A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z

Rechercher

EV = Eugène Vroonen, Dictionnaire étymologique des noms de famille de Belgique II, éd. Dessart, s.d.

FD = Frans Debrabandere, Verklarend woordenboek van de familienamen in België en Noord-Frankrijk (1993), grondig herziene uitgave (2003).

JG = Jean Germain, Jules Herbillon, Dictionnaire des noms de famille en Wallonie et à Bruxelles, éd. Racine, 2007

Ca, (de)

de Cae, de Ka(e)y, Kai, Kay: Mnl. cade, dial. kaai, Ndl. kaan: stukje gebraden vêt, uitgebraden vetkorst. BerBN of BN. 13de e. Michael Cade, Ip. (BEELE); 1336 voer… Johanne Caden; 1393 Woutre Cade, Ktr. (DEBR. 1971,1970); 1545 Peter deKa,Mech.(AP).

 

FD

Caa(r)ls

zie Karels.

 

FD

Caan

V. Caen.

 

EV

Caan

zie Kane.

 

FD

Caasbeek, van de

van de Cae(t)sbeek, van de Kaetsbeek: PlN Kaasbeek in Tielt en Reningelst (DF VI).

 

FD

Caasen

zie Caesens.

 

FD

Caauwe

zie Cauwe.

 

FD

Cab-

-aud, -ay, -eaux, -ey. Car. phys. Caput. ,,Petite tête » (Comp. ca­boche). N° 251 s.

 

EV

Cab- -us

-ut. 1. Car phys. ,,Chou frisé ». N° 265. Aspect de la cheve­lure. — 2. Proven. Surnom des habitants de Mussy spécialistes de la culture des choux cabus. N° 213.

 

EV

Cab(b)aut

1. Var. van Cobbaut, met voortonige a (vgl. kabouter / Cobboud). – 2. Spellingvar. van Cabaux, Cabeau(x). 1236 Tumas del Cabaut, Atrecht(NCJ).

 

FD

Cabadès

Cabadais: Streeknaam Cabardès (Aude) (DAUZAT)?

 

FD

Cabaert

Kabbert: Wellicht var. van Cobbaert. Vgl. Cobbaut/Cabbaut.

 

FD

Cabai

Cabay (formes liég.), Cabaux, Cabeau, -eaux, Cabiaux. Cf. 1272 «Thumas Cabel», 1282 «Jakeme Cabel» DettesYpres (formes non vocalisées); dérivé du thème cab- ‘tête’, e.a. w. verv. cabê ‘chabot (poisson)’; à noter que w. liég. cabê ‘coquin’ est un nom propre devenu nom commun (et non l’inverse). – On notera aussi que Cabeau est attesté comme prénom en région liégeoise [JL, NFw2].

 

JG

Cabai

zie Cabeau.

 

FD

Cabal

Occ. cabal: machtig, rijk (DNF).

 

FD

Cabanier

Bewoner van een cabane: but.

 

FD

Cabanne

Nom de résidence: Cabane, fréquent en toponymie française.

 

JG

Cabaraux

(NF de la région de Couvin et Gimnée). 1286 «Thumas Cabariaus» CartMons, 1397 «Piérart Cabaraux» Treignes, 1444 «Thomas Cabarel», 1559 «Nicolas Caba-reau» BourgNamur; probabl. dérivé en -eau du verbe reconstitué *cabarer ‘barbouiller, salir’ que J. Herbillon ( W. tchaborer ‘barbouil­ler ‘ et w. tchabaréye ‘narcisse des bois ‘, DW 11, 140-1) reconnaît e.a. dans la mention antnrop. «Fierait Cabareit» en 1431 àVierves et auquel il rattache aussi w. (Couvin) cabarô ‘narcisse’ ; famille de mots à rattacher probabl. à l’étymon *barra FEW 1, 259a, cf. main­tenant Baldinger, Etym. 5897.

 

JG

Cabaraux

Fr. EN Cabarel, dim. van Ofr. cabar: korf van gevlochten biezen (DNF). 1286 Thumas Cabariaus, Bergen; 1397 Piérart Cabaraux, Treignes; 1444 Thomas Cabarel, Namen (J.G.).

 

FD

Cabaret

1275-76 «Colins Cabarés», «Conras Au cabaret» RegTournai, 1302 «Juliane dou Cabaret» LoiTournai, 1331 «Wistasse Cabaret» Furnes; surnom: fr. cabaret (avait aussi le sens de ‘petite pièce; bureau’) FEW 2, 135a.

 

JG

Cabaret

-ez: Fr. cabaret: kroeg, drankhuis. BerBN van de waard. Vgl. Taverne. 1273 Jehennés Cabarés de Douai; Willaumes li Lormiers au Cabaret, Dk. (FST); 1331 Wistasse Cabaret, Vn. (MANTOU 1972,510); 1356 Magrieten Caberets land, Bs.(PEENE 1949).

 

FD

Cabarteux

Afl. van Cabaret. BerN van een waard. 1550 Jehan Thibault cabarteur, Ladeuze (J.G.).

 

FD

Cabarteux

Cf. 1550 «Jehan Thibault cabarteur» Ladeuze; nom de profession: moy. fr. (flandr.) cabareteur, forme anc. (avec autre suffixe) de fr. cabaretier FEW 2, 135a.

 

JG

Cabaux

Cabay, cf. Cabai.

 

JG

Cabbeke

Cabeke, cf. Kaibeck.

 

JG

Cabeau

Cabiaux, cf. Cabai.

 

JG

Cabeau(x)

-(i)aux, Cab(b)ai, Cabay(e): Afl. van cab-: kop, hoofd (MORLET, HERB.)? Cabal/Cabau(x)/Cabaud < Occ. cabal: machtig, rijk (DNF)? Of Cabel/Cabeau: haar (Gascogne) (DNF)? Of Rom. vorm van Ndl. FN Cobbout/Cabbaut? Voor de voortonige vocaal, vgl. kabouter = Mnl. cobboud, D. Kobold. Cabai kan LU W. zijn, maar MORLET vermeldt al de Pic. vorm: 1256 Houde Cabale, Comp. 1726 Joseph Cabeau, Bs.; 1791 Henricus Cabbaey, Aw. (AP).

 

FD

Cabeke

Proven. 1. Cabecq Dép. Rebecq. — 2. Kwaadbeke (Dép. Oosterzele. — 3. Kwabeek (Dép. Vertrijk).

 

EV

Cabeke, (van)

Cabbeke: PlN Kabbeek in Tn. (VB) of Cabbecq in Roosbeek (WB). 1339 Johannes de Cabeke; 1340 Elisabeth de Cabbeke, Tn. (C. BAERT); 1408 Geerd Cabbeke = Gérard Capbeke, Ninove (VANGASSEN).

 

FD

Caberg(s)

-ghs, zie (van) Caubergh.

 

FD

Cabernel

Uit Caberel = Gabriel?

 

FD

Cabiaux

zie Cabeau(x).

 

FD

Cabie

Caby(e), Cabij, Cabit: W. cabéye: kamille (HERB.)? Maar: 1392 Jaquemaert Cabis = Jaques Cabijs, Dk. (RAK, SR 7,9V°).

 

FD

Cabie

Caby, Cabye. Surnom: w. (Centre) ca-béye ‘camomille’ FEW 21, 200b.

 

JG

Cabillau

-aud, -iau, Cabliau, Backeljau(w), -iau: BN naar de huisnaam of BerBN voor de kabeljauwvisser of-verkoper. Bakeljauw < Baskisch bacallao; kabeljauw is metathetisch (GN 236). 1268 Thomas Cabellou; 127/Heinric Cabelliau, Ip. (BEELE); 1418 ce Jan Cabbelliaus = 1426 Jan Cabelliauwe, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Cabillau

-aud, -iau. 1283 «Beatris Cabeillau», 1290 «Jehans Cabeillau li machecliers», 1291 «Jeh. Cabellau et Jeh. Babellau [?] son fils, machecliers» DettesYpres, 1444 «Colart le Cabillaut» AidesNamur, 16e s. «Godefrin le Cabillau» Châtelet; surnom: fr. cabillaud, poisson de mer très consommé au Moyen Âge FEW 16, 292a. Cf. aussi 1550 «Collin Cabil-lar», 1553 «Benoit Cabillart» BourgNamur.

 

JG

Cabillaud

Variante : Gabillia. 1. Car. phys. Métaphore. Nos 288, 294.-H. ayant de gros yeux ronds. — 2. Profess. ,,Marchand de poissons ».

 

EV

Cabo

Cabot. 1275 «Boidin Cabot» = «Boidin Kabot» Flobecq, 1302 «Colins Cabos niés Simons Hostisiel» LoiTournai, 1356-58 «Jehans Cabos» PolyptAth, 1373 «Nicasis Caboot» Courtrai, 1540 «Ladin Cabo» La­deuze; surnom: anc. fr. cabot, pic./borain cabo ‘crâne, tête’ FEW 2, 335, surnom de qqn ayant une grosse tête (cf. le poisson), également pic. cabot ‘qui a la tête dure, boudeur’ Hécart 89. Cf. aussi Chabot.

 

JG

Cabo

zie Chabot.

 

FD

Caboche

1269 «Thierri Caboche» ÉchHuy, 1296-1302 «Jehans Kaboche» ImpôtArtois; surnom: anc. fr. caboce, norm.-pic. caboche, fr. caboche ‘tête’ FEW 1, 469a; cf. aussi Ca-bos(s)art.

 

JG

Caboche

Cabotse, Kabouche: Ofr. caboc(h)e: bult, hoofd. Mnl. cabootse: vis met grote kop. BN voor iemand met groot hoofd. 1251 Matildis dicte Caboche, PdC (CAE); 1323 Jehan Caboche, St-Q. (MORLET); 1357 Hanneldn Caboche, Aw. (CLM II).

 

FD

Caboi

zie Cabouy.

 

FD

Cabolet

Caboullet: Dim. van Cabeau, Cabbaut. VN of kabouter? In Marche-lez-Ecaussines is Cabolet het mannetje in de maan (kaboutermannetje?). 1635 Paulus Cabolet, Wandre (J.G.).

 

FD

Cabolet

-oullet. 1635 «Paulus Cabolet» Wandre; p.-ê. var. de Boulet avec suffixe péjoratif ça- (Dauzat 76); à Marche-lez-Écaussinnes, Cabolet est le nom du personnage mythique dans la lune.

 

JG

Cabooter

Surnom: néerl. kabouter ‘lutin, nain’, cf. aussi Decabooter et Cabotaire. – Pourrait aussi être une réinterprétation de Cabot, cf. W. Steeghers, De FN Cabooter, VISt 2, 1966, 115-127.

 

JG

Cabooter, (de)

de Caboter, de Cabootere: 1. BN voor een kabouter, iemand met de gestalte van een dwerg; vgl. Cobbaut. – 2. Reïnterpretatie van Caboot (VS1966,115-127). Zie Cabot. 1374 Jan de Caboetre; 1404 Jans Caboeters, Oud. (WALRAET); 1530 Joannes Cabbaut, Oud.; 1551 Jasperus Caboters, 1552 Arnoldus Cabauter, Bg. (MULIV); 1568 Claude Caboot; 1564 Aernout Cabootere, Ktr.(SCHOUT.I).

 

FD

Cabos(s)art

Afl. van Caboche. 1395 Percevaul Cabochart, Bergen (CCHt); 1438 Rool Cabochart, Laon (MORLET).

 

FD

Cabosart

Cabossart. Sans doute nom d’ori­gine: 1441 «en cabossart», top. à Beaumont (arr. Thuin), cf. M. Willems, Défrichement II, 81 [JL, NFw]. – Sinon surnom: moy. fr. (depuis 1579) cabochard ‘têtu, impulsif, cf. Caboche.

 

JG

Cabot

cf. Cabo.

 

JG

Cabot

-oot, -oor, zie Chabot.

 

FD

Cabotaire

Francisation du NF néerl. cabouter ‘lutin’, cf. 1444 «Gille Cabotre» AidesNamur.

 

JG

Cabotaire

Grafie van Fr. uitspr. van Caboter.

 

FD

Cabotse

zie Caboche.

 

FD

Cabotte

zie Chabot.

 

FD

Caboullet

zie Cabolet.

 

FD

Cabour(g)

PlN Cabourg (Calvados).

 

FD

Cabouy

Caboi: BN N W. cabouyi: gedeukt, geblutst. 1420 Jehan le Caboullie, Bouvignes; i6e e. Jean Cabouilly, Dorinne (J.G.).

 

FD

Cabouy

w. nam. Cabouyi. 1420 «Jehan le Caboullie» Bouvignes, 16e s. «JeanCabouilly» Dorinne, 1623 «Simon Cabouilly» Dinant; p.-ê. surnom de bossu, de contrefait: participe passé de w. liég. cabouyi, kibouyî, w. nam. cabouyi ‘bosselé’ FEW 1, 607b; ou bien dérivé de w. nam. caboûre ‘bouillir (à gros bouillons), d’où w. caboléye, caboulie, etc. ‘sorte de soupe pour les animaux’ FEW 1, 623a, comp. aussi 1295-1302 «Adencs Blanc boulis» ImpôtArtois.

 

JG

Cabrera

Nom d’enfant trouvé: «Nicolas Cabre­ra», né le 5.12.1819 et déposé au Grand Hôpi­tal de Namur.

 

JG

Cabri

Cabrit. Surnom: fr. cabri, mot occitan importé dans le domaine d’oïl au 14e s. FEW 2, 296b, cf. PatRom 1997, 48. – Dérivés: Cabrisseauf, Cabrissiau.

 

JG

Cabri(t)

Cabrissiau: Mfr. cabril, cabrit: geitje (NDF).

 

FD

Cabri(t)

Car. phys. ,,Petite chèvre » (Ressemblance). ,,Agile ». Synon. : Chevrette, altéré en (S)cheurette. N° 67.

 

EV

Cabron

Forme sonorisée de Capron plutôt que de moy. fr. cabron ‘peau de bouc ou de chèvre’ FEW 2, 310a.

 

JG

Cabron

Fr. cabron: geitenvel. Maar wsch. < Cambron.

 

FD

Cabu

Cabus, Cabut, sans doute aussi Cabuy (forme néerl.). 1336 «Merine Kabus» Gand; dérivé du thème cab- ‘tête’, ainsi w. cabu ‘tête; chou cabus’ ou cabut ‘homme à forte tête’, tout aussi commun dans le Nord que dans le Midi (ainsi les topon. «Triexhe Cabu» à Rotheux-Rimière, «pachi Cabu» à Aubrive, départ. Ardennes).

 

JG

Cabu(s)

Cabut, Cab(o)uy, Cabuij, Cabuil: Fr. cabus: kabuis(kool). BerBN van de kolenteler. Of BN voor iemand met een groot hoofd; vgl. Cabot. 1270 Philippus Cabus, Cent (CG); 1336 van

Merine Kabus, Cent (RSGI).

 

FD

Cabut

Car. phys. Caput, „ (Grosse) tête ». V. Cabus.

 

EV

Cabuy

cf. Cabu.

 

JG

Cabuy

Profess. Chapuis, ,,Menuisier ».

 

EV

Caby

Cabye, cf. Cabie.

 

JG

Caby(e)

zie Cabie.

 

FD

Cacan

Caquan, -ant. 1301 « Colart de Kakamp » nord de la France, 1597 «Margriete Cakant» Warneton; nom d’origine: Cacamp (Nord?); cf. aussi Carcan. – Bibliogr. : L. Caquant et FI. Popelier, Les Caquant de Wambrechies (1301-1973), Bruxelles, 1974,69p.

 

JG

Cachard

-art: BerN Pic. var. van Chassart 2. Vgl. Cacheux.

 

FD

Cachard

Forme pic. (ss > ch) de Cassart ou bien péjoratif de Cacheux.

 

JG

Cachbach

zie Casback.

 

FD

Cachet

Ofr. cachet: verborgen hoekje, schuilhoek. 1497 Simon Cachet, Chauny (MORLET).

 

FD

Cacheur

,,Chasseur » (Forme pi­carde) .

 

EV

Cacheux

Forme pic. de fr. chasseur, cf. aussi Lecacheur, -eux.

 

JG

Cacheux

Lecacheur, -eux, Casseur, -eus: Pic. voor Fr. chasseur: jager. BerN. 1394 Jean le Gâcheur, Chauny (MORLET); 1663 Rumoldus Casseurs, Mech.(MULVI).

 

FD

Cachoir

Profess. Chassoir (Forme picarde). Instrum. de tonnelier ou de tisserand. N° 131.-

 

EV

Cachoir

Surnom: moy. fr. (Flandre), pic. cachoire ‘mèche, lanière de fouet’ FEW 2, 325b.

 

JG

Cachoir(e)

Pic. cachoir(e): uiteinde, touwtje van een zweep, zweep. Hieruit dial. kletsoor, klassoor: zweep. BerBN voor koetsier of herder. 1640 Pierre Cachoire, Dk. (TTD).

 

FD

Cackaert

Cae(c)kaert, Cacquaert, Cakar, Kackert, Kak(k)ert: Patr. VN < Jacquard door anticipatie van de k. 1342 Jacar de Limon (VINCENT, Bull. Ac. roy. belge 1954,436); 1394 ghesent Cakarde te Rijsselle = 1395 ghesent Cakaert = 1399

ghegheven Jan den Ruusschere gheseit Cakaert, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Cackaert

Caeckaert, Caekaert. Selon Vincent, dérivé de Jacquard avec anticipation de k, cf. 1342 «Kacar de Limon», ainsi que 1394 « Cakarde te Rijsselle » Courtrai [FD] ; cf. aussi Kackert.

 

JG

Cackebeke

zie Kaekebeke.

 

FD

Cackenberg(he), van

zie van Kaekenberg(h).

 

FD

Cacqueux

zie Caqueue.

 

FD

Cacyzecle, van

zie van Caezeele.

 

FD

Cadart

Duister. 1726 Joseph Cadart, Artesië (VERGR. 1968,45).

 

FD

Cadeau

Cadel, Cadiat: Ofr. cadel < Lat. capitale: hoofd-, sierletter. BerBN van de illuminator, kopiist. 136 e. Godin Cadel, Laon (MORLET).

 

FD

Cad–eau

-iat; -ot, -oux. Profess. Cadeau, ,,Ornement calligraphi­que »; N. de calligraphe. — 2. Pro­ven. Cadeau (Dép. Buzet). — 3. V. WAD (Wad).-

 

EV

Cadet

1426 «Willame Cadet» TailleSoignies, 1760 «François Simonis dit le cadet» AnthrLiège ; fr. cadet (le plus jeune de la famille), à Liège aussi avec le sens de ‘luron’ ou de ‘fringant, élégant’ DL 127.

 

JG

Cadet

-ez, -ée, -ei: Fr. cadet: de jongste van het gezin. BN. 1374 Lijsbetten Scadeits, Gb. (SCHR.).

 

FD

Cadet

Situat. familiale d’un frère par rapp. à un ou plusieurs autres. N° 128.

 

EV

Cadeyne

Var. van Gadeyne, met verscherpte beginmedeklinker.

 

FD

Cadiat

NF initialement lorrain, dans le départ, de la Meuse depuis 1670 (GeneaNet); p.-ê. var. du NF Cadillat, attesté à divers endroits en France et notamment à Metz en 1776, consi­déré par Morlet 156 comme d’origine topony-mique.

 

JG

Cadière

Proven. Loc. fr.

 

EV

Cado(t)

Pic. cadot: stoel. BerBN. 1340 Andriu Cadot, St-Q. (MORLET).

 

FD

Cador

1. Proven. Cadore (Loc. ital.). —   2.  Char d’Or  (Folklore). N. d’un  acteur  du jeu  scénique.  N° 197.-

 

EV

Cador(et)

Bretonse naam, 136 e. Catdoret, Cadored(us) ‘hulp in de strijd’ (LE MENN). 1372 Pierre Cadoret, St.-Q. (MORLET).

 

FD

Cadorin

À rapprocher du moy. pic. cadoreu ‘chardonneret’ ?

 

JG

Cadot

1616 «Hubert Cadot», «Anne Fierait vefve de Jean Cadot» PrincipChimay; sur­nom: pic. cadot ‘fauteuil’ FEW 23, 27b. Cf. aussi 1286 «Yde Cadote» CartMons.

 

JG

Cadron

1. Cadran (solaire). Proven. Caractér.   d’une  habitation.   —   2. Escadron. Allus. à une fonct. milit. N° 143.-

 

EV

Cadron

zie Caudron.

 

FD

Cadsand, van

van Cadzand, van Kazant: PlN Kadzand (Z). 1189 Leonius de Cazant; 1237 Walterus de Kasant = 1259 W. de Caedsand; 1279 Jhanne van Cadzant (DF VI)

 

FD

Cadt, de

zie de Cat.

 

FD

Caducque

M.i. niet Ofr. caduque: vallende ziekte, maar reïnterpretatie van Cadyck.

 

FD

Cady

(NF de Villers-devant-Orval). Nom d’ori­gine incertaine; p.-ê. NF importé du Maine-et-Loire (GeneaNet), où il pourrait être d’origine bretonne.

 

JG

Cadyck

Afl. van Bretons cat: strijd, gevecht. 14de e. Cadic (LE MENN). 1627 Marant Cadick, Kassel; Guillaume Cadyck, Broekerke (VERGR. 1968,45).

 

FD

Cae(c)kaert

zie Cackaert.

 

FD

Cae(c)kebeke

zie Kaekebeke.

 

FD

Cae(c)kelberg(hs)

van Cae(c)kenbergh(e), zie van Kaekenberg(h).

 

FD

Cae, de

zie de Ça.

 

FD

Caeberg(h)s

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Caeckaert

Caekaert, cf. Cackaert.

 

JG

Caekebeke

Cackebeke, Kaekebeke, etc. Nom d’origine: Kokebeke/ Kakebeke, à Sint-Maria-Lierde (FlOr), Kwakenbeek, à Sint-Kwintens-Lennik (BrFl), Kwaakbeek, à Westerlo (Anv) [FD].

 

JG

Caekelbeke

zie Kaekebeke.

 

FD

Caekelberghs

Proven. Kwakkelberg, ,,Colline aux cailles ».

 

EV

Cael

cf. Kaal.

 

JG

Cael,

zie Kaal.

 

FD

Caeldries

PlN Kaaldries in Hamme (OV).

 

FD

Caelemont, van

zie van Calemont.

 

FD

Caelen

au génitif: Caelens, Calens. Forme réduite de Caerlen, hypocor. brabançon de Karel, Charles, ainsi 1569 «Frans Kaerlen» = «Frans Kalen» [FD] ; cf. aussi Kalen.

 

JG

Caelen(s)

Calens, Ka(e)len, Kalin: 1. Patr. < Caerlen, vleivorm van VN Karel. Br. Kalen (LIND.). 1569 Frans Kaerlen = Frans Kalen, Diest (VS1967, 286,289); 1689 J. B. Caelens, Lv (MUL VII). –2. Misschien ook wel cens var. van Callens. – 3. In L gen. van de kale (LF 286).

 

FD

Caelenberg(h)(e), (van)

zie van Calenberg(e).

 

FD

Caelewaert

zie Callewaert.

 

FD

Caels

zie Karels.

 

FD

Caem, van

zie van Chaam.

 

FD

Caemaert

zie Cammaert(s).

 

FD

Caemans

1. Proven. — 2. Car. mor. Kwademan,    ,,Le   méchant ».    N°

272.- V. Caeymans et Kei.

 

EV

Caemans

1. Zie Kaymans. – 2. Of var. van Cammans (vgl. Caemaert / Cammaert).

 

FD

Caemeghem, van

zie van Caneghem.

 

FD

Caemelbeke, (van)

Caemerbeke, zie (van) Camelbeke.

 

FD

Caemerlynck

zie Kamerling.

 

FD

Caempt

zie Vercaempt.

 

FD

Caems

zie Kemp.

 

FD

Caen

1. Proven. Caen (Ville franc.). —    2.    Fonction.   Nom   Israélite. Cahen, (Dignité relig.).

 

EV

Caen

Caene, Kaan, Cane, Kane. 1306«Pieres Caens» Ypres, 1398 «Maigne vesve Jehan Cane» Herseaux; probabl. surnom néerl. < anc. fr. cane [FD], cf. Canard. – D’autres hypothèses sont envisageables, entre lesquelles la prononciation du NF devrait permettre de trancher: var. de Cahen, Cohen, mais aussi graphie pour Caï’n, comp. 6.5.1614 «Mathy Moisse dit Cain», 22.2.1622 «Mathieu fil Mathieu Moysse dit Kain», 7.4.1706 «feu Mathy Moysse dit Cayn» (not. liég.) [JL, NFw].

 

JG

Caën

1. Spellingvar. van Caen; zie Kane. – 2. Var. van Cahen.

 

FD

Caen(e)

zie Kane.

 

FD

Caenberghs

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Caeneg(h)em, van

zie van Caneghem.

 

FD

Caenen

Kaanen: Patr. Mnl. Canin, vleivorm van Kerstiaen, Christianus. 1268 Johannes Canin; 1281 Caninus de Provende = Kerstien de Provende; 1326 Canin Kerstien; 1374 Langhe Canin Wante = 1379 Langhe Kerstiaen Wante, Ip. (BEELE); 1391 Kerstiaen die men zeit Canin, Ktr. (DEBR. 1958). -Lit. : W. BEELE, MVN1964,98-101.

 

FD

Caenen

Kaenen. Prénom moy. néerl. Canin, hypocor. de Kerstiaen, Christian, ainsi 1281 «Caninus de Provende»  =  «Kerstien  de Provende» DettesYpres. – Bibliogr. : W. Beele, Canin, vleivorm van Christianus, dans Naam-kwdeW, 1964,98-101.

 

JG

Caenenbergh(e), van

zie van Calenberg(e).

 

FD

Caenepeel

cf. Canipel.

 

JG

Caenepeel

zie Canipel.

 

FD

Caenepenne

Profess. Kanepen, ,,Gouvernail de barque ». N. de conduc­teur ou de constructeur. N° 131.

 

EV

Caenepenne

zie Cannepin.

 

FD

Caenes

Wellicht = Canis.

 

FD

Caenevet

zie Canivet.

 

FD

Caentens

zie Cantens.

 

FD

Caer(e)

zie Carre.

 

FD

Caer, van

zie van Kaer(t).

 

FD

Caerdinael

zie Cardinael(s).

 

FD

Caerels

cf. Karel(s), Carels.

 

JG

Caerels

zie Karels.

 

FD

Caer–els

-lens. V. CARL.

 

EV

Caerendael

zie Cardinael(s).

 

FD

Caerlé, de

zie Decaerlé.

 

FD

Caerlen(s)

zie Karlin.

 

FD

Caers

cf. Kaers.

 

JG

Caers

V. CAR et Kaars.

 

EV

Caerstiaens(s)en

zie Christiaan(s).

 

FD

Caerts

cf. Kaerts. Caes, cf. Kaise.

 

JG

Caerts

zie Kaerts.

 

FD

Caes

Kaas, Kaes, Quaas, Kees: 1. BerBN van de kaashandelaar of kaasmaker. 1388 van Jan Case; 1398 Lijsbette Caes, Menen (DEBR. 1970). –2. Patr. Korte vorm van HN Nicasius. Vgl. Caesens, Cas.

 

FD

Caes

V. Kaas et WAD (Waz).

 

EV

Caesar

César, César, Cezar(d), Cesari(ni), -(i)o: Patr. Als VN gebruikte cognomen Caesar, de naam van Gaius Julius Caesar (Rome 100-44 v– Chr.). 1242 Sisarius et Grigorius, Bs. (PEENE1949); 1578 César Balbaen, Edegem (SELS); 1634 Julius César Caryn, Ktr. (AC i82v°); 1654 Heynrick César, Engeland-Gent (PBG).

 

FD

Caesar

N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV

Caesbeek, van de

zie van de Caasbeek.

 

FD

Caesbroeck, van

Vermoedelijk niet de PlN Kaasbroek in Westvleteren en Ichtegem (WV) (DF VI), maar door Br.-dial. uitspraak van Van Causbroeck. 1795 Theodorus van Caesbroeck, Malderen-Aw. (AP).

 

FD

Caese

zie Cas.

 

FD

Caeseele, (van)

zie van Caezeele.

 

FD

Caesema(e)(c)ker, (de)

zie de Kaezemaeker.

 

FD

Caesemaeker

cf. Kaesmacher.

 

JG

Caesemans

zie Kaesemans.

 

FD

Caesens

Casen(s), Caasen, Caessens, Kaesen(s), Kaezen, Kesen(ne), Kaeses, Cassen, Kessen(s), Casin, Cazin, Kaisin, Kaisen, Ouaisin, Kaysen, Kaizen, Keisen: Patr. Casin, vleivorm van Gr. HN Nicasius. 1239 Willelmi Cassin, Oostrozebeke (DEBR. 1980); 1303 Henris Casin, Tielt (DEBR. 1971); 1345 Henric Kessen, Genk (VDZ); 1565 Lamber Kesin, Balen (EBB166); 1572 van Nicasen Wanghe = 1577 van Casen Wange, Edegem; 1587 Nicasius Fierens = 1600 Casen Fierens, Kontich (ROEL.i95i,i4).

 

FD

Caesens

V. WAD (Waz).

 

EV

Caesstecker, (de)

(de) Caeste(c)ker, de Caesteeker, de Castecker, (de) Kaeste(c)ker, Kastekker(e), Kastekerre, Caistiker: BerN van de kaaskeurder, die in de kaas steekt, prikt om hem te keuren. Vgl. D. FN Kasbohrer: kaasboorder, Kâsestecher. 1284 Boudens Caestickers, Zuienkerke (CG); 1326 Henric de Caestickere, Ip. (BEELE); 1382 Jacob de Caesstickere, Menen (DEBR. 1970). – Lit. : F. DEBRABANDERE, LG1993,67-69.

 

FD

Caestecker

Caesstecker, Kaestecker. Nom de profession: moy. néerl. caessticker ‘marchand de fromage’.

 

JG

Caestecker

V. Kaas.

 

EV

Caester, van

zie van Caster.

 

FD

Caet, van

W. reductie van Van Caeter.

 

FD

Caetano

zie Caytan(t).

 

FD

Caeter, van

zie van de Cauter.

 

FD

Caethoven, (van)

zie (van) Quaethoven, Kaethoven.

 

FD

Caetsbeek, van de

zie van de Caasbeek.

 

FD

Caevel(e), de

zie de Cavel(e).

 

FD

Caey(en)berghs

zie (van) Caubergh.

 

FD

Caeyberghs

V. Kei.

 

EV

Caeyers

cf. Kayaert(s).

 

JG

Caeyers

zie Kayaert(s).

 

FD

Caeylde

zie Caille.

 

FD

Caeymaex

Caymax: Gen. van kaaimake, zinwoord: kaaienmaker, bestrater, straatmaker. BerN. Zie Keymacker. 1568 Marcelis Kayemocx, Arendonk (AP); 1584 Claude Camax, Aw. (AB).

 

FD

Caeymaex

Proven. Kemexhe (Loc.).

 

EV

Caeyman

1. Proven. — 2. Keiem (Loc.), avec suff. -man, d’orig. N° 212. — 2. V. Kei.

 

EV

Caeyman

zie Kaymans.

 

FD

Caeyseele, van

zie van Caezeele.

 

FD

Caeytant

zie Caytan(t).

 

FD

Caeyzeele, (van)

zie van Caezeele.

 

FD

Caezeele, van

(van) Caeseele, (van) Ca(e)yzeele, van Cayzele, -sele, van Cayezeele, (van) Ca(e)yseele, Caijseele, van Caeyzeele, van de Cayseele, -zeele: PlN Kaarzele in Wg. (WV) (DF VII). 1348 Daniel van Caerzeele; 1377 Daniel van Caerseele; 1374 Gillis van Kaersele; 1382 Colaerd van Carsele, Wg. (DEBR. 1971,1970).

 

FD

Caf

Zie Kaf.

 

FD

Caffe

1472 «Jehain Gaffes» DénLaroche; surnom: w malm. caffe ‘(nombre) impair’ FEW 2, 41 ; ou bien, avec assimilation consonantique à la finale, d’anc. fr. cafre ‘lépreux, atteint d’une maladie de la peau’ FEW 19, 76a.

 

JG

Caffieaux

Caffiau(x): Ofr. chafaut, volkslat. catafalicum: schavot, podium, steiger. PlN. 1340 P.Chaffaut(MORLET).

 

FD

Caffieaux

Profess. ,,Caffetier » (Mons). N° 54.-

 

EV

Caffier(s)

PlN Caffïers (PdC).

 

FD

Caffon(n)ette

Cafon(n)ette. PlN Cafonnette in Gourdine (N). 1385 Guillaume Caffenet (MARCHAI).

 

FD

Caflers

PlN Cafflers (PdC).

 

FD

Cafmeyer

Nom de métier d’après moy. néerl. cal ‘balle du grain’, p.-ê.: batteur au fléau; cf. De Decaffemeyer.

 

JG

Cafmeyer, (de)

(de) Caffmeyer: BerN van de kafboer, die kaf ophaalt. Vgl. Caf, D. Spreuer, Strohmeier. 1400 Fillebert de Cafmeyer, Tv. (BERDEN); 1410 van Heinrix Cafmeyers pachte, Overijse (STR.).

 

FD

Cafonette

Nom d’origine: Cafonnette, à Gourdinne (Nr).

 

JG

Cafriau

zie Chaufouraux.

 

FD

Cagamis

Latinisation de l’anthrop. germ. Chagan (Först. 357)?

 

JG

Caganus.

1. V. Caigne. — 2. Latinis. de Caken (venne), Ancien nom de Kaggevinne (Loc.). Synon. : Ka-gainy.

 

EV

Cage

Surnom de motivation obscure: fr. cage;comp. Cajot.

 

JG

Cagelmans

zie Kagelmann.

 

FD

Cagnard

-a(rt), -iart, zie Caignaert.

 

FD

Cagneaux

-ell, -iaux, zie Caignau.

 

FD

Cagni(e)

Cagn(i)et, -iez, Caignie, Ca(i)gny, Caignet, -ez, -iet, -ié: 1. Ofr. Opic. ca(i)gnet: hondje. Vgl. Hondekijn. BN. 1199 Urso Caignés; 1248 Oede Caignete; 1247Aelis Caigni, Atrecht (NCJ); 1245 Johannes Caignet, Comp. (MORLET); 1462 Wilkin Cagniet, Wavry (PARM.). – 2. Zie Decagny. – 3. Zie ook Coigne 2.

 

FD

Cagniaux

cf. Caignau.

 

JG

Cagniet

-iez, cf. Caignet.

 

JG

Cagnon

Canion, Caniot, Kignon, Qui(n)gnon, Quinon, Kinon, Kinjo, Kenyon: Pic. afl. van volkslat. cania: hondin. Vgl. Caignaert. 1246 Hersent Caignon, St-Q. (MORLET).

 

FD

Cah(e)n

Cahan, zie Cohen.

 

FD

Cahay

1659 «Léonard de Caheau» DénSalm; nom d’origine : Cahay, à Vielsalm (Lx).

 

JG

Cahay

PlN in Vielsalm (LX).

 

FD

Cahay

Proven. Dép. Vielsalm.

 

EV

Cahen

cf. Cohen.

 

JG

Cahnter

zie de Canter(e).

 

FD

Cahour

PlN Cahors (Lot). De cahorsijnen, afkomstig van Cahors, waren in de ME bekende bankiers, geldschieters en woekeraars. 136 e. Raoules Caoursins, Laon (MORLET). Of PlN Caours (Somme)?

 

FD

Cahu

Car. mor. ,,Chat-huant » (Dial. pic.). H. criant comme cet oiseau

(Comp. : Chahut, dérivé du même mot).  N08   288,   292.

 

EV

Cahu

Ml. vorm van Pic. caiie, Ofr. choe, chue: (kerk)kauw, bosuil, (kat)uil (DNF).

 

FD

Caiez

zie Cayet.

 

FD

Caign-

-et, -ez. Nos 288, 291. — 2. Car. phys. „Cagneux ».

 

EV

Caignaert

Cagnard, -a(rt), -iart, Kaignaert, Quanjard, Key(n)gnaert, Kei(n)gnaert, Keynaert, Ci(n)gniaert, Cinjaere: Fr. cagnard: luiaard, afl. van volkslat. cania: hondin. Hieruit ook Ndl. kanjer: zelfingenomen iemand, baas, onhebbelijke. 1208-12 Walterus Keniart, Cent (GN); 1271 Gherart Kangarts kinder, Bg. (CG); 1281 Boidinus Caingart, Temse (HAES.); 1298 Willelmo dicto Keniard, Bg. (VERKEST); 1311 Jan Keynart, Mech. (HB 662); Petrus Cinjaer (vader van) « 1720 Marie Godelieve Keignaere = Cinjaere, Moorslede (med. J. Deleye).

 

FD

Caignau

Cagniaux, Caniaux, -ieau. Surnom: dial. fr. caniait ‘petit chien’, dérivé de moy. fr. caigne ‘chienne’ FEW 2, 184a. Comp. 1620 «Salomon Caniot» BourgDinant.

 

JG

Caignau

-eau, -iau, Cagneaux, -iaux, Canieau, -iau(x), Kinjo, Cagnell, Caniel, Quanjel, Canjels: Mfr. caignel, dim. van Mfr. caigne, volkslat. cania: teef; of van Pic. kain: hond. Dial. caniau: hondje. BN. ±1300 Jehans li Caiaus, PdC (BOUGARD).

 

FD

Caigne

Caignon. 1. Car. mor. ,,Paresseux   comme   une   chienne ».

 

EV

Caignet

-ez, Caigniet, Cagniet, -iez, etc. 1295-1302 «Kaignés» ImpôtArtois, 1616 «Jan Cai­gnet» PrincipChimay, 1623 «Jean Caignet» DénChimay; probabl. autre dérivé en -et de moy. fr. caigne ‘chien’, cf. le précédent; ou bien, pour Bougard-Gysseling 230, d’anc. fr. caignet ‘drap tirant sur le cain (couleur grise)’, terme de la draperie médiévale flam. Comp. 1265 «Colins Caignars» CensNamur.

 

JG

Caignet

-ez, -ie(t), -ié, -y, zie Cagnie.

 

FD

Caignie

Proven. Cagny. (Loc fr.).

 

EV

cail

 (Pic.),   ,,Lieu    caillouteux ». Synon. : Caillette, Cailloud (L.D.), Caill-     -e(t),     -eaux,     -eau(x), -i(e)au(x).    Caill-    -oud,    -oux, Caliouw, Ducaju.

 

EV

Cail(le)

Caeylde: 1. Fr. caille: kwartel. BN. 1296 Jehans Caille, PdC (BOUGARD). Caeylde is Ovl. (DEBR. 1985). – 2. Korte vorm van Van Caille.

 

FD

Cailde, van der

zie van Caillie.

 

FD

Caill(i)e, van

van der Caillen, van der Cailde, van Ouaill(i)e, van Callie, van Qua(e)lle,Verqualie, Vercayie, Qualy, Cailly: PlN. Var. van Coillie (zie i.v.), die in WV kwalie wordt uitgesproken. 1238 Nicholao de Quaile (SMTI); 1512 relicta Egidij van Quaellien (DF VI).

 

FD

Caillau(x)

-aud, -eau(x), -i(e)au(x), Chaillaut, Chaliaud, Call(i)au, -iauw, Caliouw, Caljouw, Kaljouw, Caljon, Caille(e)uw, Calleeuw: Ofr. caillel, caliel, caliau,Fr. caillau: kleine kei. BN. Evtl. PlN. 1233 Jehans del Caillel; 1249 Wautiers Caillaus; 1288 Tibaut au Caillel, Atrecht (NCJ); ± 1180 W. Calliau; 1300+ Huart Caillau, Ktr. (DEBR. 1980); 1283 Willemme Caeliauwe, Bg. (CG); 1305 Robertus dictus Kaliau, Ossenisse (DEBR. 1999). Vgl. Key.

 

FD

Caillaux

-eau, -eaux, -iau, Calliauw (forme flamandisée). 1286 «Gossuins Caillaus» 31ChirTournai, 1365 «Jehan Caillau wantier des merchiers», «Caillau le lourdeur des

drappiers» TailleMons; surnom: w., pic. cayau ‘caillou, pierre’, cf. aussi Caillou(x).

 

JG

Caille

1296-1302 «Jehans Caille» ImpôtArtois, 1308 «Pierres Quaille» St-Quentin, 1338 «Quaille» ComptesMons, 1404 «Bauduyn Caille» Picardie, 1742 «Simon le Caille» CartCouvin; surnom: fr. caille (de sens multiples), e.a. anc. fr. quaile ‘femme galante’ FEW 2, 1386b, cf. PatRom 1997, 223-230, plutôt que w. liég. câye ‘chiffon, rognure d’étoffe’ DL 141 a.

 

JG

Caille, van

van der Caillen, zie van Caillie.

 

FD

Caillebeau

zie Callebout.

 

FD

Caillet

Caillé, -ez, Cailliet, -iez. 1340 «Gerar-dus Caillet» Autreppes, 1384 «Jehan Caillet» Picardie, 1444 «Pierart Caillet» AidesNamur, 1663 «Dirick Cailliez», «George Cailliet» Olloy, 1771 «Jean Caillet» Haybes; surnom: w. liég. cayèt ‘petit morceau de bois ; bâtonnet’ DL 14 Ib ou, éventuellement, dérivé en -et de fr. caille (oiseau) FEW 2, 1386b, cf. PatRom 1997, 227. -Au fém., 1256 «Beatrix le Quail-lette» Picardie, 1365 «Aulis Quaillete» TailleMons, 1450 «Margot Caillette» Picar­die. – Dérivés: Cailleteau. Surnom: moy. fr. cailleteau ‘petit d’une caille’ FEW 2, 1386b. -Cailleton. Sans doute dérivé anthropon., fr. cailleton n’étant attesté que depuis 1845.

 

JG

Caillet

Caillé, -ez, -iet, -iez, -ier, Chaillet, Chayet, Cailleton, Lecaillez, -é, -ié, -ie(z), -ier: Dim. van Ofr. c(h)ail, Fr. caillou: kei, steen. 1340 Gerardus Caillet (MORLET).

 

FD

Cailleux

-ieux, Callieu: Afl. van Ofr. cail-: steen, kei. PlN: met stenen bedekte bodem. 1347 Pierre Cailleu, Chauny (MORLET); 1783 C.A. Callieu, Kassel (VERGR. 1968,45).

 

FD

Cailli(e)aux

zie Caillau(x).

 

FD

Caillibaud

zie Callebout.

 

FD

Caillier

-iet, -iez, Lecaillie(r), -(i)ez, -(i)é: 1. BerN Ofr. quaillier: jager op kwartels. 1280 Michel le Cailhier, Luik (J.G.). – 2. Zie Caillet.

 

FD

Caillier

Profess.   Marchand   de  lait caillé. N08 131, 153.-

 

EV

Cailliet

cf. Caillet.

 

JG

Caillon

Calyon: Korte vorm van Lecaillon of Decaillon. 1584 Jan Caljon, Aw. (AB).

 

FD

Caillot

cf. Caillou.

 

JG

Caillot

Chaillot, Chayot: Dim. van Ofr. c(h)ail: kei, steen. Vgl. Caillet. 1385 Girart Caillot (MARCHAI); 1633 Petrus Callioot, Lo (CRAEYE).

 

FD

Caillou

-oux, Caillot. 1302 «Jakemes Quaillot le couletier [= cour(e)tier] » LoiTournai; sur­nom: p.-ê. fr. caillou FEW 2, 95b, cf. aussi Caillaux, ou bien dérivé de cail ‘lait caillé’ (Morlet 157) ou de fr. caille (pour Caillot).

 

JG

Caillou(x)

-iou, Callou(d): Fr. caillou: kei, steen. Vgl. Caillau(x).

 

FD

Cailluyer

zie Callewier.

 

FD

Cailly

zie van Caillie.

 

FD

Cailteur

Cailteux. Peut-être dérivé en -eur de w. cayeter ‘faire de la dentelle’ (mais seul le fém. cayetrèsse est connu); plutôt var. du NF Scailteur, w. scayeteû ‘couvreur en ardoises’.

 

JG

Cailteur

-eux, zie Scailteur.

 

FD

Cailt–eur

-ier. Profess. 1. V. Caillier. — 2. V. Scaille.

 

EV

Caimere, van

zie van der Kamer.

 

FD

Caimo

1738 Dom. Caimo; 1750 Franciscus Carolus Caimo; 1775 Carolus Emmanuel Caimo, Bs. (MUL VIII).

 

FD

Cain

Cain, zie Kain.

 

FD

Cainck

Profess. Quinque, synon. de Quintette. N. d’un auteur. N08 131,

197.

 

EV

Caïphas

1.   Proven.   L.D.   —   2. Sobriq. inspiré par un rôle de jeu

scénique. N°  135.

 

EV

Caira

Cairel, zie Careels.

 

FD

Caise

Caisse, Kais(s)e, Kayse, Quaise: Patr. Korte vorm van Nicaise, Fr. vorm van HN Nicasius. 1438 Robert Caiset, Laon (MORLET).

 

FD

Caise

N. de bapt. (-Ni)caise. N° 70.

 

EV

Caise

p.ê aussi Caisse. 1491 «Caise Rogier» BourgNamur; aphérèse de Nicaise; cf. aussi Kaisin. – Cf. cependant 1568 «Josse Haulte Caise» BourgNamur, d’autre origine.

 

JG

Caistiker

zie (de) Caesstecker.

 

FD

Cajgfinger

D. Zeigfinger: wijsvinger.

 

FD

Cajot

Clajot, Ducajo, Ducaju, Ducazu, Ducassou, Ducousso: Cajot, Cageot, dim. van Fr. cage < Lat. cavea: kooi. Clajot met 7-epenthesis. BerBN van de kooienmaker of de kooier. Vgl. Kooyman. 1265 Willemes Cajos, Floreffe (HERB.).

 

FD

Cajot

Profess. 1. „(Vendeur de petits oiseaux en)  cageots ». N° 131. — 2. N. de bateleur. N° 198.

 

EV

Cajot

w. liég. Cadjot. 1265 «Willemes Cajos» Floreffe; surnom: fr. cageot ‘petite cage’, p.-ê. surnom de celui qui vendait des oiseaux en cage (Morlet 158).

 

JG

Cak, de

Kack: kak, drek, stront. Wsch. scheldnaam. 1398 Gille Cac, Jehane Cac, Wg. (DEBR. 1970).

 

FD

Cakar

zie Cackaert.

 

FD

Cakelbergh

Cakembergh, van Cakenberg(h)e, zie van Kaekenberg(h).

 

FD

Cakelbergh

V. Caekelberghs. Calame. 1. Profess. Calamus, ,,Roseau à écrire ». N. de scribe. N° 131. — 2. Proven. Calmis (Anc. N. de La Calamine). N° 49.

 

EV

Cal

zie Kaal.

 

FD

Cal(e)waert

Proven. V. Kaal.

 

EV

Cal(l)ebout

-baut, Calbeau, Calibaut, Caillebeau, Caillibaud: Lijkt wel een Germ. bald-naam te zijn, maar er is nergens een naam Kaldbold bekend. Is Callebout een adaptatie van de Fr. FN Caillebeau, of is het omgekeerd? DNF verklaart Caillebeau aïs caillebot: gewrongelde melk. 1396 Katheline Claus Callebouts dochter = Claus Calenboert; Gillis Callebaut, Haaltert (DE B.); 1593 Hendrik Callebouts, Haaltert-Aw. (AP).

 

FD

Cal(le)–meyn

-mien.   1. Proven. Calmin    ou   chaumont,    ,,Colline

dénudée ». — 2. V. WAHL.-

 

EV

Cala

Proven.   1.   LD.  —  2.   Calais (Ville fr.).-

 

EV

Calabres(s)e

Calabretta: Afkomstig van Calabrië (Z.-W.-II.).

 

FD

Calaerts

Calaes, zie Callaert(s).

 

FD

Calaerts

cf. Callaert(s).

 

JG

Cal–aerts

-ie(r), -iouw,  Cal(le)- -baut, -bert. 1. V. WAHL. — 2.

V. Kaal.

 

EV

Calafato

Calefati, Calfat, Calfas: It. calafato > (sinds 1371) Mfr. calefas. BerN van de kalfateraar, breeuwer, die de naden van een vaartuig dichtmaakt, teert. 14de e.

 

FD

Calai

zie Calay.

 

FD

Calais

Decallais, (van) Calays, (van) Cales, Calés: PlN Calais, Ndl. Kales (PdC). 1296 Aalis Calais, Kales (GYSS. 1963); 1326 Jan van Calais, Ip. (BEELE); 1382 Gillis van Calays, Wervik (DEBR. 1970).

 

FD

Calame

Mfr. calame: schrijfpen. BerBN van de klerk of kopiist. Vgl. Callemein.

 

FD

Calande

1540-41 «Vitaille Callande» Feignies (près de Maubeuge), 1602-3 «Charles Calande» TerriersNamur, 1660 «Nicolas Calande, cen-sier à Hostiet» Durnal, 1711 «Jean Calande» Spontin, 1737 «Martin Calandre» Yvoir, 18e s. «Jean Calandre» Dorinne; surnom: w. nam. calande, pic. caland(r)e ‘calandre des grains, charançon des blés’ ALW 8, 276 [CH].

 

JG

Calandre

Calande(r): Ofr. calandre: leeuwerik. BN. 1388 Henri Calandre, Chalon (MARCHAL).

 

FD

Calange

-er, cf. Calonge(r).

 

JG

Calange

zie Calogne.

 

FD

Calanger

zie Calonger.

 

FD

Calant

Callan(d)t, -ant, Klant: Pic., Mnl. en Wvl. calant, kalant: klant, kerel, snaak. 1321 Johannes Calant, Tn. (C.BAERT); 1381 Heine Callant, Ossenisse (DEBR. 1999); 1396 Jan Kalant,

Baasrode (DE B.).

 

FD

Calant

Callant, -and. 1276 «Jakemes Calant» DettesYpres; forme pic. de fr. chalant ‘ache­teur’.

 

JG

Calastremme

Calamistrum   (Latin), ,,Fer à friser ». 1. Profess. ,,Friseur »

N° 131. — 2. Car phys. ,,H. qui se sert du fer à friser ».-

 

EV

Calay

1810 «Jean Calais» Vielsalm; probabl. var. de Calet.

 

JG

Calay

Calai, Calla(e)y, Callaij: Wellicht var. van Colloy/Collei, vleivorm van VN Nicholaus. 1382 Jacob Caley, Desselgem (DEBR. 1970).

 

FD

Calays, van

zie Calais.

 

FD

Calbeau

zie Callebout.

 

FD

Calbecq

Callepeck: PlN Kallebeek in Hemiksem (A) en Bazel (OV).

 

FD

Calberg

Proven.   Kaalberg,   ,.Mont dénudé ». N° 232.-

 

EV

Calberg(h), (van)

zie van Calenberg(e).

 

FD

Calberson

Calverson: E. Patr. Cuthbertson, zoon van Cuthbert, Oe. cûd beorht ‘beroemd-schitterend’. 1643 Thomas Cuthbertson, Dalkeith (Schotland) (vader van) « 1660 Alexander Culbertson (vader van) °i6y6 John Culbertson, Prestonpans (Schotland, trouwt aïs soldaat ±1709 in Kortrijk met Joanna Verbeke en wordt vader van o.m.) « 1710 Joannes Calverson, 1713-1801 Jean Baptiste Calberson, 1720-96 Bernardus Calberson = 1784 Calverson, « 1723 Fr. Jos. Calverson, « 1731 Robertus Calberson, Kortrijk. – Lit. : F. DEBRABANDERE, VS1995,72-74.

 

FD

Calbert

Callebert. 1326 «Calebers de Dore-nales» Durnal, 1365 «Calbiers ménestrels» TailleMons, 1615 «Colas Calbert» Cerfon-taine; probabl. Kalle (hypocor. de ICathelijne) + germ. -behrt (Lindemans 159); ou bien, le nom étant attesté à date ancienne en Wallonie, anthrop. germ. en -behrt.

 

JG

Calbert

zie Calbrecht.

 

FD

Cal–bert

-boutin. V. WAHL.

 

EV

Calboutin

Patr. Dim. van Callebout.

 

FD

Calboutin

Pour Debrab., dérivé de Calebout, alors qu’É. Legros (BTD 27, 129) semblait vouloir le rapprocher de w. liég. canibustê, calibustê ‘étui à aiguilles’ DL 132.

 

JG

Calbrecht

Calbert, Call(e)bert, Calembert, Kalber(t), Kelbaert, Caliber: Patr. Germ. VN kald-berht ‘koud-schitterend’: Caldobertus (MORLET I). Vgl. Chaubert. 1326 Calebers de Dorenales, Durnal (J.G.); 1396 Bella Caelbaerds, Ktr. (DEBR. 1970); 1422 Phelippret Callebiert; 1471 Jeronimus Calebert, Bergen (PIERARD, MUL II); 1593 Christoffels Calbrecht, Bs. (SCHOUT. I).

 

FD

Calcar, van

PlN Kalkar (NRW).

 

FD

Calcius

Calceus, ,,Chassure ». N.  de cordonnier. N° 131.-

 

EV

Calcken, van

van Calck, van Kalk(en), van Kalck: PlN Kalken (OV). 1213 Giselinus de Calkine, Cent (GN); 1303 Everarde van Calkine, Bg. (VERKEST).

 

FD

Calcoen

Calkoen, Callecoen, Kalkoen: Door v-syncope < Kalkoven (zie i.v.). Vgl. Mnl. hoot/hoet < hovet, heet < hevet, hoosch < hovesch (zie D’Hoossche), Wvl. bamesse < bavemesse.

 

FD

Calcoen

Calkoen, Kalkoen. Peut-être de moy. néerl. calcoen ‘sabot de cheval’, surnom de forgeron, ou bien var. réinterprétative de Kal-koven, avec syncope du v [FD].

 

JG

Calcove

Calcôve. Forme francisée de Kalko-ven, néerl. kalkoven ‘four à chaux’.

 

JG

Calcove

zie Kalkoven.

 

FD

Calcus

Latinisat.  d’un nom tel que Calcoen ou Van Calck. V. ces noms. V. aussi Calcius. N° 59.

 

EV

Calcus

Latinisering van Van Calcken (JVO)?

 

FD

Calcus

Peut-être latinisation du NF néerl. Van Kalk (= de la chaux) ou bien moy. néerl. calc-huus (= maison de pierre à chaux) [FD].

 

JG

Caldeberg

zie (van) Caubergh.

 

FD

Caldellary

1.   Proven.   Latinis.   de Cauwelaer. N°  59. — 2. Profess.

Candelarii. „ (Marchand de) chan­delles ». N° 131.

 

EV

Caldenborgh, van

Limburgse vorm van Koudenburg; zie Van Couwenburgh. Wsch. var. van Kaldenberg (berg en burg werden vaak verward). Zie Cauberg. 1578 François van Caldenborch, Mtr.-Aw. = Fr. van Caldenberch, Aw. (AP).

 

FD

Caldenhoven, van

PlN 1208 Caldenhoven bij Dusseldorp (NRW). 1560 Jeronimus van Caldenhoven, Duisburg NRW-Aw. (AP); 1564 Michiel van Calenhoven, Duisburg-Aw. (AP).

 

FD

Calder(s)

V. WALD.

 

EV

Calderon(e)

zie Caudron.

 

FD

Calders

cf. Kelder(s).

 

JG

Calders

zie van de Kelder.

 

FD

Cal–e(r)s

-et. V. WAHL et Kaal.

 

EV

Cale, de

zie Kaal.

 

FD

Calebaut

-bout, zie Callebout.

 

FD

Calebout

-haut, cf. Callebaut.

 

JG

Calefati

zie Calafato. Calège, zie Collige.

 

FD

Calemberge, van

zie van Calenberg(e).

 

FD

Calembert

1. Zie Calbrecht. – 2. Rom. adaptatie van Calenberg.

 

FD

Calembert

1752 «Philippe Calembert» Anthr-StHubert; francisation du topon. néerl. Kalen-berg (= mont chauve).

 

JG

Calembert

Car. mor. ,,Bouffon ». Francisation de Calemberg, person­nage du théâtre allemand du Moyen-âge. Nos 55, 285, 286.

 

EV

Calemein

-eyn, zie Callemein.

 

FD

Calemont, van

van Caelemont, van Callemont: 1. PlN Calemont: kale berg, in Dottenijs (H). 1398 Colin de Calemont = 1424 Colaerd van Caelmond, Dottenijs (DEBR. 1970, RAK SR p.gz); 1367 Jhan Caelmont, Ktr. (DEBR. 2002). – 2. PlN in L. 1309 Johan Komman van Kalmont (OGO129).

 

FD

Calemyn

zie Callemein.

 

FD

Calenberg(e), van

van Calenbergh(e), van Calem­berge, (van) Caelenberg(h)(e), van Caenenberg, -bergh(e), van Callenberge,-bergh(e), van Calbergh, Calberg, van Colbert: PlN Ka(a)lberg: kale, onbegroeide berg. 1. Kalberg in Oostrozebeke (WV), Kaalberg in Moorsele (DF VI). Kalenberg of Kaaldenberg in Zarlardinge en St.-Blasius-Boekel (OV). 1382 Jan van Caelberghe, Har.; 1398 Thomas van Caelberch, Ing. (DEBR. 1970); 1396 Willem Calenbergh, Gb. (DE B.). – 2. PlN Kallen-berg in St.-Pieters-Leeuw (VB). 1297 Jhanne van Kallenberghe, St.-P.-Leeuw (CG); 1549 Hans van Callenberch, Bs.-Aw. (AP). – 3. Kalenberg (DR, OIJ). Kahlenberg (SH, HS, NRW). 1499 Adriaen van Calenberch, Breda (HB141).

 

FD

Calenbier

zie Colombier.

 

FD

Calende

Profess. Machine servant à l’extraction des pierres dans les car­rières. ,,Ouvrier de carrière ». N° 131.

 

EV

Calens

Zie Caelen(s).

 

FD

Caler(s)

zieKaller.

 

FD

Cales, (van)

zie Calais.

 

FD

Calet

Cales, Caley, Caliez. 1272 «Iohannes filius dame Duaine dictus Cales» = «lohannes Calet» Villers-Perwin, 1284 «Hawis li Callete» Mairieux (Nord), 1493 «Pierequo Callet», «Piero Callet» BourgNamur; probabl. dérivé d’anc. fr. cale ‘coiffure; bonnet rond et plat’; cf. aussi Calay.

 

JG

Calet

-ey, -es, -es, Callet, -ez, -es, -é, Kalee, Kalley: Dim. van Ofr. cale: platte ronde muts. BN. 1272 Johannes dictus Cales, Villers-Perwin; 1284 Hawis li Callete, Mairieux (HERB.); 1438 Simon Calet, Laon(MORLET).

 

FD

Calewaert

cf. Callewaert.

 

JG

Calewaert(s)

zie Callewaert.

 

FD

Caleye, van de

zie van der Cleyen.

 

FD

Calf(f)

zie Kalf(f).

 

FD

Calf, de

1. Wvl. bnw. kalf, Mnl. caluw: kaal. Vgl. Wvl. gilf/gduw : geel. Vgl. De Caluwe. 1275 Williaumes li Calve, Melden (VR 35r°). – Lit. : W. BEELE, KFV-Med. 1985, nr. 4,22-23. – 2- Zie Kalf(f).

 

FD

Calfat

Calfas, zie Calafato.

 

FD

Calfteu

Arien (DUPAS 90) (Pic. Calfteu < Calfateur).

 

FD

Calibaut

zie Callebout.

 

FD

Caliber

zie Calbrecht.

 

FD

Calice

Calicis, zie Calliste.

 

FD

Calice

cf. Calis.

 

JG

Calicis

Pour Carnoy, latinisation du NF Ketel ( = chaudron), ce qui est douteux. Plutôt génitif du prénom Callixte, cf. aussi Calis, -ice et Colicis.

 

JG

Calier

-ie(z), -ié, zie Carlier.

 

FD

Caliez

zie Galet.

 

FD

Califet

,,Petit Calife ». Evocation d’un rôle de jeu scénique. N° 235.

 

EV

Califice

-cis: Afl. van Lat. calefacere: heet maken, verwarmen, aanvuren. BerN van een stoker of BN voor brandstichter. 1222 Baudes Calificus, Atrecht (NCJ); 1707 Nicolas Califice, Forêt LU (HERB.).

 

FD

Califice

-is. 1707 «Nicolas Califice» Forêt-lez-Chaudfontaine, 1713 «Henry Califice» Bourg-Liège; w. liég. califice ‘esp. de jouet d’enfant (chie-pistole); petit homme accroupi; escar­celle’ DL 129b, et dans plusieurs dictons ou expressions, comme w. (Nandrin) agadlé corne Califice à tchins ‘(mal) harnaché comme Califice avec (son attelage de) chiens’ FEW2, 91 a. – II faut par contre écarter définitivement fr. canéfice, nom botanique de la casse (Carnoy 170), qui ne date que de 1723.

 

JG

Califice

Sobriquet (Herve). ,,Personne qui, après avoir gagné, perd

tout ».

 

EV

Caliman

zie Kalleman.

 

FD

Calimé

Calimez. NF du Pas-de-Calais, attesté à Rumes depuis 1747 (GeneaNet), dont l’origine pourrait être détoponymique (NL composé avec -me < lat. mansus). Par ailleurs, aucun culte populaire de saint Calimer (apôtre de la plaine du Pô au 2e s.) ne semble attesté dans nos régions.

 

JG

Calimé

-ez: Dim. van Pic. calame < Lat. calamus: riet, schrijfveer, pen. Vgl. Callemein. 1619 Heyndryck Calemee, Oostkerke (SCHOUT. I).

 

FD

Câlin

Surnom: probabl. moy. fr. câlin ‘pares­seux, mendiant, pouilleux’ GEW 2, 92b.

 

JG

Câlin

zie Colin(s).

 

FD

Calingaert

1. Car. mor. Chalenge (Anc. fr.) ou Calenge (Dial. pic.),

,,Querelle », avec suff. péjor. -ard. N. de querelleur. — 2. V. WAHL. — 3. V. Kaal.-

 

EV

Calingaert

zie Colina.

 

FD

Caliouw

cf. Caljon, Caljouw.

 

JG

Caliouw

zie Caillaux.

 

FD

Calis

1. Zie Calliste. – 2. PlN Kales, Fr. Calais (PdC). 1616 Frans van Calais = 1619 enz. van Cales; 1741 Maria Cales, Tielt; 1881 Calis, Olsene (med. J. Huytens, Wevelgem).

 

FD

Calis

Calice. 1286 «Calis Ghierbode» Dettes­Ypres, 1472 «Calis Sacorey», 1543 «Marie Calix» BourgNamur, 1616 «CalixHennecart» PrincipChimay; prénom Callixte, Calliste, w. Calisse, du nom d’un saint, pape et martyr, du 3e s.

 

JG

Caljé

Calje, zie Carlier.

 

FD

Caljon

Caljouw, -iouw. Var. néerl. de Caillau(x) [FD].

 

JG

Caljon

Caljouw, zie Caillaux.

 

FD

Calkeren, van

PlN Kalkar (NRW).

 

FD

Calkoen

zie Calcoen.

 

FD

Calla(e)y

Zie Calay.

 

FD

Callaert

Kallaert, au génitif: Callaerts, -aars, Calaerts, Kallaerts. Surnom de bavard: dérivé péjoratif de moy. néerl. callen ‘bavar­der’ [FD].

 

JG

Callaert(s)

-aars, Kallaert(s), Kallert, Calaerts, -aes, Callar: Afl. van Mnl. callen: praten. BN voor een prater, babbelaar. 1222 Lambertus Callart, Cent (GYSS. 1999′); 1269 Eustachius Callart = 1286 Stas Callard, Kales (GYSS. 1963); 1386 Jan Callaert, Meilegem (CASTELAIN 2002).

 

FD

Calland

-an(d)t, zie Calant.

 

FD

Calland

Callant, cf. Calant.

 

JG

Callau

zie Caillaux.

 

FD

Calle

Forme hypocor. néerl. du prénom Kate-lijne, Catherine [FD] ; cf. aussi Callens.

 

JG

Calle

Kalle: Metr. Korte vorm van HN Catharina, Katelijne. 1399 Cateline Beraets = 1398 Calle Baraets, Geluwe; 1418 Calle…vanden Tsaerteelle = van Catelinen, Ktr. (DEBR. 1970,1958).

 

FD

Calle

zie Calet.

 

FD

Callebaut

Calebout, -haut. Probabl. nom composé de Kalle + germ. -bald, cf. Calbert.

 

JG

Callebert

cf. Calbert.

 

JG

Callebert

zie Calbrecht.

 

FD

Callecoen

zie Calcoen.

 

FD

Calleeuw

Forme flamandisée de Caillaux [FD], comp. Watteeuw = Watteaux.

 

JG

Calleeuw

zie Caillaux.

 

FD

Callège

zie Collige.

 

FD

Callemaers

zie Callenaere.

 

FD

Callemein

-eyn, -eijn, -ien, -in, -ijn, -yn, Calemyn, -ijn, -ein, -eyn, Calmein, -eyn, -yn, -ijn: Afl. van Pic. calame: riet, schrijfveer, pen. Vgl. Calimé. BerBN. 1285 P. Calemin, basanier, Ip. (ARY); 1378 Pieter Caelmein, Rumbeke (SOETE); 1469 Pieter Calmein, Ip. (DONCHE 520); 1762 J.I. Callemain, Ktr. (KW).

 

FD

Callemeyn

-ien, -in, Calmeyn. Surnom: néerl. kalamijn, fr. calamine (minerai),

 

JG

Callemont, van

zie van Calemont.

 

FD

Callenaere

Callemaers: Met a < e voor 11 = 1723 Kellenaere = 1730 Callenaere, Bg. < 1633 van de Kellenaere, ±1530 uten Kelnare, 1427 uten Kelnaere (PDB). Mnl. kelnare: kelder. Vgl. Van de Kelder.

 

FD

Callenberge, van

-bergh(e), zie van Calenberg(e).

 

FD

Callenfels

PlN Kallenfels (RP).

 

FD

Callens

Cf. 1346 «Jhan Callin», 1356 «Sare Callins», etc. Courtrai; dérivé en -in de Calle (ci-dessus), hypocor. de Katelijne, Catherine [FD]. Cf. aussi Kallen.

 

JG

Callens

Kallen: Metr. VN Galle (zie i.v.) = Katelijne, Catharina, Gr. HN. 1346 Jhan Callin; 1356 Sare Callins; 1392 Willem Callin, Ktr. (DEBR. 1971, 1970). Zie ook LG1994,35-40.

 

FD

Callepeck

zie Calbecq.

 

FD

Callery

Proven. Cailles-ry, ,,Ruisseau des cailles » (LD.).

 

EV

Callet

-es, zie Galet.

 

FD

Callewaert

Calewaert(s), Caelewaert, Caluwaert(s), Calluwaerts, de Cal(u)waert, Caluwaers, (de) Collewaert, Colwaert, Colloart, Calvaer, Calvert: BN voor een kaalhoofdige, afl. van De Caluwe. 1183 Gerardus Calwart, Cent (GN); 1233 Rogeri Caluart; 1348 Griele Kalewart, Ktr. (DEBR. 1980, 1971); Calwaert = Calvaert = Calvert (Par. 1978,183, 254, 318).

 

FD

Callewaert

Calewaert, Caluwaert, au génitif: Calewaerts, Caluwaerts. 1183 «Gerardus Calwart» Gand; surnom dérivé en -a(e)rt de De Caluwe (= le chauve). — Bibliogr. : F. De-brabandere, Callewaert en De Caluwe, dans De Leiegouw 34, 1992, 151-2.

 

JG

Calle–waert

-peck.  Proven.  Kale-waard, -beek, ,,Polder inculte, Ri­vière en terrain dénudé ». Callebeek, Dép. Hemiksem.-

 

EV

Callewier

Caluwier, Cailluyer, Calluière: PlN La Caillouière: plaats waar keien, stenen liggen. La Callewiere in 1429 in Mkr. (DF VI); 1231 al Caliuire in Wattrelos (GYSS. 1964). 1324 Gérars de le Cailluwiere, Bouvignies (CSWII); 1356 Lotier de le Caluwiere, Ktr. (CLM); 1381 Bertoul Cailluyère, Dk. (TdT); 1382 Fierin Kelgewier, Heule; 1428 Lotaert dele Caillewiere, Ktr. (DEBR. 1970,1958); 1454 Raes Callewiere, Leuze-Bg. (PARM.). – Lit.: F. DEBRABANDERE, LG 1979,390.

 

FD

Callewier

Néerlandisation du topon. fr.  caillouière. – Bibliogr. : F. Debrabandere, De FN Callewier, dans De Leiegouw 21,1979, 390. Caliez, cf. Calet. Calliauw, cf. Caillau(x).

Cailler. Peut-être d’anc. fr. caillier ‘sorte de vase à boire (d’abord en bois)’ ou anc. fr. caielier, callier ‘fabricant de chaises’ Gdf 1, 768. Callot. Peut-être surnom: fr. calot (coiffure) ou fr. rég. (Alençon) callot ‘durillon’ FEW 2, lOOa; ou bien var. de Gallot, dont l’étymol. n’est pas fixée avec certitude, cf. 27.2.1754 «Marie Catherine Gallot, fille de Henry Callot» Not. N. Hardy (de Clermont-sur-Berwinne) [JL, NFw2].

 

JG

Callewyn

zie Caloin.

 

FD

Calleyl

Var. van Caley?

 

FD

Calliau(w)

zie Caillaux.

 

FD

Callie(r)

-ié, -les, -iez, zie Carlier.

 

FD

Callie, van

zie van Caillie.

 

FD

Callieu

zie Cailleux.

 

FD

Calliste

Cali(ci)s, Colicis, Calice: Patr. HN Calixtus, W. Calisse. 1286 Calis Ghierbode, Ip. (ARY).

 

FD

Callo(i)gne

-ongie, zie Calogne.

 

FD

Calloens

zie van Caloen.

 

FD

Callonne, de

Calloons, zie van Caloen.

 

FD

Callot

Calotte(ns), -otens, Calot, Caloo: Patr. Var. van Carlot, door ass. rl/ll, vgl. Challes = Charles. 1374 Jan Caloets, Aw. (VLOEB.); 1420 Thomaes Calot, Ktr. (DEBR. 1958); 1716 Anthonius Calottens, Mech.(MULVII).

 

FD

Callou(d)

zie Cailloux.

 

FD

Calloy

Caloi: Var. van Calluy?

 

FD

Calloy

V. Gallois.

 

EV

Callu(t)

Calluy, zie Calu(s).

 

FD

Callu(y)

1.  Car. phys. Calleux (Mains  calleuses).  —  2.  Proven.

Chaleux (Dép. Furfooz et Hulsoniaux). V. aussi : Gallois.

 

EV

Calluière

zie Callewier.

 

FD

Callut

Calut, Kalut. Surnom: p.-ê. moy. fr. (fin 15es.) calus ‘qui a des callosités’, attesté dans diverses régions de France mais non en Wallonie FEW 2, lOOa [JL, NFw2]; ou bien, même si tous ces NF sont du bassin mosan, de moy. néerl. calu ‘chauve’, cf. aussi Calus et Caluwe.

 

JG

Calluwaerts

zie Callewaert.

 

FD

Calluwé

zie (de) Caluwe.

 

FD

Calluy

Caluy. Forme flamandisée de Calus.

 

JG

Calmant

Francisation de néerl. kaalman ‘hom­me chauve’.

 

JG

Calmant

zie Kalleman.

 

FD

Calmeau

Chalumeau: Ofr./Opic. c(h)almel, Fr. chalumeau, dim. van Lat. calamus: rietje, (schrijf )veer, pen. Vgl. Callemein, Calmet en Fr. FN Chalemel.

 

FD

Calmeau

Forme contractée pic. d’anc. fr. chalemel ‘chalumeau’. Calmeyn, cf. Callemeyn.

 

JG

Calmein

Calm(e)yn, zie Callemein.

 

FD

Calmelet

V. Chaume.

 

EV

Calmet

-es, Caumette, Chalmetfte), Chaumet(te), -el: Dim. van Opic. calme, Ofr. chalme < Lat. calamus: riet, stro, (schrijf)veer, pen. BerBN. Vgl. Callemein, Calmeau.

 

FD

Calmthout, van

zie van Kalmthout.

 

FD

Calo- 

-xy,  -zet.  Car.  phys.   Callost, génit. latin de Callosus, ,,Calleux » (Mains calleuses).

 

EV

Caloen, van

Caloen(s), Calon(ne), Calloens, Calloons, Caloone, de Cal(l)onne, Calomne, Calomme: PlN Calonne (H, PdC). 1308 Willame de Calone; 1326 Jan van Calone; 1374 Willem Caloen, Ip. (BEELE); 1388 Janne van Aelwine van Caloen = 1398 Jehan de Haluin de Calonne = 1398 Jan van Haelwijne dit Caloen, Dadizele (DEBR. 1970).

 

FD

Calogne

Callo(i)gne, Callongie, Calange, Schaloigne, Lacollonge: 1. Ofr./Opic. c(h)allonge: rechtsvervolging, geschil. E. challenge. 1725 Brigitte Calogne; 1752 Joanne Calonge; 1728 Nicolas Collogne, Izg. (COUSS.). – 2. Verspreide Fr. PlN Collonge(s), ook Calonges. Of < Cologne (zie i.v.). 1410 Jan van Caloengen, Ktr. (DEBR. 1958). – 3. Calogne kan hypercorrect zijn voor Calonne.

 

FD

Calogne

Peut-être surnom: anc. fr. calorgne adj. ‘louche’ FEW 16, 492a ; ou bien forme hyper-correcte de Galonné, la confusion Decalogne/ Decalonne étant attestée à Kain en 1808 [MH].

 

JG

Caloi

zie Calloy.

 

FD

Caloin

-oine, Caluyn, Callewyn: Duister. 1528 Catharina Calluyens, Schelle; 1617 Hans Calluijns, Aarts. (MAR.); 1766 quod scribitur in registre Calluyn (Antwerpiensis) ponitur in baptismali ejus ex parochie Sti Georgii Antw. Caloin (VS 1972,304).

 

FD

Calomme

-omne, zie van Caloen.

 

FD

Calomme

V. Calonne et WAHL.

 

EV

Calomnie

-omne, -onne. 1248 «Nicholes de Calorie» ChartesHainaut, 1302 «Biernas de Galonné» LoiTournai; nom d’origine: Calon-ne (arr. Tournai), mais aussi Calonne-Ricouart et Calonne-sur-la-Lys (tous deux, arr. de Bé-thime, PdC) [MH].

 

JG

Calon(ne)

Caloone, zie van Caloen.

 

FD

Calonge

Calange. Déverbaux d’anc. pic calengier, moy. fr. calonger ‘réclamer qqch ou qqn, revendiquer; protester’, mais aussi moy. fr. calanger ‘blâmer, contredire’, pic. calenger ‘tromper dans un marché’, pic., ouest-w. calindji ‘gronder; rosser’, etc., cf. anc. fr. cha-lange, chalonge ‘poursuite judiciaire, que­relle’, w. (Charleroi) calindje (subst), FEW 2, 103b-104a.

• Dérivés: Calonger, Calanger, avec finale -er représentant la désinence verbale ou le suf­fixe -ier.

Calongette. Forme dimin. non attestée par la lexicographie FEW 2, 104.

 

JG

Calonger

Calanger: Ofr. chalengeor: eiser, klager (in rechte). E. challenger.

 

FD

Calongette

Calenge   (Pic.),   ,,Querelle ». Car. mor. ,,Querelleur ». V.

Calingaert.

 

EV

Calongette

Dim. van callonge; zie Calogne.

 

FD

Caloo

Calot, Calotte(ns), zie Callot.

 

FD

Calotte

Type de bonnet. 1. Caractér. vestimentaire. N° 266. — 2. N. de

marchand. N° 131.

 

EV

Calozet

 1697 «Simon Calozet» Hollange; dérivé de fr. calleux »! Ou bien d’un thème anthroponymique Cal-, cf. Calbert, Callebaud, etc., avec suffixe complexe -ozet [JMP].

 

JG

Calozet

BN. Dim. van calleux: eeltig. Zie Calu(s). 1697 Simon Calozet, Hollange (HERB.).

 

FD

Calp

zie Kalb.

 

FD

Calrez

Peut-être part, passé du pic. ca(s)trer ‘châtrer’, comp. rouchi catreux ‘châtreur’ FEW 2, 474b.

 

JG

Cals

zie Kals(e).

 

FD

Calseyde, van de

zie van der Casseyen.

 

FD

Calsijn

zie Caus(s)in.

 

FD

Calsius

Latinisering van Gousse, Chausse?

 

FD

Calson

zie Colson.

 

FD

Calster, van

1. PlN Kalster (VB). 1321 Johannes de Calstro, 1370 Janne van de Kalstere, Tn. (C.BAERT). 2. Zie van Caster. – 3. Evtl. var. van Van Calsteren.

 

FD

Calsteren, van

Vercalsteren, Kolsteren: 1. PlN Kalsteren (VB, A). 1295 Franco de Calsteren, Lv. (OATII); 1360 G. vander Calsteren, Lv. (BLOIII). -2. Var. van Van Calster.

 

FD

Calteau(x)

Calleteaux, dim. van Calet (zie i.v.).

 

FD

Calteaux

Pour Morlet 160, dimin. en -et-eau de calle ‘sorte de bonnet rond et plat’.

 

JG

Calu(s)

Calut, Callu(t), Kalut, Cal(l)uy, Cal(l)uij: BN. Fr. calleux < Lat. callosus: eeltig. Of Pic. gedemouil-leerde vorm van Cailleux? Maar zie ook Decalut. 1284 Jehans Calleus, St-Amand (MORLET).

 

FD

Caluet

Sans doute var. de Caluwe.

 

JG

Caluet

zie Calvet.

 

FD

Calus

1141 «Reinelmus Caluus» Oudenburg; surnom: moy. néerl. calu ‘chauve’; cf. Calu­we, -é.

 

JG

Calut

cf. Callut.

 

JG

Caluwaert

Caluwaerts, cf. Callewaert.

 

JG

Caluwaert(s)

 

-aers, zie Callewaert.

 

FD

Caluwaert,

Calvaer. Proven. Kalvarie (Dép. Aalbeke). V. Callewaert et

Kaal.

 

EV

Caluwe

Caluwe. 1141 «Reinelmus Caluus» Oudenburg; surnom: moy. néerl. calu ‘chauve’ ; cf. Decaluwé.

 

JG

Caluwe, (de)

 

Caluwé (de/van), Calluwé, de Calwé: Mnl. calu: kaal, pover, mager. BN voor een kaalkop. 1141 Reinelmus Calvus, Oudenburg (LEYS1951); 1382 Lamsin de Calewe; 1398 Waitin de Caluwe, Ktr. (DEBR. 1970). – Lit.: F. DEBRABANDERE, LG1992,151-2.

 

FD

Caluwier

zie Callewier.

 

FD

Caluy

cf. Calluy.

 

JG

Caluy

zie Calus.

 

FD

Caluyn

zie Caloin.

 

FD

Calv-

-et, -o. V. Chauve.

 

EV

Calvaer

Calvat: Pic. Calvard, afl. < Lat. cal vus: kaal. Vgl. Callewaert. 1246 Arnoldus Calvardus, Aw. (V.LOONio).

 

FD

Calvenaere

zie de Colvenaer(e).

 

FD

Calverson

zie Calberson.

 

FD

Calvert

zie Callewaert.

 

FD

Calvet

-été, -etti, Cavet, -ez, -é, -ey, Calvez, Le Calvé, Le Calvez, Caluet, Collewet, Chauvet, -é, -ez, Chavet, -ez, -é, -es: Dim. < Lat. calvus: kaal. BN. 1223 Nicholao Calvet, Dk. (SMTI); 1383 Nicole Chauvet (MARCHAL).

 

FD

Calvi

-y, -o: BN < Lat. calvus: kaal.

 

FD

Calvin

-ijn, -ino, Calvin, Cauv(a)in, Chauv(a)in: Dim. < Lat. calvus, Fr. chauve: kaal. Vgl. De Caluwe. 1404 Garnier Cauvin, Chauny (MORLET).

 

FD

Calvy

Calvi. 1087 «Herbertus Calvus» St-Hubert, 1212 «Johannes Calvi» CartOrval; génitif de lat. calvus ‘chauve’.

 

JG

Calwaert, de

zie Callewaert.

 

FD

Calwé, de

zie (de) Caluwe.

 

FD

Calyon

zie Caillon.

 

FD

Cam(m)erman(s)

V.   Cambre   et Kamer.-

 

EV

Cam, de

zie de Kam, Dechamp(s).

 

FD

Cam, van (der)

zie van der Kam.

 

FD

Camal

1516 « Pierre Camal » Jumet ; surnom : fr. camail ‘pèlerine’ ?

 

JG

Camard

Forme péjor. de Camus. V. ce N. Camal.  Camail. Particul. vestim. N° 266.

 

EV

Camargo, (de)

Cammargo, Comergo: Sp. PlN. 1617 Pieter de Camargo, archer de corps van zijne majesteit van Spanje, Bg.-Gent (PBG); 1645 Ignatius de Camargo, Bg. (MUL V).

 

FD

Camart

zie Cammaerts.

 

FD

Cambeen

-ein, zie Cambier.

 

FD

Camberg, van

Camberg(u)e, zie (van) Caubergh.

 

FD

Cambergue

Proven. Kamberg, ,,Colline du sommet »  (Dép. Voorde).

 

EV

Camberl(a)in

-lyn, -lein, zie Chambelland.

 

FD

Camberlain

1.  Profess.  Chambellan (Dial. pic.). No 140, 141. — 2.

Car.     phys.     Kimberlin,     ,,Jeune gamin (Dial. pic). NOB 260, 263.

 

EV

Camberlain

Camberlin, Cambrelin. 1282 «Pieron le Camberlenc», 1285 «Jeh. li Cam-berlens» DettesYpres, 1561 «Rasse Cambre-leng, maçon» Péruwelz, 1789 «J. B. Camber­lin» Ragnies; formes pic. de fr. chambellan (anciennement cambrelenc), nom de dignité.

 

JG

Cambers

V. Cambre.

 

EV

Cambers

zie Cambre.

 

FD

Cambertin

zie Caumartin.

 

FD

Cambien

1631 «Jan Cambien» Courtrai; sans doute var. de Cambier, avec finale altérée.

 

JG

Cambien

Profess.       ,,Changeur » (Midi). N° 194.

 

EV

Cambier

Caniby. 1199 «Terrici le Cambier» Tournai, 1295 «Gillains Li Cambiers», 1422 «Lottart Cambier» ComptesMons, 1499 «Jehan le Cambier» TerrierNaast, 1526 «Jehan Cambier» DénLens, 1597-98 «Lam­bert Camby» ComptesNivelles; nom de profession: anc. fr., pic. cambier ‘brasseur’.

 

JG

Cambier

-iez, Camby, Cambie(n), Canbien, Cambeen, Cambein: 1. BerN van de (bier)brouwer. Ofr. cambier. Vgl. Delcambe. 1199 Terrici le Cambier; 1239 Nicholes li Cambiers, Dk. (SMT I); 146 e. Gillebiert le Canbier…pour les goudailliers, Rijsel (DUPAS 82); 1324 Meurisses li Cambiers, Dottenijs (DEBR. 1971); 1631 Jan Cambien, Ktr. (KW). – 2. BerN van de geldwisselaar < Lat. cambium: wissel. 1338 Petro de Cambio,

Kamerijk; 1419 Wathier Cambier dit de Courtray (garde de la maison) ou Ion souloit tenir les changes, Valencijn (CCHt).

 

FD

Cambier

Profess. ,,Brasseur »  (Pic.). N° 152.

 

EV

Camblain

1. PlN Camblain (PdC). 1323 Jaquemon de Cambelin, Atrecht (NCJ). – 2. Var. van Comblain.

 

FD

Cambrai

Cambray(e), Cambré, zie Decambray.

 

FD

Cambrai

Cambré. 1683 « Jean Collet, dit Cambray» Villers-l’Évêque; nom d’origine: Cambrai (Nord), employé dans la région liégeoise au sens de ‘toqué, un peu fou’ (cf. L. Remacle, Sobr. de Lorcé, 212). – Bibliogr.: J. Herbillon, «Cambray», sobriquet liégeois du xvif siècle, dans Nos patois du Nord, n° 13, 1965, 1-2.

 

JG

Cambre

Chambre, Schembre, C(h)ambers, Schampers, Samper(s), Sampe: Pic. cambre, Fr. chambre: kamer, eenkamerwoning. Vgl. Delchambre, Kamers.

 

FD

cambre

Proven.  ,,Cabane ». De(l)- c(h)ambre. Cambers, Cam(m)er-

man(s), V(and)ercammer.

 

EV

Cambrechts

Reïnterpretatie van Kaembergs.

 

FD

Cambrelin

V. Camberlin.

 

EV

Cambrelin

zie Chambellan(d).

 

FD

Cambres-

-ier, -y. Proven. Cambrésis (Fr.).

 

EV

Cambresier

-bresy, -broisier, -brusier. 1591 «Johan Cambresy (orig. de Cambrai)» Bourg-Liège; ethnique: habitant du Cambresis (région de Cambrai).

 

JG

Cambrésier

-bresier, -brésy, -bresy, -brusier, -bruzzi, -broisier: Afkomstig van Le Cambrésis, de streek van Kamerijk (Cambrai/Nord).

 

FD

Cambretin

zie Caumartin.

 

FD

Cambron

1279-80 «Colars de Cambron» RegTournai, 1279-81 «Andrius de Kambron» ComptesMons, 1295 «Jehans de Cambron» ComptesMons, 1365 «Ghosset de Cam­bron fruitier» TailleMons, 1426 «Jehan de Cambron» TailleSoignies, 1497 «Pierart de Cambron» DénKain; nom d’origine: Cam­bron (Ht).

 

JG

Cambron

Proven. Loc. Cambry. 1. Proven. N. de lieu franc. — 2. Tissu de lin (Cambrie). N. de fabricant. N° 131.

 

EV

Cambron

zie Decambron.

 

FD

Camby

cf. Cambier.

 

JG

Camby

zie Cambier.

 

FD

Camel,

zie Kamel.

 

FD

Camelbeke, (van)

-beck(e), (van) Caemelbe(c)ke, van Cammelbeck, Camelbee(c)k, -becq, Cammelbeke, -bee(c)k, (van) Caemerbeke, Camerbeke, Kamerbeek, van Comelbeke, van Comerbeke,-becq, van Comlebeke, van Kemmelbeke: Waternaam de Kemmel: 1317 Kemmelbeke. 1531 Lux van Camerbeke, Izg. (DF VII); 1556 Gillis van Camerbeke, Ktr. (MONB. 117); 1570 Rogier Camerbeeck, Rijsel-Aw. (AP); 1725 Jan van Kemmelbeke, Booitshoeke; 1760 Joos van Camelbeke, Heestert (DF); 1768 Jean Camelbeke, Menen(COUSS.).

 

FD

Cameleyre

Kemmelaar, afkomstig van Kemmel (WV). 1299 Crestiens Kemmelare, Ip.; 1388 Gillis f. Gillis Kemmelaers, Ichtegem (DF VII).

 

FD

Camelot

zie Chamelot.

 

FD

Camenier

Camerier(e): Mnl. cameniere = cameriere: kamenier, hofdame. 1361 joufr. Ysentruyt Cameniere, Mech. (HB 677).

 

FD

Camer-

-linck(x), -lynck. Fonction. ,,Chambellan, Camérier ».

 

EV

Camerbeke

zie (van) Camelbeke.

 

FD

Camerlinck

-lin(ck)x, -lynck, -lengo, zie Kamerling.

 

FD

Camerlinck

-ynck, au génitif: Camerlinckx. 1267-9 «Arnoud Kemerlinc» = «Arnoldus Ca-merarius» Diest, 1292 «Johanni dicto Camer-linc» Courtrai; nom de dignité: moy. néerl. camerlinc ‘chambellan’ [FD] ; cf. aussi Cham-berlan, -in.

 

JG

Camerman

Cammerman, au génitif: Camermans. 1303 «Jan Cammermanne» Bruges; dérivé en -mon de Van der Kamer, Vercamer [FD].

 

JG

Camerman(s)

Cammerman(s), Kamermans: Afl. van Van der Kamer. 1291 Willem Camerman, Lissewege (CG); 1303 van Jan Cammermanne, Bg. (VERKEST); 1384 van Henricke Kamermanne, At. (C.BAERT).

 

FD

Cameron

zie Decambron.

 

FD

Camertijn

-tyn, zie Caumartin.

 

FD

Cames

Profess. Pièce de moulin. N. de fabricant. N° 131.-

 

EV

Camfens

-yn, -ijn, zie Canfm.

 

FD

Camfort, van

zie van Cantfort.

 

FD

Camhaire

zie Comhair(e).

 

FD

Cami

Een vooral Aalsterse FN en aangezien ook Cam(m)u in Aalst vrij fréquent is, zal Cami wel ontrond zijn uit Camu.

 

FD

Camille

Camy. N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV

Camin

Patr. Vleivorm van VN Jacques, Jacqueme, korte vorm van Jaquemin. 1272 Jakemon Faverel k’on apeloit Kamin = 1293 Kamin Faverel, Atrecht (NCJ).

 

FD

Caminelle

 (NF de Amay et Ohey). NF d’origine incertaine, qui pourrait être un nom d’origine occitane importé (dimin. de camin ‘chemin’) (Morlet 163 v° Caminel).

 

JG

Camion

Pic. vorm voor chamion: wagen. BerBN van de wagenmaker of voerman.

 

FD

Cammaert

au génitif: Cammaerts. Soit dérivé de néerl. kammen, surnom de cardeur de laine, soit dérivé de moy. néerl. cam ‘brasserie’, surnom de brasseur [FD].

 

JG

Cammaert(s)

-aer, -art, -ers, Camart, Caemaert: 1. Afl. van ww. kammen. BerN van de wolkammer. Zie De Kammer. – 2. Afl. van Mnl. cam: brouwerij. BerN van de brouwer. 1371 dhoer Willems Cammaerts, Deinze (DELHAYE); 1378 van Janne Cammarde, Dend. (OSD).

 

FD

Cammaerts

Cammans.   Proven.   V. Kam.

 

EV

Cammans

zie Kammans.

 

FD

Camme(n), van der

zie van der Kam.

 

FD

Cammelbeke

-beek, -be(e)ck, zie (van) Camelbeke.

 

FD

Cammels

Wellicht door r//-wisseling < Cammers.

 

FD

Cammeren, van

1. Var. van Van der Kamer. 1628 Francisco van Cameren = 1629 sr. Vergameren, Aarts. (MAR.). – 2. Var. van Van der Cammen, Vercammen. 1576 Merten Vercammen = 1605 Merten van Cammere = 1606 Merten Vercammeren, Reet; 1629 Cathelijne van der Cammen = 1650 Catharina van Cammeren, Schelle (MAR.). Zie ook Van der Kamer 3.

 

FD

Cammerman

cf. Camerman.

 

JG

Cammerman(s)

zie Camerman(s).

 

FD

Cammers

zie Cammaert(s), de Kammer.

 

FD

Cammu

cf. Camus.

 

JG

Cammu

V. Camus.-

 

EV

Cammu(e)

zie Camu(s).

 

FD

Camnitzer

Var. van Kemnitzer, afkomstig van Chemnitz (S, Bohemen).

 

FD

Camo(e)n

PlN Camon (Somme).

 

FD

Camp

1. N. fl. V. Kamp. — 2. N. roman. V. Camp.-

 

EV

Camp

zie Kamp(s).

 

FD

Camp(s)

zie Kamp(s), Kemp.

 

FD

Camp(s), de(s)/du

zie Dechamp(s).

 

FD

Camp, (van (de(n))

op den Camp, zie (van de) Kamp.

 

FD

Campaert

zie Kampert.

 

FD

Campagn(i)e

1. PlN Campagne (PdC). 1345 Enguerrand de Campaigne, Montreuil (CMM); 1395 Trystram Campaigne, Bergen (JAM.). -2. Var. van Compagnie. 1650 Nicolas Compagnie (is vader van) Campaigne, Duinkerke (PDB).

 

FD

Campagne

1265 «Maillars Campaigne» Cens-Namur, 1524 «Andry délie Campangne» Dén-StavelotMy; nom d’origine: fr. campagne.

 

JG

Campagne

Proven. 1. LD. — 2. V. Champagne.

 

EV

Campain

Terme de Métier. Compain, Compagnon.

 

EV

Campain

zie Campin.

 

FD

Campanella

-li: It. BerBN van de klokkenluider.

 

FD

Campaner

zie Kempenaar(s).

 

FD

Campbell

Schotse FN < Gaëlisch caimbeal: scheve mond. BN. 1282 Colin Campbelle (REANEY).

 

FD

Campe

Campé, zie Kamp(s).

 

FD

Campe

cf. Kamp.

 

JG

Camp–é

-eas. V. Champeau.

 

EV

Campe, van (den)

zie (van de) Kamp.

 

FD

Campeau

-eas, -el, zie Champeaux.

 

FD

Campeert

1. zie Kampert. – 2. Vondelingnaam. Een vondeling kreeg die naam in Brussel op 17 augustus 1787, met de bet. van het ww. kamperen, i.v.m. het Oostenrijkse léger (JVO).

 

FD

Campen(s)

zie Kemp.

 

FD

Campen, (van)

zie van Kampen.

 

FD

Campenaere, de

-eere, -eire, -aire; Campenaerts, -aère, -art, -er, -aire, -ière, zie Kempenaar(s).

 

FD

Campenaire

-er, -art, Campinaire. 1381 «Lambiers Canpenar» Liège; ethnique: habi­tant de la Campine. – Bibliogr. : J. Germain, Campenaire/Campinaire,…, BTD 75, 2003, 85-111.

 

JG

Campenart

1. Profess. Campanarius, ,,Sonneur ». — 2. Proven. Kampen-ou Kempen- -aerde, ,,Terre de Campine ».

 

EV

Campenhout, van

-houd(t), -hau(l)t, zie van Kampenhout.

 

FD

Campenon

zie Campignon.

 

FD

Campers

cf. Kampers.

 

JG

Campers

zie Kampers.

 

FD

Campfens

zie Canfin.

 

FD

Campfort, van

Campforts, zie van Cantfort.

 

FD

Camphens

-in, -yn, zie Canfin.

 

FD

Camphin

-yn, Canfin, Canfyn. 1275-76 «Gos­ses de Canfaing» RegTournai, 1302 «Jehans de Canfaing» LoiTournai; nom d’origine: Camphin (deux communes du Nord).

 

JG

Camphyn

Proven. Loc. fr.

 

EV

Campignon

Campenon: Var. van Campion? 1280 Jehans Campignons, Bergen (PIERARD).

 

FD

Campignon

V. Champignon.

 

EV

Campin

1348 «Johan condist Campin» Am-bresin, 15e s. «Robert Campin» Tournai; p.-ê. mis pour compain ‘compagnon’. – À noter que 1145 «Campin» est le nom de Campine, à Wizernes (PdC) (TW 217), mais dans ce cas, –in n’est pas une voyelle nasale.

 

JG

Campin

-ain: BN Fr. compain: kameraad, gezel. 1296 Aalis Compains = 1298 Lise Compans, Kales (GYSS. 1963); 1348 Johan condist Campin, Ambresin (HERB.).

 

FD

Campin(n)e

PlN Campine in Wizernes (PdC). 1378 Clay de Campinnes, PdC (DF VII).

 

FD

Campinaire

1. Proven. ,,De Campine ». — 2. Profess. ..Colporteur » (Hainaut).

 

EV

Campinaire

cf. Campenaire.

 

JG

Campinaire

zie Kempenaar(s).

 

FD

Campinne

1645 «Mathilde de Campenne» BourgNamur; nom d’origine: Campine (ré­gion); cf. aussi Campenaire.

 

JG

Campion

1253 «Gilles Campions» Chartes-Hainaut, 1279-80 «Campions de le Porte» RegTournai, 1302 «Jehans Campions c’ondist de Winardes» LoiTournai; forme pic. de fr. champion.

 

JG

Campion

Champion: BN. Pic./Fr. c(h)ampion: kampioen, kampvechter. Vgl. Kampers. 1240 Jacobo le Campion, Atrecht (NCJ); 1273 Colart Campion, Dk. (FST).

 

FD

Campion

V. Champion.

 

EV

Campione

-oni: It. FN, id. als Campion.

 

FD

Campistron

Fr. adaptatie van PlN Campistrous (Htes-Pyr.). De dramaturg Campistron (« Toulouse 1656) was afkomstig van Armagnac (DAUZAT).

 

FD

Campmans

Afl. van Van de Kamp. 1594 Laureis Campman, Holstein-Aw. (AP).

 

FD

Campo

Cf. 1272 «Marie de Campo» = «Maria de Lato Campo» PolyptVillers ; latinisation (à l’ablatif) du NF Dechamp. Cf. aussi le NF A Campo.

 

JG

Campo, (a)

van Campo: Latinisering van Van de Kamp. 1704 pastoor Cornelis a Campo, Bilzen (SCHOE.). Zie ook Delcampo.

 

FD

Camps

Campus. V. Champ.

 

EV

Camps

cf. Kamp(s).

 

JG

Campstein

-steyn, -steijn: Kantsteen, BerBN van de metselaar. 1377 Evert Kantsteen, Stockholm (NN).

 

FD

Campus

Latinisation de champ (au nominatif); comp. Campo.

 

JG

Campus

Rom. afl. van PlN Camp: veld. 1580 P. Campu, Rijsel-Aw. (AP).

 

FD

Cams

zie Kemp.

 

FD

Camu(s)

Camut, Cammu(e), Le Camus, Camusat, -ot, -el(le), Camuzet: BN Fr. camus: iemand met korte, platte neus. 1352 Jehan de Haley c’on dist le camus, Namen (RENARD 246); 1398 Jaquemart le Monne dit Camus, Herseaux (DEBR. 1970); 1658 Albertus Camusel, de Trelon (MUL VI).

 

FD

Camus

Camus- -y, -el. Car. phys. ,,(Nez) proéminent ».

 

EV

Camus

-ut, Cammu. 1280-81 «Sarrasins li Camus» RegTournai, 1302 «Jakemius li Ca­mus goudaliers» LoiTournai, 1326 « Camus li Keus», 1331 «Jehans de Froicappelle distCa­mus», 1336 «Camus de Froicapelle» Comptes­Mons, 1449 «ung feron nommé le Camus» AidesNamur, 1660 «Colart le Camut» Liège; surnom de qqn qui a le nez plat: fr. camus FEW 6/3, 276a. – Camuselle. Dérivé anthropon. fém.; comp. 1272 «Li Camusette» Polypt­Villers, 1365 «Mabille Camuse «TailleMons.

 

JG

Camy

altér. de Camu.

 

EV

Can, (de)

zie (de) Kan.

 

FD

Can, van (de)

zie van de Kan.

 

FD

canal

(d’irrigation) Proven. Parti­cularité de la propriété. Can- -al, -eau, -iau.

 

EV

Canard

-art, Kanaar: Fr. canard: eend. BN naar de waggelende stap. 1201 Beatris Canarde, Atrecht (NCJ); 1383 Jean Canard, Parijs (MARCHAI). Kanaar op Tholen is afkomstig van Claes Canaer, ça. 1610 geboren in Westvleteren (PDB).

 

FD

Canard

-art. 1332 «Jean Cannart» (?), 1606 «Mathieu Canart» Cerfontaine, 1616 «Jac­ques Canart» PrincipChimay; surnom: fr. canard. Cf. aussi Caen(e) et Cannaert(s).

 

JG

Canaux

Cannau(x), Cannea(ux): Caneau < Ofr. canel, dim. van cane: riet. Mnl. caneel: riet, pijpriet, kaneel. Zie ook Caneele. 1597 Guillielmus Canneau, Brogne-Lv. (CALUW.).

 

FD

Canbien

zie Cambier.

 

FD

Cancelier

Cancellier(e), Cancillier, Canseliet, Chancelier: Pic. cancelier, Fr. chancelier, Mnl. canselier: kanselier, uitvaardiger van oorkonden, zegelbewaarder. 1481 Angniès Kencelière, Dk. (TTT); 1540 Adr. Cancellier, Aw. (AP); 1574 Petrus Canceliers, Lv. (HENNO). Zie ook (de) Kestelier.

 

FD

Cancelier

Fonct. Officier chargé de l’admin. de la justice et de la garde des sceaux (Anc. rég.).

 

EV

Cancellier

Forme pic. de fr. chancelier.

 

JG

Canck, de

de Cancq: 1. Spelling voor De(s)camp(s). Zie Decliamp(s). – 2. Toch kan de een Iw. zijn: 1326 Alêne Skanx; 1308 France Canke, Ip. (BEELE).

 

FD

Candaele

-ael, Candal, -alle. Probabl. nom d’origine: Quendalle, à Racquinghem (PdC) [FD].

 

JG

Candal(le)

-ael(e), Ouandal(le): PlN Quendal(l)e in Racquinghem en Quelmes (PdC). 1328 Wautier de Kendale, St-Omaars; 1394 Jehan de Kendale; 1408 Simon de Quendale (DF XIII).

 

FD

Candel

-elle, -eel, Cand(i)au: Opic. candel, Ofr. chandelle < Lat. candela: kaars, toorts. BerBN van de kaarsengieter. Vgl. Keerse. 1321 Sare Candelle, Ktr. (DEBR. 1971).

 

FD

Candel(l)ier

-eiller, Chandelier: BerN Ofr. chandelier, Pic. candelier: kaarsengieter. 1286 Jhanne den Candelier, Damme (CG); 1298 Boid le Candelier, Kales (GYSS. 1963); 1328 Clais le Candellier, Ip. (BEELE).

 

FD

Candelaere, van (de)

van de Candelaer, van de(n) Kandelaere, van de(n) Kendela(e)re, de Kandelaer, de Candeleer: 1. BerBN voor de maker van kandelaars. 1348 Arnoldo Kendelere, Meensel (C.BAERT); 1381 Martin de Candelare, Hontenisse (DEBR. 1999). – 2. PlN Kandelaar in R’dam (ZH). 1724 Pieter vande Kendelaere, Ledegem (DEWULF 1980,10).

 

FD

Candelier

1268 « Wautier le Candeillier», 1280-81 «Jakemes li Candelliers» RegTournai, 1282 «Will. li Candelir» DettesYpres; forme pic. de fr. chandelier ‘qui fait ou vend des chandelles’. Cf. aussi 1280-81 «le fil Colart le Candelleur» RegTournai.

 

JG

Candelle

-el, Candeille, Candiau (forme masculine). Surnom : candeille, forme pic. de fr. chandelle FEW 2, 177b. Cf. aussi Bonne-candeille, NF bien plus fréquent.

 

JG

Canderbeek(e)

-beke: FN in WB en Bs. Verhaspeld < Vanderbeek?

 

FD

Candiau

cf. Candel.

 

JG

Candiau

zie Candel.

 

FD

Candillon

1295 «Dagnials li Candillons», 1309 «Jehans li Candillons dist li Gillekine», 1332 «Pieret le Candillon» ComptesMons; nom de métier: *candillon, forme pic. de chandelon, non attestée FEW 2, 178a.

 

JG

Candillon

Chandelon: BerN Ofr. chandelon, chandillon, Pic. candillon: kaarsengieter. 1281 Wathiers li Candillons, Bergen (CSWI); 1354 Colard le Candillon, Lessen (CCHt).

 

FD

Candoul

zie Gandolf.

 

FD

Candries

Candrix: PlN Kandries in Mark (H), Kamdries in Hofstade (VB). Maar vooral de PlN Kamdries/Kandries in Berg (VB) komt in aanmerking: 1280 Willelmus de Camdriesche; 1281 Johannes de Camdrische, Berg (OSM); 1406 dat Henrics van den Candriessche was…te Cauwegem te Candriessche, Berg (PEENE); 1410 Magrieten Camdriesche, Overijse (STR.); 1461 Bertelmees Candries, St.-Tr. (LENGLEZ).

 

FD

Candry

Door Fr. spellinguitspr. van Candrix?

 

FD

Candt, de

zie Dechamp(s), Cant.

 

FD

Cane

cf. Caen(e).

 

JG

Cane

zie Kane.

 

FD

Cane(e)le

-el(le), Canneel: 1. BerBN van de kaneelhandelaar, kruidenier. Zie ook Canaux. –2. Canneele was in de draperie de naam van de rosgrijze kleur (Bk. 1965,239). BerBN van de lakenverver. 1381 domum Guillelmi Caneels,Ktr. (DEBR. 1970); 1424 Jacop Cammelin dit Caneele, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Caneg(h)em, van

van Caeneg(h)em, van Cannegem, van Caemeghem, van Coneghem, van Konnegem: PlN Kanegem (WV). 1190 Jordanus de Canenghem (GN); 1397 Janne van Canenghem, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Canelle

1272 «Joh. Canele varlet Will. le Rike» DettesYpres, 1608-9 «Nicolas Canelle» Comp-tesNivelles; surnom: fr. cannelle, au sens de ‘robinet’ ou ‘épice’.

 

JG

Canepeel

zie Canipel.

 

FD

Canepenne

zie Cannepin.

 

FD

Canet

1289 «Cholart Canet» = «Cholars Canes» = «Colart Canet» Mons, 1327 «Thieri Canet» ComptesMons, 1659 «Remacle Canet» Fexhe-lez-Slins; surnom: anc. fr. canet ‘petit banc’ FEWll,278a?

 

JG

Canet

Kané, Kaneez, Can(n)eyt, Canneijt, Chanet, -ez, -es, -ey: Dim. van Opic. cane, Ofr. chane: kruik, kan, vochtmaat. BerBN. 1305 Colart Canet, Bergen (PIERARD); 1306 Renart Canet, Senlis (MORLET).

 

FD

Can–et

-ion. ,,Petit chien. V. Chien.

 

EV

Canevasse

cf. Canvasse, -at.

 

JG

Canevat

Canva(t), -asse: Pic./Fr. canevas: grof linnen, hennep, kanevas. BerBN. 136 e. Aubert Chanevas, Senlis (MORLET); 1467 Jehan Canevach, Dk. (TTT).

 

FD

Caneyt, van

zie (van) Canneyt.

 

FD

Canfin

Canfyn, cf. Camphin, -yn.

 

JG

Canfin

-yn, -ijn, Camfyn, -ijn, Camphin, -yn, -ijn, Camphens, Cam(p)fens: PlN Camphin (Nord). 1199 Walteri de Canfeng, Dk. (SMTI); 1219 Johannis de Camphain; 1273 Johannis dicti Canfin, Ktr.; 1281 Willelmus Camphin, Gottem (DEBR. 1980).

 

FD

Canfyn

V. Camphyn.

 

EV

Cang(h), van

zie van de Kan.

 

FD

Cang, de

zie Dechamp(s).

 

FD

Cange

1286 «Willames dou Cange» Cart-Binche, 1308 «Baudet dou Cange» Comptes­Mons; surnom de changeur: pic. cange ‘change’.

 

JG

Cange

zie Dechange.

 

FD

Cangé

1. PlN in Gaurain (H). – 2. Var. van Cange, met secundair accent.

 

FD

Caniau(x)

-ieau, -iel: 1. Zie Caignau.- 2. Var. van Canaux.

 

FD

Caniaux

-ieau, cf. Caignau, Cagniaux.

 

JG

Canière

-iere, zie Decarnières.

 

FD

Canion

-iot, zie Cagnon.

 

FD

Canipel

Ca(e)nepeel: Pic. var. van Canivel, dim. van canif: mes (DNF). 1296 Eustasse Canpel, PdC (BOUGARD); 1438 Jan Canebeel = Kanipeel, Rijsel(JAM.II).

 

FD

Canipel

Caenepeel (forme néerl.). 1296 «Eustasse Canpel» ImpôtArtois, 1438 «Jan Cane-beel = Kanipeel» Lille; p.-ê., avec réserves, var. de Canivel, dimin. de canif [FD].

 

JG

Canipel

Kanepele, ,,Marais -aux canots » ou ,,-aux fleurs ». V. Peel.

 

EV

Canis

Kanis, Cansius: Latiniseringen van De Hond(t) of Lechien. 1567 Abel Canis, Kwaadieper (VERGR. 1968,46). Raphaël de Hond, van 1583 tôt 1585 Latijns schoolmeester in Arnemuiden, noemde zich Canisius. De vader van de jezuïet Petrus Canisius (Nijmegen 1521 – Freiburg im Ùchtland 1597) heette Jakob Kanis (JVO).

 

FD

Canisius

(NF verviérois). Latinisation du NF Lechien ou De Hond (Debrab. 244-5).

 

JG

Canisius

Latinis. de Huntjens, Ane. N. de bapt., confondu avec Hontjen, ,,Petit chien ».

 

EV

Caniv-

-et, -ez. Profess. ,,Petit cou­teau » (Dial. pic.). ,,Fabric. ou mar­chand de couteaux ». N° 131.

 

EV

Canivet

-ez, Kanivé, Kennivé, Caenevet, Canivet, Ouenivet, Ouennevet: Fr. canivet, dim. van canif: mesje. BerBN van de messenmaker. Vgl. Meskens. 1329 Symon Kanivet, Montignies (CSW II); 1440 Pierot Canivet, Ktr. (BAELDE).

 

FD

Canivet

-ez, Kanivé. 1279-80 «Jakemes Cani-vés li carpentiers» RegTournai, 1616 «An-thoine Canivet», «Marye Canivet» Princip-Chimay, 1623 «Bastien Canivet» DénChi-may; surnom: anc. fr. canivet, anc. norm.-pic. quenivet, pic., rouchi canivet ‘petit canif FEW 16, 337. Comp. Kinif.

 

JG

Canjels

zie Caignau.

 

FD

Canler(s)

Canlaire: PlN Canlers (PdC). 1350 Adan de Canlers.Atrecht(NCJ).

 

FD

Cann, van

zie van de Kan.

 

FD

Cannaert

au génitif: Cannaerts. Soit dérivé en -aert de Van der Canne, d’après la seigneurie ter Kanne à Courtrai, Marke et Zwevegem (FlOcc), cf. 1398 «Piètre Cannaert» Courtrai, soit surnom: forme néerl. de fr. canard [FD].

 

JG

Cannaert(s)

(de) Cannart, Kannaerts: 1. Afl. van Van der Canne. Het Goed ter Kanne op Kortrijk-Buiten, Marke en Zwevegem (DF VII) heeft lange tijd aan de famille Cannaert behoord. 1398 Piètre Cannaert; 1399 Rugger van der Canne, Ktr. (DEBR. 1970); 1402 Jan Kannaert (broer van) Kateline Kanne, Moorsele (Wez. f°38). – 2. Fr. canard: eend (zie i.v.).

 

FD

Cannau(x)

-ea(ux), zie Canaux.

 

FD

Canne

zie Kane.

 

FD

Canne, (de)

zie (de) Kan.

 

FD

Canneel

Profess. ,,Cannelle ». ,,Mar-chand d’épices ». N08 131, 154.

 

EV

Canneel

zie Caneele.

 

FD

Cannegem, van

zie van Caneg(h)em.

 

FD

Cannegieter

zie Kannegiesser.

 

FD

Cannepin

Ca(e)nepenne: Afl. van Lat. cannabis: hennep. Ofr. canepin: (hennepen) beurs, tas, zak. BerBN. 1340 Johannes Canepin (MORLET).

 

FD

Cannesier

zie Cansier(e).

 

FD

Canneyt

zie Canet, van Canneyt.

 

FD

Canneyt, (van)

(van) Canneijt, van Caneyt: 1. PlN, wellicht < Casnoit in Hérin bij Valencijn, Rom. cassanetum, Fr. chênaie: eikenbos. Of Canet in Marquise (PdC) (DF VII)? 1687 Adriaene van Caneyt, Ardooie (DEWULF 1977,2); 1741 Maerten van Canneyt, Rs. (MARICHAL); 1748 Jacobus van Canneijt, Pittem (KWII). – 2. Of PlN < Rom. cannetum: plaats waar riet groeit, b.v. Keneit, Caneit in Graach (Trier) (TW).

 

FD

Cannie

Canny: 1. Gedemouilleerde vorm voor Cagnie. – 2. Evtl. PlN Canny (Oise), ise e. Perrin Canny, Goudun (MORLET).

 

FD

Cannière

1. Proven. Carnière (Loc.). — 2. Profess. Cannière, ,,Filet de pêche ». ,,Fabric. de filets ou pê­cheur ». N° 131.-

 

EV

Cannière, (de)

zie Decarnières.

 

FD

Canno(o)t

-oo(dt), zie Carnoy.

 

FD

Cannon

V. Chanoine.

 

EV

Cannoot

Canoot. Probabl. forme néerlandaisede Carnoy [FD], comp. Lannoot < Launois.

 

JG

Cannuyer

Forme altérée de Caluyer, Calluyère, nom détoponymique : lieu rempli de cailloux, carrière. – Bibliogr. :  C.  Cannuyer,  Le NF Cannuyer, VW 57, 1983, 171-3.

 

JG

Cannuyer

Profess. Cannier (Artisan qui canne les chaises).

 

EV

Cannuyère

-uyer: Var. van Calluyère (7/n-wisseling): plaats met keien; zie Callewier (C.CANNUYER, W1983,171-3)-

 

FD

Canny

zie Cannie.

 

FD

Cano

zie Carnoy.

 

FD

Canon

1631   «Claude  Canon (de  Sedan)» forgeron  émigré  en  Suède;  p.-ê.   simple surnom: anc. fr. canon ‘tuyau’ ou, plus récent, fr. canon. – Dans les mentions suivantes : 1273 «Canon», «Wauteleit le fil sa file Canon» CartOrval, apparemment prénom fémin. en -on d’origine germanique.

 

JG

Canon

-on(n)e, Canoen, Quanon(n)e: Fr. chanoine, Pic. cano(i)ne: kanunnik. 146 e. Gilbert Chanoine; 1394 Jehan le

Canoyne (MORLET); 1584 Jan Canon, Aw. (AB).

 

FD

Canon

-on(n)e, -oen, zie Chanoine.

 

FD

Canon(ne)

V. Chanoine.-

 

EV

Canonne

Quanonne. 1259 «Baudon le Canon-né» ChartesHainaut, 1444 «Sandkin le Ca-none» TerreJauche, 1682 «le sieur Jhérome Canone» Treignes; nom de charge: pic. canone ‘chanoine’ FEW 2, 218a.

 

JG

Canonnier

Nom de métier: fr. canonnier.

 

JG

Canonnier(s)

Canoniers: BerN van de kanonnier, de bediener van het kanon, het geschut.

 

FD

Canoo(t)

Canoy, zie Carnoy.

 

FD

Canoot

cf. Cannoot.

 

JG

Canoy

Peut-être surnom : w. canôye ‘paresseux, indolent’ FEW 22/1, 93b.

 

JG

Canquelin

Var. van Coquelin, met n-epenthesis.

 

FD

Cans

zie (de) Cant.

 

FD

Canse

Cansse, Kanse(n), Lâchante: Fr. chance, Pic. cance < Lat. cadentia: val van de dobbelsteen > gelukkige worp bij het dobbelen, geluk, kans. BN voor de dobbelaar. 1226 Gillon Cance (MORLET); 1441 Margriete Cole Cansen dochter, Stabroek (MNT488).

 

FD

Canse

Canta. V. WAD (Wanz, Wand).-

 

EV

Canseliet

Var. de Cancellier (= chancelier).

 

JG

Canseliet

zie Cancelier.

 

FD

Cansier

Cannesier, Quansier, Ouensier, Kensier: Canissier: rieten mand. BerBN van de mandenvlechter (DNF). 1575 Cancier, Elzele (PDB).

 

FD

Cansier

Pour Morlet 167, surnom de vannier: forme contractée de canissier ‘panier fait de roseaux’? Cf. aussi Quensier, Quansier et Kensière.

 

JG

Cansière

-iere, Kensière, Quennessière: PlN Canessière: plaats waar riet groeit. Ook PlN Cannessières (Somme). 1468 Elayne de le Canessière; 1439 Collart Canessière, Dk. (TTT).

 

FD

Canson

Chanson, Chainson: Pic. Canson, Fr. chanson: lied, zang. BN voor een zanger. Maar de oudste vormen wijzen veeleer op een Pair, op -eçon. 1269 domum Gerardi dicti Canesson, Dottenijs (DEBR. 1980); 1279 Grars Kanessons de Sekelins, Dk. (RL). Vgl. Quinchon.

 

FD

Cansse

Probabl. surnom de joueur aux dés, d’après pic. cance, fr. chance ‘lancement des dés, chance’, cf. 1226 «Gillon Cance» [FD].

 

JG

Cant

1281 «Watier Cant», 1285 «Jeh. Cant, vallet Gillion de le Mote» DettesYpres, 1298 «Martin Cant» OnomCalais; néerl. kant ‘bord’.

 

JG

Cant(e), van

zie van de Kant.

 

FD

Cant, (de)

de Candt, (de) Kant, Cans: 1. Mnl. cant: kant, zijde, rand. Ww. kanten: afzomen van laken (DE POERCK 111,67). BerBN voor een kleermaker. 1221 Woitino Cant, St.-Win. (LEYS 1954,162); 1321 Lizebet Cant; 1397 Jan de Cant den sceppere, Ktr. (DEBR. 1971,1970); 1578 Maria Kans = Marie Cans, Bilzen (SCHOE.). – 2. Zie Dechamp(s).

 

FD

Cant, van de

zie van de Kant.

 

FD

Cantaert

Cantoort: Afl. van Pic. canter: zingen. Naast Canteclaer komt in de Reinaert ook Cantaert als naam van een haan voor. Naam van een zanger. Vgl. De Canter. 1281J. Cantart, St.-Gillis-Waas (HAES.).

 

FD

Cantaert

Surnom de chanteur : dérivé en -art de pic. canter ‘chanter’, cf. 1281 «J. Cantart» St-Gillis-Waas [FD] ; cf. aussi Canter(s).

 

JG

Cantamessa

-se, -si: Naam voor de kerkzanger, die de mis zingt.

 

FD

Cantarel(l)

-ella, -elli, -eul: BN voor een zanger.

 

FD

Cante, de

Kan een var. zijn van Decant = Dechamps, maar ook een W. adaptatie van De Canter.

 

FD

Canteloup

zie Chantelou.

 

FD

Cantens

1268 «Cantinus» DettesYpres, 1367 «Jehan Cantin» Ypres; NF d’origine incer­taine, mais qui ne semble pas être une var. de Quentin [FD].

 

JG

Cantens

Caentens, Cantin, -yn: Mvl. Cantin. 1268 Cantinus; 1367 Jehan Cantin; 1376 Heinric Cantin, Ip. (BEELE).

 

FD

Canter

au génitif: Canters. Nom de profession : moy. néerl. kanter ‘chantre’ ; cf. aussi Cantaert.

 

JG

Canter(e), de

Canter(s), Kanters, Canther, Kantere, (de) Cantre, Conter(s), Décante, Cantré, Kantor, (de) Kanter, Cahnter, de Ouanter, Ouanters, Lecant(r)e, Lechant(r)e, Luchantre, Chantre: BerN van de cantor, zanger, voorzanger in de kerk. Pic. Lecantre, Fr. Lechantre. 1273 meester Johans Canters van sinte Donaes, Bg. (CG); 1359 van Janne den Cantere van Casterle, Herentals (V.GORP 1949,15).

 

FD

Cantfort, van

van Cam(p)fort, Campforts, van Kantvoorde: PlN Kantvoort: voorde aan de kant, de rand, de grens. PlN Kampfort in Tielen (A): 1362 in Cantvoert, 1432 Cantfort, in ‘t Campfort (HELSEN1978,187). 1368 Cantvoirt, Tnh. (VERB.11,96). 1369 Jan van Cantvoerd, Mech. (V.ING.); 1590 Guillaume van Campfort, Tnh.-Aw. (AP).

 

FD

Cantigneau

-igneaux, -igniau, -ineau, -iniau, -iniaux. 1597-98 «Godefroid Cantineau» ComptesNivelles, 1676 «les vesve et hoirs Jean Cantineau» RuageAth; surnom qui peut être de sens multiples: dérivé pic. de fr. chan-teau ‘morceau’, cf. borain cantiau ‘chanteau de pain’ (P. Ruelle, Des NF de Quaregnon).

 

JG

Cantigneau(x)

-iau(x), -ieau, zie Cantineau(x).

 

FD

Cantill(i)on

-and, Chantillon: Verzwaarde vorm (door n-epenthesis) van C(h)atillon; vgl. Ndl. rantsoen < Fr. ration. Zie Castillion. 1513 Eustachius Cantillon, Lessen; Michael Cantillon, Chièvres (MULIII); 1547 Guillaume Cantillon, Chièvres-Aw. (AP). Naamsverwarring in: 1780). Fr. Cantiniau = Cantillion, Zemst-Bs. (CALUW.). Zie ook Cantineau(x).

 

FD

Cantillion

-illon (NF hennuyer). Sans doute dérivé pic. de fr. chantille ‘brique posée de chant’, surnom de maçon, comp. le NF Chantillon (Morlet 200).

 

JG

Cantillon

1. Profess. Cbantille, ,,Bri-que posée sur champ ». N. de maçon. N° 131. — 2. V. WAD.-

 

EV

Cantin

-yn: 1. PlN Cantin (Nord). – 2. Grafie voor Pic.-Fr. Quentin, HN Quintinus. 1284 Thomas dictus Quentin, Laon (MORLET). – 3. Var. van Cattin (met n-epenthesis). – 4. Zie ook Cantens.

 

FD

Cant–in

aine, -i(g)n(i)eau(x). 1. Profess. Cantinne. N. de cantinier. Nos 130, 131. — 2. Proven. Cantin (Loc. fr.) ou St-Quentin (Id.).-

 

EV

Cantineau

-iau(x), cf. Cantigneau(x).

 

JG

Cantineau(x)

-aux, -iau(x), -ieau(x), Cantigneau(x), -iau(x), -ieau, Cantinja(e)u: Var. van Catineau, met n-epenthesis; vgl. Cantillon. Metr. Vleivorm van VN Catherine (DNF); vgl. Van den Cantoore. 1726 François Cantineau = Cantign(i)au = Cathinion = Catignon = Cantillion, Château-Cambrésis-Mech. (PDB).

 

FD

Cantinier

1665 «Noël Cantinier» Bourg-Namur; p.-ê. fr. cantinier ‘personne qui suit les troupes en campagne pour vendre boisson et nourriture’ (surtout au fém.), mais le mot n’est attesté que depuis 1762 (fr. cantine, ré­sultant d’un emprunt à l’italien, ne l’étant lui-même que depuis 1680) ; sinon, var. de Canti-gneau, -iau, avec changement de suffixe.

 

JG

Cantinier

Wsch. var. van Cantinieau, met suffixwissel.

 

FD

Canton

1617 «maistre Bernard Canton» Bourg-Dinant, 1627 «Bernard Canton» Bourg-Namur; nom topographique: fr. canton, au sens ancien de ‘coin, angle’ (comp. Duculot, Delculée) ou au sens moderne; cf. aussi Des­cantons.

