A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z

Rechercher

EV = Eugène Vroonen, Dictionnaire étymologique des noms de famille de Belgique II, éd. Dessart, s.d.

FD = Frans Debrabandere, Verklarend woordenboek van de familienamen in België en Noord-Frankrijk (1993), grondig herziene uitgave (2003).

JG = Jean Germain, Jules Herbillon, Dictionnaire des noms de famille en Wallonie et à Bruxelles, éd. Racine, 2007

Ma

1567 «Jean Ma» Odeigne; NF qui peut être d’origines multiples, ainsi w. liég. ma ‘mal, mauvais’ DL 378b.

 

JG
Ma-    

-gondeaux,     -gonet,     -gosse, -gotte, -grez, -grite. Proven. ,,Mas (Maison   rurale)   du   sieur-   Gon-daud,   -Gonet,   -Goz,   -Goth,   -Ga- rette, -Garitte ». (Magonet, Hameau

fr.; Magotte, Dép. Beffe; Magritte, Dép. Solré-St-Géry). V. mas.

 

EV
Ma(c)kintosh

Schotse FN Mac an toisich: zoon van de hoofdman. 1390 A. Mackintoche (REANEY).

 

FD
Ma(c)quet

Mackee: 1. Dim. van Ofr. maque, mâche: hamer, strijdknots, kolf. Ook de staf van de deurwaarder. BerBN. Vgl. un serjans à mace (MORLET176). 1285 Jakemés Makés; 1293 Jakemon Maké; 1292 Jehenne Makete, Dk. (TdT); 1340 Dierins Makés, Dk. (RUELLE); 1350 Pierre Maquete de Venete (MORLET); 1391 Jehan Maket, Bergen (CCHt). – 2. Patr. Dim. van VN Remaclius. 1560 Pacquea Remacle dit Maquet, Verviers (HERB.).

 

FD
Ma(e)ter

PlN Mater (OV): 1182 Materne (TW). 1275 Boidin de Matre = B. de Materne, Lessen (VR i2ov°); 1328 Pieter van Materne, Bg. (V.D. AUW.).

 

FD
Maack

Maeck: 1. Zie Mack. – 2. Door d-syncope < Madoc.

 

FD
Maag

Surnom : moy. néerl. maech, mage ‘parent’ ; cf. également Maeck, Maegh, Mag(h)e.

 

JG
Maag(d, de)

zie de Maegd(t).

 

FD
Maagdenberg, van den

van den Maegdenbergh, van den Maagdenburg: PlN Maagdenberg in Oostburg (Z) (DFIX).

 

FD
Maaikens

Maaykens: Metr. Dim. van Mnl. Maeye: Maria. Vgl. Maeyens. 1379 Marie Sheeren=i395 Maikin Sheeren, Ip. (BEELE); 1398 Roelquin Maykin, Ktr. (DEBR. 1970); 1409-23 Maeykin… Coucke = Maeye, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Maan, de

de Maen: 1. Var. van De Man, met Ovl. gerekte a. – 2. De Maan was ook een verspreide huisnaam. In Bs. werd in 1717 een vondelingDe Maen genoemd, omdat hij voor het huis ‘De Maen’ gevonden was (JVO).

 

FD
Maandag

BN naar de naam van de weekdag, de maandag. Vgl. Vrijdag, D. Montag. 146 e. Herman Mandach,Hb.(NN).

 

FD
Maanders

zie Mandel(s).

 

FD
Maandonks

zie (van) Mendonck.

 

FD
Maane(n)

zie Maene(n).

 

FD
Maanen, van

zie van Manen.

 

FD
Maar

Soit nom issu de l’anthrop. germ. Maru, soit aphérèse d’un composé anthrop. avec -mar pour second élément (Fôrst. 1101 -1102) ; ou encore topon. : moy. néerl. maer ‘étendue d’eau’.

 

JG
Maar

zie de Maer(e), Maere.

 

FD
Maaren, van

zie van Maren.

 

FD
Maarleveld

PlN: mergelveld.

 

FD
Maarschalck, de

zie (de) Maerschalck.

 

FD
Maarschalk

,,Maréchal ». Dignité féo­dale. Sobriquet d’allure. Synon. : (DE) Maelschalk, Merschael, (DE) Maerschal(c)k, (DE) Mae(s)schalck.

 

EV
Maarse

Marée: Patr. Afl. van een mêr-naam. Of Metr. Korte vorm van Marcilia of Martiana. 1420 up Marsen Sberchs, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Maarten(s)

-ense, Maerten(s), -ins, Martens(en), Martin(s), -yn, -ijn, -ain, -ein, -eyn, -eijn, -ing, -insen, -insse, Marttin, Mertin, Me(e)rten(s), Meertense, Mettes, -us, Me(e)rt(s), Meerte, Meirt(e), Meets, Martinus(sen), Martinis(sen), Marthunussen, Demart(a)in: Patr. Lat. HN Martinus. Martein < Fr. Mart(a)in. Martini kan It. maar ook Lat. gen. zijn. 1281 Boidinus Martin, Desselgem (HAES.); 1356 Willelmus dictus Merte = 1358 Willelmus filius Johannis dicti Meerte, St.-Gillis (OSTYN); 1375 Willem Martin= Maertin, Ip. (BEELE); 1510 Jan Mertens = Meertens = 1522 Joannes Martens, Aarts. (MAR.). – Lit.: G. DUJARDIN & J. GOOSSENS, MVN11967,27-41,42-45,145-181,

 

FD
Maas

Macs [3e NF le plus fréquent en Belgique, plus de 25000 porteurs], au génitif: Maasen, Maaseen, Maesen, Maessen, Maasenne (gra­phie francisée); double génitif: Maassens. 1284 «Copins Maes» DettesYpres, 1486-87 «Thomas Maes» TerreJauche; aphérèse de néerl. Thomaas, fr. Thomas.

 

JG
Maas(s)

Maes, Mas, Mees, Moos, Mos, Moes, Moës, Mues, Mues, Moeys, Moies, Moiës, Mous: Patr. Korte vorm van de apostelnaam, HN Thomas, Aramees ‘tweeling’. 1276 Mas Boggrave; 1268 Mas filius Roelf = 1277 Maes fieus Rolfs = 1280 Thomas filius Radulfi, Ip. (BEELE); ±1347 Thomas Rex = 1347 Maes Coninc, Tn.; 1452 Maes Costers = 1452 Moes Custers = 1454 Mees Custers, Ht. (ROEL. 1951); 1280 Trisa Maes, Ip. (BEELE); 1430 Aert Moys = 1456 Aert Moes, Ht. (A. GHIJSEN); 1459 Lemmen Maes = 1480 L. Moys; 1514 Moisken Mois, Genk (VDZ).

 

FD
Maas(s)

Maes. 1. Proven. (Région de la) Meuse (FI.). Synon. : Van der Maesen. N° 230. — 2. N. de bapt. V. Thomas et MAD (Maz).

 

EV
Maas, van der

zie van der Maesen.

 

FD
Maaskant

PlN (NB).

 

FD
Maasmans

zie Maeseman.

 

FD
Maassen

Maassenne, Ma(a)sen, Maes(s)en(s), Ma(a)hsen, Maussen, Mees(s)en, Mesen, Mees(s)ens, Mese(n)s, Me(e)zen, Meehsen, Moesen(s), Moesse(ns), Moosen(s), Mo(h)sen, Muesen, Muësen: Patr. Vleivormen van HN Thomas. Zie Maas(s). Maassen kan ook < Maaszone. Moesen is Zuid-Limburgs (V.LOON 1982,38). 1280 Maes Halle = Masinus Halle; 1389 Maes Cachtel = 1395 Masin Cachtel, Ip. (BEELE); 1375 Jan Maessone, Breda (BLO VI).

 

FD
Maassen

Maats. N. de bapt. 1. V. Thomas. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Maastrigt, van

PlN Maastricht (NL).

 

FD
Maaswinkel

zie (van) Muysewinckel.

 

FD

Maat

 

cf. Maet.

 

JG
Maat(h), van der

zie van der Maeten.

 

FD
Maat,(de)

Zie (de)Maet.

 

FD
Maats

zie Mats.

 

FD
Maayer, de

zie de Maeyer.

 

FD
Maaykens

zie Maaikens.

 

FD

Mabbe

 

Maebe. 1285 «Jehan le fil Mabe», 1288 «Mabe Grom, sa mère» DettesYpres; hypo-cor. de l’anthrop. germ. fém. Madelberta.

 

JG
Mabe

Mabbe, Maebe, Mabesoone, Mabezoens: Metr. VN Mabe = Mabelie < Lat. HN (A)mabilia. Zie Mabille. 1225 Mabe (GN); 1238 Mabensone (MAR. 1966,23). 1289 Lypin Vermaben zone, Eeklo (MNT 279); 1361 Peter Mabensone, Mech. (HB 678); 1378 France Vermabenzone, Ip. (BEELE); 1392 Mabe van den Busche, Aalbeke; 1398 Willem Mab, Deerlijk(DEBR.i97o).

 

FD

Mabeyt

 

Mabit, Maby. Pourraient être des hypocorystiques de Mabille; cf. 1789 «Jean Gilles Mabitte» NPLouette.

 

JG
Mabeyt

zie Mabit.

 

FD

Mabil

 

Mabille, w. nam. Mabile, Mabilde, Mau-bille. 11e s. «Mabilia» Gand, 1284 «Mabile dou Masic» BourgAth, 1336 «Mabille dou Parch» ComptesMons, 1337 «Colette Mabil-he», 1360 «Mabile de Charnoir veuve de Gerars de Henawe» GuillLiège, 1365 «Ma­bille Camuse» TailleMons, 1394 «Pirot fis Pyrons Mabilhe de ComptesMons» CartVal-Benoît; Mabille, w. liég. Mabèye (arch.), pré­nom fém. refait au Moyen Âge sur lat. Amabi-lis, Aimable.

• Dérivé en -elle: 1275-76 «Jehenne de Lille etMabilette se fille» RegTournai.

 

JG
Mabil(l)e

V. MAD (Ma).

 

EV
Mabille

Mabil(e), Mabel(l)e, Mabelis, Mabilde, Maubille: Metr. VN Fr. Mabille < Mabilia < Lat. Amabilia (JACOBSSON 233-4)- Mabilde is Ovl. (DEBR. 1985). ne e. Amabilia; 1101 Mabilia (GN). rjijMabile dou Rieu (DEBR. 1971); 1382 Mabelie Wittehoirs, St.-B.-Vij ve (DEBR. 1970); 1403 Joh. Mabilien, St.-Tr. (GHYSEN).

 

FD
Mabillon

Mabilotte, Mabiloot: Metr. Vleivorm van Mabille. 1334 Mabilette de Douay, Atrecht (NCJ).

 

FD
Mabit

cf. Mabeyt.

 

JG
Mabit

Maby(t), Mabeyt: Metr. W. afl. van Mabille (HERB.). 1584 Lenaert Mabet, Aw. (AB).

 

FD
Maboge

1337 «Robins de Mabouche» Reg-Laroche, 1472 «Jehan de Maboige» DénLaro-che; nom d’origine: Maboge, à Samrée (Lx).

 

JG
Maboge

PlN in Samrée (LX). 1472 Jehan de Maboige, Laroche (J.G.).

 

FD
Maboge

Proven. Dép. Samrée.

 

EV
Mabrant

V. MAD (Ma).

 

EV
Mabrou(c)k

Mabru(t), zie Malbrouck.

 

FD
Mabuse

zie De Maubeuge.

 

FD
Maby

cf. Mabeyt.

 

JG
Maby(t)

zie Mabit.

 

FD
Mac

zie Mack.

 

FD
Mac Donald

Patr. Zoon van Donald, Gaëlisch Domhnall, Oudiers Domnall ‘wereld-machtig’. 1264 Conoye Mac Deuenilt, Dublin; 1376 Willelmus filius Donaldi, Schotland (REANEY).

 

FD
Maca

Macka, Maka, Maqua. 1579 «Jean Macka», 1602-3 «Michiel Macka» Terriers-Namur; si le -a final est bref, surnom : w. maca ‘pilon de forge’, w. (Brabant) maca ‘garne­ment’, rouchi maca ‘goulu’, etc. FEW 6/1, 71 b; si le -a final est long, cf. Macar.

 

JG
Maca

Proven. ,,Forge ». Littéral. : ,,Marteau ». Maqua (Dép. Somme-Leuze). Synon. : Maka, Maqu- -a, -oy. N° 189.

 

EV
Macadam

Patr. Zoon van Adam. 1160 Dolfinus mach Adam (REANEY).

 

FD
Macaigne

 (NF de la région de Charleroi). Pro-babl. surnom: forme fém. de l’anc. fr. macain, maquain ‘habile, rusé’ ; cf. aussi (Provins) mâ-caigne ‘ ‘croûte sur une plaie’ FEW 6/1, 73b.

 

JG
Macaigne

Var. van Macaine. Ofr. macain: wijs, slim (DNF). BN.

 

FD
Macaire

zie Macharis.

 

FD
Macar

Macart, Mackart, Macquart, Makar, -art, Maquart. 1350 «Frankar Malcar» Esneux BTD 26, 262), 14e s. «Libier Maquar» CensHuy, 1577 «Johan filz Jeune Johan d’An-drimont dit Makar» La Gleize, 1611 «Gérard Macquart» Arbrefontaine, 1639 «Henry Helman Makar» La Gleize, 1659 «Symon Macquart» DénSalm; soit prénom Macaire, ainsi 1240 «messires Macarre de Conflanz chevalier» CartOrval (cf. BTD 26, 1952, 262), soit d’un surnom de la racine mac-/mak- ou à rapprocher d’un nom primitif Malcar, postulé par la forme w. Màcâ (notée en toponymie à Esneux), cf. E. Renard, BTD 26, 251.

 

JG
Macar(t)

-arz, Machart, Macka(rt), Macquart, -aert, Maccart, Maqua(rt), de Macar, Makart, Maka(r), Mac(c)a: Patr. Germ. VN mag-hard ‘maag, verwant-sterk’: Machardus, Machart (MORLET I). Of Germ. VN mark-hard (zie Merckaert); vgl. 1382 Willem Markier = 1371 W. Makier, Ing. (DEBR. 1970). 136 e. Jehan Macart; 1438 Gille Maquart, Laon (MORLET); 146 e. Makars délie Hays; 1409 Giele Mackar, Luik (BODY); 1425 Jean Maquart = Machart, Bergen (CCHt).

 

FD
Macasteau

cf. Maquestiau(x).

 

JG
Macau

Macaud, Macaux, Maccaut. 1517 «Lievine et Margherite Macault» Aides-Hainaut, 1561 «Simetrine Macqueau» Bihain, 1602-3 «Anthoine Mackau» TerriersNamur, 1652 «Charles Makau» BourgNamur, 1667 «André Makau» Purnode, 1779 «Dieudonnée Maquaux» NPLouette, 1780 «Remy Ma-caut», «Nicolas Macaux» Charleroi; nom issu de l’anthrop. germ. mag-wald (Dauzat 402) ou bien surnom: pic. (Lille) macau, etc. ‘de plu­sieurs couleurs où le roux domine’ FEW 6/1, 70a (autres sens attestés).

 

JG
Macau

Proven. Dép. Lobbe.

 

EV
Macau(d)

Macaux, Mac(c)aut, Maquaut, Makau: Patr. Germ. VN mag-wald ‘maag, verwant-heerser’. Vgl. D. Macholt. Of Germ. mark-wald, vgl. Macar(t). 1517 Margherite Macault, H (J.G.).

 

FD
Macauter

Hypercorrectie voor Macaut?

 

FD
Macco

zie Macot.

 

FD

Macé

 

Var. de Mathieu, du lat. Matthaeus, consi­dérée comme phonétiquement normale par Jodogne 7 [Dauzat 617, qui cite Saint-Macé, NL de Maine-et-Loire, y voit une forme régio­nale].

 

JG
Macé

zie Masset.

 

FD

Macédoine

 

 

 

1357 «Colars Machidones» Liège, 1504 «Johan Machidonne» CoutStavelot; du nom de saint Macédo(i)ne, cf. aussi w. liég. Macidône DL.

 

JG
Macédoine

Herkomstnaam < Macedonië. 1357 Colars Machidones, Luik (HERB.); 1361 Fastré Machidone, Luik (ISC).

 

FD
Macguoy

zie Macor.

 

FD
Machairas

N. de bapt. 1. Macaire (N. de deux saints d’Egypte). — 2. N. d’origine germanique (Mal-hari) : Mau-, Mal- -c(h)aire.

 

EV
Macharis

1. Proven. Macharis (Dép. Lebbeke). — 2. V. le précéd. (Mak).

 

EV
Macharis

Marcharis, Macaire, Maquair(e), Makaire, Marquaire, Maquer(e), Masscharis: Patr. Gr. HN Makarios, gelatiniseerd Macharius (Dip.) > Macharis, al in de loe e. in WV (LEYS1958). 1275 Watier Macaires, Lessen (VR 123V°); 1300 Willem Magaris sone, Maldegem (CG); ±1300 Nicholes Macaires, PdC (BOUGARD); 1389 Macharijs Rijcman = 1395 Makaris Rikeman, Moen (DEBR. 1970); 1304 Michiel Magaris, Ip. (BEELE).

 

FD

Macharis

 

Prénom: lat. Macarius, Macaire, cf. 1212 «Macharius miles de Gungnicort» Cart-StHubert.

 

JG
Machart

Matsaert: 1. Zie Macar(t). – 2. BerN van de metselaar; afl. van Mnl. mâche, matse, Pic. mâche < Mlat. macio. 1414 Wulffaert Mâche, Ktr. (DEBR. 1958); 1304 Hannekin Metshart, Oud. (CG); Machart > 1656 Matsaert, Duinkerke (PDB).

 

FD
Macheel

au génitif: Machiels, Mackiels, -ils, Makiels, Maghiels, Magiels, Maquils, dou­ble génitif: Machielsen. Prénom: normale­ment d’un thème Machel- (de Machelmus), qui a dû se croiser avec Michiel, Michel. Cf. aussi Mackels.

 

JG
Macheel(s)

zie Michael.

 

FD
Machelart

Adaptatie van Makelaar (HECART, Dict. roucht).

 

FD

Machelart

 

Surnom: sans doute dérivé en -art d’anc. pic. macheler (d’anc. fr. maiseler) ‘blesser, mutiler’ FEW 6/1, 4a. — Comp. aussi 1676 «André Machelotte» RuageAth.

 

JG
Machelen, van

PlN Machelen (OV). 1187 Oliverus de Machline,OV(GN).

 

FD
Machelinckx

zie Machtelinckx.

 

FD
Machels

zie Mechele.

 

FD
Machenil

zie van Marsenille.

 

FD
Macherey

zie Mascré.

 

FD
Macherot

cf. Machurot, -uraux, -iroux.

 

JG
Macherot

-oux, Machiroux, Machurot, -eau, -a(ux): BN Ofr. mascheros: vuil, vies, smerig. Vgl. Mascré. 1275 Thumas Mascuroit, Lessen (VR i22v°); 1725 Carolus Machurot, Vodelée N (MUL

vn).

 

FD
Macherot

V. Machuraux.

 

EV
Machet

zie Masser.

 

FD
Machetourte

Mâchefer = Masquefer (DAUZAT). 1267 Ade Maskarde, Herchies (HERB.). – 2. De mansnaam Mascardus komt al in het Polyptique d’Irminon voor (MORLET I).

 

FD
Machgeels

Machiels, Machte–lincks, -lings, Machtens, Machot. V. MAD (Mak).

 

EV
Machgeels

zie Michael.

 

FD
Machi(e)ls(en)

-ille, zie Michael.

 

FD
Machiels

Machielsen, cf. Macheel.

 

JG
Machin

Wsch. hypercorrect voor Massin.

 

FD

Machiroux

 

cf. Machurot, etc. JG
Machiroux

zie Macherot.

 

FD
Machkour

Arabische FN (PDB).

 

FD
Machline

zie Machtelinck(x).

 

FD
Macho(t)

zie Macot.

 

FD

Machon

 

1289 «Thieris li Mâchons» Cens-Namur, 1292 «Gillain le Machon» Comptes-Mons, 1438 «Ghuyot Pickoix dit Machon» (natif de Valenciennes) Liège, 1472 «Henry le Machon» DénLaroche; nom de profession: forme pic. de fr. maçon’, cf. aussi Maçon, Masson. – Dérivé en -eau: 1350 «Johan li Machonea» CartValBenoît.

 

JG
Machon

zie Lemasson.

 

FD

Machot

 

w. (Montegnée) Mâtchot. 1767 «Fr. Machot» Montegnée, 1778 «Eustache Houbin dit Machot» Ans; p.-ê. surnom: w. matchot ‘traquet (oiseau)’, d’où ‘homme fin et rusé’ FEW 21, 231 a, mais le à du NF est long.

 

JG
Machtelinck(x)

-ynck, -ings, -inckt, -inks, -inkx, Magtelinck, Matelinck(x), Mactel(l)inck, Mastelinck, -ing, Maechtelinckx, Machelinckx, Machline, Magelinck(x), Mechelinck, -ynck: Dim. op -lin (later tôt -inc verzwaard) van Germ. macht-naam, zoals Machtildis of Machtolf. V. D. SCHAAR noemt aïs vormen voor Mathilde ni.: Machelina, Machtelina, Machtelijn, Magcheltje, Maggeltje, Mechelina, Mecheltsje (Pries), Mechtelina, Megcheltien. De afwisseling van vormen met cht/ch en ach/ech pleit voor afl. van een macht-naam. 136 e. Machelin frater Vogets (GN); 1399 GijsbrechtMaecheleins, Den Bosch (HB 446); 1498 J. Machtelin; 1545 Remeeus Machelens; 1511 Remeeus Machtelin, Ronse (Midd. 1963,276); 1499 Jehan Matelin, Dk. (TXT).

 

FD
Machtelinckt

Machtelinckx, Machtelings. Dérivé en -ing du prénom fém. Maht-hildis, Mathilde.

 

JG
Machtens

Masten: Metr./Patr. Vleivorm van Germ. VN Machtild of Machtolf. Vgl. Machtelinckx. 1578 Gerardt Machten, Bilzen (SCHOE.).

 

FD
Machu(t)

-ue, -us, Masu(t), Massu, Mossu, Metsu(e), Missu(e), Missuwe, Messuwe: Ofr. mac(h)ue, massue, messue, Mnl. matsu(w)e: knots, kolf, knuppel. 1401 Wulfaerd Maetsu, Ip. (JAM.); 1404 Victor Machu, St.-Win. (VERGR. 1968); 1438 Thomas Massut, Laon (MORLET); 1469 Hannin Metchu, Ip. (DONCHE); 1639 Pieter Messu, Kemmel (DUV.); 1705 Christiaen Missuwe = 1714 Messuwe, FV (VERGR. 1972). – Lit.: W. BEELE, Nk. 1980,116-120.

 

FD
Machur-

-aux, -ot. 1. Car. phys. Machuré, ,,Barbouillé » (dialecte). Ou bien : Mâcheur. Synon. : Ma­cherot. — 2. Car. mor. H. gour­mand. N° 273.

 

EV
Machurot

-eau, -a(ux), zie Macherot.

 

FD
Machurot

Machuraux, -ura, Macherot, Ma-chiroux. 1351 «GerarsMaxireas de Val» Reg-Laroche, 1444 «Jehan Machure» Aides-Namur, 1472 «Hanry Machuret» DénLaroche, 1598 «André Machuroz», 1623 «Mathieu Machurot» BourgDinant, 1632 «Marguerite Machurot» BourgNamur, 1737«ThiryMachi-roux» Montegnée; surnoms: soit dérivés en -ot, -oux, -eau de fr. machurer ‘barbouiller, noircir, salir’ FEW 6/1,430-2, soit d’anc. nam. machuria, sud-w. matcheré, etc. ‘rhume (de cerveau)’, corresp. à l’anc. fr. makeriel, ma-cerel FEW 6/3, 175b. – Cf. aussi les équi­valents liégeois, plaidant pour la \ » propo­sition: 1350 «Evrars dis Maxhereis», 1365 «Johans dis Maxhereit» CartValBenoît, 1400 «Jehans Maxhureis» Modave.

 

JG
Mack

Mac(ke), Mak, Makkes, Macken(s), Maack, Maeck, Macq, Ma(u)que, Maucq: 1. Patr. Germ. VN Macco, Makko, bakervorm van Germ. mag-naam (MORLET I, Fm.) of van een mark-naam (KAUFMANN); vgl. Macar(t). 1328 Amans Make, Bergen (PIERARD); 1662 Jan Mack, Kester-Aw. (AP). – z.Metr. Fem. van zelfde naam: Macca, Makka (Fm.). 1398 Macke Shudevetters, Ooigem (DEBR. 1970).

 

FD
Mack

Mackrain. V. MAD  (Mak).

 

EV

Mack

 

 

Mak, Macke, au génitif: Macken. Pro babl. de Makko, hypocor. d’un anthrop. gérai. en mag-, tel mag-helm; cf. aussi Macq et Mackels. – Cf. aussi 1275-76 «Jehans de Macke li boulenghiers» RegTournai, où le nom paraît être un nom d’origine.

 

JG

Macka

 

cf. Maca.

 

JG
Macka(rt)

zie Macar(t).

 

FD

Mackart

 

cf. Macar.

 

JG
Mackee

zie Macquet.

 

FD
Mackel

1. Proven. Makel (Dép. Veerle). Ma(ec)kelberg(he). Pro­ven. ,,Colline de Makel ». — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Mackel(s)

Makels, Maukels: Patr. Dim. van Mack. Vgl.D.Mackle,Mackle.

 

FD
Mackelberg(e)

(van) Mackelbergh(e),van Mackelenbergh(e), zie (van) Makelberge.

 

FD
Mackelbert

zie Makelberge.

 

FD

Mackels

 

Makels. Dimin. en -el de Mack, hypo­cor. de l’anthrop. germ. mark-ward [FD] ou de mag-helm > Machelmus [JH], cf. aussi Ma­cheel, Machiels.

 

JG
Macken(s)

V. MAD (Mak).

 

EV
Macken(s)

zie Mack.

 

FD
Mackenzie

Mackersy: Schotse FN: zoon van Coinneach. 1473 Nevin M’Kenze (REANEY).

 

FD
Macker(s)

BN Mnl. macker: makker, deelgenoot, compagnon. 1396 Jan de Mackere, Aaigem (DE B.).

 

FD
Mackers

1. Profess. Maker fabri­cant ». N° 132. — 2. Situation sociale. Makker, ,,Compagnon (de métier) ». N° 139. — 3. V. MAD (Mak),

 

EV

Mackers

 

Surnom : moy. néerl. macker ‘compa­gnon’.

 

JG
Macki(e)lsens

zie Michael.

 

FD

Mackiels

 

Mackils, cf. Macheel.

 

JG
Mackin

zie Makin.

 

FD
Mackis

Mackus: Stamt van een Schotse soldaatdie ça. 1600 in NL gebleven is. Wsch. een vervormde Mac-naam. 1726-1802 Henry Maekis, Nederweert (med. Maria Heyndrickx, Melsele).

 

FD
Mackowiak

-vie, zie Makow(ski).

 

FD
Maclart

zie de Makelaere.

 

FD
Maclet

Mauclet, Maclot: Patr. 1. Vleivorm van VN Macharius. 1314 Makarius dictus Makelos, Luik (RENARD 262). – 2. Vleivorm van HN Remadius. 1280 Joh. dictus Macles, Luik (J.G.); 1350 Margarete Maclot, Walshouten (HERB.).

 

FD

Maclet

 

Mauclet. 1280 «Johannes dictas Macles» PolyptLiège, 1506 «Macquelet de Wallegrappe», 1520 «Bernard Mackelet», 1557 «Marguerite Maeclet», 1589 «Jean Maclet», 1639 «Guillaume Mauclet» Bourg­Namur; dérivé (avec aphérèse) de (Re)macle ou du thème de Macq et Macaire.

 

JG
Maclot

1314 «Makarius dictus Makelos» An-thrLiège, 1350 «Margarete Maclot» Houtain-l’Évêque, 1472 «la femme feu Jehan Maclot» DénVirton; dérivé en -elot de Macq ou du thème de Macaire, sinon de Remacle, c/ Ma(u)clet qui précède.

 

JG
Maclot

N. de bapt. V. MAD. Synon.: Ma(c)lo(u).

 

EV
Maco(i)gne

PlN Macogny (Aisne)?

 

FD
Macocq

E. FN Maycock, Meacock, dim. van May, Mayhew < Matthew. 1284 Maicoc le Crouder, Lancashire (REANEY).

 

FD

Macoers

 

cf. Macor(s), Macours.

 

JG
Macoers

zie Macours, Macor.

 

FD

Macoir

 

w. (Bastogne) Mâcwar. 14e s. «Macoir de Rocour», 1421 « Collait Macoir» Jandrain; dans certains cas (avec a bref toutefois), peul effectivement représenter le prénom Macaire. – Distinct sans doute de 1516 «Malcoir» Kemexhe, 1584 «Guillaume Malcoir» Bourg-Liège, w. (Fooz) Mâcwè, qui est un microtop. liég. ma cwé(r) (très fréquent) signifiant ‘mauvais coin’, cf. Macoy, Maquoi (E. Re­nard, BTD 26, 262). Cf. aussi Macor(s).

 

JG
Macoir

zie Macor.

 

FD
Maçon

1279-81 «Phelipres li Maçons» Comptes-Mons, 1499 «Jaquemar le Mason» Romerée; nom de profession : fr. maçon ; cf. aussi Machon et Masson. – Forme fém. : 1340 « Ma-roie li Maçonne » Tournai.

 

JG
Maçon

zie Lemasson.

 

FD
Macor

Macor(p)s, Macoir, Macours, -rt, Mauco(u)rt, Macoers, Marconi (t), Malcorp(s), Macoy(e), Ma(c)quoi, -oy, Macguoy, Macquoij, Manquoi, -oy, -oij, Mauquoi, Mau(c)quoy: Patr. De oudstevbb. wijzen duidelijk op een VN. Maar welke? Macharius wordt normaal Macaire en lijkt dus uitgesloten. Wellicht een Germ. VN, b.v. Markolf (vgl. Marcou) of Markward (Ma(r)coir?). De vorm Malcorp(s) (zie i. v.) kan een reïnterpretatie zijn. De Luikse familie Ma(l)cors, Maucors is trouwens verwant met Macoir (Chron. arch. Pays délire 1967,46). 1248 magister Machuardus, Luik (CTO); 1277 Jehan Macor, Marneffe; 1289 Macors d’Upingney, Upigny; 146 e. Macoir de Rocour; 1421 Collart Macoir, Jandrain (HERB.); 1318 Macors de Harveng, Bergen (PIERARD); 1361 Wiri Malcoir, Ramet (SLLIV); 1372 Johanne Macor = 1373 Joh. Malcor = 1377 J. Marcor = 1380 Janne Macoert, Lijsem (C.BAERT); 1461 Phastrardus dictus Maulcorps, Lv. (DE MAN 198l); 1552 Robertus Macorps de Noduwe = (?) Robertus Macquoij de Noduuez (MULIV); 1579 Fr. Makoers, Luik-Aw. (AP); 1609 Guillaume Malcorps, Luik (RENARD 262); 1645 Joos Maucourt,Zwg.(KWII).

Macot, Macho(t), Macco: Patr. Afl. van VN Macharius ofvanMack. 1654 Joannes Machotte, Jandrain (MUL VI).

 

FD
Macor

Macorps, Macors, w. (Hognoul) Ma­çon’, Macours, Macoers (forme néerl.). 1277 «Jehan Macor» Marneffe, 1289 «Ma­cors d’Upingney» Upigny, 1318 «Macors de Harveng» ComptesMons, 1603 «Jacques Macorps» BourgNamur; soit var. de Macoir [la famille de Macors, bourgmestre de Liège au 17e s., dont le nom s’écrivait pourtant Mal­cors, Maucors, prétendait se rattacher aux Macoir dont elle portait les armes dans une brisure (cf. Chronique archéol. du Pays de Liège, 58, 1967, 46)], soit var. de Malcorp(s), ce qui paraît plus probable.

 

JG
Macorps

Proven. 1. Malacord (Dép. Ferrières). — 2. Mat-court (Loc.).

 

EV
Macot

1573 «Remacle Mako» Dorinne; p.-ê. dérivé en -ot du thème Mac- tiré de Macaire.

 

JG
Macou

Var. van Marcou of’Macours.

 

FD
Macours

cf. Macor(s).

 

JG
Macours

-rt, Macoers, Mauco(u)rt, Marcour(t): 1. PlN Macourt (Nord). 1345 capelle dicte de Macourt prope Condatum (CSW 11,258). – 2. Zie Macor.

 

FD
Macoy

Macquoi, w. Mâcwè, Maquoi, -oï, Ma-quoy. 1444 «Macquois» = «Maquois» Aides-Namur, 1543 «Ernoul Macquoy» Bourg­Namur; var. de Macoir (= mauvais coin), cf. l’équation relevée à Huy «Louis Maco(i)rs» = «Louis Macquoy» (BTD 35, 275).

Macoye. Peut être une var. du précédent ou un dérivé en w. -ôye du même thème Mac-,

Macq. Vu la distribution géographique des deux noms, dérivé par aphérèse de NF comme Wallemacq, etc.; une forme aphérésée de Remacle, avec réduction de la finale, n’est pas à exclure non plus. Cf. aussi les NF voisins Mack et Maque.

 

JG
Macoy(e)

zie Macor.

 

FD
Macpherson

Gaëlisch Mac an Phearsain: zoon van de parochiepriester, de pape (Mnl. persoon, E. Parson, vgl. Persoon(e)). 1447 Alexander Makfersan(REANEY).

 

FD
Macq

1. Proven. Maquenoise (Loc.). (Macq-en-Oise, Loc.). — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Macq

zie Mack.

 

FD
Macqua(e)rt

zie Macar(t).

 

FD
Macquart

1. Profess. ,,Forgeron ». V. Maca. — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Macquart

cf. Macar.

 

JG
Macquenhem

-hen: PlN Mackenheim (HS, Elzas).

 

FD
Macquet

1. Proven. Dép. Escanaffles. — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Macquet

Maquet, Maket. 1265 «Evrard Maket» CensNamur, 1302 «Maket Baelli», «Gilles Makès» LoiTournai, 1339 «Maket de Vileit» RegLaroche 1449 «Petit Gilain Ma­quet» AidesNamur, 1501 «Quintin Macquet» AidesHainaut, 1510 «Emery Macquet» BourgNamur, 1575 «Jehan Macquet de Ho-quoy» Luxembourg; surnom issu de la riche famille de la racine makk- FEW 6/1, 66-76, ainsi w. liég. makèt ( 1 ° caprice ; 2° baguette de tambour; 3° flèche), dérivé de maker ‘frap­per’ ; sinon dérivé du même thème que Macar. La mention verviétoise de 1560 «Pacquea Remacle dit Maquet » invite aussi à y voir un

dérivé de Remacle. — Autre dérivé en -of. 1561 «Hingot Macquot» DénFlorenville, 1568 «Jehan Macquo» BourgNamur. m Composé à partir du même verbe maker ‘frapper’ : 1407 «Libot Mackaloxh» = 1388 «Libot Makalus» GuillLiège, littér. w. maque à l’ouh ‘frappe à la porte’ [comp. également 1279-80 «Jehan Clauwe louce» RegTournai, à inter­préter comme clôt l'(h)uche ‘ferme la porte’, nom populaire du courlis ALW 8, 214b?].

 

JG
Macquoi

cf. Macoy.

 

JG
Macquoi

-uoy, zie Macor.

 

FD
Macquyn

-uiné, zie Makin.

 

FD
Macrez

zie Mascré.

 

FD
Macron

Fr. FN Ma(c)queron < Ofr. masqueron, var. – met ander suffîx – van Ofr. mascheros: vuil, zwart. Vgl. Mascré en Mnl. Masscheroen, naam van de duivel, dus ‘de zwarte’.

 

FD
Macs

1. V. Thomas et MAD (Maz). — 2. Proven. Dép. Messelbroek et Oelgem. Ou bien : ,,De la région de la Meuse ». N° 230.

 

EV
Macy

1. V. Massier. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

MAD

 

MAD, MED, MID, MOD. Racines germaniques ayant servi à former des

noms de baptême. Variantes : MAED, MEYD, MOED, M(O)UD :

N° I. Au cas sujet (ci-dessus), avec les mutations de la consonne finale :

Mad, (Mah ou Mal, ou Mar ou May ou Mauw), Mak, Maz. N° II. Au cas régime inversé : Mand, Mena, etc., avec les mêmes mutations :

Mand, Mon, Mank, Manz.

 

N° 1. Cas sujet.

A.  Formes Mad, Med, Mid, Meyd, Mod, Maud, Moed, Muyd, M(o)ud.

I.  N. simples.

1.  Mat(te), Matte, Met, Medts, Miet, Meyts, Mot(te), Maud(e), Moedts, Mut(h), Motmans.

2.  Matt-, Medd- -ens, Math-, Matt-, M(o)ut(t)- -on.

II.  N. simples avec suffixes.

M.-ino : Matt-, Math-, Mott-, -in, -yn.

M.- -att, -ett, -itt, -ott, : Math-, Matt-, -a, -et, -ot, Medda, Moda,

Mot(t)et.

M.- -az, -ez : Math-, Matt-, -as, -ez, Modesse. M.- -ik, -ok : Mad- -ie, -oc. M.-ekin : Mot- -kin, -quin. M.- -el-, -ett, -ott : Math-, -elé ,-elez, -elet, -elot. M.-ello : Model. M.- -elin, -eling : Math-, Mad- -elin, -elyns, -alyns, -elincèx, -eling.

III.  N. composés. M.-arin : Matterne.

M.-hard : Math-, Matt- -ard, Med- -aer, -ard, -aets, Mod-, Mott-

-art.

M.-hari : Maed-, Maet-, Matt- -er, Mod- -er, -ère. M.- -rad ou -rand : Mattray, Midrez, Moutran. M.-rie :   Mott-,   Mod-   -(e)ry,   -rie.    (Médricon.    Cas   régime).

Medrigant M.-wad : Moutoy.

M.-wald : Math-, Matt- -ay, Motteux, Moût (t) eau, Mut- -aels, -el. M,- -wid, -wil, -wis : Mettewie, Moetwil, Moeuthwil(l), Maudhuy,

Mouthuy(s). M.-wulf : Mad- -ou, -yol, Midol, Mottoule.

B.  Formes Ma   (Mah,  Mal,  Mar,  Maw,  May),   Me   (Id.),  Mi,  Mey, Mo(e), Mu (y).

I.  N. simples.

1.  May, Mel(sen), Mil(l)e, Miels, Mills, Milius, Moey, Moies, Mommens.

2.  Ma(h)-, May-, Maj- -on, Malloens, Mel(l)on.

1.  Mois, Moor(s), Moore, Mores, Meurs, Moeremans, Moormans.

2.  Ma(e)y- -ence, -ens, Melens, Moeyens, Ma(h)-, May-, Maj- -on, Malloens, Mel(l)on, Millioen.

II.  N. simples avec suffixes.

M.-ino : Mahin, Maur-, Mor- -in, Mel- -in, Melignon, Mallin.

M.-att, -ett, -itt, -ott: Mal-, Maw- -et, Mal- -i, -o(t), May-, Maj–o(t), Mel- -(i)a, -ot(te), Mil(l)et, Miette, Miot, Moll- -ate, -et, Moulia, Mouillet, Maur-, Mo(u)r, Mur- -a(t), -et(te), -ot, Mouvet, Malles(son).

M.- -ez, -iz : Melis, Mil- -es, -is(sen), Mollez, Maur-, Mor- -ice, -issen(s),   M(e)ur-   -isse,   -ysse,   Mevis,   Me(u)w-   -(e)s(e),

-isse(a).

M.-illo : Mahillon, Millioea. M.-ek(in), -ok : Moorkens, Mourquin, Miocque.

III. N. composés.

M.-and : Mahi-, Mail-, Mil- -and, -ant(s),   Mo(u)r- -and, -ant,

Morjan.

M.-bad (-band) : Milleband.

M.-bard ou -brand (Intervers.) : Maebe, Mabrant, Maubert. M.-frid : Mey-, Mau-, Mo- -froid, -froot, -froy, -fra. M.-gauz : Malcause.

M.-had (-hagin) : Melain, Meur-, Mor- -ain(e). M.-bard :  Maill-,  May-  -ard,  -art,  Mallaerts,  Mel(l)aerts,  Mel-

-ardi,   -ardy,   Millard,   Moll-,   Mou(i)l-,   Mo(e)y-   -ard,   -art,

-aert. M.-hart : Mah- -ier, -y, -u(t), Malchaire, Mel(le)- -ckers, -kers,

Mil(l)- -aire, -er, -y, Moller, Moyer(soen), Mour- -y, -u. M.-helm : Milhomme.

M.- -hron ou -ron : Milgrom, Molleron, Moulron, .Mourlon. M.- -mad (-magin) : Mayomain. M.-maru : Mamert, Mommaert, Moemars. M.-wad : Malget, Milquet, Miguet. M.-wald : Mah- -aud(en), -aut, -aux, Millioud, Maur-, Mo(u)r-

-au, -auw, -ay, -eau(x), -eels, -el, -eux, -ey, -iau, -jau, Mo(e)r-\           -ael, -eels.

M.-wulf : Malou(s), Mayol, Mell-, Méh- -(o)ul.

C. Formes Mak (ou Macht), Mek, Mik, Meyk, Mok, Meuk, Muyk.

I.  N. simples.

1.  Maeck, Macht, Ma(e)x, Mieg, Moo(c)k, Maucq, Moch, Moucq.

2.  Mich-, Mige-, Moxh- -on. Mackens(en), Machtens, Me(u)gens.

II.  N. simples avec suffixes.

M.-ino : Mag(h)-, Mack-, Magu-, Mog- -in.

M.-att, -ett, -itt, -ott : Ma(c)qu-, Mag(h)- -et, -otte(aux), Mich-,

Mig(e)- -a, -et, -otte, Mouchette. M.- -ez, -oz : Magosse, Mich- -ez, -oz. M.- -elïn,  -eling : Magdelyns, Machte- -linckx, -lings, Masculin,

Masquelin, Masschelein, Maglinse, Mechelynck, Michelin.

III.  N. composés.

M.-bard : Mascart, Mouchart, Muschart, Muquart.

M.-hari : Maquaire, Magiers, Mackers, Meekers, Megerlé (Alsace),

Molckers. M.-hlod : Maclot.

M.-rad : Mascré, Mage- -rat, -ré, Maigret. M.-wald : Mascaux, Mackel, Magh-, Mach- -eels, -iels, Mich- -aud,

-au(l)t, -aux.

M.-wid ou w’m : Mascuy, Mesquite. M.-wulf : Mégoeul.

 

D. Formes Maz (ou Mast ou Mats), Mez, Miz, Meyz, Moz, Meuz, Muyz.

I.  N. simples.

1.  Macs,   Ma(a)s(s),   Mats,   Mess,   Meys(e),   Meesse,   Mitsch, Mies(t),    Moos,    Mot(t)z,    Mau(t)s,    Moes,    Mous,    Mus, Mus(s)ch- -e, -s, Meys(se), Mos- -mans.

2.  Ma(a)s(s)en,   Messens,   Me(e)s(s)en(s),   Massen,   Miessen; Masson(et), Mis(s)on(e), Moos-, Moes- -en(s), Moys-, Mauss-, Mous- -on.

II.  N. simples avec suffixes.

M.-ino et -ing :   Mass-,   Maz-   -in,   Mais(s)in,   Missing,   Moz-,

Mous- -in. M.- -att, -ett, -ott : Mass-, Maz- -a, -et, -é, -ot, Massiot(ty), Mas(s)-,

Mes-, Mis(s)- -otten, Mouss-, Mouz- -et. M.- -ak, -ek(in) : Mesd-, Mest- -ach, -agh, Mas-, Me(y)s- -kens.

III.  N. composés. M.-and : Missant.

Mè-hard : Mass- -a(e)rt(s), -ard, Mozart, Moussart.

M.-hari : Mac-, Mass- -ie(r), -y, Miss- -y, -u, -aire, Mess-, Maus-,

Moos- -er. M.-helm : Massem.

M.-wald : Mass- -aut, -aux, Messeaux, Missal, Mossay. M.- -wid, -win : Mas-, Maz-, -uy, Masoin. M.-wulf : Missoul. N° II. Cas régime inversé.

A.  Formes Mand, Mend, Mind, Mond.

I.  N. simples.

1.  Mande, Mont, Mondelé (Alsace).

2.  Menten(n), Mintne, Montens, Mondon, Mond(us).

II.  N. simples avec suffixes.

M..- -att, -ez, -oz : Munda, Mend-, Mond- -ez, -oz.

M.- -elin, -(l)ing : Mendling, Mindlin, Mund-, Munt- -ing.

III.  N. composés.

M.-and : Mand-, Mant- -âne, -ario, -anus.

M.-hard : Mandart.

M.-hari : Mandier, Mantie, Mender, Mentior, Minders, Munters.

M.-hrod, -ron : Mondron.

M.-rad : Mond- -érez, -rer.

M.-rie : Mandrycus, Mondry.

M.-wald : Mant- -el, -ia, Mand-, Mend- -au, -ay, -el, -i(e)au, -uau,

Mond-, Mont- -ald, -ait, Mundel. M.-wulf : Mand-, Mend- -ou, Montulet.

B.  Formes Man, Men, Min, Mon. I. N. simples.

1. Mann,   Manne,    Mans,   Menne,   Min(n)e,   Mone,   Moons, Moen(s), Moins (e), Maune.

258

2. Mennens, Minnen(s), Mi(g)non, Mino, Moon-, Maun- -ens.

II.  N. simples avec suffixes.

M.-ino, -ing : Manu- -ing, rinck, Moni(e)n.

M.- -att,  -ett,  -itt,  -oit : Manna, Man(n)- -(i)et, -(i)ot, Mayn-,

Me(y)n-  -et,  -é,  Min-   -et(te),  -é,  -ot,  Mo(u)net,  Mouette,

Monod.

M.- -az, -ez, -iz, -oz : Manise, Monasch, Munoz. M.-ak, -ek(in), -ik : Mannick, Menneken(s), Menn- -ick, -ig, Min-

-ick, -igh, -ique, Monak, Moniquet .

III.  N. composés. M.-aba : Manhaye. M.-bald : Mombel. M.-bard : Momb(a)erts.

M.-frid : Man-, Main-, Mani- -froid, -frou, -froy, -front (-fridon). M.-bard : Manaert(s), Mén- -ard, -art, Meyna(e)rt(s), Minn- -aar,

-aert, Monard, Monniaert, Moenaert(s). M.-hari : Man(n)- -ie, -y, Mennier, Minn- -er, -y, Monn-, Meun-,

Mo(u)n- -ier, -y.

M.-maru : Monmart, Mommaert(s), Mommer. M.-ric : Monrique. M.-wad : Min- -oy, -uet, -uit.

M.-u’ald : Miney, Mon- -ay, -eau, Mougneau, Munaut. M.-wid : Monguy. I.-ivttlf : Monulphe.

C.  Formes Mank, Menk, Mink, Monk, Munk.

I.  N. simples.

1.  Mange, Manch, Menge, Mengus, Mench, Men(c)k(e), Mincke, Monk, Monge, Mun(c)k, Mynck .

2.  Mangon, Menckens, Menko, Moncko.

II.  N. simples avec suffixes. M.-ino : Mang(u)- -in, Mainguin.

M.-ett,  -ott :  Mange-,  Menge-, Menj-  -ot,  Mengu-, Mingu- -et,

Monchet .

M.-ez : Mang-, Meng-, -Menk- -ez, -es. M.-eling-: Mangelinckx.

III.  N. composés.

M.-hard : Monchart, Moncarz.

M.-hari : Maingie, Menchior (Pour : Menc-haire), Mingers. M.-wald :   Manchel,   Mangal,   Meng-,   Maingu-   -al,   -elle,   -els, Mingels, Minjauw, Moncalt.

D,  Formes Mans, Menz, Minz, Monz, Munz.

I.  N. simples. Mo(o)ns, Moens, Munz.

II.  N. simples avec suffixes. M.-ing : Munzing.

III. N. composés.

JA.-ha.rd : Mans-, Mins-, Monch- -art, Mensch-, Minsch- -aert. M.-hari : Meos- -eereti, -iers, Mentiof (Menz-hari). M.-hlod : Miniscloux.

E. Forme Magin.  (Contraction Ma[i]n: Voir: B. ci-dessus). I. N. simples.

M.-otto : Maginot. H. N. composés.

M.-hari : Maquigny.

M.-wald : Maquinay.

 

EV
Mad-

-oo, -ou, -yol. V. M AD.

 

EV
Madalyns

zie Madelein.

 

FD
Madam(e)

BN Madame: Mevrouw. Vgl. Monsieur. 1540 Joannes Madamme, Chatelet (MUL IV).

 

FD
Maddalena

zie Magdaleens.

 

FD
Maddée

zieMadet.

 

FD
Maddel(e)in

-leyn, zie Madelein.

 

FD
Maddelein

cf. Madelein.

 

JG
Madden(s)

Meddens, Mattens, Mettens: Patr. Vleivorm van Germ. mathal-naam, zoals Madelbert. loe e. Methdin, Cent (Dip.); 1220 Meddin, Cent (OGN); 1227 Maddinus, Veurne; 1315 Clais Maddin, Ip. (BEELE). Zie ook MARYNISSEN1966,26. – Lit.: F. DEBRABANDERE, De namen Maddens en Mattdaer. IG1980,281-4.

 

FD
Maddens

Hypocor. néerl. (au génitif) de lat. Magdalena ou bien de l’anthrop. germ. Mado (thème Mad-).

 

JG
Madder

1. Patr. Germ. VN math-hari: Madaharius (MORLET I). – 2. Evtl. var. van (de) Mader.

 

FD
made

ou mede. ..Prairie ». (Moy. néerl.). Proven. Vander-, Vet-mad, -maeten, -may(en).

 

EV
Made(i)ra

PlN, eiland W. van Marokko.

 

FD
Made, van der

zie van der Maeten.

 

FD
Madelein

-eine, -eyn, -ijns, Maddel(e)in, -eyn,Madalyns, -ijns, Masolyn, Maselijne, -yne, Mazelijne, -lyne, Maeseleyne, -yne, -ijne, Majelijne, -yne, Marjelijne, Mardulyn, Mardeelyn: Metr.Madelaine, Fr. vorm van HN Magdalena. Zie Magdaleens. De -lein-uitgang werd achteraf als -lijn-suffix opgevat. 1398 Maseleene Sbeeren, Moorsele; 1396 Maseleene Bierts, Ktr.; Madeleene, Madelaine (DEBR. 1970); Marien Madellaine = Maroie Masolaine (LANGLOIS 436); 1360 Raulinus Mazeline de Remies (MORLET);

1462 Madeleene Gheerinc, Diksmuide (PARM.); 1699 Nicolas Madelain = 1709 Nicolais Madelein; 1704 Joseph Madelens; 1744 Gillis Madalein, Ktr. (KW). Sommige vormen kunnen Patr. zijn, ml. afl. van Magdalena of Margareta. 1229 Majelin de Maeter et Elisabeth uxor sua (CVT).

 

FD
Madelein

Maddelein, au génitif: Madelijns, etc. Forme néerl. du prénom fémin. Madeleine < lat. Magdalena.

 

JG
Madelet

Mades, Madion. Dérivés d’un thème de Madeleine; pour le suffixe masc., cf. Made-lon.

 

JG
Madelet

Metr. Dim. van VN Madelaine? Of Patr. Dim.(-elet) van Germ. math-naam; vgl. Madder, Madou.

 

FD
Mademan

zie Maeyman.

 

FD
Maden, van der

zie van der Maeten.

 

FD
Madenspacher

Maderbacher: D. FN Mädenbacher < PlN Medenbach( HS).

 

FD
Mader, (de)

de Madré, Madder, Maeder, Mader: Mnl. ongesyncopeerde vorm mader: maaier. Ook D. Mader/Mâder: maaier (BRECH.). Vgl. De Maeyer. BerN. 1306 Johannem dictum Madère, Aw. (V.GORP 1949,13); 1374 Diedrijcs Maders;

Lauwereins de Madère, Aw. (VLOEB.).

 

FD
Madèra

zie Madeira.

 

FD
Madereel

zie Masurel.

 

FD
Madet

-ey, Maddée, Madion, -iot: Patr. Dim. van Germ. math-naam. Vgl. Madelet. 146 e. Robin Madot (MORLET).

 

FD
Madinier

Fonction. Matinier, ..Clerc tenu d’assister aux matines ». N° 145.

 

EV
Madoc

Maack, Maeck: Oudwels Matôc, Wels Madog: aanzienlijk, flink. Ook Maddock(s), Mattock(s). 1160 Oenus fïlius Madoc, Shropshire; 1283 Maddock le Waleys, Staffordshire

(REANEY). 1408 Jan Andries Madox soen, Hoogstraten; 1475-80 Jan Maix, Westmalle (MNT 433); 1405 Heine Madic; 1414 Andries Madix, Aw. (ANP).

 

FD
Madon

Patr. Var. van Madou of afl. ervan.

 

FD
Madou

Madoux, Maudoux; formes flam. : Madoe, -oé. 1289 «Pierre Maudous» Fleurus, 1289 «Desiers Madous» CensNamur, 1584 «Jehan Madoux», 1614 «Jean Maudoux» Boussu-en-Fagne; NF de l’Entre-Sambre-et-Meuse (cf. IdG 2005, 230), issu de l’anthrop. germ. madal-wulf.

 

JG
Madou(x)

Madoe(ts), Madou(e), Maudoux: Patr. Fr. vorm van de Germ. VN mathal-wulf Vergaderplaats-wolf’: Madalaulfus (Dip.). 1280 Meullinus Madoel = 1281 Meulenus Madoul, Ip.

(BEELE); 1436 Arnoldus Madoetse; 1545 Nicolaus

Madoets, Bs. (Midd. 1956,281).

 

FD
Madoulet

Patr. Dim. van Madou(x).

 

FD
Madr(e)yl

-ijl, zie Demadrille.

 

FD
Madré, de

zie (de) Mader.

 

FD
Madrid

Madry: PlN Madrid (Spanje). 1526 Nycolaus Madrit, Valencijn (MULIII); 1639 Andries Madry, Kemmel (DUV.). Zie ook Demadrille.

 

FD
Madsen

Madtson, zie Matzen.

 

FD
Mae(c)kelbergh(e)

V. Mackel.

 

EV
Maebe

cf. Mabbe.

 

JG
Maebe

Ma(d)eb(ert). V. MAD (Ma).

 

EV
Maebe

zie Mabe.

 

FD
Maechelberghe

zie (van) Makelberge.

 

FD
Maechtelinckx

zie Machtelinck(x).

 

FD
Maeck

Maegh, au génitif: Maex; Maegen. 1297 «Clai le Maech» OnomCalais, 1465-66 «Jehan le Maech» TailleHoves; var. de Maag.

 

JG
Maeck

V. Mack.

 

EV
Maeck

zie Maack.

 

FD
Maeckelberg(h)(e), van

zie (van) Makelberge.

 

FD
Maeckelbergh

-erghe, Maekelberg, Makel-berge, -erghe. Nom d’origine: Makenberge, à Nomain (Nord) [FD].

 

JG
Maecker, de

zie de Maker.

 

FD
Maeckereel

zie Makereel.

 

FD
Maeder

1. Proven. Mater (Loc.) — 2. V. MAD.

 

EV
Maeder

zei (de) Mader.

 

FD
Maeg(h)er-

zie Mager-.

 

FD
Maegd(t), de

de Maagd, de Maeghdt, de Maeg(h)t, de Maght, Maag, Maege, Maegh(e), Mage, Maegh(t), Magne, Maghue, Smagg(h)e, Smacghe, Smaegfgje, Smaeg(g)he, Smag(gh)ue: i. Mnl. maech, mage: maag, bloedverwant. Smagg(h)e is de gen. 1233 S. Danielis Maich; -1300 masuram Maghes, Ktr. (DEBR. 1980); 1281 Avesoeta Smages, Zwijnaarde (HAES.); 1326 Jacop de Maech, Ip. (BEELE); 1398 Mergriete Smachs, Jan de Mach, Wakken (DEBR. 1970); 1786 Henr. de Maegd, Middelburg-Aw. (AP). – 2. Vondelingnaam van Peerken de Macht, op 14 maart 1636 gevonden bij het Machdenhuys in Antwerpen (VS 2002,347).

 

FD
Maegdenbergh, van den

zie van den Maagdenberg.

 

FD
Maegdewinkel

Verhaspeling van Muysewin(c)kel?

 

FD
Maeger

Maegerman, cf. Mager, Magerman.

 

JG
Maegerman

V. Mager.

 

EV
Maegh

cf. Maeck.

 

JG
Maekelberg

cf. Maeckelbergh(e).

 

JG
Maekelberg(h)(e), (van)

zie (van) Makelberge.

 

FD
Maeker, de

Maekers, zie de Maker.

 

FD
Mael, van

zie van de Maele.

 

FD
Maelbranche

-cke, zie Malbranche.

 

FD
Maelbrancke

cf. Malbranche, -ancke.

 

JG
Maelcamp

PlN Maelcampe/Malcamp/Mollekant in Anzegem (DE IX, X). 1398 Roeger Malcamp, Aalbeke; Aelice Maelcamps, Lauwe (DEBR. 1970). Vgl. Molenkamp.

 

FD
Maelder, van

zie van Malder.

 

FD
Maelderg(h)em, van

zie van Malderghem.

 

FD
Maele, van de

van de(r) Maelen, van de(r) Malle, van Mael(e), (van) Mâle, van Malle, Vammale, Vermael(e(n)),Vermal(en): PlN Mâle: zak, depressie (TW). 1392 Heinrics lant van den Mâle, Ktr.; 1394 Grielkin vanden Mâle, Egem (DEBR. 1970). Zie ook Van (de) Malle, De Maele.

 

FD
Maelegheer

zie Mauger.

 

FD
Maeleveys

zie Mauvais.

 

FD
Maelfait

-faet, -feyt, zie Malfait.

 

FD
Maelfait

Maelfeyt. Formes néerl. de Malfait.

 

JG
Maelfayt

Proven. l. Malèvais, ,,De Malèves » (Loc.). — 2. Mal fay, ,,Hêtrc du sieur Amal ». (Compar.: Thirifays).

 

EV
Maeljaert

Maelliaert, zie Maillard.

 

FD
Maelsaeke, van

-sa(e)cke, -zaeke, -sacke, -saele; van Malsake, -saeke, -ack: PlN Maelzake in Etikhove (OV) en Kaster (WV). 1186 Alardus de Malseca, Oud. (VAN G. 1954); 1469 Lysbette van Maelsake, Pamele(V.BUTS).

 

FD
Maelscha(e)lck

zie (de) Maerschal(c)k.

 

FD
Maelschaelck

Maelschalck, Maelschalk, cf. Maerschalck.

 

JG
Maelschalk

V. Maarschalk.

 

EV
Maelstaf

Malstaf: BerBN van de mulder of molenbouwer, naar een onderdeel van de molen. 1373 Lammin Maelstaef, Ip. (BEELE).

 

FD
Maelstaf

Nom composé de moy. néerl. mael ‘signe, limite’ et de stqf ‘bâton’, comp. mael-boom, arbre servant de limite.

 

JG
Maelstaf

Proven. Mali stabulum (Latin), ,,Etable du mallum » (Lieu des pâturages et des réunions pu­bliques) .

 

EV
Maelzaeke, van

zie van Maelsaeke.

 

FD
Maen, de

zie de Maan.

 

FD
Maenant

zie Manand.

 

FD
Maenaut

zie Maenhou(d)t.

 

FD
Maenderveld

-velt, zie Manderfeld.

 

FD
Maene

au génitif: Maenen. Nom issu de l’an­throp. germ. Manno.

 

JG
Maene(n)

-ens, Maane(n), Manen(s): Patr. Gen. van de Germ. VN Mano (MORLETI), var. van Manno ‘man’. Voor de lange a, vgl. Manekin/Mannekin (GN). 1422 Gheertruud Maenen weduwen erve, A’dam (NHC); 1496 Katlijn Manen, Genk (VDZ).

 

FD
Maenhaut

Maenhoudt, -bout, sans doute aussi Maernoudt. 1280 «Griela Mannoet» Dettes-Ypres; nom issu de l’anthrop. germ. man-wald > Manolt, Manvaldus [FD] et non point com­posé de moy. néerl. haut ‘bois’, dans lequel Carnoy 147 voyait pour le déterminant le moy. néerl. made ‘prairie’, mais sans justification. -Bibliogr. : F. Debrabandere, Maenhont en Steenhout, dans De Leiegouw 24, 1982, 361-364. Cf. aussi Mannoot.

 

JG
Maenhou(d)t

Ma(e)nhaut, Maenaut, Manhou(d)t, Meenhout, Ma(e)rnhout, Maern(h)oudt: Patr. Germ. VN man-wald ‘man-heerser’: Manolt, Manvaldus (MORLET I). Vgl. Mannoot. 1280 Griela Mannoet, Ip. (BEELE); 1398 Gillis Mannoet, Wg. (DEBR. 1970); 1407 Heinric Manout, Bg. (JAM.). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Maenhout en Steenhout. LG1982,361-4.

 

FD
Maenhout

Proven. ,,Bois du sieur Manon ». Synon. roman-: Manhay.

 

EV
Maens

V. MAD (Mon).

 

EV
Maens

zie (de) Man.

 

FD
Maer-

-schael, -schal(c)k. V. Maar­schalk.

 

EV
Maer(e),de

de Mare, (de) Marre, Lemarre, Maar, Maere: BN mare: beroemd, vermaard, voornaam. 1305 Voskin de Mare; 1383 Herman Mare, Ip. (SOETE); i6e e. de Ma(e)re (pass. CAPPELLE).

 

FD
Maerchand

zie Marchand(t).

 

FD
Maerche, van

zie van Marcke.

 

FD
Maerckaert

Maerckx. V. MARC.

 

EV
Maerckaert

zie Merckaert.

 

FD
Maercke(n), van

zie van Marcke.

 

FD
Maerckx

zie Marc.

 

FD
Maere

1. Proven. Maren (Loc. holl.) ou Meers (L.D.). — 2. V. MARU.

 

EV
Maere

Maeren(s), Maar, Maers: Metr. Vorm van de HN Maria. 1375 Maere van den Velde = Marie van den Velde, Ip. (BEELE); 1397 Jan Mare, Bg. (SIOEN).

 

FD
Maerel, (de)

de Meirel: Mnl. meerle, maerle: merci. BN naar de vogelnaam, wellicht voor een zanger. 1300 Kateline Merle = 133 K. Meerle, Her. (DERCON). Vgl. Meirlaen.

 

FD
Maerem

zie van Marem.

 

FD
Maereman(s)

cf. Mariman.

 

JG
Maereman(s)

zie Mariman.

 

FD
Maeren(s)

zie Maere.

 

FD
Maeren, van der

zie van (der) Maren.

 

FD
Maerevoet

cf. Marievoet.

 

JG
Maerevoet

zie Marievoet.

 

FD
Maerhem, van

zie van Marem.

 

FD
Maerheyt

-heyd, zie Maret.

 

FD
Maeri(e)voet

zie Marievoet.

 

FD
Maeriaux

zie Mairiaux.

 

FD
Maeriën

zie Mariè’n.

 

FD
Maerkaert

zie Merckaert.

 

FD
Maerke(n), van

zie van Marcke.

 

FD
Maerlan

zie Merlan(d).

 

FD
Maerman

cf. Mariman.

 

JG
Maerman

zie Mariman.

 

FD
Maernhou(d)t

Maernoudt, zie Maenhoudt.

 

FD
Maernoudt

Proven. 1. Merenhout, ,,Bois du marécage ». — 2. Meer-hout (Loc). — 3. V. MARU.

 

EV
Maerrem, (van)

zie van Marem.

 

FD
Maers

zie Maere.

 

FD
Maerschaelck

-alck, Maesschalk, Maelschaelck, -alck, -alk, etc. 1465-66 «Cornille le Maers-calcq» TailleHoves; moy. néerl. maershalc, soit maréchal-ferrant, soit maréchal (nom de dignité).

 

JG
Maerschal(c)k, de

de Maersschalck, Maarschalk, de Maars(s)chalck, (de) Maerschakke, Maerskalck(e), (de) Maes(s)cha(e)l(c)k, Demaerschalet, Masschalck, Maesschalkc, Maesschal, Maessckal, Maescalck, Ma(e)lschalck, Maelschaelck, -schalk, Mayschak: BerN Maarschalk. Mnl. maerscalc: paardenknecht, stalknecht, hoefsmid, paardenarts; stalmeester. Meestal: hoefsmid: 1155 Giselberto Marscalco, U (GYSS. 1999′); 1339 meester Lievine den Maersscalc vanden ridepaerden ende meerien te beslane ende van 300 en 97 niewen yseren, ende over sine coste ende paerde hure, Cent (RSGI); 1378 Moenin de Maerscalc = 1386 Simon le Marschak, Ip. (BEELE); ook gewoon smid: 1377 van joncvrauwen Alisen Maerscalcxs; 1397 mestre Janne den Maerscalc van twee ketenen, Ktr. (DEBR. 1970). Vgl. Maréchal.

 

FD
Maerschand

zie Marchand(t).

 

FD
Maertelaer(e), de

-eire, zie de Martelaer(e).

 

FD
Maerten

Maertens, cf. Martens.

 

JG
Maerten(s)

-ins, zie Maarten(s).

 

FD
Maertens

V. Martin.

 

EV
Maervoet

cf. Marievoet.

 

JG
Maervoet

Proven. Meervoorde, ,,Gué de la Meer(beek) ou du Marbais ». (L.D. Meervoorde,   Dép.   Denderwindeke).

 

EV
Maervoet

zie Marievoet.

 

FD
Maes

Maesen, Maessen, cf. Maas.

 

JG
Maes

zie Maas(s).

 

FD
Maes(s)chalck

V. Maarschalk.

 

EV
Maes, van der

zie van der Maesen.

 

FD
Maesbroeck

PlN, b.v. in 1711 in Zedelgem. Maar wsch. gaat de naam terug op PlN Meersbroek, b.v.inTielt(DFIX-X).

 

 

FD
Maesbrugghe, van der

zie van der Mensbrugghe.

 

FD
Maescalck

(de) Maescha(e)l(c)k, zie (de) Maerschalck.

 

FD
Maese(e)le

zie Maeze(e)le.

 

FD
Maeseele

-ele, Maezeele. Soit moy. néerl. masel ‘boucherie, abattoir’ soit anc. fr. mais(s)el qui signifie aussi ‘boucher’; ou bien de l’anthrop. gertn. Madala [FD].

 

JG
Maeseleer, de

zie de Maseneer.

 

FD
Maeseleyne

-lijne, zie Madelein.

 

FD
Maeseman

Maesman(s), Maasmans, Mazeman, Maseman, Meesman, Moesman, Mosmans, Mousseman(ne), Musman: Patr. Afl. van VN Maas =Thomas. Moies is Limburgs. 1248-71 ver Jden Masemans, Aw. (CG); 1390 Jan Maesman, Mech. (HB 684); 1473 Claes Moesmans, kanghietere, St.-Tr.(OBNuô).

 

FD
Maesen

zie Maassen.

 

FD
Maesen, van der

van der Maes(sen), van der Maas, van der Mas(s)en, Vermasen, Vermaes(en), Vermaas(en), Vermasse(n): 1. Naam van de rivier, de Maas; ook naam van talrijke waterloopjes. 1321 Reiners vander Masen, Diest (CLAES 1986); 1321 Henricus de Mosa, Hoegaarden; 1346 Joh. van der Masen, Ezemaal (C. BAERT); 1409 Ghijsbrecht vander Masen, Aw. (ANP); 1490 Gorys Vermaze, Lier (FRANS). – 2. Metr. Vermasse: vrouw Masse. Afl. op -sa van Germ. math-naam: Masa (MORLETI). De vander-vorm is dan hypercorrect. 1396 Jan Vermassen, Pouwels Vermassen, Maes Vermassen, Wouter van der Massen, Velzeke (DE B.).

 

FD
Maesenaar, de

-aère, -eer, -eir(e), zie de Maseneer.

 

FD
Maesfranck

-c(k)x, zie Masfranc(k).

 

FD
Maesfranckx

NF double (au génitif): Maes + Franck.

 

JG
Maeskens

Maske(ns): Patr. Dim. van VN Maes: Thoma(e)s. 1267 Mas Steven = 1268 Maskinus Steven; 1376 Masekin de Costre, Ip. (BEELE).

 

FD
Maesman(s)

zie Maeseman.

 

FD
Maesscha(e)l(c)k, (de)

Maesschal, Maessckal, zie (de) Maerschalck.

 

FD
Maesschalk

cf. Maerschaelck.

 

JG
Maessen

V. Thomas et MAD (Maz).

 

EV
Maessens(s)

zie Maassen.

 

FD
Maesseus

zie Masseus.

 

FD
Maestricht, van

van Mastricht: PlN Maastricht (NL). 1403 Johan van Triecht, Zichen (IOT); 1584 Jacob van Maestricht, Aw. (AB).

 

FD
Maet

Maat. Surnom: moy. néerl. maet ‘copain, compagnon’ [FD].

 

JG
Maet, (de)

(de) Maat: Mnl. maet: maat, makker, gezel. BN. 1577 Hans Maet, Schelle (MAR.).

 

FD
Maeten, van der

van der Maat(h), van der Made(n), van der Matt, Vermaete, Verma(at): Verspreide PlN Made, Maet(e): maailand, hooiland, wei(de). Vgl. E. meadow, D. EN Matt(e). 1273 Janne van der Matte, Varsenare (CG); 1303 bi Heinrike van der Matte, Bg. (VERKEST); 1336 Dieric van der Made, Egmond (NHC); 1586 Richard Vermaet, Arnhem-Aw. (AP).

 

FD
Maetens

Sans doute forme allégée de Maertens.

 

JG
Maetens

V. MAD.

 

EV
Maetens

zie Matens.

 

FD
Maeter

1. Proven. Mater (Loc.). — 2. V. MAD. Maex. V. MAD (Mak).

 

EV
Maeterlinck

Afkomstig van Mater (OV). 1357 Neese Materlinx, 1363 Jan Materlinc; 1404 Willem Maeterlinc, Ronse (LENOIR).

 

FD
Maeters

zie Maters.

 

FD
Maex

cf. Maeck, Maegh.

 

JG
Maex

zie Max.

 

FD
Maeyaert

Maya(e)rt, Maeyhaert: 1. Metr. Ml. afl. van VN Maeye. – 2. Spelling voor Maillard.

Maeyens, Maeijens, Maeyns, Mayen(s): Metr. Gen. van Maeye < Maria. 1395 Maye Haps, Ip. (BEELE); 1413 Maeyen Scokers huus, Ktr. (DEBR. 1958). Vgl. Maaykens.

 

FD
Maeyaert

Probabl. forme néerl. de Maillart.

 

JG
Maeyens

1. V. MAD. — 2. Proven. Mainz, ,,Mayence », Ville allem.

 

EV
Maeyens

Génitif de Maeye = Maria (Courtrai, 14cs.)[FD],

 

JG
Maeyer, de

de Maeijer, de Maaijer, de Ma(a)yer, Majer, Mayer(s), de Meyer, (de) Moyer, de Muyer, Muyere: 1. BerN van de maaier. 1385 Jaqueme le Madère, Ip. (BEELE); 1508 Dierick de Maeyere, Temse (DE MAN); 1706-74 de Ma(e)yer = de Meyer = de Moyer = de Muer, Aw. (Midd. 1975, 107). – 2. Secundair is De Maeyer ook wel cens door reïnterpretatie van De Mare ontstaan: G. J. DE MAEYER, Van De Mare tôt De Maeyer. land van Beveren 1975. – 3. De Maeyer kan ook een Br. var. zijn van De Meyer: 1546 Kath. Smayers = Katlijne Smeyers, Mech. (HB 708).

 

FD
Maeyman

Mademan: 1. BerN van de maaier. Vgl. De Maeyer. – 2. Afl. van Van der Made.

 

FD
Maeyninck(x)

zie Meynink.

 

FD
Maeyninckx

Dérivé en -ing du précédent ou dérivé de Maene.

 

JG
Maeyon

V. MAD (Ma).

 

EV
Maeze(e)le

Maezelle, Mase(e)le, Maese(e)le, Maeselle, Maisel, Maizel, Mayseel, Mazel, Mazeau, Mazay: 1. Mnl. masel: vleeshuis, slachthuis. Maar Ofr. mais(s)el betekent niet alleen slagerij, maar ook slager. BerN van de slager. 1398 Jan Maessiel, Olsene (DEBR. 1970). – 2. Metr. Germ. VN Madala (MORLETI). 1388 aie maison Masele Schoops, Gullegem (BR 2 f° 54V°).

 

FD
Maezele

Proven.     Maezel     (Dép. Tielen).

 

EV
Maf liet

Malf(l)iet: Mafit met 1-epenthesis.

 

FD
Mafa

Maffa. Nom d’origine: w. liég. mâfa (= mauvaise fagne) à Stavelot, Esneux (Lg), Grandménil (Lx).

 

JG
Maffrand

zie Masfranck.

 

FD
Mafit

 (NF de Visé, Oupeye). Probabl. w. liég. mâ fi ‘mauvais fils’, comp. 1346 «Jehans Mau-fille» NécrArras.

 

JG
Mafit

BN W. ma fi, d.i. Maufils, kwade zoon. Vgl. Monfils. Vgl. 1346 Jehans Maufille, Atrecht (NCJ).

 

FD
Mafliet

cf. Malfliet.

 

JG
Mafranc(kx)

Mafran(s), -frand, zie Masfranc(k).

 

FD
Mafrans

Nom composé de Thomas + Frans [JMP].

 

JG
Mag-

Thème hypocor. de Marguerite, cf. Maghe, Maghin, Magon, Magotte, etc.

 

JG
Magain

cf. Maghin.

 

JG
Magain

V. MAD (Magin).

 

EV
Magain

zie Maghin.

 

FD
Magalhaës

Magallanes: De grote Portugese ontdekkingsreiziger heette eigenlijk Fernâo de Magalhaës (1480-1521). Het voorzetsel de wijst op een PlN.

 

FD
Magam

 (NF d’Aywaille et Remouchamps), Mangamt (NF verviétois). NF attestés depuis les 17e et 18e s. dans la région, cf. «Mangam; Mangham; Mangamme» Verviers, 1735 «Man-

gam» Stoumont, aussi à Malmedy(au 18e s.): la finale de ces NF fait songer à une origine étrangère, à date ancienne, p.-ê. allemande.

 

JG
Magazynier

Profess.  ..Magasinier ».

 

EV
Magazynier

Reïnterpretatie, misschien van De Maeseneer.

 

FD
Magchiels

zie Michael.

 

FD
Magdaleens

Magadalena, Magdal(e)yns, -l(e)ijns, Magdelaine, Magdeleens, Magdel(e)yns, -l(e)ijns, Megdaleens, Maddalena: Metr. Bijbelse VN Magdalena. 1460 Magdaleene Bliecx, Oudenburg (PARM.). In werkelijkheid werden Magdaleens en Madelein wel door elkaar gebruikt.

 

FD
Magdaleens

Magdelijn, Magdelyns. Forme néerl. de Madeleine, lat. Magdalena.

 

JG
Magdelyns

1. V. MAD (Ma). — 2. Proven. Mageret (Dép.  Laarne et

Wardin).

 

EV
Magdonelle

-onel, Magdenel. NF attesté dans nos contrées depuis le milieu du 18e s., date de l’installation de Stanislas Magdonelle né à Valenciennes en 1762; aucune confirmation de parenté avec des MacDonald irlandais ou écossais n’ayant été établie, on peut se demander si l’origine n’en serait pas le NF Magdenel, attesté particulièrement à Issoudun dans I ‘ Indre [avec la collab. de J.-C. Micha],

 

JG
Mage

1. Fr. uitspr.: zie Limage. – 2. Met Ndl. uitspr.: zie De Maegd(t).

 

FD
Mage

1581 «Bastin Mage mayeur» CartCou-vin ; si le g est dur, cf. Maghe ; si le g est doux, surnom: fr. mage (roi mage), comp. 1753 «filia Margaritae Mageau» AnthrStHubert.

 

JG
Mage

Magee, zie Maget.

 

FD
Mage-

-rat, Magh- -et, -iels, -in. V. MAD (Mak).

 

EV
Magein

cf. Maghin.

 

JG
Magein

zie Maghin.

 

FD
Magel(e)

zie Mechele.

 

FD
Magelinck(x)

zie Machtelinck(x).

 

FD
Magemans

cf. Magermans.

 

JG
Mager

Maeger, au génitif: Mageren. Surnom: moy. néerl. mager ‘maigre’; cf. aussi Mager-man(s).

 

JG
Mager

Maeger, Magr, Mageren, Meegers: BN voor een mager mens. 1255 Balduinus de Nevela dictus Maghere (DEBR. 1980); 1303 van Weiten den Magheren, Bg. (VERKEST). Vgl. Maigre.

Magera(t): Metr. < Marg(u)erat < VN Marguerite (HERB.).

 

FD
Magerat

 (NF de la région de Rochefort). 1707 «Hubert Magerat» Buissonville (FyS); pro-babl. d’un NL (non localisé), comp. Mageretà Wardin et Magerotte à Tillet.

 

JG
Mageres

cf. Majeres.

 

JG
Magerman

Car. phys. ,,H. maigre ». Synon. : Ma(e)g(h)erman.

 

EV
Magerman

Magermann, Maegerman, Mag-herman, au génitif: Magermans, Magemans (forme allégée). Surnom: moy. néerl. mager ‘maigre’ + -mon; cf. aussi Mager(en).

 

JG
Magerman

-mans, -mann(s), Magherman, Maeg(h)erman, Magremanne: BN voor een mager man. 1396 Jan Magherman, Lennik (DE B.); 1401 Peter Magerman, Aw. (ANP); 1418 Clais Magherman, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Magerott(e)

PlN Magerotte in Tillet (LX). 1488 Henryon de Magerotte, Bastenaken (J.G.).

 

FD
Magerotte

Proven. Dép. Tillet.

 

EV
Magerotte

w. (Bastogne) Madjerote. 1488 «Henryon de Magerotte» JusticeBastogne, 1564 «Jean Magerotte d’Ourt» Chevigny; nom d’origine: Magerotte, dépend, de Tillet (Lx).

 

JG
Magerus

cf. Mayerus.

 

JG
Magerus

-es, zie Magirus.

 

FD
Magery

Maugeri: PlN Magery in Tillet (LX).

 

FD
Magery

Nom d’origine: Magery, w. madj’ri, dépend, de Tillet (Lx).

 

JG
Maget

au fém. : Magette. 1280 «Magette de Sain Servais», «Magette le béguine ki fuda-moiselle singnor Stevenon» PolyptLiège; dérivé du thème Mag- (Marguerite).

 

JG
Maget

-ette, -é, -ee, -ez, Maghet, Maguet, -ez, Majet: Metr. Dim. van VN Marguerite. 1280 Magette de Sain Servais, Luik (HERB.); 1560 Jan Maget,

Carpin-Aw. (AP).

 

FD
Maggelet

Metr. Magelet, dim. van VN Marguerite. Maggen: Patr. Verbogen vorm van Germ. bakernaam Mag(g)o.

 

FD
Maggi

cf. Magy.

 

JG
Maggi

Mag(u)y: Metr. W. vleivormen van

Marguerite. 1265 Maghuis li Creniele, Namen

(J.G.).

 

FD
Maggio

Maggiolino: BN It. maggio: mei(maand).

Vgl. De Mey.

 

FD
Maggiordomo

It. < Lat. majordomus: hofmeester.

 

FD
Magh(u)in

Magien, Magin, cf. Magh(a)in.

 

JG
Maghe

Maghue. 1275-76 «Dame Maghe de Lille» RegTournai, 1289 «Maghe de Saint Amant» CensNamur; hypocor. de Marguerite, cf. Mag-, Magh(a)in (ci-dessous), etc.

Maghain, Maghin, Maghuin, Magain, Ma­gein, Magin, Magien, Maguin, etc. 1280

«dame Maguin feme Pieron de Mechau» Namur, 1289 «Magins li Risponde», «Magins li femme Servais le Tesseur» = «Maguins li femme Servais li Teisseur», «Maguins Tri-boudaine» CensNamur, 1308 «Maheal, Mag-hin et Beatris» (sœurs) CartValBenoît, 1331 «Magin de Huy, ante de sa feme» Huy, 1495 «Johanchon Magyn» La Gleize, 1502 «Andry Maguen» Corenne, 1544 «Johan Maguyn» Malmedy, 1590 «Massot Jean Magin mannant a Fosse» La Gleize, 1602-3 «héritage Magen de Steu» TerriersNamur, 1659 «Jean Magen» DénSalm; cas régime de Mag(h)e, Mague en •in. – Dérivé: Maginet.

 

JG
Maghe

zie de Maegd(t).

 

FD
Magherman

zie Magerman.

 

FD
Maghet

zie Maget.

 

FD
Maghiels

Magiels, Magils; au génitif: Magillissen. Var. de Macheel, Machiels.

 

JG
Maghiels

zie Michael.

 

FD
Maghile

cf. Maghe.

 

JG
Maghin

Mag(h)ain, Magein, Mag(h)uin, Magin, Magien: Metr. 1. Vleivorm van VN Marguerite. 1280 dame Maguin; 1289 Magins li Responde, Namen (J.G.); 1308 Maheal, Maghin en Beatris, Luik; 1331 Magin de Huy, Hoei (HERB.); 1328

Johanne Maghiin, Groot Adorp (C. BAERT); 1368

Maghine van Namne (Namen), Ktr. (DEBR. 2002);

1336 Margherite Molle = Maghain Molle, Rijsel

(AGr. 69). – 2. Vleivorm van VN Marie. 146 e.

Marie dite Maghine de Fexhe, Luik (BODY).

 

FD
Maght, de

zie de Maegd(t).

 

FD
Maghue

zie de Maegd(t).

 

FD
Maghuin

zie Maghin.

 

FD
Magiels

-ielse(n), -il(l)issen, zie Michael.

 

FD
Magier

1.  Profess.  „Imagier ».  Ou bien ..Magicien ». — 2. V. MAD

(Mak).

 

EV
Magier

zie Mauger.

 

FD
Magils

Doit se rattacher aussi à Mag-(Marguerite).

 

JG
Magils

zie Michael.

 

FD
Magin

-ien, zie Maghin.

 

FD
Magin

Magis, Maglinse.   V. MAD (Magin, Mak).

 

EV
Maginel(le)

Maginet: Metr. Dim. van Magin.

 

FD
Maginet

cf. Magh(a)in.

 

JG
Magirus

Magerus, Magerus, Mageres: Humanistennaam, latinisering van Kok, de Cock. 1541 Joh. Koch = 1544 Joh. Magirus (BRECH.); 1561 Joannes Magierus, Leiden (MULIV).

 

FD
Magis

Magits, Maugis, -uis, -uit, -uy: Patr. W. vorm van de Germ. VN Madelgijs. Deze naam van de tovenaar Malegijs werd in het W. soortnaam met bet. deugniet, nietsnut. 1350 Joh. Magis, Walshoutem (HERB.); 1551 Egidius Magis, Fumay (MUL IV). Vgl. 1326 Braem Maedelghijs, Ip.(BEELE).

 

FD
Magis

w. Mâdjis’, Maugis. 1215 «Tomas Mau-gis» ChirTournai, 1279-80 «Jakemins Maugis» RegTournai, 1350 «Johannes Magis» Houtain-l’Évêque; nom épique (l’enchanteur Maugis) devenu nom commun: w. mâdjis’ ‘vaurien’ DL; cf. aussi Mauguis.

 

JG
Magister

 (NF rare). 1559 «Colla le magister» NPLouette; nom de dignité: w. madjustêr ‘clerc-chantre, marguillier’ FEW 6/1, 42a.

 

JG
Magloire

Bretonse HN Maglorius (DNF). Patr.

 

FD
Magn- 

-el,   -es,   -ette.   V.   MAD (Ma»).

 

EV
Magnan

V. Magnien.

 

EV
Magnan

Var. de Magnien?

 

JG
Magnan(t)

zie Magnien.

 

FD
Magnaud

Patr. Rom. vorm van Germ. VN magin-wald ‘kracht-macht’: Magnaldus, Meinaldus.

 

FD
Magne

1356-58 «Magne li Ghillebierde» PolyptAth, 1340 «Maingne [ou: Maroie] li maçonne», 1366 «Magne Gargate» 31 Chir­Tournai; malgré P. Ruelle (BCRH 128, 1962, 49, note 1) qui refuse d’y voir une forme de Marie, très probabl. var. ancienne du prénom fém. Marie. – Cf. également Magnon f (au cas régime), 1302 «Magnons li Soieresse» Loi-Tournai, 1384 «Magnon [ou: Marion], me meskine» Namur (Form. namurois, 58-9), 14e s. «Hanins, Henris, Faute, Magnons et Margine [enfants de la femme Jehan le Tail­leur] » DocLens ; cf. aussi w. Mayon DL. • Dérivés: Magnet, -ez, -é, Magnés, -es, Magnier, Magniet, -iez. 1599 «Martin Ma­gnet» BourgDinant, 1599 «Martin Magnet» BourgDinant, 1636 «Jan Magnette», 1654 «Clas Magnet» émigré en Suède, 1735 «filius Barbarae Magnet» La Gleize; var. de Maniet.

« Forme fém. : Magnette (à Dinant, depuis le 16e s.), Magniette [une branche des Magnette liégeois vient de Virton]. 1279-80 «Magnette Vit de kien» RegTournai, 1426 « Jak. Magnette» TailleSoignies, 1636 «Jan Magnette», émigré en Suède; var. de Maniette, hypocor. de Marie.

 

JG
Magne

Metr. Marie. 1340 Maingne = Maroie li Maçonne, Dk.; 1366 Magne Gargate, Dk. (HERB.).

 

FD
Magné(e)

Mangnée: 1. PlN Magnée (LU). Zie De Magnée. – 2. Zie Magnet.

 

FD
Magnée

Proven.   Loc.   Synon. :   De Magnée.

 

EV
Magnée

w. Mâgnêye, Mangnee. 1338 «Lowi de Mangnees li scohir» GuillLiège, 1444 «Ka­therine de Magnées» AidesNamur, 1625 «François Magnée» BourgLiège; nom d’ori­gine: Magnée (Lg).

 

JG
Magnein

zie Magnin.

 

FD
Magnel

Metr. Dim. van Magne/Marie; zie Magnet.

 

FD
Magnery

1635-36 «Jeanne de Magneri» Nan-drin; nom d’origine: Magnery, dépend de Clermont-lez-Huy (Lg).

 

JG
Magnery

Mannerie: PlN in Clermont-lez-Huy (LU). 1502 Jehan de Mangnery, Linchet (ASM II).

 

FD
Magnes

zie Magnus, Magnet.

 

FD
Magnet

-ez, -ey, -é(e), -es, -es, -ette, -iet(te), -ier, -les, -iez, Maigney, Mangnet, -ée, Maniet(te), -iez, Manniette, Manet(te), Manè, Mané: Metr. Dim. van VN Magne = Maria. 1490 Jehenne Magnet, Dk.(TTT). Magni, Magny: 1. Gen. van Magnus. Evtl. It. Magni. – 2. LU W. voor Magnier. – 3. Zie Demagny.

 

FD
Magnet

Magnette, cf. Magne.

 

JG
Magnette

V. MAD  (Man).

 

EV
Magni(e)n

Profess.   ,,Chaudronnier ambulant ». Synon. : Magnan.

 

EV
Magnie

1.   V.   Magnée.   —   2.   V. MAD (Man).

 

EV
Magnien

1580 «Jehan Magnen» Haybes; nom de profession : fr. magnien ‘chaudronnier am­bulant’, qu’on appelait notamment pour faire peur aux enfants FEW 6/1, 202b-203a, cf. Magnan, mais aussi dérivé du prénom Magne, ainsi 1559 «Magnen Viaux» NPLouette. Cf. également Lemaignen.

 

JG
Magnien

Magnan(t), Maignent, Mahian(t), Meignan(t), -en, Le Maignent, Lemaignen: BerN Fr. raagnien: rondtrekkend ketellapper (DNF). 1340 Joh. Magnant, Crédy; 1306 Andru le Mennien, Senlis(MORLET).

 

FD
Magnier

-iet, -iez, cf. Magnet.

 

JG
Magnier

-iez, -ies, Mangnier, Man(n)ier, -ie(z): 1 Patr. Rom. vorm van Germ. VN magin-hari ‘kracht-leger’: Maginharius, Magnarius (MORLETI). 1676 J. R. Magnier, Gb. (MUL VI). – 2. Zie Meunier. – 3. Spelling voor Magnet.

 

FD
Magnon

Manon: Metr. Vleivorm van VN Magne: Marie. Magnon ou Marion me meskine, Namen (L VI1975,520); 1375 dame Manon del Ree, Luik (SLLIV); 1398 Maignon Brulande; 1398 Maignon du Mont, Herseaux (DEBR. 1970).

 

FD
Magnus

1200-1230 «Johannes s[c]ilicet Magnus» CartValBenoît, 1237 «Pontius de Bêle-fontaine Magnus» CartOrval, 1272 «Egidius Magnus» PolyptVillers; soit prénom (Magnus était encore prénom archaïque en Hainaut), soit latinisation de Legrand ou de Levieux.

 

JG
Magnus(son)

Magnes, Mangnus, Mannus, Mannes: Patr. Lat. VN Magnus. 1340 Jan Magnis sone = 1341 Jhan Magnus sone, Saaftinge (DEBR. 1999); 1448 Henricus Magnus knape, Diest (VdP).

 

FD
Magny

zie Magni.

 

FD
Magoche

Magoge, Magosse, Magos. 1404 «Magosse Choreal» Jodoigne; dérivé en -osse du thème Mag- (Marguerite), comp. aussi 1348 «Maghin dite Maguche» Liège.

 

JG
Magoche

-oge, -osse, Margosches: Metr. W. vleivorm

van Marguerite, HN Margareta. 1348 Maghin

dite Maguche, Luik; 1404 Magosse Choreal,

Geldenaken (HERB.).

 

FD
Magon

-onet(te), Majon: Metr. Vleivorm van

Marguerite. 1234 Arnulphus Magon (MORLET);

1304 dames Maghons et Ysabeaus, Luik; 1330

Johan Magon, Luik (AVB); 1676 Henricus

Magonez, Rupensis (MUL VI).

 

FD
Magon

s.d. «domine Maghon» ObitHuy, 1330 «Johan Magon» CartValBenoît, 1346 «dame Magon le braieleresse» GuillLiège, 1642 «Johan Magon» émigré en Suède; cas régime en -on de Mague (= Marguerite). a Avec suffixe double : Magonet, Magonette. 1474 «Maria filia Henrici Magonet» Prin-cipLiège, 1616 «Jean Magonnette» Princip-Chimay, 1694 «Jean Magonnet» NPLouette.

 

JG
Magos

-osse, cf. Magoche.

 

JG
Magos

-ot(te), -oteau(x), -otiaux, -ot(t)ieau, -otteaux, Majot: Metr. Vleivorm van VN Marguerite. 1669 J,M. Magot, Bs.; 1671 Ludovicus Magoteau, Bruchiensis(MULVI).

 

FD
Magot

Magotte. 1559 «Thomas Magoz», 1570 «Magot et Maroye sa femme» NPLouette, 1584 «Bastien Magot» Boussu-en-Fagne ; dérivés en -ot et -otte du thème Mag- (Marguerite). m Avec suffixe double: Magoteau, Magotiaux, Magotieau, Magotteaux. 1480 «Jehan Magotial» = «Jehan Magotiaulx» Aublain,

1616 «Thoussains Magotteau» PrincipChi-may, 1623 «Gille Magoteau» DénChimay, 1627 «Toussaint Magotteau (de Chimay)» émigré en Suède.

 

JG
Magr(emanne)

zie Mager(man).

 

FD
Magret

-ez, zie Maigret.

 

FD
Magrez

1267 «Alart Magret» ChartesHainaut, 1280-81 «Josses li Magres» RegTournai, 1472 «Jehan Magrey» DénChiny, 1509 «Augustin Magret» BourgNamur; surnom: moy. fr. magret ‘un peu maigre’, cf. Maigret, etc.

 

JG
Magriet

Magrit(te), zie Marguerite.

 

FD
Magrin

Probabl. var. de Maguin, Maghain, avec r euphonique.

 

JG
Magritte

Magrit, Magriet (forme néerl.). 1302 «Magrite li Carpentière» LoiTournai, 1380 « dame Magrite de Torebisoul » RentierRamée, 1418 «Magrete veuve de Herman de Fetme» GuillLiège, 1602 «Magritte de Fontenelle» Cerfontaine ; prénom fém. : w. Magrite, Mar­guerite.

 

JG
Magschap

Verhaspeling, wsch. van Walschap.

 

FD
Magtelinck

zie Machtelinckx.

 

FD
Magtige,de

BN:machtig.

 

FD
Maguet

-ez,zieMaget.

 

FD
Maguet

Maguez. Dérivé en -et du thème Mag-(Marguerite).

 

JG
Maguin

cf. Maghain.

 

JG
Maguin

zie Maghin.

 

FD
Maguy

Magy, Maggi. Hypocor. de Marguerite, cf. 1265 «Maghuis li Creniele» CensNamur, 1444 «Jehan Magy» AidesNamur.

 

JG
Maguy

Magy,zieMaggi.

 

FD
Magyar

Volksnaam van de Magyaar of Hongaar.

 

FD
Mah-

-au(den), -aut, -aux. 1. Profess. Ma(r)hau,     ,,Maréchal     ferrant » (Dialecte). — 2. V. MAD (Ma).

 

EV
Mah-

-iant, -illon, -in, -1er, -o, -u(t), -y. V. MAD (Ma).

 

EV
Mah(i)eu(x)

V. Mathieu.

 

EV
Mahaim

zie Mahin.

 

FD
Mahassin

Metr. Vleivorm op -ecin van Mahaut. Vgl. +1300 Mahachon Huarde; Mehachon le Flamenghe, PdC (BOUGARD).

 

FD
Mahau

Mahaut, Mahaux, Mahia, -iat. 1279-81 «Mahaus Wagons» ComptesMons, 1281 «dame Mahea, sa femme» AnthrLiège, 1286 «Mahaus li Roine» CartMons, 1289 «Mahias fille Symon», «Mahiaus de Vedring» Cens­Namur, 1322 «nous, suer Maheal, ditte ab-besse» CartValBenoît, 1432 «Mahaulx li Pirette» Ladeuze, 1444, «Mahaul fille Math», «Mahaul sereure du jadit Johans de Lynsen» TerreJauche, 1486 «Maheau veuve de Ren-chon de Paradis» GuillLiège, 1518 «Collo Mahau», 1541 «Henin Mahia» BourgNamur, 1552 «Jehan Mahault» SubsidesNamur, 1602-3 «Jacques Maheau dit Boutlabbe» Terriers-Namur; formes populaires de Mathilde, w. liég. Mahea et w. nam. Mahia étant nor­malement évolués de Maht-hildis. – Maho, cf. aussi Mahoux. 1247 «madame Mahout de Termes» CartOrval, 1258 «damme Mahot» Pailhe, 1259 «lor tante Mahos de Saint Lorent», 1264 «Isabiax Poncète et Mahous ses filles» CartOrval; var. en -o(t), -ou(d), d’où le dérivé Mahoudeau (ci-dessous). m Formes néerl.: Mahauden, -ens, Mahou-den. Génitif néerl. de Mahaud, forme reprise au fr. Mahaut. « Dérivés du thème Mah- de Mahaut: Mahillon. 1264 «Mahillons sa feume», 1283 «lor femmes Alixon et Mahilhon» CartOrval; nom de femme, dérivé en -illon. – Mahin, -aim. 1272 «Mahin, eius filia» St-Jean-Geest, 1444 «Henry Mahin» AidesNamur; nom fém., dérivé en -in. – Mahon. Dérivé en-on. * Dérivés de Mahaud, -oud: Mahoudeau. Dimin. en -eau.

 

JG
Mahau(t)

-aux, Mario, Mahiaux, Mahia(t), Mauhaud, Mahauden(s), Mahouden(s), Mehauden(s), Mehoudens, Maud(ens), Moudden, Moude(ns), Mehaut, Méhaux: Metr. Rom. vormen van Germ. VN Machtild: macht-hild’macht-strijd’: Mahthildis, Mahelt (MORLET I). Mahau = Mahthild (JACOBSSON 225-6). 1119 Mahald regina, 1190 Mahaut vidua, 1314 Maud (REANEY); ne e. Mette ditte Mahaut de Henricourt, Luik (BODY); 1373 Rugger van Oest…met Mahaute sinen wive, Ktr. (DEBR. 1980); 1374 Adriaen Mahauden, Gb. (SCHR.).

 

FD
Mahé

cf. Mah-.

 

JG
Mahé(e)

Mahe(t), zie Maheu(x).

 

FD
Maheim

zie Manheimer.

 

FD
Maheu

-eux, -eur, cf. Mahieu.

 

JG
Maheu(x)

Maheur, Mahu, Mahut(e), Mahé(e), Mahet, Méhu, Meheus, Mehuis, Mehuys, Meyhui, Meyhuys, Meyus, Meyes, Meyhi(u), Meijhui, Meijhiu: 1 Patr. Var. van Mahieu. Maheus = Mathaeus (JACOBSSON 92). 1281 Ava Mahius, Ip. (BEELE); 1398 Triestan Mahu, Marke (DEBR. 1970). -2. Metr. Var. van Maheut = Mahaut (Machtild) (JACOBSSON 225-6).

 

FD
Mahia

V. Mathias.

 

EV
Mahia(t)

Mahiaux, zie Mahau(t).

 

FD
Mahian(t)

zie Magnien.

 

FD
Mahie

zie Mahieu(x).

 

FD
Mahiels

Mahieu.

 

JG
Mahiels

Mahil: Patr. Oude Pic. hypercorrecte vorm voor Mahieu = Mathieu. 1199 Mahiels li Archiers, Atrecht(NCJ).

 

FD
Mahiet

cf. Mah-, thème de Mahieu.

 

JG
Mahiet

Mahiez: Patr. Dim. Van Mahieu. 1296 Mahyet, vallet, Parijs (MICH.).

 

FD
Mahieu

 [10e NF le plus fréquent en Haimut], Mahieux, Maheu, Maheux, Maheur (fausse régression). 1231 « duo filii ejus Nicholaus et Maheus », 1266 « Maheu son frère » CartOrval, 1286 «Mahius li Barbueres» CartMons, 1327-28 «Mahiu le Clerch», 1345-46 «Mahieu Bieckenart» ComptesMons, 1389 «Mahieuli as ougnons» Ladeuze, 1417 «Mahieuli Ren­tier» PolyptAth, 1633 «Johan Maieu» émigré en Suède ; formes populaires de Mathieu. -Mahy, w. nam. Mayî. 1487 «Mahy le Postu-vyr genre le Neff » JusticeBastogne, 1555 «Je-henne Mahy» BourgNamur, 1580 «Jehenne Mahy» Haybes, 1615 «Mahy Bonne» Cer­fontaine; var. w. de Mahieu (comp. w. liég. Matî à côté de Mathieu, plus récent). 1263 «frères Maihius» ChartesFlandre, 1276-77 «Maihu Lautel» CharitéTournai, 1287 «Ma-hus Cornes «Amiens, 14e s. «Mahuesli Poule-tiers» DocLens; représente Mahieu, mais est d’interprétation difficile. « Autre forme pic. ou flam. : Mahiels. 1199 «Mahiels li Archiers» NécrArras. « Dérivés du thème anthrop. Mah- de Ma-hieu(x), voire de Mahaut: Mahé. 1426 «Tail­lant Mahet» TailleSoignies, 1518 «Mahey Doulleyt» Fronville, 1580 «Jean Mahet» BourgNamur. – Mahiet. 1296 «Mahyet, val-let » TailleParis. – Autre dérivé en -et de la var. Mahu: 1325 «Mahuet le Clerch» = 1327 «Mahués le Clercs» ComptesMons, 1472 «Mahuet» DénChiny.

 

JG
Mahieu(x)

Mahieus, Mahieur, Maiheu, Mahyeu, Mahieuw, Maieu(r), -eux, Mayeu(x), -eur, Mahi(e), Mahy, Mahij, May, Maij, Mai, de Mahieu: Patr. Fr. vorm van de apostelnaam Mattheus of Matthias. Volgens H. NELIS (BTFG1938,148) was in de 136 e. Saint-Mahieu nog synoniem met Saint-Matthieu (Mattheus) en Mathieu met Mathias. Vanaf de 14e e. werden de namen Mahieu en Mat(t)hieu verward. 1280 apries le saint Mahieu, Ktr. (AGr. 44); 1293 May Wullevrouwe = Mahieu, Kales (GYSS. 1963); 1375 Matheux van Bouven-kerke = 1392 Mahieu de Bouvekerke, Ip. (BEELE); 1366 Jhans Mahieus huus; 1397 van Willem Mahieuwe, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD
Mahieur

de/le Mahieu: Vanwege Pic. -eur=-eukan zowel  Mayeur=Mahieu als Mahieu = Mahieur, Mayeur. Zie daarom zowel Mahieu(x) aïs De Meyer(e).

 

FD
Mahil

zie Mahiels.

 

FD
Mahillon

Mahin, -aim, cf. Mah-, thème de Mahaut.

 

JG
Mahillon

Metr. Vleivorm van VN Mahthild/Mahaut (JACOBSSON 225-6). 1264 Mahillons sa seume, Orval(J.G.).

 

FD
Mahin

Mahaim: Metr. Vleivorm van Mahaut. 1272 Mahin eius filia, St.-Jans-Geest (HERB.).

 

FD
Mahlberg

Mahberg. Nom d’origine: ainsi Maalberg, à Paal (Lb) (= mont du mallum ou assemblée judiciaire).

 

JG
Mahlberg

PlN (NRW, RP, BW).

 

FD
Mahler

Mähler: D. BerN Maler; (glas)schilder.

 

FD

Mahler

 

Nom de profession: all. Maler, peintre. JG
Mahli

Nom d’origine germ., cf. Mahlberg.

 

JG
Mahlman(n)

D. BerN van de mulder (vgl. Meuleman) of van de schilder (Mahler).

 

FD
Mahlous

zie Malou(x).

 

FD
Maho

Mahon, cf. Mah-, thème de Mahaut.

 

JG
Maho(t)

Metr. Afl. of grafie van Mahaut. 1258 damme Mahot, Nijvel (CVD); 1261 item Mahot, in domo ubi Mahos moratur, Luik (AVE).

 

FD
Mahon(ey)

Mahonie: lerse FN Mahon, O’Mahon(e) < O Mochain, afstammeling van Mochan, dim. van moch: vroeg (DS). 1683 Jacobus Mahonij, Hybernus(MULVI).

 

FD
Mahondeau

cf. Mahaut.

 

JG
Mahou(x)

1. Patr. Rom. vorm van de Germ. VN maht-wulf’macht-wolf: Mahtulfus, Mahdolf (MORLETI). – 2. Metr. Var. van Mahaut. Mahout = Mahou(s) = Mahaut = Mahthild (JACOBSSON

225-6). 1247 dame Mahout de Termes (J.G.). – 3. PlN Mahoux in Mesnil-St-Blaise (N). 1602 Jehan de Mahou, Namen (J.G.).

 

FD
Mahouden

cf. Mahaut, Mahauden.

 

JG
Mahouden(s)

zie Mahau(t).

 

FD
Mahoux

1520 «Jehan de Mahou» BourgNamur, 1602-3 «Jean de Mahou» TerriersNamur; nom d’origine: Mahoux, à Mesnil-Saint-Blaise (Nr). -Aussi nom fém., var. de Maho, cf. Mahaut.

 

JG
Mahoval(d)

Mahowald: PlN op Howald (hoogwoud).

 

FD
Mahovald

Mahowald. Sans doute nom d’origine, topon. du G.-D. Lux.

 

JG
Mahr

P. PlN Mahr, Maar: meer, waterplas, moeras. Vgl. D. Andermahr (DN).

 

FD
Mahsen

zie Maassen.

 

FD
Mahu

cf. Mahieu.

 

JG
Mahu

Mahut(e), zie Maheu(x).

 

FD
Mahu

zie Mahieux.

 

FD
Mahute

Mahûte, Mahut. 1571 «Jacq le Maréchal dit Mahutte» Soiron, 1580 «Gilet Mahute» Andrimont, 16e-18e s. «Mahut» Ver-viers; anc. fr. mahustre, mahutre, etc. ‘gras de l’épaule, muscles du bras ; moignon’ Gdf 5,69, Greimas 379 (mot d’origine obscure FEW 21, 306a), p.-ê. comme surnom d’homme musclé ou, au contraire, de manchot; également, au temps de la Ligue, soldat protestant [MH].

 

JG
Mahy

cf. Mahieu.

 

JG
Mahy

Mahij, zie Mahieu(x).

 

FD
Mahyeu

zie Mahieu(x), de Meyere.

 

FD
Mai

1268 «Jehans li Mai», 1282 «Clais de Mai», 1396 «Bauduins li Mai» Ypres; sur­nom: fr. mai, de sens divers : ainsi anc. fr. mai ‘bon temps, plaisir’, ou directement par réfé­rence au nom du mois.

 

JG
Mai

May, Maij: 1. BN naar de maand mei. Vgl. De Mey. – 2. Zie Mahieu(x).

 

FD
Maiart

zie Maillard.

 

FD
Maiburg

Meijburg, Meijborg: PlN (NS). Zie ook Meyenborg.

 

FD
Maichle

Maichlé, Meichl: Elzassische var. van D. Maichel, BN voor een bakker. Mhd. mouchelm: broodje, weg(ge). 1524 Michel Meichel, Saulgau. Ook D. Maichelbeck (BRECH.).

 

FD
Maier

1524 «Severin le Maier» DénSta-velotMy; nom de dignité: ail. Maier ‘maire’.

 

JG
Maier

zie de Meyer(e).

 

FD
Maiersdorf

Majersdorf: PlN (BEI).

 

FD
Maieu(r)

Maieux, zie Mahieu(x).

 

FD
Maiglet

Verfransing van D. FN Maegl (Midd.1948,237). 1601 Jak. Meggle, Kempten, dim. van Magg, 1328 Maggo, Germ. VN Markwart

(BRECH.).

 

FD
Maignent

zie Magnien.

 

FD
Maigney

zie Magnet.

 

FD
Maigr-

-e, -et.  1. Car. phys.  ,,Maigre », ,,Petit maigre ». N° 2. — 2. Proven. Miécret (Loc.).

 

EV
Maigre

1566 «Johan Maigre» Ensival, 1597-98 «Jan Maigre» ComptesNivelles; surnom: fr. maigre, anc. pic. magre FEW 6/1, 5a-6a, cf. aussi 16e s. «Ursmer le Maigrezos» Châtelet (composé avec os).

Dérivés (certains anthroponymiques) : Mai-grat. – Maigray. 1310 «Arnuldus Maigreal» Liège, 1444 «Jehan Maigrea» AidesNamur. -Maigret, Mégret, Maigrie (cf. aussi Ma-grez). 1249 «Robert Maigret» St-Quentin, 1502 «Wilheaume Maigret» Corenne, 1512 «Jehan Maigret» BourgNamur, 1563 «Jac­ques Maigret» Dorinne, 1599 «Roland Mai­gret» BourgDinant, 1602 «François de Mai­gret» BourgNamur, 16e-18e s. «Maigret» Verviers. – Maigret de Prisches, cf. G. Mai­gret de Prisches, La famille Maigret. Histoire etgënéalogie (1342-1958), Bruxelles, 1958. -Maigron.

 

JG
Maigre

zie Lemaigre.

 

FD
Maigret

-ay, -aij, -at, -ié, -on, Magret, -ez, Megret: BN Dim. van maigre: mager, tenger. 1249 Robert Maigret, St-Q. (MORLET); 1310 Arnuldus Maigreal, Luik (HERB.); 1519 Jehan Maigret, Namen (RBN).

 

FD
Maiheu

zie Mahieu(x).

 

FD
Mail

au génitif: Mans. 1272 «Walterus dictus Man» PolyptVillers, 1289 «Jeh. li Man fil Sohier» DettesYpres, 1503 «Grand Jehan dit Grute Man» BourgNamur; surnom: néerl. mari ‘homme’ (mais on attendrait Deman avec l’article) ou bien nom issu d’un anthrop. germ. en Man-.

 

JG
Mail(l)y

Mailli(s), Demailly, De Maillij: 1. PlN Mailly (Somme, Marne, Aube). 1348 Agnies de Mailly, Atrecht (NCJ); 1483 Moigeart de Mailly, Chalon (MARCHAL). – 2. Soms is Mailly een Spellingvar. van Mahy (Midd. 1982,504).

 

FD
Mailfait

zie Malfait.

 

FD
Maill-

-ard, -art. 1. Proven. Maillard (,,Meldert-lez-St-Trond », Loc.). — 2. V. MAD (Ma).

 

EV
Maill-  

-é,   -et.   1.   Profess.   Maillet, ,,Marteau », N. de forgeron. — 2. Proven.  Dép.  Forest-lez-Frasnes et Ligne. Mailleux.   Proven.   Dép.   Hermalle-sous-Huy.

 

EV
Maillain

zie Maillen.

 

FD
Maillar

Maillard, Maillart, Mailiard, Mail-laert (forme néerl.), sans doute aussi Mailiaud. 1226 «Godefridus Malhars» Huy, 1280 «domum Colini dicti Malhart» PolyptLiège = 1292 «Colins condist Malhars délie Sa-venire» CartValBenoît, 1295 «Maillard» OnomCalais, 1303 «Mailhart» Silenrieux, 1352 «Wilheame Mailhar» FiefsLiège, 1356-58 «Jakemars Crochars dis Maillars» Polypt-Ath, 1444 «Jehan Maillard» AidesNamur, 1472 «Hubert Maillar» DénLaroche, 1621 «André Maillard (de Sedan)», 1628 «Ponslet Malliar» émigrés en Suède, 1642 «feu Jacque Cocotz dit Malliart» Crupet, 1698 «Jeanne Mailliart» BourgNamur; surnom de métier, de forgeron: qui manie le mail (marteau); d’après la tradition, un Maillard liégeois aurait reçu ce surnom sur le champ de bataille. Cf. aussi Maeyaert.

 

JG
Maillard

-a(r)t, -ar, -aert, -iard, Maiart, Maillard, Maylaers, Maljaars, Maljers(e), Maillard, -a(r), Maeljaert, Maelliaert, Mayar(t), -at, -aux, -aud:1. Patr. Germ. VN *Magilhard (DNF). 1558 Maeilliaert Braem, Maeilliaert de Lantmetere, St.-Win. (VERGR. 1966); 1593-1602 Maijlgaert Nys, Bellegem (Wez. Navegeer); 1606-08 Maillart Storme (AC 27v°). – 2. BerBN Afl. van Ofr. mail: hamer. Vgl. Hamers, Maillet. 1226 Godefridus Malhars, Hoei (HERB.); 1295 Maillard, Kales (GYSS. 1963); 1292 Colins con dist Malhars délie Savenire = Colin Malhar, Luik (AVB).

 

FD
Maille

Ofr. maille: munt (halve denier, penning). +1300 Colart Maille, Artesië (BOUGARD).

 

FD
Maillé

cf. Mall(i)é ou Maill(i)ez.

 

JG
Maillen

-ain, -ien, -in, Mal(l)ien, Ma(u)yen, Mauïen, Mauën, Mauen: PlN Maillen (N), W. mauyin (HERB.). 1559 Jean de Maillen, Ville LU (ASM H).

 

FD
Maillen

Maillien, Maillain, Maillin. 1602-3 «Gérard de Mallien» TerriersNamur; nom d’origine: Maillen, w. mauyin (Nr).

 

JG
Mailler

Nom de profession: all. Maler ‘peintre’.

 

JG
Mailler

zie Maillet.

 

FD
Maillet

-é(e), -ez, -iet, -iez, -ié, Mailler, Maillet, Maillé, Mayet, -ez: 1. Ofr. maillet: (houten) hamer. BerBN voor de smid of de krijger die er met de strijdhamer op losslaat (zie J.G.). 1356 tusschen GodevertMaeliets (PEENE1949); 1387 Jean Maillet (MARCHAL); 1391 Johanne Maillet, Dk. (OLV 367). – 2. Huisnaam, b.v. in Atrecht: 1354 Jaquemart des Maillés (NCJ).

 

FD
Maillet

Maillez, Mailliet, Mailliez, s.d. «Mathei dicti Mailhet» ObitHuy, 14e s. «Jean de Mailly dit Maillet» AnthrLiège, 1444 «Pie-rechon du Maillet» AidesNamur, 1519 «Fran-chois Maillet» BourgNamur, 1553 «Jacquet Mailliet» Ladeuze; surnom d’ouvrier, de militaire (comp. Maillard): qui manie le maillet, cf. «Chis messires Anthone fut sur-nomeis Mailhés par tant qu’il brisât ses armes d’one ourle de mailhés» (J. de Flemricourt, I, 445); p.-ê. aussi nom d’enseigne, etc. (BTD 26, 262-3 et 280).

 

JG
Mailleu

Mailleur, Mailleux, Maillien. Mail-lieux. 1289 «Servais le Maillut» CensNamur; nom de profession: rouchi maieu ‘maître tisserand’, moy. fr. mailleur ‘qui fait des cottes de maille’ FEW 6/1, 14b. – Pour E. Renard, plutôt w. *màlieû ‘châtreur’, dérivé de w. mây’ler [ce qui est moins vraisemblable], cf. 1428 «Johans le Maëleur», 1486 «J. le Maye-leur», 1579 «Gielet le maylleur» AnthrLiège.

 

JG
Mailleu(r)

-eux, Maillieu(x), Mallieu(x), Maliens, Lemailleux: 1. Mfr. mailleur; maker van malië’n-kolders. 1289 Servais le Maillut, Namen (J.G.).-2. Spellingvar. van Mayeur, -eux, Lemayeur, Lemahieu. – 3. Spellingvar. van Mahieu. Var. op -eur is dan hypercorrect. – 4. Soms evtl. PlN Mailleux = La Mallieu in Hermalle-sous-Huy (LU).ZieMallue.

 

FD
Maillien

Proven. Maillen (Loc.). Main- -froid, -gain, -gie, -guet. V. MAD (Man).

 

EV
Maillieux

V. Mailleux.

 

EV
Maillin

cf. Maillen.

 

JG
Maillis

Peut-être var. de Mailly? Ou bien à rap­procher d’anc. fr. maillis ‘clôture en fer maillé’ Gdf 5, 76 [MH].

 

JG
Maillo(t)

Mayo(t), Maillot: Ofr. maillot: hamer. BerBN. 1385 Monigeot Maillot (MARCHAL).

 

FD
Maillot

Mayot. 1603 «maistre Jacq Maillot, docteur» BourgDinant, 1635 «Franchois Mail­lot (de Liège) » émigré en Suède ; surnom : anc. fr. maillot ‘marteau, maillet’ FEW 6/1, 117a;

fr. maillot (fabricant, marchand de maillots) doit être plus rare.

 

JG
Mailly

s.d. «Jean de Mailly dit Maillet» Anthr-Liège, 1602-3 «Anthoine de Mailly» Ter-riersNamur, cf. aussi 1624 «Gédéon Charles de Mailli escuyer seigneur de Briauté» Pesche; nom d’origine: Mailly (Somme, Marne, Aube, etc.).

 

JG
Maimin

Maimon: Fr. Mesmin < Lat. HN Maximin(us).

 

FD
Main

1286 «Apis Main», «Henri le Main» DettesYpres; pourrait être l’anc. pic. main ‘maison’, mais généralement représente plutôt le fr. main, cf. 1279-80 «Jakemes li Eskier-missiere qui n’a que une main» RegTournai, 1295-1300 «Cholart à le Main» Comptes-Mons, 1298 «Robin a le Main» ImpôtArtois, 1365 «Colart à le Main» TailleMons, 1596 «Peter Dirick délie Main de Fer» Liège, etc. (éventuellement, nom d’enseigne); cf. aussi Demain. Pour Dauzat 406 et Morlet 649, il s’agirait de l’ancien cas-sujet du nom germ., dont le cas-régime est Mainon < Magino, -one < magin-.

 

JG
Main

Fr. main: hand. BN of huisnaam. 1216 ad Manum; 1194 Robers a le Main, Atrecht (NCJ).

 

FD
Mainardi

Mainard, Mainas, zie Meynaert(s).

 

FD
Maincent

Metr. Rom. vorm van Germ. VN magin-sinth ‘kracht-weg’: 1237 Mainsendis, Har. (GN).

 

FD
Maindiaux

cf. Mandiau(x).

 

JG
Maindiaux

zie Mandiau(x).

 

FD
Maine

Maine, zie Mayné.

 

FD
Maine

Nom d’origine: anc. fr. maine ‘manoir, demeure’, sauf s’il s’agit d’une var. non ac­centuée de Maine, cf. Mayné.

 

JG
Mainferme

Naam van hoeven en lenen in niet-adellijk bezit (Aisne, Loiret, Orne) (DNF).

 

FD
Mainferme

Terme juridique: anc. fr. mainferme, sorte de tenure ou tenure en général (spéc. en Hainaut) FEW 6/3, 293b, cf. Ph. Godding, Le droit privé dans les P.-B. mérid. du 12″ au 18 » s., Bruxelles, 165 [MGB]. – En France, égale­ment noms de fermes et de hameaux (Dauzat 406).

 

JG
Mainfroid

-froy, Meyfroid(t), -froit, -froyd, -froyt, -froot(s), -froodft), -froet, Meijfroi(d)t, -froodt: Patr. Fr. vorm en Vl. adaptaties ervan van Germ. VN magin-frith ‘kracht-vrede’: Maginfridus, Mainfredus (MORLETI); Megenfrid(us) (Dip.). 1278 Mainfroit = 1282 Mainfroid = 1295 Mainfrido Lumbardo, Kales (GYSS. 1963); 1298 Mainfroit, Bg. (VERKEST); 1326 Mainfroit van Bertine, Ip. (BEELE); 1342 van Janne Meinfroete, Cent (RSGII); 1358 Jehan Mainfroy, Bg. (CLM). Zie ook Meyvaert.

 

FD
Mainfroid

Mainfroy. 1284 «Mainfroit d’Ar-daingni» DettesYpres, 1302 «Mainfrois li loi-ieres de dras» LoiTournai; nom issu de l’an-throp. germ. magin-frid, cf. Manfroy et comp. Godfroid, -oy.

 

JG
Maing(h)ain

zie Minguet.

 

FD
Maingain

Mainghain. Hypocor. (avec aphé­rèse) de Ermengarde, prénom germ. fém. ; cf. le suivant.

 

JG
Maingeot

Mainjot, cf. Mang-, Mangeot.

 

JG
Maingeot

zie Mangeot.

 

FD
Maingie

NF breton [la famille, venue de Bretagne sous l’Empire, se serait d’abord fixée dans le Hainaut], dont la forme originale pour­rait être Manguy, Menguy.

 

JG
Mainguet

cf. Minguet.

 

JG
Mainguet

zie Minguet.

 

FD
Mainguy

Maingie: Bretonse familie die onder het Keizerrijk naar H gekomen is (HERB.). Bretonse FN M(a)inguy, Menguy ‘sterke hond, krachtige strijder'(LEMENN).

 

FD
Maini(l)

Mainnil, zie Dumenil.

 

FD
Mainil

Mainy. 1271 «Willermus de Mainilh» CartOrval, 1280-81 «Andrus dou Maisnil» RegTournai, 1591 «Hubert de Maisny (orig. de Dinant)» BourgLiège, 1593 «Perpètede Maisnil, scailteur», 1602 «Collar de Maisnil» BourgDinant, 1690 «Marie Maisnil» Namur nom d’origine : Mainil, Menil, toponyme fré­quent, issu du lat. mansionile; cf. aussi Mesnil.

 

JG
Mainil

V. Ménil.

 

EV
Mainjot

V. MAD (Man).

 

EV
Mainjot

zie Mangeot.

 

FD
Mainnemare

PlN (in Normandie?). 1339 Guillaume de Mainemares (PDB).

 

FD
Maintien

zie Mansion.

 

FD
Maintion

cf. Mansion, Mension.

 

JG
Mainville

Nom d’origine: Mainville (Seine-et-Oise) et hameaux dans l’Aisne, Meurthe-et-Moselle, etc.

 

JG
Mainville

PlN (Seine-et-Oise).

 

FD
Mainy

zie Dumenil.

 

FD
Mainz

Maintz, Mayntz, Maijntz, Meyntz: PlN Mainz (RP).

 

FD
Mainzer

Meynzer: Afkomstig van Mainz (RP).

 

FD
Maipauw

Weergave van een met Zuid-D. verscherping (b/p) uitgesproken D. FN Maibaum. Vgl. Meiboom.

 

FD
Mair

cf. Maire (ou bien topon. néerl. Meer, etc.).

 

JG
Mair

zie de Meyere.

 

FD
Mair(e)

1. Fonction féod. ou municip. (Chef d’une mairie, subdivision

territoriale,   ou   d’une   commune). Synon. : Lemaire. Lemahieu, Mayeur (Dialecte). — 2. V. MARU.

 

EV
Maira

zie Mairiaux.

 

FD
Maire

Mair. 1593 «Jean Mair» BourgDinant; nom de dignité : fr. maire, cf. Lemaire (beau­coup plus fréquent).

« Fém.: Mairesse, Méresse. 13es.«Ysabiaus li Mairesse» DocLens, 1286 «Phelippeskifu fius le Mairesse» CartMons, 1365 «Jehan Mairesse des cousturiers » TailleMons. » Dérivés: Mairet. Mairiaux. 14es.«Mai-rea de Navroulle» Villers-l’Évêque, 1302 «Jakemins Mairiaus li foulons» LoiTournai, 1331 «Johan li Maireas de Geham» CartVal-Benoît, 1344 «Renchon le maireaus» Bove-nistier, 1345 « Johannes Maiereal de Velrous» FiefsLiège, 1351 «Henris li Maireaus li corduenirs» FiefsLiège, 1564 «Charles Mai-reau» BourgNamur. – Mairlot. 1689 «Lam­bert Mairlot» Ensival; cf. aussi Merlot.

 

JG
Maire

Malrée, -ee, Malray, -ait: 1. Zie Malderez.-2. Mal roi (HERB.); zie Maurois 2.

 

FD
Maire

Meir(e), Meiren(s), Me(e)rens: Metr. Fr. Maire, roepnaam voor Maria, Maroie.+1300 Maroie Loignarde = Maire Loingnarde, PdC (BOUGARD); 1382 Jan Meeren, Wg. (DEBR. 1970).

 

FD
Maire, de

zie Lemair(e).

 

FD
Mairen, van der

zie van (der) Meer.

 

FD
Mairesse

1. Matronyme, ,,Femme du maire » (V. ce N.) — 2. V. MARU.

 

EV
Mairesse

Meresse, Méresse, Meeresse, Mayeres(se): 1. BerN Vrl. vorm van maire: meier. 1203 Mehaus Mairesse, Atrecht (NCJ); ±1300 Mahaus li Mairesse, Artesië (BOUGARD); 1355 Thonar fils li Mairesse de Alleur…la court qui fut Thonar le Maieur, que tient a présent Thonar son fils coeschevin, Alleur (SLLIV). – 2. PlN Mairesse-en-Bennes in Warfusée (LU).

 

FD
Mairiau

1. Dimin. de Maire (Région de Mons). V. Maire. — 2. V. MARU.

 

EV
Mairiaux

-ieaux, -iat, -a, Merriaux, -eau, Mériaux, Meraud, -eau(x), Meireaux, Maeriaux, Mérat: BerN Dim. van Fr. maire: meier. 1275 Hues Mairiaux, Lessen (VR113 v°); 1300 Jehans Mairiaus, Dk. (TdT); 1295 Albericus dictus Mairel, St-Q. (MORLET); 1331 Johan li Maireas de Gehain, Val-Benoît; 1351 Henris li Maireaus, Luik (J.G.).

 

FD
Mairie

Nom de résidence: fr. mairie; sinon var. de Mairy.

 

JG
Mairis, van

zie van Merris.

 

FD
Mairlot

V. MARU.

 

EV
Mairlot

zie Merlot.

 

FD
Mairy

Mairie: PlN Mairy in Méan (N).

 

FD
Mairy

Nom d’origine, ainsi « fontaine à Mairy». à Méan (Nr).

 

JG
Mais

Maïs, Maiss, Maijs, Mays: 1. D. FN Mais(s) < Mhd. meiss: geveld bout. PlN. 1425 Dietrich Mais, Blaubeuren (BRECH.). – 2. Zie Mais(s)e.

 

FD
Mais(s)e

Maiss(en), Mais: 1. Patr. Korte vorm van Thomas. ± 1300 Mais de Ardea; Mais de Dain, PdC (BOUGARD). – 2. Zie Mais.

 

FD
Mais(s)in

Maissain: PlN Maissin (LX).

 

FD
Mais(s)on

zie Demaison.

 

FD
Maisco(c)q

BerN Fr. maître-coq, maître-queux: meester-kok. W. maisse. 1472 Gérard Maître Cocque, Presles (J.G.); 1662 Nicolaus Mayscocq, Fosses (MUL VI).

 

FD
Maiscoq

1472 «Gérard Maître Cocque» Près-les, 1496 «Géra Leurckin dit Maistre Cok» Vogenée, 1552 «Jehan Maistrecocque maire des ferons» Mettet, 1557 «Jeherme Maître Cocq» BourgNamur, 1579 «sieur Gobert Maître Cocque, frère de feu Thomas Maître Cocque» Mettet, 1585 «Thomas Maître Cock» Marcinelle, 1585 «Gobert Maistre Cocque» = 1595 «Gobert Maistre Cocq» Bouvignes, 1602-3 «Guillaume Maistrecoq» TerriersNamur; nom de profession: fr. maître- \ coq, w. *mêsse-cok ‘maître-queux, chef de cuisine’FEW 2, 1169b.

 

JG
Maise

cf. Maiss(e).

 

JG
Maisel

zie Maezeele.

 

FD
Maishman

Misschien verhaspeling van E. Marshman, Mashman: naar de woonplaats aan een meers, beemd; vgl. Meerschman, Ndl. Marsman. Maar er is ook een FN Maizman, die veeleer in D.-joodse richting schijnt te wijzen.

 

FD
Maisier

cf. Maizier, Maizières.

 

JG
Maisier

zie Masier.

 

FD
Maisin

Maissin. Nom d’origine: Maissinfarr. I Neufchâteau). – Distinct de: 1365 «Maissent I dou Pumeruel» TailleMons, probabl. prénom I masc., de saint Maixent.

 

JG
Maisin

Proven. Maissm (Dép. Villance) .

 

EV
Maison

Maizon. 1265 «li fius Colay de Mai-zons» CensNamur; nom d’origine: fr. maison.

 

JG
Maison

Proven. Nombr. L.D.

 

EV
Maisondieu

PlN Maison-Dieu (Nièvre, Yonne). Of huismeester of bewoner van een godshuis: 1275 li maistres de le Maison Dieu, Atrecht (NCJ).

 

FD
Maisonneuve

1761 «Louis Maisonneuve (orig. de Beaune)» BourgeoisLiège; nom d’origine: fr. maison neuve, top. Maisonneuve.

 

JG
Maisonneuve

PlN in Floreffe (N), Beho (LX): nieuw huis. Vgl. Van Nieuwenhuize.

 

FD
Maisse

cf. Maitre.

 

JG
Maissin

cf. Maisin.

 

JG
Maistriau

-iaux, cf. Maitre.

 

JG
Maistriau(x)

Mestriau, Maitrias, Metraes, Métreaud: Dim. van Ofr. maistre, Fr. maître: meester. Vgl. Lemaître. 1273 Jehans Mestreaus, Dk. (FST); 1281 Jehans li Maistriaus, Bergen (ARNOULD).

 

FD
Maiter

Var. de Maitre < lat. magisler.

 

JG
Maiter(e)/-tre, (de)

zie Lemaître.

 

FD
Maitre

Maître. Nom de dignité : fr. maître, maî­tre (de corporation), maître d’école, etc. FEW 6/1, 34a sv. ; cf. aussi Lemaître, -aistre. -Maisse. Le NF étant majoritairement liégeois, de w. messe DL 402b, comp. Maiscoq.

•  Dérivés: Maistriau, -iaux. 1281 «Jeh. li Maistriaus» ComptesMons, 1294 «Maistriaus de Libines»  CensNamur,   1298   «Mahius Maistriaus» Ladeuze,  1540 «Tumas Mais-treau» Boussoit; surnom: petit maître (de cor­poration, d’école); cf.  aussi Mestriau, sans doute d’autre origine. – Maitrot.

» Composés avec un prénom: Maitrejean, Maîtrejean, Maître-Jean. 1529 «Pero Maitre Jehan» BourgNamur; nom composé (avec for­mule de politesse), p.-ê. avec le sens parti­culier d’anc. fr. maistre gen (= maistre Jehan) ‘intrigant’ Gdf 5, 101 (non mentionné FEW 6/1, 40b) [MH]. – Maitrepierre. Nom com­posé (avec formule de politesse): fr. maître Pierre.

*  Avec un nom de profession : Maiscoq. 1472 «Gérard Maître Cocque» Presles, 1496 «Géra Leurckin dit Maistre Cok» Vogenée,  1552 «Jehan Maistrecocque maire des ferons» Met-tet, 1557 «Jehenne Maître Cocq»  Bourg­Namur, 1579 «sieur Gobert Maître Cocque, frère de feu Thomas Maître Cocque » Mettet, 1585 «Thomas Maître Cock» Marcinelle, 1585 «Gobert Maistre Cocque» = 1595 «Go­bert Maistre Cocq» Bouvignes, 1602-3 «Guil­laume Maistrecoq» TerriersNamur; fr. maître-coq, w.  *mêsse-cok ‘maître-queux, chef de cuisine’FEW 2, 1169b.

Maive. NF attesté à Ruette et Virton dès 1746, probabl. en provenance de l’Aube ou des Vosges (GeneaNet); la var. Le Maive (dans l’Aube) invite à y voir un surnom, p.-ê. issu de lat. maturus ‘mûr’ FEW 6/1, 533b.

 

JG
Maître

Profess. ou Fonction. 1. Chef d’une exportation ou d’une groupe­ment. N° 2. — 2. Artiste ou artisan célèbre. — 3. Maître d’école. Synon. : Le Maître, Lemestre. Dimin. : Maîtrot, Maistriau(x). (Ce dernier N. signifie aussi ,,dompteur », celui qui ,,maîtrise » les fauves. Mestreit.

 

EV
Maitrejean

Meester Jan. 1529 Pero Maitre Jehan, Namen(RBN).

 

FD
Maîtrepierre

Maitre-: Meester Pieter.

 

FD
Maitrias

zie Maistriau(x).

 

FD
Maîtrier

Maitry, Métry, Mettrie, Mettry: Afl. van Maître.

 

FD
Maitrot

Metrot: Dim. van Maître.

 

FD
Maixner

zie Meissner.

 

FD
Maizel

zie Maezeele.

 

FD
Maizier

zie Masier.

 

FD
Maizières

Maizier, Maisier. 1240 «Nicolas de Maisier» CartStHubert, 1683 «Jenne Maisier laisné» Houdremont; nom d’origine: Mai-sières, e.a. Maisières (Ht), (Charleville-)Mézi-ères (Ardennes), etc.

 

JG
Maizières

zie Demasières.

 

FD
Maizman

zie Maishman.

 

FD
Maizon

cf. Maison.

 

JG
Maj-

Sans doute palatalisation de Mag-, thème hypocor. de Marguerite; comp. pic. (Amiens, Nord) madjète ‘chèvre’ corresp. à pic. magriète ‘id.’, qui est précisément un hypocor. de Mar­guerite.

• Dérivés: Majet, cf. Maguet. – Majoie, Majois. 1787 «Joseph Majoie» BourgNamur; cf. 1289 «Magoie» CensNamur. – Majon, cf. Magon. – Majot, cf. Magot.

 

JG
Maja

V. Mathias.

 

EV
Majais

V. Maillet.

 

EV
Majean

w. liég. Mâdjan, cf. Maljean.

 

JG
Majean

zie Maujean.

 

FD
Majelijne

-lyne, zie Madelein.

 

FD
Majelle

Peut-être surnom: var. sonorisée de ouest-w. machèle ‘mâchoire’ FEW 6/1, 558a.

 

JG
Majer

zie de Maeyer, de Meyere.

 

FD
Majer-

-es, -us. 1. V. MARU. — 2. V. Maire.

 

EV
Majerczyk

Majerovic, Majerowicz, Majorovic: BerN Slav. afl. van D. Maier/Meier.

