1558 «Jehan Ka» Stembert, 1599 «Jehan Ka» Liège; à rapprocher du NF Kay(e) ou de Ska?

Kalhen: PlN Kahlen (NS, Pommeren, Mecklenburg).

van der Kaaij: PlN Mnl. ca(e), caeye: kaai, kade, lage dijk, aanlegplaats. 1339 Boudin van der Caie, Bg. (DE VI).

Kaaker, Kaker. Sans doute surnom: dérivé de moy. néerl. kaken ‘babiller’. Kaal, Cael, au génitif : Kaelen, Kahlen; Kals, etc. 1398 «Pieter de Caelle» Lendelede; sur­nom: néerl. kaal, all. kahl ‘chauve’. Kaan, cf. Caen(e).

zie Kaker.

Afl. van PlN Kaag, Koog: polder.

zie van der Kaa.

1. Mnl. cake, caec: kaak, kin, wang. BN naar het lichaamsdeel? – 2. Mnl. cake, caek: kaak, schandpaal. BN voor iemand die aan de kaak gestaan heeft of BerBN voor een gerechtsdienaar? 1280 Ghiselinus Cake; 1304 Jehan Kake, Ip. (BEELE). – 3. Ndd. Kaa(c)k: kok. BerN. 1454 Markward Kack, Kiel (NN).

zie Kaker.

(de) Kale, Ca(e)l, de Cale: 1. BN voor een kaalhoofdige, een kale. 1398 Pieter de Caelle, Lendelede (DEBR. 1970). Vgl. De Caluwe. –2. Kale, Kaal en Cael kunnen ook var. zijn van Karel.

Appliqué    aux    hommes : ,,Chauve »; aux terrains; ,,Dénudé ».

1.    Car.    phys.     (DE)    Callew-, Caluw- -aert, -e. Calvaer.   Cal(a)er(t)s.   ,,Le   plus   chauve   (de deux homonymes) ». — 2. Proven. Kalte.   Kaalte,   ,,Endroit  dénudé ». Kal(a)ert(s).  Kaal aarde,   ,,Terre dénudée ».  Cal(le)-, Calu- -waert. ,,Terre     alluvionnaire     dénudée ». Callepeck. Kale beek, ,,Rivière (à la berge) dénudée ». Calberg, Kaleberg, ,,Colline dénudée ». Kalgoot. Kaal goed, ,,Bien dénudé ». Kallenkoot.  Kalen  kouter,  ,,Champ  dénudé’-‘.

zie van Chaam.

zie Kane.

cf. Caenen.

zieCaenen.

,,Chandelle ». Kaarsmaker ou kaarsgieter. ,,Fabric. de chandelles ». 1. Profess. Caers, Kaars, Kers(ch), Kersz. Karsman,   (DE-)-Ke(i)rs-, Keers- -ma(e)kerf’s), -gieter.   —

—   2.   Proven.   Keersmaker,   Dép. Exaerde.

zie de Keersmaecker.

,,Fromage »,    Profess.    Kaes, Kaes-   -en,   -es.   Kaise,   Keesen. Caes,   Kaesmaecher.   ,,Fromager ».Kaesemans.   ,,Marchand   de   fromage ».     Caestecker,     Kaesteker.

Kaassteker,  „Appareil  de dégustation de fromage ». N. de dégustateur.

cf. Kaise.

zie Caes.

Veldnaam (Z).

BerN van de kaashandelaar.

zie Kats.

Misschien PlN Krabbendijke (Z).

Proven.  Kwa(de)bee(k)dijk.  ,,Digue de la méchante rivi-

ère ». V. Kwaad.

zie Cabaert.

Proven. Koude berg,,,Colline froide ». (Dép. Hoeselt et

Lanaeken).

zie (van) Cauberg(h).

Kabergs. Nom d’origine (au génitif), ainsi Caberg, à Hoesselt, Lanaeken, Zétrud-Lumay.

zie Chaplain.

zie Caboche.

zie Katzenel(l)enbogen.

V. Katzenelebogen.

Kaechélé: Dim. van Mhd. kachel(e): aarden pot, vaatwerk. BerBN van de pottenbakker.

zie Kaekebeke.

zie van Kaekenbergh.

Kakert, Kakkert. Var. de Cackaert, Caekaert [FD] plutôt que nom d’origine comme Kaekaert, formé de moy. néerl. caech ‘parcelle endiguée’.

zie Kakkert.

Kaczmarczy(c)k, -(z)yk, -zijk, -(ow)ski, Kaez(e)mareck: BerN Pools kaczmarz: waard, kastelein > D. FN Kretschmar, -mer.

Kadijk: lage dijk, kade. PlN in Bergambacht (ZH), Teteringen (NB), Hoofdplaat, Poortvliet (Z) en Voorst (G).

zie de Cat.

zie Kats.

zie Kachele.

Kaeckenbeeck, zie Kaekebeke.

Kefer(t): D. BN Kafer: kever. Vgl. Kever(s).

cf. Caekebeke.

Kaeckenbeeck, Kaeckebeke, (van) Caekebeke, Kaekebeke, Ca(e)ckebeke, Caekelbeke, van Ouaekebeke, van Oua(c)kebeke, van Ouaquebeke: 1. PlN Kokebeke/Kakebeke in St.-Maria-Lierde (OV): 1034 Kuckenbeca (TW). 1396 Jan de Norre van Kockenbeeke; Jacop van Quaetbeeke (lees: Quaecbeeke?), St.-Maria-Lierde; 1396 Heinric van Kockenbeke, Tollenbeek (DE B.). – 2. PlN Kwakenbeek in St.-Kw.-Lennik (VB). – 3. PlN Kwaakbeek in Westerlo (A). 1316 Henrici de Quaecbeke; 1319 Arnoldus de Quaquebeke, Westerlo (OATII-III).

zie van Kaekenberg(h).

-berghe, van Cakenbergh(e), -berge, van Caekenberg(h)(e), van Ca(e)ckenberg(h)(e), Kakenberg, Cakembergh, Cakelbergh, Caekelberg(h), -berg(h)s, Caeckelberghs, Ka(e)kelbergh, Kaekelbergh: PlN Kakenberg in St.-Gillis-Dend. (OV), Kakelenberg in Schendelbeke (OV), Kakerberg in Nederbrakel (OV). 1582 Hans van Kakenbert, Bs. (AP).

cf. Kaal, Cael.

zie Calen(s).

zie van Chaam.

zie Cauberg(h).

D. FN Kammel. BerBN van de wolkammer. D. Kammel: wolkam.

zie Kane, Kahn.

van Caer: PlN Kaart in Brasschaat (A). 1403 Jan vander Kaert, Aw. (ANP); 1554 Geert Vercaert, Hoogstraten-Aw. (AP). Eind i8e e. werd de FN Van Kaer gereïnterpreteerd aïs Fouquart: 1732-1819 Franciscus van Kaer, Melle (vader van) 1772-1845 François van Kaer = Fouquaert, Melle (vader van) 1796-1866 Charles Fouquaert, Melle; de afstammelingen heten verder allemaal Fouquaert (med. W. Fouquaert, Wetteren).

Caers,   Keirse,   Keersse.  Surnom de chandelier: moy. néerl. caers, néerl. kaars ‘bougie, chandelle’ ; cf. aussi Keersmaekers.

Caers, Quaars, Keers(s)e, Keirs(s)e, Keisse, Kersse: BerBN van de kaarsengieter. Vgl. Fr. Chandelle. 1374 Jacop Caers; 1391 Jan Kaerse, Aw. (VLOEB.).

zie Garçon.

Ndd. Karkmeier, D. Kirch(en)meier: beheerder van kerkgoed.

Caerts, Kets: Samentrekkingen van Keyaerts. 1693-4 Jan Caerts = Kayerts = Ceyrts = Keyers, Kuringen (ALK165).

Caerts, sans doute aussi Kets. Forme contractée de Keyaerts [FD].

zie Caes.

-en,  -es, -emans. V. Kaas  et GAST.

-maeker, -steker. V. Kaas.

cf. Kaise.

Kasman, Keseman, Caesemans, Cazeman, Chasman: BerN van de kaasmaker of kaashandelaar. 1298 Nicholao Caseman, Bg. (VERKEST); 1382 Jan Caesman, Kanegem (DEBR. 1970); 1448 Aert Keesmans, Diest (VdP).

Kaeses, zie Caesens.

Caesemaeker. Nom de profes­sion: fromager; cf. aussi Keesemaecker.

zie de Kaezemaeker.

zie van Caster.

(van) Caethoven: 1. PlN Kaathoven (NB). 1387 Johannis Kaethoven, St.-Tr. (GRAUWELS 1978,140). – 2. Zie Quaethoven.

zie van de Caasbeek.

zie (de) Ça.

zie (van) Cauberg(h).

zie Kaczmarek.

de Kaezema(c)ker, (de) Caesemae(c)ker, de Caesema(c)ker, de Casemacker, de Caesmaeker, Kaesmacher, Keesemae(c)ker, Keesmekers: BerN van de kaasmaker. 1398 Jan de Caesmakere, Ing.; 1388 Gillis den Kasemaker, Menen (DEBR. 1970); 1355 Egidius dictus Kesemakere, St-Gillis-Bs. (PEENE1949).

zie Caesens.

Caf: Het woord kaf werd gebruikt voor wat weinig waarde had. Of BerBN voor een kafboer, vgl. Cafmeyer. 1389 Jan Reyner Caf, Huizingen (BOLSEE); 1398 Jan Caf, Wervik (DEBR. 1970).

Kawka: Boheemse FN. Pools kavka: kauw (vogel).

V. Caganus.

Cagelmans: Ndd. Kagelmann, var. van Kogelmann. BerN voor de maker van kapmantels. Mnl. cogel: kap(mantel). Vgl. D. Kagelmacher. 156 e. Jacob Kagelman, Hb. (NN).

Kehann. Kalin NF israélite représen­tant une ancienne caste sacerdotale ; cf. Cohen.

-ana, zie Cohen.

Kahlerft), Kahlmann: D. BN voor een kale.

cf. Kaal, Cael. Kahn, cf. Kahan.

Kal(l)berg: Verspreide D. PlN: kaleberg. 1351 Nik. Calebergh, Greifswald (BRECH.).

Kahne(s), Kaens: 1. Zie Cohen. – 2. Patr. D. var. van Kohn, Konrad. 1383 Aberlin Kan, Stuttgart (BRECH.). – 3. Patr. Friese VN Kaan < Johannes of Metr. Johanna. Hamburgse FN Kahnke. 1442 Hidde Kaneken, Friesland (DN).

zie (de) Ça.

Keibeck, Cab(b)eke. Nom d’origine: Kabbeek, à Molenbeek-Wersbeek, à Tirlemont (BrFl) ou Cabbecq, à Roosbeek (BrFl) [FD].

Keibeck, Keybeck: PlN op beek, wellicht keibeek, beek met keien. Maar vgl. D. Kaibach (BW).

zie Kaye.

zie Caignaert.

1280-81 «Thérion de Kain» RegTournai; nom d’origine : Kain (Ht). – Pourrait être aussi le prénom Caïn: 1286 «li femme Kayn» Cart-Binche, 1289 «Stasins de Bonneville fil Kayn» CensNamur.

Kains, Kaim, Ou(a)in, Oueins, Gain, Caïn: 1. Pic. (le) Kain = le Kien, Lechien. BN de Hond. 1235 Johannes Gain, Oc.; 136 e. Gobert Kain, Laon (MORLET). Vgl. Lekain.- 2. Zie Dequin.

W. vervorming van Kaaskoper.

-et, -in. V. WARI.

Dérivé en -et (avec aphérèse) du prénom Macaire.

zie Carré.

w. Kêris’, Keris, Kerris, -es, Karisse. 1459 «Heldré le fils Keris jadis» CoutStave-lot, 1596 «Catherine Karis veuve de Conar Bastin» BourgLiège, 1787 «Jean Kairis» Cler-mont-sur-Berwinne ; réduction de Macharis, forme néerl. de Macarius, fr. Macaire, prénom d’origine grecque (pour l’évolution phoné­tique, cf. L. Remacle, Étym. 107).

zie Caris.

-e, -in. V. GAST et Nicaise.

zie (de) Keizer.

var. néerl. : Kaas, Kaes, Caes [secon­dairement: surnom de fromager, néerl. kaas], au génitif: Kaisen. Aphérèse de (Ni)caise. « Dérivés: Kaisin, w. (Charleroi) Kâjin. 1297-99 «Kaisin dou Sart», 1332 «Kaisin Meurisset» ComptesMons, 1602-3 «Hubert Kaisin» Ter-riersNamur. – Kaisoel (suffixe -ou/?). — Kai-son, Kaisson. – 1522 «Kaiso de Haillebier», 1654 «Martin Kaisot» BourgNamur.

zie Caise, Dekais(e).

Kaisin, zie Caesens.

Kayser, Keiser, Keizer, Keyser, Késer, Keser, au génitif: Keysers. 1287 «Nicolon le Keiser» DettesYpres, 1686 «Ro­bert Kayser» BourgNamur, 1732 «Salomon Keiser» Hatrival; surnom: moy. néerl. keiser, ail. Kaiser ’empereur’, probabl. d’une société de tir (comp. Leroy).

Reïnterpretatie van Kiesgruber, die bij een Kiesgrube ‘kiezelgroeve’ woont. PlN Kiesgrube(HS,BW).

Nom de profession (au génitif): moy. néerl. ketser ‘marchand en détail’.

Kaisoel, Kais(s)on, cf. Kaise.

Keeson: Patr. Afl. van HN Nicaise. -1300 magistri Casonis, Har. (DEBR. 1980).

Kaisz, Kaisse: Kais, Kayss is een West-Zwabische diftongering van D. Käse: kaas (BRECH.). Zie ook Caise.

zie Kever(s).

cf. Kever(s).

V. Kever.

Proven. Queuettes (Dép. Jumet et Walcourt).

Proven. Quevettes  (Dép. Chimay).

zie Caesens.