 

JG

Canton

-oni: Ofr. canton: hoek. Voor wie aan de hoek woont (DNF).

 

FD

Canton

Surnom: p.-ê. moy. pic. canion ‘chaî­non’, ou bien norm., fr. dial. cagnon ‘petit chien’ FEW 2, 183b, comp. Ca(g)niaux, etc. [CH].

 

JG

Cantoore, van den

zie Catoir(e).

 

FD

Cantoort

zie Cantaert.

 

FD

Cantor

Profess. ,,Chantre » ou ,,Chanteur » (Latinisation). Synon. : Kan-tor, Kanter. Nos 145, 197.-

 

EV

Cantr(a)in(e)

V. Chantraine.-

 

EV

Cantraine

1279-81   «Jehans Canterainne»,

1365   «Gillot Canteraine pelletier» Taille-Mons; forme pic. de Chantraine, topon. fré­quent (= lieu où chantent les grenouilles). Cf. Chant(e)raine.

 

JG

Cantraine

zie Chantrain(e).

 

FD

Cantre

-é, zie de Canter(e).

 

FD

Cantrelle

zie Chantereau.

 

FD

Cantrin

-yn, zie Chantrain(e).

 

FD

Canty

zie Cattier.

 

FD

Cantyn

zie Cantin.

 

FD

Canu.

1382 «Jan Canus» Leers-et-Fosteau; sur­nom: forme pic. de chenu ‘qui a des cheveux blanchis par l’âge’ FEW 2, 239a, cf. aussi Chanut et Le Chanu, Lecanu.

 

JG

Canva(t)

-asse, zie Canevat.

 

FD

Canvat

 (NF de la région de Couvin), Canvasse (NF plutôt liégeois, Soumagne). 1423 «Chris-tofle de Canevaz monnoier» RôleParis, 1492 «Jehan Lescourt dit Canevas» ChartVincennes (Montlignon), 1780 «Pierre Canva» Charleroi; surnom de fabricant ou de marchand de toile: anc./moy. fr. chenevas, chanevace, anc. flandr. canevach, moy. fr. canevas ‘grosse toile de chanvre’, fr. mod. canevas ‘grosse toile dont on se sert pour doubler les habits’ FEW 2, 212a. Comp. aussi, comme noms de métier à Beauvais (site PatRom), 1292 «Emelyne le Canevachiere», 1317-18 «Raoul le canevachier» = «Radulphus le Canevachier».

 

JG

Canvenberghe, van

van Canverberghe, zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cap

Surnom: fr. (d’origine occitane) cap ‘tête’ FEW 2, 334a; ou bien graphie négligée de fr. cape (manteau), cf. 1275-76 «Watelés Cape et Beghinette s’amie» RegTournai, 1279-81 «Phelipres Cape» ComptesMons. Cf. aussi Caps.

 

JG

Cap(p)elaere

Afkomstig van Kappel. Zie Van Cappel.

 

FD

Cap(p)ens

Var. van Coppens.

 

FD

Cap, (de)

zie Cappe.

 

FD

Capa(e)rt

zie Cappaert.

 

FD

Capals

Limburgse FN. Duister. 1730,1750 Capals, Meeuwen, Bocholt L (PDB).

 

FD

Capan(ne)

Capanna, Cappan: It. capanna: hut. Naar de woonplaats. Fr. FN Caban(n)e.

 

FD

Capart

1. Car. phys. ,,Grosse tête ». N° 261. — 2. Car. vestim. N° 266-

 

EV

Capart

Capaert, Cappaert  (formes néerl.). 1366  «Jhan Cappaert» Courtrai, 1444 «Cap-part» TerreJauche; probabl. surnom de porteur de cape.

 

JG

Cape

zie Capet.

 

FD

Capel

Cappel, Kapel, Chap(p)el, Capeel, Cappeele, Capeau, -eau, Capiau(x), Cappiau, Capieau(x), Chapaux, Chapeau(x): Ofr., Opic. capel, Mnl. capeel, Pic. capiau, Fr. chapeau: hoed, hoofddeksel. BerBN voor de hoedenmaker of BN. Vgl. Hoet. 1199 Gerardi Capiel, Dk. (SMTI); 1296 Jehans Capiaus, PdC (BOUGARD); 1398 Rogier Capel = Roeger Cappeel, St.-El.-Vijve (DEBR. 1970); 1340 Maria relicta Pétri Chapiaul (MORLET).

 

FD

Capel

Cappel. Forme pic. de fr. chapeau, cf. Capiau.

 

JG

Capel(l)ot

Coplo: Dim. van Pic. capel: hoed.

 

FD

Capelaere

zie Cappelaere.

 

FD

Capele

zie Capelle(n).

 

FD

Capelier

-iez, Cappelier, -iez, Caplier (forme contractée). 1275-76 «Mehaut l’amie Baudet le Capelier», 1280-81 «Jehan li capeliers de feutre» RegTournai, 1302 «Rogiers li Cape­liers li englès» LoiTournai, 1365 «Phelipprart le Cappellier tellier» TailleMons; forme pic. de chapelier.

 

JG

Capelier

-iez, zie Chapelier.

 

FD

Capelle

Cappelle; Capellen (forme néerl.). 14e s. «Sainte de le Capelle» DénLens, 1365 «Jak Cappelle tellier» TailleMons, 1660 «Guillaume Capelle» Ladeuze; formepic.de fr. chapelle.

 

JG

Capelle(n)

Cappelle(n), Cappele(n), Kapellen, Kappelle, Kapel, Capele: 1. BerBN voor de kapelaan of kapelmeester, iemand aan wie de zorg voor een kapel opgedragen is. Vgl. Chapelle. 1418 Govaert in de Capelle, momber onser Vrouwen capelle, Ht. (GESSLER). – 2. Korte vorm voor Van der Capelle, Van Capellen of De la Capelle. -3. Var. van Capel, Capeel. 1268 Symon Capelle, Ip. (BEELE); 1333 fundum Joannis Capelle, Ktr.; 1398 Pieter Cappelle, Wev. (DEBR. 1971,1970).

 

FD

Capelle(n), van

van Cappel(l)en: PlN Kapellen (A, VB) of Kapelle-op-de-Bos (VB), St.-Ulriks-Kapelle (VB) of enig ander Kapelle. Ook wel < Van der Capelle.

 

FD

Capelle, van de

van de Cappelle, vande Kapelle, van de Caperles, van der Cap(p)el(len), vander Cappelen: Verspreide PlN ter Kapel(le): kapel. 1393 van Grielen van der Capellen; 1396 van Janne van der Capelle, Izg. (DEBR. 1970).

 

FD

Capelleman(s)

Cappel(le)man(s), Cappeleman, Capellman, Kapelman: 1. BerN van de kapelmeester, opzichter over een kapel; of kapelaan. – 2. Afl. van Van de(r) Capelle. 1347 Jan Capelmans=J. Cappelman, Tn. (C.BAERT); 1453 Jan Capelleman, Lier (FRANS).

 

FD

Capello

-li(ni), -luto, -outo, zie Cappello.

 

FD

Capenberg(he)

-berg(h)s: 1. PlN Kapenberg in Mortsel (A) (ROEL. 1942), Opwijk (VB) (LIND. 1930) en Oostakker (1234 Capenberghe). Zie ook AAV 41.1346 Henri de Capenberghe; 1457 Cornelis van Capenberghe, Mech. (GPM); 1389 Goden van Capenberch, Mazenzele (BOLSEE); ±1400 Hennen vanden Linden van Capenberghe, Asse (VERBESSELT 51). – 2. PlN Kapenberg in Höxter (NRW) of Cappenberg in Selm (NRW). Ook Kappenberg in Bork (Munster, NRW): 1593 Melchior van Cappenberch, Munster-Aw. (AP).

 

FD

Capenol

Capenolle. Var, francisée de (Van) Coppenolle. – Bibliogr. : Fr. Debrabandere, Capenol, dans De Leiegouw 26, 382.

 

JG

Capenol(le)

zie (van) Coppenolle.

 

FD

Capens

zie Cappens.

 

FD

Caperles, van de

zie van de Capelle.

 

FD

Capernolle, van

zie (van) Coppenolle.

 

FD

Caperon

cf. Capron.

 

JG

Caperon

zie Capron.

 

FD

Capers

zie Capper(s).

 

FD

Capet(te)

-é, Chap(p)ey: BN: kapmanteltje, kapje. 1380 Jehan Capette, Laon (MORLET); 1428 Jehan Capette, Bergen (Par. 1975,133-6).

 

FD

Capette

1375 «Jehan et Jehanne Capette» Ladeuze, 1417 «Hanin Capette» PolyptAth; probabl. surnom fém. : capette ‘petite tête, têtue »?

 

JG

Caphaert

zie Cappaert.

 

FD

Capiau

-iaux, -ieaux. 1289 «Alars Capiaus» CensNamur, 1426 «Jehan Cappiel» Taille-Soignies; surnom: capiau, forme pic. de fr. chapeau. Cf. aussi 1496 «le joene Grande Johan de Capeal de fier» CoutStavelot.

 

JG

Capiau(x)

-ieau(x), zie Capel.

 

FD

Capiaumont

Capiomont: PlN Chapeaumont in Quenast (WB). 1396 Gillis van Cappellemont, Vloesberg(DEB-).

 

FD

Capiaumont

Proven. Chapeaumont (Dép. Quenast).

 

EV

Capier

1280-81 «Jehennés Capiers li mon-niers» RegTournai; forme pic. de chapïer, chantre qui porte la chape, ou bien fabricant de chapes.

 

JG

Capier

Zoals Fr. FN Chapier BerN van de maker van kappen, kapmantels.

 

FD

Capillon

Capilion: Dim. van Ofr. capel: hoed.

 

FD

Capiot

-od, Capi(i)o, Capyo: Dim. van cape: kap(mantel) of grafieën voor Capiau.

 

FD

Capiot

Vu la répartition du nom, en Limbourg et dans la région de Visé, ce NF peut être diffici­lement une var. de Capiau(x) ; p.-ê. dimin. de fr. cape (vêtement) [FD].

 

JG

Capit(t)e

zie Chapitre.

 

FD

Capitain(e)

-eyns, -(e)yn, -ani(ni), -an(i)o, -ant, -ao, zie

Kapitein.

 

FD

Capitaine

1. Capitaine de la jeunesse du village. — 2. Ancien officier. N° 143.

 

EV

Capitaine

Capiteyn (forme néerl.). Nom de métier ou de dignité : capitaine (grade à l’ar­mée, ou bien chef de la Jeunesse).

 

JG

Capite

-itte. Peut-être aphérèse d’Agapite, lat. Agapetus (cf. Morlet, NP Gaule II, 15), avec initiale assourdie? Ou bien anc. pic. capitre ‘chapitre de chanoines, etc.’ (MH).

 

JG

Capitte

Car. phys. ,,Petite tête ». N° 26l.

 

EV

Capl(a)in

zie Chaplain.

 

FD

Caplé

Capelet, dim. van Capel.

 

FD

Caplier

cf. Capelier, -iez.

 

JG

Caplier

zie Chapelier.

 

FD

Capmaker, de

de Capmae(c)ker: BerN van de maker van (mantel)kappen. Vgl. Cappe, Capier. 1326 Jan de Capmakere, Ip. (BEELE).

 

FD

Capoen

Cappoen. 1394 «Torrekin Capoen» Courtrai; surnom: moy. néerl. kapoen ‘cha­pon’, mais aussi, au fig. ‘pauvre diable, garne­ment’ [FD].

 

JG

Capoen

V. Cappoen.-

 

EV

Capon

1. Car. mor. ,,Poltron ». N° 282. — 2. Car. phys. ,,Chapon » (Dial. pic.). ,,H. paraissant dépour­vu des attributs de la virilité ». NOB 257, 26l, 288, 293. Synon. : Cap-pon. Kapon.

 

EV

Capon

Capone, Caponi(o), Chap(p)on, Cappon, Kapon, Cap(p)oen, Cap(p)uyns: Ofr. chapon, Pic. capon > Mnl. capoen: kapoen, gesneden haan, stakkerd > deugniet, schurk. 1123 Albertus Capun, Gt. (GN); 1199 Lebberti le Capon, Dk. (SMTI); 1276 Johanne Capon, Ip. (BEELE); 1394 Torrekin Capoen, Ktr. (DEBR. 1970). Voor on > u(i)n, vgl. Fr. oignon > Wvl. andzjoen, azjuun, Zndl. ajuin. 1373 Jan Capuyn, Mech. (HB 680); 1406 Heyn Capuyns goet, Bs. (PEENE). – Lit.: C. HANTON, KCTD 1995,132-8.

 

FD

Capon

Cappon. 1199 «Lebberti le Capon» Tournai, 1279-80 «Karons Capons» Reg­Tournai, 1285 «Jehans Capons» DettesYpres, 1677 «Pierre Capon» Ethe; pic. capon, fr. chapon [fr. capon ‘poltron’ ne date que de 1808 FEW 2, 268a], cf. DicPatRom 1997, 32-40. Cf. aussi Cap(p)oen, Cap(p)uyns et Chapon.

 

JG

Caporal

1683 «Henry Baijot le Cap[or]al» NPLouette; surnom de militaire: moy. fr. (depuis 1571) caporal FEW 2, 344a.

 

JG

Caporal

-ale, -ali, Korporaal: Fr. caporal < It. caporale: korporaal, brigadier.

 

FD

Capou(ill)-

-et, -ez. Profess. ,,Cuisi-nier ». (Chapouler, ,,Découper » Anc. fr.).

 

EV

Capouet

Capou is een Zuidfr. var. van Capon (DNF). 1380 Colart Caponnet, Laon (MORLET).

 

FD

Capouillet

-ez, -iez, Capouet. Dérivé pic. de fr. chape, cf. w. liég. tchapoûlète ‘capuchon de totteuse’ FEW 2, 272a [JH]. – Une forme pic. du NF fr. Chapoulier qui, selon Dauzat 110, serait un surnom de boucher qui fait du hachis [FD], est peu probable, le verbe invoqué, anc. éapoular, étant du domaine occitan. Cappaert, cf. Capart. Cappe. Surnom: fr. cape (manteau); cf. aussi Cap et Caps.

 

JG

Capouilliez

-et, -é, -ez: Dim. van Fr. FN Capoul < Occ. capolar: in stukjes hakken. BerBN van de kok die gehakt maakt (DNF). 1551 Anthonius Capeulet, Bavik (MULIV); 1763 Adrianus Capouillet, Glain-Aw. (AP).

 

FD

Cappa(e)rt

Capa(e)rt, Caphaert, Kapper(t): BN voor iemand die een kap draagt, b.v. een kloosterling, monnik, broeder, ook uitgetreden kloosterling. 1344 domum Johannis Capparts; 1366 Jhan Cappaert, Ktr. (DEBR. 1971,1970).

 

FD

Cappaert

1. V. Capart. — 2. Proven. Kapaarde, ,,Terre défrichée à la hache », N° 238.

 

EV

Cappan

zie Capan(ne).

 

FD

Cappe

Kappe, (de) Cap: Mnl. cappe, Lat. cappa: (mantel)kap. BN voor iemand die een kap draagt; vgl. Cappaert, Capron. Of BerBN voor de maker van kappen; vgl. De Capmakere. 1250 Willelmum dictum Cappa, Marke (DEBR. 1980); 1421 Coppin Cappe, Moerkerke (PARM.).

 

FD

Cappe

V. Cape.

 

EV

Capp–eau

-iau, -iot, -el, -eliez. V. Chapeau.

 

EV

Cappeele

-el, zie Capel.

 

FD

Cappel

cf. Capel.

 

JG

Cappel, (van)

Kappel: PlN Kappel, korte vorm van Sint-Janskappel, Oostkappel en Westkappel (FV). 1374 Willem van Capple, Ip. (BEELE).

 

FD

Cappelaere

Ethnique:  originaire de Kappel, topon. fréquent [FD].

 

JG

Cappelaere

Proven. ,,De Kappel-le(n) » (Loc. et LD.). Nos 208, 212.

 

EV

Cappeleman

zie Capelleman(s).

 

FD

Cappelie(r)

-iez, Cappéliez, zie Chapelier.

 

FD

Cappeliez

cf. Capeliez.

 

JG

Cappelle

Cappellen. Proven. Cappelle (LD.), Kappellen (Loc.).

 

EV

Cappelle

cf. Capelle.

 

JG

Cappelle-

zie Capelle-.

 

FD

Cappelle, (de)

Var. van Capel, Capelle of Van de Capelle.

 

FD

Cappellin

zie Chaplain.

 

FD

Cappello

-li(ni), -etti, -etto, Capello, -li(ni), -luto, -outo: It. capello: hoed. Vgl. Capel.

 

FD

Cappelman(s)

zie Capelleman.

 

FD

Cappendijck

-dy(c)k: PlN. Vgl. Kabbedijk.

 

FD

Capper(s)

Capers, Kaper(s): BN voor de drager van een kap (vgl. Cappaert) of BerN voor de maker van kappen. 1290 Heinemanne den Cappere, Bg. (CG).

 

FD

Cappiau

zie Capel.

 

FD

Cappier

Profess. Marchand de chapes (Dial. pic). N° 158.

 

EV

Cappittel

zie Chapitre.

 

FD

Cappo(e)n

-uyns, zie Capon.

 

FD

Cappoen

Cappuyns. 1. Car. mor. ,,Espiègle » ou ,,Poltron. — 2. Pro­ven. N. de terre dont la redevance était d’un coq par an. — 3- Car. phys. H. paraissant dépourvu des attributs de la virilité. V. Capon.

 

EV

Cappoen

cf. Capoen.

 

JG

Cappon

cf. Capon.

 

JG

Cappron

zie Capron.

 

FD

Cappucci(o)

Capucci(o): It. cappuccio: kap. BN of BerBN.

 

FD

Cappuyns

Capuyns.  Comme  le précédent, forme néerl. de Capon [FD]?

 

JG

Capras

-asse,  -ace, w. liég. Caprasse.  1659 «JeanCapras» DénSalm; prénom: lat. Caprasius, fr. Caprais (nom d’un saint). Capron, Caperon.   1275-76 «Ernoules Caperons» RegTournai, 1276-77 «Colars Caperon» CharitéTournai, 1280-81 «Willars Caperons» RegTournai, 1417 «Jakemes Capron» Polypt-Ath,  1509  «Jenin  Caperon»  BourgNamur; forme pic. de fr. chaperon (coiffure).

 

JG

Capras(se)

-ace: Patr. HN Caprasius, Fr. Caprais.

 

FD

Caprasse

N. de baptême (N. d’un saint).

 

EV

Capreau

-iau, -io, zie Carpiaux.

 

FD

Capron

Cappron, Caperon, Capront, Caproens, Crap(r)oen, Chap(e)ron, Chapiron, Chapeyron: Ofr. chaperon, Pic. capron > Mnl. caproen: muts, (mantel)kap. 1. BerBN van de kapmaker. 1257 Gerardus Capronmakere, Ip. (BEELE). – 2. BN voor de drager van een kap, evtl. een zotskap. Denk aan de opstand van de Witte Kaproenen in 1382.1212-23 Teodericus Capron, Cent (GN, CG); 1380 Watir Chapiron, Luik (ASM II); 1382 Jan Démets, Caproen, Heule; 1400 cuidam fatuo (dwaas) in Curtraco sive Egidio Caproen, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Capron

Chaperon (Dial. pic.). V. Chapeau.

 

EV

Capruyns

Kaproen, synon. de Kapoen. V. Cappoen.

 

EV

Caps

Peut-être génitif de Cap ou de Cappe?

 

JG

Capteyn

zie Kapitein.

 

FD

Capuyns

cf. Cappuyns.

 

JG

Capuyns

zie Capon.

 

FD

Capyo

zie Capiot.

 

FD

Capyot

cf. Capiot.

 

JG

Caquan

-ant, cf. Cacan.

 

JG

Caquan(t)

Caucamps, Cocamps, Coquant, Carcan, Carkan, Karkan: PlN Cacamp (NF) en var. met epenthetische r. 1301 Colart de Kakamp, NF (DF VI); 1597 Margriete Cakant, 1639 Jan Carkan, Waasten (DUV.).

 

FD

Caquelet

prononcé avec à long en fr., w. (Jalhay) kôklèt. NF fréquent autrefois à Jalhay (cf. J. Feller, Top. de Jalhay), p.-ê. par redouble­ment affectif de Jacques (A. Vincent, BTD 27, 79).

 

JG

Caquet

Car. mor. ,,H. bavard ou médisant ». N° 284.-

 

EV

Caquet

-ué, zie Kaket.

 

FD

Caqueue

Quaqueux, Cacqueux, Chaqueue, Schaqueue: PlN Caqueue in Ogy (H), Chatqueue in Seraing (LU).

 

FD

Caqueue

Quaqueux. Forme pic. de chatqueue, w. tchèkèwe (queue de chat) ‘prêle’, cf. aussi norm. cat-coue ‘roseau à balais’ FEW 2, 531a; cf. aussi Cha(t)queue.

 

JG

Car

Généralement surnom: pic. car ‘char’ FEW 2, 426b. – Cf. aussi 1279-80 «Colins Car de Vake» RegTournai = 1240-41 «Nicholao Car-devake» [= chair de vache] CharitéTournai. Cara, Carra. 1709 « Jacque Cara » Bra ; surnom : w. cara ou bot d’cara ‘hotte faite d’éclisses’. Cf. aussi 1308 «dame Maroie de Carra» ComptesMons et 1584 «Ruffm Carasse» RP-Spontin.

 

JG

CAR

Racine germanique ayant servi à former des noms de baptême (Dérivé probable de WARI).

I.  N. simples.

Kar, Car- -man(ne), -men, -min(ne);- Kerr, Keer, Ker(re)mans;-Car- -o, -o(e)n, -ion, Carr- Cayr-, Kér-, Cher- -on;- Caers, Keres;-Ke(e)r-, Keir-, Kehr- -en(s);- Ker-, Quer- -sin.

II.  N. simples avec suffixes.

C.- -etto, -itto, -ez, -iz : Car(r)-, Cayr-, Quer- -ette, -ita, -ez, -is. C.- -ino, -ing : Car(r)-, Cayr- -ein ,-yn, Kerinckx.

III.  N, composés.

C.-hard : Car(r)-, Cayr- -a(rt).

C.-wald : Car(r)-, Cayr-, Quer- -eau, -ey, -é, -iaux, -iat, -el.

 

EV

Car(r)ière

Cariere, Quairière, -iere, Guerrière, Descarrière, de Carrière: Verspreide PlN (Nord, Wallonie): steengroeve. EN voor de eigenaar van een steengroeve of voor een steenhouwer. 1365 Hanin Quairiere; 1454 Jehan Quairière (bezit) une quairière = 1459 Jehan Quairière quairleur descaussines (steengroeve van Ecaussines); 1579 Jehan Quairière, tailleur de pierres; (afstammelingen:) 1706 P.-J. Carrier, maître de carrières; 1688 Remy Carrière = R. Querier, Ecaussines (Par. 1975,275-285,325-347).

 

FD

Car(r)in

-yn, -ijn, -ein, Carreyn, Ouarin(g), Kerryn, -ijn, Carens, Karen, Cor(r)in, Corain, Kooring, Corijn(s), -yn(s), -ijnen, -(e)ynen, Corryn(en), -ijn(en), -eynen, Creins, Carrio, zie Careel(s).

 

FD

Car(r)on

-oen, Lecaron, Quéron, Cayron, Charron, Charon(t), Charbon, Sar(r)on, Cheron(t), Chéron, Cherron, Siéron, Cheronneaux: BerN Ofr./Pic. carron, Fr. charron: wagenniaker, voerman; W. tchèron. 1219 Balduinus li Karons, H (SMTI); 1298 Johannes le Caron, Kales (GYSS. 1963).

 

FD

Cara

Carra, Kar(r)a: Wsch. W. vorm van Carraud/Carreau. 1709 Jacque Cara, Bra (HERB.).

 

FD

Cara

Proven.  ,,Domaine »   (Dialecte breton).

 

EV

Caraban

 (NF de la région liégeoise). Vu la distribution géographique des deux NF, p.-ê. var. (remotivée?) de Carabin (qui suit), cf. aussi lorr. (Moselle) kèrèban ‘charlatan, bro­canteur’FEW ll,290a.

 

JG

Carabin

Karabin. 1600 «Pierre Le Carabin», 1623 «Philippe Carabin» BourgNamur; nom de profession: moy. fr. carabin ‘soldat de cavalerie légère au 16e s.’ FEW 11, 290a, d’où au fig. ‘fanfaron’. À noter aussi les sens (probabl. secondaires) de pic. (Aubers-en-Weppes) carabin ‘petite toupie en bois’ et ‘jeu de cartes’ (Carton et Descamps, 59) [MH].

 

JG

Carabin

Karabin: Lichte ruiter, gewapend met karabijn.

 

FD

Carabin

Profess ou fonction. 1. ,,Soldat  de  cavalerie ».  —  2.   ,,Aide- chirurgien (Le sens actuel du nom, «Etudiant en médecine », n’a pu être pris en considération à l’époque de la fixation des noms).

 

EV

Carael

zie Corael.

 

FD

Carafa

It. caraffa: karaf. BerBN. 1692 Bertinus Caraffa,L(MULVII).

 

FD

Caramin

NF attesté d’abord à Gougnies en 1692, puis dans la région de Gerpinnes au 18e s. (GeneaNet), cf. aussi 1728 «Marie-Thé­rèse Caramin» Namur, 1781 «Marie Joseph Caramin» Florennes (FyS); probabl. surnom de forme picarde, qui pourrait être car ‘rouet (littér. char)’ qui se manoeuvre à la main [MH]; une forme altérée de Carabin (qui précède) [FD] serait plus étonnante.

 

JG

Caramin

Wellicht var. van Carabin, door wisseling b/m.

 

FD

Caraux

zie Careels.

 

FD

Carb-

-o(n),  Carbon(n)-  -on,  -ez, -elle. V. Charbon.

 

EV

Carbillet

(NF hennuyer). Peut-être forme réduite de *Escarbillet, dérivé en -et (non attesté dans le lexique) de pic. escarbille (fr. depuis 1780) ‘fragment de houille incomplètement brûlé’ FEW 17, 56b, comme surnom d’ouvrier mi­neur?

 

JG

Carbon

Carbon(n)e, Corbonne, Charbon, Schabon: Pic. carbon, Fr. charbon: (houts)kool. BerBN van de kolenbrander, die houtskool maakt. Vgl. Carbonnier. 1294 Jehan Poulain dit Carbon, Montreuil (CMM); 1298 Wouter Carboen, Oostkerke (CG); 1325 Jehan Charbon=Jehans Carbons, Kamerijk (MANTOU 1972, 504).

 

FD

Carbon

Surnom: pic. carbon, fr. charbon. Cf. 1459 «Katron [= Catherine] li Carbonne» Ladeuze.

 

JG

Carbon(n)el(le)

-ez, Carboneel, -eil, Carbonneaux, Charbon(n)el, Charbonneau: Dim. van Fr.-Pic. c(h)arbon: kool. BerBN van de kolenbrander. Vgl. Carbon. 1207 Baudes Carbonels; 1256 Tibers des Carboniaus, Atrecht (NCJ); 1227 Bartholomeus Carbonel, St-Amand (MORLET); 1551 Joos Carboneel, Ktr. (MONB. 90).

 

FD

Carbonez

-onné, -onnez. 1265 «Ermengars Carbonée» Forest (Nord); participe passé pic. d’anc. fr. charbonner ‘noircir avec du char­bon’. Cf. aussi 1279-80 «Carbenée Maine-aveule» RegTournai.

 

JG

Carbonnelle

Dérivé de pic. carbon, fr. charbon. Cf. 1472 «Jehan Carbonnel» Montquintin, 1499 « as hoirs Carbonniel » TerrierNaast.

 

JG

Carbonnet

Carbonez, Corbonné: Dim. van c(h)arbon: kool. BerBN van de kolenbrander. Vgl. Carbon-nel(le). 1392 Jehan Carbounée, Comp. (MORLET).

 

FD

Carbonnier

zie Charbonnier.

 

FD

Carbot(t)e

Aferesis van escarbot: tor, kever. BN (DNF).

 

FD

Carbote

Var. de Scarbotte?

 

JG

Carbys

Profess.  Carpier  (Etang où l’on élève des carpes). N. d’éleveur.

 

EV

Carcan

Car. mor. ,,Condamné à une peine criminelle ». (Le carcan, col­lier des forçats). Carkan, Karkan.

 

EV

Carcan

Carkan. Surnom: fr. carcan (régio-nalement, le mot a le sens de ‘joug à porteur, fardier de grande dimension’), mais aussi w. (Givet) carcan ‘personne rebelle’, ard. ‘per­sonne de mauvaise volonté’ FEW 2, 36 Ib; ou bien fr. carcan ‘gibet’, soit comme sobriquet injurieux (comp. w. potince), soit comme nom indiquant l’origine (carcan est attesté comme toponyme), soit encore comme nom d’ensei­gne [JL. NFw].

 

JG

Carcan

zie Caquan(t).

 

FD

Carcassonne

PlN (Aude).

 

FD

Carchon

Peut-être dérivé de pic. car ‘char’, mais non dimin. en -eçon de (Ri)card.

 

JG

Carchon

zie Garçon.

 

FD

Cardea(u)

Cardia: Patr. Korte vorm van Ricardeau, dim. van Ricard. Vgl. Cardin.

 

FD

Cardeau

Probabl. dérivé par aphérèse de Ricardeau, dimin. pic. de Richard.

 

JG

Cardijn

Cardyn. Soit forme néerl. de Cardin < Ricardin, dimin. pic. en -in de Richard, soit de Conradin, hypocor. de l’anthrop. germ. Koen-raad [FD].

 

JG

Cardijn

-yn: 1. Zie Cardin. – 2. Patr. Uit Conradin, vleivorm van de Germ. VN Koenraad. Zo blijkt de familie Cardijn uit Halle af te stammen van de It. militair Corradini, die in de laatste jaren van de 16e e. militair gouverneur van die stad was (N.W.

X,12-2).

 

FD

Cardin

-ijn, -yn, -inet, -ini, Chardin, Carden: Patr. Korte vorm van Pic. Ricardin, Fr. Richardin, vleivorm van Ric(h)ard, de Germ. VN Rijkaard.

 

FD

Cardina(e)ls

Sobriquet. N. d’allure ou évocation de rôle.

 

EV

Cardinael(s)

-aal(s), -al(e), -aud, -aux, -eau, -as, Chardinal, Kardinaels, Kardynal, Caerdinael, Cardenal, -as, Cardeynaels, Cardeijnaels, Cardina(e)l, Caerendael: BN naar de gelijkenis of het verband met een kardinaal. Vgl. Bisschop. Of naar een huisnaam, b.v. 1699 Au Cardinal, Luik (RENARD 272). 1230 Waltero le Cardenal (SMTI); 1281 Lippinus Cardenal, Ip. (BEELE); 1382 Pauwelin Cardenael, Geluwe (DEBR. 1970).

 

FD

Cardinal

Cardinael, génitif néerl. : Cardinaels, Cardeynaels. 1286 «li hoir Cardenal» CartLessines, 1308 «Ulebaus li Cardenaus» ComptesMons, 1326 «Colars li cardinaal» Ladeuze, 1365 «Jehan Cardenaul» Taille-Mons; surnom: fr. cardinal FEW 2, 365 (avec sens dérivés divers).

 

JG

Cardock

PlN Caradoc (Herefordshire) of de erin besloten Britse VN Cradoc. 1302 Boidin Cardoc; 1311 Willaume Cardok, PdC (BOUGARD); 1722 Mattheus Cardock, FV (VERGR. 1972,31).

 

FD

Cardol

NF attesté à Stembert depuis 1761, en provenance d’Abbeville dans la Somme; p.-ê. surnom d’ouvrier en rapport avec le traitement de la laine, dérivé du fr. carder ‘peigner la laine avec des cardes’ FEW 2, 370-1.

 

JG

Cardol

V. WARD.

 

EV

Cardon

Cardoen (forme flam.). 1270 «Willaume Cardon», 1289 «Margrite Cardon» DettesYpres, 1280-81 «Maroie Cardons» RegTournai, 1296-1302 «Gillot le Cardon», «Jehans Cardons» ImpôtArtois, 1624 «Isaac Cardon (de Sedan)» émigré en Suède, 18e s. «Henri Cardon» Dorinne; surnom: forme pic. de fr. chardon. – Secondairement, forme aphé-résée de Ricardon, dimin. de Richard. Cardon de Lichtbuer (famille anoblie en 1864). Ajout en 1891 du nom de la seigneurie de Lichtbuer (baronnie de Huysse, FlOr), autrefois propriété de la famille.

 

JG

Cardon

Cardoen(s), Caridon, Chardon, Cherdon, Sardon(s), Serdon(g)s: 1. Fr.-Pic. c(h)ardon: kaarddistel, wolkammer. BerBN van de wolkammer of van de kaardenmaker; vgl. De Caerdemakere (BEELE). 1216 Johannem Cardon = 1220 Joh. Cardoen, Oudenburg (LEYS1954,163); 1280 Caninus Cardo(e)n, Ip. (BEELE); 1296 Henric Caridoen, Bg. (CG). – 2. Patr. Korte vorm van Ric(h)ardon, vleivorm van Ric(h)ard, de Germ. VN Rijkaard. Vgl. Cardeau, -in, -ot.

 

FD

Card–on(e)

-oen, -yn. 1. V. Char­don. — 2. V. WARD.

 

EV

Cardot

Chardot, Sardo: Patr. Korte vorm van Ric(h)ardot, vleivorm van Ric(h)ard. Vgl. Cardon. 1313 Jaque Chardot, Parijs (MICH. 1951,170).

 

FD

Cardron

Chard(ey)ron: Var. van C(h)ardon met gepersevereerde r.

 

FD

Cardron

Pour Morlet 171, forme contractée de Carderon, dimin. de Cardier (= cardeur)?

 

JG

Cardyn

cf. Cardijn.

 

JG

Caré

Carez, Carré, Carrez. 1600 «Carez»Cerfontaine; surnom: fr. carré (au sens de ‘trapu’).

 

JG

Caré

zie Carré.

 

FD

Careel(s)

-el(le), Carre(e)l, Coreel, Oueyrel, Cairel, Carreau(x), -aud, Caraux, Car(r)iaux, Car(r)io, Caria(t), Lecareaux, Quaireaux, -iau(x), -ia(t), Ouéreaux, Kero, Kéro, Quer(i)o, Querriau(x), Quérriaux, Quériat, Queriat, Caira: 1. Ofr. carrel, Fr. carreau > Mnl. quareel: tegel, gebakken steen. BerBN van de tegelbakker: 1390 Jacob de Ojiareelmakere, Ktr. 1382 Marnette Quareal, Luik (AVB); 1385 Hugues Carreau; Guiot Carrel = G. Quarrel (MARCHAL); 1398 Grielkin Quariels, Meulebeke (DEBR. 1970). – 2. Ofr. carrel: schoeisel. 1298 Climence qui fait quarriaus = 1299 Climence la Galochiere, Parijs (MICH. 1952,393).

 

FD

Careel,

Carreel, au génitif: Careels. Forme néerl. de Cariau(x), Carreau.

 

JG

Careelman

-mont: Verhaspeling van Karreman?

 

FD

Carein

zie Carrin.

 

FD

Careje

zie Carré.

 

FD

Carel(le)

zie Careel(s).

 

FD

Carel(s)

zie Karels.

 

FD

Carels

V. CARL.

 

EV

Carels,

cf. Karel(s).

 

JG

Carelsberg(h)

PlN Carlsberg bij Grûnstadt (RP).

 

FD

Careman(s)

zie Karreman.

 

FD

Caremans

cf. Carman(s).

 

JG

Carème

Carême, Carem(m)e, Quarem(m)e, -e(s)me, -enne: Ofr. quaresme < Lat. quadragesima: veertigste dag voor Pasen, vasten, (ook) vastenavond (W). BN, vgl. Vastenavond. Ook aïs VN: ±1300 Quaremiaus li Goudaliers, PdC (BOUGARD). 1306 Lambechons Qiiareme, Luik (AVB); 1365 Jehan Quaresme, Bergen (DE COCK).

 

FD

Carème

-ême, -eme, -emme. Surnom: fr. carême, désignant l’homme qui jeûnait (ou, par antiphrase, qui ne jeûnait pas); le nom (ou son dérivé) a été utilisé aussi comme nom de baptême, ainsi ± 1300 «Quaresmiaus li Goudaliers» OnomCalais. – Dans un certain nombre de cas, aussi du NL Corswarem, w. cwarème (Lg), ainsi 1645 «Gisleine Coarem» Wavre [d’où le nom du poète, Maurice Carême 1899-1978, né à Wavre]. Cf. aussi Quarem(e).

 

JG

Caremme

1.    Proven.    Quaremme (Dial.)  ,,Corswarem ». — 2. Car.

phys. „(Figure de) carême ». — 3. N. de circonst. ,,Enfant né à l’époque du carême ». N° 301.

 

EV

Caréna

Carena(s): 1689 Ignatius Caréna, Aw. (MUL VII).

 

FD

Carens

zie Carrin.

 

FD

Carer

zie Carreer.

 

FD

Cares

zie Carré.

 

FD

Carès

Caris. 1317 «la dite dame feme Caris» CartValDieu, 1664 «Catherine Caris» Bourg-Namur; aphérèse de Macharis, fr. Macaire.

 

JG

Carette

1. V.  Charrette. — 2. V. CAR.

 

EV

Carette

Carrette, Carret, Charette, Charret: Pic. carette, Fr. charrette: wagen, kar. BerBN van de voerman. Vgl. Carre. 1388 Hennequin la Carete…pour un cheval (MARCHAL); 1389 Jehan Carrette, Ip. (BEELE); 1396 Jan Karette, Vloesberg (DE B.).

 

FD

Carette

Carrette. 1286 «Aalis Carète» Cart-Mons, 1302 «Jakemes Carète c’on dist le Conte» LoiTournai, 1557 «Loyse Carette» BourgNamur; forme pic. de fr. charrette.

 

JG

Car–ey

-ez, -iat, -iaux. 1. V. Carré. — 2. V. CAR.-

 

EV

Carey(e)

Carez, zie Carré.

 

FD

Carez

cf. Caré.

 

JG

Caria(t)

-iaux, zie Careels.

 

FD

Cariat

Var. de Cariaux avec la désinence nam. -la.

 

JG

Cariaux

Carreau, -iau, -iaux. 1200 «Henricus Carreals» CartOrval; fr. carreau (avec dési­nence pic.); surnom de métier, qui a pu dési­gner l’artisan fabriquant des carreaux d’arba­lète ou bien celui qui fait des carreaux de pierre, de tuile, etc. ; cf. aussi Quairia, -aux et Careel(s).

 

JG

Caridon

zie Cardon.

 

FD

Carier

-ière, zie Carrier, -ière.

 

FD

Caries

1294 «Robers Caries» CensNamur; forme pic. du prénom Charles. « Dérivés du thème Cari- : Carlet, Carié, comp. Charlet. – Carlin. 1280 «Hannekin Carlin » DettesYpres, 1517 « Marie le Carlin » AidesHainaut; dérivé pic. en -in du prénom C(h)arles, cf. aussi «1700 Carlinne Houdru» NPLouette; ou bien de moy. pic. carlin ‘pièce de monnaie d’origine italienne’ FEW 2, 393b. – Carlo, Carlot, comp. Chariot. — Carion.

 

JG

Carijn

zie Carrin.

 

FD

Carillon

Cor(r)illon: BerBN van de beiaardier, die het carillon bespeelt. 1388 Geoffroy le Carreillon (MARCHAL). Of var. van Carion.

 

FD

Carin

Quarin. Surnom ou nom d’origine: w., rouchi carin ‘chartil, appentis’ ; ou bien var. de Carrin [FD].

 

JG

Carin

zie Carrin.

 

FD

Cario

zie Careel(s).

 

FD

Carion

1. Profess. ,,Carilloneur ». — 2. V. CAR.

 

EV

Carion

Carillon. Fr. carillon, surnom de sonneur, de carillonneur. Mais est à noter aussi l’emploi du type rcarillom au sens de ‘chari­vari’ dans le domaine picard, cf. R. Pinon, Les noms du charivari en Wallonie…, ACAA 49, 1982-83, 388 [MH].

 

JG

Carion

zie Charrion.

 

FD

Caris

cf. Carès.

 

JG

Caris

cf. Caries.

 

JG

Caris

Karys, Karisse, Kairis, Keeris, Ker(r)is, Ker(r)es: Patr. Korte vormen van de Gr. HN Makarios. Vgl. Macharis. 1283 Willem Karis son van Werme (OGO, CG); 1372 Arnoldo Carijs, Diest; 1372 Art Karis, Tn. (C.BAERT); 1374 Machari de lecor = Carijs van den Jekeren (BLO VI); 1431 Macharius dictus Kerys, Den Bosch (GOR. 50).

 

FD

Carissimo

-aux, Car(r)issemaux, Carrissimo, Carris(s)emou: It. carissimo: liefste.

 

FD

Carité

Charité, -te, Queritet, Sarite: Opic. caritet, Pic. carité, Fr. charité: liefde, liefdadigheid. BN. Vgl. E. Charity. 1228 Ermentrus Karetee; 1213 Bertremiu Caretee; 1322 Maroie Carités, Atrecht (NCJ); 1296 Robert Charité, Parijs (MICH.); 1361 Jean dele Cariteit, Luik (ISP).

 

FD

Carkan

cf. Carcan.

 

JG

Carkan

V. Carcan.

 

EV

Carkan

zie Caquan(t).

 

FD

Carkers

Mnl. carker: kerker. BerBN van de gevangenbewaarder? 1396 Kateline Skerkers, Melden(DEB.).

 

FD

CARL

,,Homme ». Racine germanique ayant servi à former des N. de baptême. Apparentée à WARI. V. ce N.

I.  N. simples.

Cari, Karl;- Carie, Charle(s), Kar-, Keir-, Ca(e)r- -ell, els, Carol–us, -y, Charlus (Latinisation), Carlo, Kar(e)lsen.

II.  N. simples avec suffixes.

C.- -etto, -otto : C(h)ariot. C(h)arl- -et, -ot, -otteaux. C.-ino : Carlin.

III.  N. composés. C.-bald : Karlebo. C.-bari : Cari- -eer, -ier.

 

EV

Carl(e)

Carli, zie Karels.

 

FD

Carlaire

Carier. Var. de Carlier, avec cas sujet en –ator [JL, NFw].

 

JG

Carlaire

Carle(e)r, Charleer: Noordoostfr. var. van C(h)arlier, met aparté dial. ontwikkeling van -ariu (carlarius) tôt -e(i)r (MONJOUR, MANTOU 109). 1240 Hugo Carlarius, St-Q. (MORLET); 1652 Charleer, Mech. (MERTENS).

 

FD

Carlé

zie Charlet.

 

FD

Carle(e)r

zie Carlaire.

 

FD

Carleer

cf. Carlier.

 

JG

Carlens

Génitif néerl. du dimin. en -in de Caries (ci-dessous) [FD].

 

JG

Carlens

zie Karlin.

 

FD

Carles(s)

Carlès: 1. E. FN Carless, Carelesse: zorgeloos. 1260 Margaret Kareles, Cambridge (REANEY). – 2. Patr. Pic. vorm voor Charle(s).

 

FD

Carlet(ti)

Carley, zie Charlet.

 

FD

Carlier

[7e NF le plus fréquent en Hainaut], Carliez, Carleer (forme néerl.). 1279-81 «Lambins li Carliers», 1342-43 «Carlier de Boussoit» ComptesMons, 1499 «Ernoul le Carlier» TerrierNaast, 1598 «Jean Carlier» DénWavre; pic. carlier, anc. fr. charlier, w. tchôrli ‘charron’ ; cf. aussi Carlaire, -er, et Carly.

 

JG

Carlier

-i(ez), -y, Callie(r), -ié, -ies, -iez, Calier, -ié, -ie(z), Caljé, Calje, Lecarlier, (le) Charlier, Charlie(rs), Chalier, -i(ez), Challier, Scharlier, Schallie(r), Sarlie, -y, Serlie: BerN van de wagenmaker of voerman. Ofr. charlier, Pic. carlier. De vormen C(h)al(l)ier en Schallier door ass. rl/ll. 1275 Jehans H Careliers, Lessen (VR io8r°); 1321 Wetins le Carliers, Ktr. (DEBR. 1971); 1388 Willaume Carrellier, voiturier (MARCHAI); 1399 van Jan Carliere, Ktr. (DEBR. 1970); 1710 Jacobus Scharlier, FV (VERGR. 1972, 107).

 

FD

Carlier

Profess. 1. ,,Charron » (Dia­lecte). — 2. Carrelier. Fabric. ou vend, de carreaux de ciment.

 

EV

Carlin

cf. Caries.

 

JG

Carlo(t)

Carlon, cf. Caries.

 

JG

Carlot

Carlo(o), Chariot, Charelost, Chalot, Charloteau(x), -aux, -iau(x), -teau(x), -tiaux: Patr. Vleivormen op -ot(el) van VN Charles, Pic. Caries. 1281 Willelmus Carlot; 1389 Chaerloot den Keitelare, Ip. (BEELE); 1282 Waltero Carlin = 1296 Wautier Carlot, Kales (GYSS. 1963).

 

FD

Carls(en)

Carlsohn, Carls(s)on: Patr. Zoon van Karel.

 

FD

Carlton

Fréquente E. PlN Carl(e)ton uit Karlatûn: omheinde vesting (town, tuin, Zaun) van de vrije kerel (Karel).

 

FD

Carlu

(NF très répandu en Hainaut et dans les Flandres).  Sans doute surnom:  pic.  carlu, boul. carluis ‘courlis’, oiseau de mer dont le cri est signe de mauvais temps FEW 2, 1188a [MH].

 

JG

Carlu(s)

PlN Carlus (Tarn), Carlux (Dordogne). 1757 Passchier Carlue, Tielt (KWII).

 

FD

Carlucci(o)

Carlozzi, Carlotti: Patr. It. afl. van VN Carlo = Karel.

 

FD

Carly

w. nam. Cârli. 1627 «Nicolas Carly», 1640 «Johan Carlier = Carli» émigrés en Suède; la prononciation wallonne du NF ne paraît pourtant pas en faveur d’une var. w. en -i, fr. -1er de Carlier. Plutôt génitif lat. de Caries, cf. Carlus (ci-dessus) et Carolus.

 

JG

Carly

zie Carlier.

 

FD

Carm-

-iaux, -oy. V. Charme.

 

EV

Carman

Carmane, -anne (formes francisées), au génitif néerl.: Carmans, Caremans, Carremans. 1276 «Willaumes Carreman», 1277 «Guillos li Carreman» DettesYpres, 1594 «Paul Carmanne dit de la Roche» BourgDinant, 1629 « Henry Carmanne » Fron-ville; nom de profession: moy. néerl. karre-man ‘charretier’, devenu en w. liég. cârmane ‘longue charrette à ridelles’ DL; cf. aussi Kar-remans, Kerremans.

 

JG

Carman(n)e

Carmans, zie Karreman.

 

FD

Car–manne

-min(ne), -men. V. CAR.

 

EV

Carme, de

Carmen, Carmes, Carme, Lecarme, Lecan(n)e, Lekan(n)e, Lekaene: BN Fr. carme, W. cane < came: karmeliet. Vgl. Carmeliet. Zie ook Ducarme, Van Carmere. 1280 Hannekin die

Caermere, Bg. (CG).

 

FD

Carmeau

1675 «Léonard Crameau [sic] (…) Mabille Vervier, rlc de feu Léonard Carmeau (…) feu Léonard Quarmeau» (not. Liég.), 1693 «Pierre Carmiau» BourgNamur; sans doute surnom, comparable à Carême, etc., formé sur le dimin. de celui-ci FEW 2, 1389b, comp. Quarmeau, Quermia [JL, NFw].

 

JG

Carmeau

-aux, -iau(x), Quarmeau, Quermia, -nia, Karmel: 1. Dim. van Pic. carme, Lat. carpinus: haagbeuk. 1255 Jachemes Quaremel, Atrecht (NCJ); 1311 Hughe Quaremmele, Mech. (JOOSEN). – 2. Evtl. < Quaremiaus, dim. van quadragesima, quaresme, quarême; zie Carême. Pic. quaresmel, carmiô(s)\ vastenavond. 1411 Colart Quaremyaul, Nijvel (AAV).

 

FD

Carmelez

Carmelet, dim. van Pic. carme: haagbeuk.

 

FD

Carmeliet

Karmelita: BN voor een pater karmeliet of ex-karmeliet. Vgl. Kermer, De Carme.

 

FD

Carmeliet

Surnom: forme flam. de fr. carmélite.

 

JG

Carmen

Metr. Sp. VN, naar de feestdag van Nuestra

Sefiora del Carmen: Onze-Lieve-Vrouw van de

Karmel. Zie de Carme.

 

FD

Carmere, van

Mnl. carmer: karmeliet. Hier

wellicht: van de Karmel.

 

FD

Carmiaux

Carniaux. À rapprocher sans doute de pic. carmiô(s), carniô(s) ‘carnaval’ ALW 3, 320a, comp. Cormau(x), Cormeau [MH] ; sinon, dimin. de pic. carme, carne, fr. charme (esp. d’arbre).

 

JG

Carmiaux

zie Carmeau.

 

FD

Carmichael

Carmiggelt: Schotse PlN Carmichael in

Lanarks. Brits ker: fort, vesting (DS).

 

FD

Carmois

-oy, Ducarmois: Pic. Carmoit < Lat. carpinetum: plaats waar haagbeuk groeit. PlN in Zullik, Meslin-l’Evêque, Moustier-lez-Frasnes en Stambruges (H), Bever (VB). vgl. Carnoy. 1713

Michael de Carmois, Jehonville (MUL VII).

 

FD

Carmois

-oy. 1235 «Englebert del Carmoit» Ghislengien [BR], 1358-59 «Colars dou Carmoit» PolyptAth; nom d’origine: collectif de pic. carme, fr. charme; cf. Carnoy.

 

JG

Carmon

1574 «Lambert Carmont» Statte (Huy); nom d’origine: ferme de Carmont, à Couthuin (Lg).

 

JG

Carmon

Ducarmon: PlN Carmont in Couthuin (LU). 1574 Lambert Carmont, Hoei (HERB.).

 

FD

Carnail(le)

Carneillie: Opic. carnaille: het geheel van spieren. BN voor een gespierde kerel. 1330 dat Betten Carnalies was = Bette Carnailles, Gb. (GAUBL.).

 

FD

Carnaille

1676 «les hoirs Louis Carnaille» RuageAth; surnom: anc pic. carnaille ‘ensem­ble des muscles’, d’où ’embonpoint’ FEW 2, 381b, cf. aussi 15e s. «Johan Carnapial» Châ-telet. – Un dér. (bien que non relevé par FEW 2, 407) de carpinus ‘charme (arbre)’ ne doit cependant pas être exclu [JL, NFw].

 

JG

Carn–al

-aud, -iaux, -el. 1. Profess. ,,Charnière ». N. d’artisan (Dialecte pic). — 2. Car. phys. ,,Temps pendant lequel l’Eglise autorisait l’usage de la viande ». N. de gros mangeur. — 3. V. Charme.-

 

EV

Carnas

-a(t): PlN Carnas (Gard)?

 

FD

Carnaud

zie Carnel.

 

FD

Carnawal

Carnewa(e)l, Carnuwal: 1. It. FN Carnavale, Carnevale. 1592 Vinc. Carnaval, Genua-Aw. (AP). – 2. Zie Van Cornewal.

 

FD

Carne, de

zie Ducarme.

 

FD

Carneillie

Wegens de a ligt een var, van Carnaille het meest voor de hand, maar een var. van Corneille is heel goed mogelijk, vanwege de

onvaste voortonige klinker (vgl. Carrin = Corijn, Carael = Corael).

 

FD

Carnel

-iel, -eau(x), -aud, -iau(x), -ioux, Charnel, -elle, -eau, -iau(x): Ofr. charnel, Pic. carnel: bloedverwant, vriend. 1419 Jan Carnau, St.-Win. (VERGR. 47); 1663 Fil. Charnel, Hamme-Aw. (AP).

 

FD

Carnet

-é, -ey, -ez, -es, Charnet: Dim. van Pic. carne/carme, Fr. charme: haagbeuk.

 

FD

Carnevale

-val(l)i, Carnovale, -vali: It. BN. Vgl. Vastenavond. Ook VN1143 Carnevalis del Bene, Brescia (PDB).

 

FD

Carnewa(e)l

zie Carnawal.

 

FD

Carnewal

Carnaval (Carro navale, Réjouissances vénitiennes). 1. N. de circonst. Epoque de la naissance. — 2. Car. mor. N. d’H. débauché, de viveur. N° 271.

 

EV

Carniau(x)

-iel, zie Carnel.

 

FD

Carniaux

cf. Carmiaux.

 

JG

Carnie(r)

Charni(er), Karnier, Karny, Lécharny: Pic. carnier, Ofr. charnier: slager; ookslagerij, vleeshuis. BerN. 1208 Margerite Carnier; 1234 Margerite ad Carneram feme Willaume del Carnier = 1260 feme Willaume Carnier; 1230 Jehans Garni li macecliers, Atrecht (NCJ); 1399 Ysac Carnier, Ktr. (DEBR. 2000′).

 

FD

Carnier

1668 «Pierre Carnier» BourgNamur; forme pic. d’anc. fr. charnier ‘boucher’, plutôt que de fr. charnier ‘échalas’ FEW 2, 407a.

 

JG

Carn–ier

-y. 1. Profess. ,,Boucher » (Dial. picard.). — 2. Car. phys. Mangeur de viande. — 3. V. Car-nière(s).

 

EV

Carnière

zie Decarnière(s).

 

FD

Carnière(s)

Proven.   Loc. (« Cimetière »).

 

EV

Carnioux

zie Carnel.

 

FD

Carnol

(NF de la région d’Eupen). Nom d’origine: Karnol, à Walhorn (cf. Boileau, Top. dial prov. Liège, 80) (comm. R. Radermecker).

 

JG

Carnol

PlN Karnol in Walhorn (LU).

 

FD

Carnonckel, (de)

de Carnonkel, (De)carnoncle: Verhaspeling van een onbegrepen naam. Wsch. een PlN. Hypercorrect voor Quaregnon (H)? 1666 Karel Carnonckel; 1725 J.B. Carnonckel, Edingen-Aw. (AP); 1679 Petrus Carnoncle; D. Caronculus; 1685 Jacobus Carnonkel, Edingen; 1701 J.B. de Carnonckel, Aat (MUL VI-VII); 1708-32 M. J. de Carnoncle, Aat-Gent (PBG).

 

FD

Carnotensis

Afkomstig van Chartres (Eure-et-Loir): 1127 Carnotum. 1433 Dyonisius Contenti, Carnotensis diocesis (MUL 1,30); 1624 Joannes Carnotensis, Kerniel. – Lit. : F. DEBRABANDERE, VS1994,415.

 

FD

Carnotensis

Ethnique: lat. Carnotensis, de Chartres (Eure-et-Loir), lat. Carnutum. –Bibliogr. : F. Debrabandere, De FN Carnoten-sis, VIStSO, 1994,415.

 

JG

Carnovale

-vali, zie Carnevale.

 

FD

Carnoy

-oye, Ducarnois, Canoy, Cano(o), Carnot(te), Cannot, -oo(d)t, -oo, Canoot: PlN Carnoy < Lat. carpinetum: haagbeukenbosje. Zie ook Cannois. PlN in Bossuit (WV): 1472 Carnoet, 1481 ant Canoet (LUYSSAERT); Carnoy (Nord, Somme), Carnoie (PdC), La Carnoye in Enquin-les-Mines (PdC). 1230 Haduwidim de Carnoit, St.-Denijs (DEBR. 1980); 1279 Watiers dou Carnoit, Dk. (RL); 1303 van Janne del Carnoye, Bg. (VERKEST); 1376 Megriete Canoets; 1397 Hannekin Karnoit = 1378 Jan vanden Karnote, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Carnoy

-oye. 1279-80 «Gilles dou Carnoit» RegTournai, 1302 «Jehans Carnois» Loi-Tournai; nom d’origine: collectif en -etum de pic. carne, fr. charme (arbre); cf. Carmois.

 

JG

Carnoy

Proven. 1. V. Charme. — 2. Ane. N. de Charleroi. N° 49.

 

EV

Carnuwal

zie Carnawal.

 

FD

Caro

Carro. 1623 «Jean Biaise et Michiel Caro», 1630 «Michiel Caro de Theux», 1756 «Hubert Caro d’Andrimont» La Gleize; pro-babl. var. de Garot (hypocorist. de Garin) ou de Garrot (en anc. fr. ‘trait d’arbalète’) ; à La Gleize, le o final paraît long (L. Remacle, Parler de La Gleize, 259), cf. Carreau? Cf. aussi Karro.

 

JG

Caro

zie Carot.

 

FD

Car–o

-o(e)n. V. CAR.

 

EV

Car–o(n)

-oen. V. CAR.

 

EV

Carobel

zie Courouble.

 

FD

Caroen

zie Carron.

 

FD

Caroes

zie Carous.

 

FD

Carol-

-us, -i, -y. V. CARL.

 

EV

Carolus

Carlus. Latinisation de fr. Charles.

 

JG

Carolus

Carol(i), Caroly, Carol(l)o: Patr. Carolus, Lat. vorm van de Germ. VN Karel. 1352 Henrici Karoel,Tn.(C.BAERT).

 

FD

Caromio

Wsch. grafie voor Carmiau.

 

FD

Caron

Carron. 1255-56 «Caron d’Englemaresc» ChirTournai, 1444 «Jacquet le Caron» AidesNamur, 1552 «Nicolas Caron» Subsi-desNamur; forme pic. de fr. charron.

 

JG

Caron

zie Carron.

 

FD

Carot

Caro, Carroot, Kar(r)o, Charot, Saro(t), Sarro:

Pic./Fr. dim. van car/char: wagen. BerBN van de voerman. 1250 Petrus dictus Karos = Karot, Carot, Jupille (HERB.); 1420 Jean Sarrote=Jehan Charotte, Bergen (CCHt); 1520 Aernoudt Sarrot= Serro(o)t, Aardenburg (VAN VOOREN 30).

 

FD

Carou(h)y

zie Caroyer.

 

FD

Caroubel

Néerlandisation de Courouble?

 

JG

Caroubel

zie Courouble.

 

FD

Carous

Caroes: Var. van Zuidfr. FN Carroux: wagenmaker (DNF).

 

FD

Carouy

-oyer, -oyez, Carrouhy, Carroyer. Nom de profession: anc. pic. caruier ‘labou­reur’ FEW 2, 425a, cf. 1506 «Martin du Mou­lin caruyer» Ladeuze.

 

JG

Caroy

Caroy- -er, -ez, Carrouhy. Profess. Charroi. N. d’entrepreneur de transports. C(h)arroyet. N. d’ou­vrier qui se sert de la charrue. -N° 131.

 

EV

Caroy

Carroy(s): Pic. vorm van Fr. charroi: wagenvervoer, wagen. BerBN voor de voerman. Of voor de ploeger, zoals Caroyer (DNF). 1324 Martin Caroy, Choisy (MORLET).

 

FD

Caroy

Carroy, Carroys. Forme pic. de fr. charroi.

 

JG

Caroyer

-ez, Carroyer, Carruyer, Car(r)ouhy, Carouy, Karoui, Carovis, Cheruwier, Ché-, Cheruvier, Ché-, Cher(r)uy: BerN Opic. caruier, Ofr. cheruwier: landbouwer < ploeger. Afl. van Fr. charrue: ploeg. 1777 Adr. Fr. Cheruwier, Ophain-Bs. (CALUWAERTS).

 

FD

Carp(e)

Karp, Karpe(n): BN Fr. carpe: karper. Vgl. De Kerpel, Carpiaux.

 

FD

Carpantier

cf. Carpentier.

 

JG

Carpantier

zie Charpentier.

 

FD

Carpay

-eau, -eaux, -iaux. 1280 «molendinum Gerardi Carpeal» PolyptLiège, 1350 «Hubin Carpiau» FiefsLiège, 1444 «Werson Car­peal», «cortil qui fut Carpial» TerreJauche, 1449 «Bodart Carpeau» AidesNamur; dimin. de fr. carpe, d’où w. liég. carpe ‘carpillon, petite carpe’, au fig. ‘enfant remuant et espiègle’ FEW 2, 398a. Cf. aussi Carpreau.

 

JG

Carpay

zie Carpiaux.

 

FD

Carpe

1564 «Adrien Carpe» BourgNamur; sur­nom de taciturne, de peu bavard: fr. carpe (poisson). Cf. aussi Carpay, -eau, Carpet et Carpreau.

 

JG

carpe

Car. mor. N. d’H. silencieux. Diminutifs : Carp- -ay, -eau(x), -iaux, -et(te), -ez, -ey, -on, -yn, -ein. Avec suff, péjoratifs : Car-part. N° 250. Latinisation : Carpa.

 

EV

Carpeau(x)

zie Carpiaux.

 

FD

Carpels

Surnom (au génitif): ouest-flam. karpel, kerpel ‘carpe’, cf. De Kerpel. Comp. le précédent.

 

JG

Carpels, (van)

zie de Kerpel.

 

FD

Carpen-

-t, -tier, -tiez. Profess. .Char­pentier » (Dialecte pic.).-

 

EV

Carpent

Opik. carpent: timmerwerk, gebint. BerBN van de timmerman. Vgl. Carpentier. Of W. hypercorrecte grafie voor Carpin?

 

FD

Carpent

Probabl. var. de Carpin.

 

JG

Carpentier

-iez, Carpantier. 1280-81 «Jehan li Carpentiers ki fu fius Sohier le Carpentier des Causfours» RegTournai, 1497 «Thirion Car­pentier» DénKain, 1561 «Querin Carpentier» Arbrefontaine ; forme pic. de fr. charpentier, largement répandue aussi en zone wallonne (où le NF Carpentier est plus fréquent que Charpentier)

 

JG

Carpentier(s)

-ter, zie Charpentier.

 

FD

Carpentrie

1. Profess. N. de char­pentier (Dial. pic.). — 2. Proven. C(h)arpenterie, LD.- Synon. : Des-carpenterie.-

 

EV

Carpet

1780 «Maximilien Carpet» Charleroi; dérivé anthropon. en -et de Carpe. Cf. aussi 1309-10 «Jehans Carpette» ComptesMons.

 

JG

Carpet

Karpez: Dim. van Carpe.

 

FD

Carpiaux

Carpeau(x), Carpay, -aij, Carpreau(x), Carpréau(x), Carpriau(x), Carpriéaux, Karpiel, Capreaux, Capriau, Copriau, (de) Caprio: Dim. van Fr. carpe, Opic. carpre: karper. Vgl. Carpe, De Kerpel. 1347 Wouter Carpeel, Tn. (C.BAERT); 1421 Gauthier Carpial, Florennes (AAV).

 

FD

Carpiaux

cf. Carpay, -eau(x).

 

JG

Carpin

1284 «Johans Carpins» Maubeuge, 1289 «Warnier Charpin» CensNamur, 1429 «Estievenars Carpins» Ladeuze; probabl. for­me pic. de l’anc. w. charpine (aussi charpain, m.) ‘esp. de panier’ FEW 2, 405 [*carpin n’est pas attesté comme dimin. de carpe (poisson)].

 

JG

Carpin

Dim. van Ofr./fr. carpe: karper. Vgl. Carpiaux. 1284 Johans Carpins, Maubeuge (HERB.); 1375 Jehan Carpin, Noyon (MORLET).

 

FD

Carpreau

1524 «Amand Carpereau» Bourg-Namur, 1576 «Maximilien Carpreau» Bourg-Liège; dimin. de l’anc. pic. carpre ‘carpe’ FEW 2, 398a, cf. 1288 «Gilles li Carpre» Dettes-Ypres; cf. aussi Carpay, -eau(x).

 

JG

Carr-

cf. Car-.

 

JG

Carr-

-ez, -ier, -ière. 1. Profess. N. d’exploitant ou d’ouvrier de car­rière. N° 131. (Carrez est l’équi­valent de Carrier dans les N. du Hainaut). — 2. V. CAR.-

 

EV

Carra

zie Cara.

 

FD

Carrara

Stad in Italie (Toscane).

 

FD

Carraud

zie Careels.

 

FD

Carre

Caer(e), Karre, Kerr(e): BerBN van de voerman. 1303 van Gillise Carremanne = van Gillise Carren, Bg. (VERKEST); 1328 Ghiselini Carre, Ktr. (DEBR.

1971).

 

FD

Carré

-ée, -ee, -et, -ez, -ey, Caré, -ez, -es, -ey(e), -eje, Quar(r)é, -ez, Quéré, Queré, Quère, Kairet, Kerré, Cayré, Lequarré, Lecarré, Lacarré: Ofr. carré, quareit, Fr. carré: vierkant. Vgl. De Viercantte (DEBR.i97o). BN voor iemand met geblokte gestalte, of iemand die vierkant, brutaal zijn mening zegt. 1287 Aelidis Caree, Atrecht (NCJ); 1385 Adaem Quareit, Ip. (BEELE); 1393 Janne Quarey, Tn. (C.BAERT).

 

FD

carré

Forme géométrique. 1. Pro­ven. ,,Champ carré ».- N° 239. — 2. Car. phys. ,,H. trapu ».- N° 260.-Formes diverses et diminutifs : Carr-, Quarr-, Quair-, Quer- -é, -ez,   -ey,   -eau,   -iat,   -iaux,   -el, Lequarré.

 

EV

Carreau

-eaux, -iaux, cf. Cariaux.

 

JG

Carreau(x)

zie Careels.

 

FD

Carrebrouck

zie (van) Kerrebroe(c)k.

 

FD

Carreel

zie Careels.

 

FD

Carreer

Car(r)er, Carrere, Chareyre: Noordoostfr. ontwikkeling van -ariu tôt -eir, -er (MONJOUR); vgl. Carlaire. Var. van Carrier. 1676 Adriaan Carreer, Waas (VAN G. 22).

 

FD

Carrein

Carein, cf. Caryn.

 

JG

Carrein

zie Carrin.

 

FD

Carrel

zie Careel(s).

 

FD

Carremans

zie Karreman.

 

FD

Carreon

zie Charrion.

 

FD

Carret

zie Carré, Carette.

 

FD

Carrette

1. Profess. ,,Charrette » (Dial. pic.). N. de charretier ou de charon, N08 131, 186, 182. — 2. V. CAR.-

 

EV

Carrette

zie Carette.

 

FD

Carrewijn

-w(e)yn, zie Corewyn.

 

FD

Carrey

-ez, zie Carré.

 

FD

Carreyn

zie Carrin.

 

FD

Carriaux

zie Careel(s).

 

FD

Carrier

-iers, Carier, Carrie, Cary, Quairier, Querier: 1. BerN Fr. carrier: steenhouwer. 1270 Maroie Quariere, Atrecht (NCJ); 1235 Vincentius le Quartier, Noyon (MORLET). Soms var. van Carrière. – 2. Pic. carrier: voerman. Zie Charier.

 

FD

Carrier

Nom de métier: fr. carrier; cf. aussi Querrier.

 

JG

Carrière

Nom d’origine: fr. carrière; cf. aussi Querrière. Éventuellement aussi, anc. pic. cariere, corresp. de l’anc. fr. (voie) charriere FEW 2, 412b(MH).

 

JG

Carrin

cf. Caryn.

 

JG

Carrion

zie Charrion.

 

FD

Carrissemeaux

-oux, Carrissimaux, -au, Carrissimo, Cari-. Var. de Quarmeau, forme anc. «Quaresmeau(x)», etc.

 

JG

Carrissimo

Carrissemaux, Carris(s)emou, zie Carissimo.

 

FD

Carro(n)

1. Profess. ,,Charron » (Dial. pic). N° 186. — 2. V. CAR.

 

EV

Carroot

Zie Carot.

 

FD

Carrouhy

Carroyer, zie Caroyer.

 

FD

Carrouhy

Carroyer. Profess. Charroyer et Carroyer. H. qui fait des transports par charrette et ouvrier qui se sert de la charrue. (Dial. pic. N° 52).-

 

EV

Carroy(s)

zie Caroy.

 

FD

Carroyer

-ouhy, cf. Carouy.

 

JG

Carru(e)

-us, zie Charue.

 

FD

Carruet

Dim. van Pic. carue: ploeg. Zie Charue.

 

FD

Carruthers

PlN (Dumfriesshire).

 

FD

Carruyer

zie Caroyer.

 

FD

Carryn

zie Carrin.

 

FD

Carsau

-auw. Formes néerl. de Casseau [FD].

 

JG

Carsau(w)

Cassauw(ers): PlN Karsau (BW). 1611 Jan van Carsouwen, Hemiksem (vader van) 1625 Jan Kerssau, Hemiksem (vader van) 1658 Laurentius Cassauw, Niel (vader van) 1695 Joseph

Cassauwers, Schelle (VS1967,308-309).

 

FD

Carsch

Cars- -auw, -oel, Carta. V. WARD (Warz).-

 

EV

Carsoel

Carson, zie Garçon.

 

FD

Carsten(s(en))

zie Christyn.

 

FD

Carstentaet

zie Cattenstadt.

 

FD

Carstgens

zie Korstjens.

 

FD

Carta

zie Cartel.

 

FD

Cartage

-ache, Courtauche: Ofr. quartage: meting, recht om het zout te meten. BerBN van de zoutmeter.

 

FD

Cartage

Peut-être surnom métonymique de fonction: anc. fr. (Metz) cartage ‘droit de mesurage du sel’ (également lieu où ce prélè­vement avait lieu, cf. Gdf 1, 789) FEW 2,1426b [MH]; à noter aussi pic. (borain) cartâche ‘grosse bille en fer’.

 

JG

Cart–âge,

-ège. 1. Proven. Carthage (Afrique). — 2. Profess. Terme de viticulture. N. de vigneron. — 3. N. de bapt. Carthag (Saint irlan­dais).-

 

EV

Cartal

Profess. ,,Mesure de capacité ». N. de fabricant ou de mesureur. N° 131.-

 

EV

Carte

Cart(h)é, Quartey: Ofr. quarte: inhoudsmaat (kwart), vloeistofmaat (twee pinten). Vgl. Cartel. De vorm Cart(h)é is wsch. dim. quartet, maar ook samengetrokken zijn uit Carité.

 

FD

Carte

Surnom : fr. quarte, w. liég. cwdte, mesure de capacité FEW 2, 1423a.

 

JG

Cart–e

-on. Profess. N. de fabricant ou de marchand de papier, de carton. N° 131.-

 

EV

Cartel

Car. mor. ,,Défi ». N. d’un défieur.-

 

EV

Cartel

Cartia (forme nam.), Cartiaux, w. nam. Cârtiau. 1516 «Jehan Cartea» BourgNamur; surnom: dial. fr. cartel ‘mesure de capacité’.

 

JG

Cartel

Cartia(ux), Carta: Ofr. quartel, Mnl. quarteel, carteel: korenmaat (1/4). BerBN. 1716 G.J. Cartiau, Mech.(MULVII).

 

FD

Cartelle

Surnom: anc. fr. canette ‘mesure de capacité’ FEW 2, 1423b ou pic. quartette ‘quart de tonneau’.

 

JG

Cartenstart

-sta(d)t, zie Cattenstadt.

 

FD

Carter

E. FN < Pic.-Norm. cartier: voerman.

 

FD

Carteron

Ofr. quarteron: vierendeel (1/4 pond); ook wijnmaat. Vgl. Vierendeel.

 

FD

Carteus

-eur (forme hypercorrecte). Cf. 1183 «Rodulfus Cartuse» Gand; surnom: forme pic. de fr. chartreux.

 

JG

Carteus

-eur, Kerteux: BN voor een kartuizer of iemand die zo ascetisch is als een kartuizer. Carteur is hypercorrect. 1183 Rodulfus Cartuse, Gent (GN).

 

FD

Carteyn

zie Courtin.

 

FD

Carthé

zie Carte.

 

FD

Carthery

zie Catry.

 

FD

Cartia

Cartiaux, cf. Cartel.

 

JG

Cartia(ux)

zie Cartel.

 

FD

Cartiens

zie Coertjens.

 

FD

Cartier

1. Profess. ,,Charretier » (Dial. pic, N° 52). — 2. Proven. Quartier, subdivision féodale LD.-

 

EV

Cartier

1284 «Copins Cartiers», 1286 «Jeh. li Caretiers, le teincturiers» DettesYpres, 1456 «Henry le Cartier» Silenrieux, 1639 «Dieu-donné Cartier» BourgNamur; forme contrac­tée pic. de carretier, fr. charretier, plutôt que fr. quartier, quart (nom d’origine). Cf. aussi Quartier.

 

JG

Cartier, (de)

Quartier, Quarteer, Quert(i)er, Lequertier, Char(e)tier, Carty: Ofr. c(h)arretier, Pic./Mnl. car(re)tier: voerman. BerN. Vgl. De Wagenaere, Carreman. 1268 Lambinum Cartier, Ip. (BEELE); 1293 Wouter Carretier, Bg. (CG); 1296 Martin le Charretier = 1300 Martin qui mainne le chariot, Parijs (MICH. 1952,391); 1321 Willelmo de Quartier, Adorp (C. BAERT).

 

FD

Cartigny

1365 «Jehan de Cartignies manouvrier» TailleMons; nom d’origine: Cartigny (Somme).

 

JG

Cartigny

Cartignies: PlN Cartigny (Somme), Cartignies (Nord).

 

FD

Cartigny

Proven. Loc. fr.

 

EV

Cartil(l)ier

Afl. van Ofr. quartel: inhoudsmaat (1/4), korenmaat. BerN van de gezworen (koren)meter. Var. van Fr. FN Cartelier, Cartheillier(DNF).

 

FD

Cartilier

Cartillier. 1613 «Jean Cartili» BourgNamur; dérivé en -1er de pic. quartette ‘quart de tonneau’, surnom d’artisan.

 

JG

Cartois

zie Courtois.

 

FD

Carton

1365 «Robiert le Carton carton» Tail­leMons, 1780 «N. Carton» Charleroi; forme pic. de charreton ‘charretier’.

 

JG

Carton

Char(re)ton, Chariton, Ouerton, Cherton, Serions: BerN van de voerman. Fr. char(re)ton, Pic. carton. 1295 Petrus dictus Carton, St-Q. (MOKLET); 1353 Ysabiaus li Karetons, Dk. (RUELLE 57); 1580 Remy Karton = Charton; 1616 Jean Kerton, Ohain (Midd. 2001,57-86). – Lit.: BdS 1982, nr.i, 9.

 

FD

Cartoos

zie Courtois.

 

FD

Cartreul

Pic. Cartreux, Fr. chartreux: kartuizer. Vgl. Carteus.

 

FD

Cartry

zie Catry.

 

FD

Cartrysse

cf. Catrice, -ysse.

 

JG

Cartrysse

V. WARD (Ward).-

 

EV

Cartrysse

zie Catrice.

 

FD

Cartuyvels

Cartuijvels. NF limbourgeois, dont la plus ancienne forme (1328 «Jan Corruvel» Korpt) pourrait représenter « kort uvel », c.-à-d. ‘court mal, courte douleur’ [FD].

 

JG

Cartuyvels

Cartuijvels: Limburgse FN. De oudste vorm, nl. Cortuvel, kan het best als ‘kort uvel’ worden ontleed. Oudnederfrankisch uvel = Mnl. ovel, euvel, evel, Ndl. euvel, D. ùbel: kwaad, slecht; kwaal. BN: korte kwaal? 1328 Jan Cortuvel, Korpt (med. A. Stevens); 1350 Johannes dictus Cortuvel, Rummen (Limburg 1958,207); 1463 Willem Corthovelen, Aldenbiesen; 1475 Wouter Corthoevelen, Kozen; 1507 Merten Cartuvelen, Ht. (GESSLER10); 1543+ Merten Cortuwels, Kozen; 1535 Joris Corttuvelen, St.-Tr. (med. J. Cartuyvels, Brussel).

 

FD

Cartuyvels

Proven. Gaardheuvels, „Collines aux jardins ».

 

EV

Carty

zie Cartier.

 

FD

Caruso(ne)

-us(s)i, -uzzi: It. caruso: jongen, knecht, boerenknecht.

 

FD

Carvalho

Carwalho, Carvalheira: PlN Sp. Carballo, dial. carvallo, Port, carvalho: eik.

 

FD

Carver(s)

Carvels, de Kervel, de Kelver, Kelvert, Deckelver: 1. Afl. van Mnl. kerven, carven: kerven. BerN van de kerver, die op de kerfstok kerft, die een boete bepaalt, die de zetting (belasting) bepaalt; wellicht ook beeldsnijder. Vgl. Kerfyser, De Kerf, D. Kerber, E. Carver. Let op de diss. r/l en de metathesis in Kelver, zoals in E. Calver < Carver en Br. kelver < kervel. 1370 Hermannum Kelvere, St.-Tr. (CSTII); 144.9 Clase den Kerver, Mb. (A. BAERT). – 2. De FN Ceurvels werd in de ige e. verward met Carvers en Curvers: 1803-49 J.B. Ceurvels, Aw.-Merksem (vader van) 1828-71 J.C. Carvers, Westmalle-Aw.; 1832-34 Adr. Curvers, Wuustwezel; 1843-44 J.C. Carvers, Wuustwezel; 1832-58 P. J. Ceurvels, Wuustwezel (vader van) 1859 M.C. Carvers, Wuustwezel (med. G. Ceurvels, Aw.).

 

FD

Carville

PlN (Seine-Mar., Calvados).

 

FD

Carvin

(de) Kervyn, Kervijn, Kervine, Carwin, Kerwyn, -wijn: PlN Carvin (PdC). 1266 Henricum de Carvins, Cysoing (CAC); 1317 Jehan de Carvin, Atrecht (NCJ); 1317 Jehan Kervin de Saint Omer, Ip.(BEELEi959).

 

FD

Carvin

Proven. Loc. fr.

 

EV

Carwalho

zie Carvalho.

 

FD

Cary

zie Carrier.

 

FD

Caryn

1. Carinus, N. de bapt. d’orig. romaine. — 2. V. CAR.

 

EV

Caryn

-ijn, -ein, -eyn, Carrin, -ein, Karyn, etc. 1398 «Willem Carijn» Machelen, 1423 «Quyryn Jongheynen» = 1422 «Karyn Jong-heinen» Hasselt; var. de Corijn, Coryn, forme populaire en ouest-flam. de Quirin, nom de saint [FD].

 

JG

Cas

Cas(s)e, Caese, Kas: Patr. Korte vorm van de HN Nicasius. Vgl. Caes, Caesens. 1398 Pieter Cas, Har. (DEBR. 1970); 146 e. Jan Cas, Bs.; 1515 Jan Casse, Wambeek (OSTYN).

 

FD

Cas(s)a(e)rt

1. V. WAD  (Waz). — 2. Car. mor. ,,Casseur ». — 3. V.

Chassart.

 

EV

Casablanca

It. PlN Casa bianca: wit huis.

 

FD

Casabona

zie Cazabonne.

 

FD

Casaer

V. Cassart.

 

EV

Casaer(t)

Casa, Cassaer(t), -ard, -ar(t), Quassaert, Kassar: 1. Patr. Afl. van Gr. HN Nicasius. Vgl. Caesens. 1418 Cassart Savarijs = 1422 Cassaert Savarijs, Ktr. (DEBR. 1958); 1742 Jacobus Casaert; 1776 Hendericq Casar, Ktr. (KW). – 2. Kassaerd:

gebak (KILIAAN). BerBN van een bakker? 1356 Hughe Cassaerts oven, Bs. (PEENE1949); 1396 Jan Cassaert, Berchem (DE B.).

 

FD

Casaert

cf. Cassart.

 

JG

Casagranda

-de: It. en Occ. PlN: groot huis.

 

FD

Casal

Cazal, Chazal: Zuidfr. en Sp. dim. van Casa,

 

FD

Casanova

-as, Cazanove, Chazanova: It. PlN: nieuw huis.

 

FD

Casas

It./Sp. casa: huis.

 

FD

Casasus

zie Cassassus.

 

FD

Casback

Kasbach, Cachbach: PlN Katzbach (BEI). 1580 Jaspar Casback, Philippeville (Midd. 1992, 245-274)

 

FD

case

,,Maison » (Méridionn.) Pro­ven. Case, Cazals, Cassalette, ,,Petit cazal ».

 

EV

Case

huis.

 

FD

Case

zie Cas.

 

FD

Caseau

Casel, Caziaux. 1240-41 «Hanot Casiel» CharitéTournai, 1296-1302 «Jehans Casiaus, «Cassiax» ImpôtArtois; dimin. de fr. case ‘maison’, cf. Ferme du Cazeau, à Froyen-nes (Ht); ou bien dérivé en -eau, avec aphé­rèse, du prénom Nicaise (Bougard-Gysseling 188). Cf. aussi Casseau.

 

JG

Caseau

Casel, zie Casseel.

 

FD

Casemacker, de

zie de Kaezemaeker.

 

FD

Casembroot, de

BN, vgl. D. Kasundbrot. Zie ook Wynenbroot. Ook PlN in Oostburg (Z) en St.-Michiels (WV). 1426 Pieter Casenbroot; 1488 Léonard Casembroot, Bg. (DF VI; Bk. 1954,230).

 

FD

Casen(s)

zie Caesens.

 

FD

Casenave

zie Casneuf.

 

FD

Casert(a)

Cassert: It. PlN Caserta in Campanië. 1297 Aczo Casertanus (bisschop van Caserta, Fr. Caserte) (CSJ).

 

FD

Caset

Cazet, Cazé, Casset(te), Cassez: Patr. Dim. van HN Nicasius. 1432 Jehan Caset, Bergen (CCGt).

 

FD

Casetta

It. dim. van casa: huis.

 

FD

Caseyde, van de

van de Caseyn, zie van der Casin, zie Caesens.

 

FD

Caseyn, van de

Foute spelling voor Van de Caseyn.

 

FD

Casier

-iez, Cazier, Casy, Cazy. 1197 «Casearius» NécrArras, 1276 «Bauduin Casier» Picardie, cf. aussi 1284 «Woits Casiere» DettesYpres; sans doute forme pic. d’âne, fr. chasier ‘panier à claire-voie pour égoutter les fromages’ FEW 2, 457a. L’anc. fr. c(h)asier avec le sens de ‘fromager’ ne paraît pas attesté, même s’il conviendrait comme nom de métier, cf. 14e s. «li Keisier» Flandre française. À noter aussi: moy. pic. casier ‘vieux coffre, meuble usé’ (R. Debrie, Gloss. 93). Cf. Cassier(s).

 

JG

Casier

Profess.   ,,Marchand  de fro­mage »   (Anc.  fr.).  Synon. :   Cas-, C(h)az- -ier, -y. -De la Caserie, ,,De   la   fromagerie »   ou   ,,De   la maison   du   ru »    (Caserie,    Dép. Celles-lez-Tournai).

 

EV

Casier(s)

Kasier(s), Cazier, Casie(z), Casy, Cazy, Cassier(s), Cassir, Chasier, Chazy: Ofr. casier: kaashandelaar, kaasmaker. 1197 Casearius, Atrecht (NCJ); 1276 Bauduin Casier, Offémont

(MORLET); 1380 Clais Casier, Elverdinge (DELHAYE).

 

FD

Casiers

Probabl. génitif de Caster, cf. Caster­man (ci-dessus).

 

JG

Casimi(e)r

Kasimi(e)r, Kazimier(c)zak, Kazmi(e)r(c)zak:

Patr. Poolse HN Casimir(us).

 

FD

Casimir

Prénom d’origine polonaise, cf. 1780 «Casimir Pivon» Charleroi.

 

JG

Casimir

V. WAD (Waz).

 

EV

Casin

Cazin. 1289 «Casins fil Pieron» Dettes-Ypres, 1303 «Henris Casin» Courtrai, 1472 «Cazin» DénLaroche; dérivé de Caes, aphé­rèse de Nicaes (= Nicaise).

 

JG

Casio

Casselo: In PdC komen in 1820 Casseloote en Casteloot voor. Wellicht < Casselot < Ca(r)steloot; zie Kesteloot. 1655 Vincentius Caslot; 1663 Nicolaus Casselot, Namen (MUL VI).

 

FD

Casir(i)es

zie Casières.

 

FD

Casman

zie Casseman.

 

FD

Casneuf

Casenave, (de) Cazenave, -neuve, Cazeuneuve: Ofr. case: landhuis + neuf: nieuw. PlN Nieuw Huis. Vgl. Casanova.

 

FD

Casnot

Peut-être forme contractée de Casinot, dimin. du précédent.

 

JG

Caspar

Var. de Gaspard, cf. 1758 «Caspar Bodeux du Monceaux» La Gleize.

 

JG

Caspar

zie Gaspar(d).

 

FD

Caspary

Génitif lat. de Caspar (ci-dessus).

 

JG

Caspeele, (van de)

PlN Mnl. kerspel, karspel: kerspel, parochie. 1584 Cornelis Carspeel; Nicolaes Caspeels, Aw (AB).

 

FD

Casper, de

Caspers, zie Gaspar(d).

 

FD

Caspermans

zie Kasparmans.

 

FD

Caspers

cf. Kasper(s).

 

JG

Caspers

V. Gaspar.

 

EV

Caspot

Surnom: fr. casse-pot; ou bien forme pic. de Chassepot (Dauzat 114).

 

JG

Casquette

Dimin. de fr. casque [fr. casquette ne date que de 1820], p.-ê. issu de moy. fr. ( 1556-1704) casquet ‘casque léger et ouvert’ FEW 2, 1435b [MH].

 

JG

Cass

1. V. Chasse. — 2. V. WAD (Waz).

 

EV

Cassaer(t)

zie Casaer(t).

 

FD

Cassaert

cf. Cassait.

 

JG

Cassagnau

PlN Dira, van Lat. cassanea: eikenbosje. Vgl. Chassagne.

 

FD

Cassagne(s)

Cassan: PlN Cassagne (Dordogne, Hte-Garonne, Aveyron, Lot, Pyr.-Or.) of Cassaigne (Aude, Gers), Cassaignes (Aude) < Lat. cassanea: eikenbosje. Vgl. Chassagne.

 

FD

Cassai

NF anversois, sans doute d’origine méridionale (du nom du chêne en occitan).

 

JG

Cassain

zie Cassin.

 

FD

Cassalette

(NF liégeois). En France, le NF est attesté en Charente-Maritime en 1635 (Genea-Net); sans doute surnom: moy. fr. casselette ‘cassette pour objets précieux’ FEW 2, 312a, comp. Cassette.

 

JG

Cassalette

V. Case et Casse.

 

EV

Cassalette

Wellicht Mfr. casselette: kistje voor waardevolle voorwerpen (J.G.).

 

FD

Cassan

Geadapteerde vorm van Cassagne(s) of PlN Cassan (Cantal) of Cassanes (Nord).

 

FD

Cassard

-ar(t), zie Casaert.

 

FD

Cassart

Cassard, Cassaert, Casaert (formes néerl.). 1265 «Vivien Cacart (-part?)», 1294 «Lambers Cassars» CensNamur, 1381 «Jo-hanne dite Cassarts» FiefsLiège, 1449 «Colart Cassart courtillier» AidesNamur; surnom dérivé péjoratif en -art de casser: qui casse, qui brise.

 

JG

Cassassus

Casasus, Cazassus: Var. van Zuidfr. Casadessus: huis daarboven. 1756 Joannes Cassesus, Gascogne-Gent (PBG).

 

FD

Cassaubon

PlN Cazaubon (Gers). Occ. Cazalbon: casal bon: goed huisje (DNF).

 

FD

Cassauw(ers)

zie Carsau(w)

 

FD

Casse

1. Mnl. cas(se): kist of kast, vooral voor relikwieën of geld. Wvl. kasse: persoon die rondloopt met een kas op de rug om kleine waren te verkopen (DE BO). BerBN van de cassenaer: bedelmonnik die met relikwieënkistjes rondliep of marskramer. Vgl. Cassenaer. 1307 Trise feme Pieron Casse, merchiers, Ip. (BEELE). – 2. Zie Cas.

 

FD

Casse

1498 «veuve Loys Casse» BourgNamur; surnom: anc. fr. casse ‘casserole’.

 

JG

Casseau

Dérivé en -eau du précédent ou bien var. de Caseau. – À en rapprocher: 1539 «Ge-rardt Casselot le josne» CourVedrin.

 

JG

Casseel

Cas(s)el, Cazeel, Caz(e)aux, -iaux, Cas(s)eau, Caussiau(x): 1. Patr. Dim. van HN Nicasius. ±1300 Margrie Casele; Jehans Casiaus, Cassiax, PdC (BOUGARD). – 2. PlN Dim. van case: huis, b.v. Ferme du Cazeau in Froyennes (H) (HERB.).

 

FD

Cassel

1. Proven. Loc. fr. -— 2. V. WAD (Waz).

 

EV

Cassel

Kassel: 1. Patr. Dim. van Nicasius. Zie Casseel. – 2. Korte vorm voor Van Cassel.

 

FD

Cassel, van

1. PlN Kassel (FV). 1337 ser Nycols zuster van Cassele canonc = 1324 domino Nicholao de Casleto, Ktr. (DEBR. 1971). – 2. PlN Kassel (HS).

 

FD

Casselein

zie Castelain.

 

FD

Casselman

1376 «Jan Casselman» Ypres; ethnique : habitant de Cassel (Nord) ; cf. aussi Kasselaers.

 

JG

Casselman

Kasselman: Herkomstnaam van de Kasselaar, afkomstig van Kassel. 1. PlN Kassel (FV). 1376 Jan Casselman, Ip. (BEELE). – 2. Kassel (HS). 1542 Hans Casselman, Wilshausen-Aw. (AP).

 

FD

Casselo

zie Casio.

 

FD

Casseman

Cassiman(s), Cassimon(s), Kasman, Casman: Afl. van Mnl. casse: kist, kast, relikwiekast, geldkist. BerN van de cassenaer (zie i.v.). -1300 Hugonis Casseman, Ktr. (DEBR. 1980); 1625 Jacobus Cassiman, Lebbeke (is stamvader van de familie) Cassimon, Kalmthout-Essen (VS 1990,312).

 

FD

Casseman

Cassiman, -mon. 1300 «Hugonis Casseman» Courtrai, 1625 «Jacobus Cassi­man» Lebbeke; dérivé en -mon de moy. néerl. casse ‘caisse, cassette, armoire’, surnom de frère mendiant, de trésorier [FD].

 

JG

Cassemijns

zie Cossemijns.

 

FD

Cassen

zie Caesens.

 

FD

Cassenaer

Ook Ndl. Kassenaar, BerN van de man die met een casse rondliep, een bedelmonnik of marskramer. Vgl. Casse, Casseman. 1750 Cassenaer = Carsenaer, Deftinge (PDB). Is Carsenaer hypercorrect of oorspronkelijk? Dan evtl. uit D. Karchner, Kirchner: koster.

 

FD

Casserie, van de

PlN Caserie: stel samenhorende woningen. Caserie bij Celles (H). 1377 Gillis van der Caserie = 1380 Egidium de Caserie = 1383 Egidio de le Caserie, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Cassert

zie Casert.

 

FD

Casset(te)

-ez, zie Caset.

 

FD

Cassette

Probabl. surnom: anc. fr. cassette ‘boîte’, etc. ; cf. aussi Cassalette.

 

JG

Casseur

1. Profess. Semi-francis, de Gâcheur (Dial. pic),  ,,Chasseur ».

V.  ce N.  Ou bien :   Artisan  qui ,,casse » mécaniquement le sucre en pain. Ou encore : Propriétaire d’une casserie de sucre. — 2. Car. mor. ,,H. qui brise facilement ».-

 

EV

Casseur

-eus, zie Cacheux.

 

FD

Casseyen

Casières, Casieres, Casleris, Casir(i)es, Cassiere: Ofr.

casière: kaasmakerij. Vgl. Casier(s). 1232 Rissens Casearia, Atrecht (NCJ).

 

FD

Casseyen, van der

van de Ca(l)seydc, -eijde, van de Cass(e)ye, van de Caseyn, van de Casevn, van der Cassyen, van de Catseye(n), -eyn(e), -ye(n), -ije(n), -ijne, -yne, van de Katsey: PlN Kassei, ter Calseide < Pic. cauchee, Fr. chaussée < calciata. La/Ter Gauchie in Komen, Moorsele, Waasten (DF VII), Calsyde in Adegem (A). 146 e. Alise van der Causide; 1393 Jacob van der Cauchiede, Ktr. (DEBR. 1970); 1374 L. van der Caetsieden = Lambrecht van der Cauchieden, Bs. (BLO V).

 

FD

Cassez

(NF de la région montoise). Il semble difficile de voir dans ce NF (avec double -ss-) l’anc. fr. chose, anc. pic. casé ‘vassal pourvu d’une concession viagère sur la terre de son seigneur’, d’où des sens dérivés FEW 2, 450a, quoique les éditeurs des Lois et coutumes de saint-Amand, 1934, 3, y reconnaissent l’anc. pic. cassét [MH]. Peut-être simple part, passé du v. casser, dont le sens ne serait pas immé­diat (malformation physique?).

 

JG

Cassier

au génitif: Cassiers. Var. de Casier [FD]?

 

JG

Cassier(s)

zie Casier.

 

FD

Cassiere

zie Casières.

 

FD

Cassiers

Profess. Caissier, Trésorier. Synon. : Cassiman.

 

EV

Cassiman

Cassimon, cf. Casseman.

 

JG

Cassiman(s)

-mons, zie Casseman.

 

FD

Cassi–man(s)

-mons. Castadot. 1. V. GAST. — 2. V. Cassiers.

 

EV

Cassin

-yn, -ain: Var. van Casin. Zie Caesens.

 

FD

Cassir

zie Casier(s).

 

FD

Cassivelan

NF d’enfant abandonné dans le tour de l’hospice Saint-Gilles à Namur en 1920; nom aléatoire dans une série commençant par Ça-, ne signifiant pas du tout «quasi vers l’an [nouveau] » (comm. P. Gusbin).

 

JG

Cass–oth

-eau. V. WAD (Waz).

 

EV

Cassye(n), van de(r)

zie van der Casseyen.

 

FD

Casta(i)gne

Castagne, Castanie, Korstanje, (van) Corstanje: PlN Pic. casta(i)gne, Fr. châtaigne: kastanje(boom). 1245 Johanne Castanea = Johannem dictum Castegne, Dk. (SMTI); 1278 Willaumes Castagne, Dk. (TdT); 1280). Castanea = 1283 Jacques Castaigne, Luik (ISC).

 

FD

Cast–a(i)gne

-aing,  -anie, –e(g)nie(r). V. Chataignier.-

 

EV

Castado(t)

Mfr. castadot: pionier, soldaat (HERB.).

 

FD

Castadot

Nom de profession: moy. fr. castadot ‘pionnier (soldat)’, également lorr. (Brillon) castadot ‘corvée’ FEW 23, 118b.

 

JG

Castagna

-aro, -e(ra), -etti, -i(ni), -ino, -o(la), Castenetto: It. castagna: kastanje.

 

FD

Castagne

-aigne. 1275-76 «Estievenes Casta­gne» RegTournai, 1276-77 «Willaume Cas-taingne» CharitéTournai, 1302 «Jakemon Castagne» LoiTournai, 1527 «Germain Castaigne» BourgNamur, 1540 «Melcyor Castaigne» Hornaing; forme pic. de fr. châ­taigne.

 

JG

Castain

-aing, cf. Castin.

 

JG

Castain(g)

Castin, Castan, Chastin, Chastang, Châtain, -in: Pic. castain, Fr. châtain: kastanjebruin. BN. Of evtl. gedemouilleerde vorm van Casta(i)gne.

 

FD

Castaman

V. WAD (Waz).

 

EV

Castaman

zie Kersteman.

 

FD

Castan

1. Patr. Var. van VN Gaston. 1415 Castan le Maireniers, Luik (HERB.); 1568 Glaudius Castans, Lv. (HENNO). – 2. Var. van Castaing.

 

FD

Castan

1415 «Castan le Maireniers» Liège, 1568 «Glaudius Castans» Louvain; p.-ê. var. régionale de Gaston, prénom du sud de la France (Béarn). Une var. de Castagne serait surprenante.

 

JG

Castaneda

Castanheta: Sp.-Port. PlN: plaats met kastanjebomen. 1658 P.Fr. de Castanieda, Cent; 1664 Hieronymus de Castaneda, Aw. (MUL VI).

 

FD

Castanheira

Port. PlN: plaats met kastanjebomen. 1655 Emanuel de Castaijgnera, Castro-Gandensis (MUL VI).

 

FD

Castanie

zie Casta(i)gne.

 

FD

Castano(n)

Castanon: Sp. castano: kastanje. 1703 Jacobus Castano, Aw. (MUL VII).

 

FD

Caste(e)l(s)

Castel- -a(i)n, -(e)in,-eyns.   1.   V.   Château.   —   2.   V.

WAD (Waz).

 

EV

Cast–e(r)man(s)

-ers.  1. Proven. Caster   (Loc.)   ou   Castert   (Dép.

Lanaye), avec suff. de proven. N° 212. — 2. V. WAD (Waz).

 

EV

Casteau

-iau, -iaux, Castel, -elle, Casteele, -eels (formes néerl.). 1286 «Jehans dou Cas-tel» CartBinche, 1444 «Renchon de Casteal» TerreJauche, 1465-66 «Jehanne Castiau» TailleHoves; forme pic. de fr. château, cf. aussi Cat(t)eau. Aussi nom d’origine: Casteau, pic. castia, castiau (Ht). Cf. aussi Ducastel, -elle.

 

JG

Casteau

zie Castel.

 

FD

Cast–eau

-iau(x).  1. Proven. Loc. ou L.D. ,,Château ». — 2. V. WAD

(Waz).

 

EV

Castecker, de

zie (de) Caesstecker.

 

FD

Casteel(e)

-eels, zie Castel.

 

FD

Casteele

Casteels, cf. Casteau (ci-dessus).

 

JG

Casteele, van de(n)

van de Casteel, van de Kasteele, van de Castel(le), van de Casteelen, van de Casteele: Verspreide PlN Kasteel. 1394 Janne van de Castele = 1396 Janne du Castiel, Ktr.; 1398 Willem van den Casteele, Har. (DEBR. 1970).

 

FD

Castegnier

Chastanier, Chastagner: Opic. castegnier, Ofr. chastaignier: kastanjeboom. PlN. 136 e. Jehans Chastignier; 1422 Johan Castangier, Laon (MORLET).

 

FD

Castel

Castell(e), Kasteel, Casteel(e), -eels, -iels, (de) Catel(le), Cattel(l), (de) Cattelle, Casteau, Casti(e)au(x), Cat(t)iau(x), Catieau, Cat(t)eau(x), Cattaux, -eauw, Quateau, Catteeu(w), Catteuw, Kattouw, Chastel, Châtel, Chattel, Chatelle, Château, Chateau(x): Ndl. kasteel < Pic. castel = Ofr. chastel. BN voor de kasteelbewoner of voor wie in de buurt van een kasteel woont. Vgl. Castelain. Ook korte vormen voor Van de Casteele, Du C(h)astel. 1281 Woitino Casteel, Ktr. (DEBR. 1980).

 

FD

Castel(l)in

zie Castelain.

 

FD

Castel(l)o

It. castello: kasteel. Vgl. Casteel.

 

FD

Castel(l)ucci

-io: It. afl. van Castello, Castelli: kasteel.

 

FD

Castelain

Castellain, Ca(s)thelain, Castelein, Cast(e)leyn, -eijn, Casselein, Kastelein, -eyn, -eijn, -yn, -ijn, Castel(l)in, Castelyn(s), -ijn(s), Kesteleyn, -eijn, -ijn, -yn, -in, Cesteleyn, Castellan, Catellan, Cateland, Cat(t)elain, Cat(t)elein, Cat(t)elin, -yn(s), Cat(he)lin, Catelijn, Cathelijn(s), -yn(s), Katlin, Châtelain, -in, Chattlain, Chateleyn, Chatteleyn,

-lin: Kastelein < Pic. castelain, Ofr. chastelain: kasteelheer, slotvoogd, plaatsvervanger van de heer; bedrijfsboer, herbergier. 1277 Watiers li Castelains, St.-B.-Vijve (SMT II); 1328 Egidio Castelein, Ktr. (DEBR. 1971).

 

FD

Castelain

-in, Cattelain, Castelein, -eyn (formes néerl.). 1279-80 «le femme Castelain de Pont le bradeur» RegTournai, 1286 «Godefrois li Castelains» CartBinche, 1289 «Jehans li Castelains» = «Jehans Castelains» Cens-Namur; forme pic. de fr. châtelain.

 

JG

Castelberg, de

Huisnaam Kasselberg in Brugge en St.-Omaars. De heuvel waarop Kassel (FV) gebouwd is. PlN in Steenvoorde (DF VII).

 

FD

Castelet

Dim. van Ofr.-Pic. castel: kasteel. Le Châtelet is een bekende PlN. Vgl. Duchatelet. 1213 Dodonis Castelet; 1254 Guifroi del Castelet, Atrecht (NCJ).

 

FD

Castellano

-an(i), -ana, -anos: Rom. vormen van Lat. castellanus: kastelein, kasteelheer.

 

FD

Castelle

zie Castel.

 

FD

Castelle, van de

zie van de(n) Casteele.

 

FD

Castelloes

Uit Castello of Castellucci.

 

FD

Castelman

Afl. van PlN Castel in Attenhoven, Tn., Zoutleeuw (VB). Vgl. Casselman.

 

FD

Castelo(o)t

zie Kesteloot.

 

FD

Castelyn(s)

zie Castelain.

 

FD

Casteman

zie Kersteman.

 

FD

Castenetto

zie Castagna.

 

FD

Castens

zie Christyn.

 

FD

Caster, (van)

van Ka(e)ster, van Caester, van Coster(e), Castre: PlN Kaster (WV, OV). Kaaster (Caestre, FV). 1231 Renero de Castre (SMT I); 1304 Lise de Castre; 1326 Loets van Caestre; 1375 Michiel van Castre, Ip. (BEELE). Later kan de naam Van Calster (door ass. Is/s) met de naam Van Caster samengevallen zijn (Midd. 1955,156).

 

FD

Caster, de

zie de Koster.

 

FD

Casteren, van

van Kasteren: PlN Kasteren (NE) heette in de 136 e. evenwel Kirckasterle en Casterlo. Var. van Van Caster?

 

FD

Casterick

zie Castri(c)que.

 

FD

Casterman

-âne, -ant, Castreman, -anne (par métathèse), au génitif néerl.: Castermans. Nom d’origine : habitant (néerl. -mari) de Cas-ter, ainsi Caëstre [lire: Caestre] (Nord) ou Caster, néerl. Kaster (Courtrai). – Bibliogr. : L. Jous, Les Casterman(t) d’Écaussinnes à Tour­nai. .. Essai généalogique, dans Mémoires de la Soc. d’histoire et d’arch. de Tournai, t. 4, 1983-84.

 

JG

Casterman(s)

-mane, -mant, Castreman(ne): Afl. van Van Caster. 1473 Willem Castermans, Ht. (A. GHIJSEN); 1552 Colin Castreman, Ecaussines (Midd. 1987-88).

 

FD

Casters

Gen. van PlN Castert in Hunsel (NL) of Ter-naaien (LV). 1671 Loij Casters, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Casteur

Caucheteur. Profess. ,,Chaussetier » (Bonnetier). N° 159-

 

EV

Casteur

Causteur, -ur. Nom de métier, cf. 1428 «Jacquemin Branche, li chasteur» Huy, 1447 «François de Boys, dit le casteur» Huy; p.-ê. anc. pic. caucheteur ‘ouvrier qui faisait les chausses (bas)’, cf. Caucheteur. – Un rap­prochement est à envisager ausi avec Chasteux et var., expliqués comme des dérivés de chaux [JL, NFw].

 

JG

Casteur

zie Caucheteur.

 

FD

Castiau

-iaux, cf. Casteau.

 

JG

Castiau(x)

-ieau(x), -iels, zie Castel.

 

FD

Castien

zie Korstjens.

 

FD

Castiglia

-ione, -ioni: Afl. van It. Castelli: kasteel.

 

FD

Castill-

Castilh- -on. 1. Proven. Cas­tillan   (Loc.).   —   2.   V.   WAD

(Waz).                  

 

EV

Castill(i)on

C(h)atillon, Cattellion, Chat(t)elion, Ducatill(i)on, Ducattillon, Du Castillon, Dechatillon: Ofr. chastillon, Pic. castillon: klein kasteel. Verspreide PlN, o.m. Castillon (N), Catillon-sur-Sambre (Nord). Omstreeks 1300 was Jacques de Châtillon landvoogd in Vlaanderen. 1245 Hugues de Châtillon, St-Pol (CVT); 1383 Charles de Châtillon, seigneur de Châtillon-sur-Marne (MARCHAL); 1392 Gillis Chastellon messagier, Ktr.(RAK,SRf°38).

 

FD

Castille

1. Proven. Région d’Espagne(Ane. royaume). — 2. Car. mor. Castille, ..Querelle » (Anc. fr.). N. de querelleur. — 3. V. WAD (Waz).-

 

EV

Castille

1597-98 «Jacques de Castille» Comptes-Nivelles; nom d’origine: Castille (Espagne), plutôt que surnom: pic. castille ‘querelle’ FEW 2, 470.

 

JG

Castille

BN Pic. castille: twist. 1383 Jean Castille (MARCHAL).

 

FD

Castin

1. Patr. Var. van Costin. Zie Costens. 1424 Macs Castyns = 1437 Maes Costyns = 1442 Macs Costins, Hoeselt (TYTGAT). – 2. Zie Castaing.

 

FD

Castin

1. Proven. Cast’me, ,,Terre calcaire » (LD.). — 2. V. WAD (Waz).-

 

EV

Castin

Castain, -aing. Peut-être surnom d’après la couleur de cheveux: pic. castain, fr. châtain ‘qui est de la couleur de la châtaigne’ FEW 2,465b. Sinon, forme masc. de Castagne (v. ci-dessus).

 

JG

Castre

Proven. Loc. et L.D. Castrum (Lat), ,,Camp ». Dimin. : Castreul, Catereels, Carrelle.

 

EV

Castre

zie van Caster.

 

FD

Castrel

Hypercorrect voor Catrel? Of = Castreul?

 

FD

Castreman

-anne, cf. Casterman.

 

JG

Castreman(ne)

zie Casterman(s).

 

FD

Castreu(i)l

Wellicht < Pic. castreu(r), Fr. châtreur: kastreerder.

 

FD

Castreuil

(NF tournaisien). Probabl. d’un nom d’origine [à préciser].

 

JG

Castri(c)que

Castryck, -ijck, Casterick, Castrickx, Catrycke: 1. PlN Questrecques (PdC): 1149 Kestreca, 1173 Castreca (MORLETIII). 1199 Hugo de Chestreka; 1297 Jehans de Kestreke, PdC (DF XIII); 1639 Christiaen Castricque, Anthoine Caestricque, Stegers (DUV.); 1642 Petrus Castrick, Ktr. (MUL V). – 2. Var. van Le Castrée. – Lit. : F. DEBRABANDERE, VS1992,329-330.

 

FD

Castrique

Nom d’origine: Questrecques (PdC), non pas: habitant de Castres (Aisne).

 

JG

Castro

1590 «Marie fille de feu Arnult Castro» BourgLiège; latinisation (à l’ablatif) du NF Duchâteau ; cf. A Castro.

 

JG

Castro

Latinisering van Van de Casteele of Duchâteau. 1222 Mehaut de Castro, Atrecht (NCJ). Of Sp. of It. pendant.

 

FD

Castron(u)ovo

It. PlN: nieuw kasteel. Vgl. Neufchâteau.

 

FD

Castrop

Costrop: PlN Castrop (NRW).

 

FD

Castus

1. Car. mor. ,,Chaste ».  (Latinis.). — 2.  WAD  (Waz).

 

EV

Castus

Latinisering: kuis. Vgl. Castulus (GOTTSCHALD).

 

FD

Castus

Peut-être pic. castu, endroit qui sert de débarras, cachot; le NF Lechaste ne paraissant pas attesté, une latinisation (castus ‘chaste’) est peu probable.

 

JG

Casus

Patr. Var. van Casis, verkorte vorm van Nicasis, de HN Nicasius. 1612 Adriaen Casus, Zandvliet; 1656 Christina Huygen Casus dochter… van Casus Casus alias Huyg haren vader, Ekeren (med. Hugo Lambrechts, Schoten).

 

FD

Casy

cf. Casier.

 

JG

Casy

V. Casier.

 

EV

Casy

zie Casier.

 

FD

Cat

1272 «Arnoldus Cattus» PolyptVillers, 1275-76 «Maroie As Cas» RegTournai, 1365 «Jehan le Cat des drappiers» TailleMons, 1514 «Jehan du Cat», 1561 «Jehan Cas», 1619 «Noël Cas» BourgNamur; surnom: pic. cat ‘chat’, cf. Lecat, Léchât. Cf. aussi DicPatRom 1997, 52-54.

 

JG

Cat–(e)reels

-relle. V. Castre.

 

EV

Cat(t)-

-eau, -eeuw. Proven. 1. Loc. et L.D. — 2. V. Château.

 

EV

Cat(t)y

zie Cattier.

 

FD

Cat, (de)

de Cadt, (de) Kat, (de) Kadt, Katte, de Catte: 1. BN naar een eigenschap (lenigheid, valsheid) van de kat. Vgl. Dhondt. 1165 Walteri Cath, Wulpen (LEYS I958′,i54); ±1300 Rogerus dictus Katte, Ktr. (DEBR. 1971); 1382 Willem de Cat, Wervik (DEBR. 1970). – 2. BN naar de huisnaam. 1564 Lowick Hoelen alias Catt = 1540 Loeden Hoelen alias in die Cat, Ht. (GESSLER13).

 

FD

Catala

Ethnique: fr. catalan, NF du sud de la France.

 

JG

Catalan(o)

Katalan: Volksnaam van de Catalaan.

 

FD

Cateau

-iaux, Catteau, -eaux, -iau, -aux, Catel, Cartel, Catteeu, -eeuw (formes néerl.). 13 35 « Ysabiel Catel fille Jehan Catel » ComptesMons; forme pic. (avec réduction du s) de fr. château, cf. aussi Casteau, -el.

 

JG

Cateau(x)

zie Castel.

 

FD

Catel

zie Catelle, Castel.

 

FD

Catel(le)

Decatel(le), (de) Cattelle, Cattel(l), Cattle, Katiel: 1. Ofr. c(h)atel < Lat. capitale, E. cattle, Mnl. cateel, cateil: stuk vee, roerend goed. 1193 S. Gunteri Catel (LEYS 1951,119); 1304 Jakeme Katel, Ip. (BEELE); 1369 Alaert Cateel, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. Zie Castel.

 

FD

Catelain

-(e)in, -and, zie Castelain.

 

FD

Catelin

V. Château et WAD (Waz).

 

EV

Catelyn(s)

-in, zie Castelain, Catherin(e).

 

FD

Catenstad

zie Cattenstadt.

 

FD

Cater(s, de)

zie Kater.

 

FD

Catereels

V. Castre.

 

EV

Catereels

zie Catrels.

 

FD

Caterin(a)

zie Catherine.

 

FD

Caternang

zie Quaterman.

 

FD

Catfolis

1286 Catefolie, Bergen (J.G.). Misschien zinwoord uit Ofr. catir, quatir. verbergen en faillie: loof, gebladerte. BN voor een landloper, vgl. Sluphaghe (i.v. Cruypelandt).

 

FD

Catfolis

En se basant sur la mention montoise: 1286 «Catefolie» CartMons, Debrab2 231 y voit un surnom composé d’anc. fr. catir, quatir ‘dissimuler’ et de fr. folie, comme surnom de vagabond; on pourrait éventuellement y voir une forme pic. d’anc. fr. chatefuil ‘sorte de plante, herbe aux chats, valériane’ Gdf 2,89 [MH], mais le mot lui-même est rare. Comme le NF Catfolis est attesté d’abord en 1785 en Allemagne, puis en 1814 à Lubbeek près de Louvain (GeneaNet), son origine est donc sans doute allemande.

 

JG

Cathel(a)in

-yn(s), zie Castelain, Catherin(e).

 

FD

Cathelineau

cf. Catilina.

 

JG

Cathelineau 

Proven. Châtelineau (Loc).

 

EV

Cathelineau

zie Catherin(e).

 

FD

Cathenis

Kathenis: 1. PlN Cattignies in Pecq (H). 1131 de Cateniis = 1184 apud Cateniis = 1210 Cathegnies (SMTI); 1516 filius Johannis Holeyn de Cattengnii (MUL III). – 2. Zie Kettenis(z).

 

FD

Cathenis

Nom d’origine : Kettenis (Lg) ou bien Cattignies, 1131 «de Cateniis», à Pecq (Ht) [FD]. – Bibliogr.: Fr. Debrabandere, De FN Cathenis…., dans De Leiegouw 29, 1987, 386.

 

JG

Catherin(e)

Caterin(a), Catr(a)in, Cattarain, Cathel(a)in, -lyn(s), -lijn(s), Catelin, -lyn(s), -lijn, Catlin, Katlin, Cathelineau: Metr. Gr. HN Catharina, een van de populairste meisjesnamen in de ME. Katelijne door wisseling van de liquidae l/r. 1280 Lambinus filius Catharine; 1388 Kateline Godebrechts, Ip. (BEELE); 1399 Cateline Beraets, Geluwe (DEBR. 1970); 1549 Lambertus Catherijn Gosletensis = 1565 Lambertus Catherinus (MULW).

 

FD

Catherine

Caterina (forme latine). Prénom fém. Catherine, très populaire au Moyen Âge, du nom d’une sainte et martyre d’Alexandrie du 4e s. ; cf. aussi Catilina (ci-dessous). « Hypocor. sur le thème de Catherine : Catin. 1560 «Helaine Cathin» BourgNamur, 1611 «Cathin Gustin» DénFlorenville, 1779 «la veuve Baudoin Catin» Natoye. – Caton. 1659 «ladite Catherine dict Catton Chariot» Spontin. – Catot, Cathot. 1544 «Catho Fraussent» BourgNamur, 1728 «Richard Catoz» Bourg-Liège. Catoul, -oulle, Cattoul. – 1540 «Ka-thelotte du Passaige» Papignies. – Catrain, Catrin. – 1541 «Catron Portier» Mecquignies (près de Bavai) (cf. M. Arnould, NP en Hai-naut, 47).

 

JG

Cathoin

zie Cattoen.

 

FD

Cathoir

Cathoor, zie Catoire.

 

FD

Cathoir

cf. Catoir(e).

 

JG

Cathot

Catot: Metr. Dim. van VN Catherine.

 

FD

Cathot

cf. Catherine.

 

JG

Cathry

zie Catry.

 

FD

Cathuyser

BN van de kartuizermonnik, of de ex-kartuizer. Vgl. Karthauser, Carteus. 1626 Daniel Cathuyser, Zoutleeuw-Aw. (AP).

 

FD

Cathy

cf. Cattier, -iez.

 

JG

Cathy

zie Cattier.

 

FD

Catiau(x)

-ieau, zie Castel.

 

FD

Catilina

Cathelineau (forme francisée). Sans doute forme latine altérée de Caterina, cf. Catherine.

 

JG

Catillon

zie Castillion.

 

FD

Catin

Cattin, -yn: Metr. Vleivormen van VN Catherine. 1568 Gabriel fil Johannis Cateyn, Ariensis(MULIV).

 

FD

Catin

cf. Catherine.

 

JG

Catin(us)

V. Châtain.

 

EV

Catinus

Katinus: Latinisering van Catin.

 

FD

Catinus

Pour  Carnoy,   latinisation   du  NF Ketel(s)?

 

JG

Catlin

zie Castelain, Catherin(e).

 

FD

Catman

Afl. van Van der Kade.

 

FD

Cato(o)r

zie Catoire.

 

FD

Catoen

zie Cattoen.

 

FD

Catoir

Catoire,   Cattoir,   Cathoir;   Cattoor (forme néerl.). 1316 «Gossuin de le Catoire» TestTournai, 1365 «Jehan de le Catoire» TailleMons; surnom d’apiculteur: pic. cataire ‘corbeille plate, ruche’ FEW 2, 333a.

 

JG

Catoir(e)

(Dial.  pic.).  Profess.   1. ,,Panier ». N. de fabric. N° 131. — 2.   ,,Ruche ».   N.   d’apiculteur.   N° 131.

 

EV

Catoir(e)

Cattoir(e), Cathoir, Cotoire, Cat(h)oor, Cattoor(s), Cator, Catthoor, Descatoire(s), Decatoire, van den Cantoore: Ofr. catoire: bijenkorf. BerBN van de imker. Ook PlN. 1222 Willelmo de le Katoere, Moen (SMT I); 1265 Williaumes de le Catoire, Jorbise (CACa); 1296 Jehans des Catoires, PdC (BOUGARD); 1392 Michiel vander Catoere, Dk.(RAK,SRf°7v°).

 

FD

Caton

Catot, Catoul(le), cf. Catherine.

 

JG

Caton

zie Cattoen.

 

FD

Catot

zie Cathot.

 

FD

Catoul(le)

Cattoul: Metr. Vleivorm van HN Catharina. 1387 Pierre Catoul, Arien (MARCHAI).

 

FD

Catr(a)in

zie Catherin(e).

 

FD

Catrain

Catrin, cf. Catherine.

 

JG

Catrain

V. Chartrain.

 

EV

Catrels

Cattrel, Catereels, Ouatereel: Caterel, var. van Ofr. couterel. Zie Coutereel(s). 1296 Pieres Cateriax, PdC (BOUGARD).

 

FD

Catrice

Catrys(s)e, -ijsse, Cattrys(s)e, -ijsse, Cartrysse: Korte vorm van Fr. cocatrice: krokodil, draak. BN voor de drager van een vaandel (Sint-Joris of Sint-Michiel) met de draak in processies (DNF). Of naar de kermisdraak (CARNOY1953,191). 1399 Willem Kokatrijs, Vn.; 1674 Michiel Coukatrisse, Bollezele (PV). Vgl. Catry.

 

FD

Catrice

Catrysse, Cattrysse, Cartrysse. Aphé­rèse d’anc. fr. cocatrice, -is ‘crocodile’ ou ‘dragon figurant dans les cortèges’ FEW 2, 65b, surnom s’appliquant probabl. à des porteurs du monstre dans les cortèges.

 

JG

Catry

Catt(e)ry, Cathry, Catrie, Catrix, Chatry, Cartry, Carthery: Korte vorm van Ofr. cocatris: krokodil, draak (fabeldier). Zie Catrice. 146 e. Catris, Cateri, Arien (DUPAS 118); 1527 Jan Cattrij, Lauwe; 1648 Andriaen Cattrij, Ktr. (KWII).

 

FD

Catry

Surnom: w. liég. catrèye ‘taudis’; cf. aussi Cathy.

 

JG

Cat–ry   

1.   Fonction.    (Co)catrix (Latin),   ,,Dragon ».  Synon. :   Catrysse. Dragon symbolique à la pro­cession. — 2. V. WAD.

 

EV

Catrycke

zie Gastrique.

 

FD

Catrysse

cf. Catrice.

 

JG

Cats

V. Kat.

 

EV

Cats

zie Kats.

 

FD

Catsberg

1. PlN Katsberg in Berten (FV) en Godewaarsvelde (FV). 1696 M. Catsberghe, Kassel (DF VII). – 2. Maar de Limburgse FN Catsberg zal wel teruggaan op de PlN Katsberg in NL.

 

FD

Catseye(n), van de

 -eyn(e), -ye(n), -ije(n), -yne, -ijne, zie van der Casseyen.

 

FD

Catt-

-oir, -oor. V. Catoir.

 

EV

Cattaert

Afl. van Mnl. catte: kat. BN. 1364 van Hannin Cattaerde, Cent (GSB); 1425 Willem Cattaerd, Zuiddorpe (JAM. II).

 

FD

Cattarain

zie Catherin(e).

 

FD

Cattaux

-eau(x), -eauw, zie Castel.

 

FD

Catte, de

zie (de) Cat.

 

FD

Catteau

-eaux, -aux, Catteeu, -eeuw, Catell, cf. Cateau.

 

JG

Cattebeke, (van)

PlN Kattebeek in Anzegem, Bellegem, Deerlijk (DF VII), Kersbeek (VB). 1288 Petrus dictus de Aula sive de Cattenbeke; 1379 Jhanne van Cattenbeke, Ktr. (DEBR. 1980,1970); 1388 f. Gosins van Cattenbeke, Zwevezele (DF).

 

FD

Catteceur

zie Quatrecoeurs.

 

FD

Catteeuw

zie Castel.

 

FD

Cattel(le)

zie Catel(le), Castel.

 

FD

Cattelain

-(e)in, zie Castelain.

 

FD

Cattelain

cf. Castelain.

 

JG

Cattellion

zie Castillion.

 

FD

Catteloin

PlN blijkens: 146 e. de Kateloin, Aubigny (DUPAS 63). Of var. van Cattelain of Cattellion?

 

FD

Cattendijck, van

-dyck: PlN Kattendijke (Z), Kattendijk in Aw. (A), Handzame, Oedelem (WV) en St.-Margriete (OV). 1290 Wlfart van Cattendijc, Z (CG); 1339 Jan van Cattendike, Bg. (DF VII).

 

FD

Cattenstadt

Catenstad, Cartenstart, -sta(d)t, Carstentaet: PlN Cattenstedt (SA) of Kathenstedt (SH). 1791 Joannes Cartenstat, Ht.-Bs. (CALUWAERTS).

 

FD

Catterman

-nan, zie Quaterman.

 

FD

Cattermole

E. FN (Londen, East Anglia), ook Cattermoul. Wellicht uit Fr. Quatre Moles: vier molens. Kan een PlN zijn, vgl. Quatre-Moulins in Pecq (H).

 

FD

Cattery

zie Catry.

 

FD

Catteuw

zie Castel.

 

FD

Catteville

PlN (Manche).

 

FD

Catthoor

zie Catoir(e).

 

FD

Cattiau

cf. Cateau.

 

JG

Cattiau(x)

zie Castel.

 

FD

Cattier

Cattiez, Cathy, Catty, Caty. 1365 «Jehans Huars li Catiers cuveliers» Taille­Mons, 1383 «Gilliart li Catier de Ladeuse» Ladeuze, 1676 «Jean Cattier» RuageAth; anc. fr. catier, w. liég. catî ‘vagabond, pillard’, nom ironique (altéré de cathare) donné aux Albi­geois. – À Meux, on appelait un enfant trouvé un enfant de caterie (comm. M. Paul Gilles), ce qui est à rapprocher du w. liég. (arch.) caterèye ‘taudis, logement ou réunion de plusieurs personnes de bas étage’ DL 139b, d’où /(‘ caterèye, l’ancien hôpital Saint-Julien, à Liège (pour les voyageurs pauvres). À Huy, la «catterie», lieu où l’on hébergeait les mendiants étrangers; à Namur, la «catterie» ou hospice des Grands-Malades, fondée au 12e s. [JMP]. Cf. aussi J. Herbillon, DBR 8, 81-2.

