zie van Aa.

zie van (der) Aa.

Proven. Loc. Synon.: Ac(h)t, Aecht.

zie (de) Haeck.

van Haeke(n), van Ha(e)cke, van Hack(en), van Haken, van Haeeke: PlN Haak: haakvormig perceel, b.v. in Wilrijk (VAN PASSEN 91), Zichem (VB) en WV (DP V). 1600 N. van Haeeke, Beernem. Vgl. Ter Haak. Zie ook Van Aken.

van Haeff: PlN Ndd. haaf: Ndl. hof. Vgl. van Hove.

zie Aaf]es.

van Haeften: PlN Haaften (G). 1537 Otto van Haeften, Heusden-Aw. (AP).

,,Haie ». Aussi ,,Bois, Bosquet ». Proven. L.D. N° 24l. Synon. : Haag, Hage. Ha(e)ge, Haeghe–mans, ,,H. provenant du lieu dit Haag. Synon.: Haeger, ,,De Haag ».

Hag(h)e, Hague, Haech: 1. Korte vorm voor Van der Hage. 1395 Andries Haghe, Ooigem (DEBR. 1970). – 2. Zie ook Hagen(s).

Nom d’origine: néerl. haag ‘haie, petit bois’.

zie Hagedoorn.

zie Hagen(s).

zie van Hagen.

zie Hager(s).

zie van der Hage(n).

Haagsman, zie Hageman(s).

zie Hagenaars.

zie Heydeman.

Haakman.   1.  Profess.  Haak, ,,Crochet ». N. d’H. qui travaille au crochet  ou qui  en  fabrique.   N^OB 130,   133,   189.   —   2.   V.   HAD (Hak).

zie(de)Haeck.

Hacquemans: Patr. Afl. van Germ. VN Hac(c)o, bakervorm van Hag-naam (MORLETI).

zie van Halen.

D. Hallmeier < Halbmeier: meier die slechts een halve hoeve in bedrijf heeft (BRECH.).

zie Hambucken.

zie Hamel.

1. Proven. Haan (Plus. L.D.).—  2. Car. mor. ,,Coq », ,,H. coquet et vaniteux ». Aussi : H. d’une ga­lanterie   entreprenante.   N^os   288, 293. _ 3. V. HAD (Han).

Haen, au génitif : Haans, Haens; Haanen, Haenen; dimin. (au génitif): Haantjes, Haentjens. 1495 «Pettre Haen» JusticeBastogne; surnom d’homme fier, aux beaux atours : néerl. haan ‘coq’, cf. De Haan, De Haen; secondairement, nom d’enseigne.

Haane(n), Hanen, Haans, Haens, Haen(en), de(ri) Haen(e), de Naene, Dehan(n)e, Dehaene, D’Haen(e), D’Hane, Dhane, Lehaen, Lehan(n)e: 1. BN naar de eigenschappen van de haan (trots, mooie kleding). 1089 terra Rodberti Hanas, Oostkerke (LEYS 1951,18); 1274 Walteri dicti Hane, Wg. (DEBR. 1980); 1326 Jacob de Hane, Ip. (BEELE). Zie ook Daans, Danens. – Lit.: E DEBRABANDERE, De haan in familie namen. Het kekvanDeHaan… en de haan, De Haan, 1988,17-19. – H. P. M. HAEN, Haengenaemd: een studie naar het gebruik en de betekenis van de naam Haan of Haen, Monnickendam, 1987. – 2. Naar de huisnaam. i6e e. Jan van Haelen gaat wonen in het huis ‘Int Haenken’ en wordt Jan int Haenken = Jan uyt

Haenken=Jan de Haen, Tn. (HM).

van Haen: PlN Haan in Betekom, Grimbergen, Steenhuffel (VB), Eernegem, Wielsbeke, Wijtschate (WV). Vaak huisnaam.

PlN Honnepel (NRW): 1122 Honepole. 1376 Reyner van Honnepel, Bredevoort (PDB); 1488 Johan van Hoeneppell, Emmerik (HEKKET); 1723-1782 Jacobus Haanappel,

Montabaur-Doesburg (PDB).

PlN Handel (NB).

Ha(e)nen: 1. Patr. < Germ. VN Hano ‘haan’. Vgl. Hannebau, Hennebert. – 2. Metr. VN Hane <

Jehane, Johanna (DEBR. 1970,532). – 3. Zie (de(n)) Haan.

V. HAD (Han).

zie Hanraets.

zie Haan.

Haentje(n)s, -tges, Aantjes: 1. Dim. van (de) Haan. BN. 1307 Denis Hanekin; 1326 Crestian Haenkin, Ip. (BEELE). – 2. Patr./Metr. < Hannekin (Jan) of Haenkin (Jehane, Johanna). Meisjesnaam Haenkin (DEBR. 1958). 1304 Denis Han(n)ekin,

Ip. (BEELE).

PlN Haps (NB).

BerBN van de haarwerker, maker van haren kleden of kleren. Vgl. De Haermaker.

Haarscheer.  Profess.   ,,Chevelure, Ciseaux pour cheveux ». N. de coiffeur.

PlN Ter Haar (GR) of De Haar (DR, OIJ, G). Zie MOERMAN 79-80.

BerN van de haarbinder of BN voor wie

een haarband draagt? Vgl. Halsband.

zie Aernout(s).

Patr. < Germ. VN Haro of afl. van welke hari-naam ook (vgl. Harinck 2.).

zie van Haeren.

zie Harhuis.

van Haerlem, Herlem: PlN Haarlem (NH). 1162 Isbrand de Harlem, Egmond (GYSS. 1999′); 1285 Wouter van Harlem, Holland (CG); 1397 Clais van Haerlem, Ktr. (DEBR. 1972); 1451 Pieter van Aerleem huut Holland, Bg. (PARM.).

Afl. van een PlN, wellicht Aarle (NB).

BerN van de haarwerker; vgl. Haermaker.

D. FN Harscher: lid van een Harsch, een gewapende groep, krijgsschaar (BRECH., DN).

Hypercorrect < PlN Hazelhorst: hazelarenbos. D. Haselhorst, E. Hazelhurst.

Proven.    Hazelhorst, ,,Fourré des  noisetiers ».  L.D.

zie Aertman.

1. Car. mor. ,,Lièvre ». N. d’H. peureux. N⁰⁶ 288, 290. — 2. Car.

phys. N^os 288, 290. — 3. Proven. L.D. — 4. V. HAD (Haz).

Haes. 1283 «Jeh. li Hase» DettesYpres, 1417 «Pieres Hase» PolyptAth; surnom: néerl. haas ‘lièvre’ ; cf. aussi Haesen.

(de) Haes, Haas(s), de(n) Haese, de(n) Haas, van der: PlN. Reïnterpretatie van Van Raes? Haasen, zie Haesen.

PlN Haasen (BW, BEI) of Hasen (BEI).

zie Hazaer(t).

D. FN Hasel: hazelaar. PlN.

zie van Asper(en).

zie Haas.

Ha(e)st: BN Mnl. haest: haastig. 1401 Heinric Haest, Aw. (ANP); 1489 Vrancken die Haest=1460 Vranken Shaesten, Oostelbeers (MNT 520).

Haest. Surnom: moy. néerl. haest ’em­porté, brusque’ [FD].

Oorspr. 1630 Van Haestrecht. PlN

(ZH) (PDB).

Halve kost. ,,Demi pen­sion »  (Dialecte). N.  de tenancier ou de bénéficiaire.

Ndd. FN Havekost < Havekhorst: horst waar haviken nestelen. 1418 Helmeke Havikhorst, Hannover (NN).

de Haaij: BN naar de naam van de roofvis, de haai. Wellicht naar het inhalige karakter.

zie Haesen.

Habarue (NF gaumais). Nom d’ori­gine: Habaru, w. habauru, à Assenois (Lx).

PlN Habaru in Assenois (LX).

Habé: PlN Habay (LX), D. Habich.

p.-ê. Habé. Nom d’origine: Habay-la-Neuve et Habay-la-Vieille (Lx), w. habâ, all. Habich, alil. dial habech, cf. aussi Habicht, Habig. Pour Habeaux, cf. aussi Hab- de Habert (ci-dessous).

Proven. Loc. Synon. : Habig (Forme allemande). — 2. V. HAD

(Ha).

zie van Abbenij(en).

Abidts: Limburgse genitiefvorm voor Van der Habet, naar een PlN in Wijnandsrade (NL) (CROTT1995). 1638 Habits, Mech. (MERTENS).

Patr. Rom. vorm van Germ. VN hath-bald ‘strijd-moedig’: Hathubaldus (MORLETI).

zie Abeel(e).

zie van den Abeele.

-best, -bie. V. HAD (Ha).

zie Haber(le).

Haberman, Häber(lin), Haeberli: D. BerN

dim. Haberle (-li is Zwitsers).

PlN Haverveld.

FN Haber + VN Jan. D. Haberhans.

zie Haverkamp.

zie Haverkorn.

PlN Haberscheid (RP).

génitif néerl.:  Habets,  Habes. Nom issu de l’anthrop. germ. hathu-behrt. • Dérivés du thème anthropon.  Hab-,  de Habert: Habeaux. Ou bien forme francisée (w. -ay > fr. -eau) de Habay. – Habotte.

Patr. Germ. VN hath-berht ‘strijd-schitterend’. 12e e. Hathebertus; 1212-23 terram Hadeberti, Cent (GN, CG).

Abeck, Habig: Ndd. Habeck, D. Habicht: havik. BN voor iemand met haviksneus? Of beambte die haviken voor de jacht africht; vgl. Havecker. 1379 Jhanne den Havec, Ktr. (DEBR.

1970).

cf. Habicht (ci-dessous).

-ig, Habex. Soit nom d’origine: Ha­bich, forme all. du NL Habay, soit limb., bas-all. Habeck, ail. Habicht, ‘vautour, épervier’, surnom s’appliquant à un fauconnier ou à qqn au nez aquilin [FD] ; cf. aussi Habsch.

1. V. Habay. — 2. V. HAD (Ha.).

Wellicht spelling voor Abeels.

Car. mor. H. habile.

Var. graphique de Abeels [FD] ?

Patr. Afl. van Habert.

van Haebost: PlN Haagbos, bos van haagdoorn. 1518 Christophorus van Habos.Ronse (MULIII); 1526 Pieter van Haeghbosch, Kwaremont(V.BUTS. 62).

cf. Hab-, de Habert.

Metr. Dim. van van Habeaux of Habert.

Habracken, Houbra(e)ken, Houbracken, -cker, Houtbraken, Houraeken: PlN Houbraken in Asten (NB),  Habraken / Hobbraken in Olen (A). 1271 Henricus de Houbraken, 1292 Marcelis van Houbraecken, NB (ONB); 1340 Johannesde Haenbraken, Tnh. (VERB. m); 1392 Jan vander Hoebraken; 1413 Jannes van Houbrake, Aw. (ANP).

-aeken, -acken, Houbraeken. Nom d’origine : Habraken, Hobbraken, à Olen (Anv) [FD].

Habrand, Habrant, -anc, -ang, Hébrant, -ans. 1266 «Haberans li fis signor Habrans de Briez» CartOrval, fin 13^e s. «Ha-brans» Metz (nom rare), 1472 «Habran hom­me» DénVirton, 15^e s. «Habran, -on, Hébrant» prénom et NF à Rossignol, cf. aussi, en toponymie, 1272 «Habrant Rues» Brabant wal­lon, 1552 «Loynet de Habranvaux [= Hébron-val]» Bihain; p.-ê., avec h- inorganique (cf. 1820 «Habraham» NFPasCalais), var. de Abram < Abraham. – Même si le vocalisme n’est guère favorable à l’anthrop. germ. hadu-brand, un composé germ. en -brand est toute­fois à envisager; par ex. Hébrant peut venir de hari-brand.

V. HAD (Ha).

-an(t), -anc, Hébrand, -ant, -ans: Patr. Germ. VN hath-brand ‘strijd-zwaard’: Hadubrant (MORLETI). 1272 Habrant Rues (HERB.); 1279 Jakemins Hadebrans de Lille, Dk. (RL).

Probabl. forme contractée de Habisch, forme rhénane d’ail. Habich ‘épervier’, cf. Habicht [FD].

Samengetrokken < Habisch, Rijnlandse uitspr. van Habich: havik; vgl. Habex.

zie (de) Haeck.

cf. Hak-.

Haccou, Haccuria: PlN Haccourt (LU). 1293 Nicolao de Hacourt, Luik (SLLII).

zie van Achter.

-t, -diaux. V. HAD  (Hak).

Haca(rt), Haccart, zie Ackaert.

Dim. van Hacard.

zie Haghebaert.

Halboister. Nom d’origine: Hac-boister, à Bolland (Lg).

Halboister: PlN Hacboister in Bolland (LU).

cf. Hak-.

Haccourt, Hacour, Hacourt; latini­sation: Haccuria. 1365 «Rasses de Haccourt sires de Haversen chevaliers esquevins de Liège», 1374 «Radus de Hacour» CartVal-Benoît, 1381 «Rausse de Hacourt» = 1384 «Rasson de Haccourt» GuillLiège, 1602-3 «Pierart (de) Haccourt» TerriersNamur; nom d’origine : Haccourt (Lg).

Proven. Loc. Synon. : Haccuria (Latinisation).

zie Hageman(s).

Hachât, Hachard, w. Liège Hatchâ. 1527 « la vesve Jehan Hachart» DénLens, 1633 «Michel Hachar» émigré en Suède, cf. aussi 1294 «Hacarporte» \c = tch], puis «Hacha(l)-porte», w. hotchâpwète, topon. à Liège; dérivé de l’hypocor. germ. Hacco, mais cf. aussi Hak-. – Secondairement, surnom: w. hatchâ ‘hachoir à viande, couperet’ FEW 16, 146b.

Hacha(t), zie Ackaert.

1365 «Bauduin Hache cousturier» TailleMons; peut être un surnom, d’après le nom de l’instrument, mais est fréquent aussi comme toponyme : déverbal de hacher ‘défri­cher à la hache’. – Cf. aussi 1289 «Lambillons fis Hachon de Wares» CensNamur, p.-é. cas régime?

Aché, Hatse, Haxhe: BerBN naar de naam van het werktuig, Fr. hache: hak, bijl.

Profess. N. d’H. qui fabrique, vend ou utilise la hache. N° 131.

— 2. Proven. ,,Endroit défriché à la   hache ».   N°    238.    Diminut. : Hachette,   Delhaixhe.   —   3.   V. HAD (Hak).

-ez, zie Hacket.

Hachet, Hachez. 1524 «Johan Hacheyt» DénStavelotMy, cf. aussi 1660 «closière Haché», topon. à Mont-St-Guibert; -ez étant une graphie fréquente pour -é ou -et, peut donc correspondre à Hachet, à expliquer comme Hach(ard), ou comme nom d’origine, d’après le toponyme le Hachet.

PlN in Kurten (NRW).

PlN (RP). 1625 Fr. Hackenborch, Gulik-

Aw. (AP).

Proven. Achêne  (Loc.).

Surnom fém. à rattacher au fr. hache »

-ez, cf. Haché.

 (Ardennes fr.). Avant tout d’origine toponymique, cf. Haché, -et; ou bien surnom: fr. hachette, comp. 1499 «sour son iestre qui fu (…) paravant le Hachette» TerrierNaast, 1599 «L. Flament, dit Happiette, carpentier» Mons(BTD 16,250).

zie van Haecht. Hachtel: PlN in Mergentheim (BW).

cf. Hak-.

-en, -ert,  -ier,  -in,  -s,  -x, Hacqu- -art, -in. V. HAD (Hak).

Hak(ke), Haq(ue), Hackx, Hacks, Acke, Ac(k)x, Acs: 1. BN naar de hak, de bijl, wellicht BerBN voor de houthakker. 1280 Clais Hacke, Ip. (BEELE); 1359 Jan Hacke, Bg. (JAM.). – 2. Zie Hanck. – 3. Zie Hacken(s).

zie van Haack.

-ars, zie Ackaert.

zie Haghebaert.

Hakelbracht: Ndd. PlN Hackenbracht: struikgewas, bosje op moerassige bodem. Vgl. Hackbusch, Hackenbroick (NN).

zie Hackmack.

