A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z

Rechercher

Sa(e)rsegem

van Saceghem: PlN Sa(a)rsegem, wsch. in Z.-WV. 1382 Alaerd van Sarseghem, St.-Denijs; 1398 Pierart de Sarsenghien, Dottenijs (DEBR. 1970); 1421 Wilgemijnkin van Saerseghem, Ktr. (DEBR.1958); 1454 Rugger van Saceghem, Menen;

1464 Roegier van Sarseghem, Ktr. (DF XIV); 1641 Judocus van Saceghem, Oud. (MUL V).

 

FD

Sa(m)m(a)in

V.   Salmain  et  SAD (Sa).

 

EV

Saadeldin

zie Saladin.

 

FD

Saanen

zie Saenen, Sanna.

 

FD

Saar

Sarr(e), Saren(s), Saeren(s): Metr. Bijbelse VN Sara ‘vorstin’. Fm. en GN verklaren Sara evenwel als Germ. sarwa ‘wapenrusting’. De bijbelse Sarah zou het gebruik ervan aïs vrouwennaam wel in de hand hebben gewerkt. 1115 Sarra (GN); 1245 Balduino filio Sarre, Har. (DEBR. 1980); 1321 Sare dou Busk, Ktr. (DEBR. 1971); 1368 up Saren cateile vanden Adelgate, Ktr. (DEBR. 1970); 1536 Adr. Sarens, Rumst-Aw. (AP).

 

FD

Saar, de

zie Desart.

 

FD

Saarloos, van

PlN Charlois in R’dam (ZH). « 1800 Gérard van Saarloos, Dinteloord (NB) (vader van) « 1836 Gerrit Christiaan van Saarloos, Dinteloord; die vestigde zich in 1872 in Aw. en is de stamvader van de er nu wonende familie Van Saarloos (med. V. van Saarloos, Schoten).

 

FD

Saas.

V. SAD (Saz).          

                

EV

Saavedra

zie Salverda.

 

FD

Saban

Sabban, Sabin: Patr./Metr. E. FN < Lat. HN Sabinus,-a (REANEY).

 

FD

Sabari

Sabry: Occ. vorm van Savary.

 

FD

Sabat(h)

Sabba(t), Szabat, Sabach, Saba(h), Sabba(g)h, Sabato, Sabado, Sabbatini, Sabbadin(i): BN voor een jood, die de sabbat viert. Maar sabbat is ook heksensabbat. Vandaar de Ofr. bet.: rumoer, lawaai. 1206 Sainte Sabato, Atrecht (NCJ); 1313 broeder lan Sabat, Nieuwmunster.

 

FD

Sabat(t)é

Sabâte: i. Misschien var. van Sabatier (DNF). – 2. Ofr. sabateis: lawaai, tumult. BN. Vgl. Sabat(h).

 

FD

Sabat(t)ier

BerN. Occ. vorm van Fr. Savetier: schoenmaker. Vgl. Savat. 1795 J. Fr. Sabatié, Versailles-Bs. (CALTJWAERTS).

 

FD

Sabatier

Profess. ,,Savetier ». N° 16l.

 

EV

Sabatier

Sabattier (NF non indigène en Wallo­nie). Nom de métier: forme occitane de fr. savetier.

 

JG

Sabau(t)

-aux, -eau, -iau, -ay, Sab(b)ia: i. Patr. Germ. VN Sabaldus (MORLET I). 1426 Symon Sabault (CCHt); 1555 Jor. Sabau, Binche-Aw. (AP). – 2. Zie Zabeau.

 

FD

Sabay

cf. Sabeau.

 

JG

Sabban

zie Saban.

 

FD

Sabbe

Sab- -eau, -(e)lin. V. SAD    (Sa).

                                               

EV

Sabbe

Sabben, Sap, Sappen: Patr. Gen. van Abbé, bakernaam < Albert. 1402 Jan Habbe = 1417 Maeykin Sabs f. Jans = 1423 Jan Abs kindren = 1423 Maeykin Sabbe f. Jans, Ktr. (DEBR. 1957); 1369 Wouter Sabbe, Ktr. (DEBR. 1970). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Defamilienaam Sabbe. VS1967, 266,276.

 

FD

Sabbe

Sabben. Surnom: moy. néerl. sabbe ‘femme négligente’ ou génitif de Abbé. – Bi-bliogr. : F. Debrabandere, De FN Sabbe, VISt 3, 1967, 266, 270 et 330.

 

JG

Sabbia

zie Sabaut.

 

FD

Sabbour

zie Sabour(in).

 

FD

Sabeau

Sabau, Sabaut, Sabaux, Sabiau (forme picarde), Sabay (forme liég.). 1524 «Johan Sabeau(x)», «Sabea de Lanwea», 1544 «Sa­beau del Chiva» DénStavelotMy, 1550 «Sa-beaux Gouffin» La Gleize, 1574 «Sabeaux» NPLouette, 1656 «Sabay Poncelet» DénMa-lempré, 1679 «Henry Sabeau» Fronville; aphérèse du prénom Isabeau, Isabay (= Elisa­beth).

Sabel. 1283 «Daniel Sabel» DettesYpres; aphé­rèse de Isabel (forme non vocalisée de Isa-beau). – Sabelin. Dérivé en -in, cf. aussi Sa-bl(a)in. – Double dérivé en -in-eau: 1322 «Ar-noto Sabelineal » AnthrLiège.

 

JG

Sabeau

zie Sabaut.

 

FD

Sabel

zie Zabeau.

 

FD

Sabel(s)

Saebels, Sable: Sabel was zwart boni, sabelbont. BerBN van een bontwerker. Vgl.Zabelsnidere (REIMPELL). 1326 Willem Sabel, Ip. (BEELE); 1395 van Willem Sable, Tielt (DEBR.

1970); 1279 Jakemes li Sables, Dk. (J.G.).

 

FD

Sabelin

zie Desablens.

 

FD

Saber

Patr. Wsch. < Chaber(t). Of evtl. Germ. VN Sadebertus (MORLETI). 1438 Goberon Sabert, Laon (MORLET).

 

FD

Sabeur

NF attesté à Charleroi depuis le 19e s., sans doute en provenance du sud de la France, où il pourait s’agir d’une var. du NF Sabour, de l’anc. occ. sabour ‘saveur’ (Morlet 872).

 

JG

Sabi(r)

Zie Saby.

 

FD

Sabia(u)

zie Sabaut.

 

FD

Sabin

Ancien prénom, du lat. Sabinus, nom de deux saints (Dauzat 533). – Forme fém. : 1272 «Sabine sorori fratris lohannis Seggin» Po-lyptVillers, 1275-76 «Grars Sabine» Dettes­Ypres.

• Dérivés: Sabinot. Cf. aussi 1472 «Jehan Sabynet» DénChiny.

 

JG

Sabin

zie Saban.

 

FD

Sabl(a)in

zie Desablens.

 

 

Sablain

-in. Var. de Saublain(s) ou de Sabel(in).

 

JG

sable

,,Endroit sablonneux ». Sablon , Sauvelon. Sauven-, Savea- -ay, -ée,      -ier,    -1ère.    L.D.    ,,Sablonnière ».

 

EV

Sable

1279-80 «Jakemes li Sables li jovenes» RegTournai; p.-ê. surnom: moy. fr. sable ‘fourrure noire’ [FD], comp. le NF Sabel. -Éventuellement aussi, forme populaire de Elisabeth, Sabeau, -el, cf. 1280-81 «Sable li Escliere» RegTournai.

 

JG

Sable

zie Sabel(s).

 

FD

Sablon

1536 «Vincent de Sabelon», 1573 «Marie du Saublon», 1612 «Paul du Sablon» TerriersNamur, 1690 «Gille Sablon» Bourg-Namur; nom d’origine, dérivé de fr. sable, très fréquent en Wallonie, par ex. Sablon à Casteau et Éverbecq (Ht), à Fragnée (Lg), Le Sablon à Flobecq, Bruxelles, etc.

 

JG

Sablon

Desablons: PlN Sablon: zand, zavel. Le Sablon in Vloesberg (H), Sablon in Casteau (H). Vgl. Van Zand, Desablens, Sauvelon. 1278 Henricum del Zande = 1289 Henrico du Sablon, Kales (GYSS. 1963); 1536 Vincent de Sabelon,

Namen (RBN).

 

FD

Sablon(n)ier

BerN. Werker in een zavelgroeve. Vgl. Zavelaer.

 

FD

Sablonier

Sablonnier. Nom de métier: fr. sa-blonnier, ouvrier travaillant dans une sablon-nière.

 

JG

Sabot

1623 «Guillame Sabot» DénChimay; probabl. surnom de métier: fr. sabot ‘chaus­sure’ (attesté depuis 1512) FEW 15/2, 43, plutôt que nom d’origine : par ex. Sabot, à Ha-vinnes (Ht) et Andenne (Nr).

 

JG

Sabot

Profess. ,,Sabotier ». NOB 131, 16l.

 

EV

Sabot

Sabo(o): Fr. sabot: klomp (schoeisel). BerBN voor de klompenmaker. 1545 Mat. Saboth, Béthune-Aw. (AP); 1620 Matthys Saboth, Ktr. (KW).

 

FD

Sabotier

Chabot(t)ier, -othier, Schappatier: BerN van de klompenmaker. Vgl. Sabot.

 

FD

Sabour(in)

Sabbour: Occ. vorm van Ofr. savor, Fr. saveur: saus, kruiderij, keukenkruid. BN. Vgl. Savouret.

 

FD

Sabre

Var. de Sable? Cf. aussi normand sabre ‘savetier’FEW 17, 14b.

 

JG

Sabre

Wsch. var. van Sable.

 

FD

Sabry

zie Sabary.

 

FD

Sabu(s)

Zabus: Metr. Korte vorm van VN Isabu, Isabeau(J.G-)?

 

FD

Sabus

Sabu, Zabus, w. (Bastogne) Zâbus’ (NF du sud-est de la Wallonie, également au G.-D. Lux.). Aphérèse d’une forme latinisée de (I)sab(eau).

Sac. 1274 «Arnoldus dictus Sac» CartValDieu, 1284 «Gherart le Sac», 1285 «Pieron dou Sac», 1289 «Jehan le Sac» DettesYpres; pro­babl. fr. sac ‘bourse, petite poche’, surnom de marchand. – Cf. aussi 1493 «M. Sacqueda-vaine» Mons (BTD 16, 250), mais aussi 1540 « Ung communément nommé Sacque à boire » à Mourcourt, surnom de buveur (M. Arnould, NP en Hainaut, 59) à rapprocher de Sacavin (Dauzat 533).

« Dérivé en -otte, sans doute de nature an-throp. : Sacotte. NF du Namurois, où l’on con­naît plutôt w. satchot comme dimin. de fr. sac.

 

JG

Saby

Sabi(r): Patr. Sabi, Saby, Z.-Fr. var. van Sabin.

Lat. HN Sabinus (DNF).  Sabir is hypercorrect.

 

FD

Sac

zie Zack.

 

FD

Saccas(s)yn

Sach(s), Sack. V. SAD(Sac).

 

EV

Saccasijn

-syn, Sackazyn, Sackesyn, Saquesyn, Sakesyn, -zyn, -zin: Dim. van de Fr. FN Sac(c)as: augmentatief van sac: grote zak, tas (DNF). BN of BerBN. 1225 Maroie Sacafine (lees: Sacasine?), Atrecht (NCJ). Vgl. 146 e. Jehan Saquatin

(MORLET).

 

FD

Saccasyn

-ijn, Sackazyn, -ezyn, Sakesyn, Sa-quesyn, etc. NF de Flandre occ., pour lequel une forme flam. en -ijn du NF du midi de la France Sacasin (proposé par Carnoy 136) semble à écarter, cf. FEW 2, 451b-452a. Pour Debrab. 1225, qui propose de lire «Sacasine» la mention arrageoise de 1225 «Maroie Sacafme», le nom serait un dimin. du NF fr. Saccas, lui-même augmentatif en -as de sac (cf. ci-dessus), et donc un surnom de métier.

 

JG

Sacchet

zie Saquet.

 

FD

Sacco

Sacchi, Sacchet(ti), -tino, -to, Saccon(e): It. pendant van Sac, Zack.

 

FD

Sace

NF p.-ê. issu d’un ancien prénom, cf. 1276 «Sace Franchois» DettesYpres, ainsi que «Sauce de Lalaing» (Body 190); le NF est aussi attesté dans des régions de France com­me la Loire-Atlantique et le Vaucluse (Genea-Net). Cf. aussi Sausset.

 

JG

Sace

Sache: Patr. Germ. VN Sahso, Sasso ‘Saks(er)’. Vgl. Sassen. 1276 Sace Franchois, Ip. (ARY); 146 e.. Sauce de Lalaing, Luik (BODY).

 

FD

Saceghem, van

zie van Saersegem.

 

FD

Sacépé

1305 «Jakemes Sakespee» NécrArras, 1307 «Jehan Saké espee» Ypres, 1480 «Guil­laume Sacquespee» Lille; anc. fr. sachier, saquier ‘tirer’ + espée, surnom de chevalier ou de soldat qui tire l’épée [FD].

 

JG

Sacépé

Zinwoord Ofr. sachier, saquier: trekken, uit de schede halen, zwaaien + Ofr. espee, Fr. épée: zwaard, speer. BN voor een ridder die zijn zwaard trekt, zwaait. Vgl. D. Schuddesper (DITTMAIER), E. Shakeshaft, Shakespear, Shakelance (REANEY). 1305 Jakemes Sakespee, Atrecht (NCJ); 1307 Jehan Saké espee, Ip. (BEELE); 1480 Guillaume Sacquespee, Rijsel (SPL); 1568 Lonys Sacespee, Diksmuide-Bg. (PARM).

 

FD

Sach

Var. van D. Zach(e), D. Zäh: taai, volhardend (BRECH.).

 

FD

Sachem

zie Sichem.

 

FD

Sacher(s)

zie Zacharias.

 

FD

Sachs(e)

Saks, Sax, Sas, (de); Sass(e), Saes, Saez, Tsas, T’Sas, ‘t Sas,

 (e), Saxks, Sacks, Sa(c)kx, Zas(s): 1. Sas, Saks(er), Mnl. Sasse. Volksnaam (uit Saksen). 1130 Reinfridi Sassa, Oudenburg (LEYS 1952); 1275 Wouteren den Sas, Aw. (V.GORP 1949); 1315 Henricus dictus Sasse, Kempen (VERB.). – 2. Patr. Het Iw. kan op jongere reïnterpretatie berusten. Zie Sassen.

 

FD

Sachs(e)

zie Sas.

 

FD

Sack

Sach, zie Zack.

 

FD

Sackazyn

zie Saccasijn.

 

FD

Sackebandt

BerN van de zakkenbinder; vgl. Stroobant. Mnl. sachant: band om zakken mee toe te binden; (ook) buikband. 1462 Janekin Sackebaut (lees: -bant), Bg. (PARM.).

 

FD

Sackenpré

-prez: Verhaspeling met n-epenthesis van Sacquépée; zie Sacépé.

 

FD

Sackenprez

Proven.   Pré   du   sieur Sagon.

 

EV

Sacker, van

Aferesis van Van Isacker.

 

FD

Sackesyn

zie Saccasijn.

 

FD

Sacks

Sackx, zie (de) Sas.

 

FD

Saclsmolder

Saeismolder. Avatar graphique de Slagmulder, Slacmeulder [FD].

 

JG

Saclsmolder

zie Slagmulder(s).

 

FD

Sacoor

Zaccour: Wellicht PlN Jaucourt (Aube). 1479 Pieter Jacourt, Ronse-Gent (PBG). Of < Jeancourt ofjoncourt?

 

FD

Sacotte

cf. Sac.

 

JG

Sacotte

Dim. van sac: zak.

 

FD

Sacré

1. V. SAD (Sac). — 2. Fonc- tion. Abréviation de Sacrétin (Ane. fr.).   ,,Sacristain ». —  3.   Proven. Secrée (Dép. Horrues).

 

EV

Sacré

-e, Sacrez. 1444 «Sacré de Velen cha-ron», «Alart Sacré» AidesNamur, 1487 «Pi-rote Sacré» Thy-le-Bauduin, 1500 «Martin Sacret» Tamines, 1502 «Piera Sacré», 1544 «Sacré Denizon» BourgNamur, 1579 «Gré­goire Sacré» Mettet, 16e s. «Sacret délie val» Châtelet, 1602-3 «Hubert Sacret» Terriers-Naraur, 1780 «François Sacré/Sacrez» Charle-roi ; du lat. Sacratus, nom de baptême (resté tard en usage en Wallonie) à valeur mystique, signifiant ‘consacré, baptisé’. – Bibliogr. : J. Herbillon, Le NF Sacré, VW 48, 43-4; J. Sacré, La famille Sacré, dans En Fagne et Thiérache 52, 1980, 3-6.

 

JG

Sacré

Sacrez: i. Chr. VN ‘toegewijd, gedoopt’. 1461 Sacreit de Ladrier, Luik; 1526 Sacrée Waide, Nijvel; 1594 Sacratus filius Henrici d’Ockyr, Antheit; 1606 Sacré Firquet, Hollogne-sux-Pierres; 1620 Jehan Sacré, Saint-Menges. – Lit.: J. HERBILLON, Le nom de famille Sacré. VW1974, 43-44. – 2. Uit Sacreas, Zacharias. 1720 Petrus Sacreys alias Sacreas =… alias Zacharias, Mielen (1744 St.-Tr.) (= kleinzoon van) 1646 Jacobus Sacharias, St.-Tr. (VS1978,327); 1684 Guill. Sacré, At.-Aw. (AP).

 

FD

Sacreas

Sacréas. Forme néerl. du prénom Zacharias [FD].

 

JG

Sacreas

zie Zacharias.

 

FD

Sacton

Saqueton, dim. van sac: zak. Vgl. Zack, Saquet. 146 e. J. Saquatin (MORLET).

 

FD

Sacton

V. SAD (Sac).

 

EV

SAD

,,Trésor ». (Allem. : Schatz, Flam. : Schat).

 

EV

SAD

SED, SID, SOD et SCHAD, SCHED, SCHID, SCHOD. Racines germaniques ayant servi à former des noms de baptême.

N° I. Cas sujet.

A.   Formes S(ch)ad, S(ch)ed, S(ch)od.

I.  N. simples.

Schat(t),   Schats,   Schatteman,   Schets,   Sey(d)e,   Seyd(e),   Syts, Schaetzen, Schattens, Scaton, Sad- -on(es), -aunes.

II.  N. simples avec suffixes.

S.- -ino, -ing : Sadin, Satin(et), Sedeyn.

S.- -etto, -itto : Sad- -et, -ée.

S.-iz : Sadis

S.-elin : Zetlin, Seidelin (Danois).

III.  N. composés. S.-and : Schattan. S.-bard : Chabert . S.-hari : Schetter. S.-hrod (-ron) : Chaidron. S.-wad (-wan) : Sad-, Sid- -oins.

S.-wald : Sot(t)- -iau(x), -elet (pour: -elt), Seydel. S.-wulf : Sadoul (Ane. Sedulius).

B.  Formes S(ch)a(y), S(ch)e(y), S(ch)i, S(ch)o(y). I. N. simples.

Saey(s), Sch(a)eys, Sai(lle), Sève, Sael-, Sa(e)r(e)- -mans, Saels,

Gels, Suys, Sauw-, Sael-, Sa(e)r-, Sche(y)v-, Seul-, Sev-, Scheyv-,

Ceyss-, Ceel- -en(s). Saron. II.N. simples avec suffixes. S.-ing : Seurinck.

S.- -etto, -otto : Sar-, Saill-, Say- -et, -ot. S.- -ekïn, -ik : Sa(i)l- -kin, -quin, Salik, Saligot, Seykens. III. N. composés. S.-and : Sarfr)an(d). S.-bald : Sabeau, Siebels, Soupl- -et, -y. S.-bard :  Sa(p)   -part,  -pin,  Sabbe,  Chabert,  Salberter,  Salbeth,

Sel(b)recht(s),  Zébier,  Si(e)-  -bert,  -bens,  -beth,  -bes,  Sou-

-part, -pert.

S.-bil (-ino) : Sébille, Sabelin. S.-hard : Saillart.

S.-hari : Saill- -iez, -y, Saw-, Sev-, Siv- -ers. S.-mad (-man) : Sam(m)- -ain, -yn. S.-mod (-mund) : Simont. S>rad (-rand) : Sevré, Sev(e)r(a)in, Sève- -ryns, -rink, Charade,

Sarrand.

S.-mari-: Scimar, Seemer. S.-wald : Sarlet (Intervers. : sar-àld). S.-ward :   Scheyvaert,   Sey-,   Sic-,   Schi-,   Sie-   -v(a)ert(s),   -fert,

-f(f)ers, Zeevaert.

C.  Formes S(ch)ac, S(ch)ec, S(ch)ic, S(ch)oc.

I.  N. simples.

Sach/s), Sa(c)k(s), Sax(e), Sage, Scha(a)ck, Schach(t), Scheck, Si(c)x, Sykes, Sa(e)ge-, Scheecq- -mans. Sacton.

II.  N. simples avec suffixes.

S.- -etto : Saqu- Sagu-, Siqu-, Socqu- -et. S.-ino : Saccas(s)yn, Seg(h)in, Saguin. N. composés.

S.-hard : Sag-, Seg- -a(e)rt, -ard, Sicc-, Sig- -ard, -art.

S.-hari-:   Sakkers,   Sequaris,   Se(e)g(h)er(s),  Ze(e)gers,   Zieger,

Zéquers, Ségu- -er, -y.

S.-rad (-rast, -van) : Sacré, Secret, Sigrist, Zigrand. S.-wald : Sag-, Sig- -al.

D.  Formes S(ch)az, S(ch)ez, S(ch)iz, S(ch)oz.

I.  N. simples.

Saas, Sasse, Seys, Suys, Sass-, Sys-, Zys- -man(s), Schatz, Sasse-nfus) ,Sasso.

II.  N. simples avec suffixes. S.-ing : Sessing.

S.-otto : Sadzot. S.-ello : Sassel.

II.                N. composés. S.-hard-: Schaetsaert. S.-hari : Sessier, Sizaire.

 

N° II. Cas régime inversé.

A.  Formes Sand, Send, Sind, Sond.

I.  N. simples.

Sand, Sante(s), Send, Sente, Cent, S(ch)wind, Schuind, Sandeman, Chandeson. Sant-, Send-, Sent- -en(s).

II.  N. simples avec suffixes. S.-ekin : Santkin, Sentjens. S.-el(in) : Sandelin, Schindel.

III.  N. composés.

S.-hari : Sand-, Send- -ers(e), Sandermans, Sant- -er, -y, -i. Génitif

latin : Sandri, Zonderman. S.-rad : Sand- -ra(r)t, -ras, -rap. S.-rie : Sandri. S.-wald : Santels, Schindel.

B.  Formes San, Sen, Sin, Son.

I.  N. simples.

Sannes, Sansen, Saen(eri), Zannen, Zone.

II.  N. simples avec suffixes.

S.-etto, -ez, -iz : Sen- -et, -ez, Zonis.

5.- -ac, -ekin, -oc : Senacq, Zonnekein, Senocq-

III.  N. composés. S.-bald : Sampou.

S.-bard : Sam- -pers, -permans, Sénépart. S.-bod (-bon) : Sam- -bon, -pont. S.-hari : Zannier, Zenner. S.-mad (-magin) : Sa(m)- -m(a)in, -myn. S.-wald : Sen- -auld, -ault, -elle.

C.  Formes Sanc, Senc, Sine, Sonc.

I.  ‘N. simples.

Sanche, Sancke, Zang, Schenck, Zinck, Sonck.

II.  N. simples avec suffixes.

S.-ez: Sanchez (Aussi N. espagnol).

III.  N. composés.

S.-hari : Sang-, Seng- -ier, -ers. Zyngier. S.-wald: Sengels, Sanglet (S.-eld, invers.). S.-wulf(en) : Sengulen.

D.  Formes Sanz, Senz, Sinz, Sonz (Schanz, Schenz, Schinz, Schonz).

I.  N. simples.

Sanz, Zingen, S(ch)eins, Schyns, Schyn(s).

II.  N. simples avec suffixes.

S.-ot : Sanz-, Seins-, Senz-, Sinz- -ot. S.-ez : Sensée.

III.  N. composés. S.-bald: Sanspoufx). S.-hari : Sensée.

S.-rad: Sans- -drap, -droi(t).

 

EV

Sadaune

cf. Sadoine.

 

JG

Sadaune

zie Sadoine.

 

FD

Sadelaer(e), de

(de) Sadele(e)r(e), -eir(e), zie de Zadeleere.

 

FD

Sadeler

Sadler. Nom de métier: moy. néerl. sadelaer, ail. Satller ‘sellier, bourrelier’; cf. Desadeleer, etc.

 

JG

Sadet

Sadia, Sadin. Dérivés de anc. fr. sacle ‘gracieux, gentil, agréable’; anc. fr. sadet et sadin, de même sens, sont attestés également, de même que moy. fr. sadinet ‘joli, propret, gentil’FEW 11, 201b-202a.

 

JG

Sadet

Sadin: BN Dim. van Ofr. sade: aangenaam, bevallig, charmant. 1390 Jehan Sadet, Rhuis (MORLET).

 

FD

Sadier

Sady: Patr. Rom. < Germ. VN Sadhari (DNF).

 

FD

Sadler

zie Sattler.

 

FD

Sado(u)k

Bijbelse naam < Hebr. çadoc, Gr. sadok < çedek ‘gerechtigheid’ (DNF).

 

FD

Sadoine

Sadaune, Sadones. 1360-62 «Estié-venars Sadoines» PolyptAth, 1443 «Maignon Sadone», 1498 «Jehenne Sadoine» Tournai, 1540 «Jehan Sadoine», «Arnoul Sadone» Ellezelles ; nom de divers Sarrasins dans les chansons de geste (e.a. fils du roi Manesier), issu de l’anthrop. germ. Sado, -onis ou de sad-win > Saduinus [FD] ; un dérivé en -oine, -one de l’anc. fr. sade ‘gracieux, gentil’ serait plus inattendu. – Comp. aussi 1779 «Jean Sadon-neux» Natoye.

 

JG

Sadoine

Sadaune, Sadoni(u)s, Sadon(es), Sadonés: Patr. Sadon is de Fr. verbogen vorm van de Germ. VN Sado; Sadoine wellicht < Germ. sad-win: Saduinus (MORLETI). Sadonés is spellingvar. van Sadonnet (DNF), dim. 1443 Maignon Sadone; HgSJehenne Sadoine, Dk. (TTT); 1540 Jehan Sadoine, Arnoul Sadone, Elzele; 1540 Jehan Sadone, Vloesberg; de FN kwam in Melden ook voor aïs Sadonés, Sadonie en Sidaenes (med. E. Verroken, Cent). 1660 Jan Sadonis, Ronse (Midd. 1964,278).

 

FD

Sadoul

-oux: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN Sadulfus (MORLET I).

 

FD

Sadoul

Sadoux. Dérivé roman de l’anthrop. germ. sad-wulf > Sadulfus (Morlet, NP Gaule I, 193).

 

JG

Sadre

Sadron. Peut-être var. de Sandre et San-dron? Cf. aussi 1602-3 «Louise de Verenne vefve de Philippe Sadro» TerriersNamur.

 

JG

Sadre

zie Sander(s).

 

FD

Sadron

zie Sandron.

 

FD

Sady

zie Sadier.

 

FD

Sadzo(t)

PlN Sadzot in Erezée (LU) (J.G.).

 

FD

Sadzot

Sadzo. 1783 « Laurent-Joseph Zadzos (orig. de Fisenne)» BourgLiège; nom d’ori­gine : Sadzot, w. sâdzo, à Érezée (arr. Marche).

 

JG

Saebels

zie Sabels.

 

FD

Saedelaer(e), de

de Saedeleer(e), -eir(e), zie de Zadeleere.

 

FD

Saeffoet

Saeyvoet, Suyvoet: Mnl. savoor, chavoir, soefoer: visput, visvijver (DEBR. 1977). 1449 MagrietTsafoerts, Jan Safoets, Mb. (A.BAERT); 1595 -1660 Saeffaet = Sa(ef )fo(e)t(s) = Saevoets, Aw. (Midd. 1975,108).

 

FD

Saeg(h)er, de

de Saegre, zie de Sager.

 

FD

Saegeman

1. V. SAD. — 2. V. Sageman.

 

EV

Saegeman(s)

Saegman, Sagemans, Zageman, Sagerman, Saegerman(s): BerN van de houtzager. Vgl. De Sager. 1577 Antonis Sagerman, Gent-Aw. (AP); 1597 Jac. Saechman, Ninove (Par. 1982,91); 1644 Margr. Sagemans, Ninove (VS1988,318).

 

FD

Saeismolder

cf. Saclsmolder.

 

JG

Sael-

-e, -emans. 1. V. Saelmaekers. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Sael-

-ens, -s. V. SAD (Sa).

 

EV

Saelaert

zie Sala(t).

 

FD

Saeldeler, de

zie de Zadeleere.

 

FD

Saele, de

zie Desalle(s).

 

FD

Saelema(e)kers

Saelmaekers, -mackers: BerN van de zadelmaker. Vgl. Wvl. zale = zadel. 1346 Jacomin den Zadelmakere van dat hi der stad zadel ende breidel maecte, Lv. (DE MAN1949); 1387 Henry le Zadelmakere, Ip. (BEELE); 1584 Gillis de Saelmaker, Aw. (AP). Vgl. De Sadeleer.

 

FD

Saelemaekers

cf. Saelmackers.

 

JG

Saelemaekers

Profess. Zadelmaker, ,,Sellier ».

 

EV

Saelemans

Saelman(s), Salemans, Salimans, Zaleman(s): i.BerN van de zaalwachter, deurwaarder. – 2. BerN van de zadelmaker; vgl. Saelemaekers. – 3. Evtl. Patr. Germ. VN Salaman, Salemannus (MORLET I). Vgl. Sallmann.

 

FD

Saelen

au génitif: Saelens, Salens, Salins. 1282 «Salin l’Amman», 1285 «Salins Mulart» DettesYpres, cf. aussi 1306 « Salemoen Voghe-lin» = 1307 «Salin Veughelin» Ypres; hypo-cor. en -in du nom d’origine biblique Salomon. – Bibliogr. : F. Debrabandere, Saelens, dans Ce Leiegouw 26, 1984, 388-9.

 

JG

Saelen(s)

zie Salen(s).

 

FD

Saelen, van

zie van Zaelen.

 

FD

Saelmackers

Saelmaekers, Saelemaekers. Nom de métier: moy. néerl. saelemaeker ‘sel­lier’.

 

JG

Saels

Patr. Korte vorm van bijbelse VN Salomon. Saelkin = Salemoen (DEBR. 1957). 1369 Jan Saels, Mech. (V.ING.). Vgl. Salens.

 

FD

Saeman

zie Saman(s).

 

FD

Saemen

zie Samin.

 

FD

Saen , (van)

van Zaen, van Zaan, van Saene, van der Sa(e)nen, (van der) Zaenen, van Sannen: Waternaam de Zaan (NH), ook de Zaanstreek. 1489 Pieter van de Zane, Bg. (DF XVIII); 1565 Gerardus vanden Sane = 1567 G. vande Zane, Lv. (HENNO); 1707 Peter van Saen, St.-Tr.-Aw. (AP). Saenen, Sa(a)nen, Saen(s): i. Gen. van De Hane = ‘s Hanen, Sanen. 1307 Trise Sanen = Trise li Hane; 1336 Beatrisse Shanen; 1388 Martine Sanen; 1393 Nanne Shanen, Ip. (BEELE); 1449 Angneete Saens,Mb. (A.BAERT).- 2. Patr. < Sanin, vleivorm van Germ. VN Sano (Fm.). 1398 Sohier Sanins, Luingne (DEBR. 1970). – 3. Metr. Sane = Susanna. Vgl. Sanna, Versaen. 1449 Claes Sanen; 1542 Thijs Zaenen = Saenen, Zolder (VANB.); 1587 Hendrik Sanen, Diest-Aw. (AP).

 

FD

Saen(en)

V. SAD (San).

 

EV

Saenen

Sannen. Dérivé (au génitif) du thème San- tiré du prénom fém. Suzanne.

 

JG

Saenger

zie Zanger.

 

FD

Saengtien

zie Santkin.

 

FD

Saenz

Saënz: Wellicht < Saint-Saè’ns, PlN (Seine-Mar.) < St.-Sidonius.

 

FD

Saer-

-emans, -en(s), -et. -V. SAD (Sa). Proven. Saar (Riv.).

 

EV

Saer(t), de

zie Desart.

 

FD

Saeremans

Sar(r)emans: Metr. Afl. van VN Sara.

 

FD

Saeren

-ens, cf. Saren(s).

 

JG

Saeren(s)

zie Saar.

 

 

Saes

Saesen(s), zie Sas(sen).

 

FD

Saet(e), van (der)

zie van der Sate.

 

FD

Saetens

zie Satens. Saevel, van de, zie (van de) Savel.

 

FD

Saevels

zie Savels.

 

FD

Saever, de

zie Lesaffre.

 

FD

Saey

Saeys. Hypocor. néerl. de Seger(s), Zeger(s) < Sigerius, cf. Soy, Sohier (J. Lindemans), et non moy. néerl. saey ‘serge de laine’.

 

JG

Saey(s)

Saeij(s), Say(e), Saeye(ns): Patr. Var. van Soy < Sohier/Soyer, Rom. vorm van Germ. VN Zeger. Vgl. 136 e. Barewout filius Saiewins, Z (GN) < Germ. VN Zegewin. 1287 Henrico Say, NL (CVD); 136 e. Michael Saie; 1386 Jan Say, Ip. (BEELE); 1345Willelmo Saeye, Zoutleeuw (C.BAERT); 1631

Anna Sayens=Anna Seghers; 1621 Cath. Zay = 1624 Cath. Segers, Schelle (PAR.).

 

FD

Saeyer(e), de

de Sayer, Sayers, Seyer: 1. BerN van de saaiwever, saaiwerker. 1268 Hugonem Saiere;

1304 Willame le Saiere; 1326 Jacob de Sayere, Ip.

(BEELE). – 2. Zie de Zaaier.

 

FD

Saeys(s)

1. V. SAD (Sa). — 2. Pro­ven. Saas (Dép. Hachy).

 

EV

Saeytyd, de

-tijd, Saeytydt, -tijdt, de Saeijtijd, de Zaeytijd(t), -tyd,

-ty(d)t, -teyd, -teyt, de Zaetydt: Mnl. saettijt, zaettijt: zaaitijd. BN voor de zaaier. 1337 e.v. Jan Zatijt, Saedtijt, Saitijt, Satijt, (de) Zatijt = 1334 Jan Goedesaedtijt, Ronse (DECONINCK); 1467 Heinryc Saetyt, Pamele (V. BUTS.); 1448 Pierre de Zaeteyt; 1512 Jacques de Sa(e)t(e)yt, Ronse (Midd. 1963,278-9).

 

FD

Saeyvoet

zie Saeffoet.

 

FD

Saez

zie (de) Sas.

 

FD

Safar

Saffa(r), zie Chauffard.

 

FD

Saffel, de

zie Lesaffre.

 

FD

Saffele, van den

PlN Saffel: zavel. Vgl. Zaffelstraat in Leeuwergem (OV).

 

FD

Saffer

Saffers. Forme néerl. de Saffre (ci-dessous).

 

JG

Saffery

Probabl. var. de Savary [FD].

 

JG

Saffery

zie Savary.

 

FD

Saffre

Saffer(s), zie Lesaffre.

 

FD

Saffre

Surnom : anc. fr. saffre ‘glouton’ FEW 17, 26a, cf. aussi Lesaffre. – Comp. 1289 «le fille Saffrenial de Bovech» CensNamur.

 

JG

Saffre

V. Lesaffre.

 

EV

Safir

Saphier, Zafir, Szafiro, Szafirsztajn: BN voor de drager van de edelsteen, de saffïer. 1218 Symon Saphir; 1245 loh. Safir, Cent (GN).

 

FD

Safran

1. Profess. N. d’épicier. — Nos 131, 154. — 2. Car. phys. Teint jaunâtre de la personne. N° 256.

 

EV

Safran(ck)

Szafran(ek), -ska, -ski: Ofr. Fr. safran: saffraan (de velare n wordt nk). BerBN voor de saffraanhandelaar. 1234 Robino dicto Safran, Villers (SLL); ±1300 Pieres Safrans, Artesië (BOUGARD).

 

FD

Sag-

-aert, -al, -uet. V. SAD (Sak).

 

EV

Sagaer(t)

Saghaar(d), Sagar(t): i. Patr. Germ. VN sag-hard; vgl. Sago, Saganhart, Sagarius (Fm., STARK). 1398 Mathis Sagaart, Aalbeke; 1398 Roeger Saghart, Marke (DEBR. 1970); 1413 Rugger Sachgaert, Heule (DEBR. 1958). –2. Misschien een hervervlaamsing van Ségard, Rom. voor Zegaard (zie Segaert) met voortonig versterkte vocaal. In Kortrijk wordt Sagaert met het accent op de tweede lettergreep uitgesproken. 1593 Jan Segaer; 1603 Jan Zegaer, Roncq-Leiden(J.D.).

 

FD

Sagaert

Var. possible de Segaert, cf. Segart, de l’anthrop. germ. sigi-hard [FD].

 

JG

Sagawé

-awe. NF de la région de Binche, apparemment d’origine alsacienne ou lorraine (GeneaNet); p.-ê. à rattacher au thème an-throp. de Sagard (cf. Morlet 873).

 

JG

Sage

Sagemans. 1. Profess. ,,Scie » pour désigner le scieur ou le fabri­cant. ,,L’H. la scie ». N08 191, 166, 181, 189. — 2. Sage, ,,Récit ». N. de narrateur. — 3. V. SAD (Salé).

 

EV

Sage, de

zie Lesage.

 

FD

Sagehomme

BN: wijs man, rechtsgeleerde; vgl. Lesage.

 

FD

Sagehomme

Surnom : fr. sage homme au sens de ‘jurisconsulte’ ou marquant une qualité mo­rale; cf. aussi Lesage.

 

JG

Sagemans

Sagerman, zie Saegeman(s).

 

FD

Sager, de

(de) Sagers, de Sagher, de Saeg(h)er, de Saegre, de Sag(h)re, de Sa(e)ver, de Zaeger, Zagers: BerN van de houtzager. 1298 Mikiel Sawere, Kales (GYSS. 1963); 1398 Ghiselin de Saghere, Wervik (DEBR. 1970); 1547 Mich. Saghers, Aken-Aw.(AP).

Saget, Sajet, Sagiot, Sajotte: Dim. van sage. Zie Lesage. 1386 Jean Saget (MARCHAL).

 

FD

Saghaar(d)

zie Sagaer(t).

 

FD

Saghir

Saghy, Sagi(e), -is, zie Sakier.

 

FD

Sagiot

Probabl. dérivé anthrop. en -illot de fr. sage, cf. 1279-80 «Jehan Sages de Lamaing», 1280-81 «Jakes Sages» RegTournai. Cf. aussi Sa(i)got.

 

JG

Saglimbene

-béni: It. FN Salimbene: spring goed; vgl. Salenbien.

 

FD

Sagn(i)er

zie Saignier.

 

FD

Sagne

zie Saigne(s).

 

FD

Sagnier

cf. Saignier.

 

JG

Sagon

Adaptatie van Segon, met voortonige klinkerwijziging.

 

FD

Sagon

Var. de Segon, avec accentuation préto­nique [FD]?

 

JG

Sagot

Saigot. 1561 «Walram Sagot» St-Omer/ Anvers, [au fém.] 1365 «Ysabiaul Sagote veve» TailleMons; dérivé d’un anthrop. germ. en Sag-(hard) ou Sigi- [FD] ? Cf. aussi Sajotte.

 

JG

Sagot

Saigot: Patr. Dim. van Sagaert, Segaert of een sigi-naam? 1365 Ysabiaul Sagote, Bergen (J.G.); 1561 Walram Sagot, St.-Omaars-Aw. (AP).

 

FD

Saigne

Saignes. Probabl. nom d’origine: Saigne, -es, etc. (= terrain, pré marécageux), fréquent dans l’est de la France, cf. aussi Des­saignes (Morlet 873).

 

JG

Saigne(s)

Sagne: Ofr. PlN Saigne: moerassig terrein. Vgl. Dessa(i)gnes (DNF).

 

FD

Saignier

Sagn(i)er, Saniez, Sani(r), Sannier, -iez, Zan(n)ier, Seignier, Saunier: i. Ofr. cenier, seignier,

Fr. cenier: kloosterling belast met de verzorging van het avondeten (Lat. cena), die voor de levensmiddelen zorgt. 1396 Jakemiens Senhier de Selve, Donceel (AVB). – 2. BerN Saignier: slager, bereider van (Ofr.) saim, sain: vêt, reuzel (DAUZAT, J. G.). – 3. M.i. veeleer < Saunier. 1340 Henricus le Sannier; 1292 Herbert le Saunier, Laon(MORLET).

 

FD

Saignier

Sagnier. Nom de profession: moy. fr. saignier ‘marchand de saindoux’ FEW 11, 55b.

 

JG

Saigot

cf. Sagot.

 

JG

Saigot

zie Sagot.

 

FD

Sail

Saile. NF attesté aux 17e et 18e s. à Char-neux et Thimister (GeneaNet), dont la pro­nonciation pourrait aider à l’explication; ces NF ne semblent pas avoir de rapports avec les NF bretons Sail et le Sail.

 

JG

Sail(l)-

-e, -art, -iez, -ot, -y, -quin. V. SAD (Sa).

 

EV

Sail(le)

zieSaliën.

 

FD

Sailer

zie Salier.

 

FD

Saill(i)ez

-é, -et: i. Dim. van Saillant of Saillard? 1410 Gille Saillet dit le Bouilleur, Ans (J.G.). –2. Spelling voor Salier.

 

FD

Saill(i)ot

Dim. bij Saillant of Saillard?

 

FD

Saillant

BN van een springer; vgl. Saillart. 1430 Jehan Saillant, Comp. (MORLET).

 

FD

Saillard

Saillart. 1283 «Jehan Saillait» DettesYpres; surnom: probabl. dérivé en -ard de saillir, de sens divers (e.a. sauter), avec sens grivois (d’après la saillie des animaux) pour Dauzat 534, mais cf. aussi pic. (Lille) 1616 «saillard», sorte d’arme d’assaut FEW 11, 95b.

Saillet, Saillez, Sailliez. 1410 «Gille Saillet dit le Houilleur» Ans, 1524 «Maroie fille de Lambert Sailhiet» GuillLiège, 1667 «Jean Saillet» Houdremont; dérivé de saillir, à rapprocher sémantiquement de w. liég. sayète ‘sauterelle’, sèyète ‘enfant vif et pétulant’ FEW 11, 95b, cf. 1272 «Domina Alis li Sail-lette» PolyptVillers. – Comp. également 1288 «Jehans Saille» DettesYpres.

 

JG

Saillart

Seliaerts: Afl. van Ofr. saillir: springen. BN voor een danser. Vgl. Dansaert. 1344 Wouter Saillard, Bg. (JAM.); 1468 Oudaert Saillart, Rijsel (PARM.).

 

FD

Sailliot

Saillot. Peut-être autre dérivé en -ot du même thème, cf. FEW ibid.

 

JG

Sailly

1295-1302 «Robers de Salli», «Jehan de Sailli» ImpôtArtois; nom d’origine: plusieurs Sailly en France (PdC, Ardennes, etc.), cf. aussi Desailly.

 

JG

Sailly

Des(s)ailly: Verspreide PlN (Ard., PdC, Nord, Somme…). 1220 de Sailli; 1240 Fraassens Sailli; 1317 Huon de Sailly, Atrecht (NCJ); 1360 Mikiel de Sailly, Dk. (TdT).

 

FD

Saim

Sain, Saing. Surnom de charcutier: anc. fr. sain, w. sayin ‘saindoux’ ou d’apiculteur: w. saim ‘essaim’ (cf. DW 4, 103-6).

 

JG

Saim

Sain, zie Saint.

 

FD

Saimpain

cf. Sampain.

 

JG

Saimpain

zie Sampain.

 

FD

Sain

cf. Saim.

 

JG

Sain(t)denis

Fréquente PlN (H, N, Seine, Oise, Manche…). 1243 Michael de Sancto Dyonisio, Reims (ASH); 1391 Aubert de Saint Denis, H (CCHt).

 

FD

Sain(t)mont

Saynmont: PlN Saint-Mont (Gers) en in St-Géry (WB). Of Sainmont in Tignée en Saive (LU).

 

FD

Saincir

Nom d’origine: Saint-Cyr (France), ou plutôt Saint-Syr à Nivelles, dont on a des anciennes graphies St-Cyr (cf. É. Legros, VW 25, 1951,97) [MH].

 

JG

Saincir

Verspreide PlN Saint-Cyr.

 

FD

Saindenis

zie Saintdenis.

 

FD

Sainderichin

Een PlN Saint-Richin is me niet bekend. Misschien Patr. Richin met ironisch voorgevoegd Saint-; vgl. Saint-Fabien, Saint-Guily(DNF).

 

FD

Sainderichin

NF anversois, dû à une natura­lisation en France en 1879 (GeneaNet).

 

JG

Saing

cf. Saim.

 

JG

Saing

zie Saint.

 

FD

Saing(e)le, van

zie van Singhel.

 

FD

Saingenest

Verspreide Fr. PlN St-Genest.

 

FD

Saingier

Var. de Saignier ou de Sengier?

 

JG

Saingier

zie Sengier(s).

 

FD

Sainléger

zie Saint-Léger.

 

FD

Sainlez

Nom d’origine: Sainlez, à Hollange (Lx).

 

JG

Sainlez

Proven. Dép.Hollange.

 

EV

Sainlez

Seinlet: PlN in Hollange (LX).

 

FD

Sainmont

cf. Saintmont.

 

JG

Sainmont

zie Saintmont.

 

FD

Sainquentin

zie Synquintyn.

 

FD

Sainsoilier

BN Cinq soilier(s)/souliers: vijf schoenen. BN voor een schoenmaker, zoals D. FN Siebenschuh?

 

FD

Sainsoilier

NF de la région de Nomain (Nord), probabl. par déformation du NF Sainsollieux, -soulieux, d’après le nom de commune de la Somme, Saint-Sauflieu (Morlet 874).

 

JG

Saint

1598 «Jehan Sainct», «Joos de Sainct» DénWavre ; fr. saint, aussi avec la signification ‘plein de bon sens’ ; également ancien nom de baptême et plusieurs NL en France.

 

JG

saint

Proven. de la paroisse dont le nom indique le patron. Devenu souvent Saintes (Loc.). Sain-tal ou Sainte-Anne, Sainte-Marie, Sainctelet (St-Clet), Saintehuile (St-Wil), Saintenoy (St-Eloy), Saint- Hubert, -Jean, -Léger, -Mard, -Maux (St-Maur.), -Obin, (St-Aubin), -Remy.

 

EV

Saint

Sain(g), Saints, Sainz, Saim, Saïm, Lesaint, Lessain, Les(s)ent: i. BN voor een heilig, vroom man. Of Patr. naar de HN Sanctus. 1250 Roger le Sent (REANEY); 1351 Jaques le Sencte, Ktr. (DEBR. 1971). – 2. Volgens DAUZAT BerBN voor een slager, naar Ofr. saim, sain, Fr. saindoux: reuzel, vêt.

 

FD

Saint Cricq

PlN (Gers, Landes).

 

FD

Saint Ghislain

Saintghislain, Saint Guilain.

1794 «Jean-Joseph Saint-Guillain» Bourg-Namur; nom d’origine: Saint-Ghislain (Ht).

 

JG

Saint Hilaire (de)

Verspreide PlN (Nord, PdC, Somme…). 1492 Walrand de Saint Ylaire fîlius Guy van Saint Ylaire by Camerike, Bg. (PARM.).

 

FD

Saint Hubert

1472 «Jehain de Sains Hubert» DénLaroche, 1595 «Claude de Saint Hubert» BourgDinant, 1679 «Lambert Saint-Hubert» BourgNamur; nom d’origine: Saint-Hubert (Lx).

 

JG

Saint Jan, de

zie van Sint-Jan, Saint-Jean.

 

FD

Saint Jean

Saint-Jean, Saintjean. Nom d’ori­gine : e.a. Saint-Jean-Geest (BrW).

 

JG

Saint Machin

zie Saint-Maxim.

 

FD

Saint Michel, de

Saint-Michel, Saintmichel: Verspreide PlN. 1206 Alens de Saint Michiel; 1212 Maroie Saint Michiel, Atrecht (NCJ); 1349 Huart de Saint Mikiel, Dk. (TdT).

 

FD

Saint Paul

Saint-Paul, Saintpaul. Nom d’ori­gine: Saint-Paul, à Haine-Saint-Paul (Ht).

 

JG

Saint Pô

Saint-Pô, Saintpo. Probabl. saint Pô. forme wallonne de Saint Paul (ci-dessus); mais une var. remotivée de Sempoux, Sempo, etc. n’est pas à exclure pour autant.

 

JG

Saint Remy

1262 «Andreus de Sain Raiil CartOrval, 1593 «Colin de Saint Remy»B«J Dinant; nom d’origine: plusieurs Saint-Bml e.a. dans la prov. de Liège.

 

JG

Saint Viteux

Saint-Viteux, Saintviteux, Saintviteu, Sainviteux, Sainvitu, Sainvitux. sil « Werici de sancto Vito», «Catherina de Sanctil Victore» ObitHuy, 1574-95 « Barthélemi èl Saint-Vitu» ÉchHuy, 1584 «Anne de S» Victor» BourgNamur, 1758 «Jean-Lamte Saint-Viteu (orig. de Focagne/Fronville). BourgLiège; nom d’origine: plusieurs 1 Saint-Victor, Saint-Vitû [Viteû, forme lieg.it Vitû, forme hutoise du prénom Victor], ça i Abée (Lg), cf. aussi Titeux. Bibliogt.:! Renard, Glanures toponymiques [Saint4 teux], BTD 9, 193-7 et 27, 145.

 

JG

Saint(e)let

Patr./Metr. Dim. van VN Saint(e). 1449 Saintelet de Mohieville; 146 e. Maroie Sentelette; 1494 Collin Saintelet, Namen (J.G.). – 2. Zie Chantel.

 

FD

Saint-Amand

PlN (PdC, Nord, H…). 1222 S. Johanis de Sancto Amando, Dk. (SMTI); 1338 Petro de Sancto Amando = 1341 Piron de Saint Amant, Bergen (CCHt); 1575 Adr. de Sintaman, Hermaville-Aw. (AP).

 

FD

Saint-Anthoine, de

Fréquente Z.-Fr. PlN.

 

FD

Saint-Aubain, de

zie Sintobin.

 

FD

Saint-Aubert, de

Saint-Auber(t), Saintobert: PlN (Nord). 1209 Gerardus de sancto Auberto, Ktr. (DEBR. 1980); 1231 Englebert de Saint Obert, Atrecht(NCJ).

 

FD

Saint-Dic

zie Sindic.

 

FD

Sainte

1267 «Sainte Coispiele» CensHerchies, 14e s. «Sainte de Potelles», «medame Sainte Andegon» DocLens, 1359-60 «Sainte li Ru-maude» PolyptAth, 1365 «Sainte Carliere veve» TailleMons, 1417 «Sainte le Brunielle» PolyptAth, 1450 «Jehan Sainte» CartCouvin, 1616 «Fredericq Sainte» PrincipChimay; surtout prénom fém. Sainte, du lat. Sancta; cf. aussi Saintes. – Cas régime en -ain: début 14e s. «Jehans li fils Saintain» DocLens (Ber-nissart).

 

JG

Sainte

Sinte(s): i. BN voor een heilige, vrome vrouw. Vgl. Saint. – 2. Metr. Lat. HN Sancta. Maar Sainte kan ook een Rom. reïnterpretatie zijn van een Germ. s(w)inth-naam, zoals Alsent of Frethesenta (FORSSNER). 136 e. Saynte de Damme, Mariakerke (HAES. 1958); ±1300 Sainte Tempes, Arien (BOUGARD); 1395 Sainte de Thorout, Wervik (DEBR. 2000); 1484 Sente ende Pierken, Tielt (Wez. Bril /v°); 1367 Cente Poitevins, 1370 up Senten Tudins, Ktr. (DEBR. 2002).

 

FD

Sainte Foy, de

Verspreide Z.-Fr. PlN.

 

FD

Sainte(s)

S(a)inte(s), Desainte(s), Dessainte(s), Desinte, Desse(i)nte: PlN Saintes (WB), Ndl. Sint-Renelde.

 

FD

Saintehuile

Volksetymologie, zie Saintil.

 

FD

Saintelet

Saintlet. 14e s. «Maroie Sentelette» CensHuy, 1449 «Saintelet de Mohieville» AidesNamur, 1494 «Collin Saintelet» Bourg-Namur, 1504 «Sentlet femme Henry le fils le gran Pirot de Gbomont» La Gleize, 1552 «Ni­colas Saincteleis» SubsidesNamur, 1570 «Marie Sainctelet», 1602-3 «Jacques Saintelé» Terriers-Namur, 1627 «Thomas Saintelet» BourgNamur; apparemmment prénom fém. (cf. mention de 1504), double dérivé du prénom fém. Sainte, Sain(c)ton, encore bien attesté à Namur et à La Gleize au 16e s., cf. Sainte, -ain. – Secondai­rement, l.d. à Namur.

 

JG

Sainte-Marie

Fréquente PlN (LX, WB, Nord, PdC…).

 

FD

Saintenois

-oy: PlN Saintenay (Côte-d’Or). 1732-69 M. J. Saintenois, St-Ghislain-Gent (PBG).

 

FD

Saintenois

Saintenoy. 1732 «M. J. Saintenois» St-Ghislain; p.-ê. nom d’origine: Saintenay en Côte-d’Or (Dauzat 536).

 

JG

Saintes

Nom d’origine: Saintes (BrW), cf. Des­saintes. Cf. aussi Sainte.

 

JG

Saintfiet

PlN Saint-Vith, ni. D. Sankt Vith (LU). 1541 Cloes de Saint Vit, Namen (RBN).

 

FD

Saint-Georges

Saintgeorges. Nom d’origine: Saint-Georges (Lg).

 

JG

Saint-Georges, (de)

PlN (LU, Nord, PdC…). 1284 Matheum de sancto Jorio, Luik (SLLII); 1306 Pieres de Saint Jorge, Ip. (BEELE); 1338 Robert de Saint Georges, Dinant (SLL III).

 

FD

Saint-Germain

PlN (N) en 134 x in Frankrijk. 1289 Wotre de Sains Germain, Namen (J.G.).

 

FD

Saint-Germain

Saint Germain. 1289 «Wotre de Sains Germain» CensNamur; nom d’ori­gine: Saint-Germain (Nr).

 

JG

Saint-Ghislain

Saintghislain, Desaintghislain, Saint Guil(l)ain: PlN (H). 1341 li yestre Bauduin de Saint Gillain, Bergen; 1400 Jaquemart de Saint Ghillain dit Cambrelent, H (CCHt).

 

FD

Saint-Hubert, (de)

PlN (LX). 1330 Amelotes de Saint Hubier,Luik(SLLIII).

 

FD

Sainthuile

Sainthuille, Saintehuile. Cf. 1449 «Sainthoule [= w. sinte (h)ôle?]» Aides-Namur, 1797 «Jacques Sainthuile» Corbion; surnom en rapport avec la liturgie. Un nom tiré d’enseigne (E. Renard, BTD 26, 272) est moins probable.

 

JG

Saintil

Peut-être surnom: anc. fr. scintille ‘étin­celle’, comp. les NF all. Funk(e), néerl. Vonk [FD], Cf. aussi Sainthuile (ci-dessus).

 

JG

Saintil

Sainthuil(l)e, Saintehuile: Hypercorrect uit de

PlN Sainte-Olle (Raillencourt, Nord): 1119 Santollam, 1144 Sancte Olle villam (TW). Ole is ni. Pic. voor Fr. huile < Lut. olea.

 

FD

Saintin

Zie Santin.

 

FD

Saint-Jean

Saintjean, De Saint Jan: PlN Saint-Jean-Geest (Sint-Jans-Geest, WB), Saint-Jean-Sart in Aubel (LU) of een van de vêle PlNn Saint-Jean in Frankrijk. 1306 Jakemes de Saint Jehan = 1326 Jacop van Sinte Jehans, Ip. (BEELE); 1324 Arnoldo de Sancto Johanne, Luik (SLL III); 1361 Johannis de Sancto Johanne, Montreuil (CMM).

 

FD

Saint-Léger, (de)

Sainléger, Seinleger: Verspreide PlN (PdC, Somme, H, LX…). 1231 Mauritius de Sancto Leodegario, Estaimpuis (GYSS. 1964); 1295 Maroie Saint Ligier, Atrecht (NCJ); 1300 Mehaut de Saint Légier, Dk. (TdT).

 

FD

Saint-Léon, de

Verspreide Fr. PlN.

 

FD

Saintlet

zie Saintelet.

 

FD

Saint-Marcoux

PlN St-Marcoult in Opzullik (H).

 

FD

Saint-Mard

Saintmard, Saint Mart: PlN (o.m. Aisne: 1178 de sancto Medardo, Seine-et-Marne, Somme, Marne, LX). 1279 Antones de Saint Mart, Dk. (RL).

 

FD

Saint-Mard

Saintmard. 1298 «Gerars de Sain Mair», «Thibaul jadis de Sain Mair» Cart-Orval; nom d’origine: Saint-Mard [= Saint Marc] (aiT. Virton).

 

JG

Saintmartin

1285 «Johans de Sain Martin» CartValDieu; nom d’origine: Saint-Martin (Nr), mais aussi nom d’une paroisse à Liège.

 

JG

Saint-Martin

(de) St Martin: Uiterst fréquente PlN (N, Nord, PdC, Aisne… 274 Franse gemeenten met die naam). 1326 François de Saint Martin d’Esquincourt, Montreuil (CMM); 1254 Renekin de Saint Martin, Luik (SLL II); 1385 Hustin de Saint Martin (MARCHAL); 1421 Godefroid de Saint Martin, Namen (CCHt).

 

FD

Saintmaux

Nom d’origine: Saint-Marc, w. Sint-Mau (Nr), cf. 1578 «noble homme Herculles de Sainct-Marck escuyr» CartCouvin.

 

JG

Saintmaux

PlN Saint-Mau < Saint-Marc (N).

 

FD

Saint-Maxen(t)

-ens: PlN Saint-Maxent (Somme). 1306 Huet de Saint Maxen, Noyon (MORLET).

 

FD

Saint-Maxim

-in, Saint Machin: Wsch. var van Saint-Maxen(t).

 

FD

Saint-Médard

PlN(LX).

 

FD

Saintmont

Sainmont. Nom d’origine: p.-ê. Sainmont, l.d. à Tignée et Saive (Lg).

 

JG

Saintmortier, de

zie van Semmertier.

 

FD

Saint-Moulin, de

de St Moulin: Volksetymologie voor Sart-Moulin, PlN in Eigenbrakel (WB) en Villes-le-Temple (LU). Vgl. 1181 Sart a le Mole in Bruille-Saint-Amand bij Valencijn (TW).

 

FD

Saintobert

zie Saint-Aubert.

 

FD

Saintobyn

de Saintobeyn, zie Sintobin.

 

FD

Saintobyn

Nom d’origine: forme altérée de Saint-Aubin (Nr).

 

JG

Saintoin

Nom d’origine: Saint-Ouen, près de Paris.

 

JG

Saintoin

PlN Saint-Ouen bij Parijs (J.G.).

 

FD

Saint-Omer, de

PlN Sint-Omaars, Fr. St-Omer (PdC). 1267 Agnes de Sancto Audomaro; 1305 Coppin de Saintomer; 1326 Jan van Sint Omars, Ip. (BEELE); 1317 Jehan de Saint Orner, Atrecht (NCJ).

 

FD

Saintot

Patr. Dim. van VN Saint.

 

FD

Saintot

Probabl. hypocor. issu de Saint, comp. Saintelet.

 

JG

Saint-Paul

Saintpaul, Saint-Pol, Saintpol, Saint-Pô, Desaintpol: Verspreide PlN Saint-Paul of Saint-Pol (Nord, PdC). 1231 Berta de Saint Pol, 1264 Maroie Saint Pol, Atrecht (NCJ); 1296 Gobeles de Saint Pol, Luik (SLLII); 1309 Maroie de Saint Pol, Dk. (TdT); 1584 Bussaert van Simpol, Poperinge-Leiden (J.D.). Een voorvader van De Simpel staat in 1610 in Veurne geregistreerd aïs De Simpol (PDB, Damme).

 

FD

Saint-Pierre, de

PlN (LX, PdC…). 1203 Thome de Sancto Petro, Dk. (DEBR. 1980).

 

FD

Saintrain

Saintraint (NF namurois). 1582 «Pierre Sentrain», 1584 «Jacques Sentrin», 1612 «Jacque Saintrain» TerriersNamur, 1621 « Norbert Saintrain », 1664 « Simon Saintrain »

BourgNamur; p.-ê. dérivé de lat. Saucions nom d’un saint; ou bien var. (avec r nique) de Saintain, v° Sainte, cf. début H’i| «Jehans li fils Saintain» DocLens (Bail sart).

 

JG

Saintrain(t)

Reïnterpretatie aïs heiligennaam van oorspr. Santrain.

 

 

Saint-Remy, (de)

Saint-Rémi: Verspreide PlN (Nord, PdC, LU, WB…). 1300 Ansiaux de saint Remy, Beaumont (SLL II); 1394 Jehan de Saint Remy, PdC (CMM).

 

FD

Saint-Riquier, de

Saint-Requier: PlN Sint-Rijkers (Somme). 1323 Raoul de saint Rikier, St-Q. (MORLET); 1359 Jehan de Saint Riquier, Montreuil (CMM).

 

FD

Saintron

Saintrond. 1558 «Grigoire de Sel tron» BourgNamur; nom d’origine: Siïl Trond (Lb). Cf. aussi Sentron.

 

JG

Saintron(d)

Sentron: i. PlN Saint-Trond, de Rom. vorm van St.-Truiden (L). Vgl. Van Sintruyen. 1225 komisar de Sentron (AVB); 1270 Jehan de Saintron, Hoei (SLL II); 1368-75 Reinier de Saintron, At. (CHA 60). – 2. Patr. Afl. van HN Sanctorius. 1208 Sainteron; 1226 Sainterons del Warehem, Atrecht (NCJ); ± 1300 Colin Sainteron, Artesië (BOUGARD).

 

FD

Saints

Nom d’origine: plusieurs NL Sains al Picardie.

 

JG

Saints

zie Saint.

 

FD

Saintvenant

PlN Saint-Venant (PdC). 1397 Jehane de Saint Venant, Dk. (TdT).

 

FD

Saint-Vit(h)eux

(St-Vith), (Loc. avec suff. -eux d’orig. N° 211), Salzard (St-Lazare).

 

EV

Saint-Viteux

Sain(t)viteux, Sainvitu(x): PlN Saint-Vitu in Abée (LU), d.i. Saint-Victor. 1719 J. M. Saint Viteu ex Verden; J. St. Saint Viteu ex Focaigne (MULVII).

 

FD

Sainval

Proven. Dép. Tilf. Saive. Proven. Loc. Synon. : Sève. Sak(s), Sakkers. V. SAD (Sak).

 

EV

Sainz

Spelling voor Saint of Sp. Sâinz < Sanchez < Sanctus.

 

FD

Sairy

NF du Borinage, attesté la lre fois à fin ville en 1708 (GeneaNet); p.-ê. d’un rai» toponyme local, mais la Top. du ban deFm ville n’atteste rien de tel.

 

JG

Saiselet

1667 «Ponselet Saislet», 1683 «M» gueritte Saislet», «Jean Saislet dorcimonb Houdremont; NF dont l’aire de distributionej extrêmement réduite (région d’Orchimonta de Givet), p.-ê. double dérivé en -el-a tt Saison, cf. le suivant. Comp. Saisset (Daual 536) et Saisselet (Carnoy 85).

 

JG

Saiselet

Dim. van Saison. 1667 Ponselet Saislet, Houdremont (J.G.).

 

FD

Saison

1781 «J. B. Saison» Flandre fr.; cas régime de l’anthrop. germ. Sahso, San ‘ saxon (ethnique)’ (cf. 1265 «Joseph le Saisne CensNamur, 1286 «Jehans li Sesnes» Cait Lessines), le nom Saisne étant très fréqua dans les chansons de geste (les Saxons étaiai considérés comme des Sarrasins félons), cf Dauzat 536 v° Saisson. Cf. également cèdent, probabl. de même origine. – L’anc.  f. saison  ‘ensemble des terres portant la même céréale’ serait tout à fait secondaire.

 

JG

Saison

Oude verbogen vorm van de volksnaam Germ. Sahso, Fr. saxon: Sakser, Sas. 1781 J.B. Saison, FV (VERGR. 1972).

 

FD

Sait  ?

1557 «Jacques Sart» BourgNamur; nom d’origine: très nombreux l.d. sort ‘essart’, cf. aussi Des(s)art, Delsart et Saur.

 

JG

Saiu

De w. sayu  ‘sureau’.

 

JG

Saiu

PlN W. sayu: vlier.

 

FD

Saive

1289 «Desiers H Salves» CensNamur, 1449 «Jehan le Saive» AidesNamur, 15e s. «Rigaut ly sayves» AnthrLiège (de Hemri-court); pour E. Renard (BTD 26, 247), sur­nom: anc. fr. saive ‘expert, habile dans son art’, w. liég. sève ‘sain, lucide’ FEW 11, 202b, cf. aussi Save. – Également nom d’origine: Saive (Lg), cf. Desaive.

 

JG

Saive

Sève, Sève: i. Ofr. saive, saige, Fr. sage: wijs, ervaren. Vgl. Lesage. 1289 Desiers li Saives, Namen (J.G.). – 2. PlN Saive (LU); zie Desaive.

 

FD

Sajdl

zie Seidel.

 

FD

Sajet

Sajotte, zie Saget.

 

FD

Sajfrt

zie Sievert.

 

FD

Sajotte

NF attesté à Montberthault (Côte d’Or) en 1726 et à Mons en 1803 (GeneaNet); p.-ê. forme fém. du NF fr. Sageot, Sajot, considéré corne un dérivé de sage par Morlet 873.

 

JG

Sak

zie Zack.

 

FD

Sakesyn

cf. Saccasyn.

 

JG

Sakesyn

-zyn, -zin, zie Saccasijn.

 

FD

Saket

Saké, zie Saquet.

 

FD

Sakier

Saq(u)i, Sakhi(r), Saghir, Saghy, Sagi(e), Sagis: 1. Ofr. sakier, saquier: zakkenmaker. 1280 Henry le Sachiere (FRANSSON); 1391 jeghen Jacob Sakiere = 1397 Jacob Saquier, Ktr. (DEBR. 1970). –

2. De vormen met g evtl. Patr. Sagarius (STARK). 1226 Fraessens Saghiere; 1291 Jehans Saghiers, Atrecht (NCJ).

 

FD

Saks

Sakx, zie (de) Sas.

 

FD

Saksou

Patr. Rom. vorm van Germ. VN sahs-wulf ‘Sakser-wolf.

 

FD

Saktreger

BerN van de zakkendrager, scheepslosser. 1246 Gerardi Sacdregele (HAGSTR.); 146 e. Lauwers Sacdraghers huus, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Sal

zie Sale.

 

FD

Sal(h)i

zie Salier.

 

FD

Sala

zie Sala(t).

 

FD

Sala(t)

Sallat, Salet, Salez, Salée, Salée, Sallet(s), Salle, Salle(y), Salaets, Salaerts, Sallae(r)ts, Salard, Saelaert: i. Uit Sarlet, Charlet, Fr. dim. van VN Charles? 1587 Jan Salaet oft Cannaerts = Jan Saleth alias Cannaert=1606 Jan Chaleth = 1606 Jan Charlet, Kontich (SELS). Maar Charlet kan natuurlijk op reïnterpretatie berusten. – 2. Afl. van Fr. sale: vuil? 1267 Henris Salez, LU (AVB); 1440 Lodewijck Salart = Lodewyc Salaert, Lier (FRANS).

 

FD

Salabert

Salberter, Salbeth, Sallebert: Patr. Germ. VN sal-berht. Of Sadelbertus (MORLET I). 1206 Agnes Saleberte, Atrecht (NCJ).

 

FD

Salabert

Sallebert (NF du Midi de la France). Nom issu de l’anthrop. germ. sala-berht (Dauzat 536).

 

JG

Salade

Très probabl. var. graphique de Salade (ci-dessous), par abandon de l’accent aigu; sinon de fr. salade.

 

JG

Saladin

-ino, Salade, Salade, Salladini, Salentijn, -iny, Salandini, Salhadin,Saadeldin: Patr. Arabische VN Saladin ‘heil van het geloof, die door de Kruistochten naar het Westen kwam. De ridderlijke sultan Saladin van Egypte en Syrie veroverde Jeruzalem in 1187. Zo werd het een populaire literatuurnaam. 1398 Jan Salendin, Izg.; 1408 van jonffre Aneesen Salendijns; 1418 zuster Masleene Saladyns = Masleene Saladins, Ktr. (DEBR. 1970,1958); 1422 Bernaerd vanden Habeele fïlius Saladins, Bg. (PARM.).

 

FD

Saladin

Salhadin (graphie fréquente dans les chansons de geste), Salade (par dénasalisa­tion). 1286 «Jakèmes Salehadins» CartMons, 1355 «Wilkin Saladin» FiefsLiège, 1402 «Salhadin Boudant» Ladeuze, 1418 «Mas-leene Saladin» Courtrai, 1496 «Bertrand Sal­hadin» GuillLiège, 1780 «Antoine Saladin», «Charles Salade» Charleroi; prénom inspiré par le sultan d’Egypte qui au 12e s. battit les croisés (Dauzat 536).

 

JG

Salae(r)ts

-ard, zie Sala(t).

 

FD

Salambier

cf. Salembier.

 

JG

Salambier

zie Salenbien.

 

FD

Salamé

Salami, zie Salomé.

 

FD

Salamon

-mone, -mun, -mson, zie Salomon.

 

FD

Salandini

zie Saladin.

 

FD

Salandre

cf. Sailendre.

 

JG

Salandre

zie Schellander.

 

FD

Salarnier

NF auvergnat, des départ, du Cantal et du Puy-de-Dôme (GeneaNet), d’origine incertaine (non repris dans le Dict. hist. des NF du Puy-de-Dôme, 2, 257).

 

JG

Salas

-lasse. On a cru expliquer ce NF par *Isalas, c’est-à-dire l’Ussel (Naamkunde. 40, 1964, 65); plutôt var. de Solas, Solasse.

 

JG

Salas(se)

zie Solas(se).

 

FD

Salathong

Thaise FN (PDB).

 

FD

Salazar

Sp.-Port. PlN: Germ. sala: zaal + Baskisch zahar: oud (DS). PlN in Burgos (DS).

 

FD

Salberter

Salbeth, zie Salabert.

 

FD

Salbeth

Salberter. 1426 «Pier. Salbet», «Esti-ven. Salbet» TailleSoignies; nom issu de l’an­throp. germ. sal(a)-behrt, cf. Salabert.

 

JG

Salcher

Salacher < PlN Salach (BW, BEI).

 

FD

Saldeler, de

zie de Zadeleere.

 

FD

Salden

Des Alden, gen. van de Aide, zoon van De Oude (LF 289). 1296 Saelden huus = 1333 die Heins Salden was = die Hein Saelden was, Her. (DERCON). Vgl. Souwen.

 

FD

Salden

Saldiën. Suniom < des Alden, génitif de: der Aide ‘le vieux’ (F. Debrab., BTD 67, 163), plutôt que forme évoluée de moy. néerl. saelge ‘sauge; cf. aussi Salien, Saliën.

 

JG

Saldiën

zie Salië’n.

 

FD

Sale

Sal, Salle(s), Lesal(l)e: BN Ofr. sale: bleek, triest, vuil. 1246 Perron Sale, St-Q. (MORLET); 1246 Agnes Sale, Atrecht (NCJ). Zie ook Delsalle.

 

FD

Sale

Sales. 1444 «Jehan de Sale» AidesNamur, 1766 «Ernest-Joseph Sale» BourgLiège; var. de Salle(s), cf. Desalle, nom d’origine ou d’en­seigne; moins vraisemblable, fr. sale (sur­nom), cf. Lesale.

 

JG

Sale(e)m

zie Salom(e).

 

FD

Salée

Salée (NF de la région de Liège et Verviers). 1444 «Jehan de Salée» Hanret (à côté de «Godissart Sale» Hanret); p.-ê. nom d’origine à situer dans la région de Theux et Verviers (Lg). Cf. aussi Salle.

 

JG

Salée

Salée: i. PlN. 1444 Jehan de Salée, Hanret (J.G.).-z.ZieSala(t).

 

FD

Salemans

zie Saelemans.

 

FD

Salembie(n)

-bier, zie Salenbien.

 

FD

Salembien

Salenbien; avec réinterprétation (-ien > -ier) : Salembier, Salenbier, Salambier. 1257 «Johannes Salenbien» Gembloux, 1280-81 «Jakèmes Salembien de Lille» RegTournai, 1284 «Jehan Salembien» DettesYpres, 1286 «Salembien» CensBinche, 1295-1302 «Mikieus Salenbien» ImpôtArtois, 1518 «Jacqueline Salen Bien» BourgNamur (comp. le NF ital. Salimbene, le flam. 1401 «Spryncintgoed» à Bruges, l’ail, 1276 «Springintgut»); surnom à comprendre comme «saille-en-bien», de l’anc. fr. saillir ‘sauter’, qui se serait appliqué à qqn de prodigue, de dépensier (Brech. II, 647) ou, plutôt, à qqn qui s’enrichit soudainement, par un héritage ou par un riche mariage. – Bibliogr. : F. Debrabandere, Salembien et Salembier, dans De LeiegoiM’Tl, 1985,85-87.

 

JG

Salemi

zie Salomé, Salmier.

 

FD

Salen

zie Salens.

 

FD

Salen(s)

Saelen(s), Salins: Patr. Vleivorm van de bijbelse VN Salomon. 1228 Riquardum

Salin (DEBR. 1980); 1306 Salemoen Voghelin = 1307 Salin Veughelin, Ip. (BEELE); 1424 Jacob van Moerbeke f. Salemoens, Hannekin, Salin, Beelkin zijn kinderen, Ktr. (DEBR. 1959); 1382 Salin de Crooc, Har. (DEBR. 1970); 1410 Ghyselin Salin, Ktr. (DEBR. 1958; LG1984,388-9).

 

FD

Salen, van

zie van Zaelen.