Kackert: 1. Zie Cackaert. – 2. Of var. van Kaker, met paragogische t.

Kakelbergh, Kae-, Nom d’ori­gine: Kakenberg, à St-Gillis-Dendermonde, Kakelenberg, à Schendelbeke (FlOr), etc.

Kakelbergh, zie van Kaekenbergh.

cf. Kaacker.

Kaa(c)ker: 1. Var. van Ndd. Kaa(c)k, Kock, D. Koch: kok. BerN. Zie Kaak 3. – 2. Ndd. Kä(c)ker, Mnd. kôker, D. Köcher: koker, foedraal. BerBN. Vgl.DeKoker.

Kakkert, cf. Kackert.

Zie Kakkert.

Kaquet, Caquet, Caque: Patr. Rom. dim. – met anticipatie van de k – van VN Jacques, Jakob. 1516 Jacquemien dit Kaket, Luik (HERB.).

Kaquet, w. Kâkèt. 1516 «Jacquemien dit Kaket» GuillLiège; hypocor. de Jacques.

Kalgoet. V. KAAL.

V. Nicolas.

Calp: D. BN Kalb: kalf. Vgl. Kalf(f ).

Surnom: all. Kalbe ‘génisse’.

Kalbert. Nom issu de l’anthrop. germ. calle-behrt; le déterminant n’apparaissant qu’en Flandre, Lindemans 158 y voit l’hypocor. de Kathelijne, Catherine (cf. Kallen); mais le NF est aussi all. : Ka(h)lbrecht. Cf. aussi Calbert.

zieCalbrecht.

zie Kahlenberg.

D. BerBN van de slager.

Kalbusch. Nom d’origine all. (= bos­quet dénudé).

-us(h): D. PlN: kaal bosje.

zie van Calcken.

zie Kalker.

PlN Kaldenkirchen (NRW).

PlN: koude beek. Zie Kaltenbach.

PlN: koude berg; vgl. Cauberg(h). D.

V. Koud.

zie Caudron.

zie van de Kelder.

zie Koldewey.

Zie Kaal.

zie Kalkman.

zie Calet.

Hypocor. brabançon de Karel, Charles (Lindemans 55); serait à distinguer de Kallen. Cf. aussi Caelen.

zie Caelen(s), Kahlen.

,,Veau ». 1. Car. mor. ,,Homme inintelligent ». N^os  288,  29. — 2.Proven. L.D. — 3, Profess. Eleveur ou    marchand    de    veaux. Cal-v(a)er(t).  Spécialiste appelé pour les vêlages.

Calf(f), de Calf: 1. BN voor een kalf van een mens, een eenvoudige van geest, naïeveling. 1115 Erpulfus Calvekin, WV (LEYS1951); 1275 Ernous Calph, Oud. (VR 6r°); 1280 Lambinus Calf, Ip. (BEELE); 1382 Gillis Tcalf, Pittem (DEBR. 1970). – 2. BN naar de huisnaam. 1545 Claes Pietersz.

Calff (woonde) in ‘t Calff, A’dam (MEERTENS

194l).

BerN van de viller van kalveren. Vgl. D. Kalbfell, Poilvé. +1570 Calffvel, Dordrecht (CDT 68).

Kallehauge, Kallage: Wellicht var. van Slav. EN Kallauka, Kallauke: 1550 Kalaucka. Sorbisch kalawka: wilde peer (NAUMANN).

zie Kahlen.

D. EN Kalthofer < PlN Kalthof (NRW).

zie Kalkman.

Var. de Kalen ou de Kallen.

zie Caelen(s).

Proven. Kalis(hoek) (Dép. Zedelgem).

Kalis(z), Kallis: Poolse PlN: moeras. 1309 Kalisz, 1566 Kalisch (NAUMANN). Geldt dit ook voor: 1700 Arien Willemsz. Calis, Sliedrecht(NdlL. 1970,32-45)? Of zie Calliste?

PlN in Zedelgem (WV) en Zevenbergen (NB).

zie Caillau(x).

BerBN van de kalkmaker, -brander, kalker.

zie van Calcken.

Kalcker: BerN van de kalker, pleisteraar, stukadoor, of van de kalkmaker. 1279 Willem Calkers lande, Bg. (CG); 1281 Johannes Calkere, Straten(HAES.).

Verhaspeling (H) van Van Kalken.

zie Kalkoven.

BerN van de kalkmaker, -brander. 1391 Maertin den Calcmakre van vii mudde ende een carre calcx, Ktr. (DEBR. 1970).

Kalkmann. Nom de profession néerl. ou all. : producteur ou vendeur de chaux, néerl. kalk.

Profess. Marchand de chaux. Ou : Spécialiste du chaulage.

Kalechman, Kalichman: BerN van de kalkmaker. 1394 Maertin de Calcmakere = 1395 Martin de Calcman = 1399 Maertin…van xvi rasieren calcx, Ktr. (DEBR. 1970).

,,Dindon ».  1. Car. phys.Rougeaud. — 2. Car. mor. Gourmand, bête et colère comme un dindon. — 3. Profess. Dindonnier.

cf. Calcoen.

zie Calcoen.

cf. Calcove.

Kalkhoven, Calcove, Calcôve: BerBN naar de kalkoven van de kalkbrander. 1308 Johannes de Calcovene, Mech. (OATII); 1346 Jan van den Calchovene, Cent (RSGIII); 1367 Jacop

Calchoven, Ip. (BEELE).

Surnom de chaufournier (par méto­nymie): néerl. kalksteen ‘pierre à chaux’.

Vondelingnaam. Op 13 februari 1822 werd in Antwerpen om 5.15 uur Scholastique Kalksteen gevonden. Zij had een kind in 1845 in Wilsele en overleed in Leuven op 27 februari 1848

(R.V.).

-(a)ert(s), -enkoot. V. Kaal.

cf. Callaert(s).

zie Callaert(s).

zie Kalhauge.

zie Kahlenberg.

zie Calle.

zie Kalhauge.

Calmant, Kalman(s): Metr. Afl. van VN Kalle, Calle = Katelijne (LIND. 1964).

Gén. de Kalle, hypocor. de Kathelijne, Catherine.

zie Callens.

PlN (NRW).

Caler(s): 1. Van Mnl. callen: spreken, praten, babbelen. – 2. Evtl. var. van Kallert.

zie Callaert(s).

zie Calet.

zie Kalisch.

zie Kelleneers.

au génitif: Kalmans. Surnom: néerl. kaal ‘chauve’ + man ‘homme’? Ou bien sim­plification consonantique de Kalkman?

Kal(l)mann: 1. D.-joodse FN < Callomon. 1376 Kalman jude, Baden (DN). – 2. Afl. van PlN. 1476 Hermen Kalleman, Bremen; 1313 Joh. de Calle, Bremen (DN). – 3. VN Koloman. 1293 Sifrid gen. Kalaman, Kassel (BRECH.). – 4. Zie Kalleman.

Kalmar: D. Kaltmeier (BRECH.), Kahlmeier  (GOTTSCHALD) of Kallmeyer < PlN Calne: vuil water (DN)?

van Calmthout: PlN Kalmthout (A) (Nk. 1974,88-89).

zie de Kerpel.

cf. Kaal.

Cals: Patr. VN Kal < Karel (vgl. Caelens)? Of < Calbert, Calleboud?

PlN Kaltscheuer: koude schuur.

PlN Kallstadt (HS, RP).

Verspreide PlN (NRW, HS, BW, BEI).

(NRW, BEI). PlN Caldenberch in Hoeselt (L) (ZIP). 1462 Henrick van Caldenberch, Tg.(IOT).

Kaltenbrunner: D. FN < fréquente PlN Kaltenbronn, -brunn, -born: koude bron.

Mhd. kalter, D. Kelter: wijnpers. BerBN van de druivenperser. Vgl. Keltermann.

PlN in Monschau (NRW).

(NF plutôt liégeois). Surnom: anc. fr. calus ‘qui a des callosités’ Gdf [MH], ou bien moy. néerl. calu ‘chauve’.

zie Calu(s).

1. Crête de la colline. Proven. Kamm, Kamman(s), Cammaert Kamaarde). Opdekam, V(and)ercammen. — 2. ,.Peigne (du tisse-rand) ». Profess. Kamm, Kamman(s), Cammaert    (Kammer), ,,Peigneur ».

Kamm. Nom d’origine: néerl. kam ‘brasserie’ (propr. ‘peigne’); cf. aussi Van der Cam, etc.

-ette, -let. V. HAM.

D. BerN Kämmler: (wol)kammer.

de Cam, Kamm: 1. BerBN van de kammaker of kammer. 1375 Michiel den Cam, Ip. (BEELE). 2. Decam kan een spelling zijn voor Decamp(s), Descamps, b.v. in 1579 Ant. de Kam, Bergen-Aw. (AP).

van (der) Cam, van der Cam(m)e, van der Camrnen, Vercamme(n),vercam,Verkammen, Verkem: 1. PlN Mnl. camme: brouwerij. 1331 Ghisel van der Kammen, St.-P.-Leeuw (PEENE); 1576 Merten Vercammen, Reet (MAR.). – Lit.: BdS 1982, nr.2, p.7. – 2. Van Kam/Van Cam kan een var. zijn van Van Chaam.

Kamele, Kamel dit Camel: BN naar de huisnaam: kameel. 1474 Hans Muntprat zum Kemlin, Konstanz (BRECH.).

,,Cambre »  (Lieu occupé par des    chaumières). Proven.    Cam(m)erman(s), Vercammer.

Verkort < Van der Kamer of Kamerling.

van Caimere, Verka(e)rr(e), Verca(e)mer(e), Verca(e)mert, Vercammer, Vercambre: 1. Verspreide PlN Ter Kamer: eenkamerwoning. 1326 Lambert van der Camere, Ip. (BEELE). 2. Bepaald PlN Ter Kameren (abdij, bos) bij Bs. 1290 Aleydis dicta abbatissa monasterij de Caméra; 1356 Kateline van der Cameren, Bs. (PEENE). – 3. De FN werd ook verward met Vercammen: 1766 aliquos in hac parochia vocari Vercammeren qui tamen in hac registre inveniuntur nomine Vercammen, Wilrijk (VS1972,304). Zie ook Van Cammeren 2.

zie (van) Camelbeke.

Camerlinck, -lin(ck)x, -lynck, -lijnck, -lengo, Caemerlynck, Kemerlinc(kx), Kâ’mmerling: i. Mnl. camerlinc: kamerdienaar, kamerheer; ook schatbewaarder. Vgl. Fr. Chambellan, E. Chamberlain. 1122 Gerardus Kamerling (CVT); 1267-9 Arnoud Kemerlinc=Arnoldus Camerarius, Diest (F.C.); 1281 Piter Camerling,Ip. (BEELE); 1292 Johanni dicto Camerlinc, Ktr. (DEBR. 1980). – 2. Afl. van Van der Camer. 1568 Jan van de Camere filius Françoys, gheseyt Camerlynck, Hondschote (DGW).

zie Camerman(s).

Afl. van Poolse PlN Kamien. 1386 Kamensky, 1398 Caminsky (NAUMANN).

zie (de) Kam.

BerN van de maker van haar-, wol- of weefkammen. 1284 Simon Cammaker, Dordrecht (CG); 1326 Wouter de Cammakere, Ip. (BEELE).

Cammans: 1. Afl. van Van der Cammen, Vercammen. 1600 Maria Vercammen = 1621 Maria Kammans, Boechout (SELS). – 2. BerN van de kammaker.

Kammerlander < PlN Kamerland (SH). 1287 Hugo Camerland, Esslingen (BRECH.).

Cammers, Kammer: BerN van de wolkammer. 1200 Henricus Cambre; 1273 Guilielmus Cammere, Cent (GN); 1326 Jan de Cammere, Ip. (BEELE). Zie Kemmer(s).

D. BerN van de kamenier, kamerheer.

Nom de profession : all. Kämmerer, corresp. à fr. camérier.

zie Kamerling.

Kam(m)oun: De oudst bekende voorvader is Arnoldus Camun, ça. 1630 in het Spaans garnizoen in Sint-Niklaas (PDB). Zeldzame Sp. FN Carmin, var. van de veel frequentere FN Camon (Catalonië, Aragon). Van de BN Camône, of PlN Camos (Galicië) of Camon (Ariège)?

,,Plaine, Terrain non cultivé, ouvert, Campagne ». Kamp(s), Kamper, ,,Du camp ». — 2. ,,Lutte, Compétition, Rivalité ». Profess. ou sport. Kamper(s). ,,Lutteur, Com­pétiteur ». Formes allem. : Kampf, Kaempf, francisé : Kempfé. Kamperdyck. ,,Digue de la compéti­tion ou de la rivalité ». Campenart (Kampenaard) ,,Terre de la com­pétition ».

Campe; augén. : Kanips, Camps. Nom d’origine: néerl. kamp ‘champ’.

zie Kemp.

Dim. van Kamp(f ); zie Kemp.

Camp(s), Camp(e), Campé: 1. BerBN voor de kammaker. 1449 Mechtilt Cams, Diest (VdP). –2. Zie Kemp. – 3. Korte vorm en gen. van Van (de) Kamp. Zie Far. 1988,145.1561 Aart Kamps, Mtr.-Aw.(AP).

van (den) Camp(e), (van de) Camp, op den Camp: PlN Kamp, Lat. campus: open veld, afgeperkt stuk land. 1252 Beatricem de Campo, Har. (DEBR. 1980); 1378 Aelkin van den Kampe= 1399 Alard du Camp, Ktr. (DEBR. 1970). Zie ook KCTD1943,262-7.

zie Dechamp(s).

zie Kemp.

(van) Campen: PlN Kampen (Z, NB, NH, NS, SH). 1395 Hannekin Godevaertvan Campen, Ktr. (DEBR. 1972); 1414 Peter van Campen, Aw. (ANP).

zie Kempenaar(s).

van Campenhout, -houd(t), -hau(l)t, van Camphenhoudt, Kappenhoudt: FlN Kampenhout (VB). 1145 Walterus de Campenhalt, Vorst (CVT); 1209 Walterus de Campenhout, Her. (CSWI); 1361 Heinric van Campenhout, Mech. (HB678).

