Edouard Montet (trad. nouvelle et intégrale): prof. de langues orientales, recteur honoraire de l’Univ. de Genève:

Mahomet – Le Coran – Ed. Payot, Paris, 1954

Préface:

Le dogme coranique est dans une étroite relation avec le dogme juif et le dogme chrétien.  Les traditions juives relatives aux patriarches et aux prophètes, les traditions chrétiennes relatives à Jésus inspirent de très nombreuses pages du Coran.

(ainsi: les révélations de l’ange Gabriel, le monothéisme)

(p.33) Islam : religion de la SOUMISSION à la volonté de Dieu

(p.38) Coran = lecture (la Lecture par excellence)

CORAN

Sourate 9 (du repentir), verset 29:

« Tuez ceux qui ne croient pas en Allah ni au dernier jour et qui n’interdisent pas ce qu’Allah et son apôtre ont interdit et quiconque ne pratique pas la religion de la vérité, parmi ceux qui ont reçu le livre /c.à-d. les chrétiens et les juifs/, jusqu’à ce qu’ils aient payé le tribut de leurs propres mains et qu’ils soient humiliés. »

Willy Van Hecke, Kadija Messaoudi, Que cachent les foulards?  Antiracisme ou obscurantisme?, LS 10/01/1998

Sourate IV, Coran:

“Les hommes ont autorité sur les femmes du fait qu’Allah a préféré certains d’entre vous à certains autres, et du fait que (les hommes) font dépense, sur leur biens (en faveur de leurs femmes).  Les (femmes) vertueuses font oraisons et protègent ceux qui doivent l’être, du fait de ce qu’Allah consigne.  Celles dont vous craignez l’indocilité, admonestez-les!  Reléguez-les dans les lieux où elles couchent!  Si elles vous obéissent, ne cherchez plus contre elles de voie de combattre.”

Sourate XXXIII²:

“Dis à tes épouses, à tes filles et aux femmes des croyants de serrer sur elles leurs voiles!  Cela sera le plus simple moyen qu’elles soient reconnues et qu’elles ne soient point offensées…”

Jonkheer J.-H. van Rijckevorsel (Wépion), Les prescriptions du Coran, LB 13/03/1989

Le Coran déclare, dès sa première rédaction officielle de 652, sous le califat d’Othman :

1 Que l’Islam est en guerre contre toutes les religions, jusqu’à leur soumission ou leur disparition .

2 Le Coran – progrès sensible sur les coutumes multimillénaires des tribus arabes –  enseigne la charité et la bonté envers les faibles. Mais cette charité est limitée aux rapports des croyants entre eux. (…)

6 Le Coran est une religion créée par des possédants, pour des possédants : quel pauvre diable pourrait acheter et doter les quatre épouses permises ?

Kistenfeger Hartmut, Krieg im Koran, S.260-261, Focus 40/2001

Rechtfertigt die Heilige Schrift der Muslime Gewalt?

Der Streit darüber  entzweit sogar theologische Autoritäten

Koran, 47. Sure, Vers 4 bis 6

„…und diejenigen, die auf dem Weg Allahs getötet wurden, deren Taten wird Er ganz gewiss ihr Ziel nicht verfehlen lassen. Er wird sie rechtleiten und ihnen Selenruhe schenken. Und Er wird sie uns Paradies eingehen lassen, das Er ihnen verheissen hat.“

die 2. Sure: „Und tötet, wo immer ihr auf sie stösst, und vertreibt sie.“

Sebök Jenö (Open Doors Nederland, Postbus 47, 3850 AA Ermelo)* , in : St. Comité Overleg Zuid-Afrika, Nieuwsbrief, april 2000, p.37-46

Het zwaard van de islam (deel I)

De heilige oorlog toen en nu door Jenö Sebök

Wat vandaag in Indonesië gebeurt is niets nieuws, het gebeurt al zolang de islam bestaat.

Het past precies in de tactiek van de heilige oorlog. Zo noemen ze het ook: jihad (heilige oorlog). Zoals het goed geweest zou zijn als onze politici in de jaren ’30 ‘Mein Kampf’ van Hitler gelezen hadden, zo zou het goed zijn als onze politici van nu kennis namen van de jihad, zoals die sinds Mohammed gevoerd wordt. Er zijn (islamitische) boeken vol over geschreven. Een moderne Nederlandse handleidingvoor de heilige oorlog doen we aan het eind van dit artikel hierbij.

Nooit meer Kerstfeest op de Molukken. Dat was de leus van dejihadstrijders die afgelopen zomer met een paar duizend man vanuit Ambon en Atjeh naar de Molukken gegaan zijn om daar de christenen uit te roeien. Duizenden christenen, jonge mannen, kleine kinderen en oude vrouwen, zijn al vermoord. Een veelvoud van dit aantal is gevlucht. De vluchtelingen zijn bijna nergens welkom in Indonesië. De meerderheid van moslims, gehersenspoeld door

de eenzijdige media, ziet hen als christenen die de moslims wilden uitroeien en nu hun  verdiende loon krijgen. De christenen in Sulawesi en Papoea zijn bang dat de strijd met de vluchtelingen naar hun gebied overslaat. Ze beseffen niet dat de strijd sowieso naar hun  gebied zal overslaan als dejihadstrijders op de Molukken hun taak volbracht hebben. De  gevechten zijn namelijk niet spontaan, ze worden gedirigeerd. Er zit een plan achter. En de christelijke wereld staat erbij en kijkt ernaar.

Rijk van de islam

De wereld wordt verdeeld in twee kampen: dar al islam en dar al harb (rijk van de islam en rijk van de oorlog). Onder het rijk van de islam worden alle landen beschouwd waar de islamitische wetgeving, de sjaria, van kracht is. Christenen en joden worden in die landen  gedoogd als ‘houthakkers en waterdragers’, z.g. dhimmi’s. Als de dhimmi’s dezelfde rechten willen als de moslims, moeten zij zich tot de islam bekeren. Onder het rijk van de oorlog (dar al harb) worden alle landen beschouwd waar dat nog niet het geval is. Ze heten ‘rijk van de

oorlog’ , omdat zij in feitelijke staat van oorlog zijn met het rijk van de islam. Ook als er niet werkelijk gevochten wordt, is er toch sprake van oorlog. Het einddoel van de jihad is dat de hele wereld door de islam (sjaria) geregeerd wordt.

Om dat doel te bereiken zijn alle middelen toegestaan, zoals prediking, propaganda, educatie, indoctrinatie, het maken van slaven en die gedwongen bekeren, liegen en bedriegen, omkopen en regelrechte oorlog.

Let wel, het doel is niet dat iedereen moslim wordt, maar dat de hele wereld door de islam geregeerd wordt. De uitnodiging om moslim te worden (dawah), prediking of evangelisatie dus, is een middel om dit doel te bereiken, maar in veel gevallen is oorlogvoering effectiever.

Hierin heeft Mohammed het voorbeeld gegeven. Vanuit Medina heeft hij in de zevende eeuw het hele Arabische schiereiland met het zwaard tot de islam bekeerd, en van daaruit brachten zijn opvolgers het Midden-Oosten met het zwaard onder de heerschappij van de islam. Hier zijn de Arabieren erg trots op, ze dromen nog steeds van die gloriedagen van de islam. De vlag van Saoedi-Arabië toont niet voor niets het zwaard van de islam, een groot zwaard in een groen veld.

Wanneer moslims in een land de meerderheid vormen en de sjaria is er niet van kracht, dan zullen fundamentalistische moslims de invoering van de sjaria bovenaan hun prioriteitenlijst zetten. Zij proberen dit doel te bereiken met alle middelen, van politiek tot terreur. Om de fundamentalisten de wind uit de zeilen te nemen, geven veel regeringen die onder die terreur lijden steeds meer toe aan de fundamentalisten. De gevangenissen van Egypte zitten vol met fundamentalisten, maar tegelijk krijgen zij steeds meer hun zin en wordt Egypte steeds meer een moslimstaat. Hetzelfde geldt voor veel islamitische landen waar de sjaria nog niet (geheel) is ingevoerd, zoals Pakistan.

Doelwitten

De islamitische landen waar de sjaria nog niet heerst, zijn dus het eerste doelwit voor de jihad.

(p.39) Het tweede doelwit zijn de buurlanden. De moslimwereld grenst in het zuiden aan Zwart-Afrika. Er is een strategie bedacht om heel Afrika voor de islam te winnen. Op 28

november 1989 werd in Nigeria de ‘Islam in Afrika Organisatie (IAO) opgericht. Er werd een strijdplan opgesteld om gehee1 Afrika te islamiseren. Het (uitgelekte) plan bevat veel punten, die een kopie lijken van christelijke zendingsstrategieën, zoals de inzet van ‘tentenmakers’ .

Andere punten zijn minder onschuldig, zoals het besluit

– « ervoor zorg te dragen dat alleen moslims worden aangesteld in strategische nationale en internationale posities in de lidstaten. »

– « om alle vormen en vertakkingen van alle niet-islamitische religies in de lidstaten (zoals christendom, ahmadiyya en alle andere voor moslims onacceptabele vormen van godsdienst.) uit te roeien. »

– « ervoor zorg te dragen dat alleen moslims gekozen worden op alle politieke posten van de lidstaten. »

– « ervoor zorg te dragen dat vOOr de volgende Islam in Afrika Conferentie alle Westerse vormen van wetgeving en rechtssystemen zullen zijn vervangen door de sjaria. « 

Deze strategie zien we in uitvoering in landen als Soedan en Nigeria die in de frontlinie liggen. In Nigeria kiezen steeds meer deelstaten voor de sjaria, wat weer tot hevige protesten van de christenen leidt, dikwijls uitlopend op enorme vechtpartijen met veel bloedvergieten. In Soedan heeft de islamitische regering al in 1983 de sjaria ingevoerd. In 1991 werd dat nog eens aangescherpt met de doodstraf op afval van de islam, De bevolking van het zuiden verzet zich hevig tegen de islamitische wetgeving en is in opstand gekomen. Dat geeft de regering weer een voorwendsel om de zuiderlingen uit hun gebied te verdrijven, zodat zij naar het islamitische noorden vluchten, waar zij in versneld tempo worden gearabiseerd en, naar men hoopt, geïslamiseerd.

Indonesië

Aan de oostgrens van het islamitische rijk ligt Indonesië. Het is de staat met de meeste moslims van de wereld, officieel zo’n 180 miljoen op een bevolking van 210 miljoen (in werkelijkheid zijn er waarschijnlijk veel minder moslims). Als je deze enorme archipel als één land beschouwt, is het een land waar de moslims verre in de meerderheid zijn, maar waar de sjaria niet van kracht is. Zo gezien valt het onder de eerste prioriteit. Je kunt Indonesië ook zien als een aantal eilanden, waarvan sommige, zoals Java en Sumatra, overwegend islamitisch zijn en andere, zoals Ambon en Papoea (nog) niet. Voor deze gebieden geldt dan

de tweede prioriteit. Zij moeten gewonnen worden voor de islam. Het feit dat Indonesië als één land geldt, maakt de verovering veel gemakkelijker. Het transmigratieproject, waarbij miljoenen moslims uit het overbevolkte Java hervestigd worden in dunbevolkte gebieden, komt de islamisten hierbij goed van pas.

Intussen wonen er op Papoea (Irian Jaya) meer Javanen dan Papoea’s. Nog even en alleen de naam Papoea, die de provincie sinds kort van president Wahid mag voeren, zal het enige zijn dat nog herinnert aan de oorspronkelijke bevolking. De Papoea’ s voelen zich nu al vreemdelingen in hun eigen land.

Door de slachtpartijen op de Molukken zijn we de slachtpartijen op Oost-Timor uit 1999 al bijna vergeten. Maar ze pasten precies in de tactiek van de jihad. De Oost-Timorezen zijn katholiek: dus dar al harb. Dezelfde strijdgroepen, bestaande uit een stelletje ongeregeld, losgelaten uit diverse gevangenissen en bewapend door het leger, is nu overgebracht naar Papoea om daar « de orde te bewaren ».

Op de Molukken houdt de Laskar Jihad huis. « Nooit meer kerstfeest op Ambon, » riepen zij in julijl. Zij hadden bijna gelijk gekregen. Zij komen er openlijk voor uit dat het om de jihad gaat. Maar in Nederland durft niemand ze dat na te zeggen. « Het zijn werkloze jongeren uit Java, die verontwaardigd zijn over de slachtpartijen die de christelijke Ambonezen onder hun geloofsgenoten hebben aangericht. Zij zijn gewoon misleid door mensen die er politiek belang bij hebben. » Misleid zijn ze zeker, maar het past allemaal wonderwel in de strategie van dejihad Waar het om gaat is: door wie zijn ze misleid?

Sinds Mohammed naar Medina vluchtte is de islam een politieke macht, dus logisch dat er (p.40) mensen politiek belang bij hebben. En wij maar denken dat het vanzelf wel over gaat, als de machtsstrijd in Indonesië is bijgelegd. De werkelijkheid is dat het pas overgaat als de

sjaria is ingevoerd in Indonesië en de christenen dhimmi’s zijn geworden.

Overigens is de meerderheid van de moslims heel gematigd, en wil zij helemaal geen jihad.

Dat betekent echter niet dat het allemaal wel meevalt. Nee, het maakt henzelf tot dar al harb in hun eigen land, het eerste doelwit van de jihad dus. Moslims op de Molukken die niet mee willen vechten tegen de christenen, worden aangevallen door de Laskar Jihad.

Europa

Het derde doelwit zijn de landen ver van het rijk van de islam: Europa en Amerika. Dikwijls worden die gezien als de landen van de antichrist. Herhaaldelijk heeft de islam geprobeerd Europa te veroveren. De eerste keer werden de Arabische islamitische legers teruggeslagen bij Poitiers in Frankrijk. Dat was in 732, een eeuw na de dood van Mohammed. Later probeerden de Turken het vanuit het Oosten. In 1453 veroverden Zi’j. Constantinopol, wat zij omdoopten tot Istanbul. Nog geen eeuw later hadden zij de hele Balkan onderworpen en stonden zij voor de poorten van Wenen. In l529 werden zij hier verslagen, maar ze kwamen terug en in 1683 stonden zij weer voor Wenen.

Het Turkse (Ottomaanse) Rijk vertegenwoordigde de dar al islam, het rijk van de islam. In de eerste wereldoorlog werd de kracht van het Ottomaanse Rijk gebroken, de Balkan bevrijdde zich uit de greep van de islam en zelfs Turkije werd een seculiere staat. Maar dat wil niet zeggen dat de islamisten zich hierbij neerleggen. In Turkije streven zij nog steeds naar de macht, en intussen zijn miljoenen Turken naar de dar al harb in het Westen verhuisd, evenals miljoenen Marokkanen, die vroeger ook deel uitmaakten van het Ottomaanse Wereldrijk. De meesten zijn zich er niet van bewust, maar door de islamisten worden zij als vijfde colonne gezien. Als de tijd daar rijp voor is moeten zij worden opgestookt om onrust te zaaien in het rijk van oorlog. Precies zoals het op Ambon gegaan is. Ook de Boeginese en Makassaarse immigranten op Ambon werden misleid en misbruikt om daar de rellen met de christenen uit te lokken. Toen de christenen begin l999 sterker bleken, vluchtten de Boeginezen en Makassaren met duizenden naar hun stamland. Daar hebben ze een jaar lang haat gepredikt tegen de christenen en geld ingezameld voor de jihad. In 2000 keerden zij terug, tot de tanden bewapend en gevolgd door de bendes van de Laskar Jihad uit Java. Haat zaaien kost weinig moeite. Je hoeft maar een van je eigen moskeeën in brand te steken en te zeggen dat de christenen het gedaan hebben, en dan heb je de poppen aan het dansen. Dit is waarschijnlijk in Ambon gebeurd. De moslims roepen om wraak en steken een kerk in brand. Als de christenen niet in de minderheid zijn, is de kans groot dat zij op hun beurt een moskee aanvallen. Niet goed, tegen de leer van het christendom, maar zeer menselijk, en de duivel lacht in z’n vuistje. Hoe kan God laten zien wie Hij is, als de christenen wraak nemen? De islam heeft het wat dat betreft veel gemakkelijker. De islam preekt geen God van liefde, maar een god van kracht, aan wie iedereen zich moet onderwerpen, goedschiks of kwaadschiks.

Dat zal hier nooit gebeuren?