 

FD

Salenbien

-bier, Sal(l)embien, Salembie(r), Salambier, Schalembier: BN voor iemand die plotseling rijk geworden is (b.v. door erfenis of rijk huwelijk), die ‘in het goed springt’. Uit Ofr. saille-en-bien, van saillir: springen en bien: goed. Vgl. Salimbene, D. Spring(en)sgut(h), Spring(g)uth < 1276 Springintgut (BRECH.). 1401 Jan Spryncintgoet, Bg. (SIOEN). 1239 Bartholomeo Salenbien, Rijsel (SPL); 1280 Jakemes Salembien de Lille, Dk. (RL); 1368 Rugger Salenbien; 1398 Katherine Salembien, Dottenijs (DEBR. 1970); 1411 Mijnkin Salenbyens, Ktr. (DEBR. 1958). -Lit.: F. DEBRABANDERE, Salembien en Salembier. 161985,85-87.

 

FD

Salence

Romanisation de Sa(e)lens?

 

JG

Salence

W. uitspr. van Salens.

 

FD

Salender

cf. Sailendre.

 

JG

Salender

zie Schellander.

 

FD

Salengro(i)s

Salingros, -et, Salingue: Afl. van Opic. salengue, salingre: zoutziederij. 1443 Thumas de Salengroit, Dk. (TTT); ±1570 Gillis Salengre, Belle (CDT 352); 1655 Benedictus Salengre, Thuin (MUL VI); 1714 Ernest Sallingros, Namen (J.G.). Maar 1891 Pierre-Clément Salingre, geboren in Meschede (NRW), was de zoon van Theodor Salinger. Hier werd de D. EN Salinger geadapteerd aan de bestaande W. EN Salingre (J.G.).

 

FD

Salengros

-ois, Salingros. 1443 «Thumas de Sa-lengroit» Tournai, 1714 «Ernest Sallingros», 1729 «André Salengros», 1773 «André Salin-groz», etc. BourgNamur; probabl. nom d’ori­gine, d’un toponyme collectif en -ois < lat. –etum de pic. salingue ‘têtard de saule’, anc. pic. sauch salengue FEW 17, lOb [MHJ. Cf. aussi Salingue et Salingret. Salens, cf. Saelens.

 

JG

Salentijn

-iny, zie Saladin.

 

FD

Salentiny

Génitif lat. du prénom Salentin, cf. 1653 «Salentin Pierrez», «Salentin gros Jean», 1725 «Salentin Bègue» Vielsalm.

 

JG

Salerno

-ni: PlN Salerno (westkust Italie).

 

FD

Salesse

1780 «Pierre Jos. Salesse» Charleroi; var. de Salice? Ou bien nom d’origine fr. : Salesches (Nord), Salesse (Cantal, Creuse, etc.).

 

JG

Salesse

Salés, Sales, Salles, Salles(e): PlN Salesches (Nord), Salés (Tarn) of Salesse (Cantal, Creuse).

 

FD

Salet

-ez, zie Sala(t).

 

FD

Salhadin

cf. Saladin (graphie fréquente dans les chansons de geste).

 

JG

Salhadin

zie Saladin.

 

FD

Salice

1254 «Walterkinus de Salice» CartVal-Dieu, 1272 «Hennekinus de Salice» Polypt-Villers, 1273 «Johannes de Salice» CartVal-Dieu; forme latine de *Delsau(ch), lat. salix ‘saule’, cf. Delsa.

 

JG

Salice

It. EN. PlN: wilg.

 

FD

Salien

Saliën, Salïen. Surnom : moy. néerl. sael­ge, saelie ‘sauge’ [FD]; cf. aussi Salden.

 

JG

Saliën

Salien, Saldiën, Saldiën, Sail, Sail(l)e: Mnl. salie, saelge, sailge, saelie: salie. BN voor de kruidenteler of-handelaar. 1303 Janne Sailgen = J. Saelgen, Bg. (VERKEST); 1280 Johannis Sailge, Ip. (BEELE).

 

FD

Salier

Afl. van Mhd. salhe: waterwilg (BRECH.).

 

FD

Salier

-iez, -ies, Sal(h)i, Saill(i)ez, Salliez, -iet, Sailer, Saille, Saillet: Ofr. salier: zoutzieder. BerN. Vgl. De Souter. 1222 Hainr. et Burchardus Salarii, Salem (BRECH.); 1693 Petronelle Sallier, Menen (COUSS.).

 

FD

Salier

Saliez, Salliez.  1286 «Jehans Saliers» Namur,   1779 «Jacques  Sal(l)ier» Natoye,

1786 «Jean-Jacques Salier (orig. d’Assesse)» BourgLiège; nom de métier: cf. anc. bourgui­gnon salier ‘marchand de sel’ FEW 11, 88a.

 

JG

Salières

Peut-être nom d’origine, par ex. La Salière, à Harveng (Ht).

 

JG

Salières

Salières: Mfr. salière: zoutvat. BerBN van de zouthandelaar. Of PlN La Salière, b.v. in Harveng (H): zoutziederij.

 

FD

Saligo(t)

Naam uit de ridderromans. Afl. van Germ. salik: vuil. BN voor een vuilak, walgelijk mens, vies mens, smeerlap. 1269 Henris Saligos (AVB); 1290 Hanes Saligos, Luik (KCTD 1940,392); 1556 Jacques Salego, H = 1584 Jacques Saligo, Aw. (AP, AB). – Lit.: L. MICHEL, ‘Saligot’, nom commun, dans un texte liégeois du XlVe siècle. Mél.J. Haust 1939, 281-8.

 

FD

Saligot

Saligo. 1269 «Henris Saligos», 1280 «Heliin le filhe Henri Saligot» CartValDieu, 1293 «Hanet Saligos» AnthrLiège, 1356-58 «Piérars Saligos» PolyptAth, 1535 «Jehan Sal(l)igo» Ladeuze; surnom (de traître?) tiré du nom de deux rois païens de chansons de geste des 12e et 13e s. – Bibliogr.: L. Michel, «Saligot» nom commun dans un texte liégeois du XIVe s., dans Mélanges J. Haust, 1939, 281 -8; c.r. par M. Piron, BTD 14, 391-2.

 

JG

Salim

zie Salom(e).

 

FD

Salim(e)i

zie Salomé.

 

FD

Salimans

zie Saelemans.

 

FD

Salina(s)

Dial. vorm voor Fr. saline: zoutmijn, zoutziederij (DNF).

 

FD

Salingret

Probabl. de même origine que Salen-gros et Salingue (ci-dessous), cf. cependant 1891 «Pierre-Clément Salingré», né à Mes-chede (Westphalie), fils de Théodore Salinger, ermite à Bévercé (cf. FSMV 20-27, 1956-63, 42), qui pourrait orienter vers une adaptation wallonne d’un nom allemand.

 

JG

Salingros

cf. Salengros.

 

JG

Salingros

-et, Salingue, zie Salengro(i)s.

 

FD

Salingue

1608 «Antoine de Salengre» Bourg-Namur; à rapprocher de pic. (Mons) salingue ‘raffinerie de sel’, rouchi salengre ‘lieu où l’on raffine le sel’ FEW 11, 90a, comme nom de résidence, ou bien de pic. salingue ‘têtard de saule’ (E. Edmont, Lexique saint-polois, 1980, 502), 1488 salengre ‘saule marceau’ (Y. Coû­tant, Terminologie du moulin médiéval, 893), comp. Salengros et Salingret [MH].

 

JG

Salins

cf. Saelens.

 

JG

Salins

zie Salen(s).

 

FD

Salis

Patr. Korte vorm van Marsalis, var. van Marcelis? Of E. FN Sallis = Sallows, naar de woonplaats bij de wilgen (Fr. saule) (REANEY)?

 

FD

Saliter

Mhd. saliter: salpeter. BerBN. 1461 Jôslin Saliter, Freiburg i.B. (BRECH.).

 

FD

Salkim

Var. van Salkin? Turkse naam (PDB)?

 

FD

Salkin

. 1295-1302 «Hèle Salekins» ImpôtArtois; probabl. hypoc. de Salomon ou bien de Salle(s).

 

JG

Salkin(d)

Patr. E. (of Mnl.?) dim. van VN Salomon. ±1300 Hèle Salekins, Artesië (BOUGARD); 1327 Salkyn Eldefeld, Essex; 1255 William Salekyn, Huntingdon (REANEY).

 

FD

Salladini

zie Saladin.

 

FD

Sallae(r)ts

zie Sala(t).

 

FD

Sallami

zie Salomé.

 

FD

Sallat

zieSala(t).

 

FD

Salle

1265 «Saleit», 1289 «Maroie li femme Saleit», 1294 «Lambers de Sallei» Cens-Namur, 1339 «Gérard fils de Salleis» Roloux, 1409 «Stienne Salleis» Namur; surnom: fr. salé au sens de ‘grivois’ ou ‘altéré (en parlant de nourritures)’ (Dauzat 537); comp. aussi 15e s. «Louis Barbesaléez», «Jean dit Jokamin Barbesalée» (cf. BTD 26, 270), où salé semble désigner une couleur, comp. fr. poivre, sel et poivre.

 

JG

Salle

Salles, zie Sale, Delsalle.

 

FD

Salle

Salles. Nom d’origine: Salle près de Chimay (Ht), Salle, dépend, de Flamierge (Lx) ou La Salle, hameau de Rotheux-Rimière (Lg), cf. Desalle, Dessale(s); éventuellement aussi nom d’enseigne, cf. 1441 maison dite de « Sale» à Liège (BTD 26, 283), ainsi que 1365 «Jehan de le Salle, cousturier» TailleMons, 1501 «seure Jehenne de le Salle souveraine du Beginaige» AidesHainaut; cf. aussi Sale(s). -Également prénom ancien, cf. 11.3.1670 «Salle Hermotteau» (not. J. Pompony, Lg) d’où pourrait être issu le NF Salkin [JL, NFw].

 

JG

Salle

zie Sala(t).

 

FD

Sallebert

cf. Salabert.

 

JG

Sallebert

zie Salabert.

 

FD

Sallemeyn

zie Salmin.

 

FD

Sallendre

Salandre, Salender (NF henmryer). Probabl. adaptation flam. du NF fr. Chalandre (= chaland) [FD].

 

JG

Sallendre

zie Schellander.

 

FD

Salles

Salles(e), zie Salesse.

 

FD

Sallet(s)

-ey, zie Sala(t).

 

FD

Salliau

Mfr. salaud, afl. van sale: vies mens, smeerlap. 1282 Ko tins Salau, Atrecht (NCJ); ±1300 Salaus, Artesië (BOUGARD).

 

FD

Salliez

-iet, zie Salier.

 

FD

Sallmann

Salman: i. BerN Mhd. Mnd. Sal(e)man: vertrouwensman, zegsman, bemiddelaar, voogd. – 2. Patr. Var. van bijbelse VN Salomon. 1422 Salman Ziselmiiller = 1437 Salomon Z., Schw. Gmiind (BRECH.). – 3. Patr. Germ. VN Salaman.

 

FD

Salluste

Prénom issu du lat. Sallustius (NF non indigène en Wallonie?). Dérivé: Sallustin.

 

JG

Sallustio

-tin, Sallus(te): Patr. Lat. VN Sal(l)ustius (MOR1ETII).

 

FD

Salluyts

zieSalu(t).

 

FD

Salm

van (de) Salm, van de(r) Zalm: l. PlN Zalm (NL). 1460 Jehan de Salmen, Tg. (TYTGAT); 1733 Marais van Salm, Bertem (MUL VII). – 2. PlN Vielsalm (LX). Ook riviernaam Salm (LU, LX). 1454 Servais de Salme, Stavelot (J.G.).

 

FD

Salm

zie Zalm, Salom(e).

 

FD

Salm(e)

zie Salom(e).

 

FD

Salman(g)

zie Salomon.

 

FD

Salme

Salin. 1454 «Servais de Salme» Cout-Stavelot, 1611 «Jehan de Salme»Tavier;nom d’origine: Vielsalm, w. al vî-sâme (Lx), cf. Desame, Desalm.

 

JG

Salmier

Salmi, cf. sous Salmin.

 

JG

Salmier

Salmi, Salemi, Sal(l)ami, Salimi, Solomie, Sollami: Salmier = Psalmier: psalmenzanger. 146 e. Jean Salmier dit Psallemin; Jean de Salmier dit Salmij n, Luik (BOD Y); 1450 Johan Salmy = 1442 Jehan Psalmien, Dinant (J. G.); 1493 Joannes Salmier, Namen; 1501 Nycolaus Salmeer, Dinant; 1516 Erardus Psalmier, Namen (MUL III).

 

FD

Salmin

Salmain, Salomein, Sallemeyn: i. Patr. Vleivorm van bijbelse VN Salomon. 1256 Raoul Salomin, Atrecht (NCJ). Vgl. Metr. Salmena (SOCIN 93). – 2. Afl. van Salmier (zie i.v.).

 

FD

Salmin

Salmain. 14e s. «Jean Salmier dit Psal-lemin», «Jean de Salmier dit Salmijn» Body-NPLiège, 1450 «Johan Salmy» = 1442 «Jehan Psalmien» Dinant, 1499/1510 «Jehenne Sal­min» BourgNamur, 1525 «Evrard Salmier», 1555 «Catherine de Salmier» BourgNamur, 17e s. «Nicolas de Salmyer» Dorinne; plutôt que de rattacher ces noms à Salomon (Vincent 43), il est préférable d’en faire des formes variées de *Psallemin, du thème de ht.psalma ‘psaume’ (JH, NF wallons); cf. également s.d. « domini Hermanni de Psalmis » ObitLiège. -C’est aussi l’avis d’A. Bayot, à propos du NF dinantais fSalmier, Salmi, forme ancienne «li Psalmiers», signifiant ‘chanteur ou faiseur de psaumes’, synon. salmonier, 1190 «Johans li Saumiers». – Bibliogr. : R. Goffm, Sur l’origine et le nom des Salmier, dans Études d’histoire et d’archéol. de Namur dédiées à F. Courtoy, Namur, 1952, 381-383; É. Legros, BTD 37, 147:38,238.

 

JG

Salmon

Salmont. 1250 «Salmon Belle» Chartes-Flandre, 1285 «Salemon l’Amman fil Salo­mon» DettesYpres, 1472 «Girart Salmon» DénLaroche, 1491 «Jennon Salmon», Bourg­Namur, 1597-98 «Salmon de Thoir» Comp-tesNivelles, 1628 «Jan Salmon» émigré en Suède, 1672 «Salmon Vermeil» BourgNamur, 1777 «Salmon Pasque» Xhendremael; généra­lement forme contractée de Salomon, mais une forme anc. de saumon (poisson), w. liég. samon, n’est pas à exclure, éventuellement comme nom d’enseigne (E. Renard, BTD 26, 277), cf. 1356 «Arnoteau de Samont» Fiefs-Liège, 1482 «Henri de Salmon» AnthrLiège.

 

JG

Salmon(t)

zie Salomon, De Salmon.

 

FD

Salom(e)

Salon(e), Sale(e)m, Salim, Salm(e), Solome, Solem(e), Saume: Patr. Naast Salomon, de Rom. verbogen vorm (cas-régime < Salomonem) moet een onverbogen Rom. vorm Salom(e)/Salm(e)/Saume (< cas-sujet Salomo) hebben bestaan. Salome, Solome kunnen ook wel grafïeën zijn voor Salomé/Solomé (en omgekeerd). Zie Salomon, Salome.

 

FD

Salome

-ée, -e(z), Salommez, Salamé, Sal(l)ami, Sal(e)mi, Salim(e)i, Solemé, Soleme, Solome, -e(z), -ie, Sollami: i. Metr. Bijbelse VN Salome. 1147 Salome, Schwaben; 1180 Salome, Bern; 1200 Salome, abbatissa, Regensburg; Salomee laica = Salmea laica; Salme vidua (SOCIN 93). Maar de VN was bij ons in de ME ongebruikelijk. –2. Daarom misschien dim. van VN Salomon. Patr. 1518 Maertin Salomme, Ktr. (MONB.); 1550 Pieter Salome, Middelburg (SCHOUT. I); 1555 Mahieu Salome, Roes.-Bg.; ±1570 Michiel Salome, Sailly; Martineken Salomee, St.-Win. (CDTsss); 1606 Claude Salomme, Fleurbay-Bg.(PARM-); 1639 Marcq Salomez, Steenwerk FV (DU V.); 1736 Anna

Salemez, Passendale (DE WULF 1980). – 3. Zie

ook Salmier.

 

FD

Salomé

Salomée, -ez, Salommez. Ane. prénom fém. d’origine hébreuse, d’après une des saintes femmes de l’Évangile (Dauzat 537); cf. aussi pic. (Mons) Marie Salomée ‘femme malpropre, débauchée’ FEW 6, 339b.

 

JG

Salomé

Salomez. 1. Proven. ,,Mez du sieur Sala ». N° 245. — 2. N. de bapt.    d’orig.    hébraïque    (Matro­nyme) .

 

EV

Salomein

zie Salmin.

 

 

Salomon

1264 «Salomon Brunkin» Chartes-Flandre, 1271 «Salomons li Barbiieres» DettesYpres, 1601 «Salomon Rogeri» Bourg-Liège, 1656 «Salomon» DénMalempré, 1725 «Salomon Quaiseurs» Hatrival ; prénom d’ori­gine hébreuse, d’après le nom du roi d’Israël, fils de David; cf. aussi Salmon.

 

JG

Salomon

-mons, -mont, -mone, -moni, Salamon(e), -moni, -mûri, Salamson, Salmon(t), -mona, -man(g), Saulmont, Saumon, -oné, Somon, Sallmann, Solomon(s): Patr. Bijbelse VN Salomo(n). 1136 Salomon; 1174 Salomon scaltetus de Ostburg (GN); 1276 Salomon Amman; 1276 Salmon Balgh, Ip. (BEELE); 1269 Salemon; 1287 Salomon, Kales (GYSS. 1963); 1295 Mikius Salemon, Atrecht (NCJ); 1347 Hughe Saelmoen, Kaprijke (AZT). Zie ook Salens, Sallmann 2.

 

FD

Salomon(s)

N. de bapt. d’orig. bibl. ou, plus souvent, N.  israélite. N° 104.

 

EV

Salon

Peut-être cas régime de l’anthrop. germ. Sarlo que l’on trouve dans 1097 «Ego, Sarlo nobilis», aujourd’hui Menetou-Salon (Cher) (A. Vincent, Top. de la France, 327)?

 

JG

Salperwick

-wyck: PlN Salperwick (PdC). 1174 Hugo de Salperwich; 1203 Eustachii de Salperwic = Eustacii de Salperwyck (DF XIV;

DEBR. 1980).

 

FD

Salpeteur

(anc. forme) et Salpetier. Profess. ,,Salpétrier ». N° 174.

 

EV

Salpeteur

-pè-, -pé-, Salpetier, Salpét(r)ier: BerN van de salpeterbereider of-verkoper. Vgl. Saliter. 1511 Gillechon Salpeteur, Namen (J.G.); 1538 Joh. Salpétrier de Marvilla (MUL IV).

 

FD

Salpeteur

Salpéteur, w. nam. Salpèleûr. 1511 «Gillechon Salpeteur», 1598 «Pierre Le Sal­peteur», 1639 «Mathieu Salpeteur» Bourg­Namur, 1650 «au prouffit de Nicollas Bour-geoys dit Salpeteur (…) pour y bastir une àuisine a pouldre» Crupet; nom de métier: anc. fr. salpestreur, rouchi salpéteur ‘ouvrier travaillant dans les mines de salpêtre, vendeur de salpêtre’ FEW 11, 82a; cf. aussi Salteur et Sateur.

 

JG

Salpetier

Salpétier, Salpétrier. 1561 «Lorens le Salpethier» = 1575 «Laurent le Salpétier» DénFlorenville ; fr. salpêtrier, de même sens FEW, ibid.

 

JG

Sals

zie Salt.

 

FD

Salsac

NF d’origine occitane, représentant une forme anc. du NL Saussac fréquent dans le Midi (Dauzat 538). – Probabl. distinct: 1645 «Jean le Lombaere dit salsa» à Montegnée (DBR 12, 78), où l’on peut voir Salazar (E. Renard, BTD 34, 218)?

 

JG

Salsac

Oude vorm van PlN Saussac (Cantal, Gironde, Vaucluse).

 

FD

Salsmans

zie Salzman(n).

 

FD

Salson(e)

Z.-Fr. dim. van salsa: saus. BerBN (DNF).

 

FD

Salt

Salz, Zalc, Salis: Ndd. Sait, D. Salz, in L geadapteerd als Sals: zout. BerBN. Vgl. Salzmann. 1265 Eppo Salifex (voorvader van) 1350 Hermann Saltze (BRECH.).

 

FD

Saltbommel, van

PlN Zaltbommel (G). 1159 Reinfrit

de Bumele = 1178 Reinfridi de Bommele (LNT).

 

FD

Salter

Ndd. voor D. Salzer: zoutzieder. Vgl. De Souter.

 

FD

Salteur

1356 «Jamotton Salteur» FiefsLiège; forme anc. de sauteur ‘danseur’, cf. Sauteur. -Aussi modification administrative (par perte d’une syllabe) du NF Salpeteur (famille de Houyet), comp. Sateur.

 

JG

Salteur

Zie Sauteur. – 2. Naamwijziging (gem. Houyet) van Salpeteur bij KB van 27.01.1955 (med. P. de Tienne).

 

FD

Salton

Dim. van Ofr. sait, Fr. saut: sprong, schok.

 

FD

Salu

Proven. Salles (Loc.). avec suff. -(e)u, d’orig. N° 211.

 

EV

Salu(t)

Saluyts, Salluyts, Salluijts: Ofr. salut: heil, bescherming, beveiliging, groet. BN.

 

FD

Salvador(e)

-ori, Salvatore, -ori: Patr. Sp./It. vormen van Lat. Salvator ‘redder, verlosser, heiland’.

 

FD

Salvan

Sauvan: Patr. Volkse vorm van HN Silvanus (DNF).

 

FD

Salve

Profess. N. de chantre (D’après le début d’un chant litur­gique). N08 131,  145.

 

EV

Salve

Salvée, Salve. 1683 «la veusve François Salvez» Houdremont; nom de baptême augu­rai à valeur religieuse < lat. Salvatus (comp. Sacré) ou surnom délocutif de chantre d’après le Salve Regina (Dauzat 538).

 

JG

Salvé(e)

Salve, Sauvé, Sauvey, Sauvet, Save(t), Savay: Patr. Lat. HN Salvatus ‘gered, verlost’ (MORLET II). Vgl. It. FN Salvato.

 

FD

Salveniac

Salvéniac. Probabl. NF d’origine occitane, qui serait une altération de Salva-gnac, considéré comme un nom d’origine (Dau­zat 538).

 

JG

Salveniac

Salvéniac: PlN Salvagnac (Aveyron, Tarn).

 

FD

Salverda

Saavedra: Friese FN. Afkomstig van Salverd in Franekeradeel (EL).

 

FD

Salverius

Salvérius. Forme évoluée du nom Serverius [FD].

 

JG

Salverius

zie Serverius.

 

FD

Salvi

Salvo: It. vormen van Lat. HN Salvius, Salvus. Patr.

 

FD

Salz

zie Salt.

 

FD

Salzard

Proven.  1. ,,Essart du sieur Sala ». N° — 2. Saint-Lazare. N. de paroisse. N° 227. V. Saint.

 

EV

Salzberg

Zalzberg, Zalcberg: Fréquente D. PlN Salzberg: zoutberg (BEI, BW, HS).

 

FD

Salzburg(er)

-burger: PlN Salzburg (Oostenrijk).

 

FD

Salzburger

Ethnique all. : originaire de Salzburg (Autriche).

 

JG

Salzman(n)

Zalcman, Salsmans: BerN D. Salzmann: zoutman, zoutzieder. 1266 Albertus dictus Salzeman, Mûhlheim (BRECH.).

 

FD

Sam-

-ois, -oy. Proven. Saint  (riv.), avec suff. d’orig.

 

EV

Sam(m)ison

Wsch. E. grafie van Samson.

 

FD

Sam, van

zie van Zand.

 

FD

Samae(r)s

Samaey, zie (van) Simaey.

 

FD

Samaill(i)e

Samale, zie Semail.

 

FD

Samaille

Samaillie. Comp. 1317 «(défense de nourrir les bêtes) de nulle samailhe» Ord. Princ. Liège I, 163 ; var. du NF Semaille?

 

JG

Samain

-in, Samyn. 1419 «Pieter Samijn» Courtrai; dérivé de Samuel [FD] plutôt que surnom de marchand: anc. fr. samin ‘fine étoffe de soie’ (Dauzat 538).

 

JG

Samain

V. Salmain.

 

EV

Samain

Zie Samin.

 

FD

Saman(s)

Zaman, Sâmann, Saeman: i. BerN van de zaaiman, zaaier. 1340 Daneel Saman, Dend. (CED); 1306 Jan de Zaman, Waas (Midd. 1952,47); i6e e. Pieter Saman, Beatrix Samans, Waas (VAN G. I). – 2. Saman/Zaman soms evtl. door ass. < Zan(d)man. 1422-50 Zanmans huijsvrouwe = Zantman, Zonhoven (MNT 324).

 

FD

Samang, van

van Semang: PlN Samang in Membach (LU)(NR).

 

FD

Samard

Proven. Samart (Loc.).

 

EV

Samay

zie (van) Simaey.

 

FD

Sambaer(e)

Samba(s), zie Chambard.

 

FD

Sambeek,van

van Zantbeek: PlN Sambeek (NE). 1425 Jehan de Zambecque (CCHt).

 

FD

Samber, de

zie Desambre.

 

FD

Samberg,van

zie Zandberg.

 

FD

Sambeth

zie Sammeth.

 

FD

Samblanc, de

-anc(k)x, zie Desamblanc.

 

FD

Sambon

V. Chambon et SAD (San).

 

EV

Sambon

Var. flam. de Chambon [FD].

 

JG

Sambon

zie Chambon.

 

FD

Sambour

PlN Chambourg (Indre-et-Loire).

 

FD

Sambre

1607 «Lambert Sambe» BourgNamur; riverain de la Sambre, cf. Desambre.

 

JG

Sambrée

-ee. 1294 «Denisars de Sambrée» CensNamur, 1691 «François Sambrée» Bourg­Namur, 1777 « Sambrée échevin et greffier de la justice» Couvin; nom d’origine: dérivé de Sambre ou bien forme évoluée de Samrée (Lx), cf. 1572 «Johan fils de Johan Garanchon de Samerée» BourgLiège.

 

JG

Sambrée

Sambre(e): PlN Samrée (LX). 1294 Denisars de Sambrée, Namen (J. G.).

 

FD

Sambrée

V. Samrée.

 

EV

Samedi

EN naar de dagnaam zaterdag. Vgl. Vrijdag. 1449 Anthuenis Samedy, St.-Omaars (PARM.).

 

FD

Samedi

Peut-être nom d’enfant trouvé un samedi; comp. Vendredi.

 

JG

Sameese

zie Samoy.

 

FD

Samelson

Patr. Zoon van Samuel.

 

FD

Sameni

PlN Chamigny (Seine-et-Marne).

 

FD

Samens

zie Samin.

 

FD

Sameray

-ey, zie Samray.

 

FD

Sameray

Samerey, Sameré, cf. Samray.

 

JG

Sameyn

zie Samin.

 

FD

Sameys

zie Samoy.

 

FD

Samier(s)

Samiez, Sami(r), Samy: M.i. var. van Sannier/Sagn(i)ez.

 

FD

Samil(l)(i)et(te),van

zie van Zandvliet.

 

FD

Samin

cf. Samain.

 

JG

Samin

-ijn, -yn, -ain, -eyn, -eijn, Semeyn, Saemen, Samens: 1. Patr. Vleivorm van de bijbelse VN Samuel, die in de 12e e. al aïs VN in WV voorkwam (LEYS1958). 1190-1209 Samuel, Merelbeke (GN). 1409 Pieter Samijn; 1419 Franse Samijn, Ktr. (DEBR. 1958); 1454 Pierre Sammin.Komen (RHK); 1597 Pieter Samain, Waasten (DUV.); 1678 Egidius Sames, Tg.; 1675 Engelbertus Sammen, Mtr. (MUL VI). – 2. BerBN

Ofr. samin: fïjne zijden stof (DNF). Dit geldt natuurlijk niet voor Saemen, Samens.

 

FD

Samion

zie Semillon.

 

FD

Sammels

BN voor iemand die ‘sammelt’, d.i. talmt, zeurt, knoeit. 1318 Johanni dicto Sammel, Meertsborre (PEENE1949); 1516 Marij Sammelers, Zolder (VANB.); 1628 Chr. Sammels, Aw. (AP). – 2. Patr. Gen. van bijbelse VN Sammel < Samuel. 1671 Samuel Guldsmed = Sammel Guldsmitz, Ystad; 1675 Samuel Pederson = Sammel Peetersen, Delaware (PDB).

 

FD

Sammels

Dérivé néerl. (au génitif) du thème anthropon. Sam- de Samson (Vincent 43)?

 

JG

Sammels

Proven. Zammel    (Dép. Gheel).

 

EV

Sammens

Var. van Samens of Sammels.

 

FD

Sammeth

Sammert, Sambeth, Sammut: D. Sammet, Samt: fluweel. BerBN. 1338 Sanderus Samyt, Lubeck (BRECH.).

 

FD

Sammiliette, van

zie van Zandvliet.

 

FD

Sammut

zie Sammeth.

 

FD

Samoy

Samoye, Samoey, Samois(e), Sameys, Sameese, Semeese: Van Ofr. ww. psalmoier, salmoier: psalmodiëren, psalmen zingen? 1329 Willelmo Salamoyen = 1334 W. Salmeyen = 1337 W. Salomoyen = 1344 W. Samoyken = 1345 domino Salmoyken = 1346 W. Salmoeien, Tn. (C.BAERT); 1300 Pierre Saumois, Chauny (MORLET).

 

FD

Samoy

Samoye, Samoey. Autre dérivé du même thème Sam- de Samson (Vincent 43) ou bien forme réduite du néerl. (p)salmoier [FD]?

 

JG

Sampain

Saimpain. Fr. sans pain, w. sins pwin, surnom exprimant la pauvreté; moins probable est un dérivé de Sam(p)son, avec réinterprétation par pain [FD].

 

JG

Sampain

Saimpain: Reïnterpretatie (als sans pain: zonder brood) van oorspr. Sampin, vleivorm van de Bijbelse VN Sam(p)son. 1417 Sampin Boene; 1429 Sampsoen van Mouden; 1409 Pieter Tsamppin = 1416 Pietere Champin, Ktr. (DEBR. 1958); 1449 Joh. Sampeyn, Lv. (MUL I).

 

FD

Sampaix

Sampé: BN Sans paix: zonder rust, rusteloos. 1275 Jehennés Sans Pais, Dk. (RL).

 

FD

Sampaix

Sanipé. 1275-76 «Jehennés Sans pais » RegTournai ; surnom : fr. sans paix.

 

JG

Samper(s)

Sampe, zie Cambre.

 

FD

Sampermans

Wsch. < Sammelmans. Zie Sammels. 1329 Henrico Sammelman, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Sampers

Sampermans. 1. N. de bapt. V.   SAD.   —   2.   Proven.   Sambre (Riv.), avec suff. -mans d’orig.

 

EV

Sampeur

cf. Sanspeur.

 

JG

Sampeur

zie Sanspeur.

 

FD

Sampité

BN Sans pitié: meedogenloos.

 

FD

Sampol

-os, -ou(x), zie Sanspoux.

 

FD

Sampont

Nom d’origine: par ex. Sampont, à Hachy (Lx).

 

JG

Sampont

PlN in Hachy (LX).

 

FD

Sampont

V. Champon.

 

EV

Sampou

Proven.  Saint-Paul    (pa­roisse).   Synon. :   Sanspoux,   Sem-po(u)x, Sampoux, (Loc. fr. )

 

EV

Sampoux

-ou, Sampos, Sanpoux, Sanpo, Sans-poux, Sempo, -os, -ot, Sempoux, Senpo, Senspoux, etc. Surnom: formes variées d’un type lexical rsans poucen (anc. w.pô, w. pôce ‘pouce’), c.à.d. ‘privé de pouce ou n’ayant qu’un moignon de pouce’; on notera que couper le pouce, autrefois, était un supplice judiciaire infligé à certains criminels. -Bibliogr.: J. Herbillon, Les NF Sanspoux…, DW 7, 1979, 23-30. Cf. aussi DicPatRom II. 1, 779-784.

 

JG

Samray

Sameray, -é, -ey, Sanrey (forme alté­rée). 1524 « Sambrea» [b est graphique et indi­que que a n’est pas nasalisé] Libomont/ Waimes, 1656 «Nicolas Samray de Pieron-ster» DénMalempré; ethnique: w. (Verviers) sâmeré ‘habitant de la région de Vielsalm’ DL, comp. w. wém ‘ré ‘habitant de Waimes’ pour le suffixe (JH, NF malmédiens, 45).

 

JG

Samray

Samrée, Sambrée.    Proven. Samrée (Loc.), Sanabria (Latinis.)

 

EV

Samray

Samri, Sameray, -ey, Sanrey: W. samerê: bewoner van de streek van Vielsalm (LX). 1524 Sambrea, Libomont (HERB., PSR 45); 1656 Nicolas Samray de Pieronster, Malempré (J.G.).

 

FD

Samso(e)n

1. N. de bapt. d’orig. bi­blique.   N°   104.   —   2.   Proven. Samson (Dép. Thon).

 

EV

Samson

Samsoen, Sampson, Sanson. 1141 «Sanson» CartOrval, 1265 «Philippes de San­son» CensNamur, 1282 «Crestiens Sanson» DettesYpres, 1286 «Sare li Sanson» Cart-Binche, 1289 «Rawous de Sanson» Cens­Namur, 1309 «Ranwoul de Sanson», 1365 « Johans de Sanson li drappirs», 1404 « Piron de Sanson viniers» CartValBenoît, 1432 «Gieles de Coire dit de Sampson» GuillLiège, 1444 «Jamart de Sanson» AidesNamur, 1554 «Mar­tin Sampson», 1581 «Samson du Thielt», 1618 «Gilles de Samson» BourgNamur; prénom inspiré par le personnage de la Bible, très popu­laire au Moyen Âge, notamment dans les chansons de geste (cf. M. Arnould, NP en Hainaut, 56). Dans la région de Namur, ce peut être aussi un nom d’origine: (Thon-)Samson (Nr), et à Liège, un nom d’enseigne, cf. 1502 «Le Samson, joind. (…) derrière aux Têtes d’Or, au Gentilhomme et aux 4 Fils Aimond», 1573 «Maison dite Sampson sur le Marché» (E. Renard, BTD 26, 273), cf. la mention de Hemricourt dans Le miroir des nobles : « N… maisenat une maison sor le marchiet à Liège et le nommât Sanson syque ly dis Johan del Coir fut sornommeis de Sanson por cely cas» (cité dans BSW 17, 28). Dimin. (de Samson comme prénom): Samsonau.

 

JG

Samson

Samsson, Sampson, Samsom, Samsoen, Sanson(e), Sansoen, Sansom: Patr. Bijbelse VN Samson/Simson. 1277 Pieterkin Sanson; 1304 Salemon Sanson; 1374 Sansoen de Bets, Ip. (BEELE); 1398 Sanson van den Berghe, Beveren-Leie; 1429 Sampsoen van Mouden, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Samsonau

Patr. Dim. van Samson.

 

FD

Samuel

N. de bapt. d’orig. biblique. N° 104. Souvent N. israélite.

 

EV

Samuel

Samuel, Samuele, Samuels, Samu(l), Samuelov: Patr. Bijbelse VN. 1246 Samuele de Durne, Aw. (V.LOON); 1590 Theodoricus Samuelis, Aalst (GAUBL. 1971).

 

FD

Samuel

Samuel. 1272 «Samuel de Dinno» PolyptVillers, 1271 «Jehan Samuel» Dettes­Ypres, 1676 «Samuel Moussu» RuageAth; prénom biblique, d’origine hébreuse, nom d’un des Prophètes, également nom de plu­sieurs personnages dans les chansons de geste (e.a. des Sarrasins).

 

JG

Samuliet, van

zie van Zandvliet.

 

FD

Samy

zie Samier(s).

 

FD

Samyn

cf. Samain.

 

JG

Samyn

V. Salmain et SAD.

 

EV

Samyn

Zie Samin.

 

FD

San

Korte vorm voor Van San? Sp. korte vorm van Santo, HN Sanctus?

 

 

San Cil

Verspreide Fr. PlN St-Gilles.

 

FD

San(n)a

Sanne(n), Saanen, Sa(e)nen, Zan(n)en, Zanne: Metr. Korte vorm van de Hebr. HN Susanna. 1375 terra quondam Sannen = 1379 van den landen wilen Zannen van Daleem, Lubbeek (C.Baert); 1429 Zuzanna dicta Zanne; 1444 Zuzanna dicta

Zaen, Den Bosch (GOR.); 1556 Hans Sannen, Deurne (AP). Zie Versaen.

 

FD

San, van

zie van Zand.

 

FD

Sana

1747 «Jean Sana», 1752 «François Sana», etc. BourgNamur; aphérèse du nom Susanna [FD] ; cf. aussi Saenen.

 

JG

Sana

zie Sanna.

 

FD

Sanabria

V. Samrée.

 

EV

Sanberg, (van)

zie Zandberg.

 

FD

Sanc(ke)

Patr. Ndd. dim. van VN Sanno (BRECH.): Saneke. Of < Sandtke: Santke (zie Santkin).

 

FD

Sanche

Sanchez, Sancke.   V.   SAD (Sank).

 

EV

Sanchez

Sanches, Sanges, Sancho: Patr. Sp. vormenvan Lat. HN Sanctus ‘heilig’. 1755 J. Sanchez, Hamme-Aw. (AP).

 

FD

Sanct(o)rum

BN naar het Lat. woord sanctorum ‘van de heiligen’ uit een liturgische tekst, wellicht voor een koster of geestelijke. Vgl. 1477 les oblacions de troncs, bouestes et sanctorum (GOD.). 1576 Pieter Santorum, Roes. (MARICHAL); 1676 Peter Sanctorum, ‘s Gravenwinkel-Aw. (AP).

 

FD

Sanctobin

zie Sintobin.

 

FD

Sanctorum

1576 «Pieter Santorum» Roulers, 1626 «Martin Sanctorum» Nivelles, 1757 «Thomas Sanctorum» BourgNamur; probabl. latinisation de Toussaint ou de Dessain(tes) ou bien surnom délocutif de chantre, d’origine religieuse. – On notera aussi moy. fr. (1477) Sanctorum ‘argent recueilli dans les troncs de tel ou tel saint’ Gdf 7, 303, qui serait un surnom possible de pilleur de troncs ou du préposé qui en récolte l’argent [MH].

 

JG

Sanctorum

Latinis. de Toussaint, N. de   baptême.   Synon. :   Toussaint, Heyligers, Santos.

 

EV

Sanctus

Santus, -y, -ij: Patr. Lat. HN Sanctus. Santi is It. 1435 Eermond Santus, Lampernisse (PARM.).

 

FD

Sancy

i. PlN Sancy (Meurthe-et-Mos.). 1088 ante Sanctiacum…a Roberto milite = 1109 Robert de Sancy (ASH); 1173 Walterus de Sancei (CAO). – 2. Zie Censier.

 

FD

Sand

1. Proven. Loc. allem. — 2. V. (Sttnd).

 

EV

Sand

Korte vorm voor Van Sand. Ook D. FN Sand, eveneens < PlN.

 

FD

Sand

Sande, cf. Sandre.

 

JG

Sand-

-elin, -eman. V. SAD (Sand). Sand(en)bergh. Proven. Zandbergen (Loc).

 

EV

Sand(e), van (de(n/r))

zie van Zand.

 

FD

Sand, van

zie van Zand.

 

FD

Sandbank

PlN: zandbank.

 

FD

Sandberg(er)

Verspreide D. PlN Sandberg: zandberg. Zie ook Zandberg.

 

FD

Sande

W. reductie van Sandre.

 

FD

Sandee

Adaptatie van Fr. FN Chandet, dim. van Occ. cande, Lat. candidus: wit (DNF).

 

FD

Sandelé

zie Chantel.

 

FD

Sandelin

Patr. Vleivorm van Sander < Alexander. 1530 Theodoricus Zandelinus; 1554 Jacobus Sandelinus, Aw.; 1564 Arnoldus Sandelijn, Den Haag (MULIV); 1544 Jer. Sandelin, Z (ICC IV).

 

FD

Sandeman

zie Sandman.

 

FD

Sanden, van (de(n/r))

van der Sander, zie van Zand.

 

FD

Sander(s)

V. SAD  (Sand) et Ale­xandre. Sander,   Sandermans.   1.   V.   SAD (Sand).    —    2.    Proven.    Zande (Loc.), avec suff- -er et -r(mans) d’orig.

 

EV

Sander(s)

Zander(s), Saunders, Sandre, Sadre: Patr. Korte vorm van Gr. HN Alexander. 1248 Yvanum dictum Sandir (DEBR. 1980); ±1300 bruder Alsander = bruder Sander, Hoeselt (OGO); 1368 Sanders Gillien; 1366 Egidius Sanders, Ktr.

(DEBR. 1970).

 

FD

Sander, de

Desand(e)re: 1.1820 Desandre, PdC (BERGER). Zoon van Sandre, Alexander. Zie ook Descendre. – 2. Zie de Zanger.

 

FD

Sanderman(s)

Santermans: Patr. Afl. van VN Sander < Alexander. 1650 lan Santermans, Tn. (HEND.); 1775 Sandermans = Santermans, Bunsbeek (PDB).

 

FD

Sanders

1282 «Jeh. Sanders le jovene», 1289 «Sanders Flauweel» DettesYpres; aphérèse (au génitif) d’Alexander, forme néerl. d’Alex­andre.

 

JG

Sanderse

-son: Patr. Zoon van Sander.

 

FD

Sanderus

Patr. Latinisering van Sanders. Humanistennaam van Antonius Sanderus, °Aw. 1586, tAffligem 1664; auteur van Flandria

Illustrata.

 

FD

Sanderville

PlN Sandarville (Eure-et-Loir); evtl. Sandouville (Seine-Mar.). 1688 Maerten Sandeville(DFXIV).

 

FD

Sanderville

Proven. -,,Domaine   du sieur Sandaire ». N° 245.

 

EV

Sandervorst

zie Sondervorst.

 

FD

Sandevoir

1750 Pierre Sandevoir, Roubaix (zoon van) 1717 Pierre Joseph Zwinvoorde (Spiere, Dottenijs) < van Zwijn(s)voorde (med. P.

Sandevoir, Bagnols).

 

FD

Sandevoir

Traduction/adaptation, dans le Nord de la France, du NF flam. Van Zwijnvoorde (FD, BTD 67, 1995, 106).

 

JG

Sandfurth

Sandfort: PlN Sandfurth (NS), Sandfort(h) (NRW, NS), Santfort (NL).

 

FD

Sandij(c)k

zie van Zandijcke.

 

FD

Sandkoul

PlN: zandkuil. Sandkuhle (NRW, NS, SH). Vgl. Savelkoul. 1755 Georg. Car. Santkoul, Melreux; 1760 Fr.L.J. Sandkoul, Melreux, Luxemburgensis (MUL VIII).

 

FD

Sandl, (van (der))

zie van Zand.

 

FD

Sandman

Sandeman: i. Afl. van Van den Zande. 1340 Joh. Zantman, Tnh. (VERB.); 1422 Zantman = Jan van den Zande, Zonhoven (MNT 324). – 2. BerN van de zandvoerman of-handelaar. 1470 Peter Sandmann, Gôrlitz (BRECH.).

 

FD

Sandmeier

Meier, boer op zandig terrein. Sandner: D. BerN van de zandgraver, -voerman of -handelaar.

 

FD

Sandon

PlN (Berkshire, Essex, Hertfordshire).

 

FD

Sandor

Hongaars Patr. < Alexander. Sandorff: PlN Sandorf (BEI), Sanddorf (SL).

 

FD

Sandoz

1725 «Jean Sandot», 1732 «François Sando» Hatrival; un surnom sans dos (sans rapport avec le NF savoisien) (Vincent, BTD 27, 82) serait surprenant; plutôt dimin. en-o( de Sand(r)e (= Alexandre).

 

JG

Sandoz

Patr. Dim. van VN Sandre. 1725 Jean Sandot,

Hatrival. Sandraert, -ard, -art: Patr. Afl. van VN Sander. 1321

Sandrart Boutevillain de Bielaing (DEBR. 1980);

1396 Gillis Sandraert, Wodecq (DE B.).

 

FD

Sandr-  

-art,   -as,   -ap,   -i.   V.   SAD (Sand).

 

EV

Sandra(s)

Sandrap(s), Sansdrat, cf. ci-dessous, sous Sandre.

 

JG

Sandra(t)

-as, Tjandra, San(s)drap(s), Sendrap: Patr. W. vorm van Sandrard. 1335 Sandrat le Potier, Bergen (J.G.); 1541 Piero Sandrau; 1558 Pierre Sandra, Namen (RBN).

 

FD

Sandre

Sand, Sande, Santé. 1221 «Heinricus de Sande» CartValDieu, 1286 «Sandre Flau-wiel», 1290 «Jehan Sandre» DettesYpres, 1330 «Sandre de Miauraing» ComptesMons, 1374 «Sandre de Roismelt» CartValBenoît, 1449 «Andrier Sandre» AidesNamur, 1564 «Jacob Sandre» BourgNamur; aphérèse d’Alexandre, cf. aussi Sanders. -Aussi prénom fém. : 1330 «demiselle Sandre de le Motte» ComptesMons, 1365 «Sandre Mouzon sous-kestaine» TailleMons.

Dérivés: Sandrard, Sandrart, Sandra, Sansdrat. 1279-80 «le vallet Sandrart» RegTournai, 1295-1302 «Sandras li Man-gniers» ImpôtArtois, 14e s. «Sendrars li Vin-gnerons» CensHuy, 1302 «Jehanet Sandrart» LoiTournai, 1309 «Sandrars li Chiriers», 1335 «Sandrat le Potier» ComptesMons, 1362-63 «Sandrars dou Moulin» PolyptAth, 1365 «Sandrart de Senselle» TailleMons, 1444 «Sandra dele Me» TerreJauche, 1515 «Jac-qmart Sandrart», 1558 « la veuve Pierre Sandra» BourgNamur; avec réinterprétation par sans

drap (cf. È. Legros, BTD 31, 222): Sandrap, Saudraps. Sansdrap, Sendrap. 1364 «San-draps dou Moulin» PolyptAth. – Sandrin. 1275-76 «Sandrins Escornuis» RegTournai, 1286 «Sandrins li Peskieres» CartBinche, 1323 «Sandrin de le Lowe» ComptesMons, 1353 «Sandrin le Lombars» CartOrval, 1388 «Sandrin le Leareche li hulheur» GuillLiège, 1422 «Colart Sandrin» ComptesMons, 1625 «Pier Sandrin» émigré en Suède. – Sandron, Sandront, Sendrons. 1359 «Jehans li Sendrons» CartOrval, 1380 «Colart Sandron lescohier», 1399 «Alixsandre Sandron le vies taneur» Val- Benoît, 1468 «Alexandre di Sandron de Borlée» (BTD 26, 238). – Cf. aussi Santkin, «Sandrekin», et p.-ê. Sandoz.

 

JG

Sandre

zie Sander(s).

 

FD

Sandreczki

-eschi, -etti: Patr. Slav. en It. afl. van VN

Alexander.

 

FD

Sandri(e)

zie Cendrier.

 

FD

Sandrin

Patr. Vleivorm van Alexander. 1323 Jehannen Sandreynen, Mech. (HB).

 

 

Sandroi(s)

Proven.   Cendre   (L.D. ,,Endroit    essarté »),     avec    suff.

d’orign. N° 211.

 

EV

Sandron

-ont, Sadron, Sendrons, Sondron: Patr. Vleivorm van VN Alexander. 1346 Sandrons fis jadit Gilon le clerc de Flemale; 1380 Colart Sandron, le scohier; 1393 Allixandres Sandrons= 1399 Alixsandre Sandron, Luik (AVB); 1468 Alexandre di Sandron de Borlé, Luik (RENARD).

 

FD

Sandron(t)

1. V. Cendron. — 2. V. SAD  (Sand). — 3. Proven. Sendrogne (Dép. Sprimont).

 

EV

Sandter

zie Sansterre.

 

FD

Sandtke

zie Santkin.

 

FD

Sandvoet, van

zie van Zandvoort.

 

FD

Sanen,

zie Saenen, Sanna.

 

FD

Sanfrin(n)on

Verhaspeling (in VB) van Chaufoureau

(uit WB), met de normale adaptatie ch/s en de zo

fréquente n-epenthesis. Voor de adaptatie au/on,

vgl. Mesplau/Mispelon.

 

FD

Sanfrinon

Sanfrinnon. NF bruxellois, y attesté dès 1747 (GeneaNet), pour lequel Debrab. envisage un avatar de Chauffoureau, avec évolution ch>s,n épenthétique et changement de suffixe, ce qui paraît hypothétique.

 

JG

Sang-

-ers. 1. Profess. Zanger, ,,Chantre ».   N°   145.   —   2.   V.   SAD (Sanc).

 

EV

Sangeleer

Wsch. Br. adaptatie en reïnterpretatie van Fr. Sanglier, Ofr. sengler. 1323 Ebiert Sengler, Bergen (PIERARD).

 

FD

Sangen, van der

Dial. var. van Van der Sanden (vgl. Kustwvl. zange = zand).

 

FD

Sanger(s)

de Sanghere, zie Zanger.

 

FD

Sangermann

-mano: BerN. Afl. van Sanger.

 

FD

Sanges

zie Sanchez.

 

FD

Sangiorgi(o)

It. PlN San Giorgio. Sanglan: Ofr. sanglent: bloeddorstig, wreed. BN. 1678 Anth. Sanglan, Ronse (Midd. 1964,278).

 

FD

Sanglan

1678 «Sanglan» Renaix, 1780 «Louis Sanglant» Charleroi; p.-ê. moy. fr. sanglant, élément qui rehausse la valeur péjorative d’un adj. ou d’un subst. (comme délocutif) FEW 11, 154b? Plutôt surnom: anc. fr. sanglent ‘souillé de sang, etc.’ id., 154a, ‘sanguinaire’ Gdf.

Sanglier. 1554 «Remy Le Saingler», 1616 «Jean Le Sanglier», 1699 «Marie Sanglier» Bourg-Namur; soit surnom d’homme peu sociable, soit nom tiré d’une enseigne, cf. à Liège 1417 «Maison du Sengleit d’Or», 1745 «Maison du Saulcy dit Sanglier», etc. (BTD 26, 275).

 

JG

Sangler

zie Sengier.

 

FD

Sanglet

1. V. SAD (Sanc). — 2. V. Sanglier.

 

EV

Sanglet

Dim. van Sanglier (zie i.v.).

 

FD

Sanglier

Fr. sanglier: wild zwijn, everzwijn. BN of huisnaam. 1417 Maison du Sengleit d’Or; 1745 maison du Saulcy dit Sanglier, Luik (RENARD 275); 1558 Jacques Sanglier, Valencijn-Aw. (AP).

 

FD

Sanglier

Seinglier, Sanglet, Single, Singelé(e)     (Dial.).    Car.    mor.

Sanglier. ,,H. brusque et grossier ». Nos 288, 290.

 

EV

Sangster

BerN E. fem. voor Sanger: zangeres. 1327 Sibilla Sangistere, Hampshire (REANEY).

 

FD

Sanguin

Fr. sanguin: donkerrood, bloedrood. BerBN voor een lakenverver. 1391 Nycholai Sangwyn tinctor, Lv. (DE MAN1959); 1421 Woutren Sangwijn, Lv. (HB 555).

 

FD

Sanguinetti

Sangineto: PlN Sanguineto in Ligurië of Sanguinetto: kornoeljeboom.

 

FD

Saniez

Sani(r), zie Saignier.

 

FD

Sannen

cf. Saenen.

 

JG

Sannen, van

zie (van) Saen.

 

FD

Sannes

Sansen. V. SAD  (San).

 

EV

Sannier

-iez, zie Saignier.

 

FD

Sanpo

Sanpoux, cf. Sampoux.

 

JG

Sanpo(ux)

zie Sanspoux.

 

FD

Sanquin

Cf. 1637 «ruelle Sankin» à Vottem; var. graphique de Santkin.

 

JG

Sanquin

zie Santkin. – 2.1762 Bertien Arnould Sannequin/Sanquain, Thuin = Sanchez (VS 1981, 276).

 

 

Sanrey

cf. Samray?

 

JG

Sanrey

zie Samray.

 

FD

Sans-

Plusieurs noms de famille (dont Sampaix, Sampoux) sont introduits par Sans- (cf. néerl. Zonder- ou -loos), ainsi 1279-80 «Jehan li fius Bertran Sans Dieu» [mis pour: Sain(t)d-, Sainsd-?] RegTournai; cf. aussi 1786 «François Viraux dit sans souci» arbalétrier de Ciney. -Bibliogr. : A. Vincent, Remarques sur quelques NF belges [Sans, zonder], BTD 27, 1953, 81-84. – On observera toutefois que certains NF le sont faussement, ainsi Sansdrap et, p.-é., Sam-pain.

 

JG

Sansdrap

cf. Sandrap(s).

 

JG

Sansdrap

zie Sandrat.

 

FD

Sansen

Dérivé flam. de Samson [FD].

 

JG

Sansen(s)

Sans(e), Sanssens, Zanzen, Sensen: Pair. < Sansin, vleivorm van Sanson, Samson. 1416 Samsine Joye f. Damiaens, Ktr. (PB 2r°); 1720 Pieter Sanssen fs. Andries, Westkappel (VERGR. 1972).

 

FD

Sansier

Zie Censier.

 

FD

Sanso(e)n

-om, one, zie Samson.

 

FD

Sanson

cf. Samson.

 

JG

Sanspeur

Sampeur. 1426 «Jehan Sampeur» TailleSoignies; surnom d’homme intrépide, de courageux : fr. sans peur (cf. le surnom du roi Jean Sans Peur).

 

JG

Sanspeur

Sampeur: BN Sans peur: zonder vrees. Vgl. D. Ohnefurcht, Ohneangst.

 

FD

Sanspoux

-pouls, Sampou(x), Sampoulx, Sampol, Sampos, Sanpo(ux), Sempoux, Senspoux, Sempo(s), Sempot, Senpo: Reïnterpretatie (aïs W. sanspôce: zonder duim) van Saintpo = Saint-Paul (zie i.v.).

 

FD

Sanspoux

Sanspouls, cf. Sampoux.

 

JG

Sanspoux

V. Sampou.

 

EV

Sansterre

Santer(re), Santer(n)e, Senter(re), Senster, Sandter: i. BN Sans terre: zonder land. Vgl. Landeloos. 1275 Jehans sans Tiere, d’Orke, Dk. (RL); ±1300 Gillos sans terre, Luik (SLLIII); 1365 Jehan sans Terre, Bergen (DE COCK). – 2. PlN Santerre, Lat. sana terra (Somme).

 

FD

Sansterre

Santerre, Santer, Santerne (avec finale altérée), Senterre, Scnster. 1295-1302 «Gillos Sans Tere» ImpôtArtois, 1361 «Colin dict Sensterre de le Wey» CartOrval, 1365 «Jehan sans terre, des fèvres» TailleMons, 1444 «Jehan Santerre» AidesNamur, 1541 «Thitus Santerre», «Vaspasien Santerre» Cues-mes, «Vaspasyen Saintterre» Jemappes, 1552 «Désiron Sansterre» SubsidesNamur, 1673 «Rock Senter» BourgNamur; surnom de paysan pauvre ou de cadet de famille, sans terre; cf. aussi Senterre. – Secondairement, nom de région, au sud-est de la Somme (Dauzat 540).

 

JG

Sanstra

Wsch. verhaspeling van Sandra.

 

FD

sant

Forme espagnole de ,,Saint ». Sant- -ander, -azar, -iago, -omero,

-anto,    -stino,    -stefano.    (Saint–André,   -Lazare,   -Jacques,   -Omer, -Antoine, -Christian, -Etienne).

 

EV

Sant-

-e, -els, -en(s), -er, -es, -i, -y. V. SAD (Sand).

 

EV

Sant, (de)

Mnl. sant: heilige. BN. Vgl. Saint. 1250 Roger le Sent, York; 1270 Hugh Sant, Cambridge (REANEY).

 

FD

Sant, (van)

zie van Zand.

 

FD

Santa Maria

Verspreide It. en Sp. PlN.

 

FD

Santacat(t)erina

PlN.

 

FD

Santan(d)er

Sp. PlN Santander. 1670 Anthone Santander (kapitein gereformeerd van een cie. paarden ten dienste van zijne majesteit), Cent (PBG).

 

FD

Santana

Sant’Anna: Sp., Cat. en Port. PlN: Sint-Anna.

 

FD

Sant’Angelo

Verspreide It. PlN.

 

FD

Santantonio

It. en Sp. PlN.

 

FD

Santberg(h)e(n), van

em, zie Zandberg.

 

FD

Santé

cf. Sandre.

 

JG

Santé

Zie Sente(n). – 2. Var. van Sande < Sandre.

 

FD

Sante(n), van

van Zanten: 1. PlN Xanten (NRW). 1546 Aart van San ten, Xanten; 1570 Guillaume van Santen, Den Bosch-Aw. (AP). – 2. PlN Zanten, Fr. Saintes (WB). 1250 Colinus de Saintes = Claeys van Santen, Bs. (PEENE1949).

 

FD

Santelé

Santele, Santels, zie Chantel.

 

FD

Santelé

Santele. Var. de Sa(i)ntelet?

 

JG

Santenaire  

1.   Car.   phys.   ,,Centenaire ».   —   2.   Proven.   Santeneer, ,,De Zande » (Loc.). — 3. Centner. N. allem.  (Mesure). N. de mesu­reur. .

 

EV

Santens

cf. Santin.

 

JG

Santens

zie Santin.

 

FD

Santer

Santerre, Santerne, cf. Sansterre.

 

JG

Santer(re)

Santer(n)e, zie Sansterre.

 

FD

Santermans

zie Sanderman(s).

 

FD

Santerre

Proven. Rég. fr.

 

EV

Santfliet, van

zie van Zandvliet.

 

FD

Santfo(o)rt, van

zie van Zandvoort.

 

FD

Santi

zie Sanctus,

 

FD

Santiago

Tiago: Verspreide Sp. PlN Sant’Iago (Sint-Jakob). Vooral bekend is de bedevaartplaats Santiago de Compostela.

 

FD

Santilman

Santilmon.   Proven.    St Tilman (N. de paroisse).

 

EV

Santin

au génitif néerl.: Santens. 1200 «San­tin», 1307 «Santins, f. Jehan Moenins» Gand; dérivé de Sanctus [FD]. « Dérivé: Santinon.

 

JG

Santin

-ing, Santens, Saintin: Patr. Vleivorm van Lat. HN Sanctus. 1200 Santin; 1307 Santins f. Jehan Moenins; 1326 Jan Santin = 1340 dat Ihan Sanctins was, Ip. (BEELE); 1346 Jan Santijn, Ronse (DECONINCK).

 

FD

Santinon

Patr. Afl. van Santin.

 

FD

Santiquiam

Proven. St William (N. de paroisse).

 

EV

Santkin

1333 «Sandrekin de Hamoir» Hamoir, 1444 «Sandkin le Canone», 1491-92 «Watle Santkin» TerreJauche, 1524 «Pirot Santkin» DénStavelotMy, 1537-40 «Sandrekin Venc-quiers» DénFrasnes, 1543 «Johan Sandkyn» CoutStavelot, 1555 «Santkin délie Venne» La Gleize, 1560 «Sandekin», 1652 «Sentkin» AnthrLiège, ±1650 «la femme matieu San-ckin [Santkin] » Lorcé ; dimin. en -kin de San­dre, Santé, aphérèse d’Alexandre. Cf. aussi Sanquin.

 

JG

Santkin

Sa(n)quin, Saengtien, Sandtke, Sentiens, Sentjens, Zentjens: i. Patr./Metr. Dim. van HN Sanctus/Sancta. Vgl. Santin, Sente(n). 1360 Sancta Roukeloes = 1358 jeghen ver Senten Roukeloes, Ktr.; 1398 Sentkin van Zwinevoerde, Wervik (DEBR. 1970). – 2. Santkin evtl. W. gereduceerde vorm van Sanderkin, dim. van Sander. 1333 Sandrekin de Hamoir, Hamoir; 1444 Sandkin le Canone(J.G.).

 

FD

Santkin

V. SAD (Sand). Santos.  N.  de bapt.  d’orig.  espagn.

,,Toussaint ». V. Sanctorum.

 

EV

Santon

Santhong: Fr. Centon, afl. van VN Vincent?

 

FD

Santos

Port, en Sp. PlN.

 

FD

Santrain(e)

Saintrain(t): Adaptatie van Chantrain(e). 1374 Chant(e)raine = Santreyn = San train (BLO VI); 1582 Pierre Sentrin; 1612 Jacque Saintrain, Namen(J.G.).

 

FD

Santraine

Forme altrérée (ch- > s-) de Chantraine [FD] ; cf. aussi Saintrain.

 

JG

Santrisse

NF lillois, attesté à Lille depuis 1674 (GeneaNet), qu’on peut difficilement dériver de Sandre, hypocor. d’Alexandre, à cause de la finale -isse, p.-ê. réduite de -istre ou -iste.

 

JG

Santus

Santy, zie Sanctus.

 

FD

Santvliet, van

zie van Zandvliet.

 

FD

Santvoort, van

van Santvoet, zie van Zandvoort.

 

FD

Santy

 (NF de Flandre occ.). Probabl. forme génitive de San(c)tus, cf. 1435 «Eermond Santus» Lampernisse [FD].

 

JG

Sanvicq

Proven. St-Vith (Loc.).

 

EV

Sanz

Obd. afl. van VN Sanne, Sanno. – 2. Ndd. PlN Sanz bij Stralsund (BRECH.).

 

FD

Sanz(ot)

V. SAD (Sam).

 

EV

Sanzo(t)

zie Senzot.

 

FD

Sanzot

Sanzo. Var. de Senzot, Sinzot.

 

JG

sao

Forme portug. de ,,Saint ». Sao- -gonçalo, -Joâo, -Jorge, -Paolo.

 

EV

Sap

Sappen: i. Metr. Korte vorm van Lat. HN Sapientia. ± 1240 Sappa soror Margareta; Imma soror Sapientie, Cent (SCHMID); 1287 Walterus filius quondam Sappe, Herent; 1308 Lambertus dictus voren Sappen, Winksele (HM); 1295 Johanne Sappen, Dend. (CED); 1280 Hugonem filium Sapen; 1305 Sape Pottins, Ip. (BEELE). -2. Zie Sabbe.

 

FD

Sap-

-art, -in, Saquet. V. SAD (Sa, Sac).

 

EV

Sap(p)-

Thème anthropon., p.-ê. de Sapientia (nom fém. en latin), cf. notamment les men­tions anciennes de Sapion. » Simple: Sap. 1288 «Will. fieus Sape», 1290 «Crestiens fieus Sape» DettesYpres, 1360 «mins heren Saps» Courtrai. * Dérivés: Sapart [plutôt que nom de métier, ouvrier agricole travaillant avec la sape à mois­sonner (Carnoy 218)]. – Sapin, Sappin. 1272 «lohannes films domine Sappen» Polypt-Villers, s.d. «Johannis Sapin» ObitHuy, 1352 «Jehan Sappin» FiefsLiège, 14e s. «Johan Sa­pin» CensHuy, 1649 «Martin Salpin» Bourg-Namur [ne peut représenter l’arbre, même comme enseigne, puisque non indigène en Wal­lonie]. Sapion (dérivé en -illon?). 1272 «Helu-widis et filia eius Sapion» Corroy-le-Grand, 1337 «dame Sapion de Votemme» Liège.

 

JG

Sapart

Uit Fr. Chappard: drager van een kap(mantel). Vgl. Cappaert. 1338-40 Andries Sappaerd, Bg. (VERBRUGGEN); 1382 Philips Tsappaerd, Izg. (DEBR. 1970).

 

FD

Sapelier

zie Chapelier.

 

FD

Saphier

zie Safïr.

 

FD

Sapin

Sappin, Sapyn, -ijn: i. Metr. Afl. van HN Sapientia. Vgl. Sap. 1352 Jehan Sappin, Luik (J.G.); 1438 Thomas Sapin, Laon (MORLET). – 2. Evtl. Fr. PlN Sapin: spar, den. Vgl. Dusapin (DNF).

 

FD

Sapion

Metr. afl. van Sap. 1272 fîlia eius Sapion, Corroy-le-Grand; 1337 dame Sapion de Votemme, Luik(J.G.).

 

FD

Sapir(o)

zie Schapiro.

 

FD

Sapit

zie Chapitre.

 

FD

Sappen

zie Sap.

 

FD

Sappenberghs

PlN Dapenberg in O.-L.-V.-Lombeek (VB)(NR).

 

FD

Saq(u)i

zie Sakier.

 

FD

Saquesyn

cf. Saccasyn.

 

JG

Saquesyn

zie Saccasijn.

 

FD

Saquet

1747 «Jean Saquet» Thy-le-Bauduin; surnom : w. (one) saqwè ‘quelque chose’ avec valeur affective, ou bien pic. saquet ‘petit sac’ (Camoy 272), comp. 1328 «Robert Saquelet» St-Quentin.

 

JG

Saquet

Sacchet, Saket, Saké, Sekeet: Opic. saquet, Fr. sachet: zakje. BerBN. Vgl. Zack. 1328 Robert Saquelet, St-Q. (MORLET).

 

FD

Saquin

zie Santkin.

 

FD

Sar-  

-emans,   -ens,   -et,   -on,   -ot, Sa(r)r-   -an(d),   Sarlet.   V.   SAD (Sa).

 

EV

Sar(r)a-

-syn, -zin. Proven. 1. Terre de culture du sarrasin ». •— 2. L.D.

—  3. Car. mor. Sarrasin, ,,H. sau­vage et cruel ». N° 215.

 

EV

Sara(y)

zie Sarrau.

 

FD

Saragosse

Namen (MUL VII).

 

FD

Saragossi

Sp. PlN Saragossa. 1704 Fr. Nie.

 

FD

Sarante

NF sans doute importé du sud de la France, le nom étant attesté dans l’Aude en 1621 (GeneaNet); sa présence en 1796 dans le Loiret pourrait orienter vers le NL Saran, canton d’Ingré dans le Loiret (cf. Morlet 883).

 

JG

Saray

NF apparemment importé de Normandie ou de Champagne (GeneaNet), dont l’étymologie n’est pas assurée (détoponymique ?).

 

JG

Sarazin

cf. Sarrazin.

 

JG

Sarazin

-sin, -sijn, -syn, -cen(o), -cino, Sarrazin, -zijn, -zyn, -sin, Saradin: Mnl. sarasijn, sarazijn: Saraceen, Arabier, mohammedaan, heiden. Soms huisnaam. 1280 Willelmus Sarracenus = 1281 W.Sarrasin; 1378 Jan Sarasijn, Ip. (BEELE); 1305 was Johans Sarrasins, Rijkhoven (VMW); 1322 Colars

Sarrasins, Quaregnon (CSWII).

 

FD

Sarboer

Adaptatie van PlN Cherbourg (Manche) of Sarrebourg (Moselle).

 

FD

Sarcelle

Nom d’origine: Sarcelle (Seine-et-Oise).

 

JG

Sarcelle

PlN (Seine-et-Oise).

 

FD

Sarda(r)

Chardard, afl. van VN Richard.

 

FD

Sardeur

Fr. chardeur, var. van cardeur: wolkaarder.

 

FD

Sardo

Zie Cardot.

 

FD

Sardon

Sarlet, Sarly. Proven. Sarton, «Petit (es)sart ». V. Essart. N » 238.

 

EV

Sardon(s)

zie Cardon.

 

FD

Sarel

Adapatation flam. du NF fr. Charles, néerl. Karel [FD].

 

JG

Sarels

zie Charle(s).

 

FD

Saremans

zie Saeremans.

 

FD

Saren

Saeren, au génitif: Sarens, Saerens. Dérivé néerl. du prénom fém. biblique Sara(h), cf. 12e s. «Sarra de Hainin» WaudruMons, 1230 «Sara» CartOrval, 1236 «Sarra uxor Jo­hannis Pain de Soile» St-Hubert, 1267 «Sare li Asne», «Sarain a la Viole» CensHerchies, 1275-76 «Sare Billarde» RegTournai, 1284 «Jehans fieus Sare» DettesYpres, 1286 «Sare li Ferète» CartBinche, «Sarain li Faveresse» CartLessines, 1316 «Sarain Walekine» Test-Tournai, 1499 «Ernoul Sarre» TerrierNaast, 1561 «Hercules Saraz» Péruwelz.

 

JG

Saren(s)

zie Saar.

 

FD

Sargant

-gent, zie Sergeant.

 

FD

Sarin

Metr. Vleivorm van bijbelse VN Sara. 1342 Sarain le Pouletière, Reims (CCHt). – 2. Zie Charrin.

 

FD

Sarion

zie Charrion.

 

FD

Saris

Sarris: Patr. Korte vorm van Sesaris, HNCaesarius. 1447 Art Tsarijs; 1515 Jannes Sarijs, Zolder(VANB-).

 

FD

Sarite

zie Carité.

 

FD

Sarlée

NF limbourgeois, attesté à Moorslede (FlOcc) en 1640 (GeneaNet), p.-ê. var. de Sar-let (qui suit).

 

JG

Sarlet

Probabl. dimin. en -elet du thème anthropon. germ. Sar-, Sarus (Fôrst. 1299), pourtant rare en Wallonie, ou bien var. flam. de Charlet [FD].

 

JG

Sarlet(te)

-lee, zie Charlet.

 

FD

Sarlette

 (NF des cantons de l’Est). Ce serait le fém. du précédent, p.-ê. un anthrop. masc. à suffixe fém. (JH, NF malmédiens, 45); sinon du w. sârlète ‘salière’ (E. Renard, BTD 26,254).

 

JG

Sarlie

-ly, zie Carlier.

 

FD

Sarlin

zie Charlin.

 

FD

Sarmeus

Sarmeux (NF plutôt hennuyer). Var. de Sermeus (= fils de Bartholomeus), avec influence régressive du r.

 

JG

Sarmeux,

-eus, zie Charneux.

 

FD

Sarna(t)

Uit Chameau, dim. van charme: haagbeuk?

 

FD

Saro(t)

zie Carot.

 

FD

Sarokin

Dimin. en -kin du nom Sara(h), cf. 1284 «Sarrekin, enfant de Willaume Blendelos» DettesYpres.

 

JG

Sarolea

Saroléa. Nom d’origine: Sarolay, w. Sârôlë, à Argenteau (Lg), avec le graphème -ea typique de la scripta liégeoise.

 

JG

Saroléa

(Forme anc). Proven. Sarolay (Dép. Argenteau).

 

EV

Saroléa

Sarolea: PlN Sarolay in Argenteau (LU).

1720 Jos. Sarolea de Cheratte, Limburgensis; 1727

J. M. Desaroleas, Leodius (MUL VII).

 

FD

Saron

zie Carron.

 

FD

Sarot

Dérivé en -ot du thème anthrop. germ. Sar-deSara(h)?

 

JG

Sarpette

 (NF de la région montoise). Surnom: moy. fr. sarpette ‘petite serpe, serpette’, mon-tois sarpète FEW 11, 234b, dont on peut rapprocher (Tourcoing) serpette ‘mauvaise langue’ (sans doute mal classé FEW 11,658a).

 

JG

Sarpette

BerBN Fr. serpette: klein snoeimes (J.G.).

 

FD

Sarphati(e)

Serfati, -y, Servaty: Joodse FN Sarfatti. Volksnaam van Spaanse en Franse migranten in Italie. Hebreeuws Tsarefati is een afl. van Tsarefat, oorspr. de naam van een Fenicische

stad, nu met bet. ‘Frankrijk’ (DS).

 

FD

Sarpong

Wellicht niet een adaptatie van Charbon (zie Carbon). Volgens P. De Baets een Ghanese FN.

 

FD

Sarr(e)

zie Saar.

 

FD

Sarrand

zie Seran(ne).

 

FD

Sarrau

-ault, -aute, Sarreau, Sara, Sarra(s), Saray, Sarria: i. Adaptatie van Chareau, dim. van Char. Zie Charrault. – 2. Dim. van Germ. sar-naam? 1377 Wilhelmo dicto Sareaz d’Eure (AVB).

 

FD

Sarrazin

-sin, -zijn, zie Sarazin.

 

FD

Sarrazin

-yn, Sarrasin, Sarazin, -ijn. 1252 « Morretum dictum Sarrazin de Novo Castro» St-Hubert, 1276 «Clais Sarrasin» DettesYpres, 1279-81 «Simons li Sarrasins» ComptesMons, 1280-81 «Sarrasins li Camus» RegTournai, 1284 «Nicolon Sarazin» = 1285 «Nicoles Sarazijn» DettesYpres, 1289 «Thierri Sarasin» CensNamur, 1295-1302 «Jehans Sarrazins» ImpôtArtois, 1303-7 «Sarazin le filh Colle» PolyptSalzinnes, 1308 «Raoul Sarrasin», «Sy-mon (le) Sarrazin» ComptesMons, 1359 «Gérard Collart Sarasin» CoutStavelot, 1365 «Sarasin de Hion», «Sarrasin le Mie» Taille-Mons, 1444 «Fierait Sarrazin» AidesNamur, «Henrar Sarazin» TerreJauche, 1472 «Hanry Sarazin» DénChiny, 1487 «Sarrasin» Justice-Bastogne ; fr. sarrazin, ethnique, syn. de païen, ou encore surnom d’individu brun de peau (cf. en 1252 : «Morretum dictum Sarrazin»). ii Forme fém. : 1279-81 «Maroieli Sarrasine» ComptesMons, 1356-58 «Katerine li Sara-sine» PolyptAth, 1365 «Julianne Sarrasine des corduaniers» TailleMons.

 

JG

Sarremans

zie Saeremans.

 

FD

Sarren, van der

Regressievorm voor Metr. Versaren: vrouw Sara. Versaren, een hoogbaljuw in het Waasland in de i6e e., noemde zich Vander Saren (LIND. 1940). 1624 Denys van der Sare, Hansbeke (Vî 1993,38); 1680 Anthone van der Sarre, Roes. (MARICHAL).

 

FD

Sarria

Zie Sarrau. – 2. PlN in Baskenland.

 

FD

Sarris

zie Saris.

 

FD

Sarro

zie Carot.

 

FD

Sarron

zie Carron.

 

FD

Sarsegem, van

zie van Saersegem.

 

FD

Sart

zie Desart.

 

FD

Sart-

-ène, -er, -ini, -or. V. HARD.

 

EV

Sart-

-i(e)aux, -illo(n), -on. Proven.,,Petit essart » (V. Essart). N° 238.