Hakken(s), Hack(e), Hak(ke), Haeck, Haa(c)k, Hake, Haekens, Haquenne, Haex, Hacks, Hackx, Acke(n), A(e)kens, Ac(k)x, Acs, Aeck, Aex: 1. Patir. Germ. VN Hac(c)o, bakervorm van een Hag-naam. Vgl. Haakman. 1294 Aelidi filie Hakonis le Maihieur, Atrecht (WYFFELS). – 2. Zie Hanck.

zie van Aken, van Haack.

PlN (NRW, BEI).

zie van Hakendover.

Duitse dubbele TN, ook Haggenjos < Jos Hagg, Judocus Haak (DN).

Hackker, zie Hakker.

-ett, Hacké, Haquet(te), Acket, Acquêt, Haché, Hachez, Aché: Patr. Dim. van Ha(c)ke, Hanke, dim. van Johannes. 1109 Hachet Brunel de Halewin; 1110 Hachet, Voormezele; 1115 Akettus de Jabbeke ‘DF VI); 1119 Desiderius Haket, Bg.; 1120 Hachet de Babanpol; 1180 Haket de Rideruorda (DF VI, I, XIII); 1288 Aket f. Sigeri (HAES.); 1378 Jan van Serdoene dijt Haket; 1388 Jan Haket, Ip. (BEELE). – Lit.: J. LINDEMANS, Haket en andere oude diminutiejvormen van Johannes. MW1956,105-112.

D. PlN: modderig dal (NN).

Hackir, Hacquier, Hakier, Haki(r), Haquir: 1. Patr. Rom. vorm van de Germ. VN hag-hari ‘haag-leger’: Hacharius (MORLETI). – 2. Patr. Hypercorrecte vorm van Ackier. Rom. vorm van Germ. VN agi-hari ‘snee-leger’: Agiharius, Acharius (MORLET I).

Hackir, Hacquier, Hakier, Hakir. 1709 «Laurent Hackir» St-André; paraît correspondre à un w. *hakîre (suffixe -1ère); pourrait être dérivé du thème Hak- (comme 14^e s. «Jehan Haniere» Liège, l’est du thème Han-). Ce NF, qui est liégeois et attesté notamment au Pays de Hervé, connaîtrait normalement dans cette zone la réduction habituelle de -ire à -î (comp. Delheusy); J. Lechanteur préfère comparer l’alternance -ir/ -ier constatée dans ce NF à celle qu’on rencontre dans Pasquier/Pasquir: 4.2.1650 «PasquierQualifis», 9.1.1737 «PasquierCali-fix» = 23.6.1716 «Paskir Califice» = 19.5. 1756 «Pasquir Califice»; ou dans Richicr/ Rickir: 23.5.1671 «Thomas Warnier dit Ri-chier» = 14.9.1675 «Driette fille Wamier ditte Riquir». Le suff. -ariu aboutit en fr. à -ier, en liég. d’ordinaire à -; », dans quelques mots à -îr (cavayîr ‘cavalier’, èritîr ‘héritier’, prîzonir ‘prisonnier’, …) [JL, NFw].

zie Hacquin.

Hackemack: Ndd. BN < Hack un Mack, d.i.Hans(je) en Griet(je), de twee populairste voornamen in de ME, d. w.z. Jan en alleman, Jan, Piet en Klaas > het gepeupel > Mischmasch: poespas, knoeiboel.

Hacray. 27.3.1664 «Jean Olivier le hackeray», 8.12.1667 «Marie Hacrea, fille de bouticle», 1673 «Françoy Hacquereau (…) Françoy le Hacquray» (not. liég., JL), 17^e-19^e s. «Hacray» Verviers, Petit-Rechain. Étant donné la localisation restreinte du NF, pourrait être un ethnique de Hacq, dépend, de Hervé

(sur ce type de dérivé ethnique, comp. w. wém ‘ré ‘habitant de Waimes’). Ce type de formation est certainement envisageable; on peut se demander, néanmoins, si l’ethnique de Hacq ne serait pas Hakîr (v. ci-dessus), et Hackray, un diminutif de celui-ci, comme Paqueray est le dimin. de Paquier [JL, NFw].

Inwoner van Hacq in Hervé (LU) (HERB.)?

Hackx, zie Hacke, Hacken(s).

Haxelmans: Afl. van Axel, VN of PlN.

zie Hagon.

Peut-être de w. (Faymonville) hacon ‘grosse cheville’, w. liég. ‘petite saillie qui sert à retenir un objet’ FEW 16, 128a; sinon à rattacher au thème anthroponymique Hak-.

Hacourt, cf. Haccour(t).

zie Haccour(t).

cf. Hak-.

-ua(e)rt, zie Ackaert.

zie Haakman.

cf. Hackier, -ir.

zie Hackier.

Haquin, Ackein, Hackin(g): Patr. Vleivorm van Hake, Hanke, Jan. Vgl. Hacket, Hanck. 1451 Hacquin le Brun, Aat; 1453 Haquinet de Marhem (DF X); ise e. Jehan le Roy dit Haquin (MORLET). – Lit.: J. HERBILLON, Ancien wallon hackino et hack.Did. belgo-wm. VIII, 197-200. – P. GORISSEN, Hackino en wale. Hand. Zndl. Mij. 1952, 39-42-

cf. Hackray.

zie van Achter.

zie Nachtegaal.

Racine germanique ayant servi à former des N. de bapt. Avec les variantes de voyelle : HA(E)D, HE(Y)D, HI(E)D, HO(E)D, HU(Y)D, les mutations de la consonne finale = HAD (Haed, Heyd, Hied, Hoed, Huyd); HA (Haï, Haw, Hay), HE (Hel, Hew, Hey), HI (Id.), HU;-HAK, HEK, HIK, HOK, HUK;- HAZ, HIZ, HOZ, HUZ. N⁰⁸ 124, 125, 126.

Ces racines sont employées au cas sujet Had, He(y)d, etc., au cas régime normal (Haden, Hadon) et au cas régime inversé avec des variations et mutations analogues à celles du cas sujet (Hand, Han, Hank, Hanz;- Rend, Hen, Henk, Henz, etc.).

191

N° I. Cas sujet.

A.  Formes Ha(e)d, He(y)d, Hi(e)d, Ho(e)d, Hu(y)d. I. N. simples.

1.  Hayt,   Haid,   Heyde,   Hyde,   Hôte,   Hoet,   Haut(e),   Heuts, Huydts, Hut, Hudes, Hudson.

2.  Heyd-, Heut-, Huytt- -en(s);- Haid-, Héd-, Hot- -on(t). IL N. simples avec suffixes.

H.-ez : Houd- -é, -ez. H.-ling : Houdelinckx. III. N. composés. H.-bald: Heddebaut.

H.-hard : Hot(t)-, Houd-, Hout(t)- -ard, Huttert. H.-hard: Hudi. H.-helm : Hodùm. H.-hrod : Hutterau.

H.-rad : Hauterat, Haut-, Ho(u)d- -ret, -rez H.-ric : Hodry.

H.-wald : Hottiaux. Ele(t) pour ald : Hoot-, Hott- -elet, -elé. H.-wig : Hedwig.

B.  Formes Ha(e), (Haï, Haw, Hay), He(y), Hi(e), Ho(e), Hu(y).

I.  N. simples.

1.  Hais,  Helson,  Helsens,  Hye,  Houwe,  Hue,  Hal(le)-,  Hay-, Helle-, H(e)y-, Hau-, Hou-, He(l)le- -mans.

2.  Haï-, Hay-, Hauw-, Hey-, Hell-, Hoor-, Houw-, Huy- -en(s), Huvenne, Haon(d), Hall-, Hay-, Hi-, Hu- -on.

II.  N. simples avec suffixes.

H.-ino, -ing : Hall-, Hell- -in. Hell- -ings, -incks, -inckx, Hoo-rinckx, Heuvinck

H.- -att, -et, -ot, -az, -ez, -oz : Haiat, Hal(l)- -a, -et, -ot. Haill-, Hav- -et, -ez. Hélas, Haul- -et(te), -ait, Hawotte. Hella(s), Hoyez, Ho(w)a(d), Hu(l)-, Hurl- -et, -ot, -os.

H.-ek(in), -ik : Haikin, Halkin, Hoorickx, Heuvick.

H.-elin : Hal(l)-, Hell-, Hu(e)l- -(e)in.    –

III.  N. composés.

H.-badu (-bank) : Hoeban(c)kx.

H.-bald : Ha-, Helle-, Hu- -bay, -baut, -baux, Houpels. Interver­sions : Hubl- -au, -bloe, -blé, -blet (-blet pour -beld).

H.~bard : Hab- -er(t), -ie(r), Happaert(s), Habets, Ha-, He-, Hi-, Ho(e)-, Hol-, Huy- -(b)b(e)recht(s), -bert, -bers, Holbrechts. Haber-, Hupper- -man. Latinisât. : Habert-, Hubert- -us, -i, -y. Contractions et diminutifs de H.-bald ou H.-bard (N° 121) :

1.  Happe, Habsch, Haps, Hobe (Hobé), Hubbe, Hup, Hobus, Hopson.

2.  H-  -en,   -on :  Help-,  Hoeb-,  Houb-,  Hu(e)b,  Huyb-  -ens, Hib-, Hub- -on. Hubion.

192

3. H.- -ino, -elin, -l’mg : Hob-, Hub-, Hup- -(a)in, -ien, Hubi-

n(o)n, Hibbelen, Hebbelynck. H.-brand : Ha(l)-, Hé-, Helle- -bran(t), -brans. H.-hard: Hall-, Hel-, Hi(ll)-, Hauw-, Hu(r)-, Hull-, Hy- -ard,

-a(e)rt(s), -aers. H.-hari :   Hal(l)-,   Haill-   -ier,   -iez,   -y,  Hellers,   Heyer(mans),

Holler.

H.-hram (hrand) : Helgren. H.-maru : Hollemaert. H.-wald : Hallaux, Hav-, Hey- -aux, -ay, -ea(u), Holl- -ay, -oy.

Hauwel, Huaux. H.-ward :   Havard,   Ha(u)-,   Ho(u)-,   Hu(y)-   -wa(e)rt,   -vaere,

-vaert, -ward, Hil-, Heyli- -gers.

H.-wid, -wig, -win : Helluy, Helwig, Hall- -oint, -uent, -uin. H.-wulf : Houy- -oille, -oux.

C.  Formes Ha(e)k, He(y)k, Hi(e)k, Ho(e)k, Hu(y)k.

I.  N. simples.

1.  Ha(ec)k(e), Hage, Hache, Hacks, Hackx, Haxhe, Heck, Hecq, Hegh, Hecx, Hoc(h), Hocq, Hoche, Hogge, Hocke, Hock(s), Hoeck, Hoe(ck)x, Huc(k), Hugue, Hu(u)g(h)e,  Huhg(h)e, Huygs, Hage-, Haug-, Ho(o)ge- -man(s).

2.  Ha(c)k-, Hag-, Hach-, Hoogh-, Huyg(h)- -en(s), Hacquenne, Hag-, Hug-, Huch- -on, Hugo.

II.  N. simples avec suffixes.

H.-in(et), -ing : Hack-, Haqu-, Hagu- -in(et), Hecking.

H.-att, -ett ou -ez : Hach -at, -ette, Hacqu-, Hecqu-, Hicqu-, Hig-,

Hogu-, Hugu- -et. H.-elin : Huygelen.

III.  N. composés.

H.-bard : Haghe-, Heughe-, Huyghe- -baert.

H.-bard : Hach-, Hack-, Hakk-, Héc-, Hegh-, Hoch-, Hauch- -ard,

-art,   Huckert,    Hacardiaux.    Haeg-,   Hieg-,   Hoog-,   Hoeg-,

Houg- -aerts.

H.-hari : Hackier, Haeg-, Hég- -er, Hoghers. H.-wald : Huygel. Intervers. : Hiclet.

D.  Formes Ha(e)z (Hast, Hats), He(y)z, Ho(e)z, Hu(y)z.

I.  N. simples.

1.  Haeze,    Haas(e),   Ha(e)st,   Heest,   Heyse,   Heyze,   Hosse, Hos(ch), Hoes, Housse, House, Haus(e), Heuse, Heuze, Hus, Hutse, Huys(se), Haese-, Haus(s)-, Ho(o)se-, Huys -man(s).

2.  Host-, Hous- -en, Heuschen(ne), Hass-, H(e)us(s)- -on.

II.  N. simples avec suffixes.

H.-ino ou -ing : Hostyn, Hussin, Hudsyn, Hustin(x).

H.-att,  -ett ou -ez : Houssa, His-, Hiz- -ette, Hoss-, Hosd- -ez,

Hoschet. H.-ekin : Hoskens, Heuskin, Husquin(et), Huyskens.

III. N. composés. H.-bald : Hutsebaut. H.-bard : Gas-, Jas-, Jes- -pa(e)rt, -pers.

H.-hard : Ha(e)s(s)-, Ha(e)z-, Houss- ard, -a(e)rts, -aer. Hastert. H.-hari : Host- -ier, -iez, -ie, Hausier, Heuser. H.-helm : Jassem. H.-leud : Hos(te)-, Hosse- -let. H.-trud : Huysentruyd. H.-wald : Hasselle, Hoessels, Hous-, Houz- -eaux, -i(e)au(x).

N° II. Cas régime inversé.

A.  Formes Ha(e)nd, He(y)nd, Hind, Hu(y)nd.

\

I.  N. simples. Hantson, Hunt.

II.  N. composés. H.-hari : H(e)unders.

H.-ric : Hend(e)-, Hinde- -ri(c)kx, -ricks, -ryckx, -rix, -riche. H.-wald : Hinthel, Jeandel.

B.  Formes Ha(e)n, He(y)n, Hin, Ho(e)n, Hu(y)n.

I.  N. simples.

1.  Hayne(s), He(i)ne, Heyn, Hens, Henné, He(y)nsens, Hine, Hins, Ho(e)ns, Huens, Huin, Henneman, Jensen, Janson.

2.  Haen-, He(e)n-, Heyn-, -en, Henno, Hennion, Janion.

II.  N. simples avec suffixes.

H.-ïno, -ings : Hann-, Hén-, Hon-, H(e)un- -in, Henning, Hon-,

Hoen-, Hunn- -inckx, -ing(s). Jan(n)-, Jenn- -in(ne), -ings. H.-att, -ett ou -ez, -itt ou -h, -ott ou -oz(et) : Han(n)- -et(on),

-ot(te), -ez, -esse, -ys(ch), -yz, -iz(e)t, -os(s)et, -ozet, Hunez.

Jenn- -es, -é, -iet. H.-ek(in), -ïk, -ok : Han(n)- -icq, -ocq(ue), Han(ne)-, Hen(ne)-

-kin,   -quin(e).  Hennico,  Hennig,  Heinix,  Hen-  -kin,  -kens.

Haenichenne, Hinnekens, Hond-, Hunt- -jens. Jen(n)icot. H.-elin : Jeanlin.

III.  N. composés. H.-aba : Hanappe. H.-and : Hinand.

H.-bald : Hanne-, Henné-, Hinne-, Hom-, Hum- -bau(l)t, -bau, -bouw, -bo, -bel et -blé, ou -blet (Intervers.).

H.-bard : Himbrecht, Hom-, Hum- -bert, Jam(b)ers.

H.-hard : Heunard, Huenaerts. Jen(n)- -aer, -art.

H.-hrab(an) : Hane- -graef, -greefs.

H.-hrod : Hen- -rot(te), -roz, Jam(b)roes.

H.-maru : Himmers. J(e)an-, Jam- -mar(t), -ma(e)rts.

H.-rad : Hoenraed.

H.-ric: He(i)n- -ricke, -riche, -rich(s), -ricas. Les N. composés Hen-hrod et Hen-ric paraissent avoir été, comme tels, pris comme racine pour former, avec d’autres, de nouveaux noms : Henr(i)–et, -ot, Henricot, Henriqu- -et, -es, -ez. Henr- -ard, -eaux;

Henrott- -o, -in, -(e)aux, -ay. H.-wald : Hann- -au, -ay, -ewald, -ould, Haenel, Hain-, Henn-

-au(l)t, -aux, -eaut, Jeanau. Intervers. : Han-, Hon- -let (Pour :

Honeld).

H.-ward : Hanne-, Hen- -vard.