Nederland ligt in Europa, het derde doelwit. Het zal hier zo’n vaart nog niet lopen. Maar betekent dat, dat wat in Ambon gebeurt, hier in Nederland niet mogelijk is? In de grote steden wonen nu al meer moslims dan praktiserende christenen. Over een of twee generaties zullen zij in de meeste plaatsen de meerderheid vormen. Zolang zij niet kunnen, of willen, of mogen integreren in de Nederlandse samenleving, zullen zij een achterstandsvolksdeel blijven dat gemakkelijk te manipuleren is door de islamisten in Riyadh, Teheran of Tripolis. Een aanleiding is gauw gevonden, of anders maak je er wel een. Een afgebrande moskee is een goede aanleiding om een kerk in brand te steken. Goede christenen zullen geen kwaad met kwaad vergelden, maar de meerderheid van geseculariseerde Nederlanders denkt daar anders over. Zij zullen wraak nemen op een of meer moskeeën en huizen en winkels van moslims, ook al gaan ze zelf misschien nooit naar de kerk. De aanhangers van de Centrum P artij zitten alleen maar op zo’n gelegenheid te wachten. Voor je het weet is in Nederland de zaak net zo

geëscaleerd als op de Molukken. Ook in Nederland hoef je dan niet op de politie of het (p.41) leger te vertrouwen, want die zijn tegen die tijd zelf hopeloos verdeeld tussen christenen en moslims. Dit is onheilspellende toekomstmuziek, maar wie z’n kinderen en kleinkinderen liefheeft, moet hier ernstig rekening mee houden. Overdreven? Dat dachten ze in Ambon ook.

Toen Open Doors in 1998 aanbood om op Ambon ‘weerbaarheidsseminars’ te houden, om de kerk voor te bereiden op eventuele vervo1ging, kon het niet doorgaan wegens gebrek aan belangstelling. In 2000 werd Open Doors uitgenodigd, maar konden de seminars niet doorgaan wegens de onlusten. In ieder geval is dejihadgedachte nog lang niet dood. In de inleiding noemden we de talloze islamitische boeken die de heilige oorlog leren. De geleerde soefi Ibn Aabidien (1783-1863) uit Damascus heeft hier veel over geschreven. Zijn gedachtegoed wordt zelfs in het Nederlandse taalgebied levend gehouden door de Turkse soefi Özcan Arzöglü.

Soefi’s staan bekend als een spirituele en vredelievende islamitische

beweging, maar de geschriften van Arzöglü spreken andere taal. Hij vond het kennelijk nodig om de leer van dejihad (en andere omstreden islamitische leerstel1ingen) in het Nederlands te vertalen, om Turkse en Marokkaanse immigranten die hun moedertaal verleerd zijn, klaar te maken voor de « verspreiding en triomf van de islam » door middel van de heilige oorlog. Wat nu volgt is een ingekort hoofdstuk uit  » een geloofsboek in voorbereiding » , dat hij toestuurde aan een Nederlandse leerling die hem naar het waarom van dejihad gevraagd had. Lees en huiver.

Het zwaard van de islam (deel II)

De heilige oorlog toen en nu door Jenö Sebök

Liberale moslims houden ons voor dat de jihad of heilige oorlog gezien moet worden als de innerlijke strijd die een moslim voert om een goed leven te leiden. Zo zouden alle moslims in Nederland en België er over denken. Waar of niet waar, zeker is dat fundamentalistische moslims hard werken aan een mentaliteitsverandering in de richting van een heilige oorlog naar het voorbeeld van Mohammed.

« De jihad is de strijd tegen de ongelovigen met de bedoeling hen tot de islam over te halen en de verspreiding en de triomf van de islam over alle godsdiensten te bewerkstelligen. Wanneer de ongelovigen weigeren moslim te worden, moeten zij worden onderworpen of vernietigd.

De jihad is een goddelijk bevel en wordt als een heilige plicht voor de moslimnatie beschouwd ».

Zo begint het hoofdstuk over dejihad uit « een geloofsboek in voorbereiding », in 1993 geschreven door de Turkse soefi Özcan Arzöglü uit Gent.

Het is niet bekend of het boek inmiddels in druk is verschenen. Het hoofdstuk over de jihad is per ongeluk toegestuurd aan een Nederlandse soefi-leerling, die zijn leermeester gevraagd had waarop de praktijk van dejihad gebaseerd was Özcan Arzöglü stuurde hem toen twee hoofdstukken uit zijn , geloofsboek in voorbereiding’, zoals hij het zelfnoemt in zijn begeleidend schrijven. Hierin wordt in keurig Nederlands een pleidooi gehouden voor een zeer fundamentalistische uitleg van heilige oorlog, waarbij wordt verwezen naar de Koran en oude islamitische schrijvers, zoals de moslimgeleerde Ibn , Aabidien.

De Nederlandse soefi-leerling was zo geschrokken van de inhoud, dat hij de

hoofdstukken toestuurde naar minister Sorgdrager

( Soefi uit Damascus, 1783-1863. Zijn werken staan bekend als de betrouwbaarste op het gebied van de jurisprudentie binnen de Hanifi-school. De methode van de Hanifi-school wordt beschouwd als de eerste moderne flexibele interpretatiemethode.)

(p.42) van Justitie en naar de BVD, maar hij wacht nog steeds op antwoord. Ook de Turkse imam liet verdere vragen onbeantwoord, kennelijk heeft hij zich gerealiseerd dat hij er onverstandig aan deed de hoofdstukken toe te vertrouwen aan een niet-moslim. Inderdaad heeft hij daar niet verstandig aan gedaan, want hij maakt een stuk fundamentalistische moslim-ideologie toegankelijk voor een breed Nederlands publiek. Het feit dat een Turkse soefi de moeite heeft genomen om zo’n opruiend fundamentalistisch geschrift in keurig Nederlands te vertalen/schrijven toont aan dat er onder de moslims in België en Nederland krachten aan het werk zijn die hen willen klaarmaken voor de « verspreiding en triomfvan de islam » door middel van de heilige oorlog. Kennelijk moeten zelfs de geassimileerde moslims, die geen Turks of Arabisch meer spreken, worden overgehaald.

Wij drukken het hoofdstuk over de Heilige oorlog van Özcan Arzöglü enigszins ingekort af.

Hier en daar is de spelling en (Vlaamse) woordkeuze aangepast, en om het geheel overzichtelijker te maken zijn tussenkopjes ingevoegd. De Korancitaten wijken afvan de gangbare Nederlandse vertalingen van Kramer of Leemhuis. Zij zijn waarschijnlijk door Arzöglü zelf uit het Arabisch in het Nederlands vertaald. Bedenk bij het lezen van onderstaande regels dat het hier niet om een stuk islamitische geschiedschrijving gaat, maar dat het bestemd is voor hedendaagse moslims in België en Nederland als aansporing en handleiding voor de heilige oorlog.

De JIHAD of HEILIGE OORLOG (p.42-46)

door Özcan Arzöglü

De jihad is de strijd tegen de ongelovigen met de bedoeling hen tot de islam over te halen en de verspreiding en de triomf van de islam over alle godsdiensten te bewerkstelligen. Wanneer de ongelovigen weigeren moslim te worden, moeten zij worden onderworpen of vernietigd.

Dejihad is een goddelijk bevel en wordt als een heilige plicht voor de moslimnatie  beschouwd. Haar vervulling door sommigen ontslaat de anderen van die plicht: het is een collectieve verplichting, geen individuele; een verplichting die op de natie als geheel rust. Zij vloeit rechtstreeks voort uit de Koran. Ter illustratie hiervan enkele teksten:

Soera 9. At-Tauba, verzen 5-6: « Wanneer de heilige maanden voorbij zijn, doodt dan de heidenen waar gij hen ook vindt en grijpt hen en belegert hen en loert op hen uit elke hinderlaag. Maar als Zij berouw hebben en zich aan de gebeden houden en de zakaat betalen, laat hun weg dan vrij. Voorzeker, Allah is Vergevingsgezind, Genadevol. En als één van de

heidenen u om bescherming vraagt, schenk hem dan bescherming opdat hij het woord van Allah moge horen; breng hem dan naar de plaats waar hij veilig is. Dit is omdat zij een volk zijn dat onwetend is. »

Soera 9. At-Tauba, vers 29: Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek (ahl al-kitaab), die in Allah noch in de Laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat Allah en Zijn boodschapper voor onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden, totdat zij de belasting (djizia) op de ruggen van hun handen betalen, terwijl zij onderdanig zijn. »

Soera 2. Al-Bakara, verzen 214-215. « De mensheid was één gemeenschap. Daarna verwekte Allah profeten als brengers van goede tijdingen en als waarschuwers en zond met hen het Boek (d.w.z. de goddelijke wetten) neder, dat de waarheid bevatte, om onder de mensen te richten over datgene waarin zij (van mening) verschilden. En niemand verschilde erover, dan degenen aan wie het Boek was gegeven, nadat duidelijke tekens tot hen waren gekomen, uit afgunst jegens elkander. Denkt gij, dat gij de Hemel zult binnengaan, terwijl de toestand van die, die voor u gingen, nog niet over u is gekomen? Tegenslagen en rampen kwamen over hen en zij werden hevig geschokt, totdat de boodschapper en de gelovigen met hem zeiden:

‘Wanneer komt Allahs hulp?’ Ja, voorzeker, de hulp van Allah is nabij. »

Een geleerde moslim (Ibn ‘Aabidien) geeft de volgende bepaling van de Heilige Oorlog: « Het is de oproep naar de ongelovigen om de ware godsdienst te ontvangen en diegenen te bevechten die hem niet ontvangen. »

Mohammed heeft gezegd:

 » Onder de schaduw van het zwaard is het Paradijs. »

« De oorlog is tot aan de Dag van het Oordeel zonder onderbreking ingesteld. »

« Eén dag vechten heeft bij God meer waarde dan een ganse maand vasten. »

(2 Belasting ten behoeve van de armen, soort sociale lasten.)

« Hij die sterft zonder ooit aan zichzelfte hebben voorgesteld aan de heilige oorlog deel te nemen, sterft de dood van een heiden. »

(p.43) Strijd is af te raden, doch mochten de ongelovigen islamitisch grondgebied

binnenvallen, dan vaardigt de imam onder zulke omstandigheden een algemene proclamatie uit, en wordt het de plicht van iedere moslim, man en vrouw, de aanvallers te bevechten. Men dient de ongelovigen te bestrij den zonder eerst na te gaan of men al dan niet onder het bevel van een vrome aanvoerder zal vechten.

Voor de vijand vluchten is een doodzonde, als zijn getalsterkte het dubbele ofminder dan het

dubbele van dat der moslimstrijders bedraagt. Maar als de vijand meer dan tweemaal zo sterk als de onzen is, mag men op de vlucht slaan. Liegen en het gebruiken van list is in de oorlog toegestaan.

Geen dwang

In het begin van zijn loopbaan verspreidde Mohammed de godsdienst van de islam door middel van onderricht, preek en discussie, en nam hij nooit zijn toevlucht tot dwang of geweld. In verscheidene Mekkaanse soera’s verklaarde hij slechts gezonden te zijn om te preken en te vermanen. In Medina, toen hij in het begin de Joden naar zijn kant wilde overhalen, zei hij dat hij geen bevoegdheid had om iemand te dwingen tot de islam over te gaan. Er zou « geen dwang in de godsdienst » zijn.

Zie Soera 2. Al-Bakara, vers 257. « Er is geen dwang in de godsdienst. Voorzeker, het juiste pad is van dwaling onderscheiden; derhalve, hij die de duivel verloochent en in Allah gelooft, heeft een sterk houvast gegrepen, dat onbreekbaar is. Allah is Alhorend, Alwetend. »

Soera 3 Aal-‘Imraan, vers 21 : « En zeg wanneer zij met u redetwisten: ‘Ik, en degenen die mij

volgen, hebben zich aan Allah onderworpen’. En zeg tot degenen aan wie het Boek werd gegeven en tot de onwetenden: ‘Hebt gij u onderworpen?’. Als zij zich onderwerpen, dan zijn zij op de rechte weg, maar indien zij zich afwenden, dan is uw plicht slechts de duidelijke verkondiging ervan; en Allah ziet zijn dienaren. »

Het zwaard van de profeet

Maar zodra Mohammed in staat was zijn vijanden het hoofd te bieden, (nadat hij ongeveer twaalf jaar vredelievend in Mekka gewerkt had en met hulp van zijn metgezellen naar Medina gevlucht was) maakte hij bekend dat God hem en zijn volgelingen had toegestaan zich tegen de ongelovigen te verdedigen. Tenslotte beweerde hij dat hij Gods toestemming had om hen aan te vallen, de afgoderij te vemietigen en het ware geloof met het zwaard te vestigen.

De Koranteksten die het gebruik van het zwaard bevestigen worden door de islamitische rechtsgeleerden beschouwd als teksten, die de teksten die geweldloze middelen aanbevelen, opheffen (abrogatie). Die overgang van vredelievende middelen naar dwang wordt door Ibn-‘Aabidien als volgt beschreven: « Weet dat het bevel tot vechten geleidelijk werd geopenbaard, want de Profeet werd eerst bevolen zijn boodschap te brengen, daarna te redetwisten en te discussiëren en zich in te spannen om de ongelovigen met argumenten te ov ertuigen; daarna werd het de gelovigen toegestaan te vechten, daarna werden zij eerst bevolen om altijd te strijden, behalve tijdens de heilige maanden, en tenslotte werden zij bevolen om absoluut te strijden, zonder enige uitzondering. »

Zo is het vandaag nog steeds. De voorwaarde de ongelovigen slechts te bevechten wanneer zij het eerst zijn begonnen, en het verbod te strijden tijdens de heilige maanden, zijn opgeheven door het algemeen en onvoorwaardelijk bevel:  » … doodt dan de afgodendienaren waar gij hen ook vindt… » (Soera 9. At-Tauba, vers 5). Dit wordt het Vers van het Zwaard genoemd. Mohammed gaf zelf aan zijn volgelingen het voorbeeld. Ibn ul Athier zegt: « Het aantal veldslagen onder het bevel van de Profeet bedraagt zevenentwintig; dat van de kleinere, oorlogszuchtige expedities zesenveertig. » De Profeet zelf vocht in negen veldslagen, de andere werden door zijn Gezellen geleid.

De vijand

Volgens de leer van de islam is de wereld in twee kampen verdeeld:

1 . Het ‘Land van de Oorlog’ (Dar al Harb) is ieder land in de handen van de ongelovigen dat nog niet door de islam is onderworpen, of  » een land waarin de vrede tussen de moslims en de ongelovigen nog niet is afgekondigd ».

2. Het ‘Land van de Islam’ (Dar al Islam) is een land dat volgens de wetten van de islam wordt geregeerd.

(p.44) Een Land van de Oorlog wordt een Land van de Islam wanneer de wetten van de islam er in worden uitgeroepen en het door moslims wordt geregeerd, zodat de vrijdaggebeden en de islamitische feesten er worden gehouden.

De Heilige Oorlog richt zich tegen drie bevolkingsgroepen:

l. Tegen alle afgodendienaren (heidenen) en ongelovigen, die weigeren zich aan het moslimgezag te onderwerpen, hetzij door de islam te aanvaarden hetzij door de djizia (belasting) te betalen.

2. Tegen degenen die onder moslimgezag staand, er tegen in opstand komen en weigeren voortaan de djizia te betalen.

3. Tegen degenen die tegen de imam opstaan, zelfs al zijn het moslims, en tegen degenen die een oorlog beginnen.

Wanneer een moslim-heerser een land verovert dat door niet-moslims bewoond wordt, dan moet hij die bewoners drie keuzen aanbieden:

1. De islam aanvaarden. In dat geval zijn zij van hun leven, hun familie en hun bezittingen verzekerd, en genieten zij alle voorrechten van de moslims, wier broeders zij zijn geworden.

2. De dood voor de mannen en slavernij voor de vrouwen en kinderen van degenen die geen ‘godsdienst van het boek’ belijden, tenzij de imam anders beslist.

3. Als zij de islam niet aanvaarden, dienen zij de taks, ofde hoofdelijke belasting (djizia), te betalen, waardoor zij bescherming krijgen en dhimmi’s worden (d.w.z. onderdanen, aan wie het toegelaten is hun eigen godsdienst te belijden, op voorwaarde dat die geen grove afgoderij is).