Campers, Kemper(s), Kempeers, de Kem-per, Kimpers, Kijmpers, Kympers: 1. Mnl. camper, kemper: kampvechter, kampioen. D. Kempfer. 1481 Willem Kempers, Ht. (A. GHIJSEN); 1617 Catharina Campers, Schelle (MAR.). – 2. Patr. Germ. VN kamp-hari. Vgl. Kampert.

PlN Kampdijk in Uikhoven (L)?

,,Champignon ». Comper-, Copper- -nolle. 1. Profess. Kampernolie(kweker), ,,Cultivateur de champignons. — 2. Proven. Koppernolleveld (Dép. Poperinghe).

Campers. Gén. de moy. néerl. *kam-per ‘lutteur’ qui serait dérivé de kamp ‘lutte, tournoi’.

Kempart, Campaert, Campeert: 1. Patr. Germ. VN kamp-hard. D. Kamphert. Vgl. Kemp i. 1621 Arnout Kampaerts, Kontich (SELS). – 2. Var. van Kamper; zie Kampers. – 3. Afl. van Van Camp.

Kämpfe, zie Kemp.

-huys, -huijs: PlN: huis op een kamp of veld. PlN bij Deurningen, Raalte (OIJ) en Veldwijk (G) (HEKKET). Vgl. D. Kamphaus (NS, NRW). 1461 Johannes van Camphusen, Leod. dioc.(MULII).

Afl. van PlN Kamp: omheind veld. 1584 Laureys Campman, Aw. (AB).

zie Vercaempt.

,,Pot, cruche ». 1. Profess. Potier. Kan(n). — 2. Car. mor. ,,Buveur ». Kan(n), Kann(a)er(ts). — 3. V. GAND.

1. Car. mor. Kans, ,,Chance ». N. d’un homme qui réussit dans la vie.

(de) Can(ne), Kann(en): 1. BerBN van de tingieter, potgieter. Vgl. Kannegiesser, Kannekens. 1374 Peter Heinrijc Cans soens lande, Aw. (VLOEB.); 1398 Jan Kanne, Willem Canne, Aalbeke (DEBR. 1980); 1585 Pieter Claesz. Kan, loodgieter in de Vergulde Kan, A’dam (TROCH). – 2. Zie ook Dechamps.

van de Can, van Kan(n), van Can(n), van Cang(h), Vanckan, Vanekan: 1. PlN De Kan in Vn.; ter Kanne in Ktr.-Marke. 1388 terra de Canna: 1398 Willem Canne, Marke; 1394 Belen van der Cannen, Aalbeke (DEBR. 1970). – 2. PlN Kanne (L). 1309 Arnoldus de Canne, Mtr. (SKM); 1569 Lenaart van Kan, Mill-Aw. (AP). – 3. Evtl. var. van Van (de) Kamp.

zie Canard.

zie van (de) Candelaere.

D. BerN van de krammer van vaatwerk, hechter van aardewerk, kannen. Vgl. De Napbinder. Mhd. Kandel: Kanne.

Caen(e), Can(n)e, Kaan, Caan, Kaens: Wellicht Ofr. cane: wijfje van de eend. 1268 Ingelberti Cane; 1306 Pieres Caens, Ip. (BEELE); 1398 Jehan Cane, Lotart Kane, Herseaux (DEBR. 1970); 1399 Lisebetten Caens huus, Bg. (SIOEN).

cf. Caen(e).

Kaneez, zie Canet.

Profess. Kaan, ,,Canot, na­celle ». N. de celui qui fabrique, loue ou utilise l’un de ces appareils.

Wsch. een jongere von-naam. BN Kanel: kaneel. BerBN van de kruidenier. Vgl. Caneele. 1341 Hinr. Kanel, Stralsund (DN).

Kangheister, Kangiester, Kangister. Nom de profession: moy. néerl. canne-gieter, ou plutôt all. Kannegiesser ‘fondeur de pot (potier en métal)’ (BTD 27, 1953, 70).

Kang(h)eister, zie Kannegiesser.

Kanguise. Paraît être une réduction (romane) du précédent.

W. adaptatie van D. Kanngiesser.

Zie Canis.

cf. Canivet.

zie Canivet.

Surnom ou nom de profession (par métonymie): ail. Kanne ‘pot’. Cf. aussi 1367 «Johan Kanne» [= canne?] GuillLiège.

Kannegieter, Cannegieter, Kanne(n)gies(s)er, Kangi(e)ster, Kang(h)eister: BerN van de potgieter, tingieter. 1330 Gerardus dictus Kanneghietere de Colonia, Lv. (OATIII); 1405 Lyesbet Cannegieters, Mtr. (SKM).

zie Cannaert(s).

Dim. van Kan. BN naar de huisnaam of BerBN voor de potgieter.

Kennemans: 1. BerN van de pot-, tingieter. – 2. Afl. van PlN Kanne (L).

zie Kan.

PlN (SA).

BerN van de kannengieter, tingieter. Vgl. D. Kännler.

Willekeurige vondelingnaam. De stamvader is Ambrosius Kanora, op 8 december 1838 in Aw. te vondeling gelegd. – Lit.: A. KANORA, De Ekerse Kanora’s. Polderheem 1982, nr. 4,27-29.

zie Ganse.

Surnom néerl. kansel ‘chaire’.

Proven. Steen „( Château) du sieur Gandon ».

1. Proven. ,,Côté, parages ». L. D. — 2. Profess. N. de l’exploitant d’un atelier de dentelles.

van Cant(e), van de Cant: 1. PlN Kant: rand, grens, oever. 1414 Mathijs vanden Kante, Ktr. (DEBR. 1958); 1575 Erasmus van de Kant, Oud.-Aw. (AP). – 2. Evtl. var. – met paragogische t – van Van de Kan.

zie(de)Cant.

-ers, zie de Canter(e).

Kant, avec suff. d’orig. — 2. V. CAD (Gan).

V. Cantor.

zie de Canter(e).

zie van Cantfort.

Känzler, Kenzele(e)r: D. BerN Kanzler, Kenzler: kanselier, hoofd van de kanselarij. Vgl. Cancelier. 1325 Ditzo dictus Kenzelere, Oppenheim (BRECH.).

Kappler, Keppler, Kappeler, Käppner, Keppner, Kep(e)ner: D. BerN. 1. Kappler, Kappler: kapelaan (BRECH.). – 2. Hoedenmaker, maker van kappen. 1365 Henr. Keppler pellifex, Praag (DN).Vgl.C(h)apelier.

,,Chapelle’. (Edifice ou cho­rale : capelia). 1. Proven. Cappelle (Loc. et L.D.). Cappelmans. ,,Homme originaire du L.D. Capel, Kappeleveld, „Campagne entourant la chapelle ». — 2. Profess. ou fonc­tion. Membre de la capella. Cappel­mans.

zie Capelle(n), Capel.

zie Chaplain.

zie van de Capelle.

zie Capellen.

Surnom néerl.: néerl. kapelman ‘chapelain’.

zie Capelleman.

zie Capper(s).

-eyn, -eijn, -an(y), -anj, Capitain(e), -(e)yn, -eyns, -an(i)o, -ani(ni), -ant, -ao, Capteyn, Kaptein, -eyn, Lecapitaine: BerN van de kapitein: bevelhebber, aanvoerder. 1382 Jan Meeuwels capitain van Iseghem (VG f° 12); 1388 Jacoppe van Hameyden van dat hi trac als capitein, Ktr. (DEBR. 1970); 1550 Peter Capiteyn, Middelburg-Aw. (AP).

Sobriquet. ,,Vicaire ».

zie Chaplain.

zie Kappler.

V. Capon.

zie Capon.

D. FN. Mhd. Kappe: kapoen. Zie Capon.

zie Cappe.

1. D. PlN Kappel: kapel. – 2. Zie (van) Cappel.

Nom d’origine: néerl. kapel ‘chapelle’.

zie Kappler.

zie Capelle(n).

PlN Kapenberg (NRW). 1370 Herm.Cappenberch, Hannover (BRECH.).

zie van Kampenhout.

PlN (RP).

zie Cappa(e)rt.

Kaps: D. Kappus < Mhd. kabess: kabuis (kool). BerBN.

Surnom: forme néerl. adaptée de moy. néerl. capelier ‘chapelain’.

zie Kapitein.

cf. Kaket.

zie Kaket.

Profess. ,,Charrette ». Kar-, Car- -man(ne). Charron ou charretier.

zie Carot.

Verkarre, Vercarre, Vercaeren, Verkaeren, Verkaar: Een stuk zandig land in Maldegem (OV) heet De Karre. 1270 Jacob van der Karren, Cent (CG); 1569 Jan vander Carre, Lichtervelde; 1574 Pieter van der Carre; 1614 Jan van der Carre, Diksmuide (DF VII).

zie Cara.

cf. Carabin.

zie Carabin.

-ownik, -owski: Poolse BerN. Karbowy: opzichter.

Karcher: D. BerN van de voerman. Afl. van Mhd. karrech < Lat. carruca: kar, wagen. 1248 Cuonr. dictus Karricher, Spiers (BRECH.).

Kardynal, zie Cardinael(s).

au gén.: Karels, Carels, Caerels, Prénom néerl. Karel, Charles.

zie Dekairelle.

Karelse(n), Carel(s), Caerels, Caa(r)ls, Caels, Carl(e), Caries, Karl, Karls(en), Karls(s)on, Carli: Patr. Germ. VN Karel. 1268 Matheus Carie, Ip. (BEELE); 1417 Karelkin…Braems = Karel, Ktr. (DEBR. 1958); 1456 Carie van Corsel = 1462 Kaele

vanCoersel,Ht.(JVO).

Pour ce NF plutôt liégeois, il est difficile de faire appel à l’anc. pic. (1402) karelle ‘esp. de charrette’ ou ‘charretée, contenance d’une charrette'(ACAA 52,1990-91,60 et 128) [MH]. Peut-être de fr. querelle, surnom de querel­leur.

cf. Karel.

zie Karremans.

Peut-être, comme Karyn, var. de Quirin, prénom.

zie Car(r)in.

Zuidd. (Oostenrijk) voor bloemkool.

D. BN. Mhd. karc: slim, leep; (later) karig, krenterig. 1265 Wigandus Karge, HS (BRECH.).

Afl. van Karg.

Kariger, Kerger. J. Hess 43 explique les NF luxembourgeois Karcher, Karicher, Kariger, Kerger par l’all. Kärrner ‘charretier’.

Kerger, Kar(r)iger: 1. Verbogen vorm van Karg. – 2. Var. van Karcher, Kercher.

cf. Kairis.

zie Caris.

V. Carcan.

zie Caquan(t).

Forme all. de Charles.

Karel- -le, s(en). Karl- -ebo, -in, -s(s)on. V. CARL.

zie Karel(s).

PlN Karlberg (SH).

D. BerN Kerler, Karrer: voerman. 1281 Ulricus dictus Karreler, Söflingen (BRECH.).

Carlens, Caerlen(s): Patr. Vleivorm van VN Karel. 1293 Boidins Carlin, Kales (GYSS. 1963); 1326 Pieter Carlin, Ip. (BEELE); 1382 Jan Karlin= 1389 Jan Kaerline, Tielt (DEBR. 1970).

-ovic, -icsek,-i(e)sek: Patr. Slav. afl. van VN Karel.

Karls(s)on, zie Karels.

PlN (RP). Karmalker: BerN voor de bereider van karnemelk.

1428 Otto Kernemelk, Oldenburg (BRECH.).

zie Karreman.

1. Car. phys. Karmozijn,„(Teint)  cramoisi ». — 2. Profess.

N. de teinturier.

Spelling voor Pic. Carmet, dim. van carme < Lat. carpinus: haagbeuk.

zie Carmeau.

zie Carmeliet.

Profess.   ,,(Le) métayer nommé Kar » ou ,,(Le) métayer aux

charrettes ».

zie Kerkmeer.

Profess. Porteur de carnas­sière. — 2. Car. mor. mangeur de

viande.

Karny, zie Carnier.

Proven.  Carniole  (Province de l’anc. Empire austro-hongrois).

V. CAR.

-y, Karolczak, -czuk, -czyk: Patr. Slav. afl. van VN Karel.

zie Carot.

zie Caroyer.

Karpe(n), zie Carp(e).

Karpf: Ndd. en Hd. vorm van D. Karpfen: karper. BN voor visser of vishandelaar. 1259 Bertram Karpe, Lübeck (NN).

BN voor iemand met een kop als van

een karper. Vgl. D. Karpfenhaupt.

zie Carpet.

zie Carpiaux.

-sky: Afl. van Poolse PlN Karpin(o), Karpno (NAUMANN).

-owitz, -owicz: Russische afl. van karp: karper.

Caro. 1250 «Petrus dictus Karos miles» = «Pétri dicti Karot militis (Carot)» Jupille(le -o paraît bref); surnom dont le sens nous échappe; un corresp. d’anc. fr. charroi ‘petit char’ ne convient pas pour le w. de Liège.

zie Cara.

zie Carre.

zie (van) Kerrebroeck.

Var. van Carel (zie Careel) of Karel?

Karman(e), Karemans, Ker(re)mans, Car(re)mans, Careman(s), Carman(n)e: 1. BerN van de karreman, de voerman; vgl. Carre, Cartier. 1303 van Gillise Carremanne = van Gillise Carren, Bg. (VERKEST); 1356 Moen de Kerreman, Bs. (PEENE1949); 1388 Guillame Carreman, Ip. (BEELE). – 2. Zie ook Keereman.

Kermans, Kerremans. Nom de profession: gén. de moy. néerl. karremcm ‘char­retier’ ; cf. aussi Keer(e)man.

PlN Karnberg (BRECH.).

zie Karger.

zie Kerstgens.

zie de Keersmaecker.