H.-wid ou -wis : (Han(n)-, Hen(n)- -(e)us(e), -uy, -us(set). H.-wulj : Hann-, Hen- -ou(i)l(le), Honold, Janule.

C.  Formes Ha(e)nk, He(y)nk, Hink, Ho(e)nk, Hu(y)nk.

I.  N. simples. Hanke, Hancq, Hungs.

II.  N. simples avec suffixes.

H.-ino ou -in(ett) ou -infez) : Hankin, Hanquin-, Henkin- -et, -ez.

Jeanguenin.

H.-ett, -ott : Hanqu-, Henqu-, Henk- -et, Hancot. Jeangette. H,-ez: Jentges. H.-elin : Hancklin.

III.  N. composés. Hanken-brand : Henquinbrant.

H.-hard :  Han-,  Hen-,  J(e)an-, Jen-  -c(h)ard,  -ckaert(s),  -cart,

qua(e)rt. H.-wulj: J(e)ang- -out, -oux. (Gangulpbe, N. de saint).

D.  Formes  Ha(e)nz,   He(y)nz,   Hinz,   Ho(e)nz,   Hu(y)nz.

I.  N. simples.

1.  Hanz, Hantz, Hanse, Hans(sen), Hance, Heitz, He(y)ns(sens), Hensman.

2.  Hans, Heins- -en, Hanson.

II.  N. simples avec suffixes.

H.-ett ou -ez, -iz, -ott : Hanc-, Hans- -et(s), Hansotte, Janssis. H.-elin : Hans-, Heinz- -elin. H.-ekin : Hanskens.

III.  N. composés. H.-bari : Hensier. H.-wald : Hanciau, Heinzel. H.-wulj : Hansoul(le).

1. Arabische VN Ara Haddû (HERZ). – 2. Spelling voor Hadoux.

Ademar: 1. Patr. Germ. VN hath-mêr ‘strijd-beroemd’: Hadumar (MORLET I). 1277 Lammekin Hademare; 1374 Jan Ademare, Ip. (BEELE). – 2. PlN. 1221 Anshelmus de Hademar,

Eberbach (CVD).

zie van (den) Oudenhove(n).

Hademann: D. FN < BN Hader(er): twister, ruziemaker (BRECH., DN).

Hademann (NF all.). Surnom de querelleur: dérivé en -mann d’ail, hadem ‘quereller’ [FD],

Haddou: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN hath-wulf ‘strijd-wolf : Hadulf (MORLET I).

zie Haber(le).

zie van Habost.

zie Haag.

zie Hageman(s).

van Haeght, van Hacht, van Hocht: PlN Haacht (VB). 1270 Nycholaus de Hagt, Bs. (PEENE1949); 1370 Janne van Haecht, At. (C. BAERT); 1704-58 van Hacht = van Hocht, Aw.

(Midd. 1975,109).

Haecke, Haek, Haeke, au génitif: Haecx, Haex. Surnom : principalement moy. néerl. hake, haec ‘crochet’, cf. Dehaeck. D’au­tres origines sont possibles (cf. Debrab. 630), notamment moy. néerl. haag, haeghe ‘haie’. Sur la généalogie de la famille Haeck ou Ha(i)ghe de Polleur, cf. P. Hanquet, Familles verviétoises. l^rc série, BAV 6, 1957.

Dehacq, Haecke, Hake, Haek(e), Haa(c)k, Hac, Hae(c)x, Aeck, Aex: 1. (Ber)BN naar de metalen of houten haak, ook vishaak. Evtl. BN naar de (hoekige) eigenschap (REANEY). – 2. Zie Hanck. – 3. Zie Hacken(s). 1267 Hannekinus famulus Johannis Haecs; 1280 Johannes Haec; 1379 Wouter (de) Haec, Ip. (BEELE); 1382 Zegher de Haec, Ing. (DEBR. 1970).

zie van Haack.

zie van Ackeleyen.

Patr. < Germ. hathu-naam, zoals Hademar. Of hypercorrect voor Aedens.

zie van Haack.

zie van Haaf.

zie Häfele.

Metr./Patr. Gen. van Ave, Germ. VN Ava/Avo. 1398 Aernoud Ave, Alice Aefs, Wielsbeke (DEBR. 1970).

de Haveskercke, de Haverkescke: PlN Haafskerke / Haverskerque (FV). 1158 Symon de Haveskerca (DF V); 1382 Fransoys van Haefskerke, Ktr. (DEBR. 1970).

zie van Haaften.

zie Hageman(s).

Haegh- -mans.  1. V.  HAD (Hak). — 2. V. Haag.

zie Hage-, Haghe-.

zie Hagaert.

-dons, zie Hagedoorn.

Proven. ,,Aubépine ».  Dép. Hulste et autres. L.D,

zie Haghebaert.

zie Hagelsteens.

Proven.   Dép.   Hombourg et Aubel. Synon. : Hauglustaine.

Haegman, Hageman, au génitif: Haegemans, etc. Dérivé de Van der Hage, Verhage, avec le suffixe -mon.

1. Zie van der Hagen. – 2. Var. van Van der Haeven (L), door v/g-wisseling (CROTT 1995)-

zie Haghebaert.

Hagenbeek,,,Rivière du bois ». Hagoort, ,,Côté du bois » (L.D.).

—  V. aussi : HAD (Hak).

V. Haag.

zie Hagenbeek.

van Ha(e)genborgh: PlN. 1347 Jan van Hagenberge, Bunsbeek (C.BAERT); 1625 Fr. van Hagenberch, Bornem-Aw. (AP).

cf. Hagens.

zie van Haecht.

zie Hageman(s).

cf. Haecke(e).

zie (de) Haeck.

zie van Haack.

zie van Ackeleyen.

zie Hacken(s).

zie van Aken.

zie van Hakendover.

-voet, -waters. V. Aal.

zie van Halen.

zie Albrecht.

Halremans, Haldermans: 1. Zie Aldermans. – 2. Afl. van PlN Hallaar (A) (LIND. 1964,24)?

zie van Halen.

zie (van) Allemeersch.

zie Halens.

Hypercorrect < PlN Hollendijk. B.v. Holledijken in Koolskamp (WV) (DF VI).

zie Holvoet.

-wij(c)k, zie (van) Halewijck.

zie Alewa(e)ters.

cf. Halewijck.

Haelewyndt, zie (van) Halewijn.

V. Halewyck.

cf. Halewijn.

zie Halet.

zie Aelman.

zie (van) Allemeersch.

zie Hals.

zie van Aalst.

zie Haelters.

van Altert: 1. PlN Haaltert (OV). 1169 Philippus de Haltrez, Cent (GN). – 2. Hypercorrect voor Van Aelter (OV). 136 e. Hildewara de Haltre, Cent (GN); 1388 Jhan van Haltert, Zwevezele (DF I).

zie van Haeltert, Aelter.

1. Fonction. Alderman, ,,Conseiller municipal » (Encore de nos jours en Angleterre). N° 14l.  –  2. Proven. Haaltert (Loc.), avec suffixe -man, d’orig. N° 212.

Halterman, A(e)lterman, Aelderman: 1. Afl. van Mnl. hal(f)ter: halster, leren halsriem van paarden. BerBN. 1328 Johannis dicti Haltermans, Ktr. (DEBR. 1971); 1396 Bâte Haeltermans, Ressegem (DE B.). – 2. Zie Aelterman.

composé avec -man: Haelterman, Halterman. 1328 «Johannis dicti Halter-mans» Courtrai; surnom de métier: moy. néerl. halfter, ha(e)lter ‘licou’ [FD].

Haelsters, Halter(s), Halders, Alster(s): 1. Mnl. halfter, ha(e)lter, halster: leren halsriem voor paarden. BerBN. 1590 David Haelters, Ronse (Midd. 1963,320). 2. Voor de vormen met s ook wel Mnl. (h)a(e)lster: schepel, graanmaat. BerBN van de korenmeter.

zie Holvoet, Algoed.

zie Alewaeters.

Aems: 1. Mnl. (h)ame: wijnvat, maat voor vloeistoffen. BerBN. Vgl. De Stoop. – 2. Mnl. ham(m)e, ha(e)m: knieschijf, (achter)schenkel. BN. Vgl. Schinckel. 1398 Griele Haems; Jan

Hame, Pittem (DEBR. 1970).

zie Hamakers.

zie Hamel(s).

-ly(n)ck, -rlinck, zie Amelryck(x).

V. AMAL.

1. V. Hamer.  —  2. V. HAM.

cf. Hamers.

zie Hamers.

zie van den Haenhout.

PlN Haamstede op Schouwen(Z). 1296 Jan van Hamstede, Utrecht (CG); 1346 J. van Haemstede; 1436 Florent van Haemstede, Z (CCHt).

Haen- -en, -el, -ichen.  V.HAD (Han).

Haenen, Haens, Haentjens, cf. Haan.

Haenen, zie (de) Haan.

zie van Haan.

zie van den Haenhout.

Haendle, -lé, Hänel, Han(e)l, Hähnel, Hahnel, Handl(é), Handel(s), Hendel: Patr. 1. Zuidd. dira. van VN Johann. 1427 Nikel Hendel, Gorlitz. Georg Friedrich Händel stamde uit Silezië (DN). – 2. Soms dim. van Heinrich. 1597 Simon Haindl

= 1599 S. Handl, Steyr (BRECH.).

BN naar de hanenbalk, de horizontale balk van het dakgebint. Vgl. D. Hahnbaum, voor de bewoner van een huis met uitstekende hanenbalk (BRECH.). 1563 Cornélius filius

Hanebalck, Tielt (MULIV).

zie Hannecart.

zie Honcoor.

Proven. Hannecourt Haelewyck. V. (Loc. fr.).

zie Hanfstengel.

-grifs, zie Hanegraaf[f).

zie Haanen.

van den Haenaut, Haemhout(s): PlN Haanhout in Destelbergen (OV). 1377 Willekin vanden Haenhouwe, Cent (DF V).

zie Hanraets.

zie (de) Haan.

-tges, zie Haantjes.

zie Hap.

zie van Haperen.

cf. Hapers.

zie Hapers.

-ens,  -inck, -ing.  V.  HARD (Hat).

zie Herbos(ch).

cf. Hardeman.

zie Hardeman.

Var. avec h- graphique de Aerden.

zie Aerden.

zie van Arendt, van Haeren.

(van) Ha(a)ren,van Haeren(t)s: 1.Huisnaam Ten (H)aerne = In de Arend, in Brugge (GAILLIARD). 1397 Claise van Haerne = 1400 Clais van den Haerne = 1401 Clais van Haren,Bg. (SIOEN). – 2. PlN Haren (VB, NB) en in

Bommershoven (L): 1236 Wilhelmus de Haren, Tg.(IOT).

Zie van Arenbergh.

zie van Arendt.

Haerenout, zie Aernouts.

Var. avec h- graphique de Aerens.

zie Aernouts.

Hypercorrect voor Haroud. Zie Harou.

zie Arickx.

zie Härig.

-ing, cf. Harinck.

-ing, zie Harinck.

Var. van Herkens? Of = Haertjens?

zie van Haarlem.

PlN Harlingen (FL). 1712 Claes Haerlingen = 1673 C. van Harlingen, Bilzen (SCHOE.).

Haremaker: BerN van de haarwerker, de maker van dekens en stoffen. D. Haarmacher. 1300 domum capillarii; 1407 Bette Haermakers = 1418 van Betten int Haer, Ktr. (DEBR. 1980); 1437 Joerden Joerdens die heermeker, Den Bosch (HB 479).

zie Hernaert. Haars, zieAarts.

1. Mnl. (h)aren, aern: arend, adelaar. 1299 Boid le Harn; 1298 Mas Darn, Kales (GYSS. 1963); 1306 Kerstiens Aren; 1326 Jan Haren, Ip. (BEELE). – 2. Zie Dehaerne.

Haerts. Sans doute var. (avec h- gra­phique) de Aerts [FD].

zie Aerts.

zie Aarts.

Hart, van der: 1. PlN Haart (Boxmeer, NB). –2. Van der Aert. Zie Van der Aerden.

Hertel: D. Patr. Härtel, dim. van Germ. hard-naam.

zie Harten.

zie Hartjens.

zie Hartmann.

zie Aarts.

cf. Harinck.

zie Harinck.

cf. Haas.

-aert(s), – Haerten. V. HARD en. V. HAD (Haz).

zie de Haas.

Haesaerts, cf. Hazaert.

zie Hazaert.

-brouck(e), zie van Haesebroek.

Haesdonckx, zie van Hazendonk.

Haezebaert: 1. BN voor iemand met een hazensnor, met lange, stij ve snorharen. Vgl. D. Hasenbart, E. Hareberd. 1377 Jan Hasebaerd, Ip. (BEELE). – 2. Evtl. Germ. VN Hasbert (Fm.).

-beijt, Haezebeyt: BN voor iemand met hazenlip. 1326 Ghiselbrecht Aesbij t, Cent (med. GYSS.); 1355 Jan Hasebite, Cent (GSB); 1414 Claes Hasenbeet, Ht. (A.GHIJSEN).

-ouck, cf. Hazebrouck.

van Hazebroe(c)k, (van) Haesbroe(c)k, van Hasenbroeck, van Haesebroe(c)k(e), -brouche, van Haes(e)brouck(e), van Haesesbrouck, van Haeselrouck, van Haezebrouck(e), -broeck, -brocke, van Hasbroe(c)k, -brouck, Haze(n)broek, Hazebrou(c)k, -broucq, -bourcq, Hasebrouck, Haesebroek, Haes(e)brouck, Haezebrouck, -broe(c)k, Hasenbroe(c)kx, Hasbrouck, Has(se)broucq, van Asbroe(c)k, van Asbrouck, Asbroucq: 1. PlN Hazebroek / Hazebrouck (FV). 1304 Lambin de Hasebreuc; 1326 Stalin van Hasebrouc, Ip. (BEELE); 1399 Grielen van Haesbrouc, Tielt (DEBR. 1970). -2. Zie ook Van Asbroe(c)k.

Proven. Loc. fr. Haesendonck. Proven. Haasdonk (Loc.).

zie Haseldonckx.

-aer, (de) Haseleer, -air, Haselaars, -aers, -eers, Haezeleer, de Hazelaer, Hazelaere, -aers, Haezelaere, Hazalaers, D’Haselaer, -eer, -eire, D’Haesele(e)r, -aer, -eir(e), D’Haezeleer, Dhaesele(e)r, -eir, D’hasseler, Daeseleer, -eire, Daseler, Azelart, Azelaire, Has(se)laire: Naar de hazelaar, aïs PlN, huisnaam of uithangbord. Of afl. van PlN Hazel: hazelaar. Vgl. D. Hasler. 1414 Jan de Haselere van Zoursele, Aw. (ANP); 1418 Jan van den Haselare…zagher=Jan ten Haselare, Ktr. (DEBR. 1958).

Haazen, Ha(a)sen, Ha(e)zen, Hazes, Heesen: 1. Patr. < Hasin, vleivorm van Germ. VN Haso ‘grijs, bleek’. – 2. Verbogen vorm van de Haese. Zie De Haas.

Haezen, Haesenne (forme romanisée). Forme néerl. de Hasin, hypocor. de l’anthrop. germ. Haso [FD] ; ou bien var. de Haas, Haese (= lièvre).

Hazendonk, -donck, Haesen-donckx, etc. Nom d’origine : Haasdonck (Anv, FlOcc), Hazedonk (Gueldre), etc.

Haesendoncks, -don(c)kx, zie van Hazendonck.

W. adaptatie van Haesen.

-yn: Mnl. azurijn: azuurblauw. Vgl. ise e. mach men weven de sticx van azerijn hare, Wervik (VERMEERSCH). ±1570 Jehan Oseryn, Bs. (CDT 317). Vgl. Fr. FN Azorin.

zie Hazeveld.

Haesevoets, Hasevoets, Hazevoets, etc. Moy. néerl. haes ‘lièvre + voet ‘pied’ (comp. 1199 «Everardi Piet de lièvre» Tour­nai), surnom de qqn qui peut courir vite comme un lièvre, ou bien surnom de peureux, de froussard comme un lièvre [FD].