 

JG

Cattier

-ie(z), Cat(t)y, Cathy, Canty, Kenty, -ie: Fr. Cat(t)ier < Cathare < Gr. katharos: ketter; vandaar LU W. catî: vagebond, landloper (HERB.). Canty met n-epenthesis. 1669 Cornélius Cattier, Edingen(MULVI).

 

FD

Cattin

zie Catin.

 

FD

Cattle

zie Catel(le).

 

FD

Cattoen

Cato(e)n, Katoen, Cathoin: 1. Opic. caton, Ofr. chaton: jonge kat, katje. BN. Vgl. Fr. Chaton. – 2. Metr. Vleivorm van VN Catharina. 1282 a damme Agnes dite le Pholie et a Cathon dit le Rougie, se niechien; 1382 damme Cathon, femme jadit boen Wilheame de Soverain Avroit; 1358 dame Katon, veuve de Wotier le bolengier de Mommale (AVB); 1374 Jan Catoon = 1376 Jan Cathoon = 1379 Jhan Catoen, Ip. (BEELE).

 

FD

Cattoen

Profess. Katoen, ,,Coton ». N. de marchand de cotonnades. N° 131.

 

EV

Cattoir

Cattoor, cf. Catoir.

 

JG

Cattoir(e)

-oor(s), zie Catoir(e).

 

FD

Cattoul

cf. Catherine.

 

JG

Cattoul

zie Catoul(le).

 

FD

Cattrel

zie Catrels.

 

FD

Cattry

zie Catry.

 

FD

Cattrysse

cf. Catrice.

 

JG

Cattrysse

zie Catrice.

 

FD

Catty

Caty, cf. Cattier.

 

JG

Cattyn

zie Catin.

 

FD

Catule

N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV

Catulle

zie Kethulle.

 

FD

Catz

zie Kats.

 

FD

Cau

zie Caux.

 

FD

Cau(we)laert, van

PlN Koude Laar: koude, verlaten laar. PlN 1271 Coudelaer in Wommelgem (A), 136 e. Couwelaer in Deurne (A). Kouwelaar in Bavel en Ginneken (NB). 1280 Arnold van Coudelaer, Aw. (PRIMS, Gesch.Aw. II, 34,159); 1369 Willem van Coudelaer, Mech. (V.ING.); 1391 Heynric van Coudelaer, Ginneken (Nk. 1989,21); 1393 Wouter van Coudelaer, Aw. (ANP). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Defamilienaam Van Cauwelaert, in Liber Amicorum R. van Passen, Aartrijke, 1993,73-76.

 

FD

Cauberg(h), (van)

Cauberghe, Cauberg(h)s, -bergts, Cauwberg(h)s, Couwberg(h)s, Coubergs, Kaldenberg, Caldeberg, Caudenberg(h), van Kauderiberg, van Caudenberg, van Cautenberg, Kouwenberg(h), van Couwenberg, -bergh(e), Couwenberg, -bergh(s), van Kovenberghe, van Covemberghe, van der Cauwenberghe, van Cauwenberche, -begh, (van) Cauwenberg(h)(e), (van) Cauwenberg(h)s, Kauwenber(g)hs, -berchs, van Cauwemberg(h)(e),van Kavemberg, van Canvenberghe, van Canverberghe, Co(e)bergh, Koebergen, Kaembergs, van Camberg, Camberg(u)e, Caenberghs, Caberg(s), Caberghs, Caeberg(h)s, Kaberg(h)s, Ca(e)yenberg(h)s, Caeybergh(s),

-bergts, Cayberghs, -bergts, Kaye(m)berg, Kaye(n)bergh, Kaeyenbergh, Kaijebergh: 1. PlN Koudenberg in Bs., Ninove, Nukerke (OV), Pervijze, Zarren (WV), Schelle (A). Caldenberch in Hoeselt (L). Kauwenberg in St.-Blasius-Boekel (OV) en Molenstede (VB); Caberg in Diepenbeek, Hoeselt, Lanaken (L) en Mtr. (NL). Kouwenberg (NB). Coebergh door d-syncope < Coudeberg (DEBR. 1985). 1275 Jehans de Caudenberghe.,.1 bonier à Caudenberghe, Nukerke (VR 28v°); 1281 Daniele de Coudenberghe, Ktr. (DEBR. 1980); 1395 Janne van Coudenberghe; Janne van Couwenberghe; 1754 Joannes Cauberghe, Diest (CLAES 1983,141); 1424 Godscalc Coeberch, Bg. (JAM. II); 1438 Wilhelmus de Frigido Monte = 1439 W. Cauwenberghe = 1442 W. Caldenberch, Tg. (MULI). Zie ook Van Caldenborgh, Defroidmont 2. – 2. Ca(e)berg kan de Br. uitspr. weergeven (kaat: koud), maar kan ook op een Ka(de)berg teruggaan: 1328 Arnot de Kademberghe, Hoegaarden (OATIII).

 

FD

Caubergh

Cauberghs, Caubergs, cf. Cauwenberg(s).

 

JG

Caubert

Nom d’origine: Mareuil-Caubert (Somme); ou bien var. de Cobert [FD].

 

JG

Caubert

zie Cobert.

 

FD

Caucamps

zie Caquan(t).

 

FD

Cauche

zie Gousse.

 

FD

Cauch–e

-on,   -eteux,   -eteur.   V. Chausse.

 

EV

Caucheteur

-eux, Causcheteux, Chausteur, Caust(e)ur, Casteur, Coch(e)teux, Cousteux, Costeur, -eux: BerN van de kousenmaker. Vgl. De Cousemaker. 1234 Rawuina fille le Cauceteur, Atrecht (NCJ); 1298 Robin le Caucheteur, Wid le Chaucheteur, Kales (GYSS. 1963); 146 e. Jehan fil Jakemon le Chaucheteur…pour les cauches, Rijsel (DUPAS 82); 1409 Martin le Cacheteur, Luik (BODY 42); 1447 François de Boys dit le Casteur, Hoei (HERB.); 1484 Jacop Causetuer, Rijsel (PARM.).

 

FD

Caucheteur

-eux, Cocheteux. 1273-80 «Colart le caucheteur» FriedenTournai, 1275-76 «Wicardins le Caucetere» RegTournai, 1331 «Nicolon le Caucheteur», 1336 «Jak. le Cauceteur» ComptesMons; nom de métier: anc. pic. cau­cheteur ‘ouvrier qui faisait les cauches [= «chausses»; bas, chaussettes)’; cf. aussi Casteur.

 

JG

Cauchie

-ies, -y. 1286 «Watiers de le Cauchie» CartMons, 1365 «Gietrut de le Cauchie», «Jehan Caucie bouchier» TailleMons, 1499 «Gilliart de le Cauchie» TerrierNaast, 1731 «Jean-Guillaume Cauchy» BourgLiège; forme pic. de fr. chaussée  ‘chemin surélevé’, cf. 1283 «Jeh. de le Porte ki fait les cauchies» Dettes-Ypres; comme nom de commune, La Cauchie (PdC, arr. Arras). Cf. aussi Coetsier.

 

JG

Cauchie(s)

Cauchi, Cauchy, Decauchy, Caussy, Co(u)chie, Chaussée, Chaussy, -is, Lachaussie, Duchaussée: PlN Ofr. chalcie, Pic. cauchie, Fr. chaussée: straatweg, Zndl. kassei. Vgl. Van de Calseyde. La Cauchie is een PlN in Komen en Waasten (DF VII) en fréquent in PdC (TW), ook Cauchy (PdC). ±1300 Coppinus de Calcea, Ktr. (DEBR. 1980); 1324 Maroie de la Cauchie; 1340 Drouart de la Chauciée (MORLET); 1360 Jehan Cauchie = 1366 Jehan de le Cauchie, Valencijn (CCHt).

 

FD

Cauchie(s)

V. Chaussée.

 

EV

Cauchois

Afkomstig van het land van Caux in Normandie (DNF).

 

FD

Cauchois

Ethnique: originaire ou habitant du pays de Caux (Normandie).

 

JG

Cauchy

cf. Cauchie(s).

 

JG

Caucke

zie Koek.

 

FD

Caudenberg

V. Koud et Kouw.

 

EV

Caudenberg(h), (van)

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cauderlier

Caudrelier. 1272 «Watiers li Caudeliers» DettesYpres, 1273-80 «Gillion le caudrelier» FriedenTournai, 1286 «Felippres li Cauderliers» CartBinche, 1296 «Martin le Caudrelier», 1309 «Pieres li Caudreliers corduaniers» ComptesMons, 1364 «Gilliars Caudreliers» PolyptAth, 1382 «Colaus le Co-derliers» Leers-et-Fosteau, 1424-25 «Hanin Cauderlier» DénHainaut; nom de métier: pic. caudèrlier ‘chaudronnier (ambulant)’ FEW 2, 77a, dérivé de pic. caudron ‘chaudron’ (cf. E.-J. Soil, Le Métier des fondeurs de laiton et des batteurs de cuivre, ou Caudreliers, à Tournai, dans Annales de la Soc. hist. et arch. de Tour-nai,n.s.,t. 10, 1905, 186-232). « Forme fém. : 1275-76 «Maroie li Blonde li caudrelière » RegTournai.

 

JG

Cauderlier

Caudron. V. Chaudron.

 

EV

Caudmont

PlN Caumont (o.m. Aisne, PdC): kale berg, in Amengijs, Gallaix en Maulde (H). Vgl. Chaumont. 1208 Johannes de Caumont, Oc. (MORLET).

 

FD

Caudrelier

(de) Caude(r)lier: BerN Ofr. caudrelier: ketelslager. Vgl. De Ketelaere. 1202 Berte Cauderliere; 1315 Robert le Caudellier, Atrecht (NCJ); 1296 Colars li Caudreliers, PdC (BOUGARD).

 

FD

Caudrix

V. GAUD.

 

EV

Caudroit

zie Coudroy.

 

FD

Caudron

Codron, Goudron. 1280-81 «Willemés Caudrons» RegTournai, 1286 «Andrius Cauderons» CartMons, 1395-96 «Jehans Sar-tiaus dou Caudron» ComptesMons, 1402 «Tierys de Marenche condist Caudron» La­deuze, 1499 «Gilliart Caudron» TerrierNaast; surnom: pic. caudron, codron ‘chaudron’ FEW 2, 76a.

 

JG

Caudron

-ont, Coudron, Cod(d)ron, Codrons, Chaudron, Calderon(e), Kalderon, Cadron, Ga(u)dron, Caudront, Codron: Pic. caudron, Fr. chaudron: ketel. BerBN van de chaudronnier, de ketelsmid of ketellapper. Vgl. Ketel(s), De Ketelaere, Caudrelier. 1190 Chaldron, Bg. (LEYS 1954); 1209 Rolandum et Cauderonem baillivos suos Gandenses; 1392 Mergriete Cauderoene beghine, Ktr. (DEBR. 1980); 1234 Margherite au Cauderon, Atrecht (NCJ); 1298 le Caudronier, Kales (GYSS. 1963); 1385 Lotart Caudron, Dk. (TdT).

 

FD

Caudry

Nom d’origine : Caudry (Nord).

 

JG

Caudry

PlN Caudry (Nord). 1352 monsigneur de Caudri (CCHt).

 

FD

Caudyser

-ijzer, zie Koudyzer.

 

FD

Cauet

V. Cauwe.

 

EV

Cauët

Cauet, zie Couet.

 

FD

Cauf(f)rier

-iez: BerN van de kalkbrander, eigenaar van een kalkoven. Pic. Caufourier, Fr. chaufournier. 1245 Rumaus li Cauforiere; 1273 Gosses li Caufouriers, Atrecht (NCJ). Vgl. Chauffeur, Chaufouraux.

 

FD

Cauffman(n),

zie Kaufmann.

 

FD

Caufri–er

-ez. Profess. ,,Appareil destiné au gaufrage du cuir, des tissus. N. d’artisan. N09 131, 157.-

 

EV

Caufriez

Forme contractée de pic. caufourier ‘chaufournier’ FEW 3, 908b cf. 1265 «Watier le Caufourier» CensNamur.

 

JG

Caul(l)-

-e, -ier, -iez, -et. 1. Profess. Ouvrier qui fait la chaux (Dial. pic), N° 170.-

 

EV

Caulaert, van

zie van Cauwelaert.

 

FD

Caule

Wellicht spelling voor Coole.

 

FD

Caulet

Caulle(i)t: Dim. van Opic. cals, caus: kalk. BerBN van de kalkbrander, kalkmaker. Vgl. Caulier. 1438 Willaume Caulet, Laon (MORLET).

 

FD

Caulier

Gauliez, var.: Cauwelier, Couwelier. 1254 «Willaumes Cauweliers» NécrArras, 1281 «Woitinus Caulier» Marcq, 1418 «Jan Cauwelier» Courtrai, 1424-25 «Collait le Caulier» DénHainaut, 1449 «Jehan Caulier marlier» AidesNamur, 1471 «Jacotin Caulier sergent» = 1482 «Jacotin le Cauwelier» Mons, 1475 «Jan Kaulier» Tournai [FD]; forme pic. de fr. chaulier ‘chaufournier’ FEW 2, 107b. Cf. aussi Coulier, -ie.

 

JG

Caulier

-ie(z), Caullier, -iez, Cauwelier, Couwelier: Pic. caulier: kalkmaker. BerN. Vgl. Kalkman. 1281 Woitinus Caulier, Maarke (HAES.); 1471 Jacotin Caulier, sergent = 1482 Jacotin le Cauwelier, Bergen (CSW III); 1475 Jan Kaulier, Dk. (PARM.).

 

FD

Caulkin

W. adaptatie van Coolkens.

 

FD

Caulle(i)t

zie Caulet.

 

FD

Caumartin

Camertijn, -tyn, Cambertin, Cambretin: PlN Caumartin (Somme).

 

FD

Caume

Probabl. var. de Cosme; cf. Coeme.

 

JG

Caumette

zie Calmet.

 

FD

Caumiant

cf. Com(m)iant.

 

JG

Caumont

Proven. Loc et L.D.

 

EV

Caunois

Proven. Cbauny (Loc. fr. et Dép. Templeuve), avec suff. d’orig. N° 211.

 

EV

Caupain

Caupin: Pic. caud pain, Fr. chaud pain: warm brood. BN. 1206 Baudes Caupain, Atrecht (NCJ); 1665 Joos Caupeyn, Waas (VAN G. ‘…).

 

FD

Caupain

-in. 1206 «Baudes Caupain» Nécr-Arras; p.-ê. var. pic. de fr. chaud pain.

 

JG

Caupain

V. Compain.

 

EV

Cauquer(e)aumont

zie Cocquereaumont.

 

FD

Cauqueraumont

cf. Cocriamont.

 

JG

Caura

zie Cauwera.

 

FD

Caure

Core: PlN Ofr. caure < Lat. corylus, colurus: notenboom. 1409 Colart Caure, Noyon (MORLET).

 

FD

Caurette

Coret(t)e, Corrette: 1. Dim. van Caure. 1415 Lois Caurette, Comp. (MORLET). – 2. Var. van Carette.

 

FD

Cauron

zie Coron.

 

FD

Caus

Causse. Peut-être pic. caus, corresp. de fr. chaux, cf. Kaux et Gousse.

 

JG

Caus(s)in

Caussain, Caus(s)yn, Causijn, Calsyn, -ijn: Fr. Cahorsin < PlN Cahors (Lot). Meestal in de bet. van Mnl. cahorsijn, cauwersijn: geldschieter, woekeraar. 1280 Libertus Causinus, Luik; 1280 Causins de Douai, Dk.; 1289 Henris le Cawoursins = Henris li Cawesins; 1449 Gérart le Caussin, Namen (J.G.).

 

FD

Caus(se)

Caus(s)in. 1. V. Chausse et Kous. — 2. V. GAUD. — 3. Proven. ,,Plateau calcaire » (Fr.).

 

EV

Caus(se)

zie Gousse.

 

FD

Causbroeck, van

van Causbrouck, van Causenbroeck, Kousbroek: PlN. 1478 Gillis van Cousbrouc, Lebbeke; 1513 Joos van Cousbrouck, Opwijk (med. R. Van Causenbroeck, Brussel); 1557 Augustijn van Cousbrouck, Baasrode (LIBYENS); 1566 Egidius Cousbroeck, Dend. (MULIV); 1569 Joost van Causbroeck, Opwijk (AP). Zie ook Van Caesbroeck.

 

FD

Causcheteux

zie Caucheteur.

 

FD

Caussema(e)(c)ker, de

Caus(s(e))ma(e)(c)ker, de, zie de Coussemaker.

 

FD

Caussiau(x)

zie Casseel.

 

FD

Caussin

Causin. Kausin †. 1279-81 «Kawesins» ComptesMons, 1280 «Libertus cavsinus», «Henricus li cavsiens» PolyptLiège, 1280-81 «Causins de Douai» RegTournai, 1287 «Robekini dicti Kauwsin» Hartain, 1289 «Henris le Cawoursins» = «Henris li Cawe-sins», «Colais li fis Li Cauuesin» CensNamur, 1295-1302 «Pieres li Caoursins» ImpôtArtois, 1297-1305 «Kawessin» ComptesMons, 1304 «Arnoldus dominus, dictus le cawesins» AnthrLiège, 1327 «Gillot Cauvvessin» = «Gil-los Cawessins» = 1336 «Gillos Cauwesins» ComptesMons, 1420 «Henri Cauwesin» Mor-lanwelz, 1449 «Gérart le Caussin» Aides­Namur, 1454 «Jean Causin», 1629 «Thomas Caussin» Boussu-en-Fagne; ethnique et surnom: âne. fr. caorsin, w. liég. caw’sin, fr. Cahorsin, habitant de Cahors, synon. de banquier, et même d’usurier, de prêteur à gages (cf. BTD 26, 1952, 248; 36, 220-1) FEW 2, 44a. Cf. aussi 1449 «Causine Pour-cel» AidesNamur. – Pour le NF Causin, E. Renard (BTD 26, 257) proposait aussi w. liég. gaw’zin ‘gamin, freluquet’ DL 288, ce qui est plus douteux.

 

JG

Caussy

zie Cauchie(s).

 

FD

Caust(e)ur

zie Caucheteur.

 

FD

Causteur

-ur, cf. Casteur.

 

JG

Causteur

V. Chausse.

 

EV

Causyn

zie Caus(s)in.

 

FD

Caut(e)reels

zie Coutereel(s).

 

FD

Cautaert

au génitif: Cautaerts. Forme néerl. de Coutard [FD].

 

JG

Cautaert(s)

zie Coutard.

 

FD

Caut–aerts

-erman. Proven. V. Couture.

 

EV

Cautals

Wsch. < Cautaer(t)s.

 

FD

Cautem, van

zie (van) Cottem.

 

FD

Cautenberg, van

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cauter, (van) de

van de Cautère, van de Kauter, van Cauter(en), van Couter(en), van Kouteren, van Kauter(en), van Caeter, Verkauter, Verkouter, Vercauter(e), Vercauteren, Vercautter, Vercouter(e), Vercout(t)eren, Vercoutter(e), Vercou(s)tre: PlN Kouter: bebouwd land, akker < Lat. cultura. Verspreide PlN. 1281 Walterum de Cultura, Ip. (BEELE); 1344 Jhan van der Coutre, Har. (DEBR. 1971).

 

FD

Cautereels

cf. Coutereel(s).

 

JG

Cauterman(s)

zie Couterman(s).

 

FD

Cauthem, van

zie (van) Cottem.

 

FD

Cautru

Proven. Loc. fr.

 

EV

Cauuet

cf. Cavet.

 

JG

Cauuet

Zie Couet.

 

FD

Cauv(a)in

zie Calvin.

 

FD

Cauvin

1. V. Chauve. — 2. Proven. Couvin. 79.

 

EV

Cauvin

Cauvain. Forme pic. de fr. chauvin, dérivé de fr. chauve, cf. Chauvin.

 

JG

Cauwberg(h)s

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cauwe

1326 «Michiel Cauwe» Ypres; moy. néerl. cauwe ‘corneille (oiseau)’, surnom ou nom d’enseigne, e.a. à Gand et à Ypres [FD].

 

JG

Cauwe

Caauwe, Kauw, Kouwen: 1. Mnl. cauwe: kraai (vogel). BN. Ook huisnaam, b.v. in Cent (DE SMET 82) en leper (BEELE). 1326 Michiel Cauwe, Ip. (BEELE); 1419 Bernaerdt Cauwe, Ktr. (DEBR. 1958). – 2. Cauwe, cuwe, keuwe < Fr. cuve: kuip, vat. BerBN voor een kuiper.

 

FD

Cauw–e

-et(te), -ez. V. Caw.

 

EV

Cauwel

au génitif: Cauwels, Couwels. Dimin. en -el de Cauwe (ci-dessus).

 

JG

Cauwel(s)

Couwel(s): Dim. van Cauwe. Vgl. 1382 Daniel Kauwelin, Ing. (DEBR. 1970).

 

FD

Cauwelaars

-aers: 1. BN Kauwelaar, afl. van kauwelen, frequentatief van ww. kauwen: langzaam en langdurig kauwen, met lange tanden eten. Vgl. Wvl. kneeuwelen. 1421 Jan Couwelaers die jonghe=Jan Couwelaer die jonghe; 1421 Alyt Coudelaers, Her. (DERCON); 1478 Jan Couwelaer de jonge, Mech. (GPM); 1560 Jan de Cauwelaere, Socx (VERGR. 1968,50). – 2. Korte vorm voor Van Cauwelaert.

 

FD

Cauwelier

Couwelier, cf. Caulier.

 

JG

Cauwelier

Couwelier, zie Caulier, Cavelier.

 

FD

Cauwemberg(h)(e), van

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cauwen, van:

PlN Ten Kouden/Kouwen: koude, aan de wind blootgestelde plaats, verlaten plaats. Coude is de oorspr. naam van Koudekerke (FV). Ook PlN Couden in 1402 in Moorsele (WV). 1433 Heynen van Cauwen, Kh. (DEKEYSER); 1467 Vincentius de Coude, alias Winnoc, FV (DF VIII).

 

FD

Cauwenberg

-bergh, Kauwenberg, Caubergh, Kayenberg, -bergh, au génitif: Cauwenberghs, Kauwenbergs, Cauberghs, Caubergs. Nom d’origine : Koudenberg, Kauwen­berg, Kouwenberg, etc. (= froid mont), topon. fréquent (Bruxelles, Ninove, etc.).

 

JG

Cauwenberg(h)(e), (van)

-begh, -berche, Cauwenberg(h)s, zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cauwenberg(h)s

Cauwert(s). Pro­ven. Kattw(en)- -berg, -aard, ,,Mont des choucas » (Nombr. L.D.), ,,Terre des choucas ».

 

EV

Cauwer, de

de Couwer, Kouwer, de Cauwere, de Cauwert, de Cauwers, Covers, Kauer, Cauwert(s), Kauert(z): 1. Afl. van Mnl. cuwe/cauwe: kuip, vat. BerN van de kuiper. Vgl. De Keuwer. 1368 Kauwers, Tnh.; 1443 de Cauwere, Kasterlee (VERB.II); 1697 Jan de Cauwere, Waas (VAN G. VI,79o). – 2. Een enkele keer is Cauwers < Couweers < Cou(d)weder: Kateline Couweders die men heet Mertens (dochter van) Marten Couwers = Couwers, Waas (VS1976,88). Vgl. D. Kaltwetter. BN voor een koel mens.

 

FD

Cauwera

Caura: BN voor iemand die rap (rad) kauwt. 1328 Mahaud Jehan Cauweraeds wijf; 1375 Willem Cauwerade; 1384 Jehan Caurade, Ip. (BEELE). – Lit. : W. BEELE, VS 1984,265-6.

 

FD

Cauwet

zie Couet.

 

FD

Cauwsema(e)cker, de

zie de Coussemaker.

 

FD

Caux

Decaux, Cau, Kaux: PlN Caux (o.m. Somme). Ook het land van Caux in Beneden-Normandië.

 

FD

Caux

Nom d’origine: habitant du pays de Caux (Normandie) ou bien Caux (Somme).

 

JG

Cav(e)renne

Cavraine: PlN Cavraine in Furfooz (N).

 

FD

Cavael

zie Cheval.

 

FD

Cavagne

Proven. C(h)ava(g)ne. Loc. et L.D. ,,Cabane ».

 

EV

Cavalier

1. BerN Fr. cavalier: ruiter, bereden krijgsman. 2. Reïnterpretatie van Cavelier. 1561 Marin Cavalier, Rouen-Aw. (AP).

 

FD

Cavalier

Nom de profession: fr. cavalier.

 

JG

Cavalier

Profess. ou distraction.

 

EV

Cavalli

-lo(ne), -lin(i), -lina, -lucci: It. cavallo: paard. BNof BerBN.

 

FD

Cavanna

Cavanas: It. PlN Cavanna, It. capanna: hut.

 

FD

Cavaye, van de

zie Cavey(e).

 

FD

cave

cavée. Cave, ,,Excavation »; C(h)avée, Chaves, Havée, Xhavée, ,,Chemin encaissé (excavé) et mon­tant ». Proven. Lacaffe, Lakaff; (Le)scaff, Schaff, Schaaf. Del–cave. Dechevez, Caveye, Delcha-vée. Cavenail(l)e, ,,Petite carrière ». Cavereel, Cavillot, ,,Petite cave ». Cavins (Dép. Sirault).

 

EV

Cave

Mnl. cave: kelder, gewelfd vertrek. Vgl. Keldermans. ±1240 Vivyn Cave, Cent (SCHMID).

 

FD

Cave

zie Chavet.

 

FD

Cave, van de

zie Cavey(e).

 

FD

Caveel

BN Pic. cavel, dim. van Lat. calvus: kaal. Vgl. Chauvel. 1244 Radulphus dictus Cauvel, Comp. (MORLET); ±1300 Mon Cavel, PdC (BOUGARD).

 

FD

Cavel(e), de

de Caevel(e): Mnl. cavel(e): lot, loting, deel, aandeel (in grond), kavel. BerBN van de verloter, (ver)kavelaar. Vgl. Kavelaars. 1268 Riquardus Cavel, Ip. (BEELE).

 

FD

Cavelart

zie Kavelaars.

 

FD

Cavelier

1208 «Baudes Caveliers» NécrArras, 1275 «Simon dictus Caweliers» Cambrai, 1636 «Pierre Le Cavelier» Morialmé; nom de profession: anc. fr. chevelier ‘sommelier’, w. liég. câv’lî ‘encaveur’. Cf. aussi Cauwelier.

 

JG

Cavelier

-iers, Cauwelier, Couwelier: 1. Ofr. chevelier, LU W. câv’li: keldermeester. Afl. van cavel: kelder. 1208 Baudes Caveliers; 1254 Willaumes Cauwe-liers; 1237 Bertremiels au Cawelier, Atrecht (NCJ); ±1300 Isabiaus Caveliere, PdC (BOUGARD); 1418 Jan Cauwelier, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Cavenail(l)e

-el(le), Gavenelle: Wellicht PlN Couvenaille, b.v. in Slins (LU) < Lat. communalia: gemene grond, gemene weide. W. lès kèv’nayes in Dampicourt (LX) (VW1983,121-2; 1984,49-50).

 

FD

Cavenaile

Probabl. nom d’origine: dérivé du lat. communalia ‘biens communs’ (cf. w. lès kèv ‘noyés à Dampicourt, Couvenaille à Slins), avec la dépalatisation fréquente dans l’ouest du Hainaut. – Bibliogr. : J. Herbillon, Le NF Cavenail(l)e, VW 57, 1983, 121-2; J. Cave­naile, À propos du NF Cavenaile, id., 58, 1984,49-50.

 

JG

Cavens

Cavents. Probabl. forme brabançonne de Cauwens, cf. Cauwe [FD]. – Bibliogr.: M. Lang, Généalogie de la famille Cavens, FStMy 20-27, 1956-63, 51-146.

 

JG

Cavens

Cavents: 1. Wsch. weergave van Br. uitspr. van Cauwens. 1340 Peter Couwens; 1348 Godefridus Kouwen, At. (C. BAERT). – 2. Var. van Coven(t)s is ook mogelijk. 1517 Joh. Cavents van Zandhoven, Vlimmeren-Lv. (CALUW. 2000); 1766 Pierre Covens (vader van) Jan Baptist Cavents, Zandhoven (PDB).

 

FD

Cavereel

zie Caverneels.

 

FD

Caverenne

Cavraine, Cavrenne, w. nam. Câvrène. 1589 «messire Pière de Cauvrenne» CartCiney; nom d’origine: Cavraine, à Fur-fooz (Nr).

 

JG

Caverne

Fr. caverne’, ou bien var. du précédent avec remotivation.

 

JG

Caverne

Fr. caverne: holte, uitholling. PlN? Of metathesis van Cavrenne.

 

FD

Caverneels

Cavereel: Dim. van Fr. caverne: holte.

 

FD

Cavers

1. Afl. van Mnl. caven: begroten, ramen. BerN van een schatter? Of van ww. caven; van kaf ontdoen. BerN van de wanner? 1326 Clais Cavers, Ip. (BEELE). – 2. Schotse EN. PlN in Roxburgshire.

 

FD

Caversoons

Wellicht PlN Caverson bij Caverçonval in Chocques (PdC). 1292 Thade Cavacon; 1335 Adrien de Caverson, Haumont; 146 e. Jean de Caverson, St.-Win.; 1458 Petrus Caversoen = (van) Caverson; 1461 Joannes Cavertzon, Lv. (Midd. 1974.358-363); 1494 Francisco van Caverson; 1500 Pétri Cavertsoen, Lv. (BO 42). Zie ook VS1995,73-74-

Cavestro: Sp. EN Cabestro: halster. BerBN.

 

FD

Cavet

Cavez, Cauuet. s.d. «Henrici dicti le Caveyt» ObitHuy, 1272 «Philippo Cavet» PolyptVillers, 1301 «Jakemes Cauvès» Chir-Toumai, 1326-30 «Jakemars Caves» Comptes­Mons; probabl; surnom: anc. pic. cavei’s ‘creux’ FEW 2, 551a [MGB], plutôt que var. pic. de Chavet, -ez.

 

JG

Cavet

-ez, -é, -ey, zie Chavet.

 

FD

Cavey(e)

van de Cavey(e), van de Caveije, van de Cavaye, van de Cavez, van de Cave: Pic. PlN La Cavée: holle weg. Caveie bij Onnaing (Nord) (TW) of Caveye in Menen (DE VII). 1398 Gillis de le Kavee, Jaquemard de le Kavee, Jehan de le Cavee, Dottenijs (DEBR. 1970); 1578 Jacob Caveije, Ktr. (KW).

 

FD

Caveye

1272 «Domine Aleydi de Caveia» PolyptVillers, 1275-76 «Jehan de le Cavée» RegTournai ; forme pic. de w. chavée ‘chemin creux’, nom d’origine.

 

JG

Cavier

1. Situat. soc. ,,Vassal qui devait au suzerain un service de cheval ». N° 136. — 2. Profess. ,,Préposé à la cave ». N° 137.-

 

EV

Cavier

BerN van de keldermeester.

 

FD

Cavier

Nom de métier: fr. cavier, au sens de ’boutellier, sommelier’, de façon générale celui qui, dans une communauté, est chargé du service de la cave FEW 2, 559b.

 

JG

Cavign(e)aux

Cavi(g)niaux: Ook Cauvignaux. BN. Dim. van Cavin, Calvin : kaal.

 

FD

Cavignac

PlN (Gironde).

 

FD

Cavillon

Cavion: 1. PlN Cavillon (Oise, Somme). –2. Dim. van Opic. caville, queville, Ofr. cheville: pen, bout, spil. BerBN. Vgl. Cavillot, Cheville. 1310 Jehan Kievillon, Quévy (CSWI); 146 e. Rémi Chevillon, St-Thibaut (MORLET); 1526 Philippus Cawilon de Huweto (MULIII). Vgl. 1356 Jehan Quevillart, Atrecht (NCJ).

 

FD

Cavillot

Cawillot: Dim. van Opic. caville, Ofr. cheville, Lat. cavicula: pen, bout, spil. BerBN.

 

FD

Cavillot

Dérivé en -ot du pic. caville ‘cheville’.

 

JG

Cavin

Cavyn(t), Cavijnt: Var. van Calvin, Pic. Cauvin. Vgl. Caveel, Calvin.

 

FD

Cavion

zie Cavillon.

 

FD

Cavoy

Cawoy.Var. de Cawet?

 

JG

Cavr-

-ois, -ot. Proven. 1. Altér. de Cauroy (Dialecte pic.), ,,Coudraie ». Nos 243, 244. — 2. V. Gaveroy.

 

EV

Cavraine

-enne, cf. Caverenne.

 

JG

Cavraine

-enne, zie Caverenne.

 

FD

Cavro(t)

Cavirot: Lees Caurot? Dim. van Pic. caure: hazelstruik. Vgl. Cavrois.

 

FD

Cavrois

(NF anversois). Probabl. surnom: anc. pic., anc. flandr. cavroi ‘chevreau’ FEW 2, 296b. qui serait à rattacher plutôt à capreolus [CH],

 

JG

Cavrois

Grafîe voor Caurois: plaats waar hazelaren groeien. Afl. op -oit, Lat. -etum van Pic. caure: hazelstruik. PlN Cauroy (PdC). Vgl. Colruyt, Caure. 1599 Ant. Cavroye, Atrecht-Aw. (AP).

 

FD

Cavrot

Ce NF hennuyer est attesté principale­ment dans le départ, du Nord, dès 1608 à Briastre (GeneaNet); comme le précédent, p.-ê. surnom à rattacher à la famille de capra ou de capreolus, mais les dérivés en -ot ne sont pas attestés en zone picarde FEW 2, 295b.

 

JG

Cavyn(t)

-ijnt, zie Cavin.

 

FD

Cawain

1289  «Godefrins  Cawing»  Cens-Namur; surnom: pic. cawin, var. (?) de cawant ‘chat huant’ à ajouter FEW 2, 304.

 

JG

cawe

,,Queue, languette (de ter­rain) ». Diminutif: cawette. Pro­ven. Ca(u)w-, Ceuw-, Cou- -e, -et(te), -ez, -el, Koewe. LD.- N° 239.

 

EV

Cawet

1365 «Cawet breligeur» TailleMons, 1603 «Joan filz Jehenne Cawet» La Gleize; surnom: w. liég. cawèt (à côté de cowèt) ‘poê­lon’ ou adj. ‘qui a une queue’ FEW 2, 522b. Cf. aussi 1365 «Mengne Cawete des merchiers» TailleMons, avec w., pic. cawète ‘petite queue’ FEW 2, 522b.

 

JG

Cawet

-ez, zie Couet.

 

FD

Cawillot

zie Cavillot.

 

FD

Caxton

PlN (Cambridgeshire).

 

FD

Cay(e)

zie Kay(e).

 

FD

Cayau

Ofr. caiel: hondje. ±1300 Robers Kaiaus; Jehans li Caiaus, PdC (BOUGARD).

 

FD

Cayberghs

-bergts, zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cayeman

zie Kaymans.

 

FD

Cayemberg, van

Cayenberg(h)s, zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Cayenberghs

V. Kei.-

 

EV

Cayet

1649 «Bertram Cayet» émigré en Suède; surnom: w. liég. cayèt ‘petit morceau de bois’ FEW 17, 91a.

 

JG

Cayet

-ez, Caiez, Kayet: Grafiee’n voor Cailler.

 

FD

Cay–et

-eux. V. Cail.

 

EV

Cayeux

Kayeux, Keyeux: 1. PlN Cayeux (Somme) of (Monchy-)Cayeux (PdC). 1228 Guillaume de Kaieu, Carency PdC (CVT); 1424 Katerine de Cayeu, St.-Omaars (DE VII). – 2. Spelling voor Cailleux.

 

FD

Cayezeele, van

zie van Caezeele.

 

FD

Cayman(t)

zie Kaymans.

 

FD

Caymax

zie Caeymaex.

 

FD

Cayphas

1. Sobriq. de dignité (Rôle joué dans un mystère ou un cor­tège). N° 135. — 2. Proven. Cayphas (Dép. Rumbeke).

 

EV

Cayphas

1650 «Hubert Cayphas» Pesche; nom biblique qui a pu avoir désigné une personne jouant ce rôle dans un Mystère médiéval.

 

JG

Cayphas

De bijbelse VN Caiphas. 1449 Johannis dicti Cayfas, Bs. (OSTYN).

 

FD

Cayré

zie Carré.

 

FD

Cayron

Peut-être dimin. d’occ. caire ‘petit rocher, moellon’ et donc NF importé.

 

JG

Cayron

V. CAR. Cayseele. Proven. Syssele (Loc.).

 

EV

Cayron

zie Carron.

 

FD

Caysele, van

(van (de)) Cayseele, zie van Caezeele.

 

FD

Caytan

-ant, etc. Pour Debrab. 260, forme ouest-flam. (Roulers) de l’ital. Gaetano.

 

JG

Caytan

N. de bapt. Gaétan.  (Orig. napolit).

 

EV

Caytan(t)

-on, Caijtan, Caeytant, Gaytant, Gaétan, Gaétan, Gaetano, -ani, Caetano: De Wvl. Caytan (en var., vooral streek van Rs.) stamt van Cesare Caetano = Gaetano, een soldaat in een It. infanterieregiment die in 1626 in Kortrijk trouwt (med. P. Caytan, Wev.). It. Gaetano/Caetano: uit Gaëta. Patr. is uit te sluiten, aangezien de It. geslachtsnaam ouder is dan de H. Cajetanus  (1480-1547)-1764 J-M. Caytan, Rs. (MARICHAL).

 

FD

Cayzele, van

(van (de)) Cauzeele, zie van Caezeele.

 

FD

Cazabonne

Casabona: Occ.-It. PlN Casa bonne/bona: goed huis. vgl. Goedhuys.

 

FD

Cazaerck

Verhaspeling van Casaert, door associatie metkazak of kozak. 1696 Franciscus Casaerck; 1698 Joannes Casar; 1703 Franciscus Cassar, Drongen; 1727 Anna Maria Casart, 1728 Ger. Casaert, 1731 Joa. Casaer, 1734 Chr. Casar, 1735 Barbara Casarck (kinderen van) « 1700 Jacobus Casaer (grootvader van) « 1770 Carolus Casaerck, Landegem. – Lit.: G. CAZAERCK, Familiegeschiedenis Cazaerck, Gavere, 1990.

 

FD

Cazal

zie Casal.

 

FD

Caz–als

-e. V. Case.

 

EV

Cazanove

zie Casanova.

 

FD

Cazassus

zie Cassassus.

 

FD

Cazé

Cazet, zie Caset.

 

FD

Cazeel

-(e)aux, -iaux, zie Casseel.

 

FD

Cazeman

zie Kaesemans.

 

FD

Cazenave

Caze(u)neuve, zie Casneuf.

 

FD

Cazes

Peut-être fr. case ‘maison’.

 

JG

Caziaux

cf. Caseau, Casel.

 

JG

Cazier

Cazy, cf. Casier [les Casy, marchands de confections au 19e s. étaient lorrains].

 

JG

Cazier

zie Casier.

 

FD

Caz–ier

-y. V. Casier.

 

EV

Cazin

cf. Casin.

 

JG

Cazin

zie Caesens.

 

FD

Cazy

zie Casier.

 

FD

534

Cecat

zie Sicard.

 

FD

Cecco

-oni, -on(ello), -otti, -ano, -arelli, -arello, -arini, -aroli, -aroni, -ato, Cecko, Cecchi, -in(i), -inato, -elani, -etelli, -etti, -etto, Cecotti: It. Cecco, korte vorm (en afl.) van Francesco.

 

FD

Cecere

Zuid-It. FN. Wellicht zoals Cecco afl. van VN Francesco.

 

FD

Cech

V. Zegge.

 

EV

Cech

zie Zech.

 

FD

Céciliot

Dimin. du prénom fém. Cécile.

 

JG

Cecius

Latinisering van De Blinde, Laveugle. Lat. caecus: blind.

 

FD

Cécius

Probabl. latinisation de Laveugle ou de De Blinde, du lat. caecus ‘aveugle’.

 

JG

Cecko

Cecotti, zie Cecco.

 

FD

Céder

zie Seeder.

 

FD

Cedeyn(s)

zie Soudeyns.

 

FD

Ceelen

Celen, Célen. Génitif de Ceel, aphérèse de Marsilius, cf. 1431 «Marsilius dictus Ceel» Bois-le-Duc.

 

JG

Ceelen

zie Celen.

 

FD

Ceelen, van der

zie van der Kelen.

 

FD

Ceenaeme

cf. Sename.

 

JG

Ceenaeme

zie Senaeme.

 

FD

Ceer, van

zie van Seer.

 

FD

Ceha

zie Seha.

 

FD

Ceic

zie Zeitz.

 

FD

Cejaert

zie Siar(d).

 

FD

Cel(u)s

zie Celis.

 

FD

Celant

zie Celen.

 

FD

Celarier

zie Cellerier.

 

FD

Celea

zie Celia.

 

FD

Celen

Celens, Cèlent, Celant, Celant, Ceelen, Seele(n), Seelenne, Selen(s), Selenne, Sélenne, Sellens, Cillen, Cielen, Chielens, Sillen: Patr. Afl. van VN Marcelis/ Marcillis = HN Marcellus. Zie ook Celis. 1431 Marsilius dictus Ceel, Den Bosch (GOR. 50); 1564 Huibrecht Selen, Luyksgestel-Aw. (AP); 1613 Cornelio Celens = 1625 Cornelio Selens, Boechout (SELS).

 

FD

Celen

cf. Ceelen.

 

JG

Celen, van der

zie van der Kelen.

 

FD

Celeri(er)

zie Cellerier.

 

FD

Celerier

1250 «Johannes celerarius» Nethen, 1258 «Huelhon le célerier», 1267 «dans Jakes célériers» CartOrval; nom de profession: fr. cellérier, préposé au cellier.

 

JG

Celerier

Profess. ,,Préposé au service des vins ». N° 137.-

 

EV

Céleste

Celest(r)e, Schelest: 1. Patr. Lat. HN Celestis. 1218 Celestia; 1222 Celestis; 1206 Hue Celest, Atrecht (NCJ). – 2. PlN Chelers (PdC): 1155 Celest (TW). 1323 Maroie de Celest, Atrecht (NCJ).

 

FD

Célestin(e)

Patr./Metr. Lat. HN Celestinus/-ina.

 

FD

Celie

Célie. 1398 «Celie Sworems» Geluwe; forme courte du prénom fém. Cecilia ou de Marcilia [FD].

 

JG

Celis

Célis, Celise, Cellis; au génitif: Celissen, Célissen. 1567 «Jehan Celis» BourgNamur; généralement aphérèse de Marcelis, fr. Marcel, ou, plus rarement sans doute, de Carcelis, cf. 15.4,1636 «Carselis Pallant de froithier» Clermont-sur-Berwinne [JL, NFw2].

 

JG

Celis

Célis, Celisse(n), Célissen, Selis, Sélis, Cellis, Celus, Cielissen, Cillis, Cilis(sen), Cillessen, Zelis(sen), Zélis, Sillis, Silles, Sel(l), Cel(s), Seel(s), Zels, Sel(l)s, Selle(s), de Selys: Patr. Korte vorm van Marcelis < Lat. HN Marcellus. 1390 VN Mercelys, Lv. (LIND. I947′,4i); 1398 Jehan Celis, Dottenijs; 1368 Belle Cillis; 1398 Roeger Sillis, Ktr. (DEBR. 1970); 1368 Mergriet Zeels, Arendonk; 1442 Jan Ceels, Tnh. (Suppl. Le Parchemin 1937); 1485 Henricke Seels, Mb. (A.BAERT). Ça. 1600 wordt Seels in Balen tôt Zels en Zeels (med. W. Lehaen, Overpelt).

 

FD

Cel–is

-os. Proven. Coel- -is, -os. Latinis.  de  Van  Hemelrijk,   ,,Du royaume des deux ».

 

EV

Celle

Célie, Cel(l)i, Celly, Scillie: 1. Metr. 1398 Celle Sworems, Geluwe; 1398 Selie van den Broeke, Gullegem (DEBR. 1970). Korte vorm van HN Cecilia: 1324 erga Ceciliam dictam Eldebols = dame Selije Heldebolle, Bg. (ibid.); 1233 Henricus filius Cylie, Cent (GN). Of korte vorm van VN Marcilia (V.D.SCHAAR). 1310 Marcelle en hare kinder, Knokke (LEYS 1953,126). – 2. Evtl. dial. var. van Cellier of Sellier.

 

FD

Celle

Proven. Celle (Loc.).

 

EV

Cellerier

Célérier, Celerier, Céleri, Cel(l)arier: Fr. cellerier < Lat. cellerarius: keldermeester. 1275 Eustachio Cell(er)ario, Kales (GYSS. 1963).

 

FD

Celli

zie Celie.

 

FD

Cellier

1198 «Tirricus cellarius» CartOrval, 1265 «Huars dou Celier» CensNamur, 1269 «Pieres dou Celier li Hugiers» Chartes-Hainaut, 1281 «Jakemes dou Celier fieus Ja-kemon dou Celier», 1290 «Jehans de Lo li celiers» DettesYpres, 1444 «Lambert de Cellir» TerreJauche, 1597-98 «Jan Le Cellier», 1608-9 «Piere Cellier» ComptesNivelles ; nom de préposé au cellier (par ellipse), avec la même valeur que Celerier. – Forme fém.: Cellière, -lières.

 

JG

Cellier

V. Celerier et Sellier.

 

EV

Cellier

zie Ducellier.

 

FD

Cellion

zie Sillon.

 

FD

Cellis

cf. Celis.

 

JG

Cellis

zie Celis.

 

FD

Celly

zie Cellier, Sellier, Celie.

 

FD

Celos(se)

zie Slosse.

 

FD

Célot,

Cel(l)ot: Patr. Korte vorm van Marcelot, Fr. dim. van VN Marcel.

 

FD

Cels

N.   de   bapt.   d’orig.   romaine (Celsus).

 

EV

Celst, van

zie van Zelst.

 

FD

Celsy

Peut-être génitif du nom lat. Celsus (= grand, généreux), popularisé par deux martyrs?

 

JG

Cemel

Proven.  Semel.   (Dép.   Longlier).

 

EV

Cemestier, van

zie van Semmertier.

 

FD

Cemke

zie Simke(ns).

 

FD

Cenant

1. N. de bapt. Senant (Ce N. se retrouve dans celui de la loc.

fr. de Senancourt). V. SAD (S and). — 2. Proven. Cernant (Dép. Saint-Symphorien).

 

EV

Cenant

Cénant: PlN Cenan = Senan (Yonne), Sénans = Cénans (Hte-Saône).

 

FD

Cencigh

PlNvSinzig(RP).

 

FD

Cender, de

zie Descendre.

 

FD

Cendrier

Sandri(e): BerN. Ofr. cendrier: zeepzieder, leerlooier, die werkt met uitgeloogde as, potas. Vgl. D. Àscher. 1209 Robert le Cendrier, Atrecht (NCJ); 1265 Simons li Cenderiers, N (CRN).

 

FD

Cendr–ier

-et,   Centry.   Profess. Vendeur de cendre de bois ou de

poussier.

 

EV

Cendron

Santron. Proven. ,,Endroit défriché par le feu ». N° 238.-

 

EV

Cenens

cf. Kenens.

 

JG

Cenens

zie Kenens.

 

FD

Cenez

Cenné. Surnom: anc. fr. séné ‘sensé, sage, prudent’.

 

JG

Cenez

zie Séné.

 

FD

Cenier

Ceni(e): Var. van Fr. Chénier: eikenbos. PlN Cheniers (Marne).

 

FD

Cenker

zie Zanker.

 

FD

Censer

E. FN < Fr. censier: pachter.

 

FD

Censi

Senci(e), Sensi en (hypercorrect) Chancy kunnen

spellingvar. zijn van Sancy.

 

FD

Censier

1444 «Robert le Censier» AidesNamur, 1571 «Jean le Censier, dit de Solleville» Purnode, 1689 «relicte Léonard le Censier» DénLierneux ; nom de profession ou de dignité : anc. fr. censier ‘celui qui tient une terre à cens’, d’où w. cinsî ‘fermier’ FEW 2, 581a, mais aussi ‘receveur, celui qui perçoit le cens pour une abbaye’ (R. Mantou, BTD 51, 226).

 

JG

Censier

Censi, Sencie(r), Senci, Sensi(e)r, Sansier, Sancy, Chancy: Fr. censier: cijnspachter, cijnsboer.

1340 Huart le Censier, Chauny (MORLET); 1360

Gillis li Censiers, Marke (DEBR. 1970). Censi,

Senci(e), Sensi en (hypercorrect) Chancy kunnen

spellingvar. zijn van Sancy.

 

FD

Censier

Profess. ,,Fermier ».

 

EV

Cent

Aphérèse de Vincent?

 

JG

Cent

Patr. Korte vorm van VN Vincent.

 

FD

Centen

V. SAD (Sand).-

 

EV

Centen

zie Senten.

 

FD

Centerick

Leesfout voor Ceuterick.

 

FD

Centner

Var. van D. FN Zentner < Zehntner. BerN van de tiendenaar of tiendheffer. Vgl. Tindemans.

 

FD

Céoen

zie Soen(s).

 

FD

Cepeda(l)

Cipido, Cipedo, Sipido: Sp. FN. Collectieve PlN < cepo: boomstronk, boomstomp (DS). Maar de volgende FN komt uit Italie. It. scipito: flauw? 1540 Jan Baptista Serpedoo, Milaan-Aw. (AP).

 

FD

Cer(s)tiaens

zie Christiaan(s).

 

FD

Cercelet

Ofr. cercelet, dim. van cercel, Fr. cerceau:vring, band, hoepel. BerBN van de kuiper. 1310 Jacques Chercalt (IAYI).

 

FD

Cerckel

Ofr. cercle: band, hoepel. BerBN van de kuiper. vgl. Cercelet.

 

FD

Cerckel

Proven.   Zerkel(oo),   ,,Bois (où ont été découverts) des sarco­phages » (Zerk, Cercueil). N° 24l.

 

EV

Cerdobbel

zie Serdobbel.

 

FD

Cérés(s)iat

Ceressiaux, Cereciat, Céréci(e)aux, Ceresa, Cereja, zie Séréssiat.

 

FD

Ceres(si)a

Proven.   Seressia   (Dép. Forville).

 

EV

Ceressia

-iat. 1571 «Philippe de Ceresseau», 1675 «Anne Ceresseau» BourgNamur; nom d’origine : Seressia, à Forville (Nr).

 

JG

Cerexhe

Proven. Cerexhe (-Heuseux) (Loc).

 

EV

Cerexhe

Serex(he): PlN (LU). 1600 Guilliame de Cereze, Nieuwpoort (SCHOUT.I); 1714)03. Guil. de Cerexh, Herve (MUL VII).

 

FD

Cerexhe

Serexhe. Nom d’origine: Cerexhe(-Heuseux), w. cèréhe (Lg). – Sans doute dis­tinct: 1597 «Antoine de Serese» BourgNamur, 1610 «Jean Cereze» = 1617 «Jean Sereze» BourgDinant, 1653 «Pierre Serecque» Bourg­Namur, toutes mentions qui représentent très probabl. le top. Sereze, wall. Sorozé, de Thi-mister (arr. Verviers) (cf. Baguette, BTD 65, 100-1)[JL, NFw].

 

JG

Cerezo

1. Spellingvar. van Ceressiaux. Zie Séréssiat. – 2. Sp.-It. cereza, -sa: kers. BerBN. 1612 Christoffels Cereso, Rijsel; 1637 Jan Cereso, Hulst-Bg. (SCHOUT.I).

 

FD

Cerf

1. N. d’Israélite allem. Traduc­tion   de   Hirsch.   —   2.   Proven. Nombr. LD.  (Anciens élevages de cerfs). — 3. Car. mor. ,,H. trompé » (Pourvu de cornes). — 4. Sit. soc. Serf.- N° 136.- Synon. : Lecerf N° 271.

 

EV

Cerf

1271 «Stasins Cers» DettesYpres; sur­nom: fr. cerf, pris au figuré ou bien tiré d’une enseigne, cf. Lecerf et Decerf.

 

JG

Cerf, (de)

zie Lecerf(f).

 

FD

Cerfaut

Proven. Xhierfo(mont) (Dép. Rahier).-

 

EV

Cerfaux

1683 «Cristoffe Cerfau» Houdremont; nom d’origine: Cierfa, à Bovigny (Lx).

 

JG

Cerfaux

PlN Cierfa in Bovigny (LX) (J.G.)? Of var. van Fr. FN Cherfault < Gerfaud, Gerfault: giervalk?

 

FD

Cerfon

Cerfont. 1640 «Jaecq Cerfon», émigré en Suède; sans doute nom d’origine ‘.fond ou font (fr. fontaine) du cerf, toponyme. – Noter que cerfon, dérivé de fr. cerf, n’est pas attesté FEW2, 614a.

 

JG

Cerfon(t)

Wellicht korte var. van Cerfontaine.

 

FD

Cerfontaine

Cerfontein: PlN Cerfontaine (o.m. N, Nord). 1350 Huet de Sairfontaines, Bergen (CCHt).

 

FD

Cerfontaine

-ein, -eyn. 1474 «Jacquemin de Cerfontaine» PrincipLiège; nom d’origine: Cerfontaine (Nr), etc.

 

JG

Cerfontaine

Proven. Loc. Cerier.   Profess.   Serrier   (Ane.   fr.),,,Serrurier ».   —   2.   Proven.   Dép. Rallier.

 

EV

Céri(ez)

zie Serrier.

 

FD

Cerise:

Fr. cerise: kers. BerBN van de verkoper ervan. Vgl. Kriek.

 

FD

Cerisey

Uit Fr. FN Cerizet, dim. van Cerise.

 

FD

Cerisier

Cerisier, Serrisier, Serusier, Cherissier: PlN Cerisier: kersenboom. Vgl. Kriekeboom. 1619 Artus Cerisier, Maine-Aw. (AP).

 

FD

Cerisier

Nom d’origine: fr. cerisier (arbre caractéristique du domaine). – II est à noter qu’un enfant trouvé sous un cerisier à Marci-nelle en 1747 fut appelé Cerise (Destray 62).

 

JG

Cern- 

-u,  -y.  Proven.   Cerny  (Loc. fr.).

 

EV

Cerneau

Nom d’origine: Cerneau, à Vergnics (Ht), etc.

 

JG

Cerneels

zie Serneels.

 

FD

Cerny

Nom d’origine: Cerny (Aisne, Seine-et-Oise, …).

 

JG

Cerny

PlN Cerny (Seine-et-Oise, Aisne). 1211 Berte de Cerni, Atrecht (NCJ).

 

FD

Ceron

Surnom: w. cèron ‘belle filasse’, plutôt que nom d’origine: Seron, à Forville (Nr), etc.

 

JG

Ceron

zie Seron(t).

 

FD

Cerouter

Cheroutre, Chirouter, Chiroutte: Patr. (FV en WV) Serwouter. De varianten met ch zijn hypercorrect. ±1570 Adrien Ceroutre, Stegers (CDT 76); 1583 Jacob Serouters, Wervik-Leiden (J.D.).

 

FD

Cerpentier

Serpentier. 1289 «Warniers li Cerpentiers» CensNamur, 1472 «Jacquemin le cerpentier» DénLaroche, 1481-82 «Woet-que le cerpentir» TerreJauche, 1536 «Lambert Serpentier» Glons; adaptation (ch = s) du NF Charpentier.

 

JG

Cerpentier

zie Charpentier.

 

FD

Cerreciat

zie Séréssiat.

 

FD

Cerrens

zie Kern.

 

FD

Cerstelotte

zie Kesteloot.

 

FD

Cersters

zie de Keister.

 

FD

Certijn

-yn, Sertijn, -yn, -in, -eyn: EN Mnl. certein < Fr. certain: zeker, zelfverzekerd, vastberaden. Fr. FN Cert(a)in.

 

FD

Certyn

1.   Car.   mor   Certain,   ,,H. assuré, décidé ». — 2. Profess. Man­dataire judiciaire (Ane. droit).

 

EV

Certyn

Certijn. Surnom : moy. néerl. certein < fr. certain ‘sûr, ferme, résolu’ [FD].

 

JG

Cerul-

-les, -us. Car. phys. ,,(H. aux yeux)  d’azur ».

 

EV

Cérulis

Cerulus. Sans doute latinisation (lat. caeruleus ‘azuré’) du NF Lebleu ou Deblauwe.

 

JG

Cerulus

-is, -es, Ce-, Serulus: Lat. caerul(e)us (< caelum: hemel): hemelblauw, azuurblauw. BN. Latinisering.

 

FD

Cerveau

Peut-être fausse régression, avec remotivation, du prénom w. Sèrvâ (fr. Ser­vais); ou bien: surnom: fr. cerveau, cf. 1289 «Pieres Cerviaus» CensNamur, 1286 «Jehans Cervèle» CartLessines.

 

JG

Cerveau

zie Serveau.

 

FD

César

César, Cézar. 1257 «Watiers Cesares et Gerars», «Gerars Cesare» BaillNivelles, 1272 «Cesarius luvenis» PolyptVillers, 1286 «Tieris Cesares» CartBinche, 1674 «Pierre Cezar» BourgNamur; prénom César (d’origine latine).

 

JG

César

Cesari(ni), -(i)o, zie Caesar.

 

FD

César

N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV

Cession

Nom d’origine: comme Chession, w. tchèssion, corresp. du NL Castillon.

 

JG

Cession

Proven. Dép. Fléron. Ceter. Profess. 1. Sestier, Surnom de

mesureur. N° 131. — 2. V. Zieder.

 

EV

Cession

zie Chession.

 

FD

Cesteleyn

zie Castelain.

 

FD

Cester(s)

zie de Keister.

 

FD

Ceuckelaere, de

-eire, -ier, zie de Keukelaer(e).

 

FD

Ceugn(i)et

Ceugniez, Ceuignet, zie Coigne.

 

FD

Ceugnart

zie Cognard.

 

FD

Ceuille, van der

zie van Coillie.

 

FD

Ceukelaere, de

-eer, -eire, -aire, -ier, zie de Keukelaer(e).

 

FD

Ceukx

zie Kuyk.

 

FD

Ceul-  

-aerts,   -eers.   Proven.   Kool (Dép.    Bambrugge),  avec suff. d’orig. N° 212.

 

EV

Ceul-

cf. Keul-.

 

JG

Ceulaers

de Ceulaer(de), Ceuleers, zie Keuleers.

 

FD

Ceule

zie Kool(e).

 

FD

Ceule-

-mans, -naere, -neer. Proven. Keulen,    ,,Cologne »,    avec    suff. d’orig. N° 212.

 

EV

Ceulebroe(c)k, (van)

zie van Ceunebroeck(e).

 

FD

Ceuleman(t)s

zie Keulemans.

 

FD

Ceulen

zie Koolen.

 

FD

Ceulen, (van)

zie van Keulen.

 

FD

Ceulenaer(e)

-eer(e), -eire, -er(s), (de), zie de Keulenaer(e).

 

FD

Ceulers

zie Keuleers.

 

FD

Ceuls,

zie Kool(e).

 

FD

Ceuminck, de

zie (de) Koning.

 

FD

Ceunebroeck(e), van

-broek(e), -brouck(e), (van) Ceulebroe(c)k, -brouck, van Cuynebroeck, -brouck, van Ceunenbroeck, van Keunebrouck, Keunebrock, Kennebrock, van Keulenbroeck, de Koninckbroeck, Keunebrock: PlN Koningbroek in Maarke-Kerkem (OV). 1272 Arnulphus de Conincbroec…in loco qui dicitur Conincbroec; 1286 Woutre van Coningbrouc; 1291 Everaert van Conincbrouc…te Conincbrouc; 1319 Symoen van Cueninbrouc; 1407 Lauwereins van Kuenebrouc, Oud. (HOEBEKE 324).

 

FD

Ceunen

Ceuppens. V. GOD. Ceuppers.   1.  V.  Kuiper.  —  2. V. GOD.

 

EV

Ceunen

Génitif de l’anthrop. germ. Cono; var. de Keunen, Coenen.

 

JG

Ceunen(s)

Ceunis, zie Koen.

 

FD

Ceunienberghe,van

Zie van Cueninberge.

 

FD

Ceuninck

cf. Keuninck(x).

 

JG

Ceuninck, (de)

-ynck, zie (de) Koning.

 

FD

Ceup(p)ens,

zie Coppyn.

 

FD

Ceupens

Ceuppens. Double génitif de Cop (aphérèse de Jacob); var. de Coppens.

 

JG

Ceur, de

zie Lecoeur, Deceur(t).

 

FD

Ceuran

Ceurens, zie Coorens.

 

FD

Ceurinckt

zie Curinckx.

 

FD

Ceurlinx

zie Keurlinckx.

 

FD

Ceurremans

zie Cooreman(s).

 

FD

Ceurstemont

zie Costerman(s).

 

FD

Ceursters

zie de Koster.

 

FD

Ceurtvriend

V. Cortvriendt.

 

EV

Ceurtvriend

zie Cortvriend.

 

FD

Ceurvels,

-velt(s), Keurvels: PlN Keurveld in Kontich, Lint en Boom (A) (NR). 1601 Laureys Ceurvelt; 1603-27 Jan Ceurvelts, Puurs (MNT 322,432). Zie ook Carver(s) 2.

 

FD

Ceurvorst

N. de dignité. ,,Souverain Grand Electeur ». N° 135.

 

EV

Ceurvorst,

zie Korvorst.

 

FD

Ceuster-

-s, -mans. V. Koster.

 

EV

Ceuster, (de),

zie de Koster, de Keister.

 

FD

Ceustermans

cf. Kester, Ke(u)stermans.

 

JG

Ceustermans

zie Costerman(s).

 

FD

Ceusters

Génitif de néerl. koster ‘clerc, sacris­tain’ ; var. de Costers.

 

JG

Ceut(e)rick(x)

V. GOD.

 

EV

Ceut(e)rick(x)

zie Keuterickx.

 

FD

Ceuterick

au génitif: Ceuterickx, Keuterickx. 1374 «Jan Coterie», « Peeter Kueteric«Grain-mont; dérivé de moy. néerl. coter, keuter(fr. couture, lat. cultura), surnom de métayer [FD].

 

JG

Ceuvelier

zie (de) Cuvelier.

 

FD

Ceuwet(te)

V. Cawe.

 

EV

Ceux

zie Kuyk.

 

FD

Cevaal

zie Cheval.

 

FD

Ceyfs

Wsch. hypercorrecte spelling voor Seys.

 

FD

Ceymeulen

-molen, zie (van) Keymolen.

 

FD

Ceys(s)ens

Ceijssens, Seys(s)en(s), Sijssens: 1. Patr. Vleivorm van VN Vincent. 1625 Vincentius = Seysen, Houthalen; Vincent Vincenti Corselius = 1617 Vincent Seysens = 1629 Vincent Seyssens = 1640 Vincent Ceyssens, Koersel (VS1985,453-461). – 2. Zoon van Seys = Franceis.

 

FD

Ceyskens

Patr. 1. Dim. van Ceys < Franceis: François. Zie Seys. 1300 Katherine Ceyskens, Tv. (BERDEN). – 2. Dim. van Vincent; zie Ceyssens.

 

FD

Ceyssens

Double génitif de Ceys, Cis, aphérèse de Franciscus (Carnoy 30) ou bien de Seys < germ. Sigerus (Vincent 108).

 

JG

Ceyssens

V. SAD (Saz).-

 

EV

Cézar

cf. César.

 

JG

Cezar(d),

zie Caesar.

 

FD

Ch(i)eze

Proven. 1. Chaise, autre forme de Case, ,,Maison ». (L.D.). N° 247. — 2. Chiese (Ital.), Effliscs »

 

EV

Chaam, van

van Kaam, van Kaem, van Caem: FlN Chaam (NB). 1516 Petrus Adriaenssone van Caem, Oosterhout NL – Lv. (CALUW. 2000).

 

FD

Chabalier

Zuidfr. vorm van Chevalier: ruiter, ridder. Vgl. Chaballe.

 

FD

Chaball

 (NF liég., probabl. importé). Forme occit. de fr. cheval.

 

JG

Chaballe

Chabalet: Occ. vorm van Cheval(et).

 

FD

Chaban(n)e

Chavan(n)e: Var. van Cabane: hut.

 

FD

Chabaneau

Chaban(n)el, Schabanel: Dim. van chabane, cabane: hut.

 

FD

Chabannes

Proven.  ,,Cabanes » (L.D.).

 

EV

Chabar(t)

zie Chaubert.

 

FD

Chabaud

-eau(x), -ault: Uit Occ. chabal: paard.

 

FD

Cha–beau

-bot. 1. Car. mor. ,,Riche, puissant » (Dialecte). N° 50. — 2.

Car.   phys.   „ (Poisson   à)   grosse tête ». N08 288, 294. — 3. V. Sabot.

 

EV

Chaber(t)

-ier, zie Chaubert.

 

FD

Chabert

Nom issu de l’anthrop. germ. caro-behrt (avec dissimilation de r – r), d’où le thème Chab- (ci-dessus).

 

JG

Chabert

V. SAD. (Sa).-

 

EV

Chabot

Cabo(t), -oot, -otte, -oor, Chabot(e)au(x), -ottaux, -otteau: Fr. chabot: vis met grote kop. Vgl. Caboche. BN voor iemand met groot hoofd. 1275 Boidin Cabot : Boidin Kabot, Vloesberg (VR 48-9); 1295 Jehan au Kabot; 1326 Maroie Cabote, Atrecht (NCJ); 1300 Jacobi dicti Chabot, Malmedy (ASM II); 1371 Marie de Nouvice dite Chabot, Luik (HERB.); 1373 Nicasis Caboot, Ktr. (DEBR. 2002); 1403 Andries gheseite Chabodt, Tg. (TYTGAT); 1400 Lambiert Chabotial, Corbion (ASM II).

 

FD

Chabot

Chabotier. V. Sabot.

 

EV

Chabot

w. nam. Tchabot. 1275 «quam ex donc Egidii dicti Chabot» CartValDieu, 1280 «Egi-dius Chabos» PolyptLiège, 1371 «Marie de Nouvice dite Chabot» Liège, 1421 «Robiert Chabot mambour» Châtelet, 1445 «Eustache Chabot» seigneur d’Omezée, 1522 «Jehan Chabo» BourgNamur, 1605 «Thieri Chabot, mercier» BourgDinant, 1611 «Jacquemin de Chabot» DénFlorenville; surnom métapho­rique de personne à grosse tête, fr. chabot (poisson) FEW 2, 335a, cf. aussi Cabo(t). -Bibliogr. : J. Évariste, La famille Chabot, IdG 2005, n° 359, 252-6.

 

JG

Chabot(t)ier

-othier, zie Sabotier.

 

FD

Chaboteau

-eaux, Chabotteau, Chabotau, -aux, Chabottaux. 1276 «Jakemins Chabo-teaz» CartValDieu, 1400 «Lambert Chabo-tial» CoutStavelot, 1449 «Henri Chabotiau» AidesNamur, 1452 «Collengnon Chaboteal» Aubrives (Ardennes), 1524 «Jehenne Chabo-tea», 1607 «Françoy Chaboteau», 1621 «Pierre Chabotteaux» BourgDinant; dimin. anthro-pon. de Chabot (qui précède), ce dérivé n’étant pas attesté dans le lexique, cf. DicPatRom II.1, 135.

 

JG

Chabotier

w. nam. Chabotier. Forme pic. de ft. sabotier.

 

JG

Chaboud

Chabout. Probabl. du thème de (t)chab- ‘tête’, cf. 1285 «Jakemes Chabus» CartValDieu.

 

JG

Chaboud

-out: Var. van Chabaud?

 

FD

Chabre

,,Chèvre ».  Chabrier,  ,,Chèvrier ». Profess. (Fr.) Ns 130, 131.

 

EV

Chabre

Fr. dial. vorm van Chèvre: geit (DNF).

 

FD

Chacon

Chacun: Fr. chacun: iedereen. Vgl. Alderweireldt, Toulmonde.

 

FD

Chacon

NF espagnol importé à date ancienne, cf. 1582 «Gonsalo Chacon de la Vega» BourgNamur.

 

JG

Chacon

Proven. ,,Gascon ». N°  50, 217.

 

EV

Chaerel(s)

Chaerle, zie Charle(s).

 

FD

Chaerels

V. CARL.

 

EV

Chaf(f)ette

BN Chaufette: stoofje (J.G.).

 

FD

Chaf(f)ette

Profess. Ouvrier qui montait des chaffauds, ,.Echafauda­ges ». N° 131.

 

EV

Chafette

Chaffette, w. (Velroux) Tchafète. Surnom: w. et gaumais tchafète ‘femme bavarde, frivole; bigotte’ FEW 13/2, 355b; si le a est long, w. tchafète ‘chaufferette’.

 

JG

Chaffart

zie Chauffard.

 

FD

Chafwehé

cf. Chauveheid.

 

JG

Chafwehé

zie Chaufheid.

 

FD

Chagnaud

Chaignaud, -eau, Chain(n)iaux, Cagnot, Cagnon. Zie Cagnon.

 

FD

Chagniot

-on, Chaignon: Fr. pendant van Pic.

 

FD

Chagniot

Surnom: dérivé régional (apparem­ment non wallon) de chien, ainsi (angev.) chegniot ‘petit chien’ FEW 2, 192a; cf. aussi Ca(i)gnot.

 

JG

Chah-

Thème tiré de Chabert (ci-dessous) < germ. caro-behrt. – Peut-être aussi à rappro­cher du thème Cab- (< lat. caput) et de dérivés comme Cabay, etc. [CH]. m Dérivés: Chabar, -art (avec germ. -hard ou suffixe -ard ). 1618 «François Chabart» BourgNamur. – Chabaud, -ault (avec germ. -wald?). – Chabeau, -eaux (suffixe -ellu), 1511 « Cornelis de Chabea » ; cf. aussi BTD 34, 297.

 

JG

Chaidron

(NF de la région de Bouillon et Pali-seul), w. nam. Tchêdron. Probabl. chardon, w. (Bastogne) tchèdron, comme Chardon et Cherdon, cf. FEW 2, 368 [JL, NFw].

 

JG

Chaidron

Metathesis van Cherdon (LECHANTEUR).

 

FD

Chaidron

V. Chaudron.

 

EV

Chaillaut

zie Caillau(x).

 

FD

Chaillet

-ot, zie Caillet, -ot.

 

FD

Chaillet

Surnom : dimin. d’anc. fr. caille, chaule ‘caillou’FEW 2, 95b?

 

JG

Chailly

-ie: PlN Chailly (Moselle, Seine-et-Marne).

 

FD

Chain-

-aye, -eux. V. Chêne.

 

EV

Chainaie

-ay, -aye. Fr. chênaie, nom d’origine.

 

JG

Chainaie

-aye, zie Chenaye.

 

FD

Chaineux

Cheneux, Dechaineux, Dechêneux: PlN Chaineux (LU), Cheneu in Villers-le-Tour (H), Cheneux in La Gleize en Stavelot (LU): eikenbos. 1492 Thyry de Cheneu, La Gleize (L. REMACLE, Top. delà Gleize, 1992,50).

 

FD

Chaineux

Cheneux. 1561 «Henry du Chain-neulx » Arbrefontaine ; forme w. du collectif de chêne en lat. -etum, cf. aussi Cheneux, Chenois.

 

JG

Chainiaux

Chainniaux, -ieaux. Fr. chêneau ‘petit chêne’.

 

JG

Chainnieaux

Chameaux: 1. Fr. var. van Pic. Caignau. – 2. Zie Chénau.

 

FD

Chair

Surnom: fr. chair, au sens propre de ‘chair, peau’ ou au sens de ‘personne’, p.-ê. par ellipse de surnoms composés, cf. par ex. 1260 «François Char de vache», 1361 «Colinet, fis Colin chardeveal [= chair de veau]» Anthr-Liège, etc., cf. L. Remaclc, DW 16, 139 (à propos du NF Chardhomme).

 

JG

Chairez

zie Cheret.

 

FD

Chais

Chait. V. Chaix.

 

EV

Chais

Chaix, Chait: PlN Chaix (Vendée, Ain).

 

FD

Chais

Nom d’origine: Chaix (plusieurs en France)?

 

JG

Chaix

Proven. Loc. fr.

 

EV

Chaize

Chèze: Ofr. chese, chaise: huis.

 

FD

Chal-

-ant(on), -kin. V. SAD (Sa).

 

EV

Chal(l)et

Chalez, zie Charlet.

 

FD

Chal(l)ier,

Chali(ez), zie Carlier.

 

FD

Chalaman,

zie Charlemagne.

 

FD

Chaland

-ant(on): Ofr. chalant: vriend, kennis, klant, (later) minnaar, vrijer. Equivalent van Pic.-Mnl. Calant.

 

FD

Chaland

-ant. Surnom: fr. chaland ‘acheteur’, qui a aussi le sens de ‘amoureux’ FEW 2, 84a.

 

JG

Chalbert

Sc(h)albert, Escalbert: Patr. Niet-gevocaliseerde vorm van Germ. VN Calbrecht, of var. van Chabert met epenthetische l.

 

FD

Chalet

1. Proven. Plus. L.D. (Rég. de Liège. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Chalet

-ez. 1449 «Lambillon de Chalet» Aides-Namur; nom d’origine: probabl. dérivé de pré-lat. cal ‘pierre’ [fr. chalet est moderne en dehors de la Savoie].

 

JG

Chaletain

cf. Chaltin.

 

JG

Chaleur

Hypercorrect voor PlN Chaleux in Hulsonniaux (N). 1449 Henrart de Chaleu, Namen (J.G.).

 

FD

Chaleur.

Sans doute fausse régression de Chaleux (dépend. d’Hulsonniaux), cf. 1449 «Henrart de Chaleu» AidesNamur. Un sur­nom : fr. chaleur serait surprenant.

 

JG

Chaliaud

 zie Caillaux.

 

FD

Chalin

zie Charlin.

 

FD

Challe

Challes. 1295 «Châle de Mevin» ComptesMons ; forme w. (liég. Tchàle, nam. Châle) du prénom Charles. — Si la voyelle est brève, on ne peut exclure le top. Challes, w. tchale, hameau de Stavelot [JL, NFw], mais le NF n’est pas spécifique de cette zone.

 

JG

Challe(s)

zie Charle(s).

 

FD

Challes

Proven. Salles (Loc.).

 

EV

Chalmagne

Chamagne. Non point forme contractée de Charlemagne (anc. prénom) [JH], mais bien var. dans la région de Bouf-fioulx du NF Chermanne > Charman(n)e > Charmagne > Cha(l)magne, cf. 1719 «Pierre Chermanne» naissance à Bouffioulx = 1802 «Pierre Chalmagne» décès à Marbais (comm. J.-M. Demanet). – Bibliogr. : J.-M. Demanet, Les Chalmagne de Marbaix-la-Tour, 1996.

 

JG

Chalmagne

Sobriq. Charlemagne. Evocation de l’allure ou d’un rôle (Cortège ou mystère). N° 135.-

 

EV

Chalmagne

zie Charlemagne. Chalmet(te), zie Calmet.

 

FD

Chalmet

cf. Chaumet.

 

JG

Chalmet(te)

zie Calmet.

 

FD

Chalon

Chalhon, Chalom, Scalon, Schallon: PlN Chalon-sur-Saône of Châlons-sur-Marne. 1301 (Hugues de Châlons), Luik (CVD); 1337 Jan van Tsalons, Cent (RSGI); 1348 Jean Chalon, Slins (HERB.); 1383 Jaquemin de Chalon (MARCHAL).

 

FD

Chalon

Proven. Chalons (Loc. fr.).

 

EV

Chalon

w. liég. Tchâlon, w. nam. Tchalon. 1348 «Jean Chalon» Slins, 1659 «Chalon» DénSalm, 1689 «relicte le Chalon» DénLierneux; géné­ralement dérivé en-on de Charles, avec chute de r comme dans Geradon, -in, Dradon, Jadon et var., ainsi que Ladon, réduction de Collardon, ou Nadon, -in, de Bernardon, -in, etc. [JL]. Dans un certain nombre de cas, aussi nom d’origine: Chalon-sur-Saône ou Chalons-sur-Marne, cf. 1269 «Messire Henry de Chalons» Florennes, parfois d’après une enseigne, cf. 19.8.1684 «une maison (…) située vis à vis de l’église paro-chialle Saint Jean Baptiste en Liège portante l’e. de la ville de Chalon» [JL, NFw]. « Dérivé ancien: 1472 «Gouse Chaloneay» DénLaroche.

 

JG

Chalot

1. Proven. Chalo (Loc. fr.). — 2. Profess. Chalote, synon. de Echalote. N. maraicher ou de mar­chand. N° 131.-

 

EV

Chalot

zie Carlot.

 

FD

Chalsèche

Chalsege, Charlesèche (forme remotivée sur Charles). Nom d’orig ine: Chai-sèche, forme cadastrale approximative du top. w. tchârsètch, à Pepinster (Lg), cf. BTD 26, 257.

 

JG

Chalsèche

-ège, -eche, -ege, Charlesèche: PlN Chalsèche in Pepinster (LU).

 

FD

Chaltin

Chaletain. Nom d’origine: Schaltin (Nr).

 

JG

Chaltin

Proven. Schaltin (Loc.).

 

EV

Chaltin

zie Schaltin.

 

FD

Chalumeau

zie Calmeau.

 

FD

Chalus

Proven. Loc. fr.

 

EV

Chamagne

zie Charlemagne.

 

FD

Chamaillard

Chatnillard: Afl. van Ofr. chamaillier: slaan, vechten.

 

FD

Chamart

PlN Chamard (Ardèche, Hte-Saône), Chamars (Eure-et-Loir). 1424 Jehan Chammart, 1484). Chamart, Dk. (TTT).

 

FD

Chamart

Proven. Samart (Loc.).

 

EV

Chamart

Surnom: anc. w. chamar, sorte de vêtement de femme FEW 19, 151b.

 

JG

Chambard

-art, -aère, Sambaer(e), Samba(s), Chotnbar(t), -aert, -aère, Sombaert: 1. Chambard is een Fr. dial. (oosten, Massif Central) vorm van Ofr. jambart: BN voor iemand met zware benen (DNF). 1637 Jaques Chonbaert; Franchois Sambaer, Voormezele (BEELE1986,101); 1639 Jan Jombaer, Wulvergem (DUV.); 1676 Pieter Chombaert, Rijsel-Rs. (MARICHAL).

 

FD

Chambaud

-eau, -au(l)t, Chombeau: Ofr. chambal: beenbekleding, scheenplaat. BN.

 

FD

Cham–baut

-beau, -peaux. 1. V. Champeau. — 2. Profess. Chambau (anc. fr.), .Jambière ». Vendeur ou porteur de jambières. Péjoratif : Chombart. N° 250.

 

EV

Chambaz

NF liégeois, sans doute importé du domaine franco-provençal (canton de Vaud ou départ, de l’Isère), d’origine toponyme comme le suivant.

 

JG

Chambeau

Probabl. NF français importé en Wallonie, d’origine toponymique (cf. Morlet 195); cf. aussi Zambeaux.

 

JG

Chambellan(d)

-lant, Chamberlan(d), -lant, -l(a)in, Chambrelan(t), -lent, Chamburland, -lant, Camberlin, -lijn, -lyn, -lain, -lein, Cambrelin: Ofr. Chamberlain, Pic. camberlin, Fr. chambellan < Ndl. kamerling: kamerheer. BerN. 1274 Nicoles Cambrelens, Atrecht (NCJ); 1316 Quentin le Cambrelain, St-Q.; 1438 Guillaume le Chambrellain, Laon (MORLET).

 

FD

Chamberlan

Chamberlin. 1257 «Walterus li Chamberlain» = «Watir le Chambrelain» d’origine:   Chant(e)raine,   littér.   « chante, grenouille » (se dit de lieux marécageux), topon. fréquent  en  Belgique  (à  Gilly,   Magnée, Malonne, Sirault, etc.; cf. 1280-81 «Jehan de Wes ki maint à Canterainne» RegTournai) et en France (cf. P.-H. Billy, Les composés en CANTA- dans la top. de la France, NRO 15-16,1990, 55-86). Cf. aussi Cantraine. Chantry, cf. Chanterie.

 

JG

Chamberland

Profess. Ouvrier en chambre. V. aussi Camberlin.

 

EV

Chambon

Chanbon, Sambon: Verspreide PlN Chambon (o.m. Cher, Hte-Loire, Loiret). Maar blijkens de FN Chambonnet, -eau naast Cambonnet, -aut (DNF) veeleer BN, afl. van Zuidfr. cambe, chambe, Fr. jambe: been. Vgl. FN Longchambon: langbeen.

 

FD

Chambon

Chanbon. Proven. Loc. Synon. : Gambon.

 

EV

Chambre

(Fl. : Kamer). Proven. 1. ,,Terrain cambré, voûté ». — 2. Lieu où se trouvaient des cabanes. Sy­non. : Chambes, Campe, DEL-campe. Vercammer (Vander Ka­mer), Cammerman. N08 208, 209 à 212.-

 

EV

Chambre,

-bers, zie Cambre.

 

FD

Chambrelan(t),

-lent, zie Chambelland.

 

FD

Chambrier

Schembri: BerN Chambrier: kamerknecht, kamerdienaar.

 

FD

Chamburland

zie Chambelland.

 

FD

Chameaux

-iaux, Chainni(e)aux, zie Chagnaud.

 

FD

Chamelhout, van,

zie van Schamelhout.

 

FD

Chamelot

Camelot: Ofr. chamelot, camelot: naam van een soort stof (oorspr. van kameelhaar). BerBN. 1438 Jehan Camelot, Laon (MORLET).

 

FD

Chameroy

PlN in Rochetaillée (Hte-Marne).

 

FD

Chamillard,

zie Chamaillard.

 

FD

Chamizo(t)

Chamisot: Dim. van chamise (Auvergne) < Lat. camisia: klein hemd (DNF). De Duitse dichter Adalbert von Chamisso (1781-1838) was een geboren Fransman; von is het D. adelspartikel.

 

FD

Chamois

-oy: Ofr. chamois: kneuzing, bluts, buil. BN.

 

FD

Chamon(t)

PlN Chamont: chauve mont, kale berg (o.m. Isère). Ook var. van Chaumont.

 

FD

Chamorro

Chamorre, Chamorin: Sp. BN voor een kaalgeschoren of kort geknipt man. In de ME een BN voor de Portugezen, omdat ze hun haar kort droegen.

 

FD

Champ(s), de(s)/du

zie Dechamp(s).

 

FD

Champa(i)gne

1. De oude provincie Champagne in Frankrijk. Vgl. Champenois. – 2. Verspreide Fr. PlN Champagne.

 

FD

Champ–a(i)gne

-enois. Proven. Champagne (Anc. prov. fr.). N08 208, 209, 217.-

 

EV

Champagnac

PlN (Cantal, Char.-Mar., Corrèze, Dordogne, Hte-Loire, Hte-Vienne).

 

FD

Champclaux

PlN Champclos: afgesloten, omheind

veld.

 

FD

Champeau(x)

1. Proven. (Pré) champeau (Par opposition à Pré de rivière). LD. — 2. Sit. soc. Désigna­tion d’enfant trouvé dans les champs. N° 15.- Synon. : Chamb–aut, -eau, CAMP- -é, -cas.

 

EV

Champeaux

-ault, -el, Campeau, -el, -eas: Verspreide PlN. Dim. van Fr. champ, Pic. camp: veld. 1273 Gillot des Campeaus, Dk. (FST).

 

FD

Champenois

Afkomstig van Champagne. 13de e. Henkin Champenois, Cent (GN); 1282 Willelmo Campenois = W. Champenois, Bg. (WYFFELS).

 

FD

Champignon

1. Profess. Producteur ou marchand de champignons. N° 131. — 2. Car. phys. Personne ayant grandi comme un champignon. N° 16l.- Synon. : Compignon.

 

EV

Champiomont

PlN in Charneux (LU).

 

FD

Champion

Titre honor. Vainqueur d’une compétition.

 

EV

Champion

zie Campion.

 

FD

Champluvier

Proven. ,,Champ des pluviers ».

 

EV

Champluvier

Wellicht Champlivier, uit PlN Champlive (Doubs).

 

FD

Champon

PlN afgeleid van champ: veld (DNF). 1772 Gaspar Champon, Vinay (Isère-)Gent (PDB).  

 

FD

Champroux

PlN (Allier).

 

FD

Champroux

Proven. Chambre. (V. ce N.) ou Sambre (Riv.), avec suff. région, de proven. N° 211.-

 

EV

Champseix

Chansay: PlN. Rotsachtig veld. Seix < Lat. saxum (DNF).

 

FD

Champt

Grafie voor Champ: veld. PlN.

 

FD

Champy

1. PlN in Warnant (N). – 2. Mfr. champis: onwettig kind, bastaard.

 

FD

Chamray

Proven. Samrée (Loc.).

 

EV

Chamson

zie Canson.

 

FD

Chan

Grafie voor Champ: veld.

 

FD

Chanbon,

zie Chambon.

 

FD

Chancelier

zie Cancelier.

 

FD

Chancy

zie Censier.

 

FD

Chandel(le)

Fr. chandelle: kaars. BerBN van de kaarsengieter. Vgl. Chandelier.

 

FD

Chandelier

zie Candellier.

 

FD

Chand–elle

-elon. Profess. Fabric. de chandelles. Synon. : Candelary, altéré en Caldellary.

 

EV

Chandelon

zie Candillon.

 

FD

Chandesais

Chandeson: Zoals Fr. Chandeysson afl. van streeknaam Chandesse (Puy-de-Dôme).

 

FD

Chandeson

V. SAD (Sand).

 

EV

Chandler

1. Profess. Chandelier, ,,Fabric de chandelles ». — 2. N. de cire. ,,Chandeleur ». C(h)andeler (Anc. picard), enfant né à la Chan­deleur (2 févr.).

 

EV

Chandler

E. BerN: kaarsengieter. 1285 William le Chandeler, Essex (REANEY).

 

FD

Chanet

-ez, -es, -ey, zie Canet.

 

FD

Chan–et

-ez. Chane, ,,Cruche » (Anc. fr.). 1. Profess. Fabricant N° 131. — 2. Sobriq. du buveur. N° 274.-

 

EV

Chanfreau

zie Chaufouraux.

 

FD

Chanly

PlN (LX).

 

FD

Chanoine

Lechanoine, Canon, -on(n)e, Canoen, Quanon(n)e: Fr. chanoine, Pic. cano(i)ne: kanunnik. 14de e. Gilbert Chanoine; 1394 Jehan le Canoyne (MORLET); 1584 Jan Canon, Aw. (AB).

 

 

FD

Chanoine

N. de dignité relig. Allu­sion à l’importance apparente de la personne. Dialecte : Can(n)on-(n)e, Quanonne. Nos 135, 144.

 

EV

Chansay

Proven. Chensée (Dép. Gouy-le-Piéton).

 

EV

Chansay

zie Champseix.

 

FD

Chanson

zie Canson.

 

FD

Chant-

Cant- -rain(e), -ren(ne). Proven. Nombr. L.D. ,,Champ ou Chin (Chemin) des raines (Grenouil­les) ». Synon. : Cantraine. N° 81.-

 

EV

Chant(e)-

-rie, -ry. 1. Proven. ,,Ruisseau qui chante ». — 2. Car. mor. Chanterie, „Chant ennuyeux ». N. de chanteur lassant.

 

EV

Chant(e)rie

Chantr(e)y, Sentrie: Misschien Ofr. chanterie: kerkzang. BerBN. Maar wsch. veeleer dial. var. van Fr. FN Chantrier: zanger.

 

FD

Chantecler

Chanteclaire: BN naar de naam van de

haan, voor iemand die helder zingt. 1368 Alaert

Cantecler, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Chantel

Chantelet, Saint(e)let, Santels, Santelé, Santele, Tjantelé, Tjantele, T’Jantele, T’Jantèle, Sandelé, Sandele: Ofr. chantel, Pic. cantel, Mnl. canteel: kant, rand, uitgetand metselwerk, borstwering, schietgat; (ook) bodem, spon van een kuip. Dim. op -et. BerBN. 1280 Annekinus Chantel, Johannes Tsantel, Eine (CLAEYS133, 58); 1281 Walterus Cantel, Woubrechtegem (HAES.).

 

FD

Chantelou

Canteloup, Chantelot: PlN Chanteloup: waar de wolven huilen. Vrij verspreid. 1303 Eraud de Canteleu, Montreuil (CMM); 1469 Jehenne de Canteleu,Dk.(TTT).

 

FD

Chantereau(x)

Chantreau, Chantrel, -ell(e), Cantrelle, Contreau: Dim. van Fr. chantre, Pic. cantre: zanger. Vgl. E. Chantrell. 1196 Canterelle, Atrecht (NCJ); 1296 Williaumes Chanteriax, PdC (BOUGARD); 1384 Jehan Chanterel, Laon; 1429 Polet Canterel, Senlis (MORLET).

 

FD

Chanteur

-eux, zie Lechanteur.

 

FD

Chanteux

Profess. ou art. ,,Chanteur ». N° 197.-

 

EV

Chantillon

zie Cantill(i)on.

 

FD

Chantinne

Proven. Gentinnes (Loc.).

 

EV

Chantinne

zie Dechentenne.

 

FD

Chantrain(e)

-aint, Chantren(ne), Cantraine, Cantrijn, -yn, -in, Contryn, -ijn, Contrain(t), Quantrain: 1. Ofr. chanteraine, Pic. cantraine: kikker, boomkikvors. BN naar de kwakende stem, het springen of het uitzicht. Vgl. De Puydt. 1308 Gillot Canterainne, Bergen (PIERARD). – 2. PlN: plaats waar kikkers kwaken, kikkerpoel; b.v. 1275 à Canteraine, Lessen (VR124v°). 1235 Terrico de Canteraine, H (SMTI); 1296 lehan de le Canteraine = 1298 Johannes de Chanteraine, Kales GYSS. 1963); 1396 Fastret van Cantereyne, Chantraine (DE B.).

 

FD

Chantre

zie de Canter(e).

 

FD

Chantreau

-el, -ell(e), zie Chantereau.

 

FD

Chantrelle

Espèce de champignon. 1. Profess. N. de producteur ou de marchand. N° 131. — 2. Proven. LD.-

 

EV

Chantrie

-y, -ey, zie Chanterie.

 

FD

Chanu(t)

zie Chenu(t).

 

FD

Chanut

Surnom: moy. fr. chanu, fr. chenu FEW 2,239a; cf. aussi Le Chenu, Lecanu. Chapa. Surnom: w. tchapâ ‘gerbier’ DL 633b,

FEW 2, 273b.

 

JG

Chap(p)on

zie Capon.

 

FD

Chap(p)–uis

-uit, -u. Profess. ,,Menuisier » (Ane. fr.).-

 

EV

Chapaux

-eau(x), -el, zie Capel.

 

FD

Chapaux

-eau, -eaux, Chapel, Chappel (var. non vocalisée). Surnom (de porteur ou de fabricant): fr. chapeau’, secondairement, nom d’enseigne, cf. 1475 «Jehan du Chapeau de fer» , etc. (BTD 26, 279).

 

JG

Chape(y)ron

Chapiron, zie Capron.

 

FD

chapeau

1. Profess. N. de fabricant ou de marchand. N° 131. Synon. : Chap(p)elier. N° 130. — 2. Parti­cularité vestimentaire. N° 266.- Va­riantes : C(h)ap(p)- -eaux, -iaux, -iot, -el.

 

EV

Chapel(l)e

1. BerBN van de kapelaan, bedienaar van een kapel. 1424 Colin Chappelle (MORLET). –2. Var. (fem.) van Chapel; zie Capel.

 

FD

Chapelain

1257 «Messire Alars li Chapelain» BaillNivelles, 1602-3 «sire Elloy Chapelain» TerriersNamur; nom de fonction: fr. chape­lain.

 

JG

Chapelain

zie Chaplain.

 

FD

Chapelet

Chopplet: Dim. van c(h)apel: kapje, hoed. BN.

 

FD

Chapelier

Chap(el)lier, Lechap(e)lier, Sapelier, Sipelier, Capelier, -iez, Cap(pe)lier, Cappeliez, Cappéliez: 1. BerN van de hoedenmaker. 1262 Willaumes Capeliers, Atrecht (NCJ); 1295 Mikieus li Capeliers, Aubechies (CSWI); 1759 N. J. Sapelier, St.-Win. (VERGR. 1968,208). – 2. Ofr. c(h)apelier uit capellarius, Mnl. capellier: kapelaan. Vgl. 1382 Jan de Capelre, Izg. (DEBR. 1970).

 

FD

Chapelier

Chapellier, Chaplier. 1359 «Ernoul le Chapelier» CartOrval, 1444 «Jehan le Chapelier» AidesNamur, 1574 «Henri Le Chaplier» BourgNamur, 1580 «feu Piron le Chapelier» GuillLiège, 16e s. «Philippe le Chaplier» Châtelet; nom de métier: fr. cha­pelier.

 

JG

Chapelle

1. Proven. Loc. et LD. Synon. : Capelle. — 2. Profess. Membre de la chapelle (Exécutant de musique religieuse). N° 145.

 

EV

Chapelle

w. nam. Tchapèle. Nom d’origine: fr. chapelle.

 

JG

Chapey

Var. (à l’Est) de Chape (= porteur de chape) (Dauzat 109)?

 

JG

Chapey

zie Capet(te).

 

FD

Chapiro

zie Schapiro.

 

FD

Chapiteau

Reïnterpretatie van Chapoteau.

 

FD

Chapitre

Capit(t)e, Capit, Sapit, Cappittel: Ofr. chapitre, -tle, Pic. capitle: kapittel (van kanunniken). De reductie tre/tle tôt -t(e) is W. BN naar een verband met een kapittel. Kapittel kan aïs PlN op grondbezit van een kapittel wijzen, zoals in de 146 e. in Ronse (DECONINCK171). 1386 Jean de Chappitre (MARCHAL); 1795 N.J. Capitte, Feluy-Bs. (CALUWAERTS).

 

FD

Chapitre

Fr. chapitre; peut désigner un bien appartenant à un chapitre d’église.

 

JG

Chapl(a)in

Chapelain, Capl(a)in, Cappellin, Keplin, Lecaplain, Kap(e)lan, Kablan: Fr., Pic. en D. vormen voor kapelaan, Ofr. c(h)apelain < Lat. capellanus. 1280 Reinare Chapelleine, Bg. (CG); 1303 Boudene den Capellaen, Bg. (VERKEST); 1305 Laurin Cappelain, Ip. (BEELE).

 

FD

Chaplier

cf. Chapelier.

 

JG

Chaplier

zie Chapelier.

 

FD

Chapman

E. BerN: koopman.

 

FD

Chapois

Proven. Dép. Gosselies et Leignon.

 

EV

Chapoix

1280 «Petrus de Chapois» PolyptLiège; nom d’origine: Chapois, à Gosselies (Ht) ou à Leignon (Nr).

 

JG

Chapoix

PlN Chapois in Gosselies (H) en Leignon (N).

 

FD

Chapon

Chappon. s.d. «presbyteri Johannis Chappon» ObitHuy, 1345 «Balduinus Cha­pon» Dinant, 16e s. « Johan Thiry dict le Chap­pon ou Nonon» Châtelet; fr. chapon ‘jeune coq châtré’, cf. PatRom 1997, 32-40; cf. aussi Capon.

 

JG

Chapoteau

-otel, -otot, Chopitea: Dim. van Ofr. chape: kap(mantel). Vgl. Chapel, Capet. BN voor de drager van een kapje of de maker.

 

FD

Chappar

Car. mor. ,.Chapardeur, maraudeur ». –

 

EV

Chappar

Surnom: porteur de chape (Dauzat 109)?

 

JG

Chappel

zie Chapel.

 

FD

Chappey

zie Capet(te).

 

FD

Chapron

zie Capron.

 

FD

Chapuis

Chappuis, Chaput, -ux, Chapuzier: Ofr. chapuis(ier): timmerman, meubelmaker. BerN. 1196 Flora Capuiseresse, 1201 Richoars Capuisiere, Atrecht (NCJ); 1305 Gilles li Capuisières, Dk. (TdT); 1388 Etienne le Chapux (MARCHAL).

 

FD

Chapuis

Chaput, w. nam. Tchapu,

 

JG

Chapusette

-zette: BerN. Dim. van Chapuis.

 

FD

Chapux

Nom de métier: anc. fr. chapuis ‘charpentier, menuisier’ FEW 2, 282a.

 

JG

Chaqueu

Proven. Chat-Queue (Dép. Seraing-sur-Meuse).

 

EV

Chaqueue

Chatqueue. Nom d’origine: w. à l’ tchèt-quowe, à Seraing (Lg), littér. queue de chat ‘prêle’, cf. aussi Caqueue.

 

JG

Chaqueue

zie Caqueue.

 

FD

char

charrette, charron, char­retier. Dial. pic. (N° 59) : Car, Car(f)- -ette, -on, -etier. Carie fie, ,,Charronnerie ». 1. Profess. N° 130. Formes diverses: Lecar(t), C(h)ar-(r)ette;- Car(r), Quér-, Cayr-, Char(r)-, Cher- -on;- Car(r)- -ier, -y (V. aussi Carrier);- Lecharlier, C(h)arlier. Nos 130, 131. — 2. Proven. Delacarlerie (Charlerie, Dép. Floreffe et Bois-de-Villers, Carette, Dép. Herseaux).

 

EV

Char(r)–on

-in, -ot, -ier, -y. 1. V. Chr. — 2. V. HARI.

 

EV

Char(r)uy

1. Profess. Serrier, ,,Serru-rier ». — 2. V. HARI.

 

EV

Charade

Evocation d’une habitude. N. d’un amateur de charades.

 

EV

Charade

Ofr. charaude: toverij, hekserij, tovermiddel.

 

FD

Charanson

Fr. charançon: kever, kalander. BN (J.G.).

 

FD

Charanson

Surnom de portée morale: fr. charançon (insecte nuisible pour les récoltes).

 

JG

Charante, van

De eerste naamdrager, die zich in de 176 eeuw in de Nederlanden vestigde, ni. Adrien Isaacz, was afkomstig van La Rochelle aan de Charente (Charente-Mar.) (MEERTENS1941).

 

FD

Charbaut

Charbel, Carbo: Afl. van charbe: hennep (DNF).

 

FD

Charbon

1289 «Oude femme Thomas Char­bon » CensNamur ; surnom de charbonnier : fr. charbon (de bois).

 

JG

charbon

Matière combustible. Char-bonnaille, ,,menu charbon », Carbon (Dial. pic.) Charbonnier, vendeur de charbon. Profess. Charb- -o, -on. C(h)arbon(n)- -ier, -ez. Carbo-non, Carbon(n)elle. N° 188.

 

EV

Charbon

zie Carbon.

 

FD

Charbon(n)el

-onneau, zie Carbon(n)elle.

 

FD

Charbon(n)ier

-onnière, Carbonnier, Cherbonnier, Corbanie: Fr. charbonnier, Pic. carbonnier: kolenhandelaar, kolenbrander. 1222 Jehans Carboniers, Atrecht (NCJ); 1549 Pieter Coolman alias Carbonier, Beveren-Waas; 1556 Pieter Coolman ghezeit Carbonnier, Veere Z (SCHOUT. I).

 

FD

Charbonel

Dérivé anthropon. du précédent.

 

JG

Charbonnier

1472 «Hennequin le Charbon­nier», «Weiry Charbonnier» DénVirton, 1572 «Damien le Charboni» Fronville, 1580 «Je-henne le Cherboni» Haybes, 16e s. «Henry le Charbouni», «Rencelot du Charboni» Châte­let; nom de métier: fr. charbonnier (de bois).

 

JG

Chardavoine

Met epenthetische r < Champ d’avoine: haverveld. Vgl. Haverkamp. 1241 Johannes Camp d’Avene, Oc. (MORLET); 1368 Jhan Cadevain, Machelen (DEBR. 1970).

 

FD

Chardeyron

zie Cardron.

 

FD

Chardez

1. Patr. Chardet, dim. van Richard. – 2. Zie Xhardez, Lexhardé.

 

FD

Chardez

1. Patr. Chardet, dim. van Richard. – 2. Zie Xhardez, Lexhardé.

 

FD

Chardhomme

Chard’homme, Chardome, Chardôme. 1632 «Henri Charedomme», 1634 «Noël Chaire d’homme de Loncin», 1645 «Arnold Chardome», 1739 «Louys Chair d’homme», etc. (toutes mentions lié­geoises au sens large, cf. DW 16, 138); on a longtemps songé à anc. w. tchâr d’âme ‘cher ami’, dans des expressions négatives stéréo­typées du type je n’ai pas vu char d’âme ‘je n’ai vu personne’, mais dans une de ses notes intitulée Chardhomme, L. Remacle, DW 16, 136-140, conteste cette interprétation et propose plutôt rchair d’homme-i, expression laudative qui équivaut à ‘homme authentique, homme digne du nom d’homme, homme dans toute la force du terme’.

 

JG

Chard’homme

Chardhomme, Chardome, -ôme, -onne: W. tchâr d’âme: (letterlijk) vlees van een ziel, mensenziel; (negatie) pas char d’âme: geen mensenziel, niemand (HERE.). 1752 Francisco Chardom, St-Hubert (J.G.). Of reïnterpretatie van Chardon, of PlN Chardonne in Vaud (CH)?

 

FD

Chardin

-inal, -on, -ot, -ron, zie Gard-.

 

FD

Chard–in

-om(me). V. HARD.

 

EV

Chardon

1. Proven. L.D. Dial. pic. : Cardon. — 2. V. HARD.

 

EV

Chardon

1296 «Guillot Chardon» TailleParis, 1456 «maistre Jacqmart Chardon» Silenrieux; surnom : fr. chardon, cf. Cherdon, ou aphérèse de Richardon.

 

JG

Chardron

Var. de Chardon ou de Cardron.

 

JG

Charelost

zie Carlot.

 

FD

Charels

Probabl. var. néerl. de Charles [FD].

 

JG

Charels

zie Charle(s).

 

FD

Char–els

Charl- -e(s), -et, -ey, -ot, -ez, -oteau(x), -iau, -iou. V. CARL.

 

EV

Chares

Charès, Chères. Var. de Kairis, aphé­rèse de Macharis, fr. Macaire.

 

JG

Charetier

zie Cartier.

 

FD

Charette

Charrette. 1507 «Katherine Charette » BourgNamur ; fr. charrette, comme sur­nom métonymique de charron, ou bien comme nom d’enseigne, ainsi 1507 «Maison dite délie Cherette» située en Piereuse (BTD 26, 280).

 

JG

Charette

zie Carette.

 

FD

Chareyre

zie Carreer.

 

FD

Chargois

1. Car. mor. Carquois. ,,H. qui aime vider son étui de flèches acérées ». N° 284. — 2. Profess. N. de fabricant. N° 131.

 

EV

Charhon

Zie Carron.

 

FD

Charier

Charrier, -ié, Char{r)y, Chari, Cherrier, Cher(r)y, Chéry: BerN van de voerman. Afl. van char. 1344 Pierre le Cherrier, Luik (ISC).

 

FD

Charier

Charrier. Nom de métier: anc. lorr. charrier, pic. (Mons) carrié ‘charron’ FEW 2, 433a, cf. 1444 «Jehan Daisseville charier de Namur» AidesNamur.

 

JG

Chariot

Fr. chariot: wagen. BerBN van de wagenmaker of voerman.

 

FD

Chariot

-otaux, -otiaux, -ot(t)eau(x), zie Carlot.

 

FD

Chariot

-oteau(x), etc., cf. Charles.

 

JG

Chariot

Surnom métonymique de charron ou de charretier: fr. chariot.

 

JG

Charité

zie Carité.

 

FD

Charitius

Charisius, Oost-Duitse (Dantsig) vorm van Karius, Macharius. 1304 Joh. Keris = Karisii, Worms (BAHLOW). Volgens BRECH. is Charisius een van de Corinthische martelaren uit de 136 e. (légende van Callistus). 1614 Engelhard Charisius, Neuhausen.

 

FD

Chariton

zie Carton.

 

FD

Charle

Charles. 1296-1302 «Bauduins Charles» Impôt Artois, 1609 «Gérard Charle, conseillier» BourgDinant; prénom Charles, popula­risé par la renommée de Charlemagne (notam­ment dans les chansons de geste) et par les rois de France.

« Dérivés: Charlet, Charlez. 1265 «Jake-mins ki a le fille Charlet» CensNamur, 1272 «Theodericus de Charlet [topon.?]» Polypt-Villers, 1309-10 «le suer Charlet» Comptes-Mons, 1375 «Colars Charlet» Ladeuze, 1444 «Charley le sergent» AidesNamur, 1520 «Er-noul Charlet» BourgNamur, 1623 «Charles Charlet» Dinant, 1676 «Bonaventure Charlez» RuageAth; cf. aussi Cherlet. – Charlin. Chariot, w. nam. Tchaurlot. 1556 «Chariot de Mehaingne», 1559 «Jehan Chariot» Bourg­Namur, 1659 «ladite Catherine dict Catton Chariot», 1711 «Gilles Chariot» Spontin. « Avec suffixe double: Charlotaux, -eaux, -iaux, Charlotteaux, -iaux.

 

JG

Charlé

zie Charlet.

 

FD

Charle(s)

Challe(s), Chasles, Chaerle, Cha(e)rel(s), Sarels: Patr. Charles, Fr. vorm van de Germ. VN Karel. Challe door ass. rl/ll (vgl. C(h)allier). 1399 Charles Paeldinc, Ip. (BEELE); 1438 Jaquemart Charles, Laon (MORLET).

 

FD

Charleer

zie Carlaire.

 

FD

Charlemagne

-main, Cha(l)magne, Chalaman, Charmanne, Cherman(n)e: BN Charlemagne: Karel de Grote, grote Karel. 1704 J.B. Cherman(n)e = Chalmagne = Charmagne, Hanzinelle (HERB.); 1753 Guilliamus Charlemaigne, Gijvelde (VERGR. 1972,71).

 

FD

Charlent

zie Charlin.

 

FD

Charlesèche

cf. Chalsèche.

 

JG

Charlesèche

zie Chalsèche.

 

FD

Charlet

-ez, -é, -ets, -ey, Chalet, -ez, Challet, Carlet, -é, -ey, Carletti, -etto, Cherlet, Sarlet, -ette, -eti, -ee, -ée, Charley, Scharlé, -ey, Schalley, -eij, -ée, Serle(t), -eth, -ez: Patr. Dim. van VN Charles. Carlet is Pic., Carletti It. 1250 Jehanés Carlet, Atrecht (NCJ); 1250 Oudardus Charlet (MORLET); 1374 Libert Tsarlet van Vileer, L (IAB 326); 1390 Pieret Charlet, Mkr. (DEBR. 2000); 1576 Jan Charley, St.-Win. (VERGR. 1968,50); 1643 Jacques Scharley, Aksel (stamvader van) Sérié, Middelburg (MEERTENS 1947,127); 1739 M. J. J. Seriez = 1770 Charlet, Woumen (VS 1991,377).

 

FD

Charlie(r)

-iers, zie Carlier.

 

FD

Charlier

 [13e NF le plus fréquent en Wallonie, 2e en prov. de Liège], Charlie. 1272 «Wer-ricus li charlir» PolyptVillers, 1486-87 «Colin le Charlir» TerreJauche; nom de métier: anc. w. charlier, w. tchârlî, tchaurlî ‘charron’ FEW 2, 433a. Cf. Carlier (forme picarde).

 

JG

Charlier

Carlier. V. Char.

 

EV

Charlin

Chalin, Charlent, Sarlin: Patr. Vleivorm van VN Charles. Charlent is W. hypercorrect.

 

FD

Charmanne

1. Verwaalsing van Ndl. Karreman: voerman. W. cârmane, 1747 Charman (HERB.). –2. Zie Charlemagne.

 

FD

Charmant

Hypercorrecte en volksetymologische var. van Sermant.

 

FD

Charmant

Surnom: moy. fr. charmant ‘qui a un pouvoir magique, ensorceleur’, fr. charmant FEW 2, 379b. Une adaptation graphique (par remotivation) de w. cârmane (1747 «char-man») ‘chariot, longue charrette à ridelles’ DL 136b n’est pas à exclure à priori.

 

JG

charme

N. d’arbre. Proven. Formes diverses : Carme, Carne, Carniau.-Charmille ou Charnalle (Malmédy), ,,Plants de petits charmes ». Carm-, Carn- -oy, -aye. (Carnoy, Ane. N. de Charleroi). Ducarne, Ducarme, C(h)arm-, C(h)arn- -al, -el, -aud, -iaux, -el. N08 242, 243.

 

EV

Charment

PlN Charmont (Marne, Seine-et-Oise).

 

FD

Charmont

Nom d’origine: Charmont (Aube, Marne, etc.).

 

JG

Charmot

Dim. van Fr. charme: haagbeuk?

 

FD

Charn-

NF détoponymiques, du thème Charn- tiré de lat. carpinus ‘charme’ (arbre). » Dérivés: Charnet. – Charniau, -iaux. 1289 «Henris Charnial» CensNamur, 1616 «Hubert Chameau» PrincipChimay ; NF peu fréquents, surtout connus dans PEntre-Sambre-et-Meuse.

 

JG

Charnel

-elle, -eau, -iau(x), zie Carnel.

 

FD

Charnet

zie Carnet.

 

FD

Charneux

Decharneux, Ducharneux, Sarmeux, -eus: PlN Charneux (LU) < Lat. carpinetum: haagbeukenbos. Le Charneux in Fraipont, Jalhay (LU) en Harsin (LX). 1270 Arnuldum de Charnoir = 1276 A. de Chamois (BAGUETTE 213); 1306 Arnus de Charnoir, Luik (SLLIII).

 

FD

Charneux

Nom d’origine: Charneux (Lg), etc.

 

JG

Charni(er)

zie Carnier.

 

FD

Charon

Charron, Cheron, Ché-, Cherron. 14e s. «Huwe le Cheron» Huy, 1444 «Bertou-let le Charon» AidesNamur, 1449 «Pierotte le cheron», 1472 «Jehan le Charon» DénLaro-che, 1555 «Rennechon le Charron», 1602-3 «Honnoré Cheron» TerriersNamur, 1658 «Jehan Coune dit le cheron» Montegnée; nom de métier: w. tchèron ‘charretier, voiturier’DL 640, et non point fr. charron [plutôt w. tchaurlî].

 

JG

Charon

zie Carron.

 

FD

Char–on

-ette. V. Char.

 

EV

Charot

Dimin. en -ot de Char, comme surnom de charretier ou de charron.

 

JG

Charot

zie Carot.

 

FD

Charpentier

1444 «Hanrotte le Charpentier» AidesNamur, 1539 «Jean Lambrecht dit le Charpenthicr» Montegnée, 1575 «Colla Charpentier» Arbrefontaine, 1624 «Jehan le Charpentir» Doische; nom de métier: fr. char­pentier. – II est à noter que la var. Carpentier, de forme picarde, est plus répandue, même en zone linguistiquement wallonne.

 

JG

Charpentier

Lecharpentier, Charpantier, Cerpentier, Serpenti(er), de Carpentier, Carpentier(s), -iez, Kerpentier, Carpantier, Carpenter: Fr. charpentier, Pic. carpentier, E. carpenter: timmerman. BerN. ±1240 Henricus Carpentarius, St.-B.-Vijve (SCHMID); 1271 Willem Carpentier, Bg. (CG); 1407 Ector de Carpentier, Ktr. (DEBR. 1958); 1427 Symon le Cerpentier, Lv. (HB 609).

 

FD

Charpentier

Profession.

 

EV

Charrault

Dim. van Fr. char: wagen. Ofr. charreau: kuipwagen voor de wijnoogst, ook schuur > PlN Le Charaud, Le Charault (Vienne) (DNF). 1388 Nicolas Chareau, Rouvres (MARCHAL).

 

FD

Charret

zie Carette.

 

FD

Charreton

zie Carton.

 

FD

Charrette

Charron, cf. Charette, Charon.

 

JG

Charrette

V. Char.

 

EV

Charrier

Charton. V. Char.

 

EV

Charrier

-ié, zie Charier.

 

FD

Charrière

Cherrière, -iere: Fr. charrière: dorpsstraat, straat waar wagens rijden. Vgl. Wvl. kariere < Pic. carrière: wagenweg.

 

FD

Charrin

Anc. fr. charin ‘charroi, chariot’, surnom de charroyeur? Ou bien simple var. de Carin [JL, NFw].

 

JG

Charrin

Sarin: Ofr. charin: vervoer per kar. BerBN van de voerman.

 

FD

Charrion

Sarion, Car(r)ion, Carreon, Cor(i)on: Afl. van Fr. char, Pic. car: wagen. BerN van de wagenmaker of de voerman. Vgl. Carron. 1562 Jacquemart Carion, St-Remy-Chaussée (ARNOULD1956).

 

FD

Charron

zie Carron.

 

FD

Charrue

1. Profess. Fabric. de char­rues. Ou bien : Ouvrier charruyer, —  2. Proven. Terrain en forme de charrue  (Comp.  Ploegsteert,   Loc., ,,Queue de charrue. N° 239.

 

EV

Charrue

zie Charue.

 

FD

Charry

zie Charier.

 

FD

Chartier

1513 «veuve Henry le Chartier» BourgNamur, 1633 «Michel Chartier» émigré en Suède ; nom de profession : forme contrac­tée de fr. charretier.

 

JG

Chartier

zie Cartier.

 

FD

Charton

Cherton. 1444 «Andrieu le Charton» AidesNamur, 1472 «Didié le Charton», «Wynant Charton» DénVirton, 1625 «Philip gendre Jean le Charton» = 1626 «Philippe le charton » La Gleize, 1628 « Simon le Charton» émigré en Suède, 1652 «Jean Cherton» BourgNamur; nom de métier: moy. fr. charton ‘charretier’ FEW 2, 432b.

 

JG

Charton

zie Carton.

 

FD

Chartr(a)in

Afkomstig van Chartres (Eure-et-Loir).

 

FD

Chart–rain

-ron. Proven. Terre dont le quart était dû au seigneur. (Dr. féod.). Synon. : Catrain.

 

EV

Chartron

Charteron, zoals Char(re)ton BerN van de voerman.

 

FD

Chartry

1516 «Maroye de le Charterie» Bourg­Namur; sans doute de moy. fr. chart(r)erie ‘prison’ Gdf 2, 80, FEW 2, 363b, surnom de qqn né en prison ou ayant un rapport avec une prison [MH] ; moy. pic. charterie ‘hangar aux charrettes’ (R. Debrie, Gloss. 101) est attesté aussi.

 

JG

Chartry

LU W. vorm van Ofr. chartrier: gevangenbewaarder. BerN.

 

FD

Chartz

cf. Schartz.

 

JG

Charue

1556 «Laurens Charue» BourgNamur; fr. charrue, surnom de cultivateur, d’agricul­teur, ou bien comme nom d’enseigne, ainsi 1764 «À la Charue d’Or» à Liège (BTD 26, 280).

 

JG

Charue

Charrue, Carru(e), Carrus, Querut: Fr. charrue, Pic. carrue: ploeg. BerBN van de ploeger of ploegsmid. Of BN naar de huisnaam.

 

FD

Charvet

Chervet, Charvoz, Charvat: BN. Afl. van Zuidoostfr. charve: chauve, kaal (DNF).

 

FD

Chary

V. Char et HARI.

 

EV

Chary

zie Charier.

 

FD

Chas(s)e

Fr. chasse: jacht. BerBN voor de jager of jachtwachter.

 

FD

Chasier

zie Casier.

 

FD

Chasl(a)in

V. Château.

 

EV

Chaslain

Chaslin, Cheslain, Chasselein: W. tchèslin, Fr. châtelain: kasteelheer, kastelein. Vgl. De Casteleyn.

 

FD

Chaslain

Chaslin, Cheslain. 1515 «Jehan de Cheslin» BourgNamur, 1772 «P. Chaselin» Aublain; nom de dignité : w. *tchèslin, fr. châ­telain, cf. aussi Chatel(a)in.

 

JG

Chasles

zie Charles.

 

FD

Chasman

zie Kaesemans.

 

FD

Chaspierre

-pière, zie Chassepierre.

 

FD

Chaspierre

Procen. Chassepierre (Loc.).

 

EV

Chassagne

-eigne: PlN Chassagne(s) (diverse in Frankrijk) < Lat. cassanea: eikenbosje. Vgl. Cassagne(s).

 

FD

Chassaing

Ofr. PlN chassain < cassaneus: eik.

 

FD

Chassard

-art. 1289 «Hues Chassait» Cens­Namur; plusieurs topon., dont Chassart, w. tchèssau, à St-Amand (Ht). – Bibliogr. : J. Herbillon, Le NF et top. Chassart, VW 57, 1983, 51-52.

 

JG

Chassard

-art: 1. PlN Chassart in Mellet en St-Amand (H). – 2. Afl. van Ofr. chacier: jagen, achtervolgen. Syn. met Cacheux, Casseur,

Chasseur. 1289 Hues Chassart, Namen. – Lit.: J. HERBILLON, VW19&3,51-2.

 

FD

chasse

chasseur. Profess. ou passe-temps. N° 200. Formes : Chasteur (Fr.), Cacheur (Diaf. pic.).

 

EV

chasse

ou casse. Ancien N. du chêne. Chass- -agne, -aing. „ Chê­naie ». C(h)assart, ,,Essart des chê­nes. Nos 238, 242.-

 

EV

Chasse

Surnom de chasseur : fr. chasse.

 

JG

Chasselein

zie Chaslain.

 

FD

Chassepierre

Chaspierre, -pière: PlN Chassepierre (LX): stenen huis. 1626 Jean de Graide de Chaspier, Stavelot (ASM II).

 

FD

Chassepierre

Chaspierre.  1611 «Jean Louys Chassepierre » DénFlorenville, 1732 «Libert Chassepierre»   Hatrival;   nom   d’origine: Chassepierre (Lx).

 

JG

Chasseur

Fr. chasseur: jager. BerN. Vgl. Cacheux. 1293 Milet dictus le Chasseur (MORLET).

 

FD

Chasseur

Nom de profession : fr. chasseur.

 

JG

Chast(r)e

Verspreide PlN Chastre < Lat. castra: legerkamp. Chaste door W. reductie.

 

FD

Chastagner

-anier, zie Castegnier.

 

FD

Chastang

V. Châtaigne.

 

EV

Chastang

zie Castaing.

 

FD

Chaste

1. Car. mor. Latinis. : Castus. —  2. V. GAST. N08 59, 271.-Chasteland. V. Château.

 

EV

Chastel

Château,   Chatel,   Chatelle.   1444 «Guidechon du Chastel portier» AidesNamur; nom d’origine : fr. château, cf. Duchâteau. Cf. aussi Castelet et Chatelet.

 

JG

Chastel

zie Castel.

 

FD

Chastin

Châtain, zie Castaing.

 

FD

Chastreux

Afl. van Ofr. chastrer, Fr. châtrer: castreren. BerN van de castreerder.

 

FD

Chastreux

Chausteur. 1486-87 «Johan le Chas-teur» TerreJauche, 1780 «Lambertine Chaus­teur» Charleroi; nom de métier: w. (Givet) tchaustreû ‘chaufournier’ FEW 2, 107b. Chat. 1380 «Henri Chas» RentierRamée; sur­nom métonymique ou métaphorique: fr. chat, cf. aussi Cat, Chatton et Léchât. Pour une ap­proche globale des  résultats  de  l’étymon cattus/gattus, cf. DicPatRom 1997, 52-69.

 

JG

chat

Le C(h)at. 1. Proven. L.D. — 2. Car. mor, ,,Homme faux, caute­leux ».

 

EV

chataignier

N. d’arbre. chatain. Couleur (de cheveux), d’après celle du fruit de l’arbre. 1. Proven. C(h)ast- -a(i)gne, -a(i)ng, -e(g)-nie(r), -anie, Gastanie. N° 244. — 2. Car. phys. Châtain, Chatten, Castin, Catinus (Latinis.). N° 264.

 

EV

Châtain

Chatin. Surnom: fr. châtain (couleur des cheveux). – Dimin. anthrop. : Chatigneau. Non attesté comme lexème FEW 2, 465b.

 

JG

chateau

..Propriété seigneuriale ». chatelain, „ Propriétaire du châ­teau ». Formes anc. et dialect. : C(h)ast- -eau, -iau, -el. Catt- -eau, -eeuw. FI. : Kasteel. C(h)a(s)t-, Chatt- -el(a)in, -eland, Châtillon, „ Château-fortin ». 1. Situation soc. 1° Dépendance du seigneur). Chat–eau, -el(le), Casteels. Duchâteau. Van den Casteele, Casteel-, Caster- -mans. 2° Qualité de seigneur. C(h)a(s)t-, Chatt- -l(a)in, -land, Chasl(a)in. — 2. Proven. Cast–eau, -iau (Casteau, Loc.), Châte-lion (Châtillon, Loc.).

 

EV

Château

Chateau(x), Chatel, zie Castel.

 

FD

Château

Chatel(le), cf. Chastel.

 

JG

Chateclaire

zie Chantecler.

 

FD

Chatel(a)in

zie Castelain.

 

FD

Châtelain

-in, Chat-, Chattlain. 1258 «Giles Chastelains» CartValDieu,   1575  «Jehan  le Chastelin» FrancsLux; nom de dignité: fr. châtelain, cf. aussi Chaslain, Cheslain et Cas-telain.

 

JG

Chatelais

-let, zie Duchatelet.

 

FD

Chatelard

PlN Châtelard (Savoie, Hte-Savoie, Creuse, Allier).

 

FD

Chatelet

Nom  d’origine:  fr.  châtelet  ‘petit château’, e.a. Châtelet (Ht); cf. aussi Castelet.

 

JG

Chatelin

-eyn, zie Castelain.

 

FD

Chatelion

Chatillon. Nom d’origine: Châtillon.

 

JG

Chatelion

zie Castill(i)on.

 

FD

Chatelle

zie Castel.

 

FD

Chater

zie Kater.

 

FD

Chatillon

zie Castill(i)on.

 

FD

Chatin

Chatigneau, cf. Châtain.

 

JG

Chatin

zie Castaing.

 

FD

Chaton

Chatton: Dim. van chat: kat. BN.

 

FD

Chatorier

1633 «Maturin, Pierre et Andrien Chaturier» émigrés en Suède;  sans doute surnom  d’apiculteur,  dérivé  en  -ier de w.

tchèteûre  ‘ruche  d’abeilles’  DL  (celui  qui fabrique des ruches), à ajouter au FEW 2, 333a.

 

JG

Chatorier

Chatterjee: Afl. van Ofr. chastoire: bijenkorf. BerN van de maker ervan. Vgl. Catoir(e).

 

FD

Châtré

-re(r), -ry: Ofr. chastré, chastris: gecastreerd dier, schaap. BN voor een zachtaardige, zonder fut.

 

FD

Chatry

zie Catry.

 

FD

Chattel

zie Castel.

 

FD

Chatteleyn

-lin, zie Castelain.

 

FD

Chattelion

zie Castill(i)on.

