Ca, (de)

de Cae, de Ka(e)y, Kai, Kay: Mnl. cade, dial. kaai, Ndl. kaan: stukje gebraden vêt, uitgebraden vetkorst. BerBN of BN. 13de e. Michael Cade, Ip. (BEELE); 1336 voer… Johanne Caden; 1393 Woutre Cade, Ktr. (DEBR. 1971,1970); 1545 Peter deKa,Mech.(AP).

FD

Caa(r)ls

zie Karels.

FD

Caan

V. Caen.

EV

Caan

zie Kane.

FD

Caasbeek, van de

van de Cae(t)sbeek, van de Kaetsbeek: PlN Kaasbeek in Tielt en Reningelst (DF VI).

FD

Caasen

zie Caesens.

FD

Caauwe

zie Cauwe.

FD

Cab-

-aud, -ay, -eaux, -ey. Car. phys. Caput. ,,Petite tête » (Comp. ca­boche). N° 251 s.

EV

Cab- -us

-ut. 1. Car phys. ,,Chou frisé ». N° 265. Aspect de la cheve­lure. — 2. Proven. Surnom des habitants de Mussy spécialistes de la culture des choux cabus. N° 213.

EV

Cab(b)aut

1. Var. van Cobbaut, met voortonige a (vgl. kabouter / Cobboud). – 2. Spellingvar. van Cabaux, Cabeau(x). 1236 Tumas del Cabaut, Atrecht(NCJ).

FD

Cabadès

Cabadais: Streeknaam Cabardès (Aude) (DAUZAT)?

FD

Cabaert

Kabbert: Wellicht var. van Cobbaert. Vgl. Cobbaut/Cabbaut.

FD

Cabai

Cabay (formes liég.), Cabaux, Cabeau, -eaux, Cabiaux. Cf. 1272 «Thumas Cabel», 1282 «Jakeme Cabel» DettesYpres (formes non vocalisées); dérivé du thème cab- ‘tête’, e.a. w. verv. cabê ‘chabot (poisson)’; à noter que w. liég. cabê ‘coquin’ est un nom propre devenu nom commun (et non l’inverse). – On notera aussi que Cabeau est attesté comme prénom en région liégeoise [JL, NFw2].

JG

Cabai

zie Cabeau.

FD

Cabal

Occ. cabal: machtig, rijk (DNF).

FD

Cabanier

Bewoner van een cabane: but.

FD

Cabanne

Nom de résidence: Cabane, fréquent en toponymie française.

JG

Cabaraux

(NF de la région de Couvin et Gimnée). 1286 «Thumas Cabariaus» CartMons, 1397 «Piérart Cabaraux» Treignes, 1444 «Thomas Cabarel», 1559 «Nicolas Caba-reau» BourgNamur; probabl. dérivé en -eau du verbe reconstitué *cabarer ‘barbouiller, salir’ que J. Herbillon ( W. tchaborer ‘barbouil­ler ‘ et w. tchabaréye ‘narcisse des bois ‘, DW 11, 140-1) reconnaît e.a. dans la mention antnrop. «Fierait Cabareit» en 1431 àVierves et auquel il rattache aussi w. (Couvin) cabarô ‘narcisse’ ; famille de mots à rattacher probabl. à l’étymon *barra FEW 1, 259a, cf. main­tenant Baldinger, Etym. 5897.

JG

Cabaraux

Fr. EN Cabarel, dim. van Ofr. cabar: korf van gevlochten biezen (DNF). 1286 Thumas Cabariaus, Bergen; 1397 Piérart Cabaraux, Treignes; 1444 Thomas Cabarel, Namen (J.G.).

FD

Cabaret

1275-76 «Colins Cabarés», «Conras Au cabaret» RegTournai, 1302 «Juliane dou Cabaret» LoiTournai, 1331 «Wistasse Cabaret» Furnes; surnom: fr. cabaret (avait aussi le sens de ‘petite pièce; bureau’) FEW 2, 135a.

JG

Cabaret

-ez: Fr. cabaret: kroeg, drankhuis. BerBN van de waard. Vgl. Taverne. 1273 Jehennés Cabarés de Douai; Willaumes li Lormiers au Cabaret, Dk. (FST); 1331 Wistasse Cabaret, Vn. (MANTOU 1972,510); 1356 Magrieten Caberets land, Bs.(PEENE 1949).

FD

Cabarteux

Afl. van Cabaret. BerN van een waard. 1550 Jehan Thibault cabarteur, Ladeuze (J.G.).

FD

Cabarteux

Cf. 1550 «Jehan Thibault cabarteur» Ladeuze; nom de profession: moy. fr. (flandr.) cabareteur, forme anc. (avec autre suffixe) de fr. cabaretier FEW 2, 135a.

JG

Cabaux

Cabay, cf. Cabai.

JG

Cabbeke

Cabeke, cf. Kaibeck.

JG

Cabeau

Cabiaux, cf. Cabai.

JG

Cabeau(x)

-(i)aux, Cab(b)ai, Cabay(e): Afl. van cab-: kop, hoofd (MORLET, HERB.)? Cabal/Cabau(x)/Cabaud < Occ. cabal: machtig, rijk (DNF)? Of Cabel/Cabeau: haar (Gascogne) (DNF)? Of Rom. vorm van Ndl. FN Cobbout/Cabbaut? Voor de voortonige vocaal, vgl. kabouter = Mnl. cobboud, D. Kobold. Cabai kan LU W. zijn, maar MORLET vermeldt al de Pic. vorm: 1256 Houde Cabale, Comp. 1726 Joseph Cabeau, Bs.; 1791 Henricus Cabbaey, Aw. (AP).

FD

Cabeke

Proven. 1. Cabecq Dép. Rebecq. — 2. Kwaadbeke (Dép. Oosterzele. — 3. Kwabeek (Dép. Vertrijk).

EV

Cabeke, (van)

Cabbeke: PlN Kabbeek in Tn. (VB) of Cabbecq in Roosbeek (WB). 1339 Johannes de Cabeke; 1340 Elisabeth de Cabbeke, Tn. (C. BAERT); 1408 Geerd Cabbeke = Gérard Capbeke, Ninove (VANGASSEN).

FD

Caberg(s)

-ghs, zie (van) Caubergh.

FD

Cabernel

Uit Caberel = Gabriel?

FD

Cabiaux

zie Cabeau(x).

FD

Cabie

Caby(e), Cabij, Cabit: W. cabéye: kamille (HERB.)? Maar: 1392 Jaquemaert Cabis = Jaques Cabijs, Dk. (RAK, SR 7,9V°).

FD

Cabie

Caby, Cabye. Surnom: w. (Centre) ca-béye ‘camomille’ FEW 21, 200b.

JG

Cabillau

-aud, -iau, Cabliau, Backeljau(w), -iau: BN naar de huisnaam of BerBN voor de kabeljauwvisser of-verkoper. Bakeljauw < Baskisch bacallao; kabeljauw is metathetisch (GN 236). 1268 Thomas Cabellou; 127/Heinric Cabelliau, Ip. (BEELE); 1418 ce Jan Cabbelliaus = 1426 Jan Cabelliauwe, Ktr. (DEBR. 1958).

FD

Cabillau

-aud, -iau. 1283 «Beatris Cabeillau», 1290 «Jehans Cabeillau li machecliers», 1291 «Jeh. Cabellau et Jeh. Babellau [?] son fils, machecliers» DettesYpres, 1444 «Colart le Cabillaut» AidesNamur, 16^e s. «Godefrin le Cabillau» Châtelet; surnom: fr. cabillaud, poisson de mer très consommé au Moyen Âge FEW 16, 292a. Cf. aussi 1550 «Collin Cabil-lar», 1553 «Benoit Cabillart» BourgNamur.

JG

Cabillaud

Variante : Gabillia. 1. Car. phys. Métaphore. N^os 288, 294.-H. ayant de gros yeux ronds. — 2. Profess. ,,Marchand de poissons ».

EV

Cabo

Cabot. 1275 «Boidin Cabot» = «Boidin Kabot» Flobecq, 1302 «Colins Cabos niés Simons Hostisiel» LoiTournai, 1356-58 «Jehans Cabos» PolyptAth, 1373 «Nicasis Caboot» Courtrai, 1540 «Ladin Cabo» La­deuze; surnom: anc. fr. cabot, pic./borain cabo ‘crâne, tête’ FEW 2, 335, surnom de qqn ayant une grosse tête (cf. le poisson), également pic. cabot ‘qui a la tête dure, boudeur’ Hécart 89. Cf. aussi Chabot.

JG

Cabo

zie Chabot.

FD

Caboche

1269 «Thierri Caboche» ÉchHuy, 1296-1302 «Jehans Kaboche» ImpôtArtois; surnom: anc. fr. caboce, norm.-pic. caboche, fr. caboche ‘tête’ FEW 1, 469a; cf. aussi Ca-bos(s)art.

JG

Caboche

Cabotse, Kabouche: Ofr. caboc(h)e: bult, hoofd. Mnl. cabootse: vis met grote kop. BN voor iemand met groot hoofd. 1251 Matildis dicte Caboche, PdC (CAE); 1323 Jehan Caboche, St-Q. (MORLET); 1357 Hanneldn Caboche, Aw. (CLM II).

FD

Caboi

zie Cabouy.

FD

Cabolet

Caboullet: Dim. van Cabeau, Cabbaut. VN of kabouter? In Marche-lez-Ecaussines is Cabolet het mannetje in de maan (kaboutermannetje?). 1635 Paulus Cabolet, Wandre (J.G.).

FD

Cabolet

-oullet. 1635 «Paulus Cabolet» Wandre; p.-ê. var. de Boulet avec suffixe péjoratif ça- (Dauzat 76); à Marche-lez-Écaussinnes, Cabolet est le nom du personnage mythique dans la lune.

JG

Cabooter

Surnom: néerl. kabouter ‘lutin, nain’, cf. aussi Decabooter et Cabotaire. – Pourrait aussi être une réinterprétation de Cabot, cf. W. Steeghers, De FN Cabooter, VISt 2, 1966, 115-127.

JG

Cabooter, (de)

de Caboter, de Cabootere: 1. BN voor een kabouter, iemand met de gestalte van een dwerg; vgl. Cobbaut. – 2. Reïnterpretatie van Caboot (VS1966,115-127). Zie Cabot. 1374 Jan de Caboetre; 1404 Jans Caboeters, Oud. (WALRAET); 1530 Joannes Cabbaut, Oud.; 1551 Jasperus Caboters, 1552 Arnoldus Cabauter, Bg. (MULIV); 1568 Claude Caboot; 1564 Aernout Cabootere, Ktr.(SCHOUT.I).

FD

Cabos(s)art

Afl. van Caboche. 1395 Percevaul Cabochart, Bergen (CCHt); 1438 Rool Cabochart, Laon (MORLET).

FD

Cabosart

Cabossart. Sans doute nom d’ori­gine: 1441 «en cabossart», top. à Beaumont (arr. Thuin), cf. M. Willems, Défrichement II, 81 [JL, NFw]. – Sinon surnom: moy. fr. (depuis 1579) cabochard ‘têtu, impulsif, cf. Caboche.

JG

Cabot

cf. Cabo.

JG

Cabot

-oot, -oor, zie Chabot.

FD

Cabotaire

Francisation du NF néerl. cabouter ‘lutin’, cf. 1444 «Gille Cabotre» AidesNamur.

JG

Cabotaire

Grafie van Fr. uitspr. van Caboter.

FD

Cabotse

zie Caboche.

FD

Cabotte

zie Chabot.

FD

Caboullet

zie Cabolet.

FD

Cabour(g)

PlN Cabourg (Calvados).

FD

Cabouy

Caboi: BN N W. cabouyi: gedeukt, geblutst. 1420 Jehan le Caboullie, Bouvignes; i6e e. Jean Cabouilly, Dorinne (J.G.).

FD

Cabouy

w. nam. Cabouyi. 1420 «Jehan le Caboullie» Bouvignes, 16^e s. «JeanCabouilly» Dorinne, 1623 «Simon Cabouilly» Dinant; p.-ê. surnom de bossu, de contrefait: participe passé de w. liég. cabouyi, kibouyî, w. nam. cabouyi ‘bosselé’ FEW 1, 607b; ou bien dérivé de w. nam. caboûre ‘bouillir (à gros bouillons), d’où w. caboléye, caboulie, etc. ‘sorte de soupe pour les animaux’ FEW 1, 623a, comp. aussi 1295-1302 «Adencs Blanc boulis» ImpôtArtois.

JG

Cabrera

Nom d’enfant trouvé: «Nicolas Cabre­ra», né le 5.12.1819 et déposé au Grand Hôpi­tal de Namur.

JG

Cabri

Cabrit. Surnom: fr. cabri, mot occitan importé dans le domaine d’oïl au 14^e s. FEW 2, 296b, cf. PatRom 1997, 48. – Dérivés: Cabrisseauf, Cabrissiau.

JG

Cabri(t)

Cabrissiau: Mfr. cabril, cabrit: geitje (NDF).

FD

Cabri(t)

Car. phys. ,,Petite chèvre » (Ressemblance). ,,Agile ». Synon. : Chevrette, altéré en (S)cheurette. N° 67.

EV

Cabron

Forme sonorisée de Capron plutôt que de moy. fr. cabron ‘peau de bouc ou de chèvre’ FEW 2, 310a.

JG

Cabron

Fr. cabron: geitenvel. Maar wsch. < Cambron.

FD

Cabu

Cabus, Cabut, sans doute aussi Cabuy (forme néerl.). 1336 «Merine Kabus» Gand; dérivé du thème cab- ‘tête’, ainsi w. cabu ‘tête; chou cabus’ ou cabut ‘homme à forte tête’, tout aussi commun dans le Nord que dans le Midi (ainsi les topon. «Triexhe Cabu» à Rotheux-Rimière, «pachi Cabu» à Aubrive, départ. Ardennes).

JG

Cabu(s)

Cabut, Cab(o)uy, Cabuij, Cabuil: Fr. cabus: kabuis(kool). BerBN van de kolenteler. Of BN voor iemand met een groot hoofd; vgl. Cabot. 1270 Philippus Cabus, Cent (CG); 1336 van

Merine Kabus, Cent (RSGI).

FD

Cabut

Car. phys. Caput, „ (Grosse) tête ». V. Cabus.

EV

Cabuy

cf. Cabu.

JG

Cabuy

Profess. Chapuis, ,,Menuisier ».

EV

Caby

Cabye, cf. Cabie.

JG

Caby(e)

zie Cabie.

FD

Cacan

Caquan, -ant. 1301 « Colart de Kakamp » nord de la France, 1597 «Margriete Cakant» Warneton; nom d’origine: Cacamp (Nord?); cf. aussi Carcan. – Bibliogr. : L. Caquant et FI. Popelier, Les Caquant de Wambrechies (1301-1973), Bruxelles, 1974,69p.

JG

Cachard

-art: BerN Pic. var. van Chassart 2. Vgl. Cacheux.