Haesenvoets, Hasevoet(s), Hazevoets, Haesvoets: BN voor iemand die snel kan rennen, zoals een haas. Vgl. Hazeloop, D. Hasenfuss. 1446 Willeken Hazenvoets, Ht. (A.GHIJSEN). Vgl. 1199 Everardi Piet de lièvre, Dk. (SMTI).

Patr. Afl. van Germ. VN Haso; vgl. Haesen. Of afl. van De Haes. Vgl. D. Hasemann.

1. Car. mor. ,,Hâte ». N. d’H. pressé.   N°   276.   —   2.   Proven. Haast,   ,,Coudraie   ou   branchaie ».

cf. Haast.

zie Haast.

zie Hastier.

-incks, -ings, zie Hastinckx.

zie Haesevoet(s).

PlN Arents Dal in St.-Blasius-Boekel (OV). 1366 Kateline van Arets Dale, Ronse (LENOIR); 1396 Arent van Arisdale, Nukerke (DE B.).

zie Hauw.

Korte vorm van Van der Hâve? Of < Van Haeven?

zie Havelaerts.

Haven(ne), Havens, Aven(ne), Auvenne, Auvens, Hoven(s), Hovent: Mhd., Ndd. haven, D. Hafen: pot. BerBN voor de pottenbakker. Vgl. Hafner. 1333 B. Hafen, Thurgau (DN).

Limburgse var. voor Van der Hoeven. Ndd. tom Hâve = ten Hove. Vgl. van Haaf.

cf. Haveneers.

zie Haveneers.

zie Haver-.

zie Haverals.

Wsch. Ndd. PlN Haverbeck (NRW, NS). Vgl. Haverbeke.

cf. Haverman(s).

zie van Havere.

cf. Haeck.

zie (de) Haeck.

zie Hayaert.

zie Haye(n).

V. HAD (Ha).

PlN 1. Veldnaam Haeye: hooiveld op Walcheren en Schouwen (Z). – 2. Hypercorrect voor Van der Raay.

D’Haeyers, Dhaeijere, Dhaeyer(e), d’Haeyre, d’Hayer(e), D’Haijere, Dayer(s), Ayers, Hayers: Afl. van ww. haeyen: begeren, verlangen; verdragen, verduren. 1562 Lucas de Hayere, Bg. (SCHOUT. II); 1649 Jan de Haijere, Gottem (KW

II).

zie Haymans.

-art, zie Hazaert.

Denaes, Denage, de Haze, de Hase, de Haasse, Dehaese, D’Haes(e), D(h)aese, D(h)aeze, D’Hase, D’Haze, Hase, Ha(a)ze, Haase(n), Haese(n), Ha(a)zen, Hasen: BN. 1. BN naar de eigenschappen van de haas: vreesachtigheid, lafheid, snelheid. 1220 Willelmus Hase, Kanegem (DEBR. 1980);

1326 Mathijs de Hase, Ktr. (DEBR. 1971). Het Ndl. geslacht Haazen stamt van: 1459 Brien die Haze, Eindhoven (M. HAAZEN, Het geslacht ‘Die Haze’ uitEindhoven, Kortrijk, 1982). – 2. Naar de huisnaam. 1439 Jacobus in den Haes de domo sua den Hase, Lv. (DE MAN 1950,82); 1779 Simon

Prickart genaempt den Haes wonend in het Haesken, Ht. (GESSLER14).

zie ook Haese- of Haze-.

zie de Haas.

-bout: Patr. Germ. BN Hasbold. Vgl. Haesebaert 2. Haspald (Fm.).

cf. Hazebrouck

Hazewindus: BN: vlug als een hazewind. Vgl. De Wint 1.1639 Jan Hasewynt, Kemmel (DUV.).

Haeffele, -lé: Zuidd. dim. van Hafen: pot. BerBN van de Hafner.

Haff(e)ner, zie Hafner.

zie Haverkamp.

Haveman(s): D. FN Hafemann, Ndd. Havemann = Hofmann. Vgl. Hofmans. 1568 Joachim Haveman, Cote (Gotha?)-Aw. (AP).

zie Elfferich.

zie Hagelsteen(s).

PlN Haffkamp in Grömitz (SH). 1645 Hafkamp, Vaassen (PDB).

PlN Havkenscheid (NRW).

Häfner, Hafener, Haff(e)ner: D. BerN van de pottenbakker. Mhd. havenaere.

-ens, -emans, (V. haag),  -ebaert. V. HAD (Hak).

Haegaert, Haggart, Hagoort, Agard, Agart: Afl. van Van der Hage. 1379 Gillis Haghaert, Ip. (BEELE); 1360 Jans kindre van der Haghe die men hiet Hagart, Oud. (TROCH).

Hagelberg: PlN Hageberg (NS).

zie Haag.

van der Haaghen, van der Haeg(h)e(n), – Haeghem, Vanderaegen, van Draege, van Draeghen, Derhaeg, Derhaag, Derhacq, Verhaag(en), Verhag(h)e(n), Verhaeg(h), Verhaeg(h)e(n), Veraeghe, Verhacghe, Ver(r)aghen, Verhaegue, Ver(h)ague, Verhaygen, Vor(h)agen, Verhaeghem, Veraghe(m), Vraeghe, Verraghen(n)e, Veraghaen(n)e: Verspreide PlN Haag, Hage: heg, omheining van levend hout, kreupelhout. ‘s-Gravenhage (ZH) is 1242 die Haga. OokTerhagen (A). 1245 Walterum de Hagha (DEBR. 1980); 1326 Jaquemin van der Haghe, Ip. (BEELE); 1355

Mychael dictas van der Haghen, Mech. (OAR); 1767 Andries Vraeghe = 1769 Verhaeghe, Oostende(DEWULF 1977).

zie van der Hagen.

Hagerbaum(er), Häge(r)baum: D. Hagebaum: doornstruik, doornhaag. Vgl. Hagedoorn.

PlN, b.v. Haghebouck (DF V.244)- Vgl.

Hambucken.

-dor(e)n, Haghedooren, Hagdorn, Haagdoorn, -doren(s), Haegdoren(s),-dons, Hagendoorn, Ha(e)gendorens, van Haegendoren, van Hage(n)doren: Verspreide PlN Hagedoorn: doornhaag. 1280 Boidinus Haghedoren,Ip. (BEELE); 1321 Willem van den Haghedorne, Bekkevoort (OATIII); 1397 Watier Haechdoren, Zwevezele (DEBR. 1970).

Haghedooren, etc. Nom d’origine: Hagedoorn (= haie d’épines), topon. très ré­pandu.

BN naar het weersverschijnsel, hagel. Vgl. De Donder. 1321 Henricus Hagel, Zoutleeuw(HB 882); 1359 Daneel de Haghel, Ip. (BEELE).

Noorse FN naar PlN Haegeland (PDB).

zie Hagberg.

Hagelen: Patr. Afl. van Germ. VNHagen. 1154 Heinricus fïlius Haganonis; 12e e. Haganingus, Cent (GN); 1288 Pétri Hagheninx= 1290 Pétri Hagenins = 1298 Pétri Haghelins.Bg. (WYFFELS); 1281 Moninus Haghelin, Ip. (BEELE); 1309 Jan Haghelinc = Aghelin(c), Aardenburg (HAES. 1954); 1321 Mikieus Haghelin, Ktr. (DEBR. 1971).

-stein, -steyn, -stijn, Haglestein, Haegelsteen(s), Hagenstein, Hafgelsteen, Haghelstein, Haug(l)ustaine, Vanguestaine,

-enne: 1. BN Hagelsteen. Voor een driftig en opvliegend mens (BRECH.). – 2. PlN Hagelsteen in St.-Katelijne-Waver (A), Hagelstein in Aubel (LU) en Voeren (L). 1224 Haghelsten de Barsele (GN); iz6o Bertrando Hagelstene, Bazel (V.LOON 28)51340 Wouter Haghelstene, Mech. (HB 671).

Haglestein. Nom d’origine: Hagel-stein, fréquent dans l’est de la prov. de Liège.

cf. Haegeman.

-mann, Haegheman, Hagheman(s), Hagueman, Haegeman(s), Agemans, Haagmans, Haegman(s), Haeghmans, Haechmans, Hagmans, Haegsman, Hacg(u)eman: Afl. van Van der Hage(n). 1230 Arnoldum Hagheman, Grimbergen (AZT); 1281 Hugo Hagheman, Z (HAES.); 1368 Coppins Haighemans cateile, Ktr. (DEBR. 2002).

-meyer, zie Hagenmeier.

zie Hagens.

Haagen, Haagensen, Haeg(h)en(s): 1. Patr. < Germ. VN Haga ‘haag’. Haco, Hagilo (MORLET I). 1298 Lai Haghen, 1294 Stas Haghe, Kales (GYSS. 1963); 1401 Jan Haghen; 1403 Reynere Haghens, Aw. (ANP). – 2. Metr. < bakervorm van VN Hadewijch. 1510 Hadwigis dicta vulgariter Haga, Geertruidenberg (MNT 271).

van Haagen: 1. PlN Hagen (NRW, RP, GH). 1265 Henrici presbiteri dicti de Hagen, Mtr. (CVD). – 2. Uit Van der Hagen.

Hagenaers, Hageniers, Hagener, Haagner: Afkomstig van Den Haag, ‘s-Gravenhage (ZH). Of van andere PlN Haag, Hagen.

Hag(u)enoer: Afl. van de frequente D. PlNHagenau.

Haghenbeek, Haegenbeek: Beeknaam. Vooral bekende Ndd. FN Hagenbeek. 1370 die Hagebeke, Roes.; 1460 Haghebeke, Woumen (DF V); 1315 Hagebeecke, Hoeselt (ZIP). 1332 Diederich van Hagenbeke (NN); 1404 Arnoldus de Hagenbeek, Keulen (BRECH.).

zie (van) Haegenbergh.

PlN Hagedijk in Oedelem (WV), Hagedijksken in Kadzand (Z) (DF V).

-dorens, zie Hagedoorn.

PlN (NRW, BEI).

Hageniers, zie Hagenaar(s).

 [si g = gu], cf. Haguinet.

zie Haguinet.

-meyer, -meijer, -mayer, Hagemeyer, -meijer, -meier, Hagmeijer, Hagmajer: D. FN. Meier (boer) aan de haag, heg, omheining.

Profess. Métayer ,,des bosquets » ou ,,du sieur Hagon ». N° 162.

Haegens. Probabl. hypocor. (au génitif) de l’anthrop. germ. Haga ou de l’un de ses dérivés comme Hagabard, etc. [FD].

zie Hagelsteen(s).

Haager: 1. Patr. Germ. VN hag-hari ‘haag-leger’: Hager (MORLET I). – 2. Hagers verdoft < Hagaerts, of zelf-er-afl. van PlN Haag. 1397 Kerstinen Haghaerts, Menen (DEBR. 1970).

zie Hagebaum.

zie Hagaert.

Obd. BerN van de hakkenmaker, die ijzeren hakken, bijlen maakt (DN).

zie Haag.

Haeg(h)ebaert, Hac(k)bart, Haegenbarth: Patr. Germ. VN hag-bard ‘haag-bijl’: Hagabard (Dip.). Of door associatie met -aard- of-baard-namen < Germ. VN hag-barn ‘haag-kind’. 1107 Hagebarnus, Poperinge; ± 1121 terram Hagebarni, Duinkerke; 1344 Jan Aghebaren, Bg. (DF V); 1419 Bertrand Haguebart, Rijsel (SPL); 1457 Jan Haghebaert, Vn. (DF V).

cf. Hagedoorn.

zie Hagedoorn.

zie Hagenbeek.

cf. Hagelstein.

zie Hagelsteen(s).

-meijer, zie Hagenmeier.

zie Hageman(s).

zie Hogne.

Dim. van Hagne = Hogne 2. BN voor een kniesoor. Of < Ofr. h(a)ignier: bijten, mopperen. BN. 1220 Balduinus Haingneret de Voulpaix (MORLET).

w. (Piétrain) agnoule. Peut-être, avec mouillement de n, var. de Hanoul (cf. Han-).

zie Hanoulle.

Cas régime (ou dérivé) en -on, du thème anthropon. germ. Hag-; secondairement, sur­nom: borain hagon ‘fleuret du houilleur pour creuser des fourneaux de mine’ FEW 24, 565b.

Haco(e)n: Patr. Rom. verbogen vorm van Germ. VN Haco (MORLET I).

Proven. ,,Côté du bosquet ».

zie Hagaert.

zie Haag.

zie Hageman.

zie Hagenauer.

Hagenet. Dérivé en -inet du thème Hag- (cf. Hagon); secondairement, nom juif : 1296«Haginet»TailleParis, diminutif de 1275 «Hagins le Juif». Cf. aussi Hakin.

Hagenet: Patr. Dim. van Germ. hag-naam. Vgl. Hagon, Hagelin.

Carnoy interprète le NF Hahot par un mot ou un juron familier; plutôt forme fran­cisée de Haiat. – Cf. aussi 1544 «la femme Henry Hahaye», «Johan le fil Johan Thiry Hahaye» DénStavelotMy.

zie Hayaux.

Surnom : all. Hahn ‘coq’ ; comp. Haan, Haen.

Hâhn(e): 1. D. BN: haan. Vgl. De Haan. –2. Patr. < VN Johann(es).

zie Hambucken.

Hahnel, zie Haendel.

zie Hanraets.

NF importé du Loiret ou du Loir-et-Cher, où ce NF est bien attesté (GeneaNet) ; la l^re mention du NF à Dhuizon en 1699 fait état de la var. Husseau, qui représente un nom déto-ponymique de cette région, Huisseau (3 noms de communes) ou Husseau (cf. Morlet 524).

cf. aussi Hall-.

zie Hayaert.

1544 «le Conte et Haya» DénStavelotMy, 1596 «François de Haya» BourgNamur, aussi «champ Hayat», topon. à St-Mard; var. de Hayard? Cf. aussi Hahaut.

Nom d’origine: Haybes (départ Arden-nes), cf. Dehaybe; (la) Hebe, (la) Haipe est aussi un topon. w. fréquent.

zie Dehaibe.

cf. Hébette.

PlN Hébette in Champion (N).

-kin, -man. V. HAD (Ha).

1. PlN Haid in Serinchamps (N). – 2. Patr. Germ. VN. Zie Haidon.

Nom d’origine: Haid, à Serinchamps (Nr).

V. HAD.

Haidon, Haydan, Haydon. Nom d’origine: Haidon, topon. et moulin à Villers-le-Bouillet (Lg).

zie Aidant.

Haïder, Hajder: D. afl. van PlN Heid(e).

Haydon: 1. PlN Haidon in Villers-le-Bouillet (LU). – 2. Patr. Germ. VN Haido (Fm.). Vgl. Heiden.

Proven. ,,Bosquet ».  (En topo­nymie). N° 24l. La- -kaye, -ghaye (Effet de l’aspiration liégeoise du h), La-, Del(a)- -haye, -hay, Hay- -es, -ette, -en, -on(s), Hay- -ois, -oit  (Suffixe -ois de proven.. N° 211). Delayée, ,,De la hayée ». V. Haag.

cf. Hainau(l)t.

Nom d’origine: Haigneaux, à Marche-les-Dames et Namèche (Nr).

Patr. Friese VN Haie, Haike, wellicht < hag-naam (V.D. SCHAAR). 1462 Gherijt Haiko zoen, Texel; 1477 Claes Haeycken zoen, Alkmaar (NHC).

Haïot, Hayot: 1. PlN Haillot (N). – 2. Patr. Dim. van Germ. hail-naam; vgl. Haillet. 1269 Renechons Hailhos, Luik (AVB).

-ez, -iez, Hailez, Hayez, -et(te), Hajee, Heyez, -es: Patr. Dim. van Germ. hail-naam, zoals Heilaard. i4O4jehans Haillés, Bergen (CSWIII); 1509 Jean Haillet, Ronse (Midd. 1963,274).

1. V. Halliez. — 2. V. HAD (Ha).

Hailliez, cf. Hayez.

Hailot, Haïot, Hayot, Haot. 1309 «Ni-colai de Hayo» CartValDieu, 1472 «Huson Hayot», «la Hayot» DénVirton, 1602-3 «Jean Haillot» TerriersNamur, 1605 «Nicaise Hail­lot» BourgDinant, 1623 «Piere Haiot» DénChimay; nom d’origine: Haillot (Nr) ou un autre topon. de la même famille.

zie Heim.