 

FD
Majeres

Mageres. Probabl. var. de Majerus, Magerus, plutôt que cas sujet de lat. major ‘maire’, cf. 1267 «Tiris de Flemale majeres de Liège» CartValDieu.

 

JG
Majeres

Majerus, zie de Meyer(e).

 

FD
Majersdorf

zie Maiersdorf.

 

FD
Majerus

cf. Mayerus.

 

JG
Majet

Majoie, Majon, cf. Maj-.

 

JG
Majet

zie Maget.

 

FD
Majo(o)r

Majores, zie de Meyer(e).

 

FD
Majoie

Majois: Metr. Afl. van VN Marguerite. 1289 Magoie; 1787 Jos. Majoie, Namen (HERB.).

 

FD
Majoie

Proven. Dép. Erquelinnes.

 

EV
Majol(l)ee

zie Marjol(l)et.

 

FD
Majon

V. MAD (Ma).

 

EV
Majon

zie Magon.

 

FD
Major

1. Titre militaire. N° 2. — 2. Latinisation de Maître. (V. ce nom). Majorin.   Fonction.   ,,Maire »   (Titre espagnol).

 

EV
Major

Mayor. 1691 «Jean Major» Muno; nom de dignité: forme latine de fr. maire, cf. 1474 «Symon major de Aqualia» PrincipLiège, cf. aussi Majeres; ou bien latinisation du NF Laîné, etc.

 

JG
Majorelle

Dérivé anthropon. fém. de Major?

 

JG
Majorin

Majoras: Afl. van BerN Maior: meier.

 

FD
Majorovic

zie Majerczyk.

 

FD
Majot

cf. Maj-.

 

JG
Majot

V. MAD (Ma).

 

EV
Majot

zie Magos.

 

FD
Majoulet

zie Marjollet.

 

FD
Majster

zie de Meester(e).

 

FD
Mak

cf. Mack.

 

JG
Mak

zie Mack.

 

FD
Maka

cf. Maca, Macka.

 

JG
Maka

V. Maca.

 

EV
Makaire

Maquair, Maquaire. 1239 «messires Makaires de Montplainchamp» CartOrval, 1314 «Makarius dictus Makelos», 1320 «Ma-kairs dis Makoreas» AnthrLiège; prénom Macaire, forme savante de Macarius (d’ori­gine grecque), nom de deux saints d’Egypte du 4e s., d’où sont issus un certain nombre de dérivés qui se confondent toutefois avec d’autres noms comme Macoir et Ma(l)corps (cf. E. Renard, BTD 26, 262).

 

JG
Makaire

zie Macharis.

 

FD
Makar

Makart, cf. Macar.

 

JG
Makart

-a(r), zie Macar(t).

 

FD
Makela(e)re, de

Maclart: BerN van de makelaar, koppelaar. 1276 Colard die Makellare, Bg. (CG); 1326 Jan de Makelare, Ip. (BEELE).

 

FD
Makelberg(h)e

cf. Maeckelbergh.

 

JG
Makelberge, (van)

Makelberghe, (van) Mae(c)kelberg(h)(e), van Mackelberg, (van) Mackelbergh(e), van Mackelenbergh(e), Mackelberg(e), -bert, Maechelberghe: PlN Makenberge in Nomain (Nord). 1253 Lietardus de Makenberghe; 1275 Gérart de Makemberge, Ansiel de Makebierge…en le parroche de Namaing, Flines (CAF); 1417-22 Rugger van Mackelberghe, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Makels

cf. Mackels.

 

JG
Makels

zie Mackels.

 

FD
Maker, de

de Mae(c)ker, Maekers: BerN. Die iets maakt, vervaardigt, repareert.

 

FD
Makereel

Maeckereel, Maquerel: i. BN naar de visnaam makreel. 1203 S. Alardi Makerelli (LEYS 1952); 1294 Henricus dictus Makeriel, Lv. (OAT II); 1295 Hellins Makeriaus, Dk. (TdT). – 2. Evtl. Patr. Dim. van VN Makarios, Fr. Macaire. 1320 Makairs dis Makoreas, Luik (RENARD 262).

 

FD
Maket

cf. Macquet.

 

JG
Makiels

cf. Macheel.

 

JG
Makiels

zie Michael.

 

FD
Makin(s)

Makkink, Mackin, Macquyn, Macquiné, Maquin(ay), -oy, Makinay, Maquenne: Patr. Vleivorm en dim. van Germ. VN Macco, bakervorm bij mag-naam. Zie Mack. 146 e. Giles Maquin, St-Thib. (MORLET); 1389 Makinea, Hervé (HERB.).

 

FD
Makinay

cf. Maquinay.

 

JG
Makintosh

zie Mackintosh.

 

FD
Makkes

zie Mack.

 

FD
Makow(ski)

Mackowiak, -vie: Poolse EN < PlN Makow < Pools mak: klaproos (DS).

 

FD
Maksem

Maksym(ow), Maksimow, -ovic: Patr. Lat. HN Maximus.

 

FD
Mal

NF d’origines diverses, surtout adj. mal ‘mauvais, méchant’, comp. Ma, etc.

 

JG
Mal

Proven. 1. Mal (Loc.). — 2. Mâle ou Mallum, ,,Lieu de réu­nion ». (Nombre L.D.).

 

EV
Mal-  

-brancke,   -branque.   Proven. Maubran (Dép. Chaussée Notre-Dame). Malbrain. V. Maubrun.

 

EV
Mal-

Les noms composés avec mal, soit adjectif, soit adverbe, sont trop nombreux pour qu’on puisse envisager de les rassembler; ils figurent donc à leur place dans l’ordre alphabétique. Cf. en outre 1380 «Henri Mal Assirei» Rentier-Ramée, 1417 «Jehan Mal Raison» PolyptAth, 1611 «Thiebault mal retour» DénFlorenville, etc.

 

JG
Mal(o)taux

Car. mor. Maltotier ,,Fraudeur, trompeur ». N° 267.

 

EV
Mal, (de)

(de) Malle: 1. Mnl. mal: dartel, mal, dwaas. BN. – 2. Zie Demal.

 

FD
Mal, van

zie van (de) Malle.

 

FD
Malaboeuf

Gedemouilleerd < Mailleboeuf. Zinwoord met Ofr. maillier: slaan (met hamer) en boeuf: koe, rund. BerN van de slachtervan runderen. Vgl. D. Kuhschlâger.

 

FD
Malach

Malache, cf. Malaise.

 

JG
Malach(e)

zie Malaise.

 

FD
Malacord

Malacor(t): PlN Malacord in Ferrières (LU). 1449 Mathiis Malakoers, Mb. (A.BAERT); 1544 Martin de Mal accord, Stavelot (J.G.).

 

FD
Malacord

Malacort. 1544 «Martin de Mal accord» DénStavelotMy; nom d’origine: Ma­lacord, à Ferrières (Lg), etc. – Aussi surnom : mal d’accord, ainsi 1627 «Henri Maldacord» BourgNamur.

 

JG
Maladry

Mal(l)edrie, Mald(e)rie: PlN < malad(r)erie: leprozenhuis. 1347 Marie Maladdrie, Genderingen (C.BAERT); 146 e. Girauddela Maladerie, St-Thib. (MORLET).

 

FD
Maladry

Maldrie. Nom d’origine: du topon. Maladrie (= léproserie), fréquent en topo­nymie wallonne.

 

JG
Malain(n)e

Metr. W. Malaine: Madeleine, HN Magdalena. 1724 Pierre Malaine, Izg. (COUSS.).

 

FD
Malaine

Malainne. Sans doute Maleine, forme w. de Magdeleine ?

 

JG
Malais

1302 «Jehans Malais» LoiTournai; var. négligée du suivant?

 

JG
Malaise

-aisse, Mallaise, Malache, -ache-, Malasche, Malax, Malaxhe, Mallach, Mallahe (formes w.), Malhaise, Malhaize (avec introduction de h). 1331 «Gerars de Malaise» Cart Val Benoît, 1449 «Jehan le Ma­laise» AidesNamur, 1450 «Henry de Ma­laxhe», 1494 «Ernuld del Malaise» Guill-Liège, 1524 «Mati Malahe» DénStavelotMy, 1602-3 «Franchois Malaise», «Andriane Malaize» TerriersNamur, ±1630 «Jacques de Malaixhe greffier» Hervé (Schnackers 12); nom d’origine: Malaise, «mal aise», w. liég. mâlâhe (= mauvaise aisance communale), microtoponyme fréquent en Wallonie; à noter le parallélisme avec la famille du NF Delhaise.

 

JG
Malaise

Malais(se), Maltaise, Malhaise, Malhaize, Malhache, Malhage, Malax(he), Malas(che), Malach(e), Mallach, Mallahe, Malay: i. Fr. malaise: onpasselijkheid, onbehaaglijk gevoel. 1314 Colins H Malaisiez, Luik (RENARD 247); 1449 Jehan le Malaise, Namen (J.G.); 1483 Willemme Malaisiet, Dk. (TTT); 1484 Henricus Maeylayze, St.-Tr. (GHYSEN). – 2. Zie De Malaise.

 

FD
Malaise

Proven. 1. Dép. Overijssche. — 2. Malhais e (Dép. Renaix).

 

EV
Malaive

1444 «Colin de Maleve» TerreJauche, 1625 «Catherine de Maleve» BourgNamur; nom d’origine: Malèves-Sainte-Marie-Wasti-nes (BrW).

 

JG
Malaive

Maleve, Malef: PlN Malèves (WB). 1268 Otton de Malèves, Opprebais (AAV); 1664 Jac. Maleve, Longchamps (MUL VI).

 

FD
Malaive

Proven. Malèves (Loc.).

 

EV
Malaizier

zie Mallésié.

 

FD
Malambré

cf. Malempré.

 

JG
Malamède

N. Israélite. „ Instituteur » (Hébreux).

 

EV
Malami

Surnom: mal ami ‘mauvais ami’; comp. l’antonyme Bonami.

 

JG
Malangreaux

Proven. Mellery (Loc., Forme anc.). Synon. : Malengr-, Malingr- -eau(x), -et, -ez, Malum-gré. Malengroule (Dép. Noirefon-taine).

 

EV
Malanion

BN + Patr. Mal Hannion: kwade Jan. Vgl. Maljean, Quaetannens.

 

FD
Malannée

1619 «Noe Malannaie de Jehanster» Polleur; surnom: mâle année, mauvaise année.

 

JG
Malannée

Malané: BN Mâle année: kwaadjaar. Vgl. Quaetiaer (DEBR. 1970).

 

FD
Malaquin

1279-81 «Malakins» ComptesMons, 1288 «Vaast Malakins» NécrArras, 1306 «Matheus dictus Malakin» St-Quentin; nom

épique: Malaquin, magicien de l’épopée de Jean de Lanson.

 

JG
Malaquin

Patr. Dim. van Germ. mathal-naam, zoals Madelbert. 1306 Matheus Malakin, St-Q.; 1404 Robert Malaquin, Laon (MORLET); 1360 Maelkins dienst, Tielt (DFIX); 1383 Hannin Maelkin.Ip. (BEELE).

 

FD
Malard

zie Mallaert(s).

 

FD
Malardeau

-on: 1. BN Dim. van Fr. malade, LU W. malàrdeûs: ziekelijk; of Mfr. maladrel: melaats (J.G.). – 2. Dim. van Malard (DNF); zie Mallaerts

 

FD
Malardeau

Sans doute surnom du thème de ft. malade, cf. w. liég. malârder ‘être maladif ei malârdeûs ‘maladif, comp. également moy. fr. maladrel ‘lépreux’ FEW 6/1,92a. Oubienà rapprocher de moy. fr. malardel, dimin. de» lart, petit canard sauvage’ Gdf 5,110 [MH],

 

JG
Malarm(e)

-me, Mal(h)erm: BN Mal arme: slecht wapen; mal armé: slecht bewapend.

 

FD
Malarm(e)

Proven. Dép. Erque­linnes. Synon. : Malarmé, Malerm. Mal-lard-mez.

 

EV
Malarme

Malerm. Surnom: mal ‘mauvais’» fr. arme, cf. le NF fr. Mallarmé; comp. aussi Malbrant et Maldague.

 

JG
Malas(che)

-ax(he), -ay, zie Malaise.

 

FD
Malasche

cf. Malaise.

 

JG
Malateste

Malatesta, zie Maleteste.

 

FD
Malatrait

Fr. BN Mal Atrait: slecht gezelschap. 1358 Jehan Malatrait, Chauny (MORLET).

 

FD
Malatrait

Surnom : littér. rmal attraitn signifiant ‘de mauvaise compagnie’ [JMP].

 

JG
Malavé

zie Mauvais.

 

FD
Malaxhe

Malax, cf. Malaise.

 

JG
Malay

Peut provenir de Mâlâ(he), Malaxhe; c/ aussi Malais.

 

JG
Malay

zie Malaise.

 

FD
Malbaix

Proven. 1. ,,Méchante rivi­ère ». Synon. : Malbecq. N° 2. — 2. V. Marbais.

 

EV
Malbaut

Patr. Germ. VN mathal-balth ‘vergaderplaats-moedig’: Madelbaldus (Dip.).

 

FD
Malbec(q)

PlN Malbecq in Quenast (WB) of Neufvilles (H). Evtl. Maalbeek (VB). 1426 Huart de Mallebecque, Zinnik (J.G.).

 

FD
Malbecq

1426 «Huart de Mallebecque»Taille-Soignies; nom d’origine: Malbecq,dépend.de Quenast (BrW) et de Neufvilles (Ht).

 

JG
Malbecq

Proven. Maalbeek (Dép. Ixelles. N. de Riv.).

 

EV
Malbert

Malobert, Maubert, Malbrecq, Mober(t)s, -er(g), -ertz: Patr. Germ. VN mathal-berht ‘vergaderplaats-schitterend’:Madalbert, Malbertus (MORLETI). ne e. Madelbertus, Cent (GN); 1260 Malabert f. Malins, Zevekote (LEYS 1953); H30 Simon Maubert, Comp. (MORLET).

 

FD
Malbrain

zie Malbrun.

 

FD
Malbranche

-ancke, Maelbrancke (forme flamandisée). 1248 «Rogiers Malebrance» ChartesFlandre, 1270 «Willelmi Malbranke» = 1272 «Willelmi dicti Malebranke» CartVai-Dieu, 1275 «Rogiers Malebranke» RentierAu-denarde, 1300 «Huart Mallebranche» Comp­tesMons, 1306 «Jehan Malebranke» Tournai; surnom: fr. mâle branche, pic. mak bmnke. avec le sens de ‘mauvaise lignée’ [JMP].

 

JG
Malbranche

Maelbranche. Malbranque, Mallebrancke, -branche, Ma(e)lbrancke: PlN Malebranche, Pic. Malbranke: kwade tak, kwaad bos (DNF). Of akant, een geneeskrachtige plant (DUPAS 105). 1246 Jehan Malebranche, Comp. (MORLET); 1272 Walterus dictus Malebranke, Har. (DEBR. 1980); 1315 Maroie Malebranke, Dk. (TdT),

 

FD
Malbrand

-brant: Patr. Germ. VN Madalbrand.

 

FD
Malbrand

Malbrant. 1286 «Malebrans» CartLessines; surnom (obscène?): mal ‘mau­vais’ + âne. fr. brant ‘épée’; comp. Maldague.

 

JG
Malbrecq

Aphérèse d’Amalbrecht < amal-behrt, anthrop. germ. fréquent (Först. 91).

 

JG
Malbrecq

zie Malbert.

 

FD
Malbrenne

zie Malbrun.

 

FD
Malbrouck

Malbroeck, Mabrou(c)k, Mabru(t): PlN 1274 Willelmus dictus Mallebrouke, Val-Dieu (J.G.). De PlN Maalbroek in Anzegem, Machelen (DFIX) en Bavegem (GN) komen wellicht niet in aanmerking voor deze Luikse FN. 1227 Henricus prepositus de Malbrocke, Bavegem (GN); 1398 Gille van den Maelbrouc, Machelen (DEBR. 1970).

 

FD
Malbrouck

Malbrough. 1274 «Willelrans dictus Mallebrouke» CartValDieu, 1763 «Mal-broucq» Frameries (BTD 16, 251); nom d’ori­gine: mauvais brouk (= terrain humide, aisanœ communale); parfois, adaptation du NF an­glais Malborough.

 

JG
Malbrun

Malbrain, Malbrenne: BN + Patr. Mal Brun: kwade Bruno. Vgl. Maubrun, Malbrunot (DNF). Brun, uitspr. brin in H. Maar reïnterpretatie van Malbrand is niet onmogelijk. 1561 Jehan Malbrun, Namen (J.G.).

 

FD
Malbu(s)

1. Proven. Dép. Autre-Eglise. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV
Malburny

BN + Patr. Mal Burny/Brunier. 1779 PJ. Malburni, Tilly-Bs. (CALUWAERTS).

Malcause: Zinwoord mal + ww. causer < Lat. causari: beschuldigen, praten. BN voor een kwaadspreker. Vgl. Ndd. 1355 Redequât, Hameln (NN).

 

FD
Malburny

Probabl., avec métathèse, surnom: (dont le teint a) mal bruni; le moy. fr. ma brusni signifie ‘mal déguisé’ FEW 15/1,307a. Cf. aussi 1561 «Jehan Malbrun» BourgNa­mur.

 

JG
Malcause

Surnom: mâle cause ‘mauvaisecause’,

 

JG
Malcause

V. M AD (Ma).

 

EV
Malchair

Malchaire, Malechair. s.d. «Kinotte sororis Jacobi Malecarnis» ObitHuy, 1280 «Ysabeal et Erbour suers Malechar» Polypt-StLambert, 1314 «Jacobus Malchart» Antlir-

Liège, 1360 «Jean Malechar» Huy, 14e s. «damme Agnes Malechar» CensHuy, 1428 «Johanne veuve de Jaqueme Maelechair de Til-leur» Tilleur, 1451 «Thonet Malchar» = 1456 «Thonet Malchair», 1460 «Thonair Malchair le jovene», 1515 «Thonnet Malechair huilheur» GuillLiège, 1572 «Léonard Malchaire» Sart-Franchimont, 1626-29 «Simon Malchaire» émigré en Suède; surnom: fr. mâle chair, w. « mâle tchâr, le mot chair étant pris au sens de ‘personne, individu’, surnom de qqn qui a un mauvais caractère (sorte d’antonyme de Chardhomme), cf. L. Remacle, DW 16, 139.

 

JG
Malchair(e)

Malechair, Mauchard: Mâle chair: slecht vlees. BN voor iemand met lelijke huid. 1234 Jacobus Malechar, Hoei (SLL); 1337 Jacke Malchar; 1342 Jakemars dit Malle Chars, Luik  (RENARD244)

 

FD
Malchaire

V. MAD (Ma).

 

EV
Malchus

Malcus, Malkus. Surnom: Malchus, personnage à qui saint Pierre a coupé une oreille, d’où w. malcus’ ‘monaut’, et côp d’ Malcus’ ‘coup de mort’ FEW 6/1, 83a.

 

JG
Malchus

Malcus,Malkus:BijbelseVN Malchus. Petrus hakte Malchus een oor af. Vandaar W. malais: eenorig (HERB.).

 

FD
Malcolm

Schotse FN < Gaëlisch Mael Colum: toegewijd aan Sint-Columba (DS).

 

FD
Malcontent

Fr. BN: ontevreden.

 

FD
Malcorp(s)

Letterlijk BN: mismaakt (lichaam). Maar misschien reïnterpretatie van Macor. 1289 Lambers Malcors, Bossière; 1294 Reniers Maucors, Namen; 1444 Weri Malcorps, Jauche

(J.G.).

 

FD
Malcorps

1. Car. phys. Mal corps. N. d’H. contrefait. — 2. V. Macorps.

 

EV
Malcorps

Malcorp, Macorps. 1289 «Lambers Malcors» Bossière, 1294 «mesires Reniers Maucors» CensNamur, 1444 «Weri Mal­corps» TerreJauche, 1460 «Servais Malcor» Soulme, 1472 «Malcorps Gennyn» DénChiny, 1535«ErnoulMaulcorps» BourgNamur, 1593 «Jean Maucors, drappier», 1609 «Guillaume Malcorps» AnthrLiège, 1616 «Jean Maucors, burghmaistre» BourgDinant, 1619 «Jeanne Maucorps» BourgNamur; normalement sur­nom de contrefait: mal corps, au sens de ‘mauvais individu’ d’après le caractère (Renard, BTD 26, 262, qui cite on drôle di cwér; L. Remacle, DW 16, 140), cf. aussi Macor, Macorps, dont les formes anciennes sont de la même région, au nord de Namur. Cf. également Macoir, «Malcoir».

 

JG
Malcot(e), van zie van Molecot. FD
Malcotte

Dérivé en -otte de Malchus, mais a-t-il été utilisé comme prénom ? Peut-être surnom : qui porte une mauvaise cotte (= robe).

 

JG
Malcotte

Malecot: BN Mâle cotte: slecht

kledingstuk (J. G.)? 1359 Johannot Malkot,

Bouillon (SLL IV); 1460 Jan Malcot, Kh. (DEKEYSER).

 

FD
Malcourant

Maucourant (var. vocalisée). 1449 «Jehan Malcourant» AidesNamur, 1461 «Jehan Malcorant» Liège, 1569 «Nicolas Mal­courant» BourgNamur, 1635 «Jan Estienne dict Malcourant» Durnal; surnom, sans doute de portée morale: qui court mal (pour la motivation, comp. béam. macorrou ‘homme de mauvaise vie’ FEW 2, 1569b).

 

JG
Malcourant

Maucourant, Moucourant: BN voor een slechte bode, loper. 1384 Malcourant = Maulcourant, sergent du duc, pour porter lettre (MARCHAL); 1461 Jhoannis Mali Currentis, LU (MULII).

 

FD
Malcourant

Proven. ,,Mauvais cou­rant (de rivière) » (L.D.).

 

EV
Malcus

cf. Malchus.

 

JG
Malcus

zie Malchus.

 

FD
Maldague

BN mâle dague: slechte dolk.

 

FD
Maldague

Car. mor. ,,Mauvais poi­gnard ». N. d’H. batailleur.

 

EV
Maldague

Surnom: mâle dague ‘mauvaise dague’, qui manie mal l’épée; comp. Malbrand.

 

JG
Maldeg(h)em, (van)

van Malleg(h)em, van Mallegen: PlN Maldegem (OV). 1213 Philippi de Maldenghem, Har. (DEBR. 1980); 1382 Willekin van Maldeghem, Pittem (DEBR. 1970); 1396 den hère van Mallegheem, Lier (FRANS).

 

FD
Malder(e), de

Smalders, de Maldere, de Maldre, de Maldré: 1. BerN van de maalder, molenaar. 1347 Peter Maeldere = 1383 P. de Maeldere, Tn. (C.BAERT). – 2. De Mald(e)ré kan var. zijn van Malderez.

 

FD
Malder, van

van Maldere(n), van Maelder, van Molder: PlN Malderen (VB). 1509 Berbele van Maldere, Vilvoorde (OSTYN).

 

FD
Malderez

Maldré, Maldre, Maire, -ay, -ait, Molderez: Fr. mâle denrée: slechte, minderwaardige waar. BN voor de verkoper ervan. 1212 Wautier Maldenree, Laon (MORLET 1967); 1275 Stévenon Mâle Denrée, Lessen (VR I2iv°); 1279 Lamsin Mauderey, Bg. (CG); 1292 Nicholai Maudenree = 1300 N. Mauderree, Bg. (WYFFELS); 1305 Beele Gillijs Maeldenreis wedue, Oud. (CG); 1437 Gossuin Maeldree, Ronse (Midd. 1963,276).

Malderg(h)em, van; van Maelderg(h)em, van Moldergem: PlN Maldergem in St.-Denijs-Boekel (OV). Verwarring met Van Maldeghem is altijd mogelijk. 12e e. Gerardus de Maldrenghem; 1227 Gosuinus de Maelderghem, St.-D.-Boekel (GN); 1589 Laureis van Maldergem, Zottegem (AP).

 

FD
Malderez

Maldré, Molderez. 1212 «Wautier Maldenrée» Laon, 1275 «Stévenon Malle Denrée» CartLessines, 1277 «Willaumes Mâle denrée» NécrArras; surnom de mauvais mar­chand: fr. mâle denrée ‘mauvaise denrée’ [FD].

 

JG
Malderie

zie Maladry.

 

FD
Maldermans

1. Afl. van Van Malder. 146 e. Maldermans goet, St.-Gillis (OSTYN). – 2. BerN van de maalder, ail. van De Malder. Vgl. Muyldermans.

 

FD
Maldoy

Mauduit: BN Ofr. mal duit < Lat. mâle doctus: slecht opgevoed. Fr. en E. FN Mauduit. 1084 Gunfridus Maledoctus, Wiltshire; 1086 William Maldoit, Hampshire (REANEY); 1276 Aelis Maleduite, Atrecht (NCJ); ±1300 Willaumes Mauduis, PdC (BOUGARD).

 

FD
Maldoy

Proven. Maldois, ,,De Mald » (Ane. N. de Maulde) (Loc.).

 

EV
Maldré

zie Malderez.

 

FD
Maldrie

cf. Maladry.

 

JG
Maldrie

zie Maladry.

 

FD
Mâle, (van)

zie van de Maele.

 

FD
Malechair

cf. Malchair.

 

JG
Malechair

zie Malchair(e).

 

FD
Malecot

zie Malcotte.

 

FD
Maledrie

zie Maladry.

 

FD
Malef

zie Malaive.

 

FD
Malefason

zie Malfaison.

 

FD
Malefijt

zie Malfait.

 

FD
Malego

zie Mallegho.

 

FD
Maleingrau

zie Malingret.

 

FD
Malempré

Malemprée, Malemprez, Malam­bré (cacographie). Nom d’origine : Malempré (Lx), ou w. mâlinpré, à La Reid (Lg).

 

JG
Malempré

Proven. Loc. et L.D.

 

EV
Malempré(e)

-prez: PlN Malempré (LX) en in La Reid(LU).

 

FD
Malen-

-gré, -greau(x), -gret. V. Malangreaux.

 

EV
Malengé

Malengier, zie Mauger.

 

FD
Malengr-

Cf. 1286 «Jehans Malingres» Cart-Mons; de moy. fr. malingre (fin 16e s.) FEW 6/1,125a, sont dérivés divers NF : Malengreau, -eaux, -aux, Malingreau, -aux. 1338 «Jehan Mallingriaul de Generech» Bende, 1531 «Jehan de Mallingriau» Ladeuze; surnom: dérivé en -eau, cf. anc. fr. malingres ‘chétif (dès 1225). – Malengret, -ez, -é, Malingret. 1338 «Malinghere» CoraptesMons, 1384 «Ernoul Malingret» Laon; surnom: malingre! (attesté seulement au 15e s.), dérivé en -et.

 

JG
Malengret

-e(z), -é, -aux, -eau(x), zie Malingret.

 

FD
Maler

1. Proven. Malheurs (Dép. Héron). — 2. Profess. Mahler (Allem.), ,,Peintre ».

 

EV
Malerm

cf. Malarme.

 

JG
Malerm

zie Malarm(e).

 

FD
Malerp

V. Malherbe.

 

EV
Malerp

zie Malherbe(s).

 

FD
Malesieux

Afl. van Mallésié. 1620 Christoph le Malezieu, Fleigneux-Sedan (J.G.).

 

FD
Malesis

-sys: 1. PlN Malzy (Aisne): 1188 Malesis (TW). 1310 Joh. de Malesis, Oc.; 1459 Gilet de Malisy, Laon (MORLET). – 2. Var. van Mallésié.

 

FD
Malet

-ey, Mallet(te), -é, Mal(l)ez, Maulet: 1. Dim. van Ofr. mâle, Fr. malle: tas, koffer < Mnl. mâle. BerBN van de malendrager, bode of koffermaker. 1119 Willelmi Malet, Bg. (GYSS. 1999′); 1368 Tassaert Malet; 1391 Egidio Mallet, Ktr. (D F> 71; OLV 367). – 2. Patr. Dim. van Germ. mathal-naam, b.v. Ma(de)lbert. 1262 Mâles de Vies Lis, Ghislenghien; 1280 Malet de Mons, Dk.; 1300 Malet le Pouletier, Bergen (J.G.).

 

FD
Malet

Mallet. 1262 «Mâles de Vies Lis» Ghis-lenghien, 1268 «Symon Malet» ChartesFlan-dre, 1271 «Reniers Mâles» région de Huy, 1280-81 «Colette li amie Malet de Mons» RegTournai, 1300 «Malet le Pouletier» ComptesMons, 1302 «Mallet le Télier» Loi-Tournai, 1472 «Jacquet Malet» DénLaroche, 1514 «Philippe Mallet craissier» Ladeuze; dérivé en -et du thème germ. mathal > Mal-. — Secondairement, nom d’origine, cf. 1511 «Gérard du Mallet» BourgNamur.

 

JG
Malet

Proven. 1. Malhaie (Dép. Namêche). — 2. V. MAD (Ma).

 

EV
Maleteste

Malateste, -ta, Maltaite, Maltète: BN mâle teste, mauvaise tête: slecht hoofd.

 

FD
Maleu

Maleux. Peut-être dépalatalisation de Mailleu(x).

 

JG
Maleu(x)

Gedemouilleerd < Mailleu.

 

FD
Malevay

-ve, -vé, -vêt, -vez, zie Mauvais.

 

FD
Maleve

zie Malaive.

 

FD
Malevé

Malevez. 1423 «Maleveit» Namur, 1539 «Jehan et Anthoine Malevé frères» CourVedrin, 1592 «Jehan Malevé» Malonne, 1602-3 «Léonart Malevé» TerriersNamur; surnom: w. liég. ma levé ‘mal levé, de mau­vaise humeur, grincheux’ FEW 5, 275b.

 

JG
Malèves

Proven. Loc. Synon. : Ma-laive et, avec les suffixes de proven. -ait, -eyt, -é, -ez : Mal(le)- -fait, -feyt, Malev- -é, -ez.

 

EV
Maley

-ez, zie Malet.

 

FD
Maleyn

Adaptatie van de Fr. uitspr. van Malin.

 

FD
Malf(l)iet

MafNet: Var. van Mafit met 1-epenthesis. 1474 Henricus Maelfîet, Ktr. (MULII).

 

FD
Malfaire

Malfère, Malfer(t): M.i. niet mal faire: kwade daad (HERB.), maar reïnterpretatie van Malfrère.

 

FD
Malfaire

Malfère, Malfert. Surnom abstrait : fr. mal faire (infinitif substantivé) ‘mauvaise action’FEW 3, 35 Ib.

 

JG
Malfaison

Malfeson, Malefason: Ofr. mâle foison, fuison. Ofr. foison < Lat. fusio: geldstorting > rijkdom, overvloed, bestaansmiddelen. BN voor wie in slechte papieren zit. Later gereïnterpreteerd aïs mâle façon: slecht fatsoen, kwaad gedrag. 1305 Robertus Malefuison, Oc. (MORLET); 1412 Henri Malefuison, Rijsel (SPL); 1555 Andries Maelfuson, Artesië (PARM.); 1697 Adriaen Malfaison, Deerlijk (KWII); 1777 R.C. Malfeson fa. Guillebert Malfaison, Menen (COUSS.). Hieruit ook FN Malfison, -fuson, -fuzon in 1820 in PdC (BERGER).

 

FD
Malfaison

Malfeson. Surnom abstrait: anc. fr. mâle façon ‘méfait’ FEW 3, 360a.

 

JG
Malfait

-fayt, -fe(y)t, Maelfait, -feyt, -faet, Mailfait, Malefijt, Mallefait, -fet, -fey(d)t, Mollefait: Zinwoord: die kwaad doet, boosdoener, misdadiger. 1222 Gherars Fac malum; 1251 Juliiens Fai mal, Atrecht (NCJ); 1378 Jakemaerd Faybien; 1395 Gillis Maelfeit; 1398 Jehan Malfeit, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD
Malfait

-feyt. Proven. 1. V. Malè­ves. — 2. Maufays (Dép. Fonte-hêtre ». N° 242. Synon. : Maelfayt. — 3. Car. mor. Maufait. Ane. N. du diable. — 4. Malfait (opposé à Bienfait). „Terre maudite ». N° 237.

 

EV
Malfait

Mallefait, Mallefet, Mallefez. 1279-80 «Gilles de Maufait» RegTournai, 1289 «les oirs Malefeit» CensNamur; surnom: mal fait ‘contrefait, difforme; maudit’ FEW 3, 35Ib; en anc. fr. signifiait aussi ‘diable, dé­mon’Gdf 5, 119-120[MH].

 

JG
Malfiet

zie Malfliet.

 

FD
Malfilastre

Malfilâtre, -atre, -ade. Surnom: mal ‘mauvais’ + anc. fr. fillastre, w. liég. fiyàsse ‘gendre’ FEW 3, 518b-519a; cf. Fiasse.

 

JG
Malfilâtre

-atre, -ade: BN Ofr. mal filastre: kwade schoonzoon. Vgl. Mafit. 1246 Maufillastre, Atrecht (NCJ); 1294 Jehans dis Maufillastre, Comp. (MORLET).

 

FD
Malfison

zie Malfaison.

 

FD
Malfliet

Mafliet. 1474 «Henricus Maelfiet» Courtrai; var. de Mafit avec / épenthétique [FD].

 

JG
Malfoy

Monfoi: Malfroy met r-syncope.

 

FD
Malfrancke

Proven. Mas franc, ,,Etablissement   rural   jouissant   d’une

franchise ».

 

EV
Malfrère

BN Mal frère: slechte broer of broeder. Zie ook Monfrère.

 

FD
Malfroid

Malfroidt, Malfroy, Malfroot. 915-923 « Maelfridus » CartStavelot ; nom issu de l’anthrop. germ. mathal-frid.

 

JG
Malfroid(t)

-oit, -oy, -oij, -oo(i)t, -ooid, Mallefroy, Mauf(f)roy, Maufroid, Moffroid, Monfroy: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN Madalfridus, Madalfred, Malfredus (MORLET I). 1396 Gillis Maelproeyt (met^>r//r-wisseling), Ninove (DE B.); 1694 Alexander Malfroij, Thy-le-Château (MUL VII); 1759 Fr. J. Mofroid, Bouffioulx-Aw. (AP).

 

FD
Malfuson

-fuzon, zie Malfaison.

 

FD
Malgar

Maugars: 1. PlN Mal/mau gard: slechte gaard. 1469 Jehan Maugard, Comp. (MORLET); 1499 Jehenne Maugarde, Dk. (TTT). – 2. Mau/mal gars: slechte knecht, jongen. 136 e. Jehennons Maugars, Laon (MORLET).

 

FD
Malgaud

Patr. Rom. vorm van Germ. VN mathal-gud/gaut Vergadering-god/Goot’: Madalgaudus, Maalgodus, Madalgodus (MORLET I, Dip.). loe e. Mathelgodus, Cent (GN).

 

FD
Malget

V. MAD (Ma).

 

EV
Malghem

zie van Malleghem.

 

FD
Malgrève

Margrave, w. (Malmedy) Ma/grave. Surnom d’après nom de dignité: fr. margrave.

 

JG
Malgrève

zie Margraf(f).

 

FD
Malhache

-hage, -haise, -haize, zie Malaise.

 

FD
Malhaise

Malhaize, cf. Malaise.

 

JG
Malherbe

-es. 1265 «Malerbe d’Année» Cens-Namur, 1282 «Henri Malerbe» DettesYpres, 1286 «Colins Maleherbe» CartLessines, 1449 «Gerart Malierbe» AidesNamur, 1472 «Jehan Malherbe» DénLaroche, 1524 «Connot Ma­lierbe», 1544 «Malherbe» Ferrières, 1539 «Rigau Malherbe» BourgNamur, 1602 «Fran-çoy Malierbe, chaudronier» BourgDinant; fr. mauvaise herbe, nom d’origine ou de rési­dence.

 

JG
Malherbe

Proven. ,,Mauvais her-bage (L.D.).

 

EV
Malherbe(s)

Mal(h)erp: PlN Mâle herbe: kwaad kruid (Wvl.), onkruid. Malesherbes (Loiret). 136 e. Robert Maleherbe, Laon (MORLET); ±1300 Jehans Mâle herbe, Artesië (BOUGARD); 1419 Henry Mâle Yerbe, Luik (RENARD 242).

 

FD
Malhomme

1294 «Werri Malhomme» Rosée; surnom: mal homme ‘méchant homme’.

 

JG
Malhomme

Malon(n)e, Mallems: BN Mal homme: kwade, slechte mens, man. Ofr. (h)ome = omne. 1294 Werri Malhomme, Rosée (CRN); 1427 Haquinet Malomme, Annechon Malomme; 1470 Marguerite Malonne, Dk. (TTT).

 

FD
Mali

[consuls belges à New York depuis Henri Mali (1835)]. Sans doute nom de profession: moy. fr. mallier ‘porteur de malles’ ?

 

JG
Mali

1. Car. mor. Mali (Qualificatif latin) ,,(Les) mauvais ». N08 59, 267. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV
Mali

zie Mallie(r).

 

FD
Malic(h)e

-is(se), -ysse. Car. mor. N. d’H. malicieux. N° 267.

 

EV
Malice

Malis(se), -ise, -ys(se), -ijsse, Mallisse, Molisse: Fr. malice: boosheid, list(igheid). BN. 1300 Jacobus dictus Malisse, Oc. (MORLET).

 

FD
Malice

Malis, Malisse, Malysse. D’anc. fr. malice ‘méchanceté, ruse, maléfice’ FEW 6/1, 109b, comme surnom abstrait. — Cf. aussi 1753 «filia Joannae Franciscae Maliset» AnthrSt-Hubert.

 

JG
Malicet

Dim. van Malice.

 

FD
Malichmann

Joods-D. afl. van Malik?

 

FD
Malié

Malie, zie Mallier.

 

FD
Malien

1. BerN van de mulder, afl. van Mhd. main:

malen (BRECH.). – 2. Var. van Ma(h)ler: schilder.

Mallery: Patr. Germ. VN mathal-rîk; zie Maudri.

1468 Jehan Mallery, 1500 Mallerit, Dk. (TTT); 1561

Filip Malery, Roubaix-Aw. (AP).

 

FD
Malien

Proven. Maillen (Loc.).

 

EV
Malien

zie Maillen.

 

FD
Maliepaard

Misschien Nederlandse adaptatievan Ofr. malapert: onhandig, lomp. 1399 Malapiert, Valencijn; 1613 Jan Janssen Malepart; 1623 Claes Maelepaerts, Heijningen NB (H. MALIEPAARD, GensNostra 55 (2000), 36-38). Maar er is geen

enkelbewijs van genealogisch verband tussen Malapiert en Malepart. En blijkens 1623 d’heer Lowijs de Malepart (ibid.) is de PlN Malpart (Somme) meer aangewezen: 1306 Guillaume de Malepart, Senlis; 1424 Jehan de Malepart, Comp. (MORLET).

 

FD
Malière, van der

zie van de(r) Marliere.

 

FD
Malieux

cf. Mailleu.

 

JG
Malieux

Mallieu, Mallieux, cf. Mailleux.

 

JG
Malige

Wsch. hypercorrect voor Malice.

 

FD
Maligo

zie Mallegho.

 

FD
Malik

Malick: 1. Patr. Afl. van Slav. VN Malomir. –2. Ook PlN < Oslav. malo: klein (NAUMANN); vgl. Malecki, Maletz(ki), Malitz (BRECH.).

 

FD
Malin

1260 «Malabert f. Malins» Zevekote, 1376 «inter domum Malini Malin» Courtrai; p.-ê. hypocor. d’un nom en madel- comme Madalaulfus, Madelboldus, etc. [FD]. Cf. aussi Mallin(n)us.

 

JG
Malin

Mallen(s): Patr. Afl. van Germ. mathal-naam, zoals Madelbert. 1260 Malabert f. Malins, Zevekote (LEYS1953); 1376 domum Malini Malin, Ktr.; 1398 Daneel Malin, Bellegem (DEBR. 1970).

 

FD
Malin(n)us

zie Molineus.

 

FD
Malingie

zie Mauger.

 

FD
Malingr-

-eau, -et, -ez. V. Malan­greaux.

 

EV
Malingreau

-aux; Malingret, cf. Malengreau, Malengret.

 

JG
Malingret

-ez, -eau(x), -aux, -iau(x), de Maleingreau, Maleingrau, Malengret, -e(z), -é, -aux, -eau(x), Malongré(e), Malomgré, Malumgré: BN Afl. van Fr. malingre: zwak, ziekelijk. 1286 Jehans Malingres, St-Q. (SMTII); 1249 Robert Malingre, St-Q.; 1348 Ernoul Malingret, Laon (MORLET); 1338 Jehan Mallingriaul, Bende (HERB.).

 

FD
Malinowski

Malin(ov)sky: Poolse PlN < malina: frambozenstruik (DS).

 

FD
Malis(s)art

Malissard: Afl. van Malice. BN voor een snoodaard, listige.

 

FD
Malis(s)art

Proven. ,,Mauvais essart » (L.D.). N° 238.

 

EV
Malis(se)

zie Malice.

 

FD
Malisart

Malissart. Peut-être nom d’origine (= mauvais essart); à noter que *malissard n’est pas attesté comme dérivé de fr. malice.

 

JG
Malisoux

1651 «Pierre Malihou» BourgNamur; nom d’origine: Malihou, jadis «Malisuel», à Havelange (Nr).

 

JG
Malisoux

PlN Malihoux: 1085 Malisoil, in Havelange (N).

 

FD
Malisoux

Proven. Malihoux ou Mali-soux (Dép. Havelange).

 

EV
Malisse

cf. Malice.

 

JG
Malivert

Maljean.   Car.   mor.   Malt virï (Latin), Mal gent, ,,Mé-chant(s) homme(s). N° 257. Synon. : Mali (V. ce N.). Antin. : Bonivert.

 

EV
Maljaars

-jers, zie Maillard.

 

FD
Maljean

Majean. 1407 «Ma Johan» LaGleize, 1472 «Mal Jehan» DénLaroche, 1474 «Jo-hannes dictus Maljohan» PrincipLiège, 1524

«Henry ma Johan», 1544 «Anthoine mal Johan» DénStavelotMy, 1571 «Johan dit mal-jehan» CoutStavelot; surnom: mauvais Jean, comp. Malpierre.

 

JG
Maljean

zie Maujean.

 

FD
Malkus

cf. Malchus.

 

JG
Malkus

zie Malchus.

 

FD
Mallach

-ahe, zie Malaise.

 

FD
Mallach

Mallahe, Mallaise, cf. Malaise.

 

JG
Mallaert(s)

Mallard, -a(r)t, -a, Malard: 1. Afl. van Mnl. malien: dwaasheden uithalen, tijd verbeuzelen. BN. 1340 Kerstine Malla(e)rts, Tn. (C.BAERT). –2. Afl. van Van (de) Malle. 1458 Weitkin vanden Mâle alias Malaerds, Ktr. (DEBR. 1958). – 3. Patr. Germ. VN mathal-hard ‘vergadering-sterk’: Madelhardus (MORLET I). ±1300 VN Mallars; Robert Malart, Artesië (BOUGARD); 1380 Pierre Malart, Laon (MORLET).

 

FD
Mallaerts

Cf. 1294 «Jehans Mallars de Tre-mourues» CensNamur, 14e s. «Mallars»(pré­nom) ImpôtArtois, 1334 «Mallart le Veriet» ComptesMons, 1380 «Pierre Malart» Laon; nom issu de l’anthrop. germ. mathal-hard.

 

JG
Mallaerts

Malland. V. MAD (Ma).

 

EV
Mallant, van

Mallan(t)s, Maliens: PlN Malland op Tholen (Z). 1260 Arnous de Mallande, Ename (CAE); 1417 Lysbet Mallants, Tnh. (Taxandria 1952, 41-62).

 

FD
Mallants

1417 «Lysbet Mallants» Turntal; nom d’origine (au génitif): Malland, àTholen (Zélande) [FD].

 

JG
Mallarmé

V. Malarme.

 

EV
Mallavé

Proven. 1. Dép Jumet. — 2. Malhavez (Ans).

 

EV
Malle

Mallié, Maillé. Sans doute surnom, cf, rouchi (toile) maillée ‘de tissu inégal’.

 

JG
Malle

V. Mal.

 

EV
Malle

zie Malet.

 

FD
Malle, (de)

zie de Mal.

 

FD
Malle, van (de(r))

van Mal: 1. PlN Oost- of Westmalle (A). 1424 Aernoudt van Malle, Ktr. (DEBR. 1958). – 2. PlN Mal (L). 1424 Olivier van Malle, Ht. (A. GHIJSEN). – 3. Zie ook Van de Maele.

 

FD
Mallebranche

-brancke, zie Malbranche.

 

FD
Mallebranche

V. Malbrancke.

 

EV
Malledrie

zie Maladry.

 

FD
Mallefait

1. V. Malfait. — 2. V. Mallavé.

 

EV
Mallefait

-fet, -fey(d)t, zie Malfait.

 

FD
Mallefait

Mallefet, Mallefez, cf. Malfait.

 

JG
Mallefroy

zie Malfroid(t).

 

FD
Malleg(h) em, van

van Mallegen, Malghem: 1. Zie (van) Maldeghem. – 2. Door wisseling van de bilabialen m/w=Van Walleghem. 1675 Franchine van Malleghem = van Walleghem, Ronse (Midd. 1964, V5).

 

FD
Malleg(h)o

Malego, Maligo: Wsch. reductie van FN

Malingreau (eveneens in H en OV).

 

FD
Mallems

zie Malhomme.

 

FD
Mallen(s)

zie Malin.

 

FD
Malleng(i)er

zie Mauger.

 

FD
Mallentjer

Proven. ,,De Mailhent » (Ane. N. de Maillen, Loc). Suf­fixe -ier, d’orig. V. Mallien.

 

EV
Mallentjer

zie Mauger.

 

FD
Mallésié

Malaizier, Mallesie, Mallezie: 1. Fr. malaisé: moeilijk; mismaakt. BN. 1314 Colins li Malaisiez, Luik (RENARD 247); 1387 Malhesier de Warsage, Val-Dieu (J.G.); 1483 Willemme Malaisiet, Dk. (TTT). – 2. Mallesie, -zie kan var. zijn van Malesis.

 

FD
Mallésié

Mallesie, Mallésie. 1272«Petraset lohannes li Malaisit», «pueri le Malaisiet» Pô-lyptVillers, 1314 «Colins li Malaisiez» Audit-Liège, 1387 «Malhesier de Warsage» Cari-ValDieu, 1483 «Willemme Malaisiet»Tournai, [sous réserve] 1620 «Christoph le Malezieu(dt Fleigneux-Sedan)», émigré en Suède; surnom: fr. malaisé, w. malaujî ‘difficile’ FEW 24,154k, qui a pu signifier aussi ‘peu aimable’ ou ‘mil conformé’ (Dauzat 407).

 

JG
Malleson

V. MAD (Ma).

 

EV
Mallet

cf. Malet.

 

JG
Mallet(te)

-ez, zie Malet.

 

FD
Malleus

zie Mailleu(r).

 

FD
Mallevaes

-vaey, zie Mauvais.

 

FD
Malleville

PlN Malleville (Isère, Seine-Mar., Eure), Maleville (Aveyron), Mal ville (Loire-Atl.).

 

FD
Mallezie

zie Mallésié.

 

FD
Malliar

V. Maillard.

 

EV
Malliard

-a(r), zie Maillard.

 

FD
Mallié

cf. Malle.

 

JG
Mallie(r)

Mal(l)ié, Mal(l)y, Mali(e): Ofr. mal(l)ier: postpaard, lastpaard. BerBN voor een voerman. Ook drager van reistassen, koffers, lastdrager. ±1308 Wautiers li Malliers, PdC (BOUGARD);

1408 Jan Maelye, Ninove (VANGASSEN).

 

FD
Mallien

cf. Maill(i)en.

 

JG
Mallien

Proven. Maillen (Loc.).

 

EV
Mallien

zie Maillen.

 

FD
Malliet

Mallié, zie Maillet.

 

FD
Mallieu(x)

zie Mailleu(r).

 

FD
Mallinger

1. Met Fr. uitspr. mallingé, zie Mauger. – 2. Afl. van PlN Mailing (GH, BEI) (HERB., BRECH.).

 

FD
Mallinger

Ethnique : habitant de Mailing (ré­gion de Sierck, G.-D. Lux.).

 

JG
Mallinger

Proven. Malaing (Ane. N. de Melin, Loc.), avec suffixe -er d’orig.

 

EV
Mallinson

V. MAD (Ma).

 

EV
Mallinus

Mallinnus. 1199 «Malinus de Vir-ton», 1222 «Malinus miles» CartOrval;lati­nisation de Malin, cf. ce nom.

 

JG
Malliot

zie Maillot.

 

FD
Mallisse

zie Malice.

 

FD
Mallory

1. E. FN < Ofr. maloret: ongelukkig, onfortuinlijk. BN. 1155 Richard Mallorei, Nottingham (REANEY). – 2. Var. van Mallery.

 

FD
Malloteau

-otteaux, zie Malot.

 

FD
Mallue

Mallut, Malu, Demalue: PlN 1405 allé Malue, Merdorp (LU): mâle lieue: kwade mijl. 1681 Gilles Mallue, Geldenaken (HERE.). Vgl. Mailleu(r) 4.

 

FD
Mallue

Mallut. 1681 «Gilles Mallue» Jodoi-gne; nom d’origine, cf. 1405 «allé Maine» Merdorp, sans doute «mauvaise lieue».

 

JG
Mally

Zie Mallie(r).

 

FD
Malmans

Afl. van Van Mal.

 

FD
Malmedier

Malmédier, Malmedy, Malmedy, Malmendier. 1336 «Colettes de Malmen-dieus» RegLaroche, 1454 «Michie de Mal-mendy» CoutStavelot, 1472 «Jehan de Malme-di» DénChiny, 1550 «Arnotte de Malmedie» CoutStavelot; nom d’origine: Malmedy (Lg), Malme(n)dier n’étant pas un dérivé, mais le nom de la ville. – Bibliogr. : J. Herbillon,leNF «Malmendier», PSR 12, 1975-76, 77-78.

 

JG
Malmedy

Malmédy, Malmédier, Malme(n)dier, Mamendé, Mamdy, Mandy, Mandi: PlN Malmedy (LU), oorspr. Malmendier: /e e. Malmundarium (TW). W. uitspr. mâm’dt (PSR1975-76,77-78). 1330 Winan de Mamedie, Luik (SLLIII); 1377 Ludovici dicti Mommedy, L (GRAUWELS1978); 1409 Renier de Malmundario, Tg. (TYTGAT); 1565 Lynar van Mamdi, Balen (EBB165).

 

FD
Malmendier

Proven. Malmédy (Dia­lecte). (Loc.), avec suffixe -er, d’orig. Ane. Malmundaria.

 

EV
Malmonté

1414 «C. Malmontet», 1425 «J, Malmontée» Mons (BTD 16, 249-250); surnom: mal monté ‘mal pourvu’, ou ‘qui a une mauvaise monture’.

 

JG
Malmonté

BN Fr. mal monté: slecht voorzien. 1414 C. Malmontet, Bergen (J.G.).

 

FD
Malnoury

1558 «Wathoulle Malnoury», 1615 «Martin Malnoury» BourgNamur; fr. mal nourri, surnom de maigre ou (par antiphrase) de bien portant. Comp. Massoz.

 

JG
Malnoury

BN Fr. mal nourri: slecht gevoed, ondervoed. 1367 Jakemart Malnouris, Le Quesnoy (ARNOULD1956).

 

FD
Malo

cf. Malot; aussi nom de saint.

 

JG
Malo

-o(e)n(s), -oir. V. MAD (Ma).

 

EV
Malo(t)

Malota(ux), -eau(x), -iaux, Malotteau(x), Mallot(t)eau, Maltaux: Patr. Dim. van Germ. mathal-naam, zoals Malou. 1162 Gérard Malot, Egmond (GYSS. 1999′); ±1300 Herbet Malot, Artesië (BOUGARD); 1506 Malot délie Xhawee, Luik (J.G.); 1552 Carolus Maloteau, Namen; 1683 Hugo Malteau, Gimnée (MULIV, VI).

 

FD
Malobert

zie Malbert.

 

FD
Maloir

Maloire, Malloire. 1359 «Simon Ma-luart» Marneffe, 1505 «Malwert», 1544 «Mallewart» Jalhay; nom issu de l’anthrop. germ. ma(t)hal-war [ne figure toutefois pas dans Först.].

 

JG
Maloir

Patr. Germ. VN *mathal-ward? 1359 Simon Maluart, Marneffe (J.G.).

 

FD
Malon

Maloen(s): 1. Ofr. malon: wilde eend. -2. Patr. Vleivorm van Germ. mathal-naam, zoals Malou. 1373 Nicolaum Maloen, Duinenbadij (OLV 372); 1500 Geert Maloens, Tn. (REND.).

 

FD
Malon(n)e

Deze Henegouwse FN gaat niet terug op de PlN Malonne (N), maar op Malhomme.

 

FD
Malongré

Malongrée, Malumgré. Sans doute surnom: fr. dial. (Beauvoir) mal engrée ‘dé­plaisir’ FEW 4, 250 b. La glose de Carnoy 251 : anc. fr. malengroin ‘de mine renfrognée’ néglige le phonétisme.

 

JG
Malongrê(e)

Malomgré, zie Malingret.

 

FD
Malonne

Nom d’origine: Malonne (Nr).

Malot, Malo. 1506 «Malot délie Xhawee» GuillLiège; dérivé en -ot du thème de Malet. • Dérivé: Malotaux, Maloteau, Maloteaux, Malotiaux. 1508 «veuve Jehan Mallotia», 1516 «Thomas Maloteau», 1521 «Toussaint Mallotea», 1539 «Katherine Malloteau», 1551 «François Maloteau» BourgNamur.

 

JG
Malonne

Proven. Loc.

 

EV
Malou

Maloux [la famille de Jules Malou (19e s.), ministre belge, était venue de Villers-Pol (Nord) s’établir à Ypres (aussi Malo)]. 1540-41 «Félix Malou» Feignies (à l’ouest de Maubeuge); probabl. var. de Malo.

 

JG
Malou(x)

Ma(h)lous: Patr. Rom. vorm van Germ. VN mathal-wulf’vergaderplaats-wolf’:649 Madalaulfus (Dip.); 6e e. Mallulfus = Madelulfus (STARK). 1430 Joh. Maloes, Her. (DERCON); 1559 François Maloe, Kamerijk-Aw. (AP).

 

FD
Malpa

Malpas, Malpassc, Malpats (sans doute avatar). 1280 «Thieris le brasseres de Malpas» = «Tieris de Malpas» PolyptLiège, 1559 «Bau-do de Malpas» BourgNamur; nom d’origine: Malpas = mauvais pas, w. ma pas, topon. e.a. à Bergilers (Lg) et Malonne (Nr). — Secondaire­ment, surnom : mauvaise passe (w. mâle passe), cf. 1285 «Beatris Malepas» DettesYpres.

 

JG
Malpas

Malpasse, Malpa(ts), Maupas: Mal Pas: slechte, moeilijke doorgang. PlN in Bergilers (LU) en Malonne (N). Ook Malpas, Maupas in Frankrijk. Vgl. (de) Maupassant. 1280 Tieris de Malpas, Luik (J.G.); 1570 Benorbertus de Malpas, Ronse (GADEYNE); 1619 Henr. Malpas, Herstal-Aw. (AP).

 

FD
Malpas(se)

Proven. Malpas (Dép. Bergilers et Malonne). ,,Mauvais passage ». V. Maupas.

 

EV
Malpierre

BN + Patr. Mal Pierre: kwade Pieter.

 

FD
Malpierre

Surnom: mauvais Pierre; cornp. Ma(l)jean.

 

JG
Malpoix

Malpaix: BN naar het lichaamsgebrek. Ofr. mâle poe: slechte poot, voet. Vgl. D. Quadfuss. De grafie Malpoix wijst op reïnterpretatie aïs mal poids: slecht gewicht. ± 1300 Jehans Mâle poe, Artesië (BOUGARD); 1533 Simon Malpays de Burgondia(MULIV).

Malr(a)in: Regressievorm van Maurin = Morin?

 

FD
Malpoix

NF bourguignon, de la Côte-d’Or, attesté à Is-sur-Tille en 1580 puis surtout à Minot depuis 1595 (GeneaNet); sans doute surnom composé avec anc. fr. mal ‘mauvais’, soit avec fr. poix (mais le mot est fém.), soit avecpoiWs, comme antonyme de l’expr. faire bon poids. – Probabl. distincts: 1481 «Hanon Malpais», 1518 «Jehenon Malpaix» Dailly.

 

JG
Malraes

-rasse, -rait, -ray, -ré, -ret. Proven. V. Melleray. V. Maupas.

 

EV
Malrain

Proven. Mauraing (Dép. Roisin).

 

EV
Malrait

Malray, Malrée, Malroit. 1483 «Griele Malroit» Ypres, 1524 «Gilliart Mal-

roy» Binche; p.-ê. surnom: mauvais roi (comp. le NF Le Ray = Leroi); cf. aussi Mau­rois. – Également nom d’origine (de la région de Namur): 1289 «Jehans de Maleroit c’on dist Poindriaus», «Pierars de Maleroit» = « Pierars Maleroit » CensNamur.

 

JG
Malrechauffé

Malréchauffé. 1449 «Jehan Malrescaufé», «Jamouton Malreschaufet » AidesNamur, 1602-3 «Jean Malrechauffé» TerriersNamur; surnom: fr. mal réchauffé ‘engourdi de froid, frileux’.

 

JG
Malréchauffé

1. Proven. Malray-Chaussée (V. Melleray). (Confu­sion graphique de ss et ff). N° 67. — 2. Profess. ,.Maréchaussée ». N°

143.

 

EV
Malréchauffé

Malrechauffé: BN voor een kouwelijk mens. 1449 Jehan Malrescaufé, Namen (J.G.); 1593 Jacobus Malrechauffez, Farcienne (MUL IV).

 

FD
Malroit

zie Maurois.

 

FD
Malsa(e)ke, van

-sack, zie van Maelsaeke.

 

FD
Malschaelck

Malschalck, cf. Maerschalck.

 

JG
Malschaert

1. Car. mor. Malsaard, ,,De nature tendre ». N° 88. — 2.

Proven.  Mais aarde,  ,,Terre meu­ble ».

 

EV
Malschaert(s)

Afl. van Mnl. malsch: overmoedig, laatdunkend, drukdoend. BN. 1383 Jan Malschart, Hakendover (C.BAERT).

 

FD
Malschalck

zie (de) Maerschal(c)k.

 

FD
Malsche, de

Reïnterpretatie van De Walsche, met wisseling van lipmedeklinkers m/iv. 1692 Petrus de Malsche, Temse (MUL VII).

 

FD
Malsen, van

Malssen: PlN Malsen (G). 1203 Egbertus de Malsen, G (ONB); 1326 Claes van Malsen, Hellouw (Midd. 1983,422).

 

FD
Malstaf

zie Maelstaf.

 

FD
Malt

Metr. E. vorm van VN Machtild, zoals ook Mald, Mault, Maud (REANEY).

 

FD
Malta

Maltha: W. uitspr. van Maltaux.

 

FD
Maltaire

-ter, -tère. Proven. Malterre (Dép. St-André–lez-Dalhem)

,,Mauvaise terre ». N° 237.

 

EV
Maltaire

zie Mal ter.

 

FD
Maltaise

zie Malaise.

 

FD
Maltaite

Var. de *Maleteste (= mauvaise tête).

 

JG
Maltaite

zie Maleteste.

 

FD
Maltaux

Uit Malotaux; zie Malot.

 

FD
Malter

Maltaire (graphie francisée). 1775 «Joseph Malter (orig. de Stuttgart)» BourgLiège; surnom: all. Malter ‘muid’.

 

JG
Malter

Maltere, -ère, -aire: i. D. Malter: koren- en houtmaat. BerBN van de koren- of houtmeter.-2. E. BerN van de mouter. 1319 John le Malter, Essex (REANEY). – 3. Fr. FN en PlN Maleterre: slechte, arme grond. 1211 Ralph de Maleterre, Northumberland (REANEY).

 

FD
Maltête

zie Maleteste.

 

FD
Maltha

zie Malta.

 

FD
Malti(e)r

Maltjers: Malletier, afl. van Malet. BerN van de lastdrager of menner van een lastpaard (DNF).

 

FD
Maltier

Nom de métier: probabl. forme con­tractée de fr. malletier, qui porte les malles ou qui conduit la malle.

 

JG
Malton

V. M AD (Ma).

 

EV
Malu

cf. Mallue, Mallut.

 

JG
Malu

zie Mallue.

 

FD
Maluin

Germ. VN mathal-win ‘vergaderplaats-vriend’: Madalwinus, Maluinus (MORLETI).

 

FD
Maluin

Nom issu de l’anthrop. germ. mathal-win (Forst. 1115). Cf. aussi Antonis dit Maluin.

 

JG
Malumgré

V. Malengreaux.

 

EV
Malumgré

zie Malingre.

 

FD
Malvaux

1724 «Jean-Calipe Malvaux (orig. d’Albert en Picardie)» BourgLiège nom d’ori­gine : mauvaise vallée, w. mâle va, topon. fré­quent.

 

JG
Malvaux

Malvau(l)t, Malva, Malvoz, Mavaut.Maveau, Mavoudt: i. PlN Malvaux: slecht dal. Malevauin St.-Omaars (PdC). – 2. BN Mal le vaut: weinig waard. ±1300 Colars Malevaut, Jehan Bienlevaut, PdC (BOUGARD).

 

FD
Malvaux

Proven. Dép. Amay et Battice.   ,,Mauvaise   vallée ».   Synon. : Malvoz.

 

EV
Malvé

-et, zie Mauvais.

 

FD
Malvina

Prénom fém., qui dériverait du prénom Mauve, inspiré par la plante médicinale (cf. Dauzat410).

 

JG
Malvoisin

1286 «Jehans Malvoisins» Cart-Mons, 1360 «Jehan dou Bray, dit Malvoisin, chevalier», 1377 «Malvesiens le berwetoir» AnthrLiège, 1444 «Jamart Malvesin» Aides­Namur, 1561 «Hector Mauvoisin» Péruwelz; surnom: ‘mauvais voisin’ anc. fr. malvoisin. -Secondairement, nom d’origine: Malvoisin (Nr).

 

JG
Malvoisin

Malvesin, Mauv(o)isin, Monvoisin: Kwade buur; vgl. Ojiaeghebeur. Monvoisin met epenthetische n (vgl. Monballiu). 1237 Drogon Malvoisin, Noyon (MORLET); 1323 Bauduin Mauvesin, Dk. (TdT); 1379 Wouter Mauvoisin, Ktr. (DEBR. 2002); ± 1570 Thomas Monvoisin, Dk. (CDT3o7).

 

FD
Malvoisin

Proven.   Loc.   ,,Mauvaise terre. ,,Antin. : Bonvoisin. N° 237.

 

EV
Malvoye

Proven. Dép. Berneau.

 

EV
Malvoz

1. PlN Malvoz in Amay (LU). Ofr. mâle voe: ramp, teleurgang. 1616 Joannes Malvoo, Antheit

(PSR1971-72» 91-93)- – 2- Var. van Malvaux; vgl. Levai=Levoz.

 

FD
Malvoz

1616 «Joannes Malvoo» Antheit; nom d’origine: anc. fr. mâle voe ‘désastre, perdi­tion’ FEW 14, 636b. – Bibliogr.: J. Herbillon, «Malvoz». nom de lieu et de famille liégeois, PSR 10, 1971-72, 91-93.

 

JG
Malwarant

Mal warant/garant: slechte garant, borg.

 

FD
Maly

zieMallie(r).

 

FD
Malys(se)

zie Malice.

 

FD
Malysse

cf. Malice.

 

JG
Malysse

V. Malice et Malaise. Mambour(g). 1. Proven. Dép. Haut-

Ittre et Péruwelz. — 2. Fonction. Dignité    municipale    de    l’ancien régime.

 

EV
Malyster

W. hypercorrecte vorm voor Malice; vgl. W. miniss voor ministre.

 

FD
Malz

D. Malz: moût. BerBN voor de mouter.

 

FD
Malzer

Maizer, Mel(t)zer, Melc(z)er: D. BerN van de mouter. Vgl. Malz. 1391 Erasmus der Malzer, Wenen; 1475 Joh. Melczer, Merseburg (BRECH.).

 

FD
Mam-

-paey, -paie. Proven. Membach (Loc. et Riv.).

 

EV
Mambour

Mambourg, Manbour. 1280 «Jehans li mambours» PolyptLiège, 1289 «Jehans li Mambours» CensNamur, 1365 «Badekinet, fis Mambour» Limont, 1561 «Jehan le Mambourg» Bihain, 1580 «Martin Mambor» Haybes; nom de fonction: anc. fr. mambour ‘tuteur’ FEW 16, 579a.

 

JG
Mambour(g)

Manbour: 1. Metr. magin-burg ‘kracht-burg’: Mamborgis (MORLETI). 1234 Menborch, Cent (GN). – 2. PlN Mambour in Péruwelz (H) en Itter (WB). – 3. Ofr. manbor (Mnl. montboor, momboor): voogd. Vgl. De Voocht. 1294 Gerars li Mambors, Seules (CRN); 1339 Lambers li Mambours, Hoei (SLLIII); 1417 Wouter Mambour, Gb.(SCHR.).

 

FD
Mamdy

et sans doute Mandy. Nom d’origine : sans doute Malmedy, w. ard. mâm ‘dî, cf. 1590 «Jean del Mamendi», 1602-3 «Jean de Mamdie», «Anne Mamdie» TerriersNamur, comp. Malme(n)dier; toutefois, le NF étant nettement gaumais, on pourrait songer aussi à une forme anc. de Montmédy (Meuse), 634 «Madiacum», 1239 «Montmaidy» (A. Vin­cent, Top. de la France, 23) ou à sa forme dia­lectale lorr. mâdi, cf. le recueil Djan d’Mâdi d’A. Yande.

 

JG
Mamdy

Mamendé, zie Malmedy.

 

FD
Mameche

Var. van Namèche (anticipatie van m).

 

FD
Mamer(t)

Mamêre, Maumert: 1. Patr. Lat. HN Mamertus. – 2. PlN Marner (GH), waarnaar de i6e-eeuwse humanist Nicolas Mameranus genoemd werd (HERE.).

 

FD
Mamertin

Patr. Vleivorm van HN Mamert(us).

 

FD
Mamet

Marnes, Marnais, Mamay, Mammez, -es, -es: 1. Patr. HN Lat. Mammes, -etis, die nog voorkomt in PlN St-Mammès (Seine-et-Marne), St-Mamet (Hte-Garonne) (DNF). 1278 Arnoldus Mamet, Lv. (DE MAN1981). – 2. PlN Mametz (PdC, Somme). 1326 Ysabiaus de Maumés, Atrecht (NCJ); 1392 Willame de Maumez; 1508 seigneur de Mammet; i592Franchois de Marnez, PdC; 1494 den heere van Mammes, Watou (DF X). – 3. Mnl. en Ofr. ma(u)met: Mahomet. BN.

 

FD
Mammeri(n)ckx

zie Manderick.

 

FD
Mammerickx

V. MAD (Ma).

 

EV
Mampaey

-aeij, Mampay(e), Manpaey, Mampa(e)rt, Mampuy(s), van Moppes: Br. PlN Manpad: voetpad. 1445 Nicolaus Manpayt (MULI); 1451 Kateline van Manpayen = 1453 Linen van Mampaye; 1452 Jan Mampaye = 1497 Jan van Mampay; 1532 Jacop van Mampaey = 1536 van Mampade = 1542 van Mampae, Aarts.; 1610 Elisabeth Mampay = 1622 Mampart, Schelle (MAR.); 1626 van Moppeys, 1655 van Moppeyen, 1675 Mompey, Mech. (MERTENS).

 

FD
Mampaey

Mampaye, Manpaey. Nom d’ori­gine: moy. néerl. manpat ‘sentier’, e.a. topon. à Kontich (Anv).

 

JG
Man-

-iet, ifroid, Man- -iot, -ise. V. MA D(Man).

 

EV
Man(n)iquet

Manket, Marniquet: W. dim. van Ndl. man: mannetje. Of Patr. Vgl. Mannekens.

 

FD
Man(n)oy

1. PlN in Floreffe (N). 1571 Michiel de Manoye, Namen (J. G.). – 2. W. var. van Monnaie, -oye (zie i.v.).

 

FD
Man(n)sbach

PlN Mansbach (HS).

 

FD
Man, (de)

Man(n)s, Maens, Smans, de Mann(e), Demman(e), Demaen: Mnl. man: mens, man, knaap; echtgenoot; leenman. D. Mann. 1268 Johannem Man; 1326 Jan de Man, Ip. (BEELE); 1366 Pétri dicti Mans, Ktr.; 1398 Calle Smans,

Geluwe (DE BR. 1970).

 

FD
Manaar

Mana(a), zie Mannaert(s).

 

FD
Manacker, van de(n)

Manakers: PlN Mannecker (SH)? 1584 Herman Manacker, Aw. (AB).

 

FD
Manackers

Manakers. Nom d’origine com­posé avec le néerl. akker ‘champ’.

 

JG
Manand

-ant, -ent(e), Maenant: Ofr. manant: inwoner.

 

FD
Manand

Manant. Surnom: manant ‘habitant, paysan’, aussi ‘grossier, mal élevé’ FEW 6/1, 184b.

 

JG
Manand-

-in, -ise. Car. mor. ou situa­tion sociale. ,,Paysan » ou ,,Vilain,

roturier ». (Ane. régime).

 

EV
Manandise

Ofr. manandise: verblijf, woonst.

 

FD
Manandise

Surnom: anc. fr. manandise ‘séjour, habitation’ FEW 6/1, 185a (autre sens: ‘capi-tation’).

 

JG
Manard

Dérivé du thème anthropon. germ. Man-, cf. aussi Mannart, Mannaert.

Manasses. 1070 «Manasses frater ejusdem Arnulfï» CartStHubert, 1097 «Manasses» évêque de Cambrai, 1105 «Manasses», «Wire-dus Manassem Remorum» CartStHubert, 1275-76 «Manessiers de Valenchienes» Reg-Tournai, 1295-1302 «Manessiers Wanil» ImpôtArtois, 1336 «Manesiers li Brouwe-teres» ComptesMons, 1365 «Manessier boul-lenghier» TailleMons; du nom biblique: Manassé, une des douze tribus d’Israël.

 

JG
Manard

V. MAD (Man).

 

EV
Manard

zie Mannaert(s).

 

FD
Manbour

cf. Mambour.

 

JG
Manbour

zie Mambour(g).

 

FD
Manbré

cf. Membrez.

 

JG
Manbré

zie Membre.

 

FD
Manc(h)el

1. V. Manse. — 2. V. MAD (Mank).

 

EV
Manc(h)ier

Mansier, -ire, Mencier, Mensier(s), Mincier,

M(e)insier, Mancy, Mansy, Mentzy, Mentzij: BerN

van de maker van handvatten voor werktuigen.

Vgl. Manser. 1402 Willekin Mantsier f. Heinricx

Mentsiers = 1402 Heinric Menchiers weduwe,

Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Mancar(d)

Manca: Afl. van man (DNF)?

 

FD
Mancaux

Foute spelling voor Manceaux?

 

FD
Manceau

1300 «la maison Fierait Manceaul» Fontaine-Valmont; probabl. ethnique: Man­ceau, du (pays du) Mans.

 

JG
Mancel

Manceau(x), Manciaux: Naam van de inwoners van Le Mans (Sarthe): les Manceaux. 1270 Jakemes Mansel, St-Q. (MORLET).

 

FD
Manch(i)on

Menson, Monson: 1. Ofr. manchon: arm van de kruiwagen. BerBN. – 2. = Mansion? Manck, de; Mank: BN voor een manke, kreupele, lamine, verminkte. 146 e. Nannekien de Manke, Ktr. (DEBR. 1970); 1398 Margriete Smanken, Aw.

(HB 69).

 

FD
Manchard

zie Mansart.

 

FD
Manche

BerBN van de maker van handvatten; vgl. Manchier. 1438 Gillart Manche, Dk. (TTT); 1448 Pierrot Manche, Comp. (MORLET).

 

FD
Manche

Surnom : fr. manche (d’outil) m., ou bien manche (de vêtement) f. ; sinon var., avec aphérèse, de Demenge (= Dominique). « Dérivés: Manchel. – Manchon. Cf. Dic-PatRomll.l., 736-745.

 

JG
Manchel

Dim. van Manche? Of hypercorrect voor Mancel?

 

FD
Mancy

Nom d’origine: Mancy (Marne) et Mancy, dépend, de Bettelainville (Moselle).

 

JG
Mancy

zie Mansy.

 

FD
Mand

Man(d)t: Patr. Korte vorm van VN Amand(us). 1386 Mant van Brugghe; 1391 Mant Palstre, Ktr. (DEBR. 1970,1958).

 

FD
Mand-

-e(r)lier, -erley.   Proven.   \. Amandeleer,   „Amandier »   (L.D.). N° 24. — 2. V. MAD (Mand).

 

EV
Mand-   

-e,   -âne,   -art.   V.    MAD (Mand).

 

EV
Mand(i)l

zie Mandel.

 

FD
Mandart

-ard, -at: Afl. van Ofr. mander: bevelen, verordenen, manen, boodschappen. BerN van bode, deurwaarder (DNF).

 

FD
Mande

Sans doute surnom de vannier: anc. pic. mande ‘grande corbeille d’osier’, w. et pic. mande ‘manne’ FEW 16, 510a; cf. aussi leNF Demande, d’origine toponymique.

 

JG
Mande, de

de Man(d)t, de Mand: BerBN van de mandenmaker, mandenvlechter. 1222 Mande, Krabbendijke (LEYS1959′); 1282 Willem Mande, Oostburg (CG); 1402 Vrancke Manden van wissen ter voirscrevenen tuyne, Tn. (C.BAERT); 1519 aen

Heynken Mande manden gehadt van die metsers, Ht. (GESSLER).

 

FD
Mande, van de

Vermanden: Huisnaam De Mande, huis van een mandenvlechter. 1267 Lemminus de Manda; 1326 Martin van der Mande, Ip. (BEELE).

 

FD
Mandegout

Patr. Ndl. vorm van Germ. VNMangold. Manda-got (KAUFMANN 248). 1296 Willaume Mandegoch (sic, lees Mandegoth); 1268 magistri Hugonis s. Mandegodes, Kales (GYSS. 1963).

 

FD
Mandel

-els, Mendel(s), Mand(i)l: 1. D. Patr. Dim. van Germ. -man-naam (b.v. Herman); vgl. D. Hândel < Hâhnel, Hannel, dim. van Johannes. Of korte vorm van bijbelse VN Emmanuel. 1408 Mandel Rubeyn; 1399 Peter Mandl, Moravie (DN); 1381 Mendel Swellenpeck, Linz (BRECH.). – 2. Zie ook Mandel(s).

 

FD
Mandel

Proven. N. de Riv. N° 230.

 

EV
Mandel(s)

Mangel(s), Mander(s), Maanders, Monder(s): 1. Mnl. mandel(e): een aantal (12-15) schoven graan en bossen stro. Vgl. Schoof(s). –2. Mnl. mandel, mandere: amandel. BN naar de amandelboom. Vgl. Mandelbaum. 1281 Weitini Mandels (HAES.); 1368 Jan Mandel, Oostende (DF X); 1548 Hans Manders, Tnh. (AP). – 3. Zie ook Mandel.

 

FD
Mandelaers

1. Zoals D. Mandler < Mhd. mandel = mangel: mangel (roi om linnen glad te strijken). 1484 Jan Mandelare, Zelzate-Bg. (PARM.); 1492 Lievin de Mandelaere, Cent (BOONE); i6e e. Joos Manselaert, Pieter Mandelaert, Anna Manselaer, Waas (VAN G. V). – 2. Mandelaar < Mnl. mandelen; het graan in schoven zetten; zie Mandel(s) i. – 3. Mandelaar is wellicht BerN van de mandenvlechter. Vgl. 1282 Jehans li Mandeleres, Dk. (HERB.); 1423 Bietremeu Mandelare, Dk. (TTT). – 4. Hypercorrect voor Mangelaars.

 

FD
Mandelaire

Mande(r)lier, Manderrier, Monderlier: BerN Ofr. mandelier: mandenvlechter. 1282 Jehans li Mandeleres, Dk. (HERB.); 1444 Thomas le Mandeleir = le Mandelier, Jauche (J. G.); 1492 payé au mandelier de Lille de mandes prins ceste année par le gardineur de Commines (RHK).

 

FD
Mandelbaum

Mendelbaum: D. FN naar de huisnaam: Amandelboom. 1310 curia dicta zum Mandelboume, Mainz (BRECH.).

 

FD
Mandelblat

D. FN: amandelblad.

 

FD
Mandelier

-aire, Manderlier, Monderlier 1282 «Jehans li Mandeleres» Tournai, 1444 «Thomas le Mandeleir» = «Thomas le Man­delier», «Henry le Mandelyr» = «Henri le Mandelier» TerreJauche, 16e s. «Hubinon le Manderlier» Châtelet; nom de profession: w. mandèrlî ‘vannier, fabricant de mandes (mannes)’FEW 16, 510b.

 

JG
Mandelings

zie Mangelinck(x).

 

FD
Mandelmilch

D. BN: amandelmelk.

 

FD
Mandemaker

BerN van de mandenmaker. 1285 Willaem den Mandemaker van manden, Dordrecht (CG); 1353 Willem de Mandemakere, Hulst (DEBR. 1999); 1424 Daneel de Mandemakere van manden, Ktr. (DEBR. 1970; SR

P-54).

 

FD
Mandeman

BerN van de mandenvlechter. 1311 Renerus dictus Mandeman; 1370 dat wilen was Reinere Mannemans, Lv. (BO).

 

FD
Mander(s)

zie Mandel(s).

 

FD
Mander, van der

Vermandel(e), Vermander(e), Vermanden: PlN Ter Mandere/Mandel in St.-Baafs-Vijve (WV), naar de riviernaam de Mandel. ±1180 Eustachio de Mandera = 1200 Eustachio de

le Mandre; 1392 Boudin van der Mandre; 1406 Jan van der Mandele, Ktr. (DEBR. 1980′, 1970, 1958); 1584 Jan Vermanden, Jan Vermandel,Aw. (AB).

 

FD
Manderbach

PlN (HS).

 

FD
Manderfeld

Manderveld, Manderait. Nom d’origine: Manderfeld (Lg).

 

JG
Manderfeld

Proven. Loc.

 

EV
Manderfeld

-veld, -velt, Maendervelt, -veld: PlN Manderfeld (LU).

 

FD
Manderick

Manrique, Manricqus. Nom issu de l’anthrop. germ. man-rîk > Manricus(Font 1091).

 

JG
Manderick

-yck, Manricqus, Manrique, Mandrycus, Mandrick, Mandryk, Mandryxs, Mandrincx, Mendrik(s), Mammerickx, -inckx: Patr. Germ. VN man-rîk’man-machtig’: Manricus (Fm.).De epenthetische d in Manderick is te vergelijken met die in Hendrik.

 

FD
Manderlier

cf. Mandelier.

 

JG
Manderlier

Manderrier, zie Mandelaire.

 

FD
Manders

Peut-être surnom: moy. néerl. mima (ou) mander ‘communauté, association’.

 

JG
Manderscheid

Nom d’origine: Manderscheid (AIL, Rhénanie-Palatinat).

 

JG
Manderscheid

PlN (RP).

 

FD
Manderveld

-velt, zie Manderfeld.

 

FD
Manderyck

zie Manderick.

 

FD
Mandeville

1. Proven. Mondville ou Man(d)eville   (Dép.  Longchamps-lez-Bastogne).   —   2.   V.   MAD (Man).

 

EV
Mandeville

Nom d’origine: Mandeville (Eure, Calvados).

 

JG
Mandeville

PlN Mandeville (Eure, Calvados). 1765 Pieter Mandeville, Roes. (MARECHAL).

 

FD
Mandi

zie Malmedy.

 

FD
Mandiau

-iaux, Maindiaux, Mendiau, -iaux. Dérivés en -ellu du thème Mand-, tiré d’un anthrop. germ. dont le 1er élément est mand-, par ex. Mantfridus (Morlet, NP Gaule 1,167), ou bien du nom de baptême Amand.

 

JG
Mandiau(x)

-ieau, Maindiaux, Mendiau(x): Dim. van VN Amand of Germ. VN (Manduin, Mandewig, Mandulfus…).

 

FD
Mandler

BerN < Mhd. mandeln: door de mangel draaien. 1408 Hannes Mandler, Praag (DN).

 

FD
Mandonx

zie (van) Mendonck.

 

FD
Mandou(x)

Mantou(x): Patr. Rom. vorm van Germ. VN Mandolf: Mandulfus (KAUFMANN). 1671 Martinus Mandoux, Florucensis (MUL VI).

 

FD
Mandoux

1499 «Lienart Mandoul» 1762 « François-Joseph Mandoux (orig. de Mons)» BourgLiège ; dérivé avec suffixe -oui < -wulf, du thème Mand- (cf. ci-dessus) ou bien à thème anthrop. du prénom Amand.

 

JG
Mandrick

-ryk, -rycxs, -rincx, -rycus, zie Manderick.

 

FD
Mandt

zie Mand.

 

FD
Mandy

cf. Mamdy.

 

JG
Mandy

zie Malmedy.

 

FD
Mané

Manè, zie Manet.

 

FD
Manechez

zie Lemanissier.

 

FD
Manelschots

Proven. ,,Enclos du sieur Mangaud ».

 

EV
Manen

cf. Maenen.

 

JG
Manen(s)

zie Maenen.

 

FD
Manen, van

van Maanen, Vermaanen: PlN Manen (G). 1661 Jan van der Maene, Bs.-Aw. (AP).

 

FD
Manendonckx

zie (van) Mendonck.

 

FD
Manenschijn

BN: maneschijn. BN voor iemand die vooral ‘s nachts actief was? Vgl. i227lmpinus Sonnescien, Oud. (VAN G. 1954,306). D. Regenbogen, Sunnenschein, Morgenroth (SCHWARTZ1949). 1385 Jooskin Maenschin, Bellegem; 1398 Soetin Maenschijns, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD
Manent(e)

zie Manand.

 

FD
Manertz

zie Mannaert(s).

 

FD
Mânes

zie Mannus.

 

FD
Manes(se)

1. BN van een maanzaadeter. Mhd. mân, D. Mohn. 1219 Otto Manefifie, Zurich (BRECH.); 1507 Lodewig Mâneter, Lippe (NN). Vgl. D. Manfrass. – 2. Maar de FN kwam 1820 in PdC

voor (BERGER). Misschien Patr., bijbelse VN Mariasses. Zie Mennessier 2.

 

FD
Manesse

Cf. 1345 «Manesse» surnom picard (Daire, Dict. picard 122); probabl. de w. manèce, pic. manesche ‘menace’ FEW 6/2, 98b; ou bien var. de Manasses, expliqué par le nom biblique Manassé [JL, NFw].

 

JG
Manet

au fém.: Manette. 1284 «monseignor Manet Espine» DettesYpres, 1365 «Sandrait

Mannet tailleur d’images», «Biautris Manete des peskeurs» TailleMons, 1483 «Vathie Mannet» = 1488 «Vathie Manne» Justice-Bastogne, 1685 «Jean-Paul Mannet» Bourg-Namur; probabl. hypocor. de Maria, ainsi manette ‘vieille fille’ FEW 6/1, 340 a. Cf. aussi Maniet, Maniette.

 

JG
Manet

Manette, Manez, Mané, Manè: 1. Korte vorm van Demanet (Midd. 1974,65). – 2. Zie Magnet.

 

FD
Manet

V. MAD (Man). Manfays.    Proven.    1.    Mont    Fay,

,,Mont du hêtre ». — 2. Montefay (Dép. Renaix).

 

EV
Manfrin

Patr. Vleivorm van Manfroid.

 

FD
Manfroid

Manfroy, Manfredi, Manf(r)é, Menfroid: Patr. Rom. vormen van de Germ. VN man-frith ‘man-vrede’: Manfridus (MORLETI). 1383 Manfreit van Belle, Ip. (BEELE); 1341 Simons Manfroy, Luik(SLL III).

 

FD
Manfroid

Manfroy, Menfroid. 1178 «Man-fridus» CartOrval, 1313 «Manfroit le Lom-bart» ComptesMons; nom issu de l’anthrop. germ. mani-frid (Fôrst. 1091); cf. Mainfroid.

 

JG
Mang-

-al, -am, -elinckx. V. MAD (Man).

 

EV
Mang-

-elle, -en, -eot, -ez, -in. V. MAD (Mank).

 

EV
Mang-

Thème anthropon., avec aphérèse, de Demenge, Dominique.

Dérivés: Mangé, Mangez, Manger (cf. aussi ci-dessous). 1569 «Galan Manget (orig. deKerpen)» BourgLiège, 1602-3 «feu Orban Manget» TerriersNamur. – Mangeot, Manjot, Maingcot, Mainjot, Mengeot, Menjot, Min-geot, w. nam. Mindjot, Minjeau. – Mangin.

 

JG
Mangain

zie Minguet.

 

FD
Mange

Patr. Korte vorm van Démange.

 

FD
Mangé

zie Mangez.

 

FD
Mangel(s)

zie Mandel(s).

 

FD
Mangelaars

Nom de profession: néerl. mange-laar ‘calandreur (de tissus)’, cf. 1606 «Louis Mangelaire» BourgNamur.

 

JG
Mangelaer(e), de

Mangelaar(s), (de) Mangeleer, Mangeleir, de Mangeleire, Mengele(e)rs, Mingelers: 1. BerN Mangelaar, syn. met Mnl. manger, menger, E. monger: handelaar, koopman; afl. van mangelen: ruilen, handel drij ven. 1366 Arnoldi Manghela(e)rs, Ktr. (DEBR. 1970); 1442 Mathijs Mangellarts, Helmond (HB 431); 1552 Petrus Mingeleers, Mech.-Aw. (AP); 1584 Anthonis de Mangeleer, Aw. (AB). – 2. Var. van Mandelaer met nd/ng-verschuivmg(Hollands-Vl.).

 

FD
Mangeleer

Profess. ,,Calendreur ».

 

EV
Mangelinck(x)

-ings, -inkx, Manghelinckx, Mandelings: Kan een -lin-dim. zijn van een Germ. VN zoals Mangod of Manger. Vgl. D. FN Mengele < Mangold (BRECH.). Of var. van Mingelinckx. Mandelings is hypercorrect (vgl. Mandelaers). 1729 Adriaen Mangelincx, Onkerzele-Aw. (AP).

 

FD
Mangelinckx

Surnom: dérivé en -inc du moy. néerl. mangelen ‘troquer; manquer’.

Mangelschol, Mangelschots, Manguelschots. D’après Carnoy 186, surnom militaire: coup demangonneau (catapulte), moy. néerl. mange, mangeneel.

 

JG
Mangelschot(s)

-schotz, Manguelschots: BN voor iemand die een mandel betaalt aïs rente aan de heer. Mnl. mandelschot. Mnl. mandel: 12 tôt 15 schoven graan en bossen stro; schot: rente verschuldigd aan de heer. 1389 Willem Mandelschot, Diest (VdP); 1405 Henric Mandelscot, Tn. (C.BAERT); 1417 Gossuinus Manghelscot, Meerhout-Mech. (GPM); 1431 Heinricus Mandelscoets (MULI). Zie ook Manschot.

 

FD
Mangen

Patr. < VN Magnus. D. VN Mang (BRECH.).

 

FD
Mangeot

Maingeot, Ma(i)njot, Mango(t), Mengeot, Menjot, Mingeot: Patr. Vleivorm van Démange < Lat. HN Dominicus. 1384 Etienne Mainegeot (MARCHAI).

 

FD
Manger

Nom de profession: moy. néerl. man­ger ‘marchand, commerçant’ ou bien var. de Mangé, -ez.

 

JG
Manger{s)

Menger(s), Mingers: Mnl. manger, menger: handelaar, koopman. Vgl. De Mangelaer, E. Manger, Monger.

 

FD
Mangez

Mangé, Menger, Mengé, Menge(s): Patr. Manget, dim. van Démange, Dominicus. Vgl. Mangeot, Mangin. 1569 Galan Manget, Luik

(J.G.).

 

FD
Manghelinckx

zie Mangelinck(x).

 

FD
Mangin

zie Minguet.

 

FD
Mangnay

Spelling voor Magnay. i. Lees Magnée of Magnet. – 2. LU W voor Magnaud of Magnel.

 

FD
Mangnée

cf. Magnée.

 

JG
Mangnée

zie Magnée.

 

FD
Mangnet

cf. Maniet.

 

JG
Mangnet

zie Magnet.

 

FD
Mangnier

zie Magnier.

 

FD
Mangnus

zie Magnus.

 

FD
Mangodt

Mango(t): Patr. 1. Germ. VN man-gud ‘man-god’: Mangodus (MORLET I). 1569 Ghylain Mangots, Utrecht (VERGR. 1968). – 2. Var. van Margo(d)t, met r/n-wisseling. – 3. Zie ook Mangeot.

 

FD
Mangold

Patr. Germ. VN Manegold(us), Mangold, Manegaud (MORLET I, Fm.). 1290 Mangoldus natus Mangoldi (SOCIN); 1448 Mangold Wielant, Wurtemberg (DN).

 

FD
Mangon

1280 «Hanekins de Mes li mangons» PolyptLiège, 1390-94 «Gile li mangon» = «Gi-lotea li grand mangon» Montegnée, 1410 «Johan Servier le manghon de Jemeppe», «Frankin ly Manghon» CartValBenoît, 1433 «Johan dame Oude dit le Mangon» Monte­gnée, 16e s. «Liébard le Mangon et Collar le Manguon» Châtelet, 1686 «Hélène Mangon» BourgNamur; nom de profession: w., pic. mangon ‘boucher’, aussi surnom d’homme brutal FEW 6/1, 200a.

 

JG
Mangon

BerN W.-Pic. mangon: slager. 136 e. Gobers Mangon, Laon (MORLET); 1335 Colon le Mangon, Villers(SLL III).

 

FD
Mangon

Profess. ,,Bcmcher » (Ane. fr.). N° 150.

 

EV
Manguay

Manguette; Manguin, Mangain. Cf. aussi 1534 «Johan Mangueau» Verviers, 1546 «Pirchon Mangueaux», «Gilet Man-guot», 1583 «Jean Mangueau» Cerfontaine; dérivés du même thème que Maingain, hy­pocor. de Ermengarde.

 

JG
Manguelschots

zie Mangelschot(s).

 

FD
Manguette

-uay, -in, zie Minguet.

 

FD
Manguillier

zie Marguillier.

 

FD
Manguin

V. MAD.

 

EV
Manhaeghe

Manha(e)ve: PlN Manhage in Deerlijk, Tielt, Wingene (WV) (DF X). 1384 de Manhaeghe = 1695 in de Manhoven, Lede (TL 80). Let op de g/v-wisseling, vgl. Verschaeve. 1346 Willem van der Manhaghe, Ktr. (DEBR. 1971); 1359 Arnoud van der Manhaghe, Tielt (DF); 1382 Lammin van der Manhaghe, Deerlijk (DEBR. 1970); 1724 Christian Manave, Izg. (COUSS.).

 

FD
Manhaeve

V. MAD.

 

EV
Manhay

1445 «Johan de Manhea» CoutSta-velot, 1629 «Jan et Servaes de Manhe(y)» émigrés en Suède; nom d’origine: Manhay, w. man ‘hé, à Vaux-Chavanne (Lx), devenu nom de commune lors de la fusion de 1976.

 

JG
Manhay

PlN (LX). 1445 Johan de Manhea, Stavelot (J.G.).

 

FD
Manhay

Proven. Dép. Vaux-Chavanne et Villers-le-Temple.

 

EV
Manheimer

Mannheim(er), Man(n)heims, Maheim: PlN Mannheim(BW).

 

FD
Manheims

cf. Mannheim.

 

JG
Manheulles

PlN (Meuse).

 

FD
Manhou(d)t

zie Maenhou(d)t.

 

FD
Manier

-iez, -ie, zie Meunier, Magnier.

 

FD
Manière

1. Proven. ,,Propriété du sieur Manhier ». — 2. Car. mor. ,,H. maniéré ».

 

EV
Manière

BN: die zich fatsoenlijk, gemanierd gedraagt. 1402 Maes Manieren, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Maniet

Maniez; fém. : Maniette. Probabl. hypocor. de Maria (cf. Manet, Manette); cet hypocoristique en -et (attesté) se présente sous les mêmes formes variées que Manon, Ma-gnon (= Marion), cf. sous Magne.

 

JG
Maniet(te)

-iez, zie Magnet.

 

FD
Manigard

-art, Manigot: BerN Ofr. manigaut: werkman, arbeider. 1639 Marie Manigard, Namen(J.G.).

 

FD
Manigard

Manigart. 1639 «Marie Manigard» BourgNamur, 1682 «Jean-Henri Manigart» BourgLiège; pour Dauzat 412, dérivé péjoratif d’âne, fr. manigaut ‘manœuvre’ [cependant le FEW 6/1, 289b, ne cite que manigant ‘manœu­vre’ (depuis 1556)].

 

JG
Manil

Manit, Many. 1294 «Antones de Ma-nilh» CensNamur; Manil, etc., nom d’origine (fréquent), cf. Mainil.

 

JG
Manil(le)

Manit, zie Duménil.

 

FD
Manin

1282 «dame Margerite Manin», 1284 «Kerstiens Manin» DettesYpres; hypocor. de Maria (cf. Manet); ou bien nom d’origine: Manin (PdC).

 

JG
Manin

zie Mannens.

 

FD
Maniouloux

Spellingvar. van Fr. FN Magnoulous < Magnoux/Magnol, Rom. vorm van Germ. VN Maginwulf(DNF).

 

FD
Maniquet

(NF de Namur, Éghezée, Perwez), Manniquet, Mannequin. 1526 «Jehan Mane-que [= -è?]», 1541 «feu Jehan Mannekin le pelletier» CourVedrin, 1545 «la veuve Jehan Manequin» BourgNamur, 1854 «Marie-Thé­rèse Maniquet» Meeffe (FyS); surnom: w. (liég., nam.) manikèt ‘petit homme; nabot’, (Nivelles, Charleroi) manèkè ‘petit homme’, issu avec dénasalisation de l’étymon moy. néerl. mannekijn FEW 16, 514b-515a, cf. avant 1241 «Flourens Manekin» DocHanse-StOmer 52 (PatRom). En France, le NF Mani­quet semble plutôt lorrain (Meurthe-et-Mo­selle). – Cf. aussi Moniquet.

 

JG
Maniquet

zie Manniquet.

 

FD
Manis(e)

Manys: Er is een PlN ‘alleu de Manise’ in Haybes (Ard.) (HERB.), maar die bevat wsch. de FN die we moeten verklaren. Var. van Manes(s)e Malis(s)e??

 

FD
Manise

1689 «Guillaume Manise sergeant» Mazée; nom d’origine: par ex. alleu de Manise, à Haybes (Ardennes).

 

JG
Manit

cf. Manil.

 

JG
Manit

zie Demany.

 

FD
Manjean

zie Maujean.

 

FD
Manjot

cf. Mangeot.

 

JG
Manjot

zie Mangeot.

 

FD
Mank

zie de Manck.

 

FD
Manket

zie Manniquet.

 

FD
Mann

D. BN Mann: moedig man; vgl. De Man. 1252 Meynerus Man : M. dictus vir, Hb. (BRECH.).

 

FD
Mann

Manne (p.-ê. graphie francisée), au géni­tif: Manns, Mans; Mannens, -es, Mennes, -ens [cf. Carnoy 69, ou var. de Mannus]. 1283 «Manne Spechetere» DettesYpres, 1348 « Henri Gro Manne de Sluese » CartValBenoît, 1444 «Wautir Manne» TerreJauche, 1686 «Jean Manne» BourgNamur; surnom: all. Mann ‘homme’ (cf. Man) ou plutôt à rattacher

aux nombreux anthrop. germ. en -man.

Dérivés:  Mannaert,  Mannaerts,  Mannart,  Mannard (graphies francisées). 1286 «Johannes Mannard» OnomCalais; cf. aussi Manard.

 

JG
Mann-

-a, -aert(s). V. MAD (Man).

 

EV
Mannaert(s)

-aers, -art, Man(n)ard, Manertz, Manaar, -a(a): Patr. Germ. VN man-hard ‘man-sterk’. iae e. Willelmus f. Mannardi de Bost, St.-D.-Boekel (GN); 1281 Mannardus, Ip. (BEELE); 1313 Willem Mannard, Bg. (RYCKEBOER); 1340 jonghe Wille Mannard, Saaftinge (DEBR. 1999).

 

FD
Manne

1. V. MAD (Man). — 2. V. Mannerie.

 

EV
Manne

Verwaalsing van Mann of (de) Man. Of var. van Mannen; vgl. Menne.

 

FD
Manne-

-bach, -back. Proven. Mem­bach (Loc. et Riv. Ane. Manns-bach).

 

EV
Manne, de

zie (de) Man.

 

FD
Manneback

PlN Mannebach (RP). ±1760 Balthasar Manneback, Koblenz-Ternat (PDB).

 

FD
Mannechez

zie Lemanissier.

 

FD
Mannee, van

Waternaam Mannee (Z.-Beveland, Z).

 

FD
Manneke(ns)

Menneken(s), Menkens, Menni(c)ken, Mannequin: 1. Patr. Dim. van een Germ. man-naam. Mannechinus (Dip.). ize e. Sigerus Mannekin, Merelbeke (GN); 1281 Mannekinus de Barris, Ip. (BEELE); 1291 Heinric Mannekin, Oud. (CG); 1561 Laureis Mannekens, Waarloos (AP). – 2. Dim. van znw. man. BN voor een kleine man.

 

FD
Mannekens

Surnom: génitif de néerl. manneken ‘petit homme’, comp. Maniquet.

 

JG
Mannens

-e(s),-ing, -inckx, Manin, Mennen(s), -e(s): Patr. < Germ. VN Manno. Vgl. Mannaert. ne e. Mannin, Oostburg (GN); 1268 Maninus Scuddebalgh; 1276 Manin Liefoghe; 1281 Cristianus Mannin, Ip. (BEELE); 1289 Henricus dictus Mennen, Lv. (ICKX); 1359 Bastiaan Mennens, Aw. (AP); 1398 Jan Mannin, Deerlijk (DEBR. 1970).

 

FD
Mannequin

cf. Maniquet.

 

JG
Mannerie

,,Atelier de mannes ». 1. Profess. N. de Vannier. — 2. Pro­ven. L.D. Synon. : Manne.

 

EV
Mannerie

zie Magnery.

 

FD
Manners

E. EN < PlN Mesnières (Seine-Inf.). 1230 Walter de Maners, Cambridge (REANEY).

 

FD
Manners

Paraît à rattacher à Mann.

 

JG
Mannes

1. Proven. Manesse (Dép. Villers-le-Temple). — 2. V. MAD.

 

EV
Mannes

zie Mannus.

 

FD
Mannesberg

D. PlN Manzenberg (BEI)? In de ME was er evenwel een adellijke familie von Man(n)sberg(PDB).

 

FD
Mannesberg

Proven. Manseberg, ,,Colline de la manse » (V. Manse).

 

EV
Mannetstätter

-statter: PlN Mannstedt (TH). Ook D. EN Mannstedt, Mannstâdt.

 

FD
Mannheim

Manheims. Nom d’origine: Mannheim (AIL, Bade-Wurtemberg).

 

JG
Mannheim(er)

-heims, zie Manheimer.

 

FD
Mannie

V. Ménil et MAD.

 

EV
Mannien

Manniën: Uitspr. manjen, dim. van Man zoals Mannekens? Of spelling voor Magnien?

 

FD
Mannier

-iez, -ie, zie Meunier, Magnier.

 

FD
Manniette

Manniez, cf. Maniet(te).

 

JG
Manniette

zie Magnet.

 

FD
Manninckx

-ing, zie Mannens.

 

FD
Manninckx

Manns. V. MAD (Man)

 

EV
Manniquet

cf. Maniquet.

 

JG
Mannoot

Var. de Maenhout; forme originelle du NF Benoit, nom du compositeur Pierre Benoit.

 

JG
Mannoot

zie Benoit, Maenhout.

 

FD
Mannoy

Manoy. 1566 «Polet Manoy», 1571 «Michiel de Manoye» BourgNamur; nom d’origine: Mannoy, w. manwè, à Floreffe (Nr). – Distinct de: 1769 «Jean Servais dit Man-noie», 1773 «Henri Servais dit Mannoye» Montegnée, surnom: w. manôye ‘monnaie’ FEW 6/3, 74a.

 

JG
Manns

zie (de) Man.

 

FD
Mannsfelt

zie (van) Mansfeld.

 

FD
Mannus

Latinisation de Mann ou bien aphérèse de Hermannus.

 

JG
Mannus

Man(n)es: 1. Var. van Magnus. – 2. Mannus = Mannes = Mannens. – 3. Korte vorm van Germanus/Germanes. 1565 Joris Mannus, Tnh. (AP).

 

FD
Mannyt

-ijt, zie Demany.

 

FD
Mano

V. MAD (Man).

 

EV
Manon

1. Patr. Vleivorm van Germ. man-naam zoals Herman. 1319 Hermans dis Mannonsli Standars, Ougrée; 1364 Hermanon, fils Wilheme de Prezit de Liers (AVB). – 2. Zie Magnon.

 

FD
Manon

cf. Monnon.

 

JG
Manon

Prénom fém., hypocor. de Marianne. Cf. cependant 1319 «Hermans dis Mannons li Standars maires d’Ugreis» CartValBenoît, où il s’agit apparemment d’un hypocor. d’Herman.

 

JG
Manouvrier

-iez: BerN van de handarbeider. 1290 Raul le Manouvrier, St-Q. (MORLET).

 

FD
Manouvrier

Manouvriez. Nom de métier: manouvrier ‘ouvrier manuel’, cf. 1365 «Sel-lebais manouvriers », «Will. Loulous manou-vriers» TailleMons.

 

JG
Manouvrier

Profess. ,,Ouvrier ma­nuel ».

 

EV
Manoy

Proven. Mannoy (Dép. Flo-reffe).

 

EV
Manoy

zie Mannoy.

 

FD
Manoyer

zie Monoyer.

 

FD
Manpaey

cf. Mampaey.

 

JG
Manpaey

zie Mampaey.

 

FD
Manquoi

-uoy, zie Macor.

 

FD
Manquoy

Sans doute nasalisation ou graphie négligée de Maquoi, Mauquoi.

 

JG
Manricqus

Manrique, cf. Manderick.

 

JG
Manricqus

Manrique, zie Manderick.

 

FD
Mans

1. V. MAD (Man). — 2. V. Manse.

 

EV
Mans

cf. Man ou Mann.

 

JG
Mans

zie (de) Man.

 

FD
Mans(s)ens

Patr. 1. Afl. op -sin van Germ. man-naam. 12e e. Mancinus (GN). – 2. Manszone. 1375 Peters Manssoens goet, Aw. (CLEMEUR).

 

FD
Mansa(e)rt, van

PlN Mansart in Maulde (H).

 

FD
Mansart

1. Proven. Dép. Maulde. — 2. V. MAD (Manz). — 3. V. Manse.

 

EV
Mansart

1474 «Nicolaus Mansart» Princip-Liège, 1544 «Léonard Mansart» DénStavelot-My, cf. aussi 1608 «bonnier Mansart» à Wasmes; p.-ê. à rapprocher de for. mansard adj. ‘maladroit’ FEW 6/3, 331a [w. mansart ‘pigeon ramier’ n’est attesté que très tardi­vement FEW 22/2, 20b], ou bien de Mansart, dépend, de Maulde (Ht), à moins qu’il ne s’agisse d’un dérivé de Clémans comme Manset ; cf. aussi Minsart, Mensard.

 

JG
Mansart

-ard, Mensard, -art, Manchard: 1. Ofr. mansart: houtduif (DNF). BN. – 2. Afl. van Ofr. mans, vrl. manche: verminkt, mismaakt. – 3. PlN. Zie Van Mansa(e)rt. 1474 Nicolaus Mansart, Luik (J.G.); 1562 Ph. Mansaert, Avesnes-Aw. (AP); 1584 Frans Manssaert (vader van) Hans Mensaert, Aw. (AB).

 

FD
Mansbach

V. Mannebach.

 

EV
Mansbach

zie Mannsbach.

 

FD
Manschot

Wsch. var. van Mangelschot. 1428 Gossvini dicti Manneschot, Mech. (OARII).

 

FD
Mansdorf

Nom. d’origine: Mansdorf (Ail.).

 

JG
manse

,,Tenure féodale ». 1. Pro­ven. Manse. Dimin. Manc(h)el,

avec une indication de la nature du bien : Mans- -feld, -veld, Mannes-berg, Menschaert (Mans-aard). — 2. Profess. Mansier, Mansy, Mens–eeren, -ieren. (Mans-heeren), ,,Propriétaire de la manse », ou Mansieren, ,,Tenancier ».

 

EV
Manse

i. Patr. Germ. -so-afl. van man-naam. Manzo (KAUFMANN). 1374 Clays Manse, Ip. (BEELE). – 2. Fr. manche: handvat. BerBN. Vgl. Manchier.

 

FD
Mansenne

Graphie francisée de Manssen(s).

 

JG
Mansens

zie Manssens.

 

FD
Manser

E. BerN, afl. van Ofr. manche: handvat. Vgl. Manchier. 1292 Richard le Mancher, Londen (REANEY).

 

FD
Manset

15e s. «Manset» HtePicardie;pourM.-Th. Morlet (Étude d’anthrop. picarde, 131), dérivé, avec aphérèse, de Clémans, démens; comp. Mansart.

 

JG
Manset

Patr. Korte vorm van Clemencet, dim. van Clemens. 1422 Mahieu Manset, Laon (MORLET).

 

FD
Mansfeld, (van)

Mannsfeldt, Mansvelt: 1. PlN Mansfeld (BB, SA). 1369 Joh. Mansveld, Greifswald (BRECH.). – 2. PlN Mansveld in

Elingen (VB). – 3. PlN Mansfield (Nottinghamshire). 1665 Jan Mansvelt, Hereford-Bg. (PARM.).

 

FD
Manshande

Wsch. verhaspeld < Massant < Marchand.

 

FD
Manshof

Manshoven. Nom d’origine: Mans-hoven, dépend, de Borgloon, fr. Looz (Lb),

 

JG
Manshoven, (van)

Manshof: PlN Manshoven in Borgloon, Berbroek en Broekom (L). 1381 Joh. de Manshoven…curtem suam de Manshoven,

Broekom (GRAUWELS1978); 1418 Johanne van

Mantshoven, Tg. (TYTGAT); 1453 Jan Manshoven, Spouwen (PARM.).

 

FD
Mansier

-ire, zie Manchier.

 

FD
Mansion

Maintien, Mention. 15e s «Man-chion; Mancion» Picardie, 1694«HenriMen­tion» BourgNamur, 1766 «Gérard Mention» Arbrefontaine; nom d’origine: anc. fr. man-sion ‘demeure’ FEW 6/1, 247b (forme savante de fr. maison) ou bien cas-régime en -on de l’anthrop. germ. Mantio (Fôrst. 1093).

 

JG
Mansion

Mension, Ma(i)ntion, Mention, Monsion, Monsinjon: Ofr. mansion < Lat. mansio > maison: huis. 1389 Jehan Manchion, Chauny; 1422 Pierre Mancion, Laon (MORLET); 1432 Agnes de Manchion, Dk.(TTT).

 

FD
Mansion

Proven. ,,Habitation » (Dia­lecte pic.).

 

EV
Mansis

zie Mansy.

 

FD
Mansot

Menso: Patr. Korte vorm van Clémençot, dim. van VN Clemens.

 

FD
Manssens

Triple génitif de Mann: Mann-ss-en-s, comme Janssens ; cf. Mansenne.

 

JG
Manssens

V. MAD (Manz).

 

EV
Mansveld

V. Manse.

 

EV
Mansvelt

Nom d’origine: Mansveld, àElingen (BrFl).

 

JG
Mansvelt

zie (van) Mansfeld.

 

FD
Mansy

Forme nasalisée (savante?) de Masuy, Masy < lat. mansuarius ; ou bien nom d’ori­gine: Mancy (Marne).

 

JG
Mansy

Mansis, Mancy: 1. PlN Mancy (Marne). 1724 Jean Mansy fs. Joos Mansis, Heule (COUSS.). –2. Rom. vorm van Germ. man-naam? 1326 Mansois wijf (V.LOEY 1937,308); 1350 Gielijs Mansijs, Kh. (DEKEYSER). – 3. Mancy, -sy kan LU W. vorm zijn van Mander.

 

FD
Mansy

V. Manse.

 

EV
Mant

zie Mand.

 

FD
Mant-

-eau, -el, -ia(u). 1. Particula­rité vestimentaire » (Porteur de) manteau ». N° 266. — 2. Profess. „(Marchand de) manteaux ». Nos 131, 158. — 3. V. MAD (Mand).

 

EV
Mant-

-on, -oux. V. MAD (Mand). Maon,  Maqu-  -e,  -est,  -estiau.   V. MAD (Ma, Mak).

 

EV
Mantaelt

zie Montald.

 

FD
Mantan(n)us

zie Montanus.

 

FD
Mantanus

1. V. MAD (Mand). — 2. Proven. Mantuanus, ,,De Man-toue » (Ville ital.).

 

EV
Mantanus

Sans doute var. de Montanus.

 

JG
Manteau

Mantaux, Mantel (forme non wa-lisée), Mantia (forme nam.). 1299 «Robert Mantel» OnomCalais, 1379 «Johans dis Manteauz» Liège, 1548 «Grégoire Manteau», 1598 «Colette le Griz Manteau» Bourg­Namur, 1656 «Mathieu le blancq Manteau» DénMalempré; surnom (de fabricant?): fr, manteau ‘vêtement qu’on porte par-dessus’ FEW6/l,272a.

 

JG
Mantel

Mantels, Mantell, Manteau, Mantaux, Manteau, Mantia, Manteas: Mnl. mantel, Fr. manteau: mantel. BN of BerBN. 1280 Laurentius Mantel; 1393 Lamsin Manteel, Ip. (BEELE); 1361 Katherina Mettenmantele, Tn. (C. BAERT); +1300 Jehans Mantiax, Jehans Mantel, Artesië (BOUGARD).

 

FD
Mantele(e)rs

Mnl. mantelaer, -ère, Mhd. manteler: maker of verkoper van mantels. D. Mântler. 1358 Janne den Mantelere, Cent (GSB).

 

FD
Manteleers

Surnom: moy. néerl. *manteleer ‘porteur de manteau’.

 

JG
Mantels

Génitif néerl. de Mantel (cf. Manteau ci-dessus)?

 

JG
Manten

Patr. Vleivorm van Lat. HN Amandus. 1398 Jan Mantin, Geluwe (DEBR. 1970).

 

FD
Manternach

PlN(GH).

 

FD
Manteufel

D. BN < manduwel: manduivel, duivelskerel. 1362 Engelke Manduwel, Hb. (NN).

 

FD
Mantez

Manthé, -ee, -ey, zie Montet.

 

FD
Mantez

NF attesté en Flandre occ. et à Elle-zelles dès 1734, sans doute en provenance à Nord ou de Haute-Saône (GeneaNet) ; vat. de Montez [FD] ou à rattacher au thème de Man­teau.

 

JG
Mantia

zie Mantel.

 

FD
Mantie

1. Particularité vestimentaire. „(Porteur de) mantille ». N° 266. — 2. Profess. „ (Marchand de) mantilles ». N° » 131, 158. — 3. V. MAD (Mand).

 

EV
Mantiers

zie Dumontier.

 

FD
Mantion

zie Mansion.

 

FD
Mantou(x)

zie Mandoux.

 

FD
Mantulet

Montelet, Montulet: Var. van Fr. FN Mantelet (DNF): (schouder)manteltje. BN. Manu(el), Manuelli, -lo: Patr. Verkort < VN Immanuel. 1585 Gillis Manuel, Luik-Aw. (AP).

 

FD
Mantulet

Surnom: w. liég. mantulet ‘manteau (de deuil), mantille; houppelande noire’Dl 389b, FEW 6/1, 275a; cf. aussi Montulet.

 

JG
Manuce

[cf. le grand imprimeur vénitien Aide Manuce]. Hypocor. d’Emmanuel?

 

JG
Manville

PlN Menville (Hte-Garonne).

 

FD
Many

1. V. Ménil. — 2. V. MAD

(Mm).

 

EV
Many

cf. Manil.

 

JG
Many

zie Demany.

 

FD
Manyez

cf. Maniet.

 

JG
Manys

zie Manis(e).

 

FD
Manzo(ne)

-oni: BN It. manzo: os, rund (DS).

 

FD
Maon

Maons. Hypocor. de Maria, cf. w. (Mil-1 medy) maon ‘femme’, w. liég. mayon ‘boiœl amie’ FEW 6/1, 340 a. – Dimin. : Maonette, I

 

JG
Maon(s)

-ont, Maonette: Metr. W. vleivorm van Maria (HERB.).

 

FD
Maqu-

-oi, -oy. V. Maca.

 

EV
Maqua

cf. Maca.

 

JG
Maqua(rt)

zie Macar(t).

 

FD
Maquair

Maquaire, cf. Makaire.

 

JG
Maquair(e)

zie Macharis.

 

FD
Maquaire

V. Machairas. Marache.   Proven.   1.   ,,Marais ».   N°

231. — 2. Maurage (Loc).

 

EV
Maquart

cf. Macar.

 

JG
Maquaut

zie Macau(d).

 

FD
Maque

1280-81 «Pieres Make li batere à l’arket» RegTournai, 1286 «Gilliars li Make» CartBinche, 1314-15 «le femme Jehan Make» ComptesMons ; plutôt surnom roman : anc. fr. macque ‘masse d’armes’, w. liég. make ‘tête’; cf. aussi Mack, Macq.

 

JG
Maque

zie Mack.

 

FD
Maquel

Dérivé en -eau/-el de Macq, Mack ou Maque.

 

JG
Maquel(s)

Dim. van Mack.

 

FD
Maquenne

zie Makin.

 

FD
Maquer(e)

zie Macharis.

 

FD
Maquerel

zie Makereel.

 

FD
Maquest

Surnom: composé de mal ‘mauvais’ + anc. ft. queste ‘sorte de redevance’ (selon Dau-zat 503, en Normandie, queste désigne aussi le percepteur de cette taille). i Dimin. en -eau : Maquestiau, Maquestiaux, -ieau, Maquestriau, Macasteau. 1756 «Antoi­ne Maquestiau» Soignies. Cf. aussi Questiaux.

 

JG
Maquest(iau(x))

-ieau, -riau, Mauquestiau: Ofr. ma, mal: kwaad + Ofr. questel (> questiau), dim. van queste: kist, koffer, kast. BerBN voor een slechte timmerman. Vgl. D. Quadfass.

 

FD
Maquet

1. Proven. Dép. Escanaffles. — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Maquet

cf. Macquet.

 

JG
Maquet

zie Macquet.

 

FD
Maquigny

(NF namurois essentiellement). 1772 «Etienne Maquigny» région de Fechain et Brunemont (Nord) (FyS); nom d’origine: Macquigny (Aisne) [MH].

 

JG
Maquigny

PlN 1306 Pieres de Masquegnies, Atrecht (NCJ).

 

FD
Maquigny

Proven. Magignies (Dép. Ostiches).

 

EV
Maquille

Maquils, zie Michael.

 

FD
Maquils

cf. Macheel, -iels.

 

JG
Maquin

1289 «li enfant dame Maquin de Saint Abain» CensNamur, 1422 «Jehan Makin» ComptesMons ; prénom dérivé du thème Mac -(de Macaire).

• Avec suffixe dimin. -<?: Maquinay, Maki-nay, Maquiné. 1389 «Makinea» ban de Hervé, 1766 «Jean Maquinay (orig. de Soiron)» BourgLiège ;

 

JG
Maquin(ay)

-oy, zie Makin.

 

FD
Maquinay

1.   Proven.   Macquenoise (Loc.).   —   2.   Profess.   ,,Maqui-

gnon ».

 

EV
Maquoi

Maquoï, Maquoy, cf. Macoy.

 

JG
Maquoi

-oy, zie Macor.

 

FD
Mar-

-ain, -aite, -ant. V. MARU.

 

EV
Mar-

-bais(e), -baix, -bez.   Proven. Marbais et Marbaix (Loc.).

 

EV
Mar-

-oldt, -on, -oquin, -oit, -ot(t)e(n), -oux. V. MARU.

 

EV
Mara

zie Moras.

 

FD
Marage

Marache. 1286 «Eustasse de Maraige» CartLessines, 1335 «Gillot de Maraige» ComptesMons; nom d’origine: anc. fr. ma-rage ‘lieu marécageux’ FEW 16, 533b, pro-babl. «Maraige», pic. marèche, à Esplechin (EDTW 137) [MH].

 

JG
Marage

Marache: PlN Ofr. marage: moeras. Marache in Ohain, Waterloo (WB). 1286 Eustasse de Maraige, Lessen (J.G.).

 

FD
Marain

cf. Marent.

 

JG
Marain

Spelling van Fr. uitspr. van Marin.

 

FD
Marais

Nom d’origine: fr. marais’, cf. Mares et Demaret.

 

JG
Marais

Proven.   ,,Marais »,   Nombr. L.D.   Synon. :   Marès(e),   Maret, (De(s)marets. N° 231

 

EV
Marais

zie Dumarais.

 

FD
Marait(t)e

zie Marette.

 

FD
Maraite

Maraitte. 1685 «Anne Maraite» Xhoffraix; lat. matrasta (fr. marâtre) ne con­vient pas, car -s- se maintiendrait en wallon ; p.-ê. forme dénasalisée de w. marinde ‘goûter’ (comme gaum. marate) FEW 6/2, 27.

 

JG
Maraldo

It. FN Moraldo, afl. van Moro, Lat. maurus: zwart, moor.

 

FD
Marannes

zie Marrannes.

 

FD
Marant

Marrant, zie Morand.

 

FD
Marant

Probabl. nom d’origine: Marant, arr. de Montreuil (PdC).

 

JG
Maras

-at, zie Moras.

 

FD
Maras

Marras. Soit nom de parenté: w. liég. màràsse ‘marâtre’ (comp. Fiasse = fillâtre), cf. 1286 «Berte se marastre» CartLessines, soit var. de Mo(e)ras (= marais).

 

JG
Marbach(er)

Marbaque: PlN Marbach (BEI, BW, HS, S,TH).

 

FD
Marbais

Marbait, Marbaix, Marbé, Mar-baise (forme féminisée). Nom d’origine : Mar­bais (BrW), Marbaix (Ht), etc.

 

JG
Marbaix

-bais(e), -bait, -bé, zie Demarbaix.

 

FD
Marbehan

Marbehant. Nom d’origine: Mar-behan, dépend, de Rulles (Lx).

 

JG
Marbehan(t)

PlN Marbehan in Rulles (LX).

 

FD
Marblie

BerN Marblier, door diss. < marbrier: marmerwerker. 1265 Godfrey le Marbeler alias le Marberer, Surrey (REANEY); 1660 H. Mabrier, Bapaume-Aw. (AP).

 

FD
Marblié

Profess.   Marbrier   (Comp. Serulier, pour :  Serrurier).

 

EV
Marboux

Marbotin: Patr. Fr. FN Marbaud, Marboud. Germ. VN mêr-balth.

 

FD
Marc

Mar(c)q, Marcus(e), Markus, Marcu(ssen), Markusse(n), Marckus, Marck(s), Mark(s), Marc(k)x, Maerckx, Marx, Merk(s), Mer(k)x, Merck(x), Merc(k)s, Mercx: Patr. Lat. HN Marcus. 1280 Marcus Decanus; 1391 Marx Coopman, Ip. (BEELE); 1397 Maerc den Ketelaere = 1398 Marc de Kethelare, Tielt (DEBR. 1970); 1568 Lysken Mercx, Schelle (MAR.).

 

FD
Marc

Marc dit Bailly, Marck-dit-Bailly. 1638 «Clas Marck», 1646 «Claude Marc» émigrés en Suède; prénom Marc, du nom de l’évan-géliste; cf. Marck, Marcq.

 

JG
Marc-

-otte, -otri, -otty. V. Marc I.

 

EV
Marc –

-us(e), -i, o-, -y. V. Marc. I et II.

 

EV
Marc I.

MARC, ,,Cheval » et aussi «Pays frontière, Marche ». Racine germa­nique ayant servi à former des N. de baptême.

I.  N, simples.

Marc(k),   Marck(e),   Marx,   Maerckx,   Marcq,   Marque,   Mer(ck)x, Mer(c)kens, Merkeman. Génitif latin : Marc- -i, -y.

II.  N. simples avec diminutifs. M.-ino : Marquin, Margin(et).

M.–etto, -itto, -otto : Marquet(te), Marchot, Marcott- -e, -i, -y, Mar-guet, Marg(e)o, Marcette.

III.  N. composés.

M.-and : Marcand, Merciant.

M.-hard : Marcaert, Marga, Maerckaert, Merckaert.

M.-hari : Markie, Mère-, Mers- -y.

M.-rad : Marguerat.

M.-scale : Maer-, Macs- -schael, -schal(c)k.

M.-wald : Marchau, Mark- -ey, -el, Marissieaux.

M.-ward : Marcuard.

M.-wulf : Marc- -oux, -ouse, -houl, MarschouL

 

Marc II. N. de baptême d’origine romaine. Marcq, Marque. Formes flamande et latine (Nominatif latin) : Marcus, Marci, génitif latin, altéré en Marcy. Variantes : Marc(o)us(e).

 

EV
Marcadet

1275-76 «Marcadés de Cambrai» RegTournai, 1285 «Pieres Marcadés» Aniche, 1307 «Stassins Marcadés» CartValBenoît, 1334 «Maroie Markadee de Valenchiennes » ComptesMons; surnom: dim. d’anc. pic. mar-caant, pic. marcand ‘marchand’, comp. mar-candeau et marcandier FEW 6/2, 8a.

 

JG
Marcadet

-dé, Markadieu: Dim., resp. reïnterpretatie van Ofr. mercadier: koopman. BerN. 1297 Hues Marcadeis, H (CDH); 1306 Istasses Marcadeis = 1314 Stassin Markadeit, Luik (SLLIII); 1334 Maroie Markadee, Valencijn (PIERARD).

 

FD
Marcaert

zie Merckaert.

 

FD
Marcaillou

PlN: plaats met stenen bezaaid (DNF).

 

FD
Marcan(d)

-ant, zie Marchand(t).

 

FD
Marcanne

Marcamme, cf. Marganne.

 

JG
Marcas

Marcasse. 1689 «Henry Marcas» Dén-Lierneux ; nom d’origine : anc. fr. marcas ‘ma­rais’, ainsi à marcasse, topon. à Wasmes (Ht).

 

JG
Marcas(se)

Ofr. marcas: moeras. PlN Marcasse in Wasmes (H). 1689 H. Marcas, Lierneux (J.G.).

 

FD
Marcassin

1279-80 «Jehans Marcassins» Reg­Tournai; surnom: fr. marcassin ‘jeune sanglier’ (attesté seulement en 1496 sous la forme lilloise marquesin), aussi sobriquet d’un homme laid et difforme FEW 16, 554b [la mention tournai-sienne concernerait un autre surnom].

 

JG
Marcassin

EN Fr. marcassin: jong everzwijn. 1279 Jehans Marcassins, Dk. (J.G.).

 

FD
Marcaud

-ault, zie Maréchal.

 

FD
Marcaud

Marquand, -ant. 1267 «li fille Jehan le Marcant» CensHerchies, 1282 «David li Marcans» DettesYpres, 1286 «Maroie li Mar-cande» CartBinche; nom de profession: pic. marcand ‘marchand’ FEW 6/2, 6a.

 

JG
Marce

zie Maarse.

 

FD
Marcé

zie Démarché.

 

FD
Marceau

Marceaux, Marseau, -caut, Marsaut (forme populaire, vocalisée), Marcel (forme non vocalisée), Marciat, Marsiat, ainsi que Martia, -at, pron. généralement marsya. 11e s. «Marthia» St-Gérard, 1267 «Jehans Marciaus» = «Jehan Marcial» CensHerchies, 1286 «Marceaus» CartMons, 1498 «Adam Marceau» BourgNamur, 1602-3 «Jean Mar-ssiau» TerriersNamur, 1642 «Gabriel Marcel» émigré en Suède; prénom Marcel, de lat. Marcellus, nom de deux saints. » Dérivés: Marcelin, et p.-ê. Marcelier. » Latinisation: Marcelis, Marcélis, Marce-lisse, Marcélisse, Marcellis, Maselis, Mas-selis, Masselus. 1569 «Jean Marcelis» Zoutleeuw (Léau), 1582 «Ardt Marcelis (orig. de Tongres)» BourgLiège; cf. aussi Messelis.

 

JG
Marcel

-elle, Marsel, Marceau(x), Marseaut, Marsaud, -aut, Marciat, Marsia(t), Marchel, Marcil(le), Marsil(le), Marseille: Patr. Lat. HN Marcellus/Marcilius. 126 e. Marcellus monachus, Cent (GN); 1271 Marsiles de Matringehem, Atrecht (NCJ); 1275 Baudes Marchiaus = Baudet Marcel, Lessen (VR ii2r°); ±1300 Marsiles de Perrois, Artesië (BOUGARD); 1632 Anthoine Marchilles, St.-Win. (VERGR. 1968).

 

FD
Marcel

N. de baptême d’origine ro­maine. Forme latine ou flamande Marcellus. Variante: Marcelis, Mer-celis, (de) Celis, Marcell(e).

 

EV
Marcelier

Desmarchelier: Regressievorm van Maschelier/Messelier; zie Masquelier. 1747 J. F. Marchelier,Aw.(AP).

 

FD
Marcelin

Masselin, Mocellin, Messelyn, Maslyn, Masschelin, -lein, -leyn, Masquelin, Masculin: Patr. Vleivorm van VN Marcel. Ass. rs/ss zoals in Marcelis/Masselis. 1651 Rogier Masschelein; 1669 Jan Marschelain, Geluwe (KWII); 1724 M.C. Marchelin, André Marschelin, Moorsele; 1722 Guille Marschelin fs. Marin Marcelin = 1747 Guillaume Maschelein fs. Maryn, Dadizele; 1724 Lucas Masselin; 1733 Pieter Masquelin fs. Rogier Masquelein, Geluwe; 1767 Joosine Maschelin, Moorsele (COUSS.). Maar het is de vraag of de interpretatie aïs Marcelin niet een jongere reïnterpretatie is (zie Masselin), temeer omdat 1567 Jan Maselin, Lauwe (KW II) een oudere vorm is en in een buurgemeente voorkomt.

 

FD
Marcelis

-isse(n), Marcellis, Marseelis, Mas(s)elis, Mas(s)elus, Masselles, Mercelis, Messelis: Patr. Lat. HN Marcellus = Marcilius (ius > is). 1304 Lambert Marcelis, Ip. (BEELE); 1382 Heynric Marcelis, Heule; 1429 Marchelis van den Brouke, Ktr. (DEBR. 1970); 1536 Jan Marcelis = 1538 Mercelis, Aw. (MAR.); 1663 Guillame Masselis, Marke (KWII).

 

FD
Marcelle

1. V. Marcel. — 2. Proven. La Marcelle (Dép. Fleuras).

 

EV
Marcelle

1. Zie Delmarcelle. – 2. Zie Marcel.

 

FD
Marcelle

1538 «Lambert de Marcelles» Bourg-Namur; nom d’origine: Marcelle, dimin. de germ. marka ‘limite’, topon. fréquent, ainsi à Fleurus (Ht), à Namur, cf. Delmarcelle. – Un fém. de Marcel serait exceptionnel.

 

JG
Marcelo(t)

Mercelot, Marcel(l)o, Marseloo, Masselot, -los: Patr. Fr. vleivorm van HN Marcel(lus). Marcello evtl. It. 1639 Caerle Masselo, Waasten (DUV.).

 

FD
Marcen

Proven. Marsant (Dép. Vlissegem).

 

EV
Marcette

Metr. Dim. bij VN Marcel.

 

FD
Marcette

V. MARC.

 

EV
Marcfeld

PlN Markfeld (BEI, NRW).

 

FD
March-

-al, -au. V. Maréchal.

 

EV
Marchai

 [2e NF le plus fréquent en prov. de Namur], w. nain. Marchât, Marchau, Marschai. 1472 «Jehan le Marchai», «Colin le Marsal» DénLaroche, 1547 «Anthoine Le Marschal» BourgNamur; nom de profession: fr. maréchal-ferrant, w. marchait, cf. aussi Maréchal et Lemarchal.

 

JG
Marchais

PlN (Aisne, Yonne, Loiret): moeras.

 

FD
Marchal(e)

zie Maréchal.

 

FD
Marchan-

-d(t), -t, -dise. Profess. „ Marchand ».

 

EV
Marchand

w. nam. Martchand, Marchans, Marchant. 1280 «Thieris le Marchans» PolyptLiège, 1450 «Wilheame le marchan» GuillLiège, 1499 «Jehan Marchan» Bourg­Namur, 1612 «maistre Jehan Marchant» BourgDinant, 1620 «Poncette Marchant (de Floing)» émigré en Suède; nom de pro­fession: fr. marchand; cf. Marcand.

 

JG
Marchand(t)

-ant, -ans, -amp, le Marchandée Marchant, Merchan, Maer(s)chand, (de) Marecham, Marschang, Marcant, -an(d), Marquand, -uant, Lemarquand, Mercan, Massant, Missant(e), Méchant, Michant: BerN van de koopman. Na dial. verschuiving ch/s wordt Marsant door ass. rs/s tôt Massant en door wijziging van de voortonige klinker Missant. 1275 Pierres H Markeans dou Caisnoit, Wodecq (VR gor0); -1300 domum lohannis Marchant, Ktr. (DEBR. 1980); 1393 Ihan Marchants erve = lan Martsants, Ktr.; 1398 Roeger Marsant, Bissegem (DEBR. 1970); 1426 Poweel Mescants huus, Gb. (GAUBL).

 

FD
Marchandet

-ier: BerN. Dim. en afl. van Marchand.

 

FD
Marchandis(s)e

Ofr. marchandise: handel,groep kooplui. BerBN voor een handelaar. 1371 Jehan Marcandise, St-Q. (MORLET).

 

FD
Marchandise

-isse. 1788 «Hubert Marchandise (orig. de Jehay-Bodegnée)» BourgLiège; sur­nom (de camelot?): en anc. fr, marchandise a aussi le sens de ‘marché’ FEW 6/2, 9-10 (autres sens possibles).

 

JG
Marchant

-ans, cf. Marchand.

 

JG
Marcharis

zie Macharis.

 

FD
Marchau(x)

-aud: 1. Zie Maréchal. – 2. Var. van Marceau. 1709 Jan Marchiau = J. Marchau = 1712}. Marciau = 1726 J. Marceau, Bekkevoort (F.C.).

 

FD
Marche

Nom d’origine: Marche, topon. fré­quent, e.a. Marche-en-Famenne, Marche-les-Dames, Marche-lez-Ecaussinnes; cf. aussi De-marche.

 

JG
Marche

zie Demarche.

 

FD
Marché

1285 «Herman de Marcheit jadis chevalier» CartValDieu; nom de résidence: lieu du marché.

 

JG
Marché

zie Démarché.

 

FD
Marchel

zie Marcel.

 

FD
Marchin

Marcin, Marsin, Marsyn. 1766 «Jac­ques-Joseph Marsin» Nandrin; nom d’origine: Marchin, w. mârcin (Lg), cf. aussi Demarcin.

 

JG
Marchin

zie Demarchin.

 

FD
Marchot

1500 «Jean Marchot» BourgNamur, 1593 «Gilles Maurchot, de Revin» Bourg­Dinant, 1662 «Thiri Marchot» Silenrieux; ne peut normalement représenter w. nam. mar-chau (avec ô long) ‘maréchal’. Le ch pouvant être une graphie « picarde » pour s (cf. aussi Marso), p.-ê. un dérivé de Mar(ie), avec suf­fixe double -eç-ot; comp. le suivant et Marson (Marchon) pour Mar-eç-on.

 

JG
Marchot

Marso: Metr. Vleivorm op -eç-ot van Marie; vgl. Marsoul(le) (HERB.). M.i. veeleer < Marcot, dira, van Marc (Vgl. Lucart/Luchart).

 

FD
Marchoul

Dans Marchoul, ch doit être une graphie « picarde » pour s (cf. les NF Marsoul, Marsoulle, à Liège); sans doute dérivé de Mar(ie), avec suffixe double -eç-oule. Comp. Marchot (ci-dessus).