FD

Cachard

Forme pic. (ss > ch) de Cassart ou bien péjoratif de Cacheux.

JG

Cachbach

zie Casback.

FD

Cachet

Ofr. cachet: verborgen hoekje, schuilhoek. 1497 Simon Cachet, Chauny (MORLET).

FD

Cacheur

,,Chasseur » (Forme pi­carde) .

EV

Cacheux

Forme pic. de fr. chasseur, cf. aussi Lecacheur, -eux.

JG

Cacheux

Lecacheur, -eux, Casseur, -eus: Pic. voor Fr. chasseur: jager. BerN. 1394 Jean le Gâcheur, Chauny (MORLET); 1663 Rumoldus Casseurs, Mech.(MULVI).

FD

Cachoir

Profess. Chassoir (Forme picarde). Instrum. de tonnelier ou de tisserand. N° 131.-

EV

Cachoir

Surnom: moy. fr. (Flandre), pic. cachoire ‘mèche, lanière de fouet’ FEW 2, 325b.

JG

Cachoir(e)

Pic. cachoir(e): uiteinde, touwtje van een zweep, zweep. Hieruit dial. kletsoor, klassoor: zweep. BerBN voor koetsier of herder. 1640 Pierre Cachoire, Dk. (TTD).

FD

Cackaert

Cae(c)kaert, Cacquaert, Cakar, Kackert, Kak(k)ert: Patr. VN < Jacquard door anticipatie van de k. 1342 Jacar de Limon (VINCENT, Bull. Ac. roy. belge 1954,436); 1394 ghesent Cakarde te Rijsselle = 1395 ghesent Cakaert = 1399

ghegheven Jan den Ruusschere gheseit Cakaert, Ktr. (DEBR. 1970).

FD

Cackaert

Caeckaert, Caekaert. Selon Vincent, dérivé de Jacquard avec anticipation de k, cf. 1342 «Kacar de Limon», ainsi que 1394 « Cakarde te Rijsselle » Courtrai [FD] ; cf. aussi Kackert.

JG

Cackebeke

zie Kaekebeke.

FD

Cackenberg(he), van

zie van Kaekenberg(h).

FD

Cacqueux

zie Caqueue.

FD

Cacyzecle, van

zie van Caezeele.

FD

Cadart

Duister. 1726 Joseph Cadart, Artesië (VERGR. 1968,45).

FD

Cadeau

Cadel, Cadiat: Ofr. cadel < Lat. capitale: hoofd-, sierletter. BerBN van de illuminator, kopiist. 136 e. Godin Cadel, Laon (MORLET).

FD

Cad–eau

-iat; -ot, -oux. Profess. Cadeau, ,,Ornement calligraphi­que »; N. de calligraphe. — 2. Pro­ven. Cadeau (Dép. Buzet). — 3. V. WAD (Wad).-

EV

Cadet

1426 «Willame Cadet» TailleSoignies, 1760 «François Simonis dit le cadet» AnthrLiège ; fr. cadet (le plus jeune de la famille), à Liège aussi avec le sens de ‘luron’ ou de ‘fringant, élégant’ DL 127.

JG

Cadet

-ez, -ée, -ei: Fr. cadet: de jongste van het gezin. BN. 1374 Lijsbetten Scadeits, Gb. (SCHR.).

FD

Cadet

Situat. familiale d’un frère par rapp. à un ou plusieurs autres. N° 128.

EV

Cadeyne

Var. van Gadeyne, met verscherpte beginmedeklinker.

FD

Cadiat

NF initialement lorrain, dans le départ, de la Meuse depuis 1670 (GeneaNet); p.-ê. var. du NF Cadillat, attesté à divers endroits en France et notamment à Metz en 1776, consi­déré par Morlet 156 comme d’origine topony-mique.

JG

Cadière

Proven. Loc. fr.

EV

Cado(t)

Pic. cadot: stoel. BerBN. 1340 Andriu Cadot, St-Q. (MORLET).

FD

Cador

1. Proven. Cadore (Loc. ital.). —   2.  Char d’Or  (Folklore). N. d’un  acteur  du jeu  scénique.  N° 197.-

EV

Cador(et)

Bretonse naam, 136 e. Catdoret, Cadored(us) ‘hulp in de strijd’ (LE MENN). 1372 Pierre Cadoret, St.-Q. (MORLET).

FD

Cadorin

À rapprocher du moy. pic. cadoreu ‘chardonneret’ ?

JG

Cadot

1616 «Hubert Cadot», «Anne Fierait vefve de Jean Cadot» PrincipChimay; sur­nom: pic. cadot ‘fauteuil’ FEW 23, 27b. Cf. aussi 1286 «Yde Cadote» CartMons.

JG

Cadron

1. Cadran (solaire). Proven. Caractér.   d’une  habitation.   —   2. Escadron. Allus. à une fonct. milit. N° 143.-

EV

Cadron

zie Caudron.

FD

Cadsand, van

van Cadzand, van Kazant: PlN Kadzand (Z). 1189 Leonius de Cazant; 1237 Walterus de Kasant = 1259 W. de Caedsand; 1279 Jhanne van Cadzant (DF VI)

FD

Cadt, de

zie de Cat.

FD

Caducque

M.i. niet Ofr. caduque: vallende ziekte, maar reïnterpretatie van Cadyck.

FD

Cady

(NF de Villers-devant-Orval). Nom d’ori­gine incertaine; p.-ê. NF importé du Maine-et-Loire (GeneaNet), où il pourrait être d’origine bretonne.

JG

Cadyck

Afl. van Bretons cat: strijd, gevecht. 14de e. Cadic (LE MENN). 1627 Marant Cadick, Kassel; Guillaume Cadyck, Broekerke (VERGR. 1968,45).

FD

Cae(c)kaert

zie Cackaert.

FD

Cae(c)kebeke

zie Kaekebeke.

FD

Cae(c)kelberg(hs)

van Cae(c)kenbergh(e), zie van Kaekenberg(h).

FD

Cae, de

zie de Ça.

FD

Caeberg(h)s

zie (van) Cauberg(h).

FD

Caeckaert

Caekaert, cf. Cackaert.

JG

Caekebeke

Cackebeke, Kaekebeke, etc. Nom d’origine: Kokebeke/ Kakebeke, à Sint-Maria-Lierde (FlOr), Kwakenbeek, à Sint-Kwintens-Lennik (BrFl), Kwaakbeek, à Westerlo (Anv) [FD].

JG

Caekelbeke

zie Kaekebeke.

FD

Caekelberghs

Proven. Kwakkelberg, ,,Colline aux cailles ».

EV

Cael

cf. Kaal.

JG

Cael,

zie Kaal.

FD

Caeldries

PlN Kaaldries in Hamme (OV).

FD

Caelemont, van

zie van Calemont.

FD

Caelen

au génitif: Caelens, Calens. Forme réduite de Caerlen, hypocor. brabançon de Karel, Charles, ainsi 1569 «Frans Kaerlen» = «Frans Kalen» [FD] ; cf. aussi Kalen.

JG

Caelen(s)

Calens, Ka(e)len, Kalin: 1. Patr. < Caerlen, vleivorm van VN Karel. Br. Kalen (LIND.). 1569 Frans Kaerlen = Frans Kalen, Diest (VS1967, 286,289); 1689 J. B. Caelens, Lv (MUL VII). –2. Misschien ook wel cens var. van Callens. – 3. In L gen. van de kale (LF 286).

FD

Caelenberg(h)(e), (van)

zie van Calenberg(e).

FD

Caelewaert

zie Callewaert.

FD

Caels

zie Karels.

FD

Caem, van

zie van Chaam.

FD

Caemaert

zie Cammaert(s).

FD

Caemans

1. Proven. — 2. Car. mor. Kwademan,    ,,Le   méchant ».    N°

272.- V. Caeymans et Kei.

EV

Caemans

1. Zie Kaymans. – 2. Of var. van Cammans (vgl. Caemaert / Cammaert).

FD

Caemeghem, van

zie van Caneghem.

FD

Caemelbeke, (van)

Caemerbeke, zie (van) Camelbeke.

FD

Caemerlynck

zie Kamerling.

FD

Caempt

zie Vercaempt.

FD

Caems

zie Kemp.

FD

Caen

1. Proven. Caen (Ville franc.). —    2.    Fonction.   Nom   Israélite. Cahen, (Dignité relig.).

EV

Caen

Caene, Kaan, Cane, Kane. 1306«Pieres Caens» Ypres, 1398 «Maigne vesve Jehan Cane» Herseaux; probabl. surnom néerl. < anc. fr. cane [FD], cf. Canard. – D’autres hypothèses sont envisageables, entre lesquelles la prononciation du NF devrait permettre de trancher: var. de Cahen, Cohen, mais aussi graphie pour Caï’n, comp. 6.5.1614 «Mathy Moisse dit Cain», 22.2.1622 «Mathieu fil Mathieu Moysse dit Kain», 7.4.1706 «feu Mathy Moysse dit Cayn» (not. liég.) [JL, NFw].

JG

Caën

1. Spellingvar. van Caen; zie Kane. – 2. Var. van Cahen.

FD

Caen(e)

zie Kane.

FD

Caenberghs

zie (van) Cauberg(h).

FD

Caeneg(h)em, van

zie van Caneghem.

FD

Caenen

Kaanen: Patr. Mnl. Canin, vleivorm van Kerstiaen, Christianus. 1268 Johannes Canin; 1281 Caninus de Provende = Kerstien de Provende; 1326 Canin Kerstien; 1374 Langhe Canin Wante = 1379 Langhe Kerstiaen Wante, Ip. (BEELE); 1391 Kerstiaen die men zeit Canin, Ktr. (DEBR. 1958). -Lit. : W. BEELE, MVN1964,98-101.

FD

Caenen

Kaenen. Prénom moy. néerl. Canin, hypocor. de Kerstiaen, Christian, ainsi 1281 «Caninus de Provende»  =  «Kerstien  de Provende» DettesYpres. – Bibliogr. : W. Beele, Canin, vleivorm van Christianus, dans Naam-kwdeW, 1964,98-101.

JG

Caenenbergh(e), van

zie van Calenberg(e).

FD

Caenepeel

cf. Canipel.

JG

Caenepeel

zie Canipel.

FD

Caenepenne

Profess. Kanepen, ,,Gouvernail de barque ». N. de conduc­teur ou de constructeur. N° 131.

EV

Caenepenne

zie Cannepin.

FD

Caenes

Wellicht = Canis.

FD

Caenevet

zie Canivet.

FD

Caentens

zie Cantens.

FD

Caer(e)

zie Carre.

FD

Caer, van

zie van Kaer(t).

FD

Caerdinael

zie Cardinael(s).

FD

Caerels

cf. Karel(s), Carels.

JG

Caerels

zie Karels.

FD

Caer–els

-lens. V. CARL.

EV

Caerendael

zie Cardinael(s).

FD

Caerlé, de

zie Decaerlé.

FD

Caerlen(s)

zie Karlin.

FD

Caers

cf. Kaers.

JG

Caers

V. CAR et Kaars.

EV

Caerstiaens(s)en

zie Christiaan(s).

FD

Caerts

cf. Kaerts. Caes, cf. Kaise.

JG

Caerts

zie Kaerts.

FD

Caes

Kaas, Kaes, Quaas, Kees: 1. BerBN van de kaashandelaar of kaasmaker. 1388 van Jan Case; 1398 Lijsbette Caes, Menen (DEBR. 1970). –2. Patr. Korte vorm van HN Nicasius. Vgl. Caesens, Cas.

FD

Caes

V. Kaas et WAD (Waz).

EV

Caesar

César, César, Cezar(d), Cesari(ni), -(i)o: Patr. Als VN gebruikte cognomen Caesar, de naam van Gaius Julius Caesar (Rome 100-44 ^v– Chr.). 1242 Sisarius et Grigorius, Bs. (PEENE1949); 1578 César Balbaen, Edegem (SELS); 1634 Julius César Caryn, Ktr. (AC i82v°); 1654 Heynrick César, Engeland-Gent (PBG).

FD

Caesar

N. de bapt. d’orig. romaine.

EV

Caesbeek, van de

zie van de Caasbeek.

FD

Caesbroeck, van

Vermoedelijk niet de PlN Kaasbroek in Westvleteren en Ichtegem (WV) (DF VI), maar door Br.-dial. uitspraak van Van Causbroeck. 1795 Theodorus van Caesbroeck, Malderen-Aw. (AP).

FD

Caese

zie Cas.

FD

Caeseele, (van)

zie van Caezeele.

FD

Caesema(e)(c)ker, (de)

zie de Kaezemaeker.

FD

Caesemaeker

cf. Kaesmacher.

JG

Caesemans

zie Kaesemans.

FD

Caesens

Casen(s), Caasen, Caessens, Kaesen(s), Kaezen, Kesen(ne), Kaeses, Cassen, Kessen(s), Casin, Cazin, Kaisin, Kaisen, Ouaisin, Kaysen, Kaizen, Keisen: Patr. Casin, vleivorm van Gr. HN Nicasius. 1239 Willelmi Cassin, Oostrozebeke (DEBR. 1980); 1303 Henris Casin, Tielt (DEBR. 1971); 1345 Henric Kessen, Genk (VDZ); 1565 Lamber Kesin, Balen (EBB166); 1572 van Nicasen Wanghe = 1577 van Casen Wange, Edegem; 1587 Nicasius Fierens = 1600 Casen Fierens, Kontich (ROEL.i95i,i4).

FD

Caesens

V. WAD (Waz).

EV

Caesstecker, (de)

(de) Caeste(c)ker, de Caesteeker, de Castecker, (de) Kaeste(c)ker, Kastekker(e), Kastekerre, Caistiker: BerN van de kaaskeurder, die in de kaas steekt, prikt om hem te keuren. Vgl. D. FN Kasbohrer: kaasboorder, Kâsestecher. 1284 Boudens Caestickers, Zuienkerke (CG); 1326 Henric de Caestickere, Ip. (BEELE); 1382 Jacob de Caesstickere, Menen (DEBR. 1970). – Lit. : F. DEBRABANDERE, LG1993,67-69.

FD

Caestecker

Caesstecker, Kaestecker. Nom de profession: moy. néerl. caessticker ‘marchand de fromage’.

JG

Caestecker

V. Kaas.

EV

Caester, van

zie van Caster.

FD

Caet, van

W. reductie van Van Caeter.

FD

Caetano

zie Caytan(t).

FD

Caeter, van

zie van de Cauter.

FD

Caethoven, (van)

zie (van) Quaethoven, Kaethoven.

FD

Caetsbeek, van de

zie van de Caasbeek.

FD

Caevel(e), de

zie de Cavel(e).

FD

Caey(en)berghs

zie (van) Caubergh.

FD

Caeyberghs

V. Kei.

EV

Caeyers

cf. Kayaert(s).

JG

Caeyers

zie Kayaert(s).

FD

Caeylde

zie Caille.

FD

Caeymaex

Caymax: Gen. van kaaimake, zinwoord: kaaienmaker, bestrater, straatmaker. BerN. Zie Keymacker. 1568 Marcelis Kayemocx, Arendonk (AP); 1584 Claude Camax, Aw. (AB).