NF juif signifiant ‘vie, vivant’, souvent contracté en Hain, parfois traduit en Vidal [JMP].

zie Aimart.

Mhd. heimburger: dorpshoofd, dorpsschout. 1207 Eberh. Heimburge, Herrenalb (BRECH.).

zie Aimé.

zie Hames(se).

-aul(t), -aux. 1. Proven. Hainaut (Ane. comté). N° 225. — 2.

V. HAD (Han).

-ault, -(e)aux, -eaut, Hainnaut, -aux, Ainaux, Haynau, Henau(x), -au(l)t, -eaut, -eau(x), -auw, Hennau(t), -aux, -ault, -eaut, Heinnaux, Duhainaut, de Hainaut, Dehainau(x), de Meneau, de Hennault, de Henfn)au(w), D(h)ainaut, D’Hainaut, -aux, D(h)enaut, Denhaut, D’Henau, Dhaynaut,

Dhenneau(x), Dhinaut: i. PlN Hainaut, het graafschap Henegouwen. 1211 Johannes de Hainau; 1239 Jehans Hainaus=Jehan Hainnaut, Dk. (SMTI); 1307 Jehanet de Hainau, Ip. (BEELE). – 2. Hainaut = Henau(x).

Hainault, Hainaux, Haynault, Hai-neaut, -eaux, Haienaut, Hainnaut, -aux [y ajouter p.-ê. certaines var. citées v° Henau(lt), Hennau(lt), etc., d’après la forme «Henault» chez Philippe de Commynes]. 1246 «Jakemes de Haynau», 1280-81 «Jehan de Hainnau li chevaliers» RegTournai, 1495 «Jean de Hen-nau» Marchienne-au-Pont, 1555 «Quintin de Haynault» Ladeuze, 1602-3 «Denis de Hai-nau» TerriersNamur, 1676 «Julien (de) Hay­nau» RuageAth, 1685 «Marie Hainaut» BourgNamur; nom d’origine: Hainaut, ancien comté.

cf. Hincourt.

zie Incour.

Zie Heindl.

1313 «Thumas de le Haynne», 1326 «Jehan de Haynne», 1365 «Nicaise de Hayn­ne manouvrier» TailleMons; nom d’origine: la Haine (affluent de l’Escaut); secondai­rement, var. de Heine, Heyne, w. (Liège) hêne,

hypocor. de Henri, cf. 1444 «Willemart Hay-ne» AidesNamur. Un surnom d’un homme haineux est peu probable.

Hayne(s): Patr. < VN Henry. 1384 Jan Hayne, Rijsel (JAM.).

Hammerel. 1639 «Nicolas Hamerel» BourgNamur,  1820 «Hamerel(le)»  Pas-de-Calais; nom d’origine: p.-ê. dérivé du thème de fr. hameau, cf. w. à ham ‘rê, topon. à Glons (Lg).

zie Hanoulle.

zie Heinkens.

zie Haiverlain.

1. Proven. Heinsch (Loc.) avec le suffixe régional -elin   N°

211. — 2. V. HAD (Hanz).

Henselin, Hanselin: Patr. Dim. van Germ. VN Heimezo, dim. van haim-rîk (Hendrik) (GN). 1531 George Hincelin; 1525 Jehenin Hincelin, Namen (RBN).

Patr. Heinzel (dim. van Heinz) + BerN Meyer: meier, boer.

cf. Haillot.

zie Haillot.

-oulle, -son. V. HARD (Har).

zie Herman(s).

cf. Hérion.

zie Henrion.

zie Henrioulle.

Hairsont. Le vocalisme n’est favo­rable ni à fr. hérisson (surnom) ni au nom de commune Hirson (Nord); sans doute prénom, cf. 1272 «Hersons Moysette» Court-St-Etienne, dérivé en -on du thème Hers- tiré de Hersendis?

zie Hertsoen.

Proven. 1. ..Barrière en bran-ches ». — 2. ..Taillis », fourré, bruyère ». Del- -hais(s)e, -haize. Haise (Dép. Ghoy et Mortier).

N° 243.

Hainverlain: LU W. Hêvurlin, afkomstig van Hervé (LU), W.Hêve.

-ain. 1630 «Jean Cornet Morrea dit Hayverlin», 1663 «Jacob le Haiverlin», 1734 «André Haiverlain de Kemexhe», etc. (not. liégeois et Hervé, JL), 1793 «Jean-Joseph Haiverlin (orig. de Fize-le-Marsalle)» Bourg-Liège; ethnique dialectal formé avec le suffixe régional -urlin: w. liég. Hêvurlin, Hervien, habitant de Hervé (Lg), comp. Hoferlin. Hauferlin, Nemerlin, etc. – Sur le sens de ce gentilé devenu syn. de ‘roulier trafiquant’ en France (en Lorraine surtout), non seulement de Hervé mais aussi des villes voisines comme Maestricht, Liège, Stavelot, etc., cf. L. Remacle, La voie des Herviens, EMVW 13, 352-367 et 14, 232-3. – Bibliogr.: J. Lechan-teur, Hêvurlin et autres dérivés en -urlin, DW 25-26, 1997-98, 249-258.

zie Haider.

zie Heidrick.

zie Haillet.

Latinisering van Hajen, zie Hayen. Alle naamdragers stammen van Johannes Hajen, die op 23 oktober 1651 toegelaten werd tôt het Gymnasium Illustre in Bremen. – Lit.: A. M. L. Hajenius, Généalogie Hajenius, Bilthoven, 1994.

zie Hacke, Hackens, Hanck.

Hac(c)-, Hack-, Hacq-. Thème à ratta­cher à (Je)han, non sans doute par dénasa­lisation, mais comme hypocor., cf. J. Herbil-lon, Ane. w. hackino et haclo, DBR 8, 1950-51, 197-200 (à propos de w. arch. hakin ‘valet’ et du blason nivellois aclot), ainsi que BTD 31, 223, cf. aussi «Johannis dicti Hackin» à Huy. Pour le picard spécialement, le thème anthropon. de Hacco n’est pas exclu. m Simple: Hac, Hak. 1271 «Jehans Hac» DettesYpres, 1330 «Henri Hac» Comptes-Mons.

« Dérivés: Hacart, Haecart, Hacquart. 1250 «Johan Haccars» DettesYpres, 1279-80 «Jehans Hakars li grumelier» RegTournai, 1281 «Hakars» ComptesMons, 1284 «Nicho-les Hackard» DettesYpres, 1353 «Hakar de Bennes» FiefsLiège [mais cf. aussi Hach-(ard)], 1356-58 «Ghilains Hacars», 1363-64 «Colars Hackars» PolyptAth, 1502 «Piero Hacquart» BourgNamur. – Hacardiau, -iaux (dimin. du précédent). 1504 «Jean Hackardieau, Haquardiaus» Trazegnies, 1616 «Mar­tin Hacardeau (orig. de Trélon)», «Franchois Hacquardeau (id.)» PrincipChimay. -Haquet. Fin 12^e s. «Petrus Hakes» WaudruMons, fin 12^e s. «Hakettus» Bruges, 1334 «Hanin Haket» ComptesMons, 1348 «Haket» Ni­velles, 1528 «Jehenne Haquet» BourgNamur, 1598 «Toussain de Hacquet» DénWavre, 1602-3 «Feuillen Hacquet» TerriersNamur; forme fém.: 1334 «dame Agnies Hakette» ComptesMons. – Hackin, Hacquin, Hakin, Haquin [également anc. w. liég. haquin ‘valet, domestique’ Body 37, cf. É. Legros, BTD 27, 146-7], -ing. s.d. «Johannis dicti Hackin Pasteit de Hannonia» ObitHuy, 1273-80 «lotin Hakin» FriedenTournai, 1365 «Colart Hakin hierdier» TailleMons, 1444 «Hacquin le bastard» AidesNamur, 1451 «Hacquin le Brun» PolyptAth, 1467 «le courtil Grégoire Haken» Monceau-sur-Sam-bre, 1555 «Hacquin Cuvelliers latteur et bouchier» Ladeuze. 1598 «Charles Hacken» GuillLiège, 1656 «Jean Hacquin» Louveigné, 1778 «Hubert Haquin (orig. de Corbion)» BourgLiège [Hakin serait aussi un nom juif, cf. 1311-12 «Hakin le Juis» ComptesMons, cf. Haguinetj. – Forme fém.: 1365 «Jehane le Hakine» TailleMons. – Dimin. en -et: 1444 «Haquinet de Hennés» AidesNamur, 1472 «Haquinet Michault» DénLaroche. – Dimin. en -ot: 1497 «Haquinot Gossiau dit de Paradis» DénKain, 1516 «Haquinot Breue-lart», «Jehan le Masich dit le Haquinot» Ladeuze, 1540 «Hacquenoz le masson» Cart-Ciney, 1644 «Jean Hacquino» BourgNamur. m Avec adaptation w. du suffixe flam. -ken: Hacken, Haquenne.

zie Hacken(s), (de) Haeck.

zie Hackelbracht.

zie van Ackeleyen.

zie van Aken.

van Haekendover, van Hackendover, van Hakendeuven, van Akendoven: PlN Hakendover (VB). 1287 Odilia de Hakendover (Nk. 1990,148); 1370 van Nise van Hakendover, Hakendover (C.BAERT).

Haki, zie Hackier.

Hakir, cf. Hackier, -ir.

Hakken(s), zie Hacken(s), Hack(e).

-ert, Hacker(t), Hackker: 1. BerN van een hakker, houwer. – 2. Var. van Hackaert?

V. HAD (Ha).

PlN (Esmery-)Hallon (Somme).

zie van Halle.

VN uit het oosterse sprookje Duizend-en-één-nacht. Fr. FN Aladin. Zie Allentin.

cf. Halin.

zie Halin.

zie Halflants.

-art, zie Hallaert.

Halazy. 1726 «Marguerite de Halansi» BourgLiège; nom d’origine: Halanzy, w. ha-lazi (arr. Virton).

Halazy: PlN Halanzy (LX).

PlN in Remscheid (NRW). 1579 Hendrik Halbach,Tn.-Aw.(AP).

1575 «Godfrain Halbardier» Francs-Lux; nom de profession: porteur (ou fabri­cant) de hallebardes.

-ien: BerN van de hellebaardier. 1773 J.J. Halbardier, Neufchâteau (MUL vm).

BerBN van hellebaardier. Vgl. Halbardier. 1617 Lambert Hallebarde, Montegnée (HERB.).

w. liég. Halbår. 1617 «Lambert Hal­lebarde fils de feu Lambert Hallebarde», 1659 «Lambert Hallebar dit le bœuff» Montegnée; surnom soit de hallebardier, soit ironique,

d’après w. liég. (Trembleur) grand halbâr ‘objet trop grand et encombrant’ DL 304a. • Probabl. dimin. en -eau. 1423 «Henris Hal-badeaz», «Henris Halbadeaus li jovene», 1427 «Henry Halbadeaul ly aisneis» Guill-Liège.

PlN Halbeek in Donk (L). 1322 Johannes de Halbeke; 1369 Heinric van Halbeke, St.-Tr. (GHYSEN).

PlN (SA).

D.-joodse FN: halve stam.

D.-joodse FN: half dal.

D. BN naar de cijns die erin bestond een half brood af te staan: D. halber Leib. 1250 Odelricus halbes laibes sun (BRECH.).

cf. Hacboister.

zie Hacboister.

Zie Albot.

Forme romanisée, avec h- graphique, de l’all. Albrecht, Albert?

Halbrecq: Patr. D. reïnterpretatie en W. adaptatie van Germ. VN Albrecht, Helmbrecht, Hellbrecht of Hilbricht (DN).

1689 «François Halconruy» Dén-Lierneux; nom d’origine: Halconreux, w. Halconru, à Bovigny (Lx).

PlN Halconreux in Bovigny (LX).

zie Haeldermans.

zie Haelters.

1272 «Gerado le Halleit de Wavria», 1274 «Gerars li Haleis» Wavre, 1289 «Bertremeir Halleit» CensNamur; p.-ê. surnom: w. haie ‘boiteux’, mais la forme nam. de l’adj. est chalè (avec ch-). Cf. Hallet.

zie Halin.

Halen, Haleng, cf. Halin.

l. Proven. Loc. — 2. V. HAD (Ha).

Hales, Haelen(s): Patr. Misschien < Halin, Hadelin, dim. van Germ. had-naam; of met hypercorrecte h = Alens (zie Alain)?

van Haalen,(van) Haelen.van Aelen,van Hael(e): 1. PlN Halen (L). 1245 Lambertus van Halen, Diest (CLAES1983). – z. PlN Houthalen (L). 1223 Alidis (van Haie), Houthalen (LO).

1. Proven. V. Hallet. — 2. V. HAD (Ha).

-é, -es, -ey, -ey(d)t, Haeleydt, Hallet, -é, -ett, -ez, Haulet, -ai(t), -ez, Aule(y)t: 1. BN W. haie: mank. 1274 Gerars li Haleis, Waver (HERB.). – 2. Patr. Dim. van Germ. hal-naam; of-let-dim. vanhath-naam; vgl. Halin. 1318 Jehan Hallet; 1336 Maroie Hallee, Bergen (PIERARD); 1352 Bauduin Halet, Dk. (TTD). – 3. PlN Hallet (LU). 1370 Weri de Haley,Luik(SLLIV).

Haleyt, cf. Hallet, -ez.

Halevy: Joodse FN Ha Levy. Lw. ha+levi: priester (DNF).

zie Alewa(e)ters.

V. Aal.

-wyck, Haelewyck, -wij(c)k: 1. Patr. Germ. VN adal-wîg ‘adel-strijd’: Adalwicus, Aluicus (MORLETI). 1227 Alewich (V. MOL 23). – 2. Zie Van Halewyck.

-yck, Haelewijck. Soit anthrop. germ. athal-wîg(a) > Adalwicus, Aluicus, soit nom d’origine: Halewijk, à Werchter (BrFl), cf. van Halewijck, etc. [FD].

(van) Halewyck, van Halew(e)y(c)k, -wijk, (van), Haelewyck, -wij(c)k, -weyck, van Aelewyck, Veraleweck, Verralewyck, -week: PlN Halewijk in Werchter (VB). 1480 Pieter van Halewyc, Hondschote (PARM.).

Haelewijn, Hallewijn, Allewijn, etc. Nom issu de l’anthrop. germ. al-win ou athal-win > Allowinus, Adalwinus ; ou bien var. de Van Halewijn, cf. D’Hallewin, D’Halluin (NL du départ. Nord). – Bibliogr. : F. Debraban-dere, Allewaert en Allewijn, dans De Leiegouw 27, 1985,213.

-yn, Hallewijn, -yn, Haelewijn, -(e)yn, -yndt, Halwijn, Allewyn, -ijn, Alewijnse, Allewind, Alluyn, All(o)uin, Hall(o)uin, Hollewijn, Holluyn, Olluyn, Haloin, Halloin(t), Halluent: 1. Patr. Germ. VN al- of adal-win ‘al/adel-vriend’: 819-840 Allowinus; 981 Adalwinus, Cent (GN); 1298 Nicholao Haelewin, Bg. (VERKEST); 1326 Jan Halewine, Ip. (BEELE); 1374 Aluijn vander Brake, Aw. (VLOEB.). – 2. Zie (van) Halewijn, D’Halluin. – Lit.: F. DEBRABANDERE, LG1985,213.

(van) Haelewijn, -yn,van Haellewijn, (van) Hal(l)ewyn, -ijn, van Hal(u)wyn, Halwijn, Allewyn, -ijn, -ind, Alluyn, All(o)uin, Haloin, Halloin(t), Halluent, Halluin, Holluyn, Olluyn: 1. PlN Halewijn/Halluin (Nord). 1109 Brunel de Halewin (DEBR. 1980′); 1418 Lanseloet van Haelwine, Ktr. (DEBR. 1958). Zie ook D’Halluin. -2. Zie Halewijn.

Proven. Halewijk   (Dép.  Werchter). Synon. : Haelewyck.

N° 244. — 3. V. HAD (Haz).

Zie Halet.

Ndd. (Hb.) BN Halfkann: halve kan. BN voor wie maar een halve maat, niet de voile maat geeft.

Halland, -ant, Hal(l)ans: BN voor de boer op een half stuk land. Vgl. D. Halbenmorgen.