 

FD

Chatten

1. V. Châtain. — 2. V. SAD.

 

EV

Chatterjee

zie Chatorier. Chatterjee zou evenwel uit Azië stammen (PDB)?

 

FD

Chattlain

zie Castelain.

 

FD

Chatton

1503 «Ansillon du Chaton», 1687 «Anne Chaton» BourgNamur; surnom (ou nom d’enseigne) : fr. chaton ‘petit du chat’, cf. aussi Chat et Le Chatton. Cf. DicPatRom 1997, 55-56.

 

JG

Chatton

zie Chaton.

 

FD

Chau

Chiau, Choo: 1. Verspreide Fr. PlN Chaux. Zie Dechaux. – 2. Misschien korte vorm van Michaud.

 

FD

Chaubert

-et, Cobert, Chaber(t), Chabi(er), Chabar(t), Scabers: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN Kal(d)brecht, zie Calbrecht. 1273 Pierre Caudebert, Laon (MORLET); 1622 Antoine Chabert, Kamerijk-Aw. (AP).

 

FD

Chaubet

Profess. Chobet, „Ouvrier qui égrène les épis ».

 

EV

Chauche

zie Gousse.

 

FD

Chauchoy

zie Desausoi.

 

FD

Chaude

Proven. „ (Source d’eau) chaude ». L.D. Synon. : Chode.

 

EV

Chaudeau

1289 «li femme Jehan Chaudial» CensNamur; surnom: fr. chaudeau ‘bouillon chaud; lait chaud aromatisé’ FEW 2, 90a (cf. également le folklore du chaudeau en Wal­lonie).

 

JG

Chauderlot

BerN. Dim. van c(h)auderlier: ketelsmid.

 

FD

Chauderlot

Dimin. en -ot du corresp. fr. de pic. cauderlier ‘chaudronnier’.

 

JG

Chauderlot

V. Chaudron.

 

EV

Chaudh(a)ry

zie Chaudry.

 

FD

Chaudier

Chaudiez, Chodier. Nom de métier: dial. fr. chaudier ‘chaufournier’ FEW 2, 107b.

 

JG

Chaudier

-iez, -y, Chôdy, Chody: BerN. Fr. chaudier: kalkbrander.

 

FD

Chaud–ier

-ière. Profess. 1. Fabric. de chaudières. — 2. Ouvrier qui est chargé du soin des chaudières.-Synon. : Chody. N° 131.-

 

EV

Chaudière

Chaudière. Fém. du précédent ou surnom: fr. chaudière.

 

JG

Chaudière

Ofr. caudière, Fr. chaudoire: ketel. BerBN van de ketelslager. Vgl. Ketels.

 

FD

Chaudoir

Chodoir(e): Fr. échaudoir: broeibak, broeivat, wasplaats van slager of verver. BerBN. 1476 à Gérard Chodwere, Dinant; 1559 Gérard Chauldoir, Namen (Midd. 1987,125-141,221-247).

 

FD

Chaudoir

Chodoir, Chodoire. 1602-3 «Jean Chaudoir» TerriersNamur, 1684 «Henri Cho­doire» BourgNamur; var. de fr. échaudoir, surnom de boucher.

 

JG

Chaudoir

Profess. Ecbaudoir. N. de boucher.

 

EV

Chaudoux

Proven. ,,Source d’eau chaude » (Dial. pic.). Synon. : Chod- -e, -oire. N° 131.

 

EV

Chaudron

1620 «Jean Jehenneaux dist le Chauldron» BourgDinant; surnom de chau­dronnier: fr. chaudron ; p.-ê. aussi comme nom d’enseigne (cf. BTD 26, 280).

 

JG

Chaudron

Profess. „Chaudronnier ». Chaudron, Goudron, Caudron, Cauderlier et C(h)audrel.

 

EV

Chaudron

zie Caudron.

 

FD

Chaudry

Chaudh(a)ry, Choud(h)ry: PlN, gehuchtnaam (Cher, Oise, Val-d’Oise) (DNF).

 

FD

Chaudy

zie Chaudier.

 

FD

Chauffard

Chouffart, Chuffart, Chaffart, Saf(f)ar, Saffa: BerN van de stoker. Afl. van Fr. chauffer. 1277 Martins Kafars, Ecaussines (CACa); 1436 Jaques Chuffart, Dk. (TTT).

 

FD

Chauffeur

Fr. chaufour: kalkoven. BerBN van een kalkbrander. Vgl. Chaufouraux, Decofour. 1252 Mehaus Caufour, Atrecht (NCJ); 1296 Tumas li Caufouriers, PdC (BOUGARD)..

 

FD

Chaufheid

cf. Chauveheid.

 

JG

Chaufheid

Chauveheid, Chauvehé, Chauffé, Chafwehé, Chawehé, -ez: PlN Chaufheid in Theux (LU), Chauveheid in Chevron (LU), Chauveheis in Bellevaux (LU) < chauve heis < Germ. haisjô ‘kaal beukenbos’ (TW). 1662 Aegidius Chaveseid, Franchimont (MUL VI); 1678 Querin Chaveheid, Chauveheid (ASM II).

 

FD

Chaufheid

V. Chauve.

 

EV

Chaufour(e)aux

Profess. ,,Four à chaux ». N. de chaufournier. N° 131.

 

EV

Chaufouraux

-eau(x), Chauffour(e)aux, Chanfreau, Cafriau: Dim. van Fr. chaufour: kalkoven. Vgl. Kalkoven, Chauffeur. BerBN van de kalkbrander, kalkmaker. 1705 Jan Chauforau, Céroux-Mousty-

Mech. (GPM).

 

FD

Chaufouraux

-eau, -eaux, -oux. Nom d’ori­gine: dimin. en -eau de fr. chaufour ‘four à chaux’.

 

JG

Chauland

BerN van de kalkmaker (DNF).

 

FD

Chauland

NF d’origine savoyarde (GeneaNet), dont l’explication n’est pas assurée.

 

JG

Chauliac

PlN Chaulhac (Lozère, Ardèche, Hte-Vienne) < Lat. Cauliacum.

 

FD

chaume

Sommet dénudé d’une col­line. Forme dial. : Calm, Caume et Coume. Proven. Calm- -meyn, -mien, -ette, -elet. Chômé, Cho-metton, Kamette.

 

EV

Chaumet

Chalmet. Probabl. dimin. en -et de chaume, surnom de couvreur.

 

JG

Chaumet(te)

-el, zie Calmet.

 

FD

Chaumon(t)

Schaumont: Verspreide PlN Chaumont: kale berg. 1096 Lambertus de Calmont; 1224 Jacobi de Chamont, Luik (SLL); 1383 Jehannin de Chaumont (MARCHAL). Ook Rom. vorm van Kolmont in Overrepen (L): 1125 de Calvo Monte

(TW); zie Colmont.

 

FD

Chaumont

Chaussart. V. Chauve.

 

EV

Chaumont

Topon. très fréquent: mont chauve (dénudé).

 

JG

Chaupré

Choprix: PlN? Of < Supré?

 

FD

Chaus(se)not

Chaussonnot, zoals Fr. FN

 

FD

Chausnot

Chaussenot. Peut-être dérivé en -ot (non attesté par le FEW 2, 71-2) de fr. chaus­son ou du NF Chausson lui-même.

 

JG

Chausnot

zie Chaussenot.

 

FD

Chaussa

-art. Péjoratif de Chaussier?

 

JG

Chaussard

-art, -a, Saussard: Afl. van chausse: broek, kous. BerN van de kousenmaker. Vgl. Cousse.

 

FD

chausse

chaussette. Parties du vêtement. On distinguait le haut-dé chausse et le bas-de-chausse. Les chaussettes étaient des bas-de-chans-ses à pieds coupés. Les chaussons étaient des petites chausses.

Aux mots français chausse, chaus­sette, chausson, chausster, chausse-tier correspond les mots picards : cauche, chauchette, cauchon, cau-chie(r) (Mot qui peut représenter aussi chaussée dans ce dialecte), caucheieur.

1.   Ces   noms   ont   dû   désigner généralement des artisans. — 2. Exceptionnellement, certains d’entre eux ont pu évoquer une particula­rité vestimentaire. Patron. : Chauss- -e, -ette, -on, -eur, -ier, -ot, Chausteur. Cauch–e, -ette, -on. Chauchet- -eur, -eux. Causteur.

 

EV

Chausse

zie Cousse.

 

FD

Chaussée

-ee, zie Cauchie(s).

 

FD

Chaussée

Nom d’origine ou de résidence: fr. chaussée.

 

JG

Chaussegroux

Var. van Fr. FN Chaussegros: die te grote kousen draagt of maakt. Vgl. Corthose.

 

FD

Chaussepied

BerN van de schoenmaker of kousenmaker.

 

FD

Chausset(te)

Dim. van Ofr. chausse: kous. BN of BerBN.

 

FD

Chaussette

Surnom métonymique: fr. chaus­sette.

 

JG

Chaussier

-iez: Ofr. chalcier, chaucier: kousenmaker. Vgl. Chausse. BerN. 1435 Jehan le Chaussier, Laon (MORLET).

 

FD

Chaussier

Var. de fr. chausseur (qui fait ou vend des chaussures).

 

JG

Chaussin

Nom de métier: ouvrier qui produit de la chaux? Ou bien, comme le suivant, de la famille de fr. chausse.

 

JG

Chaussis

-y, zie Cauchie(s).

 

FD

Chaussois

-oy, zie Desausoi.

 

FD

Chausson

(NF tournaisien). D’anc., moy. fr. chausson ‘esp. de chaussettes portée sous le soulier’, fr. chausson FEW 2, 71b, surnom métonymique d’ouvrier.

 

JG

Chausson

Dim. van Ofr. chais, chaus: schoen.

 

FD

Chaussonet

Chaussoneau, dim. van Chausson.

 

FD

Chausteur

cf. Chasteux.

 

JG

Chausteur

zie Caucheteur.

 

FD

Chautnier

Chomy, -is: Afl. van chaume: riet, dakstro. BerN van de strodekker.

 

FD

Chauvain

cf. Chauvin.

 

JG

Chauvain

zie Calvin.

 

FD

Chauvaux

-eau(x), zie Chauvel.

 

FD

Chauvaux

-eau, -eaux, -iaux, Chauvel, Chavel, Chauwel (formes non vocalisées), Chavaux. 1289 «Ysabial li fille Chauvial» CensNamur, 1533 «Colin Chaveau» Bourg­Namur, 1593 «PiereChauveau» BourgDinant, 1602-3 «La censé Jean Chauveau» Terriers­Namur, 17e s. «Chauvaux», «Chaveaux» Cerfontaine ; surnom de chauve : dérivé en -eau de fr. chauve FEW2, 106a. — Très secondairement, nom d’origine: Chauveau, à Godinne (Nr), cf. p.-ê. 1449 «Gérait de Chaveau» AidesNamur, 1523 «Jehan de Chavea(u)» BourgNamur.

 

JG

chauve

,,Dénudé ». 1. Proven. Qua­lificatif appliqué aux plateaux, aux collines. Dialecte : Cauf-, Couv-, Xhafujf-, Calv-. Chauf-, Chauve-heid, ,,Bruyère dénudée », Chau-sart, ,,Essart dénudé », C(h)au-, Cou- -mont, ,,Colline dénudée », (E)scou(fe)-, Xha(u)ff-, Xhoff–laire, ,,Lande dénudée ». N° 237. — 2. Car. phys. ,,H. au crâne dénudé ». N° 265. — Patronymes ayant pu avoir l’un ou l’autre sens : C(h)auv-, Couv-, Calv- -(e)aux, -al, -el, -in, -ier, -o(t).-

 

EV

Chauveheid

 (à noter la curieuse prononciation de ce NF en fr. : chôfyé, JL), Chauvehé, Chaufheid, Chawehé, Chafwehé. 1524 «Johan de Chavehe» DénStavelotMy, 1536 «Johan de Chaweheid» CoutStavelot, 1777 «Nicolas Chauveheid» Couvin; nom d’ori­gine: Chaufheid, w. à tchâf’hé, à Theux (Lg).

 

JG

Chauveheid

-hé, zie Chaufheid.

 

FD

Chauvel

-aux, -eau(x), -iaux, Chauwel, Chavel, -aux, Chouvel, Chovau(x): Dim. van Fr. chauve: kaal. 1295 Johannes dictus Chauvel, S t-Q. (MORLET).

 

FD

Chauvenne

Forme w. de *Chauvine, fém. anthrop. de Chauvin?

 

JG

Chauvenne

Var. van Chavenne < chavène, chavane: hut (DNF).

 

FD

Chauvet

cf. Chavet.

 

JG

Chauvet

-é, -ez, zie Calvet.

 

FD

Chauviaux

cf. Chauvaux.

 

JG

Chauvier

Probabl. dérivé en -ier de fr. chauve, non attesté néanmoins dans le lexique FEW 2, 106.

 

JG

Chauvier

Schavier, Schavy(e): Afl. van Fr. chauve: kaal. BN.

 

FD

Chauvin

Chauvain. 1765 «Jean-Hubert Chau­vin (orig. de Laroche)» BourgLiège; surnom: dérivé en -in de fr. chauve, cf. aussi Cauvin, Cauvain et Chauvenne. Comp. également le l.d. tchâvétchamp, 1709 «Chavinchant» à Plainevaux (BTD 26, 257).

 

JG

Chauvin

zie Calvin.

 

FD

Chauvon

BN. Afl. van chauve: kaal.

 

FD

Chauvon

Dérivé en -on (non attesté dans le lexique) de fr. chauve.

 

JG

Chauwel

zie Chauvel.

 

FD

Chavagne

-an(n)e: PlN Chauvagne in Andenne (N), Chavanne (LX, Hte-Saône, Loire, Savoie), Chavannes (Ain enz.), Chavagne(s) (llle-et-Vil., Maine-et-Loire, Vendée).

 

FD

Chavagne

Chavane. Proven. Loc. et L.D. ,,Cabanne ».

 

EV

Chavais

Nom d’origine: Chavais (Maine-et-Loire).

 

JG

Chavais

PlN (Maine-et-Loire).

 

FD

Chaval

Chavalle. Var. hennuyère de Cheval.

 

JG

Chaval(le)

zie Cheval.

 

FD

Chavan(n)e

zie Chaban(n)e, Chavagne.

 

FD

Chavanne

Chavagne. 1780 «la veuve Cha-vanne» Charleroi; nom d’origine: Vaux-Cha-vanne (Lx), ou bien Chavanne, à Harsin (id.).

 

JG

Chavareau

zie Chavériat.

 

FD

Chavat(te)

zie Savat.

 

FD

Chavatte

Chavate, -aet, Savaete. 1257 «Chavatte d’Archenne de Nivelle» Baill-Nivelles, 1289 «Stevenins Chavate» Cens-Namur, 1302 «Colart Chavate» LoiTournai; surnom : forme pic. de fr. savate.

 

JG

Chavaux

cf. Chauvaux.

 

JG

Chavaux

zie Chauvel.

 

FD

Chavé

zie Chavet.

 

FD

Chavée

Chavee: 1. PlN Fr. chavée: holle weg. Vgl. Caveye, Schavey. 1342 Watier délie Chavée, Villers WB (AVV); 1560 J. de la Chavée, Namen-Aw. (AP). – 2. Evtl. grafie voor Chavet, -é.

 

FD

Chavée

w. nam. Chavéye. 1272 «Williaus filius lohannis del Chavée» PolyptVillers, 1497 «Willement de le Chavée», 1566 «Pierre Cha­vée» BourgNamur; nom de résidence: w. to-pon. chavée ‘chemin creux’; cf. aussi Chavet, -ez.

 

JG

Chav–ée

-es. V. Cave.

 

EV

Chavel

zie Chauvel.

 

FD

Chavepeye

(famille émigrée du Cantal au Roeulx, en 1819), Chavrepierre (forme altérée). Probabl. nom d’origine du sud de la France [non localisé], composé verbal d’occ. chavar ‘creuser’ + peira ‘pierre’ [JPCh],

 

JG

Chavepeyre

-peyer, -perey, -pierre, Chavrepierre: De famille is in 1819 uit Cantal naar Roeulx (H) gekomen (HERB.). PlN Cave pierre: holle steen; vgl. Peyrecave (DNF). 1173 Rogerus de Cava Petra, LX (CAO).

 

FD

Chaveriat

 (NF importé). Nom d’origine: Chavéria (Jura), Chaveyriat (Ain).

 

JG

Chavériat

Chavériat, Chavaria, Chavareau: PlN Chavéria (Jura), Chaveyriat (Ain). Chavareau is dan hypercorrect (aangezien N W. ~ia < -eau). Chaves Daguilar: Chaves is een Port. PlN in Tras-os-Montes < (aquis)Flaviis’bionn.en. van Flavius’

(DS). 1751 Chaves d’Aguillar, Bg. (PDB). Zie ook Aguilar.

 

FD

Chavet

-ez, Chauvet, -ez. 1223 «Nicholes Chauves» ChirTournai, 1358-59 «Mehaus veve de Piérart Chavet» PolyptAth, 1444 «Jehan Chavet» AidesNamur, 1752 «Thomas Chauvet » Couvin ; surnom : dérivé en -et de fr. chauve FEW 2, 106a ou bien, pour les formes en Chav-, pic. (Buigny) chavet ‘mauvais ouvrier’ (de savetier). Cf. aussi Cavet, Cavez.

 

JG

Chavet

-ez, -é, Cavet, -ez, -é, -ey: 1. Dim. van Ofr. cave, chave: hol. 1391 Daniel Chawet, H; 1432 Jehans Chaves=J. Chawés, H (CCHt). – 2. Zie Calvet.

 

FD

Chavot

Dérivé en -ol (non attesté) de fr. chauve.

 

JG

Chavot

Grafie voor Chavaux.

 

FD

Chavrepierre

cf. Chavepeyer.

 

JG

Chavrepierre

zie Chavepeyre.

 

FD

Chaway

Chawet. 14e s. «Chaweal» Vivegnis; cf. surnom: w. liég. tchawâ ‘criard’, tchawète ‘enfant braillard’ FEW 16, 304b, mais aussi w. verviétois tchâwê ‘petite prune hâtive de qualité inférieure’, également (au plur.) blason populaire des habitants de Visé DL 637a.

 

JG

Chaway

Lu W. var. van Cha(u)vaux. 146 e. Chaweal, Vivegnis (HERB.).

 

FD

Chawehé

cf. Chauveheid.

 

JG

Chawehé

-ez, zie Chaufheid.

 

FD

Chawet

BN. Var. van Cha(u)vet. 1416 Jehan Chauwet, Dk. (TTT).

 

FD

Chayet

-ot, zie Caillet, -ot.

 

FD

Chayriguet

Cheyriguet: Zuidwestfr. FN Chayriguès. Chai de Riguet: (wijn)kelder van Hendrik (DAUZAT)? Of Chez Riguet (DNF)?

 

FD

Chazal

zie Casal.

 

FD

Chazanova

zie Casanova.

 

FD

Chaze, van

PlN Kasen (NL)?

 

FD

Chazy

V. Casier.

 

EV

Chazy

zie Casier.

 

FD

Chebonnier

Proven. Sept Bonniers (Dép. Jumet).

 

EV

Chechelen, van

Vanchechelen komt voor in FV en is wsch. een verhaspeling van Van Mechelen, door anticipatie van de ch.

 

FD

Chef

1. Situat. dans la hiér. soc. ou admin. — 2. Proven. L.D., ,,Som-met ». Delchef.

 

EV

Chef

Ché: Fr. BN Chef, uitspr. ché: hoofd (DNF).

 

FD

Chef

Chif, Chiff. Sans doute surnom, p.-ê. encore au sens d’anc. fr. chief, w. liég. (arch.) tchîf ‘tête’ FEW 2, 334a, cf. 1286 «Wautiers Kief» DettesYpres et 1247 «domini Jacobi Chief de Osel [= tête d’oiseau] de Yvodio» CartOrval, cf. DicPatRom II. 1, 109-112. Toutefois, il ne convient pas d’écarter la solu­tion proposée par E. Renard (BTD 26, 275), à savoir une adaptation graphique de l’anc. w. tchîve ‘chèvre’, cf. le NF Delchef et les men­tions liégeoises: 1557 «Noël délie Chieff», 1581 « une fille de Johan Jamien délie Chieff», 1599 «Art de Cheff» AnthrLiège.

 

JG

Cheffer(t)

Rom. spelling van D. FN Schaffer. BerN Schafer: schaapherder.

 

FD

Cheffert

-er. «Jean Cheffert» né à Endrechette (= Heiderscheid?) au G-D de Lux., décédé à Hamois en 1852; forme francisée d’ail. Schâfer ‘berger’ (surnom), la forme Cheffer(t) n’étant pas attestée du tout dans l’onomastique grand-ducale (cf. H. Klees, Géographie der Luxemburger FN, 1989).

 

JG

Chefnay

w. Tchèf’nê. Nom d’origine: 1719 «au chefnay», à Milmort (Lg).

 

JG

Chefneux

Nom d’origine: w. tchèf’neû, à Barchon (Lg).

 

JG

Chefneux

PlN in Cheratte en Saive-et-Wandre (LU). 15de e. Oliveroul de Chefneux; 1517 Olivet de Chefneux, dit de Saive, Saive (Par. 1986, 335).

 

FD

Chefneux

Proven. Dép. Cheratte et Wandre.

 

EV

Chehet

Nom d’origine: Jehay(-Bodegnée), w. à tch’hè(Lg)[JL, NFw].

 

JG

Chehet

PlN Jehay(LU)

 

FD

Cheiver, de

zie Dechèvre.

 

FD

Cheling

Rom. spelling voor D. Schilling, de muntnaam.

 

FD

Cheller

zie Schaller.

 

FD

Chelli

Chelly: Wsch. var. van Celli of Celly, LU W. voor Cellier of Sellier.

 

FD

Chelman

zie Schellemans.

 

FD

Chemanne

Var. de Chermanne avec amuïssement du r.

 

JG

Chémanne

zie Scheyman(s).

 

FD

Chemay

-ais, zie (van) Sima(e)y.

 

FD

Chemay

Proven. 1. Semay, Semais (Riv.). — 2. Chimay (Loc.).

 

EV

Chemin

Nom d’origine: fr. chemin, cf. Duche-min.

 

JG

Chemin

zie Duchemin.

 

FD

Chemineau

-ay: Dim. van Fr. chemin: weg. PlN. Vgl. Duchemin.

 

FD

Chenal

1444 «Jehan Chenal» AidesNamur, 1589 «Mathy del Chena» CoutStavelot; nom d’origine: w. liég. tchènâ (qqfois f.), verv. tchinà ‘chéneau de toit’, fr. chenal ‘canal’. Chêne. 1624 «Jean Chesne le jeune» émigré en Suède; nom détoponymique, d’après fr. chêne (arbre caractéristique de l’endroit); cf. aussi Quesne et Duchêne, etc.

•  Dimin. topon. : Chénau,  Chenaux,  -eau, -iaux. 1546 «Lambert Chesneau» BourgNamur, 1612 «Marthin Chesneau, bollengier» Bourg-Dinant, 1630 «Anne Chesneau» BourgNamur; cf. aussi Chainiaux. – Chenet. Chenot.

•  Collectifs en -etum (fr. chênaie): Cheneux. 1524 «Johan de Chenneux» DénStavelotMy; cf. aussi Chaineux. – Chenois, -oix, -oy. 1449 « Katherinette  du Chesnoy» AidesNamur, 1503 «Gilchon du Chennois» Donstiennes, 1550 «Pierchon Chesnoy» BourgNamur.

 

JG

Chénau

Chenaux, -aud, -ault, -eau, -iau(x), Chenn(e)aux, Schena, Chain(n)iaux, Chain(ni)eaux, Chaignaud, -eau, Chagnaud, Chesneau, -aux, Che(s)ne), Chena(l), Que(s)nel, quennelle, Kenel: Dim. van Fr. chêne, Pic. que(s)ne: eik. Of Ofr.

chesneel: eikenbos. PlN Chainia in Crehen (LU) en Meux (N); Chenia(t) in Baisy-Thy (WB), Huccorgne (LU) en Somzée (N). Cheneau in Estinnes-au-Mont (H) en Bonlez (WB).

 

FD

Chenaye

-ey, Chainaie, -aye: PlN Chênaie: eikenbos. Chenay (Marne, Sarthe) en in Pondrôme (N).

 

FD

Chêne

Chêne(s), zie Duchêne.

 

FD

chêne

N. d’arbre. Chênaie, ,,Plantation de chênes. Formes anc. et dial. : Quesne, chesne. V. Rouvre et Casse. Proven. Loc. et L.D. Chêne(s), Quen(n)e, Le-, Du-, De- -quesne, -quenne, -chesne, -chêne, -qen(n)iaux. (Le)-, (Du)-Quesn-, Quenn-, Chesn-, Chên-, Chain- -oy, -ois, -ot, -aye, -eux. Cheneval, ,,Val des chênes ». N° 242.-

 

EV

Chenel

zie Chénau.

 

FD

Chenemont

PlN Chênemont in Baisy-Thy (WB) en Corroy-le-Château (N).

 

FD

Chenet

-ey: PlN Chenet in Honnay (N) en Remagne (LX).

 

FD

Cheneux

zie Chaineux.

 

FD

Chenev-

-ier, -ière. Proven. Cbene-vière (Loc. fr.). ,,Plantation de chanvre ».

 

EV

Cheneval

-et: Afl. van Ofr. cheneve: hennep. Wsch. PlN: hennepveld. Vgl. Chenevaz (Hte-Savoie), Chenevey (F.-Comté).

 

FD

Chenevière

PlN Chenevières (Meurthe-et-Mos.), Chennevières (Meuse, M.-et-Mos., Seine-et-Oise): hennepveld, hennepkwekerij.

 

FD

Cheney

zie Chenaye.

 

FD

Cheniau(x)

Chenn(e)aux, zie Chénau.

 

FD

Chenil

Nom d’origine: fr. chenil.

 

JG

Chennevier

BerN van de hennepteler.

 

FD

Chennevier

Plutôt qu’à un corresp. w. de ‘chanvrier’, qui n’est pas attesté, on pourrait penser, si la prononciation du NP le permet, au fém. tchèn’vire, chanvrière, bien représenté, lui, notamment dans la toponymie [.IL, NFw] ; toutefois, le NF est essentiellement hennuyer.

 

JG

Chenois

-oix, -oy: Verspreide PlN, var. van Fr. chênaie < Lat. cassanetum: eikenbos. Chenois (Moselle) en passim in Wallonie.

 

FD

Chenot

Cheno, Chesnot: Dim. van chêne: eik. 1384 Jean Chennot, Beaune (MARCHAL).

 

FD

Chens

zie Sens.

 

FD

Chentinne

zie Gentinne.

 

FD

Chenu

1. Car. phys. ,,H. aux cheveux blancs ». — 2. Car. mot. (Dial. wall.) „Homme élégant, distingué ». — 3. Proven. Dép. Andenne et Ronquières.

 

EV

Chenu

w. nam. Tchènu. 1312 «Weron fil le Chenut», 1390-94 «Wéri le Chenu» Monte-gnée, 1578 «Jean Le Chesnu», 1607 «Anne Chenu» BourgNamur; surnom: fr. chenu, blanc de cheveux (de vieillesse).

 

JG

Chenu(t)

Quenu, Sche(r)nus, Chanu(t): Ofr. chenu, Opic. quenu: grijs. BN. Vgl. De Grijze. 1248 Thoma dicto Kenu, Montreuil (DMM); ±1300 Pieres li Kenus, PdC (BOUGARD).

 

FD

Cheppe

PlN Cheppes (Marne).

 

FD

Cheppe

Profess. Cep (de vigne). ,,Vigneron ».

 

EV

Cheppe

w. (Bastogne) Tchèpe. NF lorrain (région de Bar-le-Duc), alternant avec la var. de Cheppe; nom d’origine: Cheppes (Marne).

 

JG

Cher

Chère: 1. Fr. BN Cher: geliefd. – 2. Grafie van Cherf : Cerf.

 

FD

Cher

Surnom, p.-ê. délocutif: fr. cher; cf. aussi Cheramy.

 

JG

Chér-

-on, -vet, -manne. V. HARI.

 

EV

Cher(e)quefosse

Ofr. cherque < Lat. circum; fosse: gracht, sloot. Vgl. Ofr. cherquemanage: grensbepaling. Wsch. PlN: omringende gracht,

ringgracht, omwalling.

 

FD

Cheradame

Surnom plaisant ou ironique: fr. cher aux dames.

 

JG

Chéradame

Adaptatie en reïnterpretatie van Patr. Seradaem: ‘s heren Adam. 1296 Simon sire Adans, Simon Seradams; 1298 Adam ser Adames, Kales (GYSS. 1963); 1772 St. Fr. Chéradame, Breteuil Norm.-Bs. (CALUW).

 

FD

Chéraft

Arabische FN (PDB). Wellicht < Cheri(e)f. Cherain:PlN(LX).

 

FD

Cherain

Nom d’origine: Cherain (Lx).

 

JG

Cherain

Proven. Loc.

 

EV

Cherami

Cheramy: BN Lieve Vriend. Vgl. Bonami, Goedvriend, D. Lieberfreund.

 

FD

Cheramy

Surnom délocutif, d’après l’expr. usuelle cher ami.

 

JG

Cherbonnier

zie Charbonnier.

 

FD

Cherchi(e)

-ye, zie Sergier.

 

FD

Cherdon

1559 «Wathiet Symont dit le cherdon dudit Voroux» = 1563 «Wathier Symon dit le chierdon» Voroux-lez-Liers (BTD 26, 242), 1616 «Jean Cherdon le vieux» PrincipChimay; surnom: w. tchèrdon ‘chardon’, cf. Chardon.

 

JG

Cherdon

V. Chardon et HARD.

 

EV

Cherdon

zie Cardon.

 

FD

Chère,

zie Cher.

 

FD

Chérel

Cherelle, Chereau: Dim. van Ofr. cher, char: wagen, kar, (ook) karrenweg (DNF).

 

FD

Cherequefosse

Probabl. nom d’origine composé avec fosse ‘fond’ et, p.-ê. pour déterminant, le premier élément de cherqitemenage, cerque-menage FEW 2, 698b-699a, cf. «Rue Chere­quefosse» [depuis 1904] à Tournai (MH).

 

JG

Chères

cf. Chares.

 

JG

Cheret

1748 «Jean Cheret» Nandrin; probabl. nom d’origine : Cheret, à Embourg (Lg).

 

JG

Cheret

Chairez, Seret, -e(z), -ey, -é, Séré, Serré(e), -e(e), -et, -è(s): 1. Var. van Charet, dim. van char: kar. – 2. PlN Cheret in Embourg (LU), Cheret (Aisne).

 

FD

Cheret

Proven. Dép. Embourg.

 

EV

Cherette

Surnom: w. tchèrète ‘charrette’.

 

JG

Cherette,

zie Cherrette.

 

FD

Cherf

Surnom : forme picardisante de fr. cerf.

 

JG

Cherf, (de)

zie Lecerf.

 

FD

Cherfils

BN Lieve, geliefde zoon. Vgl. Liefsoons 2.

 

FD

Cheri(e)f

Chéri(e)f: Arabische FN. VN Cherif < sharff ‘edel’ (HERZ).

 

FD

Cherik

Misschien Germ. VN Zierik (Zegerik). 1382 Jan Cerix, Tielt (DEBR. 1970).

 

FD

Cherissier

zie Cerisier.

 

FD

Cherix

Zwitserse FN (PDB). Misschien PlN Chereix (Limousin).

 

FD

Cherlet

Var. de Charlet, les formes picardes Chérie = Charles étant bien attestées (cf. L.-F. Flutre, Le moyen picard, 1970, 137-147 et 370) [MH].

 

JG

Cherlet

zie Charlet.

 

FD

Cherman(n)e

zie Charlemagne.

 

FD

Chermanne

1682 «Jean Chermanne» Bouf-fioulx, 1704 «Jean-Baptiste Chermane (Cher­manne, Chalmagne, Charmagne)» Hanzinelle, 1719 «Pierre Chermanne (ou Chamagne)» Bouffioulx; p.-ê. forme francisée du NF flam. Scherman(n), Scheirman (= le barbier); cf. aussi Chalmagne, qui en est une des défor­mations.

 

JG

Chermeux

zie Sermeus(e).

 

FD

Cheron

Cherron. , cf. Charon.

 

JG

Cheron(t)

Cherron, Cheronneaux, zie Carron.

 

FD

Cheronneaux

Dérivé anthropon. du précédent ou bien dimin. du prénom Cheron < lat. Caraunus.

 

JG

Chérot

Cherot: Var. van Charot, dim. van char: kar, wagen.

 

FD

Cherout(r)e

zie Cerouter.

 

FD

Chéroux

zie Sirou(x).

 

FD

Cherpion

 (NF de la région de Jodoigne et Wavre). 1685 «Nicolas Cherpion», fils de «Jacques Cerpion» Folx-les-Caves, avec var. «Scerpion, Serpion» au 17e s. dans la région (comm. R. Cherpion) ; surnom métonymique : ard. serpillon, gaum. serpiyon, champ, et fr. sarpillon ‘petite serpe’, etc., formes dialectales dérivées de fr. serpe FEW 11, 235a.

 

JG

Cherpion

Dial. Fr. charpillon, LU W. tchèrpion, dim. van Fr. charpie: wolvlok. BerBN van de wolbewerker. 1649 Lucia Serpio(e)n, Diest (CLAES1983,145).

 

FD

Cherpion

N. de circonst. Surnom adopté par une pers. née sous le signe du Scorpion. N° 301.

 

EV

Cherquefosse

zie Cherequefosse.

 

FD

Cherret(t)e

et(t)é, Cherette, -étté: W. tchèrète, Fr. charrette: wagentje. BerBN van de voerman of wagenmaker. Vgl. Carette.

 

FD

Cherrier

zie Charier.

 

FD

Cherrière

zie Charriera.

 

FD

Cherruy

cf. Cheruy.

 

JG

Cherruy

zie Caroyer.

 

FD

Cherry

Soit var. de Cheruy [= afr. cheruuier ‘laboureur’], soit plutôt nom de dignité, cf. 1435 «Messire Jehan Raduz, cherri de Fosse pour le tems d’adonc» Montignies-le-Tilleul, où se reconnaît l’équivalent de *cêrî ‘percep­teur des rentes’, bien attesté anciennement dans le wallon de l’est (Remacle, DRo: FEW 2, 575a cellariarus) [JL, NFw].

 

JG

Cherry

zie Charier.

 

FD

Cherton

cf. Charton.

 

JG

Cherton

zie Carton.

 

FD

Cherubin(i)

-ino, Chérubin: Patr. VN naar de engelennaam: cherub, cherubijn, engel van de tweede rang na de serafijnen.

 

FD

Cheruwier

-uvier, Cheruy, zie Caroyer.

 

FD

Cheruy

Cherruy, Cheruwier, Ché-. Nom de métier: anc. fr. charruier, cheruwier ‘labou­reur’ FEW 2, 425a.

 

JG

Chervet

zie Charvet.

 

FD

Cherville

Nom d’origine: Cherville (Manie, Eure-et-Loir).

 

JG

Cherville

PlN (Marne, Eure-et-Loir).

 

FD

Cherville

Proven. Serville (Loc.).

 

EV

Chery

Chéry, zie Charier.

 

FD

Ches(se)let

Profess. Ces (Ane. fr.). ,,Cens », avec la valeur ,,Censier, „ Fermier ».

 

EV

Chesaux

Chessa(ux), -eaux, Cheza: Verspreide PlN, W. tchèzâ, Oudw. chesal, afl. van Lat. casa: huis.

 

FD

Cheslain

cf. Chaslain.

 

JG

Cheslain

zie Chaslain.

 

FD

Cheslet

Chesselet. Nom d’origine: Chàtelet, w. tchèslèt (Ht), etc.

 

JG

Cheslet

Chesselet: Dial. vorm voor Châtelet.

 

FD

Chesn-

cf. Chêne, etc.

 

JG

Chesneau

-aux, -el, zie Chénau.

 

FD

Chesnot

zie Chenot.

 

FD

Chessa(ux)

-eaux, zie Chesaux.

 

FD

Chessaux

Topon. fréquent: w. tchèzâ, dérivé de lat. casa ‘maison’ ; cf. Chassard et Cheza.

 

JG

Chession

Cession: PlN, dial. vorm van Castillon, in Dinant (N), Fléron (LU), Lorcé (LU), Malonne (N) en Rendeux (LX).

 

FD

Chession

Proven. Dép. Dinant, Ma-lonne, etc. (Tchession, wall., ,,Petit château »).

 

EV

Chession

w. Tchèssion. 1506 «Jacquemineit de Chession» CoutStavelot; topon. fréquent, qui correspond à fr. Châtillon.

 

JG

Chet(t)er

zie Schetter(s).

 

FD

Chetine

Chetinne. Nom d’origine: à Flémalle-Grande (Lg), à Rhisnes (Nr).

 

JG

Chétine

Chetin(n)e: PlN in Flémalle-Grande (LU) en Rhisnes (N).

 

FD

Chetter

Var. de Schetter.

 

JG

Cheu

Nom d’origine: Cheu (Yonne) ou Cheux (Calvados) ; ou bien surnom : pic. cheû ‘ceux’ ? Cf. aussi 1504 «Renart de Cheut» Cout­Stavelot.

 

JG

Cheu

PlN (Yonne) of Cheux (Calvados) (J.G.).

 

FD

Cheul(l)et

zie Cholet.

 

FD

Cheurette

V. Chevrette.

 

EV

Cheuva(rt)

Var. van Fr. FN Chauvard, afl. van chauve: kaal.

 

FD

Cheuvart

Cheuwart. Peut-être dérivé péjoratif en -ard (péjoratif) d’un verbe qui pourrait être w. nam. chovè ‘balayer’ < lat. scopare FEW 11, 321-2, comp. w. nam. cheûve ‘fane de carotte’.

 

JG

Cheuvreux

cf. Chevreuil, Chevreux.

 

JG

Cheuvreux,

zie Chevreau(x).

 

FD

Cheval

Cevaal, Cavael, Queva(l), Chaval(le), Chevau(x), Cheveau, Chévau(x): Fr. cheval: paard. BN naar de huisnaam of BerBN van de paardenkoopman. BLOYS (Sibbe 1941,119) noemt een Cheval, zoon van ene Chevalier. 1306 Jakemés li Kevaus, Dk.

(TdT); 1344 Colars Chevauls, Bergen (CCHt); 1408 Jehan as Quevauls; 1437 Catherine as Chevaulx, Dk. (TTT); 1441 Jan Chevael, Dk.-Bg. (PARM.).

 

FD

Cheval

Chevau, Ché-, Chevaux, Cheveau, Chéveaux (formes vocalisées). s.d. «Johannis dicti Caballi», «Servatii Chavïal» ObitHuy, 1226-37 «Jehan Cheval = Equus = Caballus» ÉchHuy, 1286 «Jehans Chevals» CartLes-sines, 1294 «Jehans a Cheval» CensNamur, 1380 «Johans Rollans de Chevaus li bresseur» GuillLiège, 1524 «Henry del Chival» Dén-StavelotMy; surnom métaphorique (cf. l’expr. fort comme un cheval) ou de propriétaire : fr. cheval, w. liég. dj’vâ, fr. tch’fau, etc. FEW 2, 8b; cf. aussi Chaballe, Chaval(le) et Queval. Aussi nom d’enseigne: cf. 1361 «Thiri del Cheval» AnthrLiège, 1373 «Heynekins de cheval li vinier» GuillLiège, 1513 «Lambert de Vivengnis dit de cheval » Liège ; cf. égale­ment Ver(t)cheval. Pour une approche globale de l’étymon caballus, cf. DicPatRom 1997, 18-22. – En composition (avec l’adj. bai, nom de couleur): 1274 «Reniers Chevalbay» CartValDieu.

 

JG

cheval I

N. d’animal. Chev- -al, -eau. Profess. ou occupation. Ele­veur ou propriétaire de chevaux. Dérivés : Chevalier. Titre de nobl. A l’origine, préposé aux écuries. (Le) Cheval(l)ier. Souvent sobri­quet évoquant une allure ou un rôle joué dans un cortège ou un mystère. N° 135.- Altération possible, par attraction du mot chivolî (wallon), ,,Conducteur de chevaux de hal­lage ». Chevalerie, Cavaillerie. ,,Ecu-rie ». Delchevalerie, Cavallierie. Proven. L.D. (Comp. : Bo(u)verie, Vaquerie).

 

EV

cheval II

(Dial. pic.), ,,Ce val » ou ,,Le val » (L.D.).

 

EV

Chevalet

-ot, Chevaillot: Dim. van cheval: paard. 1290 Thoumas Chevalet, Laon (MORLET).

 

FD

Chevalier

Chevaillié. 1444 «Monsieur Jehan Chevallier, advoez de Thuin» Montignies-Ie-Tilleul, 1564 «Éverard Chevallier cerrier» CartCouvin, 1608 «sieur Piere Chevalier» BourgDinant; nom de dignité: fr. chevalier, ou nom de métier: w. tch’volî ‘conducteur du cheval de halage’.

 

JG

Chevalier

-iez, Cheva(i)llier, -iez, Chevaill(i)é, -ie, Lecheval(l)ier, Quavallier: Fr. chevalier: ridder. 1292 Robert Chevalier, Atrecht (NCJ); 1343 Simon Chevalier, Tn. (C. BAERT); 1477 Lowijs le Chevalier, Ronse-Gent (PBG).

 

FD

Chevallard

Afl. van Cheval. BerN van miter of paardenkoopman. 1292 Henris Chevalars, Luik (AVB).

 

FD

Chevance

Sit. soc. ,,Homme qui a bénéficié d’une chevance » (c’est à dire de tous les biens d’une autre personne) (Anc. Droit).

 

EV

Chevau

Ché-, Chevaux, Cheveau, cf. Cheval.

 

JG

Chevau(x)

Chev(e)au, zie Cheval.

 

FD

Chevenier

zie Chevigné.

 

FD

Cheverel

zie Chevreaux.

 

FD

Cheverier

cf. Chevrier.

 

JG

Cheverier

zie Chevrier.

 

FD

Cheveron

cf. Chevron.

 

JG

Cheveron

zie Chevron.

 

FD

Chevet

1651 «Marie Chevet» émigrée en Suède; surnom: anc. fr. chevez ‘traversin de lit’ FEW 2, 260b.

 

JG

Chevet

Chévez: Ofr. chevet: hoofdkussen (J.G.).

 

FD

Chevigné

Chevigne, Chevenier: PlN Chevignet (Savoie), Chevigney (Doubs, Hte-Saône).

 

FD

Chevigné

Nom d’origine : Chevigné (Maine-et-Loire, Sarthe, etc.), Chevigney (Doubs, Haute-Saône), etc.

 

JG

Cheville

1257 «Idain Cheville de Nivelle» BaillNivelles; surnom: fr. cheville (fabricant ou marchand) ?

 

JG

Cheville

Fr. cheville: spil, plug, spie, bout. BerBN. 1275 Gérars as Kievilles, Vloesberg (VR 52V°).

 

FD

Cheville

Profess. 1. Fabric. ou vendeur de chevilles. N° 131. — 2. Chevillard (Ane. fr.) ,,Boucher ». N03 130, 150.

 

EV

Chevolet

1544 «Adam de Chevolet», 1550 «Estienne Le Chevolet», 1556 «Franchois du Chevollet» BourgNamur, 1567 «Johan le Che­volet» Bra, 1664 «Barbe Chevolet» Bourg­Namur; surnom: w. tchivolèt ‘chevalet, trépied’ (au propre: petit cheval) FEW2, lOa, cf. DicPatRom 1997, 14-15.

 

JG

Chevolet

Profess. Chivolî (wajlon), „ Conducteur de chevaux de hal­lage ». N° 83.

 

EV

Chevolet

Waals-Br. tchivolèt, Fr. chevalet (paardje): (schilders)ezel, drievoet, schraag. BN. 1567 Johan le Chevolet (HERB.).

 

FD

Chevrain

1. N. de bapt. Severin. V. SEV. — 2. Proven. St-Séverin (Loc.) ou Severrin (Dép. Couvin). Quiévrain (Loc. ).

 

EV

chèvre I

N. d’animal. 1. Profess. „ (Gardien de) chèvres ». Synon. : (S)chevr-, Cabr- -ier, -y. N° 164.-Diminutif. : Chevr-, Scheur- (N° 79) -ette. V. Cabrit. — 2. Proven. Chièvres (Loc.). Synon. : Chevreuil (N° 213), Quiévreux (N° 211).

 

EV

chèvre II

Outil de cirier, paumier, scieur. Profess. N. de fabricant ou d’usant. N° 131.

 

EV

Chevreau

Chevrel, Cheverel (formes non vocalisées). 1544 «Giele le Chevrea» Dén-StavelotMy; surnom: fr. chevreau ‘petit de la chèvre’ FEW 2, 295a, cf. PatRom 1997,44-45.

 

JG

Chevreau(x)

-iaux, Chevreul, -euil(le), -eux, Cheuvreux, Chev(e)re), Quiévraux, -eux, Qui(e)vreux, Queverue: Ofr. chevrel, Fr. chevreau: geitenjong, geitenlam. BN. De vorm op -euil

verraadt verwarring met Fr. chevreuil: ree. De vormen met qu- zijn Picardisch. 1750 J. F. Chevreux, Dk.-Aw. (AP); 1780 J. T. L. Quevreux, St.-Win. (VERGR. 1968,193).

 

FD

Chevremont

Ché-, Ché-. Topon. fréquent, ainsi Vaux-sous-Chèvremont (Lg).

 

JG

Chèvremont

Chevremont, Chêvremont: Verspreide PlN, b.v. Vaux-sous-Chèvremont (LU).

 

FD

Chevreuil

-euille, Chevreux, Cheuvreux. Surnom: anc. fr. chevruel, fr. chevreuil, w. tchèvrêu, lat. capreolu FEW 2, 304a, ALW 8, 52-53. Cf. aussi Quiévreux (forme pic.).

 

JG

Chevreuil(le)

altéré au Chevreuil. N° 67. Proven. Sobriq. des habi­tants de Chièvres. N° 213. Synon. : Quiévreux.

 

EV

Chevrier

Cheverier, Chevry: BerN van de geitenhoeder. Vgl. De Geiter.

 

FD

Chevrier

Cheverier. Fr. chevrier, qui fait paître les chèvres ; cf. aussi Chevry.

 

JG

Chevrolet

Dimin. (non attesté) de fr. chevreuil, comp. cependant anc. prov. cabrolet ‘faon du chevreuil’ FEW 2, 304b.

 

JG

Chevrolet

Kan dim. zijn van Chèvre of Chevreuil, maar is wellicht een reïnterpretatie van Chevalet/Chevolet.

 

FD

Chevron

Cheveron, Quiv(e)ron, Cuvron: 1. PlN Chevron (LU). 1105 Hillino de Keuvron (ASM). – 2. Dim. van Fr. chèvre, Pic. qui(è)vre: geit. Vgl. Chevrot. 1605 Pieter Quyveron, 1673 Pieter Quiveron, 1697 Nicolais Quievron, 1684 Jean

Queveron, Mkr. (KWII).

 

FD

Chevron

Cheveron. Nom d’origine: Chevron (Lg) plutôt que fr. chevron (terme de char­pente, d’héraldique, etc.) FEW 2, 306a, cf. cependant Quiv(e)ron [CH].

 

JG

Chevron

Proven. Loc.

 

EV

Chevrot

Dim. van Fr. chèvre: geit. 1454 Johanne Episcopo = (Jean Chevrot), Dk. (SMTII).

 

FD

Chevry

Var. de Chevrier; ou bien nom d’origine: Chevry (Ain, Seine-et-Marne, etc.).

 

JG

Chevry

zie Chevrier.

 

FD

Cheyns

Cheys: 1. Patr. Var. van Gheyns, door verscherping g/ch. 1459 Geyns f. Michiels = 1471 Cheys f. Michiels, Ktr. (PB 12,17). – 2. Zie Seyns.

 

FD

Cheyns

Probabl. var. de Geyns, Gheyns (= Geene, Gérard), cf. 1459 «Geyns f. Michiels» = 1471 «Cheys f. Michiels» Courtrai; ou bien var. de Seyns [FD].

 

JG

Cheyns

V. SAD (Sanz).

 

EV

Cheyrels

zie de Keerle.

 

FD

Cheyriguet

zie Chayriguet.

 

FD

Cheys

zie Cheyns.

 

FD

Cheza

(NF de la région de Marche-en-Famenne, Hotton, Clavier). Nom de résidence: w. tchèzâ, anc. w. « chesal, « chesauz (< lat. casalé) ’emplacement d’une maison, terrain où l’on bâtit une maison’, e.a. à Fronville (Ph. Gavray-Baty, Top. de Fronville, 57), cf. L. Remacle, Etym. 169. Comp. les NF fr. corresp. Chèze, Chaize, Chaise et dérivés (Morlet 216).

 

JG

Cheza

zie Chesaux.

 

FD

Chèze

zie Chaise.

 

FD

Chiaramonte

-ti, Chiaromonte: It. PlN, équivalent van Clermont.

 

FD

Chiaro

-i, -a, -adia, -el(lo), -ellaz, -elli, -etto, -ini, -ot(to): It.  Patr./ Metr. Chiaro/Chiara, Lat. Clarus/Clara ‘helder, schitterend, illuster’.

 

FD

Chiau

zie Chau.

 

FD

Chibert

Patr. Wsch. hypercorrect voor Sibert.

 

FD

Chibert

V. SAD (Sak).

 

EV

Chicard

1. V. SAD (Sak). — 2. Car. mor. ,,H. élégant ».

 

EV

Chiche

Fr. BN chiche: gierig.

 

FD

Chichery

PlN (Yonne).

 

FD

Chico(t)

BN: rest van boomstronk. Vgl. St(r)ubbe. Chielens: 1. Patr. Vleivorm van VN Michiel. – 2. Zie Celen.

 

FD

Chicot

1. Car. phys. ,,(H. à) Chicots de dents apparents ». — 2. V. SAD (Sak).

 

EV

Chicot

Surnom: fr. chicot (de dent, etc.), attesté seulement depuis le 16e s., mot expressif ser­vant à exprimer l’idée de petitesse (très vrai­semblable en anthroponymie).

 

JG

Chielens

Soit hypocor. néerl. du prénom Michel, soit var. (au génitif) de Ce(e)len [FD].

 

JG

chien

N. d’animal. Dial. pic. Kin, Quien (pic.), ,,Chien ». 1. Car. phys. Ressemblance avec le chien. — 2. Car. mor. ,,Muffle » ou ,,Esclave fidèle ». Le- -chien, -kain, -quien, -chein. Du latin canis : Cane. Can–et, -ion, -an. Lecane. V. Canisius et Ca(i)gne. Nos 288, 291.

 

EV

Chiers

Chies, zie Sieren(s).

 

FD

Chieux

BN. Ofr. cieu: blind. Fr. FN Lecieu(x).

 

FD

Chieux

Cieux†. Probabl. var. pic. de Sieur, Sieux.

 

JG

Chieux

Profess. ,,Scieur » (Dial.).

 

EV

Chif

Chiff, cf. Chef.

 

JG

Chif(fe)

Chiff: 1. W. tchîf. hoofd < Ofr. chief, Lat. caput. – 2. Fr. chiffe: chiffon: lor, vod. – 3. W. tchife: wang.

 

FD

Chiffe

Surnom: fr. chiffe ‘chiffon’ ou w. liég. tchife ‘joue’ DL; éventuellement var. de Chif (ci-dessus). – Chiffot. Probabl. dérivé de fr. chiffe; cf. norm. chiffotter ‘dire des balivernes’ FEW 2, 639b.

 

JG

Chignesse

cf. Xhignesse.

 

JG

Chignesse

Proven. Xhignesse (Loc.).

 

EV

Chignesse

zie Xhignesse.

 

FD

Chigny

PlN (Aisne, Marne).

 

FD

Childebrand

zie Hildenbrandt.

 

FD

Chiliade

Chiliatte (NF du sud-namurois). Peut-être dérivé avec aphérèse de Achille, du nom du héros grec, mais ce prénom ne semble pas avoir été suffisamment populaire pour produire des hypocoristiques. – J. Lechanteur propose de penser à une adaptation du NF flamand Schilliaert, cf. 9.11.1643 «noble et généreux sr Adam Guilleaume Schellart d’Obendorff, baron de Gurtzenich, haut voué héréditaire de Lontzen (…) nous, Adam Guilleame Scheil-lard» Neufchâteau-lez-Visé [JL, NFw2].

 

JG

Chiliade

Chiliatte: Wellicht zoals Chillard (DNF), afl. van Achille.

 

FD

Chilot

1272 «Chilot molendinator» Sart-Dame-Avelines; si ch note a’ (cf. Silkin, à côté de Chilkin), dérivé de Sil-, aphérèse de Marsile.

 

JG

Chilot

Patr. Dim. van (wellicht) VN Achilles. 1272 Chilot Molendinarius, Sart-Dame-Avelines (HERB.).

 

FD

Chiltz

zie Schils.

 

FD

Chilz

V. Schild.

 

EV

China

1272 «Chinardus» Chastre-Villeroux-Blanmont; surnom: w. nam. chinâr ‘moqueur’ (fr. chiner ne date toutefois que de 1847, FEW 17, 113b). Cf. aussi 1528 «Jehan Chinaz» DénVirton, à rattacher au NF Chenal?

 

JG

China

Patr. Oude VN. 1391 Chinnaez le Clerc, Ktr.; 1398 Chinnas des Espines, Mkr. (DEBR. 1970); 1528 Jehan Chinaz, Virton (J.G.).

 

FD

Chinchon

 (NF de Mons et du Roeulx). Probabl. par redoublement affectif d’un NF comme Rinchon (A. Vincent, BTD 27, 79).

 

JG

Chinèse

Wsch. < Chignesse.

 

FD

Chinet

Chines. 1153 «Alberto comité de Chiney [Chiny]» CartOrval, 1245 «Jacques Chinet» Verdun, 1302 «Willaume de Chiney [Chiny] prévost de Verton et de Wilhières» CartOrval, 1309 «Ansealz dictus Chiney [Ciney]», 1436 «Johan de Chiney» Liège, 1444 «Jehan de Chiney [Ciney]» AidesNamur; nom d’origine: forme anc. de Ciney, anc. «Chiney» (Nr) ou de Chiny, 1193 «Chinnei» (Lx).

 

JG

Chinet

PlN Ciney (N) of Chiny (LX)? 1302 Willaume de Chiney, Virton (J.G.).

 

FD

Chinet

Proven. Ciney (Loc.).

 

EV

Chinitor

Sp. ceñidor: gordel, band, buikriem. BerBN van de gordelmaker, riemsnijder. Vgl. D. Gürtler, Gördeler. 176o-18o6 J.B. Chinitor, 1762-1834 Jud. Zacharias Chinitor, Wachtebeke (med. J. Chinitor, Evergem).

 

FD

Chinon

Nom d’origine : w. nam. chinon, w. (Huy) hinon ‘limite séparative de champs formée de buissons’, très fréquent en toponymie.

 

JG

Chinon

PlN W. (chinon: struiken als afscheiding van velden (J.G.).

 

FD

Chinquiau

V. Cinq(uième).

 

EV

Chintinne

Chentinne. Var. de Chantinne.

 

JG

Chintinne

zie Gentinne.

 

FD

Chinval

Nom d’origine: Sainval, w. tchévâ, à Tilff(Lg).

 

JG

Chinval

PlN Sainval in Tilff (LU).

 

FD

Chior

1639 «Syor (Sior) Jadoulle» Hodeige; var. de Sior, aphérèse de Melchior.

 

JG

Chior

Patr. Verkort < Mekhior (J.G.).

 

FD

Chique

Surnom de sens divers : fr. chique.

 

JG

Chiret

Chirez (NF de la région Tournai-Ath, attesté aussi à Saint-Amand dans le Nord). NF d’origine incertaine, p.-ê. forme picarde en ch-de Cirez, Siret (comp. le suivant).

 

JG

Chirieleison

BN naar het kerkgebed Kyrie Eleison.

 

FD

Chirillo

Patr. Gr. HN Cyrillus.

 

FD

Chirouter

-outte, zie Cerouter.

 

FD

Chiry

 (NF montois et hennuyer). Peut-être du prénom lat. Cyriacus, cf. 1559 «Ciry (Syr) de Roisin», mais un nom de métier est tout aussi vraisemblable: fr. cirier, cf. 1279-81 «Jake-mes li Chiriers», 1365 «Huart le Chirier des merchiers» TailleMons.

 

JG

Chiry

1. Patr. Gr. HN Cyriacus. 1559 Ciry de Roisin (HERB.). – 2. LU W. vorm van Chiner; zie Cirier.

 

FD

Chisogne

PlN in Tillet (LU).

 

FD

Chisogne

w. (Bastogne) Tchîsogne. Nom d’ori­gine : Chisogne, à Tillet (Sainte-Ode, Lx).

 

JG

Chivaille

Grafïe voor Chevaillie; zie Chevalier.

 

FD

Chivoret

1747 «Antoine Albert Chivoret», 18e s. «Chyvorez» Couvin, 1820 «Chivoré, -ez, Sivorez» Pas-de-Calais; dimin. d’anc. fr. civoire ‘toit, voûte, porche’ FEW 2, 662b.

 

JG

Chivoret

Dim. van Ofr. civoire: dak, gewelf (J.G.).

 

FD

Chiwy

w. (Bastogne) Chiwi. Forme évoluée du nom Chioux, cf. «Jeanne-Josèphe Chioux» (fille de Henri Joseph Chioux, originaire de Warempage), née en 1795 sous ce nom à Vel-lereux, dont le nom a évolué en «Schioux» (1819), «Schouvy» (1836) et «Chiwy» (1873-74) [comm. R. Moerinck] ; le NF Chioux lui-même pourrait se référer au topon. Chéoux à Rendeux (arr. Marche). Cf. aussi Siwy, qui pourrait en être une variante.

 

JG

Chleide(r)

zie Schleider.

 

FD

Chlissen, van der

zie van de Clissen.

 

FD

Chmiel

Chmill, Chmielecki, -enk, -evski, -ina, -nik, -ova, -owice, -owiec, -owna: Slav. smilny: liefdevol. D. spelling Schmie(h)l, Schmil(l).

 

FD

Chneider

Chnitir, zie Schneider(s).

 

FD

Chobert

zie Chaubert.

 

FD

Choc(h)-

-at, -rad. V. HUG.

 

EV

Chochois

-oy, zie Desausoi.

 

FD

Chochol

Chochole (NF de la région de Fraire et Laneffe, sans doute en provenance de la Somme). 1830 «Alexandre Chochol» Laneffe, 1858 «Aimé Chochol» Fraire, etc. (FyS); sur­nom expressif, avec redoublement affectif, qui pourrait être un nom d’enfant trouvé; la lre à porter le nom Chochole à Neuville-les-Loeuil-ly (Somme) y est en effet qualifiée d’orpheline (GeneaNet). Comp. 1334 «Robin Chochet» ComptesMons.

 

JG

Chockx

zie (de) Kok.

 

FD

Chocquet

zie Socquet.

 

FD

Chode

Chody, Chodoire. V. Chaude, Qiaudière, Chaudoir.

 

EV

Chodé

Chode: Spellingvar. van Chaude, Chaudet, korte vorm van Michaudet, Fr. dim. van Michel/Michaud.

 

FD

Chodé

Var. de Chaude; p.-ê. part, passé de w. hôdé ‘échaudé’ DL, d’où le nom du porcelet (BTD 35, 334).

 

JG

Chodier

cf. Chaudier.

 

JG

Chodoir

Chodoire, cf. Chaudoir.

 

JG

Chodoir(e)

zie Chaudoir.

 

FD

Chody

Chôdy. Probabl., avec ch- notant le h aspiré, var. du NF Hody (assez fréquent), du NL Hody, w. hôdî (Lg); comp. Chignesse = Xhingesse.

 

JG

Chody

zie Chaudier.

 

FD

Choël

(NF du sud de l’Entre-Sambre-et-Meuse). Nom en provenance de la Lorraine et des Ardennes fr., dont l’explication est incer­taine.

 

JG

Choeur

zie Deceur(t).

 

FD

Choffray

Choffroy: PlN Xhoffraix in Bévercé (LU).

 

FD

Choffray

Proven. Xhoffray (Loc.).

 

EV

Choffray

w. (Bastogne) Chofrê. Nom d’origine: Xhoffraix, à Bévercé (Lg); pour la forme Ch-, cf. L. Remacle, Étym. 60n.

 

JG

Choir

NF importé dans le Borinage, en pro­venance du Loiret et de l’Aisne où le NF est attesté dès 1626 (GeneaNet); non expliqué par Morlet.

 

JG

Chois-

-el, -eau, -et, -ez. ,,Moulin à roues à augets ». 1. Proven. L.D. — 2. N. de meunier. N° 131.-

 

EV

Choiset

-ez. Var., avec autre suffixe, d’anc. fr. choisel ‘auget’ (Dauzat 128)?

 

JG

Choiset

-ez: Var. van Ofr. choisel: watermolen met scheprad (DNF). BerBN.

 

FD

Choisis

-i, Choisy. 17e-18e s. «Choisi» Huy; p.-ê. fr. choisi, surnom augurai (comp. Bienvenu).

 

JG

Choisy

-is: PlN Choisy (Oise, Seine, Seine-et-Marne, Hte-Savoie), Choisies (Nord). 1311 Hue de Choisy; 1311 Philippe Choysi (MORLET).

 

FD

Chokier

Chéquier, De Chokier: PlN Chokier(LU). 1397 Johanneaul de Chokier, LU (AVB).

 

FD

Chokier

Choquier. 1621 «Erasme de Chokier» BourgLiège, 1698 «François Choquier» BourgNamur; nom d’origine: Chokier (Lg).

 

JG

Cholat

Patr. Var. van Collard. 1295 Cholars H Vials, Bergen (J.G.).

 

FD

Cholat

Surnom: pic. cholard ‘homme vieux et paresseux’ FEW 16, 317a; ou bien var. de Collard, cf. 1295 «Cholars li Vials», «Cholars li Fuseliers» ComptesMons.

 

JG

Cholet

Chollet, -ey, Choulet, Scholey, Cheul(l)et, Chol(l)ot: 1. Ofr. cholet: kleine bal. BN. 1383 Yonnet Cholet (MARCHAL). – 2. Dim. van Ofr. chol/ chou: kool. BerBN. – 3. Soms wellicht < Jeho(u)let; vgl. Choul.

 

FD

Cholet.

V. Chou.

 

EV

Chollier

Choly: Afl. van Ofr. chol: kool. BerN van de kolenteler.

 

FD

Choltus

zie Schout.

 

FD

Chombaert

-aere, -ar(t), zie Chambard.

 

FD

Chombar(t)

Situat. soc. Cultivateur soumis au chambard (Droit féod.).

 

EV

Chombeau

zie Chambaud.

 

FD

Chômé

Chômez. Surnom: moy. fr. chaume ‘couvert de chaume’ FEW 2, 55a; ou bien du verbe chômer (cf. Dauzat 151).

 

JG

Chômé

-ez, -ette, -et(t)on, -el: Spellingvar. van Chaumet, -el, dim. van chaume: riet, stro.

 

FD

Chômé

V. Chaume.

 

EV

Chometon

Chometton. Dérivé de chaume au sens de ‘champ en chaume, moissonné’ (Mor­let 219)?

 

JG

Chometton

Proven. Sommethone (Loc.).

 

EV

Chomy

-is, zie Chaumier.

 

FD

Choner

Fr. spelling voor D. FN Schoner.

 

FD

Choner

Profess. Sonneur (Dial.).

 

EV

Chonglez

zie Jonlet.

 

FD

Chonquerez

PlN Joncret (H).

 

FD

Chonquerez

Proven. Joncret (Loc., Ane. Jonqueres. N° 49.- V. Jonc).

 

EV

Chonville

zie Jonville.

 

FD

Choo

zie Chau.

 

FD

Chop-

-in, -inet, Choprix, Choqu- -e, -et. V. HUG.

 

EV

Chopin(eau)

Choppin(et), Ch(o)upin: 1. Ofr. chopin: harde klap, slag. 1272 Jean Chopin, Noyon (SMT II); 1306 Raoul Chopin, Senlis (MORLET). -2. Vooral de var. op -et en -eau kunnen dim. zijn van Ofr. chopine < D. Schoppen: wijnmaat, -vat. BerBN van wijnhandelaar. 1385 Pierre Choppine (paiement pour vins) (MARCHAL).

 

FD

Chopitea

zie Chapoteau.

 

FD

Chopplet

zie Chapelet.

 

FD

Choprix

zie Chaupré.

 

FD

Choquart

Choucard, -art, Chukart, -chart: BN. Afl. van Fr. choquer < Mnl. schocken: schokken, stoten. Vgl. Schokkaert. 1280 Ernoul Chokart, Atrecht (NCJ); 1438 Jehan Choquart, Laon (MORLET).

 

FD

Choque

(NF à Liège et Namur). Peut-être du top. Sock, écrit jadis «Choque» (BTD 35, 334), plutôt que forme pic. de fr. souche ou bien surnom: fr. socque ‘sandale’.

 

JG

Choquel(le)

S(ch)ockeel, Scho(c)kelé, Schokkelé: 1. Dim. van Ofr. choque, coche, suche, Fr. souche: boomstronk, wijnstok. BN naar de gedrongen gestalte (vgl. Strobbe) of BerBN voor de inner van de wijnaccijns (vgl. Socquet). 1295 Johans Chokeaz de Wo, Luik (SLLII); 1429 Jacquemaert Sockeel, St.-Win. (VERGR. 1968,217); 1438 Baudesson Soquelet, Laon (MORLET); 1440 Jan Tsocceel, Ktr. (BAELDE). – 2. PlN Coquel, verspreid in PdC, o.m. Arien, Maresville, Rebecques, Wizernes. 1335 Jehan du Choquiel = 1335 Jehan du Chokel, Maresville; 1364 Pierres du Chokel,Ariën(DFIII).

 

FD

Choquet

(NF hennuyer). 1499 «Tiery Chocket», «Collart Chocquet» TerrierNaast, 1594 «maître Pierre Choquet (orig. de Beauvais)» BourgLiège; dimin. de choque ‘souche’, sans doute au sens de ‘balourd’ (BTD 35, 334), ou bien ard. choquel ‘grand pot à bière’ FEW 17, 51a.

 

JG

Choquet

-e(z), -é, zie Socquet.

 

FD

Choquier

cf. Chokier.

 

JG

Choquier

zie Chokier.

 

FD

Chot

au fém. : Chotte. Aphérèse de Michot(te) (de Michel) ou de Jehotte, w. *Tch ‘hôte (de Jehan), cf. BTD 35, 334. m Dérivés: Choteau. – Chotin.

 

JG

Chot

Chots, Chotte, Chotin(et), Chot(t)eau, Chotiaux: Patr. Korte vorm en dim. van Michot, vleivorm van de VN Michel.

 

FD

Chot-

-eau, -iau. V. S AD ( ad).

 

EV

Chots

1. Gen. van Chot. – 2. Grafie voor Schots?

 

FD

Chots

V. Schot en Scot.

 

EV

Chou

(Le) Choux: BerBN van de kolenteler; groenteteler. Fr. chou: kool.

 

FD

chou

N. de légume. Profess. Pro­ducteur ou marchand de choux. (Le)Choux. Cho(u)l(l)et. plan­tation de choux ». N08 131, 168.

 

EV

Chouard

Choua(rtz): Afl. van Ofr. choue, Fr. chouette: uil. 1404 Lambert Chouan, Laon (MORLET).

 

FD

Choubert

Francisation du NF ail. Schubert.

 

JG

Choubert

Schober(t): 1. Patr. Chobert, Rom. vorm van een Germ. -bert-naam. Zie Cobert. 146 e. Huart Chobert, St-Thibaut (MORLET). Evtl. var. van Chaubert. – 2. Een jongere naam kan een verfransing zijn van D. Schubert: schoenmaker.

 

FD

Choucard

-kart, zie Choquart.

 

FD

Choud(h)ry

zie Chaudry.

 

FD

Chouffart

cf. Chuffart.

 

JG

Chouffart

zie Chauffard.

 

FD

Chouiter

W. adaptatie van D. Schwitter < Germ. VN Swindher; zie Swier(s).

 

FD

Choukart

Probabl. var. de Choquard; surnom dérivé de fr. choquer, ainsi pic. (Amiens) cho-quar ‘buté, timide’.

 

JG

Choul

1694 «Jean Choul» BourgNamur; aphérèse de Jehoulle, w. *Tch ‘houle (de Jehan). Cf. aussi Choux (ci-dessous).

 

JG

Choul

Zie Jehoul(et).

 

FD

Choulet

zie Cholet.

 

FD

Choupaud

Peut-être var. du NF fr. Chopard, Chouppart, dérivé du v. chopper ‘buter, renverser’, sobriquet s’appliquant à qqn dont la démarche est hésitante (Morlet 219); cf. aussi Soupart.

 

JG

Choupeaux

-aud: Wsch. var. van Chapeau.

 

FD

Choupin

zie Chopin.

 

FD

Chouters

zie Schoesetters.

 

FD

Chouvel

zie Chauvel.

 

FD

Choux

1638 «Jean Choux» BourgNamur; ft. chou, surnom de producteur ou de vendeur de choux, mais ce nom pourrait être identique à Choul, qui est expliqué autrement [JL, NFw].

 

JG

Choux

zie Chou.

 

FD

Chovau(x)

zie Chauvel.

 

FD

Choveau

V. Chauve.

 

EV

Chravatte

zie Cravatte.

 

FD

Chrestensen

zie Christyn.

 

FD

Chrétien

Chrétien. 1286 «Chrestiens deDick-emue» DettesYpres, 1444 «Chrestien le par-mentier » AidesNamur ; prénom Chrétien < lat. Christianus, cf. aussi Christian(e).

 

JG

Chrétien

V. Christia(a)n.

 

EV

Chrétien

zie Christiaan(s).

 

FD

Chrisnach

PlN Christnach (GH).

 

FD

Chrisostomus

Patr. Gr. HN Chrysostomus.

 

FD

Chrispeel(s)

-iels, zie Crispel.

 

FD

Chrispeels

cf. Crispel, -eels.

 

JG

Chrispeels

N. de baptême hétérogène grec, germanique). ,,Christobald ».

 

EV

Chrispeyn

zie Crispin.

 

FD

Christ

Christe, Krist(e), Kriszt, Cristea, Christie, -ty, -tis, -tou, Kriston, Kerst, Ko(r)st, Karst(e): 1. Patr. Korte vormen en afl. van HN Christianus. 1367 Gillis Coste, Oud. (WALRAET); 1426 Jan Christ, St.-Tr. (GHYSEN); 1734 Corst Neesen = Christiaen Nysen, Grote-Brogel (NOUWEN). 2. BN Christus. 1474 Gerit Cristus, Breda (HB135); 1555 een bode van Ludick (=Luik) Cristus genaempt, Ht. (GESSLERsi).

 

FD

Christ

Krist; Christis, au génitif: Christen, double génitif: Christens. 1556 «Christ de Hingheon» BourgNamur, 1676 «Marie de Christ [femme de Louis Stecqueldoir] » Rua-geAth; hypocor. de Christianus ou bien anc. prénom Christ (rare dans nos régions).

 

JG

Christael(s)

zie Cristael.

 

FD

Christen(s)

-eyns, -ensen, zie Christyn.

 

FD

Christia(a)n

N. de baptême. ,,Chrétien ». Formes diverses : Christiaens abrégé en Christ (e).

 

EV

Christiaan(s)

-iaansen, -(i)aen(s), -iams, -iaen(s)sen(s), -ians((s)en),

-ian(en), -iaenen, -ian(n)e, -ian(s), -ea(e)ns, Kistiaens, Cristiaens(en), -hiaens, Crystiaens, Kristiansen, Christian(i), -iany, Cristiano, Crestani, C(h)rétien, Christien, Cer(s)tiaens, Co(r)stiaens, Corstiaans, -ia(e)nsen, Caerstiaens(s)en: Patr. Lat. HN Christianus. 1266 Cristianus Bardons; 1305 Crestiens li Lichtere = 1326 Cristian de Lichtre; 1326 Kerstian de Deken, Ip. (BEELE); 1386 Pieter Kerstiaen, Ktr. (DEBR. 1970); 1447 Mathijs Corstiaens, Bg. (JAM. II). Soms vertaling van Noël: 1629 Henri Noël = H. Kerstiaens alias Kerst, Lv. (vader van) 1619-69 Philippe Kerstiaens = Christiaens = Noël (Midd. 1966,152-3).

 

FD

Christiaensen

Christen(s), Creten, Christ–ian(e), -in(e), -ien. Nos 105 et s.-

 

EV

Christian

Christiane, Christianne, w. Cristiâne (prénom); Christiaen, au génitif: Christiaens, -aensen (forme néerl.). 1176 «Bonardus et Christianus fratres» CartOrval, 1273 «Christianus forestarius» CartValDieu, 1449 «Christian Hautain» AidesNamur, 1604 «Christian Brun» BourgLiège, 1712 «Corné-lis Christiane» BourgLiège; prénom Chris­tian, w. liég. Cristiâne < lat. Christianus, cf. aussi Chrétien.

 

JG

Christie

-is, zie Christ.

 

FD

Christien

zie Christiaan(s), Christyn(s).

 

FD

Christin(e)

zie Christyn(s).

 

FD

Christis

cf. Christ.

 

JG

Christleven

D. piëtistische (i8e e.) VN Christlieb ‘Christus-liefde’.

 

FD

Christman(n)

Krismann: Patr. D. afl. van VN Christiaan. 1514 Cunz Cristman, Buchen (BRECH.).

 

FD

Christoffel(s)

-ofle, -ophel, -off, -oph(e), Kristof(f), Christopher, -offers(en), Kristoffersen: Patr. Gr. HN Christophorus. 1224 Gheraus Christoforus; 1271 Margherite Cristofle, Atrecht (NCJ); 1378 Kerstoffels Vondelinc, Ip. (BEELE); 1395 Cecie Christoffre, Bg. (SIOEN).

 

FD

Christolijns

-eyns: Patr. Vleivorm van een Christ-naam, zoals Christoffel, Christiaan.

 

FD

Christophe

Cristophe; forme all.: Christophel, Christoffels. 1444 «Jehanin Christofle» AidesNamur, 1544 «Christophle du Crouppe» DénStavelotMy, 1642 «Cille Christophe» BourgNamur; prénom Christophe, du nom d’un saint du 3e s. très populaire au Moyen Âge, devenu le protecteur des voyageurs.

 

JG

Christophe

N. de bapt. Christophoros, ,,Celui lui porta le Christ ». C(h)rist- -ophe, -offel, -oke, Stof-fels (Aphérèse). Cristel.

 

EV

Christou

-y, zie Christ.

 

FD

Christyn(s)

-ijn(s), -ien, -in(e), Kristink, Krisztin, Christeyns, Krastins, Christen(s), Cristen(s), Ke(r)sting, Kersten(s), -eens, -eyns,

-ein, -enne, Kestens, Carsten(s), Carstensen, Karsten(s), Kastens, Castens, Corsten(s), Korsten(s), Kursten, Kursten, Kosten(se), Costens, Coste(s), Custyns, Kusten, Christensen, -s(s)on, Kristensen, Kristensson, Chrestensen, Krustinson: Patr. HN Christinus, dim. van Christianus of Christus. 1280 Egidius Everard Kerstini fîlius; 1326 Jacob Kerstijn, Ip. (BEELE); 1338 Henrici Costyns, Ht. (A.GHIJSEN); 1535 Peter Kerstens, Weerde; 1556 Hans Kesten, Trier-Aw. (AP); 1578 Jan Korsten, As (SCHOE.); 1589 Kerstiaen Schoonbroeck = Kersten S., Edegem (ROEL. 1951,14); 1709-16 Ida Custijns, Ht.; 1728-30 Lucia Korsteyns = Corstens, Mtr. (ALK). Zie ook Korstjens.

 

FD

Chruche, van der

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Chruysse, van der

zie van der Cruyssen.

 

FD

Chuat

14e s. « Walter dit Chuar» BodyNPLiège; dérivé de pic. chuer ‘parler bas’ FEW 13/2, 381a.

 

JG

Chuffart

Chouffart. Surnom : dérivé en -art de dial. bourg, chuffer ‘appeler, hucher » FEW 13/2, 378a, cf. aussi 1309 «Colars Chuffes» ComptesMons.

 

JG

Chuffart

zie Chauffard.

 

FD

Chuffuart

Car. mor. ,,Flatteur. Trom­peur ». (Verbe anc. : Chuer).

 

EV

Chukart

-chart, zie Choquart.

 

FD

Chul(l)er

zie Schüler.

 

FD

Chuler

Chuller. Forme francisée d’ail. Schùler ‘écolier, disciple’.

 

JG

Chumaher

D. Schuhmacher: schoenmaker.

 

FD

Chupin

Var. du NF fr. Cho(u)pin.

 

JG

Chupin

zie Chopin.

 

FD

Chuquet

zie Socquet.

 

FD

Churlet

Dim. van Ofr. churel: afval. BN voor een straatreiniger. 1240 Renerus Churlot, St-Q. (MORLET).

 

FD

Chvartzman

D. Schwarzmann. BN.

 

FD

Chvinnen

zie (de) Winne.

 

FD

Chweitzer

zei Schweizer.

 

FD

Chynsmans

Sysmans, Sijsmans, Seysmans: BerN van de ontvanger van de (grond)rente, de schatting, Mnl. c(h)ijns. 1550 Geeraert Chynsmans, Merksplas ( VS igSi/iss); 1618 Jac. Seysman, Den

Bosch-Aw.(AP).

 

FD

Chys

zie Six.

 

FD

Ci(s)terne

PlN Citerne (Somme), Cisternes (Puy-de-Dôme).

 

FD

Ciardo

-elli: Patr. Korte vorm van Ricciardo, It. voor Rijkaard, Richard.

 

FD

Cibels

zie Siebels.

 

FD

Cibers

zie Sebrechts.

 

FD

Cibois

PlN in Niort-la-Fontaine (Mayenne).

 

FD

Cibon

Cipont: Patr. Var. van Sibon, vleivorm van de Germ. VN Sibert, Ze(ge)brecht.

 

FD

Ciborgs

Cibour, zie Siborghs.

 

FD

Cibos

zie Siborghs, Seebodts.

 

FD

Cibour

Surnom: cf. anc. liég. (1594) cibour ‘dais, ciboire’ à ajouter au FEW 2, 662b ; cf. Chivoret.

 

JG

Cicco

-one, -oni, -otto, -otelli, Ciccarelli, -la, -lo, Ciccaroni, Cicchini, -elli, -etti, -itti: It. cicco: jongetje, knaap.

 

FD

Cicero(n)

Cicéron: Naam van de Romeinse redenaar en staatsman Marcus Tullius Cicero (106-43 v.C.) < Gr. kiker : erwt.

 

FD

Cicogna

BN. It. cicogna: ooievaar. Vgl. Ovaere. 1505 André Cigogna = Sigoigne, Watermaal (Midd. 1968,310).

 

FD

Cicou

Patr. Sigoux, Rom. vorm van Germ. VN sigi-wulf ‘ zege-wolf: Segulfus, Siculfus (MORLETI).

 

FD

Cieborghs

zie Siborghs.

 

FD

Cielen

Génitif néerl. de Cille (1249 «dame Cille» Bruxelles), hypocor. de Cécile.

 

JG

Cielen

zie Sillen, Celen.

 

FD

Cielissen

zie Celis.

 

FD

Ciepers

zie Sebrechts.

 

FD

Cieply

zie Supply.

 

FD

Cier

Cier(en)(s), zie Sieren(s).

 

FD

Cierkens

Cirquin, Serkyn, -(e)ijn, -eyn, -eym, Surkyn, -(e)ijn, -eyn, Surquin: Patr. Dim. van Germ. VN Zierik of van Sier < Seger; zie Sieren(s). 1374 Jans huys vander Dilf diemen heet Sierken, Aw. (VLOEB.); 1366 Arrekin…Si(e)rkins, Ronse (DECONINCK 193); 1716 Adriaen Surkin = Surquin, Ronse (Midd. 1964,279).

 

FD

Cieters

Pour Carnoy (p. 225), de néerl. cither ‘cithare’ ; plutôt var. de (De) Zutter [FD].

 

JG

Cieters

V. Zieder.

 

EV

Cieters

zie de Zutter(e).

 

FD

Cieux

cf. Chieux.

 

JG

Cigar(e)

Ciggaer, zie Sigart.

 

FD

Cigare

Peut-être var. de Sigart < anthrop. germ. sig-hard, avec remotivation.

 

JG

Cigé

Cige: Patr. Spelling voor Siger, Rom. vorm van de VN Zeger.

 

FD

Ciglia

zie Celia.

 

FD

Cigniaert

zie Caignaert.

 

FD

Cigrand

Cigrang: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN sigi-hrabn ‘zege-raaf: Sig(i)ramnus (MORLETI). 1379 Zegram Oemtgins soen; 1395 Allert Zeegrams zoens erve, A’dam (OA 239, NHC).

 

FD

Cigrand

Var. de Sigrand < anthrop. germ. sig-hramn.

 

JG

Cijnsmans

Cynsmans, Cynman: BerN van de ontvanger van de accijnzen, renteheffer.

 

FD

Cijsouw

Cyssau, zie Sissau.

 

FD

Cikes

zie Sickesz.

 

FD

Cilis(sen)

zie Celis.

 

FD

Cilja

zie Celia.

 

FD

Cill-

Ciel-,- -en. Cillon. V. SAD (Sa).-

 

EV

Cilleman

Metr. Afl. van VN Cecilia. 1621 Rener Cillemans, Bilzen (SCHOE.).

 

FD

Cillen

zie Celen, Sillen.

 

FD

Cillessen

Cillis, zie Celis.

 

FD

Cillien

zie Sillen.

 

FD

Cillis

au génitif Cielissen, Cilissen. Aphérèse de Marcelis, cf. Célis, etc.

 

JG

Cilquet

Profess. Cliquetis. Bruit de sonnette. Marchand ambulant agi­tant la sonnette pour signaler sa présence. Synon. : Clicteur.

 

EV

Cimetière

1. PlN: kerkhof. 1432 Egidius de Cimiterio, curatus de Zelleke; Eustacius de Cymiterio, Leod. dioc., studens in artibus (MUL I). – 2. Reïnterpretatie van Semmertier (zie i.v.). 1722 Jacobus Seijnmartijr, Kerkhove (vader van) °i727joannes Semmertier, Kaster = 1757 Jean Cimetière, Toufflers (med. E. Cimetière, Caen).

 

FD

Cimmenaede, van

zie van Kemenade.

 

FD

Cimmermans

zie Zimmermann.

 

FD

Cineger

Tsjechische EN Cinger (PDB), D. Zinger: zigeuner. Vgl. It. FN Zingarello: kleine zigeuner.

 

FD

Cingel, van der

zie van Singhel.

 

FD

Cingniaert

Cinjaere, zie Caignaert.

 

FD

Cinq

Nombre. Dial. : Chonc, Chine. Chinquiau. Cinquet, ,,Redevance immobiliaire d’une cinquième. 1. Proven. d’un lieu ainsi dénommé. — 2. Profess. Fermier, tenancier

de la terre de ce nom. (Comp. : Cinquant, Dép. Ellezelles; La Dîme, L.D.).- Synon. : Cainck.

 

EV

Cinquin

,,Fût d’une contenance d’un cinquième de tonneau ». 1. Profess. N. d’un fabricant de fûts. N° 131. —   2.  Car.  mor.  ,,H.  trapu ».  N° 254.  — 3. Synon. de Cinquet. V. Cinq.

 

EV

Ciot

cf. Sciot.

 

JG

Ciot

Var. van Chiot: hondje (DNF)?

 

FD

Ciparisse

Ofr. ciparis: cipres (J.G.). M.i. reïnterpretatie van Cyprès.

 

FD

Ciparisse

Probabl. anc. fr. ciparis ‘cyprès’ (arbre caractéristique). Ou bien altération du NPgerm. Cybers, Cypers, cf. aussi Cyprès [JL, NFw].

 

JG

Cipers

zie Sebrechts.

 

FD

Cipido

Cipedo, zie Cepeda(l).

 

FD

Ciplet

Proven. Loc.

 

EV

Ciplet

Siplet: PlN Ciplet (LU).

 

FD

Ciply

1296 «Jakemars de Cipli» Comptes-Mons; nom d’origine: Ciply (Ht).

 

JG

Ciply

Cieply, Siply, Sipli: 1. PlN Ciply (H). 1273 lehan de Cipli, Nimy (CSWI). – 2. Zie Supply.

 

FD

Cipolla

Cipolat, Cipoletta, -etti, -ina, -ini: It. cipolla: ui.

 

FD

Cipont

NF d’origine incertaine, p.-ê. var. (re­motivée sur pont) de Cibonf, NF connu dans diverses régions de France depuis 1620 (Ge-neaNet); cf. aussi Sibon, hypocor. de Sibert < germ. sig-behrt.

 

JG

Cipont

zie Cibon.

 

FD

Cipriano

-ani, Cyprien: Patr. Gr. HN Cyprianus ‘ van Cyprus afkomstig’. 1469 Cypriaen Straets, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Circlaeys

zie Serclaes.

 

FD

Cirefice

Cirafici: BerN van de wasmaker, kaarsengieter.

 

FD

Cirier

Cir(r)iez, C(h)iry, Siriez, -iex, Sir(r)y: 1. BerN Fr. cirier: wasmaker, waswerker, kaarsengieter, -koopman. Vgl. Cirefice. 1273 Gilles li Ciriers, Dk. (FST); 1279 Jakemes li Chiriers, Bergen (PIERARD). – 2. Evtl. var. van Serrier.

 

FD

Cirier

Cirriez. 1302 «Gillot le Cirier tiscerant de dras» LoiTournai, 1309-10 «Sandrars li Ciries» ComptesMons; nom de métier: fr. cirier; cf. aussi Chiry.

 

JG

Cirillo

-li: Patr. It. vorm van de Gr. HN Cyrillus.

 

FD

Cirlande

Proven. ,,Lande du sieur Si(cai)re. V. SAD (Sak).

 

EV

Cirlande

zie Sirlande.

 

FD

Cirlin

1. Situat. soc. ,,Petit s(e)i-(gneu)r. — 2. V. SAD (Sak).

 

EV

Cirou(x)

zie Sirou(x).

 

FD

Ciroux

Nom d’origine: var. de Siroux (topon. fréquent), néerl. Zetrud. – Bibliogr. : J. Herbil-lon, Le NF Ciroux, Siroul, Siroux, VW 53, (979,40-41.

 

JG

Cirquin

zie Cierkens.

 

FD

Cirriez

Ciry, zie Cirier.

 

FD

Cis

zie Six.

 

FD

Cis(el)et

Profess. Ciseleur (Artisan qui cisèle ou fait des ciseaux). N° 133.-

 

EV

Ciselet

Dim. van Fr. ciseau: beitel. BerBN.

 

FD

Ciselet

Surnom métonymique de sculpteur, de menuisier: fr. ciselet, dimin. de fr. ciseau.

 

JG

Ciset

Surnom: w. sizèt ‘tarin’ FEW 17, 68b.

 

JG

Cissé

Cisse: PlN Cissé (Vienne).

 

FD

Cito

Proven. Citeaux (Loc. fr., anc. abbaye). — 2. Profess. Citoleur, „ Luthier ».

 

EV

Citro(e)n

BerBN van de handelaar in citroenen (DNF). Het woord is in het Fr. sinds de 146 e. bekend.

 

FD

Citron

1. Profess. Importateur de citrons. — 2. Car. phys. Teint de citron. Nos 255, 299.-

 

EV

Citter, de

Citters, zie de Zutter(e).

 

FD

Civier

Profess. Porteur de civière (Engin destiné au transport d’objets divers). N° 131.

 

EV

Civil(e)

Civiel: Fr. civil: burger(lijk), eenvoudig.

 

FD

Ckan, van

zie van de Kan.

 

FD

Cla(e)isman

Kleysman, Claeyman, Klajman: Patr. Vleivorm van VN Claeis, Nikolaas.

 

FD

Cla(e)rt

PlN De Klaart in Menen en Wevelgem, Clart in Neerwaasten, Kleert in Diegem: heldere, open plaats in het bos, laar. 1268 Willelmus dictus de Clard, Wijtschate; 1280 Lambiers de le Clart, Komen (DE VII).

 

FD

Claas-

V. Nicolas.

 

EV

Claas(en)

Claassen(s), zie Claes.

 

FD

Claasen

Claasens, cf. Claesen, Claesens.

 

JG

Cla–b(e)au

-becq, -bot(s), -bost. V. Gla(d), Clair et CLAR.

 

EV

Clabau

-aud. Nom issu d’un anthrop. germ., cf. 1296 «Clabaus li Censiers», «Gillos Clabaus» ImpôtArtois [FD] plutôt que surnom: moy. fr. clabaud ‘chien courant, qui aboie beaucoup’, également nom de chien au 15e s. FEW 2, 733a.

 

JG

Clabaud

-au(lt), -aux, -eau(x), Clybouw, Clibouw, Clabou(t), Clabot(s), -odts, -otz, -os(t), Claebots, Glabots, Cla(e)rboets, Clarebo(e)ts: 1. Patr. Germ. VN hlud-bald ‘beroemd-moedig’. De d-anlaut < Germ. hl- is Rom. In 745 komt de naam Clodbaldus voor in een cartularium van de Sint-Bertijnsabdij in Sint-Omaars (MORLETI). De klinker a is wellicht te verklaren door contaminatie met Ofr. clabaud(er). De i/y door voortonige positie. 1296 Clabaus li Censiers; Clabaus de Henrillonvile; Gillos Clabaus, PdC (BOUGARD); 1276 Willelmo dicto Clabot, Bs. (PEENE1949); 1321-30 H. Claboet = Clabot = Clobot, Meldert; 1370 Joannis dicti Clabot = Clarbot, Heverlee; 1423 Peter Clabots = Clabout, Ht. (VS1992,101-7); 1384 Clabaud le Parmentier, Laon (MORLET). Clabots komt ook voor aïs Cla(e)rboets en Claerbots, door verwarring met de FN Claerbout en door r-epenthesis (vgl. kornijn, vernijn). 1675 Joannes Clabots = Clarebots, Waasmont (VS 1985,474).

 

FD

Clabeck

(van) Clabecq, Clarebeek: PlN Clabecq/Klabbeek (WB). 1492 Pieter Clabbac, Gent (BOONE).

 

FD

Clabeck

Clabecq.  Nom d’origine:  Clabecq (BrW).

 

JG

Clabot

1295-1300 «Phelippres le Clabot», 1309 «Jehans li Clabos carpentiers», 1334 « Bege le Clabot» ComptesMons; surnom: w. clabot ‘grelot’ FEW 2, 733b.

 

JG

Clabots

Claebots, Clarebots, etc. Forme néerl. (au génitif) de l’anthrop. germ. hluth-balth-, cf. Clabau(d); dans la région de Wavre, éga­lement var. de Cla(e)rboets, cf. 1598 «Pierre Clarbots» DénWavre [FD].

 

JG

Clacens

zie Claes.

 

FD

Cladder

Car. mor. Kladder. Barbouil­leur, Gâte-métier.

 

EV

Clade

zie Claude.

 

FD

Claebots

zie Clabau(d).

 

FD

Claeis

zie Claeys.

 

FD

Claer(e)houdt

Claert. V. Clair et CLAR.

 

EV

Claer(e)man

Cle(e)remans: Metr. Vleivorm van VN Clara.

 

FD

Claerbout

-boudt, Cla(e)rebou(d)t, Cleer(e)baut, Clair(e)bout, -baut, Kleerbaut, Cleirbaut, -bout, Cler(e)bout, -baut, -baux, Cla(e)rboets, Clarebo(e)ts, Clarembau(x), -beau(x), Clarenbeaux, Clarambaux, Clairambourg, Clairembourg, Clarenburg: 1. Patr. Germ. VN waarvan het eerste lid < Lat. clarus: luisterrijk, beroemd. 1070 Clarboldus (GN); 1172 (…).

 

FD

Claerbout

Claerebout, Clarebout, Clerbout. Nom issu d’un anthrop. germ. dont le premier élément est emprunté au lat. clarus, cf. Clarembaux [FD]. Cf. aussi Clarebots, Cla(e)-bots.

 

JG

Claere, de

zie de Cleer.

 

FD

Claeren(s)

zie Clara.

 

FD

Claerenberge, van

PlN Klarenberg (BW, NRW).

 

FD

Claerhou(d)t

Clairhout, (van) Cleerhout, Clarhaut: PlN Claerhout: helder bos (Pittem). Vgl. Clairbois. 1221 Rogerum de Claerhout, Har.; 1396 van Daneele van Clarout van zinen goede te Claroud, Pittem (DEBR. 1980); 1418 Jan Clarouds (…)erve, Ktr. (DEBR. 1958). Zie ookLG 1984,383.

 

FD

Claerhout

Claerhoudt. Nom d’origine: Claer-hout (= clair bois), fréquent en toponymie flam. ; comp. Clairbois, Clerbois.

 

JG

Claerman

zie Claereman.

 

FD

Claes

Claes(s)ens, Claeys(sens). V. Nicolas.

 

EV

Claes

Claesz, Claes(s)en(s), Claas(en), Claassen(s), Clasen(s), Clacens, Clacens, Klaas, Klaes(sen), -sens, Klaese(n), Klaas(s)e(n), Klaassens, Clahsen, Glaezen, Class(e), Classen(s), Claszen, Klas(s)en, Klasens, Clees, Klees, Kles(z)cz, Clesens, Clesse(ns), Klessens, Cloos, Kloos, Clos, Klos(e), Cloose(n), Cloese(n), Close(n), Clo(e)s, Cloes, Clohse, Closse, -en(s), Cleus(en): Patr. Korte vormen van HN Nik(o)laas. 1323 Nicholai Cloz dicti Manbor, Luik (CSP); ±1400 Nicolas dit Cloes Rosseal; Nicolas dit Cloes Briffoz, Luik (BODY103); 1422 Anthonis Claeszoen, Zonhoven (MNT 278); 1453 Aert Coman Claes = 1453 Eirtken Coman Cloes; 1428 Henric Classen; 1427 Claes Clessens; 1456 Jan Clesens, Ht. (A.GHIJSEN); 1468 Claeuse Scoesitter = 1467 Claes Scoesitters, Aarts. (ROEL. 195M5); 1469 Johannes de Landsackere dictus Claes filius quondam Nicholai, Lv. (DE MAN 1958,353).

 

FD

Claes-

Aphérèse de néerl. Niklaas, fr. Nicolas. Simple: Claes [7e NF le plus fréquent en Belgique], Classe. 1444 «Robert Clas» Aides-Namur, 1472 «Colignon Clase» DénVirton; au génitif: Claesen, Claessen, Claessem, Classen; au génitif double: Claesens, Claes-sens, Classens, Clacens; dimin. néerl.: Claeskens, cf. Claskin (ci-dessous).

 

JG

Claes(s)winnen

Zoon van Claes Winne. 1422 Jan Claes Winnen, Geel (MNT 261).

 

FD

Claeskens

Clasquin, Claskin: Patr. Claeskin, dim. van Claes. 1615 Willem Claeskens = 1621W. Cleskens, Grote-Brogel (NOUWEN 1958,306).

 

FD

Claevermans

Naar de woonplaats bij een klaverwei. Vgl. D. Klee, Kleemann, Kleemeier.

 

FD

Claeyman

zie Claeisman.

 

FD

Claeys

 [22e NF le plus fréquent en Belgique], Clays, Cleys, Claeyé, Claise, Claisse, au génitif: Claeyssens. Aphérèse de Niklaais, forme en ouest-flam. de Niklaas (cf. ci-dessus).

 

JG

Claeys

Claeis, Claeijs, Clay(s), Clayes, Clais, Claie, Klai, Klaye, Claeye, Kle(i)j, Kley(ens), Claeyé, Clais(s)e, Clais(s)e, Claix, Cleis, Cleys, Cleij(s), Kleys, Kleisz, Kleis(s), Klys(z), Klais(s), Kla(e)ysen, Kla(a)ijsen, Claeissone, Clayssen(s), Claeys(s)en(s), Claeijssens, Claeysoone, Kleijs(s)en, Klijs(en), Klis: Patr. Korte vormen van VN Niklaais, de HN Nikolaas, die in het Wvl. ook wel Sint-Niklaai genoemd wordt. Vgl. Wvl. taarteklaai: dwaas. 1276 Clais Balgh; 1280 Avezoeta Clais; 1396 Pierre fîlz Clais = 1397 Pieter Claissonne, Ip. (BEELE); 1542 aen Cleysen inde Roese = 1545 Claus inde Roese, Aarts. (ROEL. 1951,15)-

 

FD

Claeysier

zie Clausier.

 

FD

Clahsen

zie Claes.

 

FD

Claie

zie Claeys.

 

FD

Claikens

Claine. V. Klein.

 

EV

Claikens

Claykens, Cleykens, Klaikens, Klaiklens, Klaykens, Kleikens, Kleijkens, Klykens, Klijkens: Patr. Claikin, dim. van Clais, Niklaais. 1277 Claikin Caluwart, Ip. (BEELE); 1398 Jan Claykin, Izg. (DEBR. 1970); 1429 Nicolaus Claiquin (MUL I).

 

FD

Claikens

etc. Surnom: moy. néerl. claykijn, nom d’une petite monnaie; ou bien dimin. en -kin de Clais, Claais < Niklaais [FD], cf. 1276 «Claikin de Stavele» DettesYpres, 1279-80 «Claiekins de Bruges li cavetiers» Reg-Tournai.

 

JG

Clain(e)

BN. Verfransing van Ndl. of D. Klein.

 

FD

Claine

Francisation de néerl. klein ‘petit’.

 

JG

Clainge

Cleinge. 1659 «Gérard Clenge», 1676 «Jean Clenge» AnthrLiège; surnom: w. liég. (Amay) clintche ‘gauche’ DL 324b, forme à insérer FEW 17, 148b [JL, NFw].

 

JG

Clainge

zie Cleinge.

 

FD

Clainquart

zie Klinckaert.

 

FD

clair

klaar. Qualificatif signifiant, en toponymie, tantôt ,,beau », tantôt ,,éclairé, lumineux »; appliqué aux personnes, ,,clair de cheveux ». 1. Proven. Clair- -bois, -fayt (,,-hê-tre »); Clair-, Clarin- -val. Cler-dent (,,-sommet »), Cla(e)re(n)-, Cla(e)r- -bach (,,-ruisseau »), -burg (,,-château-fort »), -houdt (,,-bois »).

—  2. Car. phys. ,,Teint clair ». N° 255.  Le- -Claire, -clère.

 

EV

Clair(e)

1. Patr. Lat. HN Clarus. – 2. Fr. grafîe voor Clerc.

 

FD

Clair(e)baut

Clairembourg, zie Claerbout.

 

FD

Clairambourg

Clairbaut, zie Claerbout.

 

FD

Clairambourg

Clairembourg. Altération de Clarembaux? Cf. aussi Claerbout.

 

JG

Clairbo(i)s

Clerbois, Clerboix, de Clairboy: PlN Clairbois: helder bos, in Boursin (PdC). Clorbus in Mkr. 1398 Jehan de Clerbus, Luingne; 1398 Pasque de Clerbut, Mkr. (DEBR. 1970).

 

FD

Clairbois

Clerbois. 1359-60 «Yzabiaus vaive de Jehan Clerbos» PolyptAth, 1611 «Jacques Clerbois» BourgNamur; nom d’origine: clair bois, bois clairsemé (topon. fréquent); comp. Claerhout.

 

JG

Clairdain

cf. Clerdain.

 

JG

Clairdain

Clairedent, zie Clerdent.

 

FD

Claire

Prénom fém. Claire, cf. aussi Clare.

 

JG

Clairet

Claret, Cleret, Cléret, Cleray: Patr. Dim. van VN Clair, HN Clams.

 

FD

Clairet

Dérivé du prénom Clair < lat. Clarus, nom de plusieurs saints; cf. aussi Clar(t).

 

JG

Clairfays

Clairfayt, Clerfays, Clerfayt, Clerfeyt, w. Clérfayi. 1598 «Claer Fay» Dén-Wavre, 1616 «Franchois de Clerfayt» Princip-Chimay, 1667 «Grégoire Clerfayt» Ladeuze; nom d’origine: hêtraie clairsemée, ainsi Clair-fayts (Nord), à Waudrez (Ht), etc.

 

JG

Clairfays

-fayt, Declairfay(t), Clerfays, -fayt, -faijt, -feyt, Declerfayt: PlN Clairfayt (N), in Waudrez (H). Clairfayts (Nord): helder beukenbos. 1416 Jehanne de Clerfay=Jeanne de Clerfayt, H

(CCHt).

 

FD

Clairhout

zie Claerhoudt.

 

FD

Clairicy

zie Clericy.

 

FD

Clairis

zie Clarisse.

 

FD

Clairot

Clero: Patr. Dim. van VN Clair.

 

FD

Clairquin

Clerquin. Dimin. en -kin du prénom Clair ou Claire.

 

JG

Clairquin

zie Clerquin.

 

FD

Clairy

zie Clarier.

 

FD

Clais

Clais(s)e, Claix, zie Claeys.

 

FD

Clais

Claix. 1280-81 «Clés de Bruges li wantiers» RegTournai, 1282 «Clais li fieus Sohier» DettesYpres, 1302 «Hénins Clais» LoiTournai, 1365 «Clais de Cove des tis-serans», 1422 «Claix Campion» Comptes-Mons, 1472 «Clais lu Mony» DénVielsalm; forme francisée du NF Claas, Clays = Nicolas.

 

JG

Clais(se)

N. de bapt. 1. V. Nicolas. — 2. Cle(tu)s. N. d’orig. romaine.    

 

EV

Claise

Claisse, cf. Claes.

 

JG

Claisman

zie Claeisman.

 

FD

Clajot

Surnom: w. cladjot ‘glaïeul sauvage’ FEW4, 143b.

 

JG

Clajot

Var. van Cajot, met 1-epenthesis.

 

FD

Clam

zie Clem.

 

FD

Clam-

Probabl. thème tiré de Clamin, fr. Clé­ment, cf. 1272 «Clamins» PolyptVillers, 1289 «Colais li fis Clament» CensNamur, 1444 «Jehanin le Clament» AidesNamur. » Dérivés : Clamart. 1272 « Clamait »Chastre-Villeroux-Blanmont, 1563 «Clamart» Hamoir. – Clamot. 1272 «pro terra Clamoti» Tho-rembais-les-Béguines, «Clamotus de Wastina» PolyptVillers, 1328 «Colin Clamos» Voroux-Goreux.

 

JG

Clamar(t)

1. PlN Clamart (Seine). – 2. Afl. van Ofr.

clamer: roepen, uitroepen, verklaren. 1439 Ansillon Clamar de Trisogne (ISP).

 

FD

Clamot

zie Clémot.

 

FD

Clantin

 (NF attesté à Erbaut depuis 1854). NF d’origine incertaine, p.-ê. forme évoluée de Quentin avec intercalation d’un / euphonique. Un Clantin est toutefois attesté en 1630 à Cublize dans le départ, du Rhône (GeneaNet).

 

JG

Claparède

PlN (Aveyron): Occ. clapareda: rotsachtig terrein (DNF).

 

FD

Clapdorp

Proven. Dép. Anvers.-V. Cletus.

 

EV

Clapdorp, (van)

van Clapdurp, zie van Klapdorp.

 

FD

Clapéron

Claperon: Fr. FN Clapeyron, afl. van PlN Clapier (Hérault): steenhoop, rotsachtig terrein (DNF).

 

FD

Clapette

Surnom: anc. fr. clapete ‘cliquette’, mais aussi w. clapète ‘langue ou bouche ba­varde’ FEW 2, 732b-733a.

 

JG

Claphouwer(s)

BerN voor iemand die hout klooft, houwt. Mnl. claphout: gekloofd eikenhout, eikenplank. 1560 Willem Claphouwer, Delden-Aw. (AP); 1584 Hans Claphouwere, Aw. (AB). Vgl.

Klapholz.

 

FD

Clappaert

BN voor een babbelaar of kwaadspreker. 1303 Lamsine Clappard, Bg. (VERKEST). Zie ook Klapper(t).

 

FD

Clapuite,

Clapuyt: BerN van de man die ‘uteclept’, d.w.z. de klokluider, of die ‘uteclopt’, de omroeper, die bekendmaakt met geklop, geklap.

 

FD

Clar

Clart. 1286 «Clares li Clers» CartMons; forme régionale du prén. Clair, lat. Clarus. « Dérivés: Claren, Clarin. 1289 «li enfant Clarin de Haletines» CensNamur, 1444 «Lambert Clarin» AidesNamur, 1527 «la vesve Jacquemart Claren» DénLens; forme fém. : Clarenne, w. nam. Clârène. – Clarot. –Cf. aussi Clairet et Clairquin, Clerquin.

 

JG

CLAR

Racine germanique considérée comme empruntée au latin. Est plutôt une adaptation au latin d’église d’une racine germanique. I. N. simples.

Cler, Claer-, Cle(e)r-, Cleir-, Cleur-, Kleer- -en(s). IL N. simples avec suffixes.

C.- -atto, -etto, -otto, -ek(in), -iz : Clar, Cler- -a, -et, -ot, -kin, -isse, -ysse, Claer(e)t.

C.- -in, -ïng : Cler- -in, -inx, Cleirinck. III. N. composés.

C.-bald: Cl(a)er(e)-, Cleer-, Clarem- -bo(u)t(s).

C.-bard: Clairbert.

 

EV

Clara

Claras, -at, Clare, Klaar, Klar(e), Clarenn(e), Claeren(s), Claren(s), -ence, Klaurens, Cleuren, Kler(en), Kleer(en), Cleeren(s), Kleiren, Cleire, Cleiren(s), Cleren(s): Metr. Lat. HN Clara. 1208 Clara, Cent (GN); 1360 Martin ende Clare ziin wettelike wijf, Ktr. (DEBR. 1970); 1281 Marote Clare, Boezegem (HAES.); 1631 Elisabetha Clarens = 1640 El. Clerens, Schelle (MAR.).

 

FD

Clara

Claras, -at. 1272 «Clara de Lovanio» PolyptVillers, 1605 «Nicolas Clara» Bourg-Natnur; prénom fém. Clara, cf. aussi Cleeren.

 

JG

Clarambaux

zie Clarinval.

 

FD

Claravalls,

zie Claerbout.

 

FD

Clarboets

zie Claerbout, Clabaud.

 

FD

Clarck

zie Clarke.

 

FD

Clare

1289 «Clare li Borgoise» CensNamur, 1520 «Thomas Clare» BourgNamur; var. de Claire.

 

JG

Clarebeeck

zie Klarenbeek.

 

FD

Clarebo(e)ts

-bou(d)t, Claremb(e)au(x), Clarenbeaux, -burg, zie Claerbout.

 

FD

Clarebout

cf. Claerbout.

 

JG

Clarembaux

w. nam. Clârimbau, Clarembeau, -eaux. 1289 « Jakemins fis monsignor Clarem-bart» CensNamur, 1361 «Clarembaus de Deluz escuiers» CartOrval, 1498 «Arnaut Clarenbault» BourgNamur; nom issu d’un anthrop. germ. composé de clams (lat.) + bald, cf. 1199 «Clarembaldus de Bure» CartOrval,

1202   «Clarambaldus  de   Burgo»  CartSt-Hubert; cf. aussi Claerbout.

 

JG

Claren

-enne, cf. Clar.

 

JG

Claren(s)

-enn(e), -ence, zie Clara.

 

FD

Claret

-ez, -é, Clarret: 1. Ofr. claret: wijn met honing en kruiden. Vgl. Clarier. – 2. Zie Clairet.

 

FD

Clarhaut

zie Claerhou(d)t.

 

FD

Clarick

zie Clerinck.

 

FD

Clarier

Clari(e), Cla(i)ry: BerN van de bereider van claret (zie i.v.). 1290 Perron Clarié; 1324 Jehan le Clarier, St-Q. (MORLET).

 

FD

Clarifié

Surnom: participe passé de moy. fr. clarifier ‘rendre illustre, ennoblir’ FEW 2, 738b.

 

JG

Clarin

cf. Clar.

 

JG

Clarinval

Claravalls: PlN in Bièvre (N).

 

FD

Clarinval

Clarenval †. NF attesté dans la région de Gedinne, Oizy et Gros-Pays depuis 1610 (GeneaNet) dont plusieurs meuniers, cf. 1740 «Jean Clarinval», 1768 «Joseph Claran-val» NPLouette, ainsi que 1706 «Philippe Clairenvaux» RPSpontin; probabl. d’un an­cien nom de personne, cf. 1365 «monsangnour Clarenval d’Autreriwe» CartValBenoît, que Doppagne (NP de Louette, 53) rattachait au nom Clarembald d’origine germ. (Body 108).

 

JG

Clarion

Patr. Vleivorm van Lat. HN Clarus.

 

FD

Clarisse

Clarys(se), Claryss, Clarijs(se), Claris(t), Cleris(se), Clairis, Clarizia: Metr. Lat. HN Claricia < Clara. 1190 Clariscia (vrouw van Razo van Gaver) (GN); 1223 Sigerus de Curtraco…Clariscia uxor ejus (SMTI); 1296 Jehans Clarisse, PdC (BOUGARD); 1392 Clarisse de Gavre, Bergen (CSWII); 1461 Jan Clarijs = Clerys, Ip. (JAM. II).

Claro(t): Patr. Vleivorm van HN Clarus. Vgl. Claret. 1348 Clarot de Chauhe (ASM II).

 

FD

Clarisse

-ist, Clarys, ysse, Cleris, Cléris, -isse. 1267 «Lambiers Cleris» CensHerchies, 1289 «Clarisse fille dame Elaine» Cens­Namur, 1552 «Clarisse Hanche» Subsides-Namur, 1614 «Claris Hancquart» Bourg­Namur; prénom fém. Clarisse, aussi nom des religieuses de l’ordre de sainte Claire.

 

JG

Clark(e)

Clarck, Clarkson: E. pendant van De Klerk.

 

FD

Clarret

zie Claret.

 

FD

Clart

1. Zie Claert. – 2. Grafîe voor Clare.

 

FD

Clart

Clarot, cf. Clar.

 

JG

Clary

1. PlN Clary (Nord). 1379 Jehenne Clary, ST-Q.; 1438 Adam de Clary, Laon (MORLET). – 2. Zie Clarier.

 

FD

Clarys

-ysse, cf. Clarisse.

 

JG

Clarys(se)

zie Clarisse.

 

FD

Clasen(s)

zie Claes.

 

FD

Claskin

Claeskin, Clasquin, w. liég. Clâskin. Dérivés romans de Clas, Claes (= Nicolas), cf. Claeskens (ci-dessus).

 

JG

Claskin

-quin, zie Claeskens.

 

FD

Clason

Patr. Vleivorm van HN Nikolaas.

 

FD

Classe

Classen(s), zie Claes.

 

FD

Classet

-iot, Glacet, -é, -e, Glachet, Classet, -ée, -ez: Patr. Dim. van VN Nicolas; vgl. Closset. 1439 Petrus Glachet, Attreb. dioc. (MUL I).

 

FD

Clau(s)triaux

1. Profess. «Offi­cier claustral (chambrier, sacris­tain, etc.) de l’Abbé ou Détenteur d’un bénéfice claustral ». — 2. Pro­ven. (Immeubles) claustriaux.

 

EV

Clau, de

zie Deleclos.

 

FD

Clauberg

Cauberg met ingevoegde l.

 

FD

Claude

1609 «Jehan Claude» BourgDinant; prénom masc. Claude, du lat. Claudius (= boi­teux), nom d’un saint du 7e s., évêque de Besançon.

Dérivés: Claudin. 1529 «Claudin Bruyt» BourgNamur. – Claudisse.  –   Claudot. Claudy. » Nom composé : Claudepierre.

 

JG

Claude

Clade, Clode, Claude(n), Gelaude, Geloude, Glouden, Gilaude, Galaude, Glauw, Glad(e), Gelade, -é, -i, Glode(n), Glod(é), Glodt, Glodyn: Patr. Fr. VN Claude < Lat. HN Claudius. Fr. uitspr.: Claude; vgl. Wvl. rinneglode < reine claude. 1242 Reniert Claude, Laon (MORLET); 1568 Claude Caboot, Ktr. (SCHOUT.I); 1764 Gelaude Carpentier, Ip.;

1795 Michael Glade, Borgworm-Aw. (AP). – Lit.: F.

DEBRABANDERE, Nk. 1972, 333-5.

 

FD

Claud–e

-ot, Clause(s), Clausset, Claskin. V. HLOD.

 

EV

Claudel

-in, Claudel: Patr. Dim. van Claude.

 

FD

Claudepierre

Patr. Dubbele VN Claude Pierre.

 

FD

Claudin

zie Clodion.

 

FD

Claudisse

Patr. W. vleivorm van VN Claude.

 

FD

Claudo(t)

Glaudo(t): Patr. Dim. van Claude.

 

FD

Claudy

Patr. Gen. van Lat. HN Claudius.

 

FD

Claus

Clause(n), Clauses, Clauss(e), Claussen, -enn(e), -em, Clous, Clauw(s), Claux, Clouw, Klaus(s), Klausz, Klauwens: Patr. Korte vorm van HN Nicolaus. 1227 Claus de Crabbeneke, St.-L.-Houtem (GN); 1327 Nycholao dicto Cole…derico = 1358 Claus den Clerc, Lv. (BO); 1356 Ment Clau Ruuskens lant = 1387 Claeuwe Ruussche, Den Haag (OA); ±1400 Nicolas dit Clous Jamair; Nicolas Clous dit Clouz de Hervé, Luik (BODY103); 1419 Coelin Claeis = 1424 Colin Claus, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Claus

Clause, Clausse, génitif néerl. : Claus-sen. 1308 «monsigneur Claus de Pucche» ComptesMons, 1362-63 «Claus li Gris», 1364 «Jakemars li Claus» PolyptAth, 1365 «Jehan Claus cambier» TailleMons, 1426 «Piettre Claus» TailleSoignies, 1472 «Jehan Clause» DénChiny, 1565 «Colin Clausse» Givet; for­me romanisée de l’aphérèse de germ. Niklaus, fr. Nicolas. « Dérivé roman : Claussin.

 

JG

Clause(n), van der

zie van der Kluysen.

 

FD

Clausier

Cla(e)ysier: Fr. FN Closier, Clausier, Clousier. Ofr. closier: bewaker, portier, (ook) tuinman. Afl. van clos: omheinde plaats. Claeysier is Wvl. hypercorrect, wegens Claus =

Claeys. 1290 Willaume Closier (MORLET).

 

FD

Clausset

-in, zie Closet. Claustriaux, Clautriau(x): Afl. van Ofr. cloistre < Lat. claustrum: omheining, klooster. Clautier: Fr. BerN Cloutier: nagelmaker, nagelsmid. 1510 Collin le Clavetier, Namen (J.G.).

 

FD

Claustriaux

Dimin. du thème d’âne, fr. claustrier ‘qui vit dans un cloître’, cf. 1250 «Walterus claustrarius » Kemexhe.

 

JG

Clautier

1510 «Collin le Clavetier» Bourg-Namur, 1544 «Johan le Clautier» DénStavelotMy, 1628 «Jan Clauti» émigré en Suède; nom de métier: fr. cloutier, w. claw’tî, cf. 1656 «Oriane clautier de son art» Arbrefontaine.

 

JG

Clauw

au génitif: Clauws. Var. de Claus [FD].

 

JG

Clauw

Clauwaert. V. Klauw.

 

EV

Clauw

zie Claus.

 

FD

Clauwaert

-aerts, -aerdt, Clauwert, -ers, Clouwaert: BN van de klauwaard, de Vlaamsgezinde, naar de klauwende leeuw in het wapen van Vlaanderen. 1267 Clawardus; 1280 Margaretam Clauwards, Ip. (BEELE).

 

FD

Clauwaert

Clauwers, etc. 1267 «Clawardus», 1280 «Margaretam Clauwards» DettesYpres; apparemment surnom de flamand, d’après le lion aux griffes des armes de Flandre [FD].

 

JG

Clauwens

Patr. Wsch. < Claus of Klawes.

 

FD

Clauws

zie Claus.

 

FD

Claux

1. N. de bapt. Adapt. fr. de (Ni)c(o)laus. (N. sous lequel ont été désignés en France les sculp­teurs Nicolas Sluter et Nicolas De Werve). — 2. V. Clos.

 

EV

Claux

1. PlN Fr. Clos: omheining. Zie Duclos. – 2. Patr. Korte vorm van VN Niclaux, Nicolaus.

 

FD

Clauzé

1. Closet, dim. van Ofr. clos: perkje, kleine afgesloten plaats. – 2. Patr. Dim. van HN Nicolaus. Zie Closet.

 

FD

Clauzeau

zie Clouzeau.

 

FD

Clauzurs

V. Clos.

 

EV

Clavareau

Nom de métier: dimin. de clavier ‘portier’ ou de l’anc. fr. clavaire ‘receveur’?

 

JG

Clavareau

-veau, Clavero: BerN. Dim. van clavier: portier, de man die de sleutels houdt.

 

FD

Clav–areau

-erie. V. Clef.

 

EV

Clavel

-elle, -aux: Ofr. clavel: nagel. BerBN.

 

FD

Claverie

-y: Ofr. claverie: plaats waar de sleutels bewaard worden.

 

FD

Clavero

zie Clavareau.

 

FD

Clavers

Wsch. var. van Lavers/Lauwers. Vgl. 1723 Petrus Claveren alias Laveren, Averbode (VS 1996, 60).

 

FD

Clavie(r)

Clavir: BerN van de portier, die de sleutels houdt.

 

FD

Clavier

1. Proven. Loc. — 2. V. Clef.

 

EV

Clavier

Clavir, Clavie. Nom de dignité : anc. fr. clavier ‘porte-clefs, portier’ FEW 2, 7Û5b; en prov. de Liège, plutôt nom d’origine : Clavier, w. clavîr (Lg). – Clavière pourrait aussi repré­senter le NL, par fausse régression. Clays, cf. Claes.

 

JG

Clavis

Patr. < D. Klaves (Klaus)?

 

FD

Clay(es)

Clays, zie Claeys.

 

FD

Claykens

zie Claikens.

 

FD

Clayn

zie Klein.

 

FD

Clays

V. Nicolas.

 

EV

Claysier

zie Clausier.

 

FD

Clayton

E. PlN (Lancashire, Staffordshire, Sussex, Yorkshire).

 

FD

Clé

Cle, zie Leclef.

 

FD

Clé

Surnom: fr. clef, cf. Clef; ou bien moy. néerl. clee ‘trèfle’.

 

JG

Clé(e)

Clee: 1. Zie Leclef. – 2. Metr. Korte vorm voor Cleme = Clementia. 176 e. Clemen alias Clé, Oostham (MNT 271). – 3. Clés, korte vorm van VN Nicolas? 1275 Clés Clinkemalle, Clés Bariseaus, Dk.(RL).

 

FD

Clé, van

zie van Clee.

 

FD

Cleban

Cléban, Clebant, Clébant. 1602 «Jean-Thomas Cleban» Polleur (famille-sou­che de Verviers), 1691 «Jean Cleban bour­geois de Theux» La Gleize; probabl. lat. mé­diéval clibanus ‘four’ FEW 2, 779b.

 

JG

Cléban(t)

Cleban(t), Clevan: Lat. clibanus: oven. BerBN voor iemand die een oven heeft, een bakker. 1230 Willaumes Clibanus; 1237 Waut. Clibani, li Forniers; 1243 Lambers Cliban, Atrecht

(NCJ).

 

FD

Clébant

Car. mor. Clapant (Anc. fr. claper), ,,Homme bruyant ».

 

EV

Cleda

Cléda. Pour Dauzat (p. 135), NF du Midi: clédat ‘grille, treillage’, nom relatif à la maison.

 

JG

Cleda

Cléda: PlN Cléda(t), Occ. vorm van claie: gevlochten omheining, rijshout (DNF).

 

FD

Cléd–a

-es. Proven. ,,Claie ». Gril­lage, caractéristique d’une pro­priété.

 

EV

Clee, van (de)

van (de) Clee, van Clé: 1. PlN Klee in Kuttekoven (L). – 2. Hypercorrect voor Verclemen (MNT 271).

 

FD

Cleef

Nom d’origine : Clèves (Rhénanie).

 

JG

Cleef

Proven. Clèves (Ane. duché). Synon. : Van Cleef, N° 216.

 

EV

Cleef, (van)

zie van Kleef.

 

FD

Cleempoel

V. Leem.

 

EV

Cleempoel, (van)

Cloempoel: PlN Kleempoel: leempoel, bij Aalst (TW), in Zemst (VB). ±1240 Ava fîlia Heylewif de Clempole, Wetteren (SCHMID); 1290 Maes van Cleempole, Zemst ‘CG).

 

FD

Cleemput

Nom d’origine: Cleemput, à Adegem (Anv), Lokeren (FlOr), etc.

 

JG

Cleemput

van Cleemput(te), van Kle(e)mput, van Clemput(te): PlN Cleemput in Adegem, Elverzele, Lokeren, Lovendegem (OV). 1281 Arnout van den Cleemputte, Cent (CG); 1340 Jacoppe van Cleempitte, Cent (RSGII); 1370 Jan van den Cleemputte, Temse (DE MAN).

 

FD

Cleen(e), (de)

zie Klein.

 

FD

Cleenders

V. LEUD (Leudon).

 

EV

Cleenders

zie Kleiner.

 

FD

Cleenen

zie Clijnen.

 

FD

Cleenewer(c)k

Cleenwerck: BerBN voor de vervaardiger van klein werk, precisiewerk, fijn afgewerkte artikelen. 1374 Heine Clenewerc; 1396 Jan Cleenewerc, Ip. (BEELE).

 

FD

Cleenewerck

Cleenwerck. 1374 «Heine Clenewerc» Ypres; néerl. klein werk, surnom de fabricant de petits objets, de travaux de préci­sion [FD].

 

JG

Cleenewerck

Profess. „ (Ouvrier qui fait de) petits travaux ».

 

EV

Cleer-

Cleir-, Clere-. 1. V. CLAR. — 2. V. Kleed.

 

EV

Cleer, de

de Kleer, de Cleir(e), de Cleyre, Decler, Declère, Declair, Duclaire, de Claere: 1. Bnw. cleer/claer: helder, schitterend, stralend. Vgl. Leclair. 1407 Clais de Cleere, Bg. (SIOEN). – 2. Zie Leclerc.

 

FD

Cleerbout

Cleer(e)baut, zie Claerbout.

 

FD

Cleeremans

Profess. Kle(d)erman. ,,Tailleur d’habits ». N° 158.

 

EV

Cleeremans

zie Claereman.

 

FD

Cleeren

Cleiren, Cleuren, double génitif: Clerens. Génitif néerl. du prénom fém. Clara, Claire.

 

JG

Cleeren(s)

zie Clara.

 

FD

Cleerhout, van

zie Claerhoudt.

 

FD

Cleermae(c)ker, de

zie de Kleermaecker.

 

FD

Clees

zie Claes.

