André Belmans,

DE LAGE LANDEN EN DE EUROPESE EENWORDING

Sedert het presidentschap van Generaal de Gaulle stuurt Frankrijk aan op een Europa onder Franse leiding. Het hoopt samen met Duitsland de Verenigde Staten tegenspel te bieden. In de NRC van 8 januari geeft J. L. Heldring als zijn mening te kennen:  » Ze zijn daar al aardig in geslaagd. »

Er zijn echter ernstige redenen om te menen dat Frankrijk in die opzet niet zal slagen:

.

1. Frankrijk is niet meer wat het geweest is. Hoewel het onbetwistbaar een stevige diplomatieke traditie heeft en zijn politieke leiders vast in hun kansen geloven, overschatten ze de mogelijkheden van hun land.

2. Frankrijk kan zich niet losmaken van verouderde politieke denkbeelden. Een andere politieke opbouw dan de pyramidale waarin, zoals in het Romeinse Rijk, de staat van boven naar beneden wordt geconcipieerd, kan het zich niet voorstellen.

Met een contractuele, van beneden naar boven opgebouwde staatkundige constructie, zoals het Zwitserse eedgenootschap, hebben de Fransen geen ervaring. Daarom hebben ze zoveel moeite met de Europese eenwording. Omdat zijzelf de handen vrij willen houden, streven ze naar een intergouvernementeel Europa. Bovendien verkondigen ze dat een federatie een federatievormer nodig heeft en dat enkel Frankrijk, of ten minste een

kopgroep onder Franse leiding, daar in aanmerking voor komt.

Dat de grote en kleine Europese volkeren zoveel arrogantie zullen kunnen aanvaarden, is ondenkbaar. Er zijn nu al tekenen van wantrouwen. Is het niet storend dat uitgerekend twee landen die Europa al zoveel onheil bezorgd hebben, nu ineens menen Europa te moeten leiden?

3. Na de uitbreiding naar het Oosten zullen de Duitsers volgens vele waarnemers minder geneigd zijn om het Franse spel te blijven spelen. Samen met het bevolkingscijfer geeft de verworven centrale positie Duitsland een feitelijk overwicht. De Angelsaksers hopen nog altijd dat Duitsland naar de Navo-schaapstal terug zal keren. Reeds Bismarck streefde naar een alliantie Londen-Berlijn-Moskou!

Volgens J. L. Heldring is het zo goed als zeker dat Frankrijkeen tegenzet beraamt. Maar betekent dat geen gezichtsverlies voor de Franse politieke leiders?

4. V oorts houdt F rankrijk te weinig rekening met nog een ander vooruitzicht: de opkomst van nieuwe continentale of subcontinentale mogendheden in Azië. In zijn boek Mensche und Mächte schrijft de gewezen Duitse kanselier Helmut Schmidt dat het geen vijftig jaar meer zal duren of China en Indië doen zich als wereldmachten gelden. Beide landen hebben nu al meer dan een miljard inwoners.

Beseft men wel wat dat aan politieke macht kan betekenen? In dat vooruitzicht doet Frankrijk er verkeerd aan een sfeer van vijandschap tegen de Verenigde Staten te scheppen. Europa kan de Verenigde Staten nog nodig hebben.

Misschien zijn dit slechts gissingen. Zeker is dat wij een titanenstrijd tegemoet gaan,

waarin de kleinere landen niet ontzien zullen worden.

Zouden Frankrijk of de as Parijs-Berlijn de kans krijgen om de Franse plannen verder uit te werken, dan worden onze Nederlanden satellietstaten en later, zoals ten tijde van Napoleon, vazalstaten.

De kleinere landen zijn hun soevereiniteit al grotendeels kwijt. Bovendien komen de verordeningen van de Unie op weinig democratische wijze tot stand. Nadien kunnen de grote landen zich veroorloven ze aan hun laars te lappen, de kleine niet.

Willen de Lage Landen nog meetellen, dan moeten ze voortaan alles in het werk stellen om hun positie in de wereld te versterken. Samen beschikken ze over nog niet uitgespeelde troeven. Het komt erop aan in het bestaande bestel meer gewicht in de schaal te leggen, hun stem luider te laten horen. De allererste vereiste is dat ze een vuist maken, dat zij in welke vorm ook als eenheid optreden.

Een tweede vereiste is dat ze ernaar streven om in de Europese Unie gezamenlijk de status van een grootmacht te verwerven. Vanzelf zal deze bundeling van de versnipperde Lage Landen zich niet voltrekken. Er zal voor geijverd moeten worden. Vandaag kan het vanzelfsprekend lijken dat Polen, eeuwenlang onder drie grootmachten verdeeld, na de Eerste Wereldoorlog herenigd werd, maar dat heeft veel inspanningen en diplomatie gevergd.

De Lage Landen hebben echter veel troeve in handen: hun gewicht in de wereldeconomie, hun belangrijke bijdrage aan de Europese cultuur en hun geopolitiek belang: .

1. Voor een belangrijk deel van het Europese vasteland zijn ze de natuurlijke uitweg naar

de open zee. Ze zijn veruit de voornaamste Europoort en vormen een knooppunt tussen

Noord en Zuid en tussen Groot-Brittanië en het continent. Vanzelfsprekend denken de

inwoners van de Lage Landen aan dit brede hinterland van hun havens. Als handels- en industriestaten hebben zij immers te allen tijde met vele delen van Europa zakelijke betrekkingen onderhouden.

2. Nooit hebben ze zich door machtsdenken laten leiden, en niemand voelt zich door hen bedreigd. Ieder bekrompen nationalisme is hun vreemd, en voor extremisme zijn ze veel te nuchter. Veeleer was hun politieke houding altijd door een streven naar evenwicht gekenmerkt. De Brabantse dichter Jan-Baptist Houwaert, die het vertrouwen van de Zwijger genoot, hield zijn landgenoten voor:  » Hou middelmate ». Tekenend is ook dat de eerste opsteller van een tractaat over het volkenrecht, Grotius, uit onze landen stamt.

3. In de eerste jaren na de oorlog traden de Benelux-landen als vaandeldragers van de Europese samenwerking op. Het lukte P.-H. Spaak, J. W. Beyen en J. Bech het Verdrag van Rome (1957) door Frankrijk, Duitsland en Italië te doen aanvaarden. Iemand die het van dichtbij heeft meegemaakt verklaarde dat de Nederlander Beyen de inspirator was, Spaak de gewiekste uitvoerder en Bech de wijze raadgever.

4. Het begrip « Benelux» heeft in vele kringen, ook in het buitenland, ingang gevonden. Vaak noemt men trouwens de Lage Landen « de Benelux-landen». Het komt erop aan dit geografische begrip inhoud te geven.

5. Voor andere delen van Europa kan het voorbeeld van de Benelux inspirerend werken. ….. In de Skandinavische landen zijn er al pogingen tot groepsvorming geweest. In Oost-Europa heeft de « Groep van Visegrad» (polen, Tsjechië, Slowakije en Hongarije) al bijeenkomsten gehouden; ze spiegelen zich aan het voorbeeld van de Benelux. Soortgelijke regionale groeperingen zouden het Verenigde Europa evenwichtiger en in elk geval ook levendiger maken. De grote verscheidenheid van Europa moet inderdaad in acht worden genomen. E r zijn zo grote economische en culturele verschillen dat ze regionale aanpassing vereisen. Zelfs het federale Zwitserland werkt met kaderwetten, met welker uitvoering de lokale instellingen worden belast. Ook het subsidiariteitsbeginsel

moet hier worden toegepast

6. Door zich als verdedigers van de rechten van de kleine landen op te werpen zouden de Benelux- landen in Europa groot aanzien verwerven.

Teneinde de gelijkwaardigheid van alle partners te bevestigen hebben de Benelux- landen al voorgesteld om alle lidstaten in één van de wetgevende Kamers, de Statenkamer, hetzelfde aantal zetels toe te kennen.. Gelijkheid in één van beide Kamers zou tevens het streven naar overwicht van een coalitie van grote staten verijdelen. In grote en kleine federale staten zoals de V erenigde Staten van Amerika en Zwitserland schenkt zulk een regeling sinds jaar en dag voldoening.

Elk Europees land, of klein of groot, heeft op een gegeven moment in de geschiedenis een belangrijke rol gespeeld. Door de toentertijd gebruikelijke machtsmiddelen – intriges, dwang, oorlog – hebben de huidige grote Staten in de laatste eeuwen ten nadele van andere Staten hun macht verworven. Het zou onrechtvaardig zijn als de minderwaardige positie van de kleine landen nu bekrachtigd zou worden en zij feitelijk afhankelijk zouden worden van de grote landen.

BESLUIT

Tegenover de huidige pogingen om Europa een nieuwe staatkundige structuur te geven mogen de Lage Landen geen afwachtende houding aannemen. Onverdroten moeten ze hun nuchtere zienswijze verdedigen. Al wat ze willen is het welslagen van de inspanningen die sedert een halve eeuw geleverd worden voor een vrijwillig aanvaarde en eerlijke Europese eenwording.

AB.

*Pierre Pfimlin en Raymond Legrand-Lane : L’Europe Editions Plon, 1966

1978

André Michel, Gemeenschappelijke roeping, in: Zannekin, 2, Jaarboek, 1978, p.125-126

(p.125) Op de ontmoetingsdag van Zannekin te Saint-Gérard, in de vroegere abdij van Brogne tussen Samber en Maas, sprak de heer André Michel, « Waal » sedert generaties, in het Frans over het Walenland. Hier volgt, in vertaling, een wat ingekorte en bewerkte weergave van zijn belangwekkende rede.

Na een inleidend woord te hebben opgemerkt, dat hij geen histo- ricus of fi/osoof is doch een doodgewoon mens, die evenwichtig- heid zoekt, dat hij niet zwaait met een haan noch met een leeuw en dat zijn provincie (Henegouwen) in haar wapen vier leeuwen draagt, zegt de heer André Michel o.m. het volgende.

(p.126) Ik werd geboren in de buurt van de kolenmijnen, juist tegenover de onderkomens voor de mijnwerkers en als kleine jongen zag ik daar ‘s maandags ‘s morgens Vlaamse arbeiders gepakt en gezakt aan- komen. Ze werkten heel de week in de mijn, tôt zaterdagnamiddag; hun vrouw en kinderen zagen ze alleen ‘s zondags. Mijn vader leerde mij deze mannen te bewonderen. Hun moed heeft me getroffen.

* Nog zeer jong heeft mijn vader mij met vele voorbeelden de dubbel- zinnige roi van de Franse politiek tegenover België leren kennen en hoe de Quay d’Orsay onze dagbladen en tijdschriften met geld spekte. Later, in militaire dienst, trok ik graag op met jongens uit Gent, Aalst en Kortrijk. Maar de beslissende wending in mijn geestelijk leven bracht mijn ontmoeting met Joris van Severen in 1939; een uitzonderlijk man, van wie ik leerde: de zin voor onafhankelijkheid en grootheid, ernst voor ernstige zaken, moed, het zich volledig kun- nen geven. Maar vooral werd ik mij er meer en meer van bewust, dat ik een man ben van het « Rijk van het Midden » en begreep ik, dat het de taak is van de mannen van de « Pays Bas-Belgiques » op te komen voor de eenheid van dit gebied en dat voor ons tussen de Latijnse en de Germaanse wereld, het volk van de Delta bestaat, de stammen van Schelde, Maas en Rijn. Het is daarover, dat ik u vandaag kom spreken. Waarschijnlijk kan ik dat temeer gerust doen omdat ik een Franssprekende ben.

(p.127) We herinneren ons allen hoe het eerste Waalse Congres te Luik in 1945, na zich eerst met grote meerderheid voor het »verval” van België te hebben uitgesproken, na enige bezinning ‘s anderendaags met dezelfde meerderheid voor het fédéralisme koos. We beseffen allen, dat de Belgische staat, zoals opgericht in 1830, een farce is. Gelukkig heeft de Vlaamse Beweging, om vijf vôôr twaalf, de nood- klok geluid. We geloven inderdaag dat de slogan « La Belgique sera française ou ne sera pas » (België is Frans of het bestaat niet) een enorme blunder is. De decentralisatie moet niet worden doorge- voerd op basis van de schijneenheden Wallonië en Vlaanderen in de taalkundige betekenis maar op basis van de werkelijke eenhe- den en natuurlijke saamhorige gebieden: Vlaanderen, Brabant, Henegouwen enzovoort.

Maar is het nu niet reeds te laat? Het werkelijke kwaad ligt niet in het « unitarisme van 1830 » maar zogezegd in 1 830 zelf, wat ook de aanleidingen en de verontschuldigingen voor de gebeurtenissen in dat jaar mogen zijn. Het België van 1830 is geen echte nationale gemeenschap. Wat een gemeenschap één maakt en onderscheidt van andere is de zin voor zijn roeping. Een dergelijke roeping is de basis voor eenheid en een rechtvaardiging voor onafhankelijkheid. Als er ergens in het Westen van Europa een streek is met een derge­lijke roeping dan is het wel het land tussen Rijn en Somme. De ligging is uitgesproken gunstig aan de mond van de grote rivieren, waar land-, water-, en luchtwegen elkaar kruisen, waar grote be- schavingen elkaar raken, met een bevolking, die openstaat voor het universele en die een scheppend vermogen naast een vermogen tôt synthèse bezit. Dit ailes vormt de grondslag voor een centrum van beschaving, dat, zoals Gonzague de Reynold het noemt, de rugge- graat van Europa zal worden. Deze roeping werd begrepen door onze grootste prinsen; ook enkele van onze grote staatslieden waren er zich van oewust.

Helaas, verdeeld, verbrokkeld, gekortwiekt en versplinterd kunnen onze oude en jonge Nederlanden in zichzelf hun eigenste levens- en scheppingsdrang niet meer terugvinden. Zij kunnen enkel nog be- staan in afhankelijkheid en onderwerping aan de grote buurlanden, daaraan ondergeschikt naar ziel en lichaam. De Nederlanden zullen zich redden wanneer zij zich van hun gemeenschappelijke roeping weer bewust worden, ofwel ze zullen vergaan, en Europa met hen. De ligging van de Nederlanden in Europa is nog steeds niet gewij- zigd. Ook de bevolking heeft zijn deugden kunnen bewaren. Ons volk is nog steeds in staat de grote waarden uit zijn verleden te ontdekken.

1979

Brigouleix Bernard, Belgique / De la « disparition pacifique de l’Etat » au « rattachisme », Le Monde 18/03/1979

La situation politique en Bel­gique commence à provoquer en France, du moins dans certains milieux, des réactions qui vont de la sollicitude à l’inquiétude, et qui pourraient bien, à leur tour, susciter quelque émotion de ia part des Belges. M. Paul Vanden Boeynants se débat parmi ies pires difficultés, tente toujours de constituer un gouvernement et de préparer un règlement de ia question communautaire, sans que l’on puisse voir pour l’instant comment le pays pourra sortir d’une crise qui dure maintenant depuis trois mois sur le plan par­lementaire, mais depuis des lus­tres, en réalité ; celle qu’a pro­voqué l’incompatibilité d’humeur entre Flamands et Wallons, et !eur incapacité à régler à î’amia-bie le problème du statut de Bruxeiles.

De cette Inquiétude — ou de cette sollicitude, sur les motiva­tions profondes de laquelle cer­tains ne manqueront pas d’épiloguer, — la récente création de deux associations françaises constitue le signe. M* Jean-Pierre Rousse, avocat à Dijon, a déposé les statuts d’une « association pour la disparition pacifique de l’Etat belge » {1), disparition qu’il considère comme « inévitable », et qu’il propose de réaliser par l’établissement d’ « un pacte fondamental entre la nation française et la commu­nauté wallonne, destiné à per­mettre leur réunion au sein d’un Etat unique, dans le respect de « autonomie de la Wallonie », M. Rousss propose, en outre, que des conventions internatio­nales appropriées donnent à Bruxelles le statut d’une véritable « capitale de l’Europe ».

D’autre part, un « comité France – Bruxelles – Wallonie » (2) vient de se constituer à Paris, et se propose û’« attirer l’attention des Français sur l’importance, pour notre pays et pour l’Europe, de i’évo/ution politique da la Belgique ». Les fondateurs du comité assurent que cette évolu­tion  » pourrait s’accélérer plus vite qu’on ne l’imagine », et veu­lent rechercher les moyens

d’« intensifier nos relations avec la communauté française de Bel­gique ».

Deux initiatives privées, donc, mais faut-il les traiter comme des démarches insignifiantes de quel­ques « annexionnistes » impéni­tents ?.. Ou comme la dernière « histoire beige » ? Outre-Quié-vrain, on n’a jamais autant parlé ou reparlé, depuis i’échec du pacte d’Egmont, du « ratta-chisme •», et il ne manque pas de bons esprits pour prendre très au sérieux cette doctrine favora­ble au rattachement de la Wal­lonie à la France — avec ou sans la contrepartie d’un rattache­ment de ia Flandre aux Pays-Bas. Certains font valoir — pour en tirer d’ailleurs des conclusions fort diverses, — que la France a déjà annexé ia Belgique de 1795 à 1815, pour en faire les « neuf départements réunis ». D’autres pourront s’interroger sur cette paradoxale application de la devise belge selon laquelle « l’union fait la force »…

1979

Jacques van Solinge, « Wallonie région d’Europe » amaigri face au malaise et à la contestation, LS 10/04/1979

(José Happart:) »L’ avenir de la Wallonie, c’est l’ Europe.  La France est trop petite pour accueillir la Wallonie et, d’ ailleurs, la France ne veut pas de nous et ne nous a jamais aidés à gagner notre combat. »

1979

Poncelet G., La maison « belge » de Paris, LB 09/10/1979

En tant que francophone, je m’étonne que les rnédias, la presse en particulier, ne réagissent pas lorsqu’on parle, comme ce fut très souvent le cas ces derniers jours, de la «Communauté française de Belgique» !

Serions-nous déjà une colonie française ? Personnellernent, je ne suis pas encore Français.  Dieu merci ! Il me semble que l’on devrait parler de communauté francophone puisque «communauté française de Belgique» signifie «communauté des Français habitant la Belgique » !

G. Poncelet (Namur).

1980s

QUI EST-CE QUI SE PASSE CHEZ NOUS ?

Que fait notre gouvernement ?

1.-On sait depuis longtemps – nos paras le disaient depuis les événements du Rwanda . – que nos dix paras, partis pour une mission humanitaire, donc non armés, ont été assassinés, c’est aux Français qu’on le doit. Ce sont eux, qui ont pYYé le speake de Radio ii11e Collines pour exciter les Hutus contre les Belge

Les raquettes qui ont abattu l’avion du Président Habyarimana provenaient de chez eux.

Les soldats français patrouillaient avec les milices hutues dans Kigali. Plus tard, pour arrêter la déroute des Hutus et barrer la route au RPF, ils ont monté l’ « Opération Turquoise », établissant une ligne de séparation, derrière laquelle les

Hutus ont continué le massacre des Tutsis. Le speaker de Radio Mille Collines s’est réfugié en France. Qu’attend notre gouvernement pour demander son extradition ?

2.-A Byzance, au moment où lès Turcs étaient devant les portes de la ville, les savants discutaient du sexe des anges. Nous n’avons rien appris , Alors qu’un groupe de gens, qui sont allés habiter dans les petits villages flamands  entourant Bruxelles, ce qu’on appelle en grec « la péripl .rie », sont affligés d’un complexe de supériorité et refusent de parler quelques mots de néerlandais, on perd son temps à analyser cela.

Pendant ce temps,les Français mettent leurs pattes sur la Générale et Tractebel, un fleuron de notre industrie. Ne vont-ils pas essayer de s’approprier Electrabel ? Si cela se faisait, ce serait eux qui fixeraient le prix du kilowatt que nous consommons, ce sont eux qui domineraient notre industrie avec des conséquences encore plus graves que l’affaire de Vilvorde .

Ah ! Le sexe des anges .

R.A.A. VIROUX

1981

Aux armes, concitoyens?, PP? 26/03/1981

Soupçonniez-vous l’existence d’un organisme français au coeur des affaires intérieures de la Belgique, l’association France-Bruxelles-Wallonie, dont le siège est situé à Paris?

Intention ouverte: le culturel.

Intention cachée: conforter les intérêts politiQUES ET 2CONOMIQUES DE LA france, le culturel n’étant qu’un alibi.

1982

J.-P. De Clippele, Bruxelles étouffée par la régionalisation?, LB 09/05/1982

(sénateur UDRT)

« La France n’attend que le signal de la dégradation du climat bruxellois pour installer sur son sol la capitale de l’Europe. »

1982

La Volksunie dénonce le « complot français », LB 20/03/1982

Et Luc Van den Brande plaide pour un « ancrage » des entreprises flamandes

Existe-t-il un complot fran­çais visant à faire main basse sur les grands secteurs de l’économie belge et accroître ainsi la sphère d’influence de la Francité au détriment de l’identité culturelle flamande ? C’est la thèse qu’a défendue jeudi en séance publique du Vlaamse Raad le député Volksunie Herman Candries. Ce­lui-ci s’inspirait de la note « confidentielle » préparée par te cabinet du ministre-prési­dent Luc Van den Brande du­rant les négociations pré-gouvernementales et dans la­quelle on pointait du doigt la présence grandissante de capi­taux français dans l’économie belge.

Elle servit de prétexte à Herman Candries pour dénon­cer la « francophilie galopante

d’une partie de la Belgique et de la Flandre (et rejeter une fois de plus le futur accord de partenariat entre la Sabena et Air France). « L’influence crois­sante de la France génère l’in­quiétude en Flandre », se plaint M. Candries. « Il faut non seu­lement ancrer les entreprises géographiquement, mais gar­der en Flandre leurs centres de décision », réclame le député Volksunie.

NATIONALISATION. Faux problème et faux postu­lat, estime le PW. Pour les libéraux flamands, la notion d' »ancrage » n’est qu’une façon déguisée de confier à des orga­nismes para-étatiques -et poli­tisés- la gestion de tâches pou­vant être dévolues à des entre­prises privées. Quant au « com­plot francophone », une étude menée actuellement par le sénateur Paul De Grauwe montre qu’en dix ans les inves­tissements français dans notre pays n’ont guère été plus im­portants que ceux réalisés par les entreprises allemandes. Selon cette même étude, la présence française dans notre pays est même inférieure à celle des Etats-Unis ou des Pays-Bas.

Luc Van den Brande, dont l’exécutif a pourtant refusé mercredi de s’immiscer dans le dossier Sabena-Air France (es­timant tout à fait normale­ment qu’il relevait de la com­pétence du national) a défendu la nécessité d’ancrer l’écono­mie flamande en Flandre : entre 1985 et 1990, 222 entre­prises belges sont passées sous pavillon étranger, essentiellement français et néerlandais. Un tiers des entreprises du TOP 3000 sont aux mains de sociétés étrangères. Si l’on se limite au TOP 100, seules 38 pc des entreprises sont encore belges (pour 75 pc aux Pays-Bas et 78 pc en France). Luc Van den Brande, sans évoquer de solutions précises, a invité les responsables économiques flamands à développer une vi­sion politique à long terme : « l’autonomie de la Flandre ne peut aller de pair qu’avec la mise sur pied d’une véritable puissance socio-économique flamande », a-t-il conclu.

Une motion a été déposée par la Volksunie et sera étu­diée lors de la prochaine réu­nion du Vlaamse Raad.

V.He.

1982

Willockx Freddy, anc. ministre, /La régionalisation ne barre-t-elle pas la voie à une gestion anti-crise vigoureuse ?/, interviewé dans : Spectator, 27/03/1982, in : L’Accent, 82, n°48, p.12-13

M. Willockx ne nie pas que le courant vers le séparatisme est en cheville avec

la tactique de Guy Spitaels et de Robert Gillon, qui veulent le pouvoir pour eux dans une Wallonie séparée, tout en lorgnant vers la rose française … »

1983

Le MRG /= Mouvement des radicaux de gauche/ se réjouit de l’initiative de José Happart, LB 29/11/1983

« … de constituer éventuellement une liste commune en Wallonie lors des prochaines élections européennes. »

1984

Ph. Vandevoorde, Le « Mont-Louis » est abandonné!, LB 19/10/1984

L’ armateur et les assureurs proposent une aumône « peu correcte » de 10 millions.

« Troisième armateur dans le monde (65 navires), la Compagnie générale maritime française et ses assureurs « ne s’ opposent pas à ce que l’ épave du cargo soit relevée par les soins de la Belgique. »  L’ armateur et les assureurs proposent une aumône « peu correcte » de 10 millions (selon le miinistre de croo) (ministre des Communications).

« En termes clairs, ce fonds de quelque … dix millions de francs belges – un « bakchich » dit-on à Bruxelles – n’ est qu’une aum^$one française quç pourrait du reste cacher d’ autres surprises désagréables.  On sait, en effet, que les travaux de renflouement coûteront vraisemblablement la somme de 300 millions et dureront une semaine. »

1984

Philippe Vandevoorde, « Mont-Louis »: la France divorce, LB 11/10/1984

« Maintenant que sa cargaison ne vaut plus tripette, la Belgique n’ a plus qu’ à se débrouiller seule. »

L’ épave gisait depuis le 25 août, à 18 km au large d’ Ostende.  La France se désintéresse de l’ épave et du solde de la cargaison après avoir récupéré les 30 containers d’ hexaflorure d’ uranium, de grande valeur.

Le gouvernement français a décidé de ne pas s’ engager dans l’ opértion d’ enlèvement de l’ épave et suggère au gouvenement belge de prendre contact avec la Copagnie générale maritime, armateur du « Mont-Louis ».

« Curieuse invitation que celle-ci si l’ on sait que la Compagnie générale maritime est une société nationalisée, l’ Etat français détenant 61 p.c. du capital. »

1985

« J’ en ai marre d’ être un p’tit Belge », LB 20/03/1985

« Pour M. Perin, le mouvement wallon n’ existe qu’ en opposition au mouvement flamand: « Les Wallons sont des Belges fâchés et le fédéralisme et né du regret de ne pas être rattaché à la France. »

1985

Claude de Groulart, Le Sénégal, carrefour d’ une francité « fédératrice », LS 14/06/1985

« Le français désormais, cessant d’être un facteur d’ uniformisation et nivellement des cultures mondiales, apparaît face à l’emprise de l’ anglais, comme un élément de sauvegarde de cette diversité, qui est le sel de la terre. »

1986

A. Mean, François Perin plus que jamais, LB 21/03/1986

Reste la doctrine «plus logi­que, moins répandue et lus passionnelle» du remembre­ment final des nationalités na­turelles.  Si un jour la Flandre abandonne Bruxelles, on verra peut-étre naître un phénomène pannéerlandais.  La Wallonie pourrait, elle, être tentée de se tourner vers la France et Bruxelles pourrait devenir une ville européenne.  Mais M. Pe­rin ne croit guère à ce proces­sus: «Le dernier ciment des Belges, ce sont les dettes !»

1986

Des « anciens combattants » du wallingantisme, LB 27/06/1986

 » François Perin qui n’ hésite plus à proclamer son désir de voir les provinces wallonnes devenir des départements français. »

1986

Marc Delepeleire, La Belgique qui parle français est-elle une province française ou une province flamande?, LL 03/10/1986

« Nous sommes ainsi la petite province française de la Belgique menée, tambour battant, par la grande province flamande.  Nous sommes aussi une petite province française de France – comme la Provence, la Bourgogne ou la Bretagne = mais, comme les Suisses de Genève et de lausanne, une province … séparée. »

1987

Christian Laporte, paroles, double fête de la langue et des jeunes, LS 28/10/1987

Michel Francard de l’ UCL: « Le français continuera de s’ imposer comme une langue de communication internationale s’ il est pratiqué par des locuteurs capables d’ ouverture et de tolérance. »

1987

Conférence de Philippe Monfils

(Ministre-président de l’Exécutif de la Comm. fr.)

15/10/1987 – Namur

« Après le sommet de Québec: l’enjeu économique et culturel de la francophonie ».