Proven. ..Propriété indivise par moitié ».  (L.D.). N° 239. V. HAD (Ha).

-tin: BN Half maart; vgl. Vastenavond, April. Achteraf geassocieerd met VN Maarten. 1387 Jeh. Halfmarte, Ip. (ARY); 1467 Jan Halfmaerte, Vlamertinge (DONCHE).

Halffman, Hallmann: Ndd. Halfmann, D. Halbmann, syn. met Mnl. halvenaere: pachter die een hoeve bebouwt, maar de helft van de opbrengst moet afstaan. 136 e. Arnout Halfman (HAES.).

PlN (Devonshire, Shropshire).

V. HILD.

zie Halin.

Hal(l)in(g), Halain, Hallein, Halein(g), Hal(l)en(g), Haul(a)in: 1. Patr. Rom. vleivorm van Germ. had-naam: Hadelin. 1436 Halen le Vigneron, Luik (HERB.). – 2. Heel wat vormen kunnen hypercorrect zij n voor Alain. – 3. Ook niet altijd te onderscheiden van Hellin en Hallynck.

Halain, -ein, -en, Hallin, w. Hâlin, -en; Haulin; Haleng, Haling (flamandisation). 1436 «Halen le vigneron» GuillLiège, 1524 «Rasquin Hallin», 1526 «Jacques de Hallen» BourgNamur, 1540 «Hallin le parmentier» CartCiney, 1550 «Johan Halen» Soumagne, 1562 «Guillaume Hallen» BourgNamur, 1603 «Jeanne Halen», 1613 «Haulain Le Suisse» BourgNamur, 1616 «Simon Haulin», 1617 «Biaise Halen» BourgDinant, 1778 «Martin Halin» Soumagne; forme w. de Hadelin, w. liég. Hâlin; diminutif en -lin du thème an-thropon. germ. hathu-, dont le nom a été popularisé par le culte à saint Hadelin, disciple de saint Remacle, qui fonda l’abbaye de Celles (Dinant), cf. 1588 «Jacques fils de Henri de Soumagne Sainct Halen». Cf. aussi la série de noms Haulai(t), Haulet, Haulot, -otte. Halipré. 1646 «Louis Halipré», 1727 «Adrien Halipré» La Loge, 1758 «Antoine Joseph

Halipré ou Alipré» Gouy-St-André (tous Pas-de-Calais, FyS); apparemment nom d’origine, mais NL non localisé; selon W. Beele, serait une réinterprétation à Ypres du surnom à l’épée, cf. 1306 «Watiers al Espée» Ypres.

-pré: Reïnterpretatie van Fr. FN Alépée, Hallépée. A l’épée: met het zwaard. 1306 Watiers alEspee; 1326 Coppin Metdenswerde, Ip. (BEELE).

Schotse FN < Hackett < PlN Halkhead, Hawkwood (DS). – Lit.: W. F. LEEMANS, De Schotse officierenfamilie Halkett. Nrf/.L. 1960,323 e.v.

Halkein: Patr. Dim. Var. van Hellequin; zie Hellin. 1398 Hellequin Palster, Dadizele (DEBR. 1970); 1544 Johan Halkin, La Gleize (HERB.).

V. HAD (Ha).

w. (Liège) Halkin. 1544 «Johan Halkin» LaGleize, 1791 «Jean-Joseph Halkin (orig. de Richelle)» BourgLiège; correspond à Helle-quin, Herlekin (de la Chasse Sauvage) et à l’ital. arlecchino (d’où fr. arlequin), cf. É. Le-gros, BTD 27, 139. – Sur l’étymologie, cf. *Herle-king FEW 16, 200-2.

D. en E. FN. Verspreide PlN.

-ard, -aux, -ein, -ine, -ot. V. HAD (Ha).

-oint (N° 82), -uent, -uin. 1. Proven. Halluin  (Loc. fr.). — 2.

V. HAD  (Ha).

-on, -ot. V. HAD (Ha).

1, Proven. Hallier, ,,Bois de noisetiers ». N° 244. Plus tard, ..Taillis ». N° 243. — 2. ..Marchand des halles ». Synon. : Hallemans. — 3. V. HAD (Ha).

-uent, zie Halewijn.

1. Proven. Dép. Nandrin. —• 2. V. HAD (Ha).

-ard, -art, Halard, -art: 1. Afl. van Van (der) Halle. 1398 Matte Hallart, Jan Hallaert, Gullegem (DEBR. 1970). – 2. Hypercorrect voor Allaert. 1217 Halardus, Atrecht (NCJ).

E. FN (PDB) < PlN Hallam (Sheffîeld), Kirk Hallam, West Hallam (Derby). 1297 John de Hallum (REANEY).

-ant, -ans, zie Halflants.

Hallaux, Hallaert (néerlandisation). 1272 «Henricus Halart» Incourt, 1449 «Jehan Halart» AidesNamur, 1460 «Collar Halar» Slave, 1516 «Collait Hallart» BourgNamur, 1602-3 «la vefve Halau» TerriersNamur; p.-ê. d’un thème anthropon. germ. Haï- (Dauzat 318); secondairement, Hallard est aussi un toponyme à Hamoir et Filot (Lg).

W. var. van Hallard (HERB.).

Halle, cf. Hallet.

zie Halet.

Haller. 1. Proven. Haï (le) (Loc.), avec suffixes -mans et -er, d’orig. N° 212. — 2. Pro­fess. ..Marchand des halles ». N° 133. — 3. V. HAD (Ha).

Verhalle(n), Vrai, Ver(h)olle, Verholen: Verspreide PlN ter Halle: haï. 1199 Wilhelmo de Halla, Ktr. (DEBR. 1980′); 1398 Willem van der Halle, Ing. (DEBR. 1970).

van Hal(l), Haï: PlN Halle (VB, A), Haï (NB), Hall en Halle (G). 1377 Boudin van Halle, Ktr. (DEBR. 1970).

Door ass. en reïnterpretatie uit Halfgraef. Vgl. D. Halbmeier > Hallmeier, Halfpape > Hallpape, Halbmann > Hallmann, Halbherr, Halbbauer; Ndd. Halfridder: die aïs een ridder leeft zonder het te zijn. Een halve graaf is misschien iemand die zich de allures van een graaf aanmeet. 1686 Hallegraaf, Zwolle (PDB).

zie Halin.

au génitif: Hallemans, llalmans. Soit surnom de marchand des halles, soit déri­vé en -mon du NL Halle (BrFl) ou de Van der Halle, Verhalle [FD].

Halmans: 1. BerN van een beambte bij de stadshal(le), hallenmeester. – 2. Afl. van Van Halle of Van der Halle. 1444 Jan Halman, Zolder (VANB.). – 3. Equivalent van Halfmann, Hallmann. 1637 Jan Halman, Emmerich-Aw. (AP).

zie (van) Allemeersch.

Proven. 1. ..Marais de Hal(le) ». — 2. V. Aal.

cf. Halin.

zie Halin.

D. FN. 1. Afl. van PlN Hall. – 2. Muntnaam Heller: duit. 1565 Willem Haller, Kleve-Aw. (AP).

1. Proven. (Grand- ou Petit-) Hallet (Loc.). — 2. V. HAD (Ha).

-ez, zie Halet.

Hallez, Halle, Hallay [si dans ces formes, // ne représente pas (l)y\, Halet, Haleyt, w. (Liège) halèt. Nom d’origine: Grand- et Petit-Hallet (Lg), cf. 14^e s. «messire Waltiers de Halley» CensHuy, 1444 «Estienne de Halet», «Bauduin de Haley» AidesNamur, 1479-80 «Pirlo de Haley» TerreJauche. -L’aire de dispersion du nom suggère surtout une autre origine : sans doute dérivé du même thème que Hallard, cf. 1272 «Philippial filius Hallet» PolyptVillers, 1318 «Jehan Hallet», 1326 «Colin le Hallet» ComptesMons, 1569 «Halet, filz Collin de Rechen» (Grand-) Rechain, 1661 «Jehenne Naexhe dit Hallet» Montegnée; dimin.: 1267 «Halletiaus» Cens-Herchies, 1347 «Johans dit Halleteaus» Jeneffe -en-Hesbaye. Certaines mentions en «-eit» suggèrent plutôt un surnom, cf. Haie.

zie Hallumier.

PlN Halleux (LX) en in Charneux, Comblain-au-Pont, Nandrin (LU). Afl. op -etum van Germ. hasal: plaats waar hazelaren groeien. 1276 Godinus de Haloir, Charneux (KCTD1990-9l, 187).

w. (Liège) Haleû. 1637 «Barthelemi Halleux» Nandrin; nom d’origine: nom de communes et toponyme fréquent, collectif en -etum de germ. hasal ‘coudrier’, cf. Dehal(l)eux.

zie Holvoet.

zie Allewaert.

zie (van) Halewijn.

-(i)ez, Haly: BerN van de hallenmeester (DNF).

Halliez. 1410 «Martin lu Hallier» CartValBenoît, 1426 «Ottelart le Hallier» TailleSoignies, 1448 «Arnult Hackelair hal-lier» GuilILiège; nom de profession: anc. fr. halier ‘garde des halles; qui perçoit le droit de halage’, cf. 1280-81 «Henriés des Haies de Broussiele» RegTournai. Cf. aussi Haill(i)ez sous Hayet, -ez.

cf. Halin.

zie Halin, Hallynck.

D. var. van Halbmann; zie Halfmann.

zie Allosserie.

Halloint, Halluent, Halluin. 1280-81 «Jehan Haluins li jovenes» RegTournai, 1302 «Jakemes de Haluin et Jakemes de Haluin son oncle» LoiTournai; nom d’origine: Halluin, près de Tourcoing (Nord); cf. aussi Alloin, Alluin, D’Halluin et Haelewyn.

zie Halewijn.

Halon. Dérivé du même thème que Hallard, qui figure comme déterminant dans w. halonru, topon. à Mont-le-Ban (Lx).

zie Allosserie.

Halot. 1280 «H. de Haloz» PolyptLiège, 1503 «Pierre du Hallo», 1591 «Jacques Halot» BourgNamur, 1787 «Jean-Hubert Halot» Purnode; dérivé du même thème que Hallard ou Halin (= Hadelin), cf. Haulot, plu­tôt que surnom: pic. halot ‘branche, perche’ FEW 16, 175a. Peut-être, en région picarde comme Comines, pic. allô ‘saule’ (Dendoncker, 129).

-oo, zie Halot.

Naam van Algerijnse, sefardische joden (PDB). Arabische FN Hal(l)ioua: kleine koek, vandaar: aangenaam, vriendelijk (HERZ).

Proven. Dép. Braibant.

w. nam. Alwè. 1331 «Colin de Hallois» CartValDieu, 1472 «Jacquemin le Halloy» DénVirton, 1535 «Collin de Halloye» Cart-Ciney, 1561 «Piron Halloix», 1596 «Petrus Halloix» GuilILiège, 1612 «Martin Haloy le vieu» TerriersNamur, 1615 «Éverard Halloy» BourgNamur, 1676 «Jean de Halloy» médecin à Dinant, 1696 «Louis Haloy» BourgNamur; nom d’origine: Halloy, dépend, de Braibant (Nr), ancienne résidence de chasse des princes-évêques de Liège; également nombreux topon. w. et deux communes françaises (Oise et PdC), de même formation que Halleux (collectif en -etum de germ. hasal ‘coudrier’). Cf. aussi d’Omalius d’Halloy.

Zie De Halloy.

Zie Dehalu.

Halluin, cf. Halloin.

-iez, Halleumieux: Ofr. helmier < Onl. helm. BerN van de helmmaker. 1265 Wibers Hiaumiers, Atrecht (NCJ).

Halut. Nom d’origine: forme hutoise (en -û au lieu de -eu) du NL Halleux ou bien forme romane de Hasselt (Lb), 1203 «Halud»; cf. aussi Dehalu. Dans la mention de 1302 «monsegneur Gérait de Halut» LoiTournai, il s’agit d’un autre NL, p.-ê. Hallu (Somme, arr. Montdidier) [MH].

Zie Hellin.

-ing, Allinck(x), Helling(h), -ings, -ynck, -inck{x), -inx, Helinck(s), -inckx: 1. BN naar de muntnaam, Mnl. hallinc, hellinc < halvelinc: kleine (halve) munt, mijt. Vgl. D. Helbling, Helling. 1191 Rengerus Hallinc, Varsenare (LEYS 1958′); 1296 lehan Hallinc, Kales (GYSS. 1963). –2. Pair. Afl. van Germ. VN; zie Hellin, Halin.

zie Hallemans.

van Alme, zie van Holme.

zie Allosserie.

zie Halewijn.

cf. Hallon.

zie Hallon.

cf. Hallot.

Hallot, -oo, Allot, Allo(o), Haulot(te), Aulotte: 1. Ofr. halot: tak, struik, stronk, struikgewas. PlN of BerBN voor de hakker van hakhout. Vgl. Allosserie. – 2. Zie Delaleu.

zie De Halloy.

Halporn: Joodse over Oost-Europa verspreide FN (PDB): Halpern, Heilprun. Zuidd. Heilporn = Heilbronn.

1. V. HAD (Ha). — 2. N. de pers. israélite: He(i)lper(t)n.

PlN Appelterre (OV). 1396 Jan van Apouteren, Aspelaar (DE B.).

cf. Halleman(s).

zie Haeldermans.

Haels: BN naar de opvallende hals. Vgl. Lanchals. 1227 Balduinus Hals, Vlierzele (GN); 1267 Boid Hals, Ip. (BEELE).

BN voor de drager van een halsband of BerBN voor de maker ervan. 1260 Heinric Halsband, Oostburg (LEYS); 1281 Annijn Halsbant, Z (HAES.).

Alsberg(h)e, van Ha Isberghe: BerBN voor de maker van halsbergen. De halsberg was dat deel van de wapenrusting dat hais en bovenlijf bedekte, borg, 1298 Griela de Halsberghe, Michaeli Halsberghier, Bg. (VERKEST); 1418 Jan Halsberch, Ktr. (DEBR. 1958).

PlN(HS,RP).

Halzen: Var. van Helsen/Helzen, met e/a-ronding o.i.v. de l (vgl. dial. malk: melk).

zie van Aelst.

Proven. Aaltert (Loc.).

zie Haelters.

zie van Aelter.

Rostock (BRECH.). – 2. Zie Haelterman.

PlN Haltern (NRW). Of Halsteren (NB):i274Haltre.

cf. Haelterman.

Holtermann: 1. Ndd. FN < PlN Haltern (NRW). 1330-84 Gysso Haltermann = Gise de (…).

cf. Hallut.

Proven. Halut, Anc. N. fr. de Hasselt (Loc.),  ..Coudraie ».   N°244.

Zie Dehalu.

zie (van) Halewijn.

zie van Elven.

zie Holvoet.

Noors Patr. Germ. VN Halvor < Oudnoords Hallvar3r. St.-Hallvard is de beschermheilige van Oslo (med. T. Schmidt, Oslo).

zie (van) Halewijn.

V. Halliez.

zie Hallier.

zie Halsen.

Racine germanique ayant servi à former des N. de bapt. Devant un élément commençant par m, cette racine se confond avec la racine HAD (Haemers et Hemmer : Had-ma.ru ou Ham-maru) .

I. N. simples.

Hamon, Emsens, Jaum- -e, -enne, Jaumon(et).

II.  N. simples avec suffixes.

H.- -et, -ot, -ez : Jaunie-, Jam(m)- -et, -ot(te), -ez, -es, Ham Hom(m)- -ez, -es. H.-ino-: Jamin(et). H.-elin : Hom(m)elin.

III.   AT. composés. H.-arin : Homerin.

H.-bard : Hampart, Hem- -brechts, -merechts. V. HAD (Han)

H.-hard (-hari) : Haem-, Hemm-, Jam- -ers.

H.-rie : Ham-, (H)em(m)e- -rechts, -ryckx, -ry.

H.-wald : Ham-, Hem-, Homm- -al, -el. Intervers. : Ham- -let,

H.-wulf: Ja(u)moul(le).

y Hem-, -ley.

-broeck, -brouck. Proven. Dép. Poperinge.

-ers, -eryckx, -esse, -on. V. HAM.