 

EV

Sarteau

-eaux, Sartiau, -iaux, -ieaux (formes pic.). 1226 «Wautiers Sartials» = 1227 «Wa-tiers Sartiaus» ChirTournai, 1266 «Watiers Sarteaus» ChartesHainaut, 1272 «Sartellus de Rosires» PolyptVillers, 1280-81 «Maroie Sa­rteaus» RegTournai, 1294 «Sartias de Beve-ne» CensNamur, 1326 «Phelippron Sartiaul» ComptesMons, 1365 «Jehan Sartiaul des viniers», «Gérait des Sartiauls vieswarier» TailleMons, 1493 «Collart Sartiau» = 1495 «Collart Sarteau» Marchienne-au-Pont, 1558 «Paulus Sarteau» BourgNamur, 16e s. «Henry Sartéal» Chàtelet, 1780 «la veuve Louis Sartiau», «Edouart Sartiaut» Charleroi; nom d’origine: Sarteau, Sartiau (dans le Hainaut), topon. très fréquent, dimin. en -eau de sort FEW 3, 318b, cf. aussi Saurtia.

 

JG

Sarteel

Sartel, Serteels, Sarteau(x), -iau(x), -ieaux, Saurtia, Sortia, Sautel, Dusartel: i. PlN Sart(i)el, dim. van sart, Fr. essart: rode, gerooide plaats. 1235 Johannem del Sartiel, Dk. (SMTI); 1300 Jacob Sarteels, Tv. (BERDEN); 1326 Phelippron Sartiaul = 1336 Ph. Sartiel, Bergen (PIERARD); 1368 Jakemaert van den Serteele; 1398 Jehan du Sartiel, Jehenne du Sartel, Ktr. (DEBR. 1970). -2. Patr. 1356 Serteel de Ghereymakere; 1400 Sartelli Serteels, Tv. (BERDEN); 1374 J(an) Sarteel van Edeghem = Sartel van Eedeghem, Bs. (BLO VI); 1449 Zarteel vander Bruggen, Lv. (HB).

 

FD

Sartena(e)r

Adaptatie van D. FN Zartner, afl. van PlN Zarten (BW). 1715 Hans Georg Zartner komt uit Beieren naar Hendrik-Kapelle en wordt opgetekend aïs Sartener, Sartenaer (PDB).

 

FD

Sartenaer

Proven. Zarrenaar (Zarren, Loc. avec suff. -aar, d’orig.). N8

212.

 

EV

Sartenaer

Sartenar. Peut-être forme dissimilée (/• > n) de: 1294 «Gerars Sarteriars» Cens­Namur, dérivé de Sarte(u)r? Pour Debrab. 1237, forme flam. de Sart Hermard, à Petit-Thier [FD].

 

JG

Sarter

Var. (< cas-sujet) van Ofr. sarteur: ontginner, die bossen rooit, houthakker. 1452 Cukelet le Sarteir d’Amonin = 1486 Jean dit Coukelet le Sarter d’Amonine, Izier (VW1984, 48). – 2. Zie Sartor.

 

FD

Sartert

 [nom de seigneurs d’Izier, famille de défricheurs]. 1429 «Lambier dit le Sarteur» CoutStavelot, 1449 «Henrart le Sarteur» Aides-Namur, 1452 «Cukelet le sarteir d’Amonin», etc. Izier, 1490 «Lanbé le Sarter de Berton-gne» JusticeBastogne, 1504 «Willemme le Sarter» Borlon ; nom de métier : fr. (es)sarteur, au cas-sujet, w. saurteû FEW 3, 318b. -Bibliogr. : J. Herbillon, Les NF Fonder, Galler, Sarter…, VW 58, 1984,48-49.

 

JG

Sartiau

Sartiaux, Sartieaux, cf. Sarteau(x).

 

JG

Sartiau(x)

-ieaux, zie Sarteel.

 

FD

Sartiliot

Sartillo, Sartillot. Peut-être dérivé en -illot (non attesté) de sart. – Aussi modifica­tion légale du NF Saligot [JMP].

 

JG

Sartillo(t)

Sartiliot, Sastrillo: i. Dim. van Ofr. sart: rode, gerooide plaats. – 2. Naamswijziging van oorspr. SaligotQ.G.).

 

FD

Sartisse

Nom d’origine: avec prononciation du -s final, lat. -iciu, topon (Les) Sartis (e.a. Cour-celles, Hensies et Villers-aux-Tours) FEW 3, 318b; pour la graphie -isse, comp. le NL Saucisse < l.d. Saucis.

 

JG

Sartisse

PlN (Les) Sartis in Courcelles, Hensies (H) (J.G.).

 

FD

Sarto

Sartot. 1545 «Thomas Sarto» Bourg­Namur, 16e s. «Michiel Sarto» Chàtelet; plutôt que dér. en -ot de sart, qui ne semble pas attesté (cf. M. Willems, Voc. défrichement, II, 43-57), latinisation, du type America, cf. 21.2.1680 «Mathieu Sarto», 22.11.1683

«Thomas Godeus a Sarto, vivant chanoine dud. S’ Martin», 1698 «Sibille Sarto» (tous not. liégeois, cf. BTD 75). La var. Sartot est du reste moins fréquente [JL, NFw].

 

JG

Sarton

1272 «terra Henrici filii lohannis Sartonis» PolyptVillers, 1502 «Lancelo de Sarton», 1518 «la veuve Jehan de Sarton», 1594 «Nicolas Sarton», 1645 «Catherine Sar­ton» BourgNamur; nom d’origine: e.a. Sarton (PdC, arr. Arras).

 

JG

Sartor

Sartori(us), -oris, -orio, Satory, Sarter, Sartoirs: BerN Lat. sartor: kleermaker. 1571 Henri Sertor, Lv. (HENNO); 1626 Vitus Sartorius; 1632 Guil. Sartoris, Valkenburg; 1650 Martinus Sartorius,

Roermond (MUL V). Voor Sartorius/Schreurs, zie

Midd. 1971,110-4.

 

FD

Sartor

Sartorius (latinisation maladroite). 1662 « Leonarda filia Servaty Sartoris de Gle-zia» La Gleize; latinisation de l’ail. Schneider ‘tailleur’, cf. aussi 1280 «Johannes sartor» PolyptLiège. – Bibliogr.: A. Schreurs, Les Sartorius et les Schreurs ont-ils une origine commune, IdG 26, 1971, 110-4.

 

JG

Sartot

cf. Sarto.

 

JG

Sartre

 (NF rare en Wallonie). Nom de pro­fession: de l’anc. fr. sartre ‘tailleur’, cas sujet du lat. sartor FEW 11, 236b.

 

JG

Sartre

Sa(s)tre: BerN Ofr. sartre < Lat. sartor: kleermaker. Zie Sartor.

 

FD

Sartrys

Wvl. var. van Sartisse (met r-perseveratie).

 

FD

Sas

Sasse, au génitif: Sassen, latinisé en Sassenus. 1272 «Heluwidis relicta Sas» PolyptVillers, 1280 «Johannis del Sas» Po­lyptLiège; probabl. ethnique: Saxon; cf. aussi Saison et Saiselet.

 

JG

Sas

Sasseman. Proven. 1. Saas (Dép. Hachy  et  Riv.   ,,Semois »).   —   2. Sas,  „Ecluse ».  Profess.  ,,Eclusier ». —  3. V. SAD (Saz).

 

EV

Sas, van (der)

PlN Sas (NB), Sas van Cent (Z).

 

FD

Sass-  

-e(n),   -el,   -enus.   V.   SAD (Saz).

 

EV

Sassel

Nom d’origine: Sassel, commune de Wincrange (G.D. Lux.).

 

JG

Sassel

PlN (GH).

 

FD

Sassen

Sassenus, cf. Sas(se).

 

JG

Sassen

Sassenus, Saesen(s): i. Patr. < Germ. VN Sahso, Saxo, Sasso, volksnaam van de Zassen, Sachsen (zie de Sas). 1130 Reinfridi Sassa, Oudenburg (GYSS. 1999′); 126 e. Sassinus monachus, Cent (GN); 1420 Lyzebette Zassen, Utrecht (PARM.); 1654 Andréas Sassenus, Lv. (MUL VI). – 2. Evtl. PlN zonder vz.: streeknaam Sachsen. 1399 Arnoud van Zassen, Ktr. (SR2iv°); 1495 Bellen van Sassen, Lv. (BO).

 

FD

Sassenbrouck, van

van Sassenbroeck: PlN Sassenbroek in Broekom (L). 1171,1205 Hermannus de Sassenbruc, St.-Tr.; 1278 Henrici de Sassenbruch, St.-Tr. (CSTI; GHYSEN); 1319 derier le vile de Sassembrouc…Coune de Sassenbrouc, Broekom (SLLIII).

 

FD

Sasserath

Nom d’origine: Sasserath, près de Dusseldorf(All.).

 

JG

Sasserath

PlN(NRW).

 

FD

Sassier

Sassi: Patr. Rom. vorm van Germ. VN sahs-hari ‘Sa(k)s-leger’ (DNF).

 

FD

Sassigneux

NF de la région namuroise, appa­remment importé du Cher ou de la Haute-Vienne, où il est attesté depuis 1700 (Genea-Net); probabl. d’origine toponymique [à pré­ciser],

 

JG

Sasso

zie Desausoi.

 

FD

Sasso-

Proven.    Sa(u)ssois     (Dép. Braine l’Alleud). V. Saule.

 

EV

Sasson

 Fr. saxon: volksnaam van de Saks(er). Vgl. (de) Sas. – 2. Patr. Rom. verbogen vorm van Germ. VN Saxo ‘Sa(k)s’; vgl. Sassen.

 

FD

Sassoye

zie Desausoi.

 

FD

Sastre

zie Sartre.

 

FD

Sastré

Proven. Sastrée, ,,Chaussée des Saules ».

 

EV

Sastrillo

zie Sartiliot.

 

FD

Sate, van der

van der Saete, van Saet, Zaad: PlN Mnl. sate: woonplaats, woning, tijdelijk verblijf, kasteel.

 

FD

Satens

Saetens: Patr. Vleivorm van een Germ. sath-naam, zoals Sadebertus, Saduinus (Satoinus), Sadulfus(MORLETI).

 

FD

Saterdag

BN naar de weekdag, zaterdag.

 

FD

Sateur

Naamswijziging < Salpeteur (J.G.).

 

FD

Sateur

NF né d’une modification administrative du NF Salpeteur, cf. aussi Salteur.

 

JG

Satin

1516 «Willemme Satin» GuillLiège; surnom de fabricant ou de marchand de satin, cf. 1555 «Thiry Ployart satinier» Ladeuze; ou bien anc. w. liég. satin ‘quart d’once’, anc. pic. sattin ‘sorte de poids’ FEW 23, 222b. – Di­min. : Satinet.

 

JG

Satin

-ijn, -yn, Satinet: Mfr. satin: satijn. BerBN van de wever of handelaar. 1516 Willemme Satin, Luik (J.G.).

 

FD

Satinet

1. Proven. Sautin (Loc., avec suff.  -et,  d’orig.). N°  211. — 2.

V. SAD.

 

EV

Satirus

Forme latinisée d’un nom comme Sau-tier ou Sauteur?

 

JG

Satirus

Lat. humanistennaam. Wellicht Satyrus: dichter (van satires).

 

FD

Satory

zie Sartor.

 

FD

Satre

En France, forme dissimilée de Sartre (Dauzat 541).

 

JG

Satre

zie Sartre.

 

FD

Sattler

Sadler: D. BerN van de zadelmaker; vgl. de Sadeleer.

 

FD

Satyn

zie Satin.

 

FD

Sau(e)r

D. BN: zuur, bitter, bars.

 

FD

Saub(o)in

(Saint Obin), Saintrain(t) (St-Trond), Saintmoulin. Sart-Moulin (Dép. Soignies), V. Saint.

 

EV

Saubain

Sauboin. 1694 «Anne Saubain», 1717 «Françoise Saubain» Thuin; ces deux NF de Thudinie (Sauboin est attesté la lre fois à Gozée en 1601) sont p.-ê. de simples var. du suivant, avec perte du / (sous l’attraction de Saint-Aubain?).

 

JG

Sauber

D. sauber: rein, zuiver, schoon.

 

FD

Saubl-

-ain, -ens, -un. Sauvier. 1.  Profess.   Exploitant   ou   marchand Nos  170  et 240).  —  2.  Proven. d’un de ces L.D.

 

EV

Saubl-

-ain, -ens, -un. V. Sable.

 

EV

Saublain

-ains, Saublin, Saublen, -ens, Sa-blain, Sablin, etc. 16e s. «Gertrud de Saublen» ou «de Sableing» (mis pour «des Aublains»). 1676 «Martin Desablens» RuageAth; nom d’origine: (Les) Sablens à Grandmetz (Ht), cf. Desablens, Desablain, -in(s).

 

JG

Saublen(s)

Saublain(s), Saublun, Saubain; -oin, zie Desablens.

 

FD

Sauboin

cf. Saubain.

 

JG

Saubry

V. Sorbier

 

EV

Saubry

Zie Sobry.

 

FD

Sauc-

-ez, -in, -cy. V. Saule.

 

EV

Sauc-

Soss-,Sauss- -et, -ez,  -in, -y,  -oy, -us, -aye.   Sole   (Saulaye),   Saut-   -oie, -ois, Saudoyer. (V. ce N.). Dus(s)aus(s)-  -ois,  -oit, -oy.   .plan­tation de saules ». Del- -sa, -saute, -saux, Delasaulx, Sautereau, ,,Petit bois de saules ». N° 242.

 

EV

Saucet

-ez, -é, zie Sausset.

 

FD

Saucez

Saucet, Saucé, cf. Saussez.

 

JG

Saucin

Sausin. 1615 «Poncelet de Sausin», 1745 «Jean Saucin» BourgNamur; nom d’ori­gine: Saucin, dépend, des Isnes (Nr).

 

JG

Saucin

Sausin: PlN Saucin in Isnes (N). 1615 Poncelet de Sausin, Namen (J.G.).

 

FD

Saucure

zie Saussure.

 

FD

Sauçure

Var. de Saussure, anc. nom de Caris-bourg (Lx)

 

JG

Saud(e)mont

PlN Saudemont (PdC). 1347 Yzabel de Saudemont, Atrecht (NCJ).

 

FD

Saudemont  

Proven.     Soudromont (Dép.  Seneffe).

 

EV

Saudemont

Saudmont. Nom d’origine: Saude­mont (PdC); aussi nom du cheval de Roland dans une chanson de geste.

 

JG

Saudoyer

-es, Sodoyer, -ez, -é, Soudoyer, -ez: Ofr. soldoier: soldenier, huurling. 1340 a Saudoiier, Bergen (PIERARD); 1745 Jos. Sodoiez, Halle-Aw. (AP).

 

FD

Saudoyer

Proven. Sautais, avec suff. -er d’orig. N° 211.

 

EV

Saudoyer

Saudoyez, Sodoyer, -oyez, -oyé, Soudoyer, -oyez. 1340-41, 1347-48 «Saudoi-ier», «Saudoyer» ComptesMons; nom de pro­fession: anc. fr. soldeier, soldoier, souldoier, etc., anc. hain. saudoyer ‘soldat mercenaire, engagé pour une certaine solde’ FEW 12, 52b.

 

JG

Sauer

Surnom: all. sauer ‘aigre’.

 

JG

Sauerbier

BN voor de brouwer van zuur bier, het bittere langer houdbare bier. Vgl. Zuurbier. 1163 Godescalcus Amare cerevisie, Keulen; 1183 Ludew. Surbier, Keulen (BRECH., HAGSTR.

1949).

 

FD

Sauerman(n)

Suermann: BN voor iemand met een zuur, bitter, bars karakter. Zie Sauer.

 

FD

Saufnay

cf. Sauvenay.

 

JG

Saufnay

zie Sauvenée.

 

FD

Saugeron

Dérivé en -on de *Sauger, de l’an-throp. germ. sal-gari (Dauzat 542)? Cf. aussi 1541 «Pierre de Saugier» DénFlorenville.

 

JG

Saul

Saül, Saulle, Sau(l)x, Saut, Sauw: PlN Ofr. sais, Fr. saule: wilg. Vgl. Desseaux. Of PlN

 

FD

Saulay

PlN: plaats met wilgen.

 

FD

saule

Proven. Saule, arbre, caractérist. d’une habitation.

 

EV

Saulmont

Saumon. 1404 «Jacquemars Sau­mons» Ladeuze, 1496 «Collin Saulmon» BourgNamur, cf. aussi 1383 «Margrie Sau-monne» Ladeuze; surnom de pêcheur ou de marchand de saumons; cf. aussi Salmon.

 

JG

Saulmont

zie Salomon, De Salmon.

 

FD

Saulnier

zie Saunier.

 

FD

Sault

< Lat. saltus: bos (DNF).

 

FD

Saulx

1533 «Josse de Saulx», 1612 «la vefve Jacques de Saulx» TerriersNamur; nom d’ori­gine: nombreux l.d. Saulx (= saule); cf. aussi Salice.

 

JG

Saume

Proven. Soulme  (Loc.).

 

EV

Saume

Serait-ce le w. saume ‘filet de pêche’? Ou bien forme évoluée de Salom(e) [FD].

 

JG

Saume

zie Salom(e).

 

FD

Saumon

-oné, zie Salomon, De Salmon.

 

FD

Saunders

zie Sander(s).

 

FD

Saunier

1265 «Colin li Sausnier» CensNamur, 1283 «Pieres li Sauniers» DettesYpres, 1295-1302 «Gilles li Sanniers» ImpôtArtois, 1296 «Jehans Sauniers» CartMons, 1365 «Jake-mart Saunier des viniers» TailleMons, 1499 «Moury Saunier» TerrierNaast, 1527 «Josse le Saulnier» DénLens; nom de métier: fr. sau­nier ‘marchand de sel’.

 

JG

Saunier

Saulnier, Lesaulnier, Sougnier, -(i)ez, -é, -e, Seunier: Fr. BerN van de zouter, zoutzieder, zouthandelaar. 1287 pueris Johannis Salenier = 1292 Johannis Salnier, Kales (GYSS. 1963); 1365 Jak. Saunier, Bergen (DE COCK); 146 e. Willaume le Saunier…pour le sel, Rijsel (DUPAS 82).

 

FD

Sauquet

zie Socquet.

 

FD

Saur

Nom d’origine: w. saurt ‘sart’, cf. Sar; ou adaptation du NF all. Sauer.

 

JG

Saur

zie Sauer.

 

FD

Saureau

-ais, -o, zie Sorel.

 

FD

Saurel-  

1.  N.   de relation  familiale, ,,Sœur ».   N°   128.   —   2.   Proven. Sorel (Loc. fr.).

 

EV

Saurin

-en: Afl. van Ofr. sor: bruinachtig geel. Vgl. Saureau.

 

FD

Saurtet

 

dim. van sart: rode (J.G.).

FD

Saurtet

Proven. Saultaie  (L.D.).

 

EV

Saurtet

Sortet, Sorte. Dérivé en -et de sart, w. saurl.

 

JG

Saurtia

Sortia. Nom d’origine: w. (Cerfon-taine) saurtia ‘petit essart’ (A. Balle, Dict. Cerfontaine, 279); cf. Sarteau(x), -iaux.

 

JG

Saurtia

zie Sarteel.

 

FD

Saury

Sauris: i. Var. van Savary. 1470 Jehanne Sauris = Savary; 1441 Tassart Saurys, Dk. (TTT). -2. Spellingvar. van Soris; zie Souris.

 

FD

Sausez

zie Sausset.

 

FD

Sausin

cf. Saucin.

 

JG

Sausin

zie Saucin.

 

FD

Sausoit

Saussoy, zie Desausoi.

 

FD

Saussard

Proven.  1. Sauchoir (Dép. Kain).  — 2.  ,,Essart des Saules ».

L.D. N° 238.

 

EV

Saussard

zie Chaussard.

 

FD

Saussereau

NF importé de la Sarthe où il est attesté à Dollon en 1641 (GeneaNet); probabl. rsaulcereain, comp. moy. pic. sausseroi ‘ose-raie’ (Debrie, Gloss. du moy. pic., 363), avec substitution de suffixe.

 

JG

Sausset

-et, Saucet, -ez, -é, -e, Sausez, Sauzet, Sosset: Dim. van Ofr. sais, sauz, sause, lat. salix: wilg. Vgl. Dusausoit. 1294 Jehan Sausset, Namen (J.G.); 1309 monsigneur Sausset, Bergen (PIERARD); 1421 Gille Sausse, Chauny (MORLET).

 

FD

Saussez

Saucez, Saucet, Saucé, Sosset. 1286 «Bauduins Sausses» CartBinche, 1294 «Je­han Sausset» CensNamur, 1309 «monsigneur Sausset» ComptesMons, 1360-61 «Colars Sausses» PolyptAth, 1426 «Jehan Sausset» TailleSoignies, 1590 «Henri de Saucey» BourgNamur; plutôt qu’un dimin. de salin ‘saule’, ce NF serait un surnom (surtout hen-nuyer) marquant la couleur du visage ou des taches caractéristiques, tiré par ex. de l’anc. fr. sausse ‘sauce’ (par opposition à clair, lim­pide?) (J. Herbillon, NF wallons).

 

JG

Saussoy

Sausoit, Sossois. 1295-1302 «Vincans dou Saucoi» ImpôtArtois, 1359-60 «Jehans Sauchois» PolyptAth; nom d’origine: nom­breux l.d. saussoi(s) ‘lieu planté de saules’, cf. Desausoi, Dusauçois, etc.

 

JG

Saussu

Saussus. Var. gaumaise de l’anc. fr. saucy ‘saulaie’ (BTD 53, 86-87).

 

JG

Saussu(s)

Var. (Gaume) van Ofr. Saucy: plaats waar wilgen groeien (KCTD1979,86).

 

FD

Saussure

Saucure: PlN Oude naam van Carslbourg in Paliseul (LX). 1330 les dismes de Palisuel, de Framont, de Noleval, de Lannoy, de Bergimont, de Sassuere; 1373 item Sasur mesure de Beamont (ASH).

 

FD

Saut

Saut-  -e,  -i.   1.  H.  habile  au saut  (distance ou hauteur). — 2. Car. mor. ,,Sauteur ». — 3. Proven. nombr. L.D. La Saute.

auter. Proven. Sauteur (Ane. N. de Sautour, Loc.).

 

EV

Saut

Surnom: fr. saut, cf. 1356-58 «JehansQui saut» PolyptAth.

 

JG

Saut

zie Saul.

 

FD

Saut-

-oie, -ois. V. Saule.

 

EV

Sauté

Saute: sart: rode (J.G.).

 

FD

Sauté

Sautelet. Dérivés en -et et -elet de sart, cf. Saurtet?

 

JG

Sautel

zie Sarteel.

 

FD

Sautelet

zie Sotelet.

 

FD

Sauter

Afstammelingen van Jacob Sutter=Sauter (begin 176 e.) in Reichenau (Bodenmeer). D. BerN Sauter = Suter (in het Alemannisch niet gediftongeerd) < Lat. sutor: naaier. (VS1990, S/­go). – 2. Zie De Souter.

 

FD

Sautereau

Sautois.   Proven.   1.   ,,De Sautour »   (Loc). —  2.  V.  Saule.

 

EV

Sautereau

Sautrau, Sautriaux, Sautron: Ofr. sauterel, Fr. sauterelle: sprinkhaan. BN voor een springer. 1234 Roberti Sauteruele, Chièvres (CAE).

 

FD

Sauteur

Peut-être anc. fr. salteur ‘sauteur, danseur, saltimbanque’, cf. aussi Salteur.

 

JG

Sauteur

Salteur: Ofr. salteur, Fr. sauteur: springer, danser. 1356 Jamotton Salteur, Luik (J.G.); 1396 Piere dou Saert vel Saustuer, Vloesberg (DE B.).

 

FD

Sautier

-ié, -ière, -iere, Sauthier: Ofr. saltier, sautier: psalmboek, Mnl. souter, Ndl. psalter, ook muziekinstrument: dertiensnarige harp. BN voor een muzikant. Vgl. D. Psalterier. 1427 Henri Sautier, (abt van) Maroilles (CCHt).

 

FD

Sautier

Sauthier. Soit anc. fr. soutier (dérivé de sault < lat. saltus ‘bois’) ‘garde-forestier’, soit anc. fr., moy. fr. sautier ‘psautier (livre de psaumes)’, surnom de chanteur de psaumes, mais non graphie maladroite de w. sav’ti ‘sa­vetier’ (E. Renard, BTD 26, 265). Forme fém. : Sautière, Sautiere.

 

JG

Sautin

Proven. Loc.

 

EV

Sautois

Peut-être surnom de danseur (Carnoy 228) ou bien var. de sautoir FEW 11, 113b.

 

JG

Sautois

zie Dusautoir.

 

FD

Sautrau

-iaux, -on, zie Sautereau.

 

FD

Sautreuil

Nom d’origine: Sautreuil, hameau de Arc-en-Barrois (Haute-Marne) (Dauzat 543).

 

JG

Sautreuil

PlN in Arc-en-Barrois (Hte-Marne) (DAUZAT).

 

FD

Sautriaux

Sautereau, Sautrau. Surnom: anc. fr. sauterel, pic. sautriau ‘sauterelle, (au fig.) enfant qui saute beaucoup’ FEW 11, 114b et 117b. – Comp. 1234 «Roberti Sauteruele» Chièvres, dérivé en -eolal

 

JG

Sauv- 

-an,  -elon,  Sauven-  -ay,  -ée, -ier, -ière. V. Sable. Sauvan (Dép. Racour), Sauvenière (Loc.).

 

EV

Sauvage

1275-76 «Grars li Sauvages» Reg-Tournai, 1276-77 «dame Usile le Sauvaige» CharitéTournai, 1286 «Gilles Sauvages» CartBinche, 1289 «Alissandres li Savaiges» CensNamur, 1295-1302 «Sauvages» Impôt-Artois, 1332 «aus enfans Savaige de Waren-sis» RegLaroche, 1365 «Simon Sauvage tellier» TailleMons, 1376 «Collars d’Oelne fil jadit Sauvaige d’Oyne» Olne, 1515 «Collait Sauvage» BourgNamur, 1524 «Johan Sal-vaige» DénStavelotMy, 1573 «Françoise de Sauvaige» BourgNamur, 1592 «Servaes Sau­vaige» CartCiney, 1605 «Jehan Sauvaige, cuvelier» BourgDinant; fr. sauvage, soit surnom d’homme peu sociable, soit nom d’origine (nombreux l.d. Sauvage) ou nom d’enseigne: comp. 1528 «Maison dite de la Sauvage Femme en Merchoul», 1562 «Fran­çois de Falle du Sauvage Homme», 1740 «Au Sauvage Homme» Liège (BTD 26, 274). -• Dérivés : Sauvageot. – Sauvaget.

 

JG

Sauvage

Car. mor. H. peu sociale ou mal élevé. N° 281.

 

EV

Sauvage, (de)

Dessauvage(s), Savage, Souvag(i)e: BN voor iemand met onsociaal gedrag, die zich wild en ongedisciplineerd gedraagt. Vgl. De Wilde, De Wildeman. Ook huisnaam. 1199 Willelmile Salvage, Dk. (SMTI); 1360 Clai le Sauvaige (= de Wilde), Niepkerke (RPN); 1397 Ysabiel Desauvaige, Dk. (TdT); 1398 Ysabel le Sauvage, Mkr. (DEBR. 1970); 1418 Pieterkin Savagen=i428 Piètre Sauvage, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Sauvageau

-eot, -et: BN. Dim. van Sauvage.

 

FD

Sauvai

Patr. Germ. VN Saluvalus (MORLET). 1324 Sauvale Crespin, Artesië; 1430 SauvaleWion (PDB).

 

FD

Sauvaire

Probabl. lat. Salvator (prénom) au cas sujet (comp. Sarter ci-dessus), cf. Sauveur.

 

JG

Sauvan

zie Salvan.

 

FD

Sauvanaud

zie Sauvenée.

 

FD

Sauvé

zie Salvé(e).

 

FD

Sauvegarde

Nom d’origine: plusieurs l.d. Sauvegarde en Wallonie; ou bien surnom: fr. mod. (17e-18e s.) sauvegarde, m. ‘cavalier (…) employé à prévenir les désordres de soldats débandés’ FEW 11, 134ab et 17, 516b (pour Carnoy 175, nom de garde-champêtre).

 

JG

Sauvegarde

Verspreide PlN in Wallonie (J.G.).

 

FD

Sauvelon

Savelon. 1267 «Jehans dou Savelon» CensHerchies, 1742 «Claude Sauvlon» Bourg­Namur; topon. fréquent: w. sa(u)velon ‘sable’, cf. Sablon.

 

JG

Sauvelon

Savelon: PlN W. sa(u)velon, Fr. sablon: zand, zavel. Vgl. Sablon. In Fragnée (LU): 1307 li Savelon (AVB). 1267 Jehans dou Savelon, Herchies

(J.G.).

 

FD

Sauvenay

Savenay, Saufnay, w. liég. Sâvenè, Sâm’nê. 14e s. «Saveneal de pas de Wonck», 1522 «Giclet Saveneal» Glons, 1593 «Save-neau de Meers (orig. de Roclenge)» Bourg-Liège, cf. également 1598 «Gilles Sauvenia» DénWavre; NF typiquement liégeois, dérivé au moyen du suffixe double -enê du thème anthropon. Sav-, cf. Savary. – Bibliogr. : J. Herbillon, Le NF Sa(u)venay, VW 52, 1978, 117-9.

 

JG

Sauvenée

-ay, Savenay, Saufnay, Sauvanaud, Savineau: Patr. LU W. afl. (met dubbel suffix -enê, -inel) van Germ. Sav-naam, zoals Savary. 146 e. Saveneal de Pas de Wonck = Savin de Pas de Wonck; 1454 Saveneal de Broucke, Bassenge; 1522 Gicle Saveneal = 1530 Gilet Saveneau, Glaaien; 1598 Gilles Sauvenia, Waver. – Lit.: J. HERBILLON, Le nom de famille Sa(u)venau. VW 1978,117-9.

 

FD

Sauvenier

Nom de profession: soit équivalent w. de fr. sablonnier, soit dérivé en -1er de w. savener ‘savonner’, avec le sens de barbier?

 

JG

Sauvenière

1292 «maistre Bastiens délie Savenire», 1297 «Gerar clerch dou capitre de Liège dit délie Saveniere» CartValBenoît, 1367 «Godefrois délie Savenire» GuillLiège, 1520 «Thomas de la Sauvenière» Bourg­Namur; nom d’origine: Sauvenière (Nr), La Sauvenière à Liège, et nom de plusieurs ha­meaux.

 

JG

Sauvenière

-ier, Delsauvenière, Sauviller(s), Saveniers, Savernier: PlN Sauvenière < Mlat. sabulonaria (MONJOUR): zandgroeve (N). In Charneux (LU): 1404 preit del Savenier. Ook een stadswijk van Luik: 1107 Sabulonaria = 1226 in Sabuleto. 1225 Theobaldus de Sabuleto, Luik (SLL); 1317 Thomas delà Sauvenière, Luik (ISC); 1340 Henrici de Savenier, Tn. (C. BAERT); 1356 Verlisen van Saveniers, Bs. (PEENE1949).

 

FD

Sauvet

-ey, zie Salvé(e).

 

FD

Sauvet

Sauvey. Var. de Salve?

 

JG

Sauveur

1265 «li cortius le Sauveur», 1294 «Jehans li Sauveres de Maisons» CensNamur, 1544 «Jean Toussaint le Sauveur», 1601 «Simon Le Sauveur» Cerfontaine, 1787 «Jean Sauveur» BourgLiège; surnom: anc. fr. sal-veor ‘sauveur, protecteur’, mais aussi ancien prénom < lat. Salvator, cf. aussi Sauvaire. -Secondairement, nom d’enseigne, ainsi 1578 «Au Sauveur» (BTD 26, 272).

 

JG

Sauveur

Proven.  St-Sauveur  (Loc.) ou   L.D.   Sauveur    (Emplacement

d’image sainte).

 

EV

Sauveur(s)

zie De Saveur.

 

FD

Sauvier

Sauvlet. Dérivés du thème Sa(u)v-, cf. Sauvenay, ou de fr. sable, cf. 1574 «Jehan délie Sauvier» Hanzinne.

 

JG

Sauvier

V. Sable.

 

EV

Sauviller(s)

zie Sauvenière.

 

FD

Sauw, (de)

zie Desseaux, Saul.

 

FD

Sauwen(s)

V. SAD (Sa).

 

EV

Sauwen(s)

zie Souwen(s).

 

FD

Saux

Proven. Seaux (Ville fr.).

 

EV

Saux

zie Saul.

 

FD

Sauzet

zie Sausset.

 

FD

Savaete

cf. Chavatte.

 

JG

Savage

zie Sauvage.

 

FD

Savaria(u)

Patr. Dim. van Savary.

 

FD

Savariau

Savaria, cf. Savary.

 

JG

Savarin

1.  N.  de bapt.  Dimin.  de Sauvaire    (Midi).    Equivalent   de

Salvatore     (Italie)     ou    Salvador (Espagne). — 2.  Proven. Dimin. de Savart, ,Jachère ».

 

EV

Savart

1337 «Petrus Savar» Voroux-Goreux, 1450 «Jehan du Savar» Lobbes, 1629 «Fran­çois Savar» émigré en Suède; nom issu de l’anthrop. germ. sav-hard ou bien surnom: anc. fr. sauvart, moy. fr. savart ‘friche’ (cf. 1578 «six jours de champs qui estaient … en frisque et savart» Orchimont) FEW 11, 138b.

 

JG

Savart

Sava(s), Savat, Savardi: Patr. Germ. VN sav-hard. 1337 Petrus Savar, Voroux-Goreux (J.G.).

 

FD

Savary

Savari(s), Saveri, Saverijs, -ys, -ies, Saffery, Zavarise, Soferis, Sofferie: Patr. Savary, Rom. vorm van Germ. VN sav-rîk: Sabaricus, Savaricus, Savarich (Fm.). 12e e. Savaricus (GN). 1313 Savari de la Fonteine (MICH. 1951); 1321 Jehans Savaris, Ktr. (DEBR. 1971); 1370 Ystas Saverijs = 1382 Ustaes Savaris; 1393 Robrecht Saveris, Ktr. (DEBR. 1970); 1422 Hannekin Savarijs; 1453 Joes Savoris, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Savary

Savaris, w. liég. Sâvari. 1153 «Johannes et Savaricus et Paganus de Ivodio», 1239 «Willelmi rratris Sâvari» CartOrval, 1297 «Jakemin Sâvari» ComptesMons, 1314 «Sa­varis de Bachenges» Roclenge, 1337 «Colons Sâvari» Liège, 1365 «Fierait Savaris des pes-keurs» TailleMons, 1544 «Savary le Bolen-gier» DénStavelotMy, 1649 «Isabelle de Sa­vary» BourgNamur; anthrop germ. sav-ric > Sabaricus, Savaricus, nom de nombreux personnages dans les chansons de geste (cf. VW 52, 1978, 118-119). Cf. aussi Saffery. –s Dérivés: Savariau, Savaria. – Cf. égale­ment Sa(u)venay.

 

JG

Savat

Savatte, Savaete, Chavat(te), Servaete(n): Ofr. savate, Pic. chavate: schoeisel. BerBN van de schoenmaker, Fr. savetier. 1242 Letberto Chavatte, Le Quesnoy (SMTI); 1296 Pieres Cavate, Artesië (BOUGARD); 1577 Elias Chavatte, Aardenburg (VAN VOOREN); 1637 Jaques Savate, Voormezele (BEELE1986); 1696 A. de Savatre = A. Servaeter, FV (VERGR. 1972).

 

FD

Savat

Savatte. 1653 «André Savatte» Bourg­Namur; fr. savatte, surnom de cordonnier, de savetier.

 

JG

Savat(te) 

Proven.  1. Savarte, „Jachère ».  —   2.  Dép. Ciplet et  Hyon.

 

EV

Savay

Save, zie Salvé(e).

 

FD

Save

1279-81 «Mahaus li Save», 1290-91 «Ja-kemart le Save» ComptesMons; probabl. var. de Saive (= sage).

 

JG

Save

Proven. Saive  (Loc.).

 

EV

Savel(s)

Saevels, Zavels, Savelen: i. Savel, zavel: zand, plein. Vgl. Van de Savel. – 2. Mnl. savel, sabel: zwart (in de heraldiek); zwart boni, sabelbont. Vgl. Sabels. 1340 Henrici dicti Zavel; 1347 Goert Savels, Tn. (C. BAERT).

 

FD

Savel,(van de(n/r)

van de(n) Zavel, van de Saevel, Ver-sa(e)vel(e): PlN Zavel: zand, plein. Zie ook Savels. 1282 Thomas de Zavle, Kales (GYSS. 1963).

 

FD

Savelberg

Savelbergh, Savelsberg. Nom d’ori­gine: topon. flam. Zavelberg (= colline de sable), à Erwetegem (FlOr) et à Vollezeel (BrFl).

 

JG

Savelberg(h), (van)

Savenberg,Savelsberg,van Zavelberg(h): PlN Zavelberg in Erwetegem (OV) en Vollezele (VB). 1389 Kateline Savelberchs, Wambeek (BOLSEE); 1508 Judocus Savelberch de Mol(MULIII).

 

FD

Savelen

V. Zavel.

 

EV

Savelkoel(s)

Savelkoul(s): Limburgse FN. Koel (kûl): kuil. PlN Zavelkuil: zandgroeve, in Berg, Genoelselderen (L), Rummen (VB). 1697 Joseph van Savelcuyl (DF XVIII); 1714 Dirck Savelcoel, Heusden L (VAN AUTENBOERII).

 

FD

Savelon

cf. Sauvelon.

 

JG

Savelon

zie Sauvelon.

 

FD

Savels

Génitif de néerl. savel ‘sable’.

 

JG

Saven-

-ay, -ière. V. Sable.

 

EV

Savenants

zie (van) Sevenant.

 

FD

Savenay

cf. Sauvenay.

 

JG

Savenay

zie Sauvenée.

 

FD

Savenberg

zie (van) Savelberg(h).

 

FD

Saveniers

Savernier, zie Sauvenière.

 

FD

Saver(w)ijns

-(w)yns: Patr. Var. van Saverijs.

 

FD

Saver, (de)

zie Lesaffre.

 

FD

Saveri

-ijs, -ys, -ies, zie Savary.

 

FD

Savet

Zie Salvé(e).

 

FD

Saveur, de

zie De Saveur.

 

FD

Saveyn

-eijn, zie Savin.

 

FD

Savignac

zie De Savignac.

 

FD

Savignet

PlN Savigné (Vienne, Sarthe), Indre-et-Loire).

 

FD

Savigny

Savigni: Verspreide PlN Savigny. 1385 Girart de Savigny, Auxonne (MARCHAL).

 

FD

Saville

Proven. 1. „Villa du sieur SAD ». — 2. Savy (Dép. Long-champs-lez-Bastogne).

 

EV

Savin

-eyn, -eijn: Patr. Lat. HN Sabinus/Savinus.

 

FD

Savine

Metr. Lat. HN Sabina.

 

FD

Savineau

zie Sauvenée.

 

FD

Savinien

Anc. prénom, issu de lat. Sabinianus, premier évêque de Sens et martyr du 3e s. (Dauzat 544).

 

JG

Savinien

Lat. HN Sabinianus.

 

FD

Savinien

N. de bapt. Sabinien.

 

EV

Savogin

Peut-être graphie maladroite de: 1544 «Querin Savoyen» DénStavelotMy, qui serait un syn. de Savoyard, cf. Savoy(e). Comp. aussi 1730 «Françoise Savauge» BourgNamur.

 

JG

Savoi(e)

Savoir, Savoy(e), Savooy, Savoey: 1. Metr. Lat. HN Savia (MORLETII). 1334 Savoie le Hyra, Othée (J.G.). – 2. Zie De Savoye.

 

FD

Savoir

Proven. 1. V. Savoye. — 2. Savart, ,,Terre en friche » (L.D.). Synon. : Savarte, Savat(t)e. Di­min. : Savarin.

 

EV

Savon-

-e, -et. Profess. Savonnier, ,,Fabricant de savon ».

 

EV

Savonet

Sans doute marchand de savons, cf. w. savonète ‘brique de savon’.

 

JG

Savonet

Savoné, Savone: Dim. van Fr. savon: zeep. BerBN van de zeepzieder.

 

FD

Savonie

Savonije: Wsch. < Savigni.

 

FD

Savouré

Savouret. Surnom: anc. fr. savoré ‘suave; doux, charmant’, savoret ‘savoureux’ FEW 11, 207a; à rapprocher de: 1272 «Do­mine Savereuse» PolyptVillers, 1365 «Aulis Savereuse» TailleMons, 1366 «Jehan (le) Savereus» Cuesmes, 1531 «Pierson Save-reux», 1559 «Anne Savureux» BourgNamur.

 

JG

Savouret

Savouré: Ofr. savoret: smakelijk; zacht, aardig. BN. 1275 Savereuse, Ghoy (VR 68r°); 1366 Jehan le Savereus = Savereus, Cuesmes (CSWII).

 

FD

Savoy

Savoye. 1334 «Savoie le Hyra» Othée; comme prénom, autre dérivé du thème Sav- de Savary (VW 52, 119). – Le plus souvent nom du pays d’origine, éventuellement par le biais d’une enseigne: cf. 1773 «Maison cy-devant enseignée du Pot d’Etain et Duc de Savoy» à Liège (BTD 26, 278): 1286 «Jakemon de Sa­voie» CartMons, 1423 «Gérard de le Savoye» Ladeuze, 1444 «Jehan de Savoye» Aides-Namur, 1528 «Loys le Savoye» DénHouf-falize, 1676 «André de Savoye» RuageAth. Cf. aussi Savogin.

 

JG

Savoy(e)

Proven. ,,(De l’ancien Duché de) Savoie ». N° 221.

 

EV

Savy

1259 «Savit» ChartesHainaut, 1295-1302 «Colart Savi» ImpôtArtois; nom d’origine: Savy (Aisne) ou Savy, à Longchamps-lez-Bas-togne (Lx).

 

JG

Savy

PlN (Aisne) of Savy-Berlette (PdC) of in Longchamps (LX). 1273 Maroie Savie; 1308 Pieres de Savie, Atrecht (NCJ); ±1300 Colart Savi, Artesië (BOUGARD).

 

FD

Sawers

1. N. de filiation, ‘s Ou(d)ers, ,,Du père » (Désignation de celui des fils qui a repris les affaires du père ». — 2. V .SAD (Sa).

 

EV

Sax

Saxe. Nom d’origine : Saxe (Ail.) ou ethni­que: ail. Sachs, Saxon, originaire de Saxe.

 

JG

Sax(e)

Saxks, zie (de) Sas.

 

FD

Saxer

Volksnaam van de Sakser. Vgl. (de) Sas.

 

FD

Say

Saye. 1287 «Henrico Say» CartValDieu, 1326 «Jakemars Says» ComptesMons; var. du NF néerl. Saey?

 

JG

Say(e)

zie Saey(s).

 

FD

Saye(t)

1. Profess. „(Fabricant ou marchand de) saie » (Serge, tissu de laine des Flandres »). — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Sayer(s)

zie de Saeyer(e).

 

FD

Sayette

Ofr. saiete: pijl. BerBN. Vgl. Fiji.

 

FD

Sayette

Surnom, qui peut être soit l’anc. fr. saiette ‘flèche’, soit le w. et pic. sayète ‘renoncule flammette’, soit enfin le w. et borain sayète ‘laine fine, à ravauder; tissu de laine’, etc.

 

JG

Sayez

Var. de Saill(i)ez? Cf. aussi le suivant.

 

JG

Sayez

Wsch. var. van Sailliez.

 

FD

Saynmont

zie Sain(t)mont.

 

FD

Sayoen

zie Soen(s).

 

FD

Sbil(l)e

zie Sibille.

 

FD

Sbille

1444 «Pierechon Sbille» Bovesse, 1597-98 «Isabeau Zebille ou Sbille», 1608-9 «Isabeau Sbille» ComptesNivelles; forme con­tractée de Sybille, prénom fém. fréquent autrefois, du nom de la prêtresse d’Apollon.

 

JG

Scabers

zie Chaubert.

 

FD

Scaceriaux

Scacériaux, cf. Scarceriaux.

 

JG

Scacériaux

zie Scarceriau(x).

 

FD

Scaf

Scaff, Scaffe, Scafs. 17e s. «Toussaint Scaff» Liège, 1626 «Toussainct Le Scaff» Retinne; adaptation romane de l’ail. Schaf ‘mouton’, cf. aussi Schaff.

 

JG

Scaf(s)

Scaff(e), zie Schaf.

 

FD

Scaff

Scafs, Schaf. Car. Skaf, po­lisson, vaurien » (Mons). Synon. : Lescaff.

 

EV

Scahaise

Proven. L’Escaisse (ou La Chaise), ,,La maison » (Casa).

 

EV

Scahaise

Var. graphique de Scaheys qui a donné le NF Schayes.

 

JG

Scahaise

zie Schayes.

 

FD

scaille

(E)scaïllière, ,,Ardoise, ar­doisière » (Dialecte, Hainaut). 1. Proven. d’un lieu dit Escaillière (Dép. Bailleux et Chimay) ou Escaille. Schalie, Scbalien- -dak, -hof, -huis. L.D. Sc(h)a(i)ll–(i)er, -e, -et, -ais, -ée, -é. De l’Es-caille, Discaille et Tiscal. N° 240. — 2. Profess. Exploitant d’une ardoisière ou couvreur d’ardoises. (S)cailt- -eur, -ier, Sc(h)a(i)ll–ais, -(i)er, -i. N° 177.

 

EV

Scaillet

-ez, Scal(l)iet, Escale, Scalais, Schaillée, -ee, -ez, -ié, Schaalje, Xhaët, Xhaet, Xhayet: Dim. van Ofr. escale, escaille < Ondl. skal(j)a: lei, Zndl. schalie. BerBN van de leidekker. Maar sommige vormen kunnen net zo goed spellingvar. zijn van Sc(h)aillier, Schallier; zie Escallier. 1279 Adins Scales, Bergen (PIERARD); 1298 Willaume Scaillet, Kales (GYSS. 1963); 1410 Marguerite Scaillet, Luik (J.G.); 1418 Bernard Escaillet, Dk. (TTT); 1561 Matthijs Schaliet, Lessen-Aw. (AP).

 

FD

Scaillet

Scaillet et Scail-lier.

w. nam. Scayèt, Scalliet, etc. 1279 «Adam Scalet» ComptesMons, 1289 «Jake-mins Scailles» CensNamur, 1298 «Willaume Scaillet» ImpôtArtois, 1410 «Marguerite Scaillet» Liège, 1449 «Jehan Scaillet» AidesNamur, 1497 «Mathis Scallet», 1535 «Mathis Scaillet» BourgNamur, 1602-3 «Philippe Scaillet» TerriersNamur, 1611 «Scaillet, greffier» Vogenée, 17e s. «Henry Scallié» Dorinne, 1676 «les hoirs Nicolas Scaillet» RuageAth (comp. aussi 1489 «Denis Scaillette» Jodoigne). Pour J. Herbillon (NF malmédiens, 46-47), Scaillet ainsi que le NF malmédien Xhayet représenteraient le masc. de l’adj. w. (fém.) hayéte ‘se dit de la noix mûre dont le brou s’entrouvre’ DL et devaient signifier qqch comme ‘qui s’écaille’, cette signification pouvant être figurée (par ex. ‘déluré’) FEW 17, 89ba. Comp. aussi w. (Malmedy) hayéte ‘(jeune fille) nubile’ (Vil-lers, 144, v° xhaiette). — Vu la fréquence du NF, on serait tenté d’y voir malgré tout un dérivé de w. scaye ‘ardoise’, cf. 1458 «Lowy fils de Lowy le covreur de scaille» GuillLiège, ou une apocope du nom de profession w. (nam., niv., etc.) scayeteû ‘couvreur en ardoi­ses’ (cf. ci-dessous). – Cf. également: 1272 «Havidis Scallart» PolyptVillers, 1280 «Gerars Scaillars» PolyptLiège; 1362-63 «Leurens Scailleus» PolyptAth; 1560 «Mel-chior Scaillot » BourgNamur.

 

JG

Scaillier

-iez, zie Escallier.

 

FD

Scaillier

Scailliez. 1567 «Collin Scaillez», 1553 «Collin Scaillie» BourgNamur; var. du précédent, dérivé de (e)scaille ‘ardoise, schiste’.

 

JG

Scaillon

Scalon, Schallon. 1340 «Colin Scailhon» = 1349 «Collins Scallons» = 1350 «Collin Skallons» = «Colins Skaillons»Terre-Jauche ; surnom : soit anc. fr. esc(h)aillon, w. scayon ‘échelon’ ALW 4, 203b, soit anc. pic. escaillon  ‘ardoise’,  ‘ouvrier qui travaille l’ardoise’FEW 17, 92a.

 

JG

Scaillon

Schallon, Scalon: i. Ofr. escaillon: sport, trede, trap. B.v. PlN Schalioen in Mal (L). 1340 Nycholai filij Scalion; 1346 Lambert Schalgoen, Tn. (C.BAERT); 1470 Reyner van Schalioen, Tg. (IOT). – 2. PlN Ecaillon (Nord). Zie Decaillon.

 

FD

Scailquin

1290 «Jehan Scallekin», 1315-16 «Scallekins», 1327 «Jakemart Scalkin» = 1338 «Jakeraart Scallekin» ComptesMons, 1356-58 «Piètres Skalkin» PolyptAth, 1465-66 «Sohier Scalquin» TailleHoves, 1535 «Gérart Le Scalquin» BourgNamur; corres­pond au NF flam. Schalkens, Schel(le)kens, dérivé de Godescalk (J. Lindemans, BTD 18, 269; É. Legros, BTD 27, 140 et 32, 292-3).

 

JG

Scailquin

zie Schal(c)k.

 

FD

Scailteur

-eux, Cailteur, -eux, Xhay(e)teux: Afl. van Ofr. escaille: lei. BerN van de leidekker. 1523 Mathelin le Scailleteur, Namen (RBN).

 

FD

Scailteur

w. nam. scayeteû, Scailteux. 1450 «Selvais Lescailleteur» Lobbes, 1526 «Hen-rotte Le Scailleteur» BourgNamur, 1549 «Je­han le schalteur» Fronville ; nom de métier : w. nam. scayeteû ‘couvreur en ardoises ou ardoisier, extracteur d’ardoises’ FEW 17, 92a, ainsi 1449 «Pierart Dorece scailleteur de l’ab-bie» AidesNamur; cf. aussi

 

JG

Scal(l)iet

zie Scaillet.

 

FD

Scalabre

Fr. adaptatie van Schelhaver. 1563-1600 Herman Schelhavere (vader van) 1616 Herman Schallabre, Rijsel; 1644 Mathias Scalabre, Brugge = 1642 M. Schalhaver = M. Scelhavre, Rijsel (med. P. Nanin, Haubourdin).

 

FD

Scalais

 (NF   de   Hesbaye   liégeoise)   Nom d’origine incertaine, qui ne peut être une var. de Scaillet. Scalon, cf. Scaillon.

 

JG

Scalais

zie Scaillet.

 

FD

Scalbert

zie Chalbert.

 

FD

SCALC

Racine germanique ayant servi a former des N. de baptême.

I.  N. simple ; Schalch(ens), Schelck.

II.  N. simples avec suffixes diminutifs : Schel(le)kens, Scalquin.

 

EV

Scalon

zie Scaillon, Chalon.

 

FD

Scambrouck

zie van Schaeybroeck.

 

FD

Scamp-

zie Schamp-.

 

FD

Scampart

1. Car. mor. Habitué des escapades (Terme emprunté au jeu

de billes, ,,Faire une escampe ». — 2. V. Schampaert.

 

EV

Scar(r)ès

V. WARD (Wari).

 

EV

Scar(r)on

Wsch. spelling voor Charron.

 

FD

Scarapart

1240 «Henricus Scampart» Malle, 1493 «Jehan Scapart», 1506 «Jehenne Scam­part», 1513 «Collait Scampart» BourgNamur, 1674 «Pierre Scampart» Saint-Denis-lez-Gembloux; forme fr. de Schampa(e)rt.

 

JG

Scarbel

 (NF mouscronnois). Peut-être corresp. pic. de fr. escarbille, avec / simple, non mouil­lé, mais le e fait problème [MH] ; ou bien var. du suivant, avec substitution de suffixe.

 

JG

Scarbel

Profess. Escarbille. N. de ra-masseur (et revendeur) de résidus de charbon, contenant des escar­billes.

 

EV

Scarbotte

1. Car. phys. H. sautant ou marchant à l’escarbotte (sur une jambe, comme l’escarbot, espèce de coléoptère). — 2. Proven. (E)scar-botte (Dép. Arquennes et Watri-pont).

Scarcériaux. 1. Profess. Fonctionnaire chargé de la tenue des registres fonciers (Chassériaux). — 2. Car. phys. H. ayant une jambe de bois (Eschasse). — 3. Car. mor. V. Scarcet.

Scarc- -et, -ez. 1. Proven. „ (Terrains,) échars ou schards » (avares de leurs récoltes). De L’escart. Dimin. : Scarc- -et, -ez. N° 237. — 2. Car. mor. H. avare (Eschars, „Avare », en vieux fr.). Comp. en flam. Schaars. N° 270.

 

EV

Scarbotte

1286 «Colars Scarbote» CartBinche, 1295-1302 «Jehans Escarbotte» ImpôtArtois, 1295 «Jehan Scarbotin» = 1334 «Jehan Scar­botte» ComptesMons, 1335 «Giles condist Skerbote» DénHesbaye; à rapprocher de l’anc. NP Sc(h)erbotte (par ex. ±1260 «Scer-bote de Lyge» PauvresLiège), dont la signi­fication devait se rapprocher du w. on vî hèrvê ‘une vieille décrépite’ (cf. J. Herbillon, DBR 9, 33); p.-ê. aussi surnom d’après le w. scarbote, nom de plusieurs coléoptères, du bousier en particulier (cf. DW 1, 102-3) ou encore du w. nam. scarbote ‘coquille, brou de noix’, ‘na­vette à encens’ FEW 7, 56-7, équivalant à w. liég. harbote ‘boîte de quête à l’église; petite niche dans un mur, potale’ DL 308-9 (solution proposé par E. Renard, BTD 26, 265).

 

JG

Scarbotte

Ofr. escarbote: (mest)kever. BN. Vgl. Kever(s). ±1300 Jehans Escarbote, Artesië (BOUGARD); ±1300 Jehan Scarbotte, Bergen (J.G.).

 

FD

Scarcer

Zie Scarset.

 

FD

Scarceriau(x)

-ieau, Scarcériaux, -ieau, Scarseriaux, Scacêriaux, Scacêriaux: BN Dim. van Ofr. eschars: zuinig, karig, krenterig, gierig. Vgl. Escarsiaus, Arien (DUPAS 118).

 

FD

Scarceriaux

-ieau, Scarceriaux, -ieau, Scace-riaux, Scacériaux. 1474 «Dyonisius Scoce-reau [= Scacereau?]» PrincipLiège; p.-ê. double dérivé en -er-eau de l’anc. fr, eschars ‘chiche, avare’ mais aussi ‘faible, petit’, ou bien du v. escharsier ‘user avec épargne’ FEW 3, 270b, surnom d’avare.

 

JG

Scarcez

Scarsé, Scarse, Scarset, Scarsez. 1809 «Gabriel Scarsez» Mons; autre dérivé de l’anc. fr. escharsier, également surnom d’avare?

 

JG

Scardy

1716 «Jacques Scardy» Lessines; sur­nom: p.-ê. dérivé du w. (Écaussinnes) scarder ‘ébrécher’, comp. 1272 «lohannes Scardeles» PolyptVillers, 1284 «Nicoles Scardau» Det-tesYpres.

 

JG

Scariot

NF apparemment importé de Aix-en-Provence où il est attesté depuis 1643 (Genea-Net), qui n’est donc pas à rapprocher de 1335 «Jehan(s) Scari(s)», «Mahaus Scarée» Ni­velles, dont le sens serait ‘à angles droits’ [JH].

 

JG

Scarlakens

zie Scharlaeken.

 

FD

Scarmur

Scarmure. 1517 «Scarmure» (var.: Scarmur, Scherme(r)) échevin de Trazegnies, 1658 «Jean Scarmur» id. ; NL situé à Tongres, cf. 1364 «Joh. de Scermure» Tongres, 1624 «Johannes Scharmur» Mariemont [FD].

 

JG

Scarmur(e)

PlN in Tg. (L) (ZLP). 1364 Joh. de Scermure, Henricus de Scermure, Tg. (IOT); 1624 Joabnnes Scharmur, Mariemont (MUL V). De naam werd later aïs Schermer gereïnterpreteerd: 1517 Scarmure = Schermer, Trazegnies (J.G.).

 

FD

Scarmure.

1. Proven. ,,Mur ébrêché ». Caractérist. d’une propriété. — 2. Profess. Scarnure, ,,Echarnure » (Façon donnée au cuir par l’écharnage). N. d’artisan. Synon. flâm. : Schaevers.

 

EV

Scarni-

-ère, -et. Proven. 1. Cornières (Loc), Bois de charmilles ». — 2. C(h)arnier, ,,Cimetière » (Ane. fr.)

 

EV

Scarnier

forme fém. : Scarnière, -iere. Sans doute dérivé en -1er (comp. le moy. néerl. sche(e)rnier ‘railleur, moqueur’) de l’anc. fr. eschar(n) ‘moquerie’, escharnier ‘se moquer de, railler’ [FD]. « Du même radical: Scarneaux. – Scarniet. 1348 «Jehan Scarnet» Nivelles, 1660-1670 «Scharniet», «Schamiez», 1700 «Scarnier» RPBousval (comm. A. Scarniet); p.-ê. donc simple var. de Scarnier.

 

JG

Scarnier

-ière, -iere, -iet, Schernier(s): Mnl. schernier, schaernier: spotter. BN. Afl. van Ofr. eschar(n): spot. 1264 Hélène f. Will. dictus Scherniers, Waasmunster (FLW), 1272 Joh. dictus Schernier, Diest (F.C.); 1281 Emma Scerniers, Zevergem (HAES.); 1353 Jan van Coninxloo alias Scarnier, Lv.; 1396 Jan de Scarnier, St.-M.-Lierde (DE B.).

 

FD

Scaron

Profess. ,,Charron ». N° 186.

 

EV

Scarpel

À rapprocher de moy. fr. scarpel  ‘piège’, Mons crèpiau ‘souricière’ FEW 17, 123a?

 

JG

Scarpel

Dim. van Ofr. escharpe: reistas. Vgl. Scherpereel.

 

FD

Scarr

zie Scharre.

 

FD

Scarsé

Scarset, Scarsez, cf. Scarcez.

 

JG

Scarseriaux

zie Scarceriau(x).

 

FD

Scarset

-se, -se(z), Scarcez, Schairsée, -ee: Dim. van Ofr. eschars: krenterig, gierig. Vgl. Scarceriau.

 

FD

Scaton

V. SAD.

 

EV

Scattens

zie Schatten(s).

 

FD

Scauf(f)laire

zie Schuyf(f)eleer.

 

FD

Scauflaire

Scaufflaire, cf. Scoufflaire.

 

JG

Scauman

zie Schaumans.

 

FD

Scaumont

V. Scoumont.

 

EV

Scaunet

Proven. Conet (Dép. La Hamaide).

 

EV

Scaut

Seaux. À rapprocher du NF Escaux?

 

JG

Scaut

Seaux. Proven. 1. Escaut (Fleuve). — 2. Scati(becq), ,,Ruis-seau boueux » (Dép. Wannebecq, Braine-le-Comte, etc.).

 

EV

Scauwers

zie de Schouwer.

 

FD

Scaux

Scaut, zie Escaux.

 

FD

Scavée

-ee, Schavey, -ay, Skevee, -ee, Skevee, Sckevee, Skivée, -ee, Scuvée, -ee, -ie, Sckuvie, Sikivie, Squivée: PlN Rom. scavée, escavée < Lat. excavata: holle weg, groef. Xhavée in Saive, Vinalmont en Wandre (LU): 1337 délie Scavee de Wandres (CVD). Scavey in Eben-Emaal (ZLP); 1340 super Scaveyam, Tn. (HB 812); Schavey in Linkebeek (VB). 1356 Gherem van Scaveij…te Scaveij; 1486 hof te Scavaye, Beersel (LIND., ESBr. 1935,96); 1422 Colart Scavee = 1425 Colart Escavée, H (CCHt); 1444 Pierart dele Scavee, Namen (J.G.); 1450 Pierre del Scaveye, WB (AAV).

 

FD

Scavée

Proven. V. Chavée.

 

EV

Scavée

Schavey. 1289 «Jehans de le Scavée» CensNamur, 1444 «Pierart dele Scavée», 1449 «Désir dele Scavée» AidesNamur; nom d’origine: topon. Scavée, w. scavéye ‘chemin creux’ < lat. excavata (via), fréquent dans la zone wallo-picarde. Comp. Chavée.

 

JG

Sceau(x)

Proven. Loc. fr.

 

EV

Scellier

zie Sellier.

 

FD

Sceraert

V. WARD (Wari).

 

EV

Sceraert

zie Gerard(s), Serrarens.

 

FD

Scevenels

cf. Schevene(e)ls.

 

JG

Scevenels

zie Scheefhals.

 

FD

Scha(e)rlaeken

Profess. Scharlaken, ,,Tissu de laine ». N. de fabric. ou vendeur.

 

EV

Schaab

zie Schaap.

 

FD

Schaack

Schaek. Comme NF lux., serait une forme évoluée de Jacques (J. Hess); p.-ê. aussi néerl. schaak, surnom de joueur d’échecs [FD]

 

JG

Schaad

zie Schade.

 

FD

Schaader

BN voor iemand die schade toebrengt, vijand, rover. 1204 Hugo Schader (LEYS1959′).

 

FD

schaaf

,,Copeau » et, en toponymie, ,,Endroit défriché ». — 1. Profess. Ouvrier qui rabotte les bois, les métaux. V. aussi Schaever. — 2. Proven. Endroit défriché. Schave (Dép. Deinze). Verschaeve, -schaf-fene.

 

EV

Schaaf

cf Schaf[FD].

 

JG

Schaaf(f)

zie Schaf.

 

FD

schaak

,,Echec » (Jeu). N. de joueur d’échecs. Sch(a)a(c)k, Schae-k(en), Scheck, Schaekers, Scheecq-mans. N° 201.

 

EV

Schaak(e)

Schaack, (de) Schae(c)k, Scha(c)k, Schake, Schaakxs: i. Schaak: schaakbord. BN voor de schaker, schaakspeler. Op het zegel van de Kortrijkse familie Scaec stond een schaakbord. 1187 ex Galtero Scac, Bg. (GYSS. 1999′); 1245 Willermo Schac, Har.; 1281 Joh. Scaec, Otegem (DEBR. 1980); 1311 Bauduins Scaec, Ktr. (DEBR. 1971). – 2. Fréquente huisnaam. 1273 Bertelmieu del Escac, Ip. (DF); 1393 Kerstine vanden Scake, Ktr. (DEBR. 1970); 1396 Steven vanden Scake, Ronse (DE B.). Wouter Elbertsz Schaeck woonde in de i6e e. ‘in ‘t Schaeck’ (MEERTENS1941).

 

FD

Schaak, van

Var. van Van Schaick. – 2. Huisnaam: Het Schaak; zie Schaake 2.

 

FD

Schaal(e)

Schaele: BerBN van de schalenmaker, maker van weegschalen. 1172 Rupertus Scalle, Keulen(BRECH-); 1294 Henr. Schalenmeker, Rostock(NN).

 

FD

Schaal.

Peut-être moy. haut-all, schal(e) ‘esca­lier’ (Brech. II, 476); ou bien surnom d’un fa­bricant de balances, néerl. schalenmaker [FD],

 

JG

Schaalburg

zie van Schuylenburg(h).

 

FD

Schaalje

zie Scaillet.

 

FD

Schaap

Schaaps. 1288 «Mich. Schaep» Det­tes Ypres; surnom: moy. néerl. schaep ‘mouton’.

 

JG

Schaap

Schaep(s), Schaaps, Scha(a)b, Scheps: BN. 1. Naar de eigenschappen van het schaap: zachtaardigheid. Ook wel BN voor een sukkel of dom mens. 1382 Jan Scaep, Har. (DEBR. 1970). –  2. Huisnaam. 1326 Jacob vanden Scape, Ip. (BEELE); 1520 Jacob alias int Scaep van sijnen huijse…geh. tScaep wijlen toebehorende Reynsoen int Scaep… Jan int Scaep, Lv. (DE MAN 1950).

 

FD

Schaapman

Schaepman, Schapmans, Scheepman(s), Schepman(s): BerN van de schaapherder (Bk. 1969, 211-2).

 

FD

Schaapsmeerders

zie de Schaepmeester.

 

FD

Schaapveld

Reïnterpretatie van Schaapvel. BerBN van de schapenviller of de looier van schaapsvachten. Vgl. D. Schaffell, Kalbfell.

 

FD

Schaapven

Proven. ,,Marécage des moutons ». (L.D.).

 

EV

schaar

1. Proven. Schaar, ,,Rivage » et ,,Prairie ». Schaar (Dép. Bo-chout). Schare (Dép. Rudder-voorde). Schaer, ,.Originaire de Schaar ». Synon. : Vande-, Ver–schaeren, Scharer (Schare, avec suff. -(e)r, d’orig. N° 212. — 2. Profess. Schaar, ,,Ciseaux ». N. de fabric. ou de marchand de ciseaux ou de rémouleur.

 

EV

Schaar

Schaer(s), Scharre(s): i. BerBN voor een scharenslijper of-smid, een snijder of scheerder. 1399 Jehan Scare, Ktr. (DEBR. 1970); 1516 Stoffels Scaers, Aarts.; 1639 Joanna Sears, Schelle (MAR.). – 2. Korte vorm voor Van der Schaar.

 

FD

Schaar, van der

van Scha(e)ren,Verscha(e)ren, Verschaere: PlN Schare, Schaar: oever, dijk (MOERMAN), in Boechoute, Assenede (OV), Ruddervoorde (WV). 1298 lamsino de Scare, Bg. (VERKEST); 1430 Paulus Verschaer, Tnh. (VERS.); 1539 Claus van Schare, Mech. (AP); 1584 Jan van der Scharen, Aw. (AB).

 

FD

Schaardenburg(h), van

Hoofdzakelijk Limburgse FN, maar hij komt al in de 146 e. in Bg. voor: 1338 Jan van Scaerdenborch, Ruebin van Scarenborch (JAM.). DE XIV leest evenwel soms berg: 1339 Ruebin van Scaerdenberch, Jan van Scaerdenbergh; 1590 Jan van Schaerdenburch, Bg. Er is een PlN 156 e. Scadenbourg in St-Martin-au-Laërt (PdC). Ook een Ndl. FN Scherrenburg. Aangezien burg- en berg-namen vaak verward werden, gaat de FN wsch. terug op een PlN en TN in de streek van Diest(VB): 1305 Joh. Scardenberch; 1316 Jacob Scardenbergh, Diest (OATII); 1317 Scaerdenberghe, 1340 Joh. Scaerdenberch, Diest (F.C.); 1338 Jacob Scaerdenberghe, Diest (HB 316). Of uit NB? 1410 Wouter van Scaerdenberch, Den Bosch (HB 498); 1535 Hendrik Schaerdenborch, Grave-Aw. (AP); 1581 Franchois Scharenborch, Aw; (HB 62).

 

FD

Schaarmann

-mang, Scharmann: BerN van de scharenmaker (vgl. Schaarschmidt) of de scharenslijper. 1408 Jan Scaerman, Aw. (ANP).

 

FD

Schaarschmidt

BerN van de kleinsmid die scharen maakt.

 

FD

Schab

zie Schaap.

 

FD

Schaballie

Schabaille: PlN in Zillebeke (WV): 1336 a curte que dicitur Scabaelgeshove; 1410 décima…vocata Scabaelge; 1441 van eenen tiendekinne ghenaemt Scabaelge (PSM). 1274 Jehan Scabaille = Jehans Schabaille; 1271 Willaume Scabaille, Ip. (ARY); 1326 Jackemon Scabaille, Komen (IAYII); 1757 F. J. Schaballie, Pop. (V.HILLE 1969); 1776 Jos. Chabaille, Terdegem (VERGR. 1968).

 

FD

Schabanel

zie Chabaneau.

 

FD

Schabel

D. BN < ww. schaben: pesten, zich afbeulen (BRECH.).

 

FD

Schabel

Surnom: du moy. haut-ail, schaben ‘maltraiter, vexer’ ou ‘se crever, s’éreinter’ (Brech. II, 476).

 

JG

Schabergs

-brechts, -bregs, zie Schoebrechts.

 

FD

Schabon

zie Carbon.

 

FD

Schachne(r)

Die bij een Schachen woont. Mhd. schache: stuk bos.

 

FD

Schacht, (de)

de Schachte, de Schagt, (de) Schaght, Schaecht: BerBN Mnl. scacht: ronde stang of staak, staf van speer of lans. BerBN van de schacht- of speermaker: Henricus dictus Schacht = H.d. Hastifex (BACH 1,281). 1337 Philipse den Scachtmakere van standartscachten…te diere orloghen, Cent (RSGI). 1298 Simon Scagt, Kales (GYSS. 1963); 1308 Michiel Scacht; 1395 Coppin Scacht, Ip. (BEELE); 1304 van Zegers wegen metten Scachte, Bs. (HB 274) = 1356 Zegher met den Scachte (PEENE1949).

 

FD

Schachter

Schächter, Schaechter, Schechter: BerN van de maker van pijl-, lans- en speerschachten. Vgl. D. Schachtschneider. Zie ook (de) Schacht.

 

FD

Schack

zie Schaake.

 

FD

Schackels

zie Schaekels.

 

FD

Schackman

zie Schakman.

 

FD

Schad(e)ron

PlN Schadron in Uden (NB).

 

FD

Schaddelee

Adaptatie van Zwitserse FN Schaedli, die beantwoordt aan D. FN Schâdelein, dim. van Schade (zie i.v.) en aan Mvl. 1398 Jan Scadelin, Rumbeke (DEBR. 1970). 1712 Conrad Schedelie, Bern (vader van) Peter Condradsz Schaddelee, Geertruidenberg (PDB).

 

FD

Schade

Schaad, Schaede, Schaets: BN < ww. schaden: schade of nadeel toebrengen, benadelen. D. Schade ‘Schädiger, Feind’ (BAHLOW 1933, SÜTTERLIN). 1204 Hugo Schader (LEYS 1959 ); 1344 Judoco dicto Scade; 1364 Olivier Scade up Olivier Scaeds voers. huus, Ktr. (DEBR. 1971, 1970); 1493 Dirck Jacobsz. Scay, Theunis Schade; 1541 Jacop Schae, Westrum (Ndl.L. 1976,272-301, 335-368).

 

FD

Schadeberg

PlN(SA).

 

FD

Schadeck

Nom d’origine: Schadeck, à Attert (Lx).

 

JG

Schadeck

Schadick: PlN Schadeck (HS) in Attert (LX).

 

FD

Schaderon

Schadron. Nom d’origine: Scha-dron, à Uden (Noord-Brabant, P.-B.).

 

JG

Schadron

Fonction. Chef (ou cava­lier) d’escadron. N° 143.

 

EV

Schaecht

zie (de) Schacht.

 

FD

Schaechter

zie Schachter.

 

FD

Schaeck

cf. Schaack.

 

JG

Schaeck

zie Schaake.

 

FD

Schaede

zie Schade.

 

FD

Schaefer

Schäfer, Schaeffer. Nom de métier: ail. Schàfer ‘berger’.

 

JG

Schaefer(s)

Schaeffer, zie Schafer.

 

FD

Schaeff

Schaefs, zie Schaf.

 

FD

Schaeger

Schegers: D. EN Schagger voor de drager van Mhd. schegge: nauwe, gestreepte herenrok, boerenkiel. 1350 Haintz Schâger, Stuttgart (BRECH.).

 

FD

Schaegh(e), van der

van der Schaeg(e), van der Schaeve(n), Verscha(e)ve, Verschage, Verschae(gen), Verscha(e)ver: PlN (ter) Schage: kreupelhout, bosje (aan rand van een veld); vgl. E. shaw, Zweeds skog, Deens skov (MVN1961,146-150). 1191 Simon de Schage, voorloper van E. Shaw (REANEY). Let op de v/f-wisseling. PlN Schage in Woumen (WV), (TW), Schagen in Rozendaal (NB): 1268 in locis vulgariter dictis Schaghe. In Roes.: 1474-1778 (heerlijkheid) vander Schage = 1645 vande Schave. Ook PlN in Anzegem, Tiegem, Deinze (DF). 1268 Gosuinum de Schaeghe, Lier (V.LOON); 1340 Petrus de Scaghen, Tnh. (VERB.); 1348 Kateline vander Scave (DEBR. 1971); 1372 van Verbeelen vander Scaghe of Scave; 1399 Jan vander Scave; 1377 Kateline vander Scave, Ktr. (DEBR. 1970). – Lit.: O. LEYS, Defamilienaam Verschaeve. MVN 1957,168.

 

FD

Schaeiltjens

zie Schalck.

 

FD

Schaek

zie Schaake.

 

FD

Schaekels

Profess. 1. Schakel, .pail­lon, chaînon ». N. d’artisan qui fait des chaînes. — 2. Schakel, ,,Tré-mail ». N. de pêcheur qui l’utilise ou de fabricant.

 

EV

Schaekels

Schaekers, Schackels: Mnl. schakel: voetkluister, schakel van ketting. BN of BerBN. 1299 Petro Scakel, Bg. (VERKEST).

 

FD

Schaeken

-ens, cf. Scou(c)kens.

 

JG

Schaeken(s)

Schaken, Schaukens, Schou(c)kens, Schuykens: i. Mnl. scadekin, dim. van sc(h)ade. Zie Schade. 1308 Godevart Scadeken, Eersel (OAT II); 156 e. Jan Scadekins, Vrasene (VAN G. 1966′). 2. Uit Schalken(s) door 1-vocalisering. Zie Schalck.

 

FD

Schaekers

Schaeckers: i. Mnl. schaker: struikrover, rover. – 2. Var. van Schaekels, door r/?-wisseling.

 

FD

Schaele

zie Schaal(e).

 

FD

Schaele, van der

Mnl. schale: weegschaal, (stads)waag. Naar de woonplaats of voor de weger.

 

FD

Schaelenbergh

zie van Schuylenberg(h).

 

FD

Schaelens

zie Schol.

 

FD

Schaeler

zie Schaler.

 

FD

Schaemelhout, (van)

zie (van) Schamelhout.

 

FD

Schaempaert

zie Schampaert.

 

FD

Schaemphelaere, de

-leere, zie (de) Schamphelaere.

 

FD

Schaenkel

zie (de) Schinkel.

 

FD

Schaep

Zie Schaap.

 

FD

Schaepdrijver, (de)

-yver, Schapdryver, -ijver: BerN van de schaapherder. i6e e. Jorijs de Scapdrivere, Waas (VAN G. II); 1616 Ghysbrecht de Schaepdryver, Dend. (CED).

 

FD

Schaepe-

zie Schape-.

 

FD

Schaepherders

BerN van de schaapherder.

 

FD

Schaepkens

Schepkens, Schöpges, Scho(e)pges: Dim. van Schaap. BN. Vgl. Ndd. Schap(e)ke (NN). 1186 Arnoldus Scapekin, Utrecht (GYSS. 1999′).

 

FD

Schaepman

zie Schaapman.