1987

Herman Van Impe, L’affaire fouronnaise est une affaire flamande, LB 13/05/1987

« Quelle est l’alternative en cas de disparition de l’Etat belge?  L’annexion à la France?  Dans la République française, les francophones belges perdraient la protection des lois belges et dvraient subir la dure loi de la concurrence.  Or, les Français sont intellectuellement des rivaux dangereux.  Quelques Wallons ou francophones bruxellois réussiraient probablement à titre personnel à Paris, mais l’ensemble de ce qui était la Belgique francophone ne serait qu’une région et une population négligés. »

1987

L’ heure est à la décision: il faut choisir son partenaire. La Wallonie est une terre française, séparée de la mère patrie par des décisions de congrès. (J. Destrain, Blaton, LS 19/02/1987)

1987

L’Association « Bruxelles français, coeur de l’Europe » qui a accueilli, du 5 au 9 juillet 1987, les participants à la 9e conférence internationale de communautés françaises)  (conférence qui a regroupé des mouvements représentatifs des communautés appartenant au « premier cercle » de la francité: Québec, Jura, Val d’Aoste, Acadie, Romandie, France, Bruxelles et la Wallonie.  Il s’agit, chaque fois, de minorités au sein des Etats nationaux. »

1988

Comte Jacques Marnix de Ste Aldegonde, Appel solennel à tous les sénateurs, LB 28/07/1988

« En octobre 1983, le Président français, en visite en Belgique, dans une des ses allocutions, disait: « Mais que ferait la France, que deviendrait l’ Europe sans une Belgique dynamique, sans une Belgique unie? »  (unie: en caractère gras)

1988

Fédéralisme provincial, un appel luxembourgeois, LB 21/04/1988

« Cultiver l’idée d’une Wallonie, région d’Europe, est une douce illusion et une utopie dangereuse, voire mortelle.  Prises isolément, la Wallonie aussi bien que la Flandre, se feraient broyer par leurs voisins plus puissants et mieux organisés. »

1988

Albert Lacambrie,  OM EEN EINDE TE STELLEN AAN HET HAPPART-SPEL, 29/03/1988

Ondanks de zwakte van zijn middelen, kan Frankrijk er zich niet bij neerleggen dat het geen grootmacht meer is, een grootmacht op wereldschaal. Derhalve droomt het er ook van zich een soort Franstalig « commonwealth » op te bouwen. Het intrigeert in al die landen waar een Franstalige minderheid bestaat (Cana­da, Zwitserland, België) alsmede in zijn gewezen koloniën waar het een verfranste intelligentia gekweekt heeft. Het zoekt zelfs om zijn stellingen te verstevigen in zijn gewezen koloniën en in de Belgische gebieden die beschouwd worden als horende bij de Francofonie.

De strategie in die drie landen met een Franstalige minderheid, is precies dezelfde. Frustratiegevoelens worden handig gekweekt en onderhouden, en dan richt men oproerkringen op die des te efficiënter zijn naarmate zij geheim en geslepen zijn.

Het geheel baadt in een merkwaardige dubbelzinnigheid. Tegelijkertijd wordt een beter evenwicht nagestreefd onder bevolkingsgroepen die zich door de taal onderscheiden (een pseudo-fédéralisme dat steunt op taalpluralisme), en een steeds groter wordende afstand onder elkaar. Door « Vive le Québec libre » te gaan roepen heeft het Franse Staatshoofd zich laten gaan en vermoedens verwekt. De Canadezen waren even ontnuchterd.

Eigenlijk gaat het hier om de triomf van het taalnationalisme met al wat het aan machiavellisme in zich draagt. Door een geniepige propaganda bestaande uit dogma’s, mythen, holle stellingen, leugens en onwaarheden, worden bevolkingsgroepen onder doping gebracht. De stem van de rede wordt systematisch gedoofd. De samenloop van belangen en van lotsbestemming wordt weggedrumd en moet de plaats ruimen voor een mythologie.

Een vergelijkende studie tussen de Francofone beroering in Québec, de Jura en Wallonijfe onthult zeer duidelijk het nagestreefde doel.

Voor wat Zwitserland en België betreft, heeft het opzet een dubbel aspect:

1) Die kleine landen die vroeger aan de rand van het Vierkant lagen en nu van de Zeshoek, bieden een gemakkellijk werkterrein voor kuiperijen. Deze streven er naar:

– de Franse invloed te verstevigen,

– op een niet compromitterende  wijze wachtwoorden   te  verspreiden  die   de   Franse politiek ten goede komen,

– zich allerlei rijkdom te verschaffen,

– een territoriale eis te stellen die altijd nuttig kan uitgespeeld worden na een politiek militair robbertje.

De zeer verstandige Alexis de Tocqueville, die Minister van Buitenlandse Zaken was onder de Tweede Republiek (1848), formuleerde deze politiek aldus:

« De actie van Frankrijk dus beperken tot de lan­den die aan het onze grenzen, zoals Belgiê, Zwitser­land, Piémont. En aldaar geen enkele georganiseerde rebelliebeweging steunen, maar tegelijkertijd geen enkele gelegenheid laten voorbijgaan om de gehechtheid van het nieuwe Frankrijk aan de beginselen van vrijheid en verdraagzaamheid te verkondigen. Deze gehechtheid dan verwerkelijken door aan de overheer-sende grootmachten in Centraal en in Oost-Europa op kordate wijze te laten verstaan dat, wanneer Frankrijk hen de vrije hand laat buiten zijn traditionele in-vloedszone, in ruil hiervoor er op staat dat niemand datgene wat Frankrijk aïs zijn inzagerecht in de toestand van de Grensstaten beschouwt, zou betwisten. « 

2) Het andere aspect is dogmatischer van aard en moet over een lange termijn gezien worden.

Bij het Edict van Villers-Coterets, verklaart Frans I in 1539 dat het dialect van de Ile de France voortaan de éne en enige officiijêle taal van het Rijk zal zijn. Alle andere dialecten zullen van dan af genegeerd en verboden worden: het Occitaans, het Bas-kisch, het Bretoens, het Elzassers, het Lotharings, en vanzelfsprekend ook, het Vlaams, dat smerige taaltje dat het Franse kroongoed ontsiert en dat nog in de schoot van het Moederland moet opgeslorpt worden!

En tegelijkertijd wordt ter ere van het dialect van het Ile de France een ware cultus opgebouwd. Het bezit alle  hoedanigheden. Viiee diegene die de superioriteit van de Franse taal in twijfel durft trekken! Zelfs haar tekortkomingen worden tot deugden verheven.

Het taalnationalisme is een zuiver produkt van de Franse politiek gericht op opslorping, gelijkschakeling, centralisatie en expansie. In heel Europa heeft deze politiek pas navolging gekend in de XIXde eeuw. Door nabootsing heeft zij het Duitse nationalisme verwekt waar nadien Frankrijk een van de grootste slachtoffers van geworden is.

De politieke uitbuiting van het taalargument werd tot een systeem opgevoerd.

In 1601 ontvangt de Galante Jongeling Hendrik IV, de afgevaardigden van de Bresse, een stuk land in de Savoie tussen de Saône en de Jura, en dat zopas door Frankrijk was geannexeerd geworden. Hij zegde hen woordelijk het volgende:

« Vermits u uiteraard Frans spreekt, was het normaal dat u onderdanen van een Franse Koning zou zijn. Ik kan aannemen dat de Spaanse taal de Spaanse toebehoort, en de Duitse aan de Duitse vorst; maar al wat Frans spreekt hoort bij mij. »

Door de stelling « de taal is gans de natie » te verkondigen, heeft de Franse Omwenteling het gebruik van de taal tôt een politiek werktuig gemaakt. En weldra werd duidelijk hoe tweeslachtig deze stelling was. Zij betekende:

– dat alle gebieden die onder de Franse soevereiniteit vielen op systematische wijze verfranst moesten worden;

– dat al de Franstalige gebieden die aan de Franse soevereiniteit ontsnapten, bij Frankrijk moes­ten ingelijfd worden. Wat dan ook prompt door de Ja-cobijnse troepen gedaan werd.

In de zuidelijke Nederlanden waren de leidende standen op dat ogenblik erg verfranst. En bijgevolg werd zomaar gans België bij de ene en onverdeelbare Republiek ingelijfd. Van 1793 tot 1815 had deze inlijving bij Frankrijk een nog verder doorgedreven verfransing tot gevolg. En deze werd na de Omwenteling van 1830 overgenomen en nog verder doorgevoerd.

Vandaar de « Vlaamse » reactie.  Deze kwam laat tot ontplooing.  Zij ontmoette het grootst denkbare onbegrip. En het flamingantische ongeduld vergrootte nog maar eens dat onbegrip. Ten slotte baarde de Belgische unitaire en jacobijnse Natie-Staat van 1830  twee Naties-Regio’s,  die naar zijn eigen beeld even unitair en jacobijns zijn.

Het is in dat licht dat de stratégie van Happart aïs werktuig van deze politiek, moet gezien worden. Zaak is de kloof tussen de twee Naties-Regio’s steeds groter te maken teneinde Belgiê te destabiliseren.

Want België heeft het beslissingscentrum van het Europa in wordang in handen, terwijl dit centrum vanzelfsprekend in Frankrijk zou moeten liggen. Inde ira!

In 1963 wordt aan de « Vlamingen » beloofd de taalgrens eens en voor altijd vast te leggen. Ja, natuurlijk zullen er hier en daar slechte uitschieters zijn, maar kom, dat zal de taalvrede eindelijk toch verwor-ven zijn. Brave jongens aïs zij zijn, aanvaarden de Vlamingen op de valreep de ruil tussen Komen-Moeskroen (35.000 inwoners)en de Voerstreek (5.000 inwoners).

En de mizerie begint opnieuw. Want het komt er op aan de taalberoering zonder ophouden te onderhouden. De familie Happart die in de Luikse streek onteigend werd, gaat zich in de Voerstreek vestigen aie op vraag van de « Walen » bij « Vlaanderen » gehecht was. En onmiddellijk wordt de woelmakersvlag geheven. Nu moet de ganse Franstaligheid beroerd worden en « Vlaamse » reacties dienen uitgelokt te worden. « 

Wil men de « Vlamingen », die nog niet bekomen zijn van een eeuw strijd voor de herovering van hun identiteit en van hun taal, goed tegen de schenen schoppen, dan moet men ze zeer brutaal aanpakken en beledigen. Dat werkt. Mijnheer de Burgemeester zal dan ook obsti-naat weigeren de taal van de streek evenmin aïs het Nederlands te spreken. En meteen zit de ganse Bel­gische politieke wereld opgescheept met de taalnatio-nalistische koorts.

De karrevracht juridische kommentaar houdt geen stand tegenover de élémentaire democratische stelling dat de meerderheid die aan de macht is, de minderheid moet eerbiedigen.

« Retour à Liège » is bedrog. Om dit te bereiken moet het akkoord van de « Vlamingen » verworven worden. En dit zal allicht niet gebeuren door ze uit te dagen. In feite gaat het om heel wat anders. Door de taalbe­roering opnieuw op te wekken wordt het land gedestabiliseerd.

In Zwitserland wordt dezelfde taktiek aangewend in de gemeenten Velperat en Moutier, die naast het nieuwe kanton van Jura liggen. Maar over het algemeen lijken de Zwitsers nogal allergisch te zijn voor taalberoeringen.

Niemand zal het uit ons hoofd gepraat krijgen dat achter Happart het « eeuwige gekonkelfoes » van Frank­rijk niet zou zitten. De Voerense fruitboer maneuvreert met een duivelse venijnigheid die hem duidelijk ingefluisterd wordt. Die man die het ganse Belgische politieke bestel buiten adem zet, is duidelijk gemanipuleerd en telegeleid. Je moet aartsdom zijn om dit niet te beseffen.

1988

Mme W. Collard, Namur, La Marseillaise?, LB 11/05/1988

Un congrès du PSC s’est clôturé aux accents de la « Marseillaise ».

« Devenons-nous des renégats parce que notre Belgique se divise en plusieurs régions? »

1988

Simon Flamme, J’ai peur pour mon pays, LB 11/04/1988

(Bourgmestre de Grandglise – sén. honor. PRL)

« (Les étrangers qui ne se soucient pas de querelles, ont compris notre position géographique privilégiée au carrefour des routes européennes principales et s’empressent d’occuper notre terrain.

« Allons-nous devenir colonisés et laisser construire une Europe où chacune de nos communautés sera un partenaire négligeable? »

1989

« Wallonie région d’Europe » amaigri face au malaise et à la contestation, LS 10/04/1989, Jacques Van Solinge

Confrontation des défenseurs d’une Wallonie wallonnante, française indépendante.

1989

Claude de Groulart, Francophonie: après Dakar, rendez-vous à Kinshasa, LS 27/05/1989

(Valmy Féaux déclara:) « Si le français est en péril à Bruxelles, il le sera tôt ou tard à Paris. » ‘Cette formule lui a valu les félicitations d’ Alain Decaux.’

1989

Dominique Petre, L’ Alliance française de Belgique à Bruxelles change de décors, LB 06/12/1989

« François Mitterrand aurait un jour déclaré que « lorsque décline une langue à vocation universelle, c’ est la liberté qui recule sur l’ ensemble de la planète. »

1989

Eliane Collart, « Pour une communauté francophone », LS 07/01/1989

1180 BXL

Et pas comme René Swennen (carte blanche 13/10/89):

« Les Français de Belgique – je préfère ce terme à celui de francophones … »

1989

Isy Laloux, Un 14 juillet 89, plus tricolore que jamais, à la réception du consul honoraire de France à Namur, VA, 17/07/1989

« M. Loubriat, vice-président de la Colonie Française de la Province »

« L’échevin Alex Geubelle:

« Hance (sic), Brel, Michaux et Dvos sont-ils belges ou français? »

1989

Les deux pays de Mme Spaak, LB 29/04/1989

Lors de la réception de M. Alain Decaux, à l’hémicycle du Sénat, la salle n’était décorée que du drapeau français et du rouge coq.

(Decaux: ministre de la francophonie)

1989

Th. E., Un beau hérisson aux piquants tout neufs, LB 18/09/1989

‘Le cortège de la 23e fête du peuple fouronnais a réuni, à Remersdael, un millier de personnes sous les drpaeaux wallons, bruxellois, amarantes et français des rattachistes.’

1990

José Happart, S’unir pour bâtir l’avenir wallon, LS 11/05/1990

« Force est de constater que, jusqu’ici, la France n’a rien fait pour la Wallonie et qu’elle nous ignore.  Qui est capable de changer cela?

Il fut donc résolument, tous ensemble, se tourner vers la constitution d’une Wallonie autonome qui s’inscrira dans la communauté centre-européenne de langue française. »

1990

Samsoen de Gérard G. (BXL), Le danger des nationalismes, LB 8/12/1990

Interviewé par la télévision, samedi dernier, M. Guy Spitaels, revenu de sa visite en U.R.S.S., a déclaré entre autres que le grand danger qui menace le gouvernement Gorbatschev, c’est les nationalismes (…).

Je suis bien d’accord avec lui, mais voudrais lui faire remarquer qu’il aurait dû ajouter que la même observation est que valable pour le Royaume de Belgique, ou de nombreux politiciens attisent les fanatismes nationalistes flamands et wallons.

Par ailleurs, on constate actuellement des symptômes d’antimonarchisme.  On pourrait en citer de nombreux, à commencer le fait que sur les diplômes du Conservatoire royal de Bruxelles les mots « Royaume de Belgique » et «S.M. le Roi des Belges » sont biffés et remplacés par « La Communauté française », que les nouvelles pièces de 5 et 20 F ne portent plus de couronne royale, (alors que les pièces luxembourgeoises correspondantes portent une couronne), que sur ces pièces le profil du souverain est défiguré par une étoile de Meréedes Benz, dont on se demande ce qu’elle vient faire là, que le ministre de la Poste a inventé un nouvel emblème sans couronne pour remplacer l’ancien cornet postal surmonté d’une couronne, etc, etc.

Tous ces symptômes nous rappellent la préparation dé la Révolution française au XVIIe siècle et on est en droit de se demander si nos politiciens sont en train de nous concocter en catimini une « bonne petite république » à la française.

1991

Belmans, André, Storende waarheden, E Diversitate Unitas, 1991

(p.16) « In maart 1991 publiceerde het Franse tijdschrift « Le Nouvel Economiste » een triomfantelijk artikel « la France à la conquête de la Belgique ».

« La conquête de la Belgique n’est pas achevée mais elle est en marche. »

Longtemps, les Flamands ont été brimés culturellement, les Wallons et plus encore les Belges de langue allemande ont le sentiment de l’être aujourd’hui.

1991

Christian Laporte, Un premier congrès pour le rattachement à la France, à Lille, LS 29/11/1991

1991

J-F. Pl., Le Blé veut une simplification, LB 21/05/1991

Bruxelles Libre Européenne réclame plus de clarté dans la réforme de l’Etat: « La Communauté française Wallonie-Bruxelles serait maintenue dans l’attente d’une Communauté française d’Europe. »

1991

Laurent Fabius aux vingt ans du Conseil, AL 28/09/1991

« Le président de l’Assemblée nationale française, M. Laurent fabius, a assisté vendredi matin dans l’hémicycle du Sénat à la séance solennelle commémorant tout à la fois la fête de la Communauté française de Belgique et les vingt ans de son Conseil. »

1991

Le 21 mars, on fête la francophonie, LS 07/03/1991

« Alain Decaux, ministre français de la Francophonie, a été reçu, hier, par Yvan Ylieff, pour évoquer la fête de la Francophonie, à laquelle la Communauté française a décidé de s’associer. »

1991

Les partis prêts à défendre la langue française, LS 09/10/1991

Suite à une enquête de la Maison de la Francité.

Monfils, impressionné lors de d’un Sommet de la francophonie par les autos blindées.

1991

Les partis prêts à défendre la langue française, LS 09/10/1991

Claude de Groulart, Sur le thème « Wallonie, Région d’Europe et la francité »,

José Happart (interviexé):

‘Je ne suis ni réunioniste ni rattachiste.’

— J’attends de la France qu’elle se rende compte qu’elle doit réagir et apporter son aide aux peuples périphériques qui parlent sa langue..

1992

La Belgique supplantée par la France?, /au Rwanda/ LB 09/06/1992

« Les Français ont une vision d’eux-mêmes et de leur pays, donc peu de doutes sur la nécessité de se manifester concrètement à l’extérieur.  Les Belges existent mais beaucoup ne « pensent pas Belgique; comment dans ces conditions, élaborer une vision commune de ce que doit être sa projection à l’extérieur. »

1993

J.-P. Stroobants, La Flandre mobilisée contre Paris, LS 29/05/1993

« Van den Brande veut fédérer pouvoirs publics, petits porteurs et industriels afin de résister à l’envahsseur français. »

1993

John Erler, Mitterrand, Rocard, …, aiment la Wallonie, LB 11/01/1993  

la visite de Spitaels, ministre-président à Paris

(in: Guy Spitaels à l’Elysée, LB 7/1/93)

Il rencontrera d’abord une série de décideurs français, dont les représentants de Giat (ex-FN), de l’Aérospatiale, d’Air France et de la Snecma).

1993

Levêque Laurent, Combats pour la Wallonie (sic), Luc Javaux, Inst. Jules Destrée, 1993

« Mieux vaut mourir de franche volonté,

Que du pays perdre la liberté. »

(Devise de la Fédération des Universitaires wallons)

(p.13) (Javaux, déc. 1942)

« Un Etat Grand-Néerlandais,  fusion de la Hollande et de la Belgique, ne saurait en être par l’unique raison qu’il incluerait les populations wallonnes. »

(p.21) (Javaux, Président de la fédération des Elèves de l’Athénée de Namur, 1929)

Elle entreprendra l’organisation d’une pétition auprès des chefs de famille pour qu’à l’Athénée de Namur l’étude de la langue flamande (sic) soit rendue facultative et que soit créé, en section gréco-latine, un cours d’italien.

(p.27) /1934/

Il faut œuvrer pour que les intérêts économiques de la Wallonie soient reconnus et, dans cette perspective, une union économique avec la France s’impose.

(p.34) Les pèlerinages de Waterloo, auxquels Javaux ne manqua jamais d’assister (dès 1933, …).

Waterloo, symbole de l’attachement à la France, (…).

(p.35) l’idée chère à Javaux de la « Wallonie française »

1993

Levêque Laurent, Combats pour la Wallonie, Inst. Destrée, 1993

(p.109)

7. Griefs des Universitaires wallons (¹⁰⁾ Les Etudiants wallons réclament :

Le monopole de l’enseignement du français dans les athénées et les collèges en faveur des licenciés en Philologie romane (en humanités gréco-latines surtout).

La suppression du choix qu’on leur offre entre l’étude de la littérature française ou de la littérature flamande.

L’étude dans les cours de Droit public du Droit constitutionnel positif des Etats fédéraux, et de la question des nationalités (l’initiative des étudiants en Droit peut d’ailleurs librement s’exercer lors des exercices pratiques de Droit public et administratif).

La sérieuse organisation du cours de langue espagnole dans les Ecoles de Commerce (l’espagnol est étudié à l’égal de l’anglais dans les instituts allemands).

Le contrôle actif des parlementaires wallons en cas de vacances des chaires surtout en ce qui concerne la faculté de Philosophie et Lettres préparatoire au Droit, de Liège.

Qu’à l’instar de Gand, Liège s’honore du titre d' »Université wallonne » du pays.

Dans d’autres domaines de l’enseignement, les Etudiants wallons soulignent :

(10) L’Etudiant Wallon – Bulletin officiel des Universitaires wallons du Pays de Namur, décembre-janvier 1934, p. 2.

(p.110)

– La place scandaleuse réservée à l’étude du flamand dans les écoles normales et dans les écoles militaires (source d’injustices criantes, depuis l’introduction du recrutement régional).

–  La carence de renseignement normal quant à l’étude de la langue française.

– Le caractère antipédagogique de l’enseignement facultatif du néerlandais à l’école primaire.

–  Le non choix dans les classes de 6ème des athénées et collèges de langues universelles comme l’anglais et l’allemand (connaissance approfondie obligatoire pour les études de Philosophie classique et romane, de Commerce, d’Histoire; techniciens et médecins, doivent avoir une connaissance suffisante de ces langues).

–          La nécessité dans les mêmes établissements d’un enseignement approfondi des classiques (régime des lycées français).

1994

Jos Dupré, député CVP et ancien ministre, LB 08/03/1994

« Paris contrôle les secteurs clés de l’économie flamande.  Qui plus est, Paris peut compter sur le soutien des hommes politiques francophones et des groupes financiers. » (à: De Standaard, 7/3/94)

1994

Mitterrand unitaire, LB 05/04/1994

La Belgique doit demeurer un « Etat fort et uni »: tant le président Mitterrand que le Premier ministre Balladur l’on répété à Luc Van den Brande, en visite officielle en France la semaine dernière.  Le numéro un flamand aura ainsi eu droit au même message que celui qui avait été délivré à Guy Spitaels quand, comme Premier wallon, il fit le pèlerinage hexagonal l’an dernier.

Evidemment, le souci de nos voisins du sud est intéressé. D’éventuelles dérives centrifuges sous nos cieux constitueraient un trop redoutable exemple pour leurs Corses, leurs Bretons, leurs Basques, leurs Occitans… Mais le voyage a aussi confirmé qu’en dépit des compétences internationales dont on fait grand cas au sein de nos Régions et Communautés, c’est bien la Belgique qui ­demeure le premier acteur.  Sans les canaux diplomatiques belges, Luc Van den Brande Waurait même pas été reçu à l’Élysée et à Matignon.

1995

Vaute Paul, Les mouvements wallons face à la France (2), La Croix de Lorraine en bord de Meuse, LB 06/02/1995

« Wallonie-France » vit de mécènes uniquement privés.  « Nous publions régulièrement ces dons.  Parole d’ honneur qu’ il ne nous vient pas un franc français officiel! »

1996

Les cocofiens à Paris, LB 07/05/1996

Les membres de la Cocof (Conseil de la Commission communautairefrançaise de la Régio de Bruxelles-Capitale) s’ est rendue à Pris du 1er au 4 mai.

La liste de la délégation était impressionnante pour ce « voyage d’ étude ».(13 membres de l’ assemblée, au moins, et une quinzaine de ‘simples’ mandataires)

1998

André Antoine : « Moi qui suis francophile convaincu, (…) (in : AL 10/09/1998)

2000s

Baeten Ludo, Bedenkingen bij de ontmanteling van een staat (deel3), in: Delta, s.d.

(p.4) Wanneer men deze ontwikkelingen in verband brengt met de Franse agitatie in Québec, in Romaans Zwitserland (Jura) en elders, begrijpt men meteen waar men het in de Zuidelijke Nederlanden op aan stuurt.

2000s

Site Forons :

www.fourons.be.tf

jlx@wallon.net

2001

Au nom de tous (sic) les siens, in: Le Vif, 03/08/2001, p.13 sv.

a) Philippe Van Parijs (UCL, l’un des scientifiques belges les plus courtisés à l’étranger (sic), fait remarquer que sur les ruines du vaste empire des Habsbourg, deux pays sont encore (sic) officiellement plurilingues: la Serbie et … la Belgique. (…) Le maintien de la Belgique actuelle sous sa forme actuelle est une anomalie de l’Histoire. (sic)

— Le très (sic) réputé philosophe a « omis » le Luxembourg sur ces ruines, sans parler de la Suisse afin de mieux orienter sa pensée …

b) Il ajoute plus loin que le principe de territorialité doit être renforcé pour protéger la Flandre et la Wallonie contre l’invasion de l’anglais.

— Le très (sic) réputé philosophe, militant pour plus d’égalité sociale,- mais n’acceptant pas qu’un pays puisse être plurilingue -, collabore ainsi à l’anti-américanisme hystérique purement francophone, en droite ligne de l’anti-bolchévisme des nazis…

2001

Jacques Istasse (Charleroi), Trahison, in : Le Vif 05/01/2001

Au sommet européen qui s’est tenu à Nice, la France a trahi la Bel­gique. Alors que la Belgique est un des premiers membres fondateurs de l’Europe, elle a maintenant une voix de moins au Conseil des ministres que les Pays-Bas. (…)

Le grand tort avec la France, c’est que les Alliés ont consenti à la mettre dans le camp des vainqueurs après la dernière guerre mondiale alors qu’elle était, non seulement archi-vaincue, mais collaboratrice avec l’Allemagne : la quasi-totalité de ses magistrats avait prêté allégeance à Vichy et la Gestapo française n’avait rien à envier à l’autre. (…)

La France ne sait pas non plus admettre que, depuis la fin de la der­nière guerre, les Américains trustent les prix Nobel et que la vie culturelle se concentre maintenant à New York et non plus à Paris.

Quant à son œuvre « civilisatrice » coloniale, on commence maintenant à révéler publiquement les horreurs en Algérie, de même que la vérité sur le régime pétainiste a mis quelque cin­quante ans pour commencer très timide­ment à sortir en France.

2002

Buffin de Chosal Christophe, Democratie. Van illusie naar desillusie, in : Nucleus, juni 2002

Een andere opwerping is gewoon een vaststelling. In onze Europese  democratieën blijkt er steeds een minderheid aan de macht te komen. Het Belgisch voorbeeld is flagrant. De VLD haalde op nationaal niveau met moeite 15% en de PRL nog minder.  T’och zijn zij het die de twee belangrijke ministers leveren. Hoe kan een regime van de meerderheid er eigenlijk een van minderheden worden? Hoe komt het dat de sterkste minderheid eigenlijk regeert? Is dit

 niet strijdig met het fundament van de democratie? Als de regering uit een minderheid bestaat, kan zij toch niet beantwoorden aan de wensen van het volk. Natuurlijk maakt men in

 een coalitie een meerderheid, maar deze bestaat uiteraard uit minderheden en kan alleen een minimumprogramma hebben. De paarse regering in ons land heeft eigenlijk alleen maar een akkoord over ethische vragen, Daarom werkt zij er zo koppig aan. Zij stelde zelfs een nieuwe

 regeling op voor naamgeving waardoor de grootste verwarring in de familienaam kan ontstaan. Niemand vroeg daar echter naar behalve een kleine groep feministen. Het beslissend principe van een minderheid vindt men in de democratie op steeds meer vlakken terug. (…)

De Europese Unie kent een politieke klasse die helemaal is afgesneden van de rest van de maatschappij en toch is ze bekleed met een steeds groeiende macht alhoewel ze gespeend is van eender welk principe. Dit alles maakt toch vele minderheden voor een regime dat zich op

 de meerderheid beroept. De lijst kan verderworden aangevuld met het citeren van alle pressiegroepen en lobby’s rond deze kleine wereld van beslissers. (…)

Reeds in het begin van de 20e eeuw schreef de Russische denker Rozanov die de essentie van de huidige democratie had begrepen: « In dit regime bestuurt de georganiseerde minderheid een ongeorganiseerde meerderheid. » (…)

De Franse revolutie riep het volk niet uit tot soeverein, maar wel de natie, Ze beschouwde openlijk het volk als onbekwaam tot regeren omdat het geen onderricht had en meestal

ook niet toegankelijk was voor de revolutionaire ideeën. De natie was het onderwezen volk en dan nog onder hen deze die enige inkomsten hadden, In geen enkel geval dacht men eraan de soevereiniteit aan het ganse volk over te laten. De Belgische historicus Pirenne liet opmerken dat de grondwetgever van onze staat dezelfde gedachte had. Ook deze wilde absoluut niet dat het volk aan de regering deelnam en vandaar dat een hoge cijns voor de verkiezingen werd

opgelegd. Men wilde te allen prijze ook hier de macht binnen de bourgeoisie houden. Deze zou dan de staat volgens haar belangen besturen. De uitbreiding van het stemrecht heeft spijts alles het volk niet dichter bij de macht gebracht. Integendeel. De partijen zijn steeds sterker geworden en vormen een scherm tussen volk en staat. Zij maakten zich daarbij onmisbaar als enig kanaal van vertegenwoordiging. In de keure van de fundamentele rechten van de Europese Unie worden de partijen betiteld als: « dragers op het niveau van de Europese Gemeenschap voor het uitdrukken van politieke wil van de burgers van de Unie » . Dit is een consecratie van het partijenstelsel. De realiteit is echter anders. Als het Franse volk voor 1/3 thuisblijft dan speelt het niet meer mee.