 

JG
Marchoul

Marschou: 1. Patr. Fr. var. van Pic. Marcoul, de Germ. VN Markolf; zie Marcou. 1245 Joh. Marcoul, Comp.; 1404 Pierre Marcoul, Offémont (MORLET); 1432 Bauduin Marchoel.H (CCHt). – 2. Zie Marsoul(le). – 3. De naam werd ook verward met Marchau/Marceau. 1695 Geerart Martsiou = 1702 G. Marcau, Wersbeek; 1709 Jan Marchiau=J. Marchau = 1726 J. Marceau =J. Marchou, Bekkevoort; ±1805 Pierre Marschou, Wersbeek; 1695 Gérard Martsiou = 1702 G. Marcau (voorvader van) 1747 Govard Marchiau, 1755 Peter Marschou, Assent (F.C., Oost-Brabant 1996,165-7).

 

FD
Marchoul

V. Marc I.

 

EV
Marchyllie

zie Marsil(l)i.

 

FD
Marci

V. Marc I et Marc II.

 

EV
Marci(e)

zie Marcy.

 

FD
Marcial

Martial, Mercial, Mertial: i. Patr. Lat. HN Martialis / Marcialis. 1366 Johanne Martial, Molembais (SLLIV); 1368 Colard Marcyal, Chimay (CCHt); 1484 Martial d’Auvergne, St.-Omaars (IAYIV). – 2. Soms regressievorm voor Marceau. 1267 Jehan Marceal=Jehans Marciaus, Herchies(J.G.).

 

FD
Marcial

Martial, Mercial. 1634 «Marie-Agnès Martial» BourgNamur; prénom Martial, for­me savante de Martialis, plusieurs saints dont le premier évêque de Limoges, mais aussi var. de Marceau, cf. 1267 «Jehan Marcial» = «Jehans Marciaus» CensHerchies.

 

JG
Marcian(o)

zie Martien.

 

FD
Marciat

cf. Marcel.

 

JG
Marciat

zie Marcel.

 

FD
Marcil

Marcille, cf. Marsille.

 

JG
Marcil(le)

zie Marcel.

 

FD
Marcin

cf. Marchin.

 

JG
Marcin

Proven. Dép. Hamois. Synon. Marsin.

 

EV
Marcin

zie Demarc(h)in.

 

FD
Marcipont

Nom d’origine: Marchipont, près de Dour (arr. Mons).

 

JG
Marcipont

PlN Marchipont (H).

 

FD
Marcipont

Proven. Marcbiponl (Loc.).

 

EV
Marck

au génit. : Marckx. Forme néerl. de Mar-cus, prénom Marc.

 

JG
Marck

zie Marc.

 

FD
Marck-

-x, -s. V. Marc. I.

 

EV
Marck(e)

1. Proven. Marcke (Loc.). — 2. V. Marc. I.

 

EV
Marck(e), van

van Marcq(ue), van Marcken, van Maer(c)ke(n), van Maerche: PlN Marke (WV), Maarke (OV): 1185 Marke (TW). 1195 S. Widonis de Marca; 1183 Willelmi de Marke; 1203 Rogeri de Marka; 1402 Oste van Maerke = 1409 Oste van Maercke, Ktr. (DEBR. 1980,1958).

 

FD
Marck(e), van de(r)

zie van der Mark.

 

FD
Marck, van

van Marcq: PlN Langemark, Kortemark (WV), Marck (PdC), Marcq-en-Baroeul (Nord). 1267 Michael de Marc; 1326 Bouden van Marc, Ip. (BEELE). Zie ook Van Marcke.

 

FD
Marck-dit-Bailly

cf. Marc dit Bailly.

 

JG
Marckelbach

zie Merckelbach.

 

FD
Marcken, van der

zie van der Mark.

 

FD
Marcks

Marckus, Marckx, zie Marc.

 

FD
Marclé

Var. van Maclet, met epenthetische r.

 

FD
Marco

Marcon. Dérivés en -ot et -on de Marc.

 

JG
Marco

Patr. It. vorm van HN Marcus. 1681 Adriaen Marco, FV(VERGR. 1972).

 

FD
Marcoen

cf. Marcoux.

 

JG
Marcon

Marcoen: Patr. Fr. afl. van Germ. mark-naam (Markolf) of HN Marcus. Zie Marcou.

 

FD
Marconneau

Marconneau: Patr. Dim. van Marcon. Vgl. ook Marson.

 

FD
Marcos

Patr. Sp. vorm van HN Marcus.

 

FD
Marcothy

Marcotti, Marcotty, Marcory. 1649 «Antoine le Marquotti» Jemeppe-sur-Meuse, 1675 «François Desart, le marcottier» Hiiy, 1779 « Arnold Marcotty dit Thonnon» Monte-gnée, cf. I. Demblon, Notes sur la famille Marcotty, DBR 13, 1956, 67-68; autres mentions anc. (not. liég.): 16.9.1648 «Thon-non le marcotier», 8.11.1658 «Thonnon le markotty», 1662 «Thonnon le marcotty», 24.5.1662 «Thonnon le markotier», 13.6.1688 «Thonon le marquoti», 19.11.1691 «Thonon le markoti», 30.9.1772 «Nanesse Marcotty» [JL], Probabl. nom de profession: piégeurde belettes, mais plutôt que de désigner une acti­vité, le nom a pu être formé sur un toponyme, à la manière d’un gentilé, cf. 22.4.1710 «en lieu dit allé marcotte, haulteur d’Avroy et paroiche de Ste Veronne (…) Jean le marcotty» (J. Léonard 74) [JL, NFw].

 

JG
Marcotte

1694 «Guillaume Marcotte» Bourg­Namur; surnom: w. marcote ‘belette’FEW 16, 526 (ce nom est une féminisation de Marcou< mark-wulf); peut aussi être un matronyme, cf. 1302 «Maroie Markote» LoiTournai, 1332 «dame Marcote» Liège (qui paraît à rattacher à Marc).

 

JG
Marcotte

Lemarcotte: Metr. Dim. van HN Marc. 1303 Maroie Markote, Dk.; 1332 dame Marcote, Luik(J.G.); 1569 Claude Marcoote, St.-Win. (VERGR. 1968).

 

FD
Marcou

-oux, -oup, -our(t), Markou, Marcoen: Patr. Rom. vorm van Germ. VN Markolf: mark-wulf ‘merk, grenssteen-wolf. Sint-Marculfus (Saint-Marcou) wordt in WV Sint-Markoen genoemd. 1245 Joh. Marcoul, Comp. (MORLET); 1284 Joh. Marcous, Atrecht (NCJ); 1665 Ant. Marcoul, H-Aw. (AP); 1777 Mattheus Marcoen, Killem (VERGR. 1972). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Markolf of Marcou. LG1982,204.

 

FD
Marcou-

-x, -se. 1. V. Marcourt. — 2. V. Marc I. — 3. Car. phys.

 

EV
Marcour

Marcourt. Nom d’origine: Marconi (Lx).

 

JG
Marcour(t)

1. PlN Marcourt (LX). – 2. Var. van Marcou of Macours. 1670 Hendrik Marcour, Geetbets-Aw. (AP).

 

FD
Marcour(t)

Proven. Marcourt (Loc.) Synon.-: Marcoux.

 

EV
Marcoux

Marcou; Marcoen (forme néerl.), Nom issu de l’anthrop. germ. mark-wulf, popularisé par saint Marcou (autres formes: Marcoul, Marculphe), ± 490 – Nanteuil, 558. qui est fêté le 1cr mai et dont les restes st trouvent à Corbeny (Aisne, Laonnois), devenu

un centre de pèlerinage,  surtout pour la guérison des écrouelles [JMP].

 

JG
Marcovic(i)

-vitch, -wicz, zie Markiewicz.

 

FD
Marcq

1. Proven. Loc. — 2. V. Marc I.

 

EV
Marcq

1593 «Jean Marcq, cordier» = 1597 «Jehan Remy dit Marcq, cordier» Bourg-Dinant; prénom Marc. – Éventuellement, nom d’origine (cf. Marck), par ex.: 1409 «Sohier de Marcque» BourgDinant.

 

JG
Marcq

zie Marc

 

FD
Marcquet

cf. Marquet.

 

JG
Marcu

Marcus(e), Marcussen, Marcx, zie Marc.

 

FD
Marcus

Forme latine de Marc.

 

JG
Marcy

1517 «Marcy de Roisin de Martinval», 1615 «Marcy Giliart» Cerfontaine; génitif lat. de Marcus [ainsi Jean Marquet, né en 1686 à Laiche (Chassepierre), devenu abbé et précepteur en Autriche, s’appelle Jean Marci, cf. J. Massonnet, Hist. de Chassepierre, 2e éd., 348, 442] [JMP]. – Secondairement, nom d’origine: Marcy (Aisne), etc., cf. 1569 «Gilles du Marcy» BourgNamur.

 

JG
Marcy

Marci(e): 1. Patr. Var. van Marcil. 1517 Marcy deRoisin de Martinval (HERB.). – 2. Lat. gen. van Marcus. 1686 Jean Marquer=Jean Marci, Chassepierre (J.G.). – 3. PlN Marcy (Aisne, Rhône). 1569 Gilles du Marcy, Namen (J.G.).

 

FD
Mardaga

w. Mardagâ (NF des prov. de Liège et deLimbourg). 1591 «Mardaga», 1607 «Mar-daghal» Glain, 17e s. «Pier (ou Piron) Mar­daga condist Pirket» Glain [ancêtre du feld-maréchal lieutenant autrichien Pierre-Martin Pirquet de Mardaga, né à Liège en 1781 (famille anoblie en 1742)]; NF qui est attesté en 1595 à Luxembourg et en 1570 – sans autre précision – en France (GeneaNet) et dont l’ex­plication est incertaine.

 

JG
Mardaga

zie Mardegan.

 

FD
Mardeelyn

Mardulyn. Pour Carnoy 189, dérivé en -elin du thème de Médard; plutôt var. de Madelein, Maddelein [FD].

 

JG
Mardeelyn

zie Madelein.

 

FD
Mardegan

Mardaga, Margaga: Door afstandsmetathesis (d/g-omwisseling) uit Margedant (D. EN), een in de i6e e. door It. landsknechten ingevoerd woord, ni. mercatante:

handelaar, zoetelaar, marketenter. 1568 Marcodant; 1773 Joh. Konrad Marquetant, Mannheim (BRECH.); 1591 Mardaga; 1607 Mardaghal; 176 e. Pier Mardaga condist Pirket, Glain (HERB.); 1628 Mardega, Ht. (GESSLER).

 

FD
Mardens

Patr. Wsch. afl. van Germ. VN Medard, Madard. Vgl. 1398 Madaert van Dadizelle, Dadizele (DEBR. 1970). Mard is trouwens de Fr. gewone vorm voor Medard; Saint-Mard = Saint-Médard (DNF). 1325 a Mardino, Velpen; 1340 domus Arnoldi Mardijns; 1347 van Merden Mardins; 1373 Mardinus Mardijns = 1379 van Mardene Mardens, Tn. (C.BAERT); 1448 Jan Mardyns, Diest (VdP). Vgl. 1389 Jacques Mardus, Laon (MORLET).

 

FD
Mardens

V. Martin.

 

EV
Mardulier

Profess. Mardélier (Régio­nal), „Artisan qui fait des mar­gelles ».

 

EV
Mardulier

zie Marguillier.

 

FD
Mardulyn

1. Proven. St-Mard (Loc.), avec suffixe régional -ulin, d’orig. N° 211.

 

EV
Mardulyn

zie Madelein.

 

FD
Mare

cf. Maret.

 

JG
Mare

zie Maret.

 

FD
Mare

zie Maret.

 

FD
Mare, de

zie de Maer(e).

 

FD
Marécaux

-au, Marescaux, -esceau, Marré-cau, Maricau, Maricot, ico, -icou. 14e s. «Jehans li Marescauls et Jehanne se suer» DocLens, 1326 «Colart le Marescaut», 1676 «Jacques Marescau» RuageAth; anc. pic. maresceau, pic. mariciau, etc., corresp. à fr. maréchal fEVi 16, 517b. • Forme fém.: 1499 «Aelis le Marescaude» TerrierNaast.

 

JG
Maréchal

1. Sobriquet. Titre militaire (A l’orig. ,,Préposé aux chevaux » ou ,,Commandant d’une marche »). (V. Marc I). — 2. Profess. Maré-chal-ferrant. — -3. V. Marc I.

Variantes : Maréchal(l)e, Maré-cha(ux), Maresc-, Marisc- -al-(le), Marissal, Maryssael, Mars-chai^), Maschalk. Synon. flam. : De Maerschalck.

 

EV
Maréchal

Maréchal dit Marchai, -aie, -allé, Mareschal. Nom de profession: fr. maréchal-ferrant; cf. aussi Marchai, Mare(s)caux, Marichal.

 

JG
Maréchal, (de)

Marechal(e), Marécal, Marrecau, Marécaux, Marecaux, Marecauw, Demarecaux, Desmare(s)caux, -icaux, Mareschal, Maresceau, Marescau(x), Maresca, -ska, Marescot, Maresko, Maricha(e)!, Maricau(x), Marcault, -aud, Mareco, Marico(t), Mariko, Marchot, Maricou, Marisc(h)al, Marischael, de Marichal, Demareschal, Masscha(e)le, Marissa(e)!, Marys(s)ael, Marijs(s)ael, Marissel, Marisa, Marissiaux, Marchal(e), Lemar(é)chal, Marchau(x), -aud, Masscho, Masco, Masso, Marsal, Marschal(s), Mars(c)hall: BerN Fr. maréchal < maarschalk: paardenknecht, hoef-smid, smid, stalmeester. 1287 Jakes de Gand dis Mareschaus = Jacobus dictus Marscalc, Dk. (DEBR. 1980); 1386 Simon le Marschalc = S. le Marischal = 1394 S. le Marassal, Ip. (BEELE); 1366 fundum Jacobi Mariseels = 1367 Jaque Marissiel, Ktr.; 1387 Jehan le Fevere dit le Marissal, Mkr. (DEBR. 1970); 1384 Lambequin le Maréchal, écuyer d’écurie, achat de harnais; 1385 Vienot le Maréchal, pour fers et clous, pour restes de forges maréchal du comte de Nevers (MARCHAL); 1442 Catherine Desmaresquiaux, Dk. (TTT); 1731 François Marisal fs. Wouter Mariseel, Wev. (COUSS.).

 

FD
Marecham

zie Marchand(t).

 

FD
Marée

Marrée. 1286 «Marée li Wanemers» CartMons, 1289 «Marée Rosée» CensNamur, 1350 «Johannes Mareie» Houtain-l’Évêque, 1539 «Gilles Marée» Purnode, 1582 «Jean Ma­rée» BourgNamur; prénom fém.: w. Marèye, Marie.

 

JG
Marée

Marrée: Metr. W. vorm Marèye: Marie. 1286 Marée li Wanemers, Bergen; 1350 Johannes Mareie, Walshoutem (J.G.).

 

FD
Mareel

Marreel, au génitif:  Mareels.  14e s. «Marelle» Corbie; sans doute surnom néerl., emprunt à moy. fr. marelle (var. de merelle) ‘jeton, gage’ FEW 6/1, 370a; ou bien var. dial. de Moreel [FD]. – Bibliogr. : F. Debrabandere, Van Moreel tôt Mareel, dans Biekorf64, 1964, 72-73.

 

JG
Mareel(s)

Zie Morel.

 

FD
Mareen

Ovl. adaptatie van Marain/Marin.

 

FD
Marel(us)

de Marelle, zie Morel.

 

FD
Marel, van der

PlN De Marel: mergel, mergelgroeve. PlN Maarle in Poppel (A). 1319 Judoco dicto Joest van Maerle, Ravels (OAT

III); 1692 Nicolaijs van der Maerle, Poperinge (DFX).

 

FD
Marem, van

(van) Maerrem, van Ma(e)rhem, Maerem: PlN Mar(r)em in Wev./Moorsele, Oudenburg (WV), Dottenijs/Mkr. (H) (DF X). 1284 Wulveric de Maram = 1290 Wlveric de Marham, Ktr. (DEBR. 1980); 1382 Piètre van Marem, Aalbeke; 1398 Jaquemart de Marhem, Mkr. (DEBR. 1970).

 

FD
Maren(t)

zie Morand.

 

FD
Maren, van

van Maaren: PlN Maarn (U).

 

FD
Maren, van der

van der Maeren, Vermaere(n): Verspreide PlN Maar, Maren: waterplas, waterloop. 1267 Lammin van der Mare, Meetkerke; 1300 ser Lambrechts land van der Mare, Zuienkerke; 1316 Janne van der Mare, Bg. (DF X); 1377 Godevaert vander Maere, Lier (FRANS); 1396 Lievin van der Maren, Godveerdegem(DEB.).

 

FD
Marenne

Mérenne, Merenne: PlN (LX).

 

FD
Marenne

w. (Bastogne) Murène. 1652 «Jean Marenne» BourgNamur; nom d’origine: Ma­renne, ± 1210 «Marines» (arr. Marche); cf. aussi Marinne.

 

JG
Marent

Marens, Marain. Peut-être surnom: anc. fr. mareng ‘marin, maritime’, cf. aussi Marin; ou bien d’un nom d’origine [à pré­ciser], cf. 1498 «Adam de Mareng» Bourg­Namur.

 

JG
Mares

1. In het notariaat van Tourcoing kwam Mares aïs korte variant van Desmarets voor (PDB). – 2. Zie Maris.

 

FD
Mares

Marres, Mares, Marrés, Marest, Ma­rez 1275-76 «Petis Mares» RegTournai, 1289 «Colins Mares» CensNamur, 1569 «Jehan Marez» NPLouette, 1611 «Jean Maret lieute­nant» DénFlorenville; nom d’origine: fr. marais; cf. Demaret. Cf. aussi Maret, -ette.

 

JG
Maresca

zie Maréchal.

 

FD
Marescalk

Contaminatie van Maréchal en Maerschalk, Fr. en Ndl. vorm van dezelfde FN.

 

FD
Marescau(x),

-eau, Mareschal, Marescot, Mareska, Maresko,

zie Maréchal.

 

FD
Marescaux

Maresceau, cf. Marécaux.

 

JG
Mareschal

cf. Maréchal.

 

JG
Maresq

(de) Marest, zie Dumarais.

 

FD
Maret

1. Proven. Dép. Orp-le-Grand. V. Marais. — 2. V. MARU.

 

EV
Maret

Maré(e), Marré(e), Mar(r)ee, Marez, Marey(dt), Marret, -eyt, -ez, Maerheyt, -heyd: 1. Zu Dumarais. – 2. Metr. Dim. van VN Marie. 146 e. Maret de Haccourt, Haccourt; 1302 Mares li Patinnière de Lille, Dk.; 1551 Maret suer a Johan Kochon, La Gleize(J.G.).

 

FD
Maret

Marette (forme fém.). 1272 «pro domo Marethe» Thorembais-les-Béguines, 14e s. «Maret de Haccourt» Haccourt, 1302 «Mares li Patinnière de Lille» LoiTournai, 1524 «Marette Nyset», 1544 «Pacquea Marette» DénStavelotMy, 1551 «Maret suer a Johan Kochon du Rhuy» La Gleize, 1604 «Marette Raffar» Stoumont; Marette, dimin. de Marie. Cf. aussi Mares(t).

 

JG
Mareteau

Metr. Dim. van Maret 2., Marette.

 

FD
Marette

Marait(t)e, Merrette: Metr. Dim. van VN Marie. 1272 domo Marethe, Thorembais; 1524 Marette Nyset; 1544 Pacquea Marette, Stavelot (J.G.); 1685 Anne Maraite, Xhoffraix (HERB.)

 

FD
Mareule

Nom d’origine: forme dépalatalisée de Mareuil (plusieurs communes en France).

 

JG
Mareussen

Leesfout voor Marcussen.

 

FD
Marevoet

zie Marievoet.

 

FD
Marey(dt)

-ez, zie Maret.

 

FD
Marez

cf. Mares.

 

JG
Marfaing

Sans doute d’un topon. composé en -faing(masc. defagne, v. Defoing), comp. Mar-fat à Frasnes-lez-Gosselies (Ht).

 

JG
Marfoutine

Wellicht PlN Marfontaine (Aisne).

 

FD
Marg-

-a, -el, -eo, -inet, -ot. V. Marc I.

 

EV
Marg(o)ul(l)i(e)s

Car. mor. ..Trompeur, falsificateur » (dia­lecte). N° 268.

 

EV
Marga

-as, -at, -ae: 1. W. uitspr. van Margaux. –2. Korte vorm van Margareta. 1294 Marga Forniere, Atrecht (NCJ).

 

FD
Marga

Margas. 1449 «Margas» Lille; p.-ê. hypocor. de Marguerite ou bien var. de Marcas.

 

JG
Margaga

zie Mardegan.

 

FD
Margalet

zie Marjol(l)et.

 

FD
Margam

-an(ne), Marghem, Mergam, -an, -en: Duistere FN. 1383 Etienne Amargant = Margant, écuyer de cuisine; Jean Amarguant = Margant, chevaucheur du duc; 1386 Jeanne la Margande (MARCHAL); 1403 Heinric Mergants knechte= die Heinricke Margante, Hoeilaart (STR.). Of PlN? Zie Marghem.

 

FD
Margan

-anne, Marcanne, -anime, Mergan, -am, cf. Margu(e).

 

JG
Margarit

zie Marguerite.

 

FD
Margaron

Metr. Vleivorm van VN Margareta. 146 e. Lorin Margueron, St-Thibaut (MORLET).

 

FD
Margenat

zie Marginet.

 

FD
Margeotte

Margerin; Marginet, cf. Margu(e).

 

JG
Margeotte

Metr. Dim. van VN Marguerite.

 

FD
Margerin

Patr. Afl. van VN Margareta. 1484 Margarin Reynaert, Wev. (Wez. Bril 2v°).

 

FD
Margery

Margerison, Margory: Metr. E. vorm van VN Margareta. 1221 Galfridus filius Margerye, Suffolk (REANEY). Zie ook Marguerite.

 

FD
Marges

Margue: Metr. Korte vorm van VN Margareta. 1215 Marghe, Atrecht (NCJ); 1248 Radulphus Marge, St-Q. (MORLET).

 

FD
Marget

Margaux, Mergaux, Mirgau(x), Murgo, Marjaux, Margoux, Mourgoux: Patr./Metr. Dim. van VN Margareta. 1424 Ancel Mergel, Senlis (MORLET).

 

FD
Marggraf

zie Margraf(f).

 

FD
Marghem

Misschien PlN Meregem (Merville, FV). 1299 Egidio filio Merghem; 1379 Boudenevan Meregheem, Bg. (DF X). Zie ook Margam.

 

FD
Marghem

Nom d’origine: Merville, néerl. Me-regem (Nord), cf. 1299 «Merghem» [FD].

 

JG
Marghem

Proven. Markegem (Loc.).

 

EV
Margheritina

Metr. Afl. van VN Margarita.

 

FD
Marginet

Margenat, Marginelle: Metr. Dim. van VN Margareta. 1365 Margine le Barbiresse, Bergen (J.G.).

 

FD
Margo(d)t

Margo(s), Alamargot: Metr. Dim. van Marguerite. 1279 Marges Wasons; 1319 Margot Puche; 1362 Jakemars Margos, Bergen (J. G.); 1511 Gheeraert Margot, Ktr. (KW).

 

FD
Margory

zie Margery.

 

FD
Margosches

zie Magoche.

 

FD
Margot

-odt cf. Margu(e).

 

JG
Margoux

zie Margel.

 

FD
Margraf(f)

Markgra(a)f, Marggraf, Margrève, Marnegraven, Malgrève: Mnl. marcgrave, -grève, Ndl. markgraaf, D. Markgraf > Fr. margrave: bestuurder van een mark of grensgebied. 1135 Richard Marcgrevo, Keulen (BRECH.).

 

FD
Margraff

Margrève. 1544 «le Margraive» DénStavelotMy; nom de dignité: ail. Mark-graf, fr. margrave; cf. aussi Malgrève.

 

JG
Margraff

V. Markgraaf.

 

EV
Margu-

-erat, -et. V. Marc I.

 

EV
Margu(i)llier

Margulies, Mardulier, Manguillier: Ofr. marreglier, marlier: koster, pedel. Vgl. Marlier. Voor de d in Mardulier, vgl. Mardulyn = Marjelijne, Angillis = Andillis, 1694 le Wilge=le

Wilde (DEBR. 1985,68). 1363 Henrico Matriculario, Bergen (CSWII).

 

FD
Margue

Hypocor. ou forme courte de Margue­rite.

« Dérivés du thème Margu- issu de Mar­guerite: Margan, -anne, Marcanne, -anime. Mergan, -am. À rattacher probabl. à Margain, cas régime de Marge (hypocor. de Margue­rite), cf. 25.3.1729 «Margueritte Albert (…) ditte Margane» Not. L. Prion (Lg) [JL, NFw2] ; toutefois Dauzat 415 suggère aussi un dé­verbal de fr. dial. margaignier ‘abîmer’, cf. FEW 6/1, 32 Ib, où figure margarine, margan ‘engrais fait de matières fécales’. -Margeotte. Dérivé en -otte. – Margcrin. – Marginet. Double dérivé en -in-et, cf. 1356-58 «Mar-ghine qui fu fille Lotart le Cambier» Polypt-Ath, 1365 «Margine le Barbiresse», 1428 «Marghine Seuwin» ComptesMons. – Mar­got. 1279-81 «Margos Wasons», 1319 «Mar­got Puche», 1362-63 «Jakemars Margos» ComptesMons; dérivé en —ot\ Margodt (for­me néerl.).

 

JG
Margue

zie Marges.

 

FD
Marguenie

zie Marquenie.

 

FD
Marguerit(a)in

Metr. Vleivorm van VN Marguerite.

 

FD
Marguerit(e)

Margarit, Margriet, Marg(u)erie, Margris, Magrit(te), Magriet: Metr. Gr. HN Margareta. 1268 Margareta…comitissa=i269 Margherite contesse (DEBR. 1980); 1212 Margerite feme Vaast, Atrecht (NCJ); 1275 Margherie de le Bruière, Vloesberg (VR szv »).

 

FD
Marguerite

Prénom fém., forme savante de sainte Margarita, martyre à Antioche au 3e s. ; ce prénom subsiste surtout dans de nombreux dérivés et hypocoristiques (cf. M. Arnould, NP en Hainaut, 53). – De l’ancien cas régime: Margueritain, -in.

 

JG
Marguillier

Nom de profession: fr. marguillier ‘sacristain, chantre’, cf. Marlier (beaucoup plus fréquent).

 

JG
Marhem

V. Marghem.

 

EV
Marhem

zie van Marem.

 

FD
Mari

Marit, -its, p.-ê. aussi Maris. Peut-être fr. mari, mais le terme paraît peu usité dans les anciens textes de Wallonie; sous réserve de la prononciation du nom, ce NF pourrait repré­senter soit mari, forme pour marnière au pays de Hervé DFL 302b, soit ma (ma) ri qui pourrait être un autre topon. («mauvais ru»), attesté à Esneux, ou une var. graphique de NP Maury [JL, NFw2]. – Sans doute distinct: 1669 «Gérard Maritte» BourgNamur.

 

JG
Mari

zie Marie.

 

FD
Mari-

-aire, -ière. ,,Marnière » (Dia­lecte).  1.  Proven. Marlière  (Dép. Mouscron, Elouges). N° 240. — 2. Profess. N. de marnier. N° 172.

 

EV
Mari-

-on, -que, -s. V. MARU.

 

EV
Mari(e)

Mary(e): Metr. Fr. vorm van HN Maria. 1423 Jacques Marie; 1509 Martin Marie = M. Mary, ‘s-Gravenbrakel (Midd. 1984,94-114,273-285).

 

FD
Maria

zie Mariel.

 

FD
Mariacour(t)

Mauriaucourt: PlN Maricourt (Somme).

 

FD
Mariage

1. Situât, soc. ,,Le mari (d’une dame en vue) ». Synon. : Mari- -er, -ez. — 2. H. ayant fait un mariage distingué ou profitable.

—  3. Profess. ..Entremetteur ».

 

EV
Mariage

1279-80 «Jakemes Mariages» Loi-Tournai, 1355-56 «Thiri Mariage» Comptes­Mons, 1444 «Colart Mariage» AidesNamur, 1507 «Collin Mariage», 1566 «Gillette Mari-aige» BourgNamur; surnom: anc. fr. mariage ‘mari, homme marié’ FEW 6/1, 352a, cf. aussi Beaumariage et Bonmariage.

 

JG
Mariage(s)

Mariatie: Ofr. mariage: huwelijk, (ook) echtgenoot. Vgl. Houwelyckx. 1371 Jehan Mariage, Dk. (TdT); 1419 Jan Mariage, Rijsel-Bg. (PARM.); 1555 Michielen Mariaige, Aw. (HB 79).

 

FD
Mariamé

cf. Moriamé, etc.

 

JG
Mariamé

PlN Morialmé (N). 1656 Robertus Mariamez, Barbençon (MUL VI).

 

FD
Mariamé

V. Morialmé. Mariaule. Proven. Marioles (Ane. N.

de Marilles, Loc.).

 

EV
Marian

-ani, -ano: Patr. Lat. HN Marianus.

 

FD
Marian

Forme méridionale du prénom Mari-anus.

 

JG
Mariatie

zie Mariage(s).

 

FD
Mariau(d)

-iault, -iaul(e), -ias, zie Mariel.

 

FD
Mariaule

 (NF de la région de Tournai et Ath). Surnom ou nom de fonction: anc. pic. ma-riaulle (comp. anc. w. mariave, w. liég. mari-ave) ‘nubile; témoin d’un engagement de mariage’, littér. ‘marieur, celui qui fait ou négocie un mariage’ FEW 6/1, 350a (cf. BTD 24, 299; 27, 140).

 

JG
Mariavelle

Peut-être nom d’origine: «Mari-aval» à Comines (cf. De Flou, 10, 141), à moins qu’il ne s’agisse d’une simple graphie maladroite de Mariaule [JL, NFw].

 

JG
Mariavelle

Wellicht door verkeerde lezing van u aïs v < Mariaul(l)e.

 

FD
Maric(q)

Mariq(ue), Marik, -ickx: Patr. Germ. VN math-rîk (HERB.) of mêr-rîk: Marricus (MORLET I)? Maar -rîk-namen worden Rom. -ry. M.i. veeleer een Rom. dim. op -ique (vhl. Hannick) van een Germ. mêr-naam of van Marie (VINCENT 1952,41). 1400 Godescal Marick, Geten; 1505 Jacquemin Maricque, Namen (J.G.); 1668 Lud. Maricques, Aw. (MUL VI).

 

FD
Maricau

cf. Marécau(x).

 

JG
Maricau(x)

-cha(e)l, -co(t), -cou, zie Maréchal.

 

FD
Marichal

Marischal, Marissal, -iaux. 1444 «Thirion le Marissal» AidesNamur, 1450 «maistre Jehan le Marissiau» CartCouvin, 1524 «Gile le Maricha» DénStavelotMy, 1530 «Bertran le Marixhal» La Gleize, 16e s. «Gilson le Marissal» Châtelet, 1602-3«Piètre le Marichal» TerriersNamur, 1616 «Renneson Marichal (liégeois)» PrincipChimay; var. de Maréchal, cf. 1527 «Nicaise Seclin marissal» DénLens.

 

JG
Marichal

V. Maréchal.

 

EV
Marichy

V. Marissiaux.

 

EV
Maricot

-ico, -icou, cf. Marécau(x).

 

JG
Maricq

Marie, Maricq, Marique. 1400 «Go-descal Marick» TerreJauche, 1505 «Jacque-min Maricque» BourgNamur, 1544 «Johan Marique des Fangnoul» DénStavelotMy, 1615 «Guillaume Maricq» ComptesNivelles, 1709 «Jacques Maricq(ue)» Archennes; nom individuel où on a pensé voir soit le germ. math-rik > Médéric (Carnoy 363) soit m dérivé de 12e s. «Marricus» (Morlet, HP Gaule I, 168a). Cependant, les noms ger­maniques en rik ne conservent jamais la consonne finale ; dès lors, il vaut mieux penser, avec Debrabandere, que l’on a affaire à un dérivé roman au moyen de la finale ik (comp. Hannick) d’un nom à identifier: soit un nom d’origine germanique, soit Marie (hypothèse avancée par Vincent 41) [JMP], « Dérivés : Mariquet. – Maricou. – Maricot.

 

JG
Maricque

-e, -en. V. MARU.

 

EV
Marie

1505 «Gille du Marie», 1506 «Jacque-min Marie», 1530 «Joseph de Marie» Bourg­Namur; soit anc. fr. marie ‘marne’, soit nom d’origine: Marie (Aisne), soit var. de Merle (surnom).

 

JG
Marie

Marye, Mary, Maria. 1472 «Hanry Mary » DénLaroche, 1517 « Marye de Geron» BourgNamur, 1598 «Mary le Begge verve» DénWavre; prénom Marie, d’après le nom de la sainte Vierge, prénom particulièrement populaire au Moyen Âge. Cf. aussi Marien. » Dérivés: Mariel. – Mariette, s.d. «Marit dicte Mariette» ObitHuy, 1440-444 «Jota Mariet», 1454 «Johan Mariette», 1465-6] «Pierart Mariete» Châtelet. – Marion, Mar-rion. 1302 «Marion H Liégeoise», «Marions li Barbieresse» LoiTournai. – 1628 «Pier Ma-riot» émigré en Suède. – Mariotte.

 

JG
Marie

zie Mairy.

 

FD
Marié

-ier, -iez: 1. Spelling voor Mariet. – 2. Fr. marié: gehuwd. BN. 1265 Jehan le Marieit, Namen (J.G.).

 

FD
Marié

Mariez. 1265 «Jehan le Marieit» Cens-Namur; fr. marié, sans doute surnom d’un nouveau marié.

 

JG
Mariel

Mariau(d), -iault, -iaule, -iaul(le), -ia(s): Metr. Dim. van VN Marie.

 

FD
Marien

Mariën, au génitif: Mariens. 1235» Mariens le feme Climenc le Mosnier», 1279-80 «Colins li frères Dame Mauriien Willegan» RegTournai, 1290-91 «Marien Hardie», 1297 «Marien Buchifaude» ComptesMons, 1302 «Marien ki fu femme Baudon de Bailluel», «Mariens li Labande» LoiTournai; forme anc. de Marie ou génitif néerl. du prénom Maria.

 

JG
Mariën

Marien(s), Marrien, Maeriën, Mauriën, Moriën, Morien, Morriens: Metr. Bijbelse VN Maria. 1382 Jan Mariën sone, Egem (DEBR. 1970); 1394 Marie Bekaerds, Ip. (BEELE); 156 e. Robyn Mariën, Pepingen (HM). Zie ook Maris, Vermarien. – Lit.: F. DEBRABANDERE, De populariteitvan de naam Maria… MVN1959,27-30.

 

FD
Marienberg

Proven. Loc. holl.

 

EV
Marier

-ez. 1. V. Mariage. — 2. V. MARU.

 

EV
Mariette

1.   Proven.    Mar(il)lotte (Dép.   Marilles).    Ou:    Marottes

(Dép. Clabecq). — 2 .V .MARU.

 

EV
Mariette

1. Proven. Dép. Quaregnon. —  2. V. MARU.

 

EV
Mariette

Mariet, -ier, -ié, -iez, -iest: Metr. Dim. van VN Marie. ± 1300 Jehans Mariete, PdC (BOUGARD).

 

FD
Marievoet

Marivoet, Maerevoet, Maervoet, Marvoet. Nom d’origine: Marievoorde, à Pollinkhove (Nord), Marivoorde, à Westka-pelle et Gistel-Ambacht (FlOcc) [FD].

 

JG
Marievoet

Marivoet, Mar(e)voet, Maer(e)voet, Maeri(e)voet, Morvoet: PlN Marievoorde in Pollinkhove (FV), Marivoorde in Westkapelle en Gistel-Ambacht (WV). 1390 Loey van Marivoorde (DF X); 1545 Ferry van Maryvoorde, Gistel-Bg. (AP); 1626 Adriaen Marievoet = 1636 Adriaen van Marievoirde, Londerzeel (LIND. i946′,36).

 

FD
Marigot

Var. van Zuid-Fr. FN Mérigot, dim. van Méric, verkort uit Aymeric (DNF); zie Emery.

 

FD
Marijnissen

cf. Marynissen.

 

JG
Marijsse

cf. Marysse.

 

JG
Marik

1. Patr. Slav. vorm van VN Marcus (BRECH.). – 2. Zie Maric(q).

 

FD
Mariko

zie Maréchal.

 

FD
Marillesse

1. Proven. Marilles (Loc.) —2. V. MARU.

 

EV
Mariman

Maereman(s), Maerman: Metr. Afl. van VN Maria. 1497 Dieric Marimans, Aarts. (MAR.). 1596 Maria Mariman (dochter van) Jan Maris, Bazel ( VS 1968,221-4). Vgl. Maere.

Marin, Marinus(sen), Marino, Marini, Marrin, Marijn(s), Maryn(s), Marrijns, Marinx, Marijnen, -ynen, Marinens, Marynes, Marinis, Marijnissen, Marynissen: Patr. Afl. van Germ. naam op -mar (mêrja ‘beroemd’), gelatiniseerd tôt HN Marinus. 1247 magistri Marini (V.LOON); 1275 Marin Mauclerc, Lanquesaint (VR i6or°); 1372 Ghenin Marrin = 1398 Guerart Maerin, Ktr.; 1398 Goessin Marijn, Kuurne (DEBR. 1970); 1494 Marin le Claveteur, Namen (J.G.); 1623 Adr. Marinussen, Reimerswaal; Willem Marinussone, Vlissingen-Aw. (AP).

 

FD
Mariman

Maereman, Maerman, au génitif: Maeremans. Cf. 1596 «Maria Mariman», fille de Jan Maris à Baie ; matronyme : dérivé en -man du prénom Maria, Marie [FD].

 

JG
Marin

Marinus (forme lat.). 1286 «Marin» CartAth, 1337 «Thumas Marin» Comptes­Mons, 1494 «Marin le Claveteur» Bourg-Namur, 1651 «Hindric Marin» émigré en Suède; prénom Marin, latinisé en Marinus. -Secondairement, nom de profession : fr. marin.

 

JG
Marin

Nom de bapt. d’orig. romaine. Latinis. : Marin- -us, -is.

 

EV
Marin(n)e

1. Metr. Fem. bij Marin. – 2. PlN Marines (Seine-et-Oise). 1507 Rennechon de

Marinnes, Namen (J.G.).

 

FD
Marina

1.   V.   MARU.   —   2.   La Marine (Dép. Jumet, Latinis.).

 

EV
Marine

Forme fém. du précédent ou var. de Marinne.

 

JG
Marinens

(double génitif), Marinx. Formes néerl. et dérivés du précédent (Vincent 51).

 

JG
Marinez

Profess. ,,Marinier ».

 

EV
Maringer

D. FN Mähringer. PlN Mähringen (BW).

 

FD
Marinne

1507 «Renechon de Marinnes» BourgNamur; p.-ê. var. de Marenne. Ou bien, si la prononciation du nom est nasalisée, nom de parenté: w. marin.ne ‘marraine, grand-mère’, ainsi 1648 «marinne Catherinne la dite belle otresse» La Gleize.

 

JG
Marinus

cf. Marin (prénom).

 

JG
Mariomont

Proven.      Mariemont (Dép. Morlanwelz).

 

EV
Marion

Marioné, Marionex, Marrion, Mayon: Metr. op -on(et) van VN Marie. ± 1300 Maroie Frasens = Marions Frassens, PdC (BOUGARD).

 

FD
Marion

Mariotte, cf. Marie.

 

JG
Marion-

-ée, -ex. 1. Proven. Maronet (Dép. Chimay).

 

EV
Mariot(te)

Patr. (Metr.) Vleivorm van VN Marie.

 

FD
Mariq(ue)

-et, cf. Maricq.

 

JG
Mariq(ue)

zie Maric(q).

 

FD
Maris

cf. Mari.

 

JG
Maris

Marris, Mar(r)es, Marissen(s), Marist: 1. Metr. De stamvader van het Wase geslacht Maris/Mares was in 1295 Willem ver Mariën. Marissen(s) kan uit Mariensoens, Marisone worden verklaard. 1387 Macs Jan Marisuens, Egem (DEBR.2ooo); 1397 Cole Marissone, Aw. (ANP); 1517 Joh. Marissens, Aw. (MUL III); 1580 Jan Mariën = 1585 Jan Maris, Rupelmonde (Ndl.L 1965,377-396; 1967,399-425; 1974,100-6; 1978,188-199: VS 1968, 221-4; 1973.617-627. – J.C. MARIS, Maris uit Mariën, ‘s-Gravenhage, 1983). Zie ook Mariën, Vermarien. – 2. Zie Maurits.

 

FD
Maris-

-cal, -sal. V. Maréchal.

 

EV
Maris- 

-sens,  -siaux,  Marit(s).   V. Marc.

 

EV
Maris, van

1. Zie Van Merris. – 2. PlN Maris (NL).

 

FD
Marisa

Mariscal, -ischa(e)l, -issa(e)l, zie Maréchal.

 

FD
Marischal

Marissal, Marissiaux, cf. Marichal.

 

JG
Marisse

Marissen(s), zie Maurits.

 

FD
Marisse

Var. de Maurice ou de Maris (= Marie)?

 

JG
Marissel

Marissiaux, zie Maréchal.

 

FD
Marissen

Marissens. Génitif néerl. à rattacher à Maria (Vincent 41).

 

JG
Marist

Var. van Maris of Marits?

 

FD
Marit

Marks, cf. Mari.

 

JG
Marit(te)

Marits: Metr. Afl. van VN Marie. 1669 Gérard Maritte, Namen (J. G.).

 

FD
Marius

N. de bapt. d’orig. méridien.

 

EV
Marius

Patr. Lat. HN Marius.

 

FD
Marivoet

Marvoet, cf. Marievoet.

 

JG
Marivoet

Proven. ,,Gué de la Maar- ou Meerbeek ». Synon.-: Maervoet.

 

EV
Marivoet

zie Marievoet.

 

FD
Marjanen

Patr. Afl. van Lat. HN Marianus.

 

FD
Marjaux

zie Margel.

 

FD
Marjelijne

zie Madelein.

 

FD
Marjensberg

V.   Mariënberg   (Loc. holl.).

 

EV
Marjol(l)et

Marjol(l)ée, Majollee, Majoulet, Margalet, Mirjolet: Metr. Dim. op -elet van VN Marguerite. VN Marguelotte in 146 e. in Picardie. Voor de i, vgl. Mirguet, Mirgain, Mirgau. 1390 Jehannin Marguelot (MORLET); 1380 Joris Muergaleid = 1386 Jorges Margaleit, Ip. (BEELE).

 

FD
Mark

ou Merk. Proven. N. de Riv.Synon. : Van de Merck.

 

EV
Mark

zie Marc.

 

FD
Mark-

-ey, -ie.  1. Proven. Marquais (Dép. Nivelles). — 2. V. Marc I.

 

EV
Mark(e)

Zie Van Marck(e).

 

FD
Mark, van der

van de(r) Marck, van der Marken, van der Marcke(n), van de(r) Marker, Vermaer(c)ken, Vermarcke, van der Mer(c)ken, van de Mer(c)k, Vermaurke, Vermorcken: 1. PlN Mnl. marke, merke: grens(paal), grensland. 1410 Wouter vander Marken, Edingen (med. B. Roobaert); 1462 Adulph vander Mercke = 1474 Aloff van der Merken, Ht. (A. GHIJSEN); 1494 Joos vander Marc, Gb. (GAUBL. 1974). – 2. De Marke is een bijrivier van de Dender (TW). 1351 Hermano dicto vander Marken, St.-Gillis (OSTYN).

 

FD
Markadieu

1. PlN Marcadieu (Htes-Pyr.). – 2. Zie Marcadet.

 

FD
Markadieu    

Profess.  Merchadier, ,,Marchand ». Markraaf.    Dignité    féodale    ,,Marquis »  (Sobriquet). N° 135.

 

 

EV
Markadieu

Sans doute var. de 1314 «Stassin Markadeit (Marcadé, Markadé)» Liège; cf. Marcadet.

 

JG
Marke

Proven.   Loc.   Synon. :   Van Marcke.

 

EV
Markelbach

zie Merckelbach.

 

FD
Markert

Patr. Germ. VN Markhard (zie Merckaert) of < Markward (BRECH.).

 

FD
Markes

-et, -ey, cf. Marquet.

 

JG
Market

-ey, zie Marquer.

 

FD
Markgra(a)f

zie Margraf(f).

 

FD
Marki(e)

zie Marquis, Marquier.

 

FD
Markie

1. V. Marc I. — 2. V. Mar­quis.

 

EV
Markiewicz

Marcovic(i), -vitch, -wicz, Markovic(s), -vitz, -vits, -vitch, -wicz, -witch: Verspreide Slav. PlN Markowitz, Markowice. 1463 Valerius Markuwicz, Halle/S. (BRECH.).

 

FD
Markou

zie Marcou.

 

FD
Markovic(s)

-wicz, -witch, zie Markiewicz.

 

FD
Marks

zie Marc.

 

FD
Markscheid

Markschat: PlN Mnl. markescheit: grens tussen twee marken, grensgebieden.

 

FD
Markt

Proven. 1. (Place du) marché. — 2. Marke (Loc.).

 

EV
Markus(sen)

zie Marc.

 

FD
Marky

cf. Marquis.

 

JG
Marky

zie Marquis.

 

FD
Marlair

Marier (graphies négligées), Marlaire (forme nam.), Marlière. 1267 «Gosses des Marlieres» CensHerchies, 1356-58 «Jehans Marlière de Hertes» PolyptAth, 1365 «Nicaise de la Marlière» TailleMons, 1448 «Henry Marlair drapier» GuillLiège, 1602-3 «héritage Mathieu Marier» TerriersNamur, 1631 «Mar­tin Marlair» meunier à Spontin, 1644 «Michel Marlaire» meunier d’Avion-Mollin (Cour-rière), 1683 «Martin Marlaire» échevin de Ciney, 1712 «Robert Léonard dit de Marlier [= -ière]» Spontin, 1779 «la veuve Benoit Marlair», «Jean Mathieu Marlair» Natoye; nom d’origine : w. nam. (topon.) marlêre, anc. fr. marlière ‘marnière’.

 

JG
Marlair(e)

Marier: PlN W. madère, Ofr. marlière: mergelgroeve. Vgl. Van der Marlière. 1448 Henry Marlair,Luik(J.G.).

 

FD
Marland

Me(e)rland: 1. PlN Maarland in Eijsden (NL). 1282 inter villas de Merlant et Bitle inter duas vias jacentes versus Merlant…pars terrarum Heymanni de Merlant (AVB); 1361 Heylwidis de Mariant, Mtr. (SKM 320); 1583 Peter Mariants, Tnh. (AP). – 2. Evtl. var. van Merlan; zie Merlan(d).

 

FD
Marland

Proven. Maerland (Région holl.). Synon. : Van Maerlant.

 

EV
Marleghem

Wsch. (H) < (van) Malleghem, met epenthetische r. 1840 P. J. Marleghem op den Moerdyck (DF X). Of var. van Morleghem.

 

FD
Marlein

-eyn, -een, zie Merlin.

 

FD
Marlet

1.   V.   Marloye.   —   2.   V. MARU.

 

EV
Marlet

-lé, zie Merlet.

 

FD
Marlet

Marié, Merle. 1528 «Collart Marlet» BourgNamur, 1585 «Jacques Mariez» RP-Spontin; mis pour Merletf, dérivé de merle, cf. Merle, Lemerle.

 

JG
Marlie(r)

Marly, Merli(er), Morlie, Marlière, -iere, Marriêre, Morlière: Het gaat om twee in oorsprong verschillende namen, die achteraf ongetwijfeld verward werden. i. Ofr. marlier: koster, pedel, kerkmeester. BerN. Vgl. Marguillier. 136 e. Rogier le Marlier, Laon (MORLET); 1347 Jean li Mareliers, LU (CVD). –2. PlN Ofr. marlière: mergelgroeve. Zie Van de(r) Marlière. 1267 Jakemes Marlière, Atrecht (NCJ); 1349 Jaquemon Marlière, Dk. (TdT); 1389 Gillaert Maerliere, Ktr. (RG 9v°); 1440 Gillet Marlière, Ktr. (BAELDE).

 

FD
Marlier

Marly [secondairement, nom d’ori­gine: Marly (Nord, Aisne, etc.)]. 1289 «Mar­tin fis le Marlier de Namur», 1365 «Wilheme le Marlir d’Aleure» CartValBenoît, 1444 «Colart Marlier» AidesNamur, 1472 «Jehan Marlier» DénChiny, 1542 «Andry le Marly» CoutStavelot, 1652 «Petter Marlier» émigré en Suède, 1734 «Catharina Marly vulgo Colinette» La Gleize; nom de fonction: w. liég. mârlî ‘marguillier’, cf. 1522 «Henry Goffin prêtre et marlir» Surice, 1537-40 «Jehan Potier clerc marlier» DénFrasnes; cf. aussi Marguillier.

 

JG
Marlier

Profess.   1.   Exploitant   de marnière. N° 172. — 2. ,,Marguil-lier » (Dialecte). N° 145.

 

EV
Marlière

cf. Marlair(e).

 

JG
Marlière, van de(r)

van de(r) Marlière, van der Maliere, Demarlie(r), -ly, -lière, Demerlie(r), -lière, Desmarlière(s): 1. Verspreide PlN Ofr. marlière, Fr. marnière: mergelgroeve, mergelput. Zie ook Marlier 2. B. v. 1356 op de Maerliere, Asse (LIND. 1952). 1275 Marie des Mallières, Ogy (VRg/v0); 1320 Pierre de la Marlière, St.-Omaars; 1595 Hector van der Marlière, Wervik (DF X). –2. Demerlie(r)/Demarlie(r) evtl. < Demellier. 1270 Thiebaut de Marliers, LX (CAO).

 

FD
Marlin

zie Merlin.

 

FD
Marliot

NF concenntré aux 17e et 18e s. dans la région de Maretz (Nord) ; p.-ê. dérivé en -ot de fr., pic. marie ‘marne’, cf. Marie.

 

JG
Marliot

Var. van Merliot; vgl. Merlhiot (DNF). Dim. van merle: merci. Vgl. Marlot i.

 

FD
Marloie

cf. Marloye.

 

JG
Marloie

-oy(e): PlN in Waha (LX). 1449 Jehan Marloie, Namen (J.G.).

 

FD
Marlot

1.   Proven.   Marlotte   (Dép. Marilles). — 2. V. MARU.

 

EV
Marlot

1. Var. van Merlot. – 2. BN Pic. marlot: kater, vrouwenloper.

 

FD
Marlot

1633 «Jan Mario» émigré en Suède, 18e s. «J.B. Balle dit Marlot» Cerfontaine;

var. de Merlot (dérivé de merle) ou bien pic. mariât ‘matou; homme qui court les femmes’, w. liég. fin marlou ‘homme rusé’, etc. FEW 6/1, 360 a [CH].

 

JG
Marloye

Marloy, Marloie, w. nam. Mârlwè. 1449 «Jehan Marloie» AidesNamur, 1600 «Lambert de Marloye» Fronville, 1616 «Noël Marloye» PrincipChimay; nom d’origine: Marloie, dépend, de Waha (Lx).

 

JG
Marloye

Proven. Marloie (Loc.).

 

EV
Marly

cf. Marlier.

 

JG
Marly

Proven.   Dép.   Neder-Over-Heembeek et autres, Marly ou Mar­lière,   ,,Marnière »   (Dialecte).   N° 240.

 

EV
Marly

zie Marlier, Demarly.

 

FD
Marmagne

Nom d’origine: Marmagne (Cher, Côte d’Or, Saône-et-Loire).

 

JG
Marmagne

PlN (Cher, Côte-d’Or, Saône-et-Loire).

 

FD
Marmaneu

Wsch. (zoals Marmenout) var. van Marmignon (met demouilleringgft/n en palatalisering o/eu). Zie Marmillion. Of Sp. FN (PDB)?

 

FD
Marme

Surnom: var. d’anc. fr. merme < lat. mini-mus ‘très petit’ FEW 6/2, 115a, et note 4 (qui explique aussi le nom de l’aviateur Mermoz). « Dérivés : Marmet, -es. – Marmier. Mar-mignon. 1444 «Jehan Marmion» Aides­Namur. — Marmoy.

» Autres dérivés (p.-ê. aussi de marmotter): 1286 «Robers li Marmelins» CensLessines. -1444 «Johans Marmotein» TerreJauche. -1308 «Jehan Marmouset» ComptesMons, cf. w. liég. marmouzèt ‘petit garçon, petit homme’ DL, anc. fr. marmouset ‘fou, favori’.

 

JG
Marmelstein

Mermelstein: D. PlN: marmersteen.

 

FD
Marmenout

zie Marmillion.

 

FD
Marmet

Mermet, -od, Mieremet: BN Afl. van Ofr. merme < Lat. minimus: heel klein. 1444 Johans Marmotein, Jauche (J.G.); 1641 Joannes Marmet, Bg.(MULV).

 

FD
Marmier

Profess.   ,,Marbrier »   (In­fluence flam.: Marmer, ,,Marbre »).

 

EV
Marmier

Wsch. var. van Marnier, met vaak voorkomende ra/rm-wisseling.

 

FD
Marmill(i)on

Marmignon, Marmillot, Merminod, Marmenout: Afl. van Ofr. merme; vgl. Mermet. 1444 Jehan Marmion, Namen (J.G.); 1641 Marminon, 1667 Marmilion, 1692 Marmignon, Mech. (MERTENS); 1755 J. J. Marmenout, Duinkerke (med. A. Marmenout, Knokke).

 

FD
Marmitte

BN Ofr. marmite: zwak, flauw, sukkelachtig, verdrietig.

 

FD
Marmitte

Profess.   1.   Fabricant  de marmites. — 2. Marmiton. N° 131. Marnef(fe).       Proven.       Marneffe (Loc).

 

EV
Marmitte

Surnom: anc. fr. marmite ‘douce­reux’, d’où fr. marmite FEW 6/2, 176a.

 

JG
Marmont

PlN (Ain, Aveyron, Lot-et-Garonne).

 

FD
Marmouri

Marokkaanse (Maghrebijnse) naam.

 

FD
Marmus

Marmuse, Marmisse [mis pour Marmusse?]. 13e s. «Jehans Marmuse» Impôt-Artois; surnom: dérivé de rouchi marmouser ‘murmurer; être en peine’ FEW 6/3, 334a, w. liég. marmouyî ‘marmonner’ DL. Cf. aussi le thème Marm-.

 

JG
Marmus(e)

Marmu, Marmoy, Mermuys: BN < Ofr. marmo(u)ser, marmuser: grommen, knorren. Ofr. marmouset: gek > Mnl. marmoset, marmoeyse: gedrochtelijk figuur, aap. ±1300 Jehans Marmuse, Artesië (BOUGARD); 1332

Johanne Marmouset, Zinnik (CACa); 1579 Peter Marmusen, Aw. (AP).

 

FD
Marnais

-ay, zie Mamet.

 

FD
Marnef(fe)

Marnhef, zie de Marneffe.

 

FD
Marnegrave

Probabl. nom de dignité: fr. mar­grave < ail. Markgraff; cf. aussi Margraff, Margrève.

 

JG
Marnegrave

zie Margraf(f ).

 

FD
Marner

1. Proven. Loc. et Riv. (Gr. Duché de Lux.). — 2. N. de bapt.

(St. Mamert). Synon. : Marner.

 

EV
Marner

Mamert. Nom d’origine : Marner, près de Luxembourg [d’où est issu le NF de Nico­las Mameranus, humaniste du 16e s.] ; Mamert peut aussi être le prénom Mamertus.

 

JG
Marnet

Marnette. 1388 «Marnet béguine d’Avroy», 1416 «Marnette» (femme) Guill­Liège, 1472 «Marnet la vesve» DénLaroche, 1524 «Collinet Marnet», 1544 «Gilchon Mar­nette» DénStavelotMy; probabl. dérivé en -et(te), avec contraction, de Maron (dérivé de Marie).

 

JG
Marnet(te)

Marnest, Marneth, Marney: Metr. < Maronet(te); zie Maron(g). 1324 Henrotte Marenette, Luik (SLLIII); 1388 Marnet béguine, Luik(J.G.).

 

FD
Marnette

Proven. ,,Petite marnière ». (L.D.). N° 240.

 

EV
Marnhout

zie Maenhoudt.

 

FD
Marnier

Nom de profession: anc. fr. marnier ‘marinier’ FEW 6/1, 345a; ou bien var. de Marlier.

 

JG
Marnier

Profess. ,,Exploitant de mar­nière ». N° 172.

 

EV
Marnier

zie Maronnier.

 

FD
Marniquet

zie Manniquet.

 

FD
Marnot

Patr. < Marinot, afl. van VN Marin.

 

FD
Maroe

zie Maroy.

 

FD
Maroey, van

van Maroeij, zie van Merode.

 

FD
Maroi(e)

-ois, -oit, zie Maroy.

 

FD
Maroie

Maroye, Marroye. 1324 «Maroye de Lens» ComptesMons, 1420 «Maroie, femme de Collart Pannal» Bouvignes, 1472 «Maroye Jerlach vesve», «Maroy Loste», «Colart Ma­roye» DénLaroche; prénom w. Maroye, Marie; cf. aussi Maroit, -oy.

 

JG
Maroil

Maroille, Marolle. 1417 «Grison de Maroiles» PolyptAth, 1500 «veuve Poncelet Maroille» BourgNamur; nom d’origine: Ma­roilles, marôle (Nord).

 

JG
Maroil(le)

PlN Maroilles (Nord). 1417 Grison de Maroiles,Aat(J.G.).

 

FD
Maroit

Maroy, Marroy. 1601 « Jehan Maioy» BourgDinant; var. de Maroie. – Ou bien nom d’origine, cf. 1289 «Williame de Maroit», «Colins de Maroit» CensNamur.

 

JG
Marol(d)t

Patr. Germ. VN mêr-wald ‘beroemd-machtig’: Maroaldus (MORLETI).

 

FD
Marol(l)e

1. Metr. Vleivorm van VN Maria. 1325 Willelmo Vorenmarrolensone = 1345 Willelmo dicto Vermaroelen = 1340 W. Maruelen; 1340 Marie dicte Maroelen, Tn. (C. BAERT). -2.PlNMarolles (Marne, Oise, Seine-et-Oise, Seine-et-Marne enz.). 1331 Gilles de Maroles, St-Q. (MORLET). – 3. Dial. uitspr. van Maroille.

 

FD
Marolle

cf. Maroil(le).

 

JG
Maron

Marron, Marong (forme germanisée). 1272 «Maron de Boneffia» PolyptVillers, 1289 «Marons li Barberesse de Namur»Cens­Namur, 1302 «dame Maron» Liège, 1449 «Henrart Maron» AidesNamur, 1472 «Maron vesve» DénChiny, 1517 «Collar Maron dit Marisiaulx» Gimnée; dérivé en -on ou cas régime de Marie. « Dérivé : Maronet ; cf. Marnet(te).

 

JG
Maron(g)

Marron(g), Maronet: Metr. i. Afl. van VN Marie. 1302 dame Maron, Luik (HERB.); 1312 Gérars et Marons sa femme, Luik (BODY). –2. Afl. van VN Mahaut. 1313 madamme Mahauls de Fies…abbesse = 1317 damme Marons…abbesse, Val-Benoît (AVB).

 

FD
Maronnier

Marnier, Mernier, Momie: BerN Ofr. mairenier: handelaar in bout voor dakwerk, timmerman. 1278 Huart le Maronnier, St-Q.; 1459 Jehan Maronnier, Laon (MORLET).

 

FD
Maroo

zie Marot, Maroy.

 

FD
Maroquin

Marroquin, Maroquêne: 1. Metr. Dim. van VN Marie. 1592 Andrieu Marokin, Ladeuze (J.G.). -2.Marokkaan.

 

FD
Maroquin

Marroquin. 1592 «Andrieu Maro-kin» Ladeuze; sans doute surnom ethnique: habitant du Maroc, plutôt que double dérivé de Maroie (Marie). – Forme fém. : Maroquène.

 

JG
Marot

Marote(n), Marotte, Marotta, Maroo: Metr. Dim. van VN Marie. 1276 Marota Balgh, Marote Martins, Ip. (BEELE); 1291 Marote l’Estrike; Boidins Marotenman, Zarlardinge (VR79V0); 136 e.Petresson Marotte, Laon (MORLET); 1440 Luuc Maroot,Ktr.(BAELDE).

 

FD
Marot

Marote, Marotte; Maroten (génitif néerl.). 1265 «Roynons et Maros lor suor» CartOrval, 1280 «Johanne et Marote, seron» PolyptLiège, 1280-81 « Marote li Burière de Cambrai» RegTournai, 1530 « la veuve Jetai Marotte» BourgNamur, 1541 «Nicolas Ma­rotte» CourVedrin; dérivés en -ot et -otede Marie.

 

JG
Marotte, de

zie De Marotte.

 

FD
Marousé

-ouse, Marouzé. ça 1654«HenriMa-rousé» Soignies, 1640 «Antoine Marosin» Bruxelles (IdG 2005, n° 355, 1-2); nom d’ori­gine: Marouset, au marousè, l.-d. de Braine-lé-Comte (Vroonen, II, 266).

 

JG
Maroussée

Proven. Marouse (Dép. Braine-le-Comte), avec suffixe hen-nuyer -é(e), d’orig. N° 211.

 

EV
Maroy

cf. Maroit.

 

JG
Maroy

-oij, -oie, -oye(n), -oi(s), -oit, Marroy, -oye(n), Marro, Maroe, Maroo: Metr. Maroie, Fr. vorm van Maria (vgl. voie < via). 1244 Maroye; 136 e. Maroia (GN); 1306 Maroie Wavels = 1307 Marote Wavels, Ip. (BEELE); 1398 Maroyen Moes = Maria Moes, Tg.(TYTGAT); 1520 Kathelijne Maroyen, Bs. (HB 177); 1550 Jan Maroe fs. Gillis van Flousberghe,

Joos Maroe, Jan Maroo filij Joos, Oud. (V.BUTS.

I)-Marp(e)aux: Ofr. marpaud: deugniet, boef, schelm.

146 e. Marpaud, Beauvais (HERB.).

 

FD
Maroye

cf. Maroie.

 

JG
Maroye

Proven. Maroie (Dép. Blai-mont.

 

EV
Marpaux

Marpeau, Marpeaux. 14e s. «Mit-paud» Beauvais; surnom: anc. fr. marpaul, -aut, ‘goinfre, fripon, vaurien’ FEW6/l,362i

 

JG
Marpeaux

Car. mor. Marpaud (Anc. fr.), ,,Ribaud ».

 

EV
Marpent

Proven. Loc. fr.

 

EV
Marq

zie Marc.

 

FD
Marquaire

zie Macharis.

 

FD
Marquand

Marquant, cf. Marcand.

 

JG
Marquant

-ant, zie Marchand(t).

 

FD
Marquard(sen)

-ar(d)t: Patr. Germ. VN mark-ward

‘teken-bewaarder’: Marcwardus, Marquardus

(MORLET I). D. FN Markwart.

 

FD
Marque

1. Spellingvar. van VN Marc. – 2. PlN

 

FD
Marque

Surnom: fr. marque (divers sens);ou bien var. de Marck.

 

JG
Marque

V. Marc I.

 

EV
Marqué

Marqué, cf. Marquet.

 

JG
Marquebreuck

-br(e)ucq: PlN Markebroek. Merkenbroek in Denderwindeke of Merkbroek in Moerbeke-Gb. (OV). 1396 Wouter van

Mercbrouc, Akren H (DE B.); 1426 Jan van Maercbrouc, Gb. (GAUBL.); 1472 Hector de Markebreucq,H(IAG).

 

FD
Marquebreucq

-breuck. 1396 «Wouter van Mercbrouc» Deux-Acren, 1472 «Hector de Markebreucq’» Ghislengien; sous une forme romanisée en -breucq, du topon. flam. Marke-broek, en Flandre or. [FD].

 

JG
Marquebreucq

Proven. ,,Marais de la Marcq » (Riv.).

 

EV
Marquegnie(s)

PlN Marquigny (Ard.) Marquete(e)ken, -te(e)cken: Naam voor de merkmeester, die merktekens aanbrengt? Vgl. D. Merkenschlager. Of verhaspeling?

 

FD
Marquegnies

Marquenie. Nom d’origine: sans doute Macquegnies, 1727 «Marquignies», entre Wiers et Péruwelz (J. Renard, Top. de Wiers, 54) [MH].

 

JG
Marquenie

Proven. Marquain (Loc.), avec suffixe -ie, d’orig.

Marquet(te). 1. V. Marc II. — 2. Proven. Dép. Escanaffle, etc.

 

EV
Marquet

w. Mârkèt; Marcquet, Marqué, Marqué. 1284 «Pieron Marqueis fil Wil-laume» DettesYpres, 1499 «Collait Market», «Jehan Marquez» TerrierNaast, 1506 «Johan Markeit» CoutStavelot, 1507 «Marcquet La-nuray» BourgNamur, 1544 «Johan Marcquet» DénStavelotMy, 1557 «Market espeusse a Wynand», 1576 «Noëlle relicte feu Marquet» La Gleize, 1566 «Marquet Bourgoy» Cer-fontaine, 1629 «Jan Marquet» émigré en Suède, 1659 «Thomas Marqué» DénSalm; dimin. en -et de Marc (prénom). • Marquette. Fém. du précédent [secondaire­ment, nom d’origine: Marquette (Nord)].

 

JG
Marquet(te)

-ez, -é, Market, -ey, Merket: Patr./Metr.

Dim. van HN Marcus. 1388 pro obitu Marketi,

Ktr. (DEBR. 1970); 1438 Guillaume Marquer; 1404

Mahieu Marquette, Laon (MORLET); 1460

Marcus Vonden = 1471 Merket Vonden = 1432 Market, Tg.(TYTGAT).

 

FD
Marquetecken

Proven. Markedijken, ,,Digue de la Marcq » (Riv.).

 

EV
Marqui(s)

Marki(e), Marky, Marquise: De adellijke

titel markies/markiezin. 1666 Carolus Marquis,

Aw. (MUL VI); 1774 Judocus Marquise, St.-Win.

(VERGR. 1968).

 

FD
Marquier

Merkier, Marqui, Marki(e), Merki: Patr. Rom. vorm van Germ. VN mark-hari ‘teken-leger’: Marc(h)arius (Fm.). 1382 Willem Markier, Ing. (DEBR. 1970); 1626 Petrus Marcquier, Bg. (MULV).

 

FD
Marquilly

Marquillie(r): i. Zie Demarquilly. – 2. Var. van Marguillier.

 

FD
Marquis

Dignité féodale. Sobriquet. N° 135.

 

EV
Marquis

Marky. 1585 «Marguerite Marquis» RPSpontin, 1631 «Gabriel Marquis (de Se­dan)» émigré en Suède; surnom (d’après nom de dignité) : fr. marquis.

 

JG
Marr-

-ant, -eel, -oquin, -ou. V. MARU.

 

EV
Marra(s)

zie Moras.

 

FD
Marrai

zie Dumarais.

 

FD
Marran(n)es

Marannes: Ofr. marran: bekeerde jood of moor. 1617 Jan Marennes, Rs. (MARICHAL); 1728 P. F. Marannes, Vn. (MUL VII).

 

FD
Marrant

Probabl. surnom: moy. fr. marran ‘juif ou maure converti’ FEW 19, 113a (d’où surnom péjoratif). – Forme fém. : 1289 «Yza-bias li Marrande» CensHerchies.

 

JG
Marrant

zie Morand.

 

FD
Marras

cf. Maras.

 

JG
Marraut

Surnom: fr. maraud ‘celui qui ne mérite pas de considération’ FEW 6/1, 359a.

 

JG
Marray

zie Dumarais.

 

FD
Marre

NF attesté à date ancienne tant en Flandre qu’en Wallonie, plus particulièrement àGedinne en 1631 (GeneaNet), cf. aussi 1544 «Maitre Jehan Marre des sergans» DénSta­velotMy; NF qui peut être d’origines multi­ples, dont fr. mare (cf. le NF Delamarre) comme nom de résidence, ou bien, en Flandre, comme var. de Maere [en Wallonie, fr. marre ‘houe de vigneron’ FEW 6/1, 375b serait plus étonnant],

 

JG
Marré

Marrée, zie Maret, Marée.

 

FD
Marre, (de)

zie de Maer(e).

 

FD
Marrécau

cf. Marécaux.

 

JG
Marrécau

Marrecau, zie Maréchal.

 

FD
Marrée

cf. Marée.

 

JG
Marreel

cf. Mareel.

 

JG
Marreel

zieMorel.

 

FD
Marres

1. Proven. Maarheze (Loc. holl.). — 2. V. MARU.

 

EV
Marres

Marrés, cf. Mares, Mares.

 

JG
Marres

zie Maris.

 

FD
Marrés

-es, zie Dumarais.

 

FD
Marret

-eyt, -ez, zie Maret.

 

FD
Marrien

zie Mariën.

 

FD
Marrière

V. Marnière.

 

EV
Marrière

zie Marlier.

 

FD
Marrijns

zie Marin.

 

FD
Marrin

zie Marin.

 

FD
Marrion

cf. Marie, Marion.

 

JG
Marrion

zie Marion.

 

FD
Marris

zie Maurits, Maris.

 

FD
Marro

zie Maroy.

 

FD
Marron

cf. Maron.

 

JG
Marron(g)

zie Maron(g).

 

FD
Marroquin

cf. Maroquin.

 

JG
Marroquin

zie Maroquin.

 

FD
Marroy

cf. Maroit.

 

JG
Marroy(e(n))

zie Maroy.

 

FD
Marroye

cf. Maroie.

 

JG
Marroyen

1. V. MARU. — 2. Pro­ven. ,,De Maroie ». V. Maroye.

 

EV
Mars

1284 «Wasselins Mars» DettesYpres; comme prénom, soit de Mard < Médard, soit hypocor. de Marsilius; sinon, nom du mois (nom d’enfant trouvé?), cf. Demars.

 

JG
Mars

Nom de bapt. d’orig. romaine (Latinis.: Marsus).

 

EV
Mars

Patr. 1. Korte vorm van VN Marsilius. In de 136 e. was Mars VN en TN in Sint-Omaars. ± 1300 Henric Mars, Guemps PdC (BOUGAKD); 1298 Mate Mars, Sanders Mars, Kales (GYSS. 1963). –2. MICH. 1927,104 ziet in Mars vooral de onderwerpsvorm (cas-sujet) van VN Marc. In tweede orde denkt hij aan Germ. Marso.

 

FD
Mars(ch)al(l)

V. Maréchal.

 

EV
Mars, de

zie De Mars.

 

FD
Mars, van der

zie van der Meersch.

 

FD
Marsal

zie Maréchal.

 

FD
Marsaud

-aut, zie Marcel.

 

FD
Marsaut

cf. Marcel, Marceau.

 

JG
Marsbergen, van

PlN Maarsbergen (U).

 

FD
Marsboom,

zie Mastbooms.

 

FD
Marschal

Marschals (génitif néerl.). Var. de Marchai (Maréchal).

 

JG
Marschal(s)

-ail, zie Maréchal.

 

FD
Marschang

zie Marchand(t).

 

FD
Marschner

1. Patr. Afl. van Tsjechische VN Maresch < Maroslav. Of Metr. < VN Marusch (Margareta). 1383 Hensel Marschner, Prag (DN). – 2. Afl. van PlN Marsch: meers, beemd; of van PlN Marschen bij Teblitz/Teplice in Tsjechië.

 

FD
Marschou

Proven. Marche (Proba­blement Marche – lez – Ecaussines, d’après le suffixe -ou, d’origine.

 

EV
Marschou

zie Marchoul.

 

FD
Marsé

-ee, Marzée, -ee: i. PlN Marsée in Bende (LX) en Ocquier (LU). – 2. Zie Démarché.

 

FD
Marseau

Marseaut, cf. Marcel, Marceau.

 

JG
Marseau

Proven. N. d’arbre (Espèce de saule). Caractér. d’une habita­tion.

 

EV
Marseaut

zie Marcel.

 

FD
Marseelis

zie Marcelis.

 

FD
Marseille

Marsel, zie Marcel.

 

FD
Marselaer, van

PlN Marselaar: open plaats in een bos aan een grensscheiding. 1133 Joannes dictus de Marselare; 1304 Henric van Marselaer (ESBr. i957>438-446).

 

FD
Marseloo

zie Marcelot.

 

FD
Marsenille, van

van Marsnil(le), MachenihPlN Masnil in Gelinden (L) < mansionile: kleine woning. Vgl. Fr. Mesnil (TW). 1380 Godevaert van Messniel = 1385 Goedvart van Masnil; 1725 Joannes van Marsnil; 1747 Egidius van Marsenille, Borlo (Limburgigsô, 215-8).

 

FD
Marsenne

1509 «Jehan de Marsennes» Bourg­Namur; nom d’origine: Marsinne, w. màr-zène, à Couthuin (Lg).

 

JG
Marshall

zie Maréchal.

 

FD
Marsi-

-gny ,-y. Proven. Marcilly (Loc. fr.).

 

EV
Marsi(c)k

V. MARU.

 

EV
Marsia(t)

zie Marcel.

 

FD
Marsiat

cf. Marcel, Marciat.

 

JG
Marsick

±1800 «Gilles Marsick (Marseik)» Liège ; pour Vincent 79, du thème de Marsilius [ce qui est douteux].

 

JG
Marsigny

Nom d’origine: Marsigny, dépend, de Cousolre (Nord).

 

JG
Marsigny

PlN in Cousolre (Nord).

 

FD
Marsil

-ille, zie Marcel.

 

FD
Marsil(l)i

-ily, Marchyllie: i. Patr. Marcille, Lat. Marcilius. – 2. PlN Marsilly (Moselle) of verspreide PlN Marcilly.

 

FD
Marsille

Marcil, Marcille. 1280 «Johans Marsilhes» PolyptLiège, 1286 «Marsiles li Carliers», «Eve li Marsile» CartLessines, 1363 «Maroie li Marsille» PolyptAth, 1444 «Marion fille Marsille le Cerpentir» Terre-Jauche, 1499 «Jehan Marsille» TerrierNaast, 1745 «Nicolas Marcile» NPLouette; nom épique: Marsille, roi des Sarrasins, forme savante de Marcilius. – Bibliogr. : R. Goffin, Généalogie de la famille Marsille, dans Brabantica 2, n° 1,1957, 145-210.

 

JG
Marsily

1759 «Marsilly» Doische; nom d’ori­gine: Marsilly (Moselle).

 

JG
Marsin

cf. Marchin.

 

JG
Marsin

Proven.    Marsinne    (Dép.

Couthuin).

 

EV
Marsin

zie Demarc(h)in.

 

FD
Marsman

1. Afl. van PlN Mars, Mnl. marsch, mersch, Zndl. meers: laag nat weiland. Pendant van Meerschman. – 2. Zie (de) Meersman.

 

FD
Marsnil(le), van

zie van Marsenille.

 

FD
Marso

Peut-être var. de Marchot.

 

JG
Marso

zie Marchot.

 

FD
Marson

1472 «Hanrot Marson» DénLaroche, 1483 «Maroye et Marson», 1485 «enffans Marson seure de ladite Margriette» Justice-Bastogne, 1544 «Johan fillastre Marson» DénStavelotMy; dérivé en -eçon de Marie.

 

JG
Marson

Metr. Afl. op -eçon van VN Marie. 1305 Jehan con diest Marchon, Luik (SLLIII).

 

FD
Marsoul

Marsoulle, w. Marsoûle, Marsula (lati­nisation?). 1545 «ses filles Marsolle et Cécile» Huy, 1614 «Robert Marsoul» BourgNamur; dérivés en -écoule de Marie, cf. Marchoul.

 

JG
Marsoul(le)

Marchoul: Metr. Afl. op -écoule van Marie. 1545 filles Marsolle et Cécile, Hoei (HERB.).

 

FD
Marstboom

Proven. 1. Maasboom (Dép. Adegem). — 2. Mastboom, ,,Pin » (Caractér. d’une propriété).

 

EV
Marstboom

zie Mastbooms.

 

FD
Marsula

PlN Marsoulas (Hte-Garonne)?

 

FD
Marsus

N. de bapt. Marsus (N. méthologique).

 

EV
Marsus

Pour Vincent 79, du thème de Marsi­lius?

 

JG
Marsyn

cf. Marchin.

 

JG
Marsyn

zie Demarc(h)in.

 

FD
Mart-  

-(e)au(x),   -el.   1.   Profess.  Marteleur   ou   marchand   d’outils.    N08 131, 189. — 2. Proven. L.D.  (Dép. Spa, etc.), ,,Forge ».

 

EV
Mart(h)us

Marthy, Marti: Patr. Latinisering van

Martin, Maarten.

 

FD
Martagne

Proven. Matagne (Loc).

 

EV
Martain

zie Maarten(s).

 

FD
Martaux

Martay, zie Martel.

 

FD
Marte

zie Martha.

 

FD
Marteau

Marteaux, Martel, Martiaux. 1289 «Willame Martel» DettesYpres, 14e s. «Arnould Marteal» Richelle, 1474 «Theodoricus filius Henrici des Marteau» PrincipLiège, 1524 «Gilet Martea», «Johan de Marteal» Dén-StavelotMy, 1555 «Jehan Martiaux», 1567 «Jean Marteau» CoutStavelot; surnom: fr. marteau (celui qui s’en sert), mais le plus souvent nom d’origine : marteau (de forge), w. nam. martia, cf. Demarteau, Dumarteau. -Pour le nom Martia(t), généralement prononcé marsya par les porteurs (notamment dans la région de Neufchâteau), cette explication ne peut convenir et il faut penser à la famille du prénom Marceau, Marcel [JMP].

 

JG
Marteau(x)

Marteel, zie Martel.

 

FD
Martein

zie Maarten(s).

 

FD
Martel

-eel, -elle, Mertel, Martelli, -o, Marteau(x), -aux, Marto, Martiat, Martay: Ofr. martel, Fr. marteau: hamer. BerBN voor een smid. Vgl. Hamers. 1267 Johannis dicti Marteel = 1273 Jehan Martiel=Jehans Martiaus, Ktr. (DEBR. 1980); 1321 Jehans Martiaus=J. Martiel (DEBR.i97i); 1390 Jaquemez Martel, Ip. (BEELE); ±1300 Willaumes Martiax, Artesië (BOUGARD).

 

FD
Martel(l)inck

zie Machtelinckx.

 

FD
Martelaer(e), de

Martelaere, -eere, Martelaire, de Martelare, -eire, de Maertelaer(e), -eire, -eere: i. BN voor een martelaar, sukkel, of naar de roi in processie of toneel. 1406 Jan de Maertelere=Jan de Martelere, St.-L.-Woluwe (PEENE); 1426 van Willeme de Martelare, Gb. (GAUBL.). – 2. Soms kan de naam ontstaan zijn door reïnterpretatie van Mattelaer. In Kortrijk werd een dr. Mattelaer in de volksmond Martelêrke genoemd.

 

FD
Martelaere

Surnom: néerl. martelaar ‘martyr, tourmenteur’.

 

JG
Martelange

Nom d’origine: Martelange (Lx).

 

JG
Martelange

PlN Martelingen (LX).

 

FD
Martelange

Proven. Loc.

 

EV
Martelé

-ez, -ée, Martlé, Mart(h)le: Martelet, dira, van Martel. 1438 Jaquemin Martelet, Laon (MORLET); 1788 Joannes Martelé, Beernem (DEWULF1977).

 

FD
Martelé

Martelée, Martelez, Martlé. 1438 «Jaquemin Martelet» Laon; Martelé pourrait être le participe passé de fr. marteler ‘tour­menter’ et Martelez, une var. de martelet ‘petit marteau’ ; plutôt dérivés de Mart(in), Martel.

 

JG
Marteleur

Martelleur, Martheleur. 1467 «Henry le Marteleur» Monceau-sur-Sambre, 1472 «Jacquemin le Martelleur», 1528 «Hanry le Martelleux» DénVirton, 1616 «Da­niel Marteleur» PrincipChimay, 1626 «Jehan Martelleur (de Forge-lez-Chimay)», 1650-55 «Michiel Marteleur» émigrés en Suède; nom d’une très ancienne famille de maîtres de forge de l’Entre-Sambre-et-Meuse (cf. IdG 2005, 237-8), reposant sur le nom de profession: (ouvrier) marteleur. — Bibliogr. : A. Lecaille, Généalogie des Marteleur, dans Au Pays des Rièzes et des Sarts I, 1959-1960, n° 1 et 2.

 

JG
Marteleur

Martelleur, Martheleur: BerN van de smid, die hamert. 1467 Henry le Marteleur, Monceau-s.-S.(J.G.).

 

FD
Martello

-elli(ni), -ellino, -elo: It. pendant van Martel.

 

FD
Marten

Maerten, au génitif: Martens [20e NF le plus fréquent en Belgique], Maertens, Maertens de Noordhout. 1582 «feu Martin Martens» Liège; prénom néerl. Ma(e)rten, corresp. à fr. Martin; cf. aussi Merten(s).

 

JG
Martenet

cf. Martinet.

 

JG
Martens

-eng, zie Maarten(s).

 

FD
Martens

V. Martin.

 

EV
Marter

1. BN naar de diernaam, de marier. BerBN voor een bonthandelaar? Vgl. D. Marder. ± 1300 Sohiers H Martres, Artesië (BOUGARD). – 2. Ofr. martre: martelaar. Vgl. De Martelaer(e).

 

FD
Marteyn

zie Maarten(s).

 

FD
Marth

Hypocor. de Martin (avec influence de Marthe?) ou bien var. de Marthe. • Dérivés du thème Mart-: Marton. 1449 «Marton de Grange» AidesNamur. – Marthoz, Martot. 1449 «Maroie Marto» AidesNamur, 1495 «Marto de Bierne» BourgNamur, 1546 «Martho Henry» Cerfontaine, 1558 «Jenon Martho» BourgNamur, 1592 «Jean Olivier dit Marto» Ladeuze. – Martou.

 

JG
Marth

Marth- -a, -on. Nom de bapt.  Marth(a), d’orig. hébraïque (matronyme). Diminutif : Marton.

 

EV
Martha

Marth(e), Marte: Metr. Bijbelse VN Martha.

1369 van Maerten, Wouter Gaelbies wedue,

Rumbeke (DEBR. 1970).

 

FD
Marthaler

Afl. van een PlN, wellicht Marthalen

(CH)(PDB).

 

FD
Marthaler

Proven. ,,De la vallée de  la Maar ou de la Meer ».                 

 

EV
Marthanussen

Marthunussen, Martinussen. Génitif néerl. de Martinus.

 

JG
Marthe

Martha. Prénom Marthe, cf. aussi Marth et dérivés.

 

JG
Marthle

zie Martelé.

 

FD
Martho(z)

zie Marton.

 

FD
Marthoud

Martou: Patr. Hybridische VN Martulf? Of Mart(h)oaldus (MORLET)? 1349 Daniel Martoul,Dk.(TdT).

 

FD
Marthunussen

zie Maarten(s).

 

FD
Marthus

Martus. Probabl. latinisation mala­droite de Martin, cf. Marth et dérivés (ci-des­sus).

 

JG
Martial

cf. Marcial.

 

JG
Martial

N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV
Martial

Var. van Marteau. Maar met uitspr. marsia var. van Marcel/Marciat.

 

FD
Martial

zie Marcial.

 

FD
Martiat

Martiaux. Généralement var. de Mar­teau mais aussi, quand la prononciation est marsya, var. de Marcel, Marceau, Marciat.

 

JG
Martien

Marcian(o), Massien, Messien: Patr. Lat. HN Mardanus, Fr. Marcien. Zie ook Messiaen. 1359 Robertus Martien, Luik (SIX IV).

 

FD
Martien

V. Martin.

 

EV
Martier

Profess. 1. Chasseur de mart(r)es. — 2. Fourreur.

 

EV
Martier

Var. van Mortier (voortonige a i.p.v. o).

 

FD
Martigue

PlN Martigues (Bouches-du-Rhône).

 

FD
Martin

 [3e NF le plus important en Wallonie, 3′ également en prov. de Namur et de Luxem­bourg, 4e en Brabant wallon], w. Martin; nom issu du prénom Martin, popularisé par le saint Martin de Tours.

*  Forme germanisée: Marting.

« Formes fém. : Martina, Martine.-Dirain.: Martinelle. 1496 «Pierre de Martinel» Ro-merée (Mairie. Louvain 3, 142), 1546 «Henry Martinelle» Cerfontaine, 1616 «GrigoireMar­tinelle» PrincipChimay; ancienne famille d’Entre-Sambre-et-Meuse, notamment de Romerée et Surice (IdG 2005, 191). m Dérivés: Martinaux, Martineau. – Marti­net, Martenet, Martines (dont Martinès, Martinesse doivent être des graphies et non des formes espagnoles). 1444 «Martinet Beal-dulce»TerreJauche, 1451 «Martinès de Loven-gnye», 1586 «Séverin Martinet» CoutStavelot 1620 «J. Martinez greffier» Boussu-en-Fagne.

–   Martinon.   1496 «Martinon le machon» Liège, 1556 «Martin Martinon» BourgNamur, -Martino, Martinet. 1691 « Collas Martinot» NPLouette. – Martinquet (dimin. en -tel). 1803 «Marcel Martinquet» Opheylissem.

» Latinisations : Martinus ; génitif: Martini,

Martiny.  1766 «Elisabeth Martiny» Arbrefontaine. » Formes néerl. : Martyn, Martinussen, cf

Marthanussen. Martinage. 1570 «Michel Martinache» Berary

(PdC); surnom: anc. fr. martinage ‘redevance

qui se payait à la Saint-Martin’ FEW 6/1,

388a.

 

 

JG
Martin

N. de bapt. d’orig. romaine.Variante :  Martin.  Formes flam. :Ma(e)rten(s), Merten, Meert(s),Meertens,   Mardens.   Diminutifs :Martin- -et, -ez, -ot, -s, -ier. Génitif latin : Martin- -i, -y.

 

EV
Martin

zie Maarten(s).

 

FD
Martinage

-ache: Ofr. martinage: rente, cijns die op Sint-Maarten betaald werd. 1570 Michel Martinache, Beuvry (HERB.).

 

FD
Martine

Patr. It. of Sp. vorm voor Martinus.

 

FD
Martine:

1. Spellingvar. van Martinet. – 2. Sp. afl. van HN Martinus. 1703 Alphonsus Martinez Destanda, Mech. (MUL VII).

 

FD
Martineau

-aux, -aud, -at, -el(le), -elli, -ello, -et, -ez, -es, -esse, -on, -o(t): Patr. Dim. van VN Martin. 1340 Andréas Martinet (MORLET).

 

FD
Marting

zie Maarten(s).

 

FD
Martini

-y: Patr. Lat. gen. of It. voor Martinus.

 

FD
Martinier

PlN Martigny (Aisne, Manche, Seine-Mar., Saône-et-Loire, Vosges, Calvados). 1437 Otto de Martigny, Cam. dioc. (MULI).

 

FD
Martinis(sen)

zie Maarten(s).

 

FD
Martinon

-o(t), zie Martineau.

 

FD
Martinquet

Patr. W. dim. van HN Martinus.

 

FD
Martins(en)

Martinsse, zie Maarten(s).

 

FD
Martinus(sen)

zie Maarten(s).

 

FD
Martiny

zie Martini.

 

FD
Martlé

cf. Martelé.

 

JG
Martlé

zie Martelé.

 

FD
Marto

zie Martel, Marton.

 

FD
Marton

Martony, Marto(t), Martho(z), Maurtot: Patr. Afl. van VN Martinus. De mogelijkheid van een afl. van de stam Mart- blijkt uit: 1408 Maertkin de Kueninc = 1409 Maertin de Kueninc, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Marton

Martot, Martou, Martus, cf. Marth. Martougin. Nom d’origine: Martouzin, w. Martoûjin (Nr).

 

JG
Marton

V. Marth.

 

EV
Martou

V. Marteau.

 

EV
Martou

zie Marthoud.

 

FD
Martougin

PlN Martouzin (N).

 

FD
Martougin

Proven. Martouzin (Loc.)

 

EV
Martron

Afl. van Ofr. martre. Zie Marier.

 

FD
Martroye

Ofr. martroi: foltering, plaats van terechtstelling. PlN Martrois (Côte-d’Or).

 

FD
Martroye

Proven. V. Maroye.

 

EV
Marttin

Martyn, zie Maarten(s).

 

FD
Martus

zie Marthus.

 

FD
Marty

Forme occitane de Martin?

 

JG
MARU

„Célèbre, renommé ». Racine germanique ayant servi à former des N. de baptême, devenus patronymes. (Comp. en flamand : Vermaard, ,,Renommé ».

I.  N. simples.

Maere, Marud, Mary, Mair(e), Meers, Meiren(s), Meiresonne, Mere-mans. Latinis. : Mayer-, Majer- -us. Cas régime : Mar(i)on.

II.  N. simples avec suffixes. M.-ino : Marin, Maryn(en). M.-ing : Marinx.

M.-atto, -etto, -hto, -otto : Mar- -aite, -et, -it(s), -(i)ot(te), -ot(t)e(n). M.- -ez, -h: Mar(r)- -e(s)s(e), -is(sen), Majer-, Mayer-, Mair-, Meir,

Mer- -es(se), -es, -ez. M-ek ,-ïk, -ok(in) : Mar- -ek, -i(c)q(ue), -oquin.

III.  N. composés. M.-aba : Miravet.

M.- -ad,  -agin, -and : Mar- -ain, -ein, -een, -ien, -yen. Mar(r)- -ant,

-ent.

M.-frid : Meyer- -froid(t), -froydt. M.-hari : Merry. M.-hlod : Mair-, Mer- -lot(te). M.-scalc : Marscalk, Mascalk, Mars(ch)al(l), Mares-, Marisc- -al(le).

V. MARC. M.-sig : Marsick. M.-wad : Mirguet. M.-wald : Mar(r)-  -eel(s), -ey,  -iaule, Maernoudt, Marissiaux, Mér-

-eau(x), -el, Miraux. M.-wulf : Mar(r)- -old(t), -ou, -oy(en).

 

EV
Marville

1214 «Gerardus de Marville» Cal-

Orval, 1309-10 «Marie de Marville» ComptesMons, 1451 «Johan Dorey dit de Marville» Liège; nom d’origine: Marville (Meuse) ou Morville, w. marvèye, mârvèye (Nr).

 

JG
Marville

Marvel(le), Marve(i)llie, Marvielle, Marvilde,

Marvillier: 1. PlN Marville (Meuse, Eure-et-Loir).

1284 Godinum de Marvilla, Luik (SLLII). – 2. Zie

Merveille.

 

FD
Marville

Proven. 1. Marvy (Dép. Wardin). — 2. Merville (Loc. fr.).

 

EV
Marvin

Nom issu de l’anthrop. germ. Meruin (Fôrst. 1106)?

 

JG
Marvoet

cf. Marivoet.

 

JG
Marvoet

V. Maervoet.

 

EV
Marvoet

zie Marievoet.

 

FD
Marwick, van

zie van Meerwijck.

 

FD
Marx

Contraction de Marcus ou génitif néerl. de Marck.

 

JG
Marx

V. Marc I.

 

EV
Marx

zie Marc.

 

FD
Marxer

Patr. Afl. van Marx = Marcus. 1387 Joh. der

Margxer/Marxer, Straatsburg (BRECH.).

 

FD
Mary

 (distinct de l’anglais Mary), cf. Marie ou Maris. Le w. topon. mârî(re) ‘marnière’ serait plus surprenant.

 

JG
Mary

Maryn(en). V. MARU.

 

EV
Mary(e)

zie Marie.

 

FD
Maryanne

Prénom double : Marie + Anne.

 

JG
Marye

cf. Marie.

 

JG
Maryn

au génitif: Marynen, Maryns. Forme néerl. de Marin (prénom).

 

JG
Maryn(s)

-ynen, -ynes, -ynissen, zie Marin.

 

FD
Marynissen

Marijnissen. Génitif néerl. de Marinus.

 

JG
Marys(s)ael

zie Maréchal.

 

FD
Marys(se)

zie Maurits.

 

FD
Maryssael

V. Maréchal.

 

EV
Marysse

Marijsse. Var. de Maurits, fr. Maurice, cf. F. Debrabandere, Van Maurice toi Marijsse, dans De Leiegouw 24, 1982, 201-3.

 

JG
Marzee

zie Marsé.

 

FD
Marzée

Nom d’origine: Marsée, à Bende (Lx) et Ocquier (Lg).

 

JG
mas

1. Proven. Mas ou M.é, ,,Ma-noir ». N° 247. Synon. : De-, Du-, Del- -mas, -mez, -may, -mey (Em­ployé souvent en composit. : Wan-ger-, Morial- -me). — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Mas

1. Zie Maas. – 2. Occ. mas < Lat. mansus: woning, hoeve, pachthof. De Limburgse familie Mas stamt van Antoine Mas, die in 1828 in Alken overleed, maar in Bésiers (Languedoc) geboren was (med. M. Smeers).

 

FD
Mas-

-kens, -oin, -on. V. MAD (Maz).

 

EV
Mas-

Thème (avec aphérèse) de (Tho)mas, cf. le thème parallèle Mass-.

Thème simple: Mas. 1272 «Mas gêner lohannis sutoris» PolyptVillers, 1288 «Lam­bin Mas li maceliers», 1289 «Mas li Provost» DettesYpres ; cf. aussi Maas, Maes. a Dérivés: Maset. 1590 «Lambert Maset» BourgNamur. – Masillon, Masion. 1610 «Loys Masillon» = «Lowys Masilhon», 1758 «Gérard Masion» = «Gérard Masillon» BourgLiège. – Masin. 1269 «Masin li Dulle», 1284 «Masin Schattin» = «Masins Scattins», 1290 «Lous Masins» DettesYpres. – Maskens (dér. néerl. en -ken, au génitif).

 

JG
Mas(s)on

Massun, Masson(n)et: 1. Patr. Vleivorm van VN Thomas. 1373 Thomas de Gehain = 1380 Thumassien fil Massonet de Jehain, Luik (SLL IV); 1384 Jehan Massonnet, Laon (MORLET). –2. Zie Lemasson. – 3. Evtl. < Marson (ass. rs/ss).

 

FD
Masay

zie Massau(x).

 

FD
Masc-

-a, -art, -aux, -ré, -ulin, -uy. V. MAD (Maz).

 

EV
Mascalk

V. Maréchal.

 

EV
Mascart

-ard: 1. Afl. van Ofr. maschier, Opic. masquier, Fr. mâcher: kauwen. EN. Vgl. Fr. Machard, Machavoine, Macheboeuf,

 

FD
Mascart

Mascaux, Mascardy (génitif latin). 1267 «dame Ade Maskarde» CensHcrchies, 1422 «ruelle le Mascar» Jandrain-Jandre-nouille, 1512 «Jehan Masqua» BourgNamur, 1678 «Lambert Masquait» Court-St-Etienne; surnom à rapprocher de pic. masquera, cf. Mascré (ci-dessous), comp. gascon mascar ‘tacheté de noir’ FEW 6/1, 430a, avec -se- qui serait repris au thème mask-.

 

JG
Mascaux

-au(d), -aut, -o: Patr. Germ. VN *Maskwald? Vgl. Mascart 2.1485 Estienne Mascault, Dk. (TTT).

 

FD
Maschalk

Simplification de Marschalk (= Maréchal).

 

JG
Mascré

Mascre(t), -ez, -éer, Massacret, Macrez, Macherey: BN Opic. masqueré, mascuré: vuil, vies. Vgl. Macherot. 1297 Thiris Maxheirs, Luik; 1338 Gerars Mascharez, Aken; 1333 Johan

Massereit, Jupille (SLL II-III); 1481 Gillet Maxhureit, Luik (ASG 24).

 

FD
Mascré

Maseret. Surnom: anc. pic. masqueré ‘barbouillé’ FEW 6/1, 432a; cf. Mascart.

 

JG
Masculin

zie Masselin.

 

FD
Masculus

Humanistennaam. Lat. masculus: mannelijk. Misschien vertaling van De Man.

 

FD
Mase(e)le

zie Maeze(e)le.

 

FD
Maselijne

zie Madelein.

 

FD
Maselis

cf. Marcelis.

 

JG
Maselis

-us, zie Marcelis.

 

FD
Maseman

zie Maeseman.

 

FD
Masen

zie Maassen.

 

FD
Masen, van der

zie van der Maesen.

 

FD
Maseneer, de

de Maseneir(e), de Maesenaar, -aère, -eer, -eir(e), Maesen(n)aere, de Masseneer, de

Maeseleer: Wellicht is Maseleer de oorspr. vorm.

Afl. van mazelen. BN voor iemand met puistig

gezicht? Vgl. D. Maser. 1603 Joos de Maesenaire,

Oud. (PO 2,36); 1674 Adriaan de Maseneir, Waas

(VANG.I).

 

FD
Masereel

Masureel. Néerlandisation de Masu-rel(Ie); ou bien forme évoluée de Madereel, cf. 1449 «Jan Maddreel» Louvain (Debrab. 947).

 

JG
Masereel

V. Masurelle.

 

EV
Masereel

zie Masurel(le).

 

FD
Maset

Masè: Patr. Dim. van Thomas. 1590 Lambert Maset, Namen (J.G.).

 

FD
Maseure

zie Masure.

 

FD
Masfranc(k)

-franc(k)x, Maesfranck, -franc(k)x, Mafranc(kx), -fran(s), -frand, -frant, Maffrand: 1. Patr. Dubbele VN Macs (Thomas) + Vrank/Frank. 1487 Egidius Maesvrancx, Cameracensis dyocesis, curatus in Liefringhe (MULIII); 1714 August Maesfranckx, Waarbeke (CORNELIS). – 2. Rom. PlN Mas franc: vrij landgoed. PlN Masfrand in Saint-Frejoux (Corrèze) of Masfrant in Blanzac (PDB).

 

FD
Masfranck

Prénom double néerl. : (Tho)maes + Franck.

 

JG
Masi

Masit, Masy, Mazy, Masil: 1. Uit Lat. mansicius: pachter van een hoeve, hof. Vgl. Masoi, Massuir. 1319 Gillot le Masich, Bergen (J. G.); 1383 Marguerite le Massiche, Luik (SLLIV). – 2. Zie Demazy.

 

FD
Masi

Masit, w. (Liège) mazi, Mazy, Mazzy. s.d. «domini Capitanei Jacobi Mazi dicti Bol-lon» ObitHuy, 1319-20 «Gillot Le masich» ComptesMons, 1330 «Johans li masiche» Liège, 1402 «Colart le Masich» Ladeuze, 1645 «Servais Masy» BourgNamur; nom de fonction: avec amuïssement du -s final (dès la fin du 13e s.), du lat. *mansicius ‘organisme de perception de cens domaniaux’, d’où p.-ê. ‘percepteur des cens’ (cf. DBR 15, 1958, 163-170). – Dans cerains cas, le NF peut être d’ori­gine toponymique (ibid., avec liste des nom­breux topon. mazi en Wallonie), cf. Demazy.

 

JG
Masier

Mazier(s), Mazzier, Maisier, Maizier, Mézier: Masier, mazier < mas: landhuis. Bewoner van een landgoed. 1328 Daniele Massiere = 1330 Daniele dicto Masier = 1346 Daniele Maziere, Ktr. (DEBR. 1971).

 

FD
Masin

zie Mazin.

 

FD
Masingarbe

1306 «Helote de Masengarbe» Arras; nom d’origine: Mazingarbe (PdC).

 

JG
Masingarbe

PlN Mazingarbe (PdC). 1306 Helote de Masengarbe, Atrecht (NCJ).

 

FD
Masion

1. V. Mansion. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Masion

zie Massin.

 

 

FD
Masius

V. Thomas.

 

EV
Maske(ns)

zie Maeskens.

 

FD
Maslyn

zie Marcelin.

 

FD
Maso

zie Massot.

 

FD
Maso(u)y

zie Masuir.

 

FD
Masoin

Mazoin, Masuin, Mazuin, Maswiens: Uit Lat. mansuinus: pachter van een hoeve, hof (manse); vgl. Massuir (CARNOY 1953, 172). 1545 Maswijn, Mech. (MERTENS).

 

FD
Masoin

Mazuin. Pour Carnoy 172, lat. *man-suinus ‘qui appartient à un manse’. Ou bien nom issu d’un anthrop. germ. composé Maso +-win (Först. 1107).

 

JG
Masolyn

zie Madelein.

 

FD
Mason

Mazon. Probabl. de pic. mason, mazon f. ‘maison’ (Hécart 294 et 297), cf. ALPic I, 56 [MH].

 

JG
Mason

zie Masson.

 

FD
Masood

Pakistaanse naam (PDB).

 

FD
Masotte

zie Massot.

 

FD
Masouy

cf. Massuir.

 

JG
Masoy

Patr. Vleivorm van VN Thomas. 1314 Thomassinus fïlius Massoie d’Astenoir (FCCTD 1939,185)-

 

FD
Masque(e)in

1. Profess. V. le sui­vant. — 2. Car. phys. Masquillier, ,,H. qui mâche souvent, qui mâ­chonne » (Dialecte picard).

 

EV
Masquelet

Dim. van Ofr. macecle: slagerij. BerBN van de slager; vgl. Masquelier. 1393 Jehenne Masquielle,Dk.(TdT).

 

FD
Masquelier

1. Profess. ,,Boucher » (Dialecte picard). N° 150. Dimi­nutif-: Masquelet. — 2. Proven. Dép. Menin.

 

EV
Masquelier

-ie(z), -ière, Masquellier, Masquely, Masquil(l)ier, Masqu(e)iller, Masquille, Maschel(l)ier, Messelier, Meslier: Ofr. maceclier, maskelier, macelier, mecelier: slager. BerN. 1195 Clers li Macecliers; 1230 Jehans Carni li Macecliers, Atrecht (NCJ); 1277 Malin Machecliers, Ip. (BEELE); 1392 Marie Macheliere, Dk. (RAK, SR f° 7); 1539 Ant. Masquelier, Atrecht-Aw. (AP); 1587 Barbara Hellemans

weduwe…masseliers, Kontich (SELS); 1662 Martin Maschelier, Aw. (AP); 1673 Joos Messelier, Ktr.; 1724 Anthoine Masselier=A. Messelier fs. Pieter Mescelir, Wev.; 1775 M. F. Masselier=1765-75 M.F. fs. Pieter Messelier, Gijvelde (IG1987, 383-5).

 

FD
Masquelier

Masquilier. 1234 «Mahiu le Ma-ceclier» ChirTournai, 1265 «Jeans li Mace-cliers», 1289 «Rosial le macheclier» Cens-Namur, 1299-1300 «Jehan Macheclier» Comp­tesMons, 1320 «Connars le Machecher [= cler?]» RegLaroche, 1365 «Jehan Fourdrin des macecliers» TailleMons, 1426 «Colart Ma-ceclier» TailleSoignies, 1549 «Pierre Maske-lier», 1673 «François Masquelier» Bourg­Namur; nom de profession: anc. liég., etc. maskelier ‘boucher’ FEW 6/1, 516b. — Forme fém. : Masquelière.

 

JG
Masquelin

Masschelein, -eyn, -in (formes flam.). Nom issu de l’anthrop. germ. Masce-linus (Fôrst. 1108; Morlet, NP Gaule I, 164b). Cf. aussi 1267 «Giles de Maskelines» Char-tesFlandre, 1309 «Jakemars de Maskelinnes» ComptesMons.

 

JG
Masquelin

zie Masselin.

 

FD
Mass-

-a(e)r(t), -ard, -a. 1. Ane. fonction municipale (Receveur). — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Mass-

-ant. V. MAD (Maz).

 

EV
Mass-

-aut, -aux. 1. V. MAD (Maz). —  2. Proven. Dép. Cornesse.

 

EV
Mass-

-in(on), -(i)on, -iot(ty), -on(et), -ot, -oz. V. MAD (Maz).

 

EV
Mass-

Thème (avec aphérèse) de (Tho)mas, cf. le thème parallèle Mas-. « Thème  simple:  Masse  [secondairement, surnom : fr. masse ‘massue’ ; w. masse ‘borne,

etc.’]. 1280 «Masse de Vorou» PolyptLiège, 14e s. «Thomas dit Masse» Liège, 1526 «Huon Masse» DénLens. » Dérivés: Massart, Massard [plus rarement hennuyer massard ‘trésorier municipal’, cf. 1343-44 «Jehan Broket massait de Mons» ComptesMons, 1474 «Aleydis filia le Massardi» PrincipLiège], Massar, Massa, Massaer (forme néerl.). 1272 «Massars» PolyptVillers, 1289 «Servote h fis Massart» CensNamur, 1382 «Massar le Beghe k’on dist Spiroul» RegNivelles, 1383 «Massart Mar­che» Bouvignes, 1400 «ly cortilh Johans Massar» Falisolle, 1420 «Massart Wallerant» Bouvignes, 1444 «Massar deie Court», «Johan Massar» TerreJauche, 1496 «Massa . Comeliau» Vogenée, 1541 «Johan Massa mar­chant de Marche» ForgeMirwart, 1621 «Jean Massart» BourgDinant. – Bibliogr. : J.-M. Pierret, L’origine du NF Massart, dans Aventures et voyages au pays de la Romane, 2002, 239-245. – Massau, Massaux, Massay [aussi w. masse ‘chanvre femelle’], Masseau, Masseaux. 1265 «Henris Masseaus» Cens­Namur, 1280 «Alart Maseal» PolyptLiège, 1540 «Jehan Massau» ForgeMirwart. – Mas-senaux (suffixe -in-eau). 14e s. «Thomas dit Masseneal», «Masseneas li fis Mase de Vorus» Liège. – Massenet (suffixe -in-et). 1528 «le Massenet» DénVirton. – Masset, Massez. 1365 «Will. Masset» TailleMons, 1444 «Colart Masset» AidesNamur, 1556 «Masset Croisier» Liège. – Massiet (suffixe -i(ll)et). 16e s. «Bertrand Massiette» Châtelet. – Massignon (suffixe -ignon). — Massillon, Massion (suffixe -illon). 1710 «Guilleaume Massillon» Huy. – Massin. 1279-80 «Colins de Massin» RegTournai, 1294 «Massins de Graingne» CensNamur, 1302 «Massin Mieze» = «Massins Mièze teliers» LoiTournai, 1316 «Massin Ghilain» = «Thumas Ghilain» TestTournai, 1444 «Jehan Massins», 1449 «Massin fil Tieri» AidesNamur, 1537-40 «Jehan Willot dit petit Massin» DénFrasnes. -Massinon, -innon (suffixe -inon). 16e s. «Johan Massinon» et «Nono Massino» Châ­telet, 1602-3 «Bernard Massinon» Terriers-Namur, 1780 «Marie le Chat ditte Massinon» Charleroi. – Masson [aussi fr. maçon, cf. 1472 «Bertran le Masson» DénLaroche, 1611

«Pierre le masson» DénFlorenville, 1689 «la rtc Gillet Ista, laquelle s’appelloit communé­ment Jenne le masson bien que son vray surnom fust Jenne Coune, donnant cause de science le nom de Masson luy avoir esté donné à cause que ses parents exerçoient le mestier de masson» (not. P. Malmendy, Lg) [JL, NFw], etc.]. 1289 «JehansAimeris et Massons ses seroiges», 1294 «Massons de Hontuer», «Hues Massons» CensNamur, 1472 «Colart masson» DénVirton, 1598 «Guillame Mas­son» DénWavre. – Massonet, Massonnet (suffixe -onet). 1388 «Massonet Mangnoit Tarte» Liège. – Massot [avec a bref; avec a long, cf. Massoz], 1444 «Massot le boulen-gier» AidesNamur, 1472 «Jehan Massot» DénLaroche, 1486-87 «Massot de Jandrein» TerreJauche. – Massotte. 1314 «Thomas dit Massotte» AnthrLiège, 1561 «Jehan Mas-sotte» Bihain. « Latinisation: Masseus.

 

JG
Mass-

-ui, -uy. V. Mazuy.

 

EV
Mass(e)

V. MAD (Maz).

 

EV
Massa

Massaad, zie Massar(d).

 

FD
Massabuau

Occ. voor Masseboeuf: runderslachter, -slager (DAUZAT). Zie ook Malaboeuf.

 

FD
Massabuau

Surnom phrastique occitan, signi­fiant littér. ‘assomme-bœuf (Dauzat422).

 

JG
Massacret

zie Mascré.

 

FD
Massage

-gé, -gie, zie Messager.

 

FD
Massager

-é. Sans doute nom de profession: anc. fr. messager ‘sergent huissier’, lat. méd. messagarius ‘garde-champêtre’.

 

JG
Massagor

-ord. NF de la Hesbaye liégeoise (Berloz, Geer), dont l’origine est incertaine mais qui pourrait se justifier par une lati­nisation maladroite du NF Massager, -é (qui précède), comp. lat. méd. messagarius ‘garde-champêtre’ (Niermeyer 880).

 

JG
Massange

1. Proven. Massogne (Dép. Ciney). •— 2. Messancy (Ane., Maxenchei).

 

EV
Massange

w. Mazindje; Massange de Lon-vrex. 1289 «Jehans Masinge» CensNamur, 1418 «Oude Mazenge» Liège, 15=s. «Mas­sange» Vaux-sous-Olne, 1658 «Jean le Ma­zenge, dit Masenge» Ensival, 1763 «Jean-Fr.-Jos Massange» CoutStavelot; surnom: w. mazindje ‘mésange’ DL 399a (cf. généalogie dans Folklore Stavelot-Malmedy 29, 1965,7, 30, 31 [armoiries avec trois mésanges]). -Aussi nom d’origine: Massange, à Bas-Oha (Lg) ou Massanges, à Baileux (Ht), cf. 1501 «Ansea de Massenge» BourgNamur.

 

JG
Massange(s)

1. Ofr. masenge, mésange: mees. Vgl. Meese. 1289 Jehans Masinge, Namen; 1418 Oude Mazenge, Luik (J. G.). – 2. PlN Massange in Bas-Oha (LU), Massanges in Baileux (H).

 

FD
Massant

Peut-être d’anc. fr. massant ‘lourd, désagréable’ Gdf.

 

JG
Massant

zie Marchand(t).

 

FD
Massar(d)

Massa(rt), -at, Massaer(t), Massaad, Maussart, Mossa: 1. Patr. Afl. van VN Thomas. 1341 a Massardo; 1354 Johannes Massart, Tn. (C.BAERT); 1339 Massars de Scovémont; 1405 Massart de Pontilehache; Masson Massar dit Massotte de Limont, Luik (BODY); 1416 Masartde Widehen = 1441 Thomas de Widehen, Etaples (DF XVII); 1438 Jaquemin Massart, Laon (MORLET); 1600 Willem Massa, St.-Tr. (MEURICE). -2. Naam van de schatbewaarder in H en Waals-Vlaanderen. 1343 Jehan Broket massart de Mons, Bergen (J.G.).

 

FD
Massardier

zie Messager.

 

FD
Massau(x)

Massau(l)t, Massauw, Masseau(x), Mas(s)ay, Masseeuw: i. Dim. van Thomas. 1265 Henris Masseaus, Namen; ± 1280 Alart Maseal, Luik (J.G.). – 2. Soms door ass. < Marceau. 1683 Henrick Massau, Bekkevoort (F.C.).

 

FD
Masscha(e)le

zie Maréchal.

 

FD
Masschalck

zie (de) Maerschal(c)k.

 

FD
Masscharis

zie Macharis.

 

FD
Masschelein

-eyn, -in, cf. Masquelin.

 

JG
Masschelein

V. Masquel(e)in.

 

EV
Masschelier

zie Masquelie(r).

 

FD
Masschelin

-ein, -eyn, zie Masselin.

 

FD
Masscho

zie Maréchal.

 

FD
Masse

cf. Mass-.

 

JG
Masse

Massen, Massem: 1. Mnl. masse: klomp, knots. BerBN van de knotsdrager? 1347 Wouter Massen = 1354 Walterus Masse, Tn. (C.BAERT).-2. Patr. < VN Thomas. Zie Masset.

 

FD
Massé

-ei, zie Masset.

 

FD
Masseau(x)

-eeuw, zie Massau(x).

 

FD
Massée

14e s. «Thomas Massée» Liège; fan. du thème de (Tho)mas?

 

JG
Massein

zie Massin.

 

FD
Masselaert

1540-41 «Félix Masselart» Wallers, 1546 «Johan Masselar» Cerfontaine, 1616 «Vincent Masselart» PrincipChimay, cf. aussi 1421 «ruelle Masselaer» Seraing; sans doute forme néerl. d’un double dérivé en -elard de (Tho)mas.

 

JG
Masselaert

Proven. Maezelaar, ,,De Maezel » (Dép. Tielen).

 

EV
Masselaert

Vgl. Fr. FN Machelard (DNF), afl. van Ofr. mâche: metselaar (zie Lemache). 1540 Félix Masselart, Wallers (J.G.). Zie Metselaar.

 

FD
Masselang

Misschien weergave van dial. (2x 0V) uitspr. Masseling voor Masselin.

 

FD
Masselin

1286 «li hoir Symon Masselin» Cart-Mons, «Colart Masselin candillon» Comptes-Mons; p.-ê. de Marselin, Marcelin, ou double dérivé en -elin de (Tho)mas.

 

JG
Masselin

Masschelin, Masquelin, Masculin, Masschelein, -eyn: 1. Patr. Wellicht dim. van Germ. mathal-naam. Mascelinus (Fm.). 1170 Mascellinus, clericus Maglinensis; 1188 Mascelinus de Machlinis, Mech.; 1086 Matzilinus, Kamerijk (SOOGEN; MAR. 1966,26); 1159 S. Machelini prepositi, Laon; 1105 Mascelini canonicorum, Kamerijk (SMTI); 1208 Fraesens Mascheline, Atrecht (NCJ); 1307 Jakemart Massellin, Zinnik (CSWI); 1358 Jehan Masselin (bode), H (CCHt). – 2. PlN Rom. vorm van Machelen-bij-Deinze (OV): 1185 Machelines, 1202 Maschelines (TW). 1236 Danielis de Masculines = Danielem de Maskelines, Aishove (SMT I). -3. Zie Marcelin.

 

FD
Masselis

Masselles, Masselus, zie Marcelis.

 

FD
Masselis

Masselus, cf. Marcelis.

 

JG
Masselot

-los, zieMarcelot.

 

FD
Massem

1. Proven. Massemen (Loc.). —  2. V. MAD (Maz).

 

EV
Massem

zie Masse.

 

FD
Massemin

Massemyn: PlN Massemen (OV): 1221 Masminne (TW). 1382 van mer Philipse van Massemine, Wervik (DEBR. 1970).

 

FD
Massen

Génitif néerl. de (Tho)maes; cf. Maa-sen.

 

JG
Massen

zie Masse.

 

FD
Massen, van der

zie van der Maesen.

 

FD
Massenaux

Patr. Afl. van VN Tomas. 1340 Maria filia Thomae dicti Masseneal, Luik (SLLIII).

 

FD
Masseneer, de

zie de Maseneer.

 

FD
Massenet

Massenon, Massenot: Patr. Vleivormen van VN Thomas. Zie Massin. 1506 Jehan Massinet, Lv. (CALUW. 2000,110).

 

FD
Massenhove

Nom d’origine: Massenhoven (Anv).

 

JG
Massenhove, (van)

van Massenhoven: PlN Massenhoven (A) of in Broechem of Wommelgem (ROEL1942). 1309 Joannis dicti de Massenhove, Reet (MAR.); 1424 Janne van Massinhove, Bg. (DFX).

 

FD
Masset

-é, -e, -ez, -er, -ei, -ey, Maté, Machet: Patr. Fr. dim. van VN Thomas. 1340 Thumas dis Masses de Villeir, Luik (SLL III); 146 e. Thomas dit Masset Navea, Luik (BODY); 1430 Jehan Massé, Comp. (MORLET); 1660 Huhrecht Massez = Masse = Masser, Ronse (Midd. 1964,275).

 

FD
Masseus

Maesseus: Patr. Latinisering van VN Thomas, wellicht o.i.v. Matheus.

 

FD
Massi

Massie, cf. Massy.

 

JG
Massi(e)

zie Massis.

 

FD
Massien

zie Martien.

 

FD
Massier

Mass- -ie, -y. 1. Profess. ,,Soldat chargé de protéger les prin­ces etc. ». — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Massieu

Fonction. 1. Massier (Forme de la région de Lille). V. le pré­cédé. —• 2. Messzer, ,,Garde des récoltes » (Ane. Officier de police).

 

EV
Massilies

Proven. Marcilly (Loc. fr.)

 

EV
Massimo

-imi: It. Patr. < Lat. HN Maximus.

 

FD
Massin

Massein, Massinon(d), Mas(s)ion, Maussion, Massillon, Massignon, Massiot: Patr. Fr. vleivormen van Thomas. 1316 Massin Ghilain = Thumas Ghilain, Dk. (J.G.); 1404 Thomas Massyot, Laon (MORLET).

 

FD
Massing

-ink: Patr. Afl. op -ing van Maas, Thomas. 1706 Bartholomeus Massings, Bilzen (SCHOE).

 

FD
Massinger

cf. Messinger.

 

JG
Massinger

Proven. Messancy (Forme semi-allem. V. Massange), avec suffixe -er, d’orig. Synon. : Mes-sanger, Meysinger.

 

EV
Massis

Massy, Massij, Massi(e), Metsys: Ofr. massi: massief, stevig, belangrijk; LU W. massî: vuil. Mnl. massijs, matsijs: massief. BN. 1295 Radulphus dictus le Massis, St-Q. (MORLET); 1340 Henricus Massijs, Tnh. (VERB.); 1355 Gerars condist le Massit, Luik (RENARD 240); 1379 Adam Metsis, Bergen (BLO VIII); 1456 Goesen Metsijs, Lier (FRANS). De naam werd in de Kempen ook wel aïs Mathijs begrepen: 1406 Henric Metsijs alias Thijs, Aw. (ANP); 1486 Arnout Massys die men heet Nout Thys, Her. (VERB. II).

 

FD
Masso

zie Maréchal, Massot.

 

FD
Massoels

Génitif néerl. de l’adaptation de Mas-soûle, dérivé en -oul(e) de (Tho)mas, cf. 1289 «Massoul de Dassous» CensNamur, 1314 «dame Massoule» Warnant-Dreye.

 

JG
Massoels

Massol, zie Massoul.

 

FD
Massoland

(NF liégeois). Cf. 1546 «Johan Mas-sola» NPCerfontaine ; p.-ê. autre double déri­vé de Mass-, thème de Thomas, comp. Mas­soul.

 

JG
Massompierre

Surnom composé: fr. maçon Pierre, ou Masson (dérivé de Thomas) + Pierre.

 

JG
Massompierre

zie De Bassompierre.

 

FD
Masson

1. Profess. Maçon. N° 176. — 2. V. MAD (Maz) et Thomas.

 

EV
Masson

cf. Mass-.

 

JG
Massot

cf. Mass- ou Massoz (ci-dessous).

 

JG
Massot(h)

Mas(s)otte, Mas(s)o, Masood: Afl. van VN Thomas. 1314 Thomas dit Massotte, Luik (RENARD 237); 146 e. Masson Massar dit Massotte de Limont, Luik (BODY).

Masso(u)l, -oud, -oz, Massoels, Mossou(x): 1. Afl. op -oui van VN Thomas. 1289 Massoul de Dassous, Namen; 1314 dame Massoule, Warnant-Dreye (J.G.). – 2. BN Fr. mal saoul/soûl, W. maso: slecht verzadigd. Vgl. Malnoury. 1512 Symon Mal Soys, Francorchamps; 1570 Hubert Malsoult, Vielsalm; 1619 Hubert Malsoul, Arbrefontaine. – Lit.: L. REMACLE, Le nom de personne ‘Massoz’. Glain et Salm 1983,63-64.

 

FD
Massoz

w. (Lierneux) Masse [avec a long et 6 fermé]. 1472 «femme Johan Massot» Arbre-fontaine, 1512 «Symon mal soys» Francor-champs, 1575 «Hubert Malsoult» Goronne, 1570 «Hubert Malsoult» DénSalm, 1619 «Hubert malsoul le jeune» Arbrefontaine, etc.; surnom: soit w. ma ‘mal’ et adj. w. soft), fr. soult ‘payé (complètement)’, donc surnom de qqn qui est mal payé, soit plutôt w. ma ‘mal’ et adj. w. sô, fr. saoul, soûl ‘rassasié, repu’, donc surnom d’un homme qui n’a pas l’air d’être bien nourri, de manger suf­fisamment, comp. Malnour(r)y. – Bibliogr. : L. Remacle, Le NP Massoz, dans Glain et Salm 18, 1983, 63-64.

 

JG
Massu

-ut, Massul, Masul, Masu. 1317 «maistre Evrair de Massu» CartStHubert, 1450 «Gerar de Masu maieur por le temp de Wionpont» NPLaroche, 1495 «Godeffroy le Pyneurs et Jehanne de Massus sa femme» JusticeBastogne; nom d’origine: Massul, w. massa, à Longlier (Lx).

 

JG
Massu

zie Machu(t).

 

FD
Massuir

Massuy(r), Massuij, Mas(s)uit, Masui(r), -uis, -uy(r), -uyer, Maswie, Mazui(r), -uy, Mazoyer, Maso(u)y, Lemas(s)uy: BerN Ofr. masuier < Lat. mansuarius, LU W. masuy. pachter van een hoeve, cijnsboer. 1307 Oudardus le Masuyer, St-Q. (MORLET); 1324 Maroie Masuière, Dk. (TdT); 1329 Gerbiers fis Masuiers, Luik (SLL III); 1394 Henri dit Massuwier; 1615 Lambert le Massewy, Luik (RENARD 263). Zie ook Masoin.

 

FD
Massul

Masul, cf. Massu.

 

JG
Massun

zie Masson.

 

FD
Massut

zie Machut.

 

FD
Massuy

Massuir, -uyr, Masui, Masuir, -uis, -uy, -uyr, Mazuy, -is, Masouy, etc. 1265 «Lambiers li masuiers» CensNamur, 1280 «Egidius massuirs» PolyptLiège, 1286 «Co-lars Masuiers» CartBinche, 1361 «Gerars Pinte masuir» Liège, 1367 «Hennons fils le massuwirs de Skierfomont» CoutStavelot, 1394 «Watelet fis Henri dit Massuwier de Juppilhe» Liège, 1424-25 «Masui le Lom-bart» DénHainaut, 1557 «Eustaiche de Heil-rymont dit le masswy», 1589 «Pirot le Mas-suyr» La Gleize, 1615 «Lambert le Massewy de Presseur» AnthrLiège, 16e s. «Johan Ber­trand dict le masurier [sic]» Châtelet, 1629 «Nicolas Masuy» CartCouvin, 1653 «Nicolas Masuir» ÉchHuy, 1688 «Barbe de Mazuir», 1690 «Renson Masuire» BourgNamur, 1763 «Jeanne le Massuis» La Gleize; nom de fonction: anc. w. masuier ‘celui qui doit une rente’ < lat. mansuarius ‘qui tient un manse’ FEW 6/1, 256a. Cf. aussi Masurel, etc.

 

JG
Massuy(r)

zie Massuir.

 

FD
Massy

sans doute aussi Massi, Massie. 1335 «Gerars condist li Massit» Hesbaye, 1427 «Jehan ly Massy espichier» Ladeuze, 1675 «Adrien Massy» BourgNamur; surnom: w. liég. mâssî ‘sale’ DL 395b, non point var. de Masi(t).

 

JG
Massy

zie Massis.

 

FD
Mast

1. Proven. ,,(Du) pin » ou ,,(Du) mas ». Synon. : V(and)er Mast. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Mast

Soit surnom d’homme élancé: moy. néerl. mast ‘mât’, soit surnom de porcher: moy. néerl. mast ‘aliment pour cochon’ [FD]; cf. aussi De Mast.

 

JG
Mast(en)broek

PlN (OIJ).

 

FD
Mast, (de)

1. Mnl. mast: mast, stang. BN voor een lange, opgeschoten kerel. 1270 Jhan Mast, Bg. (CG); 1304 Willame Mast, Ip. (BEELE); 1410 Heinric Mast, Aw. (ANP). – 2. Mnl. mast: voedering, varkensvoer. BerBN voor varkenshoeder. Vgl. Ndd. Bôkmast, Vodermast, Wintermast (NN). – 3. Demast kan Fr. grafie zijn voor Dumas/Demas.

 

FD
Mast, van de(r)

Vermast: PlN Ter Mast: plaats met veevoer, b.v. eikels (MOERMAN). 1427 Willem van der Mast, Hulsterlo (DF X); 1443 Jacop vander Mast,Aw.(VLOEB.).

 

FD
Mastboom(s)

Mars(t)boom: Mnl. mastboom: pijnboom, den (boom geschikt aïs mast). BN voor een opgeschoten kerel (BRECH.) of PlN; vgl. Mastbos in Ginneken (NB). Ook Ndd. FN Mastboom, Masbaum. De naam slaat er op beuken en eiken vanwege het varkensvoer, beukennootjes en eikels (mast: voer < mesten): 1314 fructus quercuum ac fagorum, qui dicitur mast (BRECH.); 1536 umme de mastbome, de by eren walde stahn und de buerschap mede geneten wolde (DN).

 

FD
Mastdagh

zie Mesdag.

 

FD
Mastelinck

-ling, zie Machtelinckx.

 

FD
Masten

zie Machtens.

 

FD
Master(s)

E. équivalent van De Meester.

 

FD
Masterton

PlN in Fifeshire (Schotland). 1296 William de Masterton, Fife (DORWARD).

 

FD
Mastes

Peut-être dérivé en -etet de (Tho)mas, comp. Jeantet?

 

JG
Mastin

-yn, -ijn: 1. Ofr. mastin: waakhond, huisknecht. Zie Matin. 1404 Jehan Mastinet, Laon (MORLET). – 2. Var. van Wastijn of Bastijn door wisseling van bilabialen (b/m/w).

 

FD
Masto

Ongetwijfeld een verhaspeling (nx OV, 5 x WV), wellicht van Masscho (fréquent in OV en WV), uitspr. masko, met k aïs stembandocclusief die met t verward wordt.

 

FD
Mastrey

zie Montré.

 

FD
Mastricht, van

zie van Maestricht.

 

FD
Mastyn

-ijn, zie Mastin.

 

FD
Masu

cf. Massu(t).

 

JG
Masu

zie Machu(t).

 

FD
Masui(r)

-uis, -uit, zie Massuir.

 

FD
Masui(s)

-ir, cf. Massuy, Massuir.

 

JG
Masuin

zie Masoin.

 

FD
Masul

cf. Massu(t).

 

JG
Masure

Mazure. Nom d’origine: anc. pic. ma­sure ‘demeure’ FEW 6/1, 259b, d’où plusieurs toponymes; pour la motivation du nom, cf. cette mention liégeoise de 1713 [sur le top. mazeûre de Beaufays, cf. BSLW 52, 1910, 239b]: «la masure de mouchamps [à Beau­fays] (…) qu’elles possedoient véritablement une partie de la masure corne descendant dud. Jean dezeur et dame Ponche, son espeuse, dont les successeurs d’iceux s’auroient attribué le nom de masure pour leur surnom» Not. S. Gathon (Lg) [JL, NFw2]. Cf. aussi Demasure, Delemasure.

 

JG
Masure

Proven. ,,Petite maison ». Masurelle, ,,Petite masure ». Synon.: Mas-, Maz- -ure(e)l, -urelle. Tra-masure, ,,Trois masures » (L.D.). N° 274.

 

EV
Masure, (de)

Del(e)mazure, Del(e)masure, (de) Meseure, (de) Maz(e)ure, Demazures, Desmasure(s), Masur, Mazur, (de) Mesure, de Mezure, de Messure, Meseure, Mesuere, Messur(e): PlN Fr. Masure: woning, huis. 1231 uxor Johannis de le Masure, Moen (DEBR. 1980); 1334 Grars dele Masure, Frélinghien (AGr. 67); 1408 Robert Masuren, Ronse (LENOIR); 1486 Jan Mazure, Quesnoy-le-Conte(PARM.).

 

FD
Masurel

-elle, Mazurel, -elle. Cf. 1561 «Guil-haume Masuriau» = 1577 «Guilleaume Masu-reau» Surice, 1607 «Bartholomé Masurel» Lille; sans doute dimin. de mas(s)uir, plutôt que nom d’origine: Mazurel, à Blandain (Ht); cf. aussi Masereel.

 

JG
Masurel(le)

-eel, Mazurel(le), Masureau, Mazereeuw, Madereel, Mazereel, Masereel: Wellicht niet dim. van Fr. masure: woning, maar < Madere(e)l; vgl. Pic. FN Mad(o)urel(le) (DNF). Dim. van Ofr. ma(s)dre, masre: houten drinkbeker. Vgl. d/z-wisseling in Bazelaire, Maselyne, Madelene = Mazeleene; 1220 S. Baderel, Ip. (BEELE) = basreel (STALLAERT), Mpic. maderin = maserin (MANTOU 1972,215) < madré. 1449 Jan Maddreel; 1474 Henrijcken Modereel, Lv. (HB); 1511 Gilbertus de Insulis filius Cornelii Masuriel; 1522 Jacobus Masureel, Axel (MULIII); 1545 Guillebert MazereUp.(IAYV).

 

FD
Masut

zie Machu(t).

 

FD
Masuy

Masuyr, cf. Massuir.

 

JG
Masuy(er)

-uyr, Maswie, zie Massuir.

 

FD
Maswiens

zie Masoin.

 

FD
Masy

cf. Masi.

 

JG
Masy

Proven. Dép. Horrues et Neuf-ville. Synon. : Mazy.

 

EV
Masy

zie Masi.

 

FD
Masyn

Forme néerlandisée de Massin (Thomassin)?

 

JG
Masyn

zie Mazin.

 

FD
Mat

Sans doute, comme Matte, hypocor. de Mathildis; ou anc. fr. mat ‘accablé’ Gdf.

 

JG
Mat

zie Matte.

 

FD
Mat(h)elart

Mattelart: 1. Afl. van Mathieu. Vgl. Matillard. 1549 Gerardus Matelaer, Gb.; 1648 Egidius Mathelaert, Thuin (MULIV-V). -2. Verfranst < Mattelaer.

 

FD
Mat(h)ias

Matthia(s), Mattias, Mathia(sz), Matyas, Matijas, Mathie, Mathij, Mathy(i), Mathis(e(n)), -iss(e), Matis(se), Matthi(is), Matthiss(en), Matthies(en), Mathies(sen), Mat(t)hijs(en), Mathysen(s), Matthijzen, -hysen, Matthijsse, Mat(t)hijs(sen)(s), Mattijs(sen)(s), -ijsses, Mathys(se), Matthijzen, Mattyzen, Mat(t)hys(sen)(s), Matys(en), Mattys(se(n)s), Matysses, Mateijsen, Matteys, Matheis(e(n)), Mat(t)heys(es), Mathès(e), Mat(h)èze, Mathaise, Mataisse, Matyn(s), Mattyns, -ijns, Matthijns(sens), Matthyns(sens), Mat(t)hieu(x): Patr. Naam van de apostel Matthias, die Judas’ plaats innam. De namen Mattheus en Matthias werden nooit uit elkaar gehouden, ook niet in het Frans; zie Mahieu(x). 1360 Mathijs van der Beke = 1366 Mathieus de le Beke = 1378 Mathias de Beka, Ktr. (DEBR. 1970); 1268 Mathias Nagtegale = 1280 Matthi Nachtegale; 1378 Matty van Belligheem = Mathijs van Belleghem; 1378 Mathy van den Hoye = Mathijs van den Hoye, Ip. (BEELE); 146 e. Mathias dit Mathieu de Maillen, Luik (BODY); 1395 Heinric Mathijs, Ktr.; 1398 Jan Mathis, Wervik (DEBR. 1970); 1496 Ghys Matheus = 1513 Ghysbertus Mathijs, Aarts. (MAR.); 1515 Petrus dictus Mathijs Berthhenss. filius quondam Mathias, Lv.(CALUW-).

 

FD
Mat(h)urin

Matorin, Mathurel, -ai, Mathorel, Mattrel, Matray, -ai, -oye: Patr. M.i. niet de FIN Mathurinus (DNF), maar gereïnterpreteerde spellingen voor Mat(e)rin, Mat(e)rel, afl. met dubbel suffix -erin, -erel (-ereau, LU W. -eray) van Matheus. 1348 en Matreal fosse, Vottem; 1649 Jehenne Matreau, Aywaille (HERB.).

 

FD
Mat(o)let

zie Mathelet.

 

FD
Mata(i)gne

Matta(i)gne: PlN Matagne (N). 1522 Guillaume de Mataigne, Namen (RBN).