 

FD

Schaepmeester, de

Schaapsmeerders: BerN van de schaapherder. 1396 Jan de Scaepmeester, Herdersem (DE B.); 1657 Jacques Scaepmeesters, Gent-Aw. (AP).

 

FD

Schaeps

zie Schaap.

 

FD

Schaepshooft

BN voor iemand met kroeshaar, krullenbol. 1272 Willaume Scaphoft, Ip. (ARY); 1299 Elyzabeth Schaepshoft, Bg. (VERKEST); 1394 Piètre Scaepshooft, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Schaer

V. Schaar.

 

EV

Schaer(s)

zie Schaar.

 

FD

Schaerbeek, van

de Scarenbeke: i. PlN Schaarbeek (Bs.). 1318 Henrico de Scarenbeke; 1356 Magrieten van Scarenbeke, Schaarbeek (PEENE); 1419 Gérard Escarbecque, Vilvoorde (CCHt). – 2. Evtl. PlN in Aalst en Zwijndrecht (OV).

 

FD

Schaeren, van

zie van der Schaar.

 

FD

Schaerlaken(s)

-lae(c)ken(s), zie Scharlaeken.

 

FD

Schaers

Surnom d’aiguiseur de ciseaux ou de découpeur d’étoffes, d’après le néerl. schaar ‘ciseaux’ [FD]; cf. aussi Scheer(s).

 

JG

Schaessens

Afl. van Mnl. schaers: zuinig? BN. 1428 Luuc Scaersins, Zedelgem (PARM.); 1520 Jooris Scharsins, Snellegem (Bk. 1965,224); 1584 Franchois Scheersens, Aw. (AB).

 

FD

Schaets

Mnl. schaetse: houten been, kruk, prothèse, stelt. BN voor een kreupele, gehandicapte. 1281 Petrum Scache, 1326 Willem Scache, Ip. (BEELE). – 2. Evtl. gen. van Schade.

 

FD

Schaetsaert

1. N. évoquant un talent ou un passe-temps. Schaatser, ,,Pati-neur ». — 2. V. SAD (Saz).

 

EV

Schaetsaert

Schotsaert: Afl. van Mnl. schaetse: houten been, kruk, stelt. Vgl. Schaets, Crucke. 1396 Arent Schaetschaert, Everbeek (DE B.); 146 e. Arent de Kant…gheseit Schaetsaert, Elzegem (GPO); 1420 Michiel Scaetsaert, Aksel (GYSS. 1999).

 

FD

Schaetzen, de

PlN Schaatsen in Sint-Huibrechts-Hern (L): 146 e. per Scaetchen (ZLP). 1383 J. Schaetzen; 1456 Art Scaetzen, Tg. (IOT); 1474 Ghysbrecht Schaetzen, Ht. (A.GHIJSEN).

 

FD

Schaeve(n), van der

zie van der Schaeghe.

 

FD

Schaever, de

Schaevers, de Schauvre: BerN van de schaver, de timmerman, 1303 van Meuse den Scavere, Dudzele (VERKEST); 1409 Pieter de Scavere,Bg.(SIOEN).

 

FD

Schaeverbeke

zie van Schaverbeke.

 

FD

Schaevers

Profess. Schaver, ,,Ouvrier qui écharne les peaux ». Synon. : Schaaf et Scarneur, altéré en Scarmur.

 

EV

Schaevlieghe

V. schelf.

 

EV

Schaevlieghe

zie Schauwvlieghe.

 

FD

Schaeybroe(c)k, van

van Schuybroeck, van Schuytbroeck, van Schuijtbroeck, Schuybroek, -broecks, Schuynbroek, van Scambrouck: i. PlN Schadebroek in Schorisse (OV). 1396 Heinric van Scadenbrouc, Denderhoutem (DE B.). -2. PlN Schaadbroek in Overijse (VB). 1322 Jan van Scaedbroec, Tn. (HB 747); 1374 Karys van Scaetbroec/-brouc, Bs. (BLO VI); 1488 Lodewijck van Scaybroeck, 1520 Loewijch van Schaybroick, Tn. (HB 801,804); 1500 van Loywige van Schaybroeck, Diest (HB 344). Of in ZH? 1522 Jacobus de Schadenbroeck prope Woerden (MUL El). – 3. Deze FN valt samen met de Br.-dial. vorm van Van Schoubroeck. 1504 e.v. Van Scaybroeck = Van Schoubroeck; 1680 Schaubroeck = Schaijbroeck; 1680 Jenneken Schaebroecx, Diest (CLAES1983).

 

FD

Schaeys

zie Schayes.

 

FD

Schaf

Schafs, Schaff, Schaaf(f), Schaeff, Schaefs, Scaf(s), Scaff(e), Scheffs: BN D. Schaf: schaap. Vgl. Schaap. 1135 Bertolf Scaf, Keulen (BRECH.).

 

FD

Schafer

Schäfers, Schaffer(s), Schaffer, Schaefer(s), Schaeffer, Sche(e)fer, Scheffer(s), -ert, Schöffer(s), Schoffers, Schoeffer(t): BerN D. Schafer: schaapherder. Vgl. Schapers. 1326 Culman Schefer = 1333 Culmannus Opilio = 1340 Culman Scheffer, Frankfurt a. M. (BRECH.); 1547 Melchior Scheffer, Beveren; 1614 Wynant Scheffers, Gulik-Aw. (AP).

 

FD

Schaff

Schaaf, Schaeff, Schaefs. Surnom: ail. SchaJ ‘mouton’, cf. aussi Scaf(f).

 

JG

Schaffel

Proven. Schave-loo. Clai­rière de l’essart. Synon. : Ver-schaffel.

 

EV

Schaffel(l)

D. BerBN van de schapenviller. 1170 Gerardus Scafel = Ovinepelle, Keulen (BRECH.). 1776 Jac. Schaeffels, Kessel-Aw. (AP).

 

FD

Schaffeneers

Schaffner. Mnl. schaffenaer, Mhd. schaffenaere: ambtenaar belast met toezicht, opzichter, intendant, hofmeester, rentmeester. BerN. 1323 Joh. dictus Schaffener, Straatsburg (BRECH.); 1756 Baltazar Schaffener, Ranst-Aw. (AP). – 2. Afl. van PlN Schaffen bij Diest (VB). 1325 lan Scaffeneers huus, Diest (F.C.).

 

FD

Schaffer(s)

Var. van Schaffner of van Schafer.

 

FD

Schafferaet

Schafraet, -rad, -rath, -rand, Schaffrath, -rand: BN voor iemand die graag raad schaft, raad geeft. 1300 Cunr. Schaffenrat, Lübeck (BRECH.); 1616 Jan Schafraet, Aken-Aw. (AP).

 

FD

Schaffner

zie Schaffeneers.

 

FD

Schaffrath

Schafraet. Surnom ail. de qqn qui donne volontiers des conseils (Brech. II, 480-1).

 

JG

Schafting(h)en, van

van Schaftighen: PlN Verdronken dorp Saaftinge (Z). 1339 dominas de Chavetinghe; 1342 scepenen van Tsaeftinghe; 1393 Meeus RicolL.van Chaeftinghen (OLV 296,

307,397)-

 

FD

Schag{h)t, (de)

zie (de) Schacht.

 

FD

Schagen, (van)

PlN Schagen (NH). ise e. (Jan en

Willem) van Schagen, NH (CCHt). Zie ook Van

der Schaegh(e).

 

FD

Schaght, van der

Reïnterpretatie van Van der

Schlagt? Of van Verschate? 1709 Charles

Verschacht fs. Josse Verschaete, Lendelede (COUSS.).

 

FD

Schaheys

zie Schayes.

 

FD

Schai(c)k, van

van Schaijk: PlN Schaijk (NB). 1507 Ghisbertus Schayck, Utrecht (MUL III).

 

FD

Schaijk, van

zie van Schaick.

 

FD

Schaillée

-ee, -ez, -ié, zie Scaillet.

 

FD

Schaillée

Schaillee, Scliaillie. Peut-être anc. w. scaillie ‘petite cour dallée d’ardoises’, nom d’origine.

 

JG

Schaillée

V. Scaille.

 

EV

Schaillie(r)

-ié, zie Escallier.

 

FD

Schairsée

-ee, zie Scarset.

 

FD

Schak(e)

zie Schaake.

 

FD

Schaken

zie Schaeken(s).

 

FD

Schakman

Schackman, Schapman: De Wvl. FN Schapman gaat terug op Scha(ck)man, een Duitse adaptatie van Jacquemin (vgl. D. Schang < Jean). 1712 P. F. Jacquemin (uit Michamps LX), Schwalbach (voorvader van) 1819 Jacob Schackmann, Elm; 1761-1831J. H. Jacquemin = 1800 Schackmann, Prùmzurlay; 1730 Jan Hendrikzen Schakman, Amersfoort (vader van) 1735 J.H. Schackman, Merkem; 1738 Gabriel Schackman (vader van) 1791 Engel Schapman = 1826 Engel Schakman, Merkem; vanaf 1821 in Esen: Schapman (med. M. Schakman, Koksijde).

 

FD

Schal(c)k

Schalckx, Schalke(n), Schalks, Schelck, Schal(c)kens, Scailquin, Schaeiltjens, Scheyltjens, Schell(e)kens, Schelke(ns), Scheltjens, -(i)ens, Scheullekens: Patr. Germ. VN Scalco ‘knecht’ en vleivorm/dim. 1282 Scalkin Blindepot, Kales (GYSS. 1963); 1327 Jakemart Scalkin = 1338 J. Scallekin, Bergen (PIERARD); 1296 Hein Scelkens, Her. (DERCON); 1300 Joh. Scelkens, Tv. (BERDEN); 1365 dat Jan Hasenoechs was diemen hiet Scalcx, Bs. (OSTYN); 1379 Scellekens goede van der Stoct, Diest (F.C.); 1397 Peter Sceelkens, Aw. (ANP); 1649 Karel Scheltiens, Mech. (AP).

 

FD

Schalandrijn

-yn: Chalandrin, dim. van Chalandre. Zie Schellander.

 

FD

Schalbert

zie Chalbert.

 

FD

Schalbroeck

PlN in Lummen (L). 1379 Theodericum de Scallebrouck; 1382 Waltero de Schaultbroec; Walteri de Schalbruecke, L(GRAUWELSi978).

 

FD

Schalch(ens)

1. Situat, sociale. Schalk, ,,Serf » (Moy. néerl.). Sy­non. : Schelck. — 2. Car. mor. Schalk, ,,Farceur ». — 3. V. SCALC.

 

EV

Schalckhoven, van

PlN Schalkhoven (L). 1321 Gilis van Scauchoven, L (OGO); 1381 Joh. de Scalchoven, Vliermaal (GRAUWELS1978).

 

FD

Schalembier

zie Salenbier.

 

FD

Schalenborg(h)

-borghs, -bourg, zie van Schuylenberg(h).

 

FD

Schalenbourg

Schalenborgh, Schallenbergh, Schallenberg. Nom d’origine: Schuilenburg (Noord-Brabant, Overijssel, Friesland).

 

JG

Schaler

1. V. Scaille. — 2. Evocation d’un talent. Schal, ,,Son, résonance (d’une trompette, par ex.) ». N. d’exécutant.

 

EV

Schaler

Schaeler, Scheler: D. FN Schaler, Schâler: Schiller, ontschorser (voor het looien). BerN.

 

FD

Schaliedecker, de

BerN van de leidekker. 1418 Arend den Scaelgedeckere van dat hy leverde scaelgen ende naghelen, Ktr. (DEBR. 1958); 1584 Adam Schaeldecker.Aw.(AB).

 

FD

Schallenberg

Proven.   ‘s Kalen-   ou Scbaliën- -berg, ,,Colline- -dénudée

ou   -des   ardoises »,   ‘s Galgenberg, ,,Du Gibet » (L.D.).

 

EV

Schallier

Forme flamandisée de Cha(r)lier [FD]?

 

JG

Schallier

V. Scaille.

 

EV

Schallon

cf. Scaillon.

 

JG

Schaltin

s.d. «Johannis de Scaltien», «… ma-gistri Jacobi de Scaltin» ObitHuy, 1444 «Lambert de Scaltin» AidesNamur, 1517 «Johan de Schaltin»; nom d’origine: Schaltin (Nr).

 

JG

Schammelhout 

Proven.  Schamel hout, ,,Bois pauvre ».

 

EV

Schamp(s)

Proven. Dép. Ath.

 

EV

Schamp(s)

Scamps: i. BN voor de schamper, spotter, die schamper is. 1291 Gosin Scamp, Oud. (CG); 1299 Johannis Scamp, D worp; 1356 Jan Scamps huus, Bs. (PEENE 1949). Vgl. Schampaert. – 2. In Z.-OV werd Deschamps verkort tôt Schamp(s). i6e e. Schamp = des Champs, Ronse (Midd. 1963, 278); 1551 Kerstiaen Schamp, Ronse-Pamele (V. BUTS.); 1560 Andr. Schamps, Edingen-Aw. (AP).

 

FD

Schampa(e)rt

Car. mor.  1. Schamper, „Arrogant, sarcastique ». — 2.

V. Scampart.

 

EV

Schampaert

1340 «Jan Scampaert» Malines; surnom : cf. néerl. schamper ‘sarcastique, per­sifleur’ ; cf. aussi Scampart.

 

JG

Schamphelaere, (de)

(de) Schampheleer(e),de Schamp(h)eleir(e), (de) Schamph(e)laire, de Schamfeleer, de Schaemphelaere, -leere, de Scamphelaire, Schanfelaer, de Schanfeleire, -ler, de Schamphamlaere (sic NF): Afl. van Mnl. schampelen, schamfelen, schanfelen: struikelen, (ook in woorden); > stotteraar, stamelaar. Vgl. (de) Stommeleer. 1280 Jan Scanfelare, Cent (CG); 1418 Kerstiaen de Scanfelare = Kerstiaen de Scanfenare, Ktr. (SR15-21 v°); 1490 van Petteren den Schamffelere, Bs. (HB 261).

 

FD

Schanck

zie Schenke.

 

FD

Schanck, de

zie Deschamp(s).

 

FD

Schandeler

Ethnique : habitant de Schandel (G.-D. Lux.).

 

JG

Schandeler:

D. Afl. van Mhd. schandel < Ofr. chandel: kaars. BerN van de kaarsgieter, Fr. Chandelier. – 2. Afl. van PlN Schandel (GH).

 

FD

Schandené

Schandene: Grafie van Fr. FN Chandonnet. Dim. van PlN Chandon (Loire) (DNF)?

 

FD

Schandevyl, (van)

(van (de)) Schandevijl, Schandevel: Adaptatie van Fr. FN Chédeville, Chadeville, Chefdeville, Duchefdelaville, met n-epenthesis. PlN Che(f )deville: hoogste punt van een stad, dorp (DNF). 1289 Stéphane de Scadeville = 1298 Steven de Scadeville; 1296 Eustasse de Scadevile, Kales (GYSS. 1963)^1570 Frans Schandervels, Diest (CDT 356); 1663 Merten van Schandevel, 1728 Antoon van Schandevijl, Denderhoutem (CORNELIS).

 

FD

Schanfelaer

de Schanfelaire, -ler, zie (de) Schamphelaere.

 

FD

Schank

cf. Schenk.

 

JG

Schank

zie Schenke.

 

FD

Schans, de

Reïnterpreterende spelling van Deschans = Deschamps.

 

FD

Schans, van de

PlN Schans in Zelem (L).

 

FD

Schansselen, van

zie van Schausselen.

 

FD

Schanus

Luxemburgse FN Schannus, -es, dial. uitspr. van Jannes. Vgl. Rij nlands Schang < Jean.

 

FD

Schanze

Schantz, Schanzer, Schänzer, Schentzer: Verspreide D. PlN Schanze (en afl.): schans, versterking.

 

FD

Schanze-   

Proven.   Schans, ,,Redan, rempart ». (L.D. Dép. Zelem).

 

EV

Schap, van

Wellicht huisnaam Schaap (zie i.v.).

 

FD

Schapdryver

zie (de) Schaepdryver.

 

FD

Schapelynck

-linckx, Schaepelinck, -lynck: Dim. van schaap. BN. 1282 Arnoud Scapelin, Bg.; 1339 Scapelins leen; 1559 Schapelynckx meersch, Maldegem (DF XIV); 1650 Joannes Schappelinx, Bg.(MULV).

 

FD

Schapendonk

Schaependonck: PlN: kleine hoogte waarop schapen grazen.

 

FD

Schaper(s)

Schaepers, Schâper(s), Schepers, Schoeppers: BerN van de schaapherder, schaper. 1380 Jan de Scapere, Hulst (DEBR. 1999); 1392 Jan deScapere,Aw.(ANP).

 

FD

Schapiro

-a, Chapiro, Sapir(o), Shapiro, -a, Szapiro, -a: Jiddische FN: afkomstig uit Spiers, D. Speyer (RP) (DAUZAT).

 

FD

Schapman

De Wvl. FN Schapman is een reïnterpretatie van Schakman.

 

FD

Schapmans

zie Schaapman.

 

FD

Schappatier

zie Sabotier.

 

FD

Schaqueue

Surnom: w. tchèt-quawe, tchèt-quèwe, littér. ‘chat-queue’ ‘prêle (plante)’; peut être aussi nom d’origine: (La) Chatqueue, à Se-raing (Lg). Cf. Chaqueue

 

JG

Schaqueue

zie Caqueue.

 

FD

Schar(r)er

V. Schaar.

 

EV

Schar(t)z

1. D. BN voor een goochelaar, jongleur. – 2. PlN Schartz in Schellingen (RP). Schat, Schats, Schatt, Schatz, Schâtze, Schets, Schetz: 1. BN naar een schat. BerBN van de schatbewaarder of van een schatter of inner van belastingen. Vgl. Schatteman. 1281 Joh. Scath, Deftinge (HAES.); 1239 Henri dit Seat (is belastinginner), St.-Tr. (GESSLER); 1358 Pieter Scats huus, Hulst (DEBR. 1999); 1390 Peter Seat, Aw. (ANP); 1435 Gheert Scats, Zolder (VANB.). –

2. Zie Schattens.

 

FD

Scharen, van

zie van der Schaar.

 

FD

Scharf(f)

Scharfe, Scherf: D. BN Scharf: scherp, onvriendelijk.

 

FD

Scharfenberg

PlN (NRW,S).

 

FD

Scharff

Surnom: ail. scharf »sévère, dur’ (Brech. II. 485).

 

JG

Scharla(e)ken

Scharlaeckens, Schaerlaken(s), Schaerlae(c)ken(s), Scarlakens: Scharlaken is de naam van een fijne rode stof, ook kledingstuk van scharlaken. BN of BerBN. 1238 Willelmo Scarlaken, Esen (CCH); 1280 Petrus Scarlaken, Ip. (BEELE); 1353 Pieter Scaerlaken, Cent (GSB); 1368 up Rugger Scaerlakenen, Ktr. (DEBR. 2002).

 

FD

Scharlaeken

V. Schaerlaeken.

 

EV

Scharlé

zie Charlet.

 

FD

Scharley

1. Adaptatie van Charlet. – 2. Mnl. scharleie: scharlei, wilde salie. BN of BerBN. 1515 Jo. Scarleye = 1521 Joh. Scarlei, Den Bosch (MUL III); 1523 Henric Scarleye, Den Bosch (HB 457).

 

FD

Scharlier

zie Carlier.

 

FD

Scharmann

zie Schaarmann.

 

FD

Scharmer

zie de Schermer.

 

FD

Scharmin

Schermin: Wsch. hypercorrect voor Samin, met r-epenthesis. Vgl. Sermijn.

 

FD

Scharpé

Scharpe, Sjerp: James Sharp (1722-1795) was destamvader van de Nederlandse familie Sjerp. Simon Sharp was officier in het 36 régiment Schotten in dienst van de Nederlandse Staten. Zijn zoon, Jan Simon Siearpe (« 1779 in Klundert) komt naar Bg., waar zijn naam aïs volgt evolueert: 1801 Siearpe, 1830 Sciarpé, 1854 Charpé, later Scharpé (LIND. 1946′, 32).

 

FD

Scharping

zie Scherping(s).

 

FD

Scharre

Scharres, Scarr: i. Wellicht van Mnl. ww. scarren: krabben, door krabben omwoelen, afkrabben, schrapen. 1399 Masekin Scarre, Ip. (BEELE).-2. Zie Schaar.

 

FD

Scharres

-ès, Scharès. NF de la région d’Eupen, Scharès étant attesté à Raeren en 1695 (GeneaNet).

 

JG

Schartz

Chartz. Nom d’origine: topon. à Schellingen près de Trêves (J. Hess); ou bien surnom de jongleur d’après le moy. haut-ail. schar(t)z (Brech. Il, 487).

 

JG

Schasny

Profess.  ,,Caisonnier »   (Architect.  ou art milit.). Dialecte.

 

EV

Schat

 

1. Situat, soc. Schat, ,,Trésor ». N. d’H. riche. — 2. Fonction N.

de trésorier.  Synon. :  Schatteman. —  3. V. S AD. Variantes : Schat-t(en), Schat- -s, -z.

 

EV

Schatteman

Nom de profession: moy. néerl. schatteman ‘percepteur, priseur’.

 

JG

Schatteman(s)

Schateman, Schatt(e)mann: Afl. van schat. BerN van de schatbewaarder, penningmeester of van de schatter. Vgl. Schat, D. Schatzmann. 1343 Jan Scatman, Gent (RSGII); 1477 Gillis Scatteman, Laarne (PBG).

 

FD

Schatten(s)

Scattens: Patr. Germ. VN Scatto (Fm.). 1200 Lennothus Scattin (GN); 1267 Canino Scattin, Ip. (BEELE); 1470 Scattins ghemet, Reninge (DF XIV); 1576 Jan Schatten, Valkenburg-Aw. (AP).

 

FD

Schattens

1200 «Lennothus Scattin» Gand, 1276 «Thumas Schattin», 1289 «Kerstiens Schattins» DettesYpres; nom issu de l’an-throp. germ. Scatto (Fôrst., 1305) [FD].

 

JG

Schattevoet

Wsch. PlN op -voorde. Vgl. van Dievoet, Marivoet. 1808 Schatefort, 1812 Schattefoet, 1876 Schattefor, 1885 Schattevort, Horst (PDB). Wellicht E. PlN Shadforth (Durham).

 

FD

Schatz

Schätze, zie Schat.

 

FD

Schätzer

Schatzer: D. BerN van de schatter. Vgl. Schetter(s).

 

FD

Schätzle

Patr. Dim. van oude Germ. VN Scatto (Fm.). VN loe e. Scazilo; 1231 Beringerus cognomine Schazzelin, Brackenheim (BRECH.). – 2. BN, dim. van Schatz. Zie Schat i.

Schaub: BN Mhd. schoup: strobos. Vgl. Stroobant. 1299 Burkard Schoub, Straatsburg (BRECH.).

 

FD

Schau-

-mans, -ens. V. Schouw.

 

EV

Schau(w)vlieg(h)e

Schaevlieghe, Schau(w)vlieger, Schouvliege(r), Schouwvlieger, Schaulivege: Zinwoord, samenst. van ww. schuwen, schou-wen: bang zijn voor, schuwen + znw. vliege. BN voor iemand die vliegen schuwt of ze verschuwt, wegjaagt. Vgl. Schouvorst en D. Scheuchhase. 1335 Jan Scoudevlieghe, Mech. (HB 670); 1396 Gillis Scoudevlieghe, Schendelbeke (DE B.); 1458 Johannis Schouvliege, Lv. (DE MAN1981); 1532 duintin Schoevlieghe, Scheldewindeke (PARM.); 1534 Jan Scauvlieghe, Pamele (V.BUTS.).

 

FD

Schaub

V. Schwabe.

 

EV

Schaubroe(c)k, van

zie van Schoubroe(c)k.

 

FD

Schauenberg

-burg, van Schauwenberge, van Schouwburg, Schouwenburg, Schaumburg: Verspreide PlN Schauenberg, -burg: uitkijkpost. Schauwberg in Lubbeek (VB), Schauenberg (NRW), Schauenburg (HS), Schaumburg (NS, RP, BEI). 1287 Willem van Scouwenberch…te Scouwenberch âne Lewer hout, L (OGO); 1496 Leenaert van Scayborch, Aarts.; 1617 Barbara van Schuyenborch, Sérielle (MAR.); 1518 Cristoforus Scauwenburch de Lutsenburgo; 1522 Adolphus filius comitis Schoemborch (MUL III); 1532 Adolphe de Schauwenbourg, LU (ISC); 1567 Hendrik van Scayenberch, Her.; 1595 Peter van Schayenborch, Kapellen (AP); +1584 Rombout van Schouwenborch, Aw. (AB).

 

FD

Schauergans

D. zinwoord met Mhd. schûren: hoeden, beschermen. BerN van de ganzenhoeder.

 

FD

Schaukens

zie Schaeken(s).

 

FD

Schaul(s)

Zie Schol.

 

FD

Schaulivege

zie Schau(w)vlieg(h)e.

 

FD

Schaumans

Scauman: BerN van de schouwer, die een schouw of inspectie houdt. Vgl. De Schouwer. 146 e. Gijsbrecht Scouman, Bs. (OSTYN).

Schaumburg, zie Schauenberg.

 

FD

Schaumont

zie Chaumont.

 

FD

Schaus

Schauss. Peut-être surnom de farceur, spécialement du bouffon du Mardi-Gras (J. Hess).

 

JG

Schaus(s)

Zou een BN zijn voor een grappenmaker, vastenavondgek (J.G.).

 

FD

Schausselen, van

van Schansselen: PlN Schousel bij Temse (OV). 1166 Benzo de Scoucele, Temse (GN); 1232 Nid. van der Scoucele, Boudelo; 1325 Jehans de Scouzele, Bazel; 1374 Jan van Scousele, Melsele (FLW).

 

FD

Schaut(t)eet

zie Schout.

 

FD

Schaut, (de)

Schautens, zie Scout.

 

FD

Schauten

1. V. Schout. — 2. Proven. Schoten   (Loc.).

 

EV

Schauterden

zie Schout.

 

FD

Schauters

zie Schoesetters.

 

FD

Schauvae(r)ts

zie Schouwaerts.

 

FD

Schauvlieg(h)e

-ger, zie Schauwvlieg(h)e.

 

FD

Schauvre, de

zie de Schaever.

 

FD

Schauw

zie Schouw.

 

FD

Schauwaert

-aer(t)s, zie Schouwaerts.

 

FD

Schauwbroe(c)k, (van)

zie van Schoubroeck.

 

FD

Schauwenberge, van

zie Schauenberg.

 

FD

Schauwer(s), de

zie de Schouwer.

 

FD

Schauwers

Génitif du moy. néerl. schouwer ‘inspecteur’.

 

JG

Schauwers

V. Schouw.

 

EV

Schav-

-ier, -y. Proven. 1. V. Gavée. —  2. Schave (Dép. Deinze), Schavei (Dép. Linkebeek).

 

EV

Schavar

zie Schouwaerts.

 

FD

Schavay

-ey, zie Scavée.

 

FD

Schavemaker

Ndl. FN < D. Schaffmacher < Scheffmacher, d.i. Scheffler: kuiper (PDB).

 

FD

Schaverbeke, van

-beeck: PlN Schaverbeke in Zwijndrecht (OV), nu Schaarbeek: 1295 Scaverbeke (GYSS. 1956). Schaverbekestraat in Temse (1400-1665). 1196 Gisel van Scaverbeke, Temse; 1374 Amelb. van Scaverbeke, Melsele (FLW); 1248-71 Jans van Scaverbeke, Aw. (CG); 1491 Jan van Schaverbeke, Temse (DE MAN).

 

FD

Schavier

Schavy(e), zie Chauvier.

 

FD

Schawers, de

zie de Schouwer.

 

FD

Schayes

NF résultant de l’évolution graphique (attestée vers 1800) du NF flam. Schouwehuys (composé de flam. schouw ‘cheminée’ et huis ‘maison’). – Bibliogr. : A, Goosse, Le NF Schayes, DW 6, 1978, 138-142.

 

JG

Schayes

Schaijes, Schaeys, Schaheys, Scahaise:W.-Br. adaptatie van Br. Schouwhuis (Br. uitspr. ±schaès, W. uitspr. skajès). 1654 Joannes Schahuijs, Beauvechain (MUL VI); 1605 Pieter Schouwehuys; 176 e. Schauheuze, Scaheuze, Scahuys, Scahuise, 1737-1819 Lambert Scaheys, 1808-1859 A. Schayes, Bevekom. – Lit.: A. GOOSSE, le nom de famille Schayes. Dialectes de Wallonie 1978,138-142.

 

FD

Schechter

zie Schachter.

 

FD

Scheck

Schech: Mhd. schecke: gevlekt. BN. 1209 Cuonr. cogn. Schecco, Pfullendorf (BRECH.).

 

FD

Scheck

Scheecqmans.   —    1.    V. Schaak. — 2. V. SAD  (Sac).

 

EV

Sched(e)in

zie Esquedin.

 

FD

Scheecqmans

De FN is ontstaan door eenleesfout van Scheepmans. Bij het huwelijk van Vital-Jean-Baptiste-Alfred Scheepmans (°Louvroil-lez-Maubeuge) in Monceau-sur-Sambre in 1913 maakte de ambtenaar een inktvlek op ep, zodat de FN er aïs Scheecqmans uitzag (med. P. De Zuttere, Bs.).

 

FD

Scheeder, de

zie Scheider.

 

FD

Scheef

1. BN voor iemand die zich scheef houdt, -2. Var. van D. Schaf: schaap. BN. 1581 Hendrik Scheeffs,Mech.(AP).

 

FD

Scheefer

zie Schafer.

 

FD

Scheefhals

Scheven(h)als, Schevenhels, Schevene(e)ls, Scevenels, Scheefnels, Schevernels, Se(e)venels: BN voor iemand met een scheve hais. D. Schiefnacke. 1575 Laureys Schevernels; 1655 Laurens Schevenels, St.-Tr. (MEURICE); i6e e. Jan Gelaes metten scheven hais, Ht. (GESSLER); 1698 Scheefhals, Schevenhels, Mech. (MERTENS).

 

FD

Scheel

Scheele(n), Schelen: BN voor een schele. 1122 Reingotus Scelue, Bg. (GYSS. 1999′); 1457 Jan Schelen, Ht. (A.GHIJSEN).

 

FD

Scheelen

1. Car. phys. ,,Louche ». N° 262.  —  2.   Proven.  Schele   (Dép.

Vorst).

 

EV

Scheelings

zie Schellinck(x).

 

FD

Scheemaker, (de)

de Scheema(e)(c)ker(e), Scheemaeker(s), Scheema(e)cker, de Schemackere: BerN van de schedenmaker, de vervaardigervan scheden. Vgl. E. She(a)ther. 1286 Walterus Scedemakere, Bs. (HB 245); 1368 Johannis Sceedemakers, Ktr.; 1382 Jan de Sceedemakere, Marke (DEBR. 1970).

 

FD

Scheen

Graphie négligée de l’all, schön, comp. Scheun (Brech. II, 491) cf. aussi Schene.

 

JG

Scheen

Scheenen, Schennen: i. Mnl. scène: scheenbeen, schenkel, scheenplaat. BN naar het lichaamsdeel of het deel van de wapenrusting. Vgl. D. Schienbein. 1170 Albero Skine, Keulen (HAGSTR. 1949); 1277 Nicholaum dictum Scène, Hulst (DEBR. 1962); 1438 Gossin Scène, Ktr. (DEBR. 1958). – 2. Scheen kan ook dial. (Saksisch) ontrond zijn < Schô’n.

 

FD

Scheen

V. Schijn.

 

EV

Scheenaerts

zie Schenaerts.

 

FD

Scheep-   

-ers, -man(s). Profess. Scheper,  ,,Berger ».  Synon. :  Schepers, Scheepman. Profess. 1. ,,Batelier ». — 2. V. Scheepers.

 

EV

Scheepens

zie Schepens.

 

FD

Scheepers

Scheepmans. Nom de métier (au géni­tif): néerl. scheeper, scheepman ‘batelier’ou moy. néerl. scheper, schaper ‘berger’, cf. Scheper(s). * Scheepers dit Scapus.

 

JG

Scheepers

zie de Scheper.

 

FD

Scheepman(s)

zie Schipman(s), Schaapman.

 

FD

Scheer

Scheer- -s, -ens. 1. V. Schaar. —  2. V. HARD (Hari).

 

EV

Scheer

Scheers. Surnom de coiffeur ou de ton­deur; comp. le NF Schaers.

 

JG

Scheer-  

-es,   -linck(x).   V.   HARD (Hari).

 

EV

Scheer(s)

Schees, zie de Scheerder.

 

FD

Scheerder, de

-ère, de Scheirder(e), Scheerder(s), Scheerer, Schierer, Scher(r)er, Scheer(e), Schee(r)s, Scher(re), Schers, Sches, Scheir(e), Scheirs(en), Schier(s): BerN van de scheerder, d.i. ofwel de baardscheerder, barbier, ofwel de lakenscheerder, droogscheerder. 1358 fundum Danielis Scerre; 1368 Oste de Scherre up doir Danin Scherers; 1367 Oste de Sceere; 1395 van Willem den Scerrere, Ktr.; 1398 Bette Scers, Ing. (DEBR. 1970); 1389 Hennen die Scheerder, VB (BOLSEE); 1396 Lambrecht Scheers, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Scheerdijk

-dyk: PlN. Vervorming (n/r-wisseling) van Scheendijk (U)?

 

FD

Scheeren(s)

Scheerden, Scheeres, Scheirens, Scheiris, Scheren(s), Schéren(ne), Scherenne, Schérès, Scherrens, Schieren(s), -es, Schirren: Uit Scherin, ail. van ww. Squerens, scheren. Zie De Scheerder. 1382 Wouter Scherrin; 1398 Galle Sceerins, Wingene (DEBR. 1970).

 

FD

Scheerlinck

-linckx, -ling, -lynck, Scherling, -linck, -linx, -lynck, -lijnck, -lyngk, Scheir(e)linck(x), -lynck, Scheirlijnck, Schierlinck, -ling: Mnl. scheerlinc, Mhd. scherlinc: dolle kervel. 1297 Wernh. dictus Scherlink, Bonndorf (BRECH.); 1344 van Janne Scerlinghe, Cent (RSGII); 1389 sire Scerlinc, VB (BOLSEE); 156 e. Bave Sceerlijncx, Bg. (CG); 1541 Lauwereins Scheerlinc, Ktr. (MONB.).

 

FD

Scheerlinck

Scheirelinckx, Scheirelinck, etc. Nom de plante: néerl. scheerling ‘ciguë,mar­jolaine’.

 

JG

Scheerlippens

zie Serlippens.

 

FD

Scheerschmidt

D. BerN van de kleinsmid die scharen maakt.

 

FD

Scheeuwijck, van

-yck, Schewijck, -yck: PlN Schadewijk in Eersel en Os (NB), Schawijk in Kerkom (VB) (F.C.). 1311 Henricus de Scadewich, Eersel (OATII); 1420 Diederick van Scadewyck, Kleef (PARM.). Of een andere PlN? 1357 Wasmoet van Scevic = S. Wasmodi de Schevic, Brabant (BLO III).

 

FD

Scheeven

Scheyven, Scheijven(s): i. Verbogen vorm van Mnl. scheef, scheyf: scheef, schuin, scheel. BN voor een scheve. Vgl. Scheef. Ndd. Sche(e)fe, Scheve, Schewe. 1315 Willeke Scheve, Greifswald (NN). – 2. Patr. Var. van Schijven. 1347 Scheven Thomaes sone, St.-Remigius-Geest (C.BAERT); 1396 Diederic Scewen zone, Scheldewindeke (DE B.). Vgl. Scheyvaerts.

 

FD

Schefer

zie Schafer.

 

FD

Scheffel(s)

D. dial. (Elzas, Rijnland) var. van Schôffe: schepen. Vgl. Scheffen.

 

FD

Scheffelaar

zie Scheffler, Schuyffeleer.

 

FD

Scheffen

Limburgse vorm van schepen: wethouder. Vgl. Schepens. 1340 Johannis dicti heren Sceffens, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Scheffen

Nom de profession: lux. Scheffen (all. Schöffè) ‘échevin’.

 

JG

Scheffer

Scheffert. Sans doute lux. Scheifer(t), var. de l’all. Schäfer’berger’.

 

JG

Scheffer(s)

-ert, zie Schafer.

 

FD

Scheffermeyer

D. BerN van de schaapherder, schapenfokker. Vgl. Schafer. 1755 Egid. Joa. Scheffelmeijer, Mech. (MUL VIII).

 

FD

Scheffler

Scheffelaar, Schöffler, Schoeffler, Schoffeleers, Schouffler: D. Zwabische BerN van de kuiper. 1306 Ulr. der Scheffler, Augsburg (BRECH.); 1581 Jan Scheffeleer, Erkelenz-Aw. (AP).

 

FD

Scheffs

zie Schaf.

 

FD

Schefman

Var. van D. Schafmann. Vgl. Schaapman. 1382 Joh. Schefman, Kassel (BRECH.).

 

FD

Schegers

zie Schaeger.

 

FD

Schei

Scheyen, Scheys, Scheijs: Mnl. scheye: stuk gekloofd hout. BN naar het knoestige voorkomen, voor een lomperd. Vgl. D. FN Scheit (BRECH.) < Mhd. schît: blok (gekloofd) hout. 1337 Willelmi Scey = 1340 Willelmi dicti Sceys = 1357 Willelmi Scay=1358 Wilelmi Schaey, Tn. (C.BAERT); 1398 Willem Scey, Grielkin Sceys, Wingene (DEBR. 1970); 1442 Aleyt Scheys, Zolder (VANB.).

 

FD

Schei, van

zie van Schelle.

 

FD

Scheid

Nom d’origine: all. Scheid ‘frontière, bifurcation’ (Brech. II, 493).

 

JG

Scheid

Proven. Plus. L.D. (Gr. duché Luxemb.: Bour-, Heider-, Ho- -scheid).

 

EV

Scheid(t)

Scheit, Scheidgen, Sheid: i. D. Scheide: schede. BerBN van de schedenmaker of huisnaam. 1283 Eberh. dictus ad Vaginam; 1298 Volzo zum Scheydye, Mainz (BRECH.). – 2. PlN Scheide: wegscheiding. PlN Scheid in Kronenburg (NRW). – 3. D. Scheit, zie Schei.

 

FD

Scheid(t)weiler

Scheiwiller: PlN Scheidweiler bij Trier (RP).

 

FD

Scheider

de Scheeder, (de) Scheyder, Descheyers: BerN i. Scheidsrechter, bemiddelaar. 1381 Claeys Sceedere, Hontenisse (DEBR. 1999); 1396 Gillis de Sceydere, Aspelare (DE B.). – 2. Evtl. schedenmaker. E. Sheather. 1302 Richard le Schether(e), York (REANEY).

 

FD

Scheiff

Var. van Scheef? Of van Schiff?

 

FD

Scheiffele

Wsch. < Schifferle, dim. van Schiffer: schipper.

 

FD

Scheimann

zie Scheyman(s).

 

FD

Schein(s)

zie Schijns.

 

FD

Scheinberg

V. Schijn. Scheins. 1. V. Schijn. — 2. V. SAD (Ban).

 

EV

Scheiner(t)

Szajner(t): Vertegenwoordiger voor het gerecht, voorzien van een volmacht (Mhd. schîn, D. Schein). Mhd. Schînbote (BRECH.).

 

FD

Scheinman

zie Scheyman(s).

 

FD

Scheipers

zie de Scheper.

 

FD

Scheirder(e), de

Scheire, zie de Scheerder.

 

FD

Scheirens

Scheiris, zie Scheeren(s).

 

FD

Scheirlinck(x)

-lynck, zie Scheerlinck.

 

FD

Scheirlinckx

V. HARI. Scheirman.  1.  V.  Schaar.  — 2.  V. HARD (Hari). Schelck.   1.   V.   Schalch,   —  2.  V. SCALC.

 

EV

Scheirman

zie Scherman(t).

 

FD

Scheirs(en)

zie de Scheerder.

 

FD

Scheit

zie Scheidt.

 

FD

Scheitler

Wsch. var. van Scheiterer: die hout in stukken klooft. 1417 Heinz Schitrer, Konstanz (BRECH.).

 

FD

Scheiwiller

zie Scheidtweiler.

 

FD

Schel(h)aever

Proven. Schelde-hoeve avec suff.   -(e)r,  d’orig. N°  212.

,,De la ferme de l’escaut ». Comp.: Se(y)naeve, ,,Ferme de la Senne ». N° 245.

 

EV

Schel(le)kens

1. V. SCALC. — 2. Proven.   Scheldeken   (Dép.   Kluizen) ou Schillekens, ,,Petites écorces » (L.D.).

 

EV

Schel(le)mans

Chelman: i. Afl. van schelle: bel, klokje. Naam voor belleman, omroeper. Vgl. D. Schellmann. 1554 Adam Schellemans, Mech. (AP). – 2. Zie Schillemans.

 

FD

Schelbach

-back: PlN Schellbach (HS).

 

FD

Schelck

zie Schalck.

 

FD

Schelde(n), van de(r)

van de(r) Skelde(n), van de(r) Schilde, van den Schilde(n), van der Schilt, Vandesquille, Verschelde(n), Verschilde, Verchel(de), Verschelle, Versquel, Verschelve: PlN Ter Schelde, naar de riviernaam Schelde. 1176 Gerulphi de Schalda, Cent (GYSS. 1999′); 1368 Gosuinus de Scalda (SM Cz8); 1427 Jans van der Schelden huus, Ktr. (DEBR. 1958); 1537 Jan Verschellen, Heerlen-Aw. (AP).

 

FD

Scheldeman

Afl. Van van der Schelde, Verschelde.

 

FD

Schelder(s)

BN voor iemand die berispt, vermaant, laakt, scheldt? Vgl. D. Schelter. Maar wellicht veeleer var. van Schilder(s), zoals in Heerhugowaard in 1787 (PDB).

 

FD

Scheldewa(e)rt

zie Schellewaert.

 

FD

Scheldewaert

Proven.  ,,Alluvion de l’Escaut ».    Comp. :    Schillewaert,

,,Alluvion de la Schille » (Rivière).

 

EV

Schelen

zie Scheel.

 

FD

Scheler

zie Schaler.

 

FD

Schelest

zie Céleste.

 

FD

schelf

,Jonc ».    Proven.    Schelf- -heide,   -bout,   -vliet,    ,,Bruyère-,

Bois-, Ruisseau- -aux joncs ». Schae- vlieghe. Synon. de Schelfvliet.

 

EV

Schelfaut

Schelfhaut, Schelfhout, etc. Nom d’origine: Schelfliout, à Tamise (FlOr), et à Grauw (Flandre zélandaise).

 

JG

Schelfhof

Reïnterpretatie van Schelfhout?

 

FD

Schelfhout

-(h)aut, -out, -t(h)out, Schel(p)hout: PlN Schelfhout in Temse (OV) en Grauw (Z). 1388 Bertel Scelfout, Moerzeke (CED); 1486 mit Gielyse Scholle ende Janne Schelfout, Hoeilaart (STR.); 1508 Luuc Scelfhout, Temse (DE MAN).

 

FD

Schelhaever

Zinwoord. Mnl. schellen: schillen, pellen. BerN: die de haver schilt, pelt. Vgl. Wvl. bloempelder, gerstepelder (DE BO); 1588 Johan Pellecoorn, Leiden (J.D.). 1476 Herman Scelhavere, Duisburg (PARM.); 1568 Fransois Scelhavere, Bg.; 1641 Anthoine Schelhavere, Petegem (SCHOUT.). Zie ook Scalaire. – Lit.: F. DEBRABANDERE, Schelhaever en Buyswgge. VS 1989,34-36.

 

FD

Schelhout

zie Schelfhout.

 

FD

Schelings

zie Schellinck(x).

 

FD

Schelke

zie Schalck.

 

FD

Schelkens

zie Schellekens, Schal(c)k.

 

FD

Schell-

-inch, -inck(x), -ings,  -inx, 1. Proven. Schilling (Monnaie). N.

de terre, d’après la redevance payée par le preneur. Synon. : Squelins. Schelling. Plus. L.D. en Hollande. Terschelling (Loc. holl.).

 

EV

Schell(e)kens

Schelkens, Schelt(i)ens, Scheltjens: i. Mnl. schelle, dim. schellekin: schel, belletje, klokje. BN voor wie met het belletje rinkelt of BerBN van de belleman. 1233 Lennotus Scellekins, Cent (GN). – 2. Patr. Dim. van VN Godschalk. Vgl. Schellen. Zie Schalck.

 

FD

Schellaert

Squela(e)rt, -ard, Squélard, -art, Squèlard: i. Afl. van Mnl. schellen: weerklinken, schallen, doen klinken. BN voor een lawaaimaker. 1209 Henr. Schelart, Keulen (BRECH.); 1260 Boidin Schellart, Grauw (CG); 1381 Aechte Scellaerts, Ossenisse (DEBR. 1999); 1396 Jan Scellaerts wijf, Erondegem (DE B.). – 2. Patr. 1357 Scelaert van Cryekenbeke = Scelaert van Criekenbeke = Sceelaerd v.C. = Scelard (BLOIII).

 

FD

Schellander    

Proven. Scheldeland, avec suff. -er, d’orig., ,,De la région de l’Escaut ». N° 212.

 

EV

Schellander

Salandre, Sallendre, Salender: i. Adaptaties van Fr. FN Chalandre. Ofr. calandre, chalendre: leeuwerik. BN. Zie ook Schalandrijn. – 2. Ook D. FN Salender < Mhd. sallant: eigen goed van de heer. Ook PlN Saaland (CH) (BRECH.).

Schell(e): BN Mhd. schel: luidruchtig, opvliegend.

1272 Arnoldus Schello, Wurzburg (BRECH.).

 

FD

Schelle(n)

Schelle(n)s, Schelles, Schellis: Patr. < Schallin, vleivorm van de Germ. VN Godschalk. 1295 Pétri Scellins, St.-M.-Lennik (LIND. 1947′, 11); ±1360 Scellen Goodscalc, Henric Schellens, Diest(CLAESi986).

 

FD

Schellebroodt

Surnom néerl. signifiant ‘qui rompt le pain de ses mains, qui mange sur le pouce’ [FD] ; comp. Brisemiche.

 

JG

Schellebroodt

Zinwoord. BN: die het brood breekt, met de hand in hompen deelt. Vgl. Scheurweg(en). 1333 Clövenbrod, Lubeck (NN). 1363 Jacobus dictus Scellebroet, Lv. (BO); 1465 Cornelis Scellebroots, Maldegem-Bg. (PARM.).

 

FD

Schelleisen

BN voor smid: die het ijzer laat klinken.

 

FD

Schellekens

Schellens. Dérivés néerl. du thème anthropon. Schel(k)-, tiré du nom germ. Godescalc ; ou bien surnom formé sur le néerl. schel ‘clochette, sonnette’ [FD].

 

JG

Schellen(s)

1. V.  HAD  (Ha). — 2. Proven. Schelle (Loc.).

 

EV

Schellengs

zie Schellinck(x).

 

FD

Scheller

zie Schaller.

 

FD

Schellewaert

Schillewaert, Scheldewa(e)rt: BN voor een schele. Afl. van Mnl. scelu: scheel. Vgl. Callewaert. 1270 Heinric Schelewart, Cent (CG); 1281 Hannekinus Sceleward, Ip. (BEELE); 1398 Jan Scellewaert, Tielt (DEBR. 1970).

 

FD

Schellinck(x)

-ing(s), -ynck, -ingen, -engs, Sche(e)lings, Schilling(s), Schillinger, Schillings: BN naar de oude muntnaam, de schelling, 1/20 pond of 12 penningen. Vgl. D. Schilling. 1335 Jacob Scellinc, Bg. (JAM.); 1385 Lamberti Scillinx, Tg. (TYTGAT); 1508 Katheline Schellincx, Temse (DE MAN).

 

FD

Schelling

Schellings. Surnom flam. ou ail. d’après le nom de monnaie, équivalent du w. liég. skèlin, fr. escalin, cf. aussi 1360-62 «Leu-rens Skalins» PolyptAth.

 

JG

Schellis

zie Schelle(n).

 

FD

Schellkens

zie Schellekens, Schalck.

 

FD

Schelmans

zie Schellemans.

 

FD

Schelpe

1.   Profess.   Schelpenvisser, ,,Pêcheur   de   coquillages ».   —   2. Surnom  de  pèlerin.   V.   Coquille. N° 146. — Synon. : Schulpe, Schelstraete. Proven. Schellestraat (Dép. Stokroie).

 

EV

Schelpe

Schelpé: Mnl./Wvl. schelpe: schelp, schaal, schub. BN voor een pelgrim naar Sint-Jakob van Compostela, naar de schelp op zijn hoed? BN naar de schubbige huid? 1221 Willelmus Scelpa; Willekinus dictus Scelpe; ±1300 Philippus Schelpe, Cent (GN); 1366 domum Facellini Scelpe, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Schelpheuvel

De familie komt uit Essen, waar zo’n PlN zou zijn (PDB).

 

FD

Schelphout

zie Schelfhout.

 

FD

Schelstraete, (van)

PlN Schelstraete in Bg., Aardenburg, Dend., Cent (KCTD1935,389-391). 1281 Willelmus de Scelstraten, Zwijnaarde (HAES.); 1474 Jooris vander Scheldestrate, Gent-Bg. (PARM.); 1501 Gillis van der Schelstrate, Tielt (KWII); 1584 Peeter van Schelstraeten, Aw. (AP).

 

FD

Schelt(i)ens

Scheltjens, zie Schellekens, Schalck.

 

FD

Schelvergem, van

PlN Schelvergem bij Hillegem (0V). 1281 loh. de Scelveghem, Hillegem (HAES.); 1396 Pouwels van Schelveghem, Aaigem (DE B.); 1472 Jan van Scelvegheem, Heldergem (PARM.); 1633 Lieven van Schelvergem, Aalst-Aw. (AP).

 

FD

Schelvis

BerBN voor de visser of verkoper van schelvis.Vgl.Pladijs.

 

FD

Schemackere, de

zie (de) Scheemaker.

 

FD

Scheman

zie Scheyman(s).

 

FD

Schemberg

Ontrond < Schönberg.

 

FD

Schembre

zie Cambre.

 

FD

Schembri

zie Chambrier.

 

FD

Schemel

zie Schimmel.

 

FD

Schemke

Schemmekes, Schimek, Schimanski, -sky: Pair. Var. en afl. van Silezisch Schimke, afl. van VN Simon. 1381 Schimko von Kalkow, Neisse (DN).

 

FD

Schena

zie Chénau.

 

FD

Schenaerts    

Car.     mor.     Schijner (Schijnheilige),  ,,Hypocrite ». N°279.

 

EV

Schenaerts

Scheenaerts: Wsch. ontronde vorm van Schoonaerts. 1584 Hans Schenaers, Aw. (AB).

 

FD

Schenck

1.  Profess.  Schenk,   ,Jambon ». N.  de charcutier. Nos  131,

150. Synon. : Jambon. — 2. V. SAD (Sanc).

 

EV

Schenck

zie Schenke.

 

FD

Schendel

Proven. Schendel (Rivière), Schendelbeke (Loc.). Van Schendel.

 

EV

Schendel

Schindel: Mnl. schindel: houten dakpan, dekspaan. BerBN. 1399 Symoen Scindel, Ktr. (SR 4ir°).

 

FD

Schendel, van

zie van Schijndel.

 

FD

Schendelbeke, van

PlN Schendelbeke (OV). 1212 Oliverus de Scendelbecha, Ninove (CACa); 1374 Gheeraert van Scenderbeke, Gb. (SCHR.).

 

FD

Schendermaal, van

PlN Xhendremael (LU). 1280-90 Librecht van Scendelmale, Rijkhoven (VMW); 1288 Emut de Scendremale; 1334 Bodechon de Scendremale, Othée (SLLII-III); 1488 Peter Schindermael = 1500 Peeter van Schindermale, Diest (HB 340,343).

 

FD

Schène

Schene. 1438 «Gossin Scène» Courtrai; surnom: moy. néerl. scène ‘tibia, jambière’ [FD]; cf. aussi Scheen.

 

JG

Schêne

Schène, Schene, zie Duchêne.

 

FD

Scheneider

-eyder, -ider, -éder, zie Schneider(s).

 

FD

Schener

zie Schoner.

 

FD

Schengen, van

van Schingen: Waternaam Schenge (Z). PlN Schengen in Remerschen (GH), Schingen (FL). 1147 Baldwino de Skinga; 1198 Henricus de Scinge, Z (LNT); 1381 Jan van Scenghen, Ossenisse (DEBR. 1999); 1396 Gillis van Schinghe, Zonnegem (DE B.).

 

FD

Schenis

1. Car. mor. Schennis, pro­fanation ». N. de profanateur (d’église). — 2. Proven. Schijnhees. ,,Fourré de la Schijn » (Riv.) ou ,,Fourré resplendissant ». V. Schijn.

 

EV

Schenk

Schank. Nom de métier: all. Schenk ‘échanson, cabaretier’.

 

JG

Schenk(e)

Schenck, Schin(c)k, de Schijnck, de Schynck, Schan(c)k: Mnl. schenke: schenker, wijnschenker, waard. BerN. 1335 Wouter Scenke, Hulst (DEBR. 1999); 137° Robinum Schenke, St.-Tr. (GHYSEN); 1374 Werner Schenck, LX (BLO VI); 1650 Hendrick Schincx, Tn. (HEND.).

 

FD

Schenkel(s)

Proven. Dép. Balegem.

 

EV

Schenkel, (de)

Schenkels, zie (de) Schinkel.

 

FD

Schenkelaars

BerN van de wijnschenker, waard.

Mnl. schenkenaer. Vgl. Schenkers.

 

FD

Schenker

1. Car. mor. ,,Donateur, bienfaiteur ». — 2. Proven. Schenkel (Dép. Balegem).

 

EV

Schenker(s)

Schinker: BerN van de wijnschenker,

bierschenker, waard. Vgl. Schenk(e).

 

FD

Schenkeveld

PlN Schinveld (NL)?

 

FD

Schenkkan

BN voor de wijn- of bierschenker.Amsterdams-joodse FN (PDB).

 

FD

Schennen

zie Scheen.

 

FD

Schenten

Luxemburgs Patr. Ook Schennetten < Jeannette.

 

FD

Schentzer

zie Schanze.

 

FD

Schenus

zie Chenu(t).

 

FD

Schep-

-mans, -pers. Profess. 1. Schepper, ,,Puiseur ». — 2. Scheepman, ,,Batelier ». V. Schip. —• 3. Schepper, ,,Créateur, constructeur ».

 

EV

Schepdael, van

Vaneschepdael: PlN Schepdaal (VB).

1485 Willem van Scepdale, Mb. (A.BAERT).

 

FD

Schepen(s)

Scheepens, Scheppens: Ambtsnaam van de schepen, lid van de schepenbank. 1306 Hannin le Scepene, Ip. (BEELE); 1570 Hendrik Schepens, Meerhout-Aw. (AP).

 

FD

Schependom, van

Mnl. schependom: rechtsgebied van een schepenbank.

 

FD

Schepens

Fonction. ,,Echevin ». N° 141.

 

EV

Schepens

Schépens. 1288 «Baud. li Schepen» DettesYpres; nom de fonction (au génitif): œzû.schepen ‘échevin’.

 

JG

Scheper, de

Sche(e)pers, Schépers, Scheipers, Scheypers: i. Mnl. scheper = schaper. BerN. Zie Schapers. 1285 Godefert der Scepere van

Overspauden (OGO); 1393-5 Andries de Scepere van Duffel (V.GORP 1949); 1504 Pieter Sceper = 1523 P. de Sceper, Aarts. (MAR.). – 2. Mnl. scheper = schepper. Zie De Schepper. – 3. Evtl. ook = Schipper.

 

FD

Scheperboer

BerN van een schapenboer, schapenfokker. Vgl. Scheffermeyer. 1350 Hennig Burschaper = H. Schaper, Handensleben (NN).

 

FD

Schepers

Schépers. 1689 «Georges Schepers» BourgLiège; nom de métier: néerl. scheper ‘berger’.

 

JG

Schepers

V. Scheepers.

 

EV

Schepkens

zie Schaepkens.

 

FD

Schepman(s)

zie Schepen(s).

 

FD

Schepmans

1777 «Walterins Schepmans» Bourg-Namur; nom de profession (au génitif): moy. néerl. schepman, schipman ‘batelier’, cf. 1284 «Jehan Taits, li scipman» DettesYpres, ou néerl. schaapman ‘berger’ [FD].

 

JG

Scheppens

zie Schepen(s).

 

FD

Schepper(e), de

 (de) Scheppers, de Schopper, de

Fchepper (NF), Desqueper: BerN van de

kleermaker. 1268 Paulinus Sceppre, Ip. (BEELE);

1325 Simoen de Sceppere, Hulst (DEBR. 1999).

« 1803 Louis Desqueper wordt in Vélain gedoopt

alsDeschepper(PDB).

 

FD

Scheppermans

BerN van de kleermaker; afl. van De

Schepper.

 

FD

Scheppers

Nom de métier: moy. néerl. schepper ‘tailleur, couturier’.

 

JG

Scheps

zie Schaap.

 

FD

Schequenne

Luikse adaptatie van Limburgse FN

Schaeken.

 

FD

Schequenne

NF attesté à Monaville et Long-champs, dans la région de Bastogne, depuis 1842 (GeneaNet), sans doute comme adapta­tion romane d’un NF luxembourgeois.

Scheren, Schéren, Schérenne. Nom de métier, cf. néerl. scheerder ‘tondeur, barbier’ [FD]. Comp. aussi Scheer(s).

 

JG

Scher

1. V. Schaar. — 2. V. HARD (Hart).

 

EV

Scher

zie de Scheerder. Scherbeijn, zie Schobijn.

 

FD

Schereel

zie Schoreels.

 

FD

Scheren(s)

Schéren(ne), Schérès, zie Scheeren(s).

 

FD

Scherer

Schérer, Scherrer. Nom de métier: all. Scherer ‘barbier, tondeur (de moutons)’.

 

JG

Scherer

zie de Scheerder.

 

FD

Scherf

zie Scharf(f).

 

FD

Scherf(chen)

Mnd. Mhd. scherf: muntnaam van de

kleinste munt, 1/2 penning. Vgl. D. sein Sherflein beisteuern: zijn duit in ‘t zakje doen. 1172 Herm. Obellus = 1182 Herm. Scervechin, Keulen

(BRECH.); 1273 Godefridi dicti Scervekin,

Bornheim (NTW) (CVD).

 

FD

Scherier

Scherrier: Mnl. scherier, scheerre:

scheerder. Vgl. De Scheerder. 1282 Johanni le

Scerier, Kales (GYSS. 1963); 1534 Michiel Scerrier,

Pop. (PARM.).

 

FD

Scherjon

zie Scourion.

 

FD

Scherling

-linck, -linx, -lynck, zie Scheerlinck.

 

FD

Scherlippens

zie Serlippens.

 

FD

Scherman(t)

-mann, -ment, Scheirman: BerN van de

scheerman, baardscheerder, barbier. 1350

Everardus Scerman = 1317 Everardi

Barbitonsoris, Lv. (DE MAN1949). D. Schermann.

 

FD

Schermer, (de)

Scharmer, Schirmer: Schermer, vechter, duelleerder. 1239 Henricum den Schermere, Cent (GN); 1321 Bartholomeus

Scermere, Zoutleeuw (HB 881); 1379 Hannekin de Scermere, Ip. (BEELE).

 

FD

Schermie

Wellicht < Schermier, var. van Schernier.

 

FD

Schermin

zie Scharmin.

 

FD

Schernier(s)

zie Scarnier.

 

FD

Schernus

zie Chenu(t).

 

FD

Scherpenberg

Scherpenberghs. Nom d’ori­gine: Scherpenberg, nom de plusieurs dépen­dances ou hameaux (Loker, Westmalle, etc.).

 

JG

Scherpenberg(h)(s)

Verspreide PlN Scherpenberg. 146 e. Baudouin de Scarpenbergh, Ip. (PSM); 1365 Niclaus van Scarpenberghe, Ronse (DECONINCK); 1377 Willem van Scorpenborghe,

Heers (LAES); 1397 Heinric van Scarpenborch, Aw. (ANP); 1454 Beatris van Scerpenberghe, Komen (RHK).

 

FD

Scherpenisse, (van)

PlN (Z). 1248-71 Aleiden van

Scerpenisse, Aw. (CG).

 

FD

Scherpenzeel, (van)

Scherpenseel(s): PlN Scherpenzeel (G, FL), Scherpenseel in Ubach-Palenberg (NRW). 1661 Joannes Scherpenseel,

Rumst; 1701 Joannes van Scerpensel, Drumelensis (MUL VI-VII).

 

FD

Scherpereel

1440 «Rugger Scerpereel» Cour­trai, 1480 «Loys Escarprel» Tournai; surnom de pèlerin, cf. pic. escarperel, dimin. de l’anc. fr. esc(h)arpe, moy. néerl. scha(e)rpe ‘sac de voyage, balluchon’ [FD].

 

JG

Scherpereel

Pic. escarperel, dim. van Ofr. esc(h)arpe < Ondl. skerpa, Mnl. scha(e)rpe: pelgrimstas, reistas. BN, wellicht voor een pelgrim. Vgl. Palster. 1480 Loys Escarprel, Dk. (TTT); 1440 Rugger Scerpereel, Ktr. (BAELDE); 1504 Belkin Scerpereel, St.-Denijs WV (Wez.).

 

FD

Scherping(s)

Scharping: Patr. Afl. van Germ. skarp-

naam; vgl. Scerpholt, Scherpinus (MORLETI).

Scerpinc komt aïs VN in de eerste helft 146 e. voor

in H en Z. 1280 Joh. Scarpinc, Ip. (BEELE); 1382

Pieter Scarpinc, van der weduen Pieter Scarpins,

Hulst (DEBR. 1999); 1389 Gherekinus

Scherpingh, A’dam (OA 344).

 

FD

Scherps

Schierp: Patr. (zie Scherping) of BN: scherp,

nijdig, schrander. Vgl. Scharff, E. Sharp. Scherrens, zie Scheeren(s).

 

FD

Scherre(r)

Schers, zie de Scheerder.

 

FD

Scherrier

zie Scherier.

 

FD

Scherroelfs

Joes Scherroels; Zegher Serroels, Geluwe (DEBR. 1970).

 

FD

Schertges

zie Schetgen.

 

FD

Scherz

D. BN Scherz: spel, genoegen, grap, poets.

 

FD

Sches

zie de Scheerder.

 

FD

Schetgen

Schertges, Schetske: i. Patr. Dim. van oude Germ. VN Scatto (Fm.). Vgl. Schattens, Schatzle.-2. BN. Dim. van Schat i.

 

FD

Schets

Schetz, zie Schat.

 

FD

Schetske

zie Schetgen.

 

FD

Schetter

Schetters. Nom de profession: limb. schetter, néerl. schatter ‘receveur des impôts’ [FD].

 

JG

Schetter(s)

Chet(t)er: Br.-Limburgse vorm van schatter: schatter, taxateur, inner van belastingen. 1385 Johannis Schettere, St.-Tr. (TYTGAT). Vgl. Schatzer, Schat.

 

FD

Scheuer

Scheu(e)rer, Scheuern, Scheur(r)en, Scheuerlein: Woonplaats D. Scheuer: schuur. Vgl. Van der Schure(n). 1178 Karolus Skuro, Keulen (BRECH.).

 

FD

Scheuer

V. Schuyer.

 

EV

Scheuermann

Schierman(n): Afl. van PlN Scheuer: schuur. Vgl. Schuurman(s). Schiermann is dial. ontrond; vgl. Schierle.

 

FD

Scheufele

BerBN Mhd. schûvele, D. Schaufel: schop. 1467 Heinr. Schufelin = 1468 H. Scheufelen, Leonberg (BRECH.).

 

FD

Scheulenburg

zie van Schuylenberg(h).

 

FD

Scheullekens

zie Schalck.

 

FD

Scheun

Surnom: all. schön ‘beau; cf. aussi Scheen.

 

JG

Scheun(e)

Scheûne: Spelling van D. Schön: mooi. Zie Schöner.

 

FD

Scheunders

zie Schöner.

 

FD

Scheunis

zie (van) Schoonis.

 

FD

Scheur

V. Schoor.

 

EV

Scheur(e)mans

zie Schuurman(s).

 

FD

Scheurbeek, van

zie van Schuerbeeck.

 

FD

Scheuren

 (NF de la région d’Eupen). Sans doute var. de Schueren.

 

JG

Scheuren, van der

zie van der Schure(n).

 

FD

Scheurer

Nom de métier: cf. all. Scheuerverwalter ‘intendant, régisseur de la grange’ (Brech. II, 505).

 

JG

Scheurer

Scheur(r)en, zie Scheuer.

 

FD

Scheurette

NF  attesté  à Gouvy  dès   1673 (GeneaNet), probabl.  d’origine  luxembour­geoise.

 

JG

Scheurette

Spelling voor Cherrette.

 

FD

Scheurweg(en)

-weg(h)s, -wegh(e), -weghes, Schuerweg(en), -weg(h)s, -weghes, -wegh(en), Schuerewegen, Schuurweghen, Schurweghs, Schorrewegen: BN. Zinwoord: schoren, scheuren: scheuren, splijten; Mnl. wegge: wigvormig tarwebrood (D. Wecken). Die het brood afscheurt, hompen brood afbreekt, die uit het vuistje cet. Vgl. 1326 Salemoen Scorebroot, Ip. (DF XVI); 1370 Beatriis Scoerbroets, Lv. (TT1964,175); 1340 Gerardus Pitsweghe, Tn. (C.BAERT). Vgl. D. Schertweg(ge), Clôvenbrod, Slûsewegge, Fr. Brisemiche; 146 e. Quaissepain, Fampous (DUPAS 108). 1356 Willem Scorewegghe, Woluwe (PEENE1949); 1370 Wolterus Scoerwegghe, Overhespen (C.BAERT); 1501 Claes Scuerwegghe, Aarts.; 1622 Aegidius Scuerweghe, Schelle (MAR.).- Lit.: F. DEBRABANDERE, Nk. 1986,194-5; 1989,190-2.

 

FD

Scheut

Wellicht BN voor een schutter. 1398 Michaut Scuet, Mahieu Scuet, Dottenijs (DEBR. 1970).

 

FD

Scheutter, de

zie de Schutter(e).

 

FD

Schevelenbos(ch)

Schevelnbosch: PlN (in Rolland?). Schiefelbusch in Lohmar (NRW)? 1741-1828 Anthony Schevelenbosch, A’dam-Wuustwezel (med. J. Schevelenbosch, Evere).

 

FD

Scheven-

-(e)els, -hels. 1. Car. phys. Scheef hals pour Scheefman, ,,Le tortu ». (Comp. : Goethals, Ryck-alts, etc.). N° 280. — 2. Car. mor. ,,Cou tors » (Retors, Hypocrite).

 

EV

Scheven(h)als

-hels, -e(e)ls, zie Scheefhals.

 

FD

Scheveneels

Schevenels, Scevenels, etc. Sur­nom de qqn au cou tordu, néerl. scheve hais [FD].

 

JG

Schevensteen, van

PlN Mnl. scheversteen: steengruis, kiezelsteen, maar ook leisteen (D. Schiefer); vgl. 1380 Arnoldus die Scheversteendecker, Kolmont (GRAUWELS 1978); ±1500 Johan der Scheversteendecker, Ht. (GESSLER). PlN Scheversteen in Rekem en Vechmaal (L) (NR). 1274 Joh. de Scheverstene, Zoutleeuw = 1281 Joh. dictus de Sceverstene (CST); 1382 Froyten vanden Scheverstene, Lv. (IVL); 1622 Andreae Schevensteen = 1629 Andraeae van Scheversteyn, Edegem (SELS).

 

FD

Schevernels

zie Scheefhals.

 

FD

Schevers

Schévers. Cf. 1262 «Petrum de Scke-vere» CartValDieu; corresp. du néerl. Schij-vers, ail. Scheiber ‘joueur’ (jeu de disque) [FD].

 

JG

Schevers

zie Schijvers.

 

FD

Schewijck

zie Scheeuwijck.

 

FD

Schewtz

1. Car. mor. Zwets(er), «Hâbleur ». — 2. V. WAD. — 3-Origine. Schweitz, ,,Suisse ». (N° 219). Ou bien : Switzer (Dép. Aubel).

 

EV

Schey-

-s, -en. V. SAD (Sa).

 

EV

Scheyen

zie Schei.

 

FD

Scheyer, (de)

Scheyers, zie Scheider.

 

FD

Scheyltjens

zie Schal(c)k.

 

FD

Scheyman(s)

Scheijmans, Scheimann, Scheinman, Scheman, Schéman, Chémanne, Chemanne, Schuysman, Scuyesmans, Schoysman(s): BerN van de scheidsrechter, middelaar. Mnl. scheidesman. Vgl. D. Scheidemann, Ndd. Sche(d)emann. 1342 Hinrik Schedeman, Lùbeck (NN); 1620 Cornelis Schuijsmans, Bs. (HB 299); 1725 J.R. Schoymans, Weert-Aw.(AP).

 

FD

Scheynen

zie Schynen.

 

FD

Scheyns

cf. Schijns.

 

JG

Scheypers

zie de Scheper.

 

FD

Scheys

zie Schei.

 

FD

Scheyv-

-em, -aerts. 1. V. Sche-neneels. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Scheyvaerts

Schijvaerts, Schyvaerts: Patr. 1374 Scheyvart vanme Rode = Scheifart…, L-NL; 1374 Sceyvaert van Mussenbroech = 1375 Sceyvart van Musschenbruych, NL(BLV-VI); vgl. 1374 Scheifken van Reymesdale = Stasse de Reymesdale; Sceyfken van den Driessche = Scheyfken van den Driessche, L (BLO VI). Zie ook Scheeven, Schijven(s).

 

FD

Scheyven

Scheijven(s), zie Scheeven, Schijven(s).

 

FD

Scheyving

zie Schijven(s).

 

FD

Schiavo(ne)

-von(i), -vetto: It. schiavo(ne): slaaf.

 

FD

Schicht

BN: pijl, werpschicht. BerBN voor de pijlenmaker of de schutter. Vgl. Pijlijzer. 1326 Michiel Schicht, Ip. (BEELE); 1430 Jacop Scicht, Bg.(PARM-).

 

FD

Schichtel

Proven. – Schichtel(o), ,,Bosquet des hélicoïdes » (Botan.).

 

EV

Schick

Schick(e)s, Schickès, Schiks: BN Mhd. Mnd. schick: met voorkomen, die zich weet te gedragen. 1150 Albr. Schiko, Keulen (BRECH.).

 

FD

Schickler

Afl. van Alem. schickelen: handelen, verhandelen. 1363 Hainr. Schikler, Isny (BRECH.).

 

FD

Schie-

-broeck, -laer. Proven. ,,Ma-rais-, Lande- -de séparation ». V. schouw III.

 

EV

Schie, van

PlN Overschie (ZH). 1162 Hugo de Scye = Hugo de Scie (LNT).

 

FD

Schiebahn

Patr. Slav. VN Schiban. 1323 Schiban von Widemar; Schibanus, Breslau (DN).

Schiebroe(c)k: PlN Schiebroek in R’dam (ZH).

 

FD

Schiedt(s)

Schiets(e), Schits: BerN van de schutter? 1298 Hugone Sciet, Bg. (VERKEST); 1580 Volkaart Tscitzen, Dokkum-Aw. (AP).

 

FD

Schief(f)er

zie Schiffer(s).

 

FD

Schiel(e)

Schiell: D. ontrond < Schùle: schoentje. BN van de schoenmaker (BRECH.).

 

FD

Schiemann

Patr. O.-D. vorm van VN Simon. 1644 Caspar Schieman, Koningsberg. – 2. NW-D. Schimman: stuurman (BRECH.).

 

FD

Schiemsky

-skij: Patr. Slav. afl. van Simon.

 

FD

Schiepers

cf. Schippers.

 

JG

Schiepers

V. Schip.

 

EV

Schiepers

zie (de) Schipper.

 

FD

Schier

Proven. Schier(veld), „ (Champ) gris ». Ou Schieren (Loc., Gd. Duché Luxemb.). Même nom : Schierer, avec suf­fixe er, d’orig.

 

EV

Schier(er)

Schiers, zie de Scheerder.

 

FD

Schieren(s)

-es, zie Scheeren(s).

 

FD

Schierer

1. Sobriquet. Schierheer, „Moine vêtu de gris ». (Comp. en Holl. : Schiermonnik). — 2. V. Schier.

 

EV

Schierhout

BN of BerN van de man die het hout in grote stukken klooft. Zinw. met Mnl. schieren: splijten + hout. Wvl. een schiere hout. Vgl. D. Schierholz.

 

FD

Schierl(e)

Schierlé, Schirl: D. ontrond < Scheuerle, dim. van Scheuer: schuur. Vgl. Scheuerlein, Schiermann.

 

FD

Schierlinck

-ling, zie Scheerlinck.

 

FD

Schierman

Forme dial. all. de Scheuermann, all. Scheuer ‘grange’.

 

JG

Schierman(n)

zie Scheuermann.

 

FD

Schierp

zie Scherps.

 

FD

Schiervel

1143 «Henricus de Schiervelde» Roulers; nom d’origine: Schierveld à Roulers (FlOcc).

 

JG

Schiervel(d)

Schirvel, Siereveld: PlN Schiervelde in Roes. (WV). 1143 Henricus de Schiervelde; 1159 Joh. de Sciervelt (DE XIV); 1270 Johannis de Sciervelde, Ktr. (DEBR. 1980); 1387 Gheraerde van Sciervelde, Ktr.; 1374 van Ghiselen van Sciervelt, Hulste (DEBR. 1970).

 

FD

Schietaert

Afl. van ww. schieten. BN voor iemand die vaak schiet. Vgl. De Scieter(e).

 

FD

Schiete-

Schitte- -catte, -kat. Pro­ven. Schietgat. ,,Meurtrière » (Ca-ractérist. d’une propriété).

 

EV

Schietekat

-katte, -cat(te), -cart, Schiettekat(te), -kate, -cat(te), -cate, -cotte, Schittekatfte), -cat(te), Sckiettekatte, Shietecatte, Schietgat: Zinwoord: schiet (de) kat. BN voor een kattendoder. Vgl. 136 e. Tuecat, Lens (DUPAS); D. Katzenbeisser. 1288 Loys Scietekatte, Namen (CDN); 1356 Sophye Scietcaets, Gb. (CLMII); 1361 Raes Sciecats, Oud. (WALRAET); 1373 Stevin Scijtkatte, Ronse (GADEYNE); 1417 Jan Scietcatte, Gb. (SCHR.); 1485 Justin Schiettecatte, Cent (IAYIV); 1523 Hermyne Schietaze filia… Adrien Schietecate, Ronse (Midd. 1963,278); 1578 Lysbette Schietgate = 1599 L. Schietcatte, Nederzwalm (LIEVENS). -Lit.: F. DEBRABANDERE, Defamilienaam Schietekat.Nk. 1989,186-9.