V. Kaars.

Kers(e)mans: 1. BerN van de kaarsengieter. – 2. BerN van de kersenteler of -verkoper. Vgl. Kriekemans. 1313 Lambertus

dictus Kersman, Bs. (PEENE1949); 1496 Ansem Kersmans, Hoogstraten (HOS).

zie Garçon.

zie Kerseboom.

zie Christ.

PlN Karstedt (BB).

zie Christyn.

1. Sobriquet « Char­treux ». — 2. Homme se trouvant au service  des  Chartreux.  Cartuyvels. Karthuisveld. Proven. ,,Champ

des Chartreux ».

Nom d’origine: all. Kartause ‘char­treuse’.

-häuser, -haeuser, -heuser, -heiser, -euzer, Cort(e)yzer,

-yser: BN van de kartuizer. Vgl. Carteus, Cathuyser.

cf. Carrin, etc.

zie Caris.

zie Cas.

zie Casback.

-ger: PlN Kasberg (NRW, BEI).

PlN.

cf. Kassel.

zie Casier.

zie Casimi(e)r.

Afl. van PlN. 1697 Teunis Kaslander, DirkslandZH(PDB).

D. BerN van de kaasmaker.

zie Casseman, Kaesemans.

Kasper(s), zie Gaspar(d).

Caspermans: Patr. Afl. van Kasper,

naam van een van de Drie Koningen.

au génitif: Kaspaers, Kaspers, Caspers. Forme germ. du prénom Gaspard.

Patr. Litouwse afl. van VN Kaspar.

-zyk, -zijk, -zycki, Kasperczak, -czyk, -ski, Kasparow(icz), Kasprowiak, -owski: Patr. Slav. afl. van VN Kaspar.

zieCasaer(t).

Kasel. Nom d’origine: Kassel (Cassel), capitale de la Hesse.

zie Cassel.

1. Kasselaar < PlN Kassel (HS, FV). Vgl. Casselman. – 2. Var. van Kesselaers < Kerselaer(s).

Gentilé : Kasselaar, habitant de Cas-sel (Nord).

zie Casselman.

1. BerN van de ‘kasseier’, de straatmaker. 1563 Christ, de Cassuydere, Ternat-Aw. (AP). – 2. Afl. < Van der Calseyden, Van der Kasseien.

Profess. ,,Caissier, Trésorier ». Synon. : Cassiers.

Kaszirer: D.-joodse FN Kassierer: kassier.

zie Castel.

zie van de(n) Casteele.

zie (de) Caesstecker.

-(e)yn, zie Castelain.

Kesteleyn, Kestelin. Surnom: moy. néerl. castelein ‘châtelain’.

zie Kersteman.

zie Christyn.

zie van Caster.

zie van Casteren.

Zoals Kastmeister, Kastmann, beambte belast met het toezicht op de graanschuur, later rentmeester, tiendinner. 1391

André der Chastner, Wenen (BRECH.).

zie Kassirer.

Kat(te), Katz, Katz.  1. Car. mor.  Kat,   ,,Chat ».   Hypocrite.  — 2. Proven. Kat (Ane. seigneurerie all.). Katte,  DE  Cat.

zie (de) Cat.

zie Catalano.

zie Kats.

,,Matou ». Caters, DE Caters.  1.  Car. phys. Vaillant en amour. — 2. Car. mor. Homme désagréable.

Cater, de Caters, Chater, Kather: 1. BN naar de diernaam, de kater. Vgl. De Cat. 1219 Hugo Chater (LEYS1951). – 2. Mnl. cater: proviandmeester.

1. PlN Katerbeek in Herent (VB). 1352 Ar. de Caterbeke, Diest (F.C.). – 2. Zie Katterbach.

zie Katterberch.

Frequente naam van afgelegen steegjes en hoekjes. 1432 Thewes Kathagen, Rostock (NN).

zie Cathenis.

zie Quaterman.

zie Catel(le).

zie Catinus.

zie Castelain, Catherin(e).

zie Cattoen.

Katz, Catz, Kaatz, Kadz, Katc, Kets: 1. Joodse FN < Kahen-zedek ‘priester van de gerechtigheid’ (DN). – 2. BN D. Katze. Vgl. De Cat. – 3. PlN Kats (Z). 1218 Henricus de Kats, Bentheim (OHZ 1,579); 1292 Heinrijc van Cats, Costijn van Cats, Z (CG).

Peut-être nom d’origine: sud-brabançon kats ‘sentier’.

zie Ketser.

zie van der Casseyen.

Zie (de) Cat.

Verkort < Ducaté; zie Ducastel(le).

PlN in Beilen (D) en Leens (GR).

Katerbeck: PlN Katterbach (NRW, BEI). 1294 Cunr. der Catterbekke, Neurenberg (BRECH.).

Nom d’origine : Katterbach, à Bergisch Gladbach, etc. (All.).

-berg. Nom d’origine: Katern-berg, à Essen et Wuppertal (All).

Katerberg: PlN Katernberg (NRW). 1546 Peter Caterenbergch, Erfderfeld-Aw. (AP).

1. Zie Castel. – 2. Evtl. D. PlN Cattau (SA).

Latinisering van Kat. 1252 Bernardus Cattus fïlius Bernardi Catti, Hb. (BRECH.).

Peut-être nom d’origine: moy. néerl. catte ‘hospice’ + huus ‘maison’ ?

PlN (ZH). 1356 Jan van Catwijk, Lv. (ICKX); 1404 Jan van Catwijc, Alkmaar (NHC).

Nom israélite ; acronyme formé de Kohen + Tzedek (cf. Dauzat 350).

zie Kats.

Kacenele(n)bogen: PlN Katzenelnbogen (RP). 1280 Eberhardus de Katzennellebogen, Erfurt (SIX II); 1311 Dytart van Catcenellenboghe = D. van Cattenelleboghe, Mech. (JOOSEN).

PlN Katzenstein (BEI, BW, NS). 1305 Albertus dictus de Kazzenstein, Bruchsal (BRECH.).

zie Ketser.

Volgens DS volksetymologisch < Katzenelnbogen.

zie (van) Cauberg(h).

-ert(z), zie de Cauwer.

au génitif: Kauertz. Peut-être surnom : moy. néerl. cauwetter ‘médisant’.

V. Kouw.

Käufer: BerN van de koopman, Kaufmann.

Surnom: all. Käufer ‘acheteur’ + -mann.

Kauffman(n), Caufman, Cauffman(n): BerN Kaufmann: koopman.

Kauffmann, -an. 1544 «Jacquetnot le Kauffman» DénStavelotMy ; nom de pro­fession: all. Kaufmann ‘marchand, négociant’.

1. Proven, Kolen (Loc.). — 2. V. Kool. — 3. V. COL.

D. PlN Mnd. Kule: kuil, groeve, holte. Ook FN Terkuhlen, Zurkaulen. 1348 Konr. von der Kaulen, Aken (BRECH.).

Peut-être var. de Kalen, Charles, dont les formes dialectales brabançonnes sont Koulen, Koalen (Lindemans 55).

Kaulmann. Sans doute nom de pro­fession: ail. *Kohlmann, corresp. à moy. néerl. koolman ‘maraîcher’.

zie Kohlman(n).

Kausse(n), zie Gousse.

cf. Caussin.

V. Kous.

zie van de Cauter.

zie Couterman(s).

V. Koets.

zie Cauwe.

zie (van) Cauberg(h).

cf. Cauwenberg(s).

Peut-être surnom de chaufournier: pic. caus, fr. chaux FEW 2, 107a; cf. aussi Caus, Causse.

V. Chaux.

Zie Caux.

Cavelart: Afl. van Mnl. cavelen: loten, het lot werpen, bij loting verdelen of toewijzen; ramen, begroten. BerN Vgl. De Cavel. 1303 van Zoetine Heinric Cavellards, Jabbeke (VERKEST).

zie (van) Cauberg(h).

Mélecture de Kaivers? Sinon pourrait être un surnom néerl. (au génitif) : néerl. kau-wer ‘mâcheur’, avec un sens figuré, cf. Kauert.

zie Kaf(f )ka.

Kaye, Kaie. 1281 «Hanne Kaye» Det­tes Ypres, 1380 «Hankinet Kaye» Durbuy, 1456 «Johan le Kay» Libin, 1472 «Olivier Kaye» DénLaroche, 1587 «Jehan Kay» Dur­buy, cf. aussi w. èl fosse Caye, topon. à Fronville; hypocor. de Catherine, cf. «Cathe­rine dite Kaye de Bohan» (Body 151). Cf. aussi Ka et La(c)kaille.

-aerts, -e, -enbergh, -ens. V. Kei.

Kaie, Cay(e), Caije, Lakay(e), Lakaie, Laquay(e), Lacquaye, Laquaie, Lequay, Lakeye: 1. W. caye: lor, vod, prul, lomp. BN voor iemand die zich slecht gedraagt (RENARD 261). 1449 Henre Cay, Mb. (A.BAERT); 1380 Hankinet Kaye, Durbuy; 1456 Johan le Kay, Libin; 1577 Johan Lackaie, Spa (HERB.). – 2. Kay(e) en Caye kunnen evtl. var. zijn van De Kaey (zie De Ça). – 3. BRECH. noemt evenwel de D. FN Lakai, Laquay, Lackquay: lakei, oorspr. voetsoldaat. 1694 Joh. Laquay, Wetzlar. -4. Metr. 146 e. Catherine dite Kaye de Bohan (BODY). – 5. Soms wellicht grafîe voor Lacaille.

zie (de) Ça.

Caeyers: Br. var. van Keyaert(s). 1633 Michael Cayart, Halle; 1634 Aegidius Keijaert, Halle; 1641 Joannes Cayers, Mollensis; 1645 Petrus Keaijaert, Leefdaal (MUL V).

Kayart, au génitif: Kayaerts, Kayarts, Caeyers. Surnom : moy. néerl. keyaerd ‘fou, sot’, cf. Keyaert; mais il faut aussi envisager, avec Carnoy 211, un dérivé de moy. néerl. kei ‘caillou’ ou ca(e) ‘quai’. — Noter que: 1461 «Gile Kayart» Grâce-Berleur, doit être d’autre origine : dérivé de w. cayî ‘toucher le caillou qui sert de but au jeu ; coïter’ ?

Kaye(n)bergh, Kaijebergh, zie (van) Cauberg(h).

Kaijens: Onduidelijk. Misschien Patr. Afl. van Friese VN Kai, Kay. 1357 Keye von Rantzowe; 1699 Kay Dahmlos, Preetz (NN).

Kayenbergh, cf. Cauwenberg.

au génitif: Kayens. La glose de Carnoy 32: nom du saint irlandais Caidocus, est dou­teuse ;c/ Keyen(s).

Var. de Caillet.

zie Cayet.

Sans doute de w. liég. cayêu (cf. w. cayeû, blason populaire de Winenne), dérivé de w. liég. cayî ‘coïter, posséder une femme’, cf. Kayart et aussi Keyeux.

zie Cayeux.

Caemans, Caeyman, Cayeman, Cayman(t): Afl. van Van der Kade, Van der Kaai.

zie Caise.

cf. Kaisen, v° Kaise.

zie Caesens.

cf. Kaiser.

V. Keizer.

zie (de) Keizer.

zie van Cadsand.

Proven. N. israél. emprunté  à une anc. seigneurerie allem.

Kazmi(e)r(c)zak, zie Casimi(e)r.

Zie Keen(e).

D. dial. var. van Kefer (zie i.v.): Kàfer, Ndl. kever (vgl. Haber = Hafer, Ndl. haver).

zie van Keerberghen.

V. Kever.

cf. Kesch.

Kech, Kesch(e): D. BN Keck: levendig, moedig, energisch. 1327 Walther der Keche (DN).

Kedzier(aw)ski: Poolse BN < Russisch kudravy: met gekruld haar (DS).

de Ké, zie Duquel.

E. FN < Oe. cybbel: knuppel. BN voor een lomperd; vgl. De Clippel.

zie Kefer.

,,Gorge ». 1. Car. phys. ,,Gorge caractéristique. Keel. Kell.   —   2. Proven. Gorge de terrain. Kelecom. ,,Agglomération dans une gorge ».

Surnom: moy. néerl. kele ‘gorge, cou’; ou bien var. de Van der Keel(en), au sens topon, du terme [FD].

zie van der Kelen.

PlNKehlhofinBruckberg(BEI).

Var. van Ndd. (vooral Hb.) FN Kelling. Mnd. kelling: smart, pij n. Of < Ndd. PlN Kel: moeras. 1290 Diderich Keling, Wismar (DN).

Adaptatie van D. FN Koelsch, Kölsch, d.i. Keuls, uit Keulen. 1826-92 Blondina Keels, Mater (dochter van) 1781-1863 Léonard Koelsch, Salchendorf-Mater (med. R. De Mets, Gb.).

zie van Kemmel.

zie Kemink.

Keen(e)s, Kean(e), Kéan: Patr. Korte vorm van Oe. VN, zoals Kenward, Kenway. Oe. cène, Me. kene: wijs, moedig, trots. 1188 Ricardus filius Kene (REANEY).

zie Kenens.

zie Keppens.

Keppens. Génitif de Kepenne, Kep-pen(n)e, hypocor. de Jacob: Kob > Kep.

Wellicht gen. van E. BerN Keeper: bewaker, (gevangen)bewaarder. 1279 William le Kepere (REANEY).

,,Terre où la charrue fait de longs trajets ». Ou : ,,Terrain retourné ». Proven. Keer-, Keir- -ens. Ker- -en, -es, Kermans. Van de Keere. ,,Du long sillon ». Ke(e)r- -berghs, -stock. ,,Colline-, …… du long sillon ». V. CAR et Keur. Keerbusch. ,,Bois retourné » (Con­verti en terre arable).