 

FD
Mata(i)gne

Proven. Matagne (Loc.)

 

EV
Matagne

Mataigne, Mattagne, Mattaigne. 1522 «Guillaume de Mataigne», 1602-3 «Eloy Mataigne» TerriersNamur, 1645 «Agnès Mata­gne» BourgNamur; nom d’origine: Matagne (Nr).

 

JG
Mataisse

Mathès, Mathèse. Francisation de Matheys.

 

JG
Mataisse

zie Mathias.

 

FD
Mataive

Mataiwe, Matewe, Mathève, Mathèwe. Francisations de Mattheuw(s).

 

JG
Mataiwe

zie Matheus.

 

FD
Matart

-a(s), zie Mattard.

 

FD
Maté

zie Matet.

 

FD
Matei

zie Matheus.

 

FD
Mateijsen

zie Mathias.

 

FD
Matelart

Profess. 1. Fabric. de mate­las. — 2. V. Mattelaer.

 

EV
Matelart

zie Mathelart.

 

FD
Matelier

zie Gastellier.

 

FD
Matelinck(x)

zie Machtelinck(x).

 

FD
Mateljan

Kroatische FN (PDB). Wsch. afl. van VN Mattheus / Matthias.

 

FD
Matelot

Dérivé en -elot du thème de Math(ieu), cf. Mathelot, plutôt que nom de profession (fr. matelot) qui serait exceptionnel en Wal­lonie.

 

JG
Matelot

zie Mathelet.

 

FD
Matens

Maetens, Met(h)ens: Wsch. var. van Matten(s). 1406 Jan Matens, Bs. (PEENE).

 

FD
Mateo(s)

zie Matheus.

 

FD
Mater

zie Maeter.

 

FD
Mater(e)

Mather(e): Lat. mater: moeder? 1524 Henry Mater, Stavelot (J.G.).

 

FD
Matere

Mather, Mathere, Mathère. 1524 «Hen­ry Mater» CoutStavelot; lat. mater ‘mère’, p.-ê. comme surnom délocutif.

 

JG
Materman

Wellicht afl. van PlN Mater (OV).

 

FD
Matern(e)

-né, -na, Mattern(e), Mathienne: 1.. Patr. Lat. HN Maternus, vooral vereerd in het Naamse. W. Matiène, 1524 Materne Servais, Stavelot; 1558 Materne Le Sturjan; 1562 Jehan Materne, Namen (J. G.); 1650 Materne van Dormael, Tn. (HEND.). – 2. Materne: moeder overste. 1486 zuster Jozyne

Laeppaerts materne van den graeuwen zusteren, Cent (V. LAN).

 

FD
Materne

Matterne, Mathienne (forme w.), w. (Silenrieux) Matiène. 1282 «Wautier de Materne» DettesYpres, 1524 «Materne Ser­vais» CoutStavelot, 1562 «Jehan Materne», 1558 «Materne Le Sturjan [= l’esturgeon?]» BourgNamur; prénom Materne, du nom de saint Materne, évêque de Cologne (mort en 325), considéré comme l’évangélisateur du Namurois (cf. F. Rousseau, La légende de saint Materne et du dieu Nam à Namur, ASAN 35, 181-221).

 

JG
Maters

Maeters, Mathers: Gen. van PlN Mater; zie Maeter? Var. van Matters?

 

FD
Matet

Mathet, Mattet, Mathez, -ée, Mat(t)ez, Mat(h)é, Matt(h)é, Matthe(e), Mat(t)hey: Patr. Fr. dim. van Matthieu. 1674 Laurent Mathé, Scherpenheuvel-Aw. (AP).

 

FD
Mateu(s)

Mateus(s)en, zie Matheus.

 

FD
Matewe

cf. Mataive.

 

JG
Matez

zie Matet.

 

FD
Mateze

zie Mathèse.

 

FD
Matgen

i. Metr. Dim. van Matte (Machteld). VN Matkin (DEBR. 1970,536). – 2. Patr. Dim. van Matheus. 1409 Theeukin Vernaechten f. Robbert = 1427 Matkin vander Hoeyen dit Vernaechten f. Robeerts, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD
Math-

-art, -al(s), -ay, -elé, -elet, -elinckx, -ens, -ez. V. MAD.

 

EV
Math-

-o, -on, -ot, -oux. V. MAD.

 

EV
Math-

Thème anthropon. de Math(ieu).

•  Dérivés:   Mathar,   Mattard,   Mattart, Matta.   1436 «Mattair l’entailheur de  Bo-vengnistiez» Liège, 1449 «Colingnon Matar» AidesNamur, 1472 «Johan Mathar» DénViel-salm, 1659 «André Mattart» DénSalm. – Ma-thay, Mathays (ou francisation de Matheys).

Mathé, Mathet, Mathez, Mattet, Mattez.

– Matelart, Mathelart, Mattelaer.    Mathe-let, Mattelet, -elé, Mattlet. 1444 «Mathelet le pescheur» AidesNamur, 1527 «Jehan Mathelet» BourgNamur, 1608-9 «Nicolas Mattelet» ComptesNivelles, cf. aussi 1595 «Jehan Mattelette» ComptesNivelles. -Mathelin, Mattelin. 1523 «MathelinLescail-leteur» BourgNamur, 1544 «Mathelin» Dén-StavelotMy. – Mathelot, Matelot. – Cf. aussi 1289 «Mathelons li Fours Mathiau» Cens-Namur. – Matillard (suffixe -illard). 1620 «Catherine Matillard» Wavre; dérivé en -illard de Math(ieu). – Matin, Matyn (forme néerlandisée). 1524 «Johan Mattin» Dén-StavelotMy. – Mathol (cf. aussi Mathoul), dimin. : Matholet, Matolet. 1423-24 «Ma-toullet le Grenut» PolyptAth, 1556 «Philippe Matholet», 1663 «François Mattolet» Bourg­Namur. – Mathon, Maton, Matton. 1244 «Sohier Maton» ChartesHainaut, 1265 «Ma­thon Waure» CensNamur, 1267 «Jehenés Matons» CensHerchies, 1272 «pro terra filia-rum le Matthon» PolyptVillers, 1280 «Con-rars li frères saingneur Mathon» PolyptLiège. 1286 «Mathons et Houriers», «Jakèmes Ma­tons» CartBinche, 1364 «Colin Mathon», 1378 «Jakmar Matton» CartValBenoît, 1616 «Guillame Matton» PrincipChimay. – Mathonet, Mathonnet, Matonet, Matonnet, Mattonet. 14e s. « Louis Matonet, fils de Nico­las Maton», 1386 «Mathonet fis jadit Mathier» AnthrLiège, 1392 « Mathonet fil Pirair Mateilhon de Jemeppe» Liège, 1524«Lynart Mattonet» DénStavelotMy, 1548 «Johan Mathonet dit Brackemar» Montegnée. – Ma-thot, Matot, Mattot. 1479-80 «Matho me-sagir», 1486-87 «Matho Thomas» Terre-Jauche, 1513 «Mato Tourmen», 1515 «Matho le Tisson» BourgNamur, 1524 «Mathot de Chavehe» DénStavelotMy, 1527 «Gillechon Matho», 1553 «Henry Mathot» BourgNamur, 1754 «Martin Mathot» Natoye. – Mathoul, Mathul, Matoul (cf. aussi Mathol). 1347 «dame Matoule» Waremme; au masc.: Mathoux. – Cf. aussi Matray, Matrice, -isse, Matroul(e), etc.

 

JG
Matha(r)

zie Mattard.

 

FD
Mathaise

zie Mathias.

 

FD
Mathaiwe

zie Matheus.

 

FD
Matharys

Patr. Leesfout voor Macharis; of gewoon contaminatie van Macharis en Matheus.

 

FD
Mathay(s)

Mathaey: Patr. i. LU W. dira, (-el = -ay) van Mathieu. W. pendant van Matt(e)au. -2. Grafie voor Br. uitspr. van Mathey(s).

 

FD
Mathe

zie Matte.

 

FD
Mathé(e)

zie Matet.

 

FD
Mathees(en)

zie Matheus.

 

FD
Matheeus(sen)

-eeuwese, -eeuwsens, -eeuwissen, zie Matheus.

 

FD
Mathei

Mathéi, Matheï, cf. Mathey.

 

JG
Mathei

zie Matheus.

 

FD
Matheis

Matheisen, cf. Matheys, -eyssen.

 

JG
Matheis(e(n))

zie Mathias.

 

FD
Mathelet

Matt(e)let, Mattelé, Matlet, Mat(h)olet, Mattelin, -lein, Mathelin, Mattalon, Mat(h)elot: Patr. Vleivormen van VN Mathieu. 1289 Mathelons li Fours Mathiau; 1444 Mathelet le Pescheur; 1523 Mathelin Lescailleteur; 1527 Jehan Mathelet, Namen (J.G.); 1609 God. Matelot, Hamont-Aw. (AP).

 

FD
Mathen

Matten, au génitif surcomposé: Mathens.

 

JG
Mathen

zie Matte.

 

FD
Mather

Mathere, cf. Matere.

 

JG
Mather(e)

zie Mater(e).

 

FD
Mathers

zie Maters.

 

FD
Mathès(e)

cf. Mataisse.

 

JG
Mathès(e)

zie Mathias.

 

FD
Matheson

Mat(t)son: Patr. Zoon van Matheus/Mathias.

 

FD
Mathet

zie Matet.

 

FD
Matheus

Mathéus. Forme lat. de Mathieu; cf. aussi Mattheus; au génitif néerl.: Matheussen, -eeussen, Matheussens.

 

JG
Matheus

Mattheus(s)en(s), Matheus(s)en(s), Matteus(sen), Matteeussen, Mat(te)eusen, Matheeus, Mat(t)heeus(s)en, Mattheeussen(s), Mat(t)heus(e), Matheeuwese, Matheeuwissen, Mattheeuws, -ee(u)wsen, Matheeuwsens, Mat(t)heuws(en), Matheuwezen, Mathewe, Mat(h)aiwe, Mattheeff, Matheve, Matthieuwis, Mathees(en), Matthees(s)en(s), Mat(t)hew(s), Matthes(sen), Mat(h)eu, Matteu, Motheu, Motteu(x), Mat(t)hieu(x), Mathius, Mat(t)yus, Mat(t)hu(s), Mathuis, Mat(t)hues, Matthue, Mattues, Mathuvis, Mattei, Matthey, -(e)ij, Mat(h)ei, Mathey, Mathy(i), de Matteis, Mateo(s):

1. Patr. Naam van de apostel en evangelist Mattheus, Hebreeuws ‘geschenk van Jahweh’. 1214 Gerardi et Mathei militum, Ktr.; 1270 Jehans Mathius (DEBR. 1980); 1326 Gillis Matheu; 1374 Matheus Ysenbaerd = 1377 Matheux Ysenbaerd, Ip.(BEELE); 1398 Gheeraerd Matheeus, Meulebeke (DEBR. 1970). Zie ook Mathias. –

2. Zoals zo vaak (vgl. Benoit) werd Matheeu(w)s geëntop een naam van totaal andere oorsprong. 1631 Egidius Marteau = 1694 E. Matheus, Tielt. Tôt 1665 werden zijn kinderen aïs Marteau in het

doopregister ingeschreven, vanaf 1668 aïs Matheeu; die trouwden evenwel allemaal aïs Matheeu(w)s (VS 1979,77). De Pic. uitgesproken FN Marteau werd hier Marteeuw en aïs Matheeuws begrepen.

 

FD
Matheve

Mathewe, Mathew(s), zie Matheus.

 

FD
Mathève

Mathèwe, cf. Mataive.

 

JG
Mathey

Mathéy, Mathei, Mathéi, Matheï. s.d. «domini Mathey Rubei» ObitHuy, 1658 «Damp Jan Mathey religieu de l’abbaye de Florine»; génitif latin de Matheus, Mathieu; cf. Mathei.

 

JG
Mathey

zie Matheus, Matet.

 

FD
Matheys

-eys(s)en(s), zie Mathias.

 

FD
Matheys

Matheis, au génitif Matheyssen, Matheisen. Forme néerl. de Mathias; cf. Ma-thijs, Matthys.

 

JG
Mathez

Mattet, Mattez, cf. Math-.

 

JG
Mathez

zie Matet.

 

FD
Mathèze

zie Mathias.

 

FD
Mathias

1250 «Mathias et fratres sui» Nethen, 1272 «Mathias scultetus» PolyptVillers; pré­nom Mathias du nom de deux saints.

 

JG
Mathias

et Mathieu. N. de bapt. (N. de bapt. (N. différents : l’un, d’apôtre; l’autre, d’évangéliste. Va­riantes : Du premier : Mahia; du second : Mat(t)- -(t)hieu(x), Ma-hieu. Forme flam. : Mattheus, Matheussen(s), Matheys, Mathys-(sen), Mathues. Avec la particule nobilière de la principauté de Liège: De Mathys. Formes latines : Ma-thae- -us, -i.

 

EV
Mathie

cf. Mathy.

 

JG
Mathienne

cf. Materne.

 

JG
Mathienne

zie Materne.

 

FD
Mathies

Mathijs, Mathis (forme francisée), au génitif: Mathijssen. 1600 «maistre Art de Mathys», 1619 «Arthus Mathis» BourgDi-nant; forme néerl. de Mathias.

 

JG
Mathieu

[15e NF en Wallonie, 8e en prov. de Namur], w. (Bastogne) Matchu, Mathieux, Matthieu, Mattieu. Prénom Mathieu, du nom de l’évangéliste.

 

JG
Mathieu(x)

zie Matheus, Mathias.

 

FD
Mathilde

1235 «pro Mathilde» CartStHubert; prénomfém.: Mathilde; cf. Marte.

 

JG
Mathis

cf. Mathies.

 

JG
Mathis(e)

-isen, -iss(e), zie Mathias.

 

FD
Mathius

zie Matheus.

 

FD
Mathivat

zie Mativat.

 

FD
Mathivet

Patr. Dim. van VN Mathieu. 1302 Mahius Matifés, St-Q. (MORLET).

 

FD
Mathol

Matholet, Matolet, cf. Math-.

 

JG
Matholet

zie Mathelet.

 

FD
Mathon

Maton; Mathonet, -onnet, Matonet, cf. Math-.

 

JG
Mathon(et)

zie Maton.

 

FD
Mathorel

zie Mathurin.

 

FD
Mathot

Matot, Mattot, cf. Math-.

 

JG
Mathot

zie Matot.

 

FD
Mathou(x)

zie Matout.

 

FD
Mathoul

Mathul, Matoul, cf. Math-.

 

JG
Mathoul

zie Matoul.

 

FD
Mathu

Mathues, Mathus, w. (Liège) Matus ‘. 1575 «Mathus Bresse» FrancsLux; latini­sation arbitraire de Math(a)eus.

 

JG
Mathu(es)

Mathuis, zie Matheus.

 

FD
Mathurin

Maturin. 1788 «Mathurin Henri» BourgLiège; prénom Mathurin, du nom d’un saint légendaire du 4e s., vénéré dans la région parisienne et l’ouest de la France.

 

JG
Mathus

Mathuvis, zie Matheus.

 

FD
Mathy

Matty, w. Matî, Mathie. 1380 «chieus Gilars Mathys» RentierRamée, 1419 «Mathie Koen de Malmedie» CoutStavelot, 1472 «Je­han Mathie» DénChiny, 1522 «Mathy le Charlier» Soulme, 1530 «Maty del Venne» La Gleize, 1575 «Mathie Gérard» Arbrefontaine, 1602 «Jehan Mathi» BourgDinant, 1656 «Pirotte Mathy» DénMalempré; Matî, forme w. du prénom Mathieu.

 

JG
Mathy(i)

Mathij, zie Matheus, Mathias.

 

FD
Mathyns

zie Matin.

 

FD
Mathys

Mathijs, Mattys, au génitif: Mathys-sen. Forme néerl. de Mathias; cf. Matheys, Matthys et Matis(se).

 

JG
Mathys(en)

-ysse(n(s)), zie Mathias.

 

FD
Matias

zie Mathias.

 

FD
Matillard

cf. Math-.

 

JG
Matillard

Patr. Afl. van VN Matheus of Mathias. 1620 Catherine Matillard, Waver (HERB.); 1663 Tossanus Matilliaert, Waver (MUL VI). Vgl. Mateljan.

 

FD
Matillard

V. Matelart.

 

EV
Matin

Matyn, cf. Math-.

 

JG
Matin

-yn, Mathyns: i. Fr. mâtin < Ofr. mastin: waakhond, huisknecht. Vgl. Mastin. 1216 Hersendis Matinée, Oc. (MORLET). – 2. Patr. Vleivorm van Matheus of Mathias. 1524 Johan Mattin, Stavelot (J.G.).

 

FD
Matis

Matisse, Matthis. Francisation de Ma­thys [le peintre Henri Matisse était né à Cateau (Nord) en 1869].

 

JG
Matis(se)

zie Mathias.

 

FD
Mativa

Mativat. Nom d’origine: Mativa, w. è pré Mativa (= val de Mathieu), à Liège.

 

JG
Mativa

Proven. ,,Vallée du sieur Mattier ».

 

EV
Mativa(t)

Mathivat, Matival: i. PlN (le pré) Mativa in Fetinne (LU): val (de) Mathieu (HERB.). 1353 Johan en Matiervaas, Luik (SLLIV). – 2. Afl. van VN Mathieu. Vgl. Mathivet. 1366 Giloy Matiffais = 1380 Gilon Matifas, Luik (AVB).

 

FD
Maton

-ons, Matton, Mathon, Mathon(n)et, Matonnet: i. Ofr. maton: gewrongelde melk, kwark, wrongel. BN, vgl. Wittevrongel. 1152 Johannis Matun = 1166 J. Matun, Laon (SMTI); 1430 Jannes Mathoens, Diest (VdP). – 2. Patr. Vleivorm van VN Mathieu (Mattheus, Matthias). 1260 Matheus dictus Matons = 1260 Mathiers Matons = 1281 Mathias dictus Mations; 1311 Ludovicum Mathonet filium Nicolai Mathon, Luik (SLL II-III); 1340 Matheus Mathon de Sains (MORLET). – 3. In de i/e e. werd de FN Mouton door voortonige klinkerversterking tôt Matton. 1696 Gillis Mouton = Matton; 1691 Maria Mouton = 1765 Maria Matton, Sint-Joris -Oedelem (med. R. Debbaut, Cent).

 

FD
Maton(et)

Matot, Matoul, cf. Math-.

 

JG
Matorin

zie Mathurin.

 

FD
Matot

Mattot, Mathot, Matos: Patr. Vleivorm van Matthieu (Mattheus, Matthias). 1340 Mathieu dit Mathos.Luik(BODY).

 

FD
Matoul

Mathoul, Metoul, -oel: i. Metr. W. vleivorm op -ouïe van HN Mathieu. 1347 dame Matoule, Borgworm (HERB.); 1435 Aarken Matoelen Reiner Mathoelen soen, Zolder (VANB.). – 2. Patr. Zie Matout.

 

FD
Matout

-oux, -oui, Mathoul, -ou(x): Patr. Rom. vorm van Germ. VN macht-wulf: Mahtulfus, Mahdolf (MORLET I). Zie ook Matoul.

 

FD
Matrai

-ay, zie Mathurin.

 

FD
Matray

1649 «Jehenne Matreau» Aywaille, cf. aussi 1348 «en Matreal fosse», w. è matrêfos-se, topon. à Vottem; dérivé, avec suffixe dou­ble -er-eau, de Math(ieu).

 

JG
Matric(h)e

-ise, -ige: BN Ofr. matrix, meautris, meretris < Lat. meretrix: lichte vrouw, prostituée.

 

FD
Matrice

Matriche, Matrige, Matrise, w. Matridje. Paraît aussi être un dérivé, avec suffixe double, de Math(ieu).

 

JG
Matringhen(d)

PlN Matringhem (PdC). 1150 Willelmo de Matringehem; 1450 Jehan de Matringhen, PdC (DF X); 1271 Marsile de

Matringehem, Atrecht (NCJ).

 

FD
Matroul

Matroule, Matroulle. Probabl. dérivé, avec suffixe double -er-oule, de Math(ieu).

 

JG
Matroul(le)

Metr. Afl. van Mathieu (J.G.).

 

FD
Matroye

zie Mathurin.

 

FD
Matsaert

Proven. 1. Mutsaert, ,,Fagot » (L.D.). — 2. Martby-Sart (Dép. Embourg).

 

EV
Matsaert

zie Machart. BerN van de metselaar; afl. van Mnl. mâche, matse. 1414 Wulffaert Mâche, Ktr. (DEBR. 1958); 1304 Hannekin Metshart, Oud. (CG).

 

FD
Matschke

D. Patr. Var. van Matzke < Matheus.

 

FD
Matson

zie Matheson.

 

FD
Matt-

-a, -ard, -ay, -e. V, MAD.

 

EV
Matt, van der

zie van der Maeten.

 

FD
Matta

cf. Mattard.

 

JG
Matta(i)gne

zie Mata(i)gne.

 

FD
Mattagne

Mattaigne, cf. Matagne, Mataigne.

 

JG
Mattagne

Proven. Matagne  (Loc.).

 

EV
Mattalon

zie Mathelet.

 

FD
Mattan

Wsch. var. van Matton.

 

FD
Mattard

-ar(t), -a, Matha(r), Matart, -a(s): 1. Patr. Afl. van HN Mattheus. 1303 van Woutre Matarde, Oostkerke (VERKEST); 1377 Clais Mattaert.Ktr. (DEBR. 2002); 1384 Mahiet Mathart, Villers (MARCHAL). – 2. Zie Meddaerts.

 

FD
Mattard

Mattart, Matta, cf. Math-, Mathar.

 

JG
Mattau

Patr. Dim. van VN Mathieu.

 

FD
Matte

1348 «Matte, vesve de Tilman» Liège; hypocor. de Mathildis; cf. Mathen(s).

 

JG
Matte

Mat(s), Mate, Matthe, Mathe(n), Matten(s), Mattes, Met(te), Metten(s), Vermet(ten): Metr. Matte/Mette, oude korte vorm van Germ. meisjesnaam Machteld, Mathilde. Mechthild= Metke = Matke, Breslau (REICHERT); Matta

(Fm.); 1280 c. Mattam de Wysant; 1398 Matte de le

Maisele; 1395 Heine Mattenzone, Ip. (BEELE); 1293 Maghtildis dicta Metta Creyten, Diest (F.C.); 1296 Mahaut = Mate de Hammes, Kales (GYSS. 1963); 1360 Claes Vermetten, Diest (CLAES1986); 1398 Marie Matte, Wev. (DEBR. 1970); 1400 Mette = Mechtelt van Gelre, Mtr. (SKM); 1443 Laureins Metten, Kasterlee (MAR. 1966). Matte, zie Matet.

 

FD
Matteeus(s)en

Mattei, zie Matheus. Mattelaer(e), Mat(t)elart, Mathelart: Mnl. madelaer: zaakwaarnemer, zaakgelastigde, boedelredder. BerN. 1313 Hanne die Madelare; Wouter de

Madelare, Bredene (RYCKEBOER). – Lit.:lG 1980,281-4.

 

FD
Mattelaer

cf. Mathelar(t).

 

JG
Mattelaer

Profess.   1.   Mattemaker, ,,Fabric. de nattes ». — 2. V. Mate-

lart. Matt- -ele, -elet, -elinckx, -ens, -ez. V. MAD.

 

EV
Mattelet

-elé, cf. Mathelet.

 

JG
Mattelet

-lé, -lin, -lein, zie Mathelet.

 

FD
Mattelin

cf. Mathelin.

 

JG
Matten(s)

1. Zie Matte. – 2. Verscherping van Maddens. 1707 Gillis Maddens; 1724 Gille Mattens, Gullegem (COUSS.).

 

FD
Matten(s)

cf. Mathen(s).

 

JG
Mattens

1250 «Egidius de Mathen» Cortil-Wodon; probabl. génitif de Matte < Mathildis.

 

JG
Matter(s)

1. BerN van de mattenmaker. 1280 Hanninus Matière; 1326 Clais Matters wijf; 1375 Jan de Maître; 1268 Alardum Matmakere, Ip. (BEELE). – 2. Obd. Matter < PlN Matte: grasveld, weide (made, maat, meet).

 

FD
Mattern(e)

1.  Proven.  Materne ou Materna (Ane. N. de Mater, Loc). —2. V. MAD.

 

EV
Mattern(e)

zie Materne.

 

FD
Matterne

cf. Materne.

 

JG
Mattet

-ez, zie Matet.

 

FD
Mattet

Mattez, Marthe, cf. Mathez.

 

JG
Matteu

zie Matheus.

 

FD
Matteys

zie Mathias.

 

FD
Matthé

Matthe(e), zie Matet.

 

FD
Mattheeff

zie Matheus.

 

FD
Matthees(s)en(s)

zie Matheus.

 

FD
Mattheeus(s)en(s)

-e(e)uws(en), -eus(s)en(s), -euws(en), -ews, -es(sen), zie Matheus.

 

FD
Mattheeuws

Génitif de néerl. Mattheeuw, Ma­thieu.

 

JG
Mattheus

Mattheus, Mattheus, Mattheus, au génitif: Mattheeusen -eeussen, -eussen, Mattheussens; cf. Matheus.

 

JG
Matthey

zie Matheus, Matet.

 

FD
Mattheys

-eys(s)en(s), Matthia(s), Matthies(en), zie Mathias.

 

FD
Mattheys

Matthijs, Matthys, au génitif: Matthysen -yssen, -yssens; cf. Matheys, Mathys.

 

JG
Matthieu

Mattieu, cf. Mathieu.

 

JG
Matthieu(x)

-ieuwis, zie Matheus.

 

FD
Matthiis

Matthis, -iss(en), zie Matheus.

 

FD
Matthijns(sens)

Matthyns(sens), zie Matyns, Mathias.

 

FD
Matthis

cf. Matis(se).

 

JG
Matthue(s)

Matthu(s), zie Matheus.

 

FD
Matthys(en)

-ens, -sen(s), Matthijzen, -yzen, zie Mathias.

 

FD
Mattlet

cf. Mathelet.

 

JG
Mattlet

zie Mathelet. Matton(et), zie Maton.

 

FD
Matton(et)

Mattot, Matty, Maturin, cf. sous Math-.

 

JG
Mattot

zie Matot.

 

FD
Mattrel

zie Mathurin.

 

FD
Mattson

zie Matheson.

 

FD
Mattues

zie Matheus.

 

FD
Mattyns

-ijns, zie Matyns.

 

FD
Mattys

cf. Mathys.

 

JG
Mattys(s)en(s)

-ij-, zie Mathias.

 

FD
Mattyus

zie Matheus.

 

FD
Mattyzen

zie Mathias,

 

FD
Maturin

zie Mathurin.

 

FD
Maty(j)as

zie Mathias.

 

FD
Matyn

cf. Matin.

 

JG
Matyn

zie Matin.

 

FD
Matyns

Matt(h)yns, Matt(h)ijns: Soms wellicht gen. van Matyn, maar meestal wel hypercorrecte spelling voor Mat(t)hijs; vgl. Matthy(n)ssens.

 

FD
Matys

Matys(s)en(s), zie Mathias.

 

FD
Matyus

zie Matheus.

 

FD
Matz

Maats: D. Patr. < Mathias of Matheus.

 

FD
Matz

Prénom all. Matz (= Mathias), plutôt que nom d’origine: Matz (Oise et Seine-et-Oise).

 

JG
Matzen

Madsen, Madtson: Patr. Skand.-Ndd. < HN Matheus of Mathias. De Deen Lauritz Madsen (« 1863) vestigde zich ça. 1890-1900 in Brugge en stichtte er de stomerij Madsen.

 

FD
Matzner

Afl. van PlN Matzen (B, BW, RP, Oostenrijk). Mau, zie de Mauw.

 

FD
Mau-

-bert, -bille. V. MAD (Ma).

 

EV
Mau- 

-fra,  -froy,  -ghuin,  -guy.  V. MAD (Ma).

 

EV
Mau-

-pain, -point. Mau bien, ,,Mauvaise propriété ».

 

EV
Mau-

-quoi, -quoy. V. Maca.

 

EV
Maubach

Maubacq: PlN Maubach (BW, NRW).

 

FD
Maubert

Nom issu de Panthrop. germ. (avec aphérèse) amal-behrt (Fôrst. 91).

 

JG
Maubert

zie Malbert.

 

FD
Maubeuge

Nom d’origine: Maubeuge (Nord), etc.

 

JG
Maubeuge

Proven. 1. Loc. fr. — 2. Dép. Ochamps.

 

EV
Maubeuge

zie De Maubeuge.

 

FD
Maubille

cf. Mabille.

 

JG
Maubille

zie Mabille.

 

FD
Maubray

Proven. Loc.

 

EV
Maubrun

Proven.  Mâle Braine   (L. D.). ,,Méchant ruisseau fangeaux ».

 

EV
Maucaire

1. Proven. Mauvais chera, ,,Mauvais chemin carrossable »   (L.

D.). — 2. V. MAD et Machairas.

 

EV
Mauchamps

Mauchant, Mo(n)champs, Mouchamps: PlN Malchamps in Sart (LU): slecht, kwaad veld. Mochamps in Tenneville (LX). Vgl. Quatacker.

 

FD
Mauchamps

Nom d’origine: Malchamps, w. mâ-tchamps, à Sart (Lg).

 

JG
Mauchard

Serait une var. de Mouchard (comm. O. Sobry).

 

JG
Mauchard

zie Malchair(e).

 

FD
Mauchien

BN mal chien: kwade hond. 1348 Jean auchien,Luik(SLLIV).

 

FD
Mauchien

Proven.   Mauvais    chin, ,,Mauvais chemin ».

 

EV
Mauchien

Surnom: littér. mal chien ‘mauvais chien’.

 

JG
Maucler

BN Mau clerc: slechte klerk. Vgl. Monbailli. 1304 Wiart Mauclerc, Oc. (MORLET); 1351 Goffin Maucler (SLLIV).

 

FD
Mauclercq

Car.     mor.     ,,Mauvais clerc ».

 

EV
Mauclet

cf. Maclet.

 

JG
Mauclet

zie Maclet.

 

FD
Mauco(u)rt

zie Macor, Macours..

 

FD
Maucolin

BN + Patr. Kwade Colin (Nicolaas).

 

FD
Mauconduit

Monconduit (forme nasalisée). Fr. mal conduit ‘mal élevé’ FEW 2, 1023b, sur­nom de dévergondé, qui se conduit mal, etc.

 

JG
Mauconduit

Monconduit: BN Ofr. mau conduit: slecht opgevoed, die zich slecht gedraagt. Vgl. Maldoy. 1326 Michiel Mauconduit (ROBII).

 

FD
Maucourant

cf. Malcourant.

 

JG
Maucourant

V. Malcourant. Maucq.   1.   Proven.   Mauge    (Dép.

Hamois). — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Maucourant

zie Malcourant.

 

FD
Maucq

1560 «Ely Maucq» Ladeuze; var. de Maque?

 

JG
Maucq

Wsch. W. var. van Maque.

 

FD
Maucquoi

-oy, Mauquoi, -oy, Maquoi. Nom d’origine: w. topon. liég. ma cwè ‘mauvais coin’, cf. Macoir, Macoy, Maquoit.

 

JG
Maucquoy

zie Macor.

 

FD
Maud

Maun- -e, -ens. V. MAD.

 

EV
Maud(ens)

zie Mahau(t).

 

FD
Maudelaire

Peut-être var. de Mandelaire (= fa­bricant de mandes, mannes), mais pourrait être aussi une var. de Madelaire, cf. moy. fr. made-lare ‘médiateur qui fait les affaires d’une suc­cession’FEW 16, 557a[FD],

 

JG
Maudoigt

BN kwade vinger.

 

FD
Maudoigt

Surnom: p.-ê. mal doigt ‘mauvais doigt’, mais très souvent il s’agit plutôt de mal doiti, avec anc. fr., norm. doit < lat. ductus ou dodus, cf. DicPatRom II. 1, 765.

 

JG
Maudoux

cf. Madou(x).

 

JG
Maudoux

Modoux: 1. Zie Madou(x). – 2. BN mal doux: weinig zacht, ruw. 1289 Pierre Maudous, Fleurus (HERB.).

 

FD
Maudri

Modery, Mod(de)rie: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN mathal-rîk Vergadering-heerser’: Madalricus, Madelricus (MORLET I).

 

FD
Maudron

Nom issu de l’anthrop. germ. amal-ran-nus > Amaltrannus (Fôrst. 94), avec aphérèse?

 

JG
Maudron

Patr. Afl. van Maudoux of Maudri.

 

FD
Mauduit

zie Maldoy.

 

FD
Maué

zie Mawet.

 

FD
Mauel

Mauël, zie Maul.

 

FD
Mauen

Mauën. Génitif de l’anthrop. germ. Mawo (Fôrst. 1118).

 

JG
Mauën

Mauen, zie Maillen.

 

FD
Mauer

1. Naar de woonplaats bij een muur, D. Mauer. – 2. BerBN voor Maurer: metselaar.

 

FD
Mauer

cf. Maurer?

 

JG
Mauermeister

D. BerN van de metselaarsmeester.

 

FD
Mauet

cf. Mawet.

 

JG
Mauet

zie Mawet.

 

FD
Mauffroy

zie Malfroid(t).

 

FD
Maufort

BN Mal fort: weinig sterk (HERB) of hypercorrect voor Monfort (vgl. Monfils < Maufïls).

 

FD
Maufort

Proven.    Monfort    (Dép.

Esneux)       (Prononc.       dialect). Synon. : Van Monfort.

 

EV
Maufort

Surnom: probabl. fr. mal fort ‘peu fort, faible’.

 

JG
Maufroid

Maufroy, zie Malfroid(t).

 

FD
Maufront

avec nasalisation de ô long: Mon-front, -ond, Montfront Surnom: anc. fr. mau front ‘mauvais front’, de motivation peu claire.

 

JG
Maufroy

Moffroid. 1449 «Pierart Maufroit» AidesNamur, 1529 «Pasquier Mauffroid» Ladeuze, 16e s. «Estienne Montfrois» et «Jo-han Mondfroy» Châtelet; var. de Malfroid, nom issu de l’anthrop. germ. mathal-frid.

 

JG
Maugar

zie Malgar.

 

FD
Mauger

-é, Moger, Magier, Maelegheer, Malengier, Malingie, Malengé, Malleng(i)er, Mallinger, Mallentjer, Demaillinger: Patr. Germ. VN mathal-ger ‘vergaderplaats-speer’: Madalgerus (Dip.). 1268 Clais Malgher, 1281 Joh. Malger; 1374 Jan Malegheer, Ip. (BEELE); 1348 Watier Maughier, Dk. (TdT); 1369 Jan Malengier, Oud. (WALRAET); 146 e. Pierres Maugiers, Aubigny (DUPAS 40).

 

FD
Maugeri

Peut-être var. de Magery.

 

JG
Maugeri

zie Magery.

 

FD
Maugis

-uis, -uit, -uy, zie Magis.

 

FD
Maugras

Proven.     Dép.     Rebecq. ,,(Terrain) maigre ». N° 237.

 

EV
Maugré

Proven. ,,Terres de mauvais gré, incultes ». (Maulgré-Tout, Dép.

Wayaux). N° 237.

 

EV
Mauguis

-uit, -uy. Var. de Ma(u)gis (w. Mâdjis ‘ DL), nom épique?

 

JG
Mauhaud

Var. de Mahaut (Mathilde).

 

JG
Mauhaud

zie Mahau(t).

 

FD
Mauhin

Mauxhin, Ma(u)whin, Mausin, Mohin, Mo(h)sin, Mozin: LU W. ma vèhin, Fr. mal voisin: kwade buur. BN. Vgl. Quaeghebeur, Malvoisin. Ook PlN Mawhin in Neufchâteau-lez-Visé (LU). 1377 Malvesiens le berwetoir, Luik (RENARD

263); 1524 Collin Mauehin, Stavelot (J.G.); Ma(u)whin = Mau(x)hin (Par. 1972,310).

 

FD
Mauhin

Mauxhin, Mawhin. 1524 «Collin Mauehin» DénStavelotMy, 1569 «Lambert Mauhin» Verviers, 1619 «Mathieu Mau-wehin», 1644 «Ernotte Mauwehin dit le Mignon», 17e-18e s. «Maw(e)hin, Mauhin» Jalhay; nom d’origine: Mauhin, w. Mâhin,a Neufchâteau-lez-Visé, ou Mauvehin, à Char-neux (Lg) < lat. malus vicinus, w. ma vèhin, littér. rmal voisim, cf. É. Legros, BTD 27, 136. Dans quelques cas, p.-ê. nom personnel, cf. 1377 «Malvesiens le berwetoir» Anthr-Liège, qui n’est pas d’origine toponymique (BTD 26, 263).

 

JG
Mauhin

Proven.    Mawhin    (Dép. Neuf château-lez- Visé).

 

EV
Mauïen

Mauien, Mauyen, Mayen. Nom d’origine : Maillen, w. mauyin (Nr).

 

JG
Mauïen

zie Maillen.

 

FD
Maujean

Cra. mor. ,,Mal ( méchant) – -gent ou -Jean ».

 

EV
Maujean

-jonnet, Ma(l)jean, Manjean, Monjean: BN: kwade Jan. Vgl. Quatannens. 1571 Johan dit Maljehan, Luik (RENARD 247).

 

FD
Maukels

zie Mackels.

 

FD
Maul

Mauel, Mauël, Maule: D. Maul: muil. Vgl. Muylle.

 

FD
Maulamée

Proven.  Malamée.   Dép. Chaussée-Nôtre Dame.

 

EV
Maulavé

zie Mauvais.

 

FD
Mauléon

1365 «Jehan Maulion» TailleMons, 1417 «Kaisin de Maulion» PolyptAth; sur­nom: mauvais Léon, cf. Lion, ou bien nom d’origine : Mauléon, nom de plusieurs localités du sud de la France (Hautes-Pyrénées, etc.).

 

JG
Mauléon

PlN (Htes-Pyr., Gers, Basses-Pyr.).

 

FD
Maulet

zie Malet.

 

FD
Maulrialmé

cf. Moriamé.

 

JG
Maulrialmé

zie Moriamé.

 

FD
Maumert

zie Mamert.

 

FD
Maumusson

1. PlN (Loire-Atl., Tarn-et-Gar., Gers). – 2. Veeleer mau: kwaad + moschon, muchon, dim. van Ofr. mosche: vlieg. Vgl. D. Quadflieg. 1490 Gillet Maumuchet, Dk. (TTT).

 

FD
Maunaert

zie Moenaert.

 

FD
Maunier

zie Mon(n)ier, Meunier.

 

FD
Maupa(s)

Proven.   Dép.  Malonne.

V. Malpas.

 

EV
Maupas

zie Malpas.

 

FD
Mauperon

Mau Peron: kwade Peron/Pierre.

 

FD
Maupertuis

PlN Mauperthuis (Seine-et-Marne), Maupertuis (Manche), Maupertus (Manche). 1278 Renerus Maberthijs, Lv. (HB 583).

 

FD
Maupertuis

Proven. ,,Mauvais écou­lement » (L.D.).

 

EV
Maupetit

Mopty, Montpetit: BN Mau (mal) Petit: kwaad-klein. BN.

 

FD
Maupin

Mopin, Monpain: PlN Mau Pin: slechte pijnboom, den (MORLET)?+1300 Grar Maupin; Maroie Maupine, Artesië (BOUGARD).

 

FD
Mauque

zie Maque.

 

FD
Mauquestiau

zie Maquestiau.

 

FD
Mauquoi

-oy, cf. Maucquoi.

 

JG
Mauquoi

-oy, zie Macor.

 

FD
Maur

1. N. de bapt. (St-Maur). — 2. Car. phys. Peau fondée. Varian­tes régionales : Maur-, Mo(u)r–ay, -eau(x), -el, -eels, -et, -eux, -ey, -iau. N° 255.

 

EV
Maur

Meur, Maure: Patr. Lat. HN Maurus of Germ. mor-naam.

 

FD
Maur-

-ice, -issen. N. de bapt. 1. St-Maurice, chef de la Légion Thé-baine. — 2. V. MARU.

 

EV
Maur-

-oit, -oy. Proven. Maurois (Loc. fr.).

 

EV
Maur(e)au

Maurel, zie Morel.

 

FD
Maura

Zie Moras. Maurage: PlN Maurage (H). 1664 J.B. Mauraige ex Thesi(MULVI).

 

FD
Maurage

1365 «Gillot de Maurage des boni-lenghiers» TailleMons; nom d’origine: Man-rage (Ht).

 

JG
Maurcot

Patr. Marcot, dim. van VN Marc.

 

FD
Maurcot

Var. de Marcot, dimin. de Marc.

 

JG
Maure

Surnom: anc. fr. mor ‘brun noir’FEW 6/1, 547b; comp. Moreau, etc.

 

JG
Maurer

Mauer. Nom de métier: ail. Maurer ‘maçon’.

 

JG
Maurer

Meurer, de Meurers, Mur(r)er: D. BerN

 

FD
Maurer

Mhd. mûrxre: metselaar.

 

FD
Mauret

1424-25 «Luppart Mauret» DénHai-naut ; surnom : dérivé de Maure, cf. anc. ft. moret ‘brun foncé’ FEW 6/1, 548a.

 

JG
Mauret

-ey, zie Moret.

 

FD
Mauriac

Nom d’origine : Mauriac (Cantal).

 

JG
Mauriamé

cf. Moriamé.

 

JG
Mauriaucourt

zie Mariacour(t).

 

FD
Maurice

Morice. 1575 «Guillaume Maurice» DénFlorenville, 1589 «Jehan Maurice»Arbre-fontaine; prénom Maurice, du lat. Mauritius, nom d’un saint, chef de la légion thébéenne et martyr au 3e s.

 

JG
Maurice

zie Maurits.

 

FD
Mauricet

-isset, Morisset, Mor(r)issey, Morizet: Patr. Dim. van VN Maurice.

 

FD
Maurichon

Morichon: Patr. Afl. van Maurice.

 

FD
Mauriën

zie Mariè’n.

 

FD
Maurik, (van)

(van) Mourik, van Mouwerik, Mouriks, Mauriks: PlN Maurik (G). 1179 Thietmarus de Meldrike(LNT).

 

FD
Maurin

N° 1. Proven. Mauraing (Dép. Roisin). — 2. V. MARU.

 

EV
Maurin

Zie Morin.

 

FD
Maurion

cf. Maury.

 

JG
Maurion

Patr. Dim. van Maurice of maur-naam.

 

FD
Mauris

zie Maurits, Maury.

 

FD
Maurisse

-issen(s), zie Maurits.

 

FD
Maurissen

Morissen. Génitif de néerl. Maurits, Maurice.

 

JG
Maurisset

zie Mauricet.

 

FD
Maurits

-itz, -ice, -ich, -is, -us, -ize, -izio, Mourus, Maurissen(s), -isse, Mourice, -isse(ns), Morice,-itz, -ys(se), -is(se), -issen(s), -es, Morris(se), Moeris, Mooris, Meurice, -is(se), -ist, -ysse, -us, Muric(h)e, -is, -ysse, Marys(se), -ijsse, -issen(s), -is(se), -ist, Marris, de Maurissens, Deme(u)rise, Demerrisse, -ysse: Patr. Lat. HN Mauritius, afl. van Maurus ‘moor, bewoner van Mauretanië’. 1279 Hanés Meurisses, Dk. (RL); 1324 Meurisses li Cambiers, Dottenijs (DEBR. 1971); 1347 Henrici dicti Marisse, Rumst (OARI); 1368 van Morissis Beelen, Ktr.; 1398 Pieter Muerisse, Rollegem (DEBR. 1970); 1394 Maes Morissis, Ip. (BEELE); 1443 Aert Marijssis, Ht. (GESSLER); 1571J. Mauris, Rijsel-Aw. (AP); 1584 Hans Marissis, Aw. (AB); 1620 Gueert Marissen = 1644 Goort Maurijsen, Bilzen (SCHOE.); 1710 Guille Mariée; 1732 J.T. Marysse, Heule; 1724 Pierre Mauris fs. Pierre Maurisse, Heule (COUSS.). – Lit.: F. DEBRABANDERE, VanMaurice totMarijsse.LG 1982,201-3.

 

FD
Maurois

-oit, Mauroy, w. nam. Mauni, Mauroo (flamandisation). 1234 «Walterusde Mauroit», 1275-76 «Colart Mauroit» = 1279-80 «Colars Maurois» RegTournai, 1391 «Co­lart de Mauroit» ComptesMons, 1463 «Jan Mauroit» Lille; nom d’origine: Maurois, 1174

«Malroit» (Nord). – Secondairement, surnom : mal roy ‘mauvais roi’, cf. 1208 «Lanbertus Malus rex», 1259 «Jachemes Rois Maurois» NécrArras.

 

JG
Maurois

-oit, -oy, -o(o), Malroit, Moroy, Morroir: 1. FIN Maurois (Nord): 1174 Malroit (TW). 1234 Walterus de Mauroit (SMTI); 1267 David Malroit, Ip. (BEELE); 1391 Colart de Mauroit, Bergen (CCHt); 1463 Jan Mauroit, Rijsel; 1477 Jan Mauroot, Bg. (PARM.). – 2. BN Mal roy: slechte koning. Wsch. BN voor een Leroy. 1205 Maroie Mauroie; 1259 Jachemes Rois Maurois; 1208 Lanbertus Malus Rex,Atrecht(NCJ).

 

FD
Mauron

Meuron, Mo(u)ron: Patr. < VN Maur.

 

FD
Maurtot

Patr. Var. van Martot; zie Marton.

 

FD
Maurtot

Proven. Lamorteau (Loc.).

 

EV
Maurtot

Var. de Martot, dérivé du thème de Martin.

 

JG
Maurus

zie Maurits.

 

FD
Maury

Mauris, Mor(r)y, Moury: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN mathal-rîk: Madelricus (MORLET I). ± 1300 Jehans Mauris, PdC (BOUGARD).

 

FD
Maury

Mory. 1656 «Jacques Maury» Dén Florenville; nom issu de l’anthrop. germ. (avec aphérèse) amal-ric (Fôrst. 94). – Dérivé : Mau-rion.

 

JG
Maus

D. BN Maus: muis. Vgl. Muis.

 

FD
Maus

Mautsch, Maussion. V. MAD (Maz).

 

EV
Maus

w. (Longlier) Ma.us ‘, au génitif: Mausen, w. (Bastogne) Môzèn ‘. Surnom : ail. Maus ‘souris’.

 

JG
Mausen

Mauzen: W. var. van Mausin?

 

FD
Maushammer

PlN Mausham in Bayerbach (BEI).

 

FD
Mausin

zie Mauhin.

 

FD
Maussart

zie Massar(d).

 

FD
Maussen

zie Maassen.

 

FD
Maussion

W. var. van Massion; zie Massin.

 

FD
Mauten, van der

zie van der Mouten.

 

FD
Mauth

Peut-être all. Maut ‘douane, péage’.

 

JG
Mautsch

All. dial. (Westerwald) Mautch, Moutch ‘cachette de fruits, etc.’.

 

JG
Mauv(o)isin

zie Malvoisin.

 

FD
Mauvais

Lemauvais, Maleve, Malevé, -et, -ez, Ma(u)lavé, Malvé, -et, Maeleveys, Mallevaes, Mallevaey, Malevay: Ofr. malvais, malvé, Fr. mauvais: slecht, ongelukkig, gebrekkig; (ook) duivel (de kwade, vgl. de Dievel). BN. Vgl. De Slegte. 136 e. Wouter Malevais, Cent (GN); 1281 Catharina Mavais, Ip. (BEELE); 1299 Huchon dit Malvais, Moha (SLLII); 1592 Jehan Malevé, Malonne(J.G.).

 

FD
Mauw, (de)

Mau: i. BN naar de mouw. Vgl. Die

ridder metter mouwen. 1298 Joh. Mouwe, Bg.

(VERKEST). – 2. De Mauw kan ook de weergave

zijn van Demeaux.

 

FD
Mauwet

cf. Mawet.

 

JG
Mauwet

zie Mawet.

 

FD
Mauwhin

zie Mauhin.

 

FD
Mauws

1. Gen. van De Mauw. – 2. Spelling voorMaus. 3. Gen. van De Mauwer, die mauwt, miauwt, jankt, kwaadspreekt. 1299

Colardi Mouwers = 1298 C. Mouwes, Bg. (VERKEST).

 

FD
Mauxhin

cf. Mauhin.

 

JG
Mauxhin

zie Mauhin.

 

FD
Mauyen

cf. Mauien.

 

JG
Mauyen

zie Maillen.

 

FD
Mauzen

zie Mausen.

 

FD
Mav-

-aut, -eau. V. Malvaux.

 

EV
Mavaut

Maveau, Mavoudt, zie Malvaux.

 

FD
Mawait

Mawet, -ez, Mauwet, Mauet. 1516 «Mawet» CoutStavelot, 1583 «Mathieu Mau­wet», 1600 «Henry Mawet» Liège; surnom: w. (Malmedy) mawèt ‘grimacier’ FEW 16, 545a.

 

JG
Mawet

-ez, -ait, Mau(w)et, Maué: BN W. mavoèt:

aansteller, veinzer (HERB.).

 

FD
Mawet

V. MAD (Ma).

 

EV
Mawhin

cf. Mauhin.

 

JG
Mawhin

zie Mauhin.

 

FD
Max

1. V. Maximus. — 2. V. MAD (Mak).

 

EV
Max

1639-46 «Peter Max», 1642 «Gilius Max» émigrés en Suède ; apocope de Maxime, Maximilien.

 

JG
Max

Maxe, Maex, Mex: Patr. Verkorting van een Lat.

HN zoals Maxentius, Maxim(in)us,

Maximilianus. 1395 Max Morin, Ip. (BEELE).

 

FD
Maxant

-âne, -em, -en: Patr. HN Maxentius.

 

FD
Maxence

Mexence: Fr. Patr. < HN Maxentius. Maxheleau: BN W. mahe l’eau: die het water omwoelt, vertroebelt. BN voor een woelwater. Vgl. Meulewa(e)ter. 1342 Otteles Masscheeiwe,

Pousset (SIX III); 1396 Piron Maxheywe, Luik (AVE).

 

FD
Maxheleau

Maxhelan (var.). 1342 «Otteles Mascheeiwe» Pousset, 1396 «Piron Maxhey-we» Liège; surnom de pêcheur braconnier: w. liég. mahe ‘mêle’ + w. êwe, fr. eau, qui trouble l’eau; comp. le NF fl. corresp. Meulewaeter.

 

JG
Maxi

Maxy: Patr.? Korte vorm van HN Maximus, Maximinus of Maximilianus? vgl. Max. Maxim(us): Patr. Lat. HN Maximus.

 

FD
Maximus

1. N. de bapt. d’orig. latine. — 2. Car. phys. (Latinis.). ,,Le plus grand (de deux homo­nymes) ».

 

EV
Maximus

Lat. Maximus, nom de plusieurs saints; ou bien latinisation tardive de Legrand ou de Laine.

 

JG
May

1283 «Jehans li May» DettesYpres, 1444 «josne Jehan May », « Henrion bouvier de Co-lart de May» AidesNamur, 1624 «Gile Le Maay» émigré en Suède; var. de Mai (anc. fr. mai ‘bon temps, plaisir’), etc.

 

JG
May

May- -ar(d), -é. V. MAD (Ma). ‘

 

EV
May

zie Mai.

 

FD
May-

-ené, -enez, -ens. V. MAD (Ma).

 

EV
Maya(ert)

zie Maeyaert.

 

FD
Mayance

zie Mayence.

 

FD
Mayard

-ar(t), -a(t), -aud, -aud, zie Maillard.

 

FD
Mayart

-at, -aux. Var. de Maillard (= celui qui manie le mail, le marteau), cf. 1575 «Michel Mayaers» BourgNamur.

 

JG
Mayaud(on)

Mayaux: Oudocc. maial, maiau: varken (inmeigeslacht) (DNF).

 

FD
Mayeiur

zie de Meyere.

 

FD
Mayelle

Var. de Majelle?

 

JG
Mayen

cf. Mauien.

 

JG
Mayen

zie Maeyens, Maillen.

 

FD
Mayence

1. Proven. Ville allem. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV
Mayence

Forme fr. de Mainz (Ail., Rheinland-Pfalz).

 

JG
Mayence

Mayance: 1. Franse vorm van PlN Mainz

(RP). – 2. Maar wellicht reïnterpretatie door W.

uitspr. van Ma(e)yens.

 

FD
Mayené

-èné, cf. Mayné.

 

JG
Mayené

-ez, zie Mayné.

 

FD
Mayenne

Nom d’origine: Mayenne, dépend, de Celles-lez-Dinant (Nr) ou région de France.

 

JG
Mayenne

PlN in Celles-lez-Dinant (N).

 

FD
Mayens

zie Maeyens.

 

FD
Mayer

au génitif: Mayers. Nom de charge: ail. Maier, Meier ‘régisseur (d’une terre), méta­yer’, du lat. major villae ‘intendant du domai­ne’. Cf. aussi Meyer, Meier.

 

JG
Mayer-

-es, -us. 1. Variante et latini­sation de Meyer. V. Meier. — 2. V. MARU.

 

EV
Mayer(s)

zie de Meyer(e), de Maeyer.

 

FD
Mayer, de

zie de Maeyer.

 

FD
Mayeres

Mayeresse. Var. de Majeres ou de Mayérus.

 

JG
Mayeres

zie de Meyere.

 

FD
Mayerotte

1. Proven. Me y en ode, ,,Essart du maire ou di sieur Mara ». — 2. V. MARU.

 

EV
Mayers

cf. Mayer.

 

JG
Mayeru{s)

zie de Meyere.

 

FD
Mayérus

Majerus, Magerus. Latinisation d’ail. Maier, Meyer; cf. aussi Majeres, Mage-res.

 

JG
Mayet

-ez, zie Maillet.

 

FD
Mayet

-ez. Var. de Maillet (w. liég. mayèt ‘mail­let’).

 

JG
Mayeu

-eux, -eur. Cas régime de lat. major; en Wallonie et dans le nord de France, a le sens de fr. maire.

 

JG
Mayeur

Mayeu(x), zie de Meyere, Mahieu(x).

 

FD
Mayeur

V. Maire.

 

EV
Mayinckx

zie Meynink.

 

FD
Maykels

Var. van Makels of Meekels.

 

FD
Maylaers

zie Maillard.

 

FD
Mayn-

-é, -ot, May- -ol, -omain, -on, -o(t). V. MAD (Man et Ma).

 

EV
Maynar(d)

Patr. Rom. vorm van Germ. VN

 

FD
Mayne

1. Spelling voor Mayné. – 2. Zie Mein.

 

FD
Mayné

Mayené, -ez, Lemayené, Maine, Maine, Menet, -ez, -er, -es, Men(n)é: 1. Ofr. mainé, meinsné < Lat. minus natus: later geboren, jonger (HERB.). 1365 Colart Cuemmes le mainsnet, Bergen (J.G.). -2. Patr. Spellingvar. (behalve Mayené) van Mainet, dim. van Germ. magin-naam; zie Maynard. 146 e. Jehennon Mainet (MORLET); 1305 Pieron Mainnet, Bergen (CSWI); 1541 Jacques Maynet, Binche-Aw. (AP).

 

FD
Mayné

w. (Beauvechain) May’né, Mayne, Mayené, -èné (NF typique du Brabant wallon), Maine. Nom de parenté: anc. fr. [jsq au 17e s.] mai(s)né, mainsné < lat. minus natus ‘cadet, puîné’ FEW 7, 20b, cf. 1324-26 «Ma-roie leur maisnee suer» ComptesMons, 1365 «Colart Cuemmes le mainsnet arbalestrier» TailleMons, 1616 «Martin Révélait maisnet» PrincipChimay. – Cf. aussi, en 1497, «les mambours de Jehenen, fils mésayné du dit Jehan» Haute Cour de Houx et Falize (Yvoir).

 

JG
Mayntz

zie Mainz.

 

FD
Mayo(t)

zie Maillot.

 

FD
Mayol

Mayolet, -ez: M.i. niet Opic. maiole: eerste dag van mei (HERB.), maar Patr., var. van Mayou(x), -oul(t) (BERGER). Rom. vorm van Germ. VN Maiulfus, evtl. Maiolus (MORLET I).

 

FD
Mayol

Surnom: anc. pic. maiole ‘premier jour de mai’ FEW 6/1, 61a. – Dimin.: Mayolet. 1556 «Jan Mayolez» Ham-sur-Heure.

 

JG
Mayon

1526 «Mayon Jamotton» BourgNamur; forme w. de Marion DL.

 

JG
Mayon

zie Marion.

 

FD
Mayor

1. Car. phys. Major (latin), ,,Le plus grand (des deux) » (N » 253) ou ,,L’aînè ». (N° 263). Comp. : Maximus et Laîné.

 

EV
Mayor

cf. Major.

 

JG
Mayor

zie de Meyere.

 

FD
Mayot

cf. Maillot.

 

JG
Mayr

zie de Meyer(e).

 

FD
Mayrhoven, von

PlN Mayrhofen (Tirol). Verspreide PlN Meierhof: 1280 curia que dicitur der Maierhof, Waldshut (BRECH.).

 

FD
Mays

Maijs, zie Mais.

 

FD
Mayschak

zie de Maerschalck.

 

FD
Mayseel

zie Maezeele.

 

FD
Maystadt

NF originaire de Hesse, largement attesté dans les registres paroissiaux de Jes-berg et Treysa (FyS) ; d’un NL ail. composé en -stad (à préciser).

 

JG
Maystadt

-stadt, Meystadt: De FN zou uit Hessen stammen (med. min. Ph. Maystadt). Wellicht een adaptatie van de fréquente D. PlN Neustadt, met bekende wisseling n/m en ontronding eu/ey (vgl. Neumann/Neymann).

 

FD
Maystre

zie Lemaître.

 

FD
Maz-  

-uyer,   -uir.   Profess.   Masuyer (Dialecte) ou Masurier (Ane. fr.),

,,Tenancier d’une ferme qui payait

un cens ».

 

EV
Mazairac

PlN Mazeirac (Lozère).

 

FD
Mazay

Var. de Masay, Masai.

 

JG
Mazay

zie Maeze(e)le.

 

FD
Mazé

zie Mazet.

 

FD
Mazeau

Mazel, zie Maeze(e)le.

 

FD
Mazeau

Proven. Maseau (Dép. Je-mappes).

 

EV
Mazelyne

-ijne, zie Madelein.

 

FD
Mazeman

zie Maeseman.

 

FD
Mazereel

Mazereeuw, zie Masurel.

 

FD
Mazereel

V. Masure.

 

EV
Mazet

Mazé: Patr. Dim. van VN Thomas.

 

FD
Mazet

V. MAD (Maz).

 

EV
Mazeure

zie Masure.

 

FD
Mazier(s)

zie Masier.

 

FD
Mazière, de

zie Demazière.

 

FD
Maziers

1. Proven. Maisière (Loc.). — 2. V. Massier.

 

EV
Maziers

Génitif de la néerlandisation d’anc. w. masuier ‘tenancier’ FEW 6/1, 256a.

 

JG
Mazin

1. V. Maisin. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV
Mazin

Masin, -yn, -ijn, Mazijn, -ijn: Patr. Vleivorm van VN Thomas. 136 e. Maes Halle = 1280 Masinus Halle; 1389 Maes Cachtel = 1395 Masin C.; 1280 Carstinus Masins, Ip. (BEELE).

 

FD
Mazinghien

PlN Mazinghem (PdC). 1243 Joh. de Masinghem; 1347 Walt, de Masingehem, PdC (DF X).

 

FD
Mazoin

zie Masoin.

 

FD
Mazon

cf. Mason.

 

JG
Mazoyer

zie Massuir.

 

FD
Mazui(r)

-uy, zie Massuir.

 

FD
Mazuin

cf. Masoin.

 

JG
Mazuin

zie Masoin.

 

FD
Mazur(e)

zie Masure.

 

FD
Mazure

cf. Masure. – Mazurel, -elle, cf. Masurel, -elle.

 

JG
Mazurel(le)

zie Masurel.

 

FD
Mazurelle

V. Masure.

 

EV
Mazuy

Mazuis, cf. Massuir, -uy.

 

JG
Mazuy

Proven.     Dép.     St-Aubin. Synon. : Mass- -ui, -uy.

 

EV
Mazy

Mazzy. cf. Masi, Masy.

 

JG
Mazy

zie Masi, Demazy.

 

FD
Mazyn

Mazijn, zie Mazin.

 

FD
Mazzier

zie Masier.

 

FD
Mazzon

Occ. vorm voor Fr. maison: huis.

 

FD

Me(e)rschaert

Me(e)rsschaert, Meerschhaert, Meirs(s)chaert, Meeschaert, Me(e)sschaert, Misschaert, Mescart: Afl. van Van der Meersch. 1398 Jan Merscaert, Jan van der Mersch, Aarsele; 1398 Pieter Meschaert, Geluwe (DEBR. 1970); 1369 Jehan de le Mersch dit Merscart, Ip. (BEELE); 1518 Olivier Merschaert, Rekkem; 1639 Olivier Meesschaert, Menen (KWII).

 

FD

Me(e)rvis

Reïnterpretatie (door r-epenthesis)van Mevis. Zie Meus.

 

FD

Mean

Méan, Meant, Méan, Meyan. 1369 «Thiris de Meyan li fevre»,1432 «Johan de Meyan dit de Laveur», 1602 «Marguerite de Mean» Liège; nom d’origine: Méan (Nr), etc.

 

JG

Méan

Proven. Dép. Maffe et Mons-lez-Liège.

 

EV

Méan(t)

Mean(t), Meyan(t), Myant: PlN Méan (N) en in Mons (LU). 1369 Thiris de Meyan, Luik (J.G.).

 

FD

Meanten

1541 «JohanMianten», 1566 «Jehenne Johan Meanten» La Gleize; avec le possessif w. mi (adapté graphiquement en me), littér. mi antin ‘ma tante’, cf. L. Remacle, Le NP Mean­ten (La Gleize, xvf s.), DBR 17, 1960, 165-6. – Dénominations du même type (notaires liég.): 17.6.1547 «aux représentants de Maroie nostre ante», 12.1.1548 «Johan me seroige de Lymborgh [somdje ‘beau-fils’]» [JL, NFw]; cf. aussi Moncousin.

 

JG

Meaux

Méaux. 1253 «Baudewin Meaus» (var. «Meus») DettesYpres; var. de Meeus; ou bien nom d’origine: Meaux (Seine-et-Marne), etc. Cf. aussi 1645 «Robert Meaux (Miaux)» = «Robert Maux» émigré en Suède.

 

JG

Meaux

Proven. Meaux (Loc. fr.).

 

EV

Méaux

Meau(x), Méau, Miaux, Myaux: 1. PlN Meaux (Seine-et-Marne). – 2. Patr. Picardiserende regressievorm van Me(e)us, korte vorm van HN Bartholomeus. 1237 Margherite Miaus, Atrecht (NCJ); 1253 Baudewin Meaus = Meus, Ip. (HERB.);

1304 Bertremau le lovene; 1374 Meaux de Baers = 1375 Meux de Baers; 1306 Meaus de Beifslare, Ip. (BEELE). Vgl. Meauxsone.

 

FD

Meauxsone

Meauzoone: Patr. Zoon van Meaux = (Bartolo)meus. 1366 Rugger Meusen soens, Ktr.; 1398 Meuwels Lmeussone, Ing. (DEBR. 1970).

 

FD

Méauxsoone

Méausoone, -zoone, Meeuw-soone, Meeusoone, etc. Nom composé de Meeuw, Meaux < Bartholomeus + zoon ‘fils’, cf. 1366 «Rugger Meusen soens» Courtrai [FD].

 

JG

Mebis

Mebus, zie Meus.

 

FD

Mébis

Mebis. Comme Mebs, aphérèse de (Bartholo)meus; cf. aussi Nibbes, Nibus, etc.

 

JG

Mech

Mèche, Mèche. Nom d’origine: Mesch, w. Mèhawe (Limbourg hollandais).

 

JG

Mechain

zie Mesquin.

 

FD

Mechanicus

Latinisering van een BerN: maker van werktuigen. 1794 Elias Benni Mechanicus, A’dam (PDB).

 

FD

Méchant

1. Car. mor. H. mal inten­tionné. N°  26. — 2.  Altérât,  de

Méchin. V. ce N.

 

EV

Méchant

zie Marchand(t).

 

FD

Mèche

Mèche, Mech: W. spelling voor PlN Mesch (NL) (J.G.).

 

FD

Mechelaere

Proven. Mechelen (,,Malines »),  avec suffixe -aère d’orig.

N° 212.

 

EV

Mechele

Mechelen, Mechels, Meekels, Machels, Magel(e): Metr. Germ. VN Machtild; vgl. Magcheltje, Maggeltje, Macheltsje (Pries), Megcheltien (V.D.SCHAAR). Vgl. ook

Machtelinckx = Machelinckx = Mechelinck. Evtl. Patr.: Dim van macht-naam (Machtolf). 1370 van Meghele van Westele, Tn. (HB 783); 1708 Mechel van den Kerkhoff, Bilzen (SCHOE.); 1571 Willem Mechels, Sindorf-Aw. (AP).

 

FD

Mechele(e)r, de

Mechelaere, Mechler, de Meckeleer, de Meekeleer: Mechelaar, van Mechelen (A). 1403 Jan de Migghelere, Aw. (HB 72); 1406 Claes de Mechelere, Bs. (PEENE).

 

FD

Mechelen, (van)

van Megchelen, van Mechgelen: PlN Mechelen (A). 1394 Goossin van Mechline, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Mechelinck

-ynck: Var. van Machelinck; zie Machtelinck(x).

 

FD

Mechelmans

Meck-. Génitif de néerl. Mechel (fr. Michel) ou Mechelen (fr. Malines) + mon ‘homme’.

 

JG

Mechelmans

Meckelmans: i. All. van Van Mechelen. 1340 Joh. Mechghelman, Tnh. (VERS.); 1386  Johanni dicto Mechghelman, Ht. (A.GHIJSEN); 1448 Coen Mechelmans, Diest (HB 337). – 2. Metr. Afl. van VN Mechele. 1379 Ghijsbrecht Machelmaens, Den Bosch (HB 474).

 

FD

Mechels

Génitif de néerl. Mechel, fr. Michel.

 

JG

Mechelynck

1. Proven.   Mecheling. Synon.   du   précédent.   •—   2.   V.

MAD (Mae).

 

EV

Mechiels(en)

zie Michael.

 

FD

Méchin

Car.   phys.   et   situât,   soc. .Jeune (gentil)homme »  (Ane.).

Medrigant    (pour    Madricon).    V. MAD.

 

EV

Méchin

zie Mesquin.

 

FD

Mechler

zie de Mecheleer.

 

FD

Meck(e)

Patr. Bakervorm Mago, Macco. Germ. VN. 1435 Gilg Meck, Augsburg (BRECH.).

 

FD

Meckelmans

zie Mechelmans.

 

FD

Meckeren, van

PlN (wellicht NL). Vgl. Meckerenweg in Gingelom (L). 1402 Herman van Meeckeren, Hernen; 1462 Otto van Mekeren, Kuik(PDB); 1445 Agnes van Mekerne, Nijmegen-Bg. (PARM.); 1557 Pieter van Meeckere, Groede (SCHOUT. I); 1731 Guill. van Meckeren, Gennep-Aw. (AP).

 

FD

Meckers

Meeckers, Meekers, Mekers. Génitif de moy. néerl. maker, meker ‘créateur, réali­sateur’.

 

JG

Meckers

zie Mekers.

 

FD

Mecking

Patr. Afl. van Meck(e).

 

FD

Mecklenburg

Meckelburg: Oud Duits land Mecklenburg aan de Oostzee. 1387 Franko Mekelenborgh, Osnabruck (BRECH.).

 

FD

Meclot

zie Michelot.

 

FD

Meco(e)n

zie Michon.

 

FD

Mecoen

Néerlandisation de Michon, dérivé du thème de Michel.

 

JG

Mecqinion

zie Mequinion.

 

FD

Med-

-aer, -ard, -aets, Medd- -a, -ens. V. MAD.

 

EV

Medart

Me-, Medard, Me-, Meda, Me-, Medda (w. -à, fr. -ard). 1561 «Medart Le Ber­ger», 1569 «François Medart» BourgNamur; prénom Medard (anthrop. germ. math-hard), d’après le nom de saint Medard, évêque de Noyon, synonyme de pluie dans la météo­rologie populaire.

» Formes néerl.: Medaer, Me-, au génitif: Medaerts, Me-, Medaets, Medats, Mé-(simplification consonantique). » Dérivés du thème Med- de Medard: Medot, Me-. Dimin. du thème Med- (de Medard). -Medens, Me-. Génitif germ. du thème de Medard (Carnoy 44).

 

JG

Meddaerts

Medar(d), -a(e)rt(s), -aer(s), -a(e)ts, Med(d)a, Mattard, -ar(t): Patr. Germ. VN Medardus (MORLETI); Madachart (Fm.). 1375 Baltin Maddaert = B. Mattaerd, Ip. (BEELE); 1395 Medaert Dadizeels = 1398 Madaert van Dadizelle, Dadizele; 1398 Medart van den Coutere, Wervik (DEBR. 1970).

 

FD

Meddens

zie Maddens.

 

FD

Medegael, van

Middegaels: PlN Middegaal in Veghel (NB). 1379 Jan van Middelgale, Den Bosch (BLO VIII). Op zijn zegel staat evenwel: sigillum Johannis de Erpe. Van Medegael kwam 86 x voor in OV. 1572 Frans Medegaels, Helmond (HB 423); 1669 Servaas Medegaels, Hilvarenbeek-Aw. (AP).

 

FD

Medem, de

BN zoals D. FN Meidem. Mhd. meidem: hengst, ruin. 1219 Johannis Medem, Ip.; 1263 Thieris li Meidem, Cent (LEYS 1959′); 1280 Joh. Medem; 1326 Franse de Medem, Ip. (BEELE).

 

FD

Medeman

Mnl. medeman: medeleenman, deelgenoot, compagnon. 1378 Katelinen filiajan Meedemans, Dend. (OSD).

 

FD

Medernach

zie Middernacht.

 

FD

Medery

Me-. Nom issu de l’anthrop. germ. math-rik > fr. Médéric, nom d’un saint.

 

JG

Medery

Patr. Rom. vorm van Germ. VN math-rîk?

 

FD

Médot

Medo(t): Patr. Vleivorm van Médard.

 

FD

Medts

V. MAD.

 

EV

Medts, (de)

zie Mets.

 

FD

Mee, de

zie Dumet(s).

 

FD

Meeckers

Meekers, cf. Meckers.

 

JG

Meeckers

zie Mekers.

 

FD

Meedts

zie Mets.

 

FD

Meef, de

zie Demeffe.

 

FD

Meegen, van

zie van Megen.

 

FD

Meegers

zie Mager.

 

FD

Meehsen

zie Maassen, Meus.

 

FD

Meekeleer, de

zie de Mecheleer.

 

FD

Meekels

zie Mechele.

 

FD

Meekers

1. Profess. Maker, ..Fabricant ». V. Maker. — 2. V. MAD

(Mak).

 

EV

Meekers

zie Mekers.

 

FD

Meeks

zie Meex.

 

FD

Meel

Wellicht BerBN van de molenaar, de meelhandelaar of bakker. Vgl. D. Mehl.

 

FD

Meel, van

zie van Merlen, van Mêle.

 

FD

Meel,de

Zie Demel.

 

FD

Meelaet

Melaet. Simplification consonantiqnc de Melaert.

 

JG

Meelaet

zie Millard.

 

FD

Meelberg(h)(s)

Meilbergs, Melberg(h)s, Mellenbergh: PlN 1. Merelberg > Meelberg in Schaffen (L). 1434 Heinrick van Meerleberch; 1453 Henricus de Meerleberghe = de Meeleberghe; 1769 Christiaan Meelberghs, Diest (CLAES1983). – 2. PlN Meelberg in Paal (L).

 

FD

Meelbergs

-erghs, Melberghs, Melbergs, Meilbergs. Génitif de Meelberg, à Paal (Lb).

 

JG

Meeldijk

Waterloop in Koudeschure en Borre (FV): 1719 Medeldicque (DF X). De Molendijk, die uit twee takken van de Aa bestaat, heet er nu verfranst Meldicque: 1327 le Molendich; 196 e. Meuledick alias Meldick (DF X).

 

FD

Meelen(s)

zie Melin.

 

FD

Meelen, van

zie van (de) Merlen.

 

FD

Meen

 (,,Bien   ou   objet)   commun, banal ». Altéré en mm : V(and)er-

min(nen).

 

EV

Meeneboo

zie Minnebo.

 

FD

Meenen, van

van Meenin, Wanmeenen: PlN Menen (WV). 1245 Danieli de Menine (DEBR. 1980); 1326 Henric van Menine, Ip. (BEELE). – Lit.: LG1981,

 

FD

Meenen, van der

zie van der Minnen.

 

FD

Meenhout

zie Maenhoudt.

 

FD

Meens

Génitif de moy. néerl. meen ‘commun, complet’.

 

JG

Meens

zie Mens.

 

FD

Meensel.van

van Mensel, van Minsel, van Mencxel, van Menx(s)el, van Mengsel: PlN Meensel (VB). 1340 Willem van Meenselle, Tn. (C.BAERT); 1387 Reynere van Meensele, Tn. (SLLIV); 1481 Geert van Minsel, Ht. (A.GHIJSEN).

 

FD

meer

,,Etang ». Proven. Meremans,Van der- -Meer, -Me(e)ren, -Mei-re(n). ,,De l’étang, du lac ». Meer- -hout,  -veld.  ,,Bois-,  Champ-  -du lac ».

EV

Meer

Meers. Nom d’origine: Meer (Aiw),etc., topon. très fréquent.

 

JG

Meer, (de)

zie Lemair(e).

 

FD

Meer,van (der)

Termeer,van (der) Meeren, van (der) Meir, van der Meiren, van der Mairen, van der Mer(en), Vermeer, Vermeere(n), Vermeir, Vermeire(n), Vermeirre, Vermaire, Vermer, Vermerre((n), Vermeren, Veermeer: PlN Meer, Mère: grote plas, stilstaand water. Erg verspreid. Ook(Erpe-)Mere (OV). 136 e. Segere de Mère, Desteldonk; bi Gosines van der Mère (GN); 1428 Dillekin vanden Mère, Ht. (A.GHIJSEN); 1297 Henry de la Mare; 1334 Jan van der Meere, Opwijk (ES 1913,98-100; ESBr. 1952,401-416). Zie ookDelmère.

 

FD

Meerbach

D. PlN. Vgl. Meerbeck (NRW, NS), Van Meerbeke.

 

FD

Meerbee(c)k,van

van Meerbeke, van Meerbeck, Meerbeekx, van Merbeeck: PlN Meerbeek (VB) of Meerbeke (OV). Meerbeek in Assent (VB). 1337 Helwide dicta de Meerbeke, Diest (CLAES 1983); 1390 Cole van Meerbeke, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Meerbergen

Meerberghs. Nom d’origine: Meerberg, topon. fréquent.

 

JG

Meerbergen, (van)

Vermeerbergen, Meerberghs: PlN Meerberg in Grote- en Kleine-Brogel (L) en St.-Kw.-Lennik (VB) (NR). 146 e. Henric van Meerberghen, Zundert (SEA); 1576 Maria van Meerberghe, Boechout (SELS). Maar Meerberghs zou een var. (r/I) kunnen zijn van Meelberghs.

 

FD

Meerburg

PlN in Leiden (ZH).

 

FD

Meerchaut

zie Meerschout.

 

FD

Meerdonk, van

PlN Meerdonk (OV). 1289 Michiel van Merdonc, Hulst Z (DEBR. 1962).

 

FD

Meere, (de)

zie Lemaire.

 

FD

Meereleere, de

zie de Meerleer.

 

FD

Meereman

Meerman, au génitif: Meeremans, Meermans, Meremans, Mermans. Ethnique néerl. : habitant de Meer ou d’un meer.

 

JG

Meeremans

zie Meermans.

 

FD

Meeren, van (der)

zie van der Meer.

 

FD

Meerendonk, van (den)

zie van den Merendonck.

 

FD

Meerens

zie Maire.

 

FD

Meeresse

Var. néerl. de Mayeresse.

 

JG

Meeresse

zie Mairesse.

 

FD

Meerhaeg(h)e, (van)

-hage, (van) Meirhaeg(h)e, van Merhaege(n), -haeghe, Meyerhaeghe: 1. PlN Meerhage in Wortegem (OV), Ooike (OV). 966 Merehaga: bosje aan een plas. – 2. PlN in Nieuwerleet (FV), Houlle (PdC). 1228 Gerardus de Maraghe, Dk.; 1617 Jan van Meerhaghe, Klemskerke; 1762 Augustyn Meirhave, Kanegem (DFX).

 

FD

Meerhaeghe

-hage, Meyerhaeghe, Meir-haeghe. Nom d’origine: Meerhage(FlOr).

 

JG

Meerheyd

Wsch. dial. < Meerhout.

 

FD

Meerhout, (van)

PlN Meerhout (L). 1255 Hermannus de Merout, Meerhout (V.LOON 84); -1300 Jan van Meroute, Cent (CG); 1394 Thomaes van Meerhoute, Aw. (HB 52).

Meerkens: i. Zoals Meermans afl. van Van der Meer. – 2. Metr. Dim. van Maria. Vgl. Meiresone.

 

FD

Meerkens

Génitif dimin. en -ken de Meert (hy-pocor. de Meerten).

 

JG

Meerlaen

Meerland, zie Merlan(d).

 

FD

Meerle(e)r, de

de Meerlaere, -leire, de Meereleere, de Meir(e)leer, de Meirlaere, Meirlaen, Meir(e)leire, Merleer: Wvl. merelare: merel. BN. Vgl. De Meirel, Merlan(d). 1590 Cornelis de Meerleere, Burst(LIEVENS).

 

FD

Meerlemont

Merlemont: PlN 1. Merlemont (N). 1228 W. de Merlemont (AAV); 1294 Wautiers de Merlemont, N (CRN); 1374 Heinrijc Meerlemonts huys, Aw. (VLOEB.). – 2. Merlemont in Evegnée (LU). 1291 Wautier de Merlemont, Luik (SLL II); 1343 H. de Merlemont, Tg. (IOT). – 3. Merlimont (PdC). 1262 Martine de Merlemont = 1271 Martin de Merlimont, Montreuil (DF X).

 

FD

Meerman

-ans, cf. Meereman.

 

JG

Meerman(s)

Merman(s), Merremans, Me(e)remans, Meir(e)man(s), de Meerman: 1. Meerman: zeeman. 1398 wedewe Roegers Smermans, Martin de Merman, Aalbeke (DEBR. 1970). – 2. Afl. van Van (der) Meer, Vermeir(e).

 

FD

Meernhout

Mern(h)out, Meernt: Var. van Meerhout? Of van Maernhout?

 

FD

Meerpoel

Me(i)rpoel, Mer(c)kpoel: PlN Meerpoel: waterpoel. 1649 François Meerpoel, Aarts. (MAR.).

 

FD

Meerpoel

Meirpoel. Nom d’origine: Meerpoel (= mare d’eau).

 

JG

Meerris

zie van Merris.

 

FD

meers

,,Marais, Flaque, Terrain fan­geux ». Proven. Miers, Meers(ch)-,

Meers(se)- -man(s). ,,Du marais ».

Meers-   -haut,   -hout.   ,,Bois   du marais ».  Meerschaert, ,,Campagne du  marais ».   Van  Hoymissen  ou

Van Hooimeersen, .,Du marais aux foins’. Meersen (Loc. holl.).

 

EV

Meers

1. Limburgse var. van Meyers. Zie Smeers. 1620 Frederick Meers, Bilzen (SCHOE.). – 2. Zie Meers(ch).

 

FD

Meers

cf. Meer.

 

JG

Meers(ch)

Mers(ch), Meerstx: Verkort < Van der Meersch. 1403 Jan Mersch; 1410 Loenis de Harde dit Mersch, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Meers(s)eman

Zie  Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Meersch, van der

van der Meers(en), van der Mersch, van der Mers(s)che, van der Meers(s)che(n), van Meers(s)che, Vandremeersch, van der Mars, van de(n) Meersch(e), van de(n) Meerssche.van den Meersshe, van den Mersch, van den Meerssch, van der Meir(s)ch, van de(r) Meirs(s)che, van der Meirtsche, van der Meesch, van der Mesche, van Meessche, van der Messe(n), – Misse(n), van der Meets, van der Meys/Meijs, van der Mest, van der Mie(r)s, van der Miès(e), van der Miège, Miége, Vermeers, Verme(e)rsch, Vormers, Vermeerschen, Vermeerch, Vermeers(e)h, Vermeirs(ch), Vermeirsche, Vermei(r)ssen, Vermeers(s)en, Verme(e)sen, Verme(e)s(ch), Vermeys, Vermiesch, Vermèch, Vermès, Vermesse, Vermis(sen): Verspreide PlN Meers(ch): beemd, alluviaal land, vooral langs waterloop (KCTD1945,242-257). De vormen zonder r door ass. rs/s. 1316 Gillis van der Mersch, Ktr. (DEBR. 1971); 1326 Jan van der Mersch; 1380 Danijn van der Meersch, Ip. (BEELE); 1750 Emerentia Vermeers(ch) = Verrais, Aarsele (PS 1973,254). – Lit.: F. DEBRABAN-DERE, Van derMe(e)rsch. LG1981,457-9.

 

FD

Meerschaege

Reïnterpretatie (Wvl. meerschagie: meersen) van Meerschaert.

 

FD

Meerschaert

-schaut, Meersschaert, -sschaut, Meirschaut, Meirsschaut, Meeschaert (sim­plification consonantique). Dérivé néerl. en -aert; ethnique: habitant de Meersch (topon. fréquent).

 

JG

Meerschman

cf. Meersseman.

 

JG

Meerschman

Meers(s)eman, Meersman(s), Meerssman, Mersmans, Meirs(ch)man, Mers(s)eman, Mees(se)man, Meschman, Mesman(s), Misman, Meisman, Meys(ch)man(s), Meyss(e)man, Meyseman, Meijsman(s), Meeysman: 1. Afl. op -man van Van der Meersch. – 2. Vorm zonder Iw. voor (de) Meersman.

 

FD

Meersdom

zie Mesdom.

 

FD

Meersen

Nom d’origine: Meersen (Limbourg hollandais).

 

JG

Meersman, (de)

de Meersmann, (de) Meers(s)eman, (de) Meerschman, (de) Meirsman, (de) Meirschman, Me(e)rsmans, (de) Mers(se)man, Meerssman, Merseman, de Merseeman, Messeman(s), Mees(se)man, Mes(ch)man, Mesmans, Misman, Meisman, Meysman(s), Meijsman(s), Meeysman, Meyschman(s), Meyss(e)man, Meyseman, Marsman: BerN Mnl. merseman, meerseman, maers(e)man: rondtrekkend koopman, marskramer. 1252 Ziric Maersman, Haarlem (OHZII, 638); 1280 Oliverus Merceman; 1306 Kateline Mersemans = K. Smersmans, Ip. (BEELE); 1381 Jan de Merceman, Ossenisse (DEBR. 1999). Zie ook Meerschman.

 

 

FD

Meersseman

Meersman, Meerschman, Meersmann. Meeseman (simplification consonan­tique), au génitif: Meersmans. Nom de métier: moy. néerl. me(e)rseman ‘marchand, épicier’.

 

JG

Meerstadt

PlN Mehrstedt (TH)?

 

FD

Meerstx

Verhaspelde spelling van Meerts of Meers.

 

FD

Meert

au génitif: Meerts, Meets (simplification consonantique). Hypocor. de néerl. Meerten, Maarten, fr. Martin.

 

JG

Meert-

-s, -ens. V. Martin.

 

EV

Meert(s)

Meerte, Meerten(s), zie Maarten(s).

 

FD

Meert, van (der)

zie van Miert.

 

FD

Meerten

génitif: Meertens. Prénom: néerl, Meerten, fr. Martin; cf. Ma(e)rtens, Mettais.

 

JG

Meerts

cf. Meert.

 

JG

Meerveld, (van)

van Meervelt, -velde: PlN Meervelde (NB). 1661 Adriaan van Meervelde, Waas (VAN G. IV); 1698 Joannes van Meervelt, A’dam (MUL Vïï).

 

FD

Meervenne, van

van Meirvenn(e), de Meirvenne, Meervenu: PlN Meerven (NB). s.d. Joos van Meervenne, Jan van Meirvenne, Waas (VAN G. I-II).

 

FD

Meerwein

D. Patr. Germ. VN mêr-win ‘beroemd-vriend’: Maruinus, Meruinus (MORLETI). 1458 Ritter Merwin von Sickingen (BRECH.).

 

FD

Meerwij(c)k, van

van Marwick:PlNMeerwijkin Empel (NB) of Koudekerk (ZH). 1276 Wouter van Merewijc, Lier (V. LOON164); 1289 Waltero dicto de Merwich, Aw. (CLEMEUR).

 

FD

Meery

zie Demerie.

 

FD

Mees

Meese, Meeze, au génitif: Meesen, Mezen, Me-, génitif double : Mesens. Aphé­rèse de (Bartholo)meus ou de (Tho)mas (cf. VlaamseStam, 1975,90).

 

JG

Mees

zie Meus, Maas(s), Meese.

 

FD

Mees(s)e(n)

1. Proven. Meersen. V. Meers. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Meesch, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Meeschaert

cf. Meerschaert.

 

JG

Meeschaert

zie Meerschaert.

 

FD

Meesdom

zie Mesdom.

 

FD

Meese

de Mees(e), Mees(en), Meeze(n), Mezen: BN naar de naam van de vogel, de mees (vgl. Mussche). Of BN voor de mezenvanger. 1326 Boidin de Mesevanghere, Ip. (BEELE). i2ee. Robinus Mese, Desselgem (GN). 1267 Caninus Mese, 1326 Jan Meze, 1393 Heinekin Meeze, Ip. (BEELE).

 

FD

Meese

Meeze, cf. Mees?

 

JG

Meesema(e)cker

Meesmaecker, de Mesemacker,de Meesema(e)kers, de Meezemaeker: 1. BerN van de mandenmaker. Mnl. mese: draagmand, vismand. 1620 Robert Meesemaecker, St.-Win. (VERGR. 1968); 1653 Eg. Aug. de Meesemaecker, Bs. (MU1 VI). – 2. Wsch. veeleer verhaspeling van De Mes(se)maker.

 

FD

Meeseman

cf. Meersseman.

 

JG

Meesen

cf. Mees.

 

JG

Meesen(s)

zie Maassen, Meus.

 

FD

Meesen, van

PlN Mesen (WV). 1367 Pauwels van Meessine, Ip. (BEELE).

 

FD

Meesmaecker

V. Mes.

 

EV

Meesmaecker

zie Meesema(e)cker.

 

FD

Meesman

zie Maeseman, Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Meesschaert

zie Meerschaert.

 

FD

Meessche, van

zie van der Meersch.

 

FD

Meesseman

zie Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Meessen(s)

zie Maassen, Meus.

 

FD

Meester

génitif: Meesters, Meysters. Nom de profession: moy. néerl. meester ‘maître, maître d’école’.

 

JG

Meester

Profess. 1. School(meester), ,,Maître d’écoles ». — 2. Maître d’un atelier, dune exploitation. — 3. Artiste ou artisan renommé. Synon. : De Meester, (S)meesters, Smeysters, Myster.

 

EV

Meester(e), de

de Mester, de Miester, Me(e)ster(s), Smeester(s), Smister, Meysters, Meeter, de, zie de Meter.

 

FD

Meeteren, van

zie van Meteren.

 

FD

Meetkerke, van

Mekerke: PlN Meetkerke (WV). 1299 Jac. de Meetkerke; 1330 Henrici de Medekerke; 1607 Guillaume Meckerke (DF X); 1399 Jacob van Meetkerke, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Meets

cf. Meert(s).

 

JG

Meets

zie Maarten(s).

 

FD

Meets, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Meeus

Meus, Meheus, génitif: Meeusen, Meeussen, Meusen, génitif double: Meeu-wens, Meuwens, Meeuwes, Meuws. 1283 «Meus Harinc» DettesYpres, 1356-58 «Jehans Meus» PolyptAth; aphérèse de (Bartho-lo)meus.

 

JG

Meeus

-ues, -us(s)en, zie Meus.

 

FD

Meeus

V. Bartholomeus.

 

EV

Meeuw

1280 «Colinus Meuwe» Dettes Ypres; surnom: néerl. meeuw ‘mouette’ [FD], sinon aphérèse de Bartholomeeuw (cf. ci-dessus).

 

JG

Meeuw

de Meu(e), de Meiie, de Meve: BN naar de vogelnaam, de meeuw. 1280 Colinus Meuwe, Ip. (BEELE); 1398 Daneel de Mewe, Ing. (DEBR. 1970).

 

FD

Meeuwe(n)s

-ese(n), -s, -(i)s(s)en(s), Meevis(sen), Meewis(se), zie Meus, Meex, Meeks: Var. van Ndl. FN Meekes, gen. naast Meek(en), Germ. bakernaam (V.D.PLANK); vgl. Mack.

 

FD

Meeuwen, van

van Meuwen: PlN Meeuwen (L). 1389 Jannes van Mewen, Diest (VdP); 1414 Jan van Meewen, Ht. (A.GHIJSEN).

 

FD

Meeuwes

Meuws, Meeuwens, cf. Meeus.

 

JG

Meeuwis

Meewis, Meuvis, -wis. Mevis, Mé-vis, -isse, Mewis, Meyvis, -isch, au génitif: Meeuwissen, Meevissen, Meewissen, Meeuw-ssen, Meuwissen, Mevihsen, Mevissen, Me-wissen, Me-, génitif double : Mevissens. Var. de Meeus(en).

 

JG

Meeuws

Var. de Meeus.

 

JG

Meeuwsoone

Meeusoone, cf. Méauxsoone, etc.

 

JG

Meeuwssen

Meevissen, Meewis, -issen, cf. Meeuwis(sen).

 

JG

Meeysman

zie Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Meeze

cf. Meese.

 

JG

Meeze(n)

zie Meese, Maassen, Meus.

 

FD

Meezemaeker, de

zie Meesema(e)cker.

 

FD

Meffert

Patr. Germ. VN Magfrid. 1543 Meffardus Loenstein (BRECH.).

 

FD

Meg-

-ens, -erlé (Alsace), -goeul. V. MAD (Mak).

 

EV

Megan(c)k

Afl. van ww. me(d)egaan: meegaan, vergezellen. BN voor iemand met meegaand, inschikkelijk karakter. 1281 Heinr. Medeganc, Wortegem (HAES.); 1396 Jan Medegancs, Mère (DE B.); 1452 Joh. Meganc (MULI).

 

FD

Meganck

Me-. Nom d’origine: moy. néerl. mee, mede ‘avec’ + ganc, gange ‘passage’ ; dans l’Est: rigole qui apporte l’eau au moulin’ (Carnoy 142).

Mégret. 1296 «Hue Megret» TailleParis; var. de Maigret.

 

JG

Meganck(x)

1.  V.  MAD   (Mak). —  2. Situât, soc. Me(d)egan(g)er, ..Adjoint (d’un personnage impor­tant ».

 

EV

Megchelen, van

zie van Mechelen.

 

FD

Megdaleens

zie Magdaleens.

 

FD

Megen, van

van Meegen, Vermeegen: PlN Megen (NB). 1390 Sebrecht van Megen, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Megens

Meegens, Meigen, Meugens: Patr. Vleivorm van een Germ. Mago-naam? 1461 Jan Megghe = 1477 Jan Meighen, St.-Tr. (LENGLEZ); 1651 Libertus Meughens, Westerlo (MUL V).

 

FD

Meghem, van

1. PlN Meigem (OV). 1160 Lambinus de Meiengem (GN); 1206 Rammundi de Meighem (DEBR. 1980); 1284 Heineman van Meyghem (CG). – 2. Of var. van Van Mieg(h)em.

 

FD

Meginhard

zie Meynaert(s). 1438 Jehan Mainart, Laon(MORLET).

 

FD

Megret

zie Maigret.

 

FD

Megroot, (van)

Megroedt, zie (van) Migerode.

 

FD

Meha(i)gnoul

Méha (i)gnoul: PlN Meha(i)gnoul in Meux (N). 1289 Thomas de Mehaingnoule, Namen (J.G.).

 

FD

Mehagnoul

Me-, Mehaignoul, Me-. 1289 «Thomas de Mehaingnoule» CensNamur, 1523 «Romain de Mehaingnoulle» Bourg-Namur; nom d’origine: Meha(i)gnoul, à Meux (Nr).

 

JG

Mehaignoul

Proven. Dép. Meux.

 

EV

Mehauden

Me-, génitif double : Mehaudens, Mehoudens. Génitif de Mahaut (= Mathilde), cf. 1279 «Mehault Spillete» ComptesMons, 1520 «Piero Mehau».

 

JG

Mehauden

Proven. Meerhout(en), ,,Bois du lac » (Meerhout, Loc. et L.D.).

 

EV

Mehauden(s)

Mehaut, Méhaux, zie Mahau(t).

 

FD

Mehelen

Mehlen. Var. de Mechelen, fr. Mali-nes.

 

JG

Meher

Mexher. Var. de Meier, Mayer.

 

JG

Meheus

cf. Meeus.

 

JG

Meheus

zie Maheu(x).

 

FD

Mehle(n)

Mehlin: Spellingvar. van Meelen of van PlN Melen (zie Demelen) ?

 

FD

Mehlen

cf. Mehelen.

 

JG

Mehler

D. BerN van de meelhandelaar. 1363 Joh. Mehler, Giessen (BRECH.). Vgl. Mehlman(n).

 

FD

Mehlman(n)

D. BerN: meelhandelaar. Vgl. Mehler. 1316 Yda dicta Melmennen, HS (BRECH.).

 

FD

Mehlwurm

D. BN: meelworm.

 

FD

Mehoudens

cf. Mehaudens.

 

JG

Mehoudens

zie Mahau(t).

 

FD

Méhu

Mehuis, Mehuys, zie Maheu(x).

 

FD

Mei

zie (de) Mey.

 

FD

Meibergen

PlN Meiberg in Meerhout (A).

 

FD

Meiboom

Meijboom: BN naar woonplaats of huisnaam. Vgl. D. Maibaum, -bo(h)m, Ndd. Meibo(h)m. 1256 Herbort Meibom, Rostock (NN); 1550 Hans Meyboom, Aken-Aw. (AP); 1757 Adr. Meiboom, A’dam (MUL VIII).

 

FD

Meichl

zie Maichle.

 

FD

Meichsner

zie Meissner.

 

FD

Meicier

Profess. 1. Messier, ..Garde des récoltes » (Ane.). — 2. Mercier. V. ce N.

 

EV

Meidert, van

van Melder(en, (van) Meller: PlN Meldert (0V, VB, L). 1340 Joh. de Meidert, Tnh. (VERB.); 1356 Willems lant van Meidert, St.-P.-Leeuw (PEENE1949); 1423 Jan van Meller; 1424 Clais van Meld(e)re, Ktr. (SR14 v°, p. 37,39).

 

FD

Meier

« Métayer ». 1. Profess. ..Tenan-cier d’une métairie ». Synon. : DE Meyer(e), Meyers, Mayeres, Smeyers. — 2. Fonction (Le mot Meyery a désigné autrefois des fiefs ayant droit de basse justice). Maire ou prévôt. Latinis. : Majerus, Mayerus. V. Maire.

 

EV

Meier

cf. Meyer.

 

JG

Meier(s)

zie de Meyer(e).

 

FD

Meiersons

zie Meireson(e).

 

FD

Meifroot

V. MAD (Ma).

 

EV

Meigen

zie Megens.

 

FD

Meignan(t)

-en, zie Magnien.

 

FD

Meigroet, van

zie  (van) Migerode.

 

FD

Meihuizen

PlN Maihausen (NS).

 

FD

Meijboom

zie Meiboom.

 

FD

Meijborg

-burg, zie Maiburg.

 

FD

Meijdenberg, van den

Wellicht PlN Maagdenburg, D. Magdeburg (SA). Kiliaan geeft Meydenborgh voor Maeghdenborgh. Verwarring berg/borg is heel gewoon. 1650 van de Medenbergh, Tilburg (PDB).

 

FD

Meijerson

cf. Meiresonne.

 

JG

Meijerson

zie Meireson(e).

 

FD

Meijlink

Patr. Afl. van een -ilo-dim. van Germ. mag-naam. Vgl. Meilke.

 

FD

Meijnaert(s)

Meynaert(s), Meynart, Meinhard(t), Mijnhardt, Mainard(i), Mainas, Menyhart, Meinert, Meiners, Meindert, Meijndert, Meyndertz, Mynders, Minders: Patr. Germ. VN magin-hard ‘kracht-sterk’: Meginhardus (Dip.). 1047 Meinardus decanus; ize e. Alardus filius Meinardi; ize e. Meinart, Cent (GN); 1232 contra Arnulfum Meinarde, Cent (CG); 1307 Clais Meinart, Ip. (BEELE); 1398 Willem Meynaert = Guillaume Meynart, Kuurne (DEBR. 1970).

 

FD

Meijndert

Meyndertz, zie Meijnaerts.

 

FD

Meike

zie Meykens.

 

FD

Meilbergs

cf. Meelbergs.

 

JG

Meilbergs

zie Meelberg(h)(s).

 

FD

Meile

Meillander, Mélanders: 1. Afkomstig van Milaan, D.

Mailand. Vgl. D. Mailânder (BRECH.). – 2. Maar

Melander was de humanistennaam van Schwarzmann, Holzapfel en Eppelmann (BRECH.).

 

FD

Meilke

Patr. Dim. van Meile < Magilo, dim. van Germ. mag-naam, zoals Me(g)inhard. D. FN

 

FD

Meillander

au génitif: Mélanders. Ethnique néerl. de Mailand (= fr. Milan).

 

JG

Meillander

Proven. ,,Du pays de Meyl » (Plus L.D.). Ou ,,Des pro­priétés du sieur Milon ». Synon. : Milant(s).

 

EV

Meillassoux

Zuidwest-Fr. FN Millassous < raillasse: gierst (DNF).

 

FD

Meilleur

1. Car. mor. ,,(Le) meil­leur (de dux homonymes) ». •— 2. V. Milleur.

 

EV

Meilleur

Meylleux, Mil(l)eur: BN meilleur: de beste. Vgl. Delameillieure.

 

FD

Meilleur

Milleur. Surnom: fr. meilleur FEW 6/l,665b.

 

JG

Meilly

V. Melleray.

 

EV

Meily

Meili: Patr. Rom. vorm van Lat. HN Amelius.

 

FD

Mein

Meyns, Meijns, Mayne, Meinesz: Patr. < magin-naam, zoals Meinboud.

 

FD

Meinboud

Patr. Germ. VN magin-balth ‘kracht-moedig’: Maginbaldus (Dip.). 1367 Casin Meimboud = 1376 C. Meinbout, Ip. (BEELE).

 

FD

Meindert

zie Meynaert(s).

 

FD

Meine(c)ke

Meinke, Mencke: Patr. Ndd. dim. van Germ. magin-naam; vgl. Meynckens. 1287 Albernus filius Meineke, Hb. (BRECH.).

 

FD

Meinema

Patr. Friese afl. van Germ. VN Mein.

 

FD

Meinen

Meynen, Meijnen: Metr. Fem. van Germ. magin-naam: Megina, Meina (MORLETI), Meine. 1406 Jan Meynen, Erps (PEENE).

 

FD

Meiner(t)zhagen

PlN Meinerzhagen (NRW). 1769 J.N.A. Meinertzhagen, Roermond-Bs. (CALUWAERTS).

 

FD

Meinert

Meiners, zie Meynaert(s).

 

FD

Meines, van

Oorspr. Meines, gen. van Patr. Mein; zie i. v. 1771 Jelle Meinesz, Nieuwenhove = 1811 Jelle van Meines (PDB).

 

FD

Meinguet

cf. Minguet.

 

JG

Meinguet

V. MAD (Man).

 

EV

Meinguet

zie Minguet.

 

FD

Meinhard(t)

zie Meijnaert(s).

 

FD

Meinholt

-hold: Patr. Germ. VN magin-wald ‘kracht-heerser’: Maginold (MORLET I). 12e e. Meinoldus (GN).

 

FD

Meinig(er)

Meininger: Afl. van PlN Meiningen (TH).

 

FD

Meinke

cf. Mencke.

 

JG

Meinke(n)

zie Meynckens, Meine(c)ke.

 

FD

Meinsier,

zie Manchier.

 

FD

Meintjes

Meyntjens: 1. Meindeken, dim. van Mande. Vgl. De Mande. 1417 gegeven Meyndeken van manden = 1423 Heyn Meyndekene van hoirdeken…metsmanden, Lier (FRANS). – 2. Zie Meynckens.

 

FD

Meir

Meire, génitif double : Meirens. Var. de Meer; ou nom issu de l’anthrop. germ. Marus (Fôrst. 1102).

 

JG

Meir-

e(ns), -esonne.  1. V. Meier.

—  2. V. MARU.

 

EV

Meir(e)

zie Maire.

 

FD

Meir, van (der)

zie van (der) Meer.

 

FD

Meirch, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Meire, (de)

zie de Meyer(e), Lemaire.

 

FD

Meireaux

zie Mairiaux.

 

FD

Meirel, de

zie de Maerel.

 

FD

Meireleire

de Meireleir, zie de Meerleer.

 

FD

Meireman(s)

zie Meerman(s).

 

FD

Meiren(s)

zie Maire.

 

FD

Meiren, van der

zie van (der) Meer.

 

FD

Meires, van

zie van Merris.

 

FD

Meireson(e)

Meires(s)onne, Meirezonne, Meirisonne, Meirson, Meijerson, M(e)yerson, Meiersons: Metr. Zoon van Meer: Maria. 1358 Hannijn Meeren soens = Jan Meeren soens lochtijn; 1380 Willem Meeren zone, Eksaarde (GYSS. 1963′); 1441 Jaquemijnen Merrenzoens, Wg. (CASAERT).

 

FD

Meiresonne

Meijerson. Composé néerl. de Meire (qui précède) + zoon ‘fils’.

 

JG

Meirhaeghe

cf. Meerhaeghe.

 

JG

Meirhaeghe, (van)

zie van Meerhaeg(h)e.

 

FD

Meirlaen

cf. Merlan, -aen.

 

JG

Meirlaen

Proven. Meerlaan. (Dép. Meulebeke, Ruisselede, etc.).

 

EV

Meirlaen

zie Merlan(d).

 

FD

Meirlaerfe, (de)

Meirleir(e), zie de Meerleer.

 

FD

Meirlé

zie Merlet.

 

FD

Meirlevede

zie Merlevede.

 

FD

Meirmans

zie Meermans.

 

FD

Meirpoel

zie Meerpoel.

 

FD

Meirs(ch)-

zie Meers(ch)-.

 

FD

Meirschaut

Meirsschaut, cf. Meerschaut.

 

JG

Meirsman

cf. Meersman.

 

JG

Meirsman

V. Meers.

 

EV

Meirson

zie Meireson(e).

 

FD

Meirssch-

zie Meersch-.

 

FD

Meirt(e)

zie Maarten(s).

 

FD

Meirte

V. Martin.

 

EV

Meirtsche, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Meirvenne, van

zie van Meervenne.

 

FD

Meis

Meise(n), Meys, Mejs, Meijs(sen), Meijsen, Meyse(n), Meyssen(s): Patr. i. Korte vorm van Remeis = Remigius. Zie Rémi. 1354 Remigius de Maresco = 1371 van Remeyse = 1382 van Meyse, Tn. (ROEL. 1951); 1382 Roeger Meysensone.Tg. (TYTGAT). – 2. Korte vorm van Bartolomeus. 1486-1523 Meys Hoesch = Bartholomeus, Walhorn (WINTGENS1993,85). – 3. Uit Meinso, -so-afl. van Germ. magin-naam; vgl. Meynaert. ne e. Meinso; 1154 Meinzo de Monte (GN); 1268 Meisonem de Malle, Malle (V. LOON). – 4. Meis kan een jongere (gediftongeerde) vorm zijn van Mys. – 5. Metr. Uit Clemeinse/Clementia. 1429 Clementia dicta Meys(se), Den Bosch (GOR.).

 

FD

Meis

Meise, Meize, génitif: Meisen. 1608-9 «Catharine Meis» Jauche, 1622 «Marie fille de France Meis» Liège; comme Meys, hypo-cor. de Remigius = fr. Rémi (cf. Vlaamse Stam, 1975,90).

 

JG

Meis(s)ner

Meichsner, Meixner, Maixner: Afl. < FlN Meissen (S), ouder Mîchsen. Vanwege de bloeiende lakenhandel met Meissen werd Meissner BerN van lakenhandelaar. 1331 Albr. der Mizner, Marbach; 1383 Peter Meigsner, Praag (BRECH.).

 

FD

Meisch

Proven.   1.   Meisse   (Loc.). Synon. :  Meysse.  —  2.  Meix-lez-

Virton (Loc.). Synon. : Meys(s)n-, Meixn- -er.

 

EV

Meisch

Wsch. var. van D. Maiss. Zie Mais i.

 

FD

Meiser

D. FN Maiser. Afl. van de vogelnaam Meise: mees. Of van PlN Mais (Tirol). 1196 Ritter dictus Bertholdus Meisere, Mainz (BRECH., DN).

 

FD

Meisler

Meizler: D. BerN Meissler: steenhouwer, beenhouwer.

 

FD

Meisman

zie Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Meister

génitif: Meissters, Meisters.1598 «Dirick Meister (originaire de Nimègue)» Liège; var. de Meester(s).

 

JG

Meister(s)

Meissters, Smeysters, Smeijsters, Majster: BerN Meester < Ofr. maistre < Lat. magister: meester, leermeester, geleerde; baas, meester (in een vak). 1281 Boidino Meester = 1281 Bauduin le Maistre, Wg. (DEBR. 1980); 1391 meestre Godevaerte ten Temmerman, Ktr. (DEBR. 1970); 1326 Gillis de Meester, Ip. (BEELE); 1623 Philips de Meestere = 1625 Philips de Maistre, Mkr. (Wez. f°2). Zie ook Lemaître.

 

FD

Meister(s)

zie de Meester(e).

 

FD

Meiter, de

zie Lemaître.

 

FD

Meix

1472 «Andreu de Meix» DénVirton; nom d’origine: Meix-devant-Virton et Meix-le-Tige (Lx).

 

JG

Meize

cf. Meise.

 

JG

Mejblum

D. BN Maiblum: meibloem. Huisnaam.

 

FD

Méjor

zie de Meyer(e).

 

FD

Mejs

zie Meis.

 

FD

Mekeirel(e)

Meke(i)rle, Mekerlé: Wsch., o.i.v. De Keerle, verhaspeling van een vreemde en onbegrepen naam, b.v. een Schotse Mac-naam, zoals MacKairly, MacKearly ‘zoon van Karel’?

 

FD

Mekenkamp

PlN in Wierden (OIJ): 1380 Mekinchem: heem van Mekinc (HEKKET).

 

FD

Meker

zie Malzer.

 

FD

Mekerke

zie van Meetkerke.

 

FD

Mekers

cf. Meckers.

 

JG

Mekers

Mee(c)kers, Meckers: 1. BerN Mnl. maker, Br.-Limburgs meker: maker, vervaardiger, bewerker. Vgl. De Maker. 1449 Wouter de Meckere, Mb. (A.BAERT). – 2. Patr. Germ. VN Magherus (MORLET I). 1371 Henric Meckersone, Zichen (IOT). Vgl. met -hard: 1447 Jan Meekaert, Genk(VDZ).

 

FD

Mekindt

Wsch. adaptatie van de Schotse FN Mackinder: zoon van de vreemdeling: 1613 Mclnder (REANEY). De FN Mackenzie werd in Nederland o.m. Mekinje (med. G. Grevers, Oegstgeest).

 

FD

Mel-   

-(a)in,    -en(s).    1.    Proven. Melen (Loc.) et Melin (Loc.). —

2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mel-

-a, -aerts.   1.   Proven.   Mellaer (Dép. Lummen). V. aussi Melleray. —  2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mel-

-ard(i), -ardy, -ia, -ignon, -is. V. MAD.

 

EV

Mel-

-ot(te), -s(en). V. MAD (Ma).

 

EV

Mel-

Thème anthropon. issu avec aphérèse de lat. Amelius, germ. Amal (Fôrst. 89), ou de Amel(e), lat. Amilius (Fôrst. 93). m Melard, Me-, Mélart, Mêla (avec w. -à, fr. -ard). 1292 «damme Mareie fi femme Amele con dist Melar de Novilhe» AnthrLiège, 1350 «Watelet Mélart» CartValBenoît, 1386 «Melars» Liège, 1458 «Amele Melair» Ke-mexhe, 1503 «Melkior le Flament dit Huart» Ladeuze, 1544 «Mêla» DénStavelotMy, 1593 «Jean Mélart» BourgDinant; p.-ê. directement de de l’anthrop. germ. (avec aphérèse) amal-hard (Fôrst. 93), cf. aussi Milard. – Melardi, Mélardy. Génitif lat. de Melard. » Melet, Mellet. 1281 «Pieron de Melet» DettesYpres, 1289 «Giles de Melet» Cens­Namur = 1303-7 «Gilon de Melet» Polypt-Salzinnes, 1616 «Piere Melet (savoyard)» PrincipChimay; dans certains cas, nom d’ori­gine : Mellet (Ht).

Melin, Mélin, Melyn. 1526 «Jehan Melin» BourgNamur, 1595 «Hubert Melin» Bourg­Dinant, 1612 «la vefve Amould Melin» Ter-riersNamur; dans certains cas, aussi nom

d’origine: Mélin (BrW), ou Melin, w. mè/in, dépend. d’Onhaye (Nr), etc. – Mélinon. Dérivé en -in-on. – Melignon, Me-, Mel-lignon. Dérivé en -ignon; comp. Collignon, dérivé de (Ni)col(as).

« Melon, Me-. 1780 «Louis Melon» Charleroi ; dérivé en -on. Melot, Me-, Mellot. 1365 «Melot de Gotignies veve [nom de femme]» TailleMons, 1597-98 «Jehan Mello» ComptesNivelles, 1624 «Anthoine Melot» émigré en Suède, 1639 «Jeanne Mélo» BourgNamur; nom de femme, bien que dérivé en -ot. – Autre double dérivé en -otin comme nom de femme: 1282 «Mélotins sa femme» CartOrval. » Melotte, Me-. Dérivé (avec aphérèse), le suffixe -otte pouvant désigner aussi des hommes (cf. JH, NF malmédiens, 43-44).

 

JG

Mel(c)kem-

Mel(c)ken-    -be(e)- k(e).   Proven.   Merkelbeek   (Loc.

holl.).

 

EV

Mel(l)inger

Afl. van PlN Môllingen (RP) of Mellingen (TH).

 

FD

Mel(l)on

N. de bapt. (St. Mellon). V. MAD (Ma).

 

EV

Mel(l)oul

Arabische FN Mell(o)ul < mallûl: soort eik (HERZ). 1846 Sirnak Meloul, Algiers (PDB).

 

FD

Mela(e)rt

-ard, -aer(ts), -aerst, -a(et), zie Millard.

 

FD

Melaen

zie Milan.

 

FD

Melaer

Mellaert, au génitif: Melaerts, Me, Mellaerts. Forme néerl. de Mélard.

 

JG

Melaert, (van)

zie (van) Mellaert(s).

 

FD

Melaet

cf. Meelaet.

 

JG

Melain

Me-. 1616 «Jean de Melain (liégeois)» PrincipChimay; var. de Melen ou de Melin.

 

JG

Mélain

zie Melin.

 

FD

Melan

Me-, cf. Milan, Milants.

 

JG

Melan(t)

Mélan(g), zie Milan.

 

FD

Mélanders

cf. Meillander.

 

JG

Mélanders

zie Meillander.

 

FD

Mélange

De fr. mélange, surnom de sens divers FEW6/2, 160b.

 

JG

Mélange

Mélange: Wellicht < Melangre, Malingret. 1770 E. F. Malingre fs. Jean Melangre, Menen (COUSS.).

 

FD

Mélange

Proven. (Ru)melange (Loc. G. D. Lux.). N° 70.

 

EV

Mélard

Me-, Mélart, Mêla; Melardi, Mélar-dy, cf. Mel-.

 

JG

Melberg(h)s

zie Meelberg(h)(s).

 

FD

Melberghs

Melbergs, cf. Meelbergs.

 

JG

Melchebeke, van

zie (van) Melkebeke.

 

FD

Melchior

-iorre, Melckior. 1441 «Melchior Gossiau» Ladeuze,1494 «Melsior Azart avant-parlier et bourgeois de Huy» Liège, 1508 «Melcior Le Charon», 1537 «Lambert Melchior» BourgNamur, 1598 «Melchior Mine» DénWavre, 1626 «Jan et Godefroy Melchior» émigrés en Suède; prénom Mel­chior, du nom d’un des trois rois mages de la légende. Cf. aussi Mensior, Mentior, etc.

 

JG

Melchior

-iorre, Melkior, Melchor, Melcher(s), -ert(s), Melicher, Melger(s), -gert, Milcher(s), Melkert, Melleker: Patr. Bijbelse VN Melchior, een van de drie koningen. 1461 Melchior Baervoet, Deerlijk (Wez.); 1474 JasparMelcior…van Langhemersch, Ktr. (PB f318); 1584 Antoon Melchior, Aw. (AB).

 

FD

Melchior

Mel(c)k-  -ert,  -ior,  -in. N. de bapt. Malchaire (V. MAD).

Melchior,  N.  légendaire d’un des Rois Mages. Synon. : de Melchior, Mons-, Monch- -eu(r), Menchior.

 

EV

Melcke(n)bee(c)k

-beke, Melckebeke, zie (van) Melkebeke.

 

FD

Melckers

1.  Profess.  H. chargé de traire les vaches. N° 164. — 2. V.

le précédent.

 

EV

Melckmans

1.   Proven.   ,,De   Melk (wezer) ».   (Loc.).   —   2.   Profess.

Laitier.

 

EV

Melckmans

BerN van melkman, melkboer.

 

FD

Melczer

zie Malzer.

 

FD

Melder(s)

Smelders, Smellers: BerN Limburgs me(e)lder: maalder, mulder (PAQ.). 1428 Henric Meelders = 1430 Henric Melders; 1448 Andries de Meeldere, Diest (VdP); 1515 Jan Smeelders, Zolder (VANB.).

 

FD

Melders

Surnom : génitif de moy. néerl. melder ‘traître, mouchard’.

 

JG

Meldgaard

1. Deense PlN Meldgard. – 2. Zie Melgar.

 

FD

Mêle

zie Melin.

 

FD

Mêle, van

van Meel: 1. Door d-syncope (vgl. kwedelen > kwelen) < Van Medele. Medele was een groot bos in Beveren-Leie en Desselgem (WV) (TW). 1070 Adelise de Medele, Wg.; 1359 Jhan van Medele, Ktr. (DEBR. 1980′, 1970). – 2. PlN Meel in Echteld (G). 1107 Giselbertus de Medela, G (ONB). -S.ZievanMerlen.

 

FD

Melebeek

-beck, Mellebeek, -beeck(x): 1. Wellicht PlN Melbeck (NRW, NS). Vgl. D. FN Mehlbach, die teruggaat op een verspreide PlN Me(h)lbach. 1301 Joh. de Melbeke, Ht. (GESSLER); 1652 Wabucus a Meelbeeck, Ht. (MUL VI). – ï. Soms ook wel dial. vorm van Molenbeek (Bs.).

 

FD

Melecaen

cf. Milcamps.

 

JG

Melecaen

zie Millecamp(s).

 

FD

Melekenbeek

zie (van) Melkebeke.

 

FD

Meleman

Milleman: BerN Meelman: meelhandelaar, molenaar. Vgl. D. Mehlmann. 1342 Thomas Meleman; 1446 Corstijnen Meelmans, Den Bosch (OATIII, HB 484); 1600 Michiel Melemans, A (SELS).

 

FD

Melemester, de

zie (de) Meulemeester.

 

FD

Melen

Me-. Nom d’origine: Melen (Lg), etc.

 

JG

Melen

Proven. Loc.

 

EV

Melen(s)

1. Zie Melin. – 2. Vervorming van Melis: 1704-68 Andréas Michaël Melis, Oedelem (vader van o.m.) « 1736 Petrus Josephus Melens, Oedelem, stamvader van een geslacht Melens dat zich hoofdzakelijk in Nederland gevestigd heeft (med. A. Melis, Oostende).

 

FD

Melen, van der

zie van der Molen.

 

FD

Melens

Pour Carnoy 69, dérivé (au génitif) de (A)mel.

 

JG

Melery

-ys, Mellery. 1526 «Hanin de Melery» BourgNamur; nom d’origine: Mellery (BrW).

 

JG

Melery(s)

zie Mellery.

 

FD

Melet

Mellet, cf. Mel-, Melet.

 

JG

Melet

Mellet: 1.. Patr. Dim. van VN Amelius. – 2. PlN Mellet (H). 1281 Pieron de Melet, Ip. (J.G.).

 

FD

Meleyns

zie Melin.

 

FD

Melgar

Meldgaard: Verspreide Sp. FN en PlN. Collectieve PlN, afgeleid van mielga, Lat. melica < medica herba: luzerne (DS). Sp. familie in Brugge in i6e e. de Melgar = 176 e. Mellegaert, Melgaer(PDB).

 

FD

Melger(s)

-gert, zie Melchior.

 

FD

Meli

zie Millier.

 

FD

Meli(g)non

Me-, Mellignon, Melinat: Patr. Afl. van HN Amelius, Amilius.

 

FD

Melia

zie Millard.

 

FD

Melian(i)

zie Millian.

 

FD

Melice

Me-, cf. Melis.

 

JG

Mélice

Melich, zie Melis.

 

FD

Melicher

zie Melchior.

 

FD

Melick, (van)

van Melik, Mélique: PlN Melick (NL).

 

FD

Melieste

BN < Mijn liefste. 1830 Klaas Melieste = Meliefste = Mijnliefste (vader van) Janna Melieste, Burg Z (PDB). Vgl. Fr. Machère, D. Liebster.

 

FD

Melignon

Me-, Mellignon; Mélinon, cf. Mel-.

 

JG

Melin

-inc, Milling, Melin, Melyn, -ijn, Mélain, Meleyns, -eijns, Mélen(s), Melen(s), Meelen(s), Mêle: Patr. Vleivorm van VN Ameli(u)s. Vgl. Millard. 1613 Abraham Melyn, Schelle (MA R.).

 

FD

Melin

Mélin, Melyn, cf. Mel-.

 

JG

Mélique

zie (van) Melick.

 

FD

Melis

Me-, Melice, Me-, Mélisse, Me- (forme romanisée); génitif néerl.: Melisen, Me-, 1271 «Jeh. Melis» DettesYpres, 1296-1302 «Adans Mellis» ImpôtArtois, 1561 «Guil­laume Melis» Blaton, 1602-3 « Melis Derwa» TerriersNamur, 1630 «Abraham Melis» émi­gré en Suède, 1724 «Marie Melis» Bourg-Liège; avec aphérèse, lat. Amelius, germ. Amal (Fôrst. 89), ou du lat. Amilius (cf. M. Arnould, NP en Hainaut, 58).

 

JG

Melis

Melis, Melius, Melys, Mélice, Melisse(n), Melisen, Milis(en), Millis, Mil(e)s, Miliche, Melich: Patr. Korte vorm van Amelis/Amilius, latinisering van Germ. -amal-naam (vgl. Amelryck) of Lat.-Gr. VN Amilius/Aemilius. 1382 Willem Amelis, Zwevezele (DEBR. 1970); 1370 Amelijs Scusters wive = 1384 Mielis Custers werdinne, Tn. (ROEL. 1951); 1374 Jan Millis, Gb. (SCHR.); 1391 Heinric Melijs, Aw.; 1397 Jacop Melijs sone van Breda (ANP); 1436 Ameile Faiten = Amelis Feyten = 1439 Amelium Feyten, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Melis, (van)

zie (van) Millis.

 

FD

Mélisse

Me-, cf. Melis.

 

JG

Meljaerts

zie Millard.

 

FD

Melkebeke

Melckenbeeck, etc. Nom d’origine: Melkenbeek, fréquent en pays flamand.

 

JG

Melkebeke, (van)

van Melkebee(c)k, -becke, van Melcke(n)beke, Melkebeek, -be(e)ck, -beke, Mel(c)kenbeke, -bee(c)k, Melckebeke, -beeck, Melekenbeek, van Melchebeke: PlN Melkenbeek in St.-L.-Houtem, Herzele, Moorsel, Borsbeke, Ressegem (OV (NR). 1365 Jans van Melkenbeke, Cent (GSB); 1408 Jan van Melkebeque, Ninove (VANGASSEN); 1469 Laurine van Melkebeke, Herzele (PARM.).

 

FD

Melker, de

Melkert, Melleker : 1. BerN van de melker, die melkvee melkt. 1277 Johans Melcre, Ip. (BEELE). Vgl. 1249 William le Melkere, Londen (EKWALL1947,123). Vgl. Mulkers. – 2. Zie Melchior.

 

FD

Melkier

Var. de Melchior.

 

JG

Melkior

zie Melchior.

 

FD

Mell-

-aerts, -er(y). 1. V. Melleray. —  2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mellaert

au génitif: Mellaerts, cf. Melaer, Melaerts, sous Mel-.

 

JG

Mellaert(s)

-aart, -aers, -a, zie Millard.

 

FD

Mellaert(s), (van)

 (van) Melaert, AAellaert, -aers, -aart, Melaer(ts), -ard, -art: i. PlN Mellaar in Lummen (L) of PlN Meldert (VB, L). Meldert wordt in Tn. tnellat uitgesproken (med. E. Baert). 1497 Henricks van Mellart, Tg. (TYTGAT); 1620 van Mellaer; 1626 van Mellaert; 1636 Mellaerts, Mech. (MERTENS). – 2. PlN Meerlaar in Vorst (A). 1264 Wouter van Meerlaer; 1375 Willem van Merlaer, Tielrode (FLW); 1360 Goesen van Meerlaer, Diest (F.C.); 1377 Jan van Merlaer, Cent (DF X).

 

FD

Melle, (van)

Vamelle: PlN Melle (OV, NB). 1090 Razo de Melne; 1123 Balduinus de Melle (GN).

 

FD

Mellebeek

Melebeek. Peut-être forme dial. de Molenbeek [FD].

 

JG

Melleker

Var. de Melkier?

 

JG

Melleker

zie Melchior, de Melker.

 

FD

Mellekers

V. Melckers.

 

EV

Mellemans

Ethnique en -man (au génitif) de Melle (FlOr).

 

JG

Mellemans

Melman: Afl. van Van Melle.

 

FD

Mellen

Mellings: Patr. Afl. < Amelis. 1514 Jan Mellens = 1533 Jan Mellen, Zolder (VANB.).

 

FD

Mellen

Var. de Melen?

 

JG

Mellenbergh

zie Meelberg(h)(s).

 

FD

Meller, (van)

zie van Meldert.

 

FD

Melleray

Proven. ,,Bois de néfliers » Mespelaretum).   Variantes :   Mel-

(le)-,   Meill-,   Mal-   -ray,   -rait, (Mellery, Loc.), -ré, -ret, -ra(e)s- (se), -ry, -roy, -reux.   (Melleray, (Loc.   fr.). 

 

EV

Mellery

cf. Melery.

 

JG

Mellery

Melery(s): PlN Mellery (WB). 1526 Hanin de Melery, Namen (J.G.).

 

FD

Mellet

Mellot, cf. Mel-.

 

JG

Mellet

zieMelet.

 

FD

Mellia

zie Millard.

 

FD

Mellier  

 (Loc),   Melreux (Loc.), Melroy (Dép. Vezin). Mellaer (Dép. Lummen).

 

EV

Mellier

(NF hennuyer). Peut-être nom d’origine: Mellier (arr. Neufchâteau) ou un toponyme simialire.

 

JG

Mellier

zie Millier.

 

FD

Mellignon

zie Melignon.

 

FD

Mellings

zie Mellen.

 

FD

Mellion

zieMilon.

 

FD

Mello, van

van Mellot, van Mélo: PlN Mellelo, een bos bij Melle (OV) of in Herne, Tollembeek en Vollezele (VB). 1417 Wouter van Melloe, Gb. (SCHR.); 1438 Mertin van Melleloe, Edingen (med. B. Roobaert); 1489 Jan van Melloo, Voorde OV-Bg. (PARM.).

 

FD

Mellon, van

-om, zie van Millon.

 

FD

Mellor

zie Millard.

 

FD

Mellot

zie Melot.

 

FD

Melloul

V. MAD (Ma).

 

EV

Melman

zie Mellemans.

 

FD

Melon

Me-, cf. Mel-.

 

JG

Melon

Mélon(t), Molon, Meloen, Mil(l)oen, Millon: 1. Ofr. melon, mollon: meloen. BN of BerBN. 1440 Grietkin Molloens, Callekin Molloens, Ktr. (BAELDE). – 2. Patr. Milon/Melon, afl. van VN Amelius. Zie Milon.

 

FD

Melort

zie Millard, Melot.

 

FD

Melot

Me-, Mellot; Melotte, Me-, cf. Mel-.

 

JG

Melot

Mélo(t), Mellot, (de) Melotte: Patr. Afl. van VN Amelius of Germ. -amal-nam. 1365 Melot de Gotigny veve, Bergen (DE COCK); 1446 Jehan Melot, St.-Tr. (GHYSEN); 1654 Servatius Melot (stamvader van) 1776 Andries Melort, Maaseik (VS 1981,120). Zie ook Millot.

 

FD

Meloul

zie Melloul.

 

FD

Mels

au génitif: Melsen, génitif double: Mel-sens. Hypocor. néerl. de Melchior, cf. 1575 «Melsen» = 1575 «Melchior» (cf. Anthropo-nymica, IV, 14).

 

JG

Melsen(s)

Mels(e), Melsem: Patr. Vleivorm en korte vorm van de VN Melchior, een van de drie koningen. 1575 Melchior van Eeckhoven = Melsen van Eeckhoven; 1613 Melsen Kuelemans = 1614 Melchiore Kuelemans, Kontich; 1589 Melchior Vereycken = Melsen Vereycken, Aarts. (ROEL. 1951); 1584 Hans Melsen, Aw. (AB).

 

FD

Melsen, van

PlN Melsen (OV). 1615 démentis van Melsen, Kontich (SELS).

 

FD

Meltens

Patr. Welicht zoals Mellens, dim. van Amelis. 1666 Melt Jans (vader van) Neeltje Melten, R’dam; 1779 Joannes Meltiens (vader van) Anna Catharina Meltens, Sint-Amands (PDB).

 

FD

Melvill(e)

PlN Melville (Midlothian), vernoemd naar Geoffry de Mallaville uit Emalleville (Eure). 1202 Hugh de Malleville (REANEY).

 

FD

Mely

Nom d’origine : Mely, à Bohan (Nr).

 

JG

Mely

zie Millier.

 

FD

Melyn

cf. Melin.

 

JG

Melyn

zie Melin.

 

FD

Melys

zie Melis.

 

FD

Melzer

Meltzer, zie Malzer.

 

FD

Membre

Membre(z), Manbré: Ofr. membre: verstandig, wijs, beroemd. BN.

 

FD

Membre

Nom d’origine: Membre (Nr).

 

JG

Membrez

Membre, Manbré, Mambres (?) Surnom : fr. membre ‘qui a les membres fort gros, bien faits’, w. liég. mimbré FEW 6/1, 692a; en anc.fr., a plus souvent le sens de ‘intelligent, sage’ (P. Ruelle). – Comp. aussi 1504 «Anthonin Membru» BourgNamur.

 

JG

Même

zie Demerie.

 

FD

Memling

De schilder Hans Memling (1433-1494) stamt uit Mômlingen bij Aschaffenburg (BEI) (BRECH.). 1465 Jan van Mimnelinghe, Zaleghenstat (Seligenstadt) – Bg. (PARM.).

 

FD

Memurlin

1683 «Denys Remacle dit le memurlin du petit Richain», 1731 «JeanFran­çois Memurlé» = 1775 «Jean François Me-merlin» [not. Hervé, JL]; gentilé dialectal, probabl. de Membach (Baelen, arr. Verviers), avec suffixe régional -urlin, comme dans Hêvurlin ‘habitant de Hervé’ ; cf. aussi Nemerlin, qui en serait une variante. – Bibliogr. : J. Lechanteur, Hêvurlin et autres dérivés en -urlin, DW 25-26, 1997-98, 249-258.

 

JG

Men-

-ard, -art, Mench, Menck.   V. MAD (Man, Mank).

 

EV

Men-

-u, -y. 1. V. Ménil. •— 2. Car. phys. ,,Grêle, mince ».

 

EV

Ménage

1602-3 «Franchois Mesnaige» Ter-riersNamur, 1678 «Barbe Mesnage», 1687 «Henri Ménage» BourgNamur; nom d’ori­gine: anc. fr. manage ‘logis, maison’ FEW 6/1, 185b; ou bien au sens moderne de fr. ménage.

 

JG

Ménage

Mesnage, Mebache, Menas(c)he, Menas(s)e: Ofr. mesnage, manage, Fr. ménage < Lat. mansionaticum: huis, woning, verblijf. 1602-3 Franchois Mesnaige, Namen (J.G.); 1700 Michiel Ménage, Oostende (PARM.).

 

FD

Ménager

1725 «Jean Le Ménager», 1732 «Jeanne Le Mesnager», «Marie Mesnager» Hatrival; surnom: soit anc. fr. mesnager ‘celui qui administre avec économie, intendant’ FEW 6/1, 190a, soit anc. fr. minagier, mesna-gier ‘mesureur’ (du droit perçu au nom du seigneur pour le mesurage du blé) FEW 4, 402b (cf. aussi N. Dupire, Le Moyen Age 57, 355), soit encore pic. ménager ‘propriétaire d’un petit héritage dont la culture suffit à ses besoins’ Hécart 298, ‘petit cultivateur’ ALPic I, 37 [MH].

 

JG

Ménager

Ménagé, Mesnager, Lemenager, Menacer: Ofr. mesnag(i)er: bewoner (van het huis, zie Ménage), huismeester, (zuinig) beheerder van een domein. 1667-1749 Jean le Mesnager, Hatrival (J.-M. DUVOSQJJEL, Hatrival, 1991,32).

 

FD

Menard

-art, Ménart, Mennart 1257 «Menaut Ghuerin» DettesYpres, 1627 «Benoit Menard» BourgNamur; nom issu de l’anthrop. germ. magin-hard.

 

JG

Menard

-art, Ménart, Mesnard, Mennard, -art: Patr. Rom. vorm van Germ. VN magin-hard: Meinaard. 1386 Guillemin Ménart (MARCHAI).

 

FD

Menchior

Mensior, Ment(z)ior, Metoir: Patr. W. var. van bijbelse VN Melchior.

 

FD

Menchior

Mentior, Mensior, Mentzior, w. Mèn ‘cheûr, -eur, Mèn ‘sieur, Mèn sior ( DFL ; Jodogne, Rép. N F Liège xxvi; BTD 26, 238); Mencier, Mensier, Mincier, Minsier. 1601 «Jacques Menchier (ou Melchior») Rotheux-Rimière; formes wallonnes, diversement alté­rées, de Melchior.

 

JG

Menchior

V. Melchior.

 

EV

Mencier

-sier, Mincier, -sier: 1. Zie Manchier.- 2. W. var. van Melchior. 1601 Jacques Menchier ou Melchior, Rotheux-Rimière (J.G.).

 

FD

Mencini

Pair. It. dim. van HN Dominicus.

 

FD

Mencke

Meinke, Menke, Menicken, Menn-. Surnom: moy. néerl. manneken ‘petit homme’ ou bien nom issu de l’anthrop. germ. Manniko (cf. Fôrst. 1090). Cf. aussi Mincke.

 

JG

Mencke

Menkens, Menke(s), Menké, Mink(e), Minc(ke), Myncke, Mijncke: Dim. van magin-naam (DN); zie Meine(c)ke. Minnico (MORLETI). 1372 Pieter Menke, Katheline Claus Menx dochtere, St.-M. Lierde (GAUBL.); 1396 Gillis Meinke, Jacop Menke, ibid. (DE B.); 1409 Jan f. Wouters Mijnx lande, Bg.(SIOEN).

 

FD

Mencxel, van

zie van Meensel.

 

FD

Menczer

Grafie van D. FN Menzer < PlN Menz (BB), evtl. Mainz (vgl. Meynzer).

 

FD

Mend-

-au, -el, -er, -es, -eling, -ou. V. MAD (Mand).

 

EV

Mend-

-el, -es : aussi : N. israél.