 

FD

Schieter(e), de

BerN van de schutter. 1281 Woitinus Scietere, Gossuinus Scietere, Wortegem (HAES.); 1291 Pieter de Sciettre van Wartighem, Oud. (CG).

 

FD

Schietgat

zie Schietekat.

 

FD

Schiets(e)

zie Schiedt(s).

 

FD

Schiettecatte

-katte, Schittecatte, -katte etc. 1289 «li bailli Lowis Scietecatte» Cens-Namur; forme impérative: néerl. schiet de kat ‘tire sur le chat’, éventuellement surnom ironique de chasseur (cf. Naamkunde 21,1989, 186-9).

 

JG

Schiettekat(te)

-cat(te), zie Schietekat.

 

FD

Schievekamp

PlN Am Schievekamp in Isselburg (NRW).

 

FD

Schiever, de

zie Dechèvre, de Schyver.

 

FD

Schievers

zie Schijvers.

 

FD

Schiff

D. EN naar de huisnaam. 1451 Hans zuom Schiff, Basel (BRECH.): in het Schip.

 

FD

Schiffelaers

-leers, -ler(s), zie de Schuyf(f)eleer.

 

FD

Schiffele(e)rs

Car. phys. Schuifelaar ,,H. qui s’avance en glissant ». Synon: . DE Schuyffeleer.

 

EV

Schiffer

Schiffers. Nom de métier: ail. Schiffer ‘batelier, marin’.

 

JG

Schiffer(s)

Schief(f)er, Szyf(f)er: D. BerN van de schipper. Maar in NW kan Schiffer ook = Schafer. Vgl. Schipper, Scheper.

 

FD

Schiffler

Schifflers. Var. de Schuyffeleer (= siffleur); comp. Scouflaire.

 

JG

Schiffler(s)

zie Schuyffeleer.

 

FD

Schiffman

D. BerN van de schipper. Vgl. Schipam(s).

 

FD

Schignesse

cf. Xhignesse.

 

JG

Schijfs

Schive: Mnl. scive: schijf, platrond voorwerp om mee te spelen. BN voor de speler van het schijfspel. Vgl. Schijvers. 1445 Jan Sceyfs; 1461 Anthonis Scive; 1540 Heynrick Scheyf, Aarts. (MAR.); 1571 Wouter Schyffs, Mtr.-Aw. (AP).

 

FD

schijn

Proven. 1. Schijn. N. de rivière (Anvers). — 2. Schijn (en topon.), ,,Endroit éclairé », ou ,,Belle-vue ». Variantes : Scheins, Scheen, Schins, Schyns. Composés: Schein-, Schyn- -berg, -haag, -haeg, ,,Colline-, Bosquet- -resplen­dissants ».

 

EV

Schijn(s)

Schyn(s), Schijnts, Schynts, Schin(t)z, Schin(g)s, Schein(s): Patr. Korte vorm van de Germ. VN Schînhard. 1299 Jo. Schinhardus = 1298 Jo. Schinhart, Basel (SOCIN). 1422 Petrus Schintzli, Biberach (BRECH.); 1564 Arnoldus Schins, Lv. (HENNO). De naam werd naderhand begrepen aïs schijn ‘glans, schittering’ en gelatiniseerd aïs Fulgens en HN Fulgentius ‘schitterend’. 1536 Mich. Schyntz, Aken-Aw. (AP); 1519 Agnes Schyns, Aken; 1656-1707 Fulgens Schyns = Fulgentius Fulgentii vulgo Schyn Schyns, Gemmenich; 1743 Lambert Scheins, Aken (Par. 1980,136-146).

 

FD

Schijndel, van

van Schyndel, van Schendel: PlN Schijndel (NB). 1379 Jan van Scijnle; 1449 Jan van Schijndel, Den Bosch (HB 473,503).

 

FD

Schijnkel, (de)

Schynkels, zie (de) Schinkel.

 

FD

Schijns

Schyns, Schynts, Schins, Scheyns, etc. NF ail. (cf. 1486 «Festchyn Schyn» Aix-la-Chapelle): dimin. du prénom ancien Fests-chein, -yn qui viendrait soit de Bonifacius soit de Fulgentius (évêque de Ruspe en Afrique), cf. Le Parchemin 1980, 136-146.

 

JG

Schijven(s)

-inck, -ijnck, Schyven(s), -inck, -ynck, -ijnck, Schiving, Scheyven, -ing, Scheijven(s), Schuyvinck: Wsch. Patr. Vgl. D. FN Scheffold: 1273 Schevoldus, Wurtemburg (DN). Zie ook Scheeven, Scheyvaerts. 1328 Willem Schivinc, Hulst (DEBR. 1999); 1368 Katheline Scivinc, Ktr. (DEBR. 2002); 1369 van Dydden Sceyven zoen,Den Bosch (HB 487). Schuyvinck door ronding van i voor v (vgl. Wvl. vuve Vijf).

 

FD

Schijvenaars

Var. met suffix -enaar van Schijvers of Schijvaerts. Vgl. D. Scheib(n)er (BRECH.).

 

FD

Schijvers

Schyvers, Schievers, Schevers, Schévers: Afl. van Mnl. schiven: rollen, een schijfspel spelen. Vgl. D. Scheiber.

 

FD

Schikorr

Schikora: PlN Schikorren (O.-Pruisen). 1656 Jakob Schikorra, Hohenstein (BRECH.).

 

FD

Schiks

zie Schick.

 

FD

Schil-

-s, -tz. 1. Proven. Schil, ,,Ecorce ». Désignation d’un bois. —• 2. Profess. ou fonction. Schild, ,,Bouclier ». N. de fabric. ou de sol­dat. — 3. V. HILD.

 

EV

Schil(t)z

zie Schils.

 

FD

Schil, van

van Schilt: i. PlN Schilde, uitspr. Schil. 1341 Coppin van Scille, Saaftinge (DEBR. 1999); 1393 Nout van Scille; Aw. (ANP); 1502 van Scilde = 1503 van Scille, Aarts. (MAR.). – 2. Zie ook Van Schelle.

 

FD

Schild

Schilt: i. BerBN van een schildenmaker of van een schilddrager in een gild. 1480 van Willems Schilt, Mb. (A.BAERT). – 2. Huisnaam. 1585 Gerbrant Albertsz. zeilmaker in ‘t Schilt op de Nieuwendijk, A’dam (BROUWER 205).

 

FD

Schilde, van de(r/n)

zie van der Schelde(n).

 

FD

Schilder, de

de Schildre, Schilter, Schilders, des Childres: BerN van de schilder, wapenschilder, decoratieschilder, vergulder, kunstschilder. 1315 Danielem Schildere, Ktr. (DEBR. 1971); 1375 Stasin Scilders wijf; 1378 Clais de Schildre, Ip. (BEELE); 1421 Willem de Schildere, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Schildermans

1. Profess. „ Aide-peintre ». — 2. Schildemans, ,,H. originaire de Schilde (Loc). Synon. : Schilders, Van de(n)-schilde.

 

EV

Schildermans

BerN van de schilder. 1400 Jan Scilderman, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Schilders

Profess. ,,Peintre ». — 2. V. Schildermans.

 

EV

Schildknecht

BerN van de schildknaap, die zorg draagt voor de wapenrusting van zijn heer. 1410 van Janne Sciltknechte, Overijse (STR.). Vgl. 1424 Phelips den Sciltknape, Ktr. (SR p.nô).

 

FD

Schildknecht

Fonction féodale. ,,Ecuyer ». N° 136.

 

EV

Schill(e)

D. BN Schiel: scheel(ogig). 1271 Hainr. dictus Schili, Konstanz (BRECH.).

 

FD

Schille-

-beeckx, -waert. Proven. ,,Rivière-, Alluvion de- -la Schille ». Schillebekè (Dép.-Over-Boelare). Synon. : Squilbecq, Sillevarets.

 

EV

Schillebeeks

-bee(c)kx, -becks, Squilbeck, -becq, Skilbecq: PlN Schillebeek in Meulebeke en Tielt (WV), Overboelare en Gb. (OV). 1344 Jan van Scillebeke, Bg. (JAM.); 1374 Griele van Scielbeke, Gb. (SCHR.); 1382 Jan van Scillenbeke, Tielt (DEBR. 1970).

 

FD

Schillemans

Schel(le)mans: Afl. van Mnl. schelle/schille, schellen/schillen. BerN van iemand die schilt, van schil of bolster ontdoet.

1416 Wouter Scilleman, Lier (FRANS); 1535 Jaspar

Schillemans, Grobbendonk (AP).

 

FD

Schiller

Schu(h)ler, Chul(l)er, Schôl(l)er, Schol(l)er, Schuller, Schuller, Szyler: i. D. Schiller: scholier, leerling, studerende. Vgl. Scolart, Scholiers. 1266 Heinr. dictus Scholre, Bingen (BRECH.). – 2. PlN Schûller (RP). 1564 Dirk Schuller, Schùller-Aw. (AP).

 

FD

Schiller(s)

-es: D. BN Schieler: schele (BRECH.).

 

FD

Schillewaert

zie Schellewaert.

 

FD

Schilling

Schillings. Surnom: all. Schilling (monnaie).

 

JG

Schilling(s)

-inger, zie Schellinck(x).

 

FD

Schilling(s)

V. Schelling.

 

EV

Schils

Schil(t)z, Chiltz: Patr. Limburgs-Rijnlandse uitspr. van Fr. VN Gilles < HN Egidius. 1430 Schiltz Wabe = Aegidius Wabe, Trier (BRECH.); 1558 Ger. Schils, Kleef-Aw. (ÂP); 1568 Martinus Schiks, Lv. (HENNO); 1645 Mathijs Schils, Bilzen

(SCHOE.).

 

FD

Schils

Schiltz. 1528 «la vefve Schilltze» Dén-Houffalize; forme dérivée du nom de baptême Àgilius, var. d’Àgidius, Gilles (Brech. II, 511).

 

JG

Schilt

zie Schild.

 

FD

Schilt, van

zie van Schil.

 

FD

Schilt, van der

zie van der Schelden.

 

FD

Schilter

zie de Schilder.

 

FD

Schiltmans

BerN van de schildknaap, schildknecht.

Vgl. D. Schildmann.

 

FD

Schimek

Schimanski, -sky, zie Schemke.

 

FD

Schimith

W. uitspr. van D. Schmitt.

 

FD

Schimmel

Schemel: BN naar het schimmelkleurige, witgrijze haar. 1426 Joh. Schimel, Neurenberg (BRECH.).

 

FD

Schimmelpenninck

-pfennig: BN voor een vrek, die zijn penningen laat schimmelen. 1263 Scimmelpenninc, Mech. (HB 645); 1378 Sanders Schymmelpenninc, Bs. (BLO VII); 1450 Aert

Schimmelpenninck, Ht. (GESSLER).

 

FD

Schimp

1. Car. mor. ,,Outrage, mo­querie ». N. d’H. moqueur. — 2. Proven. Schimpen (Dép. Curange).

 

EV

Schimp(f)

BN voor een schertser, spotter.

 

FD

Schimpfessel

zie Schindfessel.

 

FD

Schinagel

Car. mor. Schinhagel, ,,Traces d’érésypèle ». Synon. : Schins.

 

EV

Schinas

Wsch. Gr. FN, aangezien de naam meestal

met een Griekse VN voorkomt (PDB). Patr. Oude

VN. 1392 Chinnaez le Clerc, Ktr. (SR gv°).

 

FD

Schinck

zie Schenk(e).

 

FD

Schinckaert

Afl. van ww. schenken, schinken: (in)schenken. Vgl. Schenk(e).

 

FD

Schinckel(s)

zie (de) Schinkel.

 

FD

Schinckgen

zie Schintgen.

 

FD

Schinckus

Schinkus. Forme impérative: bas-all. schenkus, néerl. schenk uit ‘verse, vide (une boisson)’ [FD].

 

JG

Schinckus

zie Schinkus.

 

FD

Schindel

1. V. Schendel. — 2. V. SAD (Sind).

 

EV

Schindel

zie Schendel.

 

FD

Schindeler

Schin(d)ler, Szyndler: D. BerN van de schindelmaker: maker van dakspanen, houten dakpannen, ook dakdekker. Vgl. Schendel. 1335 Joh. Schindelere, Bremen (NN).

 

FD

Schindelheim

Door metathesis < D. Schindhelm, Schüttenhelm: die de helm opzet, klaar voor de strijd? Naam van een joodse familie uit Galicië (PDB).

 

FD

Schindfessel

Schimpfessel: Mhd. Schiltvessel: band die het schild draagt, schilddrager, schildknaap; schintvessel: rondtrekkende krijgsknecht. D. geronde vorm Schimpfôssel. 1586 Valthin

Schintfessel, Stanz (BRECH.).

 

FD

Schingen, van

zie van Schengen.

 

FD

Schings

zie Schijn(s).

 

FD

Schingtienne

Forme évoluée du prénom luxem­bourgeois (dimin.) Jeannetten (J. Hess) ou var. de Schoentgen.

 

JG

Schingtienne

zie Schintgen.

 

FD

Schink

zie Schenk.

 

FD

Schinkel, (de)

(de) Schinckel, (de) Schijnkel, de Schenkel, Schynkel(s), Schin(c)kels, Schenkel(s), Schaenkel, Skinkel, Squinquel: Mhd., Mnl. schenkel, schinkel: schenkel, been, bovenbeen. i. BN naar h’et lichaamsdeel. Vgl. Langschenkel, Kurzschenkel. 1179 Sigerus de Marxblas cognomento Hardescenkel (OSM). – 2. BerBN voor een slager of slachter, zoals in Lubeck (SUNDQJJIST 301). 1175 Arnout Scinkel, Cent (GN); 1267 Woutersoete Scinkel, Bg. (CG); 1368 Fierin Schinkel = 1394 van Olivier Scinkelen, Ktr. (DEBR. 1970); 1391 Willem Scenkel, Aw. (AMP).

 

FD

Schinker

zie Schenker(s).

 

FD

Schinkus

Schinckus: D. BN schenk us: schenk uit (zinwoord), voor een wijn- of bierschenker, die uitschenkt. Vgl. Ndd. Berschenk.

 

FD

Schinler

Forme réduite de 1′ all. Schindler ‘cou­vreur en ardoises (de bois)’.

 

JG

Schinler

zie Schindeler.

 

FD

Schins

1. V. Schinagel. — 2. V. SAD (San).

 

EV

Schins

cf. Schijns.

 

JG

Schins

Schin(t)z, zie Schijn(s).

 

FD

Schintgen

Schinckgen, Schingtienne: Patr. Dim. van Rijnlands Schang / Scheng < Fr. Jean Schip: BerBN van de schipper of huisnaam; vgl. Schiff.

 

FD

schip

,,Bateau ». Profess. Schipper, ..Batelier ». Schi(e)pp-, Schepp–ers. Schipperges, Schippersgast, „Apprenti batelier ».

 

EV

Schiphorst

PlN (DR, G, SH), in de Veluwe: 1325 goet te Sciphorst (MOERMAN).

 

FD

Schipman(s)

Scheepman(s), Schepman(s): BerN van de schipper. 1275 Griele Scipmans, Vinkt (ROMBAUT); 1287 Gosuini dicti Scipmans, Oud. (CG); 1418 Jhanne van Vlenken van desen eeken met zinen scepe te doen bringhen van Deynse te Curtrike.-.gheen vrij scipman es; i4Z4betaelt Lodewijc den Clerc van eenen scepe calcx… scipman, Ktr. (SR 25v°, 45); 1480 Machiel Caym scepman = M. Caym scipman, Mb. (A.BAERT).

 

FD

Schipper, (de)

Schip(p)ers, Schiepers, Schipperus: BerN van een schipper. Of var. van Schepper of Scheper? 1584 Gommaer de Schipper, Aw. (AB); 1631 Aert den Schipper, Schelle (MAR.).

 

FD

Schipperges

Wellicht < Scheperjans: schaapherder Jan; vgl. Schipperheijn.

 

FD

Schipperheijn

Schipperijn: Scheperhein: schaapherder Hein (Hendrik). Vgl. Ndd. Scheperjan(s), Schaprian (Schaperjan) (NN). 1700 Hendrik Scheperhein, Zevenaar G (med. mw. Grootendorst).

 

FD

Schippers

Schiepers. Nom de métier (au gé­nitif): néerl. schipper ‘batelier, marin’. Schirvel, w. Chirvèl, cf. Hervel(le), Xhervette. Schittecatte, Schittekatte, cf. Schiettecatte.

 

JG

Schipteux

Profess. Scripleur, „Ecri­vain ».

 

EV

Schirl

Zie Schierl(e).

 

FD

Schirmer

zie (de) Schermer.

 

FD

Schirren

V. Schier.

 

EV

Schirren

zie Scheeren(s).

 

FD

Schirrmacher

-mann, -meister: BerN van maker van gereedschap (Geschirr).

 

FD

Schirvel

zie Schierveld.

 

FD

Schissler

zie Schüssler.

 

FD

Schits

zie Schiedt(s).

 

FD

Schitte-

-catte, -kat. V. Schietecatte.

 

EV

Schittekat(te)

-cat(te), zie Schietekat.

 

FD

Schive

zie Schijfs.

 

FD

Schiving

zie Schijven(s).

 

FD

Schla(c)ht

D. BerBN van de Schlachter: slachter.

 

FD

Schlaak

zie Schlag(e).

 

FD

Schlabertz

zie Slabbaert.

 

FD

Schlacht, van der

zie van der Slagh.

 

FD

Schladen

zie Sladden.

 

FD

Schlaf(f)

Schlafen, Schläfli: BN voor een slaperige

of langslaper? 1277 Slafeli, Ravensburg (BRECH.).

 

FD

Schlag(e)

Schlaak, Schlaks: i. D. PlN Schlag: slagboom. 1223 de Slage (NAUMANN). – 2. Maar

Schlaack is een vooral Hamburgse FN en daar

kan auslaut-g geen occlusieve k worden. Patr.

Dim. van VN Slawe ‘Slaaf. 1566 Joh. Schlageke,

Stettin; 1558 Slacke Adebor, Kolberg (DN).

 

FD

Schlagt, van der

zie van der Slagh.

 

FD

Schlaks

zie Schlag(e).

 

FD

Schlatter

Schlattl: Afl. van verspreide D. PlN Schlatt < Mhd. slâte: riet, moerassige wei. 1275 Hartm. dictus de Slatte, Engen (BRECH.).

 

FD

Schlechter

Nom de métier: ail. Schldchter ‘bou­cher’ (Brech. 0,519).

 

JG

Schlechter

Schlecter, Szlechter: D. BerN van de slachter, slager. 1352 Jordan Slechtere, Hannover (BRECH.).

 

FD

Schleck(er)

D. BN. Mhd. slëc: lekkerbek, snoeper, smuller.

 

FD

Schléder

zie Schleider. Schlegel, Schlögel: BN Mhd. slegel: moker, knuppel, vlegel. BerBN of BN voor een lomperd. 1142 Wolbero Slegel, Keulen (BRECH.).

 

FD

Schleich(er)

Szlajcher, Schleick, Schlich, Schlick, Schlicke(r), Schlikker, Slieker, Slikker: 1. Van D. schleichen, Ndd.-Nederrijns sli(c)ken; sluipen. D. Schleicher, Ndd. Schlieker. Vgl. De Sluyper. 1293 Henr. Slikere, Bremen (DN). – 2. Van Mhd.

slicken, slichen, Ndd. sli(c)ken: slikken, slokken, vreten. BN voor een schrokker.

 

FD

Schleiden

PlN(NRW).

 

FD

Schleider

Schléder, Chleide(r): Afl. van PlN Schleiden

(NRW) of Schleid (RP, TH).

 

FD

Schleier

Schleyer: BerN van de sluierwever, sluiermaker.

 

FD

Schleiffer

D. BerN van de slijper.

 

FD

Schleiper

zie de Slyper(e).

 

FD

Schleisinger

zie Schlesinger.

 

FD

Schleiss

Schleihs: D. FN Schlaiss < Mhd. sleisse: kienspaan, houtspaan. BerBN.

 

FD

Schlembach

Var. van D. Schlimbach: scheve, kromme beek.

 

FD

Schlemmer

Schlemper, Schlômer, Schlomer, Schloemer: D. BN voor een slemper. 1293 Reinhardus Slemper, Buchen; 1452 Stephan Slemmer, Zevenburgen (BRECH.).

 

FD

Schlemmer

Surnom: all. Schlemmer ‘ripailleur, débauché’ (Brech. II, 523).

 

JG

Schlenk(er)

Afl. van Mhd. slenken: zwaaien, schommelen, slingeren (D. schlenkern), bengelen. BN naar de manier van lopen. 1341

Konr. Schlenke, Tùbingen (BRECH.).

 

FD

Schlenter

D. Schlender. BN voor een slenteraar,

treuzelaar.

 

FD

Schlesinger

Schleisinger, Slesingier, Slezingher, Slé-, Slezingier, Slisengher, Slising(u)er: Volksnaam van de Sileziër, D. Schlesier.

 

FD

Schlesser

zie Schlosser.

 

FD

Schleus(e)ner

Schlusener, Schlusener: Afl. van D. Schleuse: sluis. BerN van de sluiswachter.

 

FD

Schleyer

zie Schleier.

 

FD

Schleypen

zie Slypen.

 

FD

Schlich

Schlick, -e(r), zie Schleich(er).

 

FD

Schlieper

zie de Slyper(e).

 

FD

Schlikker

zie Schleich(er).

 

FD

Schlim

w. (Bastogne) Chlim ‘. Surnom d’après le moy. bas-all, slim ‘grivois; câlin’ (Brech. II, 527).

 

JG

Schlim(m)

Mhd. slim(p): schuin, scheef, verkeerd,

slecht. BN. 1187 Henr. Slimbe, Neufi (BRECH.).

 

FD

Schlirf

PlN Schlirf bij Fulda (HS).

 

FD

Schlit

PlN: glad, glijdend.

 

FD

Schlit

Schlitz. 1794 «Pierre Schlit» Bourg-Namur; NF all. (topon. all.).

 

JG

Schlitz

D. PlN: spleet, reet.

 

FD

Schloemer

zie Schlömer.

 

FD

Schloesser

zie Schlosser.

 

FD

Schlögel

1810 «Jacques Schlögel» Ciney (famille du pays de Düsseldorf installée à Ciney au début du 19e s.); probabl. ail. Schlegel ‘grand marteau, maillet’, surnom de maître de forge.

 

JG

Schlögel

zie Schlegel.

 

FD

Schlömer

Schlômer, zie Schlemmer.

 

FD

Schloremberg

Door l/n-wisseling < Schnorrenberg?

 

FD

Schlosser

Schlöszer, Schloesser, Schlos(s)er, Schlesser:D. (ook NL) BerN Schlosser: slotenmaker, kleinsmid. 1290 Chuonradus rufus faber qui dicitur Slosser = 1294 Ch. dictus Slosser qui

dicebatur der rot Smit, Basel (BRECH.).

 

FD

Schlösser

Schloesser, Schlosser. Nom de mé­tier: all. Schlosser ‘serrurier’. — Var. : Schlossmacher.

 

JG

Schlossmacher

D. BerN: slotenmaker.

 

FD

Schlott

-ke, Schloot: Ndd.-Mhd. var. van D. Schlofi:

slot. BerBN van de slotenmaker.

 

FD

Schlötter

Schlottert: Ndd.-Mhd. var. van D.

Schlosser: slotenmaker.

 

FD

Schloune

D. BN Schlun: luiaard (BRECH.).

 

FD

Schlueppmann

BN van een sluiper. Vgl. Schluper.

 

FD

Schluntz

Schlungs: D. BN: luiaard. 1286 Herm. Slunz, HS (DN).

 

FD

Schluper

Schlup(er), zie de Sluyper.

 

FD

Schlusener

Schlusener, zie Schleusener.

 

FD

Schlusmans

zie Sluysmans. Schlûssel: D. BerBN van de sleutelmaker of

sleutelbewaarder.

 

FD

Schlusselberg

PlN Schlusselberg (NRW).

 

FD

Schlüter

zieSluyter.

 

FD

Schmaal

Schmahl, Schmal(e): D. BN Schmahl: smal,

dun, mager, spichtig. Vgl. De Smaele.

 

FD

Schmalt

Schmalz, Schmailzl: D. Schmalz (dim. -el): smout, reuzel, olie. BerBN. Vgl. smout(s).

 

FD

Schmatz

1656 «Schmaltz» Luxembourg (Oster 77); avec le z du Hausname, lux. (a, bei) Schmatz ‘(chez le) forgeron’.

 

JG

Schmatz

D. BN voor een snoeper.

 

FD

Schmed(d)ing

zie Smeding.

 

FD

Schmeder

D. BerN: smeder, smid.

 

FD

Schmeets

-tz, zie de Smid.

 

FD

Schmeiter

Schmeiss(er): D. BN voor iemand die smijt, slaat, schopt. Vgl. De Smijter.

 

FD

Schmeits

-tz, zie (de) Smid.

 

FD

Schmel(t)zer

Smelcerz: D. Schmalzer: bereider van smout (D. Schmalz), reuzel, olie. Vgl. (de) Smouter.

 

FD

Schmelcher

Schmel(l)er, Schméler: Van PlN Mhd. smelehe, Beiers Schmelche, Schmelle, D. Schmiele: smele, rietgras, zegge. 1430 Mathias Smeler, Teck; 1458 Hans Schmeller, Riedlingen

(BRECH.).

 

FD

Schmets

Schmetz, zie (de) Smid.

 

FD

Schmets

Schmetz. Comp. 1561 «Jehan Schemet» Bihain, cf. Schmit(z).

 

JG

Schmi(e)der

Schmitter, Schmitzer: D. BerN van de smid, smeder.

 

FD

Schmid

de Schmidt, zie Schmied.

 

FD

Schmid

Schmidt, Schmit, Schmitt, Schmits, Schmitz, Schmets, Schmet, etc. 1780 «Ma­thieu Schmitte» Charleroi; nom de métier: all. Schmi(e)d  ‘forgeron’, (bei) Schmitz, etc. ‘chez le forgeron’.

 

JG

Schmidtmayer

Schmiedmayer: ambtenaar belast met het toezicht op de smidsen.

 

FD

Schmied

Schmid(t), -t(t), -th, -t(t)e, -(d)ts, -(d)tz: D. BerN van de smid; zie (de) Smid. 1783 Joseph Schmit.-.van Hanau (a. Main), Bg. (PARM.).

 

FD

Schmiedbauer

BerN: smid-boer.

 

FD

Schmiedel

Schmid(t)ke, Schmidli(n), Schmidtchen: Dim. van D. Schmied: smid.

 

FD

Schmiekrath

Schmickratte. Nom d’origine: Schmickerath (All.).

 

JG

Schmook

Ndd. vorm van D. Schmauch (E. smoke): rook, damp. BerBN (kolenbrander, roker, stoofhouder, smid).

 

FD

Schmuck

Schmucker, Szmuck: BN Mnd. smuk: lenig, soepel, slank > (176 e.) Nhd. schmuck: bevallig, knap.

 

FD

Schmuck

Surnom: all. schmuck  ‘joli, beau’.

 

JG

Schn-

-aekers, -oeck, -yders. V. Sn–akaert, -oek, -ijder.

 

EV

Schnabel

Sznabel: D. Schnabel: snavel. BN voor een prater, die een grote bek opzet. 1369 Heyn Snavel, Den Bosch (HB 488).

 

FD

Schnack

zie Snacken.

 

FD

Schnackers

Schnak(k)ers, Schnaekers, zie Snackaert.

 

FD

Schnackers

Schnakers. Surnom : all. Schnacker ‘bavard’?

 

JG

Schnall

D. Schnalle: gesp. BerBN.

 

FD

Schnaphauf

D. BN Schnappauf: praat erop los.

 

FD

Schneberg

zie Schneeberg(er). Schneder, zie Schneider(s).

 

FD

Schneeberg(er)

Schneberg, Schneebalg: Verspreide PlN Schneeberg (BEI, BB, S).

 

FD

Schneider

Schnéder, w. (Bastogne) Chnédèr, Schneiders, Schneyders, etc. Nom de métier: all. Schneider ‘tailleur, couturier’.

 

JG

Schneider(s)

-esch, Schneyder(s), Schneder, Schneder, Schnieder(s), Schnyder(s), Scheneider, -eyder, -ider, -éder, Sznaj(d)er, Chneider, Chnitir: D. BerN van de snijder, kleermaker.

 

FD

Schneidesch

Nom de métier: lux. Schneidesch  ‘couturière’.

 

JG

Schneidewind

D. BN: die de wind snijdt, dakloze, landloper. 1329 Wernerus Snidewind, Lûbeck (BRECH.).

 

FD

Schnell(er)

D. BN: snel, behendig, levendig. Vgl. De Snel. 1284 Hainr. dictus Snelle, Wurtemberg (BRECH.).

 

FD

Schnepp

Schneps, Schnepf: BN Mhd. snëpfe, D. Schnepfe: snip. Vgl. Sneppe.

 

FD

Schnett

-te, Schni(e)tz, Schnitzius: D. BerN van de Holzschnitzer: houtsnijder.

 

FD

Schneyder(s)

Schnieder(s), zie Schneider(s).

 

FD

Schni(e)tz

Schnitzius, zie Schnett.

 

FD

Schni(t)zer

Sznycer, Schnitz(e)ler, Snitzer, Snytsers, Snijtsers, Snitselaar, Snytselaar: BerN van de houtsnijder. 1563 Andries Snytser, Aw. (AP).

 

FD

Schnitzler

Nom de métier: moy. haut-alil, snitzeler, all. Schnitzer ‘sculpteur’ (Brech. II, 548).

 

JG

Schno(e)ck

zie Snoek(en). Schnorbusch, zie Schnurbus.

 

FD

Schnorr

Schnörr, zie Schnur(rer).

 

FD

Schnorrenberg

PlN (NRW).

 

FD

Schnur(rer)

Schnorr, Schnôrr, Sznur: BN Mhd.

snurraere: grappenmaker (BRECH.).

 

FD

Schnurbus

Schnorbusch: D. zinwoord Schnurrbusch, Schnorrbusch. Mhd. snurren: snuivend naar wild speuren + busch: bos, struikgewas. BN voor een jager. 1485 Snurrebusch, Oostfalen (NAUMANN).

 

FD

Schnyder(s)

zie Schneider(s).

 

FD

Scho(e)ls

Scholt(u)s, Scholtes, DE Schout-heete, Schoute(r)den. Schoutrop, Schout Robbe, ,,Le Bailli Robert ». N° 14l.

 

 

EV

Scho(o)nheere

Mnl. schoonhere: grootvader. Vgl. Grandpère. 1299 Pieterkine Scoonhere, Gistel (CG); 1425 Jacop Scoonheere, Straten (PARM.).

 

FD

Scho(o)v-

-e(e)rs, -aerts. 1. V. Schoof. — 2. V. WAD (‘s Wa,).

 

EV

Schobbe

Schobbé, Schobben(s), Schoben, Schoeb(b)en, Schoub(b)en: BN Mnl. schobbe: schub, schurft, vuil en smerig wijf. BN voor iemand met schurftige huid. 1385 Ghiselberti Scobbe = 1434 Giselberto Scobben, Tg. (TYTGAT); 1449 Daniel Scobens, Mb. (A.BAERT); 1582 Henrick Scoebben; 1675 Egidius Schoeben, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Schobben

Schoubben, Schouben, au génitif: Schobbens, etc. Surnom néerl. signifiant ‘à la peau écaillée’ [FD].

 

JG

Schober(t)

zie Choubert, Schubert(h).

 

FD

Schobert

Var. de Schubert [FD].

 

JG

Schobijn

-yn, Scherbeijn: Pair. De anlaut-sch is ontstaan door verkeerde splitsing van VN en FN van i8e-eeuws Joce Gobijn (Josgobijn > Josschobijn). ± 1700 Judocus Gobijn = 1713 Judoci Schabeijn (vader van) 1735 A. Scobijn; 1733 Laur. Schobbyn, Moerbeke-Waas (VS1976,51).

 

FD

Schoch

Schock, Schock(a)ert. 1. 1. Car. mor. Schok, ,,Emotion ». N. d’H. émotif. — 2. V. HAD (Hac). — 3. Proven. Schock (Dép. Hachy).

 

EV

Schock

Schoch, Schog, Skok: Mnl. schoc, Mhd. schoc: hoop, stapel, zestigtal; Mhd. schoche: hooistapel. BN. 1269 Willois Scock, Ktr. (DEBR. 1980); 1350 Joh. dictus Tsioc, Ktr. (DEBR. 1970); 1584 Philips Schock, Aw.(AB).

 

FD

Schock(a)ert

Schochaert, zie Schokkaert.

 

FD

Schockaert

Soit dérivé en -ard du fr. choc (comp. le pic. Choquard), soit du néerl. schokken ‘secouer’ [FD]. On notera en outre que le toponyme Schokkaard existe dans plusieurs localités de la région d’Enghien [BR].

 

JG

Schockeel

-elé, zie Choquel(le).

 

FD

Schockert

Var. du précédent [FD] ou forme évoluée d’un dimin. lux. du prénom Jacques (J. Hess).

 

JG

Schockmel

Verhaspeling van Schockweiler?

 

FD

Schockweil(l)er

PlN Schockweiler in Nobressart (LX). 1726 Joa. Cl. Schockweiler, Luxemburgensis (MULVII).

 

FD

Schodduyn

Adaptatie van Fr. FN en PlN Chaudun

(Aisne).

 

FD

Schodduyn

Proven. Schotduin, ,,Dune de l’enclos ». N° 245.

 

EV

Schoder

Schoeder, Schöddert: D. Schoder: onvol-groeide boom. BN naar de gedrongen gestalte. 1337 Joh. der Schoder, Ellingen (BRECH.).

 

FD

Schodet

Adaptatie van Fr. Chaudet < Michaudet? 1570 Jan Schodet, Herzele FV (VERGR. 1972).

 

FD

Schodt, de

Schodts, Schot(s), de Schotte, Schott(e), Scott(e), Schotten, Tschodts: i. Volksnaam Schot. 1307 Gilbertus Amman dictus Scotte (DEBR. 19/1); 1326 Heinric de Scot, Ip. (BEELE); 1395 der Andries Scotten, Ktr.; 1398 Lijsbette wedewe Casins Scots…Baselikin de Scotte fil Casins, Meulebeke; 1393 Mergriete Rogeer Scottins dochter, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. In de Westhoek is De Schodt het resultaat van een officiële naamwijziging, ter vervanging van De Sodt (med.W.Beele).

 

FD

Schoe

BerBN van de schoenmaker?

 

FD

Schoeb(b)en

zie Schobbe.

 

FD

Schoebeke, van

PlN Schoebeke in Okselare (FV) < Schoudebeke: beek met lis (DEBR. 1984,62). 1301 Makiel d’Escaubiecke; 1580 van Schoebeke; 1762 Pieter van Schoebeke, St.-B-Vijve (DF XIV).

 

FD

Schoebrechts

Schoub(e)rechts, Schabrechts, -bregs, -bergs: Patr. Gen. (met prothetische s) van Germ. VN Gobrecht of Limburgs Houbrecht / Hoebrecht.

 

FD

Schoeder

zie Schoder.

 

FD

Schoeffaerts

zie Schovaerts.

 

FD

Schoeffer(t)

zie Schafer.

 

FD

Schoeffler

zie Scheffler.

 

FD

Schoefs

cf. Schoofs.

 

JG

Schoefs

Proven. 1. Schoef (Dép. Renaix). — 2. V. Schoof.

 

EV

Schoefs

zie Schoof.

 

FD

Schoekaert

zie Schokkaert.

 

FD

Schoel(ens)

Schoels, zie Schol.

 

FD

Schoeland(t), van

zie van Schooland.

 

FD

Schoeling

-inck, -ynck, -ijnck, Scoelinck, Scholings, -inckx, -inchx, Schollinckx, Schuiling: Dim. op -lin van Mnl. scoe: schoen. BerBN voor een schoenmaker. Vgl. Schiel. 1300 Scoelins warf, Nieuwmunster; 1302 Clays Scoelin, Bg. (DF XIV); 1313 Gillis Scoenlin, Leke; 1336 Marie Scoelins, Testreep (RYCKEBOER); 1450 Gillis Scoelinc, Ichtegem (PARM.); 1584 Franchois Schuylincks, Aw. (AB).

 

FD

Schoels

1. Car. mor. Schoelje, ,,Fripouille ». Synon. : Schouls. — 2. V. Schout (Schoit).

 

EV

Schoema(e)(c)ker,

(de)

zie Schoenmakers.

 

FD

Schoemaker

V. Schoenmaker.

 

EV

Schoeman(s)

Schoumans, Scouman(ne), Scoman. 1. Zie Schoenmans. – 2. Mnl. Schoudeman. Vgl. Wvl. schoen < schouden: met kokend water wassen, geslachte dieren zengen, schroeien. BerN. 1365 Alaerde Scoudemanne, Bassevelde (JAM.).

 

FD

Schoemans

1. Profess. Schoen(en)-man, ,,H. qui s’occupe des chaus­sures ». — 2. Car. mor. ‘s Goe(de)-mans. ,,H. bon ». — 3. V. HAD (Ha).

 

EV

Schoemans

Schoenmans, etc. Nom de métier: dérivé en -man de schoen ‘chaussure’, surnom de cordonnier.

 

JG

Schoen(en)

zie Schoon.

 

FD

Schoenacker

zie (van) Schoonacker.

 

FD

Schoenaer(t)s

zie Schoonaert.

 

FD

Schoenaers

Schoenaerts. 1381 «Conrardo de Schoenerst domino de Elsloe» CartValDieu; var. de Schoonaerts, dérivé de schoon ‘beau’ [FD].

 

JG

Schoenaers

V. Schoonaert.

 

EV

Schoenbecq

van Schoenbeek, zie van Schoonbeek.

 

FD

Schoenbrod(t)

zie Schoonbrood.

 

FD

Schoenenberg

zie Schoonenberg.

 

FD

Schoener

zie Schöner.

 

FD

Schoenfeld

zie Schönfeld.

 

FD

Schoenheijd

zie Schoonheyd.

 

FD

Schoenhofen

zie Schönhofen.

 

FD

Schoenland(t), van

zie van Schooland.

 

FD

Schoenmaeckers

Schoenmaekers, etc. Nom de métier: moy. néerl. schoemaker ‘cordonnier’,

 

JG

schoenmaker

,,Cordonnier ». Pro­fess. Schoen- -ma(e)ker(s), -ma-cker(s). Formes allem. : Schu­macher, -ma(c)ker.

 

EV

Schoenmakers

de Schoenmaker(e), (de) Schoe(n)mae(c)ker, (de) Schoema(e)(c)ker, (de) Schoenma(e)kers, (de) Schoenmacker(s), Schoenma(ec)ker(s), Schoonmaekers, Schumacker(s), -ma(e)ker, Schu(h)macher, Schoemacher, Schouma(c)ker(s), Schoumacher(s): BerN van de schoenmaker. 1280 Aelidis Scoumakers; 1326 Arnoud de Scoemakere, Ip. (BEELE); 1358 Johannis Scoemakers, Ktr. (DEBR. 1970); 1484 Jan Scoonmakere, Biervliet-Bg. (PARM.). Zie ook Schonmacker.

 

FD

Schoenman(s)

Schoeman(s), Schoemann, Schoumans, Scouman(ne), Scoman: i. BerN van de schoenmaker. Vgl. D. Schumann. 1303 van Hannekine Scoeman, Bg. (VERKEST); 1450 Thys Scoemans, Zonhoven (MNT 283). – 2. Zie Schoonemans.

 

FD

Schoenmans

cf. Schoemans.

 

JG

Schoentgen

Surnom: lux. schönchen, dimin. de schön ‘beau’ (EW).

 

JG

Schoentje(n)s

Schoentgen, Schôntgen: Dim. van schoon, schoen, schôn: mooi. BN. Ndd. Schôneke. 1320 Schoneke, Lûbeck (NN). 1720 Peter Schoentiens, Grevenbroich-Aw. (AP).

 

FD

Schoenwinkel, van

zie van Schoonwinkel.

 

FD

Schoenzetters

-setters, zie Schoesetters.

 

FD

Schoep

1. Profess. Scbo(e)p, ,,Pelle ». N. de fabricant ou d’ou­vrier (terrassier). — 2. V. HAD (Ha).

 

EV

Schoepen(s)

zie Schoppen.

 

FD

Schoepen, van der

Mnl. schoepe: schop, schep, wan. Aïs PlN wellicht een watermolen. De Schope is een waterloop in St.-Laureins (OV): 1293 Jehan de le Scoupe borgois de Brugis au dit liu…devers le Scope. Ook PlN in PdC: 1220 Herbertus de la Schope, Bethune; 1230 Petrus de Scope (DF XIV).

 

FD

Schoepges

zie Schaepkens.

 

FD

Schoeppers

zie Schaper(s).

 

FD

Schoeps

Schoep(p): i. Limburgse vorm van Schaap. 1385 Arnoldi dicti Scaep = Scuep = Arnoldi dicti Scoep, Tg. (TYTGAT). – 2. Zie Schoppen.

 

FD

Schoeps

Surnom: moy. néerl. scoep, scuep (au génitif), forme limbourgeoise de scaep, schaap ‘mouton’ (KR).

 

JG

Schoer

Schor: Mhd. schûr, schour: hagel, onweer, bui. BN voor een opvliegend mens.

 

FD

Schoeren

V. Schoor.

 

EV

Schoermans

zie Schoorman, Schuurman(s).

 

FD

Schoesetters

Schoensetters, -zetters, de Schoesitter, Schoeter(s), Schoetter(t), Schauters, Schouters, Chouters: BerN Mnl. scoesutter: schoennaaier, schoenmaker. D. Schuster. 1288 Heinric der Scusutere, Oudenbiezen (OGO); 1302 Gerardi dicti Scuzuttera, Tongerlo (VERB.); 1391 Jan de Scoesittere, Aw. (ANP); 1394 Aert de Scoesuttere = 1447 Aerde den Scoesitter; 1479 Raes de Scoesytter = 1522 de kinderen Raes Schoeters = 1522 Rasen den Scoeter; 1614 Margareta Schoeters = 1620 M. Schoesetters, Schelle; 1635 Hans Schoeters = Jans Schoesitters = 1636 Hans Schouters, Aarts. (MAR.).

 

FD

Schoet-

-ens, -ers. 1. Proven. Schoten (Loc.), ou Schot(ten), ,,Enclos », sans ou avec suff. -er, d’orig. N° 212. — 2. V. HAD.

 

EV

Schoetens

zie (de) Schout.

 

FD

Schoeter(s)

zie Schoesetters.

 

FD

Schoeters

1516 «Joes scoesitter» = 1528 «Joes scoeter» Aartselaar; nom de métier: moy. néerl. schoesutter, -sitter (= ail. Schuster) ‘cor­donnier’ (KR).

 

JG

Schoevaer(d)/s

V. Schoof.

 

EV

Schoevaert(s)

-vaer(dt)s, zie Schovaerts.

 

FD

Schoffeleers

zie Scheffler.

 

FD

Schoffelen

Moet ongetwijfeld aïs Schoffélen worden uitgesproken. Misschien dim. van Ofr. escof(l)e: wouw, (ook) leren kledingstuk. Vgl. escofier: schoenmaker (DNF). 1310 Joh. Scoffeel, St.-Tr. (AAV); 1461 Jan Scoffeels, St.-Tr. (LENGLEZ).

 

FD

Schöffer(s)

Schoffers, zie Schafer.

 

FD

Schoffers

Schöffers. Nom de métier, d’après une des nombreuses var. de ail. Schâfer ‘ber­ger'(Brech. II, 551).

 

JG

Schöffler

zie Scheffler.

 

FD

Schofield

zie Schonfeld.

 

FD

Schofs

zie Schoof.

 

FD

Schog

zie Schock.

 

FD

Schoiers

Schoïers, Schoyer(er): Afl. van Mnl. schoeyen: schoeien, van schoenen voorzien. BerN van de schoenmaker. Vgl. Schoy. 1154 Albertus Scoiart, Cent (GN).

 

FD

Schok(k)elé

zie Choquel(le).

 

FD

Schokkaert

Scho(c)kaert, Schoekaert, Schochaert, Schockert, Scoka(e)rt, Squoquart, Scocard, Scoca(rt): Kan een -aard-afl. zijn van Mnl. schocken: schokken, maar kan ook rechtstreeks uit Fr.-Pic. Choquart (zie i.v.) worden verklaard. 1350 Joh. dictus Tsioc, Ktr. (DEBR. 1970); Nicholaus Tsocard, Bg. (GAILLIARD); 1356 Jan Scockaert, Asse (PEENE 1949); 146 e. Stockar dit Scochar de Blehen, Luik (BODY); 1396 Diedric Scockaert, Erpe (DE B.).

 

FD

Schoku(s)

Proven. Chocqueux, ,,De Chocques » (Pas-de-Calais). (Suf­fixe: N° 211).

 

EV

Schol

Scholl, au génitif: Schols, etc. Surnom de pêcheur: moy. néerl. scholle, schulle ‘plie séchée’.

 

JG

Schol

Scholl, Scholle(n), Schols, Schoel(s), Schoelens, Schools, Schouls, Schaul(s), Schul(le), Schull, -e(n), Schuilen, Schaelens: Mnl. scholle, schulle, Mnd. schulle: schol (platvis). BerBN voor visser of vishandelaar. 1303 Elisabeth Scollens, Mb. (A. BAERT); 1395 jeghen Jan Scullen, Aw. (VLOEB.); 1405 Wouter Scolle, Bg. (SIOEN); 1406 Jan Scolle, Aw. (ANP). Soms huisnaam: i6e e. Claes van Campen, scholkoper ‘In die Gouden Scol’ = Claes Jansz. Schol, A’dam (MEERTENS 1941).

 

FD

Schol(l)

1. Profess. Schol, ,,Plie ». N. de marchand de poissons. Nos 131, 156. Synon. : Schollen — 2. V. School.

 

EV

Scholart

1482 «Claux Schollart» St-Vith, 1693 «Joseph Schollart» BourgNamur; forme fran­cisée de Schollaert.

 

JG

Scholart

-aert, -aers, Scholeer, Schoolaert, Scolard, -art, Schollaert(s), -aers, -art, Sckoolaert: Mnl. scholaer: leerling, student, scholier, koorknaap. Vgl. Scholier(s). 1303 van Woutre Scolarde, Bg. (VERKEST).

 

FD

Scholart

Scholasse. 1. V. School. — 2. Proven. Scbolas (Dép. Braine-

l’Alleud).

 

EV

Scholasse

-asch, zie Escolas.

 

FD

Scholasse

cf. Scolas(se).

 

JG

Scholberg

1777 «Guilleaume Scholberg» Bourg-Liège; nom d’origine: Schulenberg (Han-nover) [FD].

 

JG

Scholberg

zie Scholenborgt.

 

FD

Scholcz

zie (de) Schout. .

 

FD

Scholders

1. Car. phys. Schouders, ,,Epaules », N. d’H. aux larges épaules. — 2. V. Schout.

 

EV

Scholders

Mnl. scholder: beul. BerN of BN. 1390 Henrici dicti Scolders, Bs. (OSTYN).

 

FD

Scholders

Nom de profession (au génitif) : moy. néerl. scholder ‘bourreau’ [FD].

 

JG

Scholdis

zie (de) Schout.

 

FD

Scholeer

zie Scholart.

 

FD

Scholenborgt

Scholberg: PlN Schuleburg (Silezië, NS, SH) of Schulenberg (MV, NS). 1135 Werner Sculinburch, Keulen (BRECH.); 1565 Herman Schoelenberg, Berg-Aw.; 1568 Hendrik van Schoelenborg, Verdelen(?)-Aw. (AP).

 

FD

Scholer

Scholer. NF lux., du lat. scolarius ‘clerc’ (J. Hess).

 

JG

Schöler

Scholer, zie Schüler.

 

FD

Scholey

zie Cholet. Scholier(s), Schollier(s), Schooliers, Scoliers: Mnl.scholier, Mfr. escolier: scholier, leerling, koorknaap. 1519 Scoliers, Mech. (MERTENS); 1536 Peter Scolier, Aw. (HB107); 1584 Hans Scholiers,Aw.(AB).

 

FD

Scholier

Scholier, zie Schiller.

 

FD

Scholiers

Scholliers. Moy. néerl. scholier ‘éco­lier’. – Cf. également 1289 «Menés Scoliersde Sclayn» CensNamur.

 

JG

Scholings

-inckx, -inchx, zie Schoeling.

 

FD

Scholla(e)rt

-aer(t)s, zie Scholart.

 

FD

Schollaert

Moy. néerl. scholaer  ‘écolier, étu­diant’ [FD], cf. aussi Scholart.

 

JG

Schollaert

V. School.

 

EV

Scholle(n)

zie Schol.

 

FD

Schollier

Sobriquet. Scholier, ,,Ecolier ». N. d’H. ayant prolongé de façon anormale ses études.

 

EV

Schollier(s)

zie Scholier(s).

 

FD

Schollinckx

zie Schoeling.

 

FD

Schollmeyer

Schulmeyer, Scholtmeijer: Samenstelling met scholle, schulle: aardkluit, graszode. Naar een kenmerk van de woonplaats. 1580 Georg Schollmeyer, Eichsfeld (BRECH.).

 

FD

Schols

Scholt(u)s. V. Schout.

 

EV

Schols

zie Schol, Schout.

 

FD

Scholte(n)

Scholt(e)s, -tis, -tus, Schol(t)z, zie Schout.

 

FD

Scholteden

zie (de) Schout.

 

FD

Scholtes

-es, Scholtis, -issen, Scholts, Scholz, Scholzen, etc. 1656 «Scholtess» Lellig, etc. (Oster, 78-79); nom de dignité: ail. Schul-theiss, néerl. schulthuis, schout ‘écoutète, maire du village’.» Formes latinisées [à moins que la finale -us ne représente une var. dialectale de -uis]: Scholtus, w. (Bastogne) Choltus’, Scoltus.

 

JG

Scholtmeijer

zie Schollmeyer.

 

FD

Schom(m)er(s)

Schomus, zie de Schuymer(e).

 

FD

Schomann

Schömann, zie Schuhmann.

 

FD

Schombro(o)dt

-blood, -blond, zie Schoonbrood.

 

FD

Schomburg

-bourg: i. Var. van Schaumburg. – 2. D.PlN Schônburg. 1368 Joh. Schonenburg, Erbach (BRECH.).

 

FD

Schomelhoud

Schommelhaudt, zie (van) Schamelhout.

 

FD

Schomelhoud

Var. de Schamelhout, fief à Heestert (FlOcc) [FD],

 

JG

Schommen, van der

PlN Schom(me) in Boom (A), Wilrijk, Kontich, Bouwel en Tongerlo (A): mosachtig bos (VAN PASSEN), onvruchtbare

grond (PAK). 1520 Marie vander Scommen alias Smeyns, Diest (KCG1992,343); 1696 Carolus vander Schomme, Halle (MUL VLT).

 

FD

Schommer

Schommers, Schumer. Surnom: bas-all. Schummer ‘vaurien, vagabond'[FD].

 

JG

Schomus

NF attesté à Waimes et Gueuzaine (ré­gion de Malmedy) depuis 1664 (GeneaNet), probabl. d’origine allemande.

 

JG

Schön

Schon(e), Schöne(n), Schonn(e), Schoun(e), Schün, Schun: D. BN schön: mooi. Zie Schoon.

 

FD

Schon(ne)

Schons, zie Schoon.

 

 

Schonaerts

zie Schoonaert.

 

FD

Schönau(en)

Schonau(er): Verspreide D. PlN Schônau: mooie beemd. 1368 Joh. de Scoeynouwen=Joh. van Schonouwen (Schoenouwe, Schonauwe, Schônau), Mtr. (SKM).

 

FD

Schonberg

Schönberg(er), zie Schoonenberg.

 

FD

Schönborn

Schönenborn, Schonbrun: Verspreide D. PlN Schönborn, -brunn: mooie, heldere bron. Vgl. Bellefontaine, Beaufont. 1697 Ans. Fr. baro a Schönborn, Mainz (MUL VII).

 

FD

Schonbro(o)dt

cf. Schoonbrood(t).

 

JG

Schönbrod

Schonbro(o)dt, -broedt, zie Schoonbrood.

 

FD

Schonbrun

zie Schönborn.

 

FD

Schonck

zie Schonk(en).

 

FD

Schonckert

zie Schonker(en).

 

FD

Schone

Schonne. Surnom: all. schôn ‘beau’.

 

JG

Schonebeck

zie (van) Schoonbeek.

 

FD

Schönemann

zie Schoonemans.

 

FD

Schönemarker

zie Schonmacker.

 

FD

Schönen,

zie Schön.

 

FD

Schonenberg

zie Schoonenberg.

 

FD

Schönenborn

zie Schönborn.

 

FD

Schöner

Probabl. surnom all.: qui rend beau, qui idéalise (Brech. II, 554).

 

JG

Schöner

Scho(e)ner, Schener, Scheunders: D. BN: die mooi maakt, mooiprater, die allés mooi voorstelt. 1623 Fr. de Schooner, Brogel-Aw. (AP).

 

FD

Schönermarck

1. PlN Schönermark (BB). 1648 Burch. Schönermarchius, Goslar (BRECH.). – 2. Var. van Schonmaker.

 

FD

Schoneveld

Nom d’origine: topon. néerl. Schoon-veld(e) (= beau champ), fréquent en topony­mie flam.

 

JG

Schoneveld

zie van Schoonvelde.

 

FD

Schonewille

BN Mooie Willem ?

 

 

Schönfeld

Scho(e)nfeld, Schofield, Shainfeld: Verspreide D. PlN Schönfeld: woest veld, lege vlakte, braakland. Vgl. Van Schoonvelde.

 

FD

Schonheere

zie Schoonheere.

 

FD

Schönherr

-hertz: BN Mooie heer (BRECH.)? Maar vgl. Schoonheere.

 

FD

Schönhofen

Schoenhofen: Verspreide D. PlN Schönhof. Vgl. (van) Schoonhoven.

 

FD

Schonians

cf. Schoonjans.

 

JG

Schonians

Schonijahn, zie Schoonjans.

 

FD

Schöning(h)

Schoning: Patr. Afl. van Germ. VN Sconi. 1303 van Boudene Sconinc, Dudzele (VERKEST); 1516 Henricus Schoenink de Beylen alias de Groeningha (MUL III); 1583 Tijman

Schoninges = Tijman Schoenink, DR (MNT 414).

 

FD

Schonk(en)

Schonck, Schun(c)k: Limburgs schonk: ham. Ook D. dial. schungke/schingke = Mhd. schinke: schenkel, ham. Vgl. Schinkel.

 

FD

Schönke

D. hypercorrect < Schenke. – 2. Var. van Schôneke, zie Schoentjens.

 

FD

Schonken

1. Car. phys. Schonk, ,,Epaule ». N. d’H. aux fortes épau­les. _ 2. V. HAD (Hank).

 

EV

Schonker(en)

Schonckert: Wellicht < schonckelen: schommelen (KILIAAN). BN voor iemand met schommelende stap? 1396 Katline Schonkelinne, Aw. (CLEMEUR).

 

FD

Schönlau

Schoonlau: D. schön + Mhd. loube, Mnd. love, D. Laube: overdekte hal, gang. 1425 Joh. Schonlower, Kassel (BRECH.).

 

FD

Schonmacker

Nom de profession ail.: qui rend les fines étoffes propres au commerce (Brech. II, 556); ou réinterprétation de Schoenmaker, bas-ail. Schomaker [FD].

 

JG

Schonmacker

Schönemarker, Schönermarck: M.i. niet schoonmaker (van laken) (BRECH.), maar reïnterpretatie van Ndd. Schomaker:

schoenmaker.

 

FD

Schonnartz

zie Schoonaert(s).

 

FD

Schonooghe

zie Schoonooghe.

 

FD

Schons

Génitif de néerl. schoon ‘beau’.

 

JG

Schöntgen

zie Schoentje(n)s.

 

 

Schönwetter

BN: mooi weer, wellicht voor een optimist. 1180 Hermannus Sconewedir, Keulen (BRECH.); 1396 Herman Scoonwedere, Ktr. (DEBR. 1970); 1714 Joa. G. Schoonwetter, Heidelberg (MULVII).

 

FD

schoof

,,Gerbe ». 1. Proven. Désigna­tion de terre par le nombre de gerbes dues à titre de redevance (sou­vent pour le service paroissial).

 

EV

Schoof

Schoof(f)s, Scoofs, Scho(e)fs, Schoufs, Schuyf:

i. BerBN van de schovenbinder (CARNOY1952). 1268 Coppinus Scof, Ip. (BEELE); 1338-40 Pauwels Taruscoef (VERBRUGGEN); 1379 Jan metten Scoof, Ktr. (DEBR. 2002); 1382 Ywein de Scoof= 1398 Yweins Scoefs, Wontergem (DEBR. 1970); 1450 Jan Scoef van synder moelen, Kh. (DEKEYSER). – ï. BN naar de gestalte. 1298 Dyrulpho Cortscoef, Bg. (VERKEST). Voor BACH 11,291 is Schaub een mager mens.

 

FD

Schoof, van der

PlN Schoof, wellicht Schoofland: land waarop graanschoven staan. Schoef in Ronse (OV). 1783 Cornélius van der Schoof, Hoogstraten (AP).

 

FD

Schoofs

Schoefs, Schovaert (Dép. Nijlen). — 2. Profess. Schover, ,,Gerbier ». Scho(o)v-, Schoev-ers, -aer(d)ts.

 

EV

Schoofs

Scoofs. Surnom: néerl. schoof ‘gerbe’; ou bien nom d’origine, cf. 1571 «Guillaume de Schooffz (orig. de Malines)» BourgLiège.

 

JG

Schooians

-jans, zie Schoonjans.

 

FD

school

,,Ecole ». 1. Profess. ,,Le maître d’école ».

 

EV

Schoolaert

zie Scholart.

 

FD

Schooland, van

van Schoeland(t), -lant, van Schoonlandt, van Schoenland, -lan(d)t: PlN,b.v. Schoelant in Th. (DF XIV). 1374 Jacobs wedewe in Scellant; 1377 Peters huys van Scoelant, Aw. (VLOEB.); 1348 Peter Scellant, A’dam (OA 87); 1509 Machiel Schoelants, Diest (HB 359); 1538 Jan Schoonlants, Kontich (SELS).

 

FD

Schooliers

zie Scholier(s).

 

FD

Schoolmeester, de

Schoolmeester(s), Schûlmeesters: BerN van de Schoolmeester, onderwijzer. 1284 Woutere den Scolmester, Dordrecht (CG); 1382 Jan de Scolemeestre, Olsene (DEBR. 1970); 1440 Willem de Scolemeester, Ktr. (BAELDE).

 

FD

Schoolmeesters

De Schoolmeester, Scholla(e)rt, Sc(h)olas(se). ,,Ecolâtre » (Ane. fonction).

 

EV

Schoolmeesters

Nom de profession: néerl. schoolmeester ‘maître d’école’.

 

JG

Schools

zie Schol.

 

FD

Schooman(s)

zie Schoonemans.

 

FD

Schoon

(de) Schoonen, Schoone(ns), Schoen(en), Schon(ne), Scho(o)nn, Schons: ï. BN naar de fysieke schoonheid en aantrekkelijkheid: mooi. 1280 Bedda Scone, Ip. (BEELE); 1398 Marie Scoons, Heule (DEBR. 1970); 1463 Jan Schonen, Genk (VDZ). Zie Scho’n. – ï. Metr. Meisjesnaam, b.v. in Bg., Oud. (V.GEERTSOM 1954) en Ip.: 1308 dame Scone li Maeghe (BEELE).

 

FD

schoon

,,Beau ». 1. Car. phys. (De) Schoone ,Schoon(e)- -jans, (N° 280), -man, ,,Le Beau, Beau Jean, Bel homme ». Schoonheere, ,,Beau seigneur ». Schoonaert, ,,Bellâtre ». N° 252. — 2. Proven. Schoon-, Schoen- -beeck (N° 230), -heyd(t) ou heyt, -vliet, ,,Belle rivière, Belle bruyère, Beau ruisseau » (Schoon-beek, Dép. Bilzen et Rummen).

 

 

EV

Schoonacker, (van)

Schoonackers, Schoonakker, Schoenacker: PlN Schoonakker in Krombeke en ±Sijsele. 1384 Jan Scoonackere = 1397 Jan Sconacker, Sijsele; 1479 Jan f. Pieters Scoonackers; 1550 Jan van Schoonackere, Middelburg (DF XIV); 1484 Cornelis van Scoonackere, Adegem-Bg. (PARM.).

 

FD

Schoonaert(s)

-aard, Schonaerts, Schoenaert, -aer(t)s, Schonnartz: Afl. van schoon: mooi. BN. Vgl. Schoonemans. 1300 Joh. Schoenarts = 1375 Jo Sconaert, Tv. (BERDEN); 1340 Willelmi dicti Scoenart, Waanrode (C.BAERT); 1350 Joh. Sconard.WV(DFXIV).

 

FD

Schoonbaert

BN: mooie baard. 1303 van Sconebarde, Dudzele (VERKEST).

 

FD

Schoonbeek, (van)

van Schoenbeek, Schonebeck, Schoenbeck: PlN Schoenbeek in Beverst en Bilzen (L). 1429 Willem van Schoenbeke, Ht. (A.GHIJSEN); 1450 Gherit van Schoenbeeck, Hoeselt (IOT); 1546 Gilbert van Schoonbeke, Luik-Aw. (AP).

 

FD

Schoonbrodt

Schoonbrood, -oodt, Schon-brodt, -oodt, Schombrodt, etc. Surnom de boulanger: néerl. schoon brood, ail. schôn Brot ‘beau pain’.

 

JG

Schoonbrood

-broo(d)t, -broed(t), -brodt, Schoenbrodft), Schombro(o)dt, -blood, -blond, Schônbrod, Schonbro(o)dt, -broedt: BerBN van de bakker van schoonbrood: fijn wittebrood. Ook D. Schônbro(d)t. 1387 Maes Sconebrot, WV (DF XIV); 1457 Wilhem Schoenbroet, Mtr. (SKM).

 

FD

Schoonderwoerd

-woert: PlN Schoonrewoerd in Leerdam (ZH). 1166 Rodulfo…de Scoenrewrth, U (LNT).

 

FD

Schoondijke, van

PlN (Z). 1270 Henrici de Sconendike, Ktr. (DEBR. 1980); 1396 Hannin de Scoendique, Ip. (BEELE).

 

FD

Schoone(n)

zie Schoon.

 

FD

Schooneknaep(e)

BN Mooie knaap; zie Knapen. 1425 Zoete Scoonecnape, Mech. (PARM.).

 

FD

Schooneman(s)

Schoonmann, Schônemann, Schoe(n)mans, Schooman(s), Scoman: ï. BN naar de fysieke schoonheid en aantrekkelijkheid. 1170-90 Godefridus Sconeman, Keulen (HAGSTR. 1949); 1398 Jan Steembaert (lees: Scoembaert?) dit Scoenman, Oostrozebeke (DEBR. 1970); 1422 Inghele Schoenman, Ktr. (DEBR. 1958). – 2. Patr. Afl. van Germ. skôn-naam. Vgl. Schoon 2.1304 Sconeman le Pud; 1280 Griela Sconeman, Ip. (BEELE).

 

FD

Schoonenberg

-bergh, -burg, van Schoonenberg(h)e, Scho(e)nenberg, Schônenberg, Schonberg, Schônberg(er), Sheinberg: PlN Schoonbergin Aalter (OV), Schoonbergen in Lubbeek (VB). Verspreide D. PlN Schôn(e)(n)berg. 1289 Eustachius de Schonenberghe, Aalter (MT II,i); 1368 Zegher van Sconeberch, Aalter (JAM.); 1420 Lauwers van Scooneberch, Oedelem (PARM.).

 

FD

Schoonens

zie Schoon.

 

FD

Schoones

zie (van) Schoonis.

 

FD

Schooneveld, (van)

zie van Schoonvelde.

 

FD

Schooneyt

Schoonheyt, etc. Surnom abstrait: néerl. schoonheid ‘beauté’.

 

JG

Schoonhen

Schoonheim: BN en Patr. Schone, mooie Hein. 1381 Jan Scoenheine, Hontenisse (DEBR.

1999)-

 

FD

Schoonheyd

-heijt, -hey(d)t, -eyt, -ydt, -huydt, Schoenheijd, Schoouhnydt: Een BN met bet. schoonheid, aantrekkelijkheid lijkt me niet wsch., al pleit daarvoor: 1321 Jehan Biauté, Rijsel (SPL). BRECH. verklaart Schônheit, -heide(r) < PlN Schônheide. M.i. is Schoonheyd een reïnterpretatie van een PlN Schoonhout, mede door fonetische ontwikkeling (-oit > -oit > -uit > -eit, vgl. Boudens, Boydens, Buydens, Beyens). 1283 Petrus dictus de Scoenhout, Bergen-op-Zoom (SEA); 1392 Andries Schoonhout, Aw. (ANP); 1710 Jos. Schoonheydt, Edingen (CALUWAERTS).

 

FD

Schoonhoed

BN: mooie hoed. Vgl. D. Schonhut. -2. BN Schoonhoofd, blijkens Mnl. hovet > hoot.

1395 Brixis Sconehoofd, Ip. (PSM).

 

FD

Schoonhoven, (van)

PlN Schoonhoven (ZH), of o.m. in Kampenhout (VB). 1297 Mouriis van Scoenhove, Schoonhoven (CG); 1340 Joh. de Scoenhoven, Mollem (PEENE1949); 1397 Wouter van Scoenhoven, Aw. (ANP).

 

FD

Schoonis, (van)

Schoones, Scheunis: Lokale uitspr. van PlN Schoonhees in Tessenderlo (L). 1442 Jan van Scoenhese = Jan Sconys, Vorst A (HERMANS).

 

FD

Schoonjans

Schoon Jans, Schoonejans, Schoonyans, Schonians, Schooians, Schoojans, Schooyans, Schonijahn: BN + Patr. VN Jan met het epitheton schoon: mooi. Vgl. Schônhans, Beaujean. 1297 domum Scone Jhans, Ktr. (DEBR. 1980); 1302 Joh. dictus Scone Jan, Mech. (OATII); 1364 Clais Scone Jan,Ip.(BEELE).

 

FD

Schoonjans

Schoonyans, Schonians, Schoo-yans. 1297 «super domum Scone Jhans» Courtrai, 1364 «Clais Scone Jan» Ypres; schoon Jans, équivalent néerl. de fr. Beaujean.

 

JG

Schoonjans dit de Coudenberg

NF de la noblesse belge.

 

JG

Schoonlandt, van

zie van Schooland.

 

FD

Schoonlau

zie Schônlau.

 

FD

Schoonmaekers

zie Schoenmakers.

 

FD

Schoonooghe

Schonooghe: BN voor iemand met mooie ogen. 1351 Willem Scoonoghe, Bg. (JAM.); 1396 Bette Scoenhoeghe, Idegem (DE B.).

 

FD

Schoonvaere

BN. Schoonvader. 1779 P. J. Schoonvaere, Ardooie (DEWULF 1977).

 

FD

Schoonvelde, van

Scho(o)neveld, van Schooneveld: Verspreide PlN Schoonveld(e), Schoneveld. Vgl. Schonfeld. 1262 Willelmus de Sconevelde; 1380 Lamsen van Sconevelde, Komen; 1392 Thomas van Schoonevelde, Sluis (DF XIV); 1378 Lambert de Sconevelde, Ip. (PSM); 1398 Gillis van Scoonvelde, Menen (DEBR. 1970). Een adaptatie van Schonfeld is: 1617 D. Schoonvelts, GH-Aw. (AP).

 

FD

Schoonvliet

PlN: mooie vliet. i8e e. Marie Schoonvliet, Waas (VAN G.).

 

FD

Schoonvrient

Mnl. schoon: aangetrouwd, aanverwant; vriend: familielid. Dus: aangetrouwd familielid (vgl. schoonzuster). ±1240 Walter Sconvrint, Zwijnaarde (SCHMID).

Schoonwater: PlN in Gullegem (WV): schoon, helder water.

 

FD

Schoonwinkel, van

van Schoenwinkel: PlN in Wintershoven, Kortessem, St.-Lambrechts-Herk en Riemst (L). 1280 Grite van Scoenwinkele, Riemst (OGO); 1310 Renerus de Schonewincle, Mtr.(CVD).

 

FD

Schoonyans

zie Schoonjans.

 

FD

Schoonydt

zie Schoonheyd.

 

FD

Schoop

zie Schoppen.

 

FD

schoor

scheur. ,,Terrain alluvion­naire ». N. confondu souvent avec Schuur, Grange ». Schore (Loc.). Schoor (L.D.). VAN Schoor, Schoorman, Schoeren, Schor. VAN der Schuere(n),

 

EV

Schoor, van

van Schoore(n), van Schoren, Wansc(h)oor: PlN Schoor (NL), in Hoegaarden (VB) of Broechem (A); Schore (WV, Z). Zie ook Verschoor(e). 1218 Johanne de Score; 1220 Erlebaldus miles de Scora; 1261 Thirinus de Scora = 1263 Tierin van Score, WV (DF XIV); 1326 Gillis van Scoren, Ip. (BEELE); 1433 Heinric van Score, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Schoor, van de(n)

zie Verschoor(e).

 

FD

Schoore

Schoors. Nom d’origine: Schoore (FlOcc), et Schoor, nom de plusieurs dépend. (Baelen, Hougaerde, Velm, etc.); ou bien néerl. schoor ‘étai, soutien’ [FD].

 

JG

Schoore(e)l

zie Schoreels.

 

FD

Schoore(ns)

Schoors, Schoren: Mnl. schore: schoor, stut, schraag. BN. 1281 Symon Scorre, Z (HAES.); 1728 Carel Schoore, Heule (COUSS.).

 

FD

Schooren, van

zie van Schoor, Verschoor(e).

 

FD

Schoorisse, van

zie van Schorisse.

 

FD

Schoorman(s)

Schoermans, Schor(re)mans, Schorrmann: Afl. van Van (den) Schoor. 1313 Jehan Scoreman, Nieuwpoort (DF XIV); 1414 Heinric Scoermans van Ghierle, Aw. (ANP); 1530 Lijn Schoermans, Zolder (VANB.).

 

FD

Schoors

zie Schoorens.

 

FD

Schoors, van

zie van Schorisse.

 

FD

Schoot, van (de)

(van der) Schoot, Schoote(n), van der Schot, van de(r) Scotte, Wa(r)scotte, Verschoot(e(n)), Verschote, van Schoten, van Schoote(n): i. PlN Schot: afgeperkte ruimte, plaats waar vee opgesloten wordt (MOERMAN, MANSION). 1352 Olivier van der Scotte = 1356 Oliveri de Scotten, Ktr.; 1382 Wouters erve van den Scoote, Aarsele; 1382 Pieter van der Scotte = 1398 van den Scotte, Menen (DEBR. 1970). –2. PlN Schoot: beboste hoek zandgrond uitspringend in moerassig terrein (TW), hoek van de hei (MOERMAN). Schoot (NB), in Noordwijk (ZH) en verspreid in de Kempen. Jan van den Scoete opten Scoet, Lillo (TROCH); 1340 Godefridus de Scoete; Henricus de Scote, Tnh. (VERB.). – 3. Zie ook Van Schoten.

 

FD

Schoote

Nom d’origine: Schoot, nom de plu­sieurs dépend. (Beeck, Heusden, Tcssender-loo, etc.).

 

JG

Schoote(n), van

zie van Schoten, van (de) Schoot.

 

FD

Schootmans

Schotmans: Afl. van Van Schoten of Van (de) Schoot.

 

FD

Schoouhnydt

zie Schoonheyd.

 

FD

Schoovaert(s)

zie Schovaerts.

 

FD

Schoovaerts

V. Schoof.

 

EV

Schooyans

cf. Schoonjans.

 

JG

Schooyans

zie Schoonjans.

 

FD

Schop(p)en

Sc(h)ops, Schoppé, Schôpe, Schop(p), Schupp(en), Schoop, Schoepen(s), Schoeps, Schoep(p), Schoub(s), Schoup(pe), Scho(u)ppé, Schoups, Scoup(p)e: Mnl. schoepe, schope: schop, schep, wan. BerBN. 1151 Lambertus Scupe, Aalst (CVT); 1269 Reimbern Scope, Hb. (BRECH.); 1369 Walteri Scoepen, St.-Tr. (GHYSEN); 1384 Walterus dictus Schoepe, Stevoort (GRAUWELS); 1401 Liebrecht Scoups, Tg. (IOT).

 

FD

Schopen

Schopp(en). 1. V. Schoep. — 2. V. HAD (Ha).

 

EV

Schöpges

Schopges, zie Schaepkens.

 

FD

Schoppach

-ack: PlN Schoppach in Aarlen en Heinsch(LX).

 

FD

Schoppach

Schoppack. Nom d’origine : Schop-pach, dépend. d’Arlon et Heinsch (Lx).

 

JG

Schoppé

-et, Schouppé: Fr. Chopet. Zie Chopplet. Of gewoon verfranste spelling van Schoppe/Schouppe.

 

FD

Schopper, de

zie de Schepper(e).

 

FD

Schor

Schor- -iels, -ine. 1. V. Schoor. — 2. V. Scorie. Schorpion. N. de circonst. N. adopté par une personne née sous le signe

du Scorpion (Zodiaque). N° 302.

 

EV

Schor

zie Schoer.

 

FD

Schoreel(s)

Schoore(e)l, Schorreel(s), Scoriels, -iel(le), Schorielle, -i(e)ls, Schreel: Ofr. escorieul, escuriau: eekhoorn (DAUZAT1938). Mnl. scu(e)reel. FN Ecureuil, Lescurieux, Eichhorn. 1356 Romboude Scureele, Gent(GSB); 1382 Jan Scareel, Izg.; 1377 Jhan Scoreels cateile = 1378 Jhan Scareel, Ktr. (DEBR. 1970); 1417 Jan Scuereel, Gb. (SCHR.). Zie ook Scruel.

 

FD

Schoren

zie Schoore(ns).

 

FD

Schoren, van

zie van Schoor, Verschoore.

 

FD

Schoriel

-iels, cf. Scoriels.

 

JG

Schorielle

-i(e)ls, zie Schoreels.

 

FD

Schorisse, van

van Schoorisse, van Schoors, Verschooris: PlN Schorisse (OV). 1362 Andries van Scoerresse/Scoresse, Ronse (DECONINCK).

 

FD

Schorkops

Ndd. BN: geschoren kop, gladgeschoren hoofd. Vgl. Wvl. scharrekop. 1383 Joh. Schorekop, Hannover; 1650 Herman Scharkopf, Braunschweig (NN).

 

FD

Schormans

zie Schoorman(s).

 

FD

Schorn

Zoals Schorner: werker met de schop. 1243 Ruod. dictus Schorne, Winterthur (BRECH.). Of PlN (BEI) (DN).

 

FD

Schornak

-ick: O.-D.-Slav. BN: zwartharig (DN).

 

FD

Schornstein

BN voor de bewoner van een huis met gemetselde schoorsteen (BRECH.).

 

FD

Schorpion

Mnl. schorpioen. BN.