2002

Micheline Libon, Georges Truffaut, Inst. Destrée, 2002

(p.25) La Question de l’autonomie wallonne

« … Nous sommes de ceux qui ne séparent point le mouvement wallon de la démocratie »⁵¹

Lorsque Georges Truffaut rejoint la Ligue d’Action wallonne, la rupture entre plusieurs militants et l’Assemblée wallonne est consom­mée. La principale raison en est la position intransigeante de l’Assemblée elle-même dans le débat sur la législation linguistique, déjà bien entamé au Parlement. En effet, l’Assemblée wallonne s’oppose envers et contre tout à ce que la langue française soit ban­nie de Flandre tout en revendiquant le maintien intangible de l’uni-linguisme en Wallonie. Cette position pour le moins antinomique provoque des dissensions internes qui vont jusqu’à la rupture en 1923. Plusieurs militants, dont Jules Destrée, Auguste Buisseret, Emile Jennissen, Jean Roger, quittent l’Assemblée et rejoignent la Ligue d’Action wallonne ainsi que Georges Truffaut, libéré du ser­vice militaire.

a) à la Ligue d’Action wallonne

Les 13 et 14 juillet 1924, la Ligue d’Action wallonne tient un pre­mier Congrès qui se renouvellera annuellement jusqu’en 1930. Parmi les résolutions votées à l’issue de ces premières assises de la Ligue figure l’abrogation de la loi sur l’emploi des langues dans l’Administration, dite loi von Bissing⁵², en vigueur depuis 1921.

⁵¹   L’Action wallonne, 15 décembre 1938.

52 Loi von Bissing : surnom appliqué par le Mouvement wallon, par l’Assemblée wal­lonne en particulier, à la loi sur l’emploi des langues en matière administrative. Selon les militants, cette loi tendait à réaliser la séparation administrative; d’où le nom de von Bissing, le gouverneur allemand qui décréta cette séparation entre la Flandre et la Wallonie en 1917.

(p.35) /Georges Truffaut/, il mani­feste une certaine déception quant au manque de progrès du Mouvement wallon depuis plus d’un demi-siècle. Il met en cause moyens et tactique avec comme résultat l’incompréhension de la population. Aussi estime-t-il nécessaire d’inscrire au programme de la Ligue une idée « force  » : le rattachement à la France. Et, selon le compte rendu du Congrès, Truffaut précise, sous sa responsabi­lité personnelle, qu’il faut s’entendre avec les Flamands pour faire un constat de divorce et non un contrat de mariage, se déclarant opposé au système fédéraliste si c’est pour renforcer l’union. Selon lui, il faut regrouper les nationalités européennes⁷¹.

En août 1928, invité par l’Avant-Garde de Bruxelles, Georges Truffaut a l’occasion de dresser un état de la question wallo-flamande, d’émettre certaines critiques à l’égard du Mouvement wallon, de plaider en faveur du fédéralisme tout en évoquant l’hypothèse de la réunion Wallonie-France ⁷².

Bien que le texte soit publié par La Barricade de ce mois d’août, une certaine tension, sinon une tension certaine, croît au sein du CAW. Selon Truffaut, le programme de l’Action wallonne est trop timide; il lui faut une politique franchement fédéraliste ou sépara­tiste ⁷³. Au lendemain des législatives de mai 1929 qui ont révélé un renforcement du flamingantisme éprouvé la faiblesse du senti­ment wallon, la révision du programme s’impose d’autant plus. Aussi estime-t-il qu’il faut s’orienter carrément vers la France, car si la Belgique est morte ce n’est pas de notre faute ⁷⁴. Georges Truffaut y revient à la réunion du CAW du 18 et du 25 juin. Les oppositions émanent surtout d’Auguste Buisseret et d’Emile Jennissen. Néanmoins, ayant précisé que, par tendances séparatistes, il faut entendre soit la réunion de la Wallonie à la France soit la constitution d’un État libre de Wallonie, Truffaut dépose un ordre du jour ainsi libellé :

⁷¹  Le 3^e Congrès de la Ligue d’Action wallonne, 10-11 juillet 1926, dans La Barricade, n° 39, août 1926, p. 4 et 7.

⁷²  Cfi La Barricade, n° 60, août 1928, p. 132-139.

« FHMW, Procès-verbaux du CAW, 28 décembre 1928. 71 FHMW, Procès-verbaux du CAW, 11 juin 1929.

(p.40) Opposition irréductible également à tout projet imposant le flamand comme seconde langue dans l’enseignement moyen. Ici encore (p.41) aucune hostilité préconçue à l’égard du flamand. Mais pourquoi voudriez-vous […], que mon fils, s’il a la bonne fortune défaire des études moyennes, soit astreint à étudier une langue qui ne lui sera d’aucune utilité pratique, de préférence à l’anglais qui, derrière l’Union Jack, circule à travers l’univers entier, à l’espagnol que parlent ces républiques sud-américaines avec quoi nous entrete­nons non seulement des relations d’affaires mais à quoi nous sommes liés encore par tant d’affinités, ou même à l’arabe, la langue véhi-culaire de ce continent africain où le soleil équatorial flamboie avec des reflets d’or ?

Égalité ! L’égalité que les Flamands réclament, nous la revendi­quons aussi. Nous ne la limitons pas au domaine linguistique. Nous l’exigeons en matière financière pour que la Wallonie ne fournisse plus au budget les trois cinquièmes des ressources que la Flandre dépense. Nous l’exigeons en matière électorale pour que 11.500 Flamands ne soient plus l’équivalent de 12.500 Wallons. Égalité en matière de travaux publics : si Anvers est un des facteurs essentiels de la prospérité du pays, l’hinterland wallon n ‘est-il pas un facteur essentiel de la prospérité d’Anvers ? Égalité en matière scolaire pour que la Flandre ne nous impose plus une philosophie que nous répudions. Égalité en matière militaire pour que cesse le scandale des exemptions. Égalité dans la répartition des leviers de commande de l’État : Conseil des ministres, ministres d’État, représentants à Genève et à l’étranger. J’ajoute : égalité pour les socialistes wallons dans les organismes supérieurs du Parti ouvrier.

(p.94) L’engagement wallon de Georges Truffaut s’alliait avec un atta­chement profond à la France. Cet attachement qu’il qualifiait d’in­conditionnel et indépendant des vicissitudes de la politique ou de la forme des gouvernements ²⁰⁸, allait parfois jusqu’à envisager une forme de réunion Wallonie-France. Pourtant en 1941, dans une lettre à Georges Thone, il n’avait pu cacher sa tristesse devant la situa­tion qui était celle de la France; d’où découlait, à ses yeux, une situa­tion problématique ²°⁹. Mais une fois la France démocratique res­taurée, préjuger alors d’un retour de Georges Truffaut à cette orientation antérieure, n’est-ce pas tirer des plans sur la comète ? L’attachement de Truffaut envers la France est sans aucun doute aujourd’hui partagé par ceux qui, parmi les Wallons, souhaitent un rattachement de la Wallonie ou toute autre forme de réunion au voi­sin du sud. Reste la question de savoir si Georges Truffaut sert de réfé­rence.

2003

Le divorce belge mène à la France, VA 07/04/2003

Le Tournaisien Jean-Noël Marquebreucq rappelle cette citation de Malraux : « La France n’est vraiment la France que quand elle porte l’espérance de l’Humanité. »

René Swennen, avocat liégeois : « (…) Demain, tous se réjouiront d’être français. »

Marc Wilmet (ULB) : « Les livres d’histoire parlent de période espagnole, période autrichienne, période hollandaise, mais d’occupation française … »

2003

Mabille Xavier, La Belgique  depuis la Seconde Guerre mondiale, CRISP, 2003

Ou la Belgique vue par un fransquillon francophile …

(p.18)

En Belgique, la Libération est une restauration

En Belgique, la Libération correspond à une véritable restau­ration des institutions politiques, des partis et du domaine économique – très limité – de l’État.

La comparaison avec la France est très éclairante sous ces trois aspects.

La France procède à un changement complet de ses institu­tions politiques, avec une nouvelle Constitution approuvée par référendum le 13 octobre 1946, après rejet d’un premier projet le 5 mai 1946 : c’est le passage de la III^e République, qui n’a pas survécu à la guerre, à la IV^e République. En Belgique, les institutions politiques sont purement et simple­ment rétablies dans leur forme antérieure à la guerre. C’est ainsi que la Chambre des représentants et le Sénat élus en 1939 reprennent leurs activités, après exclusion de leurs mem­bres appartenant au Vlaams Nationaal Verbond (VNV) et à Rex, les partis qui avaient collaboré avec la puissance occu­pante.

(p.19)

En France, de nouveaux partis politiques sont créés : parmi les principaux, d’abord le Mouvement républicain populaire (MRP), ensuite le Rassemblement du peuple français (RPF). En Belgique, le renouvellement des forces politiques s’opère pour l’essentiel dans la continuité ; la création de l’Union démocratique belge (UDB) sera sans lendemain.

En France, le gouvernement tripartite (MRP – SFIO – PCF) présidé par Charles de Gaulle procède en 1945 à d’importan­tes nationalisations : quatre grandes banques de dépôt, les charbonnages, l’électricité et le gaz, trente-quatre compagnies d’assurances, les usines Renault. En Belgique, il ne sera pro­cédé à aucune nationalisation.

Les seuls domaines où il y aura, pour l’essentiel, continuité en France comme en Belgique sont ceux de la Justice et des poli­ces.

En Belgique, contrairement aux lendemains de la Première guerre mondiale, le nouvel après-guerre ne connaît de réfor­mes que dans le domaine social. Aucune réforme politique ou institutionnelle n’est décidée ni annoncée.

(p.33) Contrastes et rencontres entre mouvement flamand et mouvement wallon

Ils se différencient aussi par leurs positions à l’égard de Bruxelles. Le mouvement flamand est surtout motivé par la volonté d’enrayer la francisation. Le mouvement wallon, lui, hésite sur le statut à donner à la capitale et à son agglomération dans le cadre d’un État fédéral (…).

/Le mouvement wallon se caractérisait princiapelemtn par la haine du « flamand »…/

(p.101)  Coup d’œil sur l’état de l’Europe (sic) vers 1960

L’ouverture du Marché commun (…)

L’avènement de la V^e République en France (…)

(p.102) L’OECE devieent l’OCDE.

/C’est tout pour l’Europe. Le Marché commun, l’OCDE et … en France./

(p.120 & sv.) L’homogénéité imparfaite des régions linguistiques

(p.121) L’enseignement libre non subventionné, confessionnel ou non, y compte quelques établissements où les cours sont don­nés en français.

Plusieurs parlementaires élus en Flandre s’expriment en fran­çais, certains indifféremment dans l’une et l’autre langue.

En-dehors de ces situations de fait, la législation linguistique comporte aussi des dispositions relatives à la section françai­se de l’Université catholique de Louvain et des dispositions annexes.

Sans qu’il y ait symétrie des situations, il y a une certaine pré­sence de la langue néerlandaise en Wallonie. Une association dénommée Band et localisée à Namur se donne pour tâche de regrouper les Flamands de Wallonie. Le Belgische Boerenbond – Boerenbond belge comporte encore des gildes wallonnes sur le territoire des diocèses à majorité flamande. Avec ses organi­sations apparentées, il tisse et entretient des liens avec des agri­culteurs flamands fixés dans le reste de la Wallonie rurale.

À la veille des élections communales d’octobre 1964, un quo­tidien flamand consacre une page entière à la commune de Graux, dans la province de Namur, où le quotidien flamand relève avec satisfaction que le conseil communal est composé majoritairement de Flamands, très attachés à leur langue.

Le phénomène n’est pas limité au monde rural.

Quand les sections professionnelles régionales de la FGTB affiliées collectivement au MPW décident de diffuser parmi leurs membres Combat en lieu et place de l’hebdomadaire Syndicats, elles sont amenées à éditer aussi Strijd, destiné à la partie de leurs effectifs composée d’ouvriers limbourgeois occupés dans l’industrie liégeoise. Et après le concile de Vatican II, des messes seront dites en néerlandais dans des églises liégeoises.

/Entre le petit groupement Band, composé de néerlandophones … intégrés, le conseil communal d’une commune minuscule, composés de « Flamands », le Boerenbond entretenant quelques lines avec des agriculteurs « flamands » en « Wallonie » d’une part et d’autre part,

des écoles toujours francophones, ainsi que l’UCL, toujours avec une aile francophone à Louvain, sans oublier une portion de la populoation toujours foncièrement francophone à Gand et à Anvers, il y a une marge importante … /

(p.122) L’affaire de Louvain

Dès la présentation, la discussion et l’adoption de la législa­tion linguistique de 1963, divers groupements flamands criti­quent les dispositions dérogatoires relatives à l’Université catholique de Louvain (UCL) et les dispositions connexes qu’elle contient. Parmi ces groupements, figurent notamment des associations d’étudiants et d’enseignants.

Le 13 mai 1966, la conférence épiscopale confirme à l’unani­mité l’unité de l’institution universitaire et le maintien à Louvain de sa section française.

En 1967, l’Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OW) mène campagne en Flandre en faveur du transfert en Wallonie de la section française de l’UCL. Cette campagne coïncide avec une évolution des médias francophones qui ces­sent de répercuter de la même façon qu’auparavant les événe­ments qui se produisent en Flandre.

Dans les premiers jours de 1968, la publication en primeur par La LJbre Belgique du programme d’expansion de la section française de l’UCL va être l’occasion d’une grave crise. Le document prévoit la réalisation de cette expansion à Louvain même. L’opposition qui s’y manifeste s’étend rapidement à une grande partie de l’opinion flamande, même si les étu­diants apparaissent tout d’abord au premier plan. Leur action se durcit rapidement. Le slogan « Walen buiten » domine les manifestations.

La conférence épiscopale est dans l’impossibilité de maintenir sa position unanime de mai 1966. Elle se divise comme se divisent le gouvernement de coalition entre sociaux-chrétiens et libéraux et les instances dirigeantes du PSC-CVP, dont l’unité ne survivra pas à la crise.

2003

Vaute Paul, « La Belgique, pierre angulaire de l’idée européenne », LB 28/10/2003

C’est ce que représente la Belgique aux yeux de Jacques Chirac (sic).

Selon Chirac, il existe une « approche identique de la crise et de la situation au Proche-Orient », montrant leur « attachement aux Nations unies et au système multilatéral ».

L’Afrique et la francophonie ont également été citées comme des exemplqs (sic) de la parfaite communion franco-belge. (…)

« S’agissant des principes, des fondements mêmes de notre grande aventure europenne, nous regardons toujours dans la même direction. » Et il en va de même « pour ce qui conccerne l’ordre mondial ».

2004

Eggermont Vik, het eerste woord, in : DELTA, 3, 2004, p.1-2

Voor hen die het Franse gevaar ontkennen of onderschatten, zoals bleek uit een reactie van enkele lezers, willen wij toch even een blik werpen op de geschiedenis van de Zuidelijke Nederlanden.

Sedert 843, Verdrag van Verdun, behoorde het Graafschap Vlaanderen als leen tot West-Francia, dat weldra het Franse koninkrijk zou gaan heten. De Schelde zou voortaan de grens vormen tussen twee werelden: Romania en Germania, zeg maar: Frankrijk en Duitsland. Met een taalgrens had dit alles weinig of niets te maken. En wij zullen moeten wachten op de « Vader des Vaderlands », Keizer Karel V, vooraleer dit gebied ontheven wordt van zijn statuut van vazal van de Franse kroon.

Het Graafschap Vlaanderen behoorde door zijn uitzonderlijk geografische ligging aan de boorden van de Noordzee, door de arbeidszin van zijn nijvere bevolking, door de vroegtijdige opkomst van bloeiende steden en door zijn nijverheid, inzonderheid de weefnijverheid, tot de meest welvarende streken van Europa. Dante bezong het in roerende verzen:

Ma se Doaggio, Lilla, Guanto e Bruggia

Potesser, tosto ne sacia vendetta

(Purg. XX, 46-47)

(Mochten Dowaai, Rijsel, Gent en Brugge daar zijn

Wraak ware er dadelijk)

Het Graafschap heeft gedurende heel de Middeleeuwen dan ook de afgunst en de hebzucht van de (voortdurend in geldnood verkerende) Franse koningen gewekt. De zuidelijkste Dietse steden, thans gelegen in een uithoek van het vroegere koninkrijk, in Frans-Vlaanderen, Henegouwen en Artesië, dragen nog steeds de zichtbare sporen van hun herhaalde brandschattingen. Wie de prachtige reeks jaarboeken van Zannekin er op na kijkt, weet er alles van! Later zou een maarschalk van de Franse koning Lodewijk XlV aan zijn vorst schrijven: wij vernietigen hier de mooiste dorpen ter wereld.

Het was deze koning die een groot deel van Zuid-Vlaanderen en eveneens van de Zuid-Oostelijke Nederlanden heeft bezet namens zijn kleinzoon, die koning van Spanje geworden was. En zonder Engelse hulp ware hij er wellicht in geslaagd de gehele Nederlanden in zijn macht te krijgen.

De Belgische historicus Josson had het geduld en de werkkracht de Franse invallen te tellen. Hij kwam tot méér dan honderd invasies!.

Frankrijk heeft het nooit kunnen vergeten en vergeven dat dit deel van het koninkrijk aan zijn bevoegdheid heeft weten te ontsnappen. Het zet nog steeds zijn inspanningen voort om dit ongedaan te maken, zij het ook met subtielere middelen dan de militaire.

Na de Franse Revolutie bezette Frankrijk op het einde van de 18e eeuw onze gewesten. (p.2) Het Franse keizerrijk heeft ons zelfs eenvoudigweg geannexeerd. Onze mensen werden als Fransen beschouwd.

Onnodig er aan te herinneren hoe onze streken werden leeggezogen en uitgeplunderd. Onze abdijen en kathedralen werden verwoest, zij dragen er nog steeds de sporen van, onze kunstschatten werden met karren naar Parijs gevoerd. Onze jongens werden gedwongen in het Franse leger ingelijfd en als kanonnenvlees in eerste lijn ingezet. De eerste troepen die in 1814 Rusland binnenvielen waren jongens van bij ons. Eerst na de slag van Waterloo, wéér met Engelse hulp, werd daaraan een einde gesteld.

In 1830 gingen de Belgische revolutionairen als volleerde vazallen naar Parijs om er de kroon van het nieuwe koninkrijk aan te bieden aan de zoon van Louis-Philippe. De Engelsen staken daar een stokje voor en stelden Leopold van Saxen-Coburg voor als tegenkandidaat. Hij had eigenlijk Prins-gemaal van de toekomstige koningin van Engeland moeten worden. Onmiddellijk reageerden de Fransen met een aanlokkelijk voorstel voor een economische

Unie tussen de twee landen.

Gedurende de hele 1ge eeuw hielden de kuiperijen niet op. Het is voor de Fransen een vaste regel in alle buurlanden te intrigeren: Zwitserland, ltalië (Lombardije), Spanje (Catalonië en Baskenland, waar in een deel van beide gewesten nog de oude taal gesproken wordt)…

Nog niet zo lang geleden (1969), verscheen bij Desclée de Brouwer een boekje van een zekere « Gallus », vermoedelijk een Frans agent van het Quay d’Orsay « BENELUX- Vingt millions de Néerlandais? » met een voorwoord van FDF-coryfee Lucien Outers, dat een

scherpe aanval op de voorstanders van Benelux bevat, die er van beschuldigd worden « tegen Frankrijk te zijn » en de  » Frans-Duitse vriendschap te dwarsbo- men », waarin wij lezen:

« A vrai dire le particularisme du Benelux à l’estampille de Joris Van Severen n’avait pas attendu pour se durcir ni l’avènement du régime gaulliste, ni la signature du traité franco-allemand « 

En toch is dit alles geen duidelijk teken voor onze Vlaamse en Waalse politici. Zij zijn en blijven ziende blind. Zijn zij dan écht zo kinderlijk naïef? Kunnen zij zich dan écht niet inbeelden dat er inderdaad machten zijn die het op hen gemunt hebben? Denken zij nu écht dat Vlaanderen en Wallonië eilanden in de oceaan zijn? Dit volk is steeds geneigd sentimenteel te reageren op de gebeurtenissen en zijn diplomatie af te stemmen op gevoelens in plaats van op verstand.

ln geen van de drie Benelux-landen hunkert men naar een grotere rol in Europa voor de Lage landen.

Behalve wij.

de hoofdredacteur

2004

Flandre / Consulter les francophones, LB 27/01/2004

Les députées bruxelloises Françoise Schepmans et Caroline Persoons (MR) ont proposé de créer deux organes consultatifs pour les francophones qui résident en Flandre.

Le premier concernerait la périphérie bruxelloise, le second l’ensemble de la Flandre.

Tous deux devraient représenter à la fois des élus et des représentants d’associations culturelles francophones en Flandre.

Le premier serait actif auprès de la Commission communautaire française (Cocof). Le second serait chargé de remettre une fois par an un rapport au Parlement de la Communauté française. Il devrait comprendre notamment un membre d’une association culturelle domicilié à Fourons, et un autre résidant hors du Brabant flamand.

2005

België: het knechtje van Frankrijk , in : Delta, 1, 2005, p.1

De vraag is echter of het voor een groot deel van onze politieke kaste en onze media geen plichtsmatige schertsvertoning was.
(…) Nederland heeft het belang van een dergelijke tegenmacht altijd al begrepen, België daarentegen verkiest het knechtje van Frankrijk te blijven. Nochtans zijn we beter gediend met een verre bondgenoot, dan een begerige buur.
Betekent dit dat wij de V.S.A. steeds en overal slaafs moeten navolgen in elke diplomatieke zet, in elk militair avontuur? Neen, uiteraard niaI. We dienen ons op te stellen ais een kritische, maar bovenal loyale bondgenoot.

2005

BHV a été suivi par … Jean-Pierre Chevènement, DH 12/05/2005

« Si, et seulement si la volonté des Wallons était tournée vers nous, il y aurait bien entendu des affinités qui pourraient donner lieu à une association ».

2005

From: Hans Van de Cauter

Sent: Sunday, June 15, 2008 2:17 AM

Subject: B.U.B. NOUVELLES – NIEUWS

                                 COMPLOT FRANCO-ALLEMAND

Le fait que les tensions politico-communautaires soient si importantes en Belgique tient aussi à l’influence des Français et des Allemands. Ils ont sûrement contribué à la problématique actuelle.

Il faut en effet se rappeler que le nationalisme flamand a été essentiellement importé par l’occupant allemand durant la première guerre mondiale. Des preuves historiques en existent. Avant la Grande Guerre, les flamingants n’étaient pas pour la scission du pays et majoritairement unitaristes. En revanche, lors de la guerre, les Allemands ont activement soutenu et radicalisé les flamingants les plus durs dans le cadre de leur « Flamenpolitik », qui était à la base de « l’activisme », c’est-à-dire la première forme de nationalisme flamand. Ainsi, le séparatisme flamingant était né et il nous quitterait plus jusqu’aujourd’hui.

De plus, la résurgence subite du mouvement flamand dans les années 60 a été influencée par l’arrivée au pouvoir de De Gaulle en France. Selon l’historien belge, Vincent Dujardin (« Saga Belgica », Le Soir juin 2008) :

« D’après des rapports émanant de la Sûreté, [le Président De Gaulle] aurait de façon indirecte financé les partisans du “Walen buiten”, ce qui a conduit le gouvernement belge à s’opposer à une visite de sa part en Belgique en 1968. »

On sait d’ailleurs ce qu’il a fait au Québec (Canada) via des canaux diplomatiques parallèles (on se souvient de son slogan « Québec libre » prononcé devant une foule québécoise en 1968). La France a donc eu une l’influence secrète sur le mouvement séparatiste belge qui peut avoir été décisive.

Peut-être, cette influence existe encore à l’heure actuelle. Il y a en effet des rumeurs sur l’existence d’une cellulle spéciale au ministère des affaires étrangères Quai d’Orsay à Paris qui s’occuperait exclusivement de “la Wallonie”. De plus, des « attachistes » belges sont les bienvenus au sénat français où ils ont été accueillis il y a quelques années sans que quelqu ‘un en Belgique ne s’en soit ému. De toute façon, le fait de mener une propagande contre l’Etat belge avec de l’aide étrangère constitue un délit punissable (l’article 135bis du Code pénal).

Morale de l’Histoire : le mouvement séparatiste en Belgique est donc en partie un complot allemand, puis français né de la jalousie et destiné à casser la Belgique économiquement (trop) forte…

www.unionbelge.be

2005

TVLUX 10.40 – (27/09/2005)

Arena, Milquet, Cheron : soudure W-BXL

Simonet : vice-prés. on est francophone avant tout ; on est proche des Français

2006

Condijts Joan, Le ministère belge de l’énergie se trouvera à Paris, LS 27/02/2006

Le protectionnisme demeure, sans émouvoir quiconque, la nor­me en Europe, La Belgique devrait songer à cesser d’être le su­permarché des géants du conti­nent. Car les centres de décision et les multinationales installés sur notre territoire riment avec emploi. A défaut d’être patrio­tes, que les Belges soient pragmatiques.

2007

Dermagne Jean-Marie (avocat), Ne dites pas à ma mère que je suis spératiste …, LB 27/10/2007

La plupart des Wallons et des Bruxellois  tremblent à l’idée que la Belgique implose

C’est du moins le poncif que claironne la classe politique et que serine la presse. Ma   conviction est que la majorité de mes concitoyens francophones n’ont que faire des problèmes institutionnels et se préoccupent seulement de leur niveau de vie, de l’avenir de leurs enfants, des périls écologiques et, pour un nombre qui va croissant malheureusement, de leurs fins de mois et même de savoir où ils vont coucher ce soir.

Sur la scission de la Belgique, la ten­dance est, sinon à l’indifférence, à tout le moins au fata­lisme. Quant à moi, je suis résolument séparatiste. L’ac­ceptation de la scis­sion du pays est même, à mes yeux, une question d’hon­neur! Il n’est plus supportable que les Wallons se fassent traiter, à longueur de temps, de profi­teurs et de fai­néants. D est temps de balancer un grand coup de pied dans la fourmilière des préjugés. Les deux communautés ne se respectent plus et une bonne partie de la plus puissante méprise, voire même déteste, la plus faible. Laquelle refuse d’apprendre la lan­gue. Il faut que ça cesse ! Mieux vaut une rupture et un divorce que l’humiliation du désamour subi… J’ignore si on enseigne encore aux enfants que les Belges étaient, pour Jules César, les plus braves de tous les peuples de la Gaule. On sait maintenant, grâce no­tamment aux travaux démys­tificateurs d’Anne Morelli, que le célèbre empereur vi­sait, non pas un « peuple belge », mais des peuplades au nord de la Seine et qui n’étaient « braves » à ses yeux que parce qu’éloignées de la civilisation et des mœurs raf­finées… A cause de ce genre de supercheries historiques comme la « bravitude » des Bel­ges, il suffit d’une compétition sportive entre na­tions pour que la « belgitude » reprenne le dessus, malgré nos antagonismes. Mais, que l’école pri­maire remplace -en gardant le même pathos-l’histoire de Belgique par celle de l’Europe, et les générations montantes acquerront la fibre européenne au détriment du nationalisme belgicain et que la séparation -pour laquelle, aux côtés de « nos amis flamands », je plaide – se fasse en douceur.