De djizia

Het is de plicht van de imam het bedrag van de hoofdelijke taks (djizia) te bepalen, en wanneer Zij zal worden geïnd. Die hoofdelijke taks kent twee soorten:

1. Een schatting, die tijdens onderhandeling is overeengekomen als onderdeel van een vredesverdrag voordat er oorlog is geweest.

2. Een hoofdelijke belasting naar draagkracht, na capitulatie door de imam opgelegd.

De hoofdelijke belasting wordt djizia genoemd (hetgeen betekent: ‘voldoen’, ‘compenseren’) omdat het een losprijs is voor het leven van de ongelovige. Sommigen noemen het ook een gevangenschapsbelasting’ omdat hij voor het eerst op de Dhimmi’ s werd toegepast die op bevel van Kalief Oemar uit Arabië in gevangenschap werden gevoerd. Mohammed had het leven gespaard van de christenen van Nijraan, op voorwaarde dat zij jaarlijks tweeduizend mantels leverden, en Oemar spaarde andere christenen op voorwaarde dat zij het dubbele van de belastingen die op de moslims rustten, betaalden.

De taxatie gebeurt gewoonlijk bij het begin van het jaar en de betaling bij het einde ervan. Die hoofdelijke taks wordt geheven op de ‘volken van het Boek’, d.w.z. op joden, samaritanen en christenen, en verder op de magiërs en de heidenen, voor zover deze laatsten niet in Arabië wonen. Arabische heidenen en  afvalligen krijgen de keuze tussen de islam en het zwaard.

De belasting is verschuldigd op alle mannelijke, vrije en volwassen Dhimmi’s, maar niet op hun vrouwen, noch op hun kinderen, noch op hun slaven. Ook de blinden, kreupelen en de

monniken onder hen worden niet belast.

De hoofdelijke taks dient door de schuldenaar in eigen persoon te worden betaald; hij mag niet iemand anders sturen. « De belastingplichtige zelf moet staande de djizia overhandigen, terwijl de moslim die hem ontvangt, zit en hem een slag in de nek geeft met de woorden: « Geefhet, o, gij vijand van God » (Ibn ‘Aabidien).

Regels voor de dhimmi’s

De dhimmi’s die onder bescherming van de moslims staan mogen geen kerken of synagogen bouwen, of kloosters, of begraafplaatsen, of enig ander gebouw voor hun eredienst. In Arabië moeten hun kerken worden afgebroken en zijzelf mogen zich in Arabië niet in een dorp of een stad vestigen, want de Profeet heeft verklaard dat het bestaan van twee verschillende godsdiensten in Arabië niet kan worden toegestaan (Ibn , Aabidien). Een kerk, die verwoest is of in bouwvallige staat verkeert, mag niet weer worden opgebouwd.

Een dhimmi dient zich van een moslim te onderscheiden door andere kleren te dragen « tenzij hij de eretekenen en het respect ontvangt, dat alleen aan een moslim verschuldigd is ».

Hij dient in een staat van onderworpenheid en (p.45) uiterste vernedering te worden gehouden. Hij mag niet op zadels zoals die van de moslims rijden. Wanneer een moslim staat, mag hij niet gaan zitten. Geen moslim is hem respect of eerbetoon verschuldigd. Als een moslim op straat een dhimmi tegenkomt moet de dhimmi voor hem opzij gaan.

Dhimmi’s mogen niet in groten getale tussen, moslims wonen, en indien zij eigen huizen bezitten, moeten zij gedwongen worden die aan moslims te verkopen. Hun huizen moeten lager zijn dan die van de moslims.

Een Dhimmiverliest zijn recht op bescherming als zijn land een Land van Oorlog wordt, of als hij weigert voortaan de hoofdelijke belasting te betalen.

Al die regels komen voort uit een gerechtvaardigd wantrouwen door de overheid jegens bevolkingsgroepen die duidelijk de islam als godsdienst en cultuur afwijzen. Uiteraard worden die regels in normale tijden niet in al hun gestrengheid toegepast. In vredestijd wordt het betalen van de hoofdelijke belasting dan ook meer beschouwd als een rechtvaardige fiscale maatregel tegenover diegenen die niet onderworpen zijn aan de militaire dienstplicht,

en die onder de bescherming van de islam ongestoord hun eigen leven kunnen leiden en zich verrijken, zonder dat zij daartoe iets moeten bijdragen aan de moslimgemeenschap, die alle verantwoordelijkheid draagt voor hun veiligheid. De taks is dus eigenlijk een afkoopsom voor de militaire dienst; de overheid kan zich immers niet veroorloven soldaten in dienst te hebben aan wier loyaliteit en motivatie in tijden van oorlog ten sterkste kan worden getwijfeld. De taks wordt dan ook alleen van mannen geëist die bekwaam zijn voor de militaire dienst.

Diverse bepalingen inzake de Heilige Oorlog

Voordat zij hen aanvallen dienen moslims de niet-moslims op te roepen tot het aanvaarden van de islam. Als zij de islam aanvaarden is oorlog met hen niet nodig, omdat het doel van de oorlog dan zonder vechten bereikt is.

Als een moslim ongelovigen aanvalt zonder hen eerst uit te nodigen de islam te aanvaarden is hij een overtreder. Maar als hij hen toch aanvalt alvorens hen tot de islam uit te no digen, en hen doodt en hun bezittingen inneemt, dan is hij toch niet verplicht tot de betaling van een boete, vergoeding of genoegdoening. Immers, hetgeen hen beschermt, te weten: de islam, is in hen niet aanwezig, en zij staan ook niet onder geografische bescherming omdat zij niet in een

islamitisch land wonen. Weliswaar is het lovenswaardig mensen tot de islam uit te nodigen wanneer reeds een oproep daartoe is geschied, maar verplicht is dit niet, daar van de Profeet wordt gemeld dat hij de stam van Al-Mustalik bij verrassing plunderde en beroofde, en dat hij ook met Usama overeenkwam een roofoverval in de vroege ochtend op Kubna te doen en de plaats in brand te steken, en die aanvallen waren « niet voorafgegaan door een oproep ». Sommige geleerden zeggen dat zo’n oproep en uitnodiging wel vereist waren bij het begin van de islam, maar dat dat nu niet meer hoeft, aangezien de islam wijd en zijd verspreid en goed bekend is (Ibn ‘Aabidien).

Als ongelovigen zich verzetten zijn alle middelen geoorloofd om hen te onderwerpen. Het is de plicht van de moslims, met Gods hulp, hen met alle middelen en wapens aan te vallen. Zij moeten hun huizen in brand steken, zelfs als de bewoners, inclusief vrouwen en kinderen, dreigen in de vlammen om te komen. Zij moeten hen onder water zetten, en hun aanplantingen vernielen en hun graan vernietigen, omdat zij daardoor in hun weerstand zullen worden verzwakt. Daarom zijn al die middelen door de wet goedgekeurd (Ibn  Aabidien).

Het is niet toegestaan mensen te verminken door hun de oren of de neus af te snijden.  alhoewel er wordt gemeld dat de Profeet de Oenieien heeft verminkt, zijn zulke daden door latere regels verboden. Het is aan de moslims verboden vrouwen of kinderen te doden, evenals bedlegerige of blinde mensen, of monniken in hun cellen die zich volledig aan de dienst van de kerk wijden.De ongelovige die om genade smeekt dient te worden gespaard. Geen ongelovige mag worden gedood nadat hij genade heeft gekregen. Men zal de

verbintenissen die in dit opzicht met hen zijn aangegaan nid verbreken. Men zal vermijden monniken en rabbijnen te doden, indien zij niet, hetzij met de wapenen, hetzij met  raadgevingen of bevelen, aan de strijd hebben deelgenomen.

(p.46) Als de imam het in het belang van de islam wenselijk acht met een bepaalde stam of volk vrede te sluiten, is het hem toegestaan zulks te doen. Hij mag ofwel een losgeld van hen eisen ofwel hun een geldsom betalen om vrede te verkrijgen, indien hij meent niet sterk genoeg te zijn om hen te overwinnen. Indien hij merkt dat het voordeliger is die overeenkomst te verbreken, dan mag hij opnieuw de oorlog verklaren.

De oorlogsbuit

Na het eerste belangrijke succes van Mohammed twistten zijn volgelingen over verdeling van de buit, waardoor het nodig was dat hij zelf daarover enige regelingen trof. Er kwam een goddelijke opdracht die hem machtigde de buit naar eigen inzicht onder de soldaten te verdelen, na reservering van een vijfde voor ander gebruik.

Het vijfde door de imam voorafgenomen deel verdeeld dient in drie gelijke delen te worden

1) voor steun aan de wezen;

2) voor het voeden van de armen;

3) voor het ontvangen van de reizigers. Die laatste klasse behelst eveneens de armere leden

van de familie van de Profeet die tot de Beni Haashim behoren.

Mohammed had, zoals alle andere leden van de expeditie, recht op een deel van de buit; doch hij genoot het voorrecht, als onderdeel van zijn deel, elk voorwerp dat hij wenste te mogen uitkiezen en het zich toe te eigenen voordat de algemene verdeling begon. Zo nam hij van de buit op de joodse stam van Chaibar een kostbaar zwaard, Zu’l-fiqaar, en Safiea, een heel mooi meisje.

Gevangenen maken deel uit van de buit. Men mag de volwassen mannelijke krijgsgevangenen doden. De imam mag ofwel hen ter dood veroordelen, ofwel hen in slavernij voeren, ofwel hen de hoofdelijke belasting of een losgeld opleggen, ofwel hen vrijlaten. Men mag geen ongelovige gevangenen ruilen tegen moslimgevangenen. Zij mogen ook niet voor niets worden vrijgelaten.; alhoewel anderen dit wel wettelijk vinden. Vrouwen en kinderen die niet kunnen worden meegenomen dienen op een verlaten plaats, waar ze voedsel noch water vinden te worden achtergelaten (zodat ze van honger en dorst moeten omkomen), want het is niet geoorloofd ze te doden.

Bescherming

Veiligheid en bescherming zijn aan de ongelovigen in de islamitische landen toegezegd, en aan de moslims in de niet-islamitische landen. Dit moet strikt worden aan een niet-moslim gegeven om islamitische stad binnen te komen en zich er te bevestigen, mag niet langer dan een jaar duren, wegens het gevaar dat hij een spion zou zijn. Mocht hij langer willen blijven dan moet hij een dhimmi worden en de hoofdelijke belasting betalen.

Ter illustratie de officiële vlag van Saoedi-Arabië, waarop het zwaard van de islam prominent staat afgebeeld in een groen vlak.

(Groen is de kleur van de islam)

Toenadering

Hoe staat het met toenadering tussen moslims en niet-moslims? In ons land hebben we nog maar betrekkelijk kort met de islam te maken. Hoe staat het er in andere landen voor?

Pakistan heeft zich van India afgescheiden omdat islamieten en hindoes het niet met elkaar konden vinden. In de Balkan is het nog steeds hommeles. In Indonesië voltrekt zich een drama. De oorzaak is het islamitische fundamentalisme. In ons land heeft een imam nederlandse christenen uitgenodigd om in zijn moskee te komen bidden.

Omgekeerd zal dat ook wel het geval zijn.

In het islamitische streven de wereld te islamiseren worden fundamentalisten uitgezonden om dat te bewerkstelligen; vriendelijk beginnen en de druk geleidelijk opvoeren. Kn.

Open Doors staat op de bres voor vervolgde christenen.

Le Coran: en voila un texte moderne et éclairé !

« George Walker Bush » <provosty@wanadoo.fr> a écrit dans le message de news: c436ls$bks$1@news-reader4.wanadoo.fr…

31. Et dis aux croyantes de baisser leurs regards, de garder leur chasteté, et de ne montrer de leurs atours que ce qui en paraît et qu’elles rabattent leur voile sur leurs poitrines; et qu’elles ne montrent leurs atours qu’à leurs maris, ou à leurs pères, ou aux pères de leurs maris, ou à leurs fils, ou aux fils de leurs maris, ou à leurs frères, ou aux fils de leurs frères, ou aux fils de leurs sours, ou aux femmes musulmanes, ou aux esclaves qu’elles possèdent, ou aux domestiques mâles impuissants, ou aux garçons impubères qui ignorent tout des parties cachées des femmes. Et qu’elles ne frappent pas avec leurs pieds de façon que l’on sache ce qu’elles cachent de leurs parures. Et repentez-vous tous devant Allah, ô croyants, afin que vous
récoltiez le succès.

59. Ô Prophète ! Dis à tes épouses, à tes filles, et aux femmes des croyants, de ramener sur elles leurs grands voiles : elles en seront plus vite reconnues et éviteront d’être offensées. Allah est Pardonneur et Miséricordieux.

34. Les hommes ont autorité sur les femmes, en raison des faveurs qu’Allah accorde à ceux-là sur celles-ci, et aussi à cause des dépenses qu’ils font de leurs bien. Les femmes vertueuses sont obéissantes (à leurs maris), et protègent ce qui doit être protégé, pendant l’absence de leurs époux, avec la protection d’Allah. Et quant à celles dont vous craignez la
désobéissance, exhortez-les, éloignez-vous d’elles dans leurs lits et frappez-les. Si elles arrivent à vous obéir, alors ne cherchez plus de voie contre elles, car Allah est certes, Haut et Grand !

Crivellaro Rachel, Islam, en finir avec le religieusement correct, LB 23/03/04

Avec Anne-Marie Delcambre, Dr en civilisation islamique, islamologue et professeur d’arabe

Il est de bon ton de distinguer un Islam ouvert et pacifique d’un islamisme intégriste. Et si les interdits et les blocages de la religion musulmane faisaient partie intégrante de l’Islam ?

– Dans votre livre, vous vous attachez à démontrer que l’islamisme trouve ses racines – ou en tout cas de quoi l’alimenter – dans les textes de l’Islam ?

– Je persiste et signe. Ce que je trouve surprenant, c’est que l’on dise que l’islam serait sorti comme ça, d’une pochette surprise. Les textes auxquels se réfèrent lesdits islamistes – qui sont

pour moi des musulmans maximalistes – se trouvent tout simplement dans le Coran, dans la Sunna, dans le droit musulman. On assiste aujourd’hui à une espèce de cécité générale, à une complicité entre non-Musulmans et Musulmans qui voudraient que l’Islam soit mieux présenté devant les Occidentaux.

On veut nous faire croire à une espèce d’Islam « laïcisable » et l’on évacue complètement l’Islam juridique, celui-là même qui édicte les Interdits pratiqués par 80pc des musulmans. Je pense que ce sont surtout les musulmans « éclairés » qui escamotent cette réalité. Ils se disent: moins on en sait, moins on en dit, moins on excite la haine religieuse. Les catholiques français participent aussi à cette contre-vérité qui clament que toutes les religions sont équivalentes. C’est délirant. Les Catholiques font de l’angélisme. Alors qu’ils ont été très loin pendant le Moyen-Age en propageant la légende noire de Mahomet, aujourd’hui qu’il n’y a plus de dogme, ni de Christ à défendre, on répugne à faire des distinctions entre les religions.

Soyons clairs : il ne faut pas craindre les musulmans, mais bien les teXtes de l’Islam.

– Certains vous rétorqueront que vous faites une exégèse des textes très personnelle…

– Au contraire, je m’en tiens strictement à ce qui est écrit. C’est au pied de la lettre que le Coran justifie la violence et le recours à la force. Je ne fais aucune interprétation circonstancielle liée au contexte historico-politique de Médine, comme cela arrange certains. Comme le plus puriste des musulmans : je prends le texte au pied de la lettre. Selon la tradition musulmane, ce texte est intouchable puisqu’il vient du Ciel. Ainsi du statut discriminatoire des juifs et des chrétiens, de l’appel à la guerre sainte voire au meurtre, de la place des femmes, du regard non critique et non historique  sur les textes fondateurs, de la place assignée au Prophète… Pour un musulman, l’imitation du Prophète est vitale. Or, le Prophète a été violent, a tué, a fait lapider.

– .. et fait l’apologie du terrorisme?

– Il faut poser la question à l’Islam : pourquoi la tentation terroriste est-elle partagée par un si grand nombre de musulmans qui viennent de différents peuples ?

Les racines de ce terrorisme islamique existent bien dans les textes fondateurs. C’est ce qui explique sa force d’attraction dans le monde musulman. Ses chances de survie dans les années qui viennent sont réelles. Le recours à l’Islam violent; justicier, est une grande tentation pour

certains musulmans, pour pouvoir se faire entendre par la terreur comme l’avait fait le Prophète à Médine. Le Coran comporte un grand nombre de sourates « fulminantes » et de versets « colériques ».