FD

Caeymaex

Proven. Kemexhe (Loc.).

EV

Caeyman

1. Proven. — 2. Keiem (Loc.), avec suff. -man, d’orig. N° 212. — 2. V. Kei.

EV

Caeyman

zie Kaymans.

FD

Caeyseele, van

zie van Caezeele.

FD

Caeytant

zie Caytan(t).

FD

Caeyzeele, (van)

zie van Caezeele.

FD

Caezeele, van

(van) Caeseele, (van) Ca(e)yzeele, van Cayzele, -sele, van Cayezeele, (van) Ca(e)yseele, Caijseele, van Caeyzeele, van de Cayseele, -zeele: PlN Kaarzele in Wg. (WV) (DF VII). 1348 Daniel van Caerzeele; 1377 Daniel van Caerseele; 1374 Gillis van Kaersele; 1382 Colaerd van Carsele, Wg. (DEBR. 1971,1970).

FD

Caf

Zie Kaf.

FD

Caffe

1472 «Jehain Gaffes» DénLaroche; surnom: w malm. caffe ‘(nombre) impair’ FEW 2, 41 ; ou bien, avec assimilation consonantique à la finale, d’anc. fr. cafre ‘lépreux, atteint d’une maladie de la peau’ FEW 19, 76a.

JG

Caffieaux

Caffiau(x): Ofr. chafaut, volkslat. catafalicum: schavot, podium, steiger. PlN. 1340 P.Chaffaut(MORLET).

FD

Caffieaux

Profess. ,,Caffetier » (Mons). N° 54.-

EV

Caffier(s)

PlN Caffïers (PdC).

FD

Caffon(n)ette

Cafon(n)ette. PlN Cafonnette in Gourdine (N). 1385 Guillaume Caffenet (MARCHAI).

FD

Caflers

PlN Cafflers (PdC).

FD

Cafmeyer

Nom de métier d’après moy. néerl. cal ‘balle du grain’, p.-ê.: batteur au fléau; cf. De Decaffemeyer.

JG

Cafmeyer, (de)

(de) Caffmeyer: BerN van de kafboer, die kaf ophaalt. Vgl. Caf, D. Spreuer, Strohmeier. 1400 Fillebert de Cafmeyer, Tv. (BERDEN); 1410 van Heinrix Cafmeyers pachte, Overijse (STR.).

FD

Cafonette

Nom d’origine: Cafonnette, à Gourdinne (Nr).

JG

Cafriau

zie Chaufouraux.

FD

Cagamis

Latinisation de l’anthrop. germ. Chagan (Först. 357)?

JG

Caganus.

1. V. Caigne. — 2. Latinis. de Caken (venne), Ancien nom de Kaggevinne (Loc.). Synon. : Ka-gainy.

EV

Cage

Surnom de motivation obscure: fr. cage;comp. Cajot.

JG

Cagelmans

zie Kagelmann.

FD

Cagnard

-a(rt), -iart, zie Caignaert.

FD

Cagneaux

-ell, -iaux, zie Caignau.

FD

Cagni(e)

Cagn(i)et, -iez, Caignie, Ca(i)gny, Caignet, -ez, -iet, -ié: 1. Ofr. Opic. ca(i)gnet: hondje. Vgl. Hondekijn. BN. 1199 Urso Caignés; 1248 Oede Caignete; 1247Aelis Caigni, Atrecht (NCJ); 1245 Johannes Caignet, Comp. (MORLET); 1462 Wilkin Cagniet, Wavry (PARM.). – 2. Zie Decagny. – 3. Zie ook Coigne 2.

FD

Cagniaux

cf. Caignau.

JG

Cagniet

-iez, cf. Caignet.

JG

Cagnon

Canion, Caniot, Kignon, Qui(n)gnon, Quinon, Kinon, Kinjo, Kenyon: Pic. afl. van volkslat. cania: hondin. Vgl. Caignaert. 1246 Hersent Caignon, St-Q. (MORLET).

FD

Cah(e)n

Cahan, zie Cohen.

FD

Cahay

1659 «Léonard de Caheau» DénSalm; nom d’origine : Cahay, à Vielsalm (Lx).

JG

Cahay

PlN in Vielsalm (LX).

FD

Cahay

Proven. Dép. Vielsalm.

EV

Cahen

cf. Cohen.

JG

Cahnter

zie de Canter(e).

FD

Cahour

PlN Cahors (Lot). De cahorsijnen, afkomstig van Cahors, waren in de ME bekende bankiers, geldschieters en woekeraars. 136 e. Raoules Caoursins, Laon (MORLET). Of PlN Caours (Somme)?

FD

Cahu

Car. mor. ,,Chat-huant » (Dial. pic.). H. criant comme cet oiseau

(Comp. : Chahut, dérivé du même mot).  N⁰⁸   288,   292.

EV

Cahu

Ml. vorm van Pic. caiie, Ofr. choe, chue: (kerk)kauw, bosuil, (kat)uil (DNF).

FD

Caiez

zie Cayet.

FD

Caign-

-et, -ez. N^os 288, 291. — 2. Car. phys. „Cagneux ».

EV

Caignaert

Cagnard, -a(rt), -iart, Kaignaert, Quanjard, Key(n)gnaert, Kei(n)gnaert, Keynaert, Ci(n)gniaert, Cinjaere: Fr. cagnard: luiaard, afl. van volkslat. cania: hondin. Hieruit ook Ndl. kanjer: zelfingenomen iemand, baas, onhebbelijke. 1208-12 Walterus Keniart, Cent (GN); 1271 Gherart Kangarts kinder, Bg. (CG); 1281 Boidinus Caingart, Temse (HAES.); 1298 Willelmo dicto Keniard, Bg. (VERKEST); 1311 Jan Keynart, Mech. (HB 662); Petrus Cinjaer (vader van) « 1720 Marie Godelieve Keignaere = Cinjaere, Moorslede (med. J. Deleye).

FD

Caignau

Cagniaux, Caniaux, -ieau. Surnom: dial. fr. caniait ‘petit chien’, dérivé de moy. fr. caigne ‘chienne’ FEW 2, 184a. Comp. 1620 «Salomon Caniot» BourgDinant.

JG

Caignau

-eau, -iau, Cagneaux, -iaux, Canieau, -iau(x), Kinjo, Cagnell, Caniel, Quanjel, Canjels: Mfr. caignel, dim. van Mfr. caigne, volkslat. cania: teef; of van Pic. kain: hond. Dial. caniau: hondje. BN. ±1300 Jehans li Caiaus, PdC (BOUGARD).

FD

Caigne

Caignon. 1. Car. mor. ,,Paresseux   comme   une   chienne ».

EV

Caignet

-ez, Caigniet, Cagniet, -iez, etc. 1295-1302 «Kaignés» ImpôtArtois, 1616 «Jan Cai­gnet» PrincipChimay, 1623 «Jean Caignet» DénChimay; probabl. autre dérivé en -et de moy. fr. caigne ‘chien’, cf. le précédent; ou bien, pour Bougard-Gysseling 230, d’anc. fr. caignet ‘drap tirant sur le cain (couleur grise)’, terme de la draperie médiévale flam. Comp. 1265 «Colins Caignars» CensNamur.

JG

Caignet

-ez, -ie(t), -ié, -y, zie Cagnie.

FD

Caignie

Proven. Cagny. (Loc fr.).

EV

cail

 (Pic.),   ,,Lieu    caillouteux ». Synon. : Caillette, Cailloud (L.D.), Caill-     -e(t),     -eaux,     -eau(x), -i(e)au(x).    Caill-    -oud,    -oux, Caliouw, Ducaju.

EV

Cail(le)

Caeylde: 1. Fr. caille: kwartel. BN. 1296 Jehans Caille, PdC (BOUGARD). Caeylde is Ovl. (DEBR. 1985). – 2. Korte vorm van Van Caille.

FD

Cailde, van der

zie van Caillie.

FD

Caill(i)e, van

van der Caillen, van der Cailde, van Ouaill(i)e, van Callie, van Qua(e)lle,Verqualie, Vercayie, Qualy, Cailly: PlN. Var. van Coillie (zie i.v.), die in WV kwalie wordt uitgesproken. 1238 Nicholao de Quaile (SMTI); 1512 relicta Egidij van Quaellien (DF VI).

FD

Caillau(x)

-aud, -eau(x), -i(e)au(x), Chaillaut, Chaliaud, Call(i)au, -iauw, Caliouw, Caljouw, Kaljouw, Caljon, Caille(e)uw, Calleeuw: Ofr. caillel, caliel, caliau,Fr. caillau: kleine kei. BN. Evtl. PlN. 1233 Jehans del Caillel; 1249 Wautiers Caillaus; 1288 Tibaut au Caillel, Atrecht (NCJ); ± 1180 W. Calliau; 1300+ Huart Caillau, Ktr. (DEBR. 1980); 1283 Willemme Caeliauwe, Bg. (CG); 1305 Robertus dictus Kaliau, Ossenisse (DEBR. 1999). Vgl. Key.

FD

Caillaux

-eau, -eaux, -iau, Calliauw (forme flamandisée). 1286 «Gossuins Caillaus» 31ChirTournai, 1365 «Jehan Caillau wantier des merchiers», «Caillau le lourdeur des

drappiers» TailleMons; surnom: w., pic. cayau ‘caillou, pierre’, cf. aussi Caillou(x).

JG

Caille

1296-1302 «Jehans Caille» ImpôtArtois, 1308 «Pierres Quaille» St-Quentin, 1338 «Quaille» ComptesMons, 1404 «Bauduyn Caille» Picardie, 1742 «Simon le Caille» CartCouvin; surnom: fr. caille (de sens multiples), e.a. anc. fr. quaile ‘femme galante’ FEW 2, 1386b, cf. PatRom 1997, 223-230, plutôt que w. liég. câye ‘chiffon, rognure d’étoffe’ DL 141 a.

JG

Caille, van

van der Caillen, zie van Caillie.

FD

Caillebeau

zie Callebout.

FD

Caillet

Caillé, -ez, Cailliet, -iez. 1340 «Gerar-dus Caillet» Autreppes, 1384 «Jehan Caillet» Picardie, 1444 «Pierart Caillet» AidesNamur, 1663 «Dirick Cailliez», «George Cailliet» Olloy, 1771 «Jean Caillet» Haybes; surnom: w. liég. cayèt ‘petit morceau de bois ; bâtonnet’ DL 14 Ib ou, éventuellement, dérivé en -et de fr. caille (oiseau) FEW 2, 1386b, cf. PatRom 1997, 227. -Au fém., 1256 «Beatrix le Quail-lette» Picardie, 1365 «Aulis Quaillete» TailleMons, 1450 «Margot Caillette» Picar­die. – Dérivés: Cailleteau. Surnom: moy. fr. cailleteau ‘petit d’une caille’ FEW 2, 1386b. -Cailleton. Sans doute dérivé anthropon., fr. cailleton n’étant attesté que depuis 1845.

JG

Caillet

Caillé, -ez, -iet, -iez, -ier, Chaillet, Chayet, Cailleton, Lecaillez, -é, -ié, -ie(z), -ier: Dim. van Ofr. c(h)ail, Fr. caillou: kei, steen. 1340 Gerardus Caillet (MORLET).

FD

Cailleux

-ieux, Callieu: Afl. van Ofr. cail-: steen, kei. PlN: met stenen bedekte bodem. 1347 Pierre Cailleu, Chauny (MORLET); 1783 C.A. Callieu, Kassel (VERGR. 1968,45).

FD

Cailli(e)aux

zie Caillau(x).

FD

Caillibaud

zie Callebout.

FD

Caillier

-iet, -iez, Lecaillie(r), -(i)ez, -(i)é: 1. BerN Ofr. quaillier: jager op kwartels. 1280 Michel le Cailhier, Luik (J.G.). – 2. Zie Caillet.

FD

Caillier

Profess.   Marchand   de  lait caillé. N⁰⁸ 131, 153.-

EV

Cailliet

cf. Caillet.

JG

Caillon

Calyon: Korte vorm van Lecaillon of Decaillon. 1584 Jan Caljon, Aw. (AB).

FD

Caillot

cf. Caillou.

JG

Caillot

Chaillot, Chayot: Dim. van Ofr. c(h)ail: kei, steen. Vgl. Caillet. 1385 Girart Caillot (MARCHAI); 1633 Petrus Callioot, Lo (CRAEYE).

FD

Caillou

-oux, Caillot. 1302 «Jakemes Quaillot le couletier [= cour(e)tier] » LoiTournai; sur­nom: p.-ê. fr. caillou FEW 2, 95b, cf. aussi Caillaux, ou bien dérivé de cail ‘lait caillé’ (Morlet 157) ou de fr. caille (pour Caillot).

JG

Caillou(x)

-iou, Callou(d): Fr. caillou: kei, steen. Vgl. Caillau(x).

FD

Cailluyer

zie Callewier.

FD

Cailly

zie van Caillie.

FD

Cailteur

Cailteux. Peut-être dérivé en -eur de w. cayeter ‘faire de la dentelle’ (mais seul le fém. cayetrèsse est connu); plutôt var. du NF Scailteur, w. scayeteû ‘couvreur en ardoises’.

JG

Cailteur

-eux, zie Scailteur.

FD

Cailt–eur

-ier. Profess. 1. V. Caillier. — 2. V. Scaille.

EV

Caimere, van

zie van der Kamer.

FD

Caimo

1738 Dom. Caimo; 1750 Franciscus Carolus Caimo; 1775 Carolus Emmanuel Caimo, Bs. (MUL VIII).

FD

Cain

Cain, zie Kain.

FD

Cainck

Profess. Quinque, synon. de Quintette. N. d’un auteur. N⁰⁸ 131,

197.

EV

Caïphas

1.   Proven.   L.D.   —   2. Sobriq. inspiré par un rôle de jeu

scénique. N°  135.

EV

Caira

Cairel, zie Careels.

FD

Caise

Caisse, Kais(s)e, Kayse, Quaise: Patr. Korte vorm van Nicaise, Fr. vorm van HN Nicasius. 1438 Robert Caiset, Laon (MORLET).

FD

Caise

N. de bapt. (-Ni)caise. N° 70.

EV

Caise

p.ê aussi Caisse. 1491 «Caise Rogier» BourgNamur; aphérèse de Nicaise; cf. aussi Kaisin. – Cf. cependant 1568 «Josse Haulte Caise» BourgNamur, d’autre origine.

JG

Caistiker

zie (de) Caesstecker.

FD

Cajgfinger

D. Zeigfinger: wijsvinger.

FD

Cajot

Clajot, Ducajo, Ducaju, Ducazu, Ducassou, Ducousso: Cajot, Cageot, dim. van Fr. cage < Lat. cavea: kooi. Clajot met 7-epenthesis. BerBN van de kooienmaker of de kooier. Vgl. Kooyman. 1265 Willemes Cajos, Floreffe (HERB.).