L’arrogance nordiste et ce qui reste d’orgueil francophone ou wallon précipiteront sans doute la rupture. Je n’en serai pas, pour ma part, marri: mieux vaut être un Slovaque pauvre mais digne qu’un Tchécoslova­que regardé avec condescendance, moqué voire bizuté, parce qu’il est « de l’Est », parle le slova­que et mal le tchè­que. Pour l’avenir, j’appelle de mes . vœux une Europe des régions pouvant, i sinon damer le pion, à tout le moins tenir / la dragée haute, à ( l’empire américain. Mais, avant d’arri­ver à l’intégration européenne, la par­tie francophone de l’Etat belge agoni­sant pourrait tout naturellement se i tourner vers ses I sœurs et frères de [ langue d’outre-Quiévrain. Le parisianisme qui , tient le haut du pavé I dans les médias | français fait crain­dre aux Belges fran­cophones de voir remplacer le mépris flamand par le dé­dain français. Cela explique sans doute le peu d’engouement que suscite encore le réunionnisme. Mais la régio­nalisation qu’a connue la France au cours des deux dernières décennies, si elle n’a pas supprimé la morgue parisienne, en a très- substantiellement amenuisé les effets. De sorte qu’il n’y a pas lieu de redouter, me semble-t-il, que Bruxelles et la Wallonie soient traités moins bien que Lille et la région Poitou-Charentes, par exemple, dans une France reconstituée comme sous la I^e République. A cette époque, la Convention a imposé, tant pour nos régions dites belges que pour le reste de la France, des réformes aussi fondamen­tales – on cherche souvent à occulter ses avancées en n’évoquant que la Terreur – que l’abolition de l’esclavage, la séparation de l’Eglise et de l’Etat, le divorce, le système métrique, et bien d’autres. Vive, donc, la Wallonie libre et vive la Wallonie française. En attendant l’Europe des régions. •

2007

En annonçant sous forme de « canular » à ses auditeurs, le 13 décembre dernier, que la Flandre demandait son indépendance, la Radio Télévision Belge Francophone a eu le mérite d’attirer l’attention d’une opinion publique internationale et en particulier francophone, sur la fragilité institutionnelle du royaume. De fait, le processus de dislocation de l’État belge entamé depuis de nombreuses années ne semble pas marquer de pause, le nord et le sud de la Belgique formant désormais deux communautés de plus en plus distantes. Dès lors, se pose la question « La Belgique… suite ou fin ? ».

De nombreuses personnalités politiques de premier plan, wallonnes, bruxelloises et flamandes, ainsi que des journalistes placés au cœur de l’actualité politique belge, viennent proposer une réponse à cette interrogation que la France ne peut ignorer.

Programme

Accueil des participants à partir de 9h00. Petit déjeuner offert .

9h30-17h30

–   Séance d’ouverture par Paul Blanc, Président de France-Wallonie-Bruxelles et de l’Association française de solidarité avec les peuples de langue française.

–   Interventions et débats avec les participants.

–   Modération des débats et synthèse des travaux par Christian Napen, conseiller parlementaire.

Un buffet sera proposé à 12h30

aux participants inscrits.

17h30 :  Réception

Intervenants :

–   Jacques Myard, député, Maire de Maisons-Laffitte ;

–   Robert Collignon, ancien Ministre Président Wallon ;

– Jean-Maurice Dehousse, ancien Ministre Président Wallon ;

–   Eric Libert, député et échevin de Rhode-Saint-Genèse ;

–   Olivier Maingain, député fédéral, Président du FDF, bourgmestre de Woluwé-Saint-Lambert ;

–   Nelly Maes, députée européenne ;

–   Josy Dubié, sénateur ;

–   Philippe Dutilleul, journaliste ;

– Marc Platel,  journaliste

Cette manifestation est organisée par les associations « France-Wallonie-Bruxelles » et ASPELF.

è FWB

Fondée en 1997, l’association « France-Wallonie-Bruxelles » a pour objet de renforcer les liens de tous ordres entre Français, Wallons et Bruxellois. A travers les manifestations qu’elle organise, l’association remplit une mission d’information afin de développer chez les uns la connaissance des autres.

è ASPELF

L’association française de solidarité avec les peuples de langue française constitue la section française de la Conférence des Peuples de Langue Française. Fondée en 1971, la Conférence réunit des mouvements politiques, représentatifs des peuples de langue française d’Amérique du Nord (Québec, Acadie) et d’Europe (Jura, Romandie, Wallonie, Bruxelles, Val d’Aoste, France).

Elle a pour objet principal de renforcer les liens entre ces peuples, d’assurer entre eux toute forme de solidarité, notamment dans le cas de menace pour l’usage de la langue, ainsi que de soutenir la diversité culturelle et linguistique dans le monde

2007

Gilain André, « Le fait wallon ressemble à du provincialisme », DH 16/09/2007

L’avis de Robet Collignon, ancien ministre-président de la Région wallonne

(L’hymne wallon ou le projet de constitution wallonne sont des projets portés par des gens qui ne sont pas tout jeunes : cela fait un peu ringard, non ?)

« Plusieurs explications à cela : l’attirance des francophones pour la France, le fait que la Wallonie ne rencontre pas de difficultés flagrantes comme le Québec, … »

(Reste que vous semblez bien seul…)

« J’ai toujours ramé à contre-courant : du côté francophone, la vie politique manque de dynamisme et la pensée unique y est reine. » (sic)

2007

Gilles Dal, Le français des Belges, LB 27/10/2007

J’entendais l’autre jour Bernard-Henri Lévy à la télévision, et je me disais : ces Français, décidément, quand ils s’y mettent, qu’est-ce qu’ils parlent bien ! C’est quand même autre chose que nos édiles wallons : ils uti­lisent des subjonctifs plus-que-parfait, ils font les liaisons entre les mots; quand ils se disputent sur un plateau télé, ils se di­sent des choses comme : « permettez-moi de vous dire que votre point de vue me semble à tout le moins audacieux », alors que chez nous, ce serait plutôt : « ça, c’est du n’importe quoi, hein ». Ils s’apostro­phent par des formules comme : « si vous aviez l’amabilité de me laisser terminer ne fût-ce qu’un bout de phrase », alors que nous sommes plu­tôt habitués à des envolées comme : « oui, m’enfin, dites ! Je peux finir, oui ou non ? » C’est une question de style…

Bernard-Henri Lévy, donc. Son der­nier livre, qui parle de la gauche à l’aube du troisième millénaire, s’intitule « Ce grand cadavre à la renverse ». On n’imagi­nerait jamais ce genre de titre en Belgi­que, sauf peut-être à l’évocation d’un fait divers, si par exemple un homme de grande taille était retrouvé mort, attaché par les pieds au haut du signal de Bo-trange. Là, on pourrait comprendre le ti­tre « Ce grand cadavre à la renverse »; si­non, il y a très peu de chances. Les titres de livres, en Belgique, sont beaucoup moins lyriques; ils ressemblent plus à « Mon combat pour Auderghem », ou bien à « Sportivement vôtre », ou encore à « Mes­sieurs les Flamands, j’ai deux mots à vous dire ».

A-t-on déjà entendu Dominique de Vil-lepin parler de politique ? Quel verbe su­perbe ! H parle du « soleil noir de la puis­sance », du « pouvoir mystérieux des mots sur les choses », de la « formidable gravité

de la destinée humaine »… Imagine­rait-on Yves Leterme s’exprimer en ces termes ? Bon, je suis d’accord, il ne faut pas s’acharner sur le pauvre homme : ce n’est déjà pas facile pour lui en ce mo­ment. .. même si c’est quand même un peu de sa faute : des sorties comme « moi, quand on me cherche, on me trouve », ou comme « mettons-nous autour de la table, pour que chacun mette ses propositions sur la table, dans l’espoir que personne ne quitte la table », on a beau dire, ça manque quelque peu de panache.

Je suis d’accord, je généralise : nous avons, nous aussi, notre quota de gens chics; quant aux Français, ils ont Jean-Marie Bigard, Didier Barbelivien, Chris­tian Clavier, Gilbert Montagne… en fait, tous les amis do Sarkozy !… Ah, c’est sûr que depuis, l’accession du roquet sous speed .~ i_a présidence de la République, ^{103 f}Jnéorie de la France élégante a pris du ^s/c;rieux plomb dans l’aile : depuis quel­ques mois, les soirées à l’Elysée doivent davantage ressembler à une réunion d!an-ciens G.O. du Club Med de Corfou, qu’à un bal de la Cour à Versailles. On imagine d’ici les envolées du nouvel ami du prési­dent de la République : « hé ben mon co­chon, t’es logé comme un nabab, dis-moi ! Quand je pense que je t’ai rencontré à une soirée « Moon Light » à S’-Tropez, et que maintenant t’es le big boss de la France ! Non mais sans blague ! »

Préférons ne pas trop y penser, et reve­nons-en à la Belgique. Les choses avan­cent, paraît-il : il y aurait déjà quelques accords arrachés de haute lutte au sein de la coalition orange bleue. Joli résultat, en plus de trois mois : tout le monde serait enfin d’accord à propos de la composition des sandwiches à servir sur les tables de négociation. Au départ, d’après mes infor­mations, le VLD voulait plutôt des thons mayonnaise sur pain mou, mais le CDH freinait des quatre fers : les dirigeants dé­mocrates-chrétiens étaient d’accord pour le thon mayonnaise, mais ils exigeaient du pain gris de campagne. Le CD & NV-NVA, quant à lui, n’avait rien contre le pain gris de campagne, mais il était plus partisan du jambon-fromage. Le MR, lui, exigeait du pain bagnat, mais n’avait pas de préférence particulière entre le thon mayonnaise et le jambon-fromage. Rajou­tez à cela les talents de négociateur d’Yves Leterme, et tout le monde s’est retrouvé avec des croissants aux anchois.

Ce problème étant à présent derrière nous, place aux négociations institution­nelles !… Enfin, pas tout de suite, car il reste encore à choisir le snack qui fournira ces sandwiches. Et on se doute que ce ne sera pas une sinécure, car il va falloir trouver un snack qui ne soit situé ni en ré­gion wallonne, ni en région flamande, ni à Bruxelles-Capitale, ni dans les cantons rédimés, et dont le patron ne serait ni libé­ral, ni socialiste, ni démocrate-chrétien, ni extrémiste… Bonne chance ! La meilleure solution consistera sans doute à s’adresser à un fournisseur installé à l’étranger, pour être sûr de ne froisser aucune susceptibilité.

J’ai entendu parler d’un petit restau­rant situé à Klapieda, en Lituanie, je les contacte de ce pas.

2007

in : Delta 8, okt. 2007, p.16

« Een onafhankelijk Vlaanderen zal immers snel het meest francofiele en meest Latijnse land worden van de Germaanse landen in het noorden van Europa ».

Alexandre Adler in « Le Figaro ».

2007

La guerre secrète gaat verder…., in: Delta, 10 dec. 2007, p.13-15

Een vraaggesprek dat de nodige aandacht verdient

Onder de sprekende titel « La Flandre victime des nouveaux Richelieu » publiceerde het Franstalige ondernemersblad TENDANCES van 4 oktober 2006 een vraaggesprek met dhr. Jean-Pierre de Jamblinne de Meux (in ons artikel: JdM). Een gesprek met een ondernemer die door geopolitiek gepassioneerd is…                    

JdM stelt vast dat veel Belgische ondernemingen onder Franse vlag zijn gekomen, (…). Tot nog toe had JdM zijn vlijmscherpe analyse van de Belgische toestand slechts geuit in beperkte kring, thans doet hij het   « Charles voor het eerst publiek.

JdM begint zijn gesprek met de vaststelling dat wij doorgaans weinig op de hoogte zijn van de positie van Frankrijk in Europa. Napo­leon zegde al dat de politiek van een land bepaald wordt door zijn geografische ligging. Welnu, in grote lijnen is Frankrijk het enige land in Europa dat toegang heeft tot de vrije oceaan, vanaf de punt van Bretagne tot de Golf van Gascogne. De Duitsers beseften het belang daarvan maar al te goed toen zij er in 1940 de voorkeur aan gaven door te stoten naar Lorient, vôôraleer op te rukken naar Parijs. Ook de Gaulle besefte dit maar al te goed en hij buitte de geografische situatie van zijn land dan ook terdege uit. Frankrijk is momenteel het enige land dat een atoombom heeft en is ook aanwezig in de ruimtewedloop, want « qui domine la mer et l’espace domine la terre ».

Maar moet men nu ook België overheersen om Europa te domineren?

Wel, zegt JdM, de culturele stro-mingen in Europa lopen van West naar Oost en omgekeerd, veel minder van Zuid naar Noord. Herinnert u de Orient-Express van de Belg Nagelmackers. Deze trein stopte figuurlijk en letterlijk toen in april 1944 Stalin het ijzeren gordijn Net zakken. Maar wanneer op 9 november 1989 de Berlijnse muur wiel, was het de idee van de “TGV” waarmee de draad weer opgenomen werd: de Hoge Snelheidstrein: Londen-Rijsel-Brussel-Keulen-Berlijn-Warschau-Moskou-Sint Petersburg. De richting Oost-West werd hersteld en België ziet sindsdien heel Europa door zijn territorium trekken. Ons land is een kruispunt van communicatie: spoorwegen, waterwegen, pijplijnen, autowegen.

Stel nu dat u president van Frankrijk bent, wat gaat u doen als gevolg van uw geopolitieke positie om dit kruispunt te controleren? Gaat u België, zoals in het verleden, militair binnenvallen?

JdM: Neen, u ontketent wat men noemt « de geheime oorlog ».

En over « geheime oorlog » gesproken, daar kent Frankrijk wat van…

2007

Mouton Alain, Het probleem Frankrijk, in : Delta, 4/2007, p.2-4

(p.2) Ik raad u in dat verband de lectuur van de twee jaar geleden verschenen biografie van Pierre Harmel aan. Daarin wordt melding gemaakt van het wantrouwen van de Fransen tegenover de Belgische toppolitici halver-wege jaren ’60. Ook al waren ze eentalig Frans (zoals P.H. Spaak), men beschouwde het buitenlands beleid van België toen als anti-Frans. Couve de Murville, de Franse minister van Buit. Zaken noemde Bel­gië zelfs de ‘vijfde colonne’ van de Britten bij de Europese Gemeenschap en een van Engelands belangrijkste bondgenoten (oôt grote frustratie van het Quai d’Orsay). Wat een verschil met de francofiele politiek (cf. Irak, de fusie Suez-GDF) van de huidige Belgische bewindvoerders!

In die biografie staat zelfs dat men in kringen van de Gaulle er niets op tegen had om naast de Luikse rattachisten ook…flaminganten financieel te steunen. Dat is er niet van gekomen omdat – zo kan je tussen de lijnen lezen -de gaullisten eigenlijk in heel België geïnteresseerd waren.

Dat zijn zaken die veel Vlaams-nationalisten weigeren onder ogen te zien.

(p.3)  Op 22 februari mocht mijn V.V.A-afdeling (Verbond Vlaamse Academici-Brussel) als spreker de heer Philippe Dutilleul ontvangen als spreker.

Dat is de man achter de omstreden RTBF-reportage (het zogenaamde nepjournaal van 13 december 2006) over de eerste dag van de Vlaamse onafhankelijkheid. Tijdens zijn betoog vertelde hij dat hij over het onderwerp onder andere met verschillende diplomaten had gesproken. Die stelden (off thé record uiteraard) dat Frankrijk bij een splitsing van België « met alle middelen die het ter beschikking staan » acties zou ondernemen om naast Wallonie ook Brussel binnen zijn invloedssfeer te houden. Voor Frankrijk zou het inderdaad vooral belangrijk zijn om de hoofdstad van Europa op een of andere manier onder con­trôle te krijgen. Het diplomatiek corps staat klaar om zich op dat domein hard in te zetten.

(…)

En als het nodig is zal men zijn slag via maniulatie kunnen thuishalen. In Wallonië beschikt de zogenaamde rattachistische beweging amper over aanhangers. Maar bij een splitsing van België kan dit snel veranderen. Een vanuit Frankrijk opgedrongen referendum, de nodige onderhuidse of zelfs openlijke propaganda en de aanhechting is een feit. Zij zal in dat geval zelfs een ‘democratische’ legitimatie krijgen. Niet echt een leuk vooruitzicht.

Alain Mouton

2007

Van: alain.mouton@trends.be [mailto:alain.mouton@trends.be]
Verzonden: maandag 29 oktober 2007 10:37
Aan: vik.eggermont@skynet.be
Onderwerp: FW: La Flandre victime des nouveaux Richelieu – Tendances, 4.10.2007

 La Flandre victime des nouveaux Richelieu

ENTRETIEN AVEC JEAN-PIERRE DE JAMBLINNE DE MEUX, ENTREPRENEUR

Page PDF Pagina

Si tant de nos entreprises sont passées sous pavillon français, ce serait la conséquence d’une guerre secrète menée par la France. Et sur ce champ de bataille, la position de la Wallonie serait beaucoup plus enviable que celle de la Flandre. Un décodage plutôt atypique de l’histoire récente par un entrepreneur passionné de géopolitique, Jean-Pierre de Jamblinne de Meux.

Frappé par la similitude entre les stratégies mises en £uvre par les entreprises et la stratégie militaire, Jean-Pierre de Jamblinne de Meux n’avait jusqu’ici livré son analyse géopolitique de la situation de la Belgique que dans certains cercles privés, au nord et au sud du pays. Pour Trends-Tendances et pour Rudy Aernoudt, il accepte de la dévoiler pour la première fois au grand public.

TRENDS-TENDANCES. Lorsque vous analysez les rachats des grandes entreprises belges par des groupes français, vous nous conseillez de revoir notre géographie plutôt que de parler de stratégie économique ?

JEAN-PIERRE DE JAMBLINNE. Nous sommes effectivement peu conscients de la position de la France en Europe. Napoléon disait que la politique d’un Etat est dans sa géographie. De tout le continent, la France est le seul Etat qui a accès à la mer libre, avec la pointe de Bretagne et le golfe de Gascogne. Or un principe géopolitique est que celui qui domine la mer domine la terre. C’est pour cela qu’en 1940, lorsque les Allemands ont envahi le pays, ils ont ignoré Paris pour atteindre le plus rapidement possible la pointe de la Bretagne, Lorient, pour accéder à une mer libre.

Lorsque de Gaulle arrive à Londres la même année, c’est un renégat. Il n’est pas dépositaire de la légalité française mais il a bien compris, de l’extérieur, ce qu’était la France. Après s’être imposé auprès des Alliés, il revient en France, multiplie les référendums pour être sûr de sa légitimité et s’assurer qu’il parle bien au nom de la France. Et il dit «la France va exister». Il en avait les moyens, grâce à sa position géographique. La France est aujourd’hui le seul pays européen qui a un porte-avion atomique. La France, connaissant sa géographie et ayant le sens de la géopolitique, est dans l’aérospatiale parce que depuis 1970, celui qui domine la mer et l’espace domine la terre.

Faut-il dominer la Belgique pour dominer l’Europe ?

Les courants culturels en Europe circulent d’ouest en est et d’est en ouest, pas du nord vers le sud ou du sud vers le nord. Souvenez-vous de l’Orient-Express du belge Nagelmackers. Ce train, qui passait par la Belgique, est mort lorsqu’en avril 1944 Staline a créé le rideau de fer et coupé les courants est-ouest. Quand le 9 novembre 1989, le mur de Berlin tombe, qu’est-ce qui se recrée à la vitesse de la lumière ? Le TGV Londres-Lille-Bruxelles qui va aller vers Cologne, Berlin, Varsovie, Moscou, Saint-Petersbourg… Les courants est-ouest et ouest-est sont rétablis et la Belgique voit transiter toute l’Europe de l’Est. Notre pays est un carrefour de communication : chemins de fer, voies d’eau, pipelines, routes. Vous êtes le président de la France. Vous connaissez votre position géographique. Vous savez quelle est la position de la Belgique. Vous ne pouvez pas reproduire ce que Napoléon a fait, l’envahir militairement. Qu’allez-vous faire ?

C’est votre thèse de la guerre secrète ?

Absolument ! La France a une très longue tradition politique en la matière, nourrie par des gens qui avaient des savoir-faire : Richelieu, Mazarin, toutes les personnalités du temps de Louis XIV… Les principes de cette guerre secrète, selon Richelieu ? Je n’ai pas beaucoup d’argent, mais je vais travailler les esprits, intriguer ouvertement ou secrètement, maintenir les affaires de ces pays dans la plus grande difficulté – il faut que les Flamands ne s’entendent pas avec les francophones. Je vais inciter les subdivisions territoriales à se faire valoir au niveau international. Là, je suis béat d’admiration devant les Français. Ils ont réussi au-delà de toute espérance puisque les entités fédérées en Belgique peuvent conclure des traités internationaux.

Mais les Français ont-ils joué un rôle dans cette aspiration internationale, ou avons-nous fait cela tout seuls ?

Où se trouve l’ambassade de France à Bruxelles ? Rue Ducale, entre le parc de Bruxelles, le 16 rue de la Loi, l’entrée du parlement, et celle du parlement flamand.

Vous voulez dire que la France est au coeur du pouvoir à Bruxelles ?

Physiquement ! Et la France applique quotidiennement ses principes de la guerre secrète. L’énergie, les communications, les télécommunications, tout ce qui était décisif en Belgique est aujourd’hui aux mains de la France : Total a pris Petrofina, Alstom a pris les Acec, Alcatel a pris la Bell, Electrabel est aux mains de Suez, tout comme Distrigaz et Fluxys. On pourrait encore citer Axa. Le seul hic, c’est Arcelor, qui a échappé à cette réalité. Sinon, l’£uvre aurait été complète et parfaite.

Il y a tout de même d’autres exceptions, comme ING, passée sous pavillon néerlandais, ou Fortis, qui s’apprête à mettre la main sur une partie d’ABN Amro…

Nous ne connaissons pas encore la suite. Nous verrons bien. La stratégie, c’est aussi se montrer patient. La France a pris les leviers principaux, en jouant nos différences, en nous permettant de nous complaire dans nos réalités d’aujourd’hui, et en analysant notre géographie.

Un conditionnement géographique qui devrait inquiéter la Flandre, dites-vous. Vous évoquez le cas du port d’Anvers.

Rotterdam est le plus grand port de transport en vrac du monde. Les grands bateaux arrivent, alimentent les barges fluviales qui irriguent via l’Escaut la France, la Belgique, et toute l’Allemagne. Si on prend un cercle de 250 kilomètres autour de Bruxelles, on a 80 % de toute la production manufacturière en Europe, et 80 millions d’habitants. Rotterdam est dans ce cercle. Les Hollandais n’ont qu’une seule idée : faire de Rotterdam le plus grand port du monde. Anvers, lui, est le plus grand port du monde en produits finis et manufacturés. La différence ? Elle tient dans ce qu’on appelle la charge d’essieu. On peut charger un camion ou un wagon à 23 tonnes l’essieu à Anvers. A Rotterdam, jusqu’il y a peu, ce n’était pas possible à cause de la nature du sol. Qu’ont fait les Hollandais ? Ils ont construit la Betuwelijn, une ligne de marchandises à double voie à 27 tonnes l’essieu qui va jusqu’en Allemagne. Donc aujourd’hui, Rotterdam est en mesure de concurrencer Anvers pour les produits finis en plus des produits en vrac. Si vous voulez aller d’Anvers vers l’est, vous devez soit passer par Liège soit par le Limbourg hollandais où les Néerlandais évoquent une importante réserve ornithologique à traverser pour ne pas accepter qu’une liaison soit construite… Pourquoi encourageraient-ils la concurrence face à Rotterdam ? De l’autre côté, la France développe à tout crin Dunkerque, relié à l’est par l’autoroute de Wallonie qu’on met à trois bandes de bout en bout. L’importance stratégique du carrefour, c’est la Wallonie, pas la Flandre. Qu’est-ce qui est indispensable ? Passer par la Wallonie qui dispose d’un sol résistant et dont les différences de relief sont peu importantes. Dans ce domaine, l’avenir de la Wallonie est plus rose que celui de la Flandre. Observez : décisif pour le développement français en Europe, le TGV passe par la Wallonie, il n’y a qu’à rectifier la courbe de Louvain. Les Français construisent actuellement le canal de liaison entre Paris et l’Escaut, seule raison de l’existence de Strépy-Thieu. De leur côté, les Hollandais sont d’accord de construire dans leur Limbourg un canal de 10 kilomètres pour relier la Meuse au Rhin. Cela signifie qu’il ne faut plus passer par le canal Albert, donc plus passer par Anvers. Les politiques flamands savent parfaitement tout cela.

Alors, pourquoi ne réagissent-ils pas ?

Quand il y a eu sécession entre les Pays-Bas du Nord et les Pays-Bas du Sud, Guillaume d’Orange a pris toute l’intelligentsia flamande avec lui. Et c’est cela qui a fait la grandeur et le dynamisme des Orangistes. La Flandre reconstruit une intelligentsia, un substrat, mais il lui faut encore du temps. Qu’a déclaré lundi dernier l’ancien éditorialiste Marc Platel sur les ondes de La Première, à propos d’Yves Leterme ? «C’est un bon échevin d’un petit patelin.» C’est certainement un homme très intelligent, qui a fait de bonnes études, mais qui n’a pas suffisamment de vécu à titre personnel et à titre global pour intégrer tout ce que nous venons de dire. Nous sommes en train de rater le train, et de ne pas profiter de cette rente de situation extraordinaire.

Pour revenir à la question de l’intelligentsia, est-on tellement mieux lotis côté francophone ?

Non. Mais on n’a pas de velléités. C’est une grande différence. L’intelligentsia en Flandre sait tout ce que je viens de dire. Gand tremble sur ses bases : elle ne peut pas élargir l’écluse de Terneuzen, parce que les Hollandais ne veulent pas. Donc l’ex-Sidmar, fleuron de la sidérurgie flamande, est mis en péril par Dunkerque, où les Français offrent toutes les facilités. Demain, monsieur Mittal, en cinq secondes, peut décider que Sidmar, c’est terminé. Si pour une raison ou l’autre, Volvo, c’est fini, que devient Gand ? Vous ajoutez à cela que la population vieillit terriblement en Flandre. C’est mortel ! J’ai pris l’image avec quelques amis flamands : que voulons-nous être ? Un château fort ou une cathédrale ? Un château fort est un ensemble fermé que l’on visite en tant que ruine, et qui est l’expression d’un passé glorieux. Une cathédrale, c’est un ensemble ouvert, qui est toujours sur pied, et dans lequel on voit toute la beauté. C’est l’enjeu face auquel se trouvent nos amis flamands. Et pour être une cathédrale, il faut être ouvert.

Si la Flandre se rêve un destin de château fort, que va-t-il se passer ?

Ce sera une ruine dans quelque temps, tandis que la partie francophone vivra très bien, parce que la résistance de son sol lui garantit des revenus. Regardez la gare des Guillemins à Liège. La principauté de Liège connaît l’importance de sa position géopolitique. Elle a obligé le TGV à s’arrêter en dessous de la côte d’Ans, plutôt que sur les hauteurs. Pourquoi ? Parce que c’est un passage géopolitique. C’est le point obligé vers tout le développement à Liège. Les Liégeois jouent cette carte. La Flandre me fait penser à cet adolescent pris par ses rêves et un romantisme qui n’a pas beaucoup de sens. Cet adolescent a tout à perdre.

Mais la crise d’adolescence, n’est-ce pas une étape inévitable dans la vie d’un homme ?

Si, mais un adolescent peut faire deux choses. Un jour, il peut dire à ses parents que le temps d’être sérieux et d’avoir un peu de plomb dans la cervelle est venu, et leur proposer de s’asseoir autour de la table et de discuter paisiblement. Si on ne peut pas l’assagir, que dit le père ? Quitte la maison ! Fais ta vie ! Dans ces conditions, je connais quelques oncles de la famille que ce conflit arrangerait bien… 

Le français réduit davantage l’espace et l’envergure spirituelle. Après plus de 20 ans d’expérience professionnelle, je peux affirmer que les immigrés (plus de 30 nationalités) que j’ai eu en face de moi sont, à niveau égal, bien plus à même de s’exprimer dans une autre langue que les pauvres francophones. Ceci est dû à la pauvreté lexicale, la pauvreté phonologique et  les très nombreux illogismes du français comme langue de départ. Chose très granve, le français maintient l’esprit réduit.

L’intolérance francophone : une horreur…

2008

In : DELTA, 10, 2008, p.21

*  Het Rattachisme. De Vlaams-nationalisten staan er onverschillig, ja zelfs positief tegen-over. Zij verliezen dan wel uit het oog dat 1° de Waalse rattachisten blijkbaar over een heel goed uitgewerkt plan beschikken om hun doel

te bereiken, pure constitutionele spitstechno-logie zouden wij het noemen. En 2° zij volgen een perfect uitgekiende communicatiestrate-gie waar de Vlaams-nationalisten een puntje kunnen aan zuigen. In voile komkommertijd met hun plan uitpakken, waardoor hun plan buitensporig veel aandacht krijgt. Eerst het proefballonnetje van D. Ducarme oplaten om de publieke opinie met de gedachte vertrouwd te maken en vervolgens het momentum gaande houden met opiniepeilingen. Mogen wij veronderstellen dat een en ander gebeurt met geheime Franse hulp?                 

Mittérand heeft in 1990 zwaar geblunderd door de Duitse eenmaking te aanvaarden. De Franse leidende geo-strategen, genre Thual en Chaprade, hebben het hem nog altijd niet vergeven. De Fransen zijn op zoek naar com-pensatie voor de herrezen Duitse macht in Oost- en Centraal-Europa en hopen die in België te vinden. Bij gebrek aan een cohéren­te Bénélux visie rest ons enkel het Frans-Duitse machtsspel te ondergaan.