– La Bible contient aussi des passages qui pourraient être interprétés comme des incitations à la violence et le Catholicisme n’est pas exempt d’excès…

– C’est vrai, mais l’Evangile et le Coran ne peuvent pas être mis sur le même pied car ils n’ont pas les mêmes conséquences pour la société. Ce qui ne veut pas dire qu’il faut exonérer le catholicisme de ses sanglants dérapages, que l’on songe seulement à l’Inquisition. Mais c’est

dans la pérennité que les conséquences varient. Dans le Coran, on établit une différence entre les êtres humains, alors que dans l’Évangile tous sont sur pied d’égalité. Par ailleurs, et surtout, entre les deux religions le statut du texte n’est pas le même. Chez les chrétiens, Dieu s’est fait

homme, on parle d’incarnation et Jésus est un modèle. Chez les musulmans, Dieu s’est fait verbe, on parle d' »inverbation », c’est le texte qui est le modèle. Les musulmans sont victimes du poids de l’Evangile, Jésus a pardonné à la femme adultère, dans la Sunna elle est condamnée à la lapidation. Certains argueront qu’il s’agit d’un droit virtuel, que certains mystiques musulmans comme les Soufis sont parvenus à se décoller de cette interprétation littérale. Reste qu’ à observer la vie dans certains pays islamiques, on se dit que les textes ont encore de beaux jours devant eux.

– L’expansionnisme des codes de conduite occidentaux – notamment grâce aux images – n’est-il pas de nature à affaiblir l’influence de ces textes ?

– Oui et non. Il est vrai que les codes occidentaux – comme la séparation des pouvoirs temporels et séculiers, par exemple – deviennent petit à petit la norme dans les pays musulmans. Mais, il n’en demeure pas moins que certaines pratiques religieuses persistent bien plus que dans d’ autres confessions. Il est très difficile pour un musulman de se détacher de sa culture religieuse islamique car il s’ agit d’une culture complexe qui régit la vie des individus dans les moindres détails, mêmes les plus intimes comme la manière de faire l’amour. L’évolution est bien sûr quelque peu différente dans nos contrées. La laïcité obligatoire a pour conséquence d’opérer une distanciation. A titre d’exemple, les prescrits de l’Islam interdisent aux femmes de s’habiller en hommes. Aujourd’hui, la plupart de mes

étudiantes d’origine musulmane sont habillées en pantalon. Il est clair que l’on assiste à la naissance d’une culture concurrente à l’Islam, même si issue de cet Islam matriciel.

– Il existe un principe chiite qui n’est pas sans intérêt : la restriction mentale. Les musulmans peuvent en effet avoir re­cours à cette pratique dès lors qu’ils se trouvent en territoire infidèle. Autre­ment dit: dans cette circonstance, ils dis­posent d’une latitude à ne pas révéler les choses, à tricher avec les textes en quel­que sorte quand le contexte le com­mande. Cela se vérifie d’ailleurs dans la vie de tous les jours. Les textes comman­dent que le pèlerinage du « Hadj » en Ara­bie Saoudite se fasse à pied, aujourd’hui tout le monde s’y rend en avion. En vérité, l’Islam progressiste existe, mais il ne pourra se développer qu’en de­hors des textes. Cela dit, cette évolution est inéluctable. Les musulmans ne peu­vent plus éviter la civilisation de l’image – alors que celle-ci est pourtant interdite par le Coran – leur religion n’y résistera pas.

– Tout part des textes selon vous, mais les conflits géopolitiques ne sont-ils pas aussi de nature à alimenter les extrémismes?

Bien sûr, mais de nouveau cet extrémisme ira puiser sa raison d’être et sa justification dans les textes. Vous savez, les juifs et les musulmans sont par les textes plus proches entre eux que des chrétiens. Leurs textes contiennent des propos mortifères et de nombreux interdits… On ne peut pas faire abstraction des textes fondateurs et on ne peut pas non plus nier leur différence. Dans l’Evangile, Jésus a pardonné à la femme adultère, dans la Sunna elle est condam­née à la lapidation. Certains argueront qu’il s’agit d’un droit virtuel, que cer­tains mystiques musulmans comme les Soufis sont parvenus à se décoller de cette interprétation littérale. Reste qu’à observer la vie dans certains pays islami­ques, on se dit que les textes ont encore de beaux jours devant eux.

Michel Graindorge, Questions à l’islam, LB 18/04/2006

L’Histoire contemporaine nous offre le spectacle de nombreux Etats qui s’efforcent d’appliquer le Coran, particulièrement par le biais de la charia.

Songeons, par exemple, au Soudan, au Nigeria, à l’Iran, à l’Arabie saoudite ou à de larges pans de la société algérienne.

A l’évidence, cette application quasi in­tégrale d’un texte, aussi « sacré » soit-il, est insoutenable. Elle est en effet insoute­nable pour tout être humain dont la va­leur, fragile et merveilleuse, réside en lui-même. (…)

La méconnaissance du Coran, de tout le Coran, induit les plus grandes ambiguïtés. Quand on lit attentivement ce texte on ne peut admettre, on ne peut to­lérer (N.B. le premier chiffre indique le numéro de la sourate, le second indique le numéro du verset) :

–  La prééminence de l’homme sur la femme (notamment, 2, 222; 2,223; 4,15; 4,34; 5,6; 42,11)

– La référence fréquente à la violence « salutaire » (notamment 2,19; 2,191; 3,152; 5,33; 9,123; 9,5; 24,2; 24,4; 47,35; 47,4)

–  L’affirmation péremptoire que l’Is­lam est la seule religion qui vaille (no­tamment, 4,14; 4,141; 8,17; 8,39; 9,29; 25,52; 48,16)

– Le mépris et/ou le rejet des non-mu­sulmans (notamment 5,51; 33,60-61)

Jamais le peuple musulman n’a mani­festé pour protester contre ces attentats odieux /ceux du 11 septembre 2001, de Madrid en mars 2004, de Londres en juillet 2005 ; sans compter les nombreux attentats qui ont été déjoués par les services de police que ce soit sur le marché de Noël à Strasbourg ou en Belgique à Kleine-Brogel/. Je parle du peuple des croyants et non pas de quelques poignées d’intel­lectuels qui ont élevé leur voix ici et là.

Ce silence assourdissant à propos des attentats contre des innocents dans nos pays fut rompu – ô combien – par une fré­nésie populaire, soigneusement organi­sée, à propos de l’affaire des « caricatu­res ». Ces caricatures étaient indélicates et sans doute provocantes. Mais, une fois pour toutes, arrêtons cet angélisme qui confine à la complaisance, voire à la lâ­cheté, et qui gomme le fait que le pro­phète Mohammed fut un chef de guerre et que l’Islam s’est répandu, par une vio­lence systématique, de 635 à 997 puis ul­térieurement du XI^e siècle jusqu’en

(…) Pour ceux qui seraient tentés par l’angélisme ambiant, je leur suggère de lire le livre « Juifs et chrétiens sous l’Islam. Les dhimmis face au défi intégriste ». Cet ouvrage de 400 pages^C8), rédigé par Bat Ye’or, une intellectuelle née en Egypte, est le fruit de 25 ans de recherches. C’est un livre implacable, constamment argu­menté, qui donne un tableau sans appel du statut du non-musulman dans un Etat musulman.

(s) Ed. Berg International, 1994

Le pacte d’Omar, in : R.E., 67, avr.-juin 2006, p.8

L’arrogance que les musulmans en général, et les nôtres en particulier, manifestent à l’égard des infidèles est à leurs yeux parfaitement légitime. Elle est en tout cas légitimée par un Code qui, en terre d’islam, leur reconnaît de manière abso­lue la supériorité à l’égard des chrétiens et des juifs. Ce Code définit les conditions auxquelles chrétiens et juifs se verront garantir, par les sultans ou toute autre autorité, qu’ils ne seront pas tués, ni même pillés, à la différence des incroyants qui doivent selon leur loi être éliminés physiquement.

La tradition attribue la paternité de ce Code au calife Omar, successeur de Mahomet, d’où son nom de  » Pacte d’Omar « . Il stipule que, pour pouvoir bénéficier de la tolérance musul­mane qui leur accordera de survivre, les chrétiens et les juifs doivent accepter d’être discriminés négativement, en étant des contribuables surtaxés (dhimmis) et en s’astreignant à des res­trictions de leur liberté, dans une apartheid extrêmement stricte.

C’est ainsi qu’ils auront à s’abstenir de divers comportements, dont certains, qualifiés de graves, sont sanctionnés par rien moins que la mort :

–  Les dhimmis ne se serviront pas du Coran par raillerie, ni n’en fausseront le texte.

–  Les dhimmis ne parleront pas du Prophète en termes men­songers ou méprisants.

–  Les dhimmis ne parleront pas du culte de l’islam avec irrévé­rence ou dérision.

–  Les dhimmis ne toucheront pas une femme musulmane, ni ne chercheront à l’épouser.

–  Les dhimmis ne tenteront pas de détourner un Musulman de la foi, ni ne tenteront rien contre ses biens ou sa vie.

–  Les dhimmis n’aideront pas les ennemis des musulmans et n’hébergeront pas d’espions.

Le Pacte d’Omar formule six conditions supplémentaires, dont la transgression n’est punissable que d’amendes ou d’au­tres pénalités, mais n’autorise pas les musulmans à tuer le dhimmi fautif :

–  Les dhimmis doivent payer un impôt de soumission sous deux formes différentes : le kharadj, racket calculé sur la pro­priété foncière, et la djizia (ou djaliya) racket s’appliquant aux hommes adultes qui portent la barbe.

– Les dhimmis doivent porter le ghiyar, un insigne distinctif, ordinairement de couleur jaune pour les juifs et de couleur bleue pour les chrétiens.

– Les dhimmis ne sont pas autorisés à bâtir des maisons plus hautes que celles des musulmans.

– Les dhimmis ne peuvent pas faire entendre leurs cloches et ni lire à haute voix leurs livres, ni ce qu’ils racontent d’Ezra et du Messie Jésus.

– Les dhimmis ne peuvent pas boire de vin en public, ni mon­trer leurs croix ni leurs pourceaux.

– Les dhimmis doivent ensevelir leurs morts en silence et ils ne peuvent pas faire entendre des lamentations ou des cris de deuil.

–  Les dhimmis ne peuvent pas se servir de chevaux, de race noble ni même de race commune. Ils peuvent toutefois mon­ter des mulets ou des ânes.

Toutes ces règles sont d’application actuelle dans de nom­breux pays islamiques et elles sont susceptibles d’être appli­quées de manière individuelle dès que les lieux peuvent être considérés comme une terre d’islam. Sont considérées comme des terres d’islam celles sur lesquelles les musulmans ont exercé un jour leur contrôle. On notera que nombre de musul­mans se font déjà justice individuellement selon leurs lois sur ce qu’ils ce qu’Us nous contestent déjà être encore des terres chrétiennes.

Origines de l’islam, in : R.E., 71, 2007

Pour tout savoir sur les origines de l’islam, un site documentaire très complet vient d’être créé : http: / / islam-documents.org /. Dans un travail monumental sont pré­sentés des milliers d’extraits de textes des débuts de l’islam (Coran, Hadiths, et de nombreux auteurs musulmans des premiers siècles de l’islam) qui font apparaître un portrait de Maho­met aux antipodes de l’image faus­saire que des siècles de propagande islamique ont construit. Loin d’un beau modèle d’amour et de paix, le fondateur de la troisième secte mo­nothéiste était un homme violent. Le site http://islam-documents.org/ a pour objet la promotion d’une critique radicale de l’islam dans ses fondements.

Brocalan@yahoo.fr a écrit dans le message de news:7c036f1e.0503110336.6594329@posting.google.com…

Rappelons que le prophète Mahomet lui-même avait 50 ans lorsqu’il
épousa Aïcha, agée de six, et « consommée » selon la Tradition musulmane, à l’age de onze ans.

de Beaumont Pierre, Mahomet, fondateur de l’islam, éd. Bayard, 1995

LE GRAND DÉSERT D’ARABIE

RESSOURCES, p.15

‘Les nomades subsistent grâce à l’élevage (…), aux pro­tections qu’il accorde. Les sédentaires doivent partager leurs dattes, les produits de leurs récoltes, et nulle caravane ne traverse le désert sans payer tribut.

La troisième ressource du nomade, sa banque, est le bien d’au­trui : le butin. Traverse-t-il une période difficile ? Une razzia est menée contre un groupe qui n’est pas de la même mouvance.

Le judaïsme, p.39

Pour se présenter devant son Dieu, le juif doit être pur. Les impure­tés – la loi de Moïse en relève des centaines – proviennent pour une part du cœur, de l’âme, mais, pour le plus grand nombre, de l’extérieur, d’effleurements avec le monde ambiant.

Comme, dans chaque cas qui se présente, le corps doit être soigneu­sement purifié, ou qu’un jeûne parfois très long est nécessaire, le juif fidèle – on l’a écrit et répété inlassablement – vit sur la crête étroite qui sépare le pur de l’impur.

Sa vie en relation avec des étrangers est extrêmement difficultueuse. C’est pourquoi, afin de ne pas passer sa journée en ablutions, dès qu’un groupe peut se constituer, il s’isole. Ce ne sont pas les autochtones qui créent le ghetto, ce sont les israélites eux-mêmes qui se séparent. Les conséquences de ce réflexe sont graves. Elles expliquent la persistance de la Foi mais aussi la continuité de malheurs au cours des millénaires.

À Médine, par exemple, les tribus juives se sont groupées derrière des fortifications et ne rencontrent les Arabes, aus ou khazradjs, que pendant les gros travaux de la journée… à moins évidemment qu’un soir ou l’autre, une affaire d’hommes ne se traite.

De cet état de choses résultent : un ensemble d’institutions et de cou­tumes qui isolent les israélites de leurs hôtes, une affirmation constante de leur supériorité, l’emploi répété de l’arme aiguisée de l’ironie pour prévenir les critiques acerbes attendues, l’habitude des interrogations insidieuses en guise de réponses aux questions.

Ce ne sont pas des méthodes qui facilitent la propagation d’une foi ou même des relations sociales harmonieuses et, si les Arabes de la Pénin­sule heureuse, qui s’intéressent peu aux problèmes religieux, laissent dire et faire, un prophète sourcilleux, comme Mohammad le sera, regimbera.

«Combien de temps, écrit Voltaire, ce peuple généreux, dans ses déserts, laissera-t-il ensevelir sa gloire ? »

PREMIER CONTACT – LE CENOBITE BAHÏRA, p.49

Le moine du couvent au pied de la muraille invite A. Tâlib et ses compagnons. Le jeune Mohammad est laissé sous la tente. Le vieillard leur demande d’aller le chercher « car semblable à un grand oiseau protecteur, dit-il, j’ai vu un nuage passer lentement au-dessus de la tête d’un enfant du Hedjaz».

Mohammad est amené au couvent par son oncle comme jadis devant Samuel le petit berger David oublié au pâturage par son père, le négligent Jessé. Bahîra (en grec Sergios) lui pose des questions et reçoit les réponses qu’il escompte. Quand l’enfant se tourne pour le quitter, le col de la tunique s’entrouvre un instant et Bahîra découvre une tache sous la nuque. «Voici, dit-il, la preuve qui manquait encore : le sceau de la prophétie, marque de son destin. Veille, A. Tâlib. Méfie-toi surtout des juifs, ces tueurs de prophètes. Em­pêche le malheur de le frapper comme son père Abdallah. »

Tous les commentateurs rapportent ce récit, car il donne à penser que le futur prophète a eu jeune des contacts avec des chrétiens. Certains n’apprécieraient pas une omission. Ajoutons, à titre d’ex­plication préventive, que l’un des caravaniers déclarerait à A. Tâlib : «L’enfant n’a rien à craindre de qui que ce soit. Ces chrétiens, dis-je, sont toujours dans l’erreur. N’adorent-ils pas un dieu qui n’a pas

UNE NOCE ENTRE FIDELES DE HOBAL, p.50

Le commerce est une activité si générale que des femmes placent de l’argent ou spéculent. Elles ne sont pas cloîtrées, mais entière­ment libres. Les veuves poursuivent les affaires de feu leur mari. Ainsi fait la belle Khadîdja bent al-Khuwalid qui a vu décéder deux époux successifs. Des employés mènent ses caravanes.