FD

Cajot

Profess. 1. „(Vendeur de petits oiseaux en)  cageots ». N° 131. — 2. N. de bateleur. N° 198.

EV

Cajot

w. liég. Cadjot. 1265 «Willemes Cajos» Floreffe; surnom: fr. cageot ‘petite cage’, p.-ê. surnom de celui qui vendait des oiseaux en cage (Morlet 158).

JG

Cak, de

Kack: kak, drek, stront. Wsch. scheldnaam. 1398 Gille Cac, Jehane Cac, Wg. (DEBR. 1970).

FD

Cakar

zie Cackaert.

FD

Cakelbergh

Cakembergh, van Cakenberg(h)e, zie van Kaekenberg(h).

FD

Cakelbergh

V. Caekelberghs. Calame. 1. Profess. Calamus, ,,Roseau à écrire ». N. de scribe. N° 131. — 2. Proven. Calmis (Anc. N. de La Calamine). N° 49.

EV

Cal

zie Kaal.

FD

Cal(e)waert

Proven. V. Kaal.

EV

Cal(l)ebout

-baut, Calbeau, Calibaut, Caillebeau, Caillibaud: Lijkt wel een Germ. bald-naam te zijn, maar er is nergens een naam Kaldbold bekend. Is Callebout een adaptatie van de Fr. FN Caillebeau, of is het omgekeerd? DNF verklaart Caillebeau aïs caillebot: gewrongelde melk. 1396 Katheline Claus Callebouts dochter = Claus Calenboert; Gillis Callebaut, Haaltert (DE B.); 1593 Hendrik Callebouts, Haaltert-Aw. (AP).

FD

Cal(le)–meyn

-mien.   1. Proven. Calmin    ou   chaumont,    ,,Colline

dénudée ». — 2. V. WAHL.-

EV

Cala

Proven.   1.   LD.  —  2.   Calais (Ville fr.).-

EV

Calabres(s)e

Calabretta: Afkomstig van Calabrië (Z.-W.-II.).

FD

Calaerts

Calaes, zie Callaert(s).

FD

Calaerts

cf. Callaert(s).

JG

Cal–aerts

-ie(r), -iouw,  Cal(le)- -baut, -bert. 1. V. WAHL. — 2.

V. Kaal.

EV

Calafato

Calefati, Calfat, Calfas: It. calafato > (sinds 1371) Mfr. calefas. BerN van de kalfateraar, breeuwer, die de naden van een vaartuig dichtmaakt, teert. 14de e.

FD

Calai

zie Calay.

FD

Calais

Decallais, (van) Calays, (van) Cales, Calés: PlN Calais, Ndl. Kales (PdC). 1296 Aalis Calais, Kales (GYSS. 1963); 1326 Jan van Calais, Ip. (BEELE); 1382 Gillis van Calays, Wervik (DEBR. 1970).

FD

Calame

Mfr. calame: schrijfpen. BerBN van de klerk of kopiist. Vgl. Callemein.

FD

Calande

1540-41 «Vitaille Callande» Feignies (près de Maubeuge), 1602-3 «Charles Calande» TerriersNamur, 1660 «Nicolas Calande, cen-sier à Hostiet» Durnal, 1711 «Jean Calande» Spontin, 1737 «Martin Calandre» Yvoir, 18^e s. «Jean Calandre» Dorinne; surnom: w. nam. calande, pic. caland(r)e ‘calandre des grains, charançon des blés’ ALW 8, 276 [CH].

JG

Calandre

Calande(r): Ofr. calandre: leeuwerik. BN. 1388 Henri Calandre, Chalon (MARCHAL).

FD

Calange

-er, cf. Calonge(r).

JG

Calange

zie Calogne.

FD

Calanger

zie Calonger.

FD

Calant

Callan(d)t, -ant, Klant: Pic., Mnl. en Wvl. calant, kalant: klant, kerel, snaak. 1321 Johannes Calant, Tn. (C.BAERT); 1381 Heine Callant, Ossenisse (DEBR. 1999); 1396 Jan Kalant,

Baasrode (DE B.).

FD

Calant

Callant, -and. 1276 «Jakemes Calant» DettesYpres; forme pic. de fr. chalant ‘ache­teur’.

JG

Calastremme

Calamistrum   (Latin), ,,Fer à friser ». 1. Profess. ,,Friseur »

N° 131. — 2. Car phys. ,,H. qui se sert du fer à friser ».-

EV

Calay

1810 «Jean Calais» Vielsalm; probabl. var. de Calet.

JG

Calay

Calai, Calla(e)y, Callaij: Wellicht var. van Colloy/Collei, vleivorm van VN Nicholaus. 1382 Jacob Caley, Desselgem (DEBR. 1970).

FD

Calays, van

zie Calais.

FD

Calbeau

zie Callebout.

FD

Calbecq

Callepeck: PlN Kallebeek in Hemiksem (A) en Bazel (OV).

FD

Calberg

Proven.   Kaalberg,   ,.Mont dénudé ». N° 232.-

EV

Calberg(h), (van)

zie van Calenberg(e).

FD

Calberson

Calverson: E. Patr. Cuthbertson, zoon van Cuthbert, Oe. cûd beorht ‘beroemd-schitterend’. 1643 Thomas Cuthbertson, Dalkeith (Schotland) (vader van) « 1660 Alexander Culbertson (vader van) °i6y6 John Culbertson, Prestonpans (Schotland, trouwt aïs soldaat ±1709 in Kortrijk met Joanna Verbeke en wordt vader van o.m.) « 1710 Joannes Calverson, 1713-1801 Jean Baptiste Calberson, 1720-96 Bernardus Calberson = 1784 Calverson, « 1723 Fr. Jos. Calverson, « 1731 Robertus Calberson, Kortrijk. – Lit. : F. DEBRABANDERE, VS1995,72-74.

FD

Calbert

Callebert. 1326 «Calebers de Dore-nales» Durnal, 1365 «Calbiers ménestrels» TailleMons, 1615 «Colas Calbert» Cerfon-taine; probabl. Kalle (hypocor. de ICathelijne) + germ. -behrt (Lindemans 159); ou bien, le nom étant attesté à date ancienne en Wallonie, anthrop. germ. en -behrt.

JG

Calbert

zie Calbrecht.

FD

Cal–bert

-boutin. V. WAHL.

EV

Calboutin

Patr. Dim. van Callebout.

FD

Calboutin

Pour Debrab., dérivé de Calebout, alors qu’É. Legros (BTD 27, 129) semblait vouloir le rapprocher de w. liég. canibustê, calibustê ‘étui à aiguilles’ DL 132.

JG

Calbrecht

Calbert, Call(e)bert, Calembert, Kalber(t), Kelbaert, Caliber: Patr. Germ. VN kald-berht ‘koud-schitterend’: Caldobertus (MORLET I). Vgl. Chaubert. 1326 Calebers de Dorenales, Durnal (J.G.); 1396 Bella Caelbaerds, Ktr. (DEBR. 1970); 1422 Phelippret Callebiert; 1471 Jeronimus Calebert, Bergen (PIERARD, MUL II); 1593 Christoffels Calbrecht, Bs. (SCHOUT. I).

FD

Calcar, van

PlN Kalkar (NRW).

FD

Calcius

Calceus, ,,Chassure ». N.  de cordonnier. N° 131.-

EV

Calcken, van

van Calck, van Kalk(en), van Kalck: PlN Kalken (OV). 1213 Giselinus de Calkine, Cent (GN); 1303 Everarde van Calkine, Bg. (VERKEST).

FD

Calcoen

Calkoen, Callecoen, Kalkoen: Door v-syncope < Kalkoven (zie i.v.). Vgl. Mnl. hoot/hoet < hovet, heet < hevet, hoosch < hovesch (zie D’Hoossche), Wvl. bamesse < bavemesse.

FD

Calcoen

Calkoen, Kalkoen. Peut-être de moy. néerl. calcoen ‘sabot de cheval’, surnom de forgeron, ou bien var. réinterprétative de Kal-koven, avec syncope du v [FD].

JG

Calcove

Calcôve. Forme francisée de Kalko-ven, néerl. kalkoven ‘four à chaux’.

JG

Calcove

zie Kalkoven.

FD

Calcus

Latinisat.  d’un nom tel que Calcoen ou Van Calck. V. ces noms. V. aussi Calcius. N° 59.

EV

Calcus

Latinisering van Van Calcken (JVO)?

FD

Calcus

Peut-être latinisation du NF néerl. Van Kalk (= de la chaux) ou bien moy. néerl. calc-huus (= maison de pierre à chaux) [FD].

JG

Caldeberg

zie (van) Caubergh.

FD

Caldellary

1.   Proven.   Latinis.   de Cauwelaer. N°  59. — 2. Profess.

Candelarii. „ (Marchand de) chan­delles ». N° 131.

EV

Caldenborgh, van

Limburgse vorm van Koudenburg; zie Van Couwenburgh. Wsch. var. van Kaldenberg (berg en burg werden vaak verward). Zie Cauberg. 1578 François van Caldenborch, Mtr.-Aw. = Fr. van Caldenberch, Aw. (AP).

FD

Caldenhoven, van

PlN 1208 Caldenhoven bij Dusseldorp (NRW). 1560 Jeronimus van Caldenhoven, Duisburg NRW-Aw. (AP); 1564 Michiel van Calenhoven, Duisburg-Aw. (AP).

FD

Calder(s)

V. WALD.

EV

Calderon(e)

zie Caudron.

FD

Calders

cf. Kelder(s).

JG

Calders

zie van de Kelder.

FD

Cal–e(r)s

-et. V. WAHL et Kaal.

EV

Cale, de

zie Kaal.

FD

Calebaut

-bout, zie Callebout.

FD

Calebout

-haut, cf. Callebaut.

JG

Calefati

zie Calafato. Calège, zie Collige.

FD

Calemberge, van

zie van Calenberg(e).

FD

Calembert

1. Zie Calbrecht. – 2. Rom. adaptatie van Calenberg.

FD

Calembert

1752 «Philippe Calembert» Anthr-StHubert; francisation du topon. néerl. Kalen-berg (= mont chauve).

JG

Calembert

Car. mor. ,,Bouffon ». Francisation de Calemberg, person­nage du théâtre allemand du Moyen-âge. N^os 55, 285, 286.

EV

Calemein

-eyn, zie Callemein.

FD

Calemont, van

van Caelemont, van Callemont: 1. PlN Calemont: kale berg, in Dottenijs (H). 1398 Colin de Calemont = 1424 Colaerd van Caelmond, Dottenijs (DEBR. 1970, RAK SR p.gz); 1367 Jhan Caelmont, Ktr. (DEBR. 2002). – 2. PlN in L. 1309 Johan Komman van Kalmont (OGO129).

FD

Calemyn

zie Callemein.

FD

Calenberg(e), van

van Calenbergh(e), van Calem­berge, (van) Caelenberg(h)(e), van Caenenberg, -bergh(e), van Callenberge,-bergh(e), van Calbergh, Calberg, van Colbert: PlN Ka(a)lberg: kale, onbegroeide berg. 1. Kalberg in Oostrozebeke (WV), Kaalberg in Moorsele (DF VI). Kalenberg of Kaaldenberg in Zarlardinge en St.-Blasius-Boekel (OV). 1382 Jan van Caelberghe, Har.; 1398 Thomas van Caelberch, Ing. (DEBR. 1970); 1396 Willem Calenbergh, Gb. (DE B.). – 2. PlN Kallen-berg in St.-Pieters-Leeuw (VB). 1297 Jhanne van Kallenberghe, St.-P.-Leeuw (CG); 1549 Hans van Callenberch, Bs.-Aw. (AP). – 3. Kalenberg (DR, OIJ). Kahlenberg (SH, HS, NRW). 1499 Adriaen van Calenberch, Breda (HB141).

FD

Calenbier

zie Colombier.

FD

Calende

Profess. Machine servant à l’extraction des pierres dans les car­rières. ,,Ouvrier de carrière ». N° 131.

EV

Calens

Zie Caelen(s).

FD

Caler(s)

zieKaller.

FD

Cales, (van)

zie Calais.

FD

Calet

Cales, Caley, Caliez. 1272 «Iohannes filius dame Duaine dictus Cales» = «lohannes Calet» Villers-Perwin, 1284 «Hawis li Callete» Mairieux (Nord), 1493 «Pierequo Callet», «Piero Callet» BourgNamur; probabl. dérivé d’anc. fr. cale ‘coiffure; bonnet rond et plat’; cf. aussi Calay.

JG

Calet

-ey, -es, -es, Callet, -ez, -es, -é, Kalee, Kalley: Dim. van Ofr. cale: platte ronde muts. BN. 1272 Johannes dictus Cales, Villers-Perwin; 1284 Hawis li Callete, Mairieux (HERB.); 1438 Simon Calet, Laon(MORLET).

FD

Calewaert

cf. Callewaert.

JG

Calewaert(s)

zie Callewaert.

FD

Caleye, van de

zie van der Cleyen.

FD

Calf(f)

zie Kalf(f).

FD

Calf, de

1. Wvl. bnw. kalf, Mnl. caluw: kaal. Vgl. Wvl. gilf/gduw : geel. Vgl. De Caluwe. 1275 Williaumes li Calve, Melden (VR 35r°). – Lit. : W. BEELE, KFV-Med. 1985, nr. 4,22-23. – 2- Zie Kalf(f).

FD

Calfat

Calfas, zie Calafato.

FD

Calfteu

Arien (DUPAS 90) (Pic. Calfteu < Calfateur).

FD

Calibaut

zie Callebout.

FD

Caliber

zie Calbrecht.

FD

Calice

Calicis, zie Calliste.

FD

Calice

cf. Calis.

JG

Calicis

Pour Carnoy, latinisation du NF Ketel ( = chaudron), ce qui est douteux. Plutôt génitif du prénom Callixte, cf. aussi Calis, -ice et Colicis.

JG

Calier

-ie(z), -ié, zie Carlier.

FD

Caliez

zie Galet.

FD

Califet

,,Petit Calife ». Evocation d’un rôle de jeu scénique. N° 235.

EV

Califice

-cis: Afl. van Lat. calefacere: heet maken, verwarmen, aanvuren. BerN van een stoker of BN voor brandstichter. 1222 Baudes Calificus, Atrecht (NCJ); 1707 Nicolas Califice, Forêt LU (HERB.).

FD

Califice

-is. 1707 «Nicolas Califice» Forêt-lez-Chaudfontaine, 1713 «Henry Califice» Bourg-Liège; w. liég. califice ‘esp. de jouet d’enfant (chie-pistole); petit homme accroupi; escar­celle’ DL 129b, et dans plusieurs dictons ou expressions, comme w. (Nandrin) agadlé corne Califice à tchins ‘(mal) harnaché comme Califice avec (son attelage de) chiens’ FEW2, 91 a. – II faut par contre écarter définitivement fr. canéfice, nom botanique de la casse (Carnoy 170), qui ne date que de 1723.

JG

Califice

Sobriquet (Herve). ,,Personne qui, après avoir gagné, perd

tout ».