 

FD

Clef

1365 «Jehan de le Porte de le Clef eskie-vin» TailleMons, 1444 «Watier de le Clef», 1602-3 «Henri le Clef» TerriersNamur; sur­nom: fr. clef, cf. aussi Clé.

 

JG

clef

Profess. Leclef. 1. ,,Le (porte-) clefs, le concierge ». — 2. Le ser­rurier. Clav- -arie, -erie, -ier. ,,Bureau des recettes où étaient les clefs des coffres. N. de caissier. Synon. : Clavareau. N° 131.

 

EV

Clef, (de)

zie Leclef.

 

FD

Clef, van

zie van Kleef.

 

FD

Clefas

zie Cleophas.

 

FD

Cléfer

Cleffert. Probabl. dérivé de moy. néerl. claffen ‘bavarder’.

 

JG

Cleffer

D. Kläffer: kletser, zwetser.

 

FD

Cleij

zie Claeys.

 

FD

Cleijen, van der

van der Cleyen, van der Kleij(n), van der Kley, van de Caleye, Vercley((e)n), Verkleij(e): PlN Ter/Ten Kleie: kleiachtige, leemachtige plaats. Wvl. kaleie: klei. PlN in Zuidpene (FV), Adegem (OV), Koolskamp, Lichtervelde (WV) (DF VII), Appelterre, Zonnegem (OV). 1367 Heins vanden Cleye, Wolvertem (OSTYN); 1396 Jan van den Cleye, Moerbeke (DE B.).

 

FD

Clein, (de)

zie Klein.

 

FD

Cleinge

1. Profess. Fabric. de clenches ou clinches (Dial.) (Poignées de portes, etc.) Clin(g)- -et(te), -ez. — 2. Proven. La Clenge (Loc.).

 

EV

Cleinge

cf. Clainge.

 

JG

Cleinge

Clainge, Clinse: W. adaptatie van Kleine. 1659 Gérard Clenge, Luik (RENARD 257).

 

FD

Cleir(e)

Cleiren(s), zie Clara.

 

FD

Cleir(e), de

zie de Cleer.

 

FD

Cleirbout

-baut, zie Claerbout.

 

FD

Cleire

V. CLAR.

 

EV

Cleis

cf. Claes.

 

JG

Cleis

zie Claeys.

 

FD

Clelland

Schotse FN (PDB) Cleland. PlN Clelland ‘clay land’ bij Motherwell (Glasgow) (Dorward).

 

FD

Clem

Clemm, Clam: Patr. Korte vorm van de HN Clemens.

 

FD

Clemang

Clemans, zie Clemens.

 

FD

Clemberck

zie Kleinberg.

 

FD

Clembos

Wsch. PlN Klein Bos.

 

FD

Cléme(u)r

Cleme(u)r: W. adaptatie van D. Klemmer. Obd.: gierigaard, vrek. Of < Mnd. klemer: leemwerker, leemplakker (BRECH.). 1786 Clemeur, Nancy (PDB).

 

FD

Clemen

zie Clemmen.

 

FD

Clemen, van

Hypercorrect voor Metr. Verclemen. 17e e. van Clemen = Clemen alias Clé, Oostham (MNTi/i).

 

FD

Clemens

-ense, -ence, -ente, -enti, -entz, Clément, Klemens, -ent, Cleyman(s), Climan(s), Climent, Kliment, Clymans, Kleman(s), -ann, Clem(m)ans, Clemang: Patr. Lat. HN Clemens: zachtmoedig, genadig. 1285 Rogerus Clément, Ktr. (DEBR. 1980); 1398 Pieter Clément = P. Clemens, Geluwe;

1372 Gillis Clemman = 1392 G. Cleman, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Clément

Clément, Clemens. 1289 «Hawit li femme Clément Helart» CensNamur, 1472 «Je­han Clément» DénChiny ; prénom Clément, nom de plusieurs papes et saints. Cf. aussi Clam-.

 

JG

Clém-ent

-ens, -entz. Clément. N. de bapt. d’orig. romaine. Le Clément. ,,Le (nommé) Clément » ou ,,L'(homme au cœur) clément ».

 

EV

Clementi

1272 «lohannes filius démentis» PolyptVillers ; génitif lat. irrégulier du précé­dent.

 

JG

Clemer

Clemeur, Clém-. Adaptation w. du NF all. Klemmer, surnom signifiant ‘pinceur, esca­moteur’.

 

JG

Clémeur

Car. mor. Clameur, ,,Réclamation ». Homme enclin à récla­mer.

 

EV

Clemhout

-haut: PlN in Erwetegem (OV).

 

FD

Clemmans

zie Clemens.

 

FD

Clemme

-me: Metr. Fem. van Clemens. 1392 ver Clemme van den Bussche, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Clemme(n)

V. Klem.

 

EV

Clemmen(s)

Clemen, Klemen: 1. Patr. Mvl. Clemmin, vleivorm van HN Clemens (DEBR. 1970,511). – 2. Metr. Gen. van fem. Clemme. 1234 Ywanus filius domine Clamine, Brustem (med. J. van

Loon); 1326 Jan Clemmenzone; 1386 Jehan Clemenzone, Ip. (BEELE).

 

FD

Clemmersseune

Metr. Zoon van Clemme. 1392 Danin Clemmesone = 1402 Daneel Clemmezuene, Ktr. (DEBR. 1958). Zie ook Clemmen(s) 2.

 

FD

Clemminck

Dérivé en -inck du prénom Clemens, Clemmin [FD].

 

JG

Clemminck

Patr. Afl. van HN Clemens. VN Clemmin (DEBR. 1970,511).

 

FD

Clémot

Clamot, Glémot, Glemot: Patr. Vleivorm van VN Clemens. 1272 terra Clamoti, Thorembais; 1328 Colin Clamos, Voroux (HERB.).

 

FD

Clemput(te), van

zie Cleemput.

 

FD

Clenaerg

V. Klein.

 

EV

Clenaerts

zie Kleynnaert.

 

FD

Clenckaerts

zie Klinckaert.

 

FD

Clénebert

zie Kleinberg.

 

FD

Cleners

zie Kleiner.

 

FD

Clenjans

zie Kleinjan(s).

 

FD

Clens

zie Klein.

 

FD

Cléomède

Kleomedes is een Gr. sterrenkundige uit de le e. v. Chr.

 

FD

Cleopater

Cleopatre: Kleopatra is de naam van zeven Egyptische koninginnen.

 

FD

Cleophas

Clefas: Patr. Gr. HN Cleofas. 1582 Clephas Nijs, Helmond (HB 424).

 

FD

Clep(pe)

Klep(pe), Clip(pe): Mnl. deppe: klep, klepper, ratel. Vgl. Klepper. BerBN voor een omroeper of klokluider. Vgl. 1424 Jan Râtelé die… de werclocke lude up tbeelfrot, Ktr.(DEBR. 1958).

 

FD

Clepkens

Clipkens: Dim. van Cleppe.

 

FD

Clepkens

V. Klep.

 

EV

Cleppe

Surnom (de crieur public ?): moy. néerl. cleppe ‘crécelle, claquette, etc.’ [FD].

 

JG

Cleppeleir, de

zie Klippelaar.

 

FD

Cleppert

zie Klepper.

 

FD

Cler(e)-

V. Clair et CLAR.

 

EV

Cleray

zie Clairet.

 

FD

Clerbaut

-aux, -out, zie Claerbout.

 

FD

Clerbaux

cf. Clerebaut.

 

JG

Clerbois

cf. Clairbois.

 

JG

Clerbois

zie Clairbois.

 

FD

Clerbout

cf. Claerbout.

 

JG

clerc

clerck. Profess. Clerc. Se­crétaire. Le- -clerc(q), -clère. Clerc(c)x, Clerck(x). De- -Clerck, -Clercq.

 

EV

Clerc

Clercq. 1312 «Pieres c’on dist li Clercs» 31 ChirToumai; nom de profession: fr. clerc ‘greffier’, etc., cf. surtout Leclerc(q) (NF beau­coup plus fréquent).

 

JG

Clerck, (de)

de Clerck, (de) Clerc, de Cler(c)q, de Cler(c)que, de Kler(c)k, de Klerc(q), de Clersk, Declecq, Clerckx, Clerq, Clerc(q), Cler(c)x, Kler(c)kx, Klerks, Klerx, Clercxkens: Uit Lat. clericus: geestelijke, die de lagere wijdingen ontvangen heeft. Aangezien in de ME de geestelijkheid de enige geletterde stand was, kreeg klerk de bet.: geleerde, dichter, schoolmeester, student, geletterde, geheimschrijver, griffier, schepenklerk, secretaris. 1163-77 Balduinus Clericus, maior de Auelghem (DEBR. 1980′); 1387 Michiel den Clerc van der canesien daer men de rekeninghe dede (dus klerk bij het kapittel), Ktr. (DEBR. 1970). Vgl. Leclerc.

 

FD

Clerckx

Clerx. Génitif néerl. du précédent.

 

JG

Clerdent

-ant, -(a)in, Clairdain, Clairedent, Klerdan: Reïnterpretatie (als BN voor iemand met schitterende tanden) van Clairtemps: helder weer. BN. Vgl. Fr. FN Clertant (DNF), D. Hellwetter; 1396 Scoonwedere, Ktr. (DEBR. 1970); E. Fairweather.

 

FD

Clerdent

-dant, Clerdain, Clerdin, Clairdain, -dent, Clairedent, Klerdan. Surnom: littér. « aux dents claires, aux dents blanches », w. dint, m. ‘dent’. – Bibliogr.: J. Herbillon, Les NFLedent, Clerdent, Grosdent, VW 53, 1979, 122-3.

 

JG

Clerebaut

-bout, -baux, zie Claerbout.

 

FD

Clerebaut

Clerbaux. 1280 «Clerebaldus», «Clerebo» PolyptLiège; var. de Clarembaux.

 

JG

Cleremans

V. Kleed.

 

EV

Cleremans

zie Claereman.

 

FD

Cleren(s)

zie Clara.

 

FD

Clerens

cf. Cleeren.

 

JG

Cleret

zie Clairet.

 

FD

Clerf

Fr. spelling voor Clerc.

 

FD

Clerfays

Clerfayt, Clerfeyt, cf. Clairfays.

 

JG

Clerfays

-fayt, -faijt, -feyt, zie Clairfays.

 

FD

Clerfond

PlN: heldere bron. Vgl. Clairfontaine.

 

FD

Clergeon

Dim. van Fr. Clerc: klerk. Vgl. Clergeot, Clerget, Clerjeaud, Clergeau (DNF).

 

FD

Cleric

zie Clerinck.

 

FD

Clerick

au génitif: Clerix, cf. Clerinck, -inx.

 

JG

Clericy

Clairicy: Gen. van Clericus: klerk. 1631 Bonaventura Clerici, Tielt (R.O.).

 

FD

Clericy

Cléricy. Génitif de lat. clericus ‘clerc’, cf. 1272 «pro orto Mathei clerici» PolyptVillers.

 

JG

Clerin

1525 «Guillaume Clerin» BourgNamur; dérivé en -in du prénom Clair, cf. Clar, Clarin.

 

JG

Clérin

Clerin: Patr. Vleivorm van Clair, HN Clarus.

 

FD

Clerinck

-ick, au génitif: Clerinx, Clerix. Dérivé en -inck du prénom Clarus ou Clara, ou bien éventuellement de Claerbout [FD].

 

JG

Clerinck

-in(c)x, -insx, -ick, -ix, -yck, Clarick, Clierie(c)k, -inck: 1. Patr. Afl. van HN Clarus of van Claerbout. Vgl. Ndl. FN Klaring. – 2. De vormen op -ick/-yck kunnen evtl. var. zijn van Clerk, met svarabhaktivocaal.

 

FD

Cleris

Cléris, Clérisse, cf. Clarisse.

 

JG

Cleris(se)

zie Clarisse.

 

FD

Clerk, de

zie de Clerck.

 

FD

Clermont

1289 «Loweys de Clermont» Cens­Namur; nom d’origine: topon. fréquent, e.a. Clermont-lez-Walcourt, Clermont-sur-Berwinne, etc.

 

JG

Clermont

Proven. Loc. et L.D.

 

EV

Clermont, (de)

Clermon(ts), de Claremont: Erg verspreide PlN Clermont: schitterende berg (o.m. Oise, LU, N). 1231 Arnulfus de Claromonte, Dk. (SMTI); 1283 Monekin de Clermont, Kales (GYSS. 1963). Uit Clermont-sur-Berwinne (LU): 1350

Symon de Clermont, Coline de Clermon, Herve (CVD).

 

FD

Clero

zie Clairet.

 

FD

Clerq(ue), de

Clerq, zie de Clerck.

 

FD

Clerquin

cf. Clairquin.

 

JG

Clerquin

Clairquin: Metr. Dim. van VN Clara, Fr. Claire. 1398 Claerkin Slanghen, Dentergem (DEBR. 1970).

 

FD

Clerquin

V. CLAR.

 

EV

Clerson

Patr. Vleivorm op -eçon van HN Clarus. 1279 Jehennés Clerechons, Dk. (RL).

 

FD

Clersy

zie De Clercy.

 

FD

Clerx

cf. Clerckx.

 

JG

Clerx

V. Clerc.

 

EV

Clerx

zie de Clerck.

 

FD

Cleryck

zie Clerinck.

 

FD

Cles, van

Vancles: W. grafie voor Van Clee?

 

FD

Clesens

zie Claes.

 

FD

Cléser

Cléseur, Cleseur: W. adaptatie van D. FN Gleser= Gläser: glazenmaker.

 

FD

Cleseur

Cléseur, Clesseur. Peut-être var. de *Gleseur, anc. fr. gliseur ‘marguillier’?

 

JG

Clesse

Clessens, w. (Bastogne) Clèsse. 1575 «Jehan Clesse» FrancsLux; var. de Claes, Claessens.

 

JG

Clesse(ns)

V. Nicolas et Clet.

 

EV

Clesse(ns)

zie Claes, Clisse(n).

 

FD

Clet(us)

N. de bapt. d’orig. ro­maine.

 

EV

Clette

Clits. 1266 «Johan del Clite», 1290 «Gilles Clite» DettesYpres, 1332 «Fridericus dictus Klette» Strasbourg; surnom: moy. néerl. dette, clitte, all. Klette ‘glouteron, bardane’.

 

JG

Clette

Mnl. dette, clitte: klit, klis. BN voor iemand die overal blijft hangen; of voor een doorzetter? 1293 Heinr. dictus Clette, Reutlingen (BRECH.).

 

FD

Clety

Nom d’origine: Cléty (PdC).

 

JG

Cléty

Clety: PlN (PdC).

 

FD

Cleuet

zie Clouet.

 

FD

Cleuny

zie Cluny.

 

FD

Cleuren

cf. Cleeren.

 

JG

Cleuren

V. CLAR et Kleur.

 

EV

Cleuren

zie Clara.

 

FD

Cleus

Cleutinx. V. HLOD.

 

EV

Cleus(en)

zie Claes.

 

FD

Cleuter(s)

zie de Clooter(e).

 

FD

Cleutinx

zie Cloetens.

 

FD

Cleutjens

Dim. van Cloot; zie Cloetens.

 

FD

Cleuvenberg(en), van

zie Clevenbergh.

 

FD

Clevan

zie Cléban(t).

 

FD

Cleve

Clèves. 1302 «Th[eodoricus] dictus Loif de Cleve» CartValDieu, 1465-66 «Henri de Clèves» TailleHoves, 1499 « Jeumon Le Cleve» BourgNamur; nom d’origine: Clèves (Rhé­nanie). Cf. aussi Cleef.

 

JG

Cleve(n), (van)

zie van Kleef.

 

FD

Cleve, (de)

zie Leclef, Declève(s).

 

FD

Clevenbergh

Proven. ,,Mont de Clè-ves » (Ane. Duché).

 

EV

Clevenbergh

van Cleuvenberg(en): PlN. Misschien Kleverberg in Wingst (NS). 1596 van Cleuvenbergen, Gierle (PDB).

 

FD

Clever

Cléver, Cleveur (forme francisée), au génitif: Clevers. 1610 «Collard Clever» Beyne-Heusay (d’où le topon. w. tiè Cleveur) : probabl. ethnique : originaire de Clèves (Rhé­nanie) [JL, NFw].

 

JG

Clever(s)

Cleveur: Adaptatie van D. Kleber? 1736

Willem Clever, Bg. (PDB).

 

FD

Cleves

Clevis, zie Clewes.

 

FD

Clewes

Clews, Cleves, Cleves, Clévis, Clevis: Patr. Var. < Nicolaus.

 

FD

Cley-

Clay- -kens, Claine. V. Klein.

 

EV

Cleyberch

-bergh: PlN in Wulpen (Z), Bissezele (FV) en Oedelem (WV). 1274 Heinric van Kleyberghe, Oedelem (CG); 1339 Willem van Cleiberch, Oedelem (DF VII).

 

FD

Cleyenbreugel, van

zie Kleinenbreugel.

 

FD

Cleykens

zie Claikens.

 

FD

Cleymaet

Cleymoet: PlN Kleimaat in Erwetegem (OV): maailand op kleibodem. 1280 Joh. Cleimaet; 1396 Adriaen Cleymaet, St.-Maria-Lierde; 1396 Jan Cleymaet, Erwetegem (DE B.); 1494 Jan Cleymaets stede…te Cleymaet, Erwetegem (Ovl. Za. 1978,205-211).

 

FD

Cleyman

au génitif: Cleymans, Clijmans, Cly-mans. Soit dérivé en -mon de Van der Cleye, soit surnom d’individu petit: néerl. klein mon [FD].

 

JG

Cleyman(s)

Cleijman, Clijmans, Clyman(s): 1. Afl. van der Cleye. – 2. Uit Cleinman(s). Zie Kleinmann. -3. Zie Clemens. – 4. Cleyman(s) kan var. zijn van Claeyman.

 

FD

Cleymans

Profess. Klei, ,,Argile ». N2 172. Exploitant de terres argi­leuses ou d’argilière.

 

EV

Cleyn, (de)

zie Klein.

 

FD

Cleynen

Cleijnen, zie Clijnen.

 

FD

Cleynen

Clijnen, au génitif: Cleynhens, Clynhens. Soit forme contractée de Colijnen, dérivé de Colijn, soit forme évoluée de néerl. klein ‘petit’ [FD].

 

JG

Cleynenbr(e)gel, van

zie van Kleinenbreugel.

 

FD

Cleynens

Gen van Cleynen of van Cleynhens.

 

FD

Cleynhens

zie Kleinjan(s).

 

FD

Cleyre, de

zie de Cleer.

 

FD

Cleys

cf. Claeys.

 

JG

Cleys

zie Claeys.

 

FD

Cli(g)n-

-ette, -ez. 1. Car. phys. H. qui fait des clignettes ou des clins d’yeux. — 2. V. Cleinge. — 3. Proven. Terres inclinées (Clin, ,,Inclinaison »).

 

EV

Clibouw

Clybouw, Clijbouw: 1. Uit Clibaud, Rom. vorm van Germ. VN Clidebald (Fm.). – 2. Zie Clabau(d).

 

FD

Clibouw

Clybouw. Soit forme néerl. de Clibaud < anthrop. germ. Clidebald, soit var. de Clabau(d) [FD].

 

JG

Clicheroux

BN Ow. cliceroul: klokgelui (J.G.).

 

FD

Clicheroux

Surnom: anc. w. diceroul ‘sonnerie de cloche’, à ajouter FEW 2, 781b. – Comp. 1690 «Perpète Clichet» Purnode.

 

JG

Clicq

Clicque, Clique, Clycq. 1279-80 «Sohe-lés Clike» RegTournai, 1350 «Colin Clique» HotelDieuBeauvais (site PatRom), 1369 «Co-lart de la Clique» InventBourgogne (id.), 1395 «Robin Clike» ComptesDunkerque (id.), 1646 «Anne Clicque» Condé-sur-Escaut (FyS), 1816 «Pierre-Jean Clicque» Wervicq (id.); surnom qui peut avoir plusieurs valeurs : anc. fr. dike ‘coup, tape’, moy. fr., pic. (Mons, rouchi) dicque ‘coup du plat de la main, petite tape’, etc., également moy. fr. ‘loquet, targette; battant d’horloge; battant d’une cloche’ et nom d’un jeu, jeu de la dicque FEW 2, 780-1.

 

JG

Clicq(ue)

zie Clique.

 

FD

Clicteur

1566 «Collard le Clicteur» Grandhan; p.-ê. var. de dipteur ‘fabricant de clipes (dou­ves de tonneaux)’, cf. Leclipteur. Ou bien dérivé en -eur d’anc. fr. clique ‘loquet, battant d’une cloche’ FEW 2, 780b, surnom de fabri­cant, cf. Clicq(ue) (ci-dessus) et Cliquet.

 

JG

Clicteur

-eux: Cliqueteur < cliqueter (vgl. Cliquet): rinkelen, rammelen, ratelen. BerN van de belleman. 1566 Collard le Clicteur, Grandhan (HERB.).

 

FD

Clicteur

Profess. 1. Clicheur. — 2. V. Cliquet.

 

EV

Cliegnet

zie Clignet.

 

FD

Clierinck

-ie(ck), zie Clerinck.

 

FD

Clift, van der

zie van der Klift.

 

FD

Clignet

Clignez, Cligniez, Clinet, Clinez. 1199 «Hue Clugnés» NécrArras, 1226 «Johanne Clignet» CartOrval, 1342 «Nicolas dit Clu-gnet» Liège, 1420 «Piere de Braibant dit Cli­gnet» CartCouvin, 1528 «Jehan Clinet» Dén-Houffalize; surnom: anc. fr. clinet, w. liég. dignète ‘clin d’œil’ FEW 2, 801a.

 

JG

Clignet

-ez, -iez, Cliegnet, Clygnet, Clinier, Clinet, -ez: 1. Patr. < Colli(g)net, dim. van VN Nicolas. 1194 Hue Clugnés, Atrecht (NCJ); 1226 Johanne Clignet, LX (CAO); 1239 Nicholon Cluignet = Nicholai Clugnet, DK. (SMT I); 1342 Nicolas dit Clugnet, Luik (BODY103). – 2. Evtl. Fr. clignet, Ofr. clinet: clin d’oeil, oogwenk, knipoogje. BN.

 

FD

Clijmans

Clymans, cf. Cleyman(s).

 

JG

Clijsters

Clysters. 1377 «Jhan Clijster» Cour-trai; surnom de chanteur: dial. et moy. néerl. *klijster, var. de lijster ‘grive’ [FD].

 

JG

Climan(s)

Climent, zie Clemens.

 

FD

Climme(r), de

de Clinner: Mnl. climmer: klimmer; ook muntnaam. 1397 Willem de Climmere; 1400 Symoen de Climmere, goudsmit, Aw. (ANP).

 

FD

Clin

1. PlN Ofr. clin: helling. – 2. W. adaptatie van Klein.

 

FD

Clin

Surnom ou topographique: anc. fr. clin ‘incliné’ FEW 2, 783b; ou bien graphie francisée de Klein [JL, NFw]. – Peut-être for­me fém. : Clinse.

 

JG

Clin(c)kspoor

Klingspor, Klinspo(o)rt: BerN van de smid, die ruitersporen maakt, klinkt. 1294 Petrus Clinkespore, Kales (GYSS. 1963); 1364 Aleydis Clyngherspoere, Mtr. (SKM 379); 1450 Heyne Klingespor, Hildesheim (BRECH.).

 

FD

Clinard

-az: Afl. van Ofr. cliner: zich buigen, groeten.

 

FD

Clinck(e)

Clinckx, zie Klinck(e).

 

FD

Clincka(e)rt

zie Klinckaert.

 

FD

Clinckart

Clinquart. 1444 «Johans dis le Sengneur des clinckars» TerreJauche, 1535 «Warnier Clinquart» BourgNamur, 1540 «la vesve Martin Clinckart» Boussoit; surnom: dérivé en -art de la racine onomatopéique klink, s’appliquant à qqn qui fait du bruit (en moy. fr., a désigné aussi une sorte de monnaie) FEW 2, 780b.

 

JG

Clincke

Clyncke, cf. Klinck(e).

 

JG

Clinckemaille

-aillie. 1275-76 «Clés Clincke-malle» RegTournai, 1291 «Jehans Clinke-maille» DettesYpres; surnom: néerl. klinken ‘faire sonner’ (cf. fr. clinquant) + maille, espèce de monnaie.

 

JG

Clinckemaille

Car. mor. H. qui fait résonner sa monnaie. H. vaniteux ou dépensier. (Comp. : Perce-maille) .

 

EV

Clinckemaille

-ma(i)l(l)ie, -malie, Clinkema(il)lie, Clinckmaillie, Clynckema(i)llie, Klin(c)kemaillie, Klinkemallie: BN. Zinwoord: klinken: doen rinkelen + maille/malie: muntstuk ter waarde van een halve penning. BN voor iemand die het geld laat rinkelen. 1275 Clés Clinkemalle, Dk. (RL); 1280 Michael Clinkemailge, Ip. (BEELE). Vgl. Pincemaille, Gaingnemaille.

 

FD

Clinckers

zie Klinckaert.

 

FD

Clinckspoor

1294 «Petrus Clinkespore» Onom-Calais ; surnom de forgeron, de celui qui fabri­que les éperons (néerl. spoor) de cavalier [FD].

 

JG

Clinet

Clinez, cf. Clignet.

 

JG

Clinet

-ez, zie Clignet.

 

FD

Clinier

zie Clignet.

 

FD

Clinke

zie Klincke.

 

FD

Clinkemalie

-maillie, zie Clinckemaille.

 

FD

Clinner, de

zie de Climmer.

 

FD

Clinquant

1. Clincamp Pic. var. van PlN Clinchamp (Hte-Marne), Clinchamps (Calvados): hellend veld. – 2. Ofr. adj. clinquant: lawaaimakend.

 

FD

Clinquart

cf. Clinckart.

 

JG

Clinquart

zie Klinckaert.

 

FD

Clinse

cf. Clin.

 

JG

Clinse

zie Cleinge.

 

FD

Clip(pe)

zie Cleppe.

 

FD

Clipet

Ofr. clipet: klepel; ook Pic. clipet: luide stem. BerBN voor de belleman, omroeper.

 

FD

Clipkens

zie Clepkens.

 

FD

Clippe

Clip. Surnom: w. (Coo) clipe ‘morceau de bois long; rondin pour fagot’, cf. aussi (Mons) clipèt ‘voix perçante’ FEW 2, 787b.

 

JG

Clippe

V. Klip.

 

EV

Clippel

de Clippel(e), (de) Klippel, Kluppels, Cluppel: 1. BN voor een knuppelaar. Vgl. Klippelaar. – 2. BN naar de gedrongen gestalte. Vgl. De Knuyt. 1367 Walteri dicti Cluppels, Ht. (A.GHIJSEN); 1374 Jan de Klippel, Gb. (SCHR.). – 3. Mnl. clepel, clippel: klepel van een klok. BerBN van klokluider, klepper. 1368 Willem Clepel, Ktr. (DEBR. 2002).

 

FD

Clippeleer, de

-laar, (de) -leir(e), -leyr, zie Klippelaar.

 

FD

Clipteux

zie Leclipteur.

 

FD

Cliquart

Afl. van Ofr. cliquier: lawaai maken. BN.

 

FD

Clique

cf. Clicq(ue).

 

JG

Clique

Clicq(ue), Clycq: 1. Ofr. clique: klokgeklep. BerBN van de klokluider. – 2. Ofr. clique: deurklink. Vgl. Cliquet. 1279-80 Sohelés Clike, Dk. (FST).

 

FD

Cliquet

1298 «Nicholas Cliquet» TailleParis, 1502 «Jehan Clicquet prebstre», «Adrienne Clicquet» AidesHainaut, 1524 «Jehan Cli­quet» CartBinche, 1621 «Jean Cliquet (de Sedan)» émigré en Suède, cf. aussi 1617 «Andrieu Clichet» BourgDinant.; surnom de serrurier: dimin. de clique ‘loquet, targette’ , cf. Clicq(ue) et Clicteur. Dans le Jeu de St-Nicolas (13e s.), le voleur surnommé Cliquet était « l’homme des serrures ».

 

JG

Cliquet

-ot: 1. Ofr. cliquet: gerinkel, geratel. BerBN voor de belleman, ratelaar. Vgl. Ratel, Clicteur. 1356 qui fu Cliket, Cuesmes (CS WII); 1650 Jan Cliqué, Rocroi-Aw. (AP).- 2. Dim. van Ofr. clique: deurklink, grendel. In het ‘Jeu de Saint-Nicolas’ uit de 13de. heet de dief Cliquet. 1524 Jehan Cliquet, Binche (HERB.).

 

FD

Clisse

Clissa, Clissen(s), Clesse(ns): Metr. < Lat.HN Clarissia. 1361 Clisse Creuwels = 1362 Clarissia Creuwels, Tn. (ROEL. 1951,11); 1431 Clarissa dicta Clysse, Den Bosch (GOR.); 1447-9 Jan Clisse(n), Bg. (PARM.).

 

FD

Clisse(n), van de

van der Chlissen, van der Klissen: PlN Mnl. clisse: klis, Mit; leem, kleiige aarde.

 

FD

Clissen

Hypocor. néerl. (au génitif) du prénom lat. Clarissia, cf. 1361 «Clisse Creuwels» = 1362 «Clarissia Creuwels» Tirlemont [FD].

 

JG

Clitandere

Clithander(e): Patr. Gr. VN.

 

FD

Clitesse

(NF de la région de Verviers et Ensival). NF d’origine incertaine (le suffixe -esse est rare), à rapprocher p.-ê. de Clitus ; ou bien nom d’enfant trouvé.

 

JG

Clitessen

Clissen. N. de bapt. V. GIL (Giletsen).

 

EV

Clithandre

Clythandre. N. de bapt. d’orig. hellén.                            

 

EV

Clitophon

Probabl. nom d’enfant trouvé (à Tournai, on note des noms comme Calidon, Porthaon, Céphalon, etc., cf. W. Ravez, Le fol­klore de Tournai, 1949, 27) [MH].

 

JG

Clits

cf. Clette.

 

JG

Clits

Wellicht gen. van Clette.

 

FD

Clitus

Peut-être, à travers une chanson de geste, du nom latin d’un général et ami d’Alexandre le Grand appelé Clitus [MH].

 

JG

Cloarec

Cloërec: Bretonse BerN: klerk (LE MENN).

 

FD

Clob-

-ert, -us. V. HLOD.

 

EV

Clobert

Cloubert, Globert: Patr. Rom. vorm van de Germ. VN hluth-berht ‘beroemd-schitterend’: Hlodebertus, Glotbertus (MORLETI).

 

FD

Clobert

w. nam. Clôbêrt, Cloubert. Nom issu de l’anthrop. germ. chlod-berht.

 

JG

Clobours

Clobourse. 1356-58 «Ernouls Clobourse» PolyptAth; surnom d’avare: anc. fr. débourse, adj. qualifiant un diable dont la fonction est de tenir fermées les bourses des avares, cf. Gdf 2, 156 (apparemment non classé FEW 2, 747-50).

 

JG

Clobours(e)

Gesloten beurs. BN voor een gierigaard.

 

FD

Clobus

Glabus: Patr. < Clobes, Ndd. Klabes < Klawes, Nikolaus.

 

FD

Clobus

Peut-être hypocor. de Clobert.

 

JG

cloche

clochette. FI. : Klok. Picard : Cloque(tte). ,,Cloche(tte), Horloge ». 1. Profess. Sonneur ou fabric. de cloches, sonnettes, hor­loges. Clocqu-, Cloch- -e, -et(te). Clokeur. Cloqueman. Klock, Cluck. Clok-, Cluck-, Clukk- -ers. V. HLOD (Hloz, Hlod, Hlon).

 

EV

Cloche

Surnom : anc. fr. cloche ‘manteau long’ ou fr. cloche (divers sens), cf. 1451 «Gérard délie Clocque» AnthrLiège, 1493 «Mathie délie Clocque» Liège, cf. aussi Clochette.

 

JG

Clocheret

-ez, -(i)eux: Dim. en afl. van clocher: torentje (J.G).

 

FD

Clocherez

Surnom: anc. fr. clocheret ‘cloche­ton’ (non attesté FEW 2, 790-2); ou bien déri­vé du verbe clocher.

 

JG

Clocherieux

-ereux. 1576 «Pierre Cloche-rieux» Aublain; dérivé de fr. clocher, cf. par ex. anc. flandr. cloquereu ‘petit clocher qui orne les angles d’une façade’ FEW 2, 79la, ou d’un nom de métier du type *clockier ‘sonneur de cloches’ ?

 

JG

Clochet(te)

Cloché, Cloquet(te), Clocquet, Cloqué, Closquet, Klocké: 1. BerBN van de klokluider of de belleman. Fr. clochette, Pic. cloquette: klokje. 1296 le Cloketeur, PdC (BOUGARD); 1581 Jan de le Pierre dict Clocquette…bailluw van St Martins kercke deser stede over tluwen (luiden) alderheyleghen ende alderzielen, Ktr. (SR f5 84r°). – 2. Huisnaam. 1451 Gérard délie Clocque, Luik (RENARD 280). – 3. BN voor een blinde, naar zijn belletje: 14de. Hanet l’Aveulie (aveugle)…prestet sour se clokette, Rijsel (DUPAS 82); 1283 Jehans as Cloketes, Bergen (ARNOULD 29); 1309 Eve Clokette, Bergen (PIERARD).

 

FD

Clochette

Surnom: fr. clochette, cf. aussi Cloche.

 

JG

Clock, de

zie Klocke.

 

FD

Clock, van der

PlN in Duffel (A). 1430 Francisci dicti vander Clocken, Mech. (OARH).

 

FD

Clockaerts

zie Klockaerts.

 

FD

Clockers

zie Cluckers.

 

FD

Clockman(s)

De(s)cloquement: BerN van de klokluider of de stadsbeambte die het stadshorloge onderhoudt. 1263 sires Clokemans de Sain Servaiez = 1264 sires Johans Clokemans, Luik (AVB); ± 1300 Ansel le Clokeman, PdC (BOUGARD).

 

FD

Clocquet

zie Clochette.

 

FD

Clode

zie Claude.

 

FD

Clodion

Claudin: Patr. Vleivorm van VN Nicolas. 1241 Niclodin Chapon, 1245 Niclodin Galopin, Metz (JACOBSSON191).

 

FD

Cloe, de

zie Deleclos.

 

FD

Cloeck

cf. Kloeck.

 

JG

Cloeck

zie Kloek.

 

FD

Cloeckaert(s)

Cloekaerts: 1. Afl. van bnw. kloek. BN voor een schrander, vernuftig mens. D. Klug(e). 1z81 Pétri Cloucart, Cent (HAES.). – 2. Zie Klockaerts.

 

FD

Cloedt, (de)

zie (de) Cloet.

 

FD

Cloempoel

zie (van) Cleempoel.

 

FD

Cloërec

zie Cloarec.

 

FD

Cloes

Cloes(en), Cloet(ens), Cloin. V. HLOD (Hloz).

 

EV

Cloes

Cloës, Cloese, au génitif: Cloesen, Cloessen. 1509 «feu Cloes Waldorea» Guill-Liège, 1531 «Jacquo Cloes» BourgNamur, 1546 «Johan Cloesse et Cloese son fils» Cerfontaine, 1659 «Cloes Jean Gilet», «vefve petit Cloes» DénSalm; var. de Claus, Claussen.

 

JG

Cloes

Cloese(n), zie Claes.

 

FD

Cloespin

zie Clospain.

 

FD

Cloet

Kloet, Cloot, au génitif: Cloots, Cludts, Cluts, etc. 1268 «Stasinus Clout», 1280 «Willekinus Cloet» DettesYpres; probabl. surnom de sot, niais, lourdaud, du moy. néerl. cloot ‘motte, etc.’ [FD].

 

JG

Cloet, (de)

Kloet, Clout(te), (de) Cloedt, Cloudft), Cloets, Cloodts, Cloot(s), Clooth, Kloote, Kloot(s), Kleuts, Clot(h), Glotte, Kloth, Kluth, Cloët, Kluit(s), Cluy(d)ts, Clu(d)ts: BN Mnl. cloot: klomp, kluit, (speel)bal; vaak scheldwoord voor een lummel, sukkel, sul. De FN Cloet moet aïs Kloot worden uitgesproken. 1268 Stasinus Clout; 1280 Willekinus Cloet, Ip. (BEELE); 1398 Jan de Cloet, Markegem (DEBR. 1970).

 

FD

Cloetens

Clooten(s), Clotes, Clottens, Cleutinx,  Cluyten(s), Cluijten(s), Cluten, Kluten: Patr. Afl. van Germ. hluth-naam, met Rom. klankontwik-keling hl/chl/cl, vgl. Clothilde (Chlodehilde) en Clovis (Chlodovech, Lodewijk). 1184 terra Gozwini Clotingi = Gosuinus Cloting, Aw. (OSM); 1248 Waltero Clutingo, VB (OSM); 1298 Willelmo Cloetin, Bg. (VERKEST); 1300 Renerus Clutinc, Bs. (PEENE1949); 1380 Diederic Cloetins sone, Hulst (DEBR. 1999); 1399 Hannequin Clutin, Ktr. (DEBR. 2000).

 

FD

Cloetens

Clooten, -ens, Cluytens, etc. Nom issu d’un anthrop. germ. dont le premier élément est hluth- avec évolution phonétique hl > c(h)l, cf. Clothilde et Clovis [FD].

 

JG

Clohse

zie Claes.

 

FD

Cloître

Fr. cloître: klooster. PlN. Vgl. Van Clooster.

 

FD

Cloix

Clais, Clos: omheining, afsluiting (DNF).

 

FD

Cloizeau

zie Clouzeau.

 

FD

Clokaerts

zie Klockaerts.

 

FD

Clokers

zie Cluckers.

 

FD

Clokeur

au génitif: Clokeurs. Francisation de moy. néerl. docker ‘sonneur de cloches’.

 

JG

Clokeur

W. adaptatie van Cloker, zie Cluckers.

 

FD

Clombe

 (NF montais). NF d’origine incertaine, p.-ê. par métathèse de Comble; le NF Clombe est mentionné en 1684 à Givors dans le Rhône (GeneaNet).

 

JG

Clombe

Colombe: duif. Zie Colon 1.

 

FD

Clomp(en)

zie Klomp.

 

FD

Clompers

zie Klompers.

 

FD

Clonen

BerBN voor de klompenmaker. Dial. kloon (Kempen): klomp. Ndd. FN Klôhn, Klonhammer (NN). 1609 Dymphna Clonen; 1616 Lambertus Cloenen, Tessenderlo (med. R. Clonen); 1611 Wouter de Cloenmaecker, Zandhoven (MNT 302).

 

FD

Clonen

Peut-être surnom de sabotier: néerl. dial. (Campine) kloon ‘sabot’ [FD].

 

JG

Cloo, de

zie Deleclos.

 

FD

Cloodt, van de

zie van de Cloot.

 

FD

Cloodts

zie (de) Cloet.

 

FD

Cloof

BerBN van de (hout)klover, lattenklover.

 

FD

Cloof

Proven. Kloof, ,,Crevasse, abîme ». Kloef, L.D.

 

EV

Cloos

Cloose(n), zie Claes.

 

FD

Cloos

Cloose, au génitif: Cloosen. 1503 «Cloos de Presle» Vitrival, 1602-3«Jacques Cloos» TerriersNamur; var. de Claus, Claussen.

 

JG

Cloosen, van der

zie van der Kluysen.

 

FD

Cloossen

V. HLOD  (Hloz).

 

EV

Clooster-

-man(s), -meyer. V. Klooster.

 

EV

Clooster, van (der/n)

zie van (der) Klooster.

 

FD

Cloosterin

N.a.v. de afschaffîng van de kloosters werd op 8 juli 1787 in Brussel een vondeling Bruno Cloosterin genoemd: Klooster in! (JVO).

 

FD

Cloostermans

cf. Klostermann.

 

JG

Cloostermans

Kloosterman(s), Klostermann, Closterman: 1. Afl. van Van den Clooster. 1294 an haren Vranken hus Cloestermans, Mtr. (CG); 1387 Pieter Cloosterman, Ktr. (DEBR. 2002). –2. Knecht, horige of pachter van een klooster.

 

FD

Cloot

Clooth, zie Cloet.

 

FD

Cloot

Cloots, cf. Cloet.

 

JG

Cloot(s)

zie (de) Cloet.

 

FD

Cloot, van de(n)

van de Cloodt, van der Kloot, van de Kleut: PlN Mnl. cloot: kluit, klomp, hoop (aarde, klei, turf). Kloot in Hoeselt (L); 1359 te Clo(e)te, Brecht (KCTD 1986,33); 1425 boschs geh. de Cloot, Wilrijk (VAN PASSEN126).

 

FD

Clooten

-ens, cf. Cloetens.

 

JG

Cloot–en

-s. V. HLOD (Hold).

 

EV

Clooten(s)

zie Cloetens.

 

FD

Clooter(e), de

Kleuters, Cleuter(s), Kloter(s): 1. Mnl. cloter: balspeler. BN. 1395 Jaqueme le Cloter, Ip. (BEELE). – 2. De Clooter(e) kan ook de Vl. uitspr. weergeven van De Cloître.

 

FD

Clootgens

Clootskens, Kloetgens: Dim. van kloot; zie (de) Cloet.

 

FD

Cloppenburg

PlN (NS).

 

FD

Clopper, de

Klopper(t): BN of BerBN van een klopper, in een van de vêle betekenissen. B.v. BerN van de klokluider; dial. kloppen: luiden (b.v. de koster van Knokke klopt de Knokse klokke; Wvl. de drie klopkes: de drie klokslagen). Vgl. Klepper 1.1300 Heinrics Cloppers wiif, Aalst (CG); 1406 Claes de Cloppere, Bs. (PEENE).

 

FD

Clopterop

Reïnterpretatie van een PlN op -trop, metathesis van -torp, -dorp. Vgl. Hoenderop, Oosterop, van Klapdorp. 1262 lehan de Clobdorpe, Ktr. (DEBR. 1980); 1660 Jan Clopterop, Hofstade (CORNELIS).

 

FD

Cloqu-

-eman, -ette. V. Cloche.

 

EV

Cloquement, de

zie Clockman(s).

 

FD

Cloquet

Cloqué. 1279-81 «fils Cloket», 1337 «Jakemart Clocket» ComptesMons, 1672 «Marie Clocquet» BourgNamur; p.-ê. dérivé en -et d’anc. pic. cloque ‘cloche’ FEW 2, 790a. Cf. aussi Croquet.

 

JG

Cloquet(te)

Cloqué, zie Clochette.

 

FD

Cloquette

1279-81 «PieresAsCloketes», 1309-10 «demiselle Eve Clokette», 1345-46 «Wa-tiers As Clocquettes» ComptesMons, 1365 «Demiselle Agnès as Clocquettes des viniers» TailleMons, 1426 «Colart Clokette» Taille-Soignies; pic. clokette ‘petite cloche, clochette remplaçant la crécelle’ FEW 2, 790b, mais aussi ‘ampoule (aux mains)’ id., 791b.

 

JG

clos

,,Enclos ».   Proven.    Clos(e), Claux,  Leclau.   Cluze(au).  Clauzière. ,Jardin clos ».

 

EV

Clos

Close(n), zie Claes.

 

FD

Clos

Close, Closse, au génitif néerl. : Closen, Clossen. 1425 «Clos Filot» Petigny, 1542 «Closse de Novilhe» La Gleize, 1546 «Clos», 1573 «Jehan Closse» Cerfontaine, 1587 «Hen­ry Close» BourgNamur, 1626 «Henri Close (de Plainevaux)» émigré en Suède; aphérèse de germ. Niklaus, fr. Nicolas, cf. Claus, Clause, Claussen.

Dérivés romans: Closet, Closset. 1676 «Adrien Clocet» BourgNamur, 1694 «Jean Clossez» Cerfontaine, 1780 «Joseph Gustin dit Closset (orig. de Verviers)» BourgLiège. –Closket, Closquet. Closkin, Closquin. 1373 «Closkinus dictus dellle Chivre» AnthrLiège, 1544 «Cloiskin Pescheur», «Hubert Johan Cloiskin» DénStavelotMy. – Closon, Clos-son. 1560 «Jehan Clochon» BourgNamur. –Clossa, Clossart.

 

JG

Closa

zie Clossart.

 

FD

Close

Clos(s)-  -on, -et;  Closquet. Clôt-   -man,     -uche;     Clouet;

Clu(d)ts,   Clukkers.   V.   HLOD (Hloz, Hlod, Hlok).

 

EV

Closet

Close, Closon, (de) Closset, Closson, Clausset, -in, Clauzé, Klosé: Patr. Vleivormen van Clos, de HN Nicolaus. 1383 Gloussez del Chivre = Nicolas dit Clouz delle Chivre, Luik (BODY103).

 

FD

Closjans

Patr. Clos, Claus + Jan. Vgl. D. Claushans.

 

FD

Closk-

cf. Clos(e).

 

JG

Closket

zie Closquet.

 

FD

Closkin

Closquin: Patr. Dim. van Clos, HN Nikolaas. Vgl. Claeskens. ±1400 Nicolas dit Clauskin de Pesesse; Clossekins de Bennes, Luik (BODY 103).

 

FD

Closon

zie Closet.

 

FD

Clospain

Cf. aussi le NF Clochep(a)in (1849, Somme); dérivé en -epin de Nicolas [FD]?

 

JG

Clospain

Cloespin: Patr. Vleivorm op -epin van VN Nicolas. Vgl. Closkin enerzijds en Hannep(a)in, Colpin anderzijds.

 

FD

Closq-

Closs-, cf. Clos(e).

 

JG

Closquet

Closket: Patr. Dim. van Clos, Claus, HN Nikolaus. Vgl. Closkin.

 

FD

Closquin

zie Closkin.

 

FD

Clossart

Clos(s)a: Patr. Afl. van Clos < Nicolaus.

 

FD

Closse

-en(s), zie Claes.

 

FD

Closset

Closson, zie Closet.

 

FD

Closterman

cf. Klostermann.

 

JG

Clostrum

Nom d’origine: lat. daustrum ‘cloître’.

 

JG

Clotuche

w. (Bastogne) Clôtuche. Probabl. déri­vé en -usse, -uche (assez rare) de Clotaire, anthrop. germ.; cf. 1766 «François Clotus» Arbrefontaine.

 

JG

Cloubert

cf. Clobert.

 

JG

Clouet

w. (Cerfontaine) Clowè. 17e s. «Clouet» Cerfontaine; dérivé en -et du prénom Cloud < germ. hlod-wald.

 

JG

Cloux

1350 «Clous d’Abemal» CartValDieu, 1351 «Clouz de Marlines li parchenirs» FiefsLiège, 1528 «Cloux Morel» DénHouf-falize; probabl. altération de Cloud, nom d’un saint du 6e s., ou bien graphie pour Cloes [JL, NFw].

 

JG

Clovin

Clovyn (NF anversois, transplanté dans la région de Charleroi). Peut-être surnom: moy. néerl. cluwijn ‘peloton, pelote’. Ou bien nom d’origine picard (non localisé), cf. 1279-80 «Jakemes de Clovaing» RegTournai.

 

JG

Cludts

Cluts, cf. Cloet.

 

JG

Clumper

V. Klomp.

 

EV

Cluny

Nom d’origine: Cluny (Saône-et-Loire).

 

JG

Cluyse

Forme néerl. de fr. écluse, cf. Delécluse [FD].

 

JG

Cluysenaer

V. Kluis.

 

EV

Cluytens

cf. Cloetens.

 

JG

Cluze(au)

V. Clos.

 

EV

Cluzeau

Cluzeaux. Probabl. surnom: w. liég. dusse ‘crochet à ressort’ DL 154a, du lat. d(a)usdlu (cf. DBR 8, 1950/51, 84).

 

JG

Clybouw

cf. Clibouw.

 

JG

Clymans

cf. Clijmans.

 

JG

Clynans

V. Klein.

 

EV

Clyncke

cf. Klinck(e).

 

JG

Clynhens

cf. Cleyn(h)en.

 

JG

Clysters

cf. Clijsters.

 

JG

Cnaep(en)

V. Knaap.

 

EV

Cnaepkens

cf. Knabe, Knaepkens.

 

JG

Cnapen

zie Knapen.

 

FD

Cnap–en

-elinckx. V. Knap.

 

EV

Cneef, de

zie de Knijf.

 

FD

Cneude

(de) Cneu(d)t, zie (de) Knuyt.

 

FD

Cneut

-dt, Cneude, cf. Knuyt.

 

JG

Cneuvel, de

Cneuvels, zie Knevels.

 

FD

Cnevela(e)re, de

-ère: BerN van de beul die de gevangenen knevelt, boeit. D. FN Knebeler. 1305 Willame de Cnevlers, Har. (DEBR. 1971); 1392 Lammin le Knevelare, Ip. (BEELE); 1398 Jan de Knevelare, Oostrozebeke (DEBR. 1970).

 

FD

Cnijf, de

zie de Knijf.

 

FD

Cno(o)p, de

Cno(o)ps, zie (de) Knoop.

 

FD

Cnobbaert

zie Knobbaert.

 

FD

Cnobloch

D. Knoblauch: knoflook. BN.

 

FD

Cnockaert

Cnockkaert, Cnocquart, zie Knockaert.

 

FD

Cnockaert

Knockaert; Cnocquart, -ckart (formes francisées). De moy. néerl. cnoke ‘os’, surnom d’un homme osseux, qui a une protu­bérance osseuse, etc.

 

JG

Cnockaert(s)

Proven. Knokaard. ,,Terrain osseux, rempli de souches ».

 

EV

Cnocke, van de

Verknocke.Vercnocke, Vercknoske: Verspreide PlN Knok(ke): kruispunt, heuveltop, bocht. Knokke (WV). 1326 Jan van den Cnocke, Ip. (BEELE); 1398 Jan van den Knocke, Meulebeke (DEBR. 1970).

 

FD

Cnodde

V. Knot.

 

EV

Cnodder, de

Van Mnl. cnodden: knopen. BerN van iemand die draden in weefsels bond of knoopte, die grove weefsels of matten knoopte. Vgl. E. Knotter, D. Knutter (DN). 1393-5 Willeken de Cnodder van Brechte; 1413 Goeden de Knoddere, Aw.(V.GORPl949).

 

FD

Cnodtenberg

D. FN Knottenberg. PlN: aïs een rots oprijzende berg, in Essen (NRW) (PDB).

 

FD

Cnop

Cnops, cf. Knoop, Knop.

 

JG

Cnops

V. Knop.

 

EV

Cnud(de), de

zie (de) Knuyt.

 

FD

Cnudde

cf. Knuyt.

 

JG

Cnuts

de Cnuydt, zie (de) Knuyt.

 

FD

Cnyrim

zie Knieri(e)m.

 

FD

Co(c)quibus

Decoquibus, -but, Cogibus: BN. Ofr. coquibus: gek, dwaas, idioot, sul, kwibus. Jehan Quoquibus, Soisson (GOD. 11,295). ise e. Devant ung tas de quoquibus. Ignorans qui n’entendent rien (MORLET 196). In 1397 was er in St.-Omaars een Kokibusstraete. Vgl. Coquillart. 1300 Thomas de Gogibus, Kales (GYSS. 1963).

 

FD

Co(u)derc

Couder(t), Coudère, Couderé: 1. Ook Coudeyre. Prov. couderc: gemene weide (DNF). -2. Zie ook Coudroy.

 

FD

Co(u)squer

Cou(s)cheir: Bretonse PlN Cosquer < cozh ker : oude stad (LE MENN).

 

FD

Co(u)vin

Covyn, Covijn: PlN Couvin (N).

 

FD

Coa(e)rt

Cob(b)- -aut, -a(e)rt(s), Cob- -lyn, -ut. V. GOD (Go).

 

EV

Coa(e)rt

zie Coward.

 

FD

Coart

-aert, Couard. Surnom: anc. fr. coart ‘poltron’, fr. couard FEW 2, 523b, cf. Dic-PatRom II. 1, 650. – Pour le NF Coart, on pourrait penser aussi au toponyme coyâde (et var.), dont °coard, « coyard et °coyart sont des graphies anciennes [JL, NFw], cf. De Coard.

 

JG

Coates

Var. van E. FN Cote(s) < PlN Cote(s): kot, hok, hut, huisje.

 

FD

Cobaux

Coubeau(x), -baux, -bauw, Cobo(s): Patr. Rom. vorm van Germ. VN Kobboud; zie Cobbaut 2.

 

FD

Cobbaert(s)

-art, zie Cobert.

 

FD

Cobbart

-aert, -aerts. Comme le suivant, dérivé de l’anthrop. germ. Cobbo; ou bien hypocor. de Cobert ou de Jacob(us).

 

JG

Cobbaut

Cab(b)aut: 1. Mnl. cobbout: kabouter. D. Kobold. BN naar de kleine gestalte. Vgl. Cabooter. 1326 Wouter Kobboud, Ip. (BEELE); 1349 Loenis Cobbouts huus; 1369 Heine Cobboud, Ktr. (DEBR. 1971,1970). – 2. Patr. Germ. VN cuth-bald (LIND. 189). Vgl. Cobert. 136 e. ager Cobbous, Gent (GN).

 

FD

Cobbaut

Cobaux, Coubeau, -eaux. Cf. 1608 «sait Cobbeau» topon. à Rance; dérivé de l’anthrop. germ. Cobbo (Fôrst. 371) ou var. de Gobaud, du thème de Gobert. Si le NF est flamand, surnom : moy. néerl. cobout, cobbout ‘lutin’.

 

JG

Cobbe(n)

Cobbé, Koben: Patr. Bakervorm van een Germ. VN Kodbert of Kodboud; vgl. Cobbaut, Cobert en PlN Kobbegem.

 

FD

Cobbenhagen

zie van Koppenhagen.

 

FD

Cober(t)

Caubert, Kob(b)ert, Cobbaert(s), -art, Cubert: Patr. Germ. VN Kodbrecht, naam van St.-Cuthbert (+687) (LIND.). Vgl. Calberson, Cuthbert. 1281 filii Cobars, IJzendijke (HAES.); 1371 Clais Cobert, Ktr. (V f°i8); 1398 Marie Coberts, Ing. (DEBR. 1970); 1370 Ian Cobberechts wiif,Lv.(HBs87).

 

FD

Cobergh

zie (van) Caubergh.

 

FD

Cobert

Cubert. Nom issu de l’anthrop. germ. à la base du nom de saint Cuthbert (mort en 687), un des plus célèbres saints anglais, appelé le thaumaturge de l’Angleterre [FD]; cf. aussi Caubert.

 

JG

Coblence

Comblence: PlN Coblence, Fr. vorm van Koblenz (RP). 1232 Hertwicus de Confluentia (CVD).

 

FD

Coblence

Nom d’origine : Coblence (Rhénanie).

 

JG

Coblyn

zie Comblain.

 

FD

Cobo(s)

zie Cobaux.

 

 

FD

Cobraiville

Proven.   Cobraiville (Dép. Nives).

 

EV

Cobraiville

w. (Bastogne) Cobrêvèye. Nom d’origine : Cobreville, w. cobrêvèye, à Nives (Lx).

 

JG

Cobus

Réduction de Jacobus, Jacques ; cf. aussi Kubus.

 

JG

Cobut

1678 «Antoine Cobu» BourgNamur; nom d’origine : Cobut, topon. à Lessive et Fla-vion (Nr), mais le NF est plutôt hennuyer, surtout borain, cf. Ducobu.

 

JG

Cocagne

Surnom: anc. fr. cocaigne ‘profit, avantage’; cf. le pays de Cocagne, d’où des toponymes.

 

JG

Cocart

-artz, Cochard, -art, Coukard, -art, Koekaerts, Coekaert(s), Coeckaerts, Couchart, -ard, Kuckart(s), -a(e)rtz, -ertz, Kukart: 1. BN. Afl. van Ofr. coc, Fr. coq: haan. Ofr. cocart: onnozele hais, (maar ook) verwaande, opschepper, snoever; Mnl. cockaert: suffer, sul. 1340 Colini Cocart; 1404 Oudart Coquart, Laon (MORLET); 1284 Hersens li Cochars, Pont-sur-Sambre (HERB.); 146 e. op Cockaerds huus = Kokaerts huus = Koekaerts huse, Bs. (OSTYN); 1385 Obrecht Cokaerts, Tg. (IOT). – 2. Patr. Zie ook Cochoul. 1349 Cochar de Hemricourt = Cochar dit Kochar ou Cockelet d’Hemricour, Luik (BODY108). – 3. Zie ook Crokaert(s).

 

FD

Coch-

Cocqu- -ard, -art. V. Coq.

 

EV

Cochard

Cochart, Cochaux, w. (Remicourt) Cotchà. 1284 «Hersens li Cochars» Pont-sur-Sambre, 1349 «Ottelet Cochar» Remicourt, 1462 «Cochart Preswaul» Mazée, 1616 «Philippes Cochart» PrincipChimay, 1743 «le nommé Cochaux (natif de Bourlers)» Au-blain; p.-ê. dérivé péjoratif en -art soit de coq, var. de Cokart, soit de coch(on), mais la proximité du NF Cuissart dans la région de Chimay invite à y voir plutôt une forme w. de ce NF, surnom de qqn qui a de grosses cuisses ou qui porte des cuissardes, comp. w. liég. cohâ ‘jarret de veau’ (littér. cuissard) DL 155.

 

JG

Coch–ard

-art, -aux, -et, -in, -oul. 1. V. Coche. — 2. V. Coq. — 3.

V. GOD (Gok).

 

EV

coche

,,Voiture ». cocher. Profess. ,,Conducteur  de  voiture ».   Coche, Coch- -et, -er, -ez. Cocq. Avec suff. péjor. :   Cochard.  V.   aussi  GOD (Gok). Coq et Chausse.

 

EV

Coche

Surnom: anc. fr. coche, w. cotche ‘truie’, moy. fr. coche ‘femme devenue grasse par inactivité’ FEW 2, 1254a; aussi w. (Cerfon­taine) coche adj. ‘endolori; susceptible’ Balle 81.

 

JG

Cochet

Cochez, Coché. 1279-80 «Colars Cochés» RegTournai, 1294 «Jehan Coches [= -et]» CensNamur, 1295-1300 «Ansiaus Cochés» = «Ansial Cochet», 1308 «Jehan Co­chet», 1365 «Mikiul Cochet cousturier» TailleMons, 1465-66 «Collait du Cochet», «Noullet Cochet» TailleHoves, 1696 «Marie Cochez» BourgNamur, 1788 «François Co­chez» NPLouette; surnom: anc. fr., fr. mod. cachet, w. (La Gleize) cotchèt ‘jeune coq’ FEW 2, 857b, plutôt que w. couchèt ‘cochon’, w. (Huy, Malmedy) cossèt ‘cochon de lait’ FEW 2, 1256a; il convient d’abandonner l’explication par w. cotchèt ‘bloc de houille’ (proposé par E. Renard, BTD 26, 257). ». Forme fém.: s.d. «Berthe dicte Cochette» ObitHuy, 1365 «Climence Cochette des tel-liers» TailleMons.

 

JG

Cocheteux

cf. Caucheteux.

 

JG

Cocheteux

V. Chausse.

 

EV

Cochin

1296 «Jehan Cochin» TailleParis; autre dimin. du thème Coch- de coq ou de coch(on), comp. Cochet et Cochart. – Dimin.: Cochinaux.

 

JG

Cochinard

V. Coq.

 

EV

Cochon

NF assez rare, car souvent l’objet de changement de noms ; ±1218 « Herbers Co­chon», 1263 «Florencius li Cochons» Picar­die, 1281 «Will. li Cochon de porees [= légu­mes]» DettesYpres, 1528 «Johan Cochon» CoutStavelot, 1648 «Gilles Cochon» Bourg­Namur; surnom: fr. cochon, mais dans cer­tains cas, pourrait être une var. picarde d’anc. fr. cosson ‘revendeur’, cf. Cosson. « Forme fém.: 1417 «Ysabiaul le Cochonne» Tournai.

 

JG

Cochonneau

Fr. cochonneau, surnom s’ap­pliquant à qqn de malpropre (terme attesté seulement avec des sens techniques dans le lexique, cf. FEW 2, 1256a).

 

JG

Cochoul

w. (Glons) Cotchoûle. 1554 «Cochoul le charlier» Remicourt, 1724 «Gérard fils de Gérard Cochoulle» BourgLiège; probabl. altération d’une forme anc. «Collechoule» du NF Colsoul.

 

JG

Cochuyt

cf. Cocquyt.

 

JG

Cock

Cok, Cockx, cf. Koch, Kock.

 

JG

Cock-

Cokk-  -aert(s),  -elaere.  V. Koek.

 

EV

Cock(x)

V. Kok.

 

EV

Cockaicko

Cokaiko, Cokaikô, Kokaiko. 1562 «Cokeacouk» Liège (BTD 27, 133) ; nom d’origine onomatopéique: w. cokêkoùk, coco­rico (chant du coq), et orchis (nom de plante); aussi nom d’origine: w. cokêkô, à Saive (Lg); cf. aussi Coclico.

 

JG

Cockart

Cf. 1502 «Martine Cocquarde» Bourg­Namur; dérivé de fr. coq, en anc. fr. signifiant ‘radoteur, niais, nigaud’; cf. aussi Kpckart et Cochard.

 

JG

Cockayne

zie Cocagne.

 

FD

Cockedey

zie Coquidez.

 

FD

Cockelaere

zie de Keukelaere.

 

FD

Cockelbergh(s)

zie Koekelberg(h).

 

FD

Cockenpot

zie Coquenpot.

 

FD

Cocker(e), de

zie de Koker.

 

FD

Cockerill

NF introduit en Belgique par le grand industriel anglais John Cockerill lors de son installation à Seraing en 1817.

 

JG

Cockerill

zie Cocquereaux.

 

FD

Cocket(t)

zie Cochet.

 

FD

Cockheit

-heyt, -heijt, zie Kockuyt, Cochet.

 

FD

Cockhuyt

zie Kockuyt.

 

FD

Cockman, (de)

BerN < De Cock. Zie (de) Kok. 1523 Jan Cockman, Ktr. (KW12).

 

FD

Cockmartin

Proven.   Altér.   du  N.

franc.   Caumartin  ,,Chaume  Mar­tin », N. d’un domaine.

 

EV

Cockmartin

Wsch. reïnterpretatie van Caumartin.

 

FD

Cockroft

E. FN Cockcroft, naar de woonplaats bij een neerhof. E. cock: haan; croft: hoevetje.

 

FD

Cockuyt

zie Kockuyt.

 

FD

Cockx

zie (de) Kok.

 

FD

Coclers 

Proven.     1.     Couckelaere (Loc). — 2. Coclet. V. Coq.

 

EV

Coclers

Wellicht Luikse adaptatie van D. FN Kugler. 1660 Coclers, Mtr.-Luik (PDB).

 

FD

Coclet

cf. Coq, Coquelet.

 

JG

Coclet

-ez, zie Coquel(le).

 

FD

Coclico

Mfr. coquerico: haan, hanengekraai. Vgl. Hanekroot.

 

FD

Coclico

Surnom: moy. fr. coquelicoq (fleur), altéré de (14° s.) coquerico ‘coq (d’après l’ono­matopée)’ FEW 2, 859a; comp. Cockaiko.

 

JG

Coco

1555 «Pierart Coco», 1560 «Jehan Coco» BourgNamur, 1587 «Jehan Collin dit Coco» = 1591 «Jehan Coco dit Collin», 1590 «Jacques Maillart dit Coco» = «feu Jacque Cocotz dit Malliart» Crupet, 1602-3 «Pierart Cocko» TerriersNamur, 1663 «maitre Estienne Coco curé de Spontin et doien d’Assesse»; surnom affectif formé par redoublement, e.a. sur le radical de Collin (cf. mentions de Crupet). À noter aussi, en rouchi, le sens de coco ‘fat, efféminé, dadais’ (Hécart 119).

 

JG

Coco

Patr. Door reduplicatie < Colin. 1555 Pierart Coco, Namen; 1587 Jehan Collin dot Coco, Crupet (J.G.).

 

FD

Cocq

cf. Coq.

 

JG

Cocq

V. Coq. Cocquibus. V. Coquille.

 

EV

Cocq(ue)let

zie Coquel(le).

 

FD

Cocq, (de)

zie (de) Kok, Lecocq.

 

FD

Cocqu

cf. Cocu.

 

JG

Cocqu

zie Kockuyt.

 

FD

Cocqua(e)rt

zie Cockart.

 

FD

Cocquelet

cf. Coq, Coquelet.

 

JG

Cocquempot

zie Coquempot.

 

FD

Cocquereau

-eaux, -iaux, Cocquerelle, cf. Coq, Coquereau.

 

JG

Cocquereau(x)

-iaux, Coquereau(x), -iaux, Quoquériaux, Cocquerel(le), Coquerel, -elle(s): Dim. van Fr. coq: haan. BN. Hieruit eveneens E. Cockerill. 1166 Stephen Cokerel, York (REANEY); 1256 Maria dicta Coquerelle, Comp. (MORLET); 1270 Willaumes Kokerel; 1279 Agnes Kokeriaus, Atrecht(NCJ).

 

FD

Cocquereaumont

Cocriamon(t), Cocréamon(t), Cocreamon(t), Cauquer(e)aumont, Coquereelmont: PlN Cocquereaumont in Moustier-lez-Frasnes (H), Cocriamont in Blandain (H), Verlaine (LU), Mettet (N), Sart-Dame-Avelines (WB), Elzele (H). 1304 Henné de Kokeriaulmont, Kasteelbrakel (CSWI); 1338 Ysabiel de Kokeriaumont, Dk. (TdT); 1434 Collaert van Co(c)kereelmont, Ronse (LENOIR).

 

FD

Cocqueret

-ez. Soit var. graphique (l > r) de Coquelet, soit nom d’origine: par ex. Coc-queray, à Serinchamps (Nr).

 

JG

Cocquet

cf. Coquet.

 

JG

Cocquet

zie Cochet.

 

FD

Cocqueydt

zie Cochet, Kockuyt.

 

FD

Cocquibus

Coquibus. «Jehan Quoquibus» Soissons (Gdf 2, 295), 1300 «Thomas de Gogibus» OnomCalais; surnom de personne sotte: anc. fr., moy. fr. coquibus ‘sot, niais’, dérivé de fr. coq, formation plaisante avec fausse désinence latine FEW 2, 862b. Cf., dans la Farce du cuvier ( 15e s.), « Devant ung tas de quoquibus. Ignorans qui n’entendent rien» (Morlet, HtePicardie, 196). Cf. aussi Decoquibus, Dequoquibus ainsi que Quibus.

 

JG

Cocquit

-uijt, -uy(d)t, zie Kockuyt.

 

FD

Cocquyt

Cochuyt, Coquyt, Couckhuyt, Couckuyt, Kockuyt, Kochuyt, etc. 1275 «Line Kuchuts = Cuckuts» Courtrai, 1280 «Johannem Cochut» = «Jeh. Cucut» Ypres, 1385 «Joos van den Bussche dit Cockuut» Courtrai; surnom: moy. néerl. cockuut. coc-kuyt. cochuut ‘coucou’ (oiseau), d’où surnom de cocu [FD].

 

JG

Cocriamon(t)

Cocreamon(t), zie Cocquereaumont.

 

FD

Cocriamont

Coquereelmont, Cauqueraumont. Nom d’origine: Cocriamont, à Blan-dain (Ht), à Mettet (Nr), composé de cocria ‘petit coq’ + mont, désignant très souvent des

moulins, d’après le bruit ressemblant à celui d’un coq [MH].

 

JG

Cocriamont

V. Coq.

 

EV

Cocu

1. Car. mor. ,,H. trompé ». N° 271.   —   2.   Proven.   Cocu   (Dép. Stambruges et Pommerœul).

 

EV

Cocu

Cocus, Cocqu, Cucu. 1240-41 «Cocut» CharitéTournai, 1263 «Nicholes li Kokus» ChirTournai, 1272 «lohannes Coccus» PolyptVillers, 1275-76 «Jakemins Kukus», 1279-80 «Nicoles li Cocus» RegTournai, 1286 «Lore de Binche femme Renier le Kokut» CartLessines, 1302 «Willaume le Cocut» LoiToumai, 1323 «Jakemars li Kokus» Quc-vy, 1483 «Nicaise Cocu = Cochut» Ladeuze, 1688 «François Coqcu sergeant» Ladeuze; surnom: anc. fr. cucu, moy. fr. coquu ‘coucou’ (oiseau), du lat. cuculus, (depuis le 14c-15e s.) fr. cocu ‘mari trompé’ FEW 2, 1454a [à noter que le NF a souvent été légalement remplacé par un autre, comme Clovis, Cotyle, Cloquet, Cauxe, Cornu, etc.].

Féminisation anthroponymique [femme, veuve du nommé Cocu] : 1280-81 «Marions li Cocue» RegTournai, 1365 «Marie le Kokue» TailleMons, etc. [CH].

 

JG

Cocu

zie Kockuyt.

 

FD

Cocx

zie (de) Kok.

 

FD

Coddaert

Afl. van Codde 2.

 

FD

Codde

au génitif: Codden, -ens. Généralement dérivé de l’anthrop. germ. Cuddo, cf. 1366 «Robini Codde», etc. Courtrai; comme nom récent, également surnom (d’après le physique) : moy. néerl. codde ‘massue, rondin’, etc. [FD].

 

JG

Codde

Codden(s), Codd, Coddé: 1. Patr. Korte Germ. VN Cuddo. Vgl. Cobert, Cobbaut. 1278 an Heine Codden land, Bg. (CG); 1180 Woutra Coddinc, Bg. (LEYS i959′,83); 1366 domum Robini Codde = Robini Cods, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. Jongere namen wellicht Mnl. codde: knots, knuppel, kodde. BN naar het fysieke voorkomen of voor de coddenaer: met een knots gewapend krijger. BerBN voor de coddemaker: knotsmaker of voor de knotsdrager, gerechtelijk ambtenaar.

 

FD

Coddeville

Co(u)deville, Coudevylle, Cudeville, Cod(e)velle: PlN Coddeville (PdC). 1289 Leurkin de Coddevile; 1296 Wouter de Coudevile, Kales (GYSS. 1963); 1316 Mariien de Caude Ville, Bergen (PIERARD).

 

FD

Coddeville

Codeville, Coudeville, -evylle. 1289 «Leurkin de Coddevile» OnomCalais, 1316 «Mariien de Caude Ville» Comptes-Mons; nom d’origine: Coddeville (PdC).

 

JG

Coddron

zie Caudron.

 

FD

Code

cf. Cokele.

 

JG

Code

zie Coquelin.

 

FD

Codemus

Patr. Korte vorm van Gr. HN Nicodemus. Vgl. It. FN Nicodemi, Coderai.

 

FD

Codemus

V. Nicodème.

 

EV

Codenie

Codenys, zie Decottignies.

 

FD

Coderc

zie Couderc.

 

FD

Codevelle

-ville, zie Coddeville.

 

FD

Codmond

zie Godemont.

 

FD

Codnis

zie Decottignies.

 

FD

Codron

cf. Caudron.

 

JG

Codron(s)

zie Caudron.

 

FD

Codt, de

zie de Cot.

 

FD

Codts, de

Wellicht hypercorrect voor Mnl. cuts: koopman, verkoper. 1368 Jhan de Kuts, Ktr. (V f° 6); 1568 Jan (de) Cots; Jooris de Cots = de Cods, Hondschote (DGW).

 

FD

Coduys

Coduijs: Onzeker. Spelling voor PlN Koudhuis? Vgl. D. Kalthausen (NRW). Of W. adaptatie van Coudyser?

 

FD

Cod–uys

-u. V. GOD (God).

 

EV

Codvelle

zie Coddeville.

 

FD

Coe

de Koe: BN naar het rund, de koe. Vgl. Kalf, Bontekoe. 1314 Mabele Coe; 1328 Willem de Koe, Ip. (BEELE).

 

FD

Coe(c)k(x)

1. Koek. — 2. V. GOD (Gok).

 

EV

Coe(c)kel(en)berg(h)s

V. Koek.

 

EV

Coebergh

zie (van) Caubergh.

 

FD

Coeck

Coeke, Couck, Coucke, Koeck, au génitif: Coeckx, Koeken, etc. ± 1300 «Walterus Koeke» Courtrai ; surnom de pâtissier, de fabricant de koeken; comp. Watteau, Wasteels [FD].

 

JG

Coeck(e)

Coeckx, zie Koek.

 

FD

Coeckaerts

cf. Coekaert(s).

 

JG

Coeckaerts,

zie Coekaerts.

 

FD

Coeckel(en)bergh(s)

zie Koekelberg(h).

 

FD

Coeckelbergh

Coeckelberghs, -bergs, cf. Koeckelberg.

 

JG

Coëgna(e)rts

zie Cognard.

 

FD

Coeillie, van

zie van Coillie.

 

FD

Coeimans

zie Kooyman.

 

FD

Coekaert

Coukart, génitif: Coekaerts, Coeckaerts. 1326 «Simoen Koukard» Ypres; dérivé de néerl. koek, surnom de pâtissier ou de mangeur de couques [FD].

 

JG

Coekaert(s)

Coukart, -ard, Coeckaerts: 1. Afl. van koek. BN voor koekeneter of-bakker. 1326 Simoen Koukard, Ip. (BEELE); 1637 Adrianus Koekarts, Schelle (MAR.). – 2. Zie Cockart.

 

FD

Coeke

cf. Coeck.

 

JG

Coeke

Coekx, zie Koek.

 

FD

Coekelberg(h)(s)

-gerghs, zie Koekelbergh.

 

FD

Coel

Coël, cf. Cool(s) [le NL flam. Coel, w. al coule, à Aubel paraît peu probable].

 

JG

Coel

V. COL.

 

EV

Coel

zie Kool(e).

 

FD

Coel(e)is

zie Coelus.

 

FD

Coel(l)en

zie Koolen.

 

FD

Coela(e)rt

zie Collaert.

 

FD

Coelden, van der

zie van Coillie.

 

FD

Coeleman

cf. Cooleman.

 

JG

Coeleman

zie Colman(s).

 

FD

Coelembier

Coelenbier, zie Colombier.

 

FD

Coëlho  

Proven.     Coiroux    (Dép. Sivry).   (Dialecte).

 

EV

Coëlin. 

Wallin,   Quoilin,   Couillien. V. WAHL.

 

EV

Coëllie, van

zie van Coillie.

 

FD

Coelmont

cf. Colemont.

 

JG

Coelmont

Coulmont, -mant, Colmont, -mon(ts), Coelemont(s), Colemont(s), -mons, Colémont: 1. PlN Co(e)lmont in Overrepen (L), Colmont in Voerendaal (NL). 1295 Godefridus de Colmont, Mtr. (SKM 27); 1300 Henric van Colmont, L (OGO); 1577 Libérien van Colmont, 1622 Jan Coelmont, Bilzen (SCHOE.). – 2. PlN Col(le)mont (H?). 1387 Piérart de Collemont, Dk. (TdT); 1658 J. Fr. Collemont, Bergen (MUL VI).

 

FD

Coeln

zie Koolen.

 

FD

Coels

cf. Cool(s).

 

JG

Coels(t)

zie Kool(e).

 

FD

Coelumbier

cf. Colombier.

 

JG

Coelumbier

zie Colombier.

 

FD

Coelus

Coel(e)is: Wsch. adaptatie van E. Patr. Coles, Collis, zoon van Nikolaas. De vorm Coelens naar analogie van de talrijke namen op -ens. 1695 Willebrord Coelens, Moerkerke (vader van) 1719 Johannes Colis Maldegem = fi74i Joh. Coelus = Coelis = Coolis = Coulis = Colis, Dudzele; « 1738 Fr. Jac. Coeles, Dudzele = 1758 Jacobus Coelis, Ramskapelle (vader van) Ph. Coelus, Vlissegem (VS 2003,49-52)-

 

FD

Coemaet

Co(e)moth, Com(o)uth, Ko(e)moth, Koumoth, Komuth: Quade Maat. BN voor een bedrieglijk koopman, die een vervalste maat gebruikt. 1300 lohanni dicto Quademate; 1311 Willelmus metter Quaeder Maten, Den Bosch (ONB); 1504 Hermès Quamoes, Oud. (MUL III); 1544 Peter Quamot = Komot(en), Montzen (WINTGENS190).

 

FD

Coeman

Coemans, cf. Koopman(s) [FD] plutôt que var. de Koeyman(s).

 

JG

Coeman(s)  

1.   V.  Koe.  — 2.  V. Goed. — 3. V. Koen.

 

EV

Coeman(s)

zie Koopman(s).

 

FD

Coeme

Coème, Coeme, Coëme, w. Come. Pré­nom Cosme, d’après les saints Cosme et Damien, patrons des chirurgiens.

 

JG

Coeme

Proven.  1. Coëme, ,,Corswarem » (Loc.). Syn. : Coume. — 2.

V. Corme.

 

EV

Coëme

Coeme, zie De Coëme.

 

FD

Coemelck

Koeyemelk: Koeyemelk door volksetymologie < Coemelck < koude melk. Voor de d-syncope, vgl. Coebergh (DEBR. 1984). Vgl. Koldewey i. en D. Kùhlbrei. 1326 Willem Koudemelc, Ip. (BEELE); i524Thome Coudemelc, Ip. (PSM); 1715 Jeanne Coemelck, Pop. (V.HILLE 1969,98).

 

FD

Coemoth

zie Coemaet.

 

FD

Coen

Coene, Koen, au génitif: Coenen, Coens, Koens; dimin. : Koentges, Koetgens. 1247 «mes sires Coenes de Muscey» CartOrval, 1280 «Jehans Coene» DettesYpres, 1422 «Coen Bierses», «Henry Coen» Châtelet, 1506 «Henry Coen» Liège, 1568 «Coennede Nuremberg» BourgNamur; nom issu de l’anthrop. germ. Cuno (Först. 378).

 

JG

Coen

zie Koen.

 

FD

Coen-

-s, -en. 1. V. CON. — 2. V. Koen.

 

EV

Coen(e), de

de Coun(e): BN voor wie koen, dapper, moedig is. Wellicht oorspr. Patr. Koen, achteraf als BN opgevat, met lidwoord. 1373 Lippin de Coene, Ip. (BEELE); 1398 Jan de Coene, Izg. (DEBR. 1970).

 

FD

Coenaert(s)

-art, -ae(r)s, Kunhart, Conaert(s), -ard, -art, Connart, -aer(t), Coonart, Counar(d), -a(e)rt, Konat: Patr. Germ. VN kôn-hard ‘koen-sterk’. 1334 Conard de Lonchins; 1339 Counars le Poinderes, Luik (BODY107); 1398 Pieter Coenaert, Moen (DEBR. 1970).

 

FD

Coenart

-aerts, cf. Counar(t).

 

JG

Coend(e)raet

Coenderaerts, zie Koenraads.

 

FD

Coenders

zie Koener(s).

 

FD

Coene(n)

zie Koen.

 

FD

Coenegracht

au génitif: Coenegrachts, Coengrachts. Nom d’origine: Koenegracht, à Riemst (Lb).

 

JG

Coenegracht(s)

Coengrachts, Coenegras, Koenegracht: PlN Koenegracht in Riemst (L): 1380 Conegracht…in parochia de Ryemst (GRAUWELS 1978,78). 1418 Nese vander Connengracht; 1449 Herman van Coenengracht, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Coenemans

Patr. Afl. van VN Coen, Koen.

 

FD

Coenen

cf. Coen(e).

 

JG

Coengrachts

cf. Coenegracht(s).

 

JG

Coenjaerts

cf. Co(i)gnard.

 

JG

Coenjaerts

zie Cognard.

 

FD

Coenraad(s)

-raed, -raet(s), -raard, -raerds, zie Koenraads.

 

FD

Coenraets

-aads, -aed, Koenraets, etc. 1260 «Petrus filius Conrardi» = 1281 «Pétri dicti Conraet» Rupelmonde; nom issu de l’anthrop. germ. con-rad > Koenraad > Conradus, Cunra-dus, cf. aussi Conrad(t), etc. [FD].

 

JG

Coens

zie Koen.

 

FD

Coensel, de

de Cunsel: Verhaspeling, misschien van Duconseil die in 1820 in PdC voorkwam (BERGER). 1734 Livinus de Cunsel, Hekelgem (VS 1966,204).

 

FD

Coensen

zie Koen.

 

FD

Coeny(e)

zie Coigne.

 

FD

Coequyt

zie Kockuyt.

 

FD

Coeremans

zie Cooremans.

 

FD

Coërs

zie Cohrs.

 

FD

Coerten

zie Kürten.

 

FD

Coertjens

Co(u)rtjens, Cortiens, Kortges, -gès, Cartiens: Patr. Dim. van Koert : Koenraad. 1320 Gosene Cordekene, Mech. ; 1600 Jan Cortgens, Helmond (HB 667,425).

 

FD

Coertjens

Courtjens, Cortjens. Dimin. néerl. de Koen, Coenraets (ci-dessus).

 

JG

Coerver(s)

zie Korver(s).

 

FD

Coes(s)ens

Coët.   V.   GOD   (Goz, God).

 

EV

Coes(s)ens

zie Kozijns.

 

FD

Coesemans

Coesman, zie Cosemans.

 

FD

Coesens

Coessens, cf. Cosyn, Cosijn.

 

JG

Coessemae(c)ker, de

-macker, zie de Coussemaker.

 

FD

Coester, (de)

1. BN Wvl. kwelster, kooster: grote lijster, bloklijster. Vgl. Mnl. qualster: lijsterbessenboom. 1382 Jan de Qualstere, Ing.; 1382 Jan de Colstre; 1392 Clais le Quoolstere, Izg.; 1426 Woutere de Coelstre, Ktr. (DEBR. 1970, 1958). – 2. Evtl. grafie van De Coster of adaptatie van Lecoester.

 

FD

Coët

zie Koot, Couet.

 

FD

Coetermans

zie Coutermans.

 

FD

Coetmans

zie Kotemans.

 

FD

Coets

Coets-, Coûts- -ier. V. Koets.

 

EV

Coets

zie Koot.

 

FD

Coets(h)em, van

zie van Cutsem.

 

FD

Coetsier

Coutsier. Probabl. moy. néerl. cautsier, pic. cauchier, ouvrier qui travaille aux routes, aux chaussées (comp. Gauchie), cf. 1313 «Jan Cauchier» Malines [FD].

 

JG

Coetsier(s)

Coutsier(s), Koetsier: BerN van de stratenmaker, Zndl. kasseier < Mnl. cautsiër, cauchier < Pic. cauchie, cauchée: straatweg. 1288 Gillis de Cauchier, Viane (CG); 1313 Jan Cauchier, Mech. (HB 663).

 

FD

Coeugn(i)et

Coeugriet, zie Coigne.

 

FD

Coeugniet

V. CON.

 

EV

Coeugniet

Var. de Cougnet?

 

JG

Cœur

Cœrderoy. V. Court.

 

EV

Coeur

zie Deceur(t).

 

FD

Coeurderoi

-oy: BN coeur de roi: koningshart. BN voor een grootmoedig, royaal mens? 1217 Cuer de roi; 1238 Jehan Cor régis; 1268 Jehan Cuer de roi, Atrecht(NCJ).

 

FD

Cœurderoi

-roy. 13e-14e s. «Cuer de rei» Livre-Eu ; surnom : fr. cœur de roi, glosé parfois par ‘amant’ (RIO 12, 212, cf. BTD 36, 262); l’angl. corduroi (de fr. corde de roi) signifie ‘velours côtelé’ (cf. les remarques de E. Renard, BTD 26, 258).

 

JG

Cœurnelle  

Proven. ,,Cornouiller » (Dial.).  Caract.  de propriété.  N° 241.

 

EV

Coeurnelle

zie Cornélius.

 

FD

Coevoet

Coeymans. V. Koe.

 

EV

Coevoet(s)

zie Koevoet(s).

 

FD

Coevorden, van

1. PlN Coevorden (D). 1269 meister Arnout dien men heet van Covorden, Breda (CG); 1534 Jan van Coevoerden, Zwolle-Aw. (vader van) 1584 Reynier van Coevoorden, Aw. (AP, AB). Vancouver (Canada) werd in 1792 verkend door Georges Vancouver, die afstamt van Van Coevoorden (PDB).- 2. PlN Koevoort in At. (VB). 1366 Henrico de Couvert, Diest (C. BAERT); 146 e. Janne vander Coevoert; 1368 Godefroit de Coevort, At. (CHA).

 

FD

Coeyer(e), de

de Coeijer, de Coëyer, de Coyer, Coyere, de Koeyer, Koeyers: Mnl. BerN co(o)yer: eendenhouder, die de eenden in de kooi opsluit. Vgl. Kooyman. 1312 Woitijn de Koyere van Athinchove, Oud. (CG); 1348 domum Willermi Coyere, Ktr. (DEBR. 1971); 1362 van Willemme de Koyere, Cent (GSB).

 

FD

Coeyghem, van

van Coyghem: PlN Kooigem (WV). 1202 Lamberti de Coienghem, Har.; 1382 van Janne van Coeyghem, Kooigem (DEBR. 1980, 1970).

 

FD

Coeyman(s)

zie Kooyman.

 

FD

Coeymans

cf. Koeyman(s).

 

JG

Coezijn

zie Kozijns.

 

FD

Coffar

Coffin, -yn, Coffineau. 1344 «Gode-frois Cofïineas … de Petit Axh» Liège (BTD 36, 263), 1534 «del tenure qui fut Coffart L’host» Tamines; var. de Goffar(d), Goffin, -ineau.

 

JG

Coffard

-art, zie Govaert(s).

 

FD

Coffe

Cofman. Profess. Coffe, .pa­quet ».  N.   de  tonnelier.

 

EV

Coffernils

zie Coffineau.

 

FD

Coffez

-é, -ey, C(o)uffez: Patr. < Goffet, dim. van Godefroid. Vgl. Goffin = Coffin.

 

FD

Coffigniez

Coffinier: 1. Lees Coffi(g)net, dim. van Coffin. – 2. Evtl. BerN Coffinier: mandenvlechter, verkoper van korven (DNF).

 

FD

Coffigniez

Profess.  Fabric.  de cuffins. N° 131.

 

EV

Coffin

Coffyn, zie Goffin.

 

FD

Coffineau

Coffernils: Patr. < Coffinel, dim. van Coffin. 1323 Goffino dicto Cuffeneal = Goffmus dictus Cuffeneas, Petit-Axhe (CSP); 1703 Adrianus Cofferniels, Halle (CALUWAERTS).

 

FD

Coffo

zie Gouffaux.

 

FD

Coge, (de)

zie Cogghe.

 

FD

Cogels

cf. Kogels.

 

JG

Cogels

zie Kogels.

 

FD

Cogen

cf. Cogge (ci-dessous).

 

JG

Cog–en

-et, -an, -els.   V.   GOD (Gok).

 

EV

Coget

-ez, -é(e), Couget, -é: Dim. van Cogge (DNF).

 

FD

Cogg(h)e

Cogen, Cogh(en), (de) Cog(h)e, Kog(ge): 1. Mnl. coge: pest, besmettelijke ziekte. BN. Vgl. Lantsoght, Crampe. 1281 Hannin Coge, Ruiselede (HAES.); 1299 Christianus dictus Coghe carnifex, Diest (OATII); 1321 Willems Coghen, Diest (CLAES1986,13); 1398 Joes Coghe = 1396 van Joes den Coghe, Oostrozebeke (DEBR. 1970). – 2. Mnl. cogge: breed platrond schip, oorlogs-, koopvaardij- of konvooischip. BerBN van de schipper of huisnaam (b.v. in Cent, Brugge). 1277 Tideman Koggemester, Rostock; 1324 Eggert Kogge, Liibeck (NN); 1336 van Betten van den Coghescipe, Cent (RSGI); 1416 Claes Coggemans kinderen, A’dam (NHC).

 

FD

Cogge

Cogghe, Coghe, Cogen, Kog, Kogge. Surnom: soit moy. néerl. coge ‘peste, maladie contagieuse’, soit moy. néerl. cogge, sorte de bateau [FD].

 

JG

Cogn-

Coign-  -eau(x),  -iaux,  -ie, -ioul. V. CON.

 

EV

Cognard

Coignard, au génitif néerl.: Coen-jaerts, Conjaerts. 14e s. «Gerart Coignart» Picardie; dérivé en -ard de l’anc. fr. coignier ‘heurter, frapper’ [FD].

 

JG

Cognard

Coignard, Congnard, Coëgna(e)rts, Ceugnart, Conjaerts, -aarts, -ers, Coenjaerts, Conyard, Gougnart, -ard, Goignard: 1. Afl. van Ofr. coignier. stoten, slaan. BN. 146 e. Gerart Coignart (MORLET). – 2. Patr. < Col(i)gnard; vgl. Colgnet i.v. Colinet. 1429 Cognart de Moch, Stavelot (ASM II). – 3. Var. van Caignaert.

 

FD

Cogneau

Cogneaux,   Cougneau,   Coignau, -eau, Cogniaux, Cogniat (forme nam.). 1319 «Hugo Coniaus»  Boussu-en-Fagne,   1449 «Jehan Cogneau» AidesNamur, 1721 «Jacque Cogniaux», «Jean Cogniau» Surice; surnom: anc. fr. cognel ‘coin (à fendre)’, aussi ‘gâteau en forme de coin’, dimin. de coin.

 

JG

Cogneau(x)

-(i)aux, -aut, -iat, zie Coignau.

 

FD

Cognée

1.  Profess.   (Bûcheron qui manie la)  cognée. N° 131. — 2.

Proven. Cognelée (Loc.).

 

EV

Cognet

Cognez, cf. Cougnet.

 

JG

Cogniat

cf. Cogneau(x), -iaux.

 

JG

Cognie

zie Coigne.

 

FD

Cognioul

Coignoul, Ouoniou: BN W. cognoûle: kornoelje (HERB.). 1385 Johanne dicto Conjoel; 1398 Symonis Conioels, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Cognioul

Quoniou. 1350 «Willaume Cognoul deTongres» FiefsLiège, 1670 «François Co­gnoul» BourgNamur ; probabl. de la famille de l’anthrop. d’origine germ. Cuno (Fôrst. 378); ou bien var. de Coignoul.

 

JG

Cognon

zie Cugnion.

 

FD

Cohen

Cahen. Nom israélite, qui désignait une caste sacerdotale. Cf. aussi Kaan, Kahn.

 

JG

Cohen

Cohn, Koh(e)n, Cah(e)n, Cahan, Kahn, Kahan(e),

-ana: Joodse naam van een priesterkaste.

 

FD

Coheur

Afl. van W. cohe: tak; coh(e)ure: snoeisel, het snoeien. FN voor een snoeier. 1593 Jehan le Hochur; 1600 Jean le Keux dit Couxheur; 1626 Gérard le Keu dit Koxheur, Crisnée (VW1976, 87-9).

 

FD

Coheur

Car. mor. Cohe, ,,Baguette ». N.   de   cogneur,   batailleur.   Cohe ,,Branche » (Malmédy).

 

EV

Coheur

w. Coheur (avec œ bref). 1593 «Jehan le hochur», 1600 «Jean Le Keux dit Coux-heur», 1601 «Johan Kochur» Crisnée; pro­babl. dérivé en lat. -ura (w. -eure) de w. cohe ‘branche’. – Bibliogr. : J. Herbillon, Coheur, NF hesbignon, DBR 6, 1947, 27, et Le NF Coheur: une palinodie, VW 50, 1976, 87-89.

 

JG

Cohid-

-an, -on. V. Cardan, Cardon.

 

EV

Cohn

1. D. Patr. Kohn = Koen. – 2. Zie Cohen.

 

FD

Cohnen

zie Koen.

 

FD

Cohrs

Cöhrs, Coërs: Patr. D. FN Kohrs, gen. van Kohrt, Koenraad.

 

FD

Cohsmann

zie Kosman.

 

FD

Cohy

1728 «Norbert Cohy»,   1765 «Henri Cohy» Aublain; surnom: w. co(h)i ‘coffin (de faucheur)’FEW 2, 1256b.

 

JG

Cohy

Cowie: Fr. FN Coyer, -ez, W. co(h)t: slijpsteenbakje (voor zeis) (DNF, J.G.). BerBN.

 

FD

Cohy

Proven. Dép. Saive.

 

EV

Coia

zie Coja(n).

 

FD

Coib(i)on

zie Corbion.

 

FD

Coibion

Quoibion, cf. Corbion.

 

JG

Coibion

V. Corbion. N° 79.

 

EV

Coiffard

Afl. van Ofr. coife: hoofddeksel. Ofr. coifart: maker, verkoper, drager van hoofddeksels. Vgl. Cappaert.

 

FD

Coiffard

Car. mor. Homme né coiffé (Suff. péjor.), chançard.

 

EV

Coign-

cf. aussi Cogn-.

 

JG

Coignard

zie Cognard.

 

FD

Coignau

-eau, Cogneau(x), -iau(x), -iat, -aut, -aux, Cougneau, Quignaux: Dirn. van Ofr. coing: hoek. 1319 Hugo Coniaus, Boussu-en-Fagne (HERB.).

 

FD

Coigne

-et, -é, -(i)ez, Coognies, Ceugn(i)et, -iez, Coeugn(i)et, Cougnet, Cognie, Coi(s)ne, Coinne, Coyn{ni)e, Coeny(e), -ije, Co(u)nye, Couneye, Cugny, Cugnet, Cuign(i)et, -(i)ez, Ceuignet, Coeugriet, Cuingnet, Ouignet, Ouiniet, Cuinie(z), -ié, Kygnée, -ee, Kinnie, Kinjet, Kinget: 1. Ofr. coing: hoek; dim. coignet. Volgens DNF een hak of bijl en dus BerBN van de houthakker. 1257 Maroie Cuignete, Atrecht (NCJ); 1305 Jehans Koigne = 1304 Jehan Coingne; 1326 Lambert Quungne, Ip. (BEELE); 1380 Jehan Coignet, Laon (MORLET); 1397 Pieter Quingnet, Ktr. (ARA, SR 2iv°); 1711J. B. Coigne = J.B. Coenije, Leke (VS1976,106); 1731 Ant. Kygnet, Koudekerke (VERGR. 1972,52). – 2. Sommige namen kunnen var. zijn van Caignet.

 

FD

Coigné

-et, -ez. Surnom: anc. fr. coignet ‘coin (à fendre), petite cognée’ ; comp. Cougnet, Co­gnet.

 

JG

Coignon

1582 «Fiacre Coignon» BourgNamur; nom d’origine: Cornillon, w. cwègnon, à Liège et à Ougrée-Seraing (Lg).

 

JG

Coignon

zie Cugnion.

 

FD

Coignoul

1589 «Nicolas de Coignoulle» Bourg­Namur; w. liég. cognoùle, w. nam. cwagnoûle ‘cornouille (fruit du cornouiller)’ FEW 2, 1205b, qui en namurois peut avoir le sens fig. de lourdaud. – Cf. aussi Cognioul.

 

JG

Coignoul

zie Cognioul.

 

FD

Coilden, van der

zie van Coillie.

 

FD

Coilin

V. WAHL.

 

EV

Coilin

zie Quellin.

 

FD

Coille

1279-81 «Henekars Coilles» Comptes-Mons, 1283 «Avezoete de Coille» Dettes-Ypres, 1356-58 «Coilles Lankart» PolyptAth, 1426 «Coille de Villers» TailleSoignies; surnom: w. coye ‘testicule’ ou plutôt anc. fr. cueille, queille < du lat. vulg. *collia ‘colline’, d’où les NF néerl. Van Coillie, Vercoullie. Ce­pendant, dans les mentions athoise et sonégienne, Coille(s) est manifestement en fonction de prénom.

 

JG

Coillie, van

van Coil(l)e, Coille, van Coëllie, van Coeillie, van Co(u)llie, van Couill(i)e, van der Ceuille, van der Koille, van der Colle, van der Co(i)lden, van der Coelden, Vercoille, Vercouill(i)e, Vercoullie, Verkouille, Verkolje: PlN in Oostnieuwkerke: 1187 Colia, 1202 Coilge (TW). Rom. collia < collis: heuvel. Coilde is Ovl. (DEBR. 1985). 1266 Jehans de Quoille = 1275 Jehan de Coille; 1280 Lambertus de Coilge, Ip. (DF VIII, BEELE); 1425 Hannin van Coolge = H. van Coellgen = van Coelderen = van Coelge = van Coille, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

coin

,,Endroit écarté ». Dial.: Coigne. Cointe      (,,Faubourg »).     Proven. Coine,    Lecoin,    Delcoigne.    V. Cornet.

 

EV

Coin(n)e

zie Coigne.

 

FD

Coinchelin

Proven. Dimin. de Cancel, ,,Grille, clôture ». Caract. d’une

propriété.

 

EV

Coindre

zie Lecointe.

 

FD

Coine

V. CON, Coin et Cornet.

 

EV

Coinne

Coisne. Probabl. var. du nom Cosme, Côme (cf. K. Varty, Le Jeu de Robin et Marion par Adam de la Halle, 1960, 134) [MH]. En Wallonie, le NF Coinne pourrait représenter le w. cwane, cwène ‘corne’, mais c’est moins vraisemblable.

 

JG

Coint(r)e

zie Lecointe.

 

FD

Cointe

1296 «Engerrans Cointe» ImpôtArtois; surnom: anc. fr. comte ‘qui connaît bien qqch, qui est expert; rusé’, ‘joli, agréable’ FEW 2, 843a, cf. Lecoint(r)e. Aussi nom d’origine: Cointe, à Liège.

 

JG

Cointrel

-eau: BN Ofr. cointerel: ijdel, behaagziek, koket, galant. 1206 Hue Cointerel de Viena, Atrecht (NCJ); 1281 Bauduin Cointerel = 1282 Cointeriaus, Montreuil (CMM); 1330 Jakemars Cointreaus, Luik (SLLIII).

 

FD

Coipel

BerBN Ofr. coispel: gesp. Vgl. Beuckels. 1267 Mahius Coispiaus, Biautris li Coispiele, Herchies; 1279 Ernouls li Coispeliers, Dk. (J.G.).

 

FD

Coipel

Coispel.   1250-80 «Coipel» Provins, 1267  «Mahius Coispiaus» CensHerchies, 1273-80 «Ernous as Coispeaus» Frieden-Tournai,   1362-63   «Jakemars   Coispiaus» PolyptAth; surnom: anc. fr. coispel ‘boucle de ceinture, ardillon’ FEW 2, 1593b. m Forme fém. : «Biautris li Coispiele», «Sainte Coispiele» CensHerchies. « Dérivé en -ier: 1279-80 «Emouls li Cois-peliers» RegToumai.

 

JG

Coirbay

cf. Corbay(e).

 

JG

Coirbay

V. Corbais. N° 79.

 

EV

Coirbay

zie Corbay(e).

 

FD

Coisman

Coysman. Var. de Co(o)semans, dérivé en -man de kozen ‘bavarder, flatter, cajoler’.

 

JG

Coisman(s)

zie Cosemans.

 

FD

Coisne

cf. Coinne.

 

JG

Coisne

zie Coigne.

 

FD

Coispel

cf. Coipel.

 

JG

Coja(n)

Cojean, Coia, Coïa: Bretons Cojan: oude Jan (DAUZAT) of Cojen: jonge stier (DNF)?

 

FD

Cok

cf. Cock.

 

JG

Cok, (de)

zie (de) Kok.

 

FD

Cokaerts

zie Cockart.

 

FD

Cokaiko

Cokaikô, cf. Cockaicko.

 

JG

Cokaiko

-ô, Cockaicko, Cocaiko, Kokaiko: PlN in Profondvaux en Saive (LU): klanknabootsing van het hanengekraai.

 

FD

Cokaiko

Proven. ,,Vallée (Coo) du petit coq ».

 

EV

Cokaiko

Proven. Dép. Parfondvaux et Saives.

 

EV

Cokedey

zie Coquidez.

 

FD

Cokelaer

-ère, Coquelaere, Keukelaer, -aère, -aire, -eire, -ier, Kokelaere, etc. 1378 «Pe-trus Kokelare» = 1393 «Piètre den Keukelare» Courtrai; surnom: moy. néerl. cokelare ‘ma­gicien, jongleur’ [FD] ; cf. aussi Deceukeleer, De Keukelaere, -ère, etc. et Cuyk(s).

 

JG

Cokelaer(e)

zie de Keukelaere.

 

FD

Cokelberg

-bergh(s), zie (van) Koekelbergh.

 

FD

Cokelbergh(s)

V. Koek.

 

EV

Cokele

Code. Var. de Coquelin [FD].

 

JG

Cokelé

V. Coq. Cokkaerts. V. Koek.

 

EV

Cokele, (de)

zie Coquelin.

 

FD

Coker(e), (de)

zie de Koker.

 

FD

Cokkaerts

zie Cockart.

 

FD

Cokkelbergh

zie (van) Koekelberg(h).

 

FD

Cokl

zie Coquelin.

 

FD

Coksay

Dérivé en -icellu de coq, cf. aussi w. liég. cok’ser ‘crételer (se dit des poules)’ DL 156b.

 

JG

Coksay

LU W. dim. (< -icel) van Coq: haan (J.G.). Vgl. Haantjes Col: 1. Zie Kool(e). – 2. BN. Mnl. col(le): witte plek op het voorhoofd van paard of rund. 1267 Lambinus Col, Ip. (BEELE).

 

FD

Col

1291 «Nicholes Col» DettesYpres, 1491 «Andrye Col» CartCouvin, 1603 «Léonard Col» Cerfontaine; soit surnom: anc. fr. col ‘cou’, cf. 1280 «relicta Johannis Ion col» Po-lyptLiège, 1290-91 «Willon Col Rostit» ComptesMons, 1365 «Jehan Col de Coutiaul parmentier des vieswariers», 1533 «Jehan Bon Col» BourgNamur, soit du thème de Nicolas (ci-dessous).

 

JG

COL

Racine germanique latinisée, ayant servi à former des N. de baptême (Dérivée de WAHL ou de WOLF. V. ces mots).

I.  N. simples.

Col(le), Kaul, Koll, Coel, Col(le)man(t), Co(els, Cools;- Col(l)-, Cool-, Kaul- -on(s).

II.  N. simples avec suffixes.

C.- -etto, -otto, -ek(in); -ik, -az, -es(son) : Col(l)- -et(te), -ot, -quet, Kulkens, Coll- -ige, -iche, -as, -assin, -es(son), -son, -ys.

C.- -in(on), -tng : Col(l)- -in(et), -inez, -eyns, -inson, -ignon;- Col-Kul- -ing(s), -inckx.

III.  N. composés. C.-and : Collaens.

C.-badu (bak) : Col- -bach, -back.

C.-bald : Coubaux.

C.-bard, -brand : Col- -bert, -paert, -pé, -pin, -brant.

C.-hard: Col(l)- -a(e)rt, -ard(yn).

 

C.-bari : Coll-, Caul-, Couill- -ier. C.-hrod : Colruyt. C.-mod (-mund) : Col(e)mont(s). C.-wald : Co(u)l- -eau, -aut. C.-ward : Colwaert.

 

EV

Col-

Thème, avec aphérèse, de Nicolas, cf. aussi le thème parallèle Coll-. » Simple: Cola, Colas, Colaes (forme néerl.). 1289 «Cola Couterie» CensNamur, 1450 «Johan Cola del Vaulx» CoutStavelot, 1667 «Jean Cola» Houdremont. — Avec -s prononcé: Colasse; dimin.: Colassin. 1640 «Godefroid Colassin», 1682 «Jacques Col-lasin» BourgNamur.

• Dérivés: Colard, Colart. 1302 «Willaume Roulart fil Colin Colart» LoiTournai, 14e s. «Nicolas dit Colard délie Porte» BodyNP-Liège; Colaers, -aerts, Cuylaerts (formes néerl.). – Colarte (forme fém.). – Colau, -aux, Coleau, -eaux [aussi w. colau ‘pigeon’?]. 1382 «Colaus le Coderliers» Leers-et-Fosteau, 1616 «Jean Collaux» BourgNamur. – Colet. 1303 «Colet lordehaire de Sclachiens», 1340 «Colet fil jadis Coleron» AnthrLiège, 1472 «Colet le Parmentier» DénChiny, 1510 «Baldewin Coley» GuillLiège, 1598 «Fran-chois Colet» ComptesNivelles. – Colette. 1274 «Colettes d’Odoir» CartValDieu, 1280-81 «Colette li amie Malet de Mons» RegTournai, 1356-58 «Estiévenars Colette» PolyptAth, 1544 «Johan Colette» DénSta-velotMy. – Colin, Colyn (forme néerl.). 1315-16 «Colin le Ribaut» ComptesMons, 1472 «Colin Mihoingne» DénChiny, «Jehan Colin Ydelat» DénLaroche, 1533 «Josse Colin» BourgNamur, 1561 «Pierra Colin mendiant» DénFlorenville. – Coline. 1280-81 «Gilles de Jenec li fius Coline» RegTournai, 1350 «Coline de Clermon» CartValDieu. – Colinet. 1349 «Colchon fil Colinet» AnthrLiège, 1449 «Colinet le falconier» AidesNamur, 1472 «Fransoy Colinet» Montquintin. – Colignon. 1289 «Colignons li Prophètes» CensNamur, 14e s. «Nicolas dit Colignon de Marchin» BodyNPLiège, 1472 «Colignon Jolly Boix» DénVirton, 1472 «Colingnon Crochet», «le grant Colignon», «Anthonne Colignon» DénLaroche. – Colinia. 1294 «Coliniaus de Rivière» CensNamur. – Colienne. Cf. 1276 «Coliens» CartValDieu. – Colot. 1731 «Fran­çois Coloz» Dorinne. – Cf. aussi Colson.

 

JG

Col(l)as

1. V. Nicolas et COL. — 2. Proven. Dép. Les tailles.

 

EV

Col(l)ige

Coliche, Coulisse, Collège, Cal(l)ège: Patr. Afl, van VN Nicolas (HERB.). 1393 Mahieu Colice, Dk. (TdT).

 

FD

Col(l)omb(in)

N. de bapt. Evoca­tion de la Colombe de la Pentecôte (Comp. : Noël, Pâques, Olivier, évocations de la vie du Christ).

 

EV

Cola

zie Colaes, Collaert(s).

 

FD

Coladant

Door suffixverwisseling < Coladon < Colardon, vleivorm van Colard. Vgl. Ladon.

 

FD

Colaert

-ae(r)s, zie Collaerts.

 

FD

Colaes

Cola(se), Collache, Collage, de Colage, Collasse, Cola, Colla(s), Col(l)assin: Patr. 1. Korte vormen van Nicolaes, Nicola(s). Colassin is een vleivorm. ±1300 Colache, Bapaume; Pieres Colaisse, St-Hilaire (BOUGARD); 1394 Jan Colaes, Aarts. (MAR. II); 1684 F.L. Collage, Cent (MUL VII). – 2. Colaes eveneens < Colaers (Midd. 1975,106).

 

FD

Colagiovanni

Colaianni, -janni: It. dubbel Patr. Nicolaas + Johannes.

 

FD

Colaiacovo

It. dubbel Patr. Nicolaas+Jakob.

 

FD

Colanbeen

zie Colombier.

 

FD

Colangelo

It. dubbel Patr. Nicolaus + Angélus.

 

FD

Colans

Collant, -and: Patr. Germ. VN kun-land ‘geslacht-land’: Gunlant (MORLET I)?

 

FD

Colant

Surnom: part. prés, de l’anc. fr. coler ‘accoler, embrasser’ FEW 2, 912-3.

 

JG

Colantoni(o)

It. dubbel Patr. Nicolaus + Antonius.

 

FD

Colar(d)

-art, zie Collaerts.

 

FD

Colard

cf. Col-.

 

JG

Colard, van

Wsch. het Patr. Collard met secundair vz. De PlN Kolaard in Gistel (WV) of Collard in Geldenaken (WB) is wsch. de FN zelf.

 

FD

Colardin

-yn, -ijn, Collardin: Patr. Vleivorm van Nikolaas, met dubbel suffix -ard-in.

 

FD

Colaris

cf. Collaris.

 

JG

Colaris

Collaris, -ro: Latinisering van Collard? Of It. vorm?

 

FD

Colart

Colarte, cf. Col-.

 

JG

Colas(se)

Colassin, zie Colaes.

 

FD

Colau(t)

-(e)au(x), Colleau(x), -(i)aux, -ay: Patr. < Collel, dim. van VN Nicolas. 1400 Steven Colaux, Tv. (BERDEN).

 

FD

Colbach

Colback, Colbag, Colbecq: PlN Colpach (GH)

of Kollbach (BW,BEI).

 

FD

Colback

Colbacq. Surnom: fr. colback (coif­fure) FEW 19, 83a.

 

JG

Colbert

-bers, Collebert: Rom. vorm van Germ. VN: 8de e. Colobert; 1066 Colbert (REANEY). 1365 Colbiers Ménestrels, Bergen (DE COCK).

 

FD

Colbert, van

zie van Calenberghe.

 

FD

Colbran(d)t

zie Koolbrant.

 

FD

Colbrant

1426 «veve Collebrant Anthoine» TailleSoignies; nom issu de l’anthrop. germ. cold-brant ou bien forme réduite du nom de métier kolenbrander ‘charbonnier’.

 

JG

Colçoulle

cf. Colsoule.

 

JG

Colden, van der

zie van Coillie.

 

FD

Coldenhoff

PlN Coldenhove (G).

 

FD

Colders

Coldre: Mnl. colre: ringkraag (Fr. collier), kolder, kuras. BN of BerBN.

 

FD

Colditz

PlN bij Leipzig (S).

 

FD

Cole

cf. Cool(s).

 

JG

Cole

zie Koole.

 

FD

Colé

zie Colet.

 

FD

Coleau(x)

zie Colaut.

 

FD

Colebrant(s)

zie Koolbrant.

 

FD

Colebunders

zie Corenwinder.

 

FD

Coleille

cf. Collée, Colleie.

 

JG

Coleille

Spelling voor Coleye.

 

FD

Colein

zie Colin(s).

 

FD

Coleman(s)

zie Colman(s).

 

FD

Colembie(r)

zie Colombier.

 

FD

Colemont

Colémont, Colmont, Coelraont, Coulmont, Colemonts. Nom d’origine: Co(e)lmont, à Overrepen (Lb), etc., ou bien NL situé dans le Hainaut, cf. 1387 «Piérart de Collemont» Tournai.

 

JG

Colemont(s)

-mons, zie Coelmont.

 

FD

Colen

cf. Koolen, Kolen.

 

JG

Colen(s)

zie Koolen.

 

FD

Colen, van

zie van Keulen.

 

FD

Colenberghe, van

zie van Koolbergen.

 

FD

Colenbie(r)

zie Colombier.

 

FD

Colenbrander

zie Kolenbrander.

 

FD

Colenbunders

zie Corenwinder.

 

FD

Coléry

1289 «Coleris» CensNamur, 1449 «Jehan Colery» AidesNamur; p.-è. var. de Colaris; moins probable, anc. fr. collerie ‘bons tours, joyeusetés’ Gdf 2, 183, comme surnom d’amu­seur, de jongleur [MH].

 

JG

Coléry

Col(l)ery: Patr. < Nicolas? 1289 Coleris; 1449 Jehan Coléry, Namen (J.G.).

 

FD

Coles

Colles, Col(l)ès: Patr. Verkort < Nikolaus.

 

FD

Colet

Colette, cf. Col-.

 

JG

Colet

-é, -ette, -ey(e), -eille, Collet(te), -é(e), -ee, -ez, -eit, -ey(e), Kollee, -é, Coulet, Coulleit, Culée: Patr. Dim. (Metr. -ette) van HN Nicolas. 1332 Coletto filio quondam Nicolai, Luik (RENARD 235); 1350 Franco Collet, Kh. (DEKEYSER); 1424 Collet fils Collar; Nicolas dit Colette Comhaere, Luik (BODY104).

 

FD

Coletti

-et(t)o: It. dira, van HN Nicolaus.

 

FD

Coley

Colley(e), -eije: Patr. < HN Nikolaus. 1. Zie Colet. – 2. Uit Colai (Nikolaai): 1357 Nycholay filio Kolay,Tn. (ROEL. 1951,15); ±1400 Nicolas dit Colai, Luik (BODY 103). – 3. Afl. met suffix -ei/-oi (BACH 1,128). 1352 Gillis Colley (verwant met) 1369 Jhan Colloys huus, Ktr.; 1398 Hugue Colei;

1370 Jhan Colloy, Desselgem (DEBR. 1970).

 

FD

Coleyn

zie Colin(s).

 

FD

Colfma(e)(c)ker, de

Covemaeker, -ma(e)cker: BerN van de maker van kolven, knotsen, knuppels. Vgl. Colfs. De vorm cove < Wvl. uitspr. van kolve. 1446 Claes Reyners Colffmakers, Haarlem (NHC); 1478 Johannes de Colvemakere, Morin. dioc. (MULII); 1689 Jacques de Colfvemaecker; 1685 Alexander Covemaeker, Boezinge (Midd. 1973,347-8).

 

FD

Colfmaeker

-aecker, Covemaeker, -aecker. Nom de profession: moy. néerl. colfmaker ‘fabricant de crosses’ [FD], cf. aussi De Colf­maeker.

 

JG

Colfs

Kolf(f): 1. Mnl. colve: kolf, knuppel, knots. BerBN voor de kolfdrager, een klovenier. Vgl. De Colvenare. – 2. BerBN voor de kolvenmaker. Zie De Colfmaecker. – 3. Overdrachtelijke BN voor een dikke kerel, een lomperd. 1280 Andréas Colve; 1281 Johannes Colve, Ip. (BEELE). –

4. Huisnaam. Wouter Colf (1550), stamvader van het geslacht Kolff, woonde in Nijmegen in ‘De Drie Colven’ (MEERTENS 1941,112). Er was ook een huis ‘De Colve’ in Bg. (WYFFELS).

 

FD

Colfs

Profess. ou occupation. Kolf, ,,Crosse ». Fabric. de crosses ou joueur de crosse.

 

EV

Colhoven

Verspreide PlN Koolhof. 1211 Colhof, St.-Omaars (TW). 1299 Waltero ex Colehove; 1316 Jan Coelhof; 1339 Jan van den Coolhove, Bg.; 1387 Piéronne de le

Coolhove, Pitgam (DF VIII).

 

FD

Colichard

Collesaer. Proven. ,,Es-sart du sieur Collin » (Colinsart, Dép. Sauvenière).

 

EV

Coliche

1393 «Mahieu Colice» Tournai, 1444 «Willem Couliche», 1449 «Baudechon Coli­che» AidesNamur, 1508 «Collo Colice» Maredret, 1544 «Lambert Coliche» Surice, etc. (cf. WG2005, 179), 1558 «Michiel Colice» Surice, 1632 «Remacle Colliche» Dinant, 1650 «Jean Coliche» Olloy; probabl. dérivé du thème Col- de Colin, etc., et pour le suffixe -iche, comp. Lambiche. Cf. aussi Collige, Colige.

 

JG

Coliche

-ige, zie Collige.

 

FD

Colicis

Var. de Calicis ?

 

JG

Colicis

zie Calliste.

 

FD

Colienne

Collienne: Patr. Afl. van HN Nicolaus. De vrl. uitgang -ienne verschijnt pas op het eind van de ise e. 146 e. Collien de Ville; 156 e. Collienne dit le Foyeur, Aywaille; 1502 Colienne le Radde, Ans (HERB.,PSR4o).

 

FD

Colier

-ie(z), zie Collier(s).

 

FD

Colige

cf. Collige.

 

JG

Colignon

cf. Col-.

 

JG

Colignon

zie Collignon.

 

FD

Colin

Colinet, etc., cf. Col-.

 

JG

Colin(s)

Collin(s), Kolins, Kollin, Câlin, Colis, Colling(s), -inge, Coling, Colijn(s), Col(l)yn(s), Collijn(s), Colein, Col(l)eyn, Collijs, Collys, Kolyn: Afl. van HN Nikolaus. 1268 Hankin Colin, Ip. (BEELE); 1379 Calle Colins, Ktr. (DEBR. 1970); 1495 Willem Colenssen = 1496 W. Colijnssen, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Colina

Colnard, Colinia, Calingaert: Patr. Coli(g)nard < Colin < Nicolas. Vgl. Colinet.

 

FD

Colinet

-ez, Collinet, -ez, Colnet: Patr. Dim. van Colin, vleivorm van VN Nicolas. Vgl. Colins. ±1400 Nicolas dit Colinet de Brimen; Colinet fils Colin, Luik (BODY 105); 1395 Colin dit Colgnet de Scaltin, Stavelot (ASM II).

 

FD

Colinge

Collinge, w. Colinche. 1310-22 «Piere Bierghe de Collenges bourgois de Bour-goingne» ComptesMons, 1319 «Piere Bierges de Collenges» ComptesMons; NF attesté à Abée-Scry et Clavier dès 1663 (GeneaNet); probabl. nom d’origine [sans doute à situer en France, en Bourgogne?] plutôt que dérivé de Nicolas. – Bibliogr. : Edgar-Paul Colinge, Matériaux pour une généalogie Collinge ou Colinge, Québec, 98 p.

 

JG

Colinon

zie Collignon.

 

FD

Colinvaux

1780 «Pierre Colinvaux» Charleroi;

nom d’origine: Golinvaux, 1220 «Colenvaz»,

à Ciney, cf. Golenvaux, etc.

 

JG

Colinvaux

PlN Gol(l)invaux in Ciney en Dorinne (N).

 

FD

Colje

zie Collier(s).

 

FD

Coljon

Fr. couillon: teelbal.

 

FD

Coljon

Var. de Colson.

 

JG

Coll

zie Koole.

 

FD

Coll-

Thème, avec aphérèse de Nicolas, cf. aussi le thème parallèle Col-.

•  Simples: Colle. 1311-12 «Maroie de Mevin femme Colle de Mevin» ComptesMons, 1338 «Colle  Boisar»  Thuin,   1356-58  «Colars Colle», «Colle veve de  Colart Gillebert» PolyptAth, 1543 «Colle le Blon» Ladeuze. – Colla,   Collas.   1528  «Colla la Fournye» DénVirton, 1575 «Colla Jean Wirot», «Jehan Colla» Arbrefontaine,   1659  «Collas Colla Meurice», «Collas Jardin» DénSalm,  1721 «Collas le Gros» La Gleize.

•  Dérivés : Collard [24e NF le plus fréquent en Wallonie, surtout en prov. de Liège, de Namur et de Luxembourg], Collart.   1340 «messire Collard de  Boumale»  St-Hubert, 1353 «Hane Collard lour frère de Bovengnis-tier» CartValBenoît, 1373 «Collar» Leignon, 1522 «Jehan Collard d’Olneyx» CoutStavelot, 1620 «Paul Colart (de Sedan)» émigré en Suède; forme néerl.: Collaerts (forme néerl.); dimin. : Collardin. 1422 «Collardin Fleron» Châtelet,   1791   «François  Servais dit Col­lardin» Montegnée.  Cf.  aussi  Collaris.  –Colleau. Cf. Colaux, Coleau. – Colles, Collés. 1358-59   «Collés    Lankart»    =    1356-58 «Colilles Lankart» PolyptAth. – Collet. 1310-11  «Jakemin Collet» ComptesMons,   1472 «Collet Worot» Arbrefontaine, 1561 «Jehan Collet» Bihain, 16e s. «Collo Collet» Châte­let. – Colleté,  Collette. 1301 «Collette vil-licus» CartValDieu, 1335 «Collettes del Cres-cant» GuillLiège, 1365 «Jehan Colleté chave-tier» TailleMons,   1552  «Collette Belle en lœil» SubsidesNamur,   1629 «Gile et Jean Collette alias le Christien» La Gleize. – Col-lienne, Colienne (suffixe -ien ou -iène). 15e s. «Collienne, dit le Foyeur» Aywaille,   1502 «Colienne le Radde» échevin d’Ans (cf. JH, NFmalmédiens,   40).  – Collignon,   Collin-gnon.   1472  «Collignon  Mittainne»  Dén­Virton, «Jehan le filz Collignon de Gieve» DénLaroche, 1541 «Jehan grand Collingnon» DénFlorenville,   1625  «Jean Rogissar dict

Collignon» NPLouette. – Collin, Collins, Collyns (forme néerl.), Colling, Collings (formes all.). 1367 «Colinz filz Starquez» Rahier, 1382 «Collins de Mons» Schaltin, 1464 «Collet Johan Collin» Wanne, 1603 «Pirlot Collin» BourgDinant. – Colline. 1518 «la veuve Jehan Colline» BourgNamur, 1551 «Lambier filz Colline Marnet» La Gleize. –Collinet. 1500 «Collinet Le Bourguignon», 1521 «Collinet de Possepot» BourgNamur, 1543 «Jaspar Johan Colline» CoutStavelot, 1571 «Collart Collinet» BourgNamur, 1627 «Gille Colinet» émigré en Suède. – Collo, Collô, Collot, Colloz. 1518 «Collo Le Vier-leu» BourgNamur, 1524 «Jennon la femme Collot» DénStavelotMy, 1564 «Jan le Monon dict Collo» Nalinnes, 1611 «Henry Collot» DénFlorenville, 1624 «Régissait Colloz dict Regnault Régissait» NPLouette. – Cf. aussi Colon, Collon.

 

JG

Colla

zie Collaert, Colaes.

 

FD

Collache

zie Colaes.

 

FD

Colladet

Patr. Dim. van Collard.

 

FD

Collaert(s)

Colaert, -ae(r)s, Colar(d), -a(rt), Collar(d), -a(rt),-aer(s), Coela(e)rt: Patr. Afl. van VN Nikolaas. 1307 Clais li Grise = Colars li Grise, Ip. (BEELE); 1354 Nycholaus dictus Coliin li fi Collart, Tn. (ROEL. 1951,14); 1368+ Colaert de Deurwaerdere = 1387 Clais den Duerwaerder, Bellegem (DEBR. 1970); 1374 Cholaert van Thonnelety = Collât de Tonellentin, Bs. (BLO VI); 1389 Gielijs Coylart, VB (BOLSEE); 1392 Nicole Bourgois = 1391 Colaerd Bourgois, Ktr.; 1398 Catheline Colars, Griele Coel, Hulste (DEBR. 1970,1958); ±1400 Nicolas dit Colard délie Porte, Luik (BODY 103); 1494 Colla d’Ama = 1526 Colar d’Amas (ASM II).

 

FD

Collage

-as, zie Colaes.

 

FD

Collage

Peut-être d’anc. fr. collage ‘droit que le seigneur lève sur les habitants qui ont des bœufs’ Gdf 2, 182 [MH], mais il s’agirait là d’un surnom très abstrait; sinon autre dérivé du thème Col- de Nicolas, cf. aussi 1426 «Piettre Collihage» TailleSoignies, 1512 «Col-lin Collagne» BourgNamur.

 

JG

Colland

-ant, zie Colans.

 

FD

Collard

-art, cf. Coll-.

 

JG

Collardin

zie Colardin.

 

FD

Collaris

Colaris. Sans doute génitif lat. irrégulier de Collard.

 

JG

Collaris

-ro, zie Colaris.

 

FD

Collasse

-assin, zie Colaes.

 

FD

Collaux

-ay, zie Colaut.

 

FD

Colle

-et(te), -ee, zie Colet.

