In België blijken de demonen van de eentaligheid nog steeds niet uitgeroeid.
1 Men vergist zich nog steeds wanneer men het over de bewoners van dit land heeft. Ja, je vindt er Nederlandstaligen, Franstaligen, Waalstaligen (ik ben er één van) en Luxemburgstaligen en onder hen burgers die van verschillende van die gemeenschappen
deel uitmaken.
Het is een helse vereenvoudiging te spreken over Vlamingen/Flamands voor het noorden waar het eigenlijk gaat over de inwoners van de twee Vlaanderse provincies, en wat het zuiden betreft, Walen/Wallons (de Picardiërs, de Gaumebewoners, de mensen van het Arelerland en van de Oostkantons (Ostkantone) vallen hier niet onder) of Franstaligen terwijl heel wat van hen met een andere taal opgroeiden (Waals, Nederlands, Duits, Luxemburgs, Italiaans, Turks, Arabisch…).
- Dan is er ook het zogenaamde « recht van de bodem » dat de « Germanen » toegeschreven wordt. (…) In België gebeurt het evengoed als in die landen, dat wanneer een Franstalige zich in een niet Romaans gebied komt vestigen (of er komt werken), hij zelden de moeite zal nemen om de taal van de streek te spreken. Hij zal pogen de zijne op te dringen en zeker wanneer hij samen kan klitten met andere « migranten ». Dit lijkt aardig veel op het bodemrecht… dat zo typisch Frans is!
- En ten slotte is er ook nog altijd dat mythische en ziekelijke geloof in de meerderwaardigheid van het Frans. Daar is echter niets van aan. De woordenschat van de Franse taal is heel wat armer dan die van al haar buurtalen om maar te zwijgen over haar afgrijselijke spelling.
Het grote ongeluk is dat talrijke professoren, rechtsgeleerden, juristen…, in ons land zich gedragen aïs de vaandeldragers van deze drie vergissingen en daardoor, wat zou kunnen genoemd worden, het intercommunautair racisme ondersteunen. Dit racisme is ook geïnstitutionaliseerd door het « federalistische » Belgische systeem. De gewestvorming die bij de aanvang uit de Franstalige onverdraagzaamheid geboren werd, lokte onvermijdelijk haar Flamingantische evenknie uit en werd een rauwe socio-economische nederlaag, waar de politieke palavers van de laatste weken een normaal gevolg van zijn.
Beter ware het dit soort België voorgoed op te doeken. Laten wij zoals in Zwitserland, in Duitsland en in de Verenigde Staten aan … onze negen provincies een versterkt gezag bezorgen, en wel in een goed samengesmede Benelux, zodat wij onze internationale geloofwaardigheid terugwinnen, ons beslissingsrecht binnen een verruimd Europa versterken en aldus beter bestand zijn tegen de onverzadigbare vraatzucht van onze twee naastbije buren.
Johan VIROUX