EV

Caliman

zie Kalleman.

FD

Calimé

Calimez. NF du Pas-de-Calais, attesté à Rumes depuis 1747 (GeneaNet), dont l’origine pourrait être détoponymique (NL composé avec -me < lat. mansus). Par ailleurs, aucun culte populaire de saint Calimer (apôtre de la plaine du Pô au 2^e s.) ne semble attesté dans nos régions.

JG

Calimé

-ez: Dim. van Pic. calame < Lat. calamus: riet, schrijfveer, pen. Vgl. Callemein. 1619 Heyndryck Calemee, Oostkerke (SCHOUT. I).

FD

Câlin

Surnom: probabl. moy. fr. câlin ‘pares­seux, mendiant, pouilleux’ GEW 2, 92b.

JG

Câlin

zie Colin(s).

FD

Calingaert

1. Car. mor. Chalenge (Anc. fr.) ou Calenge (Dial. pic.),

,,Querelle », avec suff. péjor. -ard. N. de querelleur. — 2. V. WAHL. — 3. V. Kaal.-

EV

Calingaert

zie Colina.

FD

Caliouw

cf. Caljon, Caljouw.

JG

Caliouw

zie Caillaux.

FD

Calis

1. Zie Calliste. – 2. PlN Kales, Fr. Calais (PdC). 1616 Frans van Calais = 1619 enz. van Cales; 1741 Maria Cales, Tielt; 1881 Calis, Olsene (med. J. Huytens, Wevelgem).

FD

Calis

Calice. 1286 «Calis Ghierbode» Dettes­Ypres, 1472 «Calis Sacorey», 1543 «Marie Calix» BourgNamur, 1616 «CalixHennecart» PrincipChimay; prénom Callixte, Calliste, w. Calisse, du nom d’un saint, pape et martyr, du 3^e s.

JG

Caljé

Calje, zie Carlier.

FD

Caljon

Caljouw, -iouw. Var. néerl. de Caillau(x) [FD].

JG

Caljon

Caljouw, zie Caillaux.

FD

Calkeren, van

PlN Kalkar (NRW).

FD

Calkoen

zie Calcoen.

FD

Calla(e)y

Zie Calay.

FD

Callaert

Kallaert, au génitif: Callaerts, -aars, Calaerts, Kallaerts. Surnom de bavard: dérivé péjoratif de moy. néerl. callen ‘bavar­der’ [FD].

JG

Callaert(s)

-aars, Kallaert(s), Kallert, Calaerts, -aes, Callar: Afl. van Mnl. callen: praten. BN voor een prater, babbelaar. 1222 Lambertus Callart, Cent (GYSS. 1999′); 1269 Eustachius Callart = 1286 Stas Callard, Kales (GYSS. 1963); 1386 Jan Callaert, Meilegem (CASTELAIN 2002).

FD

Calland

-an(d)t, zie Calant.

FD

Calland

Callant, cf. Calant.

JG

Callau

zie Caillaux.

FD

Calle

Forme hypocor. néerl. du prénom Kate-lijne, Catherine [FD] ; cf. aussi Callens.

JG

Calle

Kalle: Metr. Korte vorm van HN Catharina, Katelijne. 1399 Cateline Beraets = 1398 Calle Baraets, Geluwe; 1418 Calle…vanden Tsaerteelle = van Catelinen, Ktr. (DEBR. 1970,1958).

FD

Calle

zie Calet.

FD

Callebaut

Calebout, -haut. Probabl. nom composé de Kalle + germ. -bald, cf. Calbert.

JG

Callebert

cf. Calbert.

JG

Callebert

zie Calbrecht.

FD

Callecoen

zie Calcoen.

FD

Calleeuw

Forme flamandisée de Caillaux [FD], comp. Watteeuw = Watteaux.

JG

Calleeuw

zie Caillaux.

FD

Callège

zie Collige.

FD

Callemaers

zie Callenaere.

FD

Callemein

-eyn, -eijn, -ien, -in, -ijn, -yn, Calemyn, -ijn, -ein, -eyn, Calmein, -eyn, -yn, -ijn: Afl. van Pic. calame: riet, schrijfveer, pen. Vgl. Calimé. BerBN. 1285 P. Calemin, basanier, Ip. (ARY); 1378 Pieter Caelmein, Rumbeke (SOETE); 1469 Pieter Calmein, Ip. (DONCHE 520); 1762 J.I. Callemain, Ktr. (KW).

FD

Callemeyn

-ien, -in, Calmeyn. Surnom: néerl. kalamijn, fr. calamine (minerai),

JG

Callemont, van

zie van Calemont.

FD

Callenaere

Callemaers: Met a < e voor 11 = 1723 Kellenaere = 1730 Callenaere, Bg. < 1633 van de Kellenaere, ±1530 uten Kelnare, 1427 uten Kelnaere (PDB). Mnl. kelnare: kelder. Vgl. Van de Kelder.

FD

Callenberge, van

-bergh(e), zie van Calenberg(e).

FD

Callenfels

PlN Kallenfels (RP).

FD

Callens

Cf. 1346 «Jhan Callin», 1356 «Sare Callins», etc. Courtrai; dérivé en -in de Calle (ci-dessus), hypocor. de Katelijne, Catherine [FD]. Cf. aussi Kallen.

JG

Callens

Kallen: Metr. VN Galle (zie i.v.) = Katelijne, Catharina, Gr. HN. 1346 Jhan Callin; 1356 Sare Callins; 1392 Willem Callin, Ktr. (DEBR. 1971, 1970). Zie ook LG1994,35-40.

FD

Callepeck

zie Calbecq.

FD

Callery

Proven. Cailles-ry, ,,Ruisseau des cailles » (LD.).

EV

Callet

-es, zie Galet.

FD

Callewaert

Calewaert(s), Caelewaert, Caluwaert(s), Calluwaerts, de Cal(u)waert, Caluwaers, (de) Collewaert, Colwaert, Colloart, Calvaer, Calvert: BN voor een kaalhoofdige, afl. van De Caluwe. 1183 Gerardus Calwart, Cent (GN); 1233 Rogeri Caluart; 1348 Griele Kalewart, Ktr. (DEBR. 1980, 1971); Calwaert = Calvaert = Calvert (Par. 1978,183, 254, 318).

FD

Callewaert

Calewaert, Caluwaert, au génitif: Calewaerts, Caluwaerts. 1183 «Gerardus Calwart» Gand; surnom dérivé en -a(e)rt de De Caluwe (= le chauve). — Bibliogr. : F. De-brabandere, Callewaert en De Caluwe, dans De Leiegouw 34, 1992, 151-2.

JG

Calle–waert

-peck.  Proven.  Kale-waard, -beek, ,,Polder inculte, Ri­vière en terrain dénudé ». Callebeek, Dép. Hemiksem.-

EV

Callewier

Caluwier, Cailluyer, Calluière: PlN La Caillouière: plaats waar keien, stenen liggen. La Callewiere in 1429 in Mkr. (DF VI); 1231 al Caliuire in Wattrelos (GYSS. 1964). 1324 Gérars de le Cailluwiere, Bouvignies (CSWII); 1356 Lotier de le Caluwiere, Ktr. (CLM); 1381 Bertoul Cailluyère, Dk. (TdT); 1382 Fierin Kelgewier, Heule; 1428 Lotaert dele Caillewiere, Ktr. (DEBR. 1970,1958); 1454 Raes Callewiere, Leuze-Bg. (PARM.). – Lit.: F. DEBRABANDERE, LG 1979,390.

FD

Callewier

Néerlandisation du topon. fr.  caillouière. – Bibliogr. : F. Debrabandere, De FN Callewier, dans De Leiegouw 21,1979, 390. Caliez, cf. Calet. Calliauw, cf. Caillau(x).

Cailler. Peut-être d’anc. fr. caillier ‘sorte de vase à boire (d’abord en bois)’ ou anc. fr. caielier, callier ‘fabricant de chaises’ Gdf 1, 768. Callot. Peut-être surnom: fr. calot (coiffure) ou fr. rég. (Alençon) callot ‘durillon’ FEW 2, lOOa; ou bien var. de Gallot, dont l’étymol. n’est pas fixée avec certitude, cf. 27.2.1754 «Marie Catherine Gallot, fille de Henry Callot» Not. N. Hardy (de Clermont-sur-Berwinne) [JL, NFw2].

JG

Callewyn

zie Caloin.

FD

Calleyl

Var. van Caley?

FD

Calliau(w)

zie Caillaux.

FD

Callie(r)

-ié, -les, -iez, zie Carlier.

FD

Callie, van

zie van Caillie.

FD

Callieu

zie Cailleux.

FD

Calliste

Cali(ci)s, Colicis, Calice: Patr. HN Calixtus, W. Calisse. 1286 Calis Ghierbode, Ip. (ARY).

FD

Callo(i)gne

-ongie, zie Calogne.

FD

Calloens

zie van Caloen.

FD

Callonne, de

Calloons, zie van Caloen.

FD

Callot

Calotte(ns), -otens, Calot, Caloo: Patr. Var. van Carlot, door ass. rl/ll, vgl. Challes = Charles. 1374 Jan Caloets, Aw. (VLOEB.); 1420 Thomaes Calot, Ktr. (DEBR. 1958); 1716 Anthonius Calottens, Mech.(MULVII).

FD

Callou(d)

zie Cailloux.

FD

Calloy

Caloi: Var. van Calluy?

FD

Calloy

V. Gallois.

EV

Callu(t)

Calluy, zie Calu(s).

FD

Callu(y)

1.  Car. phys. Calleux (Mains  calleuses).  —  2.  Proven.

Chaleux (Dép. Furfooz et Hulsoniaux). V. aussi : Gallois.

EV

Calluière

zie Callewier.

FD

Callut

Calut, Kalut. Surnom: p.-ê. moy. fr. (fin 15^es.) calus ‘qui a des callosités’, attesté dans diverses régions de France mais non en Wallonie FEW 2, lOOa [JL, NFw2]; ou bien, même si tous ces NF sont du bassin mosan, de moy. néerl. calu ‘chauve’, cf. aussi Calus et Caluwe.

JG

Calluwaerts

zie Callewaert.

FD

Calluwé

zie (de) Caluwe.

FD

Calluy

Caluy. Forme flamandisée de Calus.

JG

Calmant

Francisation de néerl. kaalman ‘hom­me chauve’.

JG

Calmant

zie Kalleman.

FD

Calmeau

Chalumeau: Ofr./Opic. c(h)almel, Fr. chalumeau, dim. van Lat. calamus: rietje, (schrijf )veer, pen. Vgl. Callemein, Calmet en Fr. FN Chalemel.

FD

Calmeau

Forme contractée pic. d’anc. fr. chalemel ‘chalumeau’. Calmeyn, cf. Callemeyn.

JG

Calmein

Calm(e)yn, zie Callemein.

FD

Calmelet

V. Chaume.

EV

Calmet

-es, Caumette, Chalmetfte), Chaumet(te), -el: Dim. van Opic. calme, Ofr. chalme < Lat. calamus: riet, stro, (schrijf)veer, pen. BerBN. Vgl. Callemein, Calmeau.

FD

Calmthout, van

zie van Kalmthout.

FD

Calo- 

-xy,  -zet.  Car.  phys.   Callost, génit. latin de Callosus, ,,Calleux » (Mains calleuses).

EV

Caloen, van

Caloen(s), Calon(ne), Calloens, Calloons, Caloone, de Cal(l)onne, Calomne, Calomme: PlN Calonne (H, PdC). 1308 Willame de Calone; 1326 Jan van Calone; 1374 Willem Caloen, Ip. (BEELE); 1388 Janne van Aelwine van Caloen = 1398 Jehan de Haluin de Calonne = 1398 Jan van Haelwijne dit Caloen, Dadizele (DEBR. 1970).

FD

Calogne

Callo(i)gne, Callongie, Calange, Schaloigne, Lacollonge: 1. Ofr./Opic. c(h)allonge: rechtsvervolging, geschil. E. challenge. 1725 Brigitte Calogne; 1752 Joanne Calonge; 1728 Nicolas Collogne, Izg. (COUSS.). – 2. Verspreide Fr. PlN Collonge(s), ook Calonges. Of < Cologne (zie i.v.). 1410 Jan van Caloengen, Ktr. (DEBR. 1958). – 3. Calogne kan hypercorrect zijn voor Calonne.

FD

Calogne

Peut-être surnom: anc. fr. calorgne adj. ‘louche’ FEW 16, 492a ; ou bien forme hyper-correcte de Galonné, la confusion Decalogne/ Decalonne étant attestée à Kain en 1808 [MH].

JG

Caloi

zie Calloy.

FD

Caloin

-oine, Caluyn, Callewyn: Duister. 1528 Catharina Calluyens, Schelle; 1617 Hans Calluijns, Aarts. (MAR.); 1766 quod scribitur in registre Calluyn (Antwerpiensis) ponitur in baptismali ejus ex parochie Sti Georgii Antw. Caloin (VS 1972,304).

FD

Calomme

-omne, zie van Caloen.

FD

Calomme

V. Calonne et WAHL.

EV

Calomnie

-omne, -onne. 1248 «Nicholes de Calorie» ChartesHainaut, 1302 «Biernas de Galonné» LoiTournai; nom d’origine: Calon-ne (arr. Tournai), mais aussi Calonne-Ricouart et Calonne-sur-la-Lys (tous deux, arr. de Bé-thime, PdC) [MH].

JG

Calon(ne)

Caloone, zie van Caloen.

FD

Calonge

Calange. Déverbaux d’anc. pic calengier, moy. fr. calonger ‘réclamer qqch ou qqn, revendiquer; protester’, mais aussi moy. fr. calanger ‘blâmer, contredire’, pic. calenger ‘tromper dans un marché’, pic., ouest-w. calindji ‘gronder; rosser’, etc., cf. anc. fr. cha-lange, chalonge ‘poursuite judiciaire, que­relle’, w. (Charleroi) calindje (subst), FEW 2, 103b-104a.

• Dérivés: Calonger, Calanger, avec finale -er représentant la désinence verbale ou le suf­fixe -ier.

Calongette. Forme dimin. non attestée par la lexicographie FEW 2, 104.

JG

Calonger

Calanger: Ofr. chalengeor: eiser, klager (in rechte). E. challenger.

FD

Calongette

Calenge   (Pic.),   ,,Querelle ». Car. mor. ,,Querelleur ». V.

Calingaert.

EV

Calongette

Dim. van callonge; zie Calogne.

FD

Caloo

Calot, Calotte(ns), zie Callot.

FD

Calotte

Type de bonnet. 1. Caractér. vestimentaire. N° 266. — 2. N. de

marchand. N° 131.

EV

Calozet

 1697 «Simon Calozet» Hollange; dérivé de fr. calleux »! Ou bien d’un thème anthroponymique Cal-, cf. Calbert, Callebaud, etc., avec suffixe complexe -ozet [JMP].

JG

Calozet

BN. Dim. van calleux: eeltig. Zie Calu(s). 1697 Simon Calozet, Hollange (HERB.).