 

FD

Colle

zie Kool(e).

 

FD

Colle, van der

zie van Coillie.

 

FD

Colleau

cf. Collaux.

 

JG

Colleau(x)

zie Colaut.

 

FD

Collebert

zie Colbert.

 

FD

Collée

Colleie, Colley, Colleye, Coleille. 1628 «M[âster] Colley» émigré en Suède; aphérèse de w. Nicolèye, forme w. liég. de Nicolas.

 

JG

Collège

zie Collige.

 

FD

Colleit

zie Colet.

 

FD

Collem, van

zie van Kollem.

 

FD

Colleman

cf. Cooleman.

 

JG

Colleman(s)

zie Colman(s).

 

FD

Collen(s)

zie Koolen.

 

FD

Collenberg(he), van

zie van Koolbergen.

 

FD

Collery

zie Coléry.

 

FD

Colles

zie Coles.

 

FD

Collès

cf. Coll-.

 

JG

Collesaer

zie Colsaerts.

 

FD

Collesson

zie Colson.

 

FD

Collet

Collette, Collienne, etc., cf. Coll-.

 

JG

Collet(te)

zie Colet.

 

FD

Colleville

PlN Colleville (Seine-Mar., Calvados).

 

FD

Collewaert, (de)

zie Callewaert.

 

FD

Collewet

zie Calvet.

 

FD

Collewijn

zie Koldewey.

 

FD

Colley(e)

zie Colet, Coley.

 

FD

Colleye

cf. Collée, Colleie.

 

JG

Colleyn

zie Colin(s).

 

FD

Collez

zie Colet.

 

FD

Colliaux

zie Colau(t).

 

FD

Collie

cf. Coulie.

 

JG

Collie, van

zie van Coillie.

 

FD

Collienne

zie Colienne.

 

FD

Collier

Nom de métier: sans doute anc. fr. colier ‘portefaix qui porte sur le cou’, cf. «des coliers et des browetiers» Gdf 2,182, le double // s’expliquant par l’influence de fr. collier [MH] ; sinon var. de Caulier et de Coulier.

 

JG

Collier(s)

Colli(e), Colie(r), -iez, Colje, Coulie(r), -iez, -y, Coullier, -iez, Couillier, Cul(l)ier, Culié: Mfr. collier: halskraag (vgl. Colders); Ofr. colier: lastdrager, kruier (die lasten op zijn hais draagt). 1384 Jean Couiller, Dijon (MARCHAI).

 

FD

Collier.

1. Proven. Dép. Comines. — 2. Profess. Bourrelier. Le Collier. H0 131. — 3. V. COL.

 

EV

Colligan

Situat. soc. ou polit. Mem­bre d’une cottigance (Ane. fr.), ,,Réunion, ligue ».

 

EV

Collige

Colige, w. nam. Colidje. Probabl. dérivé du thème Col- de Nicolas, var. de Coliche avec sonorisation de la finale (ou l’inverse).

 

JG

Collignon

Coli(g)non: Patr. W. vleivorm van VN Nicolas. 1341 Collegnon fil Collin; 1345 Nicolai dicti Colegnon, Luik (RENARD 235); ±1400 Nicolas dit Colignon de Pavillon, Luik (BODY 105); 1424 Reynero Colengnon, Tg. (TYTGAT).

 

FD

Collin

-inet, Collignon, cf. Coll-.

 

JG

Collinet

-ez, zie Colinet.

 

FD

Colling(s)

-inge, -in(s), zie Colins.

 

FD

Collinge

cf. Colinge.

 

JG

Collings

Collins, cf. Coll-, Collin.

 

JG

Collisson

zie Colson.

 

FD

Collo(t)

-oz, zie Colot.

 

FD

Colloart

zie Callewaert.

 

FD

Collogne

cf. Cologne.

 

JG

Collogne

zie Cologne.

 

FD

Collombon

zie Colombet.

 

FD

Collombs, de

zie Decollombs.

 

FD

Collon

cf. Colon.

 

JG

Collon

-omb, zie Colon.

 

FD

Coll–on

-ot, Col- -man(t), -paert, -pé, -pin. V. COL.

 

EV

Collonval

cf. Colonval.

 

JG

Collonval

zie Coulonval.

 

FD

Collot

cf. Coll-.

 

JG

Collu

BN. Afl. van Fr. col, cou: hais. Vgl. Lanchals. 1296 Philippus Collus Thauri, St-Q. (MORLET); 1540 Collu Petit, Dk. (ARNOULD1986,48).

 

FD

Collumbien

zie Colombier.

 

FD

Colluyng

zie Koldewey.

 

FD

Collyn(s)

-ys, zie Collin(s).

 

FD

Collyns

cf. Coll-, Collin.

 

JG

Colmadin

Wellicht < Cola(r)din. Of afl. van Colmant? Of Zw. FN Kolmodin (PDB)? 1662 Coolmandyn, 1667 Colmandin, 1701 Coleman-dyn, Bg.; 1680 Colmadin, Buissenal (PDB); 1749-75 J.Fr.J. Colmadin, Maulde (Nord)-Gent (PBG).

 

FD

Colman

Colmant, Colment. 1342 «molins qui fut Colmant» Ans, 1400 «Jehans Colmant» Ladeuze, 1430 «la maison Colman le Ducqz» Leers-et-Fosteau ; var. de Cool(e)man, dérivé de Cool, Nicolas [FD] plutôt que francisation de moy. néerl. koolman ‘maraîcher’.

 

JG

Colman(s)

-mann, -mant, -ment, Kollman(n), Cool(e)man, Col(l)eman(s), Coeleman, Koelman(s), Koylmans, Kuylmans, Keulemans, Ceulemans: Patr. Vleivorm van HN Nikolaas. 1234 Nicholes Colemans, Atrecht (NCJ); 1263 Nicolaus dictus Coleman de Vonderen, Zichem (LIND. 1964,19); 1356 Jan Coelmans, Itterbeek (PEENE1949), 1385 Johannes dictus Coelman = 1435 Joh. d. Cuelman, Tg. (TYTGAT). Zie ook Keulemans.

 

FD

Colmon(ts)

zie Coelmont.

 

FD

Colmont

cf. Colemont.

 

JG

Colmont

Proven, Dép. Overrepen. —2. V. COL.

 

EV

Colnard

zie Colina.

 

FD

Colnet

zie Colinet.

 

FD

Colnot

Patr. Colinot, dim. van Colin, VN Nicolas.

 

FD

Cologne

Collogne. 1274 «Henrekeas de Coloigne» CartValDieu, 1695 «Martin Coloigne» BourgNamur; nom d’origine: Cologne (Rhé­nanie).

 

JG

Cologne

Coloigne, Colonne, Collogne: 1. PlN Coulogne (PdC). 1285 Giles de Coulongne, Bergen (CSWI); 1298 Boid de Coloigne, Kales (GYSS. 1963); 1400 Hermant de Coulongne, Dk. (TdT). –2. Cologne, Fr. naam van Keulen (NRW). 1274 Henrekeas de Coloigne; 1331 Henris de Colonge, Luik (CVD).

 

FD

Colom(b)

zie Colon.

 

FD

Colomb

cf. Coulomb.

 

JG

Colombe

1629 «Léonard Colombe» Bourg­Namur, cf. aussi 1295-1302 «Aelis li Cou-lombe» ImpôtArtois; surnom: fr. colombe, cf. aussi Co(u)lomb.

 

JG

Colombeen

zie Colombier.

 

FD

Colombel

Sans doute var. de Coulombeau, -el, mais ce pourrait être également une autre forme altérée de Crombel, Corombelle.

 

JG

Colombet

Collombon, Coulombez, Coulombel, -beau: Dim. van Ofr. colomb: duif.

 

FD

Colombet

Dimin. en -et de fr. colomb, lat. cou-lumbus.

 

JG

Colombien

cf. Colombin.

 

JG

Colombier

1. Proven. L.D. — 2. Profess. Préposé au colombier. (Le colombier était le privilège du seigneur. Le vilain n’avait qu’un pigeonnier. N° 131.

 

EV

Colombier

Colenbie(r), Colembie(r), Coulembier, Coelenbier, -embier, -umbier, Calenbier, Colonbie, Colomier, Coulommier, Colombie(n), Collumbien, Colombeen, Colanbeen, Colombin, Duco(u)lombier, Ducoulembier: 1. Verspreide PlN Colombier < columbarium: duiventil. Vgl. Duifhuizen. 1278 Jehans dou Coulumbier, Dottenijs; 1397 Pietren van den Colombiere, Ktr.; 1382 Morissis van den Colenbiere, Rollegem (DEBR. 1980, 1970) = 1382 Morissis van den Coelenbiere, Mkr. (VG f° 52). –2. PlN Coulommiers (Seine-et-Marne). 1268 Hannekinus de Colemirs; 1374 Jan van Colemiers, Ip. (BEELE). – 3. BerN Coulombier: duivenkweker. 1392 Roeger Collomeer = Rugger Collomer; 1398 Columbiers = 1399 Johannis Colummiers, Ktr. (SR f 7,9 v°; DEBR. 1970).

 

FD

Colombier

Colombi, -ie, Coulombier, Cou-lembier, Coelumbier (forme néerl.). 1302 «Ave dou Coulombier», «Marion dou Colom­bier» LoiTournai, 1602 «Louis de Colomby» BourgNamur; nom d’origine: fr. colombier’, cf. aussi Ducolombier.

 

JG

Colombin

1. Patr. Var. van Colombain, HN Colombanus. – 2. Var. van Colombien = Colombier.

 

FD

Colombin

Colombien. 1780 «Jean-Baptiste Colombain» Charleroi; prénom lat. Colum-banus.

 

JG

Colombo

It. FN Colombo: duif. Vgl. Colomb.

 

FD

Colomier

zie Colombier.

 

FD

Colon

Collon. 1289 «Colons de Daussous» CensNamur, 14e s. «Collons de Liers» Dén-Hesbaye, 1365 «Collon le Fèvre des fèvres» TailleMons, 1497 «Mottiau Collon», 1541 «Jehan Le Collon», 1544 «Clois Collon» Dén-StavelotMy, 1597 «Jacques Collon» Bourg-Dinant, 1602-3 «Victor Rosau dit Collon» TerriersNamur; soit dérivé du thème Col(l)- de Nicolas (cf. les mentions les plus anciennes, en fonction de prénom), soit w. colon ‘pigeon’, surnom (cf. mention de 1602-3) ou même nom d’enseigne, cf. 1438 «Helwide des Trois Collons» (Renard, BTD 26, 277). Cf. aussi Coulomb, Coulon.

 

JG

Colon

Colom(b), Collomb, Coulomb, -o, -oume, Co(u)llon, Coulhon: 1. Ofr. colon, colomb: duif. Vgl. (den) Duyver. BN voor een duivenkweker. 1229 Herbert le Colon, Noyon (MORLET); 1296 Aelis li Coulombe, PdC (BOUGARD); 1310 Willaume as Coulons, Lontignies (CSWI); 1475 Jacot Coulon, H (PARM.). – 2. Ofr. colon, Lat. colonus: boer, landbouwer. BerN. 1318 dictus Colonus, VB (PEENE1949). 3. Vleivorm van VN Nicolas. Vgl. Colin(s). 1340 Colardus Colon, Noyon (MORLET); 1335 Colon li Mangon de Villeir; 1382 Colon Colay; 1435 Collar dit Collon de Salvaster, Luik (BODYios).

 

FD

Colon-

Coulon-, Golin-, Go(u)llen–vaux, -al. Proven. Golinvaux (Dép. Ciney). ,,Domaine du Sieur Wulf ».

 

EV

Colonbie

zie Colombier.

 

FD

Colonerus

Coloni(u)s: Humanistennaam. Latinisering van De Keulenaer, Van Keulen. Pieter van Ceulen, de Gentse theoloog (16e e.), werd Petrus Colonius genoemd.

 

FD

Colonerus

Sans doute latinisation de l’ethnique all. Kölner, de Cologne.

 

JG

Colonius

Ethnique lat. : de Cologne.

 

JG

Colonius

Proven. ,,De Cologne » (Ville allem.) Latinisat.

 

EV

Colonne

zie Cologne.

 

FD

Colonval

Collonval, Coulonval,  -vaux, w. nam. Colonvau. 1427 «Colart de Colonvaux» Roly, 1572 «Laurens de Colonvaulx» Bourg­Namur, 1616 «Andrian de Coulonvaux» PrincipChimay, 1697 «Martin de Coulon-valle» Romerée, 1762 «Albert Colonval» Matagne-la-Grande; nom d’origine: par ex. Colonval, à Olne et à Fumal (Lg) et d’après les mentions anciennes, quelque part en Entre-Sambre-et-Meuse.

 

JG

Colonval

Colonval in Olne en Fumal (LU). Zie Coulonval.

 

FD

Colot

cf. Col-.

 

JG

Colot

Coulot, Collo(t), -ô, -oz, Coloos, Coolos: Patr. Rom. dim. van VN Nicolas. 1456 Abel Cooloos, St.-Win. (VERGR. 1968,60).

 

FD

Colp-

Thème anthropon. dérivé de Col- (Nico­las).

Dérivés: en -epin: Colpin, Colpaint. 1286 «Cholart Colepin» 31ChirTournai, 1289 «Colepins de Saint Aubain» CensNamur. –Colpé (dénasalisation du précédent?), Colpe (graphie négligée de Colpé?). – Cf. égale­ment : 17e s. « Evrard Colbau » Dorinne.

Colpaert. 1186 «Walteras Scolpart» AbbNinove [BR], 1271 «Watiers Colpaert», 1282 «Rikewart Colpart», 1284 «Pieres Colpars» DettesYpres; surnom: (moy.) néerl. kolpaard ‘cheval avec une tache blanche sur la tête’ [FD].

 

JG

Colpaart

-pa(e)rt, -por: Een kolpaard was een paard met een kol, d.i. een witte vlek of blés op het voorhoofd. Vgl. ook Mnl. culpeert ‘min’ (Stallaert). Maar aangezien geen FN in de vorm Colpeert aangetroffen is, gaat het niet om een samen-stelling met ‘paard’, maar om een -aard-afl. van Ofr. colper: slaan (VMKANTL 1975,133). BN voor een vechtersbaas. 1220-40 Heldolfus Colpart, Cent; 1279 Jan Colpaerd, Bg. (CG); 1306 Jehan Colpard,Ip. (BEELE).

 

FD

Colpé

zie Colpin.

 

FD

Colpin

-ijn, -yn, -aint, Culpin, Colpé, Colpe, Colphijn, -yn: Patr. Vleivorm van HN Nikolaus. 1279 Cholart Colepin, Dk. (TdT); 1360 Lothart Collepin,Dk.(CCHt).

 

FD

Colpor

zie Colpaart.

 

FD

Colput

zie van Coolput.

 

FD

Colruyt

Corluy(t), Corley, Cor(r)oy, Conroy, Ducoroy, Ducourroy, Conruyt, Corruyt: Rom. PlN Corroit < coruletum: plaats waar hazelaren groeien. Corroit (H), Corroy (Somme, Marne, N, WB): 1083 Colreit, 1152 Colroit (TW), Cauroy (Ard., Marne, PdC). Ook Koeruit in Opwijk, Koereit in Asse (VB) (KCTD 1953,208; LIND. 1952,142); 1508 au colroit, Wodecq (GADEYNE110); 1702 den Colruyt, Beert (ESBr. 1936,275). Zie ook MONJOTJR151.1235 Arnulphus de Corileto, H (CACa); 1335 Goessin van Corroit, Gb. (GAUBL.); 1348 Oste van Corroet, Ronse (DECONINCK172); 1365 Ysabiaul de Corroit, Bergen (DE COCK); 1374 Gielijs

Corloy, Rumst; 1392 Wouter Coerley; 1458 Jan

Corloys erve, Reet(OARII).

 

FD

Colruyt

Corluy, -uyt, etc. Nom d’origine: forme néerl. de Corroy < lat. coruletum, très fréquent en toponymie : Corroy-le-Grand, Corroy-le-Château, Corroit, etc., mais aussi Koeruit, à Opwijk, Koereit, à Asse, etc. [FD].

 

JG

Cols

1. Zie Cools. – 2. Door ass. < Golfs.

 

FD

Cols

cf. Cool(s).

 

JG

Cols-

-aerts, -aux, -iat, -oulle. V. WALD.

 

EV

Cols-

Thème dérivé de Col- (Nicolas).

Dérivés: Colson (en -eçon). 1351 «Colle­ctions de Stier» Spontin, 15e s. «Pierot Hous-saux dit Colson» = «Colson Houseau» Cer-fontaine, 1576 «Colson Lambilote» Bourg­Namur, 1602 «Nicolas Colson», 1604 «Jehan Collection» BourgDinant, 1612 «Bastin Colson» TerriersNamur, 1628 «Anders Col-son» émigré en Suède. – Colsoul, Colsoule, Colsoulle, Colçoulle (en -eçoulle). 1566 «Jehan Colsoulle», 1612 «Thomas Colsoul» TerriersNamur. – Cf. aussi 1602-3 «Tossaint Colsineau» TerriersNamur.

 

JG

Col–s

-son, -sin. V. COL.

 

EV

Colsaerts

Collesaer: 1. Patr. Colessard, Rom. vleivorm van VN Nicolas. – 2. Colsaerts < Colsaets; zie Coolsaet.

 

FD

Colsaet

cf. Coolsaet.

 

JG

Colsaet

zie Coolsaet.

 

FD

Colsaux

-iat, -enet, -i(g)neaux: Patr. Vleivormen op -ecel, -inet, -i(g)nel van HN Nicolaus. Vgl. Colsoul.

 

FD

Colson

Collesson, -isson, Coulson, Calson: Patr. Vleivormen op -eçon van VN Nicolas. 1340 Nicolai dicti Colson, Tn. (ROEL. 1951,14); 1349 Colchon fil Colinet, Luik (RENARD 235); 1458 Collar Colchon, Luik (BODY105); 1671 A.M. Calson, Hoei (MUL VI).

 

FD

Colsoul(le)

Patr. W. vleivorm van VN Nicolas. 1360 Colart Colechoule, Mellemont WB (AAV).

 

FD

Colvenaer(e), de

-aert, -aar, Calvenaere: BerN van de kolfdrager, klovenier. 1299 Arnout Colvenere, Leefdaal (CG); 1364 Jan de Colvenare, Ip. (BEELE).

 

FD

Colver

BerN van de kolvenmaker of kolfdrager. 13de e. Colvere, Cent (GN); 1246 E(verardus) Colvere, Lv.(AAV).

 

FD

Colville

Proven. Loc. fr.

 

EV

Colwaert

zie Callewaert.

 

FD

Colyn

cf. Col-, Colin.

 

JG

Colyn(s)

zie Colin(s).

 

FD

Com(m)-

-iant, -ien. Profess. Cam-bien, ..Changeur » (Ital. : Cam-biano).

 

EV

Com(m)inette

Metr. Dim. van Jacomin, vleivorm van VN Jacques.

 

FD

Com(m)issaris

Mnl. commissaris: gelastigde, ambtenaar, commissaris. 1418 meester Daneel Arlart commissaris, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Com, van 

PlN Kemexhe (LU): 1107 Comafïa (TW).

 

FD

Coman, (de)

Comans, -anne, zie Koopman(s).

 

FD

Comandant

BerN: bevelhebber, commandant. Vgl. Fr. Commandeur.

 

FD

Comanne

V. Command.

 

EV

combe

,,Sommet ». En France : ,,Vallée sèche ». Proven. Lacomb(l)e. Combes. Combaz, ,,Combe basse ». Lacomme (Forme gasc.). Comél-,

 

EV

Combe(s)

zie Delcombe.

 

FD

Combe, (de)

zie Delcombe.

 

FD

Combéfis

Ce NF, attesté à Meux en 1852, semble venir de Lorraine où il est mentionné en 1851 à Burlioncourt (Moselle); p.-ê. d’ori­gine toponymique.

 

JG

Combel, (de)

Combelle, Decombel(e), Decomble, Delcombel, Descombel: 1. Ofr. combel(le): kleine vallei, dalletje. 1398 Jehenne Combelle, Herseaux (DEBR. 1970). – 2. Decomble ook < PlN Combles (Somme): top, heuvel.

 

FD

Combescure

PlN (Hérault, Lot) (DNF).

 

FD

Combl-

-ain, -en. Proven. Comblain (Loc.).

 

EV

Comblain

-(e)in, -en, Coblyn: 1. PlN Comblain (LU). 1216 Andrée de Comblain, Terwagne (ASH); 1392 Henry de Comblien, Luik (ASM II). – 2. Evtl. = Camblain.

 

FD

Comblain

Comblein, Combien, Comblin, Comblence. 1216 «Andrée de Comblain» CartStHubert, 1358 «Johan de Combien» Liège, 1444-54 «Jaspar de Combien» Cout-Stavelot, 1660 «Catherine Combien» Bourg-Namur; nom d’origine: Comblain (Lg), 1130-31 «Comblenz».

 

JG

Comble

1786 «François Comble» Fronville; nom d’origine: fr. comble ‘sommet’, fréquent en toponymie.

 

JG

Comblé

Comblet, Comblez. Surnom: fr. com­blé (se dit d’une mesure remplie jusque par­dessus le bord).

 

JG

Comblence

zie Coblence.

 

FD

Comblet

-e(z), -é: Dim. van Ofr. comble: korenmaat; comblé: tot de rand gevulde maat. BerBN van de korenmeter.

 

FD

Comblin

-en, -ence, cf. Comblain.

 

JG

Combrexelle

PlN < Ofr. combre: samenvloeiing (DNF).

 

FD

Combrexelle

Pour Morlet (p. 234), var. orthograph. de Combrechelle [non expliqué; dimin. de cambre ‘confluent’ < gaulois com-baros].

 

JG

Combris

PlN Combris (Puy-de-Dôme), Combrit (Finistère). Ofr. combre: samenvloeiing (DNF).

 

FD

Combrouse

PlN Combrouze (Aveyron).

 

FD

Combrugghe, van

< Van Crombrugghe.

 

FD

Come

cf. Cosme.

 

JG

Come

zie Cosme.

 

FD

Comein(e)

zie Comeyne.

 

FD

Comél-

Comil- -ia(u).  V.  Combe.

 

EV

Comelbeke, van

zie (van) Camelbeke.

 

FD

Comelia

Coméliau: < Ofr. comblel: heuveltje? 1493 Hubert Comelliau = Comelia, Vogenée (J.G.).

 

FD

Comeliau

Coméliau. 1444 «Gillechon Come-lia» AidesNamur, 1493 «Hubert Comelliau» = «Hubert Comelia», «Philippe Commel-liau», 1496 «Massa Comeliau», Vogenée, 1515 «Jehan Comelia» BourgNamur, 1599 «Andrieu Commelliaulx» Walcourt; dérivé de w. liég. kimèler ’embrouiller’ (lat. cum + misculare), cf. w. (Perwez, BrW) comèlion ‘mêlée, confusion’.

 

JG

Comer

cf. Gommer.

 

JG

Comer

zie de Commer(e), Commaire.

 

FD

Comer(r)e

zie Commaire.

 

FD

Comerbeke, van

zie van Camelbeke.

 

FD

Comère

Commaire, Commère. 1356-58 «Gil-lekins Commère», 1362-63 «Jehans Com­mère» PolyptAth, 1405 «Renchon le Comère» Huppaye, 1425 «Jehan Comère» Tournai; surnom: fr. commère ‘marraine’, w. comère ‘femme’. Cf. aussi Commer et Compère.

 

JG

Comergo

zie Camargo.

 

FD

Comes

Cômes, zie Cosme.

 

FD

Comès

Probabl. lat. comes ‘comte’ plutôt que var. de Co(s)me.

 

JG

Comeyne

Commeyne, etc. Nom d’origine: forme néerl. issue du lat. communia ‘prés communs’, fr. communes, comogne(s). –Bibliogr. : F. Debrabandere, De FN Com-(m)eyne, in De Leiegouw 22, 1980, 279-280.

 

JG

Comeyne

-eijne, Commeyne, -eijne, Comein, Com(m)eine, Commenne, Commeene, Decommene, Delcom(m)en(n)e, Delcom(m)(e)une: PlN Commène < Lat. communia: gemene weide. 1180 Communia in Cambron (TW); 1425 bider Comoenge, Moen (LUYSSAERT 40). 1215 Nicholaus de Comunia, Montreuil (CMM); 1235 Wautier de le Kemuigne; 1244 Willame de la Commugne, St-Q. (MORLET); 1398 Gheenin van der Coemoenghe, Moen (DEBR. 1970); 1524 Hanin Commenne, Namen (RBN). – Lit.: F. DEBRABANDERE, LG1980,279-280.

 

FD

Comhair

Comhaire. 15e s. «Johannes Com-her» Liège, 1527 «Lambert Comhaire» Souxhon (Mons-lez-Liège); surnom: ail. komm lier! ‘viens ici’ [la famille de Souxhon (xive-xve s.) serait originaire de Bavière; elle a pour devise: «Viens et trouverez»].

 

JG

Comhair(e)

Camhaire: 1. Volgens HERE, verwaalsing van D. Kommher: kom hier. De familie zou uit Beieren stammen (14-156 e.). Haar dévies is ‘Viens et trouverez’. 156 e. Johannes Comher, Luik (ISP); 1527 Lambert Comhaire, Souxhon (HERB.). –2. Evtl. = Commaire.

 

FD

Comhaire

V. CON.

 

EV

Comiant

Commiant, Caumiant (NF essentiel­lement borain). 16e s. «Coméan», puis «Co-mian» à Frameries, Genly, Pâturages, Eugies et Quaregnon (comm. M. Commiant), 1798 «Amand Commiant» Pâturages (FyS). Nom d’origine obscure qui pourrait être toutefois -sous réserve – un délocutif flamand du type kom, Jan ! (comp. avec le précédent).

 

JG

Comil-

-ia(u). ,,Petite Combe » (Diminutif dérivé du mot latin Cu­mulus). Combourieu, ,,Combe au rieu, près du ru ».

 

EV

Comin

zie Comyn.

 

FD

Comino

-i, -otto, -otti, -elli, -oli, -olo: Patr. It. ail. van VN Giacomo: Jakob.

 

FD

Comissaris

zie Commissaris.

 

FD

Comlebeke, van

zie (van) Camelbeke.

 

FD

Commaire

Com(m)ère, Commer, Comer(re): BN Fr. commère: meter. Vgl. Compère. 1405 Renchon le Comere, Huppaye (HERB.); 1425 Jehan Comere, Dk.(TTT).

 

FD

Commaire

Commère, cf. Comère.

 

JG

Command

Co(um)mane. Fonct. of­ficielle. ,,Sergent chargé de la signi­fication ordonnances de justice » (Ane. dr.).

 

EV

Commane

Commans, zie Kopman(s).

 

FD

Commargo

zie Camargo.

 

FD

Commeine

-eene, -enne, zie Comeyne.

 

FD

Commer

Comer, génitif: Commers. Soit surnom abstrait: moy. néerl. commer ‘chagrin, affliction’, soit surnom de métier avec le suffixe néerl. -er: fabricant d’écuelles, néerl. kom [FD]. Pour Commer, cf. aussi Comère.

 

JG

Commer

zie (de) Commer(e), Commaire.

 

FD

Commer(e), (de)

Commers, Corner: 1. Mnl. commer: kommer, zorg, behoefte, schuld. Vgl. D. Sorge en FN Sorgeloos. 1131 Willelmus Cummar, Duinen (LEYS I959′,8s); 1239 Willelmus Commer, Grammene (GN); 1303 Hannin Commer, Merkem (VERKEST). – 2. Met Iw. wijst de FN veeleer op een BerN: kommaker, maker van kommen, schotels. 1326 Canin de Commer; 1280 Henricus Cummakere, Ip. (BEELE).

 

FD

Commerce

Peut-être fr. commerce, surnom de commerçant; ou bien var. romane de Com­mers (qui précède), avec remotivation.

 

JG

Commerce

W. weergave van Commers.

 

FD

Commère

cf. Comère.

 

JG

Commère

zie Commaire.

 

FD

Commerman(s)

Dial. uitspr. van Camerman(s).

 

FD

Commette

cf. Comminette.

 

JG

Commeyne

cf. Comeyne.

 

JG

Commeyne

-eine, -enne, -eene, zie Comeyne.

 

FD

Commeyns

Proven. Comine. (Loc.).

 

EV

Commiant

cf. Comiant.

 

JG

Commin(n)e

Commien, Com(m)yn, Comijn, Comin: 1. PlN Comines, Ndl. Komen (H). Zie Decommines. 1324 Pétri Commines, Ktr. (DEBR. 1971)- – 2- In sommige gevallen reïnterpretatie van Comeyne/Commenne. – 3. Zie ook Comyn.

 

FD

Comminette

Cominette. Nom d’origine: dimin. toponymique du suivant.

 

JG

Commune

Nom d’origine: fr. commune ‘bien communal’, topon. très fréquent.

 

JG

Commune

Proven. ..Biens banaux » Communes (Loc.) ou Communs (Terr. banaux).

 

EV

Commyn

zie Comyn.

 

FD

Como(u)th

zie Coemaet.

 

FD

Comogne

Proven. Dép. Flawinne, Suarlée, Natoye, etc.

 

EV

Comoth

Comouth, all. dial. Kuamot. Nom issu de l’anthrop. germ. cuno-mund (Först. 382).

 

JG

Compaan

-(a)in, -ant, -(e)yn, Kompan: BN Ofr. compaing, Mhd. kompân, Lat. companio: gezel, kameraad. 1296 Aalis Compains = 1298 Lise Compans, Kales (GYSS. 1963); 1368 L. Compeyns, Mech. (HB 679); 1447 Oudinet Bonconpain, Crépy-Bg. (PARM.); 1472 Rasse Compain, Dk. (TTT).

 

FD

Compagn(i)on

BerN compagnon: gezel. Vgl. Gezelle. 1365 Jak.  ompaingnon, Bergen (J.G.).

 

FD

Compagnet

-(i)on: Ofr. Compaignet, -on: gezel, vriend, kameraad.

 

FD

Compagni(e)

-ignie, -anie, -anjen, -any: Ofr. compaigne, Fr. compagnie: gezelschap. BN. 1390 Michiel Compaingne; 1428 Pauwels Compaigne, St.-Win. (VERGR. 1968,59); 1482 Jehane Compaigne, Dk. (TTT). Zie ook Campagn(i)e.

 

FD

Compagnie

Companie. 1616 «Jean Com-paignyes», «Samery Compaignyes» Princip-Chimay ; surnom : fr. compagnie.

 

JG

Compagnon

-ion. 1365 «Jak. Compaingnon tellier» TailleMons; surnom: anc. fr. com-paignon ‘associé’ (R. Mantou, BTD 53, 92), fr. compagnon (ouvrier); cf. aussi Compas.

 

JG

compain

(Cas sujet) et compagnon (Cas régime). Relation soc. et car. mor. ,,Celui avec qui l’on mange le pain (Cum-panem). Caupain, Cop(p)- -in, -yn.

 

EV

Compain

-ant, zie Compaan.

 

FD

Compain

Compin, -yn. 1276 «Jeh. Chier compains» DettesYpres, 1296 «Aelis Com-pains» OnomCalais, 1616 «Grigoire Com­pain» PrincipChimay; anc. fr. (Flandre) compains ‘associé’ (BTD 53, 91), cas-sujet de fr. compagnon ; cf. aussi Co(u)pain. – Compo­sé avec bon: 1503 «feu Jean Boncompain» Purnode.

 

JG

Comparin

Fr. dial. var. van Compère; vgl. Compar, Compeyron (DNF).

 

FD

Compart

NF occitan: compar ‘compère’, cf. Compère (1620 «Poncette Compar» à Sedan).

 

JG

Compart

zie Compère.

 

FD

Compas

1674 «Antoine Compas» Bourg­Namur; surnom: anc. w. compas, cas-sujet de fr. compagnon.

 

JG

Compas

Profess. N. de destinateur.

 

EV

Compas

W. compas : compagnon. 1398 Lise Compais, Ing. (DEBR. 1970).

 

FD

Compen(s)

Compe(s), zie Kemp.

 

FD

Compenolle, van

(van) Compernol(le), zie (van) Coppenolle.

 

FD

Compère

..Parrain » (Compater). 1. Relation soc. Parrain d’une pers. bien connue. — 1. Car. mor. (sens dérivé). ,,Bon compagnon ». Com­pris, Comp(at)ris, génitif Iat. de compater.

 

EV

Compère

Compère, Compère. 1279-81 «Je­hans li Compères» ComptesMons, 1286 «Piè-res Compères» CartMons, 1501 «Jehenne Compère» BourgNamur, 1608-9 «Adrien Compère» ComptesNivelles, 1620 «Poncette Compar (de Floing, près de Sedan)» émigré en Suède, 1725 «Jean Comper» Hatrival; sur­nom: fr. compère (a aussi le sens de ‘parrain’), comp. Commère.

 

JG

Compère

-er(e), Compper, Compeeren, -peer(s), -part: Fr. compère: doopvader, peter. 1242 Giselberti dicti Compère, Cent (GN); 1275 Alart le Compère, Lanquesaint (VR i58r°); 1321 Jehan Compère, Bergen (CSWII).

 

FD

Compernol

-olle. 1285 «Henricus dictus Campernuel» = 1288 «Henricus dictus Campernoel» Gossoncourt/Goestenhoven, 1321 «Michaele Campernoel» Tirlemont [FD]; surnom: moy. néerl. campernoele ‘champi­gnon’.

 

JG

Compernol(le)

1. Misschien var. van Mnl. kompernoel: kampernoel (DE BO). 1285 Henricus dictus Campernuel = 1288 Campernoel, Goetsenhoven (DESPY); 1321 Michaele Campernoel, Tn. (C.BAERT). – 2. Zie (van) Coppenolle.

 

FD

Compernolle

V. Kampernolie.

 

EV

Compeyn

zie Compaan.

 

FD

Compiegne

Nom d’origine: Compiègne (Oise).

 

JG

Compiegne

PlN Compiègne (Oise). 1304 Nicole de Compiègne, St-Q. (MORLET).

 

FD

Compignie

zie Compagnie.

 

FD

Compin

-yn, cf. Compain.

 

JG

Compin

zie Compaan.

 

FD

Complémentaire

Complementaire. Probabl. nom attribué pendant la période révolution­naire, à un enfant trouvé né un des 5 jours complémentaires placés après Fructidor qui, dans le calendrier républicain, complétaient l’année composée de 12 mois de 30 jours [MH; JL, NFw2].

 

JG

Complémentaire

-ple-: Wellicht vondelingnaam: gevonden op een van de vijf bijkomende dagen van de republikeinse kalender.

 

FD

Compper

zie Compère.

 

FD

Compris

V. Compère.

 

EV

Comps

zie Kemp.

 

FD

Comptard

-aer(t), Comptdaer, zie Contard.

 

FD

Compté

zie Comté.

 

FD

Compyn

zie Compaan.

 

FD

Comte

Conte, Lecom(p)te, Lecont(r)e, Lacom(p)te, Lecompt, Laconte, de Compte: Fr. comte: graaf. Vgl. De Grave. 1360 Maigne li Quomte, Dk. (TdT); 1399 Richart le Conte, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Comte

Conte. Nom de dignité ou surnom: fr. comte, cf. Lecomte (NF plus fréquent).

 

JG

Comte

Titre de nobl. 1. Souvent sobriq. d’allure. — 2. Evocation d’un rôle joué dans un cortège ou dans un mystère. N° 135. Leconte, (Le)com(p)te.

 

EV

Comté

1. Proven. d’un comté ou deFranche-Comté. — 2. Dépendance d’un comte.

 

EV

Comté

Compté, Conté, Konté: PlN Comté: graafschap, in Atrecht (PdC), Geldenaken, Petrem, Petit-Roeulx (WB), Vellereille-le-Brayeux (H), Vielsalm (LX). Vgl. Van Graefschepe. 1320

Gillon de le Conté, Atrecht (NCJ).

 

FD

Comté

Compté, Conté. Nom d’origine: soit originaire de Franche-Comté, soit habitant d’un Comté, également fréquent comme NL.

 

JG

Comtesse

Contesse. s.d. «Ponchie dicte Contesse» ObitHuy, 1272 «Marie li Con­tesse» PolyptVillers, 1286 «Eve li Contesse» CartLessines, 1295 «Ysabials li Contesse» ComptesMons; nom de dignité ou surnom: fr. comtesse.

 

JG

Comtesse

Contesse: Fr. comtesse: gravin. BN, vgl. Comte. 1195 Hereman Contesse, Atrecht (NCJ); 1431 Jehenne Contesse, Dk. (TTT).

 

FD

Comuth

zie Coemaet.

 

FD

Comyn

Commyn. Aphérèse de Jacomijn (= Jacquemin).

 

JG

Comyn

-ijn, -in, Commyn, -ien: 1. Patr. Korte vorm van Jacomij n, vleivorm van VN Jacques. 1321 Daniaus Coumin (DEBR. 1971); 1382 Gille Commijn; 1361 Jacob Commin; 1422 Comin… vander Stocx, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. Zie ook

Comminne.

 

FD

CON

Racine germanique ayant servi à former des N. de baptême. Peut-être adaptation de GO(DO)N. V. GOD. Prototype : Conrad, abrégé en Co(n)-r(a)d, Gort, Kort etc.

I.  N. simples.

Coen, Coune, Keun, Kunemant;- Cône-, Keun-, Kunn-, Kuhn- -en;-Coens, Kuntz, Co(u)gnon.

II.  N. simples avec suffixes.

C.- -etto, -otto, -az : Con(n)-, Coun-, Cougn- -et, -iot, -od, -otte, -as$e, -aes;- Kenn- -es, -is.

III.  N. composés.

C.-hard : Co(u)n(n)- -ard, -jard, Coenaerts.

C.-hari : Comhaire, Counie.

C.-hrod : Counerotte.

C.-rad : Co(u)n-, Coen- -(e)radfe), -radt, -rae(d)t(s), -(e)gracht(s),

-rards, -rardy, Contrardy, Connerade.

C.-rad-ino : Corteyn.

C.-wid (-wind) : Convents.

 

EV

Con

zie Koen.

 

FD

Con(t)zen

Kontzen, Kunze, Kon(c)z, Kunzi, Kuntz(e), Cuntz: 1. Patr. D. dim. van Germ. VN Koenraad, Conrad. – 2. Con(t)zen en Kontzen kunnen ook teruggaan op de PlN Konzen (NRW). 1701 Guil. P. de Contzen, Heinsberg (MUL VII).

 

FD

Conaert(s)

-ard, -art, zie Coenaert(s).

 

FD

Conard

Conart, Connart, Conaert. 1272 «Philippus filius Conart» PolyptVillers, 1289 «Johan Conars li vingnons» CensNamur, 1350 «Jake Conar de Huy» Latinne, 1444 «Jehan Connart», 1493 «Cona Robert», 1494 «Jacob Cona» BourgNamur; nom issu de l’anthrop. germ. con-hard; cf. aussi Counar(d).

 

JG

Concannon

Pic. concanon, Lat. concanonicus: medekanunnik.

 

FD

Condé

Condez. Nom d’origine : Condé (Nord), etc.

 

JG

Condé

Proven. Loc. h.

 

EV

Condé, (de)

Condez, -dés, -des, zie Decondé.

 

FD

Conderaert(s)

zie Koenraad(s).

 

FD

Condereys

Condr(e)ys, zie Kondré.

 

FD

Condette

PlN (PdC).

 

FD

Cond–oz

-yts.  V. GOD (Gund).

 

EV

Condrotte

Var., avec d intercalaire, de Conrotte.

 

JG

Condrotte

zie Koenraad(s).

 

FD

Condy(t)s

Condijts: 1. Condit, volt. dw. van Ofr. condir: kruiden. BerBN van kruidenhandelaar (DNF). – 2. Qu’on dit, Ofr. con dist: die men zegt, die men noemt, genoemd, bijgenaamd.

 

FD

Cône

zie Koen.

 

FD

Coneghem, van

zie van Caneghem.

 

FD

Conem

NF tournaisien, attesté à Saint-Maur depuis 1759 (GeneaNet), dont l’origine est incertaine [ne peut être une var. graphique de Conen, NF limbourgeois].

 

JG

Conem

Wsch. W. spelling voor Conen.

 

FD

Conen(s)

zie Koen.

 

FD

Conerardy

zie Koenraads.

 

FD

Conet

Connet. Dérivé en -et du thème de Con(n)ard, cf. aussi Counet.

 

JG

Conet

zie Counet.

 

FD

Confesse

zie Comtesse.

 

FD

Confrèr

Fr. confrère < Lat. confrater: medebroeder (in confrérie). Vgl. Concannon.

 

FD

Confrère

-ère. Surnom: anc., moy. fr. confrère ‘personne appartenant au même corps, à la même société’ ou ‘membre d’une confrérie, d’une association charitable’.

 

JG

Congnard

zie Cognard.

 

FD

Coniac

PlN Cognac (Charente, Hte-Vienne).

 

FD

Conick(x)

Var. van Coninck(x). Zie ook Koenig(s).

 

FD

Conicq

zie Koenig(s).

 

FD

Coniglio

It. coniglio: konijn. BN. Vgl. Conil.

 

FD

Conijn

cf. Konijn.

 

JG

Conijn

Zie Konijn.

 

FD

Conil

Conilh. Anc. fr. conil ‘lapin’ FEW 2, 1540a, surnom d’éleveur, comp. 1444 «Robert le connineur» AidesNamur, w. (Bouillon) con-nineur, connileur ‘garde-garenne’; du point de vue de la motivation, aussi surnom d’individu peureux, craintif (Dauzat 144). Pour une approche globale des résultats de Pétymon cuniculus, cf. DicPatRom 1997, 70-76, cf. aussi le suivant (var. en -in).

 

JG

Conil

Conill, Conilh, Ouonils: Ofr. conil: konijn. Catalaans Conill. Vgl. Konijn. BN.

 

FD

Conin

1277 «Hannekin Conin» DettesYpres, 1279-80 «Baudés Conins de Valenchienes» RegTournai, 1290 «Jehans Conins, li mache-cliers» DettesYpres, 1589 « Geudequin Johan connin» Arbrefontaine, 1616 «Catherine Conin» PrincipChimay ; surnom (de peureux, de craintif?): anc. fr. con(n)in, w. malm. canin ‘lapin’ FEW 2, 1539a-1540b, PALW 1, 11-12, évent. comme nom d’enseigne (cf. BTD 26, 276), cf. DicPatRom 1997, 75. – Un dérivé anthropon. en -in du germ. Cono n’est pas à exclure dans certains cas, cf. 1234 «Conin de Franoi» CartOrval, 1486 «Géray Connekin» CartOrval, dérivé anthropon. en -ekin.

 

JG

Conin

zie Konijn.

 

FD

Conin(ck)x

Coning(s). V. Koning.

 

EV

Coninck, (de)

-ing(h), -incq, zie (de) Koning.

 

FD

Coninckx

Conings, Coninx, cf. Koning(s), etc.

 

JG

Coninckxloo, van

-loey, van Coningsloo, zie van Konin(ck)xloo.

 

FD

Conjaerts

cf. Co(i)gnard.

 

JG

Conjaerts

-jers, zie Cognard.

 

FD

Conkelberg(h)e, van

zie (van) Koekelberg(h).

 

FD

Conna(e)rt

zie Coenaert(s).

 

FD

Connart

cf. Conard.

 

JG

Connehaye

zie Counhaye.

 

FD

Connerade

cf. Conrade, -atte.

 

JG

Connerade

-rotte, zie Koenraads.

 

FD

Connerotte

cf. Conrotte.

 

JG

Connet

zie Counet.

 

FD

Connétable

Nom de fonction: fr. connétable.

 

JG

Conniasselle

 (NF de la région de Bouillon, attesté à Corbion dès 1758 par GeneaNet). Peut-être dimin. de moy. fr. cognasse, f. ‘coing sauvage’ (ailleurs ‘lieu planté de cognassiers’) FEW 2, 1605b.

 

JG

Conninck, (de)

de Connink, Connin(ck)x, zie (de) Koning.

 

FD

Connrot

zie Koenraad(s).

 

FD

Conobert

Nom issu de l’anthrop. germ. cono-behrt.

 

JG

Conobert

Patr. Germ. VN kun-berht ‘geslacht-schitterend’: Con(i)bertus (MORLETI).

 

FD

Conod

-ot(te), Connot(te): Patr. (Metr. -otte). Vleivorm van Germ. VN Koen(raad). 1385 Guy Conot (MARCHAL).

 

FD

Conotte

Connotte. 1772 «Gille Conotte» Aublain; hypocor. en -otte du thème de Con-(n)ard.

 

JG

Conraads

-rad(s), -radt, -ratd, -rath(s), -ratte, -radi(e), -rady, -rard(y), zie Koenraad(s).

 

FD

Conrad

Conradt, Conrath; Conrade, Conratte, Connerade (francisations). 1290 «Con­rad Travers» DettesYpres; nom issu de l’an­throp. germ. conrad.

• Par influence des anthrop. en -ard: Conrard; génitif lat. Conrardy. 1280 «Conrars li frères saingneur Machon» PolyptLiège, 1345 «Conrars de Cortis» CartValDieu, 1422 « Jehan Conrart de Bierloz» Liège. • Dérivés romans: Conrotte, Connerotte, Counerotte. 1653«Béatrice Conrotte» Bourg-Naraur.

 

JG

Conrand

zie Gondrand.

 

FD

Conrelis

zie Cornélius.

 

FD

Conreur

1279-80 «Bietremius li Conreere» RegTournai, 1365 «Phelippre le Conreur conreur» TailleMons, 1449 «Ysabeau vefve de Henri le Conreur» AidesNamur; nom de métier: anc. fr. conreeur ‘corroyeur, prépa­rateur de cuirs’ FEW 16, 697a.

 

JG

Conreur

zie Corroye(u)r.

 

FD

Conrod

-oth, -otte, zie Koenraad(s).

 

FD

Conroy

-ruyt, zie Colruyt.

 

FD

Consael

zie Gonzales.

 

FD

Conscience

Car. mor. Homme con­sciencieux.

 

EV

Conscience

Ofr. conscience: kennis, bedoeling, verlangen. BN. 1356 Colars Consienche, Atrecht (NCJ); 1690 Sébastien Conscience, Besançon (voorvader van Hendrik C.) (VS1983,433-452).

 

FD

Consemulder

Afl. van PlN Kunsemuller bij Bielefeld(NRW).

 

FD

Conséquence

Probabl. délocutif: fr. consé­quence (mot répété par un individu), ou bien surnom : moy. fr. conséquence avec le sens de ‘dilemme’ FEW 2, 1063b.

 

JG

Conséquence

Wsch. reïnterpretatie (van Conscience?).

 

FD

Conser(r)ière

Conserriere, Consarriere, Coucharière: Wsch. BerN cousurière: naaister, kleermaakster. Zie Couturier. 1539 Jaquelyne Consiere, Bg. (PARM.).

 

FD

Considérant

Considérant. Surnom délocutif (sans doute de magistrat), d’après une locution familière de type juridique ou le mot intro-ductif du dispositif d’un jugement [PHB], comp. Prononcé.

 

JG

Considérant

Teg. dw. van Fr. considérer: in overweging nemen, overwegen. BN voor iemand die attent, coulant is.

 

FD

Consigli(o)

It. BerN consiglio: raad, raadsman.

 

FD

Console

-i, -in(i), -o: It. console: consul.

 

FD

Constales

zie Gonzales.

 

FD

Constan(d)t

-ans, Constantin, -ini(dis), -ino, -ind(u), Costan(tin), Costentin, Coussantien, Konstant, Konstandin: 1. Patr. Lat. HN Constans ‘standvastig’ en afl. Constanti(n)us. 1370 Constantin Mantin = Constant, Ktr. (DEBR. 1970); 1375 Constant van Bavendamme = 1376 Costant van Bavindamme, Ip. (BEELE). – 2. De vormen op -in kunnen teruggaan op de PlN Constantin in Kain (H). 1131 de Costenten; 1217 Willelmo de Costentaing, Dk. (SMTI); 1287 Jehenne de Costenteng, Dk. (TdT).

 

FD

Constance

Metr. Lat. HN Constancia. 1548 Loy Constancie, Dudzele (SCHOUT. I).

 

FD

Constant

Consten, Constandt (forme néerl.). 1296 «Cholart Constan» ComptesMons, 1417 «Jehans Constant» PolyptAth, 1486 «Gilliart Constant» Ladeuze, 1496 «Constans de Lam-biermont» CoutStavelot, 1627 «Gille Costan» émigré en Suède; prénom Constant, du lat. Constantius, nom d’un martyr du 2e s., nom mystique porté ensuite par des empereurs (Dauzat 144). Cf. aussi Coûtant.

 

JG

Constant

N. de bapt. d’orig. romaine.

 

EV

Constantin

1692 «Constantin Bouhelier» BourgNamur; prénom Constantin, forme savante du lat. Constantinus, nom du premier empereur chrétien (3e-4e s.). – Dans la région de Tournai, p.-ê. aussi nom détoponymique : Constantin, nom d’un hameau de Kain (déjà mentionné en 1615), cf. 1366 «Maigne de Costantaing» testatrice dans un testament (A. de la Grange, Choix de testaments tournai-siens…, 1897, 90) [MH].

 

JG

Consten

cf. Constant.

 

JG

Consten

Konsten, Const(r)um: Hypercorrect voor Costen; zie Costens? Of door metathesis uit Contzen?

 

FD

Constenoble

cf. Costenoble.

 

JG

Constenoble

zie Costenoble.

 

FD

Contamin

Proven. Loc. fr. (« Pro­priété en) condominium »‘.

 

EV

Contamin(e)

PlN Contamine(s) (Isère, Hte-Savoie) < Lat. condominium: gemeenschappelijk eigendom.

 

FD

Contan(t)

zie Content.

 

FD

Contant

Var. de Constant ou de Content.

 

JG

Cont–ant

-ent. 1. Car. mor. Homme satisfait de son sort. — 2. V. Constant.

 

EV

Contard

-at, Comptard, -aer(t), Comptdaer: 1. Patr. Rom. vorm van Germ. VN gund-hard ‘strijd-sterk’: Guntardus, Cundhart (MORLETI). Ook It. FN Contardo. – 2. Afl. van Ofr. conter, Lat. computare: tellen, rekenen; ook (zoals esconter): vertellen. Vgl. De Rekeneire, De Telder. 1239 Jean Escontars, Noyon; 1342 Willaume le Conteur, Si-Ci (MORLET).

 

FD

Conte

cf. Comte.

 

JG

Conte

zie Comte, Conti.

 

FD

Conté

cf. Comté.

 

JG

Conté

zie Comté.

 

FD

Conte(u)r

N. évoquant une aptitude. Narrateur.

 

EV

Contempré

Nom d’origine : Cantimpré (Nord).

 

JG

Contempré

-pré: PlN Cantimpré (Nord). 1764 P. J. Contempré, Watermaal (CALUWAERTS).

 

FD

Contempré

Proven. Cantimpré (Dép. Bellingen). N. latinisé autre­fois Cantipratanus.

 

EV

Content

Contan(t), Contin: 1. Patr. Var. van VN Constant. – 2. BN Fr. content: tevreden. 1665 Charles Contant, Duinkerke (PARM.).

 

FD

Content

Contin. 1767 «Jean-Nicolas Content (orig. d’Anthisnes)» BourgLiège; surnom: fr. content, w. contint FEW 2, 1104a; un rappro­chement avec anc. fr. content, -ens ‘querelle,

dispute’, contens ‘défenseur’ Gdf 2, 263 [MH] est plus aléatoire, cf. aussi Contant.

 

JG

Conter(s)

zie de Canter(e).

 

FD

Contesse

cf. Comtesse.

 

JG

Conti

-e, -ini, -ino: It. conte: graaf. Vgl. Leconte.

 

FD

Contignac

PlN Cantillac (Dordogne)?

 

FD

Contin

zie Content.

 

FD

Contois

Comtois, afkomstig van Franche-Comté.

 

FD

Contois

Ethnique: Comtois, habitant de la Franche-Comté.

 

JG

Contor

Ofr. conto(u)r: graaf, edelman < Mlat. comitor.

 

FD

Contor

Situat. soc. Contour, „Vassal de comte ». N° 136.

 

EV

Contor

w. (Bastogne) Con’tor. Peut-être sur­nom: anc. fr. contort ‘tordu, contrefait’ FEW 13/2, 97b, mais la prononciation du nom ne semble pas s’accorder avec cette origine; cf. DicPatRom 1997, 288-9.

 

JG

Contrain(t)

zie Chantrain(e).

 

FD

Contraint

(NF tournaisien). Sans doute surnom: moy. fr. con(s)traint ‘gêné, mis à l’étroit dans des vêtements trop collants’, mais aussi ‘mo­deste’ FEW 2, 1085b (les remarques de E. Renard, BTD 26, 258, ne peuvent s’appliquer qu’au nom verviétois).

 

JG

Contrardy

V. CON.

 

EV

Contrardy

zie Koenraad(s).

 

FD

Contreau

Var. van Cantreau, Pic. voor Chantereau.

 

FD

Contreras (de)

Decontrerasse: PlN in Burgos (Sp.) < contraria: omgeving, streek (DS). i6e e. Eleonore deContreras (Midd. 1956,250); 1739 Ludovicus de Contreras, Zèle (VS1992,92,232).

 

FD

Contryn

Contzen. V. GOD (Gund).

 

EV

Contryn

zie Chantrain(e).

 

FD

Con–us

-vent(s). V. CON.

 

EV

Convent

Covent, Convens, -ents, Covents. 1176 «Walterus Convent» Gand, 1259 «Maroie del Couvent», 1342 «Maroie le Roy du Convent» NécrArras; anc. fr. convent, moy. néerl. co(n)vent ‘assemblée, communauté religieuse, couvent’, nom d’origine ou surnom de qqn étant en rapport avec un couvent [FD].

 

JG

Convent(s)

Convens, Covent(s), Covens, Couvent: 1. Mnl. co(n)vent < Ofr. convent, Fr. couvent: bijeenkomst, kloostergemeenschap. BN naar enig verband met een convent of klooster. Vgl. Van Clooster. 1176 Walterus Convent, Cent (GN); 1220 Walteri…Covent, Oudenburg (LEYS1954, 164); 1259 Maroie del Couvent; 1259 le Roi au Couvent; 1342 Maroie le Roy du Convent, Atrecht (NCJ). – 2. Covens < Coveliers. 176 e. Hendrik Covens alias Coveliers; 1724 Adriaan Covens alias Covelers, Malderen (ESBr. 1933,294-8).

 

FD

Convers(e)

Convert, Convié: Mfr. Mnl. convers: lekenbroeder; converse: lekenzuster. BN. 1264 Hawildis dictae la Converse, Avioth (CAO); 1350 Godefridi Leonis dicti Conviers, Bs. (PEENE 1949); 1383 Nicolas le Convers (MARCHAL).

 

FD

Convert

Convié. 1271 «Huon le Convers» DettesYpres, 1280-81 «Renaus li Conviers» RegTournai, 1286 «Colins Convers» Cart-Binche, 1294 «Jehans li convers» Cens-Namur, 1313-14 «frère Rogier le conviers», 1472 « Johan Conviers » DénVielsalm ; anc. fr. convers ‘qui a embrassé tardivement la vie monastique; qui est chargé des travaux manuels dans une communauté religieuse’ FEW 2, 1134a, surnom de converti au christia­nisme ou (frère) convers’, secondairement, moy. fr. convers ‘détourné’ ibid. [MH].

 

JG

Conyard

zie Cognard.

 

FD

Conye

zie Coigne.

 

FD

Conynck, (de)

zie (de) Koning.

 

FD

Conzalez

zie Gonzales.

 

FD

Conzen

zie Contzen.

 

FD

Coo, de

zie Decoo.

 

FD

Coodt, de

zie de Koot.

 

FD

Coognies

zie Coigne.

 

FD

Coohn

zie Koen.

 

FD

Cook(e)

1. E. FN Cook, Cooke(s), BerN van de kok. Vgl. (de) Kok. – 2. Var. van Koek(e).

 

FD

Cook, de

zie (de) Kok.

 

FD

Cooke(n)

zie Koek.

 

FD

Cooker, de

zie de Koker.

 

FD

Cool

Cool- -s, -e(n), -ens. V. COL.

 

EV

Cool

Kool, Coel, Coël, Cole, Cuyle, Cuylle, au génitif: Cools, Kools, Coels, Cols, Cuyls; Coolen, Koolen; Coolens. 1304 «Nicolaum dictum Cole de Obberghe» = 1309 «Claus diemen heitet Cole van Obberghe» Diest, 1327 «Nycholao dicto Cole» Louvain, 1465-66 « la vesve Jehan Coelz » TailleHoves ; hypo-cor., forme courte néerl. de Nikolaas, Nicolas [FD].

 

JG

Cool(e)

Coolen(s), zie Kool(e).

 

FD

Cool(e)man

zie Colman(s).

 

FD

Cool, de

zie Decol(le).

 

FD

Coolbrand(t)

zie Koolbrant.

 

FD

Coolbunders

zie Corenwinder.

 

FD

Coolegem

PlN Kolegem in Mariakerke (OV). 136 e. Ara. de Colengem, Cent (GN).

 

FD

Cooleman

Coolman, Colleman, Coeleman, etc. Hypocor. néerl. en -man du prénom Nikolaas, Nicolas, cf. 1234 «Nicholes Cole-mans» NécrArras, 1263 «Nicolaus dictus Coleman de Vonderen» Zichem [FD] ; cf. aussi Colman(t) et Keulemans.

 

JG

Coolen

Coolens, cf. Cool(s).

 

JG

Coolkens

Kulkens, Culquin: Patr. Dim. van HN Nikolaus. 1314 Nycholaus dictus Coleken die Gruter, Bunsbeek (OATII); 1334 Nycholao dicto Coelken; 1346 Colkino den Sloetmekere = 1350 Kolino den Sloetmekere, Tn. (ROEL. 1951,14); 1369 Aleyt Coolkens, Mech. (V.ING.).

 

FD

Coolos

zie Colot.

 

FD

Coolput, van

Colput: Koolput: put van de kolenbrander. PlN o.m. in Tielt (WV) en Duffel (A). 1272 Willelmi dicti de Colputte; 1291 van der woninghen van Coleputte die ons ghegheven heeft..Juliane die es gheheten van Coleputte, Mech. (OARI; CG); 1615 Jan vande Coelpit = Jan van Coolput, Tielt (DF VIII).

 

FD

Cools

zie Kool(e).

 

FD

Cools, van

PlN? Patr. met secundair vz.?

 

FD

Coolsaet

Coolzaet, Koolzaed, Colsaet. 1391 «Walteri dicti Coelzaet» Bruxelles; surnom de producteur ou de vendeur de colza, néerl. koohaad [FD].

 

JG

Coolsaet

Profess. Koolzaad «(Pro­ducteur ou marchand de) semences de choux ». (Comp. : Raepsaet, ,,Semences de raves »). Nos 131 et 163.

 

EV

Coolsaet

-zaet, Koolzaed, Colsaet, -zaerts, Kohlsaat: BerBN voor de teler of verkoper van koolzaad. 1295 Boudin Coolsaet, Bg. (CG); 1344 Wouter Coelzaeds, Dudzele (JAM.); 1391 Walteri dicti Coelzaet,Bs.(OSTYN).

 

FD

Coolsens

Coulsen: Patr. Vleivorm op -sin van FIN Nicolaus.

 

FD

Cooman

-ans, Coopman, -ans, cf. Koopman(s).

 

JG

Cooman(s)

de Cooman, zie Koopman(s).

 

FD

Coomb(e)s

zie Delcombe.

 

FD

Coonart

zie Coenaert(s).

 

FD

Coone(n)

zie Koen.

 

FD

Cooninck, de

Cooninx, zie (de) Koning.

 

FD

Coonraat

zie Koenraad(s).

 

FD

Coop(s)

1. BN voor iemand die veel koopt, voor een koopman. 1412 van Katelinen Coep; 1422 Clais Pieters die men zeit Coopal, Ktr. (DEBR. 1958). –2. Zie Cop.

 

FD

Cooper

Profess. V. koper I. «Cui­vre ». — 2. koper II. «Acheteur ».

 

EV

Cooper(s)

1. E. BerN van de kuiper. – 2. Zie Copers.

 

FD

Coopman, (de)

zie Koopman(s).

 

FD

Coorde, (de)

1. Mnl. coorde: touw. BerBN voor de touwslager. Vgl. Cordier. 1375 Boudin Corde; 1397 Jan Coorde, Ip. (BEELE). – 2. Zie Decordes.

 

FD

Coorebyter, de

-bijter: Mnl. cornbiter: graanopkoper, graanhandelaar. BerN. 1424 Hannin de Corenbitere, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Cooreman

Kooreman, au génitif: Cooremans, Coremans, Corremans, Koremans, Keuremans. Nom de dignité ou de profession: néerl. keurmeester, keurder ‘inspecteur, contrôleur’ [FD]. – Sauf la var. en Keur-, souvent aussi var. de Korenman, Kornmann, etc., du moy. néerl. commun ‘négociant en blé’ [FD].

 

JG

Cooreman(s)

Coreman(s), Coorman, Corman, -mann(e), -mant, Korenman, Kornmann, Korman(n), Ko(o)reman(s), Korremans, Koriman, Correman(s), Coeremans, Ceurremans, Keuremans, Keuremenne(n), Kurman(n): 1. Mnl. cornman: korenkoper, graankoopman. BerN. 1270-91 Clais de Corenman, Cent (CG); 1368 Jan Coerneman, Ktr. (DEBR. 2002); 1382 Roege Corenman, Deerlijk; 1398 Jacob Coereman, Har. (DEBR. 1970); 1463 Tanne Cornemans, Bs. (PARM.). – 2. De oudste vbb. hebben evenwel geen n. Ook de var. met -eur- wijzen veeleer op de bet. keurmeester, keurder. 12e e. Ledolf Coriman, Boezegem (GN); 1300 Heinricus Coreman, Tv. (BERDEN).

 

FD

Cooreman(s)

V. Keur.

 

EV

Cooremeter, (de)

BerN van de korenmeter.

 

FD

Cooren

Coren, Kooren, au génitif: Coorens, Corens, Correns, etc. Soit hypocor. néerl. de Cornélius, Corneille, soit surnom de négociant en blé: moy. néerl. corn(e), coren ‘blé’ [FD].

 

JG

Cooren(s)

Coren(s), Correns, Ko(o)ren, Ko(o)rn, Corne, Keuren, Ceuren(s), -an, Cu(e)rens: 1. Patr. < Lat. HN Cornélius. 1392 Cornelis Hoorneweder = 1395 Cornin Horneweder, Ip. (BEELE); 1414 Cornin Snauwaert, Tielt (PB f° 29). -1300 Stéphanie Cornins, Ktr. (DEBR. 1980). – 2. Fr. corne: hoorn. BN voor de hoorndrager (RIO 1955,56). 1277 Lanbiers Corne (SMTII); 1382 Ghiselin Corne, Gullegem (DEBR. 1970). Zie ook Coornaert 1. – 3. Mnl. corn(e), coren: koren, graan. BerBN van de graankoopman. Zie Cooreman. 1228 Stevenoet Coren, Kooigem (DEBR. 1980); 1368 Jhan Coerens cateile=Jhan Coernaerts cateile, Ktr. (DEBR. 1970); 1397 Jhan van den Coorne, Ip. (BEELE).

 

FD

Coorevits

Corevits. Peut-être surnom: moy. néerl. (koren)vltse ‘vesce (de blé?)’ ou bien var., avec réinterprétation, de Crevits [FD].

 

JG

Coorevits

Proven. Courvite (Dép. Ménil-St-Blaise).

 

EV

Coorevits

-tz, Cor(r)evits: Vanwege het ontbreken van oude attestaties vermoedelijk adaptatie van Slav. FN Kor(o)vic, Korvits, Horowitz.. Boheemse PlN Horovice, afl. van Slav. gora: heuvel (DS). 1670 van Coorevits, 1696 Coorevits, Wg. (PDB).

 

FD

Coorman

zie Cooremans.

 

FD

Coornaert

cf. Cornard, -art.

 

JG

Coornaert

Coorenaert, Cornaer(t), -ard(t), -a(rt): 1. Fr. cornard: qui a des cornes. BN van de hoorndrager, de bedrogen echtgenoot. 1398 Jehan Cornare, Dottenijs (DEBR. 1970). -Lit. : E. I. STRUBBE, Bk. 1948,169-176. – 2. Afl. van coren: koren. BerN van de korenkoopman, graanhandelaar. Vgl. Cooreman. 1368 Jhan Coerens cateile=Jhan Coernaerts cateile, Ktr. (DEBR. 1970). – 3. Vooral Ovl. PlN Coornaert: korenmarkt. ± 1330 an den Coernaert, Hulst Z. De Gentse Korenmarkt heette oorspr. Koornaard: 1276 in loco qui dicitur Cornard; 1337 an den Coernaert (GYSS. 1954,55). 1363 Diederic van den Coerenaerde, Cent (GSB).

 

FD

Coornaert.

V. Koren.

 

EV

Coorne, de

Wsch. Vl. adaptatie van Fr. Décerne (BERGER). BN voor een hoorndrager? Zie Coorens 2.

 

FD

Coornhert

FN in FV. Verhaspelde grafie van Coornhert/Coornaert.

 

FD

Coors

zie Kors.

 

FD

Coort

zie Koert.

 

FD

Coos(e)

Koos: BN Mnl. cose: gevlei; of van Mnl. cosen: vertrouwelijk praten, liefkozen. Vgl. Cosemans. 1276 Johanne Cose, Ip. (BEELE).

 

FD

Coos(e)mans

zie Cosemans.

 

FD

Coosemans

Koosemans, Cosemans. 1393 «Janne Coseman» Tirlemont; surnom de flat­teur: dérivé en -mon de moy. néerl. cosen ‘bavarder, flatter, cajoler’, ou moy. néerl. cose ‘flatteur’ [FD]; cf. aussi Coisman et Cosaert.

 

JG

Coosemans.

1. Proven. Coosen (Loc.) avec suff. d’orig. — 2. Car. mor. Koos, «aimable ».

 

EV

Coossens

zie Kozijns.

 

FD

Coot, de

zie Koot.

 

FD

Cootjans

Goetjans. Vgl. D. Guthans.

 

FD

Cootman(s)

zie Kotemans.

 

FD

Coots

zie Koot.

 

FD

Coox, (de)

zie (de) Kok.

 

FD

Cooyman(s)

zie Kooyman.

 

FD

Cooymans

cf. Koeyman(s).

 

JG

Cop

Cope, Coppe, au génitif néerl. : Cops. 1271 «Lambers Coppe » DettesYpres, 1597-98 «Godefroid Coppe» ComptesNivelles, 1659 «Claes le Coppe alias Mareschal» DénSalm; aphérèse de Jacob, cf. aussi Coppens, Kop, Kop. – Pour les var. Cope, Coppe, aussi nom d’enseigne, cf. 1467 «Tonnar délie Coppe d’Or», 1480 «Connard délie Cop d’Oire» AnthrLiège.

 

JG

Cop

Copp(e), Coppé, Cops, Kop, Kopp(e), Kops, Coop(s), Kopf(f), Keup(s), Ku(y)ps: 1. Mnl. cop(pe) komt in verschillende bet. in aanmerking: vaatwerk, schaal, schotel, drinkschaal, beker; schedel, kruin, top, kop; laatkop. Ook huisnaam, b.v. in leper en Kortrijk. 1378 Nisin Cop; 1394 le vesve Willame Cops; 1277 Diederic Coppe, Ip. (BEELE). – 2. Patr. Korte vorm van HN Jacop. 1429 Jacobus dictus Cop, Den Bosch (GOR.); 1466 Coppe oft Jacop Meluszoen, Leeuwarden (JVO). – 3. Patr. Bakervorm van Germ. VN. 1231 Cunr. Coppo, Augsburg (BRECH.). Vgl. Cobbe(n).

 

FD

Cop(p)ejans

Koppejan(s), Coppenjans, Copyans: Patr. VN Cop (Jakob) + Jan. 1477 Willem Coppejans, Zele-Gent (PBG); 1483-91 Jacob Janss. = Coppen Jans, Wuustwezel (MNT102); 1484 Gheert Coppinhannins, Gent(V.D.HAL); 1542 Willem Coppejans, Dend. (PARM.).

 

FD

Cop(p)–in

-ienne, -yn, -in(n). V. Compain et GOD.

 

EV

Copain

Coppein, Coupain, Coup(p)in, Cosp(a)in: 1. Rom. spelling van Coppin=Jakob. Zie Coppyn. – 2. Var. van Compain.

 

FD

Copain

Coupain, Coupin. 1487 «la maison Jean Coupin» Thy-le-Bauduin; var. de Com-pain, cas-sujet de compagnon.

 

JG

Copay

1424 «Guillaume Copeaul» Hervé, 1589 «Johan Coppea» Ferrières, ±1650 «la femme Gille Copea» Lorcé; probabl. surnom: dial. norm. coupel ‘sommet’, dimin. en -ellu de lat. cuppa, ou bien dérivé de Jacob, cf. les suivants.

 

JG

Copay(e)

Coupaye: LU W. vorm van Ofr. copel: top, hoogte; vgl. Coppet 2.1424 Guillaume Copeaul, Herve; 1589 Johan Coppea, Ferrières (HERB.).

 

FD

Copaye

Coupaye (NF de la région de Givet). Var. de Cop(p)ée (ci-après), avec modification du suffixe.

 

JG

Cop–e

-s. 1. V. GOD. — 2. Pro­fess. Cope. Mesure à céréales (12 copes font un muid). N. de mesu­reur. Synon. : La-, Li-, Ly–cop(p)e, -cops. N° 131.

 

EV

Copé(e)

zie Coppet.

 

FD

Copée

Coppé, Coppée. 1252 «Johannes dictus Coppeis» Villers-le-Peuplier, 1546 «Philippe Copée» Cerfontaine, 1561 « Jehan Coppée Le Charlier», «Jehan Coppée dict Piro» Roly, 1580 «Colla le Couppée» Haybes, 1771 « Gilles Coppée » Haybes ; surnom sans doute issu de l’étymon lat. cuppa, au sens de ‘dodu, corpulent’, cf. i. Herbillon, Le wallon cope et ses dérivés, DBR 6, 19 ; au fig., anc. fr. coppeis signifiait ‘à la grosse tête’ FEW 2, 1553-7. Cf. aussi (dame) Copée, nom d’une poule dans le Roman de Renart (attesté dans la branche I, 12e s.) [MH].

 

JG

Copejans

cf. Coppejans.

 

JG

Copejans

zie Coppejans.

 

FD

Copeland

Co(u)pland: Zinwoord: die land koopt. BN. 1475 Cornelis Cooplands, Z (VAN VOOREN 1970,252).

 

FD

Copeleu

Couplent, -eux, -eur: Zinwoord: co(u)pe leu: snijd de wolf, steek de wolf neer. BN voor een wolvenjager. Vgl. D. Wolfschlàger. 1684 Martinus

Coppelu, LU (MUL VII); 1663 Jan Coppeleur, Ktr.; 1684 Joos Coppleu, Har.; 1758 Pieter Copeleu, Zwg.(KWII).

 

FD

Copenaut

Copennaux, zie Copineau.

 

FD

Copenhague

Coppenhague (à Soumagne, on prononce Kopènhak). Peut-être de Copen­hague, capitale du Danemark; mais on peut songer aussi à un topon. germanique proche [à repérer], composé d’un NP (Jacob?) + hague ‘haie, bois’ [JL, NFw].

 

JG

Copenhague

zie van Koppenhagen.

 

FD

Copenol(le), van

zie (van) Coppenolle.

 

FD

Copens

zie Coppyn.

 

FD

Coperbac

BerBN van een kopersmid, koperslager. Joodse FN (PDB).

 

FD

Coperloos

Verhaspeling, < Copeleu??

 

FD

Copermans

Copperman, Coupremanne (for­me francisée). 1623 «Lucq Couperman» Dén-Chimay; nom de métier: moy. néerl. coper-man ‘chaudronnier’.

 

JG

Copermans

Kouperman, Copperman, Coupremanne: BerN van de koperslager, kopersmid. Ndd. Koppermann.

 

FD

Copers

Coopers: 1. Mnl. BerN coper: koopman. 1350 Christianus Kôper, Greifswald (NN). – 2. BerBN van de kopersmid. Ndd. Kopper. 1376 Johan Coperne (smid), Dortmund (NN).

 

FD

Copers

V. Koper et GOD.

 

EV

Coperslagers

BerN van de koperslager, kopersmid.

 

FD

Copersmet

Coppesmet: BerN van de kopersmid. 1321 Arnoldo dicto Copersmet, Lv. (DE MAN 1959).

 

FD

Copet

au fém. : Copete, Copette, Coppette. 1206-7 «Watier Copet» ChartesHainaut, 1279-80 «Maroie li femme Coppet le Petit» RegTournai, 1302 «le Borgne Copet» LoiTour-nai, 1472 «Jehan Coppet» DénLaroche, 1586 «Corbel Coppeit» CoutStavelot; 1285 «dame Anniés Copette» 31ChirTournai, 1602-3 «Pierart Coppette» TerriersNamur, 1604 «Lambert Copette» BourgNamur; dimin. en -et de Cop, aphérèse de Jacob, ou bien surnom: anc. fr. coupet, w. liég. copète ‘sommet’ (venant de lat. cuppa).

 

JG

Copet(te)

zie Coppet.

 

FD

Copienne

Coupienne. 1691 «Jean Copienne» Purnode; probabl. dérivé, avec aphérèse, de Jacob; pour le suffixe, comp. Colienne, de Nicolas.

 

JG

Copienne

Coupienne: Vleivorm van VN Jakob (HERB.). 1745 Nie. Jos. Coupienne, Anseremme (MUL VIII).

 

FD

Copier

Coppy(e), Coppije, Copy, Coppuy, Koppier: PlN

Copier: kreupelbos (DNF).

 

FD

Copily

zie Coupillie.

 

FD

Copin

Coppin, -yn. 1265 «Jakemin Copin» CensNamur, 1275-76 «Copms li Fouriers» RegTournai, 1284 «Coppins li Boursiers», «Copin le Rous» DettesYpres, 1309 «Jacobus dictus Jacomin Coppin» CartValDieu, 1365 «Coppin le Tondeur des arbalestriers» Taille-Mons, 1367 «Henri Coppin» CoutStavelot, 1417 «Jakemes Copin» PolyptAth, 1499 «Willamme Coppin» TerrierNaast; dérivé de Cop, aphérèse de Jacob; très secondairement, var. de Copain, cf. anc. pic. coppin, pic. compain FEW 2, 966b.

 

JG

Copin

zie Coppyn.

 

FD

Copin(n)e

Cop(p)inne: 1. Fem. van Copain. 1296 Ameline la Copine, Parijs (HERB.). – 2. Metr. Fem. van Copin.

 

FD

Copine

-inne, Coppine. 1296 «Ameline la copine» TailleParis; probabl. fém. de Copain. -Cf. aussi 1267 «Maroie li Copinesse» Cens-Herchies.

 

JG

Copineau

Copenaut, Copennaux: Patr. Dim. van Copin.

 

FD

Copis

Cupis, Decupis: Patr. Copus, korte vorm van Jacobus. 1370 Johannem Copi; 1478 Philips Copis, St.-Tr. (GHYSEN).

 

FD

Copland

zie Copeland.

 

FD

Coplo

zie Capelot.

 

FD

Copman, de

Copman(s), zie Koopman(s).

 

FD

Copois

Copoy.   1672   «Pacifique Copoy» BourgNamur, 17e s. «Barthélémy Copoy» Do-rinne, 1711 «Remacle Copoy» Spontin; p.-ê. topon., à Bévercé et à Comblain-Fairon (Lg).

 

JG

Copois

-oy, -oix, Coppois, -oy: PlN in Bévercé en Fairon-Comblain (LU).

 

FD

Copp(e)

Cops, zie Cop.

 

FD

Coppaert

Coppa: Patr. Ail. van VN Jacop. 1368 Pieter Coppaert, Ktr. (V 79v°); 1400 Jan Coppaert, Aw. (ANP).

 

FD

Coppe

 «Tête, Sommet » (Comp., en wallon, à l copète, «au sommet »). 1. Proven. Cop(p)- -ée, -ez, -et(te), -ey. «Du sommet ». N° 232. — 2. Cop(pe). Ane. forme de Kop, «Tête ». Car. phys. «à la (grosse) tête ». Copp- -ejans, -e(r)-nolle, -pieters. «Jean-, (Ar)nold-, Pierre- -à la (grosse) tête ». Ces N. peuvent cependant représenter aussi des N. de bapt. jumelés : (Ja)cob-Jean, (]a)cob-(Ar)nold, etc.

 

EV

Coppe

cf. Cop.

 

JG

Coppé

Coppée, cf. Copée.

 

JG

Coppé(e)

zie Cop, Coppet.

 

FD

Coppe(r)nolle

1.  V.  Kampernolie. —  2.  V.  Coppe.  — 3.  Proven.

Kopernolle (Dép. Poperinghe).

 

EV

Coppeaux

1. Ofr. copel: hoogte; zie Copaye. – 2. Ofr. cospel, Fr. copeau: punt, (schaaf)krul. BerBN.

 

FD

Coppeaux

1579 «Pierchon Coppau», 1679 «Jeanne Coppau» BourgNamur; var. de Copay?

 

JG

Coppein

zie Copain.

 

FD

Coppejans

Copejans, Coppenjans, Koppejan. 1477 «Willem Coppejans» Zèle, 1484 «Gheert Coppinhannins» Gand; nom néerl. composé de Cop (aphérèse de Jacob) et de Jans, Jean [FD].

 

JG

Coppel, de

1. BN voor een koppelaar. ise e. Jan de Coppelere, Mb. (A. BAERT); 1516 Jan Copels, Zolder (VANB). – 2. Zie Kopel.

 

FD

Coppelmans

zie Koppelmans.

 

FD

Coppen

 [NF flam. très fréquent], Cuppens. Double génitif de Cop, aphérèse de Jacob ; cf. aussi Cop(p)in. Coppens d’Eeckenbrugge.

 

JG

Coppen(s)

zie Coppyn.

 

FD

Coppenael, van

zie (van) Coppenolle.

 

FD

Coppenberghe, van

PlN Koppenberg in Etikhove en Melden (OV). 1275 Cobimont: Emekin de Cobimont…au cor de Cobimont; Gossuins de Cobinberch, Melden (VR37V0,4or°); 1459 Adriaen van Coppinberghe, Oud.-Bg. (PARM.).

 

FD

Coppenhague

zie van Koppenhagen.

 

FD

Coppenolle

Coppennole, Copenole, etc. Nom d’origine: Koppenol, très fréquent en topo­nymie flamande, cf. Van Coppenolle.

 

JG

Coppenolle, (van)

van Coppenole, van Copenol(le), Vannecoppenolle, (van) Coppenhol(l)e, Coppennolle, Copenolle, van Cop(p)ernolle, van Compenolle, (van) Compernol(le), van Capernolle, Koppenol, Capenol(le), van Coppenael: Verspreide PlN Koppenol: inzinking met bolvormige heuvelrug (M VN 1966,91-103). ± 1220 Adelart de Coppenhole, Oostrozebeke (DEBR. 1980); 1291 Wouter van Coppenhole, Oud. (CG); 1396 Jan van Coppenole, Zulzeke (DE B.); 1410 Paesschaerts van Coppenole huus, Ktr. (DEBR. 1958).

 

FD

Coppenrath

Wellicht oude vorm van PlN Kuffenrath in Diiren (NRW).

 

FD

Copper(s)

Koppers, Koppert: 1. BerN van de beul, de scherprechter. Afl. van coppen: onthoofden. –2. BerN van de aderlater. Afl. van Mnl. cop: laatkop, laatbus. – 3. Var. van Copers.

 

FD

Copperman

cf. Copermans.

 

JG

Copperman

zie Copermans.

 

FD

Coppesmette

zie Copersmet.

 

FD

Coppet

-ette, de Coppet, Copet(te), Coppé(e), Copé(e), Coppez, -ey, Coupé, -et, -ez, Couppé(e), -ez: 1. Ofr. coppeis: met een groot hoofd. BN. 1252 Johannes dictus Coppeis, Villers-le-Peuplier (HERB.); 1281 Willelmus dictus Copey, St.-Tr. (GHYSEN); 1444 Jan Coppet, Dk. (PARM.); 1632 Jan Coppey, Krochte (VERGR. 1968,61). – 2. Ofr. coupet, W. copète: top. 1415 van Piertchon Copette, Limai (STR. 85); Coppé = Coupé (VS1983, 322).

 

FD

Coppette

cf. Copet, Copette.

 

JG

Coppieters

Coppit(t)ers, Coppiers: Patr. (Ja)cob-Pieter. Maar mischien wel reïnterpretatie van Copier. 1279 Boudene Coppiere, Bg. (CG); 1303 Grielen f. Margrieten Coppiers, Bg. (VERKEST); 1336 Jan Coppiere, Houtave (RYCKEBOER); 1576 Clais Coppieters, Ktr. (KW).

 

FD

Coppieters

-iters. Nom composé de Cop (aphé­rèse de Jacob) et de Pieters, Pierre [FD]; comp. Coppejans.

 

JG

Coppillie

zie Goupille.

 

FD

Coppin

-yn, cf. Copin.

 

JG

Coppin(s)

zie Coppyn.

 

FD

Coppinne

zie Copinne.

 

FD

Coppois

-oy, zie Copois.

 

FD

Coppola

It. coppola: kap, hoofddeksel. BN.

 

FD

Coppoolse

Pair. Dubbele VN Cop < Jacob en Poolse < Pauwels.

 

FD

Coppuy

Coppy(e), zie Copier.

 

FD

Coppyn

Cop(p)in, de Coppin, Cop(p)ijn, Kopin, Coppins, Coup(p)in, Coppen(s), Copens, Koppen(s), Koppenens, Koppes, Ceup(p)ens, Cueppens, Keuppen(s), Cuppen(s), Kuppens, Cuypens, Ouppens: Patr. Vleivorm van HN Jakob. 1268 Coppinus Cornelis = 1281 Jacobus Cornelis; 1376 Cop(p)in Alaerd = 1394 Jacop Alaerd; 1326 Jan Coppin=Jan Coppinsone, Ip. (BEELE); 1358 Henri Co(u)ppin, Rahier (JVO); 1382 Piètre Coppins, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Copriau

Var. van Capriau. Zie Carpiaux.

 

FD

Cops

cf. Cop.

 

JG

Cops

zie Cop.

 

FD

Copus

Probabl. aphérèse de Jacobus, avec as­sourdissement de la labiale h ; ou bien surnom, cf. 1280 «Elizabeth filia le copu» Polypt-Liège.

 

JG

Copus(e)

Patr. Wellicht < Jacopus.

 

FD

Copy

zie Copier.

 

FD

Copyans

zie Coppejans.

 

FD

Coq

Cocq. 1362 «inter Henrici dicti Coqui» ObitHuy, 1385 «Arnoldus dicuts Cok de Waremia» GuillLiège, 1449 «Jehan Coq», «Colart le Coq» AidesNamur, 1457 «Mathieu le Cocque» Ladeuze, 1511 «Thiery Cocq», 1550 «la veuve Pierart Cocq» BourgNamur, 1599 «Conrad Cocq, drappier» BourgDinant, 1622 «Gérard le Cocqz» BourgNamur; fr. coq, surnom de vantard, de prétentieux, de beau parleur; cf. aussi Lecocq. • Dérivés: Coquart, Cocquart, Cocart, Kokart, Kockart, -artz; Cockaert, -aerts, -aers, Kokaert, Kockaert, -aerts (formes néerl.). 1286 «li femme Jehan Kokard» Cart-

Binche, 1365 «Jak Cokars peltiers des vies-wariers» TailleMons, 1444 «Jannoul Kokaer», 1479-80 «Waty Cokar» TerreJauche; dérivé péjoratif en -art, cf. moy. fr. coquard ‘benêt, niais’ FEW 2, 862b, moy. fr. coquart ‘pré­tentieux, vantard’ id., 860b, moy. fr. coquart ‘débauché’ id., 86Ib. – Coquel, -elz, Coquay, Kokay. 1275-76 «Jehennés Cokeaus», 1279-80 «Cokeaus li Teliers» RegTournai, 1294 «Jehans Cokios de Werdre» CensNamur, 1302 «Jakemes Cokiel macheclier» LoiTournai, 1331 «Henris le kokeal» NPLaroche, 1334 «Hennés le Kokeaul» RegLaroche, 1444 «Phelipart Cocquial» AidesNamur, 1449 «Mahieu Cokiaul» Ladeuze, 1544 «Johan le Cocquea» DénStavelotMy, 1544 «Phelipart Cocquial» BourgNamur, 1608-9 «Jan Coc-quiau» ComptesNivelles, 1621 «Henry le Cocqueau» La Gleize, 1676 «Albert Cocqueau», «la vesve François Cocquel» Ruage-Ath; surnom de hâbleur, de beau parleur. — Coquelle. 1365 «Ysabiaul Cokelle» Taille­Mons.

Avec suffixe double: Coclet, -ez, Coque­let, Cocquelet, Coqlet. 1269 «Johannem Kokelet» CartValDieu, 1320 «Johan Kokelet» Liège, 1327 «le fosse Cokelet» (topon.), 1365 «Jak Cokelet chavetier» TailleMons, 1456 «maître Nicolle Coquelet» Silenrieux, 1564 «Ernotte Cocquelet» CoutStavelot, 1595 «Nicolas du Cocquelet» [nom d’enseigne?] BourgDinant, 1602-3 «seigneur Jean Coque­let» TerriersNamur, 1603 «Jan le Coclet, drap­pier» BourgDinant, 1609 «Léonard de Spa cognomé Cocquelet» Louveigné, 1624 «Guil­laume de Souvet alias Cocqlet» Doische. –Coquelin. 1383«Jan Cokelin» Menin, 1448 «Jaquot Coquelin» Compiègne, 1602-3 «Lois Cocquelin» TerriersNamur.

 

JG

Coq

zie Lecocq, de Kok.

 

FD

coq.

N.   d’animal.   Nos   288,   293.

1.  Car. mor. Homme vaniteux. —

2.    Car.    phys.    ,,H.    ardent   en amour ».     Péjoratif-:     Coch(in)-, Cocqu- -ard, ,,H. semblable au coq qui cauche la poule ». N° 271. —

3.   Profess.  «Cuisinier   (de l’équi­page) ».   Patron. :   (Le)   Co(c)q. Diminutifs : Co(u)c-, Cok- -(e)lé, -elet.  ,,Petit  coq »  L.D. 

Co(u)c-, Cocqu-   -eau,   -eau,   -ay.   Coque-r(e)aux. — 4. Proven. Leco(c)q L.D.).     Coquerai-,     Coquereau-, Cocria- -mont. ,,Mont du Coque-ret,  du petit coq » L.D.  à Fosses, etc.     Cocréaumont     (Loc.     fr.). Coquelz, ,,Gué du coq ».

 

EV

Coqlet

zie Coquel(le).

 

FD

Coqu

cf. Cocu.

 

JG

Coqu

zie Kockuyt.

 

FD

Coquant

zie Caquan(t).

 

FD

Coquart

zie Cockart.

 

FD

Coquay

Coqueau, zie Coquel(le).

 

FD

Coquebert

Ofr. Coquebert: domoor, gek. BN. 1296 Margot Cokeberde; Cokebers, PdC (BOUGARD).

 

FD

Coquel(le)

-uelz, Coqueau, de Cocqueau, de Cocquéau, Coquay, Coquelet, Cocq(ue)let, Coqlet, Coclet, -ez, Couquelet, Couclet: Ofr. coquel(et), dim. van coc: haan. Vgl. Haentjes. 1249 Fastredus dictus Cokeles, Valencijn (CSWI); 1296 Jehan Cokel; Bietris Cokiele, PdC (BOUGARD); 1304 Thibaut Coquelet, Mech. (HB 657); 1320 Henricus dictus li Cokiaus, Luik (RENARD 241); 1330 Rausin Cokelet, Alart Cokeal, Luik (SIX III).

 

FD

Coquelaer

cf. Cokelaere.

 

JG

Coquelaere

zie de Keukelaere.

 

FD

Coquelin

Code, (de) Cokele, Cokl, Keukelin(c)k, -ling: Dim. van Ofr. coc: haan. Vgl. Coquel. BN. 1398 Willaume Coquelin, Gullegem; 1382 Jan Cokelin, Menen; 1398 Willem Coquelin, Wev. (DEBR. 1970); ±1500 Joos Cokelin (vader van) Mad. Code; 1509-12 Geeraert Cokelin = Gérard Code; 1501-75 W. Cockelin = Cockele, Menen-Ip. (Par. 1973> 136-155,216-243); 1417 Willem de Kokel, Gb. (SCHR.).

 

FD

Coquenet

Dim. van Coquin of van Coq.

 

FD

Coquenet

Var. de Co(c)quelet?

 

JG

Coquenpot

Co(c)quempot, Cockenpot, Kockenpoo: Mnl. cokenpot: keukenpan, kookpan. BerBN voor de kok. Vgl. Mnl. cokenvat. 1567 Jan Kuekenpot; 1615 Adriaen Cockenpot, FV (VERGR. 1972,213).

 

FD

Coquereau

-iaux. Cocquereau, -eaux, -ieaux, Quoquériaux, Coquerel (forme non vocalisée). 1253 «Renaldin Cocherel» St-Hubert, 1280-81 «Jehennés Cokereaus» RegTournai, 1286 «Jakemes de Kokerial», «au cortil Kokeriel» (topon.) CartLessines, 1472 «Jehan Coquerel» DénChiny, cf. aussi «Williaumes Kokeriaus» (N. Dupire, Vax romanica 11); surnom: anc. pic. kokerel, cockerel, coquereau ‘coq, jeune coq’ FEW 2, 857b et même ‘mar­chand de volaille’ ibid. ou moy. fr. cokeriau, w. liég. cokrê ‘girouette en forme de coq (clo­cher)’ FEW 2, 860a [CH]. Comp. Cocriamont.

 

JG

Coquereau(x)

-iaux, zie Cocquereaux.

 

FD

Coquereelmont

cf. Cocriamont.

 

JG

Coquereelmont

zie Cocquereaumont.

 

FD

Coquerel(l)e

zie Cocquereaux.

 

FD

Coquerelle

-elles. NF essentiellement du Tour-naisis; nom d’origine: du nom de l’ancienne porte de Lille à Tournai, porte «Kokeriel» puis «Coquerelle» (Bozière, Tournai ancien et moderne, 1864, 46) [MH]; existent d’autres Coquerelle, ainsi une dépend, de Maarke-Kerkhem (FlOr).

 

JG

Coquerelle

Proven. 1. Caractér. d’une habitation. «Girouette ». (Belg.). — 2. Coque-, Coche- -rel. ,,Moulin » (Fr.). L.D.

 

EV

Coquet

Cocquet, Koket. 1279 «Colins Cokes» ComptesMons, 1286 «Mainsens dou Koket» CartBinche, 1363-64 «Kaisins Cockès» Po-lyptAth, 1693 «P. Coquez» Cerfontaine; norm., pic. coquet ‘petit coq, cochet’ FEW 2, 857b, cf. aussi Cochet. — Forme fém. : Co­quette. L’adj. coquette ne datant que du 17e s., un tel surnom est peu probable.

 

JG

Coquet(te)

Car. mor. ,,Personne coquette ».

 

EV

Coquet(te)

zie Cochet.

 

FD

Coquiart

Coquillart. Moy. fr. coquillart, surnom des pèlerins à St-Jacques de Com-postelle qui portaient des coquilles sur leurs vêtements, aussi avec des sens dérivés comme ‘voleur, vaurien’ FEW 2, 1003b, mais égale­ment moy. fr. coquillard (var. de coquart) ‘cocu, mari trompé’ Gdf 2, 295, FEW 2, 86 Ib [MH].

 

JG

Coquibus

cf. Cocquibus.

 

JG

Coquibus

zie Cocquibus.

 

FD

Coquidez

Co(c)kedey: BN Ofr. coquidet: gek, zot (DNF).

 

FD

Coquidez

Surnom: moy. fr. cocquidé ‘sot, niais’ FEW 2, 862b.

 

JG

Coquillart

-ard, -at, Coquilhat, Coquiart: BN Ofr. coquillart: gek, dwaas, idioot; bedrogen echtgenoot, (maar ook) minnaar, rokkenjager. Vgl. Cocquibus. 156 e. Combien je suis bien coquillard, d’estre ainsi durement mené (La farce du cuvier). 1300 Ernoul Coquillart, Laon (MORLET).

 

FD

Coquillart

cf. Coquiart.

 

JG

coquille

 «Coquillage ». 1. Pèlerin de St-Jacques de Compostelle (dont l’insigne était la coquille appelée depuis lors «Coquille St-Jacques »). N° 146. Coqui(ll)ard, Coquilhat, Aventurier fripon qui se mêlait aux troupes de pèlerins. — 2. Proven. Coquibus, ,,Bois des coquillages ». N° 24l.

 

EV

Coquin

1267 «Gerars et Willos li Kokin» CensHerchies, 1272 «Henricus Cokins» PolyptVillers, 1321 «Johan li Kokins» Guill-Liège; surnom: moy. fr. coquin ‘mendiant’ FEW 2, 862b, cf. aussi 1392 «frère Michiel du dit hôpital des Kokins » GuillLiège.

 

JG

Coquin

Quequin, Coquoin: Ofr. coquin, Mnl. cockijn: leegloper, landloper. 1230 Baldo li Cokins, Wattrelos (GYSS. 1964,151); 1296 Jakemes li Kokins, Montignies (CSW I); 1294 Stace Cokin, Kales (GYSS. 1963).

 

FD

Coquin

Sit. soc. ,,Gueux, mendiant » (Anc. fr.). N08 49, 281.

 

EV

Coquyt

cf. Cocquyt.

 

JG

Coquyt

zie Kockuyt.

 

FD

Cor(r)oy

1. Zie Colruyt. – 2. Fr. courroie: riem. BerBN voor de riemmaker, leerbewerker. 1288 Fraesent Coroie, Atrecht (NCJ). Vgl. Corroyeur.

 

FD

Corael

-aux, Corral, Carael, Caraël, Kraal: Ofr. chorial, Pic. coral: (koor)zanger, koorknaap. Wvl. koraal: misdienaar.

 

FD

Corain

Corin, Corrin, Corijn. 1235 «Corin, chevalier» Thon-Samson, 1444 «Willem de Corain» AidesNamur, 1473 «Thiry Corin» Lens-sur-Geer; var. du prénom Quirin, ouest-flam. Korijn; toutefois le NF liég. Corin (avec ô long) doit être le w. liég. côrin ‘marmelade de fruits sèches’ DL 166a.

 

JG

Corain

zie Carrin.

 

FD

Corbais

Proven. Loc. et Rivière. Coirbay, Courbet. «Rivière à cour­bes ».

 

EV

Corbanie

zie Charbonnier.

 

FD

Corbay

Corbaye, Coirbay (NF liég.). 1580 «Auli & Jabay Corbay» Haybes, 1581 «An-drien Corbay», 1636 «Marie Corbay» Bourg-Namur, 1629 «Catherinne Corbea» Fronville, 1689 «Margarine Corbay» DénLierneux; var. w. liég. de Corbeau (prénom). – À distinguer de: 1272 «Iohannes de Corbais» Polypt­Villers, 1444 «Johans de Corbays» Terre-Jauche; nom d’origine: Corbais (BrW).

 

JG

Corbay(e)

Corbey, Corbeij, Coirbay: 1. PlN Corbais (WB). 16e e. Willem Corbeis, Waas (VAN G. VII,29). – 2. LU W. vorm van Corbeau.

 

FD

Corbé(e)

zie Courbet.

 

FD

Corbeau

Corbeaux, Corbiau, Corbiaux, -ieaux, Corbel, -iel (formes non vocalisées), Corbeel, Corbeels (formes néerl). 1241 «Corbellus de Awaris» CartValDieu, 13e s. «Corbels d’Awans», «Corbiau de Holle-gnoulle» Liège, 1265 «Jehan Corbiaus» CensNamur, 1279-81 «Phelipres Corbiaus» = 1290-91 «Felippron Corbial» ComptesMons, 1280-81 «Baudés Corbeaus» RegTournai, 1289 «Nicholes Corbias» CensNamur, 1386 «Stassart fis Corbeauz» GuillLiège, 14e s. «Humbert Corbeau» Awans, 1459 «Corbea d’Ysier» CoutStavelot, 15e s. «Corbeal de Pouseur» Liège, 1544 «le jeusne Corbeau» DénStavelotMy, 1571 «Jehan de Quarba/ de Corba(ux)» Purnode, 1586 «Corbel Coppeit» CoutStavelot, 1600 «Corbeau de Parady», 1629 «Catherinne Corbea» Fronville, 1695 «Jean Corbeaux» Purnode; ancien prénom bien attesté au Moyen Âge, particulièrement encore fréquent dans la région liégeoise. -Parfois également fr. corbeau, anc. fr. corbel, m., surnom de personne aux cheveux noirs ou parfois nom d’enseigne (cf. 1276 «Jakemon des Corbiaus» NécrArras, «Au Corbeau» en 1780 à Liège), aussi qualificatif injurieux pour désigner des paysans. Cf. aussi Corbay et Corbelle.

 

JG

corbeau

N. d’oiseau. Proven. L.D. Corb- -eau(x), -beel(s), -(e)au(x), -u. Confusion possible avec Corbais. V. ce N. Courb- -ain, -oin, -onne. Corbin, (Ane. N. du corbeau. L.D.

 

EV

Corbeau(x)

zie Corbeel(s).

 

FD

Corbeel(s)

Corbel(le), Corbiel, Korbiel, Corbeau(x), Corbiau(x), Corbieaux: 1. Ofr. corbel, Fr. corbeau: raaf. BN naar het zwarte haar. Vgl. De Raeve. 1281 Theodericus Corbel, Zaffelare (HAES.); 1340 dominus Corbeel, Tn. (C. BAERT); 1288 Jakemart Corbial, Bergen (PIERARD). – 2. Patr. 136 e. Corbeis d’Awans; 1430 Corbiau de Hollegnoulle, Luik (BODY). – 3. Huisnaam, zoals in Atrecht: 1276 Jachemon des Corbiaus (NCJ).

 

FD

Corbel

Corbeel, Corbeels, cf. Corbeau (ci-dessus).

 

JG

Corbelle.

Probabl. var. non vocalisée de Corbeau (cf. Corbel ci-dessus), plutôt que surnom: moy. pic. corbelle ‘corbeille’.

 

JG

Corbesier

Corbisier, Corbusier, Corbugy, Corbusy (formes wall.), Corvisier. 1265 «Colins li coruisiers et Adyniaus», «Yevelars li Corvisiers» CensNamur, 1267 «Andrius li Corbisiers» CensHerchies, 1289 «Ponchars li Corbesiers» CensNamur, 1328 «Stassin li corbesirs» GuillLiège, 1444 «Renchon le Cor-bessier» TerreJauche, 1444 «Aubert le corbe-gier», 1449 «Pierosson Corbisier» Aides­Namur, 1472 «Jacotin Corvisier» DénVirton, 1501 «Eraoton le Corbesy», 1505 «Johan le

Corbusy» CoutStavelot, 1524 «Renchoul Cor-besir», «Anthon de Crowe alias Corbisir» DénStavelotMy, 1589 «Pierre Corbusier» Arbrefontaine; nom de métier: anc. fr. régio­nal corbesier, corvoisier, corvisier, w. liég. cwèp’hî, w. nam. cwab’jî, pic. corbisier, etc. ‘cordonnier’ DL 191, dérivés de l’anc. fr. cor-vois ‘cuir de Cordoue’ FEW 2, 1182a. • Forme fém. en -is-ette: 1386 «Sebille le Corbisette» Ladeuze.

 

JG

Corbesier

V. Cordonnier.

 

EV

Corbesier(s)

zie Corbusier.

 

FD

Corbet

1580 «Corbet des Tailles» CoutStave­lot, 1600 «Jean Corbet», 1699 «Jean Corbez» BourgNamur;  anc.  prénom,  du thème  de Corbeau (ci-dessus), ou bien var. de Courbet.

 

JG

Corbet(t)

-ex, zie Courbet.

 

FD

Corbey

zie Corbey(e), Courbet.

 

FD

Corbi(e)

1. PlN Corbie (Somme). 1248 Martins de Corbeia, Atrecht (NCJ); 1366 Robert de Corbie, Montreuil (CMM). – 2. Zie Corbier.

 

FD

Corbiau(x)

cf. Corbeau.

 

JG

Corbiau(x)

-ieaux, zie Corbeel(s).

 

FD

Corbiel

zie Corbeel(s).

 

FD

Corbier

1676 «Jacques de le Corbier» RuageAth; nom d’origine: comme Corbière, dérivé de fr. corbeau (Dauzat 146); ou bien nom de métier, cf. 1505-41 «Jehan le Corbier» CoutStavelot.

 

JG

Corbier

Corbi(e), Corbière: PlN Corbier (Corrèze, Hte-Savoie, Seine-et-Marne), Corbière (verspreid): plaats waar raven nestelen (DNF). 1365,1422 Jehan de le Corbière (DE COCK, PIERARD).

 

FD

Corbi–er

-ère. Proven. Loc. fr. et L.D. «Endroit peuplé de corbeaux ».

 

EV

Corbillon

Corbion, formes w. diphtonguées : Coibion, Quoibion. 1449 «Pirelot de Cor­bion» AidesNamur; tous ces NF s’exspliquent par un NL qui est, selon les régions de diffusion, soit Corbillon, è cwèbiô, « corbion ou « corbillon à Clermont-sur-Berwinne (arr. Verviers) et Antheit (arr. Huy), soit Corbion, w. côrbyon, près de Bouillon (arr. Neufchâteau) ou dépend, de Leignon (arr. Dinant) [JL, NFw2].

 

JG

Corbillon

Profess. «Petite corbeille ». N. d’artisan. «Vannier ».

 

EV

Corbin(eau)

Dim. van Ofr. corb: raaf. BN. 1448 Jehan Corbin, Comp. (MORLET).

 

FD

Corbion

Corbillon, Coib(i)on, Ouoibion: PlN Corbion (LX) en in Leignon (N); Coibion in Niverlée (N); Corbillon in Clermont (LU). 1373 Gotfrin de Corbion, Leignon (ASM II).

 

FD

Corbion

Proven. Loc. Coibion (Pro-nonc. dial.). Synon. : Croibien. N° 69. Coibion. N°79.

 

EV

Corbisez

-é, -ier, zie Corbusier. Corbloem, zie Kornblum.

 

FD

Corbisier

cf. Corbesier.

 

JG

Corblin

1283 «Corbelin Beuch» DettesYpres, cf. aussi 1601 «Lucresse Corbelyne» Liège; forme contractée de *Corbelin, dimin. de Cor­beau (prénom).

 

JG

Corbonne

zie Carbon.

 

FD

Corbonné

zie Carbonnet.

 

FD

Corbreun

De FN Corbr(e)un kwam ça. 1825 in Kontich voor (med. fR- Van Passen) < FN Corberon. PlN Corberon (Côte-d’Or).

 

FD

Corbu

Pour ce NF attesté une lre fois à Guignies (Ht) en 1601, mais surtout à Wazemmes dans le départ, du Nord (Genanet), p.-ê., avec r euphonique, var. de Cobu, Ducobu, sous l’influence paronymique de noms du type Corbeau ou Corbusier.

 

JG

Corbu

V. Corbeau.

 

EV

Corbu–gy

-sier, Corbi- -gy, -sier. V. Cordon­nier.

 

EV

Corbusie(r)

sy, -gy, Corbisier, -sez, -se, Corv(o)isier, Corbesier(s), le Corbusier, le Corbesier, le Corbisier: 1. BerN Corbisier: schoenmaker (KCTD1953,129) < Ofr. corvois: Corduaans leer, van Cordova. 1275 Gérart le Corvisier = G. le Corbisier, Lessen (VR 121 v°, i22v°); 1307 Wilheame le Corbesier, Luik (AVB). – 2. Evtl. Ofr. corbisier: mandenvlechter.

 

FD

Corbusier

Corbugy, Corbusy, cf. Corbesier.

 

JG

Corcel(l)is

zie Decourcelle(s).

 

FD

Corcell-

Corsel- -is. Proven. Courcelles (Loc.) (Latinis.) ou Koersel. (N°B 55, 59). (Dép. Horebeke-ste-Marie).

 

EV

Corcevay

Cucheval: Zinwoord: écorche veau: vil het kalf. BerN van de runderviller. Vgl. Poilvé. 1409 Winand Xhorcheval, Luik (BODY 35).

 

FD

Cord, de

zie de Korte.

 

FD

Corda

Korda: Vondelingnaam. Macarius Corda werd op 2 febr. 1823 in Antwerpen gevonden (R.V.).

 

FD

Cordang

zie Courdent.

 

FD

Cordang(e)

Proven. «Domaine du sieur Co(n)rad ».

 

EV

Cordeel(s)

Cordel(l), Cordeau, Kordel, Quardel: Ofr. cordel, Mnl. cordeel, cardeel: touwtje. BerBN. 1645 Merten Cordeel, Aalst (GAUBL. 1971).

 

FD

Cordeleeuw

Wellicht gebrekkige weergave van kordeke, Wvl. uitspr. van de Fr. FN Cordelet, dim. van Cordel.

 

FD

Cordemans

Cuddeman(s): 1. BerN van de touwslager. Vgl. 1304 Walterus dictus Kordemakere, Lv. (ICKX). – 2. Soms = Korteman. 1450 Jan Corteman=Janne Cordeman, Kh. (DEKEYSER).

 

FD

Cordemans

Peut-être surnom néerl. de cordier, cf. 1304 « Walterus dictus Kordemakere» Lou-vain; éventuellement aussi, var. de Korteman, cf. 1450 «Jan Corteman» = «Janne Corde-man» Kampenhout [FD].

 

JG

Corden, van

Vertaling van Decordes?

 

FD

Cordenier

-y, cf. Cordonier.

 

JG

Cord–enier

-onnier, -ouant, -(o)uannier. (Le) Corbe-, Corbu-, Corbi- -sier. Co(u)rv(o)i- -sier. Corbugy. Fa­bric. de chaussures fines pour dames. (E)sco(h)- -ier, -y (Du germaniqte scoh, «Soulier » (Comp. Schuh, en allem.). N° 16l.

 

EV

Cordens

zie Courdent.

 

FD

Cordeny

-ij, zie Cordonnier.

 

FD

Cordes, de

zie Decordes.

 

FD

Cordevant

zie Corduant.

 

FD

Cordewener

-wi(e)ner, -win, zie Corduwener.

 

FD

Cordewiener

-iner. Nom de métier: moy. néerl.

cordewanier ‘cordonnier’ ; cf. Cordon(n)ier.

 

JG

Cordewin

Var. de Cordewiener ou de Corduan.

 

JG

Cordeyn

zie Cordijn.

 

FD

Cordier

Cordiez, Cordi, Cordy (formes wall.). 1273-80 «Jakemes li cordiers» FriedenTour-nai, 1499 «Jehan le Cordier» TerrierNaast, 1575 «Pieret le Cordy» FrancsLux, 1620 «Janne Cordier (de Sedan)» émigrée en Suède; nom de métier: fr. cordier.

 

JG

Cord–ier

-iez, -y. Fabric. ou mardi, de cordes. N° 160.

 

EV

Cordier, (de)

le Cordier, Lucardie, Cordiez, -iée, -y, -i(e), -is: BerN van de touwslager. 1236 Pierre Cordier = 1239 Petrus dictus Cordiarius, Montreuil (CMM); 1275 Colars li Cordiers, Baffe (VR i83v°); 1348 Petren Cordiere van zeelen thout mede uute der Delen te doene, Mech. (HB 673).

 

FD

Cordijn

-yn, -eyn, Courdain: 1. Patr. Fr. Cordin = Corradin. 1286 Johanni Cordin = 1294 lehan Gourdin, Kales (GYSS. 1963). – 2. Door verzachting t/d < Co(u)rtin: 1292 Gillis Cortin, Jacob Cortin; ±1300 Jacop Cordin; 146 e. Gheeraert, Joos… Gillis Courdins kinder; Jan Courtin Joos zone; 1361 Joos Cortin Gheeraerts sone, Ingooigem (V.BUTS. 1972).

 

FD

Cordo

Profess. Cordeau. Artisan qui travaille au cordeau (Jardinier, etc.). N* 131.

 

EV

Cordoba

Cordova: Sp. PlN (Andaloesië).

 

FD

Cordon

Surnom : fr. cordon (plusieurs sens).

 

JG

Cordon(s)

1. Ofr. cordon: koord, touw, lint. BerBN. –2. Var. van Cardon.

 

FD

Cordonier

Cordonnier, Cordenier, -y. 1270 «Hamels li Cordewaniers » DettesYpres, 1280-81 «Kabelle li Cordewaniers» Reg-Tournai, 1308 «Honnerés li Corduaniers» ComptesMons, 1543 «Hubert Le Cordonier» BourgNamur, 1563 «Jehan Cordewanier» BourgNamur ; nom de métier : fr. cordonnier.

 

JG

Cordonni(er)

Cordonier, Cordonny, Cordenier, -ny, -nij, Le Cordenner: BerN Fr. cordonnier, door associatie met cordon < Ofr. cordoanier <

cordoan: Corduaans leer. Als naam voor de schoenmaker verdrong dit woord het Ofr. sueur < Lat. sutor, d.i. schoennaaier (vgl. De Zutter). 1234 Roitr. li Cordoaniere; 1269 Jakemes Cordoans, Atrecht (NCJ); 1275 Williaume le Cordoanier, Lessen (VR mr0); 136 e. Bernart le Cordonnier; 1404 Jorram le Cordenier, Laon (MORLET); 1643 Bart. Cordonier, Dk.-Aw. (AP).

 

FD

Cordonnier

Profess. Artisan qui fait ou vend des chaussures cordouanes (Cordouannier).

 

EV

Cordova

zie Cordoba.

 

FD

Cordt, de

zie de Korte.

 

FD

Corduan(t)

Cordevant: Mnl. cordu(w)aen, Ofr. cordoan: Corduaans leer. BerBN van de bewerker van corduaan. Vgl. Cordonnier. 1340 Henrici dicti Corduwaen, Lubbeek (C. BAERT); 1433 Jehan Corduan, Bergen (CCHt).

 

FD

Corduant

1334 «Estievenart Corduant» Comp­tesMons; altération de cordoan ‘(cuir) de Cordoue’, désignant par ellipse le cordonnier; cf. aussi Cordewin.

 

JG

Corduwener

Cordewener, -wi(e)ner, -win: BerN Mnl. corduanier, cordewanner: bewerker van Corduaans leer, maker van geitenleren schoenen, schoenmaker. Vgl. Cordonnier. 1220-40 Danielo Cordewanier, Cent (CG); 1280 Rubin der Kordwenre, Tg. (OGO).

 

FD

Cordy

cf. Cordier.

 

JG

Cordy

zie Cordier.

 

FD

Core

zie Caure.

 

FD

Corebunders

zie Corenwinder.

 

FD

Corée

Surnom : anc. fr. coree, coraille, pic. corée ‘viscères (intérieurs) de l’animal’ FEW 2, 1178b; ou bien nom d’origine: la Corée (dérivé de w. côre ‘coudrier’), à Sibret, Hamipré (Lx), etc.

 

JG

Coreel

zie Careel(s).

 

FD

Coreelman

BerN van de tegelbakker. Zie Careel(s).

 

FD

Corel

Cor(r)ette. 1499 «Jaquemart Corel» TerrierNaast; noms d’origine: Corel, w. côrèt et Coretle, w. côrète (dérivés de côre ‘coudrier, noisetier’), fréquents en toponymie wallonne.

 

JG

Corel, de

zie de Carel.

 

FD

Coreman(s)

zie Cooreman(s).

 

FD

Coremans

cf. Cooremans.

 

JG

Coremans

V. Keur.

 

EV

Coren(s)

zie Coorens.

 

FD

Corenbergh, van

PlN Korenberg in Diegem (VB).

 

FD

Corenland, van

PlN Korenland: korenakker, b.v. in Hooglede, Steenkerke (WV).

 

FD

Corens

cf. Cooren(s).

 

JG

Corenwinder

Corebunders, Cole(n)bunders, Coolbunders: BerN van de winner, d.i. de teler van koren, graanboer. Vgl. 1345 Bernd Thelekorn, Munster (NN). 1395 Philip de Corenwinne, 1400 Coline Corenwinres, 1463 Ab. de Coornewinder, St.-Win. (VERGR. 1968,61); ±1570 Anthoine de Coorenbyndere, Vn. (CDT113).

 

FD

Coret(t)e

zie Caurette.

 

FD

Corevits

cf. Coorevits.

 

JG

Corevits

zie Coorevits.

 

FD

Corewyn

-ijn, Correwyn, -ijn, Carrewijn, -(e)yn, Korwin: 1. BerN van de graanboer, de koren-winne; zie Corenwinder. 1792 Matheus

Correwijn, Boom (AP). – 2. Misschien = Carwin/Carvin.

 

FD

Coreynen

zie Canin.

 

FD

Corfers

zie Korvers.

 

FD

Corff

Corfs, Curfs: Mnl. corf: korf, mand. BerBN van de mandenvlechter of van de korfdrager, sjouwer. 1310 Abloy Corf, Overlaar (OATII); 1321 Elizabet Coref = 1325 Elizabeth Corfs; 1352 Gerardo Corfdraghere, Tn. (C.BAERT); 1647 Corver = Pieter Dircx Corff, West-Zaandam (TROCH).

 

FD

Corhay

1544 «Corhea» Jalhay; dérivé en -icellu de w. côre ‘coudrier’, cf. w. Côrhale, topon. à Basse-Bodeux (Lg).

 

JG

Corhay

Cor(r)iat, Coria, Corrias, Corri(e)aux, Correa(s), Correia: PlN Dim. van W. côre: hazelstruik. 1544 Corhea, Jalhay (HERB.).

 

FD

Corhay

V. Coudrier.

 

EV

Corhumel

D. Korhummel; fokstier (BRECH.).

 

FD

Corier

1223 «l’enfant Bernait le Coriier (…) en le rue des Coriiers», 1279-80 «Alissandres li Coriiers» RegTournai, 1302 «Jehans de Gran-més coriers» LoiTournai, 1309 «Willaumes li Coriiers» ComptesMons, 1313 «Jakemes Velainne, li coryers» 31 ChirTournai ; nom de profession: pic. corier ‘expert juré’ FEW 16, 344b [JH] ou anc. pic. (Tournai) corier. carrier ‘corroyeur, ouvrier travaillant les peaux néces­saires à la confection des chaussures, des gants, etc.’ (MH).

 

JG

Corier

V. Courrier et Coudrier.

 

EV

Corier

zie Courrier.

 

FD

Corijn

cf. Cor(a)in.

 

JG

Corillon

Corrillon. 1342 «le corion sains Nico-lay», topon. à Pousset (Lg) au sens de ‘lan­guette de terre’ (du thème de fr. courroie), cf. w. coriète ‘petite courroie, lambeau’ DL.

 

JG

Corillon

zie Carillon.

 

FD

Corin

1. Proven. Gauram (Loc.). — 2. Profess. Pâtissier ou confi­seur. N08 131, 147. (Corin, en wal­lon, «Prunes confites pour la pâ­tisserie »).

 

EV

Corin

cf. Corain.

 

JG

Corin

zie Carrin.

 

FD

Corion

zie Charrion.

 

FD

Corley

1. Patr. Var. van HN Cornélius. 1518 Cornelis Bals = 1520 Corleijs Bals jaerghetyde, Aarts. (ROEL. 1951,14); 1402 Gielijs Corley, Aw. (ANP). –2. Zie Colruyt.

 

FD

Corlier

Var. de Gorlier.

 

JG

Corlier

zie Gorlier.

 

FD

Corluy

Occupation. Courlieu, genre de courlis. N. de chasseur. Nos 131, 2000.

 

EV

Corluy

-uyt, cf. Colruyt.

 

JG

Corluy(t)

zie Colruyt.

 

FD

Corman

Cormann, Cormannc (forme franci­sée). Var. de Cooreman.

 

JG

Corman

-mann(e), zie Cooreman(s).

 

FD

Cormanne

V. Keur.

 

EV

Cormau

Cormaux, Cormeau. Sur la famille Cormeau, issue de «Massin Quermea, dit Quermea de Grand-Rechain » vivant au 14e s., cf. BAV 23, 1998, 31-38; surnom: anc. pic. quaresmel ‘Mardi gras’, w. (Malmedy) cwar-mê ‘carnaval’ FEW 2, 1489b. – Bibliogr.: L. Remacle, Le terme cwarmê dans une ex­pression toponymique, PSR 14, 1979-80, 51-52.

 

JG

Cormau(x)

-eau, Cormo: Var. van Carmeau.

 

FD

corme

Fruit du cormier ou sorbier domestique. Profess. Fabric. de cidre de corme. Corme, Coeme, Coume. N° 131. Cormeau. 1. «Petit corme ». Proven. L.D. — 2. N. de circonst. Surn. d’enfant né le jour de la Quadragésime (Dialecte). N° 11. Cormier. N. d’arbre. Proven. Loc. et L.D. N° 242.

 

EV

Cormenier

PlN (Deux-Sèvres).

 

FD

Cormier

PlN Cormier: sorbeboom, peerlijsterbesboom (o.m. Eure, Seine-et-Oise, Seine-et-Marne).

 

FD

Corminbœuf

Proven. ,,Bove (V. ce N.) de Cormont (V. ce N.).

 

EV

Cormo

zie Cormau(x).

 

FD

Cormon

Cormont. 1539 «Jehan de Cormont» Pesche; nom d’origine: w. Cormont, à Grune, Longlier (Lx), etc.

 

JG

Cor–mond

-mont. Proven. Cormont (Loc. fr.).

 

EV

Cormont

-mon(d): PlN Cormont (PdC, Aisne, Loiret) en in Grune, Longlier (LX).

 

FD

Corna(rt)

-aer(t), -ard(t), zie Coornaert.

 

FD

Cornaille

Sans doute var. de Corneille (prénom) ou de corneille (nom de l’oiseau, surnom), comp. w. (Dalhem, les Awirs) cwèrnaye ‘cor­neille’DFL 115, ALW 8, 105a.

 

JG

Cornaille

zie Corneille.

 

FD

Cornand

-ant. Part. prés, de fr. corner, surnom de sonneur de corne ou de cornet, cf. Cornet.

 

JG

Cornand

-ant: BerN van de hoornblazer.

 

FD

Cornard

Cornart, Coornaert (forme néerl.). 1286 «le fosse Cornart» CartLessines, 1526 «Artus Cornart» DénLens; surnom: dérivé péjoratif de corne, avec le sens de ‘sot, niais’ (mais non de mari trompé) FEW 2, 1194b.

 

JG

Corne

1288 «Martins de le Corne», 1291 «Pieres Corne» DettesYpres, 1524 «Corne» DénStavelotMy; nom d’origine: fr. (topon.) corne (= bout, coin) ou surnom, avec le sens de ‘trompette’. Sur la riche famille de noms dérivés de l’étymon lat. cornu, cf. DicPatRom II.l, 313-348.

 

JG

corne

cornet. I. Corne d’animal. 1. Car. mor. ,,Porteur de cornes, mari trompé ». Corna(r)d, Cornut. N° 271. II. Corne, Cornet. Instru­ment de musique. N. de musicien. Corn- -and, -ant, -et, -ez. III. Corne, Cornet, ,,Coin, endroit écarté ». Dialecte : Coigne (Comp., en angl., Corner, ,,Coin »). Proven. Corn- -é, -et, -ez; Sco(u)rn- -et, -ez, -eau, -iau, -iciel. Scourneatt (Dép. Tubize). Legcornez (Escor-nez, Loc.). (S)cornière. ,,Maison de coin ».

 

EV

Corne

zie Coorens.

 

FD

Corné

-ee, zie Cornet.

 

FD

Corneau

Cornia(ux): 1. Var. van Cornaud: hoorndrager. Vgl. Cornard. – 2. Patr. < Cornel.

 

FD

Corneau

Cornia. Peut-être dimin. de corne, sinon forme vocalisée de Corne(i)l, cf. Dic­PatRom U.\, 324-5.

 

JG

Cornée

-ee. Probabl. var. de Corneille.

 

JG

Corneels

zie Cornélius.

 

FD

Corneille

Corneillie, Cornel(l)i(e), Cornel(l)y, Cornelje, Corneilde, Cornaille, Cornil(le), -ile, Cornillie, Cornilli(er), Corniellie, Cornilly, Corniel, Cornilde: Patr. Fr. vorm van Lat. HN Cornélius. Corn(e)ilde is Ovl. (DEBR. 1985). 1306 Hannin Cornelis = 1308 Jehan Cornilles, Ip. (BEELE); 1421 Robert Cornille, Chauny (MORLET); 1513 Pieter Cornillie, Jan Cornilge, Wv.

 

FD

Corneille

Corneillie, -eilde (formes flam.), Cornil, -ile, Cornille, -illie, -ilde (id.). 1288-89 «Cornil de Binch» ComptesMons, 1296-1302 «Cornelle» ImpôtArtois, 1309 «Jehans Corneille» ComptesMons, 1356-58 «Cornille Linchière» PolyptAth, 1444 «Martin Cor­nille» AidesNamur, 1507 «Cornille de Laus-noit cuvelier» Ladeuze, 1526 «Corneil du Bois» DénLens, 1598 «Corneille Robert» DénWavre, 1602-3 «Jean Comil» Terriers-Namur; prénom Corneille, Cornil(le), du lat.

 

JG

Corneille

N. de bapt. d’orig. ro­maine. Cornelis (FI.), Cornélius (Latin). Corn- -elis(sen), -iel, il(le), -elits, -ilde. Curnel, Nelis-sen. Cornely (Cornelii, génitif latin), altéré en Corneillie.

 

EV

Cornel

zie Cornélius.

 

FD

Cornel(l)i(e)

-y, zie Corneille.

 

FD

Corneli

-ly: Lat. of It. gen. van HN Cornélius.

 

FD

Cornéliau

zie Cornilleau.

 

FD

Cornelis

Cornélis, au génitif: Cornelissen, -issens. 1306 «Hannin Cornelis» = 1308 «Jehan Cornilles» Ypres [FD], 1494 «Cornelis Lorfevre», 1508 «Jehan Cornelis» Bourg-Namur, 1573 «Cornélis Golenthier» Bourg-Liège; forme néerl. du prénom Corneille, lat. Cornélius.

 

JG

Cornélius

Cornelus(se(n)), Kornelis, Cornely, -li, -lisz, -lissen(s), -lisse(s), -lissis, -leze, Corneel(s), Cornel(le), Coeurnelle, Curnel(le), Ciirnel, Conrelis, Kornelius(sen), Cornelsen: Patr. Lat. HN Cornélius. 1330 hère Cornelise van Iddergem, Ktr. (DEBR. 1971); 1276 Cristiano Cornelis, Ip. (BEELE); 1398 Moenin Cornel, Wielsbeke; 1399 sire Iehan Cornelis, Deerlijk (DEBR. 1970).