Ker(re)mans: 1. Afl. van Van (de) Keer.-2. Var. van Karreman. 1281 Willelmus dictus Kereman, Mech. (V.LOON); 1301 Jan Kerman, Mech. (OARI); 1379 Floridaens Keermans, Diest (HB 368); 1442 Jacop Keerman = 1444]. Keereman = 1445 Jacob Kerreman, Lier (FRANS); 1485 Costini Kerreman = 1515 Costen Kermans= 1538 C. Keerman = 1540 C. Karmans, Kontich (SELS).

de Keere: Verkort < Van de Keere? Of regressieve spelling voor De Kiere?

van de(r) Keere, van Kier, van der Keren, van de Kerre, van de Keire,Verquere(n), Verquerre, Verqueire, Verquiere, Verkeert: Verspreide PlN Keer: bocht, wending (DF VII; ZGGO 26). 1300 Gerardi de Kere, Ktr. (DEBR. 1980); 1382 Jan van den Keere, Rumbeke (DEBR. 1970). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Van de(r) Keere en Vercam. LG 35 (1993), 348-350.

van Kerberghen, -em, van Keerberg, van Kebergen, Keerberg(h)s: PlN Keerbergen (VB). 1253 Petrus de Kereberghe, Keerbergen (V. LOON); 1290 Pieter van Kerberge, Mech. (CG).

V. Keer.

Keerman. Var. de Karreman(s).

zie Kern.

Keirens, Kerens, Kierens. Génitif german. du prénom Quirin, ainsi 1286 «Kierins» CartBinche; cf. aussi Kehren.

1. BN voor iemand die altijd weerkeert, terugkeert? Ook herbergnaam in Rekkem (WV). Vgl. D. Wiederkehr. – 2. Uit Kerwer, Kerver. 1609 Carwer=Carver, Leiden; 1621 Carwer, Keerweer, Delft; 1711 Keereweer, Leiden (PDB).

zie Caris.

cf. Keirle.

(de) Keirel, (de) Keirle, de Keyrel, de Kerle, Ker(r)els, Cheyrels, Kierle, Mekerle, Mekeir(e)le, Mekeirel: BN. Een kerel was een vrij man die niet tot de ridderstand behoorde, een man van lage geboorte, plattelandsbewoner. 1373 Willem de Kerel, Ip. (BEELE); 1401 Pauwels Keerle, Aw. (ANP).

zie Keereman.

zie Kern.

zie Kaers.

(van) Keersebilck.van Keersbulck, van Keirsbil(c)k, -bilcke, -belck, van Kiersbilck, (van) Keirsbulck, Keirs(e)bilck, Keirsbelik, Keirsebilk, van Kersbikk, Kiersebilck, (van) Kersbulck, van Kesbeulque, van Keirsebinck, van Keisdelck, Kisbilck, Kesbulg, Kisbukk,Verkeersbilck: PlN Kersbilk (DF VII): bilk, omheind stuk waar waterkers groeit.1368 Jhan (van) Kersbelc, Ktr. (V ps); 1396 Janne van Kersbeilc, Ing. (DEBR. 1970).

Keirsebilck, etc. Nom d’origine: Kersbilk, à Koolskamp, Lissewege, Roulers, etc.

de Kersgieter, (de) Kerschieter, (de) Keirsgieter, de Keer(s)chieter, (de) Keirs(s)chieter, de Keirgieter, de Kerchie(s)ter, Kergieter: BerN van de kaarsengieter. 1268 Laurentius Kersegietere; 1326 Clais de Kerseghieter, Ip. (BEELE).

de Keersma(c)ker, -makers, (de) Keersema(e)ker, de Keirsma(e)ker, de Kersmaeker, •macker, Keersem(a)ekers, Keersmae(c)kers, Keersma(c)kers, Kersemaekers, Kerssemakers, Kersema(c)kers, Kersema(e)kers, Kersmackers, Keirsma(e)(c)kers, Keerssemeeckers, Keesmekers, -meckers, Keesemae(c)ker, Kaarsemaker, Kars(se)makers: BerN van de kaarsengieter. 1281 Agathe Kersmakers, Zaffelare (FLW); 1270 Jan de Kersmakere, Cent (CG); 1307 Inghel die Kersemakere, Aw. (V.GORP 1949); 1337 Gossine denKersemakere van 128 wieken; 1343 Nise den Kersemakere van kersen te maken van onsen wasse, Gent (RSGI-II); 1361 Wouter de Kersmakere van torken die men bernt in de vierpannen, Lv. (DE MAN 1949,35). – Lit.: F. DEBRABANDERE, Familienamen voor de karsenmaker. OnsHeem 45 (1991), 150-151.

Kersemaekers, Keirsmaekers. 1542 «Katharinne veuve de Guis Kers-meckers» Liège; nom de profession (au géni­tif): moy. néerl. kersemaker ‘chandelon, fa­bricant de chandelles’ ; cf. aussi Keesemaecker (ci-dessous).

cf. Kaerse.

Wsch. W. verhaspeling (< Van der Keere?).

Keerstock(t): Keernstok: stok waarmee gekarnd wordt in de staande karn. Vgl. dial. ïererf=karnemalk. BerBN. D. FN Kernstock. 1219 Willelmus Kernestafh, Elverdinge (LEYS 1958′); 1348 Wouter Keerstoc, Schorisse (GPO).

1. Var. van Kaas. Zie Caes. – 2. Patr. < VN Cornelis. 1578 Cornelis Sybrandts alias Ouwe Kees, A’dam; 1643 Cornelis Heyndriksz alias jong Kees, Westzaanden (TROCH).

Hypocor. de Cornelis, plutôt que de Nicaise; cf. Kesen.

Keesje. V. Kaas et Nicaise.

-en, -on. V. Nicaise et WAD (Waz).

zie de Kaezemaeker, de Keersmae(c)ker.

au génitif: Keesmeckers, Keesmekers. Var. de Kaesmacher (= fabricant de fromage) ou, éventuellement, de Keersmae­kers, avec simplification consonantique.

Patr. Dim. van Kees. Zie Kees 2. Keesman: Keersman, met ass. rs/s. BerN van de kaarsenrnaker, kaarsenman. 1398 Willem Kerseman; Willaume Keisseman, Aarsele (DEBR. 1970).

zie de Kaezemaeker, de Kaersmae(c)ker.

Comme Kaisson, dér. de Kaise, Nicaise.

zie Kaison.

zie de Keister.

Kéeux, cf. Keyeux.

zie Kevelaer(t)s.

D. var. van Mhd. kaf: kaf. Zie Caf.

Mnd. kevel: kever, rups. BN. 1400 Heyne Kevele, Rostock (DN).

Kéfer, Keffer, Keiffer. Surnom: all. keifer ‘grondeur’.

Keefer, Kéfer, Keffer: 1. Kefer spellingvar. van Käfer. Zie Kaefer. – 2. W. adaptatie van Keiffer.

V. GOD.

-aers,, -art, -eirs. N. d’amateur ou de champion. Kegelaar, .Joueur de quilles ». N° 202.

de Keghel, Keg(h)els, Keighel: BN voor kegelaar, kegelspeler. 1162 Lambertus Kegel, Gent (GN); 1276 Coelij n Keghel, Oud. (CG).

-aars, -eers, -eirs, -a(e)rt, de Kegelaer, -eer, -aire: BN van de kegelaar, kegelspeler. D. Keg(e)ler. 1280 Petrus Kegellare, Ip. (BEELE); 1366 Goesins Keghelers huus, Ktr. (DEBR. 1970).

Kegelart, Kégelart, au génitif: Kegelaers, Kegeleers. 1281 «Pieron le Keghelare» = 1283 «Pieron de Keghelare» Dettes-Ypres; surnom: moy. néerl. kegelaer ‘joueur de quilles’.

Keghels. Génitif de moy. néerl. kegel ‘quille’, d’où ‘petit homme ramassé’.

Verschrijving van Regemeuter. Zie Van Regenmortel.

cf. Kiggen.

zie Kiggen.

cf. Kahan, Kahn.

Keel: 1. PlN Kehl in Baden. – 2. Verspreide PlN Kehl: enge, smalle kloof, smal watertje. 1417 Nikol Kele = Keel, Villingen (BRECH.).

Forme germ. du prénom Quirin; cf. Keerens.

zie Kern.

,,Caillou ». Proven. De Kei. Kay-, Key- -e, -en(s), -aert(s), ,,Terre à cailloux ». Cayen-, Kayen-, Keyen- -berg. Caeyberghs. ,,Colline aux cailloux ». (L.D.). Van de Keybus, ,,Du bois aux cailloux ». Kei-, Key- -meulen, -molen. ,,Moulin des cailloux ». Keyvaert, ,,Canal des cailloux ». Caeylde. Keihille, ,,Colline aux cailloux ». Cayseele. ,,Bourg aux cailloux ». Caeymans. ,,L’H. originaire d’un endroit ap­pelé Kei » ou ,,Le marchand de cailloux ».

-ser, -zer, Kaiser, DE Keizer, De(c)keyser. De keizer, ..L’Empereur ». Sobriquet évoquant une al­lure ou un rôle joué dans un cortège ou bien dans un mystère.

cf. Kaibeck.

zie Kaibeck.

PlN Keiem (WV). 1280 Truda de Keihem,

Ip. (BEELE).

D. BN Keifer: kijver, twister, ruziemaker.

zie (de) Kegel.

zie Caignaert.

Var. van Kooyman (ontronding oi/ei) of Kaymans (palatalisering ai/ei).

zie Keyken(s).

Keyl(s), Keijl, Keylen: 1. D. FN Keil. Mhd. kîl, D. Keil: keil, wig. BN voor een lomperd. 1486 Joh. Keyle, Merseburg (BRECH.). – 2. Var. van Kegel (vgl. Mnl. segel > seil, regen > rein), maar dit is eigenlijk hetzelfde woord aïs D. Keil. Mnl.

kegel/keil: kegel; keg, wig.+1340 Jo Keyle fïlius Kathaline de Korpt, Diest (CLAES1999,162, die de naam evenwel als Metr. < Catharina verklaart).

Soit moy. néerl. keil, une var. de kegel ‘quille’, soit ail. Keil ‘coin (pour fendre)’, d’où des toponymes.

zie van Kelegom.

zie van der Kelen.

Nom d’origine: rhénan keem, kiem ‘chaussée’ < lat. caminus; cf. Kernel.

Kiehm: 1. Patr. VN Kîmo ‘spruit, afstammeling’. 1266 Kimo de Baden; 1292 Sifridus fïlius Kimonis de Enslingen (BRECH.). – 2. BN Mhd. kîme: Idem, scheut, spruit. Vgl. Spruyt.

Keymis, Keijmis, Kimus, Kimmes, Kimesse: Keimus, Kimus, latinisering van Rijnlands keim: weg, straatweg (CARNOY1953′, 284). 1385 Johannem Keymus, Tg. (TYTGAT).

Var. romanisée du NF flam. Key-meulen.

zie (van) Keymolen.

de Kein(e), zie de Keyn.

Keinert: Patr. D. vormen van Konrad.

zie Caignaert.

zie van Keer.

(de) Keirle, zie de Keerle.

V. Keer.

zie Kern.

zie de Keersgieter.

Keerle, Kerle, au génitif: Kerels, Kerrels. Surnom: moyen néerl. kerle ‘pay­san’, d’où le sens de ‘gaillard’.

zie Kaers.

(van) Keirsbulck, zie (van) Keersbilck.

(de) Keirsgieter, zie de Keersgieter.

cf. Kaers.

-bil(c)k, van Keirsebinck, zie (van) Keersbilck.

cf. Keersebilck.

Keirsma(e)(c)kers, zie de Keersmaecker.

cf. Keersmaekers.

V. Kaars.

zie Kerstgens.

zie (van) Keersbilck.

cf. Kesen.

zie Caesens.

Keizer. Surnom: néerl. keizer ’empe­reur’, par ex. d’une gilde d’archers, ou éven­tuellement nom d’enseigne; cf. Kaiser.

Keisers, zie (de) Keizer.

Wellicht reinterpretatie van PlN Caserie in Gaternisse (Z), Passendale (WV) (DF VII), bij Celles (H). 1377 Gillis van der Caserie = 1380 Egidium de Caserie = 1380 Egidio Caserie, Ktr. (DEBR. 1970).

Kejzman, Kejsman: Adaptatie van D. Käsmann, Kesemann: kaasman, kaasmaker, kaashandelaar. Vgl. Kaesemans.

zie Kaers.

de Keyster, de Keysder, de Ke(e)ster, Kuysters, Cuesters, Keusters, Ceuster(s), de Cuester, de Keuster, de Ceuster, Cersters, Kersters, Kester(s), Cester(s): BerN Ofr. coistre: koksjongen. Vgl. Mnl. keisterlinc: soort gebak. 1242 Jachemes Quaistres, Atrecht (NCJ); 1281 Heila Coisters, Zaffelare (VS 1975,234); 1335 Peter Keyster, Aw. (SEA); 1347 Peter de Keister, Aw. (HB 44); 1322 Pieter Coister, Cent; 156 e. Jan de Keystre, Willem Keustere f. Jans, Oostakker (GYSS. 1971,46).

BerN Ketelman: ketelslager. D. Kesselmann.

Pittem (DEBR. 1970); 1392 Johannes vanden Keythulle =Jannes vanden Ketulle, Ktr. (SR 3iv°, 5); 1552 Franciscus de Catulle, Gent (MULIV); 1572 Franchois de la Kethulle, hr. van Rihoven, Dk. (SCHOUT. I). – Lit.: H. DOUXCHAMPS, La famille de la Kethulle, Brussel, 1996,3 dln.

(de) Keiser, de Keisere, (de) Keyser, Deckeyser, de Keyzer(e), (de) Keijser, (de) Keijzer, Keisers, Keysers, Keyzer(s), Keijsers, de Kijser, de Kyser, Kyzer, Kais(e)r, Kayser, Kaijser: 1. BN, wellicht voor de keizer van een schuttersgild. Vgl. De Koning. 1230 Henrico dicto Keiser, Nederokkerzeel (OSM); 1280 Johannes Keiser; 1326 Gillis de Keiser, Ip. (BEELE). – 2. Naar de

huisnaam: 1565 Mertten Voss alias inden Keyser, Ht.(GESSLERi4).

Kejzman, zie Keisman.