 

FD

Schorreel(s)

zie Schoreel(s).

 

FD

Schorremans

zie Schoorman.

 

FD

Schorrewegen

zie Scheurweg(en).

 

FD

Schortgen

Hypocor. lux. signifiant ‘petit Geor­ges’ (EW).

 

JG

Schortgen

Patr. Dim. van Schors < Georges?

 

FD

Schortz

Avec le -z du Hausname, ‘chez Georges’?

 

JG

Schortz:

Wellicht Rijnlands Schors(ch) < Georges.

 

FD

Schöss(e)ler

zie Schüssler.

 

FD

Schösse(r)

Schöser: Mhd. Schotëfier: belastinginner (BRECH.).

 

FD

schot

Proven.  1. Schot, «Ecossais ». Schots, Schotte,  Schoot-,  Schoet- -en. (Schoten, Loc.). N° 245. Schots, Scotsman, Schott- -e(y), Scot(t)- -et, -i. Lescot, Deschodt.   —   2.   Schot,    ,,Enclos ».

 

EV

Schot

Schots, zie Schotte(n).

 

FD

Schot

Schotte. 1284 «Jakemon den Scot» Dettes-Ypres, 1573 «Conrard Schot» (né à Bruxelles) BourgLiège; ethnique: néerl. schot ‘écossais’, cf. Deschodt, -ot et Scot.

 

JG

Schot, van der

zie van (de) Schoot.

 

FD

Schotanus

Humanistennaam van Hendrik Berends (« 1548) uit Oudeschoot (Heerenveen, FL) (PDB).

 

FD

Schotelaer, (de)

BerN van de schotelmaker of schotelverkoper. 1291 Diederic de Scotelere, Cent (CG); 1309 Johannis Scotelars; 1338 up Jacob den Scotelere, Ktr. (DEBR. 1971); 1372 Sapoela die de scotelen vercoept = 1379 van Sapoelen de Scotelersen, Tn. (ROEL. 1951).

 

FD

Schotelmans

BerN: schotelmaker. 1300 Danielis Scotelmakers = Danielis Scotelmans, Tv. (BERDEN); 1379 Lijsbeth Scotelmans, Diest(HB 370).

 

FD

Schoten, van

van Schoote(n): i. PlN Schoten (A, NH). 1340 Nicholaus de Scoeten, Tnh. (VERB.); 1405 Symon van Scoeten, Aw. (ANP). – 2. Schoten was ook de naam van Noord- en Zuidschote (WV). 1309 Jehan de Scotes de Nortscotes; 1326 Jacob van Scoten, Ip. (BEELE). – 3. Zie ook Van (de) Schoot.

 

FD

Schotman(s)

Schotsman(s): i. Volksnaam van de Schot. Vgl. Engelsman, E. Scotchman. 1640 Peter Schotsmans, Roermond; 1739 Peter Schotmans, Lv.-Aw. (AP). – 2. Zie ook Schootmans.

 

FD

Schotsaert

zie Schaetsaert.

 

FD

Schotte(n)

Scott(e), Schot(s), Schut(te), Schutt(en), Schuth, Schuts: i. BerN van de schot(t)er of schutter, de beambte die loslopend vee in een kooi schut. 136 e. Gilis Scote, Cent (GN); 1423 Wouter Schotte, Ktr. (DEBR. 1958); 1434 Pieter Scutte, Sluis (PARM.). – 2. Zie De Schodt.

 

FD

Schottey

Wellicht < Fr. Chottet, dim. van Michot, dim. van VN Michel. 1607 Jaecques Schottey, Tournehem-St.-Win. (VERGR. 1968); 1653 Georges Schottey, St.-Win. (ISB).

 

FD

Schou

Zie Schouw. Of grafie voor Schuh?

 

FD

Schou-  

bben,   -berechts.   V.   HAD

(Ha).

 

EV

Schou(c)kens

1. V. Schouw. — 2. V. HAD (Ha),

 

EV

Schou(c)kens

zie Schaeken(s).

 

FD

Schou(w)

Schauw: BerN van de schouwer, inspecteur. Vgl. Schouwaerts, De Schouwer.

 

FD

Schoub(b)en

zie Schobbe.

 

FD

Schoub(e)rechts

zie Schoebrechts.

 

FD

Schoub(s)

zie Schoppen.

 

FD

Schoubben

Schouben, cf. Schobben.

 

JG

Schoubroe(c)k, van

van Schoubrouck, Schouwbroeck, (van) Schaubroe(c)k, Schaubrouck, (van) Schauwbroe(c)k: PlN Schou(de)broek: moerasmet lis > Schouwbroek, Schoebroek (DEBR. 1984). 1287 Goisin van Scoubroec, Aalst (CG); 1303 Cornile van Scoudebrouc, Bg. (DF); 1311 Lodewijc van Scoutbroec, Geel (OATII); 1345 zuster Kateline van Scoubrouc, nonne in Zuiveke bi Denremonde… op ‘t goed van Scoubroec (AZT); 1375 Gillis van Scoudebrouc, Bg. (JAM.); 1398 Jan van Scoudebrouc, Tielt (DEBR. 1970); 1550 Adriaen Scoebrouck, Lapscheure (DF).

 

FD

Schoué

Fr. FN Chouet. Ofr. choete, Fr. chouette: uil? Of PlN Schoudee? 1362 van Philipse van Scodee,Gent(GSB).

 

FD

Schouffler

zie Scheffler.

 

FD

Schoufs

zie Schoof.

 

FD

Schouhamer

Blijkens de vorm uit 1648 wellicht uit Schönauer, afl. van de verspreide PlN Schônau. 1626 Scouhamer, 1648 Schouwenhauwer, 176 e. Schouhamer, Dinteloord (PDB).

Schouller, Schouleur: Verfransing van D. Schûler, aïs Schuler gelezen. Ook Chouleur (DNF).

 

FD

Schoukens

Schouckens. Pour Debrab. 1242, var. de Schaeken(s), du moy. néerl. scadekin, dimin. de sc(h)ade ‘dommage, préjudice’?

 

JG

Schouler

Altération     de    Schüer (Allem.).   Synom. :   De   Scholier

(V. Schollier).

 

EV

Schouleur

Francisation du NF Schuler.

 

JG

Schouls

V. Schoels.

 

EV

Schouls

zie Schol.

 

FD

Schouma(c)ker(s)

-macher(s), zie Schoenmakers.

 

FD

Schouma(e)ker

V. Schouw. Schoup- pe, -s. 1. V. Schoep. — 2. V. HAD  (Ha).

 

EV

Schoumacher

Schoumaker.w. (Bastogne) Chou-mâkèr, Schoumackers, etc., cf. Schumacher.

 

JG

Schoumans

zie Schoeman(s).

 

FD

Schoumer

zie de Schuymer(e).

 

FD

Schoun(e)

zie Schön.

 

FD

Schoune

Adaptation graph. du néerl. Schoen?

 

JG

Schoup(pe)

Schoups, zie Schoppen.

 

FD

Schouppe

Scoupe, Scouppe. 1754 «Simon Scouppe, manouvrier» Archennes; surnom: néerl. schoppe(n) ‘pelle’ [FD] ou var. de Schoep(s) = néerl. schaap ‘mouton’ ?

 

JG

Schouppé

zie Schoppé.

 

FD

Schouren

zie Schuur.

 

FD

SCHOUT  

,,Bailli »,  SCHOUTHETEN, ,,Ecoutête ». Anciennes fonctions adminis. et judic.

 

EV

Schout-

Schaut–en(s) (Confusion avec Schoten, Loc. N. de proven.).

 

EV

Schout, (de)

Schouten(s), (de) Schaut, Schautens, Schoetens, Scholte, -en(s), Schoult, Schult(e), -en, Schûlte, Schuld(t), Schol(t)s, -(t)z, -cz, -ze(n), Schulz(e), -zen, -tz(e), -sse, Schulze, Szulc, Szulz, Schultin(g), -ink, de Schoutheete, Schout(t)eet(en(s), Schout(t)eten(s), Schoutet, Schoutede(n), Schoutende, Shoutteten, Scholteden, Schouterden, -dem, Schouteere, -eren(s), Schoutissen, Schaut(t)eet, Schauterden, Schult(h)eis, Schultes(s), Scholtes, -es, -es, -is(sen), -us, -haus, Scholdis, Scoltus: Mnl. schoutet(e), Schout(h)eit, schoute, scholte, schulte; Mnd. Schûlte, schulthete, D. Schultheiss: schout, gerechtelijk ambtenaar, voorzitter van een schepenbank. 1144 Eggebertus Scoltetus, Cent (GN); 1245 Willelmo Scoute, Har. (DEBR. 1980); 1251 Henricus Scultetus de Elethe = Henric Scultinc (NAARDING); 1278 Godefridus dictus Scoltere, Heisterbach (CVD); 1281 Lambertus Scoutete, Ip. (BEELE); 1398 Rasse Scoute, Kanegem; 1398 Jan de Scoutete dit Blase, Wev. (DEBR. 1970); 1424 Claeis Blaze dit Schoutetene, Ktr. (DEBR. 1958); 1539 Herman Scholten, Rees-Aw.; 1564 Fred. Scholtes, Worms-Aw. (AP).

 

FD

Schoute, van:

Wsch. var. van Van Schoote.

 

FD

Schoutede

Schouteden, etc. 1272 «Mathias scultetus» PolyptVillers, 1280 «Bauduin le Scoutete», 1289 «Franchois le Scotiete» Det­tes Ypres; nom de dignité: moy. néerl. schote-t(e), schout(h)eit, schoute ‘bailli, échevin, écoutête’, cf. 1281 «Jeh. Lauwart ki fu escou-tete» DettesYpres.

 

JG

Schouteere

Schouteren(s). Mnl. schoutheere: schuldeiser. – 2. Zie Schout.

 

FD

Schouters

zie Schoesetters.

 

FD

Schoutheete, de

zie (de) Schout.

 

FD

Schoutrop

PlN Scholderup in Taarstedt (SH).

 

FD

Schouveller

Schouweiler. Nom d’origine: Schuweiler (G.-D. Lux.).

 

JG

Schouveller

zie Schouweiller.

 

FD

Schouvliege(r)

zie Schau(w)vlieg(h)e.

 

FD

Schouvorst

Soudeworst, Schouwvors: die de kikvorsen, kikkers verschuwt, wegjaagt, schuwt. 1362 Joh. Scoudevorsch, Lv. (DE MAN 1981); 1606 weduwe Schouworst, Boechout (SELS); 1711 Jan Schauvorst, Boechout-Aw. (AP). Misschien hypercorrect voor Schou(de)vos: die vossen schuwt: 1310 Willem Scoudevoes, Aardenburg (HAES. 1954″). Vgl. Schau(w)vlieghe. 1299 Reynghers Scoudegoes, Aardenburg (DE XIV): die ganzen wegjaagt. 1406 Scouhase, Aw. (ANP).

 

FD

schouw I

,,Cheminée ». 1. Profess. Schouwman, „ Constructeur de che­minées ». Schau- -man, -en. — 2. Proven. Schauen, Schou(c)kens, ,,Cheminées, petites cheminées » (Caractérist. d’une habitation).

 

EV

schouw II

,,Inspection ». Profess. Schau- -man, -er, Schoumans, Schouwers, Schouwaerts, DE Schouwer.

 

EV

schouw III

 (En toponymie), .^En­droit) sauvage ». VAN Schou–berg, broeck, ,,De la colline-, Du marais- -sauvages » (Dép. Lub-beek, Dép. Zomergem).

 

EV

Schouw(en)burg, van

zie Schauenberg.

 

FD

Schouwaerts

Schauwaert, -aer(t)s, Schauvae(r)ts, Schavar: BerN van de schouwer; zie De Schouwer. 1356 Peter Scauwaert, Bs. (PEENE1949).

 

FD

Schouwbroeck

zie van Schoubroe(c)k.

 

FD

Schouweil(l)er

Schuweiler, Schouveller: PlN Schuweiler (GH).

 

FD

Schouwen, van

PlN (Z). 1415 Jan van Scouden, Bg. (SIOEN).

 

FD

Schouwenaar(s)

-aers: i. Afl. van Van Schouwen. –2. Mnl. schoudenaer: schuldenaar.

 

FD

Schouwer, de

de Schauwer(s), de Schawers, Schouwers, Sc(h)auwers, Descower: i. BerN van de schouwer, de beambte belast met het schouwen of inspecteren; b.v. straatschouwer, die wegen inspecteert. 1572 Gommarus Schouwers, Boechout (SELS). – 2. Mnl. Sc(h)ouder < ww. schouden: met kokend water wassen of begieten, geslachte dieren zengen, in kokend water schroeien. BerN. 1400 Pieters Scouders lande; 1401 Pieter Scoudre, Bg. (SIOEN).

 

FD

Schouwvlieger

zie Schau(w)vlieg(h)e.

 

FD

Schovaer(t)s

Schoovaert(s), Scoevaert(s), -vaers, -vaerdts, Schoeffaerts: Patr. Gen. van Govaert. z.d. Jacquemyne Schoevaerts dochter van Jan Godevaert, z.p. (TROCH); 1741J. M. Eschovarts, Bs.(MULVIII).

 

FD

Schoy

Schoij, Schuy: Van Mnl. schoeyen: schoeien, van schoenen voorzien. BerN van de schoenmaker? 1241 Hugo dictus Scoye, Cent (GN).

 

FD

Schoy

Schoyer. Variantes graphiques de Scohy, Scohier?

 

JG

Schoyer(er)

zie Schoiers.

 

FD

Schoysman(s)

zie Scheyman(s).

 

FD

Schprecher

zie Sprecher.

 

FD

Schr(e)yen

1. Proven, (Ter)schreien (Dép. Steenhuize). — 2. Car. mor. Schreier, ,,Pleureur ». — 3-Profess. Schrijn (Angl. Screen), ,,Ecrin ». N. de menuisier. N08 131.

 

EV

Schraal

1. Car. phys. ,,H. maigre ». — 2. Car. mor. Schraal(hans), ,,Ladre ». •— 3. Proven. ,,(Terrain) aride ». N° 237.

 

EV

Schraauwen

zie de Grauwe.

 

FD

Schrader

zie Schröder.

 

FD

Schraege, van der

Verschragen, Verschraeg(h)e(n), Verschraeven: PlN Schrage: droog, dor. In Eksaarde: 1571 int Scrage, de Scrage. 1349 Jan van der Scraghe, Eksaarde (GYSS. 1963′); 1485 (Willem) van der Schragen, Cent (IAYIV).

 

FD

Schraeger

zie Schrager.

 

FD

Schraelen, van der

Wellicht < van der Schaelen met ingevoegde r.

 

FD

Schraem

zie Schram.

 

FD

Schraen(en)

1. Zie (de) Crâne. – 2. Br. uitspr. van Schrynen.

 

FD

Schraenen

Proven. 1. ‘s Kranen–berg, -broek (L.D.). — 2. Sckraag ,,(Terre avare ». Synon. : Ver-schraegen. N° 237.

 

EV

Schraepen

BN voor een schraper, een schraperig mens. Vgl. Schreppers. 1434 Marie Scrapen, Zolder(VANB.).

 

FD

Schraepen

Surnom néerl. de grippe-sou, d’avare, néerl. schraper (au fig.) [FD].

 

JG

Schraets

zie Graat.

 

FD

Schraeyen

zie Schroons.

 

FD

Schrage(r)

Schraeger: Afl. van Mhd., Mnl. schrage: schraag, stut. M.i. BerN veeleer dan PlN Schragen (BRECH.). Schraeger kan oudere spelling zijn voor D. Schrager, maar ook spelling voor

Schreger. 1580 Rein. Sgrager, Altenrath NRW-Aw. (AP).

 

FD

Schram

Schramm(e), Schraem: Mnl. schramme: schram, wonde, snee. D. Schramm. BN naar een opvallend litteken. 1345 Lisbeth Scrammen, Bg. (JAM.); 1566 Jan Korstkens alias Scramme, Ht.

(GESSLER).

 

FD

Schram

Schramme. Autre surnom: moy. néerl. schramme ‘égratignure, éraflure’ [FD].

 

JG

Schrans

Schrant, zie Legrand.

 

FD

Schrantz

Spelling voor Schrants, Schrans; zie Legrand. – 2. D. FN Schran(t)z, Mhd. schranz: spleet, scheur, gat. PlN (BRECH.).

 

FD

Schrap(f)

D. FN Schrapp(e), Mhd. schrapfe, Mnd. schrape: roskam. BerBN.

 

FD

Schraub(en)

Schrouben, Schrub: Mhd. schrübe, D. Schraube: schroef. BerBN (BRECH.).

 

FD

Schrauben

Schrouben. Moy. haut-ail, schrübe ‘vis, cheville, etc.’, surnom de celui qui fabri­que ou vend des vis (Brech. II, 562).

 

JG

Schrauwen

Schreu(de)rs. V. HLOD (Hlo).

 

EV

Schrauwen

Surnom (au génitif): des grauwen ‘(fils du) gris (de cheveux)’.

 

JG

Schrauwen(s)

-ers, zie de Grauw(e).

 

FD

Schraven

zie (de) Graaf.

 

FD

Schrayen

Schroyen, Schroyens. Var. de Schroders, de même signification que Schreurs et Schroeder [FD].

 

JG

Schrayen

zie Schroons.

 

FD

Schre(e)fheere

Lees: Schreffeerre, dus schreffeerder. Afl. van Mnl. schrafferen: schrafferen, schaduwlijnen aanbrengen op een tekening, arceren. BerN. 1654 Jan de Schrefeere, Herzele FV

(VERGR. 1972).

 

FD

Schreck

Mhd. schrecke: springer. Vgl. Schrick(x).

 

FD

Schreck

Surnom: all. Schreck ‘(qui fait) peur’ ou ‘peureux’ (Brech. II, 562).

 

JG

Schreder

Schréder, cf. Schroeder.

 

JG

Schreder

zie Schröder.

 

FD

Schreel

zie Schoreels.

 

FD

Schreer(s)

zie Schröder.

 

FD

Schreiber

-ers, Szrajbe(r): D. BerN van degeheimschrijver, klerk. Vgl. De Schrijver.

 

FD

Schreiber

Nom de métier: all. Schreiber ‘écri­vain, clerc’.

 

JG

Schreiden

zie Schreye(n).

 

FD

Schreider, de

Schreier, zie de Schreyer.

 

FD

Schrein(n)er

Schreyners, Srajner: D. BerN Schreiner: meubelmaker, timmerman. Vgl. Schreinemacher(s).

 

FD

Schreine

zie Schrynen.

 

FD

Schreinemacher(s)

-makers: D. BerN van de schrijnwerker, meubelmaker. Vgl.

Schrynemaekers.

 

FD

Schreiner

Nom de métier: all. Schreiner ‘me­nuisier, ébéniste’.

 

JG

Schreppers

Afl. van Mnl. schreppen, schrappen: schrapen. BN: schraperig mens. 1449 Aerde den Scraper,Mb.(A.BAERT).

 

FD

Schretlen

Ontrond < D. Schrotle(in), dim. van Schrot. Zie Schrod(e) i.

 

FD

Schretter

zie Schröder.

 

FD

Schreuder(s)

Schreur(s), Schreus, zie Schrôder.

 

FD

Schreuer

1. Spelling voor Schreur; zie Schrôder. – 2. D. hypercorrecte var. van Schreier.

 

FD

Schreurs

NF de l’est de la Wallonie, équivalent de l’all. Schröder (Carnoy 204) et de Sartorius (= tailleur), cf. IdG 24, 1971, 110-114.

 

JG

Schreve

zie Scribe.

 

FD

Schrève

cf. Scref, Scrève.

 

JG

Schrevel

12e s. «terra Boidini Screvel», 1281 «Eustachius Screvel» Gand; surnom en rap­port avec le verbe schrevelen, var. de krevelen ‘gribouiller, chatouiller’ (cf. Gentse naam-kunde, 293).

 

JG

Schrevel, (de)

Descrevel, Descreven, de Schre(y)ver, Schrever(s), Schrevens, Schrévens, Screvens, Scriven(s): Van Wvl. ww. schrevelen: krevelen. BN voor een krevelaar: die traag loopt of werkt, treuzelaar. lie e. Boidini Screvel, Cent (GN); 1268 Elenam Screvel, Ip. (BEELE); 1281 Eustachius Screvel, Cent (HAES.); 1352 van Katelinen Screvers, Cent (GSB); 1378 Theodericus Cupere alias Screvel, Ktr. (DEBR. 1970); 1396 Gheraert de Screvel, Herdersem (DE B.); 1787 Adriaen Schreyvers = A. Schrevers, Overboelare (VS 1991,563)-

 

FD

Schrevens

1. Proven. Schreven, ,,Frontières ». ‘s Grevenbosch (Dép. Meerbeek). — 2. V. HRABAN. Synon. : Scrève.

 

EV

Schrevens

Schrévens. P.-ê. var. du précédent; ou bien à rapprocher de Sgreven, des Greven, fils du Grève/Grave ou comte (VISt 1994, 114) [FD].

 

JG

Schreye(n)

Schreij(en), Schrey, Schrije, Schrye, Schreiden: Nomen agentis bij Mnl. schriden: schrijden, stappen. 1269 Boidin Scride, Cent (CG); 1374 Matthias Screye, Bs. (BLO VI).

 

FD

Schreyer, de

de Screyer, de Schreye, de Schreider,de Schrijder, de Schry(d)er, Schreier, Schreyer(s), Schrier(s), Schrieder, Schryers, Schrijers: Afl. van Mnl. schreyen, (hypercorrect) schreiden: schreeuwen, roepen. BN voor een lawaaimaker of zoals D. Schreier: omroeper. ±1300 Reynken Screyer, Stevoort (GRAUWELS1978); 1391 Lamsin le Screyere, Ip. (BEELE).

 

FD

Schreyers

Schryers. Surnom: néerl. schreier ‘crieur, pleureur’.

 

JG

Schreyne

zie Schrynen.

 

FD

Schreyners

zie Schrein(n)er.

 

FD

Schreyver, de

zie (de) Screvel, de Schrijver(e).

 

FD

Schrick(x)

Schriks, Schricke, Schrikke, Schriek, Schrickel: i. Mnl. schricken: een grote stap nemen, grote schreden zetten, sprongen maken. 1302 de Schricker, Bg. (MW); 1326 Henric de Scric, Ip. (BEELE); 1391 Lauwers Scrijc, Ktr.; 1398 Katheline Scricx, Jacob Scric, Olsene (DEBR. 1970). – 2. Verkorting van Van Schrieck. i6e e. Lambert Schrick = van Schrick, Dalhem (Midd. 1965,281-9).

 

FD

Schrick, van (de(n/r))

zie van (den) Schrieck.

 

FD

Schrieck, van (den/r)

van (de(n/r)) Schrick, van den Scrik: PlN Schriek (A) en in Gendringen (G), Boom (A), Aarts. (A), Appels (OV): hoek, bocht. 1361 Heinriich van den Scrieke, Duffel (OARI); 1396 Heinric van den Scrijke, Gijzegem (DE B.); 1402 Henric vanden Scryeke, Aw. (ANP); 1444 Aernde vanden Scrieke, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Schrieder(s)

Schrier(s): Ontronde vorrn van Schreuder(s), Schreur(s) (BELEMANS 262). Zie Schrôder.

 

FD

Schriefers

zie de Schrijver(e).

 

FD

Schriek

zie Schrick(x).

 

FD

Schrier(s)

zie Schrieder(s).

 

FD

Schriever(s)

Schriewer, Schriemer, zie de Schrijver(e).

 

FD

Schrifve

zie Scribe.

 

FD

Schrijbers

zie de Schrijvere.

 

FD

Schrijder, de

Schryer(s), zie de Schreyer.

 

FD

Schrije

zie Schreye(n).

 

FD

Schrijver(e), de

de Schryver(e), de Scryver, de Schre(y)ver, Schrijver(s), Schryver(s), Schrijbers, Schriever(s), Schriefers, Schriewer, Schriemer: i. BerN van de (geheim)schrijver, griffier, klerk. Vgl. Scribe. 1280 Symon Scrivere; 1326 Loy de Scrivere, Ip. (BEELE); 1412 Gillis de Scrivere, Ktr. (DEBR. 1958); 1481 Jacoppe den Scrivere van scrifturen, Lv. (BO). – 2. Sommige vormen – m.n. De Schre(y)ver – gaan ongetwijfeld terug op (de) Schrevel.

 

FD

Schrijvers

Schryvers. Nom de métier: néerl. schrijver ‘écrivain, greffier’.

 

JG

Schrik, van den

zie van den Schrieck.

 

FD

Schrikke

Schriks, zie Schrick(x).

 

FD

Schrit, van der

Verhaspeling van Van der Schrick.

 

FD

Schrive

zie Scribe.

 

FD

Schrobiltgen

1656 «Schrobeiltgen» Monder-cange (Oster, 79); surnom lux. signifiant ‘petit grincheux’.

 

JG

Schrobiltgen

Luxemburgse BN: kleine knorrepot (J.G.). 1702 Schrobiltgen, Differt (PDB).

 

FD

Schrod(e)

D. FN. Mhd. schrôt(e): scheut, stukvan boomstam, blok. BN voor een geblokt man, met gedrongen gestalte. – 2. Mnl. scrode, nomen agentis van ww. scroden, syn. met Schroder. Zie Schroons.

 

FD

Schroder

de Schrooder(e), Schrooders, Schroeder(s), Schro(u)ders, Schroer(s), Schrôer, Schroeyers, Schroeijers, Schruyers, Schreu(d)er(s), Schreur(s), Schruers, Schrurs, Schrure, Screurs, Schreer(s), Schreus, Schrieder(s), Schrieder(s): BerN Mnl. schroder: schrooier. i. Snijder, kleermaker. 1569 Godefridus Sartoris = 1583 G. Schruirs = 1586 Schrors, Sevenum NL (Midd. 1971,110-4). ~ 2. Wijnschroder, sjouwer van wijnvaten, kraanmeester, die zware lasten, vaten oplaadt, vervoert. – 3. Muntschroder, muntschrooier, die munten slaat, maar ook die munten aan de rand afvijlt (om het goudvijlsel te gelde te maken). 1303 Boudsin den Schroedere, Oostkerke (VERKEST); 1433 Aert Scroeder = 1456 Arnt Schreur; 1456 Heynen Schroders, Ht. (A.GHIJSEN); 1576 Lenaart Schroyers, Aw. (AP).

 

FD

Schröder

Schroder, Schröer, Schroers, Schrö(d)ter, Schroduer, Schroed(t)er, Schroëter, Schretter, Schreder, Schréder, Schrader: D. BerN van de kleermaker. Vgl. Schroder 1.1135 Rud. Incisor = 1150 Rutholf Scrodir, Keulen (BRECH.); 1553 Joannes Schrader = 1548 Joannes Schraderus, Brunswijk; 1724 H. J. Schrooder, Recklinghausen (MULIV,VII).

 

FD

Schroe

Schroë, Schroé: Var. (met d-syncope) van Schrode 2.

 

FD

Schroeder

Schroeders, Schroder, Schreuder, Schreder, Schréder, etc. Nom de métier: moy. bas-ail. Schroder ‘tailleur’; comme NF lux., pourrait être à l’origine un Weinschrôter, un encaveur de vin (J. Hess).

 

JG

Schroeder(s)

zie Schroder, Schroder.

 

FD

Schroedter

zie Schroder.

 

FD

Schroef

Profess. ,,Vis ». N. de fabric. ou de marchand. Nos 131.

 

EV

Schroef

zie Schruf(f).

 

FD

Schroen

zie Schroons.

 

FD

Schroener

BerN. Volgens CROTT1995 var. van D. Schreiner. M.i. veeleer var. van Schroeder, Schrôer, Schrôdner.

 

FD

Schroer

Schroers. Var. de Schreurs ou forme réduite du précédent?

 

JG

Schroer(s)

zie Schroder, Schroder.

 

FD

Schroeten

zie Groot(en).

 

FD

Schroëter

zie Schroder.

 

FD

Schroeven(s)

zie de Grove.

 

FD

Schroey-

Schroot- -fin(s), Schroé, Schroers, Schrooy, Schruers. 1. Profess. Schroden, Schrooien, ,,Ha-cher de la paille ». N. d’ouvrier chargé de ce travail. — 2. V. HLOD (Hlo, Hlod).

 

EV

Schroeyen(s)

zie Schroons.

 

FD

Schroeyers,

zie Schroder.

 

FD

Schrom(me)

1. Car. phys., ,,Cica-trice ». — 2. V. HRABAN.

 

EV

Schrondweil(l)er

PlN Schrondweiler in Nommern (GH).

 

FD

Schrondweiler

Nom d’origine: Schrondweiler, village de la commune de Nommera (G.-D. Lux.).

 

JG

Schrooder(e), de

zie Schroder.

 

FD

Schrooner, de

Misschien < De Schrooder?

 

FD

Schroons

Schruns, Schroen, Schroos, Schrooyen, Schroeyen(s), Schroijen(s), Schroyen(s), Scro(e)yen, Sc{h)ra(e)yen: Schrode is een oud nomen agentis bij Mnl. ww. schroden / schraden met zelfde bet. aïs Mnl. sc(h)roder/schrader. Zie Schroder. 1174 Willelmus Scroda = Scrode, Cent (GN); 1356 Aert Scrode, St.-L.-Wol. (PEENE1949). De bovenstaande vormen zijn ontstaan uit de gen. Schroden(s), met d-syncope. 1481 Lambertus Scroyen, Leod. (MULII); 1561 Guilliam Scroyen, Zoutleeuw-Aw. (AP).

 

FD

Schrooten

zie Groot(en).

 

FD

Schroots

Gen. van De Groot of Schrod(e)? 1637 Henricus Schroots = 1638 Schrotes, Eersel (PDB)

 

FD

Schrooyen

zie Schroons.

 

FD

Schröter

zie Schroder.

 

FD

Schrouben

cf. Schrauben.

 

JG

Schrouben

zie Schraub(en).

 

FD

Schrouders

zie Schroder.

 

FD

Schrouff

zie Schruf(f).

 

FD

Schroven(s)

zie de Grove.

 

FD

Schroyen

Schroyens, cf. Schrayen.

 

JG

Schroyen(s)

zie Schroons.

 

FD

Schrub

zie Schraub(en).

 

FD

Schruf(f)

Schrouff, Schroef: D. FN Schroff: onvriendelijk, bars. BN.

 

FD

Schruns

zie Schroons.

 

FD

Schrure

Var. de Schreur(s), comme le suivant, plutôt que de Schroder [FD].

 

JG

Schrurs

Schrure, Schruyers, zie Schroder.

 

FD

Schruse

NF de la région de Visé, attesté à Mor­tier depuis 1831 (GeneaNet), p.-ê. adaptation d’un NF limb. comme Schr(e)urs.

 

JG

Schruyers

Var. de Schreurs.

 

JG

Schryers

cf. Schreyers.

 

JG

Schrymecker

Schrynemakers, Schrynemackers, Schrijnemakers. Nom de métier: moy. néerl. schrinemaker ‘menuisier, ébéniste’.

 

JG

Schryn(e)ma(e)kers, (de)

-mekers, Schrynemackers, (de) Schrijn(e)ma(e)kers, Schrijnemackers, -meeckers, de Scrijnmakers, de Scrynmakers, Schrymecker: BerN van de schrijnwerker, meubelmaker. 1294 Arnout de Scrinmakre, Oud. (CG); 1395 Francen de Scrinemakere van eenre nieuwer scepenen cofre te makene, Ktr. (DEBR. 1970); 1588 Hans Schrijnmaecker, Valkenburg-Lv. (DE MAN 1959).

 

FD

Schrynemakers

Profess. Schrijn–maker, -werker, ,,Menuisier ». Sy­non. : DE Schrynmakers.

 

EV

Schrynen

Schrijnen, Schreine, Schreynen: BerBN van de schrijnwerker, meubelmaker. 1477 van Janne Scrijne, Kh. (DEKEYSER); 1483 Joh. Scrinemakere dictus Scrijne, Lv. (DE MAN).

 

FD

Schrynen

Surnom de menuisier: néerl. schrij-nen ‘écrins’ [FD].

 

JG

Schryve

zie Scribe.

 

FD

Schryvers

cf. Schrijvers.

 

JG

Schryvers

Profess. Schrijver, ,,Secré-taire, écrivain ». Synon. : DE Schryver.

 

EV

Schtickzell

Schtic(k)zelle: W. verhaspeling van D. Stitzel? Ontrond < Stùtzel, dim. van Stutz: stoot.

 

FD

Schtickzell

Schtickzelle. NF all. obscur.

 

JG

Schtickzelle

1. Proven. Stuhelzele, ,,Propriété des chardons ». — 2. Profess. Sliksel, ,,Broderie ». N. de brodeur.

 

EV

Schu

Surnom: all. Schuh ‘soulier’.

 

JG

Schu

zie Schuh.

 

FD

Schu(e)rmans

1. V. Schuur. — 2. V. Schoor.

 

EV

Schubach

Zoals Schuback, afl. van Wendisch suba: pels (GOTTSCHALD).

 

FD

Schubert

‘s Hubert. V. HAD (Ha).

 

EV

Schubert(h)

Schubert(h), Schuba(r)th, Schober(t), Szubert: BerN Mhd. schuoch-wurhte > Schuowirt, Schubert: schoenwerker, schoen-maker. 1404 Asman Schuworcht = A. Schuwart = A. Schubert, Freiberg (BRECH.).

 

FD

Schuch,

Schucht, Schuck, zie Schuh.

 

FD

Schuchard(t),

Schuckard, Suchard: D. BerN van de schoenmaker < Mhd. schuochwùrchte: schoenwerker. Vgl. Schubert. 1409 Conr. Schuochart, MeiÊen (BRECH.).

 

FD

Schuddinck,

-ings: Afl. van Mnl. schudde: galgenaas, schelm, leegloper.

 

FD

Schuer

zie Schuur.

 

FD

Schuer(e)mans

zie Schuurman(s).

 

FD

Schuer(e)wegen

Schuerwegh(e(s)), zie Scheurweg(en).

 

FD

Schuer, van de(r)

zie van der Schure(n).

 

FD

Schuerbee(c)k, van

van Schuerbecq, Schuerbeke, van Schuerebeek, van Scheurbeek, Schuurbeque, Scurbecq, Scurberg: PlN. Waternaam Schorbeke in Aalbeke (DF XIV)? 1657 Guislain van Schuurbeke = van Scuerbeke, Ronse (Midd. 1964,279).

 

FD

Schuerbier(s)

zie Zuurbier.

 

FD

Schuerch

zie Schürgers.

 

FD

Schuere(n), van der

zie van der Schure(n).

 

FD

Schueren(s)

zie Schuur.

 

FD

Schuergers

zie Schiirgers.

 

FD

Schuermans

Schurmans. 1766 «Pierre Schurmans (orig. de Hollande)» BourgLiège; sur­nom formé sur le néerl. schuur ‘grange’ ; aussi dérivé en -man de Van der Schueren?

 

JG

Schuer-mans

Schorine, Schoring, VAN Schuerbeek, ,,Du ruisseau de l’alluvion ». Verschooris. ,,Ouvrage étançonne ».

 

EV

Schuffele(e)rs

zie de Schuyffeleer.

 

FD

Schuh

Schu, Schuch(t), Schugt, Schuck: D. Schuh: schoen. BN naar het uithangbord. BerBN voor een schoenmaker.

 

FD

Schuhler

zie Schiller.

 

FD

Schuhmacher

zie Schoenmakers.

 

FD

Schuhmann

Schuman(n), von Schumann, Schumann, Schomann, Schöômann: i. D. BerN van de schoenmaker. 1453 Hans Schuchman, Mainz (BRECH.). – 2. Sommige vormen, vooral Schömann, kunnen var. zijn van Schön(e)mann. Vgl. Schoenman(s).

 

FD

Schuhmeier

Meier op een goed waarop een cijns rust in de vorm van schoenen (BRECH.). M.i. reïnterpretatie van Schulmeyer.

 

FD

Schuijren

zie Schuur.

 

FD

schuil-

En composition, ,,Abri, ca­chette ». Proven. Schuil-, Schuy-(en)- -broe(ck), -burg, -hâve, -hoek, ,,Marais caché, Château-, Ferme-, Coin- -abrités ».

 

EV

Schuilen

zie Schol.

 

FD

Schuiling

zie Schoeling.

 

FD

Schuilwerve

Walcherse veldnaam Scuwelincwerve: erf van het geslacht Scuweling (MEERTENS 1944).

 

FD

Schuind

V. S AD (Sand).

 

EV

Schuind

Var. de Schwind?

 

JG

Schuind

zie Schwind(t).

 

FD

Schuirmans

zie Schuurman(s).

 

FD

schuit

 «Barque ». Profess. Schuit-, Schuyt- -en, -s. DE Schuyteneer, altéré en Scutenaire.

 

EV

Schuit

Schuiten, Schuyten, Schuijten, Schuyt(s), Schuijts, Schuytjens: i. BN naar de schuit op het uithangbord of BerBN van de schipper; vgl. De Schuiteneer. 1374 Jacop Scuten den metsere, Aw. (VLOEB.); 1585 Marten Schuytgen (naar de brouwerij) ‘het Schuytgen’, A’dam (TROCH). -2. Dial. var. van Schout(en).

 

FD

Schuiteneer, de

(de) Schuytene(e)r, (de) Schuijteneer, de Schuytteneer, de Schuyttelaere, de Schutner, Scuttener, Scut(t)enaire, Scutnaire, Escut(e)naire:

Mnl. schutenaer: schipper. BerN. ise e. Luuc Scheyteneeren, Sinaai (VAN G. 1964); 1537 Willem de Schuyteneer, Nieuwland; 1577 Bern. Schuytener, Beveren (AP).

 

FD

Schuitevoerder

BerN van de schuitenvoerder.

 

FD

Schuk

V. H AD (Hoc).

 

EV

Schul

Proven. Schoonlo, «Beau bois ». Synon. : Schulen (Loc.).

 

EV

Schul

Var. de Schol.

 

JG

Schul

zie Schol.

 

FD

Schul(le)

Schull(e), zie Schol 2.

 

FD

Schuld(t)

zie(de)Schout.

 

FD

Schuldes

Profess. Schuldeis, «Cré-ance ». N. de prêteur. N° 195.

 

EV

Schuler

Schiller. All. Schüler ‘écolier, élève’.

 

JG

Schuljen

-jin, Schulie(n), Schulié: Wellicht dim. van Schulle; zie Schulkens.

 

FD

Schulkens

Wsch. dim. van Mnl. schulle, scholle: schol. Vgl. Schol. – 2. Schiilke (Hb.) volgens DN < Mnd. schule: schuilhoek. 1309 Joh. Sculeke, Stralsund.

 

FD

Schulkleper

BerN van de schollenklopper, -vanger. Vgl. Ndd. Schullenfenger, Schullenknieper (NN).

 

FD

Schuller

Schuller, zie Schiller.

 

FD

Schulman(n)

Shulman: D. BerN Schulleman: verkoper van schollen (platvis). 1464 Ludeke Schullemann, Hannover (BRECH.).

 

FD

Schûlmeesters

zie de Schoolmeester.

 

FD

Schulmeyer

zie Schollmeyer.

 

FD

Schulp(e)

-é, -en, -in, Schülpin: i. Mnl. sculpe/scelpe: schelp. Vgl. Schelpe. 1280 Andréas Sculpin; 1307 Watier Schulpin, Ip. (BEELE). – 2. De Limburgse FN Schulpen is veeleer de gen. van PlN Gulpen (CROTT1995); zie van Gulpen.

 

FD

Schulsse

zie (de) Schout.

 

FD

Schult(e)

-en, -es(s), -(h)eis, Schùlte, zie Schout.

 

FD

Schultin(g)

-ink, zie (de) Schout.

 

FD

Schulz

Schulsse, Schulzen, etc. Nom de digni­té: all. Schulze ‘maire du village, bailli’ ; cf. aussi Scholt(è)s.

 

JG

Schulz(e)

-zen, -tz(e), Schülze, zie (de) Schout.

 

FD

Schum(m)ers

Car. mor. Schuimer, ,,Pique-assiette ».

 

EV

Schumacher

-macker(s), -ma(e)ker, zie Schoenmakers.

 

FD

Schumacher

Schumacker, Schoumacher, Schoumaker, Schoumackers, etc. Nom de métier: ail. Schu(h)macher ‘cordonnier’.

 

JG

Schuman

V. Schoenman.

 

EV

Schuman(n)

Schumann, zie Schuhmann.

 

FD

Schumer

cf. Schommer.

 

JG

Schumer(s)

-esch, Schummer, Schummer, zie de Schuymer(e).

 

FD

Schün

Schun, zie Schön.

 

FD

Schun(c)k

zie Schonk(en).

 

FD

Schunck

Peut-être forme dial. de l’all. Schenkel ‘cuisse’ (Bahlow 462).

 

JG

Schunzelaar

1. Proven. Schuime laar, ,,Lande en pente ». — 2. Car. mor. Schuineloper, ,,Noceur ».

 

EV

Schupp(en)

zie Schoppen.

 

FD

Schuppisser

N. de filiation illégi­time. Soubizer (XVIIe s.). Sobri­quet donné aux enfants des soldats du prince de Soubisse (Région d’Audenarde). Comp. : Montmo­rency (V. ce N.).

 

EV

Schuppisser

Obd. var. van Schubisser, ontrond < Schuhbûsser: schoenlapper.

 

FD

Schur

Nom d’origine: néerl. schuur ‘grange’, cf. 15e s. «Jehan délie Schurre» GuillLiège.

 

JG

Schûr(en)

Schur(en), zie Schuur.

 

FD

Schur(en), van der

van der Schuere(n), van der Scheuren, van de(r) Schuer, van de Schuren, van de(r) Scuren, van de Scure, van de Scueren, Verschure(n), Verschuur(e(n)), Verschuere(n), Verscheure(n), Verscuren, Vershueren, Versheure, deTerschueren,Terschuren,Terschùren: Verspreide PlN: Schuur. 1281 Petrus de Scure, Deerlijk (HAES.); 1326 Boidin van der Scuere, Ip. (BEELE); 1356 Jhan van der Schure, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Schurgers

Car. mor. Schurkaard, ,,De nature coquine ».

 

EV

Schurgers

Surnom all. : qui allume un feu (Brech. II, 573).

 

JG

Schürgers

Schurger(s), Schuergers, Surgers, Schurg, Schurg, Schuerch: BerN van de kruier. Afl. van Limburgs schurge, sjurge: met de kruiwagen rijden (VAN DEN WIJNGAAKD 243). Ohd. scurgan, Mhd. schiirgen, schurgen: duwen, stoten, drijven. 1170 Lambert Scurge, Keulen; 1478 Hans Schurger, Buchen (BRECH.).

 

FD

Schurig

Patr. Zoals Schuricht en Schuricke O.-D. < Wendisch Schurek/Jurek = Georg (DN).

 

FD

Schuring(s)

-ink, -ins, Schuuring: Afl. van Schuur, Van der Schuren. Vgl. Fries Schuringa.

 

FD

Schurkens

Verkort uit Schuurken: kleine schuur.

 

FD

Schurmans

cf. Schuermans.

 

JG

Schurmans

-mann, Schûrman(n), zie Schuurman(s).

 

FD

Schurweghs

zie Scheurweg(en).

 

FD

Schus(s)ter

Schuszter, Szuster, Szyster, Schustereit: BerN Schuster < Mhd. schuochsûtaere: schoennaaier, schoenmaker. Vgl. Schoesetters.

 

FD

Schüssler

Schussler, Schissler, Szysler, Schöss(e)ler: BerN Mhd. schusseler: schotelmaker, schoteldraaier. Vgl. (de) Schotelaer.

 

FD

Schuster

Nom de métier: ail. Schuster ‘cordon­nier, savetier’.

 

JG

Schut(te)

Schutt, Schuth, Schuts, Schutte(n), Schûtte:

1. BerN van de (boog)schutter. 1434 Pieter Scutte, Sluis (PARM.). – 2. Zie Schotte(n).

 

FD

Schutjes

Schutgens, Schuytjens: i. Dim. van Schut(te). 1339 Joh. Scutteke, Lùbeck (NN). –2. Evtl. = Schuytjens; zie Schuit.

 

FD

Schutner, de

zie de Schuiteneer.

 

FD

Schutt-

-e, -(i)er(s). Fonction ou passe-temps. ,,Tireur ». Synon. : DE Schutter, De Schietere. DE Hantschutter, Daenschutter. De Hand(boog)schutter, ,,Le tireur à l’arc ». N° 201.

 

EV

Schutter(e), de

Schutter(s), de Schutere, de Scheutter, de Schuyt{t)er(e), de Schuytère: 1. BerN van de (boog)schutter, lid van een schuttersgild. – 2. BerN van de beambte die vee schut, in een schot opsluit. 1366 fundum Jacomini Scuttere, Ktr. (DEBR. 1970); 1393 Jan de Scuttere de smit, Aw. (ANP); 1426 Pieter de Scutere; 1513 Pieter de Scutere = 1519 P. de Schut(t)ere, Cent (V.LAN). – 3. Zie ook De Schuyt(t)er(e).

 

FD

Schuttermans

BerN van de schutter.

 

FD

Schüttler

Schuttler: Ndd. vorm van D. Schussler.

1282 Ludolf Scotelere, Rostock (NN).

 

FD

Schutyser

Proven. Schoutheis- -et; «Du fourré de l’enclos » (L.D.).

 

EV

Schutyser

-yzer, Schuttyser, -yzer, -ijser, -ijzer: BerN van de schutter of de smid die schutijzers maakte: 1336 ysers ten gescutte van den voetboghen; 1295 Nesa dicta Scutysers, Denderhoutem (VS1976,296); 1374 Wouter Scutyser, Gb. (SCHR.); 1396 Woutere Scutijzere, Schendelbeke (DE B.j. Vgl. Pylyser.

 

FD

Schutz

Schutz(e): D. BerN van de (boog)schutter. Vgl. Schut(te).

 

FD

Schutz

Schütz. Nom de profession: ail. Schiitze ‘archer’ (Brech. II, 576).

 

JG

schuur

,,Grange ». Proven. Schoor-(ou Schuur-)-beers, ,,Marais- -de l’alluvion (ou -de la grange) ».

 

EV

Schuur

Schuer, Schû(e)r, Schur(en), Schuren, Schueren(s), Schuijren, Schouren: Mnl. schuur, schuer(e), Mhd. schiure, schur: schuur. PlN. Zie Van der Schure(n).

 

FD

Schuurbeque

zie van Schuerbee(c)k.

 

FD

Schuurbiers

zie Zuurbier.

 

FD

Schuuring

zie Schuring(s).

 

FD

Schuurman(s)

Schurmans, -mann, Schuyrmans, Schûrman(n), Schuer(e)mans, Scheur(e)mans, Schuirmans, Schoermans: Afl. van Van der Schure(n). 1368 Jan Scuermans, Tnh. (V.GORP 1951); 1398 Joeris Scuerman, Pittem (DEBR. 1970); 1624 Andraea Verschuren = 1628 A. Schuermans, Edegem (SELS).

 

FD

Schuurwegen

zie Scheurweg(en).

 

FD

Schuweiler

zie Schouweil(l)er.

 

FD

Schuy

zie Schoy.

 

FD

Schuybroek

-broeck(s), zie van Schaeybroeck.

 

FD

Schuyer

Profess. Scuhier, «Brosse ». N. de fabric. de brosses ou de pré­posé au nettoyage. Synon.: Scheuer. N° .131.

 

EV

Schuyesmans

zie Scheyman.

 

FD

Schuyf

Zie Schoof.

 

FD

Schuyf(f)eleer, de

de Schuijffeleer, de Scuyffeleer, Schuffele{e)rs, Schiffelaers, -leers, Schiff(e)ler(s), Scheffelaar, Suffeleers, Scuf(f)laire, Escouf(f)laire, Scouf(f)laire, Scouffler, Scauf(f)laire, Xhauf(f)lair{e), Xhaflaire: Afl. van Mnl. schufelen: fluiten. BerN van de fluitspeler. Vgl. De Pijper. Wvl. schufelen is sufekn in FV; volkslied: ‘Trommelaren, suffelaren en den zot’ (KFV-Med. 1985, nr.4,i8). 1273 Arn. dictum Skiflart = Skiflardum, NL; 1283 Renerus dictus Scifflars, Valkenberg (CVD); 1377 R. Schifflart = Reinart Scuffelart, NL (BLO VII); 1385 bachten Suffeleeren, Zingem (CASTELAIN 2002); 1455 Robyn Scuffelers, Tg. (TYTGAT); 1563 Marc Schuffelers, Tg. (IOT); 1577 Margriete Suffelare, Melsen (LIEVENS); 1655 Maria Schiffeleer, Bilzen (SCHOE.); 1699 J. B. Schuijfelaer, Halle (MUL VII). De vormen metxh (= h) zijn W. 1371 Henris Xhifflars, Walshoutem (SLLIV).

 

FD

Schuykens

zie Schaeken(s).

 

FD

Schuylenberg(h), van

van Schuijlenbergh, Scheulenburg, Schaalburg, Schalenborg(h), -borghs, -bourg, Schaelenbergh, Schallenberg(h): 1. PlN Schuilenburg (NB, OIJ, FL). 1399 Sweder van Scuyllenborch, Den Bosch (HB 493); 1584 Hans Schoelenborch, Aw. (AB); 1586 Heyndrick van Schulenburch, Aw.-Leiden (J.D.); 1654}. van Schuylenborgh, Leiden-Aw. (AP). – 2. PlN Schullenberg in Beverst (L); Schoellen-berg in St.-Huibrechts-Hern (L) (ZLP). 1475 Raes (van) Schulenborch, Ht. (A.GHIJSEN); 1516 Heinrick van Schoulenburch, Herderen (KPM); 1520 Maghijl Sculenborch, Heers (LAES). –

3. Evtl. PlN Schulenberg (NS), Schulenburg (NS, SH).

 

FD

Schuymer(e), de

de Schuijmer(e), Schumer(s), -esch, Schiimmer, Schummer, Schom(m)er(s), Schoumer, Schomus: BN Mnl. schumer, Mnd. schumere: landloper, straatrover. 1330 Werner Schumere, Lubeck (NN); 1374 was lan Scumers, Gb. (SCHR.); 1396 Jan de Scumere, Appelterre (DE B.); 1405

Mergriete Schumers, Breda (HB129).

 

FD

Schuynbroek

zie van Schaeybroeck.

 

FD

Schuyrmans

zie Schuurman(s).

 

FD

Schuysman

zie Scheyman.

 

FD

Schuyt-

-en, -s. V. Schuit.

 

EV

Schuyt(t)er(e), de

de Schuijter, de Schuytère, de Schutere, de Scuyter: 1. BerN < Mnl. scute: schuit. Vgl. de Schuiteneer: schipper. 1354 Willem de Scutere, Eksaarde (GYSS. 1963′). – 2. Zie de

Schutter(e).

 

FD

Schuytbroeck, van

zie van Schaeybroeck.

 

FD

Schuyten,

Schuyt(s), zie Schuit.

 

FD

Schuytene(e)r, (de)

de Schuyttelaere, zie de Schuiteneer.

 

FD

Schuytevaarder

 «Batelier », ou Schuitejager, «Haleur ».

 

EV

Schuytjens

1. Dim. van Schuit. – 2. Zie Schutjes.

 

FD

Schuyvinck

zie Schijven(s).

 

FD

Schvartz

-cz, -dz, zie Schwarz.

 

FD

Schwab

Schwob. Surnom ethnique: Souabe.

 

JG

Schwab(e)

Schwob, Svab, Swa(a)b, Swaeb, Swaap, Zwaab, Zvab: D. Schwabe, volksnaam van de Zwaben, inwoners van Zwaben. Mnl. (klankwettig) Swave, Zwave. Vgl. De Zwaef / De

Swaef. 1312 Phil. miles dictus Swap, Mainz (BRECH.).

 

FD

Schwabe

Origine. ,,Souabe ». Dési­gnation parfois péjorative de l’Al­lemand. Variantes : Schwob, Schaub, Schoep, Schoup, Schoop, Scoupe. V. Swaaf. N° 216.

 

EV

Schwachhofer

Schwaighofer. Habitant de Schweighof, Schwaighof, topon. ail. très fré­quent (Brech. II, 578), comp. le suivant.

 

JG

Schwachhofer

zie Schwaighofer.

 

FD

Schwadron

D. Schwadron < Fr. escadron, It. squadrone: escadron. Of van D. ww. schwadronieren: grootspreken, opsnijden, zwetsen? Vgl. FN Schwaderer. Of reïnterpretatie van Schadron?

 

FD

Schwaenen

zie Schwan(en).

 

FD

Schwager

D. verwantschapsnaam: zwager, oorspr. aanverwante (ook schoonzoon, schoonvader).

 

FD

Schwagten

Onduidelijk. Misschien Ndd. Schwarten, met als g gehoorde huig-r.

 

FD

Schwaiger

Moy. haut-ail, sweiger ‘propriétaire ou domestique de ferme’ (Brech. II, 578).

 

JG

Schwaiger

zie Schweiger.

 

FD

Schwaighofer

Schwachhofer: Verspreide D. PlN Schwaig-, Schweighof(en). Mhd. sweige: veehoeve, runderfokkerij (BRECH.).

 

FD

Schwalb

Swaalep: D. BN Schwalbe: zwaluw.

 

FD

Schwalbach

PlN (HS, RP, SL). 1321 Petrus Swalbach, Mainz (BRECH.). Schwalen, zie Swalen.

 

FD

Schwall

Nom d’origine: moy. haut-alil, swal  ‘eau profonde, écluse, etc.’ (Brech. II, 579).

 

JG

Schwall(er)

PlN Mhd. swal: diepe plaats in het water, sluis (BRECH). – 2. In de Eifel: de Waal (WINTGENS187).

 

FD

Schwalm

Waternaam (HS, NRW) (DN).

 

FD

Schwan(en)

1. Proven. Zwaan, ,,Cygne » (L.D.). V. Soinne. N08 288, 29. — 2. V. WAD (Won).

 

EV

Schwan(en)

Schwaenen : BN naar de naam van de zwaan, D. Schwan; vaak huisnaam. Evtl. Metr. Zie De Swaene. 1178 Theodericus qui dicebatur Swano = 1207 Theod. Cignus, Keulen (BRECH.).

 

FD

Schwanen

Schwaenen. Surnom: génitif de l’ail. Schwan ‘cygne’.

 

JG

Schwank

zie Schwenk.

 

FD

Schwart(e)

Schwardtmann: Ndd. schwart, D. schwarz: zwart. BN.

 

FD

Schwartz

Surnom: ail. schwartz ‘noir (de che­veux)’.

 

JG

Schwarz

-rtz, -rts, -rc(z), de Schwartz, Schwarze(r), Schvartz, -rcz, -rdz, Swartz, -rts, -rc, -rs, Svartz, Szwarc(er), Schvarzova, Schwarzman, Schwerzmann: D. BN voor een zwartharige.

 

FD

Schwarzbaum

Szwarcboim: D.-joodse FN: zwarte boom.

 

FD

Schwarzenberg(er)

(von) Schwartzenberg, Swarc(en)berg: Verspreide D. PlN Schwarzenberg: zwarte(n)berg. 1620 Joa. G. Swartsenberg,

Valkenburg(MULV).

 

FD

Schwärzler

Schwarzler: Contaminatie van Schwärzer: die zwart verft, en Schwârzle, dim. van Schwarz, d.i. Schwarz junior.

 

FD

Schweden

D. volksnaam Schwede: Zweed.

 

FD

Schweer

zie Swier(s).

 

FD

Schweers

1. Profess. ou oFnction. Zweerd ou Zwaard, ,,Epee ». N. de fabric. ou de soldat. — 2. V. WARD (Warz).

 

EV

Schweich

Schweicher. Nom d’origine et ethni­que: Schweich(er) (an der Mosel), Schwei-chertal (G.-D. Lux.)?

 

JG

Schweich

Schweig: PlN Schweich (RP).

 

FD

Schweig

D’un topon. all. signifiant ‘marais’ (Bahlow 465).

 

JG

Schweiger

Schwaiger, Schwieger, Schweicher, Schwei(c)kert, S(ch)wickert: Patr. Germ. VN swinth-ger ‘heftig-speer’: Swidger (MORLETI). Vgl. Swiggers. 1343 Konr. Swiger, Efilingen; 1468 Hans Swicker = 1477 Hans Swikart, Vaihingen

(BRECH.).

 

FD

Schwein

Schweyen, Schwien: D. BN Schwein: zwijn,

varken.

 

FD

Schweisen

Wsch. = Swijsen.

 

FD

Schweisthal

Nom d’origine: cf. Schweisthaler Hof, à Schbnecken dans l’Eifel (J. Hess).

 

JG

Schweisthal

PlN. Er is een Schweisthaler Hof in Schönecken (Eifel).

 

FD

Schweitzer

Ethnique: ail. Schweizer ‘Suisse’.

 

JG

Schweizer

Schweitzer, Schweitser, Chweitzer, Schwitzer, Scweizer, Szwajcer, Szweicer: Volksnaam van de Zwitser, D. Schweizer.

 

FD

Schweling

1. Proven. Zwetting, ,,Gonflement du sol (provoqué par les eaux). — 2. Car. phys. ,,Tuméfaction ». — 3. V. WAHL.

 

EV

Schwenk

Schwenke(n), -er, Schwenck, Schwank, Schwennicke: Patr. Ndd. FN < Swanico, dim. van Germ. VN Swano. 1347 Swaneke de Lechthingen, Osnabriick (BRECH.).

 

FD

Schwer

zie Swier(s).

 

FD

Schwerdtfeger

D. BerN van de wapensmid, die het zwaard oppoetst. Vgl. Zwertvaeger. 1266 Joh. Swertfegere, Hb. (BRECH.).

 

FD

Schwers

Spelling voor Schwerz = Schwarz.

 

FD

Schwerzmann

zie Schwarz.

 

FD

Schweyen

zie Schwein.

 

FD

Schwi(e)bbe

Patr. D. bakeryorm van de Germ. VN

Swindbert. Zie Schwippert. Vgl. D. Schwieberle.

 

FD

Schwickert

zie Schweiger.

 

FD

Schwidlen

1. Car. mor. ‘s Wilden ,,(Fils) du sauvage ». Compar. : De Wilde. N° 281. — 2. V. WALD.

 

EV

Schwieger

zie Schweiger.

 

FD

Schwien

zie Schwein.

 

FD

Schwier

zie Swier(s).

 

FD

Schwilden

zie de Wilde.

 

FD

Schwillens

zie Swille.

 

FD

Schwimmer

Szwimer: Die woont aan een Schwemme: wed, drink-, waadplaats.

 

FD

Schwind

Schwindt. Surnom: moy. haut-all. swinde ‘fort, violent; prompt, rapide’ (Brech. II, 589).

 

JG

Schwind(t)

Schuind, Schwinden: D. BN Schwind < Mhd. swinde: heftig, onstuimig, gezwind, behendig, snel.

 

FD

Schwing

Van D. ww. schwingen: zwaaien, bewegen, schudden. Er bestaan heel veel D. FNn (zinwoorden) die met schwing- samengesteld zijn.

 

FD

Schwinnen

zie de Winne.

 

FD

Schwippert

Patr. Germ. VN swinth-berht ‘sterk-schitterend’: Swinbert (MORLETI). 1165 Swibertus, Keulen (BRECH.). Vgl. Schwiebbe.

 

FD

Schwitzer

zie Schweizer.

 

FD

Schwnid

V. SAD (Sand).

 

EV

Schwob

cf. Schwab.

 

JG

Schwob

V. Schwabe.

 

EV

Schwob

zie Schwabe.

 

FD

Schyn

zie Schijns.

 

FD

Schyn(s)

1. V. Schijn. — 2. V. SAD (San).

 

EV

Schynck, de

zie Schenk.

 

FD

Schynen

Scheynen, Scheijnen: i. Patr. Vleivorm van de Germ. VN Schînhard. zie Schijn(s). -2. Misschien PlN Schinnen (NL). 1216 Theodericus de Skinne; 1263 Thillemanno de Skines, Valkenberg (CVD).

 

FD

Schyns

Schynts, cf. Schijns, Schins.

 

JG

Schyvaerts

zie Sceyvaerts.

 

FD

Schyver, de

Deschiever: Adaptatie van Dechièvre; zie

Dechèvre, de Kijver.

 

FD

Sciaens

Scianna, Scianne, zie Siaen(s).

 

FD

Scieur

Profess. ,,Scieur (de bois) ». Synon. : Soy- -e(u)r, -ez, Sc(h)–ier, -iez. N° 181.

 

EV

Scieur

Scieux, zie Lescieux.

 

FD

Scieur

Scyeur, Scieux. 1685 «Jean le Scieur» BourgNamur; nom de métier: w. sôyeû ‘fau­cheur’ ou w. sôyeû, fr. scieur (de planches); ou bien simple var. de Sieur, Sieux.

 

JG

Sciffer

zie Sievert.

 

FD

Scil(l)ien

zieSillen.

 

FD

Scilla

Proven. Stlla ou Stlle (Affluent de la Dendre). Sila, ,,Cours d’eau » (Ane. germanique). Comp. : Sil-kens (Diminutif).

 

EV

Scillie

zie Celie.

 

FD

Scimar

1. V. Simarre. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Scimar

zie Simar.

 

FD

Scion

Scyon. Var. de Sion; moins vraisemblable paraît le fr. scion ‘rejeton’.

 

JG

Scion

zie Sion.

 

FD

Scior

Sciorre. Var. de Sior, par aphérèse de Melchior, Mentior. Cf. cette mention de surnom: Ils avaient un garde, le «Cior» (corruption de Melchior) (Th. Delogne, L’Ardenne …. 28) [JL, NFw],

 

JG

Scior(re)

zie Sior.

 

FD

Sciot

1554 «François Sciot» BourgNamur, 1634 «Arnould Sciot» Mozet, 1692 «Nicolas Scio» Fosses-la-ville, 1700 « Feuillin Scio » Vitrival ; surnom: sans doute moy. fr. siot ‘petite scie’ FEWll,367b.

 

JG

Sciot

zie Siot.

 

FD

Scipio(ne)

-oni, Seppion: Romeinse FN uit de gens van de Cornelii. In de Renaissance bij ons VN geworden. Lat. scipio ‘staf.

 

FD

Scius

(famille d’origine suisse lointaine). Dérivé par aphérèse de Rossius?

 

JG

Scius

Proven. Latinis. de Scy (Loc.).

 

EV

Scius

Sius: Korte vorm van Rossius (RENARD 238). Sckevée, Sckuvie, zie Scavée.

 

FD

Sckevée

Sckuvie, cf. Skivée.

 

JG

Sckiettekatte

zie Schietekat.

 

FD

Sckoolaert

zie Scholart.

 

FD

Sckuvie

V. Scuvie et Sikivie.

 

EV

Scla(e)mender

Sclacmeulder, -mender, -manne, Sclameulder, Sclakmender, zie Slagmulder(s).

 

FD

Sclabie

zie Slaby.

 

FD

Sclacmeulder

Sclacmender, Sclamender, etc. ; Sclacmanne, Sclameule. Nom de métier: moy. néerl. slagmulder ‘meunier d’un «slagmolen» ou moulin à huile’.

 

JG

Sclameule

zie Slag(h)molen.

 

FD

Sclaubas

NF attesté à Jumet dès 1795, d’origine obscure.

 

JG

Sclavon

Sclavons, Sclavont. 1710 «Nicolas Sclavons», 1738 «Grégoire Sclavons» Chau-mont-Gistoux; ethnique: autre forme de Es-clavon(s), nom des Slaves dans les chansons de geste, ou dérivé de fr. esclave, du lat. médiéval sclavus ‘slave’ FEW 20, 45b, cf. Esclavon. Pour Debrab. 1289, cas régime de l’anthrop. genn. Slavo (Fôrst. 1348).

 

JG

Sclavon(t)

-ons, zie Slavon.

 

FD

Sclavons

Origine. Esdavon, ,,Slave » (Autrefois).

 

EV

Sclep

zie Slypen.

 

FD

Sclève

cf. Seclève.

 

JG

Sclève

Scleve, Seclef, Seclève, Secléve, Secleve: Verkort < Desclève.

 

FD

Sclif(f)et

Selif(f)et, Sélifet: W.-Pic. var. (metathesis) van Fr. sifflet: fluit(je). BN. Ofr. ook chiffler, Opic. scliffer < Lat. sifilare. 1468 Marie li Scliffette, Ladeuze (J.G.). Vgl. Squif(f)let.

 

FD

Sclifet

Scliffet (NF de la région de Charleroi et Thuin). 1499 «Jehan Scliffet» TerrierNaast, à Écaussinnnes-Lalaing dès 1600 (GeneaNet), cf. aussi 1468 «Marie li Scliffette» Ladeuze; surnom: dérivé en -et du verbe (w., pic.) sclifer ‘siffler; déchirer’ (cf. BTD 28, 347 ; ALW 4, 185). Cf. les var. diversement altérées Seli-fet/SeliffetetSquiflet?.

 

JG

Sclipteux

Nom de métier: fabricant de clipes ou (louves de tonneau, cf. le NF Leclipteur; pour Jodogne 22, de w. nam. sclipteû [non attesté par le LN] ‘fuyard, poltron’, ce qui est moins assuré.

 

JG

Sclipteux

zie Leclipteur.

 

FD

Sco(u)rnet

Cornet, «Languette de terrain ». Proven. : (S)co(u)rn- -et, -ez, -eaux, -iaux. N° 228.

 

EV

Scobry

Scoubry: Wsch. var. van Sobry. Scocard, Scoca(rt), zie Schokkaert.

 

FD

Scocart

Scocard, Squoquart, Scokart, Scokaert. s.d. «domini Ottonis Schochar de Forvy» ObitHuy, 1461 «Scochar de Dalvez», 1468 «Jean de Han dit Scochar ly charon» Liège, 1477 «Gillis Scocquart» Marcq, 1465-66«Vuillamme Scockart», «Claux Scockart» Ladeuze, 1517 «Jehan Scochart» Bourg­Namur, 1526 «Jehan Scokart» DénLens, 1558 «Lambert Scochart» Huy; forme francisée du NF flam. Scho(c)kaert, mais le nom n’est pas que picard.

 

JG

Scoelinck

zie Schoeling.

 

FD

Scoh-

-ier, -y. 1. Profess. «Cordon­nier » (Mot wallon dérivé en ger-man. Scbuhe). — 2. Car. phys. «Dégingandé » (Dialecte).

 

EV

Scohier

-iez, -i(r), -y, zie Escoyer.

 

FD

Scohy

w. nam. Scoyî, Scohi, Scoys, Scohier, Scohicz, Scoyer, Scoyez, -et, etc. s.d. «domum Bibonis le Schohier» ObitHuy, 13e s. «Richars li scohirs» CartValBenoît, 1272 «Maria uxor Gerardi le scohier» PolyptVillers, 1279 «Sco­hier» ComptesMons, 1286 «Driuars li Scohiers» CartLessines, 1289 «Jehans li Scohiers» Cens-Namur, 1295 «Meurisses li Scohiers» Comp­tesMons, 1351 «Johan li scohirs délie Bovrie» FiefsLiège, 1380 «li feme Johanin le Scochier» RentierRamée, 1444 «Lorchon le Scohier» TerreJauche, 1481 «Martin le Schohier» Justi-ceBastogne, 1509 «Symon Argenteal le viez scoxhier» GuillLiège, 1551-53 «Andrien Sco­hier» Châtelet, 1602-3 «Gilles Scohier» Ter-riersNamur; nom de métier: anc. w. scohier, w. sco(h)î ‘pelletier, qui traite les peaux’ (et non ‘tanneur’). – Cf. aussi 1401 «Lambiert Tintelet jadis vairainscohir» GuillLiège.

 

JG

Scoka(e)rt

zie Schokkaert.

 

FD

Scolard

-art, zie Scholart.

 

FD

Scolart

Scolard. 1693 «Joseph Schollart» BourgNamur; francisation du NF flam. Schollaert.

 

JG

Scolas

V. schiol.

 

EV

Scolas(se)

zie Escolas.

 

FD

Scolasse

-as, Scholasse. 1265 «Li Scolaste» Mons, 1780 «Nicolas Scolas» Charleroi; sur­nom: anc. w. liég. *scolâsse, anc. fr. escolastre, écolâtre; pour le suffixe, comp. mârâsse, marâtre, et parasse, parâtre [JL, NFw2].

 

 

Scoliers

zie Scholier(s).

 

FD

Scoltus

cf. Scholtus.

 

JG

Scoltus

zie (de) Schout.

 

FD

Scoman

Francisation soit de Schoo(ne)man(s) (= homme beau), soit de Schoemans (= cor­donnier).

 

JG

Scoman

V. Scoumont.

 

EV

Scoman

zie Schooneman(s), Schoeman(s).

 

FD

Scoofs

cf. Schoofs.

 

JG

Scoofs

zie Schoof.

 

FD

Scops

zie Schoppen.

 

FD

Scoquaert

1. V. Schockaert. — 2. Car. mor. Coquaert, «Vieux galant » Nos 288, 293.

 

EV

Scorey

Sans doute surnom physique: w. nam. score ‘(personnage) long et fluet, décharné’ (à Fosse-la-ville) ou ‘(blé) maigre, mal venu’ (à Cerfontaine) FEW 17, 56a.

 

JG

scorie

 «Résidu de métaux en fu­sion ». Proven. Terrains contenant scories. Scor -ier, -y, Sc(h)or–iels, -ine.

 

EV

Scoriel

Scorielle (NF de la région Mons et Ath). Probabl. d’une forme régionale plutôt picarde corresp. à anc. fr. escorieul (Bourges, 1486) ‘écureuil’ FEW 11, 314a [FD], le NF étant concentré dans l’air, de Thuin où sub­sistent des formes w. scurieu, scuriè ALW 8, 78-80; cf. aussi DicPatRom 1997, 249-250. Cf. également Scruel, sans doute de même origine.

 

JG

Scoriel(s)

-elle, zie Schoreel(s).

 

FD

Scoriels

Schoriels, -eels. Génitif néerl. du pré­cédent.

 

JG

Scorier

Scor(e)y, Scorière: i. BerN W. scorîye: maker van zwepen. 1623 Jan Scorie, Chimay (J.G.). – 2. Var. van Fr. FN Escurrier < Ofr. escurer < Lat. excurare: reinigen, schoonmaken (DNF)?

 

FD

Scorier

Scory. 1623 «Jan Scorie» DénChi-may, 1780 « Gille Scory » Charleroi ; nom de métier: p.-ê. fabricant de fouets, w. scorîye ‘fouet’. Forme fém. : Scorière.

 

JG

Scorn(e)aux

Scorneau, cf. Scourn(e)aux, etc.

 

JG

Scorneau(x)

-aux, -os, zie Scourneau(x).

 

FD

Scorniciel

Dim. van Scorneau?

 

FD

Scorniciel

NF attesté à Chaumont-Gistoux et Glimes dès 1826 (GeneaNet), d’origine incer­taine; p.-ê. double dérivé de Sco(u)rnaux.

 

JG

Scory

cf. Scorier.

 

JG

Scory

zie Scorier.

 

FD

Scotet

Scottez. 1541 «Jehan Scottey» Bourg­Namur; dérivé du précédent, sinon à rap­procher de anc. fr. escoter ‘fixer avec un bâton, une cheville’, etc. FEW 17, 128b.

 

JG

Scott

Scot(t)- -et, -i. V. Schot. Scoufflaire.    Proven.    Chauve    lare, ,,Lande dénudée ».

 

EV

Scott

Scotte. 1238 «Beatrix feme Scot» Nécr-Arras, 1272 «Petrus, filius le Scot» Chastre, 1514 «Jehan Scote» BourgNamur; ethnique: néerl. schot ‘écossais’.

 

JG

Scott(e)

zie Schotte(n).

 

FD

Scotte, van de(r)

zie van de Schoot.

 

FD

Scotton

1460 «Jehan le scoton» Jodoigne, 1580-82 «Gilson le Schotton» Durbuy, cf. p.-ê. aussi 1626 «Jean le Schotton» = «Jan le Chotton» émigré en Suède ; surnom : w. scoton ‘campagnol des champs’ FEW 17, 634b. -Aussi NL à Haut-Pays (Nr) (cf. J. Herbillon, NTN n° 110).

 

JG

Scoubeau

Dim. van Ofr. escobe: bezem? Vgl. Escoube(t).

 

FD

Scoubeau

NF hennuyer, attesté à Houdeng-Goegnies dès 1683 (GeneaNet); p.-ê. dimin. d’anc. fr. escoube, escouve ‘balai’ FEW 11, 319a, comp. le NF fr. Scoubart auquel Morlet 893 donne la même explication.

 

JG

Scoubry

zie Scobry.

 

FD

Scouf(f)laire

-er, zie de Schuyf(f)eleer.

 

FD

Scouflaire

-fflaire, Scuflaire, -fflaire, Scau-flaire, -fflaire. 1680 «Scoufler» Neufvilles-lez-Soignies, 1708 «Anne-Marie Scupheler» BourgNamur; francisation de néerl. schuife-laar ‘siffleur, joueur de flûte, musicien’ [FD] ou d’un dérivé du moy. néerl. schuffel, schoffel ‘pelle’ [JH].

 

JG

Scoufmont

zie Scouvemont.

 

FD

Scouman

Scoumanne. Nom de profession: adaptation graphique de néerl. Schoeman (= cordonnier).

 

JG

Scouman(ne)

zie Schoeman(s).

 

FD

Scoumont

Proven. Dép. Arquennes. Synon. :    Seau-,    Sco(u)-    -mont,

-man.

 

EV

Scoup(p)e

zie Schoppen.

 

FD

Scoupe

Scouppe, cf. Schouppe.

 

JG

Scoupe

V. Schwabe.

 

EV

Scouperman

Scoupermanne, Scoupermant, Scoupreman. Équivalent de l’ail. Schopper-mann, surnom de significations diverses [FD].

 

JG

Scouperman(ne)

-mant, Scoupreman: W. adaptatie van D. Schoppermann, afl. van D. FN Schopper, BerN met niet heel duidelijke bet. Misschien = Schoppenhauer: maker van schoppen, scheppen. Vgl. D. Schopmann. 1345 Merklin der Schopper, Stuttgart (DN). 1706 Nie. J. Schouperman, Mersle; 1714 Lud. Scouperman, Carromerbianus (MUL VII).

 

FD

Scoupreman

Proven.    Skeuvremont (Dép. Natoye).

 

EV

Scourion

1761 «Louis-Joseph Secourgeon/ Scourjon» Eppe-Sauvage (cf. IdG 2005, 195); surnom: moy. pic. scourion ‘escourgeon’ FEW 2, 1224a [dans les armoiries de la famille Scorion figurait une branche de scourjon, cf. Croquet, Hist. de Grandmetz, 54].

 

JG

Scourion

Scherjon: Mpic. scourion, Fr. escourgeon: wintergerst. 1757 Lud. de Scorion; 1763 Jos. Scorion, Mech. (MUL VIII).

 

FD

Scournaux

-eau, -eaux, Scourgneaux, Scor-naux, -eau, -eaux. 14e s. «Jehan Scournial» Walcourt; nom d’origine: Scourneau,dépend, de Tubize (BrW); cf. aussi Scorniciel.