 

EV

Mende

D. FN < Am Ende: aan ‘t Eind. 1438 M. am Ende; 1559 V. Mende, Liegnitz (DN).

 

FD

Mendel(s)

zie Mandel.

 

FD

Mendelbaum

zie Mandelbaum.

 

FD

Mendelcwaig

Mendelewaig: D. Mandelzweig: twijg van de amandelboom. Wsch. huisnaam. Vgl. D. Mandelreis.

 

FD

Mendels

Génitif de Mendel, altération du nom hébreu Menachem (cf. Dauzat 428).

 

JG

Mendelson

Mendelssohn: Zoon van Mendel. Zie Mandel.

 

FD

Mendes

Mendez: Naam van sefardische joden, aïs adaptatie van Menéndez, een Sp. Pair. < West-Gotisch Hermenegild (DS). 1539 Sebastianus Mendes, Hispanus; 1564 Anthonius Mendez, Aw. (MULIV).

 

FD

Mendès

Mendes. NF de Juifs venus du Portugal (cf. Dauzat 428, 619).

 

JG

Mendiau

-iaux, cf. Mandiau.

 

JG

Mendiau(x)

zie Mandiau(x).

 

FD

Mendonck, (van)

Mandonx, Maandonks, Manendonckx, Meyndonck, Meynendonckx, M(e)ijnendonckx, Mynendonckx: PlN Mendonk (0V). 1190 Walterus de Mendonc; 136 e. Bosteel de Mendunc (GN); 1395 Margareta de Mendonc, Ktr. (DEBR. 1972); 1511 Mathias Meynendoncks, Retie (CALUW. 2000); 1549 Henrick Meynendonck, Arendonk; 1795 Petrus Maenendonckx, Bladel-Aw.(AP).

 

FD

Mendoza

Mendonça: Sp. PlN (van Baskische oorsprong) in Alava. Mendonça is Port. (DS). 1541 Alvarus de Mendosa, 1555 Jacobus de Mendosa; 1622 Julianus de Mendoza, Lv. (MULIV-V).

 

FD

Mendrik(s)

zie Manderick, Meyndrickx.

 

FD

Mené

zie Mayné.

 

FD

Mene(s)tr-

-et, -ier. Profess. Mé­nestrel, ,,Musicien ambulant ». Mé­nétrier. ..Musicien, d’abord en géné­ral, puis musicien de village ». N° 197.

 

EV

Meneboo(de)

zie Minnebo.

 

FD

Ménédeme

Nom grec Ménédêmos, p.-ê. nom d’enfant trouvé; aussi nom d’un saint.

 

JG

Ménédème

Menedeme: Patr. Gr. VN Menedemus.

 

FD

Ménégaire

zie Minnegheer.

 

FD

Menegaldo

-galli, -gas(so), -gazzi, -gato, -gatti, -ghelli, -ghello, -ghet(ti), -ghin(otto), -ghini, -gol(l)i, -gon(i), -gotto, -gozzo, -guzzi, -guzzi, Meneka: Patr. It. afl. van Menico, verkorte vorm van Domenico, Lat. HN Dominicus.

 

FD

Menegas

Ménégas. Nom de dignité : cf. anc. fr. menegaud ‘seigneur’, de l’anthrop. germ. mani-gold (Dauzat 428).

 

JG

Menéndez

zie Mendez.

 

FD

Mener

Mexher: W. spelling voor D. Màher: maaier.

 

FD

Mener

zie Merchier(s).

 

FD

Menesbrug

,,Pont banal ». Van de(r)-

 

EV

Menesplier

De dial. (Dordogne) naam van de mispelboom (DAUZAT); vgl. Mispoulier.

 

FD

Menessier

1257 «Manassir» Genappe; dérivé en -1er de Manasses, nom biblique (Vincent 41), cf. Manasses.

 

JG

Menessier

V. Menuisier.

 

EV

Ménessier

zie Mennessier.

 

FD

Menesson

V. MAD (Man).

 

EV

Menesson

zie Mennesson.

 

FD

Menestres

-et, Ménestrel, Menestrey. 1289 «Robins li Menestres» CensNamur, 1365 «Calbiers ménestrels» TailleMons, 1391 «Gilneal li menestreit» Liège, 1444 «Hannien le Menestreit» TerreJauche, 1528 «Pierron le Ménestrel» DénHouffalize, 1544 «Henry le Menestre» DénStavelotMy, ± 1630 «Johan le menstret» Hervé (Schnackers 12); nom de profession ou de dignité: anc. fr. ménestrel ‘serviteur’, d’où ‘musicien ambulant’, ‘of­ficier de justice’ FEW 6/2, 117a. On notera le sens péjoratif que connaissait fréquemment l’anc. fr. ménestrel, à savoir ‘vaurien, mauvais sujet, canaille, pleutre, gredin’ (cf. A. Henry, Le Jeu de Saint Nicolas de Jehan Bodel, 3e éd., 1986, 314) [MH].

 

JG

Menestret

-es, -ée, -ey, Ménestret: Dim. van Ofr. menestre < Lat. minister: dienaar, beheerder, bestuurder, beambte. Wellicht ook muzikant; vgl. Ménétrier. 1400 Baudouin le Menstreit, Luik; zie ook Lemestré(e).

 

FD

Menet

-ez, -er, -es, zie Mayné.

 

FD

Menet

-ez. NF tournaisiens d’origine incer­taine; il semble difficile d’en faire des var. de Mayné.

 

JG

Menet

Meng- -al, -e, -elle, -els, -eot, -us. V. MAD (Man, Mank).

 

EV

Ménétrier

Ofr. menestrier: vakrnan, muzikant. Vgl.

minnestreel, Menestret. 1234 Cok Menestreus,

Atrecht (NCJ); 1562 Noë Menestriers, Kamerijk-

Aw. (AP).

 

FD

Menève

-eve. NF concentré en Flandre or. dans la région de Moerbeke-Waas et Zelzate, depuis 1625 (FyS); p.-ê. forme flam. (avec assimi­lation consonantique) de moy. fr. menevre, etc. ‘ouvrier qui travaille de ses mains’, etc. FEW 6/1, 283-4, plutôt qu’adaptation w. du NF Manha(e)ve [avec la collab. de J. Virgo].

 

JG

Menève

Meneve: W. adaptatie van Manhaeve

(CARNOY1953)?

 

FD

Meneveaux

Men(ne)veux, Mennevée: PlN Mainvault (H).

 

FD

Menfroid

cf. Manfroid.

 

JG

Menfroid

zie Manfroid.

 

FD

Meng(e)

Patr. D. Mang = VN Magnus. 1338 Menge Reuber, Mainz (BRECH.).

 

FD

Mengal

Mengaldt, -aut. s.d. «diaconi Meingaldi» ObitHuy, 1360 «Johan Mingos» Dour-bes, avant 1368 «Jehan Ma(n)goul» Chimay, 1395 «Johan Mengaut» Silenrieux, etc. (cf. B. Mengal), 1667 «Jeanne Mengal» Bourg­Namur, 1680 «Dom Pierre Mengald (…) religieux au monastère de Lobbes»; NF dont il existe quatre branches (deux à Thuin, deux à Walcourt) et qui est issu de Mangold, Mene-gald, -aud, d’un anthrop. germ. composé de magin- et -gaud (Fôrst. 1092), à mettre en relation avec saint Mengold de Huy. Cf. aussi Menjoie et probabl. d’autres variantes en Mang-. — Bibliogr. : B. Mengal, De Megingaud à Mengal: origine et évolution d’un NF, Bru­xelles, chez l’auteur, 2004.

 

JG

Mengal(e)

Patr. Germ. VN Mangold (zie i.v.). 1667

Jeanne Mengal, Namen (J.G.).

 

FD

Mengé

zie Mangez.

 

FD

Mengel(s)

zie Mingels.

 

FD

Mengelbier

Mingelbier. Surnom: moy. néerl. mengel, mingel ‘mesure de capacité (environ deux pintes)’, gros litre de bière; cf. aussi Minnebier.

 

JG

Mengelbier

zie Mingelbier.

 

FD

Mengele(e)rs

zie de Mangelaere.

 

FD

Mengelers

Génitif de moy. néerl. *mengeleer ‘celui qui mélange’.

 

JG

Mengels

Génitif de moy. néerl. mengel; cf. Mengelbier.

 

JG

Mengeot

Menjot, cf. Mangeot.

 

JG

Mengeot

zie Mangeot.

 

FD

Menger

Mengé, Menge(s), zie Mangez.

 

FD

Menger(s)

zie Manger.

 

FD

Mengsel, van

zie van Meensel.

 

FD

Mengus

Misschien spellingvar. van Menges.

 

FD

Menheer(e)

Mijnheer: Mijnheer was een titel voor een landsheer, een adellijk of aanzienlijk man. 1281 Minhere die Cnegt, Ip. (BEELE); 1440 Marie Mynheere, Zierikzee (PARM.). Vgl. Monsieur.

 

FD

Meni(er)

Ménier, zie Meunier.

 

FD

Menia

zie Migneaux.

 

FD

Menicken

cf. Mencke.

 

JG

Menier

1268 «Menier», 1280 «Jehan li Menier, manans hors de le porte dou Bure» Dettes-Ypres; sans doute var. de Meunier.

 

JG

Menier

V. Meunier.

 

EV

Menil

1655 «Jean Menil» DénFlorenville; topon. très fréquent: lat. mansionile ‘petit do­maine’, notamment Mesnil-St-Blaise, Mesnil-Église (Nr), etc.

 

JG

Ménil

Proven. ,,Petite manse, petite ferme ». Ménil (Loc. et L.D.). Variantes : Man-, Main-, Mén-, Mesn- -il(le), -y, -u. Synon. : De–Ménil, -Many. N° 245.

 

EV

Menil(le)

zie Duménil.

 

FD

Menin

1282 «Baud. de Menin» DettesYpres, 1602-3 «Lorent Menin» TerriersNamur; nom d’origine: Menin (FlOcc).

 

JG

Menin

Ménin: PlN Menen, Fr. Menin (WV). 1306 Jehan de Menin, Ip. (BEELE); 1399 Jehan de Menin, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Menin

Proven. Loc.

 

EV

Menis

zie Minis.

 

FD

Menjoie

Sans doute forme w. (w. liég. médjô) de Mengold, cf. Mengal.

 

JG

Menjoie

zie De Montjoie.

 

FD

Menjot

Menk- -e, -es, -o, Menn–e(ns), -eken(s), -ick, -ig. V. MAD (Man, Mank).

 

EV

Menjot

zie Mangeot.

 

FD

Menke

cf. Mencke.

 

JG

Menké

Kan var. zijn van Menke, met secundair accent, maar kan ook een weergave zijn van Manniquet (uitspr. manké).

 

FD

Menkens

Menke(s), zie Mencke, Mannekens.

 

FD

Menkveld

Ndl. familie met stamvader « 1550 Werner Mengveld, die boerde op het Menckfelt in Zwiep (Lochem, G), 1379 Mingveld (PDB).

 

FD

Mennard

-art, zie Menard.

 

FD

Mennart

cf. Menard.

 

JG

Menné

-e. Sans doute var. de Mayné.

 

JG

Menné

zie Mayné.

 

FD

Menneboo

zie Minnebo.

 

FD

Mennecier

-chez, -chet, zie Mennessier.

 

FD

Menneken(s)

zie Mannekens.

 

FD

Mennen(s)

Menne(s): 1. Zie Mannens. – 2. Maar een Wvl. Mennens moet uit een Germ. megin-naam worden verklaard (Meinhard). 1400 Fransois Mennin,Bg.(SIOEN).

 

FD

Mennes

-ens, cf. Mannens.

 

JG

Mennes(s)ier

Profess. Menuisier (Régional).

 

EV

Mennes(s)on

Menesson: Patr. Vleivorm op -eçon van Germ. magin-naam.

 

FD

Mennessier

Mennesiez, Mennecier, -chez, -chet, Ménessier: 1. BerN Man(n)essier < Marnessier: mergeldelver (MORLET): 1295 Petrus dictus Manessier; 1342 Pierre Ménessier, St-Q.; 1468 Jehan Mannessier; 1438 Jehan Ménessier, Senlis. – 2. Patr. Afl. van bijbelse VN Manasses; zie Manesse 2.1191 Maneserus Judeus; 1207 Manaserus de Hasting (REANE Y); ± 1300 Manessiers Wanil, Artesië (BOUGARD).

 

FD

Menneveux

-vée, zie Meneveaux.

 

FD

Menni(c)ken

zie Mannekens.

 

FD

Mennicken

cf. Mencke.

 

JG

Mennie, de

zie Dumenil.

 

FD

Mennier

1. V. Meunier. — 2. V. MAD (Man).

 

EV

Mennig

Nom issu de l’anthrop. germ. Manniko (Fôrst. 1090).

 

JG

Menninck

Menni(n)g: Patr. Afl. van Germ. man-naam. Vgl. Mannen, Mannekens, Mencke. 1350 H. Menninc, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Menninger

Afl. van PlN Meiningen (< Menningen) (TH), Menningen (BW, RP, SL) of Menning (BEI).

 

FD

Menon

Menot: Patr. Afl. van een Germ. magin-naam, zoals Menard.

 

FD

Mens

Meens, Mensch: 1. Patr. Gen. van korte vorm van Germ. me(g)in- of man-naam. Of oude -so-afl. van megin-naam: Meginzo, Meinso. 1300 Liibrecht Mens, Tv. (BERDEN); 1411 Henrici Mens, Geel (GF). – 2. Metr. Oude fem. -za-afl. van magin-naam: Meginza, Meinze. 1333 Everd Everardeszoene Mensen, Kampen (MNT 250).

 

FD

Mens

Var. de Mensch?

 

JG

Mens-

-eeren, -iers. V. Manse.

 

EV

Mensa(e)rt

-ard, zie Mansard, Minsa(e)rt.

 

FD

Mensard

-art, cf. Mansart.

 

JG

Mensbrugg(h)e, van (der)

van der Mens(ch)brugge, van der Minsbrugge, van der Meynsbrugg(h)e, van der Meijnsbruggen, van der Mijnsbrugg(h)e, van der Mynsbrugge(n), -brugghe, van der Meysbruggen, van der Mysbrugge, van der Maesbrugghe, Mynsbrughen, Mensbrugge, Meynsbrughen: PlN 1330 Minsbrugghe in Zarlardinge: brug waaronder watergeest (min) schuilt (GYSS. 1963′, 133)-1374 Claus van den Mijnsbrugghen; 1417 Gillis vander Minsbrugghen, Gb. (SCHR.); 1396 Gillis vander Minsbrugghe, Overboelare; Arent van der Minsbrugghe, Zeger van der Minsbrugghen, Zarlardinge (DE B.).

 

FD

Mensbrugge

Proven. 1. Meen-brug, ,,Pont banal ». — 2. Meense bru g, ,,Pont de Menin ». — 3. Mans-(leen)brugge, ,,Pont du fief mâle » (L.D.) Synon.: Van de(r) Mensch-brugge.

 

EV

Mensch

Moy. néerl. mensch(e) ‘homme’.

 

JG

Mensch

zie Mens.

 

FD

Menschaert

Minschaert, -art. Dérivé du précédent, au sens de ‘viril’.

 

JG

Menschaert

Proven. 1. Mansaard (Synon. de Mansleen), ,,Fief mâle » (L.D.). — 2. V. Manse.

 

EV

Menschaert

zie Minsa(e)rt.

 

FD

Menseeren

Gen. van Mijnheer. Zoon van Mijnheer, een aanzienlijk persoon, ridder, grondbezitter. 1281 Andrieu Mins heren = 1282 Andrieus fieus Mon segneur = 1282 Andrius li fius Monsigneur= 1296 Andries Minsherenkint, Ip. (ARY); 1424 Anne Mynsheerenzoens, Sluis (PARM.); 1544 Hendrik Mijnsheeren, Mech.; 1605 Hans Mijnsheeren, Mech.-Aw. (AP).

 

FD

Menseeren

Génitif de Mencier (= Melchior)?

 

JG

Mensel, van

zie van Meensel.

 

FD

Mensels

Wsch. gen. van PlN Meensel.

 

FD

Mensenaers

Misschien uit Menselaars, afl. van Mnl. mensel, meinsel: beslagring. BerN voor de maker ervan. ±1400 Gillis de Meynseleere, Oud. (CASTELAIN 2002).

 

FD

Mensier

cf. Mencier.

 

JG

Mensiers

zie Manchier, Mencier.

 

FD

Mensing

-ink: Patr. Afl. van Germ. magin-naam, zoals Meinhard.

 

FD

Mension

zie Mansion.

 

FD

Mensior

cf. Menchior.

 

JG

Mensior

zie Menchior.

 

FD

Menso

zie Mansot.

 

FD

Menson

zie Manchon.

 

FD

Ment(z)ior

zie Menchior.

 

FD

Mente

BN naar de kruidnaam. Mnl., Wvl. mente: munt. 1268 Hankinus Mente, Ip. (BEELE).

 

FD

Mente(n)

-ens, Minten(s), Munten: 1. Patr. Vleivorm van Lat. HN Clemens. 1292 Henric Willem Minten sone, Oevel (CG); 1281 Mentinus Pardiu; 1375 Mentin Biaugrand, Ip. (BEELE); 1382 Mentin van Gremberghe = 1389 Clemens v.G., Moorsele (DEBR. 1970); 1441 Matheews Minten= Tewes Menten, Ht. (A.GHIJSEN); 1551 Huibrecht Mynten, Gierle (AP). – 2. Metr. Verbogen vorm van Mente < Clémente, fem. van Clément. 1296 ver Minte van Lovene = 1300 ver Minten van Lovene, Her. (DERCON); 1445-80 zuster Minte van Meerhout = soror nostra Clementia, Tn. (HM). Een Tongerse familie Menten heette vanaf 1775 De Menten (JVO). Vanaf ça. 1600 ging Minten in L over naar Munters; zie De Munter.

Menten, van: Heel wsch. hypercorrect voor Ver Menten (zie Menten 2.) of reïnterpretatie van Menten.

 

FD

Mente(n)

V. MAD (Mand).

 

EV

Menteau

zie Mantel.

 

FD

Menteman

Patr. Afl. van Clément (LIND. 1964).

 

FD

Menten

au génitif: Mentens; dimin. : Menty-ens. 1272 «Henricus maritus Menten» Polypt-Villers; hypocor. (avec aphérèse) de Clemens (Clément) ou d’un prénom fém.

 

JG

Menting

Mentin est aussi un hypocor. de Clemens (cf. VISt, 1975, 90).

 

JG

Menting

Mentin(c)k: Patr. Afl. van VN Clément (zie Menten) of van Germ. VN Meinhard.

 

FD

Mention

cf. Mansion.

 

JG

Mention

zie Mansion.

 

FD

Mentior

cf. Menchior.

 

JG

Mentior

Proven. Mansion (V. ce N.).

 

EV

Mentior

zie Menchior.

 

FD

Mentjens

-yens, Mintjens, Mintiens, Mentgen, Mientiens: Patr. Dim. van VN Clément of Meinhard.

 

FD

Mentrop

PlN Mentrup (NS).

 

FD

Mentyens

cf. Menten(s).

 

JG

Mentz

au génitif: Mentzen. Nom issu de l’an­throp. germ. Maginzo, Menzo (Först. 1072).

 

JG

Mentz(en)

Mentzel, zie Menz.

 

FD

Mentzior

cf. Mentior.

 

JG

Mentzy

zie Manchier.

 

FD

Menu

Menus, Menut, Menue, Lemenu, Minu(z), Miny, Myny, Mijnij, Min(n)i, Meny, Monu, Mony: BN Fr. menu: klein. 1166 Radulfi le Menut, Laon (SMT I); 1265 Hanon le Menut, Hontoir (CRN); 1584 Guilliam de Menu, Aw. (AB); 1699 Emanuel Menu, Langemark = Minu, Mennie, Lemenu, Meny (¥51985,574).

 

FD

Menu

-us, -ut, Minu, -uz; au fém.: Menue. 1286 «Colars li Menus» CartBinche, 1369 «Leurent Menus», 1403 «Jehans Menu li carpentier» Ladeuze, 1489 «Jehane Menue» Ladeuze, 1540 «Ypolit Menuz» Ladeuze, 1593 «Jean Menu» BourgDinant, 1602-3 «la censé de Jean Menu» TerriersNamur; surnom : fr. menu ‘petit, grêle’ FEW 6/2, 134b.

 

JG

Menuge

(NF borain). Probabl. forme dialectale d’anc. fr., moy. fr. menuise ‘menu morceau’ dont les acceptions sont variées (menus objets, menu poisson, entraille qu’on jette, menu bois, etc.) FEW 6/2, 129-130.

 

JG

Menuisier

Profess. Synon. : Men-(n)es(s)ier (Formes anc. et régio­nales).

 

EV

Menveux

Proven. Mainvault (Loc.).

 

EV

Menveux

zie Meneveaux.

 

FD

Menville

Nom d’origine: Menville (Haute-Ga­ronne).

 

JG

Menx(s)el, van

zie van Meensel.

 

FD

Meny

zie Menu.

 

FD

Menyhart

zie Meijnaert(s).

 

FD

Menz

Men(t)zel, Mentz(en), Menze: Patr. D. -el-dim. van Germ. VN Maginzo, Menzo (Fm.). Obd. Menz is meestal Manz, afl. van man-naam. 1350 Henni Mantze = Henni Menzli = H. Mentzelin (BRECH.).

 

FD

Meode

Me- (NF liégeois). Peut-être forme fran­cisée de Mehauden.

 

JG

Méode

Waalse grafie voor Méhauden (J.G.)?

 

FD

Meplomb

Méplon, zie Mispelon.

 

FD

Mequinion

Mequignon, Mecqinion: BN. Afl. van Ofr. mesquin: jonge (edel)man. Zie Mesquin. 1722 Ph. Mecquinion, St.-Win. (VERGR. 1968).

 

FD

Mer-

-eaux, -el. V. MARU.                    

 

EV

Mer(n)hout

zie Meernhout.

 

FD

Mer, van der

zie van (der) Meer.

 

FD

Mérat

Meraud, zie Mairiaux.

 

FD

Mérat

V. MARU.

 

EV

Merbaix

PlN 1. Rom. vorm van Meerbeek (VB). 1536 Jan van Meerbeke alias Merbaix, Lv. (DE MAN 1948,31); 1556 Joli. Meerbaix, Lv. (HENNO). –1. Marbais (WB) of Marbaix (Nord). Zie Demarbaix.

 

FD

Merbeeck, van

zie van Meerbeeck.

 

FD

Merbes

zie Demerbe.

 

FD

Merc(k)aert

Merkaert, Maer(c)kaert, Marcaert: Patr. Germ. VN mark-hard ‘teken-sterk’: Marc(h)ardus, Markart (MORLETI). 1449 Jan Merkart, Mb. (A.BAERT); 1569 Thomas Merckaerts, Lv. (HENNO).

 

FD

Merc(k)s

Merc(k)x, zie Marc.

 

FD

Mercaert

zie Merckaert.

 

FD

Mercan,

zie Marchand!.

 

FD

Mercator(is)

Latinisering van De Cramer of De Meersman: koopman. 1281 Joh. Mercator, Rupelmonde (HAES.). Gérard Mercator (1512-94) heette De Kremer en was ook van Rupelmonde.

 

FD

Mercatoris

Cf. 1272 « Godescalcus films Gode-fridi mercatoris» PolyptVillers ; génitif de lai. Mercator, latinisation du NF néerl. De Kremer (= le mercier).

 

JG

Mercelis

Messelis. NF néerl. issu de lat. Marcellus (= fr. Marcel).

 

JG

Mercelis

V. Marcel.

 

EV

Mercelis

zie Marcelis.

 

FD

Mercelot

zie Marcelot.

 

FD

Mercenier

-eny, Mercini, -inis, -iny (forme w. Mèrcînî). 1544 «George Mercenier» DénSta-velotMy; nom de profession: anc. fr. mer-chenier, mercen(n)ier ‘homme intéressé et facile à corrompre avec de l’argent (d’où mer­cenaire); journalier’, mais aussi ‘marchand’, anc. liég. (Jean de Stavelot) merchenier ‘mercier’ FEW 6/2, 15a; cf. aussi Lemerei-nier.

 

JG

Mercenier

Lemercinier: Fr. mercenier, Mnl. mersenier: rondtrekkend koopman, marskramer. Vgl. Mercier. 1364 Kersteloot (de) Mercenier, Ip. (BEELE1959); 1392 Janne van Vleenken den mersenier, van hantscoen ende stroinhoedekine, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Mercenier

Profess.   Mercenaire   ou  Mercier (V. ce N.). Proven. Meer-       

senaar, ,,De Meersen » (Loc. holl.).       

 

EV

Mercereau

Merceron: BerN Dim. van Merc(h)ier.

 

FD

Merceron

Nom de profession: dial. fr. (Cha-rentes, Morvan) merceron ‘petit mercier’FEW 6/2, 41a, dérivé similaire à anc. fr. mènerai ‘petit marchand’ Gdf 5,251.

 

JG

Merch

Merche (francisation). Nom d’origine: Mersch (G.-D. Lux.).

 

JG

Merch(e)

W. grafie van PlN Mersch (GH).

 

FD

Merchan

zie Marchandt.

 

FD

Merché

-ez. V. Mercier.                  

 

EV

Merchez

-ier, -iers, -ie, cf. Mercier.

 

JG

Merchier(s)

Merchie, Marcher, -ez, Mercier, Mercer, Lemercier: Ofr. merc(h)ier: koopman, handelaar, kramer. BerN. 1225 Leurens li Merciers = 1227 Laurentius Mercennarius, Dk. (SMT); 1307 Henris li Merchiers, Ip. (BEELE); 1308 Jehan le

Neckre, le merchier, Ktr.; 1395 Pieraerd Merchiers dochtre, Luingne (DEBR. 1970). Vgl. Mercenier, Merci.

 

FD

Merchs

cf. Mersch.

 

JG

Merci

Merde, Mercy, Mercij, Mersie, Mersy, Mersij: Patr. Pic. of LU W. vorm voor Mercier; zie Merchier. 1649 Nik. Merci, Atrecht-Aw. (AP).

 

FD

Mercial

cf Marcial, Martial.

 

JG

Mercial

zie Marcial.

 

FD

Merciant

zie Messiaen.

 

FD

Mercie(r)

zie Merchier(s).

 

FD

Mercier

Mercie, Mercij, Merchez, -ier, -iers, Merchie, Mercy.1267 «Colins li fieus Jehan le Merchier», «Willames li Merciers» Cens-Herchies, 1349 «Tymers li merchiers» Ni­velles, 1444 «Michot le Merchir» Terre-Jauche, 1580 «Pier Merchier» CoutStavelot, 1689 «Martin Mercy» BourgNamur; nom de profession: fr. mercier; cf. Lemercier.

 

JG

Mercini

-inis, -iny, cf. Mercenier.

 

JG

Mercini(s)

-iny: BerN W. vorm voor Mercenier.

 

FD

Merck

au génitif: Mercken; Merckx, Merkj, Merx. Sans doute nom de l’évangéliste Mar-cus (cf. Marckx, Marx) [FD] plutôt que nom issu de l’anthrop. germ. Marca (Fôrst. 1095).

 

JG

Merck

zie Marc.

 

FD

Merck, van de

zie van der Mark.

 

FD

Merckaert

Merkaert, etc. Nom issu de l’anthrop. germ. mark-hard, cf. Marc(h)ardus. Markart.

 

JG

Merckaert(e)

V. Marc I.                       

 

EV

Merckelbach

-bagh, Merkelbac(h), -bag, -back, Mar(c)kelbach: 1. PlN Merkelbeek (NL). 1374 Reynert Huyne de Merkelbeek (stamvader van het geslacht) Huyn de Merkelbach, (later) (de) Merkelbach (Par. 1986,131); 1777 P. F. Marckelbach, Ht.-Bs. (CALUWAERTS). – 2. PlN Merkelbach (RP). 1620 Jan van Merkelbach, Cent (PBG); 1650 Jac. Merkelbach, Tn. (MUL V).

 

FD

Mercken(s)

zie Merken.

 

FD

Mercken, van der

zie van der Mark.

 

FD

Merckenbrach

Proven.   Markebraak    ,,Terre  en   friche  de   la  Marcke »       

(Riv.).                                                

 

EV

Merckenbrack

Merkenbr(e)ack: Vervorming van FN Marquebreuck.

 

FD

Merckpoel

Proven.   1. Mark- -poel,  ,,Mare du sieur Marc ». — 2. Marke   

poel. ,,Mare de la Marke » (Riv.).  —    3.   Mergelpoel.   ,,Mare   marneuse ».                                               

 

EV

Merckpoel

zie Meerpoel.

 

FD

Merckt, van de

van de(r) Mert, Vermer(c)kt, Vermerght: PlN De Markt: marktplein. 1336 Johan van der Maerct, poerter, Kuurne (DEBR. 1971); 1358 Johanne de Foro = 1369 Jhan van der Maerct, Ktr. (DEBR. 1970); 1542 Peter van der Merct, Hontenisse; 1568 Simon van der Mart, Hb.-Aw.(AP).

 

FD

Merckx

V. Marc I.                           

 

EV

Mercuri(o)

It. vorm van Lat. godennaam Mercurius.

 

FD

Mercy

cf. Mercier.

 

JG

Mercy

V. Marc I et Marc II.            

 

EV

Mercy

zie Merci, Demerchy.

 

FD

Mereau

Méreau, Mériaux, Meriaux. 13e s. «Lambiers li mereas de Londos» CartValBenoît, 1252 «Henricus Mereas de Thenis» Thisnes, 1265 «Colais Merial», 1289 «Baude-chons li Meriaus d’Artaing» CensNamur, 1302 «Johannes dictus li Mereaz» Villers-l’Évêque, 1444 «Jehan Mereau tailleur de pierre» AidesNamur; dérivé en -eau de maire (cf. DBR 7, 165-6), cf. aussi Mairiaux. – Aussi nom d’origine: Mereau, à Houdremont (Nr), ainsi p.-ê. 1671 «Séverin-Jacques de Me-reaud» BourgNamur.

 

JG

Mereau(x)

zie Mairiaux.

 

FD

Merecy

zie De Merechy.

 

FD

Meredith

Welse FN, waarvan 2e élément ‘heer’ betekent.

 

FD

Mérel(le)

Merel(le): Fem. bij Méreau.

 

FD

Merelle

Surnom: anc. liég. merelle ‘part due’ FEW6/l,370a.

 

JG

Meremans

cf. Meermans.

 

JG

Meremans

zie Meermans.

 

FD

Meremne

Me-, Mérenne, Merenne. Var. de Merelle?

 

JG

Meren, van der

zie van (der) Meer.

 

FD

Merendonck, van den

van (den) Meerendonk, van Meerendonck: PlN Me(i)rendonk in Grimbergen (VB). 1618 Jan van Meirendonck, Har.-Aw. (AP).

 

FD

Mérenne

Merenne, zie Marenne.

 

FD

Merens

1283 «Jehans de Merens» DettesYpres; var. de Meurens.

 

JG

Merens

zie Maire.

 

FD

Meresse

zie Mairesse.

 

FD

Méresse

1303-7 «Colin le filh le Meresse de Bolines» PolyptSalzinnes; fém. de fr. maire (femme du maire), cf. Mairesse.

 

JG

Méresse

V. MARU.                           

 

EV

Merg-

-an, -eay, -en, -et. Merghelynck. V. Marc I.                               

 

EV

Mergaert

au génitif: Mergaerts. 1377 «Mi-chiel Mergaerd» Ypres ; nom issu de l’anthrop. germ. fém. mêrja-garda (Fo’rst. 1104) [FD].

 

JG

Mergaert(s)

-gard, Merregaert: Metr. Germ. VN mer-gard ‘beroemd-omheining’: Mergardis (Fm.). 1377 Michiel Mergaerd, Ip. (BEELE); 1398 Jan Mergaert, Wervik (DEBR. 1970); 1396 Allijsse Mergaerts f. Mergaerts, Hofstaden (DE B.).

 

FD

Mergam

-an, zie Margam.

 

FD

Mergam

Proven. Merkem, (Loc.) ou  Marhem  (Dép. Dottignies).                

 

EV

Mergan

-am, cf. Margan.

 

JG

Mergaux

Var. de Margaux (par fausse régres­sion).

 

JG

Mergaux

zie Margel.

 

FD

Mergeai(s)

Mergeay, Merjay, Merjai: Pair. Wsch. LU W. var. van Merjaux; zie Margel.

 

FD

Mergeay

Mergeai, Merget, Merjay (NF plutôt de Gaume et du sud, également présent dans les Ardennes fr. et en Lorraine). ± 1590 «Barbe Merjay», 1688 «Claude Mergey» Colombey-les-Deux-Eglises (Hte-Marne), 1711 «Antoine Mergey» Longwy, ± 1725 «Anna Mergey» Halanzy, 1733 «Marie Loui­se Mergeay» Etalle, 1755 «Jean Mergeay» Breux (Meuse), ±1774 «Jean Joseph Mer­geay» Bure, 1785 «Jean Baptiste Mergeai» Pourru-St-Remy (Ardennes), 1856 «Eugène Mergeai» Hargimont (toutes mentions FyS); nom d’origine qui pourrait être soit le NL Mergey (Aube), soit un topon. issu de lat. muricarium, anc., moy. fr. murgier, murgé ‘tas de pierres provenant de Pépierrement du sol’, fr. rég. de l’Est meurgé, mergé, etc. FEW 6/3, 229a.

 

JG

mergel

,,Marne ». Proven. Mergel-,  Merckel- (altéré en) Melke- -beke,   

bach.  ,,Ruisseau marneux ».   Mergelsberg, ,,Colline marneuse ».          

 

EV

Mergel(e), van de(n)

van der Mergel, van de Merghel, van de Merlen: PlN Mergel: mergel(put). Le Merghele in Rinxent (PdC), Mergele in Ronse (OV). 1476 Pierkin van Merghele, Bg. (DF X); 1683-1755 Francisais van de Mergel, Nederbrakel (vader van) 1729-1767 Jud. van de Mergel, Nederbrakel-Melsele (vader van) 1761-1835 Jos. van de Merlen, Melsele-Zwijndrecht (med. W. Taeymans).

 

FD

Mergelsberg

Misschien verhaspeling van PlN Môrschbach (RP): ize e. Mergesbach (TW).

 

FD

Mergelsberg

NF de l’est de la prov. de Liège, issu sans doute d’un NL allemand, p.-ê. Môrschbach (Rhénanie), 12e s. «Mergesbach» (TW).

 

JG

Mergen

Surnom: moy. néerl. morgen, margen, mergen ‘matin’.

 

JG

Mergen

zie Margam.

 

FD

Merget

cf. Mergeay.

 

JG

Merget

Mirguet: Metr. Dim. van VN Margareta.

 

FD

Merghelynck

Patr. All. van een mark-naam, zoals Markhard, Markward. Vgl. D. Mârklin, Merklin; Mergel = Merkel (BRECH.). 1482 Merghelin Tackaert, Merghelin Dunder, Lo (CRAEYE); 1502 (Joris) Merghelin, Broekburg-Ip.; 1540 (Jacques) Merghelin, Ip. (TDF X.297-324); 1558 Merghelin de Wilde, St.-Win. (VERGR. 1966); 1640 Guil. Merghelinck, Ip. (MUL V).

 

FD

Mergits

Mergist: E. Metr. Margetts < VN Margareta. 1625 Joseph Margits (vader van) Catharina Mergits, A’dam (van Engelse afkomst, PDB).

 

FD

Mergny

cf. Merny, Mernier.

 

JG

Mergny

zie Merny.

 

FD

Merhaege(n), van

zie van Meerhaeg(h)e.

 

FD

Merhott(h)ein

zie Mermottein.

 

FD

Mérian

Merrians. [Cf. 1647-1717 «Sibylle Merian» peintre et naturaliste]. Surnom: norm. mériane ‘méridienne’ FEW 6/3, 31b?

 

JG

Mériaux

zie Mairiaux.

 

FD

Meriaux,

cf. Mereau.

 

JG

Meric

V. MARU.                                 

 

EV

Merienne.

Surnom (de paresseux?): norm. mérienne ‘méridienne’, comp. Mérian. Cf. aussi 1629 «François Merien» émigré en Suède.

 

JG

Mérillon

Meriloo, zie Morillon.

 

FD

Merjai

-jay, zie Mergeai.

 

FD

Merjay

V. Marc I.                             

 

EV

Merjay,

cf. Mergeay.

 

JG

Merk

zie Marc.

 

FD

Merk(e)man

Patr. Afl. van Merk = Marcus?

 

FD

Merk, van de

zie van der Mark.

 

FD

Merkaert

zie Merckaert.

 

FD

Merkelbac(h)

-bag, zie Merckelbach.

 

FD

Merkelbac,

-ach, -ack, -ag. Topon. ail. (= ruis­seau marneux).

 

JG

Merkem, van

PlN Merkem (WV). 1211 Boidinus de Merckem; 1300 Pieters van Markeem, Klemskerke (DF X); 1326 Jacop van Mercheem, Ip. (BEELE).

 

FD

Merkeman

1. Proven.  ,,De Marke »   (Loc. et Riv.). — 2. V. Marc I.          

 

EV

Merken

V. Marc I.                               

 

EV

Merken(s)

Mercken(s): 1. Metr. Dim. van HN Maria. 1379 Pieter Merrekin; 1304 Lambert Marre = 1326 Lambrecht Merre, Ip. (BEELE); 1456 Merken vanden Kelre = 1458 Marieken van den Kelre;

1498 Merken Stouten = 1499 Marie Stouten.Ht. (A. GHIJSEN). Vgl. Maere(ns). – 2. Kan in NB en L een jongere gen. zijn naast Merckx: 1673 Marcus Mercken, Hoeselt (MNT 231).

Merkestijn, van: PlN Merkstein (NRW).

 

FD

Merken,

Merkin, génitif: Merkens. Dimin. du thème anthropon. mark- (cf. Carnoy 55).

 

JG

Merken, van der

zie van der Mark.

 

FD

Merkenbr(e)ack

zie Merckenbrack.

 

FD

Merket

zie Marquet(te).

 

FD

Merki(er)

zie Marquier.

 

FD

Merkin

cf. Merken.

 

JG

Merkl(e)

Patr. Dim. van Germ. VN Markwart. 1270 Theodericus Merkelinus, Mainz (BRECH.).

 

FD

Merkpoel

zie Meerpoel.

 

FD

Merks

Merkx, zie Marc.

 

FD

Merkx

cf. Merck, Merckx.

 

JG

Merl-  

-ier,   -y.   1.   Proven.   Mellier   (Loc.)  ou Merly  (Dép. Baulers).    —  2. V. Marlier.                            

 

EV

Merlaen

cf. Merlan.

 

JG

Merlan

1.    Profess.    ..Perruquier »   (Ane.  lang. popul.). — 2.  Prov.   

Meirlaan.                                              .

 

EV

Merlan

-and, Merlaen, Meirlaen (formes néerl.). Surnom: fr. merlan (poisson) ou bien dérivé de fr. merle, ouest-flam. meerlaan ‘merle’ [FD].

 

JG

Merlan(d)

Merlaen, Meerlaen, -land, Meirlaen, Marland, Maerlan: 1. Afl. van Lat. merula, Fr. merle: merel. Vgl. Wvl.-Ovl. meerlaan: merel. Vgl. de Meirel, de Meirleir. BN voor een goed zanger. 1417 Gillis de Meerlhane, Gb. (SCHR.); 1567 Jan de Merlane (DF X). – 2. Zie Marland.

 

FD

Merle

1. Car. mor. H. qui chante ou   siffle  habituellement.  Métaphore :    NOB 288, 292. — 2. Proven. Meerle   

(Loc.).                                            

 

EV

Merle

1279-80 «Gilles Mieles» RegToumai; fr. merle, anc. pic. mierle, w. nam. mièle, etc., surnom de personne aimant à siffler, de musi­cien, cf. Lemerle.

 

JG

Merle

BN naar de vogel: merel. Vgl. Merlan. 1448 Pierre Merle, Comp. (MORLET).

 

FD

Merle

cf. Marlet.

 

JG

Merle

zie Merlet.

 

FD

Merleer

zie de Meerleer.

 

FD

Merlemont

1289 «Godissaus de Merlemont» CensNamur; nom d’origine: Merlemont (Nr), etc.

 

JG

Merlemont

zie Meerlemont.

 

FD

Merlen

zie Merlin.

 

FD

Merlen, van

van Meel(en), van Mêle: 1. PlN Meerle (A). 1540 Dierick van Merlen, Grave-Aw. (Midà. 1974,281-296). – 2. Zie van Mêle.

 

FD

Merlen, van de

zie van de Mergel.

 

FD

Merlet

Marlet, Marié, Me(i)rlé: BN Dim. van Fr. merle: merel. Vgl. Merlot, Merlan. 1795 E.J. Marlet, Lv.-Aw. (AP).

 

FD

Merleve(l)de 

Proven.     Merleveld     (Dép. Reninghelst).                         

 

EV

Merlevede

Meirlevede, Mèrlevede, Merlevelde: BN door diss. < Mellevede. Meluw: zacht, week; vede: pénis. BN voor iemand met een slap lid, voor een passieloos of impotent man, ook slappeling. Vgl. 1268 Johannem Lancvide, Kales (GYSS. 1963); 1338 Willem Goetveide, Bg. (JAM.); Standvede(WNT); 1287 Jehan Witveide, Ip.; 1321 Lippin Melevede, Dikkebus; 1377 Jan Melvede = 1378 Hannin Melvede, Ip. (BEELE); 1469 Wouter Melvede, Ip. (DONCHE); 1552 Jacob Merlevede, Elverdinge (VS 1987,409). – Lit.: W. BEELE, Defamilienaam Merlevede. Nk. 1996,41-50.

 

FD

Merli(er)

1. BN naar de vogel, Fr. merle (DNF). Vgl. Wvl. merelare, merelere, meerlaan: merel. 1250 Jean le Merlier, Noyon (MORLET). – 2. Zie Marlier.

 

FD

Merlier

Soit dial. fr. mériter ‘néflier’, soit var. de Marnier, Mernier (= travailleur ou exploi­tant de marnières).

 

JG

Merlin

1. Prov. Dép. Jolain. – 2. Anc. N. de bapt.  (Chanson de   

Roland). V. MARU.                           

 

EV

Merlin

1289 «Merlins de Viville», «Nicholes Merlins» CensNamur; anc. prénom, d’après Merlin, l’enchanteur des romans bretons.

 

JG

Merlin

Merlyn, -ijn, Merlen, Marlin, Marlein, -eyn, -een: Patr. Naam van de tovenaar Merlijn in de ridderromans (FLUTRE138). 1280 Catharina Merlins, Ip. (BEELE); 1424 Merlin Quintin, Ktr. (SR p. 44bis); 1476 Merlin van Beyst, Ing. (PARM.).

 

FD

Merlis

Merlys, -ijs: Spelling voor Merli = Merlier?

 

FD

Merlis

Merlys. 1280-81 «Gilles de Merli li tresfiliers» RegToumai; p.-ê. var., au plur., de w. mârlîre ‘mamière’.

 

JG

Merlo

1. PlN Meerlo (NL). – 2. Zie Merlot.

 

FD

Merlo

Merlot. 1289 «Merlos de Merlemont» CensNamur, 1524 «Michiel Merlo» Theux, 1607 «Nicolas Mierlo» BourgNamur; dimin. de fr. merle (oiseau), par ex. w. (La Louvière, Nivelles) mièrlô FEW 6/2, 35b, cf. aussi Marlot; ou bien dimin. de fr. maire, cf. Mairlot. – À noter que les Merlo limbourgeois renvoient probabl. au NL Meerlo, jadis Merlo (Limbourg hollandais), cf. Chr. Merlo, Les Merlo messins, RIO 9, 1957, 81-92 et 161-180.

 

JG

Merlot

Merlo(n), Mirlon, Merlotte, Ma(i)rlot, Morlot,

Murlot: BN Dim. van merle: merel. 1380 Gilotteauz Mirlot, Laminne (CSP); i$e e. Jehan Merlot(MORLET).

 

FD

Merlot(te)

1. Proven. Merloo (Dép. Uccle),   ou   Mariette   (Dép.   Ma-   

rilles). — 2. V. MARU.                    

 

EV

Merlotte

Var. de Mariette (= petite marnière), topon. fréquent, ou fém. anthropon. de Merlot.

 

JG

Merlus

Var. de Mertes?

 

JG

Merlyn

zie Merlin.

 

FD

Merlys

cf. Merlis.

 

JG

Merman(s)

zie Meermans.

 

FD

Mermans

cf. Meeremans, Meirmans [FD].

 

JG

Mermelstein

zie Marmelstein.

 

FD

Mermet

-od, zie Marmet.

 

FD

Merminod

zie Marmillion.

 

FD

Mermottein

Merhott(h)ein, Mormenteyn: Adaptatie vanFr. FN Marmottin: Afl. van mermot, dim. van Ofr. merme: zeer klein; vgl. Mermet, -od; Marmoz = Mermoz (DNF). 1454 Willem Mormentin, Komen (RHK); 1503 Murmentyn, Lokeren (VERSTEGEN); 1516 Andréas Mormentyn (MULIII); 1524 Andrée Mormentin, Ip. (PSM); 1534 Guilhelmus Mormentinus, Vn. (MUL IV).

 

FD

Mermuys

zie Marmus(e).

 

FD

Mernier

Merny, Mergny (NF de la prov. de Luxembourg). Nom d’origine: Merny, w. mèr-ni, 14e s. «Mernier», à Carlsbourg (Paliseul). Cf. aussi 1775 «Pierre Mernier dit Dumoulin de Saint-Phal (orig. de Lyon)» BourgLiège.

 

JG

Mernier

-y. 1. Proven. Merny (Dép.Paliseul, Ane. Mernier). •— 2. Pro-fess. V. Marnier.

 

EV

Mernier

zie Marnier.

 

FD

Mernix

Var. de Marnix, prénom importé de Savoie aux Pays-Bas, vers 1520, avec Jehan de Marnix (cf. BTD, 54, 1980, 296-7).

 

JG

Merny

cf. Mernier.

 

JG

Merny

Mergny: 1. PlN in Carlsbourg (LX). – 2. Var. van Marnier.

 

FD

Merode, van

Mero, de Mérode, de Merode, van Meroy(e), van Maroey, van Maroeij: Van Merode < Van (de)me Rode = Van den Rode (vgl. D. vom < von dem). Zie Van Rode. PlN Merode in Langerwehe en Dûlmen (NRW). Merode bij Duren (NRW): 1101 Roden; 1216 Remaro van den Rothe(TW). Kloosterrade (NL): 1108 Rode (TW). 1363 Werner van me Roede, NL; 1369 Harper van me Roide, NL (BLOIV); 1374 Scheyvart vanme Roide,Tilman van Roide, Kloosterrade (BLO V); 1547 Geraart van Meroyen, Bs.; 1569 Antoine van Merode, Bouwel-Aw. (AP); 1579 Aerdt van Merode; 1623 Jan van Meroe, Bilzen (SCHOE.).

Mérotte, Merotte: Metr. dim. van Marie. 1289 dame Meroute, Namen (J. G.).

 

FD

Merotte

Me-. Cf. p.-ê. 1289 «dame Meroute» CensNamur; surnom: w. mérote ‘petite mère’ (terme affectueux en parlant à une petite fille) DL401b; ailleurs, signifie aussi ‘chatte’.

 

JG

Merpoel

zie Meerpoel.

 

FD

Merre, (de)

zie Lemaire.

 

FD

Merreau

zie Mairiaux.

 

FD

Merreel

zie Morel.

 

FD

Merregaert

zie Mergaert(s).

 

FD

Merremans

zie Meerman(s).

 

FD

Merrette

zie Marette.

 

FD

Merrians

cf. Mérian.

 

JG

Merriaux

zie Mairiaux.

 

FD

Merrienboer

Adaptatie van PlN Mariembourg (N).

 

FD

Merris,van

van Ma(i)ris, Meerris, van Meires: PlN Merris (FV). 1111 Wibaldi Mêmes; 1121 Walteri de Merni; 1130 Eustachius de Mêmes, Borekburg (DF X); 1277 Willaumes de Mères, Ip. (BEELE); 1337 Janne van Mêmes (OV 241).

 

FD

Merry

1. Proven. Méry (Dép. Tilff).— 2. V. MARU.

 

EV

Merry

Forme pop. de l’anthrop. germ. Méderic < math-ric, nom d’un saint, plutôt que nom d’origine: Méry, à Tilff (Lg).

 

JG

Merry

zie Demerie.

 

FD

Mers

1. Zie Meers(ch). – 2. Var. van Mars.

 

FD

Mers

cf. Merse.

 

JG

Mers(ch)

1.   Proven.    Loc.    (Gd.Duché de Luxemb.). Synon. : Merz.V. aussi Meers. — 2. V. MARU.

 

EV

Mersch

1. Zie Meers(ch). – 2. PlN Mersch (GH).

 

FD

Mersch

génitif: Merchs. Nom d’origine: moy. néerl. mersch ‘prairie humide’, topon. très fréquent; cf. aussi Merch.

 

JG

Mersch-

zie Meersch-.

 

FD

Merschmeyer

Composé de moy. néerl. mersch + meyer ‘intendant, locataire’.

 

JG

Merse

Mers. Surnom: moy. néerl. merse ‘marchandise; panier ou corbeille’.

 

JG

Merseeman, de

zie (de) Meersman.

 

FD

Merseman

zie (de) Meersman, Meerschman.

 

FD

Mersie

zie Merci.

 

FD

Mersmans

(de) Mers(se)man, zie Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Mersmans

V. Meers.

 

EV

Mersschaert

Dérivé en -aert de (Van der) Meersch [FD].

 

JG

Merst

Wsch. hypercorrect voor Mers.

 

FD

Merstdag

cf. Mestach, Mestdach.

 

JG

Merstdag

zie Mesdag.

 

FD

Merstraeten, van

Verspreide PlN Meerstraat. 1360-70 Roeland van Merstraeten; 1380 Aert van Merstraeten; 1452 Jan van Merstraeten, Bs. (Midd. 1992> 139-H8).

 

FD

Mersveldt

zie Merstveld.

 

FD

Mersy

V. Marc I.

 

EV

Mersy

zie Merci.

 

FD

Mert

zie Maartens.

 

FD

Mert, van de(r)

zie van der Merckt.

 

FD

Mertel

zie Martel.

 

FD

Merten

au génitif: Mertens [5e NF le plus fré­quent en Belgique, avec plus de 18000 por­teurs], Mertens dit Martens. Forme néerl. de fr. Martin, cf. aussi Marten(s), Maerten(s).

 

JG

Merten

-e(n)s, zie Maarten(s).

 

FD

Mertens

V. Martin.

 

EV

Mertes

-es. Var. de Merts (avec intercalation de -e),

 

JG

Mertgens

Dimin. en -gen (au génitif) de Mert(en).

 

JG

Mertgens

Patr. Dim. van VN Merten/Maarten.

 

FD

Mertin

zie Maarten(s).

 

FD

Merts

Mertus, zie Maarten(s).

 

FD

Merts

Mertz, Merz. Génitif de Mert(en).

 

JG

Mertsveld

Mersveldt: Wsch. PlN Merts Veld: Meerts (Mertens) veld. Vgl. Mertensveldeken in Wilrijk (VANPASSEN146).

 

FD

Mertz

cf. Merts.

 

JG

Mertz

Merz: D. März. i. Maand maart. – 2. Patr. Vleivorm van een mar-naam. 1424 Mertz Vogenlin, Sonthofen (BRECH.).

 

FD

Mertzenich

Nom d’origine: Merzenich (Ail., Nordrhein-Westfalen).

 

JG

Mertzenich

PlN Merzenich (NRW).

 

FD

Merum, van

Vondelingnaam van Michael van Merum, op 5 maart 1762 gevonden in de stal van schepen Janssen in Merum (NL) (CROTT1995).

 

FD

Merveille

Merve(i)llie, Mervieillie, Mervill(i)e, Merveilde, Mervi(e)lde, Mervijlde, -ylde, Mervaill(i)e, Marvi(e)lle, -vilde, Marve(i)llie, Marvel(le), Marvillier: 1. Fr. merveille: wonder. Vgl. Merveilleux, D. Wunder, volgens BRECH. BN voor iemand die vreemde, wondere dingen doet of wonderbare verhalen vertelt. – 2. PlN Merville, Ndl. Meregem (FV); zie De Merville. 1291 Pietrekins Mervelle, Zarlardinge (VR 79V°); 1472 Jan Merveille, Bg. (PARM.); 1583 Philips Merveille, Koudekerke (VERGR. 1972); 1558 Loonis Merveille, Meulebeke; 1663 Jacques Merville; 1785 Joseph Mervillie, Tielt (KWI-II). Voor de W-var., zie DEBR. 1985.

 

FD

Merveille

Merveillie, -eilde, -ielde, -ijlde (formes néerl.). Fr. merveille, p.-ê. avec le sens de ‘chose la plus étonnante, la plus admirable’ FEW 6/2, 143b, surnom de celui qui a accompli une action extraordinaire (Morlet 688); comp. les NF fr. Merveilleux, Merveillon.

 

JG

Merveille

Proven.   Merville    (Loc. fr.).

 

EV

Merveilleux

BN voor een wonderbaar mens. 1275 le maison Mervelleus, Lessen (VR inr°).

 

FD

Merville

Nom d’origine: Merville (Nord, Somme, etc.).

 

JG

Mervis

zie Meervis, Meus.

 

FD

Merwe, van de(r)

PlN (ZH) aan de rivier de Merwede, die van Gorkum tôt Vlaardingen loopt: 1040 Mereweda (LNT). De FN moet dus vander Merwee worden uitgesproken. 1281 Daniel van der Mareweden, Dordrecht (CG); 1345 Herman van der Merwede (CCHt).

 

FD

Merx

cf. Merckx, Merkx.

 

JG

Merx

V. Marc I.

 

EV

Merx

zie Marc.

 

FD

Mery

zie Demerie.

 

FD

Merz

cf. Merts.

 

JG

Merz

zie Mertz.

 

FD

Merzbach

PlN (NRW, BEI).

 

FD

Merzbach

Proven.   ,,De   (la  région de) la Mersch » (Riv.).

 

EV

Merzer

BerN. Zoals D. Merzler: kleinhandelaar, kramer. Vgl. Mercer.

 

FD

mes

,,Couteau ».   Profess.   ,,Coutelier ».  N°  189-  Variantes :  Messe,Mes(ch),    Messens,    Mesma(e)-ker(s),  Messer(schmidt)   (forme allem.),    Meskens,    ,,Petits    cou-teaux ».

 

EV

Mes

BerBN van de messenmaker. Vgl. Meskens. 1300 Heine Mes, Tv. (BERDEN).

 

FD

Mes-

-otten, -quite. V. MAD (Maz).

 

EV

Mes(se)man(s)

1. BerN van de messenmaker. 1551 Anthonius Mesmannus, Mech.; 1560 Joannes Landensis cognomine Mesmans (MULIV); 1625 Fr. Messeman, Beel-Aw. (AP). – 2. Zie (de) Meersman.

 

FD

Mesaus

zie Michaud.

 

FD

Mescart

zie Meerschaert.

 

FD

Meschain

zie Mesquin.

 

FD

Mesche, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Meschman

zie Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Mesdach

cf. Mestach, Mestdach.

 

JG

Mesdag

Mesdag(h), van Mesdag, Mesdach, Mestag(h), Mestack, Mest(d)ach, Mestdag(h), -dagd, -dagt, -daqh, Mastdagh, Merstdag, Mestdog: BN naar de misdag, Mnl. en Wvl. mesdag: kerkelijke feestdag, kerkdag, dag waarop de gelovigen naar de mis gaan. Vgl. 1392 Cuntz Kirchtag (SCHEFFLER183), Fr. Dimanche. 1306 Jehan Mestach, Ip. (BEELE); 1394 van Grielen Mesdaeghs, Gullegem; 1382 waren Jan Mestaghes = 1398 Jan Mesdach, Olsene (DEBR. 1970). – Lit. : F. DEBRABANDERE, Defamilienaam Mes(t)dag(h). LG1983,375-6.

 

FD

Mesdom

-don, Mee(r)sdom: Fr. FN Mesdon. Wellicht PlN Maisdon (Loire-Atl.). 1639 Jan Mesdom, Pieter Mesdom, Kemmel (DUV.); 1745 Ignatius Misdom, Poperinge (med. F. Denys).

 

FD

Meseeuw

zie Michaud.

 

FD

Meseguer

zie Mességué.

 

FD

Mesel, de

de Mezel: BN Mnl. mesel: elllendig, melaats. 1406 Marie Smesels, Bs. (PEENE); 1558 Adriaen de Mesele; 1556 Anthonine Smesels; 1559 Lieven de Mesele, Oordegem (LIEVENS).

 

FD

Mesemacker, de

zie Meesemaecker.

 

FD

Mesen

Mese(n)s, zie Maassen.

 

FD

Mesens

cf. Mees, Meesen.

 

JG

Mesens

V. MAD (Maz).

 

EV

Mesergue

Miser(e)que, Misercque: PlN Mezergues in Cros-de-Montvert en Marmanhac (DNF).

 

FD

Meseure

cf. Mesure.

 

JG

Meseure

V. Mesure.

 

EV

Meseure

zie Mesure.

 

FD

Meskens

1. V. Mes. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Meskens

Dim. van mes. BerBN van de messenmaker. 1280 Zeger Meskin, Ip. (BEELE); 1520 Joh. Mesmakers alias Meskens, Lv. (DEMAN1959)-

 

FD

Meskens

Surnom : moy. néerl. meskin ‘petit couteau’ [FD].

 

JG

Meskine

zie Mesquin.

 

FD

Meslier

zie Masquelier.

 

FD

Meslin

Nom d’origine: Meslin-l’Évêque(Ht).

 

JG

Meslin

PlNMeslin(H).

 

FD

Mesmacker

-aeker, -akers (au génitif). Nom de métier: moy. néerl. mesmaker, messe- ‘cou­telier’.

 

JG

Mesmaker, (de)

de Mesmae(c)ker, Mesmaeker(s), (de) Mesmacker, de Mesmacre, de Messemae(c)ker, Messemacre, (de) Messema(e)kers, Messema(e)ckers, -maque, (de) Messema(c)ker, Messmackers, Mesmacque(s), Mismaque, Misemacq(ue), Metsema(e)kers, Metsmekers, Metz(e)macher, Mestmacher, Metzemaekers, Metzmacker, Metzmaeker: BerN van de messenmaker. 1268 de Mesmakere, Ip. (BEELE); 1298 Veys Messemakre, Bg. (VERKEST); 1396 Osten den Mesmakere, Ktr. (DEBR. 1970); 1399 Reyner Mesmeker, 1435 Jacob Metsmeker, Mtr. (SKM); 1491 Ghysebrecht Metzmeker, Mtr. (KPM); 1554 Ger. Mesmaker (beroep: messenmaker), Solingen-Aw. (AP); 1565 Thys Metzmecher, Eupen (EBB146).

 

FD

Mesman(s)

zie Messeman(s).

 

FD

Mesmans

Simplification consonantique de moy. néerl. merseman ‘épicier’.

 

JG

Mesnage

zie Ménage.

 

FD

Mesnager

zie Ménager.

 

FD

Mesnard

zie Menard.

 

FD

Mesorten

cf. Mesotten.

 

JG

Mesot

Flamandisation de fr. Michot.

 

JG

Mesot(ten)

Mesorten, zie Michot(te).

 

FD

Mesoten

-otten, Messoten, -otten, Mesorten (var. par dissimilation). Flamandisation de fr. Michotte (cf. Naamkunde 8, 1976, 192).

 

JG

Mespel, van der

zie van der Mispel.

 

FD

Mespelaere

zie Mispelaere.

 

FD

Mespelgem, van

zie van Hespelgem.

 

FD

Mesples

Surnom: moy. néerl. mespel, mispd ‘nèfle’. Cf. aussi 1526 «Jehan du Mesplier» BourgNamur.

 

JG

Mesplès:

Mnl. mespel, mispel: mispel(boom).

 

FD

Mesplomb

cf. Mispelon.

 

JG

Mesplomb

zie Mispelon.

 

FD

Mespouill

NF du Tournaisis qu’il est difficile de rapprocher de l’occ. (Toulouse) mespoub ‘nèfle’ FEW 6/2, 45b. Peut-être, avec remo­tivation sur pouille ‘poule’, var. de Mispelon?

 

JG

Mespouille(s)

zie Mispoulier.

 

FD

Mespreuve

Mispreuve. 1465 «Gillis Manse-preuve» Lille, 1606 «Jacques Mespreuve» Audenarde; surnom: synon. d’anc. fr. mes-provanche ‘désapprobation’ FEW 9, 404b? Éventuellement, à rapprocher du type r malpreuve -i, comp. w. liég. mâprové ‘éhoaté’, 1323 «Thumas dit Malproveit» AnthrLiège.

 

JG

Mespreuve

Mispreuve: Ofr. malpreuve: oneerlijk? W. mâprové: schaamteloos? Ofr. mesprovanche: afkeuring? 1325 Thumas dit Malproveit, Luik (SLLIII); 1465 Gillis Mansepreuve, Rijsel (PARM.); 1563 Goossin Mansepreuve, Bg. (SCHOUT.II); 1606 Gillis Manspreuve, Jacques Mespreuve, Guillame Maispreuve, Oud. (PO 2,38).

 

FD

Mesquin

Meschain, Meskine, Méchin, Mech(a)in, Mischin: Ofr. meschin, mesquin: jonge (edel)man, 1386 Mannequin Meschien, Ip. (BEELE). Ofr. meschine: meisje, adellijke vrouw. 1395 Mergriete le Mesquine, Tielt (DEBR. 2000).

 

FD

Mesquin

Surnom : anc. fr. meschin ‘jeune homme, jeune gentilhomme’, corresp. à w. mèskène ‘servante’ FEW 19, 127b [JMP].

 

JG

Mess- 

-élis,  -elle.  V.   Marcel,   Mar-celle.

 

EV

Mess-

-ens, -er. 1. V. Mes. — 2. V. Merlin.  

 

EV

Messager

Messagie(r), Misseghers, Messenger, Massage, Massag(i)e, Massardier: BerN van de (stads)bode, boodschapper, gezant. 1341 Colartle messagier de leditte église = Colars li Messagiers, Bergen; 1352 Jehans li messagiers des clers= Jehan le Messagier, Bergen (CSWII); 1392 ghesend Heine den Messagier te Rysele met eenen brieve = Heine den Messagier…aïs messagier van der stede zij nde, Ktr. (DEBR. 1958); 1392 Wouter den Messagier van Ghend (RAK.SR 33V°); 1771 A. A. Misseghers, Overslag Z (MUL VIII).

 

FD

Messagier

1279-80 «Pieres li Messagiers» Reg-Tournai, 1365 «Colart le Messagier» Taille-Mons ; nom de profession : anc. fr. messagier ‘sergent, huissier’ Gdf. Cf. aussi Massage.

 

JG

Messanger

Proven. Messancy (Loc.),avec   suffixe   -er   d’orig.   Synon. :Massange,    Massinger,    Mes(s)–enguy, -yng(i)er.

 

EV

Messchaert

zie Meerschaert.

 

FD

Messe

(NF de l’Entre-Sambre-et-Meuse). Sur­nom de celui qui servait la messe: fr. messe, plutôt que var. de Mees(e) (= Barthélémy).

 

JG

Messe

1. V. Mes. — 2. V. MAD (Maz). — 3.  V.  Mas.  — 4. V Metz.

 

EV

Messe

zie Metz.

 

FD

Messe, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Messea(en)

Messéant, zie Messiaen.

 

FD

Messeaen

V. Messiaen.

 

EV

Messeaux

-eauw, -eeuw, zie Michaud.

 

FD

Messeaux

V. MAD  (Maz).

 

EV

Mességué

Meseguer: Volgens DNF is Mességuier een var. (Languedoc) voor Ofr. messeillier: bewaker van de oogst. Maar het volgende W. vb. wijst veeleer op een zinwoord, met als tweede lid Ofr. gai, Fr. geai: gaai. 1323 Johannis dicti Messegay,Luik(CSP).

 

FD

Messeine

Nom d’origine : Messines (FlOcc).

 

JG

Messeine

zie Demessine(s).

 

FD

Messel, van

van Missiel, van Michel: PlN Messel (HS).

 

FD

Messelaer

cf. Metselaar, -aer.

 

JG

Messelaer

zie Metselaar.

 

FD

Messelier

Messely. Probabl. de anc. fr. messeillier ‘gardien des récoltes’ Gdf, 4a, plutôt que francisation de flam. Messelgier, lui-même adapté de fr. Messagier (Naatnkundel, 1975, 156).

 

JG

Messelier

Profess.  Maiselier,  ,,Bou-cher »   (Dialecte lorrain). N° 150.

 

EV

Messelier

zie Masquelier.

 

FD

Messelis

cf. Mercelis.

 

JG

Messelis

zie Marcelis.

 

FD

Messely

cf. Messelier.

 

JG

Messely

Muss(e)ly: Deze Wvl. familie stamt van de Zwitser (°ca. 1670) Mosle of Môsli, die in 1750 in Kortrijk overleed en opgetekend werd aïs: Michael Joseph Mersely Helvetus. Zijn vijf kinderen werden tussen 1713 en 1725 in Kortrijk en Heule geboren aïs Mussels en Messelie. De naam komt verder (1736-50) in Kortrijk en Heule aïs Messely voor. In 1743 trouwt M.J. Mussely in Harelbeke. Jacobus Mussely spelt zij n naam vanaf 1880 Mussly. De naam Môsle werd dus aangepast aan de inheemse FN Messelier: Mesly (med. R. Messely, Th.). D. Mosle: klein moeras. -Lit.: 161987,383-5.

 

FD

Messelyn

zie Michelin, Marcelin.

 

FD

Messem, van

van Messen, van Messom: PlN Messem in St.-Andries (WV) en elders (DF X). 1294 te Jans boef van Meshem, Bg. (CG); 1330 Cateline f. Celien van Messeem = 1336 van Messem, Straten (RYCKEBOER).

 

FD

Messema(e)ker(s), (de)

zie (de) Mesmaker.

 

FD

Messemackers

Nom de métier: moy. néerl. (au génitif) mes(se)maker ‘coutelier’.

 

JG

Messemaque

zie (de) Mesmaker.

 

FD

Messen, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Messenger

zie Messager.

 

FD

Messenguy

-guij: Var. van Mességuier (zie Mességué)? Of PlN Messigny (Côte-d’Or).

 

FD

Messenguy

NF bruxellois d’origine étrangère, p.-ê. du sud de la France (var. de Messeguier, Messegué?).

 

JG

Messenguy

V. Messanger.Dép.  Jolain. —  MAD (Maz).

 

EV

Messens

Pair. < Mersens, vleivorm van Germ. VN Marso (MORLETI), afl. van een mêr-naam. 1268 Joh.Mersin,Ip.(BEELE).

 

FD

Messens

Var. (au génitif) de Mees (Barthélémy).

 

JG

Messer(e)

1. D. Messer: mes. BerBN van de messenmaker. Vgl. Messerschmidt. – 2. Mnl. afl. van messen: (be)mesten. BerN. 1448 Coppin de Messere, Aardenburg (PARM.).

 

FD

Messerich

PlN(RP).

 

FD

Messerli

cf. Messelier, -y.

 

JG

Messerschmidt

-schmied: D. BerN van de messensmid, messenmaker.

 

FD

Messeyne

zie Demessine(s).

 

FD

Messi-

-aan, -aen. Anc. N. de bap-tême évoquant la personne du Mes-sie. N° 105.

 

EV

Messiaen

Messea(e)n, Messianft), Merciant, Messéant, Messien, Miss(i)aen, Missiant, Mestiaen, Mistiaen: Patr. Lat. FIN Marcianus; zie Martien.

Let op de ass. rs/ss. 1398 Pierre Maersiaen = Pierre Mersiaen, Bellegem (DEBR. 1970); 1429 Joh. Mer-ciaen, Cent (MUL I); 1472 Anthuenis Messian, Wervik (PARM.); 1778-95 Messiaen = Mestiaen = Missian = Mistiaen, Izg. (VS1975,286).

 

FD

Messian

-iaen, -ien. Aphérèse de Domitia(e)n, fr. Domitien, patron de Huy.

 

JG

Messikommer

Afl. van PlN Mesikon (Zurich). 1441 Heinr.

Messikon, Zurich (BRECH.j.

 

FD

Messin

1. Proven. ,,De Metz » (Loc.fr.). — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Messin

Afkomstig van Metz (Lotharingen).

 

FD

Messin

Ethnique : habitant de Metz.

 

JG

Messin(n)e

-ines, zie Demessine(s).

 

FD

Messin(n)e(s)  

Proven.     Messines (Loc. belge).

 

EV

Messina

PlN(Sicilië).

 

FD

Messinck, van den

Wvl. messink: mesthoop, mestvaalt? 1507 Te Messynghe, Uitkerke (DF X). PlN Messing bij Wisch G (HEKKET). 1544 Fr. Messinck, Bergen-op-Zoom-Aw. (AP); 1556 Henr. C. Messinck, Den Haag (MUL IV).

 

FD

Messing(er)

-ings: 1. D. BerBN en BerN van de koperslager, kopersmid. – 2. Afl. van PlN Môssingen (BW). 1320 vrô Jiuzze diu Messingering, Reutlingen (BRECH.).

 

FD

Messinger

Massinger. Probabl. NF allemand, surnom de chaudronnier [FD].

 

JG

Messire

Fr. pendant van Mijnheer; zie Menheer(e).

 

FD

Messom, van

zie van Messem.

 

FD

Messoten

-otten, cf. Mesoten, -otten.

 

JG

Messotten

zie Michotfte).

 

FD

Messur(e)

zie Masure, Mesure.

 

FD

Messur.

V. Mesure. Mes-  -dach, -tach, -tagh. V.  MAD (Maz).

 

EV

Messuwe

zie Machu(t).

 

FD

Mest, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Mestach

-ack, Mestag(h), zie Mesdag.

 

FD

Mestach

-ag, -agh, Mestdach, -ag, -agh, Merstdag (fausse régression). 1281 «Jehans Mestach» DettesYpres, 1669 «Louis Mesta-che» BourgNamur; surnom: moy. néerl. mesdach, misdach ‘fête religieuse’; p.-ê. sur­noms de paresseux, supposés être nés un dimanche ou un jour férié [JMP].

 

JG

Mestchen

zie Metzgen.

 

FD

Mestdag(h)

-dach, -dagd, -dagt, -daqh, -dog, zie Mesdag.

 

FD

Mester

génitif: Mesters. 1282 «Jehans li Mester» Dettes Ypres; var. de Meester, -ers, moy. néerl. meester ‘maître’.

 

JG

Mester(s)

1. V. Meester. — 2. V. Metser.

 

EV

Mester(s)

de Mester, zie de Meester(e).

 

FD

Mesterom

zie Mestrum.

 

FD

Mestiaen

zie Messiaen.

 

FD

Mestier

Profess. ou Fonction. Homme de service ou de métier.

 

EV

Mestmacher

BerN Metzmacher; zie Mesmaker.

 

FD

Mestr-

-é(e), -eit, -ez. Profess. 1. V. Maître. — 2. V. Mene(s)tret.

 

EV

Mestre

zie Lemaître.

 

FD

Mestré

-eit, -ay, -ez, zie Lemestré.

 

FD

Mestré

-eit, Mestrez, Mistré. Lat. ministerialis, anc. fr. ménestrel ‘artisan’, w. liég. mèstré ‘ménétrier’ DL, cf. L. Remacle, Etym. 161.

 

JG

Mestres

zie Lemaître.

 

FD

Mestriau

1275-76 «Jehennés Mestreaus li arba-lestriers» = «Mestriel l’Arbalestrier» Reg-Tournai, 1294 «Henous Mestriaus de Foui» CensNamur; dimin. d’anc. fr. mestre ‘maître’ ou de mèstré ‘ménestrel’, cf. la différence de graphies de ce NF par rapport à Maistriau(x), formé, lui, sur maistre, w. messe. Cependant, les deux graphies coexistent pour le même nom: 1655 «Balthasar Maistrea» (not. H. Detigriée, Lg) = 23.2.1668 «Balthazar Mes-treaz» (not. G. Dufresne, Lg) [JL, NFw].

 

JG

Mestriau

zie Maistriaux.

 

FD

Mestrum

Mest(e)rom: Var. van Westerum, met wisseling van de lipmedeklinkers m/w.

 

FD

Mesur-

-e, -eur. Profess. ,,Mesureur, arpenteur ». Synon. Meseure, Mes­sur.

 

EV

Mesure

Meseure. 1211 «Gondree Mesure» NécrArras; fr. mesure, sans doute surnom de mesureur, de géomètre, cf. le suivant.

 

JG

Mesure

Mesuere, Meseure, Messur(e): 1. BerBN van de meter. Zie Mesureur. 1211 Gondree Mesure, Atrecht (NCJ). – 2. Vl. adaptatie (met verdoffmg van de onbeklemtoonde a) van Masure (zie i.v.).

 

FD

Mesureur

1281 «Raoulins li Mesureres» St-Quentin, 1286 «les oirs le Mesureur» Cart-Mons, 1329 «Mahiu le Mesureur» Saint-Quentin, 1361 «Willaume le Mesureur de Lescines» Braine-le-Comte, 1368 «Lambiert lemesureir» CartValBenoît, 1608-9 «Mathieu Mesureur» ComptesNivelles, 1628 «Magde-

laine Mesureu (de Sedan)» émigrée en Suède;

fr. mesureur, nom de métier, d’arpenteur.

 

JG

Mesureur

BerN van de meter (koren-, laken- of landmeter). 1281 Raoulins li Mesureres; 1329 Mahiu le Mesureur, St-Q. (MORLET); (hier landmeter:) 1361 et iiij verges que prêt que terre…mesurés en l’an lix par Willaume le Mesureur de Lescines, ‘s-Gravenbrakel; 1394 ces pièces de terre qui mesurées furent—par Jakes le Mesureur de Binch, Bergen (CSWII); 1584 Peeter Mesureur, Aw. (AB).

 

FD

Mesyng(i)er

V. Messanger.

 

EV

Mesyngier

Var. van Messenger/Messager. Evtl. Fr. uitspr. van D. Messinger.

 

FD

Mesz

 1. Mhd. mesz, messe: messing, koper. BerBN van de kopersmid. 1350 Fried. Mes, Stuttgart (BKECH.).-2.ZieMetz.

 

FD

Met

V. MAD. Met den Ancxt. 1. Car. mor. Angst, ,,Angoisse ». N. d’H. angoissé. N° 283. — 2. Proven. Met den Hak,

„(Terrain défriché) à la houe ». N° 238.

 

EV

Met

Var. de Mette, hypocor. néerl. de Macht-hild

(fr. Mathilde).

 

JG

Met

zie Matte.

 

FD

Met den An(c)xt

Mettenanxt: Met de angst. BN voor een angstig mens. 1400 Gheert metten Anxte, Diest (HB 372); 1479 Jacop metten Anxste, Heffen-Mech. (GPM); 1555 Joost metten Anxste, Aw. (AP); 1641 Fr. Mettenans, Petrem (MUL V). Maar misschien is het een volksetymologische reïnterpretatie van Métier Ax(t): met de (strijd)bijl. Vgl. D. Mit der Axt. 1331 Conr. dictus mit der Axsce, Tiefental (BRECH.); 1408 Jan metter Aex, Aw. (ANP).

 

FD

Met den Ancxt

Mettenanext. Surnom néerl. : littér. ‘avec l’angoisse’, surnom d’un homme angoissé (BTD 27, 75).

 

JG

Métayer

Méténier, Méteyer: BerN Fr. métayer: pachter, boer. 1535 Joannes Métayer de Xiduelti (MULIV).

 

FD

Metdepenning(h)e

Mettepenningen, Metdepinningen: BN voor iemand met penningen, met (veel) geld. 1308 van Heinrex halven metden Penninghen, Dend.; ±1300 Henricus cum Denariis, Grembergen; 1408,1414 Jan metten Penninghen, (nieuwe poorter in) Hamme (med. C. Metdepenninghen); 1477 Margriete metten Penijnghen, Dend.-Gent (PBG).

 

FD

Metdepenningen

Mettepenningen.   Surnom

néerl.: ‘avec les deniers’ (peut avoir désigné

un trésorier).

 

JG

Metdepenninghen 

Met de  penningen,  ,,L’H.  aux deniers ».   1.  Car. mor. ,,H. riche ». Synon. : Winnepenning. N°  275.  — 2.  Profess.

,,Le trésorier ». N°  139.

 

EV

Méténier

zie Métayer.

 

FD

Metens

Métens, Methens, Metten, Mettens.

Génitif (double) de Met(te), Mathilde.

 

JG

Metens

zie Matens.

 

FD

Meter(en), van

van Meeteren, van Meêteren: i. PlN Meteren (FV). 1207 Malinus de Mètre (GN); 1174 Michaele de Meternis, St.-Win.; 1213 Balduinus de Meternes; 1328 Lambin van Meterne, Ip. (DF X).-2. PlN Meteren (G).

 

FD

Meter, (de)

de Meeter: 1. BerN van de laken- of korenmeter. 1372 Henric de Metere, Tn. (C.BAERT). – 2. Soms een adaptatie en reïnterpretatie van Lemaître (vgl. Demeiter). Het woord meter wordt trouwens in WV aïs meter (< Fr.) uitgesproken.

 

FD

Meterman(s)

BerN van de meter. 1626 Franciscus Meterman,Bs.(MULV).

 

FD

Méteyer

zie Métayer.

 

FD

Methens

zie Matens.

 

FD

Metillion

Métillon, Méttilion. Moy. fr. métillon

‘méteil’, surnom de producteur ou de mar­chand.

 

JG

Métillon

Mettilion: Mfr. métillon: masteluin. BerBN (HERB.).

 

FD

Metior

zie Menchior.

 

FD

Métior

Car.   mor.   Météore.   ,,Personne extrêmement brillante ».

 

EV

Métivier

Mettewie: BerN Ofr. mestivier: oogster.

 

FD

Metmacher

cf. Metzmacher. Mets. 1274 «Weitin le Mets» Waregem; nom de profession: moy. néerl. mets, metse ‘maçon’

[FD].

 

JG

Metoel

Metoul, zie Matoul.

 

FD

Metraes

Métreaud, zie Maistriau(x).

 

FD

Metrot

zie Mai trot.

 

FD

Métry

zie Maîtrier.

 

FD

Mets

de Mets(e), Meedts, (de) Medts, de Metz, de Mits, Smets, Smed(t)s, Smee(d)ts: BerN van de metselaar. De Metz kan natuurlijk een herkomstnaam zijn (van Metz in Lotharingen).

Smets en Smeets zijn ook gen. van (de) Smet.U74 Weitin le Mets, Wg. (DEBR. 1980); 1398 Sare Smets, Simoen de Mets, Kuurne (DEBR. 1970).

 

FD

Metsdagh

cf. Mestach.

 

JG

Metselaar

-aer, Messelaer, etc. 1393 «Jan de Matschelare» Renaix;  nom de profession: moy. néerl. messelaer, ouest-flam. matsenare, metsenare ‘maçon’ [FD].

 

JG

Metselaar

Metzelaar, de Mets(s)elaer, (de) Metsler, (de) Metzeler, de Metsenaere, Messelaer, Masselaert: BerN van de metselaar. Mnl. ook messelaer, Wvl. matsenare, metsenare. 1393 Jan de Matschelare, Ronse (DECONINCK); 1456

Egbert die Metselair, A’dam (NHC).

 

FD

Metsema(e)kers

zie (de) Mesmaker.

 

FD

Metser

Profess. ,,Maçon ». Variantes: Metsers, Mester(s).

 

EV

Metser, de

 (de) Metzer, Metsers, Smetsers: BerN van de metselaar. 1180 Odackar Machara (LEYS1959); 1391 Romboud Smetsers cnape van dathi de kelchietssteenen…ute dalf = 1392 Romboud den Metsere met sinen cnape van dat hi ghemets

heift, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Metsler

zie Metzger, Metselaar.

 

FD

Metsmekers

zie (de) Mesmaker.

 

FD

Metsu(e)

zie Machu(t).

 

FD

Metsys

zie Massis.

 

FD

Mett-

-en(s), -wie. V. MAD.

 

EV

Mettante

Mercadente, Mercatante: It. BerN: (rondtrekkend) koopman. Vgl. Marchandt. Zie Mardegan.

 

FD

Mette, de

zie Lemaître.

 

FD

Metten

Mettens, cf. Metens.

 

JG

Metten(s)

1. Zie Matte. – 2. Br. vorm voor Mertens (ass. rt/t, vgl. met < mer(k)t, markt). Vgl. Sermettens.

 

FD

Mettenanxt

zie Met den Ancxt. Mettendorf:PlN(BEI,RP).

 

FD

Mettepenningen

cf. Metdepenningen.

 

JG

Mettepenningen

zie Metdepenning(h)en.

 

FD

Metter, de

zie Lemaître.

 

FD

Metternich

PlN (NRW, RP).

 

FD

Mettet

Nom d’origine: Mettet (Nr).

 

JG

Mettewie

Peut-être var. de dial. fr. métivier ‘moissonneur’ (Carnoy 174, 218).

 

JG

Mettewie

zie Métivier.

 

FD

Mettie(r)

Fr. FN Métier < Ofr. mestier: dienst, ambt, officier van bisschop, ambt van minnestreel (DNF).

 

FD

Mettier

Peut-être forme picarde du terme fr. métier (à tisser) [MH].

 

JG

Mettilion

zie Métillon.

 

FD

Méttilion

cf. Metillion.

 

JG

Mettlen

-1er: Verspreide PlN Mettlen (CH).

 

FD

Mettlen

Nom d’origine: topon. suisse: Mettle(n), 845 «in Mittalone» (cf. Beitrâge zur Namenforschung 2, 1950-51, 189).

 

JG

Mettrie

Mettry, zie Maîtrier.

 

FD

Metz

Demetz, Messe, Mesz, Demesse: PlN Metz (Lotharingen), Fr. uitspr. mess. 1273 Godefridus dictus de Mes, Lv. (ICKX).

 

FD

Metz

Nom d’origine: Metz (Moselle, mais aussi Aube,   PdC,  Nièvre),  ces  derniers  de  lat. mansus; ou bien surnom: ail. Metze ‘minot, mouture’.

 

JG

Metz

Proven. Loc. fr. Meuffels. 1. Profess. Moffel, ,,Mouf-

fle ».  N.  de technicien   (Serrurier, arbalétrier,   etc.).  N°   131.  —  2. Car.   mor.   Moffelaar,   ,,Tricheur ». —  3. Proven. Mod-Velds, ,,Champ du sieur Mod. » Meugens. V. MAD (Mak).

 

EV

Metz(e)

Metzen: Metr. D. vleivorm van VN Machteld. 1336 Jakobus filius Metze, Ingelheim (BRECH.).

 

FD

Metzdorf(f)

PlN (BW, RP, BEI, BB, S).

 

FD

Metzelaar

(de) Metzeler, zie Metselaar.

 

FD

Metzemacher

-maekers, zie (de) Mesmaker.

 

FD

Metzer

1. Zie Metser. – 2. Afl. < PlN Metz. 1295 Conr. dictus Metzer de Hagenau (BRECH.).

 

FD

Metzer

Ethnique all. : habitant de Metz.

 

JG

Metzgen

Mestchen: Patr./Metr. Dim. van Matz, zoals Mâtzke < Matthias; of < Metz = Machtild (BRECH.).

 

FD

Metzger

-ker, Mezger, Metzler, Metsler: D. BerN van de slager.

 

FD

Metzler

Nom de métier: var. d’all. Metzger ‘boucher’ (= anc. fr. maisselier).

 

JG

Metzmacher

-macker, -maeker, zie (de) Mesmaker.

 

FD

Metzmacher

Metmacher  (par simplification consonantique). Nom de métier: ail. Metze + Mâcher ‘fabricant de minots (mesure)’.

 

JG

Meu(e), de

zie de Meeuw.

 

FD

Meubis

Meubus, Neubus. Var. de Mébis (Bartholomeus).

 

JG

Meubis

Meubus, zie Meus.

 

FD

Meubroucke, van de

zie (van) Meulebroe(c)k.

 

FD

Meudenaer

Wsch. < Meuldenaer (vgl. Moldenaers): Meulenaer. Zie Molenaar.

 

FD

Meudens

Génitif de moy. néerl. mudde, mud ‘boisseau’. Cf. aussi 1287 «Crestien Meudin» DettesYpres.

 

JG

Meuderscheid

PlN.

 

FD

Meues

zie Meus.

 

FD

Meuf(f)els

Zie Muffels.

 

FD

Meufels

Meuffels. Génitif de moy. néerl. moffe, muife ‘moufle’.

 

JG

Meug(u)elande, van

FN in WB. Ongetwijfeld een verhaspeling (Meulande?).

 

FD

Meugens

zie Megens.

 

FD

Meugere, de

Wellicht Wvl. hypercorrect voor Demeure?

 

FD

Meukens

Génitif de moy.  néerl.  modekijn,meuken ‘boisseau (surtout pour le grain et le sel)’.

 

JG

Meukens

zie Moeken.

 

FD

Meukermans

Wsch. var. van Neukermans.

 

FD

Meul

Meulle: Verkort < Van der Meulen.

 

FD

Meul

Var. de moy. néerl. molene, meulen ‘mou­lin’ ; cf. La Meule, ruisseau à Waremme.

 

JG

Meul(e)meester, (de)

de Meulemeestere, de Melemeester, Mullemeester, Meuleme(er)ster, de Meulemeste(r), Muellenmeister, Mullenmeister, Meullemaestre, Meul(leu)miestre: BerN van de molenmeester, de opzichter van de molens. 1362 Henrico dicto Muelenmeester, Ktr. (DEBR. 1970); 1362 Gillis de Meulemeester, Oud. (WALRAET).

 

FD

Meul(le)man

zie Molemans.

 

FD

Meulaerts

zie Muylaert(s).

 

FD

Meuland(e)

Meulandt, zie Meullander.

 

FD

Meulblo

PlN Molenblok bij Diepenveen (OIJ), in Dongen (NB), Rotterdam (ZH), Wadenooien (G), Zaltbommel (G). De naam zou evenwel in Stavenisse in 1678 ontstaan zijn uit Van (de) Meuelebroeke (Internet).

 

FD

Meulder

Mulder, au génitif: Meulders, Mulders. Nom de métier: moy. néerl. molder, mulder ‘meunier’.

 

JG

Meulder, de

Meulder(s), de Meuldre, zie (de) Mulder.

 

FD

Meulder, van

zie van Mulder(s).

 

FD

Meuldermans

cf. Molderman(s).

 

JG

Meuldermans

zie Molderman.

 

FD

Meuldijk

Meulendijk(s), -dy(c)k, -deckx, Molendyckx, -dijk: Verspreide PlN (FV, WV, Z, Holland) Molendijk: dijk met molen erop. s.d. Gourau de Meulendyck (DF X); 1381 Juliaen van Molendyke, Ossenisse (DEBR. 1999); 1694 Godefridus van Meulendijck, Eindhoven (MUL VII).

 

FD

Meule(n)beke, van

Meulenbee(c)k, Moelibecq: 1. PlN Meulebeke (WV). 1100 Reingot de Mulenbeca = 1101R. de Muelenbeke; 1302 Jan van Muelembeke, Bg. (DF X); 1377 Griele van Meulenbeke, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. PlN Molenbeek (Bs.), uitspr. ± meulebeek. 1577 Henrick Meulenbeeck, Zoutleeuw (HB 860).

 

FD

Meule, van der

zie van der Molen.

 

FD

Meulebeke, van

zie van Meulenbeke.

 

FD

Meulebroeck  

Meulebrouck,   Meulenbroeck, -oeckx, etc. 1392 «Mahieu van Molembrouc » = «Mahieu van Meulenbrouc» Courtrai; nom d’origine: Molenbroek (= marais du moulin), fréquent en topon. flam. [FD].

 

JG

Meulebrou(c)k, (van)

Meulebroecke, (van) Meulebrouck, van de Meulebroek(e), Demeulebroeke, van de Meulebro(e)cke, (van de) Meulebrouck(e), van den Meulebroucke, Meulenbroeck(x), -broek(s), -br(o)uck, Meullenbrûck, Mullebrouck, Mullenbruck, van de Meubroucke: Verspreide PlN Molenbroek: broekland met molen. 1267 lohanne de Molenbrouc, Her.; 1392 Mahieu van Molembrouc =van Meulenbrouc, Ktr. (DEBR. 1980); 1569 Cornelus Meule(n)broeck; 1570 Elizabeth Molenbroecx, Boechout (SELS).

 

FD

Meulecom, van

van Muilekom, Vermeulecom: PlN Mullegem (G). 1490 van Mulnichom, 1515 van Muylickum (PLB); 1502 Walterus Mulicom, Nijmegen (MUL III); 1584 Liebrecht van Muelecum, Aw. (AB).

 

FD

Meulem, van

zie van Mullem.

 

FD

Meulemaker(e), de

zie Molemaekers.

 

FD

Meuleman

Mulleman.   Moleman,   génitif: Meulemans,   Molemans.  Nom de métier: moy. néerl. *moleman ‘meunier’.

 

JG

Meuleman(s)

zie Molemans.

 

FD

Meulemberg(h)

zie Molenberg.

 

FD

Meulembergh 

Meulenberg,   -ergh,   -ergs, Molenberghs,   -ergs,  etc.  Nom d’origine: topon. néerl. fréquent: Molenberg (= mont où

se trouve un moulin).

 

JG

Meulemeester

-mester. Nom de profession: moy. néerl. molenmeester, meule- ‘inspecteur de moulins’.

 

JG

meulen

ou molen, ,,Moulin ». N° 79. 1. Proven. ou Profess. Meul, Mu(û)ls, Mil(le), Muyl- -le, -s, Mullens, Méhul, Mylle, VAN der Meulen, Vermeylen, Meule-Meyle- -mans. ,,Du Moulin ». M(e)ulkens, ,,Du petit moulin ».

—  2. Profess. Molen- -aars, -aers, Mullen(a)er(t)s. Molder-, Meul-der-, Muylder- -mans. (S)mol-der(s), DE Moldere. N° 149-Meulenyser. Fabric. d’engrenages de moulins ». — 3. Proven. Meu­len- -berg(hs), -kamp. ,,Colline-, Champ- -du moulin ». VAN de Meulebroeck, ,,Marais du moulin ». Meulepas. Meulepad, ,,Sentier du moulin » (D’après la traduction latine : Via de Meliri). Synon. : Mulpas. Ou bien Mouleba(i)s, ,,Ruisseau du moulin ». Synon. : Moulbaix (Loc.), Molenbeek (Loc.) etc. N° 230.

 

EV

Meulen, van

zie van Mullem, van der Molen.

 

FD

Meulen, van der

zie van der Molen.

 

FD

Meulenaer(e), (de)

-a(i)re, -aars, zie Molenaar.

 

FD

Meulenaire

1288 «Baud. li Meulenare» Dettes-Ypres; romanisation de moy. néerl. molenaer ‘meunier’.

 

JG

Meulenberg(h)(s)

zie Molenberg.

 

FD

Meulenbroeck(x)

-broek(s), -br(o)uck, zie (van) Meulebroe(c)k.

 

FD

Meulendijk(s)

-dy(c)k, -deckx, zie Meuldijk.

 

FD

Meuleneer(e), (de)

-eir(e), -e(e)rs, zie Molenaar.

 

FD

Meulengracht, van den

Verspreide PlN Molengracht, Meulengracht: gracht met molen.

 

FD

Meulenhof

PlN Molenhof in Bakel en Deurne (NB), Koolskamp, Proven (WV); Meulenhof in Th. (WV) en Mullehof in Millam (FV) (DF X).

 

FD

Meulenijzer

-ijser, -yzer, -yser, Meulyzer, -yser, -ijzer: Mnl. moleniser: ijzer in de molensteen waarin de molensteen bevestigd is, klauwijzer. BerBN. 1281 Bal. Molnhisers; Ger. Molnhiser, Dikkele (HAES.); 1249 Boidin Moleniser, Boechoute; 1417 Jan Muelenysere, Gb. (SCHR.).

 

FD

Meulens

Génitif   de   moy.   néerl.   meulen ‘moulin’.

 

JG

Meulens

zie Molens.

 

FD

Meulensteen

BerBN van de molenaar of de slijper van molenstenen. Vgl. D. Mûhlstein. 1267 A. de Mola, Grimbergen (BLOI); 1368 Evert Mulenstên, Dortmund (NN); 1497 Peter inden Moelen = Peter inden Moelensteen, Aw. (HB 105).

 

FD

Meulenyser

-ijzer, -yzer. Surnom: moy. néerl. moleniser ‘fer scellé dans la meule du moulin, anille de la meule’.

 

JG

Meulepas

Meulenpas, Mulpas, Milpas: BerN van de molenmaker, die een molen ‘past’, d.i. afpast, afmeet, ontwerpt. Vgl. pas: in evenwicht (WVD 11,5 De Molenaar). 1309-10 Molempas 50 s. van wasdoeme vanden scrodewande, Aardenburg (HAES. 1954,154); 1352 Johannis quondam dicti Molenpas, St.-Tr. (GHYSEN); 1362 Jan Molenpas, Ravels (VERB. II); 1365 Coelin Muelepas, Oud. (WALRAET); 1376 van Jan Muelenpasse; 1436 Jan Molenpas, Ip. (SOETE); 1389 Alijt Meelepas, Diest (HB 333); 1464 Jan Molepas, Mech. (GPM); 1512 Mahieu de Muelemakere gheseit Moullepause, Komen (DUVOSQTJEL).

 

FD

Meulepas

Nom d’origine: moy. néerl. molen

‘moulin’ + pas ‘mesure’ ou pas ‘sentier’; cf.

aussi Mulpas.

 

JG

Meulewa(e)ter

Zinwoord met Mnl. modelen, meudelen, meulen: troebel maken. Vgl. Mnl. ghemeudelt water: troebel water. BN voor iemand die het water omroert, een visser; of overdrachtelijk voor een herrieschopper, die fig. van troebel water houdt. Vgl. Ndl. woelwater: onrustig mens. 1281 Willelmus Moedelwater, Zaffelare (HAES.); 1572 Jooris Muelewaeter, Heusden (MINNEBO); i6e e. Lijsbet Muelewater, Jan Meulewatere of Molewater, Waas (VAN G. IV).Vgl.Maxheleau.

 

FD

Meulewaeter

Surnom composé avec moy. néerl. mode/en, meudelen, meulen + water ‘troubler l’eau’ [FD]; comp. Maxheleau.

 

JG

Meulkens

zie Milkin.

 

FD

Meulkers

Milchers, Milckers, Mulkers. Probabl.  var. de néerl. melker ‘celui qui trait;

vacher’.

 

JG

Meullander

Meuland(e), -landt, Molandre: De Meulander(e) < van den Meulande(re) < van den Meulenlande/Molenlande, Berchem OV i$e e. (med. E. Verroken, Cent).

 

FD

Meulle

zie Meul.

 

FD

Meullenbrück

zie (van) Meulebroeck.

 

FD

Meulmeester

zie (de) Meulemeester.

 

FD

Meulre, de

zie (de) Mulder.

 

FD

Meulyzer

-yser, zie Meulenijzer.

 

FD

Meunier

-iez, Lemeunier, Dumeunier, Demeunier, Munnier, Maunier, Magnier, -iez, -ies, Man(n)ier, -le(z), Meni(er), Ménier, Mouni(e)r, -y: 1. BerN Ofr. mounier, mannier, Fr. meunier: molenaar. 1243 Huardus le Mannier, Comp.; 1218 Raoul le Mounier, St-Q.; 1300 Jean Meunier, Noyon (MORLET); 1275 Gillon le Maugnier, Oud. (VR 6v°); 1298 Ernoul le Mannier, Kales (GYSS. 1963); ±1300 Phelippos li Mangniers, Colars li Manniers, Tassars li Mauniers, Artesië (BOUGARD); 1706 François Mannier = 1721 Fr. Magnier, Meregem (Midd. 1971,54-55). – 2. Zie ook Monnier.

 

FD

Meunier

Meuniez, Meuniers (avec -s du cas sujet). 1289 «Gobers li Meuniers» CensNamur, 1575 «Jean le meulnier» Arbrefontaine, 1642 «Lambert Meulnier» Fronville; nom de

profession : fr. meunier.

 

JG

Meunier

Proven. ,,Exploitant d’un moulin ». Synon. : Lemonnier, Mo-nier, Mennier, Mounie, Mizné. N° 148.

 

EV

Meuninck, (de)

-ynck, zie de Munck.

 

FD

Meur

zie Maur.

 

FD

Meur-

-a, -ant, -ée, -ein, -ens, -et, -on, Meurrens. 1. V. Maure. N° 79. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Meur-

-ice, -is(se). Maurice. N° 79. N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV

Meur-

Thème anthrop. de Meure, Maure, du lat. Maurus. Cf. aussi Meurs et Meurens.

 

JG

Meur, de

zie Demeur(e).

 

FD

Meur.

1. Proven. Meux (Loc., forme anc). — 2. V. MOD.

 

EV

Meura

cf. Meurant (ci-dessous).

 

JG

Meura(t)

zie Moras.

 

FD

Meurant

-and, zie Morand.

 

FD

Meurant

Meura, Meurra (var. dénasalisée). 1257 «Jehan Meurant» ChartesHainaut, 1280-81 «Meurans de Langlée» RegTournai, 1318 «femme Meurant le Plakeur de Mons» Tour­nai, 1332 «Meurans de le capelle» Nivelles, 1365 «Jehans Meurans des selliers» Taille-Mons, 1449 «Meuran du Watiau» Aides-Namur; surnom (parfois attesté en fonction de premier nom): dérivé de more ‘brun de peau comme un Maure’.

 

JG

Meurdefroit

BN voor iemand die ‘meurt de froid’, die sterft van de kou. Vgl. Meurdesoif (BERGER). 1299 Johannis Meurdefroit, Bg. (VERKEST).

 

FD

Meureau

Meurée, cf. Meur-, Meure.

 

JG

Meureau

Var. de Moreau (très fréquent), du même thème. – Meurée. Dérivé fera, du même thème, cf. aussi 1279-80 « Baudes Mai-rais» RegTournai. – Meuret. 1275-76 «Gon-tiers Meures» RegTournai; sans doute autre dérivé de Meure, plutôt que surnom: dial. fr. meuret ‘petite mûre’ ou bien w. liég. meûrèt ‘giroflée des murailles’. – Meuron. Dérivé en -on, plutôt que âne. fr. meuron ‘mûre’, surnom d’après la couleur.

 

JG

Meureau(x)

zie Morel.

 

FD

Meurein

zie Morin.

 

FD

Meurens

Meurrens. Génitif double de moy. néerl. *meur, moor ‘de couleur sombre’ (Car-noy231).

 

JG

Meurens

zie Morin, (de) Morre.

 

FD

Meurer

Nom de métier: moy. néerl. murer, muerre ‘maçon’.

 

JG

Meurer

zie Maurer.

 

FD

Meuret

cf. Meur-, Meure.

 

JG

Meuret

-ez, -ée, -ee, -ey, zie Moret.

 

FD

Meurice

Meurisse, -is. 1279-81 «Meurisse li Vies Wariers», 1308 «Jehans Meurisses» ComptesMons, 1365 «Jehan Meurisse des candillons» TailleMons, 1516 «Meuris le keux» CoutStavelot, 1561 «Guillaume Meu­ris» DénFlorenville, 1589 « Meurice Martin» Arbrefontaine, 1602-3 «Jean Meurice» TerriersNamur, 1659 «Bartholemi Meurice» DénSalm; forme anc. de Maurice (prénom).

 

JG

Meurice

zie Maurits.

 

FD

Meurillon

zie Morillon.

 

FD

Meurin

zie Morin.

 

FD

Meurisse

-is(t), zie Maurits.

 

FD

Meurkens

zie Moorkens.

 

FD

Meurman(s)

zie Muermans.

 

FD

Meurmans

Var., au génitif, de moy. néerl. moorman ‘Maure’.

 

JG

Meuron

cf. Meur-, Meure.

 

JG

Meuron

zie Mauron.

 

FD

Meurquin

zie Moorkens.

 

FD

Meurra

cf. Meurant.

 

JG

Meurrens

cf. Meurens.

 

JG

Meurrens

zie (de) Morre, Morin.

 

FD

Meurrissen

Var. de Maurissen (de néerl. Mau-rits, fr. Maurice).

 

JG

Meurs

1. Proven. Ville allem. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Meurs

Muers, Murs: 1. PlN; zie (van) Meurs. -2. Gepalataliseerd < Moors.

 

FD

Meurs

w. (Ronquières) Meus’. Moeurs (NF limbourgeois). 1660 «Jacques Moeurs» Brye. 1675 «Pierre Meur» Nivelles, 1702 «Jean Moeurs» Naast, 1711-51 « Marie-Jeanne Moeurs = Meurs » Nivelles, etc. (comm. J.-Fi. Meurs); var. de Moors, forme néerl. (au génitif) du prénom Maurus ou de Meurice, lat. Mauritius. Cf. aussi Moers et Moors.

 

JG

Meurs, (van)

van Meus, Mu(e)rs: PlN Muers = Mors in Duits Gelderland. 146 e. Jan de Murs, Herk-de-Stad; 1500 Gheert van Muers, Lier (FRANS); 1577 Jan van Muers, Tnh. (Taxandria 1951,46-59).

 

FD

Meurus

zie Maurits.

 

FD

Meurysse,

zie Maurits.

 

FD

Meus

Meeus, Meeùs, Meeurs, Me(e)ues, Mees, Meves, Mew(e)s, Meyus, Meyes, Meeuwe(n)s, Mee(u)wis, Meeuw(s), Meuwens, Meuwes(e), Meuwèse, Meuwis, Meuws, Meeuwig, M(i)ewis, Meuvis, Mevis(se), Mévisse, Mévihsen, Mevissen, Meevis, Me(e)rvis, (de) Meyvis(ch), van Meyvisch, -ij-, Mijvis, Mievis, Miévis, Mivis, Myvis, Mebis, Mebus, Meubis, Meubus, Meeuse(n), Meeussen, Mees(s)en(s), Meeuwesen, -ezen, Mee(u)wisse(n), Meus(s)en, Meuwissen, Meuwsen, Meves(s)en, Meven(sen), Mewissen, Me(e)vissen, Mevissen, de Mevius, de Meeus, de Meeus, de Meeûs, Demeus, Demeûs, Meeuws(s)en(s), Sermeus: Patr. Korte vorm Meus/Mewis/Mees < HN Bartholomeus. 1280 Meus Morin; 1326 Meus Cose; 1308 Meius Wavel; 1387 Roeger Meus, Ip. (BEELE); 1341 Hughe Meus sone, Saaftinge (DEBR. 1999); 1350 Mathiis Mees, Ktr.; 1398 Betelmees Blomme, Marke; 1366 Rug-ger Meusen soens, Ktr.; 1398 Beatrise Meewels, Bavikhove (DEBR. 1970); 1425 Bartholomeus gheheyten Jonghelincs zoen wilneer Jan Meeus Jonghelincs, Oisterwijk (MNT 282); 1428 Jacoppe Meeus Bartholomeus sone van Galder (VERB.); 1584 Sacharias Meyvisch, Aw. (AB).

 

FD

Meus

Meusen, cf. Meeus.

 

JG

Meus(s)en

zie Meus.

 

FD

Meus, van

zie van Meurs.

 

FD

Meuse, van der

zie van der Mosen.

 

FD

Meuselman

zie Moeselman.

 

FD

Meuser

Surnom: var. d’all. Mauser ‘escamoteur’.

 

JG

Meuser(e, de)

zie de Muyser(e).

 

FD

Meuskin

Dimin. de Meus, Meeus.

 

JG

Meuter

1667 «Herman Bernard Martin Meu-ter» BourgNamur; surnom: moy. néerl. *muyter, *meuter ‘mutin, rebelle’.

 

JG

Meuter(mans)

V. Muiter.

 

EV

Meuter, (de)

Meute, zie de Muyter, van (den) Moortel.

 

FD

Meuter, van/de/van de(n/r)

zie van (den) Moortel.

 

FD

Meutermans

Génitif de moy. néerl. meuter (qui précède) + mon ‘homme’.

 

JG

Meutermans

zie Moortelmans.

 

FD

Meutre, de

de Meutter, zie de Muyter, van (den) Moortel.

 

FD

Meutter, van de(n)

zie van (den) Moortel.

 

FD

Meuvis

-wis, Meuwissen, cf. Meeuwis, -issen.

 

JG

Meuvis

zie Meus.

 

FD

Meuw-

-(e)s(e), -is(sen). Mevisse. N. de baptême. 1. (Bartholo)meus, N. d’apôtre. N° 106. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Meuwen, van

zie van Meeuwen.

 

FD

Meuwens

-es(e), -is(sen), zie Meus.

 

FD

Meuwens

Meuws, cf. Meeus.

 

JG

Meuws(en)

zie Meus.

 

FD

Mevaere

zie Meyvaert.

 

FD

Meve, de

zie Meeuw.

 

FD

Meven(sen)

Meves, Meves(s)en, Mevis, Mévihsen, Mevisse(n), zie Meus.

 

FD

Mevihsen

cf. Meeuwis, -issen.

 

JG

Mevis

Mévis, -isse, Mevissen, -issens, cf. Meeuwis, -issen.

 

JG

Mew(e)s

Mewis(sen), zie Meus.

 

FD

Mewis

-issen, Me-, cf. Meeuwis, -issen.

 

JG

Mex

Var. deMeix?

 

JG

Mex

zie Max.

 

FD

Mexence

zie Maxence.

 

FD

Mexher

cf. Meher.

 

JG

Mexher

zie Meher.

 

FD

Mey-

-froid(t), -froydt. V. MARU.

 

EV

Mey-  

-vaert,   -vis.   (Synon. :   Maingard    et    Mainguy).    V.    MAD (Ma). Mézier. Proven. 1. Maisières (Loc.).

— 2. Mézières (Loc. fr.).

 

EV

Mey, (de)

de Meye, (de) Meij, Mei, Smeys, Lemay(e), Lemai, Lemey: 1. Mnl. mei: mei(maand), lentemaand. Fr. mai: mei, plezier. Wellicht BN voor een levenslustige. Vgl. FN April, E. May, D. Januar, Hornung, Mârz, May, Haymandt, July, Augst, Dezember. 1267 Clais Mei; 1307 Bauduins li May = 1308 Baudin Lemai; 1326 Jacob de Mey; 1373 Kerstiene Smeys, Ip. (BEELE); 1382 Boudin de Mey; 1398 Pieter de Mey f. Jaques de Langhemey, Wervik (DEBR. 1970). – 2. Demey ook wel cens < Dumey; zie Dumets. In 17-186 e. was De Mey(e) = Delmeye in Ronse (Midd. 1964,276). Zie ook Delmay.

 

FD

Meyaart

Patr. Germ. VN Magihard. 1268 Simonem Meiart=1270 Simon Maiard, Kales (GYSS. 1963); 1298 Johanni Meyart, Bg. (VERKEST).

 

FD

Meyan

cf. Méan.

 

JG

Meyan(t)

zie Méan(t).

 

FD

Meybert

Patr. Germ. VN magi-berht: Magbertus (MORLETI). 1538 Joost Meybaert, Eksaarde (AP).

 

FD

Meybos(ch)

Verspreide PlN Meibos. 1594 Hans Meybosch, Essen (AP); 1661B. Maybos, Aelensis; 1664 Petrus Meijbossche, Lv. (MUL VI).

 

FD

Meyckens

zie Meykens.

 

FD

Meyden,vander

van der Meijden, Vermey(d)en, Vermeij(d)en: PlN Meie: mei(boom). 1340 Dryne van der Meye, Nerem (C. B AERT); 1349 Jan Vermeiden (JAM.); 1584 Bernaert Vermeyden, Aw. (AB); 1721 Arnoldus van der Meijden, Eindhoven; 1730 David van der Meije, A’dam (MUL VII).

 

FD

Meydts, de

zie Dumet(s).

 

FD

Meye, de

zie de Mey.

 

FD

Meyel, van

van Meyl, van Meijl: PlN Meijel (NL).

 

FD

Meyen(s)

Meijen: Patr. < Meyden(s), Meydin(s), vleivorm van Germ. mathal-naam, via metathesis mald- > moid. ±1300 Verghina vidua Moid f. Moid, vidua Moidekins (LEYS); 1310 Moids ofstede Jordaens zone, Ramskapelle (LEYS 1952′); Meydens hofstede, Nieuwkapelle (DF X). Vgl. ook Patr. Meydegheer (DEBR. 1970).

 

FD

Meyenborg

1. PlN Meyenburg (Bremen). – 2. Metr. Germ. VN magin-burg ‘kracht-burg’. 1301 Alardus filius Meynburgis (NN); 1317 Meinburghen maed, Houtave (DF X); 1373 jeghens Meymborch Claes Jacopssoens dochter, A’dam (OA 205).

 

FD

Meyendriesch

Wsch. reïnterpretatie van D. FN Mairendries: Meier Andris. 1414 Hans Mair Endris, Fûssen (BRECH.).

 

FD

Meyer

Meier, au génitif: Meyers, Meiers, Myers. À l’origine, nom juif des docteurs du Talmud, puis ce nom est entré dans l’homony­mie du nom ail. Maier ‘métayer’, cf. Mayer.

 

JG

Meyer(e), de

De Meijer(e), de Mijere, de Méyère, de Meiere, de Meyre, (de) Meire, Meier(s), Meyer(s), Meyrs, Meijer(s), Myers, Mijers, Sm(e)yers, Sm(e)ijers, Meher(s), Mai(e)r, Mayr, Majer, Mayer(s), Maijer(s), Mayeru(s), -es, Mayérus, Majerus, Majérus, Majeres, Majores, Majo(o)r, Mayor, Méjor, Mejor, Maieu(r), -eux, Mayeur, Maijeur, Mayeiur, Manieur, Mahyeu, Mayeu(x), Lemajeur, Le Mayeur, Lemahieu, Lamahieu, de Mahieu, Lamaylleux: 1. Lat. maior > Ofr. maior, -eur, Mnl. meyer: meier, rentmeester, vertegenwoordiger van de heer in het hofgerecht, ambtenaar met rechts-macht, pachter. Uit Maior ook Fr. maire, E. mayor: burgemeester. De vorm Lemahieu vanwege Pic. eu < eur; vgl. Lesieux. 1222 Willelmi Majoris (DEBR. 1980); 1275 Jehan le Maieur, Baffe (VR i82r°); 1299 Marie le Mayheur, Bg. (VERKEST); 1350 Robin des Meyers = Robin Smeyers son, Oudenbiezen (MNT 371). – 2. Soms is De Meyer een dial. var. van De Maeyer: 1392-95 Martin le Mayere = le Meyere, Mâle (DELFIAYE); 1706-74 De Mayer = De Meyer, Aw. (Midd. 1975, 107). Zie ook De Maeyer.

 

FD

Meyer(s)

V. Meier.

 

EV

Meyerfroidt

V. MARU.

 

EV

Meyerhaeghe

cf. Meerhaeghe.

 

JG

Meyerhaeghe

zie van Meerhaeg(h)e.

 

FD

Meyerink

-ing, Meijerink: Zoon van De Meyer.

 

FD

Meyerman(s)

Meijerman: Afl. van De Meyer.

 

FD

Meyerstein

Proven. ,,Château du sieur Mérier ».

 

EV

Meyes

zie Meus, Maheu(x).

 

FD

Meyfroet

-oit, -oid(t), -oyd, -oyt, -ood(t), -oot(s), zie Mainfroid.

 

FD

Meyfroidt

-oodt, -oot. Nom issu de l’anthrop. genn. magin-frid, fr. Mainfroid.

 

JG

Meyh(u)i

-huys, -hiu, zie Maheu(x).

 

FD

Meykens

Meijkens, Meyckens, Meike: 1. Metr. Dim. van Meye, Maeye: Maria. Vgl. Maeyens. 1396 Leurens Meykin = Meikin, Ip. (BEELE); 1479 Heyn Meykens, Genk (VDZ); 1479 Katherynen en Marien gesusteren = 1478 Lineken ende Meyken, Tg. (TYTGAT). – 2. Patr. Dim. van Bartholomeus. 1322 Meykino Solen = 1334 Bartholomeo Zoelen, Tn. (C. BAERT).

 

FD

Meyl, van

zie van Meyel.

 

FD

Meylaer{t)s

zie Millard.

 

FD

Meylaers

Néerlandisation, au génitif, de Mélard.

 

JG

Meylan

zie Milan.

 

FD

Meylemans

cf. Mylemans.

 

JG

Meylemans

V. Meulen. N° 67.

 

EV

Meylemans

zie Mijlemans.

 

FD

Meylen, van der

van (der) Mielen, Vermijl(e(n)), Vermyle(n), Vermeil(en), Vermeijlen, Vermeylen, Vermeille: PlN Mijl, Mnl. ook mile, miel: mijl, banmijl, rechtsgebied van een stad. 1310 Aper van der Mile (MOERMAN166); 1344 Willem Jans van der Milen, Duffel (OARI); 1370 Hermannum de Milen, St.-Tr. (GHYSEN); 1424 Jan van der Milen, Lier (FRANS); 1603 Cathlyn Vermijlen, Schelle; 1639 Anna Vermeijlen, Reet (MAR.).

 

FD

Meylender

D. Mailander < Mailand, D. naam voor Milaan.

 

FD

Meylleux

zie Meilleur.

 

FD

Meyn-

-a(e)rt(s), -ckens, -en. V. MAD (Man).

 

EV

Meynaert

génitif: Meynaerts. Nom issu de l’anthrop. germ. magin-hard, fr. Ménart.

 

JG

Meynants

Wsch. var. van Weynants (m/wj.

 

FD

Meynckens

Dimin. de l’anthrop. Mein < germ. magin, cf. meyns (ci-dessous) [FD].

 

JG

Meynckens

Meyn(e)kens, Meinken, Meintjes, Meyntjens, Meijntjens: Patr. Dim. van Germ. magin-naam, b.v. Meynaert. Vgl. Meinecke.

 

FD

Meyndonck

zie (van) Mendonck.

 

FD

Meyndrickx

Mendrik(s), Mindry: Patr. Germ. VN magin-rîk ‘krach t-machtig’: Meinricus (MORLETI).

 

FD

Meynen

Var. de Mennen, cf. Menne (anthrop. germ. Menna).

 

JG

Meynen

zie Meinen.

 

FD

Meynendonck

Proven. Mendonck (Loc.). Synon. : De Mentock.

 

EV

Meynendonckx

zie (van) Mendonck.

 

FD

Meynink

Maeyninck(x), Mayinckx, Maijinckx: Patr. Afl. van Germ. magin-naam; vgl. Meynckens. Meginungus (MORLETI). 1544 Willem Mayincx, Hemiksem (AP).

 

FD

Meynkercken

Wellicht de verspreide D. PLN Neu(e)nkirchen, met eu/a’-ontronding.

 

FD

Meyns

Génitif de Mein, forme courte d’un anthrop. germ. en magin- [FD].

 

JG

Meyns

zie Mein.

 

FD

Meynsbrugg(h)e, van der

Meynsbrughen, zie van der Mensbrugg(h)e.

 

FD

Meynsbrughen

Nom d’origine: topon. néerl. ‘pont commun’ (moy. néerl. meen, mein ‘com­mun’).

 

JG

Meyntjens

zie Meintjes.

 

FD

Meyntz

Meynzer, zie Mainz, Mainzer.

 

FD

Meyrant

PlN Meyran (Ardèche, Gironde) (DNF).

 

FD

Meyrat(s)

V. MARU.

 

EV

Meyre, de

Meyrs, zie de Meyer(e).

 

FD

Meys

Meys, Mys. 1581 «Franss Meys de Maes-tricht» Liège; var. de Meis < Bartholomeus ou Remigius (Vlaamse Stam, 1975, 90), cf. aussi L. Remacle, Étym. 211 ; cf. aussi Meyse.

 

JG

Meys

Meyse(n), zie Meis.

 

FD

Meys(e)

1. Proven. Meise (Loc.). — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Meys(se)man(s) 

Proven.     Meise (Loc),     avec     suffixe     -man(s)

d’orig. Meystré.   1.   V.   Maître.   —   2.   V. Ménestrel.

 

EV

Meys/Meijs, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Meysaert

zie Muyzaert.

 

FD

Meysbruggen, van der

zie van der Mensbrugghe.

 

FD

Meyschman

zie Meerschman.

 

FD

Meyse

Meyze. 1429 «Clementia dicta Meys (Meysse)» Bois-le-Duc, 1579 «Catherine Meyse» BourgNamur; hypocor. néerl. de Clémence ou var. du précédent. Secondaire­ment, nom d’origine : Meise (BrFl).

 

JG

Meysewinkel, van

zie (van) Muysewin(c)kel.

 

FD

Meyskens

(Comp. : Mas-, Mes–kens). V. MAD (Maz).

 

EV

Meyskens

Génitif de moy. néerl. meiskijn ‘jeune fille’.

 

JG

Meyskens

Meijskens: 1. Patr. Dim. van Meis. – 2. BN: meisje. 1400 Peeter Meyskens, Tv. (BERDEN); 1550 Joost Meyskens, Buggenhout (AP).

 

FD

Meysman

au génitif: Meysmans. Soit anthrop. Meys + mon ‘homme’, soit var. de Meersman ou même de Meerschman (avec passage dialectal/- >y) [FD].

 

JG

Meysman(s)

Meijsman(s), Meysfsjeman, Meyssman: 1. Afl. van PlN Meise (VB). – 2. Zie (de) Meersman, Meerschman.

 

FD

Meyssen

génitif: Meyssens. Moy. néerl. meis-(s)en ‘jeune fille’ ; ou bien var. de Me(e)sen.

 

JG

Meyssen(s)

Meysen: 1. Mnl. meis(s)en: meisje, dienstmeisje, liefje. BN. 1340 Lamsin Meisijn,Bg. (JAM.); 1482 Heynric Maeissens, Bs. (HB 237).-2. Zie Meis.

 

FD

Meyssonnier

zie Moissonnier.

 

FD

Meyst

Surnom: moy. néerl. meest ‘le plus grand, le plus important’.

 

JG

Meyst, (de)

zie Dumet(s).

 

FD

Meystadt

zie Maystadt.

 

FD

Meysters

cf. Meester(s).

 

JG

Meysters

zie de Meester(e).

 

FD

Meystre

zie Lemaître.

 

FD

Meyts

1. Proven. Meets, ,,Prairies ». Ou bien : Metz (L.D.). — 2. V.

MAD.

 

EV

Meyts

Meyten, Mijts, Meijten, Meijts: Patr. Ontrond < VN Moid. Zie Meyens, Muytten.

 

FD

Meyts

Meyten. Var. du prénom Moid [FD] plu­tôt que génitif de moy. néerl. meit, meid ‘jeune fille’.

 

JG

Meyts, de

zie Dumet(s).

 

FD

Meyus

zie Meus, Maheu(x).

 

FD

Meyvaert

Meijvaert, Mevaere, Mijwaard: Patr. Germ. VN Meinverd: magin-frith ‘kracht-vrede’: Megenfrid (Dip.). 1299 Meinverd, Cent (CG); 1306 Mainvert de Berghes, Ip. (BEELE); 1396 Lievin Meyvaert, Liedekerke (DE B.).

 

FD

Meyvaert

Meijvaert, Mevaere. 1306«Mainvert de Berghes» Ypres; nom issu de l’anthrop. germ. magin-frith > Megenfridus, Meginfrid [FD].

 

JG

Meyvis

-isch, cf. Meeuwis.

 

JG

Meyvis(ch)

zie Meus.

 

FD

Meyze

cf. Meyse.

 

JG

Mezel, de

zie de Mesel.

 

FD

Mezen

Me-, cf. Mees(en).

 

JG

Mezen

zie Meese, Maassen.

 

FD

Mezger

zie Metzger.

 

FD

Mézier

Méziers. Var. de Mézières, topon. fréquent.

 

JG

Mézier

zie Masier.

 

FD

Mézière(s)

Mézierre, zie Demasières.

 

FD

Miard

Myard, Mya(r): W. var. van Millard of Mignard.

 

FD

Miaulaine

NF sans doute importé de la Mayenne ou de l’Oise (GeneaNet); p.-ê. surnom féminin dérivé du v. miauler, non attesté comme tel FEW 6/2, 66-68, du type de moy. fr. miauleux ‘qui s’exprime par des miaulements’, fr. mod. miaule, (havr.) ‘méchante femme, calomnia­trice’, etc.

 

JG

Miaux

Proven.  ,,Petit My »   (Loc.). Ou :   My   (Loc.).   Synon. :   Miot

(suffixes   régionaux   -aut,   -ot.   N° 211).

 

EV

Miaux

zie Méaux, Myaux.

 

FD

Micault

Mical(e): Patr. Pic. vorm van Michaud.

 

FD

Micel(l)

zieMichael.

 

FD

Micerode

zie (van) Migerode.

 

FD

Mich-  

-a,   -au(l)t,   -aud,   -aux.   V. MAD (Mak).

 

EV

Mich-

-et, -ez. N. de baptême. 1. N. de prophète. — 2. V. Michel. •—

3. V. MAD (Mak).

 

EV

Mich-   

-on,    -otte,    -y.    V.    MAD (Mak).

 

EV

Mich(e)

Thème anthropon. issu de l’hypocor. de Michel. « Simple. Miche, Mixhe (var. liég.). 1294 «Wautiers Miches» CensNamur, 1314 «Mi-chael dictus Miche» Ans, 1451 «Colar Miche» Nismes, 1551 «Johan Miche», 1621 «la fille de feu Winand de Miche» Liège; parfois aussi fr. miche, surnom de boulanger. » Dérivés : Michet (rare), Michez. — Michon. 1531 «Barbette Michon», 1699 «Michon de Bandt» BourgNamur; dérivé en -on. – Mi-chot, Michot dit Lhonneux. 1444 «Michot le Merchir» TerreJauche, 1474 «Michaël dictus Michot» PrincipLiège, 1495 «Anthoine Mi­chot» BourgNamur, 1561 «Collard Michot» DénFlorenville, 1621 «Basthien Micheot (de Sedan) = 1626 «Bastin Michot» émigré en Suède; dimin. en -ot. – Michotte. 1505 «Mi-chotte Dartey» BourgNamur, 1602-3 «Andrian Michotte» TerriersNamur, 1611 «Isabeau Michotte» DénFlorenville; dérivé en -otte.

 

JG

Micha

Michat, cf. Michel.

 

JG

Micha

zie Michat.

 

FD

Micha(t)

Michas: fa.tr. W. vorm voor Michaud. 1472 Micha Ryngay, Laroche; 1481 Lamber Micha, Virton (J.G.). Maar François Micha komt in 1577 uit Savooie en laat zich in Aw. aïs poorter inschrijven (AP). DAUZAT lokaliseert de vorm Micha juist in Ain, een département dat grenst aan Savooie.

 

FD

Michael

Michael(i)s, Michelis, Michaeli, -ly, Michaëly, Michaelson, -sen, Michel(s), Lemichel, Migchels(en), Missel, Michel(son), -sen, -zon, Mic(h)el(l)i, Michel(l)y, Mixhel, Michils, Michl, Michilsen(s), Michiel(s), Michielse(n), Mi(e)chiels(s)en(s), Michielsseune, Miechilsens, Miegielsen, Mikkelsen, Micheels, Mik(i)els, Micki(e)ls, Mechiels(en), Machi(e)ls, Magiels(en), Magchiels, Maghiels, Machielse(n), Machilsen, Magils, Magil(l)issen, Machille, Maquille, Macki(e)ls, Makiels, Maquils, Mackielsens, Macheel(s), Machgeels: Patr. Bijbelse VN, de aartsengel Michael ‘wie is aïs God?’.De voortonige klinker i werd verdoft of versterkt tôt a. 1064 Michaelis; 136 e. Michil (GN); 1305 Mikiel Katerol; 1394 Mechiel Coppin, Ip. (BEELE); 1398 Mathis Michiels, St.-El.-Vijve (DEBR. 1970).

 

FD

Michaelis

Génitif de lat. Michaël, fr. Michel.

 

JG

Michaëlis

V. Michel.

 

EV

Michal(le)

zie Michaud.

 

FD

Michalak

-ik, -ek: Patr. Slav. afl. van VN Michael.

 

FD

Michalet

zie Michelet.

 

FD

Michalon

Patr. Afl. van VN Michel. Vgl. Michalet.

 

FD

Michalski

-sky, -(c)zik: Patr. Poolse afl. van VN Michael.

 

FD

Michant

zie Marchand(t).

 

FD

Michaud

-au(l)t, -eaux, -au(x), -al(le), Mitchaux, Mishalle, Migault, Migeaux, Migeal, Migale, Micha(t), Missal, Missault, Mesaus, Messeaux, Messeauw, Mes(s)eeuw, Misseeuw, Musseeuw: Patr. Var. van VN Michel (vgl. castel – château). De vormen met -auw en -eeuw zijn Vl. adaptaties. 1325 Michaus li Mieziers, Atrecht (NCJ); 1398 Michaut Scuet, Herseaux (DEBR. 1970); 1468 CollartMichault, Comp. (MORLET).

 

FD

Michaud

-au, -aux; Michalle, cf. Michel.

 

JG

Miche

Mixhe: 1. Patr. Korte vorm van VN Michel. 1314 Michael dictus Miche, Ans (HERB.). – 2. BN Fr. miche: broodkruim, ook naam van een brood. ZieMik.

 

FD

Miché(e)

V. Michel et Michez.

 

EV

Miché(e)

Zie Michet.

 

FD

Micheels

cf. Michels.

 

JG

Micheels

Michel(s), zie Michael.

 

FD

Michel

 [17e NF le plus fréquent en Wallonie], Mixhel (var. liég.). 1257 «Michiel de Oppe-hain» PolyptVillers, 1370 «Michiel Gobiers» Ladeuze, 1472 «Michiel le Grant» DénChiny; nom biblique: Michel, d’après le nom de l’archange.

•  Formes vocalisées de Michiel:   Michau, -aud, -aux, w. nam. Milchau. 1317 «Michaut le clerch» ComptesMons, 1362-63 «Nicaises Michaus» PolyptAth, 1365 «Michaut le Ghou-dalier des cambiers», «Alars Michaus des telliers» TailleMons,  1444 «Michau de Bou­ches» AidesNamur, 1516 «Michau Ponceau», 1522  «Jehan Michau» BourgNamur,   1598 «Jehan Micheau bolengier» DénWavre,  1610 «Michel Michau» BourgNamur.  – Micha, Michat (avec voyelle finale longue à, à notée -a, -at).   1472   «Micha  Ryngay»   DénLaroche, «LamberMicha» DénVirton, 1481 «J. Micha de Bertoingne» JusticeBastogne,   1571   «Pierre Micha de Ouborcy» Luxembourg. – Forme non vocalisée de Michiel:  Michalle. 1524 «Johan Micheal de Sait» DénStavelotMy.

•  Forme w. de Michiel : Michy. 1225 « Johan Michi de Beine» CartValBenoît, 1472 «Michi» DénVielsalm, 1508 «Michy Renchon» Cout-Stavelot,   1524 «le femme le gros Michy» DénStavelotMy,  1572  «Grigoire filz Michy Marnet»  La Gleize,   1609 «Henry Michi» Fronvillc; Mitchî, forme w. du prénom.

m Dérivés: Michclet. 1284 «Michelet, son fils» DettesYpres, 1373 «Michellet» CoutSta-velot, 1510 «Jehan Michelet» BourgNamur, 1616 «Michiel Michelet» PrincipChimay, 1652 «Fernand Michelet» émigré en Suède; dimin. en -et. – Michelin, Michielin. Dérivé en -in. – Cf. aussi 1423 «Johan Michelot» Liège.

« Michelle. Forme matronymique, fém. de Michel, cf. 1502 «Michielle Mathieu abbesse» AidesHainaut.

 

JG

Michel

N. de bapt. d’orig. biblique. N°   104.  Diminutifs :  Michel- -é,

-et, -ot. Formes flamandes : Mich-, Mik-     -i(e)ls,     -e(e)ls,     -iels, -(s)en(s). Forme latine (Génitif): Michaëlis.

 

EV

Michel(l)i

Michel(l)y, zie Michael.

 

FD

Michel(s)

Michelsen, -son, -zon, zie Michael.

 

FD

Michel, van

zie van Messel.

 

FD

Michelberg

Mikelberg: PlN (BW): grote berg.

 

FD

Michelbrink

PlN in Gendringen (G): groot dorpsplein(HEKKET).

 

FD

Michelems

Mis pour *Michelens, génitif double de néerl. Mich(i)el.

 

JG

Michelems

Verhaspeling van Michiels.

 

FD

Michelet

-etti, -etto, Miquelet, Micholet, Michalet: Patr. Dim. van VN Michel. 1382 Willekin Mikaleeds, Moorsele (DEBR. 1970); 1510 Jehan Michelet, Namen(J.G.).

 

FD

Michelet

Michelin, cf. Michel.

 

JG

Michelin

-ini, Michielin, Missel(e)yn, Messelyn: Patr. Vleivorm van VN Michel. 1679 Anna Misseleyns, Lo(CRAEYE).

 

FD

Michelis

Patr. Adaptatie van Slav. Michelic, -itz, afl. van HN Michael. ± 1811 Michel Michelits, Oberberg(Oostenrijk-Hongarije) (vader van) 1808-91 Martin Migalitz = Michelis, Oberberg-St.-Tr.(VS 1991,243).

 

FD

Michelle

cf. Michel.

 

JG

Michelmans

Composé néerl., au génitif, de Miche(e)l + man ‘homme’.

 

JG

Michelot

Michel(l)on, Miclotte, Meclot: Patr. Fr. vleivormen van Michel. 1294 Mykelot der Temmerman, Mtr. (CG); 1423 Johan Michelot, Luik(J.G.).

 

FD

Michels

Micheels, génitif double: Michelsen. Var. de Mieheels.

 

JG

Michem

Nom d’origine: Michem, à Dudzeleet Oostkerke (FlOcc).

 

JG

Michem

PlN Michem in Dudzele en Oostkerke (DF X). 1180 Walterus de Michem (GN); 1373 France van Micheem, Ip. (BEELE); 1399 Jan van Mucheem,Bg.(SIOEN).

Michenaud, Michenet, Michenon: Patr. Vleivormen van VN Michael.

 

FD

Michem 

Proven.   Meigem    (Loc.). Synon. : VAN Mieghem.

 

EV

Michens

Miggens: Wsch. Patr. Vleivorm van Michael? NN verklaart Miege aïs Metr., korte vorm van vrl. VN. 1340 Myge, Haldensleben.

 

FD

Micheroux

1582 «Johan fils de Pacqueau de Micheroux» Liège, 1618 «Lucas Micheroux» BourgDinant; nom d’origine: Micheroux (Lg),

 

JG

Micheroux

PlN (LU).

 

FD

Michet

Miché(e), Michez, Misset, Miquet, Mig(u)et: Patr. Dim. van VN Michel.

 

FD

Michet

Michez, cf. Mich(e).

 

JG

Michhoudt

zie Michou(t).

 

FD

Michiel

au génitif: Michiels [17e NF le plus fréquent en Belgique], Michils, Mickiels,-ils, Miechiels, Mikiels, -ils, génitif double: Michielsen, -ssen, génitif triple: Miohiclscns -ssens, Miechilsens. Forme néerl. de ft. Michiel.

 

JG

Michiel

Michiels-, zie Michael.

 

FD

Michielin

zie Michelin.

 

FD

Michils(en(s))

Michl, zie Michael.

 

FD

Michoel

Micholt, zie Michou(t).

 

FD

Micholet

zie Michelet.

 

FD

Michon

cf. Mich(e).

 

JG

Michon

Misson, Mis(s)onne, Mig(e)on, Nigeon, Micom, Meco(e)n: Patr. Vleivorm van VN Michel, resp. populaire vorm Migel. 1322 a Johanne Missone = 1333 Joh. Missoene, Oplinter (C.BAERT).

 

FD

Michot

Michotte, cf. Mich(e).

 

JG

Michot(te)

-os, -oo, Migot, Migeot(te), Mis(s)otten, Missoten, Mésot, Mesot(ten), Messotten, Mysoot, Mesorten, Misso(o)rten: Patr. Vleivorm van VN Michel/Migel. 1474 Michael dictus Michot, Luik (J.G.); 1678 Michel Michotte dit Michot, Luik VS 1980,385-395); 1702 Pauwels Missoot, Warhem (VERGR. 1972); 1703 Houb Mesotten, Bilzen (SCHOE.). Zie ook Nk. 1976,192.

 

FD

Michou(t)

-oit, -oel, -houdt, Missoul(le), -oel: Patr. Rom. afl. van VN Michel.

 

FD

Michy

cf. Michel.