INDIFFÉRENCE À L’HOSTILITÉ, p.57

Après des siècles de religions fraternelles, de tels propos sem­blent aller de soi de nos jours. Il n’en est pas de même à l’ombre du dieu Hobal. L’intérêt et la vanité des commerçants de La Mecque sont gravement froissés. Que serait un monde où le négociant for­tuné dépendrait des plus pauvres, où richesse et pouvoir seraient remis en question ?

Chefs de familles et de clans sont des nantis. Ils ont atteint gran­deur et félicité. Leur courage, leur générosité, leur fidélité, leur sens de l’honneur, sont célébrés de leur vivant. Ils subsisteront dans un avenir distant, lointain, pourvu qu’à leur tour ils aient de nombreux fils, chefs de familles, de clans et de tribus puissants ainsi que des filles, unies par des mariages à des personnages très influents. La société doit subsister telle qu’elle est.

Et voici qu’un orphelin de père, ancien berger, grouillot et com­mis de bureau, élevé avec peine par le modeste maître de l’eau, avance des assertions qui risquent de jeter bas le laborieux édifice de certitudes établies.

(p.61) Plus question de conciliation ou d’un quelconque syncrétisme apaisant. Les versets LUI 21 bis et 22 bis, glissés, dit-on, par cour­toisie dans la révélation, sont considérés désormais comme le fruit d’une intervention diabolique, satanique. Ils sont fort soigneuse­ment effacés, gommés, et le Coran proclame au lieu et place :

« Fais appel au nom de ton Seigneur et confie-toi délibérément entièrement à lui. Il est le maître de l’Orient et de l’Occident. Hors lui pas de dieu. Plus de recours aux astres. Reconnaissez pour maître leur créateur certain… Toutes idoles de bois, de cornaline, de pierre sont sourdes, aveugles, muettes. Ne jouez plus fortune et destin sur une flèche peinturlurée. »

De telles affirmations sont graves. La religion des ancêtres est attaquée. Hobal et les déesses, objets du pèlerinage, base de la pros­périté, sont menacés.

TENTATIVE D’O.P.A. SUR TÂÏF, p.71

Sur un bon million de kilomètres carrés, le grand Hedjaz, en plus de La Mecque, présente deux autres centres importants : Médine dont le port est Yambou, et Tâïf.

Médine est le modèle des riches oasis. Sur près de trente kilomètres de long et de large, à quelque six cents mètres d’altitude, non loin d’une montagne assez élevée, l’eau sourd d’un terrain volcanique.

Entre des palmiers et des carrés de légumes, trois tribus juives, les Qaïnuqâ, Nadîr, Qoraïza, occupent environ la moitié des terrains fertiles. Ces juifs logent dans trois hameaux fortifiés où ils se reti­rent dès que tombe la nuit pour réduire les risques d’impureté.

SACRIFICE DES DERNIERS IRRÉCUPÉRABLES, p.103

Sans perdre une journée, Mohammad se tourne contre les Qoraï-zas disposés à se liguer avec les Quraïchites. Après un mois de siège, cette dernière tribu hostile se rend et accepte l’arbitrage d’un chef aus, son allié, mais qui est convaincu d’avoir été blessé à l’aine devant le fossé par la flèche d’un juif qoraïza. Il les condamne à mort sans hésitation.

Selon le commentateur, Ibn Ishaq, et la tradition populaire una­nime en ce cas, une fosse est creusée. Puis le quatrième jour devant leurs femmes et leurs enfants en pleurs, les sept cents hommes de la tribu sont décapités. D’après les uns, Alî, neveu et gendre d’A. ‘1-Qâsim, serait grandi d’avoir été le principal bourreau. D’après d’autres, ce sont des Aus, les bouchers. Et commencé à l’aube, le travail s’achève trois journées après à la lueur de torches.

Femmes et enfants sont vendus à la criée pour l’acquisition de nouvelles lances et cuirasses. Les tribus juives de Khaïbar rachètent leurs sœurs. C’est ce soir-là seulement, prétendent certains, que la direction de la prière est modifiée.

(p.104) Comment un tel massacre s’explique-t-il? Comment l’apôtre patient et plutôt bienveillant, le chef de guerre conciliant qui, après tout, ne fait jamais que rendre vengeance pour vengeance, ruse pour ruse, et en fait coup bas pour coup bas, qui témoigne d’une grande capacité de pardon, en est-il arrivé au mieux à laisser faire ?

Depuis un millénaire et demi, les adversaires déterminés de l’is­lam reprennent complaisamment la tradition, qui, à cette époque-là, se veut élogieuse… L’omission pécheresse n’avancerait à rien. Mieux vaut résumer la réflexion de Watt, l’islamologue britannique apprécié : « Ce n’est pas la seule déception de « l’ingratitude » juive à l’égard du Message qui pousse le généreux Prophète à ordonner, ou à laisser perpétrer l’affreux massacre. Des motivations profondes le mènent. » La communauté est à un point de rupture entre deux fidé­lités (à l’islam ou à la tribu), entre l’arbre généalogique et celui de la foi. Un choix s’impose. Foin des compromissions passées, même s’il faut tremper les mains dans le sang! C’est du moins ce que pense le vieux chef aus qui meurt douloureusement de sa blessure, convaincu de prononcer un juste jugement.

UNE HUMILIATION QUI TOURNE AU TRIOMPHE, p.109

L’adhésion sans réserve d’un chef de clan, en ce moment, est certes probable, encourageante. Mais elle n’est encore qu’un mou­vement individuel. Fin 627, la pression de La Mecque et de Khaïbar par l’intermédiaire des tribus nomades reste forte et le nombre crois­sant de pauvres loqueteux affamés, «de gens de la banquette» à l’affût de bouillies, rend toujours le ravitaillement difficile.

Coups de force, raids préventifs, massacres, assassinats, opéra­tions de représailles, se poursuivent à un rythme rapide, soutenu, endiablé. La lecture détaillée de crimes est pénible, lassante, et n’ap­porte que des connaissances sans intérêt sur la nouvelle conduite des batailles.

631, L’ANNÉE DES RALLIEMENTS ET DU RECUEILLEMENT

Les tribus hawâzins du sud de La Mecque, les clans thâqif, sa’d b. Bakr, et autres hawâzins, résistent au cours de l’année 630. Ils sont vaincus ou se rendent, procurant un immense butin à tous. Les biens de convertis à l’islam sont restitués.

Vient le temps des ralliements, des députations, des délégations, représentations et ambassades. Aux juifs qui demeurent au nord de l’Arabie et aux communautés chrétiennes voisines comme à celles de l’oasis de Nidjrân, entière protection est accordée moyennant paiement d’un tribut.

(p.137) La femme, régulièrement souillée par des hémorragies et des sai­gnements, n’est jamais apte à la célébration. La faveur de participer au culte masculin ne lui est vraiment reconnue qu’au paradis, où elle est dès l’entrée affranchie de Satan.

(p.142) C’est le moment de s’intéresser aux interdits alimentaires édictés dans le Coran, «car Allah rend licites aux hommes les bonnes choses mais récuse les mauvaises » : le sang, la chair du porc, la bête morte, étranglée ou accidentée le long des pistes, sur laquelle n’a pas été invoqué le nom sacré d’Allah. Avant de tendre l’arc et de décocher la flèche aiguë, de baisser le gantelet de cuir pour l’envol du faucon, ou de découpler les chiens, le chasseur doit murmurer : « Au nom d’Allah.»

Les contemporains du Prophète en Arabie – ne mangeant de viande qu’après les sacrifices – et le porc, animal vorace, étant très rare, il fut sans conséquence de l’interdire, pour faire une conces­sion aux juifs, ainsi qu’aux Aus et aux Khazradjs.

Par contre, le Prophète s’écarte de la loi juive qui interdit la viande de chameau, un ongulé, principale victime offerte lors des pèleri­nages. Il répète que la consommation en est licite. L’usage du vin est à la fois prohibé et recommandé, prôné même, dans le Coran : « Un vin scellé» est réservé aux justes. L’interdiction prévaudra.

(p.144) APERÇU D’ENSEMBLE

Des citations aident à préciser :

Allah est avec toi. Tue ! Tue…

Quand les mois sacrés seront révolus,

frappe au cou les incroyants, les négateurs ;

« anéantis les associateurs où que tu les trouves ».

Un chemin douloureux attend les tièdes,

car Allah sait bien qui fait l’effort.

«Qu’ils soient massacrés, mis en croix, mutilés des mains et des pieds, cloués en opposition», chassés, anéantis, en récompense de leur hostilité « ceux qui guerroient contre Allah et son Envoyé, qui se répandent sur la terre pour le mal ».

(p.145) Si du temps du Prophète et de ses successeurs, tous les croyants valides participent aux batailles, bientôt « une élite » seulement de la communauté, de l’anima, prend la charge des combats pour l’exten­sion de la foi. La parentèle se bornera à apporter son soutien moral, et s’emploiera, insatiable, à dévorer le butin. (…)

Djihâd est guerre de Dieu. Le guerrier n’est pas un meurtrier. Il n’a pas de prix du sang à verser. Nulle sanction ne peut l’atteindre. La vengeance tribale est abolie.

VARIÉTÉ

Les succès du Prophète et de ses successeurs ne sont pas le résul­tat de la seule ferveur religieuse ou de bienfaits reconnus de tous qu’apporterait l’islam. Mais aussi d’une conception nouvelle, en cette époque-là, de l’ordonnance des troupes, de la volonté de puis­sance, et du soutien verbal des versets coraniques psalmodiés avec délectation, forces qui font encore froid dans le dos à l’Occidental qui les évoque quatorze siècles après. «Le paradis est sous l’éclair des sabres » et Khâlid ben Walîd sait les brandir.

(p.146) En 629 à Khaïbar, Taïma et Farak, une catégorie nouvelle de vaincus apparaît : les dhimmîs, des citoyens de seconde zone. Les gens du Livre, israélites puis chrétiens, subordonnés, moyennant le paiement de taxes, conservent leurs terres en fermage ou métayage et peuvent continuer de pratiquer leur culte en marge de la société musulmane dominante, tout espoir de relèvement pour de bon aboli, si ce n’est par une conversion acceptée.

Peu à peu les conquêtes s’organisent. Les israélites d’Aïla versent un dinar l’an. Les chrétiens du Nidjrân dans le grand Sud présentent robes de lin et tissus précieux. D’autres apportent partie de leurs récoltes, du bétail, des chevaux, des cottes de mailles, soit le double environ de l’aumône légale, qu’acquittent désormais les croyants.

Les juifs méritent leur sort : ils ont altéré leurs propres écritures. Quant aux chrétiens, jugés d’abord si proches, n’auraient-ils pas commis le crime inexpiable de donner un fils au Dieu unique, tout-puissant, et de lui associer l’Esprit (ainsi que Marie)? Aux moines qui se montrent très coopératifs – de vrais hanîfs -, Mohammad tend la main.

(p.149) Cette présentation d’un Prophète abandonnant ses austères pres­criptions aux autres – il s’autorise neuf femmes sans parler des concubines alors qu’aux croyants il en limite la possession à quatre – convient assez bien à l’Église chrétienne du Moyen Âge pour laquelle il est un vulgaire et dangereux imposteur. Il faut attendre le xvm^e siècle et les Encyclopédistes, opposés à toute tradition catho­lique et chrétienne, pour qu’une figure – novatrice même en islam -soit recomposée.

(p.163) Une citation d’un texte de Djal al Abad Roumi, le poète mystique musul­man du xIII^e siècle :

Je ne suis ni chrétien, ni juif, ni parsi, ni musulman.

Je ne suis ni d’Orient ni d’Occident.

Ma place est ce qui est sans place.

Ma trace est ce qui est sans trace (…).

J’ai écarté la dualité.

J’ai vu que les deux mondes ne font qu’un.

Je cherche l’Un, je connais l’Un,

je vois l’Un, j’invoque l’Un.

Il est le Principe. Il est la fin.

ISLAM DICHTERBIJ                                          

Islam ver.

De Islam was vroeger ver en vreemd. Nu is hij realiteit. Er gaat geen dag voorbij of er staat iets over in de krant. Er wonen meer dan een miljoen Moslims in ons land. Aanslagen houden ons bezig. Vooral na 11-9-2001. Bali 2002. Venlo, Moskou, Bagdad, Kabul, Madrid en Amsterdam 2-11-04. Een stroom informatie wordt over ons uitgestort. Maar is de Islam dichterbij gekomen?

In Oss,1980, diende de Islam zich direct aan. De oude watertoren was net voor een symbolisch bedrag verkocht en moskee geworden. Het gemeentebestuur ging er naar toe. Schoenen uit en de mihrab  zien, de nis met gebedsrichting Mekka, de preekstoel, de minbar, ook, een trapje achter een gordijntje, dat de imam, de voorganger, nooit tot de bovenste tree bestijgt uit eerbied voor de Profeet. Maar ook dat is bescheiden wijsheid achteraf. Die Islam bleef toch, ook in Oss, waar al gauw drie moskeeën waren – nu 4, ook een Marokkaanse – ver, vreemd, wat raar, uitheems, niet iets om je echt in te verdiepen. Het was om naar de koran te spreken: (Soera 109:6)

                  “Jullie hebben jullie godsdienst en ik heb mijn godsdienst.”

Islam elke dag – de Koran

Nu is de Islam er dus elke dag. We lezen over  de hoofddoekjes. Die mogen niet in onze rechtszaal, niet op openbare Franse scholen en ook niet om het hoofd van Hirshi Ali. Wel misschien wat meer in Turkije, waar een islam-vriendelijke partij overweldigend won. We zien de spotprenten.- De kranten staan vol. Overigens minder vol met inhoudelijke antwoorden op geloofsvragen. Wat geloven de 1.2 miljard moslims – verdrievoudigd sinds 1962 – eigenlijk? Is Al’lah, dé God, een God van liefde, genade, erbarmen en vrede? Kunnen we Moslims volgen in hun eerbied, hun liefde voor de Profeet? Is de Islam een ons bedreigende, agressieve wereldgodsdienst? Mag de Jihad, de plicht, de heilige plicht en soms die tot oorlog, tot de 5 zuilen van de Islam worden gerekend? Hoe gaan we om met de Islam? Hoe is het allemaal begonnen?

Met veel interesse heb ik me ermee bezig gehouden. Ook met moeite, gemangeld tussen noodzaak en nadeel van de beperking. Tot de ulama , de wetenden, hoor ik natuurlijk niet. Die kennen recht, theologie en Arabisch. In en door die taal alleen is de koran werkelijk te lezen. En door de koran alleen, naar orthodoxe opvatting het ongeschapen – genitus non factus – onaantastbare woord van God, een kopie van het boek bij Hem, is er islam,  d.w.z. overgave, onderwerping aan God. De koran mag eigenlijk niet vertaald worden en een kafir, een ongelovige, hem niet aanraken.Het duurde dan ook lang voordat de eerste vertaling kwam: 1143. ( Maar die vertaling van Petrus Venerabilis, abt van Cluny, diende de overigens vreedzame bestrijder.) Vertalingen om de koran verder uit te dragen, moesten tot in de 20^ste eeuw wachten. ( En pas in 1787 verscheen een gedrukte koran die moslims aansprak.)

Die goddelijke koran, een boek vergoddelijkt zoals Christus in het Christendom, (inlibratie en incarnatie) heb ik eerst gelezen: van ‘kaft tot kaft’ zoals calvinisten de bijbel lazen. Dat was niet steeds een genoegen. Het is ook niet aan te raden. Zelfs niet in de mooie, welverzorgde ‘weergave’ van Fred Leemhuis. De koran is trouwens vanaf zijn oorsprong geen leesboek geweest. Quran betekent het gereciteerde, dat ook verder gereciteerd moest worden. De koran die pas na Mohammeds dood boek werd, toen Othman, de derde kalief, de opvolger, hem canoniseerde, één bepaalde tekst als de geldende verklaarde, om meer twisten rondom de mondeling doorgegeven soerah’s (hoofdstukken) de kop in te drukken. 6600 verzen in 114 soerah’s, de langste eerst, de kortste het laatst. Geopenbaard in periodes, vroeg, midden en laat in Mekka – toen in Medina. Niet chronologisch gerangschikt. Nog meer verschillend dus in stijl, vorm en ook inhoud. Met wat weten kun je zelf al wel vermoeden welke in Mekka of in Medina ontstaan zijn.- Beter had ik dus eerst een inleiding kunnen lezen. Dan lees je gerichter en begrijpender.