 

JG

Scourneau

V. Scornet.

 

EV

Scourneau(x)

-aux, Scourgneaux, Scorneau(x), -aux, Scornos: PlN Scourneau in Tubeke (WB). 146 e. Jehan Scournial, Walcourt (J.G.).

 

FD

Scouvart

1405 «Pirart Scouvart dit Plocquin» Lobbes, 1434 «Lambert Scouvarts» Liège, 1602-3 «maistre Jacque Scovart» Terriers-Namur, 1623 «Millier Scovaux» émigré en Suède; probabl. dérivé péjoratif en -art de l’âne, fr. esco(u)ver ‘balayer, dépouiller de’ FEW 11, 321b-322a; ou bien forme francisée du NF flam. Scho(o)vaerts, génitif de Go-vaerts, cf. «Jacquemyne Schoevaerts dochter van Jan Godevaert» [FD]?

 

JG

Scouvart

Afl. van Ofr. esco(u)ver: vegen. 1405 Pirart Scouvart dit Plocquin, Lobbes (J.G.).

 

FD

Scouvart

V, Schoovaerts.

 

EV

Scouvemont

Scoufmont. 1280 «Johannes de Scovemont» PolyptLiège; nom d’origine: Sco-vemont, à Ellemelle, Houtain-l’Évêque, etc., Scovemont, à Huy. Cf. aussi 1676 les «hoirs Scouvaumont» RuageAth.

 

JG

Scouvemont

Scoufmont: PlN Scovaimont in Bierges (WB), Scovemont in Ellemelle (LU), Walshoutem, Scovémont in Hoei (LU). 1446 Jehan Scoevemont, Dk. (TTT).

 

FD

Scouvémont

Proven.  Chauve  mont, ,,Colline dénudée ». Nos 79, 80.

 

EV

Scoville

PlN in Mohiville (N). 1629 Aegidius Schoville ex Schoville; 1639 Philippus Schoville, Luxemburgensis (MUL V).

 

FD

Scoville

Proven. Dép. Mohiville.

 

EV

Scoville.

1602-3 «Geneviève de Scoville» Ter-riersNamur; nom d’origine: Scoville, àMohiville (Nr).

 

JG

Scoyer

-ez, -et, zie Escoyer.

 

FD

Scoyer

Scoyet, Scoyez, Scoys, cf. Scohy, Scohier.

 

JG

Scoyer

V. Scohier.

 

EV

Scra(e)yen

zie Schroons.

 

FD

Scraeyen

1.    Proven.    ‘s Kraaien- (-hof, -bosch, etc.), ,,De la ferme-,

Du bois- etc. -des corbeaux ». — 2. V. HRAM (Ran),

 

EV

Scrauwaet, le

zie Lescroart.

 

FD

Scravatte

Var. de Cravatte (= croate)?

 

JG

Scravatte

Wsch. < Ascrawat = Lescroart.

 

FD

Scref

Screve, Scrève, Schreve, Schrève. 1514 «Jehan de Screwe/de Screves/Descrebve» La-deuze; adaptation fr., en Wallonie, duNF flam. Schrijver (= écrivain).

 

JG

Scref

zie Scribe.

 

FD

Screpel

Car. phys. Crepel, ,,Crépu ». N° 265. Scrève. 1. Proven. Scrive (Ane. N. de Scry). — 2. V. HRABAN.

 

EV

Screpel

Scrépel, Scripel. À rapprocher de pic. skrèpé ‘avare, pince-maille’ (Sigart, 333) et de w. (Fosse-la-ville) scrèpèle ‘rognures de cuir, de bois’.

 

JG

Screpel

Scrépel: BN Mnl. schrepel: mager. Of. dim. van Pic. skrèpé: gierig (J.G.)?

 

FD

Screurs

zie Schroder.

 

FD

Screve

zie Scribe.

 

FD

Screvens

V. Schrevens.

 

EV

Screvens

zie (de) Schrevel.

 

FD

Screyer, de

zie de Schreyer.

 

FD

Scribe

Scrive, Scri(f)ve, Schryve, de Scryve, Lescrève, Screve, Schrève, Screve, Screve, Screve, Scref, Schréve, Schrève: i. BerN Ofr. scribe, scrive: schrij ver, griffier, klerk, scribent; Mnl. scribe: schriftgeleerde. 1303 Biétris Escreve, Dk. (TdT); H55 Jean Lescrève, Gellingen (IAG); 1488 Louis Scrive, Laon (MORLET); 1556 J. Sgreve, Dk.-Aw. (AP); 1631 Petrus Schreff, Nij vel (MUL V). – 2. De naamvormen worden evenwel doorkruist door W. adaptaties van FN De Schrij ver, maar vooral van (de) Schrevel.

 

FD

Scribe

Scrive. 1745 «J.-F. Scribe» Bouvignes; nom de profession : fr. scribe ‘greffier, clerc, écrivain public’, comp. aussi w. (Écaussinnes) scribe ‘espiègle’. — Comp. également 14e s. «le maison le Scribain» CensHuy, ainsi que 1626 « Léonard le Scrivy » émigré en Suède.

 

JG

Scrijnmakers, de

zie (de) Schryn(e)ma(e)kers.

 

FD

Scrive

zie Scribe.

 

FD

Scriven(s)

zie (de) Schrevel.

 

FD

Scro(e)yen

zie Schroon(s).

 

FD

Scroeyen

1. V. Schroeyen. — 2. V. HLOD (Hlon).

 

EV

Scruel

BN Ofr. escurieul, Fr. écureuil: eekhoorn. Vgl. Schoreel. Scruel is samengetrokken < Scuruel. 1497 Martin Ladent dit l’Escureux, Chauny (MORLET).

 

FD

Scruel

NF hennuyer, attesté d’abord à Soignies dès 1730 (GeneaNet); comme pour le NF Scoriel, Debrab. propose d’y voir une forme d’anc. fr. escurieul, via une forme intermé­diaire *Scuruel.

 

JG

Scryve, de

zie Scribe.

 

FD

Scryver, de

zie de Schrij vere.

 

FD

Scueren, van de

zie van der Schuren.

 

FD

Scuf(f)laire

cf. Scouflaire.

 

JG

Scuf(f)laire

zie de Schuyffeleer.

 

FD

Scuijkens

zie Kieken(s).

 

FD

Sculfort

1540 «Grigoire Scouillefort», «Fran-chois Scouillefort» Boussoit, 1652-64 «An­toine Sculfort» échevin à Grandmetz, 1723 «Bernard Sculfort» curé à Ellemelle; surnom: littér. rsecoue-le-fortn (comp. le l.d. d’Ar-quennes 1153 «Sculfol, Scultfol» = rsecoue-(le)-fou-i). Mais on note aussi en 1540 «Franchois Scouillefort» et «Grigoire Scouillefort» à Boussoit.

 

JG

Sculfort

PlN Schéfol in Atrecht: 1119 Sculfolt; of 1153 Sculfol in Erken (H) (TW).

 

FD

Sculfort

Proven.     Schille-voorde, ,,Gué de  la Schille »   (Riv.).  N08

55, 79.

 

EV

Sculier

1295 «Cholart le Sculier» = 1309-10 «Colars li Sculiers» ComptesMons ; nom de profession: anc. fr., moy. fr. escu(e)lier ‘fa­bricant, marchand d’écuelles’ FEW 11, 353a.

 

JG

Sculier

Fonction.   1.   (E)scu(e)lier, ,,Officier chargé du soin de la vais­selle »    (Ane.).    —    2.    Escurier, ,,Homme   chargé   du   nettoyage ». N° 79  (chez le roi, le seigneur). Compar. : Bouteillier. N° 140.

 

EV

Sculier

Ofr. BerN escuelier: schotelmaker < Ofr. escuele < Lat. scutella: schotel. Vgl. Schotelaer, Schüssler. 1306 Colart l’Esculier, Senlis (MORLET).

 

FD

Sculpe

V. Schelpe.

 

EV

Sculte(u)r

BerN Mfr. sculpteur: beeldhouwer.

 

FD

Sculteur

Nom de profession : fr. sculpteur.

 

JG

Sculteur

Profess. Sculpteur.

 

EV

Scurbecq

-berg, zie van Schuerbeek.

 

FD

Scurbecq

Scurberg. Francisation du NF flam. Van Schuerbeeck [FD].

 

JG

Scure(n), van de(r)

zie van der Schuren. Scurole, zie Skirol(l)e.

 

FD

Scuroie

Profess. Ecureau. N. d’H. qui écure la vaisselle, les chardons des cardes (Filatures), etc.

 

EV

Scurole

Scurolle,  cf. Skirole.

 

JG

Scurpe

1. Profess. Escoupe, ,,Pelle de four-à-chaux ». N. d’ouvrier. — 2. Proven. Scourpe et Scourpiat (Dép. Mesnil-St-Blaise).

 

EV

Scut(t)enaire

Scutnaire, zie de Schuiteneer.

 

FD

Scutenaire

Scutnaire, Scuttenaire, Scuttener. Nom de profession: adaptation fr. de moy. néerl. schutenaer ‘matelot, batelier’.

 

JG

Scutenaire

V. Schuit.

 

EV

Scutenelle

Probabl. var. de Scutenaire, Scutte­ner (ci-dessus), avec échange des consonnes liquides ou substitution de suffixe [MH] ?

 

JG

Scutenelle

Var. van Scutenaire, met r/1-wisseling?

 

FD

Scuvée

-ee, -ie, zie Scavée.

 

FD

Scuvée

Scuvee, Scuvie,  cf. Skivée, etc.

 

JG

Scuvie

1.  Profess.  ,,Cuvier ».  — 2. V. Sikivie.

 

EV

Scuyffeleer, de

zie de Schuyf(f)elleer.

 

FD

Scuyter, de

zie de Schuyt(t)er(e).

 

FD

Scweizer

zie Schweizer.

 

FD

Scy

Nom d’origine: Scy (Nr), cf. Descy.

 

JG

Scy

zie Desy.

 

FD

Scyeur

cf. Scieur.

 

JG

Scyeur

V. Scieur.

 

EV

Scyeur

zie Lesdeux.

 

FD

Scyon

cf. Scion.

 

JG

Scyon

zie Sion.

 

FD

Se-

-bille, -brechts. V. S AD (Sa).

 

EV

Se(r)bruyns

Serbruijns, Serbryns: Patr. Ser Bruins: (zoon) van heer Bruin. Germ. VN Bruno. Zie Bruin(en). 1327 Race ser Bruuns, Cent; 1574 Sebruyns; 1709 Chaerles Cebruijns, Oostakker (GYSS. 1971); 1396 Heinric ser Brins, Zonnegem (DE B.).

 

FD

Sea

Séa, cf. Seha.

 

JG

Séa

Sea, zie Siar(d), Seaux.

 

FD

Seagar

Patr. E. vorm voor Zeger.

 

FD

Seau

Seau, Séaut, Seaux, Seaux. 1580 «Jean de Sehau» BourgNamur, 1633 «Jacques Seau» émigré en Suède ; soit surnom de chaudronnier d’après le nom du récipient (comp. les NF Ketels et Seilleur), cf. 1613 «Servais le Seau» BourgDinant, soit nom issu de l’anthrop. germ. sigi-wald [FD]. Cf. aussi Seha.

 

JG

Seaulaux

NF d’origine incertaine, importé d’Onnaing et Marly (Nord).

 

JG

Seaux

Seaux, Seau(t), Séau(t), Siaufw), Sea, Séa: 1. Ofr. seel, Fr. sceau < Lat. sigillum: zegel. BerBN van de verzegelaar of zegelsnijder. Vgl. Zegels. – 2. Ofr. seel, Fr. seau < Lat. sitellum: emmer, ketel. BerBN van de ketelslager of-lapper. Vgl. Ketels. – 3. Patr. Rom. vorm van Germ. VN sigi-wald ‘zege-heerser’: Sewaldus (MORLET I).

 

FD

Seba

Séba. Forme wallonne de Sébaud < an-throp. germ. sig(i)-bald.

 

JG

Séba

Seba: Patr. W. vorm van Sébaud, Sibaud, Rom.

vorm van Germ. VN Zeboud (zie i.v.).

 

FD

Sebastian(i)

-iano, -ien, Sebestyen: Patr. Gr. HN

Sebastianus. 1519 Pieter Sebastiaen, Lo (CRAEYE);

1728 J. Sébastian!, Poppel (AP).

 

FD

Sébastien

Sebastien, Sébastian, Séb- (forme occitane?). 1272 «Sebastianus de Monte» Po-lyptVillers, 1600 «Sébastien Le Glorieux» BourgNamur; nom de baptême, d’après saint Sebastianus (nom d’origine grecque), connu surtout en Wallonie sous la forme aphérésée Bastien, Bastin.

 

JG

Sebbe

Sebben. Hypocor. du NF Sebrecht ou Seboud, cf. aussi Sibenne.

 

JG

Sebbe(n)

Sebe, zie Sibbens.

 

FD

Seber(t)

zie Sebrechts.

 

FD

Sebestyen

zie Sebastian(i).

 

FD

Sebille

Sébille. 1248 «Sébile» ChartesFlandre, 1265 «li enfant Sébile le Cangenesse» Cens-Namur, 1266 «sa femme damme Sébilhe» CartOrval, 1280-81 «Colins Sébile» Reg-Tournai, 1286 «Sébile dou Postic» Cart-Lessines, 1289 «Sebille fille le Boskillon» CensNamur, 1296 «ma dame Sébile mère audit Henekin» CartOrval, 1365 «Bauduin Sébille conreur» TailleMons, 1386 «Sebille le Cor-

bisette» Ladeuze, 1424-25 «Grart Sebille» Fronville; var. de Sibille, attestée à date ancienne; cf. aussi Sbille. – Dimin. en -ette: 1279-80 «Sebilette de Menreville» RegToumai, 1432 «Pieres Gontiers et Sebilette se suer» Ladeuze, comp. 1338 «Gelon filhe Dame Sebilh de Harcy, et Sebillote et Gelenete» RegLaroche. « Dérivés: Sebilleau, Sebilleaud.

 

JG

Sebille(n)

zieSibill e.

 

FD

Sebo

zie Seebodts.

 

FD

Sebrecht

Sebreght, Sebret (forme romane), au génitif: Sebrechts. Nom issu de l’anthrop. germ. sigi-berht.

 

JG

Sebrechts

Seberechts, Sebreg(h)ts, Seebrechts, Siebrecht, Sébert, Sebret, Segebarth, Segbers, Siber(d)t, Seibert, Seyberth, Syberts, Sybertz, Sieber(t), Siébert, Siebertz, Sybers, Sijbers, Cibers, Cybers, Sifejpers, Ci(e)pers, Cypers, Ziepries, Cyprès, -es, Seper(s), Seber, Sibeth, Sibiet, Siebe(r)s, Sibergs, Syberg, Sybiegs, Ze(e)berg: Patr. Germ. VN sigi-berht’zege-schitterend’: Sigiberht, Sigeberd, Sibert, Sigibertus, Siebertus, Si(ge)bertus (Fm., MORLETI, GN). 1277 lernous Sibiert = -1300 Arnold! Sibert, Ktr. (DEBR. 1980); 1313 Coppin Zibrecht, Testreep (RYCKEBOER); 1360 Heinric Cypers, Diest (CLAES1986); 1475-80 Jan Zebrecht(s), Westmalle; 1410 Zebredit Jan Zebrechts zone, Ulvenhout (MNT); 1434)30 Sypers, Diest (HB 335). Zie ook Sibbens.

 

FD

Sebroeck, van

zie van Zeebroe(c)k.

 

FD

Sebruyns

zie Serbruyns.

 

FD

Sebus

Sebis: Patr. (Nederrijn). Lat. van Sebe, bakervorm van Germ. VN; zie Sibbens. 1473 Iwer Sebbesen, Hadersleben; 1584 Sebus Gaerten, Wezel (BRECH.).

 

FD

Secaet

Seca(t), Sécat, zie Sicard.

 

FD

Sécat

Probabl. var. de Sicard [FD]; cf. aussi 1444 «Séchait Duchierf» AidesNamur.

 

JG

Secelle

Proven. Sijsele (Loc.).

 

EV

Secelle

Sesselle, Sézille, Sezille: Metr. Lat. HN Cecilia. 1243 Yzabiaus Sezila, Atrecht (NCJ); 1324 Ceciliam dictam Eldebols, Bg. (DEBR. 1970); 1397 Oudinet Cesille, Laon (MORLET).

 

FD

Secember

Wsch. verhaspeling van December, met anticipatie van de s-klank. Zie Décembre.

 

FD

Sechaud

zie Ségaux.

 

FD

Sechehaye

Nom d’origine: Sèche Haie, e.a. à Weillen (Nr) ; cf. aussi Seghaye.

 

JG

Sechehaye

Seghaye: PlN Sèche Haie: droge haag, in Weillen(N).

 

FD

Sèchehaye

Proven.  ,,Bosquet   sec » (L.D.).

 

EV

Sechet

-ez, -er, -é, -e: BN Dim. van Fr. sec: droog. Vgl.(de)Seck.

 

FD

Sechet

Séchez. Surnom: fr. sechet, dimin. de sec, non attesté comme tel par le FEW 11,586-8 ; comp. le NF néerl. De Droog.

 

JG

Sechter

Sester, Sister, Zester: Inhoudsmaat, Mhd. sëhster, sëster, sister, së(c)hter, Mnl. sester, sister, suster (met geronde vocaal, zie VMW) < Lat. sextarius ‘zesde deel’: maat voor wijn, olie, graan.

 

FD

Seck(l)er

Seker: D. BerN Sâck(l)er: zakkenmaker, maker van geldbuidels. 1324 Joh. dictus Seckeler, Basel (BRECH.).

 

FD

Seck, (de)

Secq, Secke, Sek(e): Fr. Le Sec: de Droge. BN. 1425 Fransoys de Sec, Mergem FV (PARM.); 1434 Bertault Secq, Laon (MORLET).

 

FD

Seclepe

Sans doute surnom, de w. (Charleroi, Nivelles) sclèpe, èsclèpe ‘gousse (d’ail)’ FEW 17, 32a.

 

JG

Seclepe

zie Slypen.

 

FD

Secleve

Seclef, zie Sclève.

 

FD

Seclève

-eve, Sclève. NF de la région tournai-sienne, attesté à Bailleul dès 1648, ainsi qu’à Lannoy (Nord) (GeneaNet), d’origine très in­certaine; pour Debrab., forme courte de Des-clève, Declève.

 

JG

Seconde

-i(ni), Segond, Sagon: Lat. HN Secundus, -inus. Of BN voor de tweede in een gezin. 1582 Pierre Segon, Namen (J.G.); 1597 Jan Segon, Waasten (DUV.).

 

FD

Seconde

Surnom fém. attribué à la seconde d’une famille (comp. le NF Second en France).

 

JG

Secret

Proven.   Serrée   (Dép.   Horrues). V. SAD (Sak).

 

EV

Secret

Segrette: Reïnterpretatie (secret: geheim) van Sacré; vgl. Secretin/Segretin.

 

FD

Secret

Surnom: anc. fr. secret ‘(homme) discret ou confident’ FEW 11, 375-6.

 

JG

Secréta(i)n(t)

Profess. ,,Sacristain » (Ane. et dialect).

 

EV

Secrétin

-etin, Segrestain, Segrétin, -etin. 1266 «dan Gilhont le sacrestain» CartOrval; nom de profession: anc. fr. segretain, secre-tain ‘sacristain’ FEW 11, 32a.

 

JG

Secrêtin

Secretin, Sécrétant, Segretin: Bn Ofr. secretain < Lat. sacristanus: koster. Zie ook Sigrist. 1266 Gilhont le Sacrestain, Orval (CAO).

 

FD

Séculier

Se-. Surnom de prêtre ou fr. séculier avec le sens de ‘mondain’ FEW 11, 45a.

 

JG

Séculier

Séculier: Ofr. secul(i)er < Lat. saecularis: werelds, mondain, niet-geestelijke. BN. 1488 Joh. Ceculier,Gent(MULÏÏI).

 

FD

Secundo

Peut-être délocutif : lat. secundo.

 

JG

Sed(‘e)yn

V. SAD.

 

EV

Seddeler, de

. BerN van de zetelmaker, maker van

ligmeubels. 136 e. Joh. Zedelare, Ip. (BEELE). –

2. Var. van De Zadeleere.

 

FD

Sedeur

Sédeur. NF d’origine incertaine, p.-ê. adaptation d’un NF hollandais (attesté à Ittervoorten 1807).

 

JG

Sedeyn(s)

-eijn, -yn, zie Soudeyns.

 

FD

Sedran

NF probabl. d’origine étrangère, surtout frioulane.

 

JG

Seeben

zie Sibbens.

 

FD

Seebodts

Sepot, Sebo, Sibo, Cibos: Patr. Germ. VN sigi-bodo ‘zege-bode’: Sigibodo, Segebodo, Sib(b)odo (Fm.). Bode-namen werden vaak verward met boud-namen, zie dus ook Zebouds.

1275 Goqssuini Zeghebots, Avelgem (DEBR. 1980); 146 e. Jan Zeghebode, Oud. (GPO); 1424 Catheryne Zebots, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Seebrechts

zie Sebrechts.

 

FD

Seeder

Céder: Ontrond < D. Söder, afl. van PlN Sodé: nat riet.

 

FD

Seeger

V. SAD (Sak).

 

EV

Seeger(s)

zie Seger(s).

 

FD

Seegmuller

Profess.   Zegge mulder, ,,Meunier de la rivière aux laiches ».

 

EV

Seel

1. Profess. Zeil, ,,Voile ». N. de fabric.   de   voiles.   Synon. :   Seeldrayers. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Seel

Sel, au génitif: Sels. 1769 «Adrien Sels» BourgNamur; généralement aphérèse de la forme flam. de Marcellus, comp. Selis, Celis; cf. aussi Sèle.

 

JG

Seel

zie Celis.

 

FD

Seel(s)

zie Celis.

 

FD

Seelbach

Selbach: PlN (BW, HS, NRW, RP, SL).

 

FD

Seelde

Wellicht Ovl. var. van Sillen, met là < gemouilleerde l (DEBR. 1985).

 

FD

Seeldra(e)yers

BerN van de touwslager. Vgl. Zeelmaekers. 146 e. Wouter de Zeeldrayer, St.-Gillis (OSTYN); 1563 Steven Seeldrayers, Bilzen-Aw. (AP).

 

FD

Seele(n)

Seelenne, zie Celen.

 

FD

Seeleghem, van

zie van Zieleghem.

 

FD

Seelen, van der

zie van Zele(n).

 

FD

Seelig

1. Proven. Zellik (Loc.), ou ,,De Selange »  (Arlon, Pour Selin-

ger).  Synon. :  Seeliger.   Zelliker, ,,De   Zellik »,   ou   Seligher    (Lac russe). — 2. Car. mor. Selig(man),,H. heureux ».

 

EV

Seelmans

Seleman, Sellemans: BerN van de touwslager. Vgl. Seeldraeyers.

 

FD

Seemans

zie Seghemans.

 

FD

Seemer

1. Profess. Zemer, „Artisan qui chamoise les peaux ». — 2. V.

SAD (Sa).

 

EV

Seemer

zie Semer.

 

FD

Seer, van

van Ceer, van Zeer, van Zeir: PlN Seer in Montzen (LU).

 

FD

Seeraert

zie Serrarens, Gerard(s).

 

FD

Seerden

Patr. Wellicht var. van Geerden; vgl. Zeerards, Zerard.

 

FD

Seery

lerse FN, verengelst < Gaëlisch 0 Saoraidhe < saordha ‘edeF (DS).

 

FD

Seeten

zie Sette.

 

FD

Seeuwen

zie Sevens.

 

FD

Seeuwers

zie Sievert.

 

FD

Seeuws

Proven. Zeeuw, ,,Zélandais ». N° 223

 

EV

Seeuws

Surnom ethnique: Zeeuws, Zélandais.

 

JG

Seeuws

zie Zeeuws.

 

FD

Seevenels

zie Scheefhals.

 

FD

Seevens

zie Sevens.

 

FD

Seeverens

zie Severijns.

 

FD

Seewald

zie Sewalt.

 

FD

Sefer

Seffer(t), -ers, zie Sievert.

 

FD

Seffer

cf. Siffert.

 

JG

Seffer, de

zie Lesaffre.

 

FD

Séfrin

zie Zéphirin.

 

FD

Seg-

-aert, -ard, -ond, -uin, -uy. V. SAD (Sak). Seg(h)-   -er(s),   -eir.   1.   V.   SAD (Sak). — 2. Proven. Segers (Dép. Roulers).

 

EV

Segaert

Segaar, Segar(d), Séga(rd), Segat, Siegert(sz): Patr. Germ. VN sigi-hard ‘zege-sterk’: Sigihard, Segart, Sigardus, Segardus (Fm.). 1300 Margareta Segarts, Ktr. (DEBR. 1980); 1281 Segardus Riedere; 1306 Pauwelins Zegard; 1376 Clais Zegaerd = Clais Segaerd, Ip. (BEELE); 1317 Everart Zegart = 1321 Evrars Segars, Ktr. (DEBR. 1971).

 

FD

Segain

zie Seguin.

 

FD

Ségal,

Segal (l), Segalen, Sigal: i. Fr. dial. (Languedoc) ségal: Fr. seigle: rogge (DNF). – 2. Z.-Fr. var. van Ségaux/Sicault.

 

FD

Segard

Ségard, Segaert (forme néerl.). 1154 «Rogerus, Segardus et Wido» St-Hubert, 1272

«Segardus li Pos» PolyptVillers, 1279-81 «Colars Segars» ComptesMons, 1282 «Nicole Segart» DettesYpres; nom issu de l’anthrop. germ. sigi-hard; nom de plusieurs personnages de la littérature chevaleresque.

 

JG

Segaux

Ségaux. Nom issu de l’anthrop. germ. sigi-wald [FD] ; cf. aussi Seau(x). Comp. éga­lement, en toponymie, le NL Presgaux = pré Segaux.

 

JG

Ségaux

Segaux, Sechaud, Sicault, Sigon, Zigo: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN sigi-wald ‘zege-heerser’: Sigaldus, Segaldus (MORLETI). 1404 Jehan Segaut, Laon (MORLET).

 

FD

Segbers

zie Sebrechts.

 

FD

Segbroeck, van,

zie van Zegbroek.

 

FD

Segebarth

zie Sebrechts.

 

FD

Segelaer

zie Zegelaer.

 

FD

Segels

zie Zegels.

 

FD

Seger(s)

Segher(s), Ségers, Seghir, Seeger(s), Seiger(s), Zeg(h)ers, Zeegers, Zeggers, Zeghiers, Zeiger, Zeguers, Zéguers, Zêg(g)ers, Séguerse, Seguerse, Segre, Zegre(s), Zégrès, Sieger(s), Zeugers, Segier, Sigier, -iez, -it: i. Patr. Germ. VN sigi-hari ‘zege-leger’: Siger, Sigiheri, Sigerus, Segarius (Fm., MORLET I, Dip., GN). 1201 Lambertus et Sigerus, Ktr. (DEBR. 1980); 1280 Zeger Meskin; 1276 Sygero de Puteo = Zegher de Puteo; 1373 Zeigher van der Cruse = 1374 Seigher vander Cruce, Ip. (BEELE); 1378 domum Willelmi Zeghers, Ktr. (DEBR. 1970). Ségier/Sigier is een Rom. vorm. 1639 Jan Sigier, Steenwerk FV (DUV.). Siegers is een oostelijke en D. vorm. 1673 Balthus Siegers, Bilzen (SCHOE.). – 2. Ségers een enkele keer < Shegers, gen. van De Heger: 1377 Wauter de Heegher, Roegeer Wouter Sheegers sone, Oud. (GPO). Zie D’Heyghere. – 3. Zegers/Segers evtl. gen. van De Zeger. – Lit.: F. DEBRABANDERE, De naamkundige nazaten van Zeger. LG1993,75-82.

 

FD

Segerink

Patr. Afl. van VN Zeger.

 

FD

Segers

Ségers, Seghers, Seegers, Siegers, etc. 1694 «Guillaume Segers» BourgNamur; nom issu de l’anthrop. germ. sigi-hari [FD] ; cf. aussi Zeeghers.

 

JG

Seggelen, van

zie van der Sickel.

 

FD

Seghaye

Ce NF verviétois doit se comprendre comme sètche-haie (J. Feller, BTD 4, 260), cf. Sechehaye.

 

JG

Seghaye

Seghées. V. Sèchehaye.

 

EV

Seghaye

zie Sechehaye.

 

FD

Seghbroeck, van

zie van Zegbroek.

 

FD

Seghemans

Seemans: Patr. Afl. van Germ. VN Zeger ofZegebrecht.

 

FD

Segher, de

de Zeg(h)er: i. Br. var. van De Zager. BerN Houtzager. 1369 Jan die Zegher, den Bosch (HB 488); 1421 Wouter der Zeegere…dor berddere ende vinster berdere ende kleyn werc gesneden, Zoutleeuw (HB 840); 1516 Henricken den Zegher; Claeusen den Zagher, Breda (HB 143). – 2. Soms wellicht ook reïnterpretatie van de Germ. VN Zeger als ‘de overwinnaar’, met secundair Iw. Zie Seger(s).

 

FD

Seghin

zie Seguin.

 

FD

Segier

zie Seger(s).

 

FD

Segon(d)

zie Seconde.

 

FD

Segond

1582 «Pierre Segon» BourgNamur; anc. nom de baptême, du lat. Secundus; cf. aussi Seconde.

 

JG

Segouin

zie Seguin.

 

FD

Segre

zie Seger(s).

 

FD

Segrestain

Segretin, cf. Secretin.

 

JG

Segretin

zie Secrétin.

 

FD

Segrétin

V. Secrét(a)in(t).

 

EV

Segrette

zie Secret.

 

FD

Séguerse

zie Seger(s).

 

FD

Segui

Seguy: Patr. Rom. vorm van Germ. VN sigi-wî ‘zege-strijd’. 136 e. Siwich, Cent (GN).

 

FD

Seguin

Seghin, Segain, Zeguin, Segouin: Patr. Fr. vorm van de Germ. VN sigi-wini ‘zege-vriend’: Sigoinus, Seguinus (MORLET I). 12e e. Siwinus (GN). 1350 Jehennin Segin (MORLET); 1386

Guillaume Seguin, Chaume (MARCHAL).

 

FD

Seguin

Seghin. 1272 «Sabine sorori fratris lo-hannis Seggin» PolyptVillers, 1295-1302 «Ghilebers Seghins» ImpôtArtois, 1365 «Will. Seghin tourneur» TailleMons; nom issu de l’anthrop. germ. sig(i)-win; nom de plusieurs personnages des chansons de geste.

 

JG

Seguinot

Patr. Dim. van Seguin. 1384 Guillaume Seguinet, Nuits (MARCHAL).

 

FD

Segvelt, van

PlN Zegveld (U).

 

FD

Seha

Séha, w. nam. Sèya, Sea, Séa. 1403 «Gerars Sehar» Herbais (Piétrain), 1460 «Gerart Sehar» Jandrain (AGR. Ch. Comptes n° 44 742); de l’anthrop. germ. sigi-hard [FD]; cf. aussi Seau(x) et Segard.

 

JG

Séha

Seha, Céha, Ceha: Patr. Séhard < Germ. VN sigi-hard. Zie Segaert. 1403 Gerars Sehar, Herbais; 1460 Gerart Sehar, Jandrain (J.G.).

 

FD

Seheque

Sehèque, Séhèque. Sans doute NF d’origine étrangère, plutôt que var. graphique de Selecque (par confusion du / et du h)7

 

JG

Sehmke

zie Simke(ns).

 

FD

Seibert

zie Sebrechts.

 

FD

Seichepine

Nom d’origine: fr. sèche épine; comp. Sechehaye. – Cf. également s.d. «Johan-nis Sechbranche» ObitHuy, de même type.

 

JG

Seichepine

PlN Sèche épine: dorre doornstruik.

 

FD

Seidel

Cf. 1391 «Seidel der Sweinpeck» Autriche; hypocor. ail. de Siegfried (Brech. II, 596).

 

JG

Seidel

Seidl, Sajdl, Seydel(s), Zajdel: Patr. D. dim. van Germ. VN Siegfried. 1391 Seidel der Sweinpeck (BRECH.).

 

FD

Seidelin

Patr. Dim. van Seidel. 1426 Hesso dictus Sydelin, Schlettstadt (BRECH.).

 

FD

Seidler

Seitler: i. Afl. van PlN Seidel (Pommeren). – 2. Zijdespinner (BRECH.).

 

FD

Seif(en)

Seifman, Zajf(en), Zajfman: i. D. Seife: zeep. BerBN en BerN van de zeepzieder. Vgl. D. Seifenmacher, Seifensieder. – 2. Patr. Korte vorm en afl. van Seifert.

 

FD

Seif(f)er(t)

Seifried, zie Sievert.

 

FD

Seiffermann

Seifman, Soiferman: Patr. Afl. van Seifert. 1328 Sifermann, Straatsburg (BRECH.).

 

FD

Seifter

Wsch. var. van Seifer, misschien door metathesis < Seifert. Seiger(s), zie Seger(s).

 

FD

Seigel

Proven.   Zeggelo,    ,,Bosquet aux laiches ».

 

EV

Seiger(s)

zie Seger(s).

 

FD

Seigné

-ez, Signet, Zinjé, Zinje: i. Ofr. s(e)ignet: zegel. Vgl. Zegels. – 2. Grafie voor Seignier.

 

FD

Seigné

Proven.    Dép.    Louveigné. Seigne,   „Marécage ».     Compar. : Grandsaigne, ,,Grand marais ».

 

EV

Seigneur

Fr. pendant van De Heere. It. Signore. 1366 Willelmi Singeur, Ktr., 1398 Jan Seigneur,

Zulte (DEBR. 1970).

 

FD

Seigneur

Nom de dignité : fr. seigneur FEW 11, 448b, p.-ê. avec sens ironique. * Dimin. : 1539 «Jehan le Seignoreau» Cour-Vedrin, 1546 «Jehan Le Seigneureau» = 1559 «la veuve Jehan Le Seignereau» BourgNamur.

 

JG

Seigneur

Situat, soc., ,,Suzerain ». N° 136.

 

EV

Seignier

Seignez, Seigné. Var. de Saignier?

 

JG

Seignier

zie Saignier.

 

FD

Seijnhaeve

cf. Seynaeve.

 

JG

Seikert

Patr. D. FN < Germ. VN Sigihard. Zie

Segaert.

 

FD

Seil(l)er

Seyler: D. BerN van de touwslager. 1291 Jakob der Seiler, Freiburg (BRECH.).

 

FD

Seiler

Profess.   Zeiler.   1.   ,,Navigateur ». —- 2. ,,Cordier ». Seinglier. V. Sanglier.

 

EV

Seill(i)er

Seillé, Seiliez, Seilleur: Afl. van Ofr. seille, Lat. situla: emmer. BerN van de ketelslager. 1472 Henry le Seilhier, Laroche (J.G.).

 

FD

Seilleur

Nom de métier: fabricant de seules ou seaux (Jodogne 20), cf. Seillier (ci-dessous); éventuellement, pourrait être aussi dérivé en -eur de l’anc. w. seiller (les céréales) ‘faucher les céréales’ FEW 11, 365a, cf. Soyeur. -Même si le NF est plutôt namurois, on peut penser également au w. liég. sàlieû, sâyeleû, m., poinçonneur (de poids et mesures), cf. 28.8.1645 «André délie Ruelle, seilleur de S. A. Sme de Liège » (not. N. Dodeur, Lg) FEW ll,595b[JL, NFw].

 

JG

Seillier

Seiller. 1367 «feu Johan Odar le sel-hier» GuillLiège, 1472 «Henry le Seilhier» DénLaroche; nom de métier: anc. fr. seillier, ‘fabricant de seilles, seaux’ FEW 11, 667a; cf. aussi Seyler et Seilleur.

 

JG

Sein, de

zie Desein.

 

FD

Seina(e)ve

Seyna(e)ve, Seynha(e)ve, Seijn(h)aeve, Seyhave, Seynhaghe, Sin(n)a(e)ve, Syn(n)aeve, Sy(e)nave, Sinaf, Synaeghel, Sinnaghel, Synnaghel, S(e)ynnave, Sijn(h)a{e)ve, Synhaeve, Sena(e)ve, Senaffe, Zinaëve, Sinove, (van) Synhove: i. BerBN < niet-geattesteerd Ofr. chenave, d.i. Ofr. cheneve, chaneve < vulg. Lat. canapus: cannabis, hennep. Vgl. chenove < cannabu: hennep (MONJOUR 81). BN voor de hennepteler. Vgl. Chen(n)evier, Chenavier, Chenevard (DNF), D. Hanf, Hanfbauer. – Lit.: W. BEELE, Defamilienaam Seyna(e)ve. Nk. 1978,268-270. – 2. BerBN van de mosterdmaker of -handelaar. Ofr. senavre < Lat.-Gr. sinapi: mosterd. Vgl. D. Senf (zelfde herkomst), Ohd. senef, Os./Oe. senap (J.G.). Onderstaande oude Wvl. vormen kunnen evenwel alleen op ch- teruggaan. Maar sinapi-PlNn vertonen ook ch-anlaut: Sennevières (Oise): 1061 Sineverie, 1284 Chaneuvieres, 1667 Chesnevieres, waarbij natuurlijk verwarring met Chenevière (hennepveld) niet uitgesloten is (MONJOUR 250). 1243 Beatris Synapis; 1244 Mahius Sinapium; 1248 Maroie Sénevés, Atrecht (NCJ); 1245 Willelmo Ceinave, Har. (DEBR. 1980); 1398 Willem Tseynave; Henriet Tseinhave, Zwg. (DEBR. 1970); 1527 Jan Tseijnave; 1501 Jan Seynave, Zwg.(KWII).

 

FD

Seinderd, van

zie van Zundert.

 

FD

Seine

Un surnom de pêcheur d’après le fr. seine (Dauzat 547) ne semble guère plausible, caria forme w. nam. est sayène (filet de pêche); pro-babl. var. graphique de Saisne (= Saxon) [FD], cf. 1286 «Jehans li Sesnes» CartLessines.

 

JG

Seine, (de)

zie Deseine.

 

FD

Seingier

zie Sengier(s).

 

FD

Seinlet

Var. de Sainlez; ou bien dérivé du thème Sin-, premier élément de sin-hard ou sin-wald (Vincent 73)?

 

JG

Seinlet

zie Sainlez.

 

FD

Seinsot

1. V. Sencie. — 2. V. SAD (Sanz).

 

EV

Seip(t)

Pair. < VN Seipold: Seibold: Zegeboud.

 

FD

Seitler

zie Seidler.

 

FD

Seitz

Seytz, Seits, Zajc: Patr. < Sigizo, Sizo, afl. van Germ. sigi-naam.

 

FD

Seivert

Seiwert, zie Sievert.

 

FD

Seize

Fr. seize: zestien.

 

FD

Seize

Surnom de motivation obscure, d’après le nombre 16. Nom d’enfant trouvé?

 

JG

Séjourné

Séjournant, de Séjournet, de Sejournet: BN Volt, en teg. dw. van Ofr. sejorner, sojorner: verblijven, uitmsten, ontvangen, onderdak verlenen. 1344 Hues Seuiourneis = 1351 Huars Séiournés, Villers-St-Amand (CSWII); 1437 Jacobus Sejournet; 1450 Arnoldus Seigournit, Cam.dioc.(MULI).

 

FD

Sek(e)

zie(de)Seck.

 

FD

Sekeet

zie Saquet.

 

FD

Seker

PlN in Jerxheim (NS). – 2. Zie Seckler.

 

FD

Sel

cf. Seel.

 

JG

Sel

Profess. Marchand d’épices. Nos 131, 154.

 

EV

Sel

zie Celis.

 

FD

Sel-

-is. 1. V. SAD (Sa). — 2. Pro-ven. De Cœlis, Latinisat, de Van Hemelen ou Paradis.

 

EV

Sel(l)if(f)et  

Proven. Silly-fay, ,,Hêtre de Silly »  (Loc.)-

 

EV

Sel(t)zer

zie Selzer.

 

FD

Selbach

zie Seelbach.

 

FD

Selbeck

PlN in Muhlheim/Ruhr (NRW).

 

FD

Selck

zie Selk.

 

FD

Selde(n)-

Selle-, Selder- -slag(h)s, -slachts. Profess. ou Passe-temps. Zeihlag. ,,Trébuchet en voile ». (Piège pour oiseaux). N. d’oiseleur.

 

EV

Seldenslach

cf. Selleslagh.

 

JG

Seldenslach

-slagh, Seldeslachts, -slagh, Sellenslach, -slagh, -sslach, Selderslagh(s), -slag, Selleslagh(s),

-slag(s), -slach(s), Selslagh, Selfslag(h), -slags: BN

voor iemand die zelden slaat, of ironisch voor een vechtersbaas. Vgl. 146 e. Chuonrad Seltenstich (slager), Tirol (BACH). Vgl. Vuylsteke. 1286 loh. Zeldenslach, Bs. (HB 245); 1396 Kateline Seldenslaecht, Neigem (DE B.); 1492 Gheert Selleslach = 1515 Gheert Seldeslach, Kontich (SELS); 1586 Willem Selleslach = 1585 Seldeslach, Aarts. (ROEL. 1951); 1542 Merten Seldenslach, Keerbergen-Aw. (AP).

 

FD

Selder(s)

Mhd. selder: bewoner van een boerenwoning, hoevetje, hut. 1260 Hainr. filius dicti Selders, Battingen (BRECH.).

 

FD

Seldrum

Wsch. een oostelijkehem-naam.

 

FD

Sele

Sèle. 1216 «Johannis de Selh» CartVal-Benoît, 1294 «Jehans de Selh» CensNamur; nom d’origine: Selle, Celle, topon. fréquent (e.a. Celles-lez-Waremme), cf. Deselle.

 

JG

Sele, van

zie van Zèle.

 

FD

Seleck

Séleck, Selecque, Selecque, Seleque, Selicq. Soit var. du NF Senlecques, soit nom d’origine: Zellick, 1133 «Selleke» (BrFl).

 

JG

Seleck

Selecque, zie Selke.

 

FD

Seleman

zie Seelmans.

 

FD

Selen(s)

Selenne, Sélenne, zie Celen.

 

FD

Selenne

Sélenne. Probabl. forme francisée du NF flam. Selen, Celen, génitif de Se(e)l, du lat. Marcellus.

 

JG

Seleque

zie Selke.

 

FD

Sélerin

Se-. 1809 «Jean-Claude Selerin» Liège; NF liégeois, sans doute d’origine française, p.-ê. var. du NF normand Celerin, que Morlet 185 explique par un surnom de poissonnier.

 

JG

Sélerin

Selerin: Fr. FN Célerin: sardine, haring. BerBN (DNF).

 

FD

Self

Patr. E. vorm van de Germ. VN Oe. Szwulf ‘zee-wolf. 1296 William Sewolf, Sussex (REANEY).

 

FD

Selfslag(h)

-ags, zie Seldenslach.

 

FD

Selhorst

PlN in Wierden (OIJ), Herbern (NRW).

 

FD

Seliaerts

zie Saillart.

 

FD

Selicaers

zie Zelckaerts.

 

FD

Selick

zie Selke.

 

FD

Selicq

cf. Seleck, Sele(c)que.

 

JG

Selif(f)et

Sélifet, zie Sclif(f)et.

 

FD

Selifet

Sélifet, Seliffet. NF attesté sous la forme Selifet à Écaussinnes-Lalaing en 1670 (Genea-Net), probabl. var. graphique de Selifet, Seliffet (par confusion de c et e). – Sans doute distinct: 1514-15 «Amould Sellifieis»curéde Saint-Gilles à Liège.

 

JG

Seliger

Selin(g)er: Patr. Germ. VN sali-ger ‘zaal-speer’: Saligerius, Seligerus (MORLETI). 1168 Seligerus de Holistein (BRECH.).

 

FD

Selis

Sélis. Aphérèse de néerl. Marcelis, Mer-celis, du lat. Marcellus; cf. aussi CelisetZelis.

 

JG

Selis

zie Celis.

 

FD

Selk

Selck, Zelck: i. PlN Zelk in Halen (L). 1389 Arnout van Zelke, Diest (VdP); 1253 Gerardus de Selleke, 1562 Lysbeth van Zelck, Diest (CLAES 1983). – 2. Zie ook Selke.

Selke, Seleck, Seleck, Selicq, Selefcjque, Selecque: i. Fréquent in Hb. Selke = Selleke, dim. van Selle, Geselle: gezel, vriend. 1426 Tile Selleke = Selke (DN); 1401 Jan Zelleken; 1406 Willem Zellekens, Aw. (ANP). – z. PlN Zellik (VB): 1133 Selleke (TW). 1434 Arnoldus de Selke, Leod. dioc. (MULI).

 

FD

Sell-

-ire, -iez, -y. 1. Profess. Fabric. de selles. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Sell-

-o, -osse. V. SAD (Sa).

 

EV

Sell(e)

zie Celis.

 

FD

Selle-

-caerts, -kaer(t)s. Profess. Zeilkaarde, ,,Carde pour les tissus à voile ». N. de cardeur.

 

EV

Selle, van

zie van Zelle.

 

FD

Sellekaer(t)s

-caerts, zie Zelckaerts.

 

FD

Sellekens

Patr. Dim. van VN Marcellus. 1430 die lan Sellekens was, Her. (DERCON). – 2. Dim. van Mhd. selle: gezel. Zie Selke i.

 

FD

Sellemans

zie Seelmans.

 

FD

Sellens

zie Celen.

 

FD

Sellenslach

-slagh, Selleslag(h)(s), zie Seldenslach.

 

FD

Seller(s)

E. seller < Ofr. selier, seller: zadelmaker. Zie Sellier 1.1319 Philip le Celler = 1320 le Sadeler, Londen (REANEY).

 

FD

Selles

Zie Celis.

 

FD

Selleslagh

Seldenslach, -slagh, etc. 1614 «Seldenslach»; surnom composé de néerl. zelden ‘rarement’ et signifiant ‘qui frappe (atteint) rarement’, p. -ê. par antiphrase (Naam-kunde2Q, 112).

 

JG

Sellette

1426 «Jehan Sellette» TailleSoignies; p.-ê. surnom : anc. fr. selete ‘petit siège de bois sans dossier, escabeau’ FEW 11, 419b.

 

JG

Sellette

Ofr. selette: bankje. BerBN of BN. 1426 Jehan Sellette, Zinnik (J.G.).

 

FD

Sellicaerts

zie Zelckaerts.

 

FD

Sellier

-iez, -ière, -iere, Sel(l)y, Selij, Celli, Celly, Scellier, Lesellier, Lessel(l)iers, Lecellier, Leceiller, de Sellier(s): 1. Ofr. selier, Fr. sellier: zadelmaker, gareelmaker. 1296 Eustasse le Selier, Kales (GYSS. 1963). – 2. Ofr. selier < Ofr. seel, Fr. sceau: zegel. BerN van de zegelaar of zegelsnijder. 1379 Jacob de Zeghelare, Ip; 1306 Jehan Lescrivain le selier, Ip. (BEELE); 1425 Jehan le Sellier (CCHt). -3. Grafie voor Cellier.

 

FD

Sellier

Selliez. 1257 «Alart le Sellier» Baill-Nivelles, 1265 «Robins li Seliers» Cens-Namur, 1295-1302 «Estevenes li Seliers» ImpôtArtois, 1309-10 «Leurins li Selliers» ComptesMons, 1444 «Godefrin le Sellier» AidesNamur; nom de métier: fr. sellier, w., pic. sèlî ‘fabricant de selles’ FEW 11, 422a. -Sur la famille namuroise de Sellier, cf. RbPhH 30, 1952,600-1. • Forme fém. : Sellière, Selliere.

 

JG

Selling

Sellink: Achterhoekse FN. Fri. Sellinga. Patr. Afl. van Germ. VN Sello, Fri. VN Selle.

 

FD

Selman

Var. van Seelman of van Salman?

 

FD

Selos(se)

zie Slosse.

 

FD

Selosse

Selos, Slosse, Slos. 1450 «Piètre Selosse» = 1470 «Piettre Selos» Tournai, an VI «Jean Selosse» Ascq (Nord); probabl. adapta­tion flam. d’un nom picard, ainsi 1458 «Piètre Jelosse» Tournai, anc. fr. gelas ‘jaloux’ [FD], et non point génitif de (De) Los(se). – Noter que 1776 « la selosse est un topon. (d’origine obscure) de Hompré (arr. Bastogne), cf. Ch. Losange, Top. de Hompré, 129 [JL, NFw2].

 

JG

Sels

cf. Se(e)l.

 

JG

Sels

zie Celis.

 

FD

Sels(on)

V. SAD (Sa).

 

EV

Selschotter

Mnl. selfschotter: bediener van een selfschot: belegeringswerktuig. BerN. 1240 balistarjus: self scottre, L (VMW); 1303 Meuse Dullekine coningstavle van den selfscotters; Boudene Rommel coningstavels van den zelscotters, Bg. (VERKEST). 1612-25 J- de Zelschotter; 1628 de Zelfschottere, Merkem (med. E. Verroken, Cent).

 

FD

Selschotter

Profess. Zeilschuiter, ,,Navigateur à la voile ».

 

EV

Selslagh

zie Seldenslach.

 

FD

Selst, van

zie van Zelst.

 

FD

Seluse

1336 «Seluze»; probabl. var. de Sluse. -Ou bien de w. silusse, sulusse ‘éclair’ ALW 3, 113b, FEW 12, 34a, devenu topon. à Herchies, 1267 «le Selustre» CensierHerchies, cf. L. Remacle, Étym. 214.

 

JG

Seluse

zie (van der) Sluis.

 

FD

Selvais

-ait, zie Servaas.

 

FD

Selvais

Selvait. 1265 «Selvais le peskeur» CensNamur, 1356-58 «Selvais fiuls le bateur» PolyptAth, 1450 «Selvais Lescailleteur» Lobbes, 1501 «Selvay Tiebau» Marchienne-au-Pont, 1652 «Selvais, dit l’embrouille» Mons; var. de Servais, par mutation des liqui­des r> /. – Bibliogr. : J. Herbillon, Les NFSer­vais, Selvais, Solvay, VW 48, 1974, 108-110.

Selves. 1307 «Robars de Selve» CartValBenoît, 1319 «Gilon de Selves» GuillLiège, 1634 «Johannes le Selve» Antheit; nom d’origine: *Selve < lat. silva ‘forêt’, e.a. forme anc. de Celles-lez-Waremme (Lg) et de Saive (Lg), cf. BTD 58, 116 [JL, NFw]. Comp. Sève.

 

JG

Selversmet

zie Silversmit.

 

FD

Selves

PlN Selve < Lat. silva: woud, bos. Oude vorm van Celles-lez-Waremme (LU). 1307 Robars de Selve, Val-Benoît (J.G.).

 

FD

Selvestre

Selvestrel, zie Silvester.

 

FD

Selvestrel

Dimin. en -ellu du prénom Silvestre ou du surnom: anc. fr. sevestre, moy. fr. sevest ‘qui demeure dans les bois; sauvage’ FEW 11, 62 Ib, cf. 1286 «Thumas li Selvestres et Capelassée» CartMons.

 

JG

Selway

zie Servaas.

 

FD

Sely

Selij, zie Sellier.

 

FD

Selys

de Selys, cf. Selis. – Sur la famille de Sélys, originaire de Maastricht, anoblie en 1656. cf. Limburg47, 1968, 115-sv.

 

JG

Selzer

Seltzer, Selter: D. en Ndd. vormen met umlaut < D. Salzer: zoutzieder, zouter. 1268 Heinr. dictus Selzere, Worms (BRECH.).

 

FD

Sem-

-po(s), -pour, -poux. V. Sampoux.

 

EV

Sem(m)ail(le)

Profess. Préposé aux semailles. N° 163.

 

EV

Semaes(se)

zie (van) Sima(e)y.

 

FD

Semai

Proven. Ezemaal (Loc.).

 

EV

Semai

Samale, Simal: Var. van Smal(e) (zie De Smaele), met svarabhaktische vocaal. 1303 Jan Semale, Bg. (VERKEST); 1320 Jean dit Simale,

Luik (ISP); 1374 (Dibboud) Smale = Thibaut Semale (Brosberg) (BLO VI); 1399 mesire Semale chevalier, LU (AVB); 1479 Martin Desemalle, Dk. (TTT).

 

FD

Semai

Semai, Simal. 1303 «Jan Semale» Bruges, 1399 «mesire Semale chevalier» Cart­ValBenoît, 1449 «Willaume bovier Semale de Bonneville» AidesNamur, 1756 «Antoine Se­mai » BourgNamur ; le nom étant attesté à date ancienne en fonction de prénom, probabl. nom issu d’un anthrop. germ. en sigi ; cf. aussi Smal. s Dimin. en -Idn: 1444 «Jehan Semalquin», 1497 «Bertran Semalquin» AidesNamur.

 

JG

Semail

Semaille. Probabl. surnom de l’homme préposé aux semailles; en anc. w., le terme semaille désignait aussi soit la saison (PSR 4, 55), soit une graine de foin (cf. Remacle, Not. 227), soit une graine dont on tirait de l’huile (ASAN 52, 191). D’après la localisation du NF, on peut également envisager l’éventualité d’une var. de Seumaye [JL, NFw].

 

JG

Semail(le)

Samaill(i)e: Fr. semaille: het zaaien, gezaaide. BerBN van de zaaier? 1317 (défense de nourrir les bêtes) de nulle samailhe, Luik (J.G.). Of grafie voor Semay/Samaey? 1673 Jan Samaile, Lauwe (KWII); 1713 Barthélémy Samaille fs. Antoine Samallie, Izg. (COUSS.).

 

FD

Semaire

Probabl. cas-sujet de fr. semeur, comp. Fondaire/Fondeur [JL, NFw].

 

JG

Semaire(s)

zie Semer.

 

FD

Semang, van

zie van Samang.

 

FD

Semay

Proven. 1. Seumay (Dép. Perwez). N° 70. — 2. S émois (Riv.). Synon. : Sem- -et, -ay.

 

EV

Semay

zie (van) Sima(e)y.

 

FD

Semberg, van

zie Zandberg.

 

FD

Semeelen

zie Semelyn.

 

FD

Semeese

zie Samoy.

 

FD

Semeesel

Onduidelijk. Gen. van De Mesel (Smesels) of var. van Semeese?

 

FD

Semel(s)

PlN Semel in Werkhoven (U). – 2. Patr. Dim. van een VN, zoals Zegemond; vgl. Seminck(x). Vgl. Semelyn.

 

FD

Semelyn

Simelyn, -lijn, Semeelen, Semmeling, Semoulin, Simoulin: Wsch. Patr. Dim. op -lin. Vgl. Seminckx, Semel(s) 2.1340 Jan Semelin die men heet van Belle (JAM.).

 

FD

Semen

zie Seminck(x).

 

FD

Semer

Seemer, Semaire(s), Siemer(s), Seymer, Simmer(s), Ziemer, Zeimers, Zemer, Zémer: Patr. Germ. VN sigi-mêr ‘zege-beroemd’; zie Simar. 1392 Symer Werneman, Bremen; 1262 Ernest Symers, Rostock (NN).

 

FD

Semer

Semer. Nom issu de l’anthrop. germ. sigi-mar, attesté sous la forme lat. Segemarus (Morlet, NP Gaule I, 198); cf. aussi Semaire.

 

JG

Semerie

1365 «Jehan de Semeries», 1398 «Gilles de Sepmeries» ComptesMons, 1573 «Adryen de Sepmeries» Rianwelz; nom d’ori­gine: Semeries ou Sepmeries en Avesnois (Nord) ou Semrée, 1265 «Semeries», à Leuze-lez-Dhuy (Nr).

 

JG

Semerie

PlN Sémeries (Nord). 1365 Jehan de Semeries, Bergen (J.G.).

 

FD

Semertiert

Semmertiert (ne subsiste que le NF flam. Van Semmertier). Pourrait être un nom de profession, dérivé en -1er (non attesté) de la famille de lorr. semarter ‘faire les 3 ou 4 labours pour l’ensemencement des blés’, Metz semèrtré ‘terre en jachère’ FEW 11, 140b gaul. *samo [JL, NFw2].

 

JG

Semés

w. Seumès ‘. NF de la région d’Aubange, sans doute var. de Simes.

 

JG

Semés

zie Siemens.

 

FD

Semet

Semette. 1417 «Gillez Setnet» Polypt­Ath; le NF étant hennuyer, var. du NF Smet avec voyelle d’appui.

 

JG

Semet(te)

W. adaptatie van Smet. – 2. Zie Simettre.

 

FD

Semeteys

zie van Semmertier.

 

FD

Semetier

Zie Van Semmertier. Maar 1240 Aubert Cementier de Sermaize (MORLET) lijkt een afl. van Ofr. cément < Lat. caementum: grove steen.

 

FD

Semey

zie (van) Sima(e)y.

 

FD

Semeyn

zie Samin.

 

FD

Semillon

cf. Simill(i)on.

 

JG

Semillon

zie Soumillon.

 

FD

Seminck(x)

Semninckx, Syme, Semen, Simin, Simme(n): Patr. Afl. van Germ. VN Sigmund (Zegemond) of Sigihelm (vgl. Simknes). Zie ook Symynck. 1396 Gillis Semins, Heine Semmins, Goessen Zemins, Mère (DE B.); 1554 Lysbette Seminck, Mère; 1558 Simoen Seminck, Aalst (LIEVENS); 1563 Aart Semmens, Kuringen-Aw. (AP).

 

FD

Semmeling

Peut-être dérivé en -elin d’un nom issu d’un anthrop. germ. comme Sigmond [FD].

 

JG

Semmeling

zie Semelyn.

 

FD

Semmertier, van

van Semmortier, van Seymertier, (van) Seymortier, van Cemestier, Semetier, Seijmortier, Semortier, de Saintmortier, Semeteys: PlN in Elzele (H): 1275 encoste set mortiers (VR 84r°). 1385-1411 Heynderic van Semmortijers, Oud. (CASTELAIN 2002); 1396 Heine van Seinmortiers, Kwaremont (DE B.); 1554 Jacob van Seymortier, Berchem OV; 1556 Antheunis de Saintmortier, Rozenaken (LIEVENS); 1715 J. B. de

St. Mortier, Rozenaken (CORNELIS); 1722 Joannes Seymortier, Oud. (POz./g).

 

FD

Semninckx

zie Seminck(x).

 

FD

Semortier

zie van Semmertier.

 

FD

Semoulin

Profess. Marchand de semoule.

 

EV

Semoulin

Simoulin. Peut-être de fr. semoule (Dauzat 553, v° Simoulin), w. semoule, si-moule, arch. simo(u)ye, mais aucun dérivé en -in ne paraît attesté FEW 11, 622-3, à moins de

songer à une attraction plaisante de moulin comme surnom de meunier. Peu probable est une var. de Semelyn, Semmeling [FD].

 

JG

Semoulin

zie Semelyn.

 

FD

Sempel(s)

Zie de Simpel(e). – 2. Misschien PlN Champles in Bierges of Rozieren (WB). 1410 Magriete van Sampels, Rozieren (STR. 5).

 

FD

Sempels

Car. mor. Simpel, ,,Simple d’esprit ».

 

EV

Sempels

cf. Simpels.

 

JG

Semper

Var. van Sempel?

 

FD

Sempo

Sempos, Serapot, Sempoux, cf. Sam-poux.

 

JG

Sempoux

Sempo(s), -ot, zie Sanspoux.

 

FD

Sen-

auld, -ault. V. SAD (San).

 

EV

Sen- 

-et,  -ez.   1.   Car.  phys.  Senex, ,,Vieillard ». — 2. V. SAD (San). — 3. V. Senny.

 

EV

Sena(e)ve

V. Seyn(h)a(e)ve.

 

EV

Sénac

Senacq, Sinac(q), Sinakx, Sienack: i. PlN Sénac (Gironde, Htes-Pyr.). – 2. Patr. Oude VN Senacus (Pol. Irm.: MORLETI). 1461 Jehan Senacq, 1472 George Senact, Dk. (TTT).

Senaeme, Seniamme, Senane, Senrame, Ceenaeme, Zeena(e)me: Ofr. cename < Lat. cinnamum: kaneel. Vgl. Zimt. Evtl. < It. FN Cenami < Oudit. cennamo: kaneel (VS1996,283-4; 4i2« 3)- De vrouw van Giovanni Arnolfïni op het beroemde schilderij van Jan van Eyck heette Giovanna Cenami, uit Lucca. 1552 Filippo Cenamy, Lucca-Aw. (AP); 1627)005 Seynhame, Hulste (KWII); 1677 Jan Cenaeme, Menen (PV); 1693 Jan Seinamme, Staden (MARICHAL); 1701 Joos Senaeme; 1739 Michiel Sinaeme, FV (VERGR. 1972).

 

FD

Senacq

V. SAD  (San).

 

EV

Senaeme

-âme, Ceenaeme, etc. 1627 «Joos Seynhame» Hulste; p.-ê. NF Cenami, d’ori­gine italienne à date ancienne (Debrab2 1119).

 

JG

Senaeve

Senaffe, zie Seinaeve.

 

FD

Senaire

Sénaire. Var. de Semaire ou dérivé du thème anthrop. de germ. Sin- (Vincent 73)?

 

JG

Senauld

-ault, Sena, Senay, Sinia: Patr. Rom. vorm van Germ. VN sin-wald: Sinoldus, Senaldus (MORLET I). 1569 Guillaume Sinia, Luik-Aw. (AP).

 

FD

Senauld

Senault. Nom issu de l’anthrop. germ. sin-wald > Sennaldus (Morlet, NP Gaule I, 200b).

 

JG

Senave

Senaeve, cf. Seyn(h)aeve.

 

JG

Senave

zie Seinaeve.

 

FD

Senay

zie Senauld.

 

FD

Sencie

Profess. ,,Fermier ». Dimin. : Se(i)n-, Sin- -sot, -zot NOB 133, 162.

 

EV

Sencie(r)

Senci, zie Censier.

 

FD

Sencier

Sencie. Peut-être w. cinsi ‘qui tient à cens, censier; fermier’ FEW 2, 581a, du moins pour la var. Sencier, cf. Ê. Legros (BTD 26, 416). Pour Sencie, dont il faudrait connaître la prononciation, on peut songer aussi à une var. des NF Senzée, -sée [JL, NFw].

 

JG

Send(en)

Patr. < Germ. sinth-naam: Sindo (MORLET I).

 

FD

Send(en)

Sender(s). 1. V. SAD (Sand). — 2. Profess. Zender, ..Expéditeur ».

 

EV

Senden

Hypocor. néerl. de l’anthrop. germ. Sindo [FD].

 

JG

Senden, (van)

PlN Senden in Westfalen (DN).

 

FD

Sender(e), de

zie Descendre.

 

FD

Sender(s)

Patr. Var. van Sander(s). – 2. Evtl. Germ. VN sinth-hari ‘weg-leger’: Sindharius, Sendarius (MORLET I).

 

FD

Sendrap

cf. Sandrap, v° Sandre.

 

JG

Sendrap

zie Sandrat.

 

FD

Sendrons

cf. Sandron, v° Sandre.

 

JG

Sendrons

zie Sandron.

 

FD

Sendyk

zie Sindic.

 

FD

Séné

Sene(t), Senez, Cenez: Ofr. séné: wijs, verstandig. BN.

 

FD

Sene(n)

zie Senne(n).

 

FD

Seneberg

Proven. ,,Colline de la Senne ».

 

EV

Sénéc(h)al

Senec(h)al, Sennechales, Sennécha(r)les,

Sénécharles, Lesenec(h)al, Sinéchal, Sinechal, -arles, Sinécharles, Senecaut, -aux, -a(t), Sénéca(ux), Sinic(c)o, Sinica, Sénésal, Senesal, Seneschael, Sen(n)esael, Sinnesael, Synnesael, Sijn(n)esael, Seynesael: Ofr. sénéchal, sénéchal < Germ. siniskalk’oudste dienaar’, Mnl. seneschael: voornaamste hofambtenaar, intendant, prefect, (later) militair bevelhebber (BdS 1992, nr. i). 1227 Bauduins Senescaus, Atrecht (NCJ); 1384 Ferre le Seneschal, Laon; 1380 Jehan le Seneschaut, Laon (MORLET); 1402 Jehan le Senescal; 1426 Gilles le Senescault, Dk. (TTT); 1444 Jan Seneschal, Dk.-Bg. (PARM.).

 

FD

Sénéca(l)

Senecaut, Senecaux, cf. Sénéchal (ci-dessous).

 

JG

Seneca, (van)

Sénéca, Senecat, Sénèque, Seneque, Senica, Sinica, Senique, Senik, Senyk: i. Patr. Naam van de Lat. dichter Seneca (-4-+6s), leermeester vanNero. 1436 Seneca van den Brouke; her Seneca Michiels, Ip. (SOETE); 1443 Agnes Senicq, Atrecht (VS 1992,391). – 2. Zie ook Sénéchal.

 

FD

Sénéchal

Fonction et dignité de l’Ancien Régime. Souvent sobri­quet. N° 135. Variantes : Séné-, Senne- -ça, -caut, -chal(es), -ssael. (Senex Scalcus, ,,L’aîne des servi­teurs ».

 

EV

Sénéchal

Sénéchal, Sennechales, Sennechales, Sinechal, Sinéchal; Sénécharles, Sénné-charles, Sinécharles (avec rémotivation sur Charles, w. Châle) ; Seneca, Sénéca, Senecal, Sénécal, Senecaut, Senecaux (formes pic.). 1204 «nobilis vir Guido cognomento Senes-calcus» CartOrval, 1257 «messire Watiers li Senescas» BaillNivelles, 1295-1302 «Robers li Senescaus» ImpôtArtois, 1331-32 «Mais-tres Jehans li senescaus monsigneur de Naste» ComptesMons, 1676 «Nicolas Séneschal» RuageAth; nom de fonction: fr. sénéchal FEW 17, 70a, prototype du déloyal au M.-A. -Secondairement, pour Seneca, p.-ê. aussi prénom d’après le nom de l’écrivain latin Sénèque, cf. 1436 «Seneca van den Brouke» Ypres.

 

JG

Senel(le)

zie de Snel.

 

FD

Senel(le).

Proven.  N.   de  ruisseau. (Chinelle ou Senelle).

 

EV

Senellart

Senelar(t), zie Snellaert.

 

FD

Senellatt

Proven. Sennelare, ,,Lande de la Senne ».

 

EV

Senelle

Senel. 1282 «Jeh. Senelle» Dettes-Ypres; adaptation fr. (avec élargissement) du néerl. snel ‘rapide’ ; ou bien dérivé du thème anthropon. germ. Sin-?

 

JG

Senen

Sénen, Sennen. Prénom frison Senne (au génitif) [FD].

 

JG

Senepart

Sénépart. 1569 «Jehan Senepart» Mézerolles, près de Doullens (Somme), 1569 «Pierre Senapart» Frévent (PdC) (cf. Rép. HP artésiens en 1569, 1,183), 1604 «Jolente Senepart» Sedan (FyS), 1676 «Jacques Sénépart» RuageAth (pour des formes antérieures, cf. le NF. Desénépart). Le NF est tout aussi fréquent en France, dans les départ, du Nord, de la Somme, de l’Aisne (à Chauny) et de l’Aube (à Vendeuvre-sur-Barse), avec une var. Senapart; nom d’origine, à situer probabl. dans le départ, de la Somme, p.-ê. Senarpont (air. Amiens), ce qui pourrait expli­quer les var. fr. Sene(s)pont, Senapart et Senepart.

 

JG

Sénépart

V. SAD (San).

 

EV

Sénépart, (de)

Senepart: i. Germ. VN Senepartus, Sinbertus, Sembardus (MORLET I). ± 1220 Jordanus Sunepert, St.-Tr. (CST); 1340 Gerardi Snepart, Goetsenhoven (C.BAERT); 1368 Walterus Sneepaert, Attenhoven (CST II). -2. PlN. 1479 Arnoul de Seniepart, Ladeuze (J.G.); 1538 Jan de Sinpar, Aat; 1558 Jan Sinneparte, H-Aw. (AP); 1676 Jacques Sénépart, Aat (J. G.); 1722 Ph.-Fr. de Senepart, La Hamaide (Midd. 1958, 49).

 

FD

Sénèque

Seneque, zie Seneca.

 

FD

Senesael

Sénesael, Sénésal, Sennesael. Formes néerl. de Sénéchal.

 

JG

Senesael

Sénésal, Seneschael, zie Sénéchal.

 

FD

Senet

-ez, zie Séné.

 

FD

Senet

Senez. Surnom: anc. fr. senet ‘sensé, sage’, cf. aussi Cenez. Ou bien de w. (ouest), pic. senet, -ez, sné ‘moutarde sauvage’ FEW 12, 639a.

 

JG

Senf

D. Senf: mosterd. BerBN van de mosterdmaker of-handelaar.

 

FD

Seng-

-ier. V. SAD (Sank).

 

EV

Sengeleng

zie Singelyn.

 

FD

Senger

Sengers. Var. de Sanger(s), Zanger (= chantre).

 

JG

Senger(s)

zie Zanger.

 

FD

Sengers

1. Evocation de profess. ou de talent. Zanger, ,,Chanteur ». — 2. V. SAD (Sank).

 

EV

Sengier(s)

S(e)ingier, Saingier, Sangier, Senzier, Sensier, Zingir, Zyngier, Sengez, Senzee, -ée, Sensée: Patr. Niet de Rom. vorm van een Germ. VN S(w)indger: 1285 Singerus Cuerbille, Atrecht (NCJ). Deze hoofdzakelijk Wvl. FN is een adaptatie – met epenthetische n – van Ségier/Sigier/Sezier, Rom. vorm van VN Zeger (zie Seger(s)) (LG1993,75-82). 1639 Bernaert Saingier, Jan Saingier, Waasten (DUV.); 1704 Jacobus Sengier = 1739 J. Singier, Ktr. (KW). Vgl. Sesier, Sergier.

 

FD

Sengulen

Proven. Sint-Gule, ,,(De la paroisse de) Ste-Gudule ».

 

EV

Seniamme

zie Senaeme.

 

FD

Senica

zie Seneca.

 

FD

Senicourt

Sénicourt: PlN Senicourt in Genvry (Oise). 156 e. Raoul de Senicourt, Coudun (MORLET).

 

FD

Senik

Senique, zie Seneca.

 

FD

Senior

BN Senior: de oude(re). Of spelling van Sp. Sefior: heer.

 

FD

Senique

Peut-être var. de Sénèque, Seneca [FD]?

 

JG

Senlecque

Nom d’origine: Senlecques (PdC). Cf. aussi Selecque, etc.

 

JG

Senlecque

PlN Senlecques (PdC).

 

FD

Senne(n)

Sene(n): Patr. Friese VN Senne (V.D.SCHAAR). 1550 Filip Sennen, Dend. (AP).

 

FD

Sennechales

Sennécha(r)les, zie Sénéchal.

 

FD

Sennéchales

V. Sénéchal.

 

EV

Sennelier

Wellicht < Chandelier.

 

FD

Sennesael

zie Sénéchal.

 

FD

Senneville

PlN (Seine-Mar.). – 2. Soms wellicht var. van Sonneville.

 

FD

Senny

cf. Seny.

 

JG

Senny

Proven. Seny (Loc.). Synon. : Sen -et, -ez. (Ane. forme : Seney).

 

EV

Senny

Zie Seny.

 

FD

Senoc(q)

Verfransing van Snoek met svarabhaktivocaal. Vgl. 1699 Trieu de quattre senoucques, d.i. de Kwadensnoekdries in St.-Pieters-Kapelle (VB) (med. B. Roobaert).

 

FD

Senocq

N.  de  bapt.   (St-Senoch,   à Paris). V. SAD (San).

 

EV

Senocq

Senoc. 1450 «Nicolas de Senocq [var.: Schenock], citain de Verdun» (comm. A. Lanotte), cf. aussi 1792 «Jean Nicolas Se-nonque» Oignies; probabl. d’un nom d’ori­gine à préciser. – Ou bien à rapprocher d’anc. fr., moy. fr. senuec, (Froissart) senoec ‘sans cela’ FEW 11, 643a, que l’on pourrait recon­naître dans la mention athoise 1356-58 «Gilles Senuke» PolyptAth.

 

JG

Senon

1574 «Alixi Senont» BourgNamur; surnom: anc. w. senon de ‘dépourvu de’FEW ll,561a.

 

JG

Senpo

cf. Sampoux.

 

JG

Senpo

zie Sanpoux.

 

FD

Senrame

zie Senaeme.

 

FD

Sens

Chens: Patr. < Sents? Korte vorm van Vincens/Vincentius? 1533 Cras Sens, Aw.; vgl. 1562 An t. Sensius, Saksen-Aw. (AP).

 

FD

Sensée

cf. Senzée.

 

JG

Sensée

Proven.   1. Senzeille  (Loc.). (Fausse  régression).  —  2.   Sancy (Dép. Romsée).

 

EV

Sensée

zie Senzée.

 

FD

Sensen

zie Sansen(s).

 

FD

Sensi(er)

zie Censier, Sengier(s).

 

FD

Sensique

 (région de Bièvre et Paliseul). NF attesté d’abord à Acremont et Offagne (Lx) dès 1733, p.-ê. en provenance du départ, de la Vienne et du Poitou où figurent dès le 16e s. les NF Sansique, -é, Sansiquet (GeneaNet); pour Morlet 882, ce nom poitevin serait un dérivé de la famille de Sans, Sanz, du lat. Sanctius, avec un suffixe dimin. gascon en -ic.

 

JG

Senspoux

cf. Sampoux.

 

JG

Senspoux

zie Sanspoux.

 

FD

Senster

zie Sansterre.

 

FD

Sent-

-jens, -roul. V. SAD (Sand).

 

EV

Sente

1.  Proven.  ,,Sentier »   (L.D.). Synon. : Delpiesente, N° 229. —

2. V. SAD (Sand).

 

EV

Sente

1371 «Sente femme jadit Pangneteal» CartValBenoît, 1524 «Johan Sent» DénSta-velotMy, 1595 «Henri Eustace Sente» La Gleize, 1635-36 « Sent espouse Adam Degard», 1637 «Sent vefve», «Martin Sent» Nandrin; prénom fém., var. de Sainte < lat. Sancta. — Cf. aussi 1572 «Senton fille feu Grigoir dudit Roanne» La Gleize.

 

JG

Sente(n)

Centen, Santé, Zante: Metr. i. Meisjesnaam Sente = Lat.HN Sancta. 1360 Sancta…Roukeloes = 1358 jeghen ver Senten Roukeloes, Ktr.; 1398 Sente Blokiels, Geluwe (DEBR. 1970). – 2. Sancta kan een latere herinterpretatie zijn van een oorspr. Germ. VN op -s(w)inth, zoals Frethesent (FORSSNER), Hengelsenda, Megensinda, Meinsent, Rofsind (LEYS 1959). – 3. Fem. van Cent < Vincent. 1385 Vincent France = 1393 Chend France, Ip. (BEELE); 1400 Send Boodsaerds land, Reninge(DFXIV).