 

JG

Michy

Mitchî, W. vorm van VN Michel. 1225 Johan Michi, Val-Benoît; 1508 Michy Renchon, Stavelot (J.G.).

 

FD

Micke

zie Mik.

 

FD

Mickené

Patr. Pic. Miquenet = Michenet.

 

FD

Micki(e)ls

zie Michael.

 

FD

Mickiels

-ils, cf. Michiels, -ils.

 

JG

Mickmans

Afl. op -man van Mik.

 

FD

Mickmans

Composé, au génitif, de moy. néerl. mick- (de mi’cfefl’regarder, convoiter’) + mat ‘homme’.

 

JG

Miclot

Miclotte. Dimin. en -ot et en -otte de Miquiel, forme pic. de fr. Michel (Miquelotest bien attesté en Normandie). – Cf. aussi 1444 «Miquelet le barbier» AidesNamur, 1496 «Micquelette du Prêt» AidesHainaut, 1527 «Micquelet le Tondeur» DénLens, 1556 «Miclette de Quem» BourgNamur.

 

JG

Miclotte

zie Michelot.

 

FD

Micom

zie Michon.

 

FD

Mid-

-ol, -rez, -rolet. V. MAD.

 

EV

Mid(d)el-  

-aère,   -aire,   -eer.   Car. mor. ou Fonction. Middelaar, ,,Mé-

diateur,  conciliateur ».

 

EV

Midavai(s)ne

Fr. muid d’avoine: mud(de) haver. BN naar de heerlijke rente of voor een haverhandelaar of-meter. 1245 Anfrois Mui d’Avainne, Comp. (MORLET); 1494 Ghiertrud Midavaine, Dk. (TTT).

 

FD

Midavaine

Surnom: fr. muidd’avoine.

 

JG

Middag(h)

Middach: Oude vormen zoals Van der Mithaghe wekken de indruk dat het om een haag-toponiem gaat. Maar deze PlN werd nog niet gesitueerd. Aangezien samenstellingen met dag in het Wvl. door progressieve ass. tecft-uitspr. vertonen (Mestach, hoogtag, leegtag) kon Mittach aïs Mithaag gereïnterpreteerd worden en een voorzetselaanloop krijgen. Vgl. D. Mittag, Mitternacht, E. Midday, Midnight, Mvl. Middernacht, Noene (DEBR. 1970). 1269 Balduinus de Mithaghe, Ktr. (DEBR. 1980); 1394 Adaem Mithaghe = 1398 Adam van der Mittaghe, Tielt (DEBR. 1970). – Lit.: E.G. MIDDAG, De Mithaghe, van derMuthaghe, van (der) Middaghe, Middach, Middag(h). Ndl.L 1951,254.

 

FD

Middagh

Surnom: moy. néerl. middach ‘midi’; comp. Midi.

 

JG

Middegaels

zie van Medegael.

 

FD

Middel bos

PlN Middelbos in Kwaremont (OV), Ooigem en Wijtschate (WV) (DF X).

 

FD

Middel(e), de

Middel: Mnl. middel: tussenpersoon. Vgl. (de) Middelaer.

 

FD

Middel, van

PlN Middel (NH, OIJ). Of een andere PlN? 1357 Heinric van der Middelt, Cent (GSB).

 

FD

Middelaar

-aire, Mid(e)laire. Surnom: moy, néerl. middelaer ‘intermédiaire’.

 

JG

Middelaer, (de)

de Middeleer, -eir, Middelaar, -aire, Midelaer, -eer, -air(e), -ea(i)r, Midlaire: BerN van de bemiddelaar, tussenpersoon, makelaar. 1280 Gicebrecht Middelere, Rudekoven L (OGO); 1330 Gillis de Middelaere, Gb. (LVA1962,174); 1467 Claeis de Middeleere = 1473 Claeys de Middelare, Cent (V. LAN. 58).

 

FD

Middelburg, (van)

PlN Middelburg (OV, Z, ZH). 1498 P. van Middelborch (ICC III); 1564 Antonius Middelburch, Lv. (HENNO); 1566 Jacob van Middelborch, Middelburg-Aw. (AP).

 

FD

Middeldorp, (van)

PlN in St.-Laureins (OV). Of Middendorp (DR). 1569 Dirk Middeldorp, Essen (AP); 1583 Tijde Middeldorpes, Drente (MNT 4H).

 

FD

Middelem, van

van Middelen(s), van Midden: 1. PlN Middelem in Handzame (WV); Middelhem (PdC) (TW). 1381 Clais van Meideleem, Hooglede (SOETE); 1478 Joh. Middelem, Torn. dioc. (MUL II); 1602 Jan van Middelhem, Ktr. (KW). – 2. PlN in L of NL? 1319 Wilhiame de Middelhem, Loon

(six m).

 

FD

Middeljans

Patr. De middelste van drie Jannen (Grootjans, Middeljans en Kleinjans). Vgl. D. Mittelhans.

 

FD

Middelkamp

Naar de woonplaats te midden van het veld (kamp). Vgl. Millecamps. 1683 Hermannus Middelkamp, A’dam (MUL VI).

 

FD

Middelkoop(s)

PlN Middelkoop (ZH). 1723 Cornelis Middelcoop, Ip. (VERGR. 1968).

 

FD

Midden, van

zie van Middelem.

 

FD

Middendorp

PlN in Schoonebeek (DR). Middendorp is ook een verspreide Ndd. PlN. 1461 Kort Middendorp, Lippe (NN).

 

 

FD

Middernacht

Medernach: BN naar het tijdstip middernacht. Vgl. E. Midnight, D. Feierabend, Mittnacht. 1227 Henrici Medernach, Cent (GN); 1382 Clays Middernacht, Kuurne (DEBR.

1970).

 

FD

Middernacht

Surnom: néerl. middernacht’mi­nuit’ ; comp. Minuit.

 

JG

Midelaer

-air(e), -ea(i)r, -eer, zie (de) Middelaer.

 

FD

Midi

1501 «maistre Pierre Midi substitud» AidesHainaut; surnom de motivation obscure: fr. midi; FEW 3, 72a; comp. Middagh.

 

JG

Midi

Midy: Fr. midi: middag. BN. Vgl. Middag,

 

FD

Midon(n)et

Dim. van Midon < ma donna: Madame, Mevrouw (DNF).

 

FD

Midré

-e(z): Misschien LU W. (rè)mîdré: verbeterd. 1337 Johans Midereis, Luik (HERB.); 1383 Jehans Midreit,Luik(SLLIV).

 

FD

Midré

-e, -ez. 1337 «Johans Midereis» Liège. 1383 «Jean Middreit» Jupille; p.-ê. aphérèse de w. liég. rèmîdré ‘amélioré’ FEW 6/1,665a, mais la prononciation du NP (mitre, cornm.de L. Remacle) oblige à rejeter cette proposition [JL, NFw].

 

JG

Midrolet

Cf. 1767 «Charles Midrouet (orig.de Châlons)» BourgLiège; sans doute à rap­procher du NF Midrouillet, attesté en Francetl d’origine toponymique (Morlet 693).

 

JG

Midrolet

Fr. FN Midrouillet: woning te midden van eikenbos (DNF).

 

FD

Midy

zie Midi.

 

FD

Miebach

PlN(NRW).

 

FD

Miechiels

Miechilsens, cf. Michiels, Michiek-

 

JG

Miechiels(s)en(s)

-ilsens, zie Michael.

 

FD

Miécret

Miecret. 1689 «Georges Mieckret» BourgNamur; nom d’origine: Miécret (Nr).

 

JG

Miécret

Miecret: PlN Miécret (N).

 

FD

Miécret

Proven. Loc. Synon. :  Mai­gret.

 

EV

Mieden

Mnl. miede: loon, huur, rente; beloning, geschenk, schat. D. Miete. BN voor eenhuurder? Vgl. D. Mieter. 1406 Loden Mieden, Bs. (PEENE).

 

FD

Mieg(h)em, (van)

van Mig(h)em, Migom: PlNMigem in Temse (OV), Miegem in Bornem (A), Mie(de)gem in Haasdonk (OV). 1315 Egidium de Mideghem, Hulst (DEBR. 1999); 1471 Josine van Miegheem, Temse (DE MAN).

 

FD

Miège, {van der)

zie van der Meersch.

 

FD

Mieghem

Proven.   Meigem    (Loc.). Synon. : VAN Meighem. N° 79.

 

EV

Miegielsen

zie Michael.

 

FD

Miegroot, van

-groet, zie (van) Migerode.

 

FD

Mielants

zie Milan.

 

FD

Miele

Miel(s), Myle, Mijl(l)e, Mylle, Mille(n), Mil(e), Miles: 1. Patr. Oude VN Milo (Dip., GN). 1305 Lambert Miele; 1308 Aelis Mieles; 1392 Piere Mielin, Ip. (BEELE); 1409 Claeys Myle = 1410 Claeis Mile; 1426 Luucie Mijlle, Ktr. (DEBR. 1958). – 2. Metr. Korte vorm van VN Emilia. 1367 ene Miele Sbarbiers, Ip. (SOETE); i544Tijsken Millen, Opglabbeek (MOLEMANS).

 

FD

Mielen, van (der)

zie van der Meylen.

 

FD

Mielke

Dimin. néerl. de Mil(le).

 

JG

Mielke

zie Milkin.

 

FD

Miels

V. MAD (Ma).

 

EV

Mientiens

zie Minnekens, Mentjens.

 

FD

Mier

Miers: BN naar de naam van de mier. BN voor een vlijtig mens? Vgl. D. Ameis, De Bie, Crekel(s). 1398 wedewe Kerstiaen Miers, Hannekin Miere, Kanegem (DEBR. 1970).

Mier, van de: Br. ontronde vorm van Van de Moer (vgl. Br. brier < broer).

 

FD

Mierde(n), van der

zie van Miert.

 

FD

Mieremet

Wvl. adaptatie van Mermet.

 

FD

Mieren, van der

Br. ontronde vorm van Van der Mueren of Van der Moeren. Of var. van Van der Mierden (ass. rd/r).

 

FD

Mierenhoucht, van

Br. ontronde vorm van Van Moerenhout. 1756 Vincent van Hierenhoudt,Bs. (VS1973,48).

 

FD

Mierlam

Mierlants, zie Milan.

 

FD

Mierlo(o), van

van Mirlo: 1. PlN Mierlo (NB). 1319 Johanne de Myerle, St.-Tr. (CST); 1333 Makarius de Mierle, Mech. (SLLIII); 1406 Hogaert van Mierle, Watermaal (PEENE); 1599 weduwe Huyberts van Mierloe, Helmond (HB 425). -2. PlN Mingerlo in Neervelp (VB). 1381 Katelinen van Mingerloe = 1388 Kathrinen van Myerloeja, (C.BAERT).

 

FD

Miermans

Afkomstig van Mierde (NB). 1602 Cornelis Miermans, Hooge Mierde-Aw. (AP).

 

FD

Miermans

Composé, au génitif, de flam. miere ‘prairie’ + man ‘homme’, comp. comme Meer(e)man.

 

JG

Miermont

1597-98 «de Miermont» Comptes-Nivelles; nom d’origine: Miermont, à Saive (BTD 63, 89) et à Retinne (Lg) (comm. R. Radermecker).

 

JG

Miermont

PlN in Retinne (LU) en Saive (LU) (KCTD 1990-91,89): 1288 Merlemont. Of Mielmont in Onoz(N)(J.G.).

 

FD

Mieroo

Proven. Meerhout (Loc.).

 

EV

Mieroo

zie Miraux.

 

FD

Mierop, van (de)

Mierop, van de Mieroop: PlN Mierhoop, Mierop in Nieuwenhoven (St.-Tr.). 1255 Arnoldus de Mirop, St.-Tr. (HERB. 1947,74); 1361 Mierhop = Jan Miroep te Brucel ghesint, Lv. (DE MAN1981); 1364 Joh. de Mierhoepe…bona sua de Mierhoepe, St.-Tr. (CSTI); 1380 her Jans…wylnen van den Myerop, St.-Tr. (GHYSEN); ± 1400 Johannem de Mirop, L (GRAUWELS1981).

 

FD

Miers

1. V. Meers. —- 2. V. MARU. Mies(t),   Miesse(n),   Miet(te).   V.MAD (Maz, Mad).

 

EV

Miers

zie Mier.

 

FD

Miers, van der

zie van der Meersch.

 

FD

Miert,van

van der Mierde(n), van (der) Meert, Vermier(d)t: PlN Mierde (MB). 1296 Peter van Meerde = van Mierde = van Merde, Her. (DERCON); 1340 Joh. de Mierde, Tnh. (VERB.); 1374 Adaems van Mierde, van thertoghen Bossche, St.-Tr. (GHYSEN).

 

FD

Mies

au génitif: Miesen. Var. de Meis, Meys.

 

JG

Mies(en)

Miesse(n): Patr. Korte vorm van VN Bartholomeus (V.D. SCHAAR).

 

FD

Mies, van der

van der Miès(e), zie van der Meersch.

 

FD

Miesse

génitif double : Miessen, génitif triple : Miessens. Var. de Meis, Meys(e).

 

JG

Miest

Door W. reductie < Miester.

 

FD

Miester, de

zie de Meester(e).

 

FD

Miesterman

Afl. van De Meester. 1368 Gilijs Mesterman = Meesterman, Zoutleeuw (HB 833).

 

FD

Miet(te)

1. BerN Dim. van Ofr. mie < Lat. medicus: geneesheer. 1295 Guillermus le Mie, St.-Q.; Thomas Miet de Joncourt (MORLET). – 2. BN. Korte vorm van Amiet(te), dim. van ami(e): vriend(in) (Patrom). 1319 Johanis Miete, Abbeville.

 

FD

Mieter, de

zie Myter.

 

FD

Miette

1777 «Germain Miette» Couvin; sur­nom: anc. fr. miette ‘petite amie’, aussi w. nam. one miyète ‘un peu’ FEW 6/2, 69a, p.-ê. surnom d’une personne très petite.

 

JG

Mievis

Mie-, Miewis, Mie-, Myvis. Var. de Meeuwis, Mevis.

 

JG

Mievis

Miévis, Miewis, Miéwis: 1. Zie Meus. – 2. PlN? 1388 Wilheame de Mievis, Borgworm (CSP).

 

FD

Mievis

V. Meuw(e)s(e).

 

EV

Miga

V.  MAD   (Mak).

 

EV

Migault

Migale, zie Michaud.

 

FD

Migchels(en)

zie Michael.

 

FD

Migdal

Proven. Micheldal, ,,Vallée de la Michel(beke) ».

 

EV

Mige-

-on, -ot(te). V. MAD (Mak).

 

EV

Mige-

Thème anthrop. secondaire de Mich-, par sonorisation de la mi-constrictive tch > dj. • Migeal, Migeaux (forme vocalisée). 1659 «vefve Henri Migea» DénSalm; var. de Mi-chal(le), comp. Migel, forme populaire de Michel (Dauzat 434). – Migeon. 1363 «Mi-gons li Franchoise» PolyptAth, 1752 «films Joannae Mariae Migeon » AnthrStHubert ; var. de Michon. – Migeot, w. nam. Midjot. NF de l’Es&M et du départ, des Ardennes (Genea-Net), cf. aussi 1472 «Jacquemin filz de Henry Migeot» DénVirton; var. de Michot. – Forme fém.: Migeotte, w. nam. Midjote. Également NF typique de l’Entre-Sambre-et-Meuse, cf. 1460 «Wathier Migeotte» Hemptinne-lez-Florennes, 1616 «Toussains Migeotte» Prin-cipChimay; var. de Michotte. – Miget. Var. de Michel.

 

JG

Migeal

Migeaux, zie Michaud.

 

FD

Migem.van

zie van Mieg(h)em.

 

FD

Migeon

-eot(te), zie Migon.

 

FD

Migerode, (van)

van Migro, Miggerode, Micerode, van Miegroot, van Miegroet, (van) Megroot, van Meigroet, Megroedt, van Mingroot, (van) Mingeroet, Mingerhoet: PlN Migerode in de buurt van Dendermonde (OV). Migrodries in Schoonaarde en Migrostraat in Dend. 1378 Margriete van Migrode, Dend. (OSD); 1480 Jan van Mighero, Gheert van Migghero, Appels (CED); 1501 fil Godefridi de Miggheroe; 1520 Gosuwinus Migro, Dend. (MULIII).

 

FD

Miget

zie Michel.

 

FD

Miggens

zie Michens.

 

FD

Miggerode

Proven. 1. Muggerode, ,,Essart des moucherons ». — 2. Miegrode, ,,Essart du sieur Remy ».

 

EV

Miggerode

zie (van) Migerode.

 

FD

Mighe

Hypoc. de Miguel, var. de Michel.

 

JG

Mighem, van

zie van Mieghem.

 

FD

Migliore

-ori(ni): It. BN < Lat. melior. Vgl. Fr. Meilleur.

 

FD

Mign(i)olet

Miniolet: BN Mfr. mignolet: lief. 1286 Henri Mignolet, Binche (J.G.); 1690 Ludovicus Minjolet, Namen (MUL VII).

 

FD

Mignard

Mingaars: BN Fr. mignard: bevallig, lieftallig. 1750 Joannes Minckaers = Minjaars, Ginneken; 1781 Jacob Mingaers, Princenhage (PDB).

 

FD

Mignard

Surnom: fr. mignard ‘délicat, gra­cieux’ FEW 6/2, 140a; cf. p.-è. 1279-80 «Carie Migna cui il dist let» RegTournai.

 

JG

Migneau

Migneaux, Mingneau. 1266 «Mi-gnau» ChartesHainaut, 1267 «Margerite li feme Jakemon de Mignau» CensHerchies, 1365 «Ysabiaul de Mignaut» TailleMons; nom d’origine : Mignault (Ht). Cf. aussi Min-jauw.

 

JG

Migneau(x)

-aux, Mignauw, Mingneau, Minjauw, -jeau, Menia, Mingou(w), Minjou, Min-Jou: 1. BN < Ofr. mignel, dim. op -el, syn. met Mignon, Mignot: lief(tallig), bevallig. 1753 Francis Mignau, 1760 Mijnjauw, Oostrozebeke; 1757 Fr.

Mijngauw; 1717 Janneken Minjauw, Gottem (KW II). – 2. PlN Mignault (H). 1230 Theoderico de Mignau; 1288 Watiers de Mignau, H (CSWI).

 

FD

Mignolet

Migniolet. 1262 «Theodericus dictus Mignoles de Lounis frater dicti Egidii» Cart-StHubert, 1286 «Henri Mignolet» CartBinche; surnom: moy. fr. mignolet ‘plaisant, agréable; gracieux’ FEW 6/2, 140a.

 

JG

Mignolet

Proven. Mignault (Loc.), avec le suffixe -et (aïs), d’orig. Synon. : Mingneau, Mino.

 

EV

Mignon

1. Car. mor. ,Joli, gra­cieux » (Souvent péjorat.) N° 252.

—  2. V. MAD (Man).

 

EV

Mignon

Mignion. 1257 «Adan le Mignon» BaillNivelles, 1289 «Jehans li Mignons» CensNamur, 14e s. «Gertras feme Gillot le Mignon» DocLens, 1472 «Jehennin le Mi­gnon» DénLaroche, 1628-29 «Françoi Le Mignon» émigré en Suède; nom de métier: w. liég. mignon ‘chaudronnier’ FEW 6/1, 203a (où la date est à corriger), de préférence à moy. fr. mignon ‘homme de bonnes fortunes’ FEW 6/2, 14la. Cf. aussi Lemignon.

Mignot, Miniot. 1279-80 «Mignot de Biétune et Beghinette s’amie» RegTournai, 1286 «Huars li Mignos» CartMons, 1288 «Jeh. Mingnot» DettesYpres, 1317 «Jehan Mignot» Comptes-Mons, 1472 «Henry Mignot» DénVir­ton, 1518 «Jeno Migno» Cerfontaine, 1532 «Pierre Migno» BourgNamur; surnom: anc., moy. fr. mignot ‘gentil, gracieux’, moy. fr. mignot ‘favori; personne douillette’ FEW 6/2, 139a.

Forme fém.: 1289 «Erebous li Mingnote» CensNamur, 1360-61 «Biétris li Mignotte» PolyptAth, 1449 «Fierait Mingnotte» Aides-Namur.

« Dimin. en -eau: 1308 «Mignotel», 1309 «Mignotaus», 1309-10 «Mignotiaus» Comp-tesMons.

 

JG

Mignon(e)

Mi(g)nion, Lemignon: Fr. mignon(ne): lieveling, geliefde, minnaar (maîtresse), ook Ofr. mignon: bedelaar. 1257 Adan le Mignon, Nij vel (J.G.); -1300 Walteri Minioen, Ktr. (DEBR. 1980); 1751 Ant. Mignon, Ekeren (AP).

 

FD

Mignot

-otte, Miniot: BN Ofr. mignot: lieftallig, bevallig, vriendelijk. 1309 Roberto le Mignot clerico, Ktr. (DEBR. 1980); 1317 Johanne Mignot, Dk.(SLLIII).

 

FD

Migom

zie van Mieghem.

 

FD

Migon

-ot, Migeon, -eot(te), Nigeon: 1. Afl. van ami < Lat. amicus: vriend (Patrom). – 2. Zie Michon, Michot(te).

 

FD

Migro, van

zie (van) Migerode.

 

FD

Miguel, (de)

Miguelez: Patr. Sp. voor Michael. Miguet, -ez: i. BN amiguet, dim. van amicus: vriend (Patrom). – 2. Zie Michel.

 

FD

Miguet

Dimin. de Migu(el), var. de Michel.

 

JG

Miguet

Migy. V. MAD (Mak).

 

EV

Mihaïl

Mihail(of), -ov, Mihajlovic, Mihaljevic,

Mihalovics, Mikhaloff, Mixailof: Patr. Slav. vormen

en afl. van VN Michael.

 

FD

Miick(e)

Muck(e), Mückle, Muckle, Muckel, Mückel: BN D. Miicke: mug (en dim. -le). 1279 Herm. dictus Muckelin, Faits (BRECH.).

 

FD

Mijere, de

Myers, zie de Meyer(e).

 

FD

Mijlemans

cf. Mylemans.

 

JG

Mijlemans

Milleman, Meleman, Mylemans, Meylemans, Meijlemans: Afl. van Van der Mijlen, Vermijlen. 1515 Henrick Mylemans, Nertem (IOT); 1600 Michiel Melemans; 1616 Joannes Mijlemans (SELS).

 

FD

Mijnes

zie Minne.

 

FD

Mijnhardt

zie Meynaert(s).

 

FD

Mijnheer

zie Menheer(e).

 

FD

Mijnsbrugg(h)e, van der

zie van der Mensbrugghe.

 

FD

Mijsbergen

 1. PlN in Chaam (NB): 1610 opten Mijsberch (med. L. Adriaenssens, A’dam). – 2. Zie Mynsberghe.

 

FD

Mijter

Myter, de Mieter: BerN van de mijter, die hout of hooi op mijten stapelt. 1381 Calle Miters, Ossenisse; 1382 Jan de Mitere, Hulst (RAK); 1575 Thijs Mijters, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Mijts

zie Meyts.

 

FD

Mijwaard

zie Meyvaert.

 

FD

Mik(i)els

Mikkelsen, zie Michael.

 

FD

Mik, (de)

Mick(e), Mycke, Mijcke: Mnl. micke: brood

van tarwe en rogge. BerBN. 1356 Wouter Miche,

Anderlecht (PEENE1949); 1443 Gheerd Micke,

Aw. (VLOEB.).

 

FD

Mikelberg

zie Michelberg.

 

FD

Mikhaïloff

zie Mihaïl.

 

FD

Mikiels

-ils, cf. Michiel, -iels.

 

JG

Mikiels

V. Michel.

 

EV

Mikkers

Afl. van Mnl. micken: scherp kijken,

turen? Veeleer var. van Mikels, Michiels.

 

FD

Mikolajczak

-coak, -czyk: Patr. Poolse vorm van HN Nicolaus (NAUMANN).

 

FD

Mil

Mille, Myle, Mylle. 1544 «Myl» DénSta-velotMy; généralement, Mil, Mille, hypocor. de lat. Aemilius, Emile, ou de germ. Ameile [secondairement, nom d’origine: e.a. (Ham-me-)Mille (BrW), cf. 1501 «Jehan de Mille» AidesHainaut].

» Dérivés: Milard, Millard. 1324 «Ameile dit Milart» AnthrLiège, 14e s. «Milars de Vorus», «Millars de Noville» DénHesbaye; dérivé en -ard, cf. aussi Melard. – Milet, Millet, -es. 1280-81 «Jehan Milet» Reg­Tournai, 1286 «le cortius Milet le Cambier» CartBinche, 1294 «ab Amelio dicto Milet» AnthrLiège, 1296 «Jehan Milet» TailleParis, 1397 «Badewin Milet de Hemericourt» Cart-ValBenoît, 1606 «Francoy Milleit» Bourg-Dinant. – Miloche. – Milon, Miloen (forme néerl.). 1244 «Milon de Saint-Marc» Chir-Tournai, 1280-81 «Jehennés li fius Milon» RegTournai, 1472 «Alis vesve de Milon» DénChiny; dérivé ou cas régime. – Milot, Milo, Millot. 14e s. «Colars Milos de Go-rouve» DénHesbaye; dimin. en -ot\ double dimin. en -eau: 1324 «Amelius Milotiaux» AnthrLiège. – Milquet. Dimin. en -ket. -Milkain, Milkin. 1280 «signor Millekin» PolyptLiège; dimin. en -kin.

 

JG

Mil

zie Miele.

 

FD

Mil-

-e, -eband, -et, -grom, -homme, -is(sen), -ius, Millard- -houx. V. MAD (Ma).

 

EV

Mil-

-otte, -quet. V. MAD (Ma).

 

EV

Mil(e)chmann

D. Milchmann: melkman.

 

FD

Mil(l)ord

E. Mylord. Vgl. Menheer(e), Messire.

 

FD

Mil, de

Volgens PEENE 1949 ontrond < De Mul: mulder, molenaar. BerN. 1356 Claes de Mil, Pamel; 1399 Maerc de Mil; 1404 Jan de Mil, Bg. (SIOEN); 1535 Antonis de Mil, Bs.; 1623 P. de Mil, Gent-Aw. (AP).

 

FD

Mil, van

Famil: PlN Mil (NB). 1746 Jacobus Famil (iszoon van) 1741 Alexander van Mil, Zwevezele(med. G. Bruyneel).

 

FD

Milaire

Millair(e), Miler: W. uitspr. van Miller. Milan,  ilaenen, Milang, Millan(d), -ang, Milan(t)s,Milaents, Mie(r)lants, Mirland, Mierlam, Melan, Mélang, Mélan(t), Meylan, Melaen, Mullane: 1. PlN Milaan, It. Milano, Fr. Milan, D. Mailand. 1321 Joh. Meylaen = 1322). Meylan = 1340). Meylaens, Tn. (C. BAERT); 1319 Matius de Mierlan, Luik; 1314 Franciscus de Mediolano = 1328 François de Melan = 1334 F. de Milan, Luik (SLLIII); 1551 Aart

Mijlants, Diepenbeek-Aw. (AP). – 2. PlN Milan in Longuenesse (PdC). 1298 Boid de Milane, Kales (GYSS.l963).

 

FD

Milaire

Millaire, Miler, Miller 1540 «Piron Milaire de Raeskingnoul » AnthrLiège; francisation du NF ail. Mùller, Miller (= meunier).

 

JG

Milan

Milants, Milacnts, Melan, Me-, etc. 1298 «Boid de Milane» OnomCalais, 1319 «Matius de Mierlan» Liège, 1314 «Franciscus de Mediolano» = 1328 «François de Melan» = 1334 «François de Milan» Liège; nom d’origine: Milan (Italie), mais aussi topon. à Longuenesse (PdC), etc.

 

JG

Milan(ts)

1.  V.   Meilland(er).   — 2. Car. mor. Milan, ,,H.  rapace ».

NOB   288,   292.   —   3.   V.   MAD (Ma).

 

EV

Milard

-aerts, -as, zie Millard.

 

FD

Milard

Millard, cf. Mil(le).

 

JG

Milauvre

NF attesté à Charleroi depuis 1832 (GeneaNet), qui pourrait être une traduction maladroite d’un NF flam. du type Delhove, Delhauve, mais la première syllabe serait à justifier (issu de emmi ‘au milieu de’, comme Milcamps?); p.-ê. simple nom d’enfant trouvé [avec la collab. de L.-A. Cougnon].

 

JG

Milbau(d)

Milbou(w): Patr. Germ. VN mil-balth?

 

FD

Milbert

Milbers, Milberg: Patr. Germ.VN mil-berht

(DOT)?

 

FD

Milcamp(

zie Millecamp(s).

 

FD

Milcamps

Milecam, Millecam, -amps. Mil-lekam, Milicamp, -amps, Milicant, Milikan, Millecaen, Melecaen, etc. 1264 «enmi les Cans» NécrArras, 1304 «Andriu d’Enmisles-kans» Haut-Ittre, 1780 «Joseph Milcamp» Charleroi; nom d’origine: emmi les camps ‘au milieu des champs’, topon. e.a. à Flobecq (Ht), Rebccq (BrW) et à Digny (Eure-et-Loir). -Bibliogr. : Fr. Debrabandere, De FN Mille-camp(s), dans De Leiegouw 35, 1993, 351-4.

 

JG

Milcamps

Proven. Dép. Rebecq. Mildaad,  Milde  Car.  mor.  Mildda-

d(ig), ,,H. généreux ». N° 270.

 

EV

Milcent

1250 «Heluidis et Milesendis», «Mille-sendis» Nethen, s.d. «commemoratio Miles-cendis matris Lyberti de Soignies» ObitHuy, 1472 «Jacomin Milcens» DénVirton; nom issu de l’anthrop. germ. fém. mili-sindis.

 

JG

Milcent

Metr. Germ. VN Milesendis (MORLETI).

1472 Jacomin Milcens, Virton (J.G.).

 

FD

Milcher(s)

zie Melchior, Mulkers.

 

FD

Milchers

Milkers, cf. Meulkers.

 

JG

Milckens

Dérivé en -ken, au génitif, de Mil(le).

 

JG

Milckens

zie Milkin.

 

FD

Mildaet

Mildaad: i. Zie Millar(d). – 2. Misschien met epenthetische 1 < Medaet, Medard. 1632 Medaerts, 1664 Medaets, Lubbeek; 1673 Medaert, Sint-Pieters-Rode; 1830 Meduijts, 1857 Mildaed, Kortrijk-Dutsel (PDB).

 

FD

Milde

 (de) Mild(e), de Mil(d)t: BN: mild, zacht, weldadig. 1545 Joost de Milde, Den Haag-Aw. (AP).

 

FD

Milders, van

zie van Mulder(s).

 

FD

Mildijn

-yn: Var. van Melijn (met d-epenthesis)? Silezische FN Mildin? 1651 Mildin, Stiermarken; 1773 Mildin, Silezië (PDB). Mile, zie Miele.

 

FD

Mile

zie Milet.

 

FD

Mileband

Wsch. var. van Milbau(d).

 

FD

Milecam

cf. Milcamps.

 

JG

Milecan(t)

zie Millecamp(s).

 

FD

Mileghem, van

PlN Millegem in Ranst en Mol (A). 1371 Agneesen van Mieldenghem, Ktr. (DEBR. 2002); 1377 Katline van Milleghem, Lier (FRANS).

 

FD

Miler

cf. Milaire.

 

JG

Miler

zie Milaire.

 

FD

Miles

1. Var. van Miels; zie Miele. – 2. Spellingvar.

van Milis.

 

FD

Milet

Millet(t), Miled, Milliet, -iez, -iex: Patr. Dim. van VN Amelius, Amelis. 1294 ab Amelio dicto Milet, Luik (RENARD 237).

 

FD

Milet

Millet, cf. Mil(le).

 

JG

Mileur

Francisation de Mil(l)er ou bien var. de Milleur.

 

JG

Mileur

zie Meilleur.

 

FD

Milgram

Milgrom: Milgraum D. dial. vorm voor Milchra(h)m < Mhd. milchroum: melkroom. BerBN voor boterkarner, melkbereider (BRECH.).

 

FD

Milh

Oostendse familie afkomstig vanPlassac (Char.-Mar.). Misschien = Mille.

 

FD

Milhomme

Reïnterpretatie van Malhomme of Milon(e)?

 

FD

Milhomme

Surnom composé: fr. mille hommes, à rapprocher d’anc. fr. millenier ‘chef mili­taire qui avait mille hommes sous ses ordres’ Gdf 5, 332 [MH]; comp. aussi 1709 «32000 hommes, sergent» Mons (BTD 16,250).

 

JG

Miliaux

zie Milliau.

 

FD

Milicamp

-amps, Milicant, -kan, cf. Milcamps.

 

JG

Milicamp(s)

Milican(t), zie Millecamp(s).

 

FD

Miliche

zie Melis.

 

FD

Milio

zie Millot.

 

FD

Milis

-isse, -iche, génitif: Miliscn, -issen. Var. de Mélis(se).

 

JG

Milis(en)

Milisse(n), zie Melis.

 

FD

Militis

(NF de la région d’Arlon). Sans doute génitif de lat. miles ‘soldat’, dû à une lati­nisation d’un surnom de ce type.

 

JG

Milius

Patr. Korte vorm van HN Aemilius. 1722 Theodorus Milius, Goch-Aw. (AP).

 

FD

Milkain

Milkin, cf. Mil(l)e.

 

JG

Milkers

cf. Meulkers.

 

JG

Milkers

zie Mulkers.

 

FD

Milkin

-kain, Mielke, Milckens, Milliken, Mulkin, -quin, -k(i)ens, Meulkens: Patr./Metr. Dim. van VN Mille; zie Miele. 1268 Boudericus Milleke, Ip. (BEELE); 1385 Katherine dicte Mulkens,Tg. (TYTGAT); 1671 Geurdt Mulckens, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Mill

Mills: E. PlN Mill: molen. 1242 Walter Attemille, Sussex (REANEY).

 

FD

Mill-

-e, -er.  1. Proven. ou Profess. Mill,   Miller,   ,,Moulin,   meunier » (N. angl.). — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mill(i)an

Melian(i): 1. Patr. Korte vorm van VN Maximiliaan, Lat. HN Maximilianus. 1340 Johannis dicti Miliaen, Hoegaarden; 1357

Godefridi Milians, Tn. (C.BAERT). – 2. Var. van Milan.

 

FD

Millair(e)

zie Milaire.

 

FD

Millaire

cf. Milaire.

 

JG

Millan

zie Millian.

 

FD

Millan(d)

-ang, zie Milan.

 

FD

Millar(d)

-art, Milard, -aerts, Mel(l)ia, Mildaad, -aet, Mélard, Melard, -art, -a(er), -aert(s), -aerst, -ardi, -ardy, Me(e)laet, Mellaert(s), -aers, -aart, -a, Melort, Mellor, Meylaer(t)s, Meijlaer(t)s, Meljaerts: Patr. Afl. van Lat. HN Amelius, Amilius. De gemouilleerde 1 verklaart de vormen Meljaerts, Meylaerts en Mildaet (DEBR. 1985). 1292 Amele condist Melar; 1324 Ameile dit Milart, Luik (RENARD); 1309 Jehan Millart, Senlis (MORLET); 1333 Ameles Melars = 1334 Ameles Milars, LU (SLL III); 1458 Amele Melair, Kemexhe (HERB.). Zie ook (van) Mellaert(s).

 

FD

Millard

cf. Milard.

 

JG

Mille

cf. Mil(le).

 

JG

Millecam

-camps, -kam, -caen, cf. Milcamps.

 

JG

Millecam

V. Milcamps.

 

EV

Millecamp Mille, (s)

-champs, Millescamps, Millecam, -caen, -kam, -quant(s), Mil(l)ecan(t), Myllecan, Milcamp(s), Milicamp(s), Milican(t), Millicant, Melecaen, Demil(l)ecamps, Oemillequand: PlN Pic. Mi-les-Camps: te midden van de velden, b.v. 1275 a Milecamp, Vloesberg (VR 57r°); 1284 Mi les champs (Eure-et-Loire) (VINCENT, KCTD1933, 117-141); Milcamps in Roosbeek (WB). 1264 Enmi les Cans, Atrecht (NCJ); 1304 Andriu d’Enmileskans = Andrius d’Enmilecans, Itter (CSWI); 1321 Nicholes Demilescans (DEBR. 1980); 1396 Pieter van Milcam, Ghoy; 1396 Wouter van Mylcamp, Scheldewindeke (DE B.); 1545 Willem de Melecamp, Dk.-Aw. (AP); 1584 Peter Melican, Aw. (AB). – Lit.: F. DEBRABANDERE, De familimaamMilkcamp(s).LG 1993,351-4.

 

FD

Milleman

zie Meleman, Mijlemans.

 

FD

Millen

zieMiele.

 

FD

Millenaar

Afkomstig van Millen (L).

 

FD

Miller

cf. Milaire, Miler.

 

JG

Miller

zie Millier.

 

FD

Millerot

Milroud: Vgl. Fr. FN Millereau, -eret, -eron. Afl. van VN Amelius (vgl. Millard)?

 

FD

Millescamps

zie Millecamp(s).

 

FD

Millet

1.  Profess.  „ (Marchand de) milet ». — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Millet

-es, cf. Milet.

 

JG

Millet

zie Millot.

 

FD

Millet(t)

Zie Milet.

 

FD

Milleur

1.   Proven.   Millière   (Dép. Assesse), ,,Champ de milet ». — 2.

V. Meilleur.

 

EV

Milleur

cf. Meilleur.

 

JG

Milleur

zie Meilleur.

 

FD

Millevert

Milleuert: Patr. Germ. VN mili-berht: Melevertus (MORLETI).

 

FD

Milleville

1. Proven.  ,,Domaine du sieur Milon ». — 2. Merville (Loc.

fr.).

 

EV

Milleville

Milville (NF de la région de Corai-nes). À comprendre comme (em)mi la ville, habitant au milieu de la ville; comp. Milcamps et Millevoye.

 

JG

Milleville

-vylle, Milville, Mylleville: PlN Mi-la-ville: midden in de stad, het dorp. PlN in Boubers-lez-Hesmond (PdC). 1273 Colars Demmileville, Dk. (FST); 1278 Liétart Denmilevile, Flines (CAF); 1375 Will. d’Emileville, Luik (SLLIV); 1432 Maes van Milevile, Rijsel (PARM.).

 

FD

Millevoye

Nom d’origine: emmi la voie ‘au milieu de la route’, comp. Milcamps.

 

JG

Millevoye

PlN Mi-la-voie: te midden van de weg.

 

FD

Milli

zie Millier.

 

FD

Milliau

Miliaux: 1 Patr. Dim. van VN Amilius. Vgl.

Millard, Millot. – 2. Evtl. PlN Millau (Aveyron).

 

FD

Milliau

Sans doute nom d’origine: Millau (Aveyron) et donc NF importé.

 

JG

Millicant

zie Millecamp(s).

 

FD

Millier

-ers, Mu(e)ller, Mulher, Miller, Möller(s), Mo(e)ller, Möhler: D. BerN Müller: mulder.

 

FD

Millier

iex, -iez, Milli, Meli, Mellier, Mely: Patr. Germ. VN mil-hari: Mileharius (MORLETI). 1386 Girart Millier, Dole (MARCHAL).

 

FD

Milliet

-iez,-iex, zie Milet.

 

FD

Milliken

Zie Milkin.

 

FD

Milling

Zie Melin.

 

FD

Millington

PlN Cheshire.

 

FD

Millions

zie Milon.

 

FD

Millioud

Millioen. V. MAD (Ma). Mills. 1. N. angl. V. Mille. — 2. V.

MAD (Ma).

 

EV

Millis

Var. de Mélis(se). Cf. aussi 1512 «Lam­bert de Millis» BourgNamur.

 

JG

Millis, (van)

(van) Melis: PlN Milheeze (NB). 1397 Melijs van Milheze; 1442 van Meelken Milices man; 1463 Melis van Millis, Helmond; 1512 Marij van Milheze, Den Bosch (HB).

 

FD

Millo(e)n

zie Melon, Milon.

 

FD

Millon,(van)

van Mellon, van Mellom:PlNMillun (NRW). 1443 Marcelis van Melon…van Milom bovenCuelne(PARM.).

 

FD

Millot

Milo(t), Milliot, Milio: Patr. Vleivorm van VN Amilius, Amelis. 136 e. Ameyle dit ly gros Mylot; 1324 Amelius Milotiaux, Luik (RENARD); 1544 Troylus Mylo, Bergen-Aw. (AP). Zie ook Melot.

 

FD

Mills

1. Zie Mill. – 2. Patr. Vgl. Miele.

 

FD

Milly

1.   Profess.  Millier.   ,,Produc­teur de milet ». — 2. V. MID.

 

EV

Milman

Millman: E. afl. van mill: molen; vgl. Meuleman.

 

FD

Milne

Proven. Mielen (Loc.). — 2. Milieu (Loc.). Milo. N. de baptême. 1. N. romain. —  2. V. MAD (Ma).

 

EV

Milne(s)

E. PlN Mill, Oe. mylen: molen. 1296 Nicholas atte Melne, Sussex; 1332 Robert del Miln, Cumberland (REANEY).

 

FD

Milner

Millner: E. BerN van de molenaar. Of ontrond < D. Mûlner. 1297 Robert le Milner, York (REANEY).

 

FD

Milo

zie Millot.

 

FD

Miloche

cf. Mil(le).

 

JG

Miloche

Milochevitch, zie Milosevic.

 

FD

Milon

Miloen cf. Mil(le).

 

JG

Milon

-one, Mylon, Millon, Millions, Mellion, Mil(l)oen, Melo(e)n, Mélon(t): Patr. Vleivorm van VN Amilius/Amelis of verbogen vorm van oude VN Milo. 1244 Milon de Saint Marc, Dk. (J.G.); 1584 Andries Milioens, Aw. (AB).

 

FD

Milonton

Wsch. < Millington (Cheshire): 1254 Milinton (EKWALL1974,326).

 

FD

Milord

Car. mor. Sobriquet fr. da­tant de la guerre de Cent ans. ,,H. très riche ».

 

EV

Milord

Surnom d’une personne riche ou distin­guée: angl. milord.

 

JG

Milord

Zie Millord.

 

FD

Milos(evic)

Miloche(vitch): Kroatische FN < Slav. Mil < Germ. VN Milo (DS). Milot, zie Millot. Milpas, zie Meulepas.

 

FD

Milot

-o, Millot, cf. Mil(le).

 

JG

Milquet

cf. Mil(le).

 

JG

Milquet

Mulquet, Mulkai, -ay: Patr. Rom. dim. op -quet, resp. -quel (LU W. -kai) van VN Mille (zie Miele). Let op de ronding i/u, vgl. Milkin/Mulkin. 1450 Jehan Mulkeaul, Luik (HERB.).

 

FD

Milroud

zie Millerot.

 

FD

Mils

zie Melis.

 

FD

Milstein

Milsztajn, Milsztejn, zie Muhlstein.

 

FD

Milt.de

zie de Mild(e).

 

FD

Miltau

Milteau < Mileteau, dim. van Milet.

 

FD

Miltenburg

Miltenberger: PlN Miltenberg (BEI). 1549 Jakob Miltenberg, Wûrzburg (BRECH.).

 

FD

Milton

Proven. Loc. angl. Min,- Minc(ke),   Mind-   -ers,   -lin, Min-   -e,   -é,   -et(te).   V.   MAD (Man, Mank, Mand).

 

EV

Milts

Zie Milz.

 

FD

Milville

cf. Milleville.

 

JG

Milville

zie Milleville.

 

FD

Mily

Nom d’origine: Milly (Rhône)?

 

JG

Milz

Milts: Patr. < oude vleivorm Mildizo. 1135 Adolphus Milzo, Keulen (BRECH.).

 

FD

Mimeleers

Wsch. var. van Mingeleers.

 

FD

Min

Var. de Minne plutôt qu’aphérèse de Wil-lemin, Jacquemin, etc.

 

JG

Min-

-ick, -igh, -ique. V. Dominique.

 

EV

Min(n)i

zie Menu.

 

FD

Min(n)on

1. Fr. minon: kat. Overdr. Mfr. minon: bedrieger (HERB.). – 2. Patr. Afl. van Jacquemin (Jamin) of Guillemin (RENARD 237).

 

FD

Min, (de)

Demin, Demin(n)e, Demmin: Mnl. minne: geliefde, beminde, zoogmoeder, min. Vgl. Minne, Goeminne.

 

FD

Mina(s)

W. vorm van Minard.

 

FD

Minaker

Slav.-joodse BerN Menaker, Meniker: slager (PDB).

 

FD

Minard

-art(z), -aer, zie Minnaar(d).

 

FD

Minart

1271 «Minars» DettesYpres; var. à Ménard ou bien du thème de Minet.

 

JG

Minc(ke)

zie Mencke.

 

FD

Mince

Mincet, dim. van Fr. mince: klein, tenger.

 

FD

Minchart

Minsart, p.-ê. aussi Mensard. Surnom : anc. fr. (pic., norm.) minçart ‘homme mince’ FEW 6/2, 133b; cf. aussi Mansart

 

JG

Minchart

zie Minsaert.

 

FD

Minche

1285 «Jehans li Minches» Fores! (Nord); surnom: pic. minche ‘mince; grêle’ FEW6/2, 133a.

 

JG

Minchenberg

Minkenberg: Met Beierse ontronding

< PlN Miinchberg (BEI). 1505 Seb. Minchberger, Spiers (BRECH.).

 

FD

Mincier

cf. Mencier (= Melchior).

 

JG

Mincier

zie Manchier, Mencier.

 

FD

Mincke

Myncke. Peut-être du moy. néerl. menk,

minke ‘mutilation, handicap physique’ comme surnom ou bien de pic. minck ‘lieu couvert pour l’adjudication du poisson’ FEW 16, 559a, comme nom de résidence; pour Debrab., ce serait plutôt une var. de Mencke, Menke.

 

JG

Mincourt

Nom d’origine: Maincourt (Seine-et-Oise).

 

JG

Minden

PlN (NRW, RP).

 

FD

Minder

Surnom: moy. néerl. minder ‘moindre, plus petit’.

 

JG

Minder, de

Minder(s): Mnl. minder: kleiner, jonger, minderjarig. Vgl. Mineur. 1281 Beatrix Minoris,

Smetlede (HAES.); 1343 Heinric de Mindere, Cent (RSGII).

 

FD

Minderhout

PlN (A). 1392 Weenmaer van Minderhout, Aw. (CLEMEUR); 1412 Heinric van Minderhout, Aw. (ANP).

 

FD

Minders

zie Meijnaert(s), de Minder.

 

FD

Mindry

zie Meyndrickx.

 

FD

Mine

1598 «Melchior Mine» DénWavre; sur­nom: pic. mine ‘mesure agraire’, fr. mine (de houille, etc.) ou bien fr. mine ‘physionomie’ ; cf. aussi Minne.

 

JG

Mine

zie Minne.

 

FD

Minebo

zie Minnebo.

 

FD

Miner

zie Minor(s).

 

FD

Minet

Minez. 1417 «Denis Minet» PolyptAth, 1522 «Franchois Minet», 1527 «Willame Mynet» BourgNamur, 1542 «Gran Jan Mines» Pondrôme, 1602-3 «Anthoine Minez» Terriers-Namur, 1624 «Alexandre de Minet» Bourg­Namur, 1624 «Jean Minet dit Phouillin» Cerfontaine, 1650 «Jan Minet dit Phoillien» Morialmé; dérivé par aphérèse de Jacque­mine!, Jaminet, plutôt que surnom : prov. minet ‘tout petit’ ; etc. FEW 6/2, 97a. – Bibliogr. : F. et P. Gérard, Origine et parentage de la famille Mynez de Biesme, GW 53, 1977, 97-104.

Minette. Fém. de Minet, surnom d’amitié. -Minette d’Oulhaye, Minette de Tillesse.

 

JG

Minet(te)

Minez, Miné, Minnee: Patr./Metr. Dim. van Jacquemin of Guillemin (RENARD 237). 1340). Jaqueminet de Marly (MORLET); 1527 Willame Mynet, Namen (J.G.); 1539 Godfr. Minnet, Bassilly-Aw. (AP); 1639 Jan Minet, Waasten (DUV.).

 

FD

Mineur

1. Profess. ,,Ouvrier de mine ». N° 188. — 2. Car. phys. ,,Le moins âgé (de deux frères ou de deux homonymes). Comp. : Mayor, Maximus. N° 263.

 

EV

Mineur

1427 «Bertrand le Myneur» Roly, 1449 «Francotte le mineur» AidesNamur, 1540 «Anthoine le Myneur» ForgeMirwart, 1627 «Anthoine Minneux (de Forges-lez-Chimay) » = 1628 «Anthoine Le Minneu (de Couvin)» émigré en Suède; fr. mineur ‘ouvrier d’une mine’ ou bien fr. mineur (d’âge), cf. 1281 «Willaume li Rois mineur» DettesYpres. – Cf. aussi 1545 «Jehan des Frères Mineurs» Bourg­Namur.

 

JG

Mineur

Lemineur, Lammineur: Fr. mineur: minderjarig, minder oud. Vgl. De Minder, Minor. 1221 Minor, Atrecht (NCJ); 1519 Piera le Myneur, Bergen (RBN); 1584 Pieter Lammeneur, Aw. (AB).

 

FD

Minez

cf. Minet.

 

JG

Mingaars

zie Mignard.

 

FD

Mingelbier

cf. Mengelbier.

 

JG

Mingelbier

Mengelbier: Mnl. mingel, mengel: vochtmaat van twee pinten + bier. Maar de naam zou wel een reïnterpretatie kunnen zijn van Minnebier.

 

FD

Mingelers

zie de Mangelaer(e).

 

FD

Mingelinckx

Patr. Dim. op -lin (verzwaard tôt -ling) van VN Meinger. Zie Minghels, Minnegheer. 1375 Godefridi Mingheliins, Tv. (BERDEN).

 

FD

Mingels

Mengel(s): 1. Patr. Dim. van VN Meinger (zie Minnegheer). BRECH. verklaart Mengele aïs dim. van VN Mangold/Mengold: 1361 Hencze Mengele, Kassel. 1564 Jan Menghels, Den Bosch-Aw. (AP); 1665 Michiel Minghels, Ktr. (KW). -2. Evtl. Mnl. mengel, mingel: vochtmaat. BerBN.

 

FD

Mingels

V. MAD (Man),

 

EV

Mingeot

w. nam. Mindjot, Minjeau, cf. Man-geot.

 

JG

Mingeot

zie Mangeot.

 

FD

Mingerhoet

(van) Mingeroet, zie (van) Migerode.

 

FD

Mingers

zie Minnegheer, Manger.

 

FD

Mingneau

cf. Migneau(x).

 

JG

Mingneau

Mingou(w), zie Migneau(x).

 

FD

Mingneau

Proven. Mignault (Loc.).

 

EV

Mingroot, van

zie (van) Migerode.

 

FD

Minguet

Meinguet, Mainguet. 1371 «Colar Minguet» RegLaroche, 1586 «Henri Min-ghueit» CoutStavelot, 1644 «les filles Min-gheit», ±1650 «Noette, femme Remy Minguet» Lorcé, 1659 «Piter Minguet» DénSalm; hy-pocor. (avec aphérèse) de Ermengarde, prénom germ. fém.; cf. aussi Maing(h)ain. – Min-guette. Forme fém.

 

JG

Minguet

-uez, Mainguet, Manguette, Meinguet, Manguay, Maing(h)ain, Manguin, Mang(a)in: 1. Metr. Vleivorm van Germ. VN Ermengard (DNF, HERB.)?? – 2. Patr. Vleivorm van Démange, Lat. HN Dominicus. Vgl. Mangeot. ise-eeuwse VN Maingin, Mengin in PdC (MORLET 27). 1330 Jehan Minghais, 1374 Jehan Minghet, Dk. (TdT).

 

FD

Minguet

V. MAD  (Mank).

 

EV

Miniolet

zie Migniolet.

 

FD

Minion

zie Mignon.

 

FD

Miniot

cf. Mignot.

 

JG

Miniot

zie Mignot.

 

FD

Minique

Forme aphérèsée de Dominique.

 

JG

Minique

Patr. Korte vorm van Dominique.

 

FD

Minis

Menis: Misschien var. van Menu.

 

FD

Minis

Miniscloux. V. MAD (Man).

 

EV

Miniscloux

Var. van Fr. FN Menesclou, Manescau < marescal. Maréchal: (paarden)smid.

 

FD

Minjau(w)

Minjou, zie Migneau(x).

 

FD

Minjauw

Néerlandisation de Migneau (du thème de Mignon) ou de Mingeot, Minjeau.

 

JG

Minjeau

cf. Mingeot.

 

JG

Mink(e)

zie Mencke.

 

FD

Minkenberg

zie Minchenberg.

 

FD

Minkowicz

PlN Minkwitz (S, SA, Bohemen). 1454 Albert Minkewitz, Kolditz (BRECH.).

 

FD

Minn-

-aar, -aert, -e, -er. 1. Car. mor. Minnaar, ,,Amoureux, amant ». Minnen, ,,Aimer ». N. d’H. tou­jours amoureux. N° 271. •— 2. V. MAD (Man).

 

EV

Minnaar(d)

-aer(t), -art, -aerts, Minard, -art, -aer, -artz: Patr. Germ. VN Meinhard; zie Meynaertfs). 1281 Ysekin Minnart, Aksel; 136 e. Wouter Minhaerd = Minnaert, Cent (MVN1954,187-192); 1306 Kerstien Minart, Ip. (BEELE); 1396 Jan Minaert, Oosterzele (DE B.); 1642 Nik. Minnaer, Atrecht-Aw. (AP).

 

FD

Minnaer

-aert, -ar, Minner. Surnom: moy. néerl. minnere, -are ‘amoureux’.

 

JG

Minne

1277 «Clais Minne», 1287 «Jakeme métier Minne», 1289 «Jeh. Minne et fils» Dettes Ypres, 1709 « Bertrand Minne »Archen-nes; surnom: moy. néerl. minne ‘amour, union’, aussi ‘nourrice’ (cf. Naamkunde 38, 1954, 187-192); cf. aussi Min et Mine.

 

JG

Minne

Minnen(s), Minnes, Mine, Mijnes: 1. BN Mnl. minne: geliefde, beminde, min, zoogmoeder. -1300 Egidii Minne, Ktr. (DEBR. 1980); 1268 Jakemon avoec Amour = 1287 Jakeme mette: Minne, Ip. (ARY); 1280 Wouterus cum Amore; 1304 Wautier metter Minne, Ip. (BEELE). -2. Metr. Korte vorm van Jacquemine of Willeminne. 1417 Jaquemijnne vandenBussche= Mijnkin; 1416 Willeminen Callins = an Minen Callins, Ktr. (DEBR. 1957,10). – 3. Patr. < korte magin-naam: Maino (MORLET I), door reductie ei/i (MVN 1954,187-192). Vgl. Minnebaert. 1425 Jacop Minnins, Knesselare (PARM.). – 4. BN naar de min of watergeest. Vgl. De Necker. 1230 Willelmus Minne, Oostakker (GYSS. 1963′, 132).

 

FD

Minne(n)bruggen, van

PlN in Bg., Damme, Ip. en Sluis (DF X). Vgl. Van der Mensbrugghe.

 

FD

Minnebach

-back: PlN, wellicht Membach (LU); 1172 Menebach (TW).

 

FD

Minnebaert

Patr. Germ. VN magin-berht’macht-schitterend’: Meginbertus (Dip.). 1285 Jacobus Minnebard; 1306 Coppin Minnebaert, Ip. (BEELE).

 

FD

Minnebier

BN voor een bierdrinker, die van hier houdt. Zinwoord: die het bier mint. Vgl. D. Mô’gebier. 1440 Albertus Minebier alias de Ghistella; 1445 Joh. Minnebiers, LU; 1488 Cristianus Mynnebier filius Eustacii Mynebierde Diest (MULI-III); 1462 Aelbrecht Minnebier, Damme (DF X).

 

FD

Minnebier

Var. de Mengelbier, Mingelbier?

 

JG

Minnebo

1281 «Ava der Minnebode» Oost-burg; selon un contexte de 1428, le verbe est minnen ‘mener, conduire’, donc: messager conduisant un cheval chargé ou une voiture [FD].

 

JG

Minnebo

Minebo, Minneboo, Minnebois, Meneboode, Men(n)eboo, Meeneboo: BerN van een bode te paard; van Mnl. mennen, minnen; rijden op een lastdier. De naam werd blijkbaaral vroeg aïs der minnen bode ‘liefdesbode’ opgevat. 1281 Ava der Minnebode, Oostburg (HAES.); 1301 Willem der Minnebode, Bg. (V.D.AUW); 1351 van Willem Minneboden, Cent (GSB); 1428 gegeven Wouteren Minnebode van Antwerpen… gereden … met enen brieve = 1429 Wouteren Minnenbode … dat hy vander stad wegen van Antwerpenreet in orboere vander stad van Liere (FRANS).

 

FD

Minnebruggen, van

zie van Minnenbruggen.

 

FD

Minnecré

Var. van Munnecre < Munnicrede (PDB), PlN Monnikenrede (Oostkerke): 1237 Muncrede. 1284 Ysote de Monkerede; 1485 Jan van Muenekereede, 1495 Munkeree (DF X).

 

FD

Minnee

zie Minet(te).

 

FD

Minnegheer

Myngheer, Mijngheer, Mingers, Ménégaire: Patr. Germ. VN magin-ger ‘kracht-speer’: 981 Meingerus (GN). 1369 Kalle Minghers, Mech. (V.ING.); 1421 Willem Meingheer, Lodewijc Meingheer, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Minnekeer

1. Proven. ,,Chemin des amoureux », ou Mené Keer, ,,Che-min banal ». — 2. Car. mor. ,,Tour-nant d’amour ». N. d’H. inconstant.

 

EV

Minnekeer

-kier: Wsch. volksetymologisch voor Minnegheer.

 

FD

Minnekeer

Sans doute var., par remotivation et étymologie populaire (tournant en amour), de Minnegheer, Ménégaire, issu d’un anthrop. germanique [FD].

 

JG

Minnekens

Mintjens, Mi(e)ntiens: Uit Minnekin, dim. van Minne. 1208-12 Henricus vel Minnekin, Cent (MW1954,188); 1281 Joh. Minnekin, Ip. (BEELE); 1399 Kerstiaen Minnekin, Ktr. (DEBR. 2000).

 

FD

Minnema(n)

Afl. van Minne. 1336 van… Janne Minnemanne, Cent (RSGI).

 

FD

Minnen

Aphérèse (au génitif) de Willemine, Jacquemine ou hypocor. de l’anthrop. germ. Meinaart [FD], plutôt que génitif de l’anthrop. germ. Minna (Fôrst.1125).

 

JG

Minnen(s)

Minner. 1. V. Minnaar. —  2. V. MAD (Min).

 

EV

Minnen(s)

zie Minne.

 

FD

Minnen, van der

van der Meenen: Wsch. regressievorm voor Verminnen.

 

FD

Minner

cf. Minnaer.

 

JG

Minner(s)

1. BN voor een minnaar. 1282 Hainr. Minner; 1320 Cuonr. Amatoris, Augsburg (BRECH.). – 2. Patr. < Meiner(s), Meinhard; zie Meynaerts en vgl. Minne 3. i6e e. Minnert Jaben, FL(NN).

 

FD

Minnes

Var. van Minnens of Minners?

 

FD

Minnigh

V. Dominique.

 

EV

Minnoy(e)

Minnoey, Minoi: Patr. Vleivorm van Jacquemin of Guillemin. 1269 Egidii domine Mynoie,Lv.(ICKX).

 

FD

Minnoye

-oy, Minoyet- Peut-être var. de Men-noye, sinon éventuellement surnom, ainsi w. liég. lôye minôye ‘femme indolente, pares­seuse’ DL 376a. Cf. aussi 14e s. «Maroie Mi-noit» DocLens.

 

JG

Minnoye

V. MAD  (Man).  — Synon. : Minuet.

 

EV

Minny

1. V. Dominique. — 2. V. MAD (Man).

 

EV

Mino(t)

Minoodt, Minnot: Patr. Vleivorm van Guillemin of Jacquemin.

 

FD

Mino.

1. Proven. Mignault (Loc.). —  2. V. MAD (Man).

 

EV

Minon

Minnon. 1675 «Marguerite Minon» BourgNamur; surnom: fr. minon ‘chat’, d’où moy. fr. minon ‘trompeur’ FEW 6/2, 96a, ou bien, comme Minet, par aphérèse de Jacque-minon, hypocoristique de Jacques [JL, NFw].

 

JG

Minor

Surnom: lat. minor ‘plus petit, plus jeune’, latinisation de mineur (d’âge).

 

JG

Minor(s)

Miner: BN < Lat. minor > Mineur (zie i.v.).

 

FD

Minot

1664 «Jean-Baptiste Minot» Bourg­Namur; var. de Minet ou bien, comme Minet et Minon, par aphérèse de Jacqueminot, hypocoristique de Jacques [JL, NFw]. – Forme fém. : Minotte.

 

JG

Minsa(e)rt

-aer, Minchart, Minscha(e)rt, Minskaert, Mens(ch)aert: BN Fr. minçard, afl. van mince: klein, tenger. 1324 Nycholai Minscart = 1334 bi Claus Mynschards, Diest (OATIII); 1393 Wouter Menschaert, Diest (HB 323); 1422 Johannem dictum Mynchart, Tv. (BERDEN); 1539 Goemaer Minsaert, Lier (AP).

 

FD

Minsart

Minschaert.    1.    Profess. Menuisier.   Synon. :   Mincier.   N°

183. — 2. V. MAD (Manz).

 

EV

Minsart

Var. de Mensart ou de Minchart.

 

JG

Minsberge

zie Mynsberge.

 

FD

Minsbrugge, van der

zie van der Mensbrugghe.

 

FD

Minschaert

-art, cf. Menschaert.

 

JG

Minsel, van

zie van Meensel.

 

FD

Minsen

Patr. Gen. van Germ. VN Meginzo, Meinzo, Meinso (MORLETI) of uit W. M(e)inson, verbogen vorm van Meinzo. 1385 Gerardi dicti Minson = 1408 Gerardo Minsoen = 1432 Geride Mynsens, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Minsier

cf. Mencier, Mensier (= Melchior).

 

JG

Minsier

zie Manchier, Mencier.

 

FD

Minskaert

zie Minsaert.

 

FD

Minsoul

Hypocor. en -oui de Minsier (= Mel­chior)?

 

JG

Minsoul

Patr. Vleivorm op -eçoul van Germ. magin-naam.

 

FD

Minster

zie van Munster.

 

FD

Mint- 

-en(s),  -iens,  -jens,  Minuet, Miocque. V. MAD  (Mand, Man, Ma).

 

EV

Minten

au génitif: Mintens. Var. de Menten(s).

 

JG

Minten(s)

zie Menten.

 

FD

Mintiens

Mintjens, zie Mentjens, Minnekens.

 

FD

Mintiens

Mintjens. Dimin. ouest-flam. de Minne [FD].

 

JG

Minu

cf. Menu(t).

 

JG

Minu(z)

Miny, zie Menu.

 

FD

Minuit

14e s. «Andrius fils Mariien de Hatrage c’on dist Mienuit» Blaton; surnom: fr. minuit, p.-ê d’après le moment de la naissance; comp. Midi.

 

JG

Minuit

BN Fr. minuit. Vgl. Middernacht. 1275 Colart Mienuit, Tongre (VR i7ov°); 146 e. Andrius c’on dist Mienuit, Blaton (HERB.).

 

FD

Minuz

cf. Menu(t).

 

JG

Miny

Myny. Nom d’origine: sans doute w. to-pon. minî(re)s ‘minières’ ou, en postulant un î long initial (w. mini, e.a. à Arbrefontaine), var. de Ménil, cf. L. Remacle, Étym. 109; cf. aussi Minis.

 

JG

Mio(t)

1. BerN Dim. van Ofr. mie: geneesheer. Vgl. Miet. 1399 Raoul Miot, St-Q. (MORLET). – 2. Amiot, dim. van ami: vriend (Patrom).

 

FD

Miocque

Pic. voor Fr. mioche: kruim(el), klein kind (J.G.).

 

FD

Miocque

Surnom: forme pic. de fr. mioche ‘mie; jeune enfant’ FEW 6/2, 71b.

 

JG

Mion(net)

1. BN Ofr. mion: klein (DNF). – 2. Dim. van ami: vriend (Patrom).

 

FD

Miot

1774 «Pierre Joseph Miot» Soumoy; surnom: fr. dial. miot ‘miette, très petit’ FEW 6/2, 70b, cf. aussi w. miot ‘buse (oiseau)’ FEW 6/2, 93b.

 

JG

Miot.

1. Proven. V. Miaux. •— 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Miotte

Surnom à rapprocher, pour la forme, de pic. miotte ‘miette; débris de tourbe’ FEW 6/2, 70b.

 

JG

Miquelet

zie Michelet.

 

FD

Miquet

zie Michet.

 

FD

Miquette

Fém. de Miquet, dimin. du thème de Miquel (= Michel). Cf. aussi Miclot, Miclotte.

 

JG

Mir

Profess. Mire „Médecin » (Ane. fr.). Synon. : Lemire. Diminutifs : Mireau, Miravet.

 

EV

Mir

zie Lemire.

 

FD

Mir-

-go. V. Mirjolet.

 

EV

Mirabelle

Sans doute nom d’origine: Mirabel (Ardèche, Drôme); le nom du fruit (la mirabelle) ne date que du 17e s. – Cf. aussi 1250 «Domina Mirabile» Kemexhe.

 

JG

Miraeus

Humanistennaam van de geschiedschrij ver Aubert(us) le Mire (Bs. 1573 -Aw. 1640).

 

FD

Miramont

1285 «Simon de Miraumont» DettesYpres; nom d’origine: Miraumont, à Montignies-St-Christophe (Ht), etc.

 

JG

Miranda

Mirande: Metr. Lat. HN Miranda ‘bewonderenswaardig’.

 

FD

Miraurnont

Miramont, -mond: PlN Miraumont (Somme) en in Montignies-St-Chr. (H). Miramont (Gers, Landes enz.). 1271 Herbers de Miraumont; 1332 Adam de Miromont, Atrecht (NCJ); 1285 Simon de Miraumont, Péronne (ARY).

 

FD

Miraux

Mieroo: Wellicht korte vorm van Amiral: admiraal, vlootvoogd. 1279 Miraus, Bergen (PIERARD); 146 e. Rogeer Mirael, Ktr. (DEBR. 1970); 196 e. Mieroo, Roncq (PDB).

 

FD

Miravet

1.   V.   Mire.   —   2.   V. MARU.

 

EV

Mirbach

PlN (RP).

 

FD

Mirck

Mirk(es): D. FN Mier(c)ke < Oost-D.-Slav. VN Mirek < Miroslav (DN).

 

FD

Mire

zie Lemire.

 

FD

Miré

zie Miret.

 

FD

Mirelman(n)

Ontronde vorm van D. Muhremann: metselaar. 1443 Gherd Mureman, Bremen (DN).  

 

FD

Miren

Indien Ndl! Spellingvar. van Mieren, gen. van Miere (zie Miers) of uit Mvl. Mierin. 1424 Jaquemaert Myerin = 1426 J. Myeren = 1427 J. Myere, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Miret

Miré: BerN Dim. van Ofr. mire: geneesheer. Zie Lemire, Miron.

 

FD

Mirgain(e)

Metr. Vleivorm van VN Margareta. Vgl. Marginet, Mirgau, Mirguet.

 

FD

Mirgau(x)

zie Margel.

 

FD

Mirgaux

NF massivement concentré dans l’Entre-Sambre-et-Meuse (e.a. à Vierves et Villers-le-Gambon) ainsi qu’en Moselle, en alternance avec Murgauxt (GeneaNet), cf. 1273-80 «Estievenin Murgaut» Frieden-Tournai, 1540 «Jean Murgau» Montbliart, 1602-3 «Jacques Mirgau» TerriersNamur, 19e s. «Mirgau» Cerfontaine; NF dont l’ori­gine pourrait être soit une var. de Margaux (mais comment expliquer le passage de Mar- à Mur-), soit une var. régionale de mirguèt, fr. muguet, comp. Mirguèt ci-dessous et norm. (Louviers) murgot FEW 19, 134b [avec la collab. de St. Delneste].

 

JG

Mirgeler

D. Mergeler: mergelaar, uitgraver van mergel. Mirguet, zie Merget.

 

FD

Mirguet

Car. mor. Muguet, N. d’h. parfumé, galant. N°  298.

 

EV

Mirguèt

Surnom: gaum. mirguèt ‘lilas’ (cor-resp. à fr. muguet) FEW 19, 134a.

 

JG

Miri

zie Miry.

 

FD

Miris

Wellicht var. van Maris of Moris.

 

FD

Mirjolet

Car. mor. Marjolet, ,,Petit maître, Freluquet » (Ane. fr.).

 

EV

Mirjolet

zie Marjol(l)et.

 

FD

Mirk(es)

zie Mirck.

 

FD

Mirkovic

Patr. Slav. < Mirek; zie Mirck.

 

FD

Mirland

Proven. Mire-l’onde, ,,Vue sur la rivière » (Comp. : Mirlon-daines. Dép. Amay).

 

EV

Mirland

zie Milan.

 

FD

Mirlo, van

zie van Mierlo.

 

FD

Mirlon

Surnom à rapprocher sans doute de borain mirlô ‘espèce de jeu de cartes’ Capron-

Nisolle 265. Cf. aussi 1450 «GielchonMirlot» Liège.

 

JG

Mirlon

Var. van Merlon; zie Merlot.

 

FD

Miroen

zie Miron.

 

FD

Miroir

1. Proven. (Roux-Miroir) ou autre endroit dit Miroir, „ Belle vue ». — 2. Profess. Fabric. de miroirs.

 

EV

Miroir

1275-76 «Evrars dou Miroir fius Segneur Evrart dou Miroir» RegTournai, 1525 «Goffm du Miroir» BourgNamur, 1598 «le Petil Miroir» DénWavre, 1616 «Marie du Miroen BourgNamur; probabl. surnom de miroitier: fr. miroir; ou bien nom d’origine, tel Roux-Miroir (BrW).

 

JG

Miroir

Fr. miroir: spiegel. BerBN van de spiegelmaker. Vgl. De Spegelaere. 1380 Colart le Miroirier, St-Q. (MORLET). Of huisnaam: 1275 Evrars dou Miroir, Dk. (RL); 1343 Willaume dou Miroir, St.-Tr. (CCHt).

 

FD

Miron

-oen, -ou(x), -ouït, Muroux: BerN. Afl. van Ofr. mire: geneesheer. Zie Lemire. 1392 Jakemard Mieroul, Herseaux (DEBR. 2000); 1584 Hendrick Miron apoteker; Jacques Miroul, Aw. (AB).

 

FD

Mirot

1619 «Charles délie Vaux dit Mirot» Florennes (IdG 2005, 177) ; sans doute dimin. en -ot d’anc. fr. meire, fr. mire ‘médecin’ FEW 6/1, 604b.

 

JG

Miroux

1275-76 «Jakemins Mirours», «Jehen-nés Mirous» RegTournai; surnom: dérivé duv. mirer ‘regarder’ (p.-ê. forme régionale (Ouest) de Mireur, -eux) plutôt que dérivé d’anc. fr. mire ‘médecin’. Le NF n’étant pas de l’Est de la région liégeoise, on doit écarter w. (Verviers, Malmedy) mirou ‘sorte de gâteau qu’on fait pour la Saint-Nicolas, etc. » FEW 17,45a.

 

JG

Mirvault

PlN Mirvaux (Somme).

 

FD

Miry

Myri, Miri: Wsch. var. van Mery. Zie Demerie.

 

FD

Miry

Proven. Méry (Dép. Tilff).

 

EV

Mis

zie Mys.

 

FD

Mis-

-ère, -erez. Proven. ,,Terre in­culte » (Dép. Beauvechain, Philip-peville, etc.).

 

EV

Mis-

Misonne, cf. Miss-.

 

JG

Misbaer

Var. van Fr. FN Misbert? 1712 Pierre Misbart, Setques; 1872 Gustave Misbare, Blendecques (PDB).

 

FD

Mischin

zie Mesquin.

 

FD

Mischke

Mitsch(ke), -ké: Patr. Afl. van Slav. VN Misch, korte vorm van Miloslav, Miroslav, Myslibor, Michael of Mikolai (Nicolaus) (NAUMANN). DN identificeert Mitsche met Nitschke = Nicolaus.

 

FD

Misemacq(ue)

zie (de) Mesmaker.

 

FD

Misen

Génitif de Mise, var. de Meesen.

 

JG

Misen

Misse(n): W. adaptatie van Meese, Meesen.

 

FD

Miser(e)que

Misercque, zie Mesergue.

 

FD

Miseramond

,,Col-ine de misère, inculte ».

 

EV

Miserere

Surnom délocutif de chantre, d’après une antienne [JMP].

 

JG

Miserez

Mfr. misère: ellendig. BN. 1226 Labers Miserus; 1243 Mehaus Miserande, Atrecht (NCJ).

 

FD

Miserez

Surnom: dial. fr. misère ‘misérable’ FEW 6/2, 170a. – Cf. aussi 1286 «Rollans Miserèle» CartMons, 1786 «x. Misère» Frameries (BTD 16,251).

 

JG

Miserque

Misercque. NF de la Thudinie, attesté à Gozée depuis 1728 (GeneaNet); sans doute dérivé expressif (avec un suffixe dimin. plutôt flam.) de moy. fr. misère ‘malheureux’, w. (Nivelles) misère ‘piteux’, pic. misère ‘misérable’ FEW 6/2, 169b [avec lacollab.de M. Dumont].

 

JG

Miseur

Mfr. miseur beantwoordt aan Mnl. setter, zetter: ambtenaar die de hoofdelijke omslag of belasting bepaalt (schat) en ontvangt (DEBR. 1977,297).

 

FD

Miseur

Nom de profession: anc. fr. miseor, moy. fr. miseur ‘arbitre’, ‘receveur et payeur des deniers municipaux’ FEW 6/2, 190a. fi

 

JG

Mishalle

zie Michaud.

 

FD

Misman

zie Meerschman, (de) Meersman.

 

FD

Mismaque

zie (de) Mesmaker.

 

FD

Misonne

V. MAD  (Maz).

 

EV

Misonne

zie Misson.

 

FD

Misotten

zie Michot(te).

 

FD

Misp(e)lon

Me(s)plomb, Méplon: PlN Mesplau in Locon (PdC) en in Wicres (Nord). Mesplau < Lat. mespiletum: plaats waar mispelbomen groeien. Vgl. Mispelter, Mispelaere. 1426 Roger de Mesplau, Nord; 1296 Jehan de Mesplau, Marquette (DF X); 1316 Pieres de Mesplau; 1323 Jehans de Mesplau, Rijsel (SPL); 1798 Pierre Méplon, Ascq (HERB.). – Lit.: W.BEELE.De familienaam Mispelon. Gedenkboek M. Mispelon 1981,

75-79

 

FD

Mispel, van der

van der Mespel: Naar de woonplaats bij een mispelboom. Vgl. Misepelaere. 1533 Kaerle vanden Myspele, Bg. (DF X).

 

FD

Mispelaer(e)

Mespelaere: i. BerN van de mispelverkoper. 1321 Theodericus Mispellere, Zoutleeuw (HB 882); 1361 Mergrieten Mispeleers huus = 1367 fundum Margarete Mispelaers; 1423 Yweinkin den Mispelaere, Ktr. (DEBR. 1970); 1340 Joh. de Mispelaer, Tnh. (VERS.). – 2. PlN Mespelare (OV) of woonplaats bij een mispelboom. 1357 Jan van Mespelaer van Lederne (GSB).

 

FD

Mispelaere

-aer, Mespelaere. 1321 «Theodo-ricus Mispellere» Zoutleeuw, 1357 «Janvan Mespelaer van Lederne», 1423 «Yweinkin den Mispelaere » Courtrai ; surnom de vendeur de nèfles; ou bien nom d’origine: Mespelare (FlOr).

 

JG

Mispelaere

Proven. Mispelaar, ,,Ne-flier », Mespelare (Loc.). Variante: Mispelter, Misperoux, Mispel-rode, ,,Essart du néflier ». N° 244. V. Melleray.

 

EV

Mispelblom

Wsch. volksetymologisch voor Mispelon.

 

FD

Mispelon

Misplon, Mesplomb. 1316 «Pieres de Mesplau» Lille, an VI «Pierre Méplon», 1865 «Henri Mesplomb» Ascq; nom d’ori­gine: Mesplau (du lat. mespiletum ‘endroit où poussent des néfliers’), à Locon (PdC)eti

Wicres près de Lille (Nord). – Bibliogr. : W.

Beele, De FN Mispelon, dans Gedenkboek M.

Mispelon, 1981, 75-79.

 

JG

Mispelter(s)

Mnl. mispelter: mispelboom. BerBN of PlN. Vgl. Mispelaere. 1468 Gheradus de Mispalteer; 1473 Joh. Myspelteyre, Cam. dyoc. (MULII); 1613 Amandus Mespelter, Kortenberg

(VS 1993,97).

 

FD

Mispoulier

Mespouille(s): PlN mispelboom < mespola, Occ. mispoula. Vgl. Mispoulet (DNF),

Mispelon.

 

FD

Mispreuve

cf. Mespreuve.

 

JG

Mispreuve

zie Mespreuve.

 

FD

Miss-

-al, -ant. V. MAD  (Maz).

 

EV

Miss-

Mis-. Thème anthropon. résultant, avec aphérèse, de Domitien.

Missart, Missa, Missair, -aire. s.d. «domi-celle Agnetis uxoris  Missardi   Bonvalet» ObitHuy, 1272 «de terra Balduini Missart» PolyptVillers,  14e s. «Missar délie Dure», 1324 «Missars Boriniens» Huy, 1335 «Mis­sart le Songeriau [= soigneux] » AnthrLiège, 1494 «Katherine Michar»  Boninne,  1650 «feu Nicolas Michart dict Beaurent» Spontin, 1669 «Lambert Baulduin dit Missa; avecque luy Baulduin Missa son frère» Montegnée; dérivé en -art (avec aphérèse) de Domitien.

Misson.   1297-1305   «Henné   Missons» ComptesMons, 1444 «Misson le quarrelier» AidesNamur, 1519 «Hubert Misson» Bourg-Namur; dérivé en -on (avec aphérèse) de Domitien. – Dérivés: 14e s. «Missonar de Ho-longne» CensHuy. – 1335 «Missonet fil jadis Missart» AnthrLiège. – Misonne. 1286 «Mi-sone» CartMons, 1356-58 «Gérars Misoines» PolyptAth,   1426  «Jacot  Misone»  Taille-Soignies, 1579 «Gillet Misonne» Huy; dérivé w. en -orme (peu courant). Missoul. 1585 «Colson Missoule» Héle-cine; dérivé en -oui ou bien nom d’origine: Missoul, à My (Lx). – Missoel (forme néerl.). Cf. aussi Missiaen.

 

JG

Miss-

-on, -otten. V. MAD (Maz).

 

EV

Missa

Var. van Micha(t).

 

FD

Missaen

zie Messiaen.

 

FD

Missair(e)

1. V. Misère. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Missal

Adaptation flam. de Michal (cf. Missault) [FD].

 

JG

Missal

zie Michaud.

 

FD

Missant(e)

zie Marchand(t).

 

FD

Missart

etc., cf. Miss-.

 

JG

Missart

Missair(e), Missa: Patr. Afl. van VN Michel. 1324 Missars Boriniens, Hoei (HERB.).

 

FD

Missault

zie Michaud.

 

FD

Misschaert

zie Meerschaert.

 

FD

Misse

au génitif: Missen, Myssen. 1272 «Arnulphus filius Misse» Opprebais, 1382 «Jakemin Misse citain de Liège» CartVal-Benoît; var. de Mise plutôt que de moy. néerl. misse, de sens divers.

 

JG

Misse(n)

zie Misen.

 

FD

Misse(n), van der

zie van der Meersch.

 

FD

Misseeuw

zie Michaud.

 

FD

Misseghers

Car. mor. Miszegger, ,,H. qui fait erreur dans ses affir­mations ou prédictions ».

 

EV

Misseghers

zie Messager.

 

FD

Missel

zie Michael.

 

FD

Missel(e)yn

zie Michelin.

 

FD

Misset

zie Michet.

 

FD

Missiaen

Missiant, zie Messiaen.

 

FD

Missiaen

Mistiaen. Pourrait venir de lat. Marcianus, fr. Marcien (avec passage rs > ss) [FD] ; sinon, autre dérivé flam. de Domitien.

 

JG

Missiaen

V. Messiaen

 

EV

Missiel, van

zie van Messel.

 

FD

Missin(g)

Misschien Mnl. messine, D. Messing: messing, geel koper. BerBN van de kopersmid. Vgl. Messinger i.

 

FD

Missin(n)e

zie Demessine(s).

 

FD

Missine

Proven. Messine (Loc.).

 

EV

Missing

1. Car. mor. Missing ,,Man-quement, erreur ». N. d’H. qui se trompe souvent ou qui tient mal ses livres. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Missing

Surnom: moy. néerl. messine, missinc ‘cuivre jaune’.

 

JG

Missinne

Nom d’origine: Mesen, fr. Messines (FlOcc) [FD]; cf. aussi Messeine et Demes-sine(s).

 

JG

Missir

Wsch. Perzische FN. 1740 Abraham Missir (L.A. MISSIR, Arbre généalogique.. Missir, Brussel, 1969).

 

FD

Misso-

zie Micho-.

 

FD

Misson

cf. Miss-.

 

JG

Missoten

-otten, Missorten (forme dissimilée). Var. de Mesot(t)en.

Missault. Dérivé du thème de Michel (cf. De Leiegouw22, 1980, 76).

 

JG

Missoul

1. Proven. Dép. My et Vieux-Ville. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Missoul

Missoel, cf. Miss-.

 

JG

Missu

1. Proven. Mistu (Dép. Sta-velot). — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Missu(e)

Missuwe, zie Machu(t).

 

FD

Mister

1604 «Piron Mister de Wo» région de Verviers ; nom d’origine : w. ol mîster, topon. à Bovigny (Lx), ou bien surnom : w. liég. mistére ‘coque du Levant’ FEW 6/3, 320a. Cf. aussi Myster(e).

 

JG

Mister

Myster, -ère: PlN Mister in Bovigny (LX). 1604 Piron Mister, Verviers (HERB.).

 

FD

Mistiaen

cf. Missiaen.

 

JG

Mistiaen

V. Messiaen.

 

EV

Mistiaen

zie Missiaen.

 

FD

Mistler

BerN: die mest vervoert (vgl. D. Mistfùhrer) of bij een mesthoop woont (Vgl. Mist, BRECE).

 

FD

Mistlet

Proven. Mistel (Flam.). Mistletoe, ,,Gui ». Caractér. d’une propriété. N° 243.

 

EV

Mistre

1284 «Gérars H Mistres» Maubeuge, 1631 «Niclaes Mitre (de Sedan)» émigré en Suède; p.-ê. var. de Mester ou de Mister [fr. dial. mistre ‘myrte’ et mistre ‘maître’ sont peu probables].

 

JG

Mistre

cf. Mestré.

 

JG

Mistré

Mistre, zie Lemestré(e).

 

FD

Mit-

-eau, -sch. V. MAD.

 

EV

Mit(h)ridate

Mfr. metridat: tegengif.

 

FD

Mit(t)oul

Afl. van Ofr. mite: kattin of muntnaam (mijt). 1326 Maroie Mitoul; 1323 Sainte Mitoulle, Atrecht(NCJ).

 

FD

Mitaine

1472 «Collignon Mittainne» Dén-Virton; fr. mitaine, surnom de fabricant ou de celui qui en porte.

 

JG

Mitaine

Fr. mitaine: want. BerBN van de handschoenmaker. 1472 Collignon Mittainne, Virton(J.G.).

 

FD

Mitchaux

zie Michaud.

 

FD

Mitchell

Pair. E. vorm van VN Michael. 1672 Jan Mitchell, Schotland-Bg. (PARM.).

 

FD

Mitelman

zie Mittelman.

 

FD

Mitelsbach

PlN Mittelbach (NRW, RP, BW, BEI).

 

FD

Mithridate

Mitri-. Prénom d’après Mithridate, roi du Pont (1er s. av. J.-C.), d’où moy. fr. metridat ‘espèce de contrepoison’ FEW 6/2, 182a.

 

JG

Mits, de

zie de Mets.

 

FD

Mitsch(ke)

zie Mische.

 

FD

Mittag

Midday. Midlaire, zie (de) Middelaer.

 

FD

Mittaine

1. Profess. Fabric. de mi­taines. Nos 131, 160. — 2. Carart. vestimentaire. N° 266.

 

EV

Mittelheisser

Mitelheiser: Ontrond < Mittelhauser < PlN Mittelhausen (HS, NRW, TH, SA).

 

FD

Mittelman(n)

Mitelman: D. BerN Mhd. mittelman: bemiddelaar, scheidsrechter (BRECH.).

 

FD

Mittemeijer

D. EN Mittelmeier, naar de ligging (midden) van het hof van de meier of pachter.

 

FD

Mittenaere, (de)

zie de Mytenaere.

 

FD

Mittler

D. BerN: bemiddelaar. Vgl. (de) Middelaer.

 

FD

Mittman(n)

Mhd. mietman: dagloner, die zich verhuurt (DN).

 

FD

Mittoul

1323 «Sainte [prénom] Mittoulle» NécrArras; sans doute dérivé d’anc. fr. mite ‘chatte’ FEW 6/2, 175b, qui cite raimitouler ‘ramener par des caresses’. À noter que Mitoul (Miloulet, Mitons) est le nom d’un des fils de Tibert le chat dans Renan le Nouvel du Lillois Jacquemart Giélée (éd. par H. Roussel, 1961, 330) [MH].

 

JG

Mivis

zie Meus.

 

FD

Mixailof

zie Mihaïl.

 

FD

Mixhe

cf. Miche.

 

JG

Mixhe

zie Miche.

 

FD

Mixhel

cf. Michel.

 

JG

Mixhel

zie Michael.

 

FD

Mizières

zie Demaisières.

 

FD

Mizné

Profess.    ,,Meunier »    (Dialecte). N° 50, 148. V. Meunier.

 

EV

Mleri

Mérie, zie Demerie.

 

FD

Mo(u)sty

Moustie, Musty: PlN (Céroux-)Mousty (WB): Fr. moutier: munster, kerk. Zie ook Dumoutier.

 

FD

Moaerts

Moar, zie Moua(rt).

 

FD

Mobach

Mobax, zie Moedbeck.

 

FD

Mobelus

Var. van Mabelis. 1730 Franciscus Mobelus, Maldegem (zoon van) Pieter Mobelis (PDB).

 

FD

Mober(t)s

-er(g), -ertz, zie Malbert.

 

FD

Mobers

-erts. Cf. 1320 «Warnons Mobiers» Liège ; var. de Maubert.

 

JG

Mobius

Mobius. Var. de Meubis, -us (Bartho-lomeus).

 

JG

Möbius

Mobius, Moebus: Patr. D. korte vorm van Bartholomeus. Vgl. Mebus, Meubis.

 

FD

Mobouck

Wellicht var. van Mabrouck < Malbrouck, uitspr. molbroek met 1-elisie. 1618 Pieter Mobock, Kortemark (PDB).Vgl. Mobouckstraat en 1841 Pieter Mobroucq, Kortemark. PlN Moubroek in Staden (DF X). 1495 Pauwels Moubroecx, Herselt (GPM); 1686 Petrus Mobouck, Lo (CRAEYE).

 

FD

Moca(e)r

zie Mouchart.

 

FD

Moccand

Spelling voor Maucamp; vgl. Mauchamps.

 

FD

Mocellin

zie Marcelin.

 

FD

Moch

1. Profess. Mok,  ,,Macaron » (Flam.).  N.  de  fabric.  N08   131, 147.   —   2.   N.   Israélite.   Moche, ,,Moïse ». — 3. V. MAD (Mak). —  4. Proven. Mook (Loc. holl.). Synon. :  Moock.

 

EV

Moch

cf. Mock.

 

JG

Moch

zie Mock(el).

 

FD

Mochamps

Monchamps: 1. PlN Mochamps in Tenneville (LX). – 2. Zie Mauchamps.

 

FD

Mochamps

Nom d’origine: Mochamps, w. môtchamp, à Tenneville (Lx).

 

JG

Moche

cf. Mouche.

 

JG

Mochez

cf. Mouchet.

 

JG

Mochez

Moche, zie Mouchet.

 

FD

Mock

Mok(e), Mocq, Mox, Moeckx, Mooken: Mnl. mocke: vuile vrouw, slet, lichtekooi. 1188 Hugo Moca (GN); 146 e. Goeden Mocke, Diederec

Goden Mox sone = 1372 Godevaerts Mox, Drogenbos (OSTYN). Zie ook Mock(el).

 

FD

Mock(el)

Mockels, Möckel, Moekel, Moch: D. BN Mock: klein, dik mens, lomperd. Mockel is dim. 1409 Haintz Mock, Saulgau (BRECH.).

 

FD

Mockel

1. V. MAD (Mak). — 2. Car.   phys.   Mokkel   ,,Enfant   très

gros ».

 

EV

Mockel

Mokel, génitif: Mockels. 1620 «Nico­las Rolin dist Mocquel» BourgDinant, 1775 « Winand-Herman Mockel (orig. de Néau)» BourgLiège; forme ail., avec aphérèse, de Remacle.

 

JG

Mockers

BN voor een pruilerig, mokkerig mens. Vgl. D. Mocker. Maar aangezien de FN net als Moeckars in L voorkomt, is hij daar wsch. een var. van (zie Mouchard).

 

FD

Mockhout, van

PlN. Van Boeckhout, door wisseling b/m?

 

FD

Mocq

cf. Mock.

 

JG

Mocquet

Monqué, zie Mouchet.

 

FD

Modanese

zie Modenese.

 

FD

Modard

Moda(e)rt: Patr. Germ. VN môd-hard ‘(ge)moed-sterk’: Modardus, Moathart, Motard (Fm.). D. FN Mozart. 1368 Modaert vanden Brugghen; 1397 Modaert van den Driessche, Ktr.; 1398 Moedart de Bane, Wervik; 1394 Moddaerd dele Hede, Moorsele (DEBR. 1970). Door de Rom. klemtoon werd de naam verward met Medard (zie Meddaerts); in Wervik, waar de H. Medardus de patroonheilige is, worden de twee voornamen door elkaar gebruikt.

 

FD

Modard

Nom issu de l’anthrop. germ. mod-hard (Fôrst. 1129).

» Dérivés du thème Mod-: Modin. Dérivé avec suffixe -in. – Modion. Dérivé avec suf­fixe -illon ou bien surnom: fr. dial. modion, modon ‘bouchée’ FEW 6/2, 128b.

 

JG

Modave

Modaf, zie De Modave.

 

FD

Modave

Nom d’origine : Modave (Lg).

 

JG

Modde

Patr. Bakervorm van een Germ. môd-naam, zoals Modwin (GN) of Modard. 1374 Jacop Modde, Aw. (VLOEB.); 1569 Henricus Modde, Lv. (HENNO).

 

FD

Modde

Surnom: moy néerl. modde ‘boue’.

 

JG

Modderie

zie Moderic.

 

FD

Modderman

BerN van de vuinisman, man van de reinigingsdienst.

 

FD

Modein

zie Modin(g).

 

FD

Model(l)

Modl: D. BN: model, voorbeeld. 1291 Bergthold Model, Reutlingen (BRECH.).

 

FD

Modelaers

Génitif de moy. néerl. *moddelaer, dérivé de moddelen ‘rendre fangeux, trouble’.

 

JG

Modelaers

zie Mundeleer.

 

FD

Modenese

Modanese, -èse: Afl. van PlN Modena (It.).

 

FD

Moder(s)

Modders: Patr. Germ. VN môd-hari ‘(ge)moed-leger’: Modarius (MORLET I).

 

FD

Moderic

Moderie, Mod(de)rie, Modérée: Patr. Germ. VN môd-rîk ‘(ge)moed-machtig’: Modericus (MORLETI). Zie ook Maudri.

 

FD

Moderic

Nom issu de l’anthrop. germ. mod-ric (Fôrst. 1130).

 

JG

Moders

Génitif de moy. néerl. mod(d)er ‘boue, marais’.

 

JG

Modest(e)

Modesse, Modestus, Modesti: Patr. Lat. HN Modestus ‘bescheiden, discreet’.

 

FD

Modestus

Forme latine du nom Modeste.

 

JG

Modica

It.PlN. Modin(g), Modein: Patr. Afl. van Germ. môd-naam. Vgl. Modard. Modl, zie Model(l).

 

FD

Modin

Modion, cf. Mod-, thème de Modard.

 

JG

Modoux

zie Maudoux.

 

FD

Modrie

zie Moderic.

 

FD

Moebus

zie Möbus.

 

FD

Moecha(e)rs

Moeckars, zie Mouchard.

 

FD

Moeckx

zie Mock.

 

FD

Moedbeck

Moubach, Mobach, Mo(u)bax: FlN Maubach (NRW)? 1317 Heinric Moebachs; 1379 Heinric Moebax, Diest (CLAES); 1448 Jacop Moebax, Diest (VdP); 1646 Willem Moubach, Bilzen(SCHOE.).

 

FD

Moederscheim

PlN Miïddersheim (NRW).

 

FD

Moedts

zie Mot.

 

FD

Moeffaert, (van)

zie Moffaert.

 

FD

Moehaers

zie Mouchard.

 

FD

Moehl

Peut-être moy. néerl. mulfle), mol ‘terre sèche, poussière’ ?

 

JG

Moehlig

zie Möhlich.

 

FD

Moek

Moch, Mocq. 1593 «Hubert le Charlier dit Mocq » = 1597 « Hubert Mocq » = 1617 « Hubert Mock l’aisné» BourgDinant; probabl. surnom, p.-ê. w. moke ‘pain d’épiée coupé en forme de macaron’ FEW 16, 564a (Cluensius, 75) ou bien moy. néerl. mocke ‘femme sale’, ouest-flam. mokke ‘enfant gros et gras’ [FD]. – Cf. aussi 1618 «Bertrand Moclain» BourgNamur.

 

JG

Moekel

zie Mock(el).

 

FD

Moeken

Meukens: Mnl. modekijn, meuken: schepel, graan- en zoutmaat. BerBN van de koren- of zoutmeter. 1389 GherijtMuekens, Den Bosch (HB 492); 1559 Lieven Moekens, Wellen-Aw. (AP).

 

FD

Moelaert

Molard, Mola(s), Molord: 1. BN < Ofr. mol, Fr. mou: zacht, week. Fr. dial. moulard: wekeling. 1312 Robert Moullart, Atrecht (NCJ); 1475 Pieter Moelart, Hesdin (PARM.). – 2. Patr. Oude VN: 847 Molardus, Amiens (MORLETI). 1385 Moulard le Bout, Nijvel (HERB.).

 

FD

Moelaert

zie Mollard.

 

FD

Moeland

-an(t)s: 1. Zie Molhand. – 2. Var. van Moer-land, door ass. rl/ll (med. P. Vos, Mol). 1544 Jan Henrix(soon) Moelandts, Ravels (CALUW. 2000).

 

FD

Moelans

-ands, -ants. Pour Carnoy 118, du nom de commune Mouland (Fourons), mais la forme néerl. du topon. est Moelingen; p.-ê. par croisement avec Moerland [FD].

 

JG

Moelenaerts

cf. Molenaers.

 

JG

Moelenaerts

zie Molenaar.

 

FD

Moelibecq

zie van Meulenbeke.

 

FD

Moelleken

Spelling van D. FN Molke, een PlN (DN)? Of var. van Mollekens.

 

FD

Moeller

zie Millier.

 

FD

Moels

zie(de)Mol.

 

FD

Moelter

cf. Molter, Môlter.

 

JG

Moelter

zie Molter/Mölter.

 

FD

Moemaers

zie Mommaert(s).

 

FD

Moemmersheim

zie Mömmersheim.

 

FD

Moen

au génitif: Moens, Moenen, génitif double: Moenens. 1623-25 «Arnold Moens» Liège; aphérèse de Simoen, fr. Simon.

 

JG

Moen

Mo(e)ns, Moon(s), Mooens; Muns: Patr. Korte vorm van VN Simo(e)n. Zie Simon(s). ±1300 Mon Hovet; Mons Maihieus; Moon Boen, Artesië (BOUGARD); 1398 Mons Gonnet, Dottenijs; 1382 Gillis Moen; 1398 wedewe Gillis Moens, Meulebeke (DEBR. 1970). Vgl. Monin.

 

FD

Moen

Proven. ,,Terre molle » (Loc.).

 

EV

Moen, de

zie Dumont.

 

FD

Moen, van

PlN Moen (WV). 1280 domini lacobi de Moude = 1280 sires de Mounes, Moen; 1397 Janne van Mouden, Ktr. (DEBR. 1980,1970).

 

FD

Moenaert

1402 «Willem Moenaerde» Courtrai; forme néerl. de Monard (dérivé de Simon).

 

JG

Moenaert

Mo(e)nnaert, Mo(u)nard, Monard, -art, -aers, Monar(t), Maunaert, Munar, Moynaert: Patr. Afl. van HN Simon. 1239 Monardum de Escamaing, Dk. (SMTI); 1278 Gheldolf Monarts, Lv. (HB 584); 1303 Mones li fis Monar, Luik (RENARD 235); 1317 Simon dit Monar, Luik (BODY); 1325 Symon dictus Monart, Meldert (C.BAERT); 1398 Jan Moenaert, Ooigem (DEBR. 1970).

 

FD

Moeneclaey

Prénom néerl. double: Moen (Simon) + Claey (Nicolas).

 

JG

Moeneclaey(e)

-claeij, -clay: Twee voornamen: Moen – Claey, d.i.; Simon en Nikolaas. 1482 Hellin Moeninclaey, Lo (CRAEYE); 1568 Jan Moeneclaeijs, Oudezele (DGW).

 

FD

Moenen

Moenens, Moens, cf. Moen.

 

JG

Moenen(s)

zie Monin.

 

FD

Moennekens

Monnekens, Moniens, -iëns, Moentje(n)s: 1. Patr. Dim. van Moen, Simo(e)n. 1268 Monekinus Priem; 1394 Moenin le Jagre = Moenkin le Jagre, Ip. (BEELE); 1392 Passcaris Moenkin, Zwevezele (DEBR. 1970). – 2. Een enkele keer verward met Boeykens (wisseling bilabialen). 1712 Francisca Boykens = 1714 Francisca Moentiens, Kruishoutem (VS1975, 286).

 

FD

Moens

zie Moen.

 

FD

Moens(s)ens

Patr. Moens zoon. 1340 Jan Moens zone, St.-Pieters-Rode (MNT 278).

 

FD

Moentack

Montacq: PlN Les Montacqs, sinds 1654 Les Montaqs in Landretun-le-Nord (PdC) < Montakker: 1286 Montacre. 1633 Pieter Moentac, Ste-Marguerite; 1649 Pieter Moentack, St.-Omaars-Bg. (PARM.).

 

FD

Moentack

Probabl. surnom : all. Montag ‘lundi’.

 

JG

Moentje(n)s

zie Moennekens.

 

FD

Moer

Proven.    ,,Marais,    polder » (Loc. et L.D.). VAN de(t) Moe-

r(en). N° 231.

 

EV

Moer(e), van de(r)

van der Moeren, van den Moere, van deMoore, van der Moor, van Moer(e), Vamour, Vermoere(n): PlN Moere (WV), oorspr. ten Moere, of de verspreide PlN ten/ter Moere: veengrond, moeras. 1298 Hannekinus de Moro; 1280 Griela de Moera, Ip.; 1282 Robrecht die scoutete van den Moere; 1339 Jacop vanden Moere, Bg. (DF X); 1343 Jhan van den Moere (DEBR. 1971).

 

FD

Moer, de

zie (de) Moor.

 

FD

Moer, van

zie van de Moere.

 

FD

Moeraert

Patr. Germ. VN maur-hard; zie Moras. 1350 Pieter Wouter Moeraerdszone, Zeveneken (med. GYSS.); 1354 Wouter Moerart, Eksaarde

(GYSS.i963‘,i33).

 

FD

Moerbeke, van

Moerbeek: PlN Moerbeke (Morbecque FV) of Moerbeke (OV). 1326 Willem van Morbeke, Ip. (BEELE); 1584 Jan van Moerbeke, Aw. (AB).

 

FD

Moercant

Moerecant, Morcamp: PlN Moerkamp/Morcamp in Sanghen (PdC): 1073 Morcamp. Of Moerkant in Warhem (FV): 1580 de Moercant. 1084 Hugo de Morchamp; 1118 Galantus de Morcamp; 1348 Baudin de Morcamp, PdC (DF X); 1329 Gille de Morcamp, Pop. (SBP); 1480 Willem van Mourcamp, Zerkel FV-Gent (PBG); 1731 Joannes Moercant, Bambeke (VERGR. 1972).

 

FD

Moerders

Murders: BN Mnl. morder: moordenaar, rover, misdadiger. Ook D. FN Morder, Morder. 1243 Ghotanus Mordere, Pommeren (BRECH.).

 

FD

Moerdijk

Moerdy(c)k, Mordijck, Mordyck: Verspreide PlN. In Z en ZH de naam van buitendijkse grond, die uitgemoerd werd en met een dijk omringd. 1341 lant dat Ihan Mourdiics was, Saaftinge (DEBR. 1999); 1348 Jan van Moerdike, Bg.; 1379 Jan Moerdijc, Vn. (DF X); 1398 Arnoud van Mordic, Gullegem (DEBR. 1970).

 

FD

Moerecant

zie Moercant.

 

FD

Moereels

Moerel, zie Morel.

 

FD

Moereman(s)

zue Moermans.

 

FD

Moeremans

cf. Moerman(s).

 

JG

Moeren

Pluriel de moy. néerl. moer ‘marais’.

 

JG

Moerenhou(d)t

Moernhout, Moern(h)aut, Mornout, Moermout: PlN: bos bij het veen, moeras. 1397 Willekine van Moerhout, Ktr. (SR i/v0); 1706 Judocus Morenhoudt, Bs. (MUX VII); 1795 Corn. Moerenhout, Hemiksem-Aw. (AP).

 

FD

Moerenhout

Moernaut. Topon. néerl. (= bois des marais).

 

JG

Moerens

zie Morin.

 

FD

Moeres

Moeris, cf. Moers.

 

JG

Moeres

zie Moors.

 

FD

Moergastel, van

PlN Moergestel (NB).

 

FD

Moerings

zie Morin.

 

FD

Moeris

zie Maurits, Moors.

 

FD

Moerkens

1. Afl. van Van de Moere. 1301 Jan Moerken, Tv. (PEENE 1949); 1368 Jhan vanden Moere dit Moerkin, Ktr. (V f° 82).

 

FD

Moerker(c)ke,(van/de);

van Moerkerk: PlN Moerkerke (WV). 1280 Coppinus de Morkerka; 1386 Griele Moerkercs, Ip. (BEELE); 1398 Wouter Moerkerke, Izg. (DEBR. 1970); 1541 Jacques van Moerkercke, Bg.-Aw. (AP).

 

FD

Moerkerke

Moerkercke. Nom d’origine : Moer-kerke (FlOcc).

 

JG

Moerland

Morland, Moeland, -an(t)s: PlN Moerland: veenland, veengebied, uitgemoerd land. 1111-15 Morlant (Z) (GN). Ook PlN in Moere (WV, FV) (DE X). 1539 Lieven Moerlaes, Gent; 1541 Cornelis Moerlans, Hoogstraten-Aw. (AP); 1581 Hans Moelans, Retie; 1586 Niklaas Moorlandts, Bs.; 1596 Hans Moulandt, Tnh. (AP); 1584 weduwe Meulants,Aw.(AB).

Moerloos, (de); (de) Moerlo(o)se, de Moerlo(o)ze, de Moorloos: BN voor de moederloze, de wees. 1455 Jan Moederloos=Jan Moerloos, St.-Omaars (PARM.); 1487 Jan Moederloos, Lv.(HB 600).

 

FD

Moerloos

cf. De Moerloose.

 

JG

Moerman

génitif: Moermans, Moeremans. Génitif de moy. néerl. moer ‘marais’ + mon ‘homme’.

 

JG

Moerman(s)

Moereman(s), Moreman(s), Moormans, Mourman(s), -manne, -mant, Moureman(n)e: 1. Afl. van Van de Moere. – 2. Handelaar in moer of turf. BerN. 1234 Hugo dictus Morman de perbome, Assenede; 1277 Theodericus Morman, Vlierzele(GN).

 

FD

Moermout

Moern(h)aut, -out, zie Moerenhoudt.

 

FD

Moernaut

cf. Moerenhout.

 

JG

Moers

Moeres, Moeris. 1444 «Mauricius dictus Moers» Bois-le-Duc, 1760 «Marie-Françoise Moerisse», 1784 «Jean-François Moers» Nivelles (comm. J.-Fr. Meurs); forme néerl. de Meurice, Maurice < lat. Mauritius (cf. Naamkunde 7, 1975, 54). Cf. aussi Moors.

 

JG

Moers

zie de Moor, Moors.

 

FD

Moersman(s)

zie Morsman.

 

FD

Moerynck

1424 «Hannin Moering» Courtrai; dérivé germ. de Mauro (Fôrst. 1116) [FD] plutôt que moy. néerl. moeringe ‘tourbière’.

 

JG

Moerynck

zie Morin.

 

FD

Moes

van: Wellicht = Van Mons?

 

FD

Moes

w. liég. Mwès’, Moës, Moèse, Moëse, Moesse, Moèsse, Moësse, Moies, Moies, Moijse; génitif néerl. : Moesen, génitif dou­ble: Moessens. 1422 «Johans dis Moes», 1605 «Anthoine Moes» Liège; nom biblique: Moïse.

 

JG

Moes

Zie Maas(s).

 

FD

Moes, de

de Mos: Mnl. moes: spijs, eten, moes, brij, moeskruiden, groente. Vgl. Warmoes, Ndd. Moos.BNofBerBN.

 

FD

Moeschal

zie Moskal.

 

FD

Moesdyck, van der

zie van de Moosdyck.

 

FD

Moeseke, (van)

zie van Moerzeke.

 

FD

Moeseke, van

(van) Moeseke, (van) Moezeke, van Moesieke, Moesick: PlN Moerzeke (OV). 1072 Joh. de Morceka (GN); ± 1240 Margareta de Morska, Hamme (SCHMID); 1325 Henric van Morseke, Bazel (FLW); 1340 Lijsbette van Moerseke, Dend. (CED); 1701-50 Elisabeth Moeseke, Moerzeke-Gent(PBG).

 

FD

Moeselman

Meuselman: BerN van de moeselaer of doedelzakspeler. 1284 Moeselman, Zichem (LIND. 1964); 1294 Gerardi dicti Moeselman, Lv. (OATII).

 

FD

Moesen(s)

zie Maassen.

 

FD

Moesen, van der

zie van der Mosen.

 

FD

Moesick

1. PlN Mosik (NB). – 2. Zie Van Moerzeke.

 

FD

Moesieke, van

zie van Moerzeke.

 

FD

Moeskop

au génitif: Moeskops. Probabl. sur­nom de voleur, d’escroc: moy. néerl. moes-coppen ‘piller, voler, extorquer de l’argent’ [FD].

 

JG

Moeskop(s)

Mnl. ww. moescoppen: stropen, geld aftroggelen. BN voor een afzetter. 1711 Arnold Mouscop, Bilzen (SCHOE.); 1713 Fr. van Moescops, Oirschot-Aw. (AP). Maar BRECH. verklaart D. Muskopf aïs moes-kop: 1276 Frid. dictus Muoskopf, Hessen.

 

FD

Moesle

zie Mösli.

 

FD

Moesman

zie Maeseman.

 

FD

Moesschael

zie Moskal.

 

FD

Moesse(ns)

zie Maassen.

 

FD

Moest

Nom d’origine: moy. néerl. mos, most ‘marais’.

 

JG

Moëst

Verfranste spelling voor Moest; zie Van der Most(en)? Of spelling voor Moët?

 

FD

Moestaer

-ar. Surnom: moy. néerl. mostaerl, moest- ‘moutarde’, cf. Moustarde, -aert.

 

JG

Moestermans

zie Munsternam.

 

FD

Moet

zie Mot.

 

FD

Moët

Mouet, Mo(u)vet: Dim. van Ofr. moe < Germ. mauwa: lip, mond, smoel. BN. 1356 Jonet Movet; 1475 Pire Movet, Gourdinne (Midd. 1990,109-148, 187-207).

 

FD

Moeten, van der

zie van der Mot(en).

 

FD

Moetgaet

zie Moortgat.

 

FD

Moetwil

Moet(e)wiel, Moeuthwil: Mnl. moetwille: vrije wil, opzet. BN voor een moedwillige, bal-dadige kerel. 1363 Joh. Modwille, Wismar (NN).

 

FD

Moetwil

Moeuthwil. Surnom: moy. néerl. moetwille ‘libre volonté’.

 

JG

Moeur(s)

zie (de) Moor, Moors.

 

FD

Moeurs

cf. Meurs.

 

JG

Moey, de

zie de Mooy.

 

FD

Moeyaert

-aers, zie Moyaert(s).

 

FD

Moeyaert

Moyaert, -art, au génitif: Moyaers, -aerts, -ars, Moyers. Surnom: moy. néerl. mo(o)yaert ‘fat, petit-maître’.

 

JG

Moeyens

zie Moyen(s).

 

FD

Moeyensoon

Moeijensoon, Moison, Moyson(s), Moijson: Zoon van (Mnl.) moeye: tante; vgl. Mnl. moeyenkint. Een moeyensoon is dus een neef; vgl. De Neve, D. Muhmensohn. Mnl. moeye betekende ook: stiefmoeder. Vgl. Moeyersoon(s). 1291 Jan Moyensone, Grimbergen (CG); 1341 Johanni dicto Moyensone, Zollenberg (PEENE 1949); 1350 Heine Moyensone, Asse (ESBr. 1962, 400-3); 1399 Michiel Moyensone, Ktr. (DEBR. 2000′); 1547 Jan Moeyesoen, Merksem (AP); 1602-20 Francen Moyensoene; Henrick Moyesoen = H. Moyson = H. Moysons, Puurs (MNT 433). Uit dit laatste vb. blijkt dat Moeyensoon en Moeyersoon verward werden; beide namen kwamen in de 176 e. in Puurs voor.

 

FD

Moeyersons

-soms, Moyersoen. Génitif de moy. néerl. *moeyenzoon ‘fils de la tante, neveu’.

 

JG

Moeyersoon(s)

-soen, -sons, -soms, Moeijerso(e)ns, Moyersoon(s), -son(s), -soen: Moederszoon: moederskind, dus lieveling (BRECH.) of buitenechtelijk kind (DN). Vgl. Ndd. Modersohn, D. Muttersohn. 1279 Herman Moderson, Rostock (NN); 1625 Laureis Moedersoens; 1643 Peter Moedersoon, Puurs-Aw. (AP). Vgl. ook Moeyensoon.

 

FD

Moeykens

Moeynkens. Génitif du dimin. de moy. néerl. moeye ‘tante’.

 

JG

Moeykens

Moykens: Dim. van Mnl. moeie: tante. 1345 Jan Moyken, Genk (VDZ).

 

FD

Moeyns

Moïens, Moyens. Génitif double de moy. néerl. moeye ‘tante’.

 

JG

Moeyns

zie Moyen(s).

 

FD

Moeys

Var. dialectale de Maas (Thomas); cf. aussi Moins(e).

 

JG

Moeys

zie Maas.

 

FD

Moezeke, (van)

zie van Moerzeke.

 

FD

Moffaert

Mouffa(e)rt, (de) Moffarts, (van) Mo(e)ffaert, van Mouffaert, Mofers, Muffat, Moffat(t): PlN Montfort (CROTT1995). 1644 Geerart Moffaerts = 1645 Geer Moffaers, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Moffarts

-aerts. Peut-être génitif d’un dérivéde moy. néerl. moffe, surnom d’étranger, lour­daud ; ou bien du NL Montfort, cf. Van Mof-faert [FD].

 

JG

Moffelein

Vl. adaptatie van Fr. FN Mouflin (in PdC 1820, zie BERGER). Dim. van Ofr. mofle: want, mof. Of var. van Ofr. moflet: zacht, opgeblazen. Vgl. Mouffe.

 

FD

Moffroid

cf. Maufroy.

 

JG

Moffroid

zie Malfroid(t).

 

FD

Mogendorff

PlN Mogendorf (RP).

 

FD

Mogenet

Patr. < Mongenet, dim. van Demonge: Dominique.

 

FD

Mogenet

Var. de Mongenet, dérivé de Monge, aphérèse de Demonge (Dominique).

 

JG

Moger

Var. de Mauger, nom issu de l’anthrop. germ. amal-gari.

 

JG

Moger

zie Mauger.

 

FD

Moget

NF sans doute importé de France, soitdi Maine-et-Loire ou du Calvados, soit de Haute-Savoie (GeneaNet); p.-ê. aussi du thème anthrop. de Monge, comp. Mogenet.

 

JG

Moget

zie Monget.

 

FD

Mogh, van

zie van Mook.

 

FD

Mogin

1. Patr. Vleivorm van VN Mauger. 1311 Willaumes Mauguin (MORLET). – 2. Metr. Var. van Mag(h)in. – 3. Patr. Var. van Mongin.

 

FD

Mogin

1. Proven. V. Mousse. — 2. V. MAD (Mak).

 

EV

Moguet

-ez: Patr. Dim. van Mauger. Vgl. Mogin i.

 

FD

Moguez

Proven.  ,,Gué   de   Moxhe(ry) » (Dép. Avins).

 

EV

Mohet

cf. Mouchet.

 

JG

Mohet

zie Mouchet.

 

FD

Mohimont

Mohymont, Moïmont, Moimont, Moijmond, Moymond: PlN in Daverdisse (LX). 1507 Pacquet de Mohimont, Namen (J.G.).

 

FD

Mohimont

Moïmont, Mohymont. 1507 «veuve Pacquet de Mohimont», 1508 «Jehan de Mohimont» BourgNamur; nom d’origine: Mohimont, à Daverdisse (Lx), etc.

 

JG

Mohin

Nom d’origine: Mouhin, w. mouhègn, à Waremme (Lg). Ou bien w. liég. arch. moithin ‘homme taciturne, maussade’ DL 417.

 

JG

Mohin

Proven. Mouhin (Dép. Waremme).   Synon. :   Musin   (Forme

anc.).

 

EV

Mohin

zie Mauhin.

 

FD

Möhler

zie Millier.

 

FD

Möhlich

Moehlig: D. BN Muhlich: moeilijk (in de omgang). 1211 Cunr. Miilich, Mainz (BRECH.); 1331 Hartwig Moileke, Lûbeck (NN).

 

FD

Mohn

Mohne(n), Mohnssen: Patr. D. korte vorm van VN Simon. Vgl. Moenen, Moensens.

Mohon, zie Mouchon.

 

FD

Mohnen

Génitif néerl. issu de l’anthrop. germ. Muno(Fôrst. 1136).

 

JG

Mohonval

Monhonval(le): PlN. 1651 Claudius Monhonvaulx = 1652 Cl. Monhovaux, Novicastrensis (MUL V-VI).

 

FD

Mohonval

Monhonval, -valle (NF de la prov. de Luxembourg). Nom d’origine: microtop. à situer probabl. dans les Ardennes, de w. mohon ‘maison’ + val.

 

JG

Mohr

au génitif: Mohren. Forme ail. de Maur, nom issu de l’anthrop. germ. Mauring (Fôrst. 117).

 

JG

Mohr, (de)

Mohren, zie (de) Moor.

 

FD

Mohrhardt

Patr. Germ. VN maur-hard ‘moor-sterk’: Morardus (MORLET I). Zie ook Moras.

 

FD

Möhring

Mohring: Patr. Afl. van Germ. maur-naam. Mauring (Fm.). Vgl. Morin.

 

FD

Möhrle

Dim. van Mohr: moor.

 

FD

Mohrmann

zie Moorman.

 

FD

Mohsen

zie Maassen.

 

FD

Mohy

1544 «Léonard le Mouhy» DénStavelot-My, 1683 «Jean Mohy laisné» Houdremont, 1727 «Ponsianne Mohay» = 1738 «Pontiane Mohi» NPLouette [où est attesté un l.d. « rnohy, mohay]; surnom (d’une personne grisonnante?): w. liég. mouhî, mou- (DL 417; Remacle, DSt, Not), anc. fr. muisi ‘(plumage, poil) dont la couleur est mêlée inégalement de blanc et de noir’ FEW 6/3, 182a. Ce NF est l’équivalent liég. du pic. Muisi, cf. L. Remacle, Sobr. de Lorcé, 214 et M.-G. Boutier, DW 28, 5-32 [JL, NFw]. – À noter que certains Mohy sont originaires de Lorraine (cf. PC 22, 1961, 106).

 

JG

Mohy

Proven.   Mohy-(-mont,   -pré, -ry, -ville). L.D. et Loc. Moiens.   1. ‘ Proven.   Moyen   (Dép. Ambresin   et    Izel).   —    2.    V.

Moeyens.

 

EV

Mohy

W. mohi < Ofr. muisi > Fr. moisi: beschimmeld (?). 1683 Jean Mohy, Houdremont

(J.G.).

 

FD

Mohymont

cf. Mohimont.

 

JG

Mohymont

zie Mohimont.

 

FD

Moi

Peut être d’origines diverses, par ex. nom d’origine: Moy(-de-l’Aisne) (Aisne)?

 

JG

Moiens

Moins, Moies, zie Moyen(s).

 

FD

Moïens

cf. Moeyns.

 

JG

Moies

Moies, Moijse, cf. Moes.

 

JG

Moies

V. Moey(en)s. Moignot.  Car.  phys. Moigne  (Anc. fr.), ,,Manchot ». N° 262.

 

EV

Moies

zie Maas.

 

FD

Moignard

Monjaerts, Monniaers: Afl. van Lemoi(g)ne: monnik. Vgl. met ander sufïïx: Moigneau, Moignot.

 

FD

Moigneau

zie Moineau(x).

 

FD

Moignot

Dim. van Fr. moine: monnik. Vgl. Moinet, Moignard.

 

FD

Moïmont

cf. Mohimont.

 

JG

Moïmont

zie Mohimont.

 

FD

Moin-

-il(le), -y. Proven. Dép. Maizeret et Burdinne.

 

EV

Moin(n)il

Moiny: PlN Moinel in Maizeret (N). Zoals Ménil < Lat. mansionile: woning.

 

FD

Moindre

Cf. 1299 «Guillot le moindre» mire TailleParis; de l’anc. fr. meindre, moindre ‘plus petit’, aussi ‘chétif, maigre’ FEW 6/2, 123a, peut-être pour désigner qqn de petite

constitution, parfois le plus jeune, cf. 1341 «Jehan Bourgeoise le moindre fil Theriot Bourjoise» Dijon. – Dérivé: Moindraut.

 

JG

Moindre

Moindraut: Ofr. meindre, Fr. moindre: minder, kleiner. BN. Vgl. De Minder.

 

FD

Moine

1276 «Anthones Moines» CartValDieu, 1598 «la vefve George Moine» DénWavre, 1659 «Jean Moisne» DénSalm, 1754 «Jean Moine» Archennes; surnom: fr. moine; cf. Lemoine (plus fréquent). Cf. aussi 1322 «Jake-mon de Huy dit le gay moine» CartValBenoît.

 

JG

Moine

zie Lemoine.

 

FD

Moineau

1426 «Jehan Moinel», «Pier. Moinel» TailleSoignies ; surnom, sans doute affectif: fr. moineau FEW 6/3, 68a.

 

JG

Moineau(x)

-aut, -aux, -el, Mougneau, Moigneau: T. Fr. moineau: mus. BN. Vgl. Mus. 1256 Rogiers Moisniaus, St-Q (MORLET). – 2, Eveneens Ofr. moinel: kleine monnik. 1256 Maria Mognele,

Comp. (MORLET).

 

FD

Moineau(x) 

Car.   phys.   ou   mor. ,,Enfant espiègle et vif ».   Synon :

Frick, Friquet. Nos 288, 292.

 

EV

Moinet

1. Petit moineau  (V. Moi­neau).   —   2.   Car.   mor.   ,,Petit

moine » (Sobriquet). N° 144. — 3. Proven. Dép. Longvilly.

 

EV

Moinet

Moine, Moinnet: Dim. van moine: monnik. 1436 Jhan Moynet, Ip. (SOETE).

 

FD

Moinet

w. (Bastogne) Mwanè, Moinnet (NF de la région de Bastogne). 1687 «Henri Moinet» BourgNamur; nom d’origine: Moinet, à Long-villy (Lx); plutôt que dimin. de fr. moine.

 

JG

Moinie(r)

-ié, zie Mon(n)ier.

 

FD

Moinil

w. nam. Mwèni, Mwin.ni, Moinnil, Moiny. Nom d’origine: Moinil, à Maizeret (TMr), etc. < lat. mansionile ‘demeure’.

 

JG

Moinne

zie Lemoine.

 

FD

Moins

Moinse. Var. de Moeyns.

 

JG

Moins

zie Moyen(s).

 

FD

Moins(e) 

Francisât,  de Moens.  V. MOD et Simon.

 

EV

Moiny

cf. Moinil.

 

JG

Moircy

Nom d’origine: Moircy (Lx).

 

JG

Moiret

Probabl. dérivé de fr. moire, nom de tissu (Dauzat 437), cf. 1619 «Michel Moire» BourgNamur.

 

JG

Mois

Génitif de Mol (topon.) ou de moy. néeil, mol(le) ; cf. Mol(le).

 

JG

Moïs

Moïse(s), zie Moses.

 

FD

Mois(s)e

1. N. biblique. Moïse. N° 104. — 2. Proven. Mois (Anc. N. de Moxhe, Loc.).

 

EV

Mois, (de)

zie (de) Mol.

 

FD

Moise

Moïse, Moisse, Moïsse, Moïs, etc. 1282 «Moises de Witschote» DettesYpres, 1427 «Johan Moize de Waremme» Liège, 1708 «Moisse Camu» NPLouette; prénom Moïse, du nom du personnage de la Bible; cf. aussi Moes, etc.

» Dimin.: Moiset. s.d. «Henrici Moyset» ObitHuy, 1444 «Maroye Moiset» Aides-Namur; cf. aussi 1365 «veve Cateline le Moisete» TailleMons.

 

JG

Moiset

-ez: Patr. Dim. van VN Moïse: Mozes. 1357 Jehan Moiset=1358 Jehans Moisez, Valensijn (CCHt).

 

FD

Moiset

Proven. Mozet (Loc.).

 

EV

Moisin

Proven.   1.   Morsain   (Dép. Grez-Doiceau.   Prononc.   dialect). —  2. Maissin (Loc.).

 

EV

Moison

Moyson(s), Moijson: 1. Zie Mouchon. -2. Zie Moeyensoon.

 

FD

Moisse

zie Moses.

 

FD

Moisson

1. Profess. «Moissonneur ». — 2. Proven. Musson (Loc. Anc. Mosson).

 

EV

Moisson

zie Mouchon.

 

FD

Moissonnier

Meyssonnier: BerN van de oogster.

 

FD

Moitié

Surnom: p.-ê. anc. w. motie ‘moitié’, cf. Delmoitié ; sinon, var. du suivant.

 

JG

Moitier

-ie(z), -ié, -y, Montuir: Ofr. moitoier, meiteier, Fr. métayer: pachter (van een halve hoeve, Lat. medietatem). 1340 Nicholas le Moitoier, Senlis (MORLET); 1422 Colart Moitier, Bergen; 1481 Noël le Montuwir, Dailly (J.G.); 1646 François

Monthuyr, 1667 Remy Moictuyr, Walcourt (HERB.); 1649 Jacques Moitié, Nijvel-Aw. (AP). Vgl. Delmoitié.

 

FD

Moitier

Moitiez, Moitié. 1267 «Mahius li Moituiers» CensHerchies, 1340 «Nicholas le Moitoier» Senlis, 1365 «Jack, le Moityer», 1422 «Colart Moitier» ComptesMons, «R. Moituir greffier» Boussu-en-Fagne, 1649 «Jacques Moitié» Nivelles, 1667 «certainne Jenne Motuirditte l’amourette» Gilly; nom de profession: anc. fr. moitoier, anc. w., pic. moituier ‘métayer’ FEW 6/1, 612b; cf. aussi Montuir, Mouthuy, Moutrier, Delmoitié.

 

JG

Moitroux

Nom d’origine: Mortroux, w. mwè-trou (Lg).

 

JG

Moitroux

PlN Mortroux, W. mwètrou (LU).

 

FD

Moitroux 

Proven.   Mortroux   (Loc. Prononc. dialect.). N° 79. Molas.   1.   Car.   mor.   Molasse   ,,H. mou ». — 2. Proven. ,,Terre molle »

(L.D.).

 

EV

Moizard

Mojzis, zie Moses.

 

FD

Mok(e)

zie Mock.

 

FD

Mokel,

cf. Mockel.

 

JG

Mol

1289 «Wautier le Mol», «Jeh. le Mol», «Willem de Mol» DettesYpres; surnom: fr.

mol, moy. néerl. mol ‘mou’ (d’où des topon. néerl. comme Mol, cf. Demol), cf. aussi Mollet, plutôt que moy. néerl. mol(le) ‘taupe’. Cf. également 1290-91 «Jehan Molle Tieste», 1324-26 «Colars Molle Tieste» Comptes-Mons.

 

JG

Mol

Mol- -le, -s.  1.  Proven. Mol (Loc.   et   L.D.   ,,Terre   molle »).

Synon. :  de Mol, Mollemans. — 2.  Car.  mor.  Mol,  ,,Taupe » :  H. qui agit en cachette.  Synon. :  De Mol. N° 279. — 3. Profess. ,,H. qui   exécute   des   travaux   souter­rains ». Comp. : Taupin. Nos 288, 290.     Diminutif :     Molleken(s),

,,Petite(s) taupe(s).

 

EV

Mol-

-enaars, -enaers, -ens. V. Meulen.

 

EV

Mol, (de)

(de) Moll, de Mole, (de) Molle, Mois, Moels, Demols: BN naar de eigenschap van de mol (blind, zwart). 1186 Arnoldus Mol, U (GYSS. 1999′); 1245 Vuviano Mol, Har. (DEBR. 1980); 1366

Joh. Mol = 1378 domum Johannis Mois, Ktr. (DEBR. 1970).

Mol, van; (van) Moll, (van) Molle: PlN Mol (A). 1287 Egidius de Molle, Aw. (SEA); 1399 Jan van Molle, Aw. (ANP); 1508 Heynderic van Mol = 1533 Heijndric van Molle, Aarts.; 1637 Maria van Moll, Schelle(MAR.).

 

FD

Mol, van der

zie van der Molen.

 

FD

Moland

zie Molhand.

 

FD

Molandre

zie Meullander.

 

FD

Molard

-a(s), zie Mollard.

 

FD

Moldavan

Proven   ,,De  Moldavie » (Rég. roumaine).

 

EV

Moldenaers

Génitif de moy. néerl. *moldenaar ‘meunier’ (croisement de molenaer et de molder).

 

JG

Moldenaers

zie Molenaar.

 

FD

Moldenhauer

Mollenhauer: BerN van de maker van troggen. D. Mulde: (bak)trog.

 

FD

Molder, (de)

Molders, zie (de) Mulder.

 

FD

Molder, van

zie van Mulders, van Malder.

 

FD

Molderez

cf. Malderez.

 

JG

Molderez

zie Maderez.

 

FD

Moldergem, van

zie van Malderghem.

 

FD

Molderman

au génitif: Moldermans, Meul-dermans, Muldermans, Muyldermans. Nom de profession: moy. néerl. molder ‘meunier’ + -man.

 

JG

Moldermans

Muldermans, Muyldermans, Meuldermans: BerN van de mulder, molenaar.

 

FD

Molders

Molders. Génitif de moy. néerl. molder ‘meunier’.

 

JG

Mole(n)wijk

Verspreide PlN.

 

FD

Molecot, van 

van Mol(le)kot, van Mollecotte, van Malcot(e): PlN Molenkot: molenhuis. 1548 Geert van Maelcot, Lv.-Aw. (AP); 1564 Guilielmus van Maelcot, Lv. (HENNO); 1733 Maullekot, Mech. (MERTENS).

 

FD

Molegraaf

BerN van de molenopzichter. D. Miihlgraf. 1690 J. Fr. Molegraeff, Den Bosch (MULVII).

 

FD

Molehant

zie Molhand.

 

FD

Molein

Néerlandisation de fr. mo(u)lin.

 

JG

Molein

zie Dumoulin.

 

FD

Molem

PlN in Mullem (L). Maar de EN is Ovl., daarom veeleer var. van Molen. Zie Molens.

 

FD

Molema

Verfrieste vorm van Molenaar (med. J.P.Molema,Gent).

 

FD

Molemaekers

-mackers, de Meulemaker(e): BerN van de molenmaker, molenbouwer. 1372 Jhan de Molenmakere, Ktr. (DEBR. 2002); 1398 Jan de Muelmakere, Ing. (DEBR. 1970); 1450 Danneel de Molenmaker, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Moleman(s)

cf. Meuleman(s).

 

JG

Moleman(s)

Molmans, Molleman(s), Meuleman(s), Meul(le)man, Mulleman, Mool(e)man: 1. BerN van de molenman: molenaar. 1340 Wouter de Moldre = 1362 Wouter Moleman, Lv. (DE MAN1949). –2. Afl. van Van der Molen/Meulen. 1396 Jan Moleman, Aw. (AP); 1398 wedewejans Muelmans, Gillis Mueleman, Petegem (DEBR. 1970).

 

FD

Molen

zie Molens.

 

FD

Molen, van der

van der Mol, van der Moolen, (van(der)) Meulen, van der Meule, van der Melen, van (der) Mullen, Vermo(e)len, Vermeulen, vermuelen,Vermullen,Voormeulen,Vermelen, Vermeulin,Vermeul(l)e,Vermeuleu: Verspreide PlN Ter Molen/Meulen. 1388 Bossin van der Molen = 1395 Bossin van der Meulne van der helt van der moelassise, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Molenaar

Moolenaar, Molenaer(s), de Molenaer, Molnar, Molmart, Moelenaerts, Molinaire, Moldenaers, Smo(o)lenaers, (de) Meulenaer(e), -are, -eer(e), -aire, -eir(e), de Muelenaere, Muelenaer, de Muelenaere, Meulenaers, -e(e)rs, Mulenaers, Mulnard, Mullenaerts, -eers, Mullen(d)er(s), Mulender(s), Miillender(s), Mulinder: BerN van de molenaar, mulder. 1245 Gerardo Muelnare, Har. (DEBR. 1980); 1346 Rulinus de Molnere, Bodegem (C.BAERT); 1358 Jhan de Molnere; 1394 van Catelinen Willem Smuelnars wive, Ktr. (DEBR. 1970); 1580 Willem der Mullener, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Molenaers

-aerts, Moelenaerts, Mullenaerts, etc. 1281 «Will. le Molnare» DettesYpres: génitif de moy. néerl. molenaer ‘meunier’.

 

JG

Molenberg

-berg(h)s, Mollenberg, Meulenberg(h), -berg(h)s, Meulemberg(h), Smullenberg(hs), Smellenbergh: Verspreide PlN Molenberg, Meulenberg: verhevenheid waarop een windmolen staat. 1300 Lamberti Coelberders vanden Molenberge, Tv. (BERDEN); 1340 Enghelbertus de Molenberghe, Tnh. (VERB.); 1412 Jan Moelenberch, Geel (GF).

 

FD

Molenberghs

-bergs, cf. Meulenbergs.

 

JG

Molenbrink

PlN: open ruimte met molen. Vgl. Mùhlenbrink in Springe (NS).

 

FD

Molenbroeck

-bruck, -bruch: Verspreide PlN. Zie (van) Meulebroe(c)k. 1484 G(illis) Hellemans dit Moelenbroecx, Aw. (AAV).

 

FD

Molenbroeck

Nom d’origine: Molenbroek, à Hoeselt (Lb), etc. (= marais du moulin).

 

JG

Molendijk

-dycks, zie Meuldijk.

 

FD

Molenkamp

PlN. Mnl. camp < Lat. campus: afgeperkt veld. 1597 een stuck lants genaempt den Molencamp, Kaulille (Nfe. 1970,20). 1274 Pieron de Molincamp, War. (DEBR. 1980).

Molen(s), Meulens, Mullen(s): i. Korte vorm voor Van der Molen. 1579 Geret Mullen; 1709 Peter Meulen, Bilzen (SCHOE.). – 2. Zie Mollen.