 

FD

Cornélius

et non point surnom, basé sur le nom de l’oiseau. Cf. aussi Cornaille.

 

JG

Cornelle

1309-10 «Jehans Cornelle» Comptes­Mons, 1656 «Cornelle du Four» DénFlorenville ; var. de Corneille ; secondairement, nom d’origine : Cornelle, dépend, de Stave (Nr).

 

JG

Cornely

1602-3 «maistre Anthoine Corneli» TerriersNamur, 1603 «Gratianus Cornely de Hem » BourgLiège ; génitif lat. de Cornélius.

 

JG

Cornemuse

Surnom de joueur de cornemuse, cf. DicPatRom IL 1, 346-7.

 

JG

Cornero(u)tte

zie Koenraad(s).

 

FD

Cornerotte

1612 «la vefve Cornerotte» Ter­riersNamur; var. (par fausse régression) de Connerotte, Conrotte (A. Lanotte, Esquisse, 15-16).

 

JG

Cornesse

Nom d’origine: Cornesse (arr. Ver-viers).

 

JG

Cornesse

PlN (LU).

 

FD

Cornesse.

Proven. Loc.

 

EV

Cornet

(de) Cornette, Coronet, Corné, -ez, -ee, Le(s)cornez: 1. Ofr. cornet, Mnl. cornet(te): hoorn(tje), hoofdsieraad of kapsel in de vorm van een hoorn, muts met hoorntjes. BN naar de hoofd- of haartooi. – 2. BN voor de hoorndrager. – 3. Een kornet was ook de officier die in de ruiterijcompagnie de standaard droeg. 1252 Colardus Cornet, St-Q. (MORLET); 1375 Pieter Kornet = Cornet, Ip. (BEELE); 1570 Michiel Cornette, St.-Omaars (SCHOUT. I).

 

FD

Cornet

Cornez. 1186 «Henric Cornet» Abb-Ninove [BR], 1296 «Pierre Cornet, feseeurde corney» TailleParis, 1327-28 «Jehan Cornet» ComptesMons, 1547 «Cornet Sybolle» Bourg-Namur, 1561 «Corney» Arbrefontaine, 1574 «la veuve Grigoire des Cornet» BourgNamur, 1582 «Serva le Cornet» CoutStavelot, 1658 «Piron Jaspar dit Cornet», 1698 «Adam Jaspar dit Cornet et Cornet son frère» Mon-tegnée; soit fr. cornet, surnom de musicien, de joueur de corne ou de trompe rustique, soit topon. (coin de rue, de champ, etc.), soit forme familière du prénom Corneille, w. arch. (La Gleize) Cwèrnè (tout aussi fréquent). Secon­dairement, nom d’enseigne, cf. 1598 «Jehan Micheau hoste du Cornet» DénWavre.

 

JG

Cornette

1360-61 «Maroie li Cornette» Polypt­Ath; soit surnom: fr. cornette ‘coiffure de femme’ soit en fonction toponymique (= petit coin), cf. Corne.

 

JG

Cornette.

1. Proven. Dép. Buvrinnes et Dohan. — 2. Fonction. ,,Porte-étendard ». N° 154.

 

EV

Cornewal, van

Cornuwal, Carnuwal,Carnewa(e)l, Carnawal: PlN Cornwall, graafschap in GB, Fr. Cornouailles. 1457 Barbie Cornewaille, Bg. (PARM.) = Baerbele Cornewaelge (JAM. II).

 

FD

Cornez

cf. Cornet.

 

JG

Cornia

cf. Corneau.

 

JG

Cornia(ux)

zie Corneau.

 

FD

Corniel(lie)

zie Corneille.

 

FD

Cornier(e)

Mnl. cornier(e): hoek van een gebouw; Ofr. cornière: hoekhuis. 1276 Simon Cornier, Offémont (MORLET); 1276 ab Henrico Cornier, Ip. (BEELE).

 

FD

Cornière.

V. Corne III.

 

EV

Cornil

Cornille, -illie, cf. Corneille.

 

JG

Cornil(le)

-ile, -ilde, Cornillie(r), -illi, -illy, zie Corneille.

 

FD

Cornilleau

1640-42 «Johan Cornillio» émigré en Suède; dimin. de Corneille, Cornil(le) (pré­nom).

 

JG

Cornilleau

Cornéliau: Patr. Dim. van HN Cornélius.

 

FD

Cornips

PlN Karnap (NRW)? 1668 Kornips = Carnips, Eys NL; 1747 Wilhelmus Cornip, Körrenzig NRW; 1643 Joh. von Carnap, Elberfeld (PDB).

 

FD

Corniquet

Dim. van corne: hoorn. Vgl. Cornet.

 

FD

Cornitensis

zie Carnotensis.

 

FD

Cornoedus

Wellicht latinisering van Carnoy, Carnot. Maar vermoedelijk verhaspeling van Carnotensis. 1726 Cornoedis = 1730 Cornoedus, Valkenswaard = 1718 Carnoetes, Waalre (PDB).

 

FD

Cornu

Cornut. 1180 «Johannes Comuts» Quenast [BR], 1251 «Jakeme le Cornu» Dettes-Ypres, 1251 «Cornus de Fausrues» = 1332-33 «Cornus de Fauruels» ComptesMons, 1267 «Watiers Cornus» CensHerchies, 1272 «Iohannes Cornutus filius Gerardi de Thil» PolyptVillers, 1280 «le feme le Cornu de Sain Goire» PolyptLiège, 1289 «Comut de Binch» ComptesMons, 1302 «Jakemes Cornus de Hergies» LoiTournai, 1471 «Jean Le Cornu, prêtre» Durnal, 1514 «Jacquemart Cornu» BourgNamur, 1616 «Jean Bertrandt dit Cor­nu» PrincipChimay; surnom: porteur de cor­nes (e.a. coiffure dont les côtés se relevaient en pointe par devant), mais aussi plus probabl. surnom d’homme bizarre, extravagant, sens du mot cornu, du 13e au 19e s., comp. biscornu (P. Ruelle, Des NF de Quaregnon). Autres sens dérivés attestés pour anc. fr. cornu, ‘riche, opulent’ Gdf 2, 307, ‘pointu, désagréable’ (Greimas, DAF 132) [MH]. Sur les divers résultats de l’étymon lat. cornûtu, cf. DicPat-Rom II. 1,349-356.

 

JG

Cornu(t)

BN van de hoorndrager, bedrogen echtgenoot; (ook) dwaas, sukkel. Mnl. cornuut. 1242 Henrico le Cornut, LU (CVD); 1279 Gilos Cornus, Bergen (PIERARD); 1294 Boudene Cornut, Damme (CG).

 

FD

Cornuel

Cornuwel, Cornwell: Fr. Cornuel, dim. van Cornu: hoorndrager, bedrogen echtgenoot; Wvl. kornuweel: mens van gemengd ras, bastaard. 1398 Rogier Cornuel = Roeger Cornuwel, Rekkem; 1413 Pieter Cornuweel, Ktr. (DEBR. 1970,1958).

 

FD

Cornut

V. Corne I.

 

EV

Cornuwal

zie van Cornewal.

 

FD

Cornuwel

Cornwell, zie Cornuel.

 

FD

Coroenne

zie Couronné.

 

FD

Corombel(l)e

Ofr. colombelle: kleine zuil, kolom. BN (J.G.).

 

FD

Corombelle

Corombele. 1801 «Jean, Lambert, Louis Corombel» Liège; l’explication de J. Herbillon par anc. fr. colombe/le ‘petite co­lonne’, w. liég. colèbale ‘barreau de fer vertical à une baie de fenêtre’ doit être défi­nitivement écartée; Corombelle semble bien être une var., avec insertion de la voyelle o dans un groupe consonne + liquide à la préto­nique (courant en wallon), du NF Crombel, Crombellet. – Bibliogr. : J. Lechanteur, À propos du NF Corombelle : note d’étymologie et de phonétique, DW 11, 1983, 118-123.

 

JG

Corombelle

V. Crombe.

 

EV

Coron

Corron, Cauron, Curon: 1. Ofr. coron: hoek, uiteinde dorp. Verspreide PlN. – 2. Var. van Car(r)on.

 

FD

Coron

Corron. 1426 «veve Piett. dou Coron» TailleSoignies, 1592 «Andrieu du Coron» La-deuze, 1616 «Charles Coron» PrincipChi­may; nom d’origine: w. coron ’bout, extré­mité’, dans le Hainaut coron ‘cité ouvrière’.

 

JG

Coronet

zie Cornet.

 

FD

Corouge

À rapprocher de l’anc. fr. corougier ‘corroder’ ?

 

JG

Corouge

Courouge, Coura(n)ge: PlN Carouge < Lat. quadruvium: viersprong (DNF).

 

FD

Coroy

zie Corroy.

 

FD

Corper

zie Körber.

 

FD

Corput, van den/r

zie van de Korput.

 

FD

Corradin

-ini: Patr. Fr./It. vleivorm van Germ. VN Koenraad. 1614 H. Corradin, Luik-Aw. (AP).

 

FD

Corrado

-i: Patr. It. vorm van de Germ. VN Koenraad.

 

FD

Corral

zie Corael.

 

FD

Corravyn

V. Coudrier.

 

EV

Corr–ea

-iaux, -iou, -ye, -oy. V. Coudrier.

 

EV

Correa(s)

Correia: 1. Zie Corhay. – 2. Port. FN: 1615 Fransisco Correa, Lissabon-Aw. (AP).

 

FD

Correman(s)

zie Cooreman(s).

 

FD

Corremans

cf. Cooremans.

 

JG

Corremans

cf. Cooremans.

 

JG

Correns

cf. Cooren(s).

 

JG

Correns

zie Coorens.

 

FD

Corrette

zie Caurette.

 

FD

Correvits

zie Coorevits.

 

FD

Correwyn

zie Corewyn.

 

FD

Correynen

zie Carrin.

 

FD

Corriat

-ias, -(e)aux, zie Corhay.

 

FD

Corriat

Nom d’origine : Coria, w. côria (dimin. de w. côre ‘coudrier’), fréquent en toponymie wallonne, e.a. dépend, de Warisoulx (Nr).

 

JG

Corrier(e)

-iez, zie Courrier.

 

FD

Corrillon

cf. Corillon.

 

JG

Corrillon

zie Carillon.

 

FD

Corrin

cf. Corain.

 

JG

Corrin

zie Carrin.

 

FD

Corrion

zie Charrion.

 

FD

Corron

zie Coron.

 

FD

Corroy

1499 «Ghuison de Corroy» Bourg-

Namur; nom d’origine: Corroy (collectif en -etum de w. côre ‘coudrier’), topon. fréquent. Cf. aussi Colruyt.

 

JG

Corroyer

-ez, zie Courrier.

 

FD

Corroyer

-ez. 1534 «la veuve Jehan le Cor­royer», 1552 «Henry le Corroyé» Subsides-Namur; nom de métier: fabricant de courroies, bourrelier.

 

JG

Corroyeur

Conreur, Cour(r)eur: BerBN Ofr. conreor, Fr. corroyeur: leerbewerker. 1212 Wautier Conreor, Atrecht (NCJ); 1290 Willaume Conreeur de Corduan, St-Q.(MORLET); 1548 Simon

Coureur, Avesnes-Aw. (AP). Zie ook Courrier.

 

FD

Corruble

zie Courouble.

 

FD

Corruyt

zie Colruyt.

 

FD

Corryé

zie Courrier.

 

FD

Corryn

V. Corin.

 

EV

Corryn(en)

-ijn(en), zie Carrin.

 

FD

Cors

cf. Corst.

 

JG

Cors

Corswarem. Proven. Corswarem (Loc.).

 

EV

Cors

zie Kors.

 

FD

Corselis

V. Corcellis.

 

EV

Corselle

(van) Corsel(l)is, zie Decourcelle(s).

 

FD

Corselle

cf. Courcelle(s).

 

JG

Corset

Coursez: Ofr. corset, dim. van cor(p)s: lijfje.

Bovenkledingstuk. BN.

 

FD

Corsez

Peut-être de fr. corset, surnom de celui qui en fabrique.

 

JG

Corsius

zie Corstius.

 

FD

Corsmit

Corrsmit, zie Kolchmidt.

 

FD

Corso

-i(ni): It. Corso: Corsicaan.

 

FD

Corst

Cors, Korst, Kors. Comme Kerst, hy-pocor. de Christiaen, lat. Christianus [FD].

 

JG

Corstanje, (van)

zie Casta(i)gne.

 

FD

Corsten(s)

zie Christyn.

 

FD

Corstiaans

-iaens, -ia(e)nsen, zie Christiaans.

 

FD

Corstiens

-iëns, -jens, zie Korstjens.

 

FD

Corstier

zie Costier.

 

FD

Corstius

Cors(i)us, Kerstius: Patr. Latinisering van Cors(t) = Kerst = Christianus.

 

FD

Corstius

Corsius, Corsus. Latinisation de Corst, var. de Kerst, hypocor. de Christianus [FD].

 

JG

Corstjens

Dimin. du précédent.

 

JG

Corswarem

1493 «Wauthier de Corswarem-me» Liège; nom d’origine: Corswarem (Lg). Cf. aussi Carême.

 

JG

Corswarem, (de)

Corswaren, Coswarem: PlN Corswarem, Ndl. Korsworm (LU). 1229 R. de Coruarema, Luik (SLL); 1321 Johanni de Corswerme, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Corsyn:

Corsin < Mfr. caorsin > Mnl. ca(h)orsijn: geldschieter, woekeraar, wisselaar, eigenlijk afkomstig uit Cahors (Lot); vgl. 1331 Agnes Crespine de Caours, Atrecht (NCJ). 1275 Jehans Caoursins (VR mr°); 136 e. Raoules Caoursins, Laon (MORLET); 1304 Jehan Cawersin, Ip. (BEELE).

 

FD

Cort-

zie ook Kort-.

 

FD

Cort–(il)

-eel, -eil. Proven. 1. Courtil, ,Jardin ». — 2. Courteil (Loc. fr.).

 

EV

Cortail

Cortaille, Corteil. Topon. très fréquent, corresp. de l’anc. fr. cortille ‘jardin’.

 

JG

Cortail(le)

Corteil(le), Courteille: Verspreide PlN. Ofr. cortille, courtil: tuin, omheind terrein.

 

FD

Cortbeen

1249 «W(alterus) Corteben» Lou-vain; surnom de qqn qui a les jambes courtes, néerl. korte benen [FD], comp. Courtecuisse.

 

JG

Cortbeen

Kortebein: BN voor iemand met korte benen. 1249 W(alterus) Corteben, Lv. (AAV); 1307 Hannin Cortbeen, Ip. (BEELE).

 

FD

Cortebee(c)k

Kortbeek: PlN Korbeek(VB): 1217 Corthbeke (TW). Evtl. Kortbeek in Aalten (G). 1282 Hendrick van Corbeke = 1298 Henricus de Cortbeke, Lv. (ICKX); 1561 Hendrik Corbeeck, Mech.(AP).

 

FD

Cortebeek

-eeck. Nom d’origine: Korbeek-Dijle ou Korbeek-Lo, 1217 «Corthbeke» (BrFl).

 

JG

Corteborst

Wvl. FN. Volksetymologisch en hypercorrect voor Cortenbosch.

 

FD

Corteel

cf. Courteaux.

 

JG

Corteel

zie Courteau(x).

 

FD

Cort–eel

-eil. V. Cortil.

 

EV

Corteenray

-raij, zie Cortenraede.

 

FD

Corteil

Cortens, cf. Kort(en).

 

JG

Corteil(le)

zie Cortaille.

 

FD

Corteleven

zie Kortleven.

 

FD

Corteman

zie Kortman(n).

 

FD

Cortembos

1534 «Guillaume de le Cortembossche» Enghien [BR]; nom d’origine: for­me fr. de Kortenbos, NL fréquent en pays flamand, notamment à Hérinnes.

 

JG

Cort–en

-eyn. V. Kort et CON.

 

EV

Corten(s)

zie Kürten.

 

FD

Cortenberg(h), van

van Cortenberghe(l): PlN Kortenberg (VB). 1281 Arnoldus de Cortenberghen, Bs. (PEENE1949); i364Pieter van Curtenberghe, Cent (GSB).

 

FD

Cortenbosch

(van) Cortembos, Corteborst: PlN Kortenbos in Brustem, Kozen (L), Hekelgem (VB), Hillegem, Massemen, Moorsel, Ophasselt en Roborst (OV). 1396 Mergriete van Corterborch, Moorsel (DE B.); 1426 Pieter vanden Cortenbussche, Assenede (DEBR. 1999); 1532 Johannes Cortebos, Cent (MULIV); 1651 Jaecques Cortebost; 1675 Jan Corteborst, Tielt (KWII).

 

FD

Cortenraede

-raedt, -ray, Corteenray, -raij: PlN Korte Rade: korte rode (gerooid terrein). Vgl. Langenrade, Brederode/Breidenrade (MOERMAN). 1566 Meus van Cortraedt, Cortsraedt-Aw. (AP).

 

FD

Cortenstraeten, van

Verspreide PlN Kortestraat.

 

FD

Cortequisse

cf. Courtecuisse.

 

JG

Cortequisse

zie Courtecuisse.

 

FD

Corteville

cf. Courteville.

 

JG

Corteville

Courteville: 1. Mnl. cortwile: tijdverdrijf, amusement, plezier. D. FN Kurzweil. BN voor een onderhoudend mens. 1306 Jehans Cortewille, Ip. (BEELE); 1350 Zegher Cortewille (CLMII); 1443 Willem Cortewele, 1588 Robert Cortewylle, St.-Win. (VERGR. 1968,63). – 2. Zie Courteville en Cortewilde.

 

FD

Corteville

Proven. 1. Corteville (Dép. Houthem-lez-Ypres). — 2. ,,Domaine du sieur Co(n)r(a)d ».

 

EV

Corteyn

zie Courtin.

 

FD

Corteyzer

zie Karthauser.

 

FD

Corthals

1. Car. phys. ,,H. au col court » ou ,,Le court » (Hais pou­vant, en finale, remplacer -mans, comme -jans et -thans). N° 250. — 2. V. Corthaut.

 

EV

Corthals

Corthols, zie Korthals.

 

FD

Corthals

Korthals. 1298 «Clai Corthals» OnomCalais; surnom d’après l’aspect physi­que: néerl. korte hais ‘court, petit cou’.

 

JG

Cort–haut

-bouts, -oos. Proven. ,,Bois du sieur Co(n)r(a)d ou ,,Bois de la ferme » (Cohorte ou Curte, ,,Ferme »). Synon. : Cort­hals.

 

EV

Corthaut(s)

-hout(s), -houdt, zie Korthou(d)t.

 

FD

Corthier

zie Courtier.

 

FD

Corthose

BN voor de drager van korte kousen, laarzen. D. Kurzhose. 1393 Joh. Kortehose, Hb. (NN).

 

FD

Corthout

Corthaut, Korthout, -oudt, Corth-outs, -auts. 1534 «Heyn Corthouts» Zolder, 1562 «Fredericus Corthout» Louvain; nom d’origine: Korthout (= petit bois), topon. fréquent [FD]. Cf. aussi Courtauche.

 

JG

Corti

1474 «Margarita relicta Johannis Corti» PrincipLiège; nom d’origine: fr. courtil.

 

JG

Corti(er)

zie Courtier.

 

FD

Cortiens

zie Coertjens.

 

FD

Cortier

Nom de métier: fr. courtier, cf. 14e s. «Johan Silon, le corder» CensHuy, cf. aussi Lecourtier.

 

JG

Cortier

V. Corde.

 

EV

Cortigny

Nom d’origine: var. de Cartignies (Nord) ou Cartigny (Somme).

 

JG

Cortigny

PlN Cartignies (Nord) of Cartigny (Somme)? Wsch. < Cottigny (r-epenthesis).

 

FD

Cortin

Peut-être surnom: littér. courtin, dérivé de fr. court (petit de taille), courtaud, mais le FEW 2, 1586b ne relève sous cette forme que anc. fr. cortin ‘qui ne dure pas longtemps’. En wallon, on attendrait courtin ; les NF Courtain, -in sont d’ailleurs attestés. On considérera que Cortin n’est pas résolu, pas plus que Cortot [JL, NFw].

 

JG

Cortin

zie Courtin.

 

FD

Cortis

Cortis(s)e: PlN Kortijs (L). 1354 Gerars de Cortis (CVD); 1374 Gérard Maelgrapp van Corthys = Gerar de Cortis (BLO V).

 

FD

Cortis

Cortise, Cortisse. Nom d’origine : Kor-tijs (Lb).

 

JG

Cortis

Proven.  Corthis  (Loc.).

 

EV

Cortjens

cf. Coertjens.

 

JG

Cortjens

zie Coertjens.

 

FD

Cortleven

zie Kortleven.

 

FD

Cortman

zie Kortman(n).

 

FD

Cortois

-oos, -oys, zie Courtois.

 

FD

Cortois

V. Courtois.

 

EV

Cortot

Peut-être surnom, équivalent de fr. courtot.

 

JG

Cortsjen

zie Korstjens.

 

FD

Corturint

zie Cortvriend.

 

FD

Cortvri(e)n(d)t

Car. phys. ,,L’ami court (de taille) ». N° 253.

 

EV

Cortvriend

-vri(e)n(d)t, Corturint, Ceurtvriend: BN voor iemand met siéent karakter, met wie je slechts korte tijd bevriend kunt zijn. 1285 Gillon Cortfrient, Kales (GYSS. 1963); 1340 dat Ihans Cortvrients was, Ip. (BEELE 1959); 1382 Daniel Curtvrient, Kanegem (DEBR. 1970).

 

FD

Cortvriendt

Cortvrindt, etc. 1285 «Gillon Cortfrient» OnomCalais; probabl. surnom de qqn qui a un mauvais caractère, avec lequel on reste peu longtemps ami, néerl. korte vriend ‘court ami’ [FD].

 

JG

Corty

zie Courtier.

 

FD

Cortyzer

-yser, zie Karthauser.

 

FD

Corv-

Curv- -ers. V. Korf.

 

EV

Corv(o)isier

zie Corbusie(r).

 

FD

Corvel(e)yn

-(e)ijn, zie Corvillain.

 

FD

Corveleyn

cf. Corvilain.

 

JG

Cor–velyen

-vilain. V. Courvelle.

 

EV

Corver(s)

zie Korver(s).

 

FD

Corvers

Curvers, cf. Korfer, Korvers.

 

JG

Corvil(l)ain

Corvel(e)yn, -(e)ijn: BN court villain: kleine (korte) boer, dorper. 1318 a Courvilain pour 2 touniaus, Bergen (PIERARD); 1487 Jehan Corvillain, Corbais (HERB.); 1524 Anthonius Corvileijn (MULIII).

 

FD

Corvilain

Corvillain, Corveleyn (forme néerl.). 1318 «Courvilain», 1334 «Courvillain» ComptesMons, 1444 «Johans bastard Corvil­lain» TerreJauche, 1448 «Courvillain», 1487 «Jehan Corvillain» Corbais; surnom: fr. court villain ‘paysan de petite taille’.

 

JG

Corvisier

cf. Corbesier.

 

JG

Corvoisier

V. Cordonnier.

 

EV

Corwin

zie Corewyn.

 

FD

Coryn

Forme flam. de Corain, Corin.

 

JG

Coryn(en)

V. Corin.

 

EV

Coryn(s)

Corynen, zie Carrin.

 

FD

Cos

zie Kos.

 

FD

Cosaert

Cousa(e)rt, Cozar: Afl. van Mnl. cosen: spreken, praten, liefkozen, vleien. BN voor een vicier. 1286 Johanne Cose, Ip. (BEELE); 1298 Bernardo Cosere, Bg. (VERKEST); 1479 Arent Couzart, Ronse (GADEYNE m). Zie ookBk. 1963, 218-9.

 

FD

Cosaert

Cousaert. Surnom de flatteur, dérivé en -a(e)rt de moy. néerl. cosen ‘bavarder, flat­ter, cajoler’, comp. Co(o)semans.

 

JG

Cos–aert

-man. V. GOD (Goz).

 

EV

Cosem, van

zie van Cosen.

 

FD

Cosema(e)ker, de

zie de Coussemaker.

 

FD

Cosemans

cf. Coosemans.

 

JG

Cosemans

Coos(e)mans, Cozemans, Ko(o)semans, Coesemans, Coesman, Coisman(s), Coysman, Kosman, Cosman(s): Afl. van Mnl. cosen. Zie Cosaert. 1393 Janne Coseman, Tn. (C.BAERT).

 

FD

Cosen, van

van Cosem: PlN Kozen (L).

 

FD

Coseyns

-in(s), zie Kozijns.

 

FD

Cosijns

cf. Cosyn(s).

 

JG

Cosman

1598 «Dieudonné Cosman» Dén-Wavre, 1846 «Cosman Tombeur» Kemexhe; dérivé de Cosme.

 

JG

Cosmann,

Cosman(s), zie Kosman, Cosemans.

 

FD

Cosme

Come, w. Côme (également Coûme). 1549 «Cosme de Monville» Fronville, 1557 «la veuve Jehan Le Cosme», 1633 «Wilmart Cosme» BourgNamur; prénom Cosme, d’après les saints Cosme et Damien, patrons des chirurgiens. Cf. aussi Coeme, Coëme, Cosme.

 

JG

Cosme

Cosmes, Cosme, Cosmé, Côme(s), Come(s), Comès: Patr. Corne. Fr. vorm van Gr. HN Cosmas. 1572 Cosmos Hammans, Boechout (SELS).

 

FD

Cosnefroy

Patr. Hypercorrect voor Confroy, Rom. vorm van Germ. VN kôn-frîd ‘koen-vrede’: Gonfredus (MORLETI).

 

FD

Cosp(a)in

zie Copain.

 

FD

Cosquer

zie Cousquer.

 

FD

Cossart

1286 «li femme Gillot Cossart» CartMons, 1324 «Martin Cossart» Comptes­Mons; probabl. dérivé péjoratif en -ard de fr. casser ‘heurter du front’ FEW 2, 1156b.

 

JG

Cossart

-ard, Cossaer(t), Coussart, -aert: Patr. Pic. var. van Gossa(e)rt, afl. van Goos, Goswijn. 1166 Gerardi Cossart = 1188 Gerardi Gossart, H (SMT I); 1308 Miekiel Cossart; 1374 Michiel Cossaerd; 1378 Jan Cossaert, Ip. (BEELE); 1400 Eustacius Coussart, Tv. (BERDEN).

 

FD

Cosse

(NF de la prov. de Namur et d’Entre -Sambre-et-Meuse, amis plutôt d’origine hennuyère). 1286 «Adans Cosses» CartLessines, 1371 «Henri Cosse» Casteau, 1384 «Colars li

Cos» Brugelette (IdG 2005, 234), 1449 «Gil-lechon Cosse» AidesNamur, 1605 «Lambert Cosse» Cerfontaine; surnom (de marchand): fr. cosse (de légumes), ou bien w. cosse ‘compagnon’, forme raccourcie de fr. cousin. Un hypocor. w. du prénom fém. Pentecoste est moins probable.

 

JG

Cosse

Cosset, Cossey, Cossez. 1218 «Cos-setus» = 1221 «Cossatus», 1234 «Balduina feme Baude Cosset», 1271 «Jehan au Cos­set», 1273 «Robers des Cosses», 13e s. «Cos­set» NécrArras, 1286 «le cortil Cosset» CartLessines, 1296 «Jehan dit Boine Henné Cosset» ComptesMons, 1509 «Jacquemart Cocet/ Cochet» Ladeuze; même si le NF paraît surtout hennuyer, généralement dimin. en -erde kos-, cf. w. liég. cossèt ‘(jeune) cochon, goret’ DL 167a, cf. également 1206 «Cras Cosses» NécrArras ; ou bien, secondairement, dérivé en -et de Cosse (ci-dessus).

 

JG

Cosse

Misschien W. cosse: gezel, makker, kameraad (HERB.). Of Ofr. cosse: peul, dop; zie Cosset.

 

FD

Cossé(e)

-e(e), zie Cosset.

 

FD

Cosseaux

-iaux, -ay, Decossaux, -eau(x): Pic. cossiau: peul, dop (van peulvruchten) (HERB.).

 

FD

Cossée

Coussée. Var. de Cosse, Cosset?

 

JG

Cossée

Proven. Gozêe (Loc.).

 

EV

Cosseleez

zie Gosselet.

 

FD

Cossement

Coussement. Francisation du NF néerl. Cooseman (= homme des causes, des procès).

 

JG

Cossement

zie Coussement.

 

FD

Cossemijns

-yns, Cassemijns: Wsch. = Cossement, door W. uitspr. van -ent.

 

FD

Cossens

zie Kozijns.

 

FD

Cosset

-é(e), -e(e), -ez, -ey, Coussee, -é(e): 1. Dim. van Ofr. cosse: peul, dop (van erwt). BN van de erwtendopper; vgl. 1438 Jehan Pillepois (die erwten pelt), Laon (MORLET). 1218 Cossetus; 1206 Cras Cosses; 1234 Boude Cosset; 1271 Jehan au Cosset; 1273 Robers des Cosses, Atrecht (NCJ). – 2. Cosset < Cochet, tenzij Cochet hypercorrect is. – 3. Patr. Cosset = Gosset; vgl. Cossart.

 

FD

Cosset

-ey, -ez, cf. Cosse.

 

JG

Cossiaux

1616 «Estievene Cosseau» Princip-Chimay ; pour ce NF montois, un surnom tiré du montois cossiau ‘gésier; estomac, ventre’ (Dict. montois-français, 1998, 60b [non enregistré toutefois par l’ALW 8 31-33] [MH] semble plus vraisemblable que pic. (Tournai) cossiau ‘cosse de pois, de haricots’.

 

JG

Cossin

zie Kozijns.

 

FD

Cossmann

zie Kosman.

 

FD

Cosson

[ancienne famille roturière du ban de Roanne]. 1394 «Collet Cuchon de bain de Roine», 1406 «Kolin Kochon de Riwe», 1605 «Jean Querin Cotzon bresseur au monastère de Stavclot», etc. La Gleize; comme le suggère L. Remacle (Parler de La Gleize, 259-260), anc. fr. cosson ‘revendeur’, w. liég. arch. gosson ‘blatier’, cf. encore (à Bergilers) on mâssî gosson ‘un homme salement vêtu’ DL 292b (v. aussi L. Remacle, Étym. 98n). – En domaine picard, cosson a pu signifier aussi ‘marchand de volaille, beurre et œufs’ (cf. N. Dupire, Revue du Nord 22, 133) [MH].

 

JG

Cosson

Profess. 1. V. Chausse. — 2. ,,Revendeur » (Lorraine). N° 155.

 

EV

Cosson,

 

Cossonnet, Cossonneau: 1. Wsch. < Fr. cochon(net): varken(tje). 1218 Herbers Cochon, St-Q.(MORLET). – 2. Evtl. Ofr. cocon, cosson < Lat. cocionem: makelaar, koopman, opkoper, voortverkoper.

 

FD

Cossu

Surnom: fr. cossu ‘qui est aisé; bien habillé ; riche’FEW 2, 826a

 

JG

Cossyns

zie Kozijns.

 

FD

Costa

da Costa, Kosta, De Costa: It.-Port.-Sp. FN. PlN Costa: heuvelhelling, bergflank; ook kust, oever. Vgl. Delacoste. 1377 Petrus de Wartemberg dictus de Costa, St.-Tr. (GHYSEN); 1783 Alexander da Costa, Bs.(AP).

 

FD

Costan(tin)

-ino, -ini, zie Constan(d)t.

 

FD

Costard

1206-7 «Jakemon Costart» Chartes-Hainaut, 1260-61 «Jakemes Costars» Chir-Tournai, 1293 «Nicholas Costars» Comptes-Mons; dérivé d’anc. fr. caste ‘côte’ (qui a le coffre bon).

 

JG

Costard

Afl. van Ofr. coste: oever. Vgl. Delacoste. 1244 Jehan Costart, Dk. (SMTI); 1293 Nicholas Costars, Bergen (LVL 1978, 294).

 

FD

Coste

Côte, Cote. 1280 «Coste sa femme [de Jehans Scorbot]», 1282 «Willaume Coste» DettesYpres, s.d. «domicelle Coste de Han» ObitHuy;    généralement    prénom    fém., aphérèse de Pentecoste, -côte [JL, NFw].

 

JG

Coste

zie Delacoste.

 

FD

Cost–e

-ens, -ons, -ier, -y. V. Côte.

 

EV

Coste(n)s

Custyns: 1. Zie Christyn. – 2. Patr. Korte vorm van VN Augustijn. 1442 Costynken van der Waerden = 1447 Augustyn van der Warden, Ht. (A.GHIJSEN). – 3. Patr. Vleivorm van Lat. HN Constaninus. 1443 Constantinus dictus Cost = 1435 C. dictus Costken, Den Bosch (GOR.).

 

FD

Costenoble

Coustenoble,  Constenoble. 1270 «Nicholon dit de Constantinoble » Dettes-Ypres,  1675  «van  Costenobel»  Malines; forme en anc. flam. de Constantinople [FD]. Coster, au génitif: Costers, Kosters ; composé : Costermans,   Kostermans.  Nom de pro­fession: moy. néerl. coster ‘sacristain’.

 

JG

Costenoble, (van)

(van) Costenobel, Coustenoble, -obbe, Constenoble, Croustenoble: Oudvlaamse vorm van Constantinopel. 1270 Nicholon dit de Constantinoble, leper (CCH); 1534 Judocus Cousnoble; 1545 Henricus Costenobel, Steenwerk (MULIV).

 

FD

Costentin

zie Constan(d)t.

 

FD

Coster(e), de

Coster(s), de Costre, zie de Koster.

 

FD

Coster(e), van

zie (van) Caster.

 

FD

Coster(s)

Costermans. V. Koster.

 

EV

Costerman(s)

Kosterman(s), -mann, Ku(e)stermann, K(e)ustermans, Ceustermans, Custermans, Kuystermans, Kuijstermans, Ceurstemont: BerN. Afl. van (de) Coster, de Kuster. 1400 Ghysbrecht Keustermans, Lodewyck Costermans, Tv. (BERDEN); 1539 Cornelis Cuystermans, Aw. (AP).

 

FD

Costeur

-eux, zie Caucheteur.

 

FD

Costiaens

zie Christiaans.

 

FD

Costiaux

Cottiaux, Coteau, Cotteau(x): 1. PlN. Pic. costel: kust, oever, helling. Vgl. Delacoste. 1404 Jehan Costelle, Laon (MORLET). – 2. Ofr. costel, coltel, Fr. couteau: mes. Zie Couteau. -3. Costiaux kan hypercorrect zijn voor Cottiaux (zie Cottel).

 

FD

Costiaux

Nom d’origine: anc. pic. costel ‘côte’. Costy. 18e s. «Le Costy» Verviers; masc. de w. costîre ‘couturière’ ?

 

JG

Costier

Costy, Costi, Corstier: 1. Ofr. costier: verwant in een zijlinie. 1741 Jacobus Costier, Rubroek (VERGR. 1968,64). – 2. W. costier, costy: kleermaker. 18e e. le Costy, Verviers (HERB.).

 

FD

Costrop

zie Castrop.

 

FD

Costy

zie Costier.

 

FD

Coswarem

zie Corswarem.

 

FD

Cosyn

Cosijn, Kozijn, au génitif: Cosijns, Co-syns, Cozyns, Kozijns; Coesens, Coessens, Coussens. NF néerl. corresp. à fr. Cousin, fr. cousin (nom de parenté).

 

JG

Cosyn(s)

zie Kozijns.

 

FD

Cosyns

V. Cousin et GOD (Goz).

 

EV

Cosyns(s)

1. V. Cousin. — 2. V. GOD (Goz).

 

EV

Cot-

Cott-. Aphérèse de Jacot (de Jacques, cf. par ex. Jacotet) ou de Nicot (de Nicolas). « Dérivés: Cotard, Cottard. 1302 «Jakemon Bourdon c’on dist Cotart» LoiTournai, 1338 «Jakemin Cottart» Nivelles, 1444 «Cotart de Maillet» AidesNamur. – Cotteaux, Cottiaux, Cotel. 1175-80 «Balduinus Cotel» Meerbeke [BR], 1279-80 «Hellins Coteaus» Reg-Tournai, 1580 «Jehan Cottay le vieu» & «Toussaint Jacotay» Haybes; toutefois ce pourrait être aussi un fabricant de cottes, de manteaux, comme surnom de pelletier, cf. 1417 «Jehan Cottiau, pelletier de madame, pour plusieurs pièces d’abys qu’il avoit fou-rez» ChartesHainaut [FD]. – Coté. – Cotin, Cottin, Cottyn, génitif néerl.: Cottens. 1437 «Coellin Cottin» Courtrai, 1472 «Cottin» DénLaroche, 1529 «Jehan Cotin» Bourg-Namur. – Coton, Cotton. 1656 «Claude Cot-ton» DénFlorenville. – Cotoul.

 

JG

Cot(t)ils

V. Cortil.

 

EV

Cot, de

de Codt, de Cotte: Mnl. cote, Ofr. cot(t)e, E. coat: mantel. Fr. FN Cotte, Lacotte. BN voor de drager ervan of BerBN. 1398 Jan de Cotte, Aalbeke (DEBR. 1970); 1533 H. de Co(d)t, Ip. (Par. 1982,2-13).

 

FD

Cotard

1. V. GOD. — 2. V. Cotte,

 

EV

Cotard

-ar(t), Cotta(rt): 1. Patr. Korte vorm van Jacotard of Nicotard. 1338 Jakemin Cottart, Nijvel (HERB.). – 2. Uit Costard.

 

FD

Cote

Côte: 1. Patr. Korte vorm van Rom. vleivormen Francote of Pirecote enz. (RENARD). – 2. PlN Côte; zie Delacoste.

 

FD

Côte

Cote, cf. Coste.

 

JG

côte

coteau. ,,Route montante », ,,Colline ». Proven. Cote(s). Coste; Lacoste. Cot(t)- -eau, -iau(x), -elle. Coustol. N° 232.

 

EV

Cotemans

zie Kotemans.

 

FD

Cotens

zie Cottijn.

 

FD

Coteny

zie Couttenier, Decottignies.

 

FD

Coter, (de)

Keuter(s), Keuther, Keutter: Mnl. coter, keuter: bewoner van kleine boerderij, keuterboer. 1605 Joos de Cotere, Lo (CRAEYE).

 

FD

Cotereels

zie Coutereel(s).

 

FD

Cotermans

zie Couterman(s).

 

FD

Coteur

(NF limbourgeois). Pour Debrab., ce serait une var. de Couture.

 

JG

Coteur

V. Cotte.

 

EV

Coteur

zie Couture.

 

FD

Cothals

zie Korthals.

 

FD

Cothem, van

zie van Cottem.

 

FD

Cotignie

zie Decottignies.

 

FD

Cotil

Cot(t)ils, Cot(t)ille, Cotyle, Coutil: 1. PlN Cortil (WB, N), Cortils in Mortier (LU) < Lat. curtile, dim. van curtis: hoeve, hof. Vgl. Cortaille, Decourtil. – 2. De naam Cotyle werd in de 20e eeuw door een familie gekozen ter vervanging van Cocu (J. G.).

 

FD

Cotille

Cottille, cf. Cotyle.

 

JG

Cotin

Coton, cf. Cot(t)-.

 

JG

Cotin

zie Cottijn.

 

FD

Cotison.

V. GOD.

 

EV

Cotman(s)

zie Kotemans.

 

FD

Cotoire

zie Catoir(e).

 

FD

Coton

Cotton(g), Couton: 1. Patr. Korte vorm van Jacoton of Nicoton. – 2. Fr. coton, Mnl. cot(t)oen: katoen. BerBN voor de wever of verkoper van katoen. Vgl. Coutenier. 1272 Willelmus dictus Cotoen, Oud. (CG); 1374 Gheeraert Cottoens, Gb. (SCHR.).

 

FD

Cotreau

Cotrelle, zie Coutereel(s).

 

FD

Cotrez

Coutrez: Fr. FN Cottret < coteret, Ofr. costerez: takkenbos. BerBN van houthakker.

 

FD

Cotroux

Nom d’origine: w. côtrou, lieu-dit à Sovet (Nr).

 

JG

Cotroux

PlN in Sovet (N) (J.G.).

 

FD

Cott-

cf. Cot-.

 

JG

Cotta(rt)

zie Cotard.

 

FD

cotte

„Vêtement, Casaque ». 1. Pro­fess. Coteur, Cuttier, ,,Fabric de cottes ». — 2. Fonction. Cotter–aux, -oux, ,,Cotte d’armes » (Ane. fr.). — 3. Car. mor. Cotard (péjo­ratif). ,,Pillard, bandit ».

 

EV

Cotte

zie Cottet.

 

FD

Cotte, (van de)

PlN Mnl. cot: hok, hutje, arme woning. 1295 Colinus de Cote, Oordegem; 1396 Matthijs van den Cote, Grotenberge (GYSS. 1971,41).

 

FD

Cotteau(x)

zie Cottel.

 

FD

Cotteel(s)

zie Cottiels.

 

FD

Cottegnie(s)

-y, zie Decottignie(s).

 

FD

Cottel

Cottel(l)e, Cotteau(x), Cottiaux, Coteau: 1. Patr. Dim. van VN Jacot of Nicot. 1314 Jacobum dictum Jacoteal, Luik (RENARD 236). – 2. Dim. van Ofr. cote (Germ. kotta, E. coat): overkleed. Ofr. cotel: maliënkolder; of côtelé: dames- of herenkleed, korte mantel. 1417 Jehan Cottiau, pelletier de madame, pour pluiseurs pièces d’abys qu’il avoit fourez (CCHt); 1737 Carel Cotteau, Th. (PARM.). -3. Zie Costiaux.

 

FD

Cotteleer

zie Coutelier.

 

FD

Cottem

Proven. Kottem (Dép. Ou-denburg).

 

EV

Cottem, (van)

van Cot(t)hem, van Cottom, van Caut(h)em: 1. PlN Kottem in Oombergen, Erpe en Zonnegem (OV). 1281 Joh. de Cothem, Hillegem (HAES.); 1396 Lievin van Cotthem, Oombergen (DE B.). – 2. PlN in Oudenburg (WV). 1336 Willem van Kothem, Gistel (RYCKEBOER); 1461 Heynric van Cottheem, Oudenburg (GYSS. 1950,159).

 

FD

Cotten(s)

zie Cottijn.

 

FD

Cottenie

Cottenier, cf. Couttenier.

 

JG

Cottenier, (de)

zie Couttenier.

 

FD

Cottenj(i)é

-je, -ie(s), zie Couttenier, Decottignies.

 

FD

Cottens

cf. Cot-, Cot(t)in.

 

JG

Cottens

V. GOD.

 

EV

Cotteny(e)

zie Couttenier, Decottignies.

 

FD

Cottereau(x)

-eel, -elle, zie Coutereel(s).

 

FD

Cottet

Cotte: Patr. Korte vorm van Jacotet, dim. van VN Jacques.

 

FD

Cottiaux

zie Cottel.

 

FD

Cottiels

Cotteel(s): 1. Var. van Cottel. – 2. Wsch. veeleer var. van Cottils.

 

FD

Cottier

Var. van Costier of (ass. rt/tt) Cortier.

 

FD

Cottignies

Cottigny. 1497 «Gillart de Cotti-gnies» DénKain, 1678 «François Cotigny (Coti-gnies, Cottignies), dit Brûle-Maison» Lille; nom d’origine : Cottignies, à Wasquehal (Nord).

 

JG

Cottigny

-ie(s), -iers, zie Decottignies.

 

FD

Cottijn

-yn, Cot(t)in, Cout(t)in, Cotten(s), Cotens: Patr. Korte vorm van Nicotin of Jacotin, vleivormen van resp. Nicolas en Jacques. 1449 Jacotijn Lapostolle; 1493 Jacotijn Patour, Rijsel (PARM.); 1398 Beele Cottins, Olsene; 1392 Colin Cottin, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Cottille

-ils, zie Cotil.

 

FD

Cottin

Cottyn, Cotton, cf. Cot(t)-.

 

JG

Cottin

zie Cottijn.

 

FD

Cottini(e)

zie Decottignies.

 

FD

Cottom, van

zie (van) Cottem.

 

FD

Cotton(g)

zie Coton.

 

FD

Cottreel

-iel, -iau, zie Coutereel(s).

 

FD

Cottry

Cottrij: 1. Deze hoofdzakelijk Wvl. FN is m.i. = Catry. – 2. Misschien var. van Fr. FN Couterie < Cousterie (DNF): kosterij, kosterswoning, kostersgoed. Vgl. PlN Costerie; 1601 Cottrije, Dottenijs (DF VIII).

 

FD

Cotur(e)

zie Couture.

 

FD

Coturiau

zie Coutereel(s).

 

FD

Cotyle

Cotille, Cottille. Nom qui s’est substitué officiellement (changement au 20e s.) au NF Cocu.

 

JG

Cotyle

zie Cotil.

 

FD

Cou(w)yzer

zie Koudyzer.

 

FD

Couard

1. Car. mot. ,,Poltron ». — 2. V. GOD (Go).

 

EV

Couard

cf. Coart.

 

JG

Couard

zie Coward.

 

FD

Coubaux

-beau(x), -bauw, zie Cobaux.

 

FD

Coubaux

V. COL.

 

EV

Coubeau

-eaux, cf. Cobbaut, Cobaux.

 

JG

Coubergs

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Coubronne

Frequente PlN in Nord en PdC: koude bron. Vgl. D. Kaltenborn. 1401 Jehan de Coubronne, Hallines; 1474 Jehan de Coubronne, St.-Omaars (DF VIII).

 

FD

Couchant

Surnom: qui se couche; en anc. fr., aussi hommes couchant et levant, gens de main morte FEW 2, 907b.

 

JG

Couchant

Wsch. reïnterpretatie van Cochon.

 

FD

Couchard

1. V. Coq. — 2. V. GOD (Gok).

 

EV

Couchard

-art, zie Cockart.

 

FD

Couchard

-aux (NF en région liégeoise), Coukard (forme pic. en Hainaut). Peut-être dérivés péjoratifs en -ard (non attestés) du v. coucher, comp. moy. fr. coucheur ‘celui qui couche avec une autre personne’ FEW 2, 908b.

 

JG

Coucharière

-iere. Surnom phrastique: celui qui couche arrière (à l’écart), p.-ê. s’agissant d’une victime de déboires conjugaux (Jodogne 22); comp. aussi 1499 «Willame Couchebin» TerrierNaast.

 

JG

Coucharière

zie Conserrière.

 

FD

Couchaux

zie Cochaux.

 

FD

Couche

1694 «Cornélis Couche» BourgNamur; surnom: fr. couche; en anc. fr., avait aussi le sens d’enjeu FEW 2, 907a. Cf. aussi Cuche.

 

JG

Couche

Ofr. couche: draagbaar, (mst)bed.

 

FD

Couché

-ez, zie Cochet.

 

FD

Couché

-ez. Surnom: w. nam. couchèt ‘cochon’, cf. 1512 «Baudechon Couchèt», 1657 «Claude Couchèt» BourgNamur, 1544 «Bastien Cou­chèt» DénStavelotMy, ou bien de fr. couché (de motivation obscure). Cf. aussi Cuchet.

 

JG

Coucheir

zie Cousquer.

 

FD

Couchement

zie Coussement.

 

FD

Couchie

Var. de Gauchie (= chaussée).

 

JG

Couchie

-y: 1. PlN Coucy (Aisne, Ard.). 1257 Jehans de Couci; 1262 Oede Couchi = Oede de Couciaco, Atrecht (NCJ). – 2. Zie Cauchie(s).

 

FD

Couchman

zie Coussement.

 

FD

Couchot

Surnom: w. (La Louvière) cotchot ‘cochonnet’ FEW 2, 1254b.

 

JG

Couchuyt

zie Kockuyt.

 

FD

Couck

Coucke, cf. Coeck.

 

JG

Couck(e)

V. Koek.

 

EV

Couck(e)

zie Koek.

 

FD

Couck, de

zie (de) Kok.

 

FD

Couckelberq

zie (van) Koekelberg(h).

 

FD

Couckercke

zie Coudekerque.

 

FD

Couckhuyt

Couekuyt, cf. Cocquyt.

 

JG

Couckuit

-(h)uyt, Coucquyt, zie Kockuyt.

 

FD

Couclet

Couquelet. 1764 «Jean-Joseph Couclet» BourgLiège; var. de Coclet, Coquelet [JL, NFw].

 

JG

Couclet

V. Coq.

 

EV

Couclet

zie Coquel(le).

 

FD

Coucogne

zie Cocagne.

 

FD

Coucq

zie Koek.

 

FD

Coudekerque

Couckercke, Couquerque: Koudekerke (FV), uitspr. koekerke (DEBR. 1984). 1165 Everardum de Coudekerka, St.-Win.; 1300 Willeme van Coudekerke; 1281 Clais de Coudekerke, Ip. (DF VIII, BEELE).

 

FD

Coudenie

-is, -ijs, -ys, zie Decottignies.

 

FD

Couder

Coudere (NF importé du Midi de la France). Nom d’origine: anc. prov. couderc ‘pâturage commun’.

 

JG

Couderé

zie Coudroy.

 

FD

Coudeville

-evylle, cf. Coddeville.

 

JG

Coudeville

Proven. Loc. fr.

 

EV

Coudeville

-vylle, zie Coddeville.

 

FD

Coudijzer

Coudyser, Coudyzer, Koudyzer, etc. 1420 « Marien Coudeyzers » Courtrai ; sur­nom néerl. de chaudronnier [FD].

 

JG

Coudou

Coudoux. Probabl., comme NF im­porté, nom d’origine: Coudoux (Bouches-du-Rhône).

 

JG

Coudou(x)

PlN Coudoux (Bouches-du-Rhône).

 

FD

Coudray

Coudre, zie Coudroy.

 

FD

coudrier

coudrais. ,,Noisetier, Plantation de coudriers ». Dialecte : Corr- -oy (N. de Loc.), -aye, Proven. Couder, Coud(e)r-, Cou-t(e)r-, Co(u)r- -é, -ez, -aye, -oy. Co(u)rr- -éa, -iaux, -iou, -oy, -ye. Delcore, ,,Du coudrier » (Mal-médy).). Couderchet, ,,Bois des coudriers » (Couderc-baye). Corravin. ,,Ravin des coudriers ». N° 244.

 

EV

Coudrier

PlN Fr. Coudrier: hazelaar.

 

FD

Coudron

cf. Caudron.

 

JG

Coudron

V. Chaudron.

 

EV

Coudron

zie Caudron.

 

FD

Coudroy

-ray, -ré, -re, Couderé, -ère, -ère, Couldrey, Caudroit: Fr. PlN Coudraie: plaats waar hazelstruiken staan. Ook Ducoudray, Ducoudré (DNF). 1675 Jan Coddré, Ktr.; 1683 Petrus Couderé, Menen; 1656 Johannes Coudrey, Bg. (VS 1972/13).

 

FD

Coudurier

V. Couture et Coudrier.

 

EV

Coudyser

-yzer, zie Koudyzer.

 

FD

Coudyzer

Profess. Goudijzer? ,,Lingot d’or ». (Comp. Silveryzer, ,,Lingot d’argent »). N. d’orfèvre ou d’affineur d’or. N0 131, 190.

 

EV

Cou–e

-et, -ez. V. Cawe.

 

EV

Couenen

Zie Koen.

 

FD

Couet

-ez, -é, Coët, Couwet, -ez, Kowet, Cowé, -ez, Koewé, Cauwet, Cau(u)et, Cawet, -ez, Cauët, Keuwet, -ez, Cué, Quewet, -ez, Quéwet: Ofr. coué < Lat. caudatus: met een staart. LU W. cowèt: duivel, nietsnut. BN. 1210 Caudata; 1223 Robers Coés; 1278 Gilon au Couwet, Atrecht (NCJ); 1280 Mathius Cawés, Neufville (CSWI); 136 e. Lambert Couet, Laon (MORLET); 1419 Andrui Kewet, Nij vel (HERB.); 1457 Boudin Cauwet, Maldegem (JAM. II).

 

FD

Couez

Couwez, -et, Cowé, Cowez. 1302 «Robiers Couwès» LoiTournai, 1454 «Henry dit Cowès», 1458 «Jehan Cowet» Liège; surnom: anc. fr. coué ‘pourvu d’une queue’, surnom de celui qui porte une queue de cheveux tressés (E. Renard, BTD 26, 257); en sont issus aussi w. liég. cowèt ‘diable, vaurien’ DL 175a et pic. (Tournai) coué ‘vase de terre avec queue’. Cf. aussi Kowet, Kewet. Sur cette série de NF, cf. DicPatRom II. 1, 647.

 

JG

Couffez

zie Coffez.

 

FD

Coufreur

zie Couvreur.

 

FD

Couget

, zie Coget.

 

FD

Cougn-

-et, -on. V. CON.

 

EV

Cougneau

cf. Cogneau(x).

 

JG

Cougneau

zie Coignau.

 

FD

Cougnet

Coeugniet, Cogné, Cognet, Cognez. Surnom: w. cougnèt ‘coin (pour fendre ou caler)’ FEW 2, 153 la, éventuellement avec sens erotique ou obscène (Renard, BTD 26, 258). – Forme fém.: 13e s. «Yde li Cognete» DocLens.

 

JG

Cougnet

zie Coigne.

 

FD

Cougnon

Surnom: p.-ê. anc. fr. cognon ‘coin’ FEW 2, 1531a; sinon simple var. de Cugnon.

 

JG

Cougnon

zie Cugnion.

 

FD

Couhysder

zie Koudyzer.

 

FD

Couill(i)–ard

-on. 1. Car. mor. ,,Peureux ». N° 282. — 2. V. COL.

 

EV

Couill(i)e, van

zie van Coillie.

 

FD

Couillandre

Bretonse FN C(o)uillandre, afl. van kuilh: mollig (DESHAYES).

 

FD

Couillard

1. Afl. van Ofr. coille: teelbal. Scheldwoord aïs BN. Vgl. Ndl. kloot. Vgl. Couilleit. -2. Reïnterpretatie van Collard.iôgg Suzanne Couillard (dochter van) Léonard Collard, Garchy (PDB).

 

FD

Couillard

1286 «Colart Coullart» CartMons, 1351 «Jehan Couillar» CensHuy; surnom signifiant ‘pourvu de gros testicules’, d’où au fig. ‘bon compagnon’ FEW 2, 888b.

Coukard, -art, cf. Couchard ou Coekaert(s).

 

JG

Couilleit

-et, -ez: Dim. van Ofr. coille: teelbal. Scheldwoord aïs BN. Vgl. Couillard. 1380 Jehan Couillet, Laon (MORLET).

 

FD

Couillien

V. COL.

 

EV

Couillier

zie Collier(s).

 

FD

Couill–ier

-iez. 1. V. Caulier. — 2. V. COL.

 

EV

Coukart

-ard, zie Coekaerts.

 

FD

Coukelberghs

zie (van) Koekelbergh.

 

FD

Coulaie

Coul(l)ée, Coulée: LU W. coulêye, Fr. culée: het achterste (cul), het meest afgelegen deel van een dorp, afgelegen gehucht, gat. Verspreide PlN (LU).

 

FD

Coulaie

Coulée. Surnom : w. coulêye ‘coin (du feu), encoignure’, ou bien nom d’origine: culée, fréquent en topon., cf. Delculée.

 

JG

Coulange

PlN Coulange(s) (Allier, Loir-et-Cher, Nièvre, Yonne).

 

FD

Coulbaut

-beau(x): Hypercorrect voor Coubeau(x).

 

FD

Coul–beau

-ée, -(h)eau, -bon, -et. V. COL.

 

EV

Couldrey

zie Coudroy.

 

FD

Coulée

-ee, zie Coulaie.

 

FD

Coulembier

cf. Colombier.

 

JG

Coulembier

zie Colombier.

 

FD

Coulemont

cf. Colemont.

 

JG

Coulet

1619 « Messin-Zeger Coulet» Bourg-Namur; probabl. forme aphérésée de Nicoulet.

 

JG

Coulet

zie Colet.

 

FD

Coulhon

Surnom: w. couyon ‘testicule’, mais aussi ‘pleutre; peureux, lâche’ FEW 2, 889a; ou bien var. de Coulon, Collon.

 

JG

Coulhon

zie Colon.

 

FD

Coulie(r)

-iez, zie Collier(s).

 

FD

Coulier

-iez, Collier, -iez, Couly, Coulie, Collie, Colie. Var. de Caulier, -iez, forme pic. de chaulier ‘chaufournier’, cf. Caulier,

-iez.

 

JG

Couline

1. V. Colline. — 2. V. COL.

 

EV

Couline

Dérivé de fr. couler, ainsi pic. se couliner ‘se glisser furtivement’ FEW 2, 881a. Cf. aussi 1568 «Mathy Coulin» CoutStavelot.

 

JG

Coulisse

1515 «Jehan de Coulis» BourgNamur; nom d’origine: Coulisse (Nr).

 

JG

Coulisse

Idem, cf. fr. coulisse ‘rainure…’ FEW 2, 881a, fr. coulisser ‘glisser’, w. (Mons) collisse ‘mortier fort clair’. Une var. de Coli-che serait plus surprenante.

 

JG

Coulisse

zie Collige.

 

FD

Coullée

zie Coulaie.

 

FD

Coulleit

zie Colet.

 

FD

Coullie, van

zie van Coillie.

 

FD

Coullier

-iez, zie Collier(s).

 

FD

Coulmont

-mant, zie Coelmont.

 

FD

Coulomb

Colomb, cf. Coulon.

 

JG

Coulomb

-oume, Coul(l)on, zie Colon.

 

FD

Coulomb

V. Colomb.

 

EV

Coulombeau

Coulombelt. D’anc. fr. colombel, moy. fr. coulombeau ‘petit pigeon’ FEW 2, 93la, surnom de pigeonnier ou bien comme nom de résidence. Cf. aussi Colombel.

 

JG

Coulombel

-beau, -bez, zie Colombet.

 

FD

Coulombier

cf. Colombier.

 

JG

Coulombier, du

Coulommier, zie Colombier.

 

FD

Coulommier

Proven. Loc. fr.

 

EV

Coulon

Coulomb, Colomb. 1426 «Huart Coullon» TailleSoignies, 1499 «Jehan le Grant dit Coulon» TerrierNaast, 1569 «Coul­lon de Bouhan », « Collart le Coullon Dorchy-mont et Jehan Marez son frère» NPLouette, 1592 «Pheuillien le Coullon» BourgNamur, 1618 «Denis Le Colomb», 1676 «Jeanne Colomb» BourgNamur; surnom: w. colon, coulon ‘pigeon’, lat. columbus, parfois en fonction de premier nom, de lat. Columbus ; cf. aussi Colon, Collon.

Forme fém.:   1629 «Léonard Colombe» BourgNamur.

 

JG

Coulonval

-v(e)aux, Col(l)onval: PlN Coulonval in Villers-le-Gambon (N).

 

FD

Coulonval

-vaux, cf. Colonval.

 

JG

Coulonvaux

V. Colonval.

 

EV

Coulot

zie Colot.

 

FD

Coulouse

NF attesté à Gleixhe depuis 1863, en provenance de France (Normandie, Vienne ou Corrèze); probabl. d’origine toponymique, mais non expliqué par Morlet.

 

JG

Coulre

 (NF de la région d’Esneux). NF pro-babl. d’origine lorraine (GeneaNel); peut-on songer à une tonne réduite, aphérésée du part, passé accoutré ‘arrangé, disposé, orné’ ?

 

JG

Couls

zie Kool(e).

 

FD

Coulsen

zie Coolsens.

 

FD

Coulsier

cf. Coelsier.

 

JG

Coulson

zie Colson.

 

FD

Coulteaux

Peut-être var. (r > /) de Courteaux.

 

JG

Coulteaux

zie Couteele.

 

FD

Coultenier

Cottenier, Cottenie, Cotteny. Cf. 1308 «Coppin li Couleniere», 1328 «Jan de Koutenierre » Ypres ; nom de profession : pro-babl. anc. fr. *cottenier, celui qui travaille le colon [FD].

 

JG

Couly

Coulie, cf. Coulier.

 

JG

Couly

zie Collier(s).

 

FD

Couman-

-ne, -s. V. Coemans et Command.

 

EV

Couman(s)

-manne, -mant, zie Koopman(s).

 

FD

Coumans

-ant, Coumanne, cf. Koopman(s).

 

JG

Coume

V. Coeme, Corme et Chaume.

 

EV

Coumont

Nom d’origine : Coumont, à Nassogne (Lx) et Mohiville (Nr).

 

JG

Coumont

PlN in Nassogne (LX) en Mohiville (N).

 

FD

Coumont

Proven. Dép. Nassogne. V. Chauve.

 

EV

Coun

zie Koen.

 

FD

Coun(e)son

Patr. W. vleivorm op -eçon van VN Koen. 1654 Couneson Mareschal, Bra (HERB.).

 

FD

Coun(i)ot

Patr. Dim. van VN Koen.

 

FD

Coun, de

zie (de) Coen(e).

 

FD

Couna(e)rt

-ar(d), zie Coenaerts.

 

FD

Counachamps

Nom d’origine: (è) Coûnâ-tchamp, à Louveigné et Rouvreux (Lg).

 

JG

Counachamps

PlN in Louveigné en Rouvreux (LU)

 

FD

Counas(se)

BN W. counasse: laf (HERB.).

 

FD

Coun–asse

-e, -et, -esson, -od, -otte, -iot, -ard, -erotte, -ie. V. CON.

 

EV

Coune

w. nam. Coûne. 1602-3 «Pierre Coune» TerriersNamur, 1663 «Jean Gillet dit Coune» Montegnée; nom issu de l’anthrop. germ. Cuno. – Génitif néerl. : Counen. « Dérivés : Counard, w. nam. Coûnârd, -art, -ar, Coenart, génitif néerl. : Coenaerts. 1289 «Counars Gaifiers» CensNamur, 1348 «Cou-nar Mathon» FiefsLiège, 1394 «Counard de Borgomon» La Gleize, 1487-93 «Innocent Counart» EchHuy, 1659 «Jean Counar» DénSalm. – Counas, Counasse, w. Coûnasse [le -où- long permet d’écarter w. connusse ‘poltron, pleutre’ DL 172]; le suff. -asse est rare en anthrop., mais non inexistant, cf. 18.10.1660 «Pier Mathasse» [JL, NFw2]. –Counet, w. nam. Coûnèt. 1544 «la femme Counet», «Sabeau Kounet» DénStavelotMy, 1656 «Pacquay Counet» DénMalempré. –Couneson, Counson (dérivé en -eçon). 1567 «Counechon le Marischal» CoutStavelot, 1618 «Counechon filz Poncin Counechon dudit Cour», 1640 «Wilheaume Couneçon délie Gleize» La Gleize, 1654 «Couneson Mareschal» Bra, 1721 «Philippe Couneson» LaGleize. – Couniot. Cf. 1628 «Subille Counot» émigrée en Suède. – Counotte. 14e s. «Counotte Chuchette», 1600 «Wathieu Cou­notte» GuillLiège.

 

JG

Coune, (de)

zie de Coen(e), Koen.

 

FD

Counen

zie Koen.

 

FD

Counerotte

cf. Conrotte, Connerotte.

 

JG

Counerotte

zie Koenraads.

 

FD

Counet

cf. Coune.

 

JG

Counet

Con(n)et, Koné: Patr. Dim. van VN Koen.

 

FD

Couneye

zie Coigne.

 

FD

Counhaye

Connehaye: PlN in Hendrikkapelle en Clermont(LU).

 

FD

Counhaye

Nom d’origine, à Henri-Chapelle et Clermont-sur-Berwinne (Lg).

 

JG

Counhaye

Proven. Dép. Clermont-lez-Aubel.

 

EV

Couniot

Counotte, cf. Coune.

 

JG

Counns

zie Koen.

 

FD

Counotte

Metr. Dim. van Germ. VN Koen. 146 e. Counotte Chuchette, Luik (HERB.); 1623-1633 Jaquemin Counet = Counot = Counotte, LU (PDB).

 

FD

Counson

cf. Coune.

 

JG

Counson

zie Couneson.

 

FD

Counye

zie Coigne.

 

FD

Coup(e)rie

1. Proven. Couperie (L.D.) ou Coulberie (Dép. Soi-gnies). — 2. Profess. Couperie de cuir ou d’autres marchandises.

 

EV

Coup(p)- 

-at,  -é,  -ez,  Copeau.  1. Profess. Copeau ou copel. ,,Marchand de copeaux ». N° 131. — 2. V. GOD (Go).

 

EV

Coupain

cf. Copain.

 

JG

Coupain

zie Copain.

 

FD

Coupaye

cf. Copaye.

 

JG

Coupaye

zie Copay(e).

 

FD

Coupé

Coupez,  Couppez.  1302 «Mikelès li Coupés fîus jadis Mikiel le Coupet clerc» LoiTournai,  1444 «Gérard Coupet» Aides-Namur, 1448 «Jehan le Coupet» Ladeuze; dérivé de fr. coupe < lat. cuppa, au sens de ‘à grosse tête’ (cf. DBR 6, 1947, 19), cf. les NF Copet, -ette; ou sobriquet ironique au sens de ‘châtré'(Dauzat 153).

 

JG

Coupé

-et, -ez, zie Coppet.

 

FD

Coupel-

-et, -ez. Proven. Dép. Steen-kerque-lez-Enghien.

 

EV

Couperas

V. Kuiper.

 

EV

Couperus

zie de Kuiper.

 

FD

Coupey

Var. van Coupaye of Coupet.

 

FD

Coupfère

V. Koper.

 

EV

Coupi(g)ny

Decoupigny: PlN Coupigny (Aisne, Marne, PdC). 1273 Robert Coupigni, Atrecht (NCJ); 1280 Colars de Coupegnies, Dk. (RL)

 

FD

Coupienne

cf. Copienne.

 

JG

Coupienne

zie Copienne.

 

FD

Coupill(i)e

Coppillie, Copily: Ofr. coupille: kleine tak. BN. Vgl. Tack en Fr. FN Coupillaud. M.i. kan het best een grafie voor Coupigny zijn. 1723 Michiel Coupillie, Buischeure (VERGR.içôS, 65).

 

FD

Coupin

cf. Copain.

 

JG

Coupin

zie Copain, Coppyn.

 

FD

Coupland

zie Copeland.

 

FD

Couplet

-ez: Dim. van Ofr. copel: top, hoogte; Mfr. coplet: top. Vgl. Copay(e). 1338 Johanne Copelet advocatis, H; 1355 Jehan Coppellet=Jehan dit Coppelez, Kamerijk (CCHt); 1647 Jacques Couplet, Dowaai-Aw. (AP).

 

FD

Couplet

Nom d’origine: moy. fr. couplet ‘som­met’ FEW 2, 1555b, cf. «bois de Couplet», à Steenkerque (Ht).

 

JG

Coupleur

Peut-être nom de profession: dérivé du v. coupler ‘accoupler’ ou bien surnom de mesureur: dérivé de coupe < lat. cuppa ‘me­sure de grain’.

 

JG

Coupleut

-eux, -eur, zie Copeleu.

 

FD

Couppé(e)

-ez, zie Coppet.

 

FD

Couppin

zie Coppyn, Copain.

 

FD

Coupremanne

cf. Copermans.

 

JG

Coupremanne

zie Copermans.

 

FD

Couprie

PlN Couperie (Gironde, Maine) (DNF).

 

FD

Couque

zie Koek.

 

FD

Couquelet

cf. Couclet.

 

JG

Couquelet

V. Coq.

 

EV

Couquelet

zie Coquel(le).

 

FD

Couquerque

zie Coudekerque.

 

FD

Coura(n)ge

zie Corouge.

 

FD

Coura(rt)

1. N. de bapt. Conrad (Dial.). V. CON. — 2. Car. mor. ,,Coureur, H. dissipé ». N° 271. Couraux. V. Coudrier et Court.

 

EV

Couraet(s)

-a(rd), zie Koenraad(s).

 

FD

Courant

1. Car. mor. ,,H. courant toujours, pressé ». N° 257. — 2. Proven. Courant(-dès-Champs). (Dép. Argenteau).

 

EV

Courant

1602-3 «Andrieu Courrant» Terriers-Namur; surnom: celui qui court, qui se dépê­che (le sens ‘ruisseau’ n’est sans doute pas pertinent) FEW 2, 1573b.

 

JG

Courant

Curant, Kuran(d)t, Kurent: Ofr. corant: vlug, levendig. BN. 1275 Ywains Corant, Schorisse (VR 9r°); 1385 Jehannot Courans (MARCHAI).

 

FD

Courard

Coura, Courrard, -a. 1365 «Jak Couras des candillons» TailleMons, 1637 «Catherinne relict Jean Courard» Nandrin; var. de l’anthrop. germ. Conra(r)d, avec, à l’appui de cette interprétation: Koûrâ, Conrade, prénom d’homme (J. Hubert, Dict. wallon-français, Liège, 1853,137) [JL, NFw]. – Le NF étant surtout liégeois, un surnom d’après w. (La Louvière), pic. courârd ‘coureur, libertin » (DWC, 73) [MH] semble moins vraisemblable.

 

JG

Courault

Cour(e)aux, Courraud: 1. PlN Coureau. Vgl. Fr. Ducoureau. – 2. Ofr. coral: lopend, vlug. BN.

 

FD

Courault

Coureaux. Nom d’origine, dérivé de w. côre ‘coudrier’ ?

 

JG

Courb(a)in

BN naar de kromme, gebogen rug.

 

FD

Courbe

1. BN voor iemand met kromme rug. – 2. PlN: kromming, bocht (Aisne, Orne…).

 

FD

Courbe

Surnom d’homme courbé, voûté; ou bien nom d’origine: Courbe(s), assez fréquent en France.

 

JG

Courbet

-ez, Corbet, -ett, -é(e), -ey, -eij, -ex, Korbee: BN voor iemand met gebogen houding, een kromme. 1389 Raoul Courbet, Laon (MORLET).

 

FD

Courbet

-ez. 1362-63 «Jehans Courbés» Po-lyptAth, 1426 «Jehans Courbes» = «Jehan Courbet» TailleSoignies; surnom: moy. fr. courbet ‘serpe à tranchant courbe’, cf. aussi Corbet.

 

JG

Courbet

V. Corbais.

 

EV

Courboin

PlN (Aisne).

 

FD

Courbois

1767 «Jean Courbois (orig. de Looz)» BourgLiège; nom d’origine: topon. attesté au moins à Condé-sur-Escaut (Nord).

 

JG

Courbois

PlN in Condé (Nord).

 

FD

Courbon

-ot: BN naar de gebogen houding, zoals Courbet.

 

FD

Courbot

Dimin. anthropon. de Courbe.

 

JG

Courcel(les)

Proven. Loc.

 

EV

Courcelle

-elles, Courselle, -elles, Corselle. 1259 «Nicholon de Courceles» Chartes-Flandre, 1275-76 «Biernardins de Courchie-les» RegTournai, 1302 «Gilles de Courcièles» LoiTournai; nom d’origine: ainsi Courcelles (Ht) < lat. curticella.

 

JG

Courcelle(s)

-chelle, zie Decourcelle(s).

 

FD

Courcy

zie Coursier.

 

FD

Courdain

zie Courdent, Cordijn.

 

FD

Courden(t)

-ain, Cordang, Cordens: BN Courte dent: korte tand. 1475 Phelippot Courdent, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Courdent

Courdain. Surnom de qqn aux dents courtes, w. (masc.) dint ‘dent’.

 

JG

Courdent

Proven. Sourdant (Dép. Grandhan).

 

EV

Coureaux

cf. Courault.

 

JG

Coureaux

zie Courault.

 

FD

Coureur

Courreur: 1. BerN van de loper, bode, koerier. Vgl. Courrier. 1275 Englebert le Cureur, Lessen (VR ii3v°); 1305 Estevenet le Coureur, Noyon (MORLET). – 2. Zie Corroyeur.

 

FD

Courier

Courrier. Nom de profession: fr. courrier ‘messager’.

 

JG

Courier

zie Courrier.

 

FD

Courjaret

Fr. jarret, dim. < Ofr. gare: been, dij. Vgl. Courtecuisse, Cortbeen.

 

FD

Courlan

Proven. Courlande (Ane. province russse).

 

EV

Courmont

PlN (Aisne, Hte-Saône).

 

FD

Courmont

V. Cormont.

 

EV

Couronne

Proven. „ (Biens de la) Couronne ». V. Kroon.

 

EV

Couronné

1296 «Jehan couronné» TailleParis; surnom: anc. fr. coroné ‘tonsuré’ FEW 2, 1209a.

 

JG

Couronné

Cournet, Couronne, Cor(r)oenne: 1. Ofr. coroné: met tonsuur, kruinschering. BN voor een geestelijke. 1296 Jehan Couronné, Parijs (MICH.). – 2. Couronne is een verspreide huisnaam: De Kroon. 1202 Juete Coroné; 1271 Sainte Courone, Atrecht(NCJ).

 

FD

Courou-

-ble ,-ppe. Proven. Quarou-ble (Loc. fr.).

 

EV

Courouble

Couroup(p)e, Caro(u)bel, Corruble, Kordupel, Croubels, de Croebele, de Croubele, Kroebel: PlN Quarouble (Nord), uitspr. couroupe. 1096 Gerald de Quaroube (CDH); 1333 lehans de Quaroube; 1346 Gilles de Quadruble, Tv. (BLOII); 1350 Jehan de Quaroble, H (CSW); 1353 Gillion de Coroube, Valencijn (CCHt); 1362 Jehane de Courouble, Dk. (TdT); 1478 Jacques de Courouble, Lessen (Midd. 1978,472).

 

FD

Courouble

-oupe, -ouppe. 1479 «Jacques de Courouble» Flobecq; nom d’origine: Qua-rouble, près de Valenciennes (Nord), pic. Cou-roupe, cf. É. Legros, BTD 32, 241-2.

 

JG

Courouge

zie Corouge.

 

FD

Couroy

Var. de Corroy (topon.), collectif de w. côre ‘coudrier’.

 

JG

Couroyer

zie Courrier.

 

FD

Courra

-ard, cf. Coura.

 

JG

Courra(rd)

zie Koenraad(s).

 

FD

Courraud

zie Courault.

 

FD

Courreaux

V. Coudrier et Court.

 

EV

Courrèges

Zuidfr. < Lat. corrigia > Fr. courroie: lint, band.BerBN(DNF).

 

FD

Courreur

zie Coureur.

 

FD

Courrier

cf. Courier.

 

JG

Courrier

Corier. 1. Profess. ,,Mes-sager ». N° 137. — 2. Proven. Cour-rières et Caurière. (Loc. et L.D.). V. Coudrier.

 

EV

Courrier

-ière, Courier, Corrier(e), -iez, Corier, Corryé, Cour(r)oyer, Corroyer, -ez, Curier: BerN van de koerier, de bode. 1288 Tiebaut le Coriiers, Dk.

(TdT); 1383 Sy mon le Courrier = le Courroyer=le Corrier = le Corroier (MARCHAL); 1398 Piere le Corijer, Ktr. (DEBR. 2000).

 

FD

Courroux

Surnom de sens moral: fr. courroux (attesté depuis le 12e s.), parfois avec le sens de ‘chagrin’; ou bien du NL Courroux, hameau d’Hérinnes (arr. Tournai) (EDTW 137) [MH].

 

JG

Courroux

Var. van Coureur: loper, bode (DNF).

 

FD

Cours

zie Kors.

 

FD

Cours-

-ez, -ier. Profess. ,,Garçon de courses ». N> 137.

 

EV

Coursel

Courselle(s), zie Decourcelles.

 

FD

Coursez

NF attesté à Warneton dès 1756 (Ge-neaNet), d’origine incertaine; p.-ê. var. du NF fr. Courché, dans lequel Morlet 248 voit le part, passé de l’anc. pic. courchier ‘se mettre en colère, gronder’, sobriquet d’un homme coléreux, irritable.

 

JG

Coursez

zie Corset.

 

FD

Coursier

Courcy: BerN van de loper, bode. Vgl. Courrier.

 

FD

Court

1. Zie Lecourt. – 2. < Delcourt.

 

FD

Court

Surnom physique: fr. court (de petite taille), d’où plusieurs dérivés et composés FEW 2, 1584-7. Comme NF, Court peut être aussi fr. court ‘ferme’, cf. Delcourt.

Dérivés: Courtain,Courtin, Curtin. 1359-60 «Jehans Aubegois dis Courtins» PolyptAth, 1449 «Stassart Courtin», 1509 «Courtin Adiré» BourgNamur; comp. aussi Cortin. –Courtauche. Avec suffixe (rare) -auche,comp. Taitauche; sinon adaptation fr. approxi­mative (avec remotivation) du NF flam. Corthouts, etc. – Courteaux. 1494 «Pierre Courtiau» BourgNamur; pic. courtiau est attesté aussi avec le sens de ‘bille (jeu d’en­fant)’ FEW 2, 1586b. – Corteel (forme néerl.). – Cf. aussi Cortot, p.-ê. autre dérivé. a Composés avec court’.

 

JG

court   II

,,Bref ».   Car.   phys.  Lecourt, Court(a)lin, Cortonne, ,,Court homme », Courtecuisse. Court(e)h- -aux, -oux. ,,Cour-taud ». Nos 253, 261.

 

EV

court  I

,,Domaine, Ferme ». Formes dialectales : Courte, Cœur, Geur. En finale : -co(rt). Proven. Cœur, Courte. Le-, La-, Del-, De le-, Délie- -Cour(t), -cœur, -geur. Cour(r)eaux, ,,Petit domaine ». Amercœur, Crèvecœur ou Cref-cœur, ,,Domaine des sieurs Amhaire et Ravet ». Cœurderoy, ,,Court du Roy ». N° 245.

 

EV

Court(h)eyn

zie Courtin.

 

FD

Courtain

zie Courtin.

 

FD

Courtant

Coûtant met epenthetische r? Of= Courdent?

 

FD

Courtauche

zie Cartage.

 

FD

Courtaut

-ay, zie Courteaux.

 

FD

Courte

1. Fem. van court: kort. BN. – 2. PlN Courte: hoeve.

 

FD

Courte

1289 «Tristans de Courte» DettesYpres; var. de court (lat. curtis) ‘ferme’. – Pourrait être aussi le fém. de court (adj.), cf. Court (ci-dessus).

 

JG

Courteau(x)

-aut, -iaux, -ial, -ay, -el, Corteel: Dim. van Fr. adj. court: kort. BN naar de kleine gestalte. 1384 Jehan Courtiau, Laon (MORLET); 1387 Jaquet Courtaut, Parijs (MARCHAL).

 

FD

Courteaux

Corteel, cf. Court.

 

JG

Courtecuisse

Courtequisse, Cortequisse, cf. Court.

 

JG

Courtecuisse

Courtequisse, Cortequisse. 15e s. «damme Juwette allé courte coxhe » [w. liég. arch. cohe ‘cuisse’] AnthrLiège, 1581 «Ant. Courtequis» Tournai/Anvers [FD] ; fr. courte cuisse, surnom d’individu aux jambes courtes, p.-ê. de sens grivois; comp. le NF néerl. Cortbeen. –Courtejoie. 1412 «Mathieu de le Courtjoie» ComptesMons, 1452 «Johan de Courtejoye» citain de Liège, 1468 «Jean délie Courtejoye» Louveigné, 1472 «Bastianus Courtjoie» Alleur, 1489 «Bastin Courtjoie» Huy, 1538 «noble homme Jan de Courtjoye, seigneur de Grâce» Berleur, 1554 «Bastin Courtjoie» Alleur, 1538 «Vallentin Courtjoye» = 1559 «Valentin Courtjoye» = 1578 «Valentin Courtejoie» CartCouvin, 1621 «Henry de Courtejoye» Louveigné; fr. courte joie ‘joie sans lendemain’, surnom de caractère moral (comp. l’antonyme: 1355 «Robekins fis Grandjoie de Aloir» AnthrLiège) ou bien comme nom d’enseigne (BTD 26, 274), nom qui a donné aussi le nom à «l’arbre Courte-joie», l’âbe Coûte-djôye, à la limite d’Ans et de Rocour, sur lequel l’imagination du peuple et des écrivains a greffé diverses légendes (cf. E. Renard, Top. de Vottem et Rocour, 1934, 85-87).

Autres types de composés: «Jehans fil Courte woutre» DettesYpres; 1285 «Courte Scamelare» DettesYpres; 1333 «Courte baniere» ComptesMons.

 

JG

Courtecuisse

-quisse, Cortequisse: BN Courte cuisse: korte dij. BN voor iemand met korte bovenbenen. Vgl. 1395 Jan Courtkuul, Ktr. (DEBR. 2000); Ofr. cul: (ook) benen. 1581 Ant. Courtequis, Dk.-Aw. (AP).

 

FD

Courtehoux

cf. Courthéoux.

 

JG

Courtéhoux

zie Courthéoux.

 

FD

Courteille

Nom d’origine: var. de courtille, fém. de fr. courtil  ‘enclos’. Cf. également Cortail(le).

 

JG

Courteille

zie Cortail(le).

 

FD

Courtejoie

Courte joie: kortstondige vreugde. Kan een BN zijn, misschien naar een huisnaam. Maar het oudste vb. bevat geen t, zodat de FN wel cens op een reïnterpretatie kan berusten. Misschien Ofr. coroie, Fr. courroie: riem, band. 1243 Jehans Corrigio; 1288 Fraesent Coroie, Atrecht (NCJ). 1356 Colard de le Courioie; 1412 Mathieu de le Courtjoie, Bergen (CCHt); 1472 Bastianus Courtjoie de Alleur (ISP); 1468 Jean délie Courtejoye, Luik (RENARD).

 

FD

Courtejoie,

cf. Court.

 

JG

Courtel

zie Courteau(x).

 

FD

Courtemanche

Nom d’origine: Courtemanche (Somme), cf. DicPatRom II. 1., 742.

 

JG

Courtenay

PlN (Loiret). 1351 Thumas de Cortenay (CLM); 1383 Pierre de Courtenay (MARCHAL).

 

FD

Courtenay

Proven. Loc. fr.

 

EV

Courtens

cf. Kort(ens).

 

JG

Courtens

V. CON.

 

EV

Courtens

zie Kürten.

 

FD

Courtequisse

cf. Court, Courtecuisse.

 

JG

Courteville

Corteville. Nom d’origine: Courte-ville, à Tubersent et à Ferques (PdC), ou bien Cortewille (seigneurie de Cortewilde) à Hout-hem-lez-Ypres (EDTW 138) [MHj. Ce pour­rait être aussi le surnom de qqn qui se divertit: moy. néerl. cortwile ‘passe-temps, amuse­ment’, cf. 1306 «Jehans Cortewille» Ypres [FD].

 

JG

Courteville

Corteville: 1. PlN Courteville in Tubersent en Ferques (PdC). 1190 Hugo de Corteville, Bonen (DF VIII); 1335 Zegher Cortevile, Borue (JAM.); 146 e. Hugues de Cortewylle, Watou (Par. 1986,371-382); 1556 Aernout de Courteville, Landrecies (SCHOUT. I); 1520 Jean de Corteville, Bonen (DF). – 2. Zie Corteville.

 

FD

Courthéoux

Courtehoux. 1616 « Gérart Court-hehou [de la haulte Bourgoingne] » Princip-Chimay, 1635 «Philipe Courtehou» émigré en Suède, 1661 «Gérard Courtheou» Les Rièzes; nom d’origine: dérivé de fr. courtil ‘enclos’?

 

JG

Courthéoux

-eoux, Courtéhoux, -ehoux: PlN Courtioux (Hte-Vienne, Rhône) < courtil: afsluiting, hoeve. 1661 Gérard Courthéou, Les Rièzes (HERB.).

 

FD

Courthrez

Proven. Courtrai (Loc.).

 

EV

Courtial

-iaux, zie Courteaux.

 

FD

Courtier

Corti(er), Corthier, Co(u)rty, Lecourtier: Ofr. corder, Fr. courtier: makelaar. BerN. 1255 Gosses li Coretiers; 1292 Tassart Couretier, Atrecht (NCJ); 146 e. Johan Silon, le cortier, Hoei (HERB.); 1383 Girart Cortier, Beaune (MARCHAI).

 

FD

Courtil

zie Decourtil.

 

FD

Courtin

-ain, Court(h)eyn, Courtyn, -ijn, Cortin, -eyn, Curtin, Carteyn: Afl. van Fr. court: kort. BN. 1292 Gillis Cortin, Ingooigem (zie verder i.v. Cordijn); 1387 Jaquet Courtin, Senlis (MORLET); 1548 Pauwels Courtin, Ktr. (KW); 1669 Melchior Courtain, Bs. (AP).

 

FD

Courtin

cf. Court, Courtain.

 

JG

Courtinne

Proven. 1. Loc. fr. — 2. Mur de fortification (L.D.).

 

EV

Courtjens

cf. Coertjens.

 

JG

Courtjens

zie Coertjens.

 

FD

Courtmans

zie Kortman(n).

 

FD

Courtois

-oit, -oy, Cortois, -oys, -oos, Cartois, -oos, Lecourtois: Fr. courtois: hoffelijk, fijn beschaafd, gemanierd. Het hondje in de Reinaert heette Cortoys. 1290 Raoul li Courtois, St-Q. (MORLET); 1380 Lamberti Courtoys = Cortois, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Courtois

w. nam. Coûrtwès, Courtoy, Courthoys. 1275-76 «Courtois ki fu fius Willaumes Lote» RegTournai, 1290-91 «Hennon Cour­tois» ComptesMons, 1364 «Wattierz li Cour­tois» PolyptAth, 1618 «Guillaume Courtoy» BourgNamur; surnom: fr. courtois, de bonne éducation.

 

JG

Court–ois

-oy. Cort- -ois, -oy. 1. Car. mor. ,,H. affable ». N° 281. — 2. Pro­ven. Court (V. Court I.), avec suff. d’orig. N° 211.

 

EV

Courtonne

V. Court II.

 

EV

Courtray

zie Decourtray.

 

FD

Courty

Nom de résidence : w. courti, fr. courtil ‘enclos’.

 

JG

Courty

zie Courtier.

 

FD

Courtyn

zie Courtin.

 

FD

Courvelle

Proven. ,,Domaine du sieur Co(n)r(a)d ». Synon. : Cor–vilain, -veleyn. ,,De Courville ».

 

EV

Courvoisier

zie Corbusier.

 

FD

Cous-

-sens, -ot. V. GOD (Goz).

 

EV

Cous(s)ement

Coussemant, Cossement, Couchement, Couchman: BerBN voor een schoenmaker. Ofr. chakement, Pic. cauchement: schoeisel. 1398 Jehan Caucement, Marke; 1418 Jan Cauchement, Ktr. (DEBR. 1970,1958; VS1967,257-265,339″34o).

 

FD

Cousa(e)rt

zie Cosaert.

 

FD

Cousain

zie Kozijns.

 

FD

Cousart

Cousaert. Peut-être var. de Cossart. Cf. aussi 1358-59 «Maroie li Cousarde» Polypt­Ath.

 

JG

Couscheir

zie Cousquer.

 

FD

Cousebant

BN naar de kousenband.

 

FD

Cousebant

V. Kous.

 

EV

Cousein

zie Kozijns.

 

FD

Cousement

zie Coussement.

 

FD

Cousens

zie Kozijns.

 

FD

Couserier

zie Couturier.

 

FD

Couset

Cousot. Dérivés en -et et -ot de Cous-, thème de Cousin (nom de parenté), cf. w. cous ‘ ‘cousin, ami (terme affecif)’ et w. (Charleroi) couso ‘ami’ FEW 2, 1074a.

 

JG

Cousin

N. de parenté. Personne ayant succédé à un cousin dans les affaires. Ou bien : Cousin d’un homme en vue. Cous- -in, -yn, Cosyns. N° 128. — 2. Proven. N. de rivière fr. — 3. V. GOD (Goz).

 

EV

Cousin

-yn. 1474 «Henri le Cosin cum Maria uxore» PrincipLiège; nom de parenté: fr. cousin. – Cousinne. 1280-81 «Bietris Cousi­ne», «Jehennés Cousines» RegTournai; fr. cousine (nom de parenté).

 

JG

Cousin(s)

-inne, zie Kozijns.

 

FD

Couson

Cousson: PlN Couson (Aisne, Montfaucon), Couzon (Allier, Loire, Rhône, Hte-Marne).

 

FD

Cousot

Vleivorm van Cousin (DAUZAT)?

 

FD

Coussa(e)rt

1. Zie Cossart. – 2. Evtl. < Van der Couse. 1382 Jan van der Gousse, Tielt (DEBR. 1970).

 

FD

Coussaert

1. Proven. Gossaert (Dép. Virginal). — 2. V. GOD (Goz).

 

EV

Coussantien

zie Constan(d)t.

 

FD

Cousse

Causse. Peut-être surnom de fabricant de chausses, d’après moy. néerl. couse, cause, pic. cauce, anc. fr. chance < lat. calcia [FD]; cf. aussi Kousen.

 

JG

Cousse

Kouws, Gauche, Chauche, Chausse, Caus(se), Kaus(s), Kausse(n), Kousen: Ndl. kous, Mnl. couse, cause < Mlat. calcia, Pic. cauce, Ofr. chauce: beenbedekking of broek, kousen, schoenen. BerBN van de kousenmaker. 1245 Johannem Gauche (DEBR. 1980); 1308 Canin Couse; 1375 Pieter Couse = Kouse, Ip. (BEELE).

 

FD

Coussé(e)

-ee, zie Cosset.

 

FD

Coussée

cf. Cessée.

 

JG

Coussemaker, de

 (de) Cous(s)emae(c)ker, de Coussema(e)ker, de Kousemaeker, Kouse(n)maker, Coussmaker, Coussemacker, -maque, de Cosema(e)ker, de Coessemacker, -mae(c)ker, de Causema(e)(c)ker, -maeckre, de Caus(se)ma(e)(c)ker, de Cauwsema(e)cker, -maeker: BerN van de kousenmaker. De kous was de leren of zijden beenbedekking; zie Cousse. 1270 Boidin de Cousmacre, Cent (CG); 1324 Petrus Causemakere = 1327 Pietren den Cousemakere, Ktr. (DEBR. 1971).

 

FD

Coussement

cf. Cossement.

 

JG

Coussens

cf. Cosyn, -ijns.

 

JG

Coussens

zie Kozijns.

 

FD

Cousser, de

BerN van de kousenmaker. 1281 Reinere der Colser, Rijkhoven (VMW); 1396 Symon de Cousere, St.-Win. (VERGR. 1968,65).

 

FD

Cousserier

zie Couturier.

 

FD

Coussin

zie Kozijns.

 

FD

Cousson

zie Couson.

 

FD

Coustenoble

cf. Costenoble.

 

JG

Coustenoble

-obbe, zie Costenoble.

 

FD

Cousteux

zie Caucheteur.

 

FD

Coustol

V. GOD (Goz).

 

EV

Coustry

1302  «Piéron  le Cousturier» Loi-Tournai, 1337 «Maroie li Coustris» Nivelles, 1365 «Mengne le Cousteris cousturière» TailleMons, 1449 «Margritte le costry» AidesNamur; nom de métier ou surnom: anc. fr. cousturier, w. (Givet) coustri, w. nam. costri ‘couturière’ (également nom du carabe doré)FEW2, 1097b.

 

JG

Coustry

Proven. Costrie (Dép. Ehein).

 

EV

Coustry

-ris: BerN W. coustry < coust(u)rier: naaier, naaister, kleermaker. Zie Couturier. 1337 Maroie li Coustris, Nijvel (HERB.).

 

FD

Cousturier

V. Couture.

 

EV

Cousturier

zie Couturier.

 

FD

Cousy

zie Cozier.

 

FD

Cousyn(s)

zie Kozijns.

 

FD

Coûtant

1390 «Gobin Coustant» Rhuys, 1569 «Noël Coûtant» Béthune-Anvers [FD]; probabl. var. de Constant.

 

JG

Coûtant

-and, Courtant: Patr. Rom. vorm van Lat. HN Constans. 1390 Gobin Coustant, Rhuis (MORLET); 1569 Noël Coûtant, Béthune-Aw. (AP).

 

FD

Coutard

-a(e)rt, Cautaert, -aer(t)s: Var. van Cotard.

 

FD

Coûtarel

zie Coutereels.

 

FD

couteau

1. Profess. Fabric. de cou­teaux. N° 131. Cout(t)- -eau(x), -e(e)l. Synon. : Cout(t)elier. N08 130, 189. — 2. Car. mor. Batail­leur. Synon. : Coutelot.

 

EV

Couteau

-eaux. Couteaux. 14e s. «Margos fille Coutial» DocLens, 1499 «Adamp Coutiel» TerrierNaast, 1560 «Pierchon Couteau» BourgNamur; surnom: fr. couteau. Cf. aussi 1365 «Jehan Col de Coutiaul parmentier des vieswariers » TailleMons. Coutelier, Coutellier. 1289 «Godefrins li Cou­teliers» CensNamur, 1302 «Englebins li Coutelliers» LoiTournai, 1538 «Marguerite Le Coutelier» BourgNamur; nom de métier: fr. coutelier.

 

JG

Couteele

-el(le), Coutteel, Koutiel, Cout(t)eau, Couteaux, Coulteaux, Couttouw, Cultiaux: Ofr. coutel, Fr. couteau > Mnl. couteel: mes. BerBN van de messenmaker. Vgl. Coutelier, de Mesmaker. 1271 Wautiers Coutiaus, St-Q. (MORLET); 1376 Jan Couteel, Ip. (BEELE); 1398 Pierart Coutel, Dottenijs (DEBR. 1970).

 

FD

Coutelier

-ellier, Couttelier, Cotteleer: BerN van de messenmaker. Vgl. De Mesmaker. 1211 Raol Coltelier, Atrecht (NCJ); 1398 Jaque Coutelier, Lauwe (DEBR. 1970); 1739 Petrus Cottelier : Coutilie,Peer(PDB).

 

FD

Couter(e), le/de

zie Lecoutre.

 

FD

Couter(en), van

zie (van) de Cauter.

 

FD

Coutereel

-ereels, Coutureels, Couturiaux, etc. 1154 «Ingelbertus Coterel» Uitkerke, 1211 «Etienne Cotereaz» CartCiney, 1375 «Jan Coutreel» = 1391 «Jehan Coutereel» Ypres; anc. fr. coterel ‘cotte d’armes’, surnom de mercenaire qui porte une cotte d’armes, pil­lard, etc. [FD].

 

JG

Coutereel(s)

Cout(t)reel, Coutureels, -i(e)au(x), Coutarel, Caut(e)reel(s), Cotereels, Cott(e)reel, Cottriel, Co(te)relle, Cottereau(x), Cotreau, Cottriau, Coturiau: Ofr. coterel: wapenrok, huurling die een wapenrok draagt, bandiet, rover. 1154 Ingelbertus Coterel; 1281 Avekin filia Cotereels, Uitkerke (HAES. 1957,70); 1211 Etienne Cotereaz, Ciney (AAV); 1375 Jan Coutreel = 1391 Jehan Coutereel, Ip. (BEELE).

 

FD

Couterman(s)

Cauterman(s), Co(e)termans, Kautermans: Afl. van Van de Cauter. 1449 Wilken Koutermans, Ht. (A.GHIJSEN); 1709 Filippus Cotermans, Diest-Aw. (AP).

 

FD

Coûteur

zie Couture.

 

FD

Coutier

Coûtiez, Couty. Nom de métier: fabricant de couettes (anc. fr. coûte), mate­lassier; cf. p.-ê. 1628 «Baudhuin Coutibi», 1633 «Jan Cotibi» émigrés en Suède.

 

JG

Coutier

-iez, -ié, Courtier, Couthier, Couty, Cuttier: Afl. van Ofr. coûte: matras, gestikte deken, bedsprei. BerN van de matrassenmaker, dekenstikker, Mnl. culctsticker.

 

FD

Coutigny

zie Decottignies.

 

FD

Coutil

zie Cotil.

 

FD

Coutin

zie Cottijn.

 

FD

Coutisse

1. PlN (N). – 2. PlN Coutiches (Nord). 1316 Agnes de Coustices, Atrecht (NCJ).

 

FD

Couton

zie Coton.

 

FD

Coutrez

V. Coudrier.

 

EV

Coutrez

zie Cotrez.

 

FD

Coutsier(s)

zie Coetsier(s).

 

FD

Coutteau

-eel, zie Couteele.

 

FD

Couttelier

zie Coutelier.

 

FD

Coutteneye

zie Couttenier, Decottignies.

 

FD

Couttenier

(de) Cottenier, Cottenjé, Cottenje, Cottenjié, Cottenie(s), Cotteny(e), Coteny, Coutten(e)ye: 1. BerN Ofr. couttenier, cotonier: katoenhandelaar, of de katoeneerder, die met katoen vult of voert, die watteert. 1308 Coppin li Couteniere; 1328 Jan de Koutenierre; 1328 Pauwelin de Coutenierre, Ip. (BEELE). – 2. Zie ook Decottignies (vooral de vbb. in St.-Denijs).

 

FD

Couttenier

Proven. Gottigrites (Loc.)

 

EV

Couttere, de

zie Lecoutre.

 

FD

Coutteure

zie Couture.

 

FD

Couttier

zie Coutier.

 

FD

Couttin

zie Cottijn.

 

FD

Couttouw

zie Couteele.

 

FD

Couttreel

zie Coutereel(s).

 

FD

Couture

1269 «Jehan de le Couture» Dettes-Ypres, 1302 «Jehanel Coulure» LoiTournai, 1444 «Goffart dele Couture» AidesNamur, 1568 «Pierre la Coulure» Nalinnes, 1629-32 «Charles Coulur» émigré en Suède; nom d’origine: anc. fr. couture ‘lerre cultivée’, fr. culture. Secondairement, fr. couture, surnom de tailleur.

 

JG

couture

Fl. : kouter. Du latin : Cultura. Couturier, „ Cultivateur.

1.  Proven. Couture. Van de Cau-ter, V(and)ercautere, Cauterman, Cautaerts (NOB 210, 212). Coûte-réel (Kautereel, Dép. Renaix). —

2.   Profess.   Cou(s)tur-,   Coudur–ier(s), -u, -iaux. N° 162.

 

EV

Couture,

-uer, -eur, Coutteure, Coteur, -ur(e): 1. PlN Couture < Lat. cultura: akkergrond, landbouwgrond. La Couture (PdC). 1238 Danihel de le Couture (SMTI); 1398 Jehenne Couture, Mkr. (DEBR. 1970). Vgl. Van de Cauter. – 2. BerBN van de kleermaker. Zie Couturier.

 

FD

Coutureels

Couturi(e)au(x), zie Coutereel(s).

 

FD

Coutureels

Couturiaux, cf. Coutereel.

 

JG

Couturier

1280-81 «Henriés li Couturiers dou rivage» RegTournai, 1581 «Toussaint le Cou­turier» Fronville, 1582 «Helman le Cout-lurier» CoutStavelol; nom de profession: fr. couturier (vêlements) ou bien moy. fr. cou­turier ‘cultivateur’ FEW 2, 1504a.

 

JG

Couturier

Lecouturier, Cousturier, Cous(s)erier, Aucouturier: BerN van de kleermaker. 1384 Josseran le Couturier (paiement pour un pourpoint); 1387 Jeanne la Couturière (pour draps), Parijs (MARCHAL); 1256 Gilale Cousturière, Comp. (MORLET).

 

FD

Couty

cf. Coutier.

 

JG

Couty

zie Coutier.

 

FD

Couvée

zie Couvet.

 

FD

Couvelaere, (de)

Couvelard, -laire, Cuvelard: Mnl. covelaer: maker of drager van een kap, mantelkap (covel); ook geestelijke broeder, monnik. 1290 Coevelaert, Assenede (CG); 1547 Jan de Coveleer, Mech. (AP).

 

FD

Couvelance

-ence. Nom d’origine: Coblence, w. arch. (Malmedy) Couvlêce, 1599 «Couve-lence» (All.).

 

JG

Couvelance

-lence: PlN Koblenz (RP). Contaminatie van Fr. Coblence en oude Ndl. vorm Covlents (CLAES1989). 1543 Asse van Covelens, Harderwijk-Aw.; 1548 Hendrik Covelens, Veulen-Aw. (AP).

 

FD

Couvelier

zie Cuvelier.

 

FD

Couvent

zie Convent(s).

 

FD

Couvert

Proven. Pays couvert, ,,boisé ».

 

EV

Couvert

Soit nom d’origine: Couvert (= endroit couvert), topon. assez couranl en France, soit surnom: adj. couvert ‘caché, secrel, laciturne’ FEW 2, 1147b, sens bien connu en wallon, cf. DL 174b coviért ‘dissimulé’ [JL, NFw].

 

JG

Couvert

Volt. dw. van Fr. couvrir: bedekken, verbergen, veinzen. Vandaar W. covièrt: geveinsd, achterbaks. EN. 1571 Jehan dit le Couvert, Oizy.

 

FD

Couvet

-ez, -ee, Covet, Lecouvet, Lecovez, -er: Volt, dw. van Ofr. cover: koesteren, vertroetelen, verwennen. BN. 1275 Jehans pau Couvés, Tongre (VR i74v°); 1297 Jehan Couveit; 1317-35 Jehanne de le Porte dite Jehanne Couvée (weduwe van) 1319-56 Jehan Couvet, Bergen (PIERARD); 1321 Daniel Couvet (DEBR. 1971).

 

FD

Couvillers

zie Cuvelier.

 

FD

Couvret

Dim. van Couvreur.

 

FD

Couvret

Hypocor. de Couvreur? Comp. aussi 1625 «Henri Couvrea», 1629 «Hubert Cou-vrel» émigrés en Suède.

 

JG

Couvreur

-eux, Couvruer (cacographie). 1289 «Badet le Covereur» CensNamur, 1310-22 «Colart le Couvreur» ComplesMons, 1499 «Huechon le Covreur» TerrierNaast, 1541 «Catherine Couvreur» BourgNamur, 1611 «Jacqueminet Couvreur» DénFlorenville, 1616 «Perpèle Couvreux» BourgDinant; nom de métier: fr. couvreur; ainsi 1365 «Abrehan d’Avesnes couvreurs de tille [tuile]» Taille­Mons, 1463 «Lowy le covereur de xhailhe [ardoise] » Liège.

 

JG

Couvreur

-uer, -eux, Coufreur, Couuvreur, Covereur, Découvreur: Fr. BerN couvreur: (lei)dekker. Vgl. De Decker. 1296 Adan le Couvreur, PdC (BOUGARD); 1389 Franskin Couvreur de plonc…dece quil devist avoir emble plonc, Rumbeke; 1398 Gille Couvreur descailles, Ktr. (BRs8v°,266).

 

FD

Couvr–eur

-eux. Profess. ,,Cou-vreur en ardoises, en chaume, etc. N° 177.

 

EV

Couvreux

1. Couvreur. — 2. Pro­ven. Dép. Dampicourt.

 

EV

Couwberg(h)s

zie Cauberg(h).

 

FD

Couwelier

zie Cauwelier.

 

FD

Couwels

zie Cauwel(s).

 

FD

Couwenberg

-bergh(s), van Couwenberg, -bergh(e), zie (van) Cauwenbergh(e).

 

FD

Couwenberg(h)

V. Kouw.

 

EV

Couwenburgh, van

PlN Koudenburg: koude burg, burcht. 1. Coudenborch, Cauwerburg inTemse (OV). 1354 Symoen vander Couderborch (DE MAN). – 2. PlN op Schouwen (Z). – 3. PlN in WV, o.m. Esen en Werken (DF VIII). 1280 Boidinus de Coudeborech, Ip. (BEELE). Zie ook Van Caldenborch.

 

FD

Couwer, de

zie de Cauwer.

 

FD

Couwet

Couwez, cf. Couez.

 

JG

Couwet,

-ez, zie Couet.

 

FD

Couyon

Coyon: Grafieë’n voor Couillon, Ofr. coillon, dim. van coille: teelbal. Scheldwoord aïs BN. Vgl. Couillard.

 

FD

Couzinet

Dim. van Cousin.

 

FD

Couzy

zie Cozier.

 

FD

Couzyn

zie Kozijns.

 

FD

Covelier

V. Cuvelier.

 

EV

Covelier(s)

zie Cuvelier.

 

FD

Coveliers

cf. Cuvelier.

 

JG

Covemae(c)ker

zie de Colfma(e)ker.

 

FD

Covemaeker

cf. Colfmaeker.

 

JG

Covemberghe, van

zie (van) Cauberg(h).

 

FD

Covens

V. GOD (Go).

 

EV

Covens

Var. du suivant, mais parfois aussi forme courte de Coveliers, cf. 17e s. «Hendrik Co­vens alias Coveliers» Maldegem [FD].

 

JG

Covent

Covents, cf. Convent, -ens.

 

JG

Covent(s)

Covens, zie Convent(s).

 

FD

Covereur

zie Couvreur.

 

FD

Covers

zie de Cauwer.

 

FD

Covet

zie Couvet.

 

FD

Covillers

zie Cuvelier.

 

FD

Covin

-yn, -ijn, zie Couvin.

 

FD

Covoet

zie Koevoet(s).

 

FD

Cowan

Peut-être nom d’origine: Ri de Cowan, w. ri d’ Cowan, ruisseau à Tavigny (Lx), cf. L. Remacle, Étym. 144n.

 

JG

Coward

Coa(e)rt, Couard: Ofr. co(u)art, E. coward < Lat. cauda: staart. BN voor een bangerd, lafaard. 1404 Robert Couart, Laon (MORLET).

 

FD

Cowe

Surnom: w. cowe ‘queue’ FEW 2, 521b.

 

JG

Cowé

Cowez, cf. Couez.

 

JG

Cowé

-ez, zie Couet.

 

FD

Cowet

1. V. Cawe. — 2. V. GOD (Go).

 

EV

Cowie

zie Cohy.

 

FD

Cox

Génitif de moy. néerl. coc ‘cuisinier’.

 

JG

Cox

zie (de) Kok.

 

FD

Coxet

zie Cochet.

 

FD

Coxhay

Surnom : w. (Malmedy) cohê ‘branchette garnie de fruits’, dimin. de w. cohê ‘branche’ FEW 2, 1261b-1262a. Cf. aussi 15e s. «damme Juwette allé courte coxhe» AnthrLiège, 1572 «Jan Coxhe» GuillLiège.

 

JG

Coyau

1. Proven. Particular. d’une habitation (Prologement du che­vron. N° 248. — 2. V. GOD (Go).

 

EV

Coyer

-ez, zie Cohy.

 

FD

Coyer, de

zie de Coeyer(e).

 

FD

Coyet

-ez, -ette: Patr./Metr. 1431 Gilbert fils Coyet,

Mons (LU); 146 e. Coye Drughin, Jupille (HERB.).

 

FD

Coyette

Sans doute forme fém. (plus fréquente) du précédent [JL, NFw]. Ou bien surnom, cf. pic. à s’coyète ‘à son aise’ < lat. quietus FEW 2, 1471a.

 

JG

Coyez

Car. mor. ,,H. qui est as coyette (Dial.), ,,A son aise ».

 

EV

Coyez

Coyet. 1431 «Gilbert fils Coyet» Mons-lez-Liège; dimin. de 14e s. «Coye Drughin de Jupille» qui semble être un hypocoristique (de Conrad?). Cf. aussi 1365 «Fier. Coyart» TailleMons, 1387 «Oulris et Renairs Coye de Biernaw frères» CartValDieu.

 

JG

Coyghem, van

zie van Coeyghem.

 

FD

Coyman(s)

zie Kooyman.

 

FD

Coyne

Coynnie, zie Coigne.

 

FD

Coyon

zie Couyon.

 

FD

Coysman

cf. Coisman.

 

JG

Coysman

zie Cosemans.

 

FD

Cozar

zie Cosaert.

 

FD

Cozemans

zie Cosemans.

 

FD

Cozens

zie Kozijns.

 

FD

Cozier

(NF gaumais de Rossignol). 1667 «Jean Cozier», 1675 «Pierre Cozier» Rossignol (FyS), 1776 «Jean-Pierre Cozier (orig. de Ros­signol)» BourgLiège; NF d’origine obscure.

 

JG

Cozier

Couzy, Cousy: Var. van Casier?

 

FD

Cozyns

cf. Cosyns.

 

JG

Cozyns

zie Kozijns.

 

FD

Cr(e)yns

Cr(e)ijns, Crine, Crins, Creyne, Crynen, Crijnen, Kryn(en), Krijn(en), Krijn(s), Kriens, Krins, Kreynen, Creyne, Krein(s), Kreings, Kring(h)s: Patr. HN Quirinus. Korijn is de Wvl. volksnaam van deheilige. Sint-Korijn of Sint-Corinus wordt vereerd in Hooglede en Kortrijk. De vorm Krings is te vergelijken met Frings. 1398 Willem Carijn, Machelen (DEBR. 1970); 1423 Quyryn Jongheynen = 1422 Karyn Jongheinen, Ht.; 1446 op Cryn den Becker = 1450 Karyn Beckers = 1459 Queryn Beckers huys, Ht.; 1538 Karijn van Reghemorter = 1538 Quirin van Regemoirtere, Kontich (ROEL. 1951,14); 1437 Peter Kryns, Ht. (A.GHIJSEN). Zie ook Quirin.

 

FD

Cra, de

zie Kraai.

 

FD

Craan, de

Craan(e), zie (de) Crâne.

 

FD

Craats, van der

zie van der Kraats.

 

FD

Crab

Crabbe, Crabbé [l’accent sur e paraît adventice], au génitif: Crabs, Craps. 1286 «Jehans Crabbe» DettesYpres, 1289 «Lam-bers li Krabes» CensNamur; surnom: moy. néerl. crabbe ‘crabe’.

 

JG

Crab(t)s

zie Crabbe.

 

FD

Crab, van der

zie van der Krabben.

 

FD

Crabau

zie Crabeels.

 

FD

Crabbe

Crabbé, Crab, Krab, Crab(t)s, Craps, Krabbe(n): BN naar het schaaldier, de krab. Wellicht naar de

eigenaardige manier van lopen. 1293 Woutre

Crabs sone, Evergem (CG); 1398 Wouter Crabbe,

Ing. (DEBR. 1970).

 

FD

Crabbe

Crabs.   1. V. HRAB(AN). —  2. V. Krap.

 

EV

Crabbeck

zie (van) Craybeek.

 

FD

Crabben, van der

zie van der Krabben.

 

FD

Crabeek

-be(e)ck, -becq, van Crabeekx, zie (van) Craybeek.

 

FD

Crabeel

au gén: Crabeels. 1560 «Ant. Kra-beels» Haacht, 1559 «Arnoldus Crabeels» Louvain; p.-ê. moy. néerl. crabeel ‘échec, mécompte, déboire’, surnom de malchanceux

EH)].

 

JG

Crabeel(s)

Crabau: Crabeel: tegenslag. Vgl. Raspoet. 1560 Ant. Krabeels, Haacht (AP); 1559 Arnoldus Crabeels; 1575 Jacob Crabbeels, Lv. (HENNO). Vermoedelijk evenwel metathesis van Corbeel(s), zoals Crabau = Corbeau.

 

FD

Crabus

w. (Sart-lez-Spa) Crâbus’ [par influ­ence de la graphie, ne cadre pas avec la forme w. du topon.]. 1683 «Gilles Crabus» Chênée, cf. aussi en topon.: w. sârt Crabu, 1272 «Wilhelmus Crabrutsart» PolyptVillers, 1675 «sart de Crabus» à Jupille, «Crabutsart» à Wagnelée, «Crabusart» à Marbais; p.-ê. adj. du thème de w. crabouyeûs ‘raboteux, rugueux’ FEW 16, 760b et 17, 57.

 

JG

Crabus

Wellicht BN: ruig, ruw. 1272 Wilhelmus Crabutsart (rode van Crabut), Villers-la-Ville (J.G.).

 

FD

Crac(c)o

PlN Cracco in Bellinzona (Tessin, CH). H75 Jacobus del Cracho, Bellinzona. Jacob Cracc(h)o, °Bellinzona, vestigt zich ±1767 in Roeselare (VS1972,405-438).

 

FD

Cracco

Craco. Nom d’origine: Cracco, à Bel-linzona (Tessin, Suisse) ; Jacob Cracc(h)o, né à Bellinzona, vint s’établir à Roulers en 1767 [FD]. – Bibliogr.: D. Cracco, Het schildergeslacht Cracco, VISt 8, 1972, 405-438. -Cette explication n’en exclut pas d’autres, le même nom étant attesté à Liège (Not. Parfondry) dès 1660 (Nicolas Craco); un surnom wall. (crûs cô ‘cou gras’) y est proba­ble [JLNFw] ; comp. le sobriquet «cracou», w. crûs cou. au 17e s. à Lorcé.

 

JG

Cracco

Proven.   Hrabe-court.   ,,Domaine du sieur Ravet ».

 

EV

Cracman

zie Krachmans.

 

FD

Crae(c)ke, de

zie Kraak.

 

FD

Crae(c)ker, de

zie de Kraker.

 

FD

Crae, de

zie Kraai.

 

FD

Craecmans

zie Krachmans.

 

FD

Craeg(h)s

Craggs: Mnl. craech: hais, strot; ijzeren halskraag of ringkraag. BN. 1438 Arnoudt Kraechs,Zolder(VANB).

 

FD

Craeghs

Craggs. Moy. néerl. craech ‘cou, gorge, gosier; collerette, hausse-col’, surnom de qqn ayant un cou particulier [FD].

 

JG

Craeinest, van

zie (van) Craeynest.

 

FD

Craemer(s)

de Craemer(e), zie Kramer.

 

FD

Craen

Craenen, cf. Kraan, Kraanen.

 

JG

Craen(e), de

Craen(en), zie (de) Crâne.

 

FD

Craen(en)

Craenhals. 1. V. Kraan. —  2. V. HRA(BA)N.

 

EV

Craen, van (de)

PlN Kraan (NL), De Kraan (NB).

 

FD

Craenbroeck, van

zie (van) Cranenbroeck.

 

FD

Craenem, van

-en, zie van Cranem.

 

FD

Craenembroeck

(van) Craenenbroe(c)k, zie (van) Cranenbroeck.

 

FD

Craenendonck, van

zie Kranendonk.

 

FD

Craenhals

1357 «Willem Crânais» Bruxelles; surnom de qqn qui a un long cou comme la grue, néerl. kraanvogel [FD].

 

JG

Craenhals

BN voor iemand met een lange hais, aïs van een kraanvogel. Vgl. Wvl. kraanhalzen: trots het hoofd oprichten. D. Kranhals. 1357 Willem Crânais, Bs. (PEENE1949); 1533 Joannes Craenhals, Erps (MULIV).

 

FD

Craeninckx

zie Cranin(ck)x.

 

FD

Craens

Gen. van Kraan (Crâne) of = Krans.

 

FD

Craesbeek, van

-be(e)ck: PlN Kraasbeek in Tielt (VB). 1337 Geertruden van Craesbeke, Diest (CED 31); 1535 Mathias de Crasbeke; 1536 Georgius Crasbeke filius Guilielmi de Tileto, Tielt VB.(MULIV).

 

FD

Craessaert(s)

zie Crassaert(s).

 

FD

Craessaerts

cf. Crassart.

 

JG

Craet, (de)

Kraat, Crate: Mnl. craet: het kraaien van de haan. BN. Vgl. Kraai.

 

FD

Craeve, de

Wsch. = De Graeve.

 

FD

Craewinkels

zie Krawinkel.

 

FD

Craey

Craeymeersch. V. Kraai.

 

EV

Craey(e), (de)

zie Kraai.

 

FD

Craeybeckx

zie van Craybeek.

 

FD

Craeye

Kraai, Kraeye. Surnom métaphorique (de bavard): moy. néerl. craeye ‘corneille’, cf. aussi Decraeye.

 

JG

Craeyelmans

Afl. van PlN Kraaiel in Wommelgem (A)? Zie ook Kreyelmans.

 

FD

Craeyemeersch

cf. Craeymeersch.

 

JG

Craeyenest

cf. Craeynest.

 

JG

Craeyenest, (van)

zie (van) Craeynest.

 

FD

Craeyevel(d)t, van

Craeyeveld, (van) Craeyveld, -vel(d)t, van Crayveld, Kraayeveld: PlN Kraaiveld, b.v. in Lauwe, Passendale, Waregem, Wingene. 1431 Tristram Crayevelt (DF VIII); 1427 Abrahaem van Crayevelt, St.-Win. (VERGR. 1968,67); 1561 Jan van Crayvelt, St.-Oedenrode-Aw. (AP).

 

FD

Craeymeersch

Craeyemeersch. Nom d’ori­gine: Kraaimeers (= pré aux corneilles), topon. très fréquent [FD].

 

JG

Craeymeersch, (van)

Crayemeersch: PlN Kraaimeers, o.m. in Emelgem, Merkem, Zedelgem (WV), Maldegem (OV). 1398 Roeger van Craymersch, Oostrozebeke (DEBR. 1970); 1623 Joos van Craeijmersch, Tielt (DF VIII).

 

FD

Craeynest

Craeyenest. 1339 «Pieter Crainest» Bruges; nom d’origine: Kraaienest (= nid aux corneilles), topon. très répandu [FD].

 

JG

Craeynest, (van)

(van) Craeijnest, (van) Craeyenest, van Craeinest, (van) Craynest, van Crayenest(ens): Verspreide PlN Kraai(en)nest. 1315 Janne van Craigenneest, Diest (HB 313); 1339 Pieter Crainest, Bg.; 1383 Roegeer van Crayenest, Otegem (DF VIII); 1398 Willem van den Creineste; 1502 ten Craeyneste, Bellegem (DEBR. 1970).

 

FD

Craggs

cf. Craeghs.

 

JG

Craggs

zie Craeg(h)s.

 

FD

Crah-

-ay, -iat. Proven. (Dép. Ciney). ,,Bois essarté par le feu ». N° 238.

 

EV

Crahai

-ay, Crehay, Krahay. 1540 «Jacque Craheaux» CartCiney, 1544 «Mathie Crahea» DénStavelotMy, 1592 «Jehenne fille de Simon Monnet dit Craheau de Jupille», 1598 «Johan Craxhea bollengier fils de feu Lambert Cra­hea», 1606 «Mathieu Craxheau», 1692 «le fils de Simon Crahay» BourgLiège; surnom: w. liég. crahê, w. nam. craya ‘escarbille’ DL 176a, FEW 16, 352a, surnom p.-ê. donné à un marchand de charbon (Renard, BTD 26, 258).

 

JG

Crahay

-aij, -ai(t), Crehay, Krahay, Krahé: PlN in Grupont (LX): afgebrande grond, gerooid bos. 1466 Guillaume de Crahey, Wintershoven; 1504 Piron Craheau, Rabozée-Wandre; 1595-1649 Jean Crahea, Jupille (Par. 1986,412-5).

 

FD

Craie, de

zie Kraai.

 

FD

Craig

Schotse vorm van Cragg. Me. crag: steile rots.

 

FD

Crainich

D. BN Kranich: kraanvogel. Vgl. De Crâne.

 

FD

Craisse

Surnom: fr. graisse ou bien fém. de l’anc. fr. crus ‘gras, gros’ FEW 2, 1277b, cf. 1540 «Guillemotte Craisse Cauwe» Papignies.

 

JG

Craisse

zie Graisse.

 

FD

Craisson

cf. Crasson.

 

JG

Crakaert

1. Afl. van Mnl. craken: kraken, krakend geluid maken, lawaai maken, babbelen. Vgl. De Crae(c)ker. – 2. Zie Crokaert(s).

 

FD

Crals

zie Kruls.

 

FD

Cram

Crame, Cramm(e): Mnl. cram(me), crame: kram, haak. BerBN voor iemand die krammen maakt of slaat. 1328 Jacobus dictus Gramme (OLV 273); 1569 Jacobus Cram, Lv. (HENNO).

 

FD

Crama

Surnom: w. crama ‘crémaillère’FEW2, 1312b; éventuellement, nom de maison, cf. 1451 «Maison et assise de Cramma en Pie-reuse»(BTD26, 280).

 

JG

Crama(ilh)

W. crama; Ofr. cramail: heugel, haal, hangijzer. BerBN van de smid.

 

FD

Craman

zie Crayman.

 

FD

Cramazon

Cramazou (par erreur). 1778 «Englebert Cramazone» Bassilly; sans doute NF néerl. composé en -zoon ‘fils’.

 

JG

Cramazou:

Cramazone, It. FN? 1778 Englebert Cramazone, Zullik (J.G.).

 

FD

Crame

Cramme. 1291 «Jakemes Cramme» DettesYpres, 1328 «Johannes dictus Cram­me» Courtrai, 1569 «Jacobus Cram» Lou­vain, 1682 «Pierre Cramme» Treignes; probabl. surnom métonymique de métier: moy. néerl. cram, cram(m)e ‘crampon, cro­chet’. – Comme pour le NF Crem, on ne peut exclure une var. de Cramer, Kramer, comp. les anciens prénoms Walt, Welt, var. de Walter, Welter [JL, NFw2].

 

JG

Cramer

Cramers, cf. Kramer, Kremer.

 

JG

Cramer

V. Kramer.

 

EV

Cramer(s)

de Cramer, zie Kramer.

 

FD

Cramette

Surnom: dial. fr. cramette ‘petite écumoire pour écrémer le lait’ FEW 2, 1272a ou var. de cramiète ‘appareil pour décrocher le pot de la crémaillère’ DL.

 

JG

Cramil(l)ion

zie Cravill(i)on.

 

FD

Cramilion

Cramillion. 1692 «Pierre Cramion» BourgNamur, 1717 «Jean Cramillion (orig. de Seilles)»  BourgLiège;  surnom:   moy.  fr. cramillon ‘petite crémaillère’ FEW 2, 1314a.

 

JG

Cramm(e)

zie Cram.

 

FD

Cramme

cf. Crame.

 

JG

Crammer

zie Kramer.

 

FD

Cramp(e)

zie Kramp.

 

FD

Crampagne

Campagne met ingevoegde r.

 

FD

Crampon

-ont. Surnom: fr. crampon; cf. aussi 1558-59 «Piro Crampe» Châtelet.

 

JG

Crampon(t)

PlN Crampon (Nord).

 

FD

Cramtinne

Nom d’origine:  Gramptinne,  à Sorée (Nr), cf. Gramtin(n)e.

 

JG

Crandchamps

Var. de Grandchamps (topon.).

 

JG

Crandmaire

Nom de parenté : var. de fr. grand-mère.

 

JG

Crâne, (de)

Craane, Cran, de Craen(e), de Craan, Craens, Kraan, Krahn, Kraenen, Craen(en), Krane(n), Krannen, Schraen(en), Lecrane: i. BN naar de eigenschappen van de kraanvogel: lange benen, lange hais (vgl. Craenhals), slankheid. 1163 Hebbin Crâna (LEYS 1951,120); 1281 Gertrudis relicta Cranen = Gertrudis Scranen weduwe, St.-M.-Lierde (HAES.); 1398 Jacob de Crâne, Deerlijk (DEBR. 1970).