2008

André Belmans, advocaat : « Parijs heeft het land doorgezogen », in : Delta, 7, 2008,  p.19-22

OL: We onderscheiden een constante in de politieke geschiedenis van Frankrijk, een centralisatiepolitiek die zich doorzet sinds de middeleeuwen.

A.B.: Dat hebben ze afgekeken van de Ro-meinen. Eerst werd een bepaald gebied aan-gehecht, daarna werd het opgedeeld in pro-vincies. Die provincies hadden een praefec-tus. Men verkavelde zomaar, men stelde er zijn eigen mensen aan en men bestuurde vanuit Rome. En aïs we braaf waren, mochten we Romeins burger worden. Dat is de grond-gedachte en de Fransen geraken daar maar niet uit. Nog steeds kennen ze in Frankrijk

departementen met dergelijke prefecten, aan-gestelden van het centraal bestuur. Ik heb de laatste tijd veel boeken gelezen over de Fran-se politiek geschreven door Fransen. Dezelf-

de idée komt voortdurend naar voor: La Nati­on. Ze spreken wel over démocratie, maar het is een erg gecentraliseerde démocratie. In het boek ‘Le mal français » van oud-minister Alain Peyrrefitte staat dat aïs het Franse parlement een wet uitvaardigt waarmee de administratie niet akkoord is deze wet niet wordt toegepast. Maarja…

Hun politieke concepten zijn verouderd. De natiestaat is voorbij. De toekomst is aan de vrijwillige federaties van staten op basis van principes zoals we die terugvinden in de Ame-rikaanse grondwet. Dat is het tegenoverge-stelde van het Franse machtsapparaat dat van boven naar beneden ingrijpt. We moeten dit van dichtbij volgen, aangezien Frankrijk heeft moeten toegeven in de zaak Corsica. Dit kan aanstekelijk werken in de andere buiten-provincies. Nu hoort men daar niets meer van, maar vlak na de oorlog zijn er veel boeken verschenen over het régionalisme in Frankrijk. Daar verscheen een boek van Jean François Gravier met de sprekende titel « Paris et le désert français ». Parijs heeft het land leeggezogen.

OL: Daarbij komt nog een ‘messiaanse’ roepingsgedachte, dat ze ‘l’humanité’ moe­ten uitdragen over de hèle wereld.

A.B.: Ja natuurlijk, ze hebben zo hun manier om mensen te overtuigen. Een corresponden-te van « De Standaard » in Parijs schreef een artikel dat sterk beïnvloed was door de Franse gedachte, volgens mij sloeg ze de bal goed mis. Ik vertelde dit aan een diplomaat die daarover beter kon oordelen. « Vous ne pou­vez pas vous imaginer combien cette atmos­phère française, cette atmosphère parisienne influence les gens» antwoordde hij. Wij geven ons daar geen rekenschap van, maar allés is daar politiek besmet.

O.L.: Frankrijk heeft Europa steeds gezien aïs een verlengstuk voor haar machtspoli-tiek, om haar status van wereldmacht te behouden. Door de uitbreiding van de Eu-ropese Unie is Frankrijk de entente met Duitsland kwijt, de toenmalige as Parijs-Bonn, om over Europa te heersen. Met ve-renigde Duitsland voert nu terug een eigen politiek. Verandert dit de houding van Frankrijk tegenover de kleine staten?

A.B.: De Fransen zijn op diplomatisch gebied egoïstisch, machiavellistisch, maar fantas-tisch. Ze zijn er nu vooral op gericht satelliet-landen te verwerven, Europa onder te verde-len in invloedssferen. Aïs ze de macht over heel Europa niet kunnen behouden, dan zul-len ze die toch trachten te behouden over een deel van Europa. Er is niets nieuws in het Franse geopolitiek denken. Napoléon heeft die politiek van satellisatie in heel Europa ge-voerd tijdens zijn veroveringstochten. Nu de Fransen en de Duitsers zich zo en zo ver-staan, kan het niet anders dan dat ze zulke dingen bespreken op hun bijeenkomsten. De wilde dieren bakenen in de wildernis hun terri-torium af, voor de grootmachten geldt hetzelf-de. Ze hebben maar één streven: hun in-vloedssfeer af te bakenen en de erkenning en/an te bekomen door de andere. Bijvoor-beeld Nederland in de Duitse invloedssfeer en Frankrijk de handen vrij in België, zulke af-spraken zijn courant. Het uiteenvallen van België zou hiervoor een aanleiding kunnen zijn. Met Wallonie geannexeerd door Frankrijk zal Vlaanderen niets anders zijn dan een sa-tellietstaat , waardoor er tussen Vlaanderen en Nederland nog een grotere muur wordt opgetrokken dan na 1830. Maar ga dat maar eens aan de Vlamingen duidelijk maken.

O.L.: Dergelijke egoïstische houding van de grotere landen kan néfaste gevolgen met zich meebrengen voor heel Europa.

A.B.: ja, die politiek van satellisatie kan ook hun ondergang zijn. Men moet Europa zo spoedig mogelijk tôt eenheid brengen. Morgen zitten we met een aantal nieuwe grootmach­ten met veel meer inwoners dan Europa, neem bijvoorbeeld China, maar ook Brazilië of India, … De Verenigde Staten blijven niet de enige. De Fransen zijn eigenlijk ontredderd. De leiders, Chirac en zo, doen wel alsof ze weten waar ze naartoe gaan, maar het gewo-

ne volk… Zelfs Giscard d’Estaing (président van 74 tôt ’81) schrijft ergens: « We zien wel welke de volkeren zijn die vooruitgaan en wel-ke achteruitgaan, « c’est l’Allemagne qui gagne à tout coup ». Hij durft dat te schrijven, hij geeft toe dat Frankrijk achteruitgaat! Duitsland moet daar niets voor doen. De Europese uitbreiding naar het Oosten toe, dat is pure winst voor Duitsland. Op lange termijn denk ik niet dat de Fransen nog gevaarlijk kunnen zijn. Maar op korte termijn kunnen ze nog énorme stommi-teiten begaan en daar heb ik schrik voor, Ze kunnen nog veel kwaad stichten in Europa.

O.L.: Het is niet zo moeilijk deze geopoli-tieke constante te zien. Hoe verklaart u dan die blindheid hier te lande?

A.B.: Conscience heeft zijn volk leren lezen, maar wie heeft ons volk politiek leren denken? Politiek is streven naar macht. Men kan stre­ven naar macht om de macht, om het plezier zoveel mogelijk macht te hebben. Men kan ook naar macht streven om de bevolking des te beter te dienen. Onze mensen zijn zich gaan toeleggen op de handel en de nijverheid om, zeer individualistisch, rijk te worden. De staatszin is op een laag pitje gehouden. In de Zuidelijke Nederlanden komt daar nog bij dat wij gedurende eeuwen bestuurd werden door buitenlandse vorsten.

O.L.: Frankrijk is altijd anti-atlantisch ge-weest, eigenlijk omdat ze bang zijn hun macht in Europa te verliezen.

A.B.: Op dit ogenblik zijn zij de grote aansto-kers van het anti-amerikanisme. Indien Euro­pa niet oppast, zou het centrum van het we-reld zich wel eens kunnen verleggen naar de Stille Oceaan. De Amerikanen hebben maar te kiezen. Wij zullen de Amerikanen nog nodig hebben, vooral tegen het Franse en eventueel tegen het terug oplaaiende Duitse impérialis­me. Dat zij hier iets meer te zeggen hebben dan nodig is, kan minder kwaad dan dat het de Fransen of de Duitsers zouden zijn. Eigen­lijk nemen de Amerikanen een beetje de posi-tie in van Engeland vroeger, de oude ‘balance of powers’.

O.L.: In die zin zouden de Nederlanden dus duidelijk de atlantisch-maritieme kaart moeten trekken?

A.B.: Volledig mee akkoord.

O.L.: Nederland lijkt daartoe bereid, maar lonkt ook naar Duitsland.

A.B.: Ja, op dit ogenblik, maar dat is nieuw hoor. De Nederlanders zijn eigenlijk een beetje ontgoocheld in België door het slabak-ken van de Bénélux dat vooral veroorzaakt is door de désintéresse van de Belgische politici. Voor hen zijn wij een uiteenvallend land dat geen toekomst meer heeft, dat vroeg of laat toch in het vaarwater van Frankrijk gaat ko­men. In de 17^de of 18^de eeuw zei men reeds in Den Haag: « Gallia arnica, sed non vicina ». Wij willen wel de vrienden zijn van Frankrijk, maar niet de buren.

O.L.: Hoe zou men het tij kunnen keren. Hoe zou men de Beneluxdimensie nieuw leven in kunnen blazen, Europa werkelijk federaal maken?

omstandigheden kunnen omslaan. De voor-uitzichten zijn niet schitterend. Met dat te zeer te verkondigen is men zowat Cassandra en die is nooit populair. In deze tijd moet men de mensen zeggen dat allés goed gaat. Toch geloof ik in de wetten van de geopolitiek. Neem nu zelfs dat de Nederlanden bijvoor-beeld onder Duitse contrôle zouden komen. Ik wens dat niet, wel integendeel. Het zou niet lang duren of ze zouden een énorme invloed uitoefenen in Duitsland, maar zij zouden het niet politiek uitbuiten. Het gezagscentrum zou toch in Berlijn blijven. Dat is natuurlijk geen goede oplossing, zelfs niet voor een korte tijd. Wij moeten openstaan voor allé landen, ‘wij zijn een land van zeevaart, van havens, een overgangsgebied, één grote verkeerswisse-laar. Dat is onze toekomst. Daarom moeten wij, zelfs in een verenigd Europa, ons zo neu-traal mogelijk opstellen tegenover onze grote buren. In politiek opzicht moeten wij gelijke afstand houden van de drie.

A.B.: Het vuur moet men hoeden, zelfs in tegenspoed. Ten tweede, het kan verkeren, de (…).

Filip De Cauwer Wouter van den Meersch

2008

La Wallonie francaise ?

par Jacques Attali

Source : http://blogs.lexpress.fr/attali/about.html

Le 9 septembre 2008, 21h26 |

Une fois de plus, le gouvernement belge est tombé ; et  les partis flamands, lancés dans une surenchère entre eux avant les  prochaines élections , avancent des exigences d’autant moins acceptables  que, pour beaucoup de Flamands, un refus wallon serait une bonne nouvelle,   précipitant la naissance d’un Etat flamand, ni belge, ni néerlandais. 

La goutte qui pourrait faire déborder le vase est la question des 6 communes dites «  à facilités  linguistiques » limitrophes  de Bruxelles. Elles sont  géographiquement incluses  en Flandre  mais pas linguistiquement  : alors Bruxelles est à 85% francophone,  les communes  voisines  le sont aussi   ; deux d’entre elles,   Linkebeek et Rhode St Genèse , le  sont  même à  70 et  88%. Or, les  Flamands veulent inclure ces 6 communes  dans leur unilinguisme.  Cela y  entraînerait   la fermeture des écoles francophones, quand elles existent,  la fin du droit de vote en faveur de partis francophones,  et  la fermeture des services publics et judiciaires  dans la langue de Molière. Déjà,  trois   bourgmestres  francophones  de ces communes se voient refuser le droit d’entrer  en fonction bien qu’élus au suffrage universel, parce que  la  Flandre  refuse de confirmer le vote.  Si les Flamands  tentent  ainsi  d’imposer aux francophones  voisins de Bruxelles de vivre en flamand, et considèrent Bruxelles comme leur seule capitale,  les  Wallons   ne pourront l’accepter et cela en sera fini de la Belgique. 

 La Belgique  est un grand acquis de l’Histoire : comment espérer en  l’unité  de  l’Europe si  s’effondre celle de la Belgique   ? Mais la situation en arrivera  peut-être  bientôt à un point de non-retour ; et les  Wallons, comme les Bruxellois,  doivent  savoir ce que fera la France  s’ils décident de rompre avec la Flandre, ou si la Flandre  divorce : soutiendra-t-elle  encore une Belgique devenue imaginaire,  ou une Wallonie non viable ?

A mon sens, sans faire campagne pour le rattachement de la Wallonie,  la France devra bientôt dire publiquement  que,  si, par malheur, la Belgique venait à se défaire, cela pourrait être  de son intérêt    d’accueillir  la Wallonie et de voir accorder à  Bruxelles un statut de district  européen, indépendant de la Flandre. Le prix à payer pour la France  serait sûrement plus faible que ce que cela lui  rapporterait, ne serait-ce que par l’augmentation  de  ses droits de vote dans les institutions européennes.  C’est un beau débat. Qu’il commence !!!!! 

Le profil de Jacques Attali, par lui-même

Professeur, écrivain, conseiller d’Etat honoraire, conseiller spécial auprès du Président de la République de1981 à 1991, fondateur et premier président de la Banque Européenne pour la Reconstruction et le Développement à Londres de 1991 à 1993, je suis maintenant président de A&A, société internationale de conseils, spécialisée dans les nouvelles technologies, basée à Paris, et président de PlaNet Finance, organisation internationale à but non lucratif, rassemblant l’ensemble des institutions de microfinance du monde.

J’ai fondé en 1980 Action Contre la Faim; en 1984 le programme européen Eurêka (programme majeur européen sur les nouvelles technologies qui a inventé, entre autres, le MP3). J’ai aussi lancé, en 1989, un programme international d’action contre les inondations catastrophiques au Bangladesh.

Ensuite, j’ai conseillé le secrétaire général des Nations Unies sur les risques de prolifération nucléaire.

Je suis à l’origine de la réforme de l’enseignement supérieure, dite LMD, qui harmonise tous les diplômes européens. Docteur d’Etat en Sciences économiques, je suis diplômé de l’Ecole Polytechnique, (major de la promotion 1963), de l’Ecole des Mines, de l’Institut d’Etudes Politiques et de l’Ecole Nationale de l’Administration.

J’ai enseigné l’économie théorique à l’Ecole Polytechnique, à l’École des Ponts et Chaussées et à l’Université Paris-Dauphine. Je suis docteur honoris causa de plusieurs universités étrangères et membre de l’Académie Internationale des Cultures.

Je suis chroniqueur à L’Express et l’auteur de quarante livres, traduits dans plus

de vingt langues et diffusés à plus six millions d’exemplaires dans le monde entier: des essais (traitant de sujets variés allant de l’économie mathématique à la musique), des romans, des contes pour enfants, des biographies et des pièces de théâtre.

2008

LE SOIR, 9-10.08.2008, p. 15,  « Forum » < forum@lesoir.be >

De grâce, amis wallons, restez comme vous êtes !

Jean-Marc Bocquet, citoyen français

Chers amis belges, j’ai frémi en lisant le récent sondage, paru dans La Voix du Nord, où il est dit que les partisans d’un rattachement de la Wallonie à la France se mettaient doucement à conquérir la majorité. Je comprends que l’intransigeance et le mépris flamands génèrent cette réaction d’amertume, qui est plus, je l’espère, une expression de lassitude qu’une conviction charpentée. De grâce, amis wallons, avant de vous prononcer, regardez-y à deux fois, ne vous laissez pas aller, renseignez-vous, analysez les conséquences d’un tel choix.  (…)

 Oui, je sais, il y a bien quelques « rattachistes » en Wallonie … Ils flattent les orgueils et suffisances des salons qui nous gouvernent. Mais, de grâce, amis wallons, restez comme vous êtes. Combien de Français du Nord vont chez vous en vacances, retrouver leurs vieilles racines oubliées, se requinquer comme à une sève de joie de vivre, de convivialité, de simplicité, de liberté, d’hospitalité et … d’intelligence. La vraie : celle du coeur. A propos de rattachement, rêvons un peu pour finir : pourquoi pas rattacher le Nord-Pas de Calais … à la Belgique?

2008

LE SOIR, 9-10.08.2008, p. 15,  « Forum » < forum@lesoir.be >

De grâce, amis wallons, restez comme vous êtes !

Jean-Marc Bocquet, citoyen français

Chers amis belges, j’ai frémi en lisant le récent sondage, paru dans La Voix du Nord, où il est dit que les partisans d’un rattachement de la Wallonie à la France se mettaient doucement à conquérir la majorité. Je comprends que l’intransigeance et le mépris flamands génèrent cette réaction d’amertume, qui est plus, je l’espère, une expression de lassitude qu’une conviction charpentée. De grâce, amis wallons, avant de vous prononcer, regardez-y à deux fois, ne vous laissez pas aller, renseignez-vous, analysez les conséquences d’un tel choix.  (…)

 Oui, je sais, il y a bien quelques « rattachistes » en Wallonie … Ils flattent les orgueils et suffisances des salons qui nous gouvernent. Mais, de grâce, amis wallons, restez comme vous êtes. Combien de Français du Nord vont chez vous en vacances, retrouver leurs vieilles racines oubliées, se requinquer comme à une sève de joie de vivre, de convivialité, de simplicité, de liberté, d’hospitalité et … d’intelligence. La vraie : celle du coeur. A propos de rattachement, rêvons un peu pour finir : pourquoi pas rattacher le Nord-Pas de Calais … à la Belgique?

2009

WALLONIE JACOBINE, in : R.E., 78, 2009, p.5

Notre ami Robert Steuckers a publié sur le site d’Eurosynergie la traduction qu’il a réalisée d’un article de Brecht Arnaert, paru dans le numéro 139 de la revue Meervoud sous le titre ‘La Wallonie, futur nouveau département mosan de la Jaco-binie’.:

L’histoire révèle que la France a tenté pas moins de cinquante-quatre fois de s’emparer du territoire qui constitue aujourd’hui la Belgique. Ces tentatives relevaient d’une pensée stratégi­que à laquelle Flamands et Wallons ne sont guère ouverts: la géopolitique.

(…)

C’est dans ce cadre qu’il faut replacer l’histoire de la Belgique. Pendant des siècles, il s’est révélé impossible de la conquérir mili­tairement et politiquement. En revanche, sur le plan économi­que, elle semblait plus vulnéra­ble. Les Wallons l’ont appris depuis toujours. La société ano­nyme Belgique, soit la Société Générale, qui au départ était une société néerlandaise, a été rapi­dement noyautée par des élé­ments français.

En accord avec les fondateurs français de la Bel­gique, du genre Charles Rogier qui délivrait les Licences étati­ques pour l’exploitation des mines, la Wallonie a très vite été littéralement pompée. A ce stade de la démonstration, on peut considérer que la Wallonie n’a jamais montré beaucoup de solidarité avec la Flandre, en déliant sa bourse. Pour sa défense, on doit remarquer que nos frères wallons n’ont jamais été vrai- , ment riches.

Les profits retirés du sous-sol wallon ne sont jamais tom­bés dans l’escarcelle des Wallons. Ils sont allés vers le centre de l’établissement belge, la bourgeoisie bruxelloise qui, grâce à ses richesses nouvelles, espérait entrer triom­phalement au panthéon du Gotha français. Jusque bien avant dans le XIXe siècle, ces milieux sont restés convain­cus que la Belgique, exploitée économiquement et dé­pouillée ainsi de son indépendance réelle, allait finir par être annexée à la France. Cette annexion ne s’est pas pro­duite, car cette bourgeoisie francophile a dû compter avec l’émergence de divers mouvements démocratiques et populaires qui étaient hostiles à cette perspective. Alors que les classes bourgeoises se rangeaient dans l’opinion française, les classes moins fortunées ont développé deux opinions publiques distinctes, la flamande et la wallonne, la bourgeoisie bruxelloise et une fraction importante de la noblesse demeurant des ‘Français de seconde main’, réfrac-taires à l’évolution populaire.

Aujourd’hui, il ne faut pas chercher loin le lien avec la France. La vente de la Société Générale au groupe Suez, en 1988, et la conquête récente d’Electrabel s’inscrivent dans le schéma de la Belgique, petite sœur de sa grande patrie la France. A présent que les espoirs de ramasser le pactole se sont évanouis, on découvre à quel point l’éco­nomie belge est fragile et vulnérable : dans tous les sec­teurs utilitaires, tels les eaux-gaz-électricité, c’est Paris qui décide. Quelle autre explication pour l’augmentation bru­tale de 20% du prix de l’énergie ? L’uranium serait-il de­venu plus cher ? Les centrales d’Electrabel n’ont quand même pas, que je sache, été sorties de la comptabilité.

L’option sur la France que prendrait la Wallonie en cas de disparition de la Belgique ne paraît donc pas une bonne idée. Quel intérêt auraient les Wallons à être gouvernés depuis une capitale lointaine ? Pourquoi se rendre dé­pendants d’une puissance qui, dans le passé, les a tou­jours, en dépit d’une parenté culturelle et linguistique, exploités par l’intermédiaire d’une certaine bourgeoisie belge ? Namur peut tout aussi bien être la capitale du pays voisin de la Flandre, où il fait bon vivre, avec des forêts, des grottes, des rivières, tant d’atouts touristiques. Quel pays mieux que la Flandre pourrait soutenir la Wallonie qui se constituerait comme vingt-huitième Etat membre d’une Europe unie ?

D’accord ? Pas d’accord ? Nous recevrons avec intérêt vos réactions, pour les répercuter, bien entendu, dans le

prochain RE, la revue de la bannière Wallonie de Terre & Peuple.

2009

in: Delta, 6, 2009, p.24

Uit La Libre Belgique van 19 juli 1994 plukten wij volgend stukje: « … J’ai des preuves de l’existence d’un complot français. Les Français ont les mains libres pour faire main basse sur la Belgique. Ils ont reçu l’approbation des Allemands en remerciement de l’aide française lors de la réunification et en compensation des investissements réalisés en Allemagne de l’Est qui rompaient l’équilibre établi… »

De auteur was Hans Broeckmans, destijds journalist van Trends en auteur in 1993 van een boek « Vlaanderen, een Franse kolonie? » (uitgave Davidsfonds, Leuven)

In: Delta, 5, 2009, p.23

Wallonië en Frankrijk. Met Waalse Congres stemde in 1945 met 46% voor een aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Hierop volgde echter een nieuwe stemming die zich uitsprak voor Waalse autonomie in het Belgische kader. Volgens Alain Collignon van SOMA vertegenwoordigden de congressisten slechts een klein deel van de Waalse bevolking; de katholieke partij was quasi afwezig. Wel beïn-vloedde destijds de bewondering in Waalse middens voor De Gaulle het hele gebeuren, terwijl de Koningskwestie om Koning Leopold III ook een roi speelde. Groepjes « reunionisten » onder leiding van François Simon, voorzitter van « Gaulois », die twee honderd suppor­ters had meegebracht, gaven de doorslag bij de stemming. Bovendien was er de meer dan duistere invloed van de Franse ambassadeur. Men weet nu dat in 1950, enkele jaren later, toen de Koningskwestie haar hoogtepunt be-reikte, in de nacht van 31 juli de Consul-generaal van Frankrijk in Luik, Jules Daniel-Lamazière, verzekerde dat twee Franse regimenten klaar stonden op de grens over te steken. Feit dat o.a. bevestigd werd door André Schreurs (Wallonie Française) wiens vader, Fernand (lid van het Harmel Centrum), destijds deelnam aan de besprekingen.

2009

in: Delta, 7, 2009, p.8-13

Het Walenland en de Nederlanden (deel 3)

III. Lotsverbondenheid

Hierboven hebben wij respectievelijk aandacht besteed aan de etnische en taalkundige ver-scheidenheid binnen het Walenland zelf en aan de enorme emigratie vanuit het Neder-landstalige gebied naar het Walenland toe. Wij zetten daarmee aïs het ware een stap van het heden naar het gisteren. In dit derde luik willen wij nog verder doordringen in het verleden en aandacht besteden aan de historische lotsverbondenheid van allé gewesten van de Zuidelijke Nederlanden. Aan een eerste aspect van dit onderwerp werd ook reeds door A. de Bontridder aan­dacht besteed, waar hij (in de hierboven aan-gehaalde studie) schreef: « Gans de geschie-denis door is er een min of meer stevige lots­verbondenheid geweest tussen de gouwen die de huidige Belgische ruimte uitmaken. Die lotsverbondenheid bestond vôôr, tijdens en na het Lotharingse Rijk, tijdens het bestaan van de XVII Provinciën der Nederlanden, onder de Spaanse, Oostenrijkse en Franse overheer-sing, en bestaat nog in de Belgische staat sinds 1930. » De auteur stelt verder ook – wij citeren:

« Brains »

« Gedurende deze lange tijdsspanne, die on-geveer 1500 jaar geschiedenis omvat, zijn het steeds de Vlamingen geweest die in deze gebieden de grootste roi hebben gespeeld. In de staatskunde, in de kunst, op het gebied van handel en nijverheid, stonden zij steeds vooraan om niet te zeggen op het voorplan. Maar zelfs gedurende het tijdstip van het zo-genaamde Waalse overwicht in de Belgische staat zijn het niet altijd zuiver « Waalse » krachten geweest, die de staat beheersten. De lei-dende kringen stonden onder sterke invloed van verfranste Vlamingen. Onder de zogenaamde Waalse schrijvers en kunstenaars en vooraanstaande persoonlijkheden vinden wij immers de volgende namen: Caesar Franck, Godefroid Kurth, Pietkin, J. Feller, Van Walleghem, Van Belle, Jenissen, Vaniesbecq, Duesberg, Schoonbroodt, Paul van der Borght, Van der Maesen, Frans Dewandelaer, Van Cutsem, Vrindts, Verhaeren, Charles de Coster, Georges Rodenbach, Van Lerberghe en ontelbare anderen, waarvan de naam mij niet onmiddellijk te binnen schiet. In de politiek, (p.9)  in de handel, in de nijverheid en in de financies vinden we een geweldig aantal vooraanstaande persoonlijkheden, die hoewel zij een belangrijke roi speelden en nog spelen in de Belgische ruimte, zonder zich aïs Vlamingen te gedragen, toch tôt ons volk beho-ren naar hun afstamming. Met deze gegevens willen wij erop wijzen dat de ‘echte’ Walen feitelijk veel minder talrijk zijn dan velen van ons denken, en dat het voor een groot deel, tegen allé schijn in, ook Vla-mingen zijn, die niettegenstaande allés het meest actieve en werkzame deel zijn geweest der bevolking in de Belgische ruimte. » Einde citaat.

Historische terugblik

Vanzelfsprekend gebruikt de auteur het begrip « Vlamingen » in zijn betoog aïs verzamelnaam voor de (van oorsprong) Nederlandstaligen binnen de Belgische begrenzing. Het zoge-naamde « sociologisch » gegeven – beter zou zijn Belgisch gegeven – waardoor Limburgers en Brabanders zich, sedert 1830, ook aïs Vlamingen zijn gaan beschouwen, heeft zijn equivalent van even récente datum aan de andere zijde van de taalgrens. « Het duurde tôt 1913 eer de Waalse Haan en de geelrode vlag geboren werd, ter vervanging van de eeuwenoude leeuwenschilden van de Waalse graafschappen. Het woord « Wallonie » werd voor het eerst gebruikt in 1857 in de titel van het tijdschrift van de ‘Société Liégoise de Lit­térature Wallonne’.⁶ Van enige politieke be-doeling was er bij deze letterkundigen geen sprake; zij leefden overigens in de beste ver-standhouding met hun Vlaamse collega’s o.a. Jan Frans Willems.

In 1895 omschreef prof. M. Wilmotte het Luik-se volkskarakter aïs volgt: « II semble avoir pris quelque chose de la familiarité et de la rudes­se teutonnes. Mais si cette familiarité lui reste intégralement (…) la rudesse fut, du moins tempérée par cet apport à la fois méridional et Chrétien … C’aura été l’honneur et la faibles­se de notre race, que d’avoir associé à un indomptable instinct d’individualisme germa­nique, l’allure plus vive, la sensualité plus prompte et l’humeur plus mobile et plus sar-castique du Gallo-Romain. »⁷

In datzelfde werk citeerde de auteur onder andere uit de Monumenta Germaniae Histori-ca, waaruit blijkt dat men het in Luik, anno 1149. had over « nos Germani sumus, non Galli comati », en verder, « quia non essent Alemani, sicut dicebat bulla ipsius, sed Galli sive Germani ». Germani betekende toen van-zelfsprekend thiois of Diets. Men kan dus rustig stellen dat zowel historici als taalkundigen zich, op het einde van de 19e eeuw, nog ten voile bewust waren van hun niet-Franse verleden. De historische breuk met dat verleden kwam eerst tôt uitdrukking, toen de politieke Waalse beweging zich aïs symbool de zogeheten « Waalse » (in feite Gallische) Haan koos en zich als verfransingma-chine ging ontpoppen. Doch toen was België reeds geboren.