 

FD

Molenschot

Moolenschot: 1. PlN (NB) en in Tnh. en Vorselaar (A): omheind terrein waarop een molen staat (DE VRIES). 1340 Arnoldus de Molenscoete, Tnh. (VERB.); 1455 Pieter van Muelenscote, Her.-Bg.(PARM.).

 

FD

Molenstra

Friese afl. van PlN Molen.

 

FD

Molet

cf. Mollet.

 

JG

Molet

-es, zie Mollet.

 

FD

Molhan

-hant, -ham, Moulhan. 1510 «An-thoine Mollan» BourgNamur; nom d’origine: Molhan, à Redu (Lx), ou bien (Vireux-)Mol-hain (Ardennes).

 

JG

Molhan(d)

Mol(e)hant, Mo(e)land, Moul(h)an, Molland, Moelan(t)s: PlN Molhan in Redu (LX) of Mouland = Ndl. Moelingen (L). 1323 Jacobo de Moylant, Luik (SLLIII); 1357 Helmicus de Moylant, St.-Tr. (GHYSEN); ±1400 Thiri de Moulant dit de Moilant, Luik (BODY).

 

FD

Molhan(t)

Proven.   Molhan   (Dép. Redu).

 

EV

Molhem

Proven. Mollem  (Loc.).

 

EV

Molhem, van,

zie van Mollem.

 

FD

Molho

Proven. 1. V. Molhan (t). — 2.   Mol(l)u   (Dép.   Huccorgne  et

Marchin).   Ou :   Malihoux   (Dép. Havelange).

 

EV

Molhoek

PlN Molhoek in Har. en Keiem (DF X), var. van de verspreide PlN Molenhoek. 1328 Pieres de Meulhoeke, Godewaarsvelde; 1427 bi Janne Muelnehouc, Bg. (DF X); 1698 Gérard Eliasz Molhoek, Krabbendijke (PDB).

 

FD

Molier

Mol(l)ie, Molly, Mollij: BerN Ofr. molier: molenmaker, slijper van molenstenen.

 

FD

Molin

Nom d’origine: w. molin ‘moulin’, cf. surtout Demo(u)lin, Dumoulin.

 

JG

Molin

zie Dumoulin, Mollen.

 

FD

Molinaire

Francisation de moy. néerl. molenaer ‘meunier’.

 

JG

Molinaire

zie Molenaar.

 

FD

Molinard

-a(r): Afl. van Ofr. molin: meulen. BerN van de molenaar.

 

FD

Moline

BerBN van de molenaar.

 

FD

Moline

Sans doute moy. néerl. molene ‘moulin’; moline, fém. de moulin, n’est attesté qu’en occitan (sauf dans le topon. Lamouline), cf. cependant s.d. «Beatricis del Moline» ObitHuy.

 

JG

Molineaux

Molinel: Ofr. molinel, dim. van molin: molen. Huisnaam in Atrecht. 1257 Tumas Moeliniaus; 1274 Maroie du Moelinel, Atrecht (NCJ); 1275 Gilles dou Molinel…prêt ki siet a Waudèke au Molinel, desseur le maison celui Gillon, Wodecq (VR 8gv0). Zie ook Mouligneau(x).

 

FD

Molinet

Mollenet, Moulinet, -ay, Moulinet: Dim. van Ofr. molin: molen. 1563 Thomas Molinet, Kales (PARM.); ±1600 Peter Molinet, Tn. (VS1987,21-

33).

 

FD

Molinet

Proven. Dép. Fraipont.

 

EV

Molineus

Molinu, Malin(n)us: BerN. Pic. vorm van Mo(u)lineur: molenaar. 1585 Charles Malineus, Bs.(AP).

 

FD

Moling

zie Mollen.

 

FD

Molinghem

V. Mouland. Molitor.   1.   Profess.   ,,Constructeur,

auteur » (N. latinisé). N° 59. — 2. Car. mor. figuré ,,H. qui machine, ourdit ».

 

EV

Molinghen

Nom d’origine: Molinghen (PdC).

 

JG

Molinghen

PlN Molinghem (PdC). 1283 Pierre de Molinghem (DF X).

 

FD

Molinier

-ié: BerN molenaar < mo(u)lin: molen.

 

FD

Molinu

zie Molineus.

 

FD

Molinvaux

Nom d’origine: Molinvaux, à Ans (Lg).

 

JG

Molinvaux

PlN in Ans (LU).

 

FD

Molisse

zie Malice.

 

FD

Moliteur

Mol(l)itor: BerN Lat. molitor: molenaar. 1303 Arnoldi dicti Molitor, Lv. (BO); 1329 Philippi Molitoris = 1340 Philippus dictus Moelnere, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Mölken, van

 

zie van Mulken.

FD

Molkenboer

PlN Molkenbur in Handorf bij Munster (NRW) (HEKKET).

 

FD

Molkens

zie Mollekens.

 

FD

Molkot, van

zie van Molecot. Moll,(de),zie(de)Mol.

 

FD

Moll

Nom d’origine : Mol, naguère : Moll (Anv), etc.

 

JG

Moll-

-ard, -atte. V. MAD (Ma).

 

EV

Moll, (van)

zie van Mol.

 

FD

Mollaert

Adaptation flam. de fr. dial. mollard ‘mou à l’ouvrage’ FEW 6/3, 52b [FD], cf. 1272 «Garite le Mollarde» PolyptVillers,

plutôt que moy. néerl. *mollaer, dérivé de wl ‘mou’.

 

JG

Molland

zie Molhand.

 

FD

Mollard

-a, -aer(t), -atte, Moulard, -art, -aert, Molle, (de), zie (de) Mol.

 

FD

Molle

génitif: Mollen. Var. de Mol (raoy. nécrl.].

 

JG

Molle

zie Mollet.

 

FD

Molle, (van)

zie van Mol.

 

FD

Mollecotte, van

zie van Molecot.

 

FD

Mollefait

zie Malfait.

 

FD

Mollekens

Molkens: 1. Dim. van De Mol. 1325 Joh. Molleken, Tn. (C.BAERT). – 2. Dim. vanVN Mollin. 1328 Molkin f. Molkin, Ip. (BEELE). Zie Mollen.

 

FD

Mollekot, van

zie van Molecot.

 

FD

Mollem, van

van Molhem: PlN Mollem (VB) of Molem in Lummen (L). 1445 Willem van Mollem, Ht.(A.GHIJSEN).

 

FD

Mollemans

V. Mol. Moll- -er, -et, -ez, -ron. V. MAD (Ma),

 

EV

Mollen

Mol(l)in, Molen(s), Meulens, Mullen(s), Mulinx, Muelink, Moling: 1. Patr. Kan een vleivorm zijn van een Germ. mathal-naam, door Wvl. a/o-ronding voor gedekte 1. Vgl. 1281 Adelise Molgers, Oostburg (HAES.) < Malger (GN). Maar er is ook 956 Mulgerus, St.-Tr. en 847 Molardus, Amiens (MORLET I). 1280 Franciscus Mollin; 1336 Griele Mollins, Ip. (BEELE); 1227 Wouter f. Mollins, in poire Mollins = 1409 Mollins poire= 1409 Mollins poldre, Kadzand; 1597 Mollens hof = Mollingxhof = Mollingshof, Westvleteren (DF X). Vgl. ook Mollekens 2. – 2. Mollen werd later ook wel cens gevormd aïs afl. van Van Mol: 1600 Peter Mollen (zoon van) Jan Peters van Moll, Diessen(MNT4so).

 

FD

Mollenberg

zie Molenberg.

 

FD

Mollenet,

zie Molinet.

 

FD

Mollenhauer

zie Moldenhauer.

 

FD

Mollenvanger

BN voor een mollenvanger.

 

FD

Moller

génitif: Mollers. Var. d’ail. Mûkr’m-nier’.

 

JG

Moller(s)

zie (de) Mulder, Millier.

 

FD

Möller(s)

zie Millier.

 

FD

Mollet

-etz, -ez, Molet. 1302 «Téri Molet» LoiTournai, 1602-3 «Quentin Mollet» Ter-riersNamur, 1709 «feu Hubert Molet» Auvt-lais; surnom: fr. mollet ‘un peu mou; docile’ FEW 6/3, 50b, comp. Mol. – Ce pourrait être aussi une forme avec aphérèse de Jamollet, comp. 1716 «Nicolas Jamolet dit Moleus» (Not. Liège) [JL, NFw].

 

JG

Mollet

-ez, Molet, -es, Molle: BN Dim. van Ofr. mou: zacht. 1274 Philippon le Molet, Aat (SMTII); 1368 Jhan Molet, Ktr. (DEBR. 2002).

 

FD

Mollewinckel

PlN Molenwinkel: molenhoek. Vgl. Miihlenwinkel (NRW). 1556 Peter Maelwinckels, De Kempen (AP).

 

FD

Mollie

zie Molier.

 

FD

Mollin

zie Dumoulin, Mollen.

 

FD

Molling, de

zie Dumoulin.

 

FD

Mollitor

zie Moliteur.

 

FD

Mollon

zieMolon.

 

FD

Mollu

zieMolue.

 

FD

Molly

zie Molier.

 

FD

Molmans

zie Molemans.

 

FD

Molmart

Molnar, zie Molenaar.

 

FD

Molnar

Profess.   Molenaar,   ,,Meunier ». V. Meulen.

 

EV

Molon

1250 «Theodericus Molon» pays de Liège ; surnom : w. nam. molon ‘ver blanc du hanneton; toquade’ FEW 16, 495a.

 

JG

Molon

Mollon: 1 Ofr. moulon, moilon: hooiberg, stapel. 1250 Theodericus Molon, Luik (HERB.); 1275 Jehans li Molons, Tongre (VR i66r°). – 2. Zie Melon.

 

FD

Molord

zie Mollard.

 

FD

Molron

Moul(le)ron, Moulront: Ofr. moleron < mole: molen. BerN van de molenaar. 1426 Jehan Mouleron, Dk. (TTT).

 

FD

Molsberger

PlN Molsberg (RP, BEI).

 

FD

Molter

Môlter, Moelter. Var. de moy. néerl. mouler ‘celui qui fabrique le moût’.

 

JG

Molter

Môlter, Moelter: BerN van de mouter, moutbereider. 1368-75 Ernoul de Molter, Rillaar (CHAioo).

 

FD

Moltgen

Möltgen: Dim. van Ndd. molt. BerBN van de mouter.

 

FD

Moltmaker

zie de Moutmaker.

 

FD

Molu(e)

Mollu, Moulu: 1. BN Ofr. moulu: pokdalig (HERB.). – 2. PlN Molu in Huccorgne (LU), Mollu in Marchin (LU) of Moulu in Fumai (LU).

 

FD

Moly

Proven. Mol(l)u. (Dép. Huc­corgne et Marchin).

 

EV

Molzaet(t)e

W. verhaspeling van Maelsaeke.

 

FD

Momalle

Proven.   Loc.   Variantes : Mou(r)mal, Momal.

 

EV

Momart

Mommart. 1357 «Lambert Momar» Thisnes, 1503 «Momart» BourgNamur;p.-é. dérivé en -ard d’anc. fr. momer ‘se déguiser,se masquer’ [FD] ; cf. aussi Mommaert(s).

 

JG

Momart

zie Mommaert(s).

 

FD

Mombach

Nom d’origine: Mompach (G.-D. Lux.).

 

JG

Mombach

PlN in Hellertshausen (RP). Evtl. Mompach (GH).

 

FD

Mombach

Proven.  Mompach   (Loc. Gr. Duché de Lux.).

 

EV

Mombaert(s)

Mombaers, Mombert, Momber(s): 1. Patr. Germ. VN Mombert, Mumbert (V.D. SCHAAR); Mon(t)bertus, Mumbertus (MORLETI). – 2. Regressievorm van Mommaert.

 

FD

Mombaerts

-aerst, Mombers. Vu l’absence d’article, plutôt nom issu de l’anthrop. gérai. mund-behrt [FD] que génitif de moy. néerl. montbaar, montboor ‘tuteur’. Cf. aussi Mon-maert(s).

 

JG

Mombal(l)iu

zie Monbailli.

 

FD

Momballieu

Proven. Mont-Baiïeux (Ane. Baillues. Loc.).

 

EV

Mombeek

Nom d’origine: Mombeek, àHassell (Lb).

 

JG

Mombeek

PlN in Ht. en Diepenbeek (L). 1387 in loco dicto Mombeke in parochia de Dyepenbeke… Johannis de Cleyn Mombeke…Waltero de Cleyn Mombeke (GRAUWELS1978); 1449 Jan Montbeex = 1476 JanMombeexs erven; 1420 Aert van Mombeke, Ht.(A.GHIJSEN).

 

FD

Mombel

Door ass. < Montbel: mooie berg (Ariège, Lozère).

 

FD

Mombers

cf. Mombaerts.

 

JG

Mombert

Momber(s), zie Mombaert(s).

 

FD

Mombluet

zie Noblewez.

 

FD

Mombron

Monbron, Monbrun. Cf. 1685 «le comte de Montbron (…) gouverneur des villes et citadelle de Cambrai et du Cambresis»; nom d’origine: Montbron (Charente), Mon­brun (Gers), Montbrun (Ardèche, etc.).

Molitor, w. nam. Molitôr, Moliteur (forme refrancisée).Cf. 1474 «Nicolaus dictus Colin Henquin molitor» PrincipLiège; nom de mé­tier: lat. molitor, traduisant Meunier, Mole­naer, etc.

 

JG

Mombron

zie Monbrun.

 

FD

Momeny

zie Momigny.

 

FD

Momerenc(h)y

zie Montmorency.

 

FD

Momet

Momin: Patr. Vleivorm van een Germ. VN, zoals Mombaert. Zie Mommen(s) 2.

 

FD

Momigny

Momeny: PlN Momignies (H). 1455 Berthelmeeus de Momegnies, H-Bg. (PARM.).

 

FD

Momigny

Nom d’origine: Momignies(Ht).

 

JG

Momin

Dérivé de l’anthrop. germ. Mummius (Fôrst. 1132).

 

JG

Mommaels

PlN Momalle (LU). 1236 Anthonii de Mommale = 1237 Antoune de Moumale, Hoei-Luik(SLL); 1650 Gielis Mommael, Tn. (HEND.).

 

FD

Mommaert

Mommer, au génitif: Mommaerts, Mommers. 1247 «Heila Mommarts» Gand, 1788 «Jean-Joseph Momerts (orig. de Ban-denberg)» BourgLiège; var. de Mombaert(s) ou bien moy. néerl. mommer ‘homme mas­qué’, mommen ‘se déguiser’, cf. Mom(m)art.

 

JG

Mommaert(s)

art, -aers, -er(s), -ertz, Mommers, Mo(n)mart, Mommaas, Moemaers: 1. Afl. van ww. mommen: zich vermommen, zich verkleden, een masker aandoen; Ofr. monier: zich vermommen. Vgl. Mommen, Mommer. 1247 Heila Mommarts (GN); -1300 domum Nicholai Mommards, Ktr. (DEBR. 1980); 1321 Jehans Moumars, Ktr. (DEBR. 19/1); 1576 Hans Mommaers, Erps (AP). – 2. Ass. mb/mm van Mombaert.

 

FD

Mommen

au génitif: Mommens. 1433 «Simo-nés Momens» Dînant; var. de Momin, dt l’anthrop. germ. Mummius [JH], ou bien hypocor. de Mombert, etc. [FD]. Pour Carnoy 58, Mommo serait un hypocor. désignant un enfant [ce qui est douteux].

 

JG

Mommen(s)

1. Mnl. momnie: mom, masker, vermomde, gemaskerde. Zie Mommaert(s). Vgl. D. Mumm in Hb. ‘vermummte Person’ (DN). 1177 Gerardus Mummo, Gelder (GYSS. 1966). – 2. Patr. < Germ. VN Mombert (MORLET I); zie Mombaerts. Vgl. de Friese VN Momme; 1544

Momo (STARK). D. FN Mommsen. 1457 Jan Momben; 1345 Jacob Mommen, Genk (VDZ); 1433 Simones Momens, Dinant (HERB.); 1569 Peter Mommen, Aken-Aw. (AP).

 

FD

Mommens

V. MAD (Ma).

 

EV

Mommer

Mommers, cf. Mommaert.

 

JG

Mommer(s)

-ertz, zie Mommaert(s).

 

FD

Mommerency

cf. Montmorency.

 

JG

Mommerency

-cij, -sij, zie Montmorency.

 

FD

Mommerency

V. Montmorency.

 

EV

Mömmersheim

Moemmersheim: PlN Mô’merzheim (NRW).

 

FD

Mommersteeg

In Nederland ook FN Mommensteeg. PlN Mommensteeg in Landen (B) (NR). 1660 Mommersteeg, Vlijmen (PDB).

 

FD

Mommeyer

Door ass. < Monkmeyer: meier die het goed van monniken beheert, beboert? Vgl. D. Munchmeyer, Ndd. Monkemeyer (DN)?

 

FD

Momon

Moment. Nom d’origine: w. su mô-mont, à Celles (Nr).

 

JG

Momon(t)

PlN W. Mômont in Celles (N) (HERB.).

 

FD

Momper

Mompère: Patr. Var. van Mombert.

 

FD

Momrency

zie Montmorency.

 

FD

Mon-

-é, -et(te). V. MAD  (Man).

 

EV

Mon–

-ak, -ard, -asch. V. MAD (Man).

 

EV

Mon(n)eret

Dim. van Monnier (J.G.).

 

FD

Mon(n)ier

Mon(n)iez, Monié, Monny, Mosnier,

Lemonnier, Limonier, Demonie, Maunier, Mouni(e)r, -y, Moinier, -ie, -ié, Moynier, Monie, Mony: i. BerN van de geldmunter, geldwisselaar. Ofr. mon(n)ier. 1295 Petrus dictus le Monnier, St-Q.; 1306 Bernard le Moingnier, Senlis (MORLET); 1348 Mathieus le Moniers = 1366 Matis li Monniers (DEBR. 1971); 1410 Janne Lij monier=Janne le Monier = Jan Lemonier, Overijse (STR.); 1763 J. B. Demonie fs. Guille = 17247.6. Monnie fs. Guille; 1782 Guilliame de Monnie = 1724-50 Guille Monnier, Izg. (COUSS.). – 2. BerN Ofr. mounier: molenaar. Zie Meunier. 1275 quant il faut mairiens as moelins…li mognier iretaule doivent abatre le mairien; Thiri le Mognier, Melden (VR 13V°,32V°).

 

FD

Mon(n)oy-

-e, -er. Profess. Mon-nayeur, Fabricant de monnaie (Concessionnaire ou faux mon-nayeur). Synon.-: Monay. V. Mun-ters. N° 142.

 

EV

Mon, de

zie Dumont.

 

FD

Monaco

i. Naam van het vorstendom Monaco, of It. voor Munchen (BEI) of Munster (NRW). – 2. It. monaco: monnik. Vgl. De Munck.

 

FD

Monami

13.5.1652 «Spirlet Baulduin dit mon amis» Olne; surnom délocutif: fr. mon ami.

 

JG

Monami

BN Mon ami: mijn vriend. 1246 Johan Monamy, Masbourg (ASH).

 

FD

Monarc

Surnom ironique: fr. monarque, comp. Leroy, Lempereur; ou bien délocutif: mon arc?

 

JG

Monard

-ar(t), zie Moenaert.

 

FD

Monard

-art, Monnard, -art, Mounard. 1253 «Mounart Trugot» ChirTournai, 1272 «Sy-mon dictus Monars» PolyptVillers, 1276-77 «Monart le Pisoner» CharitéTournai, 1279-80 «Monnars Glicés», «Jakemes li Clauweteres ki fu fms Monnart» RegTournai, 1289 «Thieris Monars «CensNamur, 1302 «Monars des Prés» LoiTournai, 1307 «Symons Monars de Mont» CartValBenoît, 1311 «Monars d’Odoir» Odeur, 1424-25 «Jehan Mounart» DénHamaut, 1501 «Marc Monnart» BourgNamur; aphérèse de Simonard (dérivé de Simon).

 

JG

Monarque

Car. mor. Sobriquet. N° 135.

 

EV

Monarque

Monarc: BN Monarch: autoritair of hoogmoedig type. 1650 Simon Monarch, Tn. (HEND.); 1779 Jacobus Monarck, Cent (PBG). Maar het woord is in het Fr. pas sinds de 146 e. geattesteerd. De naam kan een reïnterpretatie zijn van Monade, een naam die MORLET aïs monnik verklaart: 1310 Joh. Monacle, Laon. Vgl. Remacle > Remarque. Maar zou Monacle niet veeleer een var. zijn van Ofr. monocle (zie i.v.). Maar ook een oude afl. van Simon (Moenok, Moenac) kan eraan ten grondslag liggen: ± 1300 (VN) Monnoke; Simons Mounake, PdC (BOUGARD).

 

FD

Monas(se)

Patr. Fr. vleivorm van Simon.

 

FD

Monaux

zie Monel.

 

FD

Monaville

Nom d’origine: Monaville, à Long-champs-lez-Bastogne (Lx).

 

JG

Monaville

PlN in Longchamps (LX).

 

FD

Monay

1. V. Monnoyer. — 2. V. MAD (Man).

 

EV

Monay

Monai, zie Monnaie.

 

FD

Monaye

-ay, cf. Monnoye.

 

JG

Monbailli

Monbail(l)iu, Monbal(l)iu, Monbaillu(i), Monbalui, Monballyu, Monbaill(i)eu, Monbal(l)ieu, Monbaille, Monbalillieu, Mombal(l)iu: Uit Maubailli (vgl. Moncaré) met voortonige n-epenthesis. i. BN Volt. dw. van Ofr. malbaillir: mishandelen. ±1300 … Mal Baillie, PdC (BOUGARD); 146 e. Malbailli, Beuvry (DUPAS 105); 1551 Roi. Mobailly, Grevelingen-Aw. (AP). -2. BerN: slechte baljuw. Vgl. Lebailly, Moncler(c)q (BERGER) < Maucler(c). 1727 Cornelis Monbaillu, Oostkamp (PARM.). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Defamilienaam Monbaliu. LG1989,351-4.

 

FD

Monbaillieu

-ailliu, -aliu. Variante nasalisée de Maubailli (cf. 1295-1302 «Mal baillie» ImpôtArtois, 14e s. «Malbailli» Beuvry), de l’anc. fr. malbaillir ‘maltraiter, malmener’ [FD] et non moy. néerl. *mond ‘tuteur’ + bal-juw ‘bailli’ (Carnoy 178) ni fr. mon (adj. pos­sessif) + baillieu. – Bibliogr. : F. Debraban-dere, De FN Monbaliu, dans De Leiegouw 31, 1989,351-4.

 

JG

Monballin

-yn: Lees- of schrijffout voor Monballiu.

 

FD

Monborren

Monborren < Monborne, gedemouilleerd < Monborgne in 1820 PdC (BERGER) < Mauborgne (DAUZAT) (vgl. Monbailli). Mau, mal: kwaad + Ofr. borgne: eenogig, scheel. Vgl. Leborgne = Le Borne. 1750 J.B. Monborne, St.-Win. (VERGR. 1968).

 

FD

Monbron

-brun, cf. Mombron.

 

JG

Monbrun

Monbron, Mombron: PlN Monbrun (Gers), Montbrun (Ardèche enz.), Montbron (Charente).

 

FD

Monbrun

Proven. Montbrun (Loc. fr.).

 

EV

Moncaré

-ey, -ez, Monkerhey, etc. 1680 « Lie-vin Moncquarez» Bambeke, 1697 «Moncaré» Beveren aan den Uzer; surnom: avec nasa­lisation (comp. Monbaillieu) anc. fr. *mau quarré ‘mal bâti, lourdaud, disgracieux’. -Bibliogr. : W. Beele, Moncarey en Monkerhey, dans Naamkunde 18, 1986, 137-140.

 

JG

Moncaré

Moncarez, Mongaré, Moncarey,

 

FD

Moncarey

Proven. Moncaret (Loc. fr.).

 

EV

Moncarnie

Var. van Moncaré, met n-epenthesis? Of < FN Maugarny: slecht voorzien.

 

FD

Moncarz

Patr. Pic. afl. op -card van VN Simon. 1438 Nicaise Monnequart, Laon (MORLET). Of joodse FN(PDB)?.

 

FD

Moncarz

V. MAD (Man).

 

EV

Moncea

-ceau, -chaux, -ciaux. Nom d’origine: fr. monceau, w. nam. monda, moncha ‘petit mont’, topon. fréquent; cf. Dumonceau.

 

JG

Moncea(u)

Monciaux, -siaux, Monchau(x), -eaux, Demonceau, -seau, -chaux, -cheux, Desmonsceaux, Dumonceau(x), -chaux, -ciaux, -s(e)au, Dumouchel, Monsel: Verspreide PlN Monceau < Lat. monticellus: heuveltje (H, N, Nord, PdC, Aisne, Somme…). 1166 Everardus de Moncellis…in territorio de Monsellis (SMTI); 1275 Jakemes des Moncheaus, Dk. (KL); 1321 Henricus de Monsiael, Tn. (C.BAERT); 1371 Pierre Dumonchel, Chauny (MORLET); 1410 Bastien du Monchiaul, Ville-sur-Haine (CSWIII); 1565 Jacques Monceau, Dk.-Aw. (AP).

 

FD

Moncecour

zie Monchicourt.

 

FD

Monceu

Moncheur, cf. Monseur.

 

JG

Monceu(x)

zie Monsieur.

 

FD

Mönch

zie Munch.

 

FD

Monchamps

Nom d’origine: altération de w. moùtchamps, 1548 «Monchamps», à Beau-fays (Lg) ou de Mochamps, cf. ce nom.

 

JG

Monchamps

zie Mauchamps, Mochamps.

 

FD

Monchart

Proven. Mansart (Dép. Maulde). (Prononc. picarde. N08 79, 80).

 

EV

Monchart

zie Mouchard.

 

FD

Monchau(x)

-eaux, zie Moncea(u).

 

FD

Monchen

PlN Mônchen(-Gladbach) (NRW).

 

FD

Moncheu(r)

N. de baptême ,,Mel-chior ». (V. ce N.).

 

EV

Moncheur,

zie Monsieur.

 

FD

Monchicourt

Moncecour, Monchecourt, Monsecour(t), Monsegour: PlN Monchecourt (Nord): 1215 Mauchicurt (TW). 1201 Gerardus de Maucicurt, Bergen (CSW I); 1328 Robiert de Mauchicourt, Valensijn (CACa); 1332 Tassain de Mauchicourt (ROBII).

 

FD

Moncho

Proven. Monchau (,,Mont-joie », Loc. all.).

 

EV

Monchy

zie Demonchy.

 

FD

Monciaux

zie Monceau.

 

FD

Monckhoven, van

PlN Monnikhof, b.v. in Herdersem (OV). 1354 Heylewigi van den Moenchove, At. (C.BAERT); 1584 Everaert van Monnichoven, Aw. (AB); 1623 Eduard van Monckhoven, Aw. (AP).

 

FD

Moncomble

Nom d’origine: Maucomble (Seine-Maritime) avec nasalisation; comp. Monbaillieu.

 

JG

Moncomble

PlN Maucomble (Seine-Mar.): slechte heuveltop. Comble < Lat. cumulum.

 

FD

Monconduit

cf. Mauconduit.

 

JG

Monconduit

zie Mauconduit.

 

FD

Moncourrier

BN/BerN Maucourrier: slechte bode, loper. Vgl. Malcourant.

 

FD

Moncousin

1690 «Pirotte Henry moncousin», 25.2.1755 Pirotte Rahier dit «moncousin» (Not. liég., cf. BTD 75) [JL, NFw] ; sans doute surnom délocutif: fr. mon cousin, comp. Meanten.

 

JG

Moncousin

N. évoquant une habi­tude, donné sans doute à une per­sonne qui parlait souvent de son cousin, dont elle était fière.

 

EV

Moncousin

Wsch. Maucousin: kwade neef. Vgl. Monfïls en Fr. Maugendre.

 

FD

Moncoye

Monquoi. Nom d’origine: Montcoy (Saône-et-Loire).

 

JG

Moncoye

Monquoi: PlN Montcoy (Saône-et-Loire).

 

FD

Moncquarez

Monkerhey, -heij: BN Mauquarré: vierkant, slecht gebouwd, lomp, plomp. Met n-epenthesis zoals in Monbailli. 1374 Renaudin Malquareit, Bs. (BLO VI); 1680 Lievin Moncquarez, Bambeke. – Lit.: W. BEELE, Moncarey en Monkerhey. Nk. 1986,137-140.

 

FD

Mond

Sans doute aphérèse de Edmond, Ray­mond, etc.

Dérivés: Mondet. 15e s. «Alexandre Mon-det» croisier à Huy. – Mondo, Mondot.

 

JG

Mond

zie Mondt.

 

FD

Mond-

-o, -us, -y. 1. Proven. Latinis. de Mond ,,Embouchure (de cours d’eau) ». — 2. V. MAD (Mand).

 

EV

Mond-

-on, -ose, -ron, -ry, Mondt. V. MAD (Mand).

 

EV

Mond(t)

Mont: 1 .BN naar het lichaamsdeel, voor iemand met een grote mond. Vgl. Beck. Vgl. 1454 Abbé mitten slymmen monde, A’dam (NHC).- 2. Patr. Korte vorm van een Germ. VN zoals Ramond, Reimond, Edmond. 1276 Joh. Mont, Ip. (BEELE); 1162 Adalard Mund = 1177 S. Alardi Munt (LEYS1952); 1382 Martin Monde, Wervik (DEBR. 1970).

 

FD

Mond(t), de

de Mont: 1. Mnl. mond: voogd. Vgl.D.

Vormund. FN De Voocht. – 2. Demont, var. van

Dumont.

 

FD

Mondait

V. MAD (Mand).

 

EV

Monde, van der

Vermond(en),Vermon(d)t,Termon(t): 1. PlN Ter Monde: (uit)monding. 1294 Robrecht van der Monten, Mtr. (CG); 1623 Rochus vander Monde, Bilzen (SCHOE.). – 2. Zie ook Van Dermonde.

 

FD

Mondelaer(s)

zie Mundeleer.

 

FD

Mondelaers

Pour Carnoy 199, moy. néerl. *mondelaar ‘tuteur’; mais cf. Mundelaar, topon. à Zanthoven (Anv), où mund- repré­senterait lat. montem (Fôrst. 1/2, col. 346).

 

JG

Mondelé

Mondele, Mondet, -ez, Mondiin: Patr.Dim. van Germ. mond-naam, zoals Ramond, Reimond. 156 e. Alexandre Mondet, Hoei (HERB.).

 

FD

Monden

Patr. Afl. van Germ. mond-naam, zoals Reimond. Vgl. Montens.

 

FD

Monder(s)

zie Mandel(s).

 

FD

Monderlier

cf. Mandelier, -erlier.

 

JG

Monderlier

zie Mandelaire.

 

FD

Mondet

-ot, cf. Mond.

 

JG

Mondeville

Nom d’origine: Mondeville (Calva­dos, Seine-et-Oise).

 

JG

Mondeville

PlN (Calvados, Seine-et-Oise). O f= Mandeville?

 

FD

Mondeville

Proven. Mondville (Dép. Longchamps-lez-Bastogne).

 

EV

Mondez

Mondiin, zie Mondelé.

 

FD

Mondez

V. MAD (Mand).

 

EV

Mondon

-onnet, -onné, Mondo(t): Patr. Afl. van Germ. mond-naam; vgl. Mondet.

 

FD

Mondonfaz

Proven. ,,Hêtre du sieur Mondon ». Caract. d’une pro­priété.

 

EV

Mondriaan

PlN 1356 Karle van Mondriaen,Lv. (ICKX). De schilder Piet Mondriaan (1872-1944) stamt evenwel af van 1722 Nicolas Monreal (PDB).

 

FD

Mondron

Patr. Afl. van Mondry?

 

FD

Mondry

Nom issu de l’anthrop. germ. mund-ric (Fôrst. 1135).

Dérivé: Mondron.

 

JG

Mondry

Patr. Germ. VN mund-rîk ‘bescherming-machtig’: Mundricus (MORLET I).

 

FD

Monds(c)hauwer

-shauwer, -shouwer, zie Monshauwer.

 

FD

Mondus

Patr. Korte vorm van Edmondus,

Raimondus enz.

 

FD

Mondy

Forme occ. (in > i) de Ramondin, dérivé de Raymond?

 

JG

Mondy

Mundy: Patr. < Ramondy, gen. van Ramondus?

 

FD

Moné

zie Monet.

 

FD

Moneau

1. Car. phys. Monaut, ,,H. qui n’a qu’une oreille ». N° 26l. — 2. V. MAD (Man).

 

EV

Moneaux

zie Monel.

 

FD

Monein

zie Monin.

 

FD

Monel

Mon(n)aux, Mon(n)eaux, Munaut: Patr. < Simonel, dim. van VN Simon. Symonel (JACOBSSON). 1397 Johanni Moniel, Ktr. (CP p.g).

 

FD

Moneret

Dimin. de Mon(n)ier.

 

JG

Moneret

zie Monneret.

 

FD

Monet

Monnet, Mon(n)é, Monney, Mone, Mon(n)ette: Patr. (Metr. -ette). Dim. van VN Simon. 1347 Simon dit Mones; 1337 Simon dit Moneton, Luik (BODY); 1379 Ogeva Monets, Ktr. (DEBR. 1970); 1442 Jehenne Monette, Dk. (TTT).

 

FD

Monet

Monnet. 1250 «Mones frater ejus» Nethen, 1276-77 «Monet de le Haie» Charité­Tournai, 1279-80 «Marges li Pouletière li femme Monnet le Pouletier» RegTournai, 1303 «Mones li fis Monar» AnthrLiège, 1309 «Mones de Flemale» CartValBenoît, 1316 «Monnet le Forestier de Leuse» TestTournai, 1575 «Jehenne Monet» NPLouette, 1592 «Jehenne fille de Simon Monnet dit Craheau de Jupille» Liège; aphérèse de Simonet (dérivé de Simon). « Forme fém. : Monette.

 

JG

Moneyn

Proven. Mon(a)in (Dép. Hamois). Aussi : Loc. fr.

 

EV

Moneyn

zie Monin.

 

FD

Monfet

Var. van Maufait met epenthetische n; vgl. Monfoi). BN voor een misdadiger. Zie Malfait. 1287 Maroie Maufaite, Atrecht (NCJ).

 

FD

Monfils

BN. Mon fils: mijn zoon? Of Maufils: slechte zoon. Vgl. Monbailli, Malfïlâtre. 1412 Willem Monffels, Tg. (TYTGAT); 1425 Grart Monfilt, Maubeuge (ARNOULD1956).

 

FD

Monfils

N. évoquant une habitude. Donné sans doute à un père qui parlait souvent d’un fils dont il était fier. Comp. : Moncousin.

 

EV

Monfïls

1424-25 «Grart Monfilt» DénHainaut, 1579 «Simon Monfïls» BourgNamur; surnom

(délocutif?) : fr. mon fils. Ou bien p.-ê., avec nasalisation, var. de *Maufils, littér. mal fils ‘mauvais fils’.

 

JG

Monflu

Proven. ,,Colline fortifiée ». Synon. : Montfort.

 

EV

Monfoi

zie Malfoy.

 

FD

Monfort

Montfort, -forts. 1382 «Katherine de Monfor» Liège, 1449 «messire Loys de Montfort» AidesNamur, 1528 «Jehan Mon­fort» DénHouffalize, 1655 «Louwis Monfort» = 1656 «Louvette Montfort (…) boucquillon» Arbrefontaine; nom d’origine: Montfort, à Esneux (Lg), etc.

 

JG

Monfort, (van)

(van) Montfo(o)rt, Monforte, Montforts, Mountford: Verspreide PlN Mont fort: sterke berg. Montfort (NL, LU), Montfoort (U). 1283 Willelmus de Munforth, NL (CVD); 1330 Heyne de Montfort, Luik (SLLIII); 1378 Ghijs van Montfort, Ktr. (D f° 73).

 

FD

Monfrans

1334 «Wilhelmus Monfrans» Lowaige; var. de Montferrand, château dispa­ru entre Heers et Opheers (Lb).

 

JG

Monfrans

Monfrond, Mon(t)front: 1. Samentrekking van verspreide PlN Montferrand. Montferrand tussen Heers en Opheers (L). PlN Monfrans in Nijkerk (G): 1636 Montfrans (MVN1963,112). 1265 Monferrans; 1280 Aelis Monferrant, Atrecht (NCJ); 1334 Wilhelmus Monfrans, Louw (HERB.); 1387 Wéri de Montferrant, LU (ISC); 1539 Jan de Montferrant, Tg. (AP). 2. Patr.? 1382 mer Montefr. van Eessine, Vn.; 1451 meester Montfrant Alaerts, Cent (BOEKENOOGEN 90); 1498 frater Monfrandus Clarijs, Ip. (PSM); 1461 Monfrant Beyt, Kortemark (PARM.).

 

FD

Monfrère

Maufrère: slechte broer. Vgl. Monfils, Malfrère. Maar toch: 1339 Jehan Minfrere, St-Q. (doorMORLET verklaard aïs: mijn broer). 1633 Hubertus Monfrère (MUL V).

 

FD

Monfrère

Surnom, sans doute délocutif: fr. mon frère.

 

JG

Monfront

-ond, cf. Maufront.

 

JG

Monfroy

Monfraix: 1. Patr. Rom. vorm van de Germ. VN mund-frith ‘bescherming-vrede’: Muntfrid, Monfredus (MORLETI). 1408 Henri Monfroy, Luik(CCHt). – 2. Var. van Maufroid/Moffroid, met n-epenthesis; zie Malfroid(t).

 

FD

Mongaré

zie Moncaré.

 

FD

Monge

1. N. de baptême (De)-monge ou Démange, ,,Dominique » (Dialecte). — 2. Monge, ,,Moine » (Dialecte). Sobriquet. N° 144.

 

EV

Monge

Monje. Forme résultant de l’aphérèse de Demonge (forme populaire Dominique [ail­leurs Demenge]; dans le Massif Central, c’est l’équivalent de moine [JMP]. m Dérivés: Monge. -er. – Mongeat. – Mon-gcau, Mongiat. Mongin. Monjot.

Mongenast, Munggenast. Famille émigrée du Tyrol en 1685 (cf. RbPhH 50, 1972, 1193).

 

JG

Monge

Monje: Patr. < Demonge, VN Dominique.

 

FD

Monget

-é, Monjet, Moget, Mo(n)gin, Mongeat, -iat, -eau: Patr. < Demonget, -in, enz., vleivormen van Demonge, VN Dominique.

 

FD

Monguet

-ué: Patr. Var. van Monget?

 

FD

Monheim,

Monhemius: PlN (BEI, NRW). 1545 Joh. Monheim, Dusseldorp (BRECH.); 1706 Henricus Monheim, Den Bosch (MUL VII).

 

FD

Monhonval

-valle, cf. Mohonval.

 

JG

Monhonval(le)

zie Mohonval.

 

FD

Moniens

-iëns, zie Moennekens.

 

FD

Moniens

V. Moneyn.

 

EV

Monier

-ie(z), zie Monnier.

 

FD

Monier

-iez, Monnier, -iez. 1631 «ServaMoni», 1665 «Jacob Meunier» émigrés en Suède; var. de Meunier, cf. aussi Lemonnier. — Secondai­rement, anc. hain. monnier « changeur, ban­quier’ FEW 6/3, 76a.

 

JG

Moniket

cf. Monique!

 

JG

Moniket

zie Moniquet.

 

FD

Monin

1302 «Monin de Pierewés» LoiTournai, 1605 «Jean Monin» BourgNamur, 1706 «Jean Tonnoire et sa femme Jeanne Pierre dit Monin» NPLouette; principalement aphérèse de Simonin (dérivé de Simon). – Secondairement, nom d’origine: Monin à Hamois (arr. Dinant), cf. 1582 «Jean de Monen» RPSpontin, 1602 «Antoine de Monin» BourgNamur.

 

JG

Monin

Monnin, Moenen(s), Moone, Moonen(s), Monnens, Monein, -eyn: Patr. Vleivorm van VN Simon. 1267 Moninus filius Dumekini = Monninus = 1280 Symon Dumekin; 1268 Moninus filius Monini; 1326 Jan Moenin; 1376 Symoen de Maerscal = 1378 Moenin de Maerscalc, Ip. (BEELE); 1418 Simoen de Neckere = Moenin de Neckere, Ktr. (DEBR. 1958); 1454 Willem Monen, Tg. (TYTGAT); 1465 Moen die Molder (vader van) Anthonis Moonen, Hilvarenbeek (MNT 231).

 

FD

Moniot

1560 «Jacques Monio» BourgNamur, 1638-40 «Guillaume Moniot» Liège; dimin. (avec aphérèse) de Simon ou bien anc. fr. moniot(t)e, dimin. de moine Gdf. » Forme fém.: Moniotte. 1280-81 «Sarecons Moniote» RegTournai.

 

JG

Moniot

-iotte: Vleivorm van VN Simon.

 

FD

Moniquet

-iquiet, Moniket, sans doute aussi Monique (avec perte de l’accent). 1840 «Henri Jh Moniquet» Cras-Avernas» (FyS); vu la répartition du NF (région de Jodoigne, Landen, Tirlemont), sans doute var. du NF

Maniquet (avec remotivation sur Monique); sinon double dimin. en -ik-et de (Si)mon.

 

JG

Moniquet

Moniquiet, Moniket: Patr. Vleivorm op -iquet van VN Simon. Vgl. Moncarz.

 

FD

Monis

-ise, -isse(n), -ix, Monnissen: Patr. < Simonis. Mon(n)issen = (Si)moniszoon.

 

FD

Monis

-ise, -isse, -ix, au génitif: Monnissen. Aphérèse de Simonis (génitif latin de Simon).

 

JG

Monival

PlN Morienval (Oise). 1304 Michael de Morgnivalle, Laon; 1404 Jehan de Morgneval, Offémont (MORLET).

 

FD

Monjaerts

zie Moignard.

 

FD

Monjardez

-din, zie Montjardin.

 

FD

Monjardin

Montjardin, Monjardez (avec dénasalisation). Nom d’origine: Mont-Jardin, à Aywaille (Lg).

 

JG

Monjardin

Proven.  Dép.   Aywaille.

 

EV

Monje

Monj-, cf. Monge.

 

JG

Monje

zie Monge.

 

FD

Monjean

Peut-être nom de résidence: (è)mon Djan ‘chez Jean’ ; sinon délocutif avec pronom possessif, comme Monfrère, etc.

 

JG

Monjean

zie Maujean.

 

FD

Monjet

zie Monget.

 

FD

Monjoie

Monjoy, zie De Montjoie.

 

FD

Monjoie

V. Montjoie.

 

EV

Monjoie

w. nam. Monjwè. 14e s. «Johan Mon-geoy lu portir délie Vauze Nostre Dame» CensHuy, 1509 «Louise Monjoie» Bléret, 1512 «Lowy Monjoie», 16e s. «WaltèreMon-joye» CoutStavelot; var. de Montjoie et, secondairement, de Menjoie (Mengold).

 

JG

Monk

1. Sobriquet. Monnik, ,,Moine ». Synon. : Munk, Mynck. N» 144. — 2. V. MAD (Mank).

 

EV

Monk

Monks, zie de Munck.

 

FD

Monkerhey

cf. Moncaré.

 

JG

Monkerhey

zie Moncaré.

 

FD

Monlaurent

Comme Monjean, nom de rési­dence: (è)mon Laurent ‘chez Laurent’; on bien nom d’origine : Montlaurent (Ardennes).

 

JG

Monlaurent

PlN Montlaurent (Ard.).

 

FD

Monléon

PlN (Htes-Pyr.).

 

FD

Monléon

Plutôt var. nasalisée de Mauléon.

 

JG

Monloup

PlN Montloup (Loire).

 

FD

Monmart

w. nam. Mon.mdrt. Var. de Mom-(m)art.

 

JG

Monmart

zie Mommaert(s).

 

FD

Monn-

-iaerts, -om. V. MAD (Man)

 

EV

Monnaert

-aers, -ard, -art, zie Moenaert.

 

FD

Monnaie

-aye, Monaye, -ay, cf. Monnoye.

 

JG

Monnaie

-aye, -oy(e), -ey, Monai, -ay, Monnehay, Mooney, Man(n)oy: Fr. monnaie. BerBN voor de munter of geldwisselaar. Vgl. Monnier, De Munter. 1281 Lambertum Moneye, Aarsele (DEBR. 1980); 1303 Jehans Moneie = 1304 Jehan Monnayjp. (BEELE).

 

FD

Monnard

-art, cf. Monard, -art.

 

JG

Monnaux

-eau(x), zie Monel.

 

FD

Monnaville

Nom d’origine: Monaville,àLong-champs-lez-Bastogne (Lx).

 

JG

Monnaye

cf. Monnoye.

 

JG

Monné

zie Monet.

 

FD

Monnehay

zie Monnaie.

 

FD

Monnekens

zie Moennekens.

 

FD

Monnens

Forme néerl. (au génitif) de Monin, aphérèse de Simonin.

 

JG

Monnens

zie Monin.

 

FD

Monner(s)

-ertz: D. Patr. Germ. VN Moner, Monhard.

 

FD

Monnet

cf. Monet.

 

JG

Monnet(te)

zie Monet.

 

FD

Monneveu(x)

Mauneveu: kwade neef. Vgl. Moncousin.

 

FD

Monney

zie Monet, Monnaie.

 

FD

Monniaers

zie Moignard.

 

FD

Monnier

1. Profess.. Meunier. Sy­non. : Lemonnier. N° 148. •— 2. V. MAD (Man).

 

EV

Monnier

-iez, cf. Monier, -iez.

 

JG

Monnig

D. Monnich, Mônnich, Mônnig: monnik. 1335 Conr. Monich, Fritzlar (BRECH.).

 

FD

Monnin

zie Monin.

 

FD

Monnissen

cf. Monis.

 

JG

Monnissen

zie Monis.

 

FD

Monno(t)

Mon(n)on: Patr. Vleivorm van VN Simon. 1385 Robert Monnot, Beaune (MARCHAI).

 

FD

Monnom

Monhomme? Veeleer spelling voor Monnon.

 

FD

Monnon

Monon, [avec remotivation sur le mot nom:] Monnoni. 1386 «Symon Monon de Lavoir» CartValBenoît, 1430 «Gerart Monon» Liège, 1564 «Jan le Monnon dit Jono, Janle Monnon dict Collo» Nalinnes, 1737 «Pierre Monnom» région de Charleroi, 1744 «Jean Eloy Monom (…) bourguemeitre» Nalinnes; forme aphérésée (chute de la lrc syllabe) de Simonon, dimin. de Simon. Le culte de saint Monon, vénéré à Nassogne, ne semble pas devoir être sollicité, ni un délocutif du type mon nom (expr. favorite de qqn).

 

JG

Monnoy(e)

zie Monnaie.

 

FD

Monnoye

Monnaie, Monnaye, Monaye, -ay. 1498 «Gofin de le Monnoye» BourgNamur; fr. monnaie, cf. anc. hain. monnaie ‘atelier où l’on frappe la monnaie’ FEW 6/3, 74a.

 

JG

Monnoyer

-oyé, Monoyer. 1288 «Stevenon le Monnoier» DettesYpres, 1571-72 «Collard le Monnoyer» et Franchois le Manoiy» Châtelet, 1591 «Nicolas Le Monnoyer» BourgNamur, 1597-98 «Jan Monnoyer» ComptesNivelles, 1602-3 «Jean le Monnoier» TerriersNamur, 1608-9 «Piere Le Monoyer» ComptesNivelles; nom de profession : anc. fr. monoier ‘celui qui travaille à la fabrication de la monnaie’ ou ‘changeur, banquier’ FEW 6/3, 76a.

 

JG

Monny

zie Monnier.

 

FD

mono

Emblouchure V(and)er Mon-de(n). ,,De l’embouchure ». Mon-delaers. Proven. (Dender- ou Ruppel-)mondelaar. ,,De Termon-de ou de Ruppelmonde » (Loc.). Synon. : Mundeleer, Monda (Rttp-pel)monda. N° 230.

 

EV

Monocle

BN Ofr. monocle: eenoog, schele. Vgl. Leborgne, Losschaert. 1160 Ludewig Monoculus, Trier (BRECH.); 1310 Joh. Monade, Laon (MORLET); 1451 Estienne Monoque, Dk. (TTT); 156 e. Stephanus Monocle, St.-Denijs WV (LG 1992,285).

 

FD

Monod

V. Moneau.

 

EV

Monoyer

-eur, Monnoyer, -é, -eur, Monnoijer, Monnoieyé, Manoyer: Ofr. monoier: geldmunter, geldwisselaar. BerN. Vgl. Mon(n)ier. 1294 Johannis Monetarii = 1299 Johannis le Monoijer, Dowaai (WYFFELS).

 

FD

Monpain

zie Maupin.

 

FD

Monparler

Reïnterpretatie van Monpellier.

 

FD

Monpellier

zie De Montpellier.

 

FD

Monprofit

Mauprofit: kwaad voordeel, (dus) nadeel. BN.

 

FD

Monqué

zie Mocquet.

 

FD

Monquignon

BerN < Ofr. Maquignon: paardenkoopman (DNF).

 

FD

Monquoi

cf. Moncoye.

 

JG

Monquoi

zie Moncoye.

 

FD

Monrique

Nom issu de l’anthrop. genn. muni-ric(Forst. 1137).

 

JG

Monrique

Patr. Germ. VN muni-rîk (Fm.)?

 

FD

Monroe

Monroy, Munro(e): Munro(e), Munrow, Monro: man van Ro, een rivier Roe in Derry (lerland) (REANEY). Maar op een andere mogelijkheid wijst: 1575 Bernard Munrode, Milaan-Aw. (AP).

 

FD

Monroy

Pour Dauzat 439, var. de Montroy, nom de commune (Charente-Maritime, Puy-de-Dôme, etc.), cf. 1564 «Jehan de Montroy» BourgNamur; ou bien surnom délocutif: fr. mon mil À moins qu’il ne s’agisse du NF an­glais Monroy, Monroe.

 

JG

Mons

1. Proven. Loc. — 2. V. MAD (Man).

 

EV

Mons

Fr. monts, topon. fréquent, e.a. Mons (Ht), Mons-lez-Liège, etc.

 

JG

Mons

zie Moen.

 

FD

Mons, van

PlN Mons (Bs.). 1299 Godefridus de

Mons; 1348 Godevert van Mons, Bs. (PEENE

1949)

 

FD

Monsa(e)rt

Montsaert: Ovl. var. met n-epenthesis

van Mouchard of Moussart.

 

FD

Monschau

Mundschau: PlN in de Eifel (NRW). 1565

Gillis van Monio, Balen (EBB168).

 

FD

Monsecour

Var. de *Monsegour, Monségur (Gironde) < lat. mons securus (Dauzat 439)?

 

JG

Monsecour(t)

zie Monchicourt.

 

FD

Monsée

Monzée. 1289 «Bodecheniaus dele Monsée» CensNamur, 1356 «Marie délie Monzée», 1365 «Johan délie Monsée de Saint Servais» CartValBenoît, 1630 «Jean de Mon­sée» BourgNamur; nom d’origine: Lamont-zée, w. al monzéye (Lg).

 

JG

Monsée

Monzée: PlN Lamontzée (LU). 1289 Bodecheniaus dele Monsée, Namen (J.G.).

 

FD

Monsegour

Var. van Monchicourt of PlN Monségur (Gironde, Landes, Lot-et-Garonne, Basses-Pyr.)

 

FD

Monsel

V. Mont.

 

EV

Monsel

zie Monceau.

 

FD

Monseré

Monserez, Monsorez: PlN Montseret (Aude): 1538 Monseré. Mons serenus (DNF). 1541 Philippus de Monsore, Rijsel (MULIV); 1740 Nicolais Mosere = 1760 Nicolas Monseré, Hulste (KWII).

 

FD

Monserez

-ère. NF de Flandre occ., qui serait issu du NL Montseret, 1538 «Monseré» dans l’Aude [FD].

 

JG

Monset

-ez: Verspreide PlN. Dim. van Mont: kleine berg. 1319 Pieronne de Monciet; 1337 Juliane de Monchiet, Atrecht (NCJ).

 

FD

Monseu

-seux, -seur, Monceu, Moncheur. 1633 «Philippe Monseu», 1685 «Pierre Mon-seur» BourgNamur; surnom: w. liég. arch. monseû, moncheù ‘monsieur’ FEW 11, 456a.

 

JG

Monseu(r)

V. Melchior.

 

EV

Monseur

-eu(x), zie Monsieur.

 

FD

Monseweyer

-weije(r): Uit Monschau (NRW).

 

FD

Monshauwer

Mon(d)shouwer, Monds(c)hauwer, Mondshauwer: D. Monschauer, afkomstig van Monschau (NRW).

 

FD

Monsi-

-eur, -eux. 1. Proven. Dép. Ambresin. — 2. Car. mor. ,,H. dis­tingué ». N° 281.

 

EV

Monsiaux

zie Monceau.

 

FD

Monsieur

-eurs, -eux, Monseu(r), -eux, Monceu(x), Moncheur, Moucheur, -eux: Fr. Monsieur: Mijnheer. 1621 Joannes Monseur, Aw.; 1626 Petrus Moncheur, Hodister; 1716 P.F.J. Monseu, Namen (MUL V, VII).

 

FD

Monsieur

w. nam. Monseû, Monsieurs. Surnom ou terme de politesse: fr. monsieur (haute noblesse). Cf. aussi Monceu, Moncheur, Mon-seu(r).

 

JG

Monsion

Monsinjon, zie Mansion.

 

FD

Monson

zie Manch(i)on.

 

FD

Monsorez

zie Monseré.

 

FD

Monst, van der

zie van der Most(en).

 

FD

Monsterle(e)t

PlN Montrelet (Somme): 1155 Monsterlet (TW). Waterloop Monsterleed in Watten (FV). 1360 Lambertus Monstrelet, St.-

Omaars; 1494 Jan Monsterleet, Watten; 1494 Maroie Monsterleets lant, Watten; 1687 Pierre Monsterleet, Duinkerke (DF X).

 

FD

Monstrey

zie Montré.

 

FD

Monstrul

Probabl. nom d’origine: Monstreux < lat. monasteriolum (BrW); cf. aussi Mon-trœuil, Montreux.

 

JG

Monstrul

zie Montroeul.

 

FD

Monsweyer

Proven. Moenes wijer (Vijver), ,,Vivier de Moen » (Loc.) V. Moen.

 

EV

Monsy

zie Demonchy.

 

FD

mont

,,Colline ». monc- -eau, -cel, -cia, ,,Petite colline » (Formes anc. et dialectales). Mont (Loc.). Va­riantes et synon. : Mont, Dumont, Monc(h)-, Manc(h)- -eau, -ia(t), -cl. Monceau (Loc. et L.D.).

Monchaux (Dép. Hacquegnies), Moncia(t) ou Monsiat (Dép. Thynes – lez – Dinant, Farciennes, Yvoir). Nos 50, 87, 90, 232.

 

EV

Mont

1. Zie Mond(t). – 2. Fr. Mont: berg.

 

FD

Mont

Nom d’origine: fr. mont (fréquent en toponymie); cf. aussi Mons.

 

JG

Mont-

-a(i)ne, -eyne. Proven. Mon­tagne. (L.D.).

 

EV

Mont, de

zie de Mond(t), Dumont.

 

FD

Montacq

zie Moentack.

 

FD

Montaelt

zie Montald.

 

FD

Montag

D. BN naar de naam van de weekdag, maandag. 1391 Nickel Montag, Freiberg (BRECH.).

 

FD

Montagna

-ana, -ano: It. en Sp. (Montana) PlN < Lat.

montanea: heuvel. 1701 J.Fr. Montana, Bs. (MUL VII).

 

FD

Montagne

Montaigne, Montaine. 1275-76 «Marions de le Montagne» RegTournai, 1289 «Jehan délie Montagne» CensNamur, 1494 «Piradel Montaingne» Boninne, 1538 «Pierre Montaigne» BourgNamur, 1548 «Piro Mon­taigne» Villers-le-Gambon, 1595 «Marguerite Montaigne» Spontin, 1616 «Montaigne Cornille [français]» PrincipChimay; nom d’origine: fr. montagne, anc. fr. montaigne, fréquent en toponymie.

 

JG

Montagne

montanea: heuvel. 1701 J.Fr. Montana, Bs. (MUL VII).

 

FD

Montagne(s)

Montaigne, Montangie, de la Montagne, Lamontagne, Montaine, Monteyn(e), Montyne, -ijne, -eijne: Verspreide PlN Montagne: heuvel, berg. 1275 Marions de le

Montagu, (van); Montaigu(e), Montagut: Verspreide PlN Montaigu: scherpe berg. 1818 Mont Aigu dit Scherpenberg, Loker (DF XIV). 1145 apud Montemacutum (Aisne)…Wicardi militis de Monteacuto, Laon (SMTI); 1382 mijns heeren Pieters van Montaghuut (DEBR. 1970); 1407 Peter van Montaguyt, Aw. (ANP).

 

FD

Montagner

-é: Fr. FN Monta(g)nier, afl. van Montagne.

 

FD

Montagu, (van)

Montaigu(e), Montagut: Verspreide PlN Montaigu: scherpe berg. 1818 Mont Aigu dit Scherpenberg, Loker (DF XIV). 1145 apud Montemacutum (Aisne)…Wicardi militis de Monteacuto, Laon (SMTI); 1382 mijns heeren Pieters van Montaghuut (DEBR. 1970); 1407 Peter van Montaguyt, Aw. (ANP).

 

FD

Montai(g)ne

zie Montagne(s).

 

FD

Montal(d)

Montaelt, Mantaelt: Patr. Germ. VN mund-wald.

 

FD

Montalban

zie Montauban.

 

FD

Montana

-ano, zie Montagna.

 

FD

Montandon

Car. mor. ,,Haut, fier, brave » (Ane. fr.). Nos 49, 89, 282.

 

EV

Montaner

Proven. Loc. fr.

 

EV

Montangie

Proven. 1. Montargis (Loc. fr.). — 2. Mont-en-Gée (Dép. Tihange).

 

EV

Montangie

zie Montagne.

 

FD

Montant

Nom d’origine: w. (topon.) montant ‘terrain en pente’ plutôt qu’âne, fr. montant ‘brave, courageux’ FEW 6/3, 107b.

 

JG

Montant

PlN Montant: helling, b.v. in Ham-sur-Heure(H).

 

FD

Montanus

Mantan(n)us: Humanistische latinisering van Dumont of Van den Berg(e).

 

FD

Montanus

Sans doute latinisation de Dumont ou de Van den Berghe, etc.

 

JG

Montauban

Montalban: PlN Montauban (o.m. Somme) en in Etalle (LX), Baudour (H), Roeulx (H) en bij Atrecht (PdC). 1225 Ide Montauban, Atrecht (NCJ).

 

FD

Montaucieux

Serait-ce un surnom ironique (qui) monte aux deux, éventuellement nom d’enfant trouvé ?

 

JG

Montbarbon

PlN Montbarbin (Seine-et-Marne)?

 

FD

Montchicourt

1. Proven. Mont Sko Dép. Bornai (Brab.). Mansicourt, ,,Domaine du mansier ». V. Manse. — 2. Montségur (Loc. fr.).

 

EV

Monté(e)

zie Montet.

 

FD

Monte(i)gnie(s)

zie Montignie(s).

 

FD

Monte(i)l

PlN Montel: 1208 Monteil, in Carnin (Nord)(TW).

 

FD

Montée

Nom d’origine: fr. montée.

 

JG

Montegnie(s)

Proven. 1. Montignies (Loc). — 2. Montigny (L.D.).

 

EV

Montegnies

cf. Montignies.

 

JG

Montelet

1547 «André Montellet» Liège; soit anc. w. montelet ‘petit tas’ (nom d’origine), soit var. de Montulet, Mantulet.

 

JG

Montelet

zie Mantulet.

 

FD

Montellier

Monteiller: Var. met wisseling van dentalen r/n (vgl. Montelmans) van Ofr. mortelier: mortelmaker. Vgl. Moortelmans. 1390 Guibeletle Mortelier (MORLET).

 

FD

Montellier

Nom d’origine: p.-ê. Le Montellier (Ain).

 

JG

Montellier

Proven. Montélier (Loc. fr.).

 

EV

Monten

au génitif: Montens. Cf. 1277 «Watiers Montin» DettesYpres, 1399 «Jehan Montin» Courtrai; dérivé d’un anthrop. germ. en -mont, comme Raymond [FD].

 

JG

Monten(s)

Montes: 1. Patr. Afl. van Germ. mund-naam, zoals Reimond, Ramond. 1399 Jehan Montin, Ktr.; 1398 Grielquin Montins, Desselgem (DEBR. 1970). – 2. In L ook korte vorm van Van der Munten: 1425 Jan van der Munten = 1442

Moenten = Monten, Ht. (GESSLER).

 

FD

Montenair

Nom de profession: moy. néerl. munlenaer, mont- ‘monnayeur’.

 

JG

Montenair

W. adaptatie van de BerN Muntenaar.

 

FD

Monténégro

PlN Monténégro: zwarte berg. 1688 Jacobus de Monte Negro, Wenen (MUL VII).

 

FD

Montenet

-ez: PlN Montegnet in Flostoy (N). 1723 J.Fr. Montenez, Braffe (MUL VII).

 

FD

Montenez

Cf. 1609 «Jean de Montnaye» Bourg­Namur; nom d’origine: Montegnet, à Flostoy (Nr), etc.?

 

JG

Montens

cf. Monten.

 

JG

Montens

V. MAD (Mand).

 

EV

Monteny

zie Montigny.

 

FD

Montequin

Var. van Motquin, Motkin met voortonige n-epenthesis.

 

FD

Monteriez

Proven. 1. Montignies (V. ce N.). — 2. Montegnée (Loc.).

 

EV

Montet

Monté(e), Monte, Mantez, Manthé, Manthee, Manthey: Verspreide PlN Montet: kleine berg.

 

FD

Montet

Monté(e), Monte, Mantez, Manthé, Manthee, Manthey: Verspreide PlN Montet: kleine berg.

 

FD

Monteuuis

Montewy, Monthuy, Mouthuy, -huij, Moutui: Ook Monthewis, Monthuis, Montwis in PdC 1820 (BERGER). PlN Monthuis in La Calotterie (PdC) (DNF). 1197 Baldevinus de Monthawis; 1278 Jehan de Montewis; 1599 François de Montheuy (DF X).

 

FD

Monteuuis

Montewy, Monthuy, Mouthuy, -huij, Moutui: Ook Monthewis, Monthuis, Montwis in PdC 1820 (BERGER). PlN Monthuis in La Calotterie (PdC) (DNF). 1197 Baldevinus de Monthawis; 1278 Jehan de Montewis; 1599 François de Montheuy (DF X).

Monteville: PlN in Fronville (LX) en in Coupelle-Vieille (PdC) (DF X).

 

FD

Monteville

PlN in Fronville (LX) en in Coupelle-Vieille (PdC) (DF X).

 

FD

Monteville

V. Mondeville.

 

EV

Monteyn(e)

zie Montagne.

 

FD

Monteyne

Montyne. Néerlandisation du fr. montagne.

 

JG

Monteyne

V. Monta(i)gne.

 

EV

Montfo(o)rt, (van)

zie (van) Monfort.

 

FD

Montfort

-forts, cf. Monfort.

 

JG

Montfort

Proven. ,,Colline fortifiée » (Ane. seigneureries, Esneux, Theux, etc.). Synon. : De-, Van- -Mont-fort.

 

EV

Montfront

zie Monfrans.

 

FD

Montgomery

-rie: PlN (Sainte-Foy-de- of Saint-Germain-de-) Montgomery (Calvados). 1086 Hugo de Montgomeri, Staffordshire (REANEY); 1385 Jacques de Harcourt, sire de Montgommery (CCHt).

 

FD

Monthaye

18e-eeuwse var. van Montai(g)ne; de gemouilleerde n (nj) ging over in/. 1628 Montaine, Kassel; 1648 Montaigne, Bollezele; 1695 Montainye, Montaeye; 1696 Montaigne, 1699 Montaine, Lederzele; 1721 Monthaije, Montaie, Arneke; 1722 Montagne, 1764 Monthaije, Rubroek; 1753 Monthaije, Houtkerke (med. A. Monthaye, Bg.).

 

FD

Monthoy

zie Montois.

 

FD

Monti

Mont(h)y, Mothy: PlN Monty < Lat. montile: heuvel. Monty in Charneux (LU) en Corroy-le-Château (N). 1472 Hanry de Monty, Laroche (J.G.); i6e e. Lambert Monty, Ecaussines; 1646 Guillaume Monty = Mothy, Marche H (Midd. 1981,272-281).

 

FD

Monti

Proven. Dép. Charneux et Corroy-le-Château. Synon. : (De) Monty.

 

EV

Montiennes

Dép. Bossières.

 

EV

Montier

D’un NL Mont(h)iers.

 

JG

Montier

zie Dumontier.

 

FD

Montignie

-gny, Montegnies. 1627 «Gielet de Montigny» émigré en Suède; nom d’origine: Montignies, -gny, topon. fréquent.

 

JG

Montignie(s)

(de/von) Montigny, Montignij, Montignis, Monte(i)gnie(s), Montégnies, Monteny: 1. Talloze PlNn Montigny, -ies < Lat. Montiniacum. 1265 Bauduins de Montengni, cui on apele de Haynau (CACa); 1296 Alars de Montigni, Bergen (PIERARD); 1328 Jacot de Montigni, Atrecht (NCJ). – 2. Montigny is de Rom. vorm voor Montenaken (L). 1235 Oston de Montigni, Luik (SLL).

 

FD

Montignies

Proven. Loc. et L.D.

 

EV

Montjardin

cf. Monjardin.

 

JG

Montjardin

Monjardin, -dez: PlN Montjardin in Aywaille (LU). 1374 Baudouin de Montjardin = de Mongardin = de Monjardin, Borgworm (BLO VI).

 

FD

Montjoie

1246 «Ysabiauz dame de Montjoie et de Meraude» CartStHubert, 1250-51 «Walle-ramus de Monjoihe», 1283 «Waleramus domi-nus de Facomont et de Monjoie» CartValDieu, 16e s. «Johan Montjoye» Namur, 1502 «Hubert (seigneur) de Monjoye», 1555 «Maroie de Montjoye» BourgNamur, 1640 «Ursule de Monjoye dame de Sablon» Liège; nom d’ori­gine: Montjoie(-en-l’Eiffel), ail. Monschau (au sud d’Aix-la-Chapelle) et plusieurs Montjoie en France. Cf. aussi Monjoie.

 

JG

Montjoie

Proven. 1. Plus. L.D. — 2. Loc. fr. et allem.

 

EV

Montjoie

zie De Montjoie.

 

FD

Montlibert

Proven. Mont (St-G)li-bert (Mont-St-Guibert, Loc.).

 

EV

Montmirail

PlN (Marne, Puy-de-Dôme, Sarthe). Vgl. 1235 Jehans Montmiraut, Atrecht (NCJ).

 

FD

Montmirail

Proven. Loc. fr.

 

EV

Montmorency

Mommerency, -cij, -sy, Momerenc(h)y, Momrency: PlN Montmorency (Seine-et-Oise, Aube). 1433 Dyonisius de Montmorenci, Parijs; 1464 Adrianus de Montmorensi, LU; 1472 Ogerus de Momorenchi, Artesië (MULI, II).

Montois, -oy(e), -hoy, Moutois, Mout(h)oy, Moutoo: i. Fr. Montois: Bergenaar, afkomstig van Bergen, Fr. Mons (H). 1476 Colin Montoiz, Antoing (PARM.). – 2. PlN Montois (Moselle) of Monthois (Ard.). 1654 Antoine Montoy, Ligny-Aw. (AP).

 

FD

Montmorency

Mommerency. 1477 «Marc de Montmorency» Arras; nom d’origine: Mont­morency (Seine-et-Oise, Aube).

 

JG

Montmorency

Proven. Ane. seigneu-rerie fr. Sobriquet donné en Flan­dre aux prétendus bâtards des sol­dats du duc de Montmorency.

 

EV

Montoir

Nom d’origine: Montoir(e)-sur-Ie-Loir (Loir-et-Cher).

 

JG

Montois

Montoy. Ethnique: montais, habitant de Mons.

 

JG

Montois

Proven. Mons (Loc.), avec suffixe d’orig. N° 211.

 

EV

Montois-

-is, -y. Proven. Mont d’Oizy (Dép. Oizy).

 

EV

Montoisis

-oisy, Moutoisy: Afl. van Montois (= Moutois).

 

FD

Montoisy

-oisis, w. (Nivelles) Montwèzi. 1608-9 «Jan Montoysi» ComptesNivelles, 1734 «Placide Montoisy» Genappe; NF presque exclusivement nivellois (cf. GeneaNet), d’origine toponymique comme l’atteste la var. fréquente de Montoisy [NL à situer].

 

JG

Monton

Var. van Mouton?

 

FD

Montpellier

1365 «Jehan Mompelier le père, des bouchiers» TailleMons, 1565 «Ponchyn Montpelier» Ardennes françaises; nom d’ori­gine: Montpellier (Hérault), etc.; cf. aussi de Montpellier.

 

JG

Montpellier

zie De Montpellier.

 

FD

Montpetit

zie Maupetit.

 

FD

Montr(o)eul

Monstrul: 1. PlN Montroeul (H): 1148 Monstrul (TW) < Lat. monasteriolum: klein klooster. 1383 Jehan Demonstruel, Dk. (TdT); 1539 Andries Menstruel, Roes. (AERBEYDT). –

2. Var. van Montreuil, Montreux.

 

FD

Montré

Montre, Mo(n)strey, Mastrey, Mostrie, -ry:

1. Ofr. mo(n)stre, monstree, mo(u)stree, mo(n)tree < Lat. monstrare: inspectie, schouwing. BerBN van de inspecteur. 1649-55 Antone Mosteri = Monstrey, Varsenare (VS 2002,243). – 2. PlN Montret (Saône-et-Loire)? 1673 comte de Monterey (baron van Maldegem) (ICC II).

 

FD

Montreuil

-euille, Montr(o)eul: Verspreide PlN Montreuil (o.m. PdC, Aisne, Oise, Seine-Mar.) < Lat. monasteriolum: klein klooster. 1197 Ermengart Mosteruel; 1245 Jehans Mousteroel, Atrecht (NCJ); 1303 Lorens de Monsteruell, 1324 Robert Monstreul, St-Q.; 1404 Gobin de Monstrueil, Laon (MORLET). Zie ook Montroeul.

 

FD

Montreuil

Montreux. 1616 «Piere Montreu (orig. d’Anor)» PrincipChimay; nom d’ori­gine: Montreuil, w. montreû, à Ciply (Ht), etc.

 

JG

Montreul

zie Montroeuil.

 

FD

Montreux

1. PlN Montreux (Meurthe-et-Moselle, Belfort, Haut-Rhin). – 2. Var. van Montreuil of Montroeul. – 3. PlN Monstreux (WB).

 

FD

Montrieux

Nom d’origine : Montrieux (Loir-et-Cher).

 

JG

Montrieux

PlN (Loir-et-Cher).

 

FD

Montroeil

Proven.    1.    Montroeul (Loc.   et   L.D.).   —   2.   Montreuil

L.D.

 

EV

Montrœul

1302 «Jehanet de Monsteruel» LoiTournai; nom d’origine: Montrœul-au-Bois, 1224 «Monstruel juxta Hakiegnis» et Montrœul-sur-Haine (Ht). Cf. aussi Monstrul.

 

JG

Montry

Peut-être d’un nom d’origine, qui pourrait être lès montris, « Montry » à Lisogne (Dinant), ou bien w. montri à Celles-lez-Wa-remme.

 

JG

Montry

PlN (Seine-et-Marne) en in Lisogne (N).

 

FD

Montsaert

zie Monsa(e)rt.

 

FD

Montuelle

NF du Borinage et du Tournaisis, en provenance de Hergnies et Vieux-Condé dans le Nord (GeneaNet); comme Montuelle y alterne, en 1728, avec Motuel, -elle, il pourait s’agir d’un nom détoponymique d’après un mot de la famille de motte FEW 6/3, 294-5, cf. Morlet 711 [avec la collab. de M.-L. Gon-sette].

 

JG

Montuelt

V. MAD (Mand).

 

EV

Montuir

Mouthuy, Moutui. 1289 «li terre des Montais» CensNamur, 1481 «Noël Le Montu-wir» Dailly, 1646 «François Monthuyr», 1667 «Remy Moictuyr» Walcourt; probabl. var. de *Moituier, cf. Moitier, etc. (cf. les formes parallèles à Walcourt au 17e s.). – Un nom d’origine comme Monthuis, à La Calotterie (PdC) [FD] n ‘est à envisager que pour les nombreuses var. Monteuis, -ewis, Monthuis, Montuis, -wis, etc., attestées à 1820 dans le Pas-de-Calais.

 

JG

Montuir

zie Moitier.

 

FD

Montulet

1756 «Toussaint Montulet» Corn-blain-Fairon; sans doute var. (hutoise?) non attestée de w. liég. arch. mantulèt ‘mantdet, mantille’ FEW 6/1, 275a; cf. aussi Mantulèt et Montelet.

 

JG

Montulet,

zie Mantulet.

 

FD

Monturie(r)

Wsch. < Moituier. Vgl. Montuir < Moitier.

 

FD

Monty

1472 «Hanry de Monty» DénLaroche, 1544 «Bertholomé du Monty» BourgNamur, 1659 «vefve Jean le Monty» DénSalm: nom d’origine: topon. w. fréquent monti<lat.mon-tile.

 

JG

Monty

zie Monti.

 

FD

Montyne

cf. Monteyne.

 

JG

Montyne

zie Montagne.

 

FD

Monu

zie Menu.                                   

 

FD

Monulphe

Nom issu de l’anthrop. germ. muni-wulf(Fôrst, col 1138).

 

JG

Monvert

Nom d’origine: Montvert (Cantal), etc.

 

JG

Monvert

PlN Montvert (Cantal).

 

FD

Monville

1486 «Botyn dey Monvylle», 1547 «Michy de Monville» Fronville, 1819 «Gilles Quirin Monville» La Gleize; nom d’origine: Monville, à Fronville (Nr).

 

JG

Monville

PlN (Seine-Mar.) en in Fronville (N). 1547 Michy de Monville, Fronville (J.G.).

 

FD

Monville

Proven. Dép. Fronville.

 

EV

Monvoisin

1656 «Adrien Monvoisin, estranger du pays de Hainault, réfugié» DénFloren-ville; probabl. nom d’origine: Malvoisin, w. mauv’jin (Nr) avec nasalisation; sinon délo-cutif : fr. mon voisin.

 

JG

Monvoisin

zie Malvoisin.

 

FD

Mony

1. V. Meunier. — 2. V. MAD

(Man).

 

EV

Mony

1472 «Clais lu Mony» DénVielsalm;var. dial. de Monier.

 

JG

Mony

zie Menu, Mon(n)ier.

 

FD

Monzée

cf. Monsée.

 

JG

Monzée

zie Monsée.

 

FD

Moock

1. Proven. Mook (Loc. holl.) — 2. V. MAD (Mak). — 3. V.

Moch.

 

EV

Moock

Nom d’origine: Mook (P.-B.).

 

JG

Moock

zie van Mook.

 

FD

Mooens

zie Moen.

 

FD

Mooers

zie Moors.

 

FD

Mooi, de

zie (de) Mooy.

 

FD

Mooibroek

PlN Mooi broekland, moerasland. Jonge FN. « 1765 Barelt Alberts, Veendam, nam de naam Mooibroek aan (PDB).

 

FD

Mook, van

Moock, van Mogh, Moog: PlN Mook (NL).

 

FD

Mooken

zie Mock.

 

FD

Mookherjee

Muk(h)erjee: Indische namen(PDB).

 

FD

Mookhoek

PlN in Strijen (ZH).

 

FD

Mool(e)man

zie Molemans.

 

FD

Moolen-

zie Molen-.

 

FD

Moolman

zie Molemans.

 

FD

Moon

zie Moen.

 

FD

Moon-

-s, -en(s). V. MAD (Man). Moor, Moor- -e, -kens, -man, -s. 1.

V. Moer — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Moone

Monnen(s), zie Monin.

 

FD

Moonemans

Patr. Afl. van VN Moon, Simon.

 

FD

Moonen

Moonens, Moons. Var. de Moenen, Moenens, Moons, aphérèse (au génitif) de néerl. Simoen, fr. Simon.

 

JG

Mooney

zie Monnaie.

 

FD

Moons

zie Moen.

 

FD

Moor

au génitif: Moors, Mors. 1731 «I, Moors» BourgLiège; forme néerl. du prénom Maurus (= de couleur foncée) ou bien var. de Moers, cf. 1444 «Mauricius dictus Moers», 1451 «Maurus dictus Moers» Bois-le-Duc.

 

JG

Moor, (de)

de Moer, (de) Mohr, Moore(n), Mohren, (de) Moors, Moers, Mors, Mooers, Moeur(s): BN voor een moor, een bewoner van Mauretanië, ook (fig.) voor iemand met donkere huid, zo zwartals een moor. 1171 Walterus Mor, Cent (GYSS. 1999′); 1216 Gerardi Mor (LEYS1952); 1382 Zegher de Moer (DEBR. 1970).

 

FD

Moor, van der

zie van der Moere.

 

FD

Moorat

zie Moras.

 

FD

Moordgat

zie Moortgat.

 

FD

Moore

Moor(es), More: 1. E. FN. Patr. Germ. maur-naam of Lat. HN Maurus. 1185 Joh. filius More, Lincoln; 1214 Morus de la Haie, Kent (REANEY). – 2. E. BN, vgl. (de) Moor. 1201 Hugh le Mor (REANEY). – 3. E. PlN Moor: moeras, meers, veenland. Of PlN Moore (Cheshire), More (Salop). Vgl. Van der Moere. 1275 Matthew del More (REANEY).

 

FD

Moore, van de

zie van der Moer(e).

 

FD

Mooreel

-ee(l)s, zie Morel.

 

FD

Moorem, van

zie van Moorhem.

 

FD

Mooren

Moorren. Génitif de Moor (ci-dessus) et non moy. néerl. morwe ‘tendre, délicat'(au génitif) (Carnoy, 71,240).

 

JG

Mooren

zie Morin.

 

FD

Moorghem

-ghen: PlN Moregem (OV). 1211 Lambertus de Morenghem, Cent (GN). PlN in Aarsele (WV). 1302 Boudene van Morenghem; 1339 Gillis van Morenghem, Bg. (DF X).

 

FD

Moorhem, (van)

van Moorem: PlN Moerhem in Th. (DF X).

 

FD

Moorin(g)

zie Morin.

 

FD

Mooris

zie Maurits.

 

FD

Moorkens

Dimin. en -ken (au génitif) de Moor.

 

JG

Moorkens

Mo(e)rkens, Muerkens, Meurkens, -quin, Mourquin: Moorken, dim. van De Moor. 1271 Sygerum dictum Moreken (V.GORP 1949); 1370 Johannem Moerken, St.-Tr. (GHYSEN); 1470 Margrieten Moerkens, Her. (Taxandria 1954,99-106).

 

FD

Moorleg(h)em, van

van Morrelgem, Morli(n)ghem, Morleghem: PlN Morelgem in Vlierzele. 1228 Sigero de Morleghem sex bonaria terre in Morleghem, Vlierzele (GYSS. 1964); 1281 Willelmus de Morleghem, Letterhoutem (HAES.).

 

FD

Moorloos, de

zie (de) Moerloos.

 

FD

Moormann

Mohrmann: D. afl. van Moor: broekland, moeras, veenland. Vgl. Moerman(s).

 

FD

Moormans

zie Moerman(s).

 

FD

Moorrees

zie Morel.

 

FD

Moorren

cf. Mooren.

 

JG

Moors

cf. Moor.

 

JG

Moors

Moers, Mooers, Mors, Moeres, Moeris, Moeurs: 1. Patr. Germ. VN Maur ‘moor’ < Lat. Mourus. Daarna opgevat aïs korte vorm van Lat. HN Mauritius. 1381 Margriete Jans f. Moers, Ossenisse; 1381 Zoetin Moers, Hontenisse (DEBR. 1999); 1444 Mauricius dictus Moers, Den Bosch. Of HN Maurus: 1451 Maurus dictus Moers, Den Bosch (GOR.). – 2. Zie (de) Moor.

 

FD

Moorsel, van

PlN Moorsel bij Aalst (OV) of in Tv. (VB) of Someren (NB). 1234 Immecin de Morcelé (GN); 1349 Heinricus de Moersele, Bs. (PEENE).

 

FD

Moorsele, van

PlN (WV). 1382 Jan van Morssele, Izg. (DEBR. 1970).

 

FD

Moorst, van

PlN in Woudenberg en Leusden (U). 1792 Hannes Albertse van Moorst, Renswoude (PDB).

 

FD

Moortel

Proven.   ,,Habitation   dans la terre molle ou humide ». Moortel

et Moortsele (Loc.), VAN de(n) Moortel(e), VAN       Re(ge)-mo(o)rtel.

 

EV

Moortel, van (den)

(van) de Moortel(e), -elle, van de Mortel(e), -eele, -elle, van (de) Moorter, van der AAoortere, van (den) Mooter, (van) de Mooter, van de(n) Meut(t)er, van (der) Meuter, de Moortele, de Moorter, de Mo(o)ter, de Meut(t)er, de Meutre, Meute, Vermoortel(e): PlN Mo(o)rtel, Mo(o)rter: drassige grond. 1267 David dictus dou Mortre, Zulte; 1281 Joh. de Mortre=Jan van den Moertre, Gottem (DEBR. 1980); 1356 Mathiis van den Moortere = 1363 Mathijs van den Mortre, Bg. (DF); 1421 Jan van den Moertere, Ktr. (DEBR. 1958); 1626 Amelberga van Motre, Schelle (MAR.); 1577 van de Muertere = 1594 van de Meuter, Vilvoorde; 1615 van der Meuter (verwant met) 1676 de Meuter, Mb. (med. L. De Meuter, Bs.).

 

FD

Moortelmans

Mortelman(s), Meutermans, Montelmans: 1. Afl. van Van den Moortele/Van den Meuter. – 2. BerN van de mortelmaker. 1435 J(an) Mortelman, ‘s-Gravenwezel (AAV); 1459 Mercus Mortelman, Cam. dyoc. (MULII); 1499 Jan Mortelmans, Genk (VDZ); 1552 Reinier Mueterman, Aw. (AP). Vgl. 1400 Jan Boudins sone…moertmaker, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Moorter, de/van (de(r))

zie van den Moortel.

 

FD

Moortgat

Moordtgat, Mortgat, Moetgaet: PlN Moortgat in St.-Gillis (Dend.): opening, toegang met mulle aarde, gruis (MANSION). 1243 Gossuino de Mortecate = Gossuinum scilicet del Mortgaet, Meulebeke (DEBR. 1980); 1292 Jan van den Mortgate, Oevel (CG); 1332 Jans erve van den Moertgate, Dend. (CED); 1513 Joris Moortgat, Dend. (CED).

 

FD

Moortgat

Mortgat. Nom d’origine: (= entrée, passage avec terre meuble, j topon. à Sint-Gillis-bij-Dendermonde [FD],

 

JG

Moortgat

Proven. 1. Moordgat, pris dans le sens de Schietgat, ,,Meur-

trière ». Caractér. d’une demeure. -— 2.   Moeregat,   ,,Lieu   d’écoulement des eaux du marais » (L.D.).

 

EV

Moorthamer

au génitif: Moorthamers. 1379 «Marie Moerthamers» Bochout, 1399 «Jan Moorthamer» Biervliet; surnom de métier: moy. néerl. m(o)ortelhamer ‘marteau pour concasser la pierre’ [FD].

 

JG

Moorthamer(s)

-haemer: BerBN Moorthamer < Mnl. mortelhamer: hamer waarmee steen vergruizeld wordt. 1379 Marie Moerthamers, Bochout OV (FLW); 1399 Jan Moorthamer, Biervliet (JAM.).

 

FD

Moorthamers  

Proven.     Moerdam, ,,Digue   du  marais »,   avec  suffixe

-er, d’orig.

 

EV

Moos

génitif: Moosen, Mosen. Var. de Moes, Moesen; sinon, de moy. néerl. mos ‘marais’. -Pour Dauzat 440, nom yiddish moos ‘argent’ [ce qui serait tout à fait secondaire en Belgique].

 

JG

Moos

Moos-  -ens,  -er.   V.   MAD (Maz).

 

EV

Moos

zie Maas(s).

 

FD

Moosbrugger

Een geslacht dat uit het Bregenzer Wald stamt en zich sinds de 176 e. in Wurtemberg en elders verspreid heeft. 1585 Jakob Mosbrugger, Au (BRECH.).

 

FD

Moosdy(c)k, van de

van de Moosdij(c)k, van der Moesdyck: PlN Moesdijk (NL).

 

FD

Moosen(s)

zie Maassen.

 

FD

Moosen, van der

zie van der Mosen.

 

FD

Mooser

zie Moser.

 

FD

Moot

zie Delamotte.

 

FD

Mooter, van (den)

(van) de -, de-, zie van (den) Moortel.

 

FD

Moothien

zie Motkin.

 

FD

Mootzelaar

Adaptatie van D. FN Motzler: knoeier, beunhaas. 1350 Fritz der Motzler, Rohr (BRECH.).

 

FD

Mooy, (de)

de Mooij, de mooi, de Moye, de Moey, Mouy: BN: mooi, mooi uitgedost, fraai gekleed, keurig. Vgl. De Fraeye. 1153 Olricus Moye, Veere (GYSS. 1999′); 1326 Jan de Moeie, Ip. (BEELE); 1393 van Jan Moyen, Wev. (DEBR. 1970); 1529 Dierick de Moy, Her. (VS1988,379-386).

 

FD

Mooya(e)rt

zie Moyaert(s).

 

FD

Mooyman

Afl. van Mooi. Vgl. Moyaert.

 

FD

Mopin

zie Maupin.

 

FD

Moppes, van

zie Mampaey.

 

FD

Mopty

zie Maupetit.

 

FD

Mor-

-ael, -aine, -an(t), -auw, -aux, -ay. 1. V. Maure. — 2. V. MAD

(Ma).

 

EV

Mor-

-es, -et(te).  1. V. Maure. — 2. Proven. Morhet (Loc.) ou Mo-

rette   (Dép.   Assche).   •—   3.   V. MAD.

 

EV

Mor-

-jan, -jau. 1. V. Maure. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mora

Moras, Moraes (forme néerl.). Nom issu del’anthrop. germ. mor-hard (Först., col 1118).

 

JG

Mora(es)

zie Moras.

 

FD

Morael

Mora(a)l: Mnl. mirael: admiraal, vlootvoogd. Vgl. Lamoral < l’amiral. 146 e. Rogeer Mirael, Ktr. (DEBR. 1970); 1440 Peter Moraels = 1445 Peter Meraels, Ht. (A.GHIJSEN).

 

FD

Morai(s)

zie Morel.

 

FD

Morain

cf. Morin.

 

JG

Morain

zieMorin.

 

FD

Morainville

Nom d’origine: Morainville (Eure-et-Loir, Eure).

 

JG

Morainville

PlN (Eure, Eure-et-Loir).

 

FD

Morainvillers

PlN Morainvilliers (Seine-et-Oise).

 

FD

Moral

Moray, cf. Moreau.

 

JG

Morales

-es, -is: Sp. afl. van PlN Mora: braambessenstruik (DS).

 

FD

Morance

 (NF originaire de la Sarthe et de Dordogne). Nom d’origine: Maurance, com­mune de Payzac (Dordogne) (Morlet 708).

 

JG

Morand

-an(t), -andi, -ântz, -ent, Mourant, Meurant, Mar(r)ant, Maren(t): 1. Patr. HN Morandus. Ook literatuurnaam (LANGLOIS 469; BRATTÔ 1953, i6s). 1332 Meurans de le Capelle, Nij vel (HERE.); 1311 Ysabiaus Meurande, 1392 Ernoul Meurant, Dk. (TdT); 1385 Lauwers Morant = 1398 L. Marant, Machelen (DEBR. 1970); 1445 Hannekin Cryeux filius Marant, Oud.-Bg. (PARM.); 1568 Marant de Wulf, Ip. (BOEKENOOGEN 90). –2. De EN werd in de i8e e. aïs var. van Moreau opgevat. 1730 Jeanne Moreau = 1731 M. J. Mourant; Moran(t) = Mouran(t), Ensival (Midd. 1965,54). Ook Meurent en Meurin kwamen door elkaar voor (Midd. 1969,75).

 

FD

Morandin

Morantin: Vleivorm van Morand.

 

FD

Morange

PlN Moranges (Puy-de-Dôme). Gehucht Morange (Hte-Loire, Gironde) (DAUZAT).

 

FD

Morant

1281 «Bert. Moran», 1283 «Willaumes Moran» DettesYpres, 1767 «David Morand (orig. de Rouen)» BourgLiège; nom issu de l’anthrop. germ. Morandus (Fôrst. 1117).

 

JG

Moras

(de) Moraes, Morar(d), Mor(r)a; Mo(o)rat, Moura(s), de Moura, Mara(s), -at, Marra(s), Maura, Meura(t), Mura(t): Patr. W. vormen van Morard, de Germ. VN maur-hard ‘moor-sterk’: Morardus (Fm.). 1256 Robertus Morart, Comp.; 1306 Bertaut Mourat, Senlis; 1404 Jehan Mourart, Laon (MORLET); 1273 Mourardus de Novo Castro (ASH).

 

FD

Moras

cf. Mora.

 

JG

Morauw

Moraux, Moray, zie Morel.

 

FD

Moraux

1538 «Jehan Monnau» BourgNamur; var. de Monard (ci-dessus) ou bien surnom physique: w. liég. mono, fr. monaut ‘sourd, qui n’a qu’une oreille’ DL 412b, FEW 6/3, 223b.

 

JG

Moraux

-ay, cf. Moreau.

 

JG

Morbach

PlN Morbach (BEI, BW, RP).

 

FD

Morbach

Topon. all. (Mor, Maurus + bach ‘ruisseau’).

 

JG

Morbé

Morbee, zie Demarbaix.

 

FD

Morbois

PlN Mort bois (J.G.)?

 

FD

Morbois

Sans doute mort bois, fréquent en toponymie.

 

JG

Morcamp

zie Moercant.

 

FD

Morchain

PlN (Somme). 1281 Pierre de Morchain, St-Q. (MORLET).

Morciaux, zie Morseau.

 

FD

Morciaux

cf. Morsiau(x).

 

JG

Morckhoven, van

PlN Morkhoven (A). 1296 Jan van Morchoven; 1369 Gheeraert van Morchoven, Her. (DERCON); 1380 Katelinen van Morchoven, Lier (OARII).

 

FD

Morcrette

Molcrette. NF implanté en Hainaut, mais surtout dans les départ, du Nord (région de Valenciennes) et de l’Aisne (Beaurevoir) depuis 1600 au moins (GeneaNet); p.-ê. more + anc. fr. crête ‘ferme, masure’ Gdf.

 

JG

Morcrette

Var. van Marquette, met r-perseveratie en ronding a/o o.i.v. m.

 

FD

Morcus

Var. van Marcus.

 

FD

Mordan

Mordan dit Jehan, Mordant, au génitif néerl.: Mordants. 1380 «Gofmes Mordans» Namur; surnom: fr. mordant ‘désa­gréable, agressif FEW 6/3, 127b.

 

JG

Mordan(t)

-ants, -ang, -aunt: Teg. dw. van Fr. mordre: bijten. BN. 1380 Gofines Mordans, Namen(HERB.).

 

FD

Mordant

V. Mortehan.

 

EV

Mordefroy

Littér. mort de froid, surnom de frileux ou bien nom d’enfant trouvé.

 

JG

Mordenfeld

Wsch. PlN Nordenfelde (NS).

 

FD

Mordijck

zie Moerdijk.

 

FD

Mordon

Sans doutre var. de Mordan.

 

JG

Mordon

Wsch. var. van Mordan.

 

FD

Mordyck

Proven. 1. Moerdijk (Dép. Moere etc.). — 2. Moerdijk (Loc.

holl.).

 

EV

More

Morre. 1472 «Piron More» DénViel-salm, «Jehan More» DénLaroche; var. de Maure. D’où de nombreux dérivés, le plus important étant Moreau (regroupé ci-après à part avec ses propres dérivés). • Moret, Morez, Morret. 1286 «li femme Moret le Fèvre» CartBinche, 1472 «Hanry Morey» DénLaroche, 1659 «Leonart Moret» DénSalm; var. de Mauret. – Forme fém. : Morette. – More. ± 1630 «Abraham More marchand, fils de feu Jacob More en son vivant drapier à Hervé» Hervé (Schnackers 12) ; surnom: anc. fr. more ‘drap de teinte foncée’, sinon var. de Moret.

» Morin, Morain, Mourin. 1257 «Morin le Tavernires», 1288 «Salemon Morin fil Jake-mon Morin» DettesYpres, 1341 «Wilhelmi Morin» Tournai, 1631 «Jan Moraing (de Sedan)» émigré en Suède; dérivé en -in. « Moron. Var. de Mauron; Dauzat 441 pensait à un surnom de rêveur, d’après anc. fr. songer le moron ‘rêvasser’ [ce qui serait exceptionnel].

* Morion. Dérivé en -illon, plutôt que surnom: fr. morion ‘casque léger’ FEW 6/3, 237a; Morlion (par métathèse, comp. Moril­lon en France). – Moriot. Dérivé en -illot. Moreau, Morel. Surnom dérivé de Maure, More (= de couleur sombre), désignant qqn aux cheveux noirs, foncés, qui se décline sous de très nombreuses formes. », Moreau [36e NF le plus fréquent en Wal­lonie], Moreaux, Moraux, etc. 1280-81 «Moreaus dou Tiele li peletiers» RegTournai, 1286 «Moreaus de Mathies», «Bauduins Moreaus» CartBinche, 1318 «Moreaul dou pont» RegLaroche, 1449 «Toussains Mo­reau» AidesNamur, 1472 «Jehan Moreaux» DénLaroche, 1633 «Gille Moreau» émigré en Suède.

Formes w. : Morai, Morai dit Moreau, Morais, Moray, Morray. 1472 «Erart filz Moray» DénChiny, «Hanry Moray» Dén­Laroche; forme en w. liég. – Moréas, -as, Morea. 1247 «Lambert, dit Moréas» Oleye, 1280 «Lambiers Seulhes Moréas de Ruste-mont» PolyptLiège, 1331 «Jehan Moréas» Saint-Hubert, 1497 «Anthoine Morea» Bourg-Namur, 1598 «Johan Morea» Liège; forme anc. du liég. Moray, avec graphème -ea de la scripta liégeoise. – Moria, Morias. 1272 «relicta lohannis Morial» PolyptVillers, 1280 «Henris Moriaz de Ferme» PolyptLiège, 1290-91 «Morial le Carpentier» ComptesMons, 1479-80 «Gilka Moria» TerreJauche; var. de Moreau (dans la région où lat. -ellu > -ia). m. Formes pic.: Moriau, -iaux, -icau. 1272 «Moriaus de Thillier» PolyptVillers, 1279-81 «Moriaus li Carpentiers» ComptesMons, 1289 «Colins Moriaus» CensNamur, 1302 «Jehans Moriaus kui tu fius Bauduin Moriel» LoiTournai, 1451 «la maison Jannet Moriaux» Nismes, 1499 «Willemet Moriau», «Martin Moriel» TerrierNaast; var. de Moreau (dans la

région où lat. -ellu > -iau). Cf. aussi Moreeuw. Forme non vocalisée: Morel. 1276-77 «Thomas Morel» ChantéTournai, 1287 «Jeh. Morel li bierbrauwere » DettesYpres, 1308 «dame Bonette femme Morel» CartOrval, 1528 «Cloux Morel» DénHouffalize; Morel de Boucle St-Denis, Morel de Westgaver. Morele, Morèle, Morelle. 1580 «Antoine Morelle» BourgNamur, 1683 «Gille Morelle» Houdremont; forme fém. de Morel; évent. nom d’origine: Morelle, à Tournai (Ht). « Formes flam. : Moreel, Morreel, au génitif: Moreels. – Moreeuw. Flamandisation de Moriau [FD],

m Doubles dérivés: Morlet, -ey. 1297 «More-let», 1326 «Morelet des Lombars» Comptes-Mons, 1360 «Jackemin Morlet» Fosses-la-ville, 1513 «Jehan Morlet» BourgNamur, 1597-98 «Thiry Morlet» ComptesNivelles; dérivé en -elet. – Morlot. Dérivé en -elot.

 

JG

More

zie Moore.

 

FD

Moreau(x)

-ea(s), -eel(s), zie Morel.

 

FD

Moree

More, zie Moret.

 

FD

Moreens

Var. van Moreels of Moryns?

 

FD

Moreeuw

zie Morel.

 

FD

Morel

-el(l)e, -e(e)l(s), -élus, Mooreel(s), Moor(r)ees, Morreel(s), Moerel, Moereels, Moureels, Maurel, Mareel(s), Marreel, Merreel, Marel(us), Moraux, eau(x), Morreau, Morai(s), de Morais, Moral dit Moreau, Mor(r)ay, Moureau(x), -aux, -ault, -ia(u), -ait, Moriau(x), -ieux, -ia(s), -éa(s), -ea(s), -ieau, -iya,

Morjeau, -ja(e)u, Morauw, -eeuw, -eews, Morreeuw, de Moreau, de Morelle, de Marelle, Maur(e)au, Meureau, de Murel, de Muro, Mureau, -iau, -ias, Mur(r)ay: 1. Fr. Morel, Mnl. Moreel was de naam van een zwart paard, een moor. Het paard van Robert d’Artois in de Guldensporenslag(iso2) heette Morel. BN naar de donkere huid. Het suffix -el werd in het Fr. tôt -eau gevocaliseerd, dat in het Vl. aïs -auw, -eeuw geadapteerd werd naar de Pic. uitspr.; -ai/-ea is Waals. 1163 Balduinus Morel, Cent (GN); -1300 Coppin Morel = Coppins Moriel; 1326 Jacop Moreel, Ip. (BEELE); 1336 Alars Moriauls = 1334 Alardin Moriel, Bergen (PIERARD); 1753-65 P-A. Moreuw gheseit Moreel, Gijvelde (VERGR. 1972); 1625 Jeanne de Moor dite Morel, Ktr. (Par. 1980,311). –2. Moreel kwam ook aïs VN voor: Morellus (Dip.). LANGLOIS 471 noemt Morriaus ‘fils de Desramé’; wellicht is de naam uit de ridderliteratuur bekend geworden. 1382 onder Morcelé van Halewine, Gullegem; 1418 Moreel van der Wedaghe, Ktr. (DEBR. 1970,1958). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Van Moreel MMareel.Bk 1964,72-73.

 

FD

Moreman(s)

zie Moerman(s).

 

FD

Moremans

Mormans. Composé, au génitif, de néerl. Moor (= Maure) + man ; peut être aussi une var. de Moermans [FD].

 

JG

Moren

Morren, Morrenne (francisation), au génitif: Morrens. 1280 «Korre Morren» Herderen; surnom: dérivé du verbe morren ‘murmurer, grogner’ [FD] ou bien génitif de Moor (= Maure) ou de Maur- de Mauritius.

 

JG

Moren

zie Morin.

 

FD

Morenier

1. Spelling voor PlN Morigny (Manche, Seine-et-Oise) of Mauregny (Aisne). 136 e. Evrars de Morreni; 1438 Thiebaut de Morigny, Laon (MORLET). – 2. Var. voor Moriniers.

 

FD

Morenne

Moraine, Morrenne: 1. PlN Maurenne in Anthée of Hastière-Lavaux (N). – 2. W. adaptatie van Morren.

 

FD

Moreno

Een Oostendse Moreno stamt van Josephus Maria Moreno, « 1787 Marchena in Spanje (PDB). BN Sp. moreno: met donker haar, donkere huid < Lat. maurus: moor.

 

FD

Morent

zie Morand.

 

FD

Morenville

Nom d’origine: Moranville (Meuse).

 

JG

Morenville

PlN Moranville (Meuse).

 

FD

Morenville

Proven. Dép. Maizeret.

 

EV

Mores

Var. de Moris ou de Moret.

 

JG

Mores

zie Maurits, Moret.

 

FD

Moressée

Nom d’origine: Moressée, à Heure (Nr).

 

JG

Moressée

PlN in Heure (N).

 

FD

Moressée

Proven. Dép.  Heure. Mor-   -eaux,   -eels,   -el(le).   1.   V.

Maure. — 2. V. Moer.

 

EV

Moret

-ette, -eth, -ey, -ez, -es, -es, -ex, -ee, -est,-é, -etus, -etti, -etto, Morret, -é, -ey, -hey, Mauret, Mouret(te), -ey, Meuret, -ez, -ée, -ee, -ey, Muret,-ez, Murrez: 1. Patr. Dim. van Germ. VN met maur-‘moor’, zoals Morbold, Morbertus, Morfridus (Dip., MORLET I). Moretus (BRATTÔ 1953,165). 1313 Jehan Moret, Parijs (MICH. 1951,249); 1331 Jehane Meurette; 1349 Colart Moret, 1388 Jaquemars Mouret, Dk. (TdT); 1397 Jan Moreid= Jan Moret, Ktr. (DEBR. 1970); 1494 Muret Brougart, Namen (J.G.). – 2. BN Ofr. moret: donkerbruin.

 

FD

Moret

-ez, Morette, cf. aussi More.

 

JG

Moreton

Morton: Afl. van Moret.

 

FD

Moretus

Lat. humanistennaam van Jan Moerentorf (1543-1610), de bekende Antwerpse drukker en schoonzoon van Plantijn. PlN 1142-56 Morendorp (NRW) (TW) of Môhrendorf (RP). 1516 Paulus Mortorf, Frankfort (MULIII); 1542 Valeriaan Mouretorffs, Rijsel-Aw. (AP); 1584 Jan Moerentorf boeckvercooper, Aw. (AB); 1707 Petrus Moretus, Aw. (MUL VII).

 

FD

Moretus

Proven. Latinis. du N. de Moerentorf   (Turf)    ,,Tourbe   du

marais ». (L.D.).

 

EV

Morez

1.   Proven.   Morhet   (Loc.). — 2. V. Maure. — 3. V. MAD

(Ma).

 

EV

Morf

Car.   mor.   Morveux,   ,,Petit gamin ».

 

EV

Morg(h)en

Mnl. morgen: landmaat (zoveel land aïs op een morgen omgeploegd kon worden). D. PlN. 1316 Joh. dictus Morgin, Friedenweiler (BRECH.); 1537 Hans Morghen, Aw. (AP).

 

FD

Morga

14e s. «Henri Morgas» Savoie; var. de Morgant, nom épique ?

 

JG

Morgan

Car. mor. Morgant, ,,H. qui témoigne de la morgue » (Ane. fr.)

V. Moriquand.

 

EV

Morgan(d)

Norgan: Oude Keltische naam. 1159 Morganus; 1214 John Morgan, Berkshire (REANEY).

 

FD

Morgenroth

BN Morgenrood, voor wie vroeg opstaat?

 

FD

Morgens(z)tern

Huisnaam. 1374 Dietrich Morgenstern, Emmendingen (BRECH.).

 

FD

Morgenthal(er)

Door volksetymologie en ronding < Mergenthaler / Morgenthaler. PlN Mergenthal < Mariental (fréquent).

 

FD

Morgenthau

PlN Mergenthau (BEI).

 

FD

Morhay

-aye, Morrhaye, -hey. Var. de Morhet ou de Morai, -ay.

 

JG

Morhay

-het.   Proven.   Morhet (Loc.).

 

EV

Morhet

Morhaye, Morrhay, -hey, -(h)aye: 1. PlN Morhet (LX). 1161B. de Morheys, St-Hubert (ASH). – 2. Var. van Moret of Moray.

 

FD

Morhet

Nom d’origine : Morhet (Lx).

 

JG

Moria

Morias, cf. Moreau.

 

JG

Moria(s)

-iau(x), -ieau, zie Morel.

 

FD

Moriaens

Morjaen, Morjan(e), Morjean: Mnl. moriaen: moor. BN naar de donkere huidskleur of huisnaam. 1300 Alardus Moriaens; 1440 Marie Moerjaens, Tv. (BERDEN); 1576 Ger. Moriaens, Mech.(AP).

 

FD

Moriaens

Sans doute forme néerl. (au génitif) de *Morian(e), faisant référence aux enseignes à tête de maure, de noir, w. liég. moriâne (cf. Renard, BTD 26, 271-2).

 

JG

Moriamé

-âme, Mourialmé, Mouriamé, Mau-riamé, Maulrialmé, Mariamé. 11e s. «Arnul-fus de Morelmeis» St-Gérard, 1444 «Guerardin de Moreaumez» AidesNamur, 1719 «Nicolas de Morialmez» Walcourt; nom d’origine: Morialmé, w. mariante (arr. Philippcville).

 

JG

Moriamé

Moriame, Moriamez, Maurialmé, Mourialmé, Mouria(l)me: PlN Morialmé (N). 1184 s. Godescalci de Morelmeis; 1209 Arnoldus de Moralmeis, Namen (SLL).

 

FD

Moriamé

Proven. Morialmé (Loc.).

 

EV

Moriau

-iaux, -ieau, cf. Moreau.

 

JG

Morice

cf. Maurice.

 

JG

Morice

V. Maurice. Morichard.   Proven.   (A)manry-Sart,

,,Essart du sieur Amaury »  (L.D.). Moricard (Loc. fr.).

 

EV

Morice

zie Maurits.

 

FD

Moriceau

Morisseaux: Patr. Dim. van VN Maurice.

 

FD

Morichar(d)

Patr. Afl. van VN Maurice.

 

FD

Morichon

cf. Moris(se).

 

JG

Morichon

zie Maurichon.

 

FD

Morien

-iën, zie Marië’n.

 

FD

Morier

-iez, zie Dumourier.

 

FD

Morieux

zie Morel.

 

FD

Morillon

Meurillon, Morlion, Morlyon, Mérillon, Meriloo: Dim. op -illon van Fr. maure: moor, zwart. 1424 Jehan Moreillon, Senlis (MORLET); 155/Guidonis Morijllon; is67Augustinus Morlion, Lv. (HENNO); i6e e. Jean Morillon (alias Morlion), Broekburg (Midd. 1959,37); 1639 Jacques Meurillon, Waasten (DUV.).

 

FD

Morimont

Morymont. 1449 «Grant Jehan de Morimont» AidesNamur, 1538 «Johan de Morymont» = 1550 «Johan de Morimont» CoutStavelot, 1565 «Jean de Morimont, fils de François de Spasse» Abb. Grandpré, 1590 «Maroie de Morimont» Leignon, 1611 «Gilles de Morimont» BourgNamur, 1779 «Martin Morimont» Natoye; nom d’origine: Mori­mont à Chevetogne/Leignon ainsi qu’à Lou-poigne et à Céroux-Mousty (BrW), mais aussi de nom de lignage à Gesves (Nr) (comm. A. Morimont).

 

JG

Morimont

PlN Moirimont in Chevetogne (N). 1555 P.Morimont, Namen-Aw.; 1565 Jaspar de Moerymont, Moermond (sic) – Aw. (AP).

 

FD

Morimont

Proven. Dép. Chevetogne. Moriquand.    Proven.    ,,Champ-des-Morts » (Dép. St-Sauveur).

 

EV

Morin

-ain, Mourin; Moriot, cf. More.

 

JG

Morin

Mourin, Maurin, Morain, Meurin, -ein, Mo(o)rin(g), Mo(o)ren, Moerens, Moerynck, -ings, Morren(s), Morrenne, Meur(r)ens, Muryn: Patr. Vleivorm van Germ. maur-naam ‘moor’: Mauro, Morin, Mauring (Fm.), Moringus (GN). 1341 Willelmi Morin, Ktr. (DEBR. 1971); 1333 P. Morrin, Cent (GN); 1398 Goesin Moerin, Kuurne (DEBR. 1970); 1424 Hannin Moerinc, Ktr. (DEBR. 1958); 1565 Peter Morren, Rukkelingen-Aw. (AP). (Wor(i)neau, Mornau(w): Dim. van Morin.

 

 

FD

Moriniere

PlN Morinière (Loire-Atl).

 

FD

Moriot

Morioux: Afl. van Germ. maur-naam; vgl. Morin, Morel.

 

FD

Moriot

zie Merlot.

 

FD

Moris

Moris(s)-   -eaux, -ens,   -et, -on. V. Maurice et MAD (Ma),

 

EV

Moris

Morisse, Morysse, Morris. 1524 «Moris de Lanty» DénStavelotMy, 1747 «Hilaire Morise» Thy-le-Bauduin; var. de Maurice. « Dérivés: Morisseaux. – Morichon. -Mo-risot.

Morissen, cf. Maurissen.

 

JG

Moris(s)on

Morris(s)on, Moryson, Morijson, Morissonnaud, Morisons, Morisot, -od, Morizot: Patr. Dim. van VN Maurice, zoals Maurichon. Sommige vormen op -son kunnen E. vormen zijn, ni. Morrison: zoon van Moris, Maurice. 1463 Andrew Morsion (REANEY).

 

FD

Moris(se)

-en(s), zie Maurits.

 

FD

Morisseaux

zie Moriceau.

 

FD

Morisset

-ey, zie Mauricet.

 

FD

Moritoen

Afl. van Fr. maure, more: donker van huid. BN. 1416 Jan Moritoen, Bg. (SIOEN).

 

FD

Moritz

V. Maurice.

 

EV

Moritz

zie Maurits.

 

FD

Morival

Nom d’origine: Morival, à Longlier (Lx).

 

JG

Morival

PlN in Vismes (Somme). De oudst bekende voorvader van de Belgische Morivals is ni. Pierre Antoine Morival, geboren ca.i7so in Hasnon (Nord), overleden in 1808 in Wachtebeke. Gautier de Morival is heer van Morival in 1191 (med. L. Morival, Zelzate).

 

FD

Moriya

zie Morel.

 

FD

Morizet

zie Mauricet.

 

FD

Morizot

zie Morisson.

 

FD

Morja(e)u

Morjeau, zie Morel.

 

FD

Morjaen

Morjan(e), Morjean, zie Moriaens.

 

FD

Mork

Proven.   Mork(hoven)   (Loc. et L.D.).  Vermorcken  (Van der

Morke), ,,Du marais ».

 

EV

Morkens

zie Moorkens.

 

FD

Morl-

-et, -ey. Proven. Morlaix (Loc. fr.).

 

EV

Morland

Nom d’origine: Morlands, à Ophain (BrW) ou bien topon. néerl. Moerland, 1111-15 «Morlant» (Zélande, P.-B.) [FD].

 

JG

Morland

zie Moerland.

 

FD

Morle-

Morli-, -ghem.   Proven.   1. Maoriegem (Dép. Vlierzele). — 2.

Morleghem (Dép. Chercq).

 

EV

Morleghem

Nom d’origine: Moorlegem, à Vlierzele (FlOr).

 

JG

Morleghem

zie van Moorleghem.

 

FD

Morlet

-ey, cf. Moreau.

 

JG

Morlet

Morley: Dim. op -let van Ofr. mor: bruin, zwart (van de huidskleur) of dim. op -et van Morel. 1297 Morelet, Bergen (PIERARD); 1438 Gobert Morlet, Laon (MORLET).

 

FD

Morli(n)ghem

zie van Moorleghem.

 

FD

Morlie

Morlière, zie Marlier.

 

FD

Morlie

Proven. Morlies (Dép. Maubray).

 

EV

Morlière

Nom d’origine: Morlière,àBiesmerée (Nr) [= var. de Marlière, fr. marnière],

 

JG

Morlion

cf. More.

 

JG

Morlion

-lyon, zie Morillon.

 

FD

Morlion

Proven. Morlhon (Loc. fr.)

 

EV

Morlot

cf. Moreau.

 

JG

Mormal

1. Mnl. mormael: gezwel aan de benen, open wond aan het been. BN. 1281 Joh. Mormael =Joh. Mormal, Wortegem (HAES.). – 2. PlN Mormal (Nord): 1167 Mormaal (TW). 1273 Jehan Mourmal,Dk.(FST).

 

FD

Mormal

Mormat. 1672 «Augustin Mormal» BourgNamur, 1659 «Mormaux», 1696 «Mormal» Cerfontaine; nom d’origine: forêt de Mormal (Nord), bor. mourmau; cf. aussi Mourmaux, -eaux.

 

JG

Mormal

V. Momalle.

 

EV

Mormans

cf. Moremans.

 

JG

Mormaque

(NF de la région de Wavre), sans doute aussi Mornac. Peut-être, avec déna­salisation ô > ô, nom de maison, de w. mat R’make ‘chez Remacle’ [MH], comp. Mor-nard. Ou bien surnom composé de mm(t) ‘noir, brun foncé’ et de w. make ‘tête’, syn.de w. liég. moriâne, ma- ‘moricaud’ DL415, cf. Moriaens [avec la collab. de Ch. Mytskos],

 

JG

Mormaque

zie Mornac.

 

FD

Mormat

cf. Mormal?

 

JG

Mormentyn

zie Mermottein.

 

FD

Mormond

-ont. 1595 «Evrard de Mormont» Fronville, 1651 «Servais de Moirmon» émigré en Suède; nom d’origine: Mormont (Lx).

 

JG

Mormont

-ond: PlN Mormont (LX).

 

FD

Mormont

Proven. Loc.

 

EV

Morn- 

-baerts,   -bel,   -bers,   -mer, -maert(s). 1. Fonction. Momber ou

Mommer, ,,Mambour » (Ane. di­gnité municip.). Synon. : Moe-maers. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mornac

cf. Mormaque.

 

JG

Mornac

Mormaque: PlN Mornac (Charente).

 

FD

Mornard

-ae, Mornet: 1. BN Afl. van Ofr. morne: triest, droefgeestig. 1400 Petiot Mornet, Choisy (MORLET). – 2. Uit (Si)mon Renard. 1607 Simon dit Mon Regnard; 1643 Monrenard (LECHANTEUR).

 

FD

Mornard

Car.   mor.   ,,H.    morne, triste ».   (Suffixe -ard,  augmentatif

ou péjoratif). N° » 250, 282.

 

EV

Mornard

w. liég. Môrnârd. 1620 «Henri Mor-nard» Retinne; NF à analyser mon Re(g)nard ‘chez Renard’ avec dénasalisation ô > ô, cf. 31.10.1607 «Simon dit mon Regnard (..’.) Simon Monregnaulx», 27.5.1615 «Wie Mon-renaux (…) Wie le hinand dit Monrenard», 18.2.1643 «Oudon, fille de feu Wilhaime Hi­nand dit monrenard», 30.7.1709 «Léonard Monrenard» (toutes mentions tirées des no­taires liégeois, cf. BTD 75) [JL, NFw]. Cf. aussi Mormaque.

 

JG

Mornay

Proven. Loc. fr. Morren. 1. V. Moer. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Morneau

Mornau(w), zie Morineau.

 

FD

Mornie

zie Maronnier.

 

FD

Mornout

zie Moerenhou(d)t.

 

FD

Moro(t)

Mouro: 1i. Patr. Dim. van VN Maur. Vgl. Morin. – 2. Var. van Maurois.

 

FD

Morobé

zie Demarbaix.

 

FD

Moron

Var. de Mauron (dérivé de Maure, More); Dauzat 441 pensait à un surnom de rêveur, d’après anc. fr. songer le moron ‘rêvasser’ [ce qui serait exceptionnel].

 

JG

Moron

zie Mauron.

 

FD

Moronval

PlN Morval (PdC): 1328 Moronval (DNF). 1311 Caterine Mouronval, Atrecht (NCJ).

 

FD

Moroy

zie Maurois.

 

FD

Morphée

Un surnom d’après le nom du dieu grec du sommeil, Morphée, serait étonnant; plutôt nom d’enfant trouvé, sans doute en train de dormir [MH].

 

JG

Morphy

Morphée: E. FN, var. Morfey, Morphey, Morphew < Ofr. malfé, maufeit, malfait. Zie Malfait. BN voor een boosdoener. 1163 William Malfet, Sussex; 1196 Lucas Maufe, Northampton; 1198 Simon Malfei, Norfolk; 1564 John Morfewe, Suffolk (REANEY). 1712 j oncheer Dermete Morphy = 1713 jonckheer Dermete Françoise Morphy, filius don Jan, gheweest meestre de camp van een Hiers régiment; 1742 Cornelis Morphy, lerland-Bg. (PARM.).

 

FD

Morra

zie Moras.

 

FD

Morray

cf. Moreau.

 

JG

Morray

zie Morel.

 

FD

Morraye

zie Morhet.

 

FD

Morre

cf. More.

 

JG

Morre

zie Moret.

 

FD

Morre, (de)

Morren(s), Murren, Meur(r)ens: i. Van Mnl. ww. murren, morren: morren, pruttelen, pruilen, grommen. BN voor een grompot. 1280 Korre Morren (Herb.); 136 e. Wouter Morre, Waasmunster; 1299 Staskin Murre, Cent (GN); 1398 Jacob Murre, Pittem (DEBR. 1970). – 2. Zie ook Morin.

 

FD

Morreau

Morreel(s), Morreeuw, zie Morel.

 

FD

Morreel

cf. Moreau, Moreel.

 

JG

Morrelgem, van

zie van Moorleghem.

 

FD

Morren

-enne, Morrens, cf. Moren.

 

JG

Morren(s)

zie Morre.

 

FD

Morrenne

zie Morenne.

 

FD

Morret

cf. More.

 

JG

Morret

-ey, zie Moret.

 

FD

Morrhay(e)

-hey, zie Morhet.

 

FD

Morrhaye

-hey, cf. Morhay(e).

 

JG

Morriens

zie Mariën.

 

FD

Morrier

Dérivé de More, Maure (Dauzat 441 ) ?

 

JG

Morrier

zie Dumourier.

 

FD

Morris

cf. Moris(se).

 

JG

Morris

zie Maurits.

 

FD

Morris(on)

V. Maurice. Morsa.   V.   Morichar  et  le  suivant.

Proven.  Morsa(ye).   (Dép.   Mont-Gauthier) .

 

EV

Morris(s)on

zie Maurits, Morisson.

 

FD

Morrissey

zie Mauricet.

 

FD

Morroir

zie Maurois.

 

FD

Morry

zie Maury, Dumourier.

 

FD

Mors

cf. Moors.

 

JG

Mors

zie Moors.

 

FD

Mors(s)inkhof

PlN Groot en Klein Morsink, op de Mors in Rectum (OIJ) (PDB).

 

FD

Morsa

Morsat (NF hutois et hesbignon). 1444 «Jehan Morseau» Thines-en-Hesbaye, 1692 «Guillaume Morsa» Amay, 1725 «Lambert Morsa» Vieux-Waleffe ; p.-ê. surnom dérivé de lat. morsum ‘chose mordue’, cf. pic. (Soignies) marcha ‘morceau’ FEW 6/3, 144b (comp. Morsiau(x)), mais apparemment, dans le do­maine est-wallon, seul w. liég. (Forir) mwèrcê ‘pomme d’Adam’ et w. verviétois mwèrcê ‘tro­gnon de fruit, de pomme’ DL 422b ont survécu.

 

JG

Morsa(t)

zie Morseau.

 

FD

Morsain

-aint. 1598 «Bertrand Morsain» DénWavre; nom d’origine: Morsaint, à Grez-Doiceau (BrW).

 

JG

Morsain

Proven.    Morsaint    (Dép. Grez-Doiceau).

 

EV

Morsain(t)

1. PlN Morsaint in Grez-Doiceau (WB). -2. Var. van Morchain.

 

FD

Morseau

-iau(x), Morciaux, Mors(ch)el, Morsa(t): Ofr. morsel, Fr. morceau, Mnl. morseel: beet.hap, lekker eten. BN. 1281 Jehans Morsiaus, Bergen (ARNOULD); 1383 Michiel Morseel, Boezingen (SOETE); 1692 Guillaume Morsa, Amay (HERB.).

 

FD

Morselbeen, van

zie van Mosselbeen.

 

FD

Morsiau

-iaux, Morciaux. 1235 «Johans Morsials» ChirTournai, 1281 «Morsiaus» ComptesMons; surnom: pic. morsiau ‘mor­ceau’, p.-ê. avec le sens de moy. fr. morceau d’homme ‘homme de petite taille’ FEW 6/3, 145b; cf. aussi Morsa(t).

 

JG

Morsink

Hypercorrect < Patr. Mossink, -ing, Massink, -ing. Afl. van Ma(a)s.

 

FD

Morsman

Moersmans, de Moersman: PlN Mors(ch) is een oostelijke var. van PlN Mars(ch): laag nat weiland (MOERMAN163). De FN is dan een pendant van Marsman, Meerschman. Geografïsch past deze verklaring evenwel niet voor De Moersman, die in Rijsel (en 2X in WV) voorkomt: hier wellicht verkeerd gelezen De Meersman. Misschien hypercorrect voor Moesman, Mosmans?

 

FD

Morsomme

1472 «Henry Morshomme» Dén-Vielsalm, 1575 «Henri Morsome» Vielsalm,

1604 «Hubert Morsome berger» Arbre-fontaine, 1656 «Jean Morsomme» DénMa-lempré; nom d’origine: Les Morts-Hommes, ainsi à Gérouville (Lx).

 

JG

Morsomme

PlN Les Morts-Hommes in Gérouville (LX): 1256 la terre de Morshommes (CAO). 1472 Henry Morshomme, Vielsalm (J.G.).

 

FD

Mort(h)ier(s)

1. Proven. Loc. et L.D. — 2. ,,H. qui tarvaille le mortier ». Nos 131, 178.

 

EV

Mortagne

Mortaign(i)e: Verspreide PlN (H, Nord, PdC) < Mauritania. 1275 Rogiers de Mortaigne, Spiere; 1365 tleen dat men heet Mortaigne, Bellegem; 1400 mer Robbrecht van Mortaingne heere van Cavermez (DEBR. 1980); 1287 Joh. de Mauritania, castellanus Tornacensis, Dk. (CDN); 1246 Aale Mortaigne; 1312 Robers de Mortaigne, Atrecht (NCJ).

 

FD

Mortagne

Proven.   Dép.   Bellegem, Forest-lez-Frasnes,  etc.

 

EV

Mortal

16e s. «Jehan Mortal» Châtelet; sur­nom: anc. fr. mortal ‘mortel’, de sens divers FEW 6/3, 147-8?

 

JG

Mortal

zie Mortiau(x).

 

FD

Mortehan

Nom d’origine: Mortehan, à Cugnon (Lx).

 

JG

Mortehan

PlN in Cugnon (LX).

 

FD

Mortehan

Proven. Dép. Cugnon. Variante : Mordant.

 

EV

Mortel ma n(s)

zie Moortelmans.

 

FD

Mortel(e), van de

-elle, -elle, zie van (den) Moortel.

 

FD

Mortelé

-e, Mortelez. Ces NF étant présents massivement en Flandre occidentale, var. francisées de Van de Moortele, etc., et non pas issus du NL Mortelet, topon. à Rongy (Ht).

 

JG

Mortelet

-elé, -ele(z): i. PlN Mortelet in Rongny(H). 1279 Grars des Mortelés, Atrecht (NCJ); 1551 Joh. Mortelee, Dowaai (MULIV). – 2. Var. van Martelet. Vgl. Wvl. zwort < zwart. 1712 Pieter Mortelet, Izg.; 1737 Joseph Mortelez, Rumbeke (MARICHAL).

 

FD

Mortelette

Nom d’origine: Mortelette, à Boussu-en-Fagne (Nr).

 

JG

Mortelette

PlN in Boussu-en-Fagne (N) en Ploegsteert-Waasten (H) (DF).

 

FD

Mortelle

 (NF de la région de Charleroi). Peut-être simple var. du NF Mortelé, -é, issu de Van de Moortel; ou bien surnom: anc. fr. mortel ‘cruel (en parlant de personnes)’ Gdf, qui aurait été utilisé comme matronyme, cf. 1646 «Marie La Mortelle» Châtillon-sous-les-Côtes, 1732 «Nicolas La Mortelle» Herme-ville-en-Woevre (Meuse) (FyS).

 

JG

Mortelle

Wsch. < Van de Moortele/Mortelle.

 

FD

Mortelmans

1. Proven. Mortel (Dép. Achel), avec suffixe -mans, d’orig. — 2. Profess. ,,H. qui tra­vaille le mortier ».

 

EV

Mortelmans

Composé, au génitif, de moy. néerl. mo(o)rtel ‘terre grasse’ + -man.

 

JG

Mortensen

Mortensson: Patr. Scand. pendant van Maartens.

 

FD

Mortgat

cf. Moortgat.

 

JG

Mortgat

V. Moortgat.

 

EV

Mortgat

zie Moortgat.

 

FD

Morthier

cf. Mortier.

 

JG

Mortiau(x)

-al: 1. BN Ofr. mortel: wreed, die dedood verdient. 1257 Jehans Mortel, Atrecht (NCJ); 1424 Jakemart Mortiau, H (J.G.). – 2. Moretel, dim.van Moret (Vgl. Moreton). 1222 Henri Moretels, Atrecht (NCJ). – 3. PlN. Vgl. Mortelet. 1272 Willaumes des Mortiaus, Atrecht (NCJ). 4. Var. van Marteau; vgl. Mortelet 2.

 

FD

Mortiau(x)

Proven. Morte-Eau, ,,Eau tranquille ». (La) Marteau (Loc.).

 

EV

Mortiaux

1272 «Willaumes des Mortiaus» NécrArras, 1424-25 «Jakemart Mortiau» DénHainaut; sans doute nom d’origine: topon. du type rmorte-eaun (= eau stagnante), ainsi Lamorteau (Lx), cf. 1512 «Simon Le Mor-teau», 1580 «Jean Morteau», 1661 «Alexan­dre de la Morteau» BourgNamur.

 

JG

Mortier

Morthier, Mortiers. 1213 «Arnoldus de Mortirs frater suus» CartValDieu, 1272 «Martin Mortir» PolyptVillers, 1500 «Bertrand de Mortier» Liège; nom d’origine: Mortier (Lg), etc., topon. fréquent (= terrain gras, maré­cageux FEW 6/3, 150a); cf. aussi Dumortier.

 

JG

Mortier(s)

-iez, Morthier, Dumortier, -iez, Demortie(r):

PlN Fr. Mortier < Lat. mortarium: drassige grond, moerassig terrein. Vgl. Van de Moortele. Fréquent (o.m. LU). 1214 Arnoldus de Mortirs, LU (CVD); 1398 Hannekin van den Moertiere = Hannequin du Mortier, Har. (DEBR. 1970); 1603 Gillis Mortier, Rijsel (SCHOUT. I).

 

FD

Mortimer

PlN Mortemer (Seine-Inf.). 1086 Ralph de Mortemer=de Mortuo Mari (REANEY).

 

FD

Morton

i. E. FN. Oorspr. PlN Oe. môr-tûn: omheinde woonplaats, dorp bij een moeras. Daarna ook VN en FN (V. D. SCHAAR). – 2. Var. van Marton; vgl. Marteau/Mortiaux. – 3. Zie Moreton.

 

FD

Mortreu

-eux (NF de la région de Comines). Pour Dauzat 442, var. de Mortreuil, contrac­tion de l’anc. fr. morteruel ‘mélange de pain et de lait’, désignant celui qui se nourrissait de ce mets, cf. 1378 «Mortreul Bruneel» Ypres; aussi nom d’origine: Mortreux, à Jolimetz (Nord).

 

JG

Mortreuil

Mortreu(x): 1. Ofr. morteruel: gerecht met brood en melk. BN. 1378 Mortreul Bruneel, Ip. (BEELE). – 2. PlN Mortreux in Jolimetz (Nord): 1167 Morteruel (TW). 1347 Gillis Mortruls = Mortruele, Ronse (DECONINCK). – 3. PlN Mortroux (LU) (zie i.v.).

 

FD

Mortroux

1350 «Gile de Mortrous», 1359 «Wil-heames Vloghe de Mortruel» CartValDieu, 1589 «Piron Anthoenne de Mortroux» Liège;

nom d’origine: Mortroux, 1276 «Morteruez» (Lg). Cf. aussi Moitroux (forme w.).

 

JG

Mortroux

PlN (LU). 1350 Fachin de Mortrous, LU (CVD); 1372 Wilheames de Mortruel = 1383 Wilhames de Mortrou, Luik (SLLIV); 1385 Liberti Morteruels, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Mortroux

Proven. Loc.

 

EV

Moruanx

Schrijffout voor Moraux.

 

FD

Morue

Mouru(e), Murru: BerBN Fr. morue: kabeljauw.

 

FD

Morue

Mourue. Fr. morue, surnom de pêcheur ou de marchand.

 

JG

Morval

1. PlN Morval (PdC). 1311 Caterine Mouronval, Atrecht (NCJ). – 2. PlN in Horrues (H) en Bucy-le-Long (Aisne).

 

FD

Morval

Nom d’origine: (fond de) Morva à Modave (Lg), chapelle de Morval à Lombise (Ht), Morval (PdC), etc.

 

JG

Morvan

Patr. Bretonse VN en FN (LE MENN). Morven is ook een Schotse VN.

 

FD

Morvilliers

Morviller: PlN Morvilliers (Aube, Eure-et-Loir) of Morvillers (Oise, Somme).

 

FD

Morvoet

Proven. Moerevoorde ,,Gué du marais ».

 

EV

Morvoet

zie Marievoet.

 

FD

Mory

cf. Maury.

 

JG

Mory

zie Maury, Dumourier.

 

FD

Morys(se)

zie Maurits.

 

FD

Moryson

Morijson, zie Morisson.

 

FD

Morysse

cf. Moris(se).

 

JG

Mos

,,Mousse ». Proven. Terrain humide, moussu. N° 243. Van der-, Ver- -Moes(en), -Moosen, -Mo(u)ste(n). Synon. : Mostaaert (Mosaarde). VAN de Mosselaer ,,De la lande moussue ». V. Mousse.

 

EV

Mos

zie Maas(s).

 

FD

Mos(se)ray

LU W. PlN mos’rê: mos (HERB.).

 

FD

Mosar

-art, Mozart. Comme NF belge, pro-babl. nom d’origine, cf. 1350 «derire le mosar», à Waleffe-St-Pierre (Lg), et «Mos-saire», à Mormont (Lx); sans doute dérivé de w. masse ‘mousse’ (plante).

 

JG

Mosar(t)

zieMozar.

 

FD

Mosay

Mossay, Mossai. 1271 «maistre Jehan de Mosai vestit de Saint Pierre le Nialeit», 1274 «Aubers de Mosai k’on appelle Vies Prévost de Sethenai» CartOrval, 1524 «Loren Mossea» DénStavelotMy; nom d’origine: w. masse ‘mousse’ (plante).

 

JG

Mosay

zie Mossay.

 

FD

Mosbach(er)

Verspreide PlN Mo(o)sbach (BEI, BW, HS,TH).

 

FD

Mosberg

Moszberg: PlN Mosberg in Tv. (VB) of verspreide D. PlN Mo(o)sberg.

 

FD

Mosberg

Proven. ,,Colline aux mousses ».

 

EV

Mosbeu

-eux, Mousbeux. 1635-36 «Lucie de Labeau fesme de Piere Mosbeux» Nandrin; nom d’origine: Mosbeux, à Gomzé-Andou-mont et Forêt (Lg).

 

JG

Mosbeu(x)

Mousbeux: PlN Mosbeux in Gomzé-Andoumont en Forêt (LU).

 

FD

Mosbeux

Proven. Dép., Gomzé, Forêt-lez-Chaudfontaine.

 

EV

Mosc(h)et

zie Mouchet.

 

FD

Moschion

zie Mouchon.

 

FD

Moscou

Nom d’origine: Moscou, capitale de la Russie, mais aussi (par transfert de toponyme) NL à Dampremy et à Épinois (Ht).

 

JG

Moscou

PlN Moskou (Rusland).

 

FD

Mosel(l)e

Muselle, Mousel: PlN Mosele in Mesnil-Eglise (N). 1565 Jean Muselle; 1639 de Miselle; 1641 de Muselle, Dinant (Midd. 1966,229-238).

 

FD

Mosel, van

zie van Muysel.

 

FD

Mosele

-elle, Mousel, Muselle. Nom d’origine: Moselle (affluent du Rhin), mais aussi (par transfert toponymique) Mosele, à Mesnil-Église (Nr), etc.

 

JG

Mosen

cf. Moosen.

 

JG

Mosen

zie Maassen.

 

FD

Mosen, van der

van der Moosen, van der Moesen, van der Meuse, van der Mouse(n), van der Mousse, Vermosen, Vermoese(n), Vermoezen: PlN Mose: slijk, modder. Hof ter Mosen in Anderlecht. 1330 Gheertruudt van der Mosen; 1331 Ghertrudis van der Mosen…ad locum dictum ter Mosen, Anderlecht (PEENE1949); 1552 Pieter van der Moesen; 1586 Barbelé Vermoesen, Moorsel (LIEVENS); 1666 Martin van der Mousen, Limai (Midd. 1978,254).