FD

Calp

zie Kalb.

FD

Calrez

Peut-être part, passé du pic. ca(s)trer ‘châtrer’, comp. rouchi catreux ‘châtreur’ FEW 2, 474b.

JG

Cals

zie Kals(e).

FD

Calseyde, van de

zie van der Casseyen.

FD

Calsijn

zie Caus(s)in.

FD

Calsius

Latinisering van Gousse, Chausse?

FD

Calson

zie Colson.

FD

Calster, van

1. PlN Kalster (VB). 1321 Johannes de Calstro, 1370 Janne van de Kalstere, Tn. (C.BAERT). 2. Zie van Caster. – 3. Evtl. var. van Van Calsteren.

FD

Calsteren, van

Vercalsteren, Kolsteren: 1. PlN Kalsteren (VB, A). 1295 Franco de Calsteren, Lv. (OATII); 1360 G. vander Calsteren, Lv. (BLOIII). -2. Var. van Van Calster.

FD

Calteau(x)

Calleteaux, dim. van Calet (zie i.v.).

FD

Calteaux

Pour Morlet 160, dimin. en -et-eau de calle ‘sorte de bonnet rond et plat’.

JG

Calu(s)

Calut, Callu(t), Kalut, Cal(l)uy, Cal(l)uij: BN. Fr. calleux < Lat. callosus: eeltig. Of Pic. gedemouil-leerde vorm van Cailleux? Maar zie ook Decalut. 1284 Jehans Calleus, St-Amand (MORLET).

FD

Caluet

Sans doute var. de Caluwe.

JG

Caluet

zie Calvet.

FD

Calus

1141 «Reinelmus Caluus» Oudenburg; surnom: moy. néerl. calu ‘chauve’; cf. Calu­we, -é.

JG

Calut

cf. Callut.

JG

Caluwaert

Caluwaerts, cf. Callewaert.

JG

Caluwaert(s)

-aers, zie Callewaert.

FD

Caluwaert,

Calvaer. Proven. Kalvarie (Dép. Aalbeke). V. Callewaert et

Kaal.

EV

Caluwe

Caluwe. 1141 «Reinelmus Caluus» Oudenburg; surnom: moy. néerl. calu ‘chauve’ ; cf. Decaluwé.

JG

Caluwe, (de)

Caluwé (de/van), Calluwé, de Calwé: Mnl. calu: kaal, pover, mager. BN voor een kaalkop. 1141 Reinelmus Calvus, Oudenburg (LEYS1951); 1382 Lamsin de Calewe; 1398 Waitin de Caluwe, Ktr. (DEBR. 1970). – Lit.: F. DEBRABANDERE, LG1992,151-2.

FD

Caluwier

zie Callewier.

FD

Caluy

cf. Calluy.

JG

Caluy

zie Calus.

FD

Caluyn

zie Caloin.

FD

Calv-

-et, -o. V. Chauve.

EV

Calvaer

Calvat: Pic. Calvard, afl. < Lat. cal vus: kaal. Vgl. Callewaert. 1246 Arnoldus Calvardus, Aw. (V.LOONio).

FD

Calvenaere

zie de Colvenaer(e).

FD

Calverson

zie Calberson.

FD

Calvert

zie Callewaert.

FD

Calvet

-été, -etti, Cavet, -ez, -é, -ey, Calvez, Le Calvé, Le Calvez, Caluet, Collewet, Chauvet, -é, -ez, Chavet, -ez, -é, -es: Dim. < Lat. calvus: kaal. BN. 1223 Nicholao Calvet, Dk. (SMTI); 1383 Nicole Chauvet (MARCHAL).

FD

Calvi

-y, -o: BN < Lat. calvus: kaal.

FD

Calvin

-ijn, -ino, Calvin, Cauv(a)in, Chauv(a)in: Dim. < Lat. calvus, Fr. chauve: kaal. Vgl. De Caluwe. 1404 Garnier Cauvin, Chauny (MORLET).

FD

Calvy

Calvi. 1087 «Herbertus Calvus» St-Hubert, 1212 «Johannes Calvi» CartOrval; génitif de lat. calvus ‘chauve’.

JG

Calwaert, de

zie Callewaert.

FD

Calwé, de

zie (de) Caluwe.

FD

Calyon

zie Caillon.

FD

Cam(m)erman(s)

V.   Cambre   et Kamer.-

EV

Cam, de

zie de Kam, Dechamp(s).

FD

Cam, van (der)

zie van der Kam.

FD

Camal

1516 « Pierre Camal » Jumet ; surnom : fr. camail ‘pèlerine’ ?

JG

Camard

Forme péjor. de Camus. V. ce N. Camal.  Camail. Particul. vestim. N° 266.

EV

Camargo, (de)

Cammargo, Comergo: Sp. PlN. 1617 Pieter de Camargo, archer de corps van zijne majesteit van Spanje, Bg.-Gent (PBG); 1645 Ignatius de Camargo, Bg. (MUL V).

FD

Camart

zie Cammaerts.

FD

Cambeen

-ein, zie Cambier.

FD

Camberg, van

Camberg(u)e, zie (van) Caubergh.

FD

Cambergue

Proven. Kamberg, ,,Colline du sommet »  (Dép. Voorde).

EV

Camberl(a)in

-lyn, -lein, zie Chambelland.

FD

Camberlain

1.  Profess.  Chambellan (Dial. pic.). N^o 140, 141. — 2.

Car.     phys.     Kimberlin,     ,,Jeune gamin (Dial. pic). N^OB 260, 263.

EV

Camberlain

Camberlin, Cambrelin. 1282 «Pieron le Camberlenc», 1285 «Jeh. li Cam-berlens» DettesYpres, 1561 «Rasse Cambre-leng, maçon» Péruwelz, 1789 «J. B. Camber­lin» Ragnies; formes pic. de fr. chambellan (anciennement cambrelenc), nom de dignité.

JG

Cambers

V. Cambre.

EV

Cambers

zie Cambre.

FD

Cambertin

zie Caumartin.

FD

Cambien

1631 «Jan Cambien» Courtrai; sans doute var. de Cambier, avec finale altérée.

JG

Cambien

Profess.       ,,Changeur » (Midi). N° 194.

EV

Cambier

Caniby. 1199 «Terrici le Cambier» Tournai, 1295 «Gillains Li Cambiers», 1422 «Lottart Cambier» ComptesMons, 1499 «Jehan le Cambier» TerrierNaast, 1526 «Jehan Cambier» DénLens, 1597-98 «Lam­bert Camby» ComptesNivelles; nom de profession: anc. fr., pic. cambier ‘brasseur’.

JG

Cambier

-iez, Camby, Cambie(n), Canbien, Cambeen, Cambein: 1. BerN van de (bier)brouwer. Ofr. cambier. Vgl. Delcambe. 1199 Terrici le Cambier; 1239 Nicholes li Cambiers, Dk. (SMT I); 146 e. Gillebiert le Canbier…pour les goudailliers, Rijsel (DUPAS 82); 1324 Meurisses li Cambiers, Dottenijs (DEBR. 1971); 1631 Jan Cambien, Ktr. (KW). – 2. BerN van de geldwisselaar < Lat. cambium: wissel. 1338 Petro de Cambio,

Kamerijk; 1419 Wathier Cambier dit de Courtray (garde de la maison) ou Ion souloit tenir les changes, Valencijn (CCHt).

FD

Cambier

Profess. ,,Brasseur »  (Pic.). N° 152.

EV

Camblain

1. PlN Camblain (PdC). 1323 Jaquemon de Cambelin, Atrecht (NCJ). – 2. Var. van Comblain.

FD

Cambrai

Cambray(e), Cambré, zie Decambray.

FD

Cambrai

Cambré. 1683 « Jean Collet, dit Cambray» Villers-l’Évêque; nom d’origine: Cambrai (Nord), employé dans la région liégeoise au sens de ‘toqué, un peu fou’ (cf. L. Remacle, Sobr. de Lorcé, 212). – Bibliogr.: J. Herbillon, «Cambray», sobriquet liégeois du xvif siècle, dans Nos patois du Nord, n° 13, 1965, 1-2.

JG

Cambre

Chambre, Schembre, C(h)ambers, Schampers, Samper(s), Sampe: Pic. cambre, Fr. chambre: kamer, eenkamerwoning. Vgl. Delchambre, Kamers.

FD

cambre

Proven.  ,,Cabane ». De(l)- c(h)ambre. Cambers, Cam(m)er-

man(s), V(and)ercammer.

EV

Cambrechts

Reïnterpretatie van Kaembergs.

FD

Cambrelin

V. Camberlin.

EV

Cambrelin

zie Chambellan(d).

FD

Cambres-

-ier, -y. Proven. Cambrésis (Fr.).

EV

Cambresier

-bresy, -broisier, -brusier. 1591 «Johan Cambresy (orig. de Cambrai)» Bourg-Liège; ethnique: habitant du Cambresis (région de Cambrai).

JG

Cambrésier

-bresier, -brésy, -bresy, -brusier, -bruzzi, -broisier: Afkomstig van Le Cambrésis, de streek van Kamerijk (Cambrai/Nord).

FD

Cambretin

zie Caumartin.

FD

Cambron

1279-80 «Colars de Cambron» RegTournai, 1279-81 «Andrius de Kambron» ComptesMons, 1295 «Jehans de Cambron» ComptesMons, 1365 «Ghosset de Cam­bron fruitier» TailleMons, 1426 «Jehan de Cambron» TailleSoignies, 1497 «Pierart de Cambron» DénKain; nom d’origine: Cam­bron (Ht).

JG

Cambron

Proven. Loc. Cambry. 1. Proven. N. de lieu franc. — 2. Tissu de lin (Cambrie). N. de fabricant. N° 131.

EV

Cambron

zie Decambron.

FD

Camby

cf. Cambier.

JG

Camby

zie Cambier.

FD

Camel,

zie Kamel.

FD

Camelbeke, (van)

-beck(e), (van) Caemelbe(c)ke, van Cammelbeck, Camelbee(c)k, -becq, Cammelbeke, -bee(c)k, (van) Caemerbeke, Camerbeke, Kamerbeek, van Comelbeke, van Comerbeke,-becq, van Comlebeke, van Kemmelbeke: Waternaam de Kemmel: 1317 Kemmelbeke. 1531 Lux van Camerbeke, Izg. (DF VII); 1556 Gillis van Camerbeke, Ktr. (MONB. 117); 1570 Rogier Camerbeeck, Rijsel-Aw. (AP); 1725 Jan van Kemmelbeke, Booitshoeke; 1760 Joos van Camelbeke, Heestert (DF); 1768 Jean Camelbeke, Menen(COUSS.).

FD

Cameleyre

Kemmelaar, afkomstig van Kemmel (WV). 1299 Crestiens Kemmelare, Ip.; 1388 Gillis f. Gillis Kemmelaers, Ichtegem (DF VII).

FD

Camelot

zie Chamelot.

FD

Camenier

Camerier(e): Mnl. cameniere = cameriere: kamenier, hofdame. 1361 joufr. Ysentruyt Cameniere, Mech. (HB 677).

FD

Camer-

-linck(x), -lynck. Fonction. ,,Chambellan, Camérier ».

EV

Camerbeke

zie (van) Camelbeke.

FD

Camerlinck

-lin(ck)x, -lynck, -lengo, zie Kamerling.

FD

Camerlinck

-ynck, au génitif: Camerlinckx. 1267-9 «Arnoud Kemerlinc» = «Arnoldus Ca-merarius» Diest, 1292 «Johanni dicto Camer-linc» Courtrai; nom de dignité: moy. néerl. camerlinc ‘chambellan’ [FD] ; cf. aussi Cham-berlan, -in.

JG

Camerman

Cammerman, au génitif: Camermans. 1303 «Jan Cammermanne» Bruges; dérivé en -mon de Van der Kamer, Vercamer [FD].

JG

Camerman(s)

Cammerman(s), Kamermans: Afl. van Van der Kamer. 1291 Willem Camerman, Lissewege (CG); 1303 van Jan Cammermanne, Bg. (VERKEST); 1384 van Henricke Kamermanne, At. (C.BAERT).

FD

Cameron

zie Decambron.

FD

Camertijn

-tyn, zie Caumartin.

FD

Cames

Profess. Pièce de moulin. N. de fabricant. N° 131.-

EV

Camfens

-yn, -ijn, zie Canfm.

FD

Camfort, van

zie van Cantfort.

FD

Camhaire

zie Comhair(e).

FD

Cami

Een vooral Aalsterse FN en aangezien ook Cam(m)u in Aalst vrij fréquent is, zal Cami wel ontrond zijn uit Camu.

FD

Camille

Camy. N. de bapt. d’orig. romaine.

EV

Camin

Patr. Vleivorm van VN Jacques, Jacqueme, korte vorm van Jaquemin. 1272 Jakemon Faverel k’on apeloit Kamin = 1293 Kamin Faverel, Atrecht (NCJ).

FD

Caminelle

 (NF de Amay et Ohey). NF d’origine incertaine, qui pourrait être un nom d’origine occitane importé (dimin. de camin ‘chemin’) (Morlet 163 v° Caminel).

JG

Camion

Pic. vorm voor chamion: wagen. BerBN van de wagenmaker of voerman.

FD

Cammaert

au génitif: Cammaerts. Soit dérivé de néerl. kammen, surnom de cardeur de laine, soit dérivé de moy. néerl. cam ‘brasserie’, surnom de brasseur [FD].

JG

Cammaert(s)

-aer, -art, -ers, Camart, Caemaert: 1. Afl. van ww. kammen. BerN van de wolkammer. Zie De Kammer. – 2. Afl. van Mnl. cam: brouwerij. BerN van de brouwer. 1371 dhoer Willems Cammaerts, Deinze (DELHAYE); 1378 van Janne Cammarde, Dend. (OSD).

FD

Cammaerts

Cammans.   Proven.   V. Kam.

EV

Cammans

zie Kammans.

FD

Camme(n), van der

zie van der Kam.

FD

Cammelbeke

-beek, -be(e)ck, zie (van) Camelbeke.

FD

Cammels

Wellicht door r//-wisseling < Cammers.

FD

Cammeren, van

1. Var. van Van der Kamer. 1628 Francisco van Cameren = 1629 sr. Vergameren, Aarts. (MAR.). – 2. Var. van Van der Cammen, Vercammen. 1576 Merten Vercammen = 1605 Merten van Cammere = 1606 Merten Vercammeren, Reet; 1629 Cathelijne van der Cammen = 1650 Catharina van Cammeren, Schelle (MAR.). Zie ook Van der Kamer 3.

FD

Cammerman

cf. Camerman.

JG

Cammerman(s)

zie Camerman(s).

FD

Cammers

zie Cammaert(s), de Kammer.

FD

Cammu

cf. Camus.

JG

Cammu

V. Camus.-

EV

Cammu(e)

zie Camu(s).

FD

Camnitzer

Var. van Kemnitzer, afkomstig van Chemnitz (S, Bohemen).

FD

Camo(e)n

PlN Camon (Somme).