De Belgische revolutie: 1830

Misschien is het hier de beste plaats om eens te meer het ballonnetje door te prikken van « de Walen aïs gangmakers van de Belgische revolutie van 1830 ». Wij gaan daarvoor te rade bij de wel onverdachte Gérard Knuvelder en diens Rampjaar 1830 ^s, waar hij vaststelt en noteert – wij citeren dwars lezend: « Huidig nationaal inzicht zou er misschien (in-derdaad misschien!) over gedacht hebben de Waalse gewesten niet bij Nederland te voe-gen, maar men zou daardoor Frankrijk een uitbreiding van gebied gegeven hebben die een onmiddellijke bedreiging van Nederland werd », aldus de inleiding tôt deze studie. De onrust tussen 1815 en 1830 was geen typisch Zuid-Nederlands, laat staan een Waals ver-schijnsel. In 1819 vroeg de burgemeester van Maastricht ontslag als lid van de Staten-Generaal op grond van zijn

onbekendheid met

⁶  J. Rutten, ‘Het Walenland in de Nederlanden’, in. Zannekin Jaarboek I Zannekin, 1977, p. 8.

⁷ M. Wilmotte, Le Wallon, Brussel 1895, p. 114-116.

8 G. Knuvelder, Het Rampjaar 1830, Hilversum 1930.

(p.10) het Nederlands. De grote petitiebeweging met betrekking tôt vrijheid van drukpers en onder-wijs kende, naast Luik, Verviers en Brussel, ook Maastricht aïs gangmakers; de beweging deinde al over Noord-Brabant uit naar Den Haag, Gelderland en Friesland. Uit de krant Courrier de la Meuse bleek duidelijk dat het Zuiden zich niet aïs « Belgen » achteruitgesteld voelde, doch wel zich in zijn katholiciteit be-dreigd meende. De eis tôt vrijheid van gebruik van de Franse taal werd al evenzeer door de katholieken in het Noorden gesteund (cf. de Rotterdamse, Nijmeegse en Utrechtse peti-ties). Toen 1830 aanbrak was het derhalve politiek woelig in de ganse Nederlanden, doch niets kon een revolutie laten vermoeden. De libérale oppositiekrant Belge schreef op 6 au-gustus dat: « … ook diegenen die zich het meest tegen de gang der regering gekant to-nen, de noodzakelijkheid aanvoelen van het bewaren van de goede orde en de eenheid. » Op 16 augustus besluit Le Courrier des Pays Bas – « nomen » was toen nog « omen »! – na de grieventrommel geroerd te hebben, dat: « … de Zuiderlingen gesteld zijn op het vaderland dat men hen kortgeleden gegeven heeft; een va­derland dat de voormalige Franse regering ons nooit zo ruim heeft toebedeeld aïs onze tegenwoordige. » De katholieke Luikse Courrier de la Meuse stelde voorop: « dat slechts wetti-ge middelen mogen gebruikt worden om de grieven weggenomen te zien. » Noch de libera-len, noch de katholieken, noch de adel, noch de geestelijkheid en evenmin koophandel en industrie wensten een revolutie. Het Brusselse oproer had met Nederlandse politieke kwes-ties niets te maken. Aïs de geïmporteerde revolutionairen op 26 augustus de Franse vlag hijsen op het Brusselse stadhuis wekt dit niet in het minst enig enthousiasme bij de bevol-king. Staatkundige en taalpolitieke aspecten hebben in 1830 hoegenaamd geen belangrij-ke roi gespeeld. De rasechte Nederlander Sasse van Usselt hield ook nog in 1830 zijn redevoering in Den Haag in het Frans. Facit: de scheidingslijnen van het verzet tegen en de aanhankelijkheid aan de regering van Willem 1, liepen allesbehalve parallel aan de toenmalige Rijksgrens en/of de taalgrens van heden. Tôt zover de vaststellingen van Gérard Knuvelder.

En vroeger?

Gezien de geschiedenis van de voorafgaande eeuwen kon dit moeilijk anders. Om dit aan te tonen verlaten we even de terugblikgeschied-schrijving – van het heden steeds verder het verleden in – en hernemen wij de traditionele chronologische méthode. Geen enkel Waals gebied had immers hetzelfde lot ondergaan van Vlaanderen, dat door het verdrag van Verdun in 812, gedurende zeven eeuwen poli­tiek verbonden werd met het latere Frankrijk. Dat thans 210 van de 340 oorspronkelijke gemeenten van het oude graafschap Hene-gouwen binnen de Franse staatsgrenzen die-nen gesitueerd te worden, is een ander ver-haal dat « De Franse Nederlanden » tôt titel heeft.

Des te intenser waren de bondgenootschap-pen – over de taalgrens heen – tussen de an-dere gouwen van de Nederlanden. Wij citeren opnieuw dr. J. Rutten⁹: « Randgebied van het Duitse Rijk, werd er tôt aan de 15e eeuw wei-nig of niet aan grote politiek gedaan. Men leefde in goede verstandhouding met de na-burige heerlijkheden: in 1283 sloten Brabant en Luik een pakt van bijstand. In 1328 teken-den Brabant, Henegouwen en Holland een arbitrageverdrag voor onderlinge geschillen. In 1339 besloten Brabant, Vlaanderen en He­negouwen – in 1347 ook Luik – eenzelfde munt in te voeren. Het Prinsbisdom Luik handhaaf-de op bewonderenswaardige wijze zijn onaf-hankelijkheid, zowel tegenover de Bourgondi-ers aïs tegenover Karel V; in de Tachtigjarige Oorlog bleef het zelfs neutraal. Met Frankrijk was er nooit enige – ook geen féodale – band; een tijdelijke aansluiting werd ieder maal met de wapens afgedwongen. Te Groeninge voch-ten mannen van Namen naast die van Gulik en Kleef. Tôt aan de Franse revolutie stonden de Waalse provincies los van elkaar en zorg-de ieder op eigen houtje voor zijn belangen. Vanaf dan echter werden de nu Belgische provincies aïs een geheel beschouwd en ge-manipuleerd. Eigen zeggenschap hadden ze weinig en onderling was er ook geen ruimte voor na-ijver of tegenstellingen. Tijdens 1815-1830 lopen de meningen over en weer van de taalgrens, die overigens zelf niet beweegt. » De taalgrens – die trouwens geen Belgisch fenomeen is en dwars door West-Europa

9 J. Rutten, a.a., p. 7.

(p.11) loopt – bleef tôt aan de opkomst van de natie-staten gedurende eeuwen vrijwel stabiel. Zijn oorsprong gaat terug tôt in het verre verleden. Volgens Franz Pétri¹⁰ aan wie wij deze gege-vens ontlenen, is die grens een soort ‘Ausg-leichlinie’, tôt stand gekomen lang na het ein-de van de volksverhuizingen. Wetenschappe-lijke disciplines aïs archéologie, naam-, taal-en volkenkunde zijn het erover eens dat het Walenland minstens evenzeer aïs het Noor-den van België, tôt invasiegebied geworden is. Wij citeren: « Van de ongeveer 500 Mero-vinger-begraafpiaatsen op Belgische bodem liggen er slechts ongeveer 50 – dat is 10% – in de Nederlandstalige provincies, terwijl voor de Waalse provincies de volgende cijfers onbe-twistbaar vaststaan: Luxemburg 47, Luik 70, Henegouwen 90 en Namen 165. Men mag gerust van een gemeenschappelijke ontwikke-ling van de Germaanse beschaving tussen de benedenloop van Seine en Elbe spreken – en dit vanaf het midden van de 4e eeuw (p. 16). In het geheel blijft de Waals-Noordfranse (merovingische) rijgravencultuur een niet te weerleggen getuigenis van de Germaanse volksnederzetting. Wallonie heeft met onge­veer 450 grafvelden op zowat 16.000 km² bo­dem, ongeveer dezelfde vinddichtheid aïs het Rijnland. Derhalve blijven Wallonie en Noord-Frankrijk kerngebieden van de in belangrijke mate Germaans bepaalde cultuur van de vroege Middeleeuwen. (p. 31). Het blijft een feit dat in de oudst bewoonde gebieden van Wallonie van een werkelijke en substantiële laag Germaanse namen gesproken mag wor-den (p.34). In de taalwetenschap is het een feit dat de Germaans-Romaanse taalgrens in haar totaalverloop geen rechtstreeks gevolg is van de nederzettingsgrens; doch wel een meerdere eeuwen jongere taalkundig-culturele ‘Ausgleichrije’. Er was aan beide zijden van de latere taalgrens een brede zone van tweetaligheid, waarin de Germaanse be-volking zich later, ingevolge assimilatie, liet romaniseren (p. 168, 171). » Einde citaat.¹¹

Tîjd voor conclusies

En daarmee zijn we aan het einde van ons verhaal gekomen. Slechts de staatkundige éénwording van de Bourgondische Nederlan-den en het uiteenvallen ervan naar aanleiding van de opstand tegen Spanje, werden buiten beschouwing gelaten, omdat verondersteld mag worden dat deze genoegzaam bekend zijn. Terecht herinnerde Prof. Hugo de Schepper er in dit verband aan hoezeer ook vandaag nog de geschiedschrijving van de Lage Landen ten onrechte in Noord- en Zuid-mootjes uiteenvalt: « Dit onderzoek van archi-valia en literaire bronnen blijkt er in de Bour-gondisch-Habsburgse tijd wel degelijk een economisch, politiekgerechtelijk en cultureel-intellectueel integratieproces aan de gang te zijn. Het integratieproces steunde voorname-lijk op de kernprovincies, waar tweederden van de Nederlandse bevolking woonde: Bra-bant met Mechelen, Holland, Vlaanderen en Zeeland. Ook de Leidse hoogleraar en kenner van de 16e eeuw, Juliaan Woltjer, stelt dat we de verstedelijkte Vlaams-Brabants-Hollandse économie en cultuur in de hèle 16e eeuw aïs een eenheid moeten zien. Aïs er dan toch een grens zou moeten worden getrokken, dan lag zij tussen het verstedelijkte noordwesten enerzijds en de agrarische en woeste gebie­den in het oosten en in de Waalse provincies anderzijds. Terwijl in de kernprovincies de vorming van de Nederlandse staat vôôr 1531 in de bestuurskundige praktijk het fédérale stadium bereikte, bleven de provincies in de periferie tijdens de 16e eeuw nog goeddeels in de fase van een confédérale unie van ‘lan-den’ steken. In de Romaanse periferie en in de noordoostelijke periferie – Friesland, Gro-ningen en de Ommelanden, Overijssel-Drenthe, Utrecht, Gelre-Zutphen, Limburg met Overmaas en Luxemburg – verliep het Neder­landse integratieproces nog langzaam of het ging er grotendeels aan voorbij. De niet-patrimoniale gewesten¹² hadden trouwens door hun laatkomende incorporatie in de Ne-derlanden een achterstand in te halen. » Einde

10 F. Pétri, Die frankische Landname und die Entstehung der germanisch-romanischen Spmchgrenze, Darmstadt, 1977. De cijfers tussen haakjes verwijzen naar de pagina’ s waaruit geciteerd werd.

11 Voor de meest récente literatuur hieromtrent, François Herry, ‘Origine germanique et latine de la langue wal­lonne’, in La Flandre au Lion – Vlaanderen den Leeuw, tijd-schrift Michiel de Swaenkring, nr. 50, herfst 2002, pp. 10-14.

12 Friesland, Groningen en de Ommelanden, Overijssel-Drenthe, Utrecht en Gelre-Zutphen behoorden niet tôt het vaderlijk erfgoed, toen Karel van Habsburg in 1506 zijn vader Filips de Schone aïs landsheer opvolgde. Ze werden eerst tussen 1515 en 1543 bij de Nederlanden ingelijfd.

(p.12) citaat.¹³

Wij hebben vastgesteld dat geen enkel gebied van het Walenland ooit (langer dan om het even welk ander Nederlands gewest, Vlaan-deren uitgezonderd) aanhangsel van Frankrijk geweest is. Dat de geschiedenis van geen enkel Waals gewest kan gesitueerd worden buiten de ruimere context van de Nederlan-den. Wij moeten, menen we, de moed hebben om daaruit de voor de hand liggende conclu-sies te trekken, namelijk dat de vijandschap over de Belgische taalgrens heen niet ouder is dan anderhalve eeuw en derhalve een Belgisch — en géén Nederlands — gegeven is. Deze vijandschap is het rechtstreekse gevolg van het Belgisch unitair régime, dat op zijn beurt twee nieuwe unitaire bestrevingen in het leven riep op basis van de taal. De aldus ge-schapen dualiteit draagt daarmee allé néfaste kenmerken van het unitaire denken. Dit ty-pisch « Belgisch » denken bedreigt – voor het eerst in 16 eeuwen gemeenschappelijke ge­schiedenis – de eenheid van de Zuidelijke Ne-derlanden.

Aan ieder van ons erover te beslissen of hij dit « Belgisch » denken tôt het zijne wil maken, dan wel terug wil grijpen naar het oorspronkelijk Nederlands staatkundig denken, dat in wezen federalistisch was en op meerledige basis bundelde wat samen hoort. Omdat Pieter Geyls Groot-Nederlandse stam-visie alleen op taalverwantschap betrekking heeft « creëerde hij met zijn werken een nieu­we mythe », stelt H. de Schepper terecht.¹⁴ Daarom verkiest hij – en wij met hem – « Van Schelvens term ‘Heel-Nederlands’, die zowel geografisch aïs inhoudelijk ruimer is en meer in overeenstemming met de Nederlandse ruimte van toen. Wat Huizinga schreef: ‘Wie de geschiedenis van het Nederlandse be-wustzijn wil verstaan, moet beginnen zich los te maken van de gedachte, die ons het begrip Nederlands, aïs ‘zuiver Germaans in tegen-stelling doet zien tôt al wat Romaans is’, geldt eveneens voor andere aspecten van de ge­schiedenis der Lage Landen. » Gérard Knuvelder besloot zijn hoger geciteer-de werk met de woorden: « het wordt tijd na de eindeloze overwintering op het Hollandse schiereiland terug te keren naar Groot-

13 Hugo de Schepper, ‘Vervalsingen in onze geschiede­nis’, in Vivat Academia, nr. 115, 2002, pp. 47-55.

14 Hugo de Schepper, a.a., pp. 54-55.

Nederland – we weten nu wel dat hij daarmee Heel-Nederland bedoelde – waar de stralen van de Bourgondische zon eens verwarmend het land in lichtgloed zetten. » En wij? Stevenen wij op het « schiereiland » van de Vlaamse staat aan, of scheppen wij de voor-waarden tôt de herwording van allé Nederlan-den?

Actueel toemaatje rond het Walen­land

Wie geboeid is in wetenswaardigheden en weetjes rondom het reilen en zeilen op allerlei gebied in het Walenland kan zich abonneren op het gratis elektronische Waals weekblad via aanmelding op het e-postadres redac-tie@waalsweekblad.be

Uit het nummer van 16 januari 2009 citeren we volgend nieuwsbericht: Nederwalen = Wallandais. Het Vlaamse nieuwsmagazine Knack schrijft deze week [nr. 3/2009, 14 januari 2009, pp. 30-33] over het toenemende gebruik van het Nederlands in Wallonie en de inspanningen die gemeenten, het Waalse Gewest en bedrijven daarvoor doen. Ook de Nederwalen komen aan bod. Het Franstalige zusterblad Le Vif nam het arti-kel in verkorte vorm over. Het woord Neder­walen krijgt daar een Franstalig équivalent: Wallandais.

Beknopte bibliografie

H. van Bijleveld (ps. J. M. Gantois), Nederland in Frankrijk, de zuidergrens der Nederlanden. Ant-werpen 1941. Inzonderheid hoofdstuk 3, p. 71-90. A. Verthe, Vlaanderen in de Wereld, deel III. Zèle

1976.  Inzonderheid pp. 191-227. Arelerlandshefter. Brochurereeks van de Letzebur-gische taalbeweging Arelerland a Sprooch. Arelerland a Sprooch. Tijdschrift van de gelijkna-mige beweging.

E/s Sprooch iwert ail Grenzen. Brochure uitgege-ven n.a.v. de internationale Moezelfrankische week in 1979.

Novèles des Walons Scrîjeûs. Tijdschrift van de Waalse taalbeweging.

J. Rutten, ‘De taal en het volk’, in Zannekin Jaar­boek 1977, pp. 8-17. R. Viroux. ‘Wat is Waals?’ in Zannekin Jaarboek

1977,  pp. 132-142.

J. Rutten, ‘Het Walenland in de Nederlanden’, in Zannekin Jaarboek 1978/1979, pp. 5-11. A. Michel, ‘Gemeenschappelijke roeping’, in Zan­nekin Jaarboek 1978/1979, pp. 125-128.

R. Viroux, ‘De Walen van G. Fonteyn, of Wallonië bekeken door een franskiljonse bril’, in Zannekin Jaarboek 1979, pp. 129-132.

R. Viroux, Talen in België’, in Zannekin Jaarboek 1980, pp. 115-122.

L. Camerlynck, ‘Nieuw taalbewustzijn in de streek van Aarlen’, in Zannekin Jaarboek 1980, pp. 107-114.

R. Viroux, ‘Waals tussen Romaans en Germaans’, in Zannekin Jaarboek 1982, pp. 73-80.

M. Cailliau, ‘Een doodlopende straat’, in Kenmerk/l’Accent, nr. 53, pp. 14-18.

M. Cailliau, ‘Pleidooi voor ruimere perspectieven’, in Dietsland-Europa, 28 jg., nr. 6-7 (1983), pp. 2-7.

M. Cailliau, ‘Met Walenland en de Nederlanden’, in De Nederlanden ‘extra muros’ – Zannekin Jaar­boek 25, pp. 121-148.

– Eric Vanneufville, ‘de l’Elbe à la Somme’, 1976

– Henri Bernard, Terre commune’, 1961

–  Pascal Verbeken, ‘Arm Wallonie, een reis door het beloofde land », 2007

–  Stijn Polfliet, ‘Brussel-Halle-Vilvoorde, Belgische folklore voor gevorderden’ in Delta, nr. 8/2008, pag. 14.

Maurice Cailliau

2009

Het Vlaamse separatisme: een Parijs complot?, www.knack.be,

14/04/2009 16:00

In de archieven van Hugo Schiltz is een merkwaardige toespraak opgedoken. Volgens de in 2006 overleden VU-voorzitter stimuleerde Frankrijk actief het Vlaamse separatisme.

Toen Hugo Schiltz in 1975 partijvoorzitter werd, keerde een derde van de Volksunieleden zich tegen de Antwerpenaar. Diezelfde groep haalde hem door het slijk in de periode van het Egmontpact, het grote communautaire akkoord dat in 1977 werd gesloten.

De soms door afgunst ingegeven afkeer tegen de uiterlijk zelfverzekerde Schiltz was mogelijk nog heviger in de traditionele Vlaamse beweging. Schiltz voelde zich daarbij vooral verraden door Clem De Ridder, de toenmalige voorzitter van het Davidsfonds.

De sinjoor moest ook opboksen tegen de neoliberaal Lode Claes. Die lenige intellectueel voelde zich thuis zowel in de salons van de Brusselse haute finance als in de catacomben van de ultrarechtse Vlaamse beweging. Bovendien was hij een eminent lid van het VU-bestuur en een invloedrijke bemiddelaar.

Toen Schiltz de Vlaams-nationale ministers voor de Egmontregering uitkoos, keek hij naast Lode Claes. Dat was, achteraf gezien, een kapitale vergissing. Zeker omdat Schiltz in 1977 de risicovolle uitdaging aanging om de VU voor het eerst in de naoorlogse geschiedenis in een federale regering te loodsen.

Anderhalf jaar na de ondertekening van het ‘historische’ Egmontpact moest Schiltz buigen voor het protest in eigen Vlaamse rangen en voor de politieke berekeningen van de traditionele partijen. Hij was daardoor zo terneergeslagen dat hij een tijdlang weinig anders deed dan voor zich uit staren aan de rand van de visvijver.

In die uren aan de stille waters ontvouwde hij een paar complottheorieën. Zo is hij altijd blijven beweren dat de toenmalige liberale partij vanuit de oppositie het Anti-Egmontkomitee financierde. Schiltz vermoedde zelfs dat de Franse geheime dienst erin was geïnfiltreerd – dat zou hem door een bevriend flamingant van de Belgische Staatsveiligheid zijn ingefluisterd.

In kringen rond de FDF’er Lucien Outers zouden volgens Schiltz snode plannen zijn gesmeed om Brussel te bombarderen tot tweede grootste stad van de Europese francofonie.

Deze onversneden geopolitieke doelstelling kon, zo luidde de redenering, slechts gerealiseerd worden indien de Vlamingen voor het separatisme opteerden en in het verlengde daarvan Brussel opgaven.

Schiltz daarover tijdens een toespraak voor de Antwerpse Debatclub in november 1979: ‘Sedert jaren krijg ik de hardnekkige en toch niet onbeduidende informatie van mensen die vrij goed ingelicht zijn, en die mij herhaalde malen hebben gezegd dat bepaalde Franse instanties geld geven aan Vlaamse organisaties om de tegenstellingen op te drijven, om initiatieven te nemen, om manifestaties te organiseren.’

‘Ik wens helemaal geen politie te spelen, maar het zou mij werkelijk helemaal niet verbazen omdat het gewoon normaal is. Wanneer Frankrijk ooit zijn invloedssfeer werkelijk wil uitbreiden tot Brussel, dan moet het maar één ding doen: dan moet het de Vlamingen zo op stang jagen dat we de boel afbreken en zeggen « wij gaan onze eigen weg ».’

‘Met andere woorden: voor mij is het duidelijk dat separatisme de Franse belangen dient, en het drijft 300.000 Brusselse Vlamingen in de diaspora.’

(Eric Van De Casteele)

2010

Vijf mythes van het Waals- en Francofoon nationalisme, in : Delta, 10, 2010, p.5-8

Dat de Vlaamse Beweging haar mythes cre-ëert, bespraken we al in een vorig artikel (« Vijf mythes van het Vlaams-nationalisme », Delta, mei 2010, p. 9-11) Minder bekend, maar daarom niet minder de moeite waard om te analyseren, zijn de Waals-nationale (of fran-cofoon-nationalistische) mythes. Ontegen-sprekelijk is er sprake van een dialectiek tus-sen het Vlaamse en het Waalse nationalisme: beiden hebben elkaar nodig om zelf te be-staan … en om de centrale staat verder te verzwakken. Een reden te meer om ook eens de mythologie van over de taalgrens te bekijken.

1) Separatîstische Vlamingen, loyale Walen/Franstaligen

Mythe: De Vlamingen willen het einde van België. De Walen (Franstaligen) daarentegen hebben het spel steeds eerlijk gespeeld en hebben nooit het Belgisch referentiekader in vraag gesteld. Het zijn integendeel telkens de Vlamingen die bij elke nieuwe staatshervor-ming België verder willen ontmantelen.

Realiteit; Ten eerste willen « de » Vlamingen helemaal niet het einde van België. Talloze (wetenschappelijke) peilingen tonen al decen-nia het tegendeel aan. Wat de wallinganten

hier doen is – vreemd genoeg – wat ook de Vlaams-nationalisten ons wijs proberen te maken. Met name: dat « Vlamingen » Vlaams-nationalisten zijn. Dit is natuurlijke baarlijke nonsens. Ten eerste zijn Vlamingen inwoners van het historische Graafschap Vlaanderen. Ten tweede is het Vlaams-nationalisme een politieke stroming en heeft de term « Vlamin­gen » – in welke betekenis dan ook (dus ook in de foutieve, i.e. die van Nederlandstalige Bel-gen) – betrekking op een bevolkingsgroep. Overigens is het séparatisme even oud aïs de Waalse Beweging zelf (ça. 1890), terwijl er voor de Vlaamse Beweging een Wereldoorlog (1914-18) nodig was om het séparatisme sa-lonfàhig te maken.

Dit gezegde zijnde is er voor een « staatsher-vorming » een meerderheid nodig in het Par­lement. Sedert 1970 is er zelfs een bijzondere meerderheid nodig om de staat te hervormen, wat neerkomt op een meerderheid in elke taalgroep en in het Parlement. Welnu, de op-eenvolgende staatshervormingen (1970, 1980, 1988, 1993, 2001/3) zijn steeds door-gevoerd door beide taalgroepen. Was de ge-meenschapsvorming een « Vlaamse » eis, dan was de gewestvorming een « Waalse » eis. Vêle « Waalse » politici – Moureaux, Happart, Collig-non, Ducarme, Spitaels, Demotte… – moeten

qua nationalisme geen lessen krijgen van hun « Vlaamse » tegenhangers. Ook de Franstalige pers gedraagt zich vaak zéér nationalistisch. Getuige hiervan enkel markante uitspraken:

Didier Reynders, MR, september 2007: « S7/ y a une patrie à donner aux francophones, s’il y a une partie à leur faire aimer, c’est une patrie francophone, une Belgique francophone » (i.e. «Wallo-Brux»).

Eric Deffet, Edito Le Soir, 17 709/08: « Jules Destrée n’avait pas tort. En 1912, il écrivait au roi Albert 1er qu’« il n’y a pas de Belges, mais des Wallons et des Flamands ». L’histoire récente de ce pays a confirmé grosso modo son jugement péremptoire  » Armand Dedecker, MR in LLB, 8/10/09: «Je plaide pour une vraie grande réforme de l’Etat»

«Le vice-président du PS Philippe Moureaux (PS) estime que les francophones ont intérêt à accepter le confédéralisme, afin d’éviter le séparatisme» (LLB, 4 januari 2008); overigens kent de brave man er niet bijster veel van. Confédéralisme is immers een unie van onaf-hankelijke staten en om dàt te bewerkstelligen is er… séparatisme nodig!) Rudy Demotte (PS), Télémoustique, 14 april 2010, «Les francophones sont demandeurs d’une fédération Wallonie-Bruxelles». Francis Van de Woestyne , LLB 5 oktober 2005, « // n’est plus très loin, le confédéralisme. Compte tenu de la construction européenne, le confédéralisme est tout à fait envisageable. Dans l’état actuel des choses, je ne crois pas que ce soit dans notre intérêt (des francopho­nes) et que cela n’entraînerait pas une baisse de niveau de vie ».

Claude Demelenne, hoofdredacteur ‘Journal du Mardi’ 5 februari 2009, Métro, «Je constate que la Belgique est un pays en état de mort clinique».

Claude Javeau, professer aan de ULB: «L’hy­pothèse rattachiste ne paraît pas aussi farfe­lue qu’il y a peu. Plus généralement, de plus en plus de francophones se disent «après tout, m…» (LLB, 4 december 2007) Charles Picqué (PS): « je ne pensais pas que nous étions entrés dans le dernier round, l’ul­time phase de la réforme de l’Etat (…) qui dé­bouchera, (…) vers le confédéralisme ». (L’Echo, 3 september 2008)

2) Wallonie, de ontstolen dochter van

Frankrijk

Mythe: Wallonie en Frankrijk vormden altijd al een geopolitieke en culturele eenheid met België. Na Waterloo (1815) werd daar een einde aan gemaakt. Vlamingen en Walen hebben niets met elkaar te maken. Wallonie zou best een hereniging met Frankrijk nastre-ven.

Realiteit: Wij geven het toe, deze mythe be-hoort eerder tôt het « rattachisme » (= het stre-ven naar een politieke « hereniging » van Wal­lonie en Frankrijk). Maar… deze stroming was altijd al belangrijk binnen de Waalse Bewe-ging¹. Hoe dan ook, dit zijn de feiten:

•    Wallonie bestond niet aïs politieke idée tôt het einde van de 19^de eeuw, de taalgrens is nooit in 2000 jaar een staatsgrens ge-weest.