 

FD

Senter(re)

zie Sansterre.

 

FD

Senterre

Senster, cf. Sansterre.

 

JG

Senterre

V. Santerre.

 

EV

Sentiens

Sentjens, zie Santkin.

 

FD

Sentobin

zie Sintobin.

 

FD

Sentrie

zie Chanterie.

 

FD

Sentron

1794 «Albert Sentrond» (dominicain) BourgLiège; probabl. forme altérée de Saint-Trond (Lb), cf. Saintron(d); ou bien du même thème que le suivant.

 

JG

Sentron

zie Saintron(d).

 

FD

Sentroul

Comp. 1697 «Denis Sentroul» Bourg-Namur, 1761 «Jean-François Sentroul» Bourg-Liège; dérivé en -er-oul de S(a)int-, tiré par aphérèse de Vincent (Vincent 52) ou du prénom fém. Sainte, Sente [JL, NFw].

 

JG

Sents

Patr. gen. van Sent < Vincent of = Sanctus of < sinth-naam.

 

FD

Seny

Senny. 14e s. «Jackemiens de Seny li corbesiers» CensHuy, 1431 «Johan de Seny» GuillLiège, 1694 «Jacques-François Seny» BourgNamur; nom d’origine: Seny (Lg).

 

JG

Seny

Senny: PlN Seny (LU). 146 e. Jackemiens de Seny,Hoei(J.G.).

 

FD

Senyk

zie Seneca.

 

FD

Senzée

-ee, Sensée. Probabl. nom d’origine: Senzeille, w. sinzêye (Nr) ou, secondairement, (la) Sensée, affluent de l’Escaut (MH). – Cf. aussi Sencie.

 

JG

Senzée

-ée, Sensée: M.i. = Sengez, Sengier.

 

FD

Senzier

zie Sengier(s).

 

FD

Senzot

1. V. Sencie. — 2. V. SAD (Sanz).

 

EV

Senzot

Sanzo(t), Sinzot: Patr. Dim. van HN Sanctio, Santius of < Sanctus, Ofr. sainz, Oudw. sinz-(GERMAIN 1993,77).

 

FD

Senzot

Sanzot, Sanzo, Sinzot. 1672 «Jean Senzo» BourgNamur, 1675 «Henri Senzo» Assesse (NF du reste typiquement namurois); comme n’existe aucune var. en -eau, il semble difficile d’y voir un nom d’origine comme Sanzeau (littér. «sans eau»), à Emptinne (Nr) (Jodogne 10), d’autant plus que c’est la forme en -en- qui paraît la forme originale. Sûrement dérivé en -ot du thème Sin- tiré de sin-hard, sin-wald (Vincent 73) ou du thème Sans- de Samson (A. Carnoy, BTD 27, 194). – Bibliogr. : J. Germain, Noms d’entre Ardenne et Meuse I, dans De la Meuse à l’Ardenne 17, 1993, 75-82.

 

JG

Sep

Sepp, Seps(z): Patr. Korte vorm van VN Josep(h), Jozef. Zie Joseph. 1530 Ulr. Sepp, Ulm (BRECH.); 1558 Richard Seppe, Kales-Aw. (AP).

 

FD

Sép(o)ul

Proven. 1. V. Sampoux. — 2.   Sépulture,   ,,Ancienne   tombe »

(Dialecte).

 

EV

Sepeli(e)

zie Sup(p)ly.

 

FD

Seper(s)

zie Sebrechts.

 

FD

Sepieter

zie Serpieter(s).

 

FD

Sepot

zie Seebodts.

 

FD

Seppion

zie Scipio(ne).

 

FD

September

Maandnaam, wellicht voor een vondeling.

 

FD

September

Surnom néerl. ou latin donné sans doute à un enfant né ou trouvé en septembre.

 

JG

Septfontaine

Cf. 1205 «Nicholaus dominus Septemfontium», 1247 «Werricus de Septem-fontibus» St-Hubert, 1263 «messires Ferris de Setfontaines» CartOrval, 1696 «Martin de Septfontaine» BourgNamur; nom d’origine (fréquent) : Sept-Fontaines, dépend, de Braine-l’Alleud, Rhode-Saint-Genèse, Tournai, etc.; aussi abbaye en Thiérache.

 

JG

Septfontaine

PlN Septfontaines: zeven bronnen, o.m. in Eigenbrakel (WB), Doornik (H), Fagnon (Ard.). 1247 Werricus de Septemfontibus, St-Hubert(J.G-).

 

FD

Septon

Proven. Loc.

 

EV

Septon

Set(t)on: PlN (LX), W. sèton (J.G.).

 

FD

Septon

Seton, Setton. 1763 «Jean-Antoine Septon (orig. de Noiseux) » BourgLiège ; nom d’origine: Septon, w. sèton (Lx).

 

JG

Septroux

1715 «Hubert de Setroux» Bourg-Liège; nom d’origine: Septroux, dépend. d’Aywaille (Lg) plutôt que surnom, w. set’très ‘lamproie’.

 

JG

Septroux

PlN in Aywaille (LU).

 

FD

Sepul

Sépul, Sepulle, Sépulle, Sepult, Sépult, Sepulchre, Sépulchre, Sépulcre, Sépulque. 1257 «chias del Spulcre de Nivelle» Baill-Nivelles, 1272 «Udule de parrochia Sepulcri de Nivella», «Waltero de Sepulcro de Ni-vella» PolyptVillers (Nivelles), 1513 «Johan le sépulle» Comblain-au-Pont, 1596 «Jean Sepult», 1635-36 «Gérard Sepult» Nandrin, 1700 «Gérard Sepult » Malmedy, 1701 «Doro­thée Sepule» BourgNamur; soit nom de rési­dence, pour qqn habitant à proximité d’un Saint-Sépulchre, w. liég. sépul (monument religieux), e.a. l’église du Saint-Sépulchre à Nivelles, soit surnom comparable à (Metz) sint speuc ‘personne qui demeure longtemps de­bout sans bouger’ FEW 11, 485b (JH, NF mal-médiens, 45-46), soit encore surnom de pèlerin [JMP].

 

JG

Sépulc(h)re

Proven…Ancienne tombe » (Dialecte). — 2. (Paroisse

St-)Sépulchre. — 3- Pèlerin. Séquaris. V. SAD (Sak).

 

EV

Sépulc(h)re

Sepulc(h)re, Sépulque, Sépul(le), Sepul(le), Sêpult, Sepult, Dusépulc(h)re, Dusepulchre, Dusépulckre: Sépulchre = le saint Sépulchre: het Heilig Graf. PlN, o.m. parochie in Nijvel. 136 e. Goffart dou Spucre, Nijvel (HERB.). Vgl. 1182 S. Balduini abbatis S. Sepulchri, Kamerijk (CACa).

 

FD

Sequaris

Séquaris (NF localisé dans le pays de Hervé). Surnom qui pourrait provenir d’une inscription sur un étendard, lat. sequaris ‘suivez-moi’ (comm. J. Lechanteur).

 

JG

Sequaris

Séquaris: Naar de tekst op een vlag of standaard Sequaris ‘volg mij’ (med. J. Lechanteur).

 

FD

ser-

(devant les N. de baptême), ,,Le sieur ».     Ser-     -Arens,     -Ayen, -Bruyns.   V.    ARIN,    ADA(A), (Bran).

 

EV

Ser-

-es, -et. V. Serre.

 

EV

SER-

-goigne, -gonne, -goene -goynne, -joens. V. ser- et WAD (Wan).

 

EV

SER-

-gooris, -gysels, -jacobs. V. SER et : Georges, WID, Jacques.

 

EV

SER-

-lippens, -luppus, -main ou -mon, -meus, -neels, -niclaas, -pie-ter. V. ser- et: HLOD (Lo), MAD (Man), Barthélémy, Corné-lis, Nicolas, Pieter.

 

EV

SER-

-ruys, -tra. V. ser- et : HROD (Hroz), DARIDO.

 

EV

SER-

-sté ou -(s)teyn, -ton. V. ser-et : Steven, Antoon.

 

EV

SER-

-verius, -vis, -votte, -vranckx, -wy.   V.   ser-   et:   WARI,   WID (Wiz), FRANC, WID (Wy).

 

EV

Sera

zie Senauld.

 

FD

Seraerts

zie Serrarens, Gerard(s).

 

FD

Serafin(i)

-im, -ino, Sérafin(i), Séraffin, Séraphin: Patr. HN Serafinus, afl. van Hebr. seraph ‘edel, vlammend’. De Serafs of Serafim waren in het O.T. hogere engelen (V.D.SCHAAR). Mnl. al seraphijn aïs naam van engel van hogere rang. Of BN voor een vrome, een devoot. 1288 Richardus dictus Séraphin, Basel (BRECH.); -1203 Séraphins Scolasticus, Luik (J.G.); 1554 Nicolaus Ceraphinus, Groningensis (MULIV).

 

FD

Serafln

Sérafin, Séraphin. Prénom rare, attesté pourtant au 13e s., cf. [avant 1203] «Séraphins scolasticus» Liège (St-Barthélemy).

 

JG

Serai

-as. Sans doute surnom: w. sèra ‘frein’ (suff. -ait) DL 585b ou d’un terme équivalent de la famille de fr. serrer.

 

JG

Seran(ne)

Serhan(e), Seranty, Serrand, Serran(n)e, Sarrant: Fr. séran, Ofr. serand: kaarde, kam om wol, vlas, hennep te hekelen. BerBN (DNF).

 

FD

Serar

-as, -at, zie Gerard(s).

 

FD

Serar

NF du Pas-de-Calais (Zutkerque), pro­babl. nom en -ar(d) d’origine germanique.

 

JG

Seray(en)

zie Serroyen.

 

FD

Serbrock

PlN Schierbrok (NS)? E. FN Sherbrook?

 

FD

Serbruyns

Génitif néerl. (marquant la filiation) ‘s her Bruyn < germ. Bruno.

 

JG

Serck(x)

zie Zer(c)k.

 

FD

Serckx

Proven. Zerk, ..Sarcophage », emplacement   d’un    ancien   cime­tière. V. par ex., Zerkegem (Loc.) et   Zerkingen    (Dép.   St-Trond), qui   sont   dans   ce  cas.   Compar. : Sép(o)ul (V. ce N.).

 

EV

Serclaes

‘t Serclaes, T’Serclaes, Tserclaes, de t’Serclaes, Circlaeys: Patr. ‘s her(en) Claes: zoon van heer Claes. 1345 Johannis der Claus, Anderlecht; 1334 Katherine dicte Tserclaes, VB (PEENE1949); 1374 Jan tser Claes, Bs. (BLO V).

 

FD

Serclaes

‘t Serclaes. 1689 «comte Serclaes de Tilly» BourgLiège; génitif néerl. (marquant la filiation) s her Claes (= Nicolas).

 

JG

Sercu

Nom d’origine: Sercus, flam. Zerkel (Nord).

 

JG

Sercu

Sercus is de Fr. vorm van PlN Zerkel (FV). 1190 Stacinus de Zercela; 1227 Gilles de Sarcus; 1395 Jehan de Zercle = 1397 Jean de Serqus, St.-Omaars (DF XIV).

 

FD

Sercu(s)

Proven. Loc. fr.

 

EV

Serdobbel

Cerdobbel: Sheren Dobbel. Dim. van Friese VN Dobbe, door V. D. SCHAAR verklaard uit Dietboud. Ook BRECH. verklaart Dobelt uit Theobald. Of dim. van Germ. VN Dotbert (MORLETI)?

 

FD

Serdon(g)s

Zie Cardon. – 2. PlN Sourdon (Somme): 1224 Surdon (TW). 1320 Pierre de Surdon = 1321 Piere de Seurdon = 1327 van Pieteren van Sardoene; 1378 Jan van Serdoene, Ip. (BEELE).

 

FD

Serdons

V. ser- et TAD (Tan).

 

EV

Seré

Séré, Serré. 1602-3 «Martin Serré» Ter-riersNamur; var. de Seret ou bien surnom: anc. fr. seré ‘lait aigre, sorte de fromage mou et non salé’FEW ll,494b.

 

JG

Séré

Sere, zie Seret.

 

FD

Séres(s)ia

Proven. 1. Séréssiat (Dép. Forville). — 2. Serecia, ,,Seraing » (Loc., forme latinisée).

 

EV

Sérés(s)ia(t)

Seres(s)ia(t), Sérécia(t), Seredat, Ceres(s)ia, Ceres(s)iat, Cérés(s)iat, Ceressiaux, Ce-, Cereciat, Céréciat, Céréci(e)aux, Cerreciat, Ceresa, Cereja, Séréciaux, Sérusiaux, Serusiaux: PlN Seressia in Forville (N).

 

FD

Seressia

Séressia, Séréssia, Serresiat, w. nam. Sèrèssia, Seresia, Seresiat, Sérésiat, Séréciat, Séréciaux, Serusiaux, Sérusiaux, etc. (NF essentiellement namurois). 1444 «Mariette de Seronceau» AidesNamur, 1602-3 «la maison Jacques de Seresia» TerriersNamur; nom d’origine: Seressia, dépend, de Forville (Nr); on notera qu’un top. semblable a existé à Olne: 1523 «es serechea», 1540 «en sere-cheaux», 1596 «en ceressea», 1599 «en ser-ressea», 1613 «les ceressea», etc. [JL, NFw2]. – Pour le NF ancien Seresia di Batista, d’où Seres dit Batist, p.-ê. d’origine espagnole, cf. A. Vincent, BTD 32, 195-6.

 

JG

Seret

-ez, -ey, Séré, Sere: i. Zie Cehert. – 2. PlN Seraing, W. Sèrè (LU) (J. G.).

 

FD

Seret

Serez, Serret. 1568 «Gabriel de Seretz» BourgNamur, 1656 «Gié Seret» DénMalem-pré; nom d’origine: Seraing, w. Sèrè (Lg). Cf. aussi Seré, Serré.

 

JG

Serex(he)

zie Cerexhe.

 

FD

Sérex(he)

Proven. Cérexhe (Loc.).

 

EV

Serexhe

cf. Cerexhe.

 

JG

SEReyn

Ser Reyn. V. ser et RAD (Ran).

 

EV

Sereyn

zie Serreyn(s).

 

FD

Serf, de

zie Lecerf.

 

FD

Serfati

-y, zie Sarphati(e).

 

FD

Serfranckx

Servran(k)x, Serv(e)ranckx, ‘T Servranckx, T’Servrancx, -vran(c)kx, t’Servranckx, ‘t-, T’Servranex, Sevranckx: Pair. Ser Vranks: (zoon van) heer Vrank. Zie Frank. 1356 Heinrec ser Vranx, Woluwe; 1346 Ingelbertus tser Vranx, Es. (PEENE1949); 1396 Willem ser Vrancs, Bs. (DE B.).

 

FD

Serg-

-ant, -e(a)nt. Profess. ,,Sergent de bataille ». Auparavant: ,,Serviteur, huissier ».

 

EV

Serge(a)nt

Serga(e)nt, Le Sergeant, Sierzant, Sargant, -ent: i. BerN van de sergeant: bode, gewapende dienaar, lijfwacht, krijgsknecht. 1318 Stephanus dictus Sergant, VB (PEENE 1949); 1392 Ghegheven Jannin den Meyere aïs sergiante sinde van der stede = Jannin de Meyere der stede cnape, Ktr. (DEBR. 1958). – 2. Evtl. herinter-pretatie van Serjans, Sirejean. 1275 Jehan Sierjans, Dk. (RL).

 

FD

Serge(e)raert

Serghe(e)raert: Pair. Zoon ‘s heren Geraard. 1619 Jacques Sergheraert, FV (VERGR. 1972).

 

FD

Sergeant

Sergent. 1295-1302 «Hues li Serjans» ImpôtArtois, 1302 «Leurens sergans» Loi-Tournai, 1358-59 «Nikaises Siergans» Po-lyptAth, 1365 «Gillot le Siergant» TailleMons, 1488 «Col. Le Sergans et Marie sa femme» JusticeBastogne, 1531 «Jehan Sergant» Bourg­Namur; nom de fonction: anc. fr. sergent ‘serviteur, homme de troupe à pied, officier de justice, huissier (jusqu’en 1789)’ FEW 11, 532a, souvent ‘sergent des bois’, cf. 1365 «Jehan le Nain siergant des bos» TailleMons.

 

JG

Sergeef

-ejew: Slav. FN Sergueeff, Serghuieff, Sergejew, afl. van Lat. Sergius.

 

FD

Sergeys

Patr. ‘s Her(en) Gijs. 1775 Jos. Sergheys, Lv.-Aw.(AP).

 

FD

Sergeys(s)els

Sergeyssens, zie Sergys(s)els.

 

FD

Serghe(e)raert

zie Serge(e)raert.

 

FD

Sergier

Sergi(e), Cherchi(e), -chye, -chié: Patr. Zoals Sengier/Singier < Ségier/Sigier, hier met epenthetische r. Chercie is hypercorrect. Zie ook Sesier (LG1993,75-82). 1712 J. B. Serigiers, Aw. (MULVII).

 

FD

Sergo(i)gne

Sergonne, Sergoyn(n)e: Wsch. < Sigogne met epenthetische r. Fr. cigogne: ooievaar. BN voor iemand met lange hais of lange benen. Vgl. Ovaere, D. Storch.

 

FD

Sergo(o)ris

Patr. ‘s Heren Goris.

 

FD

Sergys(s)els

Sergijs(s)els, Sergeys(s)els, Sergeyssens: Patr. ‘s Heren Gijsels, zoon van heer Gijsel < VN Gijzelbrecht. Zie Gijsels, Gyselbrecht. 1358 Jan ser Ghisels = 1385  Jan Ghisels, Dend. (MNT 276); 1425 Vranke Sherghiselbrechts (DEBR. 1980);

1420 Hinric Tserghisels = 1450 Heinric Sergisels, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Serhan(e)

zie Seran(ne).

 

FD

Serheylaerds

Patr. Gen. van Heer Heylaerd, Germ. VN. 1382 Marie Sher Heylaerds, Olsene (DEBR. 1970).

 

FD

Seriacop

zie Serjacobs.

 

FD

Serie(r)

Seri, zie Serrier.

 

FD

Sérielle, (van)

van Schel: i. PlN Schelle (A, OIJ). 1356 Jan van Scelle, Bs. (PEENE1949); 1533 Jan van Schelle, Dend.-Aw. (AP); 1639 Aart van Schel, Hoboken (AP). – 2. Zie Van Schil.

 

FD

Serieys

Occ. FN < Séries, Seriers, Fr. Cerier: kersenboom (DNF).

 

FD

Serin

Peut-être surnom: moy. fr. serin (oiseau réputé pour son chant) FEW 11, 654b [le sens péjoratif ‘qui se laisse leurrer ou mener faci­lement; niais’ n’est attesté que depuis le début du 19e s. ibid.] m Dimin. : Serinet.

 

JG

Serin

Proven. Seraing (Loc.) ou Serin(champs) (Id.).

 

EV

Serin

zie Sorin.

 

FD

Serions

zie Carton.

 

FD

Serjacobs

cf. Sirjacobs.

 

JG

Serjacobs

Seriacop, Sir(e)jacob(s), Sierjacobs, Sire Jacob: Patr. Serjacobs: ‘s heren Jacobs. Vgl. Sirjacques. 1280 Wouter Ser Gacops soene, Wondelgem (CG); 1430 Franco Tseriacops dictus vanden Poêle, Bs. (OARII); 1706 Joannes Sirejacob.Bs. (MULVII).

 

FD

Serk

zie Zer(c)k.

 

FD

Serk(e)yn

-(e)ijn, -eym, zie Cierkens.

 

FD

Serl-

-at, -ez. Proven. ,,Petit essart ». V. Essart.

 

EV

Serlambrechts

Patr. Gen. van heer Lambrecht. 1366

Sigeri Serlambrechts, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Serle(t)

-eth, -ez, zie Charlet.

 

FD

Serlet

Seriez. Forme évoluée de Charlet [FD] ?

 

JG

Serlie

zie Carlier.

 

FD

Serlippens

Serluppens, Serluppus, Sche(e)rlippens: Patr. Ser Lippens: zoon van heer Lippin. Zie Lippens. 1396 Jan ser Lippens, Mater (DE B.); 1553 Jacop Sheerlippins, Cent (SCHOUT. I).

 

FD

Serlooten

Sarlote, adaptatie van Charlote. 1702 Sarlote, 1752 Sarloten, 1770 Serlooten, Herzele (PDB).

 

FD

Sermant

Serment, Szerman, Szerment, Charmant: Fr.

serment: eed, gelofte. BN voor een beëdigd

beambte. 1349 Jakemon Sermentet, 1352 Hanekin

Sermentée, Dk. (TdT); 1607 Claude Serment,

Mech.-Aw. (AP).

 

FD

Serment

Sermant. 1484 «H. Serman», 1496 «H. fils de Serman et Margeryt sa ffetnme]» JusticeBastogne, 1507 «la veuve Jehan de Ser­man» BourgNamur, 1544 «Anthoine Serment» DénStavelotMy; de fr. serment FEW 11, 34b, surnom de qqn qui fait des serments (Dauzat 549); sinon de w. (hutois) sèrmint ‘sarment (de vigne)’ (cf. EMVW 5, 10; BTD 38, 256).

 

JG

Sermettens

Patr. Sermertens: ‘s heren Maartens, met ass. rt/tt (vgl. Br. met < mer(k)t, markt). 1453 Clarissia dicta tser Mertens filia Mathie tser Mertens,Mech.(OARII).

 

FD

Sermeus

Sermeuse. Nom composé: Ser (mar­quant la filiation) + Meus, aphérèse de Bartho-lomeus.

 

JG

Sermeus(e)

Chermeux: Patr. Ser Meus: ‘s heren Meus, soon van heer Meus, Bartholomeus. Chermeux is hypercorrect (DUPAS 174).

 

FD

Sermijn

-yn: Var. van Samin met r-epenthesis? Vgl. Scharmin.

 

FD

Sermon

Fr. sermon FEW 11, 515a, surnom à caractère religieux ou p.-ê. ironique (pour qqn qui sermonne volontiers, qui fait la morale).

 

JG

Sermon

-onne: Var. van Simon met r-epenthesis.

 

FD

Serneels

Cerneels: Patr. ‘s Heren Neels = Daneels of Corneels. 1479 Jacop Tserneels, Berlaar (OAR II); 1478 Jan Tserneels = 1497 Jan Serneels, Lier (FRANS); 1591 Gommaar Serneels, Keerbergen (AP).

 

FD

Serneels

Nom composé Ser (marquant la filiation) + Neels, aphérèse de Daneel, Daniel [FD].

 

JG

Serniclaes

Sernicola: Patr. ‘s heren Niklaas. Vgl.

Serclaes. 1419 Heynriics Tsernighels, Duffel (OARII).

 

FD

Seroeyen

zie Serroyen.

 

FD

Seron

Séron, Seront, Serron. 14e s. «lesenfans Libier de Seron» CensHuy, 1444 «Gilhçonde Seron» TerreJauche, 1449 «messire Jehan de Seron» AidesNamur, 1540 «Gabrielle de Ser­ron» BourgNamur; nom d’origine: Seron, dé­pend, de Forville (Nr) ou dépend, de Soy (Lx).

 

JG

Seron(t)

Séron, Serro(e)n, Ceron, Céron: i. PlN Seron in Forville (N) of Soy (LX). 146 e. Libier de Seron, Hoei (J.G.). – 2. Zie Siron.

 

FD

Seronval

Séronval, Seronvalle, Seronvaux, Seronveau, -eaux, cf. Sironval.

 

JG

Seronval(le)

-veau(x), -vaux, zie Sironval.

 

FD

Seroux

Serrou(x), -out: i. PlN Céroux (WB) of Seroux in Thimister (LU). – 2. Zie ook Sirou(x).

 

FD

Seroux

Serroux, Serrout. 1598 «Jehan Serou dict le Grand Jehan » DénWavre ; nom d’ori­gine: Céroux (BrW) ou Seroux, dépend, de Thimister (Lg).

 

JG

Serpe

BerBN Fr. serpe: snoeimes (DNF).

 

FD

Serpe

Surnom d’homme qui manie la serpe (Dauzat 549), cf. aussi Sarpette.

 

JG

Serpenti(er)

zie Charpentier.

 

FD

Serpentier

cf. Cerpentier.

 

JG

Serpieter(s)

Sepieter, Sipieter: Patr. ‘s heren Pieters: zoon van heer Pieter. 1577 Jan Cherpieters, St.-Win.; 1787 Jacobus Serpieter, Kwaadieper; 1733 Mattheus Sepieter, Belle (VERGR. 1968).

 

FD

Serraes

Serras: Patr. ‘s heren Raes. Zie Raes. 1351 Pieters zone ser Raes, Cent (MNT 250); 1373 Egidio Tserraes, Dend. (CED); 1398 Jan ser Raes, Oostakker(GYSS.i97i).

 

FD

Serraf

Seraph, bijbelse VN. Zie Serafïn.

 

FD

Serrano

zie De Seranno.

 

FD

Serrant

Seran(n)e, zie Seran(ne).

 

FD

Serrar

Serra(t): Adaptatie van Gérard.

 

FD

Serrarens

Serraris, Seraerts, Seeraert, Sceraert: Patr. Ser Aren(d)s: ‘s Heren Arends, Aerts. 1381 Machiel gheheten Tserarnts, Bs. (HB166); 1485 Magrieten Tseraerts, Mb. (A.BAERT); 1584 Hans Seraerts, Aw. (AB); 1718 J. Fr. Serraris, Hamme (MUL VII).

 

FD

Serras

zie Serraes.

 

FD

Serre

NF en partie flamand (Louvain, Diest), sans doute d’origines multiples, p.-ê. en partie d’origine toponymique, cf. 1525 «Jehan de Serre» BourgNamur, 1631 «J. Serre greffier» Treignes.

 

JG

serre

ou sarre. N. de plusieurs rivières. Proven. Laserre, Sere(s), Soeur(r)e, Serré, Serra, Sirre. Dimin. : Ser-, Si(é)r-, Cher-, Chir–et, -on(t), Seurette, Seroo. (Seron, Dép. Forville).

 

EV

Serré

cf. Seré.

 

JG

Serré(e)

-e(e), -è, -et, -es: i. Zie Cheret. – 2. PlN Serrée in Bothey (N). – 3. Var. van Seret.

 

FD

Serret

cf. Seret.

 

JG

Serreyn(s)

Sereyn, Serryn, Serrijn, Syryn, Sijrijn: i. Ser(r)eyn is een hoofdzakelijk Wvl. FN. Patr. Ser Hein(s): ‘s heren Hein(s), Hendrik. 1300 Willamme Serheins, Heule (DEBR. 1980). Evtl. Ser Reyn(s): ‘s heren Rein < Reinaard/Reinoud. 1448 Berthelmeeus Serreins, Kassel-Bg. (PARM.); 1484 Quintyn Sereyns; 1520 Joos Serrains, Cent; 1500 Franchois Serein, Vladslo; 1555 Marie Serreins, Kemmel (med. E. Verroken, Cent). – 2. Var. van Sor(r)eyn = Sorin. – 3. PlN Seraing (LU). 1374 (Diederic heer) van Sereyn = Thiri sire de Serin = 1374 van Syreyn = Thiri sire de Serin = die hère van Seraing; 1374 Jan van Syreine=Jan van Syreyne=Johan de Jardien (BLO V-VI); 1397 Peter Sereyn, Tn. (C.BAERT); 1476 Henric van Sareyn, Rutten (IOT). Zie ook Serrien.

 

FD

Serrien

Serrien: De Antwerpse FN Serrien (ix Serrien) is een verhaspeling van Jorion. 176 e. Jonas Jorion (vader van) ± 1643 Guilelmus Jorion, Heffen-Heindonk = 1667 Guilielmus Serion (vader van) 1667 A. Seron, 1670 M. Cherion, 1672 J. Zeron, 1674 G. Jeroon, 1677 J. Geroen = 1680 C. (Jeroen geschrapt en vervangen door) Serin, 1683

A. Serin, 1686 F. Jeroen, 1687 P. Jeroen, 1691 Cl. Serin. Van 1720 tôt 1770 wordt de FN Serrin gespeld. Vanaf 1770 komt in Niel de vorm Serrien voor. Al wie Serrien heet, behoort tôt deze famille (med. D. De Jonge, Niel).

 

FD

Serrier

-iez, Serri(é), Serry, Serries, Serie(r), Séry, Sery, Seri, Cériez, Ceri(ez): 1. BerN Ofr. serrier: slotenmaker. 1444 Robiert le Serrier, Namen (J.G.). – 2. Cerier, Sirieix, Occ. vormen van cerisier: kersenboom (DNF). Vgl. Cerisier.

 

FD

Serrier

Serriez. 1444 «Robiert le Serrier» AidesNamur ; nom de profession : anc. fr. ser-rier ‘serrurier’ FEW 11, 498a, cf. aussi Serwy, Serwi(e)r, Serulier, Serusier.

 

JG

Serriot

NF du Borinage, importé de Berrieux dans l’Aisne (GeneaNet), d’origine incertaine.

 

JG

Serrisier

P.-ê. de fr. cerisier (arbre caracté­ristique du domaine), mais une var. de Serusier (avec remotivation sur le nom de l’arbre) sem­ble plus probable.

 

JG

Serrisier

zie Cerisier.

 

FD

Serro(e)n

zie Seron(t).

 

FD

Serroels

Patr. Gen. van Heer Roel(f): heer Roelof. In 1223 was Rolinus fîlius Rudolphi schepen van Brussel uit het geslacht Serroelofs (LIND.). Roel ook < Roeland. 1398 Brandaen

 

FD

Serron

cf. Seron.

 

JG

Serrou(x)

-out, zie Seroux.

 

FD

Serroyen

Forme évoluée de Ser (marquant la filiation) + Oden < anthrop. germ. Odo [FD].

 

JG

Serroyen

Ser(r)oeyen, Seray(en): Var. van Schroyen met reductie van de cluster schr > sr; zie Schroons. 1568 Cornelisen Seroyen, Schelle (MAR.); 1574 Hans Serroyen, Diest (FCCG1992, 358); 1705 Petrus Schroyen (vader van) 1735 Theodorus Scroen (vader van) 1766 Gérard Schroyen (vader van) Théo Serroyen, Overpelt (PDB).

 

FD

Serru

Serrues, zie Serruys.

 

FD

Serrure

1234 «Tumas Serrure» NécrArras; surnom de serrurier, cf. 1281 «Jeh. de Haves-kerke, le faiseur de serures ki maint au Prei» DettesYpres. – Sur la famille Serrure, cf. RbPhHSl, 1973,870.

 

JG

Serrure

BerBN van de slotenmaker. Vgl. Serrurier. 1540 Pierre Serrure, Antoing (AP).

 

FD

Serrurie(r)

Serurier: BerN Fr. serrurier: slotenmaker. 1326 Gillot le Sierurier pour sierures, Bergen (PIERARD); 1383 Perrin le Serrurier…pour serrures (MARCHAL).

 

FD

Serrurier

-urie, Serurier, Serulier, Serusier. 1444 «Libert le Serrurier», «Jamart le Seru­rier» AidesNamur, 1504 «Libert le Serrurier», 1508 «Baudechon Le Serrurier», 1516 «Jehan Le Serruries» BourgNamur, 1543 «Henri le seruri del Ru» La Gleize, 1573 «Collait le Serurier» CoutStavelot, 16e s. «Jaco le Serrairier, Philippe le Ceruier» et «Collar le Ceru-yer» Châtelet; nom de profession: fr. serru­rier, pic. cherrulier, sérulier ‘serrurier’ (avec échange des liquides r > l) FEW 11, 498a (où figure 1467 «serrusier» Nevers, etc.), cf. aussi Serrier, Serwy, Serwi(e)r.

 

JG

Serruys

Forme réduite de Serhuyghs, composé de Ser + Huigs < germ. Hugo [FD].

 

JG

Serruys

Serruijs, Serrus, Serru(es), Seru: Patr. Serhuigs: zoon van heer Huig, Hugo. Zie ook Huis. 1395 Luux ser Huughs = Luux Serhuus, Wervik; 1326 Lambert sher Huughsons, Ip. (BEELE); 1422 Luuc ser Huughs, Ktr. (DEBR. 1958); i6e e. Jane Serrus, Wervik (LG1967,265).

 

FD

Serry

Nom d’origine: Serry (Meurthe-et-Mo­selle) ou Séry (Ardennes. Oise, Aisne, etc.).

 

JG

Serry

zie Séry.

 

FD

Serryn

zie Serreyn(s).

 

FD

Sersanders

Sersante: Patr. ‘s heren Sanders. 1345 Sanderse ser Sanders, Cent (RSGII); 1382 Daniel Sher Sanders, Beveren-Leie (DEBR. 1970).

 

FD

Serson

NF de la région de Bouillon, originaire soit de Normandie, soit de Charente-Maritime (GeneaNet), p.-ê. d’une famille protestante. Cf. aussi Surson.

 

JG

Sersté

Serste. Forme francisée du NF ‘t Serste-vens.

 

JG

Sersté

Serste: W. adaptatie van Serstevens (J.G.).

 

FD

Serstevens

‘t Serstevens, t’Serstevens, T’Ser(s)tevens: Patr. Ser Stevens: ‘s heren Stevens. 1382 Ghijsbrechte tser Stevens, Bs. (HB 185).

 

FD

Serteels

zie Sarteel.

 

FD

Sertijn

-yn, -in, -eyn, zie Certijn.

 

FD

Serty

Wellicht W. < Chertier, Charrier.

 

FD

Seru

zie Serruys.

 

FD

Serulier

BerN. Var. van Serrurier met r//-wisseling (J.G.).

 

FD

Sérulier

Serurier, cf. Serrurier.

 

JG

Serulus

zie Cerulus.

 

FD

Serurier

zie Serrurier.

 

FD

Serusiaux

Sérusiaux, cf. Seresiaux.

 

JG

Sérusiaux

zie Sérés(s)ia(t).

 

FD

Serusier

cf. Serrurier.

 

JG

Serusier

zie Cerisier.

 

FD

Serv-

-aes, -ais, -aye, -é. N. de bap­tême. Servais. V. S AD (Sa).

 

EV

Serva(e)ge

Serva(e)yge, Serva(e)yse: Fr. servage, It. servaggio: horigheid, lijfeigenschap, knechtschap. 1455 Michiel Sheervaghe, Milaan-Bg.(PARM-).

 

FD

Servaas

Servaes, Servatius, Zervas, -os, Servasy, Servais, -vaye, Selvais, -vait, Selway, Sol(le)vay, Sollewijn, -weyn, Solveyns, Serve, Serve(z), Serveau: Patr. Lat. HN Servatius. 1298 Joh. Servaes, Kales (GYSS. 1963); 1427 Servays Hughes, Assenede (PARM.); 1595 Peter Servaes, Lv. (AP); 1286 Alixandre Selvais, Valensijn; 1523 Selvay de Glymes, Cour-sur-Heure; 1354 Servais = 1360 Selvais = 1372 Selvays, Silvays = 1416 Solvay; 1436 Estievenart Solvais, Nijvel; 1618 Solvais = Selvais, Tubeke (VW1974,108-110); 1700 Simon I.M.A. Servati, Nieuwpoort (MUL VII).

 

FD

Servaete(n)

zie Savat.

 

FD

Servais

 [7e NF le plus fréquent en prov. de Liège], Serve, Serve (avec perte de l’accent aigu?). Prénom mystique chrétien: lat. Serva-tius (dérivé de Servatus, part, passé du verbe servare ‘sauver, protéger du péché’), popu­larisé par saint Servais, évêque de Tongres (4e s.), dont le centre de culte était Maastricht. Le culte du saint était particulièrement popu­laire en Hainaut, où il était invoqué comme protecteur des gens et surtout du bétail [JH]. Cf. aussi Selavis et Solvay. * Forme latine: Servatius. 1250 «Servacius» Nethen, «Servatius Balhet» Kemexhe, 1474 «Servacius Fabri» PrincipLiège: génitif: Servasy, Servaty. 1534 «Servais Servatii» Saint-Trond, 1706 «Joannes Servaty» Cerfon-taine.

« Dérivés: Servaye. – Serveau [suffixe -ard, w. -aud, ou -eau]. 1350 «Serwaus de Mon-cheaus» CartValDieu, 1522 «Jehan Léonard Servaux», 1538 «Servaulx Noullens» Cout-Stavelot. — 1444 «Servot Brulefer», «Servot bouvier Tirebonant» AidesNamur. – Servotte. 1289 «Servote li fis Massait» CensNamur, 1444 «Servotte Brulefer» AidesNamur, 1499 «Servotte de Heuvis», 1558 «Jehenne Ser­votte», 1660 «Andrien Servotte» Bourg-Namur.

« Forme néerl. : Servaes. 1592 «Servaes Sau-vaige» CartCiney, 1598 «Servaes de Halle» DénWavre. Cf. aussi Vaes, Vaes(s)en.

 

JG

Servais

-aye, zie Servaas.

 

FD

Servan

1. Profess. Servant, ,,Domes-tique ». N° 137. — 2 .En Bretagne, N. de baptême.

 

EV

Servan(t)

Serwan: BerN Fr. servant: dienaar (DNF).

 

FD

Servaton

Patr. Vleivorm van HN Servatius.

 

FD

Servaty

zie Sarphati(e).

 

FD

Servayge

-ayse, zie Serva(e)ge.

 

FD

Serve

Servez, zie Servaas.

 

FD

Serveau

Cerveau: Patr. Hypercorrect voor Servais. Of dim. 146 e. Badewien Xherveal; Xherveaz de Bernaw, Luik (BODY).

 

FD

Serveau

Proven. Servel (Loc fr.). — 2. Car. mor. Cerveau. N. d’H. supé­rieur.

 

EV

Servellen, van

zie Serville.

 

FD

Servenay

Dérivé liég. en -ê, avec métathèse, de Séverin ?

 

JG

Servenay

-ene: LU W. afl. van Séverin, met metathesis(J.G-)?

 

FD

Serveranckx

zie Serfranckx.

 

FD

Serverius

Salverius, Salvérius: Lat. HN Severius/Severus met epenthetische r. Salverius is beïnvloed door Salvator.

 

FD

Serverius

Var. de Severius avec r prétonique [FD].

 

JG

Serveyt

N. de filiation. (Zoon) van Ser Veyd, ,,(Fils) du sieur Guy ». N° 102.

 

EV

Serveyt, van

PlN Servais (Aisne)? 1808 Jan Baptist van Serveit = Servuijt, Sint-Laureins (PDB)

 

FD

Serville

1. Proven. Loc. — 2. Car. mor. ,,H. servile  (Vil, bas) ».

 

EV

Serville

1294 «Jakes de Serville» CensNamur, 1517 «Ernult de Servilhe» GuillLiège, 1750 «Jean Serville» Vitrival; nom d’origine: Ser­ville (Nr).

 

JG

Serville

van Servellen: PlN (N, Eure-et-Loir).

 

FD

Servotte

Serves, -oz: Patr. Dim. van HN Servatius. 146 e. Servot fis Idoul, Luik (BODY); 1350 Servot, frère le dit Helin; 1455 Servot, fils de Servais Bibauwe (VW1974,109); 1703 Lambert Servotte, Marche-en-Condroz-Aw. (AP).

 

FD

Servranckx

Nom composé: Ser (marquant la filiation) + Vranckx < germ. Franco(n).

 

JG

Servranckx

-vran(k)x, zie Serfranckx.

 

FD

Servy

zie Serwier.

 

FD

Serw-  

-y,   -ir.   Profess.   ,,Serrur-ier ». N° 189.

 

EV

Serwan

zie Servan(t).

 

FD

Serwas

Var. graphique de Servais ou Servaes ?

 

JG

Serweytens

Patr. ‘s herens Weitens (zoon). Weit < Wouter. Zie Wuyten(s). 1322 Jan ser Woitijns zone; 1380 Pieter f. Jan ser Weytins, Eksaarde (GYSS. 1963’).

 

FD

Serwi(e)r

Serwird, Serwy, Servy: BerN W. sèrwî, Fr. serrurier: slotenmaker (J. G.). 1410 Johan Servier, le manghon (slager) de Jemeppe=Johan Serwier (AVB).

 

FD

Serwouters

Patr. Ser Wouters: (zoon van) heer Wouter. 1310 ieghen lanne sar Wouters wevers sone, Hulst (DEBR. 1999); 1382 Pieter Sherwouters, Wervik (DEBR. 1970). Zie ook Cheroutre.

 

FD

Serwy

w. nam. Sèrwi, Serwier, Serwir. 1444 «Jamart le Seruier» = «Jamart le Serurier» AidesNamur, 1462 «Pirair Daghe le seruwier» GuillLiège, 1498 «Lambert Serruyer fils de Thiry le Mygnon» JusticeBastogne, 1511 «Henri le Seruy de Filous» Filot, 1524 «Re-macle le Serwir» CoutStavelot, «Doalran le Serwy» Malmedy, 1539 «Henry le Serruyer» Pesche, 1544 «Henry le Seruier» Malmedy, 1556 «Henry le Serwyr» CoutStavelot; nom de profession: anc. w. serwier, w. liég. sèrwî ‘serrurier’ FEW 11, 498a, cf. aussi Serrier, Se-rurrier.

 

JG

Séry

Serry: i. Zie Serrier. – 2. PlN Séry (Ard., Yonne, Aisne, Oise).

 

FD

Ses(s)oye

zie Desausoi.

 

FD

Sesée

Misschien var. van Sesier.

 

FD

Sesier

De l’anthrop. germ. Siserius ou de Caesarius, nom de saint [FD].

 

JG

Sesier

Sesier, Sezier: Patr. Wvl. adaptatie van Ségier/Sigier, Rom. vorm van VN Zeger. De Fr.^’ (zj) wordt dial. z. Zie ook Sengier, Sergier (LG 1993.75-82). 1578 Pieter Sezier, Wervik (VS1970, 596).

 

FD

Sesselle

zie Secelle.

 

FD

Sessing

Sessier. V. S AD (Saz).

 

EV

Sester

zie Sechter.

 

FD

Sestig

Sestigh. Cf. 1584 «J. van Sestich» Diest, etc. ; moy. néerl. sestig ‘soixante’, qui peut être d’origines diverses (notamment le nom d’une maison à Louvain portant les chiffres romains LX) [FD].

 

JG

Sestig(h)

Tsestigh, T’Sestig(h): PlN Sistig in Kall (NRW). De Leuvense humanist Sexagius heette Van Tsestich en woonde in het huis met Romeinse cijfers LX. 1432 Judocus de Sistich, Leod. dioc. (MULI); 1565 Jopken van Seestich, Eupen (EBB148); 1584 J. van Sestich, Diest; 1584-90 Jac. van T’Sestich = van T’Zestich, VB (ICC III).

 

FD

Set

Seth. Aphérèse de noms comme Gonseth, etc.?

 

JG

Set(t)on

zie Septon.

 

FD

Seters, van

PlN Seters (NB). 1539 Matthijs van Zeters, Breda; 1582 Cornelis Zeters, Gorkum-Aw. (AP).

 

FD

Seton

Setton, cf. Septon.

 

JG

Sette

Set(h), Seeten: Ofr. set(t)e: otter. BN voor een otterjager. Vgl. Fr. Loutre, D. Otter. 1382 Ghiselin Tseet = 1377 Gh. Tset, Wev. (DEBR. 1970); 1511 Woulter Zet = Zets; 1605 Jan Zette, Menen (KW II); 1586 Jacob Seete = 1590 Jacob Sette, Halewijn-Leiden (J. D.); 1598 Jacob Zetten; 1639 Jacques Sette, Waasten (DUV.); 1724 Laurend Sette, Izg.; 1782 Jean Sette, Menen (COUSS.).

 

FD

Seuckens

Patr. Vleivorm van een bakervorm Succho van een Germ. VN, wellicht Sutgarius, Suc(c)herius (MORLETI).

 

FD

Seule(n)

 (M)wvl. seule: houten emmer. BerBN van de kuiper. 1306 Jehan Seule, Ip. (BEELE).

 

FD

Seulen

1. Proven. Zuilen (Loc. hollan.)   ou   Sol,   Seul,   ,,Marécage »

(Moy.   NéerL).   Saeul   (Loc,   G. Duché Lux.). — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Seulet

Surnom: anc. fr. solet, seule! ‘(tout) seul’ moy. fr. seulet ‘secrètement’ FEW 12, 79b. –Cf. aussi 1302 «Seulete de Bailluet en Flan­dres» LoiTournai.

 

JG

Seulet

Zie Sollet.

 

FD

Seulin

NF hennuyer, importé de Cambrai et du départ, du Nord (GeneaNet); p.-ê. var. de Seu-rin, Sévrin.

 

JG

Seumaye

Cf. 1289 «Abrahans de Seumaing» CensNamur, 14e s. «Gilon de Seumainge» CensHuy; nom d’origine: Seumay, w. seûmây, à Perwez et Ottignies (BrW).

 

JG

Seumaye

PlN Seumay in Perwez en Ottignies (WB). 146 e. Gilon de Seumainge, Hoei (J.G.).

 

FD

Seume, de

Vervorming van De Seune?

 

FD

Seume.

Proven.   Zoom,   ,,Orée   (du bois) » (L.D.).

 

EV

Seumois

1601 «Jean de Seumoy», 1680 «Pierre Seumoy» BourgNamur; nom d’origine: Seu­mois, à Émines (Nr).

 

JG

Seumois

PlN Seumois in Emines (N). 1680 Pierre Seumoy,N(J.G.).

 

FD

Seune, de

zie Zoon(s).

 

FD

Seunen

Var. de Soenen.

 

JG

Seunen(s)

zie Soenen.

 

FD

Seunes

zie Zoon(s), Soenen.

 

FD

Seunier

V. Saumier.

 

EV

Seunier

Var. de Sau(l)nierou Saignier.

 

JG

Seunier

zie Saignier, Saunier.

 

FD

Seuningen, van

Misschien Zoningen, een adaptatie van PlN Soignies (H), Ndl. Zinnik.

 

FD

Seuntje(n)s

-tiens, zie Soontjens.

 

FD

Seur-

-(r)e, -ette. V. Serre.

 

EV

Seur(en)

Seur(e), Seurs: Patr. Limburgse korte vormen van Severinus.

 

FD

Seure, de

zie Zuur

 

FD

Seuret(te)

Z.-Fr. dim. van VN Séverin (DNF).

 

FD

Seurette

1487 «la maison Seurette» Soignies; p.-ê. anc. fr. sœurette ‘petite sœur; religieuse’ FEW 12, 117a, ou dérivé d’anc. lorr. seure ‘belle-mère’ FEW 12, 15b (cf. BTD 38, 270).

 

JG

Seurgeloose

zie Sorgeloos(e).

 

FD

Seurinck

V. SAD (Sa).

 

EV

Seurinck

-ynck, zie Zurings.

 

FD

Seutens

zie Zoeten(s).

 

FD

Seuter, de

zie de Zuttere.

 

FD

Seutin

1426 «Jehan Seutin» TailleSoignies; nom d’origine : Seutin, dépend, de Feluy (Ht).

 

JG

Seutin

Proven. Sautin (Loc.). N° 79.

 

EV

Seutin(s)

-ein: i. Metr. Pic. gepalataliseerde var. van Mnl. VN Soetin. 1230 Osto Sotins, Chièvres (SMT I); 1340 Jehan Sotin, St-Q. (MORLET). Zie Zoetens. – 2. Evtl. PlN Seutin in Feluy (H).

 

FD

Sev-

-enants, -ens, -ers, -(e)r(a)in, -eryns,  -erink, -in,  -ré.   V.  SAD (Sa).

 

EV

Sevanne

Sévanne, Sevenne: Adaptaties van Fr. FN Chevenne, -anne, Fr. chevenne: kopvoorn, vis met dikke kop. BN (DNF).

 

FD

Sevanne

Sévanne. Var. du NF Chevanne, Che-venne? Cf. aussi Sevenne.

 

JG

Sevar

Sévar (NF verviétois). ± 1260 «Jake-miens li frères Sevar» Sy; NF sans doute d’origine germanique; comp. aussi le NF Zeva et var., considérés de manière vraisemblable comme des francisations du NF flam. Zeevaert [JL, NFw],

 

JG

Sevar(t)

Sévar, zie Sievert.

 

FD

Sève

1. Proven. Sait/es (Loc.). Synon. De Sayne. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Sève

Sêve, zie Saive.

 

FD

Sève

Sève. 1337 «Juette ditte Sève de Gorrout» Liège; surnom: anc. fr. suive ‘sage’, cf. Saive; ou bien nom d’origine: Saive ou Celles-lez-Waremme (Lg), cf. Selves et Desaive.

 

JG

Sevean

Sévéan. NF breton du Finistère, implanté dans la région de Binche, considéré comme d’origine incertaine (Deshayes 469).

 

JG

Sevecotte, van

zie van Sevencoten.

 

FD

Seven(e), van

Wsch. reïnterpretatie van Van Sever(en).

 

FD

Sevenant, (van)

van Sevenandt, -hant, van Zevenhand, Sevenhan(d)t, -hans, Sevenan(t)s, Sévenan(t)s, Savenants: i. PlN S(a)int-Venant (PdC). ± 1300 Sébile de Saint Venant, Arien (BOUGARD); 1366 Gillis van Sint Venands, Rijsel (JAM.); 1439 Wouter van Sevenant, Joos van Sevenant, Kortemark (CCH). – 2. Voor de namen zonder vz. is misschien toch niet uit te sluiten: zeven handen. BN voor een handig man. Vgl. Siebenfinger, Siebenfuss, Siebenhaar(BRECH.). 1300 Zevenant; Gheerken Sevenants, Tn. (DESPY); 1340 Jan Sevenant, Tn. (C.BAERT); 1484 Daniel Sevenans = 1496 Daniel Zevenant, St.-Tr. (CSTII); 1563 Joannes Vierhant, Lv. (HENNO). Vgl. Quaterman.

 

FD

Sevenants

Sevenans, etc. 1370 «Mer Jan van Sintevenants » ; nom d’origine: Saint-Venant sur la Lys (Flandre fr.) (J. Lindemans) ou bien, dans certains cas, surnom d’homme habile, néerl. zeven handen ‘sept mains’ [FD].

 

JG

Sevenberg(h)en, van

zie van Zevenberg(h)en.

 

FD

Sevencoten, van

van Sevecotte, van Zevenkoten, van Zevencote: PlN Zevekote (WV), in St.-Martens-Latem (OV), Ruiselede (WV) enz. 1200 Willelmus de Sevencote; 136 e. Segere de VII Coten, Evergem (GN); 1281 Everardus de Zevencote; 1215 Willelmus de Zevencote, Desselgem (DEBR. 1980); 1386 Macs de Zevencote, Ip. (BEELE).

 

FD

Sevendonck, van

PlN Zeverdonk in Tnh. (A). 146 e. Denijs van Zeverdonck, Bs. (OSTYN); 1417 Jan Ceels van Zeverdonck; Jan Heins soen van Zeverdonck, Tnh. (MNT 488).

 

FD

Sevenels

zie Scheefhals.

 

FD

Sevenhan(d)t

-hans, zie (van) Sevenant.

 

FD

Sevenich

-ig, Sewenig: PlN Sevenich (Titz NRW).

 

FD

Sevenne

Sevenne. Francisation du néerl. zeven ‘sept’ ou à rapprocher de Sevanne (ci-dessus).

 

JG

Sevenne

zie Sevanne, Sevens.

 

FD

Seveno(o)

-ois, -oy: Bretonse FN Séveno < Seven: beleefd, beschaafd, gezond, gemanierd (LE MENN). 1660 Franciscus Séveno, Brugensis (MULVI).

 

FD

Sevens

Seevens, Sevenne, Zeven, Zevne, Zevenne, Zevenne, Zewen, Seeuwen, Sieven: Patr. Vleivorm van Sievert (vgl. Zevaert). Of var. Sieben(s), zie Sibbens.

 

FD

Sevenster

PlN en huisnaam Zeven Ster(ren).

 

FD

Sever(en), van

zie van Zeveren.

 

FD

Sever(s)

zie Sievert.

 

FD

Severi

Séveri, Severy. 1240 «Richar de Severi» CartOrval, 1542 «Gilles de Severy», 1582 «Éverard de Severy», 1642 «Alexandre de Severy» BourgNamur; nom d’origine: Se-v(e)ry, w. sevré, à Javingue (Nr) ou, éventuel­lement, génitif de lat. Severus, nom de plu­sieurs saints.

 

JG

Severi

Séveri, Severy: 1. Vanwege de hoge frequentie van deze FN in L en LU heel wsch. < HN Severinus, al is Severi eigenlijk gen. van Severus. – 2. PlN Sev(e)ry in Javingue (N). 1240 Richard de Severi, Orval (CAO).

 

FD

Severijns

-yns, -ijnen, -eyns, -(e)ijns, -in(s), -ing, -ini, -ino, -a(i)n, Se(e)verens, Sevrin, -ain, Sévrin, Sevryns, Sevriens, Severne, Sewerin: Patr. Lat. HN Severinus < Lat. severus ‘streng’. Severinus was bisschop van Keulen (46 e.), vandaar de populariteit van de VN in Rijnland en Limburg (FN Frings, Frijns). 1375 Séverine van den Doffhuys = 1379 Sevrijn van den Dofhuyse, Tn. (ROEL. 1951); 1300 Henricus Severiins, Tv. (BERDEN); 1426 Jan van den Barne filius Severyns, Mtr. (PARM.); 1491 Jacotyn Patour filius Severain, Rijsel (PARM.).

 

FD

Severin

Séverin, Sevrain, Sevrin, w. nam. Sèvrin, Severyns, -ijns (forme néerl. au géni­tif), etc. 1257 «Sevrin de Celle» BaillNivelles, 1265 «Severins fius le Sarete» CensNamur, 1272 «Severinus presbyter», «Gossuinians Severins» PolyptVillers, 1289 «Maroie li femme Severin» CensNamur, 1472 «Gerar Severin» Arbrefontaine, 1524 «Severin le maier» Stoumont, 1577 «Henry Severin» La Gleize, 1602-3 «Laurent Sevrin» Terriers-Namur, 1604 «Sevrin Geutquin porchier» Arbrefontaine, 1618 «Severin Plainting» Ladeuze, 1656 «Severain Servais», «Paul Severain» DénMalempré; ancien prénom, du lat. Severinus, nom de plusieurs saints.

 

JG

Severs

Hypocor. néerl. de Siegfried < anthrop. germ. sigi-frithu.

 

JG

Sevestre

V. Sylvestre. Sey- -(d)e, -dfe). 1. Proven. Zijde, ,,Côté de l’agglomération ». N° 228. —  2. V. SAD (Sad et Sa). Seydel.  ;. Profess. Seidel (Alasace), ,,Chopes ». Fabric. de chopes. — 2. V. SAD.

 

EV

Sevestre

zie Silvester.

 

FD

Seveur

zie De Saveur.

 

FD

Sevilla

Sivilla, Siville: Sp. PlN (Andalousie).

 

FD

Sevin(gen)

Sevink: Patr. Afl. van Severinus of Severt.

 

FD

Sevrain

-in, -iens, -yns, zie Severijns.

 

FD

Sevrain

Sevrin, cf. Severin.

 

JG

Sevranckx

zie Serfranckx.

 

FD

Sewalt

Seewald, Seywald: Var. van D. Sewold. Patr. Germ. VN Sigiwald.

 

FD

Sewenig

zie Sevenich.

 

FD

Sewerin

zie Severijns.

 

FD

Sey

zie Soy.

 

FD

Sey-

-fert, -(f)ers, -kens. V. SAD (Sa).

 

EV

Seyberth

zie Sebrechts.

 

FD

Seybold

zie Zebouds.

 

FD

Seyde

BerBN van de zijdespinner of-wever? Vgl. D. Seidenspinner, Seidensticker.

 

FD

Seydel(s)

zie Seidel.

 

FD

Seyen

zie Syen.

 

FD

Seyer

zie de Saeyer(e).

 

FD

Seyfarth

Seyf(f)ert, Seyffers, Seijffers, zie Sievert.

 

FD

Seyhaeve

zie Seinaeve.

 

FD

Seykens

Dimin. flam. en -ken de Sey, du germ. Sigerus (Vincent 73), ou de Soy (= François) [FD].

 

JG

Seykens

Seijkens: Patr. < Soikin, dim. van Soyer.

 

FD

Seyl

Seyll(e): D. Seil: touw, Zndl. zeel. BerN van de touwslager. Vgl. Seiller.

 

FD

Seyl

Seyll, Seylle. All. Seil ‘corde’, surnom de cordier ; cf. le suivant.

 

JG

Seyl

V. Profess. Zeil, „Voile » (Navi­gation). N. de cordier ou de navi­gateur à la voile.

 

EV

Seylberg, van de(n)

PlN Zeilberg in Deurne (NB).

 

FD

Seyler

Nom de métier: all. Seiler ‘cordier’;c/ aussi Seill(i)er.

 

JG

Seyler

zie Seiller.

 

FD

Seyman(d)

zie Soiman.

 

FD

Seymens

zie Siemens.

 

FD

Seymer

zie Semer.

 

FD

Seymertier, van

(van) Seymortier, zie van Semmertier.

 

FD

Seymo(e)ns

zie Simon(s).

 

FD

Seymus

zie Siemens.

 

FD

Seyn(h)a(e)ve

Proven. Sennehoeve, ,,Ferme de la Senne ». Synon. : Sen-, Sin-, Seyn- -(h)a(e)ve. (La Senne, Riv., Ane. Sinna). N° 245.

 

EV

Seyna(e)ve

zie Seina(e)ve.

 

FD

Seynaeve

-ave, Seynhaeve, Seijnhaeve, Senave, -aeve, Sinave, Sinaeve, Sinnaeve, Synaeve, -ave, Synhove (forme dial.). Peut-être flaman-disation de l’anc. fr. senavre ‘moutarde’ ¥CT( 11, 630 [JMP], surnom de fabricant de moutar­de, ou bien flamandisation de *chenave, var. non attestée de l’anc. fr. cheneve, chaneve< lat. vulg. canapus, var. de cannabis ‘chanvre’. – Bibliogr. : W. Beele, De FN Seyna(e)ve, dans Naamkunde 10, 1978, 268-270.

 

JG

Seyne, (de)

zie Deseine.

 

FD

Seyner

Mnd., Mnl. seiner: die met een zegen, sleepnet vist. 1419 Gerhard der Seyner, Arnsberg (BRECH.).

 

FD

Seynesael

zie Sénéchal.

 

FD

Seynha(e)ve

-haghe, -nave, zie Seina(e)ve.

 

FD

Seyns

Seijns, Cheyns, Cheys, Seys: Mnl. chens, sens, seins: schatting, cijns. BN voor een cijnspachter of cijnsinner. 1393 Pieter de Seins = 1396 de Sens = 1397 van Piètre den Seins, Ktr. (DEBR. 1970); 1648 Josse Cheys, Pop. (Midd. 1958,306-310).

 

FD

Seyns

Surnom d’un receveur de cens: moy. néerl. seins, anc. fr. cens [FD]. – Bibliogr.: J.A.W. Swane, Nicarius, vulgo Seyn, dans Brabantse Leeuw 12, 1963, 59-60.

 

JG

Seype(n), van der

zie van de Zype.

 

FD

Seys

1. Profess. Zeis, ,,Faulx ». N. de fabric. ou de faucheur ». N° 131.

—  2. V. SAD (Saz).

 

EV

Seys

NF néerl. venant du germ. Sigerus (d’oùft. Sohier), ou aphérèse de Franseis = François [FD].

 

JG

Seys

Seijs, Seyse, Seys(s)en(s), Ceys(s)ens: Patr. Korte vorm van Franseis < François. 1310 François leen van Poêle = Franseys dochter van den Poêle (LEYS 1953); 1398 Willem Seys, Geluwe (DEBR. 1970); 1492 Augustin Seyssin, Lyon Seyssins, Cent (BOONE). Zie ook Seyns.

 

FD

Seys(s)en(s)

zie Seys, Ceys(s)ens.

 

FD

Seysmans

zie Chynsmans.

 

FD

Seyssens

Plutôt que double génitif de Seys (ci-dessus), var. de Ceyssens, du lat. Vincentius (cf. V1S121, 1985,453-461).

 

JG

Seyteleer   

1. Profess. Zedenleer, ,,Morale ». N. de professeur ou de moraliste. – 2. Car. mor. Zetelaar. ,,L’H. qui siège, H. sédentaire ».

 

EV

Seyteleer

Wsch. var. van Sinteleer.

 

FD

Seytz

zie Seitz.

 

FD

Seyvert

-wert, zie Sievert.

 

FD

Seywald

zie Sewalt.

 

FD

Sezier

zie Sesier.

 

FD

Sézille

zie Secelle.

 

FD

Shainfeld

zie Schönfeld.

 

FD

Shapiro

-a, zie Schapiro.

 

FD

Shaw

E. PlN Shaw: kreupelhout, bosje. Vgl. Van der Schaeghe. 1191 Simon de Schage, Berkshire; 1275 Richard de la Schawe, Worcester; 1295 John ate Shaw, Essex (REANEY).

 

FD

Sheeren

zie (de) Heer.

 

FD

‘s Heeren

1. Proven. ‘s Heren (-EI-deren)   (Loc.).  —  2.   Situat,  soc.

‘s Heren(zoon), ,,(Fils » du sei­gneur, du suzerain ».

 

EV

Sheid

V. Scheid.

 

EV

Sheid

zie Scheidt.

 

FD

Sheinberg

zie Schoonenberg.

 

FD

Shepherd

Sheppard: E. BerN: schaapherder.

 

FD

Sheridan

Verengelst < Gaëlisch O Sirideâin, met onzekere bet.

S’Hertogen, zie (de) Hertog.

 

FD

Shietecatte

zie Schietekat.

 

FD

Shillings

zie Schellinck(x).

 

FD

Shoutteten

zie (de) Schout.

 

FD

Shpilman

zie Speelman(s).

 

FD

Shuldiner

D. Schuldner: schuldenaar, schuldeiser.

 

FD

Shulman

zie Schulman(n).

 

FD

Si-

-bens, -beth, -bille. V. S AD (Sa).

 

EV

Siaen(s)

Sciaens, Sian, Sian(n)e, Scianna, Scianne: 1. Patr. / Metr. < HN Domitiaan (Domitianus, -ana)? 1565 Marie Syaens, Pollare (LIBYENS). – 2. Var. van Zian.

 

FD

Siaens

Aphérèse (au génitif) de Domitiaen, cf. le suivant.

 

JG

Siaens

N. de bapt. (Domi)tiaans, ,,Domitien ».

 

EV

Siane

1704 «Marie Sianne» BourgNamur; aphérèse de Domitiane ; cf. le NF Ziane.

 

JG

Siar(d)

Sias, Séa, Sea, Cejaert: Patr. Rom. vorm van Germ. VN sigi-hard ‘zege-sterk’: Seiardus, Siardus (MORLETI).

 

FD

Siau(w)

1. Zie Seaux. – 2. Patr. Siaud < Sigaud, Germ. VN sigi-wald ‘zege-heerser’: Siwaldus (MORLETI).

 

FD

Sibbald

Sibal, zie Zebouds.

 

FD

Sibbens

Sibbes, Siben(s), Sibenne, Syben(s), Sijben(s), Zyben, Sibbing, Sieben(s), Siebes, Sieb(s), Siep(s), Sip(s), Siepen, Seeben, Sebe, Sebbe(n), Zeeben: Patr. Sibbe, Siebe, bakervorm van Germ. VN Zegeboud (Siboud), Zegebrand (Sibrand) of Zegebrecht (Sebrecht). 1384 Jacemart Sybe = 1391 Jakemarde Siben = 1396 Jammart Sybeert, Tn. (BAERT); 1389 Herman Peter Zeben zoens goede, Breda (HB 127); 1580 Johan Sips, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Sibella

Sibelle, zie Sibille.

 

FD

Sibelle

Var. (avec réinterprétation en -belle) de Sibille.

 

JG

Siben(s)

zie Sibbens.

 

FD

Sibenal(l)er

zie Siebenaler.

 

FD

Sibenaler

Nom d’origine: Siebenaler (G.-D. Lux.).

 

JG

Sibenaler

Proven. Bép. Bonnert.

 

EV

Sibenne

Francisation du NF Si(e)ben, cf. ce nom.

 

JG

Siberdt

-eth, -iet, -ergs, zie Sebrechts.

 

FD

Sibert

Sibiet (forme w., comp. Hubert/Hubiet), Siberdt, Siebert, Siébert (formes ail.). 1593 «Henry Sibert l’aisné» = 1605 «Henry Sybert», 1616 «François Sibert, brasseur» BourgDinant, 1664 «André Sibert», 1705 «André Sibiez» BourgNamur, 1752 «Joannes Jacobus Sibiet» AnthrStHubert ; nom issu de l’anthrop. germ sigi-berht.

 

JG

Sibick

Sibiek: Patr. Dim. van Sibbe; zie Sibbens. 808 Sibicho (MORLETI). Sibich is een naam uit de Dietrichsage (BRECH.).

 

FD

Sibil(le)

Sibilles, Sybille, (de) Sebille, Sebillen, Sibil(d)e, Sibiel, Sbil(l)e, Sibilia, Sibil(l)a, Sibella, Sibelle, Sybelle: Metr. Gr. HN Sibulla, Lat. Sibylla ‘waarzegster’ (V.D.SCHAAR) of Lat. VN Sibilia (GN, JACOBSSON). 1138 Sibilia, tweede vrouw van Dierik van de Elzas (LEYS 1959); ne e. Cibilia, 1237 Sibilia (GN); 1252 Sibeliam de Hoiet, Har.; 1258 uxor mea Sibilia…Radulfus, Wingene (DEBR. 1980); 1615 Niclaes Sibille = 1616 Nicolas Sebille; 1629 Herman Sibil = 1630 H. Sibille = 1632 H. Sebil, Schelle (MAR.). De vorm Sibilde is Ovl. (DEBR. 1985).

 

FD

Sibilde

cf. Sibille.

 

JG

Sibille

Sibile, Sibilles, Sybille, Sibilde (avec évolution flam. ll > ld, cf. F. Debrabandere, dans Hulde-Album … Hoebeke, 1985, 67). En Wallonie depuis 1087 : «Sibilie» (génitif), 12e s. «Sibilia de Haverec» WaudruMons, 1225 «Sibilla uxor ejusdem Renaldi», 1239 «Everardus et Elisabet liberi predictorum Nicholai et Sibile» CartStHubert, 1280 «Maguin, Ydain et Sibile filhes sagnor Hubin» Polypt-Liège, 1289 «Sibilie Flawene» CensNamur, 1397 «Rennechon fis damme Sibilhe délie Peticte Flemale» Cart Val Benoît, 1444 «Henri Sibilhe» = «Henri Sibilie» TerreJauche, 1546 «Lambert Sibilie» Cerfontaine, 1703 «Paul Sibil», «Anne-Catherinne Sibylle» BourgNa-mur; prénom fém. courant autrefois, qui pourrait être un dérivé en -ilia de Sibbe, ou bien être dû à un croisement avec le nom de la sibylle païenne, nom de la prêtresse d’Apollon [JH] ; également nom de plusieurs reines dans les chansons de geste. Cf. aussi Sebille et Sbille (forme contractée).

 

JG

Sibo

zie Seebodts.

 

FD

Siborg(h)s

Sieborgs, Ci(e)borgs, Sibourg, Cibour, Cibos: i. Metr. Germ. VN sigi-burg ‘zege-burg’: Sigiburga (MORLET I). 982 Sigeburgis; 1085 Siborch de Rininge; 1234 Siburg, Cent (GN); 1282 Jacop Syborghen sone, Holland (CG). – 2. Evtl. PlN Sébourg (Nord). 1280 Marions de Sebourc, Dk. (RL).

 

FD

Siboul

Dérivé en -oul de Sibert. Cf. également en -otte: 1280 «Bokehos et Sibotte» Polypt-Liège.

 

JG

Siboul

Patr. Afl. van VN Sibert.

 

FD

Sibourg

Siborg(h)s. Forme romane de l’an-throp. germ. sigi-burg (prénom fém.) [FD]; on notera que le NF Cibour pourrait représenter aussi Pane. liég. (1594) cibour ‘dais, ciboire’ [JH].

 

JG

Sibret

Nom d’origine: Sibret (arr. Bastogne).

 

JG

Sibret

Proven. Loc.

 

EV

Sibret

Zibret: PlN (LX).

 

FD

Sic-

-bels, -bens, -bert, -bès. V. SAD (Sa).

 

EV

Sica(rd)

Siccard, Sickert, Sicka, Sikaet, Succa(rd), Suquart, Souka, Suc(c)aet, Secaet, Seca(t), Sécat, Cécat: i. Patr. Germ. VN sigi-hard ‘zege-sterk’: Sigihart, Sicardus (MORLET I). Vgl. Segaert, Segat. 1414 Philippe Cicart, Comp. (MORLET). – 2. Voor sommige namen evtl. afl. van Ofr. soc: ploegschaar. BerN van de ploeger. 1298 Nicholao Succart, Bg. (VERKEST); 1387 Wilheames Soukart, Weerst (CVD); 1580 Guillaume Succa, Aw. (AP).

 

FD

Sicard

Siccard. Nom issu de l’anthrop. germ. sigi-hard; cf. aussi Sigard.

 

JG

Sicault

Zie Ségaux.

 

FD

Siccard

V. SAD (Sak).

 

EV

Sichel, van der

zie van der Sickel.

 

FD

Sichelen, van

zie van der Sichel.

 

FD

Sichem

Proven. Zichem  (Loc.).

 

EV

Sichem

Sachem: i. PlN Zichem (VB). – 2. Germ. VN sigi-helm ‘zege-helm’: Sigelmus, Segelmus (MORLETI). ±1000 Sigelmus, Cent (GN).

 

FD

Sichem, van

van Sichen, van Siechem, van Sighem, van Sighen, Zighem: PlN Zichem (VB) (1219 Sichen) of Zichen(-Zussen-Bolder, L). 1266 Enkinus de Zighene; 1277 Guillielmus de Syghene, Diest (DESPY); 1338 Nicholai de Zighene, St.-Gillis (OSTYN); 1585 Janne van Sichem, Aarts. (MAR.).

 

FD

Sichi(e)n

Sigin: Adaptaties van Patr. Sicking, afl. van Sicke, Sicco, bakervorm van Germ. sigi-naam. VN Sikke (GR, FL). Sibertus = Sicco; Sifridus = Sicco (STARK). 1721 Michael Jeremiah Zigin, Saksen-Wichelen = 1749 Michael Zigin, Wichelen (stamvader van Sigin, Sichi(e)n). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Defamàiewam Sigin of Sichi(e)n. VS1994,329-330.

 

FD

Siciliano

-i: Afkomstig van Sicilië.

 

FD

Sicka

zie Sicard.

 

FD

Sickel, van der

van der Sichel, van Sichelen, van Seggelen, Versickel, Versichel, Versigg(h)el, Versichel(e{n)): i. PlN Sikkel, b.v. in Asse (VB): 1490 de Sekle (LIND. 1952). Andere PlN? 1569 Matthijs van Zichel, Zichel-Aw. (AP). -2. Huisnaam van de sikkelmaker. 1342 Jacope van der Sichkelen, Cent (RSGII); 1374 Jan van der Zickele (OLV 373); 1390 Simon van der Sekele = Symoene van der Zeikele, Veurne (DELHAYE); 1540 Peter van der Sickele, Middelburg(AP).

 

FD

Sickert

zie Sicard.

 

FD

Sickesz

Sikkes(z), Sykes, Si(c)x, Sicz, Cyx: Patr. Gen. van Sicke < Sicco, bakernaam bij een Germ. sigi-naam. Sifridus cognomento Sicco (V.D.SCHAAR 1953)-1462 Bauka Sickis (weduwe van) Sicke, FL (MNT190).

 

FD

Sicot

Zicot, Zicos: Patr. Dim. van sigi-naam, zoals Sicart, Sicault.

 

FD

Sicx

cf. Six.

 

JG

Sicx

Sicz, zie Sickes, Six.

 

FD

Sicx

V. SAD (Sak).

 

EV

Siddre

Sieder. V. Zieder.

 

EV

Siderius

Sidérius, Sideri(s): Patr. Verkort < Desiderius.

 

FD

Sidérius

Siderius. Aphérèse du nom lat. Desi-derius (fr. Didier).

 

JG

Sidon

Lat. HN Sidonius??

 

FD

Sidon

N F de la région de Rochefort et Marche, sans doute en provenance du départ, de la Meuse (GeneaNet); le lat. Sidonius (nom d’un saint) paraissant peu probable, p.-ê. du NL Sidon, anc. nom de Saïda (Liban) (le NF de Sidon est attesté à date ancienne).

 

JG

Sieb

zie Sibbens.

 

FD

Siebelink

Patr. Afl. van VN Siebe. Zie Sibbens.

 

FD

Siebels

Sybels, Zybel, Cibels, Sijpels, Sypels, Sippel: i.

Patr. Dim. (-el) en afl. van Siebe. Zie Sibbens. 1277 Arnoldus dictus Siebel, Lv. (ICKX). – 2. De Tongerse familie Sypels stamt evenwel van ene Cerbel, die aïs lutheraan wellicht een Duitser was. Misschien de D. FN Zerbe en dat kan op een Serbe ‘Servië’r’ slaan, op herkomst van Zerben (SA) of op de naam Servatius. 1842 Caspar Sypels (zoon van) 1835,1874 Jan Caspar Sybels (zoon van) 1761-1840 Christiaan Sybels, Henis (zoon van) 1755 Casparum Cerbel lutherane heresis = 1753 Caspar Suypers = 1755 Caspar Cijbel = 1761 Gaspar Zeijbel = 1764 Gaspar Sijbel = 1767 Gaspar Zijbel = 1810 Gaspar Sijbels, Henis ( VS 2000,405-406).

 

FD

Sieben

Syben, au génitif: Siebens. Hypocor. flam. de l’anthrop. germ. sigi-berht > Sigebert, Sibert (cf. ce nom). Cf. aussi Sibenne.

 

JG

Sieben(s)

zie Sibbens.

 

FD

Siebenaler

Sibenal(l)er: PlN Siebenaler (GH): zeven elzen.

 

FD

Sieber(s)

Siebes: i. D. Sieber: zevenmaker. 1323 Uolrich der Siber; 1365 Heinricus Cribrator, Chemnitz = 1367 Heinr. Siber (BRECH.). –2. Siebert = Sebrecht.

 

FD

Sieberath

Sieprath: PlN in Hellenthal (NRW).

 

FD

Siebert

Siébert, cf. Sibert.

 

JG

Siebert(z)

zie Sebrechts.

 

FD

Siebes

zie Sebrechts, Sieber(s), Sibbens.

 

FD

Sieborgs

zie Siborghs.

 

FD

Siebrand

Sybrands, -di, Sybrants, Sybren: Patr. Germ. VN sigi-brand ‘zege-zwaard’: Sigibrandus (MORLET I). 1074 Sibrandus, Cent (GN); 1489-98 Jan Sibrant zoen=Jan Sibren zoen; Sibrant Peter zoen = Sybren Peters zoen, Leeuwarden (TROCH).

 

FD

Siebrecht

zie Sebrechts.