FD

Camp

1. N. fl. V. Kamp. — 2. N. roman. V. Camp.-

EV

Camp

zie Kamp(s).

FD

Camp(s)

zie Kamp(s), Kemp.

FD

Camp(s), de(s)/du

zie Dechamp(s).

FD

Camp, (van (de(n))

op den Camp, zie (van de) Kamp.

FD

Campaert

zie Kampert.

FD

Campagn(i)e

1. PlN Campagne (PdC). 1345 Enguerrand de Campaigne, Montreuil (CMM); 1395 Trystram Campaigne, Bergen (JAM.). -2. Var. van Compagnie. 1650 Nicolas Compagnie (is vader van) Campaigne, Duinkerke (PDB).

FD

Campagne

1265 «Maillars Campaigne» Cens-Namur, 1524 «Andry délie Campangne» Dén-StavelotMy; nom d’origine: fr. campagne.

JG

Campagne

Proven. 1. LD. — 2. V. Champagne.

EV

Campain

Terme de Métier. Compain, Compagnon.

EV

Campain

zie Campin.

FD

Campanella

-li: It. BerBN van de klokkenluider.

FD

Campaner

zie Kempenaar(s).

FD

Campbell

Schotse FN < Gaëlisch caimbeal: scheve mond. BN. 1282 Colin Campbelle (REANEY).

FD

Campe

Campé, zie Kamp(s).

FD

Campe

cf. Kamp.

JG

Camp–é

-eas. V. Champeau.

EV

Campe, van (den)

zie (van de) Kamp.

FD

Campeau

-eas, -el, zie Champeaux.

FD

Campeert

1. zie Kampert. – 2. Vondelingnaam. Een vondeling kreeg die naam in Brussel op 17 augustus 1787, met de bet. van het ww. kamperen, i.v.m. het Oostenrijkse léger (JVO).

FD

Campen(s)

zie Kemp.

FD

Campen, (van)

zie van Kampen.

FD

Campenaere, de

-eere, -eire, -aire; Campenaerts, -aère, -art, -er, -aire, -ière, zie Kempenaar(s).

FD

Campenaire

-er, -art, Campinaire. 1381 «Lambiers Canpenar» Liège; ethnique: habi­tant de la Campine. – Bibliogr. : J. Germain, Campenaire/Campinaire,…, BTD 75, 2003, 85-111.

JG

Campenart

1. Profess. Campanarius, ,,Sonneur ». — 2. Proven. Kampen-ou Kempen- -aerde, ,,Terre de Campine ».

EV

Campenhout, van

-houd(t), -hau(l)t, zie van Kampenhout.

FD

Campenon

zie Campignon.

FD

Campers

cf. Kampers.

JG

Campers

zie Kampers.

FD

Campfens

zie Canfin.

FD

Campfort, van

Campforts, zie van Cantfort.

FD

Camphens

-in, -yn, zie Canfin.

FD

Camphin

-yn, Canfin, Canfyn. 1275-76 «Gos­ses de Canfaing» RegTournai, 1302 «Jehans de Canfaing» LoiTournai; nom d’origine: Camphin (deux communes du Nord).

JG

Camphyn

Proven. Loc. fr.

EV

Campignon

Campenon: Var. van Campion? 1280 Jehans Campignons, Bergen (PIERARD).

FD

Campignon

V. Champignon.

EV

Campin

1348 «Johan condist Campin» Am-bresin, 15^e s. «Robert Campin» Tournai; p.-ê. mis pour compain ‘compagnon’. – À noter que 1145 «Campin» est le nom de Campine, à Wizernes (PdC) (TW 217), mais dans ce cas, –in n’est pas une voyelle nasale.

JG

Campin

-ain: BN Fr. compain: kameraad, gezel. 1296 Aalis Compains = 1298 Lise Compans, Kales (GYSS. 1963); 1348 Johan condist Campin, Ambresin (HERB.).

FD

Campin(n)e

PlN Campine in Wizernes (PdC). 1378 Clay de Campinnes, PdC (DF VII).

FD

Campinaire

1. Proven. ,,De Campine ». — 2. Profess. ..Colporteur » (Hainaut).

EV

Campinaire

cf. Campenaire.

JG

Campinaire

zie Kempenaar(s).

FD

Campinne

1645 «Mathilde de Campenne» BourgNamur; nom d’origine: Campine (ré­gion); cf. aussi Campenaire.

JG

Campion

1253 «Gilles Campions» Chartes-Hainaut, 1279-80 «Campions de le Porte» RegTournai, 1302 «Jehans Campions c’ondist de Winardes» LoiTournai; forme pic. de fr. champion.

JG

Campion

Champion: BN. Pic./Fr. c(h)ampion: kampioen, kampvechter. Vgl. Kampers. 1240 Jacobo le Campion, Atrecht (NCJ); 1273 Colart Campion, Dk. (FST).

FD

Campion

V. Champion.

EV

Campione

-oni: It. FN, id. als Campion.

FD

Campistron

Fr. adaptatie van PlN Campistrous (Htes-Pyr.). De dramaturg Campistron (« Toulouse 1656) was afkomstig van Armagnac (DAUZAT).

FD

Campmans

Afl. van Van de Kamp. 1594 Laureis Campman, Holstein-Aw. (AP).

FD

Campo

Cf. 1272 «Marie de Campo» = «Maria de Lato Campo» PolyptVillers ; latinisation (à l’ablatif) du NF Dechamp. Cf. aussi le NF A Campo.

JG

Campo, (a)

van Campo: Latinisering van Van de Kamp. 1704 pastoor Cornelis a Campo, Bilzen (SCHOE.). Zie ook Delcampo.

FD

Camps

Campus. V. Champ.

EV

Camps

cf. Kamp(s).

JG

Campstein

-steyn, -steijn: Kantsteen, BerBN van de metselaar. 1377 Evert Kantsteen, Stockholm (NN).

FD

Campus

Latinisation de champ (au nominatif); comp. Campo.

JG

Campus

Rom. afl. van PlN Camp: veld. 1580 P. Campu, Rijsel-Aw. (AP).

FD

Cams

zie Kemp.

FD

Camu(s)

Camut, Cammu(e), Le Camus, Camusat, -ot, -el(le), Camuzet: BN Fr. camus: iemand met korte, platte neus. 1352 Jehan de Haley c’on dist le camus, Namen (RENARD 246); 1398 Jaquemart le Monne dit Camus, Herseaux (DEBR. 1970); 1658 Albertus Camusel, de Trelon (MUL VI).

FD

Camus

Camus- -y, -el. Car. phys. ,,(Nez) proéminent ».

EV

Camus

-ut, Cammu. 1280-81 «Sarrasins li Camus» RegTournai, 1302 «Jakemius li Ca­mus goudaliers» LoiTournai, 1326 « Camus li Keus», 1331 «Jehans de Froicappelle distCa­mus», 1336 «Camus de Froicapelle» Comptes­Mons, 1449 «ung feron nommé le Camus» AidesNamur, 1660 «Colart le Camut» Liège; surnom de qqn qui a le nez plat: fr. camus FEW 6/3, 276a. – Camuselle. Dérivé anthropon. fém.; comp. 1272 «Li Camusette» Polypt­Villers, 1365 «Mabille Camuse «TailleMons.

JG

Camy

altér. de Camu.

EV

Can, (de)

zie (de) Kan.

FD

Can, van (de)

zie van de Kan.

FD

canal

(d’irrigation) Proven. Parti­cularité de la propriété. Can- -al, -eau, -iau.

EV

Canard

-art, Kanaar: Fr. canard: eend. BN naar de waggelende stap. 1201 Beatris Canarde, Atrecht (NCJ); 1383 Jean Canard, Parijs (MARCHAI). Kanaar op Tholen is afkomstig van Claes Canaer, ça. 1610 geboren in Westvleteren (PDB).

FD

Canard

-art. 1332 «Jean Cannart» (?), 1606 «Mathieu Canart» Cerfontaine, 1616 «Jac­ques Canart» PrincipChimay; surnom: fr. canard. Cf. aussi Caen(e) et Cannaert(s).

JG

Canaux

Cannau(x), Cannea(ux): Caneau < Ofr. canel, dim. van cane: riet. Mnl. caneel: riet, pijpriet, kaneel. Zie ook Caneele. 1597 Guillielmus Canneau, Brogne-Lv. (CALUW.).

FD

Canbien

zie Cambier.

FD

Cancelier

Cancellier(e), Cancillier, Canseliet, Chancelier: Pic. cancelier, Fr. chancelier, Mnl. canselier: kanselier, uitvaardiger van oorkonden, zegelbewaarder. 1481 Angniès Kencelière, Dk. (TTT); 1540 Adr. Cancellier, Aw. (AP); 1574 Petrus Canceliers, Lv. (HENNO). Zie ook (de) Kestelier.

FD

Cancelier

Fonct. Officier chargé de l’admin. de la justice et de la garde des sceaux (Anc. rég.).

EV

Cancellier

Forme pic. de fr. chancelier.

JG

Canck, de

de Cancq: 1. Spelling voor De(s)camp(s). Zie Decliamp(s). – 2. Toch kan de een Iw. zijn: 1326 Alêne Skanx; 1308 France Canke, Ip. (BEELE).

FD

Candaele

-ael, Candal, -alle. Probabl. nom d’origine: Quendalle, à Racquinghem (PdC) [FD].

JG

Candal(le)

-ael(e), Ouandal(le): PlN Quendal(l)e in Racquinghem en Quelmes (PdC). 1328 Wautier de Kendale, St-Omaars; 1394 Jehan de Kendale; 1408 Simon de Quendale (DF XIII).

FD

Candel

-elle, -eel, Cand(i)au: Opic. candel, Ofr. chandelle < Lat. candela: kaars, toorts. BerBN van de kaarsengieter. Vgl. Keerse. 1321 Sare Candelle, Ktr. (DEBR. 1971).

FD

Candel(l)ier

-eiller, Chandelier: BerN Ofr. chandelier, Pic. candelier: kaarsengieter. 1286 Jhanne den Candelier, Damme (CG); 1298 Boid le Candelier, Kales (GYSS. 1963); 1328 Clais le Candellier, Ip. (BEELE).

FD

Candelaere, van (de)

van de Candelaer, van de(n) Kandelaere, van de(n) Kendela(e)re, de Kandelaer, de Candeleer: 1. BerBN voor de maker van kandelaars. 1348 Arnoldo Kendelere, Meensel (C.BAERT); 1381 Martin de Candelare, Hontenisse (DEBR. 1999). – 2. PlN Kandelaar in R’dam (ZH). 1724 Pieter vande Kendelaere, Ledegem (DEWULF 1980,10).

FD

Candelier

1268 « Wautier le Candeillier», 1280-81 «Jakemes li Candelliers» RegTournai, 1282 «Will. li Candelir» DettesYpres; forme pic. de fr. chandelier ‘qui fait ou vend des chandelles’. Cf. aussi 1280-81 «le fil Colart le Candelleur» RegTournai.

JG

Candelle

-el, Candeille, Candiau (forme masculine). Surnom : candeille, forme pic. de fr. chandelle FEW 2, 177b. Cf. aussi Bonne-candeille, NF bien plus fréquent.

JG

Canderbeek(e)

-beke: FN in WB en Bs. Verhaspeld < Vanderbeek?

FD

Candiau

cf. Candel.

JG

Candiau

zie Candel.

FD

Candillon

1295 «Dagnials li Candillons», 1309 «Jehans li Candillons dist li Gillekine», 1332 «Pieret le Candillon» ComptesMons; nom de métier: *candillon, forme pic. de chandelon, non attestée FEW 2, 178a.

JG

Candillon

Chandelon: BerN Ofr. chandelon, chandillon, Pic. candillon: kaarsengieter. 1281 Wathiers li Candillons, Bergen (CSWI); 1354 Colard le Candillon, Lessen (CCHt).

FD

Candoul

zie Gandolf.

FD

Candries

Candrix: PlN Kandries in Mark (H), Kamdries in Hofstade (VB). Maar vooral de PlN Kamdries/Kandries in Berg (VB) komt in aanmerking: 1280 Willelmus de Camdriesche; 1281 Johannes de Camdrische, Berg (OSM); 1406 dat Henrics van den Candriessche was…te Cauwegem te Candriessche, Berg (PEENE); 1410 Magrieten Camdriesche, Overijse (STR.); 1461 Bertelmees Candries, St.-Tr. (LENGLEZ).

FD

Candry

Door Fr. spellinguitspr. van Candrix?

FD

Candt, de

zie Dechamp(s), Cant.

FD

Cane

cf. Caen(e).

JG

Cane

zie Kane.

FD

Cane(e)le

-el(le), Canneel: 1. BerBN van de kaneelhandelaar, kruidenier. Zie ook Canaux. –2. Canneele was in de draperie de naam van de rosgrijze kleur (Bk. 1965,239). BerBN van de lakenverver. 1381 domum Guillelmi Caneels,Ktr. (DEBR. 1970); 1424 Jacop Cammelin dit Caneele, Ktr. (DEBR. 1958).

FD

Caneg(h)em, van

van Caeneg(h)em, van Cannegem, van Caemeghem, van Coneghem, van Konnegem: PlN Kanegem (WV). 1190 Jordanus de Canenghem (GN); 1397 Janne van Canenghem, Ktr. (DEBR. 1970).

FD

Canelle

1272 «Joh. Canele varlet Will. le Rike» DettesYpres, 1608-9 «Nicolas Canelle» Comp-tesNivelles; surnom: fr. cannelle, au sens de ‘robinet’ ou ‘épice’.

JG

Canepeel

zie Canipel.

FD

Canepenne

zie Cannepin.

FD

Canet

1289 «Cholart Canet» = «Cholars Canes» = «Colart Canet» Mons, 1327 «Thieri Canet» ComptesMons, 1659 «Remacle Canet» Fexhe-lez-Slins; surnom: anc. fr. canet ‘petit banc’ FEWll,278a?

JG

Canet

Kané, Kaneez, Can(n)eyt, Canneijt, Chanet, -ez, -es, -ey: Dim. van Opic. cane, Ofr. chane: kruik, kan, vochtmaat. BerBN. 1305 Colart Canet, Bergen (PIERARD); 1306 Renart Canet, Senlis (MORLET).

FD

Can–et

-ion. ,,Petit chien. V. Chien.

EV

Canevasse

cf. Canvasse, -at.

JG

Canevat

Canva(t), -asse: Pic./Fr. canevas: grof linnen, hennep, kanevas. BerBN. 136 e. Aubert Chanevas, Senlis (MORLET); 1467 Jehan Canevach, Dk. (TTT).

FD

Caneyt, van

zie (van) Canneyt.

FD

Canfin

Canfyn, cf. Camphin, -yn.

JG

Canfin

-yn, -ijn, Camfyn, -ijn, Camphin, -yn, -ijn, Camphens, Cam(p)fens: PlN Camphin (Nord). 1199 Walteri de Canfeng, Dk. (SMTI); 1219 Johannis de Camphain; 1273 Johannis dicti Canfin, Ktr.; 1281 Willelmus Camphin, Gottem (DEBR. 1980).