Wie een andere godsdienst dichterbij wil halen moet door sluimerende en ingebakken vooroordelen heen. Die moet toch ook enige affiniteit tot geloof in het algemeen hebben. En ook dan is een dialoog moeilijk. Tussen gelovigen vaak extra moeilijk. Wie weten dat beter dan in godsdiensttwisten ervaren Nederlanders? Een geseculariseerd Nederland bevordert overigens een gedachtewisseling ook niet. En de moord op Theo van Gogh (2-11-04) zeker niet. Mooi is wat Martin Forward schreef: ‘Ik heb zijn leven onderzocht, omdat het hun leven zin geeft.’ Hoopgevend wat Paus Gregorius V11 (1076) zei: ‘We geloven immers, zij het verschillend, in de ene God.’                         

– Maar nu, toch: hoe begon het?

Mohammed

Mohammed werd waarschijnlijk in 570 geboren. Gek, dat zelfs het geboortejaar van zo’n belangrijke historische figuur niet vaststaat. Maar over de historische Mohammed is meer te zeggen dan over de historische Jezus. Hij behoorde in Mekka tot een wat verarmde tak van een aanzienlijke stam. Zijn vader, Abdallah, overleed toen hij nog niet geboren was. Daarna zijn moeder, Amina. Mohammed was toen 6 jaar. Zijn oom, Abu Talib, de vader van Ali, waar we meer van zullen horen, nam hem op, toen ook zijn grootvader na twee jaar zorg was gestorven. Niet zo verwonderlijk, dat hij zich als jonge man van zo’n 25 jaar tot de 15-20 jaar oudere Chadidsja aangetrokken voelde. Eerst zijn werkgeefster, toen zijn vrouw, zijn enige vrouw die hem lange tijd zo goed als enige ondersteunde. Maar we lopen vooruit. Zij was rijk, maar Mohammed ging niet in weelde leven. Mekka was een centrum van handel en bedevaart. Een marktstad die door de karavanen van Bedouïenen werd aangedaan. En door joden en christenen. Joden woonden bij honderden op het Arabisch schiereiland. Door vroeg-christelijke landen was het omgeven. Syrië, Egypte – de Kopten – en Abessinië, denk aan de Leeuw van Juda. Christenen hoefden er dus niet te wonen. De joden sinds de diaspora wel. Mohammed heeft met hen contact gehad. Hij zat in de handel. Hij zag het overheersende materialisme. Hij kende de vele goden – iedere stam en stad had er wel een. En de drie godinnen al-Lat, al-Uza en Manat. En Hoebal, de god van Mekka, die in de Ka’ba, de kubus, het huis van de heer, vereerd werd en voor de nering welkome pelgrims aantrok. Waarom had het Arabische volk niet één God, zoals de mensen van het boek, die joden en christenen? Mohammed luisterde en hoorde over Adam, Noeh (Noach), Ibrahim (Abraham), Ismaiel (Ismael), Ishaak (Izaäk), Jakoeb (Jakob), over Joesoef, Moesa en Haroen (Jozef, Mozes en Aäron), over Dawoed en Soelaiman (Salomo) en over Isa en Marjam. Over Jezus vermoedelijk alleen uit apocriefe, niet algemeen aanvaarde, bron. Jezus – geen deel van de drie-eenheid, wél héél bijzonder in de Koran – die met hem en Abraham – noch Jood, noch Christen en ‘éérste Moslim’ en Mozes in de rij van profeten zal worden opgenomen. Zal, want zo ver is het dan nog niet. Pas in 610 immers krijgt de dan 40-jarige Mohammed zijn eerste openbaring.

De eerste soera

Als wij aan de velden van Efratha, aan ‘die zegenrijke nacht’ en de ‘herdertjes’ denken, kunnen we ons de ontroering  van Moslims bij die eerste soera beter voorstellen. Een nadenkende, geestelijk bezige, ontvankelijke, rijpere man trekt zich terug, onttrekt zich aan de wereld. Een spelonk biedt beschutting. De slaap komt.  De boodschap van de engel Gabriël komt over hem. Soera 96

    (In de naam van God, de erbarmer, de barmhartige)

                       Lees voor in de naam van jouw Heer

                       Die heeft geschapen

                       Geschapen heeft hij de mens

                       uit een bloedklonter

                       Lees voor! Jouw Heer is de edelmoedigste

                       Die onderwezen heeft met de pen.

                       Hij heeft de mens onderwezen

                       wat hij niet wist.

Een volwassen man, middenin het drukke leven, man, vader, beproefde vader van overleden zonen, vader van dochter Fatima – een handelsman geeft dit door. Of hij lezen kon? Geschreven heeft hij zeker niet: Reciteer! Dat deed hij. En direct toch, waren er luisteraars geroerd door de grote schoonheid van die teksten. Zoals er nu miljoenen worden getroffen, telkens als ze die horen.

Na deze eerste volgde een reeks van 91 andere soera’s . In Mekka.

Mekka – de vijf zuilen

In Mekka viel deze voorgedragen boodschap over één God niet goed. Bespot werd deze ook sociale hervormer, (later soms Marxist genoemd) die het vertrouwde afbrak en het belangrijke plaatselijke heiligdom bedreigde. Niet geloofd werden zijn naar traditioneel rijm vormgegeven verzen. Radicaal was Mohammeds boodschap. Eén almachtige, alwijze, krachtige, verhevene, alles bepalende God. Volstrekt monotheïsme in een polytheïstische wereld. Een God, die opriep tot zorg voor wezen en armen, tot goed handelen. Die het doden van pas geboren meisjes afwees. Die hebzucht, roddel en uitschelden afwees. Een God die een laatste oordeel in het vooruitzicht stelde, een gericht. Paradijs voor de gelovigen, hel voor de zondaren. Een voorbeschikkende God, die mensen toch volledig verantwoordelijk voor hun handelen hield. Een God die vrouwen in een overduidelijk mannelijke cultuur enige rechten gaf – enig erfrecht, recht om te getuigen, en eigen vermogensbeheer (bruidschat) – in vergelijking met hun object-status. Chadidsja volgde haar man. Slaven verder, onaanzienlijken. Een enkele andere: Aboe Bakr bijvoorbeeld. We komen hem nog tegen.

Mohammed die veel bijbelse gegevens anders dan daar beschreven weergeeft, drong toch tot de kern door. God is barmhartig. Elke soera , één uitgezonderd, begint met de basmala

                    In de naam van God, de erbarmer, de barmhartige.

Ja, ‘de barmhartigheid is in zijn ziel geschreven’. Ook vergevingsgezind is God. 64 Keer komt het woord in de koran voor. Mild is hij en lankmoedig.

                    Hij heeft liefde en erbarmen tussen jullie gebracht.

Dat zegt soera 30:21 tegen mannen en vrouwen. Het goede wordt tienvoudig beloond en het slechte slechts naar evenredigheid. Want dat laatste oordeel blijft staan. De hel gloeit de ongelovige veelvuldig tegemoet.

Deze allesomvattende plichtenleer – éénheid, gericht en dagelijkse leiding – sloeg in Mekka dus niet aan. Van de 5 bijzonder plichten, de zuilen, kon nog geen sprake zijn. De eerste: de sjahada, de geloofsbelijdenis

                    Er is geen God dan God

                    En Mohammed is zijn profeet

De tweede, de salaat, de 5 keer per dag zich in gebed uitende godsdienstoefening. De zakaat als derde, de verplichte gave, zo’n 2.5%, voor de armen. De ramadan, als 9^de en heilige maand van vasten. En tenslotte de hadsj, de bedevaart naar…Mekka. Deze 5 zuilen stonden in Mekka zelfs nog niet in de steigers. De latere profeet was in zijn eigen stad niet geëerd. Er was zelfs sprake van bedreiging. Maar er was een tweede stad, Medina, (toen Yathrib) ten noorden van Mekka, waar meer voedingsbodem aanwezig leek. Er waren daar via marktcontacten al aanhangers. De aanwezigheid van drie, vrij grote joodse gemeenschappen had voor een zekere vertrouwdheid met het monotheïsme gezorgd. Mohammed nam een besluit. Een ingrijpend, een totale ommekeer bewerkend besluit. Hij verliet met een handjevol volgelingen – zo’n 70 mensen – Mekka. De hidsjra was een feit.

Hidsjra                                                                                                                                           

Geen vlucht was het, zoals vaak vertaald wordt. Het was een welbewust doorsnijden van de banden met zijn vaderstad, waar zijn trouwe Chadidsja overleden was. Een goed voorbereide emigratie. Medina wachtte hem. Men zag er, door stammentwisten verdeeld, ook uit naar een nieuwe leider. Mohammed kwam met zijn baanbrekend geloof, zijn openbaringen en de daaraan verbonden plichten. Een geestelijk leider. Hij werd al heel snel meer: ook wereldlijk, politiek leider. Hij kon dat ook worden, omdat de Islam geen kerk was en is, geen geestelijke stand kent. Het is een aan de gezant Mohammed geopenbaarde, het hele leven en alle handelen omvattende, door God gegeven levensinstelling. Waar geen kerk is en geen staat in moderne zin, kan ook geen scheiding van kerk en staat zijn. Een simpele en, soms, onheilspellende vaststelling. Mohammed werd zo van reciteerder ook regeerder. Hij kon dat ook worden, omdat hij zowel als verkondiger, waarschuwer, boodschapper en als bestuurder grote kwaliteiten had. Een persoonlijkheid, aan wiens eerlijkheid niet getwijfeld werd. (Ook niet in de litteratuur trouwens, ondanks twijfelachtig gedrag in vrouwenaantal, oorlog en de hardvochtige bejegening van spotters.) Politiek leider en zo, even onafwendbaar, ook strijder.

De eersten met wie hij in botsing kwam waren de christenen en de joden; de joden vooral. Mohammed zag zich als een eindpunt in de lijn Noach, Abraham, Mozes, Jezus. Als de laatste naar waarheid bevestigende gezant.Als ‘zegel der profeten’.Hij beschouwde zich als één met joden- en christendom. Over Jezus lezen we veel: ‘gezant, messias, Zijn woord, geest bij Hem vandaan, woord van de waarheid.’ Maria, Marjam, heeft in de koran meer vindplaatsen dan in het Nieuwe Testament. Hij bracht hetzelfde, maar nu dan in de Arabische taal. Hij verwachtte dus juist van joden en christenen steun, instemming, aansluiting. Soera 6:92 (Mekka)

                        Dit is een gezegend boek

                        dat wij hebben neergezonden

                        ter bevestiging van wat

                        er al eerder was   

Of – ook Mekkaans – soera 46:10. En, in Medina al, soera 5:44, 46.

                     …terwijl jullie er geen geloof aan hechten,

                        hoewel iemand van de Israëlieten

                        getuigenis aflegt over dat wat

                        eraan gelijk is en dus gelooft.

                        Wij hebben de Taura (Thora) neergezonden    

                        met een leidraad erin en een licht…

                        En wij hebben Isa, de zoon van Marjam

                        in hun spoor laten volgen als bevestiger…

                        Wij gaven hem de Indjiel (‘evangelie’) met

                        een leidraad erin en een licht ter bevestiging

                        van wat er in de Taura voor zijn tijd al was.

Maar joden en christenen volgen hem niet. Te veel van het gereciteerde klopte juist ook niet met hun geschriften. Niet Ismaël was bijna geofferd, maar Izaãk. En Ezra was zeker geen door de joden aanvaarde messias. Voor christenen was de indjiel méér dan bevestiging van het oude, nieuwe vervulling, bekroning, laatste offer. Voor Christus werd geen ander gekruisigd. Hij werd niet onmiddellijk met zijn moeder levend in de hemel opgenomen. En Maria, volgens Mohammed zuster van Mozes, maakte geen deel van de drieeenheid uit. –  Ze wezen hem af.

De geweldige teleurstelling van Mohammed, vooral t.o.v. de joden, is met die van Paulus – 6 eeuwen eerder – en met die van Luther – 9 eeuwen later – te vergelijken. Gevoelde verwantschap maakt plaats voor verbittering, vervolging die tot op de huidige dag doorwerkt. Medegelovigen, mensen van het boek werden mensen die men niet meer ‘als medestanders moest nemen’.(S 5:51) Jeruzalem hield op gebedsrichting te zijn; dat werd Mekka. De joden werden verbannen, schatplichtig gemaakt of geliquideerd. De geboorte van een nieuwe wereldgodsdienst was aan de gang.  In 622 begint de Islamitische jaartelling. In Medina was meer te strijden. Tegen stammen rondom, tegen het zondige, zich niet bekerende Mekka. Met de nieuwe wereldgodsdienst begint het er zo onlosmakelijk mee verbonden, nieuwe, gigantische Arabische wereldrijk. Binnen een eeuw van Afrika’s westkust tot diep in Azië. In Spanje en later op de Balkan en tot aan de poorten van Wenen (1529, Osmaanse rijk). De strijd, de oorlog als plicht om de boodschap te behouden, te verdedigen, te verbreiden dan ook, juist naar Mekka, is een feit. De heilige oorlog wordt gestreden: de inspanning, nu gewapend: de jihad.

Jihad

De jihad is daarmee geen zesde zuil geworden. In oudere handboeken speelt hij geen rol. De oude Oosthoek (1926,-69) besteedt er nauwlijks aandacht aan. Voor ‘ 99% van de moslims in Oss’ , werd mij door drie van hen verzekerd, is hun geloof een vreedzaam geloof. De jihad is een algemene plicht zich in te zetten. Maar die overal opduikende minderheden gaan wel naar de hierboven beschreven bron terug. Daarom komt het hier aan de orde. De Egyptenaar Moh. Faradsj vermoordde in 1981 Anwar el’Sadat – in 1977 vredebrenger in, zoals hij zei, het ‘land van God, waarvan wij allemaal, moslims, christenen en joden die God vereren, houden’. Faradsj, lid van de radicale Moslimbroeders, schreef in zijn cel, wachtend op zijn executie, authentiek en eerlijk over de Al-farida al ghaïba, de vergeten plicht. Die plicht is ook naar de mening van zijn geestverwanten nu nog duidelijker dan toen niet te verzuimen. Het Arabische,  islamitische wereldrijk is niet meer. Bezet, ontmanteld door westerse kolonisatoren eerst. Zedelijk en merkbaar bedreigd nu door het al even zondige, westerse en vooral Amerikaanse kapitalisme. Het erfgoed van de Profeet, het Arabische rijk – en Profeet en Arabisch zijn niet te scheiden – ze worden verkwanseld. Ze liggen machteloos in de handen van de meelopers. Kemal Atatürk eens. De shah van Perzië toen. Nasser, Sadat, de valse, verslagen vredestichter, en Moebarak in Egypte. En de met ongelovigen heulende, overigens strenge, Wahabitische heersers in Saoedie-Arabië, in de ogen van Osama Bin Laden. Ten strijde. De beloning voor de niet vergeten plicht wacht. Het paradijs, direct en niet pas bij het gericht. De tuinen  (oases) waar rivieren onderdoor stromen. De rustbanken. De maagden. De tekst van Faradsj gaat terug naar de oorsprong: soera 57:16

                     ..is nu niet eindelijk de tijd gekomen?  —

                       Aan jullie is voorgeschreven te strijden                

                       hoezeer het jullie ook tegenstaat.

Tegen degenen die moslims bestrijden, moet worden opgetreden (2:190) De veelgodendienaars moeten gedood worden, ‘gegrepen, belegerd, in hinderlaag gelokt. Behalve als zij berouw tonen en ook salaat verrichten en zakaat geven.’ (9:5)  En naar soera  39:53

                       God heeft de strijdenden op zijn weg lief

In het gedachtegoed van hen die men activisten noemt of islamisten of fundamentalisten, past ook de Islamitische staat als plicht. Er moet immers ‘bestierd worden naar Gods woord’ . (S 5) Ook in het leven van Mohammed – en zeker in Medina, dé breuk in zijn leven, het keerpunt – gaan ‘religie en macht, godsdienstig en werelds succes steeds samen.’ Dat het Westen, Amerika, dat niet doet, is een van Bin Ladens onverzoenbare bezwaren.

De invoering van het islamitische recht, de sharia, voltooit met het kalifaat, de opvolging van de profeet, het machtige, simpele en bedreigende bouwsel van de niet-pluralistische staat waarin slechts voor de Islam plaats is . Een plaats die anderen niet verdraagt en hun onvoldoende ruimte laat. Een recht dat we vooral in zijn uitwassen van handafhakking en steniging – beide overigens zelden meer toegepast – kennen.