 

FD

Moser

Mooser, Moserman, Mozer: D. afl. van verspreide PlN Moos: moeras.

 

FD

Moser

Si le NF n’est pas italien, var. de Mauser qui serait un ‘chasseur de souris’ (Dauzat 425) ou un ‘marchand de légumes’ (id., 442).

 

JG

Moses

Mosses, Mozes, Moise(s), Mois(se), Moïs(se), Moyse(s), Moysard, Moijsard, Moizard, Moysen(s), Moijse(n)s, Mojzis: Patr. Bijbelse VN Mozes, Lat.-Gr. Moyses, Fr. Moyse, Wvl. Mooizes. De VN is al in de 12e e. in WV geattesteerd. Moysens gaat terug op Moysin. 1298 Joh. Mois, Kales (GYSS. 1963); 1252 Mois de Haringhier; 1326 Cateline de Witscates fille Mois; 1326 van Jhan Moyse; 1336 Leurens Moesin, Ip. (BEELE); 1339 Mikiel Moys, 1348 Jehans Moyses, Dk. (TdT); 1345 Moise Maleplume, Luik (SLL IV); 1323 Moysekini dicti Moys, LU (SSP); 1364 Moysins poire = 1467 Moyses polder, Zande (DF XI); 1538 Joannes Moysen de Geldrop; 1548 Paulus Moyses, Lv. (MULIV).

 

FD

Moses

Var. de Moïse, cf. aussi Moes, etc.

 

JG

Moset

-ey, zie Mousset.

 

FD

Moshagen

PlN Mooshaag (bi der Mosehagen) in Nederoverheembeek (VB) en St.-Lambrechts-Woluwe(NR).

 

FD

Mosheuvel

PlN Mostheuvel in Westmalle (A) en Vessem (NB).

 

FD

Mosin

cf. Mousin.

 

JG

Mosin

Mous(a)in, Mozin: 1. Patr. Vleivorm van bijbelse VN Mozes. Zie Moses. 1287 Jehan Mousin, Ip. (ARY); 1392 Michiel Moesin = 1396 Moeisin, Ip. (BEELE). – 2. PlN Mozet (N): 1198 Mosain. 1272 Aleidis de Mosen, Villers-la-Ville; 1289 Godefrois de Mosin, Namen (J.G.). – 3. Var. van Mauhin, Mausin.

 

FD

Moskal

Moeschal, Moesschael: PlN Muskaal in Didam (G): 1400 Moeshael, 1460 to muyshol (HEKKET).

 

FD

Moskovic(s)

-vits, -vitz, -wicz, -witz, -wits, Moszkowicz, -witz: Herkomstnaam van de Moskoviet < Moskou (Rusland).

 

FD

Mösli

Moesle: D. FN Môsle, PlN Môslein: klein moeras. 1363 Hainr. Môsli, Isny (BRECH.). Zie ook Messely.

 

FD

Mosmans

1. Proven. ,,De Mos-(-berg, -broek, etc.) (L.D.). — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Mosmans

Composé, au génitif, de moy. néerl. mos ‘mousse; marais’ + -man.

 

JG

Mosmans

zie Maeseman.

 

FD

Mosmuller

D. FN Moosmùller < (verspreide) PlN Moosmiihl(e): molen op het moeras. 1459 Johan van Mosmole, Mtr. (SKM); 1512 Jakob Mosmuller, BEI (BRECH.).

 

FD

Mosnenck, van

zie van Muysewinckel.

 

FD

Mosnier

zie Monnier.

 

FD

Mosolf

Musolf: Patr. Germ. VN Mosulfus (MORLET

I)-Moson: PlN Mozon in Fumai (LU).

 

FD

Moson

Nom d’origine: Mozon, à Fumai (Lg).

 

JG

Mosray

cf. Mosseray.

 

JG

Moss

E.FN. 1. PlN: moeras. 1286 David del Mos, Cheshire; 1327 Stephen atte Mos, Staffordshire. –2. Patr. Bijbelse VN Moses. 1260 Master Mosse thé Jew of London; 1153-68 Ailmerus fîlius Mosse = Aimer Mosse (REANEY).

 

FD

Mossa

zie Massar(d), Moussart.

 

FD

Mossai

-ay, cf. Mosay.

 

JG

Mossay

-ai, Mosay: Lu W. var. van Mousseau, dim. van mo(u)sse: mos. PlN. Vgl. Mossiat. 1274 Aubers deMosai,Orval(J.G.).

 

FD

Mossay

V. Mousse.

 

EV

Mossé

NF juif, équivalent de Moïse.

 

JG

Mossel

Mussels: BerBN van de mosselman. Kaat Mossel was in de i8e e. keurster van de schaaldieren op de vismarkt in R’dam (MEERTENS 1941,75).

 

FD

Mosselaer, van de(n)

PlN Mosselaar (NB). 1724 Jacobus van de Mosselaere, Boxtel (MUL VII).

 

FD

Mosselbeen,van

van Morselbeen:Vermoedelijk volksetymologische vervorming. Er is een Mosveen bij Staphorst (OIJ) (MOERMAN164).

 

FD

Mosselman

génitif: Mosselmans. Surnom de vendeur de moules: moy. néerl. mossel ‘moule’ (mollusque).

 

JG

Mosselman(s)

BerN van de mosselman, de mosselverkoper. 1356 Peter Mosselman, Tv. (PEENE1949); 1404 Gossuinus Mosselman de Londerzele, Bs. (Midd. 1957,291).

 

FD

Mosselman(s)

Profess. ..Marchand de moules ». N08 133, 200.

 

EV

Mosselveld(e), van

zie van Mossevelde.

 

FD

Mossenne

Proven. Mussain (Dép. Saintes).

 

EV

Mosseray

ou Mostray, ,,Essart des mousses ». N° 243.

 

EV

Mosseray

Proven. Mosseray, ,,Essart aux mousses », Synon. : Mostray.

 

EV

Mosseray

w. nam. Moz’rèt, Mosray (NF plutôt namurois). Nom d’origine: w. liég. (Esneux) mos ‘rê ‘mousse végétale’, fréquent en topony­mie.

 

JG

Mosses

zie Moses.

 

FD

Mosset

Mouset. 1270 « Lodovicus dictus Mos-ses de Charnoir» CartValDieu, 1508 «Ernoul de Mouset» BourgNamur; dérivé de fr. mousse (plante) FEW 16, 567b, cf. 1245 «an preit Moset».

 

JG

Mosset

zie Mousset.

 

FD

Mossevelde, van

van Mosselveld(e): PlN Mosseveld in Overmere (OV), Th. (WV). 1462 van Mosvelde, Lokeren (FLW); 1583 Peter Mossevelt, Hamme (AP); i6e e. Hendrik van Mossevelde, Waas (VAN G.I).

 

FD

Mossiat

1518 «Henra Mossea», 1555 «Pier-chon de Mosseau», 1602 «Charles Mosseau», 1637 «Guillaume Mossiau» BourgNamur, 1754 «Joseph Mossiaux = Mosseaux» Natoye; nom d’origine: Mossiat [à écrire: Mossia], à Bioul (Nr), etc. ; dimin. en lat. -ellu > w. nam. -ia de w. masse ‘mousse’ (plante).

 

JG

Mossiat

PlN Mossiat in Bioul en Pondrôme (N). Dim. van mosse: mos. Vgl. Moussiaux.

 

FD

Mossou

-oux, Mousseux. 1602-3 «Jehenne Mossu» TerriersNamur, 1676 «Samuel Mous­su» RuageAth, 1701 «Jean Moussoux» Bourg-Liège; surnom : anc. w. mossou ‘moussu, velu’.

 

JG

Mossou(x)

1. Zie Moussoux. – 2. Zie Massoul.

 

FD

Mossoux

V. Mousse.

 

EV

Mossu

zie Machu(t).

 

FD

Most-

-in, -inkx. V. MAD (Maz).

 

EV

Most(en), van der

van der Monst, van der Moust, Vermost: PlN (ter) Most: plaats waar mos groeit, modderige plaats, mosveen (MOERMAN). 1299 Huon dele Moust, Ktr. (DEBR. 1980); 1398 Omaer van der Most, Tielt (DEBR. 1970); 1430 Jan van der Most…van den goede van der Most daer hy

woent, Vorselaar (LIND. 1940,265); 1508 Heylen Vermost, Temse (DE MAN).

 

FD

Mostade

Most- -(a)ert. V. Mou­tarde.

 

EV

Mostade

w. (Bastogne) Mostâde, Moutarde. 1253 «Willaumes Moustarde» NécrArras, 1273 «Johannes dictus Mostarde» Dalhem, 1316 «Anniès Moustarde» TestTournai, 1364 «Maroie femme qui fu Gossart Moustarde» PolyptAth, 1490 «J. Moustarde et Ollet sa f.» JusticeBastogne, 1507 «Jehan Moustarde» Ladeuze, 1540-41 «Marguerite Moustarde» Wannebecq, 1541 «Jehan Mostard» Bourg­Namur, 1544 «Jacquemot Mostarde» DénSta­velotMy, 1575 «Collard Moustard» Francs-Lux; surnom: w. liég. mostâde, fr. moutarde, p.-ê. avec un sens imagé (machination, affaire suspecte) FEW 6/3, 272b. Cf. aussi le suivant.

 

JG

Mostade

w. (Bastogne) Mostâde, Moutarde. 1253 «Willaumes Moustarde» NécrArras, 1273 «Johannes dictus Mostarde» Dalhem, 1316 «Anniès Moustarde» TestTournai, 1364 «Maroie femme qui fu Gossart Moustarde» PolyptAth, 1490 «J. Moustarde et Ollet sa f.» JusticeBastogne, 1507 «Jehan Moustarde» Ladeuze, 1540-41 «Marguerite Moustarde» Wannebecq, 1541 «Jehan Mostard» Bourg­Namur, 1544 « Jacquemot Mostarde» DénSta­velotMy, 1575 «Collard Moustard» Francs-Lux ; surnom : w. liég. mostâde, fr. moutarde, p.-ê. avec un sens imagé (machination, affaire suspecte) FEW 6/3, 272b. Cf. aussi le suivant,

 

JG

Mostaert

-aart, -ar(t), -ert, -erd, -ade, Moutarde: Mnl. mostaert, Ofr. mo(u)starde: mosterd. BerBN van de mostermaker of-verkoper, mosterdman. 1230 Waltero Mostart (SMTI); 1253 Willaumes Moustarde, Atrecht (NCJ); 1273 Joh. dictus Mostarde, Dalhem (CVD); 1298 Christiaens Moustardier (GYSS. 1963); 1543 Joseph Mostaert, Aw. (AP).

 

FD

Mostaert

Mostert. Surnom : moy. néerl. mos-taert ‘moutarde’.

 

JG

Mostaf

Profess. Mosthaver, ,,Moùt d’avoine ». N. de fabricant.

 

EV

Mosten(n)e

Moste(s), zie Mostin.

 

FD

Mostenne

Mostène. NF attesté dans la région de On, Waha, Hotton et Harsin (arr. Marche) à partir de 1753 (FyS); nom d’origine incertaine qui pourrait être issu d’un microtoponyme local, à moins qu’il ne s’agisse d’une forme régionale (non attestée FEW 6/1, 268-9) de mo(u)stelle ‘belette’ [avec la collab. de J. Virgo).

 

JG

Mostenne

Proven. (A)mostrennes (Dép. Esneux).

 

EV

Mosterdman

BerN van de mosterdmaker of -verkoper. Vgl. Mostaert. 1337-93 Herman Mostard = H. Mosterdman, Deventer (DRAAIJER 186).

 

FD

Mostert

cf. Mostaert.

 

JG

Mostert

-erd, zie Mostaert.

 

FD

Mostes

-es. 1485 «Mathieu Mostes» Seraing; dérivé d’anc. fr. mo(u)st ‘moût (de vin), vin jeune’, cf. Moste.

 

JG

Mosthaf

Wsch. < D. Musaff(e). Het eerste élément Mhd. muos: moes, spijs. 1247 Albert Muosaffe, Brixen(BRECH.).

 

FD

Mostien

cf. Mostin.

 

JG

Mostien

Deze om Aw. (vooral Boom) geconcentreerde FN is een spelling voor Mostin. 1700-1757 Anna Catharina Mostien (dochter van) J.B. Mostin, Wolvertem (PDB).

 

FD

Mostin

Mostinck(x), Mosten(n)e, Moste(s), -es, M(o)ustin: Afl. van Mnl. most, Ofr. most: most, gistende jonge wijn. BN voor de mostbereider. 1265 Baudes Moustins, Le Quesnoy (HERB.); 1308 Peter Mostinc, Beert VB (med. B. Roobaert); 1356 Jan Mostinc, St.-P.-Leeuw (PEENE 1949); 1485 Mathieu Mostes, Seraing (HERB.).

 

FD

Mostin

Moustin, Mostien, Mostinck, au génitif: -inckx. 1265 «Baudes Moustins»Le Quesnoy, 1356 «Jan Mostinc» Sint-Pieters-Leeuw, (…); probablement dérivé en -in du même thème que Moste(s), surnom de préparateur de moût.

 

JG

Mostin

Moustin, Mostien, Mostinck, au génitif: -inckx. 1265 «Baudes Moustins»Le Quesnoy, 1356 «Jan Mostinc» Sint-Pieters-Leeuw, 1540 «Hendrik Mostinck» Bruxelles, 1551 «Jehan Mostincq» BourgNamur; pro-babl. dérivé en -in du même thème que Moste(s), surnom de préparateur de moût.

 

JG

Mostman(s)

1. Afl. van Van der Most. – 2. BN van de mostbereider. Vgl. Mostin.

 

FD

Mostmans

Composé, au génitif, de moy. néerl. most ‘marais’ + -mon.

 

JG

Mostr(e)y

Mostrie, zie Montré.

 

FD

Mostraet

Probabl., dans la région de Charleroi, var. par métathèse du NF Mostaert,

 

JG

Mostray

V. Mosseray.

 

EV

Mostrie

Var. de Mottrie, plutôt qu’âne, fr. mo(n)stree ‘coupe de bois (indiquée par des marques)’ FEW 6/3, 97a.

 

JG

Mosty

cf. Mousty.

 

JG

Mosty

zie Mousty.

 

FD

Moswinck, van

-uinck, -uenck, zie (van) Muysewinckel.

 

FD

Moszberg

zie Mosberg.

 

FD

Moszkowicz

zie Moskovic(s).

 

FD

mot

,,Terre molle, mouvante ». V(and)er- -meut(t)er, -motte(n),

-Maut, -moût, -muyten.

 

EV

Mot

Motte(n), Motte, Motz, Moet, Moedts: Patr./Metr. Korte vorm van Jacquemot(te) of Willemot(te). 1419 Wilheame Mot, Luik (RENARD 237); 1356 Peter Mots wijf, St.-P.-Leeuw (PEENE 1949); 1519 Jacques Motte, Namen (J.G.).

 

FD

Mot

Var. de Motte; ou bien surnom: moy. néerl. mot ‘mite ; vermoulure’.

 

JG

Mot-

-kin, -mans, -quin, Mott–ar(t), -e, -eaux, -et. V. MAD.

 

EV

Mot(e), de

zie Delamotte.

 

FD

Mot(en), van der

van der Motte(n), van der Moeten, – Moeten, Vermot(e), Vermoote, Vermotte, T(h)ermote: Verspreide PlN (ter) Mote: hoogte, heuveltje, vaak met kasteel of molen erop. Vgl. Delamotte. 1398 Roeger van der Mote, Zegher van der Motte, Lauwe (DEBR. 1970); 1687 Jan Termote, Roes. (MARICHAL). Vermote en Delmotte werden ook door elkaar gebruikt: 1627 Judocus Vermote = 1659 Delmote, Tielt (VS1979, 75).

 

FD

Motard

zie Mottard.

 

FD

Motch

Surnom: ouest-flam. motch ‘difficile de caractère’.

 

JG

Mote

cf. Motte. – Motelet, cf. Mottelet.

 

JG

Motemans

zie Motmans.

 

FD

Moter, de

zie van (den) Moortel.

 

FD

Motet

Mothet, Mottet, Motte, Mothes, Moutet: Patr. < dim. van Jacquemot of Willemot. 1316 Jehan Motet, Hoei (SLLIII); 1360 Wilheame Motet, Lui (RENARD 237); 146 e. Jakemien Motet, Luik (BODY); 1508 Motet le Charton, Namen (J.G.).

 

FD

Motheu

Motteu(x): Var. van Matheu; zie Matheus.

 

FD

Motheu

V. Motteux.

 

EV

Mothy

cf. Mottier.

 

JG

Mothy

zie Monti, Dumoutier.

 

FD

Motin

Mottin(t): Patr. Vleivorm van Jacquemot of Willemot. Vgl. Motet. 1389 Paulin Mottin, Ip. (BEELE); 1444 Jehan Motin; 1496 Motin le Charon, Namen (J. G.).

 

FD

Motin

Mottin, cf. Motte.

 

JG

Motion

Moxhon. 1329 «Arnoldi le Moskon de Warnans» AnthrLiège, 1431 «Simon fis Moxhon» CoutStavelot, 1762 «Jaques Moi­neau dit Moxhon» Soumagne [not, JL], 1767-90 «Jean Moxhon» ÉchHuy; surnom affectif: w. liég. mohon ‘moineau’ FEW 6/3, 259b; cf. aussi Mouchon.

 

JG

Motkin

Motke, Mottekin, Motquin(t), Mottequin, Montequin, Moutquin, Moothien: Patr. Dim. van Jacquemot of Willemot. 1597 Jacques Motquin, Nijvel (J.G.); 1775 C. J. Moutquin, Bergen (MUL VII).

 

FD

Motkin

Motquin, Mottekin, Moutquin, cf. Motte.

 

JG

Motlier

Molhy. Nom issu de l’anthrop. germ. mod-hari ; ou bien dérivé de fr. motte (Dauzat 442).

 

JG

Motmans

Composé, au génitif, de moy. néerl. mote ‘butte féodale’ + -mon.

 

JG

Motmans

Motemans, Motteman: Afl. van Van der Mote. 1434 Margrete Motmans, Diest (VdP); 1448 Gosen Motteman, Grimbergen (OARII).

 

FD

Moton

Mout(t)on, Motton: 1. Patr. Vleivorm van Ja(cque)mot of Willemot. 1231 Motons del Aubel, Wattrelos (GYSS. 1964); 1352 Jamoton; 1443 Jehan Jamotton, Luik (RENARD 237); 1497 Moton Fontaine; 1516 Mouton de Spontin, Namen (J.G.). – z. Zie Mouton.

 

FD

Motot

Motoulle, Mottoul, -ouïe, -oulle, cf. Motte.

 

JG

Motoulle

Mottoul(e), -oulle, -ould, Mot(t)oel, Mutuelle: Metr. W. afl. op -ouïe van Ja(cque)mot of Willemot. 1420 Gielys Mottoelen diemen heet van Montenaken voldere Jan soen van Mottoelen was,Lier(FRANS).

 

FD

Motquin

cf. Motte, Motkin.

 

JG

Motquin{t)

zie Motkin.

 

FD

Motry

Mottry. Probabl. nom issu d’un anthrop. germ. qui figure comme déterminant dans le topon. «Motrivalz» (1594), dépendance du Monastère de Salzinnes (cf. BTD 3, 58); sinon var. de Mottrie, Mostrie.

 

JG

Motry

zie Mottrie.

 

FD

Mott-

-in(t), -oulle, -rie, -ry, -z. V. MAD.

 

EV

Mottar

-ard, Mottart, cf. Motte.

 

JG

Mottar(d)

Motta(rt), Motard: Patr. Afl. van Jacquemot of Willemot. 1303 Willeme Motars, Voroux (SIX III) = 1317 Wilhelmus dictus Motars de Voruez (CSP); 1327 Motar de Waroux, Luik (BODY); 1348 Willelmo Mottart, Tn. (C. BAERT).

 

FD

Mottau(x)

-ay, -eaux, zie Mottiat.

 

FD

motte

,,Propriété de campagne bâtie sur une hauteur ». Provenu N° 246. Mot(t)e(s), LA-, De la-, Del–rnot(te), -mothe.

 

EV

Motte

Mote. 1332 «Motte» ComptesMons, 1519 «Jacques Motte» BourgNamur; aphé­rèse de Jamotte, Jacquemotte, Wilmotte, etc., d’où de nombreux dérivés: Mottin, Mortel, Mottard, Mottoul, etc. – Pour Motte dit Fa-lise, -isse, Fallize, p.-ê. d’âne, fr. motte ‘butte féodale’, topon. très fréquent, qui permettrait d’expliquer le NF comme une sorte de tau­tologie [selon la tradition familiale, c’est en Espagne où la famille émigra que Motte fut traduit par Falize, cf. A. Vincent, BTD 32, 197]; cf. également Delmotte. Mottar, -ard, Mottart. 1491-92 «Mottar le Piemme» TerreJauche, 1560 «Marguerite Mottart» BourgNamur; dérivé en -ard. — Mottard dit Cajot.

 

JG

Motte

zie Motet.

 

FD

Motte(n)

1. Korte vorm van Delamotte, Lamotte. –ï. Metr. Blijkens 1373 Mote Leeste; 1375 Moote Godscalx, Ip. (BEELE) zou Mote een VN, vorm van Maria kunnen zijn. Misschien is het een verkeerde lezing van de afgekorte grafie M(ar)ote. – 3. Zie Mot.

 

FD

Motte(n), van der

zie van der Mot(en).

 

FD

Mottekin

cf. Motte, Motkin.

 

JG

Mottekin

zie Motkin.

 

FD

Mottelet

Motelet. 1449 «Motelet de Haulx» AidesNamur, 1472 «Jehan Mottelet» Dén-Latour, 1528 «Jehan le Mottellet» DénVirton, 1624 «Jean Mothelet» Doische; dérivé en -el-et de Motte (anthrop.). -Aussi: 1444 «Mote-lot» AidesNamur.

 

JG

Motteman

zie Motmans.

 

FD

Motten

Nom d’origine néerl. : ter Motten, à Beer-sel, Dworp (BrFl), cf. Motte (butte féodale).

 

JG

Mottequin

zie Motkin.

 

FD

Motter

Probabl. all. Mutter ‘mère’.

 

JG

Mottet

Motte, Mothet, cf. Motte, Mottet.

 

JG

Mottet

Motte, Mothet. s.d. «Wilhelmi Motet» ObitHuy, 1333 «Wilhemotte Motet» RegLaroche, 1360 «Wilheame Motet» Anthr-Liège, 1508 «veuve Motet le Charton», 1510 «Jacob Motet», 1548 «Jacques Mothey» BourgNamur, 1719 «Caton Mote» = «Caton Motet» NPLouette, 1757 «Hubert Mottet» BourgLiège ; dérivé en -et de Motte, aphérèse de Jamotte, Wilmotte, etc., postulé e.a. par les mentions liégeoise et rochoise (BTD 26, 237). Mottiat [à écrire: Mottia], Mottiaux. 1497 «Mottiau Collon» BourgNamur, 1615 «Anne Motiau» Cerfontaine; dimin. en -eau (-iau, -ia), cf. Jamotteau, Jacquemoteau. Motin, Mottin. 1444 «Jehan Motin le jone» AidesNamur, 1474 «Nicolaus dictas Colin Mottin» PrincipLiège, 1496 «Motin le Cha-ron», 1506 «Jehan Mottin» BourgNamur; dérivé en -in. – Motkin, Motquin, Mottekin, Moutquin. 1597-98 «Jacques Motquin» ComptesNivelles; dimin. en -Idn. Motion, Moton. 1626 «Jean Motton (de Durbuy)» émigré en Suède; soit dérivé de Motte, cf. Jamotton: 1497 «Moton [= Ja-motton] Fontaine» BourgNamur, soit de fr. mouton, w. moton, comme surnom de person­ne docile, douce, cf. 1272 «Symon le Motton» PolyptVillers, 1481 «Le Motton», 1546 «J. Le Moton» JusticeBastogne. – Motot. Dérivé en -ot. – Motoulle, Mottoul, -ould, -ouïe, -oulle. 1573 «Lambert Motoule» BourgNa­mur ; dérivé en -ouïe.

 

JG

Mottet

zie Motet.

 

FD

Motteu(x)

Proven. ,,De la Motte ». (V. Motte). (Suffixe région d’orig. -eux. N° 211).

 

EV

Motteu{x)

zie Motheu.

 

FD

Motteux

Dérivé topon. de fr. motte ‘endroit où il y a des mottes de terre’ FEW 6/3, 296b.

 

JG

Mottiat

Mottiaux, -(i)eaux, -au(x), Mottay, Mouteau, -au(x), Moutt(e)au{x), Moutiaux, Muteau: Patr. Dim. (-el, -eau, LU -ay, N -ia, Pic. -iau) van Jacquemot of Millemot. 1497 Mottiau Collon, Namen (J.G.).

 

FD

Mottiat

Mottiaux, cf. Motte.

 

JG

Mottie(r)

zie Dumoutier.

 

FD

Mottin

cf. Motin.

 

JG

Mottin(t)

zie Motin.

 

FD

Mottoel

Mottoul(l)e, zie Motoulle.

 

FD

Motton

Moton, cf. Motte, Motion.

 

JG

Motton

zie Moton.

 

FD

Mottoul

-oule, -oulle, cf. Motte, Motoulle.

 

JG

Mottrie

1632 «Jean de le Motterie» Ladeuze; nom d’origine: La Motterie, à Laforêt (Nr); cf. aussi Motry, Mottry.

 

JG

Mottrie

-ry, Motry: PlN Motterie, afl. van motte: hoogte, b.v. in Laforêt (N). 1632 Jean de le Motterie, Ladeuze (J.G.).

 

FD

Motty

zie Dumoutier.

 

FD

Motuelle

zie Motoulle.

 

FD

Motus

Peut-être surnom délocutif d’après lat. motus (dans les expr.), attesté depuis 1560.

 

JG

Motz

1. D. BN voor een dikhoofd, warhoofd, ook stijfkop. 1284 Cuonr. dictus Motze, Salem (BRECH.). – 2. Spellingvar. van Mots. Zie Mot.

 

FD

Motz

Nom d’origine: Motsch, paroisse de Bit-burg (G.-D. Lux.).

 

JG

Moua(r)t

Mouaerts, Moaerts, Moar: Patr. Var. met d-syncope van Modard.

 

FD

Mouart

Probabl. dérivé péjoratif en -art de fr. moue, surnom de grognon, cf. moy. fr. moùard ‘qui fait la moue’, etc. FEW 16, 545a.

 

JG

Moubax

Moubach, zie Moedbeck.

 

FD

Mouch-

-et(te). V. Mousse.

 

EV

Mouchaers

cf. Mouchait.

 

JG

Mouchain

PlN Mouchin (Nord).

 

FD

Mouchamps

Var. de Monchamps ou aphérèse de (Sougné-)Remouchamps (Lg).

 

JG

Mouchamps

zie Mauchamps.

 

FD

Mouchard

-art(e), -a(e)rs, Mouha, Moecha(e)rs, Moehaers, Mucha, Moca(e)r, Moeckars, Muquardt, Monchart: 1 Afl. van Ofr. mochier, Fr. moucher: snuiten (van neus of kaars). 1562 Engel Mockaert, Dend. (AP). – 2. Hypercorrect voor Moussart.

 

FD

Mouchart

1. Car. mor. Dénoncia­teur ». — 2. Proven. Mou sart, ,,Essart de terre molle ». (L.D.). N° 238. — 3. V, MAD (Mae).

 

EV

Mouchart

-ard, Muschart, au génitif néerl.: Mouchaers. 1794 «Wolfgand Mouchart» Soi-gnies (FyS); p.-ê. dérivé péjoratif de fr. moucher FEW 6, 255; cependant fr. mouchard ‘espion, qui dénonce’ ne date que de la fin du 16e s. (Dauzat 442). Cf. aussi 1456 «Pierart Brisset dit Mouchault» Silenrieux; v. aussi Mauchard.

 

JG

Mouche

Moche, Muche, Moucq, Mouque (formes pic.), Moxhet. 1272 «Lambertus Musca» PolyptVillers, 1279-81 «Mokes» ComptesMons, 1295-1302 «Maroie Mouske» ImpôtArtois, 1333 «Muche» ComptesMons, 1429 «Michiel Moxhe» Liège, 1449 «Jehan aux Moixhe », « Massait Moixh » AidesNamur, 1524 «la femme Johan Moxhe» DénStave-lotMy, 1591 «Art [prénom] Mouche» Bourg-Namur; surnom (d’importun?): fr. mouche ou w. mo(c)he ‘abeille’, cf. aussi Lamouche, Lemouche.

 

JG

Mouche

zie Lamouche.

 

FD

Mouchenier

-ir. Nom d’origine: topon. fréquent, w. mouchenêre ‘lieu fréquenté par les oiseaux’ FEW 6/3, 259b; cf. aussi Mousny. – Sur ce toponyme, cf. M.-G. Bouder, Le type topon. wallon Mouchenière, NRO 17-18, 1991, 61-74.

 

JG

Mouchenier

PlN W. mouchenêre: plaats waar veel vogels verblijven (NRO1991,61-74).

 

FD

Moucheron

-ont. Surnom: fr. moucheron, cf. ALW 8, 307a, pic. (région de Mous) mou(s)-cron ‘taon’ id., 303b, 304b. – Pour ce NF hennuyer, Debrab. 1003 n’écarte pas une ori­gine détoponymique, par ex. à partir d’une forme anc. de Mouscron, 1060 «Moscheron» (cf. aussi Moxheron, w. moh ‘ron, à Moxhe), et d’une mention comme 1545 «Pierre de Moucheron» Boissy-le-Secq (Seine-et-Oise).

 

JG

Moucheron(t)

1. PlN Moxheron/Moucheron in Moxhe (LU): 1351 inhabitatores ville nostre de Moxheron (CSP). De PlN zal ook wel elders voorkomen en heeft ongetwijfeld dezelfde etymologie aïs Moeskroen/Mouscron (H): 1060 Moscheron (TW). 1545 Pierre de Moucheron, Boissy-le-Secq (Seine-et-Oise) -Aw. (AP); 1584 Peeter Moucheron, Aw. (AB); 1647 Jaecques Moucheron, FV (VERGR. 1972). – 2. BN Fr. moucheron: vliegje; horzel.

 

FD

Moucheron.

Proven. Dép. Vinchem. V. Moxhe.

 

EV

Mouchet

-ette, Mouquet, Mouqué, Mocquet, Monqué, Mousquet, Mo(u)sset, Mosc(h)et, Mochez, Moxhet, Mohet, Muchez, -er, Musset: Ofr. moschet, Pic. mo(u)quet, LU W. mohèt, Fr. émouchet: torenvalk, mannetjessperwer. BN naar de kleine gedaante, letterlijk: vliegje. 1236-67 Felipon Mo(u)sket = Phelippon Mouschet, H (J. G.); 1316 Jehan Mousquet, Dk. (TdT); 1323 Jaquemart Mouket, St-Q.; 1384 Jehan Moquet, Laon (MORLET); 1435 Jehan Mucet; 1454 Jehan Muchet; 1438 Jehenne Muchette, Dk. (TTT).

 

FD

Mouchet

Mochez, Mohet, Moxhet (formes liég.), Mouque, Mouquet( formes pic.). 1236-67 «Felipon Mosket» = «Felipon Mousket» = «Phelippon Mouschet» ChartesHainaut, 1258 «Jehans Mouskès» ChirTournai, 1290 «Moket» ComptesMons, 1417 «MahieuMu-chet» PolyptAth, 1444 «Jehannin Mouchet» = «Jehan Mousquet» AidesNamur, 1450 «Linar Moxhès» CoutStavelot, 1472 «Lam-belet Mousset», «Jehan Mouxet», «le pittit Mousset» DénChiny, 1550 «Jehan Mous­chet», 1561 «Léonard Mochet», 1566 «Barbe Mouchet» BourgNamur, 1587 «Laurent Mos-quet» Cerfontaine, 1642 «Léonard Le Mou­chet», 1686 «Henri Mochet» BourgNamur; surnom : w. mo(u)chèt, w. liég. mohèt, rouchi mouqué ‘émouchet, épervier’ FEW 6/3,255b, ALW 8, 194-5.

 

JG

Mouchette

13e s. «Marie la Moucheté», 1306 «Bauduin Moucheté» HtePicardie, 1417«Ka-teline le Muchete» PolyptAth, 1436«Jehaneli Mouskete» Ladeuze; surnom: fr. manchette, w. liég. mohète ‘moucheron’.

 

JG

Moucheur

-eux, zie  Monsieur.

 

FD

Moucheur

-eux. Surnom: moy. fr. mouchem ‘morveux’FEW 6/3, 180a.

 

JG

Mouchie

zie De Mouchy.

 

FD

Mouchon

Mois(s)on, Moschion, Mox(h)on, Mohon, Mouzon, Mous(s)on, Moyson(s), Musson: 1. Ofr. moisson, mousson < Lat. muscionem: mus. Vgl. Mussche. W. mouchon, mox(h)on: vogel. 1290 Cholart Mouson; 1338 a Mousson, Bergen (PIERARD); 1275 Henri Moisson = Henri Mousson, Isières (VR156); ± 1300 Andriex Moussons; Jehans li Moussons, PdC (BOUGARD). – 2. PlN Mousson (Meurthe-et-Mos.). 1238 Garniers, chastelains de Moncons = Garnerus, castellanus de Mouchons (CAO). – 3. Soms evtl. PlN Mousson/Musson (LX) of Mouzon (Ard.). 1174 Engebrandus, castellanus Mosomii (CAO).

 

FD

Mouchon

Muchon. 1552 «Jenon Mouschon» SubsidesNamur, 1602-3 «Philippe le Mou­chon» TerriersNamur, 1650 «Gille le Mou­chon» Fronville, 1689 «Gille Mouchon» BourgNamur; surnom: w. mouchon ‘oiseau’, cf. aussi Moxhon.

 

JG

Mouchon

V. Mouzon.

 

EV

Moucourant

zie Malcourant.

 

FD

Moucq

cf. Mouche.

 

JG

Moucq

V. Lemouche.

 

EV

Moucq

zie Lamouche.

 

FD

Moudden

Moude(ns), zie Mahaut.

 

FD

Moudre

Surnom: p,-ê. d’anc. fr. mordre, adj. ‘meurtrier’ Gdf.

 

JG

Moudt, de

BerBN van de mouter. 1340 Ballen Moût, Tn.(C.BAERT).

 

FD

Mouet

zie Muet, Moët.

 

FD

Mouffa(e)rt

zie Moffaert.

 

FD

Mouffaert

-art. Var. de Moffart(s).

 

JG

Mouffe

Mouff(l)et: 1. Ofr. mofle, Fr. moufle: want, mof. BerBN van de wanten- of moffelmaker. Vgl. Moffaert. 146 e. Adam Mouffier (MORLET). 1349 Sarre Moufle, Dk. (TdT). – 2. BN voor een dik, opgeblazen mens. Ofr. moflart: bolwangig, met dik gezicht. De bet. opgezwollen steekt ook in pain moflet. 1230 Arnould le Moufles, Laon; 1400 Pierre Moflart, St-Amand; 1340 Colin Moflette (MORLET); 1280 Pieres Moufflet, Neufville (CSW I); 1328 Gillot Moufflet, Atrecht (NCJ).

 

FD

Mouffe

Mouffier. Profess. ,,Gan-tier ». N° 160.

 

EV

Mouffe

Var. de *Mouffle, surnom du porteur ou du fabricant de moufles.

 

JG

Mouflet

 

Surnom: moy. fr. moufflet ‘gifle’, w. I mo(u)flète FEW 16, 573b.

 

JG

Mougenot

Var. de Mongenot, dimin. de Monge I (aphérèse de Demonge, -ange), fr. Dominique. I

 

JG

Mouget

Dimin. de Mouge, var. de Monge, De- I monge ?

 

JG

Mougin(ot)

Mougenot, Mouge(o)t: Patr. Dim. van Demonge, Démange. HN Dominicus.

 

FD

Mougneau

1. Proven. Muno (Loc. anc. Monau, Prononc. dialect.). — 2. V. MAD (Man).

 

EV

Mougneau

zie Moineau(x).

 

FD

Mouha

1. Zie Mouchard. – 2. PlN Moha (LU). 1330 Tieris de Mouhalt, Hoei (SLLIII).

 

FD

Mouha

s.d. «Theoderici de Mouha» ObitHuy I = 1330 «Tieris de Mouhalt» Huy; nomd’ori- I gine: Moha, w. Mouha (Lg).

 

JG

Mouillard

1. V. Moul- -aert, -ard. — 2. V. Mouilleseaux.

 

EV

Mouillard

-a(r)t, Moulliard, Moulia(s): 1. Afl. van Ofr. moillier < Lat. molliare, Fr. amollir: zacht maken. Mouillard, W. maya: zacht, log. BN voor een wekeling, een karakterloze, lomperd.+1300 Alis Moillarde, PdC (BOUGARD); 1325 Johanne Moeliart, Tn. (C. BAERT); 1351 Henricus Moillard, St.-Tr. (GHYSEN). – 2. Afl. van Fr. mouiller. Ofr. mouillard: vochtig, moerassig. Ook fïg.: dronkaard.

 

FD

Mouillard

-art, -at, Moulliard, sans doute I aussi Mouyart. 1548 «Jacquemart Mouillait I dit Groissier li pert» Ladeuze, 16e s. «Lamber Mouillait» Châtelet; p.-ê. dial. fr. mouillard ‘humide, marécageux’ (probabl. avec sens figuré, péjoratif, et non au sens toponymique) FEW 6/3, 45b.

 

JG

Mouille

1602-3 «la maison Martin Mouille» I TerriersNamur; nom d’origine: topon. (dial. I fr.) mouille ‘terrain humide’ FEW 6/3,45 a?

 

JG

Mouillé

Mouillet, Moullet. 16e s. «Jeanne Mouillet» Liège; soit surnom: anc. fr. maillé, fr. mouillé ‘humide’ (avec plusieurs sens figurés), soit toponyme, cf. dial. fr. moidié ‘fla­que d’eau’, mouillet ‘terrain humide’ FEW 6/3, 44b, 46a.

 

JG

Mouillefarine

BN voor een bakker die zijn meel (deeg) te vochtig maakt? Vgl. 1284 Wiet Mouille Soupe, St-Q. (MORLET).

 

FD

Mouilleseaux

Profess. 1. H. chargé du lavage des seaux dans une ferme. — 2. Laitier mouillant les seaux de lait. Synon. : Mouill-, Mouy- -ard, -art .

 

EV

Mouillet

Mouillé, Mou(i)lliez, Moulie, Moyiette: Volt, dw. mouillé < Ofr. moillier: week maken. BN voor een slappeling, lomperd. Vgl. Mouillard. ±1300 Pieros Moillés, Artesië (BOUGARD); 136 e. Pierre Mouilles, Laon; 1320 Symon Mouillet, Senlis (MORLET).

 

FD

Mouillet

V. MAD (Ma).

 

EV

Mouillez

zie Mouillet.

 

FD

Mouillon

-ot: Afl. van Mouillard of Mouillet.

 

FD

Moujaes

Naam uit Libanon (PDB).

 

FD

Moul-

-aert, -ard, -art. 1. Proven. Dép. Sivry. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Moul(le)ron

zie Molron.

 

FD

Moulaert

cf. Moulait.

 

JG

Moulan

Sans doute nom d’origine: Mouland, dans les Fourons (Lb).

 

JG

Moulan

zie Molhand.

 

FD

Mouland

Proven. Loc. Forme flam.: Moelingen. Variantes : Moelans, Mollinghen. Forme allem. : Mul-lender (Muland, avec suffixe -er, d’orig. N° 212).

 

EV

Moulard

-a(e)rt, zie Molard.

 

FD

Moulard

-art, Moulaert (néerlandisation). 1385 «Moulard le Bout» Nivelles; dial. fr. moulard ‘qui a peu de vigueur’ FEW 6/3, 52; ou bien, nom d’origine : Moulard, à Sivry (Ht).

 

JG

Moulckers

zie Mulkers.

 

FD

Moulerot

Dim. van Mouleur: molenaar. Vgl. Moulleron.

 

FD

Mouleur

BerN Ofr. moleor: molenaar. 1290 Robert le Moleur de brais (gerst), St-Q. (MORLET).

 

FD

Mouleur

Nom de métier: fr. mouleur, avec le sens de mesureur, de fondeur ou de fabricant de moules.

 

JG

Moulhan

cf. Molhan.

 

JG

Moulhan

zie Molhand.

 

FD

Moulia

1. V. Moul- -aert, -ard. — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Moulia(s)

zie Mouillard.

 

FD

Moulie

zie Mouillet.

 

FD

Mouligneau

-eaux. 1360-62 «Jehans Mouli-niaus» PolyptAth; nom d’origine ou de rési­dence: Mouligneau (= petit moulin), topon. fréquent, à Forchies-la-Marche (Ht), etc. Comp. Moulinay.

 

JG

Mouligneau(x)

Moulineaux, -ay: Dim. van moulin: molen. PlN in Forchies-la-Marche (H). 1257 Tumas Moeliniaus; 1274 Maroie du Moelinel, Atrecht (NCJ); 1396 Jakemaert Philippe con dist Mouliniau, Vloesberg (DE B.). Vgl. Molineaux.

 

FD

Moulin

Mouling (forme germ.). Fr. moulin, topon. très fréquent, cf. surtout Demoulin, Dumoulin (plus fréquents).

 

JG

Moulin

Proven. ou Profess. N° 148. Moulin, Mouling, De-, Du- -Mou­lin.   Formes   dialectales :   Mo(u)-li(g)n- -a(sse), -eau, -et, -iau. Moulin (L.D.), Mouligneau ou Moligninu (Dép. Forchies-la-Marche, Neufvilles), Moligna (Dép. St.-Germain), Molinet (Dép. Fraipont).

 

EV

Moulin(s)

Mouling, zie Dumoulin.

 

FD

Moulinas

-asse. Probabl. moy. fr. molinasse ‘moulin’ FEW 6/3, 40a.

 

JG

Moulinas(se)

PlN Mfr. molinasse: molen (FEW).

 

FD

Moulinay

Nom de résidence, dimin. liég. (en lat. -ellu) de fr. moulin, cf. par ex. 7.4.1725 «au ban d’Aubel au lieu appelle molinay» Clermont-sur’Berwinne [JL, NFw2]. Comp. l’équivalent picard Mouligneau(x).

 

JG

Moulinet

Fr. moulinet ‘petit moulin’, nom de résidence.

 

JG

Moulinet

-ot, zie Molinet.

 

FD

Mouling

cf. Moulin.

 

JG

Moulinier

BerN: molenaar.

 

FD

Moulis

PlN (Ariège, Hte-Loire, Gironde).

 

FD

Moull

Ofr. PlN Mouille: vochtig terrein. 136 e. Aubelet Moulles, Pierre Mouilles, Laon (MORLET).

 

FD

Moulleron

Moulron. Surnom: anc. fr. moleron ‘fait avec de la molée’ FEW 6/3, 25b?

 

JG

Moullet

cf. Mouillet.

 

JG

Moulliard

cf. Mouillard.

 

JG

Moulliard

zie Mouillard.

 

FD

Moulron

cf. Moulleron.

 

JG

Moulron

Proven. Morland (Dép. Ophain). Synon. : Moll(e)-, Moul–ron et Mourlon.

 

EV

Moulu

Surnom: anc. fr. moulu ‘émoulu; marqué de la vérole’ FEW 6/3, 3la; secondairement, nom d’origine: Moulu, à Fumai (Lg).

 

JG

Moulu

zie Molue.

 

FD

Moumal

-al(l)e: PlN Momalle, W. moumâle(lU). 1447 Wilheame de Moumale, Luik (J.G.).

 

FD

Moumal

-ale, -alle. 1447 «Wilheame de Mou-mâle li mariscal» Liège; nom d’origine: Momalle, w. moumâle (Lg).

 

JG

Moumal

V. Momalle. N° 79.

 

EV

Mounard

cf. Monard.

 

JG

Mounard

zie Moenaert.

 

FD

Mouni(e)r

-y, zie Meunier, Mon(n)ier.

 

FD

Mounier

Profess. „ Meunier ». N° 148.

 

EV

Mouniez

Mouny. 1289 «Stevenars li Mou-niers» CensNamur, 1573 «Quelin le Mounier de Comblin» CoutStavelot; var. de Monier, -iez, fr. meunier.

 

JG

Mountford

zie (van) Monfort.

 

FD

Mouque

cf. Mouche.

 

JG

Mouque

zie Lamouche.

 

FD

Mouqué

Mouquet, cf. Mouchet.

 

JG

Mouqué

-uet, zie Mouchet.

 

FD

Mour

1281 «Jeh. dou Mour» DettesYpres, 1294 «Marsile de Mour» CensNamur; nom d’ori­gine: moy. néerl. moer, mour ‘terrain maré­cageux’.

 

JG

Mour-

-ant, -(e)aux. V. MAD (Ma).

 

EV

Mour-

-iau, -in. 1. V. MAD (Ma).—  2. V. Maure.

 

EV

Mour-

-ot, -u, -y. 1. V. Maure. •— 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mour(e)lon

i. Morlon, afl. van Morel; vgl. Morlion. – 2. Metathesis van Moulron (HERB.).

 

FD

Moura(s)

zie Moras.

 

FD

Mourait

zie Morel.

 

FD

Mourant

1257 «al fil Moura(nt) de Nivelle» BaillNivelles; surnom: fr. mourant, sans doute au sens fig. de ‘accablé de fatigue; languis­sant’ FEW 6/3, 132b. Ou var. de Morant.

 

JG

Mourant

zie Morand.

 

FD

Mourau(l)t

-aux, -eau(x), -eels, zie Morel.

 

FD

Moureau

-eaux, Mourau, -aux, Mourreau, -au. 1289 «Mouriaus li Souderes» CensNa­mur, 1597-98 «Henry Moureau» Comptes-Nivelles, 1617 «Jean Moureaux» Bourg-Dinant; var. de Moreau.

 

JG

Moureman(n)e

zie Moermans.

 

FD

Mouret

fémin. : Mourette. 1286 «li femme Mouret» CartBinche; var. de Mauret, Moret.

 

JG

Mouretfte)

-ey, zie Moret.

 

FD

Mourgoux

zie Margel.

 

FD

Mouria(u)

zie Morel.

 

FD

Mourialmé

-a(l)me, zie Moriamé.

 

FD

Mourialmé

Mouriamé, cf. Moriamé.

 

JG

Mourialmé

V. Moriamé. N° 79.

 

EV

Mourice

Mourisse. Var. de Maurice, Meurisse.

 

JG

Mourice

zie Maurits.

 

FD

Mourier

Mourrier. 13e s. «Driuars li Mou-riers» ImpôtArtois; probabl. nom de métier, var. de Mounier (plutôt savoyarde), de lat. molinariusl Pour Dauzat 444, fr. mûrier, comme dans Dumouriez, cf. 1314 «dou Mou­rier», topon. à Villers-St-Paul (Oise).

 

JG

Mourier

zie Dumourier.

 

FD

Mourik, (van)

zie (van) Maurik.

 

FD

Mourin

cf. Morin.

 

JG

Mourin

zie Morin.

 

FD

Mourisse

cf. Mourice.

 

JG

Mourisse(ns)

zie Maurits.

 

FD

Mourlo

zie Mourelon.

 

FD

Mourlon

Métathèse de Moulron, Moulleron plutôt que dérivé de Maure, More (Carnoy 231).

 

JG

Mourlon

V. Moulron.

 

EV

Mourm(e)aux

1. BN Pic. mourmaud < mourme: loom, suf, log. – 2. In de Borinage is Mourmau= PlN Mormal (Nord) (med. P. Ruelle). Zie Mormal 2.

 

FD

Mourman

Mourmanne (francisation), au génitif: Mourmans. 1279-80 «Mourmans li Ribaus», 1280-81 « Jakemins Mourmans » Reg-Tournai; var. de Mor(e)man, qui peut aussi être un composé de moy. néerl. moor ‘marécage’.

 

JG

Mourman(ne)

-mans, -mant, zie Moermans.

 

FD

Mourmaux

-eaux. 1546 «Pirar Mourmeau» Cerfontaine; surnom: pic. mourmaud ‘engour­di, lourd’, dérivé de pic mourme, de même sens FEW 16, 565b. – Pourrait être aussi nom d’origine: Mormal, borain Mourmau (Nord) (P. Ruelle); cf. aussi Mormal.

 

JG

Mourmaux

Proven. Momalle (Loc.). (Prononc. dialect.). N° 79.

 

EV

Mouro

zie Moro(t).

 

FD

Mouron

Var. de Mauron, Moron.

 

JG

Mouron

zie Mauron.

 

FD

Mourquin

zie Moorkens.

 

FD

Mourrau

-eau, cf. Mourau, -eau.

 

JG

Mourrier

cf. Mourier.

 

JG

Mourrier

zie Dumourier.

 

FD

Mouru(e)

zie Morue.

 

FD

Mourue

cf. Morue.

 

JG

Mourus

1. Zie Maurits. – 2. Evtl. Rom. spelling voor Mourue.

 

FD

Moury

Aphérèse de Amo(u)ry.

 

JG

Moury

zie Mauiy, Dumourier.

 

FD

Mous

1. V. Mousse. — 2. V. MOD.

 

EV

Mous

Surnom: moy. néerl. moes, mues ‘légu­mes’.

 

JG

Mous

zie Maas(s).

 

FD

Mous-

-in. 1. Proven. Mosinia (Dép. Buissonville).       Mussain       (Dép. Saintes).  Synon. :  Musin,  Mozin. —  2. V. MAD (Maz).

 

EV

Mousain

zie Mosin.

 

FD

Mousbeux

cf. Mosbeux.

 

JG

Mousbeux

zie Mosbeux.

 

FD

Mouse(n), van der

zie van der Mosen.

 

FD

Mousel

cf. Mosele.

 

JG

Mousel

zie Moselle.

 

FD

Mouset

cf. Mosset.

 

JG

Mouset

zie Mousset.

 

FD

Mousin

Mosin, 1287 «Jeh. Mousin li jovene» DettesYpres, 1600 «Mousin» Cerfontaine, 1608 «Jehan le Mossin» Fronville; sans doute par aphérèse de Limousin, nom ethnique, cf.

1615   «Pierre Limosin charlir», [son fils?] 1639 «Jean Mosin, charlir» Cerfontaine, après «Mousin» (comm. A. Lépine); v. aussi Li-mouzin et Mozin. – Secondairement nom d’origine:   Mozet,   953   «Mosenc»,   1198 «Mosain» (Nr), cf. 1272 «filie domine Aleidis de Mosen» PolyptVillers, 1289 «Godefrois de Mosin», «Hannons de Mosin» CensNamur.

 

JG

Mousin

zie Mosin.

 

FD

Mousmanne

cf. Mousseman.

 

JG

Mousnier

-y: Spelling voor Mounier. 1362 Piérars li Mousniers, Aat (J.G.).

 

FD

Mousny

PlN in Ortho (LX).

 

FD

Mousny

w. nam. Mous’ni. Soit nom d’origine : Mousny, à Ortho (Lx), soit var., avec finale w. -î et s graphique, de Mounier (= meunier), cf. 1358-59 «Jehans dou Kesne mousniers», 1362-63 «Piérars li Mousniers» PolyptAth, 1426 «Watier le Mousnier» TailleSoignies, 1616   «Jean Mousnier» PrincipChimay.  -Toutefois, dans les reg. paroissiaux de Spon-tin, on trouve 1793 «Marie-Joseph Mousny» = 1794 «Marie-Joseph Moucheny», ce qui invite à y voir plutôt une var. de Mouchenier, -ir (comm. L. Genette).

 

JG

Mouson

1. V. Mouzon. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Mouson

cf. Mouzon.

 

JG

Mouson

zie Mouzon.

 

FD

Mousquet

1236-37 «Felipon Mouschet = Felipon Mousket» ChartesHainaut, 1280-81 «Jehennés li garchons Gilhon Mousket» RegTournai, 1444 «Jehan Mousquet» AidesNamur, 1587 «Lau­rent Mousquet» Cerfontaine; en Wallonie, pic. moiiskèt, moukèt ‘épervier, émouchet’ ALW 8, 194-5, cf. Mouchet et var., non pas fr. mousquet (arme à feu) [JL, NFw].

 

JG

Mousquet

zie Mouchet.

 

FD

Moussa{rt)

Mossa: 1. Afl. van Ofr. mosse, Fr. mousse: mos. Syn. met Ofr. mossu, mosset: ruig, harig. BN. Vgl. Mosset. 1275 Jehans Moussars, dame Sainte la Moussarde, Baffe (VRi8sr°); 1400

Ysabiel Moussarde, Dk. (TdT). – 2. Var. van Mouchard.

 

FD

Moussault

zie Demoussaud.

 

FD

mousse

,,Endroit couvert de mousse ». Proven. Mousset, Mous-siaux, Moss- -ay, -et, -oux.

 

EV

Mousse, van der

zie van der Mosen.

 

FD

Mousseau

zie Demoussaud.

 

FD

Moussebois

w. nam. Moussebwès [on attendrait Moussebwès]. 1666 «Hilaire Mussebois» BourgNamur; doit représenter un top. wallon du type mousse è bwès ‘entre en bois ; lieu par où l’on entre dans le bois’, cf. le verbe w. moussi, corresp. de l’anc. fr. mucier ‘cacher’, du gaulois *mukyare FEW 6/3, 193.

 

JG

Moussebois

Zinwoord. LU W. moussl: binnendringen, binnengaan (FEW VI, 193). BN voor een woudloper. 1666 Hilaire Mussebois,

Namen (J.G.).

 

FD

Mousseman

Mousmanne (francisation). Com­posé de moy. néerl. moes ‘légumes’ + -mon.

 

JG

Mousseman(ne)

zie Maeseman.

 

FD

Mousset

 (Dép. Saive et Theux). En composition : Mosbeux ou Mous-seboix (V. Mosbeux).

 

EV

Mousset

1472 «Lambelet Mousset», «le petit Mousset» DénChiny ; var. de Mosset, Mouset; parfois aussi nom d’origine: Mousset, à Saive, à Pepinster (Lg).

 

JG

Mousset

Mouset, Mos(s)et, Mosey, Mozet: 1. Ofr. mossé: harig, ruig. BN. 1385 Guillaume le Mousset, Dijon (MARCHAL). – 2. Var. van Mouchet.

 

FD

Mousset dit Hasserz

 

 

JG

Mousseux

Mossou(x): Oudw. mossou: mossig, bemost (HERB.), wellicht aïs BN in de bet. van Ofr. mossu: harig, ruig. 1602 Jehenne Mossu, Namen (J.G.).

 

FD

Moussiaux

1768 «François-Joseph Moussiau (orig. de Falisolle)» BourgLiège; dérivé de fr. mousse (plante), nom d’origine ou surnom.

 

JG

Moussiaux

zie Demoussaud.

 

FD

Mousson

1282 «Will. Mousson, le boulangiers» DettesYpres, 1338 «Mousson» Comptes-Mons, 1358-59 «Mahius Moussons» Polypt­Ath, 1497 «Jaquemart Mousson» DénKain; nom d’origine: Mousson (Meurthe-et-Mo­selle) ; ou bien var. de Mouzon, Mouson.

 

JG

Mousson

zie Mouzon.

 

FD

Moussot

Autre dérivé de fr. mousse (plante), c| Moussiaux.

 

JG

Moussoux

cf. Mossoux,

 

JG

Moust

1568 «Lambert Moust» BourgNamur; surnom: anc. fr. moust ‘moût (deraisin)’.

 

JG

Moust

De Brugse tak Moust, vroeger Mous, stamt van °±i68o Gérard Moes = Mous, Namen (PDB).

 

FD

Moust, van der

zie van der Mosten.

 

FD

Moustie

Moustier, cf. Mousty.

 

JG

Moustie

zue Mousty.

 

FD

Moustier

-y. Proven. Du latin : Monasterium, ,,Monastère ». Plus Loc. et L.D.

 

EV

Moustier

zie Dumoutier.

 

FD

Moustin

cf. Mostin.

 

JG

Moustin

zie Mostin.

 

FD

Mousty

Moustie, Mosty, Musty. 1716 «Jean Mosty (orig. de Habay)» BourgLiège; nom d’origine: Moustier, w. mousti(Nr),(Céroux-) Mousty (BrW), etc., fr. moutier ‘église’ ; c/ aussi Mout(h)ier.

 

JG

Mousukel, van

van Mousuken, zie (van) Muysewinckel.

 

FD

Moût-

-ran, -teau. V. MAD.

 

EV

Moutarde

1. Proven. „ (Terre jaune et gluante comme la) moutarde ».

—  2. Profess. Fabric. de moutarde. Synon. :   Most-   -ade,   -aert.   Nos 131, 154.

 

EV

Moutarde

cf. Mostade.

 

JG

Moutarde

zie Mostaert.

 

FD

Moutaux

-eau, -iaux, Moutteau. Sans doute var. de Mottiaux (de Jamotteaux, Jacquemot-teau), comp. Mouton/Motton, plutôt que var. de dial. fr. moutet ‘bœuf rouge avec tache blanche au front’ FEW 6/3, 269a.

 

JG

Moutchen

cf. Moutschen.

 

JG

Moutchen

zie Mutschen.

 

FD

Mouteau

-au(x), zie Mottiat.

 

FD

Moûteau

-huy(s). V. MAD. Mouton. 1. Car. mor. H. doux. —

2.   Proven.   Mouton-Blanc   (Dép. Amay). — 3. V. MOD.

 

EV

Mouten, van der

van der Mouthen, van der Moutte, van der Mauten: Wsch. spelling voor Van der Moten.

 

FD

Moutet

zie Motet.

 

FD

Mouthier

zie Dumoutier.

 

FD

Mouthon

cf. Mouton.

 

JG

Mouthon

zie Mouton.

 

FD

Mouthoy

zie Montois.

 

FD

Mouthuy

cf. Montuir.

 

JG

Mouthuy

zie Monteuuis.

 

FD

Moutiaux

cf. Moutaux, -eau.

 

JG

Moutiaux

zie Mottiat.

 

FD

Moutier

-iez, zie Dumoutier.

 

FD

Moutier

Mouthier, Montiez. Fr. moutier ‘église’ ; cf. aussi Moustier, Mousty.

 

JG

Moutmaker, de

Moltmaker: BerN van de moutbereider. 1281 Erkebaldus Moutmakere; 1326 Loy de Moutmakere, Ip. (BEELE).

 

FD

Moutois

zie Montois.

 

FD

Moutoisy

zie Montoisis.

 

FD

Mouton

Moutton, Le Mouton, Mouthon, Mot(t)on: 1. Fr. mouton: schaap. BN. Vgl. Schaap. 1272 Symon le Motion, Villers-la-Ville (J.G.); 1290 Thoumas Mouton, Laon (MORLET); 1326 Jhan Mottoens huus, Ktr. (DEBR. 1971). – 2. Zie Moton. Zie ook Maton.

 

FD

Mouton

Moutton, Mouthon (cf. aussi Motion, Moton). 1235 «Bricion Mouton»ChirTournai, 1280-81 «Gilles Moutons» RegTournai, 1296 «Thoumas Mouton» Laon, 1302 «Jehans Moutons, de le triperie» LoiTournai, 1412 «Jehan Moutton» DénChiny, 1540 «Jehan Mouton» ForgeMirwart, 1552 «Jacquemin Mouton» Fronville, 18e s. «Nicolas-Paul Mou­ton» Dorinne; surnom de personne douce, docile ou d’un indivdu aux cheveux boucles: fr. mouton, w. mo(u)ton FEW 6/2, 205. -Parfois nom d’enseigne: 1280-81 «dame Juliane dou Mouton» RegTournai, 1552 «Jacques hostelain du Mouton» Subsides-

Namur (aussi à Liège, cf. Renard, BTD 26, 275). – Très souvent aussi var. de Mot(t)on, dérivé en -on de Mot (cf. Jamotton, Jamouton < Jacquemot), cf. 1280-81 «Jakemes Mou­tons», 1302 «signeur Jakemon Mouton» LoiTournai, 1516 «Mouton de Spontin» [en fonction de premier nom] BourgNamur. -Bibliogr. : Ch.-M. Mouton, Notes généa­logiques et historiques sur la famille Mouton d’Yvoz, Bruxelles, 1948, 66 p.

 

JG

Moutonnier

1444 «Gillechon le Moutonnier» AidesNamur; nom de métier: fr. moutonnier ‘vendeur, marchand de moutons’ FEW 6/2, 207a, cf. aussi pic. moutonier ‘conducteur de moutons, celui qui les garde’ (Hécart 313), de même que anc. fr. moutonier ‘sergent chargé de lever le droit de moutonage’ Gdf [MH].

 

JG

Moutonnier

BerN: schapenfokker. 1444 Gillechon le Moutonnier, Namen (J.G.).

 

FD

Moutoo

Moutoy, zie Montois.

 

FD

Moutoy

1. Proven. Mauldois, ,,De Maulde » (Loc.). — 2. V. MAD

 

EV

Moutoy

Peut-être surnom délocutif: w. liég. (Huy, etc.) moutwè ‘peut-être’ ?

 

JG

Moutquin

cf. Motkin.

 

JG

Moutquin

zie Motkin.

 

FD

Moutrier

Mouttry, Moutury: Fr. moitrier: pachter (J.G.)?Of=Mottrie?

 

FD

Moutrier

Probabl. fr. moitrier ‘métayer’ FEW 6/1, 612b, cf. aussi Moitié, -ier et Mout(h)uir.

 

JG

Moutschen

Moutchen, Mutschen. Surnom: souabe Mutschè, du verbe mutschen ‘murmu­rer, grommeler’ [FD], plutôt que moy. néerl. muts(e), mutsche ‘bonnet’.

 

JG

Moutschen

zie Mutschen.

 

FD

Moutt(e)au(x)

zie Mottiat.

 

FD

Moutte, van der

zie van der Mouten.

 

FD

Moutteau

cf. Moutaux, -eau.

 

JG

Moutton

cf. Mouton.

 

JG

Mouttry

Moutury, zie Moutrier.

 

FD

Moutui

cf. Montuir.

 

JG

Moutui

zie Monteuuis.

 

FD

Moutury

Peut-être nom de métier: anc. fr. moiturier ‘métayer’ Gdf.

 

JG

Mouvet

1. Proven. Manvet ou Mou­ette (L.D.) (Dialecte pic.). — 2. V. MAD (Ma).

 

EV

Mouvet

1602-3 «Jherosme Mouvet» Terriers-Namur, 1698 «P. Mouvet greffier» Nalinnes,, cf. aussi 1391 «ruelle le Mouvet», nom de fief à Seneffe (Ht); p.-ê. mouvèt, m. ‘dispositif de tenderie pour faire voler la chanterelle’ DOW 2,203; FEW 6/1, 96a, comme surnom de tendeur aux oiseaux. – Bibliogr. : Willy Mou­vet, Généalogie de la famille Mouvet dans l’Entre-Sambre-et-Meuse, IdG n° 267-8, 1990.

 

JG

Mouvet

zie Moë’l.

 

FD

Mouw, der

zie Desrumeaux.

 

FD

Mouwen

1. Profess. Mouwen, ,,Manches ». Spécialiste de la confection des manches. N° 131. — 2. Carac-tér. vestimentaire. Porteur de man­ches spéciales. N° 266.

 

EV

Mouwen

Mouws: 1. BN naar het deel van de kleding, de mouw. Vgl. Mnl. die ridder métier mouwen. – 2. Mnl. mouwe: dikke lip, vooruitgestoken lip. BN. 1290 Petrus dictus Mouwe, St.-L.-Woluwe; 1356 Gillijs Mouwes tiende, Bodegem; Heinrec Mouwen, SLW (PEENE1949).

 

FD

Mouwerik, van

zie (van) Maurik.

 

FD

Mouy

zie (de) Mooy.

 

FD

Mouy-

-ard, -art. V. Mouillard.

 

EV

Mouyard

-art, zie Moyaen(s).

 

FD

Mouyart

cf. Mouillard.

 

JG

Mouyau(x)

-al, zie Moyaux.

 

FD

Mouzelard

Vu la répartition du NF dans le sud del’arr. de Dinant, p.-ê. ethnique: habitant de Mouzaive; une francisation du NF flam. Muselaer, Muizelaar serait plus étonnante.

 

JG

Mouzelard

zie Muselaer.

 

FD

Mouzon

Mous(s)on: 1. BN W./Pic. mouzon: snuit, muil. Vgl. Musau. 1282 Will. Mousson, Ip.; 1290 Cholart Mouson; 1365 Jehan Mouzon, Bergen (J.G.). – 2. PlN Mouzon (Ard.). 1248 Clarisce de Mouson, Orval (J.G.). – 3. Zie Mouchon.

 

FD

Mouzon

Mouson. 1290 «Cholart Mouson» ComptesMons, 1365 «Jehan Mouzon tellier», «Sandre Mouzon souskestaine», «Marie Mouson» TailleMons; surnom: w., pic. mouzon ‘museau’ FEW 6/3, 275a ou pic. mouson ‘qui fait la moue’ FEW 16, 545a; cf. aussi Mousson. – Également nom d’origine: Mou­zon (Ardennes), etc., cf. 1248 «Clarisce de Mouson» CartOrval.

 

JG

Mouzon

Proven. 1. Loc. fr. •— 2. Mousson ou Musson (Loc.).

 

EV

Movaert

Var. van Moffaert.

 

FD

Movet

zie Moë’l.

 

FD

Mowin(c)kel

Noorse FN, aanwezig sinds 1750; ook D. FN Mohwinkel in Hannover vanaf 1600 (PDB).

 

FD

Mox(h)on

zie Mouchon.

 

FD

Mox(he)

1. Zie Lamouche. – 2. PlN Moxhe (LU). 1234 Eniorrandus de Moiz, Reppe (SLL); 1240 Egidius miles de Mox…décime de Mox (CSP).

 

FD

Mox,

zie Mock.

 

FD

Moxhe

Proven. Loc. Synon.: Mox, Moxh- -et, -on. Moxh-, Mouch–eron, ,,De Petit Moxhe ».

 

EV

Moxhet

cf. Mouchet.

 

JG

Moxhet

zie Mouchet.

 

FD

Moxhon

cf. Mohon.

 

JG

Moy-

-aerts, -art, -en, -ensoon, -ersoen. V. Moeyaert, Moey-ens.

 

EV

Moyaert

-art, Moyaers, -aerts, -ars, Moyers, cf. Moeyaert.

 

JG

Moyaert(s)

-ar(t), -a(e)rs, -aen, -a, Moijaert, -aers, Mooyaert, Mooijaert, -a(a)rt, Moeyaert, -aers, Moeijaert, -aers, Mouyard, -art: i. Afl. van mooi; zie De Mooy. BN voor een pronker, fat. 1293 Heinric Moiard, Gistel (CG); 1389 Hannin Moyaerd, Ip. (BEELE); 1392 Klaas Moyaert = 1394 Claes Moeyert, A’dam (OA). – 2. Sommige vormen (Mouyard, Moya) kunnen W. grafieën zijn voor Mouillard of Moyaux.

 

FD

Moyaux

1334 «Colin le Moyaux» Huy, 14e s. «li muiias de Mons Johannes et Henris [ly moyalx]» DénHesbaye, 1595 «Hubert Mo-yal», 1596 «André le Moyal» = 1609 «André Moyal l’aisné» BourgDinant, 1627 «Johan Moyau» émigré en Suède; surnom: w. liég. mouwé, w. nam. moya, pic. (Mons) mouyau, rouchi moïau ‘muet; lourdaud’ FEW 6/3, 312b. Cf. aussi Muël, Muelle.

 

JG

Moyaux

Mouyau(x), -al, Moyé: BN N. maya, Pic. mouyau: stom, lomp. 1334 Colin le Moyaux, Hoei; 1595 Hubert Moyal, Dinant (J. G.).

 

FD

Moye, de

zie de Mooy.

 

FD

Moyen

1. Fr. BN: de middelste (in een gezin). 1472 le moyen Jehan, Chiny; 1481 Olivier le Moyen, Luik (J.G.). – 2. PlN Moyen in Izel (LX). 1472 Thommas de Moyen, Chiny (J.G.). – 3. Zie Moyen(s).

 

FD

Moyen

1472 «le moyen Jehan» DénChiny, 1481 «Olivier le Moyen» Liège, 1600 «Thie-rian Moyen» BourgNamur; surnom: adj. fr. moyen ‘dans une situation intermédiaire’, no­tamment dans la hiérarchie filiale (ainsi 1472 «Isabel leur mère, de Jehan Lambelet et le moyen Jehan). – Également nom d’origine: Moyen, à Izel (Lx), ainsi 1472 «Thommas de Moyen» DénChiny.

 

JG

Moyen(s)

Moiens, Moijens, Moey(e)ns, Moins, Moies, Muyens, Muijen: Patr. < Mnl. moidin < Moudin (vgl. Boudin/Boidin/Buydens), vleivorm van Germ. VN. Vgl. Mald (Fm.). Zie Muytten. Evtl. < Eremoud (Eremboud) (LEYS1952′). 1281 Willelmi Moids (HAES.); 1300 Moyds stic, Houtave; 1274 Moudins land, Oudenburg (DF X); 1330 Marie vidua Pieters Moyds = 1336 Marie vidua Pieters Moytins, Nieuwmunster (RYCKEBOER).

 

FD

Moyens

cf. Moeyns.

 

JG

Moyer, (de)

zie de Maeyer.

 

FD

Moyers

cf. Moeyaert(s).

 

JG

Moyers

Kan gen. zijn van De Moyer (Maeyer), maar kan (door verdoffing van -aer(t)s) ook uit Moyaer(t)s worden verklaard.

 

FD

Moyersoen

cf. Moeyerson.

 

JG

Moyersoon(s)

-son(s), -soen, zie Moeyersoon(s).

 

FD

Moykens

zie Moeykens.

 

FD

Moylette

zie Mouillet.

 

FD

Moymond

zie Mohimont.

 

FD

Moynaert

zie Moenaert.

 

FD

Moynier

zie Mon(n)ier.

 

FD

Moys

Moyse, Moyse; Moyses, Mozes (forme néerl.), génitif double: Moysens. 1265 «me-sire Moyses» CensNamur, 1280-81 «Moyses li Espiciiers» RegTournai, 1692 «Servais fils (…) d’Idelette Moyse» Liège; var. de Moïse (nom biblique).

 

JG

Moysard

Zie Moses.

 

FD

Moysen(s)

Moyse(s): 1. Zie Moses. – 2. De FN Moeyersoons evolueerde over Moessoons, Moessens, Moesses in Bs. tôt Moyses (med. L. De Meuter, Bs.).

 

FD

Moyson

-ons. 1289 «Moisons d’Emines», «De-siers Moisons» CensNamur, s.d. «magistri Jo-hannis Moyson» ObitHuy; probabl. cas régime de Moïse; ou bien surnom: pic. maison ‘méteil’ FEW 6/2, 195b, comme le suggère la mention 1444 «Jehan de le Moison» AidesNamur.

 

JG

Moyson(s)

V.  MAD  (Maz).

 

EV

Moyson(s)

zie Moison.

 

FD

Moyter, de

zie de Muyter.

 

FD

Mozar

Mosar(t): 1. PlN < W. mosse: mos. 1350 derire le mosar, Waleffe-St-Pierre (HERB.). – 2. Misschien W. adaptatie van D. Patr. Mozart. – 3. Of var. van Moysard?

 

FD

Mozart

cf. Mosar(t).

 

JG

Mozer

zie Moser.

 

FD

Mozes

cf. Moyse(s).

 

JG

Mozes

zie Moses.

 

FD

Mozet

1518 «Ernoullet de Mouzet» Bourg­Namur, 1552 «la vefve Mozet» Subsides-Namur, 1555 «Gilles de Mozet» Bourg­Namur; nom d’origine: Mozet (Nr).

 

JG

Mozet

zie Mousset.

 

FD

Mozin

(NF liégeois). Probabl. surnom: w, liég. môzin ‘lambin’ FEW 6/1, 155b. À moins qu’il ne s’agisse d’une simple var. de Mo(u)sin.

 

JG

Mozin

zie Mosin.

 

FD

Mozuincq, van

-ing, zie (van) Muysewinckel.

 

FD

Mucha

zie Mouchard.

 

FD

Muche

cf. Mouche.

 

JG

Muchon

cf. Mouchon.

 

JG

Muck

Surnom: moy. néerl. muke ‘fétu pour tirer au sort’ [JH] ou néerl. mug ‘moucheron’ [FD].

 

JG

Muckensturm

-sturn: D. PlN Muckensturm (BW), Muggensturm (BW). 1385 Cuontzel Mugkensturm, Baden-Baden (BRECH.).

 

FD

Mudeler

zie Mundeleer.

 

FD

Muders

Nom d’origine: moy. néerl. (au génitif) modeler, mudder ‘marais’.

 

JG

Muehle

zie Mühl.

 

FD

Muël

1265 «Huart Le Muel» CensNamur; sur­nom: anc. fr. muel ‘muet’ FEW 6/3, 312b; cf. Moyaux. – Forme fém. : Muelle.

 

JG

Muel(le)

zieMuhl.

 

FD

Muelberger

Verspreide PlN Mühlberg: Molenberg.

 

FD

Muelenaer(e, de)

zie Molenaar.

 

FD

Muelink

zie Mollen.

 

FD

Muellenmeister

zie (de) Meul(e)meester.

 

FD

Mueller

cf. Müller.

 

JG

Mueller

zie Millier, (de) Mulder.

 

FD

Muenynck, de

zie de Munck.

 

FD

Muer, de

zie Demeur(e).

 

FD

Mueren, van der

1. Naar de woonplaats bij een muur. Vgl. Fr. Dumur. 1284 lohannem de Muro, Dk. (DEBR. 1980); 1500 Anthonijs van der Mueren, Genk (VDZ). – 2. Gepalataliseerd < Van der Moeren.

 

FD

Mueriez

-er, zie Mouchet.

 

FD

Muerkens

zie Moorkens.

 

FD

Muermans

Meurman(s), Muurmans, Miermans: Afl. van Van der Mu(e)ren.

 

FD

Muermans

Var. de Mourmans; ou bien com­posé en -mon avec moy. néerl. muer, mure ‘mur ‘ [FD].

 

JG

Muers

zie Meurs.

 

FD

Mues

Aphérèse de (Bartholo)meus [FD].

 

JG

Mues

Mues, zie Maas(s).

 

FD

Mues

Muesser. V. Muys.

 

EV

Muesen

Muësen, zie Maassen.

 

FD

Muet

Mouet: BN Fr. muet: stom. 1275 Rikierle Muet, St-Q. (MORLET).

 

FD

Muffat

Car. mor. ,,Muffle » (Po-pul.), ,,H. sot, grossier, malhon­nête ». N° 281.

 

EV

Muffat

zie Moffaert.

 

FD

Muffels

Meuf(f)els: Mnl. muffel, moffel, dim. van Mnl. muffe, moffe: want, grove handschoen, mof. BerBN van de moffelmaker. Vgl. Moffaert.

 

FD

Mug(ge)

BN naar het insect, mug. 1280 Meulinus Mucghe, Ip. (BEELE); 1556 Godevaart Muggen, Petersheim-Aw. (AP).

 

FD

Muhl

Nom d’origine: ail. Miihle ‘moulin’.

 

JG

Mühl(e)bach

Verspreide D. PlN Muhlbach; vgl. Molenbeek.

 

FD

Mühlegg

D. PlN Millecke: molenhoek.

 

FD

Mühleisen

D. BerBN. Vgl. Meulenijzer. 1289 Berth. Mulisen, Berth. Molisen, Reislingen (BRECH.).

 

FD

Muhlinghaus

Muhlenhaus, Mühlhaus(en), -häuser, Muhlhauser, -häuser, Mulhausen: D. FN Mii(h)lhauser, -hâuser < verspreide PlN Mùhlhausen: molenhuis. Vooral PlN Muhlhausen in de Elzas, met Fr. spelling Mulhouse, die eigenlijk de Elzasser Duitse uitspraak hûs weergeeft. 1476 Conrardus Demoelhiisen, Mainz (MULII).

 

FD

Mühlstein

Muhlstein, Milstein, Milsztajn, Milsztejn: D. Mùhlstein: molensteen. BerBN van de molenaar of slijper van molenstenen.

 

FD

Muhring

Patr. Afl. van Germ. maur-naam; vgl. D. Môrike. Zie ook Morin, Mooring.

 

FD

Muiet

Var. d’anc. fr. muiot (dérivé de fr. muid) FEW 6/3, 12b.

 

JG

Muijs

cf. Muis.

 

JG

Muilekom, van

zie van Meulecom.

 

FD

Muilwijk

Muilwyk: PlN Molenwijk (NB, NH, ZH). 1369 Jan van Molewijc, Mech. (V.ING.); 1421+ Matthijs van Muijlwijck, Gorinchem (PDB); 1466 Judocus de Mulwijc, Traj. dyoc. (MUL II); 1619 Fr. Muylwyck, Delft-Aw. (AP).

 

FD

Muinck, de

Muink, zie de Munck.

 

FD

Muink

Surnom: var. de moy. néerl. monte, moenc ‘moine’.

 

JG

Muis

(de) Muys, Muijs: BN naar het knaagdiertje, de muis. 1374 Joris de Muus, Ip. (BEELE).

 

FD

Muis

Muijs, Muys. 1374 «Joris de Muus» Ypres; surnom: moy. néerl. muus, mues, muys ‘souris’ ; cf. aussi Mus.

 

JG

Muisenbeck

Muizenbeeck. Nom d’origine: topon. néerl. : muisen ‘marécage’ + beek ‘ruis­seau’.

 

JG

Muisenbeek

-beck, zie Muizenbeeck.

 

FD

Muisenberg, van den

zie van den Muysenberg(h).

 

FD

Muitjens

Muytjens. Génitif double de moy. néerl. muyte ‘émeute’.

 

JG

Muitjens,

Muytjens, Muijtjens, Muutje(n)s: Wellicht dim. van Patr. Muytten (zie i.v.). Of var. van Wuytjens (w/m-wisseling)?

 

FD

Muizelaar

cf. Muselaer.

 

JG

Muizelaar,

zie Muselaer.

 

FD

Muizenbeeck

Muysenbeek, Muisenbeek, -beck, Muyzenbeek: PlN Musembecque in Bois-Jean (PdC): 1259 Musenbieke. 1304 Rogiers de Musbeke, Moen; 1365 Jacob van Muusbeke, Poeke; 1418 Willaume Musebecque, St.-Omaars (DF XI); 1425 Aernoudt van Muusbeke, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Muizer(s)

zie Muyser(s).

 

FD

Muk(h)erjee

zie Mookherjee.

 

FD

Mukkhuyse

-huijse: PlN, maar wsch. niet melkhuis. Ongetwijfeld var. van Ndl. FN Mulhuijzen, Moolhuizen (HUIZINGA): molenhuis. PlN Molenhuizen (NL). Vgl. Muhlinghaus.

 

FD

Mul

Mulder(s). V. Meulen.

 

EV

Mul, (de)

Demul < Demuel(le), W. uitspr. van Demeuldre, de Mulder. 1661 Sébastien Demeuldre (vader van) 1687 Cl. A. Demueil (vader van) 1723 M. J. Demuel; 1669 H. F. Demuelle = Demeuldre, Zinnik (Midd. 1992,1-35).

 

FD

Mulard

Mulas, Mula(r): 1. Afl. van mule: muildier. In Artesische dialecten heeft Mulart de bet.: koppig aïs een muilezel. BN. 1277 Lambiers Mulars (SMT ïï); 1280 Joh. Mulard, Kales (GYSS. 1963). –i. Mulard = Muylaert.

 

FD

Mulatier

Fr. FN Mul(e)tier: muilezeldrijver.

 

FD

Mulatin

Muletin, afl. van Mulet.

 

FD

Mulatin.

NF apparemment d’origine française (Rhône?), fixé à Roux près de Charleroi depuis 1880 (GeneaNet), sans doute à rap­procher de Mul[e]tin ou du NF occ. Mulatier (= muletier) (cf. Morlet 716).

 

JG

Mulbergs

Nom d’origine : Mulberg, à Pael (Lb).

 

JG

Mulcken, van

zie van Mulken.

 

FD

Mulckers

cf. Meulkers.

 

JG

Mulckers

zie Mulkers.

 

FD

Mulder

Mulders, cf. Meulder(s).

 

JG

Mulder(s), van

van Molder, van Muylder(s), van Muijlder(s), van Meulder, van Milders: PlN Te Mulders: muldershuis (Mollem). 1450 Heins stede van Moires, Liezel; 1442 Gillis van Mulders, Mollem; 156 e. Gielijs van Moires, Malderen (ESBr. 1944,24-9).

 

FD

Mulder, (de(n))

Mulders, Smulders, (de) Meulder, de Meulre, de M(e)uldre, Meulders, Smeul(d)ers, (de) Molder, Molders, Môlders, Smolders, Smolderen, de Muylder, de Muijlder, Smuylders, Muller(s), Moller(s), Mueller: BerN van de molenaar. 1390 de Moldere, Lv. (LIND. 1947); 1416 Wouter den Moire, Ht. (A.GHIJSEN). In de 176 e. werd Anton Mùller uit Helmstedt (NS) in Maaseik Anthonius Mulders (VS1980,263-6,623-30). – Lit.: J.M. VERHOEFF, Molens en mulders in Nederlandse familienamen. N&.iggi, 80-90.

 

FD

Muldermans

cf. Molderman(s).

 

JG

Muldermans

zie Molderman.

 

FD

Mule

1291 «Jakemon Mule, vallet Jehan de Dudsele» DettesYpres; surnom: fr. mule ‘mu­let’ ou ‘pantoufle’; ou bien moy. néerl. mul, mulle ‘poussière, vermoulures’.

 

JG

Mule

zie Mulet.

 

FD

Mule

zie Muyle.

 

FD

Mulem, van

zie van Mullem.

 

FD

Mulenbruch

-bruck, zie Mullenbruck.

 

FD

Mulender

Mullender, Mü-, au génitif: Mullenders. Nom de profession: dial. rhénan mul(e)ner, (Eupen) mülender, avec interca-lation de -d- (cf. Rheinisches Wörterbuch) < lat. molinarius ‘meunier’ (J. Devleeschou-wer).

 

JG

Mulender(s)

zie Molenaar.

 

FD

Muleners

Mulleneers, -ners. Génitif de moy. néerl. molenaer ‘meunier’, cf. aussi 1602-3 «la maison de Mulener», «la forge Jean Mu­letier» TerriersNamur.

 

JG

Mulert

zie Muylaert(s).

 

FD

Mulet

1240 «Gosson Mulet» ChirTournai, 1259 «Giles Mules» ChartesHainaut, 1286«Gérar-dins li Mules» CartMons, 1289 «Bauduins Mules» CensNamur; surnom: fr. mulet, p.-è. avec un sens métaphorique ou ironique FEW 6/3, 212a.

 

JG

Mulet

Mule, Mullet, Muylet: Fr. mulet: muilezel. BerBN van muilezeldrijver of BN voor een koppigaard. Vgl. Mulier, Mulard. 1306 Geffroi Mulet, Senlis (MORLET).

 

FD

Mulfinger

Afl. < PlN Mulfingen (BW). 1319 Konr. Mulfïng, Senlis (MORLET).

 

FD

Mulhausen

zie Muhlinghaus.

 

FD

Mulhen

Soit all. Mühlen- ‘de moulin’, soit var. du topon. Mù’lheim.

 

JG

Mulhen

zie Mullejans.

 

FD

Mulher

cf. Müller, Mùller.

 

JG

Mulher

zie Millier.

 

FD

Mulie(r)

Mullie(r), Mulliez, de Mulier, Demeulier, de Mullie(r), Demuliez, Desmulie(r), Desmulliez, Desmouilleres: Ofr. mulier. BerN van de muilezeldrijver. 1349 Collard Mulier, Rijsel; 1442 Lotard des Muliers, Marcq-en-Baroeul (N/.I. 1959,3-13; GensNostra 1989,233-241); 1545 David Muillier, Flers-Aw. (AP); 1538 Joannes Mulie, Ktr. (MUL IV); 1511 Jan Muliers; 1536 Jan Mulier, Herseaux (KWII); 1726 Albertus Mullier fs. Martin Mullie, Geluwe (COUSS.).

 

FD

Mulier

Mullier, -iez, Mullie. 1280«Francoteli Muliers» PolyptLiège, 1297 «Frankes dis li Muliers borgois de Liège» Liège, 1359-60 «Colars li Muliers» PolyptAth; nom de métier: anc. fr. millier ‘muletier’.

 

JG

Mulinder

zie Molenaar.

 

FD

Mulinx

Zie Mollen.

 

FD

Mulkai

-ay, Mulquet. 1450 «Jehan Mulkeaul» Liège, 1539 «Adam Mulkea», 1566 «Marie Mulkea» Liège, 1569 «Johan Mulkea» Hervé; var. liég., avec autre suffixe, de Mulkin.

 

JG

Mulkai

-ay, zie Milquet.

 

FD

Mulkay

Francis, de Mulken, ,,Petit moulin ». Mulkens, ,,Petits mou­lins ». Mulken (Dép. Tongres).

 

EV

Mulken, van

van Mulcken, van Mölken: 1. PlN Mulken in Tg. (L): 1326 Môlken (ZLP). 1274 Joh. de Mulinchen = 1309 Joh. de Mulken, Mtr. (CVD); ±1300 Gilis van Molkene te Overspauden (OGO); 1385 Joh. de Mulkis, Tg. (TYTGAT); 1490 Lambrecht van Mulken, Ht. (A.GHIJSEN). –2. Evtl. PlN Mulke in Tn. (VB). 1370 van Mercelise vande Môlken, Tn. (HB 783); 1500 Jan van Mulcke,Tn.(HEND.).

 

FD

Mulkens

Mulkiens, Muulkens, Muylkens. Génitif de néerl. moleken ‘petit moulin’, cf. 1309 «Johannes de Mulken» CartValDieu.

 

JG

Mulkens

Muylkens: 1. Zie Milkin. – 2. Gen. van PlN Mulken (zie Van Mulken) (CROTT1979).

 

FD

Mulkers

cf. Meulkers.

 

JG

Mulkers

M(o)ulckers, Milkers, Milcher(s): BerN van de

melker, melkman. Vgl. Melkert. 1377 Henric Molkarde; 1443 Henken Mulkarts, Heers (LAES); 1674 Jan Mulckers = 1677 Jan Milkers, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Mulkin

Mulkiens, zie Milkin.

 

FD

Mulkin

Mulquin. Soit surnom: w. mulkin ‘petit tas de foin’ FEW 6/3, 308b, soit nom de métier, de mulquinier (métier exercé dans le départ, du Nord voisin), cf. anc. fr. ma-lequin, muelekin ‘esp. d’étoffe précieuse en lin’, etc. FEW 19, 118a. Cf. aussi Mulkai et Mulquet.

 

JG

Mull-

-ie, -ier, -iez. Profess. Fabric. de mules (pantoufles). N° 116.

 

EV

Mullaert

1. Proven. Mulaard, ,,Terre meuble » (L.D.). — 2. Profess. Muil, „Pantoufles, mule ». N. de fabricant. Synon. : Muylaert, Mul-lie(r). N° 116.

 

EV

Mullaert

zie Muylaert(s).

 

FD

Mullane

zie Milan.

 

FD

Mulle

Mullenaerts. V. Meulen.

 

EV

Mulle

zieMuyle.

 

FD

Mullebrouck

zie (van) Meulebroeck.

 

FD

Mullejans

Mulhen: BN van een molenaar die Jan heet. Vgl. D. Muhlhans. 1458 Hans von Westerstetten gen. Muhlhans, Ulm (BRECH.).

 

FD

Mullejans

Pour Vincent 33, prénom double: Mulle (germ. Milo) + Jans (= Jean).

 

JG

Mullem, (van)

van Mullen, van Mulem, van Mulen, van Meulem, van Meulen, van Muylem, van Muijlem, van Muylen: PlN Mullem (OV), evtl. Mollem (VB): 1166 Mulhem, 1175 Mulhen (TW). Ook Mullem in Dadizele, Oeselgem, St.-El.-Vijve, Wakken (DF XI; DELAGRANGE). 1211 Lambertus de Molnem (GN); 1302 Gillis van Mullem, Dadizele (DF); 1382 Daniel van Mullem, St.-El.-Vijve (DEBR. 1970); 1565 Baltazar van Mullem, Mullem-Aw.(AP).

 

FD

Mulleman

cf. Meuleman(s).

 

JG

Mulleman

zie Molemans.

 

FD

Mullemeester

zie de Meulemeester.

 

FD

Mullen

au génitif: .Millions. Nom d’origine: moy. néerl. molene, muelen ‘moulin’.

 

JG

Mullen(s)

zie Molens.

 

FD

Mullen, van

zie van Mullem.

 

FD

Mullen, van (der)

zie van der Molen.

 

FD

Mullenaerts

cf. Molenaers.

 

JG

Mullenaerts

zie Molenaar.

 

FD

Müllenbach

Nom d’origine: topon. ail. (= ruisseau du moulin), e.a. Miihlenbach à Luxembourg et Beaufort (G.-D. Lux.).

 

JG

Mullenbruck

Mulenbruch, -bruck: D. PlN. Vgl. Meulebroe(c)k. 1371 Gôtzo dictus Môlbruge, Straatsburg (BRECH.).

 

FD

Mullender

Mü-, Mullenders, cf. Mulender.

 

JG

Mullender(s)

Mullender(s), zie Molenaar.

 

FD

Mullender(s)

Proven. V. Mouland.

 

EV

Müllendorff

Mullendorff: Verspreide PlN Mûhlendorf. 1386 Hermann Mûllendorp, Lippe (BRECH.).

 

FD

Mullene(e)rs

zie Molenaar.

 

FD

Mulleneers

-ners, cf. Muleners.

 

JG

Müllenmeister

zie (de) Meulemeester.

 

FD

Mullenmeyer

BerN van molenopzichter. Vgl. Meulemeester.

 

FD

Mullenmeyer

Composé de all. Mühlen- ‘de moulin’ + Meier ‘régisseur’.

 

JG

Mullens

cf. Mullen.

 

JG

Müllensiefen

Mullensiefen: PlN (NRW).

 

FD

Muller

V. Meulen.

 

EV

Müller

Mu-, Mü-, Mueller, Mulher, au génitif: Muliers. Nom de métier: ail. Mùller ‘meunier’.

 

JG

Muller(s)

zie (de) Mulder.

 

FD

Mullet

zie Mulet.

 

FD

Mullewie, de

BN de Meluwe. Mnl. melu(w): slap, zacht. 1665 Johannes de Mullewie, Boekhout; var. de Melue, de Meluwe, de Mulué, de Meulue (PDB).

 

FD

Mullie(r)

-iez, zie Mulie(r).

 

FD

Mullier

-iez, Mullie, cf. Mulier.

 

JG

Mullins

E. FN Mullings? BN Oe. mulling: lieveling. 1292 W. Molling, Londen (REANEY).

 

FD

Mulnard

Francisation de moy. néerl. materner ‘meunier’ ?

 

JG

Mulnard

zie Molenaar.

 

FD

Mulock

Mullucks: Patr. Muloc is een Zeeuwse VN (V. D. SCHAAR1953). Afl. van Germ. mûl-naam. 1242 Fulcro dictus Muloc, Cent (GN); 1376 rekeninghe Raes Mulox, Deinze (DELHAYE).

 

FD

Mulot

Fr. BN Mulot: veldmuis. 1562 Nie. Mulot, Parijs-Aw. (AP).

 

FD

Mulotin

Profess. Mulotin, ,,Tas de sel tiré du marais salant ». N. d’ex­ploitant.

 

EV

Mulpas

Nom d’origine: soit topon. Mulrepas (dans de Hemricourt), cf. 1371 «Barthélémy Moilrepas» Liège, soit topon. Meulepas, cf. 1376 «Jan van Meulepas» (De Flou, etc.) [FD].

 

JG

Mulpas

V. Meulen.

 

EV

Mulpas

zie Meulepas.

 

FD

Mulquet

zie Milquet.

 

FD

Mulquin

-et, cf. Mulkin.

 

JG

Mulquin

zie Milkin.

 

FD

Muls

V. Meulen.

 

EV

Muls

Var. de Mois, sans doute génitif de moy. néerl. mul, mol ‘poussière, vermoulures’.

 

JG

Muls(t)

zieMuylle.

 

FD

Multael

Afstammend van Multeel: 1737-87 Muelteel, Bg.; 1734 Meulteel, St.-Win. (PDB). Où. muletel, dim. van mulet: muilezel, Fr. FN Multeau.

 

FD

Mummenhoff

D. PlN: Hof van Momme, Mummo.

 

FD

Mun(t)z

Mun(t)z: D. Patr. Vleivorm bij Muno of

Mundo. 1383 Utz Muntz, Urach (BRECH.).

 

FD

Munar

zie Moenaert.

 

FD

Munaron

Var. van Fr. FN Moneron, afl. van Monnier of Meunier.

 

FD

Munaut

1. Zie Monel. – 2. Spelling voor Muno.

 

FD

Munaut

cf. Muno(t).

 

JG

Munaut

Proven. Muno (Loc.). Synon. : Munoz.

 

EV

Muncer

zie Munzer.

 

FD

Munch

Munch, Mönch, Munnichs: D. Münch, Mönch: monnik. Vgl. De Munck. 1587 Thomas Munich, Duisburg-Aw. (AP).

 

FD

Munching, van

PlN Mûnchingen (BW).

 

FD

Munck, (de)

de Muncke, (de) Munk, de Muynck, de Muijnck, de Muinck, Muink, de Muynch, de Muyck, Monk(s), Muniken(s), -kenne, Mun(n)ix, de Munnik, de Munnynck, -ijnck, (de) Meuninck, -ynck, de Muenynck, -ijnck, Muninx, Munks, Smeunin(ck)x: Mnl. monic, moninc, mun(i)c: monnik, kloosterling. 1215 Balduinus Monachus, Desselgem (SMTI); 1348 Félix de Monc, Ktr.; 1382 Ghiselin de Muenc, Deerlijk (DEBR. 1971,1970); 1424 Jacop de Meunic, Ktr. (DEBR. 1958); 1568 Michiel de Muenijnck, Hondschote (DGW).

 

FD

Mund

Mundt, Munde(l), Mundele: D. pendant van Mondt, De Mondt. Mundel is dim. Munday: E. BN: maandag. Vgl. Montag.

 

FD

Munde

Nom d’origine: ail. Mund, moy. néerl. monde ‘bouche; embouchure (de cours d’eau)’.

 

JG

Mundel

Mundeleer. Proven. 1. Man-del, Mandelaar, ,,De (la région de la) Mande! » (Ruisseau). — 2. V. Mondelaers.

 

EV

Mundeleer

-aers, Mudeler, Mondelaer(s), Modelaers: PlN Mundelaar in Zandhoven (A). 1423 Jan van Mundelaer van Antwerpen (V.BUTS.); 1433 Renken van Mindelaer = 1435 Renken van Mundelaer; 1465 Matheeus Muyndelaers, Her. (DERCON); 1443 Peter Mundelare, Her. (GPM); 1580 Adr. Mundeleers, Her.-Aw. = 1584 A. Mundeleers, Aw. (AP, AB); i8e e. Mondelaers = Modelaers, Zoerle-Parwijs (PDB).

 

FD

Mundorf

Nom d’origine: Mondorf (Nordrhein-Westfalen), Mondorf-les-Bains (G.-D. Lux.).

 

JG

Mundorf(f)

PlN Mondorf (GH, SL,NRW).

 

FD

Mundschau

zie Monschau.

 

FD

Mundus

Latinisering van een Mond-naam (Edmundus, Raimundus…) of vertaling.

 

FD

Mundy

zie Mondy.

 

FD

Mungersdorff

PlN Mungersdorf (NRW).

 

FD

Muni

Muhl, Muehle, Muel(le), Muhlen: D. Miihle: molen. PlN of BerBN.

 

FD

Muni(e)r

1. Var. van Meunier. – 2. Var. van Milier. 1383 Louis Mulier = Munier (MARCHAL).

 

FD

Munier

1472 «Colin le Munnier» DénChiny, 1648 «Andrien des Munier» BourgNamur; var. de Meunier.

 

JG

Munier

V.  Meunier.

 

EV

Munih

Profess. Mount, ,,Meunier » (Dialecte). N° 148.

 

EV

Muniken

Munikenne (francisation), au génitif: Munikens. Surnom: dimin. de moy. néerl. monic, munie ‘moine’.

 

JG

Muniken(s)

-ikenne, -i(n)x, (de) Munk, zie de Munck.

 

FD

Muninx

Munix, Munnix. Var., au génitif, de Muink.

 

JG

Munk

V. Monk.

 

EV

Munnecom

PlN Mijnekom in Maaseik (L).

 

FD

Munnekrede, van

PlN Monnikerede in Oostkerke (WV). 1593 Fransois van Muenckeree; 1688 Jaecques van Muenekereede, Aw.; 1627 Claerken vanMunnekereede, Hondschote (PARM.).

 

FD

Munnichs

zie Munch.

 

FD

Munnier

zie Meunier.

 

FD

Munnik, (de)

Mun(n)ix, de Muynnyck, -ijnck, zie de Munck.

 

FD

Muno

-ot, Munaut. 1173 «Sibylla de Muno» CartOrval; nom d’origine: Muno, 1053 «Mo-nau» (Lx). – Pour une motivation toute parti­culière du nom, cf. 1719 «Jean Grandjean dit Muno ayant été condamné par la cour de Munau» (not. H.M. Firquet, Lg) [JL, NFw],

 

JG

Muno

-ot, -oz, Munno: PlN Muno (LX). 1173 Sibylla deMuno,Orval(J.G.).

 

FD

Munro(e)

zie Monroe.

 

FD

Muns

Zie Moen.

 

FD

Munster

Mil-, au génitif: Munsters. Ail. Munster ‘cathédrale, église conventuelle’, d’où des toponymes allemands.

 

JG

Munster

Proven. Monasterium (Ville allem. et L.D.). Munsterberg, ,,Colline du couvent » (L.D.).

 

EV

Munster, de

Herkomstnaam Van Munster met Fr. vz.?0fvervorming van De Munter?

 

FD

Munster, van

Munster(s),Musters, Munster, Minster: 1. PlN Munster < Lat. monasterium: munster, (parochie)kerk. 1339 Jan van den Muenstere, Bg. (DF XI); 1473 Herman van Monster, Ht. (A.GHIJSEN). – 2. Verspreide D. PlN Munster (BEI, BW, HS, NRW, RP, Elzas). 1570 Hans van Munster, Mùnster-Aw. (AP). – 3. E. PlN Minster. 1570 Wilb. van Munstere, Bury-Aw. (AP).

 

FD

Münsterberg

D. PlN Miinsterberg. 1631 Martin Munsterberger, Marienburg (BRECH.).

 

FD

Munstereifel

Nom d’origine: Miinstereifel (Nordrhein-Westfalen).

 

JG

Munstereifel

PlN Münstereifel (NRW).

 

FD

Munsterman(n)

Münstermann,Musterman, Moestermans: Afl. van Van Munster. 1400 Jan Munsterman, Den Bosch (HB 449); 1474 Jan Munsterman, NL (SKM); 1565 Hans Munsterman, Osnabriick-Aw. (AP).

 

FD

Munsterraan

-ann. Composé de ail. Munster ‘église’ + Mann ‘homme’, donc: homme d’église.

 

JG

Munsters

cf. Munster.

 

JG

Munt-

Munz- -ing. V. MAD (Mand et Manz).

 

EV

Munten

Mu-. Moy. néerl. munte ‘monnaie, hôtel des monnaies’.

 

JG

Munten

Munten: Hypercorrect voor Menten/Minten? Of Friese VN (DN)?

 

FD

Muntenaer.de

BerN van de munter, die geld munt. 1424 Oste de Muntenare, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Munter(t),van der

Wsch. var. van Van der Meuter, metn-epenthesis.

 

FD

Munter.de

Munter(s): 1. BerN van de (geld)munter, bankier, die geld munt. 1289 Henric de Muntre, Kaprijke (CG); 1397 Joos den Muntere, Ip. (BEELE). – 2. De FN Munters heeft zijn grootste concentratie in L, net zoals Minten. Munters is daar dan ook een reïnterpretatie van Minten. R. Minten (« 1927 Cent) stamt af van Munters (17-186 e.Kuringen). Minten werd begrepen aïs Munters en een tijdlang kwamen de twee namen naast elkaar voor: 1603 Joannis Minten alias Munters, Ht. Achteraf werd de stam in twee takken gesplitst, de ene behield de naam Munters en de andere de oorspronkelijke naam Minten (med. R. Minten); 1586 Jan Munters, Kinrooi-Aw. (AP).

 

FD

Munters

16e s. «Georges Munters» Liège; gé­nitif de moy. néerl. munter ‘monnayeur, changeur’.

 

JG

Munters

Profess. ,,Fabric. de mon­naie » (Concessionnaire ou faux monnayeur). Synon. : DE Munter. N° 142.

 

EV

Munthe

De Zweedse schrij ver Axel Munthe (1857- 1949) is afkomstig van Munte (OV) (LVA1958,95-96).

 

FD

Muny

Sans doute var. de Munier, Mouny (= meunier) plutôt que surnom: fr. muni ‘bien pourvu’.

 

JG

Muny

Var. van Munier.

 

FD

Munzer

Münzer, Muncer: D. BerN van de munter. 1217 Phil. Munzer, Heidelberg (BRECH.).

 

FD

Muquardt

V. MAD (Mak).

 

EV

Muquardt

zie Mouchard.

 

FD

Mur-

-at, -et. Proven. Loc. fr. ,.Pro­priété entourée de murs ».

 

EV

Mura

-at, -as, Murrath: 1. Zie Moras. – 2. PlN Murât (Cantal, Allier…)  (DNF)?

 

FD

Muraille

Fr. muraille, d’où de nombreux topo­nymes; probabl. surnom de qqn qui habitait ptès des remparts.

 

JG

Muraille

PlN Ofr. murail, Fr. muraille: zware muur, vestingmuur.

 

FD

Muraro

-ari, Muratore, -ori: It. BerN: metselaar.

 

FD

Muray

Zie Morel.

 

FD

Murders

Génitif de néerl. moorder ‘meurtrier’?

 

JG

Murders

zie Moerders.

 

FD

Murdoch

Verengelsing van Oudiers Muireadhach, Wels Mordoc, Gaëlisch Murdoch: zeeman, matroos. 1130 Roger Murdac, York (REANEY).

 

FD

Mureau

1280 «Elizabeth de Mureal» Polypt-Liège, 1472 «Jehan de Murial» DénVirton; fr. mureau ‘petit mur’ FEW 6/3, 24 Ib.

 

JG

Mureau

Condé-Aw. (AP). – 2. Evtl. PlN Fr. mureau: kleine muur. 1460 Jean de Mureal, Herstal (ISC). Maar ook De Moreau komt voor naast Moreau.

 

FD

Mureau

Muriau, Murias: Var. van Moreau. 1537 J.

 

FD

Murer

zie Maurer.

 

FD

Muret

1676 «le Docteur Muret» RuageAth; p.-ê. fr. muret ‘petit mur’ FEW 6/3, 241b, mais aussi w. muret ‘giroflée (des murailles)’, dans la mesure où il ne s’agit pas à l’origine d’un prénom, cf. 1494 «Muret Brougart» Bourg­Namur. – II est à noter enfin qu’un enfant trouvé à Namur (sous un muret?) en 1759 fut appelé Muret (Destray 61).

 

JG

Muret

Mur(r)ez: 1. Zie Moret. – 2. PlN Dim. van mur: muur. 1354 Simon du Muret, Atrecht (NCJ); 1391 Denis dou Muret, Valensijn (CCHt).

 

FD

Murgès

-es: Wellicht var. van Merget.

 

FD

Murgès

Si le g- est guttural, p.-ê. var. de Mirguet, cf. 1365 «Jehan Murghet lormier» TailleMons, 1752 «Nicolas Murguet (orig. de Sedan)» BourgLiège. Plutôt d’origine étrangère.

 

JG

Murgo

zie Margel.

 

FD

Mûri

Nom d’origine: Mury (départ Ain).

 

JG

Mûri

zie Mury.

 

FD

Murias

Muriau, zie Mureau.

 

FD

Muric(h)e

Mûris, zie Maurits.

 

FD

Murillo

Sp. PlN. Dim. van Muro: muur.

 

FD

Murlot

zie Merlot.

 

FD

Muroux

Peut-être de w. (Gedinne) mirou ‘mi­roir’ FEW 6/2, 149a.

 

JG

Muroux

zie Miron.

 

FD

Murphy

Iers O’Murchadha, afstammeling van Murchadh: zeekrijger (REANEY).

 

FD

Murrath

zie Mura. Murray: 1. Indien LU W., zie Morel. – 2. E. FN <

Schotse PlN Moray (provincie). 1203 William de

Moravia; 1327 Andrew Moray (REANEY).

 

FD

Murren

zie Morren.

 

FD

Murrer

zie Maurer.

 

FD

Murrez

zie Muret.

 

FD

Murru

zie Morue.

 

FD

Murs

Nom d’origine ou de résidence (murs, au sens de ‘rempart’), cf. 14e s. «Jean de Murs» Herck-la-Ville (de Hemricourt, II, 376) et 1286 «Ysaac des Murs» CartBinche.

 

JG

Murs

zie Meurs.

 

FD

Murtschen

Mürtzen. Nom d’origine: Mùrts-chen (Glarus, Suisse) (cf. Vax Romanica 3, 1938, 144).

 

JG

Murtzen

Mürtzen, Murtschen: PlN Mûrtschen (CH).

 

FD

Mury

Mûri: PlN Mury (Ain).

 

FD

Muryn

Zie Morin.

 

FD

Murysse

zie Maurits.

 

FD

Mus

1. Patr. Korte vorm van Willelmus of Bartolomeus. 1268 Caninus Mus; 1281 Colinus Mus; 1326 Jacob Mues; 1364 Jhan Mues = 1385 Ihan Mus, Ip. (BEELE). – 2. Jongere vorm van Mussche. – 3. Mnl. muus, mues: muis. Vgl. Muis.

 

FD

Mus

Anc. fr. mus ‘museau, bouché’ ?

 

JG

Mus

Musch(s). 1. Car. phys. ou mor. ,,Moineau ». N. d’enfant espiègle et vif. » N03 288, 292. — 2. V. MAD (Maz).

 

EV

Musard

Mus(r), zie Muyzaert.

 

FD

Musau

cf. Musiaux.

 

JG

Musau

Musi(e)aux, Musel, Mus(s)eeuw: Ofr. musel, Fr. museau: snuit, muil. BN. Vgl. Muselet. 1295 Ernous Muziel; 1293 Maroie Musiaux; 1280 Colars Museaus, Dk. (TdT, RL).

 

FD

Musch

Musche, Mush, Mussche. 1787 «Jean Musch (orig. de St Pierre lez Maastricht)» BourgLiège; surnom: moy. néerl. mussche, mosch ‘moineau’.

 

JG

Musch

zie Mussche.

 

FD

Muschart

1. V. MOD. — 2. Car. mor. M.us(cb)hart, ,,Cœur de moi­neau ». N. d’H. insouciant.

 

EV

Muschart

cf. Mouchart.

 

JG

Muschart

Muchard, var. van Mouchard? Of hypercorrect (en o.i.v. Mussche) voor Misschaert? 1549 Jan Musschaert, Bg.-Aw. (AP); 1563 Maerten Musschaert, St.-Andries (DF XI).

 

FD

Museeuw

Forme flam. de Musiaux, Museau.

 

JG

Museeuw

Musel, zie Musau.

 

FD

Muselaer

Muizelaar, Mouzelard: Âfl. van Mnl. muse(le): doedelzak. BerN van de doedelzakspeler. Vgl. Museur. 1405 Anthonius

Museler, Mtr. (SKM); 1460 Cloes Muselers, Tg. (TYTGAT); 1485 Laurentius Moeselare, Bs. (MUL II).

 

FD

Muselaer

Muizelaar. Dérivé de moy. néerl. musel(e) ‘cornemuse’, surnom de musicien, de joueur de cornemuse [FD] ; cf. aussi Mouzelard.

 

JG

Muselet

Dim. van Ofr. musel, Fr. museau: snuit. BN. 1306 Robert Muselet, Senlis (MORLET).

 

FD

Muselle

1. Car. phys. ,,Figure en forme de museau ». •— 2. Car. mor. H. muselé. •— 3. V. Messelier.

 

EV

Muselle

1605 «Jean de Miselle, charpentier» = 1607 «Jehan Muselle, charpentier» = 1611 «Jehan de Miseille» = «Jean Miselle» Bourg-Dinant, 1611 «Pierre Muselle» BourgNamur; du nom de la Moselle (désignant soit le vin de M., soit, plus vraisemblablement, la rivière elle-même), cf. w. liég. arch. de muzèle ‘du vin de Moselle’ DL 422 ; pour le vin, les archives attes­tent l’expr. vin de Muselle (not. liégeois, 1648-1731) ou l’adj. substantivé °muselair(e), dont L. Remacle, Not., a noté plus tardivement (1742) la var. plus moderne °moselaire [JL, NFw].

 

JG

Muselle

zie Mosel(l)e.

 

FD

Musenbrock

zie Musschebroeck.

 

FD

Muset

1281 «Muses», 1309-10 «Jakemes Muses» ComptesMons, 1611 «Pierrart Muzet» Ladeuze; surnom: anc. fr. muset ‘musaraigne’ FEW 6/3, 247a (cf. cependant J. Herbillon, BTD 27, 145, qui proposait ‘musard’).

 

JG

Muset(te)

 

Musset, Muzette: Ofr. muset, Mfr. musette: spitsmuis. BN. 1281 Jehans Muses, Bergen (ARNOULD); 1464 Jan Muset, Bg. (PARM.).

 

FD

Muset(te)

Profess. Joueur de mu­sette.

 

EV

Musette

Muzette. 1309 «Maroie Musette», 1309-10 «dame Emmelos Musette»; surnom: moy. fr. musette ‘musaraigne’ FEW 6/3, 247a ou bien fr. musette ‘instrument de musique’ FEW 6/3, 282a.

 

JG

Museur

1. Car. mor. ,,H. qui perd son temps à des bagatelles ». — 2. Joueur de musette (Lang. popul.). N° 197.

 

EV

Museur

-eux. 1536 «Josse Museur» Ladeuze, 1615 «Jean Museur» Aubechies; surnom: anc. fr. museour ‘joueur de musette’ FEW 6/3, 230a.

 

JG

Museur

Museu(x): Ofr. museor: doedelzakspeler. Vgl. Muselaer. 1340 J. le Museur de Sains (MORLET).

 

FD

Museyck

Var. de Musick?

 

JG

Musgens

zie Milsken.

 

FD

Müsgens

Dimin., au génitif, de moy. néerl. mussche ‘moineau’.

 

JG

Musger

Musscher < Mussche? Mussenvanger?

 

FD

Musi(e)aux

zie Musau.

 

FD

Musiaux

Musial, Musau, Mussieaux. 1275-76 «Jake Museaus dou Bruille», 1280-81 «Colars Museaus», 1302 «Jakemins Muziaus li candellieres» LoiTournai, 1544 «Giele Musea» DénStavelotMy, 1569 «Jean le long musia» CartCiney; surnom: anc. fr. musel, rouchi mu-siau ‘museau’ FEW 6/3, 277a; cf. aussi Museeuw. – Cf. aussi 1280-81 «Pieres Plas Mu­seaus, de Valenchienes» RegTournai.

 

JG

Musich

Surnom: moy. néerl. musich ‘nerveux, plein de nerfs’; ou bien var. du suivant.

 

JG

Musick

-iek, Musique, Muzick, -iek. 1689 «Pierre Musique» BourgNamur; fr. musique, moy. néerl. musike, ail. Musik, surnom d’un joueur de musique.

 

JG

Musin

Mussin, Muzin. 1272 «Hodierne de Musin» PolyptVillers, 1281 «Robiert Musin» Lille; var. de Mosin ou bien, avec autre suf­fixe, var. de Museur.

 

JG

Musin

Muzin, Muyssen, Musing, Musing, Mussen: Patr. Vleivorm van een VN op -mus, b.v. UN Hieronymus, Willelmus. 1313 Adelise vidua Pieters Musins, Leke; 1336 Hannekin f. Muesins, Gistel (RYCKEBOER); 1310 Margrieten land

Willems Mussins, Klemskerke (LEYS).

 

FD

Musique

Musiek, -i(c)k, -ic(h), -eyck, Muziek, Muzyk: i. Fr. musique, Mnl. musike, ouder dial. D. Musich: muziek. BN van de muzikant. 1557 Joh. Musicus, Dantsig (BRECH.). – 2. Soms is een reïnterpretatie van Moesick wellicht niet uitgesloten.

 

FD

Müsken

Muske(ns), Musgens: Ndd. dim. van Mus, D. Maus: muis. BN. 1331 Peter Mûseke, Stade (NN); 1768 J. B. Muscken, Aw. (AP).

 

FD

Musman

zie Maeseman.

 

FD

Musolf

zie Mosolf.

 

FD

Muss(e)ly

zie Messely.

 

FD

Mussant

Surnom: mussant ‘celui qui se musse (qui se cache, qui s’insinue)’ FEW 6/3, 194a.

 

JG

Mussard

Var. van Musard. Zie Muyzaert 2.

 

FD

Mussche

cf. Musch(e).

 

JG

Mussche

Musch(e), Muschs, Mussch,Mus(se): BN naar de naam van de vogel, de huismus. Volgens HAGSTR. 1949 (1260 Henrici Musche) BN voor een klein, zwak mens. Volgens DNF een

levendig, kwik mens. Vgl. D. Spatz, Sperling. 1306 Rogerum Mussche (DEBR. 1971); 1535 Jan Musch, Aw.(AP).

 

FD

Mussche

V. Mus et MAD (Maz).

 

EV

Musschebroeck

Musschelbroeck, Musenbrock: 1. PlN Musschenbroek (NL): moerassig veen (DEVRIES). 1374 Sceyvaert van Mussenbroech= 1375 Sceyvart van Musschenbruych, NL (BLO VI). – 2. PlN in St.-Lievens-Esse, Ophasselt, Waasmunster en Beerlegem (OV): 1571 in den Musschenbrouck (CM). 1280 Katerina de Musghenbroech…decimam de Musghenbroech iacentem in parochia de Wasmonstre = 1296 Katheline van Muschebroech; 1249 Symon van Muschbroec; 1325 Oste van Mosschebroec, Waasmunster; 1410 Catelinen Mussenbroek, Oud. (WALRAET).

 

FD

Musschebroeck

Proven. ,,Marais des moineaux » (L.D.). Musscho(o)t. Musschot, ,,Enclos aux moineaux ».

 

EV

Musschoot

Nom d’origine: Musschoot, topon. à Wulverdinghe (Nord).

 

JG

Musschoot

PlN in Wulverdinge (FV): 1190 in Mucscod, 1192 Muscod, 1211 Muscote (DF XI). 1360 Janne van den Musscoete, Cent (GSB); 1484 Joes van Musscoot, Cent (V. D. HAL.); 1533 Cornélius Muschoot, Dend. (MUL IV).

 

FD

Musseeuw

Vanwege de u denken we in de eerste plaats aan een var. van Museeuw = Musau. Maar vanwege de voortonige positie van de u en de stemloze 5 (ss) is een var. van Misseeuw = Michaud net zo goed mogelijk. Of PlN Musseau (Hte-Marne)?

 

FD

Mussele, van der

PlN Mussel (GR).

 

FD

Mussels

zie Mossel.

 

FD

Mussen

cf. Muyssen.

 

JG

Mussen

zie Musin.

 

FD

Musset

Soit var. de Muset, soit dimin. de musse ‘cachette’ (Dauzat 446) ou Mussey (Meuse, etc.).

 

JG

Musset

zie Muset(te), Mouchet.

 

FD

Mussieaux

cf. Musiaux.

 

JG

Mussière

Proven. Moussière, ,,Do-maine des mousses ».

 

EV

Mussin

cf. Musin.

 

JG

Musso

Proven. Musson (Loc.).

 

EV

Musson

zie Mouchon.

 

FD

Muster(s)

Metathesis van Mutsers (VOS 2001,228). Zie Mutsaard.

 

FD

Musterman

zie Munsterman.

 

FD

Mustin

Var. de Mostin?

 

JG

Mustin

zie Mostin.

 

FD

Musty

cf. Mousty.

 

JG

Musty

zie Mousty.

 

FD

Musyck

Profess. ou Passe-temps. N. de musicien. N° 197.

 

EV

Musyck

zie Musique.

 

FD

Mut

zie Muth.

 

FD

Mut-

-aels, -el. V. MAD.

 

EV

Mut(h)

D. Patr. < Germ. VN Môda, zoals in Modard. 1290 Muodo de Nierstein (BRECH.).

 

FD

Mutch

zie Mutsch(en).

 

FD

Muteau

zie Mottiat.

 

FD

Mutert

Patr. Germ. BN Môd-hard (zie Modard). 1518 Hans Muthart, Weinheim (BRECH.).

 

FD

Mutins

Fr. mutin: muiter.

 

FD

Mutins

Surnom: probabl. fr. mutin, au sens de ‘émeutier’ ; comp. Muyters.

 

JG

Mutité, van

PlN Munte (OV). 1326 Jan van Munten, Ip.(BEELE).

 

FD

Muts

1. BN naar het hoofddeksel, de muts. Vgl. Lamusse. 1359 Leonis dicto Mutse; Willem Muts, Bs. (OSTYN). Of BerBN, vgl. 1507 Neelken de Mutsbreyer, Den Bosch (HB 524). – 2. Huisnaam. 1507 Hilleken inde Mutse, den Bosch (HB524).

 

FD

Mutsaard

-aert(s), -aets, -aar(t)s, -aers, Mutsers, Musters: Mnl. mutsaert: takkenbos. BN voor een houthandelaar of houtsprokkelaar. Vgl. Fagot. 1325 Joh. Mutsart, Tn. (C.BAERT); 1368 Mutsaerts, Tnh. (VERB.II); 1458 Peter Mutsaerts, Aarts. (MAR.); 1759 Hubertus Mutsaerts, Tilburg (vader van) 1790 Albertus Musters, Groningen (PDB).

 

FD

Mutsch(en)

Mutch, Mouts(c)hen, Mutschmann: Zwabisch Mutsche < ww. mutschen: mompelen, brommen, onduidelijk fluisteren. BN (BRECH.).

 

FD

Mutschen

cf. Moutschen.

 

JG

Mutsers

zie Mutsaard.

 

FD

Mutterer

Afl. van Mhd. mutte: schepel, rnud. BerN van de korenmeter. 1318 Anzo Modiarius, Mainz (BRECH.).

 

FD

Mutton

E. EN Mutton < Ofr. mouton: schaap. 1219 Robert Mouton = Mutun (REANEY).

 

FD

Mutton

V. Mouton.

 

EV

Mutz

V. MAD (Maz).

 

EV

Mützenich

Mutzenich: PlN Mützenich (NRW, RP).

 

FD

Muulkens

cf. Mulkens.

 

JG

Muuls

zie Muyle.

 

FD

Muûls

V. Meulen.

 

EV

Muur, de

zie Demeur(e).

 

FD

Muurmans

zie Muermans.

 

FD

Muutje(n)s

zie Muitjens.

 

FD

Muycke, de

zie de Munck.

 

FD

Muyderman

Muijderman: Theoretisch Mu(i)deman < PlN Muide: mond(ing), b.v. Muiden (NH), Arnemuiden enz. 1278 Joh. dictus Mudeman, Lv. (HB 584). Maar wsch. is Muyderman veeleer uit Muylderman te verklaren.

 

FD

Muydt, de

zie de Muyt.

 

FD

Muyens

Muijen, zie Moyen(s).

 

FD

Muyer, de

zie de Maeyer.

 

FD

Muyflaert

Surnom: moy. néerl. moffelaei; moefelaere ‘fanfaron’.

 

JG

Muyl-

-le, -s. 1. V. Meulen. — 2. Profess. Mail, ,,Mule, pantoufle ». N. de fabric. N08 131, 161.

 

EV

Muylaert

-art, Muyllaert. Dérivé de moy. néerl. muyle’, cf. Muyle.

 

JG

Muylaert

V. Mullaert.

 

EV

Muylaert(s)

Muijl(l)aert, Muyllaert, Mullaert, Meulaerts, Mulert: 1. Afl. van Mnl. ww. mulen: een muil of snoet zetten, een zuur gezicht trekken, morren; vgl. muyler, muylaert: mokker (KILIAAN). D. Mulert, Mulart: Maulheld (DN). i204Boidin Mularth, Z (LEYS1959); 1398 Mant Mulaert, Lendelede (DEBR. 1970); 1620 Michiel Muylaerts, St.-Tr.-Aw. (AP). – 2. Zie Mulard.

 

FD

Muylder(s), van

zie van Mulder(s).

 

FD

Muylder, de

zie (de) Mulder.

 

FD

Muyldermans

cf. Molderman(s).

 

JG

Muyldermans

V. Meulen.

 

EV

Muyldermans

zie Molderman.

 

FD

Muyle

Mui(j)lle, Muyll(e), Muyls(t), Mul(l)e, Muuls, Muûls, Muls(t): Mnl. mule: muil, bek, snuit. Vgl. D. FN Maul, Schnut (snuit). BN voor iemand die een grote mond opzet of voor een roddelaar. Vgl. Wvl. een (vule) mule: roddelaar(ster). 1183 Willelmus Mule; 12e e. terra Onulfi Mules (GN); 1358 Pétri Mule = 1362 Pétri Muls, Ktr. (DEBR. 1970). De bet. ‘pantoffel’ in het MW berust op een vergissing (F. DE TOLLENAERE, TNTL114 (1994), 172-174).

 

FD

Muyle

Muylle. Surnom : plusieurs termes en moy. néerl. : muil ‘gueule, mufle’ ou mule, muyle ‘mule; pantoufle’.

 

JG

Muylem,van

van Muijlem, van Muylen: 1. PlN Muilera in Appelterre, Aspelare, Nederhasselt, Outer(OV). – 2. Var. van Mullem.

 

FD

Muylet

zie Mulet.

 

FD

Muylkens

cf. Mulkens.

 

JG

Muylkens

zie Mulkens.

 

FD

Muyllaert

cf. Muylaert.

 

JG

Muylle

cf. Muyle.

 

JG

Muyls(t)

zie Muyle.

 

FD

Muynck, de

zie de Munck.

 

FD

Muys

1. Car. phys. et mot. ,,Souris ». N. de personne agile et futée ». N08 288, 290. Synon. : Mues, Maus (Forme allem.). — 2. Pro­fess. Mwzen, „Faire la chasse aux

souris ». Muesser,  Mauser (Forme allem.).

 

EV

Muys

cf. Muis. Muysenbeek, cf. Muizenbeeck.

 

JG

Muys, (de)

zie Muis.

 

FD

Muysel, van

van Muijsel, van Mosel: PlN Moezel bij Weert (NL) (MOERMAN).

 

FD

Muysen, van (der)

van Muyzen, van Muijsen: PlN Muizen (A, L). 1321 Odilia de Musen; 1347 Art van Musene, Tn. (C. BAERT); 1338 Gertrudis dicta de Musen, Ht. (GESSLER); 1423 Peter van Muysen, Ht.(A.GHIJSEN).

 

FD

Muysenbeek

zie Muizenbeeck.

 

FD

Muysenberg(h), van den

van den Muijsenberg, van den Muisenberg: PlN Muizenberg in Rekem en Uikhoven(L)(NR).

 

FD

Muyser(e), de

Muysers, de Muyzer(e), Muyzers, Muizer(s), de Muzere, de Meusere, Meuser: 1. BerN van de doedelzakspeler < Mnl. ww. musen. 1370 Jan die Musere, Lv. (DE MAN1949); 1398 Jan de Musere, Oostrozebeke; 1398 Jan de Musblazer, Meulebeke (DEBR. 1970). – 2. Afl. van Mnl. musen: peinzen. BN voor een piekeraar.

 

FD

Muysers

Surnom: génitif de moy. néerl. muser ‘rêveur’.

 

JG

Muysewin(c)kel, (van)

(van) Muyzewin(c)kel, van (den) Muysenwinkel, van den Muysewinckel, Maaswinkel, van Meysewinkel, van Mousukel, van Mousuken, van Mozuincq, van Mozuing, van Moswinck, van Mosuinck, van Mosuenck, van Mosnenck: PlN Muiswinkel in Ravenswaaij (G) en Dalfsen (OIJ). Mesewinkel: 12e e. Meiswinkele (TW) in Hasslinghausen (NRW). 1300 Gieliis van Muusvinkele, Petrus van Muyswinckele, Tv. (BERDEN); 1328 Jan van Musewiinkel = 1330 Jan van Muuswiinkel, Loerik (U); 1369 Herman Muswinckel, Maurik (med. R.W. Maaswinkel, Sankt Vith); 1406 Heyn van Muyswinckele, Zaventem (PEENE); 1485 Machiele vanden Muyswinckele, Bs. (HB 190); 1582 Guillaume Muysenwinckel, Bs. (AP).

 

FD

Muysewinckel

Topon. néerl. (= coin du marais ou des souris).

 

JG

Muyshond

-ondt,   Muysschondt. Surnom: moy. néerl. muushont ‘chat, belette’.

 

JG

Muyshond(t)

Muijshond(t), Muys(h)ont, Muysond, Muysschondt, Muysoms, Muysons, Muysson: Mnl. muushont: kat, wezel, muizenvanger. Vgl. D. Mausehund, Mauschund. 1346 Godekinus dictus Mushont, Liibeck (NN). 1343 Jan haer man Muushont, Steenhuffel (PEENE 1949); 1399 Jan Muushond, Bg. (SIOEN); 1434 Jan Muyshonts, Den Bosch (HB 479).

 

FD

Muyshondt  

Proven.      Muyshond- (driesch). (Dép. Bavegem).

 

EV

Muyssen

Mussen.   Nom   d’origine:   1351 «Musen dalleis Berlo», Muysen (BrFl et Lb).

 

JG

Muyssen

zie Musin.

 

FD

Muyt, de

de Muijdt, de Muydt: BN voor de Muyter?

 

FD

Muyter, de

de Muijter, de Muyt(t)ere, de Moyter, de Meut(t)er, Demeutre, Muyters, Muijters, Meute(r): Afl. van Mnl. muyten, meuten, moyten: oproer maken, in opstand komen. BN voor een oproerling, muiter. 1395 Piere le Mutere; 1398

Catheline Smueters, Tielt (DEBR. 1970); 1641 Ant.

de Meuter, Bavik-Aw. (AP).

 

FD

Muyters

Génitif de néerl. muiter ‘émeutier’.

 

JG

Muytjens

cf. Muitjens.

 

JG

Muytjens

zie Muitjens.

 

FD

Muytten

Meyten: Pair. < Moidin, Moitin. Verghina vidua Moid f. Moid, vidua Moidekins (LEYS); 1310 Moids ofstede, Ramskapelle (LEYS 1952′). Misschien vleivorm van Mald-ger < Madalger. 1303 van Hanne Meytine; Pietere Moytin, Bg.

(VERKEST). Zie ook Meyen(s).

 

FD

Muyzaert

Musard, Musa(r), Meysaert: 1. Mnl. musaert: sukkel, dwaas, lomperd. – 2. Afl. van musen, Ofr. muser: op de doedelzak spelen. 1240 Jacques Musard; 1244 Gobers Muzars, St-Q.

(MORLET); 1292 Grous Musart, Dk. (TdT). – 3. Afl. van Mnl. musen: peinzen, piekeren. Zie De Muyser.

 

FD

Muyzen, van

zie van Muysen.

 

FD

Muyzenbeek

zie Muizenbeeck.

 

FD

Muyzer(e), de

Muyzers, zie de Muyser(e).

 

FD

Muyzewinkel, (van)

zie (van) Muysewin(c)kel.

 

FD

Muzere, de

zie de Muyser(e).

 

FD

Muzette

cf. Musette.

 

JG

Muzette

zie Musette.

 

FD

Muzick

-iek, cf. Musiek.

 

JG

Muziek

-yk, zie Musique. Muzin, zie Musin.

 

FD

Muzin

cf. Musin.

 

JG

Myant

Var. de Miant, cf. 1670 « Charles Miant» Cuesmes ; bien que ces NF soient surtout borains, de Jemappes, Quaregnon et Cuesmes (GeneaNet; attestations plus anciennes dans

l’Ain), on peut songer à une forme anc. de Méan,  ou bien part, présent de pic. miyé ‘manger’ [MH].

 

JG

Myant

zie Méan(t).

 

FD

Myard

Mya(r), zie Miard.

 

FD

Myaux

Miaux: 1. PlN Mignault (H), uitspr. myau (HERB.).-z.ZieMéaux.

 

FD

Myaux

Nom d’origine : Mignault, w. myau (Ht).

 

JG

Mycke

Abréviat. de Michel. V. ce N.

 

EV

Mycke

Surnom:  moy.  néerl micke ‘miche;

branche fourchue’.

 

JG

Mycke

zie Mik.

 

FD

Myers

cf. Meyers. Myle, cf. Mil(le).

 

JG

Myerson

zie Meireson(e).

 

FD

Myklebost

Myklebust: Noorse PlN Myklebost (PDB).

 

FD

Myl(l)e

Zie Miele.

 

FD

Mylemans

Mijlemans, Meylemans. Dérivé en -mon de Van der Mijlen, Vermijlen. Mylle, cf. Mil(le).

 

JG

Myllecan

V. Milcamps.

 

EV

Myllecan

zie Millecamp(s).

 

FD

Mylleville

zie Milleville.

 

FD

Mylon

zie Milon.

 

FD

Mynck, de

Br. gapalataliseerd < De Munck.

 

FD

Myncke

cf. Mincke.

 

JG

Myncke

V. Monk.

 

EV

Myncke

zie Mencke.

 

FD

Mynders

zie Meynaert(s).

 

FD

Mynendonckx

Mij-, zie (van) Mendonck.

 

FD

Myngheer

zie Minnegheer.

 

FD

Mynsberg(h)e

Mijnsbergen, Minsberghe, Mijsbergen: Var. van Van Wynsberge, met wisseling van lipmedeklinkers m/w (vgl. dial. manneer < wanneer), nog bevorderd door ass. Van Wijnsberge > Va(n)mijnsberge. Of hypercorrect voor Mijsbergen?

 

FD

Myny

cf. Minis, Miny. Mys. Var. de Meese, Mise (= Barthélémy). Myssen, cf. Missen.

 

JG

Myny

zie Menu.

 

FD

Myri

zie Miry.

 

FD

Mys

Mijs, Mis: Patr. Korte vorm van VN Amijs, Ofr. amis < Lat. amicus. Literatuurnaam. 1180 Willem f. Amis, Bg. (LEYS 1954); 1227 Amicus de Erpa, Vlierzele (GN); 1281 Lammekinus f. Mijs de Pachtenbeke, Ruiselede (HAES.); 1303 van Woutren f. Hannins f. Mijs, Houtave (VERKEST); 1310 Amijs Donkler, Bg. (LEYS 1952′); 1398 Simoen Mys, Bg. (SIOEN); 1431 Amisius dictus Mys, Den Bosch (GOR.).

 

FD

Mys

Proven. Meuse (Loc.).

 

EV

Mysbrugge, van der

zie van der Mensbrugghe.

 

FD

Myser, de

Ontrond < De Muzere?

 

FD

Mysoot

zie Michot(te).

 

FD

Myssyn(n)e

zie Demessines.

 

FD

Myster

-ère, zie Mister.

 

FD

Myster

-tere, -1ère. Peut-être de fr. mystère (jeu scénique) comme surnom d’acteur; ou bien var. de Mister, v. ce nom.

 

JG

Myster

V. Meester.

 

EV

Myte

Surnom: moy. néerl. mite ‘tas (de bois, de foin)’.

 

JG

Myte(n)

Mijte(n): 1. BN naar de muntnaam. Mnl. mite: kleine koperen munt. Vgl. Penninck. 1397 van Jan Miten, Ktr.; 1398 Willem Mite, Tielt (DEBR. 1970); 1567 Jacob Mijte, Cent; 1584 Laureis Myten, Lokeren-Aw. (AP). – 2. Vgl. ook Meyts.

 

FD

Mytenaer(e), (de)

(de) Myttenaere, de Mijttenaere, (de) Mittenaere, de Mythenaere: Afl. van Mnl. mite: mijt, kleine koperen munt. BerN van de munter, muntmeester. Vgl. De Muntenaer. 1398 Jacob de Mittenare, Gullegem (DEBR. 1970); 1440 Loote Smiteneers, Ktr. (BAELDE).

 

FD

Myvis

cf. Mievis.

 

JG

Myvis

zie Meus.

 

FD

Translate »
Share This
error: Alert: Content is protected !!