FD

Canfyn

V. Camphyn.

EV

Cang(h), van

zie van de Kan.

FD

Cang, de

zie Dechamp(s).

FD

Cange

1286 «Willames dou Cange» Cart-Binche, 1308 «Baudet dou Cange» Comptes­Mons; surnom de changeur: pic. cange ‘change’.

JG

Cange

zie Dechange.

FD

Cangé

1. PlN in Gaurain (H). – 2. Var. van Cange, met secundair accent.

FD

Caniau(x)

-ieau, -iel: 1. Zie Caignau.- 2. Var. van Canaux.

FD

Caniaux

-ieau, cf. Caignau, Cagniaux.

JG

Canière

-iere, zie Decarnières.

FD

Canion

-iot, zie Cagnon.

FD

Canipel

Ca(e)nepeel: Pic. var. van Canivel, dim. van canif: mes (DNF). 1296 Eustasse Canpel, PdC (BOUGARD); 1438 Jan Canebeel = Kanipeel, Rijsel(JAM.II).

FD

Canipel

Caenepeel (forme néerl.). 1296 «Eustasse Canpel» ImpôtArtois, 1438 «Jan Cane-beel = Kanipeel» Lille; p.-ê., avec réserves, var. de Canivel, dimin. de canif [FD].

JG

Canipel

Kanepele, ,,Marais -aux canots » ou ,,-aux fleurs ». V. Peel.

EV

Canis

Kanis, Cansius: Latiniseringen van De Hond(t) of Lechien. 1567 Abel Canis, Kwaadieper (VERGR. 1968,46). Raphaël de Hond, van 1583 tôt 1585 Latijns schoolmeester in Arnemuiden, noemde zich Canisius. De vader van de jezuïet Petrus Canisius (Nijmegen 1521 – Freiburg im Ùchtland 1597) heette Jakob Kanis (JVO).

FD

Canisius

(NF verviérois). Latinisation du NF Lechien ou De Hond (Debrab. 244-5).

JG

Canisius

Latinis. de Huntjens, Ane. N. de bapt., confondu avec Hontjen, ,,Petit chien ».

EV

Caniv-

-et, -ez. Profess. ,,Petit cou­teau » (Dial. pic.). ,,Fabric. ou mar­chand de couteaux ». N° 131.

EV

Canivet

-ez, Kanivé, Kennivé, Caenevet, Canivet, Ouenivet, Ouennevet: Fr. canivet, dim. van canif: mesje. BerBN van de messenmaker. Vgl. Meskens. 1329 Symon Kanivet, Montignies (CSW II); 1440 Pierot Canivet, Ktr. (BAELDE).

FD

Canivet

-ez, Kanivé. 1279-80 «Jakemes Cani-vés li carpentiers» RegTournai, 1616 «An-thoine Canivet», «Marye Canivet» Princip-Chimay, 1623 «Bastien Canivet» DénChi-may; surnom: anc. fr. canivet, anc. norm.-pic. quenivet, pic., rouchi canivet ‘petit canif FEW 16, 337. Comp. Kinif.

JG

Canjels

zie Caignau.

FD

Canler(s)

Canlaire: PlN Canlers (PdC). 1350 Adan de Canlers.Atrecht(NCJ).

FD

Cann, van

zie van de Kan.

FD

Cannaert

au génitif: Cannaerts. Soit dérivé en -aert de Van der Canne, d’après la seigneurie ter Kanne à Courtrai, Marke et Zwevegem (FlOcc), cf. 1398 «Piètre Cannaert» Courtrai, soit surnom: forme néerl. de fr. canard [FD].

JG

Cannaert(s)

(de) Cannart, Kannaerts: 1. Afl. van Van der Canne. Het Goed ter Kanne op Kortrijk-Buiten, Marke en Zwevegem (DF VII) heeft lange tijd aan de famille Cannaert behoord. 1398 Piètre Cannaert; 1399 Rugger van der Canne, Ktr. (DEBR. 1970); 1402 Jan Kannaert (broer van) Kateline Kanne, Moorsele (Wez. f°38). – 2. Fr. canard: eend (zie i.v.).

FD

Cannau(x)

-ea(ux), zie Canaux.

FD

Canne

zie Kane.

FD

Canne, (de)

zie (de) Kan.

FD

Canneel

Profess. ,,Cannelle ». ,,Mar-chand d’épices ». N⁰⁸ 131, 154.

EV

Canneel

zie Caneele.

FD

Cannegem, van

zie van Caneg(h)em.

FD

Cannegieter

zie Kannegiesser.

FD

Cannepin

Ca(e)nepenne: Afl. van Lat. cannabis: hennep. Ofr. canepin: (hennepen) beurs, tas, zak. BerBN. 1340 Johannes Canepin (MORLET).

FD

Cannesier

zie Cansier(e).

FD

Canneyt

zie Canet, van Canneyt.

FD

Canneyt, (van)

(van) Canneijt, van Caneyt: 1. PlN, wellicht < Casnoit in Hérin bij Valencijn, Rom. cassanetum, Fr. chênaie: eikenbos. Of Canet in Marquise (PdC) (DF VII)? 1687 Adriaene van Caneyt, Ardooie (DEWULF 1977,2); 1741 Maerten van Canneyt, Rs. (MARICHAL); 1748 Jacobus van Canneijt, Pittem (KWII). – 2. Of PlN < Rom. cannetum: plaats waar riet groeit, b.v. Keneit, Caneit in Graach (Trier) (TW).

FD

Cannie

Canny: 1. Gedemouilleerde vorm voor Cagnie. – 2. Evtl. PlN Canny (Oise), ise e. Perrin Canny, Goudun (MORLET).

FD

Cannière

1. Proven. Carnière (Loc.). — 2. Profess. Cannière, ,,Filet de pêche ». ,,Fabric. de filets ou pê­cheur ». N° 131.-

EV

Cannière, (de)

zie Decarnières.

FD

Canno(o)t

-oo(dt), zie Carnoy.

FD

Cannon

V. Chanoine.

EV

Cannoot

Canoot. Probabl. forme néerlandaisede Carnoy [FD], comp. Lannoot < Launois.

JG

Cannuyer

Forme altérée de Caluyer, Calluyère, nom détoponymique : lieu rempli de cailloux, carrière. – Bibliogr. :  C.  Cannuyer,  Le NF Cannuyer, VW 57, 1983, 171-3.

JG

Cannuyer

Profess. Cannier (Artisan qui canne les chaises).

EV

Cannuyère

-uyer: Var. van Calluyère (7/n-wisseling): plaats met keien; zie Callewier (C.CANNUYER, W1983,171-3)-

FD

Canny

zie Cannie.

FD

Cano

zie Carnoy.

FD

Canon

1631   «Claude  Canon (de  Sedan)» forgeron  émigré  en  Suède;  p.-ê.   simple surnom: anc. fr. canon ‘tuyau’ ou, plus récent, fr. canon. – Dans les mentions suivantes : 1273 «Canon», «Wauteleit le fil sa file Canon» CartOrval, apparemment prénom fémin. en -on d’origine germanique.

JG

Canon

-on(n)e, Canoen, Quanon(n)e: Fr. chanoine, Pic. cano(i)ne: kanunnik. 146 e. Gilbert Chanoine; 1394 Jehan le

Canoyne (MORLET); 1584 Jan Canon, Aw. (AB).

FD

Canon

-on(n)e, -oen, zie Chanoine.

FD

Canon(ne)

V. Chanoine.-

EV

Canonne

Quanonne. 1259 «Baudon le Canon-né» ChartesHainaut, 1444 «Sandkin le Ca-none» TerreJauche, 1682 «le sieur Jhérome Canone» Treignes; nom de charge: pic. canone ‘chanoine’ FEW 2, 218a.

JG

Canonnier

Nom de métier: fr. canonnier.

JG

Canonnier(s)

Canoniers: BerN van de kanonnier, de bediener van het kanon, het geschut.

FD

Canoo(t)

Canoy, zie Carnoy.

FD

Canoot

cf. Cannoot.

JG

Canoy

Peut-être surnom : w. canôye ‘paresseux, indolent’ FEW 22/1, 93b.

JG

Canquelin

Var. van Coquelin, met n-epenthesis.

FD

Cans

zie (de) Cant.

FD

Canse

Cansse, Kanse(n), Lâchante: Fr. chance, Pic. cance < Lat. cadentia: val van de dobbelsteen > gelukkige worp bij het dobbelen, geluk, kans. BN voor de dobbelaar. 1226 Gillon Cance (MORLET); 1441 Margriete Cole Cansen dochter, Stabroek (MNT488).

FD

Canse

Canta. V. WAD (Wanz, Wand).-

EV

Canseliet

Var. de Cancellier (= chancelier).

JG

Canseliet

zie Cancelier.

FD

Cansier

Cannesier, Quansier, Ouensier, Kensier: Canissier: rieten mand. BerBN van de mandenvlechter (DNF). 1575 Cancier, Elzele (PDB).

FD

Cansier

Pour Morlet 167, surnom de vannier: forme contractée de canissier ‘panier fait de roseaux’? Cf. aussi Quensier, Quansier et Kensière.

JG

Cansière

-iere, Kensière, Quennessière: PlN Canessière: plaats waar riet groeit. Ook PlN Cannessières (Somme). 1468 Elayne de le Canessière; 1439 Collart Canessière, Dk. (TTT).

FD

Canson

Chanson, Chainson: Pic. Canson, Fr. chanson: lied, zang. BN voor een zanger. Maar de oudste vormen wijzen veeleer op een Pair, op -eçon. 1269 domum Gerardi dicti Canesson, Dottenijs (DEBR. 1980); 1279 Grars Kanessons de Sekelins, Dk. (RL). Vgl. Quinchon.

FD

Cansse

Probabl. surnom de joueur aux dés, d’après pic. cance, fr. chance ‘lancement des dés, chance’, cf. 1226 «Gillon Cance» [FD].

JG

Cant

1281 «Watier Cant», 1285 «Jeh. Cant, vallet Gillion de le Mote» DettesYpres, 1298 «Martin Cant» OnomCalais; néerl. kant ‘bord’.

JG

Cant(e), van

zie van de Kant.

FD

Cant, (de)

de Candt, (de) Kant, Cans: 1. Mnl. cant: kant, zijde, rand. Ww. kanten: afzomen van laken (DE POERCK 111,67). BerBN voor een kleermaker. 1221 Woitino Cant, St.-Win. (LEYS 1954,162); 1321 Lizebet Cant; 1397 Jan de Cant den sceppere, Ktr. (DEBR. 1971,1970); 1578 Maria Kans = Marie Cans, Bilzen (SCHOE.). – 2. Zie Dechamp(s).

FD

Cant, van de

zie van de Kant.

FD

Cantaert

Cantoort: Afl. van Pic. canter: zingen. Naast Canteclaer komt in de Reinaert ook Cantaert als naam van een haan voor. Naam van een zanger. Vgl. De Canter. 1281J. Cantart, St.-Gillis-Waas (HAES.).

FD

Cantaert

Surnom de chanteur : dérivé en -art de pic. canter ‘chanter’, cf. 1281 «J. Cantart» St-Gillis-Waas [FD] ; cf. aussi Canter(s).

JG

Cantamessa

-se, -si: Naam voor de kerkzanger, die de mis zingt.

FD

Cantarel(l)

-ella, -elli, -eul: BN voor een zanger.

FD

Cante, de

Kan een var. zijn van Decant = Dechamps, maar ook een W. adaptatie van De Canter.

FD

Canteloup

zie Chantelou.

FD

Cantens

1268 «Cantinus» DettesYpres, 1367 «Jehan Cantin» Ypres; NF d’origine incer­taine, mais qui ne semble pas être une var. de Quentin [FD].

JG

Cantens

Caentens, Cantin, -yn: Mvl. Cantin. 1268 Cantinus; 1367 Jehan Cantin; 1376 Heinric Cantin, Ip. (BEELE).

FD

Canter

au génitif: Canters. Nom de profession : moy. néerl. kanter ‘chantre’ ; cf. aussi Cantaert.

JG

Canter(e), de

Canter(s), Kanters, Canther, Kantere, (de) Cantre, Conter(s), Décante, Cantré, Kantor, (de) Kanter, Cahnter, de Ouanter, Ouanters, Lecant(r)e, Lechant(r)e, Luchantre, Chantre: BerN van de cantor, zanger, voorzanger in de kerk. Pic. Lecantre, Fr. Lechantre. 1273 meester Johans Canters van sinte Donaes, Bg. (CG); 1359 van Janne den Cantere van Casterle, Herentals (V.GORP 1949,15).

FD

Cantfort, van

van Cam(p)fort, Campforts, van Kantvoorde: PlN Kantvoort: voorde aan de kant, de rand, de grens. PlN Kampfort in Tielen (A): 1362 in Cantvoert, 1432 Cantfort, in ‘t Campfort (HELSEN1978,187). 1368 Cantvoirt, Tnh. (VERB.11,96). 1369 Jan van Cantvoerd, Mech. (V.ING.); 1590 Guillaume van Campfort, Tnh.-Aw. (AP).

FD

Cantigneau

-igneaux, -igniau, -ineau, -iniau, -iniaux. 1597-98 «Godefroid Cantineau» ComptesNivelles, 1676 «les vesve et hoirs Jean Cantineau» RuageAth; surnom qui peut être de sens multiples: dérivé pic. de fr. chan-teau ‘morceau’, cf. borain cantiau ‘chanteau de pain’ (P. Ruelle, Des NF de Quaregnon).

JG

Cantigneau(x)

-iau(x), -ieau, zie Cantineau(x).

FD

Cantill(i)on

-and, Chantillon: Verzwaarde vorm (door n-epenthesis) van C(h)atillon; vgl. Ndl. rantsoen < Fr. ration. Zie Castillion. 1513 Eustachius Cantillon, Lessen; Michael Cantillon, Chièvres (MULIII); 1547 Guillaume Cantillon, Chièvres-Aw. (AP). Naamsverwarring in: 1780). Fr. Cantiniau = Cantillion, Zemst-Bs. (CALUW.). Zie ook Cantineau(x).

FD

Cantillion

-illon (NF hennuyer). Sans doute dérivé pic. de fr. chantille ‘brique posée de chant’, surnom de maçon, comp. le NF Chantillon (Morlet 200).

JG

Cantillon

1. Profess. Cbantille, ,,Bri-que posée sur champ ». N. de maçon. N° 131. — 2. V. WAD.-

EV

Cantin

-yn: 1. PlN Cantin (Nord). – 2. Grafie voor Pic.-Fr. Quentin, HN Quintinus. 1284 Thomas dictus Quentin, Laon (MORLET). – 3. Var. van Cattin (met n-epenthesis). – 4. Zie ook Cantens.

FD

Cant–in

–aine, -i(g)n(i)eau(x). 1. Profess. Cantinne. N. de cantinier. N^os 130, 131. — 2. Proven. Cantin (Loc. fr.) ou St-Quentin (Id.).-