Medina noch Mekka was een staat in moderne zin. Alleen om die reden al is het overbrengen van die samenvloeïing van geestelijke en wereldlijke macht op de sterke, moderne staat, zoals Iran nu, gevaarlijk en onjuist.

Mohammeds strijd ging intussen door.

Succesvolle Verbreiding

Onwaarschijnlijk is de weerklank die zijn verkondiging nu kreeg. Die ene man, zijn boodschap over die ene God, ze hadden in combinatie een enorme uitwerking. Slagen werden tegen overmachten gewonnen. Die bij Badr bijvoorbeeld. En ondanks een enkele nederlaag werd Mekka 10 jaar na het vertrek van de Profeet zonder slag of stoot genomen.

Mozes heeft het beloofde land niet meer mogen zien. Mohammed keerde als triumfator terug. Maar in het jaar van zijn triomf overleed hij: 8-6-632.

Met zijn dood begon de geschiedenis van de Islam, koran en hadith (mededeling, overlevering van uitspraken van Mohammed) pas goed. Zonder de innerlijke kracht van Mohammeds boodschap en het geloof erin zou de gigantische verbreiding ervan niet mogelijk geweest zijn. Zijn vertrouweling van het eerste uur , Aboe Bakr, werd de eerste kalief, de opvolger, degene die als wereldlijk en geestelijlk leider in de voetsporen van de profeet trad. Een ongelooflijke expansie, een super gouden eeuw, een uitbundige opbloei van wetenschap en cultuur, die tot in de vroege middeleeuwen superieur was aan die van Europa, gingen met de verbreiding van de Islam over grote delen van de toenmalige wereld gepaard. De Islam. Dé Islam? De ene God, zijn Profeet, de Arabische koran, de 5 zuilen zorgen voor één Islam, meer één, zo lijkt het, dan de nog veelkleuriger christelijke wereld. Toch kende en kent ook de Islam veel richtingen en stromingen, diepe, bittere. Een paar opmerkingen erover, ook omdat het simpelste en diepste geloofsverschil nu actueler is dan ooit.

Stromingen – geschapen of niet

De grootste en meest genoemde scheiding is die tussen Soennieten en Shiïeten. De Soennieten zijn verreweg het talrijkst. Shiïetisch is Iran, sinds 1501 de staatsgodsdienst, en de meerderheid, vooral in het zuiden, in Irak. Ook in Libanon vinden we hen. De Alavieten,  – ‘Shiïeten zonder sharia’ – een niet zo grote groep in Turkije (en de Assads in Syrië), staan hun na. De Soennieten  volgden in het spoor van de eerste kaliefen: Aboe Bakr, Omar en Othman – hij maakte zich sterk voor de canonisering van de koran – de weg, het spoor, de soenna, van de profeet. De shiïeten rekenen zich tot de shia, de trouwe schare aanhangers, de partij van de vierde kalief, Ali, neef, zoals we hoorden, en schoonzoon van de profeet, die diens geliefde dochter Fatima huwde. (De shiïeten verwerpen de eerste drie kaliefen. Ze herdenken het lijden van Hussein, Ali’s jongste zoon, gevallen in de slag bij Kerbela. Aan een andere zoon wordt wel een messiasrol toegedicht. Ze verwachten de wederkomst van de verdwenen 12^de imam. Ze staan wat dichter bij de mystiek.) De tegenstelling tussen deze hoofdstromingen lijkt dus meer historisch dan theologisch. Ali werd in 661, 5 jaar na het begin van zijn kaliefaat, vermoord. Er is nog steeds wezenlijke verwijdering, maar niet in de orthodoxie. Welk land is rechter in de leer, het soennitische Saoedi-Arabië of het shiïetische Iran? Wel verschillend zijn die Alevieten in Turkije. Ze wijzen de plichten af en kennen geen moskee. Mannen en vrouwen met gelijke rechten komen thuis samen. Ze werden nog kort geleden aan een soort pogrom blootgesteld. Een minderheid onder de minderheid. Ook de oeroude mystieke stroming onderscheidt zich wezenlijk. Het is geen grote groep, maar meer een boeiende ader in het grote moslim-lichaam. Individueel, ascetisch, litterair, vroom; door denken en doen naderen tot, ja zelfs opgaan in God. ‘Een soefi is iemand die niet is.’

De meest wezenlijke, zij het niet getalsmatige, splitsing voltrekt zich, zie ik het goed, rondom de al dan niet toegestane koraninterpretatie, de hermeneutiek, de exegese. Een splitsing die brandend actueel is en waarin de christelijke wereld zich wel herkent. Is de koran, zoals de oude Moetazilieten zeiden ‘geschapen’, want niets is hier immers aan God gelijk, of juist ‘niet geschapen’, wat de Hanbalieten als dogma aannamen? Onaantastbaar geopenbaarde of met mensenstem en mensentaal  doorgegeven boodschap? Mag de ratio zijn verlichtende rol spelen of niet? Wie met ja antwoordt op die vraag en handelt naar een ‘fides quaerens intellectum’ – een geloof de rede zoekend – komt aan koranonderzoek en –interpretatie toe. Aan een beter begrip van de toen toegestane 4 vrouwen. Aan ‘erbarmen’ tegenover geweld. Aan het Arabisch van de Koran ook: moeilijk, zonder klinkers, multi-interpretabel, gedateerd, staande in de traditie van waarzeggersrijmen, mondeling overgeleverd, verschillend opgeschreven, niet chronologisch geordend. De christelijke kerk worstelt nog wel met gelijke vragen: Bijbel woord van God of menselijke openbaring over God? Bijbel boek van wetenschap – schepping in 6 dagen – of boek van ander weten? De bijbel als vlot ‘Groot nieuws voor U’ of gevat in de oude tale Kanaäns? Of in een gloednieuwe vertaling daar tussenin. De koran mocht overigens, zagen we, helemaal niet vertaald worden. Het is interessant dat Huntington in zijn “Clash of civilizations” de ‘belangrijkste scheidslijn ziet tussen westers christendom aan de ene kant en orthodox christendom én Islam aan de andere kant.’

Dit citaat was te lezen (Heldring) in de NRC van 9-11-2002. In diezelfde krant stond de doodstraf voor de Iraanse hervormer Hasjem Aghajari. Hij had gepleit voor een vernieuwing, een structurele hervorming in de Islam, waarschuwend voor vermenging van geestelijke en wereldlijke macht. Hij was de fatwa, de rechtsuitspraak, tegen Salman Rushdie niet vergeten. Hij vreesde, gelukkig niet terecht, voor zijn leven.

Dit was één dag in de krant; de uitersten bijeen; terug bij het begin van deze inleiding: de Islam elke dag. Dichtbij een afronding. Is de Islam dichterbij gekomen?

Islam dichterbij

Abu Zaïd, als jongen nog bewonderaar van die radicale Egyptische Moslimbroeders, zal zich, het bericht over zijn collega-hoogleraar Aghajari lezend, misschien nog opgelucht hebben gevoeld. Hij interpreteerde vrij de koran, die hij als 8-jarige ‘hafiz’ al van buiten kende. Hij verwierp het, – jawel, Pim Fortuyn gebruikte dat woord ook – ‘ de achterlijkheid vastklinkende’, dogma van de allesomvattende koran. Hem trof als vooraanstaand Arabist en geliefd hoogleraar een ‘mildere’ straf. Zijn vrouw werd van staatswege van hem, een ketter immers, gescheiden. In Egypte, het Egypte van Moebarak en de aloude Al-Azhar Universiteit (sinds 969) waar Zaïd doceerde. Hij doceert nu in Leiden en woont er – met z’n vrouw. Hij is een der ondersteuners van het Ibn Kaldoen Genootschap in Londen. Dat zet zich in voor een verlichte Islam en tegen radicale en gewelddadige stromingen. Het pleit voor een democratische en seculiere staat. Die beweging kan niet op talrijke aanhangers bogen. Het is een klein, intellectueel gezelschap. Maar konden ook enkelingen niet wat bewerken? Waren er geen even verlichte voorgangers? Aanjagers van dialoog en discussie.

De moslims in de westerse wereld zouden daarin een grote, veel grotere rol kunnen spelen. Ook, hoewel ze zich voor het grootste deel niet tot dat liberale gedachtegoed zullen bekennen. Ze kunnen wel van verdraagzaamheid getuigen, zolang hun gastwereld verdraagzaam is. Ze kunnen er wel van getuigen, dat zij in een niet-islamitische, seculiere en geseculariseerde staat volop en ongehinderd moslim kunnen zijn. Dat ze hun scholen en organisaties hebben. En aan politiek kunnen doen. En naar soera 33:59 hoofddoekjes mogen dragen. Ze zouden meer en duidelijker stelling kunnen nemen tegen diegenen die de jihad bij voorrang als plicht tot gewapende strijd – zelfmoord incluis – tegen ongelovigen, tegen bespotters van het allerdierbaarste, zien. Het respect en de verdraagzaamheid waarop zij recht hebben, zouden juist zij naar hun landen van herkomst kunnen uitdragen. Geloof is niet irrelevant voor een samenleving. Dat heeft burgemeester Cohen goed begrepen. Maar verstik het niet in een regelende staat. Geloof is volgens de koran niet af te dwingen; bij die uitspraak past geen onmenselijke hardvochtigheid tegen afvalligen, kwetsers en ongelovigen en even onschuldige gijzelaars. Erdogan, de grote winnaar in Turkije en gematigd islamist, zou de kans moeten krijgen te bewijzen, dat hij als moslim met macht toch die, een, vrije, neutrale, seculiere staat wil handhaven of instellen.

Wij kunnen die stellingname van onze moslim-medeburgers misschien een beetje ondersteunen. We zien hun liefde voor de profeet, merken hun adoratie voor de koran. Die moeten we kunnen meevoelen, ook als Mohammeds leven vanaf Medina en het daar zo op eigen, ook strijdbaar, handelen gerichte geopenbaarde ons minder aanspreken. Ook bij alle walging van blind radicalisme. Meevoelen en die zwijgende meerderheid aansporen te spreken Daarvoor is allereerst respect nodig en interesse en zo wat kennis. Sadat las in de Knesseth in ’77 S 2:36 voor. Ik doe dat nu.

Ik ben u dankbaar voor het luisteren.

Assalahm-alaikoem. 

Mr. Eppo van Veldhuizen (november 2002, januari 2005/6)

Bronnen: De Koran. Een weergave in het Nederlands, Fred Leemhuis. Der Koran, nach der Ûbertragung von Ludwig Ullmann (Leon Winter). Rudi Paret, Mohammed und der Koran, 1957. Prof.Dr.D.S.Attema, de Koran, 1962. Islam in Paradiso, Waardenburg, Brugman, J.J.G. Jansen, W.Jansen, 1985. Annemarie Schimmel, die Religion des Islam, 1990. L’Exilée, Hélène Kafi, 1991. Meine Seele ist eine Frau, Das Weibliche im Islam, Annemarie Schimmel, 1995. Der Himmel ist für Gott, der Staat für uns, Albrecht Metzger. 1997. Muhammad, A short Biography, Martin Forward, 1997.  Muhammads Erben, Wolfgang Günter Lerch, 1999. Jihad, The Origin of Holy War in Islam, Reuven Firestone, 1999. The Koran, Michael Cook, 2000. Religieuze Levensbeschouwingen, Islam, Theo Breuring, Joost van Iersel, 2000. Mijn leven met de Islam, Nasr H. Abu Zaïd, 2001. Dumonts Handbuch ISLAM, Walter Weiss en vele anderen, 2002. In strijd met Allah? Trouw Dossier 2002.Wat is er misgegaan? Bernard Lewis, 2002. L’Islam expliqué aux enfants, Tahar Ben Jelloun, 2002. Islam, Muslimische Identitãt und Wege zum Gesprãch, Muhammad Salim Abdullah, 2002.  De vrouwen van de Profeet, Nahed Selim, 2003. The crisis of Islam, Bernhard Lewis, 2003. De strijd om God, Karen Armstrong. Die Palme im Westen, Moslims, Joden en Christenen in het oude Andalusië, Maria Rosa Menocal, 2003. God heeft gezegd, Hans Jansen, 2003. In de voetsporen van Abraham, Pim Valkenberg e.a., 2004. Koran Lese Buch, Hartmut Bobzin, 2005. Der Islam in Daten, Gerhard Endrusz, 2006.  Moslims in Brabant, Marianne v. Wezel e.a. 2006.

De oude afbeelding op de omslag is overgenomen uit Islam Verhalenderwijs

van Anton Wessels, 2001; Jesaja ziet Christus en Mohammed samen op weg.

(14/11/07)

Eberhardt Wolfram, Österreich / « Unappetitlich und provokant », Wie eine rechte FPÖ-Politikerin mit Frontalangriffen auf Mohammed den hass der Islamisten auf die Alpenrepublik lenkt, Focus 4/2008, S.146-147

,,Den Koran hat Mohammed im Rahmen von epileptischen Anfällen geschrieben « , rief sie in die johlende Menge und fragte: ,,Ist denn alles, was heutzutage eine Religion genannt wird, auch wirklich eine Religion? Schauen wir uns den Propheten Mohammed an. Er ist wohl eher aïs Feldherr zu bezeichnen: Von 66 Kriegen hat er 27 selbst angeführt.  » Doch es kam noch schlimmer: „ Was mich als Frau besonders empört, Mohammed hat als 50-Jähriger ein sechsjähriges Mädchen geheiratet. Im heutigen System wäre dieser Mohammed ein Kinderschänder. « 

(…)

War Mohammed, der Prophet der Muslime, tatsächlich ein Kinder­schänder? Die Quellen zur historischen Person Mohammeds müssen äusserst vorsichtig behandelt werden. Die Ge­fährten des Gesandten Gottes schildern zwar in den sogenannten Hadithen, was der Prophet tat, ass oder sprach, als neutral dürfen dièse Überlieferungen der Anhànger Mohammeds aber nicht gelten.

Sicher scheint zu sein, dass Moham­med im Alter von 25 Jahren zum ersten Mal heiratete. Es war die 40-jährige reiche Handelskauffrau Chadidja, fur die er arbeitete. Ein Hadith der vor allem unter Sunniten hoch geschätzten Buchari-Sammlung erwàhnt, dass Mohammed insgesamt neun Frauen ehelichte. Der muslimische Koran-Kommentator al-Qurtubi aus dem 13. Jahrhundert spricht dagegen von zwölf Ehefrauen, mit denen Mohammed schlief, und weiteren zehn, mit denen er nicht das Bett teilte.

Koran-Sure 33,50 gestattete Moham­med im Gegensatz zu normalen Musli­men, die nur vier Frauen ehelichen dürfen, eine unbegrenzte Zahl an Ehefrauen. Umstritten ist vor allem Aischa, denn sie war laut Buchari-Hadith erst sechs Jahre alt, als Mohammed sich mit ihr verlobte. Zur Heirat und zum Geschlechtsverkehr kam es, ,,als sie neun Jahre alt war ». An-dere Muslime – zumeist Schiiten – berufen sich auf Erzählungen des Historikers Ibn Hischam (gestorben um 833) – de-nen zufolge Aischa zum Zeitpunkt ihrer Heirat aber schon zwischen 14 und 15 Jahre ait gewesen sein kônnte.

Das islamische Recht, die Scharia, orientierte sich aber an den Hadithen und legte fest, dass nach dem Vorbild Mohammeds Mädchen frühestens mit neun Jahren verheiratet werden durften. Nach damals gültigem Recht war der Prophet kein Kinderschänder.

Problematisch ist allerdings, dass das Verhalten des Propheten auch heutigen Muslimen in jeder Hinsicht aïs un-bedingt nachahmenswert gilt, da der Koran ihn aïs hehres Vorbild preist. Bilder von Kinderheiraten in Afghanistan gingen um die Welt. Schon der Satz, dass Mohammeds Verhalten nach heutiger Rechtsprechung .justiziabel » sei, wird von vielen Muslimen als Beleidigung empfunden.