-schmitt: BerN Hammerschmied: smid die hamert of hamers smeedt.

van der Ham, van Hame, Wanham, Vahamme, Ham: Verspreide PlN Ham: landtong uitspringend in inundatiegebied. Ham (L), Hamme (OV, VB). De Br. familie Van Hamme stamt uit Hamme bij Wemmel (VB) (VS1988,351-378; 1991,305-322). 1321 Wolterus de Ham; 1370 Henric zone van Ham, Heilissem (C.BAERT); 1402 Joes van Ham; 1424 Adaem van Hamme = Adaem van den Hamme, metser, Ktr. (DEBR. 1958). Zie ook Verhamme.

in Floreffe (N).

zie van Hamme.

-cher, -ker. Profess. Haammaker, ,,Fabric. de colliers (pour che­vaux, etc.) ».

-macker(s), -mae{c)kers, zie Hamakers.

zie Hamal.

Hamague: PlN Hamage (Nord).

-aite, Hamande, Hamende, -ente. 1380 «Jehan Hameide» GuilILiège, 1474 «Mathias Hamayde» PrincipLiège, 1493 «Philippe Hamande» BourgNamur, 1595 «Françoy Hamaide», 1603 «Jean Hamaide» = 1617 «Jean Hamindes» BourgDinant, 1677 «Lambert Hamende» BourgNamur, 1709 «Gilles Amende» Archennes, 1756 «Michel Hamaide» Herstal, 1771 «Gérard Hamaide» Haybes; nom d’origine: topon. fréquent, e.a, Lahamaide (Ht), propr. anc. w., anc. flâné hamede ‘barre; barrière’, w. liég. haminàe ‘levier en fer’ FEW 16, 120b. Cf. aussi Delha-mende et de La Hamaide, etc.

Proven. La Hamaide (Loc. et L.D.). ,,Barrière ».

de la Hamayde, de) Hamaide, Delamaide, Delahamette, Delameth(e), Delameyde, Delhamende, -ente, -inte, Hamende, -ente, -ande, Hamai(n)te: Ofr. hamede, W. haminde: slagboom, afsluiting. PlN Lahamaide (H) en La Hamaide in Beaudour en Hautrage (H). Zie ook Van Ameyde. 1717 Pétri Lameijde = 1723 Pétri Ameijde=1732 Petrus de la Maide; 1762 J. F. Delameyde, Kwaremont (med. D. Ameye, Zedelgem).

Hamae(c)kers, Haemaekers, Hamacker(s), Hamache(r), Hammaecher, Hammache, Hamaque, Amaeckers, Amacher, Amacker: BerN Mnl. hamaker, haemmaker: maker van hamen, leren of houten halsjukken voor paarden. 1458 Gortgen Hameker, Ht. (A.GHIJSEN); ±1570 Driesken Haemmaecker, Venlo (CDT 217).

1. Proven. Dép. Russon (Anc. seigneurerie). — 2. V. HAM.

Hamael: Rom. vorm van PlN Hamel in Rutten (L). 1334 Eustasse de Hamale = E. de Hamal,Luik(SLLIII).

Nom d’origine: Hamal, flam. Hamel, dépend, de Russon/Rutten (Lb); cf. surtout la famille noble de Hamal, 1280 «mon saingnor Ustasse le jovene chevalir de Hamale» PolyptLiège, etc.

Adaptatie van Amand.

Hamman(s), Hamans, Hamane: Patr. < Hanemann, afl. van VN Johann(es).

cf. Hamaide.

zie (de la) Hamaide.

Proven. Dép. Gilly.

zie Amand(t).

1771 «Catherine Hamaker» = 1775 «Catherine Hamaque» = 1778 «Catherine Hameque» St-Mard; adapt. romane du NF germ. Hama(c)ker (= fabricant de colliers, de harnais de chevaux) (cf. P. Mathieu, BTD 61, 58-59).

W. uitspr. van Hamaker.

Patr. Rom. vorm van Germ. VN haim-hard ‘heem-sterk’: Henmardus (MORLETI). 1256 Petrus Haimmart, Comp. (MORLET).

Hamays, zie Ameele.

Hamiaux. 13^e-14^e s. «Jehans Ha-meaus» CensHerchies, 1449 «Jehan Hameau» AidesNamur, 1451 «Collait de Hamiaulx», «Gossar Hamiaulx» Marchienne-au-Pont, 1685 «Florent Hamaux» BourgNamur; nom d’origine: fr. hameau, nom de nombreuses dépendances, cf. aussi Hamays (ci-dessous), Dehameau, Duhameau, -el.

1533 «Jehanne de Hamay» Ladeuze, 1595 «Henry de Hamay» BourgDinant; nom d’origine: w. liég. hantai ‘hameau’, e.a. Le Harnais, w. le hamé, à Cornimont (Nr), etc. -Dans la mention: 1258 «sainor Hameal» CartValDieu, apparemment nom de personne.

Proven. Hambrame (Dép. Cortil-Wodon) (Prononc. anc. et dialectale).

D. PlN (BEIH, NRW, RP).

Patr. Hambet, dim. van Hambert, Germ. VN han-berht. Zie Hennebert.

1559 «Jehan de Hatnbenne», 1622 «Michel Hambenne» BourgNamur; nom d’origine: w. (h)ambène, à Flawinne (Nr).

PlN in Flawinne (N).

PlN (NS, BW, BEI). Meestal wel voor Van Hamburg.

cf. Hambresin.

Hambresin, zie Embersin.

Ambert. NP Haimbertus [PHB], issu de l’anthrop. germ. haim + behrt.

cf. Hambye.

zie Hannebicque.

Hemblenne. 1382 «Hubius de Hambline» Schaltin; nom d’origine: Hamblinne, (ferme d’) Hamblenne, w. amblène, à Emptinne (Nr).

zie Hemblenne.

Hambloch: PlN in Poederooien en Zuilichem (G).

zie Hamburg.

Proven. Dép. Cortil-Wodon. Synon. : Hamb(i)enne (Prononc. anc. et dialectale).

avec métathèse: Hambersin, Am-bersin, Hembersin, Hambursin. d’où Hau-bursin. 1636 «Gillen Hambresin», 1697 «Guillaume Hambursin» BourgNamur; sans doute, avec h- inorganique, nom d’origine: Ambresin (Lg).

Proven. Ambresin (Loc.) Synon. : Hambursin.

Hombroise. Avec h- inorganique. prénom Ambroise.

zie Ambroos.

1. PlN Hambroek in Ekelsbeke (FV) en Hambreucq in Tardinghen (PdC). 1290 Honfredo de Hanbreuq; 1338 Robert de Hambroec (DF V). – 2. PlN in Prinsenhage (NB). 1400 Peter van Hambroec, Aw. (ANP); 1485 Lijsbet van Hambroeck, Duffel (OARII).

Hambucken, Hahnbück(en), Ha(a)mbuckers, Hambückers, Hanbuckers, Hanbückers: PlN Hambuch(en) (NRW, RP),

Hambûchen (NRW) < Hagenbuch: haagbeuk. Ndd. Hag(e)(n)bock, -bö(c)ker, -buck. 1506 Gillis van Hanbuchs, Tielt (KWII).

Hamborg, Hamburger, Haneborg: PlN Hamburg, de hanzestad. 1580 Michiel van Hamborch, Hb.-Aw. (AP).

cf. Hambresin.

V. Hambresin.

zie Hambersin.

Hambije. Sans doute nom d’origine, ainsi 1520 «le Hamby», w. l’ambi, à Jemeppe-sur-Sambre, ol hambîye, à Lesterny, etc. (cf. L. Remacle, La différenciation des géminées…, Paris, 1984, 150-1).

Hambije: PlN Hambye (Manche).

V. Amby.

zie van Hamme.

,,Partie de village ». Proven. Synon. : Ham- -iaux, -el(le), Du­hamel. N° 228.

Hameeuw, zie Ameele.

Arabische naam.

PlN Hameete (Z), stuk zandgrond, begroeid met gras, aan de rand van de duinen.

zie Hanegraaf‘.

 [aussi forme flam. du NL Hamal], Hamelle, Hammel, au génitif germ.: Hamels; latinisation: Hamélius, Hamilius. 1270 «Hamels li Cordewaniers », 1283 «Jehans Ha­mels, cordoniers» DettesYpres; ne doit qu’ex­ceptionnellement représenter la var. non vocalisée (cf. Duhamel) de fr. hameau, cf. Ha-miaux, sauf p.-ê. dans 1294 «Bernars de Ham-raelles» CensNamur; généralement, ce doit être un hypocor. germ. que Carnoy 63 explique par Hamila.

1. V. Hameau. — 2. V. AMAL.

zie Hamels.

-ot, -ry(c)k(x). V. AMAL.

zie Ameele, Hamels.

Mamelle, Haemel(s), Haamel: 1. BN naar de hamel: gesneden ram. Vgl. De Ram, Schaep, D. Hammel. 1182 Hein de Hamel, Cent; 1240 Balduinus Hamel, Zwijnaarde (SCHMID). –

2. PlN Hamel; zie Van Hamel.

PlN Hamel in Lummen en Rutten (L). 1382 Dyonisius van Hamele, Ht. (A.GHIJSEN).

Hammeler: Afkomstig van Hamel (L). 1444 Lambrecht Hamelers, Tg. (TYTGAT).

-inck(x), zie Amelryck(x).

cf. Amelinckx.

zie Amulius.

1. Patr. Var. van Hannelot, vleivorm van VN Johannes. 1404 Person Hannelot = 1438 Person Hamelot, Laon (MORLET). – 2. Zie Ameloot.

zie Amelryck(x).

Hamelryckx, cf. Ame(l)ryckx.

zie Hamilton.

zie Amelryck(x).

-ente, zie Hamaide.

Hamente, cf. Hamaide.

Proven. Dép. Jumet et autres.

Spellingvar. van Hamende, Amand of Amendt?

Hammer (NF plutôt d’origine all.) ; au génitif: Hamers, Haemers (NF flam.). Sur­nom d’ouvrier, de forgeron:  all. Hammer, néerl. hamer ‘marteau’.

Hammerel: PlN. Dim. van hameau: gehucht. 1639 Nicolas Hamerel, Namen (J.G.).

Hamerlynck, cf. Amelinckx.

-ijnck, -ynck, zie Amelryck(x).

(de) Haemers, Hammer(s), D’Ha(e)mer(s), Dhamer, Dham(m)ers, Daemers, Thamers, (den) Hamer: 1. BerBN van de smid, naar de hamer die hij gebruikt of maakt. 1240 Razo Hamer, Deinze (SCHMID); 1398 Copin de Hamer, Kooigem (DEBR. 1970). – 2. Patr. 1290 Hamer de Gripskerke, Z (MEERTENS 1947,42).

zie Hammerschmidt.

-rijck(x), zie Amelryckx.

Hammes. NF des régions germano­phones de l’Est de la Belgique, probabl. de même origine que Hamesse (qui suit). Hamesse. NF lorrain importé du départ, de la Moselle (Xanrey et Moyenvic), probabl. d’ori­gine toponymique d’après une mention «de Hamesse» en 1371 (GeneaNet).

Ha(l)mès, Hammes: Var. van Hannes(se). Voor de wisseling n/m, zie Hamelot i. Janne(s) = Jasme(s)=Jamme.

-es, -ez, -ey: 1. Hypercorrect (met h) voor Amez; zie Aimé. – 2. Hannet, dim. van VN Johannes; vgl. Hames(se).

zie Amaury.

zie Ameele.

cf. Hamaux.

1820 «Hamier, -iez» Pas-de-Calais; p.-ê., avec h- inorganique, anc. fr. amiet ‘ami’ ; comp. Hainys.

zie Amiet.

cf. Hamel, Hamélius.

zie Amulius.

Hamelton, Hammerton: E. PlN Hamilton in Leicestershire. 1616 Nicolaus Hamelton, Hoei (MUL V); 1666 Andries Hamilton van Glasgow (PARM.).

Zie Amiot.

-et, -ey. 1. V. HAM. — 2. V. AMAL.

PlN Hamelincourt (PdC).

PlN Hamm (NRW, NS, RP).

Hammache, zie Hamakers.

zie Hamann.

W. verhaspeling van Van Hamme.

cf. Hamel, -elle.

-els: D. BN: Hamel. Vgl. Hamels 1.

BN (BEI).

zie Hameleers.

-ing(h), -ink: Patr. < bakervorm van een Germ. VN zoals Hademar, Haduman. Hammingus (MORLET I).

zie Emmenecker.

zie Hamers.

zie Hamerelle.

D. BerN van iemand die hamert, de smid. Vgl. Hammerschmidt.

Hammerlé, -lin, Hemmerlin(g): D. Hämmerle(in), dim. van Hammer: hamer.

zie Hamilton.

cf. Hames.

zie Hames(se).

cf. Hamesse.

-ink, zie Hammen(s).

zie (van) Hamont, Amon.

Spelling voor Amour.

Nom d’origine: Hamoir (Lg).

PlN Hamoir (LU). 1314 Hanet de Hamoir; 1447 Philippart de Hamoir, Hoei (Midd. 1971,257-

273).

Proven. Loc.

Var. < Lamoline (J.G.)?

-inné. À rapprocher du NF Lamoline (par mécoupage)?

Hanion.

1. Proven. Hamont (Loc.). — 2. V. HAM.

Hamont, Hammond: 1. Patr. Verbogen vorm en dim. van Germ. VN Hamo (MORLETI). – 2. Zie Amon.

Cas régime de l’anthrop. germ. Hamo. – Le NF Hamont peut se référer au NL Hamont (Lb), cf. 1657 «Ruthérus de Hamont» BourgLiège.

van Hamond, Hammond, Hamont(s): 1. PlN Hamont (L). 1450 Arnt van Hamont, Tg. (TYTGAT). – 2. Zie Hamon(et). Hamori, zie Amaury.

Hempel: Dim. van Hampe, Hampert.

zie Ampe.

Patr. Germ. VN Hambert. D. Hamprecht < Haganprecht (BRECH.). Vgl. Ampe.

Probabl. var. de *Hambert, anthrop. germ.

E. Patr. Zoon van Hamo of Hamond. 1354 Robert Hamsone, York (REANEY).

-eau,  -(i)aux,  -ia.   Proven. Hampteau    (Loc.)    ,,Petit   ham ». (Pré). N° 228.

Hamtiaux: PlN Hampteau (LX) en in Opheilissem (WB).

Hamtiaux, w. nam. Am’tiau. Nom d’origine: dérivé du thème de fr. hameau, nom d’une commune et de plusieurs dépendances en Wallonie.

PlN (Cheshire, Gloucestershire, Herefordshire).

zie Henri.

zie Henrioul(le).

Proven. ,,Quartier du ruis­seau, de la vallée ». N° 228. HÀN. V. HAD (Han).

1820 «Hamis, Hamy» Pas-de-Calais; pourrait, avec h- inorganique, représenter fr. ami, dial. amis’, comp. Hamiet.

zie Amy(s).

zie Hanne.

Ce thème, de beaucoup le plus productif en Wallonie, est tiré de (Je)han, (Jo)han, p.-ê. par reprise au germ. ; cf. Gen-. » Latinisation: (Jo)hannes > Hanesse, Hannes, Hannesse. 1341 «Jehan de Hanesse» CoutStavelot, 1500 «Collin Hanesse» BourgNamur, 1570 «Heyme Hannesse» Thys. Sans suffixe: Hane, Hanne [peut s’être ren­contré avec le néerl. haan ‘coq’, cf. Lehaen, Lehan(n)e]. 1281 « Hanne Kaye » Dettes Ypres, 1289 «Hanne de Chienrue», «Hanne et Jamons» CensNamur.