•    Uit dit feit volgt dat Frankrijk en Wallonie nooit één staat gevormd hebben, de term rattachisme (her-eniging) is dus volkomen foutief. Eens wees ik een zgn. rattachist op dit toch wel opmerkelijk feit door hem te vragen: wanneer hebben die twee streken nu samen een eenheid gevormd? Wat hierna volgt is zijn – zeer typerend – ant-woord:  « (1) Tout d’abord à l’époque de Clovis, premier   roi des Francs(-saliens),

¹ Op 20/21 oktober 1945 werd in Luik het zgn. « Waals Nationaal Congres » gehouden, waaraan 1500 mensen deelnamen. Zij wierpen zich op aïs vertegenwoordiging van het Waalse volk, ofschoon ze daar natuurlijk niet toe gemandateerd waren. In de eerste stemming kozen er van de 1046 van hen: 17 voor een unitair België; 391 voor een autonoom Wallonie in Belgisch staatsverband; 154 voor een onafhankelijk Wallonie en 486 voor aan-sluiting bij Frankrijk Daarna werd dit voorstel afgedaan aïs « emotioneel » en in een volgende stemming werd er voor fédéralisme gekozen. Op die dag werden immers een « Staten-Generaal » van « Wallonie » gehouden. Voor de petite histoire: op 9 mei 2009 was er opnieuw een « Waals Congres ». De brave mensen waren met amper 150 (bron: Het Laatste Niewws), waarvan 110 stemden (alsof deze Staten Generaal door het volk gemandateerd werden!) voor een aanhechting van hun « regio » bij Frankrijk. 110 « r »attachisten, oftewel 1 op 100.000 Belgen. Nochtans hebben de openbare média (sic) dit non-événement rijkelijk met media-aandacht omgeven. Blijkbaar volstaat het om enkele tientallen ouderen op te trommelen om « onze » média (alwéér) het einde van België te doen aankondigen.

né vers 481, et dont la capitale était Tour­nai (Tornacum). Ce n’est pas un vain mot de le rappeler, mais le royaume de France a essaimé à partir de nos régions, qui en sont littéralement le berceau historique’, (2) Ensuite, de 1795 à 1814… Ce n’est déjà pas si mal. Assez, en tout cas, pour que des gens comme moi, de culture et de langue française depuis des siècles, et ayant un patronyme français, se sentent Français. Des Français empêchés, jusqu’à présent, de par la connerie des belgicains

Avez-vous entendu Eric Zemmour [nota: een journalist van Le Figaro] // y a deux jours [nota: op 6 april 2010] sur RTL ? En parlant de la Belgique, il a très exactement dit ce qu’on a rappelé plus haut : « La Bel­gique, c’est un peu notre RDA à nous »…

•   Clovis aïs argument om een Waals-Franse eenheid te bewijzen? Met Rijk van Clovis strekte zich uit van de Pyreneeën tôt aan de … Zuiderzee. De vergelijking vervolgens met de DDR loopt volkomen mank: Oost-Duitsland maakte van 1871-1945 integraal deel uit van het Duitse keizerrijk en werd er daarna door een internationaal verdrag van afgescheiden. In 1990 was er de (onlangs herdachte) hereniging, een échte hereni-ging … zij het natuurlijk geen volledige (gro-te delen van Pruisen werden immers in 1945 bij Polen gevoegd).

•   De Nederlanden, i.c. de zuidelijke Neder-landen, vormen reeds méér dan 500 jaar een min of meer aaneengesloten sociaal-economische en politieke ruimte… Tôt daar dus de argumentatie van hen die menen dat België en de Bénélux geen historische wortels hebben en dat de Belgen, of ruimer de inwoners der Lage Landen « niets » met mekaar te maken hebben.

•   De laatste keer dat de (Zuidelijke) Neder-landen/België deel uitmaakten van Frank-rijk – van 1795 tôt 1815 – behoort tôt de zwartste bladzijde uit onze nationale ge-schiedenis. De Franse imperialisten heb­ben gepoogd onze eeuwenoude vrijheden en particularismen uit te roeien en onze bevolking twintig jaar geterroriseerd.

•   Het toppunt van ironie: wat men vandaag « Wallonie » noemt, maakte honderden jaren deel uit van het Heilig Roomse Rijk der Duitse natie (samen met Brabant en Lim-burg). Het historische Vlaanderen was ge-

durende honderden jaren een leenroerig gebied van het… koninkrijk Frankrijk.

•   Wat heeft Wallonie van Frankrijk te ver-wachten? In België maken onze Franstali-ge landgenoten bijna de helft van de bevol­king uit. In Frankrijk daarentegen zouden ze met 5% zijn, ergens in een godvergeten, verpauperde regio, waar men vanuit Parijs minachtend op neerkijkt, met 15% werklo-zen. In die regio wonen overigens ook nog 200.000 Frans-Vlamingen,  men kan hen eens gaan vragen hoe bekommerd Frank­rijk wel is om zijn minderheden.

•   De rattachisten willen bovendien de voor hen   verstikkende   hypergefederaliseerde Etat belgo-Flamand verlaten voor … het meest centralistische land in Europa?

3) « Zwart Vlaanderen », Onbezoedeld Wallonie

Mythe: Tijdens Wereldoorlog II collaboreer-den Vlamingen, terwijl de Walen loyaal bleven aan de Beigische staat.

Realiteit Zeer zeker is het zo dat er Vlaams-gezinden waren die gedurende de Tweede Wereldoorlog gecollaboreerd hebben. Maar uit dit feit vloeit natuurlijk niet voor dat er in het zuiden des lands géén collaboratie was. De realiteit ligt toch wel gevoelig anders. Natuur­lijk werd er ook gecollaboreerd in Wallonie (Degrelle is wat dat betreft het meest spre-kende voorbeeld). Wel was de collaboratie in Zuid-België meer industrieel dan ideologisch. Na de oorlog voerde de Beigische staat 242 doodvonnissen uit. Daaronder waren er 5 bui-tenlanders, 105 Nederlandstaligen en 132 Franstaligen… Het doel van deze mythe is hoe dan ook évident: de « Vlamingen » zouden allemaal fascisten (geweest) zijn.

4) De Waaise beweging gaat over de ontvoogding van de Walen

Mythe: Net aïs de oorspronkelijke Vlaamse Beweging is de Waaise Beweging er één voor de ontvoogding van het Waaise «volk». Zeker in het licht van de extreem-flamingantische eisen is deze beweging vandaag meer dan ooit noodzakelijk.

Realiteit: De Waaise Beweging heeft (bijna) nooit om «Wallonie» gedraaid. Ze begon aïs

een francofone beweging in Vlaamse steden aan het einde van de 19de eeuw aïs reactie op de (rechtvaardige) eisen van de eerste generaties flaminganten². Het was een impe-rialistische, francofoon-Belgische nationalisti-sche beweging die tôt doel had om België zoveel mogelijk eentalig Frans te houden. Wanneer dat niet meer ging, opteerde de «Waalse» beweging voor een verwerpen van de algemene tweetaligheid van België (1932). Door zgn. «wallinganten» werd helemaal niets gedaan voor het materiële welzijn der Ro-maanse provincies van ons land. Zelfs de Waalse streektalen dienden plaats te ruimen voor de Franse taal en dit onder luide aan-moediging van de «Waalse Beweging». Toen na Wereldoorlog II het economisch zwaarte-punt in België verschoof, herhaalde de «Waalse» Beweging met kracht haar onzinni-

2 In Frankrijk bezag men met name de strijd voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit ça. 1910 met argusogen. In de oververhitte sfeer van internationale spanningen mag het geen verwon-dering wekken dat ook bepaalde wallinganten, gesteund door Parijs de kans aangrepen om de Vlaamse Beweging openlijk gelijk te stellen met de blinde adoratie van Duitsland of zelfs met … « het ‘ pangermanisme ». Zo had het Franse Petit Journal met vurig enthousiasme de activiteiten van de Amitiés Françaises (°1909) begroet. In navolging van de Alliance Française had die organisatie tôt doel propaganda te maken, niet alleen voor de Franse taal, maar ook voor de denkbeelden, de overleveringen, de zeden en het gehele « génie van Frankrijk ». Zij werd in de nationalistische, Franse pers afgeschilderd aïs de spreekwoordelijke borst-wering tegen allé vormen van gallofobie in het algemeen en tegen het pangermanisme in het bijzonder, (Journal des Débats Politiques et Litérai-res, 21 september 1911, p. 2.). Het libérale Volks-belang antwoordde op die beschuldigingen dat de Vlaamse Beweging met pangermanisme niets te maken had. Venijnig merkte dat blad op dat er nog altijd geen Deutsche Freundschaften te Cent be-stonden en dat de flaminganten niet overstelpt werden met « Duitse lintjes » zoals de « anf/-Vlaamsgezinde schrijvertjes » met « Franse lintjes » (JOSSON, M., Frankrijk de Eeuwenoude Vijand van Vlaanderen en Wallonie (843-1913), Breda, 1913, p. 777-779). Men vergeté niet dat vôôr 1914 al Parijs een cultuurimperialistische politiek voerde t.o.v. de (anti-Franse!) Belgische staat en de Waalse Beweging (o.a. door fransdolle organisa-ties op de payroll van het Quai d’Orsay te zetten) daarbij gebruikte om de staat te ondermijnen. Men leze daarover BITSCH, M.T., La Belgique entre la France et l’Allemagne (1905-1914), Parijs, 1994.

ge plan om België (economisch) te regionali-seren³. Sedertdien deden de Waals-/francofone nationalisten er allés aan om het programma van de door hen gehate Vlaams-nationalisten te verwezenlijken (zie punt 1). De ironie van het lot is wel dat vôôr 1914 de «Waalse Beweging» de flaminganten die ge-woonweg om taalwetten vroegen verweten … op een scheiding des lands aan te sturen.

5) Wallonie, soevereine regio in de vaart der volkeren

Mythe: De negentiende-eeuwse natiestaten hebben hun beste tijd gehad. De toekomst is aan enerzijds de regio’s en anderzijds aan de Europese Unie. Wallonie is een volwaardige regio en kan aïs dusdanig perfect zijn plaats vinden binnen een toekomstig Europa der regio’s.

Realiteit: Het Europa der regio’s is een my­the. Nergens rondom ons zien wij staten «verdampen» tussen enerzijds het nationale niveau en anderzijds het régionale niveau. Nooit zullen staten aïs Duitsland, Frankrijk of Nederland «spontaan desintegreren» ten gunste van regiostaten aïs Beieren, Bretagne of Friesland. Bovendien erkent de Europese Unie enkel nationale staten. Men vergeté niet dat de Belgische regio’s enkel en alleen er-kend worden door… de Belgische Grondwet. Zij zijn dus (overbodige) onderdelen van de Belgische staat. Deze wallingantische mythe is bovendien onlogisch. Men doet immers be-

³ Wie wil weten op welke wijze de Vlaams-nationalisten hun collegae van onder de taalgrens sedert de jaren 1960 hielpen, moet er beslist eens de mémoires van Wilfried Martens op nalezen. We citeren: « Tegen de achtergrond van de escaleren-de Leuvense kwestie (eind 1966) reflecteerden de CVP-Jongeren (te Dworp) over de problematiek van een staatshervorming. In dit klimaat van communautaire radicalisering vond ik de tijd rijp om met mijn fédérale ideeën op de voor-grond te treden. Mijn grote betrachting bestond erin de CVP-jongeren te winnen voor de federa-lisering van het land, om vervolgens – met de Jongerenbeweging aïs uitvaisbasis – de hèle CVP te injecteren met het fédéralistisch gedachte-goed. Ik besefte dat dit een procès van lange adem zou worden, het unitaristisch denken was immers diepgeworteld in de toenmalige CVP. Maar ik was vastberaden om te volharden in dit project. » (MARTENS, W., Luctor et emergo, Brus-sel, 2006, p. 66-67).

wust uitschijnen dat de Waals-nationalistische strijd in de lijn der geschiedenis zou liggen. Laten we ernstig blijven. Er was al een Waals-separatistische beweging lang vôôr er nog maar sprake was van de EU. Het is dus niet zo dat het Waalse régionalisme een «natuur-lijke» tegenreactie is op de Europeanisering.

Conclusie

Hetgeen wij in dit en het vorige artikel mythes genoemd hebben kan men evengoed om-schrijven aïs leugens. Waals-nationalisten, Vlaams-nationalisten, rattachisten, francofone imperialisten – of hoe je het bont allegaartje ook noemen wil – teren op frustraties uit een verleden … dat ze zelf grotendeels gecreëerd hebben en een toekomst die nooit zal be-staan. Hoewel het hier niet om massabewe-gingen gaat – integendeel – hebben deze in-vloedrijke nationalistische minderheden wel hun stempel op de Belgische geschiedenis kunnen drukken. Ze doen dit nog steeds. De Belgische burger blijft onmondig en de média … slikken de mythes aïs zoete koek.

Maar daar stopt het niet. Zo mochten we on-langs beleven dat de Heer Siegfried Bracke (oud-kopman van de «openbare» omroep, thans N-VA lid) op de VRT kwam verklaren dat de N-VA nooit in een coalitie met het Vlaams Belang zou stappen, «de verschillen waren te groot». De journaliste in kwestie «vergat» eventjes te vragen hoe hij die analy­se rijmde met het feit dat het belangrijkste punt van beide partijen hetzelfde was… Nu ja, aïs de Vlaams-nationalisten met behulp van hun vrienden van over de taalgrens, hun machtige partijen (gesubsidieerd door de Bel­gische belastingsbetaler) en bevriende média er ooit in slagen België te vernietigen, zal men zich in meer dan één buitenlandse ambassa­de in de handen wrijven.

Ondertussen geloven de doodgravers van de Belgische maatschappij dat geschiedverval-sing, populisme en resoluties van het Vlaam-se Parlement of Waalse Congressen de toe­komst van «hun» bevolking zullen bepalen. De Romeinen wisten het al: «Jupiter dementat quos perdere voluit»

Bruno Yammine

2010

in: Delta, 2010

*  Brussel. Vlaanderen kan het zich eenvoudig-weg niet permitteren Brussel af te schrijven. Het is na New York tot op heden nog altijd de belangrijkste stad. En bij een Vlaamse onafhankelijkheid wordt dit gevaar echt wel erg dreigend. De Vlaams-nationalisten zien dat niet in. In wezen interesseert Frankrijk zich niet zo zeer aan Wallonie, dan wel om  Brussel, aïs Europese hoofdstad (en ‘en passant’:  aan de Vlaamse havens!). Brussel wordt dan voor Frankrijk een nieuwe machtspositie. De verstandige Franstali-gen in België weten maar al te goed dat bij een aansluiting bij Frankrijk tezelfdertijd hun kip met gouden eieren wordt geslacht. Zij krijgen dan een Parijse prefect op hun dak en hun zô be-langrijke politieke leiders worden meteen gede-gradeerd tôt médiocre provinciale figuurtjes. Tôt op de dag van vandaag trouwens voelen ook vêle Bretoenen en Provençalen hun situatie nog altijd aan aïs een soort « bezetting ». Voor Franstalig België zal het niet anders zijn.

2010

V.E., Een stille wenk?, in: Delta, 8, 2010, p.2-3

Ter gelegenheid van de Belgische nationale feestdag op 21 juli legde Mw. H. Clinton, Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, een verklaring af over ons land. Mw. Clinton onderlijnde in haar boodschap de fundamentele rol van ons land in de Europese constructie. Zij wees erop dat België een cruciaal élément is in de betrekkingen tussen Europa en de Verenigde Staten. Niet alleen omdat op ons grondgebied instellingen aïs de SHAPE en de NAVO zijn gevestigd, maar ook omwille van het huidig Belgische voorzitter-schap van de EU. Mw. Clinton verwees terloops ook naar de rijke geschiedenis van ons land.

Opvallend bij deze verklaringen is dat onze média er weinig, of liever: géén aandacht hebben aan besteed. Voor zover wij weten verscheen enkel in La Libre Belgique van 22 juli een bondige samenvatting van haar woorden. De Tv-zenders schenen in een diepe zomerslaap verzonken. Hebben onze politici het misschien te druk met hun communautaire problemen? Dat buitenlandse politiek de minste van de zorgen is van de regeringsonderhandelaars is een bekend feit, het is trouwens nooit hun corebusiness geweest. Nochtans verdienen haarwoorden wel enige aandacht. Wat is er aan de hand? Wat is de achtergrond van haar verklaring?

Want het doet toch enigszins vreemd aan te horen dat een Minister van BZ van het machtigste land ter wereld aandacht besteedt aan de nationale feestdag van een piepklein land aan de overzijde van de Atlantische Oceaan. Zit er soms meer achter?

In diplomatieke kringen doen inderdaad geruchten de ronde dat een aantal Europese landen met de idee spelen om de Europese instellingen, inclusief het Parlement, van Brussel over te brengen naar meer oostwaarts gelegen landen. Aan de basis ligt de mening dat België weldra zou uiteenvallen (Vlaams-nationalisten doen uiteraard hun best om deze mening te versterken). Diplomaten spreken zelfs over een offensief « Wenen-Praag-Bratislava » in die zin en verwijzen daarbij naar het werk van de linkse Duitse historicus Karl Schlôgel « Die Mitte liegt Ostwärts. Europa im Übergang » (2002), dat in dezelfde lijn ligt. Een aantal landen van de EU zouden daar niet afkerig tegenover staan. Dit offensief zou uiteraard stiekem worden gesteund door de Duitse diplomatie.

Hoe ziet de situatie er nu uit? Sinds de val van de Berlijnse muur in 1989, het ineenstorten van de Sovjet-Unie en vooral de wedervereniging van Duitsland is er inder­daad een ingrijpende verandering opgetreden in de Europese verhoudingen. De Duitse in-vloedssfeer reikt nu van aan de Baltische kus-ten tôt aan de Alpen en van Aken tôt Slowa-kije, Tsjechië en Hongarije… Het zwaartepunt in Europa is ontegensprekelijk verschoven naar het Oosten. Anders gezegd: Europa wordt meer continentaal en minder Atlantisch. Vandaar dat deze drie steden in aanmerking komen – hoger genoemde K. Schlôgel droomde er al van – om de roi van Brussel over te nemen (Berlijn zelf zou waarschijnlijk een stap te ver zijn).

Wat de aantrekkingskracht van Duitsland nog verhoogt is dat het een staatssysteem heeft volgens het klassiek fédéralisme. Dit in tegen-stelling tôt het nog altijd strak unitair jacobijns geregeerde Frankrijk.

Deze evolutie wordt nog in de hand gewerkt door de zwakheid van Groot-Brittannië, dat er voor gekozen heeft in het zog van de USA te varen, liever dan met voile kracht deel te ne­men aan de Europese constructie. Onze Lage Landen verliezen daardoor een oude bondge-noot (hoeveel veldslagen zijn er in het verle-den niet geleverd om de monding van onze grote stromen uit Franse handen te houden?) in hun verzet tegenover de Duitse en vooral Franse aanspraken.

Op de achtergrond van dit débat bestaat er een andere evolutie die nog véél delicater is. Moeten wij streven naar een « machtig » Europa dat een rivaal wordt van de andere continen-ten, zoals Frankrijk dat ziet, of moeten wij meer gematigd streven naar een hergroepe-ring van de Westerse democratieën rondom de Mare Nostrum Atlanticus, om het hoofd te bieden aan de machtsuitbreiding van de ande­re continenten? Deze laatste idée leefde bij Van Cauwelaert en bij de « Vaders » van Europa, maar Frankrijk verzet er zich hardnekkig tegen.

‘Het is bedroevend hoe onze politici, zowel Franstaligen aïs Vlamingen, beiden aangetast door het taalkundige en nationalistische virus (van Franse herkomst!) dit niet inzien. Zij wanen zich alleen meesters van onze toekomst, terwijl minstens 70 à 80% van onze toekomst bepaald worden door de globalisatie en door de grote landen.

De enige mogelijkheid die ons nog rest is on­ze stem te laten horen bij de beslissingen van de « Groten » bij middel van de Bénélux. In de beginjaren van de Europese eenmaking dwong Bénélux respect af, zelfs bij het Frank­rijk van Generaal de Gaulle. Hij heeft het ons ten andere nooit vergeven en heeft daarom gezworen Bénélux te vernietigen. Dank zij de domheden van onze politici is hij er trouwens bijna in geslaagd. Wij moeten onze instellin-gen dan ook dringend ‘her-denken’, want al wat de voorbije laatste 50 jaar is gebeurd, leidt ons naar een totale verlamming en sluit de hoop om Bénélux te doen herleven volko-‘ men uit.

Sommigen menen dat Mw. Clinton door haar boodschap niet zozeer bedoelde stroop aan de Belgische baard te smeren, maar wel een stille wenk wilde geven, in eerste instantie aan Duitsland, om Brussel niet af te schrijven aïs zetel van de EU

Amerika zou er inderdaad prijs op stellen aïs deze zetel meer westwaarts gevestigd bleef.

Wie leeft, zal zien. V.E.

En intussen…

In de loop van de voorbije maand juli kwam in Parijs een beperkte groep diplomaten-op-rust en bekende journalisten discreet, om niet te zeggen: in het geheim, bij elkaar om de poli-tieke situatie in België te bespreken. Dit in verband met de toestand die in ons land ge-schapen werd door de verkiezingsuitslagen van 13juni.

De vergadering werd geleid door Pierre Lel-louche, Staatssecretaris voor Europese Zaken in de Franse regering. Lellouche is niet de eerste de beste: een langdurige politieke loopbaan, lid van de UMP, lid van diverse in­ternationale studiegenootschappen, expert inzake internationale betrekkingen, oud-burgemeester van Parijs, medewerker aan vermaarde bladen, o.a. Newsweek, Internati­onal Tribune en Le Figaro, enz…. Via « google » kan men heel wat over hem te weten komen. Voorwaargeen « kleine jongen ». Deze vergadering bracht de pers ertoe te schrijven: « La France va devoir s’en mêler »! Voor ons niets nieuws. Wij zijn er al lang van overtuigd dat de ons omringende grootmach-ten, Frankrijk en Duitsland, de situatie in Bel­gië aandachtig volgen en hun « plan » al klaar hebben bij een eventueel uiteenspatten van ons land! Dat zij zullen ingrijpen staat vast. Het zijn alleen onze naïeve « nationalisten » die menen dat zij dwaasweg en zonder internati­onale gevolgen hun waanbeelden kunnen najagen.

Bron:      http://www. causeur, fr/la-belgique-en-soins-palliatifs, 7342

2010

Verdachte Franse interesse in België, p.2-3, in: Delta, 9, 2010

Een delegatie bestaande uit Philippe Moureaux, Laurette Onkelinx, Rudy Démette (PS) en Bruno Tobback (S.PA) heeft op13 septem-ber een onderhoud gehad met François Lon-cle, volksvertegenwoordiger van de Franse socialisten. De Franse socialisten « wilden de mening van onze collega’s kennen voor de toekomst van België »

Volgens Loncle kwam het vooral op neer te weten of een staatshervorming het einde van België zou kunnen betekenen. Hij vond dat de Waalse socialisten zich daarover meer zorgen maken dan de Vlaamse. Dat neemt niet weg dat de Franstalige Belgen volgens hem hele-maal niet bezig zijn met een aansluiting bij Frankrijk. En hij voegde er aan toe: « Wij zijn bezorgd om wat in België gebeurt ». De bijeen-komst kaderde volgens Loncle helemaal in de context van de Franse presidentsverkiezingen van 2012: « Aïs wij de verkiezingen winnen

moeten we klaarzijn » (klaar waarvoor? NvdR) Dat er contacten zijn tussen Frans en Belgi-sche socialisten gebeurt wel meer, verklaarde Laurette Onkelinx achteraf, maar « het is de eerste keer dat de toekomst van het land en het bestaan van een nationalistische stroming aan de poorten van Frankrijk besproken wordt ».

En zij besloot: « het was een intéressant gesprek.

Nu, datzal wel!

De rabiate separatisten en rattachisten van het RWF weten er blijkbaar mee over. Op 21 september wisten zij bij monde van Paul-Henry Gendebien en Laurent Bogniet, ons te melden dat dit onderhoud inderdaad had plaats gehad en (wij citeren letterlijk) « Au cours de cette entrevue, les interlocuteurs belges ons évoqué une assistance française dans l’hypothèse où un mini-Etat wallo-bruxellois se constituerait, notamment en ce qui concerne la Défense nationale » (sic!) (in de loop van dit onderhoud hebben de ge-sprekspartners Franse hulp vooropgesteld in de veronderstelling dat een mini-Staat (daar zijn ze zich dan toch bewust van! NvdR) ‘Wallo-Bruxelles’ zou tôt stand komen, vooral op het gebied van de Nationale Verdediging). Volgens het RWF heeft de Franse socialisti-

sche afgevaardigde Cambadélis daarover een rapport opgesteld ten behoeve van de afge­vaardigde van zijn partij, waarbij hij de veron­derstelling niet uitsluit dat « la crise belge » en haar gevolgen een thema zou worden bij de presidentiële campagne in 2012, wat volgens hem gunstig zou uitvallen voor Nicolas Sarko-zy indien de Franse linkerzijde daarbij afzijdig zou blijven.

Het RWF herinnert er aan dat het geen voor-keur heeft voor een Franse partij, maar dat het « directe relaties » heeft met de twee be-langrijkste kampen uitsluitend in het belang van een hervereniging (sic!) van Wallonie en Brussel bij de Franse republiek.

In een land met enige fierheid zouden derge-lijke elementen al lang in de gevangenis heb­ben gezeten voor het heulen met een vreem-de mogendheid. Na WO2 zijn er voor minder terecht gesteld!

En aïs wij denken aan het achterbaks gedoe om de zetel van de EU naar het Oosten over te brengen (zie Delta van vorige maand) en de inmenging van Frankrijk in onze zaken, is het dan te vérgaand te spreken over een nieuw « Serment de Strasbourg »?

V.E.

2011

‘Rattachisme^’, in: Delta, 6, 2011, p.8-9

« Rattachisme » betekent : het streven van sommige Franstaligen in België om het gebied waar zij wonen « opnieuw » (re-) aan te hechten (-attacher) bij Frankrijk. Een eigenaardig woord voor een eigenaardige zaak.

Een eigenaardig woord, want « rattachisme » is geen Frans en wordt in de Petit Larousse of in de Petit Robert niet vermeld. Het is dus een typisch Belgische term, uit de wereld van journalistieken polemiek. Een eigenaardige zaak, want de misleiding zit al in het woord ingebakken: door naar een « opnieuw » aanhechten te verwijzen, wil het « rattachisme » zichzetf een historische légitimatie geven die volkomen vais is. Geen enkel gebied in België waar nu Frans wordt gespro-ken heeft ooit deel uitgemaakt van Frankrijk. Zowel Luxemburg, Henegouwen, Namen aïs natuurlijk ook (Waals-) Brabant hebben altijd bij de Nederlanden gehoord. Luxemburg werd in 1831 uiteengerukt in een Belgische provin-cie en een Groothertogdom dat tôt in 1867 Nederlands kroongebied was. Het prinsbis-dom Luik heeft van in de vroege Middeleeu-wen tôt 1792 rechtstreeks van de Duitse kei-zer afgehangen. Het is dus onzin te beweren dat Wallonie (en Brussel?) historisch bij Frankrijk horen.

Wie spreekt Frans?

Ook etnische of taalkundige argumenten kun-nen het « rattachisme » niet onderbouwen. Van wat werkelijk gesproken wordt bezuiden de taalgrens, n.l. de Waalse dialecten, hoort al-leen het Henegouws bij het Frans, meer be-paald bij het Picardisch. De andere Waalse dialecten hebben zich zelfstandig, naast het Frans, ontwikkeld uit het Gallo-Romaans, met een grote Germaanse inslag. Van het Luiks of het Naams begrijpt een Parijzenaar weinig. Het in Wallonie gesproken « beschaafd » Frans is in Frankrijk vaak het voorwerp van spot.

Niet dat ik deze arrogantie deel, maar het is gewoon een vaststelling.

Anschluss of aanhechting ?

Natuurlijk zou het kunnen dat het Franstalige « rattachisme » verwijst naar een incident uit onze geschiedenis n.l. de aanhechting bij Frankrijk van de volledige Zuidelijke Neder-landen (« België » en Luxemburg) in 1795. In dat geval staat het « rattachisme » voor een Anschiuss van zowel Vlaanderen aïs Wallonie en Luxemburg bij Frankrijk. Een oorlogssce-nario dus.

Blijft de mogelijkheid dat met « rattachisme » de aanhechting van Wallonie bij Frankrijk be-doeld wordt. Alhoewel het geenszins zeker is dat de « rattachisten » deze minimale doestel-ling nastreven – ze zijn verdacht vaag over de territoriale uitgebreidheid van hun streven -verdient dit « rattachisme » ernstig te worden genomen. Wie zich beroept op het zelfbe-schikkingsrecht der volkeren, zoals de Vlaam-se Beweging traditioneel doet, moet dit ook aan anderen gunnen, bv. aan de Walen. En aïs ze ooit met een democratische meerder-heid beslissen dat ze bij Frankrijk willen aan-sluiten, dan hebben wij dat te respecteren.

De eindtermen van het « ratta­chisme »

Als het « rattachisme » dreigt zie hier drie bê­la ngrijke voetnoten:

Ten eerste moet geëist worden dat het Duits-talige gebied en de provincie Luxemburg hoe dan ook hun eigen weg mogen gaan. Daar is

volgens opiniepeilingen immers om en rond de 40 % gewonnen voor een aansluiting bij resp. een hereniging met hetGroothertogdom. Ten tweede Vlaanderen moet dringend Euro-pese bondgenoten zoeken opdat Frankrijk zich nooit tôt aan de poorten van Brussel zou kunnen uitstrekken. Een grens met Frankrijk ergens door het Zoniënwoud, kan niet de ge-wenste uitkomst zijn van tweehonderd jaar Vlaamse strijd, De druk op Brussel, op Vlaams-Brabant, zeg maar op heel Vlaande­ren zou hierdoor ondraaglijk toenemen. Ten derde: « rattachisme » of niet, de Vlaamse democratische meerderheid in dit land moet de namen en de merken « Belgium – België -Belgique – Belgiën » claimen en ervoor zorgen dat deze namen in geen geval nog mogen worden gebruikt door de ex-deelgebieden. Stel je even voor: het nieuw Frans départe­ment met de naam département rattaché de la Belgique, of de nieuwe – zij het ingekrompen -staat België, gaan over tôt de orde van de dag terwijl Vlaanderen jaren zwoegt om haar be-kendmaking en haar vertegenwoordiging in de wereld rond te krijgen! Zo een fout komt men nooit te boven.