Und die Schmähung – arabisch ..sabtr – des Propheten oder Allahs ist kein Kavaliersdelikt. Nach islamischem Recht liegt der Tatbestand der Blasphemie vor, der mit dem Tode zu ahnden ist. Die Islam-Gelehrten berufen sich auf Koran-Sure 6, Vers 108, in der den Muslimen die Schmähung der Götter der Ungläubigen untersagt wird, damit auch diese nicht umgekehrt Allah schmähen. Die islamischen Juristen weiteten das Beleidigungsverbot auch auf die Famille des Propheten und seine Gefährten aus. Muslime, die den Propheten verunglimpfen, gelten als Glaubensabtrünnige, da sie den Islam verraten. Nach islamischem Recht sind auch sie zu töten.             

Züchtigen der Frau erlaubt, in: Focus 13/2007, S.39

Laut Koran, so die Richterin, ist das Schlagen der Frau keine unzumutbare Härte.

Sure 4, Vers 34

,Die Männer stehen für die Frauen in Verantwortung ein mit Rücksicht darauf, wie Allah den einen von ihnen mit mehr Vorzügen als den anderen ausgestattet hat und weil sie von ihrem Vermögen (für die Frauen) ausgeben. Die rechtschaffenen Frauen sind demütig ergeben und sorgsam in der von Allah gebotenen Wahrung ihrer Intimsphäre. Diejenigen aber, deren Widerspenstigkeit ihr fürchtet, warnt sie, meidet sie in den Schlafgemächern, und schlagt sie. Und wenn sie euch gehorchen, unternehmt nichts weiter gegen sie. Allah ist erhaben und gross. »

Selis Claude, Le thème de la violence dans l’islam, Forces Armées Belges, s.d.

(p.5) La violence dans le Coran

Ci-dessous, le lecteur trouvera un inventaire à peu près exhaustif des citations du Coran, dans l’ordre des sourates, à propos de la violence (la violence licite, les appels au combat ou à la paix, la conduite du combat, son issue, son lien avec la religion, …).

Il est évident que certains versets, pour être compris, devraient être remis dans leur contexte. Présenter ces contextes aurait allonger démesurément cette présentation. Les expliquer aurait entraîné au commentaire, ce qui n’est pas le but de ces pages. Le lecteur utilisera donc cet inventaire comme un point de départ pour un travail personnel de lecture des sourates concernées et de vérification par rapport à d’autres sources.

Beaucoup de ces versets vont sans doute choquer des oreilles occidentales par leur violence et leur esprit de ségrégation (entre « croyants» (= musulmans) et « incrédules»). L’islam traditionnel avait lui-même édulcoré ou spiritualisé la portée de beaucoup d’entre eux mais l’enjeu du courant islamiste est précisément de revenir à une lecture fondamentaliste du Coran (voir le chapitre sur l’islamisme) .

NB : Pour l’islam, le Coran est la Parole de Dieu telle quelle : il n’a pas à être interprété mais seulement appliqué. (…)

Dans le christianisme, la Bible n’est pas la Parole de Dieu telle quelle mais médiatisée apr des auteurs humains avec les limites de leurs cultures propres. Le christianisme a toujours soutenu que la Bible doit être interprétée.

2,178 : ,190 : ,191 :O vous qui croyez, la loi du talion vous est prescrite en cas de meurtre: …

Combattez dans le chemin de Dieu ceux qui luttent contre vous

,192 ,193 Tuez-les partout où vous les rencontrerez; chassez-les des lieux d’où ils vous auront chassés.

La sédition est pire que le meurtre

,194 ,214 Ne les combattez pas auprès de la Mosquée sacrée, à moins qu’ils ne luttent contre vous en ce lieu même. S’ils vous combattent, tuez-les: telle est la rétribution des incrédules.

S’ils s’arrêtent, sachez alors que Dieu est celui qui pardonne; il est miséricordieux.

Combattez-les jusqu’à ce qu’il n ‘y ait plus de sédition et que le culte de Dieu soit rétabli.

S’ils s’arrêtent, cessez de combattre, sauf contre ceux qui sont injustes.

Soyez hostiles envers quiconque vous est hostile, dans la mesure où il vous est hostile.

Le combat vous est prescrit et vous l’avez en aversion.

Il se peut que vous ayez de l’aversion pour une chose et elle est un bien pour vous.

3,116  O vous qui croyez, n’établissez des liens d’amitié qu’entre vous; les autres ne manqueront pas de vous nuire. Ils veulent votre perte; la haine se manifeste dans leur bouche, mais ce qui se cache dans leur cœur est pire encore.

,169Ne crois surtout pas que ceux qui sont tués dans le chemin de Dieu sont morts. Ils sont vivants.

4,71 O vous qui croyez, prenez garde! Lancez-vous en campagne par groupes ou bien lancez-vous en masse.

,75 ,76 Pourquoi ne combattez-vous pas dans le chemin de Dieu? …

,89 Les croyants combattent dans le chemin de Dieu; les incrédules combattent dans le chemin des idoles Combattez donc les suppôts de Satan; les pièges de Satan sont vraiment faibles.

,90 Ne prenez donc aucun protecteur parmi eux jusqu’à ce qu’ils émigrent dans le chemin de Dieu.

S’ils se détoument, saisissez-les ; tuez-les partout où vous les trouverez.

,91 Ne prenez ni protecteur, ni défenseur parmi eux à l’exception de ceux qui sont les alliés d’un peuple avec lequel vous avez conclu un pacte, …

Si Dieu l’avait voulu, il leur aurait donné pouvoir sur vous et ils vous auraient alors combattu.

,92 ,95 S’ils se tiennent à l’écart, s’ils ne combattent pas contre vous, s’ils vous offrent la paix,

Dieu ne vous donne plus alors aucune raison de lutter contre eux.

,141 ,144 S’ils ne se retirent pas loin de vous, s’ils ne vous offrent pas la paix, s’ils ne déposent pas leurs armes, saisissez-les partout où vous les trouverez. Nous vous donnons tout pouvoir sur eux !

Il n’appartient pas à un croyant de tuer un croyant, mais une erreur est toujours possible.

Les croyants qui s’abstiennent de combattre -à l’exception des infirmes- et ceux qui combattent dans le chemin de Dieu avec leurs biens et leurs personnes ne sont pas égaux. Dieu préfère ceux qui combattent avec leurs biens et leurs personnes à ceux qui s’abstiennent de combattre.

Dieu ne permettra pas aux incrédules de l’emporter sur les croyants.

O vous qui croyez, ne prenez pas les incrédules pour amis, de préférence aux croyants.

5,2 Encouragez-vous mutuellement à la piété et à la crainte révérencielle de Dieu.

Ne vous encouragez pas mutuellement au crime et à la haine.

,32 Voilà pourquoi nous avons prescrit aux fils d’Israël: Celui qui a tué un homme qui lui-même n’a pas tué ou qui n’a pas commis de violence sur terre est considéré comme s’il avait tué tous les hommes.

,33 Et celui qui sauve un seul homme est considéré comme s’il avait sauvé tous les hommes.

Telle sera la rétribution de ceux qui font la guerre contre Dieu et contre son ,51Prophète et de ceux qui exercent la violence sur la terre : ils seront tués ou crucifiés, ou bien leur main droite et leur pied gauche seront coupés, ou bien ils seront expulsés du pays.

,82 O vous qui croyez, ne prenez pas pour amis les Juifs et les Chrétiens; ils sont amis les uns des autres. Celui qui parmi vous les prends pour amis est des leurs. Dieu ne dirige pas le peuple injuste.

Tu constateras que les hommes les plus hostiles aux croyants sont les Juifs et les polythéistes.

Tu constateras que les hommes les plus proches des croyants par l’amitié sont ceux qui disent:

« Oui, nous sommes Chrétiens» parce qu’on trouve parmi eux des prêtres et des moines qui ne

s’enflent pas d’orgueil.

6,151 Ne tuez pas vos enfants par crainte de la pauvreté; nous vous accorderons votre subsistance avec la leur. Eloignez-vous des péchés abominables, apparents ou cachés; ne tuez personne injustement. Dieu vous l’a interdit.

8,39 Combattez-les jusqu’à ce qu’il n’y ait plus de sédition et que le culte soit rendu à Dieu en sa totalité. S’ils cessent le combat, qu’ils sachent que Dieu voit parfaitement ce qu’ils font.

,45 O vous qui croyez, soyez fermes lorsque vous rencontrez un groupe ennemi.

,60Pensez souvent à Dieu en l’invoquant. Peut-être serez-vous victorieux.

,61 ,65 Préparez, pour lutter contre eux, tout ce que vous trouverez de forces et de cavaleries

afin d’effrayer l’ennemi de Dieu et le vôtre. …

S’ils inclinent à la paix, fais de même.

O Prophète, encourage les croyants au combat.

,69 S’il se trouve parmi vous vingt hommes endurants, ils en vaincront deux cents.

,71 S’il s’en trouve cent, ils vaincront mille incrédules: ce sont des gens qui ne comprennent rien.

,74 Mangez ce qui, dans le butin, est licite et bon. …

S’ils veulent te trahir, ils ont déjà trahi Dieu ; mais Dieu vous a donné tout pouvoir sur eux.

… Ceux qui ont combattu dans les chemins de Dieu, ceux qui ont offert l’hospitalité aux croyants et qui les ont secourus, ceux-là sont, en toute vérité, les croyants.

9,1 Une immunité est accordée par Dieu et son Prophète aux polythéistes avec lesquels vous avez conclu un pacte. … Respectez le pacte conclu avec eux jusqu’au terme convenu. …

,4 Après que les mois sacrés se seront écoulés, tuez les polythéistes partout où vous les trouverez, capturez-les, assiégez-les, dressez-leur des embuscades. Mais s’ils se repentent, s’ils s’acquittent de la prière, s’ils font l’aumône, laissez-les libres. Dieu est celui qui pardonne, il est miséricordieux.

,5,6 Si un polythéiste cherche asile auprès de toi, accueille-le pour lui permettre d’entendre la Parole de Dieu. Fais-le ensuite parvenir dans son lieu sûr car ce sont des gens qui ne savent pas.

,7   … Aussi longtemps qu’ils seront sincères avec vous, soyez sincères envers eux. …

,12 S’ils violent leurs serments après avoir conclu un pacte, s’ils attaquent votre religion, combattez alors les chefs de l’infidélité. Ils ne respectent aucun serment. Peut-être cesseront-ils.

,13 Ne combattrez-vous pas des gens qui ont violé leurs serments et qui ont cherché à expulser le Prophète? Ce sont eux qui vous ont attaqué les premiers. Les redouterez-vous? Alors que Dieu mérite plus qu’eux d’être redouté, si vous êtes croyants.

,14 Combattez-les. Dieu les châtiera par vos mains; il les couvrira d’opprobre; il vous donnera la victoire il guérira le cœur des croyants. …

,16 Pensez-vous que vous serez délaissés tant que Dieu ne connaîtra pas ceux d’entre vous qui auront combattu et qui n’auront pas cherché d’alliés en dehors de Dieu, de son Prophète et des croyants?

,20 … Ceux qui auront combattu dans le chemin de Dieu avec leurs biens et leurs personnes seront placés sur un rang très élevé auprès de Dieu; voilà les vainqueurs.

,29 Combattez ceux qui ne croient pas en Dieu et au Jour dernier, ceux qui ne déclarent pas illicite ce que Dieu et son Prophète ont déclaré illicite, ceux qui, parmi les Gens du Livre, ne pratiquent pas la vraie religion. Combattez-les jusqu’à ce qu’ils payent directement le tribut après s’être humiliés. …

,39 Si vous ne vous lancez pas au combat, Dieu vous châtiera d’un châtiment douloureux. ,41 Légers ou lourds, élancez-vous au combat. Luttez avec tous vos biens et vos personnes dans le chemin de Dieu.

,44 Ceux qui croient en Dieu et au Jour dernier ne te demandent pas de dispense quand il s’agit de combattre avec leurs biens et leurs personnes. …

,111 Dieu a acheté aux croyants leurs personnes et leurs biens pour leur donner le Paradis en échange.

Ils combattent dans le chemin de Dieu: ils tuent et sont tués.

,123 O vous qui croyez, combattez ceux des incrédules qui sont près de vous. Qu’ils vous trouvent durs.

15,2 Les incrédules aimeraient parfois être soumis. Laisse-Ies manger et jouir un temps. L’espoir les distrait mais bientôt ils sauront.

17,33 Ne tuez pas l’homme que Dieu vous a interdit de tuer, sinon pour une juste raison.

Lorsqu’un homme est tué injustement, nous donnons à son proche parent le pouvoir de le venger. Que celui-ci ne commette pas d’excès dans le meurtre.

19,84 Ne te hâte pas de combattre ces gens-là, car nous comptons leurs jours.

22,19 Des vêtements de feu seront taillés pour les incrédules. On versera sur leurs têtes de l’eau bouillante qui brûlera leurs entrailles et leur peau. Des fouets de fer sont préparés à leur intention.

25,52 Ne te soumets donc pas aux incrédules; lutte contre eux, avec force, au moyen du Coran.

47,4 Lorsque vous rencontrer des incrédules, frappez-les à la nuque jusqu’à ce que vous les ayez abattus. Liez-les alors fortement puis vous choisirez entre leur libération et leur rançon afin que cesse la guerre. Il ne rendra pas vaine les actions de ceux qui sont tués dans le chemin de Dieu. …

,35 Ne faiblissez pas. Ne faites pas appel à la paix quand vous êtes les plus forts.

Dieu est avec vous, il ne vous privera pas de la récompense due à vos œuvres.

49,10 Les croyants sont frères. Etablissez donc la paix entre vos frères.

56,35 Ils n’entendront là ni parole futile ni incitation au péché mais une seule parole: « Paix,

paix, .,. »

60,1 0 vous les croyants, ne prenez pas pour patrons mes ennemis et les vôtres en leur

manifestant de l’amitié. … Si vous sortez pour combattre dans mon chemin et respecter mon

agrément, leur témoignerez-vous secrètement de l’amitié? … Quiconque parmi vous agit ainsi

s’écarte du droit chemin.

,2 S’ils vous rencontrent, ils seront des ennemis pour vous.

Ils vous malmèneront de leurs mains et de leurs langues ; ils aimeraient que vous soyez incrédules.

,8 Dieu ne vous a pas interdit d’être bons et équitables envers ceux qui ne vous ont pas combattus à cause de votre foi et qui ne vous ont pas expulsés de vos maisons.

,9 Dieu vous interdit seulement de prendre pour patrons ceux qui vous combattent à cause de votre foi, ceux qui vous expulsent de vos maisons et ceux qui participent à votre expulsion.

(p.8) De cet inventaire, on peut relever quelques constantes et points forts :

– le Coran reprend à son compte le principe (relevant de l’Ancien Testament pour les chrétiens) de la loi du talion (réciprocité mais proportionnalité dans la violence).

– les appels au combat sont nombreux. Le combat peut être une prescription (9,39). Mais il ne faut pas chercher querelle sans raison (« s’ils se tiennent à l’écart, s’ils ne combattent pas contre vous, s’ils vous offrent la paix… » 4,90)

– l’engagement au combat doit être total (« combattre avec ses biens et sa personne », « préparez tout ce que vous avez de forces et de cavalerie pour lutter contre eux », …) mais sans obligation de résultat (celui-ci relève de Dieu).

– la motivation au combat doit être une motivation religieuse (étendre la foi en Dieu) et non des motivations matérielles. Le combattant est assuré de sa récompense.

– le Coran développe un modèle fondamentalement antagoniste de société: les « croyants» (= musulmans) d’une part, entre lesquels il ne devrait y avoir aucune violence (« il n’appartient pas à un croyant de tuer un croyant », «ne vous encouragez pas mutuellement au crime et à la haine », « les croyants sont frères» ), et les autres (incrédules, polythéistes, idolâtres, …) qu’il faut combattre ou, en tout cas, ne pas s’en faire des amis et toujours se méfier. Les Gens du Livre (Juifs, Chrétiens,…) peuvent être tolérés comme tels mais dans un statut d’infériorité et de soumission (statut de dhimmi. A tout moment, ils peuvent devenir des ennemis comme les autres.

– le pacte est possible, même avec l’ennemi. Il doit être respecté mais dans les limites de sa lettre

– il faut profiter de sa supériorité (« ne faites pas appel à la paix quand vous êtes les plus forts »  47,35)

– il faut être dur avec ses ennemis (9,123) mais il n’est pas interdit d’être bon et équitable avec des non-ennemis (60,8)

Ces éléments ne sont pas le dernier mot sur le thème de la violence dans le Coran mais des éléments apparents. Ils méritent une recherche approfondie pour en évaluer exactement la portée. La manière dont ils ont reçu leur application dans le fiqh (…) en sera une première vérification.