PlN Kiekebos in O.-L.-V.-Tielt(VB)of Kickebougsveld in St.-Laureins-Berchem(VB). Kiekenbos ook in Ichtegem, Lendelede en Snellegem (DF VII). 1472 Joh. Kikenpusch, Merseburg(BRECH.).

Proven. Kijkenbosch, ,,Bois où la vue est belle ou éten­due ». Synon. : Mirebois

Var. van Kiekens of Keykens.

Kelecom. V. Keel, Kel(l), Kellens. V. WAHL.

zie van der Kelen.

zie Calbrecht.

PlN Kelbra (S). 1185 Albertus de Kelveren; 1188 Gerhardus de Kelwera, Walkenried (EICHLER).

Deze FN komt slechts éénmaal voor (LU). Wsch. verhaspeling van Van Keerberg.

Kelgtermans, Kelkermans. Dérivé en -man du NL Kelchteren, à Hout-halen (Lb) [FD].

Kelgtermans, Kelkermans: Afl. van PlN Kelchteren in Houthalen (L).

Keldenich: PlN (NRW).

Nom d’origine: Keldenich, topon. rhénan.

,,Cave » ou ,,Excavation ». 1. Proven. Kelderman, Van de Kelder. N° 232. — 2. Profess. Pré­posé au service de la cave. Kelder-mann, Kelterman(s). N^os 137, 201.

au génitif: Kelders, Calders; composé (au génitif): Keldermans. Du moy. néerl. kel-der ‘cave; auberge’ ; cf. aussi Keller.

Kelder(s), Kalders, Calders: 1. PlN Kelder: kelder, herberg, wijnhuis. Of BerBN van de keldermeester. 1281 Gerardus de Kelnere, Cent (HAES.); 1340 Johannes de Cellario=J. de Keldere, Tnh. (VERB.); 1396 Mergriete vanden Keldere, Viane (DE B.). – 2. Jan Kelder werd op 13 mei 1636 gevonden in de Kelderstraat in Antwerpen (VS 2002,348).

Kelderman(s): Afl. van Van de Kelder. i3i7Henricus dictus Kelreman, Mierlo (OATII); 1340 Johannes Kelderman, Tn. (C.BAERT); 1484 Matheus Kelderman, Mech. (HB 699). De stamvader van de familie Keldermans, ni. Jan van Mansdale die men heet Kelderken, ça. 1400 steenhouwer, woonde in ‘t Kelderken in Brussel (Wet.Tijd. 1958, 159; O.K. Mechelen 1952,68-89).

Var. van Kehl 2.? Of < Van der Kelen?

PlN Keelbek (SH).

Kelekom. Nom d’origine: Kelegem, dépend, de Schepdaal (BrFl).

zie van Kelf.

(van) Kelekom, (van) Kelecom, van Killegem, van Keilegom: PlN Kelegem in Schepdaal (VB). 1318 Wouters van Kelenghem, Anderlecht; 1356 Franco de Keleghem, Mb. (PEENE1949); 1396 Heinric van Keleghem, Neigem(DEB.).

Kelem is een var. van Kelen = Kielen= Kuylen (VS 1983,210). Zie Koolen.

Kelemen: Afl. van Van der Kelen.

van der Keel(en), van der Keilen,van der Kel, van der Ce(e)len: PlN Keel, Kel: buis.pijp, geul (MOERMAN), smalle strook (VAN PASSEN), stuk land tussen twee sloten. De familie stamt wsch. van het hof Ter Kelen (1387) in Gaasbeek (VB). Keel o.m. in Pulle en Massenhoven(A) (PAK), 1386 ter Kele in Mater (CASTELAIN

zoo2).i27z Johannem dictum de Kela, Viersel (V.LOON); 1356 Jan van der Kelen, St.-Kw.-Lennik (PEINE 1949). – Lit.: Par 1989,118-135. – J. SMITS, ïmilKgeschiedenisVan der Kelen, 1992.

Var. van Keels, Keyls of Regels?

van Keleffe,van de(r) Kelft, van Kelst, van Quelef(s), -eff: PlN Kelfs in Herent (VB) en Wijchmaal (L). 1341 Lamberech van Kelfe = 1356 Lamberechts hof van der Kelft, Erps (PEENE 1949); 1657 Hieronymus van Kelst, Den Bosch (NUL VI).

Dim. van Kalf. BN. 1325 Johannis Kelvekens; 1337 Yde Kelfkens, Tn. (C. BAERT).

cf. Kelchtermans.

Kelkermans, zie Kelchtermans.

Prénom Quirin, Quélin, w. cwèlin.

zie Kerkene(e)rs.

Kelkeners, cf. Kerkeneers.

cf. Kelchtermans.

Soit surnom de fabricant: all. Kelle ‘cuil­ler’, soit nom d’origine: bas-ail. Kel, néerl. or. kelle (= chenal, chemin creux, gouffre, etc.) [FD].

1. Ndd. PlN Kel, Oostndl. kelle: watergeul, kloof, holle weg, moeras. Vgl. Van der Kelen. PlN Kell in Angerlo (G). – 2. D. Kelle: scheplepel. BerBN van de lepelmaker.

Afl.vanKell(e).

Kellinckx, Killens: Patr. Vleivorm van Germ. VNrîk-wald ‘machtig-heersend’: Ric(o)aldus (MORLETI). Vgl. Kallen Kellens alias Richaldi (FAQ,). 1281 Arnoldus/Arnout Kellin, Zingem (HAES.); 1442 Wilhem Kellen; Jan Kellens, Tg. (TYTGAT).

Kel(l)ner, Kellener, Kallner, Kenler: BerN Mnl. kel(le)nare, D. Kellner: keldermeester. 1333 Reynerus Kellenere, Mtr. (SKM145); 1380 Johanns Kelner, Loon; 1382 Reynero Kellener, Meeuwen (GRAUWELS1978).

cf. Kellner, Kelner.

Profess. K.elner, ,,Garçon de café ». N. allem. flamandisé. N° 201.

Kelles (par dénasalisation). Prénom (au génitif): Killen, Kiliaen, de Caecilianus.

au génitif. : Kellers ; composé : Kellerman. Dans l’est de la Wallonie, plutôt d’all. Keller ‘cave; auberge’ que de moy. néerl. keller; cf. aussi Kelder.

Kellerman(n): D. Keller: kelder. Vgl. Kelder(s), Kelderman(s). 1566 Hans Keller, Leeuwarden-Aw. (AP); 1704 Carolus Kellerman, Bonn(MULVH).

cf. Kilesse.

zie Kilesse.

Kellenter: D. Kelter: wijnpers, druivenpers. BerBN van de wijnperser. D. BerN Réitérer.

Peut-être métathèse de all. Kelterer ‘préposé au pressoir’.

zieKellen(s).

Kelner, Kenler (métathèse), Kelle­ners. Nom de profession: moy. néerl. kelnare, all. Kellner ‘cellérier’, d’où ‘aubergiste; garçon de café’. – On notera que ce terme ail. a été emprunté par certains parlers wallons de l’est, ainsi w. malm. kèn’lèr, ‘tonnelier, sommelier’ (Villers 288), kèn’lèr, w. arch., ‘garçon de café’ (Remacle, Gloss. La Gleize 93-4) FEW 16,313a; mention anthropony-mique de cette forme: 20.5.1506 «Jehan le kenelerre manant à Dolhain [= prob. Dalhem]»(JL, NFw].

zieKelleners.

Kelley: Iers O’Kelly, O’Ceallaigh, afstammeling van Ceallach ‘oorlog’; op het eiland Man MacKelly; in Schotland PlN Kelly: 1373 John de Kelly; in Engeland PlN Kelly in Devon, Cornisch celli: bos(je). 1194 Warin de Kelly, Devonshire (REANEY); 1685 Guil. O’Kelly, Hijbernus(MULVII).

PlN Kelmis (LU). 1568 Mich. van Kelmes, Aken-Aw.(AP).

zie Kelleners.

zie de Kerpel.

zie van Kelf.

D. BerN van de Kelterer: wijnperser.

Kelvert, zie Carvers.

Proven. Kemmel. Dép.

Kernels: BN naar de eigenschappen van de kameel, dial. kernel, b.v. lange benen of grote gestalte. Ook huisnaam, b.v. in leper. Vgl. Conradus zum Kernel (SOCIN). 1201 Danielis Kernel, Oudenburg (LEYS1958′); 1280 Joh. Kernel, Ip. (BEELE); 1398 Heinry de Kernel, Pittem (DEBR. 1970).

van (de) Kimmenade, van Cimmenaede, Kiemeneij, -ey, Kemna: Mnl. kemenade, kimmenade: kamer met stookplaats, Fr. cheminée < Lat. caminata; hofstede, (boeren)woning. Ndd. Kemna(h) < Kemnade (NN). PlN in Son (NB). Huisnaam in 1304 in Her. (OATII). 1292 Jan Keminade, Bg. (CG); 1295 Willelmus de Caminata, Simpelveld NL (AVB); 1369 Mergriete vande Kemenaden; 1430 Art ver Kemmenayen, Her. (DERCON).

zie Kamerling.

zie (van) Keymolen.

Door ass. mp/m < Kempinaire.

Nom de profession: moy. néerl. kemener ‘camérier’ ; ou bien var. de Kempi-naire, par assimilation mp > m [FD].

Keemink: Patr. Wsch. = Pries Kamminga. Misschien = Kempynck. 1715 Henricus Keminck, Arnhem-Aw. (AP).

PlN Kammeland in Michelbeke (OV) en Vollezele (VB): land van de kam of brouwerij.

Ndd. EN < Kempe? PlN Kemme (DN)? BerN van de wolkammer?

van Keemel: PlNKemmel (WV). 1326 Clais van Kemmele, Ip. (BEELE); 1367 Prône van Kemmele, Ktr. (DEBR. 1972).

zie (van) Camelbeke.

Kemmeren: BerN van de (wol)kammer. Mhd. kemmer, D. Kammer. 1332 Johanne Kemmere, Tn. (C. BAERT).

PlN in Lingenbach (NRW).

D. EN < Kemenater, Kemeneder: bewoner van een (Mhd.) kemenâte. Zie Kemenade. 1558 Kaspar Kemmeter, Stuttgart (BRECH.).

zie van Kemenade.

Verspreide Slav. PlN Kemnitz in Ostprignitz of Chemnitz (S) (zie Camnitzer).

Kempe(n), Kempf, Kâmpfe, Kampf, Kem(p)s, de Kemp(e), (de) Kimpe, Kimpen, Kimps, Lekimpe, Camp(e), Campé, Cam(p)s, Kamp(s), Kampen, Campen(s), Caems, Kump(en), Kum(p)s, Cum(p)s, Compe, Compen(s), Comp(e)s: 1. Patr. Germ. VN Campo ‘kamper, vechter’. 1223 Willemannus filius Kempen, Z (LEYS 1951); 1342 Kempe Michiels sone, Saaftinge; 1358 Henric Kempen zone, Hulst (DEBR. 1969); 1342 Kempe Colemanssone, Zuid-Beveland (MEERTENS 1947). 2. Mnl. kampe, kemp(e), kimpe: kamper, (kamp)vechter, kampioen, strijder. Var. met u

door ronding o.i.v. mp. 1395 Jan de Kimpe, Ktr.; 1398 Roeger Kempe, Bissegem (DEBR. 1970); 1445 Jan Cumps, Ht. (A.GHIJSEN); 1596 tôt Kempen = 1669 Kumpen goet = 1819 te Kimpen; 1567 Laurentius Kimpen = 1577 Leens Kempen; 1642 Meeuwis Cumpen, Opglabbeek (MOLEMANS). -3. Mnl. kemp(e): bijzit. BN voor het kempekind, onecht kind, bastaard. – 4. Kemp, var. van Mnl. canep: hennep. BN voor de hennepteler. Vgl. 1298 Simon Kempzaet, Kales (GYSS. 1963). D. Hanf, Hanfstengel, Hanfbauer.

Kempe,   Kimpe, au génitif: Kemps, , Kimps, Kimpen. 1276 «Jehans Kempe, le père», 1287 «Boidins Kempe» DettesYpres; en pays flamand, surnom: moy. néerl, kampe, kemp(e), kimpe ‘lutteur, champion’. – Par contre, en prov. de Luxembourg, Kemp est plutôt à rattacher à l’anthrop. germ. Campo (Först. 357) [JMP].

zie Kampert.

sans doute aussi Kempart (franci­sation). Surnom: moy. néerl. kemper lutteur, champion’ ; cf. Kampers.

zie Kampers.

,,Campine ». Proven. Kemp-, Camp- -eneers, -inaire, -ena(e)rt. Dialecte : Kimpens, De Kimpe, Latinisât.-: Kemp(i)s. ,,De Cam-pine ». Francisation : Keppen- -ne, -s.

1678 «Jean van Kempen» Bourg-Namur; nom d’origine: Kempen, la Campine, ou génitif de Kempe, cf. 1223 «Willemannus films Kempen» ChartesFlandre.

van der Kimpen, Verkimpe(n), -inck, Verkempinck, -ynck: 1. PlN De Kempen. 1406 Janne van der Kempenen, Tn. (C. BAERT); 1428 Henric Kempen = 1431 Henric vander Kempene = 1433 H. vander Kempenen, Diest (VdP). – 2. PlN Kempen (NRW,NS).

de Kempenaer(e), -a(e)rt, -e(e)r, -heer, Kempenaer(s), -art, -aerts, -eer(s), -er(s), -ners, -aire, -ière, –ière, Kempner, Kempine(e)rs, -air(e), de Kampener, de Campenaere, -eere, -eire, -aire, Campenaerts, -art, -aere, -er, Campinaire, Campenaire, –ière, Kimpinaire, Kimplaire, Campaner: Kempenaar: uit de Kempen. 1280-90 loet Willems Kempeners, Rijkhoven (VMW); 1305 Jean dit Kempenere, L (ISP); 1308 Willelmi dicti Kempenere; 1403 Henric Kampenere, Tn. (med. P. Kempeneers); 1420 Jan Kempeneer, Ht. (A.GHIJSEN). – Lit.: ESBr. 1949,84-92.