Als Frans-Vlaming wens ik de « rattachisten » bijzonder welkom in de schoot van la mère patrie. Ze worden het Franse département nummer 102. Een snelle inburgeringtest is aan te raden. Hij die niet weet dat in Frankrijk de woorden transfers, pariteit en faciliteiten een andere betekenis hebben is gebuisd. Haalt evenmin de eindtermen hij die de Mar­seillaise aanvangt met Ô Belgique, ô mère chérie.

Wido Bourel

2012

16/06/2012

Hans van de Cauter

RAPPORT FRANÇAIS SUR LA BELGIQUE: OBSERVATIONS – FRANS RAPPORT OVER BELGIË: BEDENKINGEN

10/06/12

L’Assemblée Nationale français – De Franse Assemblée Nationale

RAPPORT FRANÇAIS SUR LA BELGIQUE: OBSERVATIONS

C’est un secret public que la France s’intéresse à la politique interne belge depuis belle lurette. Les raisons seront exposées de manière plus détaillée plus tard dans un article.

Un rapport que la commission des affaires étrangères de l’Assemblée Nationale française a rédigé en février 2012 est entièrement consacré à la situation politique belge. Pour cette raison, une délégation française fut envoyée à Bruxelles. Le résultat est un ouvrage volumineux de 100 pages, écrit à l’occasion des événements politiques qui se sont déroulés dans la période de 2007 à 2011. Il est intéressant d’examiner son contenu. Dans les médias (inféodés au régime) vous n’allez rien trouver à ce sujet.

I. Les causes de la crise communautaire belge

Le document commence par une introduction historique précise qui rejette la théorie que la Belgique serait un “Etat artificiel” et va à la recherche des racines de la crise belge.

Selon les Français il y en a trois:

1) Des clivages profonds dans la société belge. Le principal est, selon le rapport, l’image des politiciens et des éditorialistes selon laquelle la Belgique serait composée de deux sociétés différentes. Selon Bart De Wever – une des personnes interrogées – la France serait un cas d’école d’un État-Nation réussi (De Wever serait-il tout d’un coup en faveur de l’éradication des langues régionales, comme cela s’est produit en France?) et la Belgique un “échec total”. Le rapport mentionne la division des médias, des partis et – en effet, non négligeable – celle du sport. Les lignes de fracture, selon le texte, se sont construites lors des événements du passé: la collaboration, la grève de l’hiver 1960-1961, « Leuven Vlaams » … Le rapport français indique le conflit linguistique, aujourd’hui devenu purement symbolique – les Fourons, BHV, la circulaire Peeters, … – comme un fondement irrationnel des contradictions. La question linguistique, presque aussi ancienne que la création du Royaume de Belgique est ensuite abordée. Ici aussi la précision historique est importante, mis à part quelques détails. A juste titre, le document souligne que le mouvement flamand n’était pas anti-belge (mais cache qu’il était pro-belge). Le revirement anti-belge d’une grande partie du mouvement flamand au cours de la Première Guerre mondiale n’est pas mentionné.

Le rapport épingle ensuite que l’actuel conflit (mieux: le conflit politique et plus précisément particratique) s’est déplacé vers les domaines socio-éconmiques. Nous lisons dans ce document que des raisons objectives expliquent le retard économique de la “Wallonie” depuis les années 1960, mais celles-ci ne seraient pas reconnues par l’opinion publique flamande et certes pas par les élites politiques de cette partie du pays. Le rapport y voit la source des dérives autonomistes régionales et communautaires. Constamment, pour préserver leur bien-être, les dirigeants « flamands » réclament le transfert de compétences du niveau fédéral vers les entités fédérées.

2) La seconde origine de la présente crise réside, selon le rapport, dans les institutions elles-mêmes: complexes, avec un imbroglio de compétences malgré un système d’imposition plus ou moins unitaire. A la base de ce système, issu de tant compromis, on retrouve des revendications nationalistes et régionalistes. Les caractéristiques confédérales du fédéralisme à la belge sont également évoquées à juste titre.

3) La dernière cause est l’érosion du système des partis traditionnels mis sous pression par la N-VA. Les partis traditionnels eux-mêmes en portent une part de responsabilité, eux qui durant des décennies ont prononcé des discours ou adopté des comportements radicalement communautaristes. “La N-VA profite tout d’abord d’une radicalisation générale du discours flamand sur les enjeux communautaires, qui en accroît la légitimité et ouvre un espace à l’expression de revendications plus poussées que celles qui sont portées par les partis traditionnels.” Il est remarquable que De Wever confiait aux Français qu’il ne souhaitait l’indépendance de la « Flandre » que si l’Europe était renforcée. Ainsi est-il en faveur du maintien de la Belgique, fût-elle comme conquille vide, mais bon… Nous ne voyons pas bien comment la fierté britannique chez un vrai nationaliste écossais ou la fierté espagnole d’un nationaliste basque puisse être si grande qu’il ferait dépendre d’un renforcement européen le sort de sa petite “nation”. Le rapport français met aussi le doigt sur le paradoxe que constitue la différence entre la N-VA et ses électeurs, dont à peine 17% sont séparatistes.

Dans ce rapport intéressant et objectif, on aperçoit clairement en filigrane les trois causes des problèmes politico-communautaires, que B.U.B. a déjà décrites dans son livre: le nationalisme, le fédéralisme ainsi que la parti- et la médiacratie. Les différences socio-économiques ne sont guère que des arguments fallacieux des séparatistes.

II. Situation actuelle

La seconde partie du document analyse les accords gouvernementaux sur la réforme de l’Etat. On en examine d’abord les phases chronologiques. D’abord, on explique le volet BHV pour ensuite aborder les transferts de compétences. Quant aux scission dans le domaine de la mobilité, l’analyse se montre très critique eu égard à son caractère anti-européen: “A une époque où les États tentent, sous l’impulsion de l’Union européenne, de progresser vers une certaine harmonisation normative en vue de favoriser l’approfondissement du marché unique, ce fractionnement programmé de l’espace normatif belge peut susciter des questions”.

Sont abordés aussi la nouvelle loi de financement et la réforme du bicaméralisme. Une moindre importance est accordée au domaine socio-économique, sans doute parce que c’est moins pertinent. Les conclusions sont intéressantes: (1) les politiciens contactés par les Français estiment que l’actuelle réforme de l’Etat ne serait certainement pas la dernière; (2) certains politiciens ont confié à la délégation française leur crainte de la fin de la Belgique (à laquelle ils contribuent néanmoins); (3) la soi-disant “Flandre” (lire: les politiciens flamingants) s’érige de plus en plus en Etat-nation et s’arroge même la commémoration de la Première Guerre Mondiale (voir notre texte à ce sujet); (4) Le nationalisme n’est pas le seul apanage des partis séparatistes : “Les partis traditionnels semblent publiquement plus attachés au maintien de la Belgique, mais peuvent se comporter comme s’ils souhaitaient sa disparition et cultivent parfois une certaine ambiguïté quant à leur vision du pays.” ; (5) la restauration d’un espace politique national reste pour l’instant hypothétique (les politiciens et les éditorialistes s’opposent à un referendum et une circonscription électorale fédérale n’arrive pas à se concrétiser,…); (6) la Belgique garde malgré tout des traits d’union solides, comme la monarchie, Bruxelles et surtout la volonté de la population dont seulement 15 à 20% souhaitent la scission du pays, ce que conforte les Français dans leur thèse que l’avenir de la Belgique en tant qu’Etat est assuré…

Néanmoins, les médias ont mis en exergue le fait que le rapport stigmatise la méthode “fasciste” de l’autorité “flamande”. Dans le passé, le B.U.B a déjà démontré le caractère néo-fasciste de cette autorité (inconstitutionnelle). Pourtant, la notion de fascisme ne figure pas dans le texte écrit, mais fut énoncé comme étant le point de vue de Jacques Miard (RPR-UMP) émis au sein de la Commission des Affaires Etrangères du Parlement. Ci-après sa vision :

“[la Belgique] [est] une nation artificielle (sic) voulue par les Anglais (sic). La Wallonie est une population celtique (sic) qui, en 1815, après le Congrès de Vienne, s’est retrouvée dans le giron des Pays-Bas. […] J’ai assisté à un congrès du mouvement rattachiste. Cette idée n’est pas encore très répandue mais figurez-vous que des maires de communes françaises limitrophes de la Wallonie avaient été invités et déclarèrent que si le rattachement avait un jour lieu, ils demanderaient à rejoindre la Wallonie devenue française. Je souhaite aussi dénoncer certaines méthodes fascistes utilisées, aujourd’hui, en Flandre, s’agissant notamment de la langue. […] En tout cas, ça fait 30 ans que les rapports de fin de mission des ambassadeurs de France en Belgique nous disent que « la Belgique n’existe plus ». La question que l’on doit se poser, c’est : que fera la France ? Ignorer le problème ou accepter [lire: annexer] la Wallonie, quand bien même ça ne plairait pas au Royaume-Uni ? […] Quoiqu’il en soit, la Belgique est condamnée, c’est une construction artificielle qui ne tiendra pas et la seule question qui compte c’est comment la France traitera ce problème”.

Il nous semble qu’un parlementaire qui classifie des soi-disant “peuples” sur base d’un critère ethnique et imaginaire et qui plaide pour une annexation de certains territoires est très mal placé pour accuser les autorités d’autres territoires de mener une politique “fasciste” (bien que cette critique ne soit pas injuste dans ce cas). Il est également frappant que la presse du régime dirigée par les nationalistes « flamands » s’intéresse surtout à ce qui ne se trouve pas dans le rapport et qu’ainsi, il entend passer sous silence le contenu du rapport qui est d’ailleurs assez objectif et correcte à l’égard de la population belge. Comment peut-on dès lors encore considérer la presse belge comme objective? Où est resté l’honneur professionnel des journalistes “belges”?

Conclusion: La France s’intéresse à la politique belge et le rapport français est plus objectif que la plupart des textes produits par la politique anti-belge. La classe politique “flamande” ne s’intéresse apparremment pas au fait que l’image de leur région est déterminée par des rapports de ce type (et non par des chartes médiévales sur des entités et des peuples fictifs). De plus, les politiciens anti-belges se caractérisent par leur hypocrisie sans bornes. La N-VA et la CD&V ont notamment demandé des excuses au wallingant extrémiste Flahaut qui s’était plaint auprès des agents français de la “flamandisation de l’appareil étatique” et de la non-nomination des trois bourgemestres en périphérie bruxelloise. Mais le président du plus grand parti du pays, un certain Bart De Wever, ne doit “évidemment” pas s’excuser pour sa propagande anti-belge!

Il serait également indiqué que l’ambassadeur français en Belgique soit invité à s’expliquer sur l’ingérence illicite de son pays dans un pays voisin et ami. Imaginez-vous que l’on débatte au parlement allemand sur le futur de la Pologne, un pays sans doute artificiel.

Le fait que des tels rapports n’émeuvent pas “nos” politiciens souligne de nouveau leur manque d’attachement à la Belgique. Mais cela, on le savait déjà.

www.unionbelge.be

FRANS RAPPORT OVER BELGIË: BEDENKINGEN

Het is een publiek geheim dat Frankrijk sedert jaar en dag geïnteresseerd is in de Belgische binnenlandse politiek. De redenen daarvoor zullen we later op omstandige wijze in een artikel uiteenzetten.

Een rapport dat de Commissie Buitenlandse Zaken van de Franse Assemblée Nationale in februari 2012 opstelde is geheel gewijd aan de Belgische politieke situatie. Daarvoor werd een Franse afvaardiging naar Brussel gestuurd. Het resultaat is een lijvig werkstuk van zo’n 100 bladzijden, geschreven n.a.v. de politieke gebeurtenissen in de periode 2007-2011. Het is interessant om na te gaan wat de inhoud is. In de regimemedia zal u er alvast niets over vernemen.

I. Oorzaken van de Belgische communautaire crisis

Het werkstuk begint met een accurate historische inleiding, die de theorie verwerpt dat België een “artificiële staat” zou zijn en gaat op zoek naar de dieperliggende oorzaken van de Belgische crisis.

Volgens de Fransen zijn er dat drie:

1) Diepe breuklijnen in de Belgische samenleving. De belangrijkste daarvan is, volgens het rapport, het beeld bij politici en opiniemakers als zou België samengesteld zijn uit twee verschillende samenlevingen. Volgens Bart De Wever – één van de ondervraagden – is Frankrijk het grootste succes van de natiestaat (is De Wever dan plots voorstander van de uitroeiing van regionale talen, zoals in Frankrijk gebeurde?) en België een “totale mislukking”. Het rapport maakt gewag van de splitsing van de media, van de partijen en – inderdaad niet onbelangrijk – van de sport. De breuklijnen, zo gaat de tekst verder, worden bestendigd door gebeurtenissen in het verleden: de collaboratie, winterstaking van 1960-1961, “Leuven Vlaams”… Het Frans rapport vermeldt het taalconflict, dat vandaag al een hele tijd louter symbolisch geworden is – Voeren, BHV, de omzendbrief Peeters… – als een irrationele grond voor tegenstellingen. De taalkwestie, bijna even oud als het ontstaan van het Koninkrijk België wordt daarop omstandig besproken. Ook hier valt de historische precisie op, zij het op enkele details na. Terecht wordt in dit verhaal benadrukt dat de Vlaamse Beweging niet anti-Belgisch was (maar verzwegen dat ze pro-Belgisch was). De anti-Belgische ommezwaai van een groot deel van de Vlaamse beweging tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt wel niet vermeld.

Terecht wordt in het document opgemerkt dat het huidige “conflict” (beter gezegd: politiek of zelfs particratisch conflict) zich verplaatst heeft naar het sociaal-economische domein. Voor de economische achteruitgang van “Wallonië” sedert de jaren 1960 zijn er objectieve verklaringen, zo lezen we, maar die zouden niet volstaan voor de “Vlaamse” publieke opinie en zeker niet voor de politieke elite van dit landsdeel. Het rapport ziet daarin de oorzaak van het regionalistische en communautaristische autonomiestreven. Immers, om zijn welvaart te beschermen vraagt de “Vlaamse” elite bevoegdheidsoverdrachten van het federale niveau naar de “deelstaten”.

2) De tweede oorzaak van de huidige crisis ligt volgens het rapport bij de instellingen zelf: die zijn immers complex en gekenmerkt door een ingewikkelde bevoegdheidsverdeling enerzijds en een min of meer unitair belastingssysteem anderzijds. Aan de basis van dit systeem, dat ontstaan is uit meerdere compromissen, liggen nationalistische en regionalistische revendicaties. De nadruk wordt ook (terecht) gelegd op de confederale kenmerken van het Belgische federalisme.

3) De laatste oorzaak is het traditionele partijensysteem dat onder druk van de N-VA erodeert. De oorzaak daarvan ligt ook bij de traditionele partijen zelf die gedurende een decennium een radicaal communautair discours voerden en voeren. “De N-VA profiteert in de eerste plaats van een radicalisering van het “Vlaamse” betoog omtrent wat er op communautair vlak op het spel staat, hetgeen de legitimiteit van de partij vergroot en de deur opent voor de uitdrukking van radicalere eisen dan die van de traditionele partijen.”. Merkwaardig genoeg vertrouwde De Wever de Fransen toe dat hij enkel voor “Vlaamse” onafhankelijkheid was, indien Europa versterkt zou worden. Zoniet was hij voor het behoud van België, weliswaar als een lege doos, maar toch… We zien niet in dat het Brits bewustzijn bij een Schots nationalist of het Spaans bewustzijn bij een Baskische nationalist nog zo groot zou zijn dat hij het lot van zijn “natie” van Europa zou laten afhangen! Het Frans rapport legt ook de klemtoon op de kloof tussen het doel van de N-VA en zijn kiezers, waarvan slechts 17% separatisten zijn.

In dit interessant en verrassend objectief Frans verslag bemerken we “en filigrane” duidelijk de drie oorzaken van de politiek-communautaire problemen die de B.U.B. in zijn boek beschreven heeft: nationalisme, federalisme en parti-/mediacratie. De sociaal-economische verschillen zijn louter een “argument” van de separatisten.

II. Huidige situatie

Het tweede deel van het document werpt een blik op het regeerakkoord over de nieuwe “staatshervorming”. Van dat akkoord worden eerst alle fasen chronologisch overlopen. Eerst wordt het luik-BHV uit de doeken gedaan om vervolgens over te gaan tot het luik bevoegdheidsoverdrachten. Bij de splitsingen op het vlak van mobiliteit lezen we overigens een zeer terechte kritiek op het anti-Europees karakter van de versnippering van bevoegdheden: “In een tijd waar staten, onder impuls van de Europese Unie, een zekere normatieve harmonisering proberen na te streven, met het oog op een verdieping van de eenheidsmarkt, kan die op handen staande versnippering van de Belgische normatieve ruimte vragen oproepen”. Ook de nieuwe financieringswet en de hervorming van het bicameralisme worden besproken. Aan het sociaal-economische luik werd minder aandacht besteed, ongetwijfeld omdat het ook minder terzake doet.

De besluiten zijn interessant: (1) de politici met wie de Fransen spraken, gaven te kennen dat deze staatshervorming zeker niet de laatste zou zijn; (2) verscheidene politici vertrouwden de Franse delegatie hun vrees toe m.b.t. het einde van België (waaraan ze dus zelf medeplichtig zijn); (3) het zgn. “Vlaanderen” (lees: de flamingantische politici) werpt zich meer en meer op als een natiestaat en eist zelfs de herdenking van Wereldoorlog I op (zie ook onze tekst daaromtrent); (4) Het nationalisme is niet alleen een zaak van de openlijk separatistische partijen: “De traditionele partijen schijnen naar buiten toe meer gehecht te zijn aan het behoud van Belgë, maar kunnen zich gedragen alsof ze de verdwijning ervan wensen en koesteren soms een zekere dubbelzinnigheid inzake hun visie op de staat”.(5) de heropbouw van een nationale politieke ruimte blijft momenteel hypothetisch (de politici en opiniemakers zijn tegen referenda, een federale kieskring is er vooralsnog niet gekomen…); (6) België blijft ondanks alles over stevige bindmiddellen beschikken zoals de monarchie, Brussel en vooral de wil van de bevolking waarvan slechts 15 tot hooguit 20% de splitsing van België wenst, een gegeven waardoor men in Parijs meent dat de toekomst van België als staat verzekerd is…

In de media lazen we dat het rapport gewag maakte van de “fascistische” methoden die de “Vlaamse” overheid aanwendt. In het verleden heeft de B.U.B. reeds op het neo-fascistische karakter van deze (ongrondwettelijke) instantie gewezen. Nochtans staat de notie van fascisme niet in het verslag zelf ingeschreven, maar was het een visie die in de Commissie Buitenlandse Zaken van het parlement geuit werd door Jacques Myard (RPR-UMP). We geven hieronder zijn stelling weer:

“[…] België, […] [is] een artificiële natie (sic), gewild door de Engelsen. Wallonië heeft een Keltische bevolking (sic) die in 1815 onder de heerschappij van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden gekomen is. […] Ik heb een rattachistische bijeenkomst bijgewoond. Deze beweging is nog niet wijdverspreid, maar stelt u zich voor dat burgemeesters van Franse gemeenten die aan “Wallonië” grenzen uitgenodigd waren en zouden verklaren dat, eens de aansluiting werkelijkheid zou zijn geworden, zij bij een Frans geworden “Wallonië” zouden willen horen. Ik wens eveneens bepaalde fascistische methoden aan te klagen, die vandaag in “Vlaanderen” gehanteerd worden, met name op taalgebied. […] Hoe dan ook, sedert dertig jaar delen rapporten van Franse ambassadeurs die hun missie in België beëindigd hadden ons mede « dat België niet meer bestaat». De vraag die we ons moeten stellen is: wat zal Frankrijk doen? Het probleem negeren of “Wallonië” aanvaarden [lees: annexeren], hoewel dat het Verenigd Konkrijk niet zou behagen. […] Hoe dan ook is België veroordeeld, het is een kunstmatige constructie die het niet zal uithouden. De enige vraag die telt is hoe Frankrijk dit probleem zal behandelen”.



Het schijnt de B.U.B. toe dat een parlementair die zogenaamde “volkeren” indeelt op basis van denkbeeldige etnische kenmerken en pleit voor de annexatie van gebiedsdelen, bijzonder slecht gesplaatst is om overheden van andere gebiedsdelen “fascistisch” te noemen (hoewel die beoordeling hier niet onterecht is). Het valt tevens op dat de door flaminganten geleide regimepers vooral oog heeft voor wat er niet in het verslag staat en zo de ware en overigens redelijk objectieve en correcte inhoud ervan aan de Belgische bevolking wil verzwijgen. Hoe kan men dan nog spreken van een objectieve pers in België? Waar is de beroepseer van de “Belgische” journalisten?

Besluit: Frankrijk interesseert zich voor de Belgische politiek en het Franse rapport is objectiever dan de meerderheid van de geschriften die de anti-Belgische politiek voortbrengt. De “Vlaamse” politieke klasse schijnt er zich ondertussen niet om te bekommeren dat het imago van hun regio wél bepaald wordt door dit soort rapporten (en niet door middeleeuwse charters over denkbeeldige entiteiten en volkeren). 

De anti-Belgische politici kenmerken zich bovendien door hun mateloze hypocrisie. Zo vroegen N-VA en CD&V excuses aan de extremistische wallingant Flahaut die aan de Franse agenten de “vervlaamsing van het staatsapparaat” en de niet-benoeming van de drie burgemeesters in de Brusselse rand aanklaagde. Maar de voorzitter van de grootste partij van het land, een zekere Bart De Wever, moet zich “uiteraard” niet excuseren voor zijn anti-Belgische propaganda!

Het zou tevens gepast zijn dat de Franse ambassadeur in België op het matje geroepen wordt voor de ongeoorloofde inmenging van zijn land in een bevriend buurland. Stel je voor dat het Duitse Parlement zou debatteren over de toekomst van het ongetwijfeld artificiële Polen. 


Het feit dat zulke rapporten “onze” politici niet beroeren, onderstreept nogmaals dat ze niets om België geven. Maar dat wisten we al.

2014

LB

« Professeur Uyttendaele, voici pourquoi vous n’avez pas de leçon à donner »

Contribution externe Publié le jeudi 13 février 2014 à 09h45 – Mis à jour le jeudi 13 février 2014 à 13h22

Hendrik Vuye à la N-VA : asile aux étudiants namurois

·         Le prof N-VA à l’UNamur, « une victime de l’intolérance francophone »?

Opinions « Inutile de préciser que je m’adresse à vous aujourd’hui non pas en tant que confrère mais bien en tant qu’ancien élève car j’ai eu la chance de fréquenter vos cours de droit public à l’ULB. Vous n’avez aucune leçon à donner aux FNDP et je vais vous dire pourquoi. »

Une lettre ouverte de @avocatbxl à la carte blanche de Marc Uyttendaele sur le passage du professeur Hendrik Vuye à la N-VA.

Monsieur le Professeur Uyttendaele,

Inutile de préciser que je m’adresse à vous aujourd’hui non pas en tant que confrère mais bien en tant qu’ancien élève car j’ai eu la chance de fréquenter vos cours de droit public à l’ULB.

Je dis bien la chance parce que votre cours était de loin l’un des plus passionnants au regard des heures d’ennui et de sommeil que nous pouvions subir dans d’autres auditoires. Il avait cette qualité d’être donné par un professeur, vous, habité par sa matière et désireux de partager avec l’étudiant les complexités et parfois absurdités de notre système fédéral.

Cela étant, vous ne vous êtes jamais empêché de nous faire part lors de vos cours de vos opinions socialistes et même républicaines tout en admettant bien sûr que le fonctionnement de notre pays ne pouvait en l’état se passer d’une tête couronnée. De temps à autre, vous vous permettiez même de plaisanter sur les qualités de constitutionnaliste de votre « ennemi » de toujours, Delperée. Nous assistions donc à un véritable spectacle tournant parfois non pas autour des compétences régionales ou fédérales mais bien de votre personne.

Vous vous êtes même permis un beau matin de nous infliger en lieu et place d’un de vos cours, un discours suivi d’une séance de questions-réponses de Monsieur Robert COLLIGNON, à l’époque Ministre-Président PS de la Région Wallonne…Veuillez excuser l’expression qui va suivre mais non d’un chien, vous ne vous sentiez plus. Vous aviez ce regard rempli de petites étoiles du jeune adolescent qui a face à lui l’une de ses vedettes favorites. Rappelons juste, et ce pour les besoins de la cause, que Monsieur COLLIGNON a toujours été un fervent supporter du rattachement de la Wallonie à la France…

Dans votre billet récemment publié dans la Libre et portant sur Hendrik VUYE, professeur de droit constitutionnel donnant cours aux FNDP de Namur, vous chargez non pas la personne du professeur VUYE, car malicieux comme vous l’êtes vous saviez que ce que j’ai évoqué supra vous aurait été immédiatement reproché, mais bien les instances académiques de Namur. Selon vous, je vous cite, « Elles n’ont à s’en prendre qu’à elles-mêmes d’avoir confié l’enseignement sensible du droit constitutionnel à un néerlandophone ».

Voilà c’est dit, c’est sorti, le professeur néerlandophone est un loup tapi dans l’ombre prêt à s’emparer des brebis mises en confiance dans l’auditoire et qui, plus tard, militeront pour une cause libérale débridée et flamande. Au-delà du fait que vous posez ce faisant votre pierre à l’édifice d’un sentiment de défiance entre les communautés, vous partez donc du postulat qu’un professeur flamand n’a d’autre aspiration que de donner sa vision totalement subjective et forcément erronée du droit constitutionnel. En partant du principe que vous auriez raison, quod non, que craignez-vous ? Que des Wallons votent un jour pour un parti qui je le rappelle fut un temps à la table des négociations et le sera peut-être encore dans le cadre de la formation d’un gouvernement ? A moins qu’un jour ne sorte de terre la circonscription fédérale que j’appelle de tout mon coeur ou que le namurois ne s’installe dans nos contrées du nord, je ne vois pas comment cela pourrait être envisageable. Que l’infime partie des étudiants tentés de faire du droit constitutionnel leur spécialité et encore plus improbable que ceux-ci soient embrigadés par Monsieur VUYE siège un jour au Conseil d’Etat ? C’est alors remettre définitivement en cause l’impartialité de nos juges, forme larvée d’un certain poujadisme.

Votre article oublie l’essentiel

Monsieur le Professeur, vos étudiants ne sont pas des bénis oui-oui. A l’âge où ils fréquentent une université, ils sont déjà capables de faire la part des choses, entre l’engagement d’une personne vous donnant cours et ce qu’il vous enseigne. Mon exemple personnel le prouve. Je me suis inscrit à l’ULB en libéral monarchiste et en suis ressorti tout autant libéral monarchiste. Vos opinions n’ont donc eu aucune influence sur ma personne. Pour tout vous avouer, vos écarts idéologiques en plein cours étaient plus considérés par mes pairs et votre serviteur comme du folklore.

Croire que l’esprit d’un étudiant est une éponge sans faculté de discernement serait se bercer d’une douce illusion.

A mon humble avis, vous n’avez aucune leçon ou conseil à donner aux FNDP et je vais vous dire pourquoi. Je n’ai entendu aucune remontrance d’étudiant namurois à l’égard de Monsieur VUYE, que du contraire, et je pense que c’est à cela qu’il faut s’en tenir. L’objectif d’une université n’est pas de donner la parole à des praticiens ou théoriciens voulant ajouter un poste académique à leur CV mais bien de contenter ses élèves d’une soif de savoir, de les préparer à une carrière professionnelle précise et d’entretenir leur esprit critique. Je dois malheureusement vous dire qu’à mon époque, j’ai pu compter sur les doigts d’une main les professeurs de l’ULB qui ont assouvi ces besoins. En tant que professeur de cette institution, vous êtes dès lors extrêmement mal placé pour appeler les étudiants namurois à fréquenter les cours de notre Alma Mater…

Mais c’est un autre débat.

Lorsque j’ai lu votre billet, vous m’avez déçu mais ce ne sera certainement pas la dernière fois.

Maître Stoemmelings (*)

@avocatbxl