Dérivés: 1° avec suffixe simple: -ard: Hanard, Hanart, Hannard, Hannart, Hanarte, Hannaert (graphie ou forme flam.). 1264 «Johannes Hanars villicus de Lantins» CartValBenoît, 1272 «Hannardus pistor», «Domino lohanni Hannart» PolyptVillers, 1280 «Hanardus filius Juette» PolyptLiège, 1289 «Hanar Lardinoix» CartValBenoît, 1289 «Hanart Rosée», «Hannons li fis Hanart» CensNamur, 1336 «Jehan dit Hanar» Anthr-Liège, 1356-58 «Jehans Hanars» PolyptAth, 1444 «Raskin Hannard» TerreJauche. –Hanau [secondairement, nom d’origine: ville de Hesse], Hannaut. 1600 «Léonard Han-nau» BourgNamur, 1602-3 «Simon Hannau» TerriersNamur. – Hannay, w. (Liège) Hanë; –et : Hanet, Hannet. 1279-80 «Hanés Meuris-ses», «Jehans li fius Hanet l’Escuelier» RegTournai, 1293 «Hanet Saligos» Anthr-Liège, 1303-7 «Hannet le Chanbier» Salzin-nes/Namur, 1313 «Johanne dicto Hanet», 1319 «Jehan dit Petit Hanet le bolengier» GuillLiège, 1319 «Hanneit Embier» CartVal-Benoît, 1320 «Hanes fils Johan», 1348 «Hanes Ouris» GuillLiège [que Vincent 39 classe à tort avec -esse], 1364 «Jehans Hanes» PolyptAth, 14^e s. «Henris Hanes» DocLens, 1400 «Johan dis petit Hannet d’Avroit» Guill­Liège, 1506 «Hanneit» CoutStavelot, 1602-3 «Boniface Hané» TerriersNamur. – Hanicq, Hanicque, Hanique, Hannick, Hannicq (avec suffixe-;(t). 1265 «Hanike» CensNamur, 1316 «Pieron Hanike» TestTournai, 1597-98 «Nicolas Hanicque» ComptesNivelles. –Hanin. 1272 «Hannins filius Gertrudis» PolyptVillers, 1276 «Nicoles fieus Hannin» DettesYpres, 1327 «Hanin fil Alart Li Tuil-lier», 1334 «Hanin Haket» ComptesMons, 1364 «Hanins Den de Lait», 1417 «Hanin Capette» PolyptAth. – Hanocq (avec suffixe -ok). 1265 «Jehans Hanoke» Forest (Nord), 1280-81 «Hanoke Bierenghiers» = 1302 «Jehan Biérengier c’on dist Hanoke» Loi-Tournai, 1360-62 «Colars Hanokes» Polypt­Ath. – Hannon, Hanon [cf. 1444 «Jehanon Graindamour» Namur]. 1257 «Hanon del Puce» BaillNivelles, 1272 «Hannons filius Cardin» PolyptVillers, 1289 «Hannons li fis Hanart» CensNamur, 1350 «Hannon de Baar» CartValDieu, 1360-62 «Huars Hanons» PolyptAth, 13^e-14^cs. «Hanons dou Bos» CensHerchies, 1417 «Jehans Hanon» Polypt­Ath, 1481 «Hanon Malpais» Dailly, 1539 «Mathis Hannon» BourgNamur. – Hannot, Hano, Hanot. 1240-41 «Hanot Casiel» CharitéTournai, 1285 «Hanot le Neve», 1288 «Jakeme Hanot» DettesYpres, 1289 «Hannot dou Rieu» CensNamur, 1330 «Hanot vallet le bailliu» ComptesMons, 1348 «Johannis dictus Hanot» GuiliLiège, 1717 «Monseigneur Dom Bonaventure Hannot» Aulne. — Hannotte, Hanotte. 1280 «Johannes dictus Hanotte de Halei» Wansin, 1289 «Jehans Hanote de Harmoies» CensNamur, 1352 «Hanotes fils de feu Johan» FiefsLiège, 1630 «Hanotes fis de feu Jehan Petisneis» AnthrLiège. – Han-nouille, Hanouille (avec suffixe -ouille). 1597-98 «Pierre Hanouille» ComptesNi-

velles. – Hanoul, Hanoulle (avec suffixe w. liég. -ouïe < lat. -eola). 1289 « Jehan Hanoule» CensNamur,  1325  «Johan dit Hannoule» Nethen, 1406 « Hanoule de Félines le vigne­ron» GuillLiège,  1602-3 «Pierre Hanoule» TerriersNamur. – Huileuse, -uise, Hanneuse, -uise, Hanus, -use (avec suffixe -use [sans doute û long]). 1272 «Hannuse», «Mychael frater    dicti    Hannuise»    Thorembais-les-Béguines, 1356-58 «Gérars Haneuse», 1358-59 «Estiévenars Haneuze» PolyptAth, 1480 «Hanus Malhierbe» GuillLiège, 1621 «Col-son Hanus » émigré en Suède ; ces formes ne doivent pas provenir du génitif latin (Jo)han-nis, avec alternance -is/-us. 2° avec suffixe double (sauf Hank- et Hans-, classés à part) : Hanlet. 1296 « Johannes dictus Hanelet»,   1317  «Johannes filius Hanelet» AnthrLiège. – Hanneton [non pas surnom (insecte), ni Hanneton, affluent de la Haine], Hanton [non pas Hanton, dépend, de Sclayn] (suffixe -eton, comp. Henneton, Henton). 1330 «Johans Hanetons» Juprelle, 1343 «Jehanfils Haneton»,  1350 «Johans Hanetons» Fiefs-Liège, 1399 «Moreal Haneton» = «Johans dis Moreal  Hanneton  de  Haccourt» CartVal-Benoît, 1501 «Philippe Haneton» AidesHai-naut, 1676 « les vesve et hoirs Jean Hanneton» RuageAth. – Hannevart (avec suffixe -evard). 1600 «Hannevart = Henevart» Cerfontaine (suffixe inattendu, mais cf.   1444 «Jehans Haneveal» Melen). – Haniset, Hanizet, Han-nuzet (suffixe -iset). – Dér. en -olet: 1625 «Perpète  Hanolet»  Dorinne. – Hannoset, Hannosset,   Hanoset,   Hanosset,   Hanozet (suffixe -oset). 1444 «Colart Hanozet», 1449 «Simon Hanuset» AidesNamur, 1502 «Wathir Hanozet»   CoutStavelot,    1539   «Lambert Anceau dit Hanozet» CourVedrin, 1552 «la veuve   Hannozet»   SubsidesNamur,   1616 «Jacques   Hanuzet»   PrincipChimay,   1617 «Gaspar    Hannosset»    GuillLiège,    1627 « Jacque Hannoset» émigré en Suède. – Mmio-zin (suffixe -osin). 1602-3 «Anthoine Hano-zin» TerriersNamur [le premier élément de ces suffixes doubles -iset, -uzet, -oset, -osin paraît bien être -use, de Hanuse]. — Hanoteau, Han-noteau,  -eaux,  Hanotiau,  Hanotiaux (suf­fixe -oteau). 1449 «Colart Hanotiau» Aides­Namur, 1481-82 «Hanotiau de Foux» Terre-Jauche, 1500 «Hanotia Jounot», 1537 «Pier-chon Hannoteau» BourgNamur. – Hannotier, Hanotier, Hannotière, Hanotière (suffixe -otier, -otière). – Hanotin (suffixe -otiri). 1294 «Hanotins de Rustines», «Jehans Hanotins» CensNamur, 1496 «Hanotin» CoutStavelot. –Cf. aussi Hannepin, etc.

-egraaf,   -greefs,   -esse,   -et, -euse, -ewald. V, HAD (Han).

-ichen,  -icq,  -kenne,  -in.   V. HAD (Han).

-kenne,    -kin,    -let,    Hann- -a(e)rt(s), -ay. V. HAD (Han).

-appe, -art, -au. V.  HAD (Han).  

Hen(n)et, Anne(e)t, An(n)é, Annez, Honet, -ée, -ee, Honnee: Patr. Dim. van VN Johannes. 1325 Hanettus filius quondam Petit Johan, Luik (RENARD 235); 1323 Jean dit Hanet Gontier, Luik (BODY).

Patr. Dim. van VN Johannes.

Wellicht W. uitspr. van Hannover.

Hen(n)on, Hinon, Hannoun, Annon: Patr. Rom. verbogen vorm van de Germ. VN Hano ‘haan’. 1127 signum Hannonis, Reims-Luik (SLL). – 2. Vleivorm van VN Johannes. 1260 Johannes Hanon, Oc. (MORLET); 1301 Johannes dictus Grans Hanons, Luik (RENARD 237); 1340 Hannon Mossarts = Hannotte Mossart; 1370 WouterHennon, Tn. (C.BAERT); 1379 Jhan Hanoen = 1387 Jehan Anoen, Ip. (BEELE).

1. PIN Hannut, Ndl. Hannuit (LU). 1332 Walterus de Hannut; 1347 Art van Hanuyt, Tn. (C.BAERT). – 2. Patr. Vleivorm van VN Johannes. 1406 daer Hannuyt op woende, Bs. (PEENE).

zie Hannaerts.

1. Ofr. hanap: drinkbeker, kruik. BN of BerBN. Vgl. Hanappier (DNF). – 2. PlN Hannappes (Aisne, Ard.), Annappes (Nord).

Nom d’origine: (H)annappes (Aisne, Ardennes, Nord).

-art(e), zie Hannaert(s).

Hanau, etc., cf. Han-.

PlN Hanau (HS).

zie Henaux.

zie Hanne.

-bi(c)que, zie Hannebicque.

zie Hambucken.

zie Hanck.

cf. Hank- et Hans-.

-e, -et,  -iau, -isse. V.  HAD (Hanz).

1. Proven. Dép. Warneton. 2. V. HAD (Hank).

zie Hannecart.

zie Hanne.

Zie Ancel.

zie Ancelet.

zie Haniset.

cf. Hans-.

-ar(t), zie Hannecart.

1, V. Hancart. — 2.  V. HAD (Hank).

Zie Ancel, Hanciau(x).

Hanzir, Hansirs, Henchir, -yr: Patr. W. afl. op -essier van VN Johannes.

Hanchaus, Hans(s)eeuw, Hansay, Anseau, Anceau(x), Ansseau(x), Anciau(x), Ansi(e)au(x), Ansia, Ancia, Ansay, Anseeuw: 1. Patr. Vleivorm op -eç-el van Johannes. 1319 Johans Hanoseaz, Broekom (SLLIII); 1362 Willeame Hannecheaz, Alleur (HERB.). – 2. Hanciau(x) kan hypercorrect zijn voor Anciau(x). Zie Ancel.

Hansis: Patr. W. afl. van VN Johannes.

Han(c)ke, Handke, Henke, Henek, Haneke, Hanc(q), Anke(n), Hangx, Hack(e), Hacken(s), Haquenne, Haeck, Haa(c)k, Hake, Haeken(s), Haex, Hacks, Hackx, Hak, Acke(n), A(c)kens, Ac(k)x, Acs, Aeck, Aecq, Aex: Patr. Hanke en gedenasaleerde vorm Hakke < Johannes. Zie Hacket. 1278 Haneke de Helefaut = 1268 Johannis, decani de Helefaut (DF V); 1219 Volcranni Hackes, Vn. (DF XVI./oi); 1281 Symonis Acke = Symon Haket, Gent(HAES.); 1303 van Weite Acken, Moerkerke; van Janne Hanken, Oostende (VERKEST); 1310 Weite Haecs land, Michiel Hacs, Oedelem (LEYS).

cf. Hank-.

1. Mnl. hanecoc: alikruik. Vgl. Slecke. 1379 up Jan Haencocke, Ktr. (DEBR. 2002); 1386 Pasin Hanecoc, Ip. (BEELE). – Lit.: F. DE TOLLENAERE, Middelnederlandsch Coc, Hanecoc. TNTL1939,283-8. – A. VIAENE, Bk. 1947,20-21. –2. REANEY verklaart Hancock aïs dim. vanHann =Johannes. Maar 1297 Hannecok le Nunne wordt ook Henricus genoemd.

Hancotte, Hanicot(te), Ancot: Patr. Vleivorm van Johannes. 136 e. Hanekot d’Autreppe; 1317 Johannes dictus Hanecote de Fiez (HERB.); 1259 Jehans Hanikotte, Dk. (TdT).

Spelling voor Ancre of hypercorrect voor Hancq, Haneke.

zie den Hond(t).

-kyn, -quin: Var. van Hondekijn.

zie Haendel.

De Handel is een poldernaam in Oosterhout (NB). PlN Handel in Gemert (NE).

Proven.   Aan   Dalberg (Dép. Kersbeek-Miskom).

Reïnterpretatie van Aan de Berg?

BerN van de handelaar: bemiddelaar, zaakwaarnemer. Vgl. D. Handelmann.

zie Aendenhof.

Van aan den Huize: aan het huis? Of door verkeerde lezing (u=n) van Van Haudenhuyse.

zie Handekijn.

Reïnterpretatie van Hanegraaf.

BN: handig, bedreven.

zie Hanck.

zie Haendel.

Händler, Hendler: D. BerN Hândler: handelaar. Vgl. Handelsman.

Var. de Andrieu(x) avec h- inorgani­que.

zie André.

zie Ansaeme.

van Handzaeme, van Hantsaeme: PlN Handzame (WV). 1155 Marcelius de Hanzam; 1268 Clais de Hansame; 1300 Jacop van Hansame (DF V); 1326 Bouden van Ansame, Ip. (BEELE).

de Handsetters, zie de Hantsetters.

Hand(t)schoewercker, Handschouwer(c)ker, Handtschdewercker (sic NF): BerN van de handschoenmaker. 1410 Jourdaen de Handscoewerkere, St.-Win. (VERGR. 1968,105).

zie de Hantsetters.

Profess.,  Fonction ou passe-temps. ,,Archer ». N^os 143, 201.

Verhaspeling van Hanfstengel.

zie de Hantsetters.

zie Ampoorter.

zie Ansaeme.

zie de Hantsetters.

BerN van een handwerker. 1516 Midi. Handwerker, Burghausen (BRECH.); 1631 Gabriel Hantwerkers, St.-P.-Leeuw-Aw. (AP).

zie Hansel.

zie de Haan.

Ennebeck: 1. BN ‘hanenbek’. 1298 te Hanebex, Bg. (VMW); 1358 Willem Hanebeck, Aardenburg (DF V). – 2. Zie Hannebicque.

1. Spellingvar. van Hamborg: Hamburg. – 2.  Noorse FN naar PlN Hanaborg (PDB).

zie Hannecart.

Hannecart, -ard, Haneca, Hanne-quart, cf. sous Hank-.

zie Andouche.

1367 «Ameile de Haneffe le soiioir de planches» GuillLiège; nom d’origine: Ha­neffe (Lg).

Anaf, Heneffe: PlN (LU). 1310 Tieri de Haneffe,Luik (SLLin).

zie Hanfstengel.

Vervorming van Van Andelgem, PlN in Desselgem (WV)? 1382 Michiele van Handelghem, Desselgem; 1391-93 Ghiselin van (H)andelghem, Ktr. (DEBR. 1970). Of PlN Hanhnheim(RP)?

-graef(f), Annegrave, Ha(e)negreefs, -grifs, Hamegreefs, Hennegra(e)ve: BerN van de opzichter van hanen en ander pluimvee. Vgl. pluimgraaf: bediende die vogels verzorgt. 1360

Peter Haengreve, 1367 Petrus Hanegreve, Diest (CLAES1986); 1377 Wouter Anegrave, Ip. (BEELE).

zie Hanck, Hannick.

zie Hanquet.

Mnl. hanencraet: hanengekraai, dageraad. D. Hahne(n)kratt: BN voor een vroege opstaander (BRECH.). 1281 Michael Hanecraet, Ip. (BEELE); 1436 Gillis Hanekraet, Ronse

(LENOIR).

Hanel, zie Haendel.

zie Hannemans.

zie Haanen.

Patr. Vleivorm van VN Johannes. 1396 Andrieu Haneron, Dk. (TdT). Vgl. Henneron.

Hannes, Hannesse, cf. Han-.

-euse, zie Hanne.

Hanicq, Hanin, Hanizet, etc., cf. Han-.

zie Hannet.

-veir, zie Hannevart.

D. BerBN van de hennepteler, -boer. Vgl. D. Hanfbauer.

Hanefstingels, Haeneefstingels: D. BN: hennepstengel, voor een opgeschoten kerel. 1415 Renz Hanfstengel, Esslingen (DN).

V. HAD (Hank).

zie Hanck.

Zie Hannier.

Patr. Afl. van VN Johannes.

zie Hannecart.

zie Hancotte.

-ique, zie Hannick.

-ey, Honlet, Hanolet: Patr. Dim. van VN Johannes. 1296 Johannes dictus Haneles, Heure-le-Romain (AVB).

zie Hanniet.

zie Hannecart.