Kempeneer, Kempener, Kempinair, Keinpinaire. Kimpinaire, Kimplaire, Kempenière (avec finale altérée), au génitif: Kempenaers, Kempeneers, Kempner, Kern-peners, Kempenners. 1777 «Guilleaume-Arnold Kempeners (orig. de Tongres)» Bourg-Liège; ethnique: habitant de la Campine, néerl. Kampenaar, fr. Campinaire. Cf. aussi Campenaire et Kempinaire.

zie Kampers.

Patr. Afl. van Germ. VN Kamper. Vgl. Kampers 2, Kampert. 1474 Walterus Kymperinc, St.-Tr.(MULII).

zie Kemp.

V. Kamp.

zie Kampers.

-ynck, -ijnck: 1. Patr. Afl. van Germ. VN Campo. Zie Kemp i. Pries Kamping. 1681 Gerlacus Fr. Kempinck, Harnemius (MUL VI). -2.PlNKemping(G).

-ers, -air(e), zie Kempenaar(s).

au génitif: Kempgens. Nom d’ori­gine : dimin. en -ken de kemp-, kamp- ‘champ’, ainsi Kempgen ou Kempchen, à Gilsdorf (G.-D. Lux.).

-kes, Kempgens, Kempchen, Kempk: 1. Dim. van Kemp. – 2. PlN. Dim. van kamp: veld. Kempgen, -chen in Gilsdorf (GH). 1483 Petrus Kempchin, Spiers (BRECH.).

W. verhaspeling van Kempinaire.

zie Kempenaar(s).

Cf. Kemp; le -s final peut avoir valeur d’article (de Kempe).

zie Kemp.

Kimpter: Afl. van PlN Kempten (BEI, HS). 1337 Conr. Kempter, Ravensburg (BRECH.).

zie Kemp.

Reïnterpretatie van Van Kemseeck.

van Kemseeck, van Kemscke, van Kemsche, Kimzeke: PlN Kemzeke (OV). 1160 Hugo de Kemeseke (GN).

zie van de Candelaere.

Gendera: Poolse FN Kendera (PDB).

zie Duchêne.

1. Zie Chénau. – 2. Mhd. kenel: kanaal, goot, sloot. PlN. Kehl (BW) heette 1326 Kenle < Kenel (BRECH.).

Keenen(s), Ken(e)s, Cenens, Kenne(n)s, Ken(n)is, Ouenis, K(e)ynen, Kiene(n), Kinnen, Verkennis: Patr. Kenen, vleivorm van VN Christianus. 1329 Johannes Kenens (vader van) 1340 Christianus dictus Kenen filius Johannis quondam Christiani, Tn. (C.BAERT); 1414 Kenen Vetters = 1417 Kennen Vetter = 1421 Kerstyaen Vetters, Ht. (ROEL. 1951,14); 1510 Laurentius Kerstiaens alias Kenens, Lv. (CALUW.); 1803 Adriaan Kenens (vader van) J.B. Cenens, Eindhout(PDB).

Kénens, Cenens, Kennens, Kinnen; avec dénasalisation: Kenes, Kennes, Ken-nés; avec passage -es > -is en finale: Kenis, Kénis. Kennis. Prénom : 1414 «Kenen»Has-selt, est un hypocor. de Christiaen.

au génitif: Kenners. Surnom: all. Kenner ‘connaisseur’, sinon de l’anthroponyme Genard (Först. 628).

Kingen: Misschien ontronde vorm van Noors-Deens Kongen: de Koning.

Kennof: PlN Keunhove in Hondegem (FV) of Keunhof in Sluis (Z) (DF). 1426 Grietkin vanden Kueninhove, Ktr. (DEBR. 1958); 1617 Philips Kennof, Vlierzele (VS1980,541).

zie Koenigsberg.

zie Königsmann.

-sztejn, zie Kônigstein.

zie (de) Koning.

zie Kenens.

Wsch. ontronde vorm van D. FN Kunkel. Mhd. kunkel < Lat. conucula: spindel, klos, spil. BN voor een lang opgeschoten man. 1304 der Cuncel zu Bûsisheim, Breisach (BRECH.). Vgl. D. Kenkelin < Kiinkelin. Zie ook Konkel.

cf. Kelner.

Metathesis van Kelner.

zie Kenens.

zie Duchêne.

van Kinne: Adaptatie van De Kenne, Duquenne.

zie van Ceunebroeck(e).

Ierse FN C(e)inneidigh ‘lelijkhoofd’. 1180 Gilbert mac Kenedi (REANEY). 1430 Jacobus Kenedij, Glasgow (MUL I).

zie Kannemans.

cf. Kenens.

Hypercorrect voor Kennes.

Kennet(t): Patr. E. VN Kenneth < Gaé’lisch Caioneach ‘mooi, knap’.

Sit. polit, ou écon. Koningsman. ,,Homme du Roi ».

zie (de) Koning.

zie Kenens.

zie Canivet.

zie (van) Kenhove(n).

zie Kenens.

-ière, zie Cansier.

Kensière. La glose de Carnoy 204: dérivé d’un pic. chainse ‘vêtement court porté par dessus la chemise’ est à écarter; plutôt nom d’origine : Canessière (= lieu où pousse des roseaux, des joncs), cf. 1468 «Elayne de le Canessière», 1439 «Collart Canessière» Tournai [FD] ; cf. aussi Quensier et Cansier.

V. Quensière.

PlN, E. graafschap. Of PlN Keent (NL, NB).

1385 Heyn van Keynt, Den Bosch (HB 489).

Wellicht adaptatie van de Fr. FN Quintana, Quintaine: pop gebruikt bij het oefenen voor het steekspel (DNF).

zie Kindekins.

-ie, zie Cattier.

zie Kuntziger.

zie(de)Knuyt.

zie Cagnon.

zie Kanzler.

V. WID.

zie Kappler.

Keppene, Keppenne, w. Kèpène; génitif néerl.: Keppens. 1736 «Jean fils de Nicolas Keppenne (orig. de Lens-sur-Geer) » BourgLiège, 1763 «Gabriel Keppen» Bergi-lers; hypocor. de Jacob: Kob > Kep; cf. aussi Keepens. Pour Debrab. 775, ce pourrait être aussi un surnom: moy. néerl. kippin, ouest-flam. kippe(n) ‘veau venant de naître’, ouest-flam. keppe ‘enfant gâté, chéri’.

Keppers. Surnom: génit. de moy. néerl. keper ‘chevron (de toit)’ ou bien var. de Kapper(= coiffeur) [FD].

zie Chaplain.

-ne, -s. V. Kempen.

Keepen(s), Kep(p)enne, Keppene: Patr. Br.

vorrn van Cuppens/Coppens (FLW). 1458

Gheeraedt Keppens, Temse (PARM.); 1623

Elisabeth Keppens = 1628 Elisabetha Cuppens,

Schelle(MAR.II).

Keppers: BerN van een kapper, houwer.

1448 Margriet Keppers, Diest (VdP).

Keppner, zie Kappler.

zie Karger.

Zie Körber.

-ein, zie van Keerberghen.

PlN Kehrbusch in Erkelenz (NRW).

Kerckaert, Kerckhaert, Kerkaert. Surnom: dérivé de moy. néerl. kerke ‘carcan’ ou kerke ‘église’, cf. Van der Kerken.

zie Kerkaert.

zie de Keersgieter.

zie Kerkhof.

 (van (den)), zie van (de/den) Kerkhof.

Zie Kerk-.

Kerkenaere, Kerkeners, -eers. Moy. néerl. kerkenaer ‘sacristain’.

Naam van de pastoor.

Kerckhoff, Kerckhove, Kerckove, Kercove, Kerckhoff, Kerkhof, Kerkhofe, Kerkhove, Kerkoff, Kerkoof, Kerkoove, Kerkove, Kerkovre (hypercorrect), Kircove, Kirkhove, Kirkove, au génitif: Kerkofs (simplification), Kerkhoffs, Kerkhofs, Ker­kofs; génitif en -en: Kerckhoven. 1302 «Willemetde Kercove foulon», «Boidins fius Loys de Kerkove» LoiTournai, 1582 «Peter Kerckoff (orig. de Maaseik)» BourgLiège; nom d’origine: moy. néerl. kerkhof ‘enclos autour de l’église, cimetière’ ; comp. les nom­breux Delaite, Delattre, etc.

Gén. de Kerck(e), forme courte de Van (der) Kerk(en) [FD].

Gen. van Ker(c)k(e), korte vorm van Van (der)Kerk(en). 1398 Galle Kerk, Wervik (DEBR. 1970); 1710 Anna Kerx, Bilzen (SCHOE.).

Bretonse FN. Ker + Traon ‘dal’ (LE MENN).

Kerrels, cf. Keirle.

Zie de Keerle.

zie van Keer.

cf. Keerens.

zie Caris.

Kerff, au génitif: Kerfs. Surnom de qqn qui a une balafre dans le visage : moy. néerl. fer/ kerve ‘entaille’, aussi ‘morceau’ (le NF aurait pu signifier ’bout d’homme’); Carnoy

170, explique par néerl. kerf ‘cerfeuil’, ce qui est moins probable.

Proven. Kerf.

Kerf(f), Kerfs: 1. BN voor iemand met een kerf, een snee, litteken in het gezicht. 1330 de Kerf,St.-N.; 1481-94 Marten de Kerf, Nieuwkerken (VS1977,409-418). – 2. BerBN van

dekerver; vgl. Carvers.

Kervyser, Kersyser: Zinwoord: die het ijzer kerft. BN van een ridder, krijger die in het ijzer (harnas, schild) kerft. Vgl. Taillefer. 1403 Willaume Kervisere, St-Amand (MORLET); 1638 Jan Kerfyser, Killem FV (VERGR. 1972).

Kervyser. 1403 «Willaume Kervi-sere» Saint-Amand, 1638 «Jan Kerfyser» Killem (Nord); soit surnom de métier d’après moy. néerl. kerfiser ‘fer pour entailler’, cf. Kerf, soit surnom phrastique de chevalier, de guerrier: die het ijzer kerft ‘qui entaille, coupe le fer’, comp. Taillefer [FD].

Prénom: Kerg, corresp. à l’all. Jörg, Georges?

Verscherpte en ontronde vorm van Gorgen? Of < Gerken?

zie Kerkmeer.

cf. Karger.

zie de Keersgieter.

van de Kerhove, zie Kerkhof.

Bretonse FN Kerignard, PlN in Sarzeau (Morbihan) of Keringar (Finistère).

Kerrinckx. Nom d’origine: néerl. keering ‘action de tourner’.

zie Kerrinck.

cf. Kairis.

zie Caris.

Bretonse PlN: landgoed van Jouan, Jean.

,,Eglise ». Proven. N° 227. L. D. Kerk. Kerckx, Kerken. Fran­cis. : Kerkenne. Forme allem. : Kirchen. Kirsch. V. Guirsch.

cf. Kerck-.

de Kerck, de Kerken: Korte vorm voor Van der Kerken. Zie Kerckx.

Kerck(h)aert, Kerchaert: Afl. van Van der Kerken. 1382 mer joncvrauwen Kerkaerds, Dentergem (DEBR. 1970).

PlN (SA).

zie van Kerkom.

van Ker(c)k, Verkerk(en), Verker(c)ke: Verspreide PlN Ter Kerke, Kerk. 1280 Daninus de Kerke = Daninus de Ecclesia, Ip. (BEELE); 1286 Eustacii presbiteri de Beverne dicti de Kerke (DEBR. 1980); 1398 Jacob van der Kerken, Deinze (DEBR. 1970).

Kelkene(e)rs, Ker(c)kenaere: Mnl. kerkenaer: kerkdienaar, koster.

Kerkeners, Kelkeneers, Kelkeners (par dissimilation). Dérivé du moy. néerl. kerkenaer (deux mots distincts) : soit employé d’église, soit carcan.

Kerkenne: Kerreken, Br. dim. van kar. 1340 Ydanoie Kerkens, Bunsbeek (C.BAERT); 1485 Janne Kerreken, Mb. (A.BAERT).

Surnom: moy. néerl. kerker ‘carcan’.

,,Aître, Jardin d’Eglise », ,,Cimetière ». Proven. N° 227. (Proxim. du cimetière). Kerc(h)-, Ker(c)k-, Kirk- -(h)ove, -hof(f)s. (Van)De Kerckove (Kerkhove, Loc). Forme allem. : Kirchopff. Synon. : Delattre.

van de(n) Kerc(k)hove(n), van de Kerckove, van de(n) Kerckhof, van de(n) Kerkhove(n), van de(n) Kerkove, (van der) Kerkhove, van Kerchhove, van de Kerhove, Kerckhove, Kerkhove(n), -hofe, Ker(c)khof(s), Ker(c)khoff(s), Kirkhove(n), Kircove, Ker(c)hove(n), Kerchoeve, Kerckhoove, Kerckhoeve, Kerhofs, Kerkov(r)e, Kerkoff, Kerkofs, van Kerkhove(n), (van) Kerc(k)hove(n), van Ker(c)kove(n), van Kerkchove, de Kerckove, de Kerc(k)hove: 1. Verspreide PlN Kerkhof: begraafplaats rond de kerk. 1205 S. Walteri de Atrio, Ktr. (DEBR. 1980); 1326 Jan van den Kerchove, Ip. (BEELE); 1423 Jan Kirchof (woont op het Sint-Quentinuskerkhof ), Ht. (GESSLER). – 2. PlN Kerkhove (OV), Kerkhoven (NB, NL, L). 1154 Ingelbertus de Kerchove (GN).

Kerckmans: 1. Mnl. kercman: geestelijke. – 2. Afl. van Van der Kerken.

Karmeyer, Kergenmeyer, Kiermeyer, Kierme(e)r, K(i)ermaire, Kermer: BerN van de kerkmeier: meier in een kerkgebied, beheerder van kerkelijk goed. Vgl. D. Kirchmeier, Kerchmeier. Voor de vorrn Karmeyer, vgl. karspel, kerspel = D. Kirchspiel: parochie. Kierme(e)r wellicht Obd. Kirmer < Kirmeier (vgl. Kirmes < Kirchmesse: ker(k)mis). 1463 Andr. Kerchmaier, Villingen (BRECH.j; 1484 Martin Kirmer, Basel (DN). De famille is omstreeks 1700 uit Beieren gekomen en heeft zich in Ghoy bij Lessen gevestigd (Par. 1995,157).