 

FD

Cranem, van

van Craenem, – -en, van Crannem, van Cranen, van Craynhem, van Crénom, -on, van Crenom, -on: PlN Kraainem (VB) of Kranem in Vissenaken (VB). 1253 A(rnulfus) de Crainhem, Tv. (AAV); 1337 Arnoldus de Craenhem = 1339 Arnoldo de Crayenhem, Aw. (HB 69).

 

FD

Cranenbroe(c)k, (van)

-brouck, (van) Craenenbroe(c)k, -brouck, van Craenbroeck, van Kraenenbroeck, Cranembrouck, Craenembroeck, Cranenbrouck: PlN Kranenbroek: moeras waar kraanvogels verblijven. Bij Mierlo, Steenbergen (NB), in Attenrode, Lembeek (VB), Ninove (OV). 1321 Arnoldi de Cranenbroec, Lv.; 1347 Henric van Cranenbroec (C. BAERT); 1408 de wedue van Craenbrouc, Ninove (VANGASSEN 25).

 

FD

Cranin(ck)x

Craeninckx, Kraninckx: Patr. Afl. van een Germ. hraban-naam, vgl. Hrabanolt/Kranhold (GOTTSCHALD). 1518 Pieter Craninx, St.-Tr. (Midd. 1983,166-174); 1541 Jan Cranincx, St.-Tr.-Aw. (AP).

 

FD

Crannem, van

zie van Cranem

 

FD

Crans, de

zie Krans.

 

FD

Cransfeld

zie Kransvelt.

 

FD

Cranshof(f)

D. PlN en FN Kranzhoff.

 

FD

Cranshoff

Cranz. V. Krans.

 

EV

Cranskens

-quin(t), zie Krans.

 

FD

Cransquin

-int. Surnom : moy. néerl. cranskijn ‘petite couronne’, cf. w. cranskène ‘tresse faite avec deux bouts’ FEW 16, 356b.

 

JG

Cransveld

cf. Kransvelt.

 

JG

Cransveld

zie Kransvelt.

 

FD

Cranz

zie Krans.

 

FD

Crap-

-pe, -s. 1. V. HRAB(AN). — 2. V. Krap.

 

EV

Crap(r)oen

zie Capron.

 

FD

Crappe

Crapet, Crap(p)ez, Crap(p)é, Krapez, Craps: 1. Mnl. crappe, crapmede: meekrap, kleurstof voor weefsels. BerBN van de lakenverver of bereider van meekrap. 1377 Jan Crappe; 1387 Margrite Craps, Ip. (BEELE). – 2. Fr. crape: puist, schub; dim. crapet. BN naar de schubbige huid. 1637 Joos Crappeel, Voormezele (BEELE 1986).

 

FD

Crappe

Surnom:   moy.   fr.   crape,   crappe ‘crasse’, w. crape ‘crasse, ordure qui s’amasse sur la peau; squamosité’, w. (Nivelles) ‘polis­son’ FEW 17, 13 Ib. Dérivés: Crapet, Crapez.

 

JG

Craps

cf. Crabs.

 

JG

Craps

zie Crabbe, Crappe.

 

FD

Craquelin

Fr. craquelin < Ndl. krakeling: knappend gebak, koek. BerBN. 1378 Hannekin.-.Crakelinc, Ip. (BEELE); 1398 Boudin Scracelinc, Moen (DEBR. 1970); 1428 Maigne Craqueline, Dk. (TTT).

 

FD

Cras

1298 «Henri Cras» OnomCalais; surnom: pic., w. cras, w. liég. crâs   ‘gras’ FEW 2, 1277b. Cf. aussi Craisse.

 

JG

Cras

Kras: BN. Ofr. cras: vêt, dik. 1298 Henri Cras, Kales (GYSS. 1963); 1393 Lippin Craes, Ip. (BEELE).

 

FD

Crasaert

zie Crassaerts.

 

FD

Crasborn

Cratsborn, Cratzborn: PlN in Weerst (LU). 1710 J. A. Crasbonne, Tn. (MUL VII).

 

FD

Crasborn

Proven. Krasboene (Dép. Warsage).

 

EV

Crasquin

zie Krans.

 

FD

Crassaert(s)

-art, Crasaert, Craessaert(s), Crassa(rt): Afl. van Ofr. cras, Fr. gras: vêt, dik. BN. Vgl. Cras. 1300 Heinrici Craessaert, Tv. (BERDEN); 1406 dat Henr. Crassaerts was, Tv. (PEENE). In het volgende vb. kan hij een adaptatie zijn van een Britse FN: 1561 R(ichard) Crassaert, Schotland-Aw.(AP).

 

FD

Crassart

Crassaert,   Craessaerts    (formes néerl.). Dérivé de w. crâs ‘gras’.

 

JG

Crasselts

zie Crasseels.

 

FD

Crasset

Cresset, Gressé, Krassé: 1. Dim. van Ofr. cras, Fr. gras: vêt. BN voor een zwaarlij vige. 1464 Jan Craesset van Valesijn, Lv. (HB 612). – 2. Ofr. crasset: kaars, olielamp; craisset: lamp, toorts. BerBN. 1237 Pieres as Graissés; 1245 Aale Craisset; 1257 Maroie li Craissetiere, Atrecht (NCJ).

 

FD

Crasset

Surnom: anc. pic. crasset ‘quelque peu gras’ ou w. crasset ‘lampe à huile’ (du même thème) FEW 2, 1279a; cf. aussi Krassé. Crassin.  1275-76 «Crassins Daubi»,  1280-81 «Crassins de Valenchienes» RegTournai; pro-babl. surnom d’homme gras: dérivé de w. crâs ‘gras’.

 

JG

Crassier

Gressier, de Crassier: Mnl. crassier, Fr. graissier: vettewarier, handelaar in vetwaren. 1419 Jacques le Gressier, Montreuil (CMM).

 

FD

Crassin

Crasson: Dim. van Ofr. cras: vêt, dik. Vgl. Grasset. 1541 Linard Coen dit le Crasson, Waimes (HERB.,PSR4o).

 

FD

Crasson

Craisson. 1541 «Lynard Coen, dit le Crasson» Waimes, 1758 «Petrus filius Joannis Crasson», 1776 «Jean Crasson meunier» La Gleize; dérivé de w. crâs ‘gras’, ainsi dans l’Yonne crasson ‘avare’ FEW 2, 128 Ib (cf. JH, NFmalmédiens, 40). Pour Craisson, aussi anc. fr. craisseon m. ‘graisse’ Gdf 2, 354 [MH].

 

JG

Crate

NF attesté à Hollogne-sur-Geer en 1759, mais aussi dans le Poitou en alternance avec Le Crate (GeneaNet); forme contractée de l’ethnique Croate, cf. aussi Cravatte.

 

JG

Crate

zie Craet.

 

FD

Cratsborn

Cratzborn, zie Crasborn.

 

FD

Craut

zie Kraut.

 

FD

Crauwels

1. Car. phys. -Grauw, ,,Gris (de cheveux) ». N° 264. — 2. Car. mor. Gruwel(dader), ,,Cri­minel ». — 3. V. HROD (Hro).

 

EV

Crauwels

Crouwels, Krouwel, etc. 1133 «Waltero Crauel» Bruges, 1307 «Gilles Crauwel» Ypres; surnom de métier ou nom d’enseigne: moy. néerl. crauwel ‘trident, fourche courbe, crochet de boucherie’ [FD].

 

JG

Crauwels

-ers, Crouwels, Krouwel, Kraul, Krauweel, Kreu(w)els, Creu(w)els, Kruyels, Kruijels, Cru(y)wels, Kröhle, Kroell, Kröell: Mnl. crauwel, Mhd. krôuwel: drietand, kromme gaffel, vleeshaak. BerBN of huisnaam. 1113 Waltero Crauel, Bg. (LEYS1959′); 1150 Herman Crouwel, Keulen (NN); 1252 Leonius Creuel = 1253 Cravel; 1381 Arnoud Crauwels = 1418 Arnold Creuwels, Webbekom; 1277 Hendrik Crewel (vleeshouwer), Oplinter (F.C.); 1307 Gilles Crauwel, Ip. (BEELE); 1348 Loy Craeuweel, St.-Win. (PARM.).

 

FD

Crauwers

zie Crauwels, Krouwer.

 

FD

Cravat(te)

1. Fonction. Membre d’un régiment étranger de cavale­rie, appelé Cravatte (Croate). N° 143. — 2. Particularité vestimen­taire (Dérivé du précédent). N° 266.

 

EV

Cravat(te)

Cravate, Chravatte, Crawat: Volksnaam Fr. Cravatte: Kroaat.

 

FD

Cravatte

Surnom: fr. cravatte (qui vient de Croate), mais aussi ‘soldat étranger de cava­lerie légère’ (depuis 1652) FEW 16, 395b. Cf. aussi Crate.

 

JG

Cravau

1. Profess. Marchand de gra­vier (Gravel). — 2. V. HRABAN.

 

EV

Cravau

zie Creveau.

 

FD

Cravill(i)on

Cramil(l)ion: Dim. van Fr. crawille: haak. 146 e. Gérard Crawelhons, Luik (HERB.).

 

FD

Cravillion

Cravillon. 14e s. «Gérard Crawelhons» Liège, 1449 «Henrart Crawillon» AidesNamur; dérivé de dial. fr. crawille ‘crochet’ FEW 16, 379b. – Cf. aussi s.d. «Walteri Crawilhe» ObitHuy.

 

JG

Crawat

zie Cravat(te).

 

FD

Crawford

PlN (Lanarkshire).

 

FD

Crawhez

Proven. Dép. Clermont-lez-Aubel. Synon. : Crow- -é, -et, -ez.

 

EV

Craybeck

V. Kraai et Cruybeeck.

 

EV

Craybeek, (van)

van Craybe(c)k, van Crayebeck, (van) Craybex, Craeybeeckx, -beckx, Crayebeckx, Craybeek(x), -beck(x), van Crabeekx, Crabeek, -be(e)ck, -becq, Crabbeck, Crebeek, -bec(k), -beyck(x), Crebeek: i. PlN Kruibeke (OV). Maar de FN is vooral Limburgs en zou dus wel op een Limburgse PlN terug kunnen gaan. 1454 Vreve Crabeex = 1457 Vreve Crubeex= 1461 op Vreven van Crubeke; 1428 Librecht van Creybeec; 1431 Henry dit Cruybeke = 1420 Henric van Cruybeke, Ht. (A.GHIJSEN); 1654 Rega van Craijbeeck, St.-Tr. (MEURICE). – 2. Beeknaam Kraaibeek in FV en WV. 1381 Barthélemi van Crabeke, Ip. (DF VIII).

 

FD

Craye, (de)

zie Kraai.

 

FD

Crayelynghe, van

Misschien PlN Kralingen (ZH).

 

FD

Crayemeersch

zie Craeymeersch.

 

FD

Crayenaere, de

zie (de) Cruyenaere.

 

FD

Crayenest(ens), van

zie (van) Craeynest.

 

FD

Crayer, (de)

Creyers: BN voor een kraaier, schreeuwer, roeper, omroeper. 1309 domum Johannis Craiere, Ktr. (DEBR. 1971); 1485 Cornelijs de Creyers wijfs, Mb. (A.BAERT); 1550 Peter de Craeyere, Waver-Aw. (AP).

 

FD

Crayman(s)

Craman, Creymans: Syn. met De Crayer.

 

FD

Craynest, (van)

zie (van) Craeynest.

 

FD

Craynhem, van

zie van Cranem.

 

FD

Crayveld, van

zie van Craeyevel(d)t.

 

FD

Craywin(c)kel, van

zie Krawinkel.

 

FD

Cré

Cre(de), Creed, Crez, Decré(e), de Crée, de Crée: Mnl. crede < Lat. credo. BN voor iemand die het credo (de 12 artikelen) opzegt. 13de. Wouter Crede, Gent (GN); 1418 Colard Credo, Maubeuge (CCHt).

 

FD

Cre(s)tel

Cretelle, Créteau, zie Cristel.

 

FD

Crebeek

-bec(k), -beyck(x), zie (van) Craybeek.

 

FD

Crebouw

Adaptatie, wsch. van Crabau. 1775 J.B. Crebouw, FV (VERGR. 1972,187).

 

FD

Creces

zie Cresens.

 

FD

Créces

Crécès (NF limbourgeois). Probabl. var. de Cresens [FD].

 

JG

Crede

Creed, de Crée, zie Cré.

 

FD

Creeft, de

zie Kreeft.

 

FD

Creel

Creël(le), Crehel: 1373 a son amé cambrelant Crey = 1380 a Crayle son chambellan = 1384 Crail son chambellan = Creel cambrelencq = 1393 Crail son chambellan, H (CCHt). Creel komt in Evergem en Waarschoot als var. voor van Criel (med.F.Waterblé).

 

FD

Creem, de

zie (de) Crem.

 

FD

Creemer, (de)

zie Kramer.

 

FD

Creemers

cf. Cremer(s).

 

JG

Creemers

V. Kramer.

 

EV

Creeten

cf. Creten.

 

JG

Creeten

zie Creten(s).

 

FD

Crefcœur

Crè-, Crevecœur, Cré-, Crèv-, Crêv-, w. nam. Crefcœur. 1691 «Pierre-Henri Crève-cœur» BourgNamur; crève-cœur, générale­ment comme nom d’origine: Crevecœur, à Es-neux (Lg), à Antoing (Ht), à Bouvignes (Nr), etc.

 

JG

Crefcoeur

V. Court.

 

EV

Crefcoeur

zie Crèvecoeur.

 

FD

Creffier

V. Greffier.

 

EV

Creffïer(s)

zie Greffier.

 

FD

Cregelman

zie Kreyelmans.

 

FD

Crehay

cf. Crahai, -ay.

 

JG

Crehay

V. Crahay.

 

EV

Crehay

zie Crahay.

 

FD

Crehel

zie Creel.

 

FD

Creins

zie Carrin.

 

FD

Crekillie

zie Criquillon.

 

FD

Crelot

Cré- (NF gaumais). Probabl. var. de Grelot (Dauzat 306), dérivé de fr. grêle ‘mince’, cf. BTD 38, 239, mais ce dérivé ne semble pas attesté par la lexicographie gallo-romane FEW 4, 202a.

 

JG

Crelot

zie Grelot.

 

FD

Crem

Var. de Cremer (avec chute de la syllabe non accentuée en germ.); comp. le NF De-crem, à côté de Decremer.

 

JG

Crêm(e)

Profess. Marchand de crème de lait. N° 153-

 

EV

Crem, (de)

Crème, Crème, Crème, de Crem, Decraim, de Krem, Decrêm(e), Decrème, Decrem(e), de Creem, (de) Criem, Decrenne: W. adaptatie van (de) Cremer.

 

FD

Crème

Crème, Crème. Var. de Crem ou bien surnom: fr. crème.

 

JG

Cremelie

zie Cremerye.

 

FD

Crémelie

Sans doute surnom: pic. crémelie ‘crémaillère’ (Hécart 135), cf. JH, BTD 38, 239.

 

JG

Cremens

Crement, Cremmens: Misschien var. (l/r-wisseling) van VN Clemens, Clément.

 

FD

Cremer

Cré-; au génitif: Creemers, Cremers, Cré-. 1591 «Johan Cremer (orig. de Ruremonde)» BourgLiège; nom de métier: all. Krämer ‘détaillant’, cf. Cramer(s) et Kremer.

 

JG

Cremer(s)

de Cremer, zie Kramer.

 

FD

Cremerius

Latinisering van Cremer.

 

FD

Cremers

V. Kramer.

 

EV

Cremery(e)

Cremmery(e), Cremerije, Crem(m)elie, Cremelie: PlN Crémery (Somme).

 

FD

Crémieu(x)

Proven. Loc. fr.

 

EV

Creminger

D. FN Greminger?

 

FD

Crena

Proven. 1. Crena (Latin), ,,Créneau ». Proven. Caract. d’habi­tation. Synon. : Crunelle. N° 248. — 2. Crénées ou Crénea (Dép. Oteppe).

 

EV

Créneau

Surnom: dérivé en -eau de l’anc. fr. crene ‘entaille’?

 

JG

Crener

Peut-être var. de Cremer ou bien de Grenier (qui suit). – Forme fém. : Crénérinne, Crénérine.

 

JG

Crener

Wsch. var. van Cremer.

 

FD

Crenier

1766 «Antoine le Grenier» Arbrefon-taine; p.-ê. var. de Lescrenier, avec mécoupure.

 

JG

Crenier

V. Crignier.

 

EV

Crenier

zie Lescrinier.

 

FD

Crénom, van

-on, zie van Cranem.

 

FD

Creon

Créon. Surnom: moy. fr. créon, fr. crayon, w. krayon ‘fusain’ FEW 2, 1331a.

 

JG

Crep(p)in

1. Surnom, à Spa, de l’habitant de Creppe. N° 213. — 2. V. Crespin.

 

EV

Crepain

zie Crispin.

 

FD

crêpe

Du latin, Crispus, ,,Crépu ». Le mot a été conservé en ce sens pour qualifier une chevelure. Il a servi aussi à désigner des tissus (crêpe, crépon etc.) et certains en­duits muraux (Crépi). Le qualifi­catif crespinus était devenu chez les Romains un nom de personne. 1. Car. phys. Cresp-, Crep(p)- -in, -(e)i(g)n(e). Creplet, Crespelle (Cripelé). ,,Cheveux crépus ». N° 265. — 2. Particular. vestim. ou N. de fabric. Crépi(g)ne. — 3. N. de bapt. Crep-, Crép-, Cresp–in.

 

EV

Crepeau(x)

-aux, -eele, -el(le), zie Crispel.

 

FD

Crêpez

Creppe(z): BN Ofr. crespet, dim. van crespe: met kroeshaar. Vgl. Crispel.

 

FD

Crêpez

Surnom: dérivé de crêpe (lat. crispus ‘frisé’), ainsi anc. fr. crespet ‘beignet’, cf. 1286 «maistres Bauduins li Crespes» CartBinche.

 

JG

Crépieux

Crepieux: PlN (Ain, Rhône).

 

FD

Crépillon

Surnom de qqn à la chevelure bou­clée : moy. fr. crespillon ‘boucle frisée’ FEW 2, 1347a, comp.1604 «Jean Crespu» BourgDi-nant. — À noter aussi anc. fr. crepillon, m. ‘repas où l’on mange des crêpes’ Gdf 2, 366 [MH].

 

JG

Crépillon

zie Crispel.

 

FD

Crepin

Crépin, cf. Crespin, -inet.

 

JG

Crépin

zie Crispin.

 

FD

Creplet

Créplet: Afl. van Ofr. crespe: gekroesd. BN voor een kroeskop. Vgl. Crispel. 1460 Gillet Crespelet, Laon (MORLET).

 

FD

Creppe

Crèppe. 1280 «Gerardi de Creppes» PolyptLiège, 1544 «la relicte Henry de Crep­pe» DénStavelotMy; nom d’origine: Creppe, w. crêpe, à Spa (Lg) ; ou bien surnom : w. liég. crêpe ‘crèche, mangeoire des bestiaux’ DL 180b.

 

JG

Creppe(z)

zie Crêpez.

 

FD

Crépy

PlN Crépy (PdC, Aisne, Oise). 1292 Izabiaus de Crespi, Atrecht (NCJ); 1401 Jehan le sieur, dit de Crépy, Comp. (MORLET).

 

FD

Crequy

-uit, -uie, Criqui, Kreki, Kerrikie: PlN Créquy (PdC). 1295 Phelipes de Creki, Montreuil (CMM); 1347 Willelmi de Crequi, Kamerijk (CLM).

 

FD

Cres

Crès, Crez. Pour Dauzat 161, crès ‘terrain pierreux’, mais ce mot est du Cantal FEW 2, 1331b; p.-ê. dial. fr. cret, cré ‘sommet’ FEW 2, 1352a, cf. par ex. 1623 «Jan Cret» émigré en Suède.

 

JG

Cresen(s)

Crésens, Cresis, Créées, Crécês: Var. van Gresens.

 

FD

Cresens

cf. Gressens.

 

JG

Cresens

V. Kruis.

 

EV

Cresmans

Wsch. var. van Cruysmans.

 

FD

Cresp(e)i(g)n(e)

1. Proven. Cres­pin (Loc. fr. Nord). — 2. Profess. Crespin. ,,Outils et marchandises du cordonnier ». N. de cordonnier. N° 131.

 

EV

Crespeau

zie Crispel.

 

FD

Crespeigne

Ofr. crespigne: zondag voor de vasten, waarop pannenkoeken (crêpes) gegeten worden (J.G.). 1771 Pierre Crespeigne, Noville-les-Bois (PDB).

 

FD

Crespeigne

Surnom, p.-ê. d’après le jour de la naissance: anc. fr. crespigne ‘dimanche qui précède le Carnaval où l’on mange des crêpes’ FEW 2, 1347b.

 

JG

Crespel

cf. Crispel.

 

JG

Crespel

Crespo, zie Crispel.

 

FD

Crespel(le)

V. Chrispeels et crêpe.

 

EV

Crespin

Crispin, Crispyn, Crepin, Crépin, w. nam. Crépin. 1276-77 «Baudon Crespin» CharitéTournai, 1365 «Piere de Crespin manou-vrier» TailleMons, 1512 «la veuve Jaspart Crispin», 1517 «Crespin Berlan», 1534 «Cre­pin Flamen» BourgNamur, 1541 «Crespin Estievenart» Montignies-sur-Roc, 1546 «Crep-pin Des Preits» Cerfontaine; NF des prov. de Liège et de Namur, issus du prénom Crépin, du lat. Crispinus, nom de deux martyrs honorés dans les anciens Pays-Bas, dont le plus popu­laire, décapité à Soissons au 3e s. en même temps que son frère Crispinianus, est devenu avec lui patron des cordonniers (cf. M. Arnould, NP en Hainaut, 48-49). – Des enfants trouvés à Namur le jour de la Saint-Crépin en 1795 et 1795 furent dénommés Crépin (Destray 59). Dimin.: Crespinet, Crispinet. 1525 «Gé­rard Crepinet», 1530 «Jehenne Crespinet» BourgNamur.

 

JG

Crespin

zie Crispin.

 

FD

Crespinet

Dim. van Crispin.

 

FD

Cressely

PlN (Seine-et-Oise).

 

FD

Cressent

-ant, Croissant: 1. Patr. Lat. HN Crescentius. 1600 Loys Cressent, Broekburg (VERGR. 1968,67). – 2. Zie Croissant.

 

FD

Cressin

Quersin: Afl. van Ofr. cras, crais: dik, vêt. Vgl. Grasset, Gresset. Vgl. Cresson/Querson voor de metathesis in Quersin.

 

FD

Cresson

1286 «Robert Cresson» Valenciennes; fr. cresson, surnom de marchand ou de celui qui culitve le cresson; comp. Croisonnier et Crisnire.

 

JG

Cresson

Querson: Ofr. cresson, Opic. kerson: waterkers, tuinkers. BerBN van de teler ervan. 1281 Belia Kerson, Ip. (BEELE); 1331 Jehan Cresson, St-Q. (MORLET).

 

FD

Cressonnier

Crois(s)onnier, Croisonier: BerN voor de teler of verkoper van waterkers (zie Cresson, Lacressonnière). 1281 Bertoul le Cresonnier, St-Q. (MORLET); 1348 Jehan li Cressonnier, Dk. (TdT).

 

FD

Crestani

zie Christiaan(s).

 

FD

Crète

Crête. 1272 «Egidius Creste» Polypt-Villers; fr. crête, surnom d’orgueilleux; ou bien fr. topon. crête (sommet).

 

JG

Cretelle

Cré-. Dimin. de fr. crête, qui peut avoir un sens topographique, cf. FEW 2, 1352a.

 

JG

Creten

Cretens, Creeten, Creytens (NF plutôt limbourgeois et anversois). Dérivé de moy. néerl. (or.) creten, creiten ‘tourmenter, querel­ler’, surnom de querelleur [FD].

 

JG

Creten(s)

Créten(s), Creeten, Creytens: BN <Oostmnl. creten, creiten: plagen, kwellen. Vgl. Ndd. Kre(e)ter, Kreiter: ruziemaker, twistzoeker. 1320 Hinr. Kretere, Lübeck (DN). 1340 Henrici

dicti Creyte = 1346 Henrici Kreyten; 1375 Assela Creyte = 1380 van Asselen Creiten, Tn. (C. BAERT); 1376 Jan Crey t = Crey ten, NB (BLO VII); 1379 Aert Creyte = A. Creyten, Diest (HB 369); 1385 Henricus Creyte = Henrici Creyten, Tg.

(TYTGAT).

 

FD

Cret–en(s)

-in. 1. N. de bapt. V. Christian. — 2. Car. mor. ,,Simple d’esprit ».

 

EV

Creteur

Cré-, Crê-, Cretteur. 1537-40 «Simon le Cresteur» DénFrasnes; surnom de métier (charron) : dérivé en -eur de moy. fr. creter, w. (La Louvière) creter ‘garnir d’une frette de moyeu’ FEW 16, 315b ou surnom de canton­nier, dérivé de même type [non attesté par le FEW] de pic. crête, anc. pic. creste ‘berge, digue, rebord d’un fossé’, etc. (cf. Gdf 9,246c; R. Mantou, BTD 50, 151; L. Vindal, Lex. dïrchonwelz, 86b; J. Haust, Ètym. 60) [MH].

 

JG

Creteur

Créteur, Crèteur, Crêteur, Cretteur, Creteux: Afl. van Ofr. crester: het hoofd (de hanenkam) verheffen, trots zijn, hoogmoedig zijn. BN.

 

FD

Crét–eur

-eux, Crett- -eur, -eux, Crétel. Car. mor. ,,Orgueilleux » (Allusion à la crête du coq). Nos 269, 288, 293.

 

EV

Crétien

1264 «Cristien le Tieulier» Chartes-Flandre, 1275-76 «Jakemes Crétins li bouchiers» RegTournai, 1280 «Walterus Bons Crestiens» PolyptLiège, 1282 «Crestien fius Mahaus» DettesYpres, 1289 «Crestiens de Branchon» CensNamur, 1295 «Jehans Cres­tiens » ComptesMons, 1316 « Sandrart Crétin» TestTournai; var. de Chrétien, attesté à date ancienne en fonction de nom de baptême.

 

JG

Crétien

zie Christiaan(s).

 

FD

Crétin

Patr. Vleivorm van HN Christianus. 1296 Hues Crétins, PdC (BOUGARD); 1339 Johanne Crétin, Valencijn; 1368 Cretinial et se femme, Chimay (CCHt); 1398 Cratin Gillots, Moen

(DEBR. 1970).

 

FD

Creton

Cré-, Creston. 1163 «Theodoricus Creton», 1235 «Henricus miles de Créions» CartOrval, 1225 «Jehan Creton» Douai, 1272 «Marie li Créions» Dhuy; surnom: w. crèton ‘petit morceau de lard frit’, gaum. crèton ‘lardon’ FEW 16, 314b, cf. aussi Querton et Decreton.

 

JG

Creton

Decreton: Ofr. creton: stukje vêt, stukje gebakken spek, uitgebakken vêt. BN. Vgl. Speck. ± 1225 Jehan Creton, Dowaai (HERB.); 1242 Johanne Creton, H (SMTI); 1334 Willames Créions; 1390 Gilles Descretons, Frélinghien (AGr. 67,90).

 

FD

Creton

Profess. Cretons, ,,Résidus de la fonte de suif ». N. de cretonnier. N° 131.

 

EV

Crets

Krets, dimin.: Cretskens. 1325 «Gerardo Crets» Tirlemont; surnom dérivé de moy. néerl. kretsen ‘gratter, égratigner’, comp. west-flam. krits ‘éruption, eczéma’, cf. Krits [FD].

 

JG

Crets(kens)

zie Krest.

 

FD

Cretser

Car. phys. ou mor. Kretser (Dialecte), ,,Gratteur ». N. d’H. qui se gratte ou qui égratigne (au moral) son prochain.

 

EV

Cretser

zie Kretzers.

 

FD

Cretteur

zie Creteur.

 

FD

Crétu

Surnom d’orgueilleux: anc., moy. fr. crestu ‘qui a une crête’ FEW 2, 1351b.

 

JG

Creu(t)z

D. FN Kreu(t)z. Huisnaam of PlN.

 

FD

Creu(w)els

zie Crauwels.

 

FD

Creuels

zie Crauwels.

 

FD

Creuhy

cf. Croisier.

 

JG

Creuhy

zie Croisier.

 

FD

Creupeland(t)

zie Cruypelandt.

 

FD

Creupeling

zie Cruypelinck.

 

FD

Creus

En zone liégeoise, de w. créas ‘croix’, cf. Decreus ; en Flandre, plutôt var. de Croes, cf. Decroes [FD].

 

JG

Creus, (de)

zie Kroes(e).

 

FD

Creuse

zie Kroes(e), Kroezen.

 

FD

Creuse(n), van der

zie van der Cruyssen.

 

FD

Creusen

Cresens, Creuz. V. Kruis.

 

EV

Creusen

zie Kroezen, van der Cruysse(n).

 

FD

Creutz

cf. Kreusch, Kreutz.

 

JG

Creutzer

zie Kreuzer.

 

FD

Creuz(e)

zie Kroes(e).

 

FD

Creva(e)ls

zie Creveau.

 

FD

Crèv–e

-its, -i(e)aux, -oulin. V. HRABAN.

 

EV

Crevé

Crève, Crève, zie Kreeft.

 

FD

Crevé

Crève, Creyf, Kreeft. 1311 «Walterus dictus Creeft» Malines, ±1400 «Jean de Creeft dit délie Grevesse» BodyNPLiège; moy. néerl. creeft, creift ‘écrevisse’, surnom de pêcheur d’écrevisses, ou d’après la couleur du visage, la manière de marcher, etc. [FD].

 

JG

Creveau(x)

Crévi(e)aux, Cre-, Cravau, Creba(e)ls: Var. van Fr. FN Crevel < Lat. cribellum: kleine zeef, Fr. crible. BerBN van de zevenmaker (DNF).

 

FD

Crèvecœur

cf. Crefcœur. Créviaux, Crévieaux, Crè-. 1602-3 «la censé de Christofre de Creveau» TerriersNamur ; probabl. nom d’origine: Crevia, à Jamiolle, Falmagne, Spontin, etc., Crevai(s), à Seny, Nassogne.

 

JG

Crèvecoeur

Crevecoeur, Crévecoeur, Crêvecoeur, Crefcoeur, Crèfcoeur: Verspreide PlN. Naam van kastelen en burchten: die het hart doet barsten breken. 1342 Galtero de Crepicordio, Kamerijk (CCHt); 1357 Pierre de Crievecuer, Kamerijk (CLM II).

 

FD

Crèvecœur

V. Court.

 

EV

Crevel(s)

Mnl. crevele: jeukte, kriebeling. BN. 1253 Leonii dicti Crevel, St.-Tr. (GHYSEN).

 

FD

Crevesse

zie Ecrevisse.

 

FD

Crévin

Crevin, w. nam. Crèvin. NF attesté à Ave-et-Auffe en 1651 (GeneaNet) puis à Resteigne en 1711 «Marguerite Crevin»; p.-ê. var. par métathèse de Quevrin. Toutefois, comme le NF est attesté également dans l’Eure (Normandie), depuis 1626, on peut songer aussi à un nom détoponymique, d’après le nom de commune Crévin, au sud de Rennes (Ille-et-Vilaine), donc NF importé en Wal­lonie.

 

JG

Crevits

Crivits.  Forme néerl.  de  l’anc.  fr. crevice ‘écrevisse’, surnom ou nom d’ensei­gne, comp. Crevé et Grevisse; cf. aussi Co(o) revits [FD].

 

JG

Crey(ge)lman

zie Kreyelmans.

 

FD

Creyel(man)

Proven. Creyel (Dép. Bocholt), avec suff. d’orig. N° 212.

 

EV

Creyelman

zie Kreyelmans.

 

FD

Creyers

zie (de) Crayer.

 

FD

Creyf

cf. Crevé.

 

JG

Creyf

zie Kreeft.

 

FD

Creyft

V. Kreeft.

 

EV

Creymans

zie Crayman.

 

FD

Creymer, de

zie Kramer.

 

FD

Creyns

cf. Crijns.

 

JG

Creyns

Creyne, zie Carrin.

 

FD

Creytens

cf. Creten(s).

 

JG

Creytens

zie Creten(s).

 

FD

Creytsaerts

Crijtsaert < Ofr. crisser: grincer. BN voor een knorrig mens. Vgl. Grignard. 1398 Daneel Crisaert, Aalbeke (DEBR. 1970).

 

FD

Crez

cf. Cres.

 

JG

Crez

Proven. Grez (d’Oiseau). (Loc.).

 

EV

Crez

zie Cré.

 

FD

Criar

Wsch. grafie voor Gruillard.

 

FD

Criau

Proven. Cria(u) (Dép. Bras).

 

EV

Cric(k)boom

Cri(c)ke- -laire, -ier. V. Kriek.

 

EV

Crick

Crickx, cf. Krick(x).

 

JG

Crick(x)

zie Kruck.

 

FD

Crick, (de)

zie Kruck.

 

FD

Crickard

zie Krieckaert.

 

FD

Crickboom

Nom d’origine:  Crickboom,  à Aubel (arr. Verviers), cf. BTD 38, 239.

 

JG

Crickemans

1. Afl. van Cricke. Zie Kruck. 1661 Lambert Crickelmans, Luik (ISP). – 2. Zie Kriekemans.

 

FD

Crickillon

zie Criquillon.

 

FD

Crickinge, van

zie van Criekinge(n).

 

FD

Cricquebaume

zie Kriekeboom.

 

FD

Cridts, de

zie (de) Crits.

 

FD

Crié

cf. Criez.

 

JG

Crié

Criez: Dim. van Ofr. cri: faam, blaam, aankondiging. BN van de omroeper? 1402 Jehans Cries, Ladeuze (HERB.).

 

FD

Crieckinge, van

van Criekinge(n), zie van Kriekinge(n).

 

FD

Criegers

zie (de) Krijger.

 

FD

Criekemans

zie Kriekemans.

 

FD

Criekx

zie (de) Kriek.

 

FD

Criel

1396 «Jan Criele» Lierre, 1449 «Willem Criel» Molenbeek; probabl. forme contractée de Corniel, Kerniel < lat. Cornélius [FD].

 

JG

Criel

Kril(l), Krielen: 1. Fr. en D. Grille: krekel. Vgl. Grillard/Krielaart. 1160 Heinrich Grille = H. Grille (BRECH.). – 2. Patr. Samengetrokken vorm van Kerniel, Corniel < Cornélius. Vgl. Kreel, Krelis (V.D.SCHAAR). 1396 betaelt Jan Criele = 1423 Jan Criel, Lier (FRANS); 1449 Willem Criel, Mb.(A.BAERT).

 

FD

Crielaard

zie Grillard.

 

FD

Criem, (de)

zie (de) Crem.

 

FD

Criez

Crié. 1402 «Jehans Cries [= -es?]» La-deuze, 1611 «Criez» Mons (GeneaNet), 1691 «Anne Criez» Quaregnon (FyS),1768 «Jean-Simon Criez» Ville-sur-Haine; NF d’origine incertaine, p.-ê. part, passé de crier au sens an­cien de ‘convoquer, accuser’ Gdf 2, 373, comme surnom de personne accusée [MH].

 

JG

Crignier

Profess. ,,Marchand de crin ». (Le) Crenier, Crener, Grei-ner. Nos 131, 183.

 

EV

Crijleman

zie Kreyelmans.

 

FD

Crijns

Crins, Cryns, Creyns, cf. Krein, Krijns, etc.

 

JG

Crikart

zie Krieckaert.

 

FD

Crikboom

zie Kriekeboom.

 

FD

Crikelaire

Crikeler, Criquelière (forme francisée, avec modification de suffixe). Pro­babl. dérivé du moy. néerl. criekel ‘grillon’; comp. les NF Kreckel, Krichel, etc.

 

JG

Crikeler

-aire, Crikelhire, Criquelière: 1. Kriekeleer, -laar: kersenboom, pruimenboom. Vgl. Kriekeboom. – 2. Evtl. var. van Krekeler.

 

FD

Crikemans

zie Kriekemans.

 

FD

Crikilion

zie Criquillon.

 

FD

Crikion

V. Criquellion.

 

EV

Crill-

-en, -aerts. Car. phys. Kriel, ,,Nain, nabot ». N° 253. (Le second N. avec suff. péjoratif). N° 250.

 

EV

Crillaerts

zie Grillard.

 

FD

Crimmers

1. Car. phys. Krimmer(d), ,,Frileux ». — 2. V. GRIM.

 

EV

Crimmers

Wsch. var. van Cremers.

 

FD

Crimont

PlN Crimont in Baisy, Neerheilissem, Waver (WB), Elzele, Gosselies, Lessen (H). 1272-84 Ihoanni de Crimont; 1291 ver Beatricen van Crimont, Oud. (CG).

 

FD

Crinaert

zie Grignard.

 

FD

Crine

Crins, zie Carrin.

 

FD

Crine

Probabl. francisation de Krijn, Krein (= Quirin). – Le prénom Crine est fréquent à Liège et dans la région liégeoise sous l’Ancien régime, ainsi 3.1.1677 «Crine Hoene, demeu­rant au bois de mont, haulteur dud. Jemeppe», 15.6.1704 «Lambert Home, maieur d’Avir, (…) Crine Horne, son fils marié [il signe: Chrines Hornes fils]», 27.2.1737 «Cryne Lorquet» (not. liég. , etc.) [JL, NFw).

 

JG

Crins

N. de bapt. K(wi)rin, ,,Qui-rin ».

 

EV

Crip(p)iau

zie Crispel.

 

FD

Cripiau

(NF de la région de Rebecq). Surnom métonymique: rouchi cripiau (Hécart 117 et 136), syn. de clipériau ‘sorte d’attrape à sou­ris, souricière à trébuchet’ FEW 16, 339a [MH].

 

JG

Criquebaume

zie Kriekeboom.

 

FD

Criquelière

cf. Crikelaire, Crikeler.

 

JG

Criquelière

zie Crikeler.

 

FD

Criquelion

Criquilion, Krikilion, Krikillon. 1268 « Fastres de Lamines li fis saignor Conra Crekeillon» CartValBenoît, 1538 «J. Crique-lion» Lessines; surnom: anc. flandr. criquil-lon, crekeillon, pic. (Mons) criquelion, w. crikion ‘criquet, grillon’ FEW 2, 1337a, d’où ‘personne chétive’ (à Mons).

 

JG

Criquet

Krické: Mfr. criquet: naam van verschillende insecten, o.m. de krekel. Vgl. Krekel(s).

 

FD

Criqui

zie Crequy.

 

FD

Criquillon

Criquil(l)ion, Criquiel(i)on, Criquel(l)ion, Crickillon, Crikilion, Krikil(l)ion, Krékilion, Crekillie: Ofr. Criquillon, crikellon: krekel. Vgl. Krekel(s). 1236 Petrus Creculon, Luik (SLL); 1268 Conra Crekellon, Luik; 1391 Franchois Crekilhons, Fragnée (AVB); 1395 Medardo Crickelion, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Crismer

 [famille de maîtres-verriers émigrée de Bavière au 18e s., dont l’ancêtre est Jean-Geor­ges Grismayer], Krismer (var. surtout autri­chienne). Nom de dignité, dont la signification est: maire d’un domaine caillouteux.

 

JG

Crismer

Crisner: Stamt van een Beierse familie: 1707 J.G. Grismayer, Klosterwald (HERB.). Griesmeier: boer op een hof met kiezel (BRECH.).

 

FD

Crismer

Proven. ,,Mé du sieur Christi », N. qui paraît correspon­dre à une ancienne orthogr. de Crisnée (Loc.)

 

EV

Crisp-

-eels, -pel(le), -oux. V. Chris­peels et Crêpe.

 

EV

Crispel

Crespel; formes néerl.: Crispeel. Crispeels, Chrispeels. 1313 «Raoul Crespel» TailleParis, 1344 «Jehan Crespel» St-Quentin, 1336 «Henrottes Crepeaul» RegLaroche; surnom: dérivé en -ellu d’anc. fr. cresp < lat. crispus ‘frisé’ FEW 2, 1346b, cf. aussi Crêpez.

 

JG

Crispel

-eel(e), -eel(s), -iel(s), Krispeels, Chrispeel(s), -(i)els, Crespel, -eau, -o, Crispoux, Crepel(le), -eele, -eau(x), -aux, Crépaux, Crip(p)iau, Crépillon: Dim. van cresp(e), Fr. crêpé, crépu: met kroeshaar, met borstelig haar. BN. 136 e. Oudars Crespiaux, Laon; 1344 Jehan Crespel; 1323 Quentin Crepel, St-Q. (MORLET); 1399 den her Andries Crespielle = 1399 Andriese Crispeele, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Crispin

Crispyn, Crispinet, cf. Crespin(et).

 

JG

Crispin

-yn, -ijn, C(h)rispeyn, Cruspin, Cryspin, Crespin, Crépin, Crepin, -ain: 1. Patr. Lat. HN Crispinus. 1226 Baude Crespin; 1304 Robers Crepins, Atrecht (NCJ); 1298 Balduini Crespin, Bg. (VERKEST); 1541 Crepin du Mont, Bergen (ARNOULD 1986,48). – 2. PlN Crépin in Pommeroeul (H) of Crespin in Valencijn (Nord). 1265 Baudes des Crespins, Atrecht (NCJ); 1365 Pierre de Crespin, Bergen (DE COCK). – 3. Ofr. crepin: wafel. 1236 Oeude ad Crispinam; 1313 Gillon au Crespin; 1305 Jakemon au Grant Crepin, Atrecht (NCJ).

 

FD

Crispoux

Surnom: w. liég. crèspou ‘crépu, frisé (cheveux)’FEW 2, 1346b.

 

JG

Crispoux

zie Crispel.

 

FD

Crist-

-el, -oke, -ophe. V. Christophe.

 

EV

Cristael(s)

Christael(s), Cristal, Kristal: 1. Patr. Afl. van een Christ-naam, zoals Christophorus of Christianus. 1396 Hans der jung Cristaller, Sonthofen (BRECH.); 1549 Cristall Knowis, Schotland (REANEY). – 2. BerBN voor wie bergkristal opgraaft (DNF)?

 

FD

Cristea

zie Christ.

 

FD

Cristel

Kestel(le), Crestel, Cretel(le), Créteau: Patr. Vleivorm van HN Christianus. Kestel < Kerstel. 1326 Kerstiaen Kerstel, Ip. (BEELE); 1362 Jean Kestel, Luik (ISP); 1220 Adam Crestelet, St-Q.; 1412 Pierre Cretel, Senlis (MORLET).

 

FD

Cristel

Probabl. du NF all. Christel, hypocor. de Christophe ou de Christian.

 

JG

Cristen(s)

zie Christyn.

 

FD

Cristiaens(en)

zie Christiaan(s).

 

FD

Cristofori

-foli, -falo, -faro, -fani, -fano, -foletti: Patr. It. vormen en afl. van Gr. HN Christoforus.

 

FD

Cristophe

1283 «Gherart Cristofle» Dettes-Ypres, 1659 «Jean Cristoph» DénSalm; var. de Christophe.

 

JG

Crisveldt

Crisvelte: PlN in Nukerke (OV) (NR).

 

FD

Crits

cf. Krits.

 

JG

Crits

Crist. V. Christian.

 

EV

Crits, (de)

de Cridts: Mnl. krits: krab, kras; Wvl. schurft. BN. 1398 Roeger de Crijts, Izg.; 1421 Jan de Crijtsse, Ktr. (DEBR. 1970,1958).

 

FD

Crivilliers

zie Cruveiller.

 

FD

Crivit(s)

zie Ecrevisse.

 

FD

Crivits

cf. Crevits.

 

JG

Crix

zie de Krick.

 

FD

Crk(k)boom

zie Kriekeboom.

 

FD

Cro(e)ckaert(s)

Proven.   Krokaard (Dép. Opwijk). ,,Terrain au tour­nant ».

 

EV

Croain

Croïn, Croin, Croën, Crohain, Crohin, Crowin. 1279-81 «Crohins» Comp-tesMons, 1353 «Pierars Crohins» Chièvres, 1356-58 «Jakemars Crohins» PolyptAth, 1395-96 «Robiert Crohin» ComptesMons; un dérivé de w. liég. crohî ‘casser (des noix, etc.)’ FEW 16, 425a ne paraît guère possible pour ce NF hennuyer.

Forme fém. : Croayne. Cf. aussi 1364 «Jehane li Crowine» PolyptAth.

 

JG

Croain

zie Crohin.

 

FD

Crobeck

zie Crombecq(ue).

 

FD

Crocaerts

zie Crokaert(s).

 

FD

Crochard

Afl. van Ofr. croc: haak. 1274 Johannes dictus Crocart, Laon (MORLET).

 

FD

Croche

1544 «la femme Johan Croche» Dén-StavelotMy, 1561 «Hubert Croches» Cout-Stavelot; surnom: anc. fr. croche ‘crochet’ ou bien adj. moy. fr. croche ‘crochu, courbé’ FEW 16, 399a.

 

JG

Croche

Car. phys. (Jambe) croche (Ane. qualificatif), ,,à l’aspect tortu ». Ncs 50, 261.

 

EV

Croch–é

-et. Profess. Crochet, ,,Croc de petite dimension ». Instru­ment utilisé par divers artisans. Design, de ceux-ci par leur outil. N° 131.

 

EV

Croche(t)

-é, -elet, zie Croquet.

 

FD

Crochelet

Surnom : double dimin. de fr. cro(c), cf. Croc(q).

 

JG

Crochet

1472 «Colingnon Crochet» Dén-Laroche, 1544 «la femme Crochet» DénSta-velotMy, 1624 «Jean Crochet» = 1629 «Jan Crocquet» émigré en Suède > 1654 «Clas Krâke» (Appelgren, 109); surnom de métier ou métaphorique: fr. crochet FEW 16, 399b, cf. aussi Croquet.

 

JG

Crochon

1. Dim. van Ofr. croc: haak. BerBN. 1430 Gille Crochon, Comp. (MORLET). – 2. Patr.? 1272 Crochon d’Avenes, Luik (ASM II).

 

FD

Crock, (de)

(de) Crocq, zie de Croock.

 

FD

Crockaert(s)

-art, zie Crokaert(s).

 

FD

Crocq

1. Proven. Loc. fr. — 2. Car. mor. ,,H. rapace (ayant dès crocs), usurier, escroc » (Escroc et croc, même racine). N° 268. V. Cro­quant.

 

EV

Crocq

1567 «Jehan Crocq», 1605 «Jean le Crocke» BourgNamur, 1612 «Bernard le Crocq» TerriersNamur; fr. croc, w. cro ‘sorte de fourche recourbée pour tirer à soi’ FEW 16, 397b, probabl. surnom d’avare.

 

JG

Crocquenoy

Surnom: fr. croque-noix (avec sens métaphorique), ou pic. (Mons) croquenois ‘écureuil’ FEW 2, 1360b; secondairement ‘pérot, baliveau de deux coupes’ FEW 21, 54a.

 

JG

Crocquey

zie Croquet.

 

FD

Croctay

Surnom métonymique de métier: anc. liég. crochteau ‘outil de serrurier’, w. crok’tè ‘crochet, fléau de balance’ FEW 16, 400b. -En région liégeoise, Croctay est également attesté en fonction de prénom, cf. 15.5.1522 «de Franc de Falhé et de Croctay, son frère» Soiron [JL, NFw2].

 

JG

Croe

Croé, Croes, Croës. 1465-66 «Henri le Croes» TailleHoves, 1752 «Louis Croes (orig. de Hoepertingen)» BourgLiège; cf. Decroes, De Croës, expliqué par le moy. néerl. croes ‘boucle’ ou cro(e)se ‘cruche’.

 

JG

Croe(c)kaert

zie Crokaert(s).

 

FD

Croebele, de

zie Courouble.

 

FD

Croegaert

1. Afl. van Mnl. croech: kruik. BerN van de pottenbakker of kruikenhandelaar? Vgl. D. Kruger, Kriiger. 1382 Joos de Crouch, Heule; 1398 Roeger Crucaert, Lauwe (DEBR. 1970). -2. Misschien een var. van Croekaert.

 

FD

Croegs

zie Crouch.

 

FD

Croeisaedt

Profess. Groeizaad. Se­mence d’herbes croissantes (géan­tes?). Kruitzaad. Semence d’her­bes. N. de marchand.

 

EV

Croeisaerdt

zie Croisaerdt.

 

FD

Croels

V. Krul.

 

EV

Croels

zie Krul(s).

 

FD

Croen

Croin. Proven. 1. Croisins (Dialecte). — 2. Dép. Villers-deux-Eglises).

 

EV

Croën

cf. Croain, Croïn, etc.

 

JG

Croën

zie Crohin.

 

FD

Croene(n)

zie Kroon.

 

FD

Croenen

cf. Croon(en).

 

JG

Croenweghe

zie Groenweghe.

 

FD

Croes

Croës, cf. Croe.

 

JG

Croes

Croës, zie Croix, Kroes(e).

 

FD

Croes, de

zie Decroix.

 

FD

Croese

zie Kroes(e).

 

FD

Croeser, de

Afl. van Mnl. croes(e), Mnd. krôs, krûs: kroes, kan, kruik, drinkbeker. BN voor een kroezenmaker, pottenbakker; vgl. 1354 Krôsemaker, Bremen; of voor de drinkebroer, zuiper. Mnl. croesen: zuipen. Vgl. Ndd. Schwenkkros, Leerenkraus, Fùllekroes (NN). 1550 Frederik Croeser, Emden-Aw.; 1591 Arnout Croeser, Lier-Aw. (AP).

 

FD

Crohain

-in, cf. Croain.

 

JG

Crohin

Cro(h)ain, Croën, Cro(u)in, Crowin: M.i. niet Ofr. groin: geknor (HERB., DNF). Onduidelijk. 1279 Crohins; 1396 Robert Crohin, Bergen (PIERARD); 1353 Pierars Crohins, Chièvres (Midd. 1997,24); 1398 Jaquemart Crauwin, Herseaux (DEBR. 1970); 1404 Robiert Crohin, nostre recepveur; Bergen; 1425 Katherine Crohine (CCHt); 1559 Peeter Croheijn, Bs. (Midd. 1997,24).

 

FD

Croibien

Croibier: BN naar iemands lijfspreuk ‘je crois bien’ (ik geloof wel)? Wsch. een reïnterpretatie (Cambien, Crombain).

 

FD

Croibien

N° 69. V. Corbion.

 

EV

Croibien

w. (Namur) Crwèbyin. Cf. 1296 «Macy qui ne croist = Macy qui ne fout» TailleParis; surnom grivois: anc. fr. croistre ‘futuere’ FEW 16, 425b; ou bien surnom délocutif, s’agissant de qqn qui abuse de la formule Je crois bien (E. Renard, BTD 26, 258).

 

JG

Croimans

zie Croymans.

 

FD

Croin

zie Crohin.

 

FD

Croïn

Croin, cf. Croain.

 

JG

Crois

zie Croix.

 

FD

Crois-

-ée, -et. Proven. 1. Endroit où des chemins se croisent. N° 229. — 2. Croisée, ,,Fenêtre ». Caracté­ristique d’habitation. N° 248.

 

EV

Crois(s)onnier

Croisonier, zie Cressonnier.

 

FD

Croisaerdt

Croeisaerdt: De Fr. FN Croizard < croix: kruis. Wellicht een muntnaam (DNF).

 

FD

Croiseau

-iau(x), Croisseaux, -i(e)aux: Dim. van Fr. Croix. PlN in Arquennes (H), Bornival (WB).

 

FD

Croiseau

-iau, -iaux, Croissiaux, -ieaux. 1538 «Jehan Croiseau» Ladeuze; nom d’origine: dérivé de fr. croix; par ex. topon. à Arquennes (Ht) et Bornival (BrW). Cf. aussi : 1540 « Croiso de le Forge» Estinnes-au-Mont, hypocor. en -o (cf. M. Amould, NP en Hainaut, 49)?

Croiselet. Peut-être surnom: dérivé en -et de l’anc. fr. croise! ‘sorte de lampe à quatre becs’?

 

JG

Croiselet

Croizlet: Dim. van croix: kruis. Of dim. van croisel: lamp in kruisvorm.

 

FD

Croiset

-é, -ez, Croizet, Croisse: 1. Dim. van croix: kruis. Evtl. muntnaam. 1296 Jehans Croisiés, PdC (BOUGARD). – 2. PlN Croisse! (Seine-Mar.), Croisette (Nord, PdC). 1295 Eve Croisetes, 1331 Jehane de Croisetes, 1277 Wautiers Croizetes, Atrecht(NCJ).

 

FD

Croisez

Croiset. 1635 «seigneur Jean Croiset (orig. de Paris)» BourgLiège; surnom de qqn qui avait fait une croisade; ou bien anc. fr. croisé ‘robuste, vigoureux’.

 

JG

Croisier

1. Sobriquet. Membre de l’Ordre religieux des Croisiers. N° 144. — 2. H. engagé dans une Croisade. Evocation d’une rôle joué dans un cortège ou un mystère. N° 135. Synon. : Cro(i)sier, Gros-, Croz-, Cru-, Cro(i)-, Croz-, Cruz–é, -at. — 3. Profess. Croisé, Genre de tissu. N. de fabric. ou de mardi. N° 131, 157, 158.

 

EV

Croisier

w. nam. Crwèsier, Creuhy. 1500 «Jehan Le Croisier», 1554 «Guillaume des Croisière» BourgNamur, 1556 «Masset Croi­sier» Liège, 1572 «Jehan Creuxhis» Rémi-court, 1644 «Jean Croisy» BourgNamur; surnom de religieux : w. liég. creûhî, fr. croisier. – Croisier semble avoir été utilisé aussi comme prénom, cf. 1617 «Croisyer Stre-gnart», échevin d’Oreye [autres mentions du prénom dans JL, NFw2].

 

JG

Croisier

-y, Kroysier, Crosiers, Crozier, Creuhy, Krusy: 1. Fr. croisier, W. creûhî: kruisheer, kruisbroeder. 1556 Masset Croisier, Luik (J.G.); 1572 Jehan Creuxhis, Remicourt; 1617 Croisyer Stregnart, Oreye (HERB.). – 2. Of Croisié, volt. dw. van Ofr. croisier: zich aanmelden voor de kruisvaart, een kruis aïs kenteken dragen. BN voor een kruisvaarder. 1288 Ermengars li Croisié; 1330 Maroie li Croisié, Dk. (TdT).

 

FD

Croisille

PlN Croisilles (PdC). 1204 Bauduin Croisilles, 1307 Maroie de Croisiles, Atrecht (NCJ).

 

FD

Croisonnier

-onier, Croissonnier. Peut-être nom de métier: exploitant de cressonnière?

 

JG

Croiss(i)eaux

-iau(x), zie Croiseau.

 

FD

Croissant

1. Car. mor. H. qui porte ,,le croissant ». Dans la langue po­pulaire, ,,les cornes », insigne des époux trompés. N° 271. — 2. Pro­ven. Enseigne de maison. Synon. : Ducroissant. N° 248.

 

EV

Croissant

1273-80 «Jehan dou Crissant» FriedenTournai, 1391 « Wéri de Rocour dit de Cressant», 1444 «Jehan Mouton du Crois­sant» AidesNamur, 1693 «Jean Croissant» BourgLiège; généralement, nom d’enseigne, cf. Décroissant.

 

JG

Croissant

Cressant, -ent, Décroissant, -on, Decresson: 1. BN naar het uithangbord ‘Au Croissant’ (In de halve maan). 1275 Jehan dou Crissant, Dk. (RL); 1335 Collettes del Crescant; monsaignor Colar Bakenheme, chevalier, qui fut surnomeis délie Crexhan, par tant qu’il demoroit en le maison c’on dit le Crexhant à Liège (RENARD 271); 1332 Pirons de Cressant, Luik (SLLIII). – 2. Zie Cressent. – 3. PlN Croissant (Finistère). 1209 Liejart de Croissant, Atrecht (NCJ).

 

FD

Croissiaux

-ieaux, cf. Croiseau, -iaux.

 

JG

Croisy

zie Croisier.

 

FD

croix

,,Crucifix », placé générale­ment aux endroits où deux chemins se croisent. Croix, (De) La Croix. Croie, Croy. Croux (Latin: Crux), Croo, Crucis (Génit. lat), Del(a)-croix ou Van der Cruysse. Cro-hins ou Croisins, „ (Routes) croi­santes ».

 

EV

Croix

1570 «Robert de Croix» BourgNamur, 1659 «Laurent Jean Croix» DénSalm, 1664 «la relicte Jean Coune dit la croix» Monte-gnée; surnom: fr. croix, souvent nom de résidence, toponyme, ainsi Croix à Sovet (Nr); cf. aussi Del(a)croix.

 

JG

Croix

Crois, Croy, Croij, Croye, Crooy, Crooij, Croo(s), Croes, Croës: PlN Croix: kruis. Vgl. Decroix, Delacroix, Lacroix.

 

FD

Croizet

zie Croiset.

 

FD

Croizlet

zie Croiselet.

 

FD

Crok

zie (de) Krock.

 

FD

Crok(e)

zie de Croock.

 

FD

Crokaert(s)

Kro(c)kaert, Krok(k)aerts, Crokart, Crocaerts, Croukaert, Crocka(e)rt, -aerts, Croe{c)kaert, Crakaert: Afl. van De Croock. BN voor iemand met lange, krullende lokken. Maar de naam kan evengoed op Mfr. Crocard terug-gaan en ik vermoed zelfs dat Crokaert en var. dezelfde oorsprong hebben aïs Crochard. 1386 Pauwels Crokeman, Ip. (BEELE); 1356 Jan Crokarts lant, St.-P.-Leeuw (PEENE1949). De naam komt ook voor als Crakart en zelfs als Cockaert.

 

FD

Crokart

Crokaert. 1294 «Thumas Crokars» CensNamur, 1496 «Collar Crockart» Guill-Liège, 1507 «Franchois Crocquart» Bourg­Namur, 1569 «Charles Croka» Liège; pro­babl. dérivé péjoratif de w. croc’ ‘croc’.

 

JG

Croket

cf. Croquet.

 

JG

Croket

zie Croquet.

 

FD

Crol

Crols, cf. Krol(s).

 

JG

Crol-

-len, -s, -op. V. Krul.

 

EV

Crol(l)et

Vondelingnaam. Antonius Crollet werd op 10 juli 1833 in Antwerpen gevonden. Hij overleed in 1904 in Wommelgem, waar de FN nu nog geconcentreerd is (R.V. en med. L. Govaerts, Borgerhout).

 

FD

Crol(len)

zie Krul(s).

 

FD

Crolin†

 (NF à Piétrain). NF détoponymique, d’après un dérivé de croftijler FEW 2, 1229b, ainsi «tige des crolins» à Nandrin (BRTD 38, 239).

 

JG

Crollard

-a(er), Croulard: BN < Ofr. croller: beven, bewegen, schudden.

 

FD

Crolop

D. Patr. Krolop, Krolof = Ro(e)lof.

 

FD

Crols

zie Krul(s).

 

FD

Crom

Cromp- -haut, -bout, Cromps. V. Krom.

 

EV

Crom

Krom, au génitif: Crommen. 1288 «P. li Cromme» DettesYpres; surnom de qqn qui est difforme, cf. néerl. krom, w. cron. crombe ‘tordu, courbe’ ; cf. aussi Crombe.

 

JG

Crom, (de)

Crommen, zie (de) Krom.

 

FD

Cromar

zie Gromard.

 

FD

Crombach

Crombag(s), Crumbach: PlN Crombach in Richterich (NRW) en bij Sankt Vith (LU). Ook verspreide D. PlN Krumbach. 1580 Matthijs Crombach, Kerkrade-Aw. (AP).

 

FD

Crombain

Crombin. 1359-60 «Jehans de Crombin» PolyptAth; dérivé en -in de Crombe; ou forme francisée du NF flam. Crombeen (= jambe tordue).

 

JG

Crombain

zie Crombeen.

 

FD

Crombe

(Dialecte), „ Courbe, sinu­eux ». Proven. Crom- -bacq ou bach, -bé ou -bez, -bais ou -bois, Corombelle. ,,Rivière sinueuse », Cromb- -in, -on. Crombach et Krombeke (Loc), Crombez (Dép. Taintignies). N° 240.

 

EV

Crombe

Crombez. 1140 «Walterus Krombez» Lillers (PdC); dimin. en -et (lat. -ittu) ou en de w., pic. crombe.

 

JG

Crombe

Surnom:  w.  (Neufchàteau)  crombe ‘courbe, tordu’ FEW 16, 415b, cf. aussi Crom.

 

JG

Crombê

zie (de) Krom.

 

FD

Crombe(e)n

-b(a)in: BN voor iemand met kromme benen. D. Krummbein, Krumbeen. 1291 daer Crombeen woende, Bg. (CG); 1323 Katelinen Crombiens = 1311 Line Crombeens, Ktr. (DEBR.

1971).

 

FD

Crombecq(ue)

Krumbeck, Crobeck: 1. BN naar de kromme bek, scheve mond. Vgl. Mnl. crombecte: krombekkig. 1386 Jacob Crombec, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. Zie ook Van Krombeke.

 

FD

Crombeke

zie van Krombeke.

 

FD

Crombel

 (NF liégeois). 1717 «Catherinne Cronbel» Liège, 1801 «Barbe, Marie et Jacques Crombelle» Liège; autres dérivés en -ellu I -ella de w. crombe ‘tordu, boiteux’ qui, en liég., a pu prendre d’autre sens, ainsi – sous la forme fém. crombelle – 1702 «ledit Willem Idon appelloit souventefois ladite Anne Beaujean, son épouse, cronbelle, et cela, à son dire, à raison qu’elle estoit picotée de la petite verolle» (J. Lechanteur, DW 11, 119-120). Cf. aussi Corombelle.

 

JG

Crombet

-ez, zie (de) Krom.

 

FD

Crombin

cf. Crombain.

 

JG

Crombois

Crombel: Afl. van Ofr. cron, cromb < Ndl. krom. BN voor een kromme, bochel. Vgl. Crombet. 1275 Emme li Crombiel, Ogy (VR 97r°).

 

FD

Crombois

Surnom: w. (16e s.) crombois ‘bois courbe’ (cf. DBR 23, 1966, 141). Ou bien var. de Crombe, -ez.

 

JG

Cromboom

zie Kromboom.

 

FD

Crombrugge

1. BN voor iemand met een kromme rug, bochel. 1356 Mathijs Cromme rugge, Lv. (ICKX). – 2. Zie (van) Crombrugge.

 

FD

Crombrugge, (van)

van Crombruggen, van Crombrug(g)he,van Crombreucq, de Crombrugg(h)e: PlN Krombrugge (OV). 1114 Eggebertus de Crumbrugge; 1234 Ava de Crombricghe (GN); 1376 Jacob van Crombrugghe, Ktr. (DEBR. 1972).

 

FD

Cromé

Var. van Crombê (ass. mb/m) of van Crome: 1390 Clais Crome = 1397 Clais Cromp, H (CCHt).

 

FD

Cromeecke

Cromhee(c)ke: PlN Kromme Eik, b.v. in Bellem, Lotenhulle (OV), Sijsele (WV), Nijlen (A). 1359 Segher van Cromeeke (DE VIII); 1644 Peter Cromeyck, Gent-Aw. (AP).

 

FD

Cromeecke

Cromheeeke. Nom d’origine: Kromme Eik (= chêne tordu), topon. très fréquent en pays flamand [FD].

 

JG

Cromelynck

Cromlin, zie Crommeling.

 

FD

Cromentuin

Horst (PDB).

 

FD

Cromhout

zie Kromhout.

 

FD

Cromlin

formes flam.: Crommeling, Crommelinck, -ynck, etc. 1133 «Walteri Crum-melin», 1305 «Alyxandres Crommelin» Courtrai; dérivé de néerl. krom, surnom d’individu malfait, déformé, tordu [FD].

 

JG

Crommar

zie Gromard.

 

FD

Crommelin(g)

Cromlin, Crommelinck(x), -lijnck, -lynck(x), -lingk, Cromelynck: Afl. van krom. BN voor een kromme, misgroeide. 1133 Walteri Crummelin (DEBR. 1980′); 1212 Egidius Crumbelin (GYSS. 1964); 1305 Alyxandres

Crommelin; 1536 Jan Crommelinck, Ktr. (DEBR. 1971,1970; KW).

 

FD

Crommelynck

V, HROD  (Hrom).

 

EV

Crommen

cf. Crom.

 

JG

Crommen

zie (de) Krom.

 

FD

Crommenhelleboogh, van

PlN Kromme Elleboog, vrij verspreide naam voor een krom stuk land of een wegkromming (DF VIII). Crommentuyn: PlN: kromme afsluiting. 1617  (…).

 

FD

Cromp-

-haut, -bout, -s. V. Krom.

 

EV

Cromphout

-hou(l)dt, -haut, -aute, -ot, zie Kromhout.

 

FD

Cromphout

Kromhout, Crompot, -aute (for­mes romanisées). Probabl. surnom métony­mique de charron, de fabricant de roues, de jantes, de tonneaux, d’après les pièces de bois courbes (néerl. kromhout) utilisées; aussi NL, à Steenhuize (FlOr) [FD].

 

JG

Cromps

Crompt, zie (de) Krom.

 

FD

Crompvoets

BN voor iemand met kromme voeten.

 

FD

Cromstrien, (van)

PlN Cromstrijen op Schouwen (Z), sinds 1763 uitgestorven. 1664 Wilhelmus Cromsteijn; 1691 Martinus Cromstreijn, Den Haag(MULVI,VII).

 

FD

Cron

Car. ,,Tortu, Contrefait ». (Dial.). Synon. : Lecron. Noa 50, 261.

 

EV

Crone, von der

Verspreide huisnaam Zur Krone, In de Kroon. Vgl. Kroon.

 

FD

Cronenberg

zie Kroonberg.

 

FD

Cronenborch, van

-burg, zie van Kroonenburg.

 

FD

Cronet

Peut-être var. de Cornet, avec métathèse [MH].

 

JG

Cronier

Crosnier: BerN van de visser met fuik (DNF)?

 

FD

Cronier

Pour Dauzat 163, surnom de braconnier de poissons, d’après le terme (de l’Ouest) crone ‘trou d’eau’ ; dans ce cas, NF importé.

 

JG

Cron-ier

-y. Passe-temps ou gagne-pain. ,,Braconnier de poissons ». N° 200.

 

EV

Cronne, de

zie Kroon.

 

FD

Cronselaer

-aar: Wvl. BN kronselaar: knoeier? Of uit D. Kranzler: kransenbinder? 1791 Cronselaar, Utrecht (PDB).

 

FD

Croo

V. Croix.

 

EV

Croo

zie Croix.

 

FD

Croock, de

de Croocq, de Kroock, (de) Krock, (de) Crock, (de) Crocq, Kro(o)k, Crok(e), Kroken, Lecrocq: 1. Mnl. crook, croke: lange lokken, krullende lokken, kuif. BN. 1280 Diederic die Croec, Bg. (CG); 1298 Brant Croc, Kales (GYSS. 1963); 1268 Lotkinus Croc; 1380 Jocrisse den Crooc, Ip. (BEELE); 1298 Waltero Crocke, Bg. (VERKEST); 1383 Pieterkin met den Croke, Ktr. (DEBR. 1970). – 2. Adaptatie van Ducrocq.

 

FD

Croon

au génitif: Croons; Croonen, Croenen, Kroonen. 1643 «Pieter Croon» émigré en Suède; généralement nom d’enseigne: néerl. kroon ‘couronne’.

 

JG

Croon(e), (de)

Croonen, zie Kroon.

 

FD

Croon(en)

Croonenborghs. V. Kroon.

 

EV

Croone(n)berghs

zie Kroonberg, van Kroonenburg.

 

FD

Croonenberg

cf. Kroonenberg.

 

JG

Croonenborg(hs)

(van) Croonenborch, -burg, zie van Kroonenburg.

 

FD

Croonenborghs

cf. Kroonenburg.

 

JG

Croonenbroeck

Wsch. reïnterpretatie van Croonenborch.

 

FD

Croons

zie Kroon.

 

FD

Croos, (de)

zie Croix, Decroix.

 

FD

Crooy

V. Croix.

 

EV

Crooy

zie Croix.

 

FD

Crooymans

zie Croymans.

 

FD

Crop

Croppen. V. Krop.

 

EV

Crop

Krop. Surnom : moy. néerl. crop(pe), qui a de multiples sens comme ‘nœud’, ‘gésier, goître’, ‘bourgeon’, ‘ampoule’, etc.

 

JG

Crop, (de)

de Croppe, Croppen, Kropp, Krops: BN naar de krop, het kropgezwel onder de kin of naar de erg uitstekende adamsappel. 1273 Constantino dicto Crop, Keulen (HAGSTR. 1949,155); 1368 Wouter Crop; up Willem Crops cateile, Ktr. (V f°77,8iv°); 1391 van Gillis Hoendercroppe, Wg. (DEBR. 1970).

 

FD

Croquant

1. Car. mor. Sobriquet donné autrefois aux traitants et aux financiers : H. qui croquaient les pauvres. Synon. : Crocq. — 2. Sit. soc. Dans la langue des classes su­périeures : ,,Paysan, H. de rien ».

 

EV

Croquesel

Croquecelle. Fr. croque sel ne peut se comprendre que comme r(es)croque sel, cf. moy. fr. croquer ‘dérober’ FEW 2, 1359b et moy. fr. escroquer ‘se procurer par ruse’ id., 1361 a, comme surnom de voleur de sel [MH] ; sinon, anc. fr. croque oisel ‘(qui) attrape les oiseaux’ [FD], comp. Croquison.

 

JG

Croquesel

Croquecelle: Ofr. croque oisel: die vogels slaat, klopt, vangt. Vgl. Croquison.

 

FD

Croquet

1. Profess. Genre de bisquit. N. de fabric. N«s 131, 147. — 2. V. Crochet (Dial. pic.).

 

EV

Croquet

Croket. 1302 «Jakemon dou Croket» LoiTournai, 1426 «Jehan Croket» Taille-Soignies, 1476 «Grigoir Crocket avoillys [= aveugle] GuillLiège; forme pic. de fr. crochet, comme surnom, ou bien de moy. fr. croquet ‘coup sec’FEW 2, 1359a.

 

JG

Croquet

-ette, -ez, -ey, Crocquey, Croket, Crou(c)quet, Croche(t), -é, Crochelet, Ducroquet(z): 1 Pic. croquet, Fr. crochet, -elet, dim. van croc: haak. Vgl. Haeck. 1296 Crokés, PdC (BOUGARD); 1397 Willem Croquette, Ktr. (SR i8v°); 1472 Willem Crocquet, Rijsel (PARM.). 2. Verspreide PlN in Pic. gebied, o.m. in Atrecht, Vieil-Hesdin (PdC), Kamerijk (Nord), Dk. (H) (TW). 1305 Pieres du Croket, Atrecht (NCJ); 1396 Piere dou Kroket, Vloesberg (DE B.); 1419 Ysabiel du Crocquet, Dk. (TTT).

 

FD

Croquette

Fém. de Croquet ou bien w. crokète ‘chiquenaude’, aussi toponyme.

 

JG

Croquison

(NF mouscronnois). Sans doute composé rcroque oisom, cf. Croquesel; sinon, du NL (Heucourt-)Croquoison (arr. Amiens, Somme) [MH].

 

JG

Croquison

Ofr. croque oison: die gansjes (ganzen) slaat, klopt, vangt. Vgl. Hurtecant, Croquesel. 1231 Crokesot, Atrecht (NCJ); 1612 Jan Croquyson, St.-Win. (VERGR. 1968,67); 1686 Anthonius Croquison, Poeke (MUL VII).

 

FD

Cros

zie Legros.

 

FD

Crose, de

zie Kroes(e).

 

FD

Crosier

Crozaz. V. Croisé et Croi­sier.

 

EV

Crosiers

zie Croisier.

 

FD

Crosjean

Var. de Grosjean.

 

JG

Crosjean

zie Grosjean.

 

FD

Crosnier

zie Cronier.

 

FD

Cross(e)

Lacrosse, Crousse: Fr. crosse: kruk, stelt. BN voor een gebrekkige. Vgl. Kruck, Stelten. 1701 A. J. Lacrosse, Bs. (MUL VII).

 

FD

Crosse

Crosset(te). Profess. Fabric. de crosses. Synon. : Lacrosse.

 

EV

Crosset

Crouset, -é, Crouzet, -é, Crozée, -ee, -et: Ofr. creuset, dim. van creux < Lat. crossum: holte. PlN. 1296 Cholars Crouseis = 1308 Colart Crouset = 1289 Cholars Croussés = 1280 Colars Crosés, Bergen (PIERARD).

 

FD

Crosset

Dimin. de fr. crosse ‘béquille’ FEW 16, 414a.

 

JG

Crot(t)eux

PlN Crotteux in Mons (LU).

 

FD

Croteur

Proven. (Mons)-Croteux (actuellement Mons-lez-Liège). Remplacement de -eux par -eur, par suite d’une fausse régression. N° 83.

 

EV

Croteux

Crotteux. 1280 «Ludovicus de Crotoir» PolyptLiège; nom d’origine: Crotteux, à Mons-lez-Liège (Lg).

 

JG

Crott

cf. Krott.

 

JG

Crott

zie Krott.

 

FD

Croubele, de

Croubels, zie Courouble.

 

FD

Crouc

Croug(h)s, Croughe, Croegs, Kroeg(s), Cro(u)x, Kroog, Kroch, Kruch: Mnl. croech, D. Krug: kruik, boterpot. BerBN van de pottenbakker of van de waard. Vgl. Cruycke, Kroegman. 1185-1225 Arnoldi Cruge, Keulen (HAGSTR. 1949,156); 1382 Joos de Crouch, Heule (DEBR. 1970); 1481 Reyner Croechs, Genk (VDZ).

 

FD

Crouch

Croughs, Croux, Kroegs, etc. 1382 «Joos de Crouch» Heule, 1481 «Reyner Croechs» Genk; surnom de potier, de fabri­cant de cruches, moy. néerl. croech ‘cruche, pot à beurre’ [FD].

 

JG

Crouet

-é, Crowet: PlN. dim. van crou(x), creux: holte (DNF).

 

FD

Crouf(i)er

Zinwoord. BerN: ijzergieter. 1544 Léonard Crufer, Stavelot (J.G.).

 

FD

Croufer

Croufier. 1544 «Léonard Crufer» DénStavelotMy, 1681 «Colard Croufier» Andrimont, 1691 «Alexandre Crudfer» Bourg-Namur; de w. crou fier ‘métal fondu, fonte de fer’ FEW 2, 1368a, surnom métonymique d’ouvrier métallurgiste ou bien à connotation métaphorique (caractère entier).

 

JG

Croughs

cf. Crouch.

 

JG

Croughs

Crousse, Croux. V. Kroeg, Croix et HROD (Hrok et Hroz).

 

EV

Crouin

zie Crohin.

 

FD

Croukaert

zie Crokaerts.

 

FD

Croulard

zie Crollard.

 

FD

Croupette

Dérivé du thème de fr. croupe (toponyme assez fréquent); ou bien w. cropète ‘petite fille chétive’ FEW 16, 417b.

 

JG

Croupette

W. cropète: klein tenger meisje (J.G.).

 

FD

Crouphaut

zie Kromhout.

 

FD

Crouquet

w. (Verviers) Croûkèt. Var. de Croquet? Cf. w. crouki ‘ouvrir un large sillon dans les essarts’ DFL, 434a (cf. FEW 16, 398a).

 

JG

Crouquet

zie Croquet.

 

FD

Crous(e)

zie Kroes(e).

 

FD

Crousel

Crouzeau, Crusel, Crusiau(x), Crusio: Dim. van creux: holte? Of = Croiseau?

 

FD

Crouset

-é, zie Crosset.

 

FD

Crousse

Francisation de moy. néerl. croes ‘bouclé’, ou bien pic. croasse ‘croûte’ FEW 2, 1371 a (cf. le suivant).

 

JG

Crousse

zie Crosse, Kroes(e).

 

FD

Croustenoble

zie Costenoble.

 

FD

Croûte

dimin.: Croutelle. Sans doute surnom de boulanger: fr. croûte, cf. aussi anc. pic. croustele ‘pain qui a beaucoup de croûte’ FEW 2, 1372a.

 

JG

Croutelle

Crutel(le): Fr. PlN Croutelle: grot (Vienne)? M.i. veeleer var. van Cretel. De naam komt ook voor aïs metathesis van Courtel: 1677 Croutelle = 1680 Courtelle = 1683 Crutelle, Bg. (PDB).

 

FD

Crouwels

cf. Crauwels.

 

JG

Crouwels

zie Crauwels.

 

FD

Croux

cf. Crouch.

 

JG

Croux

zie Crouch.

 

FD

Crouzat

zie Crozaz.

 

FD

Crouzeau

zie Crousel.

 

FD

Crouzet

-é, zie Crosset.

 

FD

Crow-

-é, -et, -ez. V. Crawhez.

 

EV

Crowet

1360-62 «Colars Crowès» PolyptAth, 1616 «Jean Crowet» PrincipChimay; surnom: probabl. var. de w. (Neufchâteau) crawèt ‘avorton, rabougri’ FEW 16, 380a.

 

JG

Crowet

zie Crouet.

 

FD

Crowin

cf. Croain.

 

JG

Crowin

zie Crohin.

 

FD

Crox

zie Crouch.

 

FD

Croy

1449 «Colart de Croy» AidesNamur; probabl. nom d’origine: Crouy (Somme). Cf. aussi 1335 «Bat le croye» ComptesMons.

 

JG

Croy

Croy, Croij: 1. PlN Crouy (Somme). – 2. Zie Croix.

 

FD

Croy

V. Croix.

 

EV

Croy, de

zie Decroix.

 

FD

Croye

zie Croix.

 

FD

Croymans

Croimans, Crooymans, Crooijmans: BerN van de kruier; vgl. De Cruyer 1.

 

FD

Crozaz

Crouzat: PlN Crozat in Alboussière (Ardèche), La Crosaz in Cognin (JVO), Le Crozat (Savoie).

 

FD

Croze

zie Kroes(e).

 

FD

Crozée

-et, zie Crosset.

 

FD

Crozier

zie Croisier.

 

FD

Cru(w), de

de Cruy, Cruw, Cruyen, Cruen: De glijders w/j verraden een vroegere intervocalische d. Uit Mnl. *cmde = cruder: kruier. Zie De Cruyer.

 

FD

Cru, de

zie de Cru(w).

 

FD

Crubeck

zie Cruybeke.

 

FD

Cruche, van den

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruchon,

-ot, -et, Cruchot, Crusson: Dim. van Fr. cruche: kruik. BerBN van de pottenbakker.

 

FD

Cruchot

Surnom: dérivé de fr. cruche FEW 16, 413a.

 

JG

Cruchten, (van)

van Crugten, (van) Kruchten, van Krugten: PlN Krochten in Prinsenhage (NB); Kruchten (RP), Cruchten (GH) (TW). Of

Kruchten-Maasbracht (NL) (CROTT 1979).

 

FD

Crucifix

Cruxifix, Kruysifix: PlN Crucifix: plaats waar een kruisbeeld staat. 1416 Catherine Crucefy, Luik (BODY53).

 

FD

Crucifix

Proven. Dép. Bioulx.

 

EV

Crucifix

Surnom: anc. fr. crocefis, fr. crucifix FEW 2, 138la, sans doute surnom du cruci­fère, de celui portait le crucifix dans les processions, mais il ne faut pas négliger les sens métaphoriques, ainsi moy. fr. mangeur de crucifix ‘faux dévot’ ou w. (Givet) cruc’fi ‘spectre, personne très maigre’ FEW 2, 1381b. – Aussi nom de résidence, pour qqn habitant auprès d’un grand crucifix (croisement de route).

 

JG

Crucis

Lat. gen. van crux: kruis. Latinisering van Vercruysse of Del(a)croix.

 

FD

Crucis

V. Croix.

 

EV

Crucke

(de) Crucq, zie Kruck.

 

FD

Crucq

Crucke. Surnom: d’une forme pic. corresp. à fr. cruche (JH, BTD 38, 239), ou bien de moy. fr. crue ‘crochet’ FEW 16, 404b ou moy. néerl. crucke. Cf. aussi Decrucq.

 

JG

Crudenaire

zie de Cruyenaere.

 

FD

Cruder

zie de Cruyer.

 

FD

Cruen

zie de Cruw.

 

FD

Crugenaire

Cruquenaire. Francisation du NF all. Krügner ‘fabricant (ou marchand) de cruches’.

 

JG

Crugenaire

Crus(e)naire, Crusene(e)r, Crusnière, -iere: W. en vervolgens Br. adaptatie van Ndd. FN Krügener: (kroeg)waard, kastelein, (of ) pottenbakker. Zie ook Cruquenaire.

 

FD

Crugten, van

zie van Cruchten.

 

FD

Cruisbeck

Crusbe(e)ck: Wsch. W. adaptatie van Ndd. FN Krusbecker: kroezenbakker, pottenbakker.

 

FD

Cruisse

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruits

zie Kruid.

 

FD

Crul

Crulle. 1434 «Johannes de Temploux, dit Craie» GuillLiège, 1676 «les hoirs Jacques de Crul» RuageAth; surnom: moy. néerl. h-ul ‘bouclé’ ou bien w. crûle ‘crible’.

 

JG

Crul(s)

Crulle, zie Krul(s).

 

FD

Crulois

zie Grulois.

 

FD

Cruls

V. Krul.

 

EV

Crump

zie (de) Krom.

 

FD

Crunaire

zie (de) Cruyenaere.

 

FD

Crunelle

(NF hennuyer, au 17e s. attesté surtout à Péruwelz et à Roucourt, cf. GeneaNet). 1662 «Antoine Crunelle» Péruwelz, 1685 «Etienne Crunelle» Roucourt, etc.(FyS); pour Debrab., var. de Grenelle, ce qui paraît peu justifiable ; p.-ê., avec métathèse (attestée pour certains termes voisins), d’un mot picard de la famille de créneau, créneler, cf. FEW 2, 1341, dont les motivations pourraient être diverses (par ex. dents crénelées).

 

JG

Crunelle

Proven. Crenel (Ane. forme de Créneau). Caractér. d’une habi­tation. Synon. : Crenea.

 

EV

Crunelle

zie Grenelle.

 

FD

Crunem-

Crunen- -berg. Proven. Groenenberg (Dép. Vlesenbeke).

 

EV

Crunemberg

Crunenberg, zie Kroonberg.

 

FD

Crunkelsven, van

zie van Krunkelsven.

 

FD

Crupelandt

zie Cruypelandt.

 

FD

Crupeninck

zie Cruypenninck.

 

FD

Cruque

zie Cruycke.

 

FD

Cruquenaire

BerN van de kruikenbakker. Ndd. Krügener. Vgl. Crugenaire.

 

FD

Crus(e)n-

Crosn- -ière, -ier. 1. Pro­ven. d’un L.D. Crosnière, ,,Planta-tion de crosnes ». — 2. Profess. Exploitant d’une crosnière. N° 131. Crussol. Proven. Loc. fr.

 

EV

Crusat

V. Croisé et Croisée.

 

EV

Crusbe(e)ck

zie Cruisbeck.

 

FD

Crusens

Var. van Cresens? Gen. van Graisse?

 

FD

Crusiau

-iaux. Probabl. var. de Croiseau.

 

JG

Crusiau(x)

Crusio, zie Crousel.

 

FD

Crusnaire

-ière, Crunaire. Nom de résidence: microtopon. w. cris’nîre, crus’nîre ‘cresson­nière’, fréquent en Wallonie. Cf. aussi Crois-(s)onnier et Cresson.

 

JG

Crusnaire

-ière, -iere, zie Crugenaire.

 

FD

Crusnière

1. PIN W. crusnîre: plaats waar waterkers groeit (HERB.). Vgl. Lacressonnière. – 2. Crusnaire met ander suffix.

 

FD

Cruspin

1602-3 «Jean Cruspin» TerriersNamiir, 1635 «feu Gilles Cruspin» Spontin; var. de Crispin.

 

JG

Cruspin

zie Crispin.

 

FD

Crusse

van der Crussen, zie van der Cruyssen.

 

FD

Crusson

zie Cruchon.

 

FD

Crusten, van

zie van Crutsen.

 

FD

Crustin

Forme liég. de Chrétien comme nom de baptême (Renard, BTD 26, 258), ou bien surnom : w. (arch.) crustin ‘chrétien’ ; cf. aussi Creten, C(h)rétien.

 

JG

Crustin

Profess. 1. ,,Petit cruste » (sorte de pâtisserie). N. de pâtis­sier. N° 131. — 2. Crustaire, ,,Modeleur ». N° 130.

 

EV

Crustin

Var. van Christin (vgl. Cruspin=Crispin).

 

FD

Crutel(le)

zie Croutelle.

 

FD

Crutsen, van

Cruts(ens), Crutze(n), Crutzen, van Crusten: PlN Krutsen in Ht. 1319 Wilhelmus de Crutsen; 1455 Arnt van Crutsen, Ht.

(A. GHIJSEN); 1594 Jan Crutzen, Ht. (GESSLER).

 

FD

Crutzen

Krutsen. Nom d’origine: Crutsen, à Slenaken (Limbourg holl.), etc.

 

JG

Crutzen

Proven. 1. Kreuz (AIL). ,,Croix ». L.D. — 2. V. HROD (Hroz).

 

EV

Cruveiller

Crivilliers: Fr. BerN Cruvelier < Zuidfr. cruvel, crevel, Fr. crible: zeef. BerN van de zevenmaker (DNF). 1486 Nicholaus de Crovellier deFraxinis(MULIII).

 

FD

Cruwels

zie Crauwels.

 

FD

Crux, van de

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruxifix

zie Crucifix.

 

FD

Cruy(e)naere, (de)

de Cruijnaere, de Crueynaere, de Crayenaere, Cru(de)naire, Kruyner, Kruidenier, Kruyniers, Cruyeniers: BerN van de kruidenier, de handelaar in kruiden, kruiderijen of specerijen, de drogist of apotheker. 1280 Jacobus Crudenare, Ip. (BEELE); 1357 Zeghers Crudeners huus, Ktr. (DEBR. 1970); 1422 Godert Kruyeners, Den Bosch (HB478).

 

FD

Cruy, de

zie de Cru(w).

 

FD

Cruyaert

zie Gruard.

 

FD

Cruy–beeck

-beke. Proven. Krui-beek (Loc.). Altér. : Craybeck.

 

EV

Cruybeke

Cruybee(c)k, Cruijbeeck, Crubeck: PlN Kruibeke (OV). 1055 Imma de Crubeke, Melsele (JVO); 1248-71 Aven van Crudebeke, Aw. (CG); 1435 Jan van Cruybeke, Mech. (HB 693). Zie ook Van Craybeek 2.

 

FD

Cruyce(n), van de(r)/den

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruyce(ns), de

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruycke,

Cruque, Crucq, Kruuk, (de) Kruijk, Kruyk: BerBN voor de maker van kruiken, de pottenbakker, of een waard. Vgl. Crouch, Krug, Kruger. 1164 Henricus Cruke, Cent (GN);

1326 Griele Cruke, Ip. (BEELE); 1739 Charles Crue = Cruque = Carel Kruijk(e), Menen (VS 1984, 444).

 

FD

Cruydt

zie Kruid.

 

FD

Cruydt, de

Wsch. < De Cruy.

 

FD

Cruyen

zie de Cruw.

 

FD

Cruy–en

-eniers. Profess. Kruide-nier, ,,Epicier ».

 

EV

Cruyer, de

Cruder, Kruijer, de Kruyter: 1.BerN van de kruier, die met de kruiwagen kruit, vrachten vervoert. Vgl. 1444 Arnt die Crodewagencruder, Den Bosch (HB 520). – 2. Afl. van kruiden: met kruiderijen bereiden. Handelaar in kruiden. Vgl. De Cruyenaere, D. Kräuter. ± 1240 Arnoldus Crudere, St.-B.-Vijve (SCHMID); 1285 lohannes Crudere, Ktr. (DEBR. 1980).

 

FD

Cruyl

V. Krul.

 

EV

Cruyl

zie Kruls.

 

FD

Cruype(e)lants

Proven. ,,Terrain en forte pente » (Kruipen, Langue lit­téraire: ,,Ramper »; dialecte, ,,Grim-per ».

 

EV

Cruypelandt

-lan(t)s, Cruyplandt, -lant(s), Creupeland, -lan(d)t, Crupelandt: BN voor een landloper, die over het land kruipt, sluipt, loopt. Vgl. 12e e. Crupehaga, Cent sGN), 1281 Sluphaghe, Beveren-Leie (DEBR. 1980); D. Kriech in die Hecke (BRECH.); 1361 Jacops Cruup in Derde, Cent (GSB). 1300 Heinricus Crupelant, Tv. (BERDEN); 1419-24 Beelkin Cruuplands, Jan Cruuplant, Ktr. (DEBR. 1958). – Lit.: F. DEBRABANDERE, VS 1989,406-7.

 

FD

Cruypelinck

Creupeling: Verhaspeling van de FN Cruypen(n)inck in de streek van Ronse. 1778 Marten Cruypelinx, Ronse (Midd. 1964,270).

 

FD

Cruypenni(n)ck

Cru(y)peninck, Cruypeninck(x), Cruyppeninck, Cruypenlinckx: Kruidepenning: die zijn penningen kruidt. BN voor een vrek, die gierig is op zijn geld. 1272 lohannis dicti Crudepenninx, Oud. (CG); 1331 Jehan Crudepenninch, Vn. (MANTOU1972,510); 1354 Philippe Crudepenninc, Oud. (CLMII).

 

FD

Cruyper, de

BN voor een kruiper, sluiper. Mnl. cruper: bespieder, spion. 1268 Cruperkinus, Ip. (BEELE); 1289 Colart le Crupre, Oud. (MANTOU 1972,450); 1300 Vranke de Crupere, Hespen (DESPY).

 

FD

Cruys

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruysbergh(s)

-bergs, Cruijsberghs: PlN Kruisberg in Brunssum, Kessel (NL), Doetinchem (G) en verspreid in A. 1385 Ghyselbertus de Crucenbergh = 1395 Gysebrecht van Crueseberch; 1394 Geenken Crucenberch, Mtr. (SKM); 1421 Coen Cruysbergs, Grave (HB 380).

 

FD

Cruysberghs

-bergs. Nom d’origine: Kruis-berg, topon. fréquent [FD].

 

JG

Cruyskens

Dim. van Cruys: kruis. Vleivorm van Van der Cruysse. 1383 eenen Jan Cruskine, Mâle (DELHAYE).

 

FD

Cruyslant

Veldnaam van land door de gelovigen geschonken ter bestrijding van de kosten van een door Filips de Goede te ondernemen kruistocht (ArchiefZeeuwsch Gen. Wetensch. 1936,16). PlN in Damme (WV) en Komen (H). Maar de PlN terra de cruce komt al in 1305 voor in Audinghen (PdC) (DF). Zie ook Kruislander.

 

FD

Cruysman(s)

Kruisman: Afl. van Van der Cruysse. 1356 Michiel Cruceman, Steenokkerzeel (PEENE 1949)

 

FD

Cruysmans

V. Kruis.

 

EV

Cruyssaert

Afl. van Van der Cruysse. 1396 van Callekine ende Arnekine Crusaerts; 1395 Arnoud Cruussart, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Cruysse(n), van der

van der Kruisen, Kruissen, van de Kruis, van (der) Kruyssen, van Kruijssen, van Cruijsen, van der Cruys(en), van der Cruijs(sen), van de(r) Cruijs, van der Cruijce(n)/Cruyce(n), van der Chruysse, van der Cruiyssen, van der Chruche, van de Crux, van de Cruys, van de Cruyce, (van der) Kruys, van den Kruijs, van der Crussen, van der Creuse(n), Creusen, Kreusen, Kruysse(n), Vercruysse(n), Vercruijsse(n), Vercruyse(n), Vercruyce, Voorcruyce, -uijce, Verkruysse(n), Vereruysse (sic), Verkruijsse, Verchruijsse, Vercrus(s)e, Verkrusse, Vercrysse.van den Cruys, -Cruijs, van den Cruyce, van den Cruijce, van den Cruyse(n), van den Cruche, Wandercruyssen, wan der Cruyssen, Kruijs, Kruys(se), Cruys, de Cruyssens, de Cruyce(ns), Cruisse, Crusse: PlN Kruis, ter/ten Cruce, Cru(y)s(s)e: kruis (vaak het strafwerktuig, de galg of de schandpaal). Heel erg verspreid. 1224 Hugonis de Cruce; 1323 Boidin van der Cruce…woninghe up staen bi der Cruce, Har. (DEBR. 1980,1971); 1356 Gielijs Cruesens erve, Bs. (PEENE1949).

 

FD

Cruyssens, de

zie van der Cruysse(n).

 

FD

Cruyswe(e)gs

Cruijsweegs, Gruysweegs, Kruysweegs, Kruiswegt: Verspreide PlN Kruisweg: viersprong. PlN Kruisweg (ZH, U, GR).

 

FD

Cruyt(s)

zie Kruid.

 

FD

Cruywels

zie Crauwels.

 

FD

Cryns

cf. Crijns.

 

JG

Cryns

Crynen, zie Carrin.

 

FD

Cryns

V. Crins.

 

EV

Cryspin

zie Crispin.

 

FD

Crystiaens

zie Christiaan(s).

 

FD

Cseh

zie Czech.

 

FD

Cserny

-ni(k), -nok, zie Czerny(sz).

 

FD

Ctésiphon

Nom de consonance grecque, donné à un enfant trouvé à Tournai (comm. M. Foulon).

 

JG

Cub(b)er, de

de Kubber, Decubre: BN naar Ovl. en Brabants kubber’dofkr, mannetjesduif’ (J. GOOSSENS in Tiecelijn 15 (2002), 8-11). Vgl. (den) Duyver. 1368 Jacop de Cubber, Ronse (DECONINCK173); 1494 Gillis Cubbers land, Everbeek (GAUBL. 1974,100).

 

FD

Cubas

Cubat, Cubba: Var. van Fr. FN Cubeau < Cuveau: vat, kuip, ton (DNF). BerBN van de kuiper.

 

FD

Cubât

 (région montoise). NF sans doute importé de France, p.-ê. de la région de Perpignan où il est attesté au 17e s. (GeneaNet); sans doute d’origine toponymique.

 

JG

Cubert

cf. Cobert.

 

JG

Cubert

zie Cobert.

 

FD

Cuche

Cuch, sans doute aussi Cusse, Cus. 1286 «Jeh. li Cuch», 1289 «Phelippe Cuch» DettesYpres; surnom: w. liég. cuche ‘cochon’ (cf. aussi w. cucusse, cucuche, avec redouble­ment affectif) DL 186b plutôt que w. (Centre) cuche ‘branche’ FEW 2, 1262a. – Dimin.: Cuchet, cf. aussi Couché, -ez.

 

JG

Cuche

Cuchet, Cusse(t), Kus(s)é, Kuzee: W. cuche: tak. Cuchet is dim.

 

FD

Cucheval

zie Corcecay.

 

FD

Cucu

cf. Cocu.

 

JG

Cuddeman

Profess. Kuddeman, ,,H. au troupeau » (Propriétaire ou pré­posé).

 

EV

Cuddeman(s)

zie Cordemans.

 

FD

Cudell

Moy. néerl. cudele, cudel, néerl. kuil ‘trou; fosse’, surnom ou nom d’origine. – La famille serait plutôt venue d’Allemagne, cf. J. Laporte, La famille Cudell en Allemagne, aux Pays-Bas et en Belgique, IdG 49, 1994, 341-352.

 

JG

Cudell

Quidel: Mnl. cudele, cudel, cuil: bodem van een visnet of viskorf. BerBN. 1171 Heinricus Cudile, Keulen (HAGSTR. 1949,157); 1398 Jan Cudele, Zwg. (DEBR. 1970).

 

FD

Cudeville

zie Coddeville.

 

FD

Cué

zie Couet.

 

FD

Cuelenaere

zie de Keulenaer(e).

 

FD

Cuelers

zie Keuleers.

 

FD

Cueman, de

zie Koopman(s).

 

FD

Cuenen

Zie Koen.

 

FD

Cuenin

Cuénin: W. adaptatie van Cuenen = Koenen.

 

FD

Cueninberge, van

van Ceunienberghe: Wsch. PlN Koningsbergen (D. Konigsberg, Russisch Kaliningrad) in Oost-Pruisen. Of PlN Konigsberg (SH, NS, NRW, HS, BEI). Vgl. evenwel de Ndl. FN Van Konijnenburg.

 

FD

Cueninck, de

zie (de) Koning.

 

FD

Cuens

zie Koen.

 

FD

Cueper, (de)

Cuepers, zie de Kuiper.

 

FD

Cueppens

zie Coppyn.

 

FD

Cuerens

V. Keur.

 

EV

Cuerens

zie Coorens.

 

FD

Cuesta

Sp. FN en PlN Cuesta: helling.

 

FD

Cuester, de

zie de Koster, de Keister.

 

FD

Cuf, de

Adaptatie van Fr. Descuves?

 

FD

Cuffez

zie Coffez.

 

FD

Cugnet

zie Coigne.

 

FD

Cugnion

Cugnon, Kunion, Oui(n)gnon, Co(i)gnon, Cougnon: 1. PlN Cugnon (LX). 1298 Jakemins de Cuignon, Bouillon (ASH); 1374 Pierre Coignon = (op het zegel) S. Pir. de Cugnen (BLO VI). De PlN Cornillon (LU) wordt in het W. avègnon uitgesproken. – 2. Ofr. coignon: hoekje. Vgl. Coignet. – 3. Soms wellicht var. van Cagnon.

 

FD

Cugnon

1496 «Renart Cugnon» BourgNamur; nom d’origine: Cugnon (Lx); cf. aussi Cou-gnon.

 

JG

Cugnon

Proven. Loc.

 

EV

Cugnot

-od: Dim. van Ofr. coing: hoek.

 

FD

Cugny

Cuign(i)et, -(i)ez, zie Coigne.

 

FD

Cuick

zie Kuyk.

 

FD

Cuignet

1633 «Bauduin Guigné» émigré en Suède; surnom: moy. fr. cuignet ‘coin pour fendre’ FEW 2, 153 la, aussi : gâteau en forme de coin.

 

JG

Cuigniez

V. Guignier.

 

EV

Cuijl

Cuyl: 1. Zie Koole. – 2. Var. voor Van Cuyl.

 

FD

Cuijpers

cf. Cuypers.

 

JG

Cuijvers

cf. Cuyvers.

 

JG

Cuijvers

Cuyve(r)s, Kuyvers: BerN van de kuiper. Ndd. Kiiver. Vgl. De Keuwer, De Cauwer. 1587 François de Cuyvere, Mech.-Aw. (AP).

 

FD

Cuiller

Culier. NF attesté à date ancienne par GeneaNet dans diverses régions de France (Vaucluse, Yonne, Côtes-d’Armor); 1755 «Jean Joseph Cullier» Auvelais (FyS). Pour ce NF, on pense naturellement à un mot de la famille de cul, notamment à moy. fr. culier ‘intestin’ FEW 2, 1509a, cf. Dict. PatRom II. 1, 607-8.

• Forme fém.:   1698  «Antoine  Cuillère» Ruette (FyS).

 

JG

Cuilliams

zie Williaume.

 

FD

Cuinen

zie Koen.

 

FD

Cuingnet

Cuinie(z), zie Coigne.

 

FD

Cuiper(s)

zie de Kuiper.

 

FD

Cuiret

Profess. Mardi, de peau ou cuir utilisé par les chapeliers et mé-gissiers. N° 131.

 

EV

Cuis, de,

zie de Kuyssche.

 

FD

Cuisenaire

-er, -ier, Cuisinier, Cusenier, Cuisenaire, -aerts, Cuizenaarts: Fr. cuisinier: keukenmeester, kok. BerN. 1365 Mahiu Cuisenier, Bergen (DE COCK); 1396 Colart le Cuisinier, St-Amand (MORLET).

 

FD

Cuisenaire

-er, Quisenaire, Cuisenier, Cui­sinier; dimin. : Cuisinet. 1365 «Mahiu Cuisenier clerc» TailleMons, 1593 «Aulbinet le cuisinier» = «Aubinet le keux» Ouffet (BTD 26, 268); nom de profession: fr. cuisi­nier. Cf. aussi 1365 «Marie le Cuisenière veve » TailleMons.

 

JG

Cuisin

Cuisine(t): BerBN van de kok, de keukenmeester. Vgl. Cuisenaire.

 

FD

Cuisin-

-ier, -et, Cu(i)s(e)n- -aire, -er, -ir. Profess. Cuisinier. N° 137.

 

EV

Cuissard

Afl. van cuisse: dij. BN voor iemand met stevige dij en of naar het deel van het harnas dat de dijen bedekt. 1384 Jehan Cuissart, Laon (MORLET).

 

FD

Cuissart

1616 «Jean Cuissart», «Simon Cuis-sart» PrincipChimay, 1744 «le sieur Cuissart» Nalinnes; de fr. cuissard ‘partie d’une armure couvrant les cuisses’ (depuis a.1571 cuissart, TLF 6,588), p.-ê. surnom d’armurier (Dauzat 166, Morlet 261) ou d’une personne aux grosses cuisses, comp. ang. cuissart ‘brochet gros comme la cuisse’ FEW 2, 1261a. Cf. aussi Cochard, -art.

 

JG

Cuissart

Partie d’armure. Profess. Fabric. de l’objet. — 2. Porteur du vêtement.

 

EV

Cuisset

Car. phys. ,,Petite cuisse ». Comp. : Courtecuisse. N° 254.

 

EV

Cuisset

Dim. van Fr. cuisse: dij. BN. Vgl. Courtecuisse. ±1300 Jehans Quissete, PdC (BOUGARD).

 

FD

Cuisset

Surnom: autre dérivé de fr. cuisse ‘haut de la jambe’ mais aussi ‘pièce d’armure’, ainsi moy. fr. cuisset ‘cuissard’ FEW 2, 126la. Cuitte. 1722 «Cuitte» Visé; probabl. anc. fr. quite, w. liég. cwit’ ‘qui a payé ce qu’il doit’ FEW 2, 1471b. – Ou bien graphie de Kuit, Kuyt, etc. [JL, NFw].

 

JG

Cuitisse

Proven. Coulisse (Loc).

 

EV

Cuitte

1. Ofr. cuite: vrij, bevrijd, vrijgesproken; zonder schulden. – 2. Zie Kuit(en).

 

FD

Cuk

zie Kuyk.

 

FD

Cukelaire

zie de Keukelaere.

 

FD

Cukier

Joodse FN. Pools cukier: suiker. BerBN.

 

FD

Cukierblum

Joodse FN: suikerbloem.

 

FD

Cukierfajn

Joodse FN Zuckerfein: suikerfijn. Cukierman: Joodse FN Zuckermann: suikerman, suikerverkoper.

 

FD

Cul(i)ier

Culié, zie Collier(s).

 

FD

Cul(l)us

1. Car. mor. (Lu)cullus, ,,Gourmet ». — 2. Proven. Latinis.

de Cul (L.D.), ,,Dépression de ter­rain ».

 

EV

Culée

Nom de résidence : w. al culéye, fréquent en toponymie pour désigner un endroit reculé, comp. Culot.

 

JG

Culée

zie Colet.

 

FD

Culemans

zie Keulemans.

 

FD

Culemme

Culer. V. WIL.

 

EV

Culenaire

zie de Keulenaer(e).

 

FD

Culens

zie Culin.

 

FD

Culer

zie Keuleers.

 

FD

Culin

Cullin(g), Cullen, Culens: Patr. Var. van Colin, vleivorm van Nikolaas. Zie Koolen, Coolen. 1174 Arnoldus filius Everboldi Culin (GN); 1268 Hankinus Cullin, Ip. (BEELE).

 

FD

Culit

kuil. De vormen op -aerts zijn hypercorrect. 1368 opten cuylit in craenscot; 1368 Culits, Tnh. (V.GORP 1952,112); 1380 Jo. fil. Culits, Hogemierde (MNT 407); 1550 Andries Cuylits, Arendonk (AP); 1710 Helena Cuylits = Cuylaer(t)s, Arendonk (VS1997,343).

 

FD

Culliford:

PlN Culford in Suffolk. 1718-64 John Culliford, Chewton (stamvader van de Belgische famille Culliford (Midd. 1995,398).

 

FD

Cullus

-usse, Culus, -usse. Cf. aussi «drève des Cullus», topon. à Braine-le-Château; p.-ê. aphérèse de Hercules, cf. 1547 «Hercules Desgaukiers» Mons, éventuellement au génitif (cf. 1871 «Victoire Culis» Strépy-Bracque-gnies); ou bien par aphérèse de Lucullus? Culot. 1282 «Denis Culos» DettesYpres, 1350 «Hanes dis Culos de Dolhen» CartValDieu, 14e s. «Libiers li culos» DénHesbaye, 16e s. «Jehan Collait dict Culot» NPLouette; prin­cipalement nom d’origine: w. culot ’bout, coin’, fréquent en toponymie, cf. Duculot; secondairement, w. culot ‘dernier-né’, cf. Dict. PatRom II. 1,615-7.

 

JG

Cullus(se)

zie Culus(se).

 

FD

Culnaire

zie de Keulenaere.

 

FD

Culo(t)

zie Duculot.

 

FD

Culot

1. Proven. L.D. ,,Dépression de terrain ». Synon. : Duculot. — 2. Sobriquet ,,Dernier né d’une fa­mille ». N° 128.

 

EV

Culpin

Var. de Colpin.

 

JG

Culpin

zie Colpin.

 

FD

Culquin

Probabl. var. de 1334 «Nycholao dicto Coelken», 1346 «Colkino», dimin. de (Ni)colas.

 

JG

Culquin

zie Coolkens.

 

FD

Cultiaux

Peut-être nom d’origine: forme contractée de *culotiau, dimin. de w. culot (au sens topon. du terme).

 

JG

Cultiaux

Proven. Dérivé du latin cultus, ,,Culture » (Synon. cultura). L.D. (Pays de Mons).

 

EV

Cultiaux

zie Couteele.

 

FD

Cultiën

Proven. Dép. Remersdaal.

 

EV

Culus(se)

Cullus(se): Volgens CARNOY latinisering van Cools. Volgens HERB. korte vorm van VN Hercules. 1547 Hercules Desgaukiers, Bergen; 1871 Victoire Culis, Strépy (HERB.).

 

FD

Cum(p)s

zie Kemp.

 

FD

Cuman, (de)

zie Koopman(s).

 

FD

Cumming

Cummin(g)s: E. Patr. van Bretonse oorsprong. 1219 E. filius Cumini, Lincoln (REANEY).

 

FD

Cumont

1256 «Erars de Cumont» CartOrval; nom d’origine: Cumont, à Gosselies (Ht), Roly (Nr), etc.

 

JG

Cumont

Decumont: PlN Cumont in Gosselies (H), Roly (H), Coulonvillers (Somme), Candor, Ecuvilly (Oise). De Aalsterse familie Cumont stamt uit Oisemont (Somme) (LVA1979,193-220). 1256 Erars de Cumont, Orval (CAO); 1284 Hanars

de Cumont, St-Amand (MORLET).

 

FD

Cumont

Proven. Caumont (Loc. et L.D.).

 

EV

Cumps

cf. Kumps.

 

JG

Cumps

Proven. Cump(tich)  (Loc.).

 

EV

Cumptich, (de)

PlN Kumtich (VB). 1380 van Abeloye van Comptich, Tn. (ROEL. 1951,12).

 

FD

Cunche

1624-1665 «Cunche» Èthe; forme romanisée d’ail. Kuntz, Kunsch, hypocor. de Konrad (P. Mathieu, BTD 61, 62-63).

 

JG

Cunche

Misschien W. adaptatie van D. Kun(t)z (MATHIEU 62).

 

FD

Cunen

zie Koen.

 

FD

Cunibert

1544 «Cunibert Henry Agnis» Dén-StavelotMy; nom issu de l’anthrop. germ. cuni-behrt.

 

JG

Cunibert(i)

Patr. Germ. VN kun-berht ‘geslacht-schitterend’: Cunibertus (MORLET I). H. Cunibert was bisschop in Keulen in ye e.

 

FD

Cunin

1727 «Linat Cunaint» = 1729 «Léonard Cunin» NPLouette; dérivé en -in de l’anthrop. germ. Cuno.

 

JG

Cunin

zie Koen.

 

FD

Cunningham

PlN (Ayrshire).

 

FD

Cunsel, de

zie de Coensel.

 

FD

Cuntz

zie Contzen.

 

FD

Cuox

V. Kok.

 

EV

Cup(p)ers

Cup(p)erus. V. Kuiper.

 

EV

Cuper(s)

de Cupere, Cuperus, zie de Kuiper.  

 

FD

Cupers

Cuppers, cf. Kuiper(s).

 

JG

Cupis

Var. de Copis, mis pour *Copus, aphérèse deJacobus?

 

JG

Cupis

zie Copis.

 

FD

Cuppen(s)

zie Coppyn.

 

FD

Cuppens

cf. Coppens.

 

JG

Cuppens

V. GOD.

 

EV

Cupper(s)

zie Kuiper.

 

FD

Cuquet

Wellicht var. van Coquet.

 

FD

Curant

zie Courant.

 

FD

Curé

-et, -ez: Fr. curé: pastoor. 1265 Jean Curé (MORLET).

 

FD

Curens

zie Coorens.

 

FD

Curez

Peut-être fr. curé, nom de dignité ou surnom ironique, mais la finale -ez étonne.

 

JG

Curfs

zie Corff.

 

FD

Curicque

Curricle, ,,Sorte de voiture anglaise ». N. de fabricant ou d’usant. N° 131.

 

EV

Curiel

Curia(s): Patr. Dim. van Germ. kur-naam (vgl.

Curinckx) of van Koenraad (over Curardus). 1152

S. Curelli; 1115 Rainaldo Curello, Laon (SMTI).

 

FD

Curier

zie Courrier.

 

FD

Curinckx

Currinckx, Ceurinckt, Kurinckx: Patr. All. van Germ. VN met kuri ‘keuze’. BRECH. verklaart Küurin(g) evenwel < HN Quirinus. Of afl. van HN Cornélius; vgl. Coorens? 1340 Henrici dicti Curinch = 1385 van Henricke Curinc,

Meldert(C.BAERT).

 

FD

Curio(z)

FN uit Savooie. Afl. van Curie < Ecurie: paardenstal. Hoevenaam (DNF).

 

FD

Curnel

1544 «Jaspar Curnelle», «Johan Curnelle» DénStavelotMy; var. de Cornel < Cor­nélius?

 

JG

Curnel

V. Corneille.

 

EV

Curnel(le)

zie Cornélius.

 

FD

Curon

Var. de Coron?

 

JG

Curon

zie Coron.

 

FD

Currie

Curry: Fr. curie < Lat. curia: curie (kerkelijke

bestuursinstelling). 1379 Gosuini de Curia, Johannis de Curie, Ktr. (DEBR. 1970).

 

FD

Cursters

zie de Koster.

 

FD

Curt(h)

1. BN: kort. – 2. D. VN Kurt: Koenraad.

 

FD

Curte, de

zie de Korte.

 

FD

Curteman

zie Kortman.

 

FD

Curtin

cf. Courtin.

 

JG

Curtin

zie Courtin.

 

FD

Curtis

1. N. angl. — 2. Proven. (La­tinisation). ,,Delcourt ». N° 59. V. Court.

 

EV

Curtis(s)

E. FN < Ofr. corteis, curteis, Fr. courtois: hoffelijk, hoofs. Vgl. Courtois. 1166 Richard Curteis (REANEY).

 

FD

Curtius

1592 «Johan Curtius» Liège, 1600 «maitre Jean Curtius» BourgLiège; latinisa­tion du NF néerl. De Corte.

 

JG

Curtius

Humanistennaam. Latinisering van Kort, Kurz. 1595 Jean Curtius, Luik (ISP).

 

FD

Curtz

cf. Kurtz.

 

JG

Curtz

zie Kurz.

 

FD

Curveiller

zie Cuvelier.

 

FD

Curver(s)

zie Korver(s).

 

FD

Curvers

cf. Corvers.

 

JG

Curvers

V. Korf.

 

EV

Cus(e)n-

-(i)er, -ir. V. Cuisinier.

 

EV

Cusem, van

Wsch. < Van Cutsem.

 

FD

Cusenier

zie Cuisenaire.

 

FD

Cusin

Var. van Cuisin of Cousin.

 

FD

Cusner

Cusnir, zie Kusseneers.

 

FD

Cussac

PlN Cussac (Cantal, Dordogne, Gironde, Hte-Loire, Hte-Vienne).

 

FD

Cusse

Cus, cf. Cuche.

 

JG

Cusse(t)

zie Cuche.

 

FD

Cusseneers

zie Kusseneers.

 

FD

Custermans

zie Costerman(s).

 

FD

Custers

cf. Kuster(s).

 

JG

Custers

V. Koster.

 

EV

Custers

zie de Koster.

 

FD

Custin(n)e

PlN Custinne (N).

 

FD

Custine

-inne. 1472 «Colart de Custinne» DénVirton; nom d’origine: Custinne (Nr).

 

JG

Custyns

zie Costens.

 

FD

Cuthbert

Cutburth: E. FN. Germ. VN Oe. cuth-berht ‘beroemd-schitterend’. Vgl. Cobert, Calberson. St.-Cuthbert was abt en bisschop van Lindisfarne.

 

FD

Cutsem, van

van Cutsen, van Coets(h)em, van Koetsem, -en: PlN Kutsem in St.-P.-Leeuw. 1341 Petrus de Cutssem, Vlezenbeek (PEENE); 1510 Joannes de Cutsen, Bs.; 1517 Wilhelmus Cutsen de Leeuwis Pétri (MULIII); 1569 Joh. van Coetsem, Lv. (HENNO).

 

FD

Cutserode, van

PlN in Opwijk (VB). 1382 Jan van Cutserode; i6e e. Kathelyne van Kutseroode… op de beke geheeten die Cutserodebeke, Opwijk (ES 1913,37)-

 

FD

Cuttier

V. Cotte.

 

EV

Cuttier

zie Couder,

 

FD

Cuupere, de

zie de Kuiper.

 

FD

Cuveele

zie Cuvelle.

 

FD

Cuvel-

-ier, -ie(z). Profess. ,,Tonnelier » (Dial.). N° 183 et s.

 

EV

Cuvelard

zie de Couvelaere.

 

FD

Cuvelé

Cuvele: Misschien Cuvelet, dim. van cuve: kuip. Maar wsch. veeleer var. van Cuvelier.

 

FD

Cuvelette

Dim. van cuve: kuip. BerBN van de kuiper. 1351 Maroie Cuvellette, Atrecht (NCJ).

 

FD

Cuvelier

Cuvellier, -iez, Cuvilliez; Coveliers, Quveliers. 1279 «Giles Li Quveliers» Comp-tesMons, 1525 «Beto le Cuvelier» Châtelet; nom de profession : fr. cuvelier (tonnelier) FEW 2, 1549a.

 

JG

Cuvelier, (de)

Cuvelie, -ié, -iers, Cuvellier, -eiller, Kuveiller, Cuvel(l)iez, Cuverlier, Cuvil(l)ier, Cuvill(i)ez, Cuville, Ceuvelier, Covelier(s), Covillers, Couvelier, Couvillers, Curveiller, Quveliers: 1. BerN Fr. cuvelier, W. co(u)velier: kuiper. 1306 Johannes Cupres = 1308 Jehan le Cuvelier, Ktr. (DEBR. 1971); 1365 Lambert le Cuvelier, Bergen (DE COCK); 1605 Dirick Coveliers = 1614 Dierick Couveliers, Reet (MAR.). – 2. Sommige namen, m.n. Cuvillier, -iez, kunnen teruggaan op PlN Cuvillers (Nord). 1391 Jehan de Cuvillers, Rijsel-Bg. (PARM.). – 3. Een zoon van Joannes Quadflege (Quadflieg) trouwt in 1690 in Hermée (LU). De FN werd in de Voerstreek ‘ko:vli: uitgesproken en Kofly, Couv(e)ly geschreven. De pastoor noteert de FN aïs Cuvelier. In 1775 krijgt de FN in Haacht de genitiefvorm Cuveliers (med. J. Cuvelier, Kerniel).

 

FD

Cuvelle

Cuve(e)le: Ofr. cuvele: kuipje. BerBN van de kuiper. 1216 Cuvella; 1235 Maroie ad Cuvellam; 1258 Pieres Cuvele, Atrecht (NCJ).

 

FD

Cuvereau

Dim. van cuve: kuip (DNF)? M.i. Pic. var. van Chevreau.

 

FD

Cuverlier

Cuvillier, -(i)ez, zie Cuvelier.

 

FD

Cuvr-

-u, -y. 1. Car. phys. Cuivreux (Couleur de la chevelure). N° 264. — 2. Proven. Sivry ou Xivry (Dép. Etalle).

 

EV

Cuvron

zie Chevron.

 

FD

Cuvry

PlN Cuvry (Moselle)? Var. van Chevrier?

 

FD

Cux

zie Kuyk.

 

FD

Cuy-

-lits, -pens. V. GOD.

 

EV

Cuy(c)k(x)

Cuyks, zie Kuyk.

 

FD

Cuy(c)k, van

zie van Kuik.

 

FD

Cuy(c)ken(s)

zie Kieken(s).

 

FD

Cuyck

Kuyck, au génitif: Cuycks, Kuyks, Cuyx. Nom de métier: moy. néerl. kuuc, synon. de cokelaere ‘jongleur’, cf. Cokelaere [FD],

 

JG

Cuyckens

cf. Kuyken(s).

 

JG

Cuyl(l)e

Cuyl(s), zie Kool(e).

 

FD

Cuyl, van

PlN Kuil in Merkem (WV), Belsele (OV).

 

FD

Cuylaerts

zie Cuylits.

 

FD

Cuyle

Cuylle, Cuyls, cf. Cool(s).

 

JG

Cuylen

zie Koolen.

 

FD

Cuylen, van der

zie van der Kuylen.

 

FD

Cuylits

Cuylaerts, Kuylaerts, Kuijlaars, -aerts: PlN (…).

 

FD

Cuynebroeck, van

zie van Ceunebroeck(e).

 

FD

Cuynen

Cuyns, zie Koen.

 

FD

Cuypens

zie Coppyn.

 

FD

Cuyper(e), de

Cuyper(s), zie de Kuiper.

 

FD

Cuypers

Cuijpers, cf. Kuiper(s).

 

JG

Cuypers

V. Kuiper.

 

EV

Cuysens

Queysen, Quyssens, Quissens: 1. Duistere naam. 1402 Jan Cuussin, Bg. (SIOEN); 1774 Frans Quissens, Bg. (PARM.). – 2. Kan een Br. vorm zijn van Coussens; vgl. 1375 Katerina Couskens = 1400 Katherine Coyskens, Tv. (BERDEN). Vgl. ook 1410 Henri Cusen = Cuesken (zoon van) Henri Cuysken de Vreden, Luik (ISP).

 

FD

Cuyt

cf. Kuit, Kuyt.

 

JG

Cuyt

V. Kuit.

 

EV

Cuyt

zie Kuit(en).

 

FD

Cuytmans

Koytmans: Brouwer of verkoper van kuit, een lichte biersoort. Vgl. Kuitenbrouwer. 1396 Gheraert Coyteman, Sint-Renelde (DE B.); 1434 Arnoudt Kuytmans anders geheiten Beckers, Zolder(VANB.).

 

FD

Cuyvers

Cuijvers, Kuyvers. 1587 «François de Cuyvere» Malines-Anvers ; nom de pro­fession: moy. néerl. cuper, bas-all. Küver ‘ton­nelier, cuvelier’, cf. Kuiper(s) [FD].

 

JG

Cuyvers

V. Kuif.

 

EV

Cuyx

cf. Cuyck(s).

 

JG

Cuyx

zie Kuyk.

 

FD

Cuyx I

V. Koek. — 2 V. GOD (Gok).

 

EV

Cwaigenbaum

Jiddisch = D. Zweigbaum.

 

FD

Cwieczkenbaum

D. Zwetschgenbaum: pruimenboom.

 

FD

Cy-

-fer, -gier, -wié. V. SAD (Sa, Sak).

 

EV

Cybers

Cypers. Serait une var. de Sebrechts [FD].

 

JG

Cybers

zie Sebrechts.

 

FD

Cyfer

Cyffers, Cyfveer: Patr. Germ. VN sig-frid ‘zege-vrede’: 945 Sigefridus; 1208 Thomas films Sifridi, Cent (GN). Vgl. D. Sievers, Seif[f)ert, Seyffer. 1542 Hans Cyffer, Leipzig-Aw. (AP).

 

FD

Cygan(ck)

FN Zygan, Czygan, Pools Cygan: Zigeuner > dakloze, rondtrekkend reiziger.

 

FD

Cygielman

Jiddisch Ziegelmann: tegelman. BerN van de tegelbakker of tegeldekker.

 

FD

Cygler

Jiddisch = D. Ziegler, Ndl. Tegelaar. BerN van de tegelbakker of tegeldekker.

 

FD

Cymberknopf

-knoff: Joodse FN = D. Zimmerknopf.

 

FD

Cymerman

Joodse FN : D. Zimmermann.

 

FD

Cymlich

D. BN Ziemlich: betamelijk, passend, aangenaam.

 

FD

Cyngis(t)er

D. Zinngiefier: tingieter. BerN.

 

FD

Cypers

1. V. Cyprès. — 2. V. SAD (Sa).

 

EV

Cypers

1. Zie Sebrechts. – 2. Afl. van de VN Cipriaan. 1511 Martinus dictus Cypers fs. Cypriani Ghybs, Lichtaart-Lv. (CALUW.).

 

FD

Cyprès

1. Proven. Emplacement d’un arbre caractérist. N°- 242. Ou bien : Altér. de Ciplet (Loc.). Nos 76 et s. — 2. Car. mor. ,,Triste comme un arbre de cimetière ». N° 286.

 

EV

Cyprès

-es, zie Sebrechts.

 

FD

Cyprès

-es. Surnom: fr. cyprès (arbre de cimetière), cf. aussi Ciparisse (forme savante). Ou bien altération du NP germ. Cybers, Cy­pers [JL, NFw],

 

JG

Cyprien

zie Cipriano.

 

FD

Cyriaque

Nom de plusieurs saints; comme d’autres noms grecs, pourrait avoir été donné à un enfant trouvé.

 

JG

Cyron

zie Siron.

 

FD

Cyroux

zie Sirou(x).

 

FD

Cys(ch)

zie Six.

 

FD

Cysch

V. SAD (San).

 

EV

Cyter

zie de Zutter(e).

 

FD

Cyterman

zie Zutterman.

 

FD

Cytryn

Ofr. citrin: citroen. BerBN.

 

FD

Cyx

zie Six.

 

FD

Czajkowski

-ska: Afl. van Pools czajka: kieviet (DS).

 

FD

Czech

Czeek, Czeh, Cseh: Patr. Korte vorm van Slav. VN Ceslav (NAUMANN).

 

FD

Czerny(sz)

Czarny, Cserny, -ni(k), -nok: BN Tsjechisch cerny, Pools czarny: zwart.

 

FD

Translate »
Share This