Kerkofs, zie Kerkhof.

van Kerkem, van Kerck(h)em: 1. PlN Kerkom (VB). 1364 Gillis van Kerchem, Cent (GSB); 1406 Segher van Kerrechem, Steenokkerzeel (PEENE). – 2. Kerkom (L). 1319 Adam de Kerchem, St.-Tr. (CSTI).

zie van (de(n)) Kerkhof.

Latinisering van Kerkhof.

W. hypercorrect voor Kerkove.

Vondelingnaam.

Waternaam bij Polsbroek (U). 1649 Kerckvliet, Voorschoten (PDB).

(van (de)) Kerckvoorde, van Kerkvoort: PlN Kerkvoorde bij Evergem (OV). 136 e. Balduinus de Kerkforde, Cent (GN); 1477 Simon van Kercvoorde, Evergem (PBG 2).

cf. Keirle.

zie Keerle.

PlN Kermt (L). 1340 Wille van Kermt, Oplinter (C.BAERT); 1364 Wilhelmus de Kermpt, Ht. (GESSLER).

zie Kerkmeer.

Kerremans, cf. Karremans.

V. Kar, Keer, Keur et CAR.

zie Karreman, Keerman.

Bretonse FN. PlN: gehucht, domein van de ruiter (DESHAYES, LE MENN).

zie Kerkmeer.

Kermis(ch), -iche: BN naar de ker(k)mis, voor een kermisvierder of iemand die op kermissen optreedt. Vgl. Ndd. Selemisse, Vromisse, Hogemisse. 1353 Joh. Kercmisse, Hannover (NN).

,,Kermesse » (Fête du vil­lage). 1. Profess. N. d’un homme exerçant une fonction à cette occa­sion. — 2. N. de circonst. Enfant né à l’époque de la Kermesse. Syn. : Mesdah. (Ker)misdag. N° 301.

Surnom: moy. néerl. kermisse ‘messe de la dédicace de l’église’, d’où ‘fête en général’.

Kernen, Ke(e)rns, Kerren, -e(n)s, -is, Keren(s), Keeren(s), Kehren(s), Keirens, Cerrens, Kernus, Kirens: 1. Mnl. kern(e), keerne: kern, pit, zaadkorrel. BerBN. Of BN voor een puike kerel. D. Kern. 1539 Frans Keern, Aken-Aw.; 1561 Rein. Keeren, Valkenhurg-Aw. (AP). – 2. Patr. Keren < HN Quirinus. Vgl. Carrin, Ker(r)inckx.

Kerner: D. BerN van de voerman = Mnl. carrenere. 1392 Gillis den Carrenere van xxvi carren…te voerne, Ktr. (DEBR. 1958); 1355 Waltero dicto Kernere,Mech.(OARI).

génitif: Kernels. 1283 «Jeh. li Kernel, briseur de laine» = 1286 «Jeh. li Kernel, li drapiers» = 1287 «Jeh. li Kernel ki faitdras enforchiés», 1283 «PieresdeKemele,blaier», 1290 «Jehans le Keimel [= Kernel]» Dettes-Ypres; surnom métaphorique: moy. néerl. kernel ‘chameau’ (éventuellement nom d’en­seigne).

zie Careels.

Kerpeit, de Kelper, (van) Carpels, Kalpers: BN naar de visnaam, karper, Wvl. karpel of kerpel, Br. kelper. 1219 Henricum Carpre, WV (LEYS1951); 1385 Arnden Kerpers soen, Den Bosch (HB 490).

PlN 1343 Carpen. 1357 (Henrick) van Kerpen,Bs.(BLOII).

zie Charpentier.

zie Karre.

zie Carré.

zie van (de) Keer.

(van) Kerrebrouck, van Karrebroeck, Carrebrouck: PlN Karrebroek, Kerrebroek: moeras met teenwilgen; inlokeren, Aalst, Lebbeke (OV) (MVN1956,93,6), Oostkamp (WV). 1327 Wouter van Carrenbrouc; 1383 Jan Carrebrouc, Bg. (DF VII); 1370 Jan Cerrebrouc, Temse (DEMAN).

zie de Keerel.

zie Karreman, Keerman.

PlN naar de FN Kerremans.

-e(n)s, -is, zie Kern.

-is, zie Caris.

Kerris, cf. Kairis.

zie Crequy.

Ker(r)inckx: Patr. < HN Quirinus. Vgl. Carrin. 1468 Denis Kerrinx, Herent (ICC II).

-ijn, zie Carrin.

,,Cerise ». 1. Profess. Marchand de cerises. Kers(ch), Kersz. N° 131. — 2. Proven. Kerszbaum, Kerseleers. ..Cerisier » (L.D.). Kers(z)berg. ,.Colline des ceri­siers ». N° 244.

Kersse: 1. BerBN van de kersenteler of -handelaar. Vgl. D. Kirsch. 1454 Johannes Kers, Bilzen (SCHOE.). – 2. Evtl. Kers = Kerres.

Kersz. V. Kaars et Kers.

van Kershaver, Kerschaven: PlN Kersgaver: gaver waar waterkers groeit. 1360 Pieters lande van Kersgavere, Eksaarde (GYSS. 1963′); 1561 Fr. van Geerschaven, Borgloon (AP).

-ont: BN Kerstavond, vgl. Kersdag. 1389 over Kerssavont (BOLSEE); 1552 Joannes Kessavent, Mech. (MULIV); 1584 Guille Kersavont, Aw. (AB).

zie Kersebeeck.

Kersberger, Kerszberg: D. FN Kerschberg(er) < PlN Kerschberg (BEI). 1354 Heinr. der Kersperger (BRECH.).

-bulck, zie (van) Keersbilck.

Kerschaven, zie van Kersschaever.

zie Kirschen.

Kerschbaumer, zie Kirschenbaum.

zie Kerstgens.

zie de Keersgieter.

PlN Kirskamp in Velbert(NRW).

Kersschot: PlN Ke(e)rschot in Hoogstraten en Rijkevorsel (A). 1340 Johannes Kerscoet, Tnh. (VERB.); 1397 Jan vanden Kerscote, Aw. (ANP).

Naam van de kerkelijke feestdag: Kerstdag. Vgl. D. Weihnacht, E. Christmas.

Kers(se)beeck, (van) Kersbee(c)k, Kèsebeeck, Kesbeke, van Kesbeeck, Kissembeek: PlN Kersbeek (VB): beek waar waterkers groeit. 1297 Willlelmus dictus de Kersbeka, Tn. (OATII); 1321 Goden de Kersbeke; 1372 van Henricke van Kersbeke, Tn. (C.BAERT).

Ke(r)sseboom, Karsseboom: 1. Naar de woonplaats bij een kersenboom of BN voor kersenteler. Vgl. Kerselaer(s), Kirschenbaum. 1281 lehan de Kersebome, Bg. (CG); 1303 vanBoudene Kerseboem, Oostende (VERKEST); 1336 Johannes Kersboum = 1364 J. Kersboem, Mtr. (SKM).-2. Een enkele keer reïnterpretatie van Kors (zie i.v.). 1721 Jan Dirks Kersseboom (zoon van) 1681 Dirk Leenderts Korsseboom (zoon van) Jan Adriaens Cors, Zevenhuizen (PDB).

Kerselaers, Kersselaers, Kers-claers [sic]. Nom d’origine: moy. néerl. kerselare ‘cerisier’.

Kerslaers, Kerseleers, Kersselaers, Keselaer, Keyseler, Kersclaers, Kesselaers: BN voor eenkersenteler of verspreide PlN Kerselaar: kersenboom. 1302 Nicolaus Kerselere, Vleitingen (SKM); 1400 Jan Kerselere, Tn. (C. BAERT); 1402 Coppen de Kersselere, Aw. (ANP).

zie de Keersmaecker.

cf. Keersmaekers.

Kersmans. 1313 «Lambertus dietus Kersman» Bruxelles; nom de métier: soit du producteur ou du vendeur de cerises, néerl. kers ‘cerise’, soit var. de Karsman(s) (= chan­delier) [FD].

zie Karsrnans.

zie de Keersgieter.

zie (van) Kersschaever.

Kerskens, zie Kerstgens.

zie Kesteloot.

Kersma(e)kers, Kersmackers, zie de Keersmae(c)ker.

V. Kaars.

zie Karsrnans.

zie Kerschot.

diminutif: Kerskens. Surnom: moy. néerl. kerse ‘chandelle’ ; mais peut aussi se rat­tacher au suivant. Cf. aussi Kerz.

zie Kaers, Kers.

zie Kerse- of Keers-.

Kersten, Kerstenne (forme francisée), w. Kèrstène; génitif: Kerstens, Kersteens, Kestens (forme réduite). 1457 «Kerst» Hasselt, 1788 «Pierre Kersten» Othée; hypocor. du prénom Christiaen, lat. Christianus. Cf. aussi Corst, Korst.

zie Christ.

Kesteman, Questeman,  Kasteman, Casteman, Castaman: 1. Pair. Vleivorm van Kerstiaan, Lat. HN Christianus. Vgl. D. Christmann; Kesteloot = Casteloot (< kerst = karst). 1389 bij Kersteman, VB (BOISEE); 1454 Willem Kersteman, Arneke-Bg. (PARM.). -2. Evtl. BN. Christen. 1220-40 Henrici Kerstinmannes, Cent (CG).

N. de baptême. ..Chrétien » (Verbe kerstenen, ..Christianiser »). Synon. : Christiaens.

-enne, -eens, -ein, -eyns, zie Christyn.

zie de Keister.

1288 «Kerstijen li Lonc fils» Det-tesYpres; génitif du moy. néerl, kerstijn ‘chrétien’ (aussi prénom), de même thème que le précédent.

Kerschgens, Keschtges, Keischgens, Kersjes, Kerskens, Karskens: 1. Patr. Dim. van Kerst, Christ < HN Christianus. Vgl. D. Christle, Christel, Krischke. 1550 Peeteren Kerstkins, Breda (HB143). – 2. Dim. van kerse: kers. BN voor kersenteler of-koopman. Vgl. D. Kirschenbeifier, -esser. FN Kirschke (Silezië). 1382 Marie Kerskens, Bs. (BLO VIII); 1404 Jaques Kersquin, Dk. (TTT).

zie Christyn.

zie Corstius.

zie Kerfyser.

zie Kersbergen.

V. WARD.

Dekerte is wsch. een Wvl./Ovl. adaptatie van Descarte(s).

Simplification de Kersten; sinon sur­nom: moy. néerl. kerte ‘frette de moyeu’.

Wsch. var. van Kürten, Cortens.

Var. par métathèse du NF Creteur, Cretteur; ou bien var. de Carteur, Carteus (= chartreux).

zie Carteus.

zie Kirkland.

zie Carvers.

-yn, Kerwyn, zie Carvin.

-ijn, Kerwyn, -ijn. 1317 «Jehan de Carvin» NécrArras, 1317 «Jehan Kervin de Saint Omer» Ypres; nom d’origine: Carvin, 994 «Caruin», 1173 «Karuin» (PdC) [FD].

V. WARD (Wari).

cf. Kerfyser.

zie Kerfyser.

composé: Kerzmann. Surnom: Kerze ‘chandelle’ ; cf. Kersse.

D. BerN van de kaarsengieter.

1. Proven. Kessel (Loc. belge et holl.), avec suff. d’orig. N° 212. — 2. Profess. Kesler (nom allem.) ..Chaudronnier ».

van Kesbeeck, zie (van) Kersebeeck.

Kesbulg, zie (van) Keersbilck.

Kech. NF all., cf. 1327 «Walther der Keche» Bahlow 273; p.-ê. surnom: ail. keck ‘hardi, audacieux, énergique’ (Brech. II, 23).

zieKeck.

zie Kerstgens.

zie (van) Kersebeeck.

zie de Kezel.

zie Kerselaer(s).

zie Kaesemans.

Keisen, Kesenne, Késenne (formes francisées), Kessen. Prénom: génit. de Kees, Cornelis.

zie Caesens.

Kézer, Kezer: BerN. Ndd. Keser = Kieser: keurder, proever. 1410 Gyse Keser, Mtr. (SKM).

Keser, cf. Kaiser.

Patr. Dim. van HN Nicasius. ± 1400 VN Casekin, Ktr. (DEBR. 1958,231).

Kesseler, Kessler, Ketseler, Keyseler. Nom de profession: ail. Kessler ‘chaudronnier’.

zie de Ketelare.

zie Kessner.

PlN Kessenich (NRW, L).

zie de Ketelare.

Door ass. rs/ss < Kerse.

zie Kerseboom.

au génitif: Kessels. 1272 «Henricus cornes de Kesselle» CartValDieu, 1572 «Mathis Kesselle» BourgNamur, 1621 «Tilman van Kessel» BourgNamur, 1621 «Dirick Kessel (orig. de Bois-le-Duc)» BourgLiège; généra­lement nom d’origine: Kessel (fréquent en Belgique et aux Pays-Bas), également à Cler-mont-sur-Berwinne [JL, NFw2]; secondaire­ment, surnom: all. Kessel ‘chaudron’.

Kessel(s), Kestel: PlN Kessel (A, NB, VB, L, NRW). 146 e. van Gilise van Kessele, Tn. (C. BAERT); 1404 Willem Kessel, Aw. (ANP); 1616 Anna de Kestelt = 1626 Kessel, Schelle (MAR.).

1. Inwoner van Kessel. 1584 Lazarus Kesselaer, Aw. (AB); 1655 Lucas Kesselaer, Sankt Vith; 1677 Nicolaus de Kesseler, Luxemburgensis (MUL VI). – 2. Door ass. rs/ss < Kerselaers.

cf. Kesler, Kessler.